Βαλάντης Βορδός - 24grammata vordos/vordos... · Η εναλλαγή από το...

Βαλάντης Βορδός

Ανάμεσα σε δύο θλίψειςκι εφτά νύξεις

Τίτλος του Πρωτοτύπου: “ Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις” Συγγραφέας: Βαλάντης Βορδός [balantisvordos @ hotmail . com ]Ο πίνακας του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου είναι λεπτομέρεια από "Τον Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων" του Hieronymus Bosch.ISBN: 978-960-93-4145-5Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com τηλ. +30 210 612 70 74, fax: +30 210 600 87 50Υπεύθυνοι σειράς: Γιώργος Πρίμπας , Χαριτίνη ΞύδηΣειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 9Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης ΑθηναίοςΤόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 04/06/2012Μέγεθος Αρχείου: 1,2 MbΣελίδες: 94Μορφή αρχείου: Flipping book, pdfΓραμματοσειρά: cambria, 14Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφή άδεια του δημιουργού, του μεταφραστή ή του εκδότη

http://www.24grammata.com/?page_id=27474

http://www.24grammata.com/?p=27972

http://www.24grammata.com/?p=9022

http://www.24grammata.com/

mailto:[email protected]

Στη μνήμη του πατέρα μου Χρήστου.Στη μητέρα μου Αναστασία

Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 1



Πρόλογος.Ακόμη κι αν «η μισή Ρίτα δεν έπεφτε στο μπαρ», ακόμη κι αν εγώ δεν χρειαζόταν να παραβιάσω μια σειρά «ψυχαναλυτικών» κανόνων, γράφο-ντας για την ποίηση του Βαλάντη Βορδού, είναι βέβαιο, πως εκείνος θα άνοιγε την πόρτα του συνεργείου του. Η ποίηση του Βαλάντη Βορδού είναι συνεργείο. Είναι και γκρεμός. Είναι και ένα ενεργειακό κλαμπ στο down town. Σε παίρνει από το χέρι και σε ξεναγεί ανάμεσα σε κακόφημα στέκια, κοιμητήρια, φούρνους, καταγώγια, σε απεγνωσμένο δωμάτιο που το πι-στεύεις! Πάνω του περνάει ένας αλλόκοτος σχηματισμός μαύρων ερωδιών. Στέκεσαι, απροσδόκητα έκθαμβος, μπροστά σε κάτι του στερεώματος που ως τώρα δεν σου είχε αποκαλυφθεί. Μέσα σ’ αυτό το συνεργείο, γεννιέται μάλλον ένα καινούριο πλάσμα (αίματος), για να ριχτεί στα ριζά του γκρε-μού ένα εξίσου ολοκαίνουριο ποιητικό σώμα. Σε κατακλύζει σφοδρό, σε πάει ένα βήμα πιο μέσα, πολλά βήματα πιο μέσα. Σε προχωράει στη ζωή, με τη λύπη και ταυτόχρονα τη χαρά, του χαραγμένου. Η τύχη είναι, πως, σχε-δόν, ανταμώνεις με την αιωνιότητα…Πλησιάζεις, τόσο κοντά, σ’ αυτή την αλκοολούχο γαία που αναριγείς από το δέος. Ο ποιητής, συρραφέας ερή-μου, σε βυθίζει στο πηγάδι της Περσεφόνης για να σου δωρίσει απλόχερα το πέταγμα, την ακριβώς επόμενη στιγμή, ενισχύοντας τη δυναμική του φτερουγίσματος, με στίχους άλλης διάστασης. Θέλω να πω, διαβάζοντας, περνάς αναπόφευκτα σε μια άλλη διάσταση. Αναγνώστης εν παραφορά στη διάσταση της ξαστεριάς. Δίχως κανένα ωραιολογικό στοιχείο, αλλά εμμένοντας στον ακόσμητο προ-φορικό λόγο, η γνωριμία σου με τους ήρωες, τα κινηματογραφικά πλάνα στο μπαρ, τα συνθετικά σκηνικά από το φούρνο στο κοιμητήριο, από το μπαρ στο δωμάτιο, θα μπορούσαν να είναι το ζενερίκ για μια εισαγωγή στην ποιητική του άτεγκτου «ασκητισμού».Μυείσαι, στίχο το στίχο, στην αρχαία πάλη που ιχνογραφείται άμεσα, στέρεα, καθαρά, ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο, στο δυνατό και στο αδύνατο, στην ύλη και στο άυλο. Βιογραφώντας τις συγκρούσεις, τις εμμο-νές, τις επαναστάσεις, τις ταραχές, τις ευχές, τη φυγή, η ποίηση του Βα-λάντη Βορδού αντιδρά πότε ήπια και πότε επιθετικά, στο τέλος γενναία, διεκδικώντας το σθεναρό και τρυφερό της σώμα.Σώμα, με παλμό, ρυθμό, εσωτερικότητα. Κινείται όπως το τρένο σ’ ένα ασί-γαστο δρομολόγιο από τη ζωή στο θάνατο και πίσω… στην πλωραία ζωή. Η εναλλαγή από το σκοτεινό στο φωτεινό, από τη σιωπή στο θόρυβο, δεί-χνει τον κόσμο τραυματισμένο και εν μέρει αντίρροπο, που χρειάζεται πε-ριποιητική περίθαλψη. Αυτό ακριβώς κάνει η ποίηση του Βαλάντη. Περι-θάλπει. Θεραπεύει. Ζεσταίνει. Σε μαλακώνει και κυρίως σε κρατά ζωντανό. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 3



Μια μαγική μεταφορά στίχων σε κάτι άλλο, διαφορετικό και ταυτόχρονα όμοιό τους.Κάτι σαν το Τράβελλινγκ του Ταρκόφσκι στον Αντρέι Ρουμπλιόφ. Η κάμε-ρα ξεκινάει από τον καταδότη κι όταν επιστρέφει στην αρχική θέση, μετά από περιστροφή 360 μοιρών, εκείνος λείπει από το δωμάτιο. Άλλοτε, ναυα-γοσώστης αναμνήσεων. Από το ένα ποίημα ως το άλλο υπάρχει εγκλωβι-σμένος χρόνος όπως εκείνος που έδειχναν οι καθρέφτες του Τσόκλη σε κάποιο ερημωμένο χωριό της Τήνου. Χρόνος του έρωτα, της αγάπης, της απώλειας και του πένθους της, χρόνος ύπαρξης. Η ύπαρξη. Διαμπερή ως τραύματα τα ποιήματα, σώζονται στο αλκοόλ, στη μουσική, στο κάπνισμα, στη φασαρία. Νιώθεις και την αμηχανία. Ωραία αίσθηση. Σύνορο της παιδικής αθωότη-τας. Διαβάζοντας, η επιθυμία είναι ένα ταξίδι σε κάποια ίσως περιθωριακή πόλη του διαστήματος…μια σοφίτα με ανοιχτά παράθυρα… τι άλλο; Ένας εαυτός που ταξιδεύει, ο άλλος που επιστρέφει, κι ένας τρίτος που επιχειρεί να εξηγήσει. Πρόσωπα, όπως στην ιστορία του Πάβιτς, που η Ατέχ, πριγκί-πισσα που μπορούσε να ονειρευτεί μόνο στο διάστημα που ανοιγόκλειναν τα βλέφαρά της. Να κοιμηθεί…Ή να κλάψει. Να επιτεθεί όπως η Άτροπος…η πεταλούδα του θανάτου…Εκείνο που μένει είναι η γεωγραφία της ποίησης. Στον απόηχό της, υπάρ-χουν φορές που κλαις, που γελάς, καθώς η γραφή υπερβαίνει το όριο της «διακριτικότητας», του κόσμου ολόκληρου. Τα πιο σημαντικά…αποσιωπητικά. Τα ποιήματα είναι ελευθερίας κι εγκλω-βισμού. Προετοιμάζουν μια μοναξιά ή έρχονται απ’ αυτήν, σκέφτομαι, όπως ακούω τους ήχους του συνεργείου. Σόλο, τα γαλλικά κλειδιά σήμερα, και μπορεί αφορμές για ένα άλλο ποίημα. Διαλύεσαι κιόλας, στίχο με στίχο, όπως στα πειράματα του Μέιμπριτζ. Ανέλαβε το συνεργείο. Ανέλαβε και τον γκρεμό. Χρειάζεται να μπορεί να ανασαίνει ακόμη κι αν είναι πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται ποτέ να κόψει το τσιγάρο. Ποιήματα-αποφθέγματα Σούφι, ίσως, λέω, σχεδιάζουν ένα μέλ-λον, που αρχίζεις να το φαντάζεσαι ακόμη κι όταν λείπεις από αυτό. Από τότε που «ο αέρας στα μάτια της έγινε δάκρυ στα σώματα των αγαλ-μάτων», μέχρι που, «αγκαλιασμένος από το αίμα της νοσταλγίας», πικραί-νεσαι, κόβεσαι, ραγίζεις, σπας αλλά συγχωρείς, επικαλείσαι το αγωνιώδες και συγχρόνως εξιλαστήριο ποιητικό έργο. Και αυτό είναι ένας πολύ σημα-ντικός λόγος, μια ανάγλυφη κραυγή στα σπλάχνα, που δοξάζει την ύπαρ-ξη. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 4



Είμαι σίγουρη πως κάποτε, πολύ σύντομα, θα νιώθω περήφανη που μίλη-σα για την ποίηση του Βαλάντη Βορδού. Παρότρυνση για οικολόγους των αισθημάτων σε συναισθηματικούς βιότοπους. Όχι πάντοτε ευθέως, αλλά με αφορμή και υπονοώντας τα, είναι ό, τι πιο σπουδαίο για να κοιμάσαι χωρίς κανένα βάρος ή να ξαγρυπνάς χωρίς κανένα βάρος, όπως την πρώτη φορά που άκουσες ροκ μπαλάντες των Κινκς. Ποιητής στο σημείο του αναπάντητου, ή της άρσης, του επιλόγου που λεί-πει, σου δείχνει τον γκρεμό με σιωπή κι είναι σαν να σου λέει: εκεί είναι, αν έχεις κότσια, πέφτεις μέσα. Χαριτίνη Ξύδη.




Περιεχόμενα.(δεν περιλαμβάνονται τα χωρίς τίτλο)Πέρασμα ψαριούΣυμπλοκήΠολιτεία από χαρτίΑεροδρόμιο ΜίκραςΓυμνήΠρωτοχρονιά Ο μικρός πρίγκιπας ΜπουρδέλοΣαββατόβραδοΗλέκτραΑνάμνησηΟ λόρδος Byron στους αγρούςΈνα δέντρο πού όλο άνθιζεΦιλμ νουάρΓραμμές με τα δάχτυλα στη σκόνηΗ μνήμη των χεριώνΕνηλικίωσηΑmy is all my love for tonight (Zanzi bar,σε video wall)Μανή Θεκέλ ΦαρέςΤο βαλς Οι θλιμμένες νύχτες του ΜαρσύαΗ μνήμη της ελιάςΑπρίλιοςΤοξικά ερείπια Κάθε απόγευμα τσάιΌνειρο μιας κάποιας Κυριακής Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 7



Η πρέζα των ονείρωνΣίμων ο ΚυρηναίοςΣτιγμιότυποΤυρόπιτα με ζαμπόνΓυμνά καλώδια Ποίημα με θέαΠοιος μοίρασε τ’ αστέρια;Σταθμός ΛαρίσηςΗ μισή Ρίτα έπεσε στο μπαρ…ΑλκυόνηΚενή σελίδαLimitΠοιητήςPoeticaΕμνήσθην ημερών αρχαίωνΑπουσίαΔιέξοδοςΣυστολήΑπόγευμα στο κοιμητήριοΟ πατέραςΗ Gloria κι ο σκύλοςΕυδαιμονίαΑνάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξειςNostalgia




Πέρασμα ψαριού

Αυτός ο αέρας μες στα μάτια σουέγινε δάκρυ στα σώματα των αγαλμάτωνπου σε κοίταξαν αμίληταμ' έναν παράξενο ίσκιο χαμόγελουΌ, τι δώσαμε, δώσαμε, Ό, τι ήρθε σε μας,ήρθε αντάλλαγμα πανάρχαιο,πέρασμα ψαριού στα σκοτεινάκάτω από ναυαγισμένα ύφαλαόπως το ρίγος της πεταλούδας ανάμεσα στα δάχτυλαπριν την ελευθερώσεις και νιώσειςτην ανάλαφρη ανάσα του κορμιού τηςνα βυθίζεται στο τοπίοΚάθομαι εδώ σ' αυτή την παγωμένη άνοιξηθρυμματίζοντας εικόνεςαναπλάθονταςσυγκολλώντας κομμάτιαμέλη ορατά και αόρατα μιας κούκλαςστην αγκαλιά των αγαλμάτωνπου μια φορά είδα και δεν ξανάδαπου εσύ ήσουν και δεν ήσουνμορφή συγκεχυμένη εντός μουΤώρα που κι εγώ δεν ξέρω αν είμαιένα είδωλο στον καθρέφτημια αντανάκλαση που χύνεται μέσα στην αγκαλιά σουΉ το μοναχικό φτερό πεταλούδαςπου ψάχνει να βρει όλα τηςτα κομμάτιανα γίνει ο αέρας άρτιοςψηλά να με σηκώσει...




