ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Όταν ήμουν έξι χρονών είδα μια υπέροχη ζωγραφιά σε ένα βιβλίο για το Άγριο Δάσος που έιχε τον τίτλο «Αληθινές Ιστορίες». Έδειχνε ένα τεράστιο φίδι, το βόα, που κατάπινε κάποιο άγριο ζώο. Να ένα αντίγραφο εκείνης της ζωγραφιάς.

Στο βιβλίο έγραφε: «οι βόες καταπίνουν την τροφή τους ολόκληρη χωρίς να τη μασήσουν. Ύστερα καθώς δεν μπορούν να κουνηθούν καθόλου, κοιμούνται βαθιά για έξι μήνες μέχρι να χωνέψουν».

Σκέφτηκα τότε πολύ πάνω στις περιπέτειες στη ζούγκλα και κατάφερα να φτιάξω την πρώτη μου ζωγραφιά με ένα χρωματιστό μολύβι. Τη ζωγραφιά νούμερο 1. Ήταν κάπως έτσι:

Έδειξα την καταπληκτική ζωγραφιά σε μερικούς μεγάλους και τους ρώτησα αν τους φόβιζε.

Εκείνοι μου απάντησαν: Γιατί να μας φοβίσει ένα καπέλο; Το σχέδιό μου δεν έδειχνε ένα καπέλο. Έδειχνε ένα βόα που χώνευε έναν ελέφαντα. Τότε κι εγώ ζωγράφισα την μέσα μεριά του βόα, για να μπορέσουν οι μεγάλοι να καταλάβουν. Πάντα τους χρειάζονται εξηγήσεις για να καταλάβουν. Η ζωγραφιά μου νούμερο 2 ήταν κάπως έτσι:

Οι μεγάλοι με συμβούλευαν να σταματήσω τις ζωγραφιές με τους βόες ανοιχτούς ή κλειστούς και να ασχοληθώ καλύτερα με τη γεωγραφία, την ιστορία, την αριθμητική και τη γραμματική.

Έτσι στα έξι μου χρόνια, σταμάτησα μια μεγάλη καριέρα ζωγράφου. Είχα απογοητευτεί από την αποτυχία της ζωγραφιάς μου νούμερο 1 και της ζωγραφιάς μου νούμερο 2. Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα κι είναι πολύ κουραστικό για τα παιδιά να τουε δίνουν κάθε φορά εξηγήσεις.

Έτσι έπρεπε να διαλέξω ένα άλλο επάγγελμα και έτσι έμαθα να οδηγώ αεροπλάνο. Λίγο πολύ πέταξα παντού σε όλο το ν κόσμο. Και η γεωγραφία , αυτό είναι αλήθεια, μου φάνηκε πολύ χρήσιμη. Μπορούσα να αναγνωρίσω με την πρώτη ματιά την Κίνα από την Αριζόνα.

Αυτό είναι κάτι πολύ χρήσιμο, όταν έχεις χάσει το δρόμο σου μέσα στη νύχτα.

Έτσι, στη ζωή μου, γνώριδσα χίλιους δυο ανθρώπους σοβαρύς. Πέρασα χρόνια και χρόνια με μεγάλους από πολύ κοντά. Αλλά η γνώμη μου δεν έγινε καλύτερη για αυτούς.

Όταν συναντούσα κα΄ποιον που πίστευα ότι μπορεί και να καταλάβαινε, του έκανα ένα πείραμα: του εδειχνα τη ζωγραφιά νούμερο 1 , που την είχα πάντα κοντά μου. Και μου έλεγε: «Είναι ένα καπέλο». Κι εγώ τότε δε μιλούσα ούτε για βόες, ούτε για παρθένα δάση, ούτε για αστέρια. Του μιλούσα για γέφυρες, για γκολφ, γι απολιτική και για φραβάτες. Και ο μεγάλος έδειχνε πολύ ευχαριστημένος που είχε γνωρίσει έναν ίδιον σαν αυτόν λογικό άνθρωπο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

‘Ετσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλήσω πραγματικά. Όταν έξι μήνες πριν, είχα ένα ατγύχημα πάνω από την έρημο της Σαχάρας. Κάτι είχε σπάσει στον κινητήρα του αεροπλάνου μου και επειδή δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό, ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να κάνω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή.

