26. steward sean - yoda. mroczne spotkanie

Sean Stewart 1

Yoda – Mroczne Spotkanie 2

WOJNY KLONÓWWOJNY KLONÓWWOJNY KLONÓWWOJNY KLONÓW

YODA MROCZNE SPOTKANIE

SEAN STEWART

Przekład

ALEKSANDRA JAGIEŁOWICZ

Sean Stewart 3

Tytuł oryginału YODA: DARK RANDEZVOUS

Redaktor serii ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta JOLANTA KUCHARSKA

RENATA KUK

Ilustracja na okładce STEVEN D. ANDERSON

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu http://www.amber.sm.pl

http://www.wydawnictwoamber.pl

Copyright © 2004 by Lucasfilm, Ltd. & TM. Ali rights reserved. Used under authorization.

Published originally under the title Yoda: Dark Randervous by The Random House Publishing Group


Caitlin i Rosie, inteligentnym i odwaŜnym jak kaŜdy padawan, kochającej przygody Christinie - mojej towarzyszce

i przewodnikowi po tej galaktyce oraz wszystkim pozostałym

Sean Stewart 5

C H R O N O L O G I A W O J E N K L O N Ó W

Po wojnie o Geonosis Republika pogrąŜyła się w nowym konflikcie. Po jednej stronic znalazła się Konfederacja NiezaleŜnych Systemów (zwana separatystami) pod wodzą charyzmatycznego hrabiego Dooku, cieszącego się poparciem wielu potęŜnych gildii i organizacji handlowych wraz z ich armiami robotów.

Po drugiej stronie stanęli lojali ści Republiki wraz z nowo utworzoną armią klonów pod przywództwem Jedi. Wojna toczy się na tysiącach frontów, z wielkim poświęceniem i heroizmem po obu stronach.

Miesiące po Ataku klonów

0 Bitwa o Geonosis 0 Oddział szturmowy Republiki 0 Pościg za hrabią Dooku 1 Projekt „Czarny Kosiarz” 1 Bitwa o Raxus Prime 1,5 Spisek na Aargau 2 Bitwa o Kamino 2 Durge kontra Boba Fett 2,5 Obrona Naboi 3 Wyprawa na Quilurę 6 Devaroniańska pułapka 6 Kryzys na Haruun Kal 6 Zabójstwo na Null 12 ZagroŜenie ze strony biorobotów 15 Bitwa o Jabiimę 16 Ucieczka z Rattataka 24 Ofiary z Drongara 29 Atak na Azurę 30 Podbój Praesitlyna 31 Cytadela na Xagobah 33 Polowanie na Dartha Sidiousa 36 Anakin przechodzi na Ciemną Stronę


R O Z D Z I A Ł

1 Nad Coruscant zachodziło słońce. Cienie płynęły niczym czarna woda,

wypełniając najpierw alejki, a potem powoli wspinając się coraz wyŜej i wyŜej jak zalewający stolicę przypływ mroku. Zmierzch rozpościerał się nad dzielnicami handlowymi i centrami medycznymi, podpełzał niczym czarna plama na ściany rezydencji kanclerza. Słońce ześlizgiwało się powoli za horyzont. Wkrótce juŜ tylko dachy lśniły ostatnimi promykami złotego blasku, potem je takŜe ogarnęła ciemność, pochłaniając wraz z nimi wieŜe budynku senatu i Świątyni Jedi. Długi dzień Republiki dobiegł końca.

Zmierzch na Coruscant. W pozbawionej księŜyca nocy miliony lat standardowych temu, być moŜe nawet

przed pojawieniem się istot rozumnych, zachód słońca oznaczałby całkowitą ciemność, jeśli nie liczyć odległego światła gwiazd. Teraz juŜ nie. Nawet w czasie wojny galaktycznej Coruscant wciąŜ pozostawał rozjarzonym sercem największej cywilizacji w historii galaktyki. W miarę jak słońce skrywało się za horyzontem, wielkie miasto rozpalało się niezliczonymi światłami. Scigacze przemykały pomiędzy wysmukłymi wieŜami jak świetliki tańczące w labiryncie transpastali. Reklamy rozbłyskiwały ponad ulicami, wabiąc przechodniów jaskrawymi obrazami. W oknach apartamentów i sklepów zapalały się światła.

I tak Ŝycie toczy się pomimo zapadającego zmierzchu, pomyślała senator Padmé Amidala, wyglądając przez okno. KaŜde Ŝycie płonie dzielnie jak świeca w mroku. Nie odrywała oczu od platformy lądowiska portu kosmicznego zlokalizowanej najbliŜej Świątyni Jedi.

- To Ŝaden luksus - mruknęła. Jedna z dworek obejrzała się na nią z lekkim zaskoczeniem. - Słucham panią? - Nadzieja. To Ŝaden luksus. To nasz obowiązek - odparła Padmé. Dworka próbowała coś odpowiedzieć, ale Padmé przerwała jej w pół słowa. - Ktoś ląduje. Na platformie najbliŜej Świątyni osiadł statek, lekki jak ćma. Na ogonie i

końcówkach skrzydeł migotały światełka. Padmé chwyciła makrolornetkę i wcisnęła

Sean Stewart 7

tryb noktowizyjny, usiłując odczytać oznaczenia na pooranych w bitwach burtach statku. Czekała, aŜ z kabiny wysunie się zakapturzona postać.

- Pani senator? Padmé powoli odłoŜyła lornetkę. - To nie on. Główny technik Boz Addle kochał wszystkie statki, którymi się opiekował.

Szczególnie jednak lubił wysmukłe jednostki kurierskie. Dłonią okrytą rękawicą przesunął po metalowej burcie szybkiego statku kurierskiego klasy Hoersch-Kessel Seltaya „Pole Widzenia”, który właśnie wylądował.

- Iskry elektryczne, dzioby od meteorytów, kilka smug ognia laserowego - mruknął. Jego dłoń zatrzymała się na paskudnym zadrapaniu, gdzie część ochronnego laminatu statku po prostu się wygotowała, ukazując pod spodem kłąb stopionych przewodów poprzetykanych odłamkami.

- I jeśli się nie mylę, kilka razy dostałeś w tyłek torpedą protonową. Mistrz Jedi Jai Maruk wygramolił się z kabiny. Miał chudą, pooraną bliznami

twarz. Na policzku widniało paskudne, nabrzmiałe oparzenie, widoczne spod płata zwęglonej skóry. W czasie pospiesznego powrotu do bazy rana zdąŜyła się juŜ częściowo zagoić; policzek zesztywniał i ściągnął się, wykrzywiając i zniekształcając kącik ust. Główny technik spojrzał na niego powaŜnie.

- Mistrzu Maruk, obiecałeś, Ŝe zwrócisz mi mój statek bez jednego draśnięcia. - Skłamałem. - Jedi uśmiechnął się ponuro. Jak spod ziemi wyrósł dyŜurny lekarz. - Proszę mi pozwolić się zbadać. - Znieruchomiał, przyglądając się uwaŜniej

kształtowi oparzenia na policzku mistrza Jedi. - Mistrzu Maruk, co to... - Nie ma teraz na to czasu. Muszę natychmiast porozmawiać z Radą Jedi. Z

wszystkimi, którzy są dostępni. - AleŜ mistrzu Maruk... Jedi niecierpliwie machnął ręką. - Wybacz, doktorku, ale nie mam czasu. Muszę dostarczyć wiadomość, która nie

cierpi zwłoki, a pozostawiono mnie w dość dobrym stanie, abym mógł to uczynić. - Uśmiechnął się znów, ale bez radości. Odchodząc, zatrzymał się na chwilę u wyjścia. - Techniku Boz - odezwał się nieco łagodniejszym tonem.

- Tak, mistrzu? - Przykro mi z powodu statku. Medyk i technik stali obok siebie na platformie lądowiska i obserwowali

oddalającego się Jedi. - Oparzenia od miecza świetlnego? - zapytał Boz. Medyk skinął głową. W oczach miał zdumienie. Technik splunął na pokład w zamyśleniu. - Tak mi się właśnie zdawało.


Wojny Klonów niczym potęŜna dłoń rozsiały Jedi pośród gwiazd, pozostawiając w Świątyni za kaŜdym razem tylko kilku starszych rycerzy. Yoda, oczywiście, jako mistrz zakonu i doradca militarny kanclerza, prawie zawsze przebywał na Coruscant. Dziś wraz z nim słuchały historii Jaia Maruka tylko dwie osoby: jego najbliŜsza przyjaciółka, mistrzyni Mena Xan, zwana przez uczniów śelazną Ręką - uczyła walki wręcz i specjalizowała się w blokach na stawy - oraz członek Rady Jedi mistrz Mace Windu, który był zbyt onieśmielający, aby dostawać przezwiska.

- Prowadziliśmy rozpoznanie na Zewnętrznych RubieŜach - mówił Jai. - Zaczęło nam się zdawać, Ŝe coś dziwnego dzieje się w okolicy Szlaku Hydiańskiego. Ciągle pojawiały się jakieś małe transportery, coś jak ścieŜka mermynów, prowadząca do i z regionu Wayland. Nic aŜ takiego niezwykłego, Gildia Kupiecka zablokowała cały region... ale one wyskakiwały na dziwnych współrzędnych. Wektory z głębokiego kosmosu, nie Ŝadne lokalne... Miałem w związku z nimi dziwne przeczucia, więc przebrałem jeden z transporterów klonów w pirackie barwy i wysłałem na polowanie. Okazało się, Ŝe ten mały wahadłowiec handlowy ma łapy jak jakrab neimoidiański. W ciągu ułamka sekundy opluł nas ogniem plazmowym i skoczył w nadprzestrzeń.

Mistrz Yoda uniósł brew. - W skórze nerfa ten smok krayt był. - Właśnie. - Mistrz Jai Maruk spojrzał na swoją prawą rękę. DrŜała, a paskudna,

zwęglona smuga znaczyła dłoń. Długo i uwaŜnie wpatrywał się w rękę, aŜ drŜenie ustało.

Młoda padawanka, rudowłosa, moŜe czternastoletnia dziewczyna weszła do pomieszczenia z dzbanem wody i szklankami na tacy. Skłoniła się i postawiła je na niskim stoliku. Mistrzyni Xan nalała wody do szklanki i podała ją Jaiowi. Ten spojrzał na szklistą, sączącą się bliznę na oparzonej dłoni i zmusił ją do uchwycenia naczynia.

- A zatem Gildia Kupiecka dostarczała coś waŜnego na Szlak Hydiański - ciągnął Jai. - Dlaczego? Na pewno nie nowy sprzęt; nie ma tam Ŝadnych znacznych koncentracji wojsk. I po co ta maskarada? PrzecieŜ mogli dumnie nosić barwy swojej floty... odstraszyłoby to wszelkich piratów lub przypadkowych bandytów, jakich udawali moi biedni Ŝotnierze-klony.

- Musi to być coś, o czym nie powinniśmy nic wiedzieć - zauwaŜyła Ilena. Mace Windu przyjrzał się oparzeniom od miecza świetlnego na policzku Maruka. - Coś albo ktoś - mruknął. Yoda postukał laseczką w deseń na podłodze sali Rady. - Jeden z tych kraytów poleciał za tobą? - Zostałeś schwytany - zauwaŜył Mace. Twarz Jaia drgnęła. - Wyśledziłem ich do punktu spotkania na Vjunie. Mistrz Yoda poruszył się niespokojnie i pokręcił głową. - Silna Ciemną Stroną Vjun jest - mruknął. - Opowieści znasz? Wszyscy spojrzeli na niego niepewnie. Kąciki ust Yody opadły.

Sean Stewart 9

- Próbą cięŜką starość jest, pamiętać, w jakie młode uszy co i kiedy powiedziało się. Ale on wie. Padawanem był, kiedy mu o tym mówiłem.

Wszyscy Jedi wytrzeszczyli oczy. - Kto wie? - spytała mistrzyni Xan. Yoda machnął laską, jakby odganiając pytanie. - Znaczenia to nie ma. Mistrzu Maruk, mów dalej. Jai pociągnął kolejny łyk wody. - Początkowo pozostawałem od strony słonecznej, dobrze ukryty przed moim

kraytem, ale kiedy on przebywał po Ciemnej Stronie dłuŜej niŜ to konieczne do nabrania paliwa, musiałem zaryzykować zejście na powierzchnię. Wylądowałem po cichu wiele kilometrów od niego, dokładnie wytłumiłem ciepło i podczerwień, przysięgam, ale... - urwał. Jego ręka znów zaczęła drŜeć. - NiewaŜne. Dopadła mnie.

- Ona? - zdziwiła się mistrzyni Xan. - Asajj Ventress. Rozległo się ciche westchnienie - to Padawanka, która przyniosła wodę. Yoda

obejrzał się i zmarszczył twarz w posępne bruzdy. Tylko ci, którzy znali go bardzo dobrze, mogli wykryć w jego oczach iskierkę rozbawienia.

- Małe łobuzy wielkie mają uszy! Obowiązki do wykonania masz, Scout, jeśli dobrze pamiętam.

- Właściwie nie - odparła swobodnie. - Skończyliśmy kolację, a nie mam nic pilnego do zrobienia na jutro. Właściwie miałam zamiar troszkę potrenować, ale to moŜe...

Pod zmasowanym atakiem spojrzeń mistrzów Jedi dziewczyna spąsowiała i zaczęła się jąkać.

- Padawanko Scout - odezwał się spokojnie Mace Windu. - Jestem zaskoczony wieścią, Ŝe masz tyle wolnego czasu, biorąc pod uwagę zbliŜający się turniej uczniów. Wolałbym nie mieć wyrzutów sumienia, Ŝe się nudzisz. Czy mam ci znaleźć jakieś zajęcie?

Dziewczyna westchnęła nerwowo. - Nie, mistrzu, nie trzeba. Jak powiedziałeś, powinnam... poćwiczyć. - Skłoniła się

i wycofała z sali, zamykając drzwi, ale nie do końca; po chwili ukazało się jedno zielone oko. - Ale gdyby coś było naprawdę potrzebne, proszę się nie wahać i...

- Scout! - Tak jest! - Drzwi zamknęły się z lekkim trzaskiem. Mace Windu pokręcił głową. - Moc jest w niej słaba... no, nie wiem... Mistrzyni Xan uniosła dłoń i Mace zamilkł. Palce Xan były naprawdę jak Ŝelazo,

składające się z twardych mięśni, o stawach zgrubiałych od długoletnich walk wręcz. Wyciągnęła rękę w kierunku drzwi, łagodnie popychając je Mocą. Rozległo się stuknięcie i stłumiony jęk. Chwilę później ktoś szybko oddalił się korytarzem.

Mace Windu niecierpliwie pokręcił głową. - Nie wiem, co Chankar w niej zobaczyła. - Nigdy się nie dowiemy - odparł Jai Maruk.


Wszyscy uczcili chwilą zadumy pamięć Chankar Kim, jeszcze jednej Jedi, która poległa w czasie bitwy o Geonosis. Początkowo odprawiano ceremonie i czuwania, upamiętniające tę potworną rzeź. Wojna jednak trwała, a Świątynia krwawiła coraz to nowymi, głębokimi ranami. Co tydzień, co dwa kolejne raporty przynosiły wieści o następnych zabitych towarzyszach w bitwie na Thustrze, rozbitych w przestrzeni nad Waylandem lub zamordowanych w czasie misji dyplomatycznej na Devaronie.

- Szczerze mówiąc - ciągnął Mace - byłem zaskoczony, Ŝe w ogóle została padawanką.

Końcówka laski Yody powoli krąŜyła nad podłogą sali, jakby mieszał nią w głębinach jeziora, które widział on jeden.

- Do oddziałów rolniczych przydzielić ją naleŜy, sądzicie? - Chyba tak... tak rzeczywiście uwaŜam. - W głosie Mace’a Windu zadźwięczała

nuta współczucia. - To nie dyshonor. Kiedy się patrzy, jak cięŜko pracuje, Ŝeby dorównać dzieciom o wiele młodszym od niej... moŜe lepiej będzie dla niej utrzymywać własny poziom.

Yoda przechylił głowę i spojrzał na niego z zainteresowaniem. - Jej walkę widzę takŜe ja. Lecz jeśli zatrzymać jej się kaŜesz, „lepiej” powiesz,

przestanie! - MoŜe nie - posępnie wtrącił Jai Maruk. - Dzieci nie zawsze wiedzą, co jest dla

nich najlepsze. - Mistrzowie Jedi takŜe nie - oschle odparł Yoda. Poparzony Jedi nie ustępował. - Bądźmy uczciwi. Nie kaŜda para rycerz Jedi i padawan będzie taka, jak Obi-

Wan i Anakin, ale prawda jest taka, Ŝe bierzemy udział w wojnie. Wysłać w bitwę Jedi z padawanem, który nie potrafi się sam obronić, naraŜa na niepotrzebne ryzyko dwa istnienia... istnienia, ktorych Republika nie ma na zmarnowanie.

- Moc w Scout nie jest tak silna jak powinna - zgodziła się Ilena.- Ale przez lata ją szkoliłam. Ma dobrą technikę. Jest inteligentna i lojalna. Próbuje.

- Nie ma prób - odparł mistrz Maruk, nieświadomie naśladując sposób mówienia Yody, z czego swego czasu słynął pośród młodzieńców ze Świątyni Jedi. - MoŜna tylko pracować.

Pozostała trójka Jedi spojrzała na Yodę z poczuciem winy. Ten prychnął, a w kącikach jego oczu pojawiły się zmarszczki wesołości.

- Hm... O studentach myślę. Z silnym Mocą partnerem stanąć do walki lepiej będzie, hm? MoŜe młody Skywalker, co?

- Jest nieokrzesany - rzekła Ilena. - I zbyt impulsywny - dodał Mace. - Hm! - Yoda znów zakręcił laseczką. - Więc najmądrzejszy student najlepszy

będzie, tak? Najrozsądniejszy? Najlepiej w posługiwaniu się Mocą wyszkolony? - Skinął głową. - Najlepszy Dooku będzie! Obrzucił wzrokiem pozostałych Jedi i kaŜdy z nich po kolei odwrócił oczy. - Nasz wielki uczeń. - Uszy Yody podniosły się i opadły. - Nasza wielka poraŜka.

Wiekowy mistrz pokuśtykał do tacy i nalał sobie wody.

Sean Stewart 11

- Dosyć. Reszty twojej opowieści chcemy wysłuchać, mistrzu Maruk. - Ventress mnie znalazła - rzekł Jai. - Walczyliśmy i przegrałem. - Oparzona dłoń

znowu zadrŜała. - Zabrała mi miecz świetlny. Przygotowałem się na morderczy cios, ale zamiast tego wzięła mnie do niewoli. Zawiązała mi oczy i wcisnęła mnie do ścigacza. Jechaliśmy krótko, moŜe godzinę. Hrabia Dooku czekał na nas.

- Aha! - Mace Windu pochylił się do przodu. - Więc Dooku jest na Vjunie! - Uciekłeś Dooku i Ventress i Ŝyjesz! - wykrzyknęła Ilena. Poparzona twarz Jaia Maruka wykrzywiła się w niewesołym uśmiechu. - Nie wyciągajcie błędnych wniosków. Jestem tutaj, poniewaŜ Dooku chciał,

abym się tu znalazł. Ventress zabiłaby mnie na miejscu, dała mi to wyraźnie do zrozumienia, ale Dooku potrzebował posłańca. Kogoś, komu mógłby zaufać - rzekł Jedi głosem pełnym ironii. - Kogoś, kto przybędzie najpierw tutaj, a nie do senatu. Bardzo na to nalegał... miałem przekazać swoje wieści mistrzowi Yodzie i tylko tu, w Świątyni, z dala od innych uszu.

- A cóŜ to za pilna wiadomość? - zapytał Mace Windu. - Mówi, Ŝe chce pokoju. Jai powiódł wzrokiem po pełnych niedowierzania twarzach Jedi i wzruszył

ramionami. - Pokoju! - prychnęła mistrzyni Xan. - UŜywa broni biologicznej, która na

Honogcie zabiła juŜ miliony, i mówi o pokoju! Republika pada jak spalone polana w ogień, a on chce pokoju! Mogę sobie doskonale wyobrazić, o jaki pokój mu chodzi.

- Dooku przewidział, Ŝe moŜecie być eee... ostroŜni. - Jai Maruk sięgnął do kieszeni płaszcza. - Powiedział, Ŝe wysyła mnie z darem i z pytaniem do mistrza Yody. Darem miało być moje Ŝycie. A pytanie to... - Wyjął rękę z kieszeni. Na drŜącej dłoni leŜała muszelka; zwykła, mała muszelka, jaką kaŜde dziecko moŜe znaleźć na brzegu morza kaŜdego z setek światów.

Jedi spojrzeli na nią speszeni, ale Yoda po raz pierwszy stracił zwykły spokój. Westchnął głośno i zmarszczył brwi.

- Mistrzu? - Jai Maruk podniósł wzrok znad muszli, która leŜała na jego rozdygotanej dłoni. - Niosłem to przez pół galaktyki. Co to oznacza?

Sześćdziesiąt trzy standardowe lata wcześniej, wieczór. Niebo nad rozłoŜystym

kompleksom świątyni Jedi jest ciemnoniebieskie. Za murami ogrodu świątyni wieczorne niebo przegląda się w ozdobnym stawie. Najlepszy z uczniów Yody siedzi na kamieniu na skraju stawu i spogląda w wodę. W dłoni trzyma muszlę, kciukiem muskająca powoli gładką jak kość powierzchnię. Przed jego oczami po powierzchni wody tańczą waŜki, ledwie dotykając fal.

Uwaga ucznia skupiona jest na nich i roztańczona jak one, ledwie muskając powierzchnię milczenia, prześlizgując się po nieskończonych głębinach Mocy. Zawsze lekko stąpał - Moc ugina się pod jego wagą, lecz utrzymuje go bez wysiłku. Lecz dziś, właśnie dziś, czuje się dziwnie cięŜki i smutny. Jakby po raz pierwszy zrozumiał, Ŝe łatwo byłoby zobaczyć, jak jego stopa pogrąŜa się w tej głębinie potęgi, zanurza w mrocznych otchłaniach i ginie.


Człap, człap, stuk. Człap, człap, stuk! Słychać zbliŜające się kroki, jeden, drugi, a potem uderzenia laski wbijanej w usłaną białym Ŝwirem ścieŜkę. Pojawia się mdłe światło, zbliŜające się od strony kwatery mistrza, jasna plama przesuwająca się poprzez splątane gałęzie i pnącza ogrodu. Obecność jest znajoma; uczeń wyczuwa Yodę, jego stareńki, lecz bystry i ciepły jak to światło umysł, na długo przed tym, nim zgarbiona, wiekowa postać wynurza się zza zakrętu. Wielki mistrz Jedi powoli kuśtyka w jego stronę.

Uczeń uśmiecha się i skłania głowę. IleŜ to razy w ciągu nieskończonych godzin medytacji lub szkolenia z mieczem świetlnym Yoda powtarzał mu, Ŝe zewnętrzna postać czy sygnały ataku nie muszą być widoczne, lecz Ŝe trzeba wyczuwać kaŜdą komórką zamiar przybysza! A zatem ten lekki pokłon, tak swobodny, oznaczał w istocie wdzięczność i respekt na całe Ŝycie. I lęk. I poczucie winy.

Wielki mistrz zakonu Jedi odstawia latarnię i niezgrabnie wspina się na kamień. Szukając punktu zaczepienia i pociągając nosem, siada na głazie obok swojego ucznia, niczym gnom ogrodowy.

Uczeń uśmiecha się szerzej, lecz wie dobrze, Ŝe nie wolno mu zaofiarować pomocy.

Yoda, wiercąc się i postękując, sadowi się wreszcie na kamieniu i układa wokół siebie fałdy znoszonej szaty Jedi. Jego pomarszczone stopy zwisają tuŜ nad powierzchnią wody. WaŜki kręcą się pod nimi, nie zwracając uwagi na nieco kosmate nogi.

- Zamyślony jestę, co, Dooku? Uczeń nawet nie próbuje zaprzeczać. - Lęku przed misją nie czujesz, na pewno? - Nie, mistrzu. - Uczeń szybko się poprawia: - Nie przed misją w kaŜdym razie. - Ufać sobie powinieneś. Gotów jesteś. - Wiem. Yoda sprawia wraŜenie, jakby nagle zaczął potrzebować stojącej na ziemi latami.

Usiłuje zahaczyć jej uchwyt rączką laski. Krzywiąc się, próbuje raz, potem drugi, lecz lampa nie daje się złapać. Yoda stęka gniewnie.

Minimalnym drgnieniem woli uczeń unosi lampę Mocą i podsuwa nauczycielowi. - Dlaczego nie skorzystać z łatwiejszego sposobu, mistrzu? - pyta i zna

odpowiedź, zanim jeszcze pytanie ucichło w powietrzu. - PoniewaŜ jest łatwiejszy - burczy Yoda. Młody człowiek nie po raz pierwszy słyszy od Yody to stwierdzenie. Ale nie

odesłał latarni na ziemię, myśli zadowolony Dooku. Siedzą obok siebie w ogrodzie. Gdzieś daleko w stawie ryba mąci gładką

powierzchnię wody i z pluskiem wpada z powrotem. Yoda po przyjacielsku szturcha ucznia laską. - Całkiem gotów do wyjazdu wczoraj byłeś! - I w zeszłym miesiącu, i w zeszłym roku, i jeszcze rok wcześniej. - Smutny

uśmiech pojawia się na twarzy Dooku i zaraz znika. - Ale teraz, kiedy to naprawdę ma nastąpić... - rozgląda się wokół siebie. - Nie mogę sobie przypomnieć chwili, Ŝebym nie

Sean Stewart 13

chciał stąd wyjechać... wyjść na zewnątrz, podróŜować wśród gwiazd, oglądać świat. A jednak kocham to miejsce. To mój dom. Ty jesteś moim domem.

- I dalej nim będzie. - Yoda z aprobatą zagłębia wzrok w słodko pachnący gąszcz ogrodów. - Będziemy tu zawsze. Dom, tak... mówią na Alderaanie: „Dom jest tam, gdzie, kiedy stajesz w drzwiach, muszą cię wpuścić”. - Wciąga nosem wieczorne powietrze, śmiejąc się z cicha. - Hm... Miejsce tutaj dla ciebie zawsze jest.

- Tak sądzę, taką mam nadzieję. - Uczeń spogląda na muszelkę, którą trzyma w dłoni. - Znalazłem ją na brzegu. Opuszczona przez kraba-pustelnika. Wiesz, one nie mają własnych domów. WciąŜ z nich wyrastają. Myślałem właśnie o tym, jak Jedi znaleźli mnie na Serenno. Sądzę, Ŝe u rodziców. Nie pamiętam ich teraz. Czy zastanawialiście się kiedykolwiek, jakie to dziwne? KaŜdy Jedi to dziecko, którego rodzice zdecydowali, Ŝe mogą bez niego Ŝyć. - Yoda podnosi głowę, ale milczy. - Zastanawiam się czasami, czy nie to właśnie nas napędza, to pierwsze porzucenie. Mamy wiele do udowodnienia.

Ze splątanych winorośli wylatuje nagle rozmigotany świetlik i przelatuje nad powierzchnią stawu jak iskierka, która wypadła z ogniska. Uczeń obserwuje jego szalony taniec nad spokojną wodą, znaczony świetlistymi zygzakami.

Yoda ma jedno pytanie, które lubi zadawać: „Kim jesteśmy, Dooku, jak sądzisz?” Za kaŜdym razem uczeń próbuje innej odpowiedzi. „Jesteśmy węzłem w Mocy” albo „Jesteśmy wysłannikami Losu”, albo: „KaŜde z nas jest komórką w ciele Historii”... ale dzisiaj, obserwując migotanie i taniec świetlika, uczeń poznaje nagle prawdziwą odpowiedź. „Ostatecznie moŜna nas określić tylko jednym słowem: samotni”.

Spod powierzchni wody wyskakuje nagle srebrzyste ciało i rozlega się ciche kłapnięcie. Blask świetlika znika i nie pozostawia po sobie śladu, oprócz jednej słabej zmarszczki na wodzie, która powoli rozpływa się po gładkiej tafli.

- Myślę, Ŝe juŜ wtedy przypominałem kraba-pustelnika - mówi uczeń. - Byłem za duŜy do domu moich rodziców. Przywieźli ście mnie tutaj, ale juŜ od paru lat Świątynia zaczyna na mnie ciasno leŜeć. Sądzę... - młody człowiek urywa nagle, odwraca się. Światło padające na jego szatę z kapturem rzuca cień na jego twarz. - Obawiam się, Ŝe jeśli wyjdę na wielki świat, juŜ nigdy nie będę mógł wpasować się tu z powrotem.

Yoda kiwa głową, mówiąc prawie do siebie: - Dumny jesteś. Nie bez powodu. - Wiem. - Niebezpieczeństwo teŜ jest. - To takŜe wiem. Uczeń pociera znów muszlę kraba-pustelnika i wrzucają do stawu. PrzeraŜone

waŜki rozpierzchają się jak szalone, usiłując utrzymać się na powierzchni. - Większy niŜ Jedi, większy niŜ Moc być nie moŜesz - mówi Yoda. - Ale Moc jest większa niŜ Jedi, mistrzu. Moc to nie tylko ściany Świątyni i nauki,

jest nią przepojone całe Ŝycie, duŜe i małe sprawy, subtelne i prymitywne, jasne i... - uczeń zakłopotany zawiesza głos.


- ...i ciemne - mówi Yoda. - O, tak. młody człowieku. śe nigdy nie poczułem dotyku ciemności myślisz pewnie? Wiesz, co ducha wielkiego jak u Yody w ciągu ośmiuset lat uczynić moŜe?

- Co, mistrzu? - Wiele błędów! - Zanosząc się śmiechem, stary nauczyciel podnosi laskę,

dziobiąc ucznia w Ŝebra. - Do łóŜka, myślicielu! - Dziab, dziab. - Twój mistrz, Thame Cerulian, twierdzi, Ŝe z wszystkich uczniów najlepszy jesteś. Wierzyć w siebie nie musisz. Ja, Yoda, wielki i potęŜny mistrz Jedi, za ciebie wierzyć będę! Czy to wystarczy?

Uczeń próbuje się roześmiać, ale nie moŜe. - To zbyt wiele, mistrzu, boję się... - To dobrze! - prycha Yoda. - Ciemnej Strony bać się musisz. Spośród wielkich,

największa ona jest. Lecz od Thame Coruliana większy nie jesteś. Rycerzem Jedi nie jesteś ani członkiem Rady. Wiele muszli ci jeszcze zostało, Dooku.... dopóki w tej się mieścisz - dodał, skrobiąc swego ucznia po karku. - Jutro wyjechać musisz, w ciemność pomiędzy gwiazdami. Lecz domem twoim zawsze to miejsce będzie. Jeśli zagubiony się poczujesz, do tego ogrodu wracaj. - Yoda unosi swoją latarnię, aŜ cienie niczym waŜki uciekają na boki. - Światełko ci zapalę, do domu Ŝebyś drogę znalazł.

Sześćdziesiąt trzy lata później Jai Maruk został wysłany do lecznicy, a Ilena Xan

wróciła do swojego pokoju, aby poczynić przygotowania do turnieju uczniów Jedi. W sali Rady pozostali jedynie Mace Windu i Yoda.

- Do domu Dooku chce wrócić - rzekł Yoda. - Pułapka to być moŜe. - Prawdopodobnie jest - zgodził się Mace. Yoda westchnął, obracając w palcach muszelkę. - Pytanie, nazwał to. Jakie to znów pytanie! Zignorować je musimy, zgadzasz się

ze mną? Nieoczekiwanie Mace pokręcił głową. - Dooku powinien juŜ nie Ŝyć. Powinienem był zabić go na Geonosis. Mogłem w

ten sposób przerwać tę wojnę. WciąŜ jest w niej kluczową postacią. Czy moŜe w dobrej wierze próbować negocjacji? Niewielka szansa. Czy moŜe do nas powrócić ze swojej drogi? Na to szansa jest jeszcze mniejsza. Lecz postaw na szali tę szansę, choćby minimalną, wobec milionów istnień, i przekonasz się, Ŝe musimy się jej uczepić. Tak myślę, mistrzu.

Yoda westchnął. - Trudne to będzie, nadzieję dla straconego ucznia odzyskać. - Trudne - zgodził się Mace Windu. - Nikt nie powiedział, Ŝe być mistrzem Jedi to

łatwe... nawet dla ciebie. Yoda odchrząknął, rozejrzał się po Świątyni. - Phi, phi! Za mądry się nagle zrobiłeś. Przedtem lepiej było, kiedy mądry tylko

Yoda był. Spojrzał przez ramią na Mace’a i zachichotał. Mące teŜ by się roześmiał, gdyby gdzieś na arenie Geonosis nie stracił w tym wprawy.

Sean Stewart 15

Po drugiej stronie galaktyki najzdolniejszy uczeń zakonu wysunął stopę, aby dotknąć czubkiem buta miecza świetlnego. Hrabia Dooku skrzywił się lekko. Miecz świetlny wciąŜ znajdował się w dłoni właściciela. Dłoń była czarna jak sadza i pokryta szronem. Kończyła się makabrycznym kikutem tuŜ nad nadgarstkiem. Dooku wciąŜ siedział w swoim gabinecie, w miejscu zadumy, lecz odcięta dłoń jakoś nie nastrajała go do kontemplacji. Poza tym, choć mróz próŜni solidnie ją zmroził, teraz szybko odtaje. Jeśli nie będzie uwaŜał, poplami sobie podłogę. Niedobrze, choć prawdę mówiąc jeszcze jedna plama na podłodze Château Malreaux nie będzie specjalnie widoczna.

Po drugiej stronic biurka Dooku Asajj Ventress bawiła się workiem z folii izolacyjnej.

- Mistrzu, ze statku zostało niewiele. Moc była silna, a ja trafiłam w komorę reaktora za pierwszym strzałem. Potrzebowałam wielu godzin, Ŝeby to znaleźć - dodała, patrząc na zamarzniętą dłoń. - Przyszło mi do głowy, Ŝe skanowanie magnetyczne powinno wykazać miecz świetlny. Zabawne, kiedy pomyślę, Ŝe sięgał po broń, gdy statek eksplodował. To chyba instynkt.

- On? - On, ona... - Asajj Ventress wzruszyła ramionami. - To. Kiedy umarł jej pierwszy mistrz, Asajj Ventress, wyrzutek Jedi i najbardziej

przeraŜająca pomocnica Dooku, wytatuowała swoją bezwłosą czaszkę i pozostawiła za sobą dziewczęce lata. Jej głowę pokrywało dwanaście znaków - kaŜdy za jednego z dwunastu lordów wojennych, których zabiła, poprzysiągłszy im śmierć. Była jak sztylet, smukła i śmiercionośna. Nawet w galaktyce zamieszkanej przez nienawiść taka kombinacja szybkości i furii trafia się raz na pokolenie. Dooku wiedział o tym od pierwszego spotkania. Była jednocześnie róŜą i cierniem, świstem długiego noŜa wbijającego się w ciało, smakiem krwi na wargach.

Asajj wzruszyła ramionami. - Nie znalazłam głowy, ale wśród szczątków wyłowiłam parę interesujących

kawałków, jeśli chcesz popatrzeć... - Podniosła znacząco worek z folii. Dooku spojrzał na nią. - AleŜ się z ciebie zrobił drapieŜnik - Stałam się tym, czym mnie uczyniłeś - odparła. Na to nie miał łatwej odpowiedzi. Umiejętnym szarpnięciem poprzez Moc Dooku uniósł odciętą dłoń, wciąŜ

zaciśniętą wokół broni, i przyciągnął ku sobie tak łatwo, jak wiele lat temu latarnię Yody. Zanim wybuch myśliwca tak nieestetycznie oderwał dłoń od reszty ciała, mogła mieć oliwkową skórę. Przy tym zwęgleniu trudno było określić jej kolor. Martwe ciało, niepołączone z Ŝadnym duchem, było jedynie materią, nie bardziej interesującą niŜ noga stołowa czy woskowa świeca, i tyleŜ samo miało w sobie osobowości właściciela. Dooku zawsze uwaŜał, Ŝe to zdumiewające, jak przejściowy jest związek pomiędzy ciałem człowieka a nim samym.

Duch jest jak lalkarz, który zmusza do tańca członki człowieka; jeśli przetniesz nitki ducha, pozostaje tylko trochę mięsa i farby, kości i szmat.


Miecz świetlny Jedi - o, to coś całkiem innego. KaŜda broń była jedyna w swoim rodzaju, budowana i przerabiania przez właściciela tak, aby odzwierciedlała jego osobowość. Dooku przeciągnął palcem po mieczu zabitego Jedi. Siła eksplozji odarła go częściowo z obudowy i stopiła obwody tak, Ŝe nigdy juŜ nie zagra, lecz podstawowy wzorzec był rozpoznawalny.

- Jang Li-Li - rzekł i ku swemu zdumieniu poczuł, Ŝe ogarnia go smutek. - Według moich obliczeń to szesnasty - stwierdziła Ventress. - Byłby siedemnasty,

gdybyś pozwolił mi zabić tego szpiega, Maruka. Dooku obrócił się. Pozbawiona jego uwagi makabryczna dłoń i ściskana przez nią

rękojeść upadły z mokrym plaśnięciem i brzękiem na podłogę. Hrabia podszedł do okna gabinetu. Kiedy był bardzo młody, Yoda opowiadał mu tragiczną historię Vjuna, więc przez wiele lat uwaŜał, Ŝe to doskonale miejsce na kryjówkę. Planeta emanowała Ciemną Stroną, co znacznie ułatwiało pojmowanie nauk Sithów. Z praktycznego punktu widzenia katastrofa Vjuna - plaga nagiego obłędu, która w ciągu jednego roku zniosła większość populacji planety - pozostawiła wiele pięknych posiadłości, pustych i gotowych do wzięcia. Stary krab lubi wygodną skorupę, a Château Malreaux w istocie był niezwykle wygodnym miejscem. Poprzedni właściciel postradał zmysły w sposób tyleŜ nagły, co spektakularny; gdyby nie plamy krwi, ktoś mógłby przypuszczać, Ŝe Château został zbudowany specjalnie dla Dooku.

Za oknami panowała deszczowa pogoda; ten sam kwaśny deszcz, który omal nie przeŜarł dachu, zanim Dooku się zajął posiadłością. W oddali, bliŜej morza, kilka powykręcanych ciermiodrzew wznosiło ku Ŝałobnemu niebu kolczaste ramiona, lecz prawdziwym poszyciem planety Vjun były mchy - miękkie, lepkie, jadowicie zielone i pasywnie mięsoŜerne. Dwugodzinna drzemka na ich posłaniu pozostawiała zaczerwienioną, otartą i sączącą się skórę.

Dooku obserwował deszcz spływający po oknach jak łzy. - Ostatnio, kiedy widziałem Jang, musiała być... nawet młodsza od ciebie. Ładna,

młoda kobieta. Rada wysyłała ją w pierwszą misję dyplomatyczną... zdaje się, Ŝe na Sevarcos. Przyjechała spytać mnie o radę. Miała niezwykle oczy, bardzo szare i bardzo spokojne. Pamiętam, jak sobie pomyślałem, Ŝe świetnie sobie poradzi.

Ventress podniosła krwawą dłoń i wrzuciła ją do worka. - Wielka jest moc Sithów, ale nie jesteś zbyt dobrym prorokiem. - Tak myślisz? - Dooku obrócił głowę, Ŝeby spojrzeć na morderczynię Jedi. - Jang

słuŜyła, choć moŜe i złej sprawie, wiodła ją gwiazda jej zasad, choć niekompletnych. Patrząc na to w ten sposób, czyje Ŝycie jest lepsze?

- Przynajmniej moŜe być dłuŜsze. - Ventress zawiązała foliową torbę i rzuciła w kąt pokoju. - Jeśli pytasz mnie o zdanie - dodała, obserwując lądowanie torby przy akompaniamencie mokrego mlaśnięcia - zwycięstwo wygląda nie tak.

Oblizała wargi. - Tu masz rację - rzekł. Asajj nieświadomie przyjęła pozycję, którą Dooku określał jako echo postawy

bojowej: wyprostowane ramiona, wysoko uniesiony agresywny podbródek, dłonie na wysokości pasa. Nadchodzi, pomyślał.

Sean Stewart 17

Ventress odetchnęła głęboko. - Uczyń mnie swoją uczennicą. - To nie pora na... - zaczął Dooku, lecz Ventress przerwała mu w pół słowa. - Nie jestem tu dla Gildii Kupieckiej ani dla Republiki - rzekła. - Nie obchodzą

mnie flagi i Ŝołnierze, strony i traktaty, roboty i klony. Nie jestem tu nawet dla zabijania, jeśli nie liczyć Jedi, a to nie jest biznes, tylko przyjemność. Kiedy pracuję dla siebie, robię to, co lubię. Kiedy wykonuję twoje polecenia, nie muszą one być właściwe, rozumne, a nawet mądre. Robię to, poniewaŜ Ŝądasz tego ode mnie.

- Wiem - odparł Dooku. Ventress zrobiła kilka kroków w kierunku okna i stanęła przed nim, blokując

Dooku pole widzenia. - Czy dobrze słuŜyłam? - Wspaniale - przyznał. - Wiec nagrodź mnie. Zrób ze mnie swoją uczennicę. Naucz mnie wiedzy Sithów! - Asajj, czy nie nauczyłem cię wielu innych sekretów? - Śmieci. Drobiazgi. Pomniejsze umiejętności. Nawet nie zbliŜam się do tego, co

mógłbyś mi pokazać jako uczennicy związanej przysięgą krwi. Wiem, nie jestem głupia - rzekła gniewnie. Jakby i on o tym nie wiedział. Jakby musiała go o tym przekonywać, Ŝe była zabójczo dobra. - Wiele nauczyłam się na temat Sithów. Ich pochodzenia i wielkości.

- A co wiesz o ich naturalnej historii? - spytał Dooku. Ventress zamrugała. - Co? - Sithowie jako gatunek. Jak na przykład... no, owady. Wąskie usta Asajj stały się jeszcze węŜsze. - Kpisz sobie ze mnie. - Rzadko bywałem powaŜniejszy - odparł hrabia, podchodząc do półki pełnej

holokronów. Wybrał jeden i wsunął do kostki komunikacyjnej na biurku. - Popatrz na to: sierpowata modliszka z Dantooine. - W powietrzu nad biurkiem rozjarzył się obraz, przedstawiający lśniącego, czerwono-czarnego owada z haczykowatymi kończynami złoŜonymi w poboŜnej pozie. - Po kopulacji samica odrywa głowę partnera i składa jaja w jego ciele. Kiedy potomstwo się wykluje, wyjada sobie drogę na wolność i od razu rzuca się na siebie wzajemnie.

- Nie znam się na takich porównaniach - niecierpliwie odparła Ventress. - Jeśli chcesz mi coś powiedzieć, zrób to bez ogródek.

- Z tym przyjmowaniem uczniów to trudna sprawa - rzekł Dooku. - Prawdziwy lord Sith musi znaleźć ucznia, który ma w sobie silną Moc. - Szesnastu zabitych Jedi to chyba jakiś dowód - odparła Ventress. - ChociaŜ

powinno ich być siedemnastu - dodała. - Ale czy ja naprawdę chcę cię uczynić tak silną? - zapytał łagodnie hrabia. - Jest

nam teraz ze sobą miło i sympatycznie, bo znasz swoje miejsce. Gdybym jednak miał uczynić cię, swoją uczennicą, gdybym miał ująć cię za rękę i poprowadzić w dół, w głąb czarnej wody, którą jest Ciemna Strona Mocy, wtedy albo utoniesz, albo staniesz


się o wiele, wiele silniejsza, a Ŝadna z tych moŜliwości mi nie odpowiada. Płoniesz teraz tak jasno, nie chciałbym musieć cię zgasić.

- Dlaczego miałbyś to zrobić? Co masz przeciwko nauczeniu mnie czegoś więcej, abym jeszcze lepiej mogła ci słuŜyć?

- Zdradziłabyś mnie. - Wzruszył ramionami, ucinając tym samym jej protesty. - Wejście w Ciemną Stronę Mocy to nieszczęśliwy przypadek. Jestem stary, poznałem juŜ granice własnej ambicji. Ty zaś jesteś młoda i silna, a te dwie cechy w historii Sithów prowadzą tylko w jedno miejsce.

- Myślisz, Ŝe knułabym przeciwko tobie? - Z początku nie. Ale przyszedłby taki dzień, Ŝe przestałabyś się zgadzać z moimi

decyzjami. Zaczęłabyś myśleć, o ileŜ piękniej wyglądałby świat bez pokrytej plamami wątrobowymi dłoni nad tobą.

- JuŜ teraz nie zgadzam się z twoją decyzją - rzekła. - A co do Jedi... - ...który powinien być numerem siedemnastym. Wiem. - Dooku uśmiechnął się. -

Nie mam twoich ambicji. Mogę czekać z zabiciem kogoś i wykorzystać go lepiej. A na razie moŜesz się ze mną nie zgadzać, ale nie moŜesz mnie nie posłuchać. - Z leciutkim uśmiechem uniósł jeden palec.

Pobladła. - To prawda - rzekła. Dooku opuścił palec. Na hologramie małe modliszki roiły się juŜ w ciele ojca. Ślepo macały wokół

siebie haczykowatymi czułkami, aŜ wreszcie jedna, większa od innych, przekonała się, Ŝe sierpy na jej tylnych łapach doskonale pasują do szyi rodzeństwa. Popędzana prymitywnym instynktem szarpnęła i oderwała bratu głowę.

- W doskonałym świecie - rzekł Dooku - moŜna karmić ucznia tylko na tyle, aby rósł... na tyle, Ŝeby pragnął coraz więcej. Mistrz moŜe obiecać mu sławę i wspaniałość. To dobry haczyk - rzekł. - Uczeń moŜe spełniać wszelkie Ŝyczenia mistrza, być jego łącznikiem ze światem. A wtedy, jeśli plan mistrza zawiedzie, on moŜe przyjąć na siebie cios. - Dooku podniósł wzrok, spojrzał na nią ostro i uwaŜnie. - Czy to ci się podoba, Asajj? Czy naprawdę chcesz być moją uczennicą. Mógłbym zrobić z ciebie kobietę, przed którą drŜałaby cała galaktyka. Wszyscy Jedi by cię szukali, a ja siedziałbym bezpieczny i zdrowy na Coruscant, czekając na rozwój wydarzeń.

Asajj oblizała wargi. - Niech tylko tu przyjdą - syknęła. - Ach, być tak młodym i pełnym nienawiści! - westchnął Dooku. - Byłabyś

gwiazdą... wielką dla wszystkich, oprócz mnie. Ja musiałbym pilnować twojej pokory, wiesz o tym. Musiałbym się z ciebie natrząsać, kłuć cię i ranić, Ŝebyś pozostała na swoim miejscu. KaŜdy sekret, który uczeń poznaje, jest drogo opłacany... O tak, drogo... - Hrabia zamilkł i przymknął oczy, jakby chciał się odciąć od jakichś straszliwych wspomnień.

Asajj spojrzała na niego zwęŜonymi oczami. - UwaŜasz, Ŝe nie jestem godna. - Nie słuchałaś mnie, prawda?

Sean Stewart 19

- Nie mówisz nic sensownego - gniewnie odparła Ventress. - Czy to przez tego Jedi, Jaia Maruka? Powinnam była go zabić? Słuchałam twoich rozkazów, ale moŜe na tym polegał test. - ZmruŜyła oczy. - Powinnam była wykazać więcej inicjatywy. Na to czekałeś, tak? Nie potrzebujesz... pachołka. Tych masz aŜ nadto. Potrzebujesz czegoś więcej.

Hrabia obserwował ją w zadumie. - Dziwne jest znać kaŜdą twoją myśl, zanim ją jeszcze pomyślisz. - Nawet Ciemna Strona nie moŜe ci dać takiej mocy - odparła Ventress spokojnie. Hrabia uśmiechnął się. - Mam potęŜniejszą moc niŜ Ciemna Strona, maleńka. Jestem stary. Wy, świeŜe

furie, to moje dawne błędy. Modliszki w obrazie nad biurkiem roiły się i polowały. Wyłączył holokron i

spojrzał na monitor. - O, nadlatuje ostatnia grupa naszych gości. Istoty lojalne i szczere, oddane

sprawie Gildii Kupieckiej i dziesięcioprocentowemu zyskowi. Idź ich powitać, zawsze robisz duŜe wraŜenie na gościach.

- Nie spoufalaj się - zimno odparła Asajj. Dooku obejrzał się na nią. - Bo co? Jej twarz nagle pobladła. Dooku uniósł jeden palec i tym razem dźgnął nim powietrze, jakby wpinał igłę w

poduszkę. Ventress skuliła się i padła na kolana. - Proszę - wykrztusiła głosem bełkotliwym z bólu. - Nie. - Nieprzyjemne, co? Jak ostre kamienie w gardle i piersi? - Dooku wykonał

jeszcze jeden taki gest i Ventress upadła na kamienną podłogę.. - Nie lubię twoich naczyń krwionośnych - warknął hrabia. - Tak się w środku naciągają jak balony, które zaraz mają pęknąć.

- P-p-proszę... - Ale wspomnienia są gorsze niŜ cokolwiek innego - dodał ciszej. - Tłoczą się

wokół jak muchy na mięsie. Wszystkie godne pogardy sprawy, kaŜde drobne odchylenie, kaŜdy złośliwy czyn. - Okrutne, dziwne milczenie przeciągało się. Ventress dyszała cięŜko na podłodze. Deszcz łomotał o szyby, a łagodny głos hrabiego stał się nagle mroczny i dziwnie odległy. - Wszystkie sprawy, które powinieneś był powstrzymać, ale nie zrobiłeś tego, i nic nigdy juŜ nie będzie jak dawniej. I to, co uczyniłeś - szepnął w końcu. - Na bezlitosne gwiazdy, to, co uczyniłeś...

Komunikator na biurku Dooku zapiszczał i hrabia poderwał głowę, otrząsając się z transu.

- Delegacja Troxan jest u wejścia. Ventress cięŜko dźwignęła się na nogi. Twarz miała posiniaczoną i zalaną łzami.

Oboje udawali, Ŝe tego nie widzą. - Powiedz im, Ŝe zaraz zejdę - polecił hrabia Dooku.


Fizycznie wiek hrabiego nic był problemem. Przy swoich umiejętnościach w posługiwaniu się Mocą - a robił to nieporównanie subtelniej, aniŜeli chłopiec, który obserwował waŜki w ogrodach Jedi wiele lat temu - nosił swoje osiemdziesiąt trzy standardowe lata lepiej niŜ wielu ludzi o połowę młodszych. WciąŜ był w znakomitej formie fizycznej, miał wyostrzone zmysły, a jego organizm nie wiedział nawet co to katar.

Tylko w takich sytuacjach, pochylony przed podobizną mistrza, uświadamiał sobie cięŜar swoich lat. Nawet poprzez hologram migocząca postać Dartha Sidiousa, w upiornym niebieskim kolorze, wydawała się odbierać mu fałszywą młodość, pozostawiając jedynie kruche kości i sterane, przykurczona napięciem stawy.

- Masz u siebie posłańców z Troxana - rzekł mistrz. Skąd wiedział? Dooku nawet nie pytał. Zawsze wiedział.

- RozwaŜają kapitulację - poinformował Dooku. - A mówili, Ŝe zaplanowali opór i Ŝe są gotowi do powstania, kiedy Ŝołnierze-klony się wycofają.

- Nie! - warknęła mŜąca błękitem postać. - JuŜ i tak zanadto uszkodzili planetę, aby warto ją było ratować. Teraz nadaje się tylko do marnotrawienia wojsk i zapasów. Powiedzcie im, Ŝe muszą dalej walczyć. Obiecaj im posiłki. Powiedz, Ŝe wyprowadzasz nową flotę nowoczesnych robotów bojowych i w ciągu miesiąca przejmiesz system, jeśli tylko oni wytrwają. Wyjaśnij, Ŝe taka broń nie moŜe znaleźć się w rękach tych, którzy się poddają.

- A jeśli minie miesiąc i nie będzie posiłków? - Pomoc przyjdzie najpóźniej w ciągu kolejnego miesiąca. Obiecaj im to i spraw,

Ŝeby uwierzyli. Pokazałem ci, jak to się robi. - Rozumiem - rzekł hrabia Dooku. Jak łatwo przychodzi nam zdradzać innych,

pomyślał. Zakapturzona postać przechyliła głowę. - CzyŜbyś miał atak wyrzutów sumienia, mój uczniu? - Nie, mistrzu - spojrzał w oczy odraŜającej zakapturzonej postaci - To ich własna

zachłanność przywiodła ich do ciebie. W głębi serca zawsze wiedzieli, w co się wplątują.

Château Malreaux pełen był oczu. Spektakularny system bezpieczeństwa zainstalowany przez siedemnastego (i

ostatniego) wicehrabiego Malreaux w ostatnim stadium popadania w obłęd był jedną z przyczyn, dla których Dooku wybrał ten dom na swoją obecną siedzibę. Cała posiadłość była dosłownie wysadzana rejestratorami optycznymi, udającymi gwoździe tapicerskie, główki śrub w meblach kuchennych, tabletki przeciwbólowe w apteczkach i czarne oczka ptaków na gobelinach w Komnacie Płaczu. Najnowocześniejsze czujniki podczerwieni, w oryginale słuŜące jako protezy dla Sluissan o uszkodzonych językach, wkomponowane były w kremowo-szkarłatne herbowe dywany, pościel i nakrycia stołowe Malreaux. Wielkim nakładem kosztów zbudowano fałszywe ściany, wyposaŜając budynek w mnóstwo sekretnych przejść z judaszami. Mikrofony gnieździły się jak pająki w szufladach i bieliźniarkach, pod kaŜdym łóŜkiem, pod

Sean Stewart 21

dachem kaŜdego z jedenastu kominków, a nawet na dnie bezcennej butelki wina Crème D’Infame w piwnicy.

Siedemnasty (i ostatni) wicehrabia Malreaux, przekonany, Ŝe go trują, wymordował cały personel kuchenny i uciekł w labirynt tajnych tuneli, wychodząc jedynie nocą. Po raz ostatni widziany był w niewyraźnym obrazie z kamery ukrytej w fałszywej cebuli zwisającej w koszyku pod kuchennym okapem: trzydziestosekundowy zapis przedstawiający chudą jak szkielet postać wypełzającą z ukrytej kraty do kuchni, aby wypić dwa łyki wody z kranu i przeŜuć garść surowej mąki.

Gdyby nie smród, nikt nigdy nie odnalazłby ciała siedemnastego (i ostatniego z rodu) lorda Malreaux.

Ktoś ukryty w tajnym przejściu biegnącym ponad gabinetem mógłby obserwować cała rozmowę pomiędzy Dooku a Asajj Ventress przez niewielki otwór w suficie. Gdyby osoba ta była cierpliwa i doczekała, aŜ Asajj Ventress wyjdzie, ujrzałaby holograficzny obraz Dartha Sidiousa.