Συμπλοκή

Αυτή η συμπλοκή με τη σιωπήανατινάσσεται μέσα στο ποίημαΕκεί που ήρεμος ξαπλώνειςστο δωμάτιό σουξαφνικά τα χέρια σου παραλύουνΑπ’ τα μάτια σου βγαίνουννεκρά αβησσυνιακά ψάριατο στήθος σου γεμίζει ξερά φύλλακι αγκάθιαΈνας αέρας φυσά ματωμένοςστην πόλη που σε γέννησεΗλεκτροπληξία είπανε κάποιοικι ας μην ξέρανε τι ήτανΕπιβάλλεται η νεκροψία των ποιητώνγια την ακριβή εξακρίβωση των αιτιών( βαρεμάρα, κούραση, αηδία συνήθως)Το άλλο πρωί έκπληκτοι κάποιοιαναρωτιούνται…Μα αυτός ποιητής;δεν του φαινότανΤόσο νέος! Τι κρίμα…Και κείνος ο πάνθηρας που στριφογυρνούσεστο δωμάτιο κάνοντάς σουπαρέα τις νύχτεςτι να απέγινε άραγε;Κρύφτηκε στις σελίδες των βιβλίων σουή χάθηκεσε μια ρωγμή στον τοίχο;




Πολιτεία από χαρτί

Στο μισοσκόταδο της πόληςόταν ανάβουν τα δημοτικά φώταόλα δείχνουν απόκοσμαΟι διαβάτες πάνε έρχονταιο ένας δίπλα στον άλλονμέσα στον άλλονγυρεύουν την υπόστασή τουςστην ίριδα ξένων βλεμμάτωνΑναλυμένες αισθήσειςΤραγικές φιγούρες μ’ άδεια μάτιαΕρείπια τρόμουΠνιχτή σαν μαχαίρι σιωπήπέφτει στις λέξεις μουΤα αυτοκίνητα με τα υγρά φώταπου διαχέονται στην άσφαλτοΦρένα κόκκιναπιτσιλιές από ηλεκτρικό αίμαΦωτεινές επιγραφέςΣημαίες στα μπαλκόνιαΞεδιπλωμένα ιδανικά για επίσημες αργίεςΣαθρά πατώματα και εξώστεςΈνθεοι Πινόκιο παροπλισμένη η λογικήΝωχελικές μπαλαρίνες οι φωνές σβήνουνστο τέλος του διαδρόμουΑργόσυρτες κραυγές στις σχάρες των πεζοδρομίωνανακατεύονται με τα απόνεραΗ πολιτεία που ποτέ δεν κοιμάταιΗ πολιτεία που αιμορραγεί κάτω από γέφυρεςΚοιτάζοντας το φεγγάρι πνιγμένο στις πτυχέςΤης ασφάλτου ν’ αφήνει το λιγοστό του αίμα




Η πόλη που ξαγρυπνά σε νοσοκομείαΠατσατζίδικα κηδειομάγαζαΕρωτεύεται κλαίει γελάΠληρώνει αδρά ηδονέςΣουτάρει πρέζα και με υπνοστεντόν πλαγιάζειΗ πόλη μου σε κομματιασμένα καλοκαίριααγκαλιάζει σφιχτά το θάνατο με όλα της τα μέληΜε ραγδαίες εκτομές αναζητεί διέξοδοσ’ έναν παλμό ρόδου το ξημέρωμα




Αεροδρόμιο Μίκρας

ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χειτα μάτια σου Τσέζαρε Παβέζε

Περπατώντας μέσα στη συστάδα των δέντρωνπιασμένοι χέρι χέριΈνιωθα το δειλινό να πέφτει σύγκορμο στα μαλλιά σουΤο καλοκαίρι αχνά ξεπρόβαλεστις κόγχες των ματιώνακροπατώντας στα νερά μικρής πηγήςΕίπες οι νύχτες είναι δικές μαςκι οι μέρες δικές μαςΜε κατεδαφισμένα σπλάχνασου κρατούσα το χέριΑπ’ τους αρμούς των χειλιών σουκρεμόμουν ολόκληροςΣτα πιο δικά μας πρωινάθυμήθηκα τα κορμιά μας πυρπολημένααπ’ τις αρχαίες φωτιές να στάζουντον προαιώνιο ρόγχο του πάθουςπου χάνεται στις ρωγμές του επικείμενου τέλουςανθίζοντας πόνο κι εγκατάλειψηΤα αεροπλάνα με βόμβο εκκωφαντικόκατέβαιναν στης Μίκρας το αεροδρόμιοσ’ έχανα από τα μάτια μου




Γυμνή

Ήταν εκεί δίπλα μουόλη νύχταΌμορφη με τα αινίγματατου ήλιου στο κορμίΓυμνή όσο ένα τριαντάφυλλοΓυμνή όσο ένα κοπάδι πουλιάπου αγγίζουν θλιβερούς κροτάφουςΗ άνοιξη ερχότανψιθυριστά στο στήθος τηςκαθώς ανάσαινεάνοιγε κλειδωμένες πόρτες στο φωςΉταν εκείΈνας χαρούμενος λυγμόςπριν το φθινόπωρο πέσει βαρύστις στέγες των εργοστασίωνστα φτερά μικρώνπεριπλανώμενων πουλιών




Πρωτοχρονιά

Πρωτοχρονιά 2012, 2 και 30 μμ, κλεισμένος στο δωμάτιο εδώ και ώρα. Έξω φυσά και βρέχει δυνατά κι ο αέρας τρυπώνει παγωμένος από τις χα-ραμάδες. Βρέχει ολημέρα με εναλλαγές. Πότε ραγδαία και πότε απαλά σαν το χαμόγελο μικρού κοριτσιού. Αυτή η πολιτεία μουδιασμένη στα παραι-σθητικά της σεντόνια κοιμάται ήσυχη, διασκεδάζει σαν να μην υπάρχει αύ-ριο –δεν υπάρχει αύριο- κι εγώ ακούω τον υπόκωφο αχό της τρέλας που πλησιάζει. Με τα τακούνια της μου πατά τα χέρια στα πλήκτρα. Κάποιοι μέσα σε δωμάτια σκοτεινά, με τη βροχή να σκοτώνεται στα τζάμια, ίσως κάνουν το ίδιο, άλλος στη Μυτιλήνη, άλλος στην Αθήνα και όπου αλλού όλο και κάποιος θα υπάρχει να κάνει το ίδιο, φίλος ή άγνωστος.Χθες, έξω απ’ το φούρνο ένας μαύρος σκύλος –τον έχω ξαναδεί, το βλέμμα του γεμάτο θλίψη και αξιοπρέπεια- …Ο κόσμος έξω διασκεδάζει…Δεν ξέρω γιατί μα το βλέμμα του μ’ έχει στοιχειώσει, μέρες τώρα το ανακαλώ στη μνήμη, μου θυμίζει το γέρο μου, τη γραμμένη ποίηση που σωριάζεται με κρότο κατρακυλώντας στα σκαλοπάτια κι ό, τι μένει μερικά κομμάτια αίμα και ξεραμένο κρέας στην κουπαστή της σκάλας. Θέλω να κλάψω γέρο, να σου φιλήσω τα χέρια και δεν ξέρω αν θα ‘ρθω με τα χέρια άδεια, αν θα σου φέρω εγγόνια ή μερικά κακογραμμένα ποιήματα τυλιγμένα σε χασαπόχαρ-το, μα θέλω να πιούμε μαζί ένα τσίπουρο και να τα πούμε. Το τρένο σταμα-τά σε κάθε σταθμό σήμερα. Κατεβαίνω για τσιγάρο και συνεχίζω μέχρι το τέλος. Ακούω, αυτός είναι ποιητής και θέλω να του σφίξω το χέρι. Ακούω, αυτός είναι ποιητής και τρομάζω, αποστρέφω το πρόσωπο γιατί ξέρω, νιώθω κι οσμίζομαι τι εγκέλαδος ταρακουνά αυτά τα ματωμένα σπλάχνα. Αφήνω τη μουσική μου να τρέξει στο σκοτάδι, να παίξει με τη βροχή και τα χάη του κόσμου. Τη νιώθω να ξεμακραίνει, δεν είναι πια δική μου. Η υδρία της ποίησης, αν την ανοίξεις, έχει φίδια εντός της που σου δαγκώνουν το μυαλό. Έχει κι ένα περίστροφο για σένα – μια σφαίρα σφηνωμένη στο πα-ράθυρο βρήκα σήμερα, τη βάζω παγάκι στο ποτό να πιω τη μελαγχολία μου. Βήματα στο σκοτάδι απομακρύνονται βιαστικά καθώς ήρθαν. Μερι-κές ζωές είναι ξένες, παράταιρες, δεν χωράν πουθενά και παντού περισ-σεύουν…




Ο μικρός πρίγκιπας στη μνήμη του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου

Περνούσε κάθε μέρα τη διάβαση σκυφτόςμ’ ένα τριαντάφυλλο στα δάχτυλαπάντα λοξά ήξερε πώς η ευθεία δεν είναι ο δρόμος τουΣ’ άδεια παγκάκιακοιτάζοντας τη θάλασσατην πρωινή ομίχλη με τα φαντάσματα του ήλιουστα υγρά πεζοδρόμιαπερίμενε την άνοιξηκαι έβρισκε διαδρόμους απογείωσηςμέσα σε στήθος ξέφρενο μοναχικού διαβάτηΧαμόγελα μισά στη γειτονιάτα ειρωνικά βλέμματα των περαστικώνδεν τον άγγιζανλίγη αυτοπεποίθηση με εγκράτειαη αίσθηση πως κάτι παραπάνω καταλαβαίνεικαι πρέπει επιμελώς να κρύβεται απ' το χαμόγελό τουποτέ μην παρουσιαστεί παράφωνος μες στην ομοιοκαταληξίαΣυνήθιζε να λέει, οι ποιητές δεν χρειάζονται χώροοι ποιητές είναι πουλιά που πετούνΈνα πρωινό την ψυχή του άφησε ελεύθερηαπ’ τα δεσμά του ήλιουτο κορμί του χώνεψε μέρες ξεκούραστο στ’ άδειο κρεβάτιμα οι λέξεις του πουλιά πανέμορφαγυροφέρνουν σε πλατείες με λιγοστούς περαστικούςκαι μοναχικά φώτα




Μπουρδέλο

Χέρια σκιτσάρουν πυρετικά στο σκοτάδιΔεξιοτεχνώντας όχιΆτεχνα ίσως με φουλ γκάζι στο πάτωμακι ανάποδα τιμόνιαΕσείς είστε οι καλύτεροιΤα πρωτεία σας αν αμφισβητήσουνυγρό πυρ και γκιλοτίναΔεν συμμετέχω στα παιχνίδιατων ευτελών υπαινιγμώντου κοσμικού σας τσίρκουΜε παραναλώματα κλόουνστο θριλερικό τριτοκοσμικό μπουρδέλοτης βρωμερής ματιάς σαςΕυάερη ευήλια της τέχνη σας η λήθημε συνοπτικές διαδικασίες καθώςαποκαθηλώνετε τον εαυτό σαςαπό την ύπαρξηΜαικήνες, μέντορες, παρωχημένες σίβυλλεςανοργασμικές πυθίεςΕίστε οι αρμοδιότεροι δήμιοιτης τέχνης που έχει εγκλωβίσειτα προβληματικά εγώ σαςτα θέλω τα πρέπει και τα μη σαςΑν λίγο κινδυνεύσουν οι τρομερές σας δεξιότητεςπόσο εξαγριώνεστε κύριοι!Όταν οι ξαφνικές σας στύσειςαποδειχτούν ανεπαρκείςπόσο καλά χρησιμοποιείτετα χέρια τη γλώσσα για τις επιφανειακές σας διεισδύσεις…




Με κανέναν δεν ασχολήθηκαΕγκατέλειψα της ποίησης το πλοίοΜπορείτε εξίσου καλά να βυθιστείτεμόνοι σας.