Το πρώτο βράδυ λοιπόν κοιμήθηκα πάνω στην άμμο, χίλια μίλια μακριά από την πόλη. Ήμουν πολύ πιο μόνος από ότι ένας ναυαγός στη μέση του ωκεανού. Έτσι δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστείτε την έκλπηξή μου όταν πολύ πρωί, ξύπνησα από μια παράξενη σιγανή φωνούλα που έλεγε:

- Αν μπορείτε…παρακαλώ ζωγραφίστε μου ένα αρνάκι!- Ε!- Ζωγραφίστε μου ένα αρνάκι……

Πετάχτηκα όρθιος σαν να με είχε χτυπήσει κεραυνός. Ανοιξα και έκλεισα τα μάτια μου. Κοίταξα και ξανακοίταξα πάλι και πάλι. Και είδα ένα πολύ παράξενο πολύ πολύ μικρό ανθρωπάκι που με κοιτούσε προσεχτικά.

Αυτό είναι το καλύτερο πορτρέτο του, που αργότερα, κατάφερα να κάνω. Όμως το σχέδιό μου δεν είναι τόσο καλό όσο το πραγματικό ανθρωπάκι. Δεν φταίω εγώ για αυτό. Είχα απογοητευτεί, τότε σστα έξι μου χρόνια, και οι μεγάλοι με έκαναν να χάσω το κουράγιο μου ότνα ήθελα να γίων ζωγράφος. Και δε ζωγράφιζα τίποτε άλλο παρά βόες κελιστούς και βόες ανοιχτούς.

Κοίταζα αυτό το ανθρωπάκι με μάτια ολάνοοιχτα. Μη ξεχνάτε ήμουν χίλια μίλια μακριά από την πόλη. Το ανθρωπάκι όμως δε φαινόταν να έχει χάσει το δρόμο του, ούτε πεινούσε, ούτε διψούσε ούτε κουρασμένο φαινόταν, ούτε φοβόταν. Δεν φαινόταν σαν ένα παιδί χαμένο στην μεφάλη έρημο, χίλια μίλια μακριά από την πόλη.

Όταν κατάφερα να μιλήσω του είπα:

- Μα τι κάνεις εδώ πέρα;

Και τότε πολύ ήρεμα και σοβαρά μου είπε:

- Παρακαλώ…ζωγραφίστε μου ένα αρνί…..

Όσο τρελό και να μου φαινόταν, όλα όσα γίνονταν χίλια μίλια μακριά από την πόλη, έβγαλα από την τσέπη μου ένα φύλλο χαρτιού και το στυλό μου. Όμως τότε θυμήθηκα, ότι εκείνο που είχα σπουδάσει ήταν η γεωγραφία, η ιστορία, η αριθμητική και η γραμματική και με ένα μελαγχολικό χαμόγελο , είπα στο μικρό ανθρωπάκι ότι δεν ήξερα να ζωγραφίζω.

- Αυτό δεν έχει σημασία. Ζωγράφισέ μου ένα αρνάκι.

Επειδή δεν είχα ζωγραφίσει ποτέ μου αρνάκι, έφτιξα μια από τις δυο ζωγραφιές που ήξερα να κάνω. Ένα βόα κλειστό.

Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν το μικρό ανθρωπάκι μου είπε:

- Όχι, όχι! Δεν θέλω έναν ελέφαντα μέσα σε έναν βόα. Ένας βόας είναι πολύ επικίνδυνος και ένας ελέφαντας είναι πολύ μεγάλος. Στο σπίτι μου είναι όλα μικρά. Εκείνο που χρεάζομαι είναι ένα αρνάκι. Ζωγράφισέ μου ένα αρνάκι.

Κι έτσι το ζωγράφισα:

Το κοίταξε προσεχτικά και είπε:

- Όχι! Αυτό φαίνεται πολύ άρρωστο. Φτιάξε μου ένα άλλο.

Ζωγράφισα πάλι.

Ο φίλος μου χαμογέλασε ευγενικά και μου είπε:

- Το βλέπεις πολύ καλά….αυτό δεν είναι αρνάκι, είναι ένα κριάρι. Έχει κέρατα….

Έφτιαξα ξανά τη ζωγραφιά μου.

Όμως και σε αυτή είπε όχι όπως και στις προηγούμενες:

- Αυτό είναι πολύ γέρικο. Θέλω ένα αρνάκι που να ζει για πολύ καιρό.

Αλλά επειδή έχασα την υπομονή μου, αλλά και επειδή ήθελα να φτιάξω τον κινητήρα του αεροπλάνου μου, έφτιαξα κάτι πολύ γρήγορα και του έδειξα το σχέδιο.

- Αυτό είναι το κουτί, το αρνάκι που θέλεις είναι μέσα.

Και η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν το πρόσωπό του φωτίστηκε:

- Είναι ακριβώς αυτό που ήθελα! Νομίζεις ότι θα χρειάζεται πολύ χορτάρι αυτό το αρνάκι;- Γιατί;- Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό…..- Σίγουρα δεν θα έχεις πρόβλημα. Σου έδωσα ένα πολύ πολύ μικρό αρνάκι.

