[2]

Η δασκάλα της τάξης : Αθηνά Βαμβακά

Οι μαθητές :

Lamaj Χέργκι

Βοϊδονικόλα Σοφία

Γαλανοπούλου Ελισάβετ Μαρία

Γκονέτης Χρήστος

Διδασκάλου Δημήτριος

Θεοχάρη Ιωάννα Νεκταρία

Καββαδίας Θησέας

Καλογεροπούλου Δανάη Μικαέλα

Καπετανάκης Μιχαήλ

Καρατσόλας Σπυρίδων Γεώργιος

Καψή Πασχαλίνα

Μπίμπας Ιωάννης Παναγιώτης

Μπόμπολη Μαριλένα

Ντοβλέτη Ελένη

Παπαναστασίου Μιχαήλ

Σπέντζου Χριστίνα

Τσάβος Θωμάς

Τσέκερη Αναστασία

Τσούκης Παντελεήμων

Επιμέλεια η δασκάλα της Πληροφορικής: Κωτσοκάλη Μαρία

[3]

[4]

Η χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα είναι έθιμο που υιοθετήσαμε και στη χώρα μας από το Μεξικό.

Η παράδοση αυτή του Μεξικού έφτασε στην υπόλοιπη Ευρώπη το 1824.Παλαιότερα υπήρχε η

συνήθεια να μαγειρεύουν μεγάλα πουλιά για το γιορτινό γεύμα. Προτιμούσαν τους φασιανούς ,

τις χήνες και τα παγόνια. Όταν όμως δοκίμασαν τη γαλοπούλα την καθιέρωσαν ως το κατ’

εξοχήν Χριστουγεννιάτικο γεύμα.

Μια άλλη άποψη αναφέρει ότι για πρώτη φορά οι γαλοπούλες εμφανίστηκαν στη Μακεδονία και ότι τις διέδωσε ο βασιλιάς Μελέαγρος. Ήταν γιος του Οινέα -βασιλιά της Καλυδώνας- και της Αλθαίας. Αυτό μάλλον πολύ «ελληνικό» ακούγεται. Στη χώρα μας συνήθιζαν τη μέρα των Χριστουγέννων να μαγειρεύουν για το εορταστικό τραπέζι κοτόσουπα. Η κοτόσουπα διατηρείται ακόμα σαν έθιμο κυρίως σε κάποιες ορεινές περιοχές της Θεσσαλίας. Σήμερα οι νοικοκυρές μαγειρεύουν ξεχωριστά την γαλοπούλα για την μέρα των Χριστουγέννων, βάζοντας γέμιση με ρύζι, κουκουνάρι, σταφίδες και κάστανα.

Λέγεται, ακόμη, ότι ο Ερρίκος Η’ ήταν ο πρώτος Βρετανός μονάρχης που τεμάχισε γαλοπούλα σε γιορτινό τραπέζι, κάτι που ακόμα και σήμερα στην Ημέρα των Ευχαριστιών στην Αμερική όπου τρώγεται η γαλοπούλα, θεωρείται αποκλειστική υπόθεση του αρχηγού της οικογένειας.

Χρήστος Γκονέτης

[5]

Το αγαπημένο χριστουγεννιάτικο έθιμο μικρών και μεγάλων! Ήρθε στην Ελλάδα από τους Βαυαρούς

όταν για πρώτη φορά στολίστηκε δέντρο στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833 και μετά στην Αθήνα

.Πρόδρομος του δέντρου ήταν το χριστόξυλο όπου στα χωριά το τοποθετούσαν στο τζάκι του σπιτιού

στην παραμονή των Χριστουγέννων . Πίστευαν ότι η στάχτη του ξύλου προφύλασσε το σπίτι και τα

χωράφια από κάθε κακό .

Χέργκι

Τα κάλαντα των Χριστουγέννων

Κάθε Χριστούγεννα όλα τα παιδιά λένε τα κάλαντα στα μαγαζιά και στα σπίτια.

Χέργκι

[6]

Στα χωριά Πλατανιά και Σίταγροι του Νομού Δράμας συναντάμε το έθιμο των Μωμόγερων, το

οποίο προέρχεται από τους Πόντιους πρόσφυγες. Η ονομασία του εθίμου προέρχεται από τις

λέξεις μίμος ή μώμος και γέρος και συνδέεται με τις μιμητικές κινήσεις των πρωταγωνιστών .

