devletle · 2020-01-04 · olmadan radyo ve televizyona uyarlanamaz. oyun, cd ya da manyetik bant...

Devletle

Bu kitabın yayın hakkı, yazarıyla yapılan sözleşme gereği Bilgeoğuz Yayınları’na aittir. Kitabın hukuki sorumluluğu yazarına aittir, kitapta yer alan fikir ve önermeler yayınevine yasal bir sorumluluk doğurmaz. Kaynak gösterilmeden kitaptan alıntı yapılamaz. Yayınevinin yazılı izni olmadan radyo ve televizyona uyarlanamaz. Oyun, CD ya da manyetik bant haline getirilemez, fotokopi ya da herhangi bir yöntemle çoğaltılamaz.

DEVLETLE HASBİHAL -2-

Hasan Külünk

Yayın No: 810

Yayın Yönetmeni

Yayın Koordinatörü

Editör

Kapak Tasarım

Mizampaj

ISBN

Yayıncı Sertifika No

Matbaa Sertifika No

Baskı Tarihi

Baskı Cilt

İrtibat: Alemdar Mahallesi Molla Fenari Sokağı 35/BCağaloğlu/İSTANBUL

Tel: 0212 527 33 65 - 66 Faks: 0212 527 33 64e-mail: [email protected]

www.bilgeoguz.com.tr

/bilgeoguzyayinlari /bilgeoguzkitap @bilgeoguzkitap

Oğuzhan Cengiz

Ümmühan Cengiz

Burcu Özdemir

Ercan Portakal

Burhan Maden

978-605-9960-95-3

12460

22858

Nisan 2017

LORD MATBAASI0212 674 93 54Davutpaşa Emintaş Sanayi Sitesi103/430 Davutpaşa/Topkapı/İstanbul

Devletle

Babama...

İçindekiler

Dostun Dosta Mektubu ..................................................................................11Sözbaşı ................................................................................................................13

DEVLETLE HASBİHALTARİHE BİR NOT ............................................................................................17AZAMİ FAYDA/ASGARİ ZARAR ..............................................................19DIŞ İŞLERİNDE DENGE POLİTİKALARI ...............................................21SARKACIN UCUNDAKİ TÜRKİYE ..........................................................23GÜVENLİK........................................................................................................25BİR HESAPLAŞMA.........................................................................................27HAİNLİK VE HAİNLER ...............................................................................29NUSAYBİN’İN HUZURU .............................................................................31GENE AKIL TUTULMASI ............................................................................33BENDEN SÖYLEMESİ ...................................................................................35DEMEDİ DEMEYİN........................................................................................37ADINI KOYUN ve GEREĞİNİ YAPIN! .....................................................39BUNLAR TERÖRİST BİLE DEĞİL ..............................................................41AKLA DAVET ..................................................................................................43BİR COĞRAFYADA BİR DEVLET OLUR ................................................45EŞİT VATANDAŞLIK ......................................................................................49DEVLET AKLI ..................................................................................................51SURİYE ...............................................................................................................53KISA KISA SURİYEDE SON DURUM ......................................................55

8 DEVLETLE HASBİHAL -2-

BU PERDENİN ARKASI GÖRÜNÜYOR .................................................57EMPERYAL İTTİFAK ......................................................................................59TARİHE BİR NOT ............................................................................................61İYİ ANLAMAK ADINA DEAŞ ....................................................................63DEAŞ’IN KAN GÖLÜNDE ..........................................................................65SON VİRAJ NEREYE DOĞRU ....................................................................67TARİHİN DURDUĞU GECE .......................................................................69KARANLIKTA AVA ÇIKANLAR ...............................................................71ÜÇ DÖNEM VE SONRASI ...........................................................................73BUYRUN HEP BERABER CENNETE YÖNELELİM; 15 TEMMUZ’UN GETİRDİKLERİ ....................................................................77GÜN BUGÜN ...................................................................................................79 YEMEN ..............................................................................................................81SOMALİ..............................................................................................................85AFGANİSTAN ..................................................................................................87PAKİSTAN .........................................................................................................91HİNDİSTAN TÜRK İMPARATORLUĞU .................................................95İRAN ÜZERİNE ...............................................................................................97İRAN NE YAPIYOR? ......................................................................................99SUDAN: ZENCİ MUSA’NIN ÜLKESİ .....................................................101BALKANLAR ÜZERİNE .............................................................................103LOZAN İÇİN DÜŞÜNCELER ...................................................................105EKONOMİ MÜSTEŞARLARINA .............................................................109MUHALEFET/MÜŞAVİRLİK .....................................................................111DİLE DİKKAT! ................................................................................................113DİL YÂRESİ .....................................................................................................1152016 BİTERKEN..............................................................................................117KISA KISA .......................................................................................................119

AHALİYLE HASBİHALLİDER VE CEMİYET ....................................................................................123ORKESTRA VE ŞEFLİK ...............................................................................125

Hasan Külünk 9

HÜRRİYET ......................................................................................................127KİBİR VE İNAT ..............................................................................................129BİLGİNİN ÖNEMİ ........................................................................................131AYNAYA BAKARKEN .................................................................................133İSTANBUL .......................................................................................................137TÜRK MİLLETİ DİMDİK AYAKTADIR ..................................................139KÂBE’DE BİR DİALOG ...............................................................................141MESCİD-İ NEBEVİ’DE .................................................................................143DUAMDIR .......................................................................................................145AMCAMDAN ................................................................................................147KALACUN ESET ...........................................................................................151GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ ......................................................................153KISA KISA .......................................................................................................157

AYNAYLA HASBİHALDÜNDAR TAŞER’DEN................................................................................161KANLI PAZAR ...............................................................................................163OKTAY’IN KADERİ ......................................................................................167BİR HATIRA VE İÇİNDEKİ DERS ...........................................................171DÜŞMANDAN DOST EDİNENLER ......................................................173HAK VE GÜÇ .................................................................................................175VE... BÖYLE İŞTE...........................................................................................177TÜRKEŞ -ERBAKAN / BAHÇELİ- ERDOĞAN ................................179BUGÜN AKLIMA TAKILANLAR ............................................................181SEVMEK SEVMEK, İLLÂ DA SEVMEK .................................................183

Dostun Dosta Mektubu

Bir adamın hayatta dostları, bir elin parmaklarını geçmez. Dost sırtını güvenerek dönebileceğin ve gönlünü açabileceğin kişidir. Bu nedenle arkadaş çoktur, dost azdır.

Gönül dosta açılır. O, gönülde misafir edilir; ağırlanır, gönlün ağır misafiridir, ağırlanması da bir o kadar zordur.

Zira onda fırtınalar esmektedir. Fırtınanın dinmesi için dost/dostlarla sohbete ihtiyaç duyulur.

Dostlar buluşur aralarında gönül sohbetleri yaparlar:

“Birden bir fırtına kopar içimde;Anlaşılmaz, tutulmaz biçimde.Bazen açık denizlere sürükler, bazen dağlar;Kim bilir neden, nasıl kaynar içimde.”“Bazen ağlıyor bazen düşünüyorum.Çaresiz kalınca yaratana sığınıyorum.”

Mısraları dökülür dudaklarımdan; gönül sohbetleri başlar.

Devletsiz din, dinsiz devlet yaşayamaz. Devlet ve din Yaratan’ın adam olanlara iki kutsal emaneti. Herkes adam ola-maz. Adam olmak, davası uğruna dik durabilmek, gerektiğinde de ölebilmektir.

Ülkücüler bu iki kutsal uğrunda öldüler. Onlar ölmeseydi Anadolu, Sovyet İmparatorluğu’nun bir parçası olurdu. Nitekim Millî Mücadele kahramanları olmasaydı bugün İngiliz, Yunan, Amerikan … nesi olurduk?


Ölenler öldü; yerleri cennet olsun, Rableri ile sohbet ede-dursunlar. Geride kalanlar ya eskiyi yad ediyor ya da eski-yeni üzerinden dostlarıyla sohbet etme ihtiyacı duyuyor.

Külünk’ü okurken eskilere gittim, hüzünlendim, duygulandım, ağladım, “hasbihal” ettim, yadıma yad ekledim…

Dostum Hasan Külünk’ü gerçek dosta; Rabb’e emanet edi-yorum.

Prof. Dr. Zeki Arslantürk

Sözbaşı

Emin Işık hocamız bir sohbetimizde şöyle söylemişti;

“ABD’nin ilgili anlaşmalar ve gerekçelere istinaden kurup işlettiği, yüreğimizde hançer gibi duran İncirlik Üssü, ilgili anlaş-malar fesh edilerek derdest edilebilir ve ondan kurtuluruz ama yaklaşık bir asırdır devam eden beyin yıkama faaliyetleri sonucu beyinlerimize kurulan ABD üsleri ne olacak?”

İşte esas meselemiz burada düğümlenmektedir. Beyinlerimize yerleşen yabancı üsleri nasıl söküp atacağız? Bir asırdır devam eden kültür taarruzlarının sonucu olarak değişik yoğunlukta Amerikanlaşmış birkaç nesil yetişti. Yeme içme tarzından, kılık-kıyafete, mimariden, musikiye, eğitim metotlarından, aile içi ilişkilere varıncaya kadar Amerikanlaşmamış çok az şeyimiz kaldı.

Çağın getirdiği ihtiyaç ve mecburiyetler de dikkate alınarak zamanı, zemini yeniden okuyup çağı kaçırmadan Müslüman Türk kimliğimizi kurtarmak, aslımıza dönmek, kültürel servet ve şahsiyetimizi kendi rotasında geliştirip zenginleştirerek gelecek asırlara taşımanın yollarını aramak ve bulmak zorundayız.

Bu ızdırap ile geçen günlerimi zaman zaman bölük pörçük düşünce ve teklifler üreterek değerlendirmeye çalıştım. Bu şekilde biriken yazıları, zamana not düşmek ve yeni nesillerin nazarı dik-katine takdim etmek üzere kitaba dönüştürmek gayretindeyim.


Elinizdeki kitap bu gayret ve çekilen ızdırapların yazıya dö-nüşmüş halidir. Takdir siz değerli okuyucuların olacaktır.

Hasan Külünk

DEVLETLE HASBİHAL

TARİHE BİR NOT4 Aralık 2015

T arih boyunca bir gün dahi üzerinde Türk bayrağı dalga-lanmış her toprak parçası Türk vatanıdır, asla tapumuz-

dan ve hafızamızdan silinemez. Kaybedilmiş her karış vatan toprağı bir gün mutlaka kurtarılacaktır. Bu irade, milli hafıza-mızda ısrar ve inatla taptaze muhafaza edilmelidir/edilmek-tedir.

Kaybedilmiş her vatan toprağının geri alınma kararı Türk milleti tarafından o kara günde verilir ve kıyamete kadar de-rin milletin hafızasında muhafaza edilir. Kaybedilmiş vatan parçalarımızın kurtarılma zamanı ve şartları imkân fırsat ve güce göre değişebilir, beklenebilir, ertelenebilir. Fakat, asla vazgeçilmez dünyada tek bir Türk kalsa bile bu hedef canlı ve sıcak tutulur/tutulmaktadır.

Hangi fırtınanın hangi alanı temizleyeceği hiç belli olmaz. Eğer milli hafızanız berrak, dinç, hangi durumda hangi ham-leyi yapacağınıza dair antrenmanlı olursa, unutulmamalıdır ki bozuk saat bile günde iki defa doğru vakti gösteriyor, fır-satlar doğdukça doğru hamleler yapar ve hedefinize bir adım daha yaklaşırsınız.


Bizim nesil her ne kadar farkında olmasa da anlayıp zev-kine varmasa da 1974’den beri, Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ni, Kuzey Afganistan’da Mezarı Şerif merkezli 4-5 milyon nüfus-lu, fiilen özerk Özbek/Türk yapılanmasını gördük. Dağılan Sovyetler Birliği enkazından, BM üyesi beş Türk Devleti’nin doğduğunu gördük ayrıca Rusya Federasyonu içinde isimle-rini saymakta bile zorlandığımız birçok özerk devletin doğu-şunu gördük. Bütün bu gelişmeler iyice incelense görülecektir ki her biri bir milletin yüzyıllarca övünebileceği başarılardır.

Bizler kaybettiklerimize ağlamaktan, kazandıklarımıza sevinme fırsatı bulamayan bir fasit dairenin içinde adeta çır-pındığımız için durumumuzu iyi değerlendiremiyoruz. Ka-zandıklarımıza sevinmeli, kaybettiklerimize üzülmek yerine onları tekrar nasıl kazanacağımızın peşinde düşmeliyiz.

AZAMİ FAYDA/ASGARİ ZARAR18 Şubat 2016

D evlet hayatında stratejik kararlar bazen azami fayda bazen de asgari zarar ekseninde teşekkül ettirilir. Dev-

letiniz güçlü, hazineniz dolu, teknolojiniz gelişmiş ve ahali arasındaki tesanüt mütekâmil ise hesaplarınızı azami fayda üzere kurarsınız. Dostlarınız zayıf, ordunuz dağınık, halkınız fakir, teknoloji ve ekonominiz dışa bağımlı, ödeme dengeniz eksideyse asgari zarar üzere kurulur oyunlar.

Yaklaşık 250 yıldır bütün küresel ilişkilerimizi asgari zarar üzerine kurmak zorunda kaldık. Çünkü dışımızdaki merkez devletler bize karşı ittifak kurdular. Osmanlı coğrafyası dün-yanın stratejik ticari yollarını kontrol ettiği gibi enerji kaynak-larını da içinde bulunduruyordu. Bu sebeple bütün emperyal devletler, topraklarımızdaki menfaatlerini ittifaken temin et-meye çalışıyorlardı. Bir yandan birlikte bize oyun kurarken bir yandan da birbirleriyle rekabeti sürdürüyorlardı. İşte biz bu rekabet sayesinde nefes alıyor ve üzerimize yönelen her taarruzu, bu rekabeti kullanarak asgari zararla geçiştiriyor idik. Günümüzde; ABD, AB, Rusya, Çin, İran bir çizgide itti-fak etmişse size bu taarruzu “asgari zararla nasıl geçiştiririm” diyerek savunma oyunu kurmak kalıyor.


Ara ara nefes aldıkça kendi ayaklarımızın üzerinde dur-manın şartlarını hazırlamaya çalıştık. Çok çalışıp çok üretmek, az tüketip biriktirmek, iktidarı ve muhalefeti ile topyekûn milli hedeflere birlikte yürümenin şartlarını hazırlamak, ödemeler dengesini artıya döndürmek, çağdaş savunma sanayi adına bütün enstrümanları üretmek, haberleşme ve uzun menzilli füze kabiliyetini yakalamak başlıca ortak, olmazsa olmaz he-defler olmalıdır.

DIŞ İŞLERİNDE DENGE POLİTİKALARI

10 Ağustos 2016

R ahmetli Serdengeçti bir sohbette “Biz iki yüz yıldır Doğu-Batı rekabeti sayesinde ayakta duran bir devletiz, bunu iyi

kullanmalıyız” demişti. Hem Doğu’nun hem Batı’nın stratejik menfaatleri olan bir coğrafyada bu rekabeti dengede tutarak kullanmak, kendi oyunumuzu kurmak zorundayız. Bağımsız merkez devlet olmanın şartlarını Anadolu coğrafyasında sağ-lamak kolay olmasa da hayatta kalmak için başka bir seçeneği-miz de yoktur. Bağımsız, merkez devlet olmanın şartları;

* Ödemeler dengesinin sağlıklı bir zemine oturtulması.

* Nükleer enerji ve türevlerini üretmek ve aktif olarak yönetebilmek.

* Milli uçuş yazılım sistemi sahibi olmak.

* Milli haberleşme uydusu üretmek, uzaya gönderebil-mek ve dünyaya yayın yapmak.

* Uzun menzilli füze üretimi.

* Yaygın işleyen demokratik katılım.


* Temel politikaların oluşumunda iktidar/muhalefet uzla-şabilme kabiliyetinin hayatın merkezinde hissedilmesi.

* Temel konularda ileri derecede aydın/bürokrat muta-bakatı.

* Düşünen insan yetiştirme temeline dayalı eğitim sistemi.

* Üretim, bölüşüm ve tasarrufta adaletle işleyen yapı-lanma.

Şeklinde sıralanabilir. İşte bu şartları sağlayana kadar bir tarafımız hep eksik kalmakta, bazen ayağımız bazen kolumuz aksak yaşamaktayız.

* Bir gün İngilizlerle birleşip Kırım’a yükleniyoruz, be-del olarak Kıbrıs gidiyor.

* Bir gün Alman kruvazörleriyle Sivastopol’ü bombalı-yoruz.

* Bir gün Rus desteği ile İngiliz artığı Yunan ordusunu Anadolu’dan atıyoruz.

* Bir gün Ruslar Kars, Ardahan ve Boğaz’ları istiyor, bu tehditle NATO’nun çemberine giriyoruz.

* Bir gün ABD’den talep ettiğimiz demir, çelik, alümin-yum, petrokimya sanayii kurulmasına ret cevabı alıyo-ruz, öbür gün aynı tesisleri Ruslara kurduruyoruz.

* Bir gün Rus uçağını düşürüyoruz, öbür gün meclisi-miz kendi uçaklarımızla bombalanıyor ve biz Ruslarla barışıyoruz.

Bu salınım ve denge politikaları böylece sürüp gidiyor. Görünen o ki epey daha da sürecek. Mesele bu süreyi mini-mum zarar, maksimum fayda ekseninde sürdürmektir.

SARKACIN UCUNDAKİ TÜRKİYE28 Kasım 2016

T ürkiye yaklaşık üç yüz yıldır Batı ve Doğu emperyal dev-letlerinin ortasında, onların rekabetini kullanarak ayakta

durmaktadır. Bir seferinde İngiltere, Fransa desteğinde Kı-rım Harbi’ni yapan Türkiye, bir başka sefer İngiliz desteği ile Rusya’yı Yeşilköy’den döndürüyor. Aradan on yıl geçmeden bu sefer Rusya desteği ile Anadolu’da Kurtuluş Savaşı yapıyo-ruz. Fransa, İtalya, İngiliz, Yunan hepsini birden kovuyoruz.

Boğazlar ve Kars, Ardahan için Rusya’dan aldığımız teh-didi, NATO’ya üye olarak Batı desteği ile savuşturuyoruz. Soğuk savaş yıllarında Batı’dayız. NATO garantisinde iken müttefiklerimizin kurduğu demir, çelik, alüminyum, petro-kimya üretim engelini Rusya’nın desteği ile aşıyoruz. Batı’nın desteği ile kurulan yeşil kuşakta, Rusya’yı hapsedip parçalan-masına ciddi katkı yaparak kurtulan beş Türk Devleti’nin do-ğuşunu yaşayıp, seyrediyoruz.

Kısaca bir Batı’yla anlaşıp Rus tehdidini savıyoruz, bir Rusya’yla anlaşıp Batının tehdidini atlatmaya çalışıyoruz. İki kutup arasında sarkaç gibi sallanarak kazandığımız zamanı doğru kullandığımız oranda bağımsız merkez devlet olma yolunda ilerliyoruz.


Bu durum Anadolu’nun jeopolitik özelliklerinden ve öne-minden kaynaklanmaktadır. Yeni neslin hemen hemen hiç tanımadığı abide insan rahmetli Dündar Taşer’in dediği gibi çadırımızı sırtlanların yoluna kurduk. Sırtlanların yoluna ça-dır kuranlara rahat ve derin uyku haramdır. Onlar ancak bir gözleri açık tilki uykusu ile idare etmek zorundadırlar.

Doğu-Batı dengesini yöneterek ayakta durmaya çalışır-ken zamanı iyi değerlendirmek zorundayız. Merkez devlet olmanın şartlarını hazırlamalıyız. “Merkez devlet olma mec-buriyeti” bilincinin yaygınlaştırılmasından, ödemeler denge-sinin kurulmasına, nükleer enerji ve caydırıcı nükleer silâh imalâtından, yerli haberleşme uydularını yapıp fırlatma ye-teneğine kavuşmaya, teknolojiye dayalı yüksek katma değerli ihraç ürünleri imalâtını arttırmaktan, milli uçuş yazılımına sahip olmaya varıncaya kadar bir dizi stratejinin yaygın milli bir bilinçle hayata geçirilmesi vazgeçilmez, ertelenemez milli hırs olarak hepimizin beyninde gerektiği kadar yerleşmelidir. Ancak o zaman üzerinde çadır kurduğumuz sırtlanların yo-lunda bir gözümüzü yumarak uyuma hakkına kavuşabiliriz.

Son günlerde sıkça gündemimize gelen Şanghay ittifa-kı tartışmalarına bu değerlendirme penceresinden bakıldığı taktirde daha objektif bir değerlendirme mümkün olacaktır. NATO veya Şanghay ne dünya cennetidir ne de cehennem. Coğrafyamızın bize dayattığı denge politikasının iki ucudur. Biz zaman ve zemine göre bu iki uç arasında belli ki bir müd-det daha gidip geleceğiz. Aslolan bu gidiş gelişler esnasında gerçek kurtuluşu sağlayacak ana projelerden sapmamaktır.

GÜVENLİK2 Ocak 2016

* Güvenlik

* Sağlık

* Eğitim

Bir cemiyetin hatta hayatın olmazsa olmazı yukarıdaki üç temel faaliyetidir. Bütün canlıların hayatı bunlarla var olur, sürdürülür.

Güvenliği sağlanmamış bir toplumda başka hiçbir ka-zanımın mana ve ehemmiyeti olmaz. Hangi değerlere sahip olursa olsun anlam taşımaz. Ehemmiyetine binaen güvenlik politikalarının oluşturulması iradesi, o cemiyetin diğer bütün varlık ve kazanımlarını kullanma hakkına sahiptir. Bütün ser-vetimiz, hürriyetlerimiz, birikimlerimiz kullanılabilir. Buna hayatlarımızın sonlandırılması yani canımızı feda etmek de dahildir.

Sanat, edebiyat, kültür, insan hakları, azınlık hakları, barış, eşitlik, özgürlük bütün bu güzel kavramların hiçbiri yaşama hakkından üstün olamaz. Yaşama hakkının, hele de milletin ve devletin yaşama hakkının üstünde hiçbir hak ve duruş düşünülemez. Aslolan devletin ve milletin bekasıdır.


Berlin Anlaşması’ndan bu yana emperyal merkezler saydığı-mız güzel kavramları bahane ederek güvenlik politikalarımı-zı geciktirmeye, aksatmaya, hatta zaman zaman felç etmeye razı etmişlerdir bizleri ama artık yeter.

İbret alınsaydı eğer tarih tekerrür etmezdi. Artık dersimi-zi almış olmak zamanı çoktan gelmiş ve geçmiştir. Hiçbir gü-zel kavram, güvenlikten daha önemli ve öncelikli olmaz, ola-maz/olmamalıdır. Yolda yürürken karıncayı ezmekten imtina eden biz, güvenliğimizi sağlamak için gerekiyorsa dünyanın şah damarını kesme iradesini hazır ve canlı tutarız.

Türkiye yurt içinde eşkıya takibiyle meşgul edilirken sı-nırları dışındaki hak ve sorumluluklarını terk edecek bir aşiret devleti değildir. Hem içerde eşkıya takip ve tedip çalışmasını yürütürüz hem de bütün yakın coğrafyalardaki haklarımızı takip ederiz, bu gücümüz yeteri kadar mevcuttur. Aslolan ik-tidarın ve aklı selim sahibi muhalefetin birlikte gerekli tek ses, tek yürek iradesine sahip olduğunu göstermede zaafa düşme-mesidir.

Bunun dışında Türkiye gerek bir trilyon doları aşan eko-nomisiyle gerek seksen milyona yaklaşan nüfusuyla ve ge-rekse sahip olduğu savunma sanayii kapasitesiyle içerde ve dışarda her türlü güvenlik ihtiyacını üretecek durumdadır.

BİR HESAPLAŞMA28 Mayıs 2016

Y irminci yüzyılın son çeyreğinde tarih asırların özetini yaşamıştır adeta. Üç-dört yüzyıl büyüyen ve Türk coğ-

rafyasının büyük bir kısmını müstemleke yapan Rus İmpa-ratorluğu, soğuk savaş sonrası teşekkül eden dünya denge-lerinde, kendisini üçlü bir mengenenin ortasında bulmuştur. Birinci cephe Vatikan merkezli Papalık desteğinde Leh Wale-sa liderliğinde Polonya kalkışması ve direnişidir. İkinci cephe Afganistan’da kurulan Türkiye ve ABD desteği ile beslenen şanlı Afgan-Özbek direnişidir. Polonya’da moralini kaybeden Rus Genelkurmayı şanlı Afgan halkı karşısında mağlubiye-tin acı zehrini içmek zorunda kalmıştır. Üçüncü ve en önemli cephe ise Türkiye’de teşekkül eden ve hemen hemen bütün yükünü Ülkücülerin üstlendiği şanlı Anadolu direnişidir. Dişlerimizle, tırnaklarımızla kimseden zerre miktarı yar-dım almadan tamamen yüksek imandan beslenen gücümüz Anadolu’yu savunmuş, Rus emperyal hamlelerini Karadeniz’e hapsetmiştir.

Üç cephede birden sıkışan Rus İmparatorluğu parçalan-mış ve bu parçalanma beş Türk devletinin doğumuna şahit-lik etmiştir. Bu parçalanmayı takip eden otuz yılda Rus derin


aristokratları derlenip toparlanmış, Ukrayna ve Kırım üzerin-den tekrar yayılmaya başlamıştır. Bu hamleden endişelenen Batı, Ruslara karşı amansız bir ekonomik abluka planlamış, Rus ekonomisinin temel girdisi olan petrol gelirlerine kumpa-sı acımasızca kurmuştur. Bir dünya miktarı zararı göze alarak 120 $ civarında sabitlenmiş petrol fiyatını 30-40 $ seviyesine indirerek Rus ekonomisini diz üstüne oturtmuştur.

Bu gidişin, durdurulamazsa eğer varacağı yer, içinden beş Türk devleti daha çıkartacak yeni bir parçalanmadır. Bunu tecrübeyle öğrenmiş Rus kurmayları ölümüne Suriye’ye asıl-makta ve Akdeniz’e tutunmaya çalışmaktadır. Zira çok iyi bi-liyorlar ki Suriye’de kaybederlerse nur topu gibi Dağıstan, Kı-rım, Tataristan, Yakutistan, Başkurdistan doğmaya hazırdır.