Σαββατόβραδο

Ο κόσμος γέμιζε τους δρόμουςΣαββατόβραδο Τυφλωμένα φώταΤρομαγμένες φάτσεςΥποψίες χαμόγελουΚοριτσοπαρέεςΠρεζόνιαΠακιστανοίΜπάτσοι μαρσάρουν το πέος τουςκαι φεύγουν ουρλιάζονταςΠίνοντας μόνος στο μπαρεμφανίστηκε ο ΤραϊανόςΜια στιγμή φύλακας ερειπίωνμπροστά στα μάτια μουμε μια κομμένη καραμπίναμοιράζοντας τριαντάφυλλα στους θαμώνεςΑδιάφορος παρατηρούσατα δάχτυλά μουμ’ ένα χαμόγελο ηλιθίουΈκανα πως κάτι έψαχνα στις τσέπες του παλτού μουΜε σημάδεψε στο κεφάλι«γράψε ένα ποίημα μαλάκα,αλλιώς δεν τη βγάζεις καθαρήαυτό το βράδυ»Έξω ο κόσμος γέμιζε τους δρόμουςΜέσα κάποιος άδειαζε ποτήριαΤο Σαββατόβραδο άρχιζε συναρπαστικά(Αλέξης Τραϊανός, ποιητής 1944-1990)




Ηλέκτρα

Κάτω απ’ τις ερπύστριες υπάρχειακόμη χώρος να φυτρώσει ένα λουλούδιέλεγε η ΗλέκτραΒαδίζοντας στην παραλία την έβλεπαμέσα σε μια ηλεκτρισμένη ομίχλην’ ανεμίζει του θηλυκού την εξαίσια λαγνεία στους γοφούςΤα μαλλιά της αιμορραγούσαν στου Θερμαϊκού τη φορτισμένη θάλασσαΚαι ήθελα να φωνάξωνα κρατήσω τα χέρια τηςστο σεληνιακό τοπίο των ματιών τηςνα περισώσω κάτι απ’ το όνειροπριν με την καταχνιά εξατμιστείΑχ, Ηλέκτρατα βήματά μας στον ουρανό της θλίψηςΔως μου το χέρι σου κι ένα χαμόγελοΚάποια άλλη φορά θα συναντηθούμεμε πιο σίγουρα βήματαΚάποτε θα περπατήσουμε πιο στέρεαπάνω στα υγρά πέταλα των λουλουδιώνΌχι τώρα…Δεν φτάνει ο χρόνοςΤα φώτα σβήνουν κι η πύληθα κλείσει σε λίγο…Νυχτώνει νωρίςστον παράξενο αυτό κόσμο…




Ανάμνηση

Κάτω απ’ το τραπέζιένα έντομο πνιγμένοστην ξεθυμασμένη γκαζόζαΌ, τι έμεινε να σου θυμίζεικαλοκαίρι παλιόΉλιος που κομμάτιασαντα μυρμήγκια και τον κουβάλησανστην πλάτη τουςΒροχή που έλουζε τα μαλλιά σουΑέρας που κατρακύλησε στις σκάλεςαδιέξοδοςΜερικά σπασμένα μπουκάλια στη βεράνταΈνα χαρτί και ένα μολύβι ξεχασμένασου θυμίζουν καλοκαίρι παλιόΤώρα που η μορφή σουάρχισε να φθίνει όπως η βροχήκάτι επιμένει ακόμη να θυμίζει ένα καλοκαίρι παλιόένα τοπίο σκονισμένο




Ο λόρδος Byron στους αγρούς

πνιγμένος σ’ ένα κατάξερολιβάδι με αγριόχορτακανείς δεν αναρωτήθηκετι γυρεύειπώς ήρθεμια σάρκα πλασμένηαπό χαμότόσο μακριάαπ’ το Λονδίνοτα χέρια του μόνοτυλιγμένα σφιχτάγύρω απ' την αρχαίακολώνακαι στ’ ανοιχτό του στόμαμια σαύρα γυρισμένηανάποδαέξυνε την κοιλιά τηςστον ήλιο




Ένα δέντρο πού όλο άνθιζε

απ' την τέφρα τουαυτός ο άνθρωποςείχε το περπάτημα του κύκνουστο νερό το βλέμμα τουεκείνο το χειμώνα που χωρίς μάτια δάκρυζετο ηλιοβασίλεμαστις δροσερές του φλέβεςδυο χέρια που κρατούσαν κραυγέςκαι την σιωπή των τοίχωνκαι τους τελευταίους τοίχους όρθιουςάφησε στη μέση κάτιερειπωμένους δρόμουςγιατί οι σκιές γεράσανε και δεν αντέχουννα σέρνουν πίσω τουςδυο κουρασμένα πόδιαήξερε καλά πως ο κόσμοςαναπάντεχα καταρρέειμε μια κραυγή κι ένα λυγμόμ' ένα πάταγο κι ένα χαμόγελοαιμάτινο λουτρόκαι μια οργισμένη αντίδρασημ' έναν ειρωνικό παροξυσμόμια στριμωγμένη κατάφαση και ένα ντελίριο




μ' ένα χάδι κι ένα όπλονα εκπυρσοκροτείμαύρα σκυλιά στις φλέβεςκαι ένανηλίθιοέναν δαιμονισμένοένα έγκλημα και μια τιμωρίαγια μια αθωότητα κλεισμένηστα χειρουργεία χωρίς αναισθητικόμε μια βρώμικη τράπουλασ' ένα πόκερ απ’ την κόλασηπόνταρες και τα τελευταίασου ρούβλια Φιοντόρτα χέρια σου τρέχανε σαν αρουραίοιστο χαρτίκαι το δωμάτιοοι δρόμοιη γυναίκα εκείνηόλη σου η μικρότητακι όλο το μεγαλείοδιπλωμένα χειρόγραφαγια μερικές πεντάρεςΦιοντόρ Ντοστογιέφσκιάραγεθα ξαναγεννηθεί ο κόσμοςαπ’ τις στάχτες του;Τι θα πούμε στα παιδιάπου δεν γεννήθηκαν ακόμη;εμείς οι τυφλωμένοιδεν θα μπορέσουμε το φως να αντέξουμεαλλά τα παιδιά τα πουλιάκαι τα δέντραπώς θα τα πείσουμεπως ακόμη ο κόσμος είναιτο ιδανικό μέρος να ζει κανείς;




Φιλμ νουάρ

Απόψε σ’ ένα καταγώγιοκάτι σε φιλμ νουάρ σκηνικόανάμεσα σε φιάλες ουίσκυκαι σε καπνούςο Ιησούς, ο Σιντάρτακαι ο διάβολοςμαζεμένοι σ' ένα ξενοδοχείοτρίτης κατηγορίαςπαίζουν στο πόκερ τις ζωές των ανθρώπωνγυμνές γυναίκες τους γλείφουντα χέριακαθώς έξω στους δρόμουςφωτιές ξεπηδάνεαπό τους οχετούςενός αμφιλεγόμενου κόσμου.




Γραμμές με τα δάχτυλα στη σκόνη

Ύστερα άνοιξε μια πόρτακι η πόρτα ένα παράθυροτο παράθυρο έβλεπε την αυλήη πόρτα έδειχνε τον δρόμο.Το παράθυρο έλεγεκοίτα τι ωραία θέα, τι τοπία ονειρικάκι αν έξω βρέχει και φυσάμέσα κι αν σκοτεινιάζειαυτή η ζωή σου φίλε μου θα είναι που κομπιάζει.Ο δρόμος έδειχνε φυγήκαι συ αναρωτιέσαι από τικι αν είσαι βολεμένος στη μίζερηαυταπάτη σου συ θα σαι ο χαμένος.Κρίμα που οχυρώθηκες πίσω από πόρτεςφίλε μου και από παραθύρια.Γιατί η ζωή σου έγινε σαν ξένηφορτική να μην αναρωτιέσαιστην φρίκη των καιρώνδεν είσαι εσύ πουλί για να πετάς.Μόνο στη φαντασία σουκαι με τα δάχτυλα ζωγράφιζε στη σκόνη του μυαλού.Ταξίδια κάνε ονειρικάκρυμμένος πια για τα καλάπίσω από τις πόρτες σουκαι απ' τα παραθύρια.Αυτή η σκόνη είναι αδερφέτων σπλάχνων σου η πατρίδα. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 28



Η μνήμη των χεριών

Σ' ένα ηλεκτρικό καλοκαίριμε τα γενετήσια χέρια σουνα ψηλαφούν στιγμές αιώνια πρόσκαιρεςγια να θυμάσαι μετά από χρόνιααγγίγματα μυστικάσυνομιλίες πίσω απ' τα μάτιαπου έβρεχε και συ εκεί ήσουνκαι δεν ήσουν, ένα βιαστικό αστέριένα τοπίο βιαστικό, για να θυμάμαιόχι ξεκάθαρα τη μορφή σουμα τη μνήμη των χεριών σουπου μ' άγγιξαν σ' ένα ηλεκτρικό καλοκαίριΜια μικρή στιγμή να θυμάμαιανάμεσα στις ασήμαντα μεγάλες.




Ενηλικίωση

Στην Ξανθούλα Τζουβάρα

Έβρεχε μες στα σβησμένα μάτιατοπία καλοκαιρινά χαμηλές πτήσεις πουλιώνπάνω απ' τη μαύρη σάρκα της θάλασσαςσυνθήματα στους τοίχους που άξαφνα ζωντανεύουνπερνάνε τις διασταυρώσεις με κόκκινοσπάνε ό, τι βρουν μπροστά τουςκαίνε βιάζουν λεηλατούν την τάξη σαςΚαθώς ο ουρανός σύρεται στο δωμάτιο αργάνυχτώνει στη μνήμη των δρόμωνπου σ' έφεραν μέχρι εδώ σ' αυτό το ταξίδιένοικο στο λερό αυτό πανδοχείο των άστρωνχέρια ανθρώπων που σε άγγιξανχέρια ανθρώπων που άγγιξες στα σκοτεινάστη διάρκεια της μέρας όταν βραδιάζει ξαφνικά κι όλα χάνονταιγια να ξαναγυρίσουν να πάρουν τη θέση τους στη μυστική συνομιλία των πραγμάτωνσ’ ένα μουσείο σκιών σε παράξενο καλοκαίριπου τα χρώματα ξέφτισαν μ' ένα παγωτό που έλιωσε και σου ‘μεινε στο χέρι το ξυλάκι και έκλαιγεςΑκόμη και άλλο να σου έπαιρναν εσύ έκλαιγεςστ' άδεια σου χέρια σ' αγγίγματα ανθρώπων που έφυγανΎστερα μετά από χρόνιανα νιώθεις το χάδι τους κι ένα δάκρυκαυτό δικό τους στο πρόσωπό σου.




Αmy is all my love for tonight(Zanzi bar,σε video wall)

Τραγουδά εκστασιασμένημε τα μάτια κλειστά,διαχέεται και στον κόσμοη πλημμυρίδα θηλυκότητα της θεϊκήςφωνής της να στάζει καύλα από κάθε πτυχήτης τσαλακωμένης της ψυχής.Έχει στομώσει κάθε της κύτταροεπερχόμενο θάνατο καλπάζοντας άγοναχιλιόμετρα αιωνιότηταςΗ δόξα τα χρήματα οι παπαράτσι που σε κυνηγούνδιάσημη αρτίστα;Ίσως να βάζουν λίγο πάγο στη μελαγχολία σουλίγο δορά της θάλασσας στα σκοτεινάσου μάτια,στο τελευταίο κυμάτισμα ενός μπλουζαπ’ τον ανεπαίσθητο μορφασμό του τοίχουπριν σωριαστεί μέσα στα μάτια σουίσα που προλαβαίνεις να κρατηθείςαπ' το μικρόφωνο.Ο Γιάννης με βλέπειπου γράφω στο κινητό«τι έγινε ρε καριόληπάλι θα φύγεις με γκόμενα;να χειροκροτούμε εμείς τα μπακούρια»Η αορτή του ποιήματοςσπάζει και χύνεται μες στο ποτό μου,από ώρα πίνω και καπνίζω λέξειςπου έρχονται και φεύγουνσπινιάροντας ανάμεσα από ποτήριακαι τασάκια, ακροβατώντας περίτεχνασαν χορεύτριες στην κόψη της μπάραςλικνίζοντας τα γυμνά στηθάκια τουςπροκλητικά μπροστά μου. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 31



Τι κρίμα μικρή μου Amyσε σκούντηξε ο θάνατοςκι άφησες απ' τα χέρια σουτο από νέονμπαλόνι της ζωής σουνα ξεχυθεί στον ουρανόμε τους καρχαρίες.Δεν θέλησες μαζί μας για να ζειςσφίγγοντας νεκρά πουλιάστα χέρια σουκαι παγωμένους ήλιους..




