ราชินีในห้องมืด เล่ม 1

'11 1::1

D

~c:I

" ,'" . ~

>il t-. ~REiG jij I:!I t"&I

1 1liUJ zi'll !f 1;11""

ปกใน คาํนาํจากผูแ้ปล คาํขอบคุณ คาํแนะนาํ บนัทึกบทสมัภาษณ์ คาํนาํ โดย ป่ี ลู่ เต่อะ คาํนาํ โดย สว ีแยวะ หวั คาํนาํ โดย เฮอะ ป๋อ เทอะ คาํนาํ โดย ซือ ยว ีฟัง บทท่ี 1 ยคุสอบคดัเลือก บทท่ี 2 ภายในเมืองหนานกิง บทท่ี 3 ยคุทองคาํ บทท่ี 4 คณะมวยจีนก่อจราจล (ก่อกบฎบอ๊กเซ่อร์ ขบัไล่ชาวต่างชาติ) บทท่ี 5 ความชัว่ร้ายของทรัพยสิ์นเงินทอง บทท่ี 6 เขา้ไปในโลก บทท่ี 7 ความสวา่งของโลก บทท่ี 8 ผลของพระวญิญาณบริสุทธ์ิ บทท่ี 9 เมลด็พืชตกลงไปในดินท่ีดี บทท่ี 10 หอดูทางไกล บทท่ี 11 เดินบนทางหลวง บทท่ี 12 เดินทางเปล่ียว

บทท่ี 13 เดินขา้มประตูทอง บทท่ี 14 บุตรนอ้ยหลงทางหนักลบัแลว้ บทท่ี 15 ราชินีในหอ้งมืด บทท่ี 16 ความสวา่งท่ีไม่ดบั บทท่ี 17 พเนจรในถ่ินทุรกนัดาร บทท่ี 18 เพิ่มแกะอีก 3 ตวั บทท่ี 19 เมฆดาํมืด และแสงอาทิตย ์บทท่ี 20 เงามืดในค่ายกกักนั บทท่ี 21 สุนขัคาบเหยือ่เท่านั้น บทท่ี 22 จากเซียงไฮไ้ปพาดาไดส (เมืองบรมสุขเกษม) สะทอ้นความคิดเห็น คาํส่งทา้ย

ขอมอบหนังสือเลมนี้ใหมิสแมรี่ ลีมาน แมบุญธรรมที่เคารพรัก ทานเปนผูนําดิฉันมาเดินอยูบนเสนทางแหงสันติสุข เราไดรวมเดินทางดวยกันนานถึง 45 ป

ราชินีในหองมืด เฝารอพระราชา

องคพระผูเปนเจาผูเปนความสวางของทาน

12 กุมภาพันธ 2551www.ChristianThai.net

Page 1 of 1ราชินีในหองมืด

หนังสือ ราชินีในหองมืด ผูแตง มิส ชาย ซู เจียน ผูแปล ศจ.สุพิชญ วิจักษณโยธิน

คํานําจากผูแปลภาษาไทย ศจ.สุพิชญ วิจักษณโยธิน

ป 2006 เปนปที่พระเจาทรงโปรดใหขาพเจาเกษียณอายุการรับใชที่คริสตจักร เปนเวลาแหงพระพรสําหรับตัวเอง ครอบครัวและพันธกิจดานวรรณกรรม พระเจาทรงนําใหขาพเจามีภาระใจในการแปลหนังสือจากภาษาจีนมาเปนภาษาไทย หนังสือเกา ๆ 40-50 ปที่แลว มีหลายเลมเปนหนังสือที่หาอานยาก และเปนพระพร “ราชินีในหองมืด” เปนหนึ่งในหนังสือเหลานั้น เปนการทรงนําของพระวิญญาณบริสุทธ์ิที่ประทานสติปญญา ความกลาในการที่จะอดทนและมีใจสงบนิ่ง เพ่ือน่ังแปลหนังสือที่ทรงคุณคานี้จนจบเลม ปลายป 2006 เดือน 11 เร่ิมแปลและแปลเสร็จสมบูรณในป 2007 เดือน 3 ผูที่อานหนังสือเลมนี้นอกจากจะเรียนรูวัฒนธรรม ประเพณีและชีวิตความเปนอยูของครอบครัว ขาราชการช้ันสูงของประเทศจีนอยางมีคุณคาแลว ท่ีไดมากไปกวาน้ันก็คือ การเรียนรูวาพระเจาทรงพระชนมอยู สัจธรรมของพระองคทรงฤทธิ์ มีอํานาจและเปนกําลังมหาศาลแกทุกคนที่ยอมรับเชื่อและวางใจในพระองค ในหนังสือเต็มไปดวยการอัศจรรยของพระเจา ทําใหผูอานไดรับการเสริมสรางในดานความเชื่อและวางใจในพระเจา การอยูอยางปลอดภัย การตอสูกับโรคภัยไขเจ็บ ปญหาชีวิต อาชีพการงานลวนอยูภายใตการคุมครองดูแล และการทรงนําของพระเจา ชีวิตไมไดขึ้นอยูกับคําพูดของแพทย แตอยูในพระหัตถของพระเจา ผูรับใชพระเจาและคณะผูปกครอง มัคนายก อานหนังสือเลมน้ีจะพบยุทธวิธีการรับใช การทําสงครามกับมารรายและการเกิดผลในดานจิตวิญญาณ เปนการทาทายอยางมากที่จะอานและมีความเขาใจและนําความคิด ความรูน้ันมาใชในชีวิตประจําวัน ดร.บิลลี่ เกรแฮม ไดเขียนแนะนําหนังสือเลมนี้วา “หนังสือเลมน้ีเปนบทประพันธของพระวิญญาณบริสุทธิ์” ดังนั้นการแปลก็เปนผลงานของพระวิญญาณบริสุทธ์ิ และเจาของหนังสือก็คือ พระวิญญาณบริสุทธิ์ ขาพเจารูสึกขอบพระคุณพระเจาเปนอยางย่ิงที่มีสวนรวมในหนังสือเลมนี้ ท่ีไดรับพระพรมากมายจากการแปล และม่ันใจวาทุกคนท่ีไดอานหนังสือเลมน้ีจะไดรับพระพรอยางมากมายเหมือนขาพเจาเชนกัน สุดทายหนังสือเลมนี้ ไมใชของขาย ผูที่สนับสนุนการพิมพหนังสือเลมน้ี ขอมอบใหทานเพื่อเปนของขวัญ เปนกําลังใจ ในการรับใช ในการดําเนินชีวิตคริสเตียน ทานสามารถเก็บหนังสือเลมนี้เปนของทานเอง หรือ จะมอบตอไปใหคนอื่นรับพระพรดวยก็ได ใหเรารับใชพระเจารวมกัน ขอพระเจาทรงเจิม ทรงนํา และอวยพระพรหนังสือเลมนี้ตอ ๆ ไป ใหเกิดผลมากมายตามนํ้าพระทัยอันดีเลิศของพระองคในทุกชาติ ทุกภาษา อาเมน

ศจ. สุพิชญ วิจักษณโยธิน อดีตศิษยาภิบาลคริสตจักรคลองเตย(สุขุมวิท 93)

29 มีนาคม 2007



คําขอบคุณจากผูแปลภาษาไทย

ขอบพระคุณพระเจาเปนอยางย่ิงที่พระองคทรงนําใหมีการแปลหนังสือ “ราชินีในหองมืด” และแปลจนเสร็จสมบูรณ ขอบพระคุณพระเจา ขาพเจา ขอขอบคุณพี่สาวของขาพเจา คุณปอไน แซเลา ทานใหยืมอานและสนับสนุนใหกําลังใจในการแปลภาษาไทย ทานอธิษฐานใหเสมอ ขอบคุณศจ.โยนา วิจักษณโยธิน ชวยดูแลอาหารการกินของครอบครัว เพื่อขาพเจามีเวลามากพอในการทําหนาที่แปล ขาพเจาขอบคุณ คุณจินตนา วัฒกีเจริญ ผูพิมพ ชวยจัดรูปเลมกระดาษ หนาหนังสือ แกไขและตรวจสอบ เปนที่เรียบรอย ขอขอบคุณพันเอกพิเศษพรเทพ ชางกลึงเหมาะและคุณขนิษฐา ชางกลึงเหมาะที่ชวยอานตรวจสอบท้ังคําสะกด เปนข้ันสุดทาย ขอขอบคุณคุณรัตนา ช่ืนชู ที่ชวยดูแลภาระกิจในบานจนขาพเจามีเวลาพอที่จะนั่งแปลและทําหนังสือเลมน้ีจนสําเร็จ ขอขอบคุณสมาชิกในครอบครัวที่ใหกําลังใจ และสนับสนุนในการแปลหนังสือเลมน้ี ขอขอบคุณคริสตจักรคลองเตย(สุขุมวิท 93) ใหขาพเจาไดเกษียณอายุงานรับใช เพื่อขาพเจามีอิสระมีเวลาทําพันธกิจในดานวรรณกรรม ท้ังหมดน้ีขอพระเจาไดรับเกียรติ และเปนที่โปรดปรานในสายพระเนตรของพระองค เปนพระพรมากมายแกคนท่ีพระองคทรงรัก

จากผูแปลภาษาไทย ศจ.สุพิชญ วิจักษณโยธิน

29 มีนาคม 2007



คําแนะนําดวยความนับถือ เรื่อง “ราชินีในหองมืด”

เน่ืองดวยพระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระเจาไดอาศัยหนังสือเลมน้ีเผยพระคําของพระองค ขาพเจาจึงมีความปติยินดีมากท่ีจะแนะนําหนังสือเลมน้ี “ราชินีในหองมืด” แดพี่นองคริสเตียนทุกหนทุกแหงที่จะอาน หนังสือเลมน้ีเปนพยานใหพระเยซูคริสตเจาวาพระองคเทาน้ันท่ีจะเปนผูกูยุคแหงความทุกขยาก ลําบากใหรอด ในโลกแหงความโสมม เหม็นเนา หนังสือเลมน้ีสงกล่ินหอมของความเช่ือและสําแดงถึงความเชื่อที่มุงม่ันในพระเยซูคริสตเจา เพียงพอที่จะพานาวาชีวิตฟนฝาการเปลี่ยนแปลงและส่ิงแวดลอมที่เลวรายใหรอดพนไปได ไมวาจะถูกโรครายโจมตี การขมแหงที่สาหัส และการดอยโอกาสไมไดรับการศึกษา ส่ิงเหลาน้ีเหมือนถูกลมพัดพาหนีไปใหพนโดยฤทธานุภาพขององคพระผูเปนเจา เหมือนความมืดมิดถูกขจัดใหพนภายใตแสงอาทิตยในเวลาเที่ยงวัน ผูเขียนทําใหเราสัมผัสถึงความรูสึกถึงการเตนของหัวใจของประชาชาติหนึ่ง จนสุดความ สามารถในการบอกกลาวถึงฤทธานุภาพที่ยิ่งใหญและเพียงพอในการชวยเหลือแกประชาชาตินั้นที่มีความตองการอยางยิ่ง ในเตาเผาแหงความยากลําบากน้ัน มิสชาย ซู เจียน คนพบเคล็ดลับของการฝกฝนทางจิตวิญญาณ ทานไดคนพบความสวางในทามกลางความเจ็บปวยที่หองมืด ขอใหคําพยานท่ีทานไดเขียนไวในหนังสือเลมนี้และพันธกิจที่ไดเลาสูกันฟง จะเปนเสียงที่ตะโกนเรียก เพ่ือชวยคนท้ังหลายท่ีอานหนังสือเลมนี้ไดรับความรอด และตอนรับพระเยซูคริสตเจาอยางเรงดวนและขอใหคนจีนที่เปนลาน ๆ คน อานหนังสือเลมนี้แลวสามารถคนพบความสวางในจิตใจเหมือนที่มิสชายไดคนพบ ความสวางนี้แมจะอยูในหองมืดแหงความยากลําบาก แตไฟแหงความเชื่อก็ยังรอนระอุอยู

จาก ศจ.ดร.บิลลี่ เกรเฮม



บันทึกการสัมภาษณ “ราชินีในหองมืด” โดย จัง ลี เซิน

เดือนมิถุนายน ป 1962 ขาพเจาไดรับเชิญจากคณะ I S I (สมาคมนักศึกษาสากล) ใหเดินทางไปรัฐเพนซูเวเนีย ฮันน่ีบรุก แคมปเทวไฮ (Camp Tel Hai, Honey Brook, Pa.) เปนวิทยากรอบรมคายภาคฤดูรอนแกนักศึกษาประเทศจีนที่มาเรียนอยูในสหรัฐอเมริกา เพ่ือสัมมนาหัวขอที่เฉพาะเจาะจง

1. คริสตศาสนามีทัศนคติระหวางพระธรรมพระเจาและเทวธรรม 2. คริสตศาสนามีทัศนคติระหวางจักรวาลโลกและช่ัวชีวิตของมนุษย 3. คริสตศาสนามีทัศนคติในเรื่องศาสนาและเร่ืองชวยโลกใหรอด 4. คริสตศาสนามีทัศนคติในเรื่องของสังคมและประวัติศาสตร

ผูรวมทีมมีเลขาธิการและรองเลขาธิการของ I S I คุณ Stacey Wood คุณ David H. Adency พรอมทั้ง ดร.หลู ฉี โอว ผูแทนจากสมาคมพระคัมภีรที่อยูประจําตะวันออกไกลและศจ. ซง หัว จง ท่ีอยูประจําคริสตจักรลองไอแลนด นิวยอรคมาดวยกัน หลังเที่ยงวันที่เจ็ด สมาชิกคายภาคฤดูรอนทั้งคณะรวมตัวกันไปเย่ียมราชินีในหองมืดผูเขียนหนังสือเลมนี้ ขาพเจาไดมีโอกาสพิเศษอยางน้ีจึงรวมเดินทางดวยกันทานซือถูเปนเหมือนมาแกรูเสนทางดีจึงอาสานําหนาประมาณคร่ึงช่ัวโมงก็มาถึงเพนซูเวเนีย พาดาไดส เลนเชสเตอร (Paradis Lancaster,Pa) ซ่ึงเปนบานเดิมของ มิส แมร่ี ลีมาน ที่เปนแมบุญธรรม (Miss China Mary Leaman) เม่ือรถมาถึงหนาที่พักสิ่งแรกท่ีดึงดูดความสนใจของขาพเจาคือ มีปายอยูท่ีปากทางสองขางของบานมีคําขวัญที่เขียนดวยภาษาอังกฤษวา“ปลุกชาวโลกใหต่ืน กลับใจทันที คืนสูพระเยซูคริสตเจารับเช่ือ พระเจาเที่ยงแท” เม่ือขาพเจาไดเห็นแลวรูสึกประทับใจมาก กมศีรษะอธิษฐาน ขอพระเจาประทานพระคุณโดยคําขวัญเหลาน้ี ดึงดูดใหในแตละวันคนนับพัน ๆ พันที่ขับรถแบบลมกรดเมื่อผานไป ๆ มา ๆ ทางนี้ รวมทั้งที่หลงทางไปแลวในพระคริสตน้ัน สามารถหันกลับแลวไดรับความรอดรวมกัน บานของ ลีมาน วิจิตรงดงามแบบโบราณ มีที่ดินมากกวา 10 ไร หญาเขียวสดสวยงามเหมือนปูพรมกุหลาบหนูสีแดงตอนรับผูคน เมื่อพวกเรายังคอยท่ีหนาประตู ขณะที่ขาพเจาชมดูทิวทัศนของสวน ทันใดนั้นมีภาพที่สะดุดสะทอนกลับมาตอหนาเราทุกคนน่ันคือ นาย ชาลี ลีมาน ซึ่งเปนคุณพอของ มิสแมร่ี ลีมาน ทานไดออกจากบานนี้เมื่อปค.ศ. 1874 (บานที่สวยงามนารักแบบน้ี) ไปนานกิง (ประเทศจีน) เพ่ือทําการบุกเบิกการประกาศขาวประเสริฐ ไมมีบานอาศัย ตองพักอยูใตเชิงงอนของหลังคาบานคนอ่ืน เวลาน้ันพ่ึงจะมีคําสั่งหามคาขายทางทะเล และชาวจีนมีความเหยียดหยามคนตางชาติ เม่ือ มิชชั่นนารีมาถึงประเทศจีนตามธรรมเนียมชาวจีนจะไมยอมใหเชาบานพักและคนพ้ืนเมืองจึงไมยอมใหเชาหรือขายที่ใหสรางบานเองหรือสรางโบสถ ดังน้ันนาย ชาลี ลีมาน ซึ่งเปนมิสช่ันนารีตองอาศัยเชิงงอนระเบียงบานของชาวบานเปนท่ีคางคืนแตกลางวันทานก็พูดคุยกับชาวบานตามโรงน้ําชาริมถนนประกาศพระกิตติคุณ หลังจากแตงงานแลวก็ยังหาที่พักไมได ตองไปซ้ือเรือเล็ก ๆ ลําหนึ่งและอาศัยในเรือลําน้ันที่ริมน้ํา ไฮว เหอ (Huai Her) ความเสียสละของทานโดยยอมจากบานที่นารักสวยงามและอบอุน กระตือรือรนที่จะไปบุกเบิกประกาศพระกิตติคุณในตางประเทศ ทําใหเราทั้งหลายอดคิดถึงความรักที่ย่ิงใหญและอัศจรรยของพระเจาไมได เราทั้งหลายไดรับความประทับใจในพระวิญญาณบริสุทธิ์ รูสึกวาเราติดหนี้พระคุณพระเจาอยางมาก เพราะวาเราไมไดเสียสละถึงขนาดนี้ ในการถวายกายใจใหพระเจา การมาเยี่ยม มิส ชาย ในครั้งนี้ โดยไมไดนัดหมายลวงหนามากอน เม่ือมาถึงแลวจึงรับทราบวาเปนวันที่ทานรับยาตามคําสั่งแพทย จะไมสะดวกในการตอนรับแขก แตดูเหมือนวาทานจะรูลวงหนาวาจะมีคนมาเย่ียมวันน้ี ดังน้ันขณะที่



ทานอยูในหอง เม่ือไดยินเสียงคนมาจึงยินดีที่จะพบพวกเรา โดยใหคุณแมบุญธรรม มิส ลีมาน ยืนตอนรับเราดวยใบหนาที่ย้ิมแยมแจมใส และเช้ือเชิญใหเขามาในบาน มิส ลีมาน กับพ่ีนองของทานอยูในประเทศที่มีวัตถุสวยงามและเจริญรุงเรือง แตทานกับใสเส้ือผาที่ทําดวยผาฝาย เรียบงายไมหรูหรา เปนชุดกีเพาแบบคนจีนและผาเอ๊ียมทับอยูดานหนา รองเทาทําดวยผา ซ่ึงเกินความคาดคิด ทานพูดภาษาจีนกลางสําเนียงฟงชัดและพูดภาษาเซียงไฮไดสละสลวย ทาทีใหความอบอุนเปนกันเอง เส้ือผาที่สวมใสน้ัน ทานขอคนจีนที่อยูใตหวันชวยทําใหเปนพิเศษ (คือเอาแบบใชทนนาน) และจะใชผาฝายเหลาน้ีเปนประจําและโดยเฉพาะความหวงใย ความมีน้ําใจตอชาวจีนเปนส่ิงท่ีไมรูลืม สายตาของทานเต็มไปดวยความเมตตาออนโยน มีทาทีถอมใจ สิ่งเหลาน้ีบอกถึงความเปนผูรับใชพระเจาที่เสียสละ มีชีวิตที่รับใชพระเจามานานหลายป ความซ่ือสัตยและติดสนิทกับพระเจา ซึ่งเราสามารถสัมผัสไดถึงพระคุณของพระเจา เม่ือเราไดสนทนากับทานเหมือนกับเรากําลังเรียนรูบทเรียนดี ๆ ฝายจิตวิญญาณ ซึ่งเปนสิ่งท่ีเราหาไมไดจากตําราหนังสือใด พวกเราเขาพบ มิส ชาย ในหองมืดของทาน ทานอยูบนเตียงกับผาหมและถูกคุมขังอยูในหองสี่เหลี่ยมนานถึง 30 ป ทามกลางความทุกขยากลําบากเปนระยะเวลานาน ทานไมเคยสงสัยในพระคุณความรักของพระเจา ทานไมเคยถามวา “ทําไมใหดิฉันเปนแบบนี้?” แตกลับถามวา “พระองคตองการใหดิฉันทําอะไร?” ยอมจํานนดวยความเชื่อกับพระเจาแบบน้ี อีกทั้งใชชีวิตแบบมอบถวายและสงบสุข ทําใหพวกเราตองตรวจสอบชีวิตตัวเองถึงที่สุด ต้ังใจฝกฝน ปฏิบัติอยางจริงจังสุดซ้ึง พวกเรามักพูดถึงความเชื่อและไววางใจ ความเปนจริงแลว เรายังไมไดเริ่มปฏิบัติบทเรียนนี้เลย นอกจากเราจะยอมเขาฝกและดําเนินจริง ๆ ทั้งมอบถวายตัวเรา เราจึงจะไดเร่ิมตนสงบในพระเจา จะตองทนตอการทดสอบและรับมอบพันธกิจท่ีพระเจามอบหมายใหไดจึงจะเปนสาวกท่ีมีชัยได ตามคําสั่งของแพทยแลว วันนั้นทานคงพูดคุยไมไดมาก เพราะเมื่อทานยาแลว จะรูสึกมึนศีรษะและพูดอะไรมากไมได แตทานคอยพวกเราโดยนอนใหสัมภาษณอยูบนเตียง ทานพูดตรงแตพูดอยางมีหลักการเหมือนกับไมไดใชแรงมาก เร่ิมตนดวยการเฝาเดี่ยวแสวงหาพระเจาของผูเชื่อ ชีวิตในครอบครัว คริสตจักรในประเทศจีน สถานการณของโลก ตอบทุกคําถาม อยางละเอียด เปนเร่ืองเปนราวเหมือน ลําธารน้ําใส มากพอท่ีจะลางธรรมเนียมประเพณีที่ตํ่าชาและความกังวลของโลก จึงเปนกฎท่ีดีเลิศจริง ๆ และเหมาะสมมากในการสงเสริมจิตวิญญาณแกผูเช่ือที่ออนแอ ทานหนุนใจผูรวมงานดังน้ี ประการแรก ตองมีชัยชนะหลายคนชนะในเรื่องใหญๆ มีความกลัวและระมัดระวัง เลยสามารถผานไปได แตบอยคร้ังมักจะลมเหลวในเรื่องเล็ก ๆ โดยขาดการระมัดระวัง ดูแลไมทั่วถึงแมวาอยูตอหนาคนทั้งหลาย ชัยชนะ ออนโยนถอมตน ทาทางเครงขรึม แตอยูบานกลับลมเหลว ใชอารมณตามใจ คําพูดและการกระทําเกินความเปนจริง ประการที่สอง พักสงบ เคล็ดลับของการพักสงบ อยูที่มอบถวาย จงมอบทางของทานไวกับพระเยโฮวาห เช่ือม่ันที่สุดและจํานนกับพระองค ผูเช่ือท่ีเรียนรูจากการมอบถวายตัวเองใหพระเจาจริง ๆ จึงจะมีสิทธ์ิเรียนรูการใชชีวิตแบบพักสงบ จึงจะทนตอการทดสอบที่ยากลําบาก ทนตอการโจมตีท่ีโหดราย มิสชายปวยเปนโรคชนิดที่ทนทุกขทรมานอยางแปลกประหลาด ตาบอดไมมียารักษา 30 กวาป นอนอยูบนเตียงนอน พลิกไปพลิกมาอยูบนเตียงนอน ถูกเก็บตัวในหองมืด พบแสงอาทิตยที่ใดเหมือนถูกแทงที่ตา หากทานอะไรที่ดีหนอยก็จะอาเจียนรุนแรง ในยามท่ีปวย จะมีไขสูงตัวรอนจัด แมจะเปนฤดูหนาว ก็เหมือนกับฤดูรอน เล็บฉีกจนเห็นกระดูก เจ็บปวด ทรมาน สภาพแบบนี้ในสายตาของมนุษยเหมือนตกนรกท้ังเปน ความตายก็ดีกวา แตทานก็อดทนและเรียนรูที่จะไววางใจในพระเจาและมีชีวิตแบบพักสงบได ทานไดซอนตัวลึก ๆ ในองคพระผูเปนเจาและเดินผานหุบเขาเงามัจจุราชอยางสงบสุข ไมเพียงความเจ็บปวดที่แสนสาหัสท่ีทานผานมาได ความตายก็ไมอาจกลืนทานไปไดเชนกัน ตรงกันขามความสงบสุขเกิดข้ึนกับทานในความทุกขยากลําบาก ความช่ืนชมยินดีกลับอยูในความเจ็บปวดของทาน แสงสวางเกิดในทามกลางความมืด ทําใหคนนับหม่ืนนับพันที่ไดอานหนังสือของ



ทานไดมาพบเห็นตัวทาน มาฟงคําพูดของทาน ไดเห็นพระคุณความรักของพระเจา ความสัตยซื่อและฤทธานุภาพที่ย่ิงใหญของพระเจา ความมหัศจรรยและพระสงาราศีของพระเจาในตัวทาน เม่ือพวกเรามองเห็น มิส ชาย มีชีวิตอยูกับการทดสอบท่ีแสนสาหัสแบบนี้ เปนธรรมดาที่จะโยงไปคิดถึงในพันธสัญญาเดิม ชีวิตของโยบและความเปนไปของเขา หลายคนมักจะคิดวาหนังสือของโยบเปนสิ่งที่เขาใจยาก แตเราไดรับคําอธิบายอยางแจมชัดในชีวิตของทาน โยบเปนคนใหญโต ม่ังค่ังท่ีสุดในทามกลางชาวตะวันออก (โยบ 1:3) ครอบครัว มิส ชาย อยูในประเทศจีน เปนตระกูลท่ีใหญเชนกัน โยบเปนคนที่รวยท่ีสุดในตะวันออกกลาง ภายหลังทรัพยสมบัติถูกไฟจากฟาเผาไหมหมด(โยบ1:16) มิส ชายต้ังแตเด็ก ๆ อยูในตระกูลท่ีมีตําแหนงสูงและถูกเล้ียงดูมาอยางสุขสบาย อาศัยอยูในจวนท่ีสรางแบบบานพักผอน มีพอครัว 10 คนขึ้นไป อาหารเลิศรสข้ันดีท่ีสุด เด็กรับใชมากมาย จะเขาจะออกตองมีผูติดตามและปรนนิบัติตลอดเวลา ตอมาเน่ืองจากการเปลี่ยนแปลงของประเทศชาติจึงทําใหครอบครัว ตกอยูในภาวะลําบาก ตองยายไปอยูที่คอนโดเกา ๆ แหงหนึ่งที่เมืองเซียงไฮ กินขนมปงเค็มและเกียมฉาย(ผักดอง) การเดินทางไมเปนอิสระ ไมมีคนรับใชอยูปรนนิบัติ จึงตองเรียนรูวาจะคลานบนพื้นหองไดอยางไร ? (พบรายละเอียดในบทที่ 20) โยบเปนคนดีรอบคอบและเท่ียงธรรม เกรงกลัวพระเจา และหันเสียจากความช่ัวราย โยบ 1:8 บนแผนดินโลกไมมีใครเหมือนเขา แตพระเจาอนุญาตใหภัยพิบัติเกิดกับตัวเขา เม่ือโยบรับความลําบากแลว “ทานยังยึดมั่นในความสัตยซื่อของทาน..ในเหตุการณน้ีทั้งส้ินโยบมิไดกระทําผิดดวยริมฝปากของตน” โยบ 2:9-10 แตแลวโยบก็อดไมไดที่จะอาปากแชงวันกําเนิดของตนเอง โยบ 3:1และอางตัววาชอบธรรม โยบ 32:2 และไมวายที่จะถูกเพื่อน ๆ กลาวหาใหราย ในท่ีสุดก็โดนเอลีฮูกลาวตําหนิตาง ๆ นา ๆ ตอมาพระเจาทรงตอบโยบจากพายุ โยบ 38ถึง 41,โยบ 42:5-6โยบทูลวา “ขาพระองคเคยไดยินถึงพระองคดวยหู แตบัดน้ีตาของขาพระองคเห็นพระองค ฉะน้ันขาพระองคจึงเกลียดตนเอง และกลับใจอยูในผงคลีและข้ีเถา” ขอ 10 พระเจาทรงใหโยบกลับสูสภาพดี พระเจาประทานพระพรใหโยบมีมากเปนสองเทา เชนเดียวกับที่ มิส ชาย สามารถสูทนตอความทุกขยาก ลําบากของการทดลองขนาดน้ี แมความทุกขลําบากระยะยาว ก็ไมเคยบนตอวาพระเจาหรือทอถอยหมดกําลังใจแมแตนอย น่ันเปนเพราะจิตวิญญาณอันสูงสง ความวางใจในชีวิตนิรันดรและความสัมพันธสนิทสนมกับองคพระผูเปนเจาอยางลึกซึ้ง เหมือนชีวิตทานที่ผานมา ไดเห็นองคพระผูเปนเจาดวยตาในประสบการณที่ลํ้าเลิศคือ... เม่ือตอนที่ทานรับเชื่อใหม ๆ ทานถูกสบประมาท ถูกขมเหงรังแก พระเจาทรงปรากฎพระองคเองแกทาน ใหทานเห็นมงกุฎหนามที่พระองคสวมอยู และที่พระหัตถมีรอยตาปูที่ถูกตรึง (บทที่ 7) หลังจากที่ทานลมปวย ทานเจ็บปวดแสนสาหัสขอไมอยากอยูตอแลว พระเจาทรงปรากฏใหเห็นมงกุฎท่ีสวยงามมากกําลังลอยขึ้นฟาไป และไดยินพระสุรเสียงตรัสวา “น่ีคือการฝกฝนฝายจิตวิญญาณ(บทที่ 10) ใน 30 ปที่ผานมา ทานไดแตอยูในหองมืด ผูกมัดอยูบนเตียงนอนและท่ีแหงนี้จึงเปนโรงเรียนพระคริสตธรรมที่ดีเลิศที่สุด (บทที่ 10) เพราะทานตองภาวนาพระธรรมพระเจาทั้งกลางวันกลางคืน และอธิษฐานทูลตอพระเจาดวยความรอนรนและสนิทสนม มีความสัมพันธกับพระเจาอยางล้ําลึก และคํามั่นสัญญาอยางม่ันคงย่ิง สวนพวกเราเมื่อเหน็ดเหน่ือยมาทั้งวัน ใจยอมเปนทาสสมัคร แมจะอานพระคัมภีรหรืออธิษฐานก็อาจทําไปโดยไมต้ังใจ ทุมเทและลวงลึก คือ “หูเคยไดยินเร่ืองพระเจา” ความเปนจริง “ยังไมเคยเห็นพระเจา” แมทุกวันติดตามรอยพระบาทพระองค แทจริงยังไมเคยซอนตัวภายในพระทรวง แมพูดวากระหายพระคําพระเจา แทจริงยังไมเคยไดยินเสียงเล็ก ๆ ของพระองค แลวไมรูสึกแปลกเลยวาจิตวิญญาณยังเปนทารกอยู เพราะความออนแอน้ันเอง โดยไมไดต้ังใจจึงพาตัวเองเดินผิดเสนทาง อารมณรุนแรง ใชชีวิตตามใจตัวเอง ไมยอมเช่ือและฟงคํา ไมปฏิบัติตามน้ําพระทัย ไมสามารถมีชัยชนะตอตัวเอง ตอมารและชัยชนะตอโลก “ความออนแอของพระเจา ยอมแข็งแรงกวามนุษย” พวกเราไดรับการทรงเรียก “มีนอยคนที่มีอํานาจ...” แตพระเจาไดทรงเลือก “คนที่โลกถือวา ออนแอ เพื่อทําใหคนแข็งแรงอับอาย”1คร.1:25-27 “ถึงแมวาเราอยูในโลกก็จริง แตเราก็ไมได



สูรบตามโลกียวิสัย แตมีฤทธิ์เดชจากพระเจา อาจทําลายปอมได” 2คร.10:3-5,อฟ.6:10-18 เหมือนผูอํานวยการทีมประกาศของประเทศฟลิปปนส คุณสวี แยวะ หัว ไดกลาวไวในหนังสือบทนําของ มิส ชาย วา:ในบานที่เปนจิตวิญญาณของมิสชาย มีผูปวย 4 คนอาศัยอยูดวยกัน นอกจาก มิส ชาย แลวมีคุณแมบุญธรรม มิส ลีมาน และนองสาวชื่อ ลูซี ลีมาน และลูกพี่ลูกนองอีก 1 คนชื่อ แมร่ี ดับยู ลีมาน (Mary W. Leaman) ดูตามสายตามนุษยแลวทางดานรางกาย ไมมีใครแข็งแรงสุขภาพดี สามารถมีชีวิตตามปกติสุข ชีวิตประจําวันของทานเหมือนปากกับฟนตองพึ่งพาอาศัยกัน มืดมนนาเวทนา แตในดานจิตวิญญาณกลับเต็มไปดวยสันติสุขและชื่นชมยินดี และเปนพยานที่ประกอบดวยฤทธิ์อํานาจ ตามการรักษาของแพทยจีนและแพทยตะวันตกผูเช่ียวชาญเฉพาะโรคลงความเห็นวา โรคของ มิสชาย น้ัน ไมมีทางรักษาใหหาย ภายใน 3 วันทานตองเสียชีวิต แตวา 30 กวาปที่ผานมาทานไมสามารถทานอาหารที่มีคุณภาพได อาหารปกติที่ทานอยูคือมื้อเชาน้ําชาไมใสอะไรเลย 2 แกว ม้ือกลางวัน ขนมปง (คุกกี้) 2 แผน ม้ือเย็น ขาวเล็กนอย ตามความคิดเห็นของมนุษย แมทานจะไมเสียชีวิต แตก็อาจจะเปนโรคขาดสารอาหาร เปนการยากท่ีจะตอชีวิตของทาน แตวาบัดน้ีทานอายุมากกวา 70 ป ทานไดผานดานการเสียชีวิตและพึ่งในพระกรุณาคุณของพระเจาทั้งฝายรายกายและฝายจิตวิญญาณก็แข็งแรงสมบูรณ สําหรับ มิสลีมาน ปจจุบันอายุมากกวา 80 ป เมื่อทานอยูในคายกักกันของญ่ีปุนท่ีเซียงไฮ แมตองฝาความทุกขยากลําบากใชชีวิตไมเปนแบบมนุษย ทั้งถูกโบยตีอยางรุนแรง นํ้าหนักลด 40 ปอนดกระดูกสันหลังคดงอไปหมด หดลงถึง 5 น้ิวตามรายงานของแพทยกระดูกสันหลังของทานอาจหักไดทุกเวลา แตวันน้ันเราไดเห็นกับตาของเราเองวาแมอายุทานมากกวา 80 ป ไมมีโรคหลังโกง แตทานเดินเหินคลองตัว สภาพจิตใจสงบสุข ใบหนาทานเต็มไปดวยความช่ืนชมยินดีมี สันติสุขและพลัง น่ีทําใหพวกเรายิ่งมั่นใจและเช่ือม่ันในพระคัมภีรซึ่งเปนพระคําของพระเจาวา”มนุษยจะบํารุงชีวิตดวยอาหารสิ่งเดียวหามิได แตบํารุงดวยพระวจนะทุกคําท่ีออกมาจากพระโอษฐของพระเจา”มธ.4:4 ทําใหเราไดเรียนรูถึงพระเจาผูทรงเปนเจาชีวิต “เรามีชีวิต และไหวตัวและเปนอยูในพระองค” กจ.17:28 คริสศาสนาเปนคําสอนแหงชีวิต กจ.5:20 “จงไปยืนในบริเวณพระวิหาร ประกาศบรรดา ขอความแหงชีวิตใหมน้ี ใหประชาชนฟง” ชีวิตของเรามิไดอยูในกํามือของมนุษย แตอยูในพระหัตถของพระเจา มิไดอยูแคในพ้ืนโลก แตอยูบนฟาสวรรค คส.3:1-2 “จงแสวงหาส่ิงซึ่งอยูเบื้องบนในที่ซึ่งพระคริสตทรงสถิตอยู คือ ประทับขางขวาของพระเจา จงเอาใจใสสิ่งที่อยูเบื้องบน ไมใชสิ่งซ่ึงอยูในแผนดินโลก” และตองเช่ืออยางลึกซ้ึงในพระคุณของพระเจาวาพระองคใหเรามีเพียงพอ ฤทธานุภาพของพระเจาจะสําแดงไดอยางครบถวนกับผูที่ออนแอ เพราะฉะนั้นเราจึงอวดถึงความออนแอของตัวเอง เพื่อฤทธานุภาพของพระเจาจะทรงคอบครองเรา 2 คร.12:9-10 เม่ือเราออนแอ เพราะเห็นแกพระคริสต เราถูกหมิ่นประมาท ถูกประทุษราย ทุกขยากลําบากก็เปล่ียนเปนช่ืนชมยินดี เพราะวาเมื่อใดเราออนแอ เมื่อนั้นเราก็จะแข็งแรง “เพราะความออนแอมีท่ีไหน ฤทธ์ิเดชของพระคริสตก็มีเต็มขนาดที่น่ัน” อาศัยการเยี่ยมและสัมภาษณคร้ังนี้ เราท้ังหลายไดรับหลักการการสอนท่ีมีคุณคาย่ิงไดสําแดงออกอยางชัดเจนในความสุดซึ้งและเหมาะเจาะ สรรเสริญพระเจาพระองคทรงมีวิธีการของพระองคในการประกาศพระกิตติคุณและเปดเผยสัจธรรม สําแดงฤทธานุภาพที่ย่ิงใหญของพระองค โดยผานการฝกฝนที่แสนสาหัสของ มิส ชาย ดวงใจคนเปนจํานวนหม่ืน ๆ แสน ๆ ท่ีไดอานหนังสือของทาน จากพอคาท่ีขายของเล็ก ๆ นอย ๆ ผูเดินเทาสงขาวจนถึงบุคคลที่มีชื่อเสียงในสาขาวิชาตาง ๆ ไมวาขาราชการทางการเมือง ผูแทนรัฐสภา นักวิชาการที่เปนมืออาชีพ ไมเห็นวาระยะทางไกลขนาดไหนก็ยังเดินทางมาสัมภาษณ ทุกคนกลาวเปนเสียงเดียวกันและยอมรับวา คําพยานท่ีเห็นชัด ๆ น้ีเอง ทําใหไดรับพระพรอยางมากในจิตวิญญาณ และไดรับการหนุนนํ้าใจเปนอยางย่ิง จิตวิญญาณที่หลงหายมากมายไดกลับมารับความรอดดวยความช่ืนชมยินดี บุคคลทั้งชายและหญิงท่ีเคยทอแทใจก็ไดการชวยกูและเต็มไปดวยพลัง และรับพระพรอยางครบถวนบริบูรณดวยความช่ืนชมยินดี เม่ือถึงเวลาที่พวกเราจะลากลับ ขาพเจาถูกเชิญใหเปนผูแทนของคณะนําอธิษฐานเผื่อ ความจริงขาพเจาเปนผูออนแอ



“ไมรูวาจะอธิษฐานอยางไร แตพระวิญญาณทรงนําในเมื่อเราคร่ําครวญอธิษฐานไมเปนคํา” โรม 8:26 คําอธิษฐานของขาพเจาและเสียงตอบรับอาเมนของผูรวมทีม ทําใหพวกเราทุกคนนํ้าตาไหลพรู เปนการแสดงออกถึงการสํานึกได การกลับใจใหม ยอมสารภาพถึงการขาดความรัก ขาดการถวาย และขาดการรักพระเจาอยางเต็มกําลัง การปรนนิบัติที่ไมซื่อสัตยและเนรคุณตอพระคุณของพระเจา ในเวลาเดียวกันก็เปนน้ําตาแหงการขอบพระคุณและจริงใจ เพราะพวกเราไดรับบทเรียนดานจิตวิญญาณท่ีสูงสงจากมิสลีมานและมิสชาย รับอาหารทิพยและพระคุณอันอุดมแบบที่ไมอาจพรรณาได อีกท้ังไดเห็นถึงความสัตยซื่อ ความรักเมตตา ฤทธานุภาพและพระสิริขององคพระเยซูคริสตเจา อิสยาห 26:4 “ จงวางใจในพระเจาเปนนิตย เพราะพระเจาทรงเปนศิลานิรันดร” เฉลยธรรมบัญญัติ 33:12 “คนที่พระเจาทรงรักจะอาศัยอยูกับพระองคอยางปลอดภัย พระองคทรงปกเขาไววันยังคํ่า และทรงประทับอยูระหวางบาของเขา” อิสยาห 12:2 “ ดูเถิด พระเจาเปนความรอดของขาพเจา ขาพเจาจะวางใจและไมกลัว” สดุดี 46:1 “พระเจาทรงเปนที่ล้ีภัยและเปนกําลังของขาพระองคทั้งหลาย เปนความชวยเหลือที่พรอมอยูในยามลําบาก” โรม 8:38-39 “ เพราะขาพเจาเชื่อม่ันวา แมความตายหรือชีวิต หรือบรรดาทูตสวรรค หรือเทพเจา หรือส่ิงซึ่งอยูในปจจุบันน้ี หรือส่ิงซึ่งจะมีในภายหนา หรือฤทธ์ิ เดชทั้งหลาย หรือซ่ึงสูง หรือซึ่งลึก หรือสิ่งใด ๆ อ่ืนที่ไดทรงสรางแลวนั้น จะไมสามารถกระทําใหเราทั้งหลายขาดจากความรักของพระเจา ซึ่งมีอยูในพระ เยซูคริสตองคพระผูเปนเจาของเราได” โคโลสี 3:1-4 “ถาทานรับการทรงชุบใหเปนข้ึนมาดวยกันกับพระคริสตแลว ก็จงแสวงหาส่ิงซึ่งอยูเบื้องบน ในที่ซึ่งพระคริสตทรงสถิตอยู คือ ประทับขางขวาของพระเจา จงเอาใจใสสิ่งที่อยูเบื้องบน ไมใชสิ่งซึ่งอยูท่ีแผนดินโลก เพราะวาทานไดตาย แลว และชีวิตของทานซอนไวกับพระคริสตในพระเจา เมื่อพระคริสตผูทรงเปนชีวิตของเราทรงปรากฏ ขณะน้ันทานก็จะปรากฏพรอมกับพระองคในศักดิ์ศรีดวย” สดุดี 23:1-6 “พระเจาทรงเล้ียงดูขาพเจาดุจเล้ียงแกะ ขาพเจาจะไมขัดสน พระองคทรง กระทําใหขาพเจานอนลงที่ทุงหญาเขียวสด พระองคทรงนําขาพเจาไปริมน้ําแดนสงบ ทรงฟนจิตวิญญาณขาพเจา พระองคทรงนําขาพเจาไปในทาง ชอบธรรม เพราะเห็นแกพระนามของพระองค แมขาพเจาจะเดินไปตามหุบเขา เงามัจจุราช ขาพระองคไมกลัวอันตรายใด ๆ เพราะพระองคสถิตกับขาพระองค คฑาและธารพระกรของพระองคเลาโลมขาพระองค ตอหนาตอตาศัตรูของขาพระองค พระองคทรงเจิมศีรษะขาพระองคดวยน้ํามัน ขันนํ้าของขาพระองคก็ลน อยู แนทีเดียวท่ีความดีและความรักมั่นคงจะติดตามขาพเจาไปตลอดวันคืนชีวิต ของขาพเจา และขาพเจาจะอยูในพระนิเวศของพระเจาสืบไปเปนนิตย”



คํานํา โดยป ลู เตอะ

ขาพเจาเคยอยูที่ประเทศจีน 35 ป ซ่ึงเปนสิ่งที่มีความสุขและเปนเกียรติ มีหนามีตาที่สุด ทําใหขาพเจามีโอกาสรวมงานกับหนุมสาวท้ังหลายอยางใกลชิด มีความสัมพันธที่สนิทสนมกัน พวกเราเปนพวกท่ีถวายตัวรับใชพระเยซูคริสเจา หลายปที่ผานมานั้นไมอาจถูกทําลาย เพราะวาเปาหมายที่ยึดไวสําหรับทุกชาติทุกประเทศก็คือ เร่ืองความรอด และท่ีความคิดของมนุษยสามารถเขาใจกันไดน้ันเปนความสุขที่สุดยอด วิวรณ 21:11 เปนเงาสะทอนภาพถึงเปาหมายของพวกเรา เขียนไววา บุตรทั้งหลายที่ไดรับการทรงไถนั้น ไดเปนคริสตจักรของพระเจา เหมือนเพชรพลอยหรือหินที่ล้ําคา จากพระสิริของพระเจาและสงาราศีของพระเมษโปดกซ่ึงไดสําแดงใหกับสรรพสิ่งที่พระเจาทรงสราง “ นครนั้นประกอบดวยพระสิริของพระเจา ใสสวางดุจแกวมณีอันหาคามิได เชนเดียวกับแกวมณีโชติอันสุกใสและเปนผลึก” ขอ 23 “...เพราะวาพระสิริของพระเจาเปนแสงสวางของนครนั้น และพระเมษโปดกทรงเปนดวงประทีปของนครนั้น” หญิงสาวชาวจีนนับเปนหมื่น ๆ พัน ๆ คนไดถวายตัวมอบชีวิตใหกับองคพระผูเปนเจาของเขา ภาระหนาที่ของการรับใชน้ัน นอยคนนักที่จะมีโอกาสเปนพยานถึงพระคุณความรักของพระเจาท่ีมีแก คริสเตียนชาวตะวันตก สิ่งแวดลอมของครอบครัว การศึกษา ภารกิจในชีวิตประจําวันและสถานท่ีมาก มายที่แตกตางกัน แตเน้ือหาสาระของการเปนพยาน คริสเตียนชาวจีนทั้งหลายอยูในกลุมชนที่มีสันติสุขมากมาย นั่นคือ แกวมณีโชติอันลํ้าคาท่ีไดกอขึ้นจากแผนดินสวรรค ไดรูถึงแสงสวางแหงพระสิริของพระเจา สําแดงอยูบนพระพักตรของพระเยซูคริสตเจา เม่ือแสงสวางสองเขาไปในใจของแมนางเหลาน้ัน 2 คร4:6 “พวกนางช่ืนชมยินดีและจํายอมที่จะเช่ือฟง (...ไดทรงสองสวางเขามาในจิตใจของเรา เพ่ือใหเรามีความสวางแหงความรูถึงพระสิริของพระเจาปรากฏในพระพักตรของพระคริสต” คส.1:13 “...และพระองคไดทรงยายเรามาตั้งไวในแผนดินแหงพระบุตรที่รักของพระองค” ดังนั้นพวกนางจึงเหมือนถือตะเกียงสองสวางใหกับคนท่ีอยูรอบขางของนาง พวกเราดีใจมากท่ีเพ่ือนของเราสามารถเลาถึงชีวิตและการเปนพยานท่ีมีชีวิตชีวาแกคนตะวันตก ส่ิงนี้ชวยคนท้ังหลายพรอมพี่นองสตรีในเมืองจีนใหรูซึ้ง เปนการหนุนจิตชูใจใหสตรีเหลาน้ีเต็มไปดวยสติปญญาและซ่ือสัตยมากข้ึนที่จะอธิษฐานเผื่อซึ่งกันและกัน จากป 1928 มิสชายพรอมสตรีฝายจิตวิญญาณบางคน และผูที่มีอุดมการณซึ่งเปนนักประกาศเหมือนกันรวมกันสรางสถาบันศาสนศาสตรนําพระวจนะของพระเจามาสั่งสอนสตรีของชาวจีนที่ไดรับการศึกษาแลวมาอบรมฝกฝนเพื่อที่จะออกไปรวมรับใช ดวยความหนักแนน เขมแข็งทรหดของมิสชาย ความคิดเห็นที่ประกอบดวยสติปญญาและความใจกวางในการถวายทรัพยสิน ทั้งการสนับสนุนความคิดเห็นแกผูรวมงานใหม ๆ และวัตถุสิ่งของที่ทานถวายมาเพื่องานน้ี ซ่ึงไดสําแดงออกอยางครบถวนสมบูรณ มีแตจะรอจนถึงวันที่องคพระผูเปนเจาจะเสด็จกลับมา จึงจะทรงตอบแทนเหลาธรรมิกชนของพระองคในเวลาน้ัน ดวยเหตุที่มิสชายเจ็บไข ไดปวย จึงไมอาจมาเปนผูอํานวยการสถาบันศาสนศาสตรแหงนี้ แตความรักความหวงใยท่ีทานมีไมเคยลดนอยลง แมทานเจ็บปวยอยูบนเตียงความคิดเห็นที่ทานใหนั้นเปนสิ่งที่ล่ําเลิศและมีคุณคาย่ิงนัก พวกเราขอบพระคุณพระเจา “ราชินีในหองมืด” หนังสือเลมน้ีของมิสชายไดแปลเปนภาษาจีนเรียบรอยแลว ขาพเจาทูลขอตอพระเจาดวยความสุจริตใจอยางยิ่งในการอวยพระพรหนังสือเลมนี้ ขอพระเจาทรงใชหนังสือเลมนี้ที่จะนําพาชาวจีนอีกมากมายไดหล่ังไหลเขาไปอยูในความสวางของพระคริสตเจา

ผูอํานวยการสถาบันศาสนศาสตรจงหัว ป ลู เตอะ (Miss Reeth M. Britian)



1

คํานํา โดย สวี แยวะ หัว

“ราชีนีในหองมืด” เปนคําพยานท่ีไดรับพระคุณจาก มิส ชาย ซูเจียน (Miss Christiana Tsai) ในป 1953 ท่ีสหรัฐอเมริกา มลรัฐชิคาโก สถาบันผลิตหนังสือของมูดี้ จนกระทั่งเดือนท่ีแลวหนังสือเลมนี้ไดตีพิมพไป 5 คร้ังแลว ท่ีประเทศอังกฤษกรุงดอนลอนก็มีการตีพิมพหนังสือเลมนี้เชนกัน สาเหตุที่หนังสือเลมนี้แพรกระจายอยางรวดเร็วโดยยังไมทันประกาศก็เพราะวา คนตะวันตกแปลกใจที่หญิงสาวชาวจีนชาติตระกูลที่สูงสง ไดรับการหลอหลอมจากวัฒนธรรม ประเพณีดั้งเดิมอยางสุดซึ้ง แตยังมีความเขาใจและรูละเอียดถึงวัฒนธรรมและความเขาใจของชาติตะวันตกแบบนับน้ิวได เพ่ือที่จะไดพระคริสตเจากลับมีความเขมแข็งอยางทรหดในการวางและยอมละทิ้งทุกสิ่งที่เปนของโลก หันเขาหาพระเยซูคริสตเจา เม่ือรับเช่ือแลว ทานถูกขมเหง ถูกทดลองอยางหนักและการเจ็บปวด ปวยไขในหองที่มืด ไมสามารถเห็นแสงอาทิตยนานถึง 24 ป ไมเพียงไมทอถอยหรือหมดกําลังใจ แตกลับรักพระเจา รักมนุษยมากย่ิงขึ้น ดังนั้นจํานวนคนมากมายท่ีอานหนังสือเลมน้ี ไมวาระยะทางจะไกลขนาดไหนก็ยังเดินทางมาเยี่ยมทาน คร้ังนี้ขาพเจามาที่สหรัฐอเมริกา ไดมาพักอาศัยที่บานฝายจิตวิญญาณของทาน ทั้งกอนหนานี้และตอนหลังรวมแลว 75 วัน ไดเห็นกับตาวามีฝูงชนเปนกลุม ๆ มาเย่ียมทาน ประกอบไปดวย สมาชิกรัฐสภาของสหรัฐอเมริกา พอคา เสนาบดี ผูเช่ียวชาญ นักศึกษา และพวกพอคาเรขาย คนเดินเทา แตไมมีใครผิดหวังหรือพลาดโอกาส ทุกคนไดรับความรักและสมปรารถนากลับไปดวยความช่ืนชมยินดี นอกจากนี้ยังไดรับจดหมายท่ีเขียนเปนคําพยานและใหกาํลังใจมากมายเชนจากอดีตประธานาธิบดี ไอเซน เฮาว รองประธานาธิบดี นิกสัน ท่ีปรึกษาราชการโยรัล ทานมนตรียิวรี นักประกาศ ดร.บิลลี่ เกร เฮม คนเหลานี้เปนพยานแกหนังสือเลมน้ีดวยลายลักษณอักษรแนะนําใหประชาชนทั้งหลายไปอาน เร็ว ๆ น้ีมีการพิมพซ้ําอีกท่ีกรุงดอนลอน ภายในหนึ่งวันจําหนายไปมากกวา 3,000 เลม อีกทั้งไดรับจดหมายจากที่ตาง ๆ ขอรองใหแปลเปนภาษาอินเดีย สวิส เปนตน แมกระทั่งมีคนขอใหแปลเปนภาษาเบล เพื่อใหคนตาบอดมีโอกาสไดอาน บานแหงจิตวิญญาณของ มิส ชาย อยูที่รัฐเพชูวาเนีย ลีมาน เพลสแลนเชสเตอร พาราไดส มีที่ดินมากกวา 10 ไร (จีน) มีบานหลายหลัง แตมีคนอยูแค 4 คน มี มิส ลีมาน ไชนา แมร่ีเปนคุณแมบุญธรรมของ มิส ชาย เพราะทานกําเนิดที่ประเทศจีน และรักประชาชนจีน จึงเพ่ิมคําวาประเทศจีนไวในช่ือของตนเพื่อเปนที่ระลึกถึง มิสลูซี ลีมาน นองสาว แมร่ีไชนาและ มิส แมร่ี ดับยู ลีมานเปนลูกพี่ลูกนองและมิสชายบานแหงจิตวิญญาณของคนเหลาน้ี ดานรางกายไมมีใครท่ีจะมีชีวิตที่เดินเหินไดคลอง แตใชชีวิตอยางปกติ ตามสายตามนุษย เหมือนปากและฟนที่เกี่ยวโยงกัน (คุณและโทษเกี่ยวโยงกัน) ทุกวันมีชีวิตท่ีมืดมัว แตเมื่อมองในสายตาฝายจิตวิญยาณกลับตรงกันขาม การดําเนินชีวิตของเขาเต็มไปดวยความช่ืนชมยินดี ไมมีใครท่ีมาบานนี้แลวไมไดรับการหนุนจิตชูใจ บานของทานจึงเหมือนแดนสวรรค ขอบพระคุณพระเจา พระองคใชวิธีตาง ๆ ในการประกาศสัจจธรรมของพระองค ทําใหคนท่ีผิดหวังสิ้นหนทางน้ัน เมื่อฟงคําพยานแลวสามารถฟนชีวิต และกําลังกลับคืนมา ขาพเจามองเห็นชีวิตและคําพยานของทานเหลาน้ัน มีความประทับใจเปนอยางย่ิง เพราะหนังสือราชินีในหองมืดน้ี แมวาจะดังครึกโครมชั่วขณะหนึ่งท่ัวสังคมยุโรปอเมริกา แตคนจีนที่รับรูก็ยังมีนอยมาก นอกจากตอนขากลับจะแบกหนังสือเลมน้ีติดตัวไปหลายเลมแลว ขอใหคณะปวเตาและอนุชนในคณะขาวประเสริฐชวยขาย ก็ยังฉวยโอกาสตอนผานฮองกงไปปรึกษากับคุณหยวน โฮว โจ ขอใหทานชวยแปลทั้งหมดเปนภาษาจีนและไดรับการเห็นชอบจากหนังสือพิมพจีน ซิน เสียน ยื่อ เปาและตีพิมพลงในหนาประกาศความเชื่อของทุกวันจันทร และหลังจากนั้นก็จะตีพิมพเปนเลมออกสูชาวโลก คาดหวังเปนอยางย่ิงวา คําพยานในหนังสือเลมน้ีจะดลบันดาลใหคนมากมายมารับเชื่อพระเยซูคริสตเจา พระสิริจงถวายสูงสุดแดองคพระผูเปนเจา อาเมน สว ี แยวะ หัว ป 1955



1

คํานําโดยเฮอะ ปอ เทอะ

ช่ือของ มิส ชาย ซู เจียน ทําใหขาพเจาคิดถึงช่ือของคุณ จอหน บายาน (Mr. John Bunyan) วรรณกรรมที่ทานเขียน เปนลักษณะนิยายเปรียบเทียบที่ไมรูสูญสิ้น เร่ือง ปริศนาธรรม Pilgrim’s Progress โดยเฉพาะประวัติของ มิส ชาย เขียนเกี่ยวกับคริสเตียนชาวจีนคนหนึ่ง เดินบนเสนทางสวรรค ประสบการณที่ไมธรรมดาบวกกับสัจธรรมที่ไดเขียนไวในประวัติบุคคล เปนสิ่งท่ีอัศจรรยย่ิงกวานิยายที่เขียนขึ้นมา เปนเร่ืองราวแปลกประหลาดมาก ลูกสาวของครอบครัวใหญที่อยูภายใตการนับถือศาสนาขงจื้อ สามารถพบกับพระเยซูเจาในเวลาเยาววัยและยังเชื่อฟงองคพระผูเปนเจาอยางนอมนอม จิตใจของทานไดรับการปลูกฝงพระคําของพระเจา ต้ังแตยังเปนเด็กวา “เราเปนทางนั้น เปนความจริงและเปนชีวิต” มิส ชาย ไมเพียงแตยอมรับความจริงขอน้ี ยังต้ังใจวาตลอดชีวิตนี้จะเปนพยานใหกับพระผูชวยใหรอดของโลกท่ีทานรูจัก และมีความมั่นใจวาพระผูชวยใหรอดองคน้ีเทาน้ันที่เปนความหวังเดียวของประเทศของทาน ดังน้ันบนเสนทางแหงความสวางที่จะเดินไปสูสวรรคน้ัน ทานจึงเปนคนหนึ่งในจํานวนคนมากมายที่รวมเดินทางไปสูสวรรค ตามท่ีทานไดมองเห็นวา ความสวางและชีวิตไดหล่ังไหลออกมาเปนคําพยานที่จะยืนยันถึงฤทธานุภาพของขาวประเสริฐพระคริสตเจา และไดกลายเปนสิ่งที่หาคาไมได ที่ไมมีขอบเขตจํากัดท่ีเปนความเขาใจใหม ๆ วา มิสชายเปนผลงานของผูประกาศที่ไดพยายามทําไว จากการเปล่ียนแปลงของการดําเนินชีวิตในทามกลางครอบครัวใหญและญาติสนิท เขาเหลานั้นไดถูกพามารับเชื่อในพระผูชวยใหรอดของทาน เพ่ือพันธกิจของ มิส ชาย และการแปลพระคัมภีรโดยใสตัวหมายเสียงอานในพระคัมภีร ทําใหคนเปนพันเปนหม่ืนไดรับเชื่อในพระคุณความรอดและยังทําใหผูเช่ือที่ถอมใจเหลานี้ไดอานพระคําของพระเจา จนฝกเปนนิสัยชอบอานพระคําพระเจา มิส ลีมาน และ มิส ชาย ไดรวมใจกันท่ีจะทําพระคัมภีรใหมีหมายเสียงอาน(คือใสตัวสะกดอานไวในพระคัมภีรทุกคํา)เปนงานชิ้นสําคัญและยิ่งใหญมากชิ้นหน่ึง ทั้งสองคนรวมมือรวมใจ รวมทุมเทชีวิตเพื่อปรนนิบัติพระเจาและปรนนิบัติชาวจีนเปนแบบอยางที่นารักมากระหวางความรวมมือของชาวตะวันออกและตะวันตก ใครจะรูคาดคะเนไดวา ผูรับใชที่ซื่อสัตยและจงรักภักดีไดทุมเทเสียสละจนถึงท่ีสุด เพื่อราชอาณาจักรของพระเจาและองคพระคริสตเจาวา ผลที่ประสบความสําเร็จน้ันจะเปนอยางไร มีอีกประเด็นหน่ึงอาจมีความจําเปนมากท่ีจะตองกลาวใหแจมแจง ณ ที่น้ีไวคือวา คนจีนน้ันแมจะอยูในทามกลางพ่ีนองที่เปนคริสเตียนที่สามารถอานภาษาจีนไดก็มีนอยมาก เมื่อเราแคคิดถึงภาษาจีน(9,000 คํา) ท่ีไมไดเขียนเปนตัวยอ และยังตองใชเวลาหลายปในการขยันฝกอาน น่ันแหละจึงจะเรียนรูถึงการใชภาษาที่ยากลําบากน้ี ในประเทศจีนมีคนจีนมากมายท่ีไมรูภาษาจีน เราจึงไมแปลกใจเลย จากคํามากมายซับซอนลดลงจนเหลือแคคําสะกด 37 คําที่เปนพยัญชนะ เครื่องหมายเสียงอาน ทําใหผูที่ไมเคยเขาโรงเรียน เรียนหนังสือ หรือผูหญิงที่อยูในชนบท เพียงใชเวลาไมกี่อาทิตยในการฝกอานหมายเสียงเหลานี้ แลวก็จะอานพระคัมภีรได ผลท่ีเกิดจากเคร่ืองหมาย อานหมายเสียงเหลานี้ ในท่ีสุดทําใหคนมากมายมาอานพระคัมภีรได ขาพเจารูสึกเปนเกียรติอยางย่ิงที่มีโอกาสมาแนะนําประวัติบุคคลแบบน้ี มิส ชาย มีความปรารถนาอยางย่ิงที่จะถวายพระสิริแดพระเจา ผูทรงเรียกทาน คนจํานวนมากมายไดรับพระพร เพราะคําพยานของทานและคาดหวังอยางย่ิงวา หนังสือเลมน้ีจะเปนพระพรมากมายแกทุกคนท่ีไดอาน จากผูอํานวยการไชนาอินแลนดภาคเหนือของสหรัฐอเมริกา

เฮอรเบิรต เอม.กริฟฟน (เฮอะ ปอ เทอะ)



1

Herbert M. Griffin. Director for North American China Inland Mission , Philadelphia , Pa, U.S.A



2

คํานําโดย ซือ ยวี ฟง

ผูหญิงในตะวันออกมีแตแซไมมีชื่อ เมื่อเราไดอานประวัติของพระเยซูคริสตเจาแลว เราทราบชื่อพี่นองผูชายของพระองคบนโลกน้ีหมด แตไมไดทราบช่ือทางพี่นองผูหญิงของพระองค(มธ.13:55-56)สภาพเชนน้ีมีอยูในประเทศจีนตั้งแตอดีตจนถึงปจจุบันและย่ิงกวานั้นอีกถาเปนชีวิตในชนบท แมวานองสาวท่ี 7 มีช่ือที่สวยงามมาก แตคนในบานและญาติพี่นองรูแควา “นองสาวท่ี 7” เน่ืองจากคนตะวันออกมีวัฒนธรรมท่ีงดงามเปนพื้นฐานแลว ความเขาใจในพระคัมภีรของพวกเขาอาจจะมากกวาคนตะวันตก ในหนังสือเลมนี้ไดอางอิงขอพระคัมภีรอยางเหมาะเจาะที่สุด เพราะผูเขียนหนังสือเลมน้ีไดมีความเขาใจของวัฒนธรรมจีน และประสบการณทําใหทานไดเรียนรูและเขาใจความหมายของขอพระคัมภีรอยางแจมแจง พระเยซูคริสตเจาเปนความหวังเดียวเทาน้ันของโลกทุกวันนี้ นอกจากนี้จะไมมีความหวังอะไรเลย ไมวาเราจะมีทรัพยสินมากมายเทาไรในโลก หรือสะสมเงินของอเมริกันมากมาย ก็ไมสามารถกูโลกใหรอด ไมวาอาวุธนิวเคลียสอาจมีอํานาจในการขมขู ก็ไมอาจเอาชนะโลกน้ี ความรอดน้ันมีอยูในความรักของพระเยซูคริสตเจา ตองทําอยางไรจึงจะพาคนมากมายมารูจักพระเยซูคริสตเจาของเรา และอยูในพระองค ดวยเหตุท่ีขาพเจาเองไมไดประกาศจึงเหมือนวาตองหาเหตุผลและขออาง เม่ืออานหนังสือเลมนี้แลวก็อดไมไดที่จะรูสึกละอายใจมาก “นองสาวท่ี 7” เคยนอนอยูบนเตียงนานถึง 22 ปแตวาชีวิตที่อยูในพระเยซูคริสตเจาน้ันแพรวพรายเปนประกาย มีความชื่นชมยินดีที่เปนจริง และนําคนมากมายมาถึงพระเยซูคริสตเจา วิธีประกาศเผยแพรองคพระเยซูคริสตที่ดีท่ีสุดก็คืออาศัยการดําเนินชีวิตในประจําวัน ความชื่นชมยินดีที่มีเต็มลนในชีวิตก็คือ เมื่อยอมอยูภายใตฤทธานุภาพของพระวิญญาณบริสุทธิ์ มีประสบการณการเปลี่ยนแปลงของจิตใจและนํามาถึงการเปนสาวกที่สมบูรณแบบในองคพระผูเปนเจาของเรา สัญลักษณอันแทจริงของการเปนคริสเตียนคนหน่ึง คือ มีประสบการณของความช่ืนชมยินดีและสันติสุขและหนังสือเลมนี้จะทําใหทานรูสึกประทับใจมาก คร้ังหนึ่งมีนักวิชาการชาวจีนคนหนึ่งกลาววา “คนที่ฉลาดจริงๆ จะหาโอกาสในทามกลางความทุกขยากลําบาก และคนไรปญญากลับหาปญหาในทามกลางความทุกขยากลําบาก” เม่ือทานไดอานหนังสือเลมนี้ทานจะพบวาผูเขียนเปนคนที่มีปญญาล้ําเลิศ เราเช่ือพ่ึงในฤทธ์ิเดชอํานาจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ เราก็จะมีชัยชนะเหนือความทุกขยากลําบากได เราท้ังหลายท่ีอยูในยุคแหงความยากลําบากและขาดความสงบสุข เราจะทําอะไรเพื่อองคพระผูเปนเจาได ทานสามารถหาคําตอบจากหนังสือแหงจิตวิญญาณที่มีความประทับใจมากเลมน้ี โปรดอานอยางละเอียดและกรุณาต้ังใจอานดวย ใน 4 เดือนท่ีผานมาขาพเจาสํารวจคริสตจักรจีนทั้งหลายที่อยูในประเทศ(อเมริกา)ตลอดจนถึงเกาะฮาวาย ไมวาไปถึงที่ไหน คนที่นั่นมักจะถามวา “ขาพเจาจะทําอะไรใหประเทศจีนได?” ขาพเจาเคยสํารวจประชาชนจีนในประเทศมากกวาหน่ึงแสนคนข้ึนไป มีหน่ึงในสิบที่เปนคริสเตียน ปจจุบันประตูปดอยูเขาประเทศจีนไมได ขาพเจาสูถามแบบน้ีดีกวาวา”เราจะทําอะไรไดใหกับคนจีนที่อยูในทามกลางเรา(นอกประเทศจีน)” ใหรับคําขอรอง...ไมเพียงหวงใยคนที่อยูในประเทศจีนเทานั้น แตวันหน่ึงคนจีนเหลาน้ี(ท่ีอยูทามกลางเรา) เขาจะกลับประเทศ เขาเปนแพทย พยาบาล ผูทํางานในสังคม ครู วิศวะ ชางเคร่ืองยนตทั้งหลาย ผูประกาศ ผูเผยแพร ทุกแขนง ทุกสาขาวิชา หากประเทศสหรัฐอเมริกาเปนประเทศที่ซื่อสัตย บัดน้ีเปนโอกาสที่จะชวยเหลือคนเหลาน้ีสรางคริสเตียนชาวจีนใหเขมแข็ง วันหน่ึงขางหนา เมื่อประตูประเทศจีนเปดคนเหลาน้ีจะนําชีวิตของเขาท่ีมากดวยประสบการณกับพระเจา พรอมกับพระเยซูคริสตเจาของเรากลับไปยังบานเกิดเมืองนอนของเขา พวกเขาจะเปนผูนําจิตวิญญาณในวิชาชีพตาง ๆ ที่เขารับใชอยู



1

เปนเร่ืองที่แปลกมาก ในประเทศของเรานี้ (สหรัฐอเมริกา) มีคนมากมายที่ไมวางใจผูรับใชพระเจาของเขา หากหนังสือเลมน้ีอยูในมือคนเหลานั้น ขาพเจาเชื่อวาพระวิญญาณจะทรงเปดตาใจของเขาเหลาน้ัน พวกเขาจะไมสงสัยเลยจากการถวายตัวของคน ๆ หนึ่งจนถึงพบคุณคาของความสําเร็จในผลงานนั้น ๆ ขาพเจาขอแนะนําหนังสือที่มีชีวิตชีวาเลมนี้ใหกับผูรับใชพระเจาของเราและคนจีนที่เปนคริส-เตียน ใน 71 คริสตจักรที่สหรัฐอเมริกาน้ี และยังอยากหนุนใจคริสตจักรอ่ืน ๆ และญาติสนิทมิตรสหายสวนตัวของขาพเจาที่จะไดอานหนังสือเลมน้ี ขาพเจารูสึกเปนเกียรติอยางย่ิงและมีความสุขจริง ๆ ในกรณีที่มีสิทธิ์มาอานหนังสือเลมนี้และเขียนคําแนะนําดวย ขาพเจามีความมั่นใจวาพระเจาจะทรงใชหนังสือเลมน้ีชวยคนอีกมากมายใหไดรับความรอด และทาทายใหคนหนุมคนสาวมากมายถวายตัวเปนผูรับใชพระเจาหนังสือที่ประกอบดวยชีวิตชีวาเลมนี้ นอกจากมีคุณคาย่ิงในดานจิตวิญญาณแลว และยังมีขอมูลท่ีดีมากเกี่ยวกับครอบครัวคนจีนในประเทศจีนดวย ณ ที่น้ี (หมายถึง สหรัฐอเมริกา) หนังสือสวนใหญเขียนโดยคนตะวันตก “นองสาวท่ี 7” เปนคนจีน เกิดในครอบครัวที่ร่ํารวย มีการศึกษาที่สูง ทานจะไดเห็นครอบครัวคนจีนแท ๆ ในภาพของชีวิตและเปนขอมูลในการคนควาศึกษาในดานการประกาศเผยแพรดวย อยางไรก็ตามน่ีเปนหนังสือที่รับใชพระเจาเลมหนึ่ง กอนที่ขาพเจาจะเขียนคําแนะนํา ขาพเจาไดนําหนังสือเลมนี้ใหผูรวมงานของขาพเจาอานและใหอนุชนของเราอาน เขาเหลาน้ันชอบมาก เม่ืออานจบเร่ืองราวของธรรมิกชนที่บริสุทธ์ิของพระเจาแลว พวกเขาไดสัมผัสถึงฤทธานุภาพของพระวิญญาณบริสุทธิ์ ชีวิตของมิสชาย ท่ีไดยอมจํานนตอพระเจาอยางสุด ๆ และใหพระเจาทรงใชอยางอัศจรรย พวกเราคาดหวังเปนอยางย่ิงวา หนังสือเลมนี้จะถูกเผยแพรออกไปอยางกวางขวาง ใหเปนท่ีรูจักทั่วไป โดยเฉพาะสําหรับคนที่ตองการการเปลี่ยนแปลงโดยพระวิญญาณ เพื่อเรียกรองใหคริสเตียนทั้งหลายรูจักการถวายตัวมากยิ่งขึ้น