A gdyby jeszcze odczekała dłuŜszą chwilę po tym, jak Dooku opuścił komnatę, mogłaby zobaczyć odchylającą się nieoczekiwanie ścianę regału, zza której wyłania się mała, szybka i zła istota - vjuński lisek o rudo-kremowym futrze i zręcznych, giętkich dłoniach zamiast łapek.

Lisek chwilę powęszył i ostroŜnie skierował się ku środkowi pokoju, najpierw niepewnie, potem coraz śmielej, aŜ reszcie dotarł do miejsca, gdzie niedawno leŜała odcięta dłoń Jang Li-Li.

Podłoga wyłoŜona była we wzór szachownicy Malreaux - rdzawo-szkarłatną i kremową, jak krew i zsiadłe mleko. Ręka, spadając z mokrym plaśnięciem na jedną z brudnokremowych płytek, pozostawili na niej plamę. Lisek węszył, a cienki róŜowy języczek zwisał mu z pyszczka.

- Jeszcze nie, kochanie. - Zza tajnych drzwi wykuśtykała starsza, zadyszana kobieta. Miała na sobie resztki niegdyś pięknego stroju: róŜowa balowa suknia była czarna od brudu na lamowanych obrębach, na podartych pończochach ledwo się trzymały marne strzępy pantofelków ze złotej lamy. Wokół szyi kobieta nosiła futrzaną etolę z powiązanych lisich ogonów. - Czekaj no chwilkę. Mamusia tylko sobie popatrzy. - Zgięła potęŜną postać i stękając zbliŜyła twarz do podłogi.

Nagle jęknęła. - O, mój skarbie - wyszeptała. Pochyliła się jeszcze mocniej, jeszcze uwaŜniej

spojrzała na plamę, a jej oczka, małe i twarde jak kamyki, stały się nagle mokre i lśniące.

- Och - jęknęła. Ukucnęła i zaczęła się kołysać w tył i w przód. - Och, och, och! Lisek spoglądał na nią spokojnie. Staruszka zerknęła na niego z wyrazem tak dzikiego tryumfu, Ŝe lisek się cofnął,

obnaŜając ostre jak igły Ŝółte kły. - O, to naprawdę wielki dzień dla mamusi, mój słodziutki! Czekałam na niego tak

strasznie długo! - szepnęła, wpatrując się w lisie oczy. - Widzisz, skarbeńku? Czujesz to? Dziecię wraca do domu!

Wstała. Z emocji dygotały jej tłuste pośladki i grube ramiona.


- Czas się przygotować - wymamrotała. - Posprzątać pokój Dziecięcia. Pościelić mu łóŜeczko.

Szybko pokuśtykała z powrotem do tajnego przejścia. Lisek czekał z nastawionymi uszami, dopóki nie przebrzmiały ostatnie odgłosy jej

mamrotania. Dopiero wtedy pochylił łebek nad splamiona podłogą i długim, róŜowym języczkiem wylizał ją do czysta.

Spotkanie hrabiego Dooku z delegacją troxańską poszło świetnie. Uczynił sobie z

niego zimną i wyrachowaną grę, sprawdzając, ile wystarczy powiedzieć, Ŝeby goście zaczęli kłamać za niego.

- W produkcji są juŜ nowe roboty bojowe - wyjaśnił. I to wystarczyło, tamci sami dokonali reszty.

- Z pewnością wyślecie je do naszego kwadrantu - rzekł podpalatyn do spraw relacji narodowych.

- PrzecieŜ jesteśmy kluczem do całego regionu - dodał jego asystent. - Oczywiście, rozumiecie nasze potrzeby - powiedział inny. - Jakie inne planety walczyły tak dzielnie dla sprawy? - spytał czwarty. KaŜde z tych poboŜnych Ŝyczeń podkreślane było przez Dooku uśmiechem i

lekkim dotknięciem poprzez Moc, będącym jak pieczęć przyłoŜona do ciepłego wosku; to pogłębiało przekonanie członków delegacji. W istocie uŜycie Mocy było prawie niepotrzebne. Który człowiek - czy nawet Troxanin - mógłby uwierzyć, Ŝe kaŜdym słowem, kaŜdą wypowiedzią zdradza tysiące swoich towarzyszy i skazuje ich na śmierć, skoro moŜe się czuć jak bohater? I tyle, jeśli chodzi o potrzebę Czynienia Dobra, pomyślał Dooku. Kolejna iluzja do oślepienia stworzeń w mrocznym świecie, gdzie tylko Ciemna Strona jarzy się z gorzką jasnością.

Czym jesteśmy, Dooku? Jesteśmy samotni. Samotni. Samotni. Obserwowanie Troxan kręcących sobie stryczek na własną szyję było mało

interesującym sportem, zbyt łatwym, aby sprawiał przyjemność. Dooku chciał jak najszybciej dokończyć spotkanie i odesłać gości do rzeźni.

- Coś jeszcze? - zapytał. Delegaci spojrzeli po sobie. - CóŜ, wystąpił jeszcze jeden interesujący incydent - rzekł podpalatyn, potęŜny

Troxanin w średnim wieku, z bulwiastym nosem i fioletowymi skrzelami. - Jak pan moŜe wie, zostałem zaszczycony tytułem pierwszego legata dyplomatycznego i wysłany na drugą rundę rozmów z negocjatorami Republiki. Oczywiście, nic z tego nie wyszło... senat nawet przestał udawać, Ŝe debatuje, juŜ tylko grozi i krzyczy. - Niedbale powachlował skrzelami szyjnymi. - To właściwie nie zmienia sytuacji, jak to wspomniałem komisji senackiej wiele lat temu, zanim zaczęliśmy wyczuwać wrogość...

- A ten interesujący incydent? - niecierpliwie przerwał mu Dooku. Zdenerwowany podpalatyn wciągnął policzki. - Właśnie do tego zmierzałem. Pod koniec sesji podeszła do mnie senator Amidala

z Naboo, która poprosiła, Ŝeby coś panu przekazać. - Nerwowymi, pulchnymi dłońmi

Sean Stewart 23

wyjął małe pudełko oznaczone pieczęcią Jedi. - Proszę, mi wierzyć, podjęliśmy wszelkie środki ostroŜności, zastosowaliśmy najnowocześniejsze metody skanowania...

- Myśleliśmy, Ŝe to bomba - wyrwało się jego asystentowi. - Albo podsłuch - powiedział drugi. - Proszę mi wierzyć, dla nas pańskie bezpieczeństwo było najwaŜniejsze,

oczywiście... Dooku wziął pudełko do ręki. Ze zdumieniem stwierdził, Ŝe dłonie mu drŜą.

Dziwne. Był niemal tak samo zdumiony jak Ventress, kiedy kazał jej oszczędzać tamtego Jedi, Jaia Maruka. Odesłanie go było nagłym kaprysem, jak to później wyjaśniał Sidiousowi, haczykiem z przynętą, z róŜową, wijącą się dŜdŜownicą starego wspomnienia.

Darth Sidious obrzucił go wtedy dziwnym spojrzeniem, które objęło go niczym płomień gorączki i osłabiło od wewnątrz.

- WciąŜ jeszcze go kochasz? - zapytał mistrz. Dooku roześmiał się, Ŝeby ukryć zmieszanie. - To idiotyczny pomysł - zaprotestował. - Idiotyczny? - spytał mistrz tym swoim miękkim, przeraŜającym głosem. - Nie

sądzę - dodał, a jego słowa lepiły się słodyczą jak zatruty miód. - Dobry uczeń zawsze kocha swojego nauczyciela.

Rozmowa z Sidiousem zawsze stanowiła ryzyko. Czasem szła w niewłaściwym kierunku i Dooku nie był w stanie usatysfakcjonować mistrza. To było bardzo, bardzo przykre.

Pokręcił głową. To tylko lęki słabeusza. Gdyby Yoda istotnie dał się złapać na jego przynętę, gdyby... cóŜ to byłby za dar dla Sidiousa, ten dziewięćsetletni starzec! Ten cherlawy, stary, połamany Jedi siedział w Republice jak korek; trzeba go wyciągnąć, a wtedy pyk! Ciemna Strona wyleje się strumieniem. Wtedy mistrz przekona się, jak lojalnym sługą jest Dooku.

Chwycił pudełko. WciąŜ czuł pozostały na krawędziach dotyk Yody jak odległe echo. Jego umysł odnalazł Ŝywe wspomnienie ostatniego spotkania na Geonosis - z dobytymi mieczami, choć raz równi sobie. Jaki to słodki i gorzki zarazem moment - ujrzeć znowu Yodę i stać się jego godnym przeciwnikiem, a nawet lepszym... inaczej niŜ to sobie wyobraŜał. CóŜ, poszli kaŜdy w swoją stronę: Yoda miał nowych Jedi pod opieka - Kenobieg, a co gorsza, równieŜ młodego Skywalkera.

O, tak, i czy nie wszyscy na niego właśnie zwracali uwagę? Nawet Darth Sidious z lekkim błyskiem w oku mówił, Ŝe chłopiec jest silny Mocą.

- To tylko pionek w tej grze - tłumaczył mistrz, lecz Dooku wciąŜ czuł ukłucie zazdrości, kiedy Sidious wymawiał to imię. - Skywalker, tak... Moc jest w nim silna...

Ten sam Anakin Skywalker, który, jak się dowiedział niedawno, zabił klona hrabiego Dooku na Serenno. Biedny, głupi klon. Jeszcze jeden odmieniec, jeszcze jeden Dooku opuszczony przez swoją rodzinę, pozostawiony na pastwę jakiegoś zarozumiałego rzeźnika Jedi w imieniu skorumpowanej Republiki.

Dooku podejrzewał, Ŝe gdyby nie był tak stary i mądry, prawdopodobnie znienawidziłby Anakina Skywalkera. Przynajmniej trochę.


OstroŜnie podwaŜył zamkniecie pudełka. Dziwne, Ŝe ręce wciąŜ mu tak drŜą. Podpalatyn z Biura Obrony Patriotycznej zajrzał mu przez ramię. - Sprawdziliśmy to bardzo dokładnie - rzekł dyplomata, ze zdumieniem łopocząc

skrzelami - Ale wszyscy nasi eksperci zgadzają się, Ŝe to zwykła woskowa świeca.

Sean Stewart 25

R O Z D Z I A Ł

2 Na szczycie zniszczonego wieŜowca w dzielnicy Świątyni na Coruscant dwa

roboty grały w dejarika. Przesuwały piony z oślepiającą szybkością i precyzją; ich palce opadały i podnosiły się jak igły maszyny szwalniczej przebijające się przez warstwy materii.

Oba roboty były identycznie zbudowane, humanoidalne i wysokie, ale tu kończyło się ich podobieństwo, jak u bliźniaków rozdzielonych po urodzeniu - jeden mieszkający w pałacu, a drugi skazany na wygnanie, na Ŝycie resztkami w mrocznych alejkach i rynsztokach. Pierwszy robot miał starannie wymalowaną ozdobną liberię, kremową ze szkarłatnymi wypustkami, krwawo-kremowe barwy powtarzały się jeszcze na tarczy na piersi. Czerwień była dość jasna i miała brązowy odcień, jak lisie futro łub zaschła krew. Kremowy kolor był poŜółkły; wzornik kolorów w sklepie, gdzie robot po raz ostatni poprawiał powłokę, nazwał ten odcień „zwierzęcy ząb”.

Robot-wyrzutek dawno juŜ starł swoją powłokę do nagiego metalu i nigdy nie został pomalowany na nowo. Jogo porysowane oblicze było szare i powgniatane, jakby od niezliczonych lat cięŜkiej słuŜby. Na chwilę przestał grać i rozejrzał się po deszczowym krajobrazie. Bardzo się pilnował, aby co noc starannie szorować rdzę, ale korozja i tak zaczynała juŜ zŜerać jego przeguby i czaiła się w zagłębieniach zadrapań. Twarz miała dziurki w miejscach, gdzie zaatakowała ją rdza, następnie bezlitośnie starta.

Roboty siedziały na krawędzi dachu. Ten porysowany nie odrywał receptorów od gry, ale jego bogato pomalowany partner nieustannie podnosił wzrok, rozglądając się po kanionach między budynkami, śledząc ruchome chodniki i nieustanny szum strumieni pojazdów latających, a potem kierował wzrok dalej, w kierunku szerokiego wejścia j wysokiej wieŜy Świątyni Jedi.

Oczywiście z tego niewielkiego tarasu trudno było zaobserwować cokolwiek. Na taką odległość i poprzez padający deszcz ktoś musiałby mieć oczy Horansi, aby zauwaŜyć niedbale odzianą postać, brnącą przez kałuŜe w kierunku drzwi frontowych. Za to by stwierdzić, Ŝe postacią tą jest wściekły Troxanin niosący dziwacznie wyglądającą tekę dyplomatyczną, potrzeba by było czegoś więcej niŜ tylko biologicznego widzenia: raczej przydałaby się legendarna lornetka snajperska


Tau/Zeiss - z siatką w postaci trawionej transpastali lub neuralnego implantu dostępną na Ŝądanie - charakteryzująca się doskonałą stabilnością nastaw przy zmianach ogniskowej od X1 do X100, której nie dorównała Ŝadna inna firma w ciągu ostatnich czterystu standardowych lat, odkąd zamknięto ostatnią linię produkcyjną T/Z.

Kremowo-szkarłatny robot znieruchomiał z palcami nad szachownicą. Kilka kilometrów dalej, za falującą kurtyną deszczu, troxański dyplomata sprzeczał się z młodym Jedi stojącym na straŜy bram Świątyni. Ostatecznie pakiet zmienił właściciela.

- Co robisz? - zapytał szary, poobijany partner czerwono-kremowego eleganta. Dyplomata z pluskiem pomaszerował przez kałuŜe do oczekującego pojazdu.

Młodzieniec znikł w Świątyni. Palce robota w liberii zgięły się wokół holograficznego wojownika na okrągłej

planszy gry. Przesunął pionek. - Czekam - rzekł. Ksenoetnologowie z Coruscant oceniali liczbę rozumnych gatunków we

wszechświecie na jakieś dwadzieścia milionów, z moŜliwymi odchyłkami na plus lub minus, w zaleŜności od tego, co kryło się pod określeniem „rozumny” w danym okresie. Na przykład moŜna by się zastanawiać, czy Bivalva contemplativa, czyli tak zwane myślące małŜe z Periliksa, naprawdę są „myślące” w zwykłym znaczeniu, czy teŜ ich wielopokoleniowe semafory odzwierciedlają nie tyle konwersację, co strukturę ula. W sumie jednak dwadzieścia milionów to ogólnie przyjęta liczba.

Obserwator i znawca tych dwudziestu milionów, mniej więcej w trzydzieści miesięcy po bitwie na Geonosis, patrząc na mistrzynię Jedi Maks Leem, która uniosła kraj szaty i pędziła korytarzem Świątyni Jedi, mógłby się nie zgodzić, Ŝe trójokie oblicza koźlogłowych Granów były szczególnie przystosowane do wyraŜania troski. Trzy krzaczaste brwi nad niespokojnymi ślepiami mistrzyni Leem były mocno zmarszczone. Miała długą, wąską nawet jak na Grankę szczękę i tendencję do zgrzytania zębami w chwilach niepokoju lub zdenerwowania - niemiła spuścizna z okresu, kiedy Granowie byli jeszcze przeŜuwaczami.

Mistrzyni Leem nie miała na ogół nerwowego usposobienia. Była łagodna, matronowata, spokojna i kompetentna, lubiana przez młodszych akolitów i niezmiernie trudno było ją wyprowadzić z równowagi. Mace Windu lub Anakin Skywalker mogliby się źle czuć w tak niezmiennie defensywnej postawie, lecz nie ona. Granowie byli ludem zorientowanym na społeczność i Ŝycie w grupie, a Maks Leem chętnie poświęciła się słuŜbie pokojowi. I nie podobało jej się, Ŝe ostatnimi czasy powoli, lecz nieuchronnie, ku jej wielkiemu oburzeniu Jedi przemieniali się w Ŝołnierzy.

UwaŜała, Ŝe wojna domowa w Republice to najgorsza rzecz, jaka moŜe się wydarzyć. A potem przyszła rzeź na Geonosis, która pochłonęła w ciągu jednego dnia cały kwiat pokolenia Jedi. Rozbłyski strumieni plazmy, smak piasku w ustach, wycie i wrzask robotów bojowych - wszystko to wydawało się teraz koszmarem, niewyraźną plamą cierpienia i rozpaczy. Straciła dwanaście towarzyszek, wszystkie bliŜsze jej niŜ siostry. To bardziej przybliŜyło jej wojnę niŜ jakiekolwiek wiadomości.

Sean Stewart 27

W drodze powrotnej na Coruscant mistrz Yoda mówił o uzdrawianiu i leczeniu, lecz dla Maks Leem ostatnie miesiące były bardzo, bardzo cięŜkie. Łatwiej jej było poradzić sobie ze wspomnieniami z bitwy, niŜ pogodzić się ze straszliwą pustką panującą w Świątyni. Czterdzieści zajętych miejsc w jadalni przewidzianej na setkę. Zachodni blok kuchenny świecący pustką. Rytm Ŝycia Świątyni na zawsze zburzony brakiem czasu - koniec z ogrodnictwem, ręcznym szyciem szat, koniec z grami. Teraz tylko walka wręcz, szkolenie taktyczne małych oddziałów, ćwiczenia w infiltracji wojsk; posiłki przygotowywane pospiesznie ze składników kupionych w mieście, dwunasto- i czternastoletnie dzieci nagle zainteresowane transmisjami, biegające jako kurierzy albo wyszukujące plany dawnych bitew.

Dzieci były największym zmartwieniem Leem. Świątynia pozbawiona była prawie dorosłych mieszkańców: wyglądała jak szkoła, z której uciekli nauczyciele. Nagle osieroceni podawani, akolici, dla których nie starczyło mistrzów, i wciąŜ za duŜo odpowiedzialności. Maks Leem obawiała się o nich. Wprawdzie Yoda i inni nauczyciele usiłowali wpoić im starodawne cnoty Jedi, lecz to pokolenie musiało pozostać napiętnowane wojną. Jakby byli pojeni zatrutym mlekiem, myślała mistrzyni. Po raz pierwszy od czasu Wojny Sithów całe pokolenie rycerzy Jedi wyrosło w Mocy otoczonej Ciemną Stroną. Uczyli się czuć sercami, które stary się zbyt stare i zbyt twarde. Nastąpiło to za wcześnie. Właśnie jedno z tych dzieci, łagodny, pełen wdzięku chłopiec imieniem Whie, którego sama wybrała sobie za padawana, wezwał ją do bram Świątyni. Maks po przyjściu zastała chłopca całkiem spokojnie - jak zwykle - przyjmującego nawałnicę wyrzutów, jakimi zasypywał go pompatyczny, władczy i wściekły dyplomata troxański, który nie mógł uwierzyć, Ŝe zwykły chłopiec broni mu wstępu do Świątyni. Ta istota o purpurowym obliczu, okolonym wibrującymi skrzelami, twierdziła, Ŝe ma przesyłkę, którą powinna natychmiast dostarczyć osobiście mistrzowi Yodzie.

Maks natychmiast przyszła Whie z pomocą, wykorzystując Moc w sposób, który przychodził jej całkiem naturalnie, a mianowicie łagodząc nastrój Troxanina, dopóki jego skrzela nie ułoŜyły się spokojnie i nie przybrały róŜowego koloru. Obiecała mu przy tym, Ŝe osobiście dostarczy pakiet mistrzowi Yodzie. Whie mógł zresztą zrobić to samo. Moc była w nim bardzo silna, lecz padawanom nie pozwalano wykorzystywać ich zdolności przy kaŜdej okazji. Chłopiec był od początku bardzo utalentowany, lecz moŜe właśnie dlatego szczególnie starannie unikał wykorzystywania swoich zdolności.

Whie podał mistrzyni pakiet. Była to dobrze zabezpieczona koperta dyplomatyczna, zwykle uŜywana na Światach Gildii Kupieckiej. Składała się z siatki plecionej z metaceramicznych i obliczeniowych monowłókien i stanowiła połączenie pojemnika i komputera, którego powierzchnią był wyświetlacz. Większość tej powierzchni pokrywały teraz litery - ten sam komunikat podany w języku troxańskim i basicu.

Z ŁASKI TROXAR BIURO RZECZNIKA DYPLOMATYCZNEGO PILNA PRZESYŁKA ŚCIŚLE TAJNA KORESPONDENCJA DLA YODY


WIELKIEGO MISTRZA ZAKONU JEDI & ATTACHE WOJSKOWEGO WIELKIEGO KANCLERZA SENATU GALAKTYCZNEGO

UWAGA! TYLKO DLA WYMIENIONYCH ODBIORCÓW Koperta dyplomatyczna jest włączona i aktywna. Bez pozytywnego wyniku identyfikacji zawartość zostanie zniszczona plazmą

przy próbie otwarcia. Koperta falowała pod palcami Maks. Nie było to nieprzyjemne. Monowłókna

obliczeniowe poruszały się i przesuwały pod jej dotknięciem, aŜ objęły przylgi palców. Przypominało to stanie na brzegu morza, kiedy to kolejne fale powoli wymywają piasek spod palców stóp. Na powierzchni pakietu ukazała się krótka topograficzna mapa jej odcisków palców. Inny fragment opakowania zmienił się w małą lustrzaną powierzchnię z ideogramem oka, co wyraźnie wskazywało jej zastosowanie. Mistrzyni Leem zamrugała na widok własnego odbicia, po czym mrugnęła drugi raz, kiedy pakiet rozbłysnął na chwilę światłem.

*WZORZEC SKRZELI :NIE DOTYCZY IDENTYFIKACJA ODCISKÓW PALCÓW :NEGATYWNA SKAN SIATKÓWKI: :NEGATYWNY OBECNY POSIADACZ NIE MOśE ZOSTAĆ ZIDENTYFIKOWANY JAKO

WSKAZANY ADRESAT I ODBIORCA PILNEJ PRZESYŁKI BIURA RZECZNIKA DYPLOMATYCZNEGO.

UWAGA! ZAWARTOŚĆ ZOSTANIE ZNISZCZONA PLAZMĄ PRZY PRÓBIE

OTWARCIA! Maks i jej padawan wymienili spojrzenia. - Lepiej tego nie upuść - rzekł chłopiec ze śmiertelnie powaŜną miną. Maks

wzniosła oczy, co przydało wyrazu jej trójokiej twarzy Granki, i zawróciła do Świątyni w poszukiwaniu mistrza Yody.

Znalazła go w Komnacie Tysiąca Fontann. Siedział na kamieniu z czarnego wapienia, który sterczał z niewielkiego jeziorka. Podchodząc do niego z tyłu, zdziwiła się, jaki wydaje się mały w tej pozycji, jaki niezgrabny i przygarbiony w tej swojej zniszczonej szacie. Niczym Ŝałosna ropucha bagienna, pomyślała. W dawnych czasach natychmiast stłumiłaby w sobie tę myśl, zszokowana własną impertynencją. Z wiekiem jednak nauczyła się traktować takie wybryki z pewnym dystansem i niejakim rozbawieniem. CóŜ za dziwną, niezwykłą i niepokorną istotą jest umysł! Nawet umysł Jedi. Istotnie, z tą wielką, okrągłą zieloną głową i kłapciastymi uszami Yoda wyglądał dokładnie jak smutna bagienna ropucha.

A potem obrócił się i uśmiechnął do niej, a mistrzyni nawet poprzez grube pajęczyny zmęczenia i smutku wyczuła głębokie, niewyczerpane źródło radości, jakie w nim tryskało tysiącem fontann. Było tak jakby przelewała się przez niego świetlista, Ŝywa Moc.

Krzaczaste brwi nad trojgiem ciepłych brązowych oczu mistrzyni Leem złagodniały, a zęby przestały zgrzytać. Podeszła na skraj jeziorka, łagodnie odsuwając z

Sean Stewart 29

drogi pióropusze paproci. Otaczał ją dźwięk płynącej wody, przetaczającej się po kamyczkach, bulgoczącej wśród skał i skapującej do małych stawików; z drugiej strony komnaty dochodził głośny szum wodospadu.

- Mistrzu, wiedziałam, Ŝe cię tu znajdę. - Zewnętrzne ogrody wolę, osobiście. - Wiem, ale nie są tak blisko sali Rady Jedi jak ten. Uśmiechnął się ze znuŜeniem. - Prawdę powiadasz. - Jego uszy, które na jej widok uniosły się lekko, teraz

opadły znowu. - Spotkania i jeszcze raz spotkania. Smutne, powaŜne gadanie. Wojna, wojna, zawsze wojna. - Pomachał trójpalczastą dłonią, zataczając nią krąg po komnacie. - Wielkiej urody to miejsce jest. A jednak... stworzone przez nas zostało. Zmęczony jestem... tworzeniem. Gdzie czas na to, Ŝeby Ŝyć, Maks Leem?

- Gdzieś z dala od Coruscant - odparła uczciwie. Stary mistrz skinął głową z wysiłkiem. - Większą masz rację, niŜ myślisz. Nieraz mi się wydaje, Ŝe Świątynię z dala od

Coruscant przenieść naleŜy. Mistrzyni Leem otworzyła usta. śartowała tylko, ale Yoda wydawał się zupełnie

powaŜny. - Tylko na planecie takiej jak Coruscant, gdzie wycięto lasy, zrównano góry,

strumieniom nakazano inny bieg. Moc tak niejasna stać się mogła. Maks zamrugała trojgiem oczu naraz. - Gdzie przeniósłbyś Świątynię? Yoda wzruszył ramionami. - Gdzieś, gdzie jest mokro. Gdzieś, gdzie jest dziko. Nie ma tyle techniki. Nie ma

tylu maszyn. - Wyprostował się i pociągnął nosem. - Dobrze! Zdecydowane zostało! Przeniesiemy Świątynię natychmiast. Ty się tym zajmiesz. Znajdź nam nowy dom i zgłoś się jutro.

Zęby mistrzyni Leem znów zazgrzytały. - śartujesz, mistrzu! Nie moŜemy teraz zrobić czegoś podobnego, nie w środku

wojny! Kogo mamy znaleźć, Ŝeby... - Urwała i troje rozszerzonych oczu zwęziło się nagle. - Dworujesz sobie ze mnie.

Stary gnom zachichotał. Miała wielką ochotę rzucić trojańskim pakietem w tę roześmianą twarz, ale

przypomniała sobie te wszystkie przeraŜające napisy i czym prędzej podała ją adresatowi.

- Obiecałam, Ŝe ci to przekaŜę. - Yoda z niesmakiem zmarszczył nos. Podkasał kraj szaty i z pluskiem ześliznął

się ze skały. W końcu był to wewnętrzny ogród w pobliŜu potęŜnej, sztucznej iglicy i woda sięgała mu tylko do pół łydki. Wyszedł na brzeg i wziął pakiet do ręki. Na czole pojawiły się zmarszczki, a uszy zwinęły się z zaskoczenia, kiedy Pilna Przesyłka pobierała jego odciski palców.

IDENTYFIKACJA ODCISKÓW PALCÓW: POZYTYWNA


Na pakiecie znów pojawiła się lustrzana powierzchnia. Yoda pokazał jej język i zrobił głupią minę.

SKAN SIATKÓWKI: NIEOKREŚLONY PROSZĘ PRZYSTAWIĆ TWARZ ODBIORCY LUB INNY RÓWNOWAśNY

INTERFEJS KOMUNIKACJI BEZPOŚREDNIEJ DO ZWIERCIADLANEJ POWIERZCHNI.

- Maszyny - burknął Yoda. SKAN SIATKÓWKI: POZYTYWNY OBECNY POSIADACZ ZOSTAŁ ZIDENTYFIKOWANY JAKO WSKAZANY

ADRESAT PILNEJ PRZESYŁKI BIURA RZECZNIKA DYPLOMATYCZNEGO. SAMOZNISZCZENIE WYŁĄCZONE.

Wokół krawędzi pakietu pojawiła się mikroperforacja i worek zwinął się w rulon, odsłaniając zwęgloną i zniszczoną rękojeść miecza świetlnego Jedi. Grube zielone palce Yody owinęły się wokół niej. Mistrz westchnął.

- Mistrzu? - Jang Li-Li - rzekł. - Tylko tyle zostało z niej. W ogrodzie woda nadal kapała i szeptała swoje śpiewki. - O zmarłych myślałem. - Lista z kaŜdym dniem staje się dłuŜsza - z goryczą odparła mistrzyni Leem.

Myślała teraz o ostatnim spotkaniu z Jang Li-Li. Niedługo przed jej wyjazdem obie miały dyŜur przy obiedzie i razem zeszły do ogrodów, Ŝeby zebrać jarzyny na wieczorny posiłek. Pamiętała, jak siedziała na odwróconym kubełku, a Jang robiła miny. pytając, czy uŜycie Mocy do łuskania antariańskiego groszku to przesada. W kącikach jej migdałowych oczu pojawiły się wtedy zmarszczki śmiechu.

Twarz Yody, pociemniała w odbiciu, spoglądała na niego surowo z głębiny. - Niektórzy uwaŜają, Ŝe po śmierci moŜna całkowicie połączyć się z Mocą. - Z pewnością wszyscy tak sądzimy, mistrzu. - Ach... lecz moŜe jedynym w swoim rodzaju się zostaje. MoŜna zostać sobą. - Myślałeś o Jang Li-Li - rzekła Granka ze smutnym uśmiechem. - Chciałabym

uwierzyć, Ŝe jest bezpieczna, wolna i śmieje się dalej, lecz nie mogę. KaŜdy pragnie czegoś po śmierci. Te dłonie i oczy zostały ulepione w swój kształt przez siły wszechświata, pozostawały w nim przez parę lat, po czym znów zginą. I to musi wystarczyć. Aby zupełnie wejść w Moc, trzeba się rozpłynąć, niczym miód zmieszany z gorącą stymkafą.

Yoda wzruszył ramionami, patrząc na rękojeść miecza biednej Jang Li-Li. - MoŜe rację masz. Ale zastanawiam się... - Podniósł kamyczek tkwiący w

szczelinie skałki, na której siedział. - Jeśli wrzucę ten kamyk do wody, co się stanie? - Zatonie. - A przedtem? - No cóŜ - odparła mistrzyni Leem, czując, Ŝe traci grunt pod nogami. - Kiedy

uderzy w wodę, pojawią się kręgi i zaczną się rozprzestrzeniać. Uszy Yody uniosły się czujnie. - Tak! Kamyk uderza w wodę, fala niesie się aŜ...

Sean Stewart 31

- AŜ do brzegu. - Właśnie. Lecz czy woda, do której wpada kamyk, jest tą samą wodą, która jako

fala dotyka brzegu? - Nie... - Ale fala jest tą samą falą? - Sądzisz, Ŝe moŜemy się stać... falami w Mocy, zachowując nasz kształt? Yoda wzruszył ramionami. - Raz Qui-Gon mówił o tym. - Brak mi go - odparła smutno Maks Leem. Nigdy tak naprawdę nie lubiła Qui-

Gona Jinna; był zanadto porywczy i zbyt łatwo buntował się przeciwko zakonowi, zawsze gotów był narzucać własną wolę dla dobra grupy. A jednak był człowiekiem szlachetnym i dzielnym, a dla niej dobrym, kiedy była młoda.

Zwróciła uwagę na zniszczony miecz świetlny Jang. - Kto go przysłał, mistrzu? Maks nie była pewna, czy Yoda usłyszał jej pytanie. Przez długą chwilę milczał,

gładząc rękojeść grubymi, pomarszczonymi palcami. - Masz teraz padawana, mistrzyni Leem? - spytał. Skinęła głową. - Drugiego? - Trzeciego. Pierwszym była Rees Alrix. Walczy teraz na czele klonów na Sullust.

Drugim... drugim był Eremin Tam - dokończyła niechętnie. Eremin stał się wyznawcą Jeisela, jednego z najbardziej wygadanych i dysydenckich Jedi, którzy wierzyli, Ŝe Republika stracili autorytet moralny, a więc nie moŜe panować. Eremin zawsze stawiał opór autorytetom - jej równieŜ, kiedy była jego mistrzynią - lecz miał Ŝelazne zasady. Maks rozumiała jego decyzję usunięcia się z zakonu, lecz jej serce rozdzierało się na dwoje, kiedy widziała, jak jej własny padawan, którego uczyła przez trzynaście lat aŜ do statusu pełnego rycerza Jedi, świadomie opuszcza zakon.

Jakby czytając w jej myślach, Yoda zapytał: - Czy w twoim sercu nowy padawan puste miejsce wypełnia? Maks spąsowiała i odwróciła wzrok. - Nie wstyd to jest, jak myślę. UwaŜasz, Ŝe związek między mistrzem a

padawanem polega tylko na pomaganiu mu? Yoda przechylił głowę na bok i spojrzał na nią mądrymi oczami. - Och, tak pozwalamy im wierzyć, oczywiście. Lecz kiedy przyjdzie dzień, Ŝe

nawet stary Yoda nie będzie miał czego się od swoich uczniów nauczyć... wtedy doprawdy, nauczycielem nie powinien być więcej... - Sięgnął w górę i delikatnie uścisnął jej dłoń, oplatając swoimi trzema palcami jej sześć. - Nie ma daru większego niŜ hojne serce.

Do oczu mistrzyni Leem napłynęły łzy. Nie próbowała ich powstrzymać. - Przywiązanie nie przystoi Jedi, wiem, ale... Yoda raz jeszcze uścisnął jej dłoń i znów zajął się rękojeścią miecza. Na chwilę

jego palec zatrzymał się na małym kawałeczku metalu, zaskakująco czystym i nowym, jakby uniknął eksplozji lub został dodany po niej. Yoda zmarszczył brwi.

- Ten twój padawan... na wielką galaktykę gotów jest? - zapytał.


- Whie? I tak, i nie - odparła. - Jest młody. Wszyscy oni są tacy młodzi. Moc jest w nim silna. Nie tak silna, jak w młodym Skywalkerze, lecz niewiele mniej. Między nami mówiąc, lepiej to znosi niŜ Anakin. Taki spokój, taka powaga i duma... Doprawdy, niewiarygodne u kogoś tak młodego.

- Doprawdy. Coś w głosie Yody przykuło jej uwagę. - UwaŜasz, Ŝe to niemoŜliwe? - Myślę, Ŝe bardzo się stara - odparł ostroŜnie stary mistrz. Zanim zdąŜyła zapytać, co to oznacza, rozległ się gong. - Och... moje lekcje! - wykrzyknęła Maks, otwartą dłonią uderzając się w rogi. -

Powinnam teraz nauczać nawigacji nadprzestrzennej w WieŜy Trzeciej. Yoda wytrzeszczył oczy i lekko zamachał rekami. - Wiec własny hipernapęd włączyć musisz! - Patrzył ze śmiechem, jak wybiega z

sali z podkasanymi połami szaty łopoczącymi wokół włochatych kostek, łomocząc cięŜkimi butami po podłodze.

Kiedy był juŜ pewien, Ŝe jest sam, przycisnął przycisk włączający urządzenie, które kiedyś było mieczem Jang Li-Li. Tak, jak podejrzewał, zostało zmodyfikowane. Zamiast błękitnego ostrza Jang, z pomrukiem budzącego się do Ŝycia, pojawił się hologram - postać hrabiego Dooku wysokości dziesięciu centymetrów, stojąca jakby na rękojeści miecza. Wydawał się stary... o wiele starszy niŜ na Geonosis. I zatroskany. Siedział przy eleganckim biurku, za nim widać było chłostane deszczem okno, a za oknem - smutne szare niebo. Przed nim na biurku leŜała świeca, którą przysłał mu Yoda.

- Powinniśmy porozmawiać - rzekł Dooku. Nie patrzył w holokamerę, jakby nawet przez cały miniony czas i nieskończone

otchłanie przestrzeni obawiał się spojrzeć w oczy staremu mistrzowi. - Otacza mnie teraz chmura. Otacza nas wszystkich. Czułem jej narastanie w

Republice lata temu. Wtedy uciekłem, próbując zabrać zakon ze sobą, ale nie chcieliście pójść. Wtedy myślałem, Ŝe to tchórzostwo. Albo korupcja. Teraz... - znuŜonym gestem potarł twarz. - Teraz nie wiem. MoŜe mieliście rację. MoŜe Świątynia była jedynie latarnią, która utrzymywała mrok w ryzach, a ja nie miałem racji, Ŝe wszedłem w mrok... a moŜe ciemność była we mnie przez cały czas.

Po raz pierwszy podniósł wzrok. Jego oczy były spokojne, jeśli nie liczyć słabego blasku czystego przeraŜenia, jak nagły szloch w zamkniętym pokoju.

- To jak choroba - szeptał. - Gorączka we krwi. Wojna jest wszędzie. Okrucieństwo. Zabijanie. Nieraz i w moim imieniu. Krew jak deszcz. Czuję ją wszędzie, krzyki umierających w Mocy tłuką się we mnie jak serce, które zaraz pęknie. - Zebrał się w sobie, wzruszył ramionami i ciągnął dalej: - Doszedłem do kresu. Nie wiem, co jest sprawiedliwe, a co nie. Jestem zmęczony, mistrzu, taki zmęczony. I jak kaŜdy stary człowiek, który czuje zbliŜający się koniec, chcę wrócić do domu.

Niewielki holograficzny Dooku dotknął świecy przysłanej mu przez Yodę, przesuwając ją między pomarszczonymi palcami.

Sean Stewart 33

- Chcę się z tobą spotkać. Nikt poza Świątynią nie moŜe o tym wiedzieć. Jestem stale obserwowany, a ciebie zdradza więcej osób, niŜ mógłbyś sądzić, mistrzu. Przybądź do mnie, Jai pokaŜe ci drogę. Porozmawiamy. Nie obiecuję niczego więcej. Nie sądzę, Ŝebyś był skorumpowany, mistrzu. Ale nawet ciebie okłamują. Jeśli moi sojusznicy dowiedzą się, Ŝe przybywasz, nic ich nie powstrzyma przed zabiciem ciebie. Jeśli domyśla się, po co przybywasz, nic ich nie powstrzyma przed zniszczeniem takŜe i mnie.

Jego oczy nagle nabrały całkiem przytomnego wyrazu, przebiegłego i pragmatycznego.

- Byłbym rozczarowany, gdybyś uznał moje zaproszenie za okazję taktyczną. Jeśli ujrzę bodaj najdrobniejszą oznakę pojawienia się nowych sił zbrojnych w okolicy Szlaku Hydiańskiego, opuszczę moje obecne miejsce pobytu i będę kontynuował wojnę tak długo, aŜ krąŜowniki bojowe z robotami na pokładzie wypalą ogniem plazmowym Coruscant do Ŝywej ziemi. Nie przyprowadzaj ze sobą nikogo oprócz Jedi. - Uśmiechnął się smutno jednym kącikiem ust. - Są sprawy, które naleŜy zachować w rodzinie...

Hrabia Dooku z Serenno, dowódca potęŜnej armii, jedna z najbogatszych istot w całej galaktyce, legendarny szermierz, dawny uczeń, sławny zdrajca, syn marnotrawny, zamigotał przed oczami Yody i znikł.

Yoda wyłączył miecz, włączył go ponownie i po raz kolejny odtworzył nagranie. Potem jeszcze trzy razy. Znów wspiął się na ulubiony kamień i pogrąŜył w zadumie. Gdzieś ponad nim, w jego prywatnej kwaterze, gromadziły się wiadomości z Republiki, rozkazy od dowódców wojsk, pytania zadawane przez innych Jedi, dotyczące aktualnych zadań i rozkazów, moŜe nawet wezwania z senatu lub Ŝądania spotkań z biura kanclerza. Zbyt dobrze poznał cięŜar wszystkich niespokojnych spojrzeń, jakie na nim spoczywały. Dzisiaj muszą poczekać. Dziś Yoda potrzebował mądrości Yody i nikogo innego.

Odetchnął głęboko, usiłując oczyścić umysł w medytacji; pozwalał, aby myśli same krąŜyły wokół niego.

Dłonie Dooku na świecy, szmer uczuć jak ukryty prąd, sprawiający, Ŝe końce jego palców drŜały.

Jai Maruk składający swój zwięzły raport w sali Rady, z raną wypaloną mieczem świetlnym na chudym policzku.

A wcześniej on i Dooku w jaskini na Geonosis. Syk i błyski mruczących cicho mieczy świetlnych, mrocznych i pięknych jak waŜki. Dooku jako dwudziestoletni chłopiec, nie ten stary człowiek, szepczący z emitera rękojeści miecza biednej Jang. Uszy Yody opadały powoli. W miarę jak zagłębiał się w Moc, czas roztapiał się pod Ŝarem jego umysłu niczym stary lód, swobodnie mieszając przeszłość i teraźniejszość. Ten dumny chłopak w ogrodzie sześćdziesiąt lat temu, który mówił: „KaŜdy Jedi to dziecko, którego rodzice zdecydowali, Ŝe mogą bez niego Ŝyć”.

Mała Jang Li-Li, ośmiolatka skrapiająca orchidee w Komnacie Tysiąca Fontann. Jasny dzień, słońce wlewa się przez panele z transpastali. Li-Li puszcza kłęby mgły wodnej z aerozolu i śmieje się radośnie, kiedy kaŜda mała chmurka w promieniach


słonecznych rozszczepia się w gamę ulotnych barw: czerwień, fiolet i zieleń. Mistrzu, mistrzu. patrz, robię tęcze! Te kolory nigdy nie miały oznaczać barw sygnalizacji wojskowej ani świateł nawigacyjnych statków międzygwiezdnych, ani ostrzy mieczy świetlnych. Tylko tęcze robione z pary przez małą dziewczynkę.

I Dooku przywieziony dopiero co z Serenno, chłopiec o powaŜnych oczach, dość dorosły, Ŝeby wiedzieć, Ŝe to matka go oddała. Dość dorosły, Ŝeby wiedzieć, Ŝe zawsze moŜna zostać zdradzonym.

Woda bulgotała, sączyła się i szemrała wokół Yody, łącząc czas teraźniejszy i przeszłość w sposób płynny i ulotny; i nagle zjawił się obok niego Qui-Gon. Nie moŜna powiedzieć, Ŝe martwy Jedi nawiedził Yodę. BliŜsze prawdy byłoby stwierdzenie, Ŝe Qui-Gon zawsze tam był, w tym nieruchomym punkcie, wokół którego obraca się czas; Qui-Gon czekający, aŜ Yoda odnajdzie swoją ścieŜkę i przejdzie przez zamknięte drzwi do ogrodu w nieruchomym sercu wszelkich rzeczy.

Yoda otworzył oczy. WraŜenie obecności Qui-Gona w Mocy było bardzo silne: jakby tu stał, posępny, energiczny, jak kawałek dobrej liny związany w mocny węzeł marynarski. Falą się stał, pomyślał Yoda, falą bez brzegu.

Yoda postukał w rękojeść miecza Jang Li-Li. - Widziałeś? Widziałem. - Sprytne to jest. Jeśli spotkać się z nim wybiorę, wszystkie statki Republiki z dala

od Szlaku Hydiańskiego trzymać muszę. Całkowicie szansę pokoju zanegować trzeba lub dać mu kolejne miesiące spokoju w norze.

To szermierz - zgodził się Qui-Gon. Dźwignia, pozycja, przewaga... wszystko to jest dla niego tak naturalne jak oddychanie.

- To mój dawny uczeń, i twój nauczyciel, Qui-Gonie. Czy prawdę on mówi? Myśli, Ŝe kłamie. Yoda nastawił uszu. - Co takiego? Myśli, Ŝe kłamie. Na okrągłą twarz Yody wypłynął nagle błogi uśmiech. - Tak - wymruczał. Chwilą później Yoda poczuł wibracje w Mocy jak falę przetaczającą się od

dormitoriów uczniów znajdujących się na niŜszych piętrach, jak odgłos odległej burzy. Qui-Gon zadrŜał i znikł, jakby Moc była jeziorem, a on odbiciem na jej powierzchni, zmąconym przez zakłócenie, jakie nagle się pojawiło.

Prawdziwe sny zdarzają się rzadko. Szczerze mówiąc, Whie starał się w ogóle ich

nie mieć. Nie chodziło o koszmary, wcale nie. Tych miał wiele, prawie co noc,

przynajmniej przez ostatni rok. PrzeŜywał pełne zamieszania i dziwne sytuacje, ale zawsze i we wszystkich ponosił klęskę. Zawsze było coś, co powinien był zrobić, lekcja, na której miał być, paczka, którą miał dostarczyć. Często ktoś go gonił. Nieraz był nagi. Wiele z tych snów kończyło się w jakimś wysokim miejscu, którego czepiał

Sean Stewart 35

się kurczowo, ale potem i tak spadał, spadał... z iglicy Świątyni, z mostu, ze statku kosmicznego, z drzewa w ogrodach. Zawsze spadał, a w dole czekał na niego szemrzący tłum rozczarowanych, tych, których zawiódł.

Prawdziwe sny były inne. W nich chłopiec jakby przenikał granice czasu. Często zasypiał w dormitorium, a potem z przeraŜeniem budził się w przyszłości, jakby wpadł przez zapadnię i wylądował we własnym ciele.

Pewnego razu, kiedy zasnął, a miał wtedy osiem lat, obudził się w wieku lat jedenastu, budując swój pierwszy miecz świetlny. Pracował nad nim przez ponad godzinę, kiedy do warsztatu wszedł drugi chłopiec i powiedział:

- Rhad Tarn nie Ŝyje. Próbował zapytać, kim jest Rhad Tarn, ale słyszał swój własny głos

wypowiadający całkiem inne słowa. Dopiero wtedy zorientował się, Ŝe nie jest tym Whie, który buduje swój miecz świetlny, lecz kimś, kto siedzi w jego głowie jak duch.

Nie było nic gorszego - naprawdę nic - niŜ uczucie, Ŝe jest się Ŝywcem pochowanym we własnym ciele. Czasem uczucie paniki było tak silne, Ŝe go budziło. Kiedy indziej mijały całe godziny, zanim podniósł się z łóŜka, płacząc i z trudem chwytając oddech, ale szczęśliwy, Ŝe zbudził go alarm lub dotyk przyjaznej dłoni.

Tym razem prosto z prawdziwego snu wylądował w dziwnym, bogato umeblowanym pokoju. Stał na grubym, miękkim dywanie wyhaftowanym w splątane gałęzie cierniokrzewów i w płaty jadowitego mchu. a w mroku lśniły ślepia drapieŜnych ptaków. Dywan zbryzgany był krwią. Sądząc po palącym bólu w ramieniu i tępym ucisku pod Ŝebrami, krew naleŜała do niego.

StaroŜytny chronometr, zwisający w metalowej obudowie, wyrzeźbionej w plecionkę gałęzi i cierni, tykał cicho w kącie pokoju. Uderzenia wydawały się powolne i niepewne jak bicie konającego serca.

W pokoju widział jeszcze co najmniej dwie osoby. Jedną była łysa kobieta z czaszką pomalowaną w podłuŜne kształty, o wargach barwy świeŜej krwi. Czuł od niej Ciemną Stronę jak dym z płonącego drewna, które pali się w wilgotną noc. PrzeraŜała go.

Drugą osobą była jeszcze jedna uczennica Jedi, rudowłosa dziewczyna imieniem Scout. Na jawie była od niego starsza o rok, pyskata i przemądrzała i nigdy dotąd nie zwracała na niego uwagi. We śnie krew ściekała jej po twarzy z rozcięcia na głowie. Patrzyła na niego.

- Pocałuj ją - szepnęła kobieta. Czerwone łzy spływały spośród włosów dziewczyny. Ściekając z kącików jej ust, a potem niŜej, na podbródek, by wreszcie wsiąknąć w krawędź tuniki tuŜ powyŜej drobnych piersi. - Pocałuj ją, Whie.

Śniący Whie cofnął się. Whie na jawie chciał ją pocałować. Był zawstydzony, przeraŜony i wściekły, ale

chciał tego. Krew płynęła. Zegar tykał. Łysa kobieta uśmiechnęła się do niego. - Witaj w domu. - Whie! - Hm?


- Zbudź się, Whie, zbudź się. To ja, mistrzyni Leem. Jej łagodna twarz pochylała się nad nim w mroku dormitorium, wszystkimi

trojgiem oczu wyraŜając troskę. - Wyczuliśmy zakłócenie w Mocy - wyjaśniła. Zamrugał, cięŜko chwytając powietrze; usiłował uczepić się teraźniejszości, która

wydawała się w dalszym ciągu śliska jak kawałek mokrego mydła. Chłopcy dzielący z nim sypialnię stłoczyli się wokół jego łóŜka. - Znowu miałeś jeden z tych swoich snów? Pomyślał o dziewczynie, Scout, jeszcze jednej uczennicy Jedi. O struŜce krwi na

jej szyi. O swoim poŜądaniu. Mistrzyni Leem połoŜyła mu na dłoni swoich sześć, palców. - Whie? - To nic - wykrztusił po chwili. - Zwykły koszmar i tyle. Chłopcy zgromadzeni wokół jego łóŜka zazczęli powoli się rozchodzić, nieco

zawiedzeni i pełni niedowierzania. WciąŜ jeszcze byli na tyle młodzi, Ŝe mieli nadzieje, zobaczyć cud. UwaŜali, Ŝe mieć wizje to świetna zabawa. Nie mogli zrozumieć, jakie to straszne, widzieć chwilę majaczącą w przyszłości jak słup wyłaniający się nagle na zamglonej drodze, bez moŜliwości wyminięcia go.

Kim mogła być ta łysa kobieta, którą widział w wizji? Czuć ją było Ciemną Stroną, a jednak nie walczył z nią. Czy jakieś dziwne zrządzenie losu uczyniło z nich sojuszników? I ta dziewczyna, Scout... dlaczego krew tak zabarwiła jej usta i dlaczego miałaby na niego patrzeć z taką uwagą? MoŜe Scout stanie stanie się sojuszniczką złej, łysej kobiety? MoŜe zacznie ulegać swoim pragnieniom, gniewowi, Ŝądzom? MoŜe będzie próbowała i jego zwabić, uwieść, przeciągnąć na Ciemną Stronę...

- Whie? - zagadnęła mistrzyni Leem. Uścisnął jej dłoń krzepiąco, usiłując mówić normalnym głosem. - To tylko zły sen - powtórzył. Upierał się, Ŝe tak jest, grzecznie i z

wdzięcznością, twierdząc, Ŝe nic mu nie będzie, absolutnie nic dopóki nie opuściła sypialni.

Prawdziwe sny miały jeszcze jedną ciekawą cechę: przeładowały Whie jak

przekleństwo przez całe Ŝycie, ale po raz pierwszy zbudził się w miejscu innym niŜ Świątynia Jedi i nigdy do tej pory nie zdarzyło mu się obudzić w ciele starszym aniŜeli obecne.

Wiedział, Ŝe nadchodzi jego śmierć. Jest blisko.

Sean Stewart 37

R O Z D Z I A Ł

3 Białe ściany sali treningowej w świątyni Jedi byty świeŜo wyczyszczone, biała

podłoga wyszorowana, a nowe białe maty leŜały przygotowane do turnieju. Nerwowi uczniowie Jedi w lśniąco białych tunikach przygotowywali się do prób, kaŜdy zgodnie ze swoją osobowością. Uczennica Jedi. Tallisibeth Enwandung Esterhazy, zwana Scout, podzieliła ich w przybliŜeniu na cztery kategorie.

Gaduły - ci zbierali się w grupkach, rozmawiając przyciszonymi głosami, aby oderwać się od narastającego napięcia.

Rozgrzewacze, którzy rozciągali mięśnie, więzadła i ścięgna, strzelali stawami, podskakiwali, biegali lub kręcili się w miejscu, zaleŜnie od potrzeb własnego ciała.

Byli teŜ medytujący, którzy usiłowali pogrąŜyć się w Mocy, co polegało - w opinii Tallisibeth - na zaniknięciu oczu i przybraniu afektowanej miny, pełnej sztucznej powagi i błogości.

No i były Łaziki. Scout była Łazikiem. Pewnie powinna spróbować medytacji. Dobrze wiedziała, Ŝe zbytnie napięcie i

skłonność do ekscytacji były jej największym problemem. Na ostatnim turnieju przed zniszczeniem Honoghr i Kryzysem Floty Rendili wyleciała juŜ w pierwszej rundzie, przegrywając z dwunastolatkiem, którego zawsze pokonywała w czasie sparringu. Klęska była tym bardziej poniŜająca, Ŝe chłopak miał akurat złamaną nogę i walczył w szynie.

Wyminęła małą grupkę Gadułów. czując, Ŝe zalewa się bolesnym rumieńcem na samo wspomnienie.

- Hej, Scout - zawołał jeden z nich, ale udała, Ŝe nie słyszy. Nie miała dzisiaj czasu na rozmowy. Dzisiaj pora tylko na interesy.

Wszyscy, którzy mieli w głowach mózg bodaj tak duŜy jak sevarcosańska świnka, wiedzieli, Ŝe nie miała prawa przegrać. W istocie Moc w Tallisibeth Enwandung Esterhazy była słaba. Miała jej tyle tylko, Ŝeby wywrzeć wraŜenie na poszukiwaczach talentów Jedi, kiedy była jeszcze dzieckiem... choć od jednego z mistrzów słyszała i taką wersję, Ŝe jej rodzice byli potwornie biedni i błagali Jedi, aby zabrali ich córkę z tej rozpaczliwej nędzy. Prześladowała ją myśl, Ŝe jej rodzice, bracia i siostry - jeśli ich


miała - pozostali uwięzieni w slumsach Vorzyda V, podczas gdy jej jednej udało się uciec. Tylko ona dostała tę niewiarygodną szansę, aby do czegoś dojść. Gdyby poniosła klęskę, nie przeŜyłaby tego.

Jednak nie czyniła postępów w poznaniu Mocy, mimo Ŝe dorastało jej ciało. ZauwaŜyła u siebie dar przewidywania. Kiedy walczyła, otwierając się na Moc, miała przebłyski, podczas których wiedziała, co przeciwnik zrobi za chwilę, zanim nawet wiedział to on sam. Jej zwyczaj analizowania sytuacji i odczytywania jej nieco szybciej niŜ inni stał się źródłem jej przydomku. Jednak nawet ta cecha zanikała, kiedy była zdenerwowana lub zmieszana; to samo zresztą działo się z wszystkimi tradycyjnymi zdolnościami Jedi w Mocy.

Bywały dni, kiedy siłą umysłu mogła przenosić szklankę ze stołu do ręki... lecz częściej zdarzało się, Ŝe naczynie po drodze spadało i roztrzaskiwało się na podłodze. Albo pękało, jak zbyt mocno ściśnięte. Albo wylatywało świecą w górę i rozbijało się o sufit, zalewając ją kaskadą bladego mleka i odłamków. Nie trzeba być Mrlissi, Ŝeby wiedzieć, co na jej widok mówią do siebie przyciszonym głosem mistrzowie Jedi. Nie trzeba być bardzo inteligentnym - a Scout była inteligentna - Ŝeby zauwaŜyć, jak inni uczniowie na jej widok wznoszą oczy ku niebu, śmieją się lub - co gorsza - ukrywają jej błędy.