Μανή Θεκέλ Φαρές

Ανυπόφορες ιχνηλασίες του αοράτουεπέκεινα του θανάτου ξημερώνει ΑπρίληςΣτις παρυφές των λουλουδιών σταματά αιωρούμενη για μια στιγμή η μέλισσαμαζεύοντας ατέλειωτο μεθύσιαπό αρώματα στο μικρό της στήθοςKαμιά ιστορία δεν ξέρειτίποτα δεν της έχει δοθείαπ' τους παγετώνες απαράλλαχτη διανύειτον τρόμο της ανθρωπότηταςΥπάρχει σ' όλα τα μεγάλα γεγονότα αδιάφορηδεν έστερξε ποτέ δόγματα κι ανούσιες φλυαρίεςκρατώντας ομορφιά πλαγιάζει στους στήμονεςΤους έχει μια στιγμή όλους τσιμπήσειαπ' τον Αρχίλοχο και τον Νίτσεως το Μαχάτμα και τον Ρεμπώκαθένας κουβαλά ένα μικρό ενθύμημααπ' το πικρό κεντρί της.Όσο για την εκφυλισμένη των γενεών μας παρουσίαδεκάρα αρώματος ποτέ της δεν θα δώσει.Μες στο μικρό της στήθος ζυγίστηκεκαι βρέθηκε ελλιπής του κόσμου η ιστορία.Πάνω απ' το κεφάλι μου ζουζουνίζονταςτα λόγια της ακούω καθαράΜανή θεκέλ φαρέςΜανήθεκέλ φαρέςτου ανθρώπου η βασιλεία..




Το βαλς

Στη Χαριτίνη Ξύδη

Έρχεται το βράδυΣκουριασμένο φωςΞοδεμένο στους δρόμους.Τα λόγια του μικρού αγοριούΜε το πλαστικό ροζ άλογοΑκούγονται μέσα απ’ το γραμμόφωνοΣτο πατάριΤα βήματά του σέρνονται στο σπίτιΑνοίγει τις ντουλάπεςΡίχνει τα ρούχα στο πάτωμαΎστερα γδύνεταιΓια να φορέσει από την αρχήΤο καλό του πουλόβερΤο παντελόνι με την τσάκισηΚολόνια ΜυρτώΚαι τα μαλλιά χωρίστρα.Η μητέρα βλέπειΠίσω από τον καθρέφτη.Έπειτα έρχεσαι εσύ.Με κομμένα χέρια με πλησιάζειςΜε παίρνεις αγκαλιά.Στροβιλιζόμαστε σ’ ένα Παράφορο βαλςΚαθώς ξημερώνει Τα τελευταία φώταΣπασμωδικά χάνονται.Το αγόρι γίνεται άγγελοςΤης καθημερινότηταςΕσύ μένεις εκείΑπ’ τα χέρια σου πετάνεΠουλιά προς όλες τις κατευθύνσειςΊσως τα χέρια που απεγνωσμέναΑγκάλιασανΔεν είναι μια φωνή στο σκοτάδιΜα ο κόσμος όλος που γελά. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 34



Οι θλιμμένες νύχτες του Μαρσύα

Ξημερώνει και το αηδόνικρυμμένο καλάθροΐζει στα φυλλώματατραγουδά θλιμμένα τη μέραπου ανατέλλει στην τεφροδόχο τουΕρμητικά κλεισμένος ο Μαρσύαςτην άδεια του φωνή μην μπορώνταςνα υψώσειτις χορδές του λαιμού του κρατώνταςστα κομμένα του δάχτυλακλαίει που σκόνταψε στο ίδιο του το αίμακυνηγώντας μια χιμαιρική νύχτατην τελειότητα των ήχων.Αν μπορούσα μια στιγμή να βγωαπό την τεφροδόχοΑν μπορούσα μια στιγμή να βγωαναλύεται σε λυγμούς με το στόμα του γεμάτο στάχτηθα σκότωνα όλα τα αηδόνιανα μη με πονάνε οι θλιμμένες μου νύχτεςΣτα συντρίμμια του αίματος που περπατάη μνήμη του ακόρεστου θανάτου μου




Η μνήμη της ελιάς

Όταν πέθανε ο πατέρας μουη μεγάλη ελιά που έχουμεστο χωράφιτουλάχιστον 150 ετώνδάκρυσεΌλος ο τόπος στεγνόςμα κάτω από τις ρίζες τηςανάβλυσε νερόΕίναι που τα χέρια ξέρανενα χαϊδεύουνΕίναι ίσως πως ήτανη αγαπημένη τουΈτσι έλεγεέτσι το ‘νιωσα




Άργησα ψάχνοντας καινούρια δάχτυλα να αγγίζουν το πρόσωπο να αγγί-ζουν τις καινούριες πληγές και της νύχτας την ευμετάβλητη ροή δρόμοι σαν φίδια τυλίγονται στα πόδια κι επιστρέφω σαν το λουλούδι στη χω-μάτινη κουβέρτα κάθε που η στάχτη μου αγγίζει το βλέμμα σου γίνομαι διάφανος με καινούρια δάχτυλα ξεφυλλίζω το βιβλίο του κόσμου.




Θεέ μουχρειαζόμαστε ο ένας τον άλλονΑν με εγκαταλείψειςθα σε σκοτώσωΑν σε εγκαταλείψωθα περιφέρεσαι όπωςκάτι μέθυσοιάστεγοιτρεκλίζονταςΘα κοιμάσαι στα παγκάκια




Απρίλιος

Θυμάσαι κάποιον Απρίλιο;Μαζεύτηκαν όλοι πάνω σουΓελώντας σε σήκωναν ψηλάΝα συνηθίσεις τα φτερά σου ανοιχτά.Μόνο εσύ έκλαιγες,Αφού πάντα έτσι γίνεται.Μέρες παλιέςΜισή ζωήΜια ζωή και βάλε.Το αύριο μπορεί να ‘ναιΜια γριά απ’ το ΛαύριοΠου κεντά στ’ ανοιχτό παράθυροΤον πόνο σταυροβελονιάΝα ‘ναι και γέλιο παγωνιού με τα στήθη ανοιχτάΠλυμένα με ασβέστη.Ένας μικρός με γλειφιτζούρι στο χέριΒγάζει απ’ την τσέπη μου ποιήματαΣκισμένα νοσήματα της ύπαρξηςΑπύθμενα χειροκροτήματα,Δρόμοι, τόποι, γειτονιές ονείρων,Της ανείπωτης θλίψης.Κάποτε τόση χαρά έτοιμη να πηδήξειΑπ’ τα μάτια σου στο κενό,Δρόμοι κι άλλοι δρόμοιΠου στο τέλος ο λάθος δρόμοςΦάνταζε ιδανικός.Καμάρα ΤαντάλουΗ πρώτη γυναίκα είχε το άρωμα της θάλασσαςΔωδεκαώροφεςΗ εξηκονταρχία του Κώστα να παρελαύνειΜπροστά σου σε delirium tremensΠατώντας πάνω στις άσπρες γραμμές του χάους.Η φυσική του τάση ισχυρήΚαι τόση η ροπή σουΣ’ αυτόν τον προωθημένο κίτρινο λίβαΠου έκαψε τις σελίδες σουΠριν γράψεις ένα ποίημα της προκοπήςΜια ημερομηνία κατά το ήμισυ ανοιχτήΚαι τα σκυλιά λυμένα… Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 40



Κι η πρόσκληση της τσίχλαςΜέσα απ’ την καταχνιά κόρη μου

T. S. Eliot

Μια τσίχλα τραγουδάΛυπητεράΜέσα στην καταχνιάΜες στη βροχή και στο χαλάζιΩ! Κάποιος που ‘ χει εξασκημένο αυτίΘα την ακούσει μια φορά να τραγουδάΤην τσακισμένη τσίχλαΜέσα στις λόχμεςΚαλά κρυμμένη βρίσκεται,Με το ‘να της φτερόΤο χτυπημένοΓυρίζοντας τρελάΓύρω απ’ τον εαυτό τηςΤ’ αγκάθια απ’ τα πουρνάρια σκουπίζειΜε τη ματωμένη της κοιλιά.Ω! Κάποιος που ‘χει εξασκημένο αυτίΘα την ακούσει μια φοράΤη λυπημένη τσίχλαΠριν πάνω της βαριάΝα πέσει η σκιά της.




Τοξικά ερείπια

Στον Κώστα Σφενδουράκη

IΜάτια κόκκινα Απ’ το οξύ της νύχταςΕρπετό που κρύβουμεΣτις φλέβεςΤοξικά ερείπια ανθρώπωνΚλειστά παράθυραΤα νύχια των τοίχων γραπώνουν το φωςΗ αμυχή στην καρδιάΤων πραγμάτων φυλάει μια μεγάληΙστορία μέσα τηςΜια θλίψη κάποτεΚι ένα χαμόγελο παιδικόΓια να φας το γλυκό μικρέΠρέπει να σπάσεις το βάζοΑυτό κανείς δεν στο μαθαίνειΑν μόνος δεν το βρειςΟύτε η γνώση των βιβλίων ποίησηςΠου ‘χεις σωρεύσει στο δωμάτιό σουΟύτε οι δάσκαλοιΟι μέντορεςΚι η μάνα σου ακόμηΜόνος σου πρέπειΈλα μη φοβάσαιΔεν θα είμαι ούτε εγώΝα σου κρατώ τη σκάλα




II

Στo Γιώργο ΠρίμπαΗ σιωπή που απλώθηκεΑργά τη νύχτα στο δωμάτιοΒγήκε σιγά σιγάΣε κομμάτια απ’ την ψυχή των πραγμάτωνΞεδιπλώνοντας μέρες παλιέςΤη μάνα μου που μου ‘χε κρύψει τον Καρυωτάκη«μην κάνεις κακές παρέες» λέγονταςΈτσι εγώ τις άφησα γι’ αργότεραΤις μεγέθυναΤις εμπλούτισαΒρήκα κι άλλους φίλουςΆλλες κακές συναναστροφέςΑνακάλυψα τον Αλέξη και τον ΑλέξηΤον Μαγιακόφσκι και τον εξαίσιο Εκείνο Κάρολο«έλα! Ω! έλα στο ταξίδι των ονείρων,Πέρα απ’ το δυνατό πέρα απ’ το γνωρισμένο»Κόλλησα μαζί τους σαν το τσιρότοΣτην πληγή της καρδιάςΑνεξέλεγκτος πάνθηρας η φαντασίαΜου ‘σπαζε τα δάχτυλαΈτσι που κάθε άγγιγμαΚάθε μικρή μετατόπισηΝα είναι η οδυνηρή κλιμάκωσηΤου σκισμένου μου προσώπουΣε χίλια τεμαχισμένα χαμόγελαΜοιρασμένα δεξιά κι αριστεράΣε φίλους γνωστούς και γκόμενεςΜε ψηφιακή καρδιά και ψηφιακά πόδιαΠου για ν’ ανοίξουν θέλουνΤον μαγικό σου λογάριθμοΤο μαγικό συνδυασμόΧρήματα χρήματα γρήγορο αμάξιΕξοχικό στη Χαλκιδική σε μέρος inΜα να ‘σαι καλό παιδίΜε μόρφωση και λεπτά αισθήματα Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 43



Να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με αρχές και ιδανικάΜε Γαλλικά και πιάνοΓια να καταστρέψουν ό, τι όρθιο έχει απομείνειΑπ’ τους προηγούμενους τύπους με τα οράματά τουςΕγώ δεν έχω τίποτα απ’ όλα αυτά.Οι παρέες μου ήταν ανέκαθεν κακέςΚαι οι επιρροές μου άσχημες.Η μάνα μου όσο και να προσπάθησεΝα με συνετίσειΜε μια βελόνα να ξεμπερδέψειΤις χαώδεις μου φλέβες δεν μπόρεσεΈτσι που η κούνια μουΣτην ποίηση ακούμπησεΚι έγειρε η πλάστιγγαΠρος τις παλιές παρέεςΚαι «βαβήλ σκοτεινό»Η νέα μέρα κι η επόμενη.