İşte bu sebeple diyoruz ki, 21. yüzyılın ilk çeyreği, bütün üçüncü bin yılın kaderinin şekillendiği ilk çeyrek olmaktadır. Aklı başında her Türk münevveri bu şuurla yatıp kalkarak, kavgadaki yerini almalı hem şanslarımızı en yüksek faydaya dönüştürmeyi hem de risklerimizi en düşük zararla geçiştir-meyi sağlamalıdır.

Babam der ki; düşmanın anasını çalışmak ağlatır.

Atatürk der ki; Türk öğün, çalış, güven.

HAİNLİK VE HAİNLER13 Ocak 2016

“Vatan haininden aydın olmaz.”

Cemil Meriç

H aini en bol ülkede, hainliğin tarifi ölçüsü ve müeyyidesi yok! Bu garip çelişki ne kadar, nereye kadar taşınabilir ki?

Hainlik tasarlanarak ulaşılan bir olgu olmayıp, yanlış kararlar, tercihler ve kötü talihin birleşmesiyle içine düşülen bir girdaptır. Bir hainin, hain olduğunu en zor ve en son kendisi anlayıp kabul eder ve bunu ona anlatıp kabul ettirmek, deveye hendek atlat-mak gibidir. Gururlu hainler (ki bazen çıkar) bunu anladıkları zaman bütün dünya onu affetse, o kendini asla affedemez.

Ülkemizde aydınlar arasında, özellikle etnik kompleksle-ri olan aydınlar arasında hainlik virüsü çok etkili bir şekilde yaşamaktadır. Yaşamakla kalmayıp nesilden nesile itina ile taşınmakta, bütün hayatımızı sarıp yoğun bir şekilde günde-mimizi etkilemektedir.

Herkesin birbirini hain ilân etmesi de ayrı bir hastalık olup gerçek hainlerin gizlenip rahatça icra-i sanat etmelerine fırsat sağlamaktadır. Ülkemizde hainliği meziyet olmaktan çıkartıp, kaçılması, çekinilmesi, korkulması gereken bir çukur olduğunun ilân edilmesi gerekir.


Türkiye’nin her tondan tercihleri olan namuslu aydınları, namusluluk ortak paydasında birbirine yaklaşarak ortak bir hain tanımlaması yapmak zorundadırlar. Kimliğini taşıdıkla-rı, tabiiyetinde oldukları devletin bağımsızlığına, kurucu asli unsurun ismine, bayrağına, hükümranlık haklarına ve tama-mının ortak menfaatlerine saygılı olmak yetmez, pazarlıksız bağlı olmak zorundadır. Her vatandaş, bilhassa kendisini ay-dın diye nitelendirenler iki defa buna mecburdurlar.

Bu sorumluluğu ihlal eden, reddeden, gereklerini yerine getirmeyen, çok ince bir tahkikat ve tartı sonrası bedelini öde-meden kullandığı vatandaşlık haklarını kaybedebilmeli. Bu ko-nuyu tartışmalı ve hukuk sistemimizin içine dahil etmeliyiz.

Ortadoğu, Balkanlar ve Kafkasya’da, Türkiye ile menfaat çatışması olan merkez devletlerin, açık kapalı taarruzlarıyla mı uğraşacağız yoksa onlar adına gönüllü müfettiş rolünü üstlenip, Türk Devleti’nin başına dikilen, Allah’ın günü bir maraz çıkartan, müstemleke aydınlarıyla mı uğraşacağız?

Bir ülkenin pasaportunu ve tabiiyetini kullanacaksın ama o ülkeye karşı en basit vatandaşlık sorumluluklarını yeri-ne getirmediğin gibi o ülke aleyhine her türlü küresel ilişki içinde olacaksın! O ülke aleyhine çalışan bütün çokuluslu or-ganizasyonlarda, düşmanlarımızla kol kola görev alacaksın! Buna dünyanın hiçbir aklı başında ülkesinde izin verilmez. Biz Türk aydınları, bu garabeti ilelebet taşıyamayız/taşımaya-cağız. Kim kime tabi ise onun pasaportunu taşısın veya hangi devletin pasaportunu taşıyorsa ona tabi olsun.

İyi tanımlanmak, geniş bir yelpazede kabul görmek, basit, anlaşılır, üzerinde uzlaşılmış olmak şartıyla yapılacak bir ha-inlik tarifine, iyi işleyen bir mahkeme zincirinden de geçirile-rek vatandaşlıktan çıkarma kararı uygulanmalıdır. Kim hangi millete/devlete hizmet ediyorsa onun pasaportunu taşısın ve onun sigortası altında olsun, ondan maaş/emekli maaşı alsın.

NUSAYBİN’İN HUZURU

K amışlı ve Nusaybin tek şehir olup, ortasından geçen bir hatla bölünerek iki devlete bağlanmış, iki parçalı bir bü-

tündür.

Kamışlı ve Nusaybin’in kaderleri eni sonu Türk adaletinin şefkatli ellerinde şekillenip hak ettiği bütünlüğe ulaşacaktır.

Kamışlı ve Nusaybin, eşkıyanın gündeminde beraberce kaosa sürüklenmiş olup Türk adaletine hasreti birlikte şid-detlenmektedir.

Çıldıran eşkıya, Nusaybin’i sokak sokak tuzaklı bomba-larla donatırken bir taraftan da sayısız tünellerle Kamışlı bağ-lantıları inşa etmiştir.

İki taraf arasında kanun dışı geçişler devam ettikçe Nusaybin’in huzura kavuşması uzun sürecek ve zayiatımız-da fazla olacaktır. Nusaybin ve Kamışlı’nın huzura kavuşma-sı için baskın harekâtla Kamışlı’ya huzuru taşımak ve sonra güneyden kuzeye Nusaybin’i temizlemek gerekir. Kısacası Türk Silahlı Kuvvetleri, Nusaybin’e Kamışlı’dan girmek ve her iki tarafa özlenen huzur, adaleti birlikte taşıma şansını yakalamıştır. Allah, Türk Silahlı Kuvvetleri üzerinden Türk Milletinin yardımcısı olsun.

GENE AKIL TUTULMASI16 Mart 2016

D okunulmazlık Türk Milletinin vekillerine verilen bir imtiyazdır. Türk milletinin vekilleri dokunulmazdır.

Dokunan yanar demektir. Türk Milletinin vekilleri, dokunul-mazlık hakkını suç işlemek için kullanırsa meclis bu zırhı kal-dırır. Geçmişte bunun örnekleri görülmüştür.

Vatana ihanet eden sahte vekillere hukuki gerekleri uygu-lanmak üzere iken işi sulandırmak kimsenin hakkı da haddi de değildir. Türk Milletvekillerinin dokunulmazlığını hiç kim-se kaldıramaz, o hak Türk Milletinindir. Bunlar Avrupa’nın öteden beri kullandığı bir karttır.

Genelkurmay Başkanı, Ordu Komutanı vb. daha nicele-rinin “silahlı örgüt kurmak” suçlamasıyla cezaevlerine dol-durulduğu bir ülkede, ihaneti sabitleşmiş vekillerin, doku-nulmazlığını kaldırıp hukuka teslim etmek varken/dururken bütün milletvekillerinin dokunulmazlığının kaldırılmasını istemek tamamen bir oyundur.

Dokunulmazlık fanusu toptan kaldırılarak Türk Meclisi muhtelif paralel güçlerin vesayeti ve tehdidi altına sokulmak isteniyor. Türk meclisini tehdit altına alacak oyunu en iyi bil-


mesi gereken Sayın Başbakandır. Rağmen yaptığı hamleyi an-lamak mümkün değil, bunun bir tek açıklaması olabilir o da akıl tutulmasıdır. Daha ilerisini düşünmek bile istemiyorum.

BENDEN SÖYLEMESİ30 Nisan 2016

A cizane hafızamız olanlara bakıp olabilecekleri tahmin etme noktasında oldukça isabetli tespitler yapabilmek

için hayli imtihan vermiştir. Bu noktadan hareketle Türk Devleti’nin ve Milletinin güvenlik risklerini sorgulayıp gü-venlik politikalarını oluşturan müsteşarlarını bir konu üze-rinde ciddi ciddi uyarmak ve çalışma yapmaya davet etmek durumundayım.

Son anayasa komisyon toplantısında meydana gelen va-him ötesi olaylar beni bu ikazı yapmak mecburiyetine getir-miştir.

* Komisyondaki olay nedir?

* Vahameti nereden geliyor?

Komisyonda, HDP milletvekillerinin danışmanları kim-liği taşıyan eşkıyalar, hem de milletvekili danışmanı sıfatı ile devletten maaş alarak diğer milletvekillerine saldırmış ve on-ları darp ederek Türk meclisinin bir organını zor kullanarak çalışmaktan alıkoymuştur.

Biliyoruz ki, HDP milletvekillerinin şoför, danışman vb. adı altında meclise girip çıkma, orada bulunma ve çalışma fır-


satı yakalayan insanlar, Kandil’den belirlenip gönderilmekte, çoğu resmi unvan ve maaş alarak meclis çatısı altında eşkıya-ya hizmet etmektedir.

Yakın tarihimizdeki siyasi komitacılık faaliyetlerini az çok bilen biri olarak 200-300 kişilik böyle bir topluluğun mec-liste bulunmasının risklerini telâffuz bile etmek istemiyorum. Anayasa komisyonunda sergilenen tavırları, yani yaptıkları, yapabileceklerinin işaretlerini fazlasıyla taşmaktadır.

Devletin güvenlik müsteşarları derhal bir araya gelip meclise milletvekilleri aracılığıyla danışman/hizmetli alımı mevzuatını elden geçirip, meclis güvenliğini riske sokan ele-manların daha işe başlarken yapılacak güvenlik soruşturma-larında elenmesini/engellenmesini sağlamalıdırlar. Bu konu savsaklanmadan hızla gündeme alınmalı ve gereği yapılma-lıdır.

DEMEDİ DEMEYİN5 Temmuz 2016

D evlet, değil partisini/partilerini veya anlı şanlı kurum-larını, Yeni Cami’nin tuvaletinin işletmesini bile kendi

rızasıyla kimseye devretmez. Ama sabırla inatla kavgaya de-vam eder, hedefinizi ısrarla ve zor kullanıp, bedel ödeyerek ele geçirirseniz, ertesi sabah temsilcisini gönderip yanınıza oturtur ve en sadık ortağınız olur. Bunu böyle bilesiniz ve gir-diğiniz yoldan sakın ha dönmeyesiniz. Zira girdiğiniz yolda yaptığınız hafriyat, vazgeçerseniz eğer, günah olarak size de gelecek nesillerinize de fazlasıyla yeter.

Madem bu yola girdiniz ne dönmek ne de durmak asla olamaz. Kavgaya inatla ve sabırla devam etmelisiniz. Bu iş parmak ısırma yarışıdır, sıkın dişlerinizi sakın vazgeçmeyin zira o da son saniyelerini yaşıyor, vesselâm...

Devlet bugün “ajan” der, yarın koluna girer “en güven-diğim sadık dostum” der zira bizler neler neler gördük. Değil eğitimli, ferasetli, imtihan vermiş insanlara, bir kara taşa bile zaman gelir dersaadeti huşu içinde teslim eder.

Hedefe mutlaka ulaşmalı, hem hedefteki hem de oraya giderken geçtiğiniz yollardaki tahribatları imardan geçirip


yeniden ihya etmelisiniz. Bu iş artık boynunuzun borcu ol-muştur.

“İnsana sadâkat yaraşır görse de ikrâh,

Yardımcısıdır doğruların Hazret-i Allah”

ADINI KOYUN ve GEREĞİNİ YAPIN!19 Mayıs 2016

B u silahlı isyan ve cephe savaşı başlatma öncesidir. Artık terör örgütü geride kalmıştır. Yeni durum okunmalıdır.

Terör örgütü tanımlaması artık hadiseyi açıklamaz. Terör ör-gütünün uçaksavar bataryası, uçaksavar mevziisi olmaz. Te-rör örgütü asker almaz, vergi toplamaz. Terör örgütü haraç alır, soygun yapar, sabotaj yapar, vur kaç, bombalama, yalan haber, tehdit, sivil itaatsizlik vb. eylemlerle propaganda ya-par. Karşımızdaki yapı, bunları aştı.

Düşman, uluslararası askeri destek alıyor. Önemli baş-kentlerde siyasi temsilcilikler açıyor, senin meclisinde temsil-ci bulunduruyor ve dahalarını da yapıyor. Bütün bu olanlar karşısında hadiseye “terör örgütü,” mücadeleye de “terörle mücadele” demek artık hem mümkün ve yeterli olmasa ge-rek.

Karşımızda siyasi hedeflerini belirlemiş, bazı şehirlerde silahlı yapılanmalar kurmuş, işleyen nizamın kabullendiği siyasi yapılanmasını sağlamış, yurt dışında her şeye rağmen yok edilemeyen silahlı toprak elde etmiş ve kullanmış, belirli dünya merkezlerinde aktif temsilcilikler açmış ve bilgi akışını sağlamış, merkez devletlerin çeşitli hamlelerinde figüran rolü


oynama imkânlarına kavuşmuş, illegal para trafiğinde pay alma mekanizmalarına ulaşmış, hibe/satış yoluyla her türlü silâha sahip olabilen bir organize yapı ile karşı karşıyayız.

Bu yapıya terör örgütü, mücadeleye de terörle mücadele denilemez.

Bu çokuluslu emperyal merkezlerin güdümünde dört dörtlük silahlı isyandır. Normal asayiş vakaları ile mücadele eder gibi yürümez bu iş. “Hattı müdafaa yok sathı müdafaa vardır, bu satıh aziz vatanın her köşesidir.” Askeri, siyasi, ik-tisadi, psikolojik, sosyal ve kültürel alanda bütün gücümüz ve varlığımızla hep beraber, birbiriyle uyumlu, toplam ve toptan mücadele planları artık uygulamaya konulmalıdır.

Zira düşman, bütün cephelerde topyekûn saldırmakta ay-rıca uluslararası Türk düşmanı bütün mihrakları da yanında bulmaktadır. Yarın geç kalmış olmamak adına Ankara, güven-lik müsteşarlarımız elini çabuk tutmalı topyekûn milleti bu mücadeleye dahil etmelidir. Bizi bağlayan tek kaygı Allah’ın adaletinden şaşmamak, masum insanları eşkıyadan ayırmak, zalimi yok ederken bile adalet ve Allah korkusundan uzak-laşmamaktır. Bunun haricinde yerli veya uluslararası hiçbir kurum ve kavram bizi vatan müdafaasından alıkoyamaz.

BUNLAR TERÖRİST BİLE DEĞİL

B unlara hayvan demek bile hayvanlara hakaret olur ve asla kabul edilemez. Uluslararası hukuk konusunda

ders almış değilim, sadece genel kültür olarak bazı temel kav-ramlara aşinalığım var hepsi o kadar. Savaş çeşitleri “nizami harp” ve “gayri nizami harp” olarak iki ana başlıkta tasnif ve tarif edilmeye çalışılmaktadır. Nizami harp kuralları, kulla-nacağı silâh ve diğer enstrümanları ve metotları belirlenmiş, sonuçlarının kabul edilmesi teminat altına alınmış savaş tar-zıdır. Gayri nizami savaş ise hiçbir kurala dayanmayan klasik metotların ötesinde her şeyi, her yeri, herkesi kullanan, kural-sız ve hukuksuz savaştır. Gene de gayrı nizamî savaşın kendi içinde bir ahlâkı, disiplini, metotları, namusu, kutsalları ve kazandığı takdirde irdelenir bir yanı vardır. Bizim muhatap olduğumuz hadise ise bütün bu tanımların ötesinde çok daha adi, aşağı, iğrenç, asla kabul edilemeyecek, affedilmez bir du-rumdur.

Maruz kaldığımız saldırıyı “terör” saldıranları da “terör örgütü” olarak adlandırmak bile onlara değer vermek oluyor. Bu dahi iltifattır. Bu saatten sonra bu gözü dönmüş, afyonlan-mış, şaki ruhlu, beyinsiz, emperyal taşeronlara yeni bir isim koymak ve yaygın olarak bunu öne çıkarmak durumunda-yız.


Siyasetten üniversiteye, basından güvenlik yapılanmala-rına, istihbarattan TSK’ya her kurum bu hatayı işlemiş adam-lara “terörist”, yapılanmasına da “terör örgütü” demiştir. Hatanın neresinden dönülürse kârdır. Bu afyonkeşler, düş-manlığını cepheden ilân edemeyen ülkelerin casuslarıdır. Bu şaki ruhlu yapının adı düşman istihbarat yapılanmasıdır. Ko-nuşulan, tartışılan alanlarda olay artık bu noktaya çekilmeli, bu yapı “düşman istihbarat elemanı” olarak adlandırılmalı, casus işlemi görmelidirler.

AKLA DAVET

B eş bin yıllık milleti bin yıllık yurdunda, yarım devlete razı edecek güç sadece ve sadece yüksek askeri yetenekle

elde edilebilir. Savaş meydanında ve hem de defalarca yen-meden, Türk Milletini Anadolu’da yarım devlete razı etmek asla mümkün olmayacaktır.

İslami ve insani açıdan kardeş saydığımız herkesle her şeyi paylaşırız ama devletin, milletin, bayrağın adını ve keyfi-yetini asla paylaşmayız. Bize, sofrada eşitliklerini onayladık-larımız, uyanıklık ve kurnazlıkla sofraya da ortaklık dayatır-ken bunun başka bir şey olduğunu bilmeliydiler. Devletin, milletin, ordunun ve bayrağın adı ve kimliği sadece ve sadece savaşla değiştirilebilir. Bunun barışçı bir yolu asla yoktur.

Son günlerde bazı çevreler PKK’ya sözde söverek Türk Devleti’nden iki dilli, iki milletli anayasa teminatında yeni cinnet ürünü değişim istiyorlar. Çözüm süreci adıyla birinci cinnet ürününün tadı damaklarında kaldı belli ki ama o bir de-faya mahsus idi ve bir daha asla oraya dönülmeyecektir. Çö-züm sürecinin tek kazanımı dost düşman herkese “eşkıya ile anlaşma olmayacağı, eşkıyanın vermekle doymayacağı”’nın öğretilmiş olmasıdır.


“Çözüm süreci” muhabbetinin karakolda biteceğini dost düşman herkes biliyordu aslında ama son virajı dönmeden önce bir şans daha verildi ayrılıkçı eşkıyaya. Tabii ki elinde silâh olan insan hele de istediklerinin bir kısmını alma tadıyla tanışmışsa, onu bir daha vererek doyurmak mümkün değil-dir.

Son sözü Türk Ordusu söylemekte sil-süpür harekâtıyla vatanın her karış toprağı kanla temizlenip kurtarılmaktadır. Temizlik bitip, huzur ve asayiş temin edildikten sonra Türk Devleti’nin adil ve şefkatli kolları herkesi kucaklamaya ye-tecek, bu mübarek coğrafyada bütün vatandaşlarımız hep birlikte kardeşane ve müreffeh bir hayatı nice asırlar birlikte yaşayacaktır.

BİR COĞRAFYADA BİR DEVLET OLUR

D evlet olabilmenin birinci “olmazsa olmazı” vatandır, coğrafyadır. Bir coğrafyada, hudutları belirlenmiş top-

rak parçasında, sadece ve sadece bir devlet olur. Bir coğrafya-da birden fazla devlet, devletçik, devletimsi yapı, devletin bir kısım fonksiyonlarını gönüllü üstlenmiş grup, kulüp, cemi-yet, cemaat vb. ne varsa eni sonu merkez devletle çatışmaya girer, bu kaçınılmaz bir sonuç/gerçektir.

Devletin temel görevi güvenlik, sağlık, eğitimdir. Bunla-rı sağlamak için vergi toplar, düzenleme yapar, herkese eşit mesafede durarak bu hizmetleri sunar. Üç ana başlık altında topladığımız bu hizmetlerin yanında daha birçok ikinci de-rece görevler de tanımlanabilir. Devlet bütün ana ve tali gö-revlerini, sorumluluklarını bütün vatandaşlarına aynı hız ve kalitede sunmak ve bunun sürekliliğini, inanılır/güvenilirliği-ni sağlamak zorundadır. İnsanlığın ve İslamlığın gerektirdiği her türlü temel hak ve sorumluluklar bizzat devlet tarafından tarif, temin ve tahsis edilerek bütün vatandaşlara eşit olarak sunulmak, kullandırılmak ve garanti edilmek durumunda-dır.

Devletlerin gücü ve büyüklüğü bu şartları asgari/azami temin ediyor olmasıyla belirlenmektedir. Bu açıklamalardan


sonra, son yüzyılımızı inceleyip neleri eksik, neleri yanlış, neleri doğru yaptığımızı ortaya koymak, birbirini doğuran hatalar zincirini cesaretle belirleyip ifade/itiraf etmek duru-mundayız.

Üzerinde en çok yoğunlaştığım başlık vatandaşlık tanımı ile devletle fert arasında kurulması gereken vatandaşlık bağı-nın teşekkülünde taşıdığımız zaaflar ve yetersizliklerdir, di-yebilirim. Dil, din, mezhep, meşrep, hayat tarzı, etnik köken, mali seviye ve daha nice kriterler itibariyle çeşitli, farklı insan kaynağımızın hepsine birden aynı mesafede durup hepsine göğsünü gere gere aynı tonda, “bu benim devletimdir” de-dirtecek bir konuma oturtamadık devleti. Dolayısıyla devleti temsil noktasına gelen ister seçilmiş, ister atanmış, isterse zor-la gelmiş olsun, her zümre ötekileri “tebaa” olarak görmüş ve onlara kendi tercihlerini dayatıp kabul ettirme yolunu seç-miştir. İstisnasız her kadro az veya çok bu hatayı işlemiştir.

Bütün bu itişmeler sonucunda halkımızın büyükçe bir kısmı devletle yapılması gereken alış verişleri ( eğitim, sağ-lık, güvenlik hizmetleri, bağış, hayır, hasenat, sığınma, dar zamanda kendini adama, güvenme, güvenilme, işe yarama, işe yaradığını hissetme ve daha bir çok hayat faaliyeti) çeşitli kulüp, dernek, loca, cemaat, topluluk, vb., tanımsız, denetim-siz, her türlü dış kancalanmaya müsait, cazip, kolay ulaşılan, kimlik ve mensubiyet bulabildiği, heyecan veren, yüksek risk-li yapılarla karşılar duruma gelmiştir. Bu yapılar ele geçirdiği insan kaynaklarımızı ya dünya zenginlikleri ya da ahiret ka-zanımlarıyla olabildiğince istismar edip kullanabildiği kadar kullanarak cemiyetimizi bugün içinde bulunduğu kaos gün-lerine getirmiştir.

İnsanoğlunun en büyük hırsı güç sahibi olmaktır. Bir defa hem de başkasının emeği ile gücünü arttırdı mı onun için ar-

Hasan Külünk 47

tık sınır yoktur ve bütün dünyayı istemeye başlar. Çalışma ve stratejilerini bu istikamete oturtur. Tam da bu aşamada devletin alanına girer ve onunla çatışmaya başlar. Bu çatışma zaman zaman uzlaşma, paslaşma, paylaşma, çekişme, ayrış-ma safhalarını yaşarken dış destek arayışları veya dış destek imkanları ile tanışırlar.

Sonuç olarak devletin fonksiyonlarına talip olan her züm-re millet tarafından dışlanmalı, itibarsızlaştırılmalı ve marji-nal asgari düzeylerden öteye geçecek fırsat bulamamalıdır-lar. Bir coğrafyada bir devlet olur. Anadolu coğrafyasındaki devlet Türk Devleti’dir. Onun rollerini çalmaya teşebbüs eden her zümre büyük milletimizin sinesinde eritilip yok olmaya mahkûm olacaktır.

EŞİT VATANDAŞLIK17 Ekim 2016

İ mparatorluklarda devletin kurucusu ve sahibi asli unsur olur. Bunun yanında fetihlerle imparatorluğa katılan yeni

ülke ve yeni milletler olur. Yeni katılan milletlerle asıl kuru-cu millet arasında daima bir statü farklılığı bulunduğu gibi katılan tebaa milletler arasında da statü farklılıkları olağan hallerdir.

Bu gerçek bütün imparatorluklarda olduğu gibi Osmanlı İmparatorluğu’nda da mevcut idi. Devletin kurucu asli unsu-ru Türk olduğu için onların farklı imtiyazları vardı. İlmiye sı-nıfı onların inhisarında olduğu gibi muharip, seyfiye sınıfı ve toprak sistemi de asli unsurun menfaatleri merkezli teşekkül etmişti. Kısaca devlet, asli unsur olarak Türklere ait olup di-ğerleri tebaa olarak daha farklı bir hukuka tabi olarak yaşardı. Türk olmayanların vergi, askerlik, mülki idare, vb. her türlü hukuki hakları farklı olurdu.

Yeni yüzyılda imparatorluk yıkılmış yerine üniter yapıyı kabul etmiş, yeni ulus devlet kurulmuştur. Üniter ulus dev-lette anayasada tanımlanmış eşit vatandaşlık kavramı vardır. Ulus devlette asli unsur/tebaa kavramları yoktur/olamaz. Do-layısıyla Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran ahalinin tamamına


Türk denir ve bunların tamamı eşit vatandaşlardır. Asli unsur olarak tanımlanacak özel statüye tabi imtiyazlı bir zümre söz konusu değildir. Bu sebeple hiç kimse bir veya birden fazla asli unsur- tebaa tanımlaması teklif edemez/etmemelidir. Bu çeşit teklifler ulus devlet kavramı içinde yoktur, olamaz. Zira üniter ulus devlette her vatandaş eşittir. Aynı hukuka tabidir. Hak ve sorumluluk itibariyle kimsenin kimseye üstünlüğü yoktur.

İmparatorluk alışkanlıklarından kalma azınlık şuuru ta-şıyanlar, içinde bulundukları bu halin hastalıklı bir hal oldu-ğunu anlamalı kabul ve itiraf etmelidirler. Kurtuluşun, bu hastalıklı halin anayasal teminat altına alınmasını istemekte olmadığını herkes görmelidir. Yapılması gereken “anayasal eşit vatandaşlık” kavramını özümsemek ve eşit vatandaşlar olarak birlikte yaşama bilincini sindirmekte olduğunu herke-sin görmesi, kabul etmesidir.

