ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ

ΠΟΙΗΜΑΤA Συλλογή Α΄

2012

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ

ΠΟΙΗΜΑΤA - Συλλογή Α΄

2012

Η παρούσα αυτοέκδοση περιλαμβάνει επιλογή είκοσι πέντε (25) ποιημάτων από την χρονική περίοδο 1995-2006. Δατίθεται ελεύθερα στο Διαδίκτυο σε ηλεκτρονική μορφή με άδεια Creative Commons [Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή, Ελλάδα 3.0] από το http://nerantzis.wordpress.com .

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ ΠΟΙΗΜΑΤA - Συλλογή Α΄

2012

Σχεδιασμός & Επιμέλεια Έκδοσης : Νικόλαος Νεράντζης

v.2

La Fille Aux Cheveux De Lin

Τα μαλλιά της πλεγμένα από λινότο βλέμμα της σαν ετρελλό αστέριτο στόμα της ρόδινο, αχνό και ο λαιμός της απαλός σαν μάνας χέρι.

Τα χέρια της σαν του δάσους τη φωνήκαι η θλιμμένη μέση της λικνίζεται βουβή.

Αψηλή!Απέριττη μορφή!πουχάνεταιστα κύματα τωνήχων...

5

Cl. Debussy

Χθες βράδυ ο θεός Πάνας έκοβεβόλτες ανάμεσά μας,τα τραγοπόδαρά του όμωςδεν έκαναν θόρυβο.

• • •

Με γοητεύουν τα παλιά εργοστάσιαπου με τις κίτρινες συστοιχίες λαμαρινώντεμαχίζουν τον χιονισμένο ορίζοντα.

Με γοητεύει (και) η κεκλιμένη, πια, πινακίδαμε το κόκκινο περίγυρο και τους μαύρους αριθμούςπου υποδεικνύει το δρόμο του γυρισμού.

Έφυγες...

• • •

Ο αέρας δε χωρούσε την κραυγή.

Η νύχτα δε χωρούσε την ασταμάτητη προσμονή – τί ηδονή!για μια χαραμάδα φωςίσα ίσα να ψιχαλίζει ελπίδα – αυτή τη πόρνη με τα μενεξιά ματόκλαδα.

6

πάνω στο σάπιο κατάρτιδύο σημαίες κουνιούνται με χάρη.τη μια στην χάρισανα μη ξεχνάς να γυρίζειςτην άλλη στην έραψανα ξεχνάς και να φεύγεις

• • •

το σάπιο καράβιο προύτζινος τροχός της σκέψηςο αλαβάστρινος ώμος της δασκάλαςας συναντηθούνε απόψε στα όνειρά μου

• • •

κι αν φύγειςκι αν λησμονήσειςκι αν – τέλος πάντωνκάψεις τις ασπρόμαυρες φωτογραφίεςεσύ θα είσαι ηνύφη στα σκαλιά της εκκλησίαςκαι ’γώ το κόκκινο (γλυκό) κρασί του μυστηρίου

7

8

.Ήχοι και λόγιαδούλεψε ό,τι πιάσεις στα χέρια σου,μ’ αρέσεις ...

Βαστάει γιαλό ν’ αφήσεις;βαστάς αγέρι να βαφτίσεις;μ’ αρέσεις ...

Χωρίς σταματημόχωρίς κανόνες χωρίς καημό.Ήσουν όνειρο,ήσουν σύμβολο,μ’ αρέσεις ...μ’ αρέσεις ...

Έτσι όπως τρέχειςτη(ς) μοίρα(ς) να φέξεις.Ναι, έτσιμ’ αρέσεις ...μ’ αρέσεις ...

Στο ακρογιάλι σαν ήρθεςχωρίς σταματημό τα φιλιά μου πήρες.Στο ακρογιάλι ήσουν σα χθες, γυμνή,μ’ αρέσεις ...