ศจ.ดร.ศาสนศาสตรซื่อ ยวี ฟง Rev. Petter Y.F. Shi S.T.M., D.D. Director of Chinese Mission of New England

Pastor of Chinese Christian Church of New England 54 Harvard Street, Boston 11 Mass., U.S.A



2

บทท่ี 1 ยุคสอบคัดเลือก

ตามปฏิทินประเทศจีน วันที่ 12 เดือน 2 เปนวันบุปชาติ (ฤดูดอกไม) คนแก เด็ก หนุมสาวท้ังหลายนิยมออกมาเฉลิมฉลองกัน นิยมเอาริบบ้ินสีแดงไปผูกไวตามกิ่งไม ตนไมที่อยูตามทางและฉลองฤดูดอกไม ที่ดอกไมกําลังงามสะพรั่ง เปนส่ิงที่ตรึงตาตรึงใจจริง ๆ ทั้งสีแดง สีมวงและสีอ่ืนจนตาลายไปหมด ลมเย็น สุขใจจริง ๆ บิดาของขาพเจากําลังอยูกับขาหลวงใหญในที่ทําการรัฐบาล ตรวจสอบงานราชการอยู ไมมีเวลาวางที่จะมารวมฉลองในฤดูกาลแบบนี้ ณ เวลานั้นผูสงขาวไดมาเรียนใหทานทราบวา “ขอแสดงความยินดีกับใตเทา ฮูหยิน คลอดบุตรสาวแลว ทานไดธิดาเพ่ิมอีก 1 ทาน ฮูหยินและเด็กปลอดภัยดี” “ลูกสาวอีกแลวหรือ” คุณพอถอนหายใจ พูดกับตัวเองวาลูกทั้งหมด 18 คนแลว มากเกินไป(ไทตวอ) มากจริง ๆ คําวา มากเกินไป เลยกลายเปนช่ือเม่ือกําเนิดของขาพเจา ไวเรียกเม่ือยังเปนเด็ก ๆ อยู แมวาพอกับแมไมคอยชอบใจนักที่ขาพเจาเกิดมา แตก็ไมไดรังเกียจขาพเจา ตามขนบธรรมเนียมทานก็สงไขแดงไปบอกขาวดีใหกับญาติ ๆ ในวันครบเดือน คนที่ไดรับไขแดงจากบานของขาพเจาก็จะพากันมาแสดงความยินดีและนําของขวัญที่มีคาและนารักมามอบใหเพื่อแสดงความยินดีกับพอและแมของขาพเจา คนในบานก็เตรียมการเลี้ยง เขาเหลานั้นก็มีความสุขมากท่ีมากินเล้ียงในโอกาสท่ีขาพเจาครบเดือน บนโตะเลี้ยงน้ันมีอาหารพิเศษอยางหนึ่งคือ บะหมี่ซุบไกชามใหญ บะหม่ีเสนยาว ๆ หมายถึงอายุยืน เวลาคนจีนไปอวยพรวันเกิด สิ่งท่ีขาดไมไดก็คือบะหมี่เปนเครื่องประดับอยางหนึ่งในการเล้ียงดวย คือยังไง ๆก็ตองรับประทานบะหมี่ไวกอน ความจริงแมคุณพอจะรูสึกวาลูก 18 คนจะมากเกินไป แตไมนานเกินไปนองสาวขาพเจาก็กําเนิด ก็เลยต้ังช่ือใหมใหวา “เต็มบาน” หลังจากเต็มบาน แลวยังมีนองสาวอีกคนรวมเปน 20 คน และต้ังชื่อวา “สวนเกิน” พวกเราพี่นองผูหญิงทุกคนมีหนาตาสวยงามมาก เพียงแตขาพเจาจะดูเรียบ ๆ ไปหนอย แตวาเปนเพราะขาพเจาคนเดียวเทาน้ันคือ “มากไป” เคยออกจากบาน (ผูหญิงจีนจะอยูในสวนลึกของบาน)ไปเรียนที่โรงเรียนของคริสตจักรและไดขามมหาสมุทรแปซิฟกไปถึงสหรัฐอเมริกา และย่ิงกวา น้ันอีก เปนเกียรติอยางมากที่ไดเขียนหนังสือเลมนี้ มอบถวายแดพระเจาและใหทานทั้งหลายไดอาน คังโจวอยูที่ชายทะเลตะวันออกของประเทศขาพเจา ท่ีนั่นเปนบานเกิดของขาพเจา ครอบครัวคุณชายอาศัยอยูที่นี่ไดหลายชั่วอายุคนแลว และท่ีนี่ยังเปนสถานท่ีฝงศพบรรพบุรุษของพวกเราดวย คังโจวเปนสถานที่ทองเที่ยวที่มีช่ือเสียงแหงหน่ึงของบานเมือง ภูเขาเขียวขจีและหุบเขาเขียวชะอุม ทะเลสาบสวยเหมือนภาพวาด วัดโบราณ และพระปรางค เจดีย ตกเตงเรียงรายสวยงาม โดยเฉพาะน้ําที่ไหลพุงแรงกระเด็นลงยังแมนํ้าเฉียนถัง ไหลวนจากทางใตของเมือง และไหลเขาคอขวดยาว ๆ ของอาวคังโจว ท่ีปากอาวผสมกับสองฤดู คือฤดูใบไมผลิและฤดูใบไมรวง นํ้าไหลมารวมเปนทางเดียวกัน มาเผชิญกับนํ้าข้ึน-นํ้าลงของทะเลจนกลายเปนกระแสนํ้าข้ึนที่โหมซัดอยางแรง และกระแสนํ้าลงก็ไหลเขาสูแมนํ้า ไกลประมาณหลายลี้ที่ฝงของแมนํ้ามักจะถูกคล่ืนสีขาวไหลทวม ทิวทัศนที่แปลกและอัศจรรยแบบนี้ก็คือกระแสนํ้าของคังโจวท่ีมีช่ือเสียงโดงดัง คังโจว มีความสวยงามขนาดน้ี จึงมีคําสามัญกลาวไววา “เบ้ืองบนมีสวรรค เบ้ืองลางมีคังโจว (หรือเรียกวา โซวโจว)” และนี่เปนส่ิงที่ยืนยันใหเห็นวา คําพูดนั้นเปนจริง “ปูของขาพเจาเกิดในตนของศตวรรษท่ี 19 ท่ีคังโจว เวลานั้นประเทศจีนยังอยูภายใตการปกครองของพระราชาหมาน ซิง เวลาที่ทางการตองการบุคลากรก็จะใชวิธีสอบคัดเลือกเพื่อสรรหาผูที่มีความสามารถเขารับราชการ ดังนั้นจึงเรียกสมัยน้ันวาสมัยสอบคัดเลือก คุณปูไดไปแขงขันสอบคัดเลือก เมื่อสอบไดแลว ยังตองไปสอบท่ีเมืองหลวง เมื่อสอบไดแลวจึงจะมีสิทธิไปประจําการเปนเจาเมืองท่ีกวางตง ดังนั้นทานจึงจากบานเกิด ลาคุณยา (ภรรยา) ลาคุณลุง คุณอา คุณอา



1

ผูหญิงลงใตไปรับราชการเพียงผูเดียว แตอยูไมนานนักมีโรคระบาดทานจึงเสียชีวิต เม่ือคุณยาทราบขาว ทานทุกขทรมานไมอยากมีชีวิตอยูตอไป ไมพูดไมจา ไมหลับนอน ไมทานอาหารอยูหลายวัน ใครมาพูดปลอบใจก็ไมฟง เพราะวาครอบครัวมีต้ัง 8 คน ตอไปจะทําอยางไรดี ไมมีที่พึ่งอีกแลว ตลอดเวลาท่ีผานมาคุณยาเคยถูกเล้ียงดูมาอยางสุขสบาย ตอไปตองทํางานเอง ตองเลิกจางบาวไพรชายหญิงทั้งหลาย ขายบานขายท่ี เส้ือผาสวยงามขายจํานองหมด ทุกคนในบานตองใชชีวิตโดยทานขาวตมและเกียมฉาย(ผักดอง) เปนอาหาร แตทานไมยอมพายแพตอความทุกขยากลําบากในการสงเสียลูกใหไดเรียนหนังสือ เพื่อหวังวาอนาคตลูกจะประสบความสําเร็จและจะไดสานตอตระกูลของปญญาชน คุณพอของขาพเจาเปนคนที่สองในทามกลางพี่นอง 8 คน ทานมักเลาถึงชีวิตที่ลําเค็ญยากลําบากในวัยเด็ก ทุกคร้ังที่พี่ชายของขาพเจาบนวา การบานการเรียนยากลําบาก ทานก็จะบอกวา “รูไหมตอนพอเปนเด็ก พอศึกษาเลาเรียนอยางไร แมแตครู อาจารยก็ไมมี หนังสือก็ไมมี บอยครั้งตองเดินทางหลายพันล้ีภายใตหิมะที่ตกกระหนํ่า เพ่ือไปยืมหนังสือเลมหน่ึงมาอาน และตองรับปากวาไมกี่วันจะตองเอาไปคืน คุณลุง คุณอาของลูกและพอหลังจากวัน ๆ ตองทํางานหนักแลว ตกกลางคืนพวกเราน่ังลอมโตะ อาศัยแสงตะเกียงที่เล็กและริบหร่ีน้ันคัดลอกหนังสือที่ยืมมา เม่ือเราหิวก็จะย่ืนมือไปยังตะกรา ไปขยําขาวเย็น ๆ มารับประทาน เม่ือถึงฤดูหนาว มือน้ีเย็นเจ๊ียบจับพูกนัเขียนไมได จงรูไวนะ น่ันแหละถึงจะเรียกวายากลําบาก” ครอบครัวของพอมีชีวิตอยูดวยความยากลําบาก คุณลุงที่เปนพี่คนโตก็จะสอนนองคนเล็ก อานเองศึกษาเอง เม่ือถึงปสอบคัดเลือก เขาก็เตรียมตัวแบบคุณปูและไปสอบคัดเลือกที่อําเภอแลว ไปสอบที่จังหวัด หลัง จากน้ันก็ไปสอบที่เมืองหลวง เพ่ือที่จะใหราชสํานักคัดเลือกไปรับราชการ จะไดมีวิถีชีวิตของขาราชการ เหลือแตอาที่เปนผูหญิง เพราะวาผูหญิงไมไดเรียนหนังสือ เวลานั้นลูกผูหญิงจะเรียนรูเพ่ือดูแลครอบครัวและเร่ืองในบานเทานั้น

เม่ือคุณปูและพี่ชายของคุณปูสอบไดเปนผูท่ีมีคุณสมบัติ (ภาษาจีนเรียกวา ซิ่วฉาย) แลว ก็ไปนานกิงดวยกันเพื่อไปสอบแขงขันเพ่ือใหไดที่ 1 ในแตละหมูบาน (เรียกวา จวี เหยิน) เม่ือถึงวันกําหนด พ่ีนองสองคนเขาสนามสอบพรอมกัน ท้ังสองคนใสเพา(เส้ือคลุมช้ันนอก)ยาวสีนํ้าเงิน ทําดวยผาฝาย และมีเส้ือสั้นสีดําใสกับเสื้อนอกอีกที ผมหวีเปนหางเปยยาว และใสหมวกหนังทรงกลมเหมือนแตงสีดํา (เรียกวา เฮย กัว ผี เหมา) ทุกคนมตีะกราเขาสอบหนึ่งใบ มีผลไม พูกัน หมึก ชามขาวและตะเกียบ ท่ีประตูเขาสอบ ตกแตงไปดวยไฟและริบบิ้นผูกโบวสีสรรสวยงามมาก ท่ีหนาประตูใหญมีผูเฝาประตูอยู 2 คน เมื่อผูท่ีมาสอบเดินผานประตูเขาไป เขาก็จะเขามาตรวจดูครั้งหน่ึงแบบลวก ๆ เพื่อดูวามีอะไรที่ติดมาดวยหรือไมกอนจะเขาสนามสอบ ภานในประตูเปนสถานที่กวางใหญมาก มีผูท่ีมาสอบเขามาอยูหลายคน และเจาหนาที่คุมสอบก็อยูดวย บางคนยืน



2

บางคนเดินไปเดินมาในสนามสอบ ที่น่ันมีหอสูงและใหญมากอยูหอหนึ่ง ทั้งสี่ทิศมีหอสอบเปนหลัง ๆ และทุก ๆ แถวมีหอสอบเปนรอยหลังข้ึนไป ขางหนาหอสอบเปดอาเอาไว หันหนาเขาคูกับเสนทางเดินยาว ๆ แคบ ๆและไมมีที่จะหลบลมหรือฝนได พ่ีนองสองคนน้ีก็ต่ืนเตนมาก ไปไหนไปดวยกัน ไมท้ิงกัน เพื่อเสริมความกลาหาญใหซึ่งกันและกัน ตอมาสองคนถูกแยกไปคนละหอง จึงไดวางตะกราลง หองเล็กมากเหมือนตูโทรศัพท ทุก ๆ หองจะมีไมกระดานแผนหน่ึง ทําเปนเกาอี้น่ัง ขางฝามีตูเล็ก ๆ ไววางตะเกียง และมีตะปูตอกไวใหแขวนตะกรา นอกจากน้ัน มีไมกระดานอีกแผนทําเปนโตะ เพื่อใหเขียนหนังสือ เม่ือถึงเวลาตามกําหนดการ ผูคุมสอบท้ังหลายก็เรียกผูสมัครสอบท้ังหมดออกมาที่สนามเพื่อเรียกช่ือ และแจกกระดาษสอบใหผูสมัครสอบคนละหน่ึงชุด น้ันคือกระดาษสอบ มีกระดาษสอบชุดเดียวเทานั้นและตองทํา เพราะฉะน้ันทุกคนตองระมัดระวังอยางมากที่จะเอากระดาษสอบเก็บไวในกระเปาเส้ือ เม่ือตะวันจวนคํ่า ผูคุมสอบมาถึงหนาประตูใหญ และประกอบพิธีปดประตู เม่ือประตูใหญถูกปด ยังตองมีฉลากเขียนคําวาปดทับลงไปที่ประตูอีกที ภายในหอสอบสามวันสามคืน ไมวากรณีใด หรือเหตุผลใด บุคคลผูใด ก็ไมอาจเขาออก และนี่หมายความวาการสอบกําลังเร่ิมตนแลว อยูที่ตรงกลางของหอน้ัน มีขุนนางคุมสอบคนหนึ่ง ตีเฉง และเรียกผูสอบทั้งหลายมารวมตัวกันที่สนามสอบ ทุกคนมองเห็นเขากําลังโบกธง และพูดเสียงดังวา “เฮ...วิญญาณท่ีตายแลว บัดน้ีผูสมัครสอบท้ังหลายอยูที่น่ีหมดแลว เปนเวลาของเจาที่จะแกแคนได ใครมีความแคนจงแกแคน ใครจะแกเผ็ดก็แกเผ็ด” ผูเขาสอบไดยินคําเหลานี้ก็ขนลุกหมด จิตใจความคิดตึงเครียด บางคนกลัวจนตัวส่ันเกือบจะเปนลม ตอมาเสียงเฉงก็ดังขึ้นอีก ผูเขาสอบทุกคนกลับไปยังหอสอบของตนเอง มีผูรับใชของหลวงคนหน่ึงถือโคมไฟอันใหญ บนโคมไฟอันใหญนั้น มีขอสอบเขียนไว เขาเดินผานแตละหอสอบอยางชา ๆ เพื่อใหผูเขาสอบทุกคนที่อยูในหอมีเวลาพอที่จะอานขอสอบอยางกระจางแจง สามวันสามคืน ผูเขาสอบไมมีเวลาวางใหหลับนอน และก็ไมสามารถพูดคุยกับใคร ขุนนางที่คุมสอบก็จะเดินตรวจไป ๆ มา ๆ และระวังผูสอบจะทุจริต ไดเวลารับประทานอาหารก็จะตีเฉง ผูเขาสอบทุกคนจะตองเอาชามและตะเกียบของตนไปท่ีสนามใหญ ที่นั่นมีขาวตมหมอใหญ ๆ รอน ๆ มาต้ังไวใหตัก ทุกคนไปตักตามความตองการของตนเองใสไวในชาม แลวซดกันแบบเสียงดังมากจนหมด แลวก็กลับไปหอสอบตามเคย ผูสอบทุกคนตางมีการเตรียมตัวมาลวงหนาแลว บวกกับความกังวลของจิตใจ บวกกับสามวันสามคืนเรงทําขอสอบ บอยคร้ังในบรรยากาศที่ตึงเครียดน้ันก็มีคนเสียชีวิต และมีการนําสงออกไปทางประตูลับ ขอสอบทําเสร็จแลว ผูสอบจะเขียนชื่อ แซของตนเองบนกระดาษอีกแผนที่มีอยูภายในถุงสอบ หลังจากน้ันก็ปดปากถุง และมอบใหกับขุนนางผูคุมสอบ เมื่อขอสอบสงมอบเรียบรอยแลว ประตูใหญที่ถูกปดอยูน้ันจึงจะเปดออก ผูสอบออกจากสนามสอบ ทุกคนเมื่อยลาออนเปล้ีย เพลียใจกันเหลือเกิน ไมอยากพูดอะไรเลยแมแตคําเดียว รีบ ๆ หาที่นอนพัก การทดสอบแบบน้ีมีความยุติธรรมมาก เพราะวาผูสอบตองอานใหคลอง และคนควาศึกษาในหนังสือ “ซ่ือ ซู อู จิง” ถึงจะทําหัวขอเหลาน้ีได ผูคุมสอบจะอานบทความน้ีอยางละเอียด และตัดสินวาดีหรือไมดี และใหคะแนนทุกคนตามความเหมาะสม มีสูง กลาง และตํ่า และสงไปใหขุนนางท่ีรับผิดชอบการสอบเปนผูตัดสินใหคะแนนเปนคนสุดทาย แลวจึงคอยประกาศลายช่ือผูที่ถูกคัดเลือกแลวจึงไปติดประกาศตามที่แตละคนทําได ผูใดท่ีมีช่ืออยูแถวหนา ขุนนางผูคุมสอบจะเรียกพบและใหการอบรม ระบบการสอบคัดเลือกแบบน้ี ที่ประเทศของขาพเจาไดใชวิธีนี้มาเปนพันปแลว มีวันหนึ่งผูสงสารไดนําเทียบ (เอกสารแจงขาว) มาพบคุณยา ใบเทียบน้ันไดเขียนช่ือของคุณพอวาทานสอบไดแลว คุณยาไมมีรางวัลใหคนสงขาว เลยจําตองเอาเส้ือดี ๆ ตัวหน่ึงไปจํานํากับคนขางบานแลกเปนเงินมาใหคนสงขาวดี ทั้งคุณยาและพอของฉันตางก็ดีใจมาก แตคุณลุงก็ผิดหวังมาก กลับเขาไปยังหองนอนรองไหเสียงดัง แตไมนานนักก็มีอีกคน



3

หน่ึงมาสงขาว บนใบเทียบน้ันคราวน้ีเปนช่ือของคุณลุง คุณลุงก็สอบไดแลวดวย คุณยาตองหาเสื้ออีกหน่ึงตัวไปแลกเปนเงินมาใหคนสงขาวดี บัดนี้ทุกคนในบานมีความต่ืนเตนยินดีมาก ทําอาหารสักหนอย ไมใชพิเศษอะไร แตเปนการฉลองขาวดีท่ียิ่งใหญมากสําหรับครอบครัว ตอมาทั้งคุณลุงและนองๆ ตางก็ไดเปนขุนนางช้ันผูใหญ คุณลุงไปเปนเจาเมืองดูแลทองที่มณฑลเหอปายอาศัยที่เทียนเจิน แตคุณพอเปนเจาเมืองทองที่ดูแลมณฑลเจียนซูอาศัยที่หนานจิง ไมนานทานก็ไดเลื่อนตําแหนงเปนผูตรวจราชการและยังเพิ่มงานที่สําคัญ ๆ ใหอีกหลายตําแหนง คุณอาท่ีสามไดเปนอธิบดีกรมตํารวจนครบาล คุณอาที่สี่เปนขาหลวงท่ีจังหวัดเปาต้ิง คุณอาท่ีหาเปนขาหลวงท่ีจังหวัดเอ๋ียงโจว คุณอาท่ีหกเปนขาหลวงท่ีมณฑลหูปายเมืองเซียงเอ๋ียง ปกติลูกผูหญิงเปนที่ดูหม่ินดูแคลน (ในอดีตคนจีนจะรักลูกชายมากกวาลูกสาว) คุณอาผูหญิงไดแตงงานกับไทฟู เปนครูสอนความรูใหราชโอรสและธิดา ตําแหนงของอาเขยเปนตําแหนงที่สูงกวาคุณลุงคุณอาทั้งหลาย ครอบครัวของเราไดผานความทุกขยากลําบากไดรับบทเรียนที่แพงจึงรูจึกขยันหม่ันเพียรเรียนหนังสือ ในท่ีสุดก็ไดคา ตอบแทน ที่หวานชื่น หลังจากนั้นหลายปคุณพอของขาพเจาไดเปนคนที่สอนธรรมศาสนาในหนานกิง โดยทั่วไปจะใสชุดเพาหลวม ๆ ที่สวยงามมาก และสวมหมวกท่ียอดหมวกสีแดงมีขนนกติดอยู เวลาจะเขาจะออกจะน่ังเกี้ยวเรียกวาลูหนี มีแปดคนหามเปนเกี้ยวคันใหญ คนที่ขี่มาตองใสเสื้อเครื่องแบบทหาร และมีเสียงตะโกนรองและขานรับหนาหลัง คุณพอเปนคนที่มีเมตตา ใจกวาง มักจะเห็นอกเห็นใจคนยากจนและลําบาก มักจะเอาใจใสดูแล มีคืนหน่ึงกําลังสอบคัดเลือก ทานอยากทราบวาผูเขาสอบมีสภาพเปนอยางไร จึงถอดชุดขุนนางออกและเปลี่ยนเปนชุดผูรับใชหลวงและเดินไปท่ีหอสอบ ไปถึงสนามใหญไดยินเสียงรองไหเศราเสียใจมากที่มุมมืดแหงหนึ่ง ทําใหคนไดยินแลวหัวใจจะแตกสลายไปดวย คุณพอเดินไปตามเสียงที่รองไหก็พบผูเขาสอบคนหน่ึงหดตัวอยูท่ีบันไดหินและรองไหเสียใจมาก เลยถามวา “เจาเปนใคร มีเร่ืองอะไรหรือ” คนนั้นรองไหไปดวยพูดไปดวย “ขานอยช่ือหงเปนคนอูสี คุณพอตายจากไปนานแลว คุณแมเปนหมาย เล้ียงขานอยเติบใหญ เพราะครอบครัวยากจนลําบาก แทจริงไมสามารถเดินทางมาสอบได แตเพราะความรักของญาติผูใหญและเพื่อนยืมเงินใหขานอยจึงสามารถมาท่ีน้ีได เม่ือขานอยเอากระดาษขอสอบใสเขาไปในกระเปาเสื้อ โชครายกระดาษลวงลงไปท่ีโคลน โอ...ฟาเอย..ขานอยทํากระดาษเปอนแลว คงพลาดการเขาสอบ ขาคงไมกลากลับบานไปเรียนใหคุณแมทราบ ทานคงจะทุกขใจมาก ดังนั้นมีทางเดียวก็คือไปตายเทาน้ัน” คุณพอของฉันไดยินดังน้ัน รูสึกสะเทือนใจและเห็นอกเห็นใจเขาเหลือเกิน ก็บอกเขาวา “ขามีกระดาษสอบอีก 1 ชุดยังไมไดใช ขายกใหเจา เจาเร่ิมตนทําขอสอบใหมได ขาจะไปเอามาใหทันที เจาคอยอยูที่น้ีสักครู” สักครูเดียวคุณพอก็เอากระดาษสอบชุดใหมมาให ผูที่เขาสอบเงยหนาดูหนาคุณพอและจําไดวาเปนขุนนางที่ออกขอสอบ ก็เลยกราบและแสดงคารวะหลายคร้ังพรอมกับพูดวา “ใตเทา ขานอยจะไมมีวันลืมพระคุณของทานตลอดชีวิตของขานอยเพราะทานชวยคุณแมและชีวิตของขาใหรอด” ในปน้ันเมื่อคุณพอเองผานการสอบแลวจึงทําตามคําสั่งคุณยาไปท่ีปายจิงไปแตงงานกับวาที่เจาสาว คุณยาสั่งใหพาภรรยากลับมาบาน ท่ีประเทศจีนเมื่อลูกยังเด็กอยู มักจะอาศัยพอส่ือแมชัก และทําตามที่บิดามารดาส่ัง เร่ืองแตงงานก็ถูกกําหนดไวแลวทั้ง ๆ ที่หนุมสาวยังไมเคยเห็นหนากัน บางคร้ังพอแมทั้งสองฝายก็ตกลงกัน ต้ังแตเด็กยังอยูในครรภ เม่ือมีการหมั้นเกิดขึ้นคุณพอก็ยังไมเคยเห็นหนาผูหญิงเลย โดยเฉพาะผูหญิงบานอยูไกลถึงปายจิง เวลานั้นยังไมมีไปรษณียจึงไมมีการเขียนจดหมาย ถึงกัน คุณพอแปลกใจมากเม่ือไปถึงพบวาวาที่เจาสาวไดตายไปแลวถึงสองป หีบศพของนางยังวางไวและรอคุณพอมา ตามขนบธรรมเนียมของประเทศจีนนางเปนภรรยาของคุณพอแลว คุณพอตองนําหีบศพของนางกลับไปที่คังโจวและฝงนางไวในสุสานของตระกูลชาย ภรรยาคนแรกตายแลว พอจึงตองแตงงานใหม ซึ่งเจาสาวก็เปนคนบานเดียวกัน นางใหลูกกับคุณพอถึง 7 คนแลวก็เสียชีวิต น่ีคือภรรยาคนท่ี 2 ผานไปไมนานคุณพอไปปายจิงและแตงงานกับสาวสวยออนวัยคนหนึ่ง เขาทั้งสองรักกันมากและภรรยาคนน้ีก็คือแมของขาพเจา ทานไมใชสวยอยางเดียว แตเปน



4

คนที่มีความสามารถมาก ทานเปนผูชวยที่ดีมากในหนาที่การงานของคุณพอ ทานมีรูปรางที่ผอมและสูง ใบหนาสุภาพเรียบออนโยน มีผมที่สวยเงางาม หวีเปนมวยเกลาขึ้นอยูขางหลังทายทอย อีกท้ังใสเคร่ืองประดับที่เปนทองและหยก ทําใหดูสงางามเปนผูดีที่ใจกวาง ทานเลี้ยงลูก 15 คน ปรนนิบัติสามี ดูแลลูก ๆ บริหารครอบครัวที่ใหญโต ภาระหนาที่มีมากมายเหลือเกิน ดังนั้นทานจึงขอใหคุณพอรับภรรยานอยเพ่ือเขามาแบงเบาภาระกิจในบานและภรรยานอยก็มีลูกอีก 2 คน รวมท้ังหมดมีลูก 24 คน (ชาย-หญิง) เปนครอบครัวที่ใหญโตจริง ๆ แมประเทศจีนการมีครอบครัวใหญเปนเร่ืองธรรมดา แตครอบครัวของเราก็นับวาเปนครอบครัวที่ใหญมาก คุณพอรับราชการในตําแหนงสําคัญ ๆ หลายตําแหนงและเคยไปประจําการอยูหลายที่หลายแหง ภายหลังก็กลับมาที่หนานกิงและอยูที่น้ันต้ังแตป ค.ศ. 1870-1910



5

บทท่ี 2 ภายในเมืองหนานกิง

ปายจิง “เปนเมืองหลวงของภาคเหนือ” สรางอยูบนท่ีราบท่ีมีลมทรายพัดมาแรงมากในอดีตกาล กษัตริยท้ังหลายชอบมาสรางเมืองที่น่ี เวลานั้นมีกําแพงเมืองจีนท่ีสูงใหญและสงางาม ภายในเมืองมีซูสีไทเฮาปกครองเปนรัชกาลเชง ทานอยูในราชวังที่เปลงปลั่ง สวางไสว ปกครองผืนแผนดินที่ใหญโตมาก หนานจิง เปนเมืองหลวงทางใต อยูระหวางแมนํ้าและภูเขาที่เขียวชอุม ในอดีตกษัตริยทั้งหลายก็ชอบมาสรางเมืองหลวงท่ีนี้ เปนศูนยกลางการปกครองของจีนตะวันออก ในสมัยที่ลมลางรัชกาลหมานชิงไดแลว ประชาธิปไตยไดต้ังตัวเองข้ึน ณ ที่น้ี อ่ืน ๆ มีท่ีเอ๋ียง จื่อ เจียน ชายฝงทางทิศใต ระยะทางประมาณ 600 ล้ี (จีน) เมืองใหญกําแพงดินก็สูง สรางตามภูมิประเทศขึ้น ๆ ลง ๆ ภายในเมืองเขตแดนกวางใหญ มีประตูเมือง 9 ประตู ถายืนอยูบนประตูเมือง จะเห็นผูคนขางลางเดินไปเดินมาเหมือนน้ําไหลไมหยุด มีคนงานแบกหามสินคา มีเสียงรถยนต มีคนที่เข็นรถเข็นดวยแรงงานวิ่งอยูบนถนน มีรถมาเกา ๆ ที่ขาดรุงร่ิง มีรถยนตที่งามแวววาว เขา ๆ ออก ๆ ท่ีประตูเมือง การที่มีรถชนิดตาง ๆ น้ันเปนการบอกเลาถึงสภาพการณไดมีการเปลี่ยนแปลงไปก่ีมากนอยแลว ขาพเจาไดกําเนิดที่หนานจิง บรรดาพี่สาวนองสาวขาพเจาเปนคนที่ 7 คนในบานจึงเรียกขาพเจาวา “นองสาวท่ี 7” จะมีใครเคยคิดวาขาพเจาจะมีโอกาสเห็นหนานจิงปลดชุดเพาสีเหลือง(เส้ือคลุมช้ันนอก)ออกและใสเสื้อชุดแบบประชาชนประชาธิปไตย และก็ยังเคยเปลี่ยนเปนชุดเครื่องแบบทหารญี่ปุน ไมนานนักก็ไดหวนกลับมาใสชุดประชาชนประชาธิปไตยอีก

ในปที่คุณพอของขาพเจาเปนเจาเมืองทองทีที่เจียนซู น่ังเกี้ยว (ลูหน่ี) คันใหญเขาเมือง ในเวลาเดียวกันที่นอกเมืองมีเรือเล็ก ๆ ลําหนึ่ง ในเรือมีคนตางชาติซึ่งเปนนักเผยแพรพระกิตติคุณอาศัยอยู กําลังรอหาบานที่อยูอาศัย เพราะการ



1

ประกาศของมิชช่ันนารีคูน้ีจึงมีมิชช่ันนารีมาหนานจิงแบบไมขาดสาย อาคารโบสถ โรงเรียน สถาบันอบรมพระคัมภีร มหาวิทยาลัย โรงพยาบาล มีกระจัดกระจายเต็มเมือง น่ีเปนการแสดงออกถึงความกระตือรือรนในการรับใชของคนเหลานี้ ความเปนอยูของคนพ้ืนเมืองและสังคมมีการเปล่ียนแปลงอยางไมหยุดย้ัง เปนการยืนยันถึงความอดทนอยางมากเพื่อผลของจิตวิญญาณ ค.ศ.1911 ประชาชนผูกอการปฏิวัติจากรอบภูเขาเขียวของหนานจิงไดเขามายึดครองหนานจิงจนไดไลคนในราชการหมานโจวไปหมด วางฐานของประชาชนใหม ยกดร.ชุนยเซ็นใหเปนบิดาแหงชาติ และใหเปนประธานาธิบดีช่ัวคราวของประเทศจีน 16 ปใหหลัง ทานเจียงไคเช็คนําทัพสูรบข้ึนไปทางเหนือ ก็ผานมาที่หนานจิงและต้ังเมืองนี้ใหเปนเมืองหลวง ค.ศ.1937 ผานไป 10 ป ญ่ีปุนตีเมืองหนานจิงแตก ขมเหง เขนฆาชาวบานชาวเมือง ฆาลางเผาพันธุ 8 ปใหหลังญ่ีปุนแพสงคราม ดังน้ันทานเจียงก็กลับมาหนานจิงอีกคร้ัง ขาพเจาจําไดวาบานของขาพเจาอยูที่ถนนหวังถง มันเหมือนวังมายา กําแพงรอบบานสูงมาก ประตูมุขฝงดวยหวงทองเหลือง ลานบานกวางใหญมาก รวมท้ังบานพักและสวนดอกไม ขาง ๆ ประตูใหญมีสิงหโตหินขางละ 1 ตัว สองขางประตูมีมายาว เพื่อใหคนงานบาวไพรนั่งได เขาไปขางในเปนลานใหญ ขางหนามีหองโถงใหญ เคร่ืองเรือนในหองโถงนั้น โตะและเกาอี้เปนพวกไมแดงแกะสลัก บนผนังมีภาพวาดภาพใหญ ผานไปประตูอีกบานหนึ่งก็เปนลานใหญอีก ท่ีสุดของลานก็เปนหองโถงอีก 1 หอง สองขางของลานบานนั้น มีประตูทรงกลมแบบพระจันทรเรียกประตูพระจันทร ผานจากประตูหนึ่งเขาไปขางในเปนหองโถงที่ถูกตกแตงอยางวิจิตรสวยงาม ผนังฝงมุกและเสาบานทองคํา เพดานบานแตงเติมดวยภาพวาดที่สวยงามมาก เคร่ืองเรือนลวนทําดวยไมทอ ที่น่ีเปนหองรับแขกของคุณพอของขาพเจา เมื่อคุณพอจะใหแขกกลับ ทานเพียงแตยกถวยน้ําชาข้ึน ผูติดตามก็จะเชิญแขกใหกลับ สวนแตละสวน หองโถงแตละหองโถง บานฝงนี้จะมีสวนดอกไมที่มีภูเขาเทียม บานเทียมและมีพุมดอกไมที่สวยงามมาก มีสระนํ้า ในสระน้ําก็มีภูเขาเทียม รอบสระนํ้ามีตนหลิวยอยลงมา เด็ก ๆ จะมาเลนกันที่น่ัน ในสระน้ํามีนกเปดน้ําสวยงาม ตัวผูตัวเมียกําลังเลนนํ้าอยู นอกจากนั้นยังมีสระบัว ในสระน้ันไดสรางเกง(ศาลา)ไว พวกเรามักจะน่ังกินกวยจี้ (เม็ดเต็ง) ท่ีนี่ ในหอเก็บหนังสือจะมีหนังสือที่มีคาไวมากมาย นอกจากนั้นยังมีเวทีแสดงละคร (เลนง้ิว) เวลามีงานฉลองหรือมีงานมงคล ก็จัดหาคนมาแสดง(คนเลนง้ิว) มาแสดงท่ีนี่ สําหรับประตูแตละบานมีแบบตาง ๆ กัน บางเหมือนพระจันทร บางเหมือนใบไม บางเหมือนพัด บางเหมือนแจกันดอกไม หนาตางแตละบานถูกวางไวอยางปราณีตงดงามทั้งรูปแบบและสีสรร หากมีที่วางก็ถูกปลูกดอกไมตนไมใหดูสวยงาม ทุกสิ่งถูกตกแตงไวอยางปราณีตและงามตา อีกสวนหนึ่งของพ้ืนที่ถูกปลูกเปนเรือนที่พัก สรางเปนแถว ๆ แถวละเจ็ดหอง ประตูสี่เหลี่ยมเขา-ออกตองเดินตรงกลาง เพราะที่น่ันเปนหองรับแขกของทุกบาน ตรงกลางของบานมีโตะแปดเหลี่ยมตัวหน่ึงเปนโตะรับประทานขาว สองขางของหองโถงเปนหองนอน เตียงในหองนอนถูกทาดวยนํ้ามันรัก ห้ิงวางของถูกแกะสลักและฝงดวยมุกและเปลือกหอย บนเตียงมีผานวมที่ถูกจัดไวอยางเรียบรอยสวย งาม ผาหมและหมอนลวนมีลายปกดวยลายดอกไม ทุก ๆ หองโถงและทุก ๆ สวนดอกไมมีช่ือเฉพาะของแตละที่ เชน หองโถงบรรพบุรุษ เถาวัลยมวง เกงรมเย็น บัวแจ (เกงบัว สําหรับอานหนังสือ) ประภาคารนกกระเรียนสีขาว (นกกระเรียนเปนสัญลักษณของอายุยืน) ปาไมไผหมื่นตน หอหมาจ้ิงจอกลาย ตอไปน้ีใครขอแนะนําสภาพครอบครัวของขาพเจาใหทานท้ังหลายทราบ เม่ือขาพเจายังเปนเด็ก ที่บานยังมีเด็กอีก 8 คนที่ยังไมแตงงาน พวกเราแตละคนมีผูรับใชประจําตัว 2 คนไวคอยรับใช และใน 2 คนนี้จะมีคนหน่ึงติดตามตลอดเวลา ไมเคยท้ิงหาง เมื่อเราไปถึงที่ไหนคนรับใชก็อยูท่ีนั่น แมนมจะอยูกับเด็กเล็กอยางนอยถึง 3 ปเหมือนกับเปนแมของเด็ก แมนมของขาพเจาดูแลขาพเจาถึง 16 ป ดังนั้นเราท้ัง 2 จึงรักกันมาก เด็ก ๆ ที่ประเทศจีนตั้งแตเล็ก ๆ ตองเรียนรูเร่ืองมารยาท คือ พูดจากับใครก็ตองมีมารยาทโดยเฉพาะผูใหญ เวลาเรา



2

พบกันจะไมกลาวคําวา อรุณสวัสดิ์ ราตรีสวัสดิ์ หรือ พบกันใหม แตจะขานเรียกชื่อตามยศศักดิ์ เชน คุณพอ คุณแม พี่ชายคนโต พ่ีชายคนที่สอง นองสาวท่ี 6 คุณลุงคนโต คุณสะใภ 2 เปนตน เราถูกหามและไมอนุญาตใหเรียกช่ือตรง ๆ เพราะเปนการเสียมารยาทมาก ตองฝกหัดและรูจักการเรียก การพูดจา จนพวกเราอดไมไดเวลาเห็นสัตวเลี้ยงในบานก็ยังตองเรียกวานองสาวแมว นองชายหมา พ่ีชายมา คุณพอจางครูผูชาย 2 คนมาสอนลูกชายของพอที่บาน และครูผูหญิง 2 คนมาสอนลูกสาว รวมทั้งสอนดนตรี และมีครูพิเศษมาสอนเย็บปกถักรอยเปนตน ดวยคุณพออยากใหพวกเราเรียนรูประวัติศาสตรของประเทศจีน เลยจางครูประวัติศาสตรมาสอนพิเศษ เม่ือเด็กผูหญิงอายุ 6 ปตองถูกพันเทาใหเล็กและแหลม (ในอดีตหญิงจีนตองมีเทาเล็ก ๆ) แมคุณพอจะไมเห็นดวย แตคุณแมกลับเห็นวาเปนเร่ืองที่ตองทําเพราะสังคมยังมีความคิดวาหญิงงาม หญิงบริสุทธ์ิตองเทาเล็ก ๆ อนาคตถึงจะแตงออกไปได คุณแมสั่งใหขาพเจาพันเทา แตแมนมของขาพเจาเห็นขาพเจาเจ็บปวดสาหัส ตกเย็นแมนมก็ชวยแกผาที่พันเทาออกและคอย ๆ นวดเทาให ดังน้ันเทาของขาพเจาจึงไมเจ็บปวดมาก แตพี่สาวท้ังหลายที่ไดพันเทาและเทาที่ถูกพันก็จะย่ิงพันใหเล็กลง พอถึงเวลาตรุษจีนคุณแมไมอนุญาตใหขาพเจาใสรองเทาผาไหมสีแดงที่มีลายปกสวยงาม และช้ีมาที่เทาของขาพเจา พูดวาดูเทาทั้งสองขางใหญเหมือนกับเรือ ตลอดชีวิตอยาคิดมีใครมาขอแตงงานดวย เจาใสไดแตเฉพาะรองเทาสีดําเทานั้น ขาพเจามีพ่ีชาย 8 คนแตงงานแลวทั้งสิ้น พวกทานมีภรรยาพรอมกับลูก ๆ ก็อยูในบานหลังนี้ดวยกัน เพียงแตพ่ี ๆ ทั้งหลายจะอยูกันคนละหลังมีบริเวณสวนตัวในบานหลังใหญน้ีตางคนตางก็มีบาวไพรใชสอยสวนตัว และพี่สาวท่ีแตงงานออกไปแลว แนนอนก็คืออยูกับสามีของนางท่ีบานของสามี และบานเราก็ยังมีลูกพ่ีลูกนองอีก 20 กวาคน พวกพี่ชายเหลานี้ก็แตงงานกันแลว ครอบครัวของเขาและผูรับใชของเขาก็อยูกับเขา พ่ีสะใภแทกับพ่ีสะใภของลูกพี่ลูกนองก็ยังมีสาวใชประจําตัวชวยหวีผม แตงตัวและทําธุรกิจในบานอีก หองครัวของบานขาพเจา มีพอครัวเอกหนึ่งคนมีผูชวยทําครัวอีก 15 คน ทุกครอบครัวในบานหลังนี้จะรับประทานอาหารจากครัวใหญแหงน้ี แตขาวปลาอาหารจะถูกสงไปตามบาน ทุกคนจะรับประทานอาหารในบานของตน ครอบครัวของเราดีตอคนรับใชของทุกบาน มีที่พัก มีอาหารดี ๆ ให มีคนทําสวนโดยเฉพาะและมีผูชวยทําสวน หองผาจะมีชางตัดเย็บโดยเฉพาะและมีผูชวยชวยตัดเย็บอีกหลายคน เส้ือผาที่ใสกันทั้งผูใหญและเด็กหองผาเปนผูรบัผิดชอบทั้งหมด นอกจากนั้นยังมีคนดูแลมา คนหามเก้ียว และมียามสองคนตีเฉงบอกเวลากี่ทุมกี่ยาม เปนผูเดินตรวจรอบ ๆ บานทุกคืนและยังจางหัวหนาขโมยชวยคุมไมใหขโมยคนอ่ืน ๆ มารบกวนบาน หัวหนาขโมยมักจะกระโดดข้ึนหลังคาในเวลากลางคืนและเปานกหวีด สงสัญญาณไมใหใครเขามาขโมย ไมใหเขาใกลบาน บางครั้งเลนเอาพวกเราตกใจไปหมด คนเหลานี้มักจะอยูภายใตผูคุมอีกคนหน่ึงซ่ึงเปนผูรับผิดชอบดูแล และผูคุมคนนี้ก็มีลูกนองอีกหลายคน ยังมีคนทําบัญชี 1 คนเพ่ือดูแลการเบิกจายใหคนเหลานี้ แตคุณแมจะเปนผูดูแลรับผิดชอบคนเหลาน้ีอีกที ลูกชาย ลูกสาว สะใภ หลานสะใภ ลูก ๆ หลาน ๆ และคนรับใชชาย–หญิง ผูคุมที่ดูแล เวลามีปญหาหรือมีธุระ ตองมารายงานคุณแม และคุณแมจะส่ังการไปที่หัวหนาผูคุมเพื่อจะไปดําเนินการตอ ทานปกครองทุกเร่ืองตามกฎระเบียบของบาน เพื่อครอบครัวท่ีใหญโตแบบนี้จะอยูในระเบียบวินัย เคล็ดลับของการครองเรือนของคุณแมก็คือ เข็มงวดในการรักษามารยาท กฎเกณฑประเพณี ใหความเคารพ ใหเกียรติซึ่งกันและกัน ยอมทําตามผูใหญสั่งแตเรื่องภายในของทุก ๆ บาน แตละบานตองไปรับผิดชอบกันเอาเอง ทุก ๆ วันตอนเชา เม่ือรับประทานอาหารเชาแลว ลูกชาย ลูกสาว ลูกสะใภ หลานสะใภตองมาท่ีหองของคุณพอ-คุณแมมาสวัสดีตอนเชา คารวะทาน ตองมาเรียก “คุณพอคุณแม” ถาไมมีคําสั่งอะไร ทุกคนก็กลับหองของตัวเองได คุณพอมีผมยาว รูปรางหนักแนน และเครงขรึม ทุกคํ่าน่ังเกี้ยว “ลูหนี”มีคนหามกลับมา เมื่อทานลงจากเก้ียว คนรับใชทุกคนตองใสเครื่องแบบยืนเรียบรอยรอเฝาอยูสองขางทาง ถือโคมไฟไวสูง ๆ เมื่อลงจากเกี้ยวแลวจะมีผูติดตามใกลชิด



3

คอยสงทานเขาบานและตะโกนบอกวา “ใตเทากลับมาแลว” น่ีเปนสัญลักษณเพื่อพวกเราท่ีเปนบุตรหลานเม่ือไดยินเสียง จะไดรีบออกมาเขาแถวที่หองโถงใหญและสวัสดีทําความเคารพรับทาน และทานก็จะตอบรับพวกเราและเส่ียวอี๋ภรรยานอยของคุณพอก็จะข้ึนหนามารับหมวกและเสื้อคลุมรายปกของคุณพอและเอาชุดที่ใสในบานมาใหคุณพอผลัดเปลี่ยน นอกจากส่ิงที่ทําอยูเปนประจําแลวหากไมมีเร่ืองอ่ืน ๆ แลว พวกเราที่เปนบุตรหลานก็จะไดพบทานนอยมาก



4

บทท่ี 3 ยุคทองคํา

ปใหมในประเทศจีน เปนวันที่เด็ก ๆ มีความสุขมากในรอบป ในเวลาเดียวกันก็กลัววาจะปฏิบัติตัวผิดในเร่ืองมารยาทแลวจะตองถูกลงโทษ ขาพเจาเชื่อวาถาสามารถรักษากฎเล็กกฎนอยทุกกระเบียดน้ีตลอดทั้งป จะโชคดีมาก เพราะวาถามีความผิดพลาดเพียงเล็กนอยจะทําใหโชคไมดีตลอดท้ังป กอนถึงปใหมหน่ึงเดือน คนรับใชเหลาน้ีก็จะเร่ิมทําความสะอาดบานทั้งหนา-หลังบาน และเตรียมอาหารจํานวนมาก มีคําพูดวา “ไมวาจนหรือรวย ทุกคนตองทําความสะอาดรับปใหม” กอนสูปใหม 7 วันผูใหญตองไปรวมตัวกันท่ีหองครัวไปสงเจาแหงเตาไฟ ภาพวาดของเจาเตาไฟจะติดอยูที่ผนังครัวท้ังป และเช่ือวาเจาองคนี้จะเปนผูตรวจสอบความประพฤติของทุกคนในบาน เม่ือผูใหญเซนไหวเจาเตาไฟ เขาตองโขกศีรษะไหว จุดธูป ถวายขนมผลไม เมื่อไหวเสร็จแลว ก็เชิญรูปเจาลงมาแลวจุดไฟเผา และพวกเขาเช่ือวาเมื่อเจาไดกินขนมผลไมที่ถวายแลว ปากจะหวานก็จะไปรายงานส่ิงที่ดี ๆ ของเราบนฟาสวรรค คืนที่ 30 (กอนตรุษจีน) คือคืนวันสุดทายของป ทุก ๆ สิ่งจะเตรียมพรอม หนี้สินตองจายคืนใหหมด ทุกบานจะมีกลอนคูเขียนใสกระดาษสีแดงมาแปะไวที่หนาบานของตน คืนน้ีทุกคนตองอาบนํ้าแลวใสชุดใหม เวลานั้นผูชายยังไวเปยยาว แลวใสหมวกสีดําทรงกลม แลวใสเส้ือคลุมผาไหมมีเส้ือกั๊กหนัง (เส้ือสั้น) ทับอกอีกที ผูหญิงและเด็ก ๆ ใสเสื้อเจ็กเก็ดหนังตัวส้ัน หรือเสื้อตัวสั้นทําดวยผาสําลีก็ได

แลวใสกระโปรงลายปกสีแดงและรองเทาลายปกสวยงาม บนศีรษะสวมหมวกที่ทําดวยผาตวนหรือกํามะหยี่ที่คลุมลงมาจนถึงใบหู เพ่ือรักษาความอบอุนของศีรษะ และบนหมวกใบนี้จะปกดวยหินและมุกที่ลํ้าคาเพ่ือเพิ่มความสวยงาม พวกเราเด็ก ๆ จะใสหมวกหลิวซู (หมวกท่ีมีพูประดับ) ท่ีคอมีสรอยทองคํา มีจี้รูปกุญแจทองคํา ทุกคนจะหิ้วเตาทองเหลืองเล็ก ๆ ขางในมีข้ีเถากลบถานที่เผาอยู เตาเผาเล็ก ๆ น้ีมีไวเพื่อใหมือและเทาอบอุนในฤดูที่หนาวจัด เพราะเวลาน้ันยังไมมีเตาผิงแบบที่ทันสมัย หรือเตาไฟฟาที่จะทําใหบานอุนมาติดตั้ง เม่ือคุณพอคุณแมเอาอังเปา(เงินสําหรับใหเด็กในวันตรุษจีน เรียกวา เอ๊ียะ ซุย เฉียน) มาวางไวใตหมอนของพวกเราแตละคน เพื่อแสดงใหรูวา ปหนาจะโชคดี หลังจากน้ันพวกเราทุกคนก็ไปที่หองโถงเพ่ือกราบไหวบรรพบุรุษ ในหองของบรรพบุรุษที่ผนังหองมีรูปของบรรพบุรุษติดอยู ตรงขางหนาของแตละรูปไดวางชามขาว แกว เหลา ชอนและตะเกียบ เพ่ือ



1

ใหทานไดใช มีโตะยาว ๆ อยู บนโตะนั้นมีอาหารรอน ๆ แบบควันยังลอยอยูวางอยู เชน หมูทั้งตัว เปดทั้งตัว ไกทั้งตัว ปลาทั้งตัว เพื่อถวายใหทานรับประทาน พวกเราเรียงลําดับช้ันของรุนต้ังแตโตถึงเล็กคุกเขา โขกศีรษะ เมื่อโขกเสร็จแลวก็เอาถุงกระดาษเงินกระดาษทองที่บาวไพรเตรียมไวแลว มอบใหคุณพอเปนคนท่ีหยอนลงไปในโถเผาทองแดงเผาเสียใหบรรพบุรุษทานละหนึ่งถุง เม่ือเผาหมดแลว ก็เอาเหลาแกวใหญเทลงไปบนขี้เถาเหลาน้ัน หมายความวาเปนการจบส้ินของปเกา พิธีเสร็จแลวทุกคนก็เขาไปที่หองอาหารเพ่ือไปรับประทานอาหารเล้ียงคืนสุดทายกอนขามปสําหรับคืนนี้พวกเราไมมีใครไปนอน พวกเราจะเลนกันสนุกจนถึงเชา เรียกวาโสวซวย (หมายความวารักษาปอายุไว) วันชูอ๊ี เชาของวันตรุษจีนวันแรกของป ที่หนาประตูใหญคนรับใชจะจุดประทัด เมื่อจุดประทัดหมดแลว พวกเราจะไปคารวะคุณพอคุณแมโดยคุกเขาลงโขกศีรษะท่ีพ้ืน เรียกวา ปายเหนียน เปนการอวยพรปใหม ตอจากน้ันทุกวันจนถึงวันท่ี 18 ของเดือนหน่ึง นอกจากจะกราบไหวบรรพบุรุษทุกวันแลว พวกเราชอบทําอะไร เลนอะไรก็จะมีอิสระที่จะเลนได ตนปเราจะเรียกหมอดูมาดูดวงชะตาวาจะโชคดีหรือไม หมอดูสวนมากเปนคนตาบอด คนจีนมักจะพูดวาคนตาบอดไมเห็นเร่ืองในโลกนี้ เขาจะตองเห็นโลกของคนทั่วไปที่มองไมเห็นหมอดูสวนใหญจะใหเด็กคนหนึ่งจูงมือนําทาง เขาจะมีเฉงเล็ก ๆ อันหน่ึงเดินไปก็ตีไป เขาจะอางอิงตามดวงชะตาคือวันเดือนป และเวลากําเนิดของคน ๆ นั้นมาใครครวญนับดูโชคชะตา คนจีนนับเวลาเกิด ยึด 60 ปเปนหนึ่งรอบใหญ(หน่ึงรอบเอกคือ 12 ป เปนรอบเล็ก) ทุกปมีชื่อประจําของสัตวตัวหน่ึง เชนขาพเจาเกิดปเสือ เดือน 2 วันที่ 12 ตอนกลางคืน 10 นาฬิกา เพราะวาขาพเจาเกิดปเสือ ในเวลากลางคืนเสือจะออกลาสัตวดังน้ันหมอดูจึงพูดวาขาพเจาเปนคนขยัน ไมอดอยากในเร่ืองการกินการอยู แตเด็กผูหญิงถาเกิดเดือน 2 วันที่ 12 เปนวันบุปชาติของประเทศจีน ในอนาคตถาไมใชดีเลิศก็เปนผูหญิงที่แยท่ีสุด ผูชายทั้งหลายจะไมแตงงานกับผูหญิงท่ีดวงชะตาแบบน้ี ประเทศจีนยึดผูชายเปนจุดศูนยกลางของครอบครัว หากผูหญิงคนหนึ่งมีดวงชะตาที่ดุราย แมเธอจะสวยเหมือนางฟาก็ไมมีใครอยากแตงงานดวย หมอดูไดช้ีชะตาชีวิตของขาพเจา แมของขาพเจาเลยไมสามารถหมั้นหมายการแตงงานใหขาพเจา เมื่อขาพเจายังเล็ก ท่ีปายจิงมีเศรษฐีครอบครัวหนึ่งไดสงแมสื่อมาขอหมั้นหมายขาพเจาใหลูกชายของเขา แมสื่อก็พูดถึงความดีของครอบครัวน้ีและบอกวาถาแตงงานกับครอบครัวน้ีจะมีผลดีแนนอน แมของขาพเจาก็ไปสืบเพื่อใหรูความเปนอยูของครอบครัวน้ีโดยใชเวลาหลายเดือนในการพูดจา ในท่ีสุดคุณแมยอมเอาชะตาเกิดใหกับครอบครัวนั้นไป เพื่อใหหมอดูดูวาจะคูควรกันหรือไม ดังนั้นจึงเขียนวันเดือนปเกิดของขาพเจาลงไปบนเทียนสีแดงและมอบใหแมสือ่ไป แมสื่อก็เอาไปที่บานฝายชาย พวกเขาก็เรียกหมอดูมาและเอาชะตาของฝายชายมาเทียบดูวาเหมาะสมหรือไม จะเปนคูสมรสที่มีความสุขดีพรอมหรือไม เพราะพวกเขาตัดสินใจไมไดวาอนาคตขาพเจาจะเปนสะใภที่ฉลาดคนหน่ึงหรือไม ถาหากพวกเขาคิดวาขาพเจาเปนผูหญิงท่ีมีสิริมงคล อันที่ 2 คือเอาชะตาของทั้งชายและหญิงไปวางไวใตกระถางธูปทองแดงของบรรพบุรุษ ต้ังไวที่หนาโตะบรรพบุรุษ 3 วัน ถาภายใน 3 วันนี้ ที่บานไมมีสิ่งใดเกิดขึ้น ไมไดทําชามแตก หรือทําอะไรหลนหรือตะเกียบหักไปอันหนึ่ง เขาก็คิดวาผูหญิงคนน้ีไมทําลายโชคชะตาของครอบครัวนี้ ถาเชนน้ันก็จะราบร่ืนในการผูกวาสนาใหเปนเน้ือคู เม่ือท้ังสองฝายยินยอมหมั้นหมายแลว ก็จะอาชะตาของฝายชายและหญิงทั้งสองเขียนไวบนเทียบมงคลสีแดง เมื่อมีเทียบสีแดงก็เทากับวาแตงงานได วิธีที่เหลวไหลบวกกับความเช่ือที่งมงาย บอกใหรูวาความผูกพันของสามีภรรยาขึ้นอยูกับกระดาษสีแดงใบน้ัน เปนความสัมพันธที่เปราะบางมาก เหมือนคนที่ตาบอดคลําอยูในความมืด เพื่อหลีกหนีความเศราโศกในอนาคต แตสิ่งที่เควงควางไกลเกินกวาจะม่ันใจไดนั้น แทจริงคนจีนมีคํากลาวไววา “เจาสาวนั่งข้ึนไปบนเก้ียวดอกไม เทากับไดบัตรซวยบรรลัย” แมวาจะเปนความโชครายขนาดนั้นก็ยังเปนการสําแดงออกถึงความรักของพระบิดาที่ดูแลปกปองรักษาลูกของพระองคทุกเวลา “พระเจาทรงชวยคนที่รักของพระองคใหเกิดผลอันดีในทุกสิ่ง”แมวาจะเปนหมอดูตาบอดก็ใหพระองคใช



2

ท่ีจะพยากรณเพ่ือใหขาพเจาเขามารับพระพร ปฏิทินจีนเดือนทีเกา เปนเวลาท่ีดอกเบญจมาศสะพร่ัง ชางทําสวนไดนําดอกไมเบญจมาศมาปลูกใสกระถางเปนรอยเปนพันตน จัดตามการวางแผนของวิชาเรขาคณิต และวางเรียงรายอยูตามเสนทางเดินของสวน หรือวางไวในหองโถงกระจกหลากสี คุณพอ คุณแม พี่ชาย พี่สะใภและพี่ชาย พี่สะใภที่เปนลูกพี่ลูกนอง นองชาย นองสาว หลาน ๆ ทั้งหลายทุกคนก็จะแตงตัวสวยงามเพื่อจะฉลองเทศกาลฤดูเบญจมาศน้ี ไมมีใครที่ไมรูสึกวาดอกไมเหลานี้สวยงามขนาดไหน มันมีสีสรรหลากหลายและรูปแบบที่แตกตางกัน รูปรางสีสรรที่มากมายสวยงามจนดูไมหวาดไมไหวทําใหคนดูแลวจิตใจเบิกบานเปนสุข ขณะที่พวกเราเดินชมนั้นพวกคนรับใชก็จะเอาเกาอ้ีและโตะวางนํ้าชา(แบบแกะสลักสวยงาม)มาวางไวระหวางกระถางดอกไมเหลาน้ี และเอาปูนึ่งท่ีพอครัวทําไวมาวางไว และพวกน้ําจิ้มที่ใชจ้ิมรับประทานเชน ซีอ๊ิว นํ้าสมสายชูของเจิ้นเจียน ขิงซอยบาง ๆ และเหลา เปนตน และบนท่ีน่ังน้ันมีกระดานช้ินหน่ึง วางคอนเล็ก ๆ สําหรับทุบ มีไมแหลมสําหรับงัด แคะ และจะมีตะขออันหนึ่งไวรับประทานปูนึ่งสด ๆ เราแตละคนจะมานั่งที่โตะนํ้าชาท่ีหนาบานของตนเอง แลวคอย ๆ รับประทานปูนึ่ง พอครัวจะรีบ ๆ ตมน้ําแกงหมอใหญ ในนํ้าแกงน้ันมีเน้ือปลา ไก เห็ดหอม ผักเขียว หอมใหญ ขิง ผักอ่ืน และยังมีอ่ืน ๆ อีกหลายอยาง สุดทายจะแกะกลีบดอกเบญจมาศใสไวในน้ําแกงและน่ีคือหมอรอนดอกเบญจมาศ(หมอรอนดอกเกกฮวย) และพวกเราจะด่ืมเหลาหนึ่งถวยสําหรับนํ้าแกงหมอรอนน้ี เม่ือรับประทานเสร็จแลว ทุกคนนั่งลงสงบ ทุกคนตองแตงกลอนหน่ึงบทเพ่ือสะทอนกลับถึงบรรยากาศนี้ เรียงตามลําดับอาวุโส เม่ือเขียนกลอนเสร็จแลวตองอานใหฟง และคุณพอจะเปนผูตัดสินใหรางวัล หรือ คอยปราม พ่ีชายคนที่ 7 และพี่สาวคนที่ 6 จะแตงบทกลอนไดเกงมาก ขาพเจาไมเคยรับรางวัลอยางมีเกียรติแบบน้ี พิธีกรรมแบบนี้คือ ทําตามวัฒนธรรมขนบธรรมเนียมประเพณีที่เคยปฏิบัติมา แนนอนตลอดทั้งปก็มีเทศกาลอ่ืน ๆ อีกมากมาย แตวาพวกเราจะไมมาเลนกันที่สวนดอกไม และตองเรียนหนังสือกับคุณครูหลายคน เพราะวาคุณพอตองการใหพวกเราเด็กผูหญิงไดรับการศึกษาดวย สระดอกบัวของบานเราก็เปนสระใหญมาก เอาเรือเล็กลงไปพายได เรามักจะเรียกเด็กรับใชพายเรือพาพวกเราน่ังเรือเลน พวกเราจะเด็ดดอกบัว กินลูกบัว พี่ชายของขาพเจาชอบขี่มาตัวเล็กแขงขันกันในสวนผลไม พวกเราเด็กผูหญิงจะไปที่วัดไหวเจาดูพวกผูชายขี่มาแขงกัน พวกเราชอบหองที่เปนวัฒนธรรมตะวันตก ที่น่ันมีเกาอ้ีที่ทําดวยหนังและขาเกาอ้ีมีลอเลื่อนได เปนสิ่งท่ีไมเคยเห็นมากอน พวกเราชอบผลัดกันผลักเกาอี้ไปมาสนุกมาก แตวาไมเคยคิดวาจะน่ังบนเกาอ้ีนั้นได พวกเราอยูในสถานที่โอโถงใหญโต ราคาแพงและสวยงามมาก ขาพเจาไดรับความสุขมากในดานวัตถุสิ่งของท่ีแพงและมีฐานะ แตวาคุณพอคุณแมของเราแทบจะไมเคยใหพวกเราออกจากประตูบานไปไหน พวกเราเหมือนนักโทษถูกขังอยูแตในวัง พวกเราชอบฝนถึงโลกภายนอกประตูรั้ว ไปโรงเรียนของสตรีที่นั่นมีคนตางชาติมาสอน ขาพเจาชอบเรียนภาษาอังกฤษและเปยโน เปนเร่ืองที่ดีมากแตวาทั้งหมดก็เปนเพียงแคความฝนเทานั้น แตวาปหนึ่งจะมีหนึ่งวัน ที่ประตูจะเปดออกใหพวกเรา ดวงตาอันคมของพวกเราจะหลงไหลอยูในโลกภายนอก เปนส่ิงที่เราคาดคะเนยากท้ังทัศนียภาพ แสง สี เสียง ทางทิศใตของเมืองหนานจิง ที่น่ันมีที่เลนอยูแหงหนึ่ง เพราะมันอยูใกลวัดฟูจื้อ และทุกคนก็เรียกที่ตรงน้ันวา วัดฟูจ้ือ ทุกปเวลาฤดูรอนพวกเราตองไปเลนท่ีนั่นอยางนอยหน่ึงคร้ัง กอนจะถึงวันนั้นสองถึงสามคืนพวกเราจะนอนไมหลับ เม่ือถึงวันน้ันในตอนเชา พวกเราจะสวมเสื้อแพรของฤดูรอน และใสสรอยมุก เพชรนิลจินดา แลวนั่งเกี้ยว มีผาแพรเปนมานปดท่ีหนาตางของเกี้ยวไปท่ีริมแมน้ําฉิน ไฮว เหอ ซึ่งอยูใกลวัดฟูจื้อ เม่ือไปถึงก็ลงเรือที่ผูกติดกันไวถึง 2 ลําที่คุณพอสงคนไปจองลวงหนาไว เรือก็แลนไป-มา ในที่ ๆ มีน้ํากวาง ผูรับใชและพอครัวก็เตรียมอาหารมากมายไวที่เรือลําเล็กอีก 2 ลําซ่ึงพายติด ๆ กันมา น่ีคือการเล้ียงฉลองม้ือใหญ ซ่ึงจะเสริฟอาหารประเภทเจริญอาหาร เชน นํ้าชา นํ้าแกงลูกชิ้นเน้ือ



3

ขนมน่ึง เปาะเปยะ ขนมเปยะจีนที่มีหนาแฮม ของวางที่ทําดวยลูกพรุน เมล็ดทอ เปนตน สวนม้ือเที่ยงก็เปนการเล้ียงแบบทางการ จะเสริฟดวยอาหารจานเย็น 8 อยาง เชน หมูแฮมแผนบาง ๆ เปดแผนบาง ๆ ปลาลมควัน ไขเค็ม เปนตน ตอไปก็เปนจานรอน อาหารผัด 6 อยางจะถูกลําเลียงมาทีละจาน เชน เม็ดถ่ัวสีเขียวผัดกุง ยอดหนอไมผัดเน้ือ(เน้ือฉีกเปนเสน ๆ ) เกาลัดผัดตนโอชารส ตอไปก็เปนจานใหญอีก 8 อยางเชน ซุปรังนก เห่ือฉ่ีน้ําแดง ขาวรัตนแปด (ขาวทรงเคร่ืองแปดอยาง) สุดทายเปดยางและเปาะเปยะ ไกตุนทั้งตัว ปลานึ่ง ตีนเปดน้ําแดง แนนอนพวกเราเพียงแตชิมอยางละนิดและพอจานหลัง ๆ ก็แทบจะไมยกตะเกียบอีกแลว การเลี้ยงใชเวลาประมาณสองชั่วโมง ในขณะท่ีพวกเรากําลังรับประทานอาหารก็มีนักรองสาว(หลายคน)มารองเพลง รายรํา และมีมายากลมาแสดงใหเราชม มีละครหุนดวย บายวันนั้นพวกเราจะน่ังเรือลําเล็ก ๆ พายไปยังสวนทอไปเก็บลูกทอและรับประทานตามใจชอบ เร็ว ๆ น้ี ทองที่แถบนั้นมีรานอาหารฝร่ังมาเปด ตกเย็นพวกเราก็ไดทานอาหารฝร่ังกัน เมนูอาหารก็มีซุปเน้ือวัว แซนวิส ไสกรอก โอวัลติน โกโก ขนมปง เนย และแยมชนิดตาง ๆ กัน น่ีเปนเร่ืองแปลกสําหรับพวกเรามาก เราไมกลาใชมีดและสอม เรากลัวจะบาดถูกปาก ดังน้ันเวลารับประทานอาหารฝรั่ง เราจึงใชชอนใหญ เราเขาไปชมแผนกสินคาฝรั่งท่ีอยูภายในรานอาหารน้ัน เราซื้อสมุดปกหนังเล็ก ๆ นํ้าหอมขวดเล็ก ๆ และขนม ในปที่คุณแมอายุ 41 ป ครอบครัวของเรามีเร่ืองมงคลถึง 2 คร้ัง คร้ังแรกคืออวยพรวันเกิดคุณแม คร้ังที่ 2 พ่ีชายคนที่ 3 แตงงาน เจาสาวของพี่เปนหลานสาวของเอกอัครฑูตของประเทศจีนซ่ึงประจําการท่ีสหรัฐอเมริกา ครอบครัวของเราไดจางละครช่ือดังมาแสดงที่บานถึง 3 วัน 3 คืน ครอบครัวลี้สงบาวไพรชาย – หญิงนําเขาของเคร่ืองใชของเจาสาวมาสง มีเกาอ้ี โตะ เกาอ้ีที่ไมมีพนักพิง (เกาอ้ีหัวโลน) ถังนํ้า อางน้ําชนิดตาง ๆ เปล อางใบชา หีบหนัง กระเปาหนังใบเล็ก ใบใหญ (ชนิดตาง ๆ ) ตูแกะสลักลายดอกชนิดตาง ๆ ผาแพรเปนพับ ๆ ผาตวนเปนมวน ๆ มุงเปนหลัง ๆ (หลายชนิดหลายแบบ) ผาหมชนิดแพรและผานวมตาม 4 ฤดูกาล พรมกํามะหยี่ เคร่ืองประดับ เพชรนิลจินดา เคร่ืองลายครามเจียนซี เคร่ืองใชในครัว เคร่ืองเงิน เสื้อผาของเจาสาว ของใชสอย อาหารและเครื่องใชสําหรับครัวมีครบในหองของเจาสาว มากจนนับไมไหว คนงานแบกหามของเหลาน้ี เรียงเปนแถว ยาวหลายลี้รอแบกเขาประตูบาน ที่หนาประตูบานเรา สองขางทางมีคนงาน 8 คน ชวยนับและจดใสสมุดบันทึกไววามีอะไรบาง เม่ือของเขาบานก็จะถูกสงไปที่หองเจาบาวเจาสาว และทางเราตองมอบเงินเปนคาตอบแทนใหกับคนงานเหลานั้น เม่ือถึงวันแตงงาน ประตูบานจะถูกเปดออก จากหนาบานประตูที่มีหวงทองเหลืองไปจนถึงลานบานสุดขางใน ฉากก้ันที่เคยต้ังไวและผามานท้ังหลายถูกยายออก เพื่อวามองจากหนาประตูจะเห็นไดชัดเจน ใชผาตวนสีแดงเขมและสีเขียวผูกโบวประดับไวที่ประตูโคงท่ีหนาประตูใหญ มีคนรับใชรูปรางแข็งแรงและใหญโตยืนอยูสองขางทางเขา ใสชุดคลุมยาว ที่หนาอกผูกผาประดับสีแดงและสีเขียว ตอมาก็เปนพี่ชายนองชาย ลูกพี่ลูกนองที่เปนผูชาย ยืนเรียงแถวสองขางทาง ตอนรับแขกผูชายทุกคนท่ีเขามาในบาน และตอมาเปนพวกเราพี่นองผูหญิงยืนตอนรับแขกผูหญิงท่ีมาเยือน เม่ือแขกผูชายมาถึงหนาบานลงจากเก้ียว จะมีผูรับใชชายคนหน่ึงเขาไปตอนรับโดยรับเทียบสีแดงใบใหญ แลวมือหน่ึงยกเทียบนั้นใหสูงเหนือกวาศีรษะตัวเองพาแขกเขาไปในหองโถง เม่ือแสดงความยินดีกับเจาภาพแลว คอยพาไปสงที่โรงละครซ่ึงอยูที่ทายบานไปนั่งในที่น่ังที่เตรียมไว เม่ือแขกผูหญิงมาถึง เกี้ยวของนางจะถูกหามไปจนถึงหองโถงในแลวถึงลงจากเกี้ยว เม่ือแสดงความยินดีแลว สาวใชก็จะพาไปโรงละครนั่งรวมกับแขกผูหญิง แขกผูหญิงจะชมละครตองชมผานมานไมใผ เม่ือถึงเวลาเย็นโคมไฟสีแดงทั้งหลายจะถูกจุดขึ้น และเมื่อเราไดยินเสียงเปาแตรดังข้ึนจะทราบวาเกี้ยวลายดอกคันใหญมาถึงแลว แตนาแปลกมาก ประตูใหญจะถูกปดใสกลอน ไมมีใครอยูคอยรับเจาสาว วิธีการแบบนี้ (เล็ก ๆ นอย ๆ ) เปนการทดสอบเจาสาวต้ังแตเร่ิมเขามาในบานใหมน้ีวาตองอดทนจนถึงท่ีสุด เม่ือเกี้ยวลายดอกคันใหญไดมาถึงหนาประตู



