ΕΝ ΓΗ. ΑΛΛΟΤΡΙΑι

Ι

© 1985, ΕΚΔΟΤΙΚΉ ΕΡΜΗΣ ΕΠΕ

Σ. Σ. ΧΑΡΚΙΑΝΑΚΗΣ

ΕΝ ΓΗ. ΑΛΛΟΤΡΙΑ.

Ι

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΕΡΜΗΣ

ΑΘΗΝΑ 1985

ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑΧΤΉ

1978

---------

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓσΥ

Άπό τό χώμα ως τή φωτιά

δλα σου τά ταξίδια

τά όνειρά σου πράσινα

κι ή Θλίψη σου λαχτάρα

ν' ανθίζουνε στά χέρια σου τ' άποκαίδια,

νά δέχεσαι σάν ευλογία τήν κατάρα.

Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Έσύ πρέπει νά κλαις μόνο τή νύχτα

σέ μιάν άπ' τίς πολύ προχωρημένες

ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ

Γιά τόν μεγάλο τεχνίτη δέν ύπάρχ ει εργο μικρό

κι εργο μεγάλο.

ΔΙΔΥΜΗ ΚΑΤΑΦΥΓΗ

'Ύπνος είναι ή τάση πού 'χουμε πρός τό θάνατο. Γυρεύουμε νά κρύψουμε τήν ψυχή μας

πού τήν κυνήγησαν τόσοι πολλοί καί πιό πολύ ό έαυτός μας.

Δική μας δέν είναι πιά μήτε ή σιωπή μόνον ό ϋπνος κι ό θάνατος

είν' ή αληθινή μοναξιά μας. "Αχ νά 'ναι πάντα ό ϋπνος δίχως όνειρα

κι ό θάνατος δίχως μνημόσυνο.

Βοnn 29-10-63

12

ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ

Θά μαζέψω τά φιλιά πού ακόμα τρέμουν , Ι Ι, ,

πανω στα πεταμενα αποτσιγαρα

καί θά σού τά φέρω ξυπόλητος

γιά- νά μνησθείς τού πόνου τών ανθρώπων.

Τίς άδειες μποτίλιες από τ' αλκοόλ καί τά φάρμακα

δέν θά 'ξερα πού νά τίς κρύψω από τό δλέμμα σου, θά μετεδάλλετο ή γη της επαγγελίας σου σ' ενα τεράστιο σκουπιδοτενεκέ, άν δέν χρειαζόταν νά γεμιστούνε ξανά γιά τό χρόνιο πόνο τών ανθρώπων.

Αυτή 'ναι ή κατάσταση εδώ κάτω, δέν χρειάζεται νά σού γράψω περισσότερα' -άν θά σού 'στελ να καί μιά μονάχα σελίδα

άνθρώπινης μοναξιάς, φοδούμαι πώς θά δούδαινα

τόν τρισάγιο ϋμνο τών Άγγέλων.

Μά τίς επιχειρήσεις διοικείς Έσύ περιμένω τίς καινσί,ριες εντολές Σου.

Βοnn 6-10-65

13

ΕΥΚΟΛΙΕΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ

Μ' αφίνεις νά γευτώ τή χαρά ,e~, -;' , "

μα η απογευση ειναι παντα μια πικρα

σίγουρα τό ανώνυμο τίμημα

γιά νά 'ναι δική μου ή χαρά.

'Ένα μονάχα δμως θά ψέξω

σέ τούτη τή οουοή συναλλαγή μας

δέν σού γυρεύω ευκολίες πληρωμής

μήτε νά Σ' έξοφλήσω μέ δόσεις.

'Όμως γιατί νά μήν έπιτρέπεις

νά προκαταοάλω τό τίμημα;

Είσαι λιγότερο σπλαχνικός απ' τούς ανθρώπους; Διπλά θά μπορούσα νά Σέ πληρώσω

αν περίμενα ν' ακολουθήσει ή χαρά. Θεσσαλονίκη 18-7-66

14

ΕΞΟΡΙΑ

Έγώ πού διάδασα δλους τούς τόμους της σιωπής

κι είδα τόν ήλιο νά νοθεύει τό φώς του, αναγκάστηκα νά ζητήσω καταφύγιο

σ' ενα ύπόστεγο τ' αγέρα.

Έγώ πού φώναξα Ε'υχαριστώ στ' αστέρια καί ζήτησα συχώρεση απ' τό χιόνι,

επρεπε νά φύγω ασυντρόφευτος

πορευόμενος τό μονόδρομο τού στήθους μου.

Τί αφροσύνη νά γυρέψω τ' ανάλογα

-'Έλληνας αμετανόητος κι αθεράπευτος -ηταν πολύ τό χιόνι, άμετρα τ' αστέρια καί τ' αντιλήφθηκα ωρα περασμένη.

Τώρα ή τύψη δυό φορές θρεμμένη

θά κάμει κατοχή καί τή μέσα Πατρίδα,

θά διώξει τά περιστέρια, ό πόνος θά μένει,

τώρα ή τύψη δυό φορές θρεμμένη. Θεσσαλονίκη 9-12-66

15

ΔΕΗΣΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Δέξου απ' τό δικό μας ηλιο

λίγα γιασεμιά

καί ξαναμοίρασε αντίδωρο

στ' 'Άγιον 'Όρος

στήν τράπεζα τής Μονής τής Λαύρας. Στείλε πάλι τόν 'Αρχ άγγελο

νά ταράξει τά νερά

μέ οασιλικό τά μέτωπα νά μας ραντίσει κι από τά λιθάρια θά ξεπεταχτούν παιδιά ή γενιά πού θά Σέ λειτουργήσει.

Στίς τοιχογραφίες πού 'χουνε χλωμιάνει

διάοασα πικρή τήν καταδίκη μά από μας ίστορηθήκαν οί Ναοί;

Σύ δέν εθεμέλιωσες

καί τή μιά καί τήν άλλη Διαθήκη; Σοήσε τό· δικό μας Νύν καί κράτησε

μόνο τό δικό Σου 'Αεί.

Θεσσαλονίκη 27-6-67

16

ΑΚΟΥΑΡΕΛΛΑ

Δέν ωφελεί πιά νά κοιτάζεις εξω απ' τό παράθυρο τό Φθινόπωρο εγινε όλοκληρωμένη σφαγή-απ' τό παράθυρο δέν μπαίνει πιά μόνο τό κρύο

μπαίνει κι ή θλίψη όρμητική κι έπικάθεται πάνω στά επιπλα σάν σκόνη_ Δέν είναι μόνο ή αντινομία πού σέ πληγώνει

νά ολέπεις όλόγυμνα τά κλαριά, δταν έσύ δέν μπορείς νά ογείς δίχως πανωφόρι, είναι κι ή θλίψη πού στάζει από τή στέγη

σάν τή οροχή_

Berlirι, 'Ιούλιος 1%7

17

------------------------------- --

ΤΟΣΚΗΝΙΚΟ

Μά ποιόςεστησε

αυτό τό μακάοριο σκηνικό γύρω μου;

Τούτοι οί μάρτυρες οί οουοοί

κάνουν οραχνά τήν άνάσα μου επ'ιπλα, είκόνες καί ΟιΟλία.

Προσποιούνται τούς άμέτοχους θεατές

πού ποτέ νά μήν μπορώ

νά τούς κάνω εξωση

κι δμως γνωρίζω

κι δμως αίσθάνομαι δτι ρουφούν τό φώς

άπό τά μάτια μου

άπόδειξη πώς θά ζήσουν άπό μένα πιό πολύ

καί τό χειρότερο:

δέ θά μαρτυρήσουν ποτέ

δτι αυτό τό φώς τό πήραν άπό μένα.

Τή σιωπή τους διδαχτήκαν άπ' τό δάκρυ μου,

τήν άντοχή τους τήν έχτισαν

άπό ρινίσματα τής δικής μου παροδικότητας.

'Όμως δέν τούς φθονώ γιατί γνωρίζω

δέν έχουν τίποτα δικό τους

τίποτ' άπό μέσα τους,

λαφυραγώγησαν τό μέσα τό δικό μου.

Δέν θά τούς συχωρήσω δμως τήν ύποκρισία

γι' αυτό άλλάξτε μου τό σκηνικό

11 θάψτε το μαζί μου σάν τελειώσω. θεσσαλονίκη 28-6-67

18

ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΟΣ ΝΟΣΤΟΣ

Νά 'ναι τό τέλος;

Νά 'ναι ή αρχή;

Τά σπίτια δέν γνωρίζονται,

άνεμοι εκδικητικοί διώχνουν

τό νήπιο δάκρυ

καί γιά τό καλωσόρισμα

δέν Εχει μείνει φώς.

19

Θεσσαλονίκη 10-9-67

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Σιχάθηκα τό λόγο πού μιλά

γιά τή φύση, τήν ίστορία καί τό μέλλον μέ προκατάληψη τά ίδια καί τά ίδια πάντα σταθμά· μέ τίς ίδιες πάντα κατηγορίες σκέψεως πού λερώνουν τόν άσπιλο νού

τού νιογέννητου

σάν λιγδιασμένα χαρτιά

μιάς αστικής τράπουλας

αιώνες τώρα αμέτρητους

στά λιπόσαρκα δάκτυλα

μιας ανθρωπότητας πού ξέχασε τ' όνειρο καί ξεπαρθένεψε δαιμονικά τό θαύμα.

Γι' αυτό θά σού μιλήσω

μέ μιά εικόνα τού νιογέννητου

μέ τήν πρώτη εικόνα τής ζωής

γιά τό άρρητο θέμα τού θανάτου. Θά σού μιλήσω μέ τή νοσταλγία

τού στήθους μου

20

όχι μέ τό φό60 καί τό σκοτάδι τού νού μου.

Τυφλοί είναι κεινοι πού ονόμασαν καταστροφή τό θάνατο.

Είναι αχάριστοι κεινοι πού τόν είπαν τελεία. Είδες τή Μάνα νά μεταφέρει τό νήπιο από τόν ενα μαστό της στόν άλλο σάν αποκοιμηθει εξαντλώντας τό γάλα

τού πρώτου μαστού;

Γίνεται πιό ανώδυνη ή μετά6αση μέ τόν ϋπνο

καί ξημερώνεσαι θηλάζοντας μιά καινούρια 'Ανατολή.

Σφράγισε λοιπόν μ' αυτή τήν είκόνα τήν αγωνία σου κι ίσως ετσι γνωρίσεις τό θάνατο

καί προγεύεσαι ήδη ατάραχος

τό γάλα του δεύτερου μαστού. θεσσαλονίκη 16-9-67

21

ΧΗΜΙΚΗ ΑΝΑΛ ΥΣΗ

Τί είναι τό αίμα; - συμπυκνωμένη συγκίνηση

, , , - πυρακτωμενη αγωνια - καημός πού δέν ορήκε τήν άρθρωση - νοσταλγία πού εσοησε μέσα της

καί τό κρασί καί τή φωτιά

κι όλο τό φώς τού κόσμου.

θεσσαλονίκη 2-10-67

22

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ

Στό δικό μας πλανήτη δέ θά 6ρείς

τίποτα πιό αξιόλογο από τάφους

εχουμε τή μεγαλύτερη ποικιλία τάφων

απ' δλους τούς αστερισμού ς τού Κυρίου Σου

μά αγαπούμε τούς τάφους μας

καί τούς δείχνουμε·

τάφοι είναι τά διαπιστευτήρια τής γης. Δέν Σέ πληροφόρησαν aτή χώρα τού φωτός,

πώς τούτος ό τόπος είναι ή πρώτη θυγατέρα τής οδύνης;

Τά δάκρυα τού ανθρώπου ελάξευσαν

τέτοιας λογής τήν αντίσταση τής πέτρας

πού τά μνήματα εγιναν τά πρώτα μνημεία μας.

cH σιωπή τού ανθρώπου εκαμε τούς τάφους τήν πιό ίερή εκκλησιά.

Σ' αυτήν θά δρείς τ6 πυκνότερο πλήρωμα

τήν κατανυκτικότερη λατρεία του Κυρίου Σου,

'Αρχάγγελε Μιχαήλ!

Οί τάφοι τούτοι είναι ή όριστική μας μετάνοια.

23

--------------------------~._---_.

Δέν ξαναστρέφουμε τά νώτα στόν 'Αδωναί,

όπως εκαμε στην Έδέμ δ Προπάτορας

είμαστε όλοι ανάσκελα πεσμένοι

αντίκρυ στό Θεό,

γιά νά 6λέπει εσαεί μόνο τά στήθη μας εΙναι πληγωμένα από τούς διαξιφισμούς μας

αλλά κι από τήν αγάπη του.

'Όμως προπάντων μήν ξεχάσεις,

φο6ερέ 'Αρχάγγελε Μιχαήλ, νά πείς στόν Κύριο τό κοινό μας αίτημα:

όλοι από τούς τάφους μας περιμένουμε τήν ευσπλαχνία Του.

cH 'Ανάσταση δέν προϋποθέτει τήν πτώση μας; Θά περιμένουμε καί θά νοσταλγούμε

ανάσκελα δριζοντιωμένοι

τή θεία παρεμ60λή.

Θεσσαλονίκη 7-12-67

24

II ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΠΕΔΩΝ

Είδες ποτέ σου μιά πόλη νά σφαδάζει σάν σφαγμένο κοτόπουλο,

σάν πέσει απάνω της ή νύχτα κατάρα αποκαλυπτική;

'Έλα στό λόφο μου βράδυ

καί θά δείς δίχως άκτίνες Rontgen τό κρανίο, πίσω από τ' όμορφο πρόσωπο τίς ξεραμένες κόγχες τών ματιών

πού αγωνίστηκαν

νά ρουφήξουν δλο τό φώς άπό τ' άστρα.

Στερέωσε τά πόδια σου καλά μήν τά λυγίσει ό ίλιγγος,

δταν σέ στήσω κατάντικρυ στή φωτισμένη πόλη

κι αντί καληνύχτα σού πώ:

Σκέψου αύτούς πού ανάψανε

τούτα τά φώτα απόψε πάλι σ' έκατό χρόνια δέν θά ζεί μήτ' ενας!

Θεσσαλονίκη 8-3-67

25

----------------------------------------------------------. --.

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Σκελετός ορφάνιας

ξερό σφουγγάρι στή θάλασσα

άγωνία άγίου εμπειρία ληστού.

Θεσσαλονίκη 11-6-68

26

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ

Δέν εΙσαι ή Λογική γιατί αυτή γνωρίζει δρια.

Δέν εΙσαι ή Δικαιοσύνη

ΤΩ πάντων επέκεινα τί γάρ θέμις άλλο σέ μέλπειν;

(Γρηγ. Ναζιανζηνός)

γιατί κι αυτή εχει προϋποθέσεις.

Δέν εΙσαι ή Ήθική γιατί ξεπερνάς τήν πράξη καί τό φρόνημα.

Δέν εΙσαι ή Έλευθερία γιατί κι αυτή δεσμεύεται.

Δέν εΙσαι ή Όμορφιά γιατί κι εκείνη εξαντλείται.

ΕΙσαι ή 'Αγάπη πού δέν εχει πεί ποτέ

τήν τελευτ~~έξη. ~:11 -;;0 IC(~"-1~;'''~ ς cH 'Αγάπη που πάντα αιφνιδιάζει. , Αγάπη εΙσαι ή μόνη μου χωρίς προϋποθέσεις προϋπόθεση.

Θεσσαλονίκη 17-6-68

27

ΕΠΩΝΥΜΟ ΑΙΝΙΓΜΑ

Τό έπώνυμο αίνιγμα

πήρε τίς διαστάσεις

τών άθροισμένων κυττάρων μου.

Μ' άγάπησε ή Μάνα μου

γιά κείνο πού ήμουν,

χωρίς νά ξέρει εκείνο πού ήμουν.

Τό χώμα δέχτηκε τά οήματα

όπως καί τά περιττώματά μου, κι οί συνάνθρωποι εκαμαν πάντα μιά θέση

γιά νά συμπορευθώ μαζί τους

ως τό θάνατο.

Τό φώς μπερδεύτηκε γιά λίγο στά μάτια

όλα Σου τά στοιχεία ύπηρέτησαν τό σκελετό τής όρφάνιας.

Σύ δέ ό ίδιος μέτρησες φιλάργυρα

τής κεφαλής μου τίς τρίχες.

Δέν μέ ρώτησες κατ' ούσίαν γιά τίποτε,

πρωτοοουλία δέν χρειάστηκε νά πάρω

παρά μονάχα στήν άμαρτία

καί τελικά όλα εγι ναν άσύνειδα.

Μήπως γι' αύτό εΙμαι άπόλυτα δικός Σου; Θεσσαλονίκη 25-6-68

28

PASSUS MORT ALIS

'Έτσι θά 'ρχεται πάντα

στόν κόσμο τό νήπιο

ανίκανο, δουδό, εξαντλημένο. Γιατί ή φρίκη πού είδαν τά μάτια του καθώς περνούσε τό στοιχειωμένο γεφύρι

απ' τήν ανυπαρξία στήν ϋπαρξη παρέλυσε τά γόνατά του, τού πηρε τή φωνή.

'Αλλά δένθ' αργήσει ξανά νά ξεχάσει τό αλφάδητο

πού συλλάδισε μέ τόση επιμονή.

Θά παραμιλήσει γιά λίγο στό φώς

αγκαλιάζοντας σκιές καί φαντάσματα,

γιά νά δουδαθεί όριστικά στήν αναπολόγητη σιωπή τού θανάτου.

Uppsala 9-7-68

29

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

'Όταν τελειώνει ό μόχθος τής ήμέρας

κι επιστρέφουν ολοι τους στη συμ6ατική παρηγοριά τού σπιτιού

συλλέγοντας τό τελευταίο φώς

απ' τό ήλιο6ασίλεμα

γιά νά ξορκίσουν τη φο6έρα της νύχτας,

εχει σφραγίσει τά εξαντλημένα τους μέτωπα

ή θαλπωρή τής κοινής αλληλεγγύης.

Μά πίσω τους ακολουθούν οί απαρηγόρητοι

φύλακες 'Άγγελοι τών πολλαχώς πεπεδημένων

μΙ μουσκεμένα τά φτερά στό δάκρυ

μέ τά ραπίσματα νωπά στίς παρειές .

• Ποιός θά ζητήσει συγγνώνη απ' τούς' Αγγέλους;

είναι λευκότεροι απ' τό χιόνι καί τό φώς. Ποιός θά παρηγορήσει τούς πληγωμένους 'Αγγέλους;

αυτοί γνωρίζουν πώς θά επαναληφθεί ή 6ε6ήλωση

πού θά σπιλώσει τό πρόσωπο της μέρας.

Θεσσαλονίκη 28-7-68

30

ΘΕΟΤΟΚΙΟΝ

Θλιμμένη Βλαταδινή Παναγία

μή ξέροντας νά συνθέσω Κανόνα

άνιστορώ τό χρονικό

τής φτωχής γειτονιάς Σου.

Τού Έπταπυργίου τά σπίτια είναι πενιχρά μιάς μόνης νυχτιάς επιτηδεύματα

μέσα στό σώμα τού Κάστρου.

Τ' άγόρια φύγανε στά πλοια ή aτή Γερμανία

κι εμειναν οί κοπέλλες νά στολίζουν

κάθε χρονιά τόν Έπιτάφιο.

Κλαινε τό γιό Σου τή Μεγάλη Πέμπτη δλη τή νύχτα

ώς κλαιν ε δλες τίς μέρες πίσω άπ' τά παράθυρα τόν άγνωστο γαμπρό πού περιμένουν ...

Θεσσαλονίκη, ' Απρίλης 1969

31

ΜΕΑ ΜΑΧΙΜΑ CULPA

Περιμένοντας

μιά στιγμή λαμπρότερη από τούτη

εχ ασα τήν εUKαιρία νά φωτίσω κάθε μου στιγμή.

Κυνηγώντας

μυωπικά στόχους ένός μονάχα μετώπου

πέρασα ανυποψίαστος τό σφαιρικό πανόραμα τής θείας Προνοίας.

'Όμως ελπίζοντας

πώς ή λύτρωση δέν εΙναι ατομική μου ύπόθεση θάοω στίς παλάμες μου τό πρόσωπο κι επιζητώ τήν εξιλέωση σέ τούτη τήν απροσποίητη όμολογία.

Θεσσαλονίκη 25-5-69

32

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΟΔΥΝΗΣ

Έσύ φτωχό παιδί δέν είχες τύχη λαχεία πουλούσες ωρα τού σχολειού

κι ήταν ήμέρα τού Άγίου Πνεύματος πού πήρα δυό λαχεία από τά χέρια σου.

Καλή τύχη, χαμογελώντας μού Ε'υχήθηκες

καθώς μού γύριζες τά ρέστα

κι εγώ που 'χα δακρύσει μέ ντροπή γιά τή σκληρή δική σου τύχη

ίκέτεψα γιά σένα τό υΑγιο Πνεύμα

μή μπορώντας ώστόσο ν' αγοράσω

δλα τά λαχεία σου ... Θεσσαλονίκη 3-6-69

33

ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ ΑΚΟΜΗ

Μήν κλαίς ακόμη· .. , ειναι νωρις

νά στερέψουν οί κόγχες τών ματιών σου.

Ό φτασμένος πόνος εΙναι ήδη μιά μορφή πού μπορείς νά τήν ύπoτ~ξεις· θάψε την μ' δσο γίνεται

λιγότερα· δάκρυα.

Τά επερχόμενα θά οιάσουν τήν ψυχή σου

μέ μιά δύναμη ίσως πιό σκληρή

απ' δ,τι γνώρισες μέχρι τώρα.

ΕΙναι ανελέητα τά επερχόμενα, ώσπου νά δείξουν τό συγκεκριμένο τους πρόσωπο,

πώς ν' αντισταθείς aτή σκληρότητα

δίχως δάκρυα;

Μήν κλαίς ακόμη· l' ' . - , ειναι νωρις

νά στερέψουν οί κόγχες τών ματιών σου.

θεσσαλονίκη 8-7-69

34

ΑΝΘΡΩΠΟΓΝΩΣΙΑ

Δέν είμαι τίποτ' άλλο μέσ' στή φύση παρά μιά θρόμβωση φωτός

μιά στήλη παγωμένης αγάπης είμαι πού μαρμαρώθηκε από θεϊκή νομοτέλεια

σ' ενα περίγραμμα Σταυρού.

Είμαι τού πρωινού ό έσχατος λόγος τού μεσημεριού ή πυρακτωμένη οδύνη τής νύχτας τό σκληρότερο λάφυρο

είμαι ό ανάδοχος τών πραγμάτων είμαι ό φονιάς τών θεών.

Άθήνα 26-7-69

35

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ

Χάθηκε τό φιλότιμο απ' τόν κόσμο

σάν τό ψωμί στήν Κατοχή,

τά περιστέρια τώρα τά σκοτώνουν ε

γιά πέντε δράμια κρέας κι ή χλόη εξουθενώθηκε

απ' τό σκληρό μπετόν.

Οί Βάροαροι περάσανε τίς Θερμοπύλες ακόμη πιό χειρότερα: οί Βάροαροι φρουρούν τίς Θερμοπύλες κι Εχουνε μάθει δυστυχώς κι Έλληνικά!

Θεσσαλονίκη 15-10-69

36

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

ουαί οταν καλώς ύμάς είπωσιν πάντες οί άνθρωποι

, Αλλοίμονο σ' αυτούς πού δέν άμφισΌητήθηκαν,

γιατί θά πεί πώς ταυτιστήκαν μ' δλους τούς άνθρώπους.

, Αλλοίμονο σ' αυτούς πού δέν διώχτηκαν,

γιατί θά πεί πώς δέν πολέμησαν μήτε μέ σκιές.

'Αλλοίμονο σ' αυτούς

πού δέν εθανατώθηκαν,

γιατί θά πεί πώς δέν επλήρωσαν τό φόρο τής ζωής άκέραιο.

(Λουκ. 6,26)

Θεσσαλονίκη 17-10-69

37

ΔΙΑΘΉΚΗ

Φυσά ντελή Βοριάς

καί θά μέ πάρει, κράτησε μόνο τό λεμονανθό πού εκοψα γητειά μαζί καί χάρη

νά μή χαθώ.

Στης λεμονιάς τό ύστερο κλωνάρι θά ορίσκεις πάντα τόν άνθό μέσ' άπ' τά φύλλα κι άπ' τήν ελπίδα θά θηλάζεις φώς εμπιστέψου στό πράσινο, ντύσου τά φύλλα.

Κι αν διαγουμίσουνε τόν κόρφο σου Κουρσάροι πού μήν ξεχνάς τούς κουοαλάς μέσα στό αΙμα σου ή συμφορά θά 'ναι καινούρια λύτρωση

αν τό λεμονανθό δέν θά 'χουν πάρει. Θεσσαλονίκη 15-5-70

38

ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ Λ.Κ.

Μ' εμαθες κολύμπι καί ποδήλατο

γιά νά παλαίψω τη θάλασσα καί τη στεριά. Μέ δίδαξες τούς άριθμούς γιά την ποσότητα

καί γιά τίς άπιαστες ποιότητες επίθετα καί είκόνες.

, Αλλά δέν μού 'πες πώς ή θάλασσα εΙν' άλμυρή κι άτέλειωτη καί πώς τά δάκρυα εΙναι σάν τη θάλασσα. Δέν μού 'πες καί γιά την στεριά

πώς θάν' ή ίδια μέσα μου όσο κι άν ταξιδέψω.

Πέρ' άπό τά επίθετα

ύπήρχανε τά ουσιαστικά

καί πιό οαθιά άπ' τούς άριθμούς ή δίψα τής ψυχής μου ...

θεσσαλονίκη 14-8-70

39

FRAGILITAS HUMANA

"Οταν τά πράγματα γηράσουν

στίς αισθήσεις σόυ

δέν είν' άνάγκη νά τά θάψεις μήτε νά τ' άρνηθείς,

προσπάθησε νά καινουργήσεις τήν ψυχή στίς προεκτάσεις τών πραγμάτων.

"Αν δέν άσκήθηκες επίμονα στήν πρόγευση

μέ τή νηστεία τών σαράντα ήμερών, ό καθαρμός δέν φτάσει ως τό Δείπνο· κι αν άπό τήν άπόγευση δέν εμαθες

ν' άναστηλώνεις τόν παλμό τής άμεσότητας, εχεις καταδικάσει τήν πορεία σου έν γfi έρήμφ καί ά6άτφ καί άνύδρφ.

Θεσσαλονίκη 8-1-71

40

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

1'Ηταν μιά νύχτα

πού ξέχασα πιά νά κοιμούμαι.

Δέν είναι πώς δέν είχα κουραστεί ή κούρασή μου ξεπέρναγε

κάθε προηγούμενο μέτρο.

Μά ώστόσο μ' είχε δια6ρώσει ή 6ε6αιότητα πώς ό ϋπνος άλλο δέν ωφελούσε,

ήτανε τόση ή κούραση άπ' τη θλίψη πού χρειαζόταν τονωτικό

δυνατό σάν τη σκέψη.

Τό καμπαρέ ξενυχτά, τό εργοστάσιο τυραννά την επιλύχνια 6άρδια,

οίδρόμοισυναλλάσσονταιάκόμη μέ πολιτσμάνους, μεθυσμένους κι άμπουλάνς, ή οία κάνει κάπου την εισοολή της σάν τό θάνατο

καί τ' υΑγιov 'Όρος είναι μιά Χερσόνησος

ΠΟΝΟΣ ΤΡΙΣΑΓΙΟΣ

CH γνωριμία μέ τή φθορά είναι τό πρώτο σήμα άνθρώπινης σοφίας.

Τό δεύτερο είναι νά ύπηρετήσεις μέ άγάπη τή φθορά

δίδαγμα τούτο άποκαλυπτικό Λειτουργικών Πνευμάτων.

Τό τρίτο καί ύψιστο μάθημα

σρίσκεται πάνω άπ' τούς Άγγέλους

κλήρος τού

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

'Έκαμε μάτια τόν νού του

γιά νά μπορέσει νά δεί δ,τι μονάχα σκεφτόταν.

'Έκαμε τά μάτια του χέρια

γιά ν' άγκαλιάσει δ,τι μπορούσε νά δεί.

Καί τέλος εγινε δλος καρδιά γιά νά νιώσει στό oτfιθoς του

τό χτυποκάρδι τού κόσμου. Χαλκίδα 1-5-1971

43

ΩΔΗΠΕΝΗΤΩΝ

Τό πρώτο πρόολημα πού 'χω μαζί σου είναι τό πώς νά σ' ονομάσω κι δμως αυτό θά μείνει ως τό τέλος ή μόνιμη οάση τού διαλόγου μας.

Θά σέ πώ αδελφό μ' δλη τήν ίερότητα της μητρικης μου γλώσσας καί eά ζητιανεύω διά οίου τή θαλπωρή αυτης της επικλήσεως.

Βγήκαμε κάποτε από τό πρώτο σκοτάδι της απειράνδρου δελφύος

κι όδέψαμε καρτερικά μαζί στήν εμπειρία της ασπόρου συλλήψεως!

Θεσσαλονίκη 13-2-72

44

ΟΙ ΔΥΟ

Σκιές παράλληλες πού ανασηκώθηκαν

γιά νά φωτίσουν καί νά σοήσουνε

ή μιά την άλλη,

δσο μπορέσουν καί προλάοουνε ν' αγαπηθούν!

Θεσσαλονίκη 30-10-73

45

ΆΣΚΗΣΗ

Μαθαίνω τώρα πιά νά οηματίζω

σάν τόν χωλό πού τού 'κοψαν

τό ενα πόδι.

Κι αν καταλάοω πώς καί τ' άλλο

εΙν' άνύπαρκτο, θ' άποτολμήσω νά πετάξω στό κενό

γυρεύοντας φτερούγες Άρχαγγέλου ... Θεσσαλονίκη 29-4-74

46

ΜΙΑ ΛΕΜΟΝΙΑ .

Μιά λεμονιά στόν κήπο μου

Τι άκρη τού κόσμου.

Μιά λεμονιά στόν κήπο μου

τό τέλος μιας ζωής·

ανθίζει κι ανασταίνεται

δλο τό φώς μου,

μυρίζει καί λυτρώνεται

ό λυγμός τής αυγής.

Sydney 24-6-75

47

ΚΕΕΡ LEFΓ

Σέ τούτο τόν πληθωρισμό τού πένθους

είναι παράταιρο τό μοιρολόϊ, θά σέ χλευάσουν οί ευκάλυπτοι

μέ τό πλήθος τους

καί μέ τή σιωπή τους.

Σέ τούτη τήν απώτατη ερημιά

μήν παραπονεθεις γιά ορφάνια,

μή μιλήσεις γιά πίκρα καί γιά δάκρυα

στούς αντίποδες τού κόσμου.

Έδώ οί άνθρωποι Εχουν πάντα

ανοιχτούς λογαριασμούς

μέ τόν κυκλώνα καί τούς καρχαρίες·

εδώ τό μόνο πού σού μένει

γιά νά μήν ξεχάσεις τό ανθρώπινο μέτρο

να σέ φρονηματίζει ή Καγκουρώ

μέ τό διπλό της στομάχι.

Sydney 25-7-75

48

Α ΥΣΤΡ ΑΛΙΑ 1975

Τούτη τή χώρα εκαμ' ό Θεός

γιά όλους τούς ανθρώπους

φτωχομάνα τού πόνου καί της προσφυγιάς,

δέχτηκε ό,τι απόρριψε ό ύπόλοιπος κόσμος

καί τό ξανάδωσε aτόν ήλιο

νεόκοπο νόμισμα

στά μέτρα τού Ώκεανού καί της Έρήμου.

CH χώρα τούτη μοιάζει μέ τη θάλασσα απέραντη, προκλητική, ατίθαση, παρθένα

μέ τό ψωμί της πλούσιο κι άλμυρό

μέ τήν αγκάλη δίοουλη aτό κάθε

φίλημά της.

Daιwin 24-10-75

49

ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Συνταξιδεύαμε μέ εφαπτόμενους αγκώνες

είκοσι ώρες στό ίδιο αεροπλάνο κι ενα κοινό ανομολόγητο καημό

νά ξαναγγίξομε τό χώμα!

Τρώγαμε τα ίδια φαγητά

ταυτόχρονα σερδιρισμένα, δεχόμασταν τά ίδια επαγγελματικά χαμόγελα

τών πρόθυμων αεροσυνοδών,

γνωρίζαμε πώς τό κάθε μας λεπτό

θά μπορσυσε νά 'ναι τό ίδιο μοιραίο

καί γιά τούς δυό μας.

κι δμως δέν τολμούσαμε ν' αλλάξομε μιά λέξη

σφίγγοντας ό καθένας φιλάργυρα

τή μοναξιά του στό στήθος

σάν δρέφος αρρωστημένο.

Θά 'θελα νά σού πώ πώς τούτες οί γραμμές

γράφονται, κύριε, γιά σένα

πού είσαι τόσο λίγο κύριος δσο κι εγώ, αφού δέν τολμώ νά σού μιλήσω.

50

'Όμως κι αν δέν άκούσεις ποτέ

τή διαμαρτυρία αύτή τής άνθρωπιάς μου,

θά τή δια6άσουν άσφαλώς κάποιοι τρίτοι

καί θά νιώσουν ίσως άκόμη έντονότερη

τήν άποσιωπημένη μας άδελφοσύνη. Sydney-Athens 30-10-75

51

POLLUΠON

Δέν εΙναι μόνο ή θάλασσα πού αργοπεθαίνει μήτε μονάχα τ' οξυγόνο πού ψυχορραγεί! Δολοφονήσαμε τό φώς σ' δλη τήν Οικουμένη γι' αυτό κι ή τελευταία νύχτα μας πού δέν αργεί, δέν εΙν' αχειροποίητη, εΙναι χτισμένη μ' δλη μας τήν προδοτική επιμονή.

Nairobi 29-11-75

52

ΤΟ ΑΜΑΡΙΉΜΑ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ

ΕΙναι καιρός πιά νά τελειώνει δ πολύς συγχρωτισμός σου

μέ τ' αγάλματα. Ή λευκή 'Αφροδίτη τού ονείρου εχει προδώσει τό αίμα κι αδιαφορεί

γιά τήν αλήθεια τών πυρωμένων κροτάφων.

'Η λευκή Άφροδίτη δέν ύποπτεύεται ποτέ τί σχέση μπορεί νά 'χει δ καημός μιάς άγρυπνης νύχτας

μέ τήν αιωνιότητα. 'Όμως αύτό δέν εΙναι τελικά τό προπατορικό άμάρτημα

τών αγαλμάτων;

" Αφησέ τα λοιπόν aτό κρύο τής έρημίας καί τής επαρσης, συχώρησέ τα

στήν πέτρινή τους αδιαλλαξία. Melbourne 9-1-76

53

ΟΑΛΛΟΣ

ΟΙ ΧΩΡΙΑΝΟΙ ΜΟΥ

Όρίζοντές σας

τά χωράφια τής ειρήνης, φιλοδοξία σας

νά μείνει απείραχτη ή τάξη τού Θεού, δημιουργία σας

τό φιλάνθρωπο αγκάλιασμα της πέτρας μέ τό ξύλο,

διαπιστευτήρια τά ροζιασμένα χέρια σας, εσχατος θρίαμ60ς

σπίτια πού τά εσφράγισε τό τέλος! Ρέθυμνο 17-7-76

55

ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΩΝ ΆΣΤΡΩΝ

Σέ λίγο ή χλωρίδα

καί τό χώμα

καί τό νερό

θά 'ναι τά πιό πολύτιμα σημάδια

πού θά 6άζουμε γιά νά γυρίσουμε στην πρώτη μας έστία.

Σέ λίγο ή περιπλάνησή μας στ' άστέρια

θά κάμει την πικρότερη εξορία

πού ζήσαμε στη φλούδα τής γης

άνάμνηση ίσάξια τής θαλπωρής

πού αίσθανθήκαμε παιδιά πλά·ί στό τζάκι.

Σέ λίγο δέ θα ρωτάμε πιά γιά γλώσσα καί θρησκεία,

θ' άρκούμαστε μονάχα στη μορφή:

πέντε δάχτυλα, περισπώμενα χείλη

καί πάνω άπ' δλα μάτια πού τά εφώτισε " , '" , εστω για μια μοναχα στιγμη

ενδιάθετος λόγος ... Μόσχα 27-7-76

56

POUR VOS AMOURS 'SIEURS DAMES

Αυτη ή γριά πού πούλαγε τούς μενεξέδες

στό σταυροδρόμι

δέν διαφήμιζε, μήτε παρακαλούσε. Στη ζωή της δέν γνώρισε

τη χαρά τού περιττού

παρά μονάχα την πάλη

μέ τίς πρώτες ανάγκες. Pour vos amours! 'Ήταν σά νά 'λεγε: γιά τούς κάλους 11 γιά τίς αίμορροίδες.

Γιατί δσοι γνώρισαν

μόνο πρώτες ανάγκες

διδάσκουν πάντα την ακρι60λογία της στέρησης ... Melboume 3-9-76

57

ΠΑΡΑΛΛΑΙΉ ΔΑκΡγΩΝ

Έδώ μήν αΥκαλιάζεις ανεπιφύλακτα

τή θάλασσα~ είναι πολύ πρωτόγονοι

οί έρωτες τού Νότου.

Διόλου παράξενο νά διαπιστώσεις ξαφνικά κάποια στιγμή ίδιαίτερης έγρήγορσης πώς τά φύκια εδώ δέν ήταν παρά μπαλσαμωμένοι καρχαρίες! Έδώ πολύ συχνά, σχεδόν πάντα πίσω από τό χαμόγελο εύδαιμονίας καραδοκεί γιά εξομολόγηση καί ρήξη

ενα τραύμα ξερριζωμού η εγκατάλειψης. Γι' αύτό ή αγάπη δέν μπορεί ν' αρκεσθεί σέ καθιερωμένους τρόπους κοινωνίας εδώ «θά πιείς τό αίμα» καί «θά φάς τή σάρκα», άν θές νά κάμεις

αδελφό σου τόν γείτονα! Canbeua 18-12-76

S8

REQUIEM ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

''Αν κάποιο φως άπομείνει

άπό τίς καθημερινές περιπέτειες, θά 'ναι λυγμοί σέ κλίμα θαυμασμού, στεναγμοί πού εγιναν στίχοι.

Μέ τέτοια ξόρκια προσπαθείς ν' άναδάλεις

τό θάνατο τής ομορφιάς

ορθώνοντας δεγγαλικά καί σπουργίτια στήν πιό άδικη συνωμοσία

των νόμων τής φύσεως.

Πόσο όμως φως καί συγκίνηση μπορούν

νά περισώσουν οί λέξεις;

, Αθόρυδα πεθαίνουν κι αυτές άφίνοντας νά επιπλέουν οί στίχοι

aτή δεσποτεία τής σιωπής,

σκόρπια άντικείμενα άνεπισήμαντου ναυάγιου,

πού ώστόσο δέν παύουν νά μαρτυρούν

πώς τό ταξίδι εγι νε μέ πίστη.

Palm Beach 29-12-76

59

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΟΣ

Ό θάνατος δέν είναι μαύρος" ΑγγελΩς, είν' άδελφός μου.

Κάθε στιγμή ή πορεία μας παράλληλη

καί ταυτισμένη

σημαδεύει μιά σχέση ίδανική

πού είναι δοσμένη κι άνα6λύζει έντός μου, γιατί ό θάνατος δέν είναι μαύρος" Αγγελος

ό θάνατος είναι πιστός δίδυμος άδελφός μου.

Melboume 12-2-77

60

ΘΕΟΔΙΚΙΑ

Τό φώς πούcαιχμαλωτίστηκε στά κρίνα

είναι μιά τύψη μαρμαρωμένη κι επίμονη, είναι μιά θλίψη ανεξήγητη

σάν πυροοολισμός μέσα aτή νύχτα.

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΚΑΛΛΟΣ

Τά δάχτυλά σου δέν μπόρεσαν

νά παρακολουθήσουν

τό μέγεθος τής συμφοράς

κι άπόμειναν μετέωρα

σά μαγεμένα πουλιά

στό ήλιοοασίλεμα πού ήρθε τόσο πρόωρα ζωγραφίζοντας άπέραντη τη θλίψη.

Τά δάχτυλά σου ξεχάστηκαν φιλάρεσκα

στό σχήμα καί τό φρόνημα

εφηοικής χειρονομίας

χαράζοντας όριστικά τόν όρίζοντα

άνάμεσα σέ όμορφιά καί θάνατο.

Τά δάχτυλά σου εψηλάφησαν τό άπειρο

στίς ταπεινές μορφές τού σχετικού

μεταμορφώνοντας σέ τρισυπόστατη ευλογία

δλη εκείνη την όδύνη καί τήν εγκαρτέρηση

κάθε Χ ιμαιρικού εναγκαλισμού. Sydney 2-5-77

62

NATURE MORTE

Τό πεσμένο δέντρο χλευάζει τό θάνατο,

εΙν' ενας άταφος νεκρός πού μαχαιρώνει τόν αέρα.

Τό γυμνό κλαρί δέν εΙναι χέρι πού ορφάνεψε,

εΙν' ή ορφάνια κι ό θάνατος σέ τέλειο εγκλημα.

Τά ριγμένα φύλλα πού λιπαίνουν

τό εδαφος

δέν εΙναι, δπως θά λέγαμε, μιά αθώα λεηλασία,

εΙναιτά νύχια πού ξερίζωσαν αλύπητα από αιχμάλωτο πού τού 'χαν δέσει

τό στόμα ... Melboume 12-5-77

63

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΠΑΡ AΛEillOMENQN

Γιά τά νειάτα πού όνειρεύονται

μ' όλάνοιχτα μάτια

άγρια από τόν πυρετό καί τήν άγνοια τών κινδύνων

οί Μούσες είναι πρόθυμες γιά κάθε συγκατά6αση

ακόμη καί γιά κάθε ύπερ60λή.

Γιά τά κορίτσια πού 'χουν ακόμη

τή νύχτα στά μαλλιά

τό στυφό άρωμα τής μυρτιάς 11 τού σκίνου στό στόμα

ποτέ δέ θά λείψει ό θαυμασμός

κι ό ερωτας.

"Ομως γιά τίς γυναίκες τίς γερασμένες

κι άρρωστες

τίς πικραμένα σιωπηλές

11 τίς ανόητα φλύαρες ποιός θά μιλήσει;

64

Γιά τίς ξενοδουλεύτρες τίς ύπομονετικές

μέ τά πρησμένα πόδια καί τίς χοντρές κάλτσες

πού παραμορφώνουν από χρόνια . δλα τά παπούτσια ποιός θά μιλήσει;

Γιά τίς πικρές νοσοκόμες πού πηγαινόρχονται

μ' ενα ολέμμα ηλίθιο

απ' τή οαθιά ενόραση στόν πόνο

κι από τή διατεταγμένη σιωπή,

ποιός θά μιλήσει;

Γιά δλες αυτές καί γιά τίς τόσες αλλες

πού μένουν αμνημόνευτες

από τήν αφιλάνθρωπη μεροληψία των ποιητων

-τήν τόσο ανθρώπινη αλλωστε-

κρατω ·πάντα μιά θέση aτή Λειτουργία. αμέσως πρίν από τό «εξαιρέτως

τής Παναγίας αχράντου ... ». Sydney 20-5-77

65

TRAFFIC

Κάθε πρωί άρχίζει άνάμεσά μας ενα εικοσιτετράωρο θαϋμα εμπιστοσύνης παρ' δλες τίς επιφυλάξεις καί καχυποψίες παρ' δλες τίς διαψεύσεις κι άσυνέπειες.

Κάθε πρωί άνανεώνουμε ενα δρκο, χωρίς ν' άνταλλάζουμε λέξη μέ κανένα, ετοιμοι γιά κάθε ενδεχόμενο μέ οχήματα δημόσια, ιδιωτικά 11 άγοραία.

Κάθε πρωί άφίνοντας τό σπίτι μας

τολμοϋμε μιά άναμέτρηση πλατιά

κι άνώνυμη σ' δλο της τό πλάτος ετσι πού ή τροχαία κίνηση νά γίνεται μιά ισχυρή συγκίνησή μας.

Βήsbane 28-5-77

66

ΠΑΡΑΛΉΡΗΜΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

1979

Στόν τόπο πού έψαχνα τόν Νότιο Σταυρό μέσα στά δυσανάγνωστα σχέδια τών αστρων.

ΣΕΦΕΡΗΣ

ΧΕΙΡΑΨΙΑ

Δώσ' μου τό χέρι σου

καί θ' ακουμπήσω τήν καρδιά σου νά τής εμπιστευθώ τόν πυρετό πού δέν χωρούσε πιά στά λόγια μου

, 'δ' μητε στα ικα σου . ..

69

ΤΑ ΣΦΑΓΜΕΝΑ ΜΑΛΛΙΑ

Τήν ωρα τού ϋπατου πόνου κόοονται τά ϋπατα.

, Αληθινή δπως ήσουνα, Μάνα, ορήκες μέ τό αλάθητο ενστικτο τήν κορφή καί τρύγησες τό στεφάνι της δόξας σου

εσχατη δόξα στό στεφάνι σου

αποσμίχοντας μέ τίς τρίχες της κεφαλής

τόν άπιαστο νεκρό μου Πατέρα.

Μέ τά σφαγμένα μαλλιά σου πλέξαμε σχοινί

γιά νά δέσουμε απ' τό οουνό τά ξύλα

κάνοντας πέτρα τήν καρδιά μας

κι Εγινε ή καρδιά μας Οουνό.

Θεσσαλονίκη, 'Ιούνιος 1968

70

ΑΣΚΗΤΙΚΟ

Τί ματαιοπονία κι άφροσύνη

νά θέσεις έσχατο καημό σου τ' άπόλυτο

είτε τ' όμολόγησες κυνικά

είτε τ' άποσιώπησες

μέ φαρισαϊκή υποκρισία.

'Ονόμασες τό ιδανικό σου λευτεριά

άνθρώπι να δικαιώματα

άνεξαρτησία

καί δέν υποψιάστηκες

πώς τό άπόλυτο είναι φρικτή θεόπρεπη μοναξιά

πού δέν τήν ξέρεις

μήτε τήν άντέχεις.

'Αλλά κι άν λέγοντας άλλο εννοούσες άλλο

δηλαδή τήν πληρότητα

δίχως ρήγματα καί διαλείψεις

πάλι θά 'πρεπε καλά νά γνωρίζεις

πώς μόνο υποτάσσοντας άμετάκλητα

τή θέλησή σου aτή θέληση ένός άλλου

μαρτυρείς δτι γεύτηκες

τό θείο μένος τού όλόκληρου προσώπου.

Άθήνα-Σύδνεϋ 18-7-1975

71

ΤΑΠΡΑΓΜΑΤΑ

Τά πράγματα άσφυκτιούν

aτά σχήματα τής ύλης

κι άλλοίμονο aτά χέρια σου

αν δέν μπορούν νά ψηλαφήσουν τό αίμα καί τόν πυρετό

πέρα άπό τά τελούμενα τής συνουσίας μέ τό φώς.

Βιέννη 10-12-75

72

, Ατέλειωτα σύννεφα σκόρπια σάν πρό6ατα

ΚΑΤΟΨΗ

11 μάλλον δέντρα πού δέν μάδησαν καί μ' ασπρισμένη κόμη ρίχνουνε παχειά σκιά στήν κατακόκκινη γη τής ερήμου. Κάτω απ' τά πόδια μου

τσαλαπατιέται ενα θαύμα μέσ' στήν καρδιά μου φυτρώνει ενα τραγούδι μά πέρα από τή σκέψη καί τό αίσθημα τό φώς επευλογεί δλα τά ενδεχόμενα.

Darwin 2-12-1977

73

TEENAGERS

Τό τραγούδι τού ανέμου αιχμαλωτίσατε Σείς στή σuγκί νηση δώσατε

κατακόρυφη στάση

μετά από Σάς ποιός τολμά νά μιλήσει μπροστά σέ Σάς

ποιός μπορεί νά σωπάσει;

Sydney, Φεορουάριος 1m7

74

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ

υοσοι δέν άντεξαν τή ζωή ήταν ευαίσθητοι, μά δέν ήταν γενναίοι.

υοσοι διαμαρτυρήθηκαν μονάχα μέ φυγή ήτανε τίμιοι,

μά δέν ήταν πιστοί!

ΑΝΑΧΩΡΗΤΙΚΟ

Πατρίδα δική μου τό χειμέριο κύμα

εκεί πού δέν χτίζουνε μήτε πουλούν

απαρα6ίαστο λίκνο απειρόγαμης γέννας δπου παρθένες αiiρες γονιμοποιούν νυχθημερόν τήν ερημιά καί τό σκοτάδι.

Sydney 2-3-78

76

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Βαθειές πού είναι οι πληγές μακρές οι, νύχτες

όταν επιμένεις νά μήν εξαργυρώνεις

την παιδική καρδιά

πού ξεχάστηκε στήν ποδιά σου

άσημο φρύγανο

ϋστερ' από τη θύελλα στην δημοσιά τοϋ κόσμου.

Κείνους πού δέν εμαθαν νά μιλοϋν καί τραυλίζουν

τούς κοροϊδεύουνε κά.ί τά παιδιά·

στούς εξώστες τό ήλι06ασίλεμα

μυστικά πιά δέν εχει

τί νά τά κάμεις τά πουλιά καί τά λουλούδια;

Μας διακόρευσαν ανεπανόρθωτα τά μαθηματικά. Sydney, 11-3-78

77

LA CONDmON HUMAINE

"Ανθρωπος θά πει

τό νά μπορεις νά παίρνεις μιάν απόφαση κι ή απόφασή σου νά εχει συνέπειες άμεσες γιά σένα καί τούς άλλους.

Τό νά κόψεις τά νύχια σου

είναι μιά αποφαση όχι λιγότερο δύσκολη απ' τό νά κόψεις

τήν καλημέρα aτόν άλλο,

ή καλημέρα σήμερα κό6εται τόσο εύκολα δπως ενα κλαδάκι τριφύλλι. "Α νθρωπος θά πει

νά θυμηθεις κάποια στιγμή πώς θά 'ρθει κάποτε ή μέρα

πού δέν θά πονάς καί δέν θά ντρέπεσαι γιά δποια θλίψη καί γιά δποια ταπείνωση έχοντας αγκαλιάσει - ϋaτερ' από αλλεπάλληλες

απογυμνώσεις -κατάσαρκα τό χώμα.

" Α νθρωπος θά πει νά δεις ενα όνειρο καί νά ξυπνήσεις εχοντας ξεχάσει πόσα λεφτά θά χρειαaτεις αύτό τό μήνα

γιατί δλες οί ανάγκες λυτρώνονται όριaτΙKά μονάχα aτού ονείρου τήν εύρυχωρία ....

Melboume, 26-5-78

78

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

« Έξήνθισεν ή ερημος

ώσεί κρίνον, Κύριε!»

'Εκεί πού ζούνε άνθρωποι χαϊδεύουνε τό πρόσωπο τής γης

κι ή γη καταλαγιάζει τά δάκρυά τους γεωργούν τήν ερημο

οί προσευχές τους ορθώνονται

Ε'υσκιόφυλλα ~έντρα.

'Εκεί πού ζούνε άνθρωποι

ξορκίζουνε τό φόβο καί τή νύχτα

κρατούνε τό σφυγμό τής σιωπής

στίς προγραμματισμένες -έρήμην μας

περιπέτειες τών πραγμάτων

κι ύπουργούνε αύτόκλητοι στήν παρθενογέννηση

τού ηλιου

στίς ιδιοτροπίες τού φεγγαριού. Sydney -Άθήνα 5-7-78

79

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ

Τήν ύγρή απεραντοσύνη τή λένε θάλασσα

τήν απεραντοσύνη τών δακρύων τή λένε ερημιά δέν τό αντέχω, Θεέ μου, αυτό τό τέρας

τής απεραντοσύνης.

Ξ εχνώ προγραμματισμένα τήν εκταση

δπως ξεχνάς τά ενενήντα ενιά, δταν χάσεις τό ενα πάλι, αλλοίμονο, τό πλήθος δέν αλλάζει·

αυτη η θάλασσα η μεγάλη καί ευρύχωρος εκεί ερπετά d)ν ουκ εστιν αριθμός! ..

Άθήνα 9-7-78

80

ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ

Αυτό πού μπορώ ν' άγκαλιάσω

αυθεντικό καί πανσέληνο ύστερ' άπό λανθάνουσα σύγκριση μέ τήν παντάνασσα άοριστία εΙν' ό συγκεκριμένος τόπος τού σταυρωμού καί τής δόξας

δπου κρίνω καί κρίνομαι μέρα-νύχτα χειμώνα-καλοκαίρι.

Μαζί του όδεύω στήν εμπειρία τού άρρητου μαζί του γεύομαι τού παράλογου τόν πυρετό συγκεκριμένες οί" διαψεύσεις άπό οχ εδόν άκουμπισμένες προσδοκίες συγκεκριμένες κι οί κατακτήσεις

άπό παραιτήσεις επώδυνες ό γάρ τόπος εν d) σύ εστηκας γή άγία εστί!

Χανιά-Μακρύς Τοίχος 1-8-78

81 .

Η ΕΠΙΣΊΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Περπατά γυρμένη

καί τά δήματά της είναι πιά αδέδαια αδέδαια καί τά λόγια της

σάν τού μικρού παιδιού.

Κι δμως μ' δλην αύτή τήν αστάθεια

όδεύει σταθερά καί λιτανεύει

πρός τό ήλιοδασίλεμα τού τέλους.

Πού είναι τό μένος τής ακμης; πού τής ύγείας οί κορυδαντιάσεις;

δσο λιγότερες οί δικές της πρωτοδουλίες

τόσο δαθύτερα τή μεταμορφώνει

μέ τήν απόσδεση τής σάρκας

φώς ίλαρόν πού μεταδάλλει τό λυκόφως σέ όρθρον

ήμέρας μυστικής!

Χανιά 2-8-78

82

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Μέ τη μακρά λαοφιλή θητεία σου στοίχιωσες τόν Καθεδρικό.

ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ

Θάνατος, ή μόνη απροσποίητη

χειρονομία μας.

Φήμη, ή αφελέστερη προσποίηση

αθανασίας.

Μετάνοια, πείνα καί δίψα γιά φώς ανέσπερο.

'Έρωτας, διαρκής επίκληση θανάτου

ανάμεσα σέ γιασεμιά καί κυπαρίσσια.

Ρέθυμνο -"Αδελε 11-8-78

84

Ο ΑΠΟΣΥΝΑΓΩΓΟΣ

Ύπάρχουν χίλιοι τρόποι

νά πείς ενα καημό

ύπάρχει μόνο ενας νά τόν νοιώσεις! " Ασε τούς άλλους νά πρωτοτυπούν

σέ λόγια μάταια

δέν αλαφρύνουν τά πράγματα οί νέες περιγραφές

μήτε οί περίτεχνες διατυπώσεις. Έσύ δέν εχεις εκλογή στόν πόνο η στήν ευθύνη υστερ' απότό Λόγο τά λόγια εΙναι λειψά νυμφίο της καί λειτουργό σέ γέννησε ή οδύνη

τό χρέος σέ προστάζει ορθά-κοφτά. Σύ οικονόμος τού σπαταλημένου θησαυρού Σύ προφήτης μυστικού πρό πολλού φανερωμένου

Σύ τού λαδωμένου ή πληγή κι' ή γιατρειά Σύ ό εξάγγελος τού ζωντανού Θεού

Σύ ό αρνητής τού πεπρωμένου ... Βιέννη 24-8-78

85

ΝΥΧΊΈΡΙΝΗ ΟΡΟΘΕΣΙΑ

" Ασε τή νύχτα νά σού πλύνει τό πρόσωπο μέ τήν ελπίδα της ερχόμενης αυγf]ς ϋστερ' απ' τή δοκιμασία της αγρύπνιας είναι διπλά δουλεμένος μισθός ή προσδοκία σπλαχνικότερης ήμέρας.

Κι άλλωστε μήν ξεχνάς:

τό φώς εχει μιά· οαθειά συγγένεια μέ τό αίμα αυτήν επικαλοϋνται μέ τόν τρόπο τους κι οί κραυγαλέοι ξενύχτηδες τοϋ δρόμου

αρνούμενοι πεισματικά ν' αναγνωρίσουν δικαίωμα ίσοπολι τείας στό σκοτάδι.

Βιέννη 25-8-78

86

CASUISllCA

Έκεί πού ταπεινώθηκε ενας άντρας

πενθεί τό χώμα όλόκληρη χρονιά

καί δέν ξαναογάζει χορτάρι.

Έκεί πού αδικήθηκε μιά γυναίκα

όργίζεται ό ούρανός καί δέν ξαναρίχνει

τρία χρόνια Οροχή.

Μά εκεί πού δείρανε παιδί ανυπεράσπιστο καταποντίστηκε όριστικά τό γέλιο

κι οί ερινύες πηγαινόρχονται τιμωρώντας

μέ τού παιδιού τό πρόσωπο όλόκληρη τή γη.

Βιέννη 28-8-78

87

ΟΡΙΑΚΗ EffiΚΛHΣH

Θεέ μου ποιός θά θωρακίσει ", ,

την ανυπερασπιστη τρυφεροτητα

άνάμεσα στούς άνθρώπους

όχ L μονάχα σέ

ΜΟΝΑΞΙΑ

Ή μοναξιά εΙναι μιά αρρώστεια πού παραμορφώνει

όχι μονάχα τά πρόσωπα

αλλά καί τά επιπλα καί τά σπίτια.

Μιά καρέκλα γεμάτη 1" , " _ ειναι νυφη στο χερι γαμπρου

κι' οί άδειες γύρω της φαντάζουν

θλι6ερό σύνολο από όμοιόμορφα ντυμένα καί σύρριζα κουρεμένα όρφανά.

Σ' ενα σπίτι πού αναπνέει άκόμη

ενα άδειο κάθισμα δέν εΙναι άπλως μιά ανοιχτή δυνατότητα

εΙναι μιά αγιάτρευτη προσμονή απουσία όλόκληρη

πολλαπλασιασμένη όχι τόσο μέ τόν αριθμό

των καθισμάτων

δσο μέ τό αίσθημα της όρφάνειας

πού ό καθένας μας κουβαλά

κάτω απ' τά πολλαπλά του φορέματα.

Sydney -Ashfield 28-9-78

89

ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ

Μέ σαπισμένα δόντια καί μέ μάτια εξαντλημένα κοιτάνε πρός τό λιόγερμα οί γέροι

έχοντας μόνο στήριγμα τά ξερά τους ραβδιά ", , , l'

και μια πικρη παρηγορια πως ηταν

κάποτε κι αυτά πράσινοι κλάδοι. Sydney, Όιcτώορης 1978

90

ΚΑΤΑΡΙΉΜΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

'Όλα μέσ' στό δωμάτιο ύποταγμένα

στό πρόσταγμα της ωρας:

τό ψυγείο - καρδιά πού χτυπά σέ κοιμισμένο σώμα τά καθίσματα παραταγμένα άρμονικά

σάν στρατιώτες πού «παρουσιάζουν» μ' αδειανά χέρια

ή τηλεόραση τεράστιο μάτι σ6ηστό

μέ τό γλαύκωμα άπλωμένο σ' δλη τήν επιφάνεια

κι ό κάλαθος τών αχρήστων μακά6ρια γλάστρα

πού απ' τά σκουπίδια της δέν φύτρωσε ποτέ λουλούδι.

Δέν θά χρειασθεί 6έ6αια παρά ενα ελάχιστο χτύπημα στήν πόρτα γιά νά ανατραπεί δλη αυτή ή ίσόρροπη συνωμοσία καί νά φυγαδευτούν σάν τρομαγμένα πουλιά c", ,

οι ανυποφορες χειρονομιες

τών συνοικούντων φαντασμάτων.

Townsville 9-10-78

91

ΦΛΥΑΡΗΑΦΑΣΙΑ

Μεταχ ειριζόμαστε τίς λέξεις

σάν τίς πόρνες

πού τίς μισθώνεις μόνο γιά λίγα λεπτά χωρίς προσωπική ΣUναύξηση μαζί τους

χωρίς ταπείνωση, χωρίς αγάπη. Γι' αυτό δέν μας διδάσκουν πιά οί λέξεις

καί δέν μας μεταδίδουν τόν κρυμένο aτή μήτρα τους

προγονικό θησαυρό.

Λέμε λόγου χάρη τρομερό γιά χίλια πράγματα χωρίς νά αίσθανόμαστε τρόμο κανένα

λέμε αγαπητέ μου σέ κάποιον πού ευχ αρίστως θά ορίζαμε

κι όρκιζόμαστε σ' Ο,ΤΙ εχουμε ίερό

εμείς πού δέν ευλαοούμαστε μήτε λατρεύουμε πια τίποτε

παρά τό Νάρκισσο, τή νάρκη καί τά ναρκωτικά ... Melbourne 27-10-78

92

IMPONDERABILIEN

< ο οήχ ας τού γέρου τό κλάμα τού μωρού

πράγματα καθημερινά συνηθισμένα

πληγώνουν τήν καρδιά μου οαθύτερα

δσο δέν μορφάζουν τραγικά. Τή σιωπή τών τεσσάρων τοίχων

πού τήν επευλογεί - πέ~τη παρθενεύουσα αίσθηση άνωθεν ή στέγη

τή δολοφόνησε τό τηλέφωνο σάν εισ60λή καί τό δωμάτιο γέμισε νεκρά περιστέρια.

Τό χρησμοθηρικό μάδημα

μιας αμέτοχης μαργαρίτας

στ' όνομα τής αγάπης

μού ματώνει τή μνήμη καί τήν αναπνοή

δπως ό κάθε λευκός θάνατος πού δέν πιστοποιείται μέ πράξη Ληξιαρχείου.

Ashfield 3-11-78

93

~----- -- ~----~ -- ---._~---- -~~------~-----

ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ

Πρέπει νά δείς πως γκρεμίζουν ενα σπίτι

γιά νά καταλάοεις μέ τί παπούτσια

μπορεί νά 'ρχεται ό θάνατος!

, Αρχ ίζουν πρωτα νά μιλούν γιά ανακαίνιση γιά καλύτερη αξιοποίηση τού χώρου

η κάπως ετσι

κι ϋστερα δαιμονίζονται μέ κασμάδες

καί μπουλντόζες

κόοοντας τή στέγη σάν κεφάλι κατάδικου

ξεκοιλιάζοντας τούς τοίχους σάν μαινόμενοι ταύροι.

'Όμως πέτρες πού ζήσανε ή μιά πάνω στήν άλλη

σχηματίζοντας επιδερμίδα γιά τό ανθρώπινο σωμα

πως νά δεχτούνε τέτοια οίαιη αποσύνθεση

καί νά επιδοθούν σέ νέες συζυγίες;

Sydney-Ashfield 21-11-78

94

ΙΝ STATU VIATORIS

Βγαίνω νά κυνηγήσω τό θαύμα

σέ κάθε τόπο καί μέ κάθε καιρό έμπιστευόμενος στήν καταιγίδα

όσο καί στήν εύδία

έχοντας σταθερό όπλισμό άγρυπνες αισθήσεις καί τήν ψυχή όρκισμένη νά μή μεροληπτήσει

ανάμεσα σέ 6έ6ηλο καί ίερό. Ξ ενυχτώ κάθε 6ράδυ τό λείψανο

τής μέρας πού πέρασε

ψέλνοντας αιωνία ή μνήμη

γιά κάθε τι πού τελειώθηκε στό φώς

κι όμως δέν περιμένω νεκρανάσταση μήτε έπαναλήψεις

γιά πράγματα πού έστεφάνωσε έφάπαξ τού ανεπανάληπτου ή γοητεία καί αθανασία ...

Sydney-Darwin 8-12-78

95

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΠΕΡΑΝΤΗ

Κείνοι πού φύγανε δέν είναι πιά μαζί μας κι δμως δαγκώνουνε μαζί μας τό ψωμί

τρέχουν κι αυτοί πίσω άπό τίς έλπίδες μας

ψηλαφούν τά φαντάσματα

καί ξορκίζουν τό φό60 μέσα στίς φλέ6ες

άνασαίνοντας καί κάτω άπό τό χώμα

μιά μερίδα όξυγόνο πού δέν μπορούν

νά λησμονήσουν.

Adelaide 13-12-78

96

ΟΡΦΑΝΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

υΗλιος κατακόρυφος σέ απόλυτη στάση

τζιτζίκια σκασμένα από τη ράχη

γιά νά προλάοουν νά ογάλουν από μέσα τους

κάθε καημό πού δέν χώραγε στό στόμα

κι ό άνεμος πανταχού απών

δπως ό Θεός κι ή αγάπη

σέ

ΦΙΛΕΡΗΜΟ

Μέσα στή γενική νεροποντή

πού ανακατώνει δίχως προσευχή καί νηστεία , " "" τον ουρανο με τα χωματα

ξεχωρίζουν λίγες χοντρές σταγόνες

πού πέφτουν ρυθμικά aτή λαμαρίνα

χειρονομία απομονωμένη

σάν τόν χτύπο τής καρδιάς

σάν γράμμα συστημένο

σάν τήν πρώτη κραυγή τού λαδωμένου.

Νά μιά φιλοδοξία πού δέν θά ενοχλούσε κανένα

από κείνους πού εύχαρίστως θά εδαζαν κλήρο επί τόν όρφανόν ίματισμόν σου κάθε στιγμή:

ν' ακολουθήσεις μέσα στό γενικό πυρετό τού καθ'

ή μέραν

τόν πένθιμο ρυθμό

τής απομονωμένη ς χειρονομίας

σάν τόν χτύπο της καρδιάς

σάν τό συστημένο γράμμα

σάν τήν πρώτη κραυγή τού λαδωμένου ... Sydney-Lakemba 26-12-78

98

ΕΝΘΕΗ ΑΜΕΡΙΜΝΗΣΙΑ

Θαυμάζω τήν ειλικρίνεια καί τόν αυθορμητισμό τών

ονείρων.

Συμπονώ τίς περιπέτειες τών μεθυσμένων

ανησυχ ώ γιά τόν αλόγιστο πλουτισμό

τών ασεσών καί τών μάταιων.

Βδελύσσομαι τών ύπευθύνων τήν ανεύθυνη

συνείδηση

θλίσομαι γιά τών αθώων τίς στερήσεις μά τελικά εμπιστεύομαι στού απρόσλεπτου

τήν πρόνοια καί τή σοφία.

Γιατί εκεί πού ή προϋπόθεση είναι πάντα μηδέν τό εξαγόμενο δέν μπορεί νά 'ναι

λιγότερο απ' τή σωτηρία

αφού ό Θεός ύπερηφάνοις αντιτάσσεται

ταπεινοίς δέ δίδωσι χάριν!

Melbourne 5-1-1979

99

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Μιά ζωή γράφοντας η μιλώντας

δέν φιλοδόξησε τίποτε άλλο

παρά νά δείξει πού είναι πληγωμένος μήν τόν χτυπήσει ό πλησίον από απροσεξία

στίς καθημερινές των χειραψίες.

Μιά ζωή ανασαίνΟΥτας μαζί μέ τούς άλλους

πλάι στούς άλλους

διδασκόταν τη νοερά προσευχή τής Έρήμου

κι ενώ τόν ύπολόγιζαν συνδαιτημόνα

έκείνος χανόταν στών δακρύων

την αλλοδαπή πανδαισία.

Μήν περιμένετε από τέτοιο συμπολίτη

ανταγωνισμό είτε σύμπραξη στά αγοραία·

δσο κι άν τόν ραπίσανε δέν μπόρεσε

νά ξεμεθύσει απ' τό κρασί ΤΩ'μ δέν ελειψε ποτέ ή στάχτη.

Sydney-Ashfield, 9-1-79

100

ΑΠΟΜΥΘΕΥΣΕΙΣ

CH μοναξιά καί ή πίκρα δέν εχουν σχέση μέ τό άν 6ρίσκονται άνθρωποι γύρω σου

μήτε πόσοι άνθρωποι είναι·

μονάχα ή σχέση τους μ' εκείνο πού πιστεύεις . καί ζείς

ληξιαρχεί τό θάνατο 11 τή ζωή τους στή δική σου κυμαινόμενη συνείδηση.

cH στάση τους απέναντι ακόμη καί στό μηδέν είναι πού καθορίζει τό ανάστημά τους aτό φώς 11 τό σκοτάδι αδιακρίτως ξεκαθαρίζοντας όριστικά τίς διαστάσεις ανάμεσα σ' επίθετα καί ουσιαστικά καταργώντας επί τέλους κι εκείνο τό φενακισμό

τών εκ τού πονηρού επιρρημάτων ... Sydney-Melboume 20-1-79

101

ΚΑΘΑΡΣΗ

Τήν ωρα πού τό δειλινό προσπαθεί νά πεθάνει

αθόρυοα καί δέν μπορεί γιατί τό παραστέκουν τόσες συγκινήσεις

τότε πού οί αρμοί τού κορμιού σου χαλαρώνουν καί τό οήμα σου σέ πάειενα ξάφνιασμα εμπρός

μιά μνήμη πίσω

άσε τό λόγο στίς νεράίδες καί στούς ίσκιους.

Ή θλίψη πού καθόταν μέχρι πρό λίγου

στήν άκρη εκείνου τού οράχου

κι εορεχε τά πόδια της aτή θάλασσα

ξαφνικά γλύστρησε σάν παιδί αφηρημένο καί πνίγηκε μέσ' στό νερό·

ξέρεις μέ τό έτοιμοθάνατο δειλινό τί δεσμό είχε;

Κάτι πού οασιλεύει δέν σημαίνει πώς τελειώνει κάτι πού τελειώνει δέν σημαίνει πώς λιγοστεύει·

ό ηλιος κλείνοντας εναν ακόμη ήμερήσιο κύκλο στέφεται ακόμη μιά φορά οασιλιάς

αλλά καί μάρτυρας πού οάφτισε στό αίμα του δλες τής γης τίς ντροπές

γιά νά μπορέσει τό δειλινό νά πεθάνει αθόρυοα

αφίνοντας πίσω τόσες συγκινήσεις.

Melbourne 22/23-1-79

102

ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ

Τό φώς απελπισμένο έτοιμάζεται ν' αύτοκτονήσει

δμως τήν τελευταία στιγμή θυμάται τά χαμόγελα, τά λουλούδια, τά παιδιά

. κι έπιστρέφει νά ξαναμοιρασθεί έπώδυνα μέ τό σκοτάδι δ,τι εχει σχέση μέ χαμόγελα, μέ λουλούδια,

μέ παιδιά.

Sydney -Ashfield 26-1-79

103

ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ

'Όσες φορές έφώτισε τή λάσπη -ήξερε πώς ή όψη του θά θαμπωνόταν

απ' τόν αντικατοπτρισμό τού σκοταδιού. 'Όσες φορές έθέρμανε τήν απουσία της αγάπης

μπόρεσε νά καταγράψει τή δύσπνοια στού θερμόμετρου τά ίσόπεδα σκαλοπάτια.

'Όμως ό νούς του δέν τό χώρεσε ποτέ

πώς πηγαίνοντας νά κάψει τ' απορρίμματα θά κινδύνευε ν' απορριφθεί ό ίδιος!

Sydney -Ashfield 26-1-79

104

ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΙΞΕΩΣ

Στό κυπαρίσι μή μιλάς, τί νά σού πεί τό

κυπαρίσι;

στάθηκε τόσο πάνω από τούς τάφους πού τήν πίκρα τήν έδεσε στυφά κυπαρισόμηλα

σφαιρικότητα, αδιαπέραστη

τής σιωπής καί τής οδύνης.

Sydney -Mascot 27-1-79

105

ΜΕΤΡΟΝ ΗΛΙΚΙΑΣ

Τίς εποχές άλλοτε τίς διάοαζα

στά φύλλα τών δέντρων·

πάνε Χ ρόνια πού τίς ψηλαφώ αμεσότερα στά δικά μου φύλλα - τά γένια καί τά μαλλιά. Τό φώς κι ή ελπίδα άλλοτε ήταν

τά χρυσά νομίσματα τού ήλιου

κι ενιωθα αδέκαρος σέ κάθε συννεφιά·

τώρα ή μέρα ξημερώνει qτό στήθος μου

καί νυχτώνει στό νού μου ... Sydney-Ashfield 31-1-79

106

Η ΚΟΙΝΉ ΓΝΩΜΗ

C Ο Θεός νά σέ φυλάει

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ

Πάει καιρός πού δέν έξύπνησες ενα πρωί

νά δείς τόν ηλιο·

ανοίγεις τά μάτια καί ολέπεις τό ρολόι

νά σέ τρα6ά 6άναυσα απ' τά πλοκάμινα χέρια

της αυπνίας καί τής έξάντλησης

κι αντί τόπρώτο κίνητρο τής νέας ήμέρας νά εχει εστω μιάν &πώτατη σχέση μέ τήν 'Ανάσταση

τό ρολόι σέ παροτρύνει

στό ρυθμό τού σφυγμού σου

νά ύποδουλωθείς έκ νέου δίχως καθυστέρηση

στή συμπεφωνημένη προγραφή

κάθε σου αύθορμησίας.

''Ως πότε λοιπόν θά 6λέπεις τόν κόσμο μέσ' απ' τά χαρτιά σου;

εχει θιγεί τό γαλάζιο τ' ούρανΟύ

νά τραυματίζεται μάταια μπρός στά μάτια σου

απ' τά ραμφίσματα τών κύκνων

χωρίς ενα δάκρυ δικό σου.

Τό είκοσιτετράωρο στή φύση δέν εΙναι πρόγραμμα στήν τηλεόραση

νά κυλά γιά πολύ έρήμην σου ατιμώρητα'

τό θαύμα τής δημιουργίας καί τό δράμα της

κλείνεται κάποτε ερμητικά σέ φάκελο

μέ αύστηρά προσωπικό παραλήπτη κι. ανοίγεται αποκαλυπτικά στή συγκίνηση

μιάς ανεπανάληπτης στιγμής.

Sydney-Ashfield 7-2-79

108

D~RENΊΊASPEC~CA

, Αλλιώτικος απ' τά σπουργίτια οχ ι γιατί είμαι δυνατότερος άπλως λιγότερο αυτοδιάθετος από κείνα.

Τά στρουθία εμφανώς μικρότερα

όμως εγώ οαρύτερος καί συχνότερα πληγωμένος. "Αν κινδυνεύει συχνά απ' τή σφενδόνη τ' αλητόπαιδου

η απ' τήν άρπαχτικότητα τής γάτας

η φτερωτή ζωή τού σπουργίτη

εγώ κινδυνεύω συχνότερα απ' τής καρδιάς μου τίς πολλαπλές ασυνέπειες!

Πού λοιπόν ή διαφορά κι ύπεροχή μου;

Μήπως λιγότερο αγάπησες τά πετεινά τ' ουρανού

η τού αγρού τά κρίνα;

Άσφαλώς όχι.

'Όμως εκείνα τό αγνοούν

ενώ εγώ τό γνωρίζω: Μή 0-6ν φοοείσθε πολλών στρουθίων διαφέρετε ύμείς.

Melboume 13-2-79

109

-~~-- ----- --- ----- ---~- ._- -------- ---~- -------- - ---.--

ΜΕ ΜΕΤΡΟ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ

Πάς νά μιλήσεις

καί πρί ν ανοίξεις τό στόμα

αρχίζεις νά συλλέγεις ναυάγια τίς όποιεσδήποτε δοκιμές

πάνω στό οράχ ο τού άρρητου.

Σωπαίνεις από σύνεση

μή θέλοντας νά ματώσεις άδικα

τή γλώσσα η τή συνείδηση

κι δμως τό φώς η τό σκοτάδι

τρικυμίζουν τό στήθος σου·

πώς νά μείνει τό στόμα κλειστό;

Κάποτε αισθάνεσαι πώς εξαντλήθηκαν οί λέξεις

στούς άπειρους συνδυασμούς πού πρόλαοαν

πρίν από σένα

οί από 5Αδάμ προπάτορες μέχρι τών εσχάτων κι άλλοτε πάλι τό δικό σου μήνυμα

σού φαίνεται τόσο προσωπικό

δσο τά δαχτυλικά σου αποτυπώματα. " Α νθρωπος λοιπόν ή πιό αμφίοολη προσπάθεια

ή πιό συνειδητή ουτοπία

ή δικαιότερη θλίψη

ή ματαιότερη επιχείρηση.

'λλλά γι' αυτό

ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ

Τήν Μαρίκα τήν πήρε δ καρκίνος

όπως θά λέγαμε τήν πήρε τό τρένο ή τό άεροπλάνο.

Κι εμεις στεκόμαστε άναποφάσιστοι

μπροστά στό οροχ ερό πρωινό

άκεφοι γιά δουλειά, κι άναρωτιόμαστε

πώς μπήκε τόσο πολύ aτή ζωή μας δ καρκίνος

όπως τό τρένο ή τό άεροπλάνο! Sydney-Ashfιeld 19-3-79

111

ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Δέν εΙναι πιά μαζί μας ό καιρός αφού τά είδαμε δλα ως τό τέλος

ποιός θ' αναλά6ει τώρα νά διασκεδάσει

τήν πλήξη τής ψυχής;

Κι δμως οί πέντε αισθήσεις αξεπαρθένευτες πάντα

παρά τούς τόσους 6ιασμούς

περιμένουν

- ερωτευμένες δλες μαζί τόν ίδιο μνηστήραεκπλήξεις μεγαλύτερες

δσο προχωρούν τά επιφωνήματα

πρός τή μεγάλη νύχτα.

Πόσοι αντέχουν ακόμη σέ καινούργιες συνουσίες;

'Όσοι πιστοί!

Sydney-Ashfield 20-3-79

112

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Σήκω, ψυχή φεγγαρόπληκτη νά δείς τή νύχτα· καμιά ρυτίδα στό μέτωπό της δέν μειώνει

τήν απόλυτη διαφάνεια καμιά σκιά δέν διακόπτει

τήν κρυστάλλινη προέκταση τού Θα6ωρείου ρίγους.

ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ

'Όταν μού πάρεις τίς λέξεις

θά σέ παρακολουθήσω

μέ τή συχνότητα τής άνάσας.

Κι αν τελικά μού κόψεις τήν άνάσα

θά γονιμοποιήσω μόνο μέ τό ολέμμα

τό θανατερό σου κενό. Melbourne 10-4-79

114

ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ

Οί πέτρες καί τό φως

σιωπή τετηγμένη

aτής θεϊκής άφης τήν άνάμνηση.

ΝΕΚΡΑ ΘΆΛΑΣΣΑ

Γλυκειά σάν άμαρτία ή βλάστηση

κάτω απ' τήν επιφάνεια τής θαλάσσης.

Τά Σόδομα καί τά Γόμορα σχεδόν αναπόφευκτος καρπός

τέτοιας φιλήδονης ύγρασίας.

Μά μ' όλα τούτα εξαγνισμός ή ενατένιση των ορέων Μωάβ

κι ή θεληματική μετοχή

στήν εγκαρτέρηση τού Μωϋσέως.

'Ιερουσαλήμ 28-4-79

116

ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

"Αν κοιτάξεις μέ διάκριση στά μάτια τού ανθρώπου θά δείς τόν θάνατο πού τόν κουδαλά σάν

φυλαχτό στό στήθος

δταν ή απορία κι ή θλίψη δίχως λόγια καί μέ διολετί φωτοσκιάσεις

μετατρέπουν τό ασπράδι σέ ορφανό συρανό.

Μέ τέτοιο δλέμμα ξαναδρίσκει ό άνθρωπος τήν αδελφοσύνη τού ζώου

κι εχει συνήγορο γιά δλη τή δημιουργία

τή σιωπή κι αθωότητα μελλοθάνατου αρνιού στά χέρια όπλισμένου χασάπη.

'Αλεξανδρούπολη 7-5-79

117

ΜΕΤΕΩΡΙΣΜΟΙ

'Ανάμεσα σέ δυό ταξίδια

άρμενο αχόρταγο η ψυχή μου μά πού η αρχή καί πού τό τέλος

κρίνεται μόνο απ' τό κορμί μου. Σάμος 12-5-79

118

ΙΛΑΣΜΟΣ

ΕΙναι αφόρητος ό κόσμος κι αλύτρωτος όπως κατάντησε στά χέρια τού ανθρώπου-

τί μένει γιά πολύ ακηλίδωτο στά χέρια τού ανθρώπου;

γι' αύτό στήν πρώτη γεύση μιάς 6ιασμένης σελήνης

στήν ασφυξία ένός κλειστού ούρανού

διευρύνονται οί πόροι τού δέρματος

στίς διαστάσεις τού χαμένου στερεώματος

κ' όλόκληρη ή φύση πού συστενάζει άχρι καιρού

επικαλείται μέ τεκτονικούς σεισμούς τό γλυκασμό των Άγγέλων __ _

119

Άθήνα 17-5-79

Ο ΧΑΛΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΤΥΩΝ

Σ' ενα 6αθύ κρε6άτι δπως είναι τό φέρετρο

ό κόσμος ήδη εχει μεταμορφωθεί

στά χαριστήρια αίτήματα τού 6άθους

κι ή μακαρία όδός τών κουρασμένων σωμάτων δέν είναι πιά τό άθλημα, είναι τό γέρας πνευμάτων δικαίων, τετελειωμένων.

Άθήνα 17-5-79

120

ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ

Οί άνθρωποι πάνω σέ τούτο τό 6ράχο ζήσανε κάποτε σάν ήγεμόνες

ϋστερα ήρθαν χρόνια δίσεχτα κι έπρεπε νά φύγουν

" , " - -αφινοντας μ