Έτσι όπως τα λόγια σου στερεύουν,έτσι όπως ο άνεμος σου κλέβει ροδοπέταλα,έτσι, μ’ αρέσεις ...μ’ αρέσεις ...

Στον χορό και στο δάκρυδίχως φλόγα και (δίχως) στάχτη,μ’ αρέσεις ...

9

Ναι! κλάψε, γιόρτασε την...μ’ αρέσεις ... Η νύχτα απαλάφανερώνει τη μορφή σου, τί κι’ αν χάνεις τον χρόνο,μ’ αρέσεις ...μ’ αρέσεις ...

Ναι, μ’ αρέσειςόπως τρέχεις.Ναι, μ’ αρέσειςστ’ ακρογιάλι - πριν πέσεις!Ναι, μ’ αρέσειςσα φλόγασαν άνθοςσα στάχτη κι’ οχτρός

και όπως κι’ αν έρθειςστη Σελήνη να παίξεις,σου το ξαναλέω να το πιστέψειςμ’ αρέσεις ...και ό,σο αντέξεις,στο κύμαμαζί στον δρόμο στο φυλλαράκι απάνωή παίζοντας τον μελισσοκόμο,μή(ν) κάνεις πίσω και πέσεις,μ’ αρέσεις …

Η βροχή, μου λέει τα όνειρά μου.Η σελήνη κρύβεται, μες στα ματόκλαδά μου.Θυμάμαιμικροί σα παίζαμε τους Ινδιάνους με τους κυανούς σου αρμούςνα ζωγραφίζουν την Άνοιξη.

• • •

Σαν ένα φύλλο στο θρόισμα του αγέρασαν ένα ψέμα στο χώρο του αιθέρασα τη θλίψη των ματιών σουσα το ψέμα των μηρών σου

όσο μακριά κι’ αν πάςόσα ψέματα κι’ αν πεις,σαν τον ήλιο θα φωτίζειςσαν την σελήνη θα καείς

• • •

πόσες φορές θα σου το πωείσαι δικιά μουσ’ αγαπώ

στον ήλιο και στον ουρανόμόνo εσένα βλέπω εγώ

10

πόσες φορές θα σου το πωτόσο γυμνήόσο κι’ εγώ

σε ακρογυαλιά και θάλασσαΘέ μουπόσο σε λαχτάρησα.

• • •

Δεν είπες τίποτα,απλώς με κοίταξεςκαι μετά ο αέραςσε πήρε μακριά– όπως ακριβώς τον διέταξες.

Να μετράς, δε θα προλαβαίνειςθα παρακαλάς να- θα μου λες ‘‘μη σταματάς!’’.

Να μετράς, δε θα προλαβαίνειςτα εσκαμμένα θα υπερβαίνεις. Να μετράς, δε θα προλαβαίνειςστάλα στάλα υγρή φωτιά θα μου θεριεύεις.

Να μετράς, δε θα προλαβαίνειςφιλί φιλί και δαγκωνιάμέρα ή νύχταΕΝΑνα γίνουνε τα δυο κορμιά.

Να μετράς, δε θα προλαβαίνειςμε το μυστικό της αγάπης άρωμακαι πάλι θα μεθάς

κι’ ό,τι με τις φωνούλες σουκι’ αν μου τραγουδάς,δε θα προλαβαίνεις να μετράς!

12

Δ ε

θ α

π

ρ ο

λ α β

α ί

ν ε ι

ς ν

α μ

ε τ ρ

ά ς

Mη τον φοβάστε τον Μενέλαο!Ούτε την Κλυταιμνήστρα!

Μη την φοβάστε την αγάπη μουτη μικρή μου,τη χρυσή μουκουβαρίστρα.

Μη τον φοβάστε τον Μενέλαο!Ούτε την Κλυταιμνήστρα!

Ήρθα τ’ απόγευμα και σ’ αναζήτησα,καθόσουν στον καθρέφτη σου μπροστάκαι μού ’κανες χωρίστρα!