4

คนหามเกี้ยวไดวางเกี้ยวลง ญาติของเจาสาวตองพกเงินจํานวนมากเพื่อใหรางวัลกับคนใชที่คอยเปดประตู หลังจากนั้นจึงคอยเปดประตูใหเจาสาวเขาบาน เม่ือประตูใหญเปดแลว เกี้ยวจะถูกหามเขามาจนถึงหองโถงใหญขางหนา เจาบาวจะยืนคอยตอนรับเจาสาว ทันใดนั้นเสียงจุดประทัดก็จะดังข้ึนสน่ันหวั่นไหวไปหมด มีเพื่อนเจาสาวสองคนย้ิมแยมแจมใสเดินไปเปดมานบังตาของเกี้ยวเจาสาวแลวพาเจาสาวลงจากเก้ียว เจาสาวใสชุดลายปกสีแดงเปนเส้ือคลุมยาวบนศีรษะใสมงกุฏเปนเพชรนิลจินดาล้ําคามาก และยังมีผาแดงคลุมหนาไวอีกหน่ึงช้ัน บัดนี้เจาบาวเจาสาวคุกเขาพรอมกันไหวฟาดิน แลวไหวซึ่งกันและกันเสร็จแลวเจาบาวก็พาเจาสาวเขาไปในหองของตน แลวเปดผาสีแดงคลุมหนาออก หลังจากนั้นเจาบาวพาเจาสาวเขามาในหองโถงอีกครั้ง ทุกคนในบานจะยืนตอนรับเจาสาวอยูที่นั่นแลวพาเจาสาวเขาไปในหองโถงของบรรพบุรุษ ทุกคนตองคาราวะบรรพบุรุษ หลังจากนั้นเจาบาวเจาสาวจะคาราวะคุณพอ คุณแมและเรียงลําดับคาราวะพี่นองทุกคน แลวเจาบาวเจาสาวจะกลับไปท่ีหองของตนน่ังที่เตียงนอนปลอยมุงลายปกที่สวยงามลง แลวสงเหลาดื่มใหกันและกัน จึงเสร็จพิธี สวนท่ีหองโถงก็มีการเลี้ยงฉลอง ตอนรับแขกที่ถูกเชิญมาแขกที่รับเชิญก็จะมาลอเลนกับเจาสาว คุณพอคุณแมกับขุนนางผูใหญทั้งหลาย ทุกคนจะเอาของขวัญที่แพงหรือลํ้าคามาใหเจาสาว สวนเจาสาวก็จะเอาของขวัญที่นํามามอบใหกับทุกคนในบาน และตองมอบเงินใหเปนรางวัลแกคนใชชายหญิงในบาน คาใชจายในงานมงคลสมรสแบบนี้ทําใหหลายครอบครัวติดหนี้ติดสินตลอดชีพ



5

บทท่ี 4 คณะมวยจีนกอจราจล(กอกบฎบอกเซอร ขับไลชาวตางชาติ)

บานของเราอยูที่ถนนหวังโถง ในเมืองหนานจิง ซึ่งหนานจิงเปนพระราชวังฤดูรอนของสมัยราชวงศซิง บานของขาพเจาเหมือนเปนเงาของพระราชวัง พวกเราเปนคนจีนแตเราไมรูลวงหนาวาการปกครองของราชวงศหมานชิงมาถึงยุคสุดทายแลว หมานชิงไดเขายึดครองต้ังแตค.ศ. 1644 มีคําสั่งใหบุรุษชาวฮั่นทุกคนตองไวเปยยาว ซึ่งเปนเคร่ืองหมายของการถูกยึดครอง พวกหมานชิงไดเขามาสรางอาณาจักรใหญโตจนเปนปกแผนแลว ตามขบวนการท่ีไมเปล่ียนแปลงน้ีไดขูดเลือดขูดเน้ือ เสวยสุข สุรุยสุรายบนความทุกขยากลําบากของประชาชนพลเมือง ผูปกครองแผนดินในยุคน้ันเปนหญิงหมายที่มีอายุคนหน่ึงมากดวยความโหดราย อีกทั้งเลหเหล่ียมเพทุบาย น่ันก็คือ ซูสีไทเฮา ทานประทับบนบัลลังกมังกรทองในพระราชวังปายจิง ทานใชวิธีสกปรก ยึดครองอํานาจ ทานยึดประเพณีธรรมเนียมเกาใชชีวิตที่หรูหรา ฟุมเฟอย สวนประชาชนทั่วไปกลับตกอยูในสภาพความทุกขยากลําบาก ดวยเหตุน้ันความไมพอใจบวกกับความโกรธแคนสุดขีด จึงเกิดการกบฎและคิดขับไลพวกหมานชิงใหออกไปจากการปกครอง สวนพวกขุนนางมีทั้งชาวฮ้ันและชาวหมานชิงทุกคนถือวาตัวเองปฏิบัติถูกตองและพอใจในความเปนอยูของตัวเอง จึงเหมือนกับทองไมรูรอนและไมรูวาสภาพการณของชาวตะวันตกเปนอยางไร ดังน้ันจึงปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธทางการฑูตและสัมพันธภาพทางเศรษฐกิจ ประเทศอังกฤษ ฝร่ังเศษ และสหรัฐอเมริกาหวังอยางย่ิงวาจะทําการคากับประเทศจีน เพื่อพัฒนาทรัพยากรทางเศรษฐกิจ แตเคราะหรายเพราะวาประเทศอังกฤษบังคับประเทศจีนใหซื้อฝน เวลานั้นขาหลวงใหญ ทานหลิน จื้อ ฉือ ตอตานเร่ืองน้ีมากพรอมทั้งเอาฝนที่ประเทศอังกฤษสงมานั้น จุดไฟเผา อังกฤษจึงยกทัพมาขมขู ดังน้ันสงครามจึงเกิดข้ึนระหวางประเทศจีนและประเทศอังกฤษ ที่เราเรียกวา “สงครามฝน” เม่ืออังกฤษชนะสงครามเรียกรองแบงแผนดิน เพื่อเปดทาเรือทําการคาขาย พรอมท้ังใหสิทธิการปกครองตนเองเปนการชดเชยความเสียหาย ในที่สุดประเทศตะวันตกที่เจริญแลวในดานการฑูต ศราตราวุธ(การทหาร) และทางเศรษฐกิจจึงไดเปรียบตอประเทศตะวันออกซ่ึงไมสามารถตอสู ขัดขืนได และอํานาจการปกครองของประเทศจีนจึงถูกกดใหตกตํ่า ทําใหประชาชนชาวจีนย่ิงตกอยูในความทุกขยากลําบากมากขึ้น แมวาความจริงพระนางซูสีไทเฮาตองรับผิดชอบความเสียหายในเร่ืองน้ีทั้งหมด แตประชาชนกลับยกความผิดไปใหคนตางชาติทั้งหมด การกอการรายจึงเกิดข้ึนบอยมาก ใชกําลังรุนแรง ขับไล ไมเพียงแตพวกหมานชิง แตรวมไปถึงคนตางชาติทั้งหมด กวง สู เปนกษัตริยหนุมองคหน่ึงในราชวงศชิง พระองคเขาพระทัยถึงความเปนประชาธิปไตย มีความต้ังใจที่จะแสวงหาประโยชนใหกับประเทศชาติ ขาราชบริวารท่ีมีสติปญญาที่อยูรอบ ๆ พระองคก็ไดชวยเตรียมแผนการณไปสูการเปลี่ยนแปลงแตซูสีไทเฮาคัดคานความคิดนี้ ดังน้ันพระราชาจึงวางแผนจะเพิกถอนพระนาง ซูสีไทเฮา เสียแตเคราะหรายเพราะมีไสศึกแอบนําขาวไปทูล ซูสีไทเฮา เวลานั้นไทเฮากําลังชมละครอยูในโรงละคร เม่ือทราบขาวโดยละเอียดจากไสศึกแลว จึงออกราชโองการลับสั่งจับพระราชาหนุม กวง สู ขังไว แผนการณที่จะแกไขบานเมืองก็จึงลมเหลวลง กษัตริยกวง สู ถูกขังตลอดชีวิต สวน ซูสีไทเฮา ก็ไดใจอยูช่ัวขณะหน่ึง นับต้ังแตน้ันมาประชาชนทั่วประเทศย่ิงเพิ่มความเกลียดชังคนตางชาติ มิชช่ันนารีท่ีบุกเบิกการประกาศในประเทศจีน เวลาน้ันก็ทํางานลําบากมากข้ึน ที่ประเทศจีนมีการรวมตัวเปนกลุมเปนคณะนานมาแลว เพื่อใหความชวยเหลือและปกปองซึ่งกันและกัน และเพ่ือตอสูความอธรรมรวมทั้งการแกแคนดวย กลุมชนสีเขียวทั่ว ๆ ไปก็ใชวิธีสันตินุมนวล กลุมชนสีแดงก็ใชวิธีรุนแรงและใชกําลัง กลุมสีแดงมีมากที่เหอปายและมีกําลังมาก กลุมสีเขียวรวมตัวที่เหอหนาน กลุมสีแดงคือ ดาบใหญและคณะมวยจีน(กลุมกบฎบอกเซอร) เปนพวกที่เลียนแบบแลวกอตัวข้ึน คณะหรือกลุมชนเหลานี้กลายเปนเคร่ืองมือปลดปลอยความทุกข หรือการแกแคนของชาวบานชาวทองถิ่น ซึ่งอาศัยกําลังของคณะหรือกลุมคนนี้เพื่อตอตาน



1

ผูกดข่ีขมเหง ไมวาจะเปนคนพ้ืนเมือง คนหมานชิงหรือคนตางชาติ คุณพอของขาพเจาเปนคนที่โอบออมอารี และเอ็นดูเห็นอกเห็นใจคนท่ียากจน ทุก ๆ สิ้นเดือนจะเห็นแมหมายท้ังหลายนําเอาใบรับเงินสงเคราะหของเธอมารับความชวยเหลือ ในเดือนท่ีอากาศรอนมาก ทานสั่งคนรับใชใหวางอางนํ้าใหมใหญ ๆ สองใบที่หนาบานของเรา ขางในบรรจุนํ้าชาใหคนเดินผานมา เม่ือยลา เหน็ดเหนื่อย มาด่ืมน้ําแกกระหาย ทานยังส่ังยาสําหรับชวยคนที่เดินทางเกิดเจ็บปวยกระทันหัน ก็มียาฉุกเฉินให ในยามท่ีมีลมแรงหิมะตกหนัก ทานก็จะส่ังบาวไพรผูรับใชหลายคนใหออกไปตรวจสอบรอบ ๆ เมืองเพื่อดูแลคนยากจน ใหใบสงเคราะหไปเบิกเส้ือหนาวและรับขาวสาร เม่ือคนจนปวย ไมมีเงินไปหาหมอ หรือมีคนตาย ไมมีเงินซ้ือหีบศพ คุณพอคุณแมจะสอนใหพวกเราใหเอาเงินที่สะสมบวกกับเงินอังเปาตรุษจีนใหเอามาบริจาคชวยเหลือคนยากจนเหลานี้ คุณพอของขาพเจาเปนขุนนางที่ใจกวาง ไมวากรณีใด ๆ ไมอนุญาต (หามเด็ดขาด) ใหคุณแมรับสินบน เม่ือทานตองตัดสินโทษคนทําผิด ไมวาคําตัดสินจะโทษถึงตายหรือใหปลดปลอย ทานมักจะเดินไปเดินมาตลอดทั้งคืน และตรวจสอบคดีอยางละเอียด สําหรับคนตางชาติ ทานก็ดูแลเปนอยางดีในฐานะมิตรภาพ บางทีถึงกับเสี่ยงอันตรายไปชวยคนตางชาติใหรอด ภายหลังเพราะหลงเช่ือคําพูดคนตางชาติ เอาเงินไปลงทุนผิดพลาด ทานก็เลยไดรับความเสียหายมากมาย อาจารย ชาลี ลีมาน (Mr. Charles Leaman) ค.ศ. 1874 มาถึงหนานจิง เปนมิชชั่นนารีคนแรกท่ีไดซือ้ที่ดิน กอตั้งคริสตจักรของคณะปฏิรูปใหม (Reform America) ทานใสเสื้อผาของคนจีน ไวผมยาวจนสามารถถักผมเปยไวขางหลัง แต...เม่ือชาวจีนจับตัวประกันโดยจับที่หางเปย เวลานั้นอาจารยชาลี ลีมานก็ตัดเปยออก แตเอาเปยไปผูกอยูกับหมวกของทาน เงินที่นําติดตัวเปนล่ิม ๆ (เหมือนกระดาษเงินกระดาษทองทั้งพวง)ก็เย็บติดกับเสื้อกลามช้ันใน โดยมีเส้ือคลุมยาวคลุมอยูขางนอก เม่ือตองการใชเงิน ก็จะเอามีดเล็ก ๆ ตัดเชือกที่ผูกกับเสื้อกลามแลวหยิบเงินออกมาหน่ึงล่ิม ชั่งดูแลวคอยไปซ้ือของ เวลาเปลี่ยนฤดู ทานจะเอาเสื้อเกาไปจํานําแลวซ้ือเส้ือใหม ตอนมาใหม ๆ ทานไมสามารถเชาบานอยู เพราะชาวจีนพื้นเมืองกลัวคนตางชาติ ไมกลาใหเชาบาน ทานก็อาศัยตามระเบียงบานของชาวบานเปนท่ีนอน ทานทานอาหารเหมือนคนจีนท่ัวไป สวนกลางวันก็ไปรานน้ําชาน่ังพูดคุยกับคนที่ดื่มน้ําชา คุยโนน คุยนี่ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันและอ่ืน ๆ อีก ทุก ๆ วัน วันละสามครั้งจะออกไปประกาศเร่ืองพระเยซูเจาตามถนนหนทาง เวลานั้นประชาชนพื้นเมืองที่หนานจิง ยังไมคุนกับคนตางชาติ พวกเขาคิดวาอาจารยลีมานเปนคนจีนท่ีมาจากริมทะเล อาจารย ลีมานไดแตงงานกับมิส ลูซี ครัส (Miss Lucy Crouch) ทานเปนมิชช่ันนารีหญิงที่ทํางานอยูในคริสตจักรเพรสไบทีเรียนหัวหนาน เม่ือท้ังสองมาถึงหนานจิงก็เร่ิมตนบุกเบิกโดยวางแผนซ้ือที่ดิน สรางอาคารคริสตจักรและบานหลังหน่ึง นายอําเภอของทองที่นั้นก็ไมยอมใหซื้อ-ขาย หรือเชาที่แกคนตางชาติ เวลานั้นอาจารยลีมาน ภรรยาและลูกสาวหน่ึงคน (Miss Mary Leaman) จําเปนตองหาเรือเล็ก ๆ ลําหน่ึงที่นอกเมืองริมนํ้าฉิน ไหว เหอ พักอยูในเรือหลายเดือน ตอมาพวกเขาซื้อที่ดินไดแปลงหนึ่ง เปนสนามรบในอดีต ชาวจีนจะถือวาท่ีดินแปลงนี้ไมดี เปนที่ชุมนุมของเหลาผี วิญญาณของคนตาย นายอําเภอพูดตอนที่ขายท่ีดินใหวา “หากทานจะซื้อที่ดินแปลงนี้ ทานตองสามารถอยูกับผีได” บนท่ีดินแปลงนี้ เขาสรางบานสองหลัง เปนทั้งอาคารคริสตจักรและโรงเรียน ตอมามิชชั่นนารีมาเยือนมากขึ้นเร่ือย ๆ จึงสรางอาคารที่สามน่ันคือ เร่ิมแรกของคริสตจักรเพรสไบทีเรียนสี่เสาท่ีเรียบงาย ภรรยาอาจารย ลีมาน เปนครูสอนอยูที่โรงเรียนที่มีช่ือเสียงแหงหน่ึงในกวางโจว เปนโรงเรียนมัธยมช่ือ โรงเรียนเจินกวาง โรงเรียนนี้ถูกสรางขึ้นโดยเพื่อนรักของทานช่ือ มิส นอย (Miss Noyes) ทานไดวิเคราะหดูแลว คาดหวังวาจะสรางโรงเรียนคริสเตียนโดยเฉพาะนักเรียนหญิงสักแหงท่ีหนานจิง เพราะเด็กผูชายมักจะมีโอกาสไดรับการศึกษา แตนักเรียนหญิงมีโอกาสนอยมากท่ีจะไดรับการศึกษา เมื่อทานประกาศรับนักเรียนหญิงที่หนานจิง แตไมมีผูปกครองคนไหนท่ีคิดจะพาลูกไปโรงเรียน ไมมีเด็กผูหญิงคนไหนกลาเขาไปเลนในโรงเรียน จนกระทั่งสามเดือนผานไปมีวันหนึ่งมีเด็กผูหญิงคน



2

หน่ึงเขามาในโรงเรียน อาจารยหญิง ลีมาน ก็ยอมใหเด็กนั้นว่ิงเลน อยูที่ลานโรงเรียนและวิ่งดูรอบ ๆ โรงเรียนอยูหลายวัน เพ่ือสรางความคุนเคยใหกับเด็ก แลวจึงคอยเสนอกับเด็กวามาเรียนหนังสือ แตเด็กผูหญิงคนนั้นก็รีบปฏิเสธทันทีบอกวา “หนูตองการเขามาเลน ๆ และกิน ๆ เทานั้น หนูไมตองการเรียนหนังสือ” พูดจบก็วิ่งกลับออกไปเลย นักเรียนคนที่สองเปนลูกสาวของคนเฝาประตูโรงเรียน เธอตองเสียคาเลาเรียนหรือไม ในเวลาน้ันไมมีใครคิดวาลูกสาวของอาจารย ลีมาน และ มิส ลูซี ลีมานในยุคของสองสาวน้ี จะมีนักเรียนหญิงมากถึง 1,600 คนที่มาลงทะเบียนเรียนหนังสือและไมมีใครคาดคิดวาตอมาที่หนานจิงจะมีโรงเรียนของนักเรียนหญิงมากขนาดน้ัน และเร็ว ๆ น้ีขาพเจาเห็นนักเรียนของโรงรียนเหลานี้มักจัดวันระลึกและใครครวญถึงคําสอนของโรงเรียนแมเสมอ ๆ และนําเหตุการณที่เกิดข้ึนในยุคแรก ๆ ของโรงเรียนมาแสดงเปนละคร น่ันเปนเร่ืองจริงและแนชัดมาก เมื่อนํามาแสดงเปนละครก็เปนเร่ืองที่สนุกสนานมาก ในยุคตน ๆ ของพวกอันธพาลตอตานคนตางชาติมาก ประชาชนพื้นเมืองทั้งกลัว ท้ังเกลียดชังคนตางชาติ เรียกเขาวา ผีเทศ หรือผีฝร่ัง และบอกกลาวถึงคําล่ําลือตาง ๆ มีวันหนึ่งเขาจับอาจารย ลีมาน มัดเชือกและเอาไปโยนทิ้งในแมน้ํา เพื่อน ๆ ของอาจารย ลีมาน ก็วิ่งไปบอกภรรยา อาจารยหญิงไดยินก็แบก ลูซี และจูง แมร่ี รีบว่ิงไปทันที พอว่ิงไปถึงที่ ก็พบวามีคนอ่ืนไดชวยอาจารย ลีมาน ไวแลว ตอมามีชนกลุมหน่ึงของคณะดาบใหญก็ไปรวมกับอันธพาลคนหน่ึง ต้ังใจวาคืนนี้จะฆาคนตางชาติใหหมดทั้งเมือง เม่ือพวกเขากําลังสงเสียงและมุงมายังบานของอาจารย ลีมาน เกิดพายุรุนแรงมากปดกั้นคนกลุมนี้เอาไว ทําใหเพื่อนของอาจารย ลีมาน ซึ่งเปนคริสเตียนชาวจีนมาบอกขาวใหอาจารยไดทัน ในขณะท่ีครอบครัว ลีมาน กําลังหนีออกทางประตูหลัง กลุมอันธพาลกําลังมุงมายังประตูหนา ณ เวลานี้ซูสีไทเฮา ผูหฤโหด ผูเจาเลหเพทุบายมองเห็นวาสถานการณไมเปนคุณประโยชนตอนางแลว จึงคาดหวังวาพวกกบฏน้ีอาจชวยนางได จึงสนับสนุนสมาคมคณะมวยจีน(กลุมกบฎบอกเซอร)โดยโยนสาเหตุของความวุนวายทั้งหมดไปยังคนตางชาติ และยุยงใหเกิดการขมเหงศาสนาคริสต ขับไลคนตางชาติ และมีการฆาฟนอยางรุนแรง คนเปนพัน ๆ หม่ืน ๆ ของกลุมกบฎบอกเซอรเร่ิมทําการทารุณโหดราย และฆาฟนคนตางชาติพรอมกับคริสเตียนชาวจีน คุณอาคนที่ 4 ของขาพเจาเปนขาหลวงอยูท่ีเมืองเปาต้ิง ถูกฆาตายในระหวางกอกบฎแบบนี้ และยังมีผูรับใชพระเจาถูกฆาตายถึง 46 คนดวย หลายปใหหลังขาพเจามีโอกาสไปยืนอยูในสถานที่ ๆ คนเหลานั้นถูกฆาและไปเย่ียมสุสานท่ีฝงศพของคนเหลาน้ัน มีนักเทศนท่ีมีช่ือเสียงมากคนหนึ่ง มือเขาถือจดหมายฉบับหน่ึงอานใหคนกลุมมากฟงวาในจํานวน 46 คนที่ถูกฆาตายมีนักเทศนหญิงคนหน่ึงกอนถูกฆาตายเขียนจดหมายใหลูกชายท่ีอยูในสหรัฐ อเมริกาบอกใหลูกรูวาพวกเขาทนทุกขลําบากมากแคไหน แตก็ยังบอกใหลูกถวายตัวรับใชที่ประเทศจีนเพ่ือสานงานตอเม่ือพวกเขาตายไปแลว และปจจุบันน้ีลูกชายของมิชช่ันนารีคนน้ันก็กําลังเดินทางมาประเทศจีนและน่ีคือวิญญาณของพระคริสต เม่ือพระองคถูกตรึงท่ีไมกางเขน พระองคยังอธิษฐานเผื่อคนเหลาน้ันที่ทํารายพระองค คุณพอของขาพเจาเวลาน้ันเปนผูแทนของขาหลวงใหญอาศัยอยูที่หนานจิง ทานรับราชโองการของซูสีไทเฮา ใหฆาคนตางชาติท่ีอยูภายใตการปกครองของทาน เวลานั้นขาหลวงใหญไมไดอยูที่หนานจิง ทานรูวาแมขาหลวงใหญอยูก็คงไมเห็นดวยกับพระดํารัสสั่งฉบับน้ี คุณพอจึงตัดสินใจไมทําตาม ทานเปลี่ยนคําวาฆาหมด เปนคําวาปกปองหมด น่ีเปนขบวนการที่อันตรายมาก หากการกระทําของทานถูกเปดเผย คงจะตองถูกฆาตายหมดทั้งบาน ดังนั้นเมื่อคุณพอกลับมาบานจึงพูดกับคุณแมวา “เราจะไมฆาคนท่ีไมมีความผิด แตวาครอบครัวของเราอาจถูกซูสีไทเฮา ฆาหมด เพราะเราไมทําตามพระดํารัสสั่ง เจาจงรีบพาทุกคนในบานไปลี้ภัยที่บานนอก(ชนบท)” ทุกคนในบานไดยินคําเหลานี้แลว พรอมใจกันรองไห จนกระทั่งคุณแมพูดวา “คงเปนไปไมได ขาพเจาคนเดียวจะดูแลครอบครัวใหญแบบนี้ไดอยางไร” แลวตอมาพวกเราไมไดลี้



3

ภัย สวนคนตางชาติและคริสเตียนทั้งหมดที่อยูในบริเวณการปกครอง ก็ไมถูกทําราย ครอบครัวของเราก็ปลอดภัย เพราะซูสีไทเฮา ไมเคยรูเลยวาคุณพอของขาพเจาไมไดทําตามพระราชโองการ สวนแปดประเทศพันธมิตรก็รบชนะยึดครองเมืองปายจิง และในที่สุดพระนางเองก็ถูกบังคับใหหนีออกจากพระราชวังไป



4



5

บทท่ี 5 ความชั่วรายของทรัพยสินเงินทอง

หากเรามองแคผิวเผิน คงเขาใจวาครอบครัวของขาพเจารํ่ารวยมีเงินทอง คงจะมีความสุขมาก ใครจะรูนะวา ภายนอกดูสงบเงียบ แตภายในกลับเต็มไปดวยความเจ็บปวดสาหัส ประสบการณสอนใหเรารูวาความเปนอยูน้ันวางเปลาและเงินทองก็ช่ัวรายมาก คุณพอของขาพเจาลําบากต้ังแตเด็กและผานการทดสอบคัดเลือก ภายหลังประสบความสําเร็จทางอาชีพการงานลวนมาจากความขยันหม่ันเพียรของตัวทานเอง เงินทองที่เราใชจายนั้น มาจากการประหยัด อดออมและการรูจักลงทุนไดกําไรมาและไมเคยรับสินบนจากใครที่จะไดเงินทองมาอยางผิดกฎหมาย พวกเราที่เปนลูกของทานลวนไดเกิดอยูในเปลแหงความม่ังค่ัง ทําอะไรก็ไมเปน เปนแตรับความสุขจากการมีเงินของทาน ณ ที่น่ันพวกเราไมเคยใชแรงงานหรือรับการกระทบใด ๆ พวกเราไมไดพบความทุกขใด ๆ หรือการทาทายใด ๆ แตกลับถูกเลี้ยงใหอยูในความหย่ิงยโส มีนิสัยฟุมเฟอยและ ข้ีเกียจ โดยเฉพาะพี่ชายหลายคนของขาพเจาเอาเงินของคุณพอไปดื่ม ไปเที่ยว เลนการพนัน เสเพลในอบายมุข พี่นองผูหญิงของขาพเจาไดแตงงานกับคนร่ํารวยมีเงินในแปดครอบครัว พวกเธอมักจะพกนํ้าตากลับบานและฟองวาถูกแมสามีขมเหง ถูกนองสาวสามีหรือพี่สะใภของสามีทรมานหัวใจกีดกันไมใหความสดวก คนในบานเกือบจะทุกคนสูบฝน หองแตละหองของพวกเรามีกลิ่นของฝนฉุนไปหมด มีครั้งหน่ึงเมื่อขาพเจาปวดกะเพาะแทบแย พี่สาวไดนําจานยาฝนของเธอเขามาในหองและขอรองใหสูบฝน แมตลอดเวลาขาพเจาปฏิเสธที่จะสูบฝนกับเขา แตเวลานั้นจําตองสูบทันใดน้ันความเจ็บปวดก็หยุดทันที ตอมาขาพเจากลับคิดไดวาถายังสูบอยูอีกก็จะอันตรายมาก จึงตัดสินตใจไมสูบ คนสวนใหญที่มาสูบฝนเร่ิมตนดวยเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัส พอสูบจนติดเปนนิสัยแลวก็ไมสามารถเลิกได พ่ีชายคนที่ 3 เปนลูกชายท่ีแยที่สุดในบาน ทานชอบใสเส้ือผาที่สวยงาม ขี่มาทีมีฝเทาดี ๆ หากคนรับใชหรือคนเลี้ยงมาทําไมถูกใจ ก็จะถูกไลออกหรือไมก็นําสงใหนายอําเภอตีตอหนาฝูงชนจนกวาพอจะออกคําสั่งใหหยุดการกระทําเชนน้ัน พ่ีชายไมกลาชวนเพ่ือน ๆ ของเขามาที่บานแตมักจะแอบหนีออกไปขางนอกตอนกลางคืน บางคร้ังคุณพอสงคนเฝาที่ประตูหนาบานเขา ไมอนุญาตใหเขาออกจากบาน เขากลับปนออกทางหนาตางหนีไป วันรุงข้ึนคนเฝาพบวามุงถูกปลอยลงมา หนาเตียงมีรองเทา 1 คู เม่ือเปดมุงออกดูขางในไมมีคน คุณพอไมยอมใหเงินเขาอีก แตเขามักใชอุบายหลอกเอาเงินจากคุณพอ มีคร้ังหน่ึงเขาไปท่ีรานขายเครื่องอาภรณประดับศีรษะสตรีที่คุณแมไปบอย ๆ บอกคนท่ีรานวาคุณแมสั่งใหเขามาซ้ือกําไรทองขอมือ 3 คูและใหจดไวในบัญชีของคุณแม เจาของรานรูวาลูกของคุณพอคนนี้ไมดีก็สงสัยวาน่ีเปนอุบายของเขาหรือเปลา ดังน้ันจึงไดสงพนักงานคนหนึ่งตามเขากลับบานเพ่ือเก็บเงิน พอไปถึงหนาประตูบานพ่ีชายก็พูดดีกับพนักงานคนนั้นวาใหรอที่หนาประตูสักครู เขาจะไปเอาเงินกับคุณแมมาให พนักงานคนนั้นก็รอเกือบครึ่งวันไมเห็นพี่ชายคนท่ี 3 ออกมา จึงไดบอกคนเฝาประตูใหคนเฝาประตูไปรายงานคุณแมวาทําไมใหคอยต้ังนาน พอคุณแมทราบเร่ืองจึงสงคนไปตามพ่ีชายคนที่ 3 มา ปรากฎวาเขาไดเอากําไลทองไปขายแลวก็ใชเงินหมดแลว พอคุณพอทราบเร่ืองเขาก็โกรธมาก เอามีดมาขูวาจะฆาใหตาย พอคุณแมทราบเขาก็ตะโกนบอกพ่ีชายคนที่ 3 และดึงเปยของคุณพอไว คนรับใชไดยินเสียงดังโวยวายก็มาชวยกันเอาไว ขาพเจามีพ่ีสาวคนหนึ่งแตงงานแลว พอสามีก็เปนขุนนางท่ีร่ํารวยมากคนหน่ึง บานพักของเขาสวยงามแบบพระราชวังและขุนนางทานนี้เปนคนที่เสเพลมาก ทรัพยสมบัติมากมายของเขาไดมาจากการรับสินบน มีภรรยานอย(สาวสวยมาก) 12 คนไวปรนนิบัติ ภรรยานอยแตละคนมีหองสวนตัวท่ีวิจิตรพิศดารมาก ไมวากลางคืนจะดึกแคไหน ประตูหองของภรรยานอยเหลาน้ีจะเปดอยูเสมอและคอยจนกวาโคมไฟของทานไปแขวนไวที่หนาประตูของหองใคร น่ันหมายความ



1

วาคืนนั้นทานจะพักอยูที่หองนั้น หลังจากนั้นหองอ่ืน ๆ จึงจะปดประตูและไปนอนหลับได สวนพี่เขยของขาพเจาก็แยย่ิงกวาพี่ชายอันธพาลของขาพเจาเสียอีก ค.ศ.1911 เปนวาระเร่ิมตนของการปฏิวัติ พวกเราถูกบังคับใหหนีออกจากหนานจิง พี่ชายคนท่ี 3 พาพ่ีสะใภคนท่ี 3 มือหน่ึงก็ห้ิวหีบมือถือใบหนึ่ง ซึ่งในนั้นเต็มไปดวยเพชรนิลจินดา เงินทอง และส่ิงมีคามากมาย พี่ชายขอใหพี่เขยที่เปนอันธพาลยืมรถใหเขาคันหน่ึง เพื่อที่จะไดเอาส่ิงของที่มีคาน้ีไปแลกเปนเงินตรา พ่ีเขยรับปากดวยความยินดี ดังนั้นพี่ชายที่ 3 จึงน่ังรถของเขาไปจัดการเร่ืองน้ี แตเม่ือรถขับผานไปท่ีวางเปลาที่หน่ึง คนขับรถก็ชะลอรถ แลวก็มีคนหนึ่งใสหมวกคลุมหนาว่ิงมาอยางเร็วมาเปดประตูรถและแยงหีบมือถือน้ันไป พ่ีชายที่ 3 เรียกคนขับรถใหกลับรถเพ่ือไปตามจับขโมย สวนตัวเองก็วิ่งตามและปากก็รอง “ขโมย ขโมย” แตคนขับรถไมไดขับตามไปเพราะสมรูรวมคิดกับขโมย พ่ีชายตามจนหมดแรงขโมยก็หนีไปได บนถนนมีคนว่ิงออกมาชวยพี่ชายตามหาขโมย แตก็ไมพบ ตอมาตํารวจก็มาสอบปากคํากับพ่ีชายที่ 3 เวลานั้นคนมุงดูก็พูดกันแตก็ไมมีใครเห็นขโมยหรือรูวาขโมยไปทางไหน หลังจากนั้นไมนานมีเด็กสองคนบอกวา พวกเขาเห็นคนคนหน่ึงอยูทีปากทางของซอยเล็ก ๆ น่ังอยูมีหีบมือถือใบหน่ึง ตํารวจจึงสามารถจับขโมยไดพรอมกับคนขับรถ พอสอบปากคําคนขับรถก็ไดความวาแผนการณนี้เปนมาจากพี่เขยอันธพาลคนนั้น เพราะเขาต้ังใจจะมาแยงเอาหีบมือถือนี้อยูแลว ส่ิงที่ขาพเจาเลาใหฟงน้ัน เปนเพียง 1 และ 2 อยางในบรรดาสิ่งที่ช่ัวรายทั้งหลาย ความประพฤติของเขาแสดงใหเห็นวาครอบครัวใหญหากไมมีพระเยซูคริสตเจาเปนศูนยกลางแลว ความบาปก็งอกข้ึนมากมาย เปนเร่ืองที่ยากจะคาดเดาได แตขาพเจาเปนคนขี้กลัว ตลอดเวลาของการถูกเล้ียงดูแบบผูดี เวลาเห็นคนแปลกหนาก็จะแอบไปขางหลังของแมนม ใครจะพูดกับขาพเจาก็มักจะเอาผาแถบหนาของปกคอเส้ือแมนมมาปดหนาตัวเอง เด็กทุก ๆ คนที่เติบโตในครอบครัวใหญน้ีมักจะไดยินเรื่องชั่วรายไดในทุกที่ของบานและยังถูกนําเขาไปในแผนการณที่เหลี่ยมจัดและซอนเลนนี้ สังคมนี้จึงเต็มไปดวยกลอุบายตาง ๆ สิ่งท่ีขาพเจาไดยินไดเห็นลวนทําใหตกใจกลัว เม่ือขาพเจาสามารถแยกแยะออกวาอะไรดี อะไรช่ัว ก็รูวาตัวเองไดเติบโตข้ึนแลว ก็คิดวาเม่ือตัวเองโตเปนผูใหญและตองใชชีวิตในความวางเปลาแบบนี้คงจะเปนเร่ืองที่นากลัวมาก คนในบานมักจะไปนิมนตพระมาสวดมนต ทองคาถา ทํากรรมวิธีที่บานบอย ๆ บานเรามีนักธรรมแก ๆ คนหนึ่งสอนใหขาพเจาจุดธูปเทียนถวายหนาพระพุทธรูป สวนมนต ทองคาถา และสอนใหกินเจเปนประจํา สัญญาวาจะไมกินเน้ือสัตว แมไขไกก็ไมกิน ทุกเดือนจะตองปฏิบัติธรรมแบบน้ี 25 วัน ศาสนาแบบนี้คือวิ่งหนีความจริงของชีวิต คนที่ออกบวชก็ออกจากสังคม ทําใหขาพเจาเบ่ือโลกนี้มากข้ึน ใกล ๆ บานมีอารามของนางชี ขาพเจาไดขออนุญาตเพื่อจะไปถือศิล แตพระเจาไดทรงจัดเตรียมแผนการณที่ดีใหแกชีวิตของขาพเจา แมขาพเจาจะไมรูมากอน พระองคมีพระทัยเมตตา เอ็นดู ทรงรักษาทุกยางกาวของขาพเจา ครอบครัวของเรามีการเปล่ียนแปลง เมื่อความยากลําบากมาถึงเราอยางรุนแรงและตอมาดวยทรัพยสมบัติไดรับความเสียหาย คุณพอคุณแมปกติจะรักกันมาก ปญหาครอบครัวทุกเร่ืองตองผานการปรึกษาหารือกัน แลวจึงจะลงมือแกไข แนนอน ปญหาที่ใหญที่สุดของเราก็คือจะเลี้ยงดูครอบครัวที่ใหญแบบนี้ไดอยางไร คุณแมอยากนําเงินท่ีสะสมไปลงทุนซื้อท่ีดินแปลงหน่ึงที่อยูนอกเมืองหนานจิง ริมแมนํ้าเอ๋ียงจื่อเจียน ทานบอกวา”ท่ีดินแปลงนั้นราคาถูกมาก ถาเศรษฐกิจแถบริมแมนํ้าเอ๋ียงจื่อเจียนเจริญ รุงเรือง ราคาที่ดินก็จะพุงข้ึนสูง เรืออังกฤษไดมาเทียบทาที่ทาน้ําน้ีเพ่ือทําการคาขายกับเรา หนานจิงอีกไมนานตองเปนทาเรือสําหรับการพาณิชยอยางแนนอน” คุณพอก็บอกวา “เราจะทราบไดอยางไรวาเรื่องจะเปนแบบน้ี ? ริมฝงแมน้ําทั้งสองขาง ลวนเปนดินโคลนท้ังนั้น เวลานี้ก็เปนหมูบานของชาวประมง ในอดีตก็มีเรือมาเทียบทานํ้าบาง และเชื่อวาอังกฤษคงไมมาพัฒนาการคาขายที่น่ี เราไมควรเอาอนาคตมาเส่ียงแบบน้ี ชาวยุโรปบางคนไดเดินทางไปทั่วประเทศจีน บอกกับขาพเจาวาทางใตของเมืองอันฟุยมีเหมืองใหญ ๆ อยูหลายเหมือง ขางในมีแรถานหินเปนจํานวนมาก



2

เก็บซอนอยู เพียงตองมีเงินทุนไปเปดเหมือนแรเทาน้ัน พลเมืองประเทศจีนไดตัดไมทําลายปาไปมาก เอาไมไปเปนฟน เผาจนไมมีเหลือ หากเราสามารถเอาแรถานหินมาขายใหคนใชแทนฟน ครอบครัวเราก็คงจะรอดได เม่ือปรึกษาหารือกันอยางถี่ถวนแลว จึงสรุปวาเอาตามที่คุณพอเห็นชอบ ตอมาปรากฎวาคุณพอคิดผิด คุณแมคิดถูก คุณพอซ้ือภูเขาเหมืองแรถึง 3 ลูก เปดบริษัทขุดเหมืองถานหิน แตพนักงานหามีความรูในเร่ืองน้ีไม และการเบิกจายก็ใชจายไปอยางไมถูกตอง เราไมเคยขุดไดแรถานหินเลย สวนภูเขาก็ยังต้ังสงาอยูเหมือนเดิม ขาพเจาทราบภายหลังวาไมมีใครมาทําเหมืองท่ีนี่ สวนที่ดินท่ีนอกเมืองหนานจิงราคาก็สูงข้ึนและความจริงก็ยืนยันใหเห็นวาใครคิดถูก รายรับที่สําคัญก็สูญหายไปอยางยับเยิน และเหตุการณที่เคราะหรายก็ตามมาติด ๆ เหมือนโยบ(ในพระคัมภีรเดิม) ซ่ึงเคยเปนคนท่ีมั่งคั่งและบริบูรณมาก แตในคืนเดียวเทาน้ันกลายเปนคนยากจน ท้ังโรคภัย การลงทุนที่ผิดของคุณพอเปนเร่ืองที่ตอ ๆ กันมา รานคาของเราก็ถูกไฟไหม ตอมาพนักงานมาบอกวารานคาอีกแหงหน่ึงก็สูญเสียรายแรง เรือของเราก็จมนํ้า ถาคุณพอรูจักพระเจา ทานคงจะพูดแบบโยบวา “พระเจาประทานและพระเจาทรงเอาไปเสีย สาธุการแดพระนามของพระเจา”(โยบ1:21ข) แมเวลานั้นทานเปนผูตรวจราชการแผนดิน แตเพราะเหตุการณในการสูญเสียของธุรกิจของทานเลยทําใหทานปวยหนัก และทรุดลงจนพวกเราคิดวาทานไมรอดแน ในเวลาที่คับขันแบบน้ีตามขนบธรรมเนียม ประเพณีของชาวจีน ตองมีการเตรียมพิธีฝง และตองกระทําซึ่งเปนความเชื่อที่งมงาย จําไดวาขาพเจาต้ังใจมาก เฝาดูคนรับใชทําความสะอาดแผนกระจกของโคมไฟที่แขวนไว และเปดประตูทุกบานที่มีอยู นอกประตูใหญวางเกี้ยวท่ีทําดวยกระดาษคันใหญไวคันหนึ่ง มีคนควบมาและมาทําดวยกระดาษ และยังมีหีบมากมายที่ทําดวยกระดาษ ซึ่งขางในบรรจุกระดาษเงินกระดาษทองมากมาย กระถางธูปในบานทุก กระถางจะมีธุปจุดอยูทุกกระถาง กลิ่นของควันธูปจะเต็มไปหมดท้ังบาน บรรยากาศในบานเงียบ มืดคลื้มไปหมด คนรับใชกําลังทําหีบศพใบใหญดวยไมหอมตาน ในหองโถงใหญวางเต็มไปดวยผาหมที่ทําดวยแพร และตวนท่ีมีสีสรรมากมาย เปนความกตัญูท่ีลูกจะแสดงตอคุณพอ พี่สาวทั้งหลายรีบนําไขมุกและหินมีคามาใสไวในเส้ือคลุมชุดใหญ ทั้งหมวกและเส้ือคลุมมีรายปกสวยงามฝมือปราณีต การทําแบบนี้เปรียบเหมือนเปนความสวางสองทางสําหรับโลกใหม แลวมอบธูปใหพวกลูก ๆ คนละหนึ่งกําและบอกวาควรจุดธูปเวลาไหน เวลาไหนคุกเขาลงหามรองไห ขณะท่ีวิญญาณออยอิ่งหรือชะลออยูน้ัน ประตูทุกบานตองเปดออก เพื่อวิญญาณคนตายจะไดออกจากบานได แลวจุดโคมไฟ เผากระดาษ พวกเราตองจุดธูปคุกเขาลง หามรองไห การตระเตรียมแบบนี้หมายความวาคุณพอพรอมที่จะตายไดทุกเมื่อ ทันใดน้ันคุณแมเรียกพ่ีชายคนท่ี 5 และขาพเจา บอกกับเราสองคนวา “เจาท้ัง 2 จงไปที่วัดประจําเมือง ไปถวายสัญญากับพระพุทธเจาวา จะยอมลดปอายุของตนลงคนละ 1 ป เพื่อเพิ่มปอายุใหคุณพอ” ในวัดนั้นมีพุทธรูป รูปรางนากลัวมาก สําหรับเด็กผูหญิงคนหน่ึงเปนเรื่องที่อกส่ันขวัญหาย เปนสถานที่นากลัวจริง ๆ ขาพเจาจําไดวา เม่ือคุกเขาลงกราบไหวพระพุทธรูป ขาพเจากลัวจนตัวสั่น ในเวลาเดียวกัน เณรท้ังหลายจะตีกลอง พระสงฆองคเจาใสชุดผาเหลืองจะตะโกนเรียกช่ือของเรา 2 คนผูมาสัญญาถวายและยืนยันคํามั่นสัญญาดวย เม่ือกลับไปถึงบานขาพเจาตัดสินใจที่จะทําเร่ืองหนึ่งเพ่ือชวยชีวิตของคุณพอใหรอด ในวรรณกรรมของจีนมักจะมีเร่ืองเขียนไววาคนที่เปนลูกไดเสียสละตัวเองเพื่อชวยชีวิตคุณพอคุณแมเปนการแสดงถึงความกตัญู ความกลาหาญที่ไดชวยชีวิตคุณพอคุณแม ในที่สุดขาพเจาตัดสินใจท่ีจะเลียนแบบ แตถาจะใหเกิดผลดี ขาพเจาสัญญาวาภายใน 100 จะไมบอกใหใครทราบ ในเวลาน้ันขาพเจายังไมเรียนรูเกี่ยวกับเร่ืองอนามัย เมื่อขาพเจากลับเขาไปในหอง ก็เอากรรไกรที่มีสนิมมาดามหน่ึง กัดฟนใหแนน ทิ่มไปท่ีตนแขนของตัวเองตัดเนื้อออกมาช้ินหนึ่ง แลวรีบกําข้ีเถาจากกระถางธูปมาทาแผลที่แขนเพ่ือหามเลือด แลวก็เอาผาที่ไมสะอาดชิ้นหน่ึงมาพันแผลไว หลังจากนั้นดึงแขนเส้ือยาว ๆ มาปดไว โชคดีขาพเจาไมไดตัดถูกเสนชีพจร จนกระทั่งเลือดไหลไมหยุดเสียชีวิต ขาพเจาเอาเนื้อที่ตัดจากตนแขน มาวางไวที่โถกระเบื้องเอาไปที่หองครัว



3

พอครัวจะชวยทําให ขาพเจาสั่นหัว ขาพเจาเติมนํ้าลงไปในโถกระเบื้องแลวนําไปตุนจนเปนนํ้าแกง เสร็จแลวนําน้ําแกงนั้นไปใหคุณพอด่ีม เม่ือขาพเจาผยุงศีรษะของทานศีรษะของทานพอดีตกมาทับแขนของขาพเจาที่เปนแผล ขาพเจาเจ็บจนจะเปนลม เม่ือคุณพอดื่มน้ําแกงน้ันหมด ทานก็หายปวยจริง ๆ แนนอนไมใชเพราะนํ้าแกงน้ี แตเพราะพระเมตตาคุณขององคพระผูเปนเจา เวลานั้นขาพเจายังไมรูจักพระองค แตพระองคทรงเห็นความกตัญูของขาพเจา ทรงฟงคําอธิษฐานครํ่าครวญท่ีไมเปนคําของขาพเจา พระองคทรงรักษาใหหาย แผลของขาพเจาก็คอย ๆ หายจนเปนปกติ ขาพเจารับความเจ็บปวดจากแผลน้ีอยางมาก แตตลอดเวลาขาพเจาใชแขนเส้ือปดเอาไว ดังน้ันจึงไมมีใครรูวาขาพเจาเคยตัดเน้ือจากตนแขนตัวเองเพื่อตมเปนน้ําแกงไปรักษาคุณพอ หลังจากนั้น 100 วันก็ครบวาระท่ีขาพเจาบนเอาไว และที่บนไวก็ไดผลสําเร็จ ภายหลังคุณพอและคุณแมก็คนพบส่ิงที่ขาพเจาไดทําไปก็มีความประทับใจเปนอยางย่ิงในความรักที่ขาพเจามีใหกับทาน



4

บทท่ี 6 เขาไปในโลก

จิตใจของขาพเจากลัดกลุมเปนทุกข ขาดความสงบสุขและไมพบสันติสุขใด ๆ แมขาพเจาไดรับความรักอยางมากจากคุณพอและคุณแม แตมันก็ไมทําใหอ่ิมใจ คุณพอเห็นขาพเจาขาดความสุข ดังน้ันพอถึงวันอาทิตยมักจะพาขาพเจาไปดูละครเมืองที่โรงละคร แตขาพเจาไมชอบดูละคร แมขาพเจาเลนไพนกกระจอก และชนะบอย ๆ ขาพเจาก็ไมรูสึกสนุกและส่ิงเหลาน้ีก็ไมทําใหขาพเจาหลงไหล ขาพเจาดื่มเหลาจีน เหลาอาจลดความทุกขได แตเหลาก็ลบลางความทุกขออกไมได พวกเราพี่ชายนองชาย พี่สาวนองสาวไดทําวงดนตรีของตนเองข้ึนมาวงหน่ึง ทุกคํ่าคืนของหนารอน พวกเรามักจะไปผอนคลายความรอนที่สวนดอกไมและเลนดนตรีจีนดวยเคร่ืองดนตรี แตดนตรีกับขาพเจาก็เหมือนฆองหรือฉาบท่ีกําลังดังสงเสียง เมื่อขาพเจาฝกใฝอยูในศาสนาพุทธ ขาพเจากินเจตลอดแตขาพเจายังมีความคิดในแงรายมากกวา ขาพเจาคนพบวามีความคิดเหมือนคนท่ีเขียนหนังสือปญญาจารยในพระคัมภีรเดิม ทุก ๆ สิ่งก็วางเปลาและอนิจจัง ทรัพยสินเงินทองและเกียรติยศกลับทําใหบังเกิดความกลัดกลุมรําคาญยิ่งนัก สิ่งเหลานี้ไมเพียงทําใหเพ่ิมความทุกขหนัก แลวก็ไมสามารถขับไลลบลางความเจ็บปวดออกจากใจได ขาพเจาเห็นวามีทางเดียวที่จะแกปญหาเหลานี้ไดก็คือออกจากบานเทาน้ัน แตขาดความกลาที่จะเรียนใหคุณพอทราบ ดังนั้นจึงเทความในใจพรอมความรูสึกท้ังหมดใหแมนมทราบวา “ขาพเจาอยากไปเขาเรียนในโรงเรียนสตรี เรียนภาษาอังกฤษและเรียนเปยโน” แมนมถามวา “แลวทานไมกลัววาเขาจะจับทานไปเขารีต(นับถือศาสนาคริสต)หรือ” ขาพเจาตอบแบบยํ้าตรอกวา “ขาพเจายังไง ๆ ก็ไมยอมเขารีตหรอกคะ ขาพเจาเปนปญญาชน ไมใชคนหลงงมงาย” ดังนั้นแมนมจึงเอาความคิดของขาพเจาไปบอกพี่ชายคนหนึ่งและพี่ชายก็ไปบอกเลาใหคุณพอคุณแมฟง เม่ือทานทั้งสองเห็นขาพเจาหาความสุขไมไดเลย จึงคิดวาจะสงขาพเจาไปเรียนโรงเรียนสตรีที่ดีที่สุดแหงหนึ่งในเมืองเซียงไฮ คาลงทะเบียนเขาเรียนก็จายแลว กระเปาเดินทางก็เตรียมไวเรียบรอยแลว กําลังจะออกเดินทาง คุณพอจึงเรียกไปหาและพูดวา “พอคิดวา เธอคนเดียวออกจากบานไปไกลแบบน้ีและไปในที่ ๆ ไมรูจัก กลัววาเธอจะปวยไข เพราะฉะน้ันจึงตัดสินใจไมใหไปดีกวา” ขาพเจาไมกลาโตเถียงกับทาน แตก็รูสึกผิดหวังมาก อยางไรก็ตามจะไมละทิ้งความต้ังใจน้ี จนถึงภาคเรียนที่สอง ขาพเจาก็นําเรื่องการเรียนมาปรึกษาอีกคร้ัง เปนลักษณะน้ีสามคร้ังที่ไดลงทะเบียน เตรียมกระเปาเดินทางแตพอจะเดินทางก็ผิดหวังอยางน้ีเร่ือยมา เวลานั้นลูกสาวออกบานไปเรียนที่อ่ืนเปนเรื่องท่ีชาวบานนําไปกลาวขานกันเปนอันมาก และเปนสิ่งที่ไมเคยปรากฎในสังคม แมคุณพอคุณแมจะเห็นดวยใหไปเรียน แตก็ไมเคยไดไปสักคร้ัง ขาพเจายืนกรานในความต้ังใจน้ี จึงเสนอคุณแมวา“ท่ีหนานจิงมีโรงเรียนสตรีของคริสตจักร” คุณแมก็จะถามทุกคร้ังวา “น่ีเปนทางออกอยางหนึ่งหรือ” แตคุณแมเห็นดวยกับขอเสนอของขาพเจา มีวันหนึ่งเปนวันที่อากาศดีมาก ขาพเจาใสเส้ือชุดใหม น่ังเกี้ยวเขาไปในเมือง ตรงไปที่คริสตจักรสี่เสาของอาจารย ลีมาน คือ โรงเรียนมัธยมหมิงเตอะ พอไปถึงหนาประตูใหญก็ลงจากเก้ียวและเขาไปในลานกวางของโรงเรียน ขางในมีบานสรางแบบตะวันตกเรียบงายสามหลัง หอพักหลังหน่ึง ภายในหอพัก พื้นสนามปูดวยหญาสีเขียว รอบ ๆ ปลูกดวยตนไมใหญ ๆ สองขางของเสนทางเทาปลูกดวยดอกไมสวยงามดูเปนระเบียบเรียบรอยสะอาดตา เม่ือเขาไปในบานของอาจารย ลีมาน พ้ืนหองของหองรับแขกปูพรม กําแพงบานทาสีขาว แสงอาทิตยสองทะลุผานเขามาทางมานหนาตาง เปนคร้ังแรกท่ีภายในจิตใจสัมผัสถึงสันติสุข สกัครูหน่ึงมีหญิงสาวชาวอเมริกันคนหนึ่งรูปรางสูงผอมซึ่งเปนลูกสาวของอาจารย ลีมาน ชื่อ แมร่ี ลีมาน (Miss Mary Leaman) เดินออกมา ทานใสเสื้อสีเทาโดยมีผากุนไปรอบชายเลื้อ ทาทีสงบ นํ้าเสียงนุมนวล จิตใจเต็มไปดวยสันติสุข ความสวางท่ีมาจากภายในใจและพลกําลังของความสงบ เปนส่ิงที่ขาพเจากําลังแสวงหาอยู “ขาพเจาอยากมาลงทะเบียนเรียนที่โรงเรียนของทาน เพราะขาพเจาอยากเรียนภาษาอังกฤษและเรียนเปยโน” ทาน



1

เห็นขาพเจาใสเสื้อผาที่ทันสมัยมาก รองเทามีลายปกพิเศษจึงรูวาขาพเจาตองเปนลูกเศรษฐี ทานถามวา “ทานมีช่ือ-นามสกุลอะไร? บานอยูที่ไหน?” ขาพเจาจึงตอบวา “คุณพอคือ ชาย ซิง หัว ช่ือของขาพเจาคือ ชาย หลิง ฟาง ขาพเจาอาศัยอยูท่ีถนนหมา สือ เจีย” ทานจึงถามดวยความแปลกใจอีกวา “ คุณพอของทานเปนขาหลวงหรือ” ขาพเจาจึงพยักหนารับ ทานมองขาพเจาดวยความเครงขรึม ทําใหขาพเจาตกใจมาก ทานพูดวา “เรายินดีตอนรับทานมาเรียนภาษาอังกฤษและเรียนเปยโน แตเราจะใหทานเปนนักเรียนอยูประจําที่นี้ไมได เพราะโรงเรียนของเรายากจนมาก นักเรียนของเราสวนมากเปนเด็กกําพรา อาหารการกินของโรงเรียนเรียบงายและนักเรียนทุกคนตองทํางาน ขาพเจากลัววาทานอาจไมสามารถใชชีวิตแบบน้ี เพราะทานถูกเล้ียงดูมาอยางดีพรอมจนเคยชินแลว” ขาพเจาจึงตอบไปอยางหนักแนนวา “คะ ขาพเจาไมมีปญหากับอาหารที่เรียบงายหรืออยูกับคนยากจน ขอเพียงไดเรียนภาษาอังกฤษและเรียนเปยโนเทานั้น” ทานจึงถามอีกวา “คุณแมของทานอนุญาตใหทานมาเรียนที่โรงเรียนของเราหรือ?” ขาพเจาก็ตอบวา “ถูกแลว ทานอนุญาตอยูแลว” ทานจึงตอบวา “ตกลง โรงเรียนของเรามีขอบังคับอยูหน่ึงขอ หากนักเรียนจะมาเรียนที่โรงเรียนของเรา คุณพอ-คุณแมของเด็กนักเรียนตองมาท่ีโรงเรียนและบอกพวกเราดวยตัวของทานเองวา อนุญาตใหลูกมาเรียนหนังสือที่โรงเรียนของเรา ทานจะพาคุณแมมาที่นี้สักคร้ังไดหรือไม?” ขาพเจาจึงตอบไปวา “ขาพเจาจะพยายามลองดู” ดังนั้นเมื่อกลับไปถึงบานก็รีบไปรายงานใหคุณแม แรก ๆ คุณแมก็รูสึกโกรธนิด ๆ ทําไมตองทําแบบน้ีดวยละ? ตองใหฮูหยิน (ภรรยาของขาหลวง) ไปไกลขนาดนี้ ไปดูโรงเรียนจน ๆ ของนักบวชตางชาติดวย แตเม่ือขาพเจาวิงวอน ขอแลวขออีก ในท่ีสุดทานก็รับปาก วันที่สองคุณแมก็นั่งเกี้ยวคันใหญ ขาพเจาน่ังเกี้ยวของขาพเจาตามกันไปและยังมีทหารคุมกันนําทางไปดวย เม่ือเรามาถึงหนาประตูใหญของ โรงเรียนหมิงเตอะ ตรงทางเขาของประตูเกิดโกลาหล อลหมาน ต่ืนตกใจเพราะวาฮูหยินของขาหลวงมาถึงที่น้ี เม่ือเราเขาไปในโรงเรียน นักเรียนหญิงทั้งหลายก็ตบมือตอนรับอยางเอิกเกริก ทาทางของคุณแมเปนคนมีเมตตาปรานี มิส ลีมาน ก็ไดตอนรับดวยความกระตือรือรนและมีมารยาท ตอมาขาพเจาไดลงทะเบียนและเปนนักเรียนไป-กลับ มิส ลีมาน ยืนยันจะตองใหเปนนักเรียนไป-กลับ ไมยอมใหเปนนักเรียนประจําที่จะตองใชชีวิตรวมกับเด็กกําพราที่ยากจนเหลานี้ ดังนั้นคุณแมจึงซ้ือรถลากคันหนึ่งใหขาพเจาและจางคน ๆ หน่ึงมาลากรถให เพ่ือรับ –สงขาพเจาไปเรียนทุกวัน บทเรียนบทแรกของภาษาอังกฤษคือเร่ือง “กวางตัวหน่ึงอยูรมิร้ัว” และเรียนเปยโนหน่ึงบท ผานไประยะหนึ่ง มิส ลีมาน ถามขาพเจาวา “หนูอยากรวมเรียนชั้นพระคัมภีรภาษาอังกฤษหรือไม” ขาพเจาตอบเนนหนักวา “ไม” ทานจึงอธิบายวา “แตถาหนูไมรูจักหนังสือเลมนี้ น้ันหมายความวายังไมไดรับการศึกษาท่ีดีที่สุด” ขาพเจาไมไดตอบแตขาพเจาคิดในใจวา “ถาขาพเจาไมอานพระคัมภีร ก็คือไมไดรับการศึกษาหรือ?” ทานคิดวาหนังสือของขงจ้ือคืออะไร ? หรือทานคิดวานักเขียนที่ย่ิงใหญของประเทศจีนทั้งหลายเขาไมไดรับการศึกษา ไมวาอะไรจะเกิด ขาพเจาไมรับปากท่ีจะเขาเรียนช้ันพระคัมภีรเพราะขาพเจาไมตองการศาสนาคริสต ถาเพ่ิมช่ัวโมงเรียนภาษาอังกฤษเปนอยางอ่ืน ขาพเจายินดีเขารวม ทุกคร้ังท่ีเขาช้ันเรียน เมื่อ มิส ลีมาน อานคําวา “เราบอกความจริงแกทานวา” ขาพเจามักจะโกรธในจิตใจและบอกตนเองวา “ส่ิงเหลานี้ไรสาระทั้งสิ้น อะไรคือ “เราบอกความจริงแกทานทั้งหลายวา” (ยน. 12:24) ขาพเจาไมเขาใจวา ทานกําลังพูดถึงอะไร?” จนกระทั่งถึงเทศกาลคริสตมาส ขาพเจาไดรับเชิญใหเขาหองประชุมรวมนมัสการการฉลอง คริสตมาส แตขาพเจาไมเขาใจวาคริสตมาสหมายความวาอะไร ขาพเจารูสึกแปลกประหลาดใจกับกระดาษสีตาง ๆ ที่ตกแตงอยางสวยงามในหองประชุม ขางฝาหองมีกิ่งไมเสียบอยู พวกที่มานมัสการไดเอาเส้ือคลุมที่ทําดวยฝายสีน้ําเงินสวมทับลงบนเส้ือสําลีและทาน....ศาสนาจารยเทศนาบทความยาวน้ัน ขาพเจาไมมีทางที่จะฟงรูเร่ือง บังเอิญจากคําพูดของทานศาสนาจารยก็พอจะเขาใจเล็กนอย เมื่อขาพเจาไมรูวาตองทําอยางไร ขาพเจาก็หันไปถามเพื่อนรวมเรียนที่อยูขาง ๆ วา...”ทานกําลังพูดอะไร?” แลวก็หันไปถามเพื่อนรวมเรียนท่ีนั่งอยูทางขวามือวา “น่ันหมายความวาอะไร?” แลวก็ถาม



2

เพ่ือนทางซายมืออีก เปนเพราะวาเพ่ือน ๆ เคยไดรับการอบรมจึงรูวาเวลาอยูในหองประชุมหามคุย ดังน้ันพวกเขาก็สั่นหัวให มิส ลูซี่ ซึ่งเปนนองสาวของ มิส แมร่ี ก็มาขางหลังของขาพเจาพูดอยางเกรงใจกับขาพเจาวา “เรากําลังนมัสการพระเจาอยู” “นมัสการพระเจา” ขาพเจาคิดในใจ “ขาพเจาไมเห็นมีใครกราบไหวและไมเห็นพระพุทธรูป แมกระดาษซักแผนก็ไมมี” เลิกประชุมแลว ขาพเจากําลังขึ้นไปนั่งรถลากของตนเอง มิส ลูซี่ ว่ิงตามมาที่หนาประตู ทานเอาของหอหน่ึงมาวางไวที่มือของขพาเจา ไมไดพูดอะไรแลวก็เดินจากไป ขาพเจาไมเขาใจแมแตนิดเดียววาอะไรคือของขวัญคริสตมาส ก็ไมรูวาทานใหอะไรแกขาพเจา เมื่อขาพเจาแกะหอของออกก็พบวาเปนพระคัมภีรภาษาจีน เปนหนังสือที่ขาพเจาไมอยากอาน น่ีเปนคริสตมาสแรกของขาพเจา ทาทีผูรับใชทางตะวันตกเปนผูออนนอมถอมตน ส่ิงเหลาน้ีไดฝงลึกในจิตใจของขาพเจา ทุกวันบนเสนทางท่ีขาพเจากลับบาน มักจะพบรถลากอีกคันหนึ่งลากสวนทางกัน ขางในมีคนตางชาติเปนผูหญิงรูปรางสูง ผมหยิก ๆ พอเจอหนากัน ทานมักจะย้ิมให และกมหัวคํานับทาทีสุภาพออนโยน และนาเขาใกล ทําใหขาพเจาฉงนมึนงง พวกเราคนจีนถูกสอนวา เวลาจะพูดคุยกับคนอื่นตองมีมารยาท แตไมเคยคิดวากับบุคคลที่เราไมรูจักตองยิ้มแยมแจมใสดวย ตอมาไดตรวจสอบถามหาจึงรูวาทานผูหญิงคนน้ัน คือ มิชชั่นนารีคนหนึ่ง ทานคือ มิส เอเลน เดรสเซอร (Miss Ellen Dresser) ทานกลับจากการทํางานทางทิศใตของเมืองน้ี หนาตาย้ิมแยมสุภาพเรียบรอย อยูในใจขาพเจาจนถึงทุกวันน้ี เปนรอยประทับใจที่ไมรูลืม น่ีเปนการแสดงออกถึงความรักของพระเจาอยางแทจริง และความรักนี้มีเต็มอยูในใจของคนท่ีรักพระองค เม่ือขาพเจาไดเขาโรงเรียนแหงน้ี ครอบครัวก็ไมมีสิ่งไมดีเกิดข้ึน ทางครอบครัวเม่ือเห็นขาพเจาน่ังรถไปกลับทุกวัน กลัวจะลําบากจึงสงขาพเจาไปที่ซูโจว ไปเรียนที่โรงเรียนสตรีแหงหนึ่ง เพื่อขาพเจาจะเปนนักเรียนประจําที่น่ันได โรงเรียนนี้มีไวสําหรับคนช้ันสูงในสังคมเรียน การกินอยูเคร่ืองอุปกรณก็จัดเตรียมไวอยางครบถวนสมบูรณมาก ประตูบานของขาพเจาจึงเปดออกสําหรับขาพเจาแลว ขาพเจาไดเดินทางออกนอกกําแพงบานอันสูงใหญ และเดินเขาสูโลกที่กวางใหญไพศาล