Zanim skończyła trzynaście lat, właściwie straciła nadzieję, Ŝe stanie się Jedi. Kiedy mistrz Yoda wezwał ją na prywatną rozmowę w Komnacie Tysiąca Fontann, wlokła się tak, jakby miała na nogach permabetonowe buty. śołądek jej się buntował i zastanawiała się tylko, w jakim sektorze Oddziału Rolniczego ją zatrudnią. Ludzie mówili, Ŝe to uczciwa, honorowa praca. Taka hipokryzja doprowadzała ją do szału. Jakby nie dość było poniŜenia, Ŝe nie potrafiła dopiąć jedynej rzeczy, jakiej kiedykolwiek pragnęła, musieli pogarszać jeszcze sprawę udając, Ŝe motyka nie jest gorsza od miecza świetlnego, a błoto pól ziemniaczanych pod stopami równie ekscytujące jak pył setek planet.

Zanim weszła do Sali, twarz miała mokrą od łez. a na ramieniu tuniki, w miejscu, gdzie wycierała cieknący nos, widniała wielka plama. Mistrz Yoda spojrzał na nią, zmarszczył z troską okrągłą twarz i zapytał, czemu płacze.

- Tylko Jedi muszą się starać nie okazywać przywiązania - rzekła dumnie pomiędzy jednym siąknięciem a drugim. - Farmerzy mogą płakać ile chcą.

Wtedy powiędnął jej, Ŝe Chankar Kim poprosiła, aby została jej nową padawanką. A Tallisibeth Enwandung Esterhazy, dla przyjaciół Scout, nagle doznała uczucia, które - jak się później miała przekonać - zawsze towarzyszyło spotkaniu z Yodą. Wydała się sobie tak głupia i szczęśliwa, aŜ dech zapierało w piersi.

A trzy miesiące później Chankar Kim juŜ nie Ŝyła. Gdyby Ŝycie Scout od początku nie było walką, ta wieść by ją zabiła. I tylko silna

wola sprawiła, Ŝe nie popędziła, gnana krwawą Ŝądzą zemsty i całkiem nietypową dla Jedi wściekłością, do walki z Gildią Kupiecką, z Losem, z samą sobą. „Zabiorę cię ze sobą na następną misję - obiecała mistrzyni Kim z uśmiechem. - Najpierw jednak nieco cię doszlifujemy. Pojedziesz następnym razem, obiecuję”. śałosny Ŝart, bowiem

Sean Stewart 39

Chankar Kim wykrwawiła się na śmierć na odległej planecie i „następny raz” miał nigdy nie nastąpić.

I tak Scout została sierotą, dorastającym uczniem bez nauczyciela. Jedynym sposobem, aby stać się Jedi, było przejście przez etap padawana. Padawan jeździł na misje, miał szansę udowodnienia, Ŝe coś sobą reprezentuje. A to z kolei mogła osiągnąć tylko w jeden sposób: zdobywając zaufanie drugiego Jedi.

Zapisywała się jako pierwsza na kolejne kursy, ćwiczyła blokady stawów aŜ do bólu nadgarstków; nieprzespane noce sprawiały, Ŝe gwiazdy na mapach tańczyły jej przed piekącymi oczami. Uczyła się pilniej niŜ kiedykolwiek w Ŝyciu: astrokartografii, walki wręcz, matematyki hipernapędów, techniki instalacji urządzeń komunikacyjnych, technik miecza świetlnego. Była delikatnej budowy i jej dziewczęce ciało bardzo powoli nabierało mięśni, lecz ona trenowała dalej, aŜ strumienie potu spływały jej po grzbiecie. Musiała tak robić. Musiała, poniewaŜ nie mogła polegać na drobnym ułatwieniu, które mieli wszyscy inni - na Mocy.

A jednak codziennie, kiedy w czasie nauki przychodziło do uŜywania Mocy, przeŜywała tortury. Dołączana do grupy ośmio-, dziewięciolatków, górowała nad nimi jak wielkolud. KaŜego dnia próbowała odegnać od siebie rozpacz, lecz jej kroki stawały się coraz cięŜsze, jakby juŜ brnęła przez błotniste pola ziemniaczane, które zdawały się jej przeznaczeniem.

- Hej, Scout, odpręŜ się! - Czyjś głos wyrwał dziewczynę z zadumy, zwracając jej uwagę na to, gdzie się znajduje: w sali bojowej. W dzień turnieju. Wolała ją Lena Missa, mila Chagrianka w wieku Scout. - Jesteś taka napięta, Ŝe słyszę, jak skrzypisz przy kaŜdym kroku!

Lenie łatwo było mówić. Ona takŜe straciła mistrza w zeszłym roku, lecz była sprytna i lubiana, a jej umiejętność władania Mocą - wystarczająca; mistrzowie Jedi ubiegali się o prawo wybrania jej na swą padawankę, gdy tylko zakończył się okres Ŝałoby. Scout zmusiła się do uśmiechu.

- Jasne, spróbuję - odparła. Lena pochyliła się poufale, a jej rozwidlony język zatańczył między niebieskimi

wargami. Miękkie dolne róŜki zwróciły się do przodu. - Scout, nie martw się. Jesteś naprawdę dobra w walce. OdpręŜ się i uŜyj... -

zawahała się. - Zaufaj swoim umiejętnościom. Scout zmusiła się do uśmiechu. - Jesteś dla mnie miła, bo wiesz, Ŝe moŜesz skończyć ze mną na macie. - A jak myślisz? - zaśmiała się Lena. - WciąŜ mnie boli łokieć od tej blokady,

którą załoŜyłaś mi w zeszłym tygodniu. Nie skrzywdzisz przecieŜ koleŜanki, co? W turnieju miało brać udział trzydziestu dwóch uczniów. Uczeń musiał mieć

przynajmniej dziesięć lat; najwięcej było jedenasto- i dwunastolatków. Młodsze dzieci nie były całkiem gotowe, aby spotykać się ze starszymi w walce, potem zaś, które stały się juŜ padawanami, miały duŜo innych obowiązków. Lena początkowo nie zamierzała startować, ale potrzebowali jeszcze jednej osoby do pełnego składu.

Uczniowie dostali do wyboru turniej kilkustopniowy lub eliminację na zasadzie „nagłej śmierci”, w którym pierwsza przegrana oznaczała natychmiastowe odejście.


Scout była zdecydowanie zwolenniczką takich eliminacji. W prawdziwym świecie, argumentowała swoją decyzję, Ŝaden nieprzyjaciel nie proponował zwycięstwa na podstawie trzech walk z pięciu. Prywatnie uwaŜała równieŜ, Ŝe tryb „wygraj albo do domu” zaakcentuje jej przewagę. Choć była doskonała w fizycznych elementach walki, Moc była w niej słabsza niŜ w kimkolwiek innym z uczniów. Aby zwycięŜyć, musiała przechytrzyć swoich przeciwników. Wybieg był doskonałą metodą za pierwszym razem, więc im mniej walk będzie musiała stoczyć, tym większa jej szansa na zwycięstwo.

Mistrzyni śelazna Ręka poprawiła tunikę i ruszyła ku środkowi Sali, mijając po drodze grupki Gadułów i Rozgrzewaczy, którzy natychmiast milkli, kiedy się koło nich znalazła. Wyglądamy jak wołki zboŜowe wijące się w skrzyni mąki, pomyślała Scout. Mistrzyni stanęła pośrodku sali i ogłosiła, Ŝe pierwsze dwie rundy turnieju odbędą się tutaj, a kiedy wsunie juŜ tylko osiem osób, pozostałe walki zostaną przeniesione w mniej sztuczne otoczenie.

Studenci spojrzeli po sobie z uniesionymi brwiami. - Chcieliście, Ŝeby było jak w naturze - przypomniała Ŝelazna Ręka - no to

będziecie mieli. A teraz prosimy pierwsze pary. - Spojrzała do notesu. - Atresh Pikil i Gumbrak Hoxz.

Atresh, drobna, czarnoskóra dwunastolatka, wystąpiła naprzód. To samo uczynił Gumbrak, trzynastoletni Kalamarianin, którego łososiowa cera pokryła się cętkami z podniecenia. Kalamarianin był silniejszy, ale w ciągu ostatniego roku bardzo urósł i ciągle miał tendencję do potykania się o własne błoniaste stopy. Gdyby Atresh wykorzystała swoją szybkość i umiejętnie usuwała się spoza jego zasięgu, dopóki chłopak się nie potknie, powinna sobie poradzić. Oczywiście Atresh nie była zbyt wyrachowaną wojowniczką. Podobnie jak większość uzdolnionych uczniów starała się raczej ufać własnym siłom, aniŜeli dokonywać tak szczegółowych obserwacji wstępnych, za które Scout otrzymała swój przydomek. Inne dzieci śmiały się z jej bezlitosnego wyrachowania, ale one mogły sobie na to pozwolić. Scout musiała cięŜko pracować. Przez kilka ostatnich tygodni spędziła wiele godzin na obserwowaniu walczących, nieraz otwarcie, a kiedy indziej z ukrycia. Miała plan, jak zająć się kaŜdym z nich, i choć nie była całkiem pewna siebie, przynajmniej czuła się przygotowana.

- Flerp, Zrum - wywołała mistrzyni Xan. - Page, Gilp, Horororibb, Boofer. Scout zastanawiała się, czy pary dobierano za pomocą symulacji komputerowych,

aby walka była wyrównana, czy za pomocą innych kryteriów, znanych jedynie mistrzom i przewidzianych, aby odkryć słabości wszystkich uczniów.

- Chizzik, Enwandung Esterhazy. Serce Scout zamarło. Pax Chizzik był jedenastolatkiem, ogromnie bystrym i

czarującym. Jako wojownik był silny Mocą, sprytny, dość krępy, niezbyt dobrze pracujący nogami, lecz o wyjątkowo sprawnych nadgarstkach. Był szybki i jak większość dzieci w tym wieku zdobywał punkty w kontratakach, odznaczał się równieŜ duŜą wyobraźnią w ataku, a przy tym taką kreatywnością i szybkością ręki, Ŝe mógł wyprowadzać skomplikowane i piękne kombinacje fint i sztychów. Miły, a przy tym uduchowiony, był naturalnym przywódcą, zrodzonym, aby odegrać rolę wspaniałego

Sean Stewart 41

księcia w epickiej opowieści zeszłego wieku. Wszyscy go lubili. Scout lubiła go nawet tak bardzo, Ŝe uszczupliła nieco czas własnej nauki, aby pomóc mu wyćwiczyć dwanaście węzłów pośrednich, kiedy miał problemy ze wspinaniem się i pracą z linami. Miała kilka pomysłów, jak go pokonać w turnieju, ale niektóre z nich naprawdę nie były przyjemne, zwłaszcza dla dziecka, więc Scout miała nadzieję, Ŝe nie będzie musiała ich uŜyć.

Zapewne dlatego znaleźli się w parze, pomyślała kwaśno. Podejrzliwie zerknęła na śelazną Rękę, lecz ta odpowiedziała jej niewinnym spojrzeniem i zajęła się na powrót swoją listą.

Starcia były otwartą walką - wszystkie chwyty dozwolone - i miały trwać, aŜ osoba, któro uzna się za pokonaną, uderzy trzykrotnie dłonią w podłogę lub zarobi trzy oparzenia od ćwiczebnego miecza świetlnego, na tę okazję ustawionego na najniŜszą moc. Nawet jednak przy tym ustawieniu cięcie takim mieczem nie naleŜało do przyjemnych. Dotknięcie ostrza było ogromnie bolesne; ten gorący pocałunek sprawiał, Ŝe mięśnie kurczyły się, a nerwy drgały. Czerwona smuga, jaką zostawiał, wymagała wielu dni gojenia. Scout wiedziała o tym, poniewaŜ przez ostatnie trzy miesiące codziennie szła do odosobnionego kąta ogrodu i dotykała boku, ramienia lub nogi ostrzem miecza. Ból, jak ostrzegała śelazna Ręka, był ogromnie rozpraszający, więc Scout, wiedząc, Ŝe z pewnością oberwie, postanowiła nie dopuścić, aby trafienie spowodowało utratę koncentracji.

Nic mogła sobie pozwolić na klęskę. Rozpoczęły się pierwsze starcia. Scout próbowała uwaŜać, obserwując wszelkie

widoczne słabości, na wypadek, gdyby spotkała zwycięzcę w następnej rundzie, ale dławiący niepokój sprawiał, Ŝe nie umiała się skoncentrować. Po kilku próbach dołączyła więc do Medytujących, myśląc jedynie o własnym oddechu, milczeniu, głębokim spokoju krwi omywającej całe jej ciało jak ukryły przypływ. Czuła teŜ Moc, wypełniającą pokój jak cięŜki ładunek elektryczny. Moc dwukrotnie przeskoczyła od jednego walczącego do drugiego, pozostawiając zarówno zwycięzcę, jak i pokonanego oślepionych, zdumionych. jakby trafionych piorunem. Scout nawet nie próbowała się na nią otworzyć. Moc nie była sojusznikiem, któremu mogła ufać; nie teraz, kiedy tak wiele od tego zaleŜało.

Miała suche usta i metaliczny posmak na języku. Weź się w garść, powtarzała sobie. No, Scout. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

Wreszcie nadeszła pora. Dłonie miała mokre od potu, gdy z trudem szła na środek Sali, a nogi jak z galarety. Rękojeść miecza świetlnego zwisała z pętli w tunice, uderzając o ranę na udzie. Przebrnęła przez rytuały otwarcia, kłaniając się najpierw mistrzyni Xan i podając jej miecz świetlny do skontrolowania. Xan sprawdziła ustawienia Mocy i zwróciła go właścicielce. Teraz i Pax skłonił się nisko. Z teatralnym pokłonem podając swoją broń. Kiedy śelazna Ręka ją oglądała, spojrzał wesoło na Scout i leciutko mrugnął. Nie moŜna się było nie uśmiechnąć. „Cieszę się, Ŝe to ty”, wyszeptał samymi wargami.

Przypięli na powrót miecze i odstąpili, stając naprzeciwko siebie. Skłonili się.


- Niech Moc będzie z tobą - rzekł Pax i Scout wiedziała, Ŝe powiedział to szczerze.

Szmer rozmów w sali ucichł powoli. śelazna Ręka ujęła małą, czerwoną chusteczkę. Teraz, kiedy przeraŜające oczekiwanie dobiegło końca, Scout była spokojniejsza. Poczuła, jak jej koncentracja rozluźnia się i rozpływa, napełniając całą salę. Oddychała coraz wolniej, uświadamiając sobie obecność kaŜdej osoby oddzielnie, nawet tych, którzy znajdowali się za jej plecami. Czuła teŜ obecność mistrza Yody, świecącą jak lampa.

Mistrzyni Xan wypuściła chusteczkę z palców. Czerwona szmatka spadła, trzepocząc tym wolniej, Ŝe dla Scout t Paxa czas zmienił swój bieg, aŜ wreszcie łagodnie jak płatek śniegu opadła na podłogę.

Dwa miecze świetlne oŜyły z trzaskiem. Starły się, zawirowały, znów starły. Przez chwilę trwały nieruchomo, mrucząc i trzeszcząc w powietrzu. Pax zaśmiał się, a Scout stwierdziła, Ŝe odpowiada mu uśmiechem. Było jej trochę wstyd, Ŝe tak kombinowała. Trudno nie Ŝyczyć Paxowi jak najlepiej. Mogłabym pozwolić mu wygrać, pomyślała. AŜ zamrugała, zastanawiając się nad tym pomysłem. MoŜe oddać starcie. Jeśli sprawi, Ŝe będzie aŜ nadto widoczne, Ŝe „pozwoliła” mu wygrać, kaŜdy pomyśli sobie, Ŝe przecieŜ mogłaby go pobić, gdyby naprawdę chciała. To niezupełnie prawdziwa przegrana. Mogłabym pozwolić mu wygrać, pomyślała. Poczuła ogromną ulgę. Pax teraz wejdzie do kolejnej rundy, będzie się świetnie bawił, a Scout po raz pierwszy od sześciu tygodni przestanie się martwić o turniej i wspólnie z nim będą świętować jego zwycięstwo. Pax wykonał lekki pokłon brzęczącą, zieloną klingą miecza. - Gotowa, Scout? - zapytał i leciutko opuścił miecz, jakby zapraszając ją do starcia.

Powinnam pozwolić mu wygrać. Cisza wypełniona jedynie pomrukiem mieczy nagle została zakłócona pełnym

irytacji chrząknięciem mistrza Yody. Scout zamrugała, jakby budząc się ze snu. Na wszystkie czarne gwiazdy - syknęła.

- Prawie mnie miałeś. Pax próbował uŜyć na niej Mocy. Potrząsnęła głową, aby całkowicie pozbyć się oszołomienia, Pax nie był

manipulatorem, pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. Ale nie moŜna się było pomylić; on potrafił skłonić ludzi, aby go lubili. Zawsze tak było.

Scout roześmiała się i wykonała palcami mistyczny gest. - Nie szukasz zwycięstwa - rzekła. Pax spojrzał na nią ze sporym zaskoczeniem. -

Tak, jestem gotowa - dodała. I zaatakowała. Weszła szybko ze skosu, sprawdzając jego pracę nóg. Klinczem unieruchomiła ich

ostrza i wykorzystała swój wzrost i wagę, aby go odepchnąć. Cofnął się niepewnie, a ona spróbowała wykorzystać przewagę. Rozluźnił ciało, wykonał pad w tył, wysuwając ostrze z klinczu, i zgrabnie ciął na wysokości jej karku. Zaledwie zdołała odparować cios, ale to wytrąciło ją z równowagi i sprawiło, Ŝe poleciała do przodu. Przeskoczyła nad przeciwnikiem, przetoczyła się przez ramię i skoczyła na nogi, wysoką paradą zatrzymując jego ostrze w snopie iskier.

O nie, to było zbyt blisko.

Sean Stewart 43

Pax odstąpił do pozycji en garde, śmiejąc się od ucha do ucha. Widać, Ŝe dawno się tak dobrze nie bawił. Dla niego to tylko gra. Nikt nie wyśle Paxa Chizzika do oddziału rolniczego. Nie, nawet za dwadzieścia lat będą z zapartym tchem czytać o jego dzielnych wyczynach jako rycerza Jedi. Oczywiście zapisanych przez zakochane dziennikarki.

Wystarczyło, Ŝeby zrobiło jej się niedobrze. Zaatakował. Zazwyczaj byli równi sobie, lecz dziś Pax wyraźnie czuł Moc. Jego atak był długi

i płynny, seria fint i cięć oślepiająco szybka, jedno bez trudu przechodziło w drugie, a prawdziwe ataki przeplatały się z markowanymi. Scout sparowała pierwsze trzy ciosy z coraz większym trudem, odstąpiła do tyłu i poczuła, Ŝe zaczyna się gubić w wirujących skrętach światła, aŜ wreszcie wycofała się biegiem, wykorzystując swoją szybkość, aby uciec z labiryntu mruczącej zieleni, w który omal nie dała się złapać.

Kolejna pauza. Stali teraz o pięć kroków od siebie. Scout oddychała cięŜko. Spojrzała w dół i stwierdziła, Ŝe ma nadpaloną tunikę w miejscu, gdzie ostrze przeciwnika podeszło zbyt blisko. Zapach zwęglonej tkaniny łaskotał ja. W gardle.

Pax spojrzał na swój miecz i wytrzeszczył oczy. - Rozpoznałaś to, Scout? - Co? - Mrlissańska półzapora. Sama mnie tego nauczyłaś. Szukałem cię w Mocy,

wiesz, tak jak nas tego uczą, i nagle wydawało mi się, Ŝe wykonuję wokół ciebie półzaporę, ale tylko światłem.

Przez salę przebiegły szmery i rzadkie oklaski. To tyle, jeśli chodzi o próbę zwycięstwa wprost, pomyślała ponuro Scout. Czas na plan B.

Pax spojrzał na nią zdumiony. - Nigdy w Ŝyciu czegoś takiego nie zrobiłem - rzekł zachwycony. Ruszył w jej

stronę z nową ufnością, gotów po raz kolejny rozpłynąć się w spokojnej furii Mocy. Scout upuściła miecz na ziemię. Pax zatrzymał się, zaskoczony. Scout wysunęła obie ręce dłońmi do góry i

skłoniła się. Pax wreszcie zrozumiał. Przypiął miecz do pasa i z szacunkiem oddał jej ukłon.

Scout widziała, jak bardzo stara się nie stracić twarzy. - Dobra walka - rzekł. A potem, postępując krok bliŜej, dodał szeptem. - To chyba

nie znaczy, Ŝe cię wyślą do oddziałów rolniczych, co? Scout próbowała uśmiechać się krzepiąco. Wyciągnęła dłoń do uścisku. - Nie martw się o mnie - rzekła łagodnie, gdy ich dłonie się splotły. - Wszystko

będzie... W pół zdania, kiedy tylko poczuła, Ŝe go trzyma, przekręciła dłoń, blokując ją w

nadgarstku. Pax zamrugał zaskoczony, po czym szybko padł na kolana pod rosnącym naciskiem.

- O mamo - jęknął. - Tu mnie masz. Drugą ręką trzykrotnie uderzył w podłogę. Scout natychmiast zwolniła blokadę.


- Przepraszam - rzuciła. Hanna Ding, arkaniańska uczennica w wieku Scout, wyminęła ją i podeszła do

Paxa. - To było chamskie - rzekła. W najlepszych czasach Hanna wykazywała się

znacznie większą od przeciętnej dozą arkaniańskiego zarozumialstwa, a teraz spojrzenie jej mlecznobiałych oczu świadczyło o tym, Ŝe choć niewiele dobrego spodziewała się po Scout, to jednak miała o niej lepsze mniemanie.

Mistrzyni śelazna Ręka zbliŜyła się do nich. - W porządku, Chizzik? - Moja duma jest lekko poszkodowana - przyznał smutno, potrząsając obolałą

dłonią - ale poza tym nic mi nie jest. - Rozumiem, Ŝe zdyskwalifikujecie Enwandung Esterhazy - syknęła Hanna. - Z całym szacunkiem - wycedziła Scout, zmuszając się do spojrzenia mistrzyni

Xan prosto w oczy - warunki starcia były dokładnie określone. - Walka ma trwać tak długo, aŜ jeden z walczących nie podda się lub nie otrzyma

trzech ciosów - przypomniał Pax. - To nie wina Scout, Ŝe byłem głupi i zapomniałem o zasadach. Wystrychnęła mnie na dudka i to całkiem uczciwie.

- Nie widzę podstaw, aby zmieniać wynik starcia - odparła Xan i wyszła znów na środek sali.

Hanna Ding popatrzyła w ślad za nią. - Brawo, Scout. Udowodniłaś, Ŝe potrafisz, bić się z małymi chłopcami, jeśli tylko

pozwolą ci kantować. - Spojrzała na nią mlecznymi oczami. - AleŜ musisz być z siebie dumna.

Scout jakoś nie była zaskoczona, kiedy stwierdziła, Ŝe w drugiej rundzie ma

walczyć właśnie z Hanną. To było całkiem w stylu Jedi - postawić je naprzeciwko siebie i sprawdzić, która lepiej sobie poradzi z zachowaniem zimnej krwi. Na dumnej, bladej twarzy Hanny odmalowało się zadowolenie, kiedy usłyszała imię Scout wymienione po swoim.

- JuŜ się cieszę - syknęła. Jasne, wiem, pomyślała posępnie Scout. Realistycznie rzecz biorąc. Hanna była o

wiele lepszą wojowniczką. Fizycznie Scout miała niewielką przewagę w szybkości i sile dzięki dodatkowym treningom. Technicznie były porównywalne - moŜe Hanna nieco lepsza we władaniu mieczem świetlnym, za to Scout zdecydowanie przewyŜszała ją w technikach walki wręcz, których nauczała mistrzyni śelazna Ręka. Jeśli jednak uwzględnić Moc, starcie nawet w przybliŜeniu przestawało być wyrównane. Hanna miała czternaście lat i potrafiła wykorzystać Moc znacznie lepiej niŜ Pax Chizzik - była opanowana i zręczna. Scout obserwowała jej rozgrzewkę po drugiej stronic Sali, skoki w powietrze na nieprawdopodobną wysokość i spadanie powoli, niczym płatek śniegu.

- Powodzenia - mruknęła Lena, obserwując rozgrzewkę Hanny. Scout syknęła. - Jest dobra strona tego medalu. Wreszcie będę walczyć z kimś, komu naprawdę

chcę dołoŜyć.

Sean Stewart 45

Nadszedł czas starcia. Skłoniły się Xan, podały swoją broń do sprawdzenia, po czym złoŜyły pokłon sobie wzajemnie. Mistrzyni Xan oznajmiła:

- Podobno kilku uczniów bardzo głośno domagało się, aby turniej odbywał się w naturalnych warunkach. - Czy Scout się zdawało, czy mistrzyni Xan patrzyła prosto na nią? - W rzeczywistości rzadko mamy optymalne warunki do walki. MoŜemy nagle znaleźć się w niewaŜkości albo zostać zaatakowani z zaskoczenia przez, roboty lub obcych, których fizjologia utrudnia lub uniemoŜliwia pewne techniki. Oczywiście wprowadzenie na przykład Goraksa do świątyni nie miałoby sensu, ale istnieje parę rzeczy, których moŜemy spróbować. Na przykład w rzeczywistej walce - teraz Scout mogłaby przysiąc, Ŝe oczy Xan spoczęły właśnie na niej - często bywa ciemno.

I światła zgasły. O rany, pomyślała Scout. TeŜ mi problem. Nic muszę wcale ufać tylko oczom. Mogę zaufać Mocy. Było całkiem ciemno. Scout słyszała jedynie oddechy widzów oraz własne głośno

bijące serce. Cichy szelest tkaniny podpowiedział jej, gdzie stoi mistrzyni Xan. Teraz zapewne unosi czerwoną chusteczkę... a Scout nic ma pojęcia, kiedy ją wypuści.

O, nie. Próbowała uŜyć Mocy; usiłowała uwolnić świadomość i rozpostrzeć ją na ciemny

pokój. Czuła obecność wyczekujących akolitów, mistrza Yody w kącie, mistrzyni Xan. Ale nie mogła dostrzec małego strzępka czerwonej szmatki. Jeśli chodzi o ścisłość, miała równieŜ niewielkie pojęcie, gdzie znajduje się Hanna. Wydawałoby się, Ŝe Arkanianka potrafi modyfikować Moc tak jak Ouarren wypluwa atrament do morza.

No cóŜ, z tym nic nie da się zrobić. Nie moŜe włączyć miecza, dopóki chusteczka nie dotknie ziemi, a nie mogła stwierdzić, kiedy to nastąpi. Będzie musiała pozostawać czujna, gotowa odskoczyć w tył, gdy tylko Hanna wykona jakikolwiek ruch.

Scout spoglądała w ciemność oczami wielkimi jak spodki; z napięciem nasłuchiwała kaŜdego skrzypnięcia, kaŜdego szeptu. Włoski na jej ramionach uniosły się lekko, jakby mogła słuchać skórą.

I wtedy otrzymała dar od Mocy: nagle, wstrząsające poczucie, Ŝe Hanna zaatakuje i...

Teraz! Moc powiedziała Scout, kiedy nadejdzie atak. Dzięki własnej cięŜkiej pracy

wiedziała, jaki ten atak będzie. Scout od sześciu tygodni bardzo pilnie obserwowała Hannę. Wiedziała, Ŝe Arkanianka rozpocznie wysokim, wspomaganym Mocą skokiem, aby znaleźć się poza polem widzenia Scout i w nadziei, Ŝe spadnie na nią z góry niczym drapieŜny ptak. Ostrze przeciwniczki zaświeciło jak uderzenie zielonej błyskawicy i spadło wprost z góry, lecz ostrze Scout, niebieski, zimny promień, bezbłędnie wyszło mu na spotkanie. Ostrza starły się w spektakularnym snopie iskier, a siła parady sprawiła, Ŝe Hanna poleciała w tył, koziołkując w powietrzu. Arkanianka wykonała idealne salto w tył i wylądowała w pozycji bojowej, nie tracąc równowagi.

Po sali przebiegła fala oklasków.


Zielone i niebieskie odblaski syczały i pulsowały w mlecznobiałych oczach Arkanianki.

- Chodź tu, Esterhazy. MoŜe wypróbujesz na mnie jedną z tych swoich brudnych sztuczek? Nie zuŜyłaś ich chyba wszystkich na biednego Paxa, co?

Scout zaśmiała się. - Nawet jednej dziesiątej. Jeśli Hanna miała jakąś słabość, była nią zbyt wielka miłość do miecza

świetlnego. W jej lubiącej komfort naturze było coś takiego, Ŝe strumienie potu podczas walki wręcz budziły w niej wstręt. Naprawdę czuła się o wiele lepiej, stojąc dwa kroki od swojego przeciwnika, kiedy to ostrze walczyło za nią.

- Wiesz, Hanna, zastanawiałam się zawsze nad jedną rzeczą. Jak ci się udawało... Scout w pół zdania rzuciła się ku niej jak strzała, w nadziei Ŝe ją zaskoczy. Hanna

sparowała, Scout odskoczyła. Arkanianka tryumfalnie przechwyciła jej ostrze i odbiła w bok. Błękitny miecz Scout przeleciał obok, nie czyniąc szkody, ale o to chodziło; miało to słuŜyć jedynie odwróceniu uwagi i sprawić, Ŝe Hanna poczuje się lepsza i sprytniejsza, przynajmniej do momentu, kiedy Scout nie znajdzie się tuŜ obok, a jej spręŜysty kopniak nie zwali przeciwniczki z nóg.

Obie cięŜko upadły na matę. Scout próbowała wykorzystać swoją przewagę, ale zanim znalazła się z powrotem

na nogach, Arkanianka przygotowała się juŜ do nowego ataku. Hanna miała chaotyczny styl walki, wymierzała szybkie cięcia pod ciągle zmieniającym się kątem. Tylko talent Scout ją uratował, uprzedzając dyskretnie o kolejnych fintach i pozwalając parować jedynie prawdziwe ciosy.

Pamiętaj, to ty jesteś bronią, powiedziała sobie Scout. Nie moŜesz liczyć wyłącznie na miecz świetlny. Bądź bronią.

Cięcie, parada, ciecie, parada, cięcie - i tym razem, zamiast wykonać spodziewaną wysoką paradę. Scout zanurkowała nisko pod ostrzem przeciwniczki, aby podciąć Hannie kolana. Arkanianka odskoczyła, zrobiła salto, aŜ Scout znalazła się pomiędzy jej nogami, po czym wykonała obrót i znów wylądowała w pozycji bojowej. Teraz przykucnęła, z nurkowania przeszła w przewrót i skoczyła w górę. JuŜ obie dyszały cięŜko. Zielony i niebieski miecz świetlny syczały cicho.

Hanna znów zaatakowała, lecz tym razem uŜyła równieŜ Mocy, pociągając za sobą prawe ramię Scout, aby jej parada przyszła zbyt późno i by dziewczyna musiała odskoczyć w tył, z dala od kręgu mat. Scout wstała, odzyskując równowagę, i wsunęła się pomiędzy zaskoczonych widzów, którzy pospiesznie schodzili jej z drogi.

- Hej! - wykrzyknęła Hanna. - Nie moŜesz tam iść! - Odwróciła się do mistrzyni Xan. - Ona nie powinna tego robić, przecieŜ widzowie mogą przy okazji oberwać!

Scout wsunęła się za plecy Leny Missy. - Czasem widzowie teŜ obrywają - rzekła, wzruszając ramionami. - Mistrzyni Xan! Scout wydawało się, Ŝe kąciki ust Jedi unoszą się w lekkim uśmieszku. - To jest prawdziwa sytuacja, mistrzyni Xan. - Scout lekko poklepała Lenę po

ramieniu. - A to jest poligon.

Sean Stewart 47

- MoŜe i tak - oschle odparła śelazna Ręka. - Ale myślę, Ŝe przy najmniej dzisiaj postaramy się uniknąć ofiar, Scout. Walczymy jedynie w kręgu centralnym. - Uniosła dłoń, zamykając tym samym usta Hannie. - To nie stanowi podstaw do dyskwalifikacji Enwandung Esterhazy. Właśnie tak postanowiłam, a ona moŜe rozpocząć walkę we właściwych granicach bez Ŝadnej kary. W ten sposób obie będziecie usatysfakcjonowane - dodała i bynajmniej nie było to pytanie.

- Oczywiście - natychmiast odparła Scout z niskim ukłonem. - Oczywiście - wycedziła jej przeciwniczka. Hanna odstąpiła na bok, a Scout z całym opanowaniem, na jakie było ją stać,

wróciła na środek kręgu mat. - Zaczynajcie. Koniec miecza Hanny opadł i Arkanianka skoczyła do przodu, tnąc w kierunku

głowy Scout. A Scout schowała się za mistrzynią Xan. Ostrze miecza świetlnego Hanny znalazło się o szerokość dłoni od twarzy

mistrzyni Xan, znieruchomiało i odskoczyło jak palce dziecka od gorącego pieca. - No proszę - syknęła Scout. - O mało nie zraniłaś niewinnego widza. Hanna otworzyła usta i wydała coś w rodzaju warknięcia. Rzuciła się za śelazną

Rękę. Scout uciekła na druga, stronę. - Stop! - wykrzyknęła mistrzyni Xan. - To nie moja wina - odparła Scout. - Jesteś w samym środku pola walk, mistrzyni. Hanna bulgotała gniewnie. śelazna Ręka naprawdę z trudem walczyła o zachowanie powagi. - To prawda, Scout. - Podeszła do krawędzi kręgu, a Scout i Hanna podąŜyły za

nią niczym dwa orbitujące księŜyce. - Ale czasem teren się zmienia. - Obawiałam się, Ŝe to powiesz - westchnęła Scout, odskakując w tył, aby uniknąć

cięcia, kiedy mistrzyni Xan opuściła ring. Hanna ruszyła za nią. - Jeszcze jakieś inteligentne pomysły? - Właśnie nad tym pracuję. Wreszcie rozzłościła Arkaniankę w wystarczającym stopniu, aby ta przestała

władać Mocą z taką subtelnością, jak to robiła na początku starcia. Jednocześnie zaczynało jej brakować sztuczek, które mogłaby zastosować wobec Hanny.

Druga uczennica równieŜ zdawała sobie z tego sprawę. Zaatakowała znowu, tym razem bardziej metodycznie, krok za krokiem wypierając Scout poza krawędź ringu. Nie mogę na to pozwolić, pomyślała Scout. Nie wolno jej dać się zepchnąć wyłącznie do defensywy. Odskoczyła, odparowała cięcie i wygięła nadgarstek, aby zblokować ostrza, po czym pochyliła się, jakby chciała zaatakować, tak samo jak w walce z Paxem. Tym razem wyciągnęła lewą dłoń i dźgnęła dwoma palcami we wraŜliwy punkt pod lewym łokciem Hanny.

To było doskonałe zagranie. Przedramię Arkanianki zdrętwiało na chwilę, jej pozbawione czucia palce rozwarły się, lecz w tej samej chwili Scout kopnęła ją w rękę


z całej siły, aŜ miecz świetlny Hanny poszybował w powietrzu. Scout z triumfalnym pomrukiem rzuciła się do przodu, zataczając krąg ostrzem...

...ale Hanna w jakiś nieprawdopodobny sposób zdołała przeskoczyć nad jej klingą. Scout przeleciała przez miejsce, gdzie powinna była znajdować się przeciwniczka, potknęła się, odzyskała równowagę i odwróciła w samą porę, gdy Hanna z zaciśniętymi ustami ściągała Mocą z powietrza swój miecz świetlny. Rękojeść wylądowała w dłoni Arkanianki z głuchym stukiem.

Hanna bezlitośnie napierała na Scout. - To była twoja ostatnia szansa. Runęła na Scout jak burza; machała rękami z nieprawdopodobną szybkością, a

długie, brzęczące ostrze spadało jak zielona rozwidlona błyskawica. Scout powoli i bezlitośnie traciła grunt pod nogami. Widziała nadchodzące ataki,

wiedziała, które są prawdziwe, a które tylko zwodzą, lecz Hanna całą swoją wolą blokowała jej prawe ramię, wykorzystując Moc do spowolnienia ruchów przeciwniczki, aŜ Scout wydawało się, Ŝe walczy w wodzie lub błocie. Finta, cięcie, finta, sztych, sztych, a potem ostry, głęboki cios w nogę, który przeorał tkaninę szaty Scout i pozostawił na jej udzie czerwoną smugę.

Ból rzucił nią o podłogę. Przetoczyła się na bok i wstała, parując atak Hanny, który prawie musnął jej twarz. Miecz syknął jak wściekły wąŜ, zalewając jej oczy zielonym światłem. Scout stęknęła i obróciła się znowu, usiłując wyprowadzić cios, lecz Hanna była juŜ po wewnętrznej stronie jej ostrza i ściągnęła je do parteru tak mocno, Ŝe palce Scout musiały na ułamek sekundy poluzować chwyt. Hanna uŜyła Mocy, aby chwycić jej miecz, tę smugę błękitnego ognia; wyrwała go z palców Scout, odrzucając daleko, na drugą stronę sali.

No, zacznij walczyć naprawdę, modliła się Scout. Gdyby Hanna spróbowała starcia wręcz, istniałaby dla niej nadzieja. Cokolwiek, dźwignia na staw, blok ramieniem... cokolwiek.

Arkanianka wstała. Scout uwolniła ramię i przetoczyła się na plecy, wyrzucając do przodu nogi, lecz

Hanna była juŜ poza jej zasięgiem, zimna i opanowana, a jej zielony miecz brzęczał i śpiewał o centymetry od serca Scout. Arkanianka spojrzała w dół na Scout, z wysokości, która leŜącej wydawała się olbrzymia, nie do pokonania, jak odległość od pola na farmie do gwiazd.

- Poddaj się - syknęła Hanna. Scout leŜała pod ostrzem, z trudem chwytając oddech. Noga paliła i pulsowała. Hanna niecierpliwie zerknęła na przeciwniczkę. - Poddaj się! - Nie. Arkanianka zamrugała. - Co? - Nie. - Scout odkaszlnęła i splunęła. - Mówię: nie. Nie poddam się. Hanna wytrzeszczyła oczy, szczerze zdumiona. - Ale... przecieŜ ja zwycięŜyłam. Teraz ty musisz się poddać.

Sean Stewart 49

Scout pokręciła głową. - Nie sądzę. - Pomyślała, Ŝe mogłaby uŜyć Mocy i ściągnąć ku sobie miecz, kiedy

uwaga Hanny skupiona była na czym innym, ale przez ból głowy trudno jej było się skoncentrować. I była zmęczona, tak strasznie zmęczona.

- Nie jestem jeszcze gotowa się poddać. - Ale dlaczego? Scout wzruszyła ramionami. - Chyba jeszcze za mało boli. Hanna z niedowierzaniem pokręciła głową. - Jesteś szalona. Co ja mam teraz zrobić? Przeciąć cię, kiedy tak leŜysz? - Jej

miecz świetlny brzęczał i szumiał, tryskając snopami iskier. Wtedy Sout nagle doszła do wniosku, Ŝe jest w stanie wygrać tę walkę.

Uśmiechnęła się. - Walczymy, dopóki jedno z nas się nie podda lub nie zainkasuje trzech oparzeń.

Dotknęłaś mnie raz. A to znaczy, Ŝe jeszcze dwa mi pozostały - powiedziała przez zaciśnięte zęby i chwyciła ostrze miecza Hanny nagą lewą dłonią.

- Nie moŜesz tego zrobić! - wrzasnęła Hanna. - Chcesz się załoŜyć? - Ostrze pluło ogniem i paliło, ale Scout trzymała się go jak

ostatniej deski ratunku. Szarpnęła w dół. Hanna, nie dowierzając własnym oczom, nie zdąŜyła dość szybko puścić rękojeści i pozwoliła się pociągnąć do przodu. Upadła na Scout, która jednak zdąŜyła się juŜ przetoczyć na bok i prawą ręką sięgnęła do kołnierza tuniki Arkanianki.

Zaczęły się turlać po podłodze. W pewnej chwili Scout znalazła się na górze, z lewą dłonią wciąŜ trzymającą ostrze miecza Hanny, a prawą zaciśniętą wokół gardła przeciwniczki. Scout była najlepszą uczennicą śelaznej Ręki; jej chwyty na gardle odznaczały się wyjątkową precyzją, zawsze doskonale wypośrodkowane na trójkącie krtani. Nieodmiennie powodowały utratę przytomności w ciągu dziesięciu sekund. Scout naciskała, odliczają czas, przez jaki musiała jeszcze trzymać klingę miecza Hanny. Jeden, dwa. trzy...

Mleczne oczy Arkanianki zasnuły się mgłą, lekką jak opar, który nasuwa się na srebrzysty staw.

Cztery, pięć. - To nie... Sześć. -...uczciwe - szepnęła Hanna. Siedem. Poddała się. Scout krzyknęła dziko i odrzuciła od siebie miecz świetlny Hanny. Stoczyła się z

bezwładnego ciała przeciwniczki, z trudem dźwignęła się na nogi i zaczęła potrząsać biedną, poparzoną dłonią, wyrzucając z siebie potok słów, które nigdy nie powinny były zabrzmieć pod sklepieniem Świątyni Jedi. Nogi drŜały pod nią tak silnie, Ŝe bała się upaść znowu. Zdołała jednak pokłonić się mistrzyni Xan.


śelazna Ręka spoglądała na nią. JuŜ się nie śmiała. - Wiesz, Esterhazy, gdyby to była prawdziwa walka... - Z całym szacunkiem, mistrzyni... - Scout urwała, Ŝeby złapać oddech i otrzeć pot

z czoła. - Z całym szacunkiem, to była prawdziwa walka. To jest prawdziwe - powiedziała, obejmując gestem całą salę. - Miecz świetlny był prawdziwy, tylko ustawiony na najniŜszą moc.

Za jej plecami Hanna poruszyła się i jęknęła. - Ona teŜ jest prawdziwa. - Scout spojrzała na Hannę. - To była prawdziwa walka. Po długiej chwili mistrzyni Xan skinęła głową. - Chyba jednak masz rację. W kilka sekund później rozległy się pierwsze oklaski. Aplauz trwał jeszcze, kiedy

Scout wychodziła z sali, odtrącając pomocne dłonie. Sama dokuśtykała do skrzydła medycznego.

Sean Stewart 51

R O Z D Z I A Ł

4 Cały refektarz Świątyni aŜ huczał od komentarzy na temat turnieju, kiedy

uczniowie i nauczyciele zasiedli do południowego posiłku. Nawet mistrz Yoda, który zazwyczaj spoŜywał posiłki w swoim pokoju, dowlókł się do jednego z długich, wspartych na krzyŜakach stołów i stękając, wgramolił się na ławkę, skąd mógł łaskawym okiem obserwować całą salę.

- Mistrzyni Leem! - zawołał, machając laską, kiedy ujrzał Maks wchodzącą do sali. - Usiądź ze mną na chwilę, dobrze?

Długa szczęka Maks wykonywała delikatnie przeŜuwające ruchy. Naprawdę to miała zamiar znaleźć swojego padawana, Whie, Ŝeby przekazać mu ostatnie instrukcje przed popołudniową serią rozgrywek. Szczerze mówiąc, chciała to zrobić raczej po to, aby uspokoić własne nerwy, aniŜeli pomóc chłopcu, który przez pierwsze dwie konkurencje przeszedł bez wysiłku, pierwszego przeciwnika rozbrajając, a drugiemu zakładając prześliczną blokadę na nadgarstek, tak Ŝe tamten zaledwie odczuł poraŜkę. Chłopak świetnie sobie radził, jak skoczek, który gładko wchodzi w wodę, nie rozbryzgując jej. Nie potrzebował jej pomocy.

Poza tym, kiedy wielki mistrz zakonu Jedi zaprasza kogoś na obiad, trudno mu odmówić. Nawet gdyby się chciało.

Szczerze mówiąc, nawet osoby, które chętnie poszłyby za Yodą do samych bram Śmierci, wolały nie dzielić z nim posiłku. Być moŜe przemierzanie galaktyki wzdłuŜ i wszerz przydało podniebieniu mistrza wyjątkowej odporności, większej niŜ u innych śmiertelników, a moŜe tak wyewoluował, Ŝe nie dbał o to, czym się zapycha, a moŜe po ośmiuset latach Ŝycia obumarły mu wszystkie kubki smakowe. W kaŜdym razie ulubione potrawy starego gnoma były nieodmiennie odraŜające. Lubił gorące, bagienne potrawki cuchnące jak gotowane błoto: malutkie, bure przystaweczki, które niezgrabnie pełzały po talerzu, i lepkie, ciągnące się napoje rozmaitej konsystencji - od przesłodzonego syropu po ziarnisty szlam. Mistrzyni Leem usiadła obok niego i przyglądała się niepewnie, jak najstarszy i największy z Ŝyjących Jedi radośnie zagląda do miski pełnej brązowoszarej papki, w której pływały niewielkie kawałki czegoś, co wyglądało jak surowy tłuszcz zwierzęcy; całość była posypana łuskami jakiegoś


małego gada. Pachniało to jak martwy piŜmoszczur, który za długo pozostawał na słońcu.

- Doskonale walczył rano twój padawan - zauwaŜył Yoda z pełnymi potrawki ustami.

Mistrzyni Leem dopiero co ostrzyła sobie apetyt na talerz suchych ziaren z dodatkiem suszonych woskownic i kubek wonnej herbatki z pączków narisa, ale w miarę, jak do jej nozdrzy docierał odór lunchu Yody, traciła chęć do jedzenia.

- Tak, Whie świetnie sobie poradził - odparła, a jej oczy nagle przybrały nieobecny wyraz.

- Koszmar zeszłej nocy miał? - Twierdził, Ŝe to nie był jeden z tych... szczególnych snów. Yoda spojrzał na nią ostro spod pomarszczonego czoła. - Uwierzyłaś mu? - Nie jestem pewna - przyznała. - Kłamstwo jest do niego niepodobne, zwłaszcza

w takiej sprawie. Ale przeraził się bardzo, poczułam teŜ... - Poruszenie w Mocy. Mistrzyni Leem skinęła głową ze smutną miną. - A wiec ty teŜ je poczułeś. - Obudziło ją w środku nocy, jak odległy krzyk, tak

cichy z początku, Ŝe nie mogła zrozumieć, co wyrwało ją ze snu i sprawiło, Ŝe usiadła na łóŜku jak ukłuta szpilką, a włosy podniosły jej się na karku.

Yoda pochylił się nad miską, siorbiąc i mlaszcząc. - Powiedziałem ci, skąd wziął się u nas? - Właściwie nie. Byłam na długiej misji, kiedy przybył do Świątyni. Przebywał tu

juŜ, chyba od trzech lat, zanim go poznałam. - WciąŜ pamiętała, jak to się stało. Wyprowadziła do ogrodu klasę pięciolatków na lekcję botaniki, aby nauczyć ich nazw i stosowania roślin. JuŜ wtedy Moc u Whie była bardzo silna. Odszedł od grupy, a kiedy poszła go szukać, znalazła chłopca głaszczącego pączki rigeliańskiego irysa, które pod jego palcami otwierały się i kwitły, jakby bardzo delikatnie wsączał w nie wiosenną aurę.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie i rozejrzała, Ŝeby odnaleźć go w zatłoczonej sali. Częściowo z sympatii, a częściowo po to, aby nie czuć potwornego smrodu unoszącego się z miski Yody. Whie siedział o trzy stoły dalej, z innymi chłopcami w jego wieku, a jednak wyobcowany, prawie nie biorąc udziału w rozmowach. Zawsze była w nim pewna rezerwa, jakby widział coś, czego inni nie byli w stanie ujrzeć i nie potrafił się tym podzielić. W końcu jednak był jednym z ośmiorga uczniów, którzy pozostali w turnieju, moŜe zatem nie było nic dziwnego w tym, Ŝe siedział samotnie, zbierał myśli i koncentrował się na oczekującym go zadaniu. Poczuł chyba jej spojrzenie na sobie, bo odwrócił się i spojrzał mistrzyni w oczy z lekkim uśmieszkiem i pełnym szacunku ukłonem.

Dobry padawan. Najlepszy, jakiego miała, choć podobno nie powinno się nikogo faworyzować.

Yoda podąŜył wzrokiem za jej spojrzeniem.

Sean Stewart 53

- Urodził się na Vjunie - rzekł, zlizując pomarszczonym językiem brązowoszare resztki potrawki, które przylgnęły mu wokół ust. - Szalony jego ojciec był. A jego matka... silna bardzo była. Bardzo silna.

Maks zmarszczyła lekko brwi. - Nie wiedziałam. - Mm. śeby wziąć go, błagała. „Zabierzcie go z tej rzeźni”, takie jej słowa były.

Pijana była, na pół oszalała z rozpaczy, bo morderstwo dom jej nawiedziło tego dnia. - Wielkie nieba! Yoda skinął głową. - Niejasna dla mnie nasza ścieŜka tego dnia była. Wiedziałem wtedy nawet, Ŝe

matka zmienić zdanie moŜe. Lecz Moc silna w nim się wydawała... - Stary mistrz wzruszył ramionami i siąknął nosem. - Domyślaliśmy się. OdwaŜyli śmy się. Dobrze czy źle, kto wie? Nieraz zło i dobro w krótkim czasie nie mają znaczenia. W dłuŜszym okresie, w dziesięcioleciach, w stuleciach... wtedy widzimy rzeczy, jakimi są. KaŜdy wybór gałęzią drzewa jest: co na decyzję wyglądało, w istocie jest drogą rozwoju. KaŜdy czyn, widzisz, jest jak kopalnia, pogrąŜona w Mocy, jak... Zaraz! - Yoda urwał, kiedy android usługujący w refektarzu podszedł i chciał zabrać mu miskę, wciąŜ do połowy napełnioną. - Stop! Stop! Jem to przecieŜ!

- Ta miska zawiera substancję, której moje receptory nie identyfikują jako Ŝywność - oznajmił mały, okrąglutki android. - Proszę tu zaczekać, a przyniosę, panu specjalność dnia.

Yoda chwycił brzeg miski. - Arogancka maszyna! Nie w menu moje posiłki są. Specjalnie dla mnie robione

to jest! Serwomotory androida zawyły, jakby próbował wyrwać miskę mistrzowi. - Wstępne odczyty nie mogą potwierdzić jadalności tego, co jest w tej misce.

Proszę zaczekać, a przyniosę panu specjalność dnia. - Precz! - krzyknął Yoda, waląc androida laską po chwytaku. - To moje. Odejdź! - Powinien pan spróbować specjalności dnia - przekonywał android. - Pieczone

plastry dru’una w sosie rybnym. Proszę poczekać, zaraz przyniosę. Yoda jeszcze raz przyłoŜył androidowi laską, po czym szarpnął miskę. Android

pociągnął w swoją stronę. Miska pękła, potrawka rozbryznęła się na wszystkie strony, głównie zaś na szatę mistrzyni Jedi Maks Leem.

- O rany, rozlało się - jęknął android z satysfakcją. - Zaraz to posprzątam. Okrągłe oczy Yody zrobiły się jeszcze większe. Wbił wzrok w androida. - Ba! - rzekł z pogardliwym prychnięciem. - Roboty! Mistrz zakonu Jedi, drŜąc ze złości, pokazał język androidowi, który radośnie

zbierał z szaty mistrzyni Leem kawałki czegoś, co wyglądało jak duszone ścięgna. W dziesięć minut później mistrzyni Leem wróciła na salę w świeŜym ubraniu, a

mistrz Yoda zezował ponuro na talerz pieczonych plastrów dru’una w sosie rybnym. Rozpogodził się, kiedy do refektarza wszedł Jai Maruk, i skinięciem laski zaprosił szczupłego Jedi do swojego stołu.

- Popatrzeć przyszedłeś?


Mistrz Maruk dołączył do siedzących. ZłoŜył Yodzie dostojny pokłon, a Leem skinął przyjaźnie głową.

- Mistrzyni Xan powiedziała mi o tym. - O czym? O czym ci powiedziała? - zapytała Maks Leem. Jai Marok wziął z tacy przechodzącego androida filiŜankę parującej stymkafy,

którą Yoda obrzucił pełnym dezaprobaty spojrzeniem. - Masz padawana, który po turnieju wciąŜ Ŝyje, tak? - To właściwie była odpowiedz - zauwaŜyła mistrzyni Leem. Mistrz Maruk pozwolił sobie na rzadki u niego, blady uśmieszek. - Zostało ośmioro - odparł Yoda, ze zmarszczonymi brwiami wpatrując się w

plecy oddalającego się androida z napojami. - Chyba siedmioro - rzekł Maruk. - Ta dziewczyna, Esterhazy, jest ranna;

słyszałem, Ŝe zgłosiła się do medyka z poparzoną ręką i nogą. W tej chwili po sali przebiegł szmer, zwłaszcza wśród siedzących najbliŜej

wschodnich drzwi, w których właśnie stanęła Scout. Yoda z przekornym uśmiechem spojrzał na wysokiego Jedi.

- Zgłosiła się, tak. - Wiedziałeś, Ŝe wróci? - Domyślać tylko się mogłem. - Nie moŜe dalej walczyć - rzekł Maruk, kręcąc głową. - Lewa ręka paskudnie

poparzona, obandaŜowana, kuleje na lewą nogę... prawdopodobnie jeszcze jedno oparzenie od miecza świetlnego. Co sądzisz o sposobie, w jaki dziś rano walczyła? - zapytał, zwracając się do Yody. - Nie całkiem zgodnie z ideałami Jedi, moim zdaniem.

Yoda wzruszył ramionami. - Jakie ideały na myśli masz? - Zbyt wiele oszustw. - Ale i wytrwałość - odparła mistrzyni Leem. - DuŜo wytrwałości. I odwaga. - Hm. I jeszcze jedno - mruknął Yoda. Młodsi Jedi spojrzeli na niego. - Nigdy się

nie poddaje - rzekł, mruŜąc pomarszczone powieki. - Dalej uwaŜacie, Ŝe do oddziałów rolniczych naleŜy ją posłać?

- Nie do mnie naleŜy kwestionowanie twoich decyzji dotyczących rozwoju naszych uczniów.

Yoda postukał Maruka laseczką po łydkach. - A więc dobrze - ostroŜnie odparł Jai. - Tak, właśnie tak uwaŜam. Myślę, Ŝe jest

mądra i zdecydowana, a w oddziałach rolniczych moŜe w ciągu wielu lat zdziałać mnóstwo dobrego. Rycerz Jedi ma inny rodzaj misji, a jeśli tu zostanie, zginie w ciągu pół roku. Czy będziemy się cieszyć, Ŝe pozwoliliśmy spełnić się jej marzeniom, kiedy marzycielka nie przeŜyje?

