αφιέρωμα σελίδααφιέρωμα: Είμαστε όλοι μετανάστες

Αυτό που από την κυρίαρχη φιλο-λογία περιγράφεται ως «μετανα-στευτικό πρόβλημα» δεν είναι

τίποτε άλλο από την «υπερχείλιση» ενός τεράστιου πλεονάζοντος (για τα μέτρα και τους στόχους της καπιταλιστικής παραγωγής) εργατικού δυναμικού, απέ-ναντι στο οποίο ορθώνονται τείχη πραγ-ματικά, νομικά και ιδεολογικά, όχι μό-νο από τους θεσμούς της κυριαρχίας αλλά και από τους φορείς του κατε-στημένου εργατικού κινήματος και της «σύμμετρης» προς το σύστημα Αρι-στεράς. Οι κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές που έχει φέρει η διείσδυση του κεφαλαίου και της αγοράς και στην

τελευταία γωνιά της γης, «ξεχερσώνει» από το έδαφος και από τα μέσα της επιβίωσης δισεκατομμύρια ανθρώπους, πλάι στο ξερίζωμα από τους πολέμους και την πολιτική καταστολή.Η κίνηση αυτού του «πλεονάσματος», που σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές ήταν αναγκαίο για να χτίσει με την υπερεκμετάλλευσή του τα διάφορα οι-κονομικά θαύματα της «ανάπτυξης» ανά τον κόσμο, σήμερα είναι αχρείαστη για δύο λόγους: γιατί το κεφάλαιο μπορεί να κινηθεί και να επιβληθεί με αστραπιαία ταχύτητα σε οποιονδήποτε τόπο, και γιατί το μεγαλύτερο μέρος

αυτής της πλεονάζουσας εργασίας δεν μπορεί να απορροφηθεί από τη ση-μερινή παραγωγή καθώς είναι και η ίδια «πλεονάζουσα», με τα επίπεδα πα-ραγωγικότητας και εκμετάλλευσης να έχουν ξεπεράσει και την πιο οργιώδη φα-ντασία. Επομένως, όσο η ζωή μας εξα-κολουθεί να εξαρτάται από την παρα-γωγή για την παραγωγή και από την κατανάλωση για την κατανάλωση, αυ-τό το πλεόνασμα θα έχει τη θέση των «αποβλήτων» της προόδου και θα αντι-μετωπίζεται με την πρακτική του φρου-ρίου και της εγκατάλειψης.Για να υπάρξουν αναγνώριση, ελεύθερη

δεν μπορούν να γυρίσουν στη χώρα τους λόγω πολέμου και διάφορα άλλα προβλήματα. Αφού λοιπόν δεν γίνεται να μας γυρίσουν πίσω, μας κρατάνε στα κρατητήρια ή στις φυλακές για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο. Οι «λαθρομετανάστες» που δεν έχουν πρόβλημα φεύγουν, όμως οι πρόσφυγες που έχουν ούτε μας πάνε πίσω, ούτε μας αφήνουν ελεύθερους.Μας κρατάνε τόσο καιρό στις φυλακές χωρίς προγράμματα εκπαίδευσης ή κά-ποια εργασία για να βγάζουμε κάποιο μεροκάματο για να πάρουμε συγκε-κριμένα πράγματα που τα έχουμε ανά-γκη καθημερινά μέσα στη φυλακή και όταν αποφυλακιζόμαστε να έχουμε ένα μικρό χρηματικό ποσό από τη δουλειά που κάναμε μέσα. Έτσι λοιπόν μας αναγκάζουν να κάνουμε παρανομίες για να φάμε και κάπου να μείνουμε (επιβιώσουμε) κι έτσι χάνουμε την οικογένειά μας και γινόμαστε πελάτες στις φυλακές.Η δικαστική εξουσία με τα εργαλεία της (μπάτσοι) που δικάζουν χωρίς να υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία και μοιράζουν τα χρόνια, χωρίς έλεγχο από κάποια υπηρεσία, μόνο και μόνο

Γιατί έρχονται στην Ελλάδα οι «λαθρο-μετανάστες»;Επειδή είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ότι η Ελλάδα είναι το βάθος του πολι-τισμού. Κάθε ένας από εμάς είχαμε πω-λήσει ότι είχαμε και οι υπόλοιποι το βά-ζουμε στα πόδια για να έρθουμε στην Ελλάδα.Έχουμε αφήσει την οικογένειά μας και τα παιδιά μας για να τους δώσουμε μια αξιοπρεπή ζωή και ένα καλύτερο μέλλον. Και μόλις φτάσαμε στην Ελ-λάδα, καθένας από εμάς με το δικό του τρόπο, ήταν σαν να είμαστε στον παράδεισο, από την φιλοξενία και την αγάπη που έχει αυτός ο λαός. Όμως υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα που έχουμε αντιμετωπίσει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα με την δικα-στική εξουσία και τα εργαλεία τους (τους μπάτσους) γιατί με το παραμικρό λάθος ή και τίποτα, με κάποιο τρόπο που αυτοί ξέρουν, μας βάζουν στις φυλακές ή στα τμήματα κράτησης τουλάχιστον για παράνομη είσοδο στη χώρα. Μας δίνουνε απέλαση στη χώρα του καθενός από εμάς όμως μερικοί έχουν παντρευ-τεί και έχουν κάνει παιδιά στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι είναι πρόσφυγες και

Περισσότεροι από 6.000 μετανάστες στις φυλακές - κολαστήριαΣυγκλονιστική μαρτυρία κρατούμενου

μετακίνηση και πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες θα πρέπει ο σεβασμός της ζωής και η αναγνώριση κάθε ανθρώπου ως προσώπου να αποσυνδεθεί από τη βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε στην αστική κοινωνία, δηλαδή από την εργασία και από την ένταξη σε ένα έθνος-κράτος. Η έννοια του πολίτη και των δικαιωμάτων του, όπως κυριάρχησε από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, είναι σήμερα όχι μόνο ξεπερασμένη αλλά και επικίνδυνα αντιδραστική. Παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να είναι ο απώτατος ορίζοντας του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς... Η ανθρώπινη ζωή είναι υπεράνω συνό-ρων, εργασίας και κρατών, ακόμη κι αν χρειάζεται ένα έδαφος ή μια δραστη-ριότητα για να επιβιώσει και να δημι-ουργήσει. Και οι διαστάσεις που έχει πάρει η μετανάστευση στις μέρες μας μάς φέρνει διαρκώς και δραματικά αντιμέτωπους με αυτό το απωθημένο ερώτημα: είτε ο άνθρωπος έχει αυθύ-παρκτη αξία, είτε αναγνωρίζεται ως άνθρωπος μόνο με τη δουλειά και την ένταξη σε ένα έθνος ή σε μια κρατική επικράτεια. Ο καπιταλισμός, και δυστυ-χώς μαζί του και το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, απαντά το δεύτερο.Κι όμως, αυτός ο αστικός γόρδιος δε-σμός έχει κοπεί κάποτε στο παρελθόν: η Κομμούνα του 1871 διακήρυξε τόσο απλά ότι «όσοι κοιμούνται κάτω από τον ουρανό του Παρισιού» είναι πολίτες με ίσα δικαιώματα. Σήμερα που το κεφάλαιο πηγαίνει όπου θέλει, μεταφέροντας όπου κι αν πάει τα «δικαιώματά» του, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και ο κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα από εθνικότητα, εργασία ή θρησκεία;Και πώς μπορεί να επιβληθεί αυτό; Με μια νέα «διακήρυξη των δικαιωμάτων» κάποιας αστικής ή «εργατικής» κυβέρνη-σης-εξουσίας, ή με την συγκρουσιακή ανατρεπτική πράξη ενός κινήματος που θα προστατεύσει στην πράξη το πιο εκμεταλλευόμενο και αποκλεισμένο τμήμα της κοινωνίας; Πάνω στον κάβο αυτών των διλημμάτων, από τα οποία δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί κανείς λόγω της αποφασιστικής στάσης των μεταναστών απεργών πείνας, είναι που γκρεμοτσακίστηκε για άλλη μια φορά το προσδεδεμένο σε λογικές κρατικής-εθνικής προστασίας «οργανωμένο» ερ-γατικό κίνημα και η Αριστερά των διακηρύξεων και της πρακτικής εγκατά-λειψης των μεταναστών.Ο κύβος, όμως, έχει ριφθεί. Και οι νέες διαχωριστικές γραμμές δεν μπορεί παρά να συγκροτήσουν και νέα υποκείμενα κοινότητας και αγώνα, έξω από το πλαίσιο της κυρίαρχης αντίληψης και πολιτικής των δικαιωμάτων...

Κώστας Χαριτάκης

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΠΡΟΚΛΗΣΗ» ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Πέρα από την κυρίαρχη λογική των δικαιωμάτων...Όσα συμβαίνουν αυτό το διάστημα γύρω από τον αγώ-να των μεταναστών απεργών πείνας και τη διεκδίκηση της νομιμοποίησης για όλους χωρίς προϋποθέσεις συμπυκνώνουν το «κοινωνι-κό ζήτημα» της εποχής μας και αναχαράζουν τις διαχω-ριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία αλλά και σε όλους τους πολιτικούς οργανισμούς.

με τα λόγια των μπάτσων. Ειδικά για τους αλλοδαπούς που δεν ξέρουν την ελληνική γλώσσα και τους πετάνε στα …(δεν ξέρω πώς να τα κατονομάσω). Αυτά που μόνο στη θεωρία λέγονται Γενικά Καταστήματα Κράτησης, όμως στην ουσία είναι Γενικά Καταστήματα Κατασκευής Κακοποιών. Δεν υπάρχει σταθερός ποινικός ή σωφρονιστικός νόμος, κάθε δικαστήριο και κάθε φυλακή έχουν τους δικούς τους νόμους γι αυτό ουρλιάζουμε για μια καλύτερη κοινωνία. Γιατί ο κάθε άνθρωπος που τον βάζουν φυλακή για το παραμικρό ή για τίποτα, βγαίνει μετά άλλος άνθρωπος.Τουλάχιστον έμαθα κάτι που δεν γνω-ρίζω, στον τρίτο κόσμο λένε ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του με στοιχεία, στην Ελλάδα ο κατηγορούμενος είναι ένοχος ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι είναι αθώος. Δεν είναι υπερβολικό, είναι έτσι ακριβώς.

RAMOS* Διατηρείται το συντακτικό και ο τρόπος

έκφρασης του κρατούμενου μετανάστη γιατί η εμπειρία του πρέπει να αποδοθεί ατόφια κι

όπως ακριβώς την καταθέτει.

τεύχος #42011

αφιέρωμα: Είμαστε όλοι μετανάστες

Τ α στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, οι πόλεμοι και οι εμφύλιες συρράξεις αυξά-

νουν σημαντικά τα μεταναστευτικά ρεύ-ματα από χώρες της Ασίας και της Αφρικής προς τους «παραδείσους» της Δύσης «για ένα καλύτερο μέλλον» όπως λένε οι ίδιοι οι μετανάστες. Μόνο το 2010 υπολογίζεται ότι πάνω από 90.000 άνθρωποι διέσχισαν τα ελληνικά σύνο-ρα, 250 ανά ημέρα. Χαρακτηριστικό της δραματικής αύξησης της μετανάστευσης αλλά και της σκλήρυνσης των πολιτικών καταστολής είναι ότι ενώ το Α' τρίμηνο του 2009 συνελήφθησαν 6.615 μετα-νάστες κατά τη διέλευσή τους από τα σύνορα, το αντίστοιχο νούμερο για το Α'

τρίμηνο του 2010 είναι 31.219 (αύξηση 372%).Απέναντι σ΄ αυτή την κατάσταση η ελ-ληνική κυβέρνηση δια στόματος του υπουργού «Προστασίας του Πολίτη»κ. Παπουτσή θα προχωρήσει στην κα-τασκευή φράχτη, μήκους 12,5 χιλιο-μέτρων, στα χερσαία σύνορα του Έβρου στην περιοχή του τριγώνου του Κάραγατς. Ο φράχτης θα κατασκευαστεί κατά τα πρότυπα του φράχτη που έφτιαξε η ισπανική κυβέρνηση στην ισπανική πόλη Θεούτα, που βρίσκεται σε αφρικανικό έδαφος. Ταυτόχρονα ανακοινώνεται η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρω-σης μεταναστών, μαζικές απελάσεις κι εκδιώξεις όσων δεν έχουν χαρτιά.

Η πρόταση του Δ' τμήματος του Συμ-βουλίου της Επικρατείας επανα-

φέρει το «δίκαιο του αίματος» ανα-φορικά με τα κριτήρια για την απόκτηση ιθαγένειας. Σε αντίθεση με την προη-γούμενη πρόταση του Ραγκούση για την παροχή ιθαγένειας και το δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, η πρόταση του Δ' τμήματος αποτελεί έναν αναχρονισμό που μπο-ρεί να αναζητηθεί στη λογική των πιο αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Οι ελληνικές αρχές και αξίες ανάγονται ως κάτι υπερβατικό και «εκ φύσεως» προερχόμενο, πέρα κάθε κοινωνικής θέσμισης. Έτσι εάν κάποιος θελήσει να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια θα πρέπει να μετρηθεί στο «ελληνόμετρο» ώστε να αποδείξει εάν ρέει αίμα ελληνικό στις φλέβες του. Εξάλλου, σύμφωνα με την πρόταση, στόχος του νομοθέτη είναι η

Η σκλήρυνση της γραμμής στο μετα-ναστευτικό δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Είναι μέρος μιας ευρύτερης αντιδραστικής επίθεσης κράτους και κυβέρνησης στα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Αποτελεί συνέχεια των αντιμεταναστευτικών νό-μων της ΕΕ, της Ευρώπης-φρούριο, που μέσα από τη διαμόρφωση της Ενιαίας Πολιτικής Ασφάλειας κι Άμυνας χαρακτηρίζει τα μεταναστευτικά ρεύμα-τα ως μια από τις βασικές απειλές για την ασφάλεια της Ευρώπης. Γι΄ αυτό από τον περασμένο Νοέμβριο 175 άνδρες των δυνάμεων της Υπηρεσίας Φύλαξης των Εξωτερικών Συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRONTEX) αναπτύχθηκαν στον Έβρο, ενώ ήδη πιο πριν είχαν αναλάβει δράση στο Αιγαίο. Το ελληνικό κράτος και οι κυβερνήσεις του ήδη μετά το 2004 και την κατάρρευση της «μεγάλης ιδέας» των Ολυμπιακών Αγώνων, του «θαύματος» που το ερ-γατικό δυναμικό των μεταναστών συνέβαλε στην πραγματοποίησή του, άρχισαν να σκληραίνουν τη στάση τους απέναντι στους μετανάστες. Το νέο δόγμα εσωτερικής ασφάλειας φω-τογραφίζει ως εχθρό τους οικονομι-κούς και πολιτικούς μετανάστες προσδί-δοντάς τους και χαρακτηριστικά φο-ρέων τρομοκρατικής απειλής, ενώ ο στρατός αναβαθμίζει το ρόλο του στο κυνήγι της «λαθρομετανάστευσης».

Ταυτόχρονα το σώμα των συνοριοφυ-λάκων ενισχύεται συνέχεια και αριθμητι-κά και από άποψη αρμοδιοτήτων στα πλαίσια της αναβαθμισμένης κατασταλ-τικής πολιτικής της κυβέρνησης. Στον Έβρο και στο Αιγαίο οι μετανάστες συλλαμβάνονται, κακοποιούνται, πνίγο-νται... Η ελπίδα και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή καθημερινά βυθίζονται στον πάτο του Αιγαίου, συνθλίβονται στα ναρκοπέδια του Έβρου, εκεί που, όπως λέει και το γνωστό σύνθημα, χτίζεται η ασφάλεια του κάθε ευρωπαίου.Ο φράχτης στον Έβρο αν τελικά κα-τασκευαστεί θα αποτελεί ντροπή για το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας μας. Ένα σύμβολο ρατσιστικού μίσους που θα δείχνει έμπρακτα τα δόντια του στους ξένους αλλά και τους έλληνες εργάτες. Η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι - το κράτος και ο νόμος είναι εδώ, θα προειδοποιεί και θα απειλεί εντός κι εκτός συνόρων.Σύσσωμος ο καθεστωτικός συρφετός, κυβέρνηση, Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ, ΜΜΕ και μεγαλοδημοσιογράφοι θέ-λουν να βάλουν στον πάγο την ελλη-νική κοινωνία, να υψώσουν δεκάδες «φράχτες» ανάμεσα στους έλληνες εργαζόμενους και στους μετανάστες εργάτες. Αν νικήσουν θα χάσουμε όλοι μας. Γι’ αυτό ο αγώνας των μεταναστών απεργών πείνας δεν είναι απλώς ένας αγώνας για την αξιοπρέπεια και την ισότητα, για να μην είναι κανένας άν-θρωπος λαθραίος. Είναι πριν απ’ όλα ένας αγώνας για το δίκιο της εργαζόμε-νης πλειοψηφίας ενάντια στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας που μας έχουν επιβάλλει.

Βάιος Σκαρλάτος

εξασφάλιση της εθνικής ομοιογένειας.Πέραν του αναχρονισμού της, μέσω της ασάφειας περί των «αξιών του ελληνισμού», η πρόταση δίνει χώρο για πλήθος αυθαιρεσιών, διευρύνο-νοντας παράλληλα τα πλαίσια των ζω-νών εξαίρεσης και ανισότητας ειδικά στη βάση της φυλετικής καταγωγής. Το ελληνικό έθνος-κράτος συγκρο-τήθηκε πάνω στο ψευδές φαντασιακό της κοινής καταγωγής και της «πολι-τισμικής συνέχειας» στα πρότυπα του γερμανικού ρομαντισμού, στο «ομό-αιμον» των Ελλήνων και την υποτι-θέμενη «κοινή ψυχή». Ο χρόνος κατά τον οποίο έλαβε χώ-ρα η πρόταση του Δ' τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν εί-ναι τυχαίος. Από τη μια η απεργία πείνας των 300 μεταναστών και το καφκικό κλίμα που στήθηκε ειδικά από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και

από την άλλη η απόφαση του κράτους για την ανέγερση του τείχους του Έβρου. Το ψηφιδωτό ολοκληρώνεται με τα πογκρόμ μεταναστών όχι στα σύνορα αλλά στο εσωτερικό των πόλεων, εναρμονίζοντας πλήρως την πολιτική του ελληνικού κράτους με τις ευρωπαϊκές, αντιμεταναστευ-τικές και ναζιστικής εμπνεύσεως νομοθεσίες. Εξάλλου, δια στόματος Μέρκελ και Κάμερον πρόσφατα «πληροφορηθή-καμε» ότι «πολυπολιτισμικότητα τέ-λος».Η πρόταση αυτή για να ισχύσει πρέπει να γίνει δεκτή από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ανε-

ξάρτητα όμως εάν περάσει ή όχι, είναι εμφανής η προσπάθεια που κάνει το καθεστώς ώστε να οριοθετήσει και να παγιώσει ζώνες εκτός, ζώνες εξαίρεσης. Η πρόταση του «δικαίου του αίματος» αποτελεί προμήνυμα εισαγωγής της κοινωνίας στον ολοκληρωτισμό και σε εθνοφυλετικά παραληρήματα. Τη στιγμή που κάθε είδους κοινωνικό συμβόλαιο έχει διαρραγεί, δεν απομέ-νει τίποτα πλεόν από τη διάχυση του φόβου. Το κοινό νήμα που συνδέει εμάς με τους μετανάστες ειναι η εξουσία η ίδια και η καταπίεση που ασκεί μιας και η επιβαλλόμενη κατάσταση εξαί-ρεσης περιλαμβάνει τους πάντες. Μπροστά σε αυτό το ζοφερό τοπίο τα κοινωνικά κινήματα θα πρέπει να να δώσουν τη μάχη του επαναορισμού των εννοιών και της αποδόμησης του κυρίαρχου φαντασιακού του έθνους-κράτους. Τη στιγμή που διακυβεύεται η αυτοσυντήρηση της κοινωνίας είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν χώροι διευρυμένης αλληλεγγύης παρά και ενάντια στην εξουσία την ίδια. Με αυτήν την έννοια ο αγώνας των 300 μεταναστών απεργών πείνας είναι αγώνας όλων μας.

Νίκος Κατσιαούνης

Πόσο Έλληνας Είσαι;Η επαναφορά του «δίκαιου του αίματος» ως προπύργιο του ολοκληρωτισμού

Φράχτες και στρατόπεδα, Ευρώπη-φρούριο, Ελλάδα-φυλακή

σελίδα

Κοινό μέτωπο εργαζομένων και επιβατών

στις συγκοινωνίες

αφιέρωμα: Είμαστε όλοι μετανάστες

Ο προηγούμενος κύκλος αγώνων στις συγκοινωνίες έκλεισε μετά

την απόφαση του Ρέππα να ξεκινήσει διάλογο με τους συνδικαλιστές, πάνω στο σχέδιο νόμου για την εξυγίανση των συγκοινωνιών και να ακούσει τις προτάσεις τους. Η συνδικαλιστική γρα-φειοκρατία των συγκοινωνιών, πρόθυ-μα και σε σύγκρουση με τη θέληση των εργαζόμενων, ανέστειλε τις κινη-τοποιήσεις για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να συνδιαλλαγεί. Ο Ρέππας όμως πρόδωσε τη συμφωνία. Απότομα κατέθεσε το νομοσχέδιο στην βουλή

θεωρώντας ότι ο διάλογος κράτησε αρκετά αφήνοντάς τους έκθετους στα μάτια των εργαζόμενων. Όμως και οι δύο έχουν κάνει λάθος εκτιμήσεις...Το σχέδιο νόμου «για την εξυγίανση και ανάπτυξη» των συγκοινωνιών κινείται σε δύο άξονες: την ελαχιστοποίηση του κόστους λειτουργίας, την ελάχιστη επιτρεπτή εξυπηρέτηση των επιβατών. Ελαχιστοποίηση του κόστους λειτουρ-γίας σημαίνει με απλά λόγια, την κατάργηση «άγονων» γραμμών δηλαδή γραμμών με χαμηλή κίνηση επιβατών, την κατάργηση ή αραίωση

δρομολογίων τις ώρες χαμηλής κίνησης, τον τεμαχισμό γραμμών πολλών χιλιομέτρων, την κατάργηση της επικάλυψης μιας διαδρομής με διαφορετικά μέσα. Για παράδειγμα παλιότερα από μια περιοχή μπορούσε ένας επιβάτης να πάει στην Αθήνα με Μετρό ή λεωφορείο. Τώρα θα ξεκινάει με λεωφορείο, θα φτάνει με το Μετρό και ίσως ενδιάμεσα να χρειαστεί τρόλεϊ. Όμως στο κόστος λειτουργίας μπαίνει και το κόστος συντήρησης του εξοπλισμού και της υποδομής. Και ο καθένας καταλαβαίνει ότι η παραμικρή υποβάθμιση της συντήρησης για χάρη του κόστους θα έχει τραγικές συνέπειες στην ασφάλεια της μεταφοράς.Άρα λοιπόν, δεν πρόκειται για ανάπτυξη των συγκοινωνιών αλλά για την υπο-βάθμισή τους στο χαμηλότερο δυνατό λειτουργικό επίπεδο, για την ελάχιστη δυνατή εξυπηρέτηση των επιβατών και μάλιστα την ίδια στιγμή αυξάνοντας την τιμή του εισιτηρίου κατά 40%. Ο νόμος στοχεύει στην κατάργηση του κοινωνικού ρόλου των συγκοινωνιών και τη μετατροπή τους σε εταιρείες που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και πελατοκεντρική αντίληψη. Από την πλευρά των εργαζόμενων, η μείωση του κόστους λειτουργίας θα προέλθει από την απομάκρυνση με μετατάξεις ή απολύσεις 1.500 από τις 11.500 εργαζόμενους που είναι σήμερα. Οι συμβάσεις εργασίας καταργούνται και εντός ενός μηνός

από την ψήφιση του νόμου θα αντικατασταθούν με καινούργιες που θα προκύψουν με διαπραγματεύσεις από μηδενική βάση. Κανονισμοί εργασίας, καθηκοντολόγια, οργανο-γράμματα, ό,τι δηλαδή εξασφάλιζε ένα ελάχιστο βαθμό αξιοκρατίας για τους εργαζόμενους, καταργούνται και αντικαθίσταται με νέα που θα βασιστούν στην αυθαιρεσία του διευθυντικού δικαιώματος και σε μια στρατιωτικού τύπου πειθαρχία.Το τελικό αποτέλεσμα μετά την «εξυγίανση» θα είναι: επιβάτες που θα περιμένουν στην στάση μία ώρα για να περάσει το λεωφορείο, εργαζόμενοι σε συνθήκες γαλέρας και ένα πανάκριβο εισιτήριο που δεν θα ανταποκρίνεται ούτε κατ’ ελάχιστο στην ποιότητα των συγκοινωνιών. Όμως ήδη έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται εκατέρωθεν αντι-στάσεις. Η κυβέρνηση και η γραφειο-κρατία των συνδικάτων θα περάσουν δύσκολες ώρες αφού οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να αποδεχθούν εύκολα τα νέα μέτρα και ήδη αναπτύσσουν αξιόλογες μορφές αυτοοργάνωσης. Οι επιβάτες, επίσης δεν πρόκειται να δεχθούν εύ-κολα την αύξηση του εισιτηρίου και ταυ-τόχρονα την υποβάθμιση των συγκοι-νωνιών και ήδη αναπτύσσεται ένα συνεχώς ογκούμενο κίνημα του δεν πληρώνω. Η συνάντηση εργαζόμενων και επιβατών σε κοινό μέτωπο είναι ζήτημα χρόνου.

Παναγιώτης Αλεξόπουλος

Σχέδια για την επιβολή σχέσεων εργασίας που επιτρέπουν την απόλυτη εκμετάλλευση των εργα-

ζομένων από την εργοδοσία, απεργάζεται η κυβέρνη-ση επικαλούμενη τις πιέσεις που ασκούν οι δανειστές της τρόικας.Για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος οριστικής επιστροφής στο πιο μαύρο εργασιακό παρελθόν, η εξουσιαστική συμμορία ετοιμάζει νέο εργασιακό νόμο. Το καινούργιο νομοθετικό τερατούργημα θα στοχεύει στην καθιέρωση της εργασίας–λάστιχο και στην καθολική εφαρμογή των ειδικών συμβάσεων όπως αυτή που επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στη γαλακτοβιομηχανία Νεογάλ.Ειδικότερα, επιδιώκεται η γενικευμένη εφαρμογή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και η θέσπιση του δικαιώματος του εργοδότη να απασχολεί τον εργαζόμενο όσο θέλει ανεξάρτητα από το χρόνο της σύμβασης. Εάν μάλιστα τον απολύσει νωρίτερα από το συμφωνημένο χρόνο να μην του δίνει δεκάρα (στο υπάρχον καθεστώς προβλέπεται η καταβολή όλων των μισθών για τους μήνες που διαρκεί η σύμβαση).Έτσι, εφόσον ουσιαστικά απελευθερώνονται οι απο-λύσεις και για όσους εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, διευκολύνονται και οι τράπεζες να διώξουν προσωπικό χωρίς κόστος στο πλαίσιο των προσπαθειών των κρατούντων για την ενίσχυσή των ευαγών ληστρικών ιδρυμάτων.

Παράλληλα, θα επιδιωχθεί η οριστική κατάργηση του οκτάωρου και η επιβολή ως μοναδικής εργασιακής σχέσης της μερικής απασχόλησης. Δύο εργαζόμενοι θα μοιράζονται δια νόμου ένα μισθό και μια θέση εργασίας, ενώ θα ασφαλίζονται με την ώρα και όχι βάσει του τετράωρου όπως μέχρι τώρα. Στο νομοθέτημα που αναμένεται να θεσμοθετηθεί στις αρχές Απριλίου, θα υπάρχει επίσης, διάταξη για επαναφορά του διευθυντικού δικαιώματος του εργοδότη ο οποίος με το έτσι θέλω θα ορίζει τις ώρες και τις ημέρες απασχόλησης. Στην ίδια διάταξη θα προβλέπεται ακόμη, η πλήρης κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής σε περίπτωση επέκτασης του ωραρίου εργασίας για τις ανάγκες της επιχείρησης.

Με τις ειδικές συμβάσεις και την εργασία με μορφές λάστιχο, επιδιώκεται να επιτευχθεί ο στόχος της πλου-τοκρατίας και των πολιτικών εντεταλμένων της, για μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Η εργοδοτική πλευρά μάλιστα σπεύδει να επωφεληθεί και ήδη συστήνονται μαζικά εργοδοτικά σωματεία σε επιχειρήσεις στις οποίες έως τώρα δεν υπήρχε σωματείο, για τη διευκόλυνση της υπογραφής των ειδικών συμβάσεων και την παράκαμψη των κλαδικών ομοσπονδιών.Σημειώνεται, πάντως, ότι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ανάλογα μέτρα εφαρμόζονται ήδη εδώ και χρόνια, ενώ οι μισθοί πείνας και οι ελεύθερες απολύσεις εργαζόμενων με παρτ-τάιμ χωρίς καμία ασφάλιση είναι στην ημερησία διάταξη. Απλά τώρα δίνεται και επίσημα το πράσινο φως για την εδραίωση της εργασιακής ζούγκλας.Πολύτιμοι αρωγοί της εξουσιαστικής ελίτ για την οριστική επιβολή της εργασιακής βαρβαρότητας για μία ακόμη φορά είναι οι κρατικοδίαιτοι και κομματικά καθοδηγούμενοι θεσμικοί συνδικαλιστές. Αυτοί θα κληθούν στο διάλογο για το καινούργιο νομοσχέδιο και, ως συνήθως, θα συναινέσουν για το καλό του συστήματος που τους εκτρέφει, εάν βεβαίως τους του επιτρέψουν οι ίδιοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι εργαζόμενοι.

Μαρία Γερογιάννη

Νέος εργασιακός νόμος εδραιώνει την εργασιακή ζούγκλα

εργασίαεργασία

σελίδατεύχος #4 2011 κοινωνία κοινωνία

Ε ίναι εμφανές ότι η βαθύτατη καπι-ταλιστική κρίση που βιώνουμε οδηγεί στην αποσύνθεση του κοι-

νωνικοπολιτικού εποικοδομήματος πουμας περιστοιχίζει. Κι ενώ το αξιακό πλέγμα του ατομικού ωφελιμισμού και της αστικής ιδεοληψίας κλυδωνίζεται, η παραδοσιακή αριστερά κραυγάζει ρεφορμιστικά μισόλογα. Ο συνδυασμός αυτός, δεδομένης της όξυνσης του ταξικού πολέμου που εκτυλίσσεται, οδηγεί στην απαξίωση στις συνειδήσεις του κόσμου, του ευρύτερου πολιτικού συστήματος. Ο κόσμος ασφυκτιά, μη βρίσκοντας τρόπους και χώρους για να απελευθερώσει την οργή και την αγανάκτησή του.Μέσα στη μουντάδα και τη συννεφιά αυτή, ο κόσμος ανακαλύπτει κάποιες λιγοστές ηλιαχτίδες που του φωτίζουν το διάβα. Ηλιαχτίδες ελπίδας, που δρουν γι’ αυτόν ως καταφύγια συνειδησιακής γαλήνης και αγωνιστικής έκφρασης. Ένα από αυτά τα καταφύγια αποτελεί και το κίνημα «δεν πληρώνω». Ένα κίνημα που δραστηριοποιείται μαζικά εδώ και ενάμιση χρόνο και συνεχώς αναπτύσσεται. Ένα κίνημα που βρίσκεται εκτός κομματικών μηχανισμών αν και πολλοί καλοθελητές το πλησίασαν για να το καπηλευτούν.Ένα κίνημα καθημερινών ανθρώπων, που αυτοοργανώνονται χωρίς κομματικές παροπίδες, με κοινό στόχο την αποτίναξη όλων των δεσμών που περιορίζουν την ελευθερία σκέψης, έκφρασης και κοι-νωνικοποίησής τους. Αφετηρία του ευ-ρύτερου κινήματος «δεν πληρώνω» αποτέλεσε το κίνημα ενάντια στα διόδια. Ένα φαινομενικά επιφανειακό αίτημα, όπως αυτό της κατάργησης των διοδίων, στάθηκε αρκετό για τη συσπείρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων γύρω από

ένα κοινό στόχο. Και ο στόχος αυτός, δεν ήταν μόνο η κατάργηση των διοδίων, αλλά η κατάργηση όλων αυτών που βυθίζουν τη ζωή μας σε μια αβυσσαλέα μαυρίλα.Το μυστικό της συνεχούς ανάπτυξης του κινήματος δεν πληρώνω, είναι ότι ο κάθε ένας που συμμετέχει, αισθάνεται ζωντανό και ταυτόχρονα ζωτικό τμήμα ενός υγειούς οργανισμού. Ενός οργανισμού που λειτουργεί με όρους άμεσης δημο-κρατίας, χωρίς προέδρους και προεδρεύ-οντες, χωρίς ιεραρχικές δομές και γρα-φειοκρατικοποιημένες διαδικασίες.Κάποια από τα θεμελιώδη χαρακτηριστι-κά που διακρίνουν το κίνημα αυτό, είναι ο αμεσοδημοκρατικός χαρακτήρας του, η ακηδεμόνευτη λειτουργία του και η ισότιμη συμμετοχή του καθενός στις δράσεις που πραγματοποιούνται και στις αποφάσεις που λαμβάνονται. Η συμμετοχή όλων στη συνδιαμόρφωση των όρων λειτουργίας του κινήματος διασφαλίζουν την ακεραιότητα του, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν και την αγωνιστική συνείδηση του κόσμου

που συμμετέχει. Τον τελευταίο καιρό το κίνημα «δεν πληρώνουμε διόδια-δεν πληρώνουμε την κρίση τους» πλαταίνει και βαθαίνει τον αγώνα του, οργανώνοντας δράσεις και σε άλλα μέτωπα, όπως στο «δεν πληρώνουμε στα νοσοκομεία», «δεν πληρώνουμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς», και γενικά, στο δεν πληρώνουμε τα χαράτσια που μας επιβάλλουν. Επίσης, τα μέλη των επιτροπών αγώνα δρουν αλληλέγγυα, συνδιοργανώνοντας δράσεις μαζί με άλλα κινήματα, κοινωνι-κές και επαγγελματικές ομάδες όπως με το κίνημα ενάντια στα ΧΥΤΑ Κερατέας και Γραμματικού, τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τους νοσοκομειακούς γιατρούς, τους μετα-νάστες κ.α. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στη μάχη ενάντια στο ξεπούλημα του Ε.Σ.Υ. και στη συνεπαγόμενη απαξίωση του βασικότερου κοινωνικού αγαθού που είναι το αγαθό της Υγείας. ‘Οπως φαίνε-ται, πέραν της οικονομικής καταστροφής του λαού, οι μεγαλοκαρχαρίες και το πολιτικό τους προσωπικό προωθούν και

τη βιολογική εξόντωσή μας, εντάσσοντας τα νοσοκομεία στη δίνη των αγορών και προάγοντας το δόγμα, «όποιος έχει επιβιώνει, όποιος δεν έχει αποβιώνει».Η υγεία και η ανατρεπτικότητα που απο-πνέεται από το κίνημα αυτό, έχει αρχίσει να ενεργοποιεί τους αμυντικούς μηχα-νισμούς του βαριά ασθενούς καπιτα-λιστικού συστήματος. Προεξάρχοντα ρό-λο σε αυτήν την απέλπιδα προσπάθεια, παίζει το κράτος και η κυβέρνηση, που βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τις εταιρίες εκμετάλλευσης και τα ΜΜΕ. Τα ΜΑΤ και η αστυνομία τρομοκρατούν, η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη «νουθετεί» και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ κατ’ εντολή των αφεντικών τους, προσπαθούν να σπείρουν το φόβο και τη μιζέρια ανα-μασώντας ψεύδη. Όλος ο μηχανισμός δουλεύει γι’ αυτούς, γι’ αυτούς τους λίγους που μας ρουφούν το αίμα και μας ορίζουν τη ζωή.Κι ενώ το κίνημα κλιμακώνει τον πο-λυμέτωπο αγώνα του, η κυβέρνηση και οι συν αυτώ, σε μια ύστατη προσπάθεια απαξίωσης των πολιτικών αιτημάτων του, το χαρακτήρισαν ως «κίνημα τσαμπατζήδων». Μάλλον οι «κύριοι» της κυβέρνησης γνωρίζουν καλά από τσαμπατζιλίκι. Εκτός από τις μίζες και τις τσάμπα παρο-χές εκατομμυρίων ευρώ που τους «κε-ρνάει» ετησίως ο λαός απ’ το υστέρημα του, απολαμβάνουν και βουλευτικής ασυλίας, την οποία αξιοποιούν κατά το δοκούν, παραγράφοντας σκάνδαλα και κομπίνες δεκαετιών. Μην ξεχνάμε και τους τσάμπα μάγκες μεγαλοεργολάβους οι οποίοι πήραν τζάμπα μέσα σε μία νύχτα τους εθνικούς δρόμους οι οποίοι κατασκευάστηκαν από το 1953 και συ-ντηρούνται με τα λεφτά και το αίμα του ελληνικού λαού.Σε πέισμα όλων αυτών που αντιμάχονται το κίνημα, το κύμα ανυπακοής έχει λάβει ανεξέλεγκτες πανελλαδικές διαστάσεις. Αρκεί να αναφέρουμε ότι σε όλη την Ελλάδα έχουν σχηματιστεί δεκάδες Επι-τροπές Αγώνα, ενώ επιτροπές σχημα-τίζονται συνεχώς σε κάθε πόλη της χώρας και σε κάθε γειτονιά των μεγα-λουπόλεων. Οι κινητοποιήσεις που πρα-γματοποιούνται στα διόδια, έχουν απο-κτήσει χαρακτηριστικά λαϊκου ξεση-κωμού καθώς χιλιάδες είναι αυτοί που υπερβαίνοντας τις μικροαστικές ανα-στολές τους, κατεβαίνουν στους δρόμους οργισμένοι.Πρέπει να καταλάβουν καλά όσοι εχ-θρεύονται τα συμφέροντα του λαού και θέτουν την αξιοπρέπεια του σε αμφι-σβήτηση, ότι τα πρόβατα ξυπνούν και θα δώσουν απάντηση σκληρή και ηχηρή. Τα ρυάκια οργής που σχηματίστηκαν έχουν γίνει ποτάμι που κινούμενο ως χείμαρος σκοπεύει να τους πνίξει.

Ηλίας Παπαδόπουλος

«ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ »Ενα κίνημα απ΄ το μέλλον

Με την απάτη της “εξυγίανσης” στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς η κυβέρνηση και το κράτος επιχειρούν να φορτώσουν το κόστος των μεταφορών στους ίδιους τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα να ισοπεδώσουν το εργασιακό τοπίο εντός των συγκοινωνιών.Έτσι, ο όρος Δημόσιες Συγκοινωνίες μόνο ειρωνικά μπορεί να ακούγεται πια, μιας και πρόκειται για εταιρείες που θα λειτουργούν με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια της αγοράς, του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας.Για τους εργαζόμενους και τους άνεργους, όμως, Δημόσιες Συγκοινωνίες δεν μπορεί παρά να σημαίνει ελεύθερη και

δωρεάν πρόσβαση στο κοινό αγαθό των μεταφορών. Ελεύθερη μετακίνηση για όλους.

Αρνούμαστε, λοιπόν, να πληρώσουμε για ό,τι μας ανήκει. Δεν απο-δεχόμαστε τη λογική του εμπορεύματος για τα κοινά αγαθά. Είμαστε

μαζί με τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης και του κράτους.

Κείμενο που μοιράστηκε σε παρεμβάσεις της ΔΡΑΣΗΣ στις συγκοινωνίες

Ακυρώνουμε την πολιτική τουςΟΧΙ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑΜΑΖΙΚΗ

ΑΝΥΠΑΚΟΗ

δεν πληρώνω

Εργατική εφηµερίδαΕλεύθερη μετακίνηση

για όλους

σελίδα

Επιτήρηση &Εργασία

Η επιτήρηση στην εργασία εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, οι οποίες εμπλου-τίζονται συνεχώς. Ο βασικός τρόπος επι-

τήρησης των χώρων εργασίας είναι τα κλει-στά κυκλώματα τηλεόρασης (CCTV). Πλέονόμως η επιτήρηση των εργαζομένων λαμβά-νει και πιο εξελιγμένες μορφές, περνώντας από την παρακολούθηση του χώρου εργασίας στην καταγραφή αυτής καθεαυτής της παραγωγικής δραστηριότητας του μεμονωμένου εργαζομένου σε όλο το μήκος του εργάσιμου χρόνου και στη δημιουργία εξατομικευμένων προφίλ παραγω-γικότητας. Τέτοιες τεχνολογίες καταγραφής της παραγωγικής δραστηριότητας είναι τα προγράμ-ματα λογισμικού, που προβαίνουν σε αυτόματη συλλογή και επεξεργασία δεδομένων από τη χρή-ση Η/Υ και τη διαδικτυακή δραστηριότητα των υπαλλήλων γραφείου, τα καταγραφικά συστήματα των επικοινωνιών των υπαλλήλων στα τηλεφωνικά κέντρα καθώς και τα ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης στόλου οχημάτων στους εργαζόμενους στις μεταφορές.Δεν είναι σπάνιος ο συνδυασμός περισσότερων τεχνολογιών επιτήρησης από εργοδότες, όπως συνδυασμός κλειστών κυκλωμάτων τηλεόρασης και καταγραφικών σε τηλεφωνικά κέντρα, με σκοπό την ολοκληρωτική παρακολούθηση του χώρου και του χρόνου της εργασίας και τη βελτιστοποίηση της εκμετάλλευσης. Τεχνολογίες επιτήρησης χρησιμοποιούνται σήμερα ευρέως στην Ελλάδα τόσο στον δευτερογενή όσο και στον τριτογενή τομέα παραγωγής, όπου το επιτρέπει το είδος της εργασίας και ο συσχετισμός δυνάμεων εργοδότη–εργαζομένων. Η αυξημένη δε ζήτηση για τέτοιες τεχνολογίες έχει δημιουργήσει μία αντίστοιχη αγορά προϊόντων και υπηρεσιών με εκρηκτική άνθηση, η οποία δραστηριοποιείται όχι μόνο στην εμπορική αντιπροσώπευση – μεταπώλη-ση των τεχνολογιών αυτών αλλά και στην αυτόνο-μη ανάπτυξη νέων, σε ορισμένες περιπτώσεις με την εκμετάλλευση ακόμη και προγραμμάτων ελεύθερου λογισμικού. Μολονότι τόσο η εμπορεία όσο και η χρήση τεχνο-λογιών επιτήρησης των εργαζομένων κινείται κατά βάση στα όρια του ισχύοντος νομικού πλαισίου, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους λειτουργούν στην καλύτερη περίπτωση σε λογικές αποσιώπησης του φαινομένου και στη χειρότερη σε λογικές συμπαιγνίας – συμπόρευσης με τα συμφέροντα των εργοδοτών και των εταιρειών ανάπτυξης τέτοιων τεχνολογιών.Ως Δίκτυο για την Ψηφιακή Απελευθέρωση απορρίπτουμε κάθε χρήση της τεχνολογίας για την επιτήρηση των ανθρώπων ως εκ φύσεως αντικοινωνική. Θεωρούμε δε την κατάργηση της χρήσης τέτοιων τεχνολογιών στις σχέσεις εργασίας ως κομβική για τους εργατικούς αγώνες. Οι

σχέσεις εργοδότη – εργαζομένων είναι κοινωνικές σχέσεις, που χαρακτηρίζονται από έντονα στοιχεία εξουσίασης, καθώς περιεχόμενο των σχέσεων αυ-τών είναι η πώληση των παραγωγικών δυνάμεων του εργαζομένου στον εργοδότη για ορισμένο χρόνο, εντός του οποίου ο εργαζόμενος υπόκειται – στην πράξη με απόλυτο συχνά τρόπο – στο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη. Η χρήση τεχνολογιών επιτήρησης είναι άμεση αντανάκλαση του εξουσιαστικού αυτού χαρακτήρα των εργασιακών σχέσεων. Για εμάς το εξουσιαστικό στοιχείο των κοινωνικών σχέσεων εργασίας, όπως επιτείνεται ολοένα και περισσότερο στη σύγχρονη εποχή, μεταξύ άλλων και με την γενίκευση της επιτήρησης στην εργασία, δεν έρχεται απλώς σε σύγκρουση αλλά τελεί σε ασυμβατότητα με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ατομική αυτονομία. Ζητούμενό μας λοιπόν είναι να παλέψουμε από κοινού με τους συλλογικούς φορείς αγώνα των εργαζομένων, ώστε κανείς εργαζόμενος και πουθε-νά να μην καθίσταται αντικείμενο επιτήρησης στον χωροχρόνο εργασίας του και κάθε εργοδότης, που προβαίνει σε τέτοιες πρακτικές υποβιβασμού των εργαζομένων του από αυτόνομα και δημιουργικά υποκείμενα δράσης σε απλά μέσα για την αύξηση της κερδοφορίας του, να δέχεται τις συνέπειες των πράξεών του αυτών.Για τους λόγους αυτούς ξεκινάμε μία σειρά δρά-σεων γύρω από το δίπολο «Επιτήρηση & Εργασία», στα πλαίσια των οποίων θα επιχειρούμε να πα-ρεμβαίνουμε στο δημόσιο διάλογο με δελτία τύπου και διοχέτευση στοιχείων προς τα μέσα ενημέρωσης, ανοιχτές εκδηλώσεις, παρεμβάσεις προς τις κρατικές αρχές, ακτιβιστικές ενέργειες και συμπαράταξη με δυνάμεις των εργαζομένων, προωθώντας τις θέσεις, που θα προκύπτουν μέσα από τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ίδιων των υποκειμένων της καταπίεσης. Ως πρώτη κίνηση της καμπάνιας δημιουργούμε μία ανοιχτή και ελεύθερα διαθέσιμη «Γραμμή Βοήθειας» προς μεμονωμένους εργαζομένους και σχήματα από τους χώρους εργασίας, όπου θα παρέχεται μέσω e-mail ενημέρωση για τα δικαιώματα των εργαζομένων σχετικά με κρούσματα επιτήρησης στην εργασία καθώς και για τους τρόπους διεκδίκησης των δικαιωμάτων αυτών.

Δίκτυο για την Ψηφιακή Απευλευθέρωσηhttp://dln.gr

Οι σύγχρονες τεχνολογίες πληροφορικής και επικοι-νωνιών παρέχουν ευρείες δυνατότητες για την επιτήρηση και τον έλεγχο των ανθρώπων. Η ύπαρξη οξύτατων ιεραρχιών και διαστρωμάτωσης στις σημε-ρινές κοινωνίες δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη και διάδοση τεχνολογιών με τέτοιους σκοπούς και εφαρμογές. Κοινωνικές σχέσεις στις οποίες γίνεται κατεξοχήν χρήση τεχνολογιών επιτήρησης είναι οι σχέσεις εργοδότη – εργαζομένων, οι οποίες χαρακτηρίζονται από έντονο το στοιχείο της εξουσίασης. Μέσω τέτοιων τεχνολογιών οι εργοδότες διευρύνουν τα μέσα, που έχουν στη διάθεσή τους, για την πειθάρχηση των εργαζομένων, την αύξηση της παραγωγικότητάς τους, την επίταση των μορφών και την εντατικοποίηση των ρυθμών της εκμετάλλευσης.

Νέος γύρος περικοπών συντάξεων και ακύρωσης ασφαλιστικών κατακτήσεων ετοιμάζεται τους επόμενους μήνες καθώς - όπως ήταν αναμενόμενο- τα ταμεία δε σώθηκαν παρά τη λήψη αλλεπάλληλων αντιασφαλιστικών μέτρων τα τελευταία χρόνια.Σε πρώτη φάση, στο στόχαστρο μπαίνουν τα καλούμενα προβληματικά ταμεία, δηλαδή αυτά που εξαιτίας των χειρισμών υπουργών και διοικήσεων βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Η υπόθεση των ομολόγων που βούλιαξαν τα οικονομικά του ασφαλιστικού συστήματος μπορεί να συγκαλύφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά η κυβέρνηση έβαλε σκοπό να «σώσει» τα ταμεία, αφανίζοντας τις συντάξεις των ασφαλισμένων.Επιδιώκεται λοιπόν η επιτάχυνση της διαδικασίας εκπόνησης των αναλογιστικών μελετών μέχρι το Μάρτιο, κάτι που ζητά και η τρόικα, η κυβέρνηση όμως δυσκολεύεται να αναθέσει το έργο καθώς οι εταιρίες μελετών αρνούνται ζητώντας μεγαλύτερη αμοιβή από τα 160.000 που πληρώνει το υπουργείο Οικονομικών. Έτσι, εκκρεμεί η ανάθεση 30 μελετών για τα επικουρικά ταμεία μεταξύ των οποίων είναι και το επικουρικό του ΙΚΑ.Στόχος είναι η μείωση των επικουρικών συντάξεων στο 20% της κύριας σύνταξης, κάτι που προβλεπόταν στα ψιλά του ασφαλιστικού νόμου Ρέππα με τον οποίο υποτίθεται ότι «σωνόταν» το ασφαλιστικό το 2001. Η σχετική διάταξη δεν ενεργοποιήθηκε τότε για λόγους ψηφοθηρίας και εντυπώσεων.Την ίδια ώρα που δρομολογείται μια ακόμη «επιχείρηση σωτηρίας των ταμείων», από ελέγχους του ΙΚΑ διαπιστώνεται ότι στο 3% των επιχειρήσεων απασχολούνται ανασφάλιστοι εργαζόμενοι. Τα ποσοστά αδήλωτης εργασίας για τους μετανάστες εργαζόμενους ξεπερνούν το 25%, έναντι 22,58% των ντόπιων συναδέλφων τους.Πρωταθλήτρια στην αδήλωτη εργασία η Βόρεια Ελλάδα με ποσοστό αόρατων εργαζόμενων της τάξης του 36,25%, ενώ ακολουθεί η Αττική με ποσοστό 26,29%, η Θεσσαλία με 24,66%, η Ήπειρος με 19,21% και τέλος η Κρήτη με 17,21%. Σημειώνεται ότι οι έλεγχοι αφορούν μόνο εργαζόμενους που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των αόρατων του αγροτικού τομέα, δηλαδή των ανασφάλιστων εργατών γης.

Μαρία Γερογιάννη

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΨαλίδι και στις επικουρικές συντάξεις

κοινωνία κοινωνία

εργασίαεργασία σελίδατεύχος #42011 είμαστε παντού

Πόσες θυσίες αντέχουμε;

Με το επικαιροποιημένο μνημόνιο Δ' μπαίνουν ρητά οι τράπεζες στον ανελέητο χορό της επίθε-

θεσης. Το μνημόνιο καθιστά πλέον σα-φές ότι χρειάζονται περί τις 12.000 απο-λύσεις στον τραπεζικό κλάδο, και εννο-είται περικοπές σε μισθούς, επιδόματα και γενικότερα απόλυτη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αφού τελευταία πληροφορηθήκαμε για το γενικευμένο σχέδιο αύξησης ωραρίου. Το σχέδιο αυτό ξεκινά με το δημόσιο, αλλά το “κλειδί” για να επεκταθεί σε όλη την κοινωνία το κρατάνε οι τράπεζες αφού αποτελούν τον κινητήριο μοχλό του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η προσπάθεια για διάλυση του ασφαλιστικού ξεκίνησε με τον πρώτο αντιασφαλιστικό νόμο που πέρασε πρώτα από τις τράπεζες, το 2005, η κυβέρνηση της ΝΔ και συ-νεχίζεται έως σήμερα με την απόλυτη διάλυση των ταμείων και της κοινωνικής πρόνοιας γενικότερα. Για τις τράπεζες, λοιπόν, πριν ακόμα “ενταχθούν” στα μνημονιακά πλαίσια: Είναι ήδη γεγονός με την κατάπτυστη κλαδική σύμβαση 06-07 που υπογρά-

ΤΡΑΠΕΖΕΣ 2011:

Θυσία σε βρώμικο βωμό

φτηκε με απόλυτη ευθύνη των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, η κατάργηση του ενιαίου ωραρίου στις τράπεζες. Πιο ουσιαστική δε, είναι η διαρκής στην πράξη καταπάτηση ωρα-ρίου στα καταστήματα. Η μηδενική αύξηση εδώ και 3 χρόνια για όλες τις τράπεζες, ενώ ειδικά για κάποιες η μηδενική αύξηση ισχύει για πάνω από 5 χρόνια, ελλείψει σωματείων ή παρουσίας εργοδοτικών ή πλήρως γραφειοκρατικών σωματείων. Η σωρεία απολύσεων “λόγω κρίσης” των “αόρατων” εργαζομένων, των υπενοι-κιαζόμενων και των διαφόρων ειδών συμβασιούχων στις τράπεζες-κάτεργα

Eurobank, Citibank, κ.ά. Οι απολύσεις αυτές δεν καταγγέλλονται, δεν επιβε-βαιώνονται και χαρακτηρίζονται ως “λή-ξη σύμβασης”. Τα προ κρίσης “ευγενή” ταμεία, κύρια, επικουρικά και παροχής εφάπαξ, έφτα-σαν στο ναδίρ. Οι αναλογιστικές μελέτες δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να σώσουν την κατάσταση όσο καλύπτουν τις ρεμούλες και το χωρίς έλεγχο τζο-γάρισμα των αποθεματικών τους. Η σωρεία «εθελούσιων εξόδων» έπαιξε και αυτή σημαντικό ρόλο, ώστε σήμερα να μιλάμε για αδυναμία παροχής των υπηρεσιών τους στους εργαζόμενους.

τις ρυθμίσεις, ώστε να παρουσιάζουν περισσότερα «εξυπηρετούμενα» δάνεια, έτσι η εικόνα της τράπεζας εμφανίζεται καλύτερη αλλά και πλασματική επίσης). Κρυφά υπογράφτηκε η επιχειρησιακή του αίσχους, χωρίς καν γνωστοποίηση στο ΔΣ του ΣΥΕΤΕ, ούτε καν στο προεδρείο. Η ΠΑΣΚΕ αλωνίζει και γίνεται ένα με τα αφεντικά, και με περισσό θράσος προτάσσει τάχα την προστασία των θέσεων εργασίας. Δεν μας λέει, όμως, αν έχει τεθεί επίσημα θέμα κατάργησης θέσεων εργασίας στον ΣΥΕΤΕ ή στην ΟΤΟΕ; Οι τραπεζίτες για την υπογραφή της εκκρεμούς κλαδικής σύμβασης ζήτησαν, για αρχή, κατάργηση του επιδόματος πολυετίας, ωστόσο τώρα που το μνημόνιο περιγράφει ρητά το πετσόκομμα των εργαζομένων και των μισθών στις τράπεζες, οι ορέξεις τους ανέβηκαν. Κι ενώ σε όλη την Ευρώπη τα επιτόκια δανείων μειώθηκαν προς αντιμετώπιση της κρίσης, οι ελληνικές τράπεζες συνεχίζουν απτόητες να έχουν τις παράλογες απαιτήσεις τους. Έρχονται οι υπέρτατες θυσίες, δηλαδή θυσιάζουμε στο βρώμικο βωμό των τραπεζών, τον ποτισμένο με το αίμα του κάθε εργαζόμενου, την ίδια μας τη ζωή; Ας μας πουν οι γραφειοκράτες και εργοδοτικοί υπάλληλοι του συνδικαλισμού πόσους ανθρώπους είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν για την “ανάπτυξη” των τραπεζών; Πόσους μισθούς είναι ήδη έτοιμοι να περικόψουν για να σώσουν τη δικιά τους καρέκλα; Αλλά, κυρίως, ας πουν οι ίδιοι οι τραπεζοϋπάλληλοι πότε θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, για να πάρουν το συνδικαλισμό στα χέρια τους;

Δήμητρα Κωσταγιώργου

Ποτάμι εκατομμυρίων εισρέει στις τράπεζες!

Το συνολικό ποσό της απευθείας ενίσχυσης τραπεζών φτάνει τα 200 δις ευρώ. Από αυτά τα 110 δις διοχετεύονται από ΕΕ-ΔΝΤ (10 δις ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας) και το καινούριο πακέτο για το α΄ εξάμηνο του 2011 είναι στα 25 δις ευρώ. Δεν ξεχνάμε βέβαια το 1ο πακέτο των 28 δις ευρώ το φθινόπωρο του 2008, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ διαβεβαίωνε ότι όλα βαίνουν καλώς, απλώς δεν υπάρχουν καθόλου λεφτά ούτε για υγεία, ούτε για παιδεία και πόσω μάλλον για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Στην ίδια πολιτική, με πέπλο ΔΝΤ-ΕΕ αυτή τη φορά, συνεπής στη συμφωνία διάλυσης κάθε ψήγματος κοινωνικής ζωής, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να ενισχύει τις τράπεζες. Σε αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ τους, κράτος και τράπεζες εκδίδουν τώρα 6μηνα έντοκα γραμμάτια για περαιτέρω αφαίμαξη (εδώ γελάνε, οι τράπεζες δανείζουν στο κράτος αυτά που τους δάνεισε...).

Τράπεζες τώρα: καζάνι που βράζει ή λιμνάζοντα νερά;

Η πρώτη σημαντική επίθεση στους εργαζόμενους στις τράπεζες ξεκινά από την Αγροτική. Η ατζέντα περιλαμβάνει τα εξής:Ξεφορτώνονται από τον όμιλο όλες τις θυγατρικές που δεν ανήκουν στον χρηματοοικονομικό κλάδο: Δωδώνη, Ροδόπη, Σεκάπ, Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών, Εταιρεία Ανάπτυξης Αλιείας κ.ά. Μείωση λειτουργικού κόστους, δηλαδή κλείσιμο περίπου του 10% των υποκαταστημάτων, μείωση των μισθών κατά 10%. Ξεσκαρτάρισμα των “επιζήμιων” για την τράπεζα κομματιών με υπαγωγή στο νομο για τις ΔΕΚΟ (φορτώνουν έτσι τα χρέη και τις ζημιές στους φορολογούμενους), δημιουργώντας έτσι “φιλέτα” για επενδυτές και αγοραστές, σε τιμή ευκαιρίας φυσικά. Το ίδιο θα ισχύσει και για το 10% της ΕΥΔΑΠ που ανήκει στον όμιλο. Μέσα σε όλα αυτά, οι επιτυχόντες του τελευταίου διαγωνισμού μένουν μετέωροι ανάμεσα σε υποσχέσεις για μετάταξη στο ΙΚΑ (χωρίς να διευκρινίζεται το εργασιακό καθεστώς) και σε φήμες για μη πρόσληψη.

Δυστυχώς η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή και τα γεγονότα είναι περισσότερο από επικίνδυνα. Στην Εμπορική τράπεζα, πιστοί στις κομματικές τους ταυτότητες και στις επιταγές του μνημονίου, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ κατέβασαν την πρόταση της διοίκησης για αλλαγή του κανονισμού εργασίας, που περιλαμβάνει διευκόλυνση απολύσεων και μειώσεις βαθμών ...ύστερα από “διάλογο”. Ελπιδοφόρα τα σημάδια στις 2 τράπεζες, αφού στη μεν Αγροτική με πρωτοβουλία 2 αριστερών παρατάξεων συλλέχθηκαν περί τις 500 υπογραφές για έκτακτη γενική συνέλευση, η οποία έγινε και απέρριψε την πολιτική του ΔΣ του συλλόγου των εργαζομένων και αποφάσισε την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην άνευ προηγουμένου επίθεση. Στη δε συνέλευση της Εμπορικής, η παντοδυναμία της ΠΑΣΚΕ -ΔΑΚΕ εξελίχθηκε σε πανωλεθρία, αφού η συνέλευση ψήφισε με 364 ψήφους το ενωτικό πλαίσιο των αριστερών δυνάμεων έναντι 339 που ψήφισαν την εργοδοτική πρόταση. Μικρές νίκες, με πρωτοβουλία δυνάμεων που αντιστέκονται και αγωνίζονται, μπορεί να επιτευχθούν. Το στοίχημα της περιόδου, όμως, δεν είναι να αποτελέσουμε το ανάχωμα στις εξελίξεις, αλλά να οργανώσουμε την αντεπίθεση στη λαίλαπα του κεφαλαίου. Στην Εθνική Τράπεζα, ήρθε η πρώτη μεγάλη επιχειρησιακή σύμβαση του μνημονίου που σφραγίζει, με τις ευλογίες της ΓΣΕΕ, τις μηδενικές αυξήσεις, κάνοντας παράλληλα χάρη στους τραπεζίτες με ρυθμίσεις για τα δάνεια τραπεζοϋπαλλήλων, δήθεν με ευνοϊκούς όρους (στην πραγματικότητα οι τράπεζες επιθυμούν

Είναι η Αγροτική ο δούρειος ίππος για τις τράπεζες;

«Χριστούγεννα των Ανέργων » στη Ζώνη Περάματος

εργασία σελίδαείμαστε παντούείμαστε παντού

Η ιδέα έπεσε από άνεργους ή ελά-χιστων, βαριών και πολύ ανθυγι-εινών ημερομισθίων, ένα πρωινό

που κατεβήκαμε με το προηγούμενο φύλλο της ΔΡΑΣΗΣ. "Τί λέτε ρε μάγκες; Να βάλουμε μπρος ένα δικό μας γλέντι ρεφενέ, κανά ψιλομεζεδάκι, ακόμα και φασουλάδα; Κρασάκι, τσιπουράκια, άμακαταφέρουμε τίποτα παιδιά με κανά συγκρότημα... Να συναντηθούμε από το Πέραμα ως την Αθήνα... να κάνουμε τα Χριστούγεννα των Ανέργων..."Σε πολλές κουβέντες προετοιμασίας, με αγωνιστές από τη Ζώνη και αλλού, συλλογικότητες από γειτονιές και χώ-ρους δουλειάς, στο Εργατικό Κέντρο της πόλης, όλα συμπλήρωσαν το αρχικό πρόταγμα: "Γιορτή της αξιοπρέπειας και του αγώνα, να γνωριστούμε, να φάμε και να πιούμε, να χαράξουμε μαζί το κοινό μας μέλλον - Κανένας άνεργος

Ό,τι "ζωγράφισε", παραμονή Χριστουγέννων, από την είσοδο, ως τις πάνω προβλήτες τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη δεν ήταν "θεαματικό".Όμως, άναψε, ακριβώς εκεί όπου τις "λοιπές μέρες" μετά τις δώδεκα-μία το μεσημέρι είναι ντιπ άδειο, άμα τέλειωσαν άδοξα η αναζήτηση μεροκάματου, ο φτηνός καφές στο κυλικείο, λίγα τσιγάρα και ο κόσμος ξαναπαίρνει άπραγος τις ανηφόρες του Περάματος και το βράδυ ανάβουν προβολείς στην πάχνη, ανάμεσα σε σκουριασμένους γερανούς.

μόνος!. Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Αυτοοργάνωση - Αλληλεγγύη - Ανυπακοή"."Διλήμματα" δεν υπήρξαν: Ο εφοδια-σμός να γίνει με "δωρεές" από κεντρικές κρεαταγορές και μεγαλομάγαζα; Όχι!.. Ούτε "δωρητές", ούτε "χορηγοί"!Η 24η του Δεκέμβρη ήρθε. Στήθηκαν από την προηγούμενη τα πάντα, σκα-

της ανεργίας και εργασιακούς κλάδους. Βασική διεκδίκηση "να δουλέψει η Ζώνη", αλλά όχι σκέτο! Μαζί, "επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις, για όλη τη διάρκεια της ανεργίας", "πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη" κι ένα γενικό "δεν πληρώνω": ρεύμα, συγκοινωνίες, χρέη...Νέα συζήτηση μετά, καθώς έφταναν και οι αργοπορημένοι Αθηναίοι, για το κίνημα των ανέργων. Εκεί πρωτομάθα-με από τη Βλασσία της ΠΕΚΟΠ για την κρυμμένη εργατική δολοφονία στο υπ. Εργασίας. "Η οργή μας στους δρόμους" έγραφε ένα πανό πιο ψηλά...Τα βραδυνά συναυλιακά ήταν υπόθε-ση των Στάθη Δρογώση, Lost Bod-ies, Misuse, Αέρα Πατέρα, Ελελεύ. Παραδίπλα ανταλλακτικό και χαρι-στικό παζάρι, τόσο διαφορετικό από τα χριστουγεννιάτικα "γκαλά" των με-γαλοαστών "φιλανθρώπων", γύρω τα-ψιά με μαγειρικές και σχάρες με μεζέ-δια από συντρόφισσες και συντρό-φους του Περάματος και όχι μόνο, τόσο πιο γλυκά από τις "γκουρμε-διές" των περιοδικών και της TV, κι ανάμεσα στα κρασιά κάτι τεφα-ρίκια από βαρέλια καλά!..

Θανάσης Γ. Κάππος

Τα 30 χρόνια λαϊκισμού και πολιτι-κού ψεύδους οδήγησαν τελικά τη χώρα μας στο μαρασμό. Δυ-

στυχώς μετά την πτώση της Χούντας όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που ανέ-λαβαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της πολύπαθης αυτής χώρας βασίσθη-καν στο ψέμα και στα δανεικά για να δια-τηρηθούν στην εξουσία. Το θέμα της διαχείρισης των αστικών απορριμμάτων στην Ελλάδα (και κυρίως στην Αττική) καρκινοβατεί μέχρι σήμερα εξαιτίας αυτής της τακτικής.Η διαχείριση των απορριμμάτων του μισού πληθυσμού της Ελλάδας θεωρήθηκε πε-ριφερειακό πρόβλημα αντί να ενταχθεί σε έναν κεντρικό Εθνικό σχεδιασμό. Η ανεξέλεγκτη απόθεση των σκουπιδιών βαπτίστηκε Υγειονομική Ταφή.Όταν το 2003 ψηφιζόταν ο νόμος 3164 για τη δημιουργία τριών νέων ΧΥΤΑ στην Αττική, τα τηλεοπτικά κανάλια μας έδειχναν εικόνες καταπράσινων ΧΥΤΑ σε χώρες της Ευρώπης όταν η Ευρωπαϊκή νομοθεσία είχε από την προηγούμενη δεκαετία απαγορεύσει τη δημιουργία νέων ΧΥΤΑ. Όταν κατάλαβαν όλοι το ψέμα τους άρχισαν να μιλούν για ΧΥΤΥ και η λέξη ΧΥΤΑ απαγορεύθηκε από το λεξιλόγιο τους, όμως υπάρχει σε όλες τις συμβάσεις έργου που έχουν ανατεθεί στον εθνικό εργολάβο.

λωσιές, εξέδρες, ανήμερα τα μη-χανήματα κι από το πρωί, ξεκί-νησαν να κατεβαίνουν οικογενει-ακά οι Περαματιώτες.Τζάμπα και το μεροκάματο βου-λευτικής αποζημίωσης μεγαλο-στελέχους του ΚΚΕ και άλλων του ΠΑΜΕ, σε αγωνιώδη θεατρινισμό Εκάβης: "Μην έρχεστε!.. Φτάνουν σε λίγο οι 'γνωστοί-άγνωστοι' από τα Εξάρχεια...και κλούβες ΜΑΤ...επεισόδια"!...

Ο κόσμος ασχολήθηκε, με άλλα που δεν κουδούνιζαν κομματικό άγχος. Μπήκε ενεργά στη Συνέλευση εργατών-ανέργων της Ζώνης όπου κυριάρχησε η πραγματική αγωνία για το τι κάνουμε, διατυπώθηκαν προτάσεις για δυναμικές ενέργειες (σε ΟΑΕΔ, ΔΕΗ, εφορείες, και κυβερνητικά κτίρια). Διατυπώθηκαν προτάσεις για δράσεις με άλλα, κομμάτια

ΚΕΡΑΤΕΑΠράσινα ΧΥΤΑ και Πράσινα Άλογα

Και επειδή ΧΥΤΥ χωρίς εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων δεν μπο-ρεί να υπάρξει, υποσχέθηκαν να δη-μοπρατήσουν και εργοστάσια, αφού όμως κατασκευάσουν πρώτα τα ΧΥΤΑ και τα χρησιμοποιήσουν για ένα απροσ-διόριστο χρονικό διάστημα.Όμως και τα εργοστάσια που επέλεξαν να κατασκευάσουν κατά παράξενο τρόπο δεν λύνουν το πρόβλημα, διότι παράγουν ένα προϊόν (το SRF) που ο φυσικός του προορισμός είναι κάποιο εργοστάσιο καύσης, στην αντίθετη περίπτωση θα οδηγηθεί στο ΧΥΤΑ και θα σαπίσει σαν αφυδατωμένο σκουπίδι που είναι.Είναι λοιπόν σίγουρο ότι η καύση έχει επιλεγεί σαν τελική λύση στο πρόβλημα των απορριμμάτων της Αττικής, όμως σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη όταν θέλουν να κάψουν τα σκουπίδια τα καίνε απευθείας σε εργοστάσια που είναι εγκατεστημένα μέσα στις πόλεις και όχι αφού τα μετατρέψουν σε SRF πάνω σε κάποιο βουνό ή πολύ περισσότερο σε κάποιον αρχαιολογικό χώρο.Φοβούνται λοιπόν πάλι να πουν την αλήθεια στο λαό ή θέλουν να κατα-σκευάσουν για μια ακόμη φορά άχρηστα εργοστάσια όπως το ΕΜΑΚ Ι στα Λιόσια με μοναδικό στόχο το φαγοπότι εις βάρος του κοσμάκη.Δυστυχώς υπάρχουν βάσιμες υποψίες

ότι μυαλό δεν έχουν βάλει και ότι ο εθνικός εργολάβος (και φυσικά οι αρμό-διοι υπουργοί) θα εισπράξουν δισεκα-τομμύρια για άχρηστα έργα και η επόμενη κυβέρνηση θα αναλάβει να δη-μοπρατήσει τα εργοστάσια καύσης ει-σπράττοντας το πολιτικό κόστος αλλά και τις αναλογούντες μίζες.Είναι φυσικό κύριοι της κυβέρνησης ο κόσμος να μην θέλει να μετατραπεί ο τόπος του σε Φυλή ή Λιόσια, το αφύσικο είναι που δεν αντιδρούν οι κάτοικοι των

παραπάνω περιοχών και δεν σας έχουν πάρει ακόμη με τις πέτρες (ή καλύτερα με τα μπουκάλια).Ως εδώ πια κύριοι των αμαρτωλών σα-λονιών και της βουλής που ατιμάζετε με την παρουσία σας, όταν το παράσιτο σκοτώνει τον ξενιστή του πεθαίνει και αυτό.Προσέξτε «κύριοι» γιατί η ώρα αυτή πλησιάζει.

Γιώργος Πλάκα Κερατέας

τεύχος #42011

ΡΑΟΥΛ ΖΙΜΠΕΚΙΗ χειραφέτηση δεν είναι σκοπός, αλλά τρόπος ζωής

αφορά τις σχέσεις αναπαραγωγής. Οι πρώτες έχουν να κάνουν με τη μετάβαση από την ετερονομία σε μια σχετική αυτονομία, η οποία καθίσταται πρόδηλη τη στιγμή της εξέγερσης. Οι δεύτερες, που συνδέονται μύχια με τις προηγούμενες, συνεπάγονται τη μετάβαση των υποκειμένων από μια κατάσταση εξάρτησης από το κεφάλαιο προς τον έλεγχο της παραγωγής και αναπαραγωγής των συνθηκών της ζωής τους. Και τα δύο συνεπάγονται μια εκ θεμελίων ανατροπή στα κοι-νωνικά κινήματα των πόλεων και συνιστούν, κατά την άποψή μου, την κύρια διαφορά ανάμεσα στα λατι-νοαμερικανικά κινήματα και εκείνα του πρώτου κόσμου.Το ρίζωμα των κινημάτων στο έδαφος και ο έλεγχός του από αυτά τους προσ-δίδει ένα σύνολο χαρακτηριστικών. Ένα από τα σημαντικότερα είναι ότι «ο χώρος είναι ο κατ' εξοχήν τόπος για τη διαφορά» (Porto, 2000). Διαφορετικοί τρόποι διαχείρισης του χώρου παρά-γουν διαφορετικές καταστάσεις. Μπροστά στην προηγούμενη πόλη, την ελεγχόμενη από το κεφάλαιο, απένα-ντι στον σχεδιασμό και την οικοδόμηση των εργατικών συνοικιών από το κράτος ή την ιδιωτική πρωτοβουλία και την κυριαρχία των χώρων ζωής, κοινωνικότητας και αναψυχής από τον παραγωγικό χρόνο και τη λογική της συσσώρευσης, ορθώνεται τώρα μια νέα

Γ νωρίζουμε ότι χωρίς διαφορά δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικά

υποκείμενα ούτε κινήματα. Αλλά η διαφορά είναι και ένα από τα κλειδιά της κοινωνικής αλλαγής, κάτι που δείχνουν τα κινήματα που αναδύονται τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Αυτή την περίοδο του καπιταλισμού, το νόημα των ταξικών αγώνων μοιάζει να έχει αναστραφεί. Στην περίοδο του κράτους πρόνοιας, οι αγώνες είχαν μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα την κοινωνική ένταξη καθώς πέρα απ' τα συγκεκριμένα αιτήματα που πρόβαλλε κάθε τμήμα της κοινωνίας, το μοντέλο ανάπτυξης ήταν ικανό να προσφέρει έναν χώρο για τα λαϊκά στρώματα. Την περίοδο εκείνη ο αγώνας ήταν αδιανόητος αν δεν προβάλλονταν αιτήματα προς το κράτος. Τα συνδικά-τα, με τις κρατικοκεντρικές δομές τους και τις αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ενίσχυαν αυτή την τάση. Οι από κάτω μάθαιναν να ασκούνται ως πολίτες μέσα από τον αγώνα. Αντίθετα, κατά την παρούσα περίοδο που ο καπιταλισμός προάγει τον αποκλεισμό, ο κοινωνικός αγώνας των αποκλεισμένων τείνει να ενισχύει τις διαφορές.Οι αποστάσεις ανάμεσα στο παλιό εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα και τους σημερινούς πρωταγωνιστές είναι σαφείς, τόσο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με το έδαφος όσο και σε ό,τι

Στον λαϊκό κόσμο της Λατινικής Αμερικής

παρατηρούνται τις δύο τελευταίες δεκαετίες

βαθιές και μακράς εμβέλειας αλλαγές, οι

οποίες σηματοδοτούν μια ριζική στροφή σε σχέση

με τις προηγούμενες περιόδους.

Το σύνολο αυτών των αλλαγών, αντιπροσωπεύει

μια τεράστια πρόκληση για τις κληρονομημένες

από το παρελθόν επαναστατικές και

κοινωνικές θεωρίες. Θεωρίες που έχουν

επηρεαστεί βαθύτατα από τον κεντρικό ρόλο

του συνδικαλιστικού κινήματος και του έθνους-

κράτους.Δεν πρόκειται πλέον για

κοινωνικά κινήματα, αλλά για ολόκληρες

κοινωνίες που έχουν τεθεί σε κίνηση. Από τα κάτω, εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες, πιεσμένοι από την ανάγκη, βρίσκονται

εδώ και δύο δεκαετίες σε κίνηση. Και σε αυτή τους

την κίνηση αλλάζουν, αλλάζοντας τον κόσμο.

πόλη, καρπός του ξεγλιστρήματος, της κίνησης και της φυγής μιας μερίδας του εργατικού πληθυσμού, διόλου αμελητέας, προς χώρους έξω από τον έλεγχο του κεφαλαίου ή, τουλάχιστον, προς χώρους όπου το κεφάλαιο έχει μια περιορισμένη ή μακρόθεν παρουσία. [...]

Το σίγουρο είναι ότι ανάμεσά μας ζουν δύο κόσμοι. Ο ένας

είναι σήμερα εκτός ελέγχου, διότι τρέφεται αποκλειστικά από την καταπίεση και την καταστροφή. Ο άλλος κόσμος συνιστά τη μοναδι-κή δυνατότητα που έχουμε να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι και να διατηρήσουμε τη φύση και τα κοινά αγαθά προς όφελος όλων. Αλλά η αντίληψη για τη ζωή αυτού του κόσμου δεν είναι συμμετρική

μ' αυτή του ηγεμονικού κόσμου. Συνεπώς, δεν μπορεί να αναπτυχθεί καταστρέφοντας και εξολοθρεύοντας τον κόσμο της καταπίεσης, αλλά με τον δικό του τρόπο: με την εξάπλωση, την διάταση, τη διάδοση, τη μετάδοση, τη διασπορά, την ακτινοβολία, τον αντίκτυπο. Μ' άλλα λόγια, με τρόπο φυσικό. Έτσι αναπτύσσεται ο μη-καπιταλισμός στις περιφέρειες των πόλεων εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα.Θέλω να πω ότι ο θρίαμβος αυτού του άλλου κόσμου δεν γίνεται να επιβλη-θεί, όπως επιβλήθηκε το κεφάλαιο. Μπορούμε βέβαια να του εμφυσήσουμε ζωή, να συμβάλλουμε στην εξάπλωσή του, να τον βοηθήσουμε να ζήσει και να αναπτυχθεί. Το κίνημα υπάρχει, δεν μπορούμε να το επινοήσουμε ούτε να το καθοδηγήσουμε. Το πολύ πολύ μπορούμε να είμαστε μέρος του, να κινητοποιούμαστε κι εμείς, να βελτιώσουμε την τέχνη της κινη-τοποίησής μας. Δεν είναι και λίγο, προπαντός επειδή αυτή η ικανότητα να κινητοποιούμαστε είναι η μοναδική που μπορεί να μας σώσει.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ραούλ Ζιμπέκι «Αυτονομήσεις και χειραφετήσεις – Η Λατινική Αμερική σε κίνηση», που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τη συλλογικότητα που εκδίδει το περιοδικό «αλάνα». Η μετάφραση είναι συλλογική από τα μέλη της ομάδας.