3

บทท่ี 7 ความสวางของโลก

ค.ศ. 1911 ราชวงศหมานชิงถูกโคนลมอํานาจการปกครอง จึงไดริเร่ิมกอต้ังประเทศและใชช่ือวาประชาชนชาวจีน การศึกษาของทางตะวันตก การคนพบของยุคปจจุบันและคริสตศาสนา ถูกแนะนํามายังประเทศจีนอยางไมขาดสาย การที่ขับไลคนตางชาติเปนเร่ืองที่ผานไปแลว เปยยาวของคนจีนถูกบังคับใหตัดออก การพันเทา(ผูหญิง) ใหเล็ก ๆ และการสูบฝนเปนเร่ืองผิดกฏหมาย บริษัทเมย ฟู ผลิตน้ํามันกาซของสหรัฐอเมริกาแนะนําใหพวกเราจุดตะเกียงดวยนํ้ามัน แทนที่จะใชคนลากรถก็ใชรถยนตแบบญ่ีปุน ซึ่งรวดเร็วกวาหามแครหรือใชเกี้ยวมาก เวลานี้ถนนที่เมืองหนานจิงมีบางสายซ่ึงกวางประมาณ 20 ฟุต ประชาชนสามารถนั่งรถไปมาบนเสนทางที่ไกลหนอยไดคือไปถึงริมน้ํา บริษัทขายบุหร่ีของสหรัฐและอังกฤษไดสงพนักงานขายของเขาเขาไปในประเทศจีนตามหัวเมืองตาง ๆ เพื่อไปแนะนําบุหร่ี เวลานั้นส่ิงท่ีรบกวนเกษตรกรมากที่สุดก็คือ การสรางทางรถไฟจากเซียงไฮไปหนานจิง ระยะทางยาวประมาณ 600 ล้ี(ไมลจีน) คนรับจาง คนหาบของขาย คนขับรถ เด็กเลี้ยงลา ชาวประมงและเกษตรกรเขาใจวาการทําทางรถไฟนี้ เปนการใชอํานาจขมขูถึงการดํารงชีพของพวกเขา จึงตัดสินใจทําลายโดยกอวินาศกรรม และกระจายขาวเท็จวาเทพเจาของรถคันน้ันตองการคนเปนเครื่องเซนไหว เวลานั้นพี่ชายคนท่ี 8 เปนขาราชการควบคุมรถรางสายน้ัน ทานเสนอใหพวกเราน่ังรถไฟไปเที่ยวซูโจว ดังน้ันพ่ีสะใภคนท่ี 2 และขาพเจามาถึงสถานีรถไฟหนานจิง มีความรูสึกกลัวอยูบาง ขาพเจาเดินผานประชาชนที่โกรธจัดและอยากรูอยากเห็น พวกเขากําลังสนใจบานหลังเล็กบนลอเลื่อนที่ว่ิงได เม่ือรถไฟออกเดินทางไปไมนานนัก ก็มีกอนหินเหมือนพายุแรงกลาปาใสมาที่ตัวรถ จนกระจกหนาตางทั้งหลายแตกหมด รถออกจากหนานจิงไปไมไกลนัก รถก็ตองจอดกระทันหัน เพราะมีชาวนามากกมายไปนอนขวางบนรางรถไฟ พวกเขาตัดสินใจวาจะใชชีวิตของพวกเขาเพื่อมาหยุดยั้งการเดินรถไฟ เจาหนาที่รถไฟและผูดูแลรถไฟก็ลงไปเจรจากันดวยเหตุผลกับชาวนาเหลานั้นต้ังนาน จึงจะสามารถออกรถตอไปได ตอมาไดน่ังจากเซียงไฮกลับมาหนานจิง แทจริงรถไฟฮูหลิน(อีกช่ือหนึ่งของเซียงไฮ)เปนขบวนรถไฟที่ขนสงคนมากท่ีสุดในโลก และรถไฟสายนี้ไดประสบความสําเร็จอยางมาก บานชองในซูโจวถูกสรางอยางเรียบรอย มีภูเขามีน้ํา มีตนไม มีปามีธาตุเจดีย และมีสะพานมากมายประดับประดาท่ัวไป เมืองซูโจวมีช่ือเสียงในเร่ือง เมืองน้ีมีสาวงามและมีนักปราชญ คําสามัญจึงมีคํากลาวไววา “เบ้ืองบนมีสวรรค เบ้ืองลางมีซู –คัน” และเปรียบสองเมืองนี้เปนอีกซีกหน่ึงของเมืองสวรรค โรงเรียนสตรีคริสเตียนที่ขาพเจาเขาไปเรียนนั้นทั้งภาษาอังกฤษและเปยโนก็สอนมากกวาโรงเรียนแรกที่เรียนอยู ดังนั้นขาพเจาจึงต้ังใจเรียนมากแตเกี่ยวศาสนาและอื่นๆที่มีสวนเก่ียวกับศาสนา ขาพเจาปฏิเสธปดไวนอกประตูใจ ทุกครั้งที่มีนมัสการพระเจา ขาพเจาจะใชสารพัดวิธีที่จะหลีกเลี่ยง บางครั้งก็บอกปวดศีรษะ บางครั้งก็ปวดหลัง และยาที่คุณหมอของโรงเรียนใหไวก็แอบไวทิ้งหมด การบายเบ่ียงเชนนี้ใชไมไดนานนัก เพราะคณาจารยจับไดในพฤติกรรมของขาพเจา จึงบอกขาพเจาวาจําเปนตองเขารวมประชุมและเขารวมในกิจกรรมอ่ืน ๆ ดวย สิ่งเหลานี้ก็เพ่ิมเติมความตอตานในใจของขาพเจามากย่ิงข้ึน เพราะสวนลึกในใจไดตัดสินใจแนวแนแลววาจะไมยอมเขาศาสนาคริสตแนนอน ดังน้ันทุกคร้ังที่ไปเขารวมประชุมในเวลานมัสการ ขพาเจาจะพกนวนิยายจีนไปน่ังอาน แมคุกเขาลงก็ยังอานอยู ขาพเจาไมชอบฟงเทศนา ไมเพียงรังเกียจยังตอตานอยางเปดเผย มีเพื่อนรวมเรียน เธอแซอู ครอบครับของเธอคลายคลึงกับขาพเจา คนนี้ก็เกลียดชังศาสนาคริสตมาก เราสองคนจึงอยูดวยกันเสมอ และเปลงเสียงแสดงความโกรธแคนและยังใชหนังสือทําการตอตานคําสอนดวย และออกความคิดเห็นวาศาสนาขงจื้อและพระพุทธเจาเปนบรรพบุรุษของพวกเรา เราไมตองการพระคริสต



1

มีคร้ังหน่ึงมีนักประกาศจากอเมริกาเปนคนที่มีชื่อเสียงมาก ใชภาษาอังกฤษมาเทศนาท่ีหองประชุม พระเจาทรงอาศัยความที่ชอบฟงภาษาอังกฤษดึงดูดใหขาพเจาหันมาหาพระองค ในชวงเวลาส้ัน ๆ นั้น ขาพเจายอมถอดกลอนประตูใจต้ังใจฟงอยางเงียบ ๆ เพราะอยากฟงคําปราศรัยเปนภาษาอังกฤษ หัวขอที่ทานเทศนาคือ “พระเยซูเจา..ทรงเปนความสวางของโลก” ทานยกตัวอยางหนึ่งมาอธิบายเร่ืองน้ันกระทบถูกหัวใจของขาพเจา ทานกลาววา “ถาไมทอนหน่ึงวางอยูในท่ีมืด หนอนที่มีพิษตาง ๆ ก็ชอบมาซอนตัวไวท่ีใตไมทอนน้ัน แตถาเราพลิกไมทอนน้ัน แลวสองความสวางเขาไป พวกหนอนท่ีมีพิษก็รีบหนีไป เพราะหนอนพิษเหลานั้นรักความมืด และเกลียดชังความสวาง จิตใจของคนเราก็เชนเดียวกัน ถาเราไมมีพระเยซูเจา ซ่ึงเปนความสวางของโลกมาอยูในใจของเรา เพราะเดิมท่ีใจของเรามืดมน มีความบาปผิดมากมายซอนเรนอยู เม่ือเราตอนรับพระเยซูเจาพระองคก็เสด็จเขามาในใจของเรา กลายเปนความสวาง ความคิดที่ช่ัวราย ถูกแสงสวางสองเขาไปก็หนีออกไปทันที” จําไดวาขาพเจากลัวตัวหนอนมากต้ังแตเด็ก ๆ การยกตัวอยางขอน้ี ทําใหมีความประทับใจอยางลึกซึ้งมาก มีวันหน่ึงพวกเราเลนเทนนิสที่สนามโรงเรียน ขาพเจาพบมีหินกลม ๆ กอนหนึ่งบนสนามหญา ขาพเจาคิดถึงคําเปรียบเทียบน้ันทันที จึงเอาไมเทนนิสพลิกหินกอนน้ัน เม่ือแสงสวางสองลงมาที่หินกอนน้ัน ทันใดนั้นเห็นไสเดือนตัวใหญดิ้นอยู มีตะขาบยังมีหนอนตัวเล็ก ๆ อีกมากมาย ว่ิงไปว่ิงมา เพราะเหตุมีความสวางสองลงมา มีเสียงตรัสอยูในใจขาพเจาในเวลาน้ันวา “เจาเหมือนหินกอนน้ี ภายนอกดูเกลี้ยงเกลาสวยงาม แตภายในใจเต็มไปดวยความบาปช่ัวราย” ตอนน้ีขาพเจามองเห็นแลววาที่ตัวเองเคยอางวาเปนคนที่รักขนบธรรมเนียมประเพณีของจีนในดานความมีเมตตาและคุณธรรม เพียงเปนคําสอนที่ไมจริง เปนเพียงแตเปลือกนอก แตภายในจิตใจของขาพเจาเต็มไปดวยความบาปช่ัว ขาพเจาเปนคนบาปจริง ๆ ดังน้ันขาพเจารีบเก็บไมเทนนิส ว่ิงกลับเขาไปยังหองนอน คิดถึง มิส ลีมาน บอกขาพเจาวาใหอธิษฐานพระเจาในทุกกรณี และสอนใหรูจักอธิษฐาน ขาพเจามองไปรอบ ๆ ไมมีใครอยูที่น่ัน จึงรีบคุกเขาลงท่ีหนาเตียงและอธิษฐานวา “พระองคเจาขา โปรดยกโทษใหขาพเจาดวย ชวยขาพเจาใหเรียนรูนํ้าพระทัยของพระองค” พูดจบแลวรีบลุกข้ึน หัวใจเตนแรงผิดปกติ หนาก็เปลงจนแดงไปหมด ในที่สุดขาพเจาก็คนพบสันติสุข ภาระหนักของบาป ความท่ีชอบมองแตแงรายและความไมเชื่อไดหลุดจากขาพเจาไปหมด จากวันนั้น ขาพเจารักที่จะอานพระคัมภีรและขาพเจาไดรับการประเลาประโลมใจ การอานพระคัมภีรจึงเปนการปลอบใจท่ีแทจริง ขาพเจาไดเปนพยานกับเพื่อนรวมเรียนท่ีแซอูวา ขาพเจาไดคนพบสันติสุขและไดตอนรับพระเยซูคริสตแลว ซึ่งเพ่ือนของ



2

ขาพเจาไดรับการดลใจอยางมากและสักครูเดียว เธอก็ตอนรับพระเยซูเปนพระผูชวยใหรอดของเธอ ดวยเหตุนั้นเราสองคนจงมีความสนิทสนมในการสามัคคีธรรม แตไมไดบอกคนที่บาน คุณพอคุณแม พี่ชายนองชาย พี่สาวนองสาว เวลานั้นเรายังไมไดเปนสมาชิกของคริสตจักร แตวาการดําเนินชีวิตของเราไดเปลี่ยนไปแลว ความไมสงบสุข ความวุนวายที่อยูในอดีตไดหายไปหมดแลว ทุกสิ่งทุกอยางของโลกที่เกี่ยวของกับขาพเจากลายเปนสวนดอกไมท่ีสวยงามของพระเจา เมื่อกอนขาพเจาอยูท่ีบาน คุณพอมักจะส่ังซื้อดอกมะลิท่ีมีกล่ินหอมและใหรอยเปนมาลัยแบบตาง ๆ ดูสวยงามแลวใหเราพี่นองผูหญิงทั้งหลายสวมใสบนศีรษะ เวลานั้นมีความรูสึกในแงรายวาเปนเร่ืองที่โงเขลา ไมคิดวาเปนความสวยงามอะไร เชนเดียวกันในดานดนตรีและบทกลอนก็มีความคลายคลึงกัน บัดน้ีจิตใจขาพเจามีบอน้ําพุแหงความรัก ไมวาเปนนกกระจอก ดอกไมดอกหน่ึง ตนหญาหนึ่งตน เมฆบนทองฟาหรือดวงดาว สิ่งเหลานี้รองเพลงสรรเสริญพระเจาแดพระผูทรงสราง จิตใจของขาพเจารวมรองเพลงสรรเสริญไปดวย เพ่ือนที่แซอูไดหมั้นหมายกับชายหนุมคนหนึ่ง นองสาวของหนุมที่เปนคูหมั้นของเพื่อนแซอูก็เรียนกับพวกเราดวย เธอเขียนจดหมายบอกพี่ชายวา คูหมั้นของพ่ีชายนั้นเขารีตไปถือคริสตแลวนะ ไมนานครอบครัวฝายชายรับทราบ ทั้งครอบครัวของเธอและฝายชายก็เดือดดาลไปหมด วันหน่ึงเพื่อนแซอูกําลังเรียนอยูก็ถูกเรียกออกไปพบญาติคนหนึ่งของเธอซ่ึงกําลังรออยูที่หองรับแขก ญาติของเธอเมื่อพบเธอแลวก็บอกกับเธอวา พอแมของเธอใหมารับเธอกลับบาน ใหรบีไปเก็บขาวของและกลับบานทันที และไดจางเรือไวแลวคอยอยูท่ีริมแมน้ํา เม่ือเธอข้ึนไปบนเรือแลว ญาติคนน้ีไดเอากรรไกร เอาเชือกยื่นใหเธอและขูวา “เธอเขารีตถือคริสต ทําใหครอบครัวอับอาย ทั้ง ๆ ที่เคยเตือนแลว เธอก็ไมฟง พอแมและทุกคนในบานโกรธมาก ไมตองการเธอเปนลูกสาวอีก ถาไมหันกลับเลิกถือคริสต ก็มีทางใหเลือกสามอยางคือใชกรรไกรฆาตัวตาย หรือเอาเชือกผูกคอตาย หรือกระโดดลงไปในแมนํ้าดับชีวิตของตนเองก็ได เพ่ือนที่แซอูคนน้ัน หนาซีดไปหมดและตอบวา “ขาพเจาละทิ้งพระเยซูคริสตเจาไมได พระองคไดตายแทนความบาปผิดของขาพเจา และเปดทางแหงสวรรคให ขาพเจาเปนของพระองค ทานสามารถฆาชีวิตเราได แตทานไมสามารถทําลายจิตวิญญาณของเราได ญาติคนน้ีเห็นความม่ันใจแนวแน รูสึกตกใจมากจึงไมกลาฆาเธอหรือบังคับใหเธอฆาตัวตาย คนในบานก็ดุดาเธออยางรุนแรง และทําการทารุณโหดรายตาง ๆ นานา แตก็ไมสามารถสั่นคลอนตอความเชื่อของเธอได ในที่สุดเมื่อทําอะไรเธอไมไดก็ตองเลิกรังเกเธอ หลายปใหหลัง ขาพเจาก็ยังพบเธอรูวาเธอมีความเชื่อที่ม่ันคงมาก แตครอบครัวของเธอก็ยังปฏิเสธศาสนาคริสต คําสอนของศาสนาพุทธคือ ลูก ๆ ที่ยังมีชีวิตอยูสามารถชวยคุณพอคุณแมที่ตายแลวในอีกโลกหนึ่ง ซ่ึงเวลาน้ันพอของขาพเจาเสียชีวิต พ่ีสาวคนท่ีสามของขาพเจาจะสงของไปใหพอ เธอสั่งจองทําบานดวยกระดาษสีมวงเหมือนบานที่เคยอยูในหนานจิง อีกทั้งมีอุปกรณเคร่ืองใชครบครัน ทั้งบาวไพร เคร่ืองใชสอย เส้ือผาและรองเทาซ่ึงเปนความเช่ือที่จอมปลอม งมงาย เขาคิดวาเผาส่ิงเหลาน้ีแลวจะถูกสงไปอีกโลกหน่ึง ทําใหคนตายมีที่อยูมีของใช เธอทําแบบน้ีเปนการแสดงออกถึงความกตัญูที่ลูกมีตอพอแม แตก็เปนรายไดท่ีเปนกอบเปนกําของพระสงฆองคเจา บัดน้ีขาพเจาเห็นส่ิงเหลาน้ีแลวรูสึกวาเปนเร่ืองที่โงเขลาที่สุด บานที่ทําดวยกระดาษใหญโตมาก เมื่อทุกสวนของบานเรียบรอยแลว ในวันทําบุญตองยายของเหลานี้ออกไปที่สนามโลงแจง พ่ีสาวคนท่ี 3 ไดออกเทียบ(บัตรเชิญ)ไปเชิญญาติพี่นอง เพื่อนฝูงและนิมนตพระสงฆมาสวดมนตใหคนตาย ดวยเหตุที่ขาพเจาเปนลูกสาวคนเดียวที่ยังไมไดแตงออกไป จึงถูกเรียกใหเปนผูแทนของเจาภาพชวยปรนนิบัติพระสงฆ เวลานั้นขาพเจาเปนคริสเตียนใหม ๆ ยังคิดวาการทําแบบน้ีเปนการนับถือพอแม แมมีความคิดแบบน้ี ต้ังแตเริ่มสวดมนตจนเสร็จพิธีไปต้ังนานแลว ตลอดเวลาไมมีความสุขเลย วันที่ประกอบพิธีทางศาสนาพุทธ ขาพเจาเดินตามหลังพระสงฆองคที่ประกอบพิธี แลวพระสงฆองคอ่ืน ๆ ก็เรียง



3

เปนแถวใหญเดินตามหลังขาพเจา พระสงฆผูนําทางเดินเขาไปในบานที่ทําดวยกระดาษเขาไปหน่ึงหอง ก็สวดมนตหน่ึงหอง ถวายแตละหองใหกับพอที่ตายไปแลว และขาพเจาก็ตองคลานอยูท่ีพื้นหอง พระสงฆองคอื่น ๆ ก็อยูรอบ ๆ ขาพเจาตีกลอง ฉิ่งและฉาบ จุดธูปและปากก็สวดมนตตลอดเวลา ทําไปเรื่อย ๆ ทุก ๆ หอง ประกอบพิธีแบบน้ีใชเวลาทั้งวัน ตอนทายก็เดินลอมรอบบานหลังน้ีเปนวงกลมใหญ ยังสวดมนตทองพระธรรมตลอด แลวขาพเจาก็มอบกุญแจของบานใหพระสงฆผูประกอบพิธี ทานก็เอาไปแขนไวที่ประตูของบานกระดาษน้ี หลังจากนั้นก็จุดไฟเผาบานหลังใหญน้ี ขาพเจายังคลานอยูที่พื้นจนกระท่ังทุกอยางไหมเปนข้ีเถาหมดแลว จึงนับวาเสร็จพิธี หลังจากน้ันก็จัดโตะจีน เลี้ยงอาหารแขกผูมารวมพิธี ทานคงจินตนาการไดวาจิตใจของขาพเจาในเวลานั้นมีความฝนใจและรูสึกไมถูกตองขนาดหนัก ดานหนึ่งของขาพเจายอมทําตามประเพณีและความรูสึกของญาติโยม และทําทุกอยางเพื่อแสดงใหเห็นถึงความกตัญูตอคุณพอที่ลวงหลับไปและความสัมพันธที่ดีกับพ่ีสาวที่สาม แตอีกดานหนึ่งของจิตใจก็ขาดความสงบสุขอยางมาก และมีเสียงตําหนิอยางแรงภายในจิตใจวา “เจาเปนคริสเตียน ไดตอนรับพระเยซูคริสตเปนพระผูชวยใหรอดแลว ก็ไมควรรวมประกอบพิธีกับพระสงฆทั้งหลาย แลวเจาไปไหวพระพุทธรูปไดอยางไร” ความลมเหลวในฝายจิตวิญญาณคร้ังนี้เปนเงามืดปกปดอยูในใจจนกวาตนเองจะเขาใจวา “ถาหากขาพเจาสารภาพบาปของเรา พระองคทรงสัตยซื่อและเที่ยงธรรม ก็จะทรงโปรดยกบาปของเรา และจะทรงชําระเราใหพนจากการอธรรมทั้งสิ้น” 1ยน.1:9 ประสบการณคร้ังน้ีใหคําสอนมากมายแกขาพเจา นั่นก็คือ จะไมสมยอมกับเร่ืองตาง ๆ ในโลกนี้อีกเลย ตอมาขาพเจารับบัพติศมามีช่ือในคริสตจักร แตขาพเจาขาดความกลาที่จะบอกกับคุณแม ใกล ๆ โรงเรียนจะปดเทอม กอนจะกลับไปบาน นาจะเขียนจดหมายไปบอกคนที่บาน ดังน้ันจึงเขียนจดหมายไปหาพี่สะใภ ขอใหพี่สะใภเปนคนที่ไปบอกคุณแมวาขาพเจาเปนคริสเตียนแลว รวดเร็วมาก ไมนานนักก็ไดรับจดหมายจากคุณแมซึ่งเต็มไปดวยความโกรธ และเรียกใหกลับบานทันที เมื่อกลับไปถึงบานเดินเขาไปหองรับแขก คุณแมกําลังพูดคุยเลนกับพี่ชายคนท่ี 6 อยู เม่ือเห็นขาพเจาก็รองไหเสียงดัง สวนพ่ีชายคนที่ 6 ก็แสดงอาการโกรธจัด ดุเสียงดังวา “เจาทําใหครอบครัวของเราอับอายขายหนา พวกเราสงเธอไปรับการศึกษา ไมไดใหเธอไปเขารีตถือคริสตนะ” เขาเห็นขาพเจาถือพระคัมภีรและหนังสือเพลงสรรเสริญพระเจาก็มาแยงเอาไปและฉีกออกเปนช้ินเล็ก ๆ แลวปาใสหนาขาพเจา ขาพเจาตกใจ มากวาคนในบานทําไมดุดันถึงขนาดน้ี เพราะวาที่ผานมาคนในบานสุภาพ มีมารยาท เวลานั้นขาพเจาเงียบไมตอบสนอง รอคอยพระเจาดวยความสงบเงียบ ทันใดน้ันขาพเจาเห็นนิมิตอันหนึ่งคือ พระคริสตอยูบนกางเขน มีมงกุฏหนามสวมอยูบนพระเศียร พระหัตถมีตะปูตรึงอยู เพื่อบาปของขาพเจาพระองคทรงเสียสละ เพราะพระองคทรงยอมทนทุกขทรมานมากมายอยางนี้ แลวขาพเจาจะอดทนเพียงนิดเดียวเพื่อพระองคไมไดเลยหรือ ? ดังนั้นขาพเจาจึงเงียบ ไมมีเสียงแมแตนิดเดียวตอความหยาบคายและไรมารยาท เวลานั้นพวกเขาจึงปรึกษารวมกัน แลวคิดวาเปนวิธีที่ฉลาดที่สุดแลวเม่ือไมสามารถลบลางความเช่ือของขาพเจาก็เก็บขาพเจาไวในบาน เหมือนขังนักโทษ พวกเขาใชวิธีการตาง ๆ มาเสียดสี เปรียบเปรย เชนเม่ือกมศีรษะอธิษฐานขอบพระคุณพระเจาสําหรับอาหาร ก็จะมีคนพูดวา “ถาปวดหัวก็ออกจากโตะอาหารไปเสีย” และบางทีก็เรียกใหออกจากโตะไป แถมตอทายดวยวา “ถาเจาทําแบบนี้ เปนการเรียกผีออกมา” บางครั้งพี่สาวนองสาวพบวา ขาพเจาอธิษฐานอยูขางเตียงก็พูดวา “เธอปวยแลว รีบไปตามหมอมาเร็ว” เม่ือท่ีบานไหวบรรพบุรุษ พวกเขาก็มาลากขาพเจาไป ขูเข็ญวา “หากเจาไมไหวบรรพบุรุษ เช่ือแนวาบรรพบุรุษตองลงโทษเจาแน” เม่ือขาพเจาเดินผานหอง ๆ น้ี พวกบาวไพร ทาสหญิงจะแอบกระซิบนินทาขาพเจา แมแตเด็ก ๆ ก็หลบหนีขาพเจา แมจะเปนเชนน้ี ขาพเจาไมเคยเถียง หรือตอปากตอคํากับพวกเขา เพียงแตทูลขอพระเจาประทานสติปญญาใหกับขาพเจา และพระเจาไดทรงพระเมตตาตอขาพเจา



4

พ่ีชายคนที่ 8 เวลานั้นเมื่อเปรียบเทียบกับคนอ่ืน ๆ แลว เขาก็คอนขางออนโยนกับขาพเจา วันหนึ่งบังเอิญมีเรื่อง เขาเลยมาหาขาพเจา พอดีเขาอานหนังสือของดิ๊กเกอรสัน เร่ือง มีสองเมือง เขาชอบมาก จึงชวนใหขาพเจารวมแปลกับเขาปนภาษาจีน ขาพเจารูสึกยินดีมากเพราะเปนโอกาสอันดีท่ีจะมีเวลาพูดคุยกัน วันหน่ึงเขาพูดวา “บอกพ่ีหนอยซิวาศาสนาคริสตคืออะไร ? เธอทําไมตองเปนคริสเตียน” ขาพเจาก็เอาเร่ืองที่มีหนอนอยูใตกอนหินและถูกแสงสวางสองเขาไป...กับการสารภาพบาปและรับเช่ือพระเยซูเจา บาปไดรับการอภัยโทษและไดรับสันติสุข ความปติยินดี เลาใหพ่ีชายฟงจนหมด “โอ..น่ีเปนประสบการณท่ีล้ําคามาก” เขาตอบ “พ่ีรูสึกวาพวกเราโหดรายตอเธอมาก แตเธอดูเหมือนมีความสุขมากกวาแตกอน คิดวาพ่ีจะเช่ือพระเยซูเจา” พ่ีชายคนที่ 8 ไดบอกใหคุณแมทราบวาเขาก็เร่ิมสนใจ เรื่องของศาสนาคริสต เมื่อคุณแมไดยินก็รองไหเสียงดังและพูดวา “ทนไมไดแลว ทนไมไดแลว โชครายจริง ๆ ลูกสาวของแมมานับถือศาสนานี้ เราจะใหเธอแตงงานกับใครก็ได ใหแตงออกไปเร็ว ๆ จะไมใหอยูในบานนี้ทําใหครอบครัวอับอาย แตวาเจาเปนลูกชายของแม เปนที่พ่ึงเมื่อยามแกเฒา เมื่อเราตายจะไดมีคนมาเซนไหวเรา เราไมยอมใหเจาพูดคุยกับเธออีก” คุณแมรองไหอยางหนักมาก 7 วัน 7 คืน มีวันหนึ่งคุณแมก็เขามาในหองพูดกับขาพเจาวา “หมวย 7 แมจะใหเธอแตงออกไป ที่น่ีมีเส้ือผาสวยงามมากมายและเคร่ืองประดับอาภรณ ลวนเปนเคร่ืองแตงงานของเจา จัดเตรียมไวแลว” ขาพเจามองดูสิ่งของเหลาน้ันพูดวา “คุณแมขา พระเยซูเจามีคามากยิ่งกวาสิ่งเหลานี้ ลูกขอไมแตงออกไป” คุณแมไปคิดวางแผนใหม ผานไปอีกหลายวัน ทานมาพูดอีกวา “ลูกสาวที่ 7 เราไมตองการใหเจาอยูที่บาน เปนเหตุทําใหพี่นองของเจาหลงเช่ือไปกับลูก กลับไปซูโจวไปเรียนหนังสือใหจบ ๆ ดีกวา” พวกเขาเห็นวาขังขาพเจาไวที่บาน ไมมีประโยชนอะไร สวนขาพเจามีความช่ืนชมยินดีมากที่จะไดกลับไปเรียนหนังสือท่ีซูโจวอีก



5

บทท่ี 8 ผลของพระวิญญาณบริสุทธ์ิ

ขาพเจาเปนคนหนึ่งในนักเรียนหญิงรุนแรกที่ไดเรียนจบมัธยมปลาย เวลานั้นเด็กผูหญิงจบข้ันน้ีนอยมาก ดังนั้นจึงมีคนมาขอใหไปทํางานกับเขา ท่ีโรงเรียนแมคุณครูใหญขอใหขาพเจาไปทําหนาที่รองครูใหญ มีผูรับใชทานหนึ่งมาขอใหขาพเจาไปรับหนาที่เลขาธิการของสมาคม วาย.ไอ.ซี.เอ ขาหลวงของเมืองซูโจวมาขอเชิญใหขาพเจาไปเปนผูทําการศึกษาในอําเภอตาง ๆผลักดันเร่ืองการศึกษาของสตรีดวย แตขาพเจากลับมีความปรารถนาอยางแรงกลาที่จะกลับไปหนานจิง มีความรูสึกวาเร่ืองนี้สําคัญกวาส่ิงใด ๆ ทั้งหมด คือ ไปพาคนในบานใหหลุดพนจากความมืด ความงมงายมาเชื่อพระผูชวยใหรอด มาถึงพระที่น่ังแหงพระเมตตาคุณ เพื่อใหเขาไดรับสันติสุข ความช่ืนชมยินดีอยางที่ขาพเจาไดรับอยู เพื่อน ๆ รับทราบแลวก็ตอตานอยางรุนแรงและบอกขาพเจาวาควรจะรับใชประเทศชาติ ไมควรจํากัดแคสถานที่เดียว เมืองเดียว แตความรูสึกในจิตใจชัดเจนมากกวาตองกลับไปท่ีหนานจิง ขาพเจาจึงปฏิเสธการเชิญทั้งหลายดวยความออนโยน เม่ือขาพเจากลับไปถึงหนานจิง ขาพเจาไปเยี่ยม มิส ลีมาน เปนอันดับแรก “ทานตองการใหขาพเจาชวยทานในการประกาศพระกิตติคุณหรือไมคะ?” ขาพเจาถาม ทานมองดูขาพเจาดวยความตกตะลึง เพราะวานี่เปนเร่ืองท่ีทานไมเคยคาดคิดมากอน แตทานมีความชื่นชมยินดีมากท่ีจะรับขอเสนอของขาพเจา ทานเห็นดวยที่จะใหขาพเจาอยูที่บานของตัวเองแตไปรวมงานกับทาน หลังจากที่คุณพอเสียชีวิตแลว คุณแมเปนเจาของบาน หากคุณแมตอนรับพระเยซูเจา คนอ่ืน ๆ ก็จะตามทานมารับเช่ือได เปนสิ่งท่ีนาเสียดายมาก ทานไมรับฟงและปฏิเสธดวยความเย็นชา ขาพเจาชักชวนแลวชักชวนอีก ทานตอบอยางเย็นชาและไมใสใจวา “ยกเวนแมตายไป ใสไวในโลงศพ ปดฝาโลงตอกตะปูแลว แมคอยรับเชื่อพระเยซู” คุณแมชอบฟงดนตรี เปนหนทางที่จะนํามาถึงการตอนรับพระเยซูคริสตงายดาย มีวันหนึ่งทานฟงขาพเจารองเพลงบทที่มีชื่อวา “พระเยซูทรงนําขา” ทานฟงดวยความใสใจ แลวพูดวา “ทํานองเพลงไพเราะเหลือเกิน รองใหฟงอีกคร้ังไดไม” ขาพเจารีบรองอีกหลายรอบเพียงแตไมไดอธิบายความหมายของเนื้อเพลงใหฟงเทาน้ัน คุณแมชอบฟงเลานิทาน เพราะทานไมรูจักหนังสือ ดังนั้นทานมักจะพูดกับขาพเจาบอย ๆ วา “เลาเร่ืองใหฟงสักเร่ืองหน่ึง” ขาพเจาก็นําเร่ืองในพระคัมภีรมาเลาใหทานฟง เพียงแตบอกทานวานี่เปนเร่ืองราวในพระคัมภีร ดังน้ันทานจึงชอบฟงมาก คุณแมสูบฝนจนติด และน่ีเปนหนทางที่นําใหทานมาตอนรับพระเยซูคริสต ทานยอมเปดประตูใจของทาน เมื่อกองทัพปฏิวัติไดมายึดครองเมืองหนานจิง การปกครองของราชวงศชิงถูกขับไลออกไป ประชาชนชาวจีนไดรวมตัวกันข้ึนออกกฎหมายใหมของบานเมือง ไมอนุญาตใหสูบฝน หากใครทําผิดกฎหมายตองถูกลงโทษ คุณแมกลัวทําผิดกฎหมายจึงคิดเลิกสูบฝน แตก็เลิกไมได ขาพเจาจึงไดแนะนําโรงพยาบาลคริสเตียนที่รักษาสตรีใหทาน และบอกทานวาคุณหมอที่นั่นจะชวยทานได และขอรองใหทานยอมไปรับการรักษา การติดยาเปนเรื่องทุกขยากลําบากมาก การจะเลิกสูบฝนก็เปนเร่ืองท่ีเปนไปไมได เม่ือ มิส ลีมาน นําดอกไมและอาหารที่คุณแมพอรับประทานมาเยี่ยม ทานประทับใจจนน้ําตาไหลและมีความชื่นชมยินดีมาก แทจริงพวกเราไดอธิษฐานเผ่ือคุณแมทุกคืน มีวันหน่ึงคุณแมบอกขาพเจาวา “ถาพระเยซูเจาของลูกชวยแมเลิกสูบฝนได แมจะยอมรับเช่ือพระเยซูเจา” ขาพเจาตอบวา ขอใหเชื่อเทานั้น พระเยซูเจาทรงฤทธิ์ พระองคทําไดอยูแลว ในคืนนั้นคุณแมเห็นนิมิตทานเห็นพระเยซูเจาประทับยืนอยูขางเตียง พระสิริและแสงแหงความสงาราศีไดปกคลุมคุณแมไว และน่ีเปนเคล็ดลับแหงชัยชนะของคุณแม หลังจากนั้นก็เปนเร่ืองที่งายที่ทานจะเลิกฝนไปไดโดยไมรูสึกตัว การกิน การด่ืมก็กลับมาสูสภาพปกติ วันที่คุณแมกลับบาน ทานกลายเปนคนใหม จิตใจทานเต็มไปดวยความปติยินดี ทานใชชีวิตที่บังเกิดใหมน้ีเปนพยานใหกับองคพระผูเปนเจา ทานไดเปลี่ยนแปลงจากอดีตไปเหมือนคนละคน ทานไปท่ีหองพระในบาน พูดกับรูปเคารพทั้ง



1

หลายวา “เจาไดหลอกลวงพวกเรามาเปนเวลาหลายป บัดน้ีเราไมยอมใหเจาหลอกอีกแลว พูดจบทานก็ยกรูปเคารพแตละรูปโยนลงที่พื้นจนแตกละเอียด และยังใชเทาเหยียบซํ้า แตก็เวนไวรูปหน่ึงเพราะเปนรูปเจาแมกวนอิมที่ทําดวยทองคําที่หมวกปกดวยเพชรนิลจินดาที่มีคา เส้ือช้ันในปกดวยไขมุกอยางแพงและหัวใจทําดวยทองคําแท ตระกูลของเรากราบไหวมานับรอยป ตอมา มิส ลีมาน มาเย่ียมพวกเรา คุณแมก็เอาเจาแมกวนอิมมามอบใหมิสลีมาน คุณแมพูดวา “ส่ิงนี้มอบใหเปนของที่ระลึก เพราะทานชวยเราคนท่ีไหวเจาไดกลับมารับเชื่อพระเยซูเจา ทานเก็บเอาไว เพ่ือเปนพยานวาตระกูลชายไมมีรูปเคารพเหลืออยูอีกแลว” เม่ือพ่ีชายคนที่ 8 ไดรับทราบวาคุณแมเลิกสูบฝนแลว และไดรับเช่ือพระเยซูเจาแลว ทานก็รีบไปพาพ่ีสะใภกลับมาจากเซี่ยงไฮดวน แลวมารับเช่ือพระเยซูเจาอีกคน ที่หยวน เล่ียว ฝาง มีโบสถเล็ก ๆ อยูแหงหนึ่งถูกสรางโดยอาจารยลีมาน คุณแม พี่ชาย พ่ีสะใภคนท่ีสอง พ่ีชายพ่ีสะใภท่ี 8 และลูกพ่ีลูก นองที่เปนผูชายทั้งหมดมารับบัพติศมาเชื่อในพระเยซูเจา หลังจากนั้นคุณแมกลายเปนผูรวมงานของขาพเจา ท่ีขาพเจาขาดไมได ทานเร่ิมตนดวยมีการประชุมอธิษฐานภายในบาน และเชิญคนขางบานทั้งหลายมารวมประชุม ความกระตือรือรนของทานเปนส่ิงที่ไมเคยเห็นมากอน ดังนั้นทุกคนก็มีความยินดีที่จะมารวมและอยากดูบานของเรา ขาพเจาจําไดวามีคุณนายหลิวทานจะมารวมประชุมตรงเวลาทุกคร้ัง เขาท้ังสองคน (สามี-ภรรยา) เปนคูรกัที่รักกันมาก สามีเปดรานขายของชําเล็ก ๆ วันหน่ึงคุณนายหลิวมาท่ีบานเต็มไปดวยน้ําตาเพราะสามีมีภรรยานอยและพามาอยูในบาน เร่ืองนี้เธอรับไมได กลุมใจจนอยากฆาตัวตาย คุณแมพูดวา “ทําไมไมขอพระเยซูเจาชวยคุณละ?” คุณนายหลิ่วตกใจมากพูดวา “พระเยซูเจาจะชวยอยางไรหรือ?” “ก็ขอพระเยซูเจาพาภรรยานอยใหออกไปจากสามีคุณ มาเถอะ ใหเราอธิษฐานเผื่อเร่ือน้ีกัน” ตอมาไมนานในคืนประชุมอธิษฐาน คุณนายหลิวก็มาอีก ทานมีใบหนาที่ย้ิมแยมแจมใส จิตใจเต็มไปดวยความช่ืนชมยินดี และพูดวา “ทานทั้งหลายลองทายดูวามีอะไรเกิดขึ้น เม่ือวานน้ีภรรยานอยคนนั้นหนีไปแลว เธอขโมยเงินและเส้ือผาของสามี สามีสาบานวาจะไมยอมพบภรรยานอยอีก” แตเรารูวาพระเยซูเจาทรงฟงคําอธิษฐานของเราแลว หลังจากเหตุการณน้ันผานไป ทานหลิวก็มาประชุมที่คริสตจักร และกลายเปนคริสเตียนที่ซื่อสัตยมากคนหนึ่งและตอมาก็ยังถูกเลือกใหเปนมัคนายกของคริสตจักร เวลานั้นคุณแมอายุ 60 ป ทานมีความทุกขใจมากเพราะไมรูหนังสือจึงอานพระคัมภีรไมได ทานจึงเรียกหลานของทานชื่อ หยง เลอ เอาหนังสือที่มีรูปภาพเพื่อเรียนรูคํามาสอนคุณยา คุณยาก็ไดเรียนกับอาจารยเล็ก ๆ และเปนเหตุทําใหอานหนังสือได ตอมาทานอานพระคัมภีรพันธสัญญาใหมจนจบเลม บัดนี้คุณแมชอบตอนรับผูรับใชพระเจา มิส ลีมาน เปนคนแรกที่ไดรับเชิญมาที่บาน ขาพเจาจําไดวาวันน้ันทานมาที่บาน ทานออกมาจากเกี้ยวที่นั่ง และอุมแมไกตัวใหญมาตัวหน่ึงมอบใหคุณแม คุณแมดีใจมาก แมไกตัวนั้นออกไขแฝดวันละสองฟอง ตอมาเปน มิส รูส แพกสัน ทานพูดภาษาปกกิ่งเกงมาก ทานเคยถืออดอธิษฐานเผ่ือการอดฝนใหกับคุณแม ตอมาเปน มิส เอลิส ลองดอน ทานเปนครูสอนเปยโนของขาพเจาภายหลังไดแตงงานกับศาสนาจารย เวสลี สมิธ และ มิส แมรี่ คูเลอร ไฮว เปนเพ่ือนที่ดีมากคนหนึ่งของขาพเจาเปนคนที่ถอมใจและขยันรับใชพระเจาคนหน่ึง ทานมาถึงซูโจวและลงไปทํางานตามชนบทตาง ๆ ทานท้ังสองลวนเปนครูที่ดีมากในสมัยที่ขาพเจายังเปนนักเรียนอยู มิส เมโบว ลี มักจะพกพิณหกสายของทานและรวมรองเพลงสรรเสริญพระเจากับพวกเรา ทานเรียกบานของขาพเจาวาเปนคริสตจักรในบาน พวกเราพ่ีนองทุกคนในบานพรอมทั้งบาวไพรและคนงานชอบใหอาจารย ดรูมอนด มาที่บาน ชวยไขปญหาดานจิตวิญญาณ เม่ืออาจารย ลีมาน ไดเร่ิมมาหนานจิง ไมนานอาจารย ดรูมอนด ก็ตามมา ทานมาหนานจิงนานแลว ทานประสบความทุกขยากลําบากมาก ที่หนานจิงก็เหมือนกัน ทานประสบเร่ืองสงครามและเร่ืองการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ทานเปนพวกเดียวกันกับพวกเราท่ีไดริเร่ิมการมีคริสตจักรที่หนานจิง ในอดีตเงินทองที่คุณแมนํามาไหวเจา พระพุทธรูป เด๋ียวนี้ทานเอาเงินมารับใชพระเจา ปน้ันทานแบงเงินวันเกิดคร่ึง



2

หน่ึงมามอบใหกับสถานเล้ียงเด็กกําพราของมูดี้ที่ประเทศอังกฤษ (Mucller Orphan Homes) อีกคร่ึงหนึ่งมอบใหกับคริสตจักรลูเธอร องคกรมิชชั่นชาวยิวที่สหรัฐอเมริกา รัฐนิวยอรค (Jewish Mission Work of Ruth Angel) หลังจากที่คุณแมรับเชื่อ ขาพเจาออกจากบานบอยมากไปรวมประชุมมากมาย บางคร้ังไปเทศนา บางคร้ังไปชวยแปล พระวิญญาณทรงทํางานในบานของขาพเจา ไมเพียงแตทํากับเครือญาติ บาวและคนใชในบาน มีคร้ังหน่ึงคนใชหญิงคนหน่ึงกําลังซักผาอยู ทันใดนั้นรูสึกวาตัวเองมีบาป จิตใจของนางตองการชําระใหสะอาด นางจึงวิ่งไปหาคุณแมแลวคุกเขาลงรองเสียงดังวา “พระเยซูเจา ขอพระองคโปรดลบลางความบาปผิดของขานอยเถิด” มีสาวใชอีกคนหน่ึงช่ือ ซวน สี่ ส่ิงที่นางพบไมเหมือนคนอ่ืน มีคร้ังหน่ึงเกิดแผนดินไหว มานหนาตางถูกกระทบอยางแรงก็หลนลงมา ไดตีลงมาที่หนาของนางอยางแรงมาก นางตะโกนวา “พระเยซูเจาชวยขานอยเถิด” นองเขยคนเล็กของขาพเจาเปนผูพิพากษา เคยหัวเราะเยาะพวกเราที่เช่ือในพระเยซูเจา แตมีวันหน่ึงเขามาพูดกับคุณแมวา “ขาพเจาจะไปเรียนที่โรงเรียนพระคริสตธรรมที่อําเภอเถิง ไปฝกเปนผูรับใช พี่สาว 7 ชวยขาพเจาจัดการใหที ใหขาพเจาสามารถเขาไปเรียนได” เร่ืองน้ีทําใหคุณแมแตกต่ืนมาก และขาพเจาก็ไดจัดการใหเขาตามที่เขาขอ ตอมาเขาก็ไดเรียนที่โรงเรียนพระคริสตธรรมแหงนี้จริง ๆ คืนหน่ึงในฤดูรอน ขาพเจาพ่ึงเสร็จการประชุมและกลับมาจากเหอปาย กําลังด่ืมน้ําแกงผักกับคนที่บาน พวกเขาบอกขาพเจาวา ขาพเจามีนองสาวลูกพี่ลูกนองคนหนึ่งเกิดเสียสติฉับพลัน เธอห้ิวนํ้ามาถังหนึ่ง ไปที่หองโถงของบรรพบุรุษ ไปลางปายวิญญาณของบรรพบุรุษ สําหรับคนที่ไมเปนคริสเตียนทําแบบน้ีเปนการลบหลูดูหมิ่นเปนอยางมาก ประมาณสิบกวาวันไมยอมรับประทานอาหารที่เตรียมไวให แตไปที่ทอระบายน้ําไปหาหนอนตัวเล็ก ๆ กิน พี่ชายเธอจึงเอาโซลามเธอไวในหอง ๆ หนึ่ง สักครูเดียวไดยินเสียงของโซหลุดออกตกลงไปยังพ้ืน พวกเรารีบวิ่งไปท่ีลานบาน ขาพเจาเห็นสีหนาของเธอนากลัวมาก หนาของเธอมีสีหนาท่ีแปลกประหลาด รูปรางของเธอทั้งเหลืองท้ังผอม เสนผมปลอยปะบา แมเวลาน้ันเปนเวลาพบลคํ่าของฤดูรอน แตเธอยังใสเส้ือนวมผาสําลี รองเทาสําลี “พระเยซูเจาของพี่สาว 7 ชวยขานอยดวย ชวยขานอยดวย” เม่ือเธอเหนหนาขาพเจา เธอรองตะโกนแบบนี้ ขาพเจารีบตอบเธอวา “ถาเจาทูลขอพระเยซูเจา พระองคสามารถชวยเจาไดแน แตวาเจาตองยอมฟงกอน น่ังลง”ทันใดน้ันเธอก็ยอมฟงและน่ังลง ขาพเจารีบเอาน้ําแกงผักใหดื่มทันที “จงด่ืมซิ” ขาพเจาพูด เธอรับมาโดยดีและดื่มลงไปอยางเงียบ ๆ แลวใหอีกหน่ึงชามเธอก็รับประทานจนหมด เวลานั้นคนอ่ืน ๆ ในบานก็กลับมาแลว ทุกคนมาลอมขาพเจาไว “ในนามพระเยซูคริสตเจา ขาพเจาขอสั่งใหผีชั่วรายตนนี้ออกไปจากเจา” ขาพเจาพูดแบบนี้ เธอก็ลมลงที่พื้นทันที ศีรษะของเธอกระแทกท่ีโตะ พละกําลังที่ทําใหเธอหักโซตรวนนั้นไดหายไปจากเธอแลว พวกเราก็พาเธอกลับไปที่หองของเธอ ใหเธอไดพักผอนจากวันนั้นเธอก็หายเปนปกติ ตอมาเธอก็ไปเรียนที่โรงเรียนสอนพระคัมภีรของมิส แดรสเซอร (Miss Dresser) เม่ือนองสาวที่เปนลูกพ่ีลูกนองหายแลว ไมนานนักพ่ีชายท่ีเปนลูกพี่ลูกนองกับเธอ ก็ติดโรคหวัดระบาด ไดถูกสงกลับจากโรงเรียน มีลมหายใจเพียงเล็กนอย ลอแลเต็มที เวลานั้นขาพเจาก็มีไขอยูบนเตียงไดอานพระคัมภีรจนถึงตอนที่ พระเยซูเจาตรัสกับโจรคนน้ันวา “วันนี้เจากับเราจะอยูรวมกันที่เมืองบรมสุขเกษม” ขาพเจาเหมือนไดยินเสียงพรอมกันน้ันวา “ทําไมไมไปบอกขาวประเสริฐใหนองชายของเจาฟง อาจจะเปนโอกาสสุดทายก็ได” ขาพเจาคิดถึงเหตุผลมากมายที่จะไมไปหาเขา แตภาพของนองชายท่ีเปนลูกพ่ีลูกนองอยูในใจตลอดเวลา ในท่ีสุดขาพเจาตองลุกจากเตียงมายังหองของนองชาย (ท่ีเปนลูกพี่ลูกนอง) เห็นวาเขาปวยหนักจริง ๆ แตเขายังจําขาพเจาได “นองชาย” ขาพเจาเรียกเขา “เจาจะยอมรับพระเยซูเจาไหม?” เขาถอนหายใจและย้ิมเล็กนอยพูดวา “ขากําลังตรึกตรองอยู ทานชวยหาผูรับใชพระเจาคนหนึ่งมาทําพิธีบัพติศมาแกขาไดไหม” ขาพเจาจึงไปชิญผูรับใชมาใหบัพติศมากับเขา เปนสิ่งที่แปลกมาก (ลูกพี่ลูกนอง) นองชายคนนี้ตอบคําถามของผูรับใชไดหมด ขาพเจาเรียกสาวใชช่ือ ซวนส่ีใหคอยปรนนิบัติอยูใกล ๆ เม่ือสาวใชอยูคอยชวยนองชายนั้น นองชายเปดตาดูแลวตะโกนวา “ขาเห็นแลว ขาเห็นแลว สวยงามมากเหลือเกิน แตประตูนั้นปดอยู ขาเขาไปไมได โอ...ทําไม



3

ประตูปดอยู ขาจะเขาไป” “โปรดสงบใจสักนิด” สาวใชซวนส่ีบอกเขา “อาจจะยังไมถึงเวลาเปดประตูก็ได” “ใชแลว” เขาตอบ “ขายังมีธุระอยูนิดหนอยตองทํา ไปบอกคนในบานของขามาใหหมด ขามีอะไรจะบอกพวกเขา” ซวนสี่ก็ไปเชิญพ่ีชายพ่ีสะใภของขามา เขาจองตาเขมนดูพวกเขาแลวพูดวา “ขาพเจาวิงวอนพวกทานจงตอนรับพระเยซูเจา ในกระพริบตาเดียวกอนหนาน้ี ขาพเจามองเห็นสวรรค มีความงดงามวิไลมากจริง ๆ ขาพเจาอยากจะเขาไปแตประตูนั้นปดอยู บัดน้ีขาพเจาเห็นอีกคร้ัง ประตูนั้นเปดแลว” ใบหนาของเขาเต็มไปดวยแสงแหงสงาราศี เขาหลับตาลงแลวก็จากโลกนี้ไป คําพยานของเขาไดดลใจคนเปนจํานวนมาก แตพระคําของพระเจาบอกเราวา เมล็ดพืชยังตกอยูบนกอนหินได บัดนี้ขาพเจากําลังจับปากกาเขียนอยู ขาพเจารูวาพี่ชาย พี่สะใภยังใจแข็งกระดางอยู ไมยอมฟงคํารองเรียกของพระคริสต แลวผานไปไมนาน ซวนสี่ไดแตงงานกับคริสเตียนคนหน่ึง เขาทั้งสองไดกลับไปยังบานเกิดของตนเอง ใชชีวิตอยูเพ่ือพระคริสต



4

บทท่ี 9 เมล็ดพืชตกลงไปในดินที่ดี

การปดภาคเรียนของฤดูรอนทุก ๆ ป พวกเรามักจะเชิญนักเรียนหญิงทั้งเจ็ดโรงเรียนไปพักรอนดวยกัน พันธกิจสวนหน่ึงของขาพเจาก็คือ เปนครูที่วิทยาลัยครูที่นั่น ขาพเจามีนักเรียน 200 กวาคน เวลาหยุดพักเรียนขาพเจามักจะประกาศพระกิตติคุณแกนักเรียนเหลาน้ัน ในนั้นมีนักเรียน 72 คนไดรับเช่ือพระเยซูเจา พวกเขามาแวะที่บานขาพเจาบอย ๆ และมารวมเรียนช้ันสอนพระคัมภีรที่คริสตจักร วันหน่ึงมีพี่นองผูหญิงคูหน่ึง ชื่อ ชุนซันและ ชุนเหมย รองไหมาหาขาพเจาและพูดวา “โอ มิส 7 ทานอานหนังสือพิมพไหม มีบทความบทหน่ึงเขียนเหยียดหยามลบหลูทานมาก” “ไมเห็น” ขาพเจาตอบ “เขาวาอะไรบาง?” “เขาบอกวาวิทยาลัยครู ซึง่เปนของรัฐบาลไดเชิญครูดนตรีทานหนึ่ง ในท่ีสุดครูคนน้ันกลายเปนผูเผยแพรศาสนาคริสต เธอสอนใหนักเรียนอุดมศึกษาเหลานี้ตะโกนเรียกหาพระเจา และทําใหเขาเปนคริสเตียน ผูปกครองหลายคนก็มาประทวง” ขาพเจาตอบวา “เร่ืองน้ีหรือ... ไมเปนไร เพื่อพระเยซูเจา ขาพเจาถูกเหยียดหยามลบหลู น่ีเปนเร่ืองที่มีเกียรติท่ีสุด” ในวิทยาลัยครูนั้นมีนักเรียนหญิงแซถัง ทั้งสามคนเปนลูกพี่ลูกนองกันมาที่บานขาพเจาบอยมาก พวกเขาชอบรองเพลง “สวรรคเปนบานของขา” บายวันหนึ่งมีคุณนาย 3 ทานที่ขาพเจาจําไมไดมายืนอยูหนาบาน อางวาจะมาพบขาพเจาและไมรอใหคนใชมาบอกกลาว ก็วิ่งตรงมาที่หองรับแขก ทุกคนในมือมียาฝน เม็ดโตเทาถ่ัวลิสง เธอพูดวา “พวกเราแซถังเปนแมของพ่ีนองซันถัง พวกเธอเปนความหวังของเรา เราสงพวกเธอเขาเรียนหวังวาเมื่อเราแกแลว พวกเธอจะเล้ียงดูพวกเรา แตทานกลับสอนเธอใหรองเพลง “สวรรค สวรรค” หากพวกเราตายไป ก็ไมมีใครสงขาวสงเงินไปใหพวกเราใชอีกในภพหนา บัดนี้เจาตองรับปากกับเราวา ไมใหพวกเขามาที่บานทานอีก ไมน้ันพวกเราจะกลืนเม็ดยาฝนน้ีทันที และขอตายตอหนาเจาท่ีนี่ น่ีเปนวิธีขมขูท่ีรุนแรงของคนจีนที่มีตอศัตรู หรือคนท่ีเขาเกลียดชังมาก ขาพเจาก็อธิบายใหเขาฟงวา “ถาขาพเจาเปดรานขายรองเทาแหงหนึ่ง ก็เปนธรรมดาท่ีจะขายรองเทาแกทุกคนที่เดินเขามาในราน ใชไมคะ แตถาขาพเจาวิ่งไปที่ถนนและไปดึงคนมาซ้ือรองเทาที่รานของขาพเจา แบบนี้ก็ไมถูกตอง ใชไมคะ บัดน้ีทานเปนคุณแมของนักเรียนหญิงเหลาน้ี ทานไมยอมใหเขามาที่น่ี เปนความรับผิดชอบของทาน แตถาพวกเธอเต็มใจจะมาเอง ขาพเจาเปนคริสเตียน ตามหนาที่ของขาพเจาก็ตองสอนใหเขาเปน คริสเตียนและน่ีเปนพระดํารัสของพระคริสตเจา” “พวกเราหามแลว แตเด็ก ๆ ไมยอมฟง วันน้ีเนื่องจากจะมาหาทานที่น่ี เราจึงไดขังพวกเขาไวที่บาน และทานก็ตองไมอนุญาตใหพวกเขามา” ขาพเจาตอบวา “ทําเชนน้ีไมได” “ตกลง เมื่อเปนเชนน้ัน เราก็จะอยูที่น่ีกับทาน” “ยินดีตอนรับทานมาอยูกับขาพเจาที่นี่ อยูนานแคไหนก็ได เพียงแตทานไมรังเกียจวาอาหารท่ีนี้เรียบงาย และนํ้าชาออนสีไปหนอย” ขาพเจาตอบเขาเหลาน้ัน แตพวกเขาตอลอตอเถียงกับขาพเจามาตลอดจนถึงเที่ยงคืน ตี 2 จึงยอมถอยกลับ รุงขึ้นนักเรียนหญิงสามคนมาเย่ียมขาพเจา ย้ิม ๆ และพูดวา “ทานทราบไหมวาคุณแมของพวกเรากลับบานแลววาอยางไร” “รีบบอกซิคะ เราไมทราบเลย” “ทานแมทั้งหลายบอกวาโชคดีนะ ท่ีพากันไปต้ัง 3 คน ก็เลยชวยกันตอลอตอเถียง ถาหากวาไปคนเดียวนะ คงถูกกลอมจนสําเร็จ กลายเปนคริสเตียนแนเลยคะ” ในเวลาน้ันหนังสือพิมพลงขาวโจมตีขาพเจา ทางวิทยาลัยครูจึงไดเชิญครูผูหญิงอีกทานหนึ่งมาทําหนาท่ีเปนครูฝายกิจการของโรงเรียน ครูคนนั้นรูปรางเล็ก ๆ หนาตาสวยดี เวลาจัดการธุระตาง ๆ เธอทําดวยความฉลาดปราดเปร่ือง เปนคนท่ีมีการตัดสินใจท่ีเฉียบขาด เพียงแตเธอไมเช่ือพระเจา เม่ือเธอไดรับจดหมายเชิญมาท่ีบานของเธอ คุณอาของเธอเขาไปในหองทํางานของเธอเอาหนังสือพิมพฉบับหน่ึงแลวชี้ไปที่บทความโจมตีขาพเจาพูดวา “ลองอานบทความน้ีดูซิ ดีท่ีสุดคือ



1

อยาไปหนานจิง ขาคิดวาเจาอาจจะถูกลอลวงใหกลายเปนคริสเตียน” มิส ปู เมื่ออานบทความนั้นแลว ตบมือลงไปบนโตะแลวพูดดวยเสียงอันดังวา “ไมตองกังวลคุณอา แมทั้งโลกไดกลายเปนศาสนาคริสต (เอามือตบ ตบที่หนาอกตัวเอง) แตเราจะไมยอมรับเช่ือแน ๆ” เม่ือ มิส ปู มาที่หนานจิงแลว เร่ิมที่จะเขมงวดมากกับนักเรียนที่รับเช่ือพระเยซูเจา ชุนซิน กับเพ่ือนของเธออีกคนช่ือ หยูจง มีวันหนึ่งพวกเธอวิ่งมาหาขาพเจาดวยความรีบรอนแลวบอกวา “ผีมารมาโรงเรียนของเราแลว ทานทราบไหมวาพระคัมภีรใหมท่ีทานใหกับพวกเราไวน้ัน...! เออ...พวกเราทราบวามิสปูตอตานศาสนาคริสต ดังน้ันพวกเราเอาพระคัมภีรซอนไวใตที่นอน พอ มิส ปู รูเขาก็มาคนหอพักของเรา คนได 37 เลม ทานสั่งใหเอาหญาฟางมากองไวท่ีสนามหนาโรงเรียนแลวสั่งใหพวกเรายืนรอบแลวทานกจ็ุดไฟเผาหญาฟางเหลาน้ัน แลวเอาพระคัมภีรของพวกเราฉีกออกโยนลงไปในกองไฟทีละเลมและเตือนพวกเราดวยความดุดันวา “วันหลังถาจับไดวานักเรียนคนไหนไปบานของ มิส ชาย ก็จะถูกไลออกจากโรงเรียน” โอย ! มิส 7 ผูหญิงคนน้ีถาไมใชผีมารราย คงเปนนายทหารที่พระเจาสงมา พวกเราตองอธิษฐานเผื่อเขา เพราะวาพวกเรานิยมชมชอบในความสามารถของแธอ แตพวกเรากลัวเธอและหวังวาเธอจะไดรับความรอดดวย” นักเรียนท้ัง 2 คนนี้มีความคาดหวังอยางมากวาจะได มิส ปู มาเปนคริสเตียน เม่ือขาพเจามาถึงโรงเรียนพบ มิส ปู คร้ังแรก ขาพเจาหยุดเดินจะทักทายเธอ แตเธอกลับเชิดหนาหนี ตามองไปทางอ่ืน เดินผานขาพเจาไป วันหน่ึงนักเรียนที่เรียนเกี่ยวกับงานบานงานเรือน เชิญคณาจารยไปด่ืมนํ้าชาชวงบาย ขาพเจาบอกใหนักเรียนไปเชิญมิสปูและจัดใหเธอนั่งอยูขาง ๆ ขาพเจา เมื่อเธอมาน่ังอยูขาง ๆ หนาของนางเปลงเปนสีแดงเพราะมีอาการโกรธ เธออานออกวาเปนแผนการของขาพเจา ดังน้ันเธอจึงหันหนาไปทางอื่นไมสนทนาปราศรัยกับขาพเจา เหมือนกับขาพเจาเผชิญหนากับกอนหิน จากน้ันพวกเราจึงไดจัดช่ือของเธออยูในรายชื่อบัญชีอธิษฐานและอธิษฐานเผ่ืออยางรอนรน มีคร้ังหน่ึงผูรับใชของคริสตจักรสี่เสาไดเชิญนักเรียนจากสตรีวิทยาลัยครูไปรวมงานฉลองคริสตมาส มิส ปู ไดพานักเรียนมา มิส ลีมาน มีโอกาสพบเธออีกคร้ังหน่ึง ไดเชิญเธอรับประทานอาหาร มิส ปูปฏิเสธการเชิญทุกอยางแบบเย็นชา แตพวกเราไมยอมหยุดการอธิษฐานเผ่ือเธอ วันหนึ่งขณะที่นักเรียนกลุมนี้กําลังอธิษฐานอยูที่บาน มิส ลีมาน และกําลังรองเพลงวา “เพ่ือทาน...ขาขอทูลขอ” ขณะนั้นมีแขกมาเย่ียม แขกคนน้ีคือใครนะ แขกคนนี้ก็คือ มิส ปู เธอมีความสุขที่จะเขามารวมประชุมดวย เม่ือทุกคนอานหนังสือพระธรรมฟลิปจบแลว แมเธอจะเปนคนท่ีมีทิฐิมาก ไมตองสงสัยเลยตั้งแตวันน้ัน เมล็ดแหงพระธรรมไดหวานลงไปในนาใจของเธอแลวและเร่ิมจะงอกรากออกมา จากนั้นไมนานนัก หนานจิงเกิดโรคระบาด โรงเรียนท้ังหมดจึงปดทําการสอน มิส ปู มีหนาที่รับผิดชอบเด็กนักเรียนท่ีนั่งเรือกลับ เมื่อเรือออกจากเมืองที่วุนวาย สองฝงแมน้ําเปนทองนาที่ปลูกไว เขียวชอุมและเปนระเบียบ บรรยากาศของธรรมชาติชางสวยงามมาก สิ่งเหลานี้ไดกระทบหัวใจของเธอและในใจของเธอมีเสียงพูดอยางชัดเจนมากวา “ใครนะ จะทําใหทิวทัศนสวยงามแบบนี้?” เจาเปนคนที่ไมมีศาสนา เจาสามารถอธิบายสิ่งเหลาน้ีไดหรือไม? เจาเห็นโลกอันอัศจรรยแบบน้ี จะไมมีพระผูสรางไดหรือ?” มิส ปู คิดอยูในใจถึงคําวา “พระผูสราง” “น่ัน...เปนความคิดของคริสเตียนนี่ อาจจะมีพระเจาองคหนึ่ง ฉันอยากอานหนังสือฟลิปอีกคร้ัง แคอานพระคัมภีรเทานั้น คงไมทําใหฉันเปนคริสเตียนหรอก” ดังนั้นเธอจึงแอบอานพระคัมภีรและสมองอันปราดเปร่ืองของเธอก็ชวยใหเธอแกไขความกระหายในใจโดยไมตองเสียเวลานานเกินไป มีวันหน่ึงเธอมาเย่ียมขาพเจาที่บาน และพูดกันแบบตรงไปตรงมาอยางสบายใจวา “ถาเราเปนคริสเตียน เราตองรักษาวันขององคพระผูเปนเจาหรือไม?” ขาพเจาใชพระคําของพระเยซูเจาตอบเธอวา ...”ผูใดเอามือจับคันไถแลว หันหนากลับเสีย ผูนั้นก็ไมสมควรกับแผนดินของพระเจา”ลูกา 9:62 ทันใดน้ันหนาของเธอก็แสดงออกถึงความทุกขในใจ และหันไปอีกดานหนึ่ง สักครูเธอก็



2

บอกกับขาพเจาวา “คําตอบของทานเหมือนเอาถังน้ําเย็นสาดลงมาบนบาของฉัน เพราะภาระหนาท่ีรับผิดชอบในวิทยาลัยตองทํางานวันอาทิตย” ขาพเจาถูกเชิญใหไปที่ปาย จาย เหอ รวมการประชุม มีวันหน่ึงไดรับจดหมายจาก หยูจง เขียนวา “มิส ปู ไดลาออกจากวิทยาลัยครูไปเปนคริสเตียนแลว” ทันใดน้ันโรงเรียนหมิงเตอะไดเชิญ มิส ปู ทํางานในตําแหนงผูจัดการกิจการของโรงเรียน มิส ปู หยูจง ชุนซัน พวกเรามีความสุขมากท่ีไดรวมกันทํางานกันอยูหลายป ภายหลังพวกเราไดกอตั้งคริสตจักรทองถิ่น ชวยกันรับใชโดยไมมีคาตอบแทน คําสอนของพวกเธอคือ ใหคริสเตียนทุกคนทําหนาท่ีของผูรับใช น้ันเปนความรับผิดชอบที่เราควรจะทํา คริสเตียนหญิงที่ยําเกรงพระเจาท้ังสามคนน้ีรวมกับพ่ีนองในคริสตจักรไดใชตัวอักษรในการรับใชพระเจา องคกรคริสเตียนแหงน้ีไดเจริญข้ึนอยางรวดเร็ว ตอมาไดแผขยายทั่วประเทศจีน ออกไปถึงเกาะตาง ๆ ของภาคพื้นเอเซีย พวกเราไดกอต้ังทีมเยี่ยมเยียนข้ึนมาอีกทีมหน่ึง เขาไปในเมืองและไดติดตอสมาคมกับทุกระดับชั้นในเมือง พวกเราก็ไปเย่ียมโรงเรียนของรัฐบาล ไดเช้ือเชิญทั้งครูใหญและคณะครูของโรงเรียนมาเรียนพระคัมภีรที่บานของเราดวยกัน และเชิญนักเรียนของเขาไปรวมเรียนช้ันพระคัมภีรที่คริสตจักรหยวน เลี่ยว ฝาง พวกเรายังเปดโรงเรียนสตรีแหงหน่ึงแบบมาเรียนครึ่งวัน ใหสตรีหนึ่ง 150 คนที่ไมเคยเขาโรงเรียนมีโอกาสมาเรียนหนังสือ เมื่อโรงเรียนน้ีเปดและเริ่มทําการแลวก็มีความหมายมาก เพราะไดเริ่มตนมาจากเมล็ดพืชเล็ก ๆ จนไดเติบโตกลายเปนตนไมใหญ มิส แอมมา สตรอด (Miss Emma Strode) เปนคนอเมริกา อยูรัฐแพซูเวเนีย(Pennsylvania) ทานมอบตุกตาตัวใหญ ๆ ใหเราสองตัว ตาของตุกตาเปดปดได และยังเรียกคุณแมได ช่ือเสียงของตุกตาสองตัวนี้เหมือนไฟไหมปา ถูกแพรขาวออกไปโดยคนขางบานที่อยูรอบ ๆ เรา ทั้งผูใหญและเด็ก ๆก็แหกันมาดู มีเด็กผูหญิงคนหนึ่งเคยมาดูแลว กไ็ปพาเพ่ือน ๆ มาดู แลวมาถามแบบอาย ๆ วา “ทานยอมเอาตุกตาที่พูดไดใหเพื่อนของหนูดูหนอยไดไหมคะ พวกเราอยากดูเด็ก ๆ ที่ไมใชของจริง” เม่ือขาพเจาเอาออกมา พวกเขาเอามือมาลูบ ๆ “เส้ือผาสวยจังเลยคะ ไมเหมือนเสื้อผาคนจีน” “ดู ๆ ตาของเขา เด๋ียวก็เปด เด๋ียวก็ปด” “ดูเสนผมของเขา เปนเสนผมจริงนะ” “ฟงดูเสียงรองไหของเขา น้ันเปนเด็กอเมริกันจริง ๆ หรือ?” คนมาเปนกลุม ๆ เพื่อมาดูตุกตาฝร่ังที่แปลกประหลาดน้ี ตุกตานี้ดึงดูดความสนใจของคนทั้งหลาย พวกเราก็เลยคิดวานาจะหันเหความสนใจน้ีไปสูสิ่งท่ีมีความหมายมากกวา ทันใดนั้นเกิดความคิดอยางหน่ึง “ใหเราเปดโรงเรียนครึ่งวันสําหรับเดก็เหลาน้ีที่ไมมีโอกาสไปเรียนหนังสือ พวกเธอตอนเชาทํางานท่ีบาน แตตอนบายมาเรียนหนังสือกับเราได” และโรงเรียนน้ีก็ตอบสนองความปรารถนาดีของเรา ดังน้ันท่ีคริสตจักรของเราจึงเต็มไปดวยเสียงหัวเราะของเด็กผูหญิงเหลานี้โดยไมตองรอนานเกินไป พวกเธอเอาผาเช็ดหนาหอหนังสือเรียนของเธอ พวกเราจึงตั้งชื่อโรงเรียนน้ีวา “โรงเรียนบังเกิดใหม (คร่ึงวัน)” เด็กผูหญิงเหลาน้ีมีความกระตือรือรนมากมาย่ืนใบสมัครขอเรียนพระคัมภีรเรียนหนึ่งหนาทองหน่ึงหนาอานไปเร่ือย ๆ เราสงใบเชิญไปสูพวกที่อายุมากหนอย เชิญพวกเขามารวมคณะ”ไดคน” เด็กผูหญิงเหลาน้ีมีความกระตือรือรนที่จะเชิญพอแมของพวกเธอมารวมประชุมพิเศษ ภายหลังผูปกครองเด็กเหลาน้ีและญาติพี่นองของเขาหลายคนไดมีช่ือจดในทะเบียนของคริสตจักร ตอมาอีกไมกี่ปที่เมืองหนานจิงมีคริสตจักรใหม ๆ เกิดข้ึนหลายแหง และพวกเขาก็ทําการสอนคร่ึงวัน และตอมาเด็กผูหญิงเหลานั้นมีโอกาสไปเรียนตอชั้นสูงมากมาย หลายคนถวายตัวเปนผูรับใชพระเจา เพราะตุกตาฝร่ังสองตัวนี้เปนโอกาสสรางผลงานอยางดีใหกับพันธกิจของพระเจา ใครจะรูนะวาการกระทบแบบนี้จะไปส้ินสุดเอาที่ไหน?