Χαμήλωσε το κεφάλι του πάνω από τις ζωγραφιές:

- Δεν είναι και τόσο μικρό….Μπα….αποκοιμήθηκε….

Έτσι έγινε η γνωριμία μου με τον μικρό πρίγκηπα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Χρειάστηκε πολύ καιρός για να καταλάβω από πού ήταν. Ο μικρός πρίγκηπας έκανε πολλές ερωτήσεις, αλλά δεν άκουγε τις δικές μου. Σιγά σιγά από αυτά που έλεγε μερικές φορές κατάλα ποιος ήταν. Όταν είδε γι απρώτη φορά το αεροπλάνο μου (δεν θα το σχεδιάσω, είναι πολύ δύσκολο σχέδιο για μένα) ρώτησε:

- Τι είναι τούτο εδώ το πράμα;- Δεν είναι πράγμα. Αυτό πετάει. Αυτό είναι αεροπλάνο. Είναι το αεροπλάνο μου.

Τοτε φώναξε:

- Πώς! Έχεις πέσει από τον ουρανό;- Μάλιστα, του είπα ντροπαλά- Αχ! Αυτό είναι πολύ αστείο,,,,,

Και ο μικρός πρίγκηπας γέλασε πολύ δυνατά. Εγώ όμως θύμωσα.

- Δεν μου αρέσει να μη παίρνουν σοβαρά την κακή μου τύχη.- Τότε, και εσύ ήρθες από τον ουρανό. Από ποιον πλανήτη είσαι;

Τότε το μυαλό μου φωτίστηκε, σχετικά με το μυστήριο «από πού είναι» και τον ρώτησα :

- Έχεις έρθει, λοιπόν, από κάποιον άλλο πλανήτη;

Όμως, δε μου απάντησε. Κουνούσε πέρα δώθε το κεφάλι του και κοιτούσε συνέχεια το αεροπλάνο μου.

- Είναι αλήθεια, είπε, πως με αυτό εδώ το πράμα, δεν μπορείς να έχεις έρθει από πολύ μακριά……

Και σταμάτησε να μιλάει και σκεφτόταν για πολύ ώρα. Ύστερα έβγαλε το αρνάκι από την τσέπη του και το κοιτούσε για πολύ ώρα ενώ θαύμαζε το θησαυρό του.

Καταλαβαίνετε, ότι όλη την ώρα σκεφτόμουν αυτό «για τους άλλους πλανήτες». Προσπάθησα να μάθω περισσότερα.

- Από πού ήρθες μικρό μου ανθρωπάκι; Πού είναι αυτό που λες «σπίτι μου¨; Πού θέλεις να πας το αρνάκι μου;

Αφού έμεινε για λίγη ώρα και σκεφτόταν χωρίς να μιλά, μου απάντησε:

- Αυτό το κουτί που μου έδωσες , τη νύχτα θα του είναι χρήσιμο για σπίτι.- Και βέβαια. Και αν είσαι ευγενικός μαζί μου, θα σου δώσω και ένα σχοινί όσο είναι μέρα.

Και ακόμη ένα πάσαλο.

Η πρότασή μου δεν άρεσε καθόλου στο μικρό πρίγκηπα.

- Να το δένω; Τι παράξενη ιδέα!- Μα αν δεν το δένεις, μπορεί να φύγει και να χαθεί.

Και ο φίλος μου απάντησε πάλι με γέλιο:

- Μα που νομίζεις ότι μπορεί να πάει;- Το πού δεν έχει σημασία…ίσια μπροστά του.

Τότε ο μικρός πρόγκηπας είπε με ύφος σοβαρό:

- Αυτό δεν έχει καμία σημασία. Είναι τόσο μικρούτσικο το σπί τι μου!Και μελαγχολικά είπε ακόμη:

- Ίσια μπροστά σου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά………………….

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Έτσι είχα μάθει ένα πράγμα πολύ σημαντικό: ότι ο πλανήτης από όπου είχε έρθει ήταν πιο μεγάλος από ένα σπίτι!

Αυτό δε μου φάνηκε πολύ παράξενο. Ήξερα πολύ καλά πως εκτός από τους μεγάλους πλαν΄λητες όπως η Γη, ο Δίας, ο Άρης, η Αφροδίτη, υπήρχαν και άλλοι χιλιάδες ανάμεσά τους που δύσκολα μπορούσες να τους δεις και με τηλεσκόπιο.

Πίστευα πολύ σοβαρά ότι ο πλανήτης από όπου είχε έρθει ο μικρός πρίγκηπας είναι ο αστεροειδής Β612. Αυτόν τον αστεροειδή δεν τον είχαν διακρίνει παρά μόνο μια φορά το 1909 και τον είχε ανακαλύψει ένας Τούρκος αστρονόμος.