DEVLET AKLI24 Mayıs 2012

İ dris Naim Şahin, milletin hissiyatını dile getirmiştir ve mil-li vicdanda gerekli karşılığı bulmuştur. Uludere üzerinden

yapılmak istenen, “talihsiz olayın tahribatını tamir etmek” sınırını çoktan aşmış, devlete ve kurumlarına karşı hain bir psikolojik savaş malzemesine dönüştürülmüştür.

Türk Devleti’ni yönetenler üzerlerine düşen görevleri har-fiyen yerine getirmelidir. Türk Devleti’nin güvenlik politika-ları Ankara’da üretilmelidir. Devletin tek muhatabı millettir. Her türlü destek ve onay milletten alınmalıdır. Bu yapılmazsa hain zümrelere “muhatap” payesi verilirse onlar bunu haz-medemez ve meclis çatısında devletin kurumlarına hakaret ederler. Kimsenin de gıkı çıkmaz.

Bu mücadele hata kabul etmez. Düşman çok geniş bir psi-kolojik harekât yürütmektedir. Karşısında kurumsal derinlik-li ve bütünleşmiş bir dik duruşu sağlamak zorundasınız.

Bunu sağlamak yerine tedirgin, çekingen, kurumlarını savunamayan, kurumlar arası ahenk ve iş birliğini oluştura-mamış, bir görüntü sergilerseniz o mecliste de, sokaklarda da, salonlarda da daha çok hakaret görürsünüz.

SURİYE15 Şubat 2016

S oğuk savaşın bitmesiyle kendisine düşman arayan Batılı emperyal merkez devletler, kendilerine yeni düşman ola-

rak Sünni İslâm dünyasını ve tabii olarak onun en güçlü tem-silcisi Türkiye’yi seçtiler. ABD, Rusya, Çin, İran bu oyunda ittifaken tek strateji üzerinde anlaşmış gibi hareket etmekte-dirler. Türkiye’nin güneyine, İran sınırından Akdeniz’e uza-nan bölgeye kesintisiz bir biçimde PKK kukla yapılanmasını yerleştirme stratejisini adım adım uyguluyorlar.

2012’den beri Türkiye’nin, Halep’i kimseye sormadan fiilen kurtarması gerektiğini umdum ve bekledim. Ankara yelkenleri, bu rüzgarı bulamadı. Gerek içerdeki yumuşak karnımızdan kaynaklanan psikolojik sıkıntılar gerekse genel dünya dengeleri ile birlikte değerlendirilince Halep’in kurta-rılması “şimdilik” gerçekleşmedi.

Geldiğimiz noktada bu hamle büyük ölçüde şansını kay-betti diyebiliriz ama bu dünyanın sonu değil elimizdeki kart-lar azaldı ama henüz bitmedi. Zira “Osmanlı’nın numarası bitmez” . Herkesin hasta adam yatağa düştü dediği bir anda bu Türkler, yepyeni bir Cumhuriyetle yeni bir asra yelken aç-masını becermiştir.


Rusya ile Batı arasındaki iç rekabet gereği yaşanan ekono-mik zayıflama ve buhran, ortak düşman saydıkları Türkiye’ye karşı yürütülen psikolojik harekât ve gerilime dayanarak gi-derilmek istenmektedir. 20 milyonu Türk, 115 milyonu Rus olan 145 milyonluk Rusya’nın gerek ekonomik gücü gerekse Ukrayna karşısında denenmiş askeri gücü herkesin malumu-dur. Kaldı ki Afganistan macerası halâ hafızalarımızdadır.

Petrol fiyatlarındaki şok düşüşün Rusya ekonomisindeki ağır hasarlarını gidermek umuduyla girilen gerilim yaratma politikaları topyekûn psikolojik harekât olup eni sonu duvara çarpmaya mahkumdur. Savaşın galibi mağlubu olur ama kârlısı olmaz. Galip gelen de birçok bedel öder ve şerefini kurtarır. Do-layısıyla fiili konvansiyonel savaş en son başvurulacak bir karttır. Ordular savaşmak üzere kurulur ve eğitilir ama esas ve sürekli görevleri düşmanı caydırmak, dosta güven vermektir.

Suriye’deki aleyhimize cereyan eden son gelişmeleri bir başka politika ile fırsata çevirmek mümkündür. Türk ordu-sunun tartışılmaz topçu yeteneği kullanılarak sınır güvenliği ve 50-100 km derinliklere kadar oluşacak yapılanmaları yok etmek bunun en akıllısı olacaktır. Türk Ordusu da sanırım buna hazırlanıyor.

Bunun yanında dışardaki dost ve müttefiklerimize yöne-len her taarruza, düşmanımızın içerdeki dostlarına misliyle cevap vermek yolu da değerlendirilmeli ve açık tutulmalıdır. Suriye’de bir Türkmen’in veya gözü, gönlü, umudu Türkiye’ye dönük bir masum ve mazlumun ayağına diken batınca bilin-meli ki Türkiye’de misliyle PYD-PKK’lı hesap vermek zorun-da kalacaktır. Bu maksatla gerektiğinde yüz bin nüfuslu ilçe-lerde aylarca süren sokağa çıkma yasağı ile beraber topyekûn silip süpürme, temizleme harekâtı yapılacağı/yapıldığı, dost düşman herkese gösterilmelidir/gösterilmektedir.

KISA KISA SURİYEDE SON DURUM26 Ocak 2016

S ayın Davutoğlu “PYD’nin, Suriye barış masasına oturma-sına karşıyız” diyor. Diyor da bunu kabul ettirmek için

elinde ne var? Elini hazırlıyor mu? Sayın Davutoğlu bilmelidir ki o masa kurulur, PYD bir köşesine oturursa ve biz, çok çok o masayı terk ederek kurulan tuzağa düşersek, kötü olur.

Suriye barış masasına kimlerin oturacağına müdahale gücü İncirlik Üssü’nün kullanılmasını tekrar gözden geçirme, kısıtlama inisiyatifi ile bire bir ilgilidir. Daha erken dönemde Halep’i kurtarma şartlarını sağlayamamış olmak bizi sıkıntıya sokmuş, içerdeki kartlarımızı kullanabilmekle sınırlamıştır.

Elimizdeki kartların en güçlüsü içerdeki enternasyonal ayrılıkçıları yasal şiddet kullanarak minimize etmek, saha dı-şına itmektir. Bir yandan Suriye için kurulan masada yerimiz daraltılırken bir yandan da içerdeki mücadelemize akıl kat-maya kalkmak kimsenin haddi değildir.

Elimizdeki ikinci kart ise ABD üslerinin kullanılma şart-larıdır. Bu üsler DEAŞ’ı bombalarken PYD’nin önünü açıyor ve biz buna engel olamayarak, razı oluyoruz. DEAŞ bombala-nırken eşzamanlı PYD’nin de baskı altına alınıp geriletilmesi-


ni istemek en tabii hakkımızdır, ama kimse kimseye hakkını durup dururken vermiyor, bunu isteyip, mücadelesini verip, almak gerekir.

BU PERDENİN ARKASI GÖRÜNÜYOR

A BD, fiilen askerlerini de göstererek PYD eşkıyasıyla beraber Suriye’deki stratejisini olgunlaştırmaya devam

ediyor. Sözüm ona eşkıya dünyanın namusunu kurtaracak, bütün dünyanın yenemediği DEAŞ yapısını, üç buçuk PYD eşkıyası yenecek. Rakka kurtulacak. Sonrada dönüp dünya-ya PYD’nin meşruluğu dayatılıp Türkiye sınırında ilerleyip Akdeniz’e ulaşması sağlanacak. Böylece Ermenistan ve İran yoluyla Orta Asya bağlantısı zaten kesik olan Türkiye, Kürt yapılanmasıyla Osmanlı coğrafyasından tecrit edilip iktisadi ve kültürel anlamda Anadolu’ya hapsedilecektir.

Bu basit strateji uygulanırken ABD, üstelik Türkiye’deki üsleri kullanmaktadır. Hatta zaman zaman ortak harekât adı-na TSK birlikleri DEAŞ’e karşı kullanılmakta ve dolaylı olarak PYD’nin önü açılmaktadır.

Suriye’de, kolunda PYD armasıyla görüntülenen ABD as-keri gündem olmuş, sahipleri tarafından da kolundaki arma-nın söküleceği beyan edilmiştir. Oysa esas mesele ABD aske-rinin kolundaki arma değil bizzat kendisinin orada eşkıya ile beraber olmasıdır.

Türkiye bunu protesto ediyor, ediyor ama ABD “bunlar benim müttefikimdir.” diyor. Müttefikim diyorsa, ortağımdır


diyorsa bize düşen, “eğer o senin ortağın ise ben senin ortağın değilim, derhal üsleri boşalt ve ortağının yanına git” demek-tir. Bunu bugün söylemezseniz yarın geç kalmış olacağız zira Rakka’dan sonra sıra Cerablus’a gelecek.

Suriye, ABD ve ortaklarıyla, Rusya ve ortakları arasında çekişme alanı olarak kullanılmakta, PYD ise bir o yana bir bu yana yanaşarak kendi değerini arttırmaya çalışmaktadır. Suriye’de kurulan büyük denklem Rusya için ölüm kalım mücadelesidir, kaybederse kendi coğrafyasında bir daha par-çalanıp beş tane daha Türk devletinin doğmasına katlanmak zorunda kalacaktır. Bu sebeple Suriye’ye ölümüne sarılmak-tadır.

Bu sis ve duman içinden en büyük fayda ile çıkabilmek için öncelikle içerde hızla asayişi sağlamak zorundayız.

EMPERYAL İTTİFAK8 Ocak 2016

A B, ABD, Rusya, İran ve Esad’ın menfaatleri, Kuzey Suriye’de PKK kontrolünde bir bölge oluşturmak nok-

tasında birleşmiş bulunmaktadır. Türkiye tek taraflı Halep’i kurtarma operasyonunu geciktirmiş, bunun risklerini üstle-nememiş ve böylece şansını kaybetmiştir. O sayfa şimdilik kapanmış gibi durmaktadır.

Kırmızı çizgi, yeşil çizgi vb. ilan etme, dayatma şartları-nı şimdilik erteleme durumuna girmiş bulunmaktayız. Yeni oyun içerde kurulacaktır/kurulmalıdır. Dışarda dinleteme-diğimiz her şartı yapamadığımız her operasyonu içerde ge-ometrik büyüterek yapmalıyız. Dışardaki gerilemeyi içerde düzeltelim. Suriye’de kazandıklarının on katını Türkiye’de kaybetmelidirler.

Türkiye tüm Suriye sınırına yüksek duvarla birlikte elekt-ronik kontrol sistemini sıkılaştırıp, sızma riskini sıfıra yak-laştırmalıdır. Bilhassa gıda kaçakçılığı sıfıra inmeli, bölgenin Türkiye’ye olan ekonomik ihtiyacı/bağımlılığı siyasi bedele dönüştürülmelidir.


Kuzey Suriye’deki ilerlemelerini gerçekleştirirken bizi hendeklerle oyalamaya çalışanlar, BM normlarını aşmadan, müdahale hukukunu harekete geçirecek kartları vermeden en sert cevabı almalı ve bir yüz sene belini doğrultamayacak dersi okumalıdır.

“Hattı müdafaa yok, sathı müdafaa vardır.” prensibi ge-reği vatanın her karış toprağında bütün askeri, ekonomik, psikolojik silâhlarımızı kullanarak bu nesebi gayri sahih olu-şumu, emperyal ittifakın kucağına fırlatıp atmalıyız. Çok bü-yük bir kısmı “antiemperyal bilinçle birlikte yaşama şuuruna” sahip olan Kürt ahali, özenle korunup ayrı tutularak, sürekli kardeşlik ve birlikte yaşamanın faydaları anlatılarak/yaşatıla-rak ayrılıkçı eşkıyalar sıfıra kadar tasfiye edilmelidir.

İnsanımızın yaşama hakkı her türlü çağdaş afyon sayı-labilecek efsunlu iddiaların üzerindedir. Ve adı konulmamış bir var olma yok olma savaşında eşkıya/emperyal piyonlara sadece teslim olma hakkı verilebilir, başkaca hiçbir şekilde muhatap alınmamalıdır.

Bu mücadeleyi yürüten/yürütecek olan sivil ve asker, si-lahlı veya cüppeli bütün fedakâr Türk evlâtlarına sabır, gay-ret, merhamet ve yerine göre celâl diliyorum. Allah yar ve yardımcımız olsun. Bize Allah yeter. Türkün Türk’ten başka dostu, Allah’tan başka sığınağı yoktur.

TARİHE BİR NOT19 Temmuz 2012

V aktiyle Irak için “Irak’ın toprak bütünlüğünden taviz vermeyiz, Irak’ın bölünmesi savaş sebebidir, kırmızı

çizgilerimiz vardır” gibi çok doğru, gerekli duruşları en üst düzeylerde hem asker hem de sivil sorumlular aracılığıyla ilân ettik, hep söyledik. Eyleme bir türlü geçemedik. Sonuçta Kuzey Irak’ta hem de Türkiye’nin himaye ve desteği ile güya özerk ama gerçekte başına buyruk devletimsi bir derebeylik kuruldu ve biz sıkıntılarımızı onun üzerinden çözmeye çalışı-yor duruma düştük.

Aynı senaryonun Suriye versiyonu ile karşı karşıyayız galiba. Ankara yüksek sesle Suriye’nin bölünmesine karşıyız diyor. Demek ki senaryoyu biliyor ve engellemek istiyor. Ama öğle yağma yok, istemiyorum demekle olmuyor. İstemiyor-san eğer elini taşın altına sokmak zorundasın. Irak’ta kaybet-tiğimiz şansı burada risk etmemek, Suriye’ye hem de kendi kararımızla ciddi bir barış harekâtı düzenlemek zorundayız. Aksi taktirde susun ve oturun. Kimse güce dayanmayan hak-kı vermiyor. Bari karnımızın doymadığı yerde açlığımızı belli etmeyelim.

İYİ ANLAMAK ADINA DEAŞ1 Ocak 2017

A vrupa son üç yüz yıldır yaşadığı devrimlerle refahın zir-vesine ulaştı. Ulaştı ulaşmasına da insanının, özellikle

üst zekâ grubundan, iyi yetişmiş, başarılı, mütemadiyen soru soran, buhranlı gençlerinin ruhunu ve beynini tam doyura-madı. Avrupa’da iyi yetişmiş ruhi bunalımlarından çıkış ara-yan bir nesil oluştu ve bunlar araya araya kurtuluşu İslam’da bulmuş ve önemli bir kısmı İslam’ı seçmiştir.

Müslüman olan Avrupalı seçkinler, gerçek İslam’ı yaşa-dığı taktirde üretecekleri cazibe ile Avrupa’da ciddi bir İslam-laşma imkânı oluşturabilirdi. Müdahale edilmese Avrupa’da ciddi bir İslamlaşma kaçınılmaz olarak Avrupalı siyaset kuru-cuların gündemine oturmuş bulunuyordu. Bu gerçeği takip eden Avrupalı toplum mühendisleri, uzun gözlem ve çalış-malar sonucu bugün izlediğimiz acımasız senaryoyu üret-mişlerdir.

DEAŞ denilen lânet yapı, Avrupa’nın rahminde kuluçka dönemini geçirmiş, Suriye’de sezaryenle doğmuş Irak kuvö-zünde hayata hazırlanmıştır. Batı entelijansiyası DEAŞ deni-len gayrimeşru müdahaleli erken doğum ürünü yapıya birden ziyade misyon yüklemiş, Ortadoğu’nun başına sarmıştır.


DEAŞ’ın ilk görevi, ilerde Avrupa’nın başına belâ aça-bilecek iyi yetişmiş başarılı Avrupa Müslümanlarını, kendi coğrafyasından uzakta yok etmektir. İkinci görevi, Türkiye’yi olabildiğince yormak, yıpratmak, gelişmesini yavaşlatmak, Batı ile eli zayıf iş birliğine mecbur bırakmaktır. Üçüncü gö-revi, denge dayatmaları ile Türkiye’yi ölüme karşılık sıtmaya razı olmak adına Kürt hareketini kabul etmeye zorlamaktır.

Avrupa’da teşekkül eden kaçınılmaz İslam’a yöneliş, Batı-lı servisler tarafından bilinçli bir şekilde selefi/cihatçı çizgiye yönlendirilip, marjinalize edilmiş, sonra da yok edilmek üzere Türkiye üzerinden Suriye mezbahasına intikal ettirilmiştir.

DEAŞ’IN KAN GÖLÜNDE

İ ntihar saldırılarında mazlumun mağduriyetinin masum-luğunda zalimi üreten şartları, iradeyi ve sorumluları

unutursanız bu kaos bitmez daha çok kan akar. Ey emperyal dünya; “böl, parçala, yönet” dedin böldün, parçaladın ama yönetemedin. Parçalar bomba oldu hem size hem bize kan kusturuyor. Sen akıllanmadıkça da bu zulüm devam edecek. Artık aklını başına al sana ait olmayan coğrafyalardan iktisadi menfaatlerini de terk ederek çık ve kendi coğrafyana razı ol.

Zulümle kanla ölüme mahkûm ettiğin devletsiz Müslü-manlara çılgınca ölmek ve öldürmekten başka yol bırakma-dın. Bu kanın gerçek sorumlusu sensin, senin doymak bil-meyen sahip olma hırsın dünyayı kana buladı. Yeter artık iki asrı kan gölünde yaşadık geleceğimizin üstüne ipotek koyma. Şimdiye kadar çaldıkların yeter, tövbe et kendi coğrafyana çe-kil. Akan ve akacak kanların ortağısın, tövbe et.

Ey emperyal dünya, elini Müslümanların üstünden çek artık. Tuttuğun yol yol değil hem kendini hem dünyayı kana buladın. Yeter artık tövbe et.

Ey emperyal Batı, coğrafyamızdan çekil, bunu bizim için de yapma kendin için yap. Bizi, bize bırak! Kendi yaralarımı-zı kendimiz sarar, eşkıyamızı zapt ederiz. Sende ancak o za-


man Paris’te, Roma’da, Londra’da, Brüksel’de rahat edersin. Bir manga askerle Kudüs’te, üç din, dokuz mezhep, kırk iki tarikat mensubunu dört asır kuzu kuzu bir arada yaşattık asa-yişi temin ettik. Bu da size teminat mektubumuz ve yetenek sertifikamız olsun.

Anladınız mı?

SON VİRAJ NEREYE DOĞRU3 Temmuz 2016

D EAŞ’e giden yol çok eskilere dayanır amma esas taşların döşenmesi 1960’lardan sonra başlamıştır. Baas dikta-

toryasına karşı yoğun tepkiler birikmiştir. Bu tepkiler dindar çevrelerde kısmen sosyalimden de etkilenerek muhalif ener-jilere dönüşüp İslamcı muhalefetin oluşmasına zemin hazır-lamıştır.

Kendi geleneklerinden ve düşünce kalıplarından kopmuş, Batı düşünce kalıplarından etkilenerek geliştirilen İslamcı bir ideoloji oluşmuştur. Geleneksel sigortaları devre dışı bırakı-lan İslâm enerjisi, nevzuhur ideologların elinde üretilen yeni ideoloji ile yarım asırda İslâm dünyasını kan gölüne çeviren ejderhaya dönüşmüştür.

Geldiğimiz noktada İslam alemi ölenin de öldürenin de Allahu Ekber diyerek birbirini boğazladığı korkunç bir akıl tutulması yaşamaktadır. Bu haliyle İslâm dünyası artık hiç kimseye karşı bir tehdit unsuru olmadığı gibi kendi varlık ve üretim gücünün yönetiminden de aciz hale gelmiştir. İslâm coğrafyasının tüm varlık ve enerjisi çok uluslu şirketlerin mülkiyetine ve yönetimine adeta gönüllü teslim edilmiş du-rumdadır.


Bütün bu büyük oyun Birleşik Krallık/Yahudi, bir başka deyişle İngiliz/İsrail ortak laboratuvarlarında üretilip ABD mutfağında pişirilmektedir. Üst aklın “tavşana kaç tazıya tut” politikasıyla kendi kendini yok etme noktasına getirdiği İslâm dünyası, son kale Türkiye’de direnebilecek mi? Bunu zaman gösterecek.

İsrail’le yapılan son anlaşma, Suriye’deki kaosun bitiril-mesine dair bir gerekçeye dayandığına göre sapla samanı ayırmak hayli zor olacak gibi duruyor. Önce kaos yarat, sonra Türkiye’yi kaostan çıkaracak şartları önüne koy. “Ölümü gös-terip sıtmaya razı etmek” deriz biz buna “eşkıya dilinde”. Bu-gün böyle bir senaryo ile karşı karşıyayız. Türkiye İslamcıları-nın geleneksel İsrail görüşü yeni bir döneme girmiş, bunaltan DEAŞ ve Esad terörüne karşı Türkiye’ye uzanan işbirliği eli karşılık bulmuştur.

“Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu”. Türk şapka-sından hangi virajda hangi tavşanın çıkacağı pek belli olmaz ama şimdilik İsrail bir adım önde gibi görünüyor.

TARİHİN DURDUĞU GECE18 Ekim 2016

1 5 Temmuz’a ilerleyen Türkiye’de sahnenin karşısına otu-rup görüntüyü iyi incelediğimizde dört grup insanla kar-

şılaşmaktayız.

Birinci grup; uluslararası çok popüler askeri paktın gözeti-mi ve himayesinde, şahsi hedefleriyle müstevlilerin siyasi he-deflerini tevhit etmiş, her türlü teknoloji ile tanışık ve elinde bulunduruyor, birbiriyle çok iyi irtibatlı, tam gün haberleş-me halinde, örgütüne afyonlanmış gibi sadık, bütün stratejik mevzileri adım adım ele geçirmiş, benim diyen istihbaratçılar kadar gizli, sinsi çalışabilen en güçlü grup.

İkinci grup; tamamen münferit kararıyla mesleğe girmiş, kalabalıklar arasında sessizce ilerleyip mesleki başarıya kilit-lenmiş, meşru teşkilât dışında hiçbir yapıyla ilişkiye girme-miş, Türkün ruh köküne bağlı, cemiyetimizin sosyal genlerin-de programlı refleksleri fevkalade yoğun bir şekilde taşıyan, dağınık ve aynı özellikleri taşıyan diğer benzerleriyle çok za-yıf irtibatlı, fedakâr, kutsallarımıza adanmış, dünyevî beklen-tileri aşmış isimsiz kahraman, yalnız kurtlar grubu.


Üçüncü grup; özel hayatı ve dünyevi keyifleri dışında hiç-bir kutsalı olmayan, uyanık, kurnaz, güçlünün yanında ol-mak için sürekli pusuda bekleyen, hırslı, kaypak, omurgasız, son dakika yolcusu, her devrin vur kaç uyanığı şahsi faydacı grup.

Dördüncü grup; hiçbir kaygı ve endişe taşımayan, ürkek, korkak, beklentisi olmayan, çok sıradan, heyecansız, kural-lara korku ile bağlı, dünya yansa bir kibrit çöpü yanmayan, mutfaktan tuvalete döşenmiş fazla gayrimeşru bir şey taşıma-yan boru, varla yok arası renksiz, kokusuz, şekilsiz grup.

Gemi azıya almış birinci grup şeytanı bile hayrete dü-şüren çılgın planlarını yüzde yüz başarı inancıyla sahneye koyduklarında çilekeş Anadolu’nun, Türk Milletinden başka dostu Allah’tan başka sığınağı kalmamıştı. Allah’ın yardımı, milletin üstün feraseti ile ikinci grubu himayesine alınca bü-tün akvâm-ı beşer ve tarih, bir mucizeye daha şahit ve sahip olmuştur.

KARANLIKTA AVA ÇIKANLAR31 Temmuz 2016

A sker kılığına girip orduya sızan, kiralık siyasi eşkıya ile her şartta vatan savunmasına kararlı büyük Türk Mil-

letinin çatışma sahneleri beyin yıkarcasına devamlı gösterile-rek, ordu ile millet çatışması/ayrışması üretilmeye çalışılıyor gibi bir okuma yapsak sanırım kehanet göstermiş olmayız.

Kıbrıs’a elli bin İngiliz askeri sanırım piknik yapmaya gelmedi. İddiaları Türkiye’de yeni bir kalkışma ve çatışma olursa, burada yaşayan İngilizlerin güvenliğini sağlamak olsa da Türk köylüsü dahil herkes bilir ki İngilizler bulanık suda balık avlamak hazırlığındadır. Buna benzer en az on tane dış güvenlik riski söz konusu olabilir. Bir an önce TSK’nın morali, disiplini, özgüveni tamamlanmalı nöbetine geçmelidir.

TSK zaafa düşerse Kıbrıs bir gecede Yunan istilâsıyla kar-şı karşıya kalır. Eşkıya hızla tasfiye edilip orduyu nöbetine göndermeliyiz. TSK zayıflarsa Boşnakların uykuları kaçar, Halep yok olur, Filistin diz çöker, Avrupa Türklüğü nezle olur vb.. Ordumuz bir an önce tartışmaların dışına çekilip işi-ne dönmelidir.


Binlerce yıllık asker milletin ordusu, beş on bin devşirme yeniçerinin tasfiyesi ile zaafa düşmez, düşmemelidir. Biz ne kabakçılar, patronalar, anzavurlar gördük.

Çok hızlı bir şekilde eksilen kadrolar ehliyetli, sadık, ih-tiyat kadroları değerlendirilerek tamamlanmalı, moral ve özgüven derhal inşa edilip TSK’nın asli görevleri öne çıkar-tılmalıdır. TSK için gereken yenilik ve değişiklikler ehliyetli kadrolar tarafından doğru yerlerde sükunetle planlanmalı, ağzı olanın konuştuğu, at izinin it izine karıştığı bir zemine indirilmesine izin verilmemelidir. İktidar ve mesuliyetini müdrik muhalefet, ciddi bir güç birliği içinde olabildiğince geniş kitlelerin desteğini sağlayan uzlaşı içinde yeni güvenlik politikalarını üretmelidir.

ÜÇ DÖNEM VE SONRASI3 Ağustos 2016

2002-2007;

Hem TSK, hem cemaat, hem devletin, hem milletin hoş tutulduğu bütün güçlerin birbirini kabul edip hesaba katarak kendi görevlerini yerine getirmeye çalıştığı bir dönem olarak yaşanmıştır. Bu dönemde milletin oyu ile seçilen iktidar bir yandan, hem acemiliklerini hem de uzun yılların biriktirdiği itilmişlik, dışlanmışlık ve kendisini seçkinlere kabul ettirebil-me komplekslerini yoğun bir şekilde açığa çıkarmış, bir yan-dan da vekâletini aldığı millete, kendini beğendirme, beklenti ve özlemlerini karşılama, adil ve onurlu bir devlet millet iliş-kisini inşa etme gayretini sürdürmüştür.