- To, Ŝe nie jest silna Mocą jak niektórzy, z pewnością wymaga od niej dodatkowego wysiłku - zgodziła się w zadumie mistrzyni Leem. - MoŜe teŜ jednak nakłada na nas większą odpowiedzialność.

Była Granką o łagodnym sercu i nie podobał jej się pomysł wystania Scout do oddziałów rolniczych.

Sean Stewart 55

- MoŜe powinniśmy podjąć starania, bardziej, przyłoŜyć się do jej szkolenia. Nikt nie moŜe powiedzieć, Ŝe Scout nie dała z siebie wszystkiego, aby stać się padawanką. Czy moŜemy twierdzić, Ŝe i my pracowaliśmy tak cięŜko, aby zostać rycerzami Jedi?

Yoda zachichotał. - Dobre serce i spryt masz, mistrzyni Leem. Jaiu Maruku, załóŜ się ze mną, co? Jai wyglądał na bardzo nieszczęśliwego. - Oczywiście, mistrzu, jeśli takie jest twoje Ŝyczenie. - Popatrz na turniej, jak się zakończy. Jeśli z ośmiu pozostałych nasza dziewczyna

znajdzie się w ostatniej czwórce, do oddziałów rolniczych ją wyślę. - Po zwycięstwie odniesionym nad trzema czwartymi innych uczniów? Po tym,

jak daleko zaszła? - wykrzyknęła mistrzyni Leem. Yoda wzruszył ramionami. - Gorsze próby Jedi muszą odbywać, szanse bywają mniejsze. I jak powiada

mistrz Maruk, nie jest silna Mocą ta dziewczyna. - A jeśli skończy w pierwszej czwórce? - podejrzliwie zapytał mistrz Maruk. - Druga, trzecia, czwarta uczennicą będzie. Ale jeśli wygra - rzekł Yoda, dźgając

Jaia Maruka laseczką w pierś - twoim padawanem zostanie. - Moim! - wykrzyknął Marok. - Czemu moim? Yoda zachichotał. - Bo przecieŜ wtedy przegrasz, Jaiu Maroku. I będziesz musiał się nauczyć

zwycięŜać... najlepiej od kogoś, kto się na tym zna. Mistrz Marok wyglądał tak, jakby przed chwileczką ktoś siłą wtłoczył mu do

gardła kolczastogrzbietą ropuchę z Tatooine, lecz oszczędzono mu konieczności udzielenia odpowiedzi, bo mistrzyni Xan kiwnęła w dłonie, prosząc o uwagę. Stoły, przy których siedzieli uczniowie Jedi, doskonale wdroŜeni do natychmiastowego posłuszeństwa - w końcu nie na darmo przezywano ją śelazną Ręką - natychmiast ucichły.

- Uczniowie, padawani, rycerze Jedi i mistrzowie! Pierwsza połowa dzisiejszego turnieju była niezwykle pouczająca. Uczestnicy walczyli dzielnie i zręcznie, a nieraz wręcz pięknie... - Spojrzała przelotnie na Whie. - Niekiedy teŜ z zaskakującą, eee... pomysłowością. - Tej uwadze towarzyszyło kose spojrzenie w kierunku Scout, która zarumieniła się, lecz dumnie zadarła podbródek. - Mówiłam juŜ wcześniej, Ŝe uczniowie, którzy mieli zmierzyć się w tym turnieju, Ŝyczyli sobie, aby walki bardziej przypominały rzeczywistość, sytuacje, w których mogą się znaleźć, kiedy wyjdą poza te ściany w świat, gdzie właśnie szaleje wojna. - Zgromadzeni wokół stołów refektarza przytaknęli z przekonaniem. JacyŜ oni powaŜni, pomyślała mistrzyni Leem. Jej serce się wyrwało do tego pokolenia dzieci, wychowywanych nie jako straŜnicy pokoju Republiki, lecz jako Ŝołnierze w galaktycznej wojnie. - Często słyszę, Ŝe nasi uczniowie mówią o Coruscant i leŜących blisko gwiazdach jako o „prawdziwym Ŝyciu”. Zastanawiam się czasem, czy im się nie wydaje, Ŝe to, czego ich uczymy, to tylko zabawa - ciągnęła mistrzyni Xan. - Zapewniam was, Ŝe tak nie jest. śywa Moc, którą tu nauczycie się widzieć, prowadzeni przez mistrza Yodę, to najprawdziwsza


rzeczywistość. Poza tymi ścianami prawda, zamaskowana przez nadzieję, lęk i zdradę, jest najtrudniejsza do zobaczenia.

Pomarszczona głowa Yody pochyliła się, przytakując tym słowom. - Prawdą jest jednak, Ŝe w rzeczywistym Ŝyciu rzadko spotykamy naszych

wrogów w pojedynkę, w zamkniętym pomieszczeniu, na wygodnych matach - ciągnęła śelazna Ręka. - W galaktyce sytuacja bywa bardziej chaotyczna, zamiast walki w sali treningowej musicie czasem dobywać miecza świetlnego w doku, bibliotece, na ulicy, a nawet... - urwała, unosząc brwi - ...a nawet w jadalni. Przekonani, Ŝe macie jeszcze wiele godzin do następnej walki, spoŜyli ście duŜy posiłek. - Wymownie spojrzała na Sisseri Deo, wysokiego, złotoskórego Firrerreo, który był jednym z ósemki jeszcze wałczących. Spojrzał na talerz i błony mruŜne na jego oczach zafalowały z przeraŜenia. - Poza tym miejscem nie zawsze będziecie pamiętać, aby pilnie na wszystko zwracać uwagę, a zatem często nie rozpoznacie, kim są wasi przeciwnicy. - Ciągnęła, spoglądając na Lenę Missę, która oblizując wargi rozwidlonym językiem, gorączkowo rozglądała się po sali, usiłując sobie przypomnieć skład pierwszej ósemki. - Na zewnątrz rzadko zdarza się taka miła sytuacja, Ŝe walka toczy się jeden na jednego w określonym miejscu i czasie. Częściej jest to karczemna burda, walka na pięści w jakiejś ciemnej alejce. - śelazna Ręka podniosła czerwoną chusteczkę. Na jej widok zdenerwowani uczniowie poderwali się z ławek. - A nawet wspólna jadalnia. Pozostało zatem ośmiu zawodników. Niech Moc będzie z wami - ogłosiła mistrzyni Xan i pozwoliła, aby czerwona szmatka wyśliznęła jej się z palców.

Jak tylko mistrzyni Xan zaczęła mówić o „prawdziwym Ŝyciu”, Scout odgadła, co

się święci. Rozejrzała się po sali, odnotowując, gdzie znajdują się pozostali zawodnicy z Rundy Ośmiu i oceniając, kto będzie dla niej najlepszym przeciwnikiem. Nie Lena. Lena to przyjaciółka, a poza tym Chagrianka patrzyła wprost na nią.

Sisseri Deo, prawie dwa i pół metra złocistej skóry, siedział zwrócony plecami do Scout o jeden stół dalej. Kiedy mistrzyni śelazna Ręka ciągnęła swoje przemówienie - aleŜ miała świetną zabawę, ta upiorna staruszka! - Scout ześliznęła się z ławki, biorąc ze sobą kubek soku muja, i przysunęła się kilka kroków, jakby chciała lepiej usłyszeć słowa nauczycielki.

Czerwona chusteczka powędrowała w górę. Wszyscy, którzy nie chcieli znaleźć się na drodze ostrzy mieczy laserowych i brudnych talerzy, skoczyli na nogi. Scout rozejrzała i sprawdziła, czy Lena nie próbuje jej podejść. Jak dotąd nieźle. Niedbale przesunęła się tuŜ za plecy Sisseriego. W czysto fizycznym tego słowa znaczeniu Sisseri był zdecydowanie najsilniejszym z pozostałych zawodników. Był to ogromny wyrostek o mięśniach podobnych do korzeni drzew pokrytych lśniącą skórą. Scout obserwowała jego starcie w drugiej rundzie, kiedy to kopniakiem pozbawił przytomności Forzi Ghula, i nie zamierzała stawać z nim do walki.

Nie miała szczęścia. Zaledwie czerwona chusteczka opadła z palców mistrzyni, Sisseri obejrzał się i stanął przed Scout.

Zaklęła. Chusteczka dotknęła ziemi.

Sean Stewart 57

Sisseri chwycił za miecz świetlny. Scout cisnęła mu w twarz kubek z sokiem. Poderwał dłonie, a niebieski promień miecza zatańczył nad głową Scout, gdy jego

właściciel gorączkowo próbował wytrzeć sok z oczu. Całkowicie ignorując miecz - nie było sensu wyzywać Sisseriego do walki, był na to zbyt dobry - zaatakowała go ciosem w pierś, pozwalając, aby jej dłonie same odnalazły kołnierz jego tuniki. Zastosowała ulubiony uchwyt, jej silne nadgarstki napięty się, a ona poczuła znajomy nacisk palców na tkaninę wrzynającą się w szyję przeciwnika. Świetnie, pomyślała. Teraz doliczyć do dziesięciu i trzymać. Jeden, dwa...

Mięśnie nóg Sisseriego napięły się i dzięki delikatnemu ukłuciu Mocy Scout zorientowała się, co będzie dalej. Dał susa w tył, przekręcając się w powietrzu jak smokowąŜ na skraju śmierci, po czym z trzaskiem spadł na stół, przygniatając sobą Scout. Ona jednak zorientowała się w jego zamiarach i w połowie trajektorii wywinęła się. Kiedy z głośnym hukiem wylądował na blacie stołu, znowu siedziała na nim.

Trzy, cztery.. Forrerreo toczył się dalej. Jego olbrzymie dłonie powędrowały w kie runku szyi,

ale z jakiegoś powodu Moc nagle zaczęła swobodniej przepływać przez Scout i dziewczyna wcześniej niŜ on sam wiedziała, Ŝe będzie próbował oderwać jej ręce. Nie zwalniając chwytu prawym ramieniem i dłonią, sięgnęła lewą i nacisnęła na splot nerwów pod jego lewym łokciem. Ramię Sisseriego zwisło, bezwładne i pozbawione czucia.

Pięć, sześć... Sisseri przestał się rzucać i leŜał na stole, mrugając oczami, jakby wzywał Moc na

ratunek, lecz jego wzrok juŜ zasnuwał się mgłą. Westchnął głęboko i z desperacją, spojrzał na nią wypukłymi oczami i skrzywił ociekającą sokiem twarz.

- Nienawidzę... Siedem... - Nienawidzę soku muja - jąknął i poddał się. Scout stoczyła się z niego i przykucnęła przy stole, rozglądając się po refektarzu.

Pozostało sześciu zawodników. Pirt Neer i Enver Hoxha ściągali na siebie najwięcej uwagi wspaniałym pojedynkiem na miecze świetlne. Whie i HeraTuix walczyli wręcz, wciąŜ jeszcze jednak na dystans, wymieniając kopniaki, ciosy i blokady. To nie potrwa długo. NiewaŜne, jak elegancko wygląda walka wręcz na dystans, zawsze się kończy na ziemi, na zapasach i blokadach stawów. Lena stała właśnie nad Bargu, zmiennokształtną, która trzymała się za ramię drugą ręką i składała pokłon na znak kapitulacji.

Oczy Leny napotkały wzrok Scout i dziewczyny wymieniły między sobą znuŜone, czujne uśmiechy.

Tłum wydał nagle głośne westchnienie. Whie chwycił Herę Tuix w elegancki blok za nadgarstek, a choć Hera próbowała

kontratakować, wiadomo było, Ŝe za chwilę odstuka poraŜkę. Scout poszukała wzrokiem Leny. „Teraz!” - szepnęła i rzuciła się przed siebie, z Leną depczącą jej po


piętach. Whie był silniejszy niŜ kaŜda z nich, ale jeśli zdołają go pokonać razem, kiedy jest odwrócony plecami i trzyma Herę, moŜe uda im się go wyeliminować.

Były tuŜ za nim. Lena skoczyła, ale coś w pozycji ciała Whie powiedziało Scout, Ŝe chłopiec doskonale wie, co się dzieje.

Hera poddała się. Whie skoczył w powietrze, bez wysiłku pokonując pięć metrów w górę, obrócił

się saltem w tył i zgrabnie wylądował na stole za ich plecami. Lena rzuciła się w tamtą stronę, a gdyby podszept Mocy nie przyszedł Scout z pomocą, ona zrobiłaby to samo, dzięki czemu obie znalazłyby się na łasce Whie. Zamiast tego czekała juŜ na niego przy stole i zatoczyła krąg mieczem świetlnym na wysokości jego nóg. Odbił jej zielone ostrze swoim niebieskim, wzniecając fontannę iskier.

Nagle stało się coś dziwnego. Whie spojrzał na nią, wytrzeszczył oczy i otworzył usta, po czym wycofał się.

- Co się dzieje? - warknęła Scout. Otarła twarz lewą, zranioną dłonią. BandaŜ poplamiony był kilkoma kroplami soku muja, ale przecieŜ to nie mógł być powód, Ŝe patrzył na nią tak dziwnie, jakby zobaczył ducha.

Lena syknęła, pozbierała się i rzuciła do ataku. Scout wiedziała, Ŝe przyjaciółka zaatakuje od dołu, więc sama zadała cios z góry, mając nadzieję, Ŝe Whie nie odeprze obu ataków naraz. Zamiast jednak odskoczyć jak kaŜdy normalny Jedi i spaść ze stołu, Whie rzucił się naprzód ponad ich głowami. Pchnięcie Mocą w plecy posłało Scout na stół, na którym Whie stał jeszcze przed chwilą. Stół przewrócił się, rozbryzgując wokół deszcz pieczonych plastrów dru’una, fontanny sosu rybnego, soku muja i wody.

Podniosła się i potrząsnęła głową, usuwając z włosów resztki lunchu. Z drugiej strony sali dobiegł odgłos kilku błyskawicznych ciosów miecza świetlnego, a po nim gromki aplauz. Zobaczyła przebiegające obok stopy Leny. Miecz świetlny przeleciał przez pokój, wirując i sycząc w powietrzu, odbił się od podłogi i potoczył, aby znieruchomieć o metr od niej.

Scout sięgnęła po broń. - Nie! - wrzasnął Enver, kiedy Pirt Neer dobiegła do niego i przystawiła mu ostrze

swojego miecza do gardła. - No i co? - rozległ się głos Pirt gdzieś z wysoka. Enver spojrzał na Scout morderczym wzrokiem. - Piękne dzięki, Scout - warknął i poddał się. Stał przez chwilę, przyjmując

oklaski, po czym otrzepał spodnie. - Świetnie ci poszło, Pirt. MoŜesz się teraz zabrać do Esterhazy, Ŝebym mógł odzyskać miecz.

- Niezły pomysł... ups! - To Lena wyskoczyła zza pleców Pirt, kiedy ta przyjmowała kapitulację Envera, i zacisnęła jej ramię na szyi. Pirt westchnęła i poddała się.

Lena uśmiechnęła się do Scout radośnie. - Masz zamiar tak tam siedzieć, czy idziesz się dalej bawić? Rozległ się syk i wizg, miecze świetlne starły się ze sobą. Poszły iskry i Lena

oddała się wymyślnemu tańcowi na blatach stołów refektarza. Scout jęknęła. Powinna, naprawdę powinna jej pomóc.

Sean Stewart 59

Wysunęła się na otwartą przestrzeń. Lena i Whie byli ostatnimi walczącymi. Kierowali się ku szerokiej otwartej przestrzeni przed uchylnymi drzwiami kuchni. Whie ostro atakował Lenę, jego miecz świetlny splatał wokół niej klatkę z zielonych promieni. Scout pobiegła w kierunku walczących.

Zbyt powoli, za późno. Na jej oczach Lena wyminęła kombinację parada-finta-cios i wymierzyła sztych prosto w pierś Whie. On jednak odskoczył na bok, zwinny i giętki jak pejcz. UŜył swojego miecza, aby odbić jej ostrze bez szkody dla nikogo, wolną zaś dłonią przechwycił jej prawą rękę. Kontynuował skręt, opuszczając nisko środek cięŜkości dokładnie tak, jak ich uczyła mistrzyni Xan, i teraz prawa dłoń Leny znalazła się w blokadzie kciuka, którą jej własny rozpęd jeszcze pogarszał. W chwilę potem stanęli jakby do tańca: Whie znalazł się za Chagrianką, przyciskając jej ramię do pleców z kciukiem zgiętym pod nienaturalnym kątem. Delikatnie nacisnął i dziewczyna wypuściła z dłoni miecz. Jeszcze jedno naciśnięcie i Lena stanęła na czubkach palców. Poddała się.

Uśmiechnął się i przyjął jej kapitulację z powaŜnym ukłonem. Odpowiedziała mu dygnięciem i śmiechem, a widzowie obdarowali ich rzęsistymi oklaskami.

No, nieźle, pomyślała Scout. Niezły pomysł z tym Whie, dwie na jednego. Miała swój plan, ale miała teŜ szczerą nadzieję, Ŝe nie będzie musiała z niego skorzystać. Westchnęła i przełoŜyła miecz do lewej ręki. Dość często ćwiczyła walkę lewą ręką, więc jeśli zajdzie taka potrzeba, z pewnością będzie mogła uŜyć tego sposobu, aby zdezorientować przeciwnika. Jeśli chodzi o ścisłość, mógłby nawet pomyśleć, Ŝe jest leworęczna. Prawda była jednak taka, Ŝe prawdopodobnie Scout spędziła o wiele więcej czasu na obserwowaniu go, niŜ on kiedykolwiek zastanawiał się nad jej metodami walki.

Włączyła miecz i ostrze oŜyło. Bogowie, jakŜe ona lubiła ten dźwięk i ten promień, błękitny jak świetliste niebo, wytryskający z jej dłoni. MoŜe i nie jest najlepszą uczennicą w Świątyni Jedi, ale kocha świątynię, swoją broń i to Ŝycie, i jeśli nawet sam Yoda spróbuje jej to odebrać, będzie się bronić, kopać i wrzeszczeć do samego końca.

Przez uchylne drzwi kuchni wytoczył się mały android i rozejrzał po refektarzu, wydając z siebie serię przeraŜonych pisków i gwizdów. Jego receptory odnotowały potłuczone naczynia, jedzenie porozrzucane po całej podłodze, a nawet przyklejone do ścian. Kilką stołów wykazywało wyraźne ślady nadpalenia ostrzem miecza.

Tallisibeth Enwandung Esterhazy, dla przyjaciół Scout, lekko machnęła mieczem, aby zwrócić na siebie uwagę Whie.

- Zdaje się, Ŝe zostało nas dwoje do tego tańca, bracie. Whie odwrócił się. Mina mu zrzedła. - Ty jeszcze... to znaczy, myślałem, Ŝe skończyłem. W sposobie, w jaki na nią popatrzył, by zaraz odwrócić wzrok, było coś

obraźliwego. - Hej, nie musimy się bić. Widać było, Ŝe jej słowa sprawiły mu ulgę. - TeŜ bym wolał, chodzi tylko o to, Ŝe...


- ...zawsze moŜesz się poddać - odparła słodko. Po sali przetoczyła się fala nieśmiałych śmieszków. Android potoczył się przed

siebie, niespokojnie kręcąc na boki okrągłą głową. - Ja? Poddać się tobie? - Whie z trudem opanował irytację. - Nie sądzę. -

Wyprostował się chłodno i oficjalnie, dobył miecza i skłonił się najpierw jej, potem mistrzyni Xan i na końcu mistrzowi Yodzie.

Scout wyprostowała się, aby uczynić to samo, ale kiedy skłoniła się przed Whie, android podtoczył się do niej.

- O rany, rozlało się - rzekł, zdejmując z jej spodni zmiaŜdŜony plaster dru’una w sosie rybnym. - Zaraz to posprzątam.

Na sali rozległ się śmiech. Scout spąsowiała aŜ po korzonki włosów. To tyle, jeśli chodzi o wielkie wejście.

- Do roboty - mruknęła i skoczyła. Z mieczem w lewej ręce wykonała mocny, prosty sztych wokół pierwszej parady

Whie, łatwo zablokowany przez drugą. Przesuwał się wzdłuŜ klingi jej miecza tak samo, jak to robił z Leną... jego wolna dłoń opadła na jej rękę trzymającą miecz i wykręciła ją, wykorzystując rękojeść miecza jako dźwignię do stworzenia pierwszej blokady kciuka. Całość została wykonana niewiarygodnie gładko, wojowniczka w Scout nie mogła nie pochylić czoła przed wyczuciem równowagi przeciwnika, precyzją i świadomością własnego ciała. Miałaby wielkie problemy z reakcją na tę technikę, nawet gdyby chciała to zrobić.

Po trzech sekundach walki wydawało się, Ŝe juŜ jest po wszystkim. Stał za nią, podobnie jak przedtem za Leną. Jedno dobrze wycelowane pchnięcie wywołało w jej kciuku i nadgarstku ostre ukłucie bólu. Z brzękiem upuściła miecz.

Dziwne - Whie nie wydawał się aŜ tak zakłopotany, kiedy pokonał Lenę, choć Lena była dla niego znacznie bardziej niebezpieczną przeciwniczką niŜ Scout. Przynajmniej zdaniem większości. Scout widziała juŜ zadurzonych chłopaków, którzy stawali się nerwowi wobec dziewczyn swoich marzeń - co sprawiało, Ŝe treningi stawały się dla wszystkich ogromnie kłopotliwe - ale przecieŜ jeszcze wczoraj przerabiała z Whie blokady ramienia i przysięgłaby na wszystkie gwiazdy Republiki, Ŝe zachowywał się całkiem normalnie.

Jeszcze raz nacisnął jej kciuk i Scout poczuła, Ŝe staje na palcach, jakby zamierzała wyśliznąć się ponad tę cieniutką igiełkę bólu, która przeszywała jej kciuk.

- Poddaj się! - szepnął. - Nie tym razem - odparła i zaciskając zęby z całej siły, opadła na całe stopy,

kierując się w kierunku bólu, a potem w tył, wprost w nacisk jego uchwytu. Gdyby teraz go utrzymał, jej kciuk pękłby jak sucha gałązka.

Ale puścił. Scout wiedziała, Ŝe tak będzie. Był zbyt miły, zbyt szlachetny, Ŝeby ją tak skrzywdzić, a Moc teraz jej sprzyjała, podobnie jak element zaskoczenia. Obróciła się ku niemu, prostując ramię, które wciskał w jej plecy, gdy tylko rozluźnił uchwyt. Zanim zdecydował się na skok, ona juŜ o tym wiedziała, chwyciła jego ramię jak szprychę koła i w chwili, gdy rzeczywiście skoczył, wykonała płynnie elegancki wyrzut ramienia. W trzy sekundy później było po wszystkim. Whie leŜał na plecach,

Sean Stewart 61

rozpłaszczony na podłodze, dysząc cięŜko, a Scout z szerokim uśmiechem siedziała mu na piersi. Prawą ręką okręciła sobie wokół dłoni kołnierz jego szaty i zaciskała, jak tylko zaczynał się wiercić.

- No, no... spokojnie - rzekła wreszcie, zaciskając dłoń odrobinę mocniej, Ŝeby pokazać, Ŝe w razie czego moŜe go poddusić.

Whie spojrzał na nią posępnie, westchnął i poddał się. Scout puściła kołnierz jego szaty i wstała.

Mały android z przeraŜeniem kręcił się po sali. - O rany - mamrotał - rozlało się. Ktoś się roześmiał, kto inny zaklaskał. Zerwała się owacja. Mistrzyni Leem

podbiegła do Whie, wymijając Scout, a mistrzyni Xan obdarowała ją delikatnym, zimnym uśmieszkiem.

Lena wybiegła z tłumu. - Scout! To było niewiarygodne! - krzyknęła, chwytając przyjaciółkę za ręce i

okręcając ją wokoło w tańcu zwycięstwa. - To było wielkie! Kto by pomyślał... Scout? - Ręka - jęknęła Scout. - Zostaw lewą rękę. - Ona to zrobiła specjalnie, wiesz - wycedziła Hanna i zimnym wzrokiem

zmierzyła Scout. - Liczyła na dobre serce Whie, domyślała się, Ŝe będzie się bał ją skrzywdzić i przestanie walczyć, a ona złapie go, kiedy się tego nie będzie spodziewał.

- To nie był Ŝaden domysł - odparła Scout. - Nie wiem, czemu mówisz o tym takim pogardliwym tonem, Hanno - oburzyła

się Chagrianka. - Pomysł był doskonały i trzeba było naprawdę zimnej krwi, Ŝeby go zrealizować.

Hanna wzruszyła ramionami. - No jasne! KimŜe ja jestem, Ŝeby odmówić Esterhazy jej chwili triumfu? I tak jak

w przypadku mojego miecza, z pewnością w prawdziwej walce będzie to doskonała taktyka. Jak długo będzie walczyła przeciwko najmilszym z robotów Gildii Kupieckiej, oczywiście... i dopóki starczy jej kciuków.

- Słuchaj. przykra mi... - powiedziała Scout półgłosem. - Zrobiłam to, co uznałam za stosowne. Nie chciałam... - Ale Hanna juŜ odwróciła się do niej plecami.

- Ani mi się waŜ ją przepraszać! - syknęła Lena. - Mściwa, zarozumiała arkaniańska jędza. Jest wyściekła, bo zwycięŜyłaś ją w uczciwej walce.

- Owszem, zwycięŜyłam - odparła Scout znuŜonym głosem. Mały android wciąŜ wyskubywał z jej szat resztki obiadu. Oparzenia od miecza świetlnego na nodze i dłoni pulsowały tępym bólem. - Nie wiem tylko, czy uczciwie. Nieraz trudno mi uwierzyć, Ŝe kiedykolwiek będę Jedi.

- Hej, Tallisibeth? Scout obejrzała się i zobaczyła Paxa Chizzika, krępego jedenastolatka, którego

pokonała w pierwszym starciu. Siedział za nią w kucki. - Tallisibeth - oznajmił stanowczo - być Jedi to znaczy mieć pomysły, szeroko

otwarte oczy i nigdy, nigdy się nie poddawać. Dzisiaj nauczyłem się od ciebie wiele na ten temat.

Spojrzała na niego zdumiona.


- Nie, naprawdę... jesteś... taki miły! - szepnęła, pociągając nosem, i zalała się łzami.

Sean Stewart 63

R O Z D Z I A Ł

5 Yoda i Jai Maruk znaleźli Scout w szpitaliku, gdzie mistrz Caudle nakładał plastry

z bacty na jej spaloną dłoń. - Właściwie nie wiem, po co to robią, jeśli ma zamiar dalej chwytać miecze

świetlne za ostrza. - Mistrz Caudle chłodno spojrzał na Yodę. - Za trzy dni będzie zdrowa.

- To nic takiego - rzekła Scout. - Pilnowałam, Ŝeby to była lewa ręka, którą mogę, hm... poświęcić. - Spojrzała z niepokojem na mistrza Yodę. - Mam kłopoty, prawda?

Powoli pokiwał głową. - Na twoją walkę jako ucznia w Świątyni patrzeć juŜ nie moŜemy - rzekł łagodnie. Scout nagle ogłuchła i jakby zesztywniała wewnątrz. Przymknęła oczy i odcięła

się od słów mistrza. Nie chcę tego słyszeć, pomyślała. Nie chcę tego słyszeć. To nie jest w porządku.

- ...padawana i wysłać cię poza Coruscant. Otworzyła jedno oko. - Eee... przepraszam, co mówiłeś? Yoda dźgnął ją delikatnie - bardzo delikatnie! - laską w ramię. - Uszy masz teŜ posiniaczone? Jaia Maruka padawanem zostać masz i wyjechać z

nim na misję poza Coruscant. Teraz otworzyła takŜe usta. Mistrz Yoda zachichotał. - Jak rybka wyglądasz, wiesz, Tallisibeth Enwandung Esterhazy? Mała rybka, gul,

gul, gul! Spojrzała z przestrachem na Jaia Maruka, chudego, gniewnego mistrza Jedi, który

wrócił z ostatniej misji ze śladem po mieczu świetlnym na policzku. Oparzenie juŜ się zagoiło, lecz pozostała jeszcze biała blizna, biegnąca od szczęki do ucha, jako świadectwo jego spotkania z niesławną Asajj Ventress.

- Będę twoim padawanem? - Skierowała wzrok na Yodę. - Nie wysyłacie mnie do oddziałów rolniczych?

Stary mistrz potrząsnął pomarszczoną, zieloną głową.


- Nagroda za twoje techniki walki to nie jest. Za mało Jedi nam zostało. Ale gdybym nawet tysiące ich miał, mała, bez walki bym cię nie oddał. Inteligencję i determinację masz. Między gwiazdami ciemności tyle jest. Czemu odrzucać taką, która świeci jasno?

Scout wytrzeszczyła oczy. Wydawało jej się, Ŝe przez całe Ŝycie starała się wyłącznie o to, by nie zawieść mistrza Yody. Chyba spodziewał się, Ŝe będzie szalała z radości, ale tymczasem nie mogła powstrzymać łez.

- Co się stało? - spytał Jai Maruk. Spojrzał na Yodę zaskoczony. - Czemu ona się nie cieszy?

- Będzie się cieszyć - odparł mistrz Yoda. - Więzy wokół jej serca przez lata zaciśnięte były. Rok za rokiem. A teraz one znikły i krew do serca jej wraca. I boli to!

- Tak! - szepnęła Scout między jednym chlipnięciem a drugim. - Właśnie tak! Skąd wiedziałeś?

Yoda wdrapał się na łóŜko i usiadł obok niej, bujając w powietrzu drobnymi stopami. Uniósł uszy prawie pionowo.

- Tajemnicę ci powiem - pochylił się ku niej tak nisko, Ŝe wąsikami musnął jej policzek. - Wielkim mistrzem zakonu Jedi jestem! - krzyknął wprost do jej ucha. - Wygrałem tę posadę w karty, uwaŜasz? - Pociągnął nosem i zatrzepotał w powietrzu grubymi palcami. - Skąd wiedziałeś, skąd wiedziałeś, mistrzu Yoda? - Przedrzeźniał ją, chrząkając. - Mistrz Yoda wie takie rzeczy. Praca jego to jest.

Scout zaśmiała się i dopiero teraz poczuła, Ŝe ogarnia ją wielkie szczęście. Było to uczucie ostre, piękne i brzęczało jak klinga miecza świetlnego, którym stała się nagle jej dusza. Tą ostrą, kąsającą klingą.

Pomieszczenie na holomapy w Świątyni Jedi było wielką, sklepioną komnatą,

przystosowaną do nawigacji gwiezdnej. Projektory holograficzne tworzyły trójwymiarowe mapy gwiezdne, aby studenci mogli wśród nich spacerować. MoŜna je było nastawić na prawie dowolną skalę, a zatem uczeń mógł badać szczegółowo jeden system gwiezdny, gdzie kaŜda planeta i kaŜdy satelita wyświetlane były ze wszelkimi szczegółami, a wraz z rosnącą rozdzielczością oglądać na nich kaŜdą górę i kaŜde morze. Całą galaktykę moŜna było wcisnąć w to jedno pomieszczenie, tak Ŝe mgławice i tysiące rozjarzonych słońc były jedynie punkcikami w głębokich otchłaniach kosmosu.

Whie zawsze lubił Gwiezdną Komnatę. Nie znał drugiego tak magicznego miejsca w Świątyni. Kiedy był zdenerwowany, zły lub tylko potrzebował trochę czasu dla siebie, przychodził tu przechadzać się między gwiazdami. To było trudne popołudnie. Odprowadził Scout do szpitalika i został tak długo, dopóki mistrz Caudle nie oznajmił mu, Ŝe naciągnięty kciuk nie jest powaŜnym urazem. Potem wrócił, aby przyjąć grzecznościowe gratulacje od swoich kolegów, do których dołączyła równieŜ mistrzyni Xan. Wszystko to robił z naturalną uprzejmością i chętnie, poniewaŜ takie właśnie standardy sobie narzucił. Nie było to jednak łatwe, zatem wymknął się tak szybko, jak to było moŜliwe, gdy tylko uznał, Ŝe moŜe to zrobić bez wstydu.

Sean Stewart 65

Dokładnie obejrzał swój miecz świetlny, upewniając się, czy nie został uszkodzony w czasie walki, ostroŜnie starł plamę na rękojeści w miejscu, gdzie uszkodziło ją ostrze przeciwnika. A potem próbował zmusić się do nauki, przeglądając wiadomości, aby wyrobić sobie konkretny pogląd na działania wojenne od czasu katastrofy na Honoght. Starsi uczniowie mówili o tym przez cały czas, a niektórzy z instruktorów nie wahali się uŜyć scenariuszy Wojen Klonów do szkolenia. W zeszłym tygodniu mistrz Tycho, który w tym semestrze nauczał strategii wojskowych, zaŜądał od kaŜdego ucznia dokładnej oceny błędów popełnionych w przypadku Honoghta, jak równieŜ pomysłów, co naleŜałoby uczynić, aby uniknąć zaistniałej sytuacji.

Whie dobrze poradził sobie z tym zadaniem - zawsze sobie radził, bo to równieŜ był standard, który sobie narzucił - ale w głębi serca wcale nie był przekonany, Ŝe zastosowanie jego propozycji mogłoby cokolwiek zmienić. Miał niejasne wraŜenie, Ŝe rzeczywistość była znacznie bardziej skomplikowana i jednocześnie prostsza, niŜ to sobie wyobraŜał mistrz Tycho.

Bardziej skomplikowana, poniewaŜ jedyną nauczką z tej katastrofy było stwierdzenie, Ŝe Ŝaden plan, nawet najpiękniejszy, nie przetrwa chaosu wojny.

A prostsza, poniewaŜ Whie zaczynał podejrzewać, Ŝe sytuacje, podobnie jak ludzie, mogą poddawać się Ciemnej Stronie, a kiedy juŜ dostanie ona kogoś w swoje szpony, nigdy go nie wypuści.

Po godzinie bezskutecznych prób przyswajania wiedzy poddał się i przyszedł tu, do Gwiezdnej Komnaty. Ostatnia osoba, która z niej korzystała, analizowała bitwę pod Brentaal - kluczowy obszar zakodowany był odpowiednimi barwami, zaleŜnie od tego, która strona go kontrolowała. Niebieski kolor oznaczał Republikę, lśniące stalowe srebro zaś obszary, które roboty Gildii Kupieckiej utrzymały w decydującym momencie konfliktu.

Whie skasował Brentaal i ustawił projektor na obraz całej galaktyki, biegnącej z prędkością miliona lat na sekundę. Spacerował po tych otchłaniach historii, obserwując narodziny i śmierć gwiazd, czując na sobie i wokół siebie wirującą, rozkołysaną materię wszechświata. Z tego punktu widzenia nic nie miało znaczenia - ani jego sen ostatniej nocy, ani dzisiejsza wojna, ani całe długie czuwanie zakonu Jedi. W istocie pojawianie się i zamieranie rozumnego Ŝycia trwało jedno mgnienie oka, jak zaledwie dostrzegalne zakłócenie w wielkiej defiladzie: komety i konstelacje tańczyły w ciemności, a Moc równieŜ była muzyką i tańcem.

Drzwi do Gwiezdnej Komnaty uchyliły się i czyjś głos zakłócił bezosobowy wir czasu.

- Whie? - Mistrzyni Leem! - No cóŜ, koniec samotności. Mimo wszystko uśmiechnął się.

Mistrzyni Leem lubiła go, a on ją. Była starsza i mądrzejsza od jego towarzyszy, oczywiście, ale tylko jej miał odwagę poŜalić się na trudności, jakie wynikały z posiadania ogromnego talentu. Odpowiedzialność. Naciski.

- Myślałam właśnie, Ŝe cię tu znajdę. - W ciemności ona takŜe pławiła się w gwiazdach. Konstelacja Eryona, którą na Coruscant zwano Płonącym WęŜem,


zatańczyła powoli wokół jej ramion i odleciała. - Mam nadzieję, Ŝe nie czujesz się pokrzywdzony ostatnim starciem. Miałeś absolutną rację, Ŝe się powstrzymałeś.

Wzruszył ramionami. - Doprawdy? MoŜe to jest ta róŜnica pomiędzy Jasną a Ciemną Stroną Mocy i

nami. Jak długo ktoś pozwala sobie na robienie tego, czego my nie robimy, zawsze będzie miał nad nami przewagę.

Zawahał się pod koniec zdania, bo ogarnęło go nagle poczucie déjà vu. Był tu juŜ kiedyś. Mówił kiedyś to samo...

No właśnie... zeszłej wiosny wyśnił sobie tę chwilę. Czy to oznacza, Ŝe nawet teraz jego „ja” z zeszłej wiosny tkwi gdzieś ukryte w jego głowie i obserwuje rozwijające się kontinuum? Whie wejrzał ostroŜnie w głąb siebie, ale było to niczym włoŜenie ręki w gniazdo węŜy... spanikowany śniący Whie, zamknięty w jego czaszce jak dziecko pochowane Ŝywcem, był ostatnią rzeczą, jaką chciał tam ujrzeć.

- Tak, lecz Ciemna Strona poŜera młodość - usłyszał słowa Maks Leem, które juŜ znał, które juŜ kiedyś do niego wypowiedziała. - W końcu, gdybyście ze Scout mieli znów walczyć teraz, kto byłby lepszy?

- O, to nic nie znaczy - odparł Whie. We własnych uszach jego głos brzmiał idealnie spokojnie i rozsądnie, ale miał wraŜenie, Ŝe mówi mechanicznie, jakby wypowiadał słowa wyuczonej roli. Wydawało się prawie, jakby jego obecna świadomość mieszała się ze śpiącym ja, czyniąc go jedynie widzem teraźniejszości, niepotrafiącym zmienić tego, co ma się stać. - „Co by było gdyby” to gra, w której zawsze moŜna wygrać. W prawdziwym starciu, tym, które miało znaczenie, ona pragnęła tego bardziej i wygrała.

- MoŜe i tak - odparła mistrzyni Leem - ale cieszę się, Ŝe nie muszę łatać twojego kciuka. A skoro juŜ o tym mowa...

- Mistrz Yoda chce nas widzieć w szpitaliku. Mistrzyni Leem zamrugała. - Skąd wiedziałeś? - Wyśniłem ten moment zeszłej wiosny. Po prostu go rozpoznałem. Przez całe

miesiące zastanawiałem się, o czym będziemy rozmawiać. Teraz to były juŜ dwa sny, w których pojawiała się Tallisibeth Endwanung

Esterhazy. Przypomniał mu się fragment ostatniego snu - Scout wpatrująca się w niego, z kroplami spływającymi po jej twarzy jak łzy i z oczami błyszczącymi tęsknotą.

Zmusił się, aby przestać o tym myśleć. Ta ścieŜka wiodła na Ciemną Stronę. Czuł ją tam, czyhającą na niego jak zwierzę w dŜungli.

Mistrzyni Leem zmarszczyła troje brwi, a jej długa, wąska szczęka zaczęła poruszać się nerwowo.

- Powinniśmy juŜ iść, Whie. Nie moŜemy pozwolić, aby mistrz Yoda czekał na nas.

- Koniec programu - rzekł Whie, ruszając za nią. Na jego rozkaz cała galaktyka gwiazd zamigotała i zgasła jak świeczki na torcie urodzinowym.

Sean Stewart 67

W szpitaliku rozległy się przyspieszone kroki i w chwilę później mistrzyni Leem dołączyła do mistrza Jaia Maruka przy łóŜku Scout.

- To zabawne - odezwała się tęsknym głosem Scout. - Czuję się jak księŜniczka otoczona dworzanami.

Whie pojawił się chwilę później i stanął u boku Maks Leem. Oczywiście, był padawanem Leem, tak samo jak Scout była teraz padawanką mistrza Maruka. Ta myśl sprawiła, Ŝe poczuła się absurdalnie szczęśliwa. Prawdę mówiąc, znała mistrza Maruka bardzo słabo, ale to nie miało wielkiego znaczenia. WaŜne było jedynie to, Ŝe w końcu będzie prawdziwą Jedi. Teraz muszę juŜ tylko wyjechać na misję, pomyślała, walczyć przeciwko straszliwym wrogom i wycinać sobie drogę poprzez armie Gildii Kupieckiej. I nic więcej!

Scout stwierdziła, Ŝe od szerokiego uśmiechu rozbolały ją policzki. Zachichotała. Mistrzyni Leem spojrzała z powątpiewaniem na obandaŜowaną dziewczynę leŜącą

na kozetce i nachyliła się do Jaia Maruka. - Czy ona jest pod wpływem narkotyków? - Nie, pszepani - zaszczebiotała Scout. - Czuję się jak promyk słońca. Mistrzyni Leem poczuła, Ŝe jej krzaczaste brwi powoli wspinają się w kierunku

linii włosów. - Cieszę się, Ŝe przyjść zechciałaś - odezwał się Yoda. Wiercił się tak długo, aŜ

udało mu się usiąść w nogach łóŜka. - Wieści dla was mam, Tallisibeth i Whie. Mistrzyni Leem i mistrz Maruk opuszczają Świątynię, na misję wyruszają. Jako ich padawani, z nimi wyjedziecie.

- JuŜ? - spytała Scout wstrząśnięta. - Zostałaś padawanką? - wykrzyknął Whie, nie mniej wstrząśnięty. - Gdzie wy... - Scout opanowała się szybko i groźnie spojrzała na Whie. - Co

miałeś na myśli? - Miałem na myśli, Ŝe ci gratuluję - gładko odparł Whie. Usta Jaia Maruka wygięły się w lekkim uśmiechu. - Twój chłopak to zręczny dyplomata - mruknął pod adresem Leem. Yoda pociągnął nosem i machnięciem pulchnej dłoni uciął rozmowy. - Przyjaciołom powiedzieć to moŜecie, kiedy wasze przygotowania do podróŜy

zobaczą. Zdradzić jednak wam nie wolno, Ŝe mistrz Yoda teŜ pojedzie. - Nie wyjeŜdŜałbyś ze stolicy, mistrzu, gdyby nie chodziło o coś niezwykle

waŜnego - zauwaŜyła Scout. - Coś, co dotyczy wojny - dodał Whie. Uszy Yody opadły nieco. - Prawda to, co powiadacie. Lepsze rzeczy niŜ walka mistrz Jedi powinien robić!

Szukać mądrości. Znajdować równowagę. Ale takŜe są dni, które nam dano. - Dokąd jedziemy? - zapytał Whie. Scout wydawało się, Ŝe w jego głosie brzmi

dziwny ton. Jakby znał juŜ odpowiedź i obawiał się jej skrycie. Yoda pokręcił głową. - Powiedzieć wam tego jeszcze nie mogę. Ale problem mam dla was. Yoda musi

opuścić Coruscant, i to w tajemnicy. Nikt wiedzieć nie moŜe.


W milczeniu, jakie nastąpiło, mały robot medyczny wytoczył się z magazynu mistrza Caudle’a i zbliŜył do łoŜa Scout, niosąc na tacy pudełko z maścią na poparzenia i rany.

- Tego się nie da zrobić - odparła mistrzyni Leem. - Senat i biuro kanclerza oczekują codziennych kontaktów z tobą.

- Urządźcie przedstawienie - rzekł Whie. Mistrzowie Jedi spojrzeli na niego. - Powiedz wszystkim, Ŝe wyjeŜdŜasz. Zrób z tego wielką imprezę, mistrzu. Pokazuj hologramy, przedstawiające ciebie wsiadającego do myśliwca Jedi...

- ...obrazy stanowić mogą oszustwo - odezwał się Jai Maruk, podejmując tok myślenia chłopca. - Podczas gdy świat będzie obserwował twój wyjazd na bardzo publiczną misję, przemkniesz się chyłkiem do innego statku i pojedziesz z nami. Sprytny pomysł, chłopcze.

- Ale... - Scout czekała, aŜ ktoś przypomni rzecz oczywistą. Mały robot medyczny zatrzymał się przy jej łóŜku i podał jej pudełko z maścią mistrza Caudle’a.

Zielona i okrągła jak księŜyc twarz mistrza Yody zwróciła się w jej stronę. - Tak, padawanko? - Mistrzu, łatwo powiedzieć, Ŝe wyśliźniesz się niepostrzeŜenie, ale śmiem

twierdzić, Ŝe jesteś raczej, hm... bardzo rozpoznawalny. Mistrzyni Leem skinęła głową. - Dziewczyna mówi prawdę. Wszyscy na Coruscant znają oblicze wielkiego

mistrza zakonu Jedi. Twoje przemowy do senatu były wielokrotnie transmitowane, a twoje podobizny w czasie rozmów z kanclerzem są rutynowo uŜywane przez wszystkich dziennikarzy w stolicy.

- Za dziecko przebrać mnie moŜecie, no nie? - podsunął Yoda. - Mistrzyni Leem i mistrz Maruk, podróŜujący jako rodzina z trójką dzieci... i Yoda słodki sześciolatek? - Jego twarz wykrzywiła się w dziwnie mało przekonujący dziecięcy grymas. Pozostali cofnęli się mimo woli.

Scout mocowała się z wieczkiem pudełka, wreszcie musiała się poddać. Było zakręcone za mocno jak na jej poranione ręce.

- Otwórz mi to, proszę - rzekła, podając pudełko robotowi. Jego przekładnie i serwomotory zawyły, kiedy wyciągał metalowe chwytaki. Zgrabnie odkręcił wieczko. Maść pachniała pszczelim woskiem i palonymi pomarańczami. - Nie mam pojęcia, jak cię wywieźć z planety. Chyba Ŝe... - Objęła Yodę spojrzeniem. W jej oczach pojawił się odkrywczy błysk. Zakrztusiła się śmiechem.

- Chyba Ŝe co? - niecierpliwie odezwał się Jai Maruk, jej nowy mistrz. Scout przełknęła kolejny atak śmiechu i potrząsnęła głową. - Nie. Nic. To okropny pomysł. - Pozwól, Ŝe ja to osądzę - odparł mistrz Maruk niepokojąco łagodnym tonem. Scout spojrzała na niego błagalnie i zwróciła się do mistrza Yody. - Muszę mu to powiedzieć? Stary, zielony, garbaty gnom zerknął na nią zwęŜonymi oczami. - O, tak.

Sean Stewart 69

Na Vjunie znowu padało. Mocniej niŜ zwykle. Zerwał się wiatr, miotając krzewami pąsowych i kremowych róŜ w ogrodzie Château Malreaux. Paskudna pogoda. Hrabia Dooku obserwował kwaśne krople deszczu rozbijające się o szyby gabinetu jak wojska Republiki, które kaŜdego dnia rozbijały się o jego roboty bojowe i sterowane komputerowo instalacje jak galaktyka długa i szeroka. KaŜda drobna kropelka pozostawiała na szybie odcisk własnej śmierci, po czym spływała jako bezkształtny strumyk.

Na wpół szalona starucha, którą Dooku znalazł włóczącą się po zamku, kiedy się wprowadził, twierdziła, Ŝe potrafi odczytać przyszłość z odłamków stłuczonych talerzy, z rozbryzgów niechcący rozlanych napojów. Zabawna mania. Zastanawiał się, co mogłaby zobaczyć w tych spływających kroplach. Z pewnością coś ponurego. „UwaŜaj, jedna z twoich ukochanych planuje zdradę!” albo „Wkrótce przybędzie do ciebie niemile widziany gość...” Albo inne bzdury.

Na zewnątrz wycie wiatru wzniosło się o kolejną oktawę; wichura jęczała w jedenastu kominkach, jakby istotnie zwiastowała przybycie jakiegoś potwornego gościa.

Konsola komunikacyjna Dooku zapiszczała. Spojrzał na nią, spodziewając się tylko codziennego raportu od generała Grievousa albo wiadomości od Asajj Ventress. Sięgnął do klawiszy, rozpoznał podpis cyfrowy nadchodzącej transmisji, czym prędzej otworzył kanał i zerwał się na równe nogi.

- Wzywałeś mnie, mistrzu? Projektor holograficzny na jego biurku nagle oŜył i w twarz spojrzała mu falująca

podobizna Dartha Sidiousa. Obraz jak zawsze był rozmyty i niewyraźny, jakby samo światło nie najlepiej się czuło w obecności lorda Sithów. Ciemne szaty, sine cienie... fragment bladej, plamistej skóry, wyglądający spod kaptura niczym grzyb spod zgniłej kłody. I oczy mistrza pod cięŜkimi powiekami: zimne jak u węŜa i jak u węŜa mądre.

- Czego sobie Ŝyczysz ode mnie, mój panie? - Od ciebie? Wszystkiego, oczywiście. - Darth Sidious wydawał się rozbawiony. -

Kiedyś nie byłem pewien, czy potrafisz stłumić w sobie tę... Ŝyłkę niezaleŜności. W końcu urodziłeś się w jednej z najbogatszych rodzin w galaktyce, z darami i zdolnościami znacznie większymi aniŜeli moŜna sobie kupić za największe pieniądze. Odznaczasz się głębokim intelektem i Ŝelazną wolą. Czy to dziwne, Ŝe masz z czego być dumny? Dlaczego miałoby być inaczej?

- Zawsze słuŜyłem ci dobrze i wiernie, mój mistrzu - przypomniał Dooku. - Tak jest. Ale sam musisz przyznać, Ŝe twój duch nie jest wcieleniem wierności.

W końcu człowiek, który nie zgiął karku przed Radą Jedi ani nawet przed mistrzem Yodą... nie wiem, czy lojalność nie jest zbyt pospolitą, zbyt ograniczającą cechą dla osoby twojego pokroju.

Dooku próbował się uśmiechnąć. - Wojna toczy się pomyślnie. Nasze plany posuwają się zgodnie z

harmonogramem. Zajmowałem się dla ciebie zabójstwami, spiskami i zdradami. Zapłaciłem za twoją wojnę moim czasem, bogactwem, przyjaciółmi i honorem.

- I nic nie zostawiłeś dla siebie? - swobodnie rzucił Sidious.


- Nic, przysięgam. - Doskonale - skwitował Darth Sidious. - Yoda był dzisiaj rano w biurze

kanclerza. Wybiera się na waŜną, ściśle tajną misję. Ściśle tajną. - Zaśmiał się nieprzyjemnym śmiechem, przypominającym raczej krakanie kruka. Wiatr wzmógł się znowu, wyjąc wokół domu jak torturowana istota. - Kiedy przybędzie, Dooku... pamiętaj, potraktuj go tak, jak na to zasługuje.

Darth Sidious zachichotał. Dooku chciał się roześmiać wraz z nim, ale nie udało mu się, zanim mistrz przerwał połączenie.

Hrabia Dooku krąŜył po gabinecie. Po zakończeniu jego rozmowy z Sidiousem

sztorm ucichł częściowo i szalejący na zewnątrz wiatr juŜ tylko szlochał łagodnie pod szczytami Château Malreaux.

Zatrzymał się przy biurku i przyjrzał małemu, czerwonemu przyciskowi, który zainstalował tu w tym samym dniu, kiedy się dowiedział, Ŝe Yoda wybiera się na Vjun. Jak na taki mały guziczek, pełnił niezmiernie waŜną funkcję. Ostatnia karta, jaką zamierzał rozegrać.

Dooku poczuł, Ŝe dłoń mu drŜy. WciąŜ przyglądał się przyciskowi, kiedy drzwi gabinetu uchyliły się, ukazując

strzępy róŜowej balowej sukni. - Ach, Whirry... Właśnie miałem... - ...wezwać robota, Ŝeby przyniósł panu filiŜankę gorącej stymkafy, tak? Wariatka wtoczyła się przez próg, niosąc na ślicznej, staroświeckiej tacy z

krwawo-kremowym herbem Malreaux srebrny imbryk pełny stymkafy i napełnioną juŜ fili Ŝankę z najdelikatniejszej porcelany. Paskudny pupilek, mały lisek, kręcił się wokół jej nóg.

- Na dole widziałam, Ŝe pokojówka stłukła jajko, wie pan? Dałam jej po tych paskudnych łapskach. Jeśli będziemy marnować jajka, to się szybko skończą, a wtedy popadniemy w ruinę, prawda, panie? Panie? - dopytywała się.

Dooku pozwolił jej mieszkać w starym domostwie głównie dla kaprysu. Wydawała się w sam raz tak zwariowana, aby pasować do dekoracji. Z jakiegoś jednak powodu hrabiego nagle ogarnęła irytacja. Widać było wyraźnie, Ŝe ta stara nietoperzyca czegoś od niego chce, a nie miał zamiaru pozwolić jej na przymilanie się i pochlebstwa, Ŝeby coś z niego wyciągnąć.

- Teraz zmykaj - rzekł. - Mam waŜne sprawy do załatwienia. Lup! - Och, hrabio, przepraszam z całego serca! Nie wiem, jak to się stało, Ŝe panna

Vix zaplątała się panu między kostkami! I jeszcze ta śliczna filiŜanka do stymkafy! W całej scenie było coś niewymownie komicznego. Potknął się o lisa i stłukł

fili Ŝankę, która rozbryznęła się po całej podłodze. Zaczynał podejrzewać, Ŝe to Whirry zaaranŜowała ten wypadek. JuŜ pochylała się łakomie nad okruchami porcelany i stymkafą rozlaną na marmurowej podłodze, wbijając wzrok w układ resztek filiŜanki i kropel płynu. Poczuł, Ŝe widok tak otwartego dąŜenia do celu rozjaśnia mu umysł i przywraca właściwą perspektywę.

Sean Stewart 71

- I co, Whirry? - zapytał rozbawiony. - Co ma dla nas przyszłość w zanadrzu? - Śmierć przyjdzie z wysokości - powiedziała, a jej tłuste, róŜowe palce

zatrzepotały nad kałuŜą. Oczka zabłysły łakomie. - A tu jest Lokaj, co oznacza łatwe zniszczenie wiernego sługi. - Spojrzała z ukosa. - Mam nadzieją i błagam, Ŝebym to nie była ja, Wasza Miłość. Nie zrobiłby pan tego starej Whirry, co?

- Bądź grzeczna, to się nie dowiesz - rzekł drwiąco. Nagle przyszła mu do głowy nieproszona, nieposłuszna myśl: Jak łatwo zdradzamy bliskie nam stworzenia.

Drgnął niepewnie. - Posprzątaj to - warknął. Konsola znów zadźwięczała i Dooku usiadł za biurkiem, aby odczytać codzienny

meldunek generała Grievousa. Całkowicie zapomniał o starej kobiecie. Dlatego nie zauwaŜył, jak jej zapchlona towarzyszka, Panna Vix, zaczęła zlizywać stymkafę. Nie słyszał teŜ, jak staruszka połoŜyła palec na podstawce porcelanowej filiŜanki, czule gładząc wygięty uchwyt, i szepnęła:

- A oto Dziecię, które wreszcie wraca do domu, kochanie moje. Palleus Chuff był z całą pewnością największym dorosłym aktorem na Coruscant

o wzroście poniŜej jednego metra. Jako chłopiec lubił udawać, Ŝe jest pilotem myśliwca, rycerzem Jedi, wielkim bohaterem. Dlatego, kiedy dorósł, napisał sztukę Jedi! Jeśli ktoś ma niecały metr wzrostu, nie ma zbyt wielu moŜliwości zagrania olśniewającego bohatera. JuŜ prędzej złośliwe, knujące intrygi karły albo postacie komiczne. Niewiele z tych ról przemawiało do chłopca, który dawno temu chciał zostać kosmicznym piratem.