• • •

Ο καιρός είναι πολύ ωραίος.Ο ήλιος λάμπει - μου θυμίζει το χαμόγελό σουΗ θαλασσινή αύρα προκαλεί τη σιωπή κι’ εγώ κοιτάω πέρα την ήρεμη θάλασσακαι κάθομαι και γράφω με το κόκκινο μελάνιτις ευχές μου...

• • •

κι’ αν δακρύσειςμη λησμονήσεις, όπως η νύχτα κρύβει κάθε σκιά έτσι κι’ εγώ θά ’ρθω, σα ρίγος : αθόρυβα

13

14

Bράχος και θάλασσακαι ο χρυσός ήλιος.

Δελφίνι εσύ στη θάλασσανα καίω εγώ σαν ήλιος.

Βράχος.Μαύρος Βράχος.

Θάλασσα.Το άπειρο!

Εικόνες άλλου χρόνου.Παραισθήσεις, το σούρουπο.

Τα νερά κρυστάλλιναο ήλιος χρυσός.

Σαντορίνη,η Θύρα της Φωτιάςη Πείνα του Αόρατου.

Kαι όταν καταρρεύσει ο μύθοςμένεις μόνος με την πραγματικότητα που σχίζει πέλματα και συνειδήσειςσα δαμασκηνό σπαθί,που - τελικά - φωτίζει και φωνάζει το άπειροκαι την ειρωνεία και τη μειλίχια μοναξιά.

Τα κομμάτια ένα ένα,οι καρδιές δυό δυόκαι οι ελπίδες κυρίες μόνεςστην παραλία, με εμπριμέ μαγιώ.

15

Πού να ’σαι τώρα, τί να γίνεσαι, τί ν’ αγαπάς.

Ποιός στο κόρφο σου βρίσκει remezioγια ποιόν δακρύζεις, για ποιόν τις νύχτες τραγουδάς.

Στης πόλης τα φώτα βρίσκω την αιτίακαι στο κύμα του γιαλού την πυρκαγιά,

ο έρωτας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρίαμα ο μέσος όρος από την κουβέρτα στ’ αμπάρικαι η άγκυρα που μ’ έπνιξε στα αβαθή της καρδιάς.

16

I n t

e r m

e z

z o

Υπάρχει ένα μυστικό ένας μοναχικός τρόμοςυπάρχει ένας δρόμος ένας πνιχτός καημός.

Το γράμμα θα στο έφερνε τρελλός ο ταχυδρόμοςκι’ εκεί που έπρεπε να διαβάσεις : «σαν ψέμματα, στην αγκαλιά μου σαν ψέμματα, παίρνει φωτιά με τα φιλιά μου»εδιάβασες: «σαν ήθελα, δε μπόρεσα σαν μπόρεσα, δε κράτησα πήρα φωτιά πήρα φιλιά με πήρε ο αέρας ΟΧΙ, δέ θα με βρεις».

17

Όλες οι πόλεις της αγάπηςόταν εσύ θα ’ρθειςόλες οι πόλεις της αγάπηςθα πάρουνε όλες φωτιά

Όλα τα μυστικά της σάρκαςκαθώς δίπλα μου θα γύρειςόλα τα μυστικά της χθεσινής ντροπής, της θύρας, της ήβηςμέλι στα χείλη σου – φωτιά

Όλες της προσμονής οι αποικίεςσε κάθε ακροθαλασσιά οι πολύχρωμες ή μονόχρωμες οικίεςόλες οι δίοδοι-κίονες και όλες οι μικρές ανάλαφρες κυρίεςδίχως το γέλιο σου, σκιά

Όλα τα «σ’ αγαπώ», σαν απορίεςσυμπίλημα τα λόγια μου καιτων άστρων άτσαλες οι πορείεςόλα τα είπα, όλα τα είπαδε σ’ άκουσα όμως να κλαις με λυγμό