Bütün bu gelişmeler cereyan ederken seçilmiş iktidar özellikle Cumhurbaşkanlığı makamı ve bir kısım asker bürok-ratlar tarafından bir türlü kabul edilmemiş, sindirilememiştir. Bu reddediliş sık sık kendini açığa çıkarmış, alanda ifade edil-miş ve seçilen siyasilere sıkıntılı anlar yaşatmıştır.

2007-2011;

Bu sıkıntıların iyice yoğunlaştığı 2007’den itibaren siyaset, cemaatle yakınlaşarak üzerindeki baskı ve tehditlerden kur-


tulma gayretine girmiş, aldıklarına karşılık da ne istendiyse vermiş, cemaatin iyice kurumlaşıp zenginleşerek yerleşmesi-ne zemin oluşmuştur. Bu birliktelik 2011’e kadar devam etmiş özellikle TSK üzerine kurulan tuzaklar cemaati kontrol edile-mez bir güce ulaştırmıştır.

2011-2016;

İçine girdiği güç sarhoşluğu ile kendinden geçen cemaat, iktidarı tam teslim almak ve kendi adına işi bitirme zamanı-nın geldiğini düşünmüştür. Fakat Başbakan Sayın Recep Tay-yip Erdoğan, bu ilişkiye çok dikkatli bakmakta ve asla bunun devamının mümkün olamayacağı düşüncesini taşımakta idi. Çok geçmeden kılıçlar çekildi ve ilk raunt da cemaatin mil-letvekili listelerine konulmasını istediği oldukça kalabalık bir grup tasfiye edildi. Arkasından refah geleneğinden gelip de çeşitli sebeplerle ve aile ilişkileri nedeniyle cemaate sempati ile bakanlar da itibar kaybına uğratıldı. Kavga 7 Şubat baskı-nıyla MİT Müsteşarı’nın tutuklanma teşebbüsü, MİT tırları, Gezi olayları, 17-25 Aralık ve nihayet 15 Temmuz’da kartların tamamına yakını açığa çıktı.

2011’den 2016’ya kadar devam eden bütün bu kavga bo-yunca Sayın Recep Tayyip Erdoğan, tek kişilik ordu gibi yalnız mücadele etmiştir. Bu mücadele boyunca yanında en dik du-ran kişiler maalesef yalnızca Genelkurmay Başkanı Sayın Hu-lusi Akar ve MHP Genel Başkanı Sayın Devlet Bahçeli olmuş-tur. Üzüntüyle izledik ve şahit olduk ki kefen giyilerek yürü-nen bu yolda en yakın arkadaşları bile, Sayın Cumhurbaşkanı için ya kaybederse endişesi ile zaman zaman ikili oynamış ve cemaatten ikbal şanslarını açık tutmaya çalışmışlardır. Siyaset işte böyle bir oyundur. Bu sebeple diyoruz ki; liderler yalnız insanlardır ve güçlerini yalnızlıklarından alırlar.

Hasan Külünk 75

Ve sonrası;

15 Temmuz bize, hakaret etmeden eleştirmeyi, kavga et-meden tartışmayı öğretecek gibi duruyor. Bunu kazanabilir-sek ciddi bir yol almış olacağız. Ortak değerlerin öne çıkartıl-ması, birbirini anlayıp saygı duyarak, birlikte yaşama bilinci-nin olgunlaştırılması için 15 Temmuz’u fırsata çevirmeliyiz.

15 Temmuz’un ışığında kültürel bütünleşme, birleşme ve içtimai saygının yaygınlaşmasını hep beraber öne çıkarmayı başarmak zorundayız.

“Türk’ün Türk’ten başka dostu, Allah’tan başka sığınağı yoktur” bilinciyle, birbirimize saygı ile sımsıkı sarılarak çıka-cağımız yol, muhakkak ki en güzel yol olacaktır.

“Tam İman etmedikçe cennet giremezsiniz, Birbirinizi Allah için sevmedikçe tam İman etmiş olmazsınız.”

BUYRUN HEP BERABER CENNETE YÖNELELİM; 15 TEMMUZ’UN

GETİRDİKLERİ5 Ağustos 2016

T ürkiye İslamcılarının en büyük handikabı ümmet enter-nasyonalizmi büyüsüyle kendi devleti ve vatanına ya-

bancılaşmasıdır. Bu yol artık tıkanmıştır. Kötü niyetli servis elemanları dışında herkes artık vatan ve devlet nimetinin ne kadar kıymetli ve vazgeçilmez olduğunu anlamıştır.

Devletsiz din, meydan sofrasına serilen yemek gibidir. Vatanımızda yıllarca devletsiz, vatansız Müslüman/dindar insan üretilmeye çalışıldı. Bunda devleti elinde tutan seçkinle-rinde çok büyük günahları vardır. Al at şeklinde pas verir gibi dindar insanlar ve dini değerler - aşağılanarak bu insanlar ki, milletimizin çok ciddi bir ekseriyetini teşkil ederler- “devlet-siz din” bezirgânlarının önüne atılmışlardır. Ama artık uyan-dık, ne dinimizi, dindarımızı aşağılattırırız ne de devletimizi zayıflatacak, zaafa uğratacak bir olguya evet deriz.

Mülk-ü Millet, Din-ü Devlet.

Yeni nesiller bu dört kutsala aşık yetiştirilmelidir, biri ek-sik olursa ayağı kırık masa gibi cemiyet çöker. Bundan böyle


hem diyanet hem milli eğitim hem de gönüllü tasavvuf ehli dört temel kutsal etrafında milleti toparlamak ve eğitmek durumundadırlar. Dört kutsaldan birine düşmanlık eden hepsine düşmanlık etmiş olur, bu tipler özenle ayıklanmalı lânetlenmeli ve marjinal alanlara itilmelidir.

GÜN BUGÜN24 Ağustos 2016

T arih boyunca bir gün dahi üzerinde Türk bayrağı dalga-lanmış her toprak parçası Türk yurdudur. Kaybedildiği

gün geri alma kararı verilmiştir. Kaybedilmiş topraklarımızı geri alma hakkımızı kullanabilmek için güçlü olmak ve dün-yanın değişen dengelerini ve konjonktürü takip etmek duru-mundayız/takip ediyoruz.

Anadolu’nun tabii sınırları, kuzeyde Kırım, batıda Bos-na, güneyde Yemen ve doğuda Afganistan’dır. Bu sınırlar aynı zamanda Anadolu’nun savunma hattıdır. Anadolu’nun savunması bu sınırlarda başlar. 10-25-50-100 yıllık kilometre taşlarıyla işaretlediğimiz tarih hafızasında bu yürüyüşün hızı, kalitesi, istikrarı için her Türk üzerine düşeni yapar. Bu yürü-yüşteki nihai hedefimiz bütün Türkleri, bütün Müslümanları ve bütün mazlum milletleri kendi ürünlerini ve zenginlikleri-ni kendilerinin kullanabildiği bir adaletli yönetim sistemine/zincirine/gücüne ulaştırmaktır.

Çok kısa belirtmek gerekirse “düşmanın anasını çalışmak ağlatır”. Çok çalışıp çok üretmek, adaletle bölüşüp, az tüke-terek biriktirmek gerekir. Bu milli şuuru canlı/etkili tutmak ve bu yolda istikrarla yürümek/yürütmek, biz mesuliyetini


müdrik münevverlerin namus borcudur. Yaşadığımız sürece sıfatımız, yetkimiz, gücümüz ne olursa olsun bu yola taş dö-şemeye devam etmeliyiz/ediyoruz/edeceğiz.

Bugün tarihimizin güzel, önemli günlerinden biri olur umut ve duasıyla yeni bir sayfa açıyoruz. Yavuz Sultan Se-lim Han’dan sonra ikinci defa Şam, Halep vilâyetlerine huzur ve adalet sunmak üzere sefere başlamış bulunuyoruz. Allah niyetlerimizi halis, ordularımızı muzaffer, gazamızı mübarek etsin.

YEMEN

M .Ö. 1500’lere uzanacak kadar kalıntıları mevcut olan Ye-men, çeşitli krallıklar tarafından yönetildi. 525 yılında

iktidardaki Yahudi kral, Hristiyanları ağır baskı altına alınca Bizanslılarla anlaşan Habeş Kralı, bir ordu göndererek Yemen yönetimine el koydu. Daha sonra yönetime gelen Habeş vali Ebrehe, Yemen üzerinden Mekke’ye ciddi bir sefer tertip edip Kâbe’yi yıkmayı hedef almıştır.

570 yılında Yemen, Sasanilerin yönetimine geçti ve bu hakimiyet 630 yılında İslâm ordularının gelmesine kadar de-vam etti. Sonraki yıllarda bitmek tükenmek bilmeyen bir iç çatışma, isyan, elden ele geçen hakimiyet mücadeleleri, uzun asırlar boyu devam etmiş halâ daha bölge insanının kaderine hükmetmektedir.

Eyyubiler’in hizmetinde bulunan ve onların ordusu için-de 1223 yılında Yemen’e gelen Oğuz kökenli Ömer ibn Resul, atabeg sıfatıyla Yemen hâkimiyetini üstlendi ve 1235’de bağım-sızlığını ilan ederek Yemen’de iki yüzyıldan fazla süren Sünni Resuliler Hânedanlığını kurdu. Hakimiyet alanını Mekke’den Zufar Valiliği’ne kadar genişletti. Ömer ibn Resul’un yeğeni tarafından öldürülmesinden sonraki dönemde hanedanlık Zeydiler’in saldırılarına maruz kaldı. Bölgede hakimiyeti 200


yıldan fazla elinde tutan Resuliler, Nâsır Ahmed’in 1424’de ölümünden sonra veba salgını ve iç karışıklıklar sebebiyle za-yıflaymış hânedanlık, Tahiriler tarafından 1454 yılında orta-dan kaldırılmıştır. Kısa süreli el değiştiren hükümdarlıklar, Portekiz’in müdahalesi sonrası Osmanlı’nın el koymasıyla nispeten istikrarlı bir döneme girmiş sayılsa da hiçbir devirde tam huzur ve istikrar oluşmamıştır.

Kızıldeniz ve Hint Okyanusu’nda faaliyet gösteren Por-tekizlilere karşı mücadeleye giren Osmanlılar, stratejik önem taşıyan Aden’i 1538’de Hadım Süleyman Paşa tarafından ala-rak Tâhiriler Hânedanlığına son verdi. Osmanlılar, Zebid ve Aden arasında kalan bölgeyi içeren Yemen Eyaleti’ni oluştur-dular.

İngilizler’ in 1839 yılında Aden’i ele geçirmesi ve Kızıldeniz’in kontrolü altına alması üzerine Osmanlı Devle-ti, 19. yüzyılın ortalarından itibaren Yemen’le yeniden ilgi-lenmeye başladı. Tihame’yi ele geçiren Osmanlı kuvvetleri Hudeyde’yi ele geçirdikten sonra 1849 yılında San’a üzerine hareket edilse de şehir ele geçirilemedi. Zeydi imamları ara-sında çıkan karışıklık sonrasında Ahmed Muhtar Paşa or-dusuyla birlikte ileri harekâta geçerek 1871’de tayin edildiği Yemen vali ve kumandanlığı sırasında San’a’yı da alarak Os-manlı idaresini yeniden kurdu. 1872 yılında Yemen vilayeti kurularak idari merkezi San’a oldu. Yemen’de isyan ve karı-şıklık hiç bitmedi. Mondros mütarekesiyle Yemen’i terk edene kadar hem isyancılarla hem de onları tahrik, teşvik ve finanse eden emperyal İngilizlerle mücadelemiz hep devam etti.

Halâ daha aynı zaruretlerle karşı karşıyayız. Anadolu’nun güney karakolu Yemen’dir, Anadolu’nun savunması Yemen ve Somali’den başlar ve o sebeple günümüzde dahi İran ya-yılmasına karşı Suudi müdahalesini destekliyor, Somali’de

Hasan Külünk 83

her çeşit yollarla varlığımızı sürdürmeye çalışıyoruz. Kızıl Deniz’in Hint Okyanusu çıkışında donanma gezdiriyor olma-mız o bölgenin stratejik ehemmiyetine binaen güvenliğimiz içindir.

“Anadolu’nun yiğit çocukları Yemen çöllerinde ne arıyor-du?” diye soran gelişmemiş beyinler veya düşük ücretli etki ajanları bu denklemi anlayamazlar. Bugün 25 civarında ülke-de güvenliği gereği askeri varlık bulunduran Türk Devleti ve Türk Silahlı Kuvvetleri ne yaptığını ve niçin yaptığını çok iyi bilmektedir.

Biz sivil münevverler bu gerçekleri iyi anlamalı, kavra-malı, milletin mesuliyetini müdrik sinir uçlarını zamanlıca bilgilendirerek devletimizin ve ordumuzun arkasında dur-malı ve gerekli moral desteği inşa etmeliyiz.

SOMALİ11 Nisan 2016

S omali, Afrika’nın en doğu ucunda yer alıp, kuzeybatıda Cibuti, güney batıda Kenya, kuzeyde Aden Körfezi ve

Yemen, doğuda Hint Okyanusu, batıda Etiyopya ile çevrili-dir. Kıtadaki en uzun sahil şeridine sahiptir ve arazisi temel olarak platolar, düzlükler ve yaylalardan oluşur. Periyodik muson rüzgarları ve düzensiz yağışla yıl boyu kurak iklime sahiptir. Yaklaşık on bir milyon nüfusa ve 635.000 km2 araziye sahip ülkede ortalama GSMH 600 $ civarındadır.

Antik çağ ve bütün orta çağ boyunca birçok hükümdarla-rın yönetiminde bölgesel ticareti kontrol eden Somali Devleti, 19. yüzyılın sonlarında İngiliz ve İtalya işgaline uğramış, ka-çınılmaz müstemleke kaderine düçar olmuştur.

Sultan Muhammet Abdullah Hassan yönetiminde oluşan isyanlar, şiddetli bir direniş inşa etmesine rağmen İngiliz hava kuvvetlerinin baskısına dayanamamış ve 1920’de teslim ol-muştur. 1941’de İtalyan Somali’si de İngiltere’nin kontrolüne geçmiş ve bu hakimiyet 1960’a kadar devam etmiştir. 1960’da kurulan Birleşik Somali Cumhuriyeti bir türlü huzur ve sü-kuna kavuşamamıştır. Bitmek tükenmek bilmeyen iktidar sa-


vaşları, isyanlar, direnişler bütün acımasızlığı ile ülkeyi kasıp kavurmakta cehalet, açlık, güvensizlik kol gezmektedir.

Kanuni Sultan Süleyman döneminde denediğimiz ve başarılı olamadığımız Hint Okyanusu’nda donanma bulun-durma stratejisi aynen devam etmektedir. Rusya için Akdeniz ve orada güçlü donanma bulundurmak ne anlama geliyorsa Türkiye için de Hint Okyanusu aynı anlamı taşımakta ve cid-di bir önem arz etmektedir.

Hint Okyanusu kuzeyini, Aden Körfezi’ni ve Kızıldeniz girişini kontrol eden bir coğrafyada istikrarsız bir Somali, Türkiye’nin de canını acıtmakta ve vicdanını sızlatmaktadır. Süveyş kanalından Uzakdoğu’ya uzanan ticaret yolunun em-niyet zarureti ve Osmanlı coğrafyasının üzerimize bıraktığı bütün mesuliyetler birleşerek Somali’de faaliyet yapmak ve orada bulunmak gerekliliği şeklinde karşımıza çıkmaktadır.

Süveyş Kanalı’ndan Uzakdoğu’ya uzanan ticaret yolunun emniyet zarureti ve Osmanlı coğrafyasının üzerimize bıraktı-ğı bütün mesuliyetler birleşerek Somali’de faaliyet yapmak ve orada bulunmak gerekliliği şeklinde karşımıza çıkmaktadır.

Bu maksatla teşekkül etmiş resmi ve özel sivil müessese-lerimiz, Somali ile bağlantı kurup orada faaliyetlerini sürekli yürütmektedirler. Özellikle eğitim ve sağlık alanında yürü-tülen çalışmalar kısa zamanda etkisini göstermekte, halk, su kuyusu açmak, patates ziraatı yapmak dahil her şeyi gönder-diğimiz ekiplerden öğrenip uygulamaktadır.

Kurduğumuz hastaneler sene boyu Türkiye’den giden gönüllü hekim ve yardımcı personel yönetiminde hizmetle-rini sunmaktadır. Ayrıca Somali sahillerine yakın güvenlik görevi üstlenmiş donanmamıza ait savaş gemileri, devriye görevlerini yıl boyu kesintisiz sürdürmektedir.

AFGANİSTAN

6 57.500 km2 yüzölçümü, 5-6 milyonu Türk, kayıtlı 31 mil-yon nüfusuyla Orta Asya’nın kapısı, Hindistan’ın anah-

tarı, Anadolu savunmasının doğu karakolu niteliğinde bir önemli ülkedir.

Jeostratejik ehemmiyetine binaen milâttan sonra ara ara el değiştirerek yaklaşık 1500 yıldır değişik Türk boylarının yönetiminde yaşayan Afganistan halkı, 19.yüzyılda İngiliz iş-galine uğramış daha sonra ise Rus işgaline uğramış, 1907’de İngilizlerle, Rusya’nın anlaşması ile yarı bağımsız olmuş, 1921’de ise Emir Emanullah yönetiminde tam bağımsızlığına kavuşmuştur. Emanullah’ın, Ankara ile alâkası fevkalade sı-cak ve güçlü olmuştur.

Atatürk büyük taarruzdan önce Afganistan’a gönderdi-ği subaylar vasıtasıyla bilhassa Peştun aşiretlerini İngilizle-re karşı hazırlamış ve İngilizlerin Hindistan’daki güçlerinin, Anadolu’ya Yunan desteğine gelmelerini engellemiştir. Ayrı-ca Emanullah, Atatürk’ün kalkınma faaliyetlerini kendi ülke-sine taşımak ve uygulamak noktasında çok istekli ve samimi olmuştur. Bu tavrının bedelini de sürgünle ödemiştir

Gerek stratejik önemi gerekse dünya afyon üretiminin çok büyük bir kısmını yapıyor olması, Afganistan’ın merkez


devletlerin devamlı gündeminde kalmasına sebep olmakta-dır. 1970’lerden itibaren darbeler, çatışmalar, önce Rus işga-li ve direnişi, sonra Amerikan işgali ve direnişler sebebiyle Afganistan’a bir türlü istikrar gelmemiştir. Onlarca mahalli siyasi direniş lideri yetiştiren ülke, bunların kimini suikastla-ra, kimini hastalıklara, kimini uluslararası komplolara kurban vermiştir.

Rus işgalinden beri ayakta duran bir aktör var ki halen başkan yardımcısı olan General Raşit Dostum olup, eşi ve çocukları Ankara’da yaşamaktadır. Kuzey Afganistan’da Mezar-ı Şerif merkezli 5-6 milyon nüfuslu Özbek Türkü, aha-liden aldığı destek ve Ankara’nın gösterdiği sevgi, şefkat ile yaklaşık kırk yıldır Afganistan idaresinde etkili olmaktadır.

Afgan ekonomisinde legal/illegal afyon üretiminin çok büyük bir payı vardır. Tıp için uygun saflıkta olmayan afyon-lu ilaçların %92’si Afganistan’dan dünya pazarına açılmıştır. Bu da 4 milyar dolar civarında bir ihracata denk gelir. Bu-nun dörtte biri afyon çiçeği tarımcılarına giderken geri ka-lanı bölgenin resmi yetkililerine, isyancılara, diktatörlere ve uyuşturucu kaçakçılarına gitmektedir. Taliban’ın afyon çiçeği yasağından önceki yedi yıl içerisinde (1994-2000), Afgan ta-rımcıların brüt gelirdeki payı 200.000 aile arasında bölüştü-rülmüştür. Afyonlu ilaçlara ek olarak, ülke haşhaş üretiminde de dünyada birinci sıradadır.

Bu önemli üretim Afganistan’ı, dünya ilâç sanayii sahiple-rinin ilgi alanında tutmakta ve aynı oranda bizi de ilgilendir-mekte ve rahatsız etmektedir. Her şeye rağmen Afganistan’ın, uzun boylu, dik yürüyen, Türk dostu kahramanları, yurtla-rını savunmakta ve bağımsızlık bayrağını dalgalandırmaya devam etmektedirler.

Hasan Külünk 89

Büyüklerimiz “Anadolu’yu koruyan dört büyük karakol vardır. Doğu karakolumuz Afganistan’dır. Orayı devamlı ko-ruyun, kollayın. Kendinizden ayırmayın. Bayramlarında sevi-nin, cenazelerinde ağlayın” sözleri günümüzde her iki coğraf-yada da bilinmekte ve elden geldiğince gereği yapılmaktadır.

PAKİSTAN

1 612 yılında İngiliz emperyalizmi Hindistan’a ilk fabrikası-nı kurmuştur. 1858 yılında Birleşik Krallık Parlamentosu,

Hindistan’ın, Birleşik Krallık yönetimine alındığına dair bir kanunu kabul etmiştir.

1858 Babür Hanedanının devrilmesiyle İngiliz hakimiye-tinin pekişmesini takiben ciddi bir müstemleke gömleği giy-dirilen Hint yarımadası oldukça çileli bir asır geçirmiştir.

İngiliz müstemleke siyaseti, sömürdüğü ülkelerde şöyle bir strateji takip eder; iç yapısına göre farklılıkları kullanarak duygusal ayrışmayı destekleyip üretir, çatıştırır, araya girip hakemlik yaparak bölünme dahil bir şekilde anlaşma sağlar. Kendisi barışın, tabii ki esasen kendi emperyal menfaatleri-nin garantörü olur. Tek parça halinde işgale isyan etseler, İn-gilizleri hızla tahliye etmek mümkün olacakken iç bölünme ve çatışmalarla bağımsızlık ötelenir, İngiliz menfaatleri de bir elli yıl daha hayat bulur. İngilizlerin bu politikasını başta Hint yarımadası, Filistin ve Kıbrıs olmak üzere bütün müstemleke-lerinde görmek mümkündür.

Sir Seyyid Ahmed Han, Ağa Han, Hint Yıldızı gibi liderle-rin öncülüğünde Hint Müslümanları 1906 yılında “Tüm Hin-distan Müslümanlığı” (All Indian Muslim League) Partisini


kurmuşlardır. Bu parti ve Sir Seyyid Ahmed, Han başta İngi-lizler tarafından desteklenerek kendisine Hint Yıldızı unvanı verilmiştir. Hindular, nüfusun kahir ekseriyetini teşkil ettiği için İngiliz idaresi desteğini Müslümanlara yöneltmiş böylece Hint ülkesinde çatışan taraflar ve tabii çatışma ortamı yarata-rak yarım asır daha sömürüsünü devam ettirmiştir.

Müslüman Ligi’nin Muhammed Ali Cinnah’ın başkanlı-ğındaki 23 Mart 1940 tarihli oturumunda Hindistan’ın, Müs-lümanlar ve gayrimüslimler arasında bölünmesi kararı alın-mıştır. 23 Mart, halen Pakistan’da, “Pakistan Günü” olarak kutlanmaktadır. 14 Ağustos 1947 tarihinde Muhammed Ali Cinnah, Pakistan Genel Valisi olmuş ve Pakistan bağımsızlı-ğını kazanmıştır. Pakistan’ın, Hindistan’dan ayrılarak bağım-sızlığını ilan etmesinin ardından (bizimde yabancısı olmadı-ğımız bir uygulama olarak) milyonlarca Müslüman, Hindu ve Sih’in mübadelesi başlamış, sınırın her iki yanındaki toplam 12 milyon kişi yer değiştirmiştir.

Pakistan halkıyla yani Müslüman Hindistanlılarla yoğun temaslarımız Gazneli Mahmut döneminde kitleler halinde İslâm’la müşerref olmalarına müessir olarak başlamıştır. İkin-ci bin yılın her döneminde Hindistan, ya Türkler tarafından yönetilmiş ya da desteklenmiş ve korunmuştur. Bütün bir on asır devam eden alâkanın biriktirdiği dostluk ve kardeşâne muhabbet, Müslümanlar üzerinde yoğunlaşmış ve Pakistan halkının sosyal genlerine ilmik ilmik işlemiştir.

Çeşitli devletlerle ve halklarıyla siyaseten dost veya düş-man olabilirsiniz ama Pakistan halkının ve onların siyasi tem-silcilerinin ortak hafızasında Türklerin yeri bu kalıpların çok çok dışında ve ötesinde bir dostluk, bağlılık ve adanmışlık ihtiva etmektedir.

Hasan Külünk 93

Türk hariciyesi bu çizgi üzerinde iki ülke arasında siyasi, ilmi, askeri, stratejik tüm alanlarda uluslararası konjonktür ve dengelerin izin ve fırsat verdiği azami iş birliğini sürdür-mek durumundadır. Gelecek asırların gerek güvenlik gerekse ekonomik imkanların kullanılabilmesi şartları bu işbirliğinin sürdürülebilmesiyle doğru orantılıdır.

HİNDİSTAN TÜRK İMPARATORLUĞU

1 526-1858 Arasında tarih sahnesinde yer alan, resmi dili Çağatay Türkçesi ve Urduca olan, Türk hanedan Babürler

tarafından yönetilen, yaşadığı yüzyıllarda dünya nüfusunun dörtte birini sınırlarında barındıran, farklı din ve dili olan bir-çok insanı barış içinde bir arada yaşatan bir devlet idi.

Türklerin Hindistan’da görülmeleri milâttan öncesine da-yanmakla beraber belli başlı hükümdarlıkları şöyle sıralaya-biliriz.