Είχε κάνει μια σπουδαία πασουσίαση της ανακάλυψής ττου σε ένα συνέδριο αστρονομίας. Αλλά κανείς δεν πίστεψε επειδή φορούσε περίεργα ρούχα. Έστι είναι οι μεγάλοι.

Όμως ένας τούρκος δικτάκτορας επέβαλε στο λαό του να ντύνονται όπως οι Ευρωπαίοι. Όποιος δε ντυνόνταν θα θανατωνόταν. Ο αστρονόμος ξανα έκανε την παρουσίαση, φορώντας ένα πολύ κομψό κοστούμι. Και αυτή τη φορά όλος ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό την ανακάλυψή του.

Σας λέω αυτές τις λεπτομέρειες σχετικά με τον αστεροειδή Β612, και σας είπα και τον αριθμό του, γιατί οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς.

Αν μιλήσετε στους μεγάλους για έναν καινούριο φίλο, εκείνοι δε σε ρωτάνε ποτέ για κάτι το ουσιαστικό. Δε σου λένε ποτέ: «Ποιος είναι ο τόνος της φωνής του; Ποια παιχνίδια

του αρέσουν; Κάνει συλλογή με πεταλούδες;». Εκείνοι σας ρωτούν: «Πόσων χρονών

είναι; Πόσα αδέλφια έχει; Ποιο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;»

Τότε μόνο πιστεύουν ότι τον ξέρουν. Αν πείτε σε κάποιο από τους μεγάλους: «Είδα ένα

σπίτι με ροζ τούβλα, γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη", ποτέ δεν θα τα

καταφέρει να φανταστεί αυτό το σπίτι. Πρέπει να του πεις: «Είδα ένα σπίτι που αξίζει

πάνω από εκατό χιλιάδες ευρώ». Τότε εκείνος θα φωνάξει; «Πόσο όμορφο είναι!»

Έτσι, αν τους πείτε: «Η απόδειξη ότι ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο,

είναι το ότι ήταν χαριτωμένος, πως γελούσε και πως ήθελε ένα αρνάκι. Όταν κανείς

θέλει ένα αρνάκι, αυτό είναι απόδειξη ότι υπάρχει». Θ' ανασηκώσουν τους ώμους σαν όταν έχουν να κάνουν με παιδιά!

Μα αν τους πείτε: «Ο πλανήτης απ' όπου ήρθε είναι ο αστεροειδής Β 612», τότε θα

πειστούν και δεν θα σας ζαλίσουν με τις ερωτήσεις τους. Έτσι είναι αυτοί, δεν πρέπει να

τους κρατάμε κακία. Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά με τους μεγάλους,

Θα προτιμούσα ν' αρχίσω την ιστορία όπως άρχιζαν παλιά τα παραμύθια. Θα προτιμούσα

να πω:

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που κατοικούσε σ' ένα μικρό

πλανήτη, μόλις πιο μεγάλο από τον ίδιο και που είχε ανάγκη από ένα φίλο...» Για

εκείνους που καταλαβαίνουν τη ζωή, αν το έλεγα έτσι θα φαινόταν περισσότερο αληθινό.

Γιατί δεν θα μου άρεσε να διαβαστεί το βιβλίο μου χωρίς να σκέφτεστε. . Νιώθω τόσο στενοχωρημένος καθώς γράφω αυτές τις αναμνήσεις. Έχουν κιόλας περάσει έξη χρόνια από τότε που ο φίλος μου έφυγε μαζί με το αρνάκι του. Κι αν εδώ κάνω μια προσπάθεια να τον

περιγράψω, αυτό γίνεται για να μην τον ξεχάσω. Είναι πολύ στενάχωρο να ξεχνάς ένα

φίλο. Δεν έχουν ένα φίλο όλοι οι άνθρωποι. Μπορεί κι εγώ να γίνω σαν τους

μεγάλους, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα νούμερα. Κι ακόμη, ακριβώς γι' αυτό

πήγα κι αγόρασα ένα κουτί με χρώματα και χρωματιστά μολύβια . Είναι σκληρό να ξαναρχίζεις να

σχεδιάζεις στη δική μου ηλικία,όταν δεν το έχεις ξανακάνει παρά μονάχα τότε με τον

κλειστό και τον ανοιχτό βόα, στα έξη μου χρόνια!