3

ขาพเจาชอบไปเยี่ยมคนไขท่ีโรงพยาบาล ขาพเจาคนพบวาถาดีที่สุดคือนําดอกไม ผลไม ขนมปงกรอบ หวี ไปรษณียบัตรและดินสอเปนตน เพราะที่โรงพยาบาลมีผูปวยมากมาย เมื่อพวกเราไปเยี่ยม พวกผูปวยรีบปดตา หันหนาหนีแสดงใหรูวาเขาไมตองการคุยเรื่องศาสนาคริสต ถาหากขาพเจาไดเห็นผูปวยคนหนึ่งมีไข ขาพเจาพูดวา “คุณอยากใหขาพเจาหวีผมใหคุณไหม?” “เขาก็เปดตาดูและแสดงอาการที่แปลกใจและขอบคุณสําหรับของขวัญของขาพเจาช้ินน้ี อุปสรรคก็ผานพนไป บางทีเห็นผูหญิงบานนอกคนหนึ่ง ก็จะถามนางวาจะใหชวยเขียนจดหมายกลับบาน อยางนี้ทําใหนางมีความสุขมาก ขาพเจาน่ังลงขาง ๆ ใหเขาพูดและขาพเจาก็เขียนให เขียนเสร็จแลวก็อานใหนางฟงอีกคร้ัง อาทิตยหนาขาพเจาอาจมีโอกาสชวยนางอานจดหมายที่ตอบกลับมา วิธีแบบนี้ทําใหพระคริสตเจาไดคนมากขึ้น มิสซิส วิลเลี่ยม สตูรวัตต (Mrs. William Stewartt) เปนนองสาวของ ดร.ดับเบ้ิลยู ดับเบิ้ลยู ไฮว (Dr. W.W.White)เปนผูกอต้ังสถาบันพระคัมภีรที่นิวยอรค (Biblical Seminary New York) ท่ีบานของทาน มีช้ันเรียนพระคัมภีร เพื่อสอนภรรยาของขาราชการข้ันสูงของรัฐบาล ทามกลางภรรยาท้ังหลายมีผูหญิงคนหนึ่งเปนภรรยาของผูวาการจังหวัด ทานเปนคนเหนือใสเส้ือผาไมทันสมัย เกลามวยอยูบนศีรษะ เปนมวยท่ีเสียเวลามาก และไมนาดูเหลือเกิน ในทามกลางภรรยาท้ังหลาย เธอเหมือนเปดข้ีเหร เธอขอใหขาพเจาไปเย่ียมเธอ เม่ือขาพเจาไปถึงที่น่ัน เธอเรียกบาวของเธอมาบอกขาพเจาวา ชวยสอนสาวใชของเธอใหชวยเธอหวีผม ดูใหเหมาะสมย่ิงข้ึน เม่ือเสร็จภาระกิจน้ีแลว เธอพูดอีกวา “ขอยืมเสื้อสําเร็จรูปของเธอหชางตัดเส้ือดู เปนแบบไดไหม เพราะเราชอบเสื้อผาที่เธอสวมใส” แนนอนขาพเจายินดีใหยืม และเธอก็ขอรองอีกอยางหน่ึงวา “เราไมเคยรับการศึกษา อานหนังสือไมเปน ขอชวยสอนเราถักนิตต้ิง... เออ..และยังอยากเรียนเปยโนดวย” เธอกระตือรือรนมากที่คาดหวังวาขาพเจาจะชวยไดทุกอยาง เพื่อใหตัวเองทําไดทุกอยาง และพอใจมากในส่ิงที่ทําได และขาพเจาเองก็ดีใจมาก เพราะเปดข้ีเหรของฉันกลายเปนหงษท่ีสวยงามมาก มีวันหน่ึงเธอเชิญผูรับใช 12 คนมารับประทานอาหารที่บานของเธอ หลังจากที่ทานขาวแลว เธอประกาศวา “เราจะเลนเปยโนใหทานท้ังหลายฟง” เธอเลนเพลงพระเยซูรักฉัน เลนถึงสามรอบ และหันหนามาบอกกับแขกรับเชิญท้ังหลายวา “พระเยซูรักฉัน และเดี๋ยวน้ีฉันก็รักพระเยซู” บายวันอาทิตยกอนที่จะเขาประชุมสตรี มิสซิส ซัมเมอร(Mr. Summer)อายุประมาณ 80 ป เรียกใหขาพเจานั่งลง ขาง ๆ ทาน “เรามีเร่ืองหนึ่งจะบอกเธอ” ทานพูด “เธอรูไหมวาคนในครอบครัวของเรายายไปอยูทางตะวันตกหมดแลว เหลือเราคนเดียวอยูที่น่ีเพ่ือดูแลบาน เรามีเงินนอยนิด เพื่อดํารงชีพเทาน้ันแตพระเจาทรงดูแลเรา วันหน่ึงในปท่ีแลว เราเห็นพืชตนหน่ึงเขียวชอุมมากในลานบาน เราเพงดูใหดี มันเหมือนตน จู ฮัว เหลา เปนดอกเบญจมาศ (Joo Hua Lao) ช่ือของตนไม คนขางบานเขาจําไดนั้นเปนผักที่เราชอบมาก (มันมาจากไหนนะ) เราถามตัวเอง เราไมเคยปลูกมันเลย ท่ีบานน้ีก็ไมเคยปลูกมากอน ตองเปนนกกระจอกไปคาบเมล็ดของมัน มาปลูกไวที่น้ี มันถึงไดงอกออกมาจากซอกหิน เราคิดวาคงจะเปนพระเจาที่ส่ังใหนกกระจอกมาชวยขาพเจา ตอมาเรายายกอนหินออก และรดนํ้าทุกวัน มันเจริญเติบโตรวดเร็ว เราเด็ดใบของมันไดหน่ึงตะกรา เอาไปใหคนขางบานดู คนขางบานถามวา “ไดใบของ จู ฮัว เหลา เยอะแยะมาจากไหนคะ” “พระเจาทรงปลูกไวที่ลานบานของเรา เรารดน้ําทุก ๆ วัน มันก็งอกใบออกมามากมาย” ขาพเจาตอบ “ขายินดีเอาเงินสองเหรียญซื้อใบเหลาน้ี” “เราดีใจมากท่ีไดรับเงินจํานวนน้ี แลวก็กลับมาดูแลตนเหลานี้ มันงอกเต็มลานบานไปหมด ตลอดฤดูรอนเราขยันถางหญา รดนํ้า และเด็ดใบออกไปขาย รูไหมวาตลอดท้ังปขาพเจาเก็บเงินไดเทาไร” “คิดไมออกหรอกคะ วาทานจะไดเทาไร” “ 200 เหรียญเลยคะ คิดดูซิ พระเจาประทานให เราจะเอาไปถวายสิบลดใหกบัพระเจา” ทานคลําเอาเงินออกมายี่สิบเหรียญนํามาถวายเพื่อพันธกิจของคริสตจักร ดังน้ันเมล็ดพืชหวั่นลงในดินท่ีดีแลว มันก็จะเกิดผลที่ดีออกมา 30 เทา 60 เทาและ 100 เทา



4



5

บทท่ี 10 หอดูทางไกล

บานของขาพเจาอยูที่ หมา สือ เจีย ขาพเจาใชพื้นที่ชั้นหน่ึง มีหองนอน หองหนังสือ มองไปขางหนาคือสวนดอกไมที่มีกําแพงสูง ๆ ที่มุมหนึ่งของสนามบานเปนเนินสูงมีหอคอยทําดวยกระจก ขาพเจาสามารถนั่งอยูในน้ัน กมลงไปก็มองเห็นตนไมใบหญา และอีกฟากหนึ่งของสวนมีตนไมตนใหญ ดอกไมและสนามหญา อีกทั้งมองไปรอบ ๆ หลังคากระเบื้องสีเทาของคนขางบานและมองไปไกล ๆ ก็สามารถมองเห็นกําแพงเมืองสูง ๆ แมจะเปนฤดูหนาว สวนดอกไมของเรายังมีดอกไมมากมาย ตนเหลาเหมยออกดอกสีเหลือง ย่ิงหิมะตกหนัก ดอกไมเหลาน้ีกลับสวยสดงดงาม มีกลิ่นหอมดวย ทําใหซาบซ้ึงไปถึงสวนลึกของหัวใจ พวกเราเรียกดอกเหลาน้ีวาเหมยเดือนสิบสองก็คือ เหลาเหมย ในสวนดอกไมของเรามีตนไมแบบนี้มากมาย พอมาถึงฤดูใบไมผลิอากาศอบอุนขึ้น นกทั้งหลายชอบสวนดอกไมของเรามาก มีนกขมิ้นเหลืองออน มีขนสีดํา ปากสีเหลือง เปนนกรองเพลงประจําสวนดอกไมของเรา ตนฤดูรอนจะมีเสียงดังกังวาลของนกปลุกใหตื่น ขาพเจามองไปรอบ ๆ มองเห็นมีสีเหลืองสดแวบเดียวที่มันบินผานไป ก็รับทราบวานกขุนทองจะมารวมพักรอนที่สวนของเรา จนถึงวาระเก็บเก่ียวของเกษตรกรท้ังหลายจะไดยินเสียงนกรองของ ปู กู เหน่ียวของอินเดีย บินผานมาและรองบอกชาวนาวาตนขาวสุกแลวเก็บเกี่ยวไดแลว และรีบหวานกลาใหมไดแลว หอคอยหลังนี้พรอมทิวทัศนรอบ ๆ กลายเปนสถานที่อธิษฐานของขาพเจา และเปนเวลาท่ีขาพเจามีความสุขมากท่ีไดอยูที่นี่ มีเชาวันหนึ่ง ขณะท่ีขาพเจากําลังเขียนหนังสือที่หองหนังสืออยู สาวใชไดสงจดหมายฉบับหนึ่งซ่ึงมาจากอเมริกา ลายมือเขียนบนซองจดหมายและการบันทึกของไปรษณียเปนจดหมายท่ีสงมาเมื่อหาปท่ีแลว เมื่อขาพเจายังเรียนหนังสืออยูที่ซูโจว การส่ือสารแบบนี้ไดริเริ่มแลวเวลานี้มาดูรอยประทับตราไปรษณียย่ิงรูสึกมีคุณคาล้ําเลิศ ขาพเจาจําไดวาผูอํานวยการโรงเรียนของขาพเจา มิส มาธา พลาย(Miss Martha Pyle) เรียกขพาเจาไปที่หองทํางานของทาน มิสสหรัฐอเมริกาคนนี้เปนครูในอุดมการณของขาพเจา ทุกคร้ังท่ีขพาเจาถูกเรียกใหไปหาทาน จะรูสึกยําเกรงมาก การถูกเรียกในครั้งน้ัน ศิษยาภิบาลของขาพเจาก็อยูที่น่ันดวย พวกเขาย้ิมกับขาพเจาเรียกใหขาพเจาน่ังลง ศิษยาภิบาลเอาจดมายฉบับหนึ่งไวที่มือบอกขาพเจาใหอาน น่ันคือจดหมายของอาจารยหนุมท่ีสอนในมหาวิทยาลัยมาขอแตงงาน ขาพเจาเคยพบอาจารยหนุมคนน้ีมากอนและรูวาเขามีนิสัยอยางไร ทุกคร้ังหลังจากที่ขาพเจาไดแสดงการรองเด่ียวในงานมหกรรมดนตรีแลว ก็จะไดรับจดหมายลักษณะเดียวกันนี้ แตขาพเจาไมเคยใหความสนใจ คร้ังนี้เม่ืออานจดหมายแลวขาพเจาหนาแดง ขาพเจาไมรูวาจะตอบอะไรดี จึงคืนจดหมายฉบับน้ันใหศิษยาภิบาล ทานยิ้ม และพูดวา “มิส ชาย ครูใหญท่ีโรงเรียนของคุณไดปรึกษากับเราแลว พวกเราคิดวาอาจารยหนุมคนน้ี เปนคนดีมากเปนครูที่ดีเย่ียมคนหน่ึง เขาเปนคริสเตียนที่ดี พวกเราขอรองใหคุณไดโปรดพิจารณาถ่ีถวนสําหรับจดหมายขอแตงงานฉบับน้ี” “ถูกแลวอาจารย คริสเตียนา ชาย (ช่ือภาษา อังกฤษของขาพเจาคือ Christianna)” ครูใหญของขาพเจาเสริมเขามา “เรารูวาอาจารยหนุมคนนี้ เปนคริสเตียนคนเดียวในบาน ทามกลางคณาจารยท้ังหลายเขาเปนคนยอดเย่ียมมาก อาจารยใหญของเขาก็เขียนจดหมายมาถึงเราดวย ขอใหเราเปนผูชวยแนะนํา ขาพเจาไมรูวาการขอรองแบบน้ีเปนความสุขอยางยิ่งที่จะทําใหทานท้ังสอง(หนุม-สาวคูน้ี)ไปสูการสมรสที่มีอุดมการณหรือไมโปรดรับไวพิจารณาเถิด” ขาพเจานับถืออาจารยหนุมคนน้ีมาก ในใจรูสึกไมคอยดี ขาพเจาไมไดใหคําตอบแลวก็ไมไดตอบจดหมายฉบับน้ัน ตอมาอาจารยหนุมคนน้ีก็ไดเขียนจดหมายมาเร่ือย ๆ คนอื่น ๆ ก็พอรูบาง มีครูบางคนก็มาชวยเชียร แตขาพเจาไมไดใหความสนใจเลย เมื่อกลับไปที่หนานจิงแลว เขาก็ยังสงจดหมายมาไมขาด จดหมายของขาพเจาพี่ชายจะเปนคนรับและสงมาให ตอนน้ันจดหมายของอาจารยหนุมคนน้ีมามากเกินไป จิตใจของขาพเจาเปนทุกขกลัววาพี่ชายจะดูออก วานี่เปนจดหมายที่ผูชายเขียนสงมา วันหน่ึงเมื่อพวกเรารับประทานอาหารดวยกันพี่ชายก็ถามวา “มีจดหมายสงมามากมายเชนน้ีเขาเปนใคร ?” แมขาพเจา



1

จะพยายามแสดงวาไมสําคัญอะไร แตวาขาพเจาก็หนาแดง “โอ..โอ ดูซิเธอหนาแดงแลว สงสัยตองเปนจดหมายของผูชาย เราตองอานจดหมายสักหนอยแลว เพราะเปนลายมือของผูชาย” คุณแมก็เสริมเขามาในคําพูดวา “เธอไมเคยใหแมรูเรื่องสวนตัวเลย เธอติดตอจดหมายกับเขาตลอดเวลาหรือ? เขาช่ืออะไร” ขาพเจาก็เลาเร่ืองของอาจารยหนุมคนน้ีใหฟง “เธอบอกวาเขาอายุ 21 ปใชไหม แมดูไมออกวา เธอจะวางแผนแบบไหนที่จะมีชีวิตแตงงานที่ดีกวาน้ี ทําไมไมตอบจดหมายของเขาละ?” คุณแมถาม “ออ..เธอกระดากใจกระมั๊ง” พ่ีชายตอบ “มา.. เราจะชวยเขียนให” หลังจากนั้นเราสองคนเร่ิมมีจดหมายโตตอบกัน ขาพเจาเริ่มจากการนับถือไปสูความนิยมชมชอบ และจากนิยมชมชอบนําไปสูความรัก อาจารยที่สอนมหาวิทยาลัยคนน้ีกลายเปนคนรักในหัวใจ เรามีขอตกลงกันวากอนแตงงาน เขาจะกลับไปสหรัฐอเมริกาไปเรียนจนจบปริญญาเอกกอน ดังน้ันเม่ือเขาเดินทางกลับสหรัฐอเมริกา ขาพเจายังอยูที่บาน เขาอยูสหรัฐอเมริกาเรียนปสุดทาย ไดเขียนจดหมายมาใหพบวาจิตวิญญาณของเขากําลังเปล่ียน เดิมทีเขาเปนคริสเตยนท่ีจงรักภักดีที่สุด ตั้งแตเขากลับสหรัฐอเมริกา เขาเร่ิมสงสัยพระคัมภีร ในจดหมายเขาเขียนวา “เร่ืองราวในพระคัมภีรที่เก่ียวกับมารียสาวพรหรมจารีที่ใหกําเนิดพระเยซูเจาและการอัศจรรยตาง ๆ ที่พระองคไดทรงทําน้ันเปนเร่ืองจอมปลอม เพียงแตเปนนิยายของชาวกรีกเทาน้ัน” อีกคร้ังหนึ่งเขาเยาะเยยนักศึกษาที่เรียนโรงเรียนพระคัมภีรวา “คนพวกนี้มือถือใบปลิวขาวประเสริฐ นั่งบนเกาอี้โยก เขาคิดวาเขาจะไดรับความรอด” พอดีเวลานั้นขาพเจากําลังศึกษาพระคัมภีรทางไปรษณีย คําพูดของเขาอยางน้ีนําความทุกขมาสูขาพเจาเปนอยางมาก ขาพเจาเขียนจดหมายใหเขาเร่ือย ๆ อยากใหเขารูวา พระคัมภีรทุก ๆ หนาลวนแลวแตไดรับการดลใจจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ใหเขียนออกมา ฉธบ. 29:29 “ส่ิงลี้ลับทั้งปวงเปนของพระเยโฮวาหพระเจาของเราทั้งหลาย แตสิ่งทรงสําแดงน้ันเปนของเราทั้งหลายและลูกหลานของเราเปนนิตย เพื่อเราจะกระทําตามถอยคําทั้งส้ินของกฎหมายน้ี” เร่ืองที่ปวดราวหัวใจที่สดุคือความเช่ือของขาพเจาไมสามารถเปลี่ยนแปลงความต้ังใจของเขาได และขาพเจาเองก็ไมสามารถเปลี่ยนแปลงความเชื่อของขาพเจาได คุณแมเห็นชอบและสนับสนุนการแตงงานคร้ังนี้ ทานกระตือรือรนในการเตรียมงานแตงงานใหขาพเจา แตวาขาพเจาไมสามารถบอกคุณแมถึงความทุกขในใจ มีแตเก็บส่ิงเหลานี้ท้ังหมดซอนไวในหัวใจ คืนแลวคืนเลา ขาพเจาเดินไปเดินมาในสวนดอกไมที่บาน หรือคุกเขาลงอธิษฐานท่ีหอดูทางไกลและอธิษฐานเผ่ือเขา ทูลขอตอองคพระผูเปนเจาของขาพเจาวา“เขาเปนคริสเตียนคนหนึ่งและเคยยอมรับวาเขาเปนบุตรของพระเจาแตวันน้ีเขาไมเช่ือความเปนพระเจาในพระเจา หากความเช่ือของเราแตกตางกัน กาลขางหนาชีวิตจะมีสันติสุขไดอยางไร ขาพเจาควรทําอยางไร ควรเปนอยางไร” มีวันหนึ่งขาพเจาเพงมองท่ีจดหมาย ความรูสึกมากมายสับสน อนาคต ความหวัง และความเจ็บปวด เปนไปไดหรือไมวา ในท่ีสุดพระคําของพระเจาจะเปลี่ยนแปลงความคิดของเขา เมื่อขาพเจาเปดอานจดหมายฉบับน้ันออกมาแลวอานดูจิตใจของขาพเจากลายเปนกอนหิน เขาบอกขาพเจาวาเขาเรียนจบปริญญาเอกแลว มีความปรารถนาอยางย่ิงที่จะกลับมาหาขาพเจาท่ีนี่ แตภายในจดหมายน้ี ไมไดเอยถึงวาเขาไดปรับเปล่ียนความต้ังใจของเขาหรือไม ขาพเจาถือวาเรื่องนี้สําคัญมาก ขาพเจาไมไดแสดงวาปฏิเสธ



2

ขาพเจาเอาจดหมายฉบับน้ีมาที่หอดูทางไกล แตรูสึกหนักหนวงมากเหมือนผูกติดกับตะกั่ว ขาพเจาเปดจดหมายน้ีตอพระพักตรพระเจา น่ีเปนการเร่ิมตนของสงครามฝายจิตวิญญาณ ขาพเจาควรติดตามความรักของขาพเจาแลวปฏิเสธองคพระผูเปนเจาของขาพเจา หรือวาขาพเจาควรติดตามองคพระผูเปนเจา และปฏิเสธความรักของคนรัก องคพระผูเปนเจาหรือคนรักของขาพเจา คนรักของขาพเจาหรือองคพระผูเปนเจา? ขาพเจาไมละทิ้งทั้ง 2 อยาง เม่ือออกจากหอคอย สงครามยังไมสิ้นสุดวันแลววันเลาผานไป คืนแลวคืนเลาผานไป สงครามดําเนินตอไปเรื่อย ๆ วันหนึ่งที่ระเบียงบาน ทันใดนั้นตาของขาพเจามองเห็นพระเยซูคริสตทรงประทับยืนอยูที่สวนเกสเซมาเน ขาพเจาไดรับการดลใจจากพระวิญญาณบริสุทธ์ิ ขาพเจาทราบถึงความเจ็บปวดขององคพระผูเปนเจา และพระองคก็ทรงทราบถึงความเจ็บปวดของขาพเจา จึงยอมละทิ้งตัวเอง ทันใดนั้นพระองคทรงโปรดใหขาพเจาอ่ิมเอิบในพระองค จําไดวาเมื่อเดินออกจากระเบียง ขาพเจาสรรเสริญแตเม่ือนั่งอยูที่หนาเครื่องพิมพดีด น้ิวของขาพเจากลับไมยอมทํางาน ขาพเจาจะเขียนตอบไปวาอยางไร ตัดความสัมพันธที่นาช่ืนชมอันยาวนานถึง 5 ปและความฝนท่ีสวยงามท่ีคาดหวังไว ในที่สุดก็ไมสามารถเขียนได “ขาพเจาผจญทุกสิ่งได โดยพระองคผูทรงเสริมกําลังขาพเจา” (ฟป.4:13) ขาพเจาทําไดแลว จนถึงทุกวันนี้ไมไดเสียใจอีกเลย จากวันน้ันความรักของพระผูชวยใหรอด ไมเคยละทิ้งขาพเจาอีกเลย การสามัคคีธรรมกับองคพระผูเปนเจาก็ดีข้ึนเร่ือย ๆ ทุก ๆ ป



3

บทท่ี 11 เดินบนทางหลวง

บางส่ิงบางอยางดูเหมือนเปนเร่ืองธรรมดาสามัญมาก แตสามารถเปล่ียนแปลงชะตาชีวิต น่ันอาจเปนโอกาสเพียงคร้ังเดียวเทาน้ันที่จะกําหนดชะตาชีวิตคนคนหน่ึง เพราะเหตุการตัดสินใจของเขาหรือคําพูดลอเลน กระตุนคนคนหนึ่งทําใหเขาประสบความสําเร็จในอาชีพการงานของเขา คริสเตียนคนหนึ่งเมื่อเขาไดหวนคิดกลับไปถึงตอนแรกท่ีรับเชื่อ จะพบวาไมบังเอิญ ยังมีสิ่งที่ไมคาดคิดที่จะมาทําลายชะตาชีวิตของเขา แตพระเจาทรงมีพระประสงคที่ดี ไดทรงวางแผนใหชีวิตคนคนนั้นแลว ไมวาจะเปนส่ิงแวดลอมหรือแผนงานท่ีเขาจะตองกระทํา พระองคทรงจัดเตรียมไวให การถูกกระตุนใหสนใจเรียนภาษาอังกฤษ เปนเรื่องเล็ก ๆ ที่สนุกและดูนารักเร่ืองหนึ่ง จําไดวาเมื่อขาพเจายังอยูในวัยเด็ก พี่ชายของขาพเจากําลังอานหนังสือภาษาอังกฤษ เด็กผูชายชอบแสดงความสามารถของตนเองและชอบโออวดความสามารถ พี่ชายของขาพเจาก็เชนกัน ขาพเจาเปนนองผูหญิงเล็ก ๆ ก็อยากจะเรียนตามแบบอยางของพวกเขา แมขาพเจาจะพยายามทดลองแลวทดลองเลา พวกพี่ ๆ ก็สอนขาพเจาใหพูดคําวา “อาหารเชา อาหารเที่ยง อาหารเย็น” แลวขาพเจาพูดยังไง ๆ ก็อานไมออก ดังนั้นพวกพี่ ๆ ก็หัวเราะเยาะและหันมาไลขาพเจาวา “ไปเลย ไปใหพน อายนองตัวกระจอย เธอไมมีความหวังอะไรเลย ล้ินทําไมเทอและหนักแบบน้ี เธอตองมีลิ้นที่คลองแคลว กระปร้ีกระเปรา เพ่ือที่จะไดหัดพูดภาษาอังกฤษได” คําพูดน้ีทิ่มแทงใจขาพเจาอยางมาก ขาพเจาจึงอยากเรียนรูภาษาอังกฤษใหดีและเกงกวาพี่ ๆ ทั้งหลาย และน่ีเปนเหตุทําใหขาพเจาไปเรียนที่โรงเรียนหมิงเตอะและเปนสื่อที่นําขาพเจามาสัมผัสกับศาสนาคริสต และไดมีโอกาสฟงคําเทศนาท่ีทําใหไดรับความรอดซึ่งเปนวันที่นาระลึกถึง เพราะเหตุที่ขาพเจาชอบเรียนภาษาอังกฤษและส่ิงนี้ที่ทําใหขาพเจามีความสุขมากในประเทศจีนต้ังแตป ค.ศ.1914ถึง ค.ศ. 1920 คุณมิลตัน สตีเวอรต (Mr.Miton Stewart)เปนมหาเศรษฐีคนหนึ่งของสหรัฐอเมริกา เขาเปนคริสเตียนที่ถอมใจคนหนึ่ง มีคร้ังหน่ึงเขาถวายเงินสามลานเหรียญดอลลารเพื่อโครงการการประกาศพระกิตติคุณและเงินจํานวนมากของกองทุนการประกาศพระกิตติคุณน้ีไดนํามาใชในพันธกิจของประเทศจีนเพราะมีกองทุนน้ีจึงไดเชิญผูประกาศท่ีมีช่ือเสียงมาที่ประเทศจีนและรับผิดชอบนําการประชุมหลายแหงในเมืองใหญ ๆ ในทามกลางการประชุมการประกาศพระกิตติคุณน้ัน ขาพเจาไดรับมอบหมายใหเปนผูแปลคําเทศนาใหแกมิสรูธ แพกสัน(Miss Ruth Paxson) ดร.โทมัส กริฟฟทต (Dr.Griffith Tomas) ดร.เชารัส ทัมบูล (Dr.Charles Trumbull) เปนตน สวนใหญคําเทศนาจะมุงไปท่ีพวกคริสเตียน แตบางคร้ังขาพเจามีโอกาสรวมประชุมกับพวกที่ไมเปนคริสเตียน พวกเรามักจะพูดคุยกับผูนําคริสเตียนที่อยูทางปาย จายเหอ กูหล่ิงในหัวจง พวกเรายังไดประกาศกับโรงเรียนของรัฐบาลในเมืองใหญ ๆ นักเรียนในโรงเรียนคริสเตียนและครูอาจารย โรงพยาบาลกับพวกหมอและพยาบาล และตามคริสตจักรเทศนาสั่งสอนกับกลุมชนที่มาฟงการประกาศ เวลานั้นยังไมมีอาคารใหญโตมโหฬารท่ีจะรับจํานวนคนมาก ๆ อยางน้ัน ดังนั้นเราจึงกางเต็นทมากมาย คุณมิลตัน สตีเวอรต ไดถวายเงินเพ่ือทําการประกาศพระกิตติคุณเปนประโยชนใหกับชาวโลก โดยไมสามารถประเมินคาได เพราะมีกําลังทรัพยเขามาและมีการสนับสนุนทําใหสามารถติดตอผูรับใชพระเจาท่ีกระจัดกระจายอยูน้ันเขามาทํางาน พรอมท้ังเปดอบรมผูนําจิตวิญญาณในประเทศจีน และไดตีพิมพออกจําหนายหนังสือดี ๆ มากมาย ใหคนนับหม่ืนนับพันไดอาน พระคําพระเจาไดถูกเผยแพรออกไปอยางรวดเร็ว เม่ือประเทศอ่ืน ๆ ในโลกยังทําสงครามอยู ประเทศจีนกําลังอยูในวาระของความสงบและสุขสบาย



1

เวลานั้นพวกเรามีอิสระเสรีในการเดินทางภายในประเทศและทุกหนทุกแหง เพียงแตเวลานั้น เมืองใหญ ๆ ทั้งหลายยังไมมีความทันสมัยทางดานคมนาคม พวกเราจากหนานจิงไปถึงปายจิง จากปายจิงไปถึงฮ่ันโขวตองนั่งรถไฟเทาน้ัน พวกเราจากเซี่ยงไฮเมืองทาการพาณิชยท่ีใหญท่ีสุดของโลกแหงหน่ึง น่ังเรือเรียบไปตามแมนํ้าเอ๋ียง จ่ือ เจียง สวนกระแสนํ้าขึ้นไป แมน้ํากวางใหญไพศาล นํ้าสีเหลือง (ไหลเชี่ยวกราก สองฝงมีหนองนํ้าและสระนํ้าตลอดทางเหมือนอยูในภาพวาด มีเรือใบแลนสวนทางกันไปมา ตอนปลายของแมน้ําฉางเจียงสวนใหญเปนพื้นที่ราบ ตองแลนไปนานหนอยถึงจะไดเห็นภูเขาท่ีเขียวขจีอีกคร้ัง เมื่อเรือกลไฟเล้ียวไปทิศตะวันตกภูเขาก็ย่ิงสูงขึ้น เรือของเราไดจอดตามทาของเมืองตาง ๆ เชน เจ้ินเจียน, หนานจิง, อูหู, อันซ่ิง, จ่ิวเจียน, ฮั่นโขว เม่ือมาถึงฮ่ันโขว เราก็เปลี่ยนไปนั่งเรือกําปนไฟที่แรงมามากกวา พาพวกเราทวนกระแสนํ้าไปตามลําแมน้ําผานชองแคบของแมน้ําเอ๋ียง จ่ือ เจียง ไดชมทิวทัศนที่ย่ิงใหญสวยงามอลังการ แลวเล้ียวเขาไปที่หัวซี บางครั้งเรานั่งเรือไฟจากเหนือลงมาท่ีทานํ้าเทียนจิน ผานทิวทัศนที่สวยงามและหอควันไฟสูง ๆ ผานชิงเตามาถึงเซียงไฮ จากเซียงไฮน่ังเรือไฟลงใตตองผานโขดหินและดินดอน เกาะเล็ก ๆ หลายแหงตลอดทาง มีปากน้ําที่มีนํ้าสีเหลือง ที่นั่นมีเรือประมงเปนคู ๆ แลนผานทําใหนํ้ากระจายเปนฟอง เมื่อเรือแลนไปทางใตก็ผานสันเขาสูงเดนเปนแนว นํ้าทะเลเปนสีเขียว เรือใบที่นี่ก็ไมแตกตางไปจากที่อ่ืน ๆ เรือจะจอดท่ีฟูโจว, เซ่ียเหมิน, ซันโถว และมาถึงไขมุกของตะวันออกก็คือ ฮองกง การเดินทางแบบน้ีเปดโอกาสใหขาพเจาเดินทางไปทั่วประเทศจีนโดยที่ประเทศจีนมี 18 มณฑล ขาพเจามีโอกาสไปถึง 11 มณฑลและไดสัมผัสถึงหัวใจของคริสตจักรตาง ๆ พรอมท้ังความเคลื่อนไหวของคริสตจักรในพ้ืนท่ีอันกวางใหญไพศาลน้ี น่ีเปนยุคแหงการเปลี่ยนแปลง การเร่ิมบุกเบิกสรางคริสตจักรซึ่งเปนเวลาท่ีผานไปแลว แตการเขาสูยุคที่คนจีนสรางอาคารคริสตจักรดวยตนเองเปนเวลาที่คนจีนมีผูรับใชพระเจาเปนของตนเอง อีกทั้งมีผูนําคริสตจักรของตนเองดวย คนชั่วอายุแรกที่ครอบครัวเปนคริสเตียน ลูก ๆ ของเขาจะไดรับการศึกษาอีกท้ังเปนการเตรียมใหคนรุนที่ 2 มาเปนผูนํา นักเรียนท่ีเรียนจบจากโรงเรียนเหมือนคลื่นที่ทะลักออกมา ใครสามารถประเมินคาไดวาผูรับใชพระเจาไดประสบความสําเร็จมากมายขนาดไหนในประเทศจีน น่ันคือ ทําใหพระคําของพระเจาถูกเผยแพรออกไป มีการสรางอาคารคริสตจักร สรางโรงเรียน จัดการเปดสถานรับเลี้ยงเด็กกําพราและโรงพยาบาล มีกองประกาศเผยแพรทั่วประเทศ ยังเปดโอกาสใหสตรีท้ังหลายไดเขาโรงเรียนเรียนหนังสือเหมือนผูชายได และยังชวยกําจัดคานิยมท่ีเลวรายออกจากคนทัว่ไป เชน การพันเทาเล็ก ๆ ของสตรี การสูบฝน เปนตน การรักษาโรคตาง ๆ ใหคนตาบอด คนหูหนวก คนใบและคนโรคเร้ือนไดรับการประเลาประโลมใจ ยังสอนใหมีความรูในดานอนามัยและหลีกเลี่ยงความยากลําบากที่เกิดจากความหิวโหย และสอนใหรูจักวิธี



2

ดูแลคนบาดเจ็บเน่ืองจากสงครามและอบรมส่ังสอนใหคนรุนใหมรูจักรับไมผลัด แบกภาระความรับผิดชอบของคริสตจักรและนําพาคนรุนใหมใหรูจักลุกขึ้นเผยแพรพระกิตติคุณ สรางอาคารคริสตจักรดวยตนเอง จิตวิญญาณเหลานั้นที่ไดสําแดงในสายพระเนตรของพระเจาลวนมีคาท่ีไมสามารถประเมินได ที่ไหนที่พระกิตติคุณเผยแพรออกไป และเปนหนทางนําไปสูวัฒนธรรมของสมัยปจจุบัน สวนความคิดเห็นของขาพเจาไมเพียงแตใหการศึกษาเก่ียวกับสําเนียงภาษาตาง ๆ ก็ยังเปนปญหาใหญมากอยางหน่ึงของประเทศจีน อยูปาย จิง ขาพเจาฟงเขาบรรยายเปนภาษาเหนือ การเปล่ียนแปลงของสําเนียงชัดเจนมาก ดวยเหตุน้ันประเทศจีนจึงจําเปนตองมีภาษากลาง เม่ือขาพเจามาถึงซานตง ขาพเจาไดยินเสียงที่เนนออกจมูกหนักมาก ภาษาทางใตดังเชน เพิ่มความสูงของเสียงคลองจองอีกทั้งหวน ๆ และกระแทก สวนสําเนียงอยางอื่น ๆ น้ันก็ลดเสียงลงตํ่า เมื่อเราลงมาถึงเอ๋ียง จือ เจียง เมืองเซียงไฮ เสียงที่ขาด ๆ และกระแทกลดนอยลงไปมาก แตเวลาพูดก็ยังรวดเร็วมาก พวกเราไดไปเย่ียมฟูโจว, เซ่ียเหมิน, ซันโถว, และเซียงกั่น (ฮองกง) มีพยัญชนะหลายตัว สระหลายตัวก็ถูกเปลี่ยนแปลงไปหมด สําเนียงของภาษาก็สับสนมากขึ้น พวกเราฟงและจับไดวา กวางโจวมีถึง 11 ทํานองของภาษา ทางเหนือมีแค 4 เทาน้ัน ไมเพียงแคนั้นแมพวกเราเปนชาวจีนดวยกัน ภาษาก็พูดกันไมรูเรื่อง บางคร้ังตองเชิญผูรับใชคนตางชาติมาชวยพวกเราแปล เอาแคมณฑลฟูเจียนท่ีเดียวก็พอ ท่ีนั่นมีสําเนียงภาษาตาง ๆ มากมาย คนที่อยูภูเขาฝงนี้ก็ไมสามารถพูดกับคนที่อยูภูเขาฝงโนน แตวาขาพเจาไดใชภาษาโรมัน (ยืมพยัญชนะของภาษาอังกฤษ)มาสะกดคํา (พินอิน) เปนภาษาทองถ่ินที่ใสไวในพระคัมภีรใหกับผูรับใชพระเจาในแตละที่ เพื่อสอนใหคริสเตียนอานพระคัมภีรได ดังนั้นจึงมีคริสเตียนจํานวนมาก (เขาอานพินอินตัวหนังสือโรมัน) สามารถอานพระคัมภีรได และน่ี..เปนความรูสึกปลื้มปติยินดีสําหรับขาพเจา ที่เซ่ียเหมินสตรีผูสูงอายุทุกคนมานมัสการพระเจาที่คริสตจักร เกือบจะพูดไดวาทุกคนเปดพระคัมภีรของตนเองได ที่ชนบทนอกจากพวกที่ไดรับการศึกษาถึงจะรูตัวหนังสือ แตสวนใหญไมรูจักหนังสือ แมการอานตามภาษาโรมันก็ดีมากแตมีไวสําหรับคนที่ไมเคยเรียนหนังสือเทาน้ันคือจะสะกดตามภาษาทองที่ของเขาเอง ที่ประเทศจีนตองการภาษาจีนกลางเปนภาษากลางของประเทศและใชพยัญชนะตัวสระของจูอินในระบบนี้ เม่ือใชระบบนี้แลว ทุกคนก็จะไดใชภาษาเดียวกันเปนมาตรฐานจะชวยใหคนที่ไมเคยเรียนหนังสือก็สามารถอานออกเขียนได บางสถานที่มีนักเรียนเชน หอพักนักเรียน ขาพเจามักจะหาโอกาสเปนพยานคนตอคน ทุกคร้ังเม่ือเทศนาเสร็จแลว บางครั้งเทศนาวันละสามคร้ัง ขาพเจามักจะเปดโอกาสใหนักเรียนมาพบและสนทนาตัวตอตอ มีนักเรียนจํานวนมากรอที่เขามาคุยสวนตัว บอยคร้ังทําใหเรามีงานมากข้ึน ไมวางจนถึงหลังเที่ยงคืน ตีหน่ึงตีสอง ตอนที่ขาพเจาไปนอนเหน่ือยแทบจะไมสามารถเปล่ียนเสื้อผาแทบจะมวนตัวนอนที่พื้นหอง ณ จุดน้ีขาพเจารูวาการทํางานตัวตอตัวเปนพันธกิจที่สําคัญมาก และเรียนรูวาคนหนุม-คนสาวจํานวนมากท่ีกระหายหาพระคําของพระเจาเหลือเกิน ทุกคร้ังที่เราไดไปถึงเมือง ๆ หน่ึง สหพันธกรรมการของแตละทองที่จะเปนผูรับผิดชอบจัดเตรียมวางแผนการประชุม ที่พักใหพวกเรา พวกเราจะถูกจัดใหไปพักตามบานของผูรับใชหรือบางคร้ังก็พักอยูกับครอบครัวคริสเตียนที่ไมเคยรูจักมากอน ระเบียบการประชุม ไดจัดใหพวกเราเปนตารางเวลาท่ีแนนเอียด บางครั้งเปนการเรงรีบที่จะตองไปนําประชุมท้ังดานทิศตะวันตกและทิศตะวันออก บางคร้ังก็น่ังรถ บางคร้ังก็น่ังเรือ ว่ิงไปวิ่งมา มีคร้ังหน่ึงที่ฮั่นโจว ขาพเจาลงจากเรือ รีบ ๆ ไปยังที่พักของตนเอง แลวก็รีบไปยังคริสตจักรใหทันการประชุม ในขณะที่รีบดวนน้ันขาพเจาลืมจดรายละเอียดของท่ีพักที่จะไปพัก แตจําไดวาไดเอาใบปลิวพระกิตติคุณแกคนท่ีลากรถลากของคริสตจักร เมื่อการประชุมจบแลว ขาพเจาจําไมไดวาจะกลับไปที่พักไดอยางไร ขณะท่ีทุกขใจยืนอยูตรงน้ัน คนลากรถคนน้ันก็วิ่งกลับมาและหยิบใบปลิวแผนนั้นใหดู พูดวา “คืนนี้จะใหขาพเจาพาคุณกลับไปหรือไม?” การแจกใบปลิวในคืนนั้นทําใหขาพเจาคนพบคุณคาใหม ๆ ท่ีฮองกง ขาพเจาพบคนจีนที่ร่ํารวย พวกเขาทําใหขาพเจามีภาพที่ประทับใจมาก คือ พวกเขารับประทานอาหารที่



3

อุดมสมบูรณแบบกินเลี้ยง อาศัยอยูในอาคารที่หรูหราสวยงามมาก เส้ือผาที่ใสเปนเส้ือผาที่มีช่ือและแพงมาก วันหนึ่งมีกลุมหญิงสาวเชิญขาพเจาไปที่บานของพวกเธอ บานของพวกเธออยูบนภูเขาไทผิง สถานที่ตรงนี้ตองเปนพวกมหาเศรษฐีถึงจะอยูที่นี่ได พวกเธอใหขาพเจาชมทิวทัศนรอบ ๆ โดยมองผานทางหนาตาง เมื่อขาพเจามองลงไปขางลาง เห็นภูเขาที่สูงชันและที่อาวมีนํ้าทะเลสีเขียว มีเรือเล็ก ๆ ประดับประดา และมีเรือไปรษณียลําใหญท่ีมาจากที่ตาง ๆ ของโลกจอดอยูอีกซีกหน่ึงของทะเล คือเมืองเกาลูน เกาลูนปนเตาและแผนดินใหญที่ดูเหมือนตอเขาดวยกัน เหมือนภาพที่ถูกวาดไวอยางสวยงามมาก หญิงสาวเหลาน้ีเอาใจขาพเจาโดยเช้ือเชิญใหทานขนมชอคกาแลต และขนมอ่ืน ๆ ท่ีมีช่ือและราคาแพง พูดวา “มิสชาย เชิญรับประทานของหวานเถิด” ทันใดน้ันมีความคิดหน่ึงผุดข้ึนมาทําใหขาพเจารีบพูดวา “หญิงสาวทั้งหลาย ทานทําไมไมถวายเงินของทานเพื่อพันธกิจของพระเจาละคะ?” มีคนหนึ่งในพวกเธอตอบวา “โอมิสชาย..ขาพเจายินดีทํา แตไมรูวาตองทําอยางไร?” อีกคนหนึ่งพูดวา “ขาพเจาบอกทานวา ทานเปนผูรับใช พวกเรายินดีสนับสนุนทาน” ขาพเจาตอบวา “ทําไมทานทั้งหลายไมกอต้ังชมรมสนับสนุนเพื่อผูรับใชประเทศจีน ชวยเหลือ สนับสนุนเพื่อการเผยแพรและใหการเอาใจใสกับผูรับใชของพระเจา” น่ีเปนคําสนทนาโดยบังเอิญ สุดทายผลที่เกิดเหมือนจุดไมขีดโยนลงไปในกองฟาง ในน้ันมีหญิงสาวบางคนไปท่ีเจียงซี กูหลิ่งในปค.ศ. 1918 พวกเธอเปนชุดแรกที่ไดกอต้ังชมรมสนับสนุนผูรับใชและไดชวยสรรหากองทุนตอไปสําหรับงานน้ี หนึ่งปใหหลังพวกเขาไดสงผูรับใชพระเจาหกคนไปท่ีมณฑลหวีน หนาน เปนมณฑลหนึ่งท่ีอยูทางใตของประเทศจีนไปเผยแพรประกาศพระ กิตติคุณ เพราะคําพูดท่ีไมไดจริงจัง(ลอเลน)คํานั้น ไดกระตุนความตั้งใจของขาพเจา ในที่สุดไดพาตัวขาพเจาเองออกจากกําแพงสูง ๆ ของบานตัวเองเขาสูสนามงานท่ียิ่งใหญของพระเจา และไดชวยใชจายเงินจํานวนมากของ มิลตัน สตีเวอรต เพ่ือไปประกาศพระกิตติคุณตามที่ตาง ๆ ของโลก และเพราะคําสนทนากับหญิงสาวกลุมนั้นโดยบังเอิญ เหมือนเปนประกายไฟท่ีถูกจุดข้ึนมาและจุดใหผูรับใชพระเจามีไฟแหงความกระตือรือรน ทั้งนี้ทั้งนั้นไมใชโอกาสมาพบกันโดยบังเอิญ แตเปนแผนการณของพระเจา (พระองคเจาทรงใชวิธีที่ลี้ลับลึกซึ้ง เพื่อทําใหพันธกิจของพระองคสําเร็จไดอยางแปลกประหลาด มหัศจรรย โดยการทรงนําของพระเจา)



4

บทท่ี 12 เดินทางเปล่ียว

ผูรับใชพระเจาอยูในเมืองใหญ สรางอาคารโบสถใหญ ๆ โรงเรียน โรงพยาบาลและกอต้ังองคกรตาง ๆ เหมือนพวกเราที่ไดทําท่ีหนานจิง ไมเพียงแคน้ัน แทจริงพวกเขาทํามากกวานั้นเสียอีก คือผูรับใชคนจีนและผูรับใชตางชาติยังไปตามทองที่ชนบทท่ีเปลี่ยว เพื่อไปทําการประกาศแบบบุกเบิก ซึ่งเปนพันธกิจที่ลําบากมาก เพราะไมมีอุปกรณทางคมนาคมท่ีทันสมัย มิหนําซํ้าการดํารงชีพและความเปนอยูยังลาหลังมาก ขาพเจาเห็นผูรับใชเหลาน้ันตองขี่มาของมองโกล เดินทางผานภาคตะวันตกเฉียงเหนือขามทะเลทรายไปจนกวาจะถึงท่ีพักตามทาง ซึ่งเปนที่พักของผูสงสารราชการ ขาพเจาเห็นผูรับใชเหลาน้ันเขาไปแจกใบปลิวพระกิตติคุณใหกับผูเดินทางทุกคนที่แวะเขามาพัก บางคนมาจากตะวันออกกลางที่แสนไกลเชน เอเซียนอย จากน้ันพวกเขาก็เดินทางตอโดยนั่งบนกระดานไมแข็ง ๆ ในรถท่ีใชเทาถีบ การเดินทางอยางรีบเรงบนถนนของทางเหนือน้ันเต็มไปดวยดินทราย และฝุนละออง พวกเขาจึงคาดหวังวากอนพระอาทิตยตกดินจะไปถึงอีกเมืองหน่ึง บางคร้ังก็ตองน่ังบนหลังลา การเดินทางผานทางเล็ก ๆ ของภูเขาน้ันเปนการเดินทางที่แสนยากลําบาก ผานภูเขาไปส่ีลูก เมืองยอย ๆ สี่เมือง ไปถึงหมูบานเล็ก ๆ แหงหน่ึง แลวพวกเขาก็นั่งรถลากแบบลอเดี่ยวที่เรียกวารถเขาแพะ หรือรถหัวหมาเพื่อผานทางเล็ก ๆ ระหวางนาขาวกับนํ้า บางคร้ังก็ลงจากรถเดินเทาไปคุยไปกับพวกชาวนาที่กําลังรีบไปใหทันตลาดนัด เพื่อใหคนลากรถไดหยุดพักผอน

บางครั้งพวกผูรับใชก็นั่งเรือใบเล็ก ๆ แลนเรียบไปตามฝงแมน้ําชา ๆ ภายใตสะพานโคงคร่ึงวงกลม มีผูหญิงชนบทมาซักผาอยูบนหินที่เกลี้ยงเกลามากมาย และผูประกาศก็ไปนั่งคุยกับชาวนาในกระทอมท่ีมุงหลังคาดวยหญาฟาง แมว สุนัข เปดและไกก็อยูลอมรอบคนเหลาน้ัน ผูประกาศเหลาน้ันใสเส้ือผาแบบคนจีนที่เปนเส้ือนวมสําลีหนา ๆ กลางคืนพักตามโรงเตี้ยมเล็ก ๆ ที่ไมสะอาด คลุกคลีกับคนชนบทดวยกัน กลางวันนั่งดื่มนํ้ากินซาวปงที่โรงนํ้าชาเล็ก ๆ ขางทาง พวกเด็ก ๆ ก็รุมลอมดูดวยความประหลาดใจ พวกนักเลงทองที่ก็มาทําเสียงขู เรียกพวกเขาวา “ผีฝรั่ง ผีเทศ” ปากอนหินใส บางครั้งพวกเขาจะอยูในโบสถเล็ก ๆ ในเมืองยอยบนถนนเล็ก ๆ แหงหน่ึงสอนพวกชาวชนบทที่ไมเคยรูหนังสือมากอน ขางหลังโบสถมีบานแบบชาวจีน หลังคาเรียบปลูกไวใหเปนที่พักของผูรับใชพระเจาและครอบครัวของเขาพักอาศัยอยู หรือวาเปนผูรับใชหญิงที่ยังไมแตงงานสองคนพักดวยกัน ผูรับใชเหลาน้ีแบกไมกางเขนของพระเจาดวยความเช่ือ พักอาศัยในตางแดน (หมายถึงมิชชั่นนารีที่มาประกาศในประเทศจีนประโยคน้ีผูแปลไดเพ่ิมเติมเขาไป) มีคร้ังหน่ึงขาพเจาเดินทางไปกับมิส ลี หมาเปา ไปชนบท พวกเราเอาของใชที่จําเปนทุกอยางไปดวย มีเส้ือผา



1

รองเทา เคร่ืองใชในหองนํ้า อางลางหนา และผาหมที่นอน ใชผาใบหอหุม เอาเชือกมัดใหดี น้ํามันกาส เตา ของใชในครัว อางลางถวยชาม ถังไม นํ้าตาลทรายหนึ่งขวด นมวัว ขนมปง และใบชารวมใสไวในตะกราที่มีตาขายหุมอยู และเอากลองไมสองสามใบไวสําหรับเปนโตะหรือแทนเปนเกาอ้ีได และเตียงผาใบสองเตียง และเพลงสรรเสริญมัดใหญ ๆ ใบปลิวพระกิตติคุณสีแดง แผนภาพ พระคัมภีรและพิณหกสาย เราจางรถลากเสร็จแลวเอาสัมภาระเหลาน้ีไวบนรถ ลากไปที่นอกเมืองริมแมน้ํา ที่น่ันมีเรือใบมากมายก็หาเรือที่สะอาดลําหน่ึงและตกลงกับคนพายเรือวาเราจะไปไหน กําหนดราคาไดแลวหลังจากนั้นทั้งคนและส่ิงของก็ลงเรือ คนแจวเรือและครอบครัวของเขาอาศัยอยูชวงหลังของทองเรือ พวกเราก็อยูชวงหนาของทองเรือ ภรรยาของคนแจวเรือชวยพายอยูขางหลัง สวนคนเรือใชไมไผงัดเรือใหเดินไปขางหนา เรือออกหางจากเมือง แลนผานสะพานไปหลายแหง ถึงจะเห็นเปนชนบทที่มีลานกวาง เวลานั้นเปนฤดูใบไมผลิ ตนขาวปลายปทยอยถูกเก็บเกี่ยว ชาวนาบางคนกําลังรีบเรงใหควายไถนา และบางคนกําลังซอมแซมเข่ือนดินที่กั้นนํ้า บางคนกําลังเอาดินที่มีปุยจากสระหรือคลองมาใสไวในท่ีนา ท่ีบานของเรา หากเก็บเกี่ยวขาวรอบปลายปแลว ชาวนาจะรีบทดน้ําใหทวมและใสปุย เตรียมไวสําหรับเพาะปลูกในหนารอนหรือเรียกวาปลูกขาวตนป ทางเดินเล็กตามสายแมน้ํา อุงฮอ คนบานนอกจะแบกเอาผลิตผลของเขาเขาเมือง มากับมาหรือลอซึ่งจะแบกขาวเปนกระสอบ ๆ เสียงดังเต็ง ๆ ตังๆ บางก็เปนผักผลไมเต็มเขงแกวงไปแกวงมา ไมก็เปนหญาตนแขมที่มัดเปนมัด ๆ เอาไวใชแทนถานขนข้ึนรถเขาแพะจนเต็มเพ่ือเอาไปขายในเมือง พวกเราผานบานที่มีกําแพงสีขาว กําแพงเมืองสูง ๆ กระทอมดินมุงหลังคาจาก วัดสําหรับเจาที่มีกําแพงสีแดงอยูขางทางแมวาเปนระยะทางท่ียาวไกลมาก ๆ แตอากาศสดช่ืนสบายดีเหลือเกิน เม่ือเราออกมานอกเมืองตามทุงนา จะเห็นทุงนามีดอกสีเหลืองของผักกาดเขียวกําลังสงกลิ่นหอม และยังมีดอกของตนถ่ัวท้ังสวยและหอม มีนกสีเฉี่ยว และอีกาทํารังบนตนไมใหญ สวนนกลารก (ปายหลิงเหนี่ยว) กําลังรองเพลงกลางอากาศ เม่ือพลบคํ่าแลวเราก็ใกลที่จะถึงสถานท่ีท่ีเราจะไป เมืองยอยเมืองน้ีคืออําเภอ ลีสุย มีเปดฝูงหน่ึงอยูไกลจากท่ีเราจะมองเห็นกําลังวายมาทางเรา ที่น่ีเปดของเขามีชื่อเสียงมาก จนกระท่ังมืดเรือก็มาถึงท่ี เราจึงไดออกจากเรือมาข้ึนฝง เราจางคนแบกหามเพื่อแบกสัมภาระของเรา มีเด็กกลุมหนึ่งมานําทางใหพวกเรา เราไปถึงโบสถเล็ก ๆ แหงหน่ึง เราจึงเคาะประตู เม่ือประตูเปดผูปกครองแซต้ังและภรรยาของทานก็ออกมาตอนรับเราดวยความปติยินดี สักครูสัมภาระของเราก็ถูกนําไปไวที่หองวางหองหนึ่ง ผูปกครองแซต้ังไดจุดตะเกียงนํ้ามันกาสเล็ก ๆ มาให พวกเรานั่งลงและเลาสูกันฟงถึงพระคุณของพระเจา ภรรยาของผูปกครองเอาหญาแหงมากอเตาเพ่ือทําบะหม่ีเลี้ยงพวกเราในมื้อเย็นนั้น ผูปกครองแซต้ังเปนคนที่มีรูปรางสูง ใสเสื้อชุดเกา ๆ ทําดวยผาฝาย ผิวหนายน ๆ หนวดเครารุงรังไมเปนระเบียบ ฟนหลุดหมดแลว ทานเปนคนขยันทํางาน ทานรักพระเจาและรักคนของทาน เมื่อเรากินบะหม่ีหมดแลว ไดอธิษฐานรวมกันแลวจึงแยกยายกันไปพักผอน วันรุงข้ึนพวกเราไดจัดขาวของ ตกแตงและปรับปรุงหองใหเรียบรอย เพราะท่ีนี่ไมมีเคร่ืองเรือนใหใช คนขางบานก็เร่ิมทยอยมาเย่ียมเยียน แมบานในชนบทเห็นพวกเรานําหีบไมมาใชเปนโตะก็รูสึกแปลกประหลาดมาก แมบานบางคนมาก็มาดูการแตงกายของพวกเรา บางคนก็มาสอบถามโนน ถามน่ี รูสกึเปนมิตรไมตรีดี บานของนายสือ เปนบานครอบครัวคริสเตียน เขามีรานคาแหงหนึ่งที่ตลาด เขาใหลูกสาวคนโตสงไขไกมาใหพวกเรา และลูกสาวก็พาเพื่อนของเธออีกสองคนมาดวย หนาของเด็กสาวแดงเหมือนแอปเปล ทรงผมหวีแบบหลิว ไหสิง เธอพูดวา “น่ีนักเรียน 2 คนมอบใหแกทาน” ขาพเจานั่งบนเกาอ้ีที่ไมมีพนักพิงใกล ๆ กับหญิงชราคนหน่ึง ทานเลาความเปนมาของทานที่สับสนวุนวายใหฟง ขาพเจาก็ต้ังใจฟงมาก เมื่อเลาจบ ขาพเจาจึงพูดวา “ฉันฟงทานเลามานานแลว บัดน้ีขอใหทานฟงฉันพูดบาง” ขาพเจาเลาเร่ืองพระเยซูเจาท่ีไดเสด็จมาเพื่อแสวงหาบรรดาผูที่ลําบากเหน็ดเหนื่อยทั้งหลาย เพ่ือใหคนเหลาน้ันไดพักผอน ใหคุณยาย



2

ทานนี้ฟงตองใชวิธีน้ีเทานั้นจึงจะชนะใจใหทานยอมฟงเราพูดบาง ผูปกครองแซตั้งและภรรยาของทานเขามาพูดวา“เราตองออกไปเชิญผูคนมารวมประชุมในคืนนี้” ผูปกครองเอาอานผูกไวบนลาเตรียมจะออกไปไกลหนอย สวนภรรยาของทานเอาผาสีดําโพกหัวไวและพาพวกเราไปเชิญคนท่ีอยูขางบานทั้งทางซายและขวา พอเราไปถึงบานบานหนึ่ง เขารีบปดประตูอยางเร็ว มิส ลี จึงถามวา“ทําไมเขาไมใหเราเขาไป”ภรรยาผูปกครองแซต้ังมองขาพเจาย้ิม ๆ และตอบวา “ถาเราเอาหนังสือติดมือเขาไปในขณะที่เขากําลังเลนไพนกกระจอกอยู พวกเขาจะเห็นวาเรานําโชครายไปให ทําใหเขาเลนแพ(เสีย)” (คําวาแพกับคําวาหนังสือมีสําเนียงสัมผัสกันคือ คําวาซู แปลวาแพ) เราก็ไปอีกที่หน่ึง ไปเชิญพวกเขา พวกเขาก็ตอบวา “พวกเราจะไป พวกเราจะไป” แทจริงเขาไมไดต้ังใจท่ีจะไปประชุม แลวก็ไปอีกที่หน่ึง พวกเขาตอนรับเราอยางดี ผูชายของบานนี้พ่ึงกลบัมาจากที่นา ลางหนาเสร็จแลวก็มานั่งสนทนากับพวกเรา เด็ก ๆ ก็มายืนดูพวกเราหาง ๆ แมบานก็ตมไขไกมาเลี้ยงพวกเรา และเลาวาปที่ผานมาพวกเขาไดประสบกับอะไรบาง พวกเราไดไปพบเพ่ือนคนหน่ึงคือ คุณนายแซเถา นางเปนคนสะอาดและมีปญญามาก ก็มารวมทีมกับเราไปเชิญคนดวยกัน ในระหวางทางทานเลาวา “การแจกใบปลิวเปนเร่ืองที่ดีมาก จําไดไหมวาปท่ีแลวเราไปที่ถงจิ่ง ไปเยี่ยมคุณนายเจียง ทานไดมอบใบปลิวและสอนรองเพลง ‘ขอพระเยซูเจา ชวย ๆ ขาดวย’ ปนี้ขาพเจาไปเย่ียมนางอีก ใบปลิวเหลานั้นถูกติดไวท่ีผนังบานและทานก็สามารถอานได” ขาพเจาจึงถามวา “แลวเธออานไดอยางไร” “ลูกชายสอนเจาคะ” “เม่ือลูกชายกลับมาจากโรงเรียนก็เรียกมาอานใหฟง แลวก็อานได” พวกเรามาถึงกระทอมหลังเล็ก ๆ สีขาวดูสะอาดดีหลังหน่ึง มีผูหญิงวัยกลางคน พอเห็นพวกเรารีบวางไมกวาดลง ว่ิงมาหาพวกเรา “โอ..มิสชาย มิสลี” สองมือจับพวกเราแนน ตะโกนเรียก “พระเจาสงทานมาจริง ๆ แลว ควายของดิฉันกําลังปวย ฉันคิดวามันตองตายแน ๆ ทานจงรีบไปอธิษฐานเผื่อมันหนอย” พวกเราไมไดหัวเราะสําหรับการขอแบบน้ี เพราะวาชาวนาคนจีนเกือบจะทุกคนเห็นวาควายของเขาศักดิ์สิทธิ์มาก พวกเขาเห็นควายเปนบรรพบุรุษ กลางคืนจะนอนกับควายในบานเดียวกัน เร่ืองนี้เกี่ยวของกับชะตาชีวิตของผูหญิงยากจนคนนี้ ถาไมมีควาย ก็ไมมีใครไถนา ดังนั้นพวกเราจึงเขาไปในบานอธิษฐานเผื่อควาย ในท่ีสุดควายก็หายดี พอพลบคํ่า เราก็กลับมาท่ีโบสถ ประชาชนทยอยมาเขาประชุม พวกเราจึงไปน่ังอยูขาง ๆ กับคนท่ีมากอน ลองสอนพวกเขาอานใบปลิว ขาพเจาน่ังอยูขางแมลูกออนคนหนึ่งซึ่งกําลังใหนมลูกอยู เด็กจับเส้ือแมของเขาแนน ผูหญิงคนน้ันสนใจลูกและฟงขาพเจาพูดไปดวย ขาพเจาสอนใหเธอจําตัวหนังสือ เธอก็อานติดตอกันหลายรอบ เมื่ออธิบายความหมายใหเธอฟง เธอก็พยักหนารับทราบ ตอมาเด็กรองรบกวน เธอจึงลุกข้ึนอุมลูกพาเดินรอบโบสถ ขาพเจาก็เดินไปกับเธอและสอนเธอตอไป แมวาจะแพและรูสึกลมเหลว แตก็ยังพยายามติดตามตอไป” มิส ลี มองออกไปเห็นพวกผูหญิงที่เลนไพนกกระจอกและปดประตูใสพวกเรามา จึงรีบว่ิงไปขางหนาพวกนางดวยความกลาหาญแลวพูดวา“นอกจากวาพวกเธอจะตอนรับพระเยซูเจา ขอใหพระองคยกโทษบาปให มิฉะน้ันหากพระองคทรงมาพบพวกเธอ พระองคคงปดประตูสวรรคแนนอน” มิส ลี เอาพิณหกสายของทานออกมา เพลงที่เขียนเรียบรอยแลวแขวนเอาไว พวกเราก็เริ่มรอง เพลง กอนจะรองเพลงก็ไดอธิบายความหมายของเนื้อเพลงใหฟง เมื่อรองไปสัก 2-3 รอบใหฟงกอนแลวก็บอกใหท่ีประชุมท่ีพอรองไดชวยกันรองพรอมกัน แมการรองเพลงจะรูสึกทํานองไมคอยเขากัน แตจิตใจต่ืนเตนดีใจเปนอยางมาก และมั่นใจวาพระเจาทรงโปรดปรานการสรรเสริญของพวกเรา เม่ือขาพเจายืนขึ้นประกาศ คําพูดที่ใชและการเปนพยานตองสอดคลองกับประสบการณของพวกเขา เพราะเขาไมไดรูอยางอ่ืน ๆ หากคําพูดไมไดสอดคลองกับความตองการของพวกเขา พวกเขาก็จะไมไดรับอะไรเลย หรือถาพวกเราจะอธิบายตามความเขาใจของตนเอง เปรียบเหมือน มีครั้งหน่ึงใชคําในพระคัมภีรคําวา “โจวหลัง” ซ่ึงแปลวาระเบียง เปน



3

สําเนียงภาษาของขาพเจา พอเลิกประชุมไดพูดคุยกับผูฟงท่ีเปนผูหญิงคนหน่ึง นางคิดวาขาพเจาพูดถึง “ฉายหลัง” ซ่ึงแปลวาหมาจ้ิงจอก อยางไรก็ตามเมล็ดพืชแหงพระกิตติคุณไดหวานลงไปแลว ทุก ๆ ปก็ไดมีผลดีเกิดขึ้น ประการแรกคือตองหวานเมล็ดพืชกอน ตอมาจึงจะมีตนกลา แลวจึงคอยมีรวงขาง สุดทายจึงจะมีเมล็ดขาวที่เต็มอิ่ม เพราะพระเจาทรงโปรดเพ่ิมเติมคนท่ีจะรอดใหกับพวกเราแลว



4

ราชนีิในหอ้งมืด http://ktc93.com/book/princes/chapter13.html

1 of 5 19/4/2553 20:16


2 of 5 19/4/2553 20:16


3 of 5 19/4/2553 20:16


4 of 5 19/4/2553 20:16


5 of 5 19/4/2553 20:16

บทท่ี 14 บุตรนอยหลงทางหันกลับแลว

ไมมีใครจะเลนบนคล่ืนทะเลนานเกินไป เพราะถูกดันข้ึนสูงอยางรวดเร็ว และในเวลาเดียวกันก็ถูกดึงใหจมลงไปลึกดวย ไมนานมานี้ขาพเจาเคยผานนํ้าลึกมากอน จําไดวาตอนที่ยังอยูในสหรัฐอเมริกา คุณแมขายบานของเราที่อยูบนถนนศิลา เพราะบานหลังนั้นใหญเกินไป คาซอมบํารุงรักษาบานก็มากเกินไป คุณแมจึงยายไปที่ทาเรือชาวประมงซึ่งเปนบานหลังเล็ก ๆ บานหลังนี้มืดมิดมาก เมื่อเศรษฐกิจครอบครัวตกตํ่าแลว ทานก็โทรเลขฉบับหน่ึง ขาพเจาไดรับต้ังแตที่ประเทศญ่ีปุน ทานเชิญ มิส ลีมาน มาอยูดวยกัน เพราะหลายปกอนแมมอบขาพเจาใหกับ มิส ลีมาน เปนลูกสาวบุญธรรม เมื่อเรากลับไปที่หนานจิง เม่ือรถสงพวกเราถึงบานใหม ทันใดนั้นขาพเจาตกใจมาก พอเขาประตูบานซีกขวามือมีหองพักไมกี่หอง ตลอดเวลาที่ผานมาขาพเจาอยูบานหลังใหญจนเคยชิน แตอยูท่ีนี่ทําใหรูสึกวาเหมือนอาศัยท่ีขางถนน ดู ๆ คุณแมเหมือนทานแข็งแรงดี ขาพเจาดีใจมากที่ไดพบกับทุกคนในบาน แตสุขภาพขาพเจาก็เร่ิมทรุดโทรมต้ังแตเวลานั้น งานการทั้งหลายจําตองปลอยวาง ตอมาปที่ 2 คุณแมไดจากโลกไปอยางกระทันหัน นี่กลายเปนความกดดันที่เจ็บปวดสาหัส เวลานั้นกําลังพักฟนท่ีกูลิ่ง ยอนคิดกลับไปตอนที่ขาพเจาลาจากทาน ทานมีความปติยินดี รางกายแข็งแรงดี เพียงแคจากไป 16 วันเทาน้ัน ขาพเจาไดรับโทรเลขกระทันหันวาคุณแมจากโลกไปแลว ขาพเจารีบเดินทางกลับบาน จัดพิธีไวอาลัย ไดทําตามพิธีศาสนาคริสตแบบงาย ๆ ตามที่ทานปรารถนา แมที่บานมีบางคนไมเห็นดวย และบอกวาจะไมฝงที่คางโจว เพราะทานเปนคริสเตียนแลว ทานขอฝงที่สุสานคริสเตียนซึ่งอยูใกล ๆ หลุมศพของอาจารยลีมาน ชาลี พ่ีสาวคนท่ี 6 เปนชาวพุทธที่เครงครัดมาก เพราะพิธีงานศพที่สงบเงียบของคุณแมครั้งนี้ ทําใหเธอประทับใจมาก ดังน้ันวิญญาณจิตของทานจึงเกิดมีความหวัง 25 ปที่แลว เธอแตงงานกับคนท่ีรวยมากคนหนึ่ง บิดาสามีรับราชการในตําแหนงท่ีสําคัญเหมือนบิดาของขาพเจา เพียงทานตายเร็ว ตอมาไมนาน สามีของพ่ีสาวคนที่ 6 ก็ตายเหมือนกันและมีลูก 3 คน หยงเจ้ียน 3 ขวบ กวางหวิน 2 ขวบ และหยงฟู 6 เดือน เวลาน้ันบานเขามีแมมาย 3 คน คือคุณยา คุณแม และลูกสะใภ ดังน้ันหยงเจ้ียนเปนคนหนึ่งที่รับมรดกสวนใหญของครอบครัวนี้ เบื้องหลังของสภาพแบบนี้ใครจะรูไดวาภายหลังจะมีผลอยางไร แมมายท้ัง 3 คนนี้เอาใจหยงเจี้ยนจนเขาเสียเด็กหมด เมื่อเขาเติบโตข้ึนก็ไมสามารถปกครองหรือบังคับได หยงเจ้ียนกลายเปนหนุมที่ช่ัวรายของครอบครัว เปนคนพเนจร เขาเหยียดหยามคําสอนและน้ําตาของแม หากแมไมใหเงิน เขาก็จะพลิกหีบทุกใบในบาน หาเจออะไรท่ีมีคาก็หยิบไป เอาเงินมากมายไปใชจายอยางสุรุยสุราย ดื่มสุราและเที่ยวผูหญิง เลนการพนัน จําไดวามีคืนหน่ึง เขาเลนการพนัน เขาเลนเสียไปมาก วันรุงข้ึนเขากลับมาบานแตเชา และต้ังใจวาจะไปขมขูคุณยาเพ่ือที่ทานจะเอาเงินมาให กอนท่ีคุณยาจะลุกข้ึนมาจากเตียง เขากาวไปในหองนอนดวยตรงไปขมขูคุณยาวา “สรอยมุขของฉันท่ีทานจะยกใหนั้น ขอยกใหฉันเด๋ียวนี้ ฉันตองการใช” ดวยความตกใจและเพ่ิงต่ืนนอน คุณยาพูดแบบกระหืดกระหอบวา “สรอยมุข สรอยทองอะไรกัน ?” “ทานบอกวาตอนที่ฉันแตงงานก็จะยกให” เขาตอบ “สรอยมุขนั้นหรือ?” ทานตะโกนออกมา.. “น้ันคือสรอยที่แพงมาก พวกเราเก็บไวใหเจาสาวของเธอนะ” “ไมได เอามาเดี๋ยวนี้ ถาถึงเวลาน้ันก็คอยเอาอยางอื่นใหก็แลวกัน” เขาพูดเสียงดัง “รีบ ๆ หนอย” เม่ือเขาขู ยิ่งหนัก ย่ิงแรง “ไมได ไมใหเด็ดขาด” เขาก็กระโดดเขามาและตบหนาคุณยาแลวพูดวา “ใหหรือไมให?” เขาตะโกนเสียงดังมากพี่สาวท่ี 6 ไดยินก็รีบว่ิงเขามา แตลูกชายคนนี้ก็ผลักคุณแมออกไปอยางเต็มแรง พอครัวพอดีเดินผานมาไดยินเสียงโวยวายก็รีบเขามาดู พอดีมือของเขาถือถังน้ํามาดวย เขาเห็นวาสถานการณเลวรายมาก เขาจึงโยนถังน้ําพรอมทั้งของท่ีอยูในถังน้ําใสหยงเจ้ียน เขาพอดีกมหลบไปได พอครัวโกรธมากจึงตะโกนวา “เราจะชวยคนบานน้ีกําจัด อันธพาล” จึงยกเกาอ้ีที่มีการแกะสลักลวดลายปาใสหยงเจี้ยน ชายหนุมก็หลบทันและรีบว่ิงหนีออกไป เขาหนีจากนานจิงไปอูซิ ท่ีนั่นมีรานใหญ ๆ ของตระกูลอยูหลายราน เขาจึงไปขมขูผูจัดการในรานใหเอาเงินใหเขา