III

(Η Ρίτα της Μάνιας)

Στο μπαρ της παρακμής τρώω τα χέρια μου από ώρα, εδώ και τώρα ζωντανόςσαν ψάρι στον πάγο.Κάποιος να με αμολήσει στο νερόκι ας είναι βρύσηςκαι σας την έκαναέχω εξαφανιστεί σε μια τρύπα στο ξύλινοπάτωμα να σας βλέπω από κάτω.Χριστουγεννιάτικο ντεκόρκόκκινα φωτάκια αναβοσβήνουν στα μπουκάλιακι ο Όσκαρ στο αψέντι του κλεισμένοςρίχνει σβούρες με την Ρίτατην άλλη Ρίτα της φίλης μου της Μάνιας''αυτός ο άνθρωπός αυτός''και φυσαλίδες ανεβαίνουν στο μπουκάλιμέχρι να σκάσειΝα βγει ο ερωτευμένος Όσκαραπό ώρα κάνει focus απέναντιστον ποδοσφαιριστή που δεν τον πίνει γιατίκάνει καμάκι την ξανθιά την bibi boμε τις τρελές κοτσίδες''εγώ δεν πάω μέγαρο''και έχει φρενιάσει ο Όσκαροι φλέβες του μπουκαλιούπάνε να σπάσουντα φωτάκια αναβοσβήνουν στο μπαρκαι στα μάτια μου. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 45



Ο καπνός ομίχληθα βρέξει αλκοόλ από ώρα σε ώρακαι δεν είμαι αδιάβροχοςΕίμαι όμως ρομαντικόςκαι μ' αρέσει η βροχήκαι τα φιλιά τα μουσκεμέναστου έρωτα την κατασκότεινη αρένα.Ιδού έρχεται η γυναίκα του φωτόςστο μπαρ της παρακμής,με πλησιάζειΤα χέρια μου τρέμουνρίχνω το ποτό πάνω στο φόρεμά τηςκακή αρχήκαλή μαλακίαΟ ήλιος της λάμπει κόκκινοςελάχιστα φωτίζει τη δική μου νύχταreplay «αυτός ο άνθρωπος αυτός»παραγγελιάκι ο Όσκαρ κλαίει που κάποτε ήταν άνθρωποςκαι τώρα είναι λέξεις.Ποιήματα χαρτοπόλεμοςγια μια νύχτα μόνο σκορπισμένα στον άνεμοκαι τη βροχή του κόσμου.




Κάθε απόγευμα τσάιΗ λογική αρρωστημένη κατάστασηΣαν ξινισμένα μακαρόνιαΜου χαλάει την τρέλα της βραδιάςΓιατί έτσι πρέπει είπεΜα αν έπρεπε κάτι Σίγουρα θα έπρεπεΝα μην είμαστε εδώΟ κόσμος να ανέβαινε στο φεγγάριΤο φεγγάρι να κατέβαινε στη ΓηΟι γυναίκες να ήταν όλες εξαίσιεςΤα φτερά της πρώην μουΝα μην αλυσόδεναν άλλον αγαπημένοΕγώ θα έπινα κάθε απόγευμα τσάι στις 5Με τον Δαλάι ΛάμαΘα έγραφα καλύτερα ποιήματαΘα ήμουν ο ποιητής της χρονιάςΝα χαιρόταν κι η μάνα μου λίγοΠιο όμορφος από τον Ιησού ΕσταυρωμένοΑν έπρεπε κάτι η τρέλα της βραδιάςΘα κρατούσε έναν αιώναΥπέρλαμπρα ανοξείδωτος με θειάφιΠαραισθήσεων με αληθινά σταφύλιαΣυμπαντικών κλημάτων Θα ατένιζα τον κόσμοΣτην καυτή παλάμη της σελήνηςΘα έκαιγα λίγο από το όπιο της ποίησηςΚαι θα φυσούσα τον καπνό στη μούρηΌλων των εκμαυλισμένων συνειδήσεωνΤων τρομολάγνωνΌλων των αδελφοτήτων της άμετρης καλοσύνηςΤων άμεσων λύσεων ευτυχίαςΜιας αδυσώπητης ευδαιμονίας καταναλωτικού ίκτερουΤων αγίων της πόλης μου ενοριτώνΚαι όλων των επιτρόπωνΤων αγαθών παπάδων τη φιλαρέσκειαΣτο μεγάλο κρεβάτι του ΙησούΤην ολοκληρωμένη πραότητα των μπάτσωνΜε το κεφάλι γεμάτο κουδούνια ντιντινίζω παράξεναΚαθώς τα τρόλεϊ της λογικήςΣπινιάρουν στην έξοδο του μυαλού μου… Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 47



Εσωστρέφεια/ οι σιωπές των ποιητών/Ένας σκύλος μόνος/ δεμένος στο παγκάκι.




Όνειρο μιας κάποιας Κυριακής

Ήρθε μειλίχιος και προσηνής αυτόςΜε μια αόριστη υποψία ύπαρξης και ανυπαρξίαςΜε κορδέλες μεταξωτές τυλιγμένοςΚατεβαίνοντας από βίαια ύψη μέσα σ’ ολοπράσινους καπνούςΘαρρείς το σάβανο τ’ απείρουΜε τα χέρια του άσαρκα διάφανα σταυρωμέναΆνοιξε την πόρτα και κάθησε δίπλα μου στο κρεβάτιΜε μιλιά τρεμάμενη σιγοψιθυριστήΘυμιατίζω το άπειρο μου λέειΈφυγα απ’ το σώμα και το μυαλόΣτη σιγή περπατώ εξυψωμένοςΤότε αιωρήθηκε σαν φωτοβολίδα γελώνταςΚαι τρίζοντας ανυπόφορα- Με τρομάζεις- Ποιος είσαι συ ο ασώματος; μήπως ο διάβολος ή κανένας άγγελος;- Εμπεριέχω και τα δύο γέλασε στενεύοντας στον άδειο του θώρακα- Πες μου τι έχασες στην ύπαρξη, τι κέρδισες στο άπειρο βαθιά αγκι-στρωμένος;Σηκώθηκε τότε και η τέφρα του γέμισε το δωμάτιο με καπνούς εξάλλου τί-ποτα.- Θέλω τσιγάρο, λέει. Δεν εγκαταλείπονται οι συνήθειεςΩστόσο όσο ήμουνα έλειπα και τώρα που λείπω είμαι.Μου έτεινε το χέρι σε φιλική χειραψία. Τραβήχτηκα κι ανακάθησε.- Τι λες και τι μονολογείς, τι μαυρίλα προμηνύεις και Τι σκέψεις ξερόκλαδα συνάζεις που δεν τα εννοώ;Μην ήρθε η ώρα μου να λύσω την εξίσωση,Ν’ αποσπαστώ απ’ την τροχιά της ύλης;Ή είσαι μιαν αναλαμπή και οράματα του άγχους;- Τίποτα από όλα τούτα που μου λες μα λίγο από τα πάνταΞεπήδησε η φωνή του σαν περιστεριού άγριο φτεροκόπημαΜέσα από τα στήθη.- Μαυρίλα προμηνύω ωστόσο όχι σαν αυτή του τάφου.Τότε στρέφοντας το βλέμμα δεξιά είδα τα χιλιάδες άλογαΜε αίματα στα πλευρά να καλπάζουν ξέφρενα υπερπηδώνταςΚόκκινα σύννεφαΠιο πέρα ένα κριάρι χτυπιόταν με τον ήλιο κι ένα κοριτσάκι με Λοξό χαμόγελο μάζευε χαμομήλι- Τι είναι κόλαση και τι παράδεισος, κύριε, επί τη ευκαιρία;- Τίποτα και τα πάντα δύστυχε. Ξερόκλαδα χαμόκλαδα πουλάκια Περιστέρια δράκοι με χίλια πρόσωπα και θηλυκά ωραία.




- Μα είσαι τόσο ασαφής ευλαβέστατε, πώς να σε εννοήσω;- Δέντρα απ’ την ανάποδη και χέρια ανυψωμένα. Γλώσσα Σαν τη σιγή την τρυφερή και λαίμαργο νεράκι.- Κάτι θαρρώ να εννοώ και κάπως να σε ξέρω κι άμα θα σταυροκοπη-θώΕδώ θα παραμείνεις;- Χα, τότε κάγχασαν τ’ ανύπαρκτά του χείλη. Δεν ξέρω-λέει- δοκίμασε- Μα μήπως οι θρησκείες είναι μαντριά για να κρατούν την εξαγρίωση μέσα στα όριά της; Και τάξη να επιβάλλουν; Ή μήπως ευτυχέστερο σε κάνει αυτή η δράκαινα με τα πολλά κεφάλια;- Ας το αφήσουμε κύριε αυτό δεν φτάνει το μυαλό μου.- Και τι είναι νόηση μου λες;- Πονάει το μυαλό μου από ωδίνες τοκετούΚι έσφιξα γερά το κεφάλι μες στα χέρια μου. Είδα τα σύννεφα ψηλάΝα μετασχηματίζονται σε ρητά του ανούσιου τίποτα φληναφήματα.Συμπληγάδες συγκρούονταν με τα νέφη κεραυνοί ρινόκεροι με τα ρινοκε-ράκιαΣτο διάβα τους τσακίζανε τα έρημα δεντράκια.- Α, μου λέει, νόησις, αυτή η καλουμένη…Πρόκες στον αέρα αγαπητέΛιθάρι πανωλίθαρο πετρούλες συναγμένες και πύργοι μες στα κύματα. Κουκλάκια Χωρίς πρόσωπα και δίχως τα χεράκια ανατομίας μαθήματα που κάνουνε τ’ ανήσυχα παιδάκια και πες μου –λέει- ξέρεις κάτι εσύ που νόημα μέσα να ‘χει ώστε το σύμπαν να ακινητεί για λίγο την τροχιά του;- Ναι, κάτι ίσως να ξέρω, τόλμησα να πω. Τα μάτια της είναι τόσο όμορφα και μεγάλα. Και στα χέρια της ας ήταν να πεθάνω.- Ανοησίες, απάντησε, είναι πολύ ρηχό για ακινητήσει ένα σύμπαν. Εί-ναι κάτι βαθύτερο οπωσδήποτε. Κάτι βαθύτερο, είπε, κρατώντας μια φλογίτσα από ροζ μενεξέδες και από λεύγες άπειρο. Μακριά ακούγονταν μελωδίες πιάνου, να ξεδιπλώνονται σαν σημαίες στον αέρα και λέξεις παράξενες που πρώτη φορά άκουγα ενώ μια πεταλούδα ήρθε και κάθησε στον ώμο του. - Είναι κάτι βαθύτερο οπωσδήποτε, κάτι βαθύτερο, μονολογούσε επί-μοναΚαι τρόμαζαν τα βιβλία στα ράφια φτύνοντας τις σελίδες τους. Αυτές οι μελωδίες του χαρτιού, οι λεκτικές σαύρες, τα φορτισμένα κενοτάφια του νου, οι αχόρταγες λεξούλες. Τον κοιτούσα στα μάτια του που είχαν πια τη λάμψη του γάργαρου τίποτα. Από χιλιάδες μίλια μακριά έβλεπα το άπειρο να έρχεται και να ρουφάει τη ζωή που έμοιαζε σταματημένη από αιώνες.- Κι εγώ; Τι είμαι εγώ μακάριε; Ψέλλισα…




- Είσαι ο λόγος όσο ζεις κι ύστερα θα ‘σαι χάος- Ποιος είσαι συ που μου μιλάς και κάπου σε γνωρίζω; Μήπως είσαι ο πάναγνος ο άχραντος και άσαρκος πατέρας;- Εγώ είμαι γιε μου κι Έλληνα ποιητή μου και σε χιλιάδες λεύγες άπει-ρο κάποτε κι εσύ θα ‘ρθεις…




Η πρέζα των ονείρων

Σπασμένα ποτά σπασμένα μπουκάλιαΣτις άκρες των ματιών ακροβατούνΣπασμένη η πρέζα των ονείρων μουΜου ‘χει κάνει τις φλέβες μπουρδέλοΠου μπαινοβγαίνουν φτηνές γυναίκεςΌλο απόγνωση γιατί ίσως έχασαν αυτόΠου ποτέ δεν τους δόθηκεΓιατί ίσως πέρασε πολύς καιρός που ΑγαπήθηκανΠου είχαν κάτι να κρατηθούν κι ας Ήταν ένα σύννεφο με παντελόνια ή χωρίς.Σπασμένα ποιήματα μέσα σ’ άλλα ποιήματαΣκόρπιες λέξεις δίχως συνοχήΈχω τελειώσει ήδηΑπ’ το βρεγμένο ταβάνι χαζεύω την αράχνηΥπάρχει μια διαφορά μεταξύ μαςΕγώ δεν υφαίνω τίποτα εδώ και καιρόΗ έλξη των ετερωνύμων με έχει κάνειΝα την συμπαθώ Έτσι που αν δεν τη δω μια μέρα Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχιΟι λέξεις σκέφτομαι τα παιδιά με ταΚάρβουνα στα μάτια Τα άλογα τα μαύρα κατσίκια του μυαλού μουΤα λογάκια τα χαριτωμέναΚαι τα άλλα τα βαρύγδουπα σαν πόρταΚάστρου ποιητώνΕγώ θα επιμένω να μπαίνω απ’ το παράθυροΓια να σας τη σπάωΓιατί δεν είμαι ποιητής.Στο άγονο τοπίο του 11 σωτηρίου εν Χριστώ έτουςΣαν δορυφόρος που έσπασε κι έπεσεΡιγμένος στην αχαρτογράφητη έρημο της οδύνηςΦωτογραφίζοντας το κενό στη λεωφόρο των ποιητώνΠου αγάπησα.Γιατί γυρίζοντας μια στιγμή το βλέμμα πίσωΑπό κει που επιστρέφωΒλέπω αστέρια πεταμέναΠάνω σε σκουριασμένες λαμαρίνες. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 52



Ανασύρω παιδικές φωνές απ’ τα έγκατα της μνήμης χρώματα μεταλλικά σπάζουν στην άκρη των κυμάτων σου αναζητώντας λύτρωση δεν πέτυχα καμιά ευτυχία στο στήθος γεμίζω με πανικό τα χέρια μου και τον χύνω στ’ άνθη δροσίζοντας τα φυλλώματα των ματιών σου ποίηση μετρώντας δάχτυλα πάνω στο σώμα βλέπω μια αμαξοστοιχία να περνά τα σύνορα των ματιών σου.




