ἁμαρτίαις». Καί τό μόνο πού μπορεῖ νά πῇ κανείς εἶναι ὅτι «ἡ ἀπολογία χεῖρον ἐστί

τῆς κατηγορίας». Ἐξ ἄλλου, εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν καί ἐπιβεβαιώνεται ἀπό ἰατρικῆς

ἀπόψεως ὅτι τό κάλυμμα τοῦ δέρματος διά τοῦ ἐνδύματος, ὄχι μόνον προστατεύει

ἀπό τίς καυστικές ἡλιακές ἀκτῖνες, ἀλλά καί τό ὅτι καλυμμένος ὁ ἄνθρωπος

αἰσθάνεται ὀλιγώτερον τήν ἄνοδον τοῦ ὑδραργύρου. Ὅλοι αὐτοί ὅμως φαίνεται ὅτι

μᾶλλον καθοδηγοῦνται ἀπό οἴκους μόδας, κλπ., καί ὅτι ἀναπαύονται εἰς τήν κοινῶς

λεγομένη ''ξετσιπωσιά''.

Ἀλλά, ἄς λεχθῆ καί τοῦτο. Ἀποτελεῖ μέγα σφάλμα τό ὅτι τείνει νά καθιερωθῇ σέ

ναούς, ἀκόμη καί σέ ὡρισμένα μοναστήρια, ὁ «μικτός ἐκκλησιασμός». Καί εἶναι

σφάλμα αὐτό, διότι ἡ παράδοσις θέλει τόν διαχωρισμό τῶν θέσεων μεταξύ ἀνδρῶν

καί γυναικῶν ἐν ὥρᾳ Θείας Λατρείας καί προσευχῆς.

Τώρα, ἄς δοῦμε καί τήν στάσι τῶν Ἁγίων μας ὅσον ἀφορᾶ τήν σεμνότητα.

Μέ συγκίνησι ἄς ρίξωμε τήν ματιά μας σέ μία μάρτυρα τῶν πρώτων μαρτυρικῶν

αἰώνων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία σέ αὐτήν τήν ζωή ἀπέφυγε τόν καύσωνα τῆς

ἁμαρτίας, γεύθηκε τά κάλλη τοῦ Παραδείσου καί ἀπήλαυσε τήν δρόσον τοῦ

Πνεύματος. Πρόκειται γιά τήν Ἁγία Μάρτυρα Περπέτουα.

Τό μαρτυρολόγιον τῆς Ἁγίας ἀναφέρει πώς ὅταν τήν καλλιπάρθενο Μάρτυρα τήν

ἔρριψαν εἰς τά πεινασμένα θηρία, αὐτά τήν ἐτραυμάτισαν καί τῆς ἔσχισαν τόν χιτῶνα

μέ ἀποτέλεσμα νά φανῇ ὁ μηρός της. Τότε ἐκείνη ἀμέσως ἔσπευσε νά καλύψῃ τόν

γυμνόν της μηρό ὑπολογίζοντας περισσότερο εἰς τήν σεμνότητα παρά εἰς τούς

φρικτούς της πόνους.

Καί τώρα προβάλλει τό ἐρώτημα, πού ὄντως μᾶς καυτηριάζει: Μπορεῖ νά ὑπάρξῃ

σύγκρισις, μεταξύ τῆς δῆθεν καλοκαιρινῆς θερμότητος πού ἰσχυρίζονται ἤ φέρουν ὡς

πρόφασιν κάποιες γυναῖκες, μέ τά φρικτά μαρτύρια καί τό μαρτύριον τῆς

συνειδήσεως πού καλύπτει ἀκόμη καί τά ἄκρα τοῦ σώματος; Ὑπάρχουν λοιπόν

κάποιοι ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἁγιάζουν τήν ἀτμόσφαιρα καί ἄλλοι, πού, λόγῳ τοῦ

διασυρμοῦ των, κολλάζουν ψυχές.

Ἐδῶ ἐπιβάλλεται νά παρουσιάσωμε καί ἄλλο ἕνα διαμάντι πού ἁλλιεύσαμε ἐπί τοῦ

θέματος μέσα ἀπό τόν ὠκεανό τῶν Συναξαρίων. Πρόκειται γιά τήν Μάρτυρα

Καικιλία, ἡ ὁποία μᾶς μεταφέρει στήν ἐποχή τῶν διωγμῶν καί τοῦ Κολοσσαίου τῆς

Ρώμης. Τότε δηλαδή πού ἡ Ἐκκλησία δέν εἶχε καλωπισμένους ναούς, διέθετε ὅμως

χρυσούς Χριστιανούς!

Ἡ Καικιλία ἦταν τυφλή καί εὑρίσκετο ἐμπρός εἰς τά ἐπικείμενα μαρτύρια νομίζουσα

ὅτι ἦταν μόνη μέ τόν δικαστή της. Ὅλοι οἱ παρόντες, κατά διαταγήν τοῦ δικαστοῦ,

παρέμεναν σιωπηλοί, κρατοῦσαν ἀκόμη καί τήν ἀναπνοή τους γιά νά μή γίνουν

ἀντιληπτοί. Ὅταν μετά τήν ἀνάκρισι διεπιστώθη πώς ἦταν ἀδύνατον νά ἀρνηθῇ τόν

Χριστόν, ἐδόθη ἡ ἐντολή τοῦ μαρτυρίου. Τότε ψίθυρος ἀγανακτήσεως κατά τοῦ

δικαστοῦ ἠκούσθη ἀπό ὅλα τά μέρη. Ἄς ἀφήσωμε ὅμως τόν ἱερό Συναξαριστή νά μᾶς

διηγηθῇ ἐπακριβῶς τήν συγκλονιστική ἐκείνη στιγμή:

«Ἡ Καικιλία μόλις τότε ἐννόησεν ὅτι περιεστοιχίζετο ἀπό ὁλόκληρον πλῆθος.

Ὁλόκληρον τό πρόσωπόν της, ὁ τράχηλός της, τό μέτωπόν της, ἐκοκκίνισαν ἀμέσως

ἐξ ἐντροπῆς. Ὁ δικαστής μέ ἄγριον βλέμμα ἐπέβαλε σιγήν εἰς τά πλήθη καί ὅλοι τότε

ἤκουσαν τήν Καικιλίαν, τῆς ὁποίας ἡ φωνή ὑψοῦτο θερμοτέρα ἀπό κάθε ἄλλην

φοράν:

- Κύριέ μου, ἠγαπημένε μου Νυμφίε, ἐπάκουσόν μου! Ἐζήτησα πάντοτε νά εἶμαι

πιστή εἰς Σέ. Ἐπίτρεψον οἱαδήποτε δεινά νά ὑποφέρω. Ἕν μόνον μή ἐπιτρέψῃς! Τήν

σύγχυσιν καί τήν ἐντροπήν τήν ὁποίαν θά ὑπομείνω ὅταν μέ ἴδουν γυμνήν τόσοι

ὀφθαλμοί. Πάρε με κοντά Σου ἀπό τῆς στιγμῆς αὐτῆς. Μή ἐπιτρέψῃς ποτέ νά μέ

ἀτιμάσουν καί νά μολύνουν τόν ναόν τοῦ σώματός μου, τόν ὁποῖον πάντοτε

προσεπάθησα νά διατηρήσω καθαρόν.