* Delhi Türk Sultanlığı (1206- 1413)* Şemsiye Hanedanlığı (1211- 1266)* Balaban Hanlığı (1266- 1290)* Kalaç Türkleri (1290- 1321)* Tugluklar (1321- 1413)* Babür Devleti (1526- 1858)* Nizamşahlar (?-1532)* Kutubşahlar (?- 1636)* Adilşahlar (?- 1687)

1526’da Hindistan’da yeni bir devir başlamıştır. Babür’ün liderliğinde, Delhi iktidarına yeniden Türkler geçti. 1858’e ka-dar Kuzey Hindistan’da iktidarda kalan bu hanedanın atası Babür Şah, Moğollardan bahsederken; “Şu uğursuz Moğol


yağmacıdır. Yağma yapacak birilerini bulamazsa döner kendi milletini yağmalar.” diyecek kadar kendini Moğol’dan ayır-masına, Türkçeyi konuşup, Türk kültürünü temsil etmesine rağmen; batılı yazarlar, Babür’ü ve Babürlüleri Moğol olarak göstermiştir. Babür Türk İmparatorluğu, Babür Şah ile başla-mış ve Hümayun, Ekber, Cihangir, Şah Cihan ve Evrengzib Şah ile devam etmiştir. Bugün Hindistan’daki önemli tarihi eserlerin büyük çoğunluğu Babürler dönemine aittir.

1739 yılında İran tahtını Türkleştiren Afşar hanedanının kurucusu Nadir Şah güçleri tarafından Karnal Savaşı’nda mağlup edilen Babür İmparatorluğu, 18. yüzyılın ortaların-dan itibaren idari ve ekonomik olarak zayıflamaya başladı. Son imparator II. Bahadır Şah’ın sadece şehir üzerinde oto-ritesi vardı. 1858 yılında bir isyan üzerine bölgeye müdahale eden İngilizlerce Babür İmparatorluğu’na son verilerek Hin-distan, Büyük Britanya İmparatorluğu’na bağlanmıştır.

Bir büyük Türk İmparatorluğu, İran’ın başındaki öbür Türk hanedan tarafından çöküş sürecine itilmiş, muhtemelen organize bir iç isyanı müteakip de İngiliz emperyalizminin eline geçmiştir. Yani Çanakkale’den sadece ve sadece 57 yıl önce Taç Mahal gibi bir dünya harikasını inşa etmiş Hindistan Türk Devleti, İngiliz emperyalizminin elinde can vermiştir.

Bugün dünyanın her yerine yayılmış Türk nesilleri bunla-rı bilmeli, soğukkanlılıkla üzerinde tefekkür etmeli ve gelecek asırların milli projelerini bu projeksiyonlarla aydınlatmalıdır. Unutulmamalıdır ki, 150 yıl önce Hindistan’da bir Türk dev-leti vardı, şimdi yok ve bu gerçeği ne Türkiye’de ki Türkler ne de Hindistan’daki Türkler ve namuslu Hint aydınları bil-memektedir. Milli hafıza, kolektif öfke, pozitif içtimai kin, bir cemiyetin istikbali için olmazsa olmazlarıdır.

İRAN ÜZERİNE8 Mart 2016

İ ran’ın Batı nezdindeki en önemli kozu, İran’ı değerli kı-lan ve saygınlığını besleyen başlık, Türkiye düşmanlığıdır.

İran’dan dostluk beklemek çocukça romantizmdir. Tarihin inşa ettiği siyasi rekabet ve dengeler sahnesinde, İran Devleti/Fars milleti hayat alanını Büyük Türk devletlerinin tehdidin-de/gölgesinde bulmuştur.

Bu durum İran’a, coğrafyasının dayattığı bir kötü kader-dir. Türk ve Arap milletleri gibi iki kadim büyük millet ara-sında kalan köklü İran Devleti dengeleri çok iyi kullanarak günümüze kadar gelmiştir. Bütün tarih boyunca, en az iki büyük tehdit altında yaşayan İran, bu tehdidi kullanarak aha-lisine nefret ve korkuya dayalı milli şuur yüklemeyi başarmış, etnik kökeni ne olursa olsun bütün İranlılar aynı siyasi hedefe şuur ve inatla kilitlenmişlerdir. Milli kimlikleri ve menfaatleri uğruna şeytanla bile iş birliği yapabilecek bir siyasi yeteneği milletçe geliştirmiş, kavramış ve ustalıkla uygulayagelmiştir.

İran halkı çok geniş bir iştirakle bu şuuru paylaşırken Türkiye’nin siyasi elit camialarında bile bu gerçeğin anlaşıl-mamış olması, üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir hu-sus olarak değerlendirilmelidir.


İran, tüm merkez devletlerin Türkiye karşıtı politikaları gereği üzerinde ittifak ettikleri “Türkiye’yi Osmanlı coğrafya-sından ayıracak İran, Kuzey Irak, Kuzey Suriye hattını oluş-turmak” için adım adım ilerlerken Ankara’yı temsil eden bazı müsteşarların, İran’a “bölgesel sorunları gel beraber çözelim, küresel aktörleri bu işe karıştırmayalım” demesi gerçekten insanı dehşete düşüren çocukça bir romantizm olarak karşı-mıza çıkmaktadır.

Türk hariciye hafızası bu konuyu bilmeyecek bir hafıza değildir. Konu hafızamızda fevkalâde iyi bilinir. Burada sı-kıntı ilgili müsteşarların milli hafızaya karşı beslediği güven bunalımı noktasında düğümlenmektedir. Mutfakla servis arasındaki bilgi akışı ve güven sıkıntıları zafiyetlerimizin ana kaynağını oluşturmaktadır. Türkiye, hızla bu güven sıkın-tılarını aşmak, özellikle dış politikada, siyasi ve entelektüel bütün yapının uyumlu bir duruş sergilemesini sağlamak zo-rundadır.

İRAN NE YAPIYOR?21 Ekim 2016

İ ran aydınları, Tahran, San’a, Bağdat, Şam bizim başkent-lerimizdir derken Türkiye’ye savaş ilân etmiş olmuyorlar

mı? Şeklinde bir soruyla konuya girersek net bir şekilde şunu görürüz; İran bir yandan, Basra Körfez’inden güneye inip Yemen’de iktidarı ele geçirmek suretiyle hem Anadolu’nun güney karakoluna el koyuyor hem de Aden Boğazı’nı kontrol ederek Türkiye’nin Hint Okyanusu’na çıkış kapısını tutuyor, Somali ve diğer Afrika ülkeleri ile irtibatlarımızı baskı altına alıyor. Ayrıca Suudi Arabistan’ı güneyinden kuşatıp tam ab-luka kuruyor.

Bir yandan da Bağdat-Şam hattında mevzi mevzi iler-leyerek Türkiye’yi hem güneyinden kuşatıp hem de Suudi Arabistan’la yolunu tıkamış oluyor. Bununla da yetinmeyip, Türkiye ile, İran liderliğindeki İran-Irak-Suriye hattının arası-na bir Kürt koridoru kurulmasına zaman zaman açık, zaman zaman üstü kapalı destek veriyor. Türkiye’yi güneyinden, Su-udi Arabistan’ı kuzeyinden kuşatıyor. Bütün bu İran hamle-leri net bir şekilde emperyal Fars yayılmacılığıdır, hedefinde de kesinlikle Türkiye vardır.


Burada dikkatimizi çeken husus, İran’ın Türkiye’yi ku-şatmasına ses çıkarmayan bazı Türkiye Cumhuriyeti kimliği taşıyan azınlık ırkçıları, sanki bu riskleri İran üretmemiş de Türk Devleti üretmiş gibi savaş tehdidi ile bizi sindirmeye çalışacak kadar aptalca davranışlar sergiliyorlar. İran bütün İslâm tarihi boyunca çok küçük istisnalar dışında hep Müs-lümanlarla savaşmıştır. Ne Haçlı seferlerinde ne de Dünya Savaşlarında hiç İslam dünyasına katılmamıştır.

İran coğrafyasının Anadolu ile rekabeti, onları sadece Va-tikan ve etki alanlarıyla ittifaka büyülemiş, İran mollaları da bu zehri daima içmiştir. Türk Devleti’ne galip gelme ihtira-sına mağlup olan İran mollaları bu uğurda şeytanla bile itti-fak etmeyi tarih boyunca mübah bulmuşlardır. Bu durumda “İslâm ülkeleri birbiriyle çatışmamalı” telkiniyle karşımıza gelenler bu nasihatlerini gidip İran molalarına yapmalıdırlar. İslâmcılık giydirilmiş bir kamuflaj ile İran’ın avukatlığına so-yunanlar, gerçekte Türk düşmanlığı yaparak kendi “azınlık ırkçısı” emellerine hizmet ediyorlar. Bunu net olarak görüyor, biliyor ve not ediyoruz.

SUDAN: ZENCİ MUSA’NIN ÜLKESİ

1 Ocak 1956 yılında İngiltere ve Mısır’dan ayrılarak bağım-sızlığını kazanan Sudan, Arapların Afrika’ya geçtikleri

6. ve 7. asırda siyahların ülkesi manasına gelen bilâd-ı su-dan ismiyle anılırdı ve sınırları doğuda Kızıldeniz ve Hint Okyanusu’ndan, batıda Atlas Okyanusu kıyılarına kadar uza-nırdı. Şimdiki Sudan ise küçülerek 1.886.000 km2 alanda yak-laşık 31.000.000 nüfuslu GSMH’sı yaklaşık 2.500 $ civarında olan bir dost ülkedir.

639 yılında Mısır’ın, Amr İbn ül As tarafından kurtarılma-sını takip eden yıllarda Mısırlı Müslüman tüccarlar, Sudan’a ticari seferler yapmışlar ve bu tüccarlar üzerinden İslam’la ta-nışan Sudanlılar çok kısa zamanda Müslüman olmuşlardır.

Yedinci yüzyıldan itibaren bir takım fetih hareketleri yürütülmüş olmakla beraber ilk ciddi askerî harekât olarak 1172’de Selâhattin Eyyubi’nin kardeşi Turan Şah ve 1260’da Sultan Baybars harekâtını görmekteyiz. Bu seferler sonucun-da Sudan’da İslamiyet daha fazla yayıldı. 1517 yılında Yavuz Sultan Selim Han Mısır’ı kurtarınca, Sudan’da otomatik kur-tuldu. O bölgeyi kontrol eden Fund Devleti, güneye kayarak varlığını 19. yüzyıla kadar sürdürdü. 1821’de Kavalalı Meh-met Ali Paşa’nın işgaliyle Mısır’ın kontrolüne geçen Fund


Devleti, Kavalalı’nın kötü yönetimi yüzünden oldukça sı-kıntılı dönemler yaşadı. Kötü yönetim bazı vilayetleri İngiliz ve Fransız valilere teslim etme boyutuna kadar devam etti. Nihayet 1881’de Muhammet Ahmet el Mehti liderliğinde ol-gunlaşan Ensar hareketi isyan başlatıp direniş geliştirdi. Bu direniş çeşitli gel-gitlerden sonra 1899’da İngilizlerin Sudan’a girmesiyle son buldu. 1920’de tekrar başlayan isyan hareketi önce İngilizleri sarstıysa da takip eden birkaç yılda bastırıldı-lar. Sudan 1956’ya kadar İngiliz işgalinde kaldı. İngiliz işgali yaşamış bütün ülkeler gibi (Kıbrıs, Hindistan, Pakistan vs.) Sudan’da yakın zamanda bir bölünme yaşamıştır.

Bizim nesil Sudan’ı “Zenci Musa” üzerinden bilir ve se-veriz. Zenci Musa’nın hayatı başlı başına bir abide olmakla ayrıca incelenmeye değer. Biz burada onun Teşkilâtı Mahsu-sa içinde büyük kahramanlıklar ürettiğini, Kuşçubaşı Eşref Bey’in Medine yakınında İngilizlerle çatışıp yaralı esir düş-tüğü seferde, Yemen’e götürülecek üç yüz bin altını küçük bir müfreze ile Yemen’e ulaştırdığını, ömrünün askerlik sonrası kısmını Tophane’de hamallık yaparak kazandığını, bu dö-nemde kendisine yabancı servislerce teklif edilen birlikte ça-lışma isteklerini metanetle reddettiğini, fakr u zaruret içinde yaşayıp vefat ettiğini, Üsküdar Özbek’ler tekkesi bahçesinde defnedildiğini söylemekle yetinelim.

1956 yılında bağımsızlığını kazanan Sudan, günümüzde yüzü ve gönlü Ankara’ya dönük Ömer el Beşir tarafından yö-netilmektedir. Bu duruşunun bedelini küresel güce ödemek pahasına konumunu muhafaza etmekte, Ankara’yla özellikle ordusunun eğitimi ve teçhiz edilmesi hususunda yakın iş bir-liğini sürdürmektedir.

Biz mesuliyetlerini müdrik Türk münevverleri, Zenci Musa’nın ülkesi Sudan’ı bilmek ve hatıralarını tazelemek, ya-şatmak, izini sürmek durumundayız.

BALKANLAR ÜZERİNE10 Ekim 2016

B alkan Müslümanları (Türk, Boşnak, Arnavut, Pomak vb.), dinini soranlara bile kendilerini Türk olarak ifade

ederler. Asırlardır devam eden bu fiili durum unutulmamalı-dır. Bu sebeple kendini “Türk” olarak ifade eden Balkan Müs-lümanlarının arasına etnik fitne sokmaya çalışan güya İslamcı Batı ajanlarına dikkat etmeliyiz.

Rahmetli Aliya İzzetbegoviç Bosnalı kızların Anadolu gençleriyle evlenip onları Bosna’da ikamete ikna etmeye da-vet etmekle çok önemli bir yol açmıştır. Yüz bine varacak evlilikleri tavsiye eden Aliya’nın bu isteği hem Bosnalı kızlar hem de Anadolu alperenleri arasında ciddi bir yankı yapmış ve gerçekleşme yolundadır.

Aliya İzzetbegoviç’in stratejisi en makul yol olup bunun üzerine ayırımcı etnik fitne ekmenin izahı olamaz. Balkan Müslümanları, etnik tuzağa düşmezler/düşmemelidirler. Gözü, gönlü her zaman İstanbul’a dönük olan Balkan Müs-lümanları, Anadolu Türkü’nden farksız, onlar kadar Türk ve gönlümüzde aynı yere sahiptirler.


Bosna ve tüm Balkanlar, Türkiye’deki Balkan muhacirle-rinin değil bütün Türk Milletinin meselesidir. İşin içine fitne sokmaya çalışmak ayıptır, günahtır. Biraz daha ısrar edilirse ihanettir. Bosna’da patlayan bomba İstanbul’daki Bosna göç-meniyle, Maraşlı üzerinde aynı hasarı yapar. Bunu, içindeki azınlık ırkçılığı ateşini İslamcılıkla örtmeye çalışanlar anla-maz/anlayamazlar. Rahmetli Turan Yazgan der ki; “Genle-rinde ırkçılık olmayan tek millet Türk Milletidir.” Bu sebeple bizim Balkan Müslümanlarına sevgimiz, karşılıksız, riyasız, tastamam Allah için kardeşane sevgidir.

İçini azınlık ırkçılığı, dışını İslamcılık cilâsı ile parlatan-lar, Türk Milletinin Balkan Müslümanlarına karşı beslediği bu sevgi, kardeşlik hissini anlayamazlar. Anadolu’da yerleş-tirmeye çalıştıkları ve haylide mesafe aldıkları azınlık ırkçılığı fitnesini şimdi de Balkanlarda ısıtıp servis etmeye çalışan söz-de İslamcı özde azınlık ırkçısı ve Türk düşmanı ütülü ağızlar, unutmamalıdır ki; Allah bizimledir. Onlar kendi ütülerinin ateşinde yanacak cehennem odunlarıdır. Yaşasın birbirini Allah için sevenler ve onların kardeşane ittifakı, yaşasın tam iman eden müminler.

LOZAN İÇİN DÜŞÜNCELER3 Ekim 2016

L ozan, gençliğimizin önemli tartışma konularından biri idi. Lozan’a iki ana bakış noktası vardı ki, iki noktadan

bakınca iki zıt görüş oluşuyor ve bizim nesil bu iki zıt görü-şün birini seçip öbürüne karşı çıkıyordu.

Oysa yıllarca sonra fark ettik ki, bu iki görüşün ikisi de doğruydu. Bu nasıl olur denilmesi çok tabiidir ama içtimai hadiselerde iki kere iki her zaman dört etmez. Bir konuda ba-zen birbirine zıt iki doğru olabilir.

Lozan’dan çok değil yirmi yıl önce, dünyanın en büyük devletlerinden biri olan devletimiz, Lozan sonrası yirmi mil-yon km2’den 770.000 km2’ye düştü. Bu küçülmeyi tek başına değerlendirirseniz buna zafer demek tabii ki mümkün değil, koca imparatorluk yok olmuş üç kıtaya hükmeden koca Türk Milleti Musul, Kerkük, Hatay, Batum ve Batı Trakya’yı dı-şarda bırakan bir Anadolu toprağına razı edilmişti. Buna da zafer diyerek avutuluyor. Bu açıdan bakarsak biz bu zaferi sindiremeyiz.

Bir başka bakış noktası ise; Batı Anadolu, İstanbul dahil işgal altında Antep, Maraş, Adana işgal altında, Polatlı’dan


top sesleri duyuluyor. Anadolu’da çoğu yaşlı ve kadınlar-dan oluşan sekiz on milyon Türk kalmış. Aç, yoksul, fakir, orduları dağılmış, tersaneleri dağılmış, hastalık kol geziyor. Millet bir avuç asker, sivil münevverin etrafında canını dişine takmış elinde avucunda ne kalmışsa dişiyle tırnağıyla yollara düşmüş, yeniden ordulaşarak düşmanı denize dökmüş, yedi düveli Anadolu’dan kovmuş küçük de olsa bağımsız bir Türk Devleti’ni kurtarmış/kurmuş ve bunu Lozan’da ABD hariç bütün dünyaya kabul ettirmiş. Buna zafer denmesinde ne de-sin? Tabii ki bu açıdan bakınca Lozan muahedesi, yeni Türk devletinin nüfus cüzdanıdır ve büyük bir başarıdır. Bu anlaş-ma ile milletimiz bir nefes almış ve kendini toparlamak adına çok kıymetli zaman kazanmıştır. Bu açıdan bakınca Lozan’a zafer dememek büyük haksızlık olur. Kasta müstenit değilse büyük cehalettir.

Lozan’a ister zafer deyin isterse hezimet deyin, her iki de-ğerlendirmenin de muhatap ve sahipleri ne tek başına Lozan’a giden heyet ne de tek başına onu Ankara’dan yöneten meclis ve Türk Hükümeti değildir. Lozan üç yüz yıl süren durakla-ma ve gerileme döneminin sonucu, hep beraber ulaştığımız bir dönüm noktasıdır. Her şartta bizimdir. Lozan’a giden yol-da bilhassa 1800’lerden sonra milletimiz ve coğrafyamızın yö-netiminde görev almış herkesin bir şekilde payı vardır.

Türk Milletini, Lozan’la tescil ettirdiğimiz hakların ötesin-de yeni kazanımlara kavuşturacak güce ulaşması ve bunun realize edilmesi, şartları yakalanması halinde tabii ki Lozan’ı daha iyisini dayatarak tartışmaya açabiliriz. Türk Milleti an-cak daha iyisini elde edeceğini garantide görürse Lozan’ın tartışılmasına katlanabilir. Aksi taktirde çok büyük acı ve be-deller ödeyerek elde ettiği Lozan’ın tartışılmasına tahammül edememektedir.

Hasan Külünk 107

Bu günlerde dünya Musul’a müdahaleye hazırlanmakta ve Türkiye’de bu koalisyonun içinde olmayı dayatmaktadır. Musul’daki esas rakibimiz İngiltere’ye rağmen bunu dayat-maktayız. Tam da bu günlerde Lozan’ın Sayın Cumhurbaşka-nı tarafından tartışmaya açılmasını, Musul dengeleriyle ilgili İngiliz diplomasisine verilmiş ciddi bir mesaj olduğunu dü-şünüyorum.

Batılı merkezlerin “biz bunlara yeni bir Sevr dayatmaya çalışırken bunlar Lozan’da aldıklarının da ötesini istiyorlar” dedirten bir mesaj olduğunu düşünmek istiyorum. Zamanla-ma itibariyle bu tartışmaya ancak böyle bir gerekçe ile yapıl-mışsa katılmak/katlanmak mümkün olabilir.

EKONOMİ MÜSTEŞARLARINA

Ü cretlerdeki aşırı artışların istihdama etkisi, işsizlik ora-nının yükselmesi sonucunu doğurmuştur. Bunu hiç

kimse göz ardı edemez. İşsizlik oranının %11’in üzerine çık-ması herkesin başını ellerinin arasına alıp düşünmesini gerek-tirecek kadar önemli bir göstergedir. Birilerine hoş görünmek için girilen yarışta, asgari ücrete yapılan %30 zam, bir yıl son-ra %11’in üstünde işsizlik olarak karşımıza çıkmıştır. Ömür boyu taş üstüne taş koymamış sosyal demokrat istemezükçü güruhun gazında belirlenen asgari ücret %11,3 işsizlik olarak önümüze geldi.

2017’de işsizlik oranını %10’un altına düşürecek tedbirler alınmazsa %13’ü aşması kaçınılmaz olur. Bu da çok ciddi bir kriz göstergesidir. Bu ülkeyi seven herkes bilmeli ki, işsizlik oranı %10’un üstüne çıkarsa ve şoför esnafı yani “arabacılar” sokağa inerse bu hiç hafife alınmaz. Tarih boyunca İstanbul, arabacıların veya muadili sosyal grupların sokağa çıkmasıy-la hep büyük kaoslar yaşamıştır. Ekonomi müsteşarları, siz siz olun istihdamın üzerindeki yükle oynamayın, birde ara-bacıları hafife almaktan vazgeçin. Güç sarhoşluğuna tutulan ekonomi müsteşarları, istihdamın üzerindeki vergi yükünün altına bir an girseler bacakları kıyamete kadar titrer.


Ey ekonomi müsteşarları...

Hoplayıp, zıplayıp, oynamaya başladık, elinizi kasamız-dan çekin...

Biraz daha preslemeye devam ederseniz elinizde ne sı-kacak birileri ne de pres kalır. Benden söylemesi, gerisi sizin bileceğiniz...

Sonra demedi demeyin...

MUHALEFET/MÜŞAVİRLİK3 Şubat 2016

S iyasette veya siyaset dışında herhangi bir organizasyon-da, topluluğun ortak hedefine yürüyenlere ve bu yürü-

yüşü yönetenlere iktidar ve iktidarları tenkit edip yetersiz bu-lanlara da muhalefet diyoruz.

İktidarların yönetmek, hem de doğru, adil ve iyi yönet-mek sorumluluğu vardır. İnsanlar inandıklarını yaşayamaz ve yapamazsa, yaşadıkları ve yapabildiklerine inanmaya baş-larlar. Bu durum insanların zayıf yönlerinden biridir. Dola-yısıyla iktidar olanlar, kendi yeteneklerinin yetersizliği veya kendileri haricinde gelişen olaylar nedeniyle inandıklarını ya-pamazsa, yapabildiklerine inanıp onları savunmaya başlarlar. Kendileriyle beraber ülkenin veya başında bulundukları ticari ya da sosyal topluluğun eksen kaymasına sebep olurlar.

İşte bu safhaya gelince muhalefetin görev tanımı anlamlı hale gelmektedir. Muhalefetin görevi, iktidarın icraatlarının kanun ve geleneklerle uygunluk içinde en yüksek faydayı sağlamaya yönelik olmasını ısrarla takip etmenin yanında iktidarın kendi iddia ve programına uygunluğunu da takip etmektir.


Muhalefeti temsil edenler, hem eleştirmek, eksik ve ku-surları ortaya çıkarmak, hem de bu yanlışların alternatiflerini üretip paylaşmak zorundadırlar. Sadece eleştirmek ve alter-natif politikalar üretmek dahi yeterli olmayıp, bunları dinlet-mek, dikkate alınmasını sağlamak da muhalefetin görev ve sorumluluğu altındadır.

Muhalif yorumlar ve alternatif teklifler öyle bir “zarafetle kuşanmış” ve kapsayıcı olmalı ki güç sarhoşluğuna tutulanlar dahi dinleyince uyanmalı ve saygı ile dinleyip dikkate almak zorunda kalmalıdır.

Buna muhalefetin müşavirlik sorumluluğu diyebiliriz.

Birileri her şeye itiraz etmeyi muhalefet zannederken, aklı selim sahipleri bütün ömürlerini yanlış bulduklarını sayarak geçirmek yerine doğruları anlatarak geçirmeyi tercih etmeli-dirler.

DİLE DİKKAT!8 Haziran 2016

İ tirazımız, mücadelemiz ve savaşımız salt terörle değil, te-rörü de kullanan ayrılıkçı mahfillerin bütün hedef ve mak-

satları iledir. Özellikle son günlerde şiddetlenen terörün de etkisiyle morali bozulan devlet sözcüleri tamamen iyi niyetle “terörün kökü kazınıncaya kadar mücadelemiz sürecek” tar-zında beyanatlar vermektedir.

Bu beyanlar doğru, gerekli, yerinde ve haklı olmakla be-raber eksiktir. Bu beyanlara “terör ve terörü üreten düşün-ce, hedef ve kaynaklar yok edilinceye kadar” ibaresi mutlaka ilâve edilmelidir. Zira bugün terör dursa, silâhı bıraksalar ve basın toplantıları, silahsız gösteri, nümayiş, sivil itaatsizlik vb. yollarla isteklerini dile getirseler, kabul mü edeceğiz?

Silah kullanmıyor, güzel güzel konuşuyorlar deyip dev-letin, bayrağın, milletin, ordunun adını tartışmaya açıp değiş-tirecek miyiz? Kürtçe ve diğer lehçeleri resmi dil sayıp eğitim dili mi yapacağız? Tabii ki hayır. Bütün bunların olmaması için bu kavga yapılıyor ve kanla bedel ödüyoruz. Normal yollarla hükümranlık haklarımızı bölüşmediğimiz için savaş dayatmasına muhatap olduk ve gerekli cevabı veriyor Türk Devleti.


Eşit vatandaşlık hukuku ile sağlanan kardeşlik ve birlikte yaşama iradesine herkes gönüllü olarak katılmak zorunda-dır. Bunu ister huzur içinde kabul edersiniz isterseniz Türk Devleti’ni huzur ve eşit vatandaşlığı zorla sağlamak mecbu-riyetinde bırakırsınız. Devletin, bayrağın, milletin ve silâhlı kuvvetlerin adı ve konumu asla tartışılmaz, paylaşılmaz ve ortak kabul etmez. Bu coğrafyada insanca, hep beraber, eşit vatandaşlar olarak birlikte yaşama iradesini mutlaka hayata geçireceğiz.