Oczywiście, najbardziej i prawdziwie kochał samą grę. Udawanie. Nie przepadał za lataniem. Kiedy rząd zwrócił się do niego w sprawie wcielenia Yody („Zdumiewające podobieństwo do samego Wielkiego Mistrza - Moc jest z tym świetnym aktorem!” - jak uprzejmie napisał „TriNebulon News”) z prośbą o pomoc, poczuł się zaszczycony i moŜe teŜ odrobinę onieśmielony. Kiedy ludzie w mundurach i uzbrojeni w miotacze proszą o pomoc, zazwyczaj im się nie odmawia.

Teraz jednak, stojąc na platformie lądowniczej Świątyni Jedi i czekając na prawdziwy gwiezdny myśliwiec, który miał unieść go w przestrzeń z jakąś niewyobraŜalną wielokrotnością prędkości światła, zaczął się powaŜnie zastanawiać, w co właściwie wdepnął.

Jedi dali mu znak. Chuff przełknął ślinę. Przedstawienie się zaczyna, pomyślał. Wykuśtykał z doku i skierował się na pokład platformy ładowniczej Świątyni Jedi.

Grupa reporterów, stojących za linami odgradzającymi miejsce dla prasy, zasypała go gradem pytań.

- Proszę nam powiedzieć, co to za misja? Co jest tak istotnego na Ithorze? - Kiedy pan wróci, mistrzu? - Czy nie obawia się pan, Ŝe nagła zmiana frontu moŜe uniemoŜliwi ć panu

łączności z biurem kanclerza? Palleus machnął laską w kierunku reporterów i zastrzygł uszami. Uszy były

doskonałą, najlepszą z dostępnych protezą, a on wiedział świetnie, jak ich uŜywać.


Uśmiechnij się, Chuff, powtarzał sobie. Nie myśl o obciąŜeniu, spójrz na swoją widownię, popatrz jej prosto w oczy i sprzedaj to. Palleus miał całą kolekcją uśmiechów Yody: Radosny Chichot, Senny Wyszczerz, Prawie Groźny Grymas, Łagodna Radość, która najczęściej pojawiała się na twarzy mistrza w obecności dzieci. Ale nie miał zamiaru próbować jego głosu: nie odwaŜyłby się uŜyć nieodpowiedniego tonu, źle zaakcentować słowo, co mogłoby skłonić kogoś do wzięcia sonogramów i sprawdzenia podpisu głosowego, a potem do wygadania wszystkim, Ŝe Yoda wdrapujący się dziś mozolnie na rampę statku kurierskiego klasy Seltaya wcale nie jest Yodą.

Dotarł wreszcie do transportera i wgramolił się do środka. Tej części przedstawienia bał się najbardziej. Nigdy nie przepadał za zamkniętymi przestrzeniami i w ogóle za lotami kosmicznymi. A takŜe za duŜymi przyspieszeniami. Obiecali mu, Ŝe jednostka R2 na statku zajmie się prawdziwym pilotaŜem. Był równieŜ obwód awaryjny, który miał pozwolić im obejść sterowanie i prowadzić statek z wieŜy kontrolnej. Przynajmniej tak twierdzili. MoŜe tak i było. Ale co, jeśli Gildia Kupiecka dobrała się do tego małego R2? W końcu czy robot nie powinien trzymać z innymi robotami? MoŜe to była jakaś mechaniczna piąta kolumna? Zdrajca robot prawdopodobnie poświęciłby siebie bez zmruŜenia fotoreceptora, aby tylko pozbyć się najstarszego członka Rady Jedi.

Kopuła statku uniosła się, zawisła nad nim i opadła, zamykając się i odcinając go od hałaśliwego tłumu reporterów. Palleus Chuff poczuł się nagle bardzo, bardzo samotny.

Kabina miała klimatyzację, ale jemu było gorąco. Gorąco i zaczynał się pocić. Silniki myśliwca oŜyły, a Palleus nagle przyłapał się na tym, Ŝe myśli o wojennej linii produkcyjnej, z której pochodzi ten statek: kaŜda jego część, kaŜdziuteńka, od pasów foteli po nity kopuły, była zbudowana z najtańszych materiałów.

Statek zakołysał się niepewnie i wzniósł na wysokość metra nad platformę. Palleus wyszczerzył zęby i pomachał tłumowi.

A w duchu zaczął się modlić. Tymczasem na dachu wieŜowca górującego nad dzielnicą Świątyni dwa roboty

kończyły partię hologry. Solis, zwykły robot, obserwował, jak jego piony systematycznie zbija i niszczy wesoło pomalowany towarzysz, Fidelis. Rozegrali juŜ wszelkie moŜliwe wariacje dejarika, kaŜdą po wiele razy. Solis prawie wyrównywał tam, gdzie los i brutalność przewaŜały szalę, ale obaj woleli dworzanina, który był wariantem opartym wyłącznie na umiejętnościach i strategicznym myśleniu. Problem polegał na tym, Ŝe Fidelis, jako stale pozostający na słuŜbie, był co jakiś czas poddawany rutynowym modernizacjom. Solis z kolei przez długi czas zdany był sam na siebie, a zaawansowane oprogramowanie holograficzne nie naleŜało do jego priorytetów.

Ostatecznie przegrał. Nie jakoś zdecydowanie, nie za kaŜdym razem, ale przegrywał systematycznie, a tej tendencji nigdy się juŜ nie zmieni. Tak jest zawsze - ci w liberii mają lepiej. Ci bez niej... niekoniecznie.

- Jeszcze jedna partyjka? - grzecznie zapytał Fidelis, resetując planszę.

Sean Stewart 73

- Myślę, Ŝe nie. - Jesteś pewien? MoŜe to być najlepsze dziewięćset sześćdziesiąt siedem tysięcy

czterysta trzynaście gier z jeden przecinek dziewięciu milionów trzydziestu czterech tysięcy ośmiuset dwudziestu czterech.

- Nie mam ochoty. - Nie mów tak. PrzecieŜ to nawet nic nie znaczy. Bardzo swobodnie sobie

poczynasz z tymi organicznymi wyraŜeniami - z oburzeniem zauwaŜył Fidelis. - Jestem pewien, Ŝe twoje początkowe oprogramowanie nie zwierało tego typu... nowotworów socjolingwistycznych.

- Jasne - mruknął Solis. - Kto to zresztą wie. Fidelis uwaŜał, Ŝe zakres emocji, do jakich zostali zaprogramowani, był bardzo

wąski: składał się z lojalności, lojalności, lojalności i lojalności - wszelkie zaś podobieństwa do stanów organicznych, takich jak zdenerwowanie czy uraza, były czystą afektacją w wątpliwym guście. Co nie przeszkadzało mu rozegrać solo gamy dejarika ze zdecydowanie poirytowaną miną.

Solis wędrował wzdłuŜ krawędzi dachu i patrzył w dół, obserwując istoty rojące się jak insekty w poduszkowcach i na chodnikach. Ktoś leŜący na tym dachu i wyposaŜony w strzelbę snajperską typu SoruSuub X45 byłby w stanie wyłowić swój cel, samemu pozostając niedostrzeŜonym. Śmierć z góry.

Jakby w odpowiedzi na te myśli, nad ich głowami pojawił się sokół; dryfował na rozpostartych skrzydłach, dosiadając słupów ciepłego powietrza. Wszystko, co ludzie zwykle określają mianem „przyrody”, zostało z Coruscant wyeliminowane dawno temu. Dla większości obserwatorów planeta stanowiła jedno gigantyczne miasto, niepozostawiające miejsca dla Ŝadnych istot rozumnych, oprócz typowo miejskich. Lecz natura potrafi się adaptować - jak dobrze wiedział o tym sam Solis! - i teraz nawet tak niezwykłe środowisko jak miasto-świat hołubiło setki stworzeń nieświadomych faktu, Ŝe ulice i wieŜe stolicy nie zostały zbudowane dla ich przyjemności. Małe ptaki, ssaki i płazy były zwykle sprowadzane na Coruscant jako zwierzęta domowe, a potem dość regularnie uciekały do kanałów, na ulicę czy na dachy, jak gdyby miasto było ferrobetonową dŜunglą, a one jej naturalnymi mieszkańcami. Oczywiście, zawsze było tu teŜ mnóstwo robactwa, które rozmnaŜało się w cieple i w odpadach Ŝycia rozumnego: szczury wodne, ropuchy, ferrorobaki, ślepe węŜe, które gnieździły się w budynkach, oraz gołębie pocztowe zamieszkujące poddasza. A nad nimi wszystkimi, na szczycie tego szalonego łańcucha pokarmowego, krąŜyły sokoły.

Ten był samicą o wysmukłych skrzydłach; upierzenie barwy sadzy i betonu pięknie maskowało ją na tle budynków. Unosiła się na niewidzialnych prądach powietrza jak płatek sadzy. Nagle zawisła w powietrzu i jak grom spadła na coś, co znajdowało się w dole. Solis obserwował jej lot, śledząc go poprzez pasma światła i cienia; bez trudu powiększył sobie jej obraz tak mocno, Ŝe mógł obejrzeć nawet Ŝółty rąbek okalający oko. Dostrzegł równieŜ cel - małą śmietnikową mysz węszącą wokół sterty odpadów w ślepej alejce dwieście trzydzieści siedem pięter pod nim. Wzrok Solisa bez przesady nie miał sobie równych w całej galaktyce. NadąŜanie za optyką taktyczną Tan/Zeiss było nieporównanie waŜniejsze aniŜeli aktualizacja


oprogramowania holograficznego. Kiedy się nie nosi liberii, trzeba na zimno kalkulować, w jakiej pracy jest się najlepszym i jakie kroki naleŜy podjąć, Ŝeby ją znaleźć. Celownik odnalazł mysz, jej mały łebek i pyszczek, który otworzył się w jednym pisku, zanim Ŝelazne szpony wbiły się w drobny korpus niczym gwoździe.

Śmierć z góry. Solis odwrócił wzrok od ofiary sokoła, przelotnie zerkając na Świątynię Jedi. - Hej. - Co? - Twój cel opuszcza Świątynię. Głowa Fidelisa obróciła się raptownie. Wbił wzrok w schody Świątyni, odległe o

tysiąc siedemset trzydzieści metrów. - O - powiedział tylko. - Dwoje Jedi, dwoje padawanów, jeden Artoo - rzekł Solis. Stali teraz obaj na

krawędzi dachu. Solis spojrzał na towarzysza. - Ten Artoo wygląda dziwnie, nie wydaje ci się? Nie porusza się całkiem normalnie. MoŜe mu jakiś serwo wysiadł.

Fidelis nie odpowiedział. Obserwował małą grupkę wychodzącą ze Świątyni głodnym wzrokiem kogoś, kto po wielu dniach spędzonych na pustyni nagle ujrzał wodę.

Po tygodniach. Po latach. Solis tak dawno nie nosił liberii, Ŝe zaledwie pamiętał szok lojalności, ten

połączony na stałe prąd, płynący przez obwody niczym religijny strach w obliczu Rodziny. Doprawdy, Fidelis wyglądał z tym raczej głupio. Trzymał się poręczy dachu tak mocno, Ŝe pozostawił ślady nawet na durabetonie. A jednak trudno było mu nie zazdrościć. Miło by było choć raz, tylko jeszcze jeden raz, poczuć ten dreszcz więzi.

Jeśli oczywiście roboty mogą odczuwać zazdrość. Fidelis słusznie zauwaŜył, Ŝe ich oprogramowanie tego nie przewiduje. Zazdrość, rozczarowanie, Ŝal. Samotność. Wszystko to afektacja, jedno po drugim. Nic prawdziwego.

- Idziemy - rzekł, niezbyt delikatnie biorąc Fidelisa za ramię. - Czas na łowy. W przestrzeni nie ma takiego pojęcia jak góra i dół. Oczywiście, kaŜdy

wystarczająco duŜy obiekt - planeta, gwiazda - ma własną grawitację, ale jeśli nie spada się w studnię grawitacyjną, przyciąganie odczuwa się raczej jako działanie w danym kierunku, nie zaś w dół. Dlatego teŜ, w sensie ściśle mechanicznym, Asajj Ventress, wisząca w przestrzeni w „Ostatnim Zewie”, myśliwcu gwiezdnym typu Happa Psa Tisc, tak smukłym i zabójczym, Ŝe wydawał się wcieleniem jej własnego, morderczego ja, tyle Ŝe z transpastalową skórą i oczami z działek laserowych, nie krąŜyła nad Coruscant niczym sokół nad swoją ofiarą.

Jednak dla mniej naukowo nastawionego obserwatora, który niewiele zna się na mechanice kosmicznej, a zauwaŜyłby jedynie okrutne, pełne satysfakcji spojrzenie jej oczu, kiedy statek Yody opuszczał lokalną przestrzeń, tak właśnie mogło to wyglądać.

Sean Stewart 75

Podczas gdy Palleus Chuff, wykonując swój patriotyczny obowiązek artysty, przyspieszał, aby opuścić studnię grawitacyjną Coruscant, prawdziwy Yoda tkwił w gigantycznej kolejce, tak długiej, jakby stała w niej cała populacja jednej z przygranicznych planet. Kolejka posuwała się ponuro przez nowy, ogromny Port Kosmiczny i Handlowy Nexus, dumę kanclerza Palpatine’a.

Problem z tajnymi misjami polega zawsze na tym, Ŝe trzeba zrezygnować z wielu

drobnych korzyści bycia Jedi, myślał Jai Maruk. W normalnych warunkach wyruszenie na spotkanie ze śmiercią w imię Republiki było dość prostą sprawą. Pakowanie na najdłuŜszą nawet wyprawę zajmowało zwykle mniej niŜ godzinę. Szybka przekąska w refektarzu, a potem przejście do prywatnego doku Świątyni Jedi. Kilka słów z głównym technikiem, odcisk palca i zdjęcie siatkówki wymagane do zrealizowania wcześniej zatwierdzonego wyboru statku, krótkie sprawdzenie wszystkiego według listy kontrolnej i mógł juŜ lecieć. I to było dobre. Nie to co teraz.

Musieli podróŜować w przebraniu, wykorzystując komercyjne loty statków przez całą drogę na Vjun. Do tej pory procedura ta była przeraŜająco nudna. Oddanie bagaŜu zajęło im prawie całą standardową godzinę, drugą strawili na kupowaniu biletów, a teraz juŜ od ponad trzech godzin stali w tej potwornej kolejce do odprawy. Maks Leem to nie przeszkadzało, w końcu była Granką, Granowie zaś pochodzili od zwierząt stadnych i lubili tłumy. Jai, wręcz przeciwnie. W najlepszych chwilach był człowiekiem zamkniętym w sobie, a strumień emocji, który kotłował się teraz wokół niego - niepokój, irytacja, zdenerwowanie przed lotem i koszmarna nuda - wydawał się zarazem oddalony i draŜniący, jakby ktoś owinął go kłującą derką z włosia banthy. Poza wszystkim innym byli tu w groteskowy sposób odsłonięci. W kaŜdej chwili z tłumu mógł się wyłonić potencjalny zabójca. Nawet gdyby Jai miał czas zareagować, wyjęcie w tym tłoku miecza świetlnego oznaczałoby pozbawienie kończyn przynajmniej kilku najbliŜej stojących osób.

Oprócz tego musiał się jeszcze opiekować swoją nową padawanką, Scout. Nie w tym rzecz, Ŝe robiła cokolwiek niewłaściwego, przynajmniej do tej pory, jeśli nie liczyć irytującej maniery sprzeczania się z nim w kaŜdej sprawie. U czternastolatki było to co najmniej draŜniące. WciąŜ jednak miała zabandaŜowaną lewą rękę i plastry z bacty na nodze. Nie tylko Moc była w niej słaba. Prawdę mówiąc, powinna była leŜeć w szpitalu, popijając rosołek z baŜanta hillindorskiego.

Poza tym, szczerze mówiąc - a Jai Maruk był szczery do bólu, nawet w środowiskach, gdzie ludzie zwykle stosują najgorsze kłamstwa - nie czuł się gotów na opiekę nad padawanem. WciąŜ jeszcze był człowiekiem czynu, nie nauczycielem. Chciał wrócić na Vjun i załatwić sprawę ostatniego przykrego spotkania z hrabią Dooku, nie miał jednak zamiaru wlec ze sobą nastolatki przez pól galaktyki. Widocznie mistrz Yoda miał jakiś powód, Ŝeby mu narzucić padawankę, ale Jai nie nauczył się jeszcze z tego cieszyć.

A co do samego mistrza Yody...


Jai spojrzał niepewnie na podróŜującego z nimi niewielkiego robota typu R2. Przyłapał go właśnie, jak próbował opuścić kolejkę i prześliznąć się pod taśmami odgradzającymi strefę ochrony.

- Scout, zobacz, co z tym robotem - warknął. - Zdaje się, Ŝe ma problemy z ustaniem w jednym miejscu.

Dziewczyna trzepnęła dłonią kopułkę R2, która wydała dziwny, brzękliwy odgłos, jakby uderzyła w wieczko pustej puszki.

- Nie martw się, ojcze - zaszczebiotała. - Mam na niego oko. - Przynajmniej jesteśmy juŜ bliŜej początku - łagodnie wtrąciła mistrzyni Leem. Niewielka grupka oficerów ochrony w beŜowo-czarnych barwach Republiki

kierowała ludzi do dwunastu róŜnych skanerów, więc jedna duŜa kolejka pod koniec rozwidlała się jak rzeka, rozpływająca się na dwanaście odnóg, zanim wpadnie do morza. KaŜde stanowisko obsadzała dwójka zmęczonych, zirytowanych pracowników ochrony. Za nimi osobne oddziały przeprowadzały wyrywkową kontrolę, otwierając bagaŜ podręczny, nakazując opróŜnienie kieszeni i obmacując w poszukiwaniu niebezpiecznych narzędzi.

- Powinieneś był wpakować miecz świetlny do bagaŜu - mruknęła Scout do Jaia Maruka.

Zgrzytnął zębami i złapał R2, który potoczył się do przodu i wpadł na stojącego przed nimi Chagrianina.

- Bardzo przepraszam - wycedził. Dotarli wreszcie do początku kolejki. - Linia siódma - rzekł straŜnik do Jaia Maruka. - Ty na linię jedenastą, ty na drugą

- rzucił do Maksa i Whie. - Dziewczyna na linię trzy. Z kim idzie robot? - Ze mną - odpowiedziała cała czwórka jednocześnie. StraŜnik uniósł brew. - Ja go wezmę - rzekł Jai Maruk. - PodróŜujemy wszyscy razem. Powinieneś

pozwolić nam przejść przez skanery jednocześnie - dodał powoli i z dziwnym akcentem.

StraŜnik juŜ chciał się zgodzić, kiedy nagle się opamiętał i spojrzał na Jaia Maruka podwójnie podejrzliwie.

- Jak mówi piosenka, spotkacie się wszyscy po drugiej stronie, Twinkletoes. Ale właśnie zapracowałeś sobie na pełną losową kontrolę tkankową. DTI na numerze siódmym! - zawołał.

- Ale... - zaczęła mistrzyni Leem. - Nie ma na to czasu - odparł straŜnik i pchnął ją w kierunku linii siódmej. - Ale... - zaczęła Scout. - Na to teŜ nie ma czasu. - StraŜnik popchnął Scout w kierunku bramki trzeciej. - I

zabierz ze sobą robota. Kilku straŜników wystąpiło z grupki. Tłum z ponurymi minami zaczął coś

mamrotać o opóźnieniu. Czwórka Jedi wymieniła spojrzenia i rozdzieliła się.

Sean Stewart 77

- Mogę wiedzieć, dlaczego jestem poddawany dodatkowej kontroli? - lodowatym tonem zapytał Jai Maruk.

- To losowe przeszukanie, proszą pana, całkowicie losowe, wyłącznie dla waszego bezpieczeństwa - wyjaśniła straŜniczka na stanowisku numer 7, kompetentna i rzeczowa kobieta w średnim wieku. - Poza tym wygląda pan jak Druckenwellianin.

- To dlatego, Ŝe urodziłem się na Druckenwell - wycedził Jai. - Ale ma pan papiery z Coruscant, rozumiem. Niezłe - odparła straŜniczka. - Mieszkam tu prawie od urodzenia... - Z wyjątkiem paru godzin po narodzinach? Na wypadek, gdyby pan nie wiedział,

Druckenwell jest zaprzysięŜonym członkiem Gildii Kupieckiej, z którą... moŜe i to panu umknęło... jesteśmy obecnie w stanie wojny. Oho-ho! - mruknęła, kładąc dłoń na rękojeści miecza świetlnego. Ręka Maruka natychmiast znalazła się na jej dłoni, a w oczach Jedi pojawił się niebezpieczny błysk.

StraŜniczka wytrzymała jego spojrzenie. - Czy przeszkadza pan straŜnikowi w wykonywaniu swoich obowiązków

słuŜbowych? - Jestem członkiem zakonu Jedi - rzekł spokojnie Jai. - To rękojeść mojego miecza

świetlnego. Wolałbym, aby go nikt nie dotykał. - Nie powinien był pan więc umieścić go w bagaŜu? - zapytała wesoło. - A gdyby piraci zaatakowali statek, musiałbym popędzić do ładowni i szukać go

między koszulami i skarpetkami? - syknął Maruk. StraŜniczka uśmiechnęła się z politowaniem. - Niech pan posłucha... i pan, i ja wiemy, Ŝe zakon Jedi ma własne statki. Gdyby

pan naprawdę był rycerzem Jedi, nie leciałby pan kancpalpem, prawda? - Ale... - Zawsze moŜe pan porozmawiać o tym z moim zwierzchnikiem. Chodzą słuchy,

Ŝe czeka się tam nie więcej niŜ dwie godziny. StraŜnik w punkcie numer 3 był młodym człowiekiem o tępym spojrzeniu i ustach

pełnych chugger’s chaw. - Przejść bezpośrednio pod promieniem skanera z dłońmi przy bokach -

wymamrotał. - Jasne - odparła Scout. Lekko trąciła R2 i oboje weszli jednocześnie. Scout

przeszła pod skanerem, R2 zaś niepewnie przetoczył się obok. śadnych świateł, Ŝadnych syren. Nieźle, pomyślała Scout. Spojrzała na bramkę

numer 7 i stwierdziła, Ŝe Jai właśnie odbiera pouczenie od straŜniczki. Wydawało się, Ŝe zaraz dostanie wylewu i padnie trupem. Scout pogratulowała sobie raz jeszcze, Ŝe schowała miecz świetlny w bagaŜu.

Jej straŜnik zrobił sobie przerwę, Ŝeby wypluć do pustego kubka po stymkafie długą nitkę jaskrawozielonej śliny.

- Przepraszam panią, ale robot teŜ musi przejść pod skanerem. - Robot? AleŜ on nie moŜe! - wypaliła Scout. StraŜnik zamrugał.


- Takie są przepisy, pszepani. Gildia Kupiecka rozpowszechnia za pośrednictwem naszych robotów oprogramowanie dywersyjne. Jeśli pozwolimy, aby sprzątacze omijały skanery, pewnego dnia obudzi się pani we własnym domu i stwierdzi, Ŝe jest więźniem inteligentnego odkurzacza i pralki.

- Mówi pan powaŜnie? - Oni wykorzystują mikrofale - odparł straŜnik, z powaŜną miną spluwając znowu

do kubka. - Ten robot musi przejść przez skaner. No chodź, mały. - Zachęcił go, jakby przywoływał wiernego psa, jednocześnie odchrząkując głęboko i wilgotno.

R2 wydał z siebie dziwny, skrzekliwy pisk i pokręcił kopułką. - On nie moŜe przejść - desperacko wykrzyknęła Scout. - On się boi skanerów. - Boi się skanerów? - Chodzi o oczy. Znaczy, o czujniki wideo. Bardzo delikatne. Wyspecjalizowane -

bełkotała. Whie właśnie przeszedł przez swoją bramkę i Scout spojrzała na niego błagalnie. - Ten maluszek naleŜy do mojego dziadka - tłumaczyła. Klepnęła go po kopułce, ale kiedy znów w odpowiedzi rozległ się ten sam pusty dźwięk, od razu poŜałowała swego gestu. - To widzący robot. Dlatego jego czujniki są takie...

Usta straŜnika otworzyły się tępo; z dolnej wargi ściekała mu cieniutka struŜka śliny.

- Widzący robot, akurat... a ja jestem senator Amidala - burknął. ZmruŜył oczy. - Obejrzyjmy no jeszcze raz te twoje papiery, a puszka ma natychmiast przejść za czerwoną linię i wejść pod skaner.

Whie wziął swój bagaŜ podręczny i podszedł do Scout. - Nie musisz chyba jeszcze raz skanować tego robota - rzekł niedbale. StraŜnik mrugnął jednym okiem. - PrzecieŜ przeszedł za dziewczyną - tłumaczył Whie. - Oboje przeszli bez

problemu. Plask. Kolejna struŜka zielonej śliny wolno spłynęła na koszulę straŜnika. Spojrzał

na plamę i zaklął cicho. - Wynocha - rzekł, machając dłonią z irytacją. - Nie muszę jeszcze raz skanować

tego małego. Scout spojrzała najpierw na Whie, potem na straŜnika. - Więc... przeszliśmy? - Tak, przeszliście! A teraz idźcie juŜ. Nie widzicie, Ŝe jestem zajęty? - Tak jest, dziękuję, proszę pana. - Scout szybko odeszła od stanowiska straŜnika.

Whie podąŜył za nią, sprawdzając, czy miecz ma dobrze przypięty do pasa. Uśmiechnął się.

- Zrobiłeś wraŜenie - zauwaŜyła Scout. - To musi być niezwykłe, sprawiać, aby ludzie robili to, co ty chcesz.

- Czasem to się nawet przydaje... - spojrzał na nią i nagle urwał, a uśmiech znikł z jego twarzy.

- Co się dzieje? - zapytała Scout i nagle się ocknęła. - Hej... chyba kogoś tu brakuje?

Sean Stewart 79

W tłocznym holu portu kosmicznego jednostkę R2 łatwo jest przeoczyć. Po pierwsze, z powodu wielkości. Wysoki na metr R2 łatwo ginie w tłumie ludzi, Chagrian, Granów i innych humanoidów. Poza brakami fizycznymi, istnieje jeszcze kwestia psychologicznego wymiaru robota. A raczej jego niedostatków. Dla organicznej istoty rozumnej inna organiczna istota rozumna jest obiektem zainteresowania: czy ta nowa osoba okaŜe się moim przyjacielem, czy wrogiem? PomoŜe mi czy będzie mnie nękać, wzgardzi mną czy zarezerwuje mi miejsce w kolejce po stymkafę? Roboty z kolei zajmują w świadomości istoty rozumnej miejsce analogiczne do, powiedzmy, skomplikowanych i pomysłowych urządzeń gospodarstwa domowego: programowalnego podajnika posiłków czy inteligentnego łóŜka. Dla humanoida robot - o ile nie jest to robot bojowy z działkiem laserowym ustawionym na ogień automatyczny - po prostu nie ma wielkiego znaczenia.

Z drugiej strony dla jednego robota inny robot jest czymś całkowicie naturalnym. Wyjaśnia to częściowo, jakim cudem mały robot R2, wciąŜ pomalowany na

oryginalne, niezbyt ciekawe kolory fabryczne, mógł praktycznie niezauwaŜony przeciskać się przez gęsty tłum wypełniający Terminal Delta kanclerza Palpatine’a, nieustannie piszcząc i miotając się, potrącając łydki, ściany i fontanny, jakby zamiast czujników i doskonałego komputerowego mózgu był kierowany od wewnątrz przez zgrzaną, humorzastą i coraz bardziej zdenerwowaną istotę, która moŜe widzieć świat jedynie przez cztery małe dziurki.

Wyjaśnia to częściowo, dlaczego wśród ogólnego braku zainteresowania tenŜe robot był bardzo uparcie śledzony przez drugiego R2, pomalowanego na elegancki szkarłatny kolor Republiki z insygniami ochrony narysowanymi na pancerzu.

- Proszę pani? - StraŜnik w punkcie kontroli numer 11 był spoconym męŜczyzną

w średnim wieku, z podwójnym podbródkiem. Siwawe, krótkie, przycięte na wojskowego jeŜa włosy wystawały spod przepoconego otoka czapki. - Czy mogę panią prosić, aby zechciała pani podejść do mnie?

Szczęka mistrzyni Leem zaczęła się szybko poruszać. - Ale co się stało, panie oficerze? Czy coś...? - Proszę tu podejść. Mistrzyni Leem zmarszczyła troje brwi i przeszła za straŜnikiem o kilka kroków

poza urządzenia skanujące. StraŜnik stanął zwrócony plecami do tłumu. - Proszę się nie rozglądać. Proszę zachowywać się naturalnie, tak jakbym oglądał

pani płytkę ID. Mistrzyni Leem spojrzała na niego tępo. - Płytkę identyfikacyjną - powtórzył. Podała mu płytkę. Udając, Ŝe wsuwają do swojego notatnika, straŜnik wymamrotał: - Proszę pani, czujniki wskazują, Ŝe ma pani przy sobie wysokoenergetyczną broń

działającą na zasadzie zogniskowanych cząstek... - Mogę to wyjaśnić...


- Większość tutejszej obsługi nie rozpoznałaby tego obrazu - ciągnął straŜnik, nie podnosząc głosu. - Nie ja. Wiem, kim pani jest. Wiem, co to jest. Jest nas cała grupa, wymieniamy informacje, wie pani, ale nigdy tak naprawdę nie myślałem, Ŝe rzeczywiście zobaczę...

- Chyba nic z tego nie rozumiem - odparła mistrzyni Leem. - Proszę się nie rozglądać. Zachowywać się naturalnie. Rozpoznaję obraz na

skanerze - dodał rozmarzonym tonem. - Jesteś Jedi, prawda? To znaczy, taką prawdziwą?

Maks Leem poruszyła szczęką dwukrotnie. I jeszcze raz. - Tak, jestem. - Wiedziałem! - Głos straŜnika rwał się ze wzruszenia. - PodróŜujesz w ukryciu,

prawda? Ludzie powiadają, Ŝe Jedi nie są juŜ tacy sami, Ŝe stali się tajną policją kanclerza. Nigdy w to nie uwierzyłem. Ani przez sekundę. To niepodobne do Jedi.

- Z całą pewnością nie - odparła Maks Leem, szczerze zdumiona, Ŝe ktokolwiek mógłby myśleć o zakonie jako o prywatnej bandzie zabijaków kanclerza.

- Jesteś w misji, tak? - zapytał straŜnik. - Nie patrz, nie rozglądaj się, bądź naturalna. Powiedz mi tylko, jak mogę pomóc. Chętnie to zrobię, ryzyko nie ma znaczenia - dodał chrapliwie.

- Naprawdę jesteś przyjacielem zakonu - powiedziała Maks. - Opowiedz mi o nim. Wiesz, ile razy widziałem Jedi? Piętnaście. Piętnaście razy.

A w przyszłym tygodniu wyjeŜdŜam z moim siostrzeńcem. Daj mi jakieś zadanie. Zachowuj się naturalnie i daj mi zadanie.

- JuŜ je wypełniłeś - łagodnie odparła mistrzyni Leem. - Myślisz, Ŝe to przypadek, Ŝe dzisiaj miałeś dyŜur? - zapytała. - Myślałeś, Ŝe znalazłam się na twoim stanowisku przypadkiem?

Spojrzał na nią zdumiony. - Na Moc! - wyszeptał. - Wiemy, kto jest naszym przyjacielem, panie... Charpp - odparła, odczytując jego

nazwisko z plakietki. Delikatnie pogładziła rękojeść miecza świetlnego pod szatą. - Ale pamiętaj, nikt nie moŜe się o niczym dowiedzieć. Dla wszystkich innych jestem tylko pokorną podróŜniczką w drodze na Malastare, gdzie mam zamiar odwiedzić rodzinę. A teraz ty musisz zachowywać się naturalnie.

- Zachowywać się naturalnie, oczywiście. - SłuŜbiście skinął głową, aŜ zadrgały mu podbródki. - Oczywiście, oczywiście, ale... - W jego głosie znów pojawiła się tęskna nuta. - MoŜe coś jeszcze?

- MoŜesz mi oddać płytką ID. - Och, racja. - Wcisnął ją z powrotem w jej dłoń. Płytka była pokryta odciskami

jego spoconych palców. - Kiedy przyjdzie czas, skontaktujemy się z tobą - obiecała Leem. - Tymczasem

niech Moc będzie z tobą! Pozostawiając go z oczami pełnymi łez, mistrzyni pospieszyła do dwójki

padawanów.

Sean Stewart 81

- Cieszę się, Ŝe wam się teŜ udało. Ale gdzie jest Jai? - zapytała. - I gdzie jest sami-wiecie-kto?

Evan Chan nie cierpiał latać. Chyba Ŝe w atmosferze. Śmiganie w atmosferze w

jakimś lekkim stateczku było całkiem przyjemnie. Statki teŜ były niezłe. Jako hydrograf środowiskowy - tak zwany wodnik, bo tak nazywali specjalistów jego klasy w biznesie wpływu na środowisko - spędzał wiele czasu, przemierzając powierzchnie planet i pobierając próbki z oceanów, rzek i jezior. Największym problemem było zawsze przedostanie się na inną planetę.

Sama idea skoku w nadprzestrzeń - Ŝonglerka atomami, rozmazywanie się światła, skok skręcający molekuły - to wszystko budziło w Evanie mdłości. Nie tylko w sensie fizycznym, takim jak torsje czy ból Ŝołądka, choć i to takŜe, lecz głównie w aspekcie duchowym. A jednak nie było innego sposobu wypełnienia zadania - wszechplanetarnego badania wód - jak tylko za pomocą skoków. Przemieszczanie się na planety poza system Coruscant trwałoby inaczej dosłownie wieki.

Dlatego teraz znajdował się w męskiej odświeŜalni terminalu Delta na Kancpalpie, dyskretnie czerpiąc płynną odwagę ze swojej drogocennej piersiówki - somnaskol red, w butelce podróŜnej o pojemności stu gramów.

Spojrzał na swoje odbicie w lustrze nad umywalką. Mówiąc szczerze, nie wyglądał olśniewająco. W obliczu dłuŜszej niŜ zwykle podróŜy przez hiperprzestrzeń nie spał juŜ od prawie trzech dni. Oczy miał podkrąŜone i błędne, na podbródku dwudniowy zarost, który pokrywał mu twarz niczym nieprzyjemna pleśń, jego kolana zaś zachowywały się dokładnie tak, jakby były zrobione z galarety. Objął głowę dłońmi i pochylił się nad lśniąco białą miską.

Do odświeŜalni wtoczył się robot, odbił się od ściany z brzękiem blaszanej puszki upuszczanej na ferrobetonowy chodnik i wtoczył do jednej z kabin.

Evan zamrugał. Próbował sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej widział robota w toalecie. MoŜe sprzątacza, ale nie jednostkę R2, bez insygniów ochrony.

- Dziwne - odezwał się głośno Evan. A przynajmniej to właśnie miał zamiar powiedzieć, okazało się jednak, Ŝe somnaskol znieczuliła mu usta i słowa wypływały z nich jak ślina, kiedy dentysta poda zbyt mocne znieczulenie.

Do odświeŜalni wtoczył się drugi robot. Ten nosił barwy Kancpalpu: czarne i beŜowe, z logo ochrony. Jego mała metalowa kopułka kręciła się agresywnie, kierując wizjer kamery na róŜne części wyłoŜonego białymi kafelkami pomieszczenia.

Kamerka znieruchomiała wycelowana w kabiną, gdzie ukrył się pierwszy robot. Przesłona kamery otworzyła się powoli.

Evan Chan mocno, bardzo mocno zacisnął oczy, po czym otworzył je znowu. Drugi robot wciąŜ tam był.

Pociągnął jeszcze jeden łyk somnaskol. Robot ochrony skradał się teraz - trudno było to inaczej określić - w kierunku

podejrzanej kabiny. Była to jedna z duŜych, wielofunkcyjnych kabin, z toaletą, pisuarem, kanałem, prętami odbiorczymi i teleskopowym odpływem o działaniu


ssącym. Mały robot z niezmierną ostroŜnością wysunął metalowy hak, bezszelestnie zacisnął go na uchwycie i szybko pociągnął do pozycji półotwartej.

Zabłysły światła i robot-ochroniarz zakołysał się, pomrukując i piszcząc z konsternacji. Evan zmruŜył oczy, obserwując scenę w lustrze. Kamerka robota ochrony starannie omiatała całą podłogą kabiny. Była pusta.

Po chwili wahania robot wtoczył się do środka. W tym momencie oko Evana pochwyciło cień ruchu w lustrze. Pierwszy robot bezgłośnie unosił się ponad górną framugą drzwi kabiny.

Rozległy się przeraŜone skrzeki i piski, częściowo ze strony robota ochrony, ale teŜ z ust Evana. Obserwował, jak pierwszy robot bezszelestnie wypływa zza drzwi kabiny. Teraz ich pozycje się odwróciły -robot ochrony, kompletnie zdezorientowany, kręcił się po kabinie, uciekinier zaś tkwił w głównej części odświeŜalni, ukryty za drzwiami kabiny.

Uciekinier wysunął ramiona. Zamek w drzwiach kabiny zatrzasnął się z odgłosem przypominającym wystrzał z miotacza, po czym zaskrzypiał w dość nietypowy sposób, jakby transpastalowy pręt zawiązywano na kokardkę.

Robot ochroniarz oszalał. Wyjąc i piszcząc, zaczął walić w drzwi kabiny. W białych kafelkach odbijała się feeria kolorowych światełek. Uciekinier z kolei wydał z siebie jeszcze bardziej przeraŜający odgłos: dziwaczny, głuchy dźwięk, zupełnie niemechaniczny - odgłos, jaki mógłby wydawać kowakiański małpojaszczur zamknięty w beczce.

Wtedy Zły R2, jak go w myśli nazwał Evan, okręcił się i niezgrabnie wytoczył z pomieszczenia.

Evan gapił się na rozkołysane drzwi kabiny, słuchając przeraŜającego wycia zamkniętego robota-ochroniarza. A potem drŜącymi palcami wydobył flaszkę somnaskol red i wylał do umywalki aŜ do ostatniej kropli, przysięgając sobie, Ŝe nigdy więcej nie dotknie tego draństwa.

Sean Stewart 83

R O Z D Z I A Ł

6

Ventress przejęła kuriera Jedi tuŜ po jego wejściu w lokalną przestrzeń Ithora. „Ostatni Zew” był wyposaŜony w najlepszą technologię, jakiej mogła dostarczyć Geonosis, włącznie z prototypem diamentu, wybudowanym na podstawie planów, o których ludzie z Carbanti United Electronics nie wiedzieli nawet jeszcze, Ŝe zostały skradzione. Diament został wymyślony w celu niwelowania efektu maskowania statków podróŜujących w nadprzestrzeni, aby nie mogły się one nagle materializować w środku czyjejś floty niczym pantera pustynna spadająca z drzewa na bezradnego roślinoŜercę. Prototyp z Carbanti działał niczym sejsmograf, wyczuwając linie zakłóceń, jakie statek powoduje w kontinuum czasowo-przestrzennym, wychodząc z nadprzestrzeni. OstrzeŜenie przychodziło zazwyczaj z wyprzedzeniem krótszym niŜ pięć sekund, ale te sekundy mogły oznaczać róŜnicę pomiędzy Ŝyciem a śmiercią.

I oczywiście, jeśli umieściło się taki diament na statku szybkim i śmiercionośnym, takim jak „Ostatni Zew”, pilotowanym przez istotę jeszcze szybszą i jeszcze bardziej śmiercionośną, sytuacja mogła ulec całkowitemu odwróceniu: zgodnie z przytoczoną wyŜej metaforą, to pantera mogła wylądować na zaostrzonym kole.

Poza ostatnią planetą systemu ithoriańskiego przestrzeń nagle rozciągnęła się, napęczniała i pękła. Przez rozdarcie, niczym kropla pary skraplająca się na zimnym oknie, wypłynął pierwszy okręt bojowy Republiki. Asajj zidentyfikowała go jako opancerzony okręt pikietujący HKD typu Tavya, z dodatkową baterią torped protonowych zamontowaną na podwoziu.

Ignorując swój komputer taktyczny i siatkę, celowniczą HUD „Ostatniego Zewu”, sięgnęła ku niemu czule poprzez Moc, obejmując go niczym kochanka. Widziała, jak oczy pilota rozszerzają się ze zdumienia, i poczuła szalony przypływ adrenaliny w jego Ŝyłach, kiedy zawyły syreny. Posmakowała nagłych, lepkich kropli potu wokół jego ust.

- Ostatni zew, ukochany - szepnęła. - Czas się zwijać. Działa laserowe zalśniły w milczącej przestrzeni kosmosu i statek pikietujący

rozpadł się na odłamki, jak kwiat dantooińskiego mlecza, który pęka, rozrzucając wokół nasionka. Zawsze ją dziwiło, jak cicha jest śmierć w kosmosie, gdzie nie ma atmosfery, Ŝeby przeniosła grzmot setek eksplozji i krzyków umierających. Nawet w


Mocy jedno marne Ŝycie stanowiło niewielką róŜnicę, a ten pilot skończył pokornie, bez burzy w umyśle, niczym zdmuchnięta świeczka - był i juŜ go nie ma.

Towarzysze eskadry Yody doskonale znali swoje zadanie. Kolejne dwa okręty pikietujące pojawiły się w przestrzeni i ich piloci natychmiast zorientowali się, Ŝe są atakowani. Otworzyli ogień z przednich dział. Wyminęli Asajj i pomknęli z duŜą prędkością w kierunku środka systemu.

Asajj obróciła „Ostatni Zew” i pozwoliła mu opadać, lawirując pomiędzy śmiercionośnymi smugami światła z działa laserowego lewej tavyi. Ta po prawej rzygnęła dwoma pociskami samonaprowadzającymi - torpedami protonowymi, poruszającymi się z prędkością niemal dwa razy większą niŜ statek Asajj.

Ventress wywinęła pętlę i zawróciła, zmuszając torpedy do wytracenia prędkości w manewrowaniu. Im trudniejszym będzie celem, tym bardziej będą musiały dostosować swoją prędkość do niej. Czuła ich bezmyślne komputerki celownicze, niezmordowanie przeliczające kąty przechwycenia przy kaŜdym jej podskoku i obrocie. Zachichotała i puściła się w korkociąg za pierwszym statkiem.

Diament rozbłysnął nagłe i w chwilę potem „Ostatni Zew” powiedział jej, Ŝe opancerzony statek kurierski klasy Seltaya wychodzi właśnie z nadprzestrzeni. Mistrz Yoda przybył.

Teraz szybko doganiała pierwszą tavyę. Statek miał jeden laser na wieŜyczce, którym mógł teoretycznie ją zestrzelić, lecz ani razu nie podeszła do niego na wystarczającą odległość. Kiedy Asajj Ventress miała dobry okres, mogła spacerować pomiędzy kroplami deszczu, a kaŜdy dzień, który dawał jej szansę oddania zwęglonej zielonej głowy Yody swojemu mistrzowi, był dla niej dobrym dniem.

Pilot tavyi przestał nagle strzelać, kierując się dzikim skokiem w stronę pierwszej planety systemu - pozbawionej Ŝycia, zamarzniętej skały, którą moŜna by najwyŜej zaszczycić mianem księŜyca. Ithorianie wyposaŜyli jednak tę planetę we wspaniałą baterię automatycznych systemów obronnych, odstraszającą nieproszonych gości. Widocznie pilot liczył na ochronę duŜych dział.

Nic mu to nie pomoŜe. „Ostatni Zew” był zbyt szybki. Musiał się o tym przekonać. Jego odczyty powinny mu juŜ coś powiedzieć na ten temat. Biedak po prostu nie umiał się zatrzymać. Asajj sięgnęła przez Moc, z lekka muskając powierzchnię świadomości i intencji pilota.

W dół. Zamierzał zanurkować w kierunku szybko zbliŜającej się baterii i miał nadzieję,

Ŝe Asajj przestrzeli. Czuła przyspieszone bicie jego serca, czuła, jak spina się, Ŝeby odczekać, wytrzymać, nie angaŜować się zbyt wcześnie.

Zrobiła mu na skrzydłach kilka czarnych smug, tylko po to, Ŝeby go zdenerwować.

I wtedy zanurkował. Szybki spadek, dziesięć miaŜdŜących g. Nawet jego skafander ciśnieniowy nie był w stanie w pełni skompensować przeciąŜenia. Asajj czuła, Ŝe pilot zaczyna tracić przytomność. Doprawdy, cóŜ za łaska.

Kiedy krew krzepła mu w Ŝyłach od ciśnienia, nie uświadamiał sobie jeszcze, Ŝe „Ostatni Zew” wyskakuje spod niego i szybko wznosi się w górę. Nie miał dość

Sean Stewart 85

świadomości, aby zrozumieć, Ŝe Asajj przewidziała jego ruch i juŜ go udaremniła. Nie zwracał po prostu większej uwagi na drobny obiekt, który go ścigał.

Nowy kąt przechwytywania torpedy protonowej skierował ją wprost w podwozie tavyi. Statek rozpadł się na dwoje jak jajko, wylewając białe światło i krwawe Ŝółtko. Jeszcze jedna mała świeczka zgasła.

Yoda pewnie to poczuł. Tavya, która wystrzeliła torpedy protonowe w kierunku Asajj Ventress, zawracała,

aby dołączyć do Yody. Asajj unieszkodliwiła go równie niedbale jak pierwszy okręcik. Teraz w realnej przestrzeni znalazł się ostatni z czwórki towarzyszącej Yodzie.

Trzech pokonanych, został jeden, a potem zabierzemy się do samego mistrza. Asajj zmarszczyła brwi. To dziwne, Ŝe Yoda sam nie otworzył ognia. Wprawdzie

nieustannie mamrotał jakieś komunały na temat naturalnego piękna, jakim jest Ŝycie, lecz ta stara ropucha bagienna nigdy się nie leniła, by w razie potrzeby uŜyć miecza świetlnego. Jeśli wierzyć przekazom na temat Geonosis, powinien przyjść swoim towarzyszom na pomoc, strzelając z wszystkich działek na pokładzie.

Jakby w odpowiedzi na jej myśl, statek otworzył ogień, lecz jego strzały były powolne i niecelne. MoŜe staruszek albo jego robot R2 mieli coś nie w porządku z głową? A moŜe Yoda miał plan, którego subtelności nie była w stanie wychwycić? W pewnym stopniu miała nadzieję, Ŝe chodzi o tę ostatnią moŜliwość. Jeśli stary mistrz siedzi teraz w kabinie i, dysząc, walczy z zawałem, to zdecydowanie zmniejszy przyjemność zabicia go. No cóŜ, w raporcie dla Dooku z pewnością nie będzie się rozwodziła nad takimi szczegółami.

Kolejne błyski ognia laserowego minęły ją w sporej odległości, chyba ponad trzydziestu stopni. Jeśli stary potwór ma jakiś plan, to jest on zbyt skomplikowany, Ŝeby mogła go teraz rozpracować. MoŜe daje sygnał posiłkom, a te strzały są jakąś zakodowaną wiadomością?

Asajj wzruszyła ramionami i przyspieszyła, znów wchodząc w korkociąg, aby zaatakować ostatni z okrętów pikietujących. Lepiej pozbyć się wszystkiego, co mogłoby przeszkadzać.

Na monitorach znów pojawiło się ostrzeŜenie diamentu i w chwilę później ostatni z obrońców Yody skoczył z powrotem w nadprzestrzeń. Asajj uniosła jedną brew. No cóŜ, lepszy Ŝywy szczur niŜ martwy kot, jak mówi stare porzekadło. Gwiazdy wiedziały, Ŝe nigdy nie cierpiała na przerost współczucia, lecz takŜe nie czerpała wielkiej przyjemności z mordowania niewinnych i bezbronnych gapiów.

Zajmijmy się zatem samym mistrzem Jedi. Przymknęła oczy, szukając go w niezmierzonej przestrzeni. Było to trudniejsze,

niŜ przypuszczała. Na przykład obecność Dooku wyczuwała przez pół planety: płonący cień, widzialna ciemność. Od wielkiego mistrza zakonu Jedi spodziewała się czegoś więcej... ale gdy wreszcie trafiła na maleńki, przeraŜony punkcik Ŝycia wewnątrz statku, wydał jej się nędzny i słaby.

MoŜe to wiek, ten niestrudzony łowca, dogonił go nareszcie. Widziała juŜ starców, którzy poddawali mu się właśnie w ten sposób; ogień Ŝycia przygasał, przycichał, aŜ wreszcie nie zostało go juŜ na wielkie namiętności, gorący gniew,


nienawiść i miłość. Ostatnie lata spędzali jak w popiele, rozniecając jedynie czasem wątłe płomyki skąpstwa, złośliwości, niepokoju. Przezroczysty, smutny powidok Ŝycia.

Sięgnęła ku niemu jeszcze raz i otworzyła oczy szeroko, obserwując, jak statek Yody powoli zbliŜa się do „Ostatniego Zewu”. PołoŜyła palce na przyciskach wyzwalających ogień i czekała, aŜ komputer celowniczy namierzy jego silniki, rdzeń stosu, owiewkę. Początkowo zamierzała zacząć od rdzenia, bo teoretycznie był to najszybszy i najpewniejszy sposób na osiągnięcie celu, lecz jeśli stary Jedi zamierzał poddać się tak łatwo, moŜe powinna spróbować przebić się do kabiny i nakarmić go próŜnią. Z pewnością w ten sposób uzyska bardziej przekonujące trofeum dla Dooku aniŜeli seria zarchiwizowanych analiz spektrograficznych, która jedynie potwierdzi istnienie szczątków organicznych w stosie złomu.

Seltaya podskakiwała i kręciła się w jej iluminatorach, lecz czyniła to mechanicznie, bez cienia zrozumienia. Asajj zgięła palec.

Nie. Zdjęła dłonie z przycisków sterowania ogniem. Wiedziała juŜ, co robi seltaya. Jej

R2 wykonywał fabryczne uniki. Rozpoznawała je z dziesiątków innych zestrzeleń. Ktokolwiek siedział w tym statku, z pewnością nie był to Yoda. Ventress warknęła i strzeliła tylko raz, ścinając tylne stabilizatory Seltayi i

wysyłając ją w przestrzeń bez sterowności. W duŜym powiększeniu widziała iluminatory kabiny seltayi, które nagle przybrały zielonkawą barwę, Ktokolwiek tam był - najprawdopodobniej sobowtór - nie znosił kosmosu i zapewne wymiotował.

Zastawiła pułapkę na sobowtóra. Jeden do zera dla nich. Asajj wzięła długi, spokojny oddech. Co teraz robić? Zabić to biedne stworzenie

w ataku mściwości to niezbyt dobre rozwiązanie. No i mało konstruktywne. Ten sobowtór moŜe być dzieckiem, jeśli się nad tym dobrze zastanowić; widziała przecieŜ reportaŜ z jego wyjazdu i z pewnością nie miał więcej niŜ metr wzrostu, a jeśli nawet, to niewiele.

Przełączyła się na promień ściągający i powoli uspokoiła rozszalały stateczek. Mogłaby go wypuścić, oczywiście. R2 będzie w stanie odprowadzić go na Ithor, choć z powodu szkód, jakie wyrządziła stabilizatorom, lądowanie moŜe by utrudnione. Kiedy juŜ wyląduje, lokalne władze spakują go i dostarczą z powrotem na Coruscant. Co za farsa.

Asajj pokręciła głową. AleŜ zrobiła z siebie idiotkę. Jak mogła pomyśleć, Ŝe wielki mistrz zakonu Jedi tak łatwo odda siebie w ofierze.

Chyba Ŝe... Świat wiedział, Ŝe właśnie tak jest. Tchórzliwy czwarty myśliwiec widział, jak zniszczyła resztę eskorty. Zdalna

obserwacja z ithoriańskiej baterii potwierdzi, Ŝe to ona wywołała starcie. Gdyby pozwoliła sobowtórowi dotrzeć do Ithoru, z pewnością Republika byłaby nieco zakłopotana. Jeśli jednak zniszczy statek tak, aby się upewnić, Ŝe spalone resztki dotrą do wnętrza systemu i zostaną odnalezione przez odpowiednie czynniki... co wtedy?

Sean Stewart 87

Kształtne, okrutne wargi Asajj wygięły się w uśmiechu. Co to kiedyś powiedział jej Dooku? „Istnieją dwie rzeczy, które coraz bardziej docenia się z wiekiem: doskonałe wino i wprowadzenie w błąd wroga”.

Zaśmiała się i ściągnęła bliŜej bezradną seltayę. - Wprowadzenie w błąd wroga. OtóŜ to - mruknęła. Obi-Wan Kenobi i Anakin Skywalker stali po kostki w wodzie z wiosennych

roztopów w arkaniańskiej tundrze, patrząc na twarz trzeciej osoby - wysmukłej, władczej kobiety o lodowatych oczach charakterystycznych dla jej gatunku.

- Proszę - rzekł Obi-Wan. - RozwaŜ to jeszcze. - RozwaŜałam tę sprawę długo i wnikliwie - odparła Arkanianka. Nazywała się

Serifa Altunen i była rycerzem Jedi. Byłym rycerzem Jedi. OstroŜnie zdjęła płaszcz Jedi, złoŜyła starannie i oddała Obi-Wanowi. - SłuŜę Mocy, nie prawu. SłuŜę ludowi, nie senatowi. Chcę szerzyć pokój, nie

wojnę. - ZłoŜyłaś przysięgę zakonowi Jedi - wtrącił Anakin. Wzruszyła ramionami. - Więc ją złamałam. Muszę przyznać, Ŝe nie odczuwam tego zbyt dotkliwie. - Jeśli kaŜdy Jedi zamierza się zastanawiać, które rozkazy wypełniać, a które nie,

niedługo wszyscy będziemy zgubieni - rzekł Obi-Wan. Serifa uniosła brwi. - Nie czuję się zgubiona. Moc jest taka jak zawsze. To zakon zszedł z prostej

ścieŜki. Obi-Wan zapewne zasłuŜył sobie na to za próby filozofowania z Arkanianką.

Yoda umiał odciąć się od tych dyskusji, ale Obi-Wanowi nigdy się to do końca nie udawało. Widocznie najpierw trzeba się było nieco zestarzeć.