Όλοι οι δρόμοι με σήματα«απαγορεύονται οι αριστερές στροφές επί τόπου»και τα μάτια σου όλο τα βράδυ κλειστά.θα ονειρεύονται – μάλλον, μάλλα, μάλισταδίχως τον ιδρώτα του κόπουκοχύλια και στρείδια σάν αιδοία, κλειστά

18

Όλες οι γειτονιές του κόσμουγοητεύονται με τις πυγολαμπίδες εμπρός μουτα γυμνά μυστικά δεν τα είδεςγιατί το αστυνομικό έκτακτο δελτίο έγραφε:

«Πνιγμός. εντός κήπου ιδεών-ηδονών, πλησίον ξεβαμμένης άοσμης πύλης, παραπλεύρως χλωρής φίλης, δίχως παραπέρα ενδεδυμένων δισταγμών, ασπασμών ή τριγμών. Τέλος, δεν ανευρέθησαν, ούτε επάνω στα βότσαλα, οι αχτίδες-κυρίες και οι κράχτες-καημοί, παρά μόνο ολίγες της πόλις αγάπες, που δέν αποτελούν το πειστήριο της κοινής τους ζωής».

19

Κάθομαι απέναντι από την Μήδειαπου μην έχοντας τί άλλο να κόψειτεμαχίζει την αγάπη της προς εμέ

κάθομαι και κοιτώτο αίμα που τρέχειτο αίμα της αγάπης μουπότε κόκκινοπότε μαύροπότε πάλι γαλάζιο ωσάν τα ψιμύθιά της

κάθομαι απέναντι από την Μήδειαπου μού ’λεγε πως μ’ αγαπάτο αίμα στάζει κόκκινοπότε πάλι μαύρο ή γαλάζιοτο αίμα της αγάπης μου

κάθομαι απέναντι από την Μήδειαδε με κοιτά στα μάτιαδιαμελίζει τις αγάπες της μία μία

κόβει, κάθε τι που την κρατά δικιά μουθα φύγει,έτσι γυμνή και ματωμένη

20

πότε κόκκινηπότε μαύρη πότε πάλι χρυσή ή γαλάζια

θα φύγει δίχως να με κοιτά στα μάτια

η Μήδεια, η δικιά μου Μήδεια

• • •

πότε κόκκινηπότε μαύρηπότε πάλι χρυσήή απλώς γαλάζια (;)θα φύγειδίχως να με κοιτά στα μάτιαη Μήδειαη δικιά μου Μήδεια

• • •

Η Υποψήφια Μήδεια :διαμελίζωαποτέμνωαποκόπτωαποχωρίζωσφάζω σχίζωακρωτηριάζωκαι με θαυμάζω

21

τώρα, που δεν είσαι εδώτώρα, που λείπεις συνέχεια πιαμετεωρόλιθος γίνομαι στα χώματα των άλλων

τώρα, που πια δε με φιλάςτώρα, που όλο λείπεις ξένο ψιλοβρόχι σε ξένη αγκαλιά

τώρα που δεν είσαι ’δωτώρα που όλο όλο λείπειςτριαντάφυλλο γαλάζιο δε θα βρωτα χώματα να ματώνω με ίριδες

τώρα που δε μ’ αγγίζεις πιατώρα που πια ούτε ένα δάκρυ σουδε χύνεις (για με)τί άλλο έμεινεαπό τη τρυφηλή ελπίδα (πια)πως στο ποτήρι σουμαζί με το κρασί σου - τουλάχιστον - θα καθρεφτίζομαι όταν το αφήνεις

καί τώρα καί πάντα καί κάθε μια φοράπάντα έλειπες, θα λείπεις και λείπεις, ρημάζοντας όλα τα διακεκριμένα χρονικά

22

Τ α

Σ α

β β

α τ

ό β

ρ α

δ α

και δεν μπορώ ούτε ένα δάκρυ να στείλωαφού δεν έχω πια το μαγικό ξύλο από την Αργώ που μου χάρισες,τότε που ξεχάστηκεςμια νύχτα στην αγκαλιά μου

