Σώτη Τριανταφύλλου

αποσπάσματα από έργα και συνεντεύξεις

«Όλα τα βιβλία είναι αυτοβιογραφικά· και την ίδια στιγμή δεν είναι. Αν σέβεσαι τον εαυτό σου αρνείσαι να αυτοβιογραφηθείς».

(Ο Χρόνος Πάλι, 2009, σελ. 221)

γονείς και παιδιά

".... Τον {Στέφανο} τον ενοχλούσε ο κόσμος και τα παιδιά που έκλαιγαν – είχε αποφασίσει πως τα παιδιά δεν του αρέσουν, ούτε καν τα δικά του. Παρ’ όλο που κάποτε είχε σκεφτεί ν' αποκτήσει πολλά, γιατί του είχαν πει πως τα παιδιά είναι ευτυχία. Αλλά ένα σωρό πράγματα που του είχαν πει φαίνονταν να μην είναι καθόλου αλήθεια....»

(Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2000, σελ. 45)


«Στην Ελλάδα, οι μάνες κάνουν τάματα για να κρατήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι. Τα ταΐζουν και τα πλένουν και τους σιδερώνουν τα βρακιά μέχρι να σαρανταρίσουν (τα παιδιά), ενώ εδώ, στο Κάρναζι, τα πετάνε στο δρόμο προτού κλείσουν τα δεκαεφτά». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2005, σελ. 50-51)


«Οι κακοί σύζυγοι κάνουν δυστυχισμένες τις γυναίκες, αλλά οι καλοί σύζυγοι τις κάνουν ακόμα δυστυχέστερες». (Αύριο, μια άλλη χώρα, 1997, σελ. 184)


«… τα παιδιά σήμερα... έχουνε χάσει κάθε σεβασμό και πως το ξύλο βγήκε απ' το παράδεισο, έκανε μάλιστα μια κίνηση με το χέρι που σήμαινε ξύλο με βέργα ή με σανίδα. Μου πέρασε απ' το μυαλό ν' αυθαδιάσω εγκληματικά...»

(Ο Αρραβώνας της Μπέμπας, Συλλογικό «4 Ιστορίες της πόλης», 2005, σελ.154)


«Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, φορούσα σουτιέν χωρίς περιεχόμενο, περίμενα να μεγαλώσω για να πάω στο Κατμαντού, στα Ιμαλάια, να γίνω ναρκομανής».

(Ο Αρραβώνας της Μπέμπας, Συλλογικό «4 Ιστορίες της πόλης», 2005, σελ.146)


«...ο Κάρολος και η Λίλη είχαν γίνει σιγά-σιγά τα παιδιά της, παρ' όλο που όταν γεννήθηκαν δεν τα γνώριζε, παρ' όλο που ήταν για κείνη δυο ξένοι». (Αύριο, μια άλλη χώρα, 1997, σελ. 118)


«Είναι παράξενο να μεγαλώνει επί τόσους μήνες ένα άγνωστο πλάσμα μέσα στην κοιλιά σου. Είναι παράξενο κι όμως συμβαίνει σ΄ όλον τον κόσμο». (Συγχώρεση, 2005. σελ. 11)

γάμος

«Λοιπόν, το πόσοι παντρεμένοι άνθρωποι υπήρχαν δεν περιγράφεται, μέχρι τότε νόμιζα πως ο γάμος ήταν ατύχημα, πως μερικοί το πάθαιναν, ενώ άλλοι δεν το πάθαιναν. Ωστόσο, αποδείχτηκε ότι το πάθαιναν οι περισσότεροι».

(Ο Αρραβώνας της Μπέμπας, Συλλογικό «4 Ιστορίες της πόλης», 2005, σελ. 149)

γάμος

«Ξαφνικά μια μέρα, ενώ τρώγανε παγωτό στην παραλία, της είπε: Με παντρεύεσαι; Κι εκείνη είπε: Εντάξει. Και τώρα αναρωτιόταν μήπως δεν έπρεπε να το ΄χει πει, αλλά μάλλον έπρεπε γιατί αλλιώς δεν γινόταν». (Αύριο, μια άλλη χώρα, 1997, σελ.119)

γάμος

«Ο γάμος τους ήταν μισοδιαλυμένος λόγω συμφωνίας χαρακτήρων». (Ο Αρραβώνας της Μπέμπας, Συλλογικό «4 Ιστορίες της πόλης», 2005, σελ. 147-148)

γάμος

«Ο γάμος , σκέφτηκε (...), είναι μια αφύσικη κατάσταση, όπως η ζωή στη φυλακή, στο νοσοκομείο ή στο μοναστήρι». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2000, σελ.179)

θανατική ποινή

«…ότι η εκδίκηση θριαμβεύει πάνω στον θάνατο».

(Συγχώρεση, 2005, σελ. 70)

«Ο φόνος είναι κάτι μοναδικό γιατί εξαλείφει τον ‘άμεσα ενδιαφερόμενο’ και πως η κοινωνία υποκαθιστά το θύμα ζητώντας εκδίκηση ή

εξιλέωση για λογαριασμό του».

(Συγχώρεση, 2005, σελ. 74 )


«Αν πεθάνει το κτήνος, θα πεθάνει κι ο άνθρωπος». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 92)

«Η συγχώρεση έμοιαζε να κλείνει τις πληγές μου, κι ότι, χωρίς να μπορεί ν’ αλλάξει το παρελθόν, ένιωθα πως μπορούσε ν’ αλλάξει το μέλλον». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 93)


«Ήταν τιμή να σου κόψουν το κεφάλι πάνω στο δροσερό αγγλικό χορτάρι». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2005, σελ. 10)


«Θα τον τηγανίσουν ζωντανό!» φώναζε γελώντας υστερικά. ... «Θα τον δέσουνε χειροπόδαρα και θα τον βάλουνε στην πρίζα! Και ωπ! Θα χεστεί απάνω του και θα του βγει αίμα απ' τ' αυτιά! Πηχτό μαύρο αίμα! Μαύρο σαν την ψυχή του! Θα του ματώσει το συκώτι, η καρδιά του θα γίνει σφεντόνα!» … η ένεση: θα του φαινόταν υπερβολικά επιεικής, υπερβολικά ανώδυνη και άδικη».



«Το περιβάλλον της φυλακής: οι λευκοί διάδρομοι, οι μεταλλικές γαλαζωπές πόρτες, οι παχύσαρκοι φύλακες – πως καταφέρνουν να τρώνε αυτοί οι άνθρωποι και χοντραίνουν; … ποιος ήταν άραγε αυτός που έβαζε στην πρίζα την καρέκλα ή ετοίμαζε τις θανατηφόρες σύριγγες. Ποιος μύριζε πρώτος την καμένη σάρκα, ποιος έχωνε το δηλητήριο στη φλέβα». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 69)


«Τα θύματα και οι οικογένειές τους δεν πρέπει να ζητάνε εκδίκηση… Πρέπει να ζητάνε δικαιοσύνη».


«Η εσχάτη των ποινών είναι θεσμική δολοφονία». «Οι κοινωνίες που δέχονται τη θανατική ποινή είναι εξαρχής κοινωνίες εγκλήματος...»



«Δεν ήθελα να πεθάνει: σε τι θα ωφελούσε; Ό,τι σπάει δεν ξανακολλάει, ό,τι βρωμίζει δεν ξανακαθαρίζει, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω, το να εκτελείς κάποιον δεν είναι σαν να ρίχνεις απορρυπαντικό». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 91)


«Από μέσα μου σκεφτόμουν πως δεν ισοφαρίσαμε, πως τίποτα καλό δεν έγινε, πως τα παιδιά μας είναι νεκρά και πως κάθε μέρα καινούργιοι δολοφόνοι γεννιούνται και γίνονται, πως η εκτέλεση του Κλίφτον πρόσθεσε ένα ακόμα πτώμα στη ζωή μας». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 119)


«Το 2002 στο Πακιστάν μια γυναίκα βιάστηκε. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον μουσουλμανικό νόμο, καταδικάστηκε για μοιχεία και λιθοβολήθηκε. Μέχρι θανάτου. Μα ναι, ναι, δεν είμαστε έκπτωτοι άγγελοι, είμαστε απόγονοι πρωτόγονων ζώων, μην περιμένετε πολλά από μας». (Ιστορίες Απόγνωσης, Athens Voice, 2005, σελ. 75)


«… κάλεσε από τη Γαλλία ειδικευμένο δήμιο με δίκοπο ξίφος για να την κοπτοκεφαλιάσει. … Οι περισσότεροι αποκεφαλίζονταν μ' έναν χοντρό αγγλικό πέλεκυ, που σου έβγαζε την ψυχή ώσπου να σου κόψει το λαιμό απ΄ το σβέρκο ως την καρωτίδα». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2003, 10/11/2010)


«Η δίκη έγινε συνοπτικά: η Ιωάννα ομολόγησε την ενοχή της, και ο αρχιεπίσκοπος χαμογέλασε με ικανοποίηση γιατί δεν υποπτευόταν ότι σε λίγο καιρό θα ερχόταν η σειρά του και θα καιγόταν στην πυρά ως αιρετικός». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2003, σελ. 32)


«…στη πολιτεία της Φλόριντα... ο δικαστής κάνει κουμάντο, δηλαδή, ό,τι του καπνίσει. Αν έχει ξυπνήσει στραβά το πρωί σ’ έστελνε στην καρέκλα, αν έχει πιει την πορτοκαλάδα του κι έχει κάνει τους κοιλιακούς του, τη γλίτωνες με ισόβια». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2003, σελ. 67-68)


«Όλα μου φαίνονταν λάθος: ακόμα και το ότι η εκστρατεία για να σωθεί ο Ναπ, για να μετατραπεί δηλαδή η ποινή του σε ισόβια, στηριζόταν στο ότι ήταν νέος όχι στο ότι ήταν έγκλημα να τον σκοτώσουν». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2003, σελ. 67-68)

ρατσισμός

«Αλλά ο Βολφ δεν ενδιαφερόταν για τις κατακτήσεις, κι ούτε ήταν σίγουρος πως οι άγριοι είναι κατώτερες φυλές. ‘Η λευκή φυλή, κύριε Ασημάκη’, είχε πει στον Στέφανο, ‘δεν σταμάτησε ποτέ μπροστά σε τίποτα: στο πέρασμά της σφαγιάζει τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό’!» (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2006, σελ. 24)

απόψεις

«Νομίζω ότι όλες οι φιλοσοφίες έχουν αποτύχει. Οι θρησκείες σίγουρα».

(από συνέντευξη της Σώτης στην εκπομπή «Η Ζωή ΕΙΝΑΙ αλλού», επεισόδιο 007, Αρχείο ΕΡΤ)

πόλεμος

«Η ανδρεία δεν κρίνεται στον πόλεμο, κρίνεται στο κτίσιμο του κόσμου!»


«Απ΄ αυτόν τον πόλεμο κανείς δεν θα βγει νικητής. (…) Η μόνη αυθεντικά ανθρώπινη στάση είναι η λιποταξία. (…) Ο πόλεμος, σύντροφοι, δεν είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα ούτε ηρωικό έπος. Είναι φρικαλεότητα».


πόλεμος

«Ο Βάγκαλης επέμενε ακόμα πως η ειρήνη ήταν σπουδαιότερη από οποιαδήποτε εθνική υπερηφάνεια και πως, για να προχωρήσει η μπολσεβίκικη επανάσταση, χρειαζόταν ‘ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη’». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2006, σελ. 232)

πόλεμος

«Ο Στέφανος είναι αξιωματικός, κι οι αξιωματικοί έχουν όπλα, μιλάνε για πόλεμο, για τι άλλο να μιλήσουν; Οι αξιωματικοί δεν έχουν ενδιαφέροντα!» (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2006, σελ. 267)

μουσική

«Το μόνο καλό ήταν τα τραγούδια».

(Αύριο, μια άλλη χώρα, 1997, σελ. 105)

ζωή «Η γιαγιά Νίνα είπε πως όχι μόνο δεν υπάρχουν καλά πνεύματα, αλλά ούτε θεός υπάρχει ούτε Παράδεισος ούτε Κόλαση, τίποτα. Γι’ αυτό, είπε, πρέπει να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε πολύ και να μη χαλάμε τη ζαχαρένια μας, αφού το μόνο που μας μένει μετά είναι ένα όνομα».

(Αύριο, μια άλλη χώρα, 1997, σελ. 100)

ζωή

«Το να πεθαίνεις σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι δύσκολο, δύσκολο είναι να κτίζεις τη ζωή». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2000, σελ. 340)

«… κι η ζωή μου κυλούσε. Όλες οι ζωές κυλάνε, καμιά δεν μένει στάσιμη». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 31)

ζωή

«Η ζωή συνεχίστηκε. Τι άλλο θα ΄κανε; Η ζωή συνεχίζεται αδιάφορη για το αν η καρδιά σου έχει ραγίσει». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 39)

«Δεν θέλω ν' ανεβαίνω κανέναν Γολγοθά, θέλω να περπατάω στο ίσιωμα». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 46)

ζωή

«Η απώλεια μάς έχει σημαδέψει, δεν υπάρχει διαφυγή, όσο για σωτηρία, ούτε λόγος. Για να εξορκίσουμε την οδύνη μιλάμε και γράφουμε γι’ αυτή». (Ιστορίες απόγνωσης, Athens Voice 2005, Πρόλογος)

«Κάποιος είχε πεθάνει. Εγώ περπατούσα ακόμα». (Ιστορίες απόγνωσης, Athens Voice 2005, σελ. 27)

ζωή

«Η ζωή μας είναι σαν μια σκυταλοδρομία ονείρων: άλλος φτιάχνει το όνειρο κι άλλος το πραγματοποιεί, ο ένας το δίνει στον άλλον και μέσα στην κούρσα μερικοί το ρίχνουν κάτω κι οι επόμενοι το τσαλαπατάνε». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2006, σελ. 373)

απόψεις

Ερώτηση: Το τελευταίο κουτάκι στα

κινέζικα κουτιά για σας τι είναι;Σώτη:

Προσωπικά θα το ΄σπαγα.


απουσία από την ίδια τη ζωή μας

«… και τα τελευταία δέκα χρόνια (της ζωής της Έφης), ένα κομμάτι που συνέβαινε στην Αθήνα, που ξετυλιγόταν κάπως σαν μοναχό του, σαν να μην ήταν η Έφη εκεί». (Αύριο, μια άλλη χώρα, 1997, σελ. 113)


«.... και το σώμα του Μάρκου ήταν εκεί, αλλά η ψυχή του δεν ήταν. Ούτε κάπου αλλού ήταν – δεν ήταν πουθενά». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 1997, σελ. 165)


«Τίποτ' άλλο δεν μπορούσε να του προξενήσει θλίψη, όπως δεν μπορούσε να του προξενήσει χαρά. Δεν ένιωθε σχεδόν τίποτα, απλώς παρατηρούσε τον κόσμο γύρω του». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 1997, σελ. 156)


«…παρατηρούσα τον εαυτό μου να κατρακυλάει στην ανυπαρξία». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 50)

«Ούτε ο ίδιος αισθανόταν μέσα στη ζωή του- αισθανόταν απ' έξω». (Κινέζικα Κουτιά, 2007, σελ. 177)

αδράνεια

«… ένιωθε πως το να χάσει την Άλισον ήταν αβάσταχτο, αλλά πως δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει τίποτα για να μην τη χάσει». (Κινέζικα Κουτιά, 2007, σελ. 107)

«Παρά τα συναρπαστικά γεγονότα, τίποτα δεν άλλαζε στο αργό πέρασμα του χρόνου». (Κινέζικα Κουτιά, 2007, σελ. 269)

γυναίκες

«Η συμπεθέρα δεν ήταν τίποτα: σύζυγος δασκάλου, ίσον τίποτα».

(Ο Αρραβώνας της Μπέμπας, Συλλογικό «4 Ιστορίες της πόλης», 2005,σελ. 155)

γυναίκες

«Ξέρει να μαγειρεύει η Βασιλική; ξέρει από νοικοκυριό; άμα δεν ξέρει, δεν πειράζει, θα μάθει. Θα μάθει απ' τη μάνα μου που είναι χρυσοχέρα».

Ο Αρραβώνας της Μπέμπας, Συλλογικό «4 Ιστορίες της πόλης», 2005, σελ. 157

γυναίκες

«Οι άντρες, σκεφτόταν, είναι ελεύθεροι να κάνουν ανοησίες, κανείς δεν τους ρίχνει το

φταίξιμο. Οι γυναίκες τραβάνε πάνω τους όλες τις ντροπές».


γυναίκες

«Πιστεύω πως οι άνδρες ακρωτηριάζουν το μυαλό των γυναικών και πως έτσι εξασθενούν το δικό τους». (Άλμπατρος, 2003, σελ. 275)

γυναίκες

«Η μάνα μας έκανε παιδιά -εμάς- και φρόντιζε εμάς». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 9)

«Ο πατέρας της ανησυχούσε μήπως η πολλή μόρφωση την κάνει μη παντρέψιμη». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2003, σελ. 17)

απόψεις

«Οι παραδοσιακοί ρόλοι παραμένουν, δεν έχουν αλλάξει. Και σ’ αυτό φταίνε κυρίως οι γυναίκες, όχι οι άντρες».


παιδιά

«…πικρή μοίρα για ένα πλάσμα τόσο μεγαλειώδες, μολονότι ανύπαρκτο». (Γράμμα από ένα δράκο)

Ο Φλούπ μας έδειξε να κάνουμε «τα τραγούδια όνειρα και μετά να τα φυλάμε στην ονειροθήκη μας. Ο Φλουπ λέει πως τα όνειρα είναι επιθυμίες και ευχές που γίνονται εικόνες και παιχνιδίζουν τις νύχτες».(Η Μαριόν στ' ασημένια νησιά και στα κόκκινα δάση, 1999)

αποικιοκρατία

«Η λευκή φυλή δεν σταμάτησε ποτέ μπροστά σε τίποτα: στο πέρασμά της σφαγιάζει τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό!»


«Πατρίδα μας, mon petit, είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά μας».


αποικιοκρατία

«… με μια φράση που είχε αντιγράψει από την εγκυκλοπαίδεια ‘Μπριτάνικα’, μια έκδοση του 1824: Οι αποικίες είναι μεγάλη πηγή πολέμων και πολεμικών δαπανών. Αυτές τις δαπάνες τις εκμεταλλεύεται η ολιγομελής άρχουσα τάξη και τις υφίστανται οι υποτελείς της». (Άλμπατρος, 2003, σελ. 277)

Έλληνες και Ελλάδα

«- Στην Ελλάδα! Αντήχησε ο Βάγκαλης. Είναι μια μικρή, φτωχή, απολυταρχική χώρα, που μόλις βγαίνει από πολεμικές περιπέτειες – πώς μπορεί να θέλει κανείς να πάει στην Ελλάδα;»



«Ο κόσμος αλλάζει, Σταύρο, αλλά όχι αυτός ο κόσμος. Όχι εμείς – εμείς ανήκουμε ακόμα στα βάθη του δέκατου ένατου αιώνα». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2000, σελ. 83)


«… και Έλληνες φίλοι που κοιτούσαν πάνω απ’ τις κούνιες και αναφωνούσαν, φτου να μην αβασκαθούν! Ο Μάρκος σκεφτόταν πως όλα αυτά τα φτυσίματα ήταν ανθυγιεινά». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2000, σελ. 239)


«Εμείς οι Έλληνες, λίγοι είμαστε, αλλά δουλευταράδες, μακριά απ’ απεργίες, και μπερδέματα, θέλουμε τώρα να φτιάξουμε εκκλησία…». (Πιτσιμπούργκο, 2006, σελ. 20)

θρησκεία

«Δεν έχω χάσει την πίστη μου. Όχι, δεν την έχω χάσει. Μονάχα που, καμιά φορά, αναρωτιέμαι μήπως ο Θεός κοιμάται και ροχαλίζει. Μήπως μας έχει ξεχάσει παντοτινά. Ή μήπως μας σιχάθηκε. Ή μήπως πέθανε, μήπως έσβησε όπως η φλόγα, ανήμπορος κι αηδιασμένος». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 32)

θρησκεία

«Όλα απομυθοποιούνται, ο πατριωτισμός, ο χριστιανισμός, ο διαχωρισμός των φύλων - όλα είναι σχετικά, η ηθική είναι σχετική, και οι χριστιανικές ιερουργίες αποδεικνύονται παραλλαγές των πρωτόγονων τελετών, των εορτών των ανθρωποφάγων φυλών. Τι ωραία!» (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2000, σελ. 255)

θρησκεία

«Την εποχή της Μεταρρύθμισης, η Αγγλία ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο μέρος για να ζεις. Οι βασιλιάδες ήταν θεοπάλαβοι… και οι ιεράρχες σαλεμένοι».

(Θάνατος το Ξημέρωμα, 2003, σελ. 14)

θρησκεία

«Μετά τον γάμο της με το Φίλιππο της Ισπανίας διακήρυξε ότι ο Πάπας είναι η μοναδική κι αναντικατάστατη κεφαλή της Εκκλησίας. Όποιος τόλμησε να διαφωνήσει εστάλη, με το συνήθη τρόπο, σε τόπο χλοερό». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2003, σελ. 31)

θρησκεία

«Θυμόταν τον Βάγκαλη που έλεγε, ‘Όλες οι θρησκείες είναι ίδιες: αληθινά ψέματα!’»


«Τι κέρδισε η ανθρωπότητα ακολουθώντας τα έθιμα; αναρωτήθηκε ο Στέφανος. Επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια σφάλματα». (Το Εργοστάσιο των Μολυβιών, 2000, σελ. 19)

θρησκεία

«Ο πάπας Κλημέντιος ο VII και οι φανατικοί τοπικοί επίσκοποι δεν του παραχωρούσαν άδεια διαζυγίου, άρα ηθικός αυτουργός για τη συμπεριφορά του Ερρίκου ήταν ο Πάπας». (Θάνατος το Ξημέρωμα, 2000, σελ. 11)

θρησκεία

«Αλλά εμείς οι Καθολικοί δεν πιστεύουμε στο διαζύγιο. Ο πατέρας δεν μπορεί να χωρίσει τη μητέρα. Επισήμως δηλαδή». (Λίγο από το αίμα σου, 2008, σελ. 30)

άνθρωπος - μοναξιά

«Καλύτερα να είσαι τελειοποιημένος πίθηκος παρά εκφυλισμένος Αδάμ».



«… ‘δεν κερδίζουμε επειδή αξίζουμε, αξίζουμε επειδή κερδίζουμε’».

(Κινέζικα Κουτιά, 2007, σελ. 221)


«Τα τρένα… ήταν το όνειρο του πατέρα μου (…), αλλά δεν είναι δικό μου. Είμαι παγιδευμένος στο όνειρο του πατέρα μου. Επίσης, είμαι παγιδευμένος στο όνειρο του Βολφ – στην Αφρική’. Αναρωτιόταν μήπως είχε παγιδευτεί και στο όνειρο του Βάγκαλη – το όνειρο ενός δημοκρατικού κόσμου».



«… και έπειτα έναν οξύ πόνο στο στήθος που τον απέδωσε στη μοναξιά. ‘Πώς νιώθει άραγε ο άνθρωπος που καθαρίζει τα τζάμια των ουρανοξυστών;’ αναρωτήθηκε. ‘Κρεμασμένος εκεί ψηλά, μόνος, αμίλητος;’».

(Κινέζικα Κουτιά, 2007, σελ. 76)

απόψεις

«Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος με καλύτερους ανθρώπους, όχι με καλύτερες ιδέες».



«Όταν ήταν ακόμα στο Σώμα, πίστευε πως είχε ιερή αποστολή, πως η καλοσύνη, η δικαιοσύνη, η κατανόηση θα έσωζαν τον κόσμο. Από τότε που τον έδιωξαν... είχε αλλάξει. (…) Η ανθρωπότητα μπορούσε να πάει στον διάβολο, και σκασίλα του». (Κινέζικα Κουτιά, 2007, σελ. 92)


«Ο αδελφός μας, ο Γιαννίκος… όπου τον άφηνες, εκεί τον εύρισκες. Γαλήνιος, ευτυχισμένος. Όλοι οι υπόλοιποι υποφέραμε». (Ο Αρραβώνας της Μπέμπας, Συλλογικό «4 Ιστορίες της πόλης», 2005, σελ. 146)


«Ο κάθε άνθρωπος θυμάται μόνο τον δικό του πόνο». (Συγχώρεση, 2005, σελ. 24)


«Ο Απόστολος κάθισε δίπλα της, την αγκάλιασε από τη μέση: ‘Δεν θά ΄ναι εύκολο, αλλά θα γίνει’ της είπε. ‘Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι’. Η Άννα ήθελε να καγχάσει, να πει κάτι ειρωνικό και πικρόχολο, κάτι σαν ‘από πότε γίναμε ελεύθεροι άνθρωποι; Από πότε;’». (Η φυγή, 2004, σελ. 80)

Η συγγραφή«Το ανθρώπινο μυαλό υπολειτουργεί· κινείται σε αριθμό στροφών μικρότερο από τις δυνατότητες του κινητήρα. (…) Οι συγγραφείς γράφουν ‘θυσιάζοντας’ ένα μέρος της κοινωνικότητάς τους. (…)Μη βιάζεσαι, μην τεμπελιάζεις».

(Ο Χρόνος Πάλι, 2009, σελ. 224)

«Τι φοβάμαι: τις αρρώστιες φοβάμαι, το εύθραυστο της ύπαρξής μας, την ίδια μας την επιρρέπεια προς την καταστροφή».

Ο Χρόνος Πάλι, 2009

Σώτη Τριανταφύλλου

Documents