- Za to nasz świat będzie zgubiony po przegranej wojnie - gniewnie wtrącił Anakin. - MoŜesz sobie mówić co chcesz, twierdzić, Ŝe postępujesz zgodnie z sumieniem, ale jeśli podzielimy nasze siły. Gildia Kupiecka zwycięŜy. Jeśli uwaŜasz, Ŝe Republika zeszła z drogi pokoju i mądrości, poczekaj, aŜ doświadczysz rządów robotów bojowych.

- ZaleŜy wam na wygraniu tej wojny? - zapytała Arkanianka. - Oczywiście Ŝe tak! - Dlaczego? Anakin wzniósł w górę ręce. - Jak to dlaczego? Serifa obdarzyła go wzgardliwym spojrzeniem, które Arkanianie doskonalili przez

ostatnie tysiąclecie. - MoŜe ty takŜe powinieneś przyjrzeć się ścieŜce, którą podąŜasz. Przynajmniej,

dopóki nie znajdziesz lepszej odpowiedzi na to pytanie. Patrzyli, jak wsiada na sanie repulsorowe, którymi przybyła na to spotkanie, i

znika w topniejącej tundrze, wzbijając podwójne fontanny zlodowaciałej wody.


Rozsiane wokół łaty śniegu i lodu miały tę samą biel co jej oczy i tak samo błyszczały na podmokłej równinie jak odłamki szkła.

Obi-Wan odetchnął głęboko. - Nie za dobrze nam poszło. - Czy ona naprawdę ma jakiś wpływ na sfery rządzące? - Trzeba przyznać, Ŝe jeśli szanowana Jedi ogłasza, Ŝe opuściła zakon i zaleca, aby

Arkania zajęła w tej wojnie stanowisko neutralne, moŜe mieć to pewne znaczenie. W najlepszym przypadku zaszkodzi to naszej dyplomacji, a dla rzeczników prasowych stanie się koszmarem.

Obi-Wan odwrócił się i powoli zaczął brnąć w kierunku statków. Wylądowali z dala od osad, aby uniknąć zwracania na siebie niepotrzebnej uwagi, ale przez jedną krótką chwilę Obi-Wan zapragnął znaleźć się w przytulnym barze z porządnym kominkiem i z wielką szklanicą doskonałego arkaniańskiego słodkiego mleka - było to eufemistyczne określenie kremowego miodu pitnego, który nawet silnego człowieka mógł zwalić pod stół.

- Wstąp do mnie na chwilą. - Obi-Wan zaprosił Anakina na swój statek. Anakin wsiadł za nim do myśliwca. - Wytrzyj nogi, bo naniesiesz błota - ostrzegł Kenobi. - Artoo tego nie lubi.

- Kiedy odzyskasz swojego starego Artoo? - Kiedy skończą naprawę. Biorąc pod uwagę, ile ognia musi wziąć na siebie,

latając ze mną jako strzelec, wcale się nie dziwię, Ŝe mu nie spieszno wracać do słuŜby - sucho odparł Obi-Wan, siadając przed konsolą komunikacyjną. - Wysyłałeś prywatne wiadomości na Coniscant.

Anakin spąsowiał. - Śledziłeś moje zewnętrzne połączenia... - Urwał nagle. - Nie, po prostu zgadłeś. - Jestem mądrym i potęŜnym Jedi, wiesz? - odrzekł Obi-Wan, pozwalając sobie na

blady uśmiech. Mały R2 wtoczył się do części nawigacyjnej i pisnął smutno na widok mokrych

śladów. Nastąpiła niezręczna cisza. - PoniewaŜ do moich obowiązków jako mistrza naleŜy przekazywanie ci własnej

niezmiernej mądrości... - zaczął Obi-Wan. - Zaczyna się - mruknął Anakin. - ...chyba powinienem oficjalnie ci przypomnieć, Ŝe w Ŝyciu Jedi nie ma miejsca

na... pewne typy zaangaŜowania uczuciowego. - Będę o tym pamiętał. - Brak związków jest fundamentalną zasadą zakonu, padawanie. Wiedziałeś o

tym, kiedy podpisywałeś akces. - Nie doczytałem tej części po toydariańsku - burknął Anakin. Po raz pierwszy od początku rozmowy Obi-Wan obrócił się od konsoli

nadbiornika. - Czy ty myślisz powaŜnie o tej dziewczynie, Anakinie?

Sean Stewart 89

- Nie o to chodzi - odpalił chłopak, wciąŜ wściekły i zaczerwieniony. - Chodzi o to, Ŝe jesteśmy tutaj, Ŝeby prosić ludzi o wsparcie dla Republiki, o której istnieniu oni ledwie wiedzą, i dołączenie do... sił policyjnych Jedi, którzy przysięgli, Ŝe nie będą się nimi przejmować! A my się dziwimy, Ŝe to się nie chce sprzedać! - Machnął ręką w kierunku iluminatora. - A jeśli Serifa ma rację? Jeśli to właśnie my straciliśmy orientację? Ufam temu, co sam czuję, mistrzu. Tego przecieŜ zawsze mnie uczyłeś, prawda? Ufam Ŝywej Mocy. Ufam miłości. Zasada braku związków...? Strasznie abstrakcyjna rzecz, na podstawie której trudno ślubować lojalność.

- Ufasz nienawiści? - rzucił Obi-Wan. - Oczywiście Ŝe nie. - Mówię powaŜnie, padawanie. - Obi-Wan wytrzymał wzrok młodego człowieka.

- Aby pójść za głosem swojego serca, w kierunku miłości czy nienawiści, na dłuŜszą metę popełniasz ten sam błąd. Twój osąd zostaje przyćmiony. Twoje motywy tracą jasność. Jeśli nie będziesz bardzo ostroŜny, padawanie, miłość zabierze cię na Ciemną Stronę. Wolniej od nienawiści, tak, ale nie mniej pewnie.

Powietrze między nimi aŜ iskrzyło od napięcia; wreszcie Anakin opuścił wzrok. - Rozumiem, mistrzu. - Nie jesteś w stanie nic na to poradzić - kwaśno dodał Obi-Wan. - Nie chodzi o

to, czy mi wierzysz, czy nie. - Westchnął. - Nie wiem, czy cię to pocieszy, ale wszyscy Jedi popełniają ten sam błąd. Uczą się na jego podstawie i wyrastają z niego. Gdyby zakon był stworzony wyłącznie z istot niewraŜliwych na miłość, to byłaby naprawdę smutna banda. - Odwrócił się w kierunku holokomu, przeglądając arkaniańskie informacje; przez ten czas drugą ręką przygotowywał kod szyfrujący do transmisji, którą zamierzał wysłać na Coruscant.

- Czy to znaczy, Ŝe w przeszłości Obi-Wana równieŜ moŜna znaleźć kobietę? - zapytał Anakin. - WyobraŜam sobie, Ŝe była piękna i ciemnowłosa. śałośnie zdesperowana, aby w ogóle kogoś mieć, to się rozumie samo przez się...

- Anakinie - wyszeptał Obi-Wan, wbijając wzrok w tekst przewijający się po monitorze. - Milcz.

- śartowałem tylko! Obi-Wan obrócił się w swoim fotelu. Nigdy nie wyglądał na tak zagubionego jak

w tej chwili. - Chodzi o mistrza Yodę - rzekł. - Nie Ŝyje. - Co? - krzyknęła Padmé. - Wpadł w zasadzkę tuŜ poza systemem Ithora - wyjaśniła dworka. - Ithorianie

potwierdzili autentyczność szczątków statku mistrza. Informacje o katastrofie przebiegały przez głowę Padmé jak meteoryty. Strata

Yody była miaŜdŜącym ciosem dla całej Republiki... z pewnością stoi za tym Dooku. Ale jak to przyjmie Anakin? Anakin kochał Yodę. Wszyscy go kochali, naturalnie, ale Anakin mówił teŜ, Ŝe stary mistrz nigdy całkowicie mu nie zaufał, zawsze trzymał go na odległość ramienia... Jeśli to prawda, kto teraz przejmie przywództwo w zakonie?


Mace to Ŝołnierz na cięŜkie czasy, ale nawet on nie dogaduje się najlepiej z kanclerzem Palpatine’em...

Jej myśli wirowały jak oszalałe płatki śniegu, aby ostatecznie zatrzymać się na jednym mroŜącym fakcie: skoro Yoda nie Ŝyje, cały wszechświat stanie się przez to odrobinę bardziej mroczny.

Odwagi, powiedziała sobie. Nadziei. Kiedy nadchodzą mroczne czasy, nadzieja musi lśnić jasnym światłem. Jeśli mam oddać Ŝycie za nadzieję jaśniejszego dnia dla kolejnych pokoleń, pomyślała, uczynię to.

W jednej chwili. - Jadę do senatu. Kanclerz będzie miał najlepsze i najbardziej wiarygodne wieści.

- W drzwiach Padmé odwróciła się raz jeszcze, aby spojrzeć na swoje dworki. Wydawały się wstrząśnięte i przeraŜone... o wiele bardziej niŜ gdyby to kanclerz umarł. KtóŜ zresztą mógłby je winić... po ośmiuset latach trudno było nie przyzwyczaić się do myśli, Ŝe Yoda jest wieczny.

- Ja bym jeszcze nie spisywała starego mistrza na straty - zakończyła Padmé. - Uwierzę w śmierć Yody, kiedy mi pokaŜą jego ciało. Nie wcześniej.

- Dziękuję, Ŝe pan mnie przyjął, kanclerzu - rzekł Mace z lekkim skrępowaniem

do holograficznego obrazu kanclerza Palpatine’a, wyświetlanego w sali Rady Jedi. - Istotnie, mam wyjątkowo mało czasu, mistrzu Windu, ale cenię sobie

niezmiernie pańską opinię. - Inteligentna twarz Palpatine’a rozjaśniła się w lekkim uśmiechu. - MoŜe pan śmiało przypuszczać, Ŝe gdybym miał do wyboru wysłuchanie rady Mace’a Windu albo powiedzmy szanownego senatora z Sermerii, który kaŜdy, nawet najbardziej błahy temat dyskusji sprowadza głównie do analizy własnego wpływu na handel bulwami na jego planecie... no cóŜ, wolę jednak wysłuchać pana.

Mace Windu miał swoje słabości, ale nie naleŜała do nich podatność na pochlebstwa.

- Dziękuję - rzekł zwięźle. - Czy mogę spytać, dlaczego nie zdementował pan natychmiast wiadomości dotyczących mistrza Yody? Wiem...

Palpatine przerwał mu: - Czy ten kanał jest szyfrowany, mistrzu? - Zawsze. - Tak przypuszczałem, moje siły bezpieczeństwa jednak twierdzą, Ŝe Coruscant

przeŜywa teraz najazd wszelkiej maści szpiegów, włącznie z elektronicznymi. Niestety, jest to nieprzyjemny efekt uboczny naszej polityki nieograniczonego dostępu na planetę praktycznie dla wszystkich, skoro kontrole są wręcz symboliczne.

- Najlepszą ochroną, jak twierdził mistrz Yoda, jest stworzenie społeczności, której nikt nie będzie chciał atakować.

- Oczywiście! Ale skoro jakoś nie udało nam się przekonać do tego Gildii Kupieckiej, musimy rozegrać karty tak, jak je rozdano - odparł kanclerz. - To nie jest doskonały świat, a nasze wybory nie naleŜą do najłatwiejszych. - Oczywiście była to prawda, a Mace czuł się z tym lepiej aniŜeli z galanterią i komplementami. - A

Sean Stewart 91

pozostawiając na razie kwestię szpiegów, przyjmuję pańskie zapewnienie, ze ta transmisja jest poufna. Proszę mówić, mistrzu Windu.

- Wiem, Ŝe Yoda nie znajdował się na pokładzie statku zniszczonego przez Asajj Ventress. Pan teŜ o tym wie.

- To była Asajj Ventress? O ile pamiętam, przesłał mi pan kiedyś jej dokumentację.

- Tak, panie kanclerzu. A przynajmniej był to jej statek. To bardzo wyróŜniająca się konstrukcja, wzorowana na statku hrabiego Dooku. Przeanalizowaliśmy zapisy czwartego pilota...

- ...Który jutro wieczorem stanie przed sądem wojskowym za tchórzostwo. Wyrok będzie szybki i publicznie wykonany - ponuro stwierdził Palpatine.

- ...statek zaś to z całą pewnością „Ostatni Zew” Ventress. Zmierzam do tego - uporczywie ciągnął Mace Windu - Ŝe mistrz Yoda nie znajdował się na pokładzie tego statku. Powiedziałem panu, Ŝe mistrza Yody nie było na tym statku. Dlaczego zatem, w obliczu wiadomości o jego śmierci, która ma bardzo zły wpływ na morale społeczeństwa, pańskie biuro nie przekaŜe publicznie dementi?

Po raz pierwszy od początku rozmowy w głosie kanclerza dał się słyszeć lekki cień irytacji.

- Mistrzu Windu, proszę sobie przypomnieć, Ŝe tylko pan poinformował mnie o tym, iŜ osoba, którą wszyscy widzieli wsiadającą na statek jako mistrz Yoda, w istocie była sobowtórem. Mam więc tylko pańskie słowo na potwierdzenie faktu, Ŝe mistrz Yoda Ŝyje.

- Moje słowo - mistrz Windu odparł z namysłem - jest jedną z niewielu prawd w galaktyce, którym kanclerz Republiki moŜe ufać.

- Oczywiście, Ŝe panu ufam - warknął Palpatine. - Ale to nie wystarczy. Mam do tego powaŜne podstawy. Kanclerz słuŜy ludowi i senatowi, a nie zakonowi Jedi. Jedi z kolei nie mogą być uwaŜani za moją prywatną armię. Lud Republiki musi wierzyć, Ŝe ich rząd odpowiada bezpośrednio przed nim i tylko przed nim. To tylko hrabia Dooku twierdzi, Ŝe Republika jest rządzona przez garść skorumpowanych senatorów i ich popleczników w zakonie oraz przez biurokrację rządową. Jeśli stanę przed ludźmi i powiem: „Wiem, Ŝe widzieliście zdjęcia, ale moi kumple ze Świątyni twierdzą coś wręcz odwrotnego, to był kawał, a mistrz Yoda nadal Ŝyje, tyle Ŝe nie chcemy go teraz wam pokazywać...”, jak według pana to będzie wyglądać?

Mace Windu zmęczonym gestem przetarł twarz. - Pan jest politykiem. - Jestem, mistrzu Windu. Nie jest to profesja, którą pan by szanował, ale

rzeczywiście jestem politykiem... bardzo dobrym politykiem... i do momentu, kiedy usłyszy pan ode mnie podpowiedzi, jak się obchodzić z mieczem świetlnym, proszę zapamiętać, Ŝe moŜe jednak wiem co robię.

Po krótkim milczeniu kanclerz westchnął i dodał, juŜ bez urazy: - Mistrz Yoda przygotował sobie sobowtóra, Ŝeby móc niepostrzeŜenie odbyć

bardzo delikatną misję. Tragicznym zbiegiem okoliczności wiele osób musiało zginąć, aby ten wybieg się udał. Czy mamy zaprzepaścić ich poświęcenie? Czy lepiej je


uszanować i dać mistrzowi Yodzie kilka dni więcej, aby pod osłoną tajemnicy dotarł na Vjun i być moŜe połoŜył kres tej straszliwej wojnie?

- W porządku - powiedział wreszcie Mace Windu. - Mam tylko nadzieję, Ŝe postępuje pan właściwie.

- Ja równieŜ - powaŜnie odparł Palpatine. - Tymczasem uznałbym za miły gest, gdyby zechciał pan przejąć oficjalnie codzienne raporty, które składał mi mistrz Yoda.

- Oczywiście. Na skraju pola widzenia nadbiornika pojawił się nagle adiutant kanclerza,

przyciszonym głosem przypominając Palpatine’owi, Ŝe bardzo jest spóźniony na kolejne spotkanie.

- Wzywają mnie obowiązki - oznajmił Palpatine, wyciągając dłoń, aby przerwać połączenie, ale zawahał się. - Mistrzu Windu, skoro jesteśmy dziś ze sobą tak szczerzy, dodam jeszcze, Ŝe w tych raportach chciałbym usłyszeć pańską osobistą opinię, a nie to, co według pana powiedziałby mistrz Yoda. To wielka osobowość... moŜe największa w całej Republice. Ale mistrz Yoda w głębi serca jest nauczycielem. Pan jest wojownikiem. To smutne, Ŝe muszę to powiedzieć, ale ten straszny czas jest moŜe czasem odpowiednim bardziej dla pana niŜ dla niego.

- Mistrz Yoda ma wiele talentów i nie dorównam mu ani w czasie wojny, ani pokoju.

- Szkoda - odparł kanclerz. - PoniewaŜ w tej chwili mamy tylko pana. Mam nadzieję, Ŝe da pan z siebie wszystko.

- Dla zakonu i Republiki oddam wszystko. Włącznie z własnym Ŝyciem. Kanclerz znów wyciągnął rękę, Ŝeby przerwać połączenie. - To nam takŜe moŜe być potrzebne. - ...i w tej trudnej chwili kryzysu - grzmiał senator Orn Free Taa z Rylotha -

powiem więcej, pogłębiającego się kryzysu, śmierć, a właściwie morderstwo popełnione na osobie wielkiego mistrza zakonu Jedi uwidacznia pilną potrzebę uzyskania nowego poziomu bezpieczeństwa. Jedi naturalnie nadal będą wykonywać dobrą robotę, ale jest ich zbyt mało. Tragiczna smierć mistrza Yody uświadomiła nam top z całą jasnością.

Po sali senatu przeszła fala twierdzących pomruków. - Potrzebujemy - ciągnął senator Tw’lek - duŜej, kompetentnej, zaangaŜowanej

słuŜby bezpieczeństwa i sił kontrwywiadu. Moi drodzy koledzy, w takiej wojnie, jaką w tej chwili toczymy, moŜemy z trudem zwycięŜać w bitwach, ale łatwo ją przegrać dzięki zdradzie i sabotaŜowi. Rezolucja, jaką wam proponuję, ma właśnie na celu stworzenie takiej wielkiej, niezaleŜnej, mobilnej jednostki, niepodlegającej jurysdykcji Ŝadnego z naszych niezliczonych, powolnych jak lodowiec biurokratów, lecz odpowiadającej bezpośrednio przed biurem kanclerza, a więc pośrednio równieŜ przed nami. Nadszedł czas, aby na pierwszym miejscu postawić bezpieczeństwo Republiki. - Senator podniósł głos. - Czas, aby bezpieczeństwo Republiki znalazło się bezpośrednio w rękach ludu!

Sean Stewart 93

To znaczy naszych, pomyślała senator Amidala, spoglądając na swoich kolegów. Wszyscy wiwatowali, tupali, gwizdali i bili brawo. Serce Padmé ścisnęło się bólem. Oczywiście bardzo chcieli przejąć kontrolę nad sytuacją, która się wydawała ze wszech miar nie do opanowania. Jeśli jednak ta rezolucja zostanie przyjęta - a wszystko wskazywało na to, Ŝe zostanie - wtedy bezpieczeństwo Republiki z chłodnych, beznamiętnych, profesjonalnych rąk zakonu Jedi przejdzie w ręce tego rozwrzeszczanego, emocjonalnie reagującego, rozpolitykowanego tłumu senatorów.

Ta świadomość jakoś nie poprawiła jej poczucia bezpieczeństwa. Statek, na którym wreszcie znaleźli się Whie, Scout, Maks Leem, Jai Maruk i

mistrz Yoda, zdąŜał do Zewnętrznych RubieŜy. Po zejściu z linii montaŜowych Verpine został nazwany „Asymptotyczne Podejście do Boskości” i miał słuŜyć jako statek pielgrzymkowy dla kolonii czcicieli matemagii. Niestety, stracili oni wszystkie swoje oszczędności w skandalu z bankowością inwestycyjną i pozostawili „Podejście” bez właściciela. Statek został zatem przechrzczony na „Gwiezdny Pył” i przerobiony na luksusowy liniowiec, obwoŜący dobrze sytuowanych obywateli po egzotycznych miejscach i wydarzeniach galaktyki, takich jak Czarna Dziura Nakatu lub bardzo wyczekiwana nowa Ariarcha-17. Niestety, błąd w obliczeniach fali uderzeniowej pochodzącej od umierającej gwiazdy spowodował dramatyczną i nieoczekiwaną awarię sztucznej grawitacji statku, co spowodowało dziesiątki procesów. Sprawa ciągnęła się przez dwa pokolenia, aŜ prawnicy broniący właścicieli „Gwiezdnego Pyłu” przejęli statek w zamian za niezapłacone honoraria, przechrzcili na „Rozsądną Wątpliwość” i sprzedali liniom Kut-Rate Kruise. Firma konserwowała jednostkę w sposób niezbyt skomplikowany: napełniała ją powietrzem zdatnym do oddychania i zostawiała na kilka dni w doku, aby sprawdzić, jak szybko powietrze się ulatnia.

Verpine, doskonali konstruktorzy statków kosmicznych, byli dwumetrowymi dwunoŜnymi insektoidami, komunikującymi się za pomocą fal radiowych generowanych przez ich klatki piersiowe; ich ostrość widzenia była tak niezwykła, Ŝe potrafili na dwadzieścia kroków odróŜnić płeć wszy w futrze nerfa. W wyniku tego „Rozsądna Wątpliwość” miała koje szerokie na dłoń, system komunikacyjny na poziomie zerowym oraz oznakowania, które być moŜe stanowiły oczywistość dla innych Verpine, jednak Scout nie umiała ich nawet zlokalizować. Pierwszego dnia w przestrzeni potrzebowała prawie godziny, aby znaleźć stację odświeŜalni, aŜ wreszcie musiała się złamać i spytać o drogę załogi. Było to wprawdzie dość Ŝenujące, ale nie bardziej niŜ to, Ŝe w dwie minuty później musiała wyjść i wyznać, iŜ nie wie, których urządzeń uŜyć.

Trzy dni później ona i Whie znowu się zgubili, przemierzając labirynt korytarzy nieco zbyt wąskich jak dla ludzi. Mistrz Yoda, który nie cierpiał tkwienia w pułapce skorupy R2, ale jednak próbował zachować anonimowość, wysłał ich po jedzenie juŜ prawie godzinę temu. Linie Kut-Rate Kruise nie bawiły się w takie błahostki jak podawanie posiłków do kabin. Inne luksusowe usługi - łóŜka na przykład - były równieŜ warte odnotowania głównie przez to, Ŝe ich nie było. Scout spędziła prawie całe Ŝycie na marzeniach o podróŜach pozaplanetamych, o opuszczeniu Świątyni Jedi i


zatłoczonego Coruscant na rzecz cudów galaktyki. Jednak przez zamieszanie na cle spędzili w doku tyle godzin, Ŝe w momencie startu właściwie juŜ spała, a raczej, owinięta płaszczem, drzemała niespokojnie na czymś, co bardziej przypominało deskę niŜ łóŜko. Wielką chwilę uświadomiła sobie dopiero wtedy, kiedy potęŜny wstrząs zrzucił ją na podłogę. Wypadek ten nieco popsuł jej nastrój i od tamtej pory nie odzyskała humoru.

Poza tym była prawie pewna, Ŝe Jai Maruk, jej mistrz, wcale jej nie lubi. Nie miała jednak zamiaru zastanawiać się nad tym dłuŜej.

Co zaś do posiłków... Scout zadrŜała. Mistrz Yoda zjadał je bez słowa skargi, lecz on chyba juŜ nie miał potrzeb zwykłych śmiertelników oraz ich problemów.

Takich jak smród. W kaŜdym razie, kiedy po raz ostatni widziała starego Jedi z miską jedzenia w

Świątyni, przez krawędź miski zwieszał się ogon. - Mówię ci, jesteśmy za nisko - odezwała się do Whie. - Powinniśmy pojechać

windą na poziom czternasty. Tak mówił znak. - Nie było Ŝadnego znaku. To tylko rysa na ścianie windy. - Znak. - Rysa. - Znak! Whie odetchnął głęboko. - MoŜe to nawet był znak, a ja się mylę. Spróbujmy znaleźć poziom czternasty. Scout ruszyła wzdłuŜ wąskiego korytarza. - Wiesz, odbierasz mi całą przyjemność z tego, Ŝe mam rację. - W jaki sposób? - Poddajesz się. Wygląda to tak, Ŝe nawet jeśli ja mam rację, a ty nie, to ty robisz

mi przyjemność, ustępując. Powaga Jedi to wspaniała rzecz, ale u trzynastolatka to trochę upiorne.

- Czego ode mnie chcesz? - Kłóć się! Walcz! Nie bądź taki... taki Jedi - rzekła Scout. - Nie moŜesz choć

trochę być człowiekiem? Usta Whie wygięły się w dziwnym uśmiechu. - Nie - odparł. Prawda była taka, Ŝe Whie był bardzo zaaferowany. Mistrzyni Leem dała mu do

zrozumienia, Ŝe wyjeŜdŜają na Vjun spotkać się z kimś bardzo waŜnym - moŜe nawet z samym hrabią Dooku, a moŜe ze sławną zabójczynią Jedi Asajj Ventress. Whie sprawdził Ventress w komputerze i stwierdził, Ŝe to kobieta z jego snu.

A więc Ventress będzie na nich czekała na Vjunie. Za kilka dni, najwyŜej za tydzień, Whie stanie w pokoju z tykającym detonatorem. Ventress będzie się uśmiechać, a Scout popatrzy na niego ze struŜką krwi spływającą jej na tunikę.

- Pocałuj ją - powie Ventress. śałował, Ŝe nie wie, co odpowie.

Sean Stewart 95

Stali w kolejce po gotowany posiłek - kolejki do surowych potraw były o wiele za długie - kiedy ktoś grzecznie poklepał Scout po ramieniu.

- PasaŜerka Pho? - Co? To znaczy tak - odparła Scout, w ostatniej chwili przypominając sobie, Ŝe

ona, Whie i Jai Maruk podróŜują jako rodzina Pho, w drodze na wesele kuzyna na Corphelionie.

Stwierdziła, Ŝe ma przed sobą wysokiego, humanoidalnego robota, który widział juŜ lepsze czasy. Jeśli kiedykolwiek miał jakiekolwiek oznaczenia - barwy, instrukcje interfejsów, a nawet nazwę fabryczną - dawno temu uległy zatarciu; teraz jego korpus odznaczał się matową, porysowaną, powyginaną powierzchnią, jakby ktoś poddał go piaskowaniu i nie pomyślał o dalszym wykończeniu.

- Płatnik statku prosił o przyprowadzenie pani - rzekł robot. - Zdaje się, Ŝe do działu rzeczy zgubionych i znalezionych ktoś przyniósł rzecz naleŜącą do pani.

Scout pobladła. W ciągu ostatnich kilku dni stawało się coraz bardziej jasne, Ŝe mistrz Jai Maruk nie ma na jej temat najlepszego zdania. Mogła sobie zatem wyobrazić wyraz jego szczupłej, zamkniętej w sobie twarzy, gdyby się okazało, Ŝe musi wykupić swój miecz świetlny z działu rzeczy zgubionych i znalezionych „Rozsądnej Wątpliwości”.

- Co zgubiłam? - Płatnik nie wspomniał nic na ten temat - odparł robot grzecznie. - Mogę prosić

tędy? Spojrzała na Whie, który skinął głową. - Idź, poradzę sobie - rzekł, a kiedy nadal się wahała, dodał: - Nie martw się.

Nikomu nie powiem. On nie próbuje mnie upokorzyć, powiedziała sobie Scout. Po prostu tak mu

wychodzi. Porysowany robot odwrócił się i ruszył w kierunku windy. Scout podąŜyła za nim. - Jesteś dość zniszczony - zauwaŜyła konwersacyjnym tonem. - Nie stanowię stałej części załogi „Rozsądnej Wątpliwości” - wyjaśnił. -

Zaofiarowałem się, Ŝe popracuję w zamian za przejazd. Niestety, mój właściciel nie Ŝyje - ciągnął. - Jestem sam odpowiedzialny za swoje utrzymanie.

Drzwi windy otworzyły się. - Nigdy o tym nie myślałam - zastanowiła się Scout. - To znaczy, o tym, co dzieje

się z robotem bez właściciela. - Ja teŜ nie - oschle zauwaŜył jej towarzysz. - Dopóki nie zdarzyło się to mnie. - Co robisz w sprawie serwisu? - zapytała. - Wracasz do fabryki? Szukasz

technika? Jak płacisz za naprawę? - Pani zrozumienie dla sprawy jest godne podziwu - odparł robot. - Tak się składa,

Ŝe stanowiłem część bardzo niewielkiej serii produkcyjnej, obecnie dość przestarzałej. Jestem zaprogramowany tak, abym większość napraw na własnej osobie mógł przeprowadzać sam, za to części zamienne są trudne do zdobycia i dość kosztowne, poniewaŜ albo bywają kupowane jako antyki, albo produkuje się je na zamówienie według moich specyfikacji. Wyzwanie jest duŜe, tak jak pani się domyśliła.


- Kilka puszek farby do metalu pewnie by cię nie zrujnowało - zauwaŜyła, przyglądając się zmatowionym powierzchniom obudowy swojego przewodnika.

- Ozdoby nie mają wysokiego priorytetu, logicznie rzecz biorąc. - Ale łatwiej jest znaleźć pracę, jeśli się dobrze wygląda. Uznaj to za koszt

uzyskania przychodu. Robot wzruszył ramionami. Był to dziwnie ludzki gest. - Jest trochę prawdy w tym, co pani mówi... i myślę, Ŝe jest pani szczera - dodał,

dotykając nagiego metalu swojej twarzy. - Wydaje mi się, Ŝe większość istot rozumnych Ŝyje w... kokonie iluzji i oczekiwań. Jesteśmy pełni hipotez, wydaje nam się, Ŝe znamy siebie i istoty wokół nas. śe rozumiemy kręte drogi naszego istnienia. A potem Los bierze sprawę w swoje ręce, odziera nas do nagiego metalu i wtedy widzimy, Ŝe nie jesteśmy niczym więcej, jak tylko unoszącymi się w mroku śmieciami.

Scout spojrzała na niego. - Nieźle. Musiałeś być najbardziej rozfilozofowanym robotem na linii

montaŜowej. - Wręcz przeciwnie - odparł z dziwną miną. - Filozofia przyszła później. Winda dotarła na poziom trzydziesty czwarty i drzwi się rozsunęły. - Musi się pani kawałek cofnąć - rzekł. - Przyjaciele nazywają mnie Scout - wyciągnęła dłoń. Robot uścisnął ją powaŜnie. - Nie wiem, czy mogę się juŜ uwaŜać za pani przyjaciela. Jestem tylko

zapracowanym robotem. - Powiedz mi teraz, jak masz na imię - poprosiła Scout. - Tak to powinno

wyglądać. - MoŜe i tak. Jest pani dziwnie ufna, ale ja nie wiem o pani wystarczająco duŜo,

Ŝeby podać moje prawdziwe imię.. - Po chwili dodał nieco łagodniejszym tonem: - Na razie moŜe mnie pani nazywać Solisem, jeśli ma pani ochotę.

- Brzmi to lepiej niŜ Odrapany. - Scout miała dziwne wraŜenie, Ŝe gdyby oprogramowanie fabryczne robota obejmowało funkcję wywracania oczami, uŜyłby jej właśnie w tej chwili. Zaśmiała się. - Niech będzie Solis.

Kolejka w kafeterii wydawała się nie mieć końca, nawet przy gotowanych

posiłkach, ale po czasie, który wydawał się galaktyczną erą, Whie wreszcie złoŜył zamówienie i zapłacił. Teraz stał niepewnie nad swoim ładunkiem. Jeden duŜy napój bąbelki-i-fontanna, pięć kwiatów próŜni, pół tuzina czegoś, co menu nazywało „Blasteroidy!”, a co wyglądało jak mocno wysmaŜone kluski chili, kubełek chrupiących nóŜek oraz pół kubełka czegoś chlupoczącego i śmierdzącego, wraz z pięcioma drinkami i garścią serwetek. To powinno wystarczyć, pomyślał. Ciekawe, jak to teraz zaniesie do kabiny?

Czy to Asajj sprawi, Ŝe Scout będzie krwawić? - zastanawiał się. Czy zostaną pojmani przez straŜników i staną przed nią juŜ pokaleczeni?

Jeśli pocałuje Scout, czy na skraju jej ust poczuje smak krwi? Stop! Przestań o tym myśleć!

Sean Stewart 97

Nie myśl, nie myśl. NajbliŜszym problemem Whie było ułoŜenie posiłków na tacy w stanie jakiej

takiej równowagi oraz odpowiednie i subtelne uŜycie Mocy, Ŝeby wszystko się nie rozsypało, choć i tak mogłoby to wyglądać podejrzanie. Jak normalna osoba zabrałaby się do czegoś takiego? Niezręcznie, uznał, rozglądając się po kafeterii i obserwując, jak potęŜna kobieta przeciska się pomiędzy stołami, niosąc w kaŜdej ręce tacę i ciągnąc wrzeszczącego dzieciaka uczepionego kaŜdej nogi. MoŜe uda mu się dopaść któregoś z małych robotów z obsługi „Rozsądnej Wątpliwości” i wziąć go do pomocy, by bezpiecznie donieść tacę do kajuty.

- Mogę panu pomóc? - zapytał wysoki robot pomalowany nieskazitelnie na purpurowo i kremowo. Pojawił się u jego boku, jakby Whie ściągnął go myślami.

Moc jest ze mną, pomyślał Whie z lekkim uśmieszkiem. - Nie, nie ma takiej potrzeby. Nie chcę przeszkadzać ci w pracy dla twojego

właściciela. Gdybyś jednak pomógł mi znaleźć jakiegoś robota z załogi... Robot wziął z tacy „Blasteroidy” i kubełek śmierdziucha. - Nalegam, paniczu Whie. - To bardzo mi... - Whie zamarł - słucham? Jak mnie nazwałeś? - Panicz Whie - rzekł robot niskim, wyraźnie zadowolonym głosem. - Nazywam się Pho... Robot pokręcił głową. - To nie ma sensu, paniczu Whie. Naprawdę. Wiem o paniczu bardzo duŜo. MoŜe

nawet więcej niŜ panicz sam o sobie. Whie odstawił jedzenie na pusty stół. Dłoń aŜ go swędziała, taką miał ochotę

wsunąć ją pod szatę i wyjąć miecz świetlny. - Kim jesteś? Do kogo naleŜysz? - Proponuję - rzekł robot - aby panicz sam sobie zadał te pytania. W sali treningowej statku Jai Maruk przygotowywał się do drugiego spotkania z

hrabią Dooku, dostrajając swoje ciało w taki sam sposób, jak inni ostrzą nóŜ. Maks Leem medytowała w miejscu, które kiedyś było magazynkiem, ale zostało

oficjalnie wciągnięte na listę pomieszczeń „Rozsądnej Wątpliwości” jako kabina 523. Mistrzyni Leem miała więc własną kabinę, sąsiadującą z kabiną pozostałych. Częściowo dlatego Ŝe lubiła medytować, nieraz przez długie godziny, otoczona, jak w tej chwili, dławiącym obłokiem grańskiego kadzidła, które dla ludzkiego nosa miało zapach płonącego smaru. Najistotniejszym powodem jednak, dla którego pozostali zachęcali ją do zamieszkania w oddzielnej kabinie, była praca jej czterech Ŝołądków przeŜuwacza, której odgłosy nie pozwalały spać współlokatorom.

Będąc w głębi serca bardzo towarzyską osobą, mistrzyni Leem Ŝałowała, Ŝe jest oddzielona od swoich ludzkich towarzyszy, choć większość godzin w ciągu dnia i tak spędzała z nimi. Teraz jednak, kiedy Jai ćwiczył, a padawani poszli do kafeterii, wróciła do swojej małej ostoi. Otoczona dymem tak gęstym, Ŝe moŜna go było kroić noŜem, radośnie odtwarzała swój kontakt z Ŝywą Mocą, która wiąŜe wszystko.


W następnej kabinie, numer 524, mistrz Yoda zastanawiał się, jaka to kosmiczna katastrofa zatrzymała padawanów. Nie martwił się o ich bezpieczeństwo, ale był głodny.

NajwaŜniejszym celem podróŜy jest poznanie samego siebie, myślała Scout. W

tym sensie ta podróŜ naprawdę spełniała swoje zadanie. Dowiedziała się o sobie wszystkiego, co moŜna. Dowiedziała się, Ŝe zostanie padawanem niekoniecznie przynosi szczęście, jak jej się zdawało, zwłaszcza jeśli własny mistrz traktuje cię jak nadbagaŜ. Dowiedziała się, Ŝe jej ciało zanadto przywykło do smacznego i znajomego jedzenia, jakie serwowano w Świątyni Jedi, tym bardziej Ŝe galaktyka jest pełna istot, które z rozkoszą zjedzą absolutnie niewyobraŜalne i wstrętne rzeczy. Dowiedziała się, Ŝe ma fatalną orientację w terenie, poniewaŜ wydawało jej się, Ŝe nieskończona trasa, którą pokonywała z robotem imieniem Solis - choć nadal myślała o nim jako o Odrapanym - okrąŜyła statek przynajmniej trzykrotnie.

- Słuchaj, to śmieszne - rzekła w końcu. - Czy płatnik statku nie mógłby przysłać tej rzeczy do mojej kabiny, jeśli w ogóle kiedykolwiek do niej trafię?

- Jesteśmy na miejscu - odparł Solis niewzruszonym tonem. Istotnie, skręcili jeszcze raz i stanęli przed niewielkimi drzwiami oznakowanymi BIURO PŁATNIKA, TYLKO PERSONEL STATKU w alfabecie verpińskim, a zatem tak niewyraźnym, Ŝe Scout musiała przysunąć nos do powierzchni drzwi, aby odczytać napis.

- Proszę tutaj zaczekać - rzekł robot i znikł wewnątrz. Scout czekała. I czekała. I czekała. - No właśnie - burknęła. W chwili, kiedy zamierzała się wreszcie oddalić, drzwi

uchyliły się z sykiem i stanął w nich Solis. - Dobre wieści - rzekł bardzo uprzejmie. - Zgubiony przedmiot nie naleŜał do

pani. JuŜ się po niego zgłoszono. Co? - Chodziło chyba o torebkę, która naleŜała do innej panny Pho - wyjaśnił robot. -

Zwykły przypadek pomyłki w identyfikacji. Przepraszam bardzo za kłopot. Jedi jest spokojny, powtarzała sobie w duchu Scout. Nie daje się ponieść

przeciwnościom dnia codziennego. Prawdziwy Jedi nie wyobraŜałby sobie, jak ten robot mógłby wyglądać rozmontowany na trzy kubełki śrubek i stos złomu.

Robot przekrzywił głowę. - Czy coś nie w porządku, panienko? - Nie - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Nic a nic. Po prostu zamierzam teraz

wrócić do swojego pokoju. - Odwróciła się plecami do biura płatnika i skręciła w labirynt korytarzy statku.

Solis - którego zdolność wychwytywania dźwięków opierała się na legendarnych audiowłóknach Chiang/Xi - słuchał, jak jej kroki cichną, a następnie, po dłuŜszej chwili, zawracają.

- Dobrze - warknęła, kiedy w kilka minut później wyłoniła się zza tego samego zakrętu. - Jak, na wszystkie miaŜdŜące czarne dziury, mam znaleźć swoją kabinę?

Sean Stewart 99

Proszę pozwolić sobie pomóc - robot zaproponował uprzejmie. - Będę zaszczycona - zapewniła. Daleko, w trzeciej klasie, Szary Korytarz, poziom 17A, drzwi kabiny 524,

zarejestrowanej na nazwisko rodziny Pho, bezszelestnie wsunęły się w podłogę. Verpine zazwyczaj budowali drzwi tak, Ŝe opadały w dół, aby osoby zajmujące pokój mogły najpierw wyjrzeć na zewnątrz i w razie potrzeby porozmawiać z gościem bez zakłopotania, nawet gdyby miały na sobie jedynie szlafrok. Te drzwi jednak otworzyły się prawie całkowicie, pozostawiając na dole wystającą listwę, przez którą mógł przeskoczyć kaŜdy rozgarnięty pięciolatek, poniewaŜ zgodnie z aktualnymi zaleceniami sprytnych techników okrętowych cykle naprawcze w trzeciej klasie przestrzegane były jedynie wówczas, jeśli coś się zepsuło „ponad wszelką Rozsądną Wątpliwość”.

Dla dwunoŜnego człowieka przebycie progu wysokości niecałych piętnastu centymetrów nie było wielkim wyzwaniem. Dla krępego robota R2 o wzroście i kształtach kosza na śmieci na kółkach było to prawie niemoŜliwe.

Rutynowa ochrona miejsc publicznych na „Rozsądnej Wątpliwości” była sprawowana przez monady Carbanti najgorszego gatunku. Monada taka składała się z małej kamery i mikrofonów sterowanych, obdarzonych raczej niewielką sztuczną inteligencją. Produkcja skutecznych inteligentnych urządzeń była w równym stopniu sztuką i nauką, ale moduły przeznaczone dla monad ochrony były naprawdę największymi i najbardziej tępymi dzieciakami w klasie. Nawet jednak według tych standardów, mechaniczna świadomość kontrolująca korytarz wokół kabiny 524, poziom 17A, była zdecydowanie tępa. Analiza zachowań kryminogennych, ich wzorce i motywacje znajdowały się całkowicie poza zakresem jej moŜliwości. Pod mało czujnym okiem tej kamery wydarzyły się juŜ co najmniej dwie spektakularne kradzieŜe i jedna raczej zabawna sytuacja, w której brały udział ryba, brylant i dwaj głuchoniemi. Oczywiście, monadzie nawet przez myśl nie przeszło, aby przygotować Raport o Podejrzanej Działalności i przekazać większej, bardziej inteligentnej komórce, która zgłosiłaby go ochronie statku. Prawdę mówiąc, ta konkretna monada myślała tylko o jednym, o poŜarze. Przez całe swoje istnienie mniej więcej siedemdziesięciu trzech cykli procesora oczekiwała na coś, co mogłaby zarejestrować czujnikami podczerwieni lub dymu. Wtedy wreszcie przerwie odwieczne milczenie wyciem klaksonów i migotaniem świateł.

Stwierdzenie, Ŝe monada ochrony w Szarym Korytarzu poziomu 17A marzyła o poŜarze, nie byłoby Ŝadną przesadą. Światła alarmowe, które nigdy się nie zaświeciły, syreny, które nigdy nie zawyły, były niczym siedemdziesiąt trzy tryliony cykli procesora przygotowującego się do kichnięcia, które nigdy nie nastąpiło. Przez ten czas mała monada chętnie przetopiłaby własne procesory na piasek, gdyby miało to najpierw spowodować alarm poŜarowy.

Widok jednostki R2 toczącej się w kierunku zablokowanych drzwi kabiny 524 nie przykuł jej uwagi - nawet wtedy, kiedy wspomniany R2 łupnął boleśnie w przeszkodę i wydał z siebie zaskakująco niemetaliczny wrzask, a po nim pełne frustracji chrząknięcie. Zachowanie małego robota, sięgającego drŜącym mechanicznym


ramieniem, aby kilkakrotnie uderzyć w zablokowaną płytę, nie pasowało do normalnego zachowania tego typu maszyn i mogłoby wzbudzić uzasadnioną ciekawość bardziej rozgarniętej jednostki. Szczerze mówiąc, inŜynierowie z Carbanti sami powinni przyznać, Ŝe nawet ich najbardziej tępa monada ochrony zareagowałaby na widok tegoŜ R2 unoszącego się powoli w powietrze bez pomocy jakichkolwiek widocznych urządzeń podnośnikowych ani rakiet. Kiedy robot opadł po drugiej stronie przeszkody z głośnym brzękiem i odtoczył się w sposób zdecydowanie nadąsany, kaŜda normalnie reagująca monada z minimum inicjatywy powinna przynajmniej oflagować robota jako obiekt dalszej wnikliwej obserwacji.

Lecz monada w Szarym Korytarzu nie zrobiła niczego podobnego. Istniała tylko jedna sytuacja, kiedy zwróciłaby uwagę na tego głodnego, latającego i wściekłego R2 - gdyby jakiś usłuŜny pasaŜer oblał go łatwopalną cieczą i podpalił.

W kafeterii długie kolejki znudzonych pasaŜerów wciąŜ czekały na posiłek.

Dzieci malowały na blatach stołów obrazki, uŜywając jako farb resztek rozlanego sosu, albo przekonywały rodziców, Ŝe zjadły warzywa, ukrywając je pod przewróconymi fili Ŝankami. Po drugiej stronie pomieszczenia, naprzeciwko części jadalnej, zamontowano gigantyczny ekran holowidu, który bez końca wyświetlał informacje o ostatnich tragediach Wojen Klonów.

Krótko mówiąc, nic nie wskazywało na to, Ŝe świat, który Whie znał, właśnie zachodzi za straszliwy horyzont zdarzeń, skąd miał juŜ nigdy nie powrócić.

- Urodziłeś się jako Whie Malreaux - mówił z dziwnym, surowym akcentem czerwono-kremowy robot. - Przyszedłeś na świat na planecie Vjun, wczesną wiosną, po długim i cięŜkim porodzie, który trwał dwie standardowe noce i jeden dzień. Byłeś dobrym dzieckiem, w przeciwieństwie do twojego nieszczęsnego brata szybko nauczyłeś się chodzić i mówić. On umiał tylko spać i robił to lepiej od ciebie - ciągnął robot. Mówił cicho, lecz nie spuszczał fotoreceptorów z twarzy Whie. - Byłeś nękany tymi snami od maleńkości.

- Skąd to wszystko wiesz? - szepnął Whie. - Byłem tam. - Ale... Robot dotknął swojej namalowanej liberii. - To są kolory Domu Malreaux: szkarłatny i kremowy, krew i kość słoniowa, jeśli

wolisz. A ja jestem sługą tego domu. Whie czuł, Ŝe jego umysł właśnie wykonał skok w nadprzestrzeń. Przed oczami

pojawił mu się obraz z ostatniego wizjonerskiego snu - on, Scout i zła kobieta stoją w bogato urządzonej komnacie, z grubym dywanem pod stopami, a spod dywanu widać podłogę - szachownicę czerwonych i kremowych kwadratów.

Dom. To słowo obudziło w jego sercu pewność. Wracał do domu. - Kiedy Jedi wykradli cię z domu... - Wykradli? Jedi nie kradną! Robot zignorował go szybkim machnięciem ręki.

Sean Stewart 101

- Znaleźli twoją matkę w chwili słabości, wstrząśniętą śmiercią męŜa i pijaną do nieprzytomności. Prosiłem, Ŝeby to sobie przemyślała, ale nikt nie słucha rad robota - westchnął. - Ostatecznie stało się i nie moŜna było tego odwrócić. W ciągu kilku dni jednak twoja matka zorientowała się, Ŝe Jedi ukradli dziedzica szlachetnego rodu. Wysłała mnie na Coruscant, abym nad tobą czuwał i czekał.

- Dziesięć lat? Prawie jedenaście? - z niedowierzaniem dopytywał Whie. Robot wzruszył ramionami. Był niezwykle dobrze zaprogramowany - jeśli nadal

pozostawał maszyną, to jego gesty były dziwnie płynne, naturalne i precyzyjne. - Nazywam się Fidelis - ciągnął robot. - Jestem zaprogramowany na absolutną

lojalność względem Domu Malrcaux, któremu słuŜyłem w czasach szaleństwa i wojen przez dwanaście pokoleń. Teraz słuŜą tobie.

- Ale... ale ja nie chcę - wyszeptał Whie. - Jestem Jedi, nie mam innej rodziny. Nie mogę przyjąć twojej propozycji.

- Wybacz mi, paniczu, ale to ja rozporządzam moimi usługami. Czy przyjmiesz ją, czy nie, to nie mieści się w parametrach mojego oprogramowania.

- Więc rozkazuję ci zostawić mnie w spokoju. - Twoja matka stoi teraz na czele rodu Malreaux i chociaŜ szanuję twoje Ŝyczenia,

nie masz w tej chwili Ŝadnej władzy, aby sprzeciwić się jej rozkazom. Poza tym - tłumaczył Fidelis - jestem lojalny wobec samego rodu Malreaux i mój program przewiduje duŜe moŜliwości decyzyjne w kwestii tego, jakie działania będą najlepiej słuŜyły rodzinie. W tym przypadku, czy się to paniczowi podoba, czy nie, mogę jedynie podsunąć pewne warianty tego, jak moja słuŜba miałaby wyglądać. Najlepiej się czuję w mojej ulubionej roli osobistego robota naleŜącego do wytwornego dŜentelmena, lecz jeśli panicz woli milczącego ochroniarza albo nawet dyskretnego zawodowego mordercę, który po prostu towarzyszy paniczowi w podróŜy, jestem w pełni przygotowany do wypełnienia tej roli.

- Nie rozumiesz mnie - Ŝałośnie stwierdził Whie. - Nie ma czegoś takiego jak Jedi krąŜący po galaktyce z osobistym robotem wytwornego dŜentelmena.

- Teraz juŜ jest, paniczu Whie. Trzeba wziąć pod uwagę pańskie zobowiązania wobec rodziny. W tej chwili ma panicz matkę, która oczekuje na panicza w Château Malreaux, codziennie szkalowana i poniŜana przez hrabiego Dooku.

- Dooku! - zawołał Whie. - Dooku mieszka teraz w moim domu? Zerwał się od stołu i rzucił w kierunku wind. - Muszę o tym powiedzieć Y... muszę powiedzieć innym, i to natychmiast. Fidelis, nucąc coś do siebie i z lubością obracając w myślach uŜyte przez Whie

wyraŜenie „mój dom”, wziął wyładowane tace i podąŜył za nim. Nie umiał władać Mocą, ale usługiwał do stołu w Château Malreaux przez dwanaście pokoleń, co sprowadzało się właściwe do tego samego - przenoszenia z miejsca na miejsce duŜych ładunków potraw i trunków.

Po drugiej stronie kafeterii, którą opuszczali właśnie Whie i Fidelis, holowid przerwał nadawanie programu, aby przedstawić specjalny biuletyn informacyjny.


Tymczasem w windzie kierującej się ku Szaremu Korytarzowi, poziom 17A, Scout i Solis debatowali nad zachowaniem się Republiki i Konfederacji w obecnym konflikcie.

- Uczciwie mówiąc - odezwała się Scout z Ŝarem - czy chciałbyś Ŝyć w świecie rządzonym przez roboty bojowe?

Gdyby producent pomyślał o wyposaŜeniu Solisa w brwi, teraz na pewno powędrowałyby one w górę.

- Och - mruknęła Scout, widząc zamglone odbicie własnej twarzy w porysowanej metalowej płycie piersiowej robota. - No tak, z twojego punktu widzenia to będzie wyglądało trochę ina...

Urwała nagle, bo jej uwagę przykuły słowa „mistrz Yoda”, które rozległy się metalicznym echem z niewielkiego holoekranu nad przyciskami windy.

- ...to nagranie, wykonane przez instalację obronną na krawędzi systemu ithoriańskiego, pokazuje wyraźnie, Ŝe napastnik zniszczył wszystkie statki eskortujące mistrza Jedi z wyjątkiem jednego. Statek napastnika, zmodyfikowana wersja słynnego Ŝaglowca hrabiego Dooku, został zidentyfikowany jako „Ostatni Zew”, zarejestrowany na osławioną piratkę i sabotaŜystkę Asajj Ventress, która jest poszukiwana na ośmiu światach w związku ze śmiercią jedenastu rycerzy Jedi.

- Siedemnastu- warknęła Asajj, kręcąc głową. - Kto by w to uwierzył? I oni siebie nazywają dziennikarzami?

Palleus Chuff, mocno przywiązany do siedzenia drugiego pilota na pokładzie „Ostatniego Zewu”, uznał, Ŝe to pytanie retoryczne. Nie szkodzi. Zwykle był czarującym towarzyszem rozmów, w społeczności aktorskiej Coruscant uwaŜanym za bardzo inteligentnego, a to juŜ był sukces. Niestety, zarówno knebel w ustach, jak i Ŝenująca skłonność do omdleń, która prześladowała go od chwili, kiedy promienie ściągające Ventress pochwyciły jego statek, sprawiły, Ŝe uprzejma konwersacja była ostatnią rzeczą, do jakiej byłby teraz zdolny.

- ...podczas gdy drugi fragment, przedstawiony przez władze ithoriańskie, wyraźnie pokazuje pole szczątków, zidentyfikowane pozytywnie jako pozostałości statku mistrza Yody. Biuro kanclerza Palpatine’a odmówiło komentarzy, dopóki nie zostanie zakończone drobiazgowe śledztwo dotyczące pułapki. Prywatnie jednak mieszkańcy stolicy są w złych nastrojach, poniewaŜ Republika musi się przygotować do nowej ofensywy Konfederacji bez Jedi, który nie tylko był głównym strategiem wojskowym, lecz takŜe w pewnym sensie sercem i duszą tej armii.

- Ale to niesprawiedliwe! - wybuchła Scout. - To niemoŜliwe! - Spojrzała na Solisa. - Musimy im powiedzieć.

- Co powiedzieć? - spytał. - Hm... nic - odparła, opanowując emocje. - Powiedzieć moim przyjaciołom, o to

mi chodziło. Muszą wracać do pokoju i wszystko powiedzieć moim towarzyszom. Natychmiast.

- Oczywiście - zgodził się Solis. - Jesteśmy prawie na miejscu.

Sean Stewart 103

W Kiz Arkade Donni Bratz obserwował, jak jego brat Chuck gra czwartą z kolei partią ŚcieŜki Wojennej Wookie.

- Czy teraz moja kolej? - zapytał nieśmiało. Próbował powiedzieć to cichutko, Ŝeby nie przeszkadzać.

- Donni, zamknij się. Jestem w środku poziomu Gozar. - Chuck grał teraz ostro, wykorzystując niewiele przemieszczenia oraz wszystkie zalety, jakie mogły zaoferować mu jego cztery kciuki.

Donni pomyślał, Ŝe w kwestii ŚcieŜki Wojennej Wookie Chuck jest bogiem. Chuck postawił kartoniki Star Fries i Fizzy Bipem obok maszyny. Gorsza część

charakteru Donniego rozwaŜała, czy nie przewrócić Fizzy Bipa, ale tak naprawdę nigdy by tego nie zrobił. Chuck, jak mamusia zawsze mu powtarzała, był najlepszym starszym bratem, jakiego moŜe mieć chłopiec. Poza tym, kiedy ostatnio zrobił coś takiego, Chuck przywiązał go do starej huśtawki i tak długo bujał, aŜ dzieciak zwymiotował na świeŜą tapicerkę kanapy mamusi.

Donni obserwował zatem grę Chucka, próbując znaleźć zadowolenie w podziwianiu umiejętności brata, ale po poziomie Latających NoŜy i Bagna, i kiedy juŜ Chuck kompletnie rozwalił wszystkie Pływające Ropuchy Zagłady, Donni nie mógł się powstrzymać, Ŝeby nie zagadnąć:

- Powiedziałeś, Ŝe będę mógł sobie zagrać kolejkę po tobie. Powiedziałeś. A to było cztery kredyty temu - dodał cicho.