καί τώρα, καί πάντα, καί κάθε μια φοράμε λησμόνησες πολυλατρεμένη μου αγάπη,με λησμόνησες, πολυαγαπημένη Μοναξιά

εγώ εγώεσύ εσύη καρδιά σουέρημος αποδημητική

εγώ κρατώκρατάς κι’ εσύη καρδιά σουέρημος αρκούντως θελκτική

ρωτώ εγώρωτάς κι’ εσύη καρδιά σουάπιαστη (ως) νεκρική σιγή

εγώ εγώεγώ εσύη καρδιά σουμυστικό δερβένι με πόρτα χρυσή

εγώ εδώεσύ εκείη καρδιά σουωσάν τη ματιά σου, δόρυ τραχύ

εγώ εγώεσύ εσύ

24η καρδιά σουκόκκινη, κατακόκκινη, αόρατη, μα – πρωτίστως – δυνατή

εγώ γελώγελάς κι’ εσύη καρδιά σουουσιαστικό β΄ κλίσης,επί παραδείγματι ‘‘η περίοδος’’ και δη μεταβατική

εγώ εσύεγώ εσύη καρδιά σουφορά τα καλά σουκαι την Κυριακή βγαίνει σεριάνι μοναχή

Π ε

ρ ί ο

δ ο

ς Μ

ε τ α

β α

τ ι κ

ή

εγώ ρωτώρωτάς κι’ εσύη καρδιά σουπαρανάλωμα εν μία νυκτί

εγώ μια, δύο εσύη καρδιά σου(και) τα όνειρά σουας δωθούν σε μένα,έτσι για αλλαγή

εγώ κοντόεσύ μακρύη καρδιά σουβάρκα μονάχη σε γαλάζιο νησί

εγώ εγώ εγώ εσύη καρδιά σουδροσερό αεράκι σε λιθόστρωτο φιλί

πές μου τις δοκιμασίεςπές μου πόσο γη και πόσο ύδωρπές μου τί ανδραγαθήματαπές μου πόσους διαγκωνισμούς και αγωνίαπές μου πόσα φιλιά και αμαρτίες (έστω) και επονείδιστες λατρείεςγια να αποχτήσω, την ευτελή μου ελευθερίααπό την ακριβοθώρητή σου ελπίδακαι την λεοντοφόνο σου ευχήν.

26

Ο

Π ε

ρ σ

έ α ς

σ ώ

- ζ ε ι τ η ν Α ν δ ρ ο μ έ δ α

αποσπασθέν κομμάτι εκ της Σελήνηςθώπευσε την αρχή της ηλιαχτίδαςκαι καθώς ήσουν μαζί μου στο κρεβάτι της σαγήνης χαλάσανε οι ευκρινείς μεντεσέδες των άκρωντης σφόδρα ερωτευμένης ακρίδας

αποσπασθέν κομμάτι εκ της Σελήνηςθώπευσαι την αρχή της πρώτης ηλιαχτίδαςκαι καθώς ήσουν μαζί μου εκεί στο κρεβάτι της σαγήνης χαλάσανε οι τροχήλατες ευθείες της ελπίδας

28

και βαδίζεις στα βήματά Τηςκαι διώχνεις κάθεσκέψηπου δεν είναι Εκείνη

και παρακαλείς την μοίρακαι κλαις

κοιτάς τα σύννεφαζητώντας ελπίδαμια χαραμάδα φωςίσα ίσανα στάζεικάτι σαντα δάκρυά Τηςνα τα μαζέψεις σε χρυσό δισκοπότηρο

και θέλειςκαι θέλειςκαι θέλεις

και θέλεις να μη μιλάειμε τ’ αστέριανα μη ψιθυρίζει ευχέςνα μη γέρνει κουρασμένηαν δεν είσαι εσύ δίπλα Της

