Σε δέκα χρόνια

Χάρης Βαφόπουλος Σε δέκα χρόνια

Γεννήθηκα λίγο έξω από τη Σαλονίκη, στον Άγιο Αθα-νάσιο, τώρα πια, ζω σε αυτήν.

Θυμάμαι πως μου άρεσε να μιλάω πολύ, ήρθε ο καιρός να γράψω. Ένα μεγάλο ευχα-ριστώ σε όσους με ανέχονταν χρόνια τώρα, και το μεγαλύ-τερο στη φιλόλογό μου, Ιντζέ Ελένη, που μου ’πιασε το χέ-ρι και με οδήγησε στον παρα-μυθένιο τόπο των ανθρώπων που λάτρεψα…

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

Η απεγνωσμένη αγάπη ψάχνει τρόπους να σκοτώσει τη μνήμη που αγκομαχά. Όλα επι-στρέφουν στο επώδυνο παρόν. Η βοήθεια δεν φτάνει ποτέ στ’ αυτιά του. Μόνο εκείνος θα αποφασίσει το τέλος της δυστυχίας του. Αν δεν τελειώσει μαζί της, ο ήλιος θα κρύ-βεται πίσω από τα σύννεφα, προμηνύοντας την καταιγίδα που έρχεται κατά πάνω του. Θα τολμήσει να σταθεί απέναντί της;

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected]

www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ISBN 978-960-564-051-4

120 × 170 SPiNe: 8 FlaPS: 80

cover_vafopoulos.indd 1 6/20/2013 12:17:30 PM

ΤιΤλος Σε δέκα χρόνια ςυγγραφέας Χάρης Βαφόπουλος ςέιρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0413/08 Διορθωςέις - έπιmέλέια Δημήτρης Καραναστάσης Copyright© 2013 Χάρης Βαφόπουλος πρωΤη έκΔοςη Αθήνα, Απρίλιος 2013 ISBN 978-960-564-051-4

Η γενική επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e–mail: [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις πε-ρί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χω-ρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.


soma_vafopoulos.indd 2 6/20/2013 11:21:27 AM

Ευχαριστώ τον γαμπρό μου, Σάκη Αραμπουσάκη, για τη συμπαράστασή του στη συγγραφική μου απόπειρα.


Φοίβος Δεληβοριάς «Εκείνη»

«Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσειΠου θέλει ν’ αρέσει στους ακέφαλους Που δίνει φιλιά μες στα δόντια Κι ανοίγει τα πόδια σ’ άγνωστους φαλλούς»


7

Σ ε δ έ κ α χ ρ ό ν ι α

Ο ήλιος έδειχνε επτά και σαράντα το πρωί. O καφές άχνιζε στο πήλινο κύπελλο. Άνοιξε το ξύλινο παρα-

θυρόφυλλο και τον τοποθέτησε στο στρογγυλό μεταλ-λικό τραπέζι του μπαλκονιού. Άγγιξε τον βασιλικό που θρόνιαζε πάνω του, έφερε τα δάχτυλα στη μύτη του. Ο εγκέφαλός του μύρισε τη χαρά! Μετά, ασχολήθηκε με το περίτεχνο σχήμα του απέναντι κιγκλιδώματος.

Τα σίδερα ήταν βαμμένα μαύρα και η κουπαστή κόκ-κινη – το χρώμα που έκανε την καρδιά του να χτυπά ακόμα για ’κείνη. Δεν κατάφερε ούτε μέρα να μην σκέ-φτεται το χαμόγελο της, που σ’ αυτήν φαινόταν φρικτό, μα στα μάτια του, η οδός προς τον παράδεισο. Εκείνη, ακόμη θα γευόταν τα όνειρα...

Χαμογέλασε και την ευχαρίστησε με έναν αναστε-ναγμό για τις όμορφες εικόνες. Έφερε στο μυαλό του την πρώτη τους συνάντηση. Ήταν δύο χρόνια πριν, στις αρχές Μαΐου, όταν το χαμόγελό της φώτισε το σκοτά-δι μέσα του. Χρειάστηκε μόνο ένα δευτερόλεπτο, μέχρι


8

Χ ά ρ η ς Β α φ ό π ο υ λ ο ς

ν’ ακούσει τη φωνή της να φυσάει αύρες μέσα στα πνευ-μόνια του. Ρόζα...

Στην κουζίνα, ακουγόταν ο ήχος του πρωινού. Χυ-μός, τέσσερις φέτες λευκού ψωμιού με μαρμελάδα, γάλα ίσως, και καφές για τη Σούλα.

«Καλημέρα» είπε εκείνη.Πήρε τον δίσκο της και του έδωσε ένα πεταχτό φι-

λί στο μάγουλο.Η καρέκλα έτριξε. Εκείνος πάντα έτρωγε από ανά-

γκη. Ρούφηξε λίγο από τον σκέτο καφέ του, που είχε ήδη φτάσει στα μισά. Άφησε το τσιγάρο στο, κλεμμένο από ένα γαλλικό ξενοδοχείο είκοσι πέντε χρόνια πριν, γυάλι-νο τασάκι. Του άρεσαν τα αντικείμενα που είχαν χρόνια μέσα τους...

Οι σκέψεις τεντώνονταν μέσα στο μυαλό του. Οι δυο τους έβγαλαν κάποιες ράθυμες κουβέντες. «Θα βρέξει σήμερα».«Έχω να πληρώσω τη δόση για το αυτοκίνητο. Πώς

θα καθίσω πάλι στην ουρά;» «Σαν να έβαλα λίγα κιλά. Χρειάζομαι εκείνη την κρέ-

μα για την κυτταρίτιδα...» Χαμογέλασε. Η Σούλα έστρεψε το βλέμμα πάνω του

ζητώντας να μάθει τη σκέψη του. «Χθες, ο Κώστας μού εκμυστηρεύτηκε τον πόθο του

για την Κατερίνα».


9


«Μα αυτή είναι σαν μαμά του» είπε η Σούλα.«Έρωτας, το πιο ανεξήγητο πράγμα. Δεν συμφω-

νείς;» της απάντησε. Χαμογέλασε και άπλωσε το δεξί της χέρι στο μάγου-

λό του ρουφώντας το πάνω χείλος του.Η ώρα είχε φτάσει πια οκτώ. Μάζεψε τον δίσκο της,

εκείνος όμως αρνήθηκε να της δώσει την κούπα του. Ση-κώθηκε, και η καρέκλα της έτριξε πάλι. Ο Άρης θαύμα-σε τα καπούλια της, καθώς περνούσαν δίπλα από το δεξί του μάγουλο. Έφερε τη Ρόζα στην ίδια σκηνή. Αμέσως, σηκώθηκε θέλοντας να πνίξει τις εικόνες που προκαλού-σαν πόνο στο στήθος του, που εκείνη χάιδευε κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια…

Κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Έριξε νερό στο πρόσωπό του. Κοίταξε τις λεπτές ρυτίδες που το χάρα-ζαν και έδιωξε από το κεφάλι του όσες σκέψεις μπορού-σε. Βγήκε κλείνοντας την πόρτα με μια αργή κίνηση.

Σήκωσε το τζιν του από την καρέκλα. Το έβαλε με άνεση νιώθοντας τους μηρούς του αρκετά νεανικούς. Διά-λεξε ένα μπλε μακό από το συρτάρι. Είχε τυπωμένο ένα ακαθόριστο σχέδιο, ίδιο με τον χαρακτήρα του.

Κατέβηκε χοροπηδώντας τους τρεις ορόφους. Το αυ-τοκίνητο σφύριξε τον ερχομό του. Άνοιξε την πόρτα, έβα-λε μπροστά και επέλεξε τον ραδιοφωνικό σταθμό που έδινε τροφή στην υγεία του. Ο Ντύλαν έσκουζε κάποιες


10


λέξεις επανάστασης που χάιδευαν την άρρωστη μνή-μη του. Άναψε το αριστερό φλας, και δεν του πήρε πά-νω από δεκαπέντε λεπτά για να φτάσει στο μαγαζί του, όπως κάθε μέρα.

Ο Κώστας τον χαιρέτισε, κι εκείνος του έκανε ένα αστείο για την κοπέλα που έτρωγε τις σκέψεις του. Αυ-τός χαμογέλασε, όμως δείλιασε να φανερώσει μια θλίψη. Ο Άρης κατευθύνθηκε προς το βάθος του μαγαζιού και έστριψε αριστερά υπό το βλέμμα ενός μαύρου όντος, που πάντως δεν του προξενούσε φόβο.

Ο Αλέξανδρος ήταν ένας ανατολίτης γάτος δύο χρό-νων με καφεπράσινα μάτια. Δεν άφηνε ποτέ την ηρεμία του για φιλονικίες με τους άλλους πρόσκαιρους ενοίκους, γνωρίζοντας πως εκείνος ήταν ο εμπνευστής αυτού του εγχειρήματος, που δεν πήγε καθόλου άσχημα σε καιρούς όχι ιδανικούς για επιχειρηματικά σχέδια. Ίσως η αγάπη ενός ζώου, που δεν περιμένει τίποτ’ άλλο πάρα μόνο λί-γη τροφή και πολλή στοργή, σε αντίθεση με τα «έξυπνα» ζώα που ζητούν το αντίστροφο, ήταν η επιτυχία αυτής της ιδέας. Τη δανείστηκε από το κουτί που άνοιξε μια μέ-ρα, που ακόμα και τα δελτία καιρού είχαν προβλέψει πως θα ήταν χάλια. Αυτή και οι επόμενες.

Έβρεχε από τις πρώτες πρωινές ώρες. Ήταν δέκα και είκοσι. Είχε μόλις ένα τέταρτο που μπήκε στο μικρό κα-φέ, νιώθοντας πως ύστερα απ’ αυτή τη συνάντηση όλα


11


θα προχωρούσαν με πόνο και διαρκείς επισκέψεις στην έντεχνα χαμένη μνήμη.

Το τζάμι του παραθύρου που κοιτούσε περιμένοντάς την, είχε τα γράμματα «ΤΕ». Το όνομα του μαγαζιού ήταν «ΤΕΛΕΙΟΝ», μόνο που εκείνος συμπλήρωνε το δικό του τέ…λος, σκεπτόμενος τις χιλιάδες λέξεις που σκάλιζαν τα τοιχώματα του εύθραυστου στομαχιού του από χτες το βράδυ, μετά τη δίωρη τηλεφωνική συνομιλία τους.

Η βροχή, που τόσο λάτρευε, ηχούσε σαν ορχήστρα χι-μπατζήδων μέσα στο κεφάλι του. Και να την, που του χα-μογελούσε περνώντας μπροστά από το «ΤΕ». Κρατούσε μία καρό ομπρέλα, απομίμηση γνωστής μάρκας, και φο-ρούσε ένα ανοιχτό γκρι παλτό, όχι πολύ μακρύ – άλλω-στε είχε όμορφα σμιλεμένα πόδια. Την ακολούθησε με το βλέμμα στρίβοντας αριστερά το κεφάλι, όσο του επέ-τρεπε το αυχενικό του σύνδρομο, που συνέχεια του θύμι-ζε πως τα χρόνια είχαν περάσει. Κρατούσε μια σακούλα στο δεξί χέρι, εκτός από την τσάντα της. Το χαμόγελο πά-ντα κοσμούσε το ωχρό πρόσωπο της, ακόμα και τώρα που πλησίαζε όπως ο δήμιος στο ικρίωμα. Έσκυψε κοιτώντας τον στα μάτια και του έδωσε δύο υγρά φιλιά.

«Τι σκατόκαιρος, ρε συ, αλλά είναι ο αγαπημένος σου...» ειρωνεύτηκε.

Πάντα ήταν κτήνος ηρεμίας.


12


Άφησε την τσάντα στην τρίτη καρέκλα και τη σα-κούλα στη διπλανή, τέταρτη. Αφού έβγαλε το παλτό της, τράβηξε το κάθισμά της ενώνοντας το με το δικό του. Του χάιδεψε τον αυχένα και σχεδόν αμέσως έστρεψε το βλέμ-μα της στη σερβιτόρα που έφθασε με μια «καλημέρα».

«Έναν σκέτο εσπρέσο, παρακαλώ».Μια ώρα μετά, ο άντρας βγήκε κρατώντας ένα άσπρο

διάτρητο κουτί με ένα κλαψιάρικο μαύρο ον, που πάντα όταν το αντίκριζε θα του θύμιζε εκείνη τη μέρα.

Ο Αλέξανδρος τον κοιτούσε κάπως επίμονα καθώς καθόταν στο γραφείο του. Σχεδόν αμέσως χτύπησε το καμπανάκι της εισόδου. Μια κοπέλα κάπου στα δεκα-εννέα, με ολοκόκκινα χείλη, έκανε τις πρώτες ερωτή-σεις στον Κώστα, που για λίγο ξέχασε τον έρωτά του. Τώ-ρα ερχόταν προς το μέρος του Άρη. Ο γάτος θαύμασε κι αυτός τα ωραία πόδια της. Νιαούρισε κάτι σαν «ουάου» και παραμέρισε για να περάσουν. Η κοπέλα χαμογέλασε σκύβοντας προς το μέρος του.

«Τι όμορφος που είσαι!» αηδόνισε. Έψαχνε γάτο για τον φίλο της. Άκουσε τα λόγια της και σκέφτηκε – όπως κάθε άλ-

λη φορά που μια κοπέλα ήθελε ένα ζωάκι για τον φίλο της: «Μακάρι να μην του το χαρίσει πρωί και ποτέ μια βροχερή μέρα».


13


Η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά. Τελευταίος έφυγε ο Κώστας, ως συνήθως. Η άλλη υπάλληλος του, η Άρτε-μη, δεν έμενε μέχρι πολύ αργά. Η εγκληματικότητα εί-χε ανέβει κι άλλο σ’ εκείνη τη γειτονιά, όπως και σε κά-θε άκρη της πόλης.

Ο Άρης καληνύχτισε τον Κώστα και αργοπερπάτη-σε ως το αυτοκίνητό του. Πληκτρολόγησε τον αριθμό του Γιάννη. Κανόνισε να βρεθούν για ένα ποτό. Κατόπιν, πήρε τη Σούλα για να της πει πως θα αργούσε να επιστρέψει.

Έπαιζε κάποιο μπλουζ, όταν διάβηκε την είσοδο του μισόφωτου μπαρ. Κάθισε στο σκαμπό του. Η βότκα με πολλές φέτες λεμονιού, κουνιόταν αμήχανα στο χέρι του διαγράφοντας ελλειπτική τροχιά.

Ο Γιάννης έφτασε. Πάλι δεν έκανε τη δίαιτα που τον συμβούλευε πάντα. Μήπως κι ο ίδιος άκουγε ποτέ τις δι-κές του συμβουλές;

Τα προβλήματά τους απλώθηκαν πάνω από τα οινο-πνευματώδη χνώτα τους. Η δουλειά του Γιάννη δεν πή-γαινε καλά, ενώ ο Άρης ευγνωμονούσε τις δεισιδαιμονίες περί μαύρων γάτων.

Η ζωή του Γιάννη κυλούσε ήρεμα με τα δυο παιδιά και τη σύζυγό του. Στα μάτια του, η ζωή του Άρη φαινό-ταν καλύτερη. Είχε παντρευτεί πρόσφατα μια αρκετά μι-κρότερή του, όμορφη, μορφωμένη και οικονομικά ανεξάρ-


Χάρης Βαφόπουλος Σε δέκα χρόνια

Γεννήθηκα λίγο έξω από τη Σαλονίκη, στον Άγιο Αθα-νάσιο, τώρα πια, ζω σε αυτήν.

Θυμάμαι πως μου άρεσε να μιλάω πολύ, ήρθε ο καιρός να γράψω. Ένα μεγάλο ευχα-ριστώ σε όσους με ανέχονταν χρόνια τώρα, και το μεγαλύ-τερο στη φιλόλογό μου, Ιντζέ Ελένη, που μου ’πιασε το χέ-ρι και με οδήγησε στον παρα-μυθένιο τόπο των ανθρώπων που λάτρεψα…


Η απεγνωσμένη αγάπη ψάχνει τρόπους να σκοτώσει τη μνήμη που αγκομαχά. Όλα επι-στρέφουν στο επώδυνο παρόν. Η βοήθεια δεν φτάνει ποτέ στ’ αυτιά του. Μόνο εκείνος θα αποφασίσει το τέλος της δυστυχίας του. Αν δεν τελειώσει μαζί της, ο ήλιος θα κρύ-βεται πίσω από τα σύννεφα, προμηνύοντας την καταιγίδα που έρχεται κατά πάνω του. Θα τολμήσει να σταθεί απέναντί της;

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected]

www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ISBN 978-960-564-051-4

120 × 170 SPiNe: 8 FlaPS: 80

cover_vafopoulos.indd 1 6/20/2013 12:17:30 PM

Σε δέκα χρόνια

Documents