Kendi coğrafyamızda kendi ürün ve kültürümüzü hep birlikte hür ve adaletli paylaşımla gerçekleşen refah içinde yaşamaya devam edeceğiz. Bunu hak etmek için gerekli bedel defalarca ödenmiş ve ödemeye de devam edilmektedir. Dost düşman herkes tarafından bu husus böyle biline...

DİL YÂRESİ

İ ktidar da muhalefet de bu ülkenin kaçınılmaz, vazgeçil-mez unsurlarıdır. İlişkilerin çerçevesi zarafet, nezaket, leta-

fet, kinayeli iltifata tâbidir. Siyasi tarihimizde bunların abide numuneleri vardır. Eleştiri, öneri, suçlama, iddia her ne ko-nuşacaksanız dinleyenlerin terbiyesi, göz ve kulak zevki dik-kate alınmak zorundadır. Bütün gün birbirine söven iktidar-muhalefet diyaloğu seyretmek zorunda mıyız?

Fahişeye bile açıkça fahişe demeyen bir kültürün siyasi temsilcileri, kültürel asaletimizin sağladığı yüksek kibar dil imkânını neden kullanmazlar? Küfrederek konuşanlar bilme-lidir ki küfrün yarattığı sis, söylemek istedikleri çok önemli, gerekli, faydalı hususları örtmektedir. Ülke bu üsluptan çok zarar görmektedir.

Kavga etmeden tartışmayı, küfretmeden eleştirmeyi öğ-renip beceremeyen topluluklar hiçbir konuda başarılı ola-mazlar.

2016 BİTERKEN31 Aralık 2016

B atı’nın sıkıştırdığı Rusya, Türkiye lehine tavır koyunca, Türkiye tüm Batı’ya rağmen Kuzey Suriye’deki yeni Kürt

oluşumu teşebbüsünü engellemiştir. ABD öncülüğündeki Batı, Ortadoğu’da yüz yıl sonra ilk defa ciddi bir yenilgi al-mıştır, bunun rövanşına çok iyi hazırlanmalıyız.

1991’den beri devam eden 3. Cihan Harbi’nde, Kuzey Suriye’deki oluşumu güç kullanarak önleyen Türkiye, ilk ra-undu şimdilik kazanmıştır. Şimdilik diyorum zira bu daha maçın birinci devresi olup daha epey sürecek yeni devreleri sırada beklemektedir. Kuzey Suriye’de sağladığımız kazanç, korunması zor ve pahalı da olsa vazgeçilemeyecek kadar kıy-metli bir merhaledir, asla vazgeçmemeliyiz.

Bu savaşın ölçeği Kuzey Suriye’de oluşturulmak istenen PKK koridorunun önlenmesidir. Önlenecektir de. ABD bu ko-nuda çok önceden uyarılmıştır.

Türkiye, ordusunun büyük bir kısmının FETÖ üzerinden enterne edildiği bir dönemde Batı’ya rağmen Suriye’de askerî harekât yapan büyük bir ülkedir. Büyüklüğü/büyüdüğü oran-da itibar kazandığı gibi düşman/düşmanlık kazanması da


artmaktadır. İçinde bulunduğumuz bu hassas dönemde başta yöneticiler olmak üzere muhalefet, ilmiye ve ağzı lâf yapan herkes kırk düşünüp bir konuşmak durumundadır.

Çok çalışmak çok üretmek, az tüketip, biriktirmek, ön-celiklerimizi yeni durum itibariyle tekrar belirlemek ve daha zor günlere kenetlenerek hep beraber hazırlanmak durumun-dayız. Yeni takvim yılında büyük Türk Milleti, İslâm alemi ve bütün mazlum milletlere huzur ve saadetler dilerim.

KISA KISA17 Nisan 2013

Bu gidiş gönüllerde ayrışmayı getirir. Bu gidiş Türkiye’yi küçültür ama birilerini de İstanbul’a vizeli pasaportla gelmek zorunda bırakır.

* * *

Çarşı pazar geleneğimiz alışveriş merkezleriyle bozulu-yor. Kültürel değişimin krikosu alışveriş merkezleri, ıslah ve kontrol edilmeli, orta sınıf yıkılmamalı.

* * *

“Kanal İstanbul”, “Borsa İstanbul” yanlıştır. Doğrusu, “İstanbul Kanalı, İstanbul Borsası” olmalıdır. Türk Milletinin diliyle böyle oynanıyor.

* * *

Ey Türk Milleti iş sana kaldı: DİNİNE, DİLİNE, DEVLE-TİNE, VATANINA sahip çık! Kelime kelime dilini, gram gram dinini, karış karış vatanını alıyorlar.

* * *

Üretimden tüketime, kuru meyve zincirine katılmak ve katkı yapmak antiemperyalist bir duruştur.


* * *

Kredi kartıyla yapılan alışverişler, küresel sermayenin kontrolüne girer ve pay öder. Nakit parayla alışveriş yapmak antiemperyalist bir duruştur.

* * *

Barış olacaksa teslim olsunlar. Suçu olmayan babasının evine, suçlular cezaevine gider. Bir süre sonra devletin şefkat-li eli işi zaten çözer.

AHALİYLE HASBİHAL

LİDER VE CEMİYET29 Ekim 2016

L iderler güçlerini yalnızlıklarından alırlar. Liderlerin yal-nızlığını kimse zaaf, zayıflık olarak düşünmemelidir. Bü-

yük liderlerin çok fazla can dostu olmaz. Allah her insanın beynine, az da olsa bir yerden sonra lider olma isteği, kendi aklının üstün olduğuna dair özgüven sergileme hırsı vermiş-tir.

Bu sebeple liderler yetki ve güçlerini en yakınlarından bile kıskanırlar, paylaşmak istemezler zira bugün yetkilerine ortak olanlar yarın unvanlarına da ortak olmak isteyecekler-dir. Lider herkesi dinler/dinlemelidir ama kararlarını kendi verir/vermelidir. Kararları danışmanlarına bırakanlar bir gün yerlerini de kaybederler.

Liderden beklenen, kendi yerine lider yetiştirmek değil, cemiyetin yetiştirdiği en ehliyetli ve mesuliyetini müdrik in-sanlarını bulup öne çıkarmak, onlara fırsat vermek, önünü açmak ve onları müşavir yapmaktır. Her cemiyet kendi or-talama kültür seviyesiyle mütenasip uzmanlar yetiştirir, üre-tir. Liderin mesuliyeti bunları bulup önünü açmak emaneti ehline vermektir. “At sahibine göre kişner” ve “her cemiyet lâyık olduğu şekilde yönetilir”. İyiyi, güzeli hatta mükemmeli


istemek, beklemek ve bulmak güzel şeylerdir mutlaka, ama bunun bedeli vardır/olmalıdır. Cemiyet hayatında iyiyi, gü-zeli bulmak için, her ferdin tek tek kendi sorumluluk alanında iyiyi, güzeli üretmesi vazgeçilmez, tartışılmaz şarttır.

“Ne ekersen onu biçersin”“Rüzgâr eken fırtına biçer.”

Gelin hep beraber öncelikle kendi işimize yönelip ister mal ister hizmet üretiyor olalım daima daha iyisini, daha gü-zelini üretme gayretine girelim. Ancak o zaman tepeden tır-nağa her şeyin daha iyisine ulaşma şansını yakalarız ve bunu isteme hakkını elde ederiz.

ORKESTRA VE ŞEFLİK15 Aralık 2015

H içbir orkestra şefi orkestrasının küçülmesini, enstrü-manlarının azalmasını, kadrosunun birbirine muntazır

olmamasını istemez. Her orkestra şefi ekibinin büyümesini, enstrümanlarının çeşitlenip zenginleşmesini, birbiriyle uyum-lu, sürekli yükselmesini ister. Her orkestra şefinin en kıymetli varlığı elemanları ve enstrümanlarıdır. Olmazsa olmaz, asla vazgeçilmez kazanımlarıdır onlar. Orkestra şefinin hayatında da aslolan elemanlarını ve enstrümanlarını en yüksek verim-de faal tutmak, devamlı eğitmek, geliştirmek, beslemektir.

Elindeki değerleri doğru değerlendirip kullanamayan, on-lardan şikâyet edip devamlı yenilerini istihdam edenler koca bir insan ve enstrüman hurdalığı sahibi olurlar. İster ticarette ister siyasette olsun elindeki değerleri doğru kullanıp aktive edemeyip yeni malzeme peşinde koşmak hüsrana mahkûm olmayı getirir.

Sorumluluk sahibi herkes bir yandan ekibini büyütmek, renklendirmek, geliştirip, çeşitlendirmek peşinde koşarken bir yandan da elinde var olanları en iyi şekilde kullanmalı, değerini bilmelidir.


Pazarı büyütmek, ürünleri çeşitlendirmek, lezzet ve algı yenilemesi yapmak tabii ki önemlidir, tartışılmaz bile. Bizim önerimiz bunlar yapılırken var olanları atıl duruma düşürüp insan ve kaynak israfına sebep olmamaktır. Yenilik yapmış olmak için yenilik yapılmaz. Artı değer getirmeyen yeniliğin anlamı olmaz. Her yenilik yapma teşebbüsünde var olan her şeyi sıfırlar, yok ederseniz bu sıfırlar sizin varlık parantezini-ze çarpan olarak yerleşir.

HÜRRİYET24 Ocak 2016

H erkesin hürriyetinin sınırları, öteki insanın hürriyetinin başladığı yerde biter. Bizde hürriyet anlayışı sadece be-

nim hürriyetim olarak algılanmakta ve devamlı sınırları ge-nişletilmek istenmektedir ama öteki insanın hürriyetleri kaale alınmamakta, sürekli sınırlar zorlanmakta, bu da sınırların birbirine girmesine, çatışma ve gerilimlerin artmasına, zihin-sel ayrışmanın derinleşmesine sebep olmaktadır.

İnsanlar birbirinin haklarını ve sınırlarını bilmeli, tanı-malı, saygı duymalı ve dikkate almalıdır. Ancak bu şekilde olgun, tartışabilen ortak hedefler oluşturabilen, farklılıklarını birlikte yaşayabilen bir toplum oluşturabiliriz. Böylece küre-sel güçler karşısında dimdik ayakta duran, haklarını ve kimli-ğini koruyup sürdüren bir olgunluğa ulaşmış oluruz.

İtibarlı ve güçlü toplumlar, hürriyetine düşkün ve öteki-nin hürriyetine de aynı seviyede saygı gösteren insanlardan oluşur. Hürriyetlerin, hem öteki insanların hürriyetleri ile sı-nırlanıp hem de sınırları içinde saygın ve kullanılabilir oldu-ğu toplumlarda “fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür” insanların sayısı hızla artar ve aynı oranda cemiyetin istikbali emniyet altına alınmış olur.

KİBİR VE İNAT

“Kibir ve inat, bir kişinin kendini önce mükemmel görmesini sağlar, sonrada sonunu getirir.”

Lev Tolstoy

K ibir: Kendini beğenme, başkalarından üstün tutma, bü-yüklenme, benlik, gurur şeklinde özetlenerek tarif edil-

mektedir.

Bütün semavi dinlerde, gelmiş geçmiş bütün ahlaki di-siplinlerde kötü davranış, yasak, ayıp, kusur, günah şeklinde nitelenmekte ve hiçbir şartta tavsiye edilmemektedir. Buna rağmen insan fıtratı ve diğer sebeplerle insanoğlu, bu illetten bir türlü kurtulamamakta ve onunla beraber hayatını sürdür-mektedir.

Tek başına kibir insanı sevimsiz kılıp, sosyal itibarını aşağı çekmekte, cemiyet içine katılma sürecini olumsuz etkilemek-te, diğer insanların onunla kurabilecekleri iki yönlü menfaate dayalı ilişkileri ve etkilenme olgularını zorlaştırmaktadır. Ki-birli insan, başkalarının onunla kuracağı kanalları tıkamakta ve kendini yalnızlığa sürüklemekte, bu yolla ağırlıklı olarak


kendi dünyasını küçültüp kendine zarar vermektedir. Kibrin esas tehdit ve sosyal arızaya dönüşmesi, inatla birleşmesi ile zuhur etmektedir.

İnat: Bir konuda direnme, ayak direme, diretme, direnim. Birine karşı çıkma, karşı düşünce ileri sürme. Bir konuda diye başlayan inat tanımı, inatçıya dönüşünce her konuda görül-meye başlar. Direnme ve karşı düşünce ileri sürme alışkan-lığını da geçip, kalıp haline gelmekte davranış ve hayat tarzı olmaktadır.

Esas büyük tehlike ise kibir ve inadın birleşmesinde yat-maktadır. Kibir illetine tutulmuş insanlar birde inatçı karakter taşıyorsa bir yaştan sonra kendilerini her alanda mükemmel kabul ederler. Hiçbir telkin, tavsiye, paylaşma, ortak akıl üret-me, başkalarının da güzel bir şeyler yapma ihtimaline inanma gibi insanı cemiyetle birleştirip, bütünleştiren tüm kanalları tıkarlar. Bu tıkanıklık ise o insanı gittikçe yalnızlaştırıp, kim-sesizleştirir. Her türlü ilişkiyi ve hizmeti parayla satın alabile-ceği kanaatine düşerler.

Mükemmeliyetçilik illetinin götüreceği bir sonraki durak ise Tanrı kompleksidir. Oraya düşünce artık kişi kendini Tanrı gibi hissetmeye başlar. Bununda tedavisi çok kolay olmamak-tadır. Allah hepimizi, herkesi, bütün insanlığı kibirle başlayıp mahvolmakla biten bu yoldan muhafaza etsin.

“Kibirden vazgeçersek sevimli oluruz.”

Cemil Meriç

BİLGİNİN ÖNEMİ

“H iç bilenle bilmeyen bir olur mu?”

Bilgilerin yarıştırılması yerine bilgilerin karıştırıl-ması daha akılcı bir davranıştır. Ben bir şey biliyorum. Sen bir şey biliyorsun. Ben bildiğimi sana öğreteyim. Sen bildiğini bana öğret. Birlikte iki şey bilelim. Herkesin herkese öğrete-bileceği bir şeyler vardır. Herkesin herkesten öğrenebileceği bir şeyler mutlaka vardır. Her servet dağıtılarak biter, bilgi dağıtılarak çoğalır.

Kibir, kendini beğenme, ben bilirimcilik, mükemmeliyet-çilik, Tanrı kompleksi birbirini tetikleyerek insanı cehenneme götüren bir süreçtir. Oysa insana ve insanlığa yakışan bilgiyi paylaşmak, paylaşarak çoğaltmak, birlikte bilgi üretmek ve kullanmak, başkasının bilgisine de değer ve fırsat vermektir.

“Beşikten mezara kadar ilim tahsil ediniz.” emrine muha-tap olan bizler, bu şuuru sindirip gereğini yapma erdemiyle yaşama şerefine ulaşamazsak, muhakkak ki felâketle buluş-mak kaçınılmaz olacaktır. İlim, beraberinde tevazu ve alçak gönüllülüğü getirir ve onlarla taçlanır. Tevazu ile taçlanan bil-gi karşımıza kâmil insan olarak çıkar.


İşte hayatın hedefi ve sırrı burada açığa çıkmaktadır. Öğ-renmek ve öğrendikçe meyveli ağacın dalını bükmesi gibi boynumuzu bükmek, kendimizi Hakk’a ve halka vakfetmek. Ne mutlu öğrenip küçülerek kendini halka ve Hakk’a adayan-lara.

AYNAYA BAKARKEN25 Kasım 2016

K imliğini, şahsiyetini kabul ettirmek, kendi çapında bir değer olduğunu hissetmek ve hissettirmek gayretinde-

ki insanlara zaman zaman “sen kendini ne zannediyorsun?” sorusunu sormak durumuna düşeriz. O insanların kendileri-ni ne zannettikleri, onların problemi ve gündemidir. Bizim-se esas problemimiz “biz kendimizi ne zannediyoruz” ’dur. Kendimizi ne zannettiğimiz/zannetmemiz gerektiği hususu-na geçmeden önce ne olmadığımızın altını çizmeliyiz;

1- Tanrı değiliz.

2- Peygamber değiliz.

3- Melek değiliz.

4- Özel yaratılmış evliya değiliz.

5- İlim adamı/filozof değiliz.

6- Farklı hak ve yetenekleri olan seçkin/özel imtiyazlı in-sanlar değiliz.

Ne olmadığımız hususuna kısaca değindikten sonra ne olduğumuz konusuna geçebiliriz.


1- Yaratılmış insanız. Yani büyük iradenin ürettiği ve belli bir misyon yüklediği bir ürünüz.

2- Her birimiz bütün diğer insanlar gibi beş duyu sahibi, sorumlu ve herkesin sahip olduğu haklara sahip sıradan birer fertleriz.

3- Okuyan, yazan, düşünen, doğru/yanlış yapabilen, ek-sik, cahil gelişmeye/değişmeye aday öğrencileriz.

Baştan sona bir imtihan süreci olan bu hayatta, Tanrı’nın iradesi ve bize bıraktığı cüz-i iradenin belirlediği sınırlar içinde yaşar ve ölürüz. Bize bırakılan cüz-i irade, bir trenin içindeki insanların o tren içindeki hareket serbestliği gibidir. Sonuçta tren planlanan yere gider ve sen onun içindesindir. İnsanlar bazen evlâdü iyal bazen para ve zenginlik bazen ik-tidar gücü bazen de hepsiyle birden ama her şartta imtihana tabi tutulurlar. Aslolan her şartta kul olduğumuzu unutma-dan herkese Allah’ın adaleti üzere davranmak, bütün insan-ların Tanrı emaneti eşrefi mahlukat olduğunu hatırda tutarak onlara kardeşane ve şefkat çerçevesinde muamele etmektir.

Elimize emanet verilen çeşitli güçler -para, evlat, iktidar, vb.- diğer insanlara karşı bize bir üstünlük hakkı sağlamaz. Bilakis üzerimizdeki mesuliyetleri arttırır ve Tanrı’ya kar-şı verdiğimiz sınavı zorlaştırır. Elimizdeki güçler tamamen Tanrı’ya ait olup bize emanet verilmişlerdir. Bu gerçeği unu-tur da onları bizim ürettiğimiz ve istediğimiz gibi kullanma hakkına sahip olduğumuzu düşünürsek, işte o zaman sınıfta kaldık demektir. Çünkü o varlıklar Tanrı’ya aittir ve emaneten bizim tasarrufumuza bırakılmıştır. Onun rızasına uygun kul-lanılmadığı takdirde çok ağır bedeli olan imtihan araçlarıdır.

İnsanoğlu elindeki her varlık ve gücü, Tanrı’nın rızasına ve kurallarına uygun şekilde kullanmalı hatta onları isterken

Hasan Külünk 135

bile usulüne uygun kullanma niyetini daima aklında tutup istemelidir. Aksi takdirde tarihteki birçok örneğinde görül-düğü gibi gücü kendinden zannetmek giderek kibir, inat ve Tanrı kompleksine dönüşür sonunda insanın bütün geleceği-ni cehennemlik eder.

İSTANBUL10 Ağustos 2013

İ stanbul sessiz, İstanbul sakin, suskun sanki boynu bükük mahzun bu gece. Sanki dün lise son sınıf öğrencilerini

Çanakkale’ye göndermiş gibi garip ve öksüz bu gece.

Tarihi İstanbul siluetindeki minareler asırları yırtıp gel-menin yorgunluğunu haykırıyor gibi. Nerde bizim muasır genç arkadaşlarımız der gibiler, onlarda benim gibi yalnız-lığın hüznüyle güçlenip tüm zamanlara meydan okuyorlar sanki.

Mareşal Fevzi Çakmak’ın cenazesini top arabasına ver-meyip omuzlarında Eyüp Sultan’a taşıyan İstanbul, bu gece onunla aynı yükün bir başka taşıyıcısını müebbette mahkûm etmenin çelişkisini sorguluyor sanki.

Samandıra Kalesi’ni fethettikten sonra Salacak sırtların-dan at üstünde uzun süre İstanbul’u seyredip geri dönen Or-han Gazi’nin, dönüşte neler düşündüğünü tahmin etmeye çalışarak aynı yerden İstanbul’u seyrediyorum bu gece. Bey-nimde binlerce düşünce, binlerce hafakan arapsaçı gibi birbi-rine girmiş binlerce soru çözmeye çalışıyorum bu gece.


Ben kimim, ben neyim, benim ne haddime asırların ördü-ğü kördüğümleri çözmek. Ben aslında kendimi çözmek istiyo-rum galiba, ama ne yazık ki onu da beceremiyorum, heyhat.

TÜRK MİLLETİ DİMDİK AYAKTADIR28 Nisan 2016

B ugün öğleden sonra saat üç civarında Bağcılar’dan TEM yolunu kullanarak Ümraniye istikametine seyahat eder-

ken çok hoş, düşündürücü ve gurur veren bir dizi haller yaşa-dım. Trafik sıkışık, adım adım ilerliyoruz, herkesin canı bur-nunda, 15 kilometre yolu 65 dakikada zor geçtim.

Bir ara bulduğum boşluktan şerit değiştirmek istedim, so-lumdaki arabaya gözüm gitti yol onun hakkıydı ve ben onun hakkına sıçramak istemiştim. Direksiyonda genç bir şoför var, bir an göz göze geldik bana gülümseyip eliyle işaret ederek yol verdi.

Çok memnun oldum. Yola adım adım devam ederken bir süre sonra o arabayı yanımda gördüm. El frenini çektim, arabadan indim. O arabanın yanına gidip camını açtırdım. Delikanlı şoföre yanımda başka bir şey olmadığından bir şişe su ikram edip teşekkür ettim. Sonrada yüksek sesle “Yaşasın hayatı birbirine kolaylaştıranlar.” diyerek arabama döndüm, yoluma devam ettim.

Birkaç kilometre gitmiştim, yolda erik satan bir genç cama vurarak erikleri gösteriyordu pek ilgilenmedim. 5-10


metre gittiğimde, erik satan çocuk arkamdan koştu, geldi ve bir şeyler söylüyordu, camı açtım. İlerde bir arabayı gösterdi ve onun eriğin parasını verip bana gönderdiğini söyledi. Ba-şımı kaldırıp eriği gönderene bakınca anladım ki, bu şahıs az önce su ikram ettiğim delikanlı idi.

Demek ki Türk ahlâkı henüz canlıdır. Hâlâ insanımız bir-birini seviyor sayıyor ve ikramda bulunuyor. Ve bir daha hay-kırdım. Türk Milleti dimdik ayaktadır.

YAŞASIN HAYATI BİRBİRİNE KOLAYLAŞTIRANLAR...

YAŞASIN HAYATI BİRBİRİ İÇİN GÜZELLEŞTİRENLER...

KÂBE’DE BİR DİALOG26 Ocak 2017

K âbe’nin ikinci katında namaz vaktini beklerken 11-12 yaşlarında tombulca ve sempatik bir çocuk yanıma gel-

di.

-Selamünaleyküm amca, sen Türk müsün?

-Aleykümselam evlât Türküm.

-Ben Kâbe içinde ailemi kaybettim, beni merak ediyorlar-dır. Senin telefonundan onları arayabilir miyim?

-Tabii ki olur.

Dedim. Telefonu çıkartıp numarayı söylemesini istedim, peş peşe verdiği iki numarada kapalıydı, ulaşılamıyordu. Bu-nun üzerine ona;

-Telefonları kapalı, ulaşılamıyor. Panik yapma, seni bir şekilde otele ulaştırırız. Aileni buluruz, üzülme, otur yanıma, namazı kılıp tekrar ararız. Ulaşamazsak ben seni götürürüm, dedim.

-Yok amca ben panik yapmıyorum, kendimle ilgili bir sı-kıntım yok. Ben, ailem merak eder diye endişeleniyor ve on-lara ulaşıp bilgilendirmek istiyorum. Her zaman şurada otu-


rur namaz kılardık. Oraya gelmediler acaba beni mi arıyorlar, diye üzüldüm yoksa ben otelimin yolunu biliyorum, zaten yalnız geldim, bunu hep yapıyorum.

-Vallahi maşallah, büyümüş küçülmüş, nerelisin sen?

-Konya Ereğli.

-Nerde ikamet ediyorsun?

-Beykoz Soğuksu’da.

-Erdem Hastahanesi’ni duydun mu?

-Biliyorum, kuzenim orda doğdu.

-Bende orada çalışıyorum, İstanbul’a gelince babanla be-raber bana gel, seninle arkadaş olalım.

-Babama gerek yok ben yalnız gelirim, şimdi bizimkileri bir daha bakayım.

Dedi ve yanımdan ayrıldı, babası Eminönü’nde bujiteri dükkânı işleten bu güzel Türk çocuğu, o kadar rahat ve orta-mı sahiplenmişti ki, duygulanmamak elde değil. Yaşlı başlı insanların grubundan ayrı düşünce ağlayıp, panik yaşadığı bir yerde, Kâbe’de bu Türk çocuğu, her şeye hâkim bir edayla kriz yönetiyordu. Ben böyle düşünürken geri geldi.

-Amca bizimkileri buldum.

MESCİD-İ NEBEVİ’DE20 Ocak 2017

B ugün Mescidi Nebevi’de üç insanla tanışıp sohbet ettim. Çok az olan Arapçam ve vücut diliyle oldukça anlaştık.

Birincisi yanında çocuklarıyla oturan çok esmer tenli birisiydi. Çocuklarına kurabiye ikram ettim. Bunun üzerine bana Türk müsün? diye sordu. Arapça olarak buna evet dediğim zaman gözlerindeki ışık bir anda değişti. Sudanlı imiş. Endonezya da Arapça öğretmenliği yaptığını söyledi. Ona Sudan’ın eski Osmanlı vilayeti olduğunu ve onlarla çok ilgili olduğumuzu söyleyip sonrada Zenci Musa’dan bahsedince gözleri yaşardı. Bütün İslam dünyasının Türklere umutla dua ettiğini söyle-di.

İkinci şahıs ise bu konuşmayı dinleyip konuyla ilgilendi-ğini hissettiren iri yapılı, iyi giyinmiş bir zat idi. Ona da kurabi-ye ikram edip sohbete katılmasını sağladım. O da Pakistan’da cerrahi uzmanı bir tabip olduğunu söyledi ama Arapçası hiç yoktu. Maalesef Müslümanların ortak dili haline gelen İngi-lizce konuşuyordu. Onun konuşmasını Sudanlı bana Arapça aktarıyor. Benim söylediklerimi de ona İngilizce anlatıyordu. Özet olarak her iki Müslüman münevver insan diyorlardı ki; Türkler güçlü olunca biz rahat oluyoruz, Türkler zayıflayıp


düşerse biz ezan dahi okuyamayız, bütün umut ve duaları-mız “Ceyş-ül Etrâk” (Türk Ordusu) içindir. İnsanlar bu halle-rini çok samimi bir şekilde ifade ediyorlardı.

Üçüncü şahıs ise yine çocuklarıyla beraber önümde yü-rürken, çocuğuna uzattığım kurabiye dolayısıyla temas kur-duğum birisiydi. Bana gülümseyerek selam verdi. Biraz iler-leyince elinde bir bardak zemzem ile bana döndü ve suyu ik-ram etti. Aldım ve bir yudum içtim. Mısırlı bir tacir olduğunu, beni Sayın Erdoğan’a benzettiğini ve Türkiye’yi çok sevdiğini söyledi. Bende kendimi tanıtınca, bizden üç beş metre ilerde duran 16-17 yaşlarındaki diğer oğlunu çağırarak ona tam anla-madığım ama güzel şeyler olduğunu hissettiğim bir konuşma yaptı. Bana kartını verip elektronik posta adresine yazmamı istedi. İstanbul’a gelip tanışmak istediğini söyleyerek ayrıldı. Her haliyle belli oluyordu ki yüzü ve gönlü Türkiye’ye dönük yaşayan bir Müslüman münevver idi.

Bütün mesele İslam dünyası ve mazlum milletlerin yüzü-nü, umudunu ve gönlünü Türkiye’ye dönmesindedir.

DUAMDIR17 Haziran 2012

H er köşesi, her saati ayrı güzel İstanbul, sadece Kâbe’-deyken özlenmeyen aziz İstanbul, sende doğdum sen-

de iman ile ölmeyi niyaz ederim.

Ruhumdaki fırtınalar sadece burada sükûn buluyor, sa-dece burada rahat uyuyorum.

Bizi bu beldeden mahrum etme Allah’ım.

Bu beldenin sınırları doğuda Afganistan, güneyde Yemen, kuzeyde Kırım, batıda Saraybosna’dır. Bizi sınırlarımız içinde düşmandan emin eyle Allah’ım.

Dört nokta arasındaki bu küçük vatanda bizleri senin rı-zana uygun yaşayan, birbirini senin rızan için seven, dürüst, çalışkan, imanlı, ihlaslı, dik başlı, adaletli, azametli insanlar eyle Allah’ım.

Bayrağı indirme, Ezanı dindirme, garibi ezdirme, düşma-nı güldürme Allah’ım.

Geceniz mamur ve mübarek olsun.

AMCAMDAN

B abamın iki büyük ağabeyi Mustafa amcam uzun boylu geniş omuzlu iri göğüslü uzun kaşları ile haşmetli gö-

rüntüsü olan bir arif köylü idi. Onun hayatında bana ders ola-rak intikal etmiş birçok ibret dolu hadise olmakla beraber hiç unutamadığım, her zaman faydalandığım iki hatırası benim hayatıma ve davranışlarıma sağladığı etki dolayısıyla kayıt altına alınma zarureti arz etmektedir.

Mustafa amcam birçok Rizeli gibi askerliğini Yavuz zırh-lısında yapmıştır. Bilmeyenler için belirtmeliyim; Birinci Dün-ya Savaşı arifesinde, Almanlara ait Goeben ve Breslau zırhlı-ları Osmanlı donanmasına sığınmış. Osmanlı bayrağı asarak Yavuz ve Midilli ismi ile Karadeniz’e açılarak Ruslara büyük zararlar vermiş, iki büyük zırhlı kruvazör idi. Midilli bir çatış-mada yara alıp batmış, Yavuz ise uzun yıllar Türk donanması-na hizmet etmiş, Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren deniz tatbikatlarında kumanda merkezi olarak kullanılmıştır.

Amcam 1930’lu yıllarda kırk sekiz ay süren askerlik hiz-metini serdümen olarak ifa etmiş. Askerliği süresince birçok defa Genelkurmay Başkanı Mareşal Fevzi Çakmak Paşa ve Cumhurbaşkanı Atatürk ile Yavuz zırhlısının kaptan köşkün-de aynı ortamda bulunmuştur.


Bana ders olan hadise de her iki paşanın, deniz tatbikatı dolayısıyla uzunca bir süre kaptan köşkünde bulunduğu bir gün gerçekleşti. Atatürk ve Fevzi Paşa arasında cereyan eden ve amcamı konu alan konuşma şöyle gelişir:

Tatbikat başlayalı 10-12 saat geçmiştir. Her iki paşa dü-men yanında ayaktadır. Zaman zaman dürbünle diğer gemi-lere bakmaktadırlar. Bu esnada Atatürk, Fevzi Paşa’ya hita-ben “Yahu paşam senin başka askerin yok mu? Sabah beri bu yiğit, serdümen hiç değişmeden, yemeden, içmeden dümen başında duruyor” der. Bunun üzerine Fevzi Paşa, Atatürk’e, “Paşam o Rizelidir, Yavuz göreve çıkınca geri dönene kadar dümeni kimseye vermez.” şeklinde açıklama yapar ve konu kapanır.

Rahmetli amcam bunu gözleri yaşararak anlatır. Bizi göre-ve, sadakatin önemine ve keyfine alıştırmaya çalışırdı. Tabii ki 15 milyon nüfuslu, 48 ay mecburi askerlik yapılan Türkiye’de insanın ne kadar değerli olduğu, er ile Genelkurmay Başkanı arasında nasıl bir rabıta olduğu, Cumhurbaşkanı Atatürk’ün çevresiyle nasıl ilgilendiği ve Türk askerindeki görev aşkını ifade etmesi açısından çok öğretici bir hatıra olmuştu.

İkinci hatırası ise 1960’lı yılların sonlarında Hac ziyare-ti esnasında Kâbe’de cereyan eden olaydır. Rahmetli amcam Kâbe’yi tavaf ederken her şaft sonunda Beytullah’a biraz daha yaklaşır, son şaftta Hacer-ül Esved’e girmeye niyetlidir. İyi-ce yaklaşır ve önünde Türkçe bilen bir Suriyeli vardır. Ona kendisine az yardım edip sıraya yerleşmesini sağlaması için talepte bulunur. Fakat Suriyeli daha sert durarak yardım et-mediği gibi birde engeller. Bunun üzerine amcam fırsat kol-lamaya başlar ve bir boşluk bulduğu anda Suriyeliyi kaydırıp yerine geçer. Ziyaretini yapıp geri çıktığında Suriyeli şansını kaybetmiş ve üzgün bir şekilde ona bakarken, o güçlü kolla-

Hasan Külünk 149

rıyla yer açarak Suriyelinin de ziyaret yapmasını sağlar. Ziya-retten çıkan Suriyeli, müsait bir yere geldiklerinde amcama hitaben derki; “Arkadaş sen benden yardım istedin ben red-dettim, sonra istediğin şeyi güç kullanarak aldın fakat beni unutmayıp sonrada bana kaybettiğim fırsatı yeniden kazan-dırdın, sen ne garip bir insansın.” rahmetli amcam da bunun üzerine Suriyeli muhatabına şu cevabı verir; “Ben Türküm, Yavuz’un torunuyum. Biz hakkımızı zorla da olsa alırız ama kimsenin hakkını da yemeyiz. Herkesin hakkını sağlamak da bizim görevimizdir.”

Amcam mektep eğitimi almamış, hayatın yetiştirdiği bir ümmi Türk köylüsü idi. Türk köylüsü disiplinli bir eğitim al-masa bile “yüksek irfan sahibi ve arif” bir özelliğe sahiptir. Binlerce yılda teşekkül eden Türk irfanı cemiyetimizin içtimai genlerine işlemiş ve bir şekilde nesilden nesile taşınmaktadır. Bu gerçeğin mektepli münevverlerimiz tarafından keşfedilip incelenmeye ve dikkate alınmaya değer bulunması halinde Türk düşünce hayatında kazançlı bir dönüm noktası olacak-tır.

KALACUN ESET

E ski ismi Aron olan bir köy vardır. Bizim köyün (Rize-Güneysu-Tepebaşı) kuzey yamacında, şimdilerde bir

kısmına Dörtyol denilmektedir. O köyde geçen yüzyıl yaşa-mış çok ilginç bir muhterem insanın ismini birçok sohbette duydum ve onun hikayelerini dinledim.

Kalaç/Halaç kabilesinden Eset olarak mahalli aksanda ifade edilen bir zat. Muhtemelen Esat ismindeki bu muhtere-min kabilesi soyadı kanunundan sonra Demircan soyadını al-mıştır. Süleymaniye Camii eski imamlarından Sayın Ali Rıza Demircan’da aynı kabileye mensuptur.

Bütün Rize’de “Kalacun Eset” diye tanınan bu zat yöre-sel/çağdaş Nasrettin hoca diyebileceğimiz bir zekâda, bütün hayatı alaya alan, müstehcenlik sınırı olmayan, hayatın ger-çeklerini bütün çıplaklığıyla kullanan eğitici/eğlendirici yönü çok gelişmiş, korkusuz, cesur bir şahsiyet idi. Bizim nesil ve bir öncesi için geçerli olmak üzere herkesin hafızasında birkaç hikayesi olan bu kültür hazinemizin ürünleri maalesef unutu-lup yok olmakla karşı karşıyadır.

Belki bir başlangıç olur düşüncesiyle bir hikayesini an-latarak Rizeli dostlarıma dağarcıklarındaki benzer parçaları yazmalarını teklif ediyorum. Rize’de mevcut Recep Tayyip


Erdoğan Üniversitesi’nin ilgili bölüm hocaları öğrencilerine bu konuda ödevler verebilirler hatta bir yüksek lisans tez ko-nusu olabilir.

Kalacun Eset bir gün İstanbul’a gitmek üzere gemiye bi-ner. Baş altında kuytu bir yere kıvrılıp kendini emniyete ala-rak yola çıkar. Rize açığında demir atan gemiye sandallarla gidilir. Kimi kamara bileti alır ranzalı kamaralarda yatar, kimi de güverte bileti alıp bulduğu yerde kıvrılarak yolculuk ya-pardı. Gemi Trabzon, Giresun ve Ordu limanına uğrayıp yük ve yolcusunu alıp Samsun’a doğru yola çıkınca bilet kontrolü başlardı. İşte bu kontrol dolayısıyla heyet Eset dayıyı görür ve biletini isterler. O da hiç bozuntuya vermeden “benum beletum oğlumadur.” der. Bunun üzerine kontrol ekibi “oğ-lun kim, nerdedir?” diye sorarlar. Eset burda son sözü söyler; “ben Sefer Reisun bobasiyim”. Herkes hayretler içinde şaşkın. Koskoca Sefer Reis babasını baş altında İstanbul’a götürüyor. Reisi kınarlar ve merakla kontrolü bırakıp reisin yanına çı-karlar. Sefer Reise durumu anlatırlar ve babasını iyi bir yere yatırmayı teklif ederler. Bunun üzerine iyice meraklanan reis, “beni babamın yanına götürün.” der ve baş altına giderler. Reis Eseti tanır ve kahkahayı basar. Eset, reise yaklaşmasını işaret edip eğilmesini ister, sonrada kulağına şu sözü söyler; “ Ula Sefer sesuni çikarma İstanbola cidene kadar ben senun bo-ban olayim, İstanbola cittukmi sen benum bobam olursun.”

GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ

1 966 veya 1967 yılı haziran başıydı. Ortaokul birinci veya ikinci sınıf dönemi sonlanmış, heyecanla beklediğim Rize

yolculuğu günü gelmişti. Bu seferki yolculuğum biraz farklı olacaktı çünkü ilk defa otobüsle ve yalnız Rize’ye gidecektim. Ayrıca Rize’ye götürmek üzere amcam satın aldıkları bir arazi bedeli olan 27.000 TL parayı ceketimin sol iç cebine yerleş-tirip, cebi dikmişti. Yüküm bundan ibaret olsa neyse, birde babam biri yuvarlak uzun Belçika diğeri sarı kabzalı Belçika 14’lü olmak üzere iki tabancayı naylona sarıp belime yerleşti-rip üstüne dört metre kuşak sarmıştı.

Bu şekilde giyinip, valizimi de alarak babam tarafından Küçük Mustafa Paşa’daki Rize otobüs yazıhanesine götürü-lerek otobüsteki koltuğuma oturtuldum. Sabah yedi buçukta başlayan yolculuğumuzun ilk durağı Topkapı oldu. Oradan da yolcu alarak Yedikule’ye doğru yola çıktık. Sahil yolundan Yenikapı, Kumkapı arasına geldiğimizde araba vapuru kuy-ruğuna ulaştık ve sıramızı beklemek üzere kuyruğa katıldık. Sirkeci-Harem arasını araba vapuruyla geçtiğimizde saat ya-rım olmuştu. Yani Küçük Mustafa Paşa’dan Harem’e beş saat-te gitmiştik.


Haremden çıkıp, İzmit otogarına ulaşmamız problemsiz iki saat sürdü. Oradan da yolcu alıp Ankara’ya doğru yola çıkmıştık ki yağmur yağmaya başladı. Otobüsümüz eski bir Vabis kamyondan bozma, Bursa sanayide el yapımı uydurma bir araçtı. Üst köşeler eğik ve camla dönülmüş, yağmur baş-layınca birçok yerden içeri sızmalar başladı. Oturduğum kol-tuğun üstünden de yağıyordu. Yanımda oturan amca şemsi-yesini açıp yağmurdan korunurken bende başımı şemsiyenin altına uzatıp başımı yağmurdan kurtardım. Bu şekilde yola devam ederken uyumuşum. Uyandığım zaman Ankara yakı-nında Kargasekmez mevkiine ulaşmıştık ama birde fark ettim ki sol tarafım sırılsıklam. Ben uyurken şemsiyenin kenarından damlayan sular, sol tarafımı iyice ıslatmıştı. Cebimde 27.000 TL belimde iki tabanca ve sol tarafım sırılsıklam. O su sabaha kadar sırtımda kurudu. Hiç endişe etmedim çünkü hem para hem de tabancalar o zamanki tabirle muşambaya sarılı idi. Böylece sabah ettik ve Samsun’a ulaşmıştık ama yağmur halâ bütün şiddetiyle devam ediyordu.

Samsun’dan yarım saat kadar geçmiştik ki otobüsün için-de bir kıyamet koptu, yangın diye bağırdılar. Şoförün sağında motor kapağı dumandan görünmez oldu. Otobüs durdu, ka-pılar açıldı ve biz can havliyle dışarı fırladık. Yağmura kimse-nin aldırdığı yoktu. Bir müddet sonra duman dağıldı ve bizi tekrar otobüse bindirdiler, muavin bir kamyona binerek Sam-sun istikametine, yardım getirmek üzere ayrıldı.

Yaklaşık iki saat sonra muavin bir otobüsle geldi. Otobü-sün üzerinde branda ile sarılmış bagajlarımız yağmur altında bizim de yardımlarımızla aktarıldı ve tekrar yolumuza de-vam etmeye başladık. En güzel tarafı yeni otobüste tavandan yağmur yağmıyordu. Bu bizim için büyük bir keyf ve kaza-nım oldu. Bu şekilde devam edip öğleden sonra saat üç civarı Rize’ye ulaştık.

Hasan Külünk 155

Sonra minibüsle Güneysu, oradan da jip ile köye ulaş-tığımda sevgili anneciğim, emmizadem Yakup’un düğünü olduğunu söyleyip beni oraya yönlendirdi. Üzerimdeki ema-netleri ihtimamla teslim edip düğün evine uçarak gittim. Emmizadem Yakup 16-17 yaşında, gelin hanım 18-19 yaşın-da. Geleneksel bir düğün. Ben 13-14 yaşında şehirde yaşayan mektepli kayınbirader. Gelin hanımın yanına gittim ve elimin dışını ona döndürerek uzattım, elimi öptürdüm. Bu arada baş-parmağımla avucum arasına sakladığım iki buçuk lirayı yen-gemin avucuna bıraktım. O da bana bir mendil verdi. Uzun yıllar kendisinden üç beş yaş küçük olan bizlere kayınbirader sıfatımızdan dolayı ağabey dedi, hizmet etti. Yıllar sonra bir hac seyahatini birlikte yaptık ve ben o yolculukta ondan he-lallik aldım.

KISA KISA17 Ocak 2016

Bir Çemberlitaş turşucusu vardı.

Asırlık..

Kapandı..

Kapanış basın bildirisi:

“Her şey bozuldu aradığım hıyarı ve patlıcanı bulamıyo-rum.”

***

Fatih Kıztaşı’nda “Özer Ciğercisi” vardı, eski Milletvekili Eyüplü Arnavut Osman Özer’e ait, binanın emlâk değeri, ci-ğerciliğin kârını aştı ve kapandı.

***

Dolapdere’de elinden sigarası eksik olmayan bir Ermeni hanımefendinin işlettiği “Apik İşkembe Salonu” rekabetin acımasızlığına yenildi, kapandı.

***


Karaköy rıhtımda yarım asır Karadeniz pidesi, ayran sa-tarak hizmet eden ve mekânı markalaşan esnaf, lezzetini sür-dürecek peyniri bulamayınca pes etti.

***

Ümraniye Çamlık’ta, çevirerek pişirdiği kuzuları kilo ile satan geleneğin son temsilcilerinden bir lezzet durağı daha kepenkleri indirdi.

***

Eyüp Sultan’da bir çorbacı vardı. Sabah namazında açılır kemik suyuna, unu tereyağında kavrulmuş mercimek çorba-sını, biber salçası sosu ve canlı limon ile servis ederdi. Daya-namadı kapandı.

***

Daha neler neler, İstanbul’da ne kabuğu rendelenip kay-natılarak kokusu ve lezzeti abideleşmiş ne limonata ne boza ne vişne şerbeti kaldı.

***

Bu demektir ki asır değişti, üzerimizden bir ömür geçti, sanırım demir almak zamanı geldi bu limandan.

***

Çocukluğumuzun, gençliğimizin lezzet durakları birer birer tadat etti hafızamda, kaydedip paylaşayım istedim. Dostlara hatıra kalsın diye...

AYNAYLA HASBİHAL

DÜNDAR TAŞER’DEN12 Ocak 2016

R ahmetli Dündar Taşer der ki; “Ülkü Ocakları teşkilâtı bir müdafaa teşkilâtıdır ama en güzel müdafaanın taarruz

olduğuna inanan bir müdafaa teşkilâtı.”

Evet bu çok muhteşem özdeyiş ona içinden yetiştiği kut-salımız, peygamber ocağı dediğimiz Türk Silahlı Kuvvetleri ortak hafızasından intikal etmiştir. Altmışlı yılların sonla-rında memleket şartları vatan müdafaasını, bizim küçücük omuzlarımıza yüklediği zaman o mübarek insan bize bu stra-tejiyi öğretmişti. Tarihin derinliklerinden süzülerek gelen bu bilgiler tabii ki her devirde geçerliliğini ve tılsımını muhafaza etmiştir/etmektedir.

Bugün de vatanımızın karşı karşıya kaldığı küresel des-tekli asimetrik taarruz yine aynı strateji ile def edilmelidir/edilecektir. Askeri, ekonomik ve psikolojik bütün güçlerimiz, uluslararası hukuk ve geleneksel insanı yücelten değerlerimi-zin özüne bağlı kalarak taarruza geçmelidir. Adeta nefes bile almadan ve aldırmadan düşmanın üzerine taarruz edilmeli, gündem daima Türk Devleti’nin elinde olmalıdır.


Bir yandan silahlı eşkıya takibi ve meskûn, gayrimeskun alanların temizlenmesi özenle devam ederken bir yandan da ekonomik gücümüz ve organlarımız tam kadro alanı tara-malı, insanımızın ihtiyaçları giderilmelidir. Ahalinin meslek edinme, istihdam planlama yatırım vb. her çeşit ekonomik ih-tiyacı temin ve tesis edilmelidir.

Eşkıya takibi, ekonomik hamleler yürütülürken psikolojik taarruz kurumları her türlü vasıtayı kullanarak, barış, kardeş-lik, birlik içinde beraber yaşamanın gerekliliği, faziletleri ve yüksek refaha kavuşmaya yapacağı katkılar anlatılmalıdır.

Bütün faaliyetler birbirini gözetleyip tamamlayarak fası-lasız devam etmeli, ister devlet görevlisi isterse sivil gönüllü, mesuliyetini müdrik insanlar bir koro disipliniyle vatan mü-dafaası yolunda üzerine düşen görevi birlikte yerine getirme-lidir.

KANLI PAZAR25 Kasım 2016

1 6 Şubat 1969, henüz 14 yaşında lise birinci sınıf öğrenci-siyim. Sahaflarda eski kitap karıştırmaktan dönüyorum.

Fevzi Paşa caddesinde, Fatih Camii hizasına gelmiştim ki ma-hallemizin (Şeyh Resmi mahallesi) Pirinççi Sinan Ağa Kur’an kursu hocası muhterem Rıfat Temel hoca ile karşılaştım. Selâmlaştık, bana işim olup olmadığını sordu. Olmadığını söyleyince “haydi Taksim’e gidelim komünistlere bugün iyi bir ders verilecek” dedi. İşin vahametini kavrayacak tecrübe-den henüz mahrumdum ama olan bitenlerle bir şekilde ilinti-li idim. Başkanlığını daha sonra aynı binada şehadete erişen rahmetli Mustafa Bilgi’nin yaptığı MTTB orta öğretim komi-tesine seminer dinleyicisi olarak üye olmuş ve üniversitelerde cereyan eden hadiseleri bir şekilde takip ediyordum. Böyle-ce Rıfat hocanın peşine takılıp Unkapanı-Şişhane üzerinden Taksim’e ulaştık. Bu arada şunu belirtmeliyim, yürürken yol-da gördüğümüz bir demir çubuğu yerden alıp belime kama gibi yerleştirdim. Taksim’e girince, İsmet Paşa anıt kaidesinin yanına ilerledik. (Bu kaide İsmet Paşa’nın Cumhurbaşkanlığı döneminde Taksim anıtına alternatif olarak hazırlanmış olup DP iktidarıyla beraber sadece kaidesi bırakılmış, daha son-ra kaidesi de sökülmüştür.) Kaidenin etrafında bekleşirken


Hoca birisinden aldığı 4*6 cm kâğıt Türk bayrağını bana ver-di ve “kavga başladığı zaman birbirimizi tanımak için bunu yakana takarsın” dedi. Yakasında bayrak olanlar bizden, ol-mayanlar onlardan oluyordu. Beklememiz ilerledikçe hem canım sıkılıyor hem de endişeleniyordum. Bir müddet sonra hocadan ayrıldım ve Gümüşsuyu tarafına yürüdüm. Orada da bir müddet bekledikten sonra Dolmabahçe yönünde ilerle-yip meydanı terk ettim. Kabataş’a geldiğim zaman Dev-Genç pankartları eşliğinde yürüyen kararlı ve gözü dönmüş üniver-site gençliğini görünce olayın vahametini bayağı kavradım ve doğrusu ciddi olarak ürperdim.

Eve geldiğimde vakit hayli ilerlemiş, evimizde radyo bile olmadığından, olan biteni ertesi gün gazetelerde okuyabildim. Tam bir facia. Ben iyi ki oradan erken ayrılmışım. Ölenler, ya-ralananlar, banka kepenklerine tırmananlar, tam bir kaos.

İlerde bu olayları, ilmi namusla inceleyip dürüst tespit-lerle geleceğe projeksiyon yapmak isteyecek araştırmacılara malzeme olur düşüncesiyle yaşadığım ve duyduklarımı not etmek istedim. Daha sonra öğrendim ki bu olay zamanın İçişleri Bakanı Dr. Faruk Sükan’ın teşvikini almıştır. Adalet Partisi GOP İlçe Başkanlığı tarafından küçük köy yolunda bir marangoz atölyesinde yaptırılan bir kamyonet dolusu sopa ile desteklenmiştir. Gümüşsuyu tarafında üniversite gençli-ği rahmetli Ufuk Şehri öncülüğünde karşılanmış, MTTB ve MMB mensupları kavgayı ilk yaşayanlar olmuş, sonrası at izi it izinde tam bir kaos, kargaşa ve ölümlü müdahaleler.

Sonraki yıllarda anladık ki çeşitli fikir grupları kaosa sü-rükleniyor, sonra çeşitli dış istihbarat timleri nokta operas-yonları yapıp kalabalığın içinde kaybolup nokta vuruşlar ya-pıyor ve sonra firar ediyorlardı. Yapılan eylemler, toplantıyı

Hasan Külünk 165

tertipleyen ve katılanların üzerinde kaldığı gibi domino etki-siyle bir dizi yeni olayların cereyan etmesine sebep oluyordu.

Bunu erken yaşlarda fark ettiğim için bütün hayatım bo-yunca her karşılaştığım insana, üretilmesinde katılımcı ve etkili olmadıkları hiçbir kararın uygulayıcısı olmamalarını telkin ettim. İnsanların iradelerini hiçbir şartta devretmeme-lerini düşündüm ve paylaştım. Gerek normal siyasal hareket-lerde gerekse olağandışı durumlarda/hallerde zuhur edecek zaruri/meşru/yasal silahlı siyasi faaliyet süreçlerinde daima yaygın istişare taraftarı oldum.

Çok kutsal, saygıdeğer duygularla devredilen iradelerin çok ucuz şahsi hesap ve menfaatler için dahi kullanılabildiği-ne erken yaşlarda şahit oldum. Anladım ki, hiç kimse neden-niçin sorgulaması yapmadan, sonucunun neye/kime yaradı-ğını görmeden irade devrini asla yapmamalıdır.

OKTAY’IN KADERİ

T ahminen 1972 yılının ekim veya kasım ayı yağmur son-rası açmış havada bir cumartesini yaşıyorduk. O zaman-

lar üniversitede eğitim beş buçuk gün devam eder, cumartesi günleri de yarım gün ders yapardık. Okulun yeni başladığı dönemdeydik. Ben ikinci sınıfa başlamıştım. Birinci sınıfa yeni kayıt yapanları takip edip inceliyor, arada nasihate ihti-yacı olduğunu düşündüklerimizi dışarı alıyor onlara nasihat ediyorduk.

Bu işte benim ustam yaşça da benden birkaç yaş büyük olan Cevat Oktay idi. Nasihate ihtiyacı olanı tespit ediyor, dı-şarı çağırıyordum. Cevat da ona nasihat ediyor, bende refakat ediyordum. Cevat’ın konuşmalarını, mimiklerini, tarzını, sa-niye saniye izleyip hafızama kaydediyordum.

Ziya Paşa’nın;

“Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir,

Tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir.”

Beytini iyi biliyor ve uyguluyorduk. Birkaç defa bu işi beraber yaptık. Ben öğrendiğimi ve artık yalnız da yapabile-ceğimi düşünmeye başlamıştım. Bir cumartesi günü elektrik bölümüne yeni kayıt yaptırmış birini almaya karar verdim.


ODTÜ’den atılıp, bizim okula gelmiş yaşça benden büyük, fiziken de daha gelişmiş, sakallı, bıyıklı, muntazam, sevmedi-ğimiz gazeteleri milletin gözüne soka soka okuyan birisi idi.

Çıkış kapısında bekledim, geldi yanında yürümeye başla-yıp, biraz konuşalım dedim. İlerledikçe ona okuldan, bizden, memleket meselelerinden, üniversite meselelerinden, gençlik olaylarından bahsediyor, bazı yanlış bulduğum davranışları-na ufak ufak vurgu yaparak hem okuldan uzaklaşıyor hem de icrai sanat yapmaya çalışıyordum. Fakat bizimki çok pişkin, soğukkanlı, özgüveni yüksek beni hem fazla ciddiye almıyor, gözüne kestiriyor, hem de “ava giden avlanır” havası vermeye çalışıyordu. Baktım ki benim nasihatlerim fayda etmiyor, bir iki hafif yollu tehditkâr sözler kullandım. Onları da ciddiye almadı. Belli ki üçüncü aşamaya geçmeden akıllanmayacaktı.

Kendimi ayarlayıp hiç beklemediği bir anda ellerimi kul-lanmadan tek hamle ile bizim Oktay Efendi yerde. Sonra cep-te elimde hazır sarılı plastik örme copla yattığı yerde eksik-leri tamamlıyorum, ayağa kalkmasına fırsat vermiyorum. Bir yandan da bağırarak nasihatlerime devam ediyorum. Oktay yerde topaç gibi dönüyor. İşte tam o esnada bu olaydan çı-karttığım esas ders ve olayı hafızama kaydetmeme sebep olan mühim gelişme cereyan ediyor.

Bizim bulunduğumuz noktanın beş on metre ilerisinde, Vatan caddesinin şarapçılarından oluşan on, on beş kişilik bir grup çilingir sofrasını kurmuş, demleniyorlardı. Bağırtıyı duyunca hepsi birden ayaklanıp bize doğru gelmeye başladı-lar. Yerde kanlar içinde kıvranıp o yana bu yana dönen ayağa kalkmaya fırsat bulamayan biri ve elinde uzun plastik bir cop-la ona mütemadiyen vuran başka biri.

Bu manzara karşısında bizim şarapçılar otomatik olarak beni hedefe alıp üzerime yöneldiler. Tam o esnada en önde

Hasan Külünk 169

gelen şarapçı “Niye dövüşüyorsunuz hepiniz bu memleketin evladı değil misiniz, hepiniz Müslüman değil misiniz” diye söyleniyordu.

Bu söz beni onların elinden kurtarabilirdi diye düşündüm ve adama hitaben “Dayı ben elhamdülillah Müslümanım ama bu komünisttir Allah, kitap inkâr ediyor” dedim. Bunun üze-rine o şarapçı “Ne inkâr, Allah’ı inkâr ediyor ha, vay namus-suz” deyip tekmeyi savurdu. Savurdu ama kendisi de yere düştü. Ama bu sefer arkadan gelen arkadaşları aynı sözleri tekrar edip tekmeyi sallayan yere düşüyor. Tam bir curcuna bana bakan yok. Adamı öldürecekler üzerime kalacak. Okul-dan benimle çıkmış, herkes görmüş. Niçin yanında olduğu-mu okuldaki siyasi şube memuru Hasan Şişman dahil herkes biliyor. Ben endişelenmeye başladım ve komünist Oktay’ı şa-rapçıların elinden kurtarana kadar akla karayı seçtim.

Çocukluktan itibaren içki ve sarhoş düşmanı olarak yetiş-tirilmiş bir karakter olarak, yaşadığım bu olay kafamda uzun süre düşünmeme, içki, sarhoş, iman gibi kavramların birbi-riyle ilişkisi ve benim onlara bakışım üzerine derin sorgula-malar yapmama sebep oldu. O sarhoşlara söylediğim tahrik edici sözleri camiden çıkan cemaate söyleseydim acaba ne tepki verirlerdi. Bu insanlar sarhoş hallerinde dahi imanımıza karşı bir tehdit algılayınca düşünmeden tepki veriyorsa ayık olsalar acaba ne yaparlardı gibi yüzlerce soru zihnimi kurca-ladı durdu uzun süre.

Bu olaydan sonra sarhoşlara bilhassa şarapçılara karşı ba-kışım değişti. Daha önce aşağılayarak, iğrenerek baktığım bu insanlara artık ibretle, içme sebeplerini sorgulayan bir sabır ve saygıyla bakmaya başladım. Her kul, kendi hesabını ken-disi verir, diyerek insanları yargılamaktan uzak durmayı öğ-rendim. Öyle ya benim onları aşağılamaya ve onlardan iğren-


meye ne hakkım olabilirdi. İlahi terazide onlar belki benden daha makbul insanlar olabilirlerdi. Ben ancak kendimi sor-gulamak, yargılamak hakkına sahiptim ve öncelikle kendimi incelemeli kendimi düzeltmeliydim.

Tabii ki, Oktay’a yaptıklarım da tartışmaya açık davranış-lardı ama öyle veya böyle bir devirdi, yaşadık geçti. Yakala-dığımız bazı dersler ve ibret alınacak davranışları taşımak ve devretmek sanırım üzerimize borçtur.

Merak edenler için onu da belirteyim. Oktay bütün na-sihatlerimize harfiyen riayet etti, dört yıl boyunca bir daha önümüze çıkmadı. Düşman bellediklerimizin yanına hiç git-medi ve dört yılda mezun oldu, gitti. Şimdi izini bulsam bir kahvesini içip helalleşmek isterdim.

BİR HATIRA VE İÇİNDEKİ DERS25 Temmuz 2016

8 -12 Mart 1971 askeri müdahale/muhtıra olayını takip eden günlerde, çok önemli stratejik birliklerde görev yapan

orta rütbeli iki güzel insan, kahraman Türk Subayı, sohbet dinleyip, bilgi devşirdiğim yayınevine gelip, yayınevi sahibi ağabeyimize “bu toz duman içinde biz kiminle olacağız” diye sordular.

Ağabeyimiz Ankara’ya sormam lâzım deyip Ankara’ya gitti. Rahmetli Albaya danıştı ve geri döndü. İlgili subaylar geri döndüğünde rahmetliden gelen tarihi bilgiyi almak üzere tekrar yayınevine geldiler. Muhteşem cevap gelmişti. Diyor-du ki rahmetli Albay; “arkadaşlara selâm söyle gözlerinden öperim. Biz Genelkurmay Başkan’ı Memduh Tağmaç Paşa’ya bağlıyız.”

Biz, ne zaman hiddetlensek büyüklerimiz bize hep devle-te itaati telkin ve tavsiye ettiler. Bu gerçeğin son olaylarla iyi-ce anlaşılmış olacağını düşünüyor ve emanetin ehline teslim edilmesi noktasında gerekli hassasiyetin artık öne çıkacağını ümit ediyorum. Lâfın tamamı ahmaklara söylenir. Benden bu kadar, “anlayana sivrisinek saz anlamayana davul zurna az”.

DÜŞMANDAN DOST EDİNENLER

1 970’li yılların ikinci yarısı idi. İstanbul Ülkü Ocakları ya-yın organı olan “genç arkadaş” dergisinin Ankara Genel

Merkez yönetimine alınması üzerine bir grup arkadaşla ikna ettiğimiz Ahmet B. Karabacak sahipliğinde “Ülkücü Kadro” dergisini yayınlamaya başladık.

Derginin yazı işleri müdürlüğüne ilaveten mizanpaj, pi-kaj, montaj, baskı ve dağıtım işi de görevlerimin arasınday-dı. Derginin baskısını devrin ünlü basın patronu, Tercüman gazetesinin de patronu olan Kemal Ilıcak’a ait Güntur mat-baacılık şirketince yönetilen Cağaloğlu’ndaki matbaada yap-tırmaktaydık. Derginin kâğıdını, Türkiye gazetesinde Enver Ören Bey’den alıp at arabasıyla Güntur’a götürür, baskısını orda yaptırırdım.

İşin garip tarafıysa o dönem maocu komünistlere liderlik yapan Doğu Perinçek’in dergisi de aynı matbaada basılmak-taydı. Her on beş günde bir matbaada maocularla birlikte der-gi bastırır ve köşe kapmaca oynardık.

Derginin baskı işi bitip, taşıdığımın ertesi günü Topkapı’ya, Tercüman’ın merkezine gider, baskı ücretini Kemal Bey’in kardeşi Nafiz Ilıcak’a öderdim. Bu ödeme ziyaretlerinden bi-rinde Rauf Tamer ile birlikte Kemal Ilıcak’ın odasına girdik ve


aramızda tarihe not düşülmesi gereken şu görüşme cereyan etti.

Külünk: Kemal ağabey, dergimizin kâğıdını dışardan ge-tirip bastırıyor, kâğıdımız yetişmezse baskı parasını tam alı-yorsunuz. Bazen de kâğıt fazla geliyor, bobin dibinde kalıp zi-yan olmasın diye 300-500 adet fazla baskı yaptırıyoruz. Onun da hesabını yapıp parasını alıyorsunuz. Ama buna karşılık Doğu Perinçek’in dergisini bedava basıyor üstelik kâğıdını da siz bedava veriyorsunuz. Her sayısında ayrıca size ve değer-lerinize küfrediyor olması da cabası.

Ilıcak : Onların dergisinin bastırılmasını Amerikan baş-konsolosluğu bizim istihbaratçılardan rica etmiş, onlar da bana söylediler. O sebeple onların dergisini, kâğıdını da be-dava vererek basıyorum.

İşte böyle, tırnaklarının dibinde halâ arkadaşlarımı-zın kanları duran maocu komünistin dergisini, Amerikan konsolosluğunun ricasıyla Türk istihbaratçıları “milliyetçi muhafazakâr” Kemal Ilıcak’a bedava bastırıyorlardı. Bu bil-giye yirmi üç yaşında karşılaşmış birisi olarak ayranı değil, buzu bile üfleyerek içmemizi herkesin anlayışla karşılamasını beklemek, hakkımızdır sanırım. Son günlerde bazı eskimiş, eski arkadaşlarımızın kimlerle iş tuttuğunu hatırlatmak adına bu bilgiyi paylaşmak gereği duydum.

HAK VE GÜÇ5 Şubat 2012

“H akk’a dayanmayan kuvvet zalim, kuvvete dayanma-yan hak acizdir”.

1980 öncesiydi. İstanbul Ülkü Ocakları yönetim devir tes-lim sürecini yaşıyorduk. Görev süremizi tamamlamış, yorul-muş ve yıpranmıştık. Bu süreçte, genel merkez bir arkadaşı-mızı görevlendirmiş ve İstanbul’a göndermişti. Ankara’dan gelen arkadaşımız burada başta okul ve yurt başkanları olmak üzere ilgili birçok arkadaşla görüşüp yeni başkan ve yönetim kurulunu oluşturacaktı.

Bu maksatla görüşmelere başladı. Her okul ve yurt baş-kanına başkanlık görevine kimi teklif ettiğini sorarak birkaç gün çalışma yaptı. Bu çalışmaların sonunda tertiplediği bir toplantıda ise sonucu ilan edip yeni ocak başkanını ilân etti. Etti ama bunu yaparken “yaptığım görüşmelerde büyük ço-ğunluk bu arkadaşları istediği için bende onları atadım” dedi. Herkes şaşkın. Çıkan sonuca göre ya söylediği gerçek değil ya da insanlar dışarda başka, içerde başka konuşmuş olmala-rı lâzım. İlk şaşkınlık geçince, bu durumu kabullenmemizin mümkün olmayacağını anladık. Olan biteni yazalım, genel başkana iletelim diye karar alıp, yaşananları kısaca anlattık-


tan sonra İstanbul’daki üç yurt başkanı dışında bütün okul ve yurt başkanlarının kimleri teklif ettiğini yazdırıp imzalatarak dönemin İstanbul Ülkü-Bir başkanı değerli ağabeyimiz Meh-met Narin eliyle rahmetli Türkeş’e gönderdik.

Konuyu kendimiz anlatamazdık zira Rahmetli Türkeş’in etrafındaki bariyerleri aşamazdık. Bu yüzden böyle bir oyunla raporumuzu ona ulaştırdık. Aldı, okudu tabii ki korkunç bir tepki ile ilgili arkadaşı çağırıp, raporumuzu ona gösterdi ve “söylediklerinizle bu rapor taban tabana ters” deyip bir hayli azarladıktan sonra Doğu Anadolu Müfettişi rahmetli Demi-ray Şaşıhüseyinoğlu’nu bu konuyu etraflıca araştırıp çözmek üzere İstanbul’a gönderdi. Demiray Bey aynı zamanda Meh-met Narin’in kayınbiraderi olduğu için İstanbul’daki çalışma-sını Ülkü-Bir’de yaptı ve bu surette birkaç defa görüşmemiz olmuştur.

Yaşadığım süreçte duruşumun gerekçesini soran rahmet-li Necati Asım Uslu ve Demiray Şasıhüseyinoğlu, yaptığım uzun açıklamalardan sonra bana haklı olduğumu söylese de bunun yeterli olmadığını, hakkını alabilmek için yeterli güce sahip olmak gerektiğini söylediler. Hayatımın unutulmaz derslerinden birini almıştım. O gün bu gündür hayatımı hep doğru yerde kullanmak, Türk-İslam kültürü, Türk-İslam me-deniyeti doğrultusunda harcamak üzere güç toplamaya karar verdim ve hep onun için çalıştım. Duamdır Allah beni bu yol-dan ayırmasın.

VE... BÖYLE İŞTE10 Aralık 2016

O layları ve insanları olduğu gibi değil de görmek istediği gibi görüp algılayanlar, cemiyetin hiçbir alanında öncü-

lüğe ve yöneticiliğe talip olmamalıdırlar. Hatıralara aldanıp, vaktiyle arkadaş olduklarınızın geçirdiği mutasyon sonucu “Müslüman Türk” kimliği yerine “dünya vatandaşı” kimliği-ne evrildiklerini anlayana kadar omuzlarınızdaki ayak izleri ciğerinize kadar iner de haberiniz olmaz.

Bunun acı örneklerini sıkça yaşamaktayız. Geçen günlerde misafir ettiğimiz bir rektör dostumuz, Devlet Bey’i ziyareti sı-rasında onun kendisine “Dünya vatandaşı yetiştiriyoruz” slo-ganıyla faaliyet gösteren bir üniversite kurucusundan bahse-derek, arkadaşımız olduğunu ve onunla gururlandığını ifade eder. Rektör arkadaşımız, Devlet Bey’in nasıl iğfal edildiğini anlayıp gerekli ikazları paylaşır. Bu arkadaşımız bir zamanlar ülkücü idi ama şimdi dünya vatandaşı yetiştirmekle övünü-yor. Bunu niçin yapıyor, yaptığına inanıyor mu, takiyye mi yapıyor, piyasa şartları bunu mu dayattı, sorular uzar gider. Doğruyu Allah bilir. Biz bu hale tabii ki üzülmeli ama oturup kara kara da düşünmeliyiz. Yargılamak, suçlamak, dışlamak, tekfir etmek kolay ama sonuç odaklı çıkış yolu üretmek zor-


dur. Kolayı herkes yapar. Aslolan zoru üretmek ve milletin hizmetine sunmaktır.

Çok temiz duygularla, büyük Türk Milletinin sosyal gen-lerinden aldığımız ilhamla, çoğu zaman birbirinden haber-siz, aynı kaynaktan beslendiği için yürekleri aynı heyecanla çarpan gençler olarak kader bizi bir araya getirdi. 1965-1980 Türkiye’sinde kendi çapımızda bir destan yazdık. Destanımı-zın kaymağı da Birleşmiş Milletler üyesi beş yeni Türk devle-ti oldu. Azerbaycan, Kazakistan, Kırgızistan, Türkmenistan, Özbekistan ve bir de Kıbrıs tabii ki. Efendiler biz galiba vazi-femizi yaptık, bir koyundan bir deri çıkar biz de onu verdik. Artık boşuna debelenmenin alemi yok.

Her devir kendi ihtiyacını da çaresini de üretir. Bizim gençliğimizde bize ihtiyacı vardı devletin, kader bizi üretti. Şimdi de neye ihtiyacı varsa varsın, üretsin. Bize dua etmek ve tecrübelerimizi ihlâs ve tevazu içinde devretmek/paylaşmak-tan başka bir şey kalmadı.

Bütün mazlum milletlerin umudu ve hamisi, son daya-nağı olan büyük Türk Milletini, Allah korusun. Allah çoluk çocuğumuzu ve gelecek nesillerimizi “tarik-î Muhammedi” den ayırmasın.

TÜRKEŞ -ERBAKAN / BAHÇELİ- ERDOĞAN

S iyasi Kürtçülüğünü Erbakan hocayla örterek siyaset yapan birçok fitne erbabı, Erbakan-Türkeş-Edibali liderliğinde

teşekkül eden 1991 seçim ittifakından sonra açığa düşmüştür. Türkeş 1991 ittifakıyla Refah Partisinin oyunu %17’ye taşıma-nın ötesinde, İslamcı geleneğin içine sızan Kürtçü gibi azınlık ırkçısı fitnenin ayıklanıp, ayrılmasına vesile olmuştur.

Türkiye’nin son yüzyılda fikir ve düşünce dünyasını oluş-turan iki büyük okulu, milli görüş ve ülkücü camia arasındaki yakınlaşma/uzaklaşmalar, incelenmeye/dikkate alınmaya de-ğer bir konudur. Bu iki ana damarın birleştikleri ve ayrıldıkla-rı konuları iyi tanımlama gereği tartışılmaz bir ihtiyaçtır. Her iki damarın temelde beslendikleri kaynaklar büyük ölçüde örtüşmektedir. En azından hitap ettikleri hedef/sempatizan kitle aynı topluluklardır.

Her iki okulun öncüleri, kurucuları bütün hayatları bo-yunca aynı dernek, birlik, vakıf vb. kuruluşlarda aynı havayı teneffüs etmişlerdir. Ayrılıkların başında kendini ifade edebi-lecek özgüvenden mahrum azınlık ırkçılığı gayretkeşlerinin, İslamcılık şemsiyesi altında yürütmeye çalıştıkları Türklük


muhalifi faaliyetler gelmektedir. Ayrılma ve yarılmalar da bu çevreler tarafından üretilip inşa edilmiştir.

1991 ittifakı bu süreçte çok anlamlı belirleyici bir döne-meç olmuştur. Rahmetli Türkeş’in, Refah Partisi listelerinden aday olması, Erbakan Hoca ile beraber mitingler yapması, milli görüş camiasında siyaset yapan malum zevatın, ayrılıp kendi kulvarlarına dönmesine vesile olmuştur.

Fakat geride kalan parçalar ve etkisi kısmen devam eden bakış açısı, Türkiye’yi “çözüm süreci” virajlarına getirmiştir. Zor ve engebeli dağları aşmak için belki de bu virajlara sarmak gerekiyordu, bilemiyorum. Bu tartışma zamanla aydınlana-caktır umarım. Bütün bu “çözüm süreci” virajları dönülürken Sayın Devlet Bahçeli, tarihi sorumluluğu ve misyonu gereği mütemadiyen doğruları haykırmış, yolları aydınlatmış, bık-madan usanmadan Türk Devleti’nin selâmeti ve Türklüğün bekası için gerekli olan siyaset değişikliklerini ilmik ilmik iş-leyip paylaşmıştır. Zaman zaman çok sert, zaman zaman bil-ge üslubuyla ifade ettiği stratejiler nihayet devletin merkez karargâhlarında kabul edilmiş ve birer birer uygulamaya ko-nulmuştur/konulmaktadır.

Tabir caizse Türk Devleti, Birinci Cihan Harbi’nden bu yana en büyük yedi cephe durumuna girmiş ve yedi düvelle savaş vermektedir. Yaşadığımız bu savaş ortamında çatışma ve ittifaklara, kayıkçı kavgası girdabından çıkıp daha geniş, yakın tarih perspektifinden, sonuç odaklı bakmayı denemek lâzım diye düşünüyorum.

BUGÜN AKLIMA TAKILANLAR9 Şubat 2017

S iyaset mümkün olanı yapma sanatıdır, gayri mümkünü mümkün etmenin mümkünatı yoktur. Süleyman Demi-

rel/Cumhurbaşkanı.

Siyaset, meşru zeminde var olan imkânları mümkün olan azami faydayı sağlayacak şekilde bir araya getirip organize ederek hedefe yöneltmektir. Siyaset tabiatının gereği ufak tefek faaliyet, küçük memnuniyetler üretme çalışmaları ya-parken büyük resmi, stratejik virajları unutmamalı/kaçırma-malıdır. Aslolan büyük yürüyüşün kilometre taşlarını takip etmektir.

Siyasette önemli olan doğru ve faydalı projelerle günde-mi belirlemek, üniversiteye, bürokrata, teknokrata, herkese düşünecek/konuşacak konu ve gündem vermektir. Siyasetçi gündemi belirlemek suretiyle kendisini de gündemde tutmuş olmaktadır. Siyasetçi ülke gündeminden düşerse hizmet etme şansını toptan kaybeder. Ne yapıp, edip ülke gündeminde kalmayı başarmak durumundadır siyasetçi.

Fevzi Çakmak Paşa, Genel Kurmay Başkanı olarak Atatürk’e bağlı, emrinde olduğu halde onun katında hep say-


gı görmüş, yönlendirici olmuştur. Atatürk sonrası Cumhur-başkanlığının belirlenmesinde Fevzi Paşa etkili ve gündem belirleyici/yönlendirici misyonunu üslenmiştir. Fevzi Paşa, Mareşal, Genel Kurmay Başkanı olarak taşıdığı misyonu daha sonra kurduğu Millet Partisine taşımış ve Türk siyasi hayatı-na monte etmiştir.

MHP Türkeş’li yıllarda bir noktada devamı olduğu Millet Partisinin misyonunu taşımış oyu ve koltuk sayısı ne olur-sa olsun hep belirleyici olmuştur. Gerek 1. ve 2. Milliyetçi Cephe hükümetlerinin kurulmasında gerekse CHP’li Cahit Karakaş’ın Meclis Başkanı seçilmesi olayında bu misyonu açıktan gerçekleştirmiştir.

Bugün dikkatle incelediğimizde görmekteyiz ki, ta Fevzi Paşa’dan beri devam eden gelenek Devlet Bey yönetiminde-ki MHP’de karşımıza çıkmaktadır. Devlet Bey 1997’den beri Türk siyasetinin her sıkışmasında, gündeme dalıp belirleyici olmakta, yeni sayfa açmanın kapısını aralamaktadır. Devlet Bey’in ortaya attığı çıkış yolları doğrudur/yanlıştır veya en iyisidir/değildir tartışması ayrı bir konudur ama vaka aynen böyledir.

Devlet Bey’in yaptığı bu çalışmaların, doğruluk/yanlışlık tartışmasını bir kenarda ayrı tutmak kaydıyla, gerçekliğini görmek, değerlendirmek ve anlamak gerekir. Devlet Bey’in “mümkün olanı yapma gayretini” değerlendirme hususu-na dikkat çekmek gerekir diye düşünüyorum. Tartışmaların kayıkçı kavgası zemininden kurtarılıp daha ciddi, araştıran, kapsayıcı, sonuç odaklı bir ahenkle, saygı ve sevgi dairesinde sürdürülmesi temennisiyle.

SEVMEK SEVMEK, İLLÂ DA SEVMEK28 Aralık 2016

E n kısa tanımı “milleti sevmek” olan milliyetçilik, önce-likle milliyetçilerin birbirini sevmesini bilmeyi ve becer-

meyi gerektirmiyor mu? Üzüntü ile izlemekteyim ki, milliyet-çiler uzun süredir yaşadıkları travmaların ve dönüşümlerin etkisiyle savruldukları vadilerde, vazgeçtim milleti sevmeyi, birbirini sevmeyi de unuttular.

Teşkilatlı bir taarruz zincirinin faaliyetleri sonucu içine düşülen bu kaostan behemehâl çıkış yollarını bulmak zorun-dayız. Bu görev de çoğu konularda olduğu gibi ak saçlı Türk milliyetçilerine düşmektedir. Cemiyetin muhtelif kesimleri arasındaki kutuplaşma, ayrışma, gerilim ve düşmanlık ilele-bet taşınamaz, sorgulanmalı ve aşılmalıdır. Herkes eteğindeki taşları döküp ötekine sarılmaya hazırlanmalı, ayrılıklarla de-ğil müştereklere atıf yaparak ilişkilerimizi sürdürmeyi öğren-mek/uygulamak durumundayız.

Fikir ve düşünce üretemeyenler, bir ömür boyu başkaları-nın belirlediği gündemi tartışarak oyalanmak zorunda kalır-lar. Düşünüp, üretenler ancak var olur, varlıklarını sürdürür-ler. Enerjimizi, mesaimizi, diğer insanların eksik, kusur, hata, kast vb. davranışlarını tartışmakla geçirmekten hızla çıkma-


lıyız. Bütün zamanımızı ve enerjimizi içinde bulunduğumuz duruma nasıl geldiğimizi tartışmakla geçirmek yerine-ki bu konuyu da asla unutmadan- daha iyi günlere nasıl gideriz? Veya daha kötü günlere gitmeyi nasıl engelleriz? Sorularına cevap üretmekle geçirmeliyiz.

Baktığımız her yerde öncelikle iyi, güzel, olumlu şeyleri görmeli sonrada kötü, çirkin, olumsuz şeyleri yakalamalıyız. Kazandıklarımız ve kaybettiklerimiz birlikte incelenmeli, res-min tamamı gözden kaçırılmamalıdır. Kaybettiklerimize vah-lanarak içine düşeceğimiz karamsarlık girdabında kör olmak-tansa her dem taze her dem yepyeni bir umutla, muhteşem geleceğimizin yollarına taşlar döşemeliyiz.

devletle · 2020-01-04 · olmadan radyo ve televizyona uyarlanamaz. oyun, cd ya da manyetik bant...

Documents