Σίμων ο Κυρηναίος

Μέγας τρόμος η ζωήΜέγας τρόμος κι ο θάνατοςΔιχάζει τις ώρες σταματημένεςΣτου μεσημεριού την αδράνειαΑιωρείται σφαδάζοντας ο γοερός πυρετόςΤης ύπαρξης συντελεσμένοςΚάτι μεγαλειώδες για το μεσημέριΔεν υπάρχει πλην των εξαιρέσεωνΚαι συ περνάς απέναντι με ίλιγγοΠεζοδρομίου σκοτεινός με μαύρα φτεράΚατέρχεσαι στο χαίνον πληγής που θριαμβεύειΕσαείΠαράπαις με αόρατο φορτίο Νιώθεις το βέλος του χρόνουΣτη δεξιά ωμοπλάτηΚανείς Σίμων Κυρηναίος δεν Θα ελαφρώσει το βάροςΈστω προσωρινά καθώς γοργοπόδαροςΑνέρχεσαι στα νεφελώματαΜε μια σπασμένη αντέναΔεν είναι τίποτα η νύχταΑν δεν είναι καμωμένη με θλίψηΔεν είναι τίποτα ο όσιος χωρίς την προσευχή τουΑυτός ο πυρετός σε φλογίζει μερόνυχταΟ πόνος μεγαλύνεται όπως ανέπαφοςΠροχωράς κι εξέρχεσαι του αινίγματοςΤου πρώτου κλάματοςΚάποτε τα βήματά μας αιφνίδια θα μείνουν μετέωραΣτις αντίστροφες δυνάμεις της σελήνηςΗ καρδιά μου τρομακτικότερη προσχωρείΣτη θλίψη του μαύρουΜες στην ορμή για ζωήΜες στη σφοδρότητα για ποίηση οδηγήθηκαΑφού η ειμαρμένη εκεί σταμάτησεΑδέξιο μαχαίρι στα χέριαΜαθητευόμενου χασάπηΛίγο πριν κόψει σε λάθος σημείοΌμως ο ήλιος αρχαίος και πλέονΣτέκει πιο λαμπερός στο τρόμαγμά τουΠριν αρχίσει να ξεθωριάζει ανάμεσα Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 54



Σε πυρηνικά νέφηΑς ήταν να ξέραμε τουλάχιστονΠοιο χέρι σπέρνειΠοιο χέρι θερίζειΠοιο χέρι ποτίζει και ξεκόβειΤις ζωές τις λιγοπερπατημένεςΑπό ποια σκοτεινή του σύμπαντος διεργασίαΓίνεται η επιλογήΜε ποια κριτήρια κλαδεύειΟ αρχαίος κηπουρόςΥποψιάζομαι τη μη ποιητικότητα της ζωήςΥποψιάζομαι τη μη ποιητικότητα του θανάτουΚαι την ποίηση ένα κενό ανάμεσα Στη νύχτα και στο δέρμα.




Όταν όλα τα φώτα της ράμπαςΠέσουν πάνω σουΠάντα εκείΜια μικρή σκιάΘα αρρωσταίνει το φως…




Στιγμιότυπο

Γδύθηκε κρατώντας στα χέρια της ένα μεσημέρι από ροζ ιβίσκους αδια-πέραστη ομορφιά ίσως όχι μόνο από χρόνο ξάπλωσε δίπλα μου κάτω από τις τρενογραμμές που χώριζαν το μυαλό μου στα δύο ακούγονταν βογκητά απορροφώνται με μικρούς γδούπους απ’ το βασιλικό στο παράθυρο όταν πια αργότερα ντύθηκε στο δωμάτιο κατακάθησε η αχλή από τα ποδοβολη-τά προϊστορικών πεταλούδων εκείνη τη στιγμή μεθυσμένος ακόμα έβγαλα το όπλο και πυροβόλησα τ’ αστέρια το πρωί κάτι ψαράδες ανοιχτά της Λή-μνου έβγαλαν ένα αστέρι μαζί μ’ έναν ροφό και μερικά λιθρίνια αφού τα κοίταξαν καλά καλά είπαν τι παράξενο πράγμα κι όμως κάπου το έχουμε ξαναδεί κάπου εδώ υπάρχει το ναυάγιο και το ‘ριξαν ξανά στη θάλασσα ευ-θύς έγινε δελφίνι και τους έσκισε τα δίχτυα τα παιδιά στην παραλία χειρο-κρότησαν η καμπάνα δεν χτύπησε μια γριά έκλαψε ένας ποιητής με δυο σπίρτα έβαλε φωτιά στον ουρανό…




Η μελαγχολία του πρωινούδοσμένη ολοκληρωτικάαπό το αηδόνι μέσα απ’ τις φυλλωσιέςκάπου μακριά ένα σαξόφωνο αναλύεταισε λυγμούς από την ανάσα του Πάρκερ.




Ένα παιδί γελάειΟ θάνατος στην αρχήΠρωίΜεσημέριΒράδυΑρχήΜέσηΤέλοςΜπορείς να το πειςΚαι ανάποδα.




Τυρόπιτα με ζαμπόν

Γριούλες γυροφέρνουν στο προαύλιο της εκκλησίας μιλώντας ακαθόριστα σιγομουρμουρίζοντας ψαλμούς κάτι ανάμεσα σε ντόπια διάλεκτο και αρ-χαιοελληνικά με μπαρόκ εκφορά. Ένας γάτος συρίζοντας φεύγει τρέχο-ντας. Ύστερα έρχονται στο φούρνο ένα ψωμί καλό ένα ψωμί μαλακό και ξεροψημένο μα πού να βρω τέτοιο πράγμα γαμώ την τρέλα μου μια τυ-ρόπιτα όχι αυτή μια τυρόπιτα με ζαμπόν θέλω μια τυρόπιτα με λουκάνικο μια τυρόπιτα fuck off και δεν το λέω συζητάνε για κάποιον που πέθανε πολύ κρίμα αχ ήταν μικρός αυτός τόσο ξαφνικά μόλις 82 έτσι ήθελε ο θεός κυρία μου ετοιμάζομαι να πω μα το πνίγω ο παντογνώστης και αρχαιοει-δήμονας κάτι ήξερε και του ‘κοψε το ρεύμα για κάποιους που τυχαίνει να ξέρω μου ‘ρχεται στο μυαλό ο στίχος του Αναγνωστάκη « α, ρε Λαυρέντη μόνο εγώ το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς» τι να κάνω μου ‘ρχεται αυτός ο στίχος ξανά και ξανά λες και τον κάρφωσαν στο μυαλό μου με πριτσίνια ύστερα φεύγουν τις φαντάζομαι να μην πηγαίνουν σπίτι μα πίσω από την εκκλησία στους τάφους των δεσποτάδων όπου υπάρχει μια πλάκα επιτύμβια άφησαν λέει «μνήμην άληστον και λύπη άφατον» εκεί να σηκώνουν την πλάκα και να εξαφανίζονται μία μία στα έγκατα μέχρι να εμ-φανιστούν το άλλο πρωί ζητώντας την καθημερινή τους τυρόπιτα…




Γυμνά καλώδια

Είναι πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέΚι άλλα που θα μάθουμε σε μια στιγμήΜε τα φώτα της απόγνωσης σβηστάΨηλαφώντας τους τοίχουςΣτο διάδρομο θλίψης ανούσιας με το διακόπτηΞεχαρβαλωμένο και τα καλώδια γυμνάΣαν τα χέρια σου όταν με άγγιζεςΜέσα έβρεχε χιλιάδες βολτ ερωτικής παραφοράςΝιώθοντας καρφιά να συγκρούονται στις αρτηρίες μουΓράφω πέρα απ’ οτιδήποτε μπορώ να αγγίξωΟσφραίνομαι ήττες τριαντάφυλλα στον κήπο σουΘεέ.Πιο πάνω απ’ τον τρόμο δεν στάθηκε η γνώσηΠιο πέρα απ’ τη γνώση δεν υπήρξε μνήμηΝα σπινιάρει σε καμένη άσφαλτο Σάββατο Οι σκύλοι τρέχαν ξοπίσω δαγκώνονταςΤις λαμαρίνες των ονείρων.Τρέχουν κι οι άνθρωποι σε διανύσματα ενός τρόμουΤόσο οικείου όσο η καθημερινότηταΘλίψη χαρά και πάλι θλίψη και λέγοντας πάειΙσορροπία λοιπόν ένα απίστευτο coolΌταν κάτι δεν πάει καλάΚάτι άλλο κάπου αλλού θα λάμψειΓράφοντας ανισόρροπα ποιήματαΤων ονείρων άτεκνα αποστήματαΤη δική μου κατάσταση δηλώνωΣε μια γλώσσα που κι εγώ δεν ξέρω.Κομμάτια σκέψεων στα κρέπια της σελήνης…




Ποίημα με θέα

Μες στη νύχτα έριξα πετονιάΜε δόλωμα το μυαλό μουΤο καλύτερο σκουλήκι μου είπανεΑπό κει που το διαμόρφωσαΜα δεν τσιμπάει ούτε ένα ποιηματάκιΤόσο δα μικρό.Έμεινα ξέμπαρκος από τρέλα κι απόψεΝα μιλάω μ’ αστέρια με κακόφημους δρόμουςΜε τεράστιες αφίσες που αποτυπώνουνΑπίστευτες γκόμενεςΣτη μέση του πουθενά.Με αλκοολικούς αγγέλους πίνουμε ερωτικές εκκενώσειςΑσφυκτιώντας σε παράλληλα σύμπανταΕκπυρσοκροτούμε στοχεύοντας το αόρατοΣτη μέγιστη δυνατή απόσταση.Με τοξικομανείς των ονείρων ανταλλάσσουμεΜατωμένες βελόνες ποιημάτων Στις γωνιές των δρόμων έχουμε κρύψει έναΚομμάτι της παιδικής μας καρδιάςΕπανερχόμαστε τις νύχτες ψάχνονταςΣε κάτι απόμερα σημεία του εγκεφάλουΈχουμε χτίσει τα εξοχικά μαςΑπολαμβάνοντας τη θέα του κόσμουΕνός κόσμου που καταρρέει δίχως υποστυλώματαΜε δρόμους όπως εντόσθια αγελάδαςΑπ’ τον σοφό Ηράκλειτο μέχρι σήμεραΚατεδαφίζει…




Ποιος μοίρασε τ’ αστέρια;