- Nie marudź, Tłuściochu. Antenki Donniego zwisły lekko. - Mamusia powiedziała, Ŝe nie wolno ci tak mnie nazywać. Chuck zręcznie wykonanym Chwytem ze Skrętem urwał ramię zielonemu

Wookie. - Ale mamusi tu nie ma, co? NiezauwaŜony przez Chucka, który właśnie był zajęty ostrą walką wręcz z

czwórką oszalałych Wookie, do Arkade nie całkiem pewnie wtoczył się mały robot R2. Jego centralny czujnik wbity był w Fizzy Bipa. Donni z zainteresowaniem przyglądał się, jak mały robot podchodzi do ŚcieŜki Wojennej Wookie i wyciąga niepewny mechaniczny chwytak po napój. Chwytak zamknął się, chybił, złapał znowu.

- Hej - odezwał się Donni. - Zamknij się, Tłuściochu! To jeszcze nie twoja kolej! - Ake... - Donni urwał, gdy kopułka małego R2 obróciła się i spojrzała na niego.

Ogarnęło go dziwne, lodowate uczucie. A potem, jakby za sprawą magii, do głowy przyszły mu dwie myśli, jedna po drugiej. Pierwsza była taka, Ŝe kiedy tak się dobrze zastanowić, ten cały Chuck to kawał drania i dobrze mu tak, jeśli jakiś robot R2 ukradnie mu drinka.

Myśl druga brzmiała: jakiego drinka? W drodze z Arkade mały R2 przystanął, kierując się ku niewielkiemu

holoekranowi obok drzwi, gdzie starannie utrzymany holowizor, prawie niedosłyszalny w symulowanym ogniu miotaczy, mówił:


- O komentarz do dzisiejszych wstrząsających wieści poprosimy korespondenta Zorunka Brielfy’ego, który zada pytanie dnia: „Co dalej, rycerze Jedi?”

Dwa dzwonki zadźwięczały łagodnie w szeregu turbowind w Szarym Korytarzu,

dwoje drzwi po dwóch stronach foyer rozsunęło się i Scout stanęła nos w nos z robotem R2.

Mały R2 upuścił pusty karton Fizzy Bip w sposób, który uwaŜny obserwator mógłby określić jako ukradkowy. Scout, przejęta nowinami, nawet nie zauwaŜyła tego manewru.

Ale metalowy robot, stojący obok niej, zauwaŜył. Scout biegła juŜ korytarzem. - Słuchajcie, musimy wysłać wiadomość do... - obejrzała się na Solisa - do

naszych przyjaciół i to czym prędzej. Nastąpiła okropna pomyłka. R2 wydał z siebie mało przekonujący szczebiot i potoczył się za nią, biorąc zakręt

tak szybko, aŜ uniósł jedno kółko. Solis bardzo uwaŜnie obserwował małego R2, po czym bez widocznego

pośpiechu ruszył za nimi. Kilka chwil później po drugiej stronie Szarego Korytarza pojawił się Whie. Biegł i

krzyczał coś jak opętany. - Słyszałeś? - zawołała Scout, waląc pięścią w drzwi numeru 524. - On jest na Vjunie! - wykrzyknął Whie. - Hrabia Dooku jest na Vjunie! Monada bezpieczeństwa zamontowana w korytarzu nie była aŜ tak bacznym

obserwatorem, aby zauwaŜyć, Ŝe uwaga ta nie była skierowana do Scout, lecz do robota R2.

Solis z kolei byt naprawdę doskonałym obserwatorem. MoŜe i nie miał najnowszych nakładek do obsługi hologier, ale Los obdarzył go Ŝyciem o wiele bardziej urozmaiconym aniŜeli jego towarzysza, Fidelisa, który właśnie dogonił Whie. Pod metalową powłoką Fidelis był nieco przytłoczony spełnieniem się dawno piastowanego marzenia o słuŜbie u młodego Malreaux. Solis, który nie Ŝywił szczególnych uczuć dla rodu Malreaux jako takiego, dla chłopaka zaś w szczególności, był bardziej zdumiony faktem, Ŝe taca, którą niósł Fidelis, zawierała pięć, a nie cztery drinki.

- Mistrzu Jai! Mistrzu Jai! Proszą otworzyć, to ja! - zawołała Scout, waląc dalej w drzwi. - Musimy wysłać wiadomość do Świątyni!

W tym momencie wydarzenia zaczęły następować po sobie po prostu błyskawicznie. Po pierwsze, drzwi kabiny 524 uchyliły się, uwalniając kłęby pary i odsłaniając wściekłą twarz mistrza Jedi Jaia Maruka, odzianego jedynie w ręcznik, chwycony po drodze z prysznica.

- Lepiej, Ŝeby to było coś waŜnego - rzekł, mierząc zezem Scout. Zanim jeszcze skończył mówić, drzwi od kabiny 523 równieŜ zsunęły się w dół, a

ze szczeliny wyjrzała zatroskana twarz mistrzyni Leem, okolona chmurą gęstego czarnego dymu z kadzideł.

- Whie? Co się dzieje? Skąd to zamieszanie?

Sean Stewart 105

- Właśnie się dowiedziałem, gdzie jest Doo... W tym momencie Whie urwał, bo nagle rozległ się głośny huk. Mała jednostka R2

wjechała - pozornie przypadkowo - na Fidelisa, a reszta słów padawana utonęła w brzęku i łomocie, z jakim pięcioosobowa kolacja wylądowała na podłodze.

W tym samym momencie monada strzegąca Szarego Korytarza stwierdziła w elektrycznej ekstazie, Ŝe kłęby pary i dymu wreszcie przekroczyły poziom alarmowy na wbudowanych czujnikach dymu. Zabłysły światła, a syreny alarmowe rozwrzeszczały się z całą pasją hamowaną przez siedemdziesiąt trzy miliony cykli procesora.

- Panno Pho - odezwał się Jai Maruk powaŜnie. - Czy pamiętasz, jaki był priorytet tej podróŜy? - Jedną ręką podciągnął ręcznik i posępnie przenosił wzrok ze Scout na wyjący alarm, rozrzucone jedzenie i przyglądające się temu roboty.

Scout przełknęła ślinę. - Tak, mist... ojcze. - Więc co to było? Whie i Scout spojrzeli po sobie z przeraŜeniem, zanim odpowiedzieli chórem: - Nie wychylać się... Ściśle prywatna konsola na pokładzie „Ostatniego Zewu” zabrzęczała. - Tak? Robot. - Mam informację, której uzyskaniem moŜesz być zainteresowana - powiedział

obcy robot. - Nie sądzę - odparła Asajj. - Wiem, gdzie jest Yoda. Ten prawdziwy. Asajj usiadła prosto. - Co masz na myśli? Nie oglądałeś wiadomości? Yoda nie... - Mogę w tej chwili przerwać łączność - odparł robot. Był nieoznakowany i

niepomalowany, a w jego spokojnym głosie brzmiało całkowite przekonanie. - Nie! - ostro zawołała Asajj. - Przyznajesz, Ŝe jesteś zainteresowana? - Mogę być. - Czy twoje zainteresowanie rozciąga się na siedemset trzydzieści cztery tysiące

dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć kredytów Republiki? - Dziwaczna suma. Robot wzruszył ramionami. - Moje tabele zdrady są bardzo precyzyjnie skalkulowane. Asajj zastanowiła się przez chwilę. - Sądzę, Ŝe moŜemy ubić interes. Po wynegocjowaniu warunków i rozłączeniu się, Asajj ustawiła kurs na port

kosmiczny Phindar. Po chwili zastanowienia skopiowała wizerunek robota z konsoli komunikatora i poprosiła komputer o dokładne sprawdzenie, szukając odpowiednika. Wyszukiwanie takie trwało dość długo, biorąc pod uwagę zwłokę w transmisji pomiędzy jej obecną pozycją a HoloNetem, więc przekąsiła coś szybko i zaaplikowała


ampułkę adrenaliny swemu więźniowi, którego tendencja do spazmów i omdleń stawała się irytująca.

Konsola komunikacyjna odchrząknęła grzecznie, aby zaanonsować zakończenie poszukiwań.

- Znaleziono odpowiednik - oznajmiła, wyświetlając ilustrację z powaŜnego Przewodnika po Robotach Republik Petersona, tom VII, Era Wielkiej Ekspansji Korporacyjnej.

LEGENDARNY ROBOT KAMERDYNER TYPU TAC-SPEC, WYPRODUKOWANY KOSZTEM OGROMNYCH NAKŁADÓW W KRÓTKIEJ SERII PRODUKCYJNEJ. WIĘKSZOŚĆ EKSPERTÓW UWAśA KAMERDYNERÓW ZA NAJGROŹNIEJSZE W HISTORII SZTUCZNE JEDNOSTKI OCHRONY OSOBISTEJ. ŁĄCZĄ FANATYCZNĄ LOJALNOŚĆ ZE WSPÓŁCZYNNIKIEM SKUTECZNOŚCI ZABÓJSTW ZNACZNIE WYśSZYM NIś MISTRZOWIE MORDÓW W DZISIEJSZYCH CZASACH.

Asajj odeszła od konsoli z bardzo zafrasowaną miną.

Sean Stewart 107

R O Z D Z I A Ł

7

Jai Maruk sypiał lekko i przy pierwszym cichym szeleście natychmiast się budził. Rękę miał zawsze gotową do chwycenia za miecz świetlny schowany pod pryczą. Spojrzał poprzez Moc, przeszukując pokój; dziewczyna Esterhazy spała jak kłoda i lekko pochrapywała. Przez ściany Jai wyczuwał łagodny Ŝar, niczym drzemiący ogień, mistrza Yody, który spał teraz obok, w kabinie 522, bo zwolniła się dwa dni temu.

Kolejny szelest. Jai Maruk rozluźnił się. To nie Ŝaden intruz, po prostu Whie ubierał się cicho. Jai czuł go poprzez Moc w drugim końcu pokoju, jego nerwy były napięte jak struny trójharfy.

No cóŜ, nic nowego, pomyślał Jai. Pierwsza podróŜ chłopca w kosmosie, pierwszy wyjazd poza Świątynię Jedi - a Ŝadne z wyzwań, jakie napotkał, nie miało nic wspólnego z tym, czego go uczono. Uczniowie zawsze sądzili, Ŝe Ŝycie rycerza Jedi jest jednym pasmem zwycięskich pojedynków na miecze świetlne i negocjacji dyplomatycznych na wysokim poziomie, poniewaŜ do tego właśnie byli przygotowywani.

Na Ŝadnej lekcji nie uczono, co zrobić, gdy wpadniesz na słuŜącego, który twierdzi, Ŝe jesteś dawno zaginionym księciem z Vjuna.

Kiedy ekipy sprzątaczy zrobiły juŜ porządek w Szarym Korytarzu, on i Maks Leem spotkali się z Fidelisem, robotem, który twierdził, Ŝe słuŜy ludzkiej rodzinie Whie, oraz z jego partnerem, Solisem. Przynajmniej Jai uwaŜał, Ŝe byli partnerami; nie wiedział, czy padawani zdawali sobie sprawą, iŜ mała wycieczka Scout do biura płatnika statku była jedynie wybiegiem, aby Fidelis mógł spokojnie dotrzeć do Whie. W sumie wszystko to było dość zagmatwane, nic dziwnego, Ŝe chłopiec wydawał się roztargniony.

Jai Ŝywił gorącą nadzieję, Ŝe robot zechce przekazać im informacje na temat Dooku i jego planów, ale okazało się, Ŝe wszystko, co wie, to głównie pogłoski. Nie był na Vjunie od dziesięciu lat.

Jednak opis Château Malreaux, jaki Jai otrzymał od robota, pasował do tego, co sam zauwaŜył w czasie swojej krótkiej rozmowy ze znienawidzonym wygnańcem Jedi, hrabią Dooku, oraz tą nędzną suką, Asajj Ventress. Jai poprosił Fidelisa o rozkład pomieszczeń zamku i opis otaczającego go terenu, aby mogli przygotować sobie plan


ucieczki, gdyby negocjacje Yody się nie powiodły. Niestety, robot zignorował go zupełnie, gdyŜ przyjmował rozkazy jedynie od Whie. Z pewnością wiedział, Ŝe Jai i Maks są Jedi - tyle Ŝe tego określenia chętnie uŜywałby wymiennie ze słowami „kidnaper” lub „sekciarz”.

Była to jedna z rzeczy, o których w Świątyni Jedi właściwie nigdy się nie mówiło: ilu ludzi, nawet w Republice, odnosiło się do Jedi z nieufnością lub wręcz przeraŜeniem i wrogością. Uczucia te pogłębiły się z wybuchem Wojen Klonów, do tego stopnia, Ŝe Jai nie lubił jeździć na misje w poszukiwaniu nowych Jedi. Wiedział, Ŝe dzieci, które znaleźli, miały prowadzić Ŝycie lepsze, bogatsze i bardziej uŜyteczne, lecz szepty „porywacz dzieci” sprawiały mu przykrość, podobnie jak zrozpaczone spojrzenia rodziców, którym zabierano potomstwo. Mniej bólu, za to więcej przykrości sprawiały mu spojrzenia innego gatunku rodziców - tych, którzy z radością pozbywali się dodatkowej gęby do wyŜywienia.

Nie moŜna było na to patrzeć, nie zastanawiając się, jakich się miało rodziców. A teraz słowa „tajna policja Palpatine’a” powtarzała się w szeptach coraz częściej.

Nawet w ustach Jedi, którzy opuścili juŜ szeregi zakonu. Choć jednak Jai boleśnie odczuwał objawy lęku i nieufności zamiast wdzięczności

i nadziei, zdąŜył się juŜ do tego przyzwyczaić. Maks Leem, która rzadko opuszczała Świątynię, a zwłaszcza młodzi padawani byli jednak wstrząśnięci, widząc, jak mieszane uczucia budzą Jedi wśród zwykłych ludzi.

A oprócz tego, jeśli chodzi o Whie, wchodziła jeszcze w grę ta dziewczyna. Tallisibeth bvła przebojowa, inteligentna i ładna na swój atletyczny sposób, lecz

słaba Mocą. Jai pomyślał, Ŝe trudno sobie wyobrazić bardziej niszczycielską kombinację. Prawdopodobnie mistrz Yoda miał powody, aby ją ze sobą ciągnąć, ale jakiś silniejszy padawan o mniej wyraźnej osobowości z pewnością wiele spraw by ułatwił. Po pierwsze, Whie nie odrywał od niej wzroku. To oczywiście normalne, trzynastolatek prawie siłą umieszczony w pobliŜu ładnej dziewczyny powinien się tak zachowywać, ale naprawdę, nie ułatwiało to koncentracji pozostałym. Wydawało się, Ŝe Scout nie dostrzega wlepionych w nią oczu chłopca. Sądząc jednak z pobłaŜliwego uśmieszku, jaki ostatnio często gościł na twarzy mistrzyni Leem, Whie z pewnością nie zwiódł swojej opiekunki. W Świątyni Jedi śmiechom i Ŝartom nie byłoby końca - co roku cielęca miłość zbierała swoje Ŝniwo docinków - lecz tutaj, tuŜ przed konfrontacją z hrabią Dooku, było to kolejne źródło problemów, którego Jai sobie nie Ŝyczył.

A przecieŜ polubił tę dziewczynę. Nie chciał, Ŝeby do tego doszło, szczerze mówiąc. Wojna szalała w najlepsze,

Ŝycie Jedi znajdowało się w niebezpieczeństwie o wiele częściej niŜ kiedykolwiek w czasie Wojny Sithów. Dziewczyna taka jak Scout - Enwandung Esterhazy, skarcił się w myśli, nie pozwalaj sobie na poufałe uŜywanie przydomków, Jai - zginie, nim minie rok. I to teŜ będzie bolało. A on juŜ nie chciał cierpieć. Whie cichutko wśliznął się w szatę. Drzwi pokoju zsunęły się prawie do samej podłogi, ukazując mroczny korytarz. Światła wysiadły, kiedy zadziałał alarm, a choć serwis usunął ogromnie podekscytowaną monadę ochrony, nikt nie pomyślał o naprawie oświetlenia.

Jai obserwował, jak chłopiec wychodzi, starannie zasuwając za sobą drzwi.

Sean Stewart 109

Mistrz załoŜyłby się o dziesięć kredytów, Ŝe dzieciak wybiera się do siłowni. Pamiętał, jak sam o północy trenował, aby usunąć z głowy myśli o pewnej dziewczynie... kto to był? Aha, rudowłosa przyjaciółka Jang Li-Li. Miała na imię Politrix. Zginęła w zasadzce dwa miesiące po Geonosis. Granat plazmowy.

Pamiętał rudą kaskadę włosów i te loczki na ramionach. Ich zapach... Pewnego dnia, a ćwiczyli wtedy w sali treningowej, ona przygwoździła go do maty i śmiała się, a jej włosy opadły mu na twarz.

Nie ma jej. Jai poczuł, Ŝe łza spływa mu po policzku, ale nie otarł jej. Smutek równieŜ był

częścią Ŝycia i nie wolno było go negować. Obserwował go ze swego najgłębszego, spokojnego ja. Tyle smutku. Tylu jego przyjaciół z dzieciństwa juŜ zginęło.

Teraz będzie jeszcze trudniej, czuć smutek i nie poddawać się jego sile. Co to kiedyś powiedział mistrz Yoda? „Zbyt długi smutek zamienia serce w kamień”.

Dlatego starał się nie polubić Scout zanadto, a jednocześnie czuł, jak instynktownie ją popycha, chce, by była coraz silniejsza, szybsza, skuteczniejsza, poniewaŜ to będzie jej potrzebne. Na wszystkie gwiazdy, była bardzo dzielna - nawet on musiał to przyznać. Ale dzielność to nie wszystko. On teŜ był dzielny, stając przed Dooku i Asajj Ventress. A jednak nie uchroniło go to przed klęską.

Jai westchnął głęboko, z irytacją. To tyle, jeśli chodzi o jego powagę i spokój Jedi. Jeszcze przez chwilę leŜał w mroku, po czym porzucił wszelką nadzieję na

zaśnięcie, narzucił szatę (o wiele ciszej niŜ się to udało Whie) i poszedł za chłopcem w głąb statku, pozostawiając za plecami dziwnie wzruszające, dziewczęce pochrapywanie Scout.

Tak jak przewidywał, znalazł chłopca w siłowni. Whie właśnie przechodził przez ścieŜkę walki wręcz Rozbitej Bramy - przerzut, skok, uderzenie, rzut. Był dobry. Lepszy niŜ dobry, był jak rtęć, pozwalając Mocy wznosić się i opadać w rytm własnych gestów: wysoki skok, przewrót, po czym za chwilę upadek, jak grom, w ostatnim uderzeniu. Kiedy stopy chłopca dotknęły podłoŜa, mata pękła, rozsiewając wokół fontanny pianki.

- Doskonale - cicho pochwalił Jai. Whie obejrzał się, przekoziołkował i przyjął pozycję bojową, z otwartymi i

szeroko rozpostartymi ramionami, obejmując nimi Moc jak łańcuch błyskawic. - Czego chcesz? Jai zamrugał zdumiony. - Czy tak się mówi do mistrza, padawanie? Whie spojrzał na niego. Pierś unosiła mu się w cięŜkim oddechu. - Padawanie! - Czy zabiłbyś drugiego Jedi? - zapytał nagle Whie. - Gdybyś uwaŜał, Ŝe przeszedł

na Ciemną Stronę? - Tak. - Tak po prostu? Nie powinniśmy być niczym rodzina?


- Właśnie dlatego Ŝe był rodziną - odparł Jai Maruk. - Jedi, który przeszedł na Ciemną Stronę, nie jest zwykłym przestępcą, Whie. Jego umiejętności i zdolności dają mu wielką moc czynienia zła.

- Nie dałbyś mu szansy na poprawę? - Chłopcze, kiedy padniesz juŜ ofiarą Ciemnej Strony, nigdy cię nie wypuści ze

swoich szponów. - Jai przekrzywił głowę. - Mam nadzieję, padawanie, Ŝe nie pomyliłeś chwilowej słabości z całkowitym przejściem na Ciemną Stronę. Wszyscy mamy pewne słabostki...

- Nawet mistrz Yoda? - Nawet mistrz Yoda! A przynajmniej sam tak twierdzi. Nie wiem, co to jest, ale

powiedziałbym, Ŝe na przykład kiedy mistrz Yoda jest głodny, jego humor nie poprawia się. - Jai skrzywił się lekko. - Moje humory teŜ czasem wymykają mi się spod kontroli. MoŜna powiedzieć, Ŝe jestem pamiętliwy i skłonny do gniewu. Jestem teŜ zbyt szybki w oskarŜaniu i zbyt powolny w przebaczaniu. Zdarzało mi się walczyć w gniewie. - I dodał powoli, bez szczególnego akcentu: - Zdarzało mi się teŜ czuć coś do kobiet. To naturalne. Ale choć Ciemna Strona czerpie siłę z takich uczuć, samo ich posiadanie jeszcze nie znaczy, Ŝe wybrałeś złą ścieŜkę. Rozumiesz? Dopiero decyzja o dominacji, zmiaŜdŜeniu, czerpanie sił ze słabości innej istoty sygnalizuje, Ŝe zwracasz się ku Ciemnej Stronie. Ciemność i jasność to nie uczucie, to wybór.

Gniewna energia zaczęła powoli opuszczać ciało Whie. Znikło napięcie w ramionach, a ręce opadły do boków.

- Zawsze myślałem, Ŝe jestem dobrym człowiekiem - rzekł cicho chłopiec. - Nigdy nie widziałem powodu, Ŝeby... kraść jedzenie z kuchni. Albo ściągać na egzaminie. Byłem dobry - powtórzył z bólem. - Myślałem, Ŝe to to samo, co cnota.

- Zdumiewające, jak łatwo nam przychodzi stawianie oporu pokusom innych osób, prawda? - Jai rzucił z goryczą.

Poczuł nagle niewytłumaczalny przypływ litości dla młodzieńca; z jednej strony empatia, z drugiej wyrozumiałość dla samego siebie, jakie pamiętał z czasów, gdy był w jego wieku: spięty, zawsze wściekły i nawet tego nieświadom. Udając dobrego chłopca przez całe Ŝycie, młody człowiek u progu dorosłości zaczyna dokonywać wyborów - takich samych, jakie stoją przed kaŜdym synem sklepikarza, a cóŜ dopiero przed przyszłym rycerzem Jedi.

- Nie martw się - rzekł Jai. - Zawsze są mistrz Yoda i mistrzyni Leem. Oni znają cię lepiej niŜ ty sam siebie. Wiem o tobie parę rzeczy, młody Whie. śycie na tym świecie nigdy nie bywa łatwe, ale wszyscy wciąŜ widzimy w tobie kogoś, kogo ty sam w sobie widziałeś do tej pory: wspaniałego młodzieńca, który pewnego dnia stanie się świetnym rycerzem Jedi. Dokonuj swoich wyborów, padawanie. Nie wszystkie będą właściwe, ale większość z pewnością tak, a Ŝaden z twoich mistrzów nie obawia się, Ŝe mógłbyś kiedyś przejść na Ciemną Stronę.

Twarz chłopca rozjaśniła się nieśmiałym promykiem nadziei. - Dziękuję - rzekł. - Wrócisz teraz do łóŜka? Chyba jeszcze nie wszystkie sny wyśniłeś sobie tej

nocy.

Sean Stewart 111

Bardzo nieszczęśliwy dobór słów. Twarz Whie pomroczniała znowu. - N-nie - wyjąkał. - Sądzę, Ŝe nie zasnę i tak. Dziękuję. - Wyregulował maszynę

do podnoszenia cięŜarów, którą ktoś przestawił na ciało z płetwami. - A co ze Scout? Czy sądzisz, Ŝe ona mogłaby kiedykolwiek przejść na Ciemną Stronę?

Jai pokręcił głową. - Wybacz, Ŝe to wyraŜę w ten sposób, ale jej nie było tak łatwo jak tobie, Whie.

Ona Ŝyła ze swoimi pokusami od lat: z potrzebą oszukiwania, zaglądania przez ramię innym dzieciakom, zmawiania się przeciwko lepszym uczniom, Ŝeby samej wypaść lepiej. MoŜe nie gra zgodnie z normalnymi zasadami, ale całą swoją duszę poświęciła honorowemu Ŝyciu pomimo swoich ograniczeń. Jak długo pozostanie w zakonie, nic jej nie będzie. Gdyby miała zostać wydalona, moŜe gorycz sprowadziłaby ją na Ciemną Stronę. Gdyby poczuła, Ŝe ją zdradziliśmy...

- Ja teŜ tak sądziłem - odparł Whie. - Zawsze myślałem, Ŝe zostanie skierowana do oddziałów rolniczych, ale teraz rozumiem, dlaczego tak się nie stało. Nie tylko mistrzowi Yodzie było jej Ŝal. Ona juŜ przeszła tę próbę, którą my wszyscy musimy przechodzić w obliczu tej straszliwej wojny.

- Scout powiedziała mi wczoraj, Ŝe bardzo ją irytuje, kiedy jakiś smarkacz jest tak mądry - powiedział Jai. - Zaczynam rozumieć, o co jej chodziło.

Whie prychnął i usadowił się w maszynie, wypychając sztangę bardzo mocno przez pierwszych dziesięć powtórzeń. Nie było sensu uŜywać Mocy do podnoszenia cięŜaru, chodziło o ciało, o ogień w nogach, o coraz głębszy oddech, komórki krzyczące o dodatkowy tlen. Dobrze było tak przeciwstawić Ŝywe mięśnie metalowi. Prawdę mówiąc, miał jeszcze jeden sen, znacznie gorszy od tego z Asajj Ventress, najgorszy ze wszystkich, jakie miał do tej pory.

Wyciskaj tę sztangę, nie myśl o tym. Nie myśl. Jak tylko jednak odłoŜył sztangę, aby odpocząć pomiędzy kolejnymi seriami,

obrazy ze snu powróciły. - Mistrzu Maruk? - odezwał się, kiedy Jai odwrócił się, by wyjść z sali. - Tak? - Czy boisz się śmierci? - To chyba jedyna rzecz, którą się nie przejmuję - odparł Jedi. - Moim zadaniem

jest Ŝyć z honorem, bronić Republiki, chronić jej ludzi, dbać o mój statek, moją broń i mojego padawana. Moja śmierć - rzekł z lekkim uśmiechem - jest problemem kogoś innego, nie moim.

Port kosmiczny Phindar, Brama do Zewnętrznych RubieŜy. Phindianie, znani w

całej galaktyce ze złośliwości, byli wysocy, szczupli i wyglądali ponuro. śółte oczy z czerwonymi Ŝyłkami, zbyt długie ramiona, przez co wlekli bagaŜe za sobą, zamiast je nieść. W zatłoczonej stacji kosmicznej jakiś handlarz sprzedawał im kule dmuchanego chleba i stymkafę w bukłakach do wyciskania, zamiast w filiŜankach. Nawet oczyszczone powietrze stacji pachniało inaczej. Bezbarwny, syntetyczny głos, który płynął z głośników, cedził słowa ze specyficznym, sarkastycznym akcentem, co sprawiało, Ŝe sposób mówienia turystów z Coruscant zdawał się oschły i prawie


opryskliwy. „Jeśli chcecie, aby wasze roboty zostały przejęte i przeszukane, proszę bardzo, pozwólcie, aby same włóczyły się po stacji”.

- Słyszałeś? - zapytała Scout, delikatnie stukając paznokciami w obudowę R2. - To bądź grzeczny.

Z wnętrza obudowy dał się słyszeć stłumiony, pełen buntu pomruk. Stali w kolejce oczekujących do kasy, aby kupić bilety potrzebne do odbycia

kolejnego etapu podróŜy, ze stacji Joran na sam Vjun, tym razem jako rodzina Coryksów.

- W interesach czy dla przyjemności? - zapytał urzędnik, kiedy Jai Maruk znalazł się na czele kolejki.

- Głównie dla przyjemności. - Na Vjun? - odparł urzędnik. - Jasne, jasne. - Mam nadzieję - dodał Jai Maruk z dobrze udanym wahaniem. - Jestem

chemikiem wodnym i zawsze chciałem zbadać te słynne kwaśne deszcze. Dzieciaki jadą ze mną tak sobie, pobawić się na plaŜy i te rzeczy...

- Rany, ale będzie zabawa - rzekł urzędnik, mierząc Scout wzrokiem. - Jej i tak zapewne nie zaszkodzi na wygląd. Właśnie, widzę tylko jedno dziecko. Jestem ślepy czy nie umiem liczyć?

- Syn poszedł skorzystać z... hm... przybytku - odparł Jai. - Ale mam tu jego kartę ID.

Urzędnik wziął do ręki ich dokumenty. Była to dobra robota, najlepsze z fałszywek, jakie mogli dostarczyć Jedi, lecz Scout poczuła, jak serce jej zamiera, kiedy ze zmarszczonym brwiami przerzucał stosik.

„Jeśli chcecie, aby wasze roboty zostały przejęte i przeszukane, proszę bardzo, pozwólcie, aby same włóczyły się po stacji”.

- Wszystko w porządku - podpowiedział Jai. - Rany, wiesz, aŜ mi ulŜyło - odparł urzędnik, oddając mu kartę. - Proszę postawić

robota na wadze obok toreb. Scout dosłownie podskoczyła, kiedy ktoś dotknął jej ramienia, Obejrzała się i

stanęła nos w nos z podniszczonym robotem, którego spotkała juŜ na „Rozsądnej Wątpliwości”.

- Odrapany! Robot wyprostował się lekko. - To znaczy Solis - poprawiła się Scout. - Opuściłeś pracę? - W pewnym sensie. Właściwie zastanawiałem się, czy nie mogłaby mi pani oddać

pewnej przysługi. - Robot wskazał palcem na stoisko spoŜywcze w dalszej części terminalu, tuŜ nad ich głowami. - Mam się tam spotkać z przyjacielem. To tylko pięć minut, a zdaje się, Ŝe Gildia Kupiecka zaatakowała port kosmiczny DuŜej Piasty jakieś dwa dni temu i teraz Phindianie bardzo powaŜnie traktują kwestie bezpieczeństwa. - Scout spojrzała pytająco. Widać było, Ŝe nie rozumie, o co mu chodzi. - Nie chcę znajdować się na terenie portu jako „robot bez opieki” - wyjaśnił.

- Och! -jęknęła Scout. - No tak, o tym nie pomyślałam.

Sean Stewart 113

- Phindar, między innymi, znany jest równieŜ z posiadania BPWI... Biura Przestępstw Własności Inteligentnej, zajmującego się zbieraniem i sprzedaŜą myślących artefaktów, takich jak ja. A Ŝe wolałbym raczej nie zostać ujęty i sprzedany, zastanawiałem się, czy mogłabyś mnie odprowadzić na to spotkanie?

Jai Maruk zajęty był wstawianiem oburzonego R2 na wagę przy kasie biletowej, ale Scout udało się ściągnąć na siebie spojrzenie trojga oczu Maks Leem.

- Idź - powiedziała Granka. - To będzie dla ciebie dobry uczynek na dziś. I przyprowadź brata, jeśli go gdzieś znajdziesz po drodze.

Solis skłonił się. - Będę ogromnie wdzięczny. Ruszyli szybkim marszem, przeciskając się przez tłoczny terminal. Scout

prześlizgiwała się pomiędzy grupkami Phindian, robot deptał jej po piętach. - Jesteś tym samym modelem, co robot, który twierdzi, Ŝe jest słuŜącym Whie? - Masz dobry wzrok. - Czy ty nie, poczekaj. Czy robot moŜe się obrazić? - Zazwyczaj nie - odparł Solis ostroŜnie. - Mhm. - Ale spróbuj. - No cóŜ, zastanawiałam się po prostu, czy moŜe zostałeś... eee... zezłomowany

przez właściciela i dlatego właśnie nie masz na sobie lśniącej farby i tak dalej... Takie rzeczy budzą we mnie niezdrową ciekawość - ciągnęła pospiesznie. - Za to juŜ omal raz nie zostałam wysłana... wyrzucona ze szkoły - dokończyła szybko.

- Nie zostałem zezłomowany. Choć moŜna powiedzieć, Ŝe straciłem pracę. - Solis wskazał na schody - Tędy. Obaj, Fidelis i ja, zostaliśmy zbudowani jako kamerdynerzy.

- Wytworny robot wytwornego dŜentelmena - wyrecytowała Scout ze śmiechem. - Whie powiedział nam o tym.

- Właśnie. Początkowo byliśmy zaprogramowani na wykonywanie szerokiego zakresu obowiązków... domowych. Producenci inteligentnych przedmiotów szybko się przekonali, Ŝe jeśli ktoś uŜywa takiego modelu, wyposaŜonego w szeroki wachlarz umiejętności i zdolności, a potem wyśle go w świat w roli wymagającej pewnego przewidywania i inicjatywy... jeśli pozwoli mu Ŝyć... przedmiot ten ma zdumiewającą tendencję do rozwijania własnej osobowości i własnych opinii. W naszym przypadku podstawą oprogramowania była lojalność... lojalność wzglądem nabywcy, i cecha ta była podłączona na stałe.

- Ale okazało się, Ŝe bez wzajemności - odparła Scout. - Z tego rozumiem, Ŝe rodzina cię opuściła.

- W pewnym sensie - odparł Solis, docierając na szczyt schodów. - Zostali wymordowani.

Scout nie wiedziała, co powiedzieć. - To była taka wojna. śołnierze wdarli się do domu. Moja rodzina zamierzała

skorzystać z tajnego przejścia na zewnątrz. Pani posłała mnie do sejfu po biŜuterią rodzinną. Powiedziałem, Ŝe według mnie powinienem zostać i osłaniać ich ucieczkę. Pani nazwała mnie idiotą i włączyła obejście podstawowej funkcji. Poszedłem po


klejnoty. Ale rodzinę ktoś zdradził, tajne przejście przestało być tajne. śołnierze dogonili ich i rozstrzelali, zanim wróciłem. Kiedy dotarłem na miejsce, wszyscy juŜ nie Ŝyli. Rzuciłem klejnoty na trupy i odszedłem.

Wysoki, chitynowy obcy nieokreślonej płci wpadł na Scout, która zdała sobie sprawę, Ŝe stoi nieruchomo na schodach, jakby ją zamurowało.

- Wielkie gwiazdy - wymamrotała. - Co się stało z Ŝołnierzami? Tymi, którzy zabili twoją rodzinę?

- Nie pamiętam - odparł Solis bezbarwnym głosem. Jasne, Ŝe nie, pomyślała Scout. Przełknęła ślinę, zastanawiając się, jak naprawdę

potoczyła się dalsza część tej historii. Ruszyli znowu, kierując się w stronę baru, a Scout przyłapała się na analizowaniu wyŜłobień i zadrapań na metalowym ciele robota. Myślała, ile z nich zawdzięcza swoje istnienie normalnemu zuŜyciu, a ile pochodzi z miotaczy, wyrzutni grotów czy wibroostrzy.

- Fidelis wciąŜ ma rodzinę, ale poza tym chyba jesteście dość podobni. - Wcale nie. Moja rodzina została wymordowana prawie dwieście standardowych

lat temu. Gdybyś miała siostrę bliźniaczkę... a moŜe tak być, przecieŜ wiesz...jak bardzo według ciebie Ŝycie mogłoby zacząć róŜnić się od twojego w ciągu na przykład dziesięciu lat?

- Dwieście? - Scout wybałuszyła oczy. - To ile ty masz lat? - Jestem młodszy od twojego robota - odparł Solis, wpatrując się w nią

nieprzyjemnie przenikliwie. Scout zrozumiała aluzję i ogarnęło ją zakłopotanie. Podeszli do niewielkiego kręgu stolików w okolicach stoiska. Whie, który

teoretycznie miał być w odświeŜalni, siedział z Fidelisem przy jednym ze stolików. Chłopiec ze spuszczoną głową słuchał uwaŜnie słów robota.

- Hej, a co ty tu robisz? - zawołała Scout. Whie obejrzał się z wyraźnie zawstydzoną miną. - Nie twoja sprawa - burknął. - Rozmawiam, to chyba dozwolone, co? - Nie moja sprawa? Czy ja to naprawdę usłyszałam z ust Świętego Whie? Z

pewnością to moja sprawa, kiedy widzę, jak zadajesz się z obcymi, i do tego jeszcze kłamiesz. A moŜe juŜ zapomniałeś, kto jest twoją prawdziwą rodziną? - wycedziła przez zęby, ruchem głowy wskazując terminal na dole, gdzie Jai pracowicie odliczał kredyty za bilety na Vjun.

- Z mojego miejsca odnoszę wraŜenie, Ŝe zadajesz się z obcymi dokładnie tak samo jak ja - odparł Whie, opanowując się.

Było to jednak dziwne opanowanie: wciąŜ pełne gniewu i gotowości do obrony. Scout zazwyczaj łatwo się obraŜała, ale w tej całej sytuacji było coś tak dziwnego, Ŝe nie mogła spokojnie skupić się na własnej złości.

- Co się z tobą dzisiaj dzieje? - zapytała szczerze zaskoczona. - Przez cały dzień jesteś jakiś dziwny. Nie chciałam ci dokuczyć... szczerze mówiąc, nie wiedziałam, Ŝe tobie w ogóle moŜna dokuczyć. Co się dzieje?

- Spóźniłeś się - rzekł Fidelis do Solisa. Niepomalowany robot wzruszył ramionami. Spóźniłeś się? - zdziwiła się w duchu

Scout. Ciekawe, na co?

Sean Stewart 115

Na teren stoiska wkroczył niewielki oddział uzbrojonych Phindian w niebiesko-białych mundurach. W dłoniach mieli miotacze, a na twarzach posępne miny. Dowódca, Phindianin o twardych rysach i oznakach rangi na ramionach, był jedynym, którego karabin swobodnie zwisał na plecach.

- Proszę o zachowanie całkowitego spokoju - zwrócił się do klientów. - Jestem major Quecks, BPWI Portu Kosmicznego Phindar. Otrzymaliśmy raport o niezmiernie niebezpiecznym robocie, który miałby się tu znajdować. - Spojrzał na Fidelisa. - Producent, model oraz numer serii, proszę.

- Paniczu? - odezwał się Fidelis, spoglądając na Whie. Whie zachichotał. - Jesteś właścicielem tego robota? - ostro zapytał dowódca. - Tak - odparł Fidelis. - Nie - zaprzeczył Whie. - Co się dzieje, kim jesteście? - Biuro Przestępstw Własności Inteligentnej, oddział taktyczny - odparł Solis. -

Mają przepisowe miotacze i erasery sieci neutralnych. - Uwaga oddziału taktycznego momentalnie skierowała się na zniszczonego, odartego z farby robota.

- On jest ze mną - oburzyła się Scout. - To się jeszcze zobaczy. Czy którekolwiek z was ma przy sobie broń? - major

Quecks zwrócił się do Whie. Nie patrz na mnie, pomyślała Scout, wiedząc, Ŝe ma zamiar to zrobić. Nie

rozglądaj się, po prostu kłam. Whie spojrzał na nią. - Scout? - Mam nadzieję, Ŝe sprawdziłeś swoje działko laserowe, braciszku? - Podoba mi się twoje poczucie humoru - zauwaŜył Quecks. - My w ochronie

uwielbiamy Ŝarty na temat działek laserowych, wypowiadane przez smarkatych obcych podróŜujących z niebezpiecznymi robotami. To nasza ulubiona rozrywka.

śołnierze mocniej ścisnęli swoje miotacze. Scout spojrzała majorowi w oczy i przywołała Moc najlepiej, jak umiała.

- Nie, nie mamy przy sobie Ŝadnej broni, majorze. Prawda, Whie? Oczy Whie rozszerzyły się i chłopak poszedł za jej przykładem. - Nie, panie. Jesteśmy dziećmi - wyjaśnił i nawet Scout, która doskonale

wiedziała, gdzie pod płaszczem ma schowany miecz świetlny, odniosła wraŜenie, Ŝe to absurd, Ŝeby dorosły człowiek tak bezczelnie napastował niewinne dzieci. Ośmiu Ŝołnierzy za jego plecami widocznie było tego samego zdania, bo opuścili broń.

Phindianin uspokoił się nieco. Miał tak długie ramiona, Ŝe zwisające mu wzdłuŜ ciała ręce prawie zahaczały o kostki.

- Dobrze zatem. Pozostańcie przy stoliku z robotami, aŜ usłyszycie sygnał odwołania alarmu.

Fidelis przechylił głowę na bok, jakby czegoś nasłuchiwał. Solis uczynił to samo w sekundę później.

- Co? - spytała niecierpliwie Scout. - Co się dzieje?


- Zabezpieczenie portu kosmicznego jest tak skonstruowane - zauwaŜył Solis - aby pasaŜerowie nie byli w stanie kontaktować się z personelem statku. - Teraz nawet Scout mogła usłyszeć odległą strzelaninę i wyczuć zapach ozonu w powietrzu. - Ale nie na odwrót - dokończył robot.

W korytarzu prowadzącym do bramki w oślepiającej plamie metalu i nowoczesnej ceramiki pojawił się oddział robotów bojowych, przeciął lini ę zabezpieczeń i rozwinął pełny szyk bojowy, prezentując cały arsenał ostrzy, miotaczy, wyrzutni strzałek oraz typów broni, których Scout nawet nie znała. Same roboty były mniej więcej o metr wyŜsze od człowieka, zbudowane jak kanciaste egzoszkielety, a ich wąskie niczym ostrze topora oblicza były lekko cofnięte w stosunku do reszty ciała. Fluorescencyjne lampy odbijały się w kaŜdej niemal powierzchni ich powłoki.

Grupa speszonych Phindian i podróŜnych przejeŜdŜających tylko przez port kosmiczny stała nieruchomo przez dłuŜszą chwilę, osłupiałym wzrokiem wpatrując się w śmiercionośny sprzęt, który nagle im zaprezentowano.

- Popatrzcie - zauwaŜył Solis. - Włączyli wykrywacze metalu. I wówczas rozpętało się piekło. Jai Maruk i mistrzyni Leon dobyli mieczy. Jak świetliste klingi, gotowe były

odbić kaŜdy strzał robotów bojowych. To tyle jeśli chodzi o przebranie, pomyślał Jai Maruk.

- Bez paniki! - ryknął, wkładając w swój głos tyle Mocy, aby zabrzmiał on jak ostateczny rozkaz.

W tej chwili cywile mogli być dla siebie nawzajem równie niebezpieczni, jak roboty bojowe. Ciekawe, po co właściwie zjawił się tu ten komitet powitalny. Sprawka Dooku czy zwykły pech?

- Proszę spokojnie kierować się do wyjść. PrzeraŜony tłum, utrzymywany w pozornym spokoju czystą siłą jego woli, z

pochylonymi głowami, niczym stado pajęczych ropuch pospiesznie skierował się do bocznych chodników głównej galerii, znikając w sklepikach bezcłowych, chowając się do wind lub tłocząc w odświeŜalniach.

Sześć robotów bojowych kopniakami odrzuciło na boki ciała ofiar i stanęło tak, aby wziąć Jaia i mistrzyni Leem w krzyŜowy ogień.

- Czy to superroboty bojowe Ohma D’un? - zapytała. Jai Maruk pokręcił głową. - To roboty-mordercy Konfederacji - ryknął tak, Ŝeby wszyscy go słyszeli.

Rozpoznał je z raportu Anakina Skywalkera z jego misji na Jabiim. Przeciwnicy Anakina mieli dość charakterystyczne uzbrojenie, zazwyczaj jeden ręczny miotacz i wspomaganie na ramieniu. Ta ekipa miała znacznie więcej broni, poza wbudowanymi miotaczami rozpoznał kilka wyrzutni strzałek, granaty soniczne, dwa miotacze płomieni, a nawet dwie wielkie, puste w środku rury, które, jak przypuszczał, były prototypami generatorów promieni ściągających.

Uzbrojenie pod konkretne zadanie. Wygląda to mniej więcej tak, pomyślał posępnie Jai, jakby te roboty bojowe wyposaŜono specjalnie do polowania na Jedi.

Sean Stewart 117

Dwa roboty podniosły i włączyły coś, co wyglądało jak rozkładane anteny. W czaszce Jaia eksplodował nagle głośny, przeraŜająco głośny dźwięk. Z pękającymi z bólu bębenkami upadł na kolana. Dźwięk był tak ogłuszający, Ŝe powalił nawet małego R2. Napór fal dźwiękowych uderzył Jaia w twarz jak Ŝelazna pięść. Maks Leem upuściła miecz i otworzyła szeroko usta - prawdopodobnie krzyczała, ale Jai tego nie słyszał. Podejrzewał, Ŝe jeszcze długo niczego nie usłyszy.

Skoncentruj się, nakazał sobie. Nie mógł myśleć. Głowa pękała mu na części, kości czaszki grzechotały jak

tłuczona porcelana. Broń soniczna działająca na przenikliwych falach dźwiękowych - słyszał o niej, lecz nic go nie mogło przygotować do jej uŜycia.

Poczuł coś mokrego na szyi: krew. Z uszu ciekła mu krew. Skoncentruj się. Pomiędzy nim a Maks Leem przemknęła nagle z trzaskiem smuga energii, a

taktyczny promień ściągający wyrzucił R2 w górę jak puszkę z wyrzutni na strzelnicy. Promień ustabilizował się po chwili i postawił robota na podłodze, uwięzionego w jego uchwycie jak w elektromagnetycznym imadle.

Roboty wiedziały, Ŝe mistrz Yoda tam jest. Polowały na niego. Stojąca obok Jaia Maks Leem uniosła dłoń. Wykrzywione w skupieniu wargi

odsłaniały długie, wąskie zęby. Miecz wskoczył jej do ręki. Jednym ruchem ścięła zwieńczenie jednego z małych słupków, które podtrzymywały taśmy rozdzielające kolejki. Kawałek metalu poszybował w powietrzu. Gran chwyciła go wolną ręką i rzuciła. Uderzył z całym rozpędem w jedną z czasz emitujących przenikliwe fale dźwiękowe. Czasza eksplodowała w snopie iskier.

Jai nie potrafiłby powiedzieć, czy druga nadal wydawała z siebie jakieś dźwięki. Chyba przepalił się bezpiecznik chroniący część jego mózgu odpowiedzialną za słuch. Wszystko działo się szybko, ale bezgłośnie. Wreszcie wraŜenie grzechotania w jego czaszce ustało, a on zdołał odnaleźć w niej nieruchomy punkt, niczym spokojne oko cyklonu. Całe Ŝycie treningu wzięło górę i juŜ po chwili biegł, skakał, obracał się w powietrzu przecinanym chmurami strzałek, które otworzyły na jego ciele setki ran. Wszystko odbywało się w krystalicznej ciszy, jakby poza grubym arkuszem transpastali. Dziwnie bezosobowa była ta ostatnia bitwa jego Ŝycia.

Terminal stanowił pandemonium krzyków i wrzasków. Tłum, widząc, jak Jai pada

na kolana z uszami broczącymi krwią, stracił nagle orientację. Ludzie zaczęli bezmyślnie czołgać się po podłodze niczym mermyny uciekające z płonącego gniazda.

Na drugim poziomie, obok stoiska z Ŝywnością, Scout oderwała wzrok od tego szaleństwa i zaczęła myśleć.

- Hej, majorze! - zawołała do dowódcy BPWI. - Wydaje mi się, Ŝe tam na dole właśnie działa Bardzo Niebezpieczna Inteligentna Własność! Zacznijcie strzelać!

śołnierze spojrzeli niepewnie na niezdecydowanego majora Quecksa. Jeden z nich podniósł karabin i wycelował w dół, w kierunku głównej części terminalu. Robot


Konfederacji spojrzał w górę i juŜ po chwili Ŝołnierz leŜał na ziemi z krwawą dziurą w miejscu, gdzie do niedawna miał twarz. Major Quecks popatrzył na ciało.

- No właśnie - rzekł niepewnie. Wyjął eraser sieci neutralnych i gestem drŜącej dłoni objął Solisa i Fidelisa. - Zabierzcie te roboty i ukryjcie się, dopóki nie nadejdą posiłki.

- To całkiem niezły pomysł - rzekł Solis. - No, moŜe nie do końca. Krótki, niewyobraŜalnie szybki ruch, niczym strzał z samopowtarzalnego

miotacza - i nagle major stwierdził, Ŝe w połamanych palcach prawej dłoni nie trzyma juŜ erasera, który wygodnie spoczywa w dłoni Solisa.

- Chcesz Ŝyć? - zapytał robot. - T-t-ak! - Ja teŜ - odparł robot i zmiął w dłoni eraser jak kartkę papieru. Zrobił to

błyskawicznie, jakby eraser znalazł się nagle pod stopą transportera PT-PT. śołnierze BPWI rozpierzchli się w jednej chwili. Druga grupa robotów-morderców skierowała się chodnikiem prowadzącym z

terminalu do doków. Powitało ich wycie kilku syren i feeria migających świateł, kiedy czwórkami maszerowały w strefie detektorów metalu. Za nimi szła smukła, łysa kobieta o wytatuowanej czaszce. Uśmiechała się. Nie był to miły uśmiech.

Osiemnaście robotów-morderców - pełny oddział, bo tylu „Ostatni Zew” mógł

pomieścić na pokładzie - podzielił się teraz na cztery oddzielne grupy. Piąć robotów wdało się w bliskie starcie z dwójką Jedi; tylko ten, którego zastrzelił Jai, leŜał na podłodze jak sterta dymiącego złomu. Dwa obsługiwały taktyczny promień ściągający, trzymający jednostkę R2 w bezpiecznej odległości od reszty, dwa kolejne zaś podeszły dość blisko, aby granaty soniczne wylądowały tuŜ obok małego robota. Granaty eksplodowały przetaczającą się powoli, morderczą wibracją, od której pod kółkami R2 zadygotała podłoga, a on sam zagrzechotał wszystkimi nitami.

Ventress czuła, Ŝe akcja całkowicie odbiega od jej oczekiwań. Zasadniczo wolałaby pojmać starego Jedi w pojedynku - ona przeciwko niemu, Asajj Yentress i mistrz Yoda, miecz przeciwko mieczowi. Lecz Dooku, elegancki i obdarzony głębokim poczuciem estetyki, nigdy nie mieszał dobrego smaku ze skutecznością i nigdy nie przedkładał piękna stylu nad konkretne rezultaty. Celem była śmierć Yody i jeśli nawet miała ona być brudna i brutalna, a moŜe teŜ niedbale zaaranŜowana, znacznie gorsze byłoby pozostawienie go przy Ŝyciu.

Co nie oznaczało, Ŝe następny etap zadania będzie przyjemniejszy. Asajj nie była mazgajem, ale nie podobało jej się to, co granaty soniczne mogły zrobić z drobnym, starym ciałem zamkniętym w stalowej puszce. Jeśli oczywiście mały kaleka przeŜył niezręczne prowadzenie go promieniem ściągającym. Ale trzeba to było zrobić. Asajj podeszła do R2, osłaniana przez straŜnika, wyjęła oba miecze świetlne, zamaszystym gestem rozcięła metalową powłokę. Pojemnik rozpadł się powoli na kawałki jak płatki kwiatu unoszące się na wietrze.

Sean Stewart 119

Był to wspaniały, dramatyczny moment; cały efekt wszakŜe zniweczył fakt, Ŝe pojemnik okazał się pusty.

Asajj zamrugała. W miejscu, gdzie powinno było znajdować się dno, ział kolisty otwór. Yoda wyciął sobie właz ewakuacyjny w podłodze i zeskoczył na ciemny parking statków piętro niŜej.

Ventress warknęła jak piaskowa pantera, której nie udało się polowanie. Poszerzyła otwór wycięty przez Yodę, aby mógł się w nim zmieścić równieŜ robot-morderca.

- Złaź na dół - poleciła. Pierwszy z jej robotów posłusznie zeskoczył w dół i znikł z pola widzenia. Rozległ się głuchy odgłos. A potem błysk. Krótka fontanna iskier wystrzeliła z otworu, a potem słychać było juŜ tylko brzęk i

łomot. Cisza. - Robot-morderca A Siedem Siedem, zgłoś się - mechanicznym głosem odezwał

się dowódca robotów. Po krótkiej chwili głowa A77 wyskoczyła przez otwór, z brzękiem uderzyła w

podłogę terminalu i potoczyła się powoli. Asajj spojrzała na nią z niesmakiem i kopnięciem posłała w głąb holu. Odetchnęła

głęboko. - Chyba jednak trzeba będzie wyciąć większy otwór. Czas dla Maks Leem płynął coraz wolniej. Krwawiła z tuzinów drobnych

skaleczeń, zadanych przez strzałki, Ŝadna rana jednak nie była powaŜna. Cały czas musiała się oganiać od ostrych jak brzytwa blaszek, aby nie stracić wzroku, a i tak kilka jeszcze zdołało zahaczyć ją przy następnych salwach. Teraz stała się ruchomym celem, no i nie oszałamiały jej juŜ przenikliwe fale dźwiękowe. Wyrzutnie strzałek okazały się doskonale dobraną bronią - nie dawało się odparować ich wszystkich naraz, trudno teŜ było im uciec. Same blaszki były raczej lekkie, więc roboty nie musiały się obawiać, Ŝe same się postrzelą. Małe brzytwy odbijały się od transpastalowych egzoszkieletów, pozostawiając najwyŜej drobne rysy. Dla Ŝywego ciała stanowiły znacznie większe niebezpieczeństwo. Wkrótce, jeśli Maks nie będzie miała szczęścia, seria blaszek przetnie jej ścięgno w kostce lub kolanie i wtedy sytuacja naprawdę się pogorszy.

A mistrzyni była coraz bardziej zmęczona. I teraz, w tej krystalicznej jasności bitwy zrozumiała, Ŝe jej nienawiść do wojny pochodzi z podświadomego oporu przed samą ideą walki. Trenowała, oczywiście. Ale nie dość. Za mało jak na ten nowy scenariusz, w którym Jedi nie są juŜ straŜnikami pokoju; kiedy musieli zrezygnować ze swojego prawdziwego powołania i stać się czymś w rodzaju najemników.

Wywinęła wysokie, potrójne salto, przyjmując na bok część kolejnego roju strzałek. Jej miecz świetlny był niczym piorun. Miała ochotę ściąć głowę jednemu z robotów, który właśnie się nawinął, ale nie było na to czasu. Obcięła mu tylko ramię i chwyciła je w przelocie, lądując na ziemi. Przetoczyła się, przyciskając metalowe ramię


do siebie, zerwała się na nogi, strzelając z wciąŜ trzymanego przez nie miotacza. Jej dłoń zaciskała się na metalowych palcach robota jak na spuście. Jeden strzał, drugi, trzeci w plecy robota, który strzelał do Jaia Maruka. KaŜdy impuls diamentowego światła uderzał w to samo miejsce między łopatkami, aŜ jego zbroja eksplodowała.