Θα δοκιμάσω, φυσικά, να ζωγραφίσω δικά του πορτρέτα που να του μοιάζουν όσο πιο

πολύ γίνεται. Μα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα τα καταφέρω. Μια ζωγραφιά πάει

καλούτσικα, μα η άλλη δεν μοιάζει και πολύ. Κάνω ακόμη λάθος και σχετικά με το μπόι

του. Εδώ ο μικρός πρίγκιπας είναι πολύ μεγάλος. Εκεί είναι πιο μικρός. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα και με το χρώμα του κοστουμιού του. Έτσι δοκιμάζω διάφορες αποχρώσεις.

Ο φίλος μου με νόμιζε όμοιό του. Όμως εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω κάποιο τρόπο

για να βλέπω τα αρνάκια μέσα από τις κάσες. Ίσως είμαι κάπως σαν και τους μεγάλους.

Θα πρέπει να 'χω γεράσει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Κάθε μέρα μάθαινα και κάτι σχετικά με τον πλανήτη του για το πώς έφυγε από τον πλανήτη του για το ταξίδι. Όλα γίνονταν τυχαία. Έτσι τυχαία έμαθα την Τρίτη μέρα το δράμα των μπαομπάμπ.

Και αυτό έγινε χάρη στο αρνάκι. Ξαφνικά ο μικρό ςπρίγκηπας ρώτησε:

- Είναι αλήθεια πως τα αρνιά τρώνε τα χαμηλά δεντράκια;- Ναι, αλήθεια είναι.- -Α! είμαι πολύ ευχαριστημένος γι' αυτό.

Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο σημαντικό το ότι τα αρνιά τρώνε τα μικρά δέντρα. Μα

ο μικρός πρίγκιπας είπε ακόμα:

- Επομένως τρώνε και τα μπαομπάμπ;

Είπα στον μικρό πρίγκηπα ότι τα μπαομπάμπ δεν είναι μικρά δέντρα, αλλά μεγάλα δέντρα, ψηλά σαν εκκλησίες.

- Πριν μεγαλώσουν τα μπαομπάμπ είναι κι αυτά μικρά και χαμηλά, είπε ο μικρός πρίγκηπας.

- Πολύ σωστά! Αλλά γιατί θέλεις να τρώνε τα αρνιά σου τα μικρά μπαομπάμπ;

- Καλά! Θα δούμε , μου απάντησε.

Πάνω στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα από τους καλούς σπόρους βγαίνουν καλά χορτάρια και από τους κακούς σπόρους κακά χορτάρια. Όμως, οι σπόροι κοιμούνται κρυμμένοι κάτω από την

επιφάνεια της γης μέχρι να μπει σε κάποιο από αυτούς η ιδέα να ξυπνήσει. Τότε

πετάει προς τον ήλιο ένα πολύ όμορφο βλασταράκι. Αν τύχει

να 'ναι κάποιο βλασταράκι ραδικιού ή τριανταφυλλιάς μπορεί κανείς να το αφήσει να

μεγαλώσει όπως εκείνο θέλει. Ωστόσο, αν πρόκειται για κανένα κακό φυτό, αμέσως

μόλις το αναγνωρίσεις, πρέπει να το ξεριζώσεις. Όμως, πάνω στον πλανήτη του μικρού

πρίγκιπα βρίσκονταν σπόροι τρομεροί... αυτοί ήταν οι σπόροι του μπαομπάμπ. Το

έδαφος του μικρού πλανήτη ήταν γεμάτο.

Ένα μπαομπάμπ, λοιπόν, όταν αργήσεις να το ξεριζώσεις, σκεπάζει ολόκληρο τον πλανήτη. Τον τρυπάει με τις ρίζες του. Κι αν ο πλανήτης είναι πολύ μικρός και τα μπαομπάμπ πάρα πολλά, θα γίνει χίλια κομμάτια.

- Αυτό είναι ένα θέμα πειθαρχίας, μου έλεγε αργότερα ο μικρός πρίγκιπας. Όταν

τελειώνει κανείς το πρωί την τουαλέτα του, πρέπει να αρχίσει να κάνει με πολύ

φροντίδα και την τουαλέτα του πλανήτη. Είναι αναγκασμένος να ξεριζώνει τα

μπαομπάμπ το ένα μετά το άλλο, αμέσως μόλις τα δει να 'χουν φυτρώσει μαζί με

τις τριανταφυλλιές που μ' αυτές μοιάζουν πολύ όταν είναι αρκετά μικρά. Είναι μια

δουλειά πολύ βαρετή, μα πολύ εύκολη.