Ανάμεσα σε μένα και στη νύχταΈνα βαλτώδες τετράγωνο που τρέφεταιΜε τη φαιά του εγκεφάλου μουΑχνίζει καπνούς από θειάφιΣτα ερείπια μιας πραγματικότηταςΤιθασευμένης από δυναστείες λεπτομερειών.Τραβάω την πέτσα του στήθους μουΕλευθερώνω φρυγμένα ποιήματαΓραμμένα στο ερημητήριό μουΕκεί που μέρα μεσημέρι δημιουργώΤις τεχνητές μου νύχτεςΠεριτριγυρισμένος από βιβλίαΑνεξιχνίαστες σκιές αγαπημένωνΠροσώπων και πραγμάτωνΣτα τζάμια κολλημένα φύλλα η Βροχή ρανίδες αίμαΤα μπουμπουνητά βρυχηθμοί ποιημάτωνΠου δεν γεννήθηκαν ακόμηΆραγε ποιος σπρώχνει αυτό το κάρο Ιερώνυμε Μπος;Ποιος είναι αυτός που έκοψε και μοίρασε τ’ αστέρια;




Σταθμός Λαρίσης

Ποτέ δεν κατάλαβα κι όλο ρωτούσα από παιδί μπαμπά γιατί λέγεται Σταθ-μός Λαρίσης αφού είναι στην Αθήνα; Παράξενη σκέψη νοσταλγίας καρ-φώθηκε στην καρδιά μου παρατώντας την πόλη με τα φώτα της να γίνο-νται ολοένα και πιο ωχρά καθώς η νύχτα έπεφτε κι η υγρασία σκέπαζε το λιμάνι η μουσική από τα μπαράκια της παραλίας φθίνοντας έγδερνε τις λα-μαρίνες των καραβιών ανατριχιαστικά κι απαλά πλάγιαζε στη θάλασσα του Θερμαϊκού παρέα με τα νεκρά ποντίκια τα μολυσμένα ψάρια και τ’ αγόρια που δεν πρόλαβαν να γίνουν ποιητές. Μα σαν αναταράξεις τη λάσπη κι αποκαλύψεις τα διάφανα μέλη θα δεις τα δάχτυλα να παίζουν μουσική ακόμη βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του κόσμου. Αποχαιρέτισα την πόλη μαζί με φαντάρους κυρίες τύπους αδιάφορους. Πάντα με γέμιζαν λύπη οι σταθμοί τα λιμάνια τα λεωφορεία οι μουσκεμένοι δρόμοι. Καπνίζο-ντας κρυφά έβλεπα στην άδεια μου θέση τα τοπία σκοτεινά να εναλλάσσο-νται ό, τι μπορούσα να διακρίνω ή ό, τι φαντάστηκα. Έγειρα αποκαμω-μένος και κοιμήθηκα με το κεφάλι στο σάκο μου. Ξύπνησα μπαίνοντας στην Αθήνα είχε αρχίσει να χαράζει σαν λίγο πριν νυχτώσει και πάλι αυτή η ίδια αίσθηση ένα κομμάτι χαρτί μια λάθος κίνηση φίλε Νίκο η ίδια κίνηση πάντα που κι εσύ γνωρίζεις χίλιοι καθρέφτες ράγισαν μέσα μου βλέποντας τους άστεγους στο σταθμό και σκέφτηκα να γυρίσω πίσω. Όχι έπρεπε να συνεχίσω δυο τρεις μέρες θα ήταν μόνο παρέα με φίλους.




Η μισή Ρίτα έπεσε στο μπαρ…

Μεσάνυχτα στάζουν υγρασίαστη γενέθλια κωμόποληΠοντάροντας τον εαυτό μου ξανάστο μπαρ του ερέβουςΝιώθω σαν μόλις να δολοφόνησατη σιωπή μου σημειώνονταςαπό μνήμης τσαλακωμένους στίχουςκι ύστερα κι άλλους κι άλλουςκαι όλοι μαζί για πέταμαΣτα μάτια ενός σκύλου η πραγματικότηταείναι λιγότερο πραγματική από κάθετι άλλο υπάρχει σ’ ένα κεφάλιανοιγμένο σαν καρπούζιΑπ’ τη σκισμένη αφίσα η μισή Ρίτα έπεσεη άλλη μισή με κοιτάμε μισό μάτιΈι Ρίτα κερνάω σαμπάνιαΘα κάνουμε και κόκα αν το θεςΚάνε μου παρέα σήμεραπου βρέχει κίτρινα φώταστη λεωφόροπου βρέχει δάκρυα στα μάτια του σκύλουπου του σκοτώσανε τα παιδιά τουΦέρε και τη Ρόμι μαζίΘα περάσουμε φίνα οι τρεις μαςΜια κίτρινη τρύπα η ψυχή σουμε ρουφάειΠυκνές γάζες αυτή η τρέλα έρχεται σε δόσειςΚι άλλοτε μεμιάς δριμύ χαλάζι στα κεραμίδιαΚομμένα γάντια στους κροτάφουςΖεστές παραισθήσεις απ’ το φούρνο Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 65



μικροκυμάτων του μυαλού σουόνειρα που κολυμπούν στο αλκοόλΡίτα σε ξέρω και με ξέρεις καλάΌταν σβήνουν τα φώτα λευκές αράχνεςτα μάτια σουΤα συντριπτικά σου δάχτυλα με καθηλώνουνστη γωνιά της νύχτας χωρίς νύχταΣτραγγαλίζοντας με μαξιλάριτην κραυγή του κενού σουΣε είδα στο Χάρλεμ προχθές παρέαμε κάτι μαύρους να προσπαθείςνα ψωνίσεις τη ζωή που έχασεςνα ψάχνεις τη μάνα σου στα σκουπίδιατης έβδομης λεωφόρου και τις στρατιές των ανδρών που γεράσανε περιμένοντας ένα ψεύτικο νεύμα σουΠολύ κοινή μου κατάντησες κούκλα μουΜαγειρεύεις με ποδιά και ρόλεϊΤα παιδιά σου περιμένεις στη στάση Του Σχολικού κι ύστερα βράδυΣτην τηλεόραση να πει σ’ όλουςΠαραμύθια ο μπαμπάς σαςΦιλί στο μάγουλο και καληνύχταΡίτα γάμησέ τα μωρό μουκαλπάζει ο θάνατος στις ενδορφίνεςτου μυαλού σουΑυτή η ζωή ελάχιστη ζωή έχει μέσα τηςΕίναι απλώς μια σκάλα που όλο κατεβαίνεικαι κάπου ξαφνικά σπάειΈλα κι έχω κλείσει δωμάτιο για μαςΓια μια νύχτα μόνο μια νύχταστο intercontinental της ΚόλασηςΈχει την καλύτερη θέα από δωο παραδεισένιος κόσμος των αστών… Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 66



Αλκυόνη

Σ’ ένα μπαραργοπίνονταςσκοτωμένες ώρεςσε είδαΦτωχή η ποίησή μουνα περιγράψει ομορφιάΑφού μαθημένος αλλιώςκαθαρογράφω πόνοΜα εξαίσια πάνω σουλιποθυμάει το βλέμμαΑς ήταν με τα ρούχα σου σήμερα να έντυνα τα αγάλματαΣε ονόμασα Αλκυόνη




Κενή σελίδα

Μια γαμημένη λευκή σελίδαΕίναι απλά μια γαμημένη λευκή σελίδαΌπως η λευκή οθόνη του κινητούΚαι του υπολογιστή η άδεια ηλιθιόφατσα.Κρατώ την πόρτα μισάνοιχτηΚαι το παράθυρο επίσηςΜήπως φυσήξει λίγος αέρας ποίησηςΚαι μπει στο ανοιχτό μου πουκάμισοΚοιτάζω τα βιβλία βλοσυρά στα ράφιαΚαι στο πάτωμαΚαρούζος, Πούλιος, Λειβαδάς και Λίγο πρόζα ΜπέκετΤα κοιτάζω λοξά λες και με δείχνουνΜε τα δάχτυλα των σελίδων τουςΜπρος μου το «πώς είναι».Πώς να είναι αγαπημένε Samuel;Είναι και δεν είναιΑν ποτέ ήταν Όπως ήταν είναιΚαι αν είναι έτσι θα μείνει.Ανάβω τσιγάρο σβήνω τα φώταΈρχομαι να σε βρωΝα μου πεις για την καινούριαΕφήμερη λευκή σου τελειότηταΤο νέο σου απόκτημα εκείνον τον τύποΤον εκατοστό άντρα Που θα ‘μενες μαζί του για πάνταΣτο δρόμο ελευθερώνω όσα πουλιάΚρατούσα στο καπέλο μουΜερικά κουνέλιαΜοιράζω αόρατα τριαντάφυλλα στα κορίτσιαΣτις βιτρίνες της ΤσιμισκήΦλερτάρω λίγο μαζί τουςΈχουμε την ίδια σιωπηλή απόχρωση στα μάτιαΙδιάζουσα παρατηρητικότηταΜια αφαίρεση που είναι ό, τι προσθέτουμεΒάζοντας τα ρούχα του εγκεφάλου στ’ άπλυταΦόρα παρτίδα Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 68



Μια παρτίδα σκάκι που την παίζω μόνοςΚατά προτίμηση πατάω στο μαύροΧαζεύω μερικά βιβλία στις προθήκες του ΙανούΠεριμένοντας μήνυμά σου οι σκέψειςΜου οριζόντια χρυσόψαρα στη γυάλαΌταν τα ξεχνάω κάνα δυο βδομάδες ατάισταΑυτή η σελίδα ας μείνει κενή καθώςΗ φολιδωτή ουρά των λέξεων χάνεταιΣτα άδυτα του απογεύματος.




LimitΑυτός ο θεός ξέρετε που υπάρχει εντόςΤσακίζεται και σπάειΚάποτε με λυγμούς μπερδεύει το άσπρο μαύροΚαι γελάειΑγκαλιάζει ό, τι πνίγειΌ, τι αφήνει για να φύγειΚάτω απ’ τα όριαΑν ήτανε αλλιώςΑν δεν είχαν σπάσει τα φρέναΤου κόσμουΑν μετριόταν η τρέλαΜε κριτήρια αλόγουΗ ολόσωστη φρονιμάδαΠοτέ δεν πρόκοψεΚι ας στεριώνει σπιτικάΣτου παντέρημου νουΤο άσωστο πανηγύριΜε ωθεί εκτόςΣτην άμμο βαθιά σκαλίζονταςΤου ανέμου την άυλη ύληΠροσπαθώντας ν’ αδράξωΤην τέλεια του φωτός γεωμετρίαΠου διαφεύγει / λεπτότηςΈτσι ή αλλιώς θα ‘φευγεΘραύω εκμαγεία / ό, τι είμαι έδειξαΙδεώδης τρελονοήμωνΠοιος υπήρξα αποκλείοντας στερήσειςΤι αφρένεια η περισυλλογήΧημικά εσώκλειστη (εννοώ θα μπορούσα να είμαι παραλίαΠίνοντας μοχίτο)Εντούτοις ταχυδρομώ συν άπειροΚαι τείνω προς τα κάτωΜε καρφιά τη ροή του μέλλοντος χρόνουΔεν σταματάςκι ας είναι η ποίησηό, τι και όπωςστο σημείο αυτόΟ Βούδας ήταν έξω φρενώνΜε χυμένα μυαλάΕπιχειρώντας την κατανόηση Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 70



Εξουδετερώνει παντοδύναμοςΌσο ΜέχριΤα βήματά τουΣταματήσουν πίσω απ’ την πόρταΣιωπήΔισταγμόςΑνοίγει ξαφνικάΚάποιος και σε τραβάειΠανίσχυρο AjaxΘάνατοςΈτσι απλάΉσυχα έρχεταιΑυτονόηταΑνάστασηΠοτέΟυδείςLimit…




Ποιητής

Αλήτης αλυσόδετοςστα σύννεφαυποφέροντας ύπαρξηκαταρράκωση κτλ κτλσε ήχο δεύτερο πλάγιοΣε τρίκλιτη βασιλική της αγωνίαςαιωρείται απ’ τους πολυελαίουςτης αιωνιότητας…




Poetica

Υπάρχω ερωτευμένοςμε την ιλιγγιώδη έλξητων αγριολούλουδωνΑυτόν τον πόνοτον ονομάζωΠοίηση