και παρακαλείς την μοίρακαι κλαις και κλέβεις τ’ αγέριακαι τα στολίζεις με κόκκινες κορδέλες- αλήθεια; θα σου γελάσει; τελικά, πόσες αλήθειες αντέχουν μια αγάπη;

ξέχνα τους όρκους σου- μουσκεύουνε τη θέληση κι’ ειν’ τα πόδια σου βαριάξέχνα και τις υποσχέσεις των ουρανώνείμαι εδώκαι μέσα στην αγκαλιά μου θα ξαναγεννιέσαικαι θα αναδύεσαι σεπτή και απέριττη

μήν φοβάσαι τον έρωτά μουμην την φοβάσαι την αγάπη μου,για τα υπέρλαμπρα είσαι καμωμένηκαι ως άλλη Ιόληθα αρνηθείς ξανά τη Οιχαλία πόλικαι μαζί θα σηκώσουμε πανιά

τί ζητά η ψυχή σου και πονά;γιατί κλαίς μοναχή σου με αναφιλητά;ούτε σατραπείες σου προσφέρωούτε ενθαρρύνσεις κενέςγιατί πρέπει να κλαίς;γιατί πρέπει να είσαι μόνη;ό,τι θές το έχεις εξ’ αρχής

29

Η σατραπεία K. Kαβάφης

ο πόνος του έρωτά μου για σένα, την άλλη Ιόλητα μάτια μου θολώνει- έτσι σου λέω, έπαθε κι’ ο Ηρακλής και είναι μάταιο να προσπαθείς την λεοντή να σχίσεις

γι’ αυτό σου φωνάζω και σου κραυγάζωμήν τον φοβάσαι τον έρωτά μουμην την φοβάσαι την αγάπη μουταξίδεψα πολύ και είμαι κουρασμένος

δεν είναι οι δρόμοι, μήτε οι καρδιές είναι οι λάγνες προσμονέςκαι οι διαφανείς κιθάρες,κάθε που σ’ αναζητούσαοι μουσικές σώπαιναν κάθε που πίστεψα ότι σε φτάνω σε κλέβανε οι γλάροι

και εσύ, η άλλη Ιόλη μέσα στο άρμα σου με τις φτεροπόδαρες προσταγές σουανέβαινες και τα στήθη σου την αυγή τα στόλιζε ο Σείριος και το δείλι σ’ αγκάλιαζε ο Γαλαξίαςκαι ήρθα εγώ ως ταραξίαςνα αξιώσω την καρδιά σου

30

τρελλός ο ταχυδρόμος είμαι εδώ, μες τη φωτιά σουκαι μέσα στην αλεξήνεμη και αλεξίπυρη αγκαλιά μου θα ξαναγεννιέσαιυπέρλαμπρη και ακτινοβόλος,και θα το μάθει ο κόσμος όλος είσαι η υπερκαινοφανής άλλη Ιόληουσία σφόδρα εξαρτησιογενής - εμπειρική ονομασία: ανοδιόλη

Ομνύεις κάθε τόσο ν’ αρχίσεις πιο καλή ζωήκαι ξέρεις κάτι; το δύνασαιΚαι όταν έλθ’ η νύχτα- μες στις δικές σου ακρογιαλιές - και μέσα στην αγκαλιά μου,παραμερίζοντας τα άψυχα κυτία των συμβιβασμώνκαι τα αναπεπταμένα λάβαρα των λαμπερών σου υποσχέσεων,με την δική σου (αλεξίκακη) δύναμι- του σώματος, της καρδιάς και του νου - θα έρχεσαι - κάθε φορά - και θα ξαναπηγαίνειςΑΓΕΡΩΧΗ(Ομνύεις;)

31Ομνύει

( Ομνύει κάθε τόσο ν’ αρχίσει πιο καλή ζωή. ) K. Kαβάφης

32

κάθε που φεύγειςκάθε που λησμονείςευθυτενής και ελαύνωντα λέω με τον Ωρίωνα – είναι η παρηγοριά μου

εσύ μετράς της γραμμές της νύχταςεγώ όμως θα σε φυλακίσω στις ηδονές της αμφιλύκης.