Z ust i oczu robota buchnął ogień, jak krew. W samym środku tego kataklizmu Jai wydawał się gniewny i szczęśliwy,

nareszcie w swoim Ŝywiole, jakby urodził się do walki, a ten moment przyniósł mu długo oczekiwane spełnienie.

Twarz pokrywała mu krew, ale uśmiechnął się do Maks Leem i ciął mieczem po kolejnym pancerzu. Maks chciałaby odczuwać taką radość. Odrobina bitewnego szaleństwa pomogłaby jej zapewne, ale niestety, jej umysł ukształtowany był inaczej. Z całych sił starała się zachować spokój Jedi, lecz smutek coraz bardziej wzbierał w jej duszy, przesączając się przez setki drobnych ranek i plamiąc szaty.

Kolejna chmara strzałek zaskoczyła ją od tyłu i Maks Leem opadła na kolano. - Chodźcie! - krzyczała Scout. - Musimy im pomóc! PołoŜyła dłonie na barierce galerii wychodzącej na główny terminal i juŜ chciała

skoczyć, lecz na szczęście ciało reagowało szybciej niŜ głowa i nie miało ochoty na upadek z ośmiu metrów. Obejrzała się na Whie.

- Ty moŜesz skoczyć stąd... tobie się uda. Ja biegnę schodami... zresztą lepiej będzie, jeśli nadejdziemy z dwóch kierunków. Solis, idziesz ze mną.

- Nie - rzekł robot. Scout obejrzała się na niego. - Co? - To nie moja walka - wzruszył ramionami robot. - Ale oni tam umierają! - To zwierzęta umierają. Wy umieracie - wyjaśnił. - Maszyny mogą działać tak

długo, jak długo są utrzymywane w dobrym stanie. Na dłuŜszą metę moje Ŝycie pewnie niewiele znaczy, ale pracowałem, kombinowałem, rozrabiałem i oszukiwałem przez czterysta standardowych lat, Ŝeby je zachować. Przywiązałem się do własnej egzystencji i nie zaryzykuję jej dla czegoś tak bezsensownego, jak opóźnienie i tak nieuchronnego końca jakiegoś zwierzęcia.

Wyraz oburzenia, jaki pojawił się na twarzy Scout, przerodził się w pogardę. - Jeśli taka jest twoja koncepcja na temat Ŝycia, to droga wolna. Fidelis aŜ zadrŜał na znak całkowitej aprobaty dla jej słów. - UwaŜasz, Ŝe brak podstawowych wartości? CóŜ, w kaŜdej serii produkcyjnej

znajdzie się ktoś taki. Scout oszczędziła sobie komentarza i biegiem rzuciła się do schodów. Za jej plecami Whie połoŜył dłoń na poręczy, obserwując, co się dzieje na dole,

aby wybrać najwłaściwsze miejsce do lądowania. W kierunku schodów przedzierały się cztery nowe roboty. Jeśli walka dojdzie i do nich, to tym lepiej. Będzie mógł przebiec po poręczy, skoczyć i spaść za tylną dwójką. Miał nadzieję, Ŝe taki manewr pozwoli Scout uszkodzić nieco parę z przodu.

Sean Stewart 121

Nagle na jego nadgarstku zacisnęła się stalowa dłoń. Spojrzał w dół. Ręka Fidelisa przygwaŜdŜała go do barierki tak skutecznie, jakby był do niej przyspawany.

- Co robisz? - To niebezpieczne. - Ale... - Nie po to czekałem przed Świątynią Jedi przez dziesięć lat, Ŝebyś teraz

zmarnował swoje Ŝycie w bezsensownej obronie pary Jedi, która juŜ i tak jest na straconej pozycji - oznajmił robot, jakby tłumaczył coś małemu dziecku. - Jeśli nie dopadną ich roboty, załatwi Asajj Ventress.

- Jesteś szalony! - Whie sięgnął po miecz świetlny, ale robot natychmiast unieruchomił mu w Ŝelaznym uścisku równieŜ i drugą rękę.

- Nie, paniczu. Tylko rozsądny. Whie usłyszał krzyk Scout: - Biegnę, mistrzu Maruk! W chwilę potem zbiegła ze schodów po cztery stopnie, z płonącym w dłoni

mieczem świetlnym. Czy ona w ogóle zdawała sobie sprawę, Ŝe ma przed sobą roboty-morderców?

- Słuchaj - syknął. - Jeśli jestem twoim panem, masz wypełniać moje rozkazy, prawda?

- No właśnie - ucieszył się Fidelis. - Wreszcie do czegoś dochodzimy! Przyznajesz zatem, Ŝe jesteś moim panem?

- Tak, tak, co tylko zechcesz, ale teraz musisz mnie puścić! - To juŜ lepiej - zgodnie odparł robot. - Muszę jednak panu powiedzieć, panie,

jako pański doradca, co jest sprawą nie do przecenienia w przypadku wytwornego przedmiotu naleŜącego do wytwornego właściciela... Ŝe udział w tym starciu nie jest działaniem, które bym zalecał. Szanse są doprawdy małe. Praktycznie Ŝadne.

Scout znalazła się pośrodku platformy pomiędzy dwoma ciągami schodów, gdzie czekały juŜ na nią cztery hojnie uzbrojone roboty-mordercy. Były tylko o dziesięć metrów od niej i zbliŜały się bardzo szybko. Zahamowała i obejrzała się w poszukiwaniu Whie. Napotkała jego spojrzenie i stwierdziła, Ŝe chłopiec wciąŜ stoi w bezpiecznym miejscu. Wlepiła w niego oczy z mieszaniną zdziwienia, gniewu i rodzącego się lęku.

Whie wiedział, Ŝe jeśli dziewczyna zginie, jej widok będzie prześladował go w kaŜdej sekundzie Ŝycia aŜ do śmierci.

Scout i roboty mierzyły się wzrokiem przez trzy długie uderzenia serca. Potem dziewczyna odwróciła się i pobiegła z powrotem na górę, uchylając się i odskakując przed świszczącymi w ślad za nią smugami z miotaczy.

- Proszę mi wybaczyć - mówił właśnie Fidelis - lecz uwaŜam doradzanie panu za część moich obowiązków.

- Puszczaj mnie! - wrzasnął Whie. Fidelis zawahał się, rozdarty między poczuciem obowiązku a posłuszeństwem. - Ja bym nie puścił - powiedział Solis cicho.


Lecz ten moment niezdecydowania wystarczył. Whie uŜył Mocy, aby podwaŜyć palce robota, skoczył w górą i pobiegł po poręczy w kierunku schodów.

- Idę, Scout! Dziewczyna obejrzała się, na ułamek sekundy tracąc koncentrację. Strzał z

miotacza trafił ją w głowę i Scout cięŜko upadła na schody.

Sean Stewart 123

R O Z D Z I A Ł

8 Dok portu kosmicznego Phindar stanowiło jego mroczne dno. Wielkie jednostki -

transportery handlowe, promy pasaŜerskie, okręty wojskowe - wisiały w przestrzeni, a komunikację z portem miały zapewnioną dzięki wysuwanym chodnikom. Mniejsze stateczki, jednoosobowe skoczki międzysystermowe i luksusowe jachty do trzydziestu pasaŜerów przechodziły przez ziejące szczęki śluzy do doku, który znajdował się we właściwym wnętrzu portu. Po usadowieniu się z brzękiem na wzmocnionej płycie lądowiska czekały na odtworzenie atmosfery i ciśnienia, po czym roboty-piloci parkowały je zgodnie z planowanym kierunkiem lotów. Asajj Ventress, która potrzebowała miejsca dogodnego do ucieczki, zrezygnowała z obsługi w doku. Do tego stopnia, Ŝe z personelu pozostała tylko garść śrubek, podkładek, złomu i spalonego smaru.

Kamery ochrony zwisały z sufitu jak Ŝywe gałki oczne - Ŝałosne, dymiące festony kabli z końcówkami ze stopionego szkła na końcach. Gdyby jeszcze działały, ujrzałyby zmierzające w tamtą stronę dwie dość interesujące postacie.

Z jednej strony, zwinnie wymijając zaparkowane statki, zdąŜał mistrz Yoda, a w oczach tliło mu się niebezpiecznie zielone bojowe światełko.

Ten drugi Yoda wydostał się właśnie z kabiny „Ostatniego Zewu” i teraz schodził po drabince, zmęczony, posiniaczony, brudny i odwodniony. Kostki i przeguby wciąŜ miał skrępowane, a jedno z uszu odkleiło się i smutno zwisało z boku głowy, zwijając się i rozwijając spazmatycznie.

Pierwszy Yoda podniósł miecz świetlny i w jego blasku przyjrzał się sfatygowanej parodii samego siebie.

- ZuŜyty nieco się stałem, jak widzę. - Na wszystkie gwiazdy - wychrypiał Palleus Chuff, - To naprawdę ja, to znaczy

ty! Gdzieś w oddali pojawił się nagle rozbłysk, a potem seria pojedynczych,

wyraźnych łomotów: to cztery roboty-mordercy zeskoczyły z ośmiometrowej wysokości głównego terminalu na pokład doku.

- Teraz dwóch nas tu jest - mruknął Yoda. - Zero wkrótce będzie, jeśli szybko się nie ruszymy.


Poruszył dłonią i ku wielkiemu zdumieniu Palleusa Chuffa taśma oblepiająca mu nadgarstki i kostki zaczęła się sama rozwijać. Krzyknął, kiedy paski oderwały się raptownie, zabierając ze sobą część owłosienia.

- Szczypać moŜe - zauwaŜył Yoda. Metalowe kroki w ciemności były coraz bliŜej. - To Ventress! - poinformował Chuff. - Przybyła tu, Ŝeby cię zabić. Wzięła mnie

do niewoli, myśląc, Ŝe ja to ty, ale jakoś się dowiedziała, Ŝe tutaj jesteście. Wybrała się po oryginał. Ale w jednym się przeliczyła - dodał triumfalnie. - Pozostawiła mnie samego na statku. Nie myślała, Ŝe mogę jej zaszkodzić, o nie! Co tam Chuff, aktorzyna! A ja zaprogramowałem jej paskudny statek na samozniszczenie!

Strzał z miotacza rozświetlił mrok jak błyskawica. Yoda odparował go. - Samozniszczenie? - Tak! Zrobiłem to samo w Jedi!... akt trzeci, scena druga, kiedy uciekałeś

Tholianom... - Chuff urwał. - MoŜe powinieneś jednak wyłączyć ten miecz? AŜ się prosi, Ŝeby do niego strzelać...

Yoda uŜył Mocy, Ŝeby unieść ich wysoko w powietrze, na drugą stronę „Ostatniego Zewu”. Deszcz strzałek zastukał w burtę statku.

- Ustawiłeś go na wybuch? - upewnił się Yoda. - Tak... ustawiłem licznik, Ŝeby włączył hiper... - Palleus Chuff urwał. - ChociaŜ,

wiesz co? W Jedi! statki przebywają zazwyczaj w otwartej przestrzeni i zawsze masz pod ręką kapsułę ratunkową. Myślisz, Ŝe jeśli ustawiłem silniki „Ostatniego Zewu” na odpalenie i losowy skok w nadprzestrzeń z wnętrza portu kosmicznego, to moŜe być źle?

W pulsującym świetle ciągłego ognia z miotaczy trudno było dokładnie odczytać wyraz twarzy mistrza, ale Chuff, który miesiącami uwaŜnie studiował nagrania Yody, pomyślał, Ŝe pomarszczone oblicze starego Jedi wygląda na nieco... skwaszone.

Whie skoczył z poręczy balkonu z głośnym okrzykiem, mając nadzieję, Ŝe w ten

sposób odwróci uwagę robota-mordercy, kierującego wyrzutnię strzałek na Scout. Robot odwrócił się, wyrzutnia ryknęła gardłowo i w kierunku Whie poleciała chmara ostrych jak brzytwy blaszek. Okręcił się w powietrzu, uŜywając Mocy, aby odbić strumień w sufit. Sztuczna grawitacja stacji wynosiła jedynie 0,69 g, co sprawiało, Ŝe ruchy chłopca wydawały się pełne wdzięku. Zeskoczył, wirując, trzymany w ręku miecz lśnił jak plama gniewnego, zielonego światła. Cztery roboty na schodach rozdzieliły się - dwa zeskoczyły w dół, pod nogi Whie, pozostałe dwa rzuciły się w kierunku Scout. Jeden sięgnął do jej kostki z zamiarem zmiaŜdŜenia jej stalową dłonią, ale jedno dotknięcie błękitnej smugi ostrza oddzieliło metalową dłoń u nadgarstka.

Robot podniósł kikut kończyny. Z przekładni i przewodów sypały się snopy iskier, Scout rzuciła się naprzód, próbując przebić grubą blachę pancerza na piersi, ale robot odwrócił się bokiem i ostrze przemknęło obok, nie czyniąc mu szkody. Zamachnął się na dziewczynę - tak potęŜny cios z pewnością pozbawiłby jej głowę, gdyby dłoń robota znajdowała się na swoim miejscu. Kikut tylko mignął obok jej twarzy, sycząc i plując iskrami.

Sean Stewart 125

Lata szkolenia u śelaznej Ręki odniosły skutek. Scout bez wahania rzuciła miecz, chwyciła przelatujący obok jej twarzy kikut, przyciągnęła do siebie i zakręciła w kierunku schodów, wykorzystując własny rozpęd robota, Ŝeby przerzucić go przez barierkę. Przez chwilę wydawał się zawieszony w powietrzu, po czym z hukiem spadł sześć metrów niŜej.

- Dobry rzut - usłyszała za sobą metaliczny głos. Scout obejrzała się w tej samej chwili, kiedy drugi robot zacisnął jej metaliczną dłoń wokół gardła.

Zdyszana Maks Leem leŜała na podłodze terminalu, krwawiąc z dziesiątków

skaleczeń. Jej miecz świetlny leŜał tam, gdzie go upuściła, kiedy ostatnia chmura strzałek zmieniła jej prawą rękę w siekaninę.

Z sześciu robotów-morderców, które wysłano do pojmania jej i Jaia Maruka, pozostały dwa.

PodróŜując incognito przez port kosmiczny, oboje z Jaiem nie mieli przy sobie broni palnej. Ich przeciwnicy wykorzystali to w pełni. Głupie roboty bojowe atakowałyby ich na oślep wszelką dostępną bronią, roboty-mordercy jednak, znacznie inteligentniejsze, trzymały się poza ich zasięgiem. Strzelały z duŜej odległości, same zaś chowały się za pobladłymi śmiertelnie kasjerami i straŜnikami ochrony, którym nie udało się w porę uciec. Dobre oprogramowanie albo dobre przygotowanie taktyczne... albo jedno i drugie.

Robot, którego strzał ostatecznie powalił Leem, odrzucił od siebie pilota wahadłowca, którego wykorzystywał jako osłonę, i podszedł prawie na pięć metrów. Nie bliŜej, naturalnie. Krew ściekała na troje oczu Granki, kiedy rozglądała się za swoim mieczem. Nie wiedziała, czy jest sens ściągać go ku sobie Mocą. Musiałaby uŜyć ręki, a bezlitosny robot i tak pozostałby daleko, czekając nie wiadomo na co.

- Zostaniesz zdemontowana - ostrzegł robot, podnosząc miotacz. - Wiem - odparła Maks. - Ale nie przez ciebie. UŜyła Mocy, aby wykonać dwa krótkie manewry. Pierwszy, trudniejszy, polegał

na zgięciu lufy jego miotacza. Wymagało to wielkiego wysiłku, ale kiedy metal juŜ uległ, wciśnięcie spustu i przytrzymanie go w tej pozycji było dziecinną zabawką.

Miotacz wypalił, urywając robotowi ramię i rzucając nim o podłoŜe. Wtedy Maks Leem uŜyła podobnej sztuczki z miotaczem duŜego kalibru

wbudowanym w drugie ramię. Ten eksplodował jak mała bomba, rozrywając robotowi pierś. Krople rozgrzanego metalu rozprysnęły się po całym terminalu.

Jai Maruk odbił pierwszy strzał, śmiejąc się z dziką satysfakcją. Sięgnął poprzez Moc i skierował wybuch tak, aby stopione fragmenty eksplodującego robota wbiły się niczym dymiące kule armatnie w korpus tego, który znęcał się nad nim. Siła uderzenia rzuciła robotem o ścianę, wgniatając transpastalową blachę. Jai uŜył Mocy, aby przytrzymać robota w tej pozycji, i podbiegł do niego. Ogarnięty wściekłością przeraźliwie bliską Ciemnej Stronie, opuścił miecz i zadał potęŜny cios, przecinając robota-mordercę na dwie części.

Stał teraz nad nieprzyjacielem, dysząc cięŜko. Oddech z trudem wydostawał się z jego krtani. Usta miał pełne krwi. Splunął. To tylko maszyna, powtarzał sobie. Tylko


narzędzie. Jego prawdziwym nieprzyjacielem był umysł, który stał za wykorzystaniem tych morderców.

W prawie opustoszałym kompleksie rozległy się nagle pojedyncze brawa. - Dobra robota, Jedi - rozległ się drwiący głos. Mistrz Marok poczuł między łopatkami rozlewającą się plamę ciepła. Obejrzał się

powoli, szukając źródła tych słów. Wielki terminal był prawie pusty. Tylko kilkoro ludzi kuliło się jeszcze z przeraŜeniem za kasami i taśmociągiem bagaŜowym. Maks Leem powoli dźwigała się na kolana, wspierając się na biurku informacji. Plamy krwi znaczyły białą podłogę wokół niej. Czerwień na bieli. Strzaskane korpusy pięciu robotów-morderców, które wspólnie zniszczyli, leŜały porozrzucane po całym terminalu. Szósty, iskrząc i drgając, dogorywał u stóp schodów. WciąŜ próbował się podnieść, ale coś złamało mu nogę lub staw biodrowy. Zamiast wstać, chwiejnie kręcił się w kółko, zataczając małe kręgi, jak zepsuta dziecięca zabawka. Ani śladu mistrza Yody.

Wśród tej ruiny i zniszczenia tylko jedna osoba pozostała wyprostowana i spokojna: Asajj Ventress, wysoka, smukła, elegancka i zabójcza, taka, jaką ją pamiętał.

- Ach... więc jednak siedemnastu - odezwała się uprzejmie. Jej czerwone, okrutne usta wykrzywiały się groteskowo, lecz nie miał Ŝadnego problemu z odczytaniem słów. W jej dłoniach z sykiem oŜyły dwa miecze świetlne. - Doprawdy, to miło, Ŝe roboty cię nie wykończyły. To by mi zepsuło rachunek.

- Twoich ofiar? - zapytał Jai. - To by wymagało armii księgowych. - Bez przesady, najczęściej podróŜuję bez bagaŜu - rzekła Ventress, zginając

nadgarstki, aŜ rozjarzone ostrza zatoczyły w powietrzu świetliste kręgi. - Liczę tylko Jedi i uwaŜam, Ŝe do tego celu wystarczy mi zwykła lista ofiar.

Na dole, w doku, Palleus Chuff ustawił „Ostatni Zew” na włączenie silników za

dziesięć minut. Z pewnością minęły juŜ dwie albo trzy. Im dłuŜej aktor zastanawiał się nad wielkimi silnikami, które zaraz odpalą wewnątrz zamkniętego pomieszczenia, tym bardziej dochodził do wniosku, Ŝe moŜe ten pomysł jednak nie był najlepszy.

Yoda pracował bardzo szybko. „Ostatni Zew” był przycumowany do pokładu mocnymi magnesami umieszczonymi na stopach pięciu wsporników. Jedi odcinał je mieczem jeden po drugim.

- Po co to robisz? - spytał Chuff, wysuwając głowę do przodu, aŜ znalazła się dokładnie pod tą częścią statku, która juŜ była pozbawiona podparcia.

Yoda aŜ wydął zielone policzki z wysiłku. UŜywając Mocy, z wielkim trudem zdołał podtrzymać statek, by nie spadł na Chutfa, rozpłaszczając go na tłustą plamę na pokładzie.

- Cofnij się! - warknął. - Nie musisz się tak wściekać. - Strumień przegrzanej plazmy wytrysnął w

kierunku Chuffa, jakimś tajemniczym sposobem skręcając mu prawie przed nosem. - O rany, blisko było!

Sean Stewart 127

Yoda warknął, chwycił aktora za rękę i wyrwał go spod statku, pozwalając, aby kadłub z hukiem opadł na miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się jego głowa. Powietrze zatrzeszczało i kolejna chmura strzałek odbiła się od powłoki statku.

- Nie sądzisz, Ŝe lepiej byłoby zaopiekować się tymi robotami? - zapiszczał Chuff. - Nie mam zamiaru pouczać cię, co masz robić, ale w tych okolicznościach...

Spod statku wyskoczył granat soniczny. Yoda odesłał go tam, skąd przyleciał. - Jeśli silniki statku wypalą, na części port kosmiczny rozerwą - burknął. - Och - jęknął przeraŜony ChufF. - Nie pomyślałem o tym. - To prawda! - mruknął Yoda, po czym kolejnym ostrym uderzeniem Mocy

poderwał ich obu z pokładu doku. Pod ich stopami przeleciał strumień plazmy. Powoli opadli na podłogę, która teraz parzyła stopy. - Ja się zajmę maszynami - rzekł Yoda z błyskiem w oku. Wyłączył miecz

świetlny i podał go Chuffowi. - Weź to. Ostatnią nogę uciąć musisz, Ŝebym statek z doku wypchnąć zdołał. Potem uciekaj do wind.

- Ja! - jęknął aktor. - Ale... Yoda chwycił dłonie Chuffa i zacisnął wokół rękojeści miecza. - PrzeŜyć swoją rolę moŜesz. Być bohaterem Jedi musisz. - Siła, odwaga i ufność

wydawały się emanować z dłoni starego mistrza i Chufu poczuł się nagle lepiej niŜ kiedykolwiek dotychczas. Jak gdyby odwaga była ogniem, a on stał zbyt blisko Yody, Ŝeby się nie sparzyć.

Poczuł, Ŝe oczy zaczynają mu błyszczeć, a usta wyginają się w uśmiech. - Niech Moc będzie z tobą, mistrzu Yoda. - Zwykle jest - zachichotał stary Jedi. W półmroku rozległo się nagle szczekanie działka automatycznego, wzbijając z

podłogi fontanny iskier. Yoda zniknął. W chwilę później jeden z robotów-morderców, poderwany jak niewidzialną dłonią, spadł na swojego towarzysza. Ślady ognia skupiły się na mrocznej postaci uciekającej jak najdalej od Chuffa.

Ile czasu zostało? - zastanawiał się aktor. Trzy minuty? Dwie? Odetchnął. Podszedł do ostatniej magnetycznej kotwy „Ostatniego Zewu”.

Dok wypełnił się nagle zgrzytliwym, chropowatym dźwiękiem - to jednoosobowy jachcik wyczynowy w drugim końcu doku zaczął kołować w kierunku śluzy. Yoda odciągał roboty.

Chuff pokuśtykał do ostatniej łapy statku. Po kilku dniach spędzonych w więzach Ventress całe ciało miał sztywne, obolałe i niezgrabne. Skóra na plecach mu ścierpła, kiedy pomyślał o ogniu miotaczy, który moŜe go trafić. Zmusił się, Ŝeby zignorować to uczucie. Nie mógł zawieść Yody.

Rozbłyski z luf rozświetlały odległy koniec doku jak nieustające błyskawice. Eksplodował granat soniczny, podkreślając basowym pomrukiem trajkotanie karabinów i miotaczy. Bez miecza świetlnego Yoda i tak dawał robotom-mordercom tyle, ile mogli znieść.

Kiedy Chuff dotarł do ostatniego słupka, nagle ogarnęła go panika. Był przekonany, Ŝe nie potrafi włączyć miecza. Przycisnął coś, co w rekwizycie teatralnym


do wszystkich tysiąca czterystu trzydziestu siedmiu spektakli sztuki Jedi! słuŜyło za wyłącznik, i z radością stwierdził, Ŝe broń natychmiast oŜyła.

- O nieba - wyszeptał, przybierając najprawdziwszy Uśmiech Wszystkowiedzącego Yody, na jaki było go stać. - Moc jest ze mną.

Szybko ciął wspornik, wyłączył miecz, Ŝeby nie zdradzać swojej pozycji i raptownie odskoczył w tył, kiedy nad głową zatrajkotały mu pociski samonaprowadzające.

„Ostatni Zew”, pozbawiony więzów magnetycznych, osiadł na pokładzie z potęŜnym hukiem.

Zanim Chuff dotarł do turbowindy, zegar odliczający, który miał w głowie, podpowiedział mu, Ŝe to juŜ ostatnie sekundy, Ŝe silniki „Ostatniego Zewu” lada chwila obudzą się do Ŝycia. Nagle wyobraził sobie, co to oznacza: falujące pasma energii magnetycznej i wybuchów plazmowych pulsujące w całym doku, potęŜny statek rzucany na ścianę. Energia, niezbędna do ślepego skoku w nadprzestrzeń. Niech Moc pomoŜe kaŜdemu, kto znajdzie się z tą potęgą w zamkniętym pomieszczeniu.

Z trudem przełknął ślinę. Zabawa w bohatera z mieczem świetlnym Yody w dłoni nagle przestała być atrakcją. Cień odwagi, jaką do tej pory dawała mu broń, nagle gdzieś uleciał i została tylko niepewność. Skulił się w kąciku i odwrócił twarz do ściany, Ŝeby nie widzieć pierwszego błysku oŜywających silników „Ostatniego Zewu”.

Ktoś dotknął jego ramienia. Chuff poderwał się z krzykiem, obejrzał za siebie i ujrzał wesołe oczy Yody. Jedi chwycił Chuffa i rzucił się do windy. Chmura strzałek zasypała miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stali.

Kadłub „Ostatniego Zewu” rozjaśnił się światłami, w jego silnikach narastało głębokie dudnienie. Statek zaczął szorować po podłodze doku, nabierając rozpędu, aŜ wreszcie z ogłuszającym metalicznym zgrzytem wbił się w ścianą stacji kosmicznej. Przebił ją na wylot i wyrwał się na wolność w deszczu transpastali, zerwanych izolacji i iskrzących przewodów. Nabierał prędkości, oddalając się coraz bardziej, kiedy zaskoczyły pierwsze silniki manewrowe.

Wybuchowa dekompresja wyssała całe powietrze z doku, zabierając ze sobą krzesła, papiery, narzędzia, mniejsze statki, a co najwaŜniejsze - cztery roboty-morderców. Wszystko powędrowało w mroczną czeluść kosmosu. Wicher omal nie wyrwał Chuffa z szybu windy, ale dłoń mistrza Yody trzymała go mocno. W windzie pozostała kieszeń powietrzna, którą Yoda utrzymywał siłą woli.

Daleko, w czarnej przestrzeni, cztery roboty-mordercy Ŝeglowały z wolna, dryfując coraz dalej i dalej, aŜ chaotyczny ogień z ich miotaczy stał się jedynie migotaniem odległych świateł.

Yoda spojrzał na Chuffa. - Dziękuję - rzekł. Na schodach pomiędzy głównym terminalem a stoiskiem spoŜywczym Scout

czuła zimno metalowej dłoni robota zaciśniętej na jej szyi. Kręgi zaczęły juŜ trzeszczeć, kiedy z wolna unosił ją z ziemi. Whie patrzył na to z przeraŜeniem. Wokół niego leŜały szczątki dwóch pozostałych robotów.

Sean Stewart 129

- OdłóŜ broń - polecił robot. - Nie rób tego - jęknęła Scout. - Nie jestem dość waŜ... - Palce robota zacisnęły się

jeszcze odrobinę, uniemoŜliwiając jej wydobycie jakiegokolwiek dźwięku. Z trudem chwytała powietrze. Czerpiąc z własnego doświadczenia w chwytach duszących, wyliczyła sobie, Ŝe ma około trzydziestu sekund, zanim straci przytomność. Chyba Ŝe robot ściśnie raz, a mocno, oczywiście. Wtedy zginie.

Whie zastanawiał się nad sytuacją, oddychając cięŜko. Skinął głową, a płomień jego miecza świetlnego splunął iskrami i zgasł.

- Spróbuj ją skrzywdzić, to cię rozmontuję. - To bez znaczenia - odparł robot monotonnym głosem. - Znaczenie ma jedynie

misja. Nie moŜesz przeszkadzać w wypełnieniu misji. Na krawędzi widzenia Scout pojawił się czarny pierścień. Walczyła o zachowanie

świadomości. Robot stał na schodach, trzymając ją z dala od siebie z mechaniczną swobodą. Było to wyraźne ostrzeŜenie dla Whie, który stał o pięć stopni niŜej.

Nagle Scout zauwaŜyła, Ŝe z głową robota coś jest nie tak. Zamrugała i zmusiła się do skupienia wzroku. Rzeczywiście - maleńka czerwona kropeczka, niczym światełko z pręta Ŝarowego, lśniła na skroni robota. Dziwne.

- Jakiś problem? - zapytał Fidelis, sztywno schodząc ze schodów. - KaŜda próba interwencji w misję spowoduje likwidację jednostki - oznajmił

robot, podkreślając swoje oświadczenie lekkim zwiększeniem nacisku, co wydobyło z gardła Scout zdławiony krzyk.

Fidelis podszedł bliŜej. - Ta dziewczyna mnie nie interesuje. SłuŜę jedynie panu Malreaux, który stoi za

tobą. Ty i twoi kompani, według mojego rozeznania, próbowaliście wywrzeć na niego wpływ siłą.

- Próbował wtrącać się do misji - odparł robot. Chyba nie zauwaŜył czerwonej plamki na czole. - KaŜdy, kto przeszkadza w wypełnieniu misji, musi zostać zlikwidowany. Odstąp, bo i ty zostaniesz zdemontowany.

- To dość niegrzeczne - zauwaŜył Fidelis. Błyskawicznym ruchem wyciągnął dłoń, wbił robotowi palce w receptory i ukręcił mu głowę.

Jednocześnie rozbłysło zielone ostrze miecza Whie i Scout upadła na ziemię, z odciętą dłonią zabójcy wciąŜ uczepioną gardła. O pół metra dalej widziała odcięte przekładnie i kable w kikucie nadgarstka, daremnie próbujące zamknąć uchwyt.

Bezgłowa i bezręka maszyna chwiejnie stanęła na nogi. - Nic z tego - zapowiedział Fidelis. Wytworny przedmiot wytwornego

dŜentelmena wsadził rękę w otwór sprzęgający szyję robota z głową, po czym wyjął ją pełną elektronicznych części, ciągnąc za sobą rurki i przewody, jakby wyrwał z ciała bijące jeszcze serce. Fidelis zacisnął dłoń z tą samą miaŜdŜącą siłą, z jaką wcześniej zgniótł pistolet straŜnika, redukując wnętrzności robota-zabójcy do lśniącego kawałka metalu wielkości kostki cukru.

Robot upadł na schody jak kupa złomu. - Tania banda - mruknął pogardliwie Fidelis. - Paskudnie źle wychowana. Whie wytrzeszczył zdumione oczy na swego sługę.


- Kim ty jesteś? - Wytwornym przedmiotem wytwornego dŜentelmena, panie. - Hej... pomoŜe mi ktoś? - jęknęła Scout. Whie przestał się głupio gapić i uŜył Mocy, Ŝeby rozgiąć metalowe palce wciąŜ

zaciśnięte wokół jej gardła. Scout nabrała powietrza głęboko w płuca. MoŜe i było zatęchłe, tysiąc razy

przerabiane i oczyszczane, ale Ŝadna bryza morska nie smakowała tak słodko. Spojrzała na kawałki robota porozrzucane po schodach. Whie doskonale sobie radził, podczas gdy ona testowała na własnej szyi siłę rąk robotów.

- Dzięki za ratunek, piękny ksiąŜę. Whie zachichotał. Scout stwierdziła, Ŝe kiedy przestał być PowaŜny i WyŜszy

Ponad Wszystko, miał całkiem miłą twarz. Chwycił ją za rękę i postawił na nogi. - Taka praca, księŜniczko. Spojrzeli w dół ze szczytu schodów. Po robocie R2, w którym ukrywał się mistrz

Yoda, nie został nawet ślad. Cały terminal usiany był metalowymi szczątkami. Ferroceramiczne podłogi plamiła krew. Kilku Phindian wciąŜ próbowało wydostać się z pomieszczenia. W oddali wyły syreny. Gdzieś z dołu, z doków, dobiegł nagle stłumiony łoskot.

Jai i Maks mieli kłopoty. Mistrzyni Leem próbowała dźwignąć się na nogi, ale nawet z tej odległości po jej niepewnych, chwiejnych ruchach poznali, Ŝe walczy z omdleniem. Trzydzieści metrów dalej mistrz Jai Maruk toczył zaciętą walkę z Asajj Ventress - jego jeden miecz świetlny, niebieski jak niebo, przeciwko jej dwóm, czerwonym jak krew. Asajj zwycięŜała.

Whie i Scout spojrzeli po sobie z przeraŜeniem. - Idziemy! - zawołała Scout. Jai Maruk zupełnie ogłuchł. Poruszał się we mgle białego szumu, który stawał się

coraz cichszy, aŜ przeszedł w cichy szmer, jak odgłos krwi płynącej pod skórą. Nigdy nie walczył tak zacięcie. Roboty to była jedynie rozgrzewka, coś w rodzaju

rozciągania przed właściwą walką. Kosztowały go moŜe z filiŜankę krwi i nieco zwinności, a to przez strzałkę, która utkwiła mu w prawym udzie.

Przez jedenaście i pół tygodnia, odkąd po raz ostatni widział Asajj Ventress, analizował wielokrotnie przebieg spotkania, katalogując kaŜdy błąd, analizując wszystko, co mógł sobie przypomnieć z ich pierwszego starcia. Po powrocie na Coruscant zaczęło do niego docierać, Ŝe jej nie docenił. Na samym początku próbował ją po prostu rozbroić, potem, kiedy się przekonał, Ŝe popełnia błąd, ona przejęła inicjatywę i odparła go bezlitosnym atakiem. Jego parady stały się nieskładne, aŜ wreszcie zbytni rozmach uniemoŜliwił obronę.

WyobraŜał sobie rewanŜ setki razy: rozwaŜał, jakie otwarcie powinien zastosować, które ataki będą bardziej korzystne i najskuteczniejsze, jakie zalety moŜe wykorzystać. Mistrzostwo Ventress w posługiwaniu się dwoma mieczami było godne podziwu, lecz z doświadczenia wiedział, Ŝe tacy szermierze zbytnio polegają na swoich ostrzach i za mało uwagi poświęcają Mocy.

Sean Stewart 131

Jednak czegoś nie wziął pod uwagę w swojej analizie. Asajj była lepsza od niego. Po prostu. Lepsza. W ciągu długiego lotu do domu mógł wygodnie zapomnieć o tym fakcie. Kiedy

leŜał na kozetce w Świątyni Jedi, planując kombinacje i układy stóp, zapomniał o tym jednym, wydawałoby się istotnym szczególe.

Ona była lepsza. Szybsza. Bardziej elegancka i skuteczna. Lepsza praca nóg. Więcej precyzji w

ruchach. Przejście na Ciemną Stronę Mocy mogło być niewłaściwą decyzją Ŝyciową, ale nawet kontakt z Mocą miała lepszy: silniejszy, subtelniejszy, pełen niuansów i... to przyszło mu przyznać z wielką trudnością... pełen zrozumienia. Rozumiała własną naturę, umiejętności i słabości lepiej niŜ on swoje.

Po prostu lepiej. Wiedza ta opadła z niego jak zły sen, gdy tylko opuścił Vjun. Trudno, Ŝeby

chętnie w to uwierzył. Lecz teraz, jak koszmar zapomniany w ciągu dnia, lecz powracający nocą, głęboka prawda, Ŝe Asajj Ventress jest lepsza i zabije go, przeszywała myśli Jaia Maruka jak celnie wbita, twarda i ostra klinga noŜa.

Po trzech złoŜeniach zdołała zadrasnąć go w ramię, kiedy jego parada przyszła zbyt późno. Wtedy wiedział juŜ, Ŝe same umiejętności go nie uratują. Próbował sztuczek: uŜywając Mocy, podniósł kawałek zniszczonego robota i rzucił w nią. Poczuła go, okręciła się jak askajjańska tancerka i ten sam kawałek metalu ze świstem poleciał w jego stronę. Próbował go odbić, ale udało mu się jedynie przeciąć go na pół, a wtedy jedna z połówek uderzyła go bardzo mocno w prawą nogę.

Przerzucił się ze sztuczek na czyste działanie woli. Tak teŜ zdarzało mu się zwycięŜać. Kiedy był jeszcze małym chłopcem, silna wola była najczęściej jego głównym atutem. Wygrywał pojedynki na spojrzenia od siódmego roku Ŝycia, poniewaŜ po prostu chciał, aby jego oczy pozostawały otwarte; chociaŜ bolały i łzawiły, patrzył uporczywie, aŜ ból stał się nie do zniesienia dla jego przeciwnika. Taki był Jai Maruk. Nazywali go Jastrzębionietoperzem właśnie z powodu tego gniewnego, zaciętego spojrzenia.

Lecz to nie wystarczyło. Nie podobało mu się to. Ta kobieta była zła. Godna pogardy. Całe swoje Ŝycie

poświęcił zasadom sprawiedliwości, wiedzy i prawdy, swoje ciało zahartował w jeszcze jedno ostrze: duch-miecz, szybki i szlachetny.

Lecz to nie wystarczyło. Ta kobieta, młodsza od niego o piąć lub więcej lat, ta złośliwa, drwiąca

morderczyni, była po prostu lepsza, a jego to doprowadzało do wściekłości. Atakował z mroczną furią, spychając ją w tył, pozwalając sobie na ataki, jakich nigdy przedtem nie stosował, tłukąc przeciwniczkę ze ślepą, szaloną nienawiścią. Spychał ją coraz dalej po zakrwawionej podłodze.

Nagle rozległ się straszliwy huk, cały terminal zakołysał się pod ich stopami. Maruk wyskoczył w górę, spychając Ventress aŜ do miejsca, gdzie stała Maks Leem, jego dobra, słodka, umierająca teraz partnerka. śycie uchodziło z niej wraz z krwią do


otworu wyciętego w podłodze. Była za delikatna i miała teraz przez to umrzeć, poniewaŜ tym razem to mordercy byli silniejsi.

Ventress uśmiechała się. Jej usta znów się poruszały. Nie słyszał jej, oczywiście, ale mógł - jak przedtem - czytać z jej ust.

- Jak miło - mówiła. - Jesteś siedemnasty. Okręciła się na pięcie niemal niedbale, wycinając dymiącą bruzdę w brzuchu

Maks Leem. Granka upadła na kolana. Patrzyła na Jaia, a jej troje przepełnionych smutkiem oczu mówiło: „Nie rób tego, Jai”.

Jeszcze jeden miaŜdŜący huk. Nie słyszał go, ale wyczuł podeszwami butów. A potem w terminalu zerwał się huragan, potęŜny wicher, który zaczął wszystko wysysać przez dziurę w podłodze. Przerwano ciągłość powłoki stacji kosmicznej, pomyślał Jai.

Z brzucha Maks Leem unosił się dym, ale mistrzyni nie odrywała wzroku od przyjaciela.

„Nie rób tego, Jai”. Wszędzie cisza. Wszystko znieruchomiało. Z serca tej ciszy objawiła się Jaiowi prawda i rozkwitła, wypełniając mu serce. Zginie tutaj i teraz. Nie będzie cudownego ocalenia. Nie będzie cudownej ucieczki. Oboje zginą.

Ventress zabije ich, zaś nieme pytanie w oczach Maks Leem znaczyło jedynie - czy Jai zginie jak Jedi, czy ostatnie sekundy swego Ŝycia poświęci ostatecznie i na zawsze Ciemnej Stronie?

Teraz właśnie jej dotykał. Na skraju tego martwego miejsca w sercu Jai czuł całą swoją nienawiść. I całą rozpacz, o tak. To karygodne marnotrawstwo, pokorna przewrotność, Ŝe Ventress zwycięŜy. Wszystko to widział bardzo wyraźnie, kaŜdy dowód, kaŜdy powód, aby przyznać, Ŝe Ciemna Strona jest silniejsza. Aby się poddać.

Jego ciosy straciły na pewności. Ciało Maks Leem zostało wessane w otwór w podłodze. Nie mogła juŜ patrzeć na Jaia, lecz ostatkiem sił uŜywając Mocy, próbowała uszczelnić otwór i zapobiec dalszemu wyciekowi atmosfery.

- Nie zrobię tego! - rzekł, ale nie słyszał własnych słów. - Nie zrobię tego! - zawołał głośniej. W jakiś sposób zrozumiał, Ŝe Maks Leem, choć ogłuszona i umierająca, usłyszała go i była zadowolona.

Nikt nigdy juŜ nie miał się dowiedzieć, jak blisko Ciemnej Strony znalazł się Jai. Nikt, oprócz Maks, nie domyśli się, Ŝe pod koniec stawił opór. W ciągu kilku następnych minut oboje umrą, a dla wszechświata jego wybór nie będzie miał Ŝadnego znaczenia.

Dla Jaia Maruka jednak był to wybór ostateczny. Przez kolejnych trzydzieści sekund walczył piękniej niŜ kiedykolwiek w Ŝyciu, a

kiedy Asajj wreszcie przeszyła go mieczem, uśmiechał się do siebie. Whie miał tak fenomenalne wyczucie równowagi, Ŝe utrzymał się na nogach, choć

właśnie zbiegał ze schodów, kiedy uderzył go pierwszy podmuch powietrza zasysanego przez otwór w podłodze terminalu. Scout nie miała tyle szczęścia. Podmuch przewrócił ją i ściągnął po schodach w dół. Musiała najpierw oprzytomnieć po silnym uderzeniu w

Sean Stewart 133

głowę, zanim zdołała stanąć na nogi. Wyglądało juŜ, Ŝe Maks Leem zdołała opanować wyciek atmosfery, Whie zaś był daleko na przodzie, w połowie drogi do Asajj Ventress.

Scout ruszyła biegiem w momencie, gdy Ventress zabiła Jaia. Mistrz Maruk podniósł miecz, aby zablokować cios w dół zadany jednym z jej ostrzy, ale drugie przeszło gładko przez jego piersi w morderczym cięciu, po którym Jedi padł jak kłoda.

Scout straciła dech; poczuła się, jakby uderzył w nią ścigacz. Nie przyszło jej do głowy, aby martwić się o siebie. Mistrz Maruk zginął. Jej mistrz, którego przysięgała szanować i bronić. Godzinę temu jeszcze Ŝaliła się na niego, lecz kiedy przyszła godzina próby, udowodniła, Ŝe kaŜde słowo, które mówił ojej braku gotowości, było prawdą. Spadła ze schodów, upuściła miecz świetlny, straciła mnóstwo czasu, poniewaŜ pozwoliła, aby ten głupi robot złapał ją za gardło. Jeden idiotyczny błąd za drugim, a kaŜdy z nich kradł kolejne cenne sekundy, które okazały się decydujące dla Ŝycia jej mistrza.

A teraz umierał... albo juŜ nie Ŝył. Whie zachwiał się i przystanął. - O nieba - szepnął, kiedy Scout podbiegła do niego. Śmiertelnie blady wbijał

wzrok w Asajj Ventress. - To nie tak. To nie miało zdarzyć się tutaj. Z dołu dobiegł kolejny huk. Wiatr juŜ nie świstał przez dziurę w podłodze. Maks Leem nie wytrzymała dłuŜej koncentracji. Opadła bezwładnie na otwór,

oddychając cięŜko i płytko. Ventress odwróciła się od ciała Maruka i podeszła do miejsca, gdzie spoczywała

mistrzyni. - O, to ładnie... chyba juŜ ktoś załatał dziurę - mruknęła, przebijając mieczem

świetlnym pierś Maks Leem. - Osiemnaście - dodała. Whie z okrzykiem wściekłości rzucił się w jej kierunku, wymachując lśniącym

ostrzem. Ventress odstąpiła w tył. - Nie rób tego - ostrzegła spokojnie. Zaatakował ją z oślepiającą prędkością, ale Ventress była szybsza. Rzucił się ku

niej. Odstąpiła na bok. Sięgnęła Mocą i przerzuciła go przez metalową kasę tak mocno, Ŝe upadek opróŜnił jego płuca z powietrza. LeŜał tam teraz, bezradny, spazmatycznie chwytając oddech, usiłując pokonać skurcze przepony.

- Niekoniecznie muszę cię zabić - oznajmiła. - Ale jeśli będziesz nalegał, zrobię to.

Powietrze z głośnym świstem wróciło do płuc Whie. - Nie, nie zrobisz tego. Nie tutaj - wyszeptał. - Jesteś Jedi? Ventress splunęła pogardliwie, z rozmysłem. - Nie. - Masz miecz świetlny. - Mój pierwszy mistrz był Jedi. Zakon porzucił go na cierpienie i śmierć. Nie, nie

mam ochoty dołączyć do tego klubu. Whie zaśmiał się. Nie był to miły śmiech. Wpadł w histerię, pomyślała Scout.

Widok śmierci mistrzyni Leem całkowicie go rozstroił.


- Rzadko musi się wstępować do zakonu. Cholera, ja nie wstępowałem. Zapisali mnie.

Ventress przyjrzała mu się uwaŜniej, po czym czujnie obrzuciła wzrokiem Fidelisa, który stanął u boku swego pana.

- Moc jest w tobie silna - zauwaŜyła. - Tak powiadają - rzekł. - Mam teŜ szczególny talent. Potrafię wyśnić przyszłość.

Ostatniej nocy na przykład wyśniłem swoją własną śmierć. Ale to nie było tu. Scout spojrzała na niego wytrzeszczonymi oczami. Nic dziwnego, Ŝe dziś rano

Whie wydawał się taki dziwny. - Właściwie... moŜe nawet wyda ci się to zabawne - ciągnął Whie, wciąŜ bardzo

bliski histerii - dowiedziałem się, Ŝe zginę z ręki Jedi. Więc obawiam się, Ŝe nie masz szczęścia - dodał. - Ale to nie oznacza, Ŝe ja nie mogę zabić ciebie.

- A chciałbyś? - Zabiłaś osobę, którą kochałem najbardziej na świecie - rzekł Whie. - Ugodziłaś

ją w pierś w chwili, kiedy była bezbronna. Powiedziałbym, Ŝe mam całkiem niezłe powody.

- Zgodziłabym się z tobą. - Ventress przyjrzała się swoim paznokciom. - Ale to chyba nie świadczy dobrze o unikaniu związków uczuciowych przez Jedi? - Obserwując uwaŜnie chłopca, a przy okazji nie spuszczając oka z Fidelisa, zaczęła spacerować. Stuknięciem obcasów akcentowała kaŜde słowo. - Chodzi mi o to, Ŝe prawdziwy Jedi nigdy nie atakuje pierwszy, prawda? Prawdziwy Jedi przyjrzy się sytuacji od strony taktycznej: uszanuje swoją odpowiedzialność za dziewczynę; uszanuje potrzebę zachowania własnego Ŝycia jako cennego i kosztownego depozytu naleŜącego do Republiki. Prawdziwy Jedi będzie próbował odnaleźć mistrza Yodę. Prawdziwy Jedi będzie tchórzem - rzekła, a w jej tonie nie było cienia drwiny, tylko zaduma. I to stukanie butów po podłodze, jak wahadło zegara, tnące czas na sekundy. - Prawdziwy Jedi zostawiłby ich ciała tutaj. - Spojrzała na niego z zainteresowaniem. - I co, chcesz być prawdziwym Jedi?

Popatrzył z nienawiścią. - Nie sądzę, abyś naprawdę tego chciał - ciągnęła Ventress. Klik, klak. - Jesteś

jeszcze bardzo młody. I nie do końca zindoktrynowany. Sądzę, Ŝe w głębi serca rozumiesz, iŜ nauka Jedi to kłamstwo. Czy naprawdę nie zamierzasz myśleć o tym, Ŝe zabiłam twoją mistrzynię? Czy chcesz być osobą, której to nie obchodzi?

Klik, klak, klik, klak. Czarne buty. Powolne kroki. Spokojny głos. Dziwnie łagodny. Dziwnie wzruszony, jakby Ventress widziała odbicie samej siebie w szalonej furii Whie. I w przeraŜonych oczach Scout.

- Porozmawiajmy o Ciemnej Stronie - rzekła łagodnie. - Typowa propaganda Jedi, Ŝeby to tak nazwać. Dajmy jej jeszcze inne imię - mówiła dalej. Klik. Klak. - Nazwijmy ją prawdą.

Przystanęła, Ŝeby z pewnym smutkiem przyjrzeć się martwemu ciału mistrzyni Leem.

- Prawda jest taka, Ŝe obchodzi cię śmierć tej osoby. Powinna. Gdyby cię nie obchodziła, nie zaliczałbyś się do świata Ŝywych. Prawda jest taka, Ŝe zasady, które

Sean Stewart 135

wydają się właściwe dla osiemsetletniego hipokryty, nie muszą mieć sensu dla innych ludzi, którzy na tym świecie Ŝyją i cierpią, i umierają. Nasz czas tutaj jest taki krótki: tak cenny i słodki. Odwrócić się plecami, zamknąć w klasztorze i nauczyć się nie czuć... cóŜ za marnotrawstwo - mówiła Ventress, a głos jej drŜał. - Co za... bluźnierstwo! Jeśli wszechświat kocha dobro, jak kaŜą ci wierzyć Jedi... jeśli moralność maluczkich rządzi tańcem gwiazd, jeśli Ŝycie jest sprawiedliwe... to dlaczego twoja mistrzyni nie Ŝyje? - Przez moment wydawało się, Ŝe zamierza dotknąć stopą ciała Maks Leem. Nie uczyniła tego.

Poszła dalej, a hipnotyczne klik, klak jej butów roznosiło się po pustym terminalu. - Prawda jest taka, Ŝe nie ma ani dobra, ani zła - powiedziała z łagodnym

uśmiechem. - Jest tylko Ŝycie... lub śmierć. PotęŜni zawsze oszukują maluczkich obietnicą Mocy. To najłatwiejszy sposób, aby kogoś sprowadzić na Ciemną Stronę. „Poddaj się gniewowi”. Prosta sztuczka i bardzo skuteczna. Działa. Kiedy ludzie przestaną zaprzeczać temu, o czym zawsze wiedzieli w głębi serca, Ŝe jest prawdą, do pewnego stopnia osiągną potęgę. Albowiem nie jest to koniec podróŜy - mówiła dalej Ventress. - Jedynie początek. Ta rozpacz, ta pełna szaleństwa chwila, kiedy otwierasz oczy i widzisz świat taki, jakim jest naprawdę... to... to niezbędny pierwszy krok i tyle.

Spojrzała najpierw na Whie, potem na Scout i znowu na chłopca. - Patrzcie, ofiaruję wam dar Ŝycia. MoŜecie mnie znienawidzić, jeśli chcecie. Ale

powinniście nienawidzić równieŜ tego - rzekła, wskazując na ciała dwojga Jedi. - Powinniście. Składam wam dar z własnego złamanego serca. Jeśli wyciągniecie z tego wnioski, będziecie mogli stanąć twarzą w twarz z pustką wszechświata, a przy tym zyskacie szansę, aby dorosnąć. - Wzruszyła ramionami. - Jeśli, jak przeraŜone dzieci, nie uwolnicie się spod ręki starego Yody, jeśli będziecie wracać do niego po bajki na dobranoc i pociechę, cóŜ, niech i tak będzie. Ale jeŜeli mając szansę ujrzenia prawdy, świadomie wybierzecie Ŝycie w kłamstwie Jedi, wówczas będę wiedziała, co zrobić, kiedy znów się spotkamy. Będę miała o wiele mniejsze wyrzuty sumienia niŜ po dokonaniu tych egzekucji.

Na przegubie Asajj zabrzęczał komunikator. Podniosła go do ust. - Tak... Gdzie jesteście? Pozwoliliście się... lecicie w przestrzeń...? Ńie, nie mam

zamiaru was zbierać po drodze - odparła, przewracając oczami na uŜytek padawanów. Słuchała jeszcze przez chwilę, po czym wyłączyła komunikator i westchnęła. - Yoda zniszczył mój statek, a roboty wyrzucił przez śluzę. Kilka wielkich krąŜowników Phindian kieruje się w tę stronę. Biorąc pod uwagę moje szanse... - Jej wzrok znów powędrował w kierunku Fidelisa - ...cóŜ, lepiej zajmę się kradzieŜą innego statku, zanim mistrz Yoda powróć.

Scout drŜącą ręką włączyła miecz świetlny. - Nigdzie nie pójdziesz. Ventress wyjęła z kabury przy pasie coś, co wyglądało jak pistolet na lotki, i

strzeliła w ścianę. Musiał to być jakiś silny środek, poniewaŜ w miejscu. gdzie trafiła, ściana natychmiast wygięła się i eksplodowała.

- Wyrwa w powłoce - niewinnie rzuciła Ventress. - Na waszym miejscu zajęłabym się tym czym prędzej.


Odwróciła się do nich tyłem i pobiegła z powrotem przez bramki, kierując się ku krąŜownikom dokującym przy pomoście stacji. Whie gniewnym spojrzenie odprowadził ją do wyjścia i zajął się wyrwą, sięgając w Moc, aby zamknąć otwór, zanim zjawi się Yoda.

- Scout? - dobiegł do nich szept pełen bólu. Scout obejrzała się. Jai Maruk jeszcze Ŝył i próbował coś powiedzieć. Podbiegła i

uklękła u jego boku. Zabójczy cios Asajj Ventress wyrwał mu straszliwą dziurę w piersi. Oddychał z trudem, chwytając powietrze małymi haustami.

Na jej widok uśmiechnął się. Skrzywił się, kiedy dostrzegł krew, sińce na twarzy i wokół gardła. Poruszył wargami.

- WciąŜ... zwycięŜasz... trudniejszą drogą - wyszeptał. - Ja... teŜ. Uśmiechał się. Nie pamiętała, aby kiedykolwiek wcześniej widziała jego uśmiech.

Poczuła, jak wzbiera w niej szloch. - Nie mów nic, mistrzu. Wszystko będzie dobrze. Mistrz Yoda wkrótce się zjawi i

tobą zajmie. - Łzy spływały z policzków dziewczyny na jego otwartą pierś. Nagle przestał oddychać i zamknął oczy. - Mistrzu Maruku? Mistrzu Maruku! Nie odchodź! - krzyknęła Scout. - Nie zostawiaj mnie!

Otworzył oczy i znów się uśmiechnął. - Nigdy... - szepnął - ...moja padawanko. Przymknął delikatnie powieki i odszedł.

Sean Stewart 137

R O Z D Z I A Ł

9 Hrabia Dooku odsunął krzesło od stołu w jadalni Château Malreaux; musiał

wytrzeć rozