Νικηφόρος Oικονόμου Μάριος Πανάγος Γιώργος Πρέκας Κωνσταντίνος Χαρίσης

ΝOΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚH

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ•Γεωγραφική θέση

• Κλίμα

• Πληθυσμός

• Αξιοθέατα

• Λίμνες

• Χλωρίδα και πανίδα

•Παραδοσιακά πιάτα

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚH ΘEΣΗ

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΣΗ H Νότια Αμερική είναι το τμήμα της Αμερικής που

βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο. Η Νότια Αμερική βρίσκεται μεταξύ του Ειρηνικού Ωκεανού και του Ατλαντικού Ωκεανού. Έχει σχήμα τριγωνικό και μήκος από βορρά προς νότο 7.500 χιλιόμετρα και από ανατολικά προς δυτικά 5.200 χιλιόμετρα. Η Ν. Αμερική υποτίθεται ότι ήταν παλιότερα ενωμένη με την Αφρική, από την οποία χωρίστηκε μετά από καταποντισμό. Βρέχεται από τον Ατλαντικό και Ειρηνικό ωκεανό, που ενώνονται στα νότια της ηπείρου με το πορθμό του Ντρέικ.

Οι ακτές της Ν. Αμερικής παρουσιάζουν πολύ λιγότερες κολπώσεις από τις ακτές της Β. Αμερικής. Οι πιο αξιόλογοι κόλποι είναι αυτοί που σχηματίζονται στις εκβολές των ποταμών Αμαζόνιου και Λαπλάτα και ο κόλπος του Παναμά στον Ειρηνικό. Εκτός από το νοτιότατο τμήμα σ' όλο το μήκος των υπόλοιπων ακτών δεν εμφανίζονται παρά μεμονωμένα μόνο νησάκια χωρίς ιδιαίτερη αξία.

ΚΛΙΜΑ

ΚΛΙΜΑ Η Ν. Αμερική, που χωρίζεται στο βόρειό της τμήμα από τον

Ισημερινό, βρίσκεται κατά τα τρία τέταρτα μέσα στην τροπική ζώνη, με αποτέλεσμα να επικρατούν, στο μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου, σταθερές θερμοκρασίες, γύρω στους 30°C. Στα οροπέδια οι κλιματικές συνθήκες είναι πιο ακραίες λόγω του ύψους και των βροχών. Το τροπικό κλίμα των βόρειων περιοχών διαδέχεται το εύκρατο στην περιοχή του Λα Πλάτα. Στις Άνδεις επικρατεί ηπειρωτικό κλίμα, με αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες, που ευωδώνουν την παρουσία παγετώνων. Επίσης, το ύψος των Άνδεων εμποδίζει να τις προσπεράσουν σύννεφα, με αποτέλεσμα οι δυτικές ακτές να είναι ξηρές. Η έρημος Ατακάμα είναι το ξηρότερο μέρος στη Γη. Από την άλλη, οι βροχοπτώσεις στο ανατολικό τμήμα μπορούν να συντηρήσουν τη παρουσία τροπικών δασών.

Το βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής καλύπτεται από τροπική βλάστηση, που σχηματίζει τα δάση της βροχής. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου είναι το πιο εκτεταμένο στο κόσμο. Στην περιοχή των Άνδεων, η βλάστηση έχει το χαρακτήρα της βλάστησης των ψυχρών κλιμάτων και λίγα είδη έχουν προσαρμοστεί να ζουν στις ακραίες κλιματικές συνθήκες.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥΜάτσου Πίτσου: Ο πιο διάσημος αρχαιολογικός χώρος του Περού, τα διασωζόμενα ερείπια της αρχαίας πόλης, ελκύουν εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο. Οι Ίνκας κατασκεύασαν την ακρόπολη, η οποία παρέμεινε άγνωστη για αιώνες, από τεράστιους ογκόλιθους μένοντας στην ιστορία ως «η χαμένη πόλη των Ίνκας».

ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ Η δυσπρόσιτη θέση του Μάτσου Πίτσου έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι ήταν

το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας, στον αγώνα τους εναντίον των Ισπανών. Δηλαδή πολλοί πίστεψαν ότι ήταν η θρυλική Βιλκαμπάμπα λα Βιέχα που ίδρυσε ο βασιλέας των Ίνκας Μάνκο Ίνκα. Η πραγματικότητα είναι ότι το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε το 1460 και χρησίμευε ως αστρονομικ παρατηρητήριο με αρχείο χρονολόγησης, λατρευτικό κέντρο και ως θερινά ανάκτορα των βασιλέων. Η πόλη φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκε όταν ο ηγεμόνας Μάνκο Ίνκα γνωστός και σαν Μάνκο Κάπακ ο Β ξεκίνησε τον αγώνα ανεξαρτησίας των Ίνκας από τους Ισπανούςκατακτητές, γιατί όπως φάνηκε από τα ευρήματα εκείνη την εποχή στη πόλη χτύπησε μια μεταδοτική ασθένεια. Έκτοτε κανένας δεν αναφέρθηκε σε αυτή τη πόλη, που ταυτίζεται με τη γενέτειρα των Ίνκας στη μυθολογία τους(Τάμπου-Τόκο), και κανένας δεν ξαναπάτησε εκεί μέχρι το 1911 που ανακαλύφθηκε. Η πραγματική Βιλκαμπάμπα λα Βιέχα ανακαλύφθηκε από τον Τζίν Σαβόι, το 1965, στη περιοχή Εσπιρίτο Πάμπα.

Σήμερα πολλές εργασίες αναπαλαίωσης και αποκατάστασης έχουν μετατρέψει το χώρο σε ένα πολύ καλά διατηρημένο αρχαιολογικό μνημείο Μάτσου Πίτσου κηρύχθηκε ως περουβιανό ιστορικό άδυτο το 1981 από τη κυβέρνηση του Περού και από την UNESCO ως ΜνημείοΠαγκόσμιας Κληρονομιάς το 1983. Είναι επίσης ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου από τις 7 Ιουλίου του 2007. Δεδομένου ότι αυτή η πόλη δεν λεηλατήθηκε από τους Ισπανούς όταν κατέκτησαν τους Ίνκας, θεωρείται ως ιδιαίτερα σημαντική πολιτιστική περιοχή για έναν λαό που έπαψε πλέον να υπάρχει.

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΤο πιο δημοφιλές σημείο της Χιλής, 2000 μίλια μακριά από τις ακτές της χώρας, προσφέρει μια σπάνια ματιά σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Θα σας εντυπωσιάσουν τα περίφημα αγάλματα, ανθρώπινες φιγούρες σκαλισμένες σε βράχους στο πολυνησιακό νησί που χρονολογούνται μεταξύ του 13 ου και 14 ου αιώνα, η απομόνωση και η μυστηριώδης ιστορία αυτού του νησιού.

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ Η ιστορία της ανθρώπινης παρουσίας στο νησί του Πάσχα αρχίζει περίπου το 500, όταν

καταφθάνουν και οι πρώτοι άποικοι από τα νησιά Μαρκέζας ή Μανγκαρέβατων νήσων Γκάμπιερτης Γαλλικής Πολυνησίας. Σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες οι πρώτοι άποικοι έφθασαν εδώ από την Ούρου (Uru), που βρίσκεται στα σύνορα της Βολιβίας, του Περού και της Χιλής.

Οι ιστορικές γνώσεις για τους επόμενους αιώνες είναι ανύπαρκτες, έως τον 18ο αιώνα τουλάχιστον. Το 1722 ο Ολλανδός θαλασσοπόρος Γιάκομπ Ρόγκεβεν το ονόμασε έτσι, εξαιτίας του ότι έφθασε στο νησί την ημέρα του Πάσχα. Οι διασωθείσες μαρτυρίες μιλούν για ένα νησί ερημωμένο. Το 1770 κατέφθασε στο νησί ο Ισπανός εξερευνητής Ντον Φελίπε Γκονσάλες (αμερικάνικα ισπανικά) ή Γκονθάλεθ (καστιλιάνικα ισπανικά), ο οποίος διεκδίκησε τα εδάφη του για την Ισπανία, αν και ανεπισήμως. Τέσσερα χρόνια μετά, το 1774, πέρασαν από το νησί ο βρετανός θαλασσοπόρος Τζέιμς Κουκ και ο γάλλος Ναύαρχος Μπουγκανβίλ.

Στην αυγή του 19ου αιώνα, περί το 1800 μαρτυρείται πως φαλαινοθήρες εισήγαγαν ασθένειες στους γηγενείς κατοίκους, ενώ το 1805 αμερικανικό πλοίο απήγαγε 22 νησιώτες. Το 1860 Περουβιανοί δουλέμποροι απήγαγαν 1.407 νησιώτες, περίπου το 1/3 του πληθυσμού όπως εκτιμάται, για να εργαστούν στα ορυχεία του Περού. Η επίσημη κυβέρνηση του Περού έστειλε πίσω περί τους 100 αιχμαλώτους, από τους οποίους επέζησαν μόνον 10, εισάγοντας ταυτόχρονα την ευλογιά στο νησί. Το 1866 Γάλλοι ιεραπόστολοι κατασκευάζουν στο νησί νοσοκομεία και ιεραποστολές, κάτι που θα ελκύσει χαρακτήρες όπως ο Ζαν Μπατίστ Ντυτρού-Ντι Μπορνιέ, που ορίζει εαυτόν κυβερνήτη του νησιού. Οι Γάλλοι ιεραπόστολοι αποχωρούν το 1871. Μαζί τους αποχωρούν 200 γηγενείς για την Ταϊτή και 150 για τους νήσους Γκάμπιερ Ο Ντι Μπρονιέ δολοφονείται λίγα χρόνια αργότερα από τους 150 εναπομείναντες γηγενείς, όταν επιχειρεί να μετατρέψει το νησί σε φάρμα για πρόβατα. Ο 19ος αιώνας κλείνει με την αποβίβαση στο νησί του Χιλιανού καπετάνιου Πολίκαρπο Τόρο Ουρτάδο κατά το 1888, που διεκδικεί το νησί επισήμως για τη Χιλή.

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΣτημένο στην κορυφή του λόφου Κορκοβάντο, το άγαλμα ύψους 38 μέτρων ζυγίζει 1.145 τόνους και αποτελεί διεθνώς αναγνωρίσιμη εικόνα.

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή (Cristo Redentor στα πορτογαλικά) είναι ψηλό άγαλμα το οποίο εικονίζει τον Ιησού Χριστό με απλωμένα τα χέρια και βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Κορκοβάντο (Corcovado), πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, στο εθνικό πάρκο του Δάσους Τιζούκα (Tijuca). Στέκεται με απλωμένα τα χέρια σαν να καλωσορίζει τον κόσμο, σε ύψος 710 μέτρων. Έχει ύψος 32 μέτρα, ζυγίζει 1.000 τόνους και μάλιστα είναι εγκατεστημένο με τρόπο ώστε να ατενίζει την πόλη του Ρίο. Το άγαλμα θεμελιώθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1931. Είχε διοργανωθεί εντυπωσιακή τελετή εγκαινίων παρουσία του προέδρου της τοπικής κυβέρνησης ΤζετούλιοΒάργκα και του καρδινάλιου Σεμπαστιάο Λέμε. Οι οργανωτές και οι εμπνευστές του μνημειώδους αγάλματος ήθελαν να εντυπωσιάσουν το κοινό από την πρώτη μέρα που θα στηνόταν στην κορυφή του βουνού. Είναι χαρακτηριστικό ότι για το φωτισμό του αγάλματος του Χριστού εκείνη την ημέρα είχαν σχεδιάσει να ανάψει με τρόπο φαντασμαγορικό: τα φώτα θα τα άναβε ο πρωτοπόρος Γουλιέλμος Μαρκόνι από το αγκυροβολημένο σκάφος του στη Νάπολι της Ιταλίας . Θα έστελνε ηλεκτρικό σήμα σε ένα σταθμό στο Ντόρτσεστερ της Αγγλίας κι αυτό με τη σειρά του θα μεταφερόταν σε μια κεραία στο Jacarepagua στο Ρίο, απ' όπου θα άναβαν τα φώτα του αγάλματος. Ωστόσο, ο καιρός δεν βοήθησε, το σήμα ήταν αδύναμο, και τα φώτα τα άναψαν οι τεχνικοί του Ρίο.

ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΡΕΚΟΛΕΤΑΒρίσκεται σ μια από τις πιο αριστοκρατικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες και αποτελεί μια όμορφη νεκρόπολη , όπου κανείς μπορεί να ανακαλύψει ακριβά μαυσωλεία που θυμίζουν κάτι από το αριστοκρατικό παρελθόν. Ανάμεσα στους προέδρους και στους επιστήμονες κείτεται η Έυα (Εβίτα) Περόν.

ΛΙΜΝΕΣ

ΤΙΤΙΚΑΚΑ Η λίμνη Τιτικάκα βρίσκεται στη Νότιο Αμερική σε οροπέδιο των Άνδεων,

στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού και σε υψόμετρο 3.812 μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Είναι η σε μεγαλύτερο υψόμετρο πλεύσιμη λίμνη του κόσμου. Σε όγκο νερού είναι επίσης η μεγαλύτερη στην Νότια Αμερική.

Έχει συνολική επιφάνεια περίπου 8400 τετραγωνικών χιλιομέτρων και το βαθύτερο σημείο της εντοπίζεται στα 280 μέτρα περίπου. Εκτείνεται από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά σε μήκος 190 χιλιομέτρων. Το πλατύτερο σημείο της έχει εύρος 80 χιλιομέτρων.

Το νερό της λίμνης είναι βρόχινο ή προέρχεται από την τήξη των πάγων στις οροσειρές που την περιβάλλουν.

Η λίμνη Τιτικάκα τροφοδοτείται από πέντε κυρίως ποταμούς που εκβάλλουν σε αυτήν, τους: Ράμις, Κοάτα, Ιλάβε, Ουανκανέ (Huancané) και Σούτσεζ. Στη λίμνη υπάρχουν ένα μεγάλο νησί και 41 μικρότερα νησιά, ορισμένα από τα οποία είναι τεχνητά.

Ο πληθυσμός γύρω απο τη λίμνη και στην ομώνυμη παραλίμνια πόλη διατηρεί ακόμη κάποιες από τις παραδόσεις των Ίνκας, με κύρια ασχολία την αλιεία και τη χειροτεχνία.

Το βολιβιανό Ναυτικό χρησιμοποιεί την λίμνη για την διεξαγωγή ασκήσεων, παρά το γεγονός ότι η Βολιβία είναι περίκλειστη χώρα

ΒΙΕΔΜΑ

Η Λίμνη Βιέδμα (ισπανικά: Lago Viedma, προφορά ΔΦΑ: [laɣo ˈβjeðma]) έχει μήκος περίπου 80 χλμ στη νότια Παταγονία, κοντά στα σύνορα μεταξύ Χιλής και Αργεντινής.

Πήρε το όνομά της από τον ισπανό εξερευνητή Αντόνιο δε Βιέδμα, ο οποίος το 1783 έφτασε στις ακτές της, όντας ο πρώτος Ευρωπαίος που το έκανε.

Η πόλη του Ελ Τσαϊτέν και οι κορυφές των Άνδεων Σέρρο Τόρρε και Φιτζ Ρόι βρίσκονται σε εγγύτητα με τη λίμνη Βιέδμα.

Η Λίμνη Βιέδμα τροφοδοτείται κυρίως από τον παγετώνα Βιέδμα στο δυτικό άκρο της. Ο παγετώνας Βιέδμα έχει 3 χλμ πλάτος στο τέρμα του στη Λίμνη Βιέδμα. Νερό από τη Λίμνη Βιέδμα ρέει στη Λίμνη Αρχεντίνο, μέσω του ποταμού Λα Λεόνα, και τελικά από εκεί στην Ατλαντικό Ωκεανό μέσω του ποταμού Σάντα Κρους.

Το μεγαλύτερο μέρος της λίμνης βρίσκεται στο αργεντινό έδαφος.

ΣΑΛΑΡ ΝΤΕ ΟΥΓΙΟΥΝΙ Το Σαλάρ Ντε Ουγιούνι (Salar de Uyuni) είναι η μεγαλύτερη ξηρή

λίμνη στον κόσμο με έκταση 10.582[1] τετραγωνικά χιλιόμετρα. Βρίσκεται στα διαμερίσματα Ποτοσί και Ορούρο στη νοτιοδυτική Βολιβία στο υψίπεδο των Άνδεων περίπου 3.656 μέτρα πάνω από το μέσο επίπεδο της θάλασσας και διαμορφώθηκε ύστερα από μετασχηματισμούς διαφόρων προϊστορικών λιμνών. Καλύπτεται από λίγα μέτρα κρούστας αλατιού, το οποίο έχει μια εξαιρετική ομαλότητα καθώς η υψομετρική διαφορά είναι λιγότερη από ένα μέτρο σε ολόκληρη την έκταση του Σαλάρ. Η κρούστα χρησιμεύει ως πηγή αλατιού και καλύπτει μια τεράστια λεκάνη εξαιρετικά πλούσια σε λίθιο αφού το 50 με 70% των παγκοσμίων αποθεμάτων βρίσκονται εκεί. Το λίθιο βρίσκεται στο στάδιο της εξαγωγής του από το υπέδαφος.

Η μεγάλη επιφάνεια του Σαλάρ, οι καθαροί ουρανοί στην περιοχή και η εξαιρετική ομαλότητα της επιφανείας του, κάνουν το Σαλάρ ένα ιδανικό «εργαλείο» για τη βαθμονόμηση των υψομετρικών οργάνων των δορυφόρων παρατήρησης της Γης. Το Σαλάρ χρησιμεύει επίσης και ως κύρια οδός επίγειας μεταφοράς σε όλο το υψίπεδο της Βολιβίας (Altiplano) και αποτελεί σημαντικό τόπο αναπαραγωγής για πολλά είδη ροζ φλαμίνγκο.

ΛΙΜΝΗ ΡΙΝΙΟΥΕ

Η Λίμνη Ρινίουε (ισπανικά: Lago Riñihue) είναι μια λίμνη παγετώδους προέλευσης στην ανατολική επαρχία Βαλδίβια, νότια Χιλή. Περιβάλλεται από διάφορα βουνά. Η ανατολική πλευρά δέχεται τα νερά της Λίμνης Πανγκιπούγι από τον Ποταμό Ένκο, ο κύριος συνεισφέρων της. Είναι η τελευταία της αλυσίδας των Επτά λιμνών. Στη δύση κόβεται σε δύο σκέλη από το Όρος Τραλκάν, και στην ανατολική πλευρά βρίσκεται το ηφαίστειο Μότσο-Τσοσουένκο. Στο νότο η λίμνη περιβάλλεται από τα βουνά Σέρρος δε Κιμάν.

ΛΙΜΝΗ ΓΙΑΝΚΙΟΥΕ Η λίμνη Γιανκίουε (ισπανικά: Llanquihue) είναι η

δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη στη Χιλή, με έκταση περίπου 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Βρίσκεται στη νότια Περιοχή Λο Λάγος στις επαρχίες Γιανκίουε και Οσόρνο. Η μορφή της βεντάλιας της λίμνης δημιουργήθηκε από τους διαδοχικούς παγετώνες κατά τη διάρκεια παγετώνων της τεταρτογενούς. Η τελευταία παγετώδης περίοδος καλείται παγετωνοποίηση Γιανκίουε στη Χιλή από τα τελικά συστήματα των λιθώνων γύρω από τη λίμνη.

Η λίμνη Γιανκίουε βρίσκεται στη νότια Χιλή, μια επικράτεια της βόρειας Παταγονίας στην περιοχή Λος Λάγος. Οι θεαματικές απόψεις του ηφαιστείου Οσόρνο από τη λίμνη κάνουν τις περιβάλλουσες πόλεις όπως το Πουέρτο Βάρας οι δυναμικές ζώνες του τουρισμού.

ΛΙΜΝΗ ΜΠΟΥΔΙ Η Λίμνη Μπούδι (ισπανικά: Lago Budi) προέρχεται

από την Μαπουντούνγκουν λέξη Füzi που σημαίνει αλάτι, είναι μια παλιρροιακή λίμνη του υφάλμυρου νερού που βρίσκεται κοντά στην ακτή της περιοχή Αραουκανία, στη νότια Χιλή. Η λίμνη είναι μέρος των ορίων μεταξύ των κοινοτήτων της Σααβέδρα και του Τεοδόρο Σμιτ

Η λίμνη Μπούδι είναι μεταξύ των λίγων λιμνών της δυτικής ακτής της Αμερικής που έχουν τις εποχιακές εισροές του θαλάσσιου νερού. Μια άλλη διαφορά με πολλές χιλιανές λίμνες είναι ότι η λίμνη Μπούδι δεν είναι παγετώδους προέλευσης και δεν βρίσκεται στην οροσειρά των Άνδεων.

Η λίμνη σχηματίστηκε από τεκτονικές κινήσεις και ευστατικές μεταβολές στάθµης θάλασσας

ΠΑΝΙΔΑ

ΕΝΥΔΡΙΔΑ

ΕΝΥΔΡΙΔΑ Η ενυδρίδα είναι το ευρύτερα απαντώμενο είδος ενυδρίδας

και το όνομα δεν ανταποκρίνεται στην ακτίνα κατανομής του, καθώς περιλαμβάνονται τμήματα της Ασίας και της Αφρικής πέραν της Ευρώπης. Θεωρείται εξαφανισμένο είδος στο Λιχτενστάιν, τις Κάτω Χώρες και την Ελβετία. Οι πυκνότεροι πληθυσμοί απαντώνται στην ακτή της Νορβηγίας.

Η διατροφή της συνίσταται κυρίως σε ψάρια, αλλά συμπεριλαμβάνονται επίσης πτηνά έντομα, βάτραχοι και μικρότερα θηλαστικά. Η ποικιλία της διατροφής της προϋποθέτει καθαρούς όγκους νερού, στους οποίους περιλαμβάνονται λίμνες, ποτάμια, ρυάκια, όσο παρέχουν επαρκείς ποσότητες τροφής. Ζουν επίσης σε παράκτιες περιοχές, που διαθέτουν όμως πρόσβαση σε γλυκό νερό, το οποίο χρειάζονται για να καθαρίζουν τη γούνα τους.

Τους αρέσει να περιπλανώνται, ιδίως τη νύχτα, κυνηγώντας τη λεία τους και αναζητώντας νέους ψαρότοπους. Πολλές φορές παίζουν γλιστρώντας στη λάσπη των όχθων ή στο χιόνι.

ΙΑΓΟΥΑΡΟΣ

ΙΑΓΟΥΑΡΟΣ Λόγω της απομόνωσής του και της ελλείψεως ανταγωνισμού

με άλλα σαρκοφάγα, ο ιαγουάρος έχει μια αρκετά αρχέγονη εμφάνιση, η οποία όμως τον βοηθάει στο κυνήγι. Το κεφάλι του είναι ρωμαλέο με προεξέχον σαγόνι και πανίσχυρα δόντια, που όταν κλείνουν γίνονται θανάσιμα, αλλά μπορούνε να μεταφέρουν ένα αντικείμενο χωρίς αυτό να πάθει ζημιά. Τα άκρα του φέρουνε κοφτερά νύχια τα οποία τεντώνονται χάρη σε ένα μηχανισμό παρόμοιο με αυτόν του σουγιά. Το δέρμα του έχει κοντό, απαλό τρίχωμα που στη ράχη έχει πορτοκαλοκαφέ χρώμα με μαύρες βούλες, ενώ όσο πλησιάζει προς την κοιλιά τόσο ανοίγει το χρώμα, μικραίνουν και αραιώνουν οι βούλες. Ο χρωματισμός αυτός το βοηθάει να κρύβεται αποτελεσματικά μέσα στη βλάστηση και να κυνηγάει τα θύματά του. Μερικές φορές παρατηρείται το φαινόμενο του μελανισμού, και έχουμε κατάμαυρα δείγματα, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις αλφισμού Το μήκος του κυμαίνεται από 1,5 ως 2 μέτρα και βάρος από 115 ως 150 κιλά. Στην άγρια φύση οι ιαγουάροι ζουν ως 22 χρόνια

ΛΑΜΑ

ΛΑΜΑ Έχει ύψος 1,70 μ. περίπου και βάρος γύρω στα 100 κιλά. Το

τρίχωμά του είναι μακρύ, με χρώμα κοκκινοκάστανο, λευκό ή μαύρο, ανάλογα με το είδος. Το κεφάλι του λάμα είναι κοντό και στενό, με το στόμα να προεξέχει ελαφρά, για να μπορεί να βόσκει, μιας και είναι φυτοφάγο. Το θηλυκό κυοφορεί για 10 μήνες, και γεννάει ένα μόνο μικρό, το οποίο μέσα σε ενάμιση χρόνο έχει δημιουργήσει δική του οικογένεια.

Ζει στα ψηλά οροπέδια του Περού και της Βολιβίας. Προτιμά γενικά τα ψυχρά κλίματα και δεν κατεβαίνει σε ηλιόλουστες και ζεστές πεδιάδες. Από τους ντόπιους χρησιμοποιούνται σαν μέσα μεταφοράς (τα αρσενικά), καθώς μπορούν να διανύσουν 30 χιλιόμετρα την ημέρα κουβαλώντας πάνω από 60 κιλά. Επίσης, είναι γενικά υπάκουα ζώα και έχουν καλή ισορροπία, μπορούν δηλαδή να σκαρφαλώσουν σε αρκετά δύσκολα μονοπάτια. Τα θηλυκά δεν χρησιμοποιούνται για την μεταφορά, αλλά για την παραγωγή μαλλιού.

Εκτός από το κοινό είδος, το Llama glama, υπάρχουν και το Llama pacos, με την ονομασία αλπακά, και το Llama guanicoe, ο κοινός γουανάκος.

ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΑΓΟΣ

ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΑΓΟΣ Οι μυρμηγκοφάγοι είναι κυρίως μοναχικά θηλαστικά έτοιμοι να

υπερασπιστούν τις 2,6 με 2,9 τετραγωνικών χιλιομέτρων επικράτειές τους. Κανονικά, δεν εισέρχονται στην επικράτεια ενός άλλου μυρμηγκοφάγου του ίδιου φύλου, αλλά τα αρσενικά συχνά μπαίνουν στην επικράτεια των συνδεδεμένων θηλυκών. Όταν παρουσιαστεί μια εδαφική διαμάχη, βγάζουν φωνές, χτυπούν και μπορούν μερικές φορές να καθίσουν πάνω ή ακόμα και να καβαλικέψουν την πλάτη των αντιπάλων τους. [6]

Μυρμηγκοφάγοι έχουν φτωχή όραση, αλλά εξαιρετική όσφρηση και τα περισσότερα είδη εξαρτώνται από την τελευταία στην αναζήτηση τροφής, τη διατροφή και την άμυνα. Η ακοή τους θεωρείται καλή.

Με θερμοκρασία σώματος να κυμαίνεται μεταξύ 33 και 36 °C, οι μυρμηγκοφάγοι, όπως τα άλλα ξέναρθρα, έχουν μεταξύ των χαμηλότερων θερμοκρασιών σώματος όλων των θηλαστικών, και μπορούν να αντέξουν μεγαλύτερες διακυμάνσεις στη θερμοκρασία του σώματός τους από ό,τι τα περισσότερα θηλαστικά. Η ημερήσια πρόσληψη ενέργειας από την τροφή είναι μόνο λίγο μεγαλύτερη από την ενέργεια που είναι αναγκαία για τις καθημερινές δραστηριότητες, και κατά πάσα πιθανότητα οι μυρμηγκοφάγοι συντονίζουν τη θερμοκρασία του σώματός τους, ώστε να διατηρούνται δροσεροί κατά όταν αναπαύονται, και να ζεσταίνονται κατά τη διάρκεια της αναζήτησης τροφής.

ΧΛΩΡΙΔΑ

ΥΠΟΜΟΝΗ (ΦΥΤΟ)

ΥΠΟΜΟΝΗ (ΦΥΤΟ) Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι η μεγάλη

ποικιλία των χρωμάτων της (κόκκινο, λευκό, ροζ, μωβ, πορτοκαλί). Τα κοτσάνια της είναι πράσινα, πλατιά και επίπεδα και μοιάζουν με μικρά παραγεμισμένα φύλλα, κολλημένα μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα τα κοτσάνια αυτά είναι τροποποιημένα κλαδιά, που ονομάζονται κλαδώσεις. Οι κλαδώσεις αυτές είναι κατασκευασμένες, έτσι ώστε να συνεισφέρουν στη διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Είναι επίπεδες, για να έχουν μεγαλύτερη επιφάνεια και παχιές για να μπορούν να αποθηκεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο νερό. Τα άνθη ξεπροβάλλουν από τα κενά στις άκρες των κοτσανιών. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τα περισσότερα κακτοειδή, η υπομονή δεν διαθέτει φύλλα και αγκάθια.

ΑΝΝΩΝΗ ΦΟΛΙΔΩΤΗ

ΑΝΝΩΝΗ Η ΦΟΛΙΔΩΤΗ

Ο καρπός του είναι στρογγυλός προς κωνικός, διαμέτρου 5-10 εκ (2,0-3,9 ίντσες), μήκους 6-10 εκ (2,4-3,9 ίντσες) και ζυγίζει 100-240 γρ (3,5-8,5 ουγγιές) με ένα παχύ φλοιό αποτελούμενο από οζώδη τμήματα. Το χρώμα του είναι συνήθως ανοιχτό πράσινο προς μπλε-πράσινο, με μια βαθιά ροζ απόχρωση σε ορισμένες ποικιλίες και κατά κανόνα διαθέτει επιδερμικό κηρό / άνθιση. Είναι μοναδικό μεταξύ των καρπών της Annona στο να διαχωρίζεται σε τμήματα και τα τμήματα να τείνουν όταν είναι ώριμα να διαχωριστούν, εκθέτοντας το εσωτερικό τους.

Η σάρκα του είναι αρωματική και γλυκιά, κρεμώδης λευκή προς ανοικτό κίτρινη και έχει τη γεύση της κρέμας κάσταρντ (βουτηρώδης αγγλική κρέμα) (custard). Βρίσκεται προσκολλημένο σε σπόρους μήκους 13-16 εκ (0,51-0,63 ίντσες) για να σχηματίσουν μεμονωμένα τμήματα διατεταγμένα σε ένα μόνο στρώμα γύρω από τον κωνικό πυρήνα. Είναι μαλακό, ελαφρώς κοκκώδες και γλιστερό. Οι σκληροί, γυαλιστεροί σπόροι δύνανται να αριθμούν ανά καρπό τους 20-38 ή και περισσότερους και έχουν ένα καφέ έως μαύρο χρώμα, αν και υπάρχουν ποικιλίες που είναι σχεδόν χωρίς κουκούτσια.