Κ

α ρ

τ ε ρ

ι -

κ ό τ η τ α

με φόβο αντικρίζω τις ενάλιες ευχές μουκρατώ σφιχτά τον χάρτη και τις προθέσεις μου

με κρήδεμνο σκεπασμένο το πρόσωπό τηςη ταραχή στο βλέμμα της διαπερνά τα πάντα

περπατάω αργά στο μωσαϊκό των ετεροκίνητων εξ-αναγκασμών το ταξίδι μέγα

προσπαθώ να ακούσω – ο φόβος με τυφλώνειτο χέρι της να προλάβω – πριν χαθεί

και ανένδυτος θα καταδυθώ αν χρειαστεί – στη δική μου άβυσσοκαθώς είτε το ένα σημάδι – βλέπε Κίκονες είτε το άλλο – βλέπε Θρικανία – πάνω στον άτλαντα του κορμιού τηςείναι ανίκανα να συντρέξουν τη δική μου α-γω-νί-α

33

Η

δ ι κ

ή

μ ο

υ Ά

β υ

σ σ

ο ς

μπροστά στα κύματα

έχει πολλούς εραστές η νύχταεσύ με τα πράσινα μάτια σου κλειστάψιθυρίζεις τους πόθους

μπροστά στα κύματα

έλα λίγο πιο κοντά μουτ’ αστέρια δε πρόκειται να κατεβούνεέλα λίγο πιο κοντά μου

μπροστά στα κύματα

το ξέρω,θα μου ζητήσεις υποσχέσειςθα μου ζητήσεις να γυρίσω πίσωνα φυτέψω ζουμπούλιανα ανοίξω διώρυγεςνα γεφυρώσω προσμονές

μπροστά στα κύματα

μα λυπάμαι, μόνη θα μείνεις, μόνηστα – ούτως ή άλλως – ερημωμένα σουλτανάτα σουλυπάμαι, ήθελες να κάνεις τον ζογκλέρμα έσπασες τα πιάτα σου

34

( Α ν

τ ί

ο δ

ό ν τ

ω ν

κ α

τ α

θ λ ί

ψ ε

ω ς )

στις άγριες στέπες στα άνυδρα λιβάδια – ακριβό το νερό – άδεια είναι όλα άδειασα λείπει το ξόανό σου να σε λατρεύω όσο δύναμαικαι όσο ζω.στα μακρινά μονοπάτιαστα ηλιοκαμένα ακρογιάλια– ακριβό το νερό, – σα λείπει ένα έστω ειδώλιό σουγκρεμίζονται οι ουρανοίγκρεμνίζονται και τα σύννεφα.κοίτα ψηλά να δεις μια αυταπάτη μουπου κάθε βράδυ φεύγει προς άγνωστον κατεύθυνσιν.κάθε βράδυκοιμάσαι γυμνή στην αγκαλιά μου– ακριβός ο ιδρώτας σου – και κάθε βράδυ σε παρακαλώγια ένα σου δάκρυ – ακριβό το νερό – ακριβά τα σύννεφακαι στα μάτια σου βλέπωδεμένες τις υποσχέσεις. ενάντια στη γλώττα των σωμάτων

35

θα είναι η ώρα οι θεοί να εργασθούνε

υπέρ των κυμάτωνψήφισε ο τρελόςτί να σου λέω,– ακριβό το νερό – και ο μόνος πια δακρυοδράττωνοιωνοσκοπεί, και λέγει τα των αόρατων εναργών σου πραγμάτων...