Εμνήσθην ημερών αρχαίων

Νύχτα με θεόφτωχη πανσέληνοΈβλεπα φωτιές να σε φωτίζουνΚαι τις γυναίκες τώρα γυμνέςΝα ρίχνουν πέτρες στο ποτάμιΉταν όλες όμορφεςΑλκυόνη, Ρέα, Αντιγόνη, ΑριάδνηΠολύμνια, ΑφροδίτηΗ Άρτεμις με τα στήθη σαν γροθιάΚοίταζε στα μάτια τη μεγάλη άρκτοΎστερα ήρθαν οι έρωτεςΠρώτοι θεοί και θηρευτέςΤόξευαν τις γυναίκες στους μηρούςΣκορπίστηκαν εδώ κι εκείΚαι μες στις καλαμιέςΠνιχτές κραυγές, πάθος και στις λαγόνεςΆνθιζε ο έρωτας ολόδροση φωτιάΝυχιές στα στέρνα των ερώτωνΣτο λαιμό φλεβίτσες πάλλονταιΜπλε ηλιοτρόπια γελάκιαΈτσι οι γυμνοί θεοί αγκαλιασμένοιΈδειχναν τον έρωταΤο ξημέρωμα τίποτα δεν μαρτυρούσεΤη φωτιά της νύχταςΜόνο η υγρασία που απ’ τη θέρμη άχνιζεΛαμπυρίζοντας στις πρώτες αχτίδεςΤο κρύο που έσπαζε σε ρωγμέςΔείχνοντας την ωραιότηταΚαι μακριά τα πουλιά που πετούσανΚελαηδώντας προσευχέςΣε διάσπαρτες νύξεις πλέον Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 74



οι μυημένοι μάντευαν τον έρωταΠιο πέρα σε κάτι χαλάσματαοι ποιητές περίμεναν τη βροχή




Απουσία

Εμείς εκεί εποχές ολόκληρεςντυμένοι με τα καλά μαςΠαιδιά ακόμα με τα κουρέλιατου πρώτου ενθουσιασμούτην ελπίδα κατάματα καρφωμένηΜε την εξαίσια νιότη μας μανδύαιδανικά ωραίοι ανερμάτιστα ερωτικοίγυροφέρναμεΜα δεν ήρθε στο ραντεβού η ζωή που περιμέναμεΚάθε φορά ερχόταν και μια άλλη πραγματικότηταλιγότερο ελκυστικήΣτην αγχόνη του ήλιου οι δωρεές που δώσαμεχωρίς αντίκρισμαΟι προσδοκίες μαςόνειρα εξημερωμέναΤώρα πια θα φύγουμε ελπίζονταςστην άλλη φοράμα όχι με τον πρώτο ενθουσιασμόκαι την ίδια επιθυμία να φωλιάζειστο στέρνο μας




Διέξοδος

Σαν το πουλίΣτο θρυμματισμένο Τζάμι της ομίχληςΠου ψάχνει να βρει διέξοδοΗ πόληξένη πάντοτε έμεινεΝα εικάζει Ξεθωριασμένες μνήμεςΑνασύροντας απ’ τα υπόγειαΤο ένδοξο παρελθόν τηςΚαρδιά μου- έρημη πόληΚαμένη άσφαλτοςΤο καλοκαίρι θα ‘ρχεταιΠάντα κρυμμένοΜέσα στα μάτια σου.




Συστολή

Στην παρτιτούρα του μυαλού μουπαίζουν νότες βιτριολικέςΕκστατικά παραναλώματαΠόρνες δίχως καμιά εκλέπτυνση οι λέξειςΑν λείπει ουρανόςαπ’ τον ορίζονταδεν καταλαγιάζει του στήθους η ορμήΠλούτος μου είναι αυτή η χυμένη λάβαΖωή που δεν έμαθε να ζειΑν υπάρχειαπ’ την ανάποδη γίνεταιΣάλος οι στίχοιΕκκωφαντική σιωπήΔηλητήριοΗ καρδιά βγαίνει απ’ τα δάχτυλά μουκαθώς γράφωκαθώς αγγίζονταςτο λαιμό σου νιώθω το αίμα




Απόγευμα στο κοιμητήριο

Πιότερη απ’ τη γαλήνηΤων νεκροταφείων δεν δοκίμασαΣτους νοερούς προγόνουςΑνάβοντας κεράκια δεξιά αριστεράΧαζεύονταςΕισπνέοντας αγαθό αεράκι με τα μύραΝομίζω πώς προσφέρωΤι ακριβώς;Η μια μου σκέψη καβαλάει την άλληΕξαγριωμένος νουςΣε στασιμότητα του αστάθμητουΠροσπαθώντας να πωΣ’ αυτούς που κάτω άνθισανΘησαυρίζονταςΈξω από κάθε γλώσσαΓριούλες μιλάνε στους νεκρούςΛες και υπάρχουν στον ΕνεστώταΕμένα μη μου το κάνετε αυτόΔιχάζει το στήθος μουΑλυσοπρίονο να μην μπορώ να απαντήσωΚάτι πιο σικ ε καλά ίσως μαχαίριΝα μην μπορώ να ζητήσωΜια δροσερή πορτοκαλάδαΣτην παχιά ζέστη του ΑύγουστουΗ μια μου σκέψη ρίχνει μπουνίδια στην άλληΠροσπαθώντας να πω…




Περιφέρεσαι στην παραλίαμην ξέροντας γιατί βγήκεςούτε πού θέλεις να παςαν κάπου θέλειςαν κάτι θέλεις τελικάΣ’ αυτήν την πόλη που ο ήλιοςείναι άρρωστοςβιδωμένος στα 4 σημεία τ’ ουρανούκάποτε αναρωτιόσουνγιατί οι άνθρωποι γυρνούν στους δρόμουςμε κάτι τεράστια εγκαύματα στις πλάτεςΤώρα ξέρεις και δεν απορείςΜεγάλωσεςΕίναι γιατί τα φτερά τους τα κόψανεΠοιητή.




Ο πατέρας

Τα καλά ρούχα του πατέραΤώρα που πέθανε τα χάρισα στους τρελούςΕνός ιδρύματοςΤα χέρια της μάνας μου τρέμανεΕμένα ήταν σταθεράΑφού μπορούσα να χαράξωΜια ευθεία γραμμήΑνάμεσα στη ζωήΚαι στο θάνατοΑπό τότε δεν ξανάδα τους τρελούςΌμως τα μάτια τους θα γυαλίζουνΑπό χαράΜαζεμένοι γύρω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντροΤα λουλούδια θα έπαιρναν το χρώμαΌλων των πυρπολημένωνΔειλινώνΣβησμένων με πέντε κύματα θάλασσαςΑπ’ τα χέρια του κηπουρούΜε το ωραίο κασκέτο του πατέραΚοιτάζοντας τώρα μια άδεια ντουλάπαΑπορώ πώς χωράνΟι αναμνήσεις μιας ζωήςΣε δυο μόνο χαρτόκουτα




Η Gloria κι ο σκύλος

Μόνος στο μπαρ εδώ και ώραΠίνω χαμένος στις σκέψεις μουΟι λιγοστοί θαμώνες φαίνεται Να διασκεδάζουνΈρχεται και κάθετα δίπλα μουΦοράει μαύρο πουκάμισο και στενό τζινΗ γραμμή που χωρίζει το στήθος τηςΜου φέρνει ανατριχίλαΤι κάνεις ρε Gloria; Καιρό έχω να σε δω.Σόλο σήμερα;Ε ναι. Κάπως έτσι. Δουλεύει ο άντρας μου Και είπα να ξεσκάσω.Μυστήριος τύπος εκείνος απέναντι που κοιτάει κατά δω.Παραγγέλνω άλλο ένα. Είναι γνωστός μου πολύ καλός ποιητής.Εμένα πάλι μου κάνει για αδερφή.Ίσως και να είναι Gloria.Καθόλου παράξενο αυτοί οι τύποι που γράφουν ποιήματαΕίναι πυροβολημένοι.Εσύ δεν μου είπες με τι ασχολείσαι. Με τα χωράφια του γέρου μου κορίτσι και ζυμώνω ψωμιά.Σε κερνάω το κρασί εγώ Gloria. Πρέπει να φύγω.Ήπια αρκετά απόψε.Περνάω μπροστά απ’ τον μυστήριο τύπο, αυτόν τον ποιητήΚάνει πως δεν με βλέπει, παλιά θυμάμαι είχε κάνει κακή κριτικήΓια τα ποιήματά μου, αλλά τι να λέει. Πιο παλιά είχε κάνει και καλήΧωρίς να έχει διαβάσει κάτι δικό μου. Είχε πει τότε πως έχω τη στόφα ποιητή.Είναι αστείο μάλλον. Σχεδόν φάρσα.Ανοίγω την πόρτα. Έξω φυσά και χιονίζειΟ αέρας παρασέρνει σκουπίδια και ταΣτροβιλίζει.Παραπατάω λίγο, πιο κάτω ένας σκύλοςΜε μαύρη στάμπα στο μάτι με ακολουθεί Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 82



Τρέμει ολόκληρος και πεινάειΕίναι χτυπημένος σίγουρα γιατί σέρνειΤο μπροστινό του πόδιΠάω μπροστά και συνεχίζει να μ’ ακολουθείΣε απόσταση λίγων βημάτωνΣτέκομαι και στέκεται κι αυτόςΘα ‘καιγα τα ποιήματά μου όλα και δεν θα ξανάγραφαΑν μπορούσε απ’ τη φλόγα τους να ζεσταθεί λίγοΑπόψε αυτός ο σκύλοςΘα ήταν η καλύτερη κριτική.Θα είχα πετύχει το σκοπό μου.Θα ήμουν μια όαση ποίησης στο ερημικόΒασίλειο ενός σκύλουΑξίζει τον κόπο σκέφτομαιΜπαίνοντας στο αυτοκίνητοΈστω κι έτσι.




Ευδαιμονία

Ανέλπιστα άκουσα τις κραυγέςΑπό το βάθος του μεγάλουΔάσους των σκέψεών μουΕίδα να ορθώνονται πάνω μουΜια θύελλα κι ένα πουλίΈνας σκύλος και μια άγκυραΜια ευτυχία δίχως γράμματαΕρωτηματικά κι αποσιωπητικάΑναθέματαΣτον γαμημένο σας πολιτισμόΈνα κενό πάντα κάπου θα υπάρχειΣ’ ένα ξεφτιλισμένο σύμπανΨωνίζω ευδαιμονίαΚεφάτος γυρνάω σπίτιΜε δυο σακούλες ποιήματαΣε τιμή ευκαιρίαςΑνταλλάσσω δυο τρία χαμόγελαΛίγες λοξές ματιέςΚρυφοκοιτάω τη γυναίκαΤου απέναντιΦλερτάρω κοριτσάκιαΓεμίζω τα δικά μου κενάΚάνω τον μαλάκαΚαι τις λίγες ώρες που είμαι εγώΣυνήθως κοιμάμαι…




Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις

Το αίμα των αγγέλων ακούγεταιΣτο βάθος του ύπνου σουΕίμαι γυμνός εδώ και κρυώνωΑπ’ την ψύχρα των άστρωνΠερπατώ όλη νύχτα στα Υπνοβατικά μου τοπίαΚαι σου κρατώ το χέριΈλα και σκύψε πάνω μουΚρύψε με στη φτερούγα των χειλιών σουΤύλιξέ με στη μεταξένια εσάρπαΤης καρδιάς σουΑπόγονος του Κάιν, σκότωσα τον πατέρα μουΜ’ ένα βέλος ποτισμένο σε μανδραγόραΑνέστησα το Λάζαρο και αυτοκτόνησεΠριν η μέρα κλειστεί σ’ ένα κοχύλιΣτη μαύρη θάλασσαΟι φλέβες των ματιών σου σπάσανεΚαι τα χέρια μου πλημμύρισαν φωςΑιώνιο φως ανάμεσα σε δυο θλίψειςΑυτών που πέρασαν και κείνωνΠου θα ‘ρθουνΆραγε τι μας περιμένειΣτον κήπο των αγαλμάτωνΠου δεν γέρασαν ποτέ…Που την αγάπη δεν ψιθύρισανΤη σήκωσαν ψηλά μέσα στο κυκλικό αίμαΤων πουλιών με διάφανα χέριαΠοιο κύκνειο άσμαΜας κυκλώνει τις μέρες;Ανάμεσα σε δυο θλίψεις κι εφτά νύξειςΠερπάτησα μόνος. Βαλάντης Βορδός Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 9 85



Nostalgia

Τα στριγκλίσματα του φεγγαριούστις απόμερες αλέες που παίξαμεμε τα νύχια μπηγμένα στο πηχτόβούτυρο του ήλιουφορώντας το ασφυκτικό κενότης ζωής στα μάτιαμέρες ζεστέςμέρες αγκαλιά με το αίμα μαςκάποτε θα νοσταλγούμε.




ISBN: 978-960-93-4145-5

νέο Flipping book

24grammata.comσειρά: εν καινώ, αρ. σειράς: 9






Βαλάντης Βορδός - 24grammata vordos/vordos... · Η εναλλαγή από το...

Documents