Και μια μέρα με συμβούλευσε να προσπαθήσω να φτιάσω μια όμορφη ζωγραφιά, έτσι

ώστε να μπορέσουν να το καταλάβουν καλύτερα τα παιδιά της πατρίδας μου. «Αν μια

μ τη δουν, μου έλεγε, θα τους φανεί πολύ χρήσιμη. Μερικές φορές δεν

είναι κακό να αφήνεις μια δουλειά για αργότερα. Όμως, όταν πρόκειται για

μπαομπάμπ, αυτό είναι πάντα καταστροφή. Ξέρω έναν πλανήτη, όπου κάθεται ένας

τεμπέλης. Είχε βαρεθεί να βγάλει τρία μικρά δεντράκια...»

Κι ακολουθώντας τις οδηγίες του μικρού πρίγκιπα, ζωγράφισα τον πλανήτη.

Ο κίνδυνος από τα μπαομπάμπ είναι τόσο λίγο γνωστός και οι κίνδυνοι που έχει εκείνος που θα χαθεί σ' ένα αστεροειδή είναι μεγάλοι. Λέω: «Παιδιά! Προσέξτε τα μπαομπάμπ!» Αυτό το

κάνω για να προειδοποιήσω τους φίλους μου για ένα κίνδυνο που τους απειλεί τώρα και

πολύ καιρό, όπως κι εμένα τον ίδιο, που τόσο σκληρά δούλεψα για κείνη τη

ζωγραφιά. Το μάθημα που θα δώσω, αξίζει τον κόπο. Θα σκέφτεστε ίσως: Γιατί σε τούτο το βιβλίο δεν υπάρχουν κι άλλες το ίδιο υπέροχες ζωγραφιές σαν κι εκείνη με τα μπαομπάμπ; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Δοκίμασα, μα δεν τα κατάφερα. Όταν ζωγράφιζα τα μπαομπάμπ, ένιωσα να με κυριεύει το συναίσθημα ότι έπρεπε να βιαστώ όσο γινόταν περισσότερο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

Α! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν

καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης

μέρας όταν μου είπες:

- Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

- Μα πρέπει να περιμένουμε...

- Να περιμένουμε τι;

- Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος.

Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες:

- Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου!

Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο

ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα

λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά.

Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου

μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το ηλιοβασίλεμα κάθε φορά που θα το 'θελες...

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!

Και λίγο μετά, πρόσθεσε:

- Ξέρεις... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα...

- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;

Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

Την πέμπτη μέρα, πάντα χάρη στο αρνάκι, έμαθα κι άλλο μυστικό της ζωής του μικρού

πρίγκιπα. Με ρώτησε κάπως απότομα:

- Ένα αρνάκι, μια και τρώει τα μικρά δέντρα, τρώει και τα λουλούδια;

- Ένα αρνάκι τρώει ότι βρεθεί μπροστά του.

- Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια;

- Ναι. Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια.

- Και τότε σε τι τους χρησιμεύουν τα αγκάθια;

Δεν το ήξερα αυτό. Κείνη τη στιγμή ήμουνα πολύ απασχολημένος, με το να φτιάχνω το αεροπλάνο μου και αυτό που έβλεπα , άρχιζε να με κάνει να φοβάμαι το χειρότερο.

- Και σε τι χρησιμεύουν τ' αγκάθια;

Όταν έκανε μιαν ερώτηση, ο μικρός πρίγκιπας επέμενε. Ήμουνα

θυμωμένος με το αεροπλάνο μου κι απάντησα αδιάφορα:

- Τ' αγκάθια σε τίποτε δεν χρησιμεύουν.

- Ω! Δεν σε πιστεύω! Τα λουλούδια είναι αδύναμα, λεπτούλικα. Δεν έχουν πονηριά.

Επιβιώνουν όπως μπορούν. Πιστεύουν πως είναι τρομερά με τ' αγκάθια τους...

Ο μικρός πρίγκιπας είπε πάλι :

- Και πιστεύεις, εσύ, πως τα λουλούδια...

- Μα όχι! Όχι, βέβαια! Δεν πιστεύω τίποτε!

Είμαι απασχολημένος, εγώ, με σοβαρά πράγματα!

Με κοίταξε με μάτια ολάνοιχτα.

- Με σοβαρά πράγματα!...

Με κοίταζε έτσι όπως ήμουν με τα δάχτυλα μαύρα, σκυμμένο πάνω από ένα πράγμα που του φαινόταν πάρα πολύ άσχημο.

- Μιλάς κι εσύ όπως οι μεγάλοι!

Τα λόγια του μ' έκαναν να νιώσω ντροπή.

-Όλα τα μπερδεύεις, εσύ... όλα τα ανακατώνεις!