Αυτοί φορώντας τομάρια ζώων, λύκων ,τράγων ή ντυμένοι με στολές ανθρώπων οπλισμένων με

σπαθιά, έχουν τη μορφή γεροντικών προσώπων. Οι Μωμόγεροι , εμφανίζονται κάθ΄ όλη τη

διάρκεια των εορτών, γυρίζουν σε παρέες στους δρόμους των χωριών και τραγουδούν τα

κάλαντα. Όταν δύο παρέες συναντηθούν , κάνουν ψευτοπόλεμο μεταξύ τους, ώσπου η μία

ομάδα να νικήσει και η άλλη να δηλώσει υποταγή.

Χριστίνα

Στο χωριό της γιαγιάς μου παλιά κάθε Χριστούγεννα έσφαζαν γουρούνια και στόλιζαν το δέντρο

τους με καρύδια και με άλλα φρούτα. Την Πρωτοχρονιά τα παιδιά πηγαίνουν στα σπίτια και

λένε τα κάλαντα. Οι άνθρωποι τους έδιναν φρούτα , λαχανικά ή ότι άλλα είχαν .

Τα Φώτα μαζεύονταν στο ποτάμι και ο παπάς ρίχνει το σταυρό τα αγόρια έπεφταν να τον

πιάσουν για να έχουν υγεία και τύχη για όλον τον χρόνο.

Έλενα

[7]

Στο χωριό μου στη Βόρειο Ήπειρο πηγαίνουμε το πρωί των Χριστουγέννων στην εκκλησία και

ανάβουμε ένα κερί . Εκεί μένουμε μέχρι το μεσημέρι.

Όταν φεύγουμε πάμε σπίτι μας , τρώμε διάφορα κρεατικά , γλυκά και το Χριστόψωμο της

γιαγιάς. Στο τέλος όλοι οι κάτοικοι του χωριού στολίζουν το δέντρο τους με μπάλες , φωτάκια

και άλλα στολίδια.

Θωμάς

Κατά την διάρκεια της Σαρακοστής, τα περισσότερα παιδιά βγαίνανε κυνήγι. Τα βράδια όταν το

σούρουπο έπεφτε, πέρνανε το «φακό» με καινούρια «πλάκα» και γυρίζανε στα χαλάσματα

κοντά στο χωριό. Ο στόχος τους ήταν οι γουργουγιάννηδες, τα μικρά πουλάκια δηλαδή που

κουρνιάζουν εκεί.

Τα θαμπώνανε με το φακό και τα πιάνανε. Αν ήταν πολύ ψηλά, τα χτυπούσανε με τις

λαστιχιέρες (σφεντόνες). Η μάνα ή κάποια μεγάλη αδερφή, μετά από την πολλή γκρίνια τους, τα

καθάριζαν και τα πάστωναν. Τα βάζανε σε πήλινα ή γυάλινα βάζα, για να τα φάνε τα

Χριστούγεννα. Πολλά παιδιά μάζευαν είκοσι και περισσότερα πουλάκια και καμάρωναν για τις

... κυνηγετικές ικανότητες τους και για την σοδειά τους. Και όταν ζύγωναν οι γιορτές, άρχιζαν οι

παραδοσιακές ετοιμασίες. Το σπίτι έπρεπε να βάλει τα γιορτινά του και όλο το χωριό να

καθαριστεί και να ετοιμαστεί, για να υποδεχτεί τους ξενιτεμένους του που θα έρχονταν να

κάνουν γιορτές με τους δικούς τους.

Σοφία

[8]

Σε χωριά της επαρχίας Αμαρίου στην Κρήτη, τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων,

βάζανε λίγη κοινή ζύμη σ’ ένα πιάτο και κάποια στιγμή, ενώ ξενυχτούσαν συζητώντας,

περιμένοντας, η ζύμη ανέβαινε και γινόταν προζύμι. Τότε, κατά την πίστη των ανθρώπων, ήταν

η ώρα που γεννάται ο Χριστός!!!!

Ιωάννα

‘Έθιμο πουρναριού στην Ήπειρο

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν, οι βοσκοί να προσκυνήσουν, ήταν νύχτα σκοτεινή. Βρήκαν κάπου

ένα ξερό πουρνάρι κι έκοψαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας από ένα κλαδί στο χέρι, του έβαλε φωτιά

και γέμισε το σκοτεινό βουνό χαρούμενες φωτιές και τριξίματα και κρότους. Από τότε, λοιπόν, στα

χωριά της Άρτας, όποιος πάει στο σπίτι του γείτονα, για να πει τα χρόνια πολλά, καθώς και όλα τα

παιδιά τα παντρεμένα, που θα πάνε στο πατρικό τους, για να φιλήσουν το χέρι του πατέρα και της

μητέρας τους να κρατούν ένα κλαρί πουρνάρι, ή ό,τι άλλο δεντρικό που καίει τρίζοντας.

Σπύρος

[9]

Το Χριστόψωμο είναι από τα πιο όμορφα έθιμα των Χριστουγέννων. Το συναντάμε σε ολόκληρο

το Ελλαδικό χώρο. Με αρκετές όμως διαφορές από περιοχή σε περιοχή. Σε όλες που πάντως τις

παραλλαγές(εκτός αυτή στην Σπάρτη), πρόκειται για ένα στρογγυλό ψωμί, φτιαγμένο με

διάφορα υλικά και περίτεχνα διακοσμημένο. Οι διάφορες παραλλαγές του Χριστόψωμου,

ξεκινούν από τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την Παρασκευή του.

Ελισάβετ και Ιωάννα

[10]

Έθιμα από την Κρήτη

Το Xριστόψωμο

Στην Ελλάδα συνδυάζονται έθιμα όπως ο Αι Βασίλης και η απόδοση του νέου έτους. Κάθε χώρα

έχει τα ιδιαίτερα Χριστουγεννιάτικα έθιμά της. Το Χριστόψωμο είναι το ψωμί που φτιάχνουν οι

γυναίκες με ιδιαίτερη φροντίδα, της παραμονές των Χριστουγέννων. Αποτελούν το ψωμί στο

Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και το ευλογημένο, αφού αυτό θα στηρίξει τη ζωή του νοικοκύρη και

της οικογένειάς του. Την ημέρα των Χριστουγέννων, κατά την διάρκεια του μεσημεριανού

γεύματος, ο νοικοκύρης του σπιτιού παίρνει το Χριστόψωμο, το σταυρώνει, το κόβει και το

μοιράζει σ’ όλη την οικογένειά του και σε όσους βρίσκονται στο τραπέζι. Πολλοί παρομοιάζουν

την διαδικασία αυτή, με το μυστήριο της Θείας κοινωνίας. Το έθιμο του Χριστόψωμου

θεωρείται έργο θείο και έθιμο καθαρά Χριστιανικό.

Χριστίνα

Τα Χριστούγεννα στην Αγγλία γράφουνε γράμμα στον ‘Άγιο Βασίλη και το πετάνε στην καμινάδα

για να το πάρει. Το βράδυ όλη οι οικογένεια τρώει γαλοπούλα και διάφορα άλλα. Στην Αγγλία

βάζουν φαγητό πάνω στο δέντρο και τα πουλάκια το τρώνε. Κάποιος πατάει ένα κουμπί και

μετά βγαίνει ο Άγιος Βασίλης.

Δανάη

[11]

Τα Χριστούγεννα στην Αργεντινή γιορτάζονται με έθιμα, γλέντια… Ένα έθιμο είναι αυτό:

Ανάβουν πυροτεχνήματα, δίνοντας έτσι μια άλλη νότα στον ουρανό. Οι μικροί ανάβουν το εσωτερικό των χάρτινων μπαλονιών που τα οποία θα ανεβούν στον ουρανό. Οι οικογενειακές αλληλεπιδράσεις στην Αργεντινή θεωρούνται ιδιαιτέρα σημαντικές ,έτσι λοιπόν περνούν όλη τη νύχτα παίζοντας παιχνίδια , συζητώντας ή χορεύοντας μικροί και μεγάλη , ενώ τα μικρά παιδιά περιμένουν τα δώρα τους απ’ τον Άγιο Βασίλη.

Μιχάλης Καπετανάκης

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και οι παραδόσεις απ’ όλο τον κόσμο, όσες και αυτές έχουν

καταφέρει να επιβιώσουν, ξυπνάνε αυτές της μέρες.

Μια κοινή παράδοση σε όλα μήκη και πλάτη της Γης είναι τα κάλαντα, το καλωσόρισμα του μικρού Χριστού που ήρθε στον κόσμο μας. Αυτά λοιπόν είναι τα ιταλικά Κάλαντα !Κατεβαίνεις από το αστέρι ,ω βασιλέα του ουρανού και έρχεσαι μέσα σε μια σπηλιά ,στο κρύο και στην παγωνιά. Ω παιδί μου θεϊκό , σε βλέπω εδώ να τρέμεις, ω θεέ τυχερέ! Α! Πόσο σου κόστιζε που αγάπησες!

Ελισάβετ

[12]

Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Μέγας Βασίλειος ήταν επίσκοπος στη Καισαρεία της Μικράς

Ασίας, ο έπαρχος της περιοχής θέλησε να μπει στην πόλη και να την λεηλατήσει.

Παρά τις διαβεβαιώσεις του Άγιου ότι οι κάτοικοι ήταν φτωχοί και μαστίζονται από πείνα, ο

Έπαρχος επέμεινε, με αποτέλεσμα ο Άγιος Βασίλειος να μαζέψει όλα τα τιμαλφή και τα χρυσά

των λίγων πλουσίων της πόλεως, προκειμένου να αποφευχθεί η γενική λεηλασία.

Όταν ο Έπαρχος άλλαξε γνώμη, κατ’ άλλους αυτό έγινε ύστερα από θαυματουργική παρέμβαση

του Αγίου Μερκουρίου και στρατιάς αγγέλων, ο άγιος διέταξε να φτιαχτούν ζύμες και μέσα τους

να μπουν τα τιμαλφή και τα χρυσά και να μοιραστούν στους φτωχούς της πόλεως.

Λίνα

Την Πρωτοχρονιά φτιάχνουν Βασιλόπιτα με τυρί, γάλα, αυγά και βούτυρο. Εκτός από το κέρμα

μέσα βάζουν ένα φύλλο από πουρνάρι και ένα σπυρί από καλαμπόκι. Αυτός που τύχαινε το

κέρμα θησαύριζε, το φύλλο θα πρόκοβαν τα ζώα του και το σπυρί θα είχε καλή σοδειά. Αυτά

είναι τα έθιμα του τόπου μου που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα.

Θησέας

[13]

Η πίτα που φτιάχνουμε την παραμονή της πρωτοχρονιάς .

Κόβεται σε πανηγυρική συγκέντρωση των μελών της οικογένειας ή και άλλων συγγενών και

φίλων .

Γιάννης

[14]

Το ρόδι ήταν πάντα σύμβολο αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης. Την ώρα

που αλλάζει ο χρόνος, στην εξώπορτα του σπιτιού πετάνε και σπάνε ένα ρόδι,

μπαίνουν μέσα στο σπίτι με το δεξή πόδι κάνοντας το ποδαρικό και, για να πάει

καλά ο χρόνος εύχονται: «όσο βαρύ είναι το ρόδι, τόσο βαρύ να είναι το

πορτοφόλι μας, όσο γεμάτο καρπούς είναι το ρόδι, να είναι γεμάτο το σπίτι μας με

καλά και όσο κόκκινο είναι το ρόδι τόσο κόκκινη να είναι η καρδιά μας».

Έλενα

[15]

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Χριστός

και αφέντης έγινε καλός.

Χωράφια, βουνά και άλλα πολλά

έφτιαξε μέσα στη μεγάλη χαρά.

Ανθρώπους έφτιαξε και ζωάκια

μικρά μεγάλα και παιδάκια.

Μαριλένα-Αναστασία

[16]

Τα Θεοφάνια πολλοί φορούν αυτή τη μέρα τα καινούρια ρούχα για να φωτιστούν. σε πολλά

μέρη ο νονός στέλνει δώρα στο βαφτιστικό του το (ΦΩΤΙΚΙ).Σε μερικά μέρη έστελναν σε μια

αρμάθα (σχοινί) διάφορα φρούτα: σύκο, πορτοκάλι, ζαχαρωτά , μήλο. Τα έβαζαν με την ίδια

σειρά πολλές φορές. Όσο μεγαλύτερη η αρμάθα τόσο ψηλό θα γινόταν και ο βαφτιστικός.

Δημήτρης

[17]

Τα κόλιντρα είναι ένα έθιμο από την Νέα βύσα Εύρου. Τα κόλιντρα είναι ένα έθιμο που δύο

παιδιά ντύνονται καμήλα. Φοράνε κουδουνάκια και γυρίζουν όλη την πόλη. Έτσι τιμούν τους

τρεις μάγους που έκαναν τόσο δρόμο για να φτάσουν στη Φάτνη με τον Χριστό.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τα παιδιά κρατώντας μια μακριά βέργα που στην άκρη

κατέληγε σε θύσανο έλεγαν το. Κο,κο,κο,μπι,μπι,μπι,τικ,τικ,τικ,κόλυντρα.

Να τη φαν τα σκυλιά την αληπούς που έφαγε μια πουλιά κι έναν κουτσουπέτεινου.

Μιχάλης Παπαναστασίου-Παντελής

[18]

Ξημέρωσε Γενάρης,

με τα αγαθά του τα πολλά

και σαν ο ήλιος έρχεται

κάλαντα λένε τα παιδιά.

Εύχομαι σε όλους:

Χαρά, Υγεία και τύχη.

Να έχουν καθαρή καρδιά.

Καλά Χριστούγεννα

όλοι καλοί να είναι

γιατί σας αγαπώ πολύ!

Έλενα

[19]

[20]

Το τελευταίο Σάββατο πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα είναι το Σάββατο του Λαζάρου .

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ο Λάζαρος πέθανε και κηδεύτηκε στην πόλη της Βηθανίας. Ο

Χριστός, όταν έμαθε τα κακά μαντάτα, λυπήθηκε πολύ. Έφτασε στην Βηθανία τέσσερις μέρες

μετά, στάθηκε μπροστά στον τάφο του φίλου του και είπε: «Λάζαρε έλα έξω!» Κι ο Λάζαρος

αναστήθηκε κι όλοι έκλαιγαν από χαρά. Η παράδοση λέει, πως ο Λάζαρος, δεν ξαναγέλασε ποτέ

στη ζωή του μετά το θαύμα που του είχε συμβεί. Ειδικά για την μέρα αυτή, οι γυναίκες ζύμωναν

κουλούρια σε σχήμα ανθρώπου που τα λένε Λάζαρους ή Λαζαράκια. Σε πολλά μέρη τα

Λαζαράκια τα φτιάχνουν τα παιδιά με πανιά που τα δένουν σ’ ένα καλάμι. Τα στολίζουν με

λουλούδια και κρατώντας τα ξεχύνονται στους δρόμους τραγουδώντας όλα μαζί ένα τραγούδι,

τα «λαζαρικά».

Σπύρος-Γιάννης

[21]

Είναι κούκλες που μοιάζουν με τον Λάζαρο και της φτιάχνουν στην Βορειοανατολική Θράκη.

Μετά κάθε παιδί παίρνει από ένα και τριγυρνάνε στους δρόμους και λένε τα κάλαντα του

Λαζάρου:

Ήρθ’ ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια,

ήρθ’ η Κυριακή που τρων’ τα ψάρια.

Βάγια – Βάγια των Βαγιών τρώνε ψάρι και κολιό,

και την άλλη Κυριακή τρώνε κόκκινο αυγό.

Πού ‘σουν Λάζαρε,

πού ειν’ η ταφή σου,

πού είν’ η μάνα σου κι η αδελφή σου;

Μιχάλης Παπαναστασίου

[22]

Η Κυριακή πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα λέγεται Κυριακή των Βαΐων. Ο Χριστός μπαίνει στην

πόλη της Ιερουσαλήμ γνωρίζοντας πως τον περιμένει η εβδομάδα των Παθών. Δηλαδή, η

εβδομάδα που θα συλληφθεί, θα δικαστεί, θα βασανιστεί και θα σταυρωθεί. Έρχεται καβάλα σ’

ένα γαϊδουράκι, κι ο κόσμος που τον αγαπάει, τον υποδέχεται με κλαδιά από βάγια και δάφνες.

Λίνα

Τη Μεγάλη Τετάρτη, νωρίς το απόγευμα, ο ιερέας κάνει το Μεγάλο Ευχέλαιο. Αλείφει έπειτα με

ευλογημένο λάδι, τα μέτωπα και τα χέρια των πιστών, κάνοντας το σημείο του σταυρού. Έτσι,

τους βοηθά να σκέφτονται σωστά και με τα χέρια τους να κάνουν μόνο καλές πράξεις. Μόλις

νυχτώσει, αρχίζει η λειτουργία του Μυστικού Δείπνου, όπου ο Χριστός κάθισε στο τραπέζι να

φάει με τους μαθητές του. Εκεί τους έδειξε πώς να κοινωνούν με ψωμί και κρασί και έτσι

κάνουν οι πιστοί κάθε Κυριακή μέχρι και σήμερα. Μόνο ο Ιούδας δεν έφαγε μαζί τους, γιατί

αποφάσισε να πάει στους Ιουδαίους αρχιερείς και προδώσει τον Χριστό.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ-ΙΩΑΝΝΑ

[23]

Ένα σημαντικό έθιμο είναι το κάψιμο του Ιούδα. Σύμφωνα με το έθιμο αυτό , τα παιδιά αφού

φτιάξουν το ομοίωμα του Ιούδα , το περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι και ζητούν κλαδιά. Αυτά θα

τα χρησιμοποιήσουν τη Μεγάλη Παρασκευή, έπειτα από την τελετή της περιφοράς του

Επιταφίου, για να ανάψουν φωτιά και να «κάψουν» τον προδότη του Χριστού..

Δημήτρης-Μιχάλης Καπετανάκης

[24]

Με το σήμα της πρώτης Ανάστασης στις 12μμ, οι κάτοικοι της Κέρκυρας πετούν τεράστια

κανάτια γεμάτα νερό – τους μπότηδες – από τα μπαλκόνια τους. Οι μπότηδες είναι τα πήλινα

κανάτια με στενό στόμιο και δυο χερούλια στο πλάι για τη μεταφορά τους. Τα μπαλκόνια είναι

στολισμένα και οι κάτοικοι δένουν στους μπότηδες κόκκινες κορδέλες – το κόκκινο είναι το

χρώμα της Κέρκυρας.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συγκλονιστικής ατμόσφαιρας, την οποία

επιτείνουν οι βροντεροί κανονιοβολισμοί από το φρούριο την ώρα που σκάνε στα πλακόστρωτα

καντούνια οι γεμάτοι μπότηδες ενώ ηχεί η μουσική που ξεχύνεται από τα πνευστά των 18

Φιλαρμονικών της πόλης αλλά και τα χειροκροτήματα και τις κραυγές χαράς των

παρευρισκομένων, γηγενών αλλά και εκατοντάδων τουριστών, οι περισσότεροι από τους

οποίους έρχονται και ξανάρχονται, πιστοί στο ραντεβού τους το Μεγάλο Σάββατο στα

καντούνια της παλιάς πόλης. Η «θορυβώδης» Ανάσταση δε σταματά εδώ. Με το σπάσιμο των

σταμνών ξεκινούν οι καμπάνες της πόλης να μεταδίδουν το χαρμόσυνο μήνυμα. Η μία μετά την

άλλη, οι καμπάνες, σαν μια αδιάσπαστη αλυσίδα, φέρνουν το μήνυμα και στο μικρότερο χωριό.

Θησέας-Θωμάς

[25]

Σαν ξημερώνει το Μεγάλο Σάββατο, οι καμπάνες αρχίζουν να χτυπούν χαρμόσυνα για ν΄

αναγγείλουν την πρώτη Ανάσταση, όπως τη λέει ο λαός . Στην πρωινή λειτουργία, η εκκλησία

είναι στολισμένη με δεντρολίβανα ενώ ο ιερέας ραίνει τους πιστούς με λουλούδια και μύρο .

Στην Κέρκυρα, έχουν έθιμο να σπάνε πήλινα κανάτια στους δρόμους ενώ σ΄ άλλα μέρη ,οι

πιστοί , χτυπούν ρυθμικά τα ξύλινα στασίδια της εκκλησίας , κάνοντας τρομερό θόρυβο. Στα

Ιεροσόλυμα ,εκεί που βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος του Χριστού , την ώρα της λειτουργίας ,

ανάβει ξαφνικά και με θαυματουργό τρόπο το καντήλι πάνω στον Τάφο , ενώ αστραπές από

γαλάζιες φλόγες που δεν καίνε, γεμίζουν το ναό. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, κρατώντας τριάντα

τρεις λαμπάδες, όσα ήταν τα χρόνια του Χριστού, μοιράζει το «Άγιο Φως» στους πιστούς, που

τραγουδούν και χορεύουν.

Παντελής-Χέργκι

[26]

Ξημερώνει Κυριακή κι οι νοικοκυραίοι ετοιμάζουν τα κάρβουνα για το αρνί της Λαμπρής. Όπου υπάρχει αυλή, γεμίζει με κόσμο, καθώς στήνονται πανηγύρια, γλέντια και χοροί. Φίλοι, συγγενείς και γείτονες μαζεύονται για το αναστάσιμο τραπέζι. Οι γυναίκες έχουν ετοιμάσει όλα τα καλά: μαγειρίτσα, κοκορέτσι, τυρόπιτες, μυζηθρόπιτες και βέβαια το παραδοσιακό αρνάκι. Τα κόκκινα αυγά

είναι στολισμένα στη μέση του τραπεζιού κι όλοι θα τσουγκρίσουν και πάλι λέγοντας «Χριστός Ανέστη», πριν αρχίσουν να τρώνε. Νωρίς το απόγευμα γίνεται στην εκκλησία η λειτουργία της «Αγάπης» ή, όπως την λέμε, της «Δεύτερης Ανάστασης». Είναι μια πανηγυρική λειτουργία, όπου ψέλνουμε το «Χριστός Ανέστη» πολλές φορές, και διαβάζουμε το Αναστάσιμο Ευαγγέλιο σε δώδεκα διαφορετικές γλώσσες. Έτσι, για να το μάθουν σ’ όλο τον κόσμο πως ο Χριστός Αναστήθηκε!

Και του χρόνου! Χριστός Ανέστη!! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!!

Έλενα – Μαριλένα

[27]

Στην όμορφη κωμόπολη της Τσακωνιάς, η Λαμπρή γίνεται όνομα και πράγμα, αφού εδώ και

έναν περίπου αιώνα, το βράδυ της Ανάστασης τηρείται το έθιμο των αερόστατων. Τα παιδιά

των πέντε ενοριών συναγωνίζονται στις επιτυχείς «πτήσεις» των χρωματιστών φωτεινών

αερόστατων, τα οποία ετοιμάζουν επί εβδομάδες πριν το Πάσχα. Για περίπου μισή ώρα μετά το

«Χριστός Ανέστη», ο ουρανός αποκτά έξτρα αστέρια, ενώ παράλληλα το ευαγγέλιο διαβάζεται

και στην τσακώνικη διάλεκτο. Το έθιμο ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα. Προέρχεται από

ντόπιους ναυτικούς οι οποίοι γυρίζοντας τον κόσμο εντυπωσιάστηκαν από κάποιο αντίστοιχο

ασιατικό έθιμο. Στη συνέχεια, το μετέφεραν στη πατρίδα τους, που με το πέρασμα των χρόνων

καθιερώθηκε και συνδυάστηκε με τον εορτασμό της Ανάστασης.

Χριστίνα-Σοφία

[28]

Στη Χίο, έχουμε το γνωστό σε όλους μας έθιμο, του «ρουκετοπόλεμου». Αυτό είναι ένα έθιμο

που έχει τις ρίζες του από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Οι κάτοικοι των ενοριών του Αγίου

Μάρκου και της παναγίας της Ερειθιανής, δύο εκκλησιών που βρίσκονται αντικριστά, έφτιαχναν

παλιά, αυτοσχέδια κανονάκια, που με τα χρόνια εξελίχθηκαν σε αυτοσχέδιες ρουκέτες. Ο

ρουκετοπόλεμος, αποτελεί ένα ιδιαίτερο έθιμο στην Χίο, γι’ αυτό και η προετοιμασία, των

ρουκετών ξεκινά αμέσως μετά το Πάσχα για να είναι έτοιμες το επόμενο χρόνο.

Χρήστος Γκονέτης

[29]

[30]