ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΜΑΡΜΑΡΟΦΟΡΙΑΣ ΠΥΡΓΩΝ

«ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΟΥ»

«Η ταυτότητα, η προσωπικότητα και η μοναδικότητα του λατομείου, είναι το λευκό μάρμαρο Πύργων».

Εμπεριέχει το πνεύμα της γης που εμείς οπτικοποιούμε και αναδεικνύουμε.

Στον τόπο αυτό, πρωτεύουσα παρουσία έχει το ίδιο το υλικό που φέρει τις εγγραφές του χρόνου πάνω του και δευτερεύουσα ο ανθρώπινος παράγοντας.

Ενώνει σε ένα Όλον, όλα τα συστατικά και τις πολλαπλότητες (ανθρώπους, μηχανές, κλίμακες οικονομίας, ήχους, σκόνη, υγρασία, οπτικές εικόνες) μέσω των τεχνημάτων του. Το λατομείο πρέπει να το δούμε σε συνάρτηση με τον άνθρωπο που η ματιά του το παρακολουθεί και το επαναχαράζει διαρκώς για τις ανάγκες της οικονομίας που δημιουργεί, σε συνάρτηση με το ανθρώπινο σώμα που επενεργεί μαζί του και σε συνάρτηση με τον τρόπο που ο νους μας το αντιλαμβάνεται.

Εδώ θα πρέπει να προσπεράσουμε έναν σκόπελο. Τον διττό μας ρόλο. Από την μια κατατέμνουμε ένα βουνό και επεμβαίνουμε στο φυσικό περιβάλλον και από την άλλη το ίδιο το βουνό μας προμηθεύει τα υλικά του. Συνεπώς η όποια ανάπτυξη στο πλαίσιο της επιχειρηματικής πολιτικής πρέπει πάντα να περιλαμβάνει αποκατάσταση «healing environment”. Η νομική προστασία του τοπίου θέτει ωστόσο ένα καθεστώς αρχών που πρέπει να τηρηθούν (και εμείς τηρούμε) και η προστασία αυτή έχει νόημα επειδή δεν έχει διαταραχθεί η σχέση μας μαζί του.

Αναδεικνύουμε το λατομείο μας με τρόπο που να μην αλλάζει η αμφιθεατρική πλευρά του βουνού. Το τοπίο και το μαρμαροφόρο κοίτασμα δρουν ως άτλαντες στην πορεία που προδιαγράφουμε. Ο ίδιος ο τόπος υπόκειται σε μια δυναμική αλλαγών.

Ο βιωμένος χώρος γίνεται «επίλεκτος τόπος» (κατά τον αρχιτέκτονα Α.Προβελέγγιο), όταν η ιστορία της βίωσης βαθιά τον χαρακώνει. Το λατομείο πλέον, ως παράγωγο της υλικού και της οικονομίας, γίνεται σύμβολο, καθώς στέκει αρχετυπικά και χαρακτηρίζει τον χώρο.

Ένα τοπίο βεληνεκούς συμβόλου, του ίδιου του μαρμάρου που συνδέεται με την ιστορία μας και αντανακλά σε κάθε μνημείο της πολιτισμικής μας ταυτότητας.

Η ίδια η αρχιτεκτονική κοινότητα κατανοεί και βιώνει το τοπίο έχοντας ως στόχο την επέμβαση σε αυτό. Αντίστοιχα δρούμε στο λατομείο μας, το αντιλαμβανόμαστε ως μοναδικό τόπο που δημιουργήθηκε από τις παρεμβάσεις μας στο τοπίο, στο πλαίσιο της στρατηγικής ανάπτυξης της εταιρίας... και το οποίο έχει άμεση εξάρτηση από τον χρόνο, όπως και το ίδιο το υλικό.

Το επηρεάζουν οι καιρικές συνθήκες, οι ώρες του φωτός, οι εποχές.Εμείς και ο χρόνος επηρεάζουμε την υλική και μορφολογική σύστασή του.Γιαυτό και σεβόμαστε τα όρια του τοπίου, του τόπου που δημιουργήσαμε και την έκτασή του.

Μέσα από τον τόπο του λατομείου μαθαίνουμε το υλικό. Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή μαζί του. Το αντλούμε από την γη, το αναλύουμε, το επεξεργαζόμαστε, ζούμε μαζί του και διαρκώς μας εκπλήσσει. Ερχόμαστε σε επαφή με το ανάγλυφο της επιφάνειας του λατομείου, το γεωμετρούμε και τα κατατέμνουμε. Διότι ο τόπος αυτός μας δίνει το υλικό για τις κατασκευές μας, όμως παράλληλα αποτελεί και υπόβαθρο γιαυτές όπως κάθε τόπος.Από την μια η γη μας προσφέρει τις πρώτες ύλες και το υπόβαθρο και από την άλλη ο ουρανός επηρεάζει την επιλογή και τον τρόπο επεξεργασίας των υλικών (Heidegger: Ο άνθρωπος κατοικεί πάνω στην Γη και υπό τον Ουρανό).

Τα όρια του τόπου μας είναι εκεί όπου αρχίζει την παρουσία του. Δομημένα, αποτελούνται από έδαφος, ορίζοντα και ουρανό. Η ανάγνωση των χαρακτηριστικών του λατομείου μας, προκύπτουν μέσα από το βίωμα και τα συναισθήματα που εκπέμπει. Όπως γράφει ο Ελύτης, ενυπάρχει μια βαθύτερη δύναμη των αναλογιών κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια, «Η προβολή της ψυχής των ανθρώπων».

Υπάρχει ένα ήθος στο ελληνικό τοπίο και ένα ήθος στο πως εμείς οριοθετούμε το λατομείο και το εκμεταλλευόμαστε. Το πως καθημερινά προσδιορίζουμε την σχέση μας μαζί του.

Η αρχιτεκτονική είναι γεωγραφική, γράφει ο Αρης Κωνσταντινίδης. Χωρίς τόπο δεν υπάρχει αρχιτεκτονική. Αρχιτεκτονούμε το λατομείο και μέσα από αυτό δεχόμαστε ερεθίσματα και ταυτόχρονα μεταβάλλουμε τον τόπο. Το μέσο σύνδεσης είναι το ίδιο το υλικό.

Ο τρόπος με τον οποίο το υλικό δημιουργεί καθημερινή ζωή, η ενάργειά του στις γύρω κοινότητες.Μελετούμε καθημερινά την φυσιογνωμία του λατομείου. Διότι δεν βλέπουμε απλώς έναν τόπο εξόρυξης αλλά έναν τόπο με τον οποίο ζούμε μαζί. Απλώνουμε σχέσεις γνωριμίας πάνω του, μεταξύ των ανθρώπων μας, του εργατικού δυναμικού, των πελατών μας από όλο τον κόσμο. Δημιουργούμε μνήμες.

Η φύση δημιουργεί το υλικό και εμείς οργανώνουμε τον χώρο μέσα και γύρω από αυτό. Με την οικειοποίηση της γεωμετρίας, ανοίγουμε δρόμους εκεί που η φύση μας δίνει την κατεύθυνση. Με τις τεχνικές μας γνώσεις διασφαλίζουμε την ορθή λατόμευση και την ασφάλεια των ανθρώπων μας.

Βλέπουμε το λατομείο μας ως μια ανθρώπινη μεγαδομή, μια μητροπολιτική κατασκευή εν αναπτύξει σε διαρκή κίνηση. Γιαυτό και οι όποιες κατασκευαστικές μας αρχιτεκτονικές θεωρήσεις και παρεμβάσεις έχουν στόχο την ενοποίηση των πολλαπλοτήτων και όχι την αλλοίωση.

Σε αυτή την οπτική βασίζονται τα γραφεία στο λατομείο. Φαινομενικά αναρριχώνται πάνω στον λατομημένο γεωμετρικά χώρο. Ένα concept που συνδυάζει την αίσθηση του εφήμερου λόγω της κατασκευής του, με την αίσθηση του διαρκούς και του αιώνιου λόγω της αμφιθεατρικής συμβολικής ενός αρχαίου μαρμάρινου θεάτρου. Ο επισκέπτης του λατομείου αποκτά μια βιωματική εμπειρία, με άμεση εξάρτηση από την ίδια και παράλληλη επιβλητικότητα του υλικού και του τόπου.

Μια αλληλουχία υπαίθριων, ημιυπαίθριων και στεγασμένων χώρων. Η δομή της κατασκευής χρησιμοποιεί υλικά αντιφατικά προς το περιβάλλον του λατομείου, ταυτόσημα ωστόσο με την εξέλιξη και την τεχνολογία. Το μέταλλο από την φύση του δημιουργεί την

αίσθηση της ελαφρότητας και της διαφάνειας σε αντίθεση με το συμπαγές και το στατικό του μητρικού πετρώματος, το οποίο όμως χαρακτηρίζεται από εσωτερική διαύγεια και φωτεινότητα, γραμμώσεις και νερά, ανταύγειες εσωτερικές αποχρώσεις του γκρι.

Η πλαστικότητα του υλικού και η δυνατότητα χρήσης του σε ποικίλες κατασκευαστικές εφαρμογές. Η συνδυαστική του ικανότητα με άλλα υλικά. Η υφή του, οι λεπτές αποχρώσεις του και οι διαβαθμίσεις που του δίνει η γη. Ένα υλικό με σύστημα κρυστάλλωσης τριγωνικό, υφή συμπαγή, κοκκώδη, σταλακτιτική, στηλοειδή. Λάμψη υαλώδη έως μαργαριτώδη.Διαφάνεια και ημιδιαφάνεια.

Λατομούμε το έδαφος ως τεχνίτες της τέχνης και ως αρχιτέκτονες.

Εφαρμόζουμε την γλυπτική εδάφους, η κάθε πλάκα ακολουθεί την πορεία του εδάφους και υποτάσσεται ή απομακρύνεται ανάλογα με ανάγκες μας.

Η κάθε πτυχή της εξορυκτικής μας δραστηριότητας αναπτύσσεται στο πλαίσιο μιας καινοτόμου οργανωτικής βάσης που λαμβάνει υπόψη την παραμικρή λεπτομέρεια τόσο σε επίπεδο ανθρώπινης ενάργειας όσο και σε επίπεδο υλικών (ορθή λατόμευση, μεταφορά, καλής ποιότητας όγκοι, αποθήκευση, επεξεργασία, διάθεση).

Με μια σειρά από τομές, κατακόρυφες και οριζόντιες αποκαλύπτουμε καθημερινά το κυρίαρχο στοιχείο του τόπου που είναι το λευκό μάρμαρο.

Ο τρόπος κοπής των μαρμάρων μας αποδίδει καθαρότητα, σταθερότητα και μια εξαίσια λακωνικότητα, με κλιμακωτή διάταξη, ορθές γωνίες, παραλληλόγραμμα και κυβικές διαστάσεις. Δεν υπάρχει πουθενά κενός και άψυχος χώρος, διότι σε κάθε διάζωμα επενεργεί το υλικό και ο ανθρωπος ταυτόχρονα και διαδοχικά.

Μετατρέπουμε το λατομείο σε κινητικό γλυπτό-μνημείο. Η παρουσία του νερού, απαραίτητη για την κοπή του υλικού, σε μορφή υδατονέφωσης, στις όψεις και τις κατόψεις του λευκού μαρμάρου, δημιουργεί με μινιμαλιστικό τρόπο μια πλήρη ανατροπή της ογκομετρίας και το μετατρέπει σε μηχανισμό συναισθητικής διαχείρισης του αέρα. Έτσι, επιχειρείται επιτυχώς η απουλοποίηση των όγκων μέσα στην φυσική συνθήκη του περιβάλλοντός τους.

Η συλλογή πετρωμάτων και μαρμάρων λειτουργεί υπό έναν πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα του λατομείου που συνδέει την ίδια γαία με τους εξαίσιους διαφορετικούς τύπους της.

Πηγή Φωτός

Στην πραγματικότητα είναι μια εξαίρετη πηγή φωτός με οπτικά κυρίαρχη την αντανάκλαση της λευκότητας την ημέρα και την αποφώτισή της την νύχτα. Η λαμπρότητα των επιφανειών είναι αποτέλεσμα διάδρασης του φωτός και του λευκού μαρμάρου.