Υπάρχουν επίσης νέες ποικιλίες που αναπτύσσονται στην Ταϊβάν. Το atemoya ή "ανανά-ζαχαρό-μηλο", ένα υβρίδιο μεταξύ του Custard Apple και του cherimoya, είναι δημοφιλές στην Ταϊβάν, παρόλο που αναπτύχθηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1908. Ο καρπός του είναι παρόμοιος σε γλυκύτητα με του custard apple, αλλά έχει μια πολύ διαφορετική γεύση. Όπως υποδηλώνει και το όνομα, έχει τη γεύση του ανανά. Η διάταξη των σπόρων είναι σε σειρές, με τη σάρκα του φρούτου να πληρεί το μεγαλύτερο τμήμα του καρπού, δημιουργώντας αυλάκια για τους σπόρους, αντί της σάρκας να απαντώνται μόνο πέριξ των σπόρων.

Το φυτό του γλυκόμηλου (Annona squamosa) είναι ένα μικρό καλά διακλαδισμένο δέντρο ή θάμνος από την οικογένεια Annonaceae το οποίο φέρει βρώσιμους καρπούς που στα Αγγλικά ονομάζονται sugar apples (γλυκόμηλα). Ανέχεται το πεδινό τροπικό κλίμα καλύτερα από τα συγγενικά του (Annona reticulata) και (Annona cherimola)[5] (οι καρποί του οποίου συχνά μοιράζονται το ίδιο όνομα),συμβάλλοντας να το καταστήσουν την πιο διαδεδομένη ποικιλία αυτών των ειδών.

Το γλυκόμηλο (Annona squamosa) είναι ένα μικρό, μέτριο (ή αργό) φυλλοβόλο, με πολλές διακλαδώσεις, θαμνοειδές ή μικρό δέντρο 3 μέτρων (9,8 πόδια) έως 8 μέτρων (26 πόδια) ψηλό είναι παρόμοιο με το γουανάμπανα (soursop) (στυφό βούτημα) (Annona muricata ] με μιας ευρείας, ανοικτής κόμης ή ακανόνιστα απλωμένα κλαδιά[5] και ένα κοντό κορμό σύντομο, χωρίς ενίσχυση στη βάση του.Ο καρπός του γλυκόμηλου (A. squamosa) έχει έναν πολύ νόστιμο λευκώδη πολτό και είναι δημοφιλές στις τροπικές αγορές.

ΦΑΓΗΤΑ

CARBONADA Κατά τη διάρκεια των ψυχρών μηνών στην Αργεντινή η

carbonada είναι ένα βασικό πιάτο. Φτιάχνεται από κρέας, πατάτες (γλυκές και λευκές), καλαμπόκι, καρότα, πιπεριές, μπέικον και στη συνέχεια ολοκληρώνεται με φρούτα, από αποξηραμένα βερίκοκα και σταφίδες μέχρι ροδάκινα, αχλάδια και πράσινα σταφύλια. Η γέμιση μπαίνει μέσα σε μια κολοκύθα και τοποθετείται στη σχάρα. Μπορούν να βρεθούν διάφορες παραλλαγές της carbonada, μέχρι και μέσα σε empanadas

EMPANADASΈνα ακόμη δώρο των Μαυριτανών στους Ισπανούς και εν τέλει στους Αργεντινούς. Οι empanadas είναι καλά τηγανητές ή ψητές πίτες με γλυκιά ή αλμυρή γέμιση, ανάλογα με την περιοχή. Οι γλυκιές empanadas είναι συνήθως γεμάτες με μαρμελάδα κυδώνι, πάστα γλυκοπατάτας ή dulce de leche και στη συνέχεια πασπαλίζονται με κανέλα, ζάχαρη ή γλυκές σταφίδες. Οι αλμυρές empanadas τυλίγουν βραστό καρυκευμένο κιμά, κοτόπουλο, κρέας κατσίκας, τυρί και λαχανικά, με τις ενδείξεις πάνω στη ζύμη να ταυτοποιούν τι ακριβώς υπάρχει μέσα

ΠΗΓΕΣ

Νότια Αμερική: βικιπαίδεια Νότια Αμερική Λίμνες: βικιπαίδεια Νότια Αμερική αξιοθέατα: βικιτάξια και

βικιπαίδεια Νότια Αμερική χλωρίδα: βικιπαίδεια Νότια Αμερική πανίδα: βικιπαίδεια

Καθηγήτρια: Μακριδάκη Χρυσούλα Μάθημα: Γεωγραφία Α’ Γυμνασίου

ΤΕΛΟΣ