1

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΩΝΙΑ ΔΙΟΠΤΕΥΣΕΩΣ

2

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΒΡΙΗΛΙΔΗ

Β.ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

3

ΠΟΡΕΙΑ ΕΦΗΒΕΙΑΣ

ΑΑγαπήσαμε πρόσωπαπου μένουν να τα δεχτούν κάποιοι άλλοι- φρικτή δοκιμασία -σαν γυρολόγοι που ξεπουλήσαμε πραμάτειακι απομένει, τ’ όφελος του κέρδους στην τσέπη.

Δεν μετράει τι χάσαμε ...τώρα που νιώθουμε πως βουλιάζουμεστην πικρή κάθοδο της ανησυχίας.

Μικρή η καρδιά μαςανάλογα με το χρέος της μεγαλώνει.Κι είναι η ψυχή μας ένας άνεμοςπου ποτέ δεν φτάνουμεστην ίδια εποχήΈτσι αλλάζουμετο ταξίδι μας, τους σκοπούς μας,την προσμονή μας.

Κάποτε λέγανε η αγάπηείναι μέταλλο σαν το χρυσό ή κάτι τέτοιοΎστερα έβαλαν τη νιότη μαςστο κυνήγι του άγνωστου θησαυρού

όμως η αγάπηείναι μια φούχτα πλαστελίνηπου πάντοτε άλλαζετο σχήμα και η τέχνηένα μοντέλο χωρίς μια οριστική του μορφή

Χτες βράδυκαθίσαμε να μοιραστούμετις μέρες που πέρασαν- μα δεν χορτάσαμε -μέσα βαθιά μουέστεκε πάλι η γριά ζητιάνα

9

Β

Το σπίτι μας μητέραπνίγηκε απόψε - χάθηκε σχεδόν-στα λούλουδα του κήπου που γιγάντεψαν.Έτριξαν τα πορτόφυλλαορθάνοιχτα μάτιαπου όσοι πέρασαν κλείστηκανκαι δεν ξαναφάνηκαν πια.Η αγάπη μαςένα καρβέλι αμοίραστο στη στόφαμια ευχήπου από χείλη σε χείλη εξαϋλώθηκεώσπου ακουμπάμε πια δόντια με δόντια.

Ένα ματσάκι μανουσάκια στο ποτήριείναι μεγάλη ευτυχίανα είναι ακόμα δροσερά στη μνήμη μουκομμένες απ' το λιβάδι της ευτυχίαςπου δεν το φτάσαμε ποτέ.Κι όμωςκάθε Κυριακή μυρίζαμε στο βάζοτην υποψία της ομορφιάς τουσαν την ελπίδαπου κλείνει κανείς στο λίγο χώρο του μυαλούγια το μεγάλο όνειρο

Στην άκρη της μεγάλης στράταςη πέτρινη βρύση αδειάζειτον τελευταίο της μαστό

Το σπίτι μας μητέραπνίγηκε απόψε - χάθηκε σχεδόν –Έγινε μια κορνίζα παμπάλαιηένας καθρέφτης όπως εκείνοιπου κάθε πρωί σου λένε " καλημέρα "

10

ΓΗ μια μέρα δίπλα στην άλλη.Βαγόνια αμπαρωμέναπου διαρκώς εναλλάσσονται μπροστά μας.Ονόματα που ποτέ δεν κατέβηκανσε κανένα σταθμό.

Πρόσεξε τι θα κρατήσειςαπό την τελευταία γιορτήστο μεγάλο αμφιθέατρο.Ξημερώνει κι εσύ ρωτάς:

Αντί για φίλε το μυαλό ουρλιάζει «θαλαμοφύλακα»αντί για γυναίκα ουρλιάζει προσευχέςκαι η αγάπη άστεγη δύναμηόλη τη νύχτα γραντζουνώντας τις εξώπορτες.

Κάποτε όλοι μιλούσανγια τους καιρούς που θα 'ρθουν...

Ας σιωπήσουμεμε κείνη τη γεμάτη από πειρασμό ησυχίααμετανόητοςο κάθε ένας για την παρουσία του.

11

ΤΡΙΚΥΜΙΑ

ΘΑΛΑΣΣΑ

Μπροστά στα μάτια μουη θάλασσα στρογγυλήμια κηλίδα αίμα στο μικροσκόπιο.

Όπου και να φτάσουμεοι άγκυρες ανασύρουν τα μαλλιά σου.Ο βυθός καθρεφτίζει το κορμί σουόπως το βράδυπου στάθηκες έτσι γυμνή αντίκρυ στο τσιμέντο.

ΒΡΑΔΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ

Μέτρησα εφτά φορές τα βήματά μου.Εγώ στη γλώσσα μουκαι ο τιμονιέρος στη δική του.Βάλθηκα να μαθαίνω γλώσσες της Ανατολής.Πού ξέρεις;Ακόμα και μια λέξη σε ταξιδεύειαφάνταστα μακριά....

Το σώμα μου μες στο σκοτάδιπυρόλιθος της σιωπήςκι οι φάροι μια καμτσικιά στο πέλαγος.Μια βροχή από διάττοντεςμε χάραξαν από την κορφή ως τα νύχια.Όμως έτσι κι αλλιώςτα πιο ελαφριά στοιχεία μουβρήκαν διέξοδο στο κρανίο.

Και συ μείνε κοντά μουγια ‘πόψε.Όχι για τίποτα άλλοαλλά για να μπορέσουμενα κρατηθούμε στην άκρη του στίχουόταν τίποτα δεν θα ‘πομείνει αβύθιστοκαι η μόνη μας σωτηρίαθα είναι το ποίημα.

12

ΚΥΡΙΑΚΗ

Σαν ενυδρείο

Οι μέρες, μάς περιβάλλουν από γυαλί.

Πόσα απογεύματα αλήθεια

μοιραστήκαμε άδοξα!

- Αφόρητη πληγή στον ουρανίσκο –

Σε νιώθω στην γκρίζα πόλη σου

Αδιάκοπα να κοιτάς από τα τζάμια

Ένα μικρό στις ράγες

Να δρασκελίζει την ανία του μεσημεριού.

Αδερφέ μου εδώ

Ακόμα μια Κυριακή τελειώνει.

Ματωμένος ουρανός

Κι η θάλασσα χιλιάδες κομμάτια γυαλί.

13

ΕΛΕΝΗ

Μέσα κλειστά τα παραθύρια.- Φτερά των αγγέλων αγκιστρωμένα. -Άσπρα πανιά οι κουρτίνεςταξιδεύουν τον έρωτα.Ωχρή κοιτούσες στην οροφήτην παράξενη ακροβασία της ανίας.

Πανάρχαιο κορίτσι της Ελένηςσχεδίες οι κόγχες των ματιών σου.Πόσοι κρατήθηκαν ναυαγοί;Άραγε εμείς, είμαστεοι ταλαίπωροι Έλληνεςή οι ταλαίπωροι Τρώες;

Πόσο αλλόκοτους μας βρίσκει το σκοτάδι!Χωρίς τα μάτια σουπαρασύρομαι στη δίνη των μαλλιών σου,κι ύστερα βουλιάζω αδύναμοςανάμεσα στα δυο σου πόδια.

14

ΡΕΜΕΝΤΖΟ

Το πλοίο μαςαπόψε θα σαλπάρειόχι για έξω απ’ το λιμάνιμα μέσα στη στεριάκυλώντας σε χιλιάδεςαδειανά μπουκάλια αλκοόλκαπνίζοντας τα άδεια κιβώτιααπό τις τσιμινιέρες.

Το πλοίο μας γι απόψεθα σημάνει το «ςος»όταν τα πελώρια ρήγματαθα μας βυθίσουνστης μέρας τα τεράστιατα κύματα φωτός.

15

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΑΠόσο καιρό αυτοίεκεί κλεισμένοι βηματίζουντεμαχίζοντας στα δυοτο νοητό τους κόσμο.Άμοιροι, που πέταξαν το κλειδίκι ύστερα βάλθηκαννα φωνάζουν βοήθεια!

Β

Κάθε μεσάνυχτακι ένας ποιητής αποκοιμιέται στο παράθυρο μου.Ίσα που προλαβαίνω το νεύμα της μεγάλης κούρασης.Ύστερα ένας βαρύς ίσκιος αγκαλιάζει τους τοίχους.Άγνωστα πρόσωπααπερίγραπτα αποτυπώματα.

Ότι απομένει το άλλο πρωίτο μαζεύουν τα άστεγα περιστέρια του δρόμου

16

Γ

Φιλώ τα χείλη σου κι η πίκρα όλου τουκόσμου κυλά στα σωθικά μουΚοιτώ στα μάτια σου τη γατίσιαχορδή της ίριδοςνα διαπερνά ίσα το σκοτεινό μέλλονκι αφουγκράζομαιτους τυμπανιστές ανέμους.

Νοιώθω την κάθε επόμενη μέραμια αδιάκοπη ελπίδαπου ξαναγεννιέται από την ουρά της

17

Δ

Τα όνειραένα κοπάδι άγρια άλογαπου τα καβαλίκεψαν πολλές φορέςμε επιδεξιότητα - ας το ομολογήσουμε -ώσπου στο τέλος,έγιναν ήρεμες σκιέςπαραμορφωμένες φιγούρες κατοικίδιες.

Κάποτε έτρεχες τις νύχτεςστους δρόμους πανικόβλητος.Σε κάθε τοίχο δυο κόκκινα χείλη- να μεγαλώσει η φωνή αυτής της πολιτείας-Χαράματα, λιπόθυμος στο στρώμα.Ούτε ένα χέρι να σβήσει το πορτατίφ.

Τώρα μια τρύπα σημαδεύει τη ζωή σουκαι η πατρίδα κυματίζει ξέγνοιασταστα δημόσια κτίρια και τις παρελάσεις.Αν θα φωνάξεις ποτέθα είναι η στιγμή που θα χάνεσαι!

ΕΜες στα χαρτιά ολημερίςγυρόφερνε τη ζωή του.Στο τέλος την έκλεινε στα ντοσιέκι έφευγε στην ώρα του.Άλλοτε τα ξεσκόνιζε επιμελώςκι ύστερα καθότανε μπροστάμε τα επίσημα ρούχα…σαν τις ασπρόμαυρες φωτογραφίεςέξω από τα οστεοφυλάκια

18

ΣΤΔύσκολοι χρόνοιγια φιλί, για δάκρυ, για ποίηση.-Καιροί μασημένοι ως το κόκαλο -Άνθρωποι αόριστοι,ελεύθεροι σκοπευτέςανάμεσα στα πελώρια ανοίγματα των πράξεων τους,δολοφονημένοι τα μεσημέριααπ’ την ανέκφραστη σιωπή των αγαλμάτων.

Η πόλη ολάκερηπελώρια χαρτοσακούλαπεταμένη στην άκρη των επερχόμενων χρόνων,εξανεμίζοντας στους μολυσμένους ουρανούς τηςμια διαλυμένη σιωπή,ίδια με αυτή που αναδύουντα πένθιμα και μουντά χρώματα

Ξέσκεποι τα βράδια χωρίς ουρανό.Η μέρα τόσο απότομα γυρίζει το σκοπό της.Κάθε που παίρνει και βραδιάζειγίνεται το σπίτι μια μακρινή Ιθάκη

Θυμάμαι το στερνό σου λόγοτότε που σμίγαμε στις ρίζες των δένδρων:«Ονειρεύομαι τη μεγάλη άνοιξη.Τώρα που δεν είμαστε τίποτα άλλομα τίποτα άλλοπαρά η ψυχή ενός χόρτου.»

19

ΑΓΑΛΜΑΤΑΈδωσες το ζωτικό σου χώροαντιπαροχήγια ένα ασφαλές δωμάτιοσε κάποιο όροφοτης κοινωνικής μας επιφάνειας.Ύστερα ντύνεσαι το πανωφόριτης ηθελημένης στέρησηςανηφορίζοντας τις πλατείες με τ’ αγάλματακοιτώντας ποια έκφραση σου πάει πιο πολύ.

20

ΜΕΛΕΤΕΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΑΔεν κράτησα ποτέ φωτογραφίεςγι’ αυτό και γράφω μετά το γεγονός.Για ένα ιδιωτικό σινεμάστο σκοτεινό θάλαμο του μυαλού μου.

ΣΙΩΠΗΚάθε φορά κάποιος διέκοπτε.Τόσες φορέςπου τελικά δε χρειάστηκε η σιωπή μας.

ΥΠΕΡΟΨΙΑ

Μη με κοιτάςμε τον τρόπο της αφάνταστηςυπεροχής του δημιουργούόλα τα πράγματαστο τέλος θα μας κερδίσουν

21

ΕΦΗΒΟΣΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ

Γυρεύω μια άκρη του κόσμου,Ένα όριο.Η αγάπη με κράζειη ζωή μ’ αφουγκράζεται.Ούτε δω ούτε κει.Αφήνω το σώμα μουΚαι μαγεμένος ακολουθώ τη σκιά μου.

ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΗ ΜΑΡΙΚΛΑΙΡ

Σαν ανοίγεις τα μάτια σουανοίγει ένας ήλιος.Μας πλημμυρίζει και μας κυκλώνει.Μα εγώ προτιμώνα τον καρφιτσώνω στο πέτο σουγια να δρασκελίζετε μαζίνα χοροπηδάτε μαζίστα κοριτσίστικα τρεχαλητά της μέρας.

Σαν ανοίγεις τα μάτια σουφτερουγίζει ένα πουλί.Μας αγγίζει και μας σκεπάζει.Μα εγώ προτιμώνα το δένω στο δάχτυλό σουγια να δρασκελίζετε μαζίνα τραγουδάτε μαζίστα κοριτσίστικα τρεχαλητά της μέρας.

22

ΧΕΙΜΩΝΑΣΤούτος ο χειμώναςκατέβηκε πρόωρακαι μας ροκανίζει τα δάχτυλα.Άταχτα ανακατεύονται τα χρώματακαθώς ο αέρας μανιασμένα τα σπρώχνειστο κύμα να τα ξεπλύνει.Γρήγορα πέφτει η νύχτα.Ο κήπος βουλιάζει.Στη μικρή σου κάμαρηένα λαμπιόνι παραφυλάει ίσκιουςκι αυτοί ακίνητοι χωρίς ξελευτεριά.

Μην απελπίζεσαι....Αύριο θα ‘ρθει η αυγήνα τα ζωγραφίσειπάλι απ’ την αρχή.

ΑΠΟΥΣΙΑ

Ο καλύτερος τρόπος πιανα κρύψεις τον εαυτό σουείναι να βγεις στο πλήθοςμέρα μεσημέρι.Πέρασαν οι εποχές των υγρών τοίχωντα άγρια ουρλιαχτά πάνω από το στρώματο δαγκωμένο όνειρο οληνυχτίς στο μαξιλάρι.

Ο καλύτερος τρόπος πιαείναι τα συνταγμένα πλήθητα στοιχημένα βλέμματαοι ουρές των αστικών.

Και γω σε χαιρετώ..Ω! θεατρίνεμάγε της ζωής χωρίς ζωή!Τόσο καιρό αυτοί με ψάχνουνκι όμως ακόμα δε με βρήκαν πουθενά!

23

ΑΓΩΝΙΑ

Ο κόσμος ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους.Αφού ό,τι γίνεται μένει μεταξύ μας.Οι επόμενοι δεν νοιάζονται ποτέγια τα πεθαμένα ιδιωτικά μας.

Κι αυτό μας σπαράζει και γράφουμε.Για ένα τόσο δα μυστικό..για μια τόση δα μικρή άδοξη γνωριμία..

ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ

Ήταν ένας αλλόκοτος τρελός.Μισούσε πάντα τα πανωφόρια.Όταν ο κόσμος –έλεγε- ντύνεται το πανωφόρι τουη γύμνια ταξιδεύει μοναχικάόπως η σκέψη που τραβάει το δικό της δρόμοόταν γλιστράει στα μηνίγγιακαι ο καπνός όταν ξεκόβει απ’ τη φλόγα.

Όταν αγγίζω έλεγετότε η ψυχή δρασκελά το χάος«το μακρύτερο ελάχιστο».

Ήταν ένας αλλόκοτος τρελός.Πάντα μιλούσε για συγκάτοικουςπου δεν έβλεπε ποτέ.Φωνές πάνω σε άλλες φωνέςσαν τις εφτά εποχές της Τροίας.

Ήταν ένας αλλόκοτος τρελός.Του άρεσε να βλέπει το φεγγάρι μες στα νερά.Ήταν πιο φρόνιμο έλεγενα κατεβαίνουν τ’ άστρα κάτωαπ’ το ν’ απομακρύνεσαι μοναχικάπάνω από τη γη.

24

ΦΟΒΟΣ

Κάποια στιγμή γυρίζοντας αβόλευτα του είπε:Την προδοσία φοβάμαι.Το αίμα των δακρύων της ψυχής μου.Τα χνώτα του πόνου που θα ανασαίνω.Τον γκρεμό του χρόνου που καταποντίζονταιτα ‘χνάρια της καρδιάς μου.Την ασυνέχεια του κορμιού μου.

Και αυτός την ένοιωσεΓι αυτό κοιτώντας τη στα μάτια της απάντησε:«Όταν μου μιλάς όταν με ζειςΕίναι σα να περπατάς ήδη σ’ ένα γεφύρικαι μονολογείς τους φόβους σου.Είναι σα να σου κλείνουν κενά και ρήγματαΓιατί οι γέφυρες άλλο σκοπό δεν έχουνΠαρά μόνο να σε πάνε μακρύτερα.Άλλη έγνοια δεν έχουν.Ακόμα κι αν εσύ περάσεις αντίπερακαι μείνουν με τη σκόνη των βημάτων σου.Και αυτό γιατί εσύ πέρασες»

ΚΑΤΑΛΗΞΗ

Το να μπορείς να με κοιτάςύστερα από χρόνια στα μάτιαστα σκαμμένα πια βαθιάαυτά ορύγματαμετά από τόσα γεγονότα και παραστάσεις,το να μπορέσεις να μιλήσειςόχι σαν σοφός-σοφότερος από «καθ’ έδρα»αλλά με την σοφία των περιστάσεωνείναι και αυτό…. μια ένδοξη κατάληξη

25

ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Έδωσες το ζωτικό σου χώροαντιπαροχήγια ένα ασφαλές δωμάτιοσε κάποιο όροφοτης κοινωνικής μας επιφάνειας.Ύστερα ντύνεσαι το πανωφόριτης ηθελημένης στέρησηςανηφορίζοντας τις πλατείες με τ’ αγάλματακοιτώντας ποια έκφραση σου πάει πιο πολύ.

ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Σημαδεύουμε τον καιρόμ’ αυτό το χρέος το απλήρωτο.Σημαδεύουμε τον καιρόστο ίδιο πάντα στρογγυλό φεγγάρι.Στην πόλη που ξεκίνησες.Στην πόλη που ξανάρθες.Τη μία στρατηγός.Την άλλη άθλιος ζητιάνος.

26

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Απόμειναν τα λόγια σουνα τα μετρώ στους δρόμουςσαν πατημένα φέιγ βολάνκαι συ, κρατώντας μες στα χέρια σουτην αποκεφαλισμένη ιδεολογία σουπετώντας την ανυπόγραφα στα ύψη.

Απόμειναν τα λόγια σουσαν νυχτερίδες που δεν φαίνονταιμα ξενυχτάνε κάτω απ’ το φεγγάρι.Και οι παλιές αυλέςσαν παλιοφάναρο μες την αντάρατώρα που δεν φτάνουν οι φωνές αλλά τα σήματα.Σιγά περπατάμε γιατί όσο ακουγόμαστεόλα γερνάνε περισσότερο,

Πού ήσουν;- Ένας στρατιώτης κουρασμένοςσε χιλιάδες εφήμερες μάχεςσε μια πατρίδα που τα βράδιαπαίζει χαρτιά με τον εχθρόκι όλο χάνει και χάνεται.- Ένας στρατιώτης,

ένας στρατός,ένας κόσμος.

ΣΤΡΟΦΗ

Στους καιρούς μας οι τρομερές πολιτείεςυπέταξαν τους σοφούς τους.Τους πρωτοκόλλησαν στις πλατείεςκαι στους δρόμους.Τους στέγασαν στα δημόσια πάρκα.Έτσι πια ακίνδυνα προσανατολιζόμαστε.Απ’ την οδό επανάστασηςΣτην πλατεία δημοκρατίαςκαι από κει,στο κυριακάτικο γιουσουρούμ.

27

ΧΡΩΜΑ

Kάθε φορά που σου γράφωανακατεύω τον ίδιο ρυθμό.Πάλι…και πάλι…Σαν τη μονότονη παλέτα ενός ζωγράφουΕσύ και γωτα βασικά της χρώματακι όλα τ’ άλλαοι εναλλακτικοί συνδυασμοί.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Μέσα μουδεν έχω πια στίχους να θρέψω.Πίσω απ΄ τις λέξειςΟι εποχές αυλακώνουν τον κόσμο,ένα χωράφι που οργώνεται απ’ την αρχή.Κατατρομαγμένα τα συναισθήματα ξεπετάγονταισε νύχτες σειρήνων και προσαγωγών.Τούτη τη φορά δεν θα σπείρει ο λόγος.Ιδρώτας θα πέσει και αίμα.

Και συανάστηνέ με χωρίς οίκτο.Στο τέλος δε θ’ απομείνει τίποτα.Βασιλεμένοι ποιητές θα βγαίνουν στους δρόμουςμαζεύοντας τα πεταμένα στιχάκια.Σωροί τ’ αγάλματα θ’ αλλάζουν μέλη.Και συανάστηνέ με χωρίς σταματημό.

28

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Σε κοιτάζω που φεύγειςμ’ ένα σφίξιμο στην καρδιάσαν το καράβιπου πάντα σφυρίζει εντός μουχρόνια τώρα στα κατάβαθα της ψυχής μου

Σε βλέπω να τακτοποιείςμε ένα χαμόγελο ευχαρίστησηςπου αναδίνουν τα μάτια όταν αγγίζουνιστορίες που κλείνονται ή ανασύρονται από ντοσιέ.

Και γω γκρεμίζομαιαπό τα μάτια σου στα χείλησε μια πτώση χωρίς τέλος.Με τη γεύσητης ατέλειωτης νυχτερινής καταιγίδας φιλιών.σα μια βροχή από διάττοντεςσε έναν ουρανό που κέρδισασκάβοντας με τα νύχια μου όλη τη νύχτατην οροφήπου μας έφραζε τα όνειρα

ΟΠΤΑΣΙΑ

Σε θέλω ένα απόγευμα στην ακροθαλασσιάκαθώς στο βυθό θα σπρώχνoνταιαπ τα βάθη του νουοι τρομερές εποχές των ψευδαισθήσεων.

Σε θέλω ένα απόγευμα στην ακροθαλασσιάμε ένα κατάλευκο φουστάνικι ο άνεμος κεντημένος πάνω τουσε χίλιες πτυχέςνα κοιτάς τον ορίζοντακαι γω να ζωγραφίζω καράβια στα δυο σου μάτια

Σε θέλω ένα απόγευμα στην ακροθαλασσιάεπάνω σου να ξαναγεννηθώ από την αρχήεσύ το νερό και γω το χώμα

29

ΑΝΑΚΡΙΣΗΗ πρωτόφαντη ζέστημας τύλιξε στο σώμα μανδύα καφεκίτρινο.Άμμο και φύκιακαι δυο χείλη από κοχύλιαΝερό κι αρμύρα πάνω στην πέτρα.Αργά τ’ απόγευμα το ύπουλο αεράκιμας ετοιμάζειολονύχτια σωματική έρευνα στο σκοτεινό γιαλόκι ανάκριση στους προβολείς των άστρωνπαραμονεύοντας το κύμα εκείγια ανομολόγητες εξομολογήσεις.

ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ

Φεύγοντας άφησες το παράθυρο διάπλατα ανοιχτόσαν ένα δρόμο για να περάσειη ψυχή στον άλλο χρόνοεκεί που η ζωή δε χαρίζεται να περιμένει-ούτε λεπτό-.Σα χούφτα νερό στην άμμο πέφτειμένοντας στα χέρια μαςμια λύπη θάλασσαςμε δάκρυα από αλάτι.

Σπαθίζοντας το φωςπορεύεται απελπισμένα σε σπηλιές,ν’ αγκαλιαστεί με ήχουςπου φέρνει το κύμα στη ψυχή.Μέρες και μέρες.Να φτάνει στ’ ακρογιάλικαι πάντα να μαζεύεταιμπροστά σε μια ερωμένη πολιτείαπου ποτέ δεν έκανε το άλλο βήμα.

Άφησες το παράθυρο διάπλατα ανοιχτόσαν ένα δρόμο για να περάσει η ψυχήστον άλλο χρόνοπου έφτανε πάντα ως τα πόδια μαςκαι οπισθοχωρούσε ανεπιστρεπτί…..

30

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Γύρισα ανάποδα τα μάτια μουκαι βάλθηκα να κοιτάζω.Στο μεταξύ σπίτι ποτέ δεν υπήρχε.Ούτε ανοίγματα, ούτε διαφυγές.Μόνο ένας αιώνια άστεγος θυρωρόςέκλαιγε μέσα στη νύχτα.

Όμως εγώ ξαναντύνομαι τη ζωήκαι ξεπηδώ ανάμεσά σας σωστός εφιάλτης.

.

ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣΣΤΟ ΦΙΛΟ

Έφυγεςμε τη χαρά φορτωμένη στους ώμουςκαι δυο μάτια όλο φωςδείχνοντάς μας σαν παιδίτα σπασμένα σου όνειρα.

Έφυγεςμε τα φτερά γιγάντιων ίσκιωνπάνω απ’ τη λύπη μαςμε ένα άνεμο για καρδιά.

Θα ξανάρθειςσ’ ένα χρόνο δικό σουψάχνονταςστις μπερδεμένες σελίδες ενός παραμυθιούτον χαμένο σου δρόμο κάτω απ τις λέξεις.

31

ΚΕΙΜΕΝΟ

Πέρα από τον κόσμο των αισθήσεων που τροφοδοτεί τιςαντιλήψεις μας και τις αποφάσεις μας, υπάρχει και έναςδεύτερος κόσμος από μια άλλη ματιά της ψυχής, από μιαδεύτερη ανάγνωσή της.

Κόσμος ηρεμίας-στωικότητας –ιδεών-φιλοσοφίας.Ότι σταλάζει μέσα μας αδούλευτο μας γερνάει ,ότι

επεξεργάζεται η ψυχή μάς αναγεννάει.Άλλο μυστικό δε βρήκα μιας νιότης που να αντέχει στο χρόνο.Άλλη γλώσσα δε βρήκα μιας ζωής που να ανασταίνει τασυναισθήματα.

Μαζεύω το διάσπαρτο κόσμο μου, γιατί ταξιδιώτεςείμαστε κάτω από τον ουρανό του χρόνου που τις μέρες μας σαστάλες βροχής προσπαθούμε να συγκρατήσουμε-νοιώθοντάς τες-έτσι καθώς κυλάνε στις ανοιχτές παλάμες της καθημερινότητάςμας.

Προσπαθώ να ενώσω τα ίχνη απ’ όπου πέρασα για νααντιτάξω στην απαισιοδοξία της φθοράς την ευτυχία τηςύπαρξης.

Κι έτσι καθώς ενώνω γραμμές ζωής νιώθω νυχτερινόςεπισκέπτης στα όνειρά σου και την καρδιά σου. Σα σκιά πουφοβάται το φως γιατί τη διαλύει και την εξαφανίζει.

Από την άλλη νιώθω ότι ήρθε η στιγμή η δική μου νααναμετρηθώ με το φως, γιατί στο φως παίρνουμε τη ζωή που μαςανήκει… ζούμε τη ζωή που μας ξαναγεννάει…

Έτσι αφήνω τις αστραπές της ψυχής μου ναφωτίσουν τις κυψέλες του μυαλού, και τις εργάτριες αισθήσειςμου να δουλέψουν το φως, την αγάπη, τη γνώση την αίσθηση, σεμέλι ζωής για μια δίκαιη μοιρασιά της ψυχής σε ένα δείπνοτυλιγμένο από μέρες δικαιοσύνης.

Σε ένα δείπνο που θα καθαγιάζει την έσχατη μοίρα μας,σε ένα δείπνο χωρίς φόβο πόνο και αγωνία.

Λυτρωτικό στην πανδαισία μιας καταιγίδας από ψιχάλεςχρόνου αποκομμένες από την αιωνιότητα προς τον φθαρτό πηλόμας και δροσιστικές στην καιώμενη βάτο των παθών μας.

Σε ένα δειλινό που ο ήλιος θα κρέμεται σαν σκουλαρίκιπάνω απ΄ τους ώμους σου και γω θα ψιθυρίζω:

Μόνο αν το θελήσεις θα βασιλέψουμεΜόνο αν με κλείσεις έξω από τα μάτια σου θα χαθώ«Κάποτε ρίχναμε μες στη φωτιά του κόσμου μας τη νιότη

και τώρα ψάχνουμε μέσα στις στάχτες να ξεχωρίσουμε ποιεςήταν οι άξιες και ποιες όχι.»

Όμως εκείνα τα μάτια των εφήβων σαν τα κιτρινισμέναβιβλία στις προθήκες αντέχουν μες στο χρόνο

Σιωπηλοί κι αρματωμένοι, ακόμα έτοιμοι, για τη μεγάλημάχη, που δεν έδωσαν ποτέ……