• • •

σταγόνα σταγόνατα μυστικά σουκαι των θεών η μόνη ευκαιρίανα σου τάξουν Αλεξανδρινά του μέλλοντός σου μεγαλείαΔηιάνειρα,για να βρεθούν έστω για μιαστιγμή – ή ως ανάμνηση – κοντά σου

Δ η

ι ά

ν ε ι

ρ α

K. Kαβάφης

τί θα απομείνει

από τα σώματα τα φιλήδονα

τί θα απομείνει από τον κάματο και τον ιδρώτα

τί θα απομείνειαπό τούτα τα καλογυαλισμένα σκάφανδρα της ηδονής

αφού το δρόμο θα τον χάσουμεκαι σάν όνειρα θα βρεθούμε στον Άδη.

36

Tα μαλλιά της πλεγμένα από λινό . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ήχοι και λόγια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Χθες βράδυ ο θεός Πάνας έκοβε / βόλτες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . πάνω στο σάπιο κατάρτι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η βροχή, μου λέει τα όνειρά μου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Δε θα προλαβαίνεις να μετράς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Μη τον φοβάστε τον Μενέλαο! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Βράχος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Και όταν καταρρεύσει ο μύθος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Intermezzo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Υπάρχει ένα μυστικό . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Όλες οι πόλεις της αγάπης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . κάθομαι απέναντι από την Μήδεια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Τα Σαββατόβραδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Περίοδος Μεταβατική . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο Περσέας σώζει την Ανδρομέδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . αποσπασθέν κομμάτι εκ της Σελήνης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . και βαδίζεις στα βήματά Της . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ξέχνα τους όρκους σου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ομνύεις κάθε τόσο ν’ αρχίσεις πιο καλή ζωή . . . . . . . . . . . . . . . . . . Καρτερικότητα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η δική μου Άβυσσος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .(Αντί οδόντων καταθλίψεως) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Δηιάνειρα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . τί θα απομείνει . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1994 19981999 2000 20022003

2004 2005

2006

5 68910 1213141516171820222426262829313233343536

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α χ

ρ ο

ν ο λ

ο γ ι

κ ά

αποσπασθέν κομμάτι εκ της Σελήνης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . (Αντί οδόντων καταθλίψεως) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Βράχος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Δε θα προλαβαίνεις να μετράς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Δηιάνειρα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ήχοι και λόγια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η βροχή, μου λέει τα όνειρά μου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η δική μου Άβυσσος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Intermezzo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Και όταν καταρρεύσει ο μύθος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . κάθομαι απέναντι από την Μήδεια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . και βαδίζεις στα βήματά Της . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Καρτερικότητα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Μη τον φοβάστε τον Μενέλαο! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ξέχνα τους όρκους σου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Όλες οι πόλεις της αγάπης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο Περσέας σώζει την Ανδρομέδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ομνύεις κάθε τόσο ν’ αρχίσεις πιο καλή ζωή . . . . . . . . . . . . . . . . . .πάνω στο σάπιο κατάρτι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Περίοδος Μεταβατική . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Tα μαλλιά της πλεγμένα από λινό . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Τα Σαββατόβραδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . τί θα απομείνει . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Υπάρχει ένα μυστικό . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Χθες βράδυ ο θεός Πάνας έκοβε / βόλτες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

26 34141235 810331615202832132918263172452236176

Αα

Ββ Δδ

Ηη Ιι Κκ ΜμΞξ Οο

Ππ

ΥυΦφ

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α α

λ φ α

β η

τ ι κ

ά

La Fille Aux Cheveux De Lin , Claude Debussy , Preludes - Book I Η σατραπεία , Κων/νος Καβάφης , τίτλος ποιήματος. Ομνύει , Ομνύει να αρχίσει μια πιο καλή ζωή , Κων/νος Καβάφης , τίτλος ποιήματος & στχ. 1 από το ποίημα αυτό. Θα είναι η ώρα οι θεοί να εργασθούνε , Κων/νος Καβάφης , στχ. 9 από το ποίημα “Η Επέμβασις των θεών” .

motto - KATAΛΟΓΟΣ

σελ. 5 σελ. 29 σελ. 31

σελ. 35