Στ' αλήθεια ήταν πολύ θυμωμένος. Κουνούσε στον αέρα τα χρυσόξανθα μαλλιά του:

- Ήξερα ένα πλανήτη όπου υπάρχει ένας κύριος πολύ κόκκινος. Ποτέ του δεν είχε

μυρίσει ένα λουλούδι. Ποτέ του δεν είχε κοιτάξει ένα αστέρι. Ποτέ του δεν είχε

αγαπήσει κανένα. Ποτέ του δεν έκανε τίποτ' άλλο εκτός από λογαριασμούς. Κι όλη τη

μέρα έλεγε και ξανά 'λεγε συνέχεια: «Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι ένας σοβαρός

άνθρωπος!», κι αυτό τον έκανε να φουσκώνει από περηφάνια! Μα αυτός δεν είναι

άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι!

- Ένα τι;

- Ένα μανιτάρι!

Ο μικρός πρίγκιπας είχε γίνει τώρα κατακίτρινος απ' το θυμό του.

- Τώρα και εκατομμύρια χρόνια, τα λουλούδια πετάνε αγκάθια. Κι όμως, τώρα και

εκατομμύρια χρόνια, τα αρνιά τρώνε τα λουλούδια. Δεν είναι, λοιπόν, σοβαρό θέμα να

προσπαθείς να καταλάβεις γιατί τα λουλούδια κουράζονται τόσο πολύ για να ξεπετάνε

αγκάθια που ποτέ δεν χρησιμεύουν σε τίποτα; Δεν είναι σημαντικό πρόβλημα ο πόλεμος

ανάμεσα στα αρνιά και τα λουλούδια; Δεν είναι πολύ πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από

τους λογαριασμούς ενός χοντρού κόκκινου κυρίου; Κι αν εγώ ήξερα ένα μοναδικό στον

κόσμο λουλούδι, που δεν υπήρχε πουθενά αλλού, εκτός από τον πλανήτη μου και που

ένα μικρό αρνί μπορεί να το καταστρέψει με μια χαψιά, έτσι, ένα πρωί, χωρίς να καθόλου

να σκεφτεί αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σημαντικό και σοβαρό θέμα;

Κοκκίνισε, ύστερα πρόσθεσε:

- Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε

εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος

όταν το κοιτάζει. Σκέπτεται «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί...» Μα αν το μικρό αρνί

φάει το λουλούδι, θα 'ναι για κείνο σαν να είχαν ξαφνικά εξαφανιστεί όλα τ' αστέρια! Κι αυτό

δεν είναι σημαντικό!...

Δεν μπόρεσε να προσθέσει τίποτε περισσότερο. Απότομα ξέσπασε σε κλάματα. Είχε

πέσει η νύχτα. Είχα παρατήσει τα εργαλεία μου.

Πάνω σ' ένα αστέρι, ένα πλανήτη, το δικό μου, τη Γη, βρισκόταν ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν μια αγκαλιά. Τον κούνησα πέρα-δώθε, νανουρίζοντάς τον. Του

ψιθύριζα: «Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει πια... Ζωγράφισα ένα φίμωτρο στο

αρνάκι σου... Θα ζωγραφίσω και μια πανοπλία για το λουλούδι σου... Θα...». Δεν ήξερα τι

να πω... Ένιωθα πολύ άσχημα, δεν ήξερα πώς να τον φέρω πιο κοντά μου ή να πάω εγώ

πιο κοντά του. Έχει τόσο μυστήριο η χώρα των δακρύων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΓΔΟΟ

Έμαθα πολύ γρήγορα να ξεχωρίζω αυτό το λουλούδι. Πάνω στον πλανήτη του μικρού

πρίγκιπα, υπήρχαν πάντα πολύ απλά λουλουδάκια, στολισμένα με μια μονάχα σειρά

από πέταλα και που δεν έπιαναν και πολύ τόπο και που δεν ενοχλούσαν κανένα. Ένα

πρωινό φαίνονταν ανάμεσα στο χορτάρι κι ύστερα χάνονταν το βράδυ.

Μα εκείνο εκεί το λουλούδι είχε φυτρώσει μια μέρα, από ένα σπόρο που κανείς δεν

ήξερε από πού ήρθε, κι ο μικρός πρίγκιπας το είχε παρακολουθήσει από πολύ κοντά αυτό το

λουλουδάκι που καθόλου δεν έμοιαζε με τ' άλλα λουλουδάκια. Θα μπορούσε να 'ναι ένα

καινούριο είδος μπαομπάμπ.

Μα το δεντράκι γρήγορα σταμάτησε να ψηλώνει, άρχισε μάλιστα να ετοιμάζεται να

πετάξει λουλούδι. Κι ύστερα, ένα πρωί, ακριβώς τη ώρα που έβγαινε ο ήλιος, έκανε την εμφάνισή του.

Και τότε το λουλούδι, είπε καθώς χασμουριόταν:

- Αχ! μόλις ξύπνησα... Σας ζητάω συγνώμη... Είμαι ακόμη αχτένιστη...

Τότε ο μικρός πρίγκιπας δεν μπόρεσε να κρύψει το θαυμασμό του:

- Πόσο όμορφο είσαι!

- Α! ευχαριστώ, απάντησε ψιθυριστά το λουλούδι. Κι έχω γεννηθεί την ίδια στιγμή που

γεννήθηκε κι ο ήλιος...

Ο μικρός πρίγκιπας κατάλαβε πως ήταν λίγο αλαζονικό, όμως ήταν και τόσο

γοητευτικό!

Κι ο μικρός πρίγκιπας πολύ μπερδεμένος, αφού έφερε ένα ποτιστήρι με δροσερό νερό,

περιποιήθηκε το λουλούδι.

Έτσι πολύ γρήγορα άρχισε να τον στενοχωρεί με την ματαιοδοξία του.

Το λουλούδι ήθελε ένα παραβάν για να μην κρυώσει από τον αέρα και το βράδυ ήθελε να είναι κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Το λουλούδι έβηξε για να κάνει τον μικρό πρίγκηπα να νιώσει τύψεις και ενοχές. Είχε γίνει δυστυχισμένος.

«Δεν λεπρεπε να το είχα ακούσει», μου είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Δεν πρέπει να ακούμε τα λουλούδια, πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά και το άρωμά τους. Το δικό μου με γέμιζε με άρωμα αλλά δεν ήξερα να το απόλαύσω, αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ’ αγαπώ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑΤΟ

Πιστεύω ότι έφυγε από τον πλανήτη του με ένα κοπάδι πουλιά. Έφυγε αφού πρώτα καθάρισε και σκούπισε τον πλανήτη του. Καθάρισε και δύο ηφαίστεια που είχε. Όταν κρατάς καθαρά τα ηφαίστεια τότε δεν έχεις προβλήματα. Εμείς για αυτό έχουμε προβλήματα στη Γη, διότι είμαστε μικροί για να τα καθαρίζουμε.

Ξερίζωσε τις ρίζες από το μπαομπαμπ και ετοιμάστηκε να σκεπάσει το λουλούδι με το γυάλινο δοχείο.

-Γεια σου, είπε στο λουλούδι.

Μα εκείνο δεν απάντησε

-Γεια σου, είπε ξανά.

Το λουλούδι έβηξε. Μα, όχι γιατί ήταν κρυωμένο.

- Είμαι κουτό, του είπε στο τέλος. Σου ζητώ συγγνώμη. Προσπάθησε να είσαι

ευτυχισμένος. Σ' αγαπώ, του είπε το λουλούδι. Δεν κατάλαβες τίποτα, μα φταίω εγώ. Μα κι εσύ το ίδιο κουτός σαν κι εμένα είσαι . Προσπάθησε να γίνεις ευτυχισμένος… Δε χρειάζομαι πια το γυάλινο δοχείο…

-Μα ο άνεμος...

- Δεν έχω κρυώσει τόσο πολύ για να το χρειάζομαι. Το δροσερό αεράκι της νύχτας θα μου

κάνει καλό. Είμαι ένα λουλούδι.

- Όμως τα ζώα...

- Θα πρέπει να υποφέρω δυο-τρεις κάμπιες αν θέλω να γνωρίσω τις πεταλούδες.

Φαίνεται πως είναι πάρα πολύ ωραίες. Διαφορετικά ποιος θα 'ρθει να μου κάνει

επίσκεψη; Θα 'σαι πολύ μακριά, εσύ. Όσο για τα μεγάλα ζώα, δεν τα φοβάμαι καθόλου.

Έχω τα νύχια μου.

Και έδειχνε τα τέσσερα αγκάθια του. Ύστερα πρόσθεσε:

- Έχεις αποφασίσει να φύγεις. Φύγε.

Γιατί το λουλούδι δεν ήθελε να το δει ο μικρός πρίγκιπας να κλαίει. Ήταν ένα τόσο

περήφανο λουλούδι...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ

Ο μικρός πρίγκηπας άρχισε να επισκέπτεται αστεροειδείς για να μορφωθεί.

Στον πρώτο κατοικούσε ένα βασιλιάς. Ο βασιλιάς καθόταν στο θρόνο του έναν απλό αλλά μεγαλόπρεπο θρόνο.

- Α! Να ένας υπήκοος, φώναξε ο βασιλιάς,όταν είδε τον μικρό πρίγκηπα.

Όλος ο κόσμος για τον βασιλιά ήταν υπήκοοι.

- Έλα πιο κοντά για να σε δω καλύτερα.

Είχε γίνει στ' αλήθεια βασιλιάς για κάποιον.