แลวเขาก็เขียนจดหมายกลับมาที่บานขมขูอีกวาเขาจะตีขานองชายใหหัก ทําใหนองพิการตลอดชีวิต ไมสามารถเปนผูรับมรดกอีกคนในบานนี้ และจางผูรายไปสังหารนองชายหยงฟู ขณะที่ไปโรงเรียน และแผนการณชั่วรายน้ีก็ถูกเปดเผยกอนจะมีการลงมือ ดังนั้นหยงฟูจึงจําเปนตองหลบหนีซอนตัวไวกอน สวนพ่ีสาวที่ 6 เขียนจดหมายใหผูจัดการรานคาหลายแหงของเธอท่ีอูซิ หามเอาเงินใหหยงเจี้ยนและเขียนจดหมายไปที่สถานีตํารวจ ขอตํารวจชวยดักจับ แตเขาก็หลบหนีไปจนได พ่ีชายคนที่ 8 ใชกลอุบายหลอกเขา ใหมาเดินหมากรุกที่บานและใหแมของเขาบอกตํารวจมาลอมบานไว เมื่อหยงเจ้ียนมาและนั่งลง เขาก็รูไดถึงแผนการณน้ี จึงรีบว่ิงหนี และหลบออกไปได เขาเอาปนไปขมขูอีกรานหนึ่งวา “ถาผูจัดการไมใหเงิน ฉันจะยิงใหตาย” มีพนักงานคนหน่ึงพยายามจะจับเขา เขาก็หนีรอดไปได เม่ือพี่สาวที่ 6 ทราบขาวเหลานี้ นางก็เปนลม ดูเหมือนวามีวิธีเดียวท่ีจะจับกุมเขาไดก็คือ ตองใหตํารวจชวย ในที่สุดตํารวจก็จับหยงเจ้ียนและนําไปขังไวในเรือนจํา และคุณแมก็ลงหนังสือพิมพประกาศวา หยงเจ้ียนไมใชลูกของนาง ในชวงเวลานั้นจิตใจของนางเต็มไปดวยความทุกข นางพากวางหวิน และหยงฟูมาท่ีทาเรือชาวประมง มาอาศัยอยูกับพวกเรา เพ่ือน ๆ ที่กินเจและไหวเจาไมไดใหความชวยเหลือใด ๆ ในขณะที่นางประสบเหตุรายแรงเหลานี้ ดังน้ันนางจึงยินดีฟงคําพูดของพวกเรา และเรียนรูวาจะแสวงหาสันติสุขในพระเจาไดอยางไร ตอนที่นางยังไมไดตอนรับพระเยซูเจา เราใชเวลาหลายสัปดาหที่จะอธิบายพระคัมภีรและแนะนําทําความเขาใจ หลังจากน้ันนางก็เลิกกินเจ ตอมากวางหวิน และหยงฟูรับเช่ือพระเยซูเจา แมลูก 3 คนก็รับบัพติศมาพรอมกัน ผูที่รับการทดลองมากมายแบบนี้ ทําใหความเช่ือแข็งแกรงขึ้น และเขาพรอมใจกันมอบหยงเจ้ียนใหพระเจา และ อธิฐานเผื่อดวยใจรอนรน หยงเจี้ยนเขียนจดหมายใหขาพเจา ขอใหขาพเจาชวยพูดกับคุณแมปลอยเขาออกจากคุก มิส ลี มาน ไดมอบพระคัมภีรใหเขาหน่ึงเลมจากท่ีเขาไดอานพระคัมภีร เขาแสดงตนวาเขากลับใจแลว เม่ือขาพเจาขอรับรองเขาตอสมาชิกในครอบครัว ใหปลอยเขาทุกคนปฏิเสธไมยอมและพูดวา “ไมมีวิธีอะไรอีกแลวที่จะทํากับเขาได ถาจะปลอยใหเปนอิสระ เจาจะตองรับผิดชอบสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง แมขาพเจาตัดสินใจวาจะใหโอกาสเขาอีกคร้ัง ขาพเจากลับบานเขียนจดหมายใหเขา บอกวาหากเขากลับบานและมาอยูกับขาพเจา ยอมทําตามที่ขาพเจาสั่ง ขาพเจาจึงจะรับรองเขา เขาตอบจดหมายมาวายินยอม ขาพเจาไดรับจดหมายแลวจึงบอกใหคุณแมชวยไปปลอยเขาออกมา มีวันหนึ่งสมาชิกในครอบครัวรวมตัวกันตอนเชาและรวมประชุมอธิษฐาน พวกเรากําลังอานหนังสือกิจการวา เปโตรถูกจับขังคุกและถูกปลอยออกมา เวลานั้นขางนอกบานมีเสียงรบกวน ประตูถูกเปดออกทันทีทันใด หยงเจี้ยนยืนอยูที่หนาประตูบาน ขาพเจามองเห็นใบหนาที่ผายผอมของเขา ผมยาว ๆ และตาท่ีเปนประกาย ขาพเจารูทันทีวาเขายังไมไดกลับใจ ความแคน ความโกรธ ยังเผาผลาญอยูในใจตลอดวเลา ใจขาพเจาเปนทุกขมาก “เขาไมไดกลับใจ เขาหลอกลวงขาพเจา ขาพเจาควรทําอยางไรดี” ขาพเจาถามตัวเองวา แมของเขาพูดกับเขา เขาก็ไมสนใจ แตกลับมาพูดกับขาพเจา ขาพเจาก็เจาะจงหอง ๆ หนึ่งใหเขา และบอกเขาอยางแจมแจงวา หากไมไดรับอนุญาตหามออกจากบาน ถาจะออกจากบานก็ตองน่ังรถลากของขาพเจาเทาน้ัน พ่ีสาวที่ 6 และสะใภท่ี 2 กับคนอื่นทั้งหลายทั้งปวง รวมกันกลาวโทษขาพเจาวา “เจาไมเห็นเขาหรือวา เขาไมไดเปลี่ยนแปลงแมแตนิดเดียว เขาโกหกเจา เวลานี้เรามีเสือรายอยูในบาน ไมมีใครบอกไดวาเราจะประสบอะไรอีก” ในหองของเขา เขาเขียนคําตาง ๆ ติดไวที่ผนังหองเชน “แมขาตายแลว” “ผูจัดการที่ตายโหง” “นองสาวท่ีฆาขา” เขาโมโหแบบสุด ๆ ถีบประตูจนกลายเปนช้ิน ๆ ขาพเจาพูดกับเขา เขาไมตอบเลย เขานั่งลงดวยอาการโมโหสุดขีด ตามองดูที่พื้น แมนมแก ๆ ของเขาพูดวา “เขาเปนอันธพาลที่ดุรายจริง ๆ ขาพเจาไมเคยเห็นเลย ถาเด็กคนนี้กลับใจได คนในหมูบานฉันตองกลับใจหมดและรับเชื่อในพระเยซูเจาแน” ขาพเจาทดลองหางานบางอยางใหเขาชวยทํา ใหเขาคัดลอกใบปลิวพระกิตติคุณ เขายอม



ทํา แตภายนอกของเขาแข็งเหมือนกับกอนหิน การเริ่มเขียนบทความเล็ก ๆ และสงไปโรงพิมพลงไวในหนังสือพิมพ ลายมือของเขาคัดสวยมาก เปนลายมือท่ีมีความรู บทความที่สงไปลงหนังสือ หนังสือพิมพใหคาตอบแทนดีมาก ตอมาไมนาน เขาไดงานชิ้นหน่ึง งานทําใหเขาไมมีเวลาวาง สองปผานไป เขาไปสอบเขามหาวิทยาลัย สอบไดที่หนึ่ง ถึงเวลาน้ีเขามีความเปลี่ยนแปลงมาก กอนนั้นเขาใชจายฟุมเฟอย บัดน้ีเขากลายเปนคนประหยัดมาก กอนน้ันเขาเปนคนขี้เกียจมาก บัดน้ีเขาเปนคนขยันมาก กอนน้ันเขาเปนคนหยาบคายรุนแรง แตบัดน้ีเขาเปนคนสงบเสงี่ยม เขาเปนแบบน้ีอยูหลายป เขาไมปริปากพูดคุยกับแมของเขาหลายป ดังนั้นขาพเจาจึงรูวาเขายังจงเกลียด จงชังกันอยู ไมไดสารภาพบาป แตวาคุณแมของเขาไมเคยท่ีจะหยุดอธิษฐานเผ่ือเขา เม่ือเขาเรียนจบแลว เขาไดไปศึกษาดูสถานที่สอบตามสถาบันตาง ๆ และไปติดโรคไขหวัดใหญอยางแรง ถูกสงกลับมาบาน ความเจ็บไขไดปวยของเขามาถึงจุดที่รุนแรงมาก เขานอนปวยมาหลายสัปดาหแลว ทั้งออนแอและผายผอมมาก เม่ือสงมาถึงบาน เขากําลังจะตาย ในเวลาที่ฉุกเฉินแบบนี้ พระเจาทรงตอบคําอธิษฐานของแมเขา เปดตาของเขาใหเขามองเห็นความบาปผิดของตัวเอง ผิดตอคุณแม ผิดตอนองชาย นองสาว ไมใชใครทําผิดมาเปนศัตรูของเขา สุดทายเขาก็สํานึกไดเหมือนบุตรนอยหลงทาง ตัวเองถูกบาปบดขยี้ลมลง เขาจึงไปหาคุณแมเปนคร้ังแรกในหลายปที่มา มองหนาคุณแมและรองไหพูดวา “คุณแม ผมรักแม แมดูแลผม แตผมเหมือนหมาบา เที่ยวกัดคนทั้งหลาย และกัดคนท่ีเล้ียงดูผม ทํารายคนที่รักผมท่ีสุด คุณแม โปรดยกโทษใหอภัยผมไดไหม?” “เจาเปนลูกของแม” จิตใจของแมแตกสลาย มีความโศกเศรามาก “แนนอน แมตองใหอภัยลูกอยูแลว แตลูกตองทูลขอพระเยซูเจายกโทษใหอภัยบาปของลูก พระเยซูเทาน้ันที่จะลบลางความผิดบาปของเจาและชําระใจของเจาใหสะอาด” “ใชแลวคุณแม” เขาตอบ “ขาไดขอใหเยซูยกโทษขาอยูแลว ขอใหพระองคเปนพระผูชวยใหรอด คุณแมจะอธิษฐานใหผมไหม?” เม่ือนางเร่ิมอธิษฐานนํ้าตาแหงความโศกเศราไดทะลักลงมาบนใบหนาอันผายผอมของลูก เร่ิมต้ังแตเวลาน้ันเขาไดหายจากโรคภัยไขเจ็บ สาวใชเอาอาหารที่ไมสะอาดมาใหเขารับประทาน ทําใหเขาไขขึ้นและลมเจ็บอีก มีวันหน่ึงเขารอใหคนไปชวยเชิญศาสนาจารยมาใหบัพติศมาที่บาน หลังจากน้ันหลายวันเขาก็หลับตาและลาจากโลกน้ีไป เขาไดอําลาโลกนี้แลว เขาจะเปดตาอีกทีเม่ือเขาไดเขาสูแผนดินสวรรคของพระเจา และจะพบพระพักตรอันเต็มดวยพระสิริของพระเจา



บทท่ี 15 ราชินีในหองมืด

พวกเราอาศัยที่ทาเรือชาวประมงหลายป ดูแลคุณแม พ่ีชายที่ 2 พ่ีสะใภท่ี2 พ่ีสาว(ลูกพี่ ลูก นอง) หลาน หยงเจ้ียนคนเหลานี้จากโลกไปทีละคน พรอมทั้งขาวของในบานถูกแบงจัดสรรออกไป เร่ิมต้ังแตขาพเจาสุขภาพย่ําแย มิสลีมานตัดสินใจยายพวกเราไปบานหลังที่เคยสรางไวที่หลังโบสถ ซึ่งใชเปนท่ีเก็บของ เวลาน้ันเราไมมีเงินทําใหบานหลังนั้นสรางเสร็จ คนขางบานไมวาดานซายหรือดานขวาเรียกบานหลังนี้วา”ขางบนใสเสื้อหนัง ขางลางเดินเทาเปลา” เพราะบานหลังน้ี ขางบนทําเสร็จหมดแลวประตูหนาตาง หลังคา รอบดานทําเรียบรอย มีเพียงชั้นลางตองเอาบานประตูมากั้นเทาน้ัน ป 1930-1937 เราอาศัยอยูในบานหลังนี้ เราไดเห็น มิส ลี มาน ทําพันธกิจของทานสําเร็จ ยังเห็นถึงขาพเจาไดผานความทุกขแหงนํ้าลึกนี้ มิส ลี มาน รูวาส่ิงที่บิดาของทานไดคาดหวังเอาไว ยอนคิดกลับไปเม่ือ 15 ปกอน เมื่อทานพ่ึงมาถึงประเทศจีน ทานก็พบวาการเรียนรูภาษาจีนเปนเร่ืองยากมากและเวลาน้ันตองสอนคนอ่ืนอานพระคัมภีรดวย ทานจินตนาการวาจะใชวิธีอะไรท่ีงายที่สุดท่ีจะสอนใหคนอานหนังสือได สําหรับพวกเราชาวจีน การเขียนตัวหนังสือเปนการแสดงออกถึงวัฒนธรรมของตนเองอยางดีท่ีสุด มันไมเพียงแตเปนเคร่ืองหมายที่ดูตายตัว สําเนียงฟงชัดเหมือนตัวพยัญชนะของภาษาอังกฤษ หนังสือแตละตัวเหมือนเปนภาพ ๆ หนึ่งซ่ึงรวมไปถึงความหมายพี้นฐานท่ีแตกตางกันแลวนํามารวมกันก็เปนอีกความหมายหน่ึงออกไป โครงสรางของการเขียนและวิธีเขียนไดแสดงออกถึงศิลปะท่ีดีเลิศ และความคิดอาน ความรูท่ีสูงสง การฝกอานและฝกเขียนภาษาจีนตองใครครวญถึงหลาย ๆ ดาน ตองใชสมาธิทั้งหมดจึงจะบรรลุเปาหมายได แต ณ จุดน้ีมีประเด็นท่ีเปนจุดออนท่ีรุนแรงมาก เพราะวาตองใชเวลามากมาย เนิ่นนานจึงจะฝกไดดี ดวยความท่ีมีขีดจํากัดอยางมาก คนที่จะเรียนรูก็มีนอย เวลานั้นคนที่ไมรูหนังสือ เขาขอเพียงแครูจักตัวเหนังสือไมกี่คําก็พอ แมภายใตการศึกษาของแผนปจจุบัน ก็มีแครอยละ 20 เทาน้ันที่มีโอกาสฝกอาน ฝกเขียน เพราะเหตุวัฒนธรรมตะวันตกไดนําทัศนคติใหมเขามา น่ันก็คือ ตัวหนังสือเปนสื่อของการส่ือสารระหวางมนุษย แตไมใชเปนของฟุมเฟอยสําหรับคนจํานวนนอย ผูนํารุนใหมของประเทศจีนไดเล็งเห็นถึงความสําคัญของการศึกษา เพื่อที่จะลบลางความตาบอด (การไมรูจักหนังสือ) ของประชาชนชาวจีน และเปนภาษาเดียวที่จะทําใหประเทศชาติเปนหน่ึงเดียวกัน ไมใหภาษาแตละทองถิ่นทําใหบานเมืองวุนวาย ถาภาษาตามทองที่ไมไดรับการปรับปรุงแกไข ประเทศจีนไมสามารถมีจุดยืนของตนเองในสากลโลก ประเทศเกาหลีมีระบบนี้อยูแลวมาเปนเวลาหนึ่งพันป ประเทศญี่ปุนก็มีทัศนคติเหมือนกับพวกเขา พยายามกําจัดความที่ไมรูหนังสือใหรูหนังสือ ดังน้ันรัฐบาลจีนผานการกําหนดของโครงการหาปและ ใชภาษาปกกิ่งเปนภาษามาตรฐาน และผานมติของการศึกษาแหงชาติทําใหมีตัวอักษร มีเคร่ืองหมาย ใหการอานการเขียนงายขึ้น โดยใชเคร่ืองหมาย 37 ตัวมารวมกัน ใหกลายเปนตัวหนังสือ หนังสือแตละตัวจะไมมากกวา 3 เคร่ืองหมาย คนเราจะคิดภาษาอะไรก็ไดและสามารถอานส่ิงที่เขียนนั้นได เม่ือไดเริ่มใชระบบน้ีอยางกวางขวาง ทุก ๆ เคร่ืองหมายของการออกเสียง จะวางอยูขาง ๆ ตัว หนังสือที่ออกเสียงเหมือนกัน และเขียนเรียงอยูในที่เดียวกัน ดังน้ันถาผูใดฝกเรียนรูคําสะกดได ก็จะทําใหเขาอานตัวหนังสือท่ีอยูขาง ๆ คําสะกดน้ันไดดวย เคร่ืองหมายเสียงอานเขียนอยูขางตัวหนังสือ ไมเพียงแตชวยใหตัวหนังสือน้ันสะกดออกเสียงชัดเจน เกือบจะชวยบงช้ีชัดแจงถึงตัวหนังสือ 5,000 ตัวอักษรในพระคัมภีร และทําใหอานไดชัดถอยชัดคํา หนังสือตัวอักษรหนึ่งแมจะอานยากมาก เมื่อใสเคร่ืองหมายออกเสียงไวขาง ๆ ตัวหนังสือนั้น ก็ไมยากอะไรเลยที่จะอานออกเสียงไดและงายกวาพวกหนังสือที่



อานงาย ๆ เม่ือเปนเชนนี้ตามคริสตจักรตาง ๆ ก็สามารถสอนสมาชิกอานและจดจําใหคุนเคย ถาอานพระคัมภีรตามแบบเดิมตองใชเวลาอยางนอย อีกสิบป คณะมิชชั่นนารีที่มาจากตะวันตก มีความปรารถนาอยางแรงกลาที่จะศึกษาตัวอักษรท่ียากที่สุดในโลก ดังน้ันเครื่องหมายออกเสียง สอนใหพวกเขาอานชัดถอยชัดคํา สําเนียงฟงชัด ถาใชวิธีอ่ืนคงจะฝกหัดยากมาก สําหรับผูรับใชพระเจารุนใหมท่ีพึ่งเขามารับใชก็กอใหเกิดเปนเร่ืองที่ขบขันมากมาย เพราะสําเนียงและภาษาที่สูงตํ่าตางกัน จึงกลายเปนเร่ืองท่ีหัวเราะกันไมรูจบ และเม่ือเรายังพูดคุยดวยสําเนียงภาษาที่ผิดอยูแลว น้ันก็ไมใชเรื่องขบขันเสียแลว มิส ลี มาน มองเห็นถึงแผนการณแบบน้ี คิดวาจะใชเคร่ืองหมายออกเสียงและตัวหนังสือจีนที่เรียบเรียงเสียงดวยกัน พิมพออกมาและนําฝากไวในมือของคนสามัญท่ัวไปที่เปน หมื่น ๆ คน จุดประสงคของทานคือ “ขอใหเด็กผูชายผูหญิงของประชาชนชาวจีน ทุกคนมีพระคัมภีรคนละหนึ่งเลม” ทุกคนมาอานพระคัมภีร เพื่อพระกิตติคุณจะไดเผยแพรขยายออกไปและเปนวิธีท่ีดีที่สุด กําลังที่จะเกิดขึ้นในคริสตจักรจะพึ่งพาคนท้ังหลายท่ีสามารถอานพระคัมภีรได มีวันหนึ่งขณะที่กําลังรับประทานอาหาร เพื่อนคนหนึ่งในพวกเราไดสนทนาถึงควรใหความรวมมือกับรัฐบาลในเร่ืองการศึกษาที่เปนไปได เพื่อนคนน้ีไดเอยข้ึนมาทันทีวา “เรายินดีมอบเงินใหทาน2 2,000 หยวน เพื่อที่จะริเร่ิมงานชิ้นนี้” เปนของขวัญที่ประทานมาจากสวรรคจริง ๆ มือทั้งสองของ มิส ลี มาน ไดรับมอบเงินจํานวนน้ีและกําแนน เพราะ 2,000 หยวนในเวลานั้นเทากับปจจุบัน 6,000 หยวน สามารถที่จะริเร่ิมโครงการณนี้ไดทันที มิส ลี มาน หาคนท่ีมีประสบการณการพิมพได 2 คนพรอมทั้งเด็กฝกงานอีก 2 คนที่จะเปนผูชวย และเชาสํานักงานเล็ก ๆ ใหคนเหลาน้ีไดเร่ิมตนทํางาน คือ คัดแตคําออกมาและหาคําสะกดใสไวขาง ๆ ตัวหนังสืออยางถูกตอง อานออกเสียงแมนยํา ชัดถอยชัดคํา คําผวนและคําออกเสียงและวางแบบตัว หนังสือ รูปแบบการตัดตอนและหมึกที่จะใช การเรียงตัวอักษรและการตรวจสอบความถูกตอง ระหวางนานจิงและเซียงไฮไดใชจดหมายเปนการสื่อสารติดตอกันเสมอ มิส ลี มาน รับผิดชอบการตรวจสอบใหเรียบรอยและถูกตอง แตคนงานรับผิดชอบกลไกเครื่องจักร พิมพตัวหนังสือ เรียงหนา กระดาษ และพิมพ สมาคมพระคัมภีรเห็นชอบวาถาทําเสร็จแลวจะชวยเร่ืองการจําหนาย สตรีตางชาติโดดเด่ียวคนหนึ่งมีเพียง 2,000 หยวนเทานั้น แตทํางานเพ่ือประชาชนชาวจีนทั้งประเทศในเรื่องเขียนคําออกเสียงไวในพระคัมภีรภาษาจีน น่ีเปนเร่ืองราวที่กลาหาญมาก และทานทําไดดีมาก ทานแมนยําในการออกเสียงของภาษาจีนกลาง มีความรูท่ีดีมากและมีกําลังใจที่อดทนมาก อีกทั้งมีความเช่ือที่บริบูรณ ขาพเจามีความสนใจในโครงการน้ีมากและเตรียมที่จะเขามาชวยเหลือแตสิ่งที่วางอยูขางหนาขาพเจานั้น ขาพเจาแทบไมรูเร่ืองอะไรเลย มีเชาวันหนึ่งอากาศหนาวมาก ขาพเจาไปพบผูวาการเมืองเพราะมีธุระบางอยาง ขาพเจามองเห็นเตาผิง 2 อันสวยงามมากในสํานักงานของทาน ขาพเจาก็อยากไดสักเคร่ืองท่ีเหมือนแบบน้ี เม่ือกลับมาบานขาพเจาก็พบวานี่เปนฤดูหนาว มีคนมาเปลี่ยนใหหองเล็กๆ ของขาพเจาสบายข้ึนและมีคนใหเตาผิง 1 เตาเหมือนกับที่เห็นจากสํานักงานผูวา ดังนั้นกอนที่จะเขานอน ขาพเจาก็อดไมไดที่จะชื่นชมความงามของเตาผิง ความอบอุนและหองเล็ก ๆ ที่จัดไดอยางเหมาะสม แทจริงขาพเจาช่ืนชมไดไมถึง 1 ป ในเชาวันหนึ่งขาพเจาต่ืนข้ึนมาพบวาหองนอนหมุนได ความสวางในเวลานั้นเหมือนมีดแทงเขาไปในดวงตา รางกายของขาพเจาเยือกเย็นแข็งเหมือนซากศพ ในสถานท่ี ๆ หนาวจัด ขาพเจาไมสามารถบอกใคร ๆ วาเกิดอะไรขึ้น เพียงแตครวญคราง และโบกไมโบกมือ มิส ลี มาน และคนใชในบานเมื่อรับรูแลว จึงไดดูแลขาพเจาอยางระมัดระวัง พวกเขาเอาผามานสีดํามาปดหนาตางให เพื่อไมใหแสงสวางสองเขามาถูกดวงตาและเอาแถบผาสีดํามาปดตาของขาพเจาดวย และขางกายขาพเจามักมีสตรีคนหน่ึงอยูคอยดูแล ขาพเจาคิดวาถานอนอยูอยางนี้ตายเสียดีกวา



มีชีวิตอยู จึงไมรับประทานอาหารและไมเคลื่อนไหวเปนเวลาประมาณ 17 วัน และ 8 เดือนท่ีไมยอมพูดจากับใคร และใชเวลาปคร่ึงที่ไมยอมเปดตาดูอะไร ดร.ดาเนียล (Dr.Daniels) ในคณะเพรสไบทีเรียนมาตรวจอาการขาพเจาเสมอ ไดทําอะไรมาก มายเพื่อที่จะรักษาขาพเจา เวลาผานไป 1 ป จากการปรึกษาหารือของผูเช่ียวชาญ ผลสรุปวาขาพเจาเปนคนไขที่ไมมีทางรักษาใหหายไดและไดแจงใหกับคนในบาน พี่ชาย พี่สาว นองชาย นองสาวและเพื่อน ๆ วาใหเตรียมงานศพและเรื่องอื่น ๆ ที่เก่ียวกับการตายไว มีแต มิส ลี มาน ไมไดทิ้งความหวังใจ ทานโทรเลขไปตางประเทศขอใหชวยกันอธิษฐานเผ่ือ และจางชางตัดเส้ือผามาตัดชุดหนารอนไว แตคนในครอบครัวเย็บเสื้อคนตายไวใหขาพเจา ที่ช้ันลางคนในบานพยายามหาหมอจีนที่มีช่ือเสียงมารักษาขาพเจา หมอจับชีพจรขาพเจาและพูดวา “มิสชาย พวกเรานับถือชื่อเสียงของทานมาก แตทานตองรับรูวาเมื่อน้ํามันในตะเกียงแหงแลว ตะเกียงก็ตองดับ ชีวิตของทานจะอยูไดไมเกินสามวัน” ขาพเจานอนปวยแทบจะตายบนเตียง แมวาเจ็บปวดแสนสาหัสจนหมดความรูสึก แตถึงกระนั้น ขาพเจากลับเห็นนิมิตน่ันคือ มงกุฎที่สวยงามมาก ถูกยกชูขึ้นไปบนสวรรค ทั้งไดยินเสียงเพลงที่ไพเราะมาก ขาพเจาคิดวา “น่ีเปนการตอนรับที่ย่ิงใหญมาก” ผานไปสักครูหนึ่ง ขาพเจาไดยินเสียงพูดวา “ไมใชตอนรับ แคเปนการฝกซอมเทานั้นเอง” เม่ือขาพเจาตื่นข้ึนไดยินเสียงอธิษฐานของมิสลีมาน ทานรองไหอยูขาง ๆ เตียง ขาพเจาปวยจนไมมีทางเยียวยาแลว พึ่งจะฟนรูสึกตัวกลับสูสภาพดีขึ้น วันที่ 2 คุณหมอดาเนียลสงขาวมาบอกวา ขาพเจาปวยเปนโรคระบาดรายแรงไมมีทางรักษาได ยังไงก็ฝนใจใหเธอรับประทานอาหาร (ขาพเจาปวยในลักษณะนี้ถึง 16 ป ภายหลังจึงตรวจพบวาเปนโรครายชนิดหนึ่งในกระดูก) ขาพเจาพยายามฝนใจรับประทานอาหารเพราะเมื่อทานเขาไปก็อาเจียนออกมาหมด ทุกคนก็รอนใจเพราะอาการปวยของขาพเจา หากขาพเจารับประทานอาหารลงไปไดบางก็จะรูสึกวาจะมีไขข้ึนอีก แลวก็จะเร่ิมเจ็บปวด ไขที่ศีรษะนั้นก็จะรอนเหมือนไฟกําลังไหมอยู จึงตองเอาน้ําแข็งมาประคบที่ศีรษะ ผูที่ดูแลก็จะเอาแอลกอฮอรมาเช็ดตัวแลวเปดพัดลมให โรครายที่อยูในกระดูกแมวาจะเปนฤดูหนาวก็ยังเปนสิ่งที่นากลัวมาก เปดหนาตางเกล็ดหิมะก็โปรยปรายเขามา ขาพเจาตองใชผาบาง ๆ และผาหมบาง ๆ เม่ือขาพเจาอาเจียนอยางหนักก็รับประทานอาหารไมได รับเขาไปเมื่อไรก็ออกมาเม่ือน้ัน ปากของขาพเจาเจ็บมาก มือของขาพเจาก็ดําไปหมด เนื้อหนังตามมือก็แตกออกจนเห็นเสนเอ็นและกระดูก พระเจาของขาพเจาทรงชวยใหขาพเจาคอย ๆ ลุกขึ้นมาจากสวนลึกที่สุดของความเจ็บปวดแสนสาหัสและชวยใหฟนกลับคืนมา จนสามารถรับประทานอาหารไดดีข้ึน ผานไปสักพักหนึ่ง อาการก็จะดีข้ึนแลวก็จะทรุดลงไปอีก สลับกันไปมา แมวาจะอยูในความมืดตลอด แตความรักของพระเจาและความสวางของพระองคไมเคยหางจากขาพเจาเลย ขาพเจาไมสามารถบรรยายหรือพรรณาใหหมดสิ้นถึงความรัก ความเอ็นดูท่ีพระองคทรงประทานให และไมสามารถเขียนใหหมดถึงการดูแล การเอาใจใสที่พระองคทรงจัดเตรียมให แมวาจะเหมือนที่คนจีนพูดวา “แมปากกาจะสามารถออกดอกเกิดผล” แตที่ขาพเจากลาวไปนั้นก็นอยนิดทีเดียว ท่ีภาคเหนือประมาณ 20 ไมลของแมนํ้าเอ๋ียงจื่อเจียน มีหมูบานเล็ก ๆ แหงหนึ่ง ชาวนาที่อาศัยอยูรอบ ๆ หมูบานนั้นพอไดยินวามีหญิงสาวคนหน่ึงอายุ 18 ปชื่อ เสียวเหมย สามีของเธอและครอบครัวของสามีก็ดุรายมาก ชอบทุบตีเธอ เธอจะสงเสียงรองไหดังไปท่ัว วันหนึ่งเสียวเหมยหนีออกจากบานซอนตัวอยูในทุงนา เมื่อนางไดยินเสียงของสามีและคําดาที่หยาบคายของแมสามี เธอกลัวจนตัวสั่น คิดวาพวกเขาจะมาจับนางไป เธอซอนตัวอยูจนดึกมากแลว เสียงก็เร่ิมเงียบ เธอจึงเร่ิมออกจากที่ซอนแลวหนีไปเมืองหนานจิง ภายหลังมีเพื่อนคนหน่ึงพานางมาบานขาพเจา ขอรองใหเรารับเธออยูดวยและชวยทํางานบานให เพราะเธอไมกลาออกไปกลัววาสามีของเธอจะมาพบ ดวยเหตุน้ีเธอจึงอยูกับขาพเจาในหองมืดที่มีผามานสีดําปดอยู



เธอเหมือนเกิดมาก็เปนนางพยาบาล เธอเรียนรูอยางรวดเร็วในเร่ืองคําสะกดเสียง เชน เสียงพยัญชนะ เธอบันทึกการปฐมพยาบาลโดยใชคําสะกดเหลาน้ี เธอเปนคนที่มีความคิดและนารักมาก ขาพเจามักพบวาเธอรองไห นํ้าตาของเธอจะหยดลงมาบนมือขาพเจา และไดยินเสียงเล็ก ๆ ของเธอพูดวา “โอพระเจาบนสวรรค เมื่อฉันเหน่ือยมาก ฉันยังไปพักได แตเม่ือเขามาในหองน้ี ไมวาตอนเชา ตอนเท่ียง เที่ยงคืน นางนอนอยูท่ีนี่ตลอด” เวลา 8 เดือนท่ีขาพเจาพูดอะไรไมไดเลย ขาพเจาคิดอยากไดอะไร ไดแคสงเสียงครวญคราง เธอก็ไมทราบถึงความตองการ ไมรูถึงความทุกขทรมานของขาพเจา แตพระเจาทรงมอบความรักใหกับนาง เปนแบบน้ีจากวันเปนเดือน จากเดือนเปนป เธอเฝาพยาบาลขาพเจาโดยไมเคยปริปากบน ไมเคยรูสึกวาไมพอใจ

ต้ังแตไดรักษาความเงียบสงบและความมืดภายในหอง หนูก็เริ่มมีโอกาส มันมาว่ิงอยูรอบ ๆ ขาพเจาเจา มันชอบปนไปตามผามานและกระโดดมายังหัวเตียง เร่ิมว่ิงจากบามาสูมือ มีอยูหลายเชากอนที่ดวงอาทิตยจะออกมา ขาพเจาไดยินเสียงท่ีขางนอกหนาตางเปนเสียงระฆังดังเล็ก ๆ รบกวนขาพเจา สาวใชจึงเดินไปดูวานั้นเปนเสียงอะไร จึงพบวาเปนแมวเปอรเซียสีขาวทั้งตัว มีหางเหมือนพูกันใหญ มีตาท่ีนารักมากคูหน่ึง ท่ีคอมีกระดิ่งหอยอยู เราจะเอาของรักของคนอ่ืนไมได มิสลีมานจึงเอาใบปลิวหอยไวท่ีคอของแมวแลวคอยไลมันไป สักครูหนึ่งแมวก็กลับมาแตใบปลิวท่ีหอยหายไปแลว มิส ลี มาน ก็หอยใบปลิวไปอีกแลวก็ไลมันไป ในท่ีสุดมันก็กลายเปนแมวผูประกาศขาวประเสริฐของเรา มันถูกสงใบปลิวไปหลาย ๆ บาน ตอมามันก็อยูที่บานของเรา ไมยอมกลับไป ทานคงจินตนาการไดวา เมื่อราชินีขาวมาเดินในหองของขาพเจา หนูทั้งหลายไมมีตัวไหนอยูไดอีกเลย



ท่ีลานบานเล็ก ๆ อยูนอกหนาตางของขาพเจาที่น่ันมีตนขาวเล็กๆ หน่ึงตนและตนหมอนหนึ่งตน พอถึงฤดูรอน ดวงอาทิตยสองแสงเขามาในหองสวางและก็รอนมาก จําไดวาเมื่อขาพเจาปวยได 2 เดือน มีเพ่ือนนารักคนหนึ่งมอบตนไมมาให 3 ตน ปลูกหางจากหนาตางบานหลายเมตร ไมนานเทาไรท้ังสนามมีตนไมถึง 30 ตน หากเรามีการวางแผนที่ดีในการปลูกตนไม เราคงไมสามารถเลือกสถานที่ที่ดีแบบนี้ท่ีจะใหตนไมเติบโตไดอยางรวดเร็ว เพียงแค 3 ปเทาน้ันลานบานที่วางก็กลายเปนปาเล็ก ๆ ใบไมและดอกไมที่อยูบนยอดของก่ิงไมน้ันไดพันเกี่ยวกันสวยงามมาก จนกลายเปนเหมือนรมคันใหญ ปกคลุมลานบานของเรา เมื่อเพื่อน ๆ มาเย่ียมเรามักจะพูดคุยถึงทิวทัศนนอกหนาตางและรมเงาที่สวยงามนี้ และพูดถึงแสงสวางของดวงอาทิตยท่ีรอดผานรองของตนไมวา “น่ีคือการอัศจรรยอยางหนึ่ง” คนที่เฝาประตูบานของเราทํางานอยูกับเราถึง 40 ป ทุกคร้ังที่เชิญชวนใหเขามาเชื่อพระเยซู คริสตเจา เขาจะไมตอบเพียงแตยืนเฉย ๆ ไมพูดอะไรสักคํา ไมปฏิเสธและไมตอบรับ จนกระทั่งวันหน่ึงมีหมอจีนมาตรวจและบอกวาขาพเจามีชีวิตไมเกิน 3 วัน เขารีบว่ิงไปหาศาสนาจารยและพูดวา “ฉันจะขอไปพรอมกับคุณหนูท่ี 7 ฉันขอสารภาพบาป และขอตามคุณหนูไปดวย” ดังนั้นในชวงสุดทายของขาพเจาน้ัน เขาไดกลับใจใหม พูดออกมาจากสวนที่ลึกของหัวใจดังนี้วา “มนุษยจนตรอก หมดหนทาง ก็เปนโอกาสของพระเจา” เม่ือขาพเจาปวย เพื่อนคนหนึ่งที่มีความรักพระเจามาก ถามขาพเจาวา “คน ๆ หนึ่งท้ังวันแกรวอยูแตในหองมืด เขาจะรูสึกวาเหวและเบื่อหนายหรือไม” “โอ! ไมใช” ขาพเจาตอบ “องคพระผูเปนเจาทรงเปนเพ่ือนตลอดกาลเวลาของขาพเจา เพ่ือนที่แทจริง ขาพเจาเปนราชินีในหองมืด แตพระองคทรงเปนพระราชาแหงความสวาง”



บทท่ี 16 ความสวางท่ีไมดับ

ในทามกลางความเจ็บปวยของขาพเจาที่ยาวนานแบบน้ี มิส ลี มาน ไดหยุดทําเครื่องหมายสะกดคําที่ใสในพระคัมภีรภาษาจีนหรือไม ไมเลย ! หากทานคิดเชนนั้น ทานก็เปนคนที่ไมรูจักแมบุญธรรมของขาพเจา มิส ลี มาน สําหรับทานแลว ความยากลําบากเพียงเปนการยืนยันวางานที่ทําอยูนั้นสําคัญมากขนาดไหน ทานเผชิญหนากับสิ่งเหลานี้ดวยความสงบ ถึงกระน้ันพันธกิจท้ังหลายถูกตัดสินและทําใหเสร็จภายใตความเงียบนี้เอง แมวาทานจะอธิษฐานเผื่อขาพเจา ความรักของทานและความต้ังใจที่แข็งแกรงเหมือนเหล็กไดชวยเหลือขาพเจาออกมาจากหุบเขาเงามัจจุราชและทานยังทํางานของทานอยางตอเน่ืองในการแปล เรียบเรียงและการถวายที่สมํ่าเสมอ อาจมีหลายคนคิดวาทานเปนคนแข็งแรง ขยันขันแข็งและมีสุขภาพดี แตแทจริงต้ังแตกระดูกสันหลังของทานไดรับบาดเจ็บ มันทําใหทานเจ็บปวดไปทั่วรางกายและออนแอดังนั้นทานจึงไมคอยออกจากบาน เวลาที่ทานวาง นอกจากใสใจถึงความตองการของขาพเจาแลว ทานมักจะนั่งอยูบนเกาอ้ีท่ีนอน มีเคร่ืองพิมพดีดวางอยูขางกาย ทานวางโตะเล็ก ๆ อยูบนหัวเขาของทานทํางานจนถึงเที่ยงคืน ภายใตสภาพแบบน้ีทานตอบจดหมายและตรวจเอกสาร ทํางานตลอดเวลาไมเคยอยูเฉย ทานยังสอนคณะครูและนักเรียนมากมายที่มาชวยตรวจสอบเอกสารท่ีทําเสร็จแลว ตองลงทะเบียนใหคนท้ังหลายท่ีมาชวยพันธกิจช้ินน้ี ทานยังสอนใหคนรับใชใหรูจักอานคําสะกดเหลาน้ีที่อยูขาง ๆ พระคัมภีร เพื่อจุดประสงคที่จะใหคนเหลานี้ไปสาธิตวิธีอานพระคัมภีร มิส เฮเลน สตรูเชอร (Miss Helen Struthers) ใชเวลาถึง 2 ปคร่ึงในการประชาสัมพันธและตีพิมพเพื่อออกจําหนาย ที่เมืองเซียงไฮมีคริสตจักรแหงหน่ึงเขามีชมรมสะกดคําเรียกวา “ชมรมจูอิน” ก็มาชวยสนับสนุนพันธกิจช้ินน้ีของมิสลีมาน ยังมีผูรับใชพระเจาอีกมากมายท่ีเห็นดวยกับพันธกิจช้ินน้ี พวกเขาไดพยายามสุดกําลังท่ีจะชวยสอนคนทั้งหลายใหใชวิธีนี้ในการอานหนังสือ เปนเร่ืองที่อัศจรรยมาก ไมเพียงแตพวกท่ีไมรูหนังสือ แมแตพวกแกเรียน รวมถึงผูรับใชพระเจาก็ยินยอมเห็นดวยกับวิธีการน้ีและโอกาสเชนน้ีเพื่ออีกคนจํานวนหนึ่งที่ยืนหยัดในการอานตัวหนังสือภาษาจีนและยังสงสัยที่ตองใช “จูอิน” สําเนียงปกกิ่งมาสะกดคําพ้ืนเมืองที่อาจเปนไปได เพราะการจะริเร่ิมระบบใหม ๆ บางท่ีทําใหทอแท และหมดกําลังใจ ตอนเร่ิมแรกคนมากมายเห็นชอบและกระตือรือรน เมื่อคนเหลาน้ันเผชิญกับเสียงสะทอนกลับท่ีรุนแรงและไรนํ้าใจ ก็ชะงักทันที เพราะคนมากมายท่ีไมรูหนังสือ เพียงไดรูหนังสือไมก่ีตัวก็จะโออวด หย่ิงผยอง แลวก็ไปตอตานแผนงานอ่ืน ๆ เหมือนกับการตอตานภาษาตางประเทศ สําหรับคนตะวันตกใชระบบของการสะกดคํา เปนเร่ืองงายมากแตสําหรับคนจีนแลว เหมือนมีอคติอยูในใจ ทําใหรูสึกยากลําบากมาก ปกติคนจีนจะใชความจํามาจําตัวหนังสือ แมวาเวลาสนทนาจะมีเสียงสูงเสียงตํ่า แตจะไมอาศัยเสียงไปจดจําตัวหนังสือ แตกลับคิดวาเปนตัวหนังสือที่แตกตางกันและใชสติปญญาของพวกเขาไปจดจําหนังสือเหลานี้ที่มากมาย มากกวาที่จะไปเขาใจถึงจุดประสงค บอยคร้ังที่พวกเขามักลืมความหมายของตัวหนังสือ ยกเวนวามีตัวอยางงาย ๆ บอกใบในนั้น ในความเปนจริงแลว โครงการนี้มีปญหามากมาย ไมมีการบังคับจากรัฐบาลวาตองนําไปใชจริง อาศัยสวนบุคคลก็เปนเร่ืองที่มีขอบเขตจํากัดมาก แตวาเม่ือสตรีที่เฉื่อยชาและขาดความรู เมื่อถูกทาชวนใหมาเรียงคําสะกดเพื่ออานพระคัมภีรใหได จากใบปลิวและขอพระคัมภีร ความสวางไดสองเขามาในจิตใจ กระทบความรูสึกทําใหเธอเปลี่ยนแปลงจากความเฉ่ือยชา ไมรูอะไร กลายเปนคนมีพลัง มีเหตุมีผล และรับการเปลี่ยนแปลงอยางนาประหลาดนัก เมื่อเธอคนพบวาสิ่งที่เธออานอยูนั้นเปนภาษาจีน (เพราะในอดีตพวกเธอเดาวาเปนภาษาอังกฤษ) เธอเขียนจดหมายเองได เม่ือพระคําของพระเจาฝงรากลึกลงไปในหัวใจของเธอ เธอกลายเปนคนที่รักพระคัมภีรมาก ๆ จนกลายเปนคนท่ีมีความคิดริเร่ิมสรางสรรเปนสัญชาติญาณ คุณยายสูงอายุทานหน่ึงกําลังแกไขคนที่สอนพระคัมภีรออกสําเนียงผิดไปหน่ึงคํา ผูหญิงคนนี้ก็สามารถชี้แจงใหได เพราะวาในพระคัมภีรของนางมีคําสะกดและควรที่จะออกเสียงแบบไหน ในท่ีสุดนางก็แกไขไดถูก คนสอนผิด



อยางไร หนังสือโยนาหเปนเลมที่ใสคําสะกดเสร็จแลว พรอมท่ีจะเขาโรงพิมพได และตอมาก็คือหนังสือเลมอื่น ๆ ดังนั้นเรามีจึงมีบทเรียนหลายเลมท่ีตาง ๆ กัน เพื่อความตองการของเด็กชนบทที่มาเรียนหนังสือที่คริสตจักรของเรา คนบานนอกเหลานี้เกือบจะพูดไดวามีงานตองทําทั้งป พอถึงฤดูหนาวและผานตรุษจีนไปแลว พวกเขาจะมีเวลาเล็กนอยที่จะเรียนหนังสือ แตก็เปนเวลาท่ีพวกเรามีพันธกิจมากที่สุด เด็ก ๆ เรียนรูไดไวกวาผูใหญมาก ภายในหกสัปดาหการสะกดคํา การทองจํา การอานออกเสียงและฝกเขียนหนังสือสามารถเรียนรูไดหมด ดังน้ันเราจึงมอบหนังสือใหพวกเขา บอกเขาวาใหกลับบานแลวขยันอานตอไป และลองดูวาจะไปสอนคนอื่นไดหรือไม เม่ือพวกเขากลับบาน เขาไดแสดงความรูท่ีเขาไดมา คนอื่นก็ชื่นชมยินดีกับเขา พวกเขามักใช”จูอิน” เขียนจดหมายมาหาพวกเรา ภายหลังมีชาวนาคนหนึ่งมาเยี่ยมพวกเราเปนพิเศษ เขาอุตสาหนําเอาไขไกและขาวสารเพื่อมาขอบคุณพวกเราดวยใบหนาท่ียิ้มแยมแจมใส และเลาเร่ืองหนึ่งใหพวกเราฟงวา “เคร่ืองหมายสะกดคํา “จูอิน”น้ี เขาเร่ิมอธิบายวาเปนของวิเศษอยางหน่ึง “ลูกสาวของขาพเจาช่ือเปาจู ปน้ีไดมาเรียนช้ันเรงรัดที่โรงเรียนของทาน เม่ือเธอกลับไป เธออานพระคัมภีรใหเราฟง และยังชวยคุมบัญชีดวย ทําใหพวกเรารูสึกแปลกใจมาก ดังน้ันคนขางบานท่ีอยูรอบ ๆ บานก็มาที่บานของเราบอย ๆ เรียกเธอ ใหอานพระคัมภีรใหฟง “น่ีเปนเร่ืองมหัศจรรยมาก” มีคนหนึ่งพูด “เด็กคนน้ีกอนหนานี้ไมรูหนังสือ ไมนานเกินไป เด๋ียวน้ีอานพระคัมภีรได มีใครเคยไดยินเรื่องแบบน้ีไหม” อีกคนหนึ่งพูดวา “เธออาจจะอานไมคอยถูก ลองหาเด็กท่ีโตหนอยที่เคยเรียนหนังสือแลวมาทดสอบดู” ดังนั้นพวกเขาจึงไปหาเด็กท่ีโตมาคนหนึ่ง และใหพระคัมภีรเขาเลมหน่ึง และเรียกเธออานเลมของเธอเอง เธออานถูกตองชัดถอย ชัดคํา เหมือนที่เด็กคนโต คนน้ันอาน จากนั้นคนในหมูบานของเราก็มีคนไปคนหาคําที่ยาก ๆ แลวก็มาใหเธออาน ถาหนังสือน้ันมีจูอิน เธอจะอานได และบอกวาเปนคําอะไร ดังน้ันเด็กคนน้ีจึงถูกต้ังช่ือใหวา “พจนานุกรมเล็ก ๆ” ชางทาสีและชางไมก็เปนอีกเร่ืองหน่ึที่สนุกมาก พวกเราไดจางชางคนหน่ึงมาทาสีบาน คน ๆ น้ีเปนเคริสเตียนที่ซื่อสัตยมากและเปนคนงานที่ขยันขันแข็ง เสียดายเขาไมรูจักหนังสือ วันแรกท่ีเขามารวมประชุมอธิษฐานตอนเชากับพวกเรา เขาไดรับความประทับใจมาก เขาเห็นพอครัว หญิงคนซักผาและทําความสะอาดบาน ทุกคนมีพระคัมภีรใหมเลมหน่ึงอยูในมือ และทุกคนหมุนเวีนสลับกันอาน หลังจากน้ันพวกคนงานก็เชิญชวนใหเขามาหัดอาน จูอิน(สะกดคํา) เขายืนงง หนาแดง หูแดง พูดอะไรไมได โถ...เขาเปนคนติดอาง แตเขาก็อยากเรียนรู จึงกลายเปนเร่ืองยาก เม่ือใดที่เขาวาง เขาจะนั่งอยูบนกอนหิน มือทั้งสองจับพระคัมภีรไว แลวคอย ๆ สะกด ป อา อา ปา พ อา อา พา ม อา อา มา แมวาเขายืนอยูที่บันไดทาสีอยู เขาก็จะทองไปเร่ือย ๆ เม่ือหมดเวลาทํางาน เก็บเคร่ืองมือทาสีแลว เขาจะรีบเอาหนังสือมาอานและหาคําใหม ๆ ตอไป วันหน่ึงเขาบอกพวกเราวาหนาตางที่ทําดวยไมและบานประตูไมมีหลายบานชํารุดหมดแลว ตองหาชางไมมาซอมแซม แลวจึงคอยทาสีได ชางไมมาแลว กําลังจะเริ่มซอมแซม ชางทาสีทาชวนใหชางไมมาเรียนรูจูอิน (เคร่ืองหมายสะกดคํา) เม่ือชางไมอาปากเร่ิมฝกการผสมคํา เขาสองคนก็หัวเราะเสียงดัง ทุกคนก็รีบวิ่งไปดูวาเกิดอะไรข้ึน ทําไมหัวเราะเสียงดัง ชางทาสีบอกวา “เขาเปนคนติดอางเหมือนกัน” แตการหนุนใจครูติดอางและนักเรียนที่ติดอางก็ดีกวาทอแทหมดกําลังใจ เพราะวาเขาท้ังสองมีอุปสรรคเหมือนกัน มักจะเห็นวาเขาท้ังสองน่ังอยูบนกอนหินจิบน้ําชาดวยกัน ฝกอานดวยกัน รูสึกสนุกสนานมาก ปจจุบันรัฐบาลไดผลักดันเร่ืองเคร่ืองหมายสะกดคํา “จูอิน” อยางเต็มที่ โดยใหมีคําจูอินใสลงไปในตัวหนังสือของนักเรียนช้ันประถมทั้งหมดและการประกาศของทางการท่ีสาธารณะใหใสจูอินลงไปดวย มีนายอําเภอคนหน่ึงออกคําสั่งใหประชาชนตองเขาเรียนชั้นผูใหญที่สอนจูอินแตวาคนไปเรียนนอยมาก เขาบอกวา “พวกเขาไมวางเลย”ดังนั้นนายอําเภอ



จึงใหครูไปรอท่ีประตูเมือง เพื่อทดสอบประชาชนวาเขารูเร่ืองจูอ้ินมากนอยแคไหน พวกท่ีอานไดก็เขาเมืองได ในท่ีสุดวิธีน้ีก็แกปญหาขาดเรียนได ทุกคนก็มาเขาช้ันเรียน เพราะประชาชนท่ีอยูในชนบทตองเขามาทําการคาขายในเมือง ท่ีหนานจิง ป 1937 เดือน 6 กรรมการการศึกษาไดเชิญผูแทนท่ัวประเทศมารวมประชุม มีผูแทน 100 คนจากท่ัวประเทศมารับการอบรมวิธีท่ีจะสอนประชาชนเรียนรูเร่ืองจูอิน ผูอํานวยการการศึกษาสําหรับประชาชนเรียนรูวา มิส ลี มาน กําลังทํางานอะไร จึงไดขอใหนักเรียนของ มิส ลี มาน มาสาธิตใหผูแทนเหลานี้เรียนรู เขาไดติดตอมาที่ มิส กาเด็น (Miss Garden)ทานคือเพื่อนเกาแกของประชาชนชาวจีน ทานอยูในชนบททางใตของหนานจิงหางกันประมาณ 20 ไมล (อังกฤษ) ไดริเร่ิมการประกาศพระ กิตติคุณ ทานเอาเงินสะสมของตนเองมาสรางอาคารโบสถเล็ก ๆ แหงหนึ่ง ทานชวยชางไม ชางปูนทํางานและสอนเด็กผูชาย เด็กผูหญิงอานจูอิน พวกเขาทํางานทั้งวัน หาบผัก ไปหาพืชผักที่กินไดจากภูเขา ลากรถ เลี้ยงวัวตามทุง หรือผาฟน กลางคืนมีเวลาเพียงครึ่งช่ัวโมงที่มาเรียนเทาน้ัน วันหนึ่ง มิส กาเด็น จางรถมา 2 คัน แลวพานักเรียนของทานเขาเมืองไปเท่ียว เมื่อเด็ก ๆ เบียดกันเขาไปในรถเรียบรอยแลว ที่มือของเด็กผูชายมีหนังสือ บนศีรษะเด็กผูหญิงผูกผาคลุมสีดํา หนังสือพวกเขาอยูในตะกรา เด็ก ๆ คิดวาการเดินทางครั้งน้ีเปนการเลนเกมสที่ย่ิงใหญมาก พวกเขาต่ืนเตนที่จะเขาไปชมเมืองที่ยิ่งใหญน้ี มิส ลี มาน มาตอนรับพวกเขาและพาพวกเขาเดินเขาไปในหองประชุมของแผนกการ ศึกษาของเมือง ซึ่งเปนหองท่ีโอโถงมาก เม่ือถูกพาเขาไปในหองประชุมใหญแลว พวกเขาก็มองไปรอบ ๆ ขางหนามีแทนยืนสําหรับการบรรยาย และมีนักการศึกษามากมายนั่งอยู พวกเขาไมรูสึกตกใจ เม่ือผานการทดสอบทั้งหมดแลว ผลปรากฎวายอดเยี่ยมมาก ผูแทนทั้งหลายถูกเช้ือเชิญใหมาทดสอบเด็กเหลานี้ ก็มีผูแทนคนหนึ่งลุกขึ้นมา แลวเอาหนังสือของเขาเอง พลิกไปที่หนาอะไรก็ได แลวเรียกเด็กคนหนึ่งมาอาน เด็กก็อานได และอานไดดีมาก ตอมามีผูแทนอีกคนหนึ่งเดินมาขางหนา ตัวเองมีหนังสือที่มีจูอินติดมือมาดวย ก็ยื่นใหเด็กอีกคนหน่ึงอาน เด็กไมเคยเห็นหนังสือเลมน้ันเลย เด็กก็สามารถอานได เม่ือนักการศึกษาคนที่ 3 ช้ีไปที่ผนังหองซึ่งม่ีคําเขียนเอาไว เรียกเด็กผูหญิงคนหนึ่งมาอาน เด็กผูหญิงก็อานได การแสดงในคร้ังน้ันประทับ ใจพวกนักการศึกษาเหลาน้ีอยางมาก ในท่ีสุดพวกเขายอมรับและมอบรางวัลให มิส ลี มาน นั้นคือ ระบบจูอินครบชุดของ ดร.เจา เหวียนยื่น ลิขสิทธิ์ของการทําจูอิน และการอัดเทปเกี่ยวกับการทําจูอิน และขอ รองใหพวกเราทําเร่ือง “การบรรยายถึงคุณคาของการเรียนรูจูอิน” เพ่ือไปเผยแพรออกอากาศท่ีสถานนีวิทยุกระจายเสียงของสวนกลางและขาพเจาพอดีเขียนคําบรรยายนี้เสร็จ จึงไปบรรยายใหฟงทันที และบทบรรยายน้ีเอง ตอมาไดพิมพเปนหนังสือเล็ก ๆ เพราะลวนกลาวถึงคุณคาและความสําคัญของการเรียนรูจูอิน



บทท่ี 17 พเนจรในถ่ินทุรกันดาร

ป 1927-1937 หนานจิงเปนเมืองหลวงของประเทศจีน ในเวลานั้นประชากรในเมืองไดเพิ่มขึ้นอยางรวดเร็วจาก 200,000 จนถึง 1,000,000 ถนน ตรอก ซอย ถูกขยายใหกวางและใหญขึ้น รถเมลก็มี อาคารใหญ ๆ ของรัฐบาลก็ถูกสรางข้ึนมา เหมือนหนอไมหลังฝนที่ผุดข้ึนมาอยางรวดเร็ว ในเมืองมีผูคนมากมายมาจากเมืองตาง ๆ ภายในประเทศ ภายนอกประเทศลวนเปนคนแปลกหนา รัฐบาลพยายามที่จะรวมประเทศใหเปนหนึ่งเดียวกัน กําลังเปลี่ยนบทกฎหมายและระบบการศึกษา และทําใหกองทัพทันสมัยย่ิงข้ึน สิ่งเหลานี้ลวนเปนภาระกิจหนักหนวงและยิ่งใหญมาก เวลานั้นศัตรูท่ีอยูนอกประเทศก็เหมือนอยูในประเทศ อีกฟากหน่ึงของทะเลเหลืองเปนประเทศมหาอํานาจ ซึ่งมีจิตใจโหดรายและคิดวาประเทศจีนไดอยูในเสนทางสําคัญของยุทธศาสตร ดังน้ันตองยึดครองไวใหไดกอน เวลานี้ประเทศจีนกําลังพัฒนาเร่ืองเศรษฐกิจของประเทศ ญ่ีปุนกับถือโอกาสโจมตีเหอเปยและยึดครองเปนที่ ๆ ไป ประเทศจีนภายใตเวลาส้ัน ๆ ไมสามารถสรางตัวเองใหเปนประเทศที่เขมแข็งและมีกําลังที่จะสูศัตรูได ดูเผิน ๆ ก็นาจะสูได ญ่ีปุนก็นาจะถอยทัพกลับไป หนารอนของป 1937 ญ่ีปุนก็ยกทัพมาโจมตีศูนยกลางของเมืองเซียงไฮ รัฐบาลไดปกปองตอสูทั้งที่เหอเปย และเหอตง อีกดานหน่ึงก็ถอยทัพพาอนุชนลี้ภัย ทรัพยสินเงินทองและนักวิชาการที่รักชาติใหไปล้ีภัยกอน เหลือแตประชาชนทองที่ที่ยากจน คนชรา ผูหญิง และเด็ก ๆ พวกนักวิชาการและ ขาราชการช้ันสูง ถูกโยกยายไกลไปถึงหลายพันลี้ย และร้ือโรงงานท่ีทันสมัยใหเปนวัสดุช้ิน ๆ ขนยายไปทางบกไปสูที่ปลอดภัย เมืองหนานจิงเหมือนคอขวด ที่น่ันผูลี้ภัยเปนหม่ืน ๆ อยากหนีไปใหพน พวกเขาถูกบังคับ ถาไมรีบลี้ภัยเขาไปในชนบท ก็ตองเผชิญหนากับทหารญ่ีปุนที่นากลัว ทุกคนตองเดินทางเรรอนผานความทุกขทรมานบนถนนหนทางที่ไมสะดวกสบาย รถไฟ เรือกลไฟ รถเมลมีขีดจํากัดในการรับสงผูคน สามารถรองรับไดเปนรอยเทาน้ัน ขาพเจาไมสามารถบรรยายถึงการลี้ภัยในคร้ังน้ันวามันแสนสาหัสขนาดไหน แตมีประเด็นหน่ึงที่เลาไดคือ พระเจาทรงดูแลลูก ๆ ของพระองคอยางมหัศจรรย รวมท้ังคนที่ลี้ภัยและคนที่ยังเหลืออยูในเมือง มิส แอรรอว และ มิส วิลโลว (Miss Arrow and Miss Willow) ทานทั้งสองเปนนักประกาศที่ประเทศจีน เคยตัดสินใจวาข้ึนรถไฟไปทางใตของชนบทของหนานจิง เมื่อพวกเขาไปถึงสถานนีรถไฟท่ีนั่นมีผูคนมากมายและแยงกันที่จะข้ึนรถไฟ ผูคนมากมายเชนนั้นทําใหพวกเขาลืมสัมภาระสวนหนึ่ง มิสแอรรอว จึงตองกลับไปเอาสัมภาระที่ขาดอยู แตก็หาไมพบ กลับไปที่สถานีรถไฟ รถไฟก็ออกไปแลว เงินและกระเปาเดินทางก็อยูบนรถไฟ มิส แอรรอว ยืนอยูทามกลางคลื่นมนุษยที่มือมีเงินอยู 5 หยวน อีกมือหนึ่งมีกระเปาผาเล็ก ๆ เปนเส้ือชุดหน่ึงไวผลัดเปลี่ยนเทาน้ัน รถไฟอีกขบวนหนึ่งกําลังจะออกจากหนานจิง คนก็แนน บางคนถึงกับปนจากหนาตางขึ้นไปนั่งบนหลังคารถไฟ ดูเหมือนวาที่นี่หมดสิ้น หมดหวังเสียแลว แมที่จะยืนอยูก็ไมมี แตทานก็ยังยืนอยูที่น่ัน ทันใดนั้นมีคนแปลกหนาคนหน่ึงถามทานวา “ทานจะหาที่น่ังที่หนึ่งบนรถหรือ?” “ถูกแลว” ทานตอบ “คุณชวยหาใหสักที่ไดไหม?” “ตามเรามา” เขาตอบ จึงพามิส แอรรอวไปที่น่ังช้ัน 1 ซ่ึงเตรียมไวสําหรับครอบครัวของขาราชการชั้นสูง มิส แอรรอวขอบใจและซาบซ้ึงในน้ําใจท่ีชวยหาท่ีให ตอมาสักครู มิส แออรรอว จึงพบวารถไฟไปคนละท่ี ๆ ทานจะไป ทานตกใจมาก แทจริงรถไฟจะเดินทางไกลมาก ไปในที่ ๆ มิส แอรรอว ไมรูจัก แลวเมื่อถึงท่ีนั่นทุกคนตองลงจากรถ น่ีเปนสิ่งท่ีพระเจาเตรียมไว มีผูรวมเดินทางไปครอบครัวหนึ่ง ไดเชาเรือใบลําใหญลําหนึ่ง จึงไดเชิญชวนให มิส แอรรอว ไปดวยกันกับพวกเขา เมื่อไปถึงสถานที่ ๆ น่ันแลว ก็จําตองแยกทางกัน มิส แอรรอว ก็ไปพบโบสถของคริสเตียนแหงหน่ึง มิส แอรรอว ก็ไปพักอยูที่นั่น และไปเขารวมกับองคกรคริสเตียนอีกคณะหน่ึง แลวทานก็เดินทางตอไปอีก คอย ๆ เรรอนไปทางทิศตะวันตก จนกวาจะไดที่อยูและหางานใหกับตัวเองได สวนเหตุการณที่เกิดขึ้นกับ มิส กาเดน (Miss Garden) ก็คลายคลึงกัน เพียงแตใชเวลามากข้ึน ทานมีถุงผาเล็ก ๆ ติด



ตัวและมีเงินจํานวนนอยมาก จากสถานที่หน่ึงไปอีกสถานท่ีหนึ่งตองเดินทางผานแผนดินใหญของประเทศจีน ทุก ๆ ที่ท่ีทานผานไปก็ไดพบโบสถเล็ก ๆ และผูรับใชพระเจาและพ่ีนองที่รักพระเจาดูแลสถานท่ีเหลานั้นอยู พวกเขาตอนรับทานและสวนใหญเปนของคณะโอ.เอ็ม.เอฟ (O.M.F) ท่ีนอนของทานคือหญาแหงปูบนพ้ืนหอง ซักผาท่ีขางบอน้ํา รับประทานอาหารงาย ๆ ที่พ่ีนองเตรียมให ทานประกาศขาวประเสริฐ สอนเด็กวันอาทิตยแลวรวมกับกลุมชนลี้ภัยทั้งหลายเดินทางตอไปลงไปทางทิศตะวันตก พวกลี้ภัยใชเรือในการเดินทาง ใชรถลากลอเดียว บางคนเดินเทา บางคนข่ีลา เดินทางจากเหอ จง ไปสูซีหนาน เดินทางผานหุบเขาลําเนาไพรเหมือนภาพวาดที่สวยงาม ไดผานหมูบานคริสตจักรในชนบทก็ยินดีตอนรับทาน เชิญทานประกาศเทศนาสั่งสอน เปนพยาน ทานไปเรื่อย ๆ ตลอดทางทานรับใชแบบน้ี และมักฉวยโอกาสกลาวคําพยาน ไมเคยหยุดย้ัง เปนเวลานานถึง 8 ป เร่ิมตั้งแตป 1937 การเรรอนของทานไดเดินทางผานถึง 10 มณฑล สั่งสอน เปนพยาน ไมมีคณะไหนสนับสนุนเลี้ยงดู ทานไดรับอะไรก็พอใจและเดินทางดวยความเชื่อ ทานไมไดกลับหนานจิง จนกระทั่งป ค.ศ. 1945 สงครามผานไปแลว ทานบอกพวกเราวา คณะ โอ.เอม.เอฟ มีพันธกิจพระเจามากมายในประเทศจีนแผนดินใหญ และนํ้าใจที่เสียสละรับใช บริการ ความขยันขันแข็งตอนรับดูแลชาวจีน เปนเร่ืองท่ีทานไมเคยคิดมากอน คุณนาย หวัง และครอบครัวลี้ภัยจากหนานจิงไปสูชนบทที่ไมไกลจากเมือง พวกเขาอยูในหมูบานเล็ก ๆ บานของเขาเปนหองแถว แถวละสามหอง เขาอยูหองกลาง มีผูหญิงวัยสาวรวมอยูในบานหลังน้ันดวย กลางวันพวกผูหญิงไปซอนตัวช้ันใตดินเพื่อหลบหนีการขมขืน ยํ่ายี แบบทารุณเยี่ยงสัตวของทหารญี่ปุน วันหน่ึงพวกเขาเห็นทหารญ่ีปุนคนหน่ึงเดินมา ผูหญิงสาวเหลานี้รีบๆ หนีไปซอนตัวไว เหลือแตพวกหญิงชราเฝา และอธิษฐานอยู ทหารญ่ีปุนออกจากหองขาง ๆ กําลังจะมาหองกลาง ทันใดนั้นมีหมาตัวหนึ่งกระโดดออกมา ทหารญี่ปุนก็วิ่งไลหมาตัวนั้น ทหารญ่ีปุนจึงไมไดเขาไปคนหาในหองกลาง แตคนหาหองอ่ืน ๆ ตอไป คุณนาย เฉิน และครอบครัวของนาง พวกเขาหนีทหารญี่ปุนแตไมมีเงินจางรถ ดังนั้นยังจําเปน ตองอยูในเมือง มีทหารญี่ปุนบางคนบุกเขาไปในบานนาง เห็นผูชายกําลังกอเตา จึงฆาเขาตายโดยไมมีเหตุผล ฆาเสร็จก็จากไปเหลือตัวเขาเองกับลูกสะใภเปนการยืนยันวาทหารญี่ปุนโหดราย ชอบฆาคน ผูหญิงสองคนนี้ขาดที่พ่ึง แลวพวกนางจะมีชีวิตอยูตอไปไดอยางไร ดวยความกลัวที่มากจนทนไมไหวจึงกระโดดไปในบอ เพื่อฆาตัวตาย ขณะท่ีกําลังด้ินรนอยูในบอน้ัน มีทหารญ่ีปุนคนหน่ึงไดยินเสียงเดินเขามา มองลงไปในบอนํ้าแลวยิ้มใหเปนการบอกวา อยากลัวนะ เขาหาเชือกมาเสนหน่ึงหยอนลงไปในบอ และชวยนางท้ังสองขึ้นมาจากบอน้ํา หาเสื้อผาแหง ๆ ใหเปลี่ยนและมอบเงินให เม่ือนางทั้งสองจะแสดงการขอบคุณ ทหารญี่ปุนพูดสั้น ๆ วา “ผมเปนคริสเตียน” มีผูประกาศหญิงชาวอเมริกันท่ีกลาหาญมากคนหน่ึง เม่ือเดินไปท่ีถนน เปนเวลาที่พวกทหารญี่ปุนกําลังทําการโหดรายทารุณ ทันใดน้ันมีผูหญิงกลุมใหญตกอกตกใจมากว่ิงมาหาเธอ และขอความชวยเหลือจากเธอ เธอจึงพาผูหญิงเหลาน้ันไปที่โรงเรียนพระคริสตธรรมจินหลิง ในสถาบันน้ันมีเพ่ือนของทานคนหน่ึงท่ีรักพระเจา จึงไดรวมใจกันเปดอาคารโรงเรียนใหเปนที่ลี้ภัยของคนเหลานั้น และไดรับการคุมครองปกปองภายใตธงชาติอเมริกัน แลวผูประกาศหญิงคนนั้นก็ไดชวยเหลือดูแลใหกับผูลี้ภัยเหลาน้ี การตอสูกับความรุนแรงนานประมาณ 5 เดือน ในระหวางน้ันมีประชาชนมากมายไดขอล้ีภัยไปอยูตามคริสตจักร(อาคารโบสถ) ผูหญิงที่หนานจิงโดยทั่วไปแลวจะพูดวา “น้ันเปนโบสถคริสตของชาวอเมริกัน ซ่ึงไดชวยพวกเราชาวหนานจิง พวกเราคิดถึงผูประกาศหญิง ทานเปนตัวแทนของพระคริสต” สวน มิส ลี มาน กับขาพเจา เรามีชีวิตอยูภายใตแผนการณการบุกรุกของทหารญ่ีปุนอยูหลายป และไดเห็นเสือรายตัวน้ีปรากฎเปนครั้งเปนคราวอยูบอยมาก เราไมอาจลวงรูไดวามันจะกระโดดข้ึนมาเม่ือไร อยางไรก็ตามเราจําเปนตองมีชีวิตอยูตอไปและคาดหวังวาจะไดเปล่ียนแปลงไปในทิศทางท่ีดีขึ้น มิสลีมานตั้งความหวังไววาจะทําหมายเสียงอานจูอินลงไปในพระคัมภีรใหเสร็จหมด และเขาโรงพิมพได พรอมกันนั้นทานบอกใหขาพเจาวางใจ ขาพเจาไมเคยรูเลยวาจะเกิดอะไร



ข้ึน จนกระทั่งมีวันหน่ึงมีเพื่อนชาวจีนคนหน่ึงเดินเขามาในหองของขาพเจา เลาใหขาพเจาทราบวาประชาชนไดพากันลี้ภัยไปกันหมดแลว และเตือนพวกเราวาใหยายไปอยูที่เซ่ียงไฮ ท่ีนั้นเปนอาณาเขตเชาของคนตางชาติ เพราะเวลานั้นทหารญ่ีปุนยังไมไดโจมตีเขตเชาของคนตางชาติ พวกเราตรึกตรองแลว ก็ตัดสินใจรีบเก็บสัมภาระแลวรีบออกเดินทาง นายหวัง(ชางพิมพ) ของเราใชเวลา 3 วันที่จะซ้ือต๋ัวรถไฟชั้น1 ใหพวกเรา ผูตรวจรถไฟก็ใจดียินยอมใหสาวใช 3 คนอยูกับเราที่ตูชั้น1 (พวกเธอไมตองน่ังที่ช้ัน 3) ถาผูตรวจไมใจดีก็จะไมยินยอมใหทําเชนน้ัน เราก็ไมสามารถไปกับขบวนน้ีไดตองรอขบวนถัดไป ถาเชนน้ันพวกเราคงพลาดหลงไปในทามกลางฝูงชนเปนแน เพราะสาวใชเหลาน้ีเปนคนบานนอกที่ซื่อมาก พวกนางไมเคยนั่งรถไฟ มีคนหน่ึงช่ือเส่ียวจิน เธอรองไหทั้งวันทั้งคืนวา แมจา แมจา เราจะประสบกับอะไรไหม ? เราจะอยูในหองเล็ก ๆ แบบน้ีไดอยางไร ? ทันใดน้ันขาพเจาเกิดมีความคิดที่นากลัวข้ึนมา จึงพูดวา “มิส ลีมาน เมื่อไปถึงเซียงไฮ พวกเราจะไปอยูท่ีไหน ?” “ท่ีรัก ฉันก็ไมรูเหมือนกัน” ทานตอบ “พระเจาไดทรงจัดเตรียมไวแลว” รถไฟเม่ือไปถึงเซียงไฮตรงเวลา มิส ลีมาน มองไปที่หนาตางแลวตะโกนวา “เจียเหลิง อยูที่น่ัน เธอมารับพวกเราแลว!” เธอมากับพยาบาลคนหน่ึงพรอมกับรถ 3 ลอถีบมาคันหนึ่งดวย ยืนอยูทามกลางฝูงชน พวกเราคาดหวังใหเจียหลิงมารับ เพราะพวกเราไดโทรเลขมาบอกใหเธอรูลวงหนา แตไมรูวาสาเหตุอะไร เจียหลิงไมไดรับโทรเลขของเรา เพียงแตเธอเฝาพระเจาในยามเชาและอธิษฐานอยู กลับถูกนําใหมาที่สถานีรถไฟเพ่ือมารับพวกเรา แถมขบวนรถไฟตูที่เรานั่งอยูนั้นก็พอดีมาจอดอยูที่ท่ีเจียหลิงยืนอยู และยิ่งไปกวานั้นเมื่อเราเบียดเสียดจากฝูงชนออกมาก็พบวามีรถยนตที่วางอยู 2 คันจอดอยูที่ริมถนน เจียหลิงบอกพวกเราวา “ท่ีนี่ผูคนมากมาย ทุกคนก็ตองการหาบานเชาอยูทั้งนั้น วันนี้ทานไมตองหาบานเชา ดีที่สุดคือไปนอนที่โรงพยาบาล แตหองคนไขของโรงพยาบาลมันคงจะเล็กไป คงจะอยูไมไดถึง 5 คน และคาเชาหองก็คงแพงเกินไป ดังน้ันฉันจะโทรศัพทไปหาพ่ีชายคนที่ 8 และขอเขาชวยหาที่อยูใหพวกคุณ” “เวลานี้ตารางนิ้วเดียวก็ไมมีในเซียงไฮ” เขาตะโกนเสียงดังกลับมา “โปรดชวยสุดกําลังไดไหม?” พวกเราวิงวอนขอรองเขา ดังน้ันเขาจึงเรียก ลูกชาย หยงหยู ลูกสะใภ กวางหวิน มาชวยพวกเราหาเชาบาน ตลอดเชาวันน้ันพวกเขาวิ่งหาที่พักยุงกันไปหมด แตก็หาไมได จนถึงเที่ยงวัน ทั้งรอน ท้ังเหน่ือยจึงไดเขาไปทานขาวเที่ยงในรานอาหารเล็ก ๆ ของชาวรัสเซีย พอดีบานท่ีเปนหองแถวอยูฝงตรงขามรานอาหารน้ันเปนอาคารตึกแถวสรางดวยอิฐ เม่ือกําลังรับประทานอาหารน้ันมีหญิงชาวรัสเซียคนหนึ่ง เอาแผนกระดาษเล็ก ๆ เทานามบัตรมาติดที่ประตูใหญ กวางหวินพูดวา “ลองไปดูซิวา เขาวาอะไรกัน อาจจะมีบานใหเชาก็ได” จึงรีบว่ิงขามถนนไปดู ในเสี้ยววินาทีที่ตึงเครียดแบบนี้ ก็เห็นคําประกาศวามีบานใหเชา เวลานี้คนจะเชาบานมีเต็มถนน ผูหญิงชาวรัสเซียคนนั้นก็ยังยืนอยูที่หนาประตูพอดี จึงขอเขาไปดูในบาน หองช้ันบนมีหองนํ้าดวย นี่เปนที่ที่เราตองการมาก เพื่อใหแนใจวาเราจะไดบาน กวางหวิน จึงยังยืนรออยูที่น่ัน เพราะมีคนอ่ืนที่ตองการเชาบานหลังน้ียืนรออยูเหมือนกัน หยงหยูรีบโทรศัพทหาพวกเราและพูดวา “หาบานใหไดแลวนะ เราออกจากที่นี่ไมได ถาเราออกไปคนอ่ืนก็จะมาขอเชาทันที เราก็จะสูญเสียบานหลังน้ี พวกทานรีบมาเร็ว ๆ ตามที่อยูท่ีบอกนี้” เม่ือพวกเราไดเขามาอยูในบานหลังใหมน้ี เต็มไปดวยความชื่นชมยินดี เพียงแตวาเรายังไมไดเปดหีบสัมภาระออกมา แมวาเราจะเขามาในบานได 7 ช่ัวโมงแลว ขาพเจาจึงบอกเสียวจินวา “ชวยเปดหีบของ มิส ลีมาน เอาเส้ือผาที่สะอาดบางชุดออกมาใหกับทาน” เม่ือ เสียวจิน เปดหีบแลวก็ตะโกนบอกวามีแตหนังสือที่เขียนจูอิน ไมมีเสื้อผาแมแตชุดเดียว “อะไรกัน” ขาพเจาตะโกนกลับไป “ไมไดเก็บเสื้อผาของทานมาหรือ?” “ทานบอกใหเอาแตหนังสือจูอินใสเขาไป เพราะทานจะใช” ทานตอบ”เอาเถอะเสียวจิน เอาเส้ือของเธอมายืมใหทานใสกอน แลวเราคอยทําเส้ือใหมก็แลวกัน” ขาพเจาตอบ



บทท่ี 18 เพิ่มแกะอีก 3 ตัว

เมืองเซียงไฮมีอาณาเขตเชาของคนตางชาติอยูระหวางเมืองเกาและเมืองใหม มีอาณาเขตของอเมริกันและอังกฤษ อาณาเขตฝร่ังเศส อาณาเขตญี่ปุน อาณาเขตรัสเซีย ภายหลังมีอาณาเขตชาวยิว ชาวตางประเทศมีจํานวนนอยมาก เพราะสงครามจึงมีผูอพยพจํานวนเพิ่มมากขึ้นจากปกติถึง 3 เทา แมวาเซียงไฮจะเปนอาณาเขตเชาของคนตางชาติ แตในสายตาของนักศึกษารักชาติ ก็เปนหนามที่แทงตาอยู พวกเขาเจ็บปวดและโกรธแคนวารัฐบาลไมมีสิทธิอํานาจในตัวเอง อาณาเขตเหลานี้เปนที่ลี้ภัยของคนรวยทั้งหลาย เพราะเขาเหลานั้นรูวาอยูภายใตการปกครองของหลักสากล พวกเขาจะไดรับการคุมครองกอนที่จะมีสงครามจีน-ญ่ีปุนอยูชวงหน่ึง ก็คือ 1937-1941 อาณาเขตเชาของคนตางชาติจึงกลายเปนที่ล้ีภัยของประชาชนในชาติ พวกเราเชาอยูในอาณาเขตของประเทศฝร่ังเศส แตวาชาวฝร่ังเศสอยูที่นี่นอยมาก คนตางชาติที่อยูรอบ ๆ พวกเราคือ ชาวรัสเซียผิวขาว พวกน้ีหนีจากการปฏิวัติของบานเมืองมาลี้ภัยอยูที่ประเทศจีน ดังน้ันอาณาเขตนี้จึงกลายเปนอาณาเขตของพวกรัสเซียผิวขาว รอบ ๆ ถนนเสียเฟยลู ปกติถูกเรียกวา ”ถนนรมเงาของมอสโกเล็ก ๆ” เพราะ ณ บริเวณนี้เต็มไปดวยรานคาของชาวรัสเซีย แมกระทั่งบนถนนหนทางก็เต็มไปดวยชาวรัสเซีย เม่ือเราไดยายมาแคอาทิตยเดียว ทหารญ่ีปุนก็มาลอบโจมตีเมืองเซียงไฮ ถึงกระน้ันก็ไมมีลูกระเบิดตกลงมาบนอาณาเขตเชาเหลานี้ ทหารจีนและทหารญี่ปุนเปดฉากสูกันอยูนอกเมือง เสียงปนใหญและเสียงระเบิดดังสน่ันหว่ันไหวไมเคยหยุดนิ่ง รบกันจนถึง 3 เดือน ในท่ีสุดญี่ปุนก็ยึดเมืองเซ่ียงไฮได มิส ลีมาน ขยันทําหมายเสียงจูอินลงบนพระคัมภีรและตรวจสอบความถูกตอง ในอดีตทานเอาเครื่องมือเรียงการพิมพจากเซียงไฮไปหนานจิง เมื่อเราออกจากเมืองหนานจิงแลว เคร่ืองมือเหลานี้ไดยายไปที่สมาคมพระคัมภีรเมืองฮั่นโขว ในชวงเวลานั้นเคร่ืองมือเหลานี้วางไวเฉย ๆ ไมไดถูกใช หากยังเก็บไวท่ีสํานักงานของเมืองเซ่ียงไฮ ที่น่ีเปนอาณาเขตของคนญี่ปุน หรือถาอยูท่ีหนานจิง อาจจะถูกทําลายไปหมดแลว ถาเปนเชนนั้น สิ่งที่ มิส ลีมาน ทําทั้งหมดก็สูญเปลา เจาของบานเราเปนหญิงชาวรัสเซียคนขาวชื่อ มิส ออรกา (Miss Olga) ก็เหมือนเจาของบาน ท่ัว ๆ ไปที่เปนเจาของบานมือสอง บายวันนั้นเมื่อเรายายเขามาเรียบรอยแลว นางก็เลนไพ คนงานเด็กผูชายคนจีนของนางพาพวกเราชมบาน คืนน้ัน มิส ออรกา ใสรองเทาสนสูงเดินเสียงดังมากข้ึนมาบนบานมาหาพวกเรา นางเปนผูหญิงสาวที่มีเสนหมาก ใสเสื้อผาทันสมัย พูดภาษาอังกฤษพอใชได “พวกทานเปนแขกท่ีมาเชาใหมใชไหม? มิสลีมาน มิสชายหรือ ? ขาพเจาเอาผาหมมาหนึ่งผืนและชามไมกี่ใบมาใหใช” “ขอบคุณมาก ขาพเจาทายวาคุณคงเปนเจาของบาน ขอถามช่ือทานหนอย” “ฉันช่ือ ออรกา พวกทานชอบเลนไพนกกระจอกไหม?” “ไม พวกเราไมเลนไพนกกระจอก พวกเราเปนคริสเตียน” “ไมเลนไพนกกระจอกหรือ ทําไมละ” แลวหันหลังลงบันไดดวยเสียงดัง ผานไปอีกหลายวัน เธอก็มาอีก “ชวยจายคาเชาบานเด๋ียวนี้” “พวกเราจายคาเชาบานแลวนี่ ทันทีที่เรายายเขามา” “ไม ไม ไมใชเดือนนี้ แตเปนคาเชาเดือนหนา ฉันเลนเสียหมดแลว กรุณาจายลวงหนาคาเชาบานสําหรับเดือนหนาดวย” ตอมา มิส ออรกา ก็มาหาพวกเรา ไมใชชวนพวกเราเลนไพ ก็คือมายืมเงิน เวลาอ่ืน ๆ แมจะไมเจอหนา เราก็สามารถไดยินเสียงเรียกของเธอที่อยูช้ันลาง เรียกหาหมาและแมวของเธอ ถาวันไหนเธอเลนเสียกลับมา จาน ชาม ชอนซอมก็จะบินวอนทั่วบาน เสียงหมาเหา เพราะเจาของหมาตีหมา ไลมันเขาหอง บางคร้ังก็ทะเลาะกบคนที่มาเชาบานของนาง แตไมเคยมาทะเลาะกับพวกเราเลย ขาพเจาไดยินบอย ๆ เวลาที่เธอปดประตูดัง ๆ หรือตะโกนเสียงดัง เสียงแหลมแสดง อาการโกรธจัดจะดังจากชั้นลางมาถึงช้ันบน ตํารวจเกือบจะมาตรวจบานหลังน้ีทุกวัน ทําไมตองทะเลาะตบตีกัน เพราะวา



ออรกากับ นิว ที่เปนชาวสวีเดนอยูดวยกันมา 7 ป แตไมไดทําพิธีแตงงาน นิวเปนผูคุมคุกของอาณาเขตเชาตางชาติ เม่ือออรกาโกรธนิว ทีไรถวยชามก็จะบินวอนไปหมด เขาสองคนชอบไปเตนรําดวยกันบอย ๆ ไปสนุกจนถึงรุงสางคอยกลับบาน รองเพลงเสียงดังล่ันบาน ดื่มเหลาเมามายสุด ๆ เมื่อกลับมาถึงบาน สาวใชของเราบางทีตอนเชาลงไปชั้นลางก็จะเดินสะดุดพวกเขาบอย ๆ เพราะเขานอนขวางบันไดทางเดิน คนงานผูชายของ ออรกาเปนคนจีน เมื่อเขารูวาขาพเจาเปนคนจีนมักจะข้ึนมาปรับทุกขกับพวกเราวา “นายผูหญิงของฉัน เอาที่นอนกับรองเทาของฉันปาท้ิงไวที่พ้ืน แลวบอกใหพวกเราไปเก็บกลับมา นายผูหญิงมีเสื้อผามากมายแตไมมีชุดไหนท่ีเธอชอบ เธอก็หยิบเส้ือผาเหลาน้ันโยนกลับเขาไปในตูเส้ือผาเหมือนเดิม คุณแม พี่สาว หลานชาย หลานสาวของออรกามาจากหลี่ซุนโขว พวกเขาอาศัยอยูที่หองช้ันลางของฉัน ออรกาทะเลาะวิวาทกับคนเหลาน้ีเสมอ เขาดึงผมของหลานสาวไว แตแมและหลานชายก็กระโดดใสตัวออรกา ตบตีกันชุนมุนวุนวายไปหมด” วันหน่ึงมีผูเชาบานคนหนึ่งจัดฉลองวันเกิด เขาชวนออรกาเลนไพนกกระจอกกับเขา พวกเขาเลนถึง 48 ช่ัวโมง ออรกาเสียใหเขา 200 หยวน แตไมมีเงินจายจึงเอาหองของตัวเองคร่ึงหน่ึงแบงใหคนอื่นเชา เมื่อกําลังยายหีบใบหนึ่งซึ่งหนักมาก ขาดความระมัดระวัง จึงเกิดการบาดเจ็บอยูหลายเดือน ในหลายเดือนที่ผานไปเธอออนแอมาก เดินไปไหนลําบาก วันหน่ึงเธอขึ้นมาหาพวกเรา เลาใหฟงวา หมอบอกวาตองทําการผาตัด มิส ลีมาน ไดพูดเร่ืองพระเยซูเจาใหเธอฟงเสมอ ๆ เวลานี้ก็เชนกันบอกใหเธอไปอธิษฐานเอง ดังนั้นออรกาจึงกลับไปยังหองของตัวเอง คุกเขาลงอธิษฐานวา “พระเจาที่รัก ขาพเจาเปนคนหัวดื้อ รั้น ขอพระองครักษาขาพเจาใหหาย ขาพเจาขอสัญญาวาตอไปจะไมดื้อดึงอีก จะไมเลนไพนกกระจอก ไมกินเหลา ไมไปเตนรํา ไมทะเลาะกับใคร ๆ อีก” ทันใดน้ัน เธอรูสึกหายเจ็บทันที นิว เพื่อนชายของเธอ ต้ังใจวากลับจากทํางานจะสงเธอไปโรงพยาบาลทันที “นิว...ฉันไมตองผาตัดแลว พระเยซูเจารักษาฉันหายแลว” เธอปฏิเสธจะไปโรงพยาบาล เพราะวาหายเปนปกติแลว เธอรีบมาท่ีหองพักของเรา ถึงแมวาเรายังกําลังตอนรับแขกอยู เธอรอไมไดก็เร่ิมเลาเร่ืองอัศจรรยที่เกิดขึ้นใหกับพวกเราฟง ออรกาทําตามสัญญาที่ใหกับพระเจา ต้ังแตบัดน้ี เธอเปล่ียนแปลงไปหมด บานหลังน้ีกลับสูความสงบสุข เธอมาหองพักของเรา มาอานพระคัมภีร มารวมอธิษฐาน เธออธิษฐานแบบงาย ๆ เหมือนเด็ก ๆ “พระบิดา พระองครูวา ขาพเจาจะพายแพได โปรดชวยขาพเจาดวย” วันหน่ึงเธอกําลังอานหนังสือสุภาษิต ไดรับการดลใจอยางมาก เธอบอกพวกเราวา “พระคัมภีรบอกวา ...เจาคนข้ีเกียจเอย ไปดูมดซิ..ไป มันทํางานตลอดฤดูรอน เพ่ือฤดูหนาว” ดังนั้นเธอเริ่มเอาเสื้อผาดีท่ีทิ้งไวอยูในตูออกมาแลวเริ่มฝกทําเส้ือตัวเอง เธอเร่ิมไปจายหน้ีที่เสียการพนัน เธอยืนอยูหนาหองที่เลนพนัน เมื่อเธอมองหนาคนพนันท่ีหนาเลือด และมือที่สั่นที่เลนพนันกัน เธอกลัววาจะถูกดึงเขาไปอีก การชวยเหลือที่ย่ิงใหญที่เคยเกิดข้ึนกับชีวิตของเธอ เธอไดหลุดพนจากความโสโครกเหลาน้ันแลว เธอขอบคุณพระเจาที่เธอไดรับชีวิตใหม บัดน้ีเธอจะชวยเพ่ือนชายของเธอ เธอมาขอให มิส ลีมาน สอน นิว เธอบอกวา “ฉันมีจิตใจใหม ฉันอยากใหนิวมีใจใหมดวย ในพระคัมภีรมีสิ่งมีคามากมาย ฉันอยากใหนิวไดอานดวย” การมีชีวิตที่เปลี่ยนแปลงใหมนี้ นิวกลับไมชอบ เขาพูดวา “เธอไมกินเหลา ไมสูบบุหร่ี ไมเตนรํา ฉันทํางานทั้งวันในท่ีคุมขัง บัดน้ีเธอทําบานใหเปนคุกอีกแหงหน่ึงดวย” อยางไรก็ตาม ออรกามาถึงพระเจาดวยการอธิษฐาน เธอขอกับพระเจาอยางหน่ึงวา “พระบิดาเจาคะ ขาพเจารักนิว ขาพเจาอยากใหนิวมารวมเดินทางเดียวกัน ถาพระองคอยากใหนิวไปจากชีวิตของขาพเจา ก็เปนไปได ขอโปรดสําแดงน้ําพระทัยดวย” พระเจาทรงตอบคําอธิษฐานของออรกา เพราะวาวันหน่ึงนิวมีวันหยุดพาออรกาไปที่โบสถแหงหน่ึง เพื่อไปประกอบพิธีแตงงาน บานพักของเราเต็มไปดวยเสียงตาง ๆ มีหญิงชาวจีนที่ไดรับการศึกษาคนหนึ่งมาเชาหองอยูชั้นลาง เธอเปนคน



ท่ีถูกสามีทอดท้ิง ดังนั้นจึงไหวเจาเพื่อหาการปลอบประโลมใจ ทุกเชามืดเธอจะสวดมนต ผูที่เชาในบานหลังนี้สวนใหญชอบเที่ยวจนดึก เกือบสวางแลวคอยกลับมานอน ดังน้ันพวกเขาจึงตอวาเธอ วาเธอรบกวนการหลับนอนของพวกเขา สวนพวกเราเคยบอกกับเธอบอย ๆ วา เธอตองแสวงหาพระเยซูคริสตจึงจะไดรับการปลอบประโลมใจ แตเธอจะปฏิเสธและไมสนใจ ภายหลังมีวันหนึ่ง เธอบอกพวกเราวาเธอตัดสินใจจะลงไปทางทิศตะวันตกไปตามหาสามีของเธอ กอนจะเดินทาง พวกเรามอบพระคัมภีรใหเธอหน่ึงเลม เพื่อเปนของขวัญในโอกาสจากกัน หลายเดือนผานไป พวกเราไดรับจดหมายจากเธอ มีขอความวา “มิส ลีมาน มิส ชาย ฉันไมไดพบทานนานแลว แตก็ระลึกถึงทานเสมอ ต้ังแตออกจากเมืองเซียงไฮไปตามหาสามี แลวที่ฮั่นโขว ฉันถูกเขาใจผิดวาเปนไสศึก จึงถูกจําคุก 6 เดือน และเพราะวาอยูในคุกไมมีอะไรทํา ฉันจึงเปดอานพระคัมภีรของทานและพระคําของพระเจานําสันติสุขที่แทจริงมาสูจิตใจ ฉันอานมากขึ้นก็เร่ิมเห็นการอัศจรรยมากข้ึนดวย จากน้ีไปฉันยินดีที่จะบอกนักโทษทั้งหลายใหมาอานพระคัมภีร ผูคุมก็ยอมใหฉันอานพระคัมภีรใหนักโทษทั้งหลายฟง ขอขอบคุณเปนพิเศษสําหรับของขวัญช้ินนี้” จดหมายฉบับที่ 2 บอกเราวา เธอถูกปลอยออกจากคุกแลว และตามหาสามีจนพบแลว ทั้ง 2คืนดีกันแลว มีผูรวมอาศัยบานเดียวกันอีกคนหนึ่งเปนผูหญิงชาวยิว เปนผูอพยพมาจากยุโรป พวกเขาทั้ง 2 มักไดยินเสียงรองไหของเธอ ประสบการณนากลัวมากและความหดหูใจที่รุนแรงทํารายสุขภาพจิตของเธอ ทําใหระบบประสาทของเธอผิดปกติ ย่ิงสามีดุดารุนแรง ทําใหสถานการณยิ่งเลวรายมากข้ึน ดวยเหตุน้ันนางเคยถูกพาไปรักษาท่ีโรงพยาบาลโรคจิตและใสเสื้อผาของคนโรคจิตอยูพักหน่ึง ตอมาเธอกลับมาบานได ไมนานก็ลมปวยอีก เธอปฏิเสธที่จะรับฟงเรื่องของพระเยซูเจา ในสัปดาหของปศกา เธอมาเย่ียมพวกเรา เธอเขามาน่ังในหอง พวกเราใหเธอด่ืมน้ํา เธอปฏิเสธ แปลกมาก ตอมาไมนานเธอเร่ิมอานพระคัมภีรที่พวกเรามอบให พระคําที่ประกอบดวยชีวิตนําการประเลาประโลมใจมาให เม่ือเธอไดพบสันติสุขแลว หลังจากนั้นเธอมีโอกาสเดินทางไปสหรัฐอเมริกา เธอก็นําพระคัมภีรติดตัวไปดวย อยูที่อเมริกาเธอเขียนจดหมายมาเลาใหฟงวา เธออานพระคัมภีรอยางตอเน่ืองไมขาด เพราะพระคัมภีรใหความหวังและการปลอบใจ แกะ 3 ตัวที่หลงหายไปคือ คนลี้ภัยชาวรัสเซีย คนลี้ภัยชาวจีนและคนล้ีภัยชาวยิว พระผูเล้ียงไดพานางท้ังสามคนกลับไปหาพระองคและนํากลับมาในคอกแกะของพระองคอยางปลอดภัย



บทท่ี 19 เมฆดํามืด และแสงอาทิตย

ในเวลาท่ีเจ็บไขไดปวยและออนแอ เมฆมืดอาจจะมาปดปงไวบนหลังคาบานเรา แตวาการกระทบจากคุณภาพชีวิตที่ดีหอมหวลของความเปนคริสเตียนทําใหแสงทองแหงดวงอาทิตยสามารถฉายทะลุฝาเมฆท่ีดํามืดออกมาได และนํามาถึงการอวยพรอันยาวนานและเก็บไวในใจของคนที่ต้ังใจแสวงหาและวางใจในพระเจา พี่สะใภของขาพเจาชื่อ กวางหัว ทานมีคําพยานดังน้ี ตอนท่ีพวกเราอยูท่ีเมืองเซียงไฮ มีโอกาสพบพี่ชายคนท่ี 8 และทั้งครอบครัวของเขา ลูกชายคนโตชื่อ หยงหยู ไดแตงงานกับกวางหวิน ลูกสาวของเขาชื่อ หยงจื้อ เปนพยาบาล ลูกคนเล็กของเขาช่ือหยงหมิง กําลังเรียนมหาวิทยาลัย พี่สะใภของขาพเจาช่ือ กวางหัว เปนคนกระฉับกระเฉงสนุกเหมือนพระอาทิตยที่สองแสง พวกเราชอบเธอมาก บายวันหนึ่งของฤดูใบไมรวง พ่ีสะใภมาหาขาพเจาและมีการพูดคุยกันงาย ๆ กอนจะลากลับก็ยังอารมณดี ลาจากกันในเวลาเย็นที่มีเงาเมฆปกคลุมอยู ไมมีใครเคยคิด เคยฝนมากอนวานี่เปนการอําลาคร้ังสุดทาย ผานไปไมกี่วัน พี่สะใภก็ปวยหนักถูกสงโรงพยาบาล ในวันขอบคุณพระเจาพี่ชายคนท่ี 8 มาหา แมเขาจะพยายามปดบังเร่ืองน้ี ขาพเจาก็ทราบอยูแลววาเพราะ กวางหัว กําลังจะจากเราไป ใจของขาพเจาไดเร่ิมอธิษฐานเผื่อเรื่องนี้ตลอดทั้งวัน และรูสึกวา กวางหัว ถูกรับไปเมืองสวรรค อาจจะเปนพระพรใหกับพวกเราท่ีมีชีวิตอยู บายวันน้ันญาติมิตรและผูที่รักยืนอยูรอบเตียงเธอ ทุกคนสนใจถึงการเคลื่อนไหวของเธอ ลมเหนือพัดมาอยางแรง ทําใหกระจกหนาตางสั่นสะเทือน ประมาณเวลาตะวันตกดิน กวางหัว ไดลืมตาที่ออนแรงของเธอ ในสายตาของคนปวย เกวางหัวไวและช้ีขึ้นไปขางบนแลวรองวา “เห็นไหมๆที่น่ันสวยงามมาก แปลกประหลาดมาก เห็นหรือเปลา” พริบตาเดียวก็จากพวกเราไปแลว ไปสูสถานที่ ๆ งดงามแสนวิไล พระบิดารอตอนรับอยู เพื่อเธอทุก ๆ สิ่งสวยงามท้ังนั้น เมื่อพี่ชายของขาพเจาสูญเสียคูชีวิตที่รักไป ลูก ๆ ของทานก็สูญเสียคุณแมที่นารัก ครอบครัวของเราไดขาดเธอไปในทุก ๆ เร่ือง หยงจื้อพูดวา “เม่ือผมต่ืนขึ้นมา เชาวันที่สองผมไมเห็นอะไรเลย เห็นแตชุดไวทุกขสีขาวและรองเทาไวทุกขสีขาวท่ีอยูขางหนา” แตวาเสียงของกวางหัวยังไมไดสิ้นสุดลง เธอยังพูดกับคนในบานตอไปอีกวา เวลานี้ขอใหทุกคนทําตามที่ไดสั่งเสียไววา กอนท่ีจะบรรจุศพชวยเอากางเขนทองคําใสไวในตัวเธอและพระคัมภีรไวขางกาย คําสั่งเสียน้ีประทับใจหยงหมิงมาก ทําใหหยงหมิงตัดสินใจท่ีจะอานพระคําภีรทุกวันและมาอานที่ขางเตียงของขาพเจา เมื่อถึงเทศกาลคริสตมาส บานของเราเงียบวางเปลา ไมอาจจัดฉลองคริสตมาส ปน้ีไมไดฉลองคริสตมาส เพราะคุณแมจากเราไปแลว ไมมีใครตอนรับแขกที่มาจากนอกศาสนา ไมมีใครเลาเร่ืองคริสตมาสใหฟง ไมมีใครเตรียมขนมนํ้าชา หรือใหของขวัญกัน แตหยงหมิงกลับคิดถึงวิธีท่ีประหยัด และเหมาะสมมากแทนการฉลองเล้ียง เขาเอาเงินที่เก็บออมสะสมไว ซื้อพระคัมภีรมา 20 เลม มอบใหกับคนที่ไมเปนคริสเตียน เพื่อเปนการระลึกถึงคุณแมที่จากไป เขาเขียนชื่อคนที่จะรับพระคัมภีรลงในแผนแรกของพระคัมภีรและสงไปใหถึงที่บาน มีเพ่ือนคนหน่ึงเขาช่ือ หวิน เจิน มีความสนใจในพระคัมภีรมาก ดังนั้นเขา 2 คนจึงใชเวลาในการอานและอธิษฐานรวมกัน ไมนานก็ไดมาเปนคริสเตียน ในเวลาสั้น ๆ เขาทั้งสองหมายหม้ันกัน บัดนี้ก็แตงงานกันแลว เปนชีวิตครอบครัวที่มีความสุข น่ีไมใชพระพรอยางเดียวเทาน้ันจากคําสั่งสุดทายกอนตาย ในวันเกิดของขาพเจา หยงหมิงว่ิงมาท่ีหองของขาพเจาหนาแดง ๆ มีขาวดีมาบอกอาทวด (เหลากู)วา “คิดไหมวาคนรับใชแก ๆ ของเราช่ือเหลาเกา เขาพูดอะไรกับพวกเรา “ทายไมถูกหรอก บอกมาเถอะ” เหลาเกาบอกวา “นางจะไมลืมวันที่คุณแมของผมท่ีจากไป ดวยใบหนาที่ย้ิมแยม และคําพูดของทานวา สถานที่ตรงนั้นสวยงามมาก นางเห็นหรือเปลา คําเหลาน้ีกองอยูที่หูทุกวันทุกคืน ทานขอใหเหลาเกาเชื่อพระเยซูเจา



ทุกวัน ๆ ใจที่บาปหนาของนางก็ปฏิเสธคําเชิญ ทําใหทานเสียใจมาก นางปฏิเสธพระเยซูเจามา 20 ป เด๋ียวน้ีนางอยากเห็นสถานที่ ๆ สวยงามน้ัน นางขอตอนรับพระเยซูเจา และขอรับบัพติศมา” หยงหมิง กลับไปแลว เส่ียวจินยัง อยูในหองพูดกับขาพเจาวา “มิสที่ 7 ฉันอยูกับทานมา 7 ปแลว ฉันรับเช่ือพระเยซูเจาอยูในใจนานมาแลว ฉันไปรับบัพติศมากับ เหลาเกา ดวยกัน และประกาศตัวเปนลูกพระเจาไดไหม?” เสียวหวาน คนงานหญิงท่ีมาซักผาใหพวกเรา พอไดยินเร่ืองน้ีก็มาหาขาพเจาดวยความรอนรนพูดวา “รูไหม...ฉันก็รับเช่ือพระเยซูเจา ฉันอยากรับบัพติศมา” ดังนั้นบายวันนั้นหญิงรับใชทั้ง 3 คนมาถึงท่ีขางเตียงของขาพเจามารวมตัวกันเพื่อที่จะรับ บัพติศมา พวกเราสนทนาธรรมและอธิษฐานดวยกัน ขาพเจาไดรับความประทับใจมากเพราะคนงานผูหญิงทั้ง 3 คนไดรับการเปล่ียนแปลง พวกเขาเต็มไปดวยความช่ืนชมยินดี มีคําพยานมากมายท่ีจะเลาสูกันฟง โดยเฉพาะ เหลาเกา นางเลาวาบางที นางลืมอธิษฐานขอบคุณพระเจากอนรับประทานอาหาร นางขอพระเจายกโทษให และขอพระเจาเตือน...แลวพระเจาทรงเตือนนางทุกคร้ัง อีกคร้ังหนึ่งนางเลาวา “ฉันจะเขียนจดหมายใหสามี เรียกเขากลับบานและบอกเขาวา ฉันมีความสุขขนาดไหน และจะชวนเขามารับเช่ือ” อีกคร้ังหนึ่งนางเลาวาไดเลาเร่ืองพระเยซูเจาใหกับสาวใชขางบานฟง และสอนเธอมารับเชื่อพระเยซูเจา และสาวใชคนน้ีก็นําขาวประเสริฐไปบอกนายผูหญิงของเธอและบอกวาเธอจะรับเช่ือพระเยซูเจาและนายผูหญิงก็หัวเราะและตอบวา “เจารูไดอยางไร เจาก็ไมรูหนังสือ” “ไมใชเจาคะ” เธอตอบ “การรูจักหนังสือ ไมใชเร่ืองจําเปน เพราะพระคัมภีรเขียนวา ‘ถาใจของเจาเชื่อ เจาจะไดรับความรอด’” เหลาเกา ก็สอนเธออีกวา “อยาฟงคนอ่ืนวาเขาจะพูดนี่พูดโนน แตตองฟงพระเจาตรัส อยาใสใจวาคนอ่ืนจะหัวเราะใสเจา แตตองขอพระเจาโปรดปรานเจา ดูซิ เราอธิษฐานไดทุกเวลา แมแตกําลังหุงขาว หรือซักผา หรือกวาดบาน พระเจาทรงฟงเราท้ังนั้น” เมฆดําของบรรยากาศสงครามในอาณาเขตผูอพยพไดคลี่คลายลงได เปลี่ยนจากความมืดกลาย เปนไปสูความสวาง คนรับใชเหลานี้กระตือรือรนมากที่จะอานพระคัมภีร พอฟาสางพวกนางจะรีบมาที่หองมาอธิษฐาน พวกนางอานพระคัมภีรแบบจูอินได เมื่อพวกนางไดรับการดลใจจากพระวิญญาณบริสุทธ์ิอยางอัศจรรย ใบหนาของพวกนางก็มีสงาราศี สามารถสัมผัสถึงชีวิตและความปติยินดีของพวกนาง ทุกวันพวกนางพบเหลาเกา ที่ตลาดขายผักสด ก็จะรวมกันเปนพยานประกาศขาวดีแกคนที่รูจักกันตอไป ที่ยังไมไดจบลงแคนี้ในเร่ืองคําสุดทายกอนตายของกวางหัว แมวาตัวเธอเองไดตายไปแตก็ยังกําลังพูดอยู กวางเจินเปนพ่ีสะใภลูกพี่ลูกนอง ซึ่งเปนแมหมายที่สูงอายุแลว อาศัยอยูที่บานพี่ชายท่ี 8 มาหลายป เปนผูที่ไดรับการศึกษา เธอปฏิเสธที่จะรับเชื่อพระเยซูเจา เมื่อพยานชีวิตหลายคนไดแสดงใหเห็นชัด ทําใหเธอประทับใจมาก เธอเร่ิมอานพระคัมภีรดวย เหตุน้ีเธอจึงไดพบพระผูชวยใหรอด และขอ รับบัพติศมา เม่ือวันอีสเตอรมาถึง ผูอพยพล้ีภัยสงครามทั้งหลายไดรวมตัวกันอยูที่โบสถช่ัวคราวแหงหนึ่ง (เดิมที่เปนอาคารโบสถท่ีสงางามย่ิงใหญมาก แตโดนลูกระเบิดทําลายเสยี) กวางเจินพี่สะใภลูกพ่ีลูกนองและสาวใช 3 คนรับบัพติศมาที่โบสถแหงน้ี หยงหมิง หยงจื้อ ก็ไดรับอนุญาตใหรับพิธีมหาสนิทรวมกันได หยงหยูและกวางหวินพาลูกสาวเล็ก ๆ สองคนมารับบัพติศมาถวายแดพระเจา เชนเดียวกันสําหรับขาพเจา ไมไดเปนการงายท่ีจะเรียกคนท่ีปวยนอนอยูในหองมืด 20 ปใหหายเปนปกติ แมขาพเจามองเห็นความสวางไมได แตขาพเจาจําใสใจเสมอวา เหนือเมฆดํามืด ความสวางของแสงอาทิตยก็ยังสองสวางอยูตลอดไป



บทท่ี 20 เงามืดในคายกักกัน

การตรวจสอบเร่ืองจูอิน (หมายเสียงตัวอักษร)ตองใชสายตาเพง การเผยแพรตองอาศัยความต้ังใจ การทํางานตอไปตองอาศัยความไมหยุดย้ัง ต้ังแต มิส ลีมาน ออกจากบานไมได ทานพยายามฉวยทุกโอกาส ทําใหคนที่มาเย่ียมมีความสนใจในงานทําอยูและพยายามใหคนมาเย่ียมเพิ่มมากข้ึน เพื่อทําใหเห็นวาคนเหลานั้นสนใจงานของทาน ไมวาทานอยากจะนอนแคไหน ทานไมเคยแบงช้ันวรรณะหรือมองขามทุก ๆ คนที่มาเยี่ยม ทานกลายเปนคนจีนไปหมดแลวในทุก ๆ ดาน สําเนียงภาษาที่พูดชัดมากและคําคุนเคยที่ใชเปนประจํามีเหนือกวาประชาชนคนจีนแท ๆ เสียอีก ทานใสเสื้อผาแบบคนจีน รักษาขนบธรรมเนียมของคนจีน เม่ือแขกมารับประทานอาหารที่บาน ทานจะเปนคนทานที่หลัง หรือวาเชิญชวนใหแขกน่ังลงรวมรับประทานอาหารที่ทํางาย ๆ พอครัว(เหลาเหวียน)ของเราจะเอาจานปดกับขาวที่วางไวบนโตะและเอาขาวสวยวางไว ตอหนาทุกคน ๆ ละชาม บางครั้ง มิส ลี มานจะมุงความสนใจไปท่ีงานจูอินท่ีทานทําอยูจนลืมเปดจานท่ีปดกับขาวไว จนแขกทานขาวเปลาไปแลวคร้ังหนึ่งแลว เหลาเวียนก็รอนใจแตก็ไมกลาไปบอกวายังไมไดเปดจานกับขาวหรือไปเปดออกเอง ตนป 1941 กอนจะจบหนังสือวิวรณบทสุดทาย สายตาของ มิส ลีมาน แยมาก ดังนั้นการตรวจ สอบใน 2-3 หนาสุดทายจึงไมงายนักและยังกําชับสมาคมพระคัมภีรวา พระคัมภีรที่เปนเลม ๆ ที่ทําจูอินเสร็จแลวใหเย็บรวมเปนเลมเดียวกัน เพ่ือนําออกจําหนาย จนกระทั่งสมาคมพระคัมภีรทําเรียบรอยแลว และจําหนายแลวจึงจะถือวางานของทานเสร็จสิ้นสมบูรณ แตวาเรือลําสุดทายที่จะกลับไปอเมริกันนั้น ทานก็ไปข้ึนเรือไมทัน เมื่อหมายเสียงตัวอักษรจูอินท่ีใสไวในพระคัมภีรเสร็จเรียบรอยไมนานนัก เร่ือง- ราวที่เพอรฮาเบอรก็เกิดขึ้น ทหารญ่ีปุนยึดครองอาณาเขตเชาของคนตางชาติในเมืองเซียงไฮ ญ่ีปุนใหอิสระท่ีมีขีดจํากัดแกคนตางชาติ สามารถไปมาหาสูภายในเมืองแตก็ไมอนุญาตใหคนตางชาติท่ีออกมาจากแผนดินใหญรวมเดินทางกับพวกแลกเปลี่ยนเชลยศึกของป 1942 เดือน 6 ใหขึ้นเรือลําเดียวกันเพื่อเดินทางไปอเมริกา ป 1943 มีคายกักกันหลายแหงจับพวกคนตางชาติที่เขาเรียกวาคนตางชาติท่ีชอบทําสงครามไปกักขังที่คายกักกัน สําหรับคนสูงอายุและคนปวยก็อนุญาตใหเวนไปหนึ่งป ดังนั้น มิส ลีมาน ก็ยังไมถูกตามจนถึงป 1944 เดือน 6 เราจึงจะไดรับหมายเรียก ใหเรา 5 วันในการเตรียมตัว แมเราจะพยายามเก็บตัวเงียบไมใหใครรู เพ่ือน ๆ ของเราที่ทราบขาวน้ีก็ทยอยมาเย่ียมในวัน 2 วันสุดทาย แมขาพเจาจะพยายามเก็บสัมภาระสิ่งของใหเสร็จกอนท่ีพวกแขกจะมา ภายใน 1 วันมีคนมาเย่ียม 40-50 คน มาแสดงความเห็นอกเห็นใจในสถานการณแบบนี้ มิส ลีมาน ไมเคยแสดงออกวาทานเหน็ดเหนื่อยหรือไมวางเลยกอนไปเขาคายกักกันหนึ่งคืน แขกคนสุดทายที่ลากลับเม่ือเวลาตี 1 ของวันรุงขึ้น ทานเขามาที่หองของขาพเจาและอธิษฐานดวยกัน เสียวหวาน สาวใชของเราน้ัน เธอทํากุญแจหักคาแมกุญแจ จึงใชเวลาเปนชั่วโมงกวาจะไขหองเขาไปได วันรุงข้ึนแขกที่มาเย่ียม เพียงไมกี่นาทีก็มีแขกเต็มไปหมด จนเกือบเท่ียง เพื่อนของเรา ญาติของเรา และคุณนาย หลิน มาเย่ียม ทานเปนหลานสาวของอดีตผูวา หลิน จื๋อ ฉวี มิสเตอร หลิน เกิดในป 1830 ท่ีกวางโจว เปนคนที่เผาฝนของอังกฤษจนหมดสิ้น ทําใหเกิดสงครามระหวางจีนกับอังกฤษเร่ือง ฝน จําไดวาเมื่อเรายังเล็กอยู เราอานคัมภีรศาสนาพุทธดวยกัน มีความคุนเคยกันและเวลาน้ีทานเปนชาวพุทธชนชั้นสูง ทุกคร้ังท่ีเชิญชวนทานใหมาเชื่อพระเยซูเจา เธอก็จะชวนใหขาพเจากลับไปเปนชาวพุทธ เธอมีผาหมผืนหนึ่ง มีพระสงฆหลายรูปที่มีชื่อเสียงชวยปลุกเสกและทองคาถาไวบนผาหมผืนนั้น เธอต้ังใจวา ถาเธอตายก็ใหเอาผาหมผืนน้ีหมรางของเธอกอนท่ีจะปดหีบศพ เพราะเช่ือวาจะชวยใหเธอไดไปเวียนวายตายเกิดมาเปนคนอีกรอบหน่ึง เธอมีลูกปดที่ขัดจนเงาไวสําหรับสวดมนต แสดงวาเธอสวดลูกปดเหลาน้ีเปนพัน ๆ เที่ยว ในวงการศาสนาพุทธนับวาเปนคนท่ีดําเนินอยูในศีลธรรม เปนชาวพุทธชั้นสูง เม่ือเธอเขามาในหองของขาพเจา และใสใจถึงคนมากมายท่ีมาเยี่ยม มิส ลีมาน หองของทานเต็มไปดวยผูคน ทานตกใจมากพูดวา “น่ีมันเร่ืองอะไรกัน?” ขาพเจาบอกเธอวา



มิส ลีมาน ถูกเรียกใหไปอยูในคายกักกัน ทันใดน้ันทานไดรับการดลใจอยางมาก วันนั้นเวลาเที่ยงอากาศรอนมากเปนพิเศษ มีเพื่อนประมาณ 50คนมายืนรอสง มิส ลีมาน ที่หนาประตูบาน ทานย้ิมและเขามาในหองของขาพเจามารวมอธิษฐานดวยกันแลวกลาวคําอําลา จนรถลากรถเข็นไปกันจนหมดแลว คุณนาย หลินตะโกนเสียงดังและพูดวา “โอย...ไมมีการรองไหเสียงดัง ไมไดลมพับไป แคย้ิม ๆ และอธิษฐานดวยกัน แลวก็ยินดีเดินเขาคุกไป ขาพเจายังไมเคยเห็นแบบน้ีมากอน” เธอหันหนาไปคุยกับคนท่ีมาดวยกัน มิส หู วา “น่ีเปนศาสนาอะไรนะ ที่ทําใหมีกําลังใจมากขนาดนี้แก มิส ลีมาน และ มิส ชาย ทําใหเขาทั้งสองยังสามารถย้ิมไดในสถานการณแบบน้ี จึงเปนเหตุผลที่ทําใหใจของฉันตองยอมรับเช่ือพระเยซูเจาหรือเปลา” มิส หู ตอบวา “ทานก็ถาม มิส ชาย ซิ” ขาพเจาอธิบายหนังสือโรม 10:9 “ดวยวาความเช่ือดวยใจนําไปสูความชอบธรรม และการยอมรับสัจจะของพระเจาดวยปากก็นําไปสูความรอด” หากยอมรับพระเยซูเปนพระเจาดวยปากของทาน จิตใจยอมเชื่อวา พระเจาทรงเรียกพระเยซูเจาใหเปนขึ้นมาจากความตาย ทานก็จะไดรับความรอด คุณนาย หลิน ไมพูดอะไร ทานเหมือนกําลังคิดหนักอยู ผานไปหลายช่ัวโมง เพื่อน ๆ ก็กลับมาพูดวาพวกเขาเห็น มิส ลีมาน ข้ึนรถที่ถูกสงใหมารับคนท่ีถูกตามไปกักขังยังคายกักกัน ในขณะท่ีเพื่อน ๆ เหลาน้ียังไมไดน่ังลงทั้งหมด คุณนาย หลิน ก็ลุกจากเกาอี้แลวประกาศวา “เพ่ือน ๆ ทั้งหลาย ถาพระเยซูเจาประทานกําลังมากมาย ขาพเจาตัดสินใจละท้ิงศาสนาพุทธเพ่ือตอนรับพระเยซูเจา เปนพระผูชวยใหรอดของขาพเจา” ตอนน้ันเรายังไมรูวาที่เธอประกาศแบบน้ีเปนการกลับใจใหมจริง ๆ หรือปลาว ดังน้ันจึงไมมีคําตอบใด ๆ ประมาณ 1 เดือนผานไป ขาพเจาไมไดรับขาวคราวถึงคุณนาย หลิน เลย ณ เวลานั้นขาพเจาไดยายไปอยูในบานอีกหลังหน่ึง จึงขอใหมิสหูไปเย่ียมคุณนาย หลิน และชวยไปดูวาในวันนั้นที่คุณนาย หลิน ประกาศนั้นเปนความจริงหรือไม คุณนาย หลิน ตอบวาประมาณ 1 เดือนท่ีเธอไดไปขอใหพระสงฆและเจาอาวาสท่ีรูจักชวยลบช่ือเธอออกจากการเปนชาวพุทธ แตพวกเขาปฏิเสธ และเวลานี้กําลังถกเถียงเหตุผลกันอยูและถาเร่ืองน้ีเรียบรอยแลว เธอก็จะเขารวมศาสนาคริสต หลังจากมิส ลีมาน อยูในคายกักกัน 5 เดือนแลว คุณนาย หลิน ก็ไดรับบัพติศมา ไดเขารวมกับคริสตจักรเปนคริสเตียนคนหน่ึง วันหน่ึงเธอหกลมจนกระดูกที่ขาหัก เธอไมบนตอวาใคร แตยังย้ิมไดและพูดวา “บางทีพระเจาตองการใหขาพเจาหยุดเคล่ือนไหว เพื่อใหมีเวลาอานพระคัมภีรที่เตียง” คายกักกันอยูท่ีถนนลิงคอน ไดคุมขังคนชรา คนปวยอยูที่นี่ประมาณ 250 คน นาน 14 เดือนแลว ท่ีนี่เต็มไปดวยความทารุณโหดราย และการคดโกงตาง ๆ นายทหารญ่ีปุนรับปากวาที่คายนี้มียาครบถวนสมบูรณ แตพวกที่ถูกคุมขังเม่ือเขาไปในคาย ในคายไมมีอะไรเลย มีแตสนามวาง ๆ มีหอง ๆ เดียวที่เปนหองใหญ และทหารที่โหดรายจํานวนหน่ึง บางคนก็ถูกหามเขามาพรอมเตียงนอน บางคนก็เดินไมไดตองใชไมเทาชวย บางคนก็มีแผลราย บางคนตาบอด บางคนแกมากตองมีไมเทา บางคนปวดหลังจนหลังงอ เม่ือแจงใหทราบวาใครพักอยูที่ไหนแลว แตไมไดแยกใครเปนใคร ดังนั้นคนขาไมดีดูแลคนท่ีหมดทางรักษา คนแกที่ชรามากกลับตองดูแลคนเจ็บที่นอนอยูบนเตียง เตียงนอนคือตางคนตางเอามาเอง ไมมียา ไมมีพยาบาล ไมมีหมอรักษา ผานไป 3 วันมีนักโทษตายไป 3 คน ตอมาก็มีคนตายตอ ๆ กันมา แทจริงมีอนุชนที่แข็งแรง 50 คนที่อาสามาจากคายกักกันอื่น ๆ มาชวยคนแกที่นาสงสารเหลาน้ี ไมเชนน้ันคนแกเหลาน้ีก็ตายไปนานแลว ในคายกักกันน้ีมีคนมาจากชาติตาง ๆ นับถือศาสนาตาง ๆ กัน คนบาปที่ดื้อร้ันและนักพนัน พวกมิจฉาชีพและชาวโลก นักเทศนและพวกหัวเราะเยาะศาสนา คนรวย คนจนที่แกชราและเด็กถูกคุมขังในที่เดียวกัน ทุกคนสําแดงตัวตนที่แทจริงออกมา คนที่เห็นแกตัวก็ย่ิงมากข้ึน คนที่ไมเห็นแกตัวก็ลืมตัวเองไปปรนนิบัติคนอ่ืน คนที่จิตใจเกลียดชังและกลาวโทษคนอ่ืนก็บนตอวา คนมิจฉาชีพก็แชงดาไมหยุด นักพนันก็เลนพนัน พวกเขารวมพลังของเขาเพื่อจุดประสงคเดียวกันคือตองไดยา ไดหมอ ไดพยาบาลมาแบงปนใหกับคนที่เจ็บปวย ขาวสารที่ทานและปลาเค็มได มาจากการเก็บกวาดยุงฉาง เร่ิมแรกทุกคนทองเสีย ยุงก็มากจนนําเช้ือไขมาลาเรียมาสูนักโทษ มิส ลีมาน น่ังอยูที่เตียงของตนปอกเปลือกมันฝร่ังและคัดเม็ดขาวสารที่สะอาดจากพวกขยะ อยูรอบ ๆ ตัวทานมีเซียนพนันหลายคนกําลังเลนไพ แนนอนทีเดียวอาหารที่ขาพเจา



สงไปให ทานก็แบงปนใหคนรอบขางจนหมด ตอมาทานเปนโรคบิด และโรคมาลาเรีย ภายใน 14 เดือน น้ําหนักลดไป 40 ปอนดดังน้ันกระดูกสันหลังของทานก็โคงงอรุนแรงยิ่งขึ้นและทําใหสวนสูงลดลงถึง 5 น้ิว

สําหรับขาพเจาเงินที่มีอยูก็ใชจนหมดแลว คนใชสาวใชก็เลิกจางกลับไปจนหมด เหลาเหว่ียนตายไปแลว เสียวจินกลับบานไปดูแลลูกคนเดียวของเธอที่กําลังจะตาย เส่ียวหวานกลับไปบานคุณยาย ขาพเจาเชาบานของตระกูลหวัง เปนหองช้ันบนเกา ๆ ที่อยูบนหอสูงของสวนดอกไมแลวเอาผาปดใหมันเปนหองมืดเพราะไมตองการแสงสวางและเดินไมได ตองคลานไปบนพื้นหอง ไมวาเวลาไหนก็ตองชวยตัวเอง ขาง ๆ หองเปนคริสเตียนมีอาชีพเปนครู ทุก ๆ เย็นเมื่อเธอกลับมา ก็จะเอาขาวรอน ๆ ที่เปนมื้อเย็นมาฝาก สวนมื้ออื่น ๆ ก็กินขนมปงแข็ง ๆ และผักกาดดอง ขาพเจาทูลพระเจาเสมอ ๆ วา “หนทางนี้แคบเกินไป ขาพเจาเดินตอไปไมไหวแลว” แตพระองค มักจะตอบเหมือน ๆ กันวา “จงซอนตัวเองไวในเรา เราจะพาเจาฝาไปจนได” มีเพื่อนคนหนึ่งมาเห็นถึงความยากจนของขาพเจา ก็คิดวิธีหน่ึงท่ีดีที่สุดที่จะชวยขาพเจา มี คุณนาย หมิว เปนชาวพุทธนักบําเพ็ญศิล เธอมีความตองการมากอยางหนึ่ง แลวปรารถนาจะมีคําม่ันสัญญากับขาพเจา เธอสัญญาวาจะใหความชวยเหลือขาพเจาในชาติน้ีแตขาพเจาตองชวยเธอในชาติหนา เธอซ่ือสัตยมากในการรักษาคําพูด ชวยขาพเจาหุงขาวทําอาหาร มาอยูเปนเพ่ือน ดวยเหตุน้ีเราท้ัง 2 จึงกลายเปนเพ่ือนที่ดี เธออยูกับขาพเจาในหองมืดดวยกัน แลวนับลูกปดและสวดมนต สวนขาพเจาก็นมัสการพระเจาของขาพเจา โดยไมรูสึกตัว เธอยอมหัดรองเพลง ยอมอานพระคัมภีรดวยกัน จนถึงส้ินป เธอและลูกสาวยอมรับพระเยซูคริสตและท้ัง 2 ไดมาเปนลูกของพระเจา ดังน้ันขาพเจาก็รักษาคําม่ันสัญญาเชนกัน มีพวกชาวตางชาติยินดีสงหอของไปให มิส ลีมาน เดือนละ 1 หอ ไมนานพวกเขากลับมาบอกวาพวกเขาไมมีเงินทําแบบน้ีอีก ในเดือนนั้นขาพเจาสงไดแคเคร่ืองกระปองเล็ก ๆ สองกระปองที่เปนผล ไมและถานนิดหนอย เคร่ืองกระปองที่ดีและมีวิตามินหาซื้อไมไดท่ีเมืองเซียงไฮ เวลานั้นเงินที่ธนาคารถูกระงับไว ขาพเจาขายหมดทุกสิ่งทุกอยางและยืมเงินแบบมีดอกเบ้ียท่ีสูง เพ่ือซ้ือขนมปง ขาวสาลี พุทรา แยมถั่วลิสง และของอ่ืน ๆ นมตองซื้อจากตลาดมืด จะซ้ือไดเพียงขวดเล็ก ๆ ตอหน่ึงคร้ังเทานั้น และตองซอนไวในเส้ืออยางระมัดระวัง มิสหูและคนอื่น ๆ มักจะมาชวยขาพเจาหาซ้ือของเหลานี้ มีขาวลือบนถนนเปนประจําวาทหารญี่ปุนจะใหคนตางชาติที่ถูกคุมขังนั้นอดตาย เชาวันหนึ่งขาพเจาอธิษฐาน ขอไดนมผงหาปอนดเพื่อสงไปใหมิส ลีมาน ผานไปสองชั่วโมงเพ่ือนของเราชื่อ ชุนซันโทรมาบอกวา “พ่ีนองท่ีชื่อ หวุยเหลา เปนพอคาที่ร่ํารวยคนหนึ่ง เขายังมีนมผง 5 ปอนดอีก 3 กระปอง เชาวันอาทิตยเขามานมัสการที่โบสถ ไดยินนักเทศนบอกวาถาใครไมเอาสิบลดของตนออกมาถวายเพื่อชวยเหลือพี่นองที่ลําบาก ก็คือ ขโมยเงินของพระเจา ดังน้ันพ่ีนองหวุย



เหลาจึงเอานมผงมากระปองหนึ่งบอกใหขาพเจาเอามามอบใหทานเพ่ือสงไปให มิส ลีมาน” ทานคงจินตนาการไดวาขาพเจาจะวางภาระหนักน้ีลงไดอยางไร และกําลังใจท่ีมีความเช่ือจะเพิ่มพูนขึ้นมาไดอยางไร น้ัน...พระเจาทรงเปนผูประทานให เพราะวาแมขาพเจาจะชดเชยดวยคาใด ๆ ก็ตาม ก็ไมสามารถหาส่ิงของเหลานี้ได และของท่ีเปนหอ ๆ น้ีเองก็ชวยมิสลีมานรอดไปไดและยังไดชวยคนอ่ืนดวย เพียงแตคาใชจายนี้ทําใหขาพเจาติดหน้ีถึง 3,000 เหรียญสหรัฐ ในที่สุดวันชนะสงครามก็มาถึง เพ่ือน ๆ ชาวจีนทั้งหลายรวมตัวเปนกลุม เปนคณะ นําของขวัญและอาหารมาท่ีคาย มีคนหน่ึงไดซอนกาแฟและนมกระปองไว บัดน้ีเขาเอามาวางขายท่ีแผงไดและเชิญชวนพวกนักโทษมาดื่มฟรี มีผูหญิงคนหน่ึงปงมันฝร่ังและอบไกมาเลี้ยงพวกเขา ทาน เจียง คายเช็ด และ ฮูหยินก็มอบเงินใหนักโทษทุกคน คนอื่น ๆ ก็ใชวิธีตาง ๆ กันมาชวยพวกเขา ขาพเจาตัวคนเดียวไมสามารถน่ังรถ มีหมอผูหญิงคนหนึ่งมาเปนเพื่อน จางรถสามลอมาคันหนึ่งพาขาพเจาไปเย่ียมมิส ลีมาน ขาพเจาเห็นทานทั้งผอมและเต้ียลง รูสึกตกใจมาก ทานบอกวาทางอเมริกันบอกใหทานตองอยูในคายอีก1 เดือน ทานออกจากคายไมได แตทานตองรีบกลับสหรัฐอเมริกา เพราะหมอที่ตรวจรักษาทานบอกทานวาหามยกของหนักเปนอันขาดและจะถูกกระทบกระเทือนไมได เกรงวากระดูกสันหลังจะหัก เม่ือขาพเจากลับถึงบาน เพื่อน ๆ มาเยี่ยมมากมายจนถึงเที่ยงคืน ตี 1 ตี 2 วันรุงข้ึนคนก็มามากขึ้น ในท่ีสุดเชาวันที่สามเม่ือขาพเจาต่ืนข้ึนมา ขาพเจาตัวสั่นมาก มิสซิส เหมียว อุมขาพเจาไว การส่ันไมสามารถระงับได ในที่สุดขาพเจาก็สลบไปบนเตียง เปนแบบนี้ตลอดเวลา 4 เดือน มิส ลีมานไดขาววาขาพเจาปวย เคราะหดีที่พระเจาทรงเปดทางใหทานมาเย่ียมขาพเจาได มีขาราชการคนหน่ึงใชรถของทานเองพามิส ลีมาน ไปที่กองบัญชาการใหญของสหรัฐอเมริกา ทานไปขอรองใหทานออกจากคายกักกัน ทานไมสามารถอยูตอไปในคายไดอีก ใกล ๆ คายกักกันมีบานที่มีหองหนึ่งหอง และมีเตียงหนึ่งเตียง ทานวิงวอนขอรองท้ังวัน คุณหมอจึงยอมใหอยูแคสามอาทิตย และจากที่น่ันทานคอย ๆ เดินทางมาถึงท่ีพักของขาพเจาระยะทางหางกันประมาณ 1 ไมล เมื่อทานเขามาท่ีหองของขาพเจา ขาพเจาจําทานไมได เรียกทานวา “พ่ีชายใหญ” เวลานี้กระดูกสันหลังของทานเกือบหัก สวนขาพเจาเองเหมือนกําลังเติมไฟใหรอนจัดจนหมดความรูสึก สงคราม สินคาข้ึนราคา และถูกคุมขังลวนเปนเร่ืองที่ทําลายมนุษยและทรัพยสินของมนุษย ทานไมมีเงินเหลือแมนิดเดียว สวนขาพเจามีหน้ีสินถึง 3,000 เหรียญ(ดอรลาร) แตวาในทามกลางความส้ินหวังของมนุษย ก็มีการอัศจรรยสําแดงใหเห็นชัด มีเพ่ือนคนหน่ึง ขาพเจาเคยพบแค 2 คร้ังเทาน้ันเขามาหาขาพเจา มิส ลีมาน บอกสถานการณท่ีเลวรายของขาพเจาใหเขาฟง เขาเอากระเปาเงินของเขาไวที่ตักของ มิส ลีมาน พูดวา “เวลานี้ กระผมยังไมจําเปนตองใชเงินเหลาน้ี ทานจงเอาไปใชเถอะจะใชหน้ีหรือจะทําอะไรตามใจไดท้ังนั้น” “ขอเรียนถามวาทานแซอะไร ช่ืออะไร” มิส ลีมาน ตอบ “ทานตองการใบเสร็จหรือไม” “มิส ชาย รูจักกระผมดี ขาพเจามอบเงินใหเพราะ วาเธอเปนคริสเตียน”คร้ังพูดจบก็ลากลับไป เม่ือ มิส ลีมาน เปดกระเปาดูในกระเปามีเงิน 3,100 ดอรลาร ดังนั้นจะซื้ออาหาร หาหมอ จางคนใชและนําไปจายหน้ีลวนอยูในนี้ท้ังหมด ที่ไหนมีชีวิตท่ีนั้นมีความหวัง



บทท่ี 21 สุนัขคาบเหยื่อเทานั้น

มิสลีมานส่ังคนใชเกาแกของขาพเจา เส่ียวจิน เส่ียวหวานไปชวยหาซ้ือยาที่จะมารักษาขาพเจา ผานไปหนึ่งปอาการก็เหมือนเดิม เวลาสวนใหญขาพเจาอยูในอาการสลบ ไมรูสึกตัว เพราะไขสูงในกระดูกไมสามารถลดลงได คุณหมอในเวลาน้ันบอกวาไขชนิดนี้สลับซับซอนมาก เปนทั้งไขมาลาเรียที่รายแรง โรดบิดเปนเลือด เปนเพราะวาพบชาเกินไป เนื่องจากเช้ือโรคนี้อยูที่กระดูกและอยูในเซลเล็ก ๆ ท่ีสมอง ไมไดอยูที่เม็ดเลือด โรคบิดและโรคไขมาลาเรียมีหลายชนิด ขาพเจาติดเช้ือหลายชนิด มียาพิเศษที่ออกมาใหมชนิดหนึ่งที่จะชวยไดน่ันก็คือ อาราเลน (Aralen) แลวเราจะไดยาตัวน้ีจากที่ไหน และน่ีก็เปนการอัศจรรยอีกคร้ัง วันหน่ึง ดร.แมนเดล (Dr.Mandel) มาตรวจรักษาขาพเจา ทานบอกมิสลีมานวา “ถาไมใช มิส ชาย เปนคนไขรายอ่ืน ขาพเจาบอกไดเลยไมเกิน 3 วันตายแน แตอยางไรก็ตามขาพเจาบอกแนนอนไมได ความหวังอยางเดียวท่ีเรามีอยูคือจะลดไขของเธอไดอยางไร” มิสลีมานบอกคุณหมอวา ทานมีเพื่อนคนหนึ่งเปนคนจีน แซหวัง เขาสนใจอาการของมิสชายมาก ทานไดยาที่พึ่งสงมาจากอเมริกาสําหรับรักษาโรคไขมาลาเรีย เปนยาชนิดใหม เขาเคยบอกเจาของยานั้นวาอยาพึ่งขายยาขวดนี้นะ ใหโอกาสเราสักคร้ังที่จะซ้ือ แตไมรูวาคุณหวังอยูที่ไหน และไมรูวาจะตามหาไดที่ไหน เม่ือคุณหมอกลับไปแลว ทันใดนั้น มิส ลีมาน ก็คิดไดวาตอนท่ียังไมไดเขาไปคายกักกัน มิสเตอรหวงเคยมอบที่อยูของ คุณ หวัง ใหไว เพื่อใหเก็บติดตัว หากตองถูกสงออกนอกอาณาเขต เพื่อความปลอดภัยก็เลยเขียนไวในพระคัมภีร กลัววาทหารญ่ีปุนจะพบเขา เม่ือพบแลวก็รีบโทรศัพทไปหาและขอใหสงยาขวดนั้นมาใหคุณหมอ แมนเดล เมื่อโทรศัพทแจงคุณหวังแลวก็โทรศัพทหาคุณหมอ แมนเดล ขอใหคุณหมอ รอ มิสเตอร หวัง ที่บาน ขณะท่ีกําลังรออยูภรรยาคุณหมอไดนําวารสารฉบับหนึ่งท่ีเขียนเกี่ยวกับโรคไขมาลาเรีย และยาพิเศษออกใหมกับการรักษามาใหคุณหมออาน เมื่อคุณหมอกําลังอานอยูนั้นมิสเตอรหวังก็มาพบและยืนยันใหทราบวาคือยาตัวเดียวกันคือ ยาอาราเลน (Aralen) เทาที่รูท่ีเมืองเซียงไฮมีขวดเดียวเทาน้ัน ก็คือขวดน้ีแหละ เมื่อขาพเจาไดรับประทานยาน้ีแลว ไขสูงในกระดูกก็คอย ๆ ลดลง ผานชวงวิกฤติไปแลว ขาพเจาก็ไดสติกลับขึ้นมาใหมซึ่งก็คือไดผานหุบเขาเงามัจจุราชอีกคร้ัง แมรางกายจะดีขึ้นแตก็ยังไมสามารถทรงตัวเดินไดดวยตัวเองและยังไมสามารถมองแสงสวางได นอกจากพระองคจะสําแดงการอัศจรรยเทานั้น การเจ็บปวยที่ยาวนานแบบนี้จะใหเบาบางลงไมใชกําลังของมนุษยจะรักษาได มิส ลีมาน จะใชชีวิตผานวาระนี้ไปไดอยางไร ก็เปนอีกดานหน่ึงที่นาสรรเสริญในการเห็นถึงความเช่ือ ความจงรักภักดี เขมแข็ง และเต็มไปดวยความหวัง เพราะเวลาสวนใหญของทานจะอยูบนเตียงนอน ทานอยูขางหองของขาพเจา ในหองมีเตียงนอนเตียงเดียวเทาน้ัน มีโตะตัวหน่ึง เกาอี้ไมบางตัว และเอากลองไมที่ใสของมากั้นเปนผนังหองและกั้นเปนสองหอง หองหนึ่งทานใชเองอีกหองหนึ่งใหสาวใชและเปนท่ีเก็บของดวย พวกเรามีแมวเปอรเซียสีขาวอีกตัวหน่ึง แมวตัวน้ีนอนอยูขางกายมิส ลีมาน ตลอดเวลา และขางเตียงทานเอากลองไมมาทําเปนโตะ มีโทรศัพทวางไว ยาบางขวด เตาไฟฟาเล็ก ๆ พิมพดีด พระคัมภีรที่ใสตัวอักษรจูอินและสมุดที่มีรายชื่อบุคคลไวใตเตียงนอน อยางน้ีแลวทานก็ไมตองลุกขึ้นจากเตียงเพ่ือไปหยิบของใชเหลาน้ี จากเชามืดจนถึงหัวค่ํา ดึกดื่น มิส ลีมาน ทํางานตลอดเวลา เคร่ืองไฟฟาที่มีไวใชสอยก็เสียหมด ชางไฟฟาจึงพาลูกศิษยของเขามาซอมใหเราทุกวัน คนงานชายก็ซื้อกับขาวมาให มิสลีมานเช็คบัญชีการใชจาย วางแผนทําอาหารและจัดขาวสารและน้ํามันให คุณซีสัน (Mr.Season) เปนศาสนาจารยของคายอพยพ ไมใชชางไฟฟาโดยตรง เขามักจะมาบานของเราและชวยตอกกลองไม เพื่อทําหิ้ง ทําผนังหองให ชาวบานท่ีอาศัยอยูช้ันลางและคนขางบานก็ชอบมาสนทนาปญหากับเขา



ท้ังยังดูแลเคร่ืองมือฉีดพนยาเพ่ือฆาเชื้อโรค ดูแลเร่ืองยาตาง ๆ ใหทุกคนสลับกับการรับประทานอาหาร ยังเรียกคนงานท่ีทํางานอยูสลับกับการอานพระคัมภีรและอธิษฐาน นักเรียนที่จะชวยทําตัวอักษรจูอินก็อยูในหองชวย มิส ลีมาน ทํางาน นอกจากนั้นทานก็ชวยรับโทรศัพทและน่ีคือวิธีเดียวที่จะมีคนมาชวยทํางาน พันธกิจเหลานี้ดําเนินไปเรื่อย ๆ ทุก ๆ วันปกติจะมีคนมาเย่ียมเสมอ บานของเราจึงมีคนเขา ๆ ออก ๆ เปนประจํา บางคร้ังก็เขามาคนเดียว บางคร้ังก็มาเปนกลุมผลัดกันรอ ผลัดกันเขามาน่ัง บางคนก็อยูไมนาน บางคนก็อยูหลายช่ัวโมง แตพวกที่เขามาพบกอนที่พวกเขาจะกลับ มิส ลีมาน จะพาพวกเขาอธิษฐาน แขกของทานมีทั้งพอคา ผูอพยพ นักเทศนที่มาจากบานนอก ชาวจีนที่เปนเพื่อนเกาแก คนขางบานที่ตอง การใหชวยแกขอขัดแยงระหวางกันและกัน พวกที่มาเซียงไฮคร้ังแรกและชาวจีนท่ีเปนครูและนักเรียนจากท่ีตาง ๆ ในประเทศจีน ทานยินดีตอนรับทั้งน้ัน มีโอกาสเม่ือไร ทานจะอธิบายเร่ืองตัวอักษรจูอินวามีความสําคัญแคไหนใหคนเหลานี้ทราบ พอถึงตอนเย็นเวลาทานเขียนอะไร ๆ จะมีพวกคนตางชาติท่ีโดดเดี่ยวตองการเพื่อนมาน่ังพูดคุยดวย คนเหลานี้จะโทรศัพทไปเร่ือย ๆ ซึ่งมักจะมีโทรศัพทแบบน้ีโทรศัพทเขามาหา ทานก็ตอบและคุยดวยความจริงใจ พระบุตรของพระเจาองคพระเยซูคริสตทําใหคนอ่ิมใจและหายเหงา เพราะเหตุน้ีก็เปนเหตุใหคนมากมายรับเช่ือในพระเยซูคริสตเจา และภายหลังก็ไปคริสตจักร ขณะที่ขาพเจาปวย พ่ีชายคนที่ 6 มักมาเย่ียมบอย ๆ ทั้งตัวเขาและครอบครัว ซึ่งเปนกลุมคนท่ีดื้อ ท่ียึดม่ันในความคิดของตัวเอง ปฏิเสธไมยอมรับพระเยซูเจา แตเพราะไมนานน้ีเห็นวาขาพเจาเจ็บปวดสาหัสมาก จิตใจทานรูสึกกระทบกระเทือน ซ่ึงมีวันหน่ึงเขาบอกขาพเจาวา เขาเองตามทุกคนในบานมาประชุมกัน ทุกคนก็แปลกใจไมทราบวาเขาจะพูดอะไร แลวเขาก็พูดวา “ผมจะบอกทานทั้งหลายเร่ืองหนึ่ง คือ วาผมเห็นนองสาวที่ 7 เธออดทนและยอมรับความเจ็บปวดที่แสนสาหัสแบบน้ี ทําใหเห็นวาตองมีฤทธ์ิอํานาจชนิดหน่ึงพยุงเธออยูและกําลังอันยิ่งใหญน้ีอธิบายไดวามาจากพระเจาเทาน้ัน ดังน้ันผมตัดสินใจเชื่อวาตองมีพระเจาแน ๆ ผมอานพระคัมภีรจนรูและแนใจวาตัวเองเปนคนบาป ดังนั้นจึงขอประกาศใหกับทุกคนวา ผมไดตอนรับพระเยซูเจาเปนพระผูชวยใหรอด ขอใหพระองคยกโทษบาปผมดวย และยินดีติดตามพระองค” พ่ีชายคนที่ 6 ในอดีตเคยฉีกพระคัมภีรของขาพเจาและขมเหงขาพเจา สุดทายเขาก็ยอมรับพระเยซูเจา สุดทายครอบครัวของขาพเจารวม ๆ กัน แลวมี 55 ชีวิตไดมาเปนลูกของพระเจาและประกาศตัวยอมรับเชื่อพระเยซูเจา ขาพเจาไมเคยเขาเรียนมหาวิทยาลัย หรือโรงเรียนพระคริสตธรรม ขาพเจาเพียงเปนแคสุนัขคาบเหย่ือขององคพระเปนเจาเทาน้ัน ขาพเจาเพียงแคตามรอยเทาของเจานายและไปคาบเหย่ือของทานกลับมาคืนไวที่ใตเทาของเจานายเทาน้ัน



บทท่ี 22 จากเซียงไฮไปพาดาไดส (เมืองบรมสุขเกษม)

ในระหวางป 1947-1948 มีหมอที่เปนวัยอนุชนไมเชื่อพระเจาสองคนคือ ดร.และมิสซิสมาเทียร (Dr.&Mrs.Martial) เขาอาศัยอยูท่ีบานสวนหวังซา ซึ่งอยูใกล ๆ บานของขาพเจา เขามาฉีดยาและทําการรักษาขาพเจา ทานเปนคนท่ีมีวิทยาการทางแพทยท่ีเกงมาก ทั้งยังอารมณดี แตขาพเจาเปนหนี้ตอทานมาก ขาพเจากลาวดวยใจขอบคุณในคริสตมาสคืนหนึ่งใน 2 ปที่แลว มิสซิสมาเทียรไดประกาศตัวรับเช่ือพระเยซูเจา และตอมาสามีก็ไดรับการดลใจจากภรรยามารวมรับเชื่อดวยกัน พวกเขาและเพื่อน ๆ ของเขาก็มาเตือนและขอใหเรารีบ ๆ ออกจากเซียงไฮเพราะวาไมสามารถรักษาขาพเจาใหหายในส่ิงแวดลอมและบรรยากาศที่เต็มไปดวยการระบาดของโรคมาลาเรีย ทานคงจินตนาการไดวาคําถามหรือปญหามากมายในเวลาน้ันเหมือนคลื่นทะเลขึ้น ๆ ลง ๆ ในสมองของขาพเจา คนออนแอขนาดหนักอยางเราจะขึ้นลงเรืออยาไร ? และเดินทางแบบออมครึ่งโลกไดอยางไร ? ขาพเจาปวยนอนอยูในหองมืดนานขนาดนี้ยังจะไปพบแสงสวาง เสียงที่ดังขางนอกและความไมรูทันสถานการณนั้นไดอยางไร? และของใชประจําวันใครจะเปนคนจัดเตรียมให ขาพเจานอนปวยอยูในบานถึง 18 ป สาวใชจากบานนอกท่ีจงรักภักดีเธอเอาใจใสขาพเจาเหมือนมารดาที่รักลูก ดูแลลูกที่เจ็บปวย และทันใดนั้นขาพเจาจะตองไปยังสิ่งแวดลอมที่ใหมแลวขาพเจาจะจัดการเรื่องพวกน้ีไดอยางไร จะตองจากเพื่อน ๆ ท่ีรักกระทันหันอยางน้ี ไมวาคุณหมอ คนใชและพี่นองชาวจีนที่ยังไมรูจักตัวหนังสือเปนหมื่น ๆ แสน ๆ คน ในการที่จะสอนใหเขาเรียนรูตัวอักษรจูอิน มีคําถามและปญหามากมายเกิดข้ึนในสมอง มีวันหนึ่งพวกเราคิดวายายไปฮองกงอาจจะดีข้ึนมาอีกหนอย วันท่ี 2 เราก็ตัดสินใจวาจะไป เส่ียวหล้ิวซง วันที่ 3 เราก็ตัดสินใจวาจะอยูที่เซียงไฮ วันที่ 4 วันที่ 5 เราไมรูวาจะตัดสินใจอยางไรดี เชาวันหน่ึง มาดาม ยอด ฟช (Mrs. George Fitch) ในอดีตเปนผูประกาศท่ีมีอิทธิพลมากคนหน่ึง คําพูดของเขานําการปลอบประโลมใจมาใหขาพเจาอยางมาก “ถาเชนน้ันทานตองพูดกับจิตวิญญาณที่โศกเศราของทานวา ‘ จิตวิญญาณของขาพเจาเอย จงสงบอยูในการครอบครองขององคพระผูเปนเจา’ ไมใชแคสวนหน่ึงสวนใด แตจงมอบทั้งหมด” เปนเวลาสามคืนที่องคพระผูเปนเจาตรัสกับขาพเจาติดตอกันวา “ลูกสาวเอย ความจงรักภักดีของเจาไดชวยเจาไวแลว จงไปในที่ ๆ มีสันติสุขเถิด” รอจนสวางแลว ขาพเจาก็ยกหูโทรศัพทคุยกับ มิส ลีมาน วา พระเจาสั่งใหขาพเจาไปอเมริกา ขาพเจาจะไป ทานตอบวา “ฉันไปที่บริษัทเรือ เพื่อซื้อต๋ัวเดินเรือ เสียดายมากท่ีนั่งถูกจองเต็มแลว เขาบอกวามีอีก 300 คนที่จองไวกอนแลว” แตภายหลังสามถึง 4 ช่ัวโมง บุรุษไปรษณียไดสงจดหมายจากบริษัทเดินเรือของประธานาธิบดีมาบอกขาพเจาวาไดจองหองไว 1 หองบนเรือวิลสันตราประธานาธิบดี และเรือจะออกภายใน 1 สัปดาห เม่ือถึงวันเดินทาง คุณหมอ มาเทีย ไดลางานมากับพื่อนอีกสองคนมาชวยสงเราขึ้นเรือ บนดาดฟาเรือ ดร.ทรอนเกต (Dr.Thorngate) และลูกชายของเขา 2 คนหามขาพเจา มีเพ่ือนอีก 5 คนและสาวใชอีก 3 คนที่น้ําตานองหนาอยูเปนเพื่อน ทั้งพยุงและยกหามขาพเจาผานกระดานข้ึนเรือจนสามารถพาเราเขาไปอยูในทองเรือหองเล็ก ๆ ที่เปนมุมสงบ ดังนั้นในวันท่ี 18 มกราคม ป 1949 พวกเรานั่งเรือของบริษัทวิลสันตราประธานาธิบดี ขามมหาสมุทรแปซิฟก ตลอดการเดินทางเห็นการตระเตรียมอยางอัศจรรยขององคพระผูเปนเจา จําไดวาเมื่อถึงดาดฟาของเรือ ขาพเจาไมกลาพิง มิส ลีมาน เกรงวาจะกระเทือนถูกกระดูกสันหลังของทาน เปนการอัศจรรยมาก ณ เวลานั้นพระเจาไดทรงเตรียมเพื่อนอีกคนหน่ึงใหขาพเจา วันที่ 2 ของเดือนมีนาคม เม่ือดวงอาทิตยยังไมพนจากทองฟา เรือของเรากําลังแลนไปชา ๆ เขาสูประตูโกลเด้ินเกต เขาสูอาวของเมือง ซาน ฟรานซิสโก มิส ลอรมา (Miss Lorma) และ มิส อู เทียน ฟู มารับพวกเรา เรายังไดรับโทรเลขมากมายพรอมทั้งจดหมายทางอากาศแสดงถึงการยินดีตอนรับพวกเรา เม่ือเราขึ้นฝงแลวเปนเวลาที่พวกรถเชา



นัดหยุดงานกัน แตมีรถสวนตัว 2 คันยินดีบริการใหพวกเรา วันที่สอง มิส เหลา และ มิส อู 2 คนขับรถมารับพาพวกเราไปดูสะพานโอกแลนด อาวทะเลที่สวยงามมากที่น่ันมีคนหนึ่งสวมหมวกสีแดง เข็นเกาอ้ีที่เปนรถเข็นมารอพวกเรา เพื่อจะมาสงพวกเราไปขึ้นรถไฟขบวนพิเศษเพ่ือไปนิวยอรค คนดูแลรถไฟท่ีนี่เปนคนอารมณดีมีมารยาท ทั้งฉลาด เพราะวารถไฟที่ว่ิงไประหวางทางเจอหิมะตกหนัก ทําใหรถไฟถึงชาไปมาก เราอยูบนรถไฟ 4 วัน 4 คืนการลาชาครั้งน้ีทําใหเวลานัดกันกับ แลนดซี ผิดพลาดไป ดังนั้นคนที่ดูแลรถไฟเสนอใหเราโทรเลขไปท่ีเพนซีวาเนีย แลนดเซสเตอร ซ่ึงเปนเปาหมายสุดทายของเรา เรียกเขาเตรียมเกาอี้รถเข็นมารับพวกเราดวย แมเวลานั้นจะเปนเชามืดประมาณตี 4 คร่ึงท้ังหนาวและมืด เมื่อรถไฟจอดอยูที่แลนดเซสเตอรแลว เราเห็นคนยืนอยู 2 คนพรอมเกาอ้ีที่เปนรถเข็นรอรับเราอยูแลวที่ชานชาลา เราจวนจะถึงบานแลวจิตใจของเราต่ืนเตนและชื่นชมยินดีเปนยิ่งนัก ไมมีอะไรสวยงามและนารัก ย่ิงกวาแสงไฟในบาน การตอนรับที่แสนจะอบอุนและการรอคอยท่ีมาถึงทั้งบานสวางไสวไปหมด แลนดซี และ แมร่ี เปนลูกพ่ีลูกนองยืนรอรับเราที่หนาประตู เราเหมือนไดมาถึงเมืองบรมสุขเกษม ขาพเจาคิดวาวันหนึ่งเมื่อการกลับบานครั้งสุดทายของชีวิต ที่น่ันคงจะเต็มไปดวยความสวางท่ีอัศจรรยมาก พระบิดาจะทรงย้ิมแยมตอนรับพวกเราดวยเหตุนี้จิตใจของขาพเจาจึงต่ืนเตนยินดีเปนอยางย่ิง บัดน้ีขาพเจาไดแตพูดวา “องคพระผูเปนเจาทรงนําพวกเราจากเมืองเซียงไฮที่ไกลมากมาถึงเมืองพาราไดส(แดนสวรรค ช่ือของเมือง) บานโบราณที่สวยงาม เปนบานของแมบุญธรรม มิส ลีมาน และ แลนดซี นองสาวและ แมร่ี ที่เปนนองสาวลูกพ่ีลูกนอง ขาพเจาขอบคุณพวกเขาอยางสุดซึ้ง ที่ใหบานแกขาพเจาอยางสุขสบายและปลอดภัยท่ีสุด บัดน้ีขาพเจาไดมาอยูที่นี่แลว ก็ย่ิงจะมีเร่ืองบอกเลาใหฟงมากยิ่งขึ้น เม่ือเราออกมาจากเมืองเซียงไฮ เราเก็บทุกอยางที่เกี่ยวกับการทําตัวอักษรภาษาจูอินท่ีใสพระคัมภีร เชน แมพิมพ ตัวหนังสือตะก่ัว สัดสวนของกระดาษและอื่น ๆ ไวที่น่ัน แมเราพยายามที่จะยายออกมา แตเราก็ลมเหลว แตเพื่อใหเปนไปตามนํ้าพระทัยของพระเจาและการมองระยะยาว ฝายของ มิส ลีมาน ไมมีอุปกรณอะไรเหลืออยูเลย และเวลาน้ีคือไมมีโอกาสเก็บรักษาสิ่งของเหลาน้ีอีกแลว แตวาพระเจาทรงทราบตั้งแตการเริ่มตนของพันธกิจช้ินน้ี พระองคไดจัดเตรียมลวงหนาสําหรับการเปลี่ยนแปลงคร้ังนี้ ในระหวางสงครามโลกครั้งที่ 2 กอนที่ทหารญ่ีปุนไประเบิดทาเรือ เพอร ฮาเบอร พระคัมภีรท่ีใสภาษาจูอินไดทําเสร็จเรียบรอยแลว ผูท่ีรับพิมพก็ไดตกลงราคาแลว เพราะพันธกิจช้ินน้ีเขามาบอก มิส ลีมาน แบบกระทันหันวาการพิมพไดเร่ิมทําแลว แนนอนมิสลีมานดีใจมาก แตจิตใจเหมือนรูลวงหนาวาอาจมีภัยเกิดขึ้น หากอเมริกาถูกดึงเขาสูสงครามกับญ่ีปุนอาจเปนเหตุใหงานชิ้นสําคัญนี้ถูกทําลายลง มิส ลีมาน บอกเขาวา “กอนที่ทานจะลงมือพิมพ ดีที่สุดคือ ซื้อกระดาษสีขาวชนิดท่ีดีที่สุด กระดาษแตละแผนพิมพหนาเดียวก็พอ และทําใหขาพเจาสวนตัวอีก 10 ชุดหากวันใดเครื่องพิมพจําลอง ตัวหนังสือตะก่ัว และสัดสวนของรูปแบบกระดาษถูกทําลาย ขาพเจายังสามารถใชแบบพิมพหินพิมพออกมาได” ชางพิมพตอบวา “มิส ลีมาน เวลาน้ีเปนวาระสงคราม กระดาษแพงมาก กระดาษดีท่ีสุดไมสามารถซ้ือได ถาไมมีเงิน 300 เหรียญคงไมสําเร็จ” “พระเจาจะจัดเตรียมเงินจํานวนน้ีให” มิสลีมานตอบ “ทานทําตามที่สั่งน่ันเถอะ” เม่ือเขาทํางานชิ้นนี้เสร็จ เปนกระดาษสีขาวท่ีดีที่สุด 10 ชุดที่พิมพเสร็จแลว ทานจึงแบงหนังสือเหลาน้ีเก็บซอนไวในท่ีตาง ๆ กัน ชุดหน่ึงเก็บไวในสถานทูตของสวีเดน อีกชุดหนึ่งฝากไวที่ธนาคารเซียงไฮ อีกชุดหนึ่งเก็บไวที่หอคอยในสวนของชาวเยอรมันคนหนึ่งซ่ึงเปนเพื่อนกัน ตอมาเร่ืองญี่ปุนทิ้งระเบิดที่ทาเรือ เพอร ฮาเบอร ของอเมริกา จนกระทั่งสงครามส้ินสุดลง มิส ลีมาน ถูกปลอยออกมาจากคายกักกัน สงคนไปเอาพระคัมภีร 10 ชุดที่เก็บไวในที่ตาง ๆ กลับมาคืน มี3 ชุดครบถวนสมบูรณเทาน้ัน เมื่อเรากลับสหรัฐอเมริกาจึงนําติดตัวไปดวย เม่ือเราอยูที่น่ี เราตองการพิมพเพิ่มอีก เพื่อนํามาสอนคนจีนที่โพนทะเลใหอานภาษาจีนไดถูกตองและชัดเจน คนจีน



เหลานี้ บางคนพูดภาษาเซ่ียเหมิน บางคนพูดภาษากวางตุง ลูกหลานของเขาไมรูเลยวาภาษาจีนกลางของประเทศจีนเปนอยางไร สมาคมพระคัมภีรของอเมริกาเขียนจดหมายถึงพวกเรา เพราะวาตองการพระคัมภีรที่มีตัวอักษรจูอิน แตวาเราไมมีแลว พวกเขาถามวาสามารถทําเพิ่มไดไหม? ทานคงจินตนาการไดวาพวกเราจะมีความปติยินดีมากสักเพียงไรที่ในมือของเรายังมีตนฉบับ พระคัมภีรจูอินครบถวนสมบูรณเหลืออยูอีก 3 ชุด เราจึงนําสงไปใหเขาเพ่ือพิมพเพ่ิม สวนใจของเรารูสึกขอบคุณพระเจาและชื่นชมยินดีเปนอยางมาก เกี่ยวกับการทําพันธกิจภาษาจูอินลงในพระคัมภีรจีน เราไดรับขาวสารของการสนับสนุน จึงนําเอกสารของมิสซิส ชุย ลี แมน (Mrs. Twinem) มาลงไวท่ีนี่

ถึง มิส ชาย ซู เจียน และ มิส ลีมาน เพ่ือนที่รัก

ณ ที่น่ี ฝากหนังสือมาหนึ่งเลมซึ่งทานคงจะไดเห็น ณ ที่น่ีที่เราจะผลักดันพันธกิจเรื่องจูอินใหกาวหนามากข้ึนนั้น บัดนี้ไดถูกนํามาใชอยางแพรหลายแลว ตามถนนหนทาง ใบประกาศของทางการ คําโฆษณา และขาวสาร หนังสือพิมพท้ังหลาย ถูกนํามาใชกันหมดแลว ไมจําเปนตองโฆษณาและอธิษฐานเผ่ือเร่ืองนี้อีกแลว

อวยพรใหเดินทางโดยปลอดภัย

มิสซิส ชุย ลีแมน

มีความเคลื่อนไหวในทามกลางคนจีนที่เปนลักษณะกลุมชนกําลังริเร่ิมใหมีข้ึนซึ่งเรียกวาทหารพระกิตติคุณเส้ือกั๊ก ไมกางเขน ซึ่งเพิ่งเริ่มข้ึนไมกี่ปที่แลว โดยจากคริสเตียนคนหน่ึง ซึ่งมีจิตใจท่ีรอนรนที่จะออกไปประกาศใหพระผูชวยใหรอดของเขาและเปนพยาน เพียงแตเขามีอุปสรรค แตเขาก็ไมยอมนิ่งเฉย เขาเอากระดาษแข็งสองช้ิน เขียนตัวหนังสือตัวใหญ ๆ ไวบนกระดาษวา “ทําดีไมชวยใหรอด” เช่ือพระเยซูเจาทานรอดแน” เขาเอากระดาษสองช้ินนี้แขวนไวที่หนาอกโดยช้ินหนึ่งอยูขางหนา อีกชิ้นอยูดานหลัง แลวเดินชา ๆ ไปบนถนน จากถนนดานน้ีไปยังอีกดานหนึ่ง เดินไปทุก ๆ ที่ ตอนเร่ิมแรกมีแคเขาคนเดียว ตอมามีคนอ่ืนมารวมดวยในลักษณะเดียวกัน ไมนานก็เกิดกลุมชนชาย – หญิง และเด็กเปนจํานวนมากมารวมเดิน การกระทําแบบน้ีเปนความคิดริเร่ิมและเปนแรงบันดาลใจอยางมาก ไมนานนักก็มีคนอื่น ๆ เลียนแบบของเขานําไปทําดวย แตคร้ังน้ีเขาเขียนขอพระคัมภีรไวบนกระดาษสีขาวแลวเอาไปเย็บติดบนเส้ือ การเคล่ือนไหวแบบน้ีไดแพรกระจายไปตามหมูบานและตําบล ตอมาเขาใชเส้ือกั๊กสีขาวมาแทนกระดาษ มีวงดนตรีเลนและรองเดินตามไปดวย เม่ือเขาสามารถรวมคนมากมายเต็มลานกวางแลว เขาจึงหยุดการเลนดนตรี และเร่ิมประกาศพระกิตติคุณ “ทหารพระกิตติคุณเส้ือก๊ักไมกางเขน” ผลของการประกาศทําใหคริสเตียนทั้งหลายรวมใจกันเปนพยานและมีคนเปนหมื่น ๆ ยอมสารภาพบาป กลับใจเสียใหม ตอนรับพระเยซูคริสตเปนพระผูชวยใหรอด เมื่อเขียนมาถึงตอนน้ีคิดวาจะจบแลว พอดีไดรับจดหมายจากคุณ กวางหวิน หลานสาว (ฝายพ่ีสาว) ของขาพเจานํามาถึงความทุกขโศกและความปติยินดี ขาวน้ันกลาวถึงหลานคนหนึ่งช่ือ ผิงผิง ทําใหยอนคิดไปถึงเขาวาไดพบกับหลานคนนี้คร้ังสุดทายเม่ือกําลังปวยอยูที่เซียงไฮ คุณหมอบอกวาขาพเจาตายไดทุกเมื่อ ผิงผิงพาเจาสาวของเขามาท่ีขางเตียงและจับมือของขาพเจาและรองไหดวยเสียงครํ่าครวญเรียก “คุณอาท่ี 7 ” ขาพเจาไดรับความรักและความประทับใจเปนอยางยิ่ง” ขาพเจาตอบเขาเบา ๆ วา “ผิงผิง ไมวาจะเกิดอะไรข้ึน เชื่อพระเยซู



เจาเทานั้น พระองคจะปลอบใจเธอและประทานสันติสุขใหเธอ”คําพูดน้ีนําความสุขและความโศกเศรามาพรอม ๆ กัน “ ผิงผิง ถูกฆาตายแลว เหลือแตภรรยาและลูกสาวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แตภรรยาไดรับการปลอบใจและสันติสุขในพระเยซูเจา เธอไปเขารวมในคริสตจักรแลว” ขาพเจาอยูในความเจ็บปวดแตไดรับการปลอบใจดวยสันติสุข อยูในความมืดแตก็ไดรับความสวาง นอนอยูบนเตียงมากวา 20 ปแลว ขาพเจาพูดไดวาขาพเจาคุมคามากท่ีไดเดินผานหุบเขาเงามัจจุราช เพราะไดรูจักพระเจาของขาพเจา คือ องคพระเยซูคริสต พระองคเปนความปติยินดีของขาพเจา ขาพเจาอยากนําบทเพลงบทหน่ึงมาเปนการสรุปจบหนังสือเลมนี้ เพลงบทน้ีเปนการสรุปจบสําหรับที่ผานมา ปจจุบันและอนาคตในตัวหนังสือน้ีไดแสดงออกถึงความขอบคุณและความเช่ือม่ัน “โอ ความรักที่ไมสามารถหยั่งรูได พระคุณลํ้าเลิศที่ไมมีสิ้นสุด ดวยความถอมใจและขอบพระคุณ หวนคิดกลับไปถึงเสนทางที่ผานมา พระเจาเปนกําลังของขาพเจา ภูเขาที่ขาพักพิง ไมเคยทอดทิ้งขาเลย หนทางขางหนาที่ยังไมจบส้ิน ขายังตองการขอใครชวย! ผานความยากลําบาก มืดมิด กลางวันกลางคืน พระองคทรงนําไมเคยหยุดยั้ง ทรงนําไมเคยพลาดพล้ัง ขาพเจาไดแตวางใจในพระองค และเอนกายในสันติสุขของพระองค โปรดเอามือขาไวในพระหัตถของพระองคและมุงเดินตอไปในทางขางหนา ไมกางเขนของพระองคเปนที่ลี้ภัยของขาพระองค พระโลหิตของพระองคปกปองขาพระองค พระเยซูเจาขาขอสรรเสริญ นอกจากพระองคแลว ขาไมตองการสิ่งใดอีกเลย ขาไมกลัวเงามืดของวันส้ินชีพ เพราะพระองคทรงเปนผูรับผิดชอบสวนท่ีเหลือของเสนทางชีวิต”



สะทอนความคิดเห็นหลังจากอานหนังสือ “ราชินีในหองมืด” โดย เจียง ล่ี เซิน

เม่ือหนังสือราชินีในหองมืดตีพิมพออกจําหนายแลว ไดรับการอวยพรจากพระเจา หนังสือเลมน้ีเผยแพรออกอยางรวดเร็ว การถูกแปลเปนภาษาตาง ๆ อยางนอย มี 10 ภาษาขึ้นไป ภาษาจีนไดตีพิมพถึง 5 คร้ัง สวนภาษาอังกฤษก็พิมพจําหนายโดยโรงพิมพมูดี้ (Moody Press) เหตุที่หนังสือเลมน้ีเปนที่นิยมท่ัวโลก ทาน ดร.บิลลี่ เกรเฮม (Dr.Billy Graham) เสนอแนะตอนกอนเปดเลมวา “พระวิญญาณบริสุทธ์ิของพระเจาไดตรัสผานหนังสือเลมน้ี”และผูเขียนไดพูดกับขาพเจาหนาตอหนาวาหนังสือเลมน้ีเปนบทประพันธของพระวิญญาณบริสุทธิ์ ดังนั้นแรงสัมผัสใจจึงลึกซึ้งและไมเหมือนหนังสือท่ัว ๆ ไป 7 ปที่แลวขาพเจาไดอานหนังสือเลมน้ี ฤดูรอนปน้ีไดมาเย่ียม มิส ชาย ซูเจียน แลว ก็ตั้งใจอานอีก ทบทวนเร่ืองเกาเรียนรูเร่ืองใหม ดังนั้นจึงเลือกหนังสือเลมน้ีเพ่ือนําเสนอคนในเชื้อชาติเดียวกัน มิส ชาย กําเนิดในครอบครัวที่มีชื่อเสียง บิดาของทานเคยเปนขุนนางรับราชการช้ันผูใหญ เปนที่รูจักกันในยุคหน่ึง แตไมใชบารมีของบรรพชน เหตุเพราะคุณปูรับราชการที่กวางตงและเสียชีวิตตามท่ีบิดาเคยเลาใหฟง ต้ังแตเด็ก ๆ บิดาก็เงียบเหงาวาเหว แตขยันขันแข็งตอสู เรียนหนังสือก็ไมมีปญญาจางครู ไมมีเงินซ้ือหนังสือ ตองเดินทางไกลหลายไมล ผานรอนผานหนาวของดินฟาอากาศเพื่อไปยืมหนังสือสักเลมจากญาติพี่นองของตน กลางวันขยันทํางานเพื่อจะเลี้ยงปากเล้ียงทองทั้งครอบครัว ตกเย็นเหน็ดเหน่ือยเม่ือยลาคอยมานั่งศึกษาหาความรูจากหนังสือภายใตแสงไฟของตะเกียงน้ํามันเล็ก ๆ อดทนหมั่นเพียรเลาเรียนหนังสือที่ยืมมาตองรีบคัดลอก ทั้ง ๆ ที่อากาศหนาว มือไมแข็งหมด คัดลอกจนดึก ทองไสวางเปลาจึงควาขาวแข็ง ๆ ที่เหลือในตะกรามากินเพ่ือใหอิ่มทองไปกอน ดวยความอดทนขยันขันแข็งจึงสามารถเปนคนหนือคนได และกลายเปนบุคคลสําคัญที่มีอํานาจมากในยุคน้ัน บานของเขา ท่ีหนานจิง ซึ่งสรางตามแบบ ” อ๋ี เหอ หยวน” บานแบบพักผอน หองครัวของทานมีพอครัวถึง 15 คน และยังมีผูจัดการดูแลครัวอีก 1 คน พ่ีนอง (ลูก ๆ ) ของตระกูลชาย ต้ังแตเล็กแตละคนจะมีคนรับใชดูแลถึง 2 คน เฝาติดตามดูแลใกลชิดตลอดวันและคืน ลักษณะเลี้ยงดูอยางดีอยูในกองเงินกองทองแสนสุขอยางอุดมสมบูรณ ครอบครัวแบบนี้ไมรูจักพระเจา ไมเชื่อในพระเยซูคริสต เพียงแตเปนความสุขชั่วครู ไมสามารถนําความปติยินดี สันติสุขมาสูครอบครัวและเปนตรงกันขาม “ดวยวาการรักเงินทองนั้น เปนมูลรากแหงความชั่วทั้งมวล และเพราะความโลภน่ีแหละ...จึงทําใหตรอมตรมดวยความทุกข” 1ทธ.6:10 ครอบครัวตระกูลชายมีทั้งเงินทองและยศฐาบรรดาศักดิ์ ทําใหลูกหลานหยิ่ง ยโส ฟุมเฟอย เที่ยวผูหญิงเสเพล สรางความกังวลทุกขรอนใจใหกับครอบครัว ประสบการณที่แสนเจ็บ ปวดนี้ทําให มิส ชายรูซึ้งถึงความวางเปลา อนิจจังของความรํ่ารวยมีเงิน ซึ่งเปนที่มา....ของความทุกขทรมาน พ่ีสาวของทานลวนแตงงานกับลูกหลานท่ีมีช่ือเสียง คนในตระกูลสูงทั้งที่มีเงินและมีอิทธิพล แตกลับบานดวยน้ําตาท่ีนองหนา พ่ีชายคนที่ 3 ไดแตงกับหลานสาว หล่ี หง จัง ซึ่งเปนขาราชการช้ันสูงที่มีช่ือเสียงในสมัยราชวงศชิง เปนภรรยาแตกลับเปนขโมย เปนโจรที่โหดรายมาก(ในบทท่ี 5) มิส ชาย กลุมใจทุก ๆ วันปราศจากสันติสุข แมวาพอ-แมจะเอ็นดูรักเธอมากสักเพียงใด สอนใหดูงิ้ว เลนไพนกกระจอก แมกระทั่งดื่มเหลา ฟงเพลง ก็ไมอาจมีความสุขได (บทที่ 6) ดังนั้นจิตใจก็เบื่อหนายในเร่ืองของทางโลก และอยากออกบวช ไปอยูในอารามใกล ๆ บาน ใชชีวิตเปนแมชี(บทที่ 5) แตวา มิส ชาย ไดรับเช่ือในพระเยซูคริสตเจา ชีวิตไดรับการเปล่ียนแปลงอยางอัศจรรย ความเจริญรุงโรจนในอดีต พริบตาเดียวกลายเปนความวางเปลา กลายเปนความทุกขโศก แตตัวทานเองอยูในพระเจา กลับมีสันติสุขในทามกลางความทุกขยากลําบาก ตอนท่ีทานเร่ิมรับเช่ือใหม ๆ คุณแมรองไหเสียงดัง พ่ีชายพี่สาวประชดประชันหัวเราะเยาะใส สบประมาทเหยียดหยามอยางไมมีเหตุผลบอย ๆ แมตองรับการขมเหงนับไมถวน แตทานจําตองอดทนตอสภาพแวดลอมที่



เลวราย ไมโตตอบ แตซอนตัวอยูในองคพระผูเปนเจา ต้ังอกต้ังใจอธิษฐาน ไมโกรธแคน ไมโมโหแตเต็มไปดวยสันติสุขและความปติยินดี ดังน้ันพระเจาจึงประทานนิมิตใหทานเห็นองคพระเยซูเจาทรงสวมมงกุฏหนามที่พระหัตถมีรอยของตะปู พระองคสิ้นพระชนมไถบาปมนุษยบนไมกางเขน (บทที่ 7) ทําให มิส ชาย ยินดีเปนพยานใหกับพระคริสต แมตองทนทุกขทรมานแตเต็มใจติดตามองคพระผูเปนเจา และเลียนแบบพระเยซูเจา (โปรดอาน 1ปต.2:18-24) ตอมาทานลมปวย นายแพทยทั้งหลายหมดความสามารถท่ีจะรักษาทานใหหาย เมื่อยาท้ังหลายไมเกิดผลในโรคท่ีแปลกประหลาดนี้ ทานถูกทดลองทามกลางความเจ็บปวดแสนสาหัส(บทที่ 15) และยังตองตอสูสงครามระหวางญี่ปุนกับประเทศจีน ตองล้ีภัยไปเมืองเซียงไฮ แมบุญธรรม มิส ลีมาน ถูกกักขังในคายกักกัน มิส ชาย เหลือตัวคนเดียวอาศัยอยูในหองช้ันบนของหอคอยในสวนดอกไมของ หวัง เจีย ซา ฮัว เหวียน ขางกายไมมีญาติสนิทแมสักคนเดียว ไมมีบาวไพรหรือสาวใช การดํารงชีวิตไมมีใครดูแลเอาใจใส รับประทานขนมปงแข็ง ๆ และผักดองเพราะวาลุกเดินไมได จึงตองคลานอยูบนพื้นหอง (บทที่ 12) การใชชีวิตที่ลําบากนั้นซ่ึงเปรียบเทียบกับสมัยเปนเด็ก อยูในบาน อ๋ี เหอ เหวียน (บานแบบพักผอน) ท่ีหนานจิง มีบาวไพร สาวใชเต็มบาน เปนบานที่มียศฐาบรรดาศักดิ์ ถูกเล้ียงดูอยางดีพรอมในทุกดาน ตามวิสัยของมนุษยก็คงจะถอนหายใจอยางหนักและปวดราวใจ หากหวนคิดถึงความเปนมาของตนเอง แตวาทานกลับไดเคล็ดลับของการดํารงชีวิตไมวาอยูในสถานการณใด ๆ ทานพอใจและเต็มไปดวยสันติสุข มีความปติยินดีในพระเจา ฟลิปป 4:10-13 “ ขาพเจามีใจชื่นชมยินดีในองคพระผูเปนเจาอยางยิ่ง เพราะวาในท่ีสุดทานก็ไดฟนการระลึกถึงขาพเจาอีก ทานคิดถึงขาพเจาจริงๆ แตยังหาโอกาสไมได ขาพเจาไมไดบนถึงเรื่องความขัดสน เพราะขาพเจาจะมีฐานะอยางไรก็ตาม ขาพเจาก็เรียนรูแลวที่จะพอใจอยูอยางนั้น ขาพเจารูจักที่จะเผชิญกับความตกตํ่า และรูจักที่จะเผชิญกับความอุดมสมบูรณ ไมวาในกรณีใดๆ ขาพเจารูจักเคล็ดลับที่จะเผชิญกับความอิ่มทองและความอดอยาก ความสมบูรณพูนสุข และความขัดสน ขาพเจาผจญทุกสิ่งได โดยพระองคผูทรงเสริมกําลังขาพเจา” พระเจาทรงเลาโลมใจทานเสมอในยามที่ทานอธิษฐาน พระองคตรัสวา “จงซอนตัวไวในเราเถิด เราจะพาเจาผานไปใหได” สดุดี 23:4 “แมขาพระองคจะเดินไปตามหุบเขาเงามัจจุราช ขาพระองคไมกลัวอันตรายใดๆ เพราะพระองคทรงสถิตกับขาพระองค คทาและธารพระกรของพระองคเลาโลมขาพระองค” ต้ังแต ค.ศ. 1930 มิส ชาย มีชีวิตในทามกลางความเจ็บปวย เม่ือเร่ิมแรก รูสึกบานหมุน คลายพลิกฟาแผนดินกลับ โกลาหลวุนวายไปหมด แสงอาทิตยทิ่มแทงตาเหมือนถูกมีดแทง ท้ังตัวมีไขสูง รอนไปหมด แมจะอยูในฤดูหนาวแตรอนสุด ๆ เหมือนอยูในฤดูรอน เนื้อที่น้ิวมือฉีกขาดเห็นกระดูก เจ็บปวดเปนที่สุด หาหมอจีนจนถึงหมอฝรั่งมาตรวจรักษาตางก็สรุปวา ปวยอยางน้ีมีชีวิตไมเกิน 3 วัน คนในบานและเพื่อนสนิทจึงชวยจัดเตรียมงานศพให เตรียมหีบศพและอ่ืน ๆ ไว แต มิส ลีมาน คุณแมบุญธรรมใจหน่ึงก็อธิษฐาน อีกใจหน่ึงก็เต็มไปดวยความหวัง (บทที่ 15) และในเวลานี้เองพระเจาประทานนิมิตใหมใหกับ มิส ชาย อีก คือ มีมงกุฎที่สวยงามมากลอยขึ้นไปบนอากาศและไดยินเสียงเพลงที่ไพเราะมาก ทานเขาใจวาเปนความปติยินดีท่ีจะตอนรับทานกลับไปเมืองสวรรค แตพระเจาตรัสกับทานวา “ไมใช ไมใชตอนรับเจา แตฝกฝนเจา” ดังนั้น มิส ชาย จึงผานวิกฤติของการยืดชีวิตที่มีเหลือแค 3 วันออกไปมากกวา 30 ป แมทานจะตองเดินผานหุบเขาเงามัจจุราช ทานก็ไมกลัวอันตรายใด ๆ จากตรงน้ีทําใหเราเห็นวาชีวิตของทานไมไดอยูในมือของแพทย แตอยูภายใตการดูแลขององคพระผูเปนเจา แมความทุกขยากลําบากผานเขามาในชีวิตก็ยังเปนนํ้าพระทัยที่ดีของพระเจา โรคประหลาดของ มิส ชาย แทจริงเปนพระคุณของพระเจา ที่อาศัยโรคภัยไขเจ็บนี้เพื่อฝกฝนจิตวิญญาณของทานและใชทานอยางมากมายเพื่อเปนพยานที่มีชีวิตและมีกําลังในพระเจา ญาติสนิทมิตรสหายทั้งหลายโดยทั่วไปไมอาจเขาใจถึงเหตุผลน้ี ไมเขาใจวา “เพราะความคิดของเรา(พระเจา)ไมเปนความคิดของเจา ท้ังทางของเจาไมเปนวิถีของเรา" พระเจาตรัสดังน้ี "เพราะฟาสวรรคสูงกวาแผนดินโลกฉันใด วิถีของเราสูงกวาทางของเจา และความคิดของเราก็สูงกวาความคิดของเจาฉันนั้น"



อสย.55:8-9 เขาเหลานั้นใชทาที ที่เห็นอกเห็นใจไปถามไถทาน เขาใจวาทานคงทุกขทรมาน วาเหว เหงียบเหงามากในหองมืดแต มิส ชายจะบอกคนเหลานั้นวาทานไมโดดเด่ียวเลย ทานพูดวา “องคพระผูเปนเจาทรงเปนสหายนิรันดร เปนมิตรแทท่ีดีเลิศ ขาพเจาเปนราชินีในหองมืด พระองคเปนองคพระผูเปนเจาแหงความสวาง” (บทที่ 19) ทานมีความเชื่ออยางมั่นคง และทานสามารถเห็นได “เหนือเมฆท่ีดํามืด ความสวางอยูเหนือเมฆตลอดไป” ความสวางของพระเจาไมเคยออกหางจากตัวทานกลับสองแสงในตัวทานเสมอ ๆ และทรงนําทาน กอนที่ทานจะจากเซี่ยงไฮ พระองคไดทรงชี้ชัดกับทานเปนเวลาถึง 3 คืน พระองคตรัสกับทานวา”ลูกสาวเอย ความซ่ือสัตย จงรักภักดีของเจาไดชวยเจาไวแลว จงไปดินแดนที่มีความสงบสุขเถิด” (บทที่ 22) ย่ิงกวานั้น สถานที่ดีที่พระเจาทรงนําไปน้ัน มีช่ือวา พาดาไดส รัฐเพนซูเวเนีย ซ่ึงพาดาไดส (Paradise) แดนสุขาวดี ก็คือเมืองบรมสุขเกษม ก็เปนดังน้ัน สมช่ือจริง ๆ เปนเร่ืองท่ีเขาใจยากแตกเ็ปนเร่ืองจริง ณ ที่น่ีเราไดเรียนรูสัจธรรมที่สําคัญมากอีกอยางหน่ึงคือกอนที่จะไดรับสันติสุขจาก ความซ่ือสัตย จงรักภักดีของเรา โลกนี้ยํ่าแย จิตใจของมนุษยวิตกกังวล เร่ืองผิดหลักธรรม ทฤษฎีผิด ๆ ทําใหมนุษยหลงงมงาย แมกระทั่งธรรมิกชน จิตใจก็เย็นชา ความรักเส่ือมลง มธ.24:3-4 “ผูที่อดทนจนถึงที่สุดก็จะรอดได” โปรดอาน 2ทธ.4:3-4 เรากําเนิดอยูในโลกที่ช่ัวรายมักกบฏและโครงเครงท่ีสุดของยุคน้ี เราควรรับบท เรียนจากชีวิตของ มิส ชาย คือ ความอดทน ขอพระเจาทรงใชคําพยานของทานใหมาก เพื่อพวกเราจะเรียนรูความอดทนอยางแสนสาหัสของความทุกขยากลําบาก และไปใหถึงบทเรียนของความซ่ือสัตยจงรักภักดี ความอดทนและความซ่ือสัตยจงรักภักดี เปนฤทธิ์เดช เปนกําลังอันยอดเย่ียมในคําพยานของทาน ตอนแรก ๆ ที่ทานรับเช่ือในพระเยซูเจา ทานไดรับการเยาะเยยถากถางจากพ่ีชาย พี่สาวอยางรุนแรง การสบประมาทเหยียดหยามอยางไมละเวน อีกทั้งบาวไพรสาวใช พรอมใจกันหม่ินประมาท ดูแคลน แมแตเด็ก ๆ ในบานเห็นทานก็หลบหนี เราคงคิดไดวา เปนสภาพที่อนาถใจมาก แตทานกลับสงบเงียบ ต้ังใจอธิษฐานกับพระเจาและจิตใจก็เต็มไปดวยช่ืนชมยินดีที่ไมเคยมีมากอน พี่ชายคนท่ี 8 จึงรูสึกประหลาดใจและกลายเปนสิ่งท่ีประทับใจอยางมาก จนไดรับเช่ือดวยอีกคน จากน้ันเปนเวลายาวนานมากกวา 10 ปที่ปวยอยูบนเตียง ซ่ึงนอยคนจะสูทนไดแตทานยังคงยึดมั่นในความเช่ือ ไมสงสัย ไมบน เช่ือและยอมตอพระเจา ม่ันใจวาพระเจาอยูดวย ทรงประเลาประโลมใจทาน ประทานสันติสุขใหทาน เมื่อคุณแมบุญธรรม มิส ลีมาน คือผูที่ใกลชิดที่สุดของทานตลอดเวลา ตองถูกเรียกเขาไปในคายกักกัน ทานก็ยังสงบเหมือนปกติ เปนเร่ืองท่ีทุกคนประหลาดใจมาก เปนเหตุที่ทําใหชาวพุทธช้ันสูงคนหน่ึงประทับใจอยางมาก (คนนี้เปนหลานสาวของขาราชการชั้นผูใหญช่ือ หลิน เจอ ฉือ) จนไดกลับใจใหมและรับเชื่อในพระเยซูเจา (บทที่ 20) และพี่ชายคนท่ี 6 ท่ีเคยฉีกพระคัมภีรของ มิส ชาย ปฏิเสธขาวประเสริฐและเปนผูที่โจมตี มิส ชาย อยางรุนแรง สุดทายเขาเปนคนท่ีพาทุกคนในครอบครัวของเขามาและประกาศกับคนในบานวา เขาประทับใจมากในความเปนคริสเตียนของนองสาวที่ 7 เขาจะยอมรับเช่ือในพระเยซูเจา เขาประกาศดังนี้วา “ขาพเจาเรียกพวกทานทุกคนมา เพราะอยากประกาศวา ขาพเจามองดูนองสาวที่ 7 มาตลอดวา เธออดทนตอความเจ็บปวดเหลานี้ไดอยางไร บัดน้ีขาพเจามอง เห็นแลววามีฤทธานุภาพที่แข็งแรงหมุนรอบตัวเธออยู และกําลังอันมหาศาลน้ี ไมมีคําอธิบายเปนอยางอ่ืน นอกจากมาจากพระเจาเทานั้น เพราะฉะนั้น ขาพเจาจึงตัดสินใจแนนอนวาตองมีพระเจา ขาพเจาอานพระคัมภีรและรูแนนอนวาตัวเองเปนคนบาป และยอมรับพระเยซูคริสตเปนพระผูชวยใหรอด ขอพระองคยกโทษบาปใหขาพเจา และจากน้ีไปจะขอติดตามพระองคแตผูเดียว” จนในที่สุดตระกูลชายมี 55 คนมากลับใจใหมรับเช่ือในพระเยซูคริสตเจา เปนบุตรขององคพระผูเปนเจา(บทที่ 21) คําพยานที่มีฤทธ์ิอํานาจแบบน้ี ไมใชปากสรรเสริญพระเจา ใจไมอยู (ลองอานมัทธิว 15:8) มีความยําเกรงพระเจาแคภายนอก แตเน้ือแทนั้นไมมี 2 ทธ. 3:5 มิส ชาย มีคําพยานที่ดีได เพราะวามีความซ่ือสัตย มีความอดทนมานานป ยอมและเช่ือฟงพระวิญญาณจึงเกิดผลแหงพระวิญญาณ จากคําพยานของทาน เราก็สัมผัสถึงฤทธานุภาพของพระเจาในเร่ืองราวตาง ๆ และสามารถชนะมารรายได การ



อัศจรรยอันดับแรกเร่ืองการอดฝนของคุณแม เร่ืองนี้มีความคลายคลึงกันกับ ซิ ซื่น เหมา ผูมีชื่อเสียงมากคนหนึ่ง ประวัติบุคคลของทานไดลงรายละเอียดเกี่ยวกับการอดบุหร่ี หลังปฏิวัติ ประเทศชาติของเราก็มีการหามสูบฝน คุณนายชายทําผิดกฎหมายบานเมือง ถายังสูบฝนอยู แตก็เลิกฝนไมได ท้ังอารมณความรูสึก จิตใจรางกายทนทุกขทรมานมาก มิส ชาย อธิษฐานใหคุณแมทุกคืน มีคืนหน่ึงคุณแมเห็นนิมิตของพระเยซูเจา พระองคประทับยืนอยูขาง ๆ ทาน พระสิริปกคลุมคุณแมไว นี่คือเคล็ดลับแหงชัยชนะของคุณแม ในทันใดน้ันเองความอยากของการสูบฝนก็หายไปโดยปริยาย และทานก็รับเชื่อในพระเยซูคริสตเจา กลายเปนคนใหม เต็มไปดวยความปติยินดี และรับใชพระเจาดวยความจงรักภักดี เหมือนคนละคนเลย ในรอยกวาปที่ผานมาตระกูลชายไดกราบไหวรูปเคารพมาชานาน จากน้ีไปรูปเคารพถูกทุบทิ้ง (บทที่ 8) การอัศจรรยท่ี 2 คือ การไดรับการรักษาของลูกพ่ีลูกนอง เม่ือนองสาวคนนี้มีอาการเปนโรคบา สติฟนเฟอง ในฤดูรอนมีวันหน่ึง นองสาวคนน้ีเกิดมีอาการสติฟนเฟอง เปนเวลา 10 วันไมกิน ไมดื่ม แตกลับไปหาตัวหนอนที่ทอน้ําทิ้งมากิน ดังน้ันคนในบานจึงเอาโซลามไว แตมารรายกลับหักโซตรวนออกจนได และสีหนาที่ปรากฎ คือนาเกลียด นากลัวมาก ผมเผายุงเหยิง อากาศก็รอนมากแตเธอกลับใสเส้ือสําลีที่หนามาก ท่ีเหมาะที่จะใสในฤดูท่ีหนาวจัด เม่ือเธอเห็น มิส ชาย เดินมาเธอตะโกนวา “พระเยซูเจาของพี่สาวที่ 7 ชวยเราดวย ๆ” มิส ชาย ไดออกพระนามพระเยซูคริสตเจาตอหนาคนทั้งปวง ขับผีตนนี้ ทันใดน้ันเธอก็ลมลง กําลังมหาศาลท่ีหักโซตรวนออกนั้น ก็หลุดไปจากเธอ หลังจากน้ันเธอก็สงบสติอารมณกลับสูสภาพดี ตอมาไดถวายตัวไปเรียนในโรงเรียนพระคัมภีร(บทที่ 8) การอัศจรรยครั้งท่ี 3 คือ ลูกชายคนโตของพี่สาวคนที่ 6 หยงเจี้ยน ไดรับความรอด แทจริงไดเกิดในบานของตระกูลสูง แตเพราะพอเสียชีวิตต้ังแตเขายังเปนเด็ก ขาดการอบรมสั่งสอน ทําใหเด็กคนน้ีโตขึ้นกลายเปนอันธพาล เปนโจรชั่วรายท่ีสุด จนกระทั่งถูกจับไปติดคุก ตอมาแกลงทําเปนยอม กลับใจ ขอรองให มิส ชาย ชวยรับรองและบอกคุณแมใหปลอยเขาออกจากคุก แตพอปลอยออกมาแลว เขายังเปนเหมือนเดิม ไมไดกลับใจแมแตนิดเดียว ตาท่ีดุราย จองมองขมเหงผูคน อยูในหองตัวเอง เขียนคําหยาบ ดุดา ใสกระดาษติดไวที่ผนังหอง เขียนวา “แมตาย ผูจัดการตาย ฆานองชาย” ถีบประตูหองใหเปนเศษไม แมนมเจ็บปวดสาหัส ทุกขรอนใจ เพราะหนุมนอยคนน้ี คิดวาท้ังชีวิตไมเคยเห็นใครช่ัวรายไดถึงขนาดน้ี หากคนนี้กลับใจได ประชาชนท้ังหมูบานของนางคงกลับใจไดหมดแน และคงจะมารับเช่ือพระเยซูเจา แต มิส ชาย ไมไดทอแทหมดกําลังใจ ทานต้ังใจอธิษฐานมาตลอดและโดยฤทธิ์เดช อํานาจขององคพระผูเปนเจา สั่งใหหนุมคนน้ีคัดลอกใบปลิวของพระกิตติคุณ ตอมาเขาไดกลับใจใหม เร่ิมเขียนบทความส้ัน ๆ ลงขาวหนังสือพิมพ 2 ปใหหลังก็สอบเขามหาวิทยาลัย จากคนขี้เกียจกลายเปนคนขยัน จากคนท่ีใชจายฟุมเฟอยกลายเปนคนประหยัด จากคนหยาบคายกลายเปนคนสงบเงียบ สุดทายรองไหสารภาพบาปกับคุณแมและตอนรับพระเยซูเจาเปนพระผูชวยใหรอด (บทที่ 14) จากเบ้ืองหลังชีวิตของ มิส ชาย ไดสะทอนใหเห็นถึงครอบครัวและสังคมในความบาปชั่ว และมืดมน อีกทั้งปญหาของความทุกขยากลําบาก อํานาจของการศึกษาหรือการปกครองของรัฐบาลไมสามารถมาแกไขเร่ืองเหลานี้ได ศาสนาคริสตไมใชปรัชญาแบบนามธรรมท่ีถกเถียงดวยเหตุผล และไมใชระบบความสัมพันธของวิสัยมนุษยอยางวางเปลา แตเปนสัจธรรมที่มีชีวิตชีวา ปราดเปร่ืองคงอยูตลอดกาล คือ “พระธรรมแหงชีวิต” องคพระเยซูคริสตเจาไมเพียงเปนพระผูชวยใหรอดของวิญญาณจิตมนุษย ยังเปนฤทธอํานาจของการเปลี่ยนแปลงทั้งสังคม การเมืองและประเทศชาติ ดูจากประวัติศาสตรคริสต จักรที่ผานมา ประเทศตาง ๆ ในเสเกนดิเนเวีย กอนท่ีจะไดรับเชื่อในพระเยซูคริสต เขาเหลานั้นมีความเชื่อ หลงงมงาย ในความเชื่อที่ผิด ๆ ทุกปตองฆา 99 คนเพ่ือบูชายันตเปนเครื่องบูชาที่มีชีวิต ประชาชนชอบฆาฟน ชอบทําสงคราม เกลียดชังสันติภาพ และเอาเรื่องโลหิตไหลเปนเร่ืองที่มีเกียรติ เร่ืองอดทนเปนเรื่องอัปยศ และเห็นการเกลียดชังเปนความดี ความกรุณาเปนความช่ัวราย ผิดประเวณีเปนกระแสแรง ความอับอายไมมี ทั้งคนและสัตวทําความชั่วไมเลือก



(หาขอมูลไดจาก Dr. Philip Schaff. History of Christian Church Vol IV P.109) หรือจะคนจากศตวรรษท่ี 18 ในประเทศอังกฤษ การปกครองเส่ือม สังคมมืดมน คุณธรรมประชาชนตกตํ่า ในเวลานั้นอังกฤษเปนประเทศเดียวที่นาจะมีความหวังของบรรดาประเทศยุโรปทั้งหลาย ต้ังแตทาน เวสลี ไดทําการฟนฟูดานศาสนา การปกครอง ทางการเมืองของประเทศอังกฤษใหดีข้ึน โดยหลีกเลี่ยงการทํารัฐประหาร หลั่งเลือดเพื่อการเปลี่ยนแปลงดานการ เมือง และทําใหการเมือง สังคม วัฒนธรรม วรรณกรรมและวิทยาศาสตร ศีลธรรมของประชาชนเจริญ รุงเรืองกาวหนาไปอยางรวดเร็วอยางชัดเจน และแมแตนักประวัติศาสตรที่มีช่ือเสียงซึ่งยึดเหตุผลเปน เอกนั้นยังยอมรับการเปล่ียนแปลง (อานหนังสือช่ือ หยวน เตา หนา 136-137 ผูเขียนเปนคนแตง) พระเยซูคริสตทรงบังเกิดมาในโลก พระธรรมหนึ่งยอหน 3:8 เขียนวา“พระบุตรของพระเจาไดเสด็จมาปรากฏก็เพราะเหตุน้ี คือเพื่อทรงทําลายกิจการของมาร” “มารวนเวียนไปท่ัวโลก เพื่อแสวงหาเหยื่อของมัน” 1ปต.5:8 “แตเราวางใจในพระเจาได เพราะพระผูชวยใหรอดของเรา ไดชัยชนะโลกแลว”ยน.16:33 “เราไดบอกเร่ืองนี้แกทานแลว เพื่อทานจะไดมีสันติสุขในเรา ในโลกนี้ทานจะประสบความทุกขยากลําบาก แตจงชื่นใจเถิด เพราะวาเราไดชนะโลกแลว” 1ยน. 5:4-5 “เพราะทุกคนท่ีเกิดจากพระเจา ก็มีชัยตอโลก และความเชื่อของเรานี่แหละเปนชัยชนะที่ชนะโลก ใครเลาชนะโลก ไมใชคนอ่ืน คือ ผูท่ีเชื่อวาพระเยซูทรงเปนพระบุตรของพระเจาน่ันเอง”เราเห็นการทํางานของพระเจากับสตรีที่ออนแอคนหนึ่ง คือ มิส ชาย มีฤทธานุภาพท่ีจะมีชัยชนะมารอยางคาดไมถึง จนเปนเหตุเสริมสรางความเช่ือของพวกเราใหม่ันคงย่ิงข้ึน อีกคร้ังที่จะเอยถึง แมนางเอกของราชินีในหองมืด คือคริสตินา ชาย แตเราคงไมลืมวายังมีสตรีอีกทานหน่ึง เปนคนท่ีเราจะละเลยไปไมได น่ันก็คือผูที่รวมเดินบนเสนทางสูสวรรค คุณแมบุญธรรม มิสแมรี่ ลีมาน (Miss China Mary Lea man) คุณพอของมิสลีมานคือ อ.ชารลีส ลีมาน (Charles Leaman) เปนผูบุกเบิกในประเทศจีนทําการประกาศ เร่ิมแรกมาถึงหนานจิง (เวลานั้นคนจีนเปนพวกปดตัวเอง)ไมไปมาหาสูกับคนตางชาติ ทานหาเชาบานไมได จําเปนตองนอนใตหลังคาตามระเบียงบานของ ชาวบาน ตอมาจนคุณแมของมิส ลีมาน สามารถเปดโรงเรียนสตรี และรับสมัครนักเรียน หลายเดือนผานไป ไมมีใครมาสมัครเรียนจนกระท่ังมีเด็กผูหญิงคนหนึ่งสนใจ แตก็ไมยอมเรียน และเด็กผูหญิงคนท่ี 2 เปนลูกสาวของยามผูเฝาหนาประตูโรงเรียน คริสเตียนไมกังวลเรื่องสิ่งแวดลอม สังคมวาเปนอยางไร แตมองดูที่พระคริสตเจา จนมาถึงสมัยของ มิส ลีมาน มีนักเรียนหญิงมากถึงหน่ึง 1,600 คน มิส ชายเปนหนึ่งในนักเรียนเหลานี้ (บทที่ 4) ความประทับใจท่ี มิส ลีมาน ใหไวกับ มิส ชาย คือ “ทาทีที่สงบสุข น้ําเสียงท่ีนุมนวล จิตใจเต็มไปดวยสันติสุข ความสวางที่สองออกมาจากภายในและพลังในความสงบเงียบ”(บทที่ 6) น่ีเปนบทเรียนบทแรกของนักเทศนผูประกาศทั้งหลายที่ควรจะมีไว คนที่ซื่อสัตยมีอยูภายในใจก็จะปรากฏชัดในรูปรางภายนอกไมใชแคเห็นก็หนีไปไกล ทานเปนคนท่ีมีความรัก ความปติยินดี สันติภาพ อดทน ความดี สุภาพ รูจักบังคับตน (กท.5:22-23) เต็มไปดวยพระลักษณะของพระคริสตเจา ทานเปนผูท่ีมีความเช่ือมั่นคง เมื่อ มิส ชาย ลมปวยแลว หมอจีน หมอฝรั่งลวนหมดปญญาในการรักษาทาน แต มิส ลีมาน มีความเช่ือม่ันคง ไมเคยสิ้นหวังแตต้ังใจอธิษฐานไมเลิก วันและคืนดูแลใกลชิด หลายสิบปเหมือนวันเดียว ย่ิงมากกวานั้น มิส ลีมาน เปนผูหญิงที่ออนแอ แตเม่ือตองผจญกับอันตราย ทานไมหว่ันวิตก ป 1943 ทานถูกเรียกใหเขาคายกักกัน ความทุกขใหญหลวงมาถึงตัว กิจธุระมากมายรอใหจัดการ เมื่อสารพัดปญหาทับถมหนัก ในสภาพแบบน้ีทานยังปติยินดีตอนรับแขกทุกคนที่มาเยี่ยมเยือน ไมเคยแสดงทาทีอาการวายุงมากหรือเหนื่อยเกินไป กอนเขาคาย ทาทีที่สงบสุข หนายิ้มแยมแจมใส ทําใหเพื่อนของ มิส ชาย ที่เปนชาวพุทธชั้นสูงประหลาดใจเปนอยางมาก พูดวา “ไมมีเสียงรองไห ไมไดเปนลม เพียงแคย้ิม ๆ และอธิษฐานรวมกัน แลวก็เดินเขาคุกโดยดี ตลอดชีวิตของขาพเจายังไมเคยพบสถานการณแบบน้ีมากอนเลย ศาสนาอะไรนา....ท่ีจะมีพลังมหาศาลแบบน้ี ทําใหคนไมหว่ัน วิตก แมอยูในสภาพที่เลวรายแบบนี้” (บทที่ 20) น่ันเปนเหตุทําให หลิน ฮู หยิน มารับเช่ือพระเยซูเจา



ในคายกักกัน มิส ลีมาน รับการทนทุกขทรมานอยางสาหัส ทานน้ําหนักลดไปถึง 40 ปอนด ความสูงลดลงถึง 5 น้ิว กระดูกสันหลังถูกกระทบกระเทือนอยางหนัก พรอมท่ีจะหักไดทุกเมื่อ (บทที่ 21) เม่ือทานถูกปลอยแลวโดยไมไดคํานึงถึงความเจ็บปวดทุกขทรมานที่ผานมา บาดแผลยังไมทันรักษาใหหาย แมจะออนแอมากยังอดทนสูตอไป ทานดูแลผูปวย มิส ชาย และอีกดานหนึ่งไมเคยหยุดยั้งที่จะทําตัวอักษร จูอินใสไวในพระคัมภีรและลงมือทําการตีพิมพ พระคัมภีรเกาใหมท่ีมีจูอินอยูขาง ๆ ตัวหนังสือ และน่ีเปนผลงานช้ินโบวแดง เปนบุคคลท่ียิ่งใหญมากใหกับประชาชนชาวจีนในเร่ืองการประกาศขาวประเสริฐ ในเรื่องการศึกษา เรียนรูตัวหนังสือจีน เปนคุณประโยชนช่ัวนิรันดรกาล เหมือนที่มิสชายไดกลาวไววา “ทานสงบเงียบมาก ๆ ในการเผชิญกับความทุกขยากลําบาก และสามารถแกไขสารพัดปญหา ทําใหภารกิจทุก ๆ เร่ืองประสบความสําเร็จ ความรัก ความตั้งใจของทานแข็งแกรงเหมือนเหล็กกลา ชวยใหทานเดินผานหุบเขาเงามัจจุราชมาได” (บทที่ 20) บทสรุปของหนังสือเลมน้ี มิส ชาย เขียนไววา “ขาพเจาไดรับสันติภาพอันแทจริง ในทามกลางความทุกขยากลําบาก ในความเจ็บปวด ขาพเจาไดรับความปติยินดี ในทามกลางความมืด ขาพเจาได รับความสวาง” (บทที่ 22) นักประกาศท่ีมีช่ือเสียงมาก ทาน ดร.บิลลี่ เกรเฮม (Dr.Billy Graham) เวลาทานแนะนําหนังสือเลมนี้ ทานเขียนวา “เตาเผาแหงความยากลําบาก มิส ชาย ไดพบเคล็ดลับของการฝกฝนฝายจิตวิญญาณ ภายในหองมืดของความเจ็บไขไดปวยกลับพบความสวางที่แทจริงของโลก น่ีเปนการยืนยันความเช่ือท่ีแทจริงในพระเยซูคริสตเจา เทาเหยียบดินอยางม่ันคงท่ีจะรบอยางมีชัยตอเหตุการณตาง ๆ โดยไมตองเปล่ียนแปลง อุปสรรคท้ังหลายและความลมเหลวของสัมคม พระเยซูคริสตทรงฤทธิ์ท่ีสุดสามารถชวยชนชาติหน่ึงใหพนจากความทุกขลําบากเหลานั้นได พระองคทรงเปนความหวังและเปนความสวางท่ีแทจริง พระเยซูคริสตเจาทรงเปนความสวางของโลก ยน.8:12 เปนพระราชาเหนือพระราชา เปนจอมกษัตริย วว. 19:16 ยอหนเขียนวา “ผูที่บังเกิดจากพระเจาก็ชนะโลก เราชนะโลกไดเพราะความเช่ือของเรา ใครท่ีจะชนะโลกได ก็คือผูที่เชื่อวาพระเยซูคริสตเจาทรงเปนพระบุตรของพระเจา”1ยน. 5:4-5 ผูอานที่รัก ทานบังเกิดใหมในแผนดินของพระเจาแลวหรือยัง ? ทานรับเชื่อในพระเยซูคริสตเจา ใหพระองคเปนพระผูชวยใหรอดแลวหรือยัง ? ทานไดรับฤทธ์ิเดชอํานาจจากพระเจาหรือไม ? ในความมีชัยตอความทุกขยากลําบาก ความมืด และมีกําลังที่จะมีชัยชนะโลก

ป 1962 เดือน 6 ท่ีสหรัฐอเมริกา มหาวิทยาลัยโกวเดิ้นโรงเรียนพระคริสตธรรม



คําสงทายจากผูแปลภาษาจีน

ขอบพระคุณพระเจา “ราชินีในหองมืด” เปนอุปกรณที่พระเจาทรงใช โดยนําความรักและฤทธานุภาพสําแดงผานทางชีวิตของผูเขียนออกมาอยางชัดเจน เพื่อใหผูอานมากมาย ไมเพียงไดรับพระคุณความรอด ยังไดรับการเสริมสราง ไดรับการฟนฟูจิตใจ สรรเสริญพระเจา ขอใหพระสิริจงมีแดพระเจาผูทรงฤทธ์ิที่สุด ผูแปลภาษาจีนขอถือโอกาสน้ีกลาวคําในใจวา เมื่อหนังสือ “ราชินีในหองมืด” ตีพิมพจําหนายแลว ไดรับความกรุณาจาก มิส ชาย สงมาใหอานหนึ่งเลม เรียกใหขาพเจาชวยแปลเปนภาษาจีน ขาพเจากลัววาจะทําไมได ไมกลารับปาก ตอมาศิษยเกาพระคริสตธรรมจงหัว ท่ีฮองกง ผูรับผิดชอบดานการพิมพหนังสือ หนุนใจใหขาพเจามีสวนในการรับใชพระเจาเพ่ือการรับใชพระเจา ขาพเจาก็อธิษฐานอยางมาก ขอพระเจาทรงประทานความกลาและสติปญญา เพื่อใหมีกําลังในการทําหนาที่แปล ในท่ีสุดโดยพระองคผูทรงเสริมกําลังขาพเจา ก็ไดเริ่มแปลไปหลายบทและนําลงตีพิมพในวารสารของศิษยเกา พระคริสตธรรมจงหัว ในหนังสือ “ปน เยว ฮู ซีน” (เสียงรองหลังเที่ยงคืน) ณ เวลานั้น มาดาม สวี เย หัว ไดมาเยือนฮองกง ทานตองการใหขาพเจาแปลทุกถอยคําทุกประโยคอยางละเอียด และจะนําไปตีพิมพลงหนังสือที่ มานีลา (Manila) ประเทศฟลิปปนส เพราะหนังสือพิมพฉบับน้ี ทุกสัปดาหจะมีหนาหน่ึงใหใชสาํหรับการประกาศขาวประเสริฐ พระเจาใหขาพเจามองเห็นวา “วิบัติแกผูที่ไมประกาศขาวประเสริฐ” ดังนั้นไดเก็บความบกพรองของตนเอง แตเงยหนารับฤทธิ์เดชจากองคพระผูเปนเจา ผูทรงเสริมกําลังขาพเจา กลางวันขาพเจาไปทํางานที่บริษัท มีแตกลางคืนเทานั้น ในเวลาท่ีเหน็ดเหนื่อยและงวงนอนคอยมาน่ังแปล จึงมีความรูสึกวาไมไดทําเต็มกําลังดังที่ต้ังใจ ตอนที่หนังสือน้ียังไมแปลเสร็จทั้งหมด มิสชายก็มีจดหมายมาบอกวาจะจัดพิมพเปนหนังสือ และใหติดตอดานการพิมพ เวลานั้นตองรีบแปลใหเสร็จ ตรวจสอบใหถูกตอง ไมมีเวลามากพอใหจัดการแกไขใหดีไดจนรูสึกขาดตกบกพรอง มีที่ผิดมากมายและมีความผิดตอผูอานเปนอยางมากและขาดการถวายเกียรติแดพระเจา จนหนังสือเลมนี้ไดตีพิมพเปนคร้ัง ท่ี 3 พ่ีนองในพระคริสตไดชวยแกไขสวนที่บกพรองใหดีขึ้น ผูแปลมีเวลาพอท่ีจะตรวจสอบแกไข ผูอานไดชวยชี้แนะ แกไข จนหนังสือเลมนี้สมบูรณแบบและครบถวนสมบูรณ ขอพระเจาทรงอวยพระพรคําพยานในหนังสือเลมน้ี ใหความสวางที่ฉายอยูในหองมืดของมิสชาย ไดฉายสวางลงมาถึงผูอานทุกทาน และอยาใหถูกจํากัดเพราะตัวหนังสือ แตใหพระสิริจงฉายแสงออกไป เพื่อคนทั้งหลายจะไดรับพระพร

อาเมน

ป 1957 เดือน 8 จากผูแปลภาษาจีน



ราชินีในห้องมืด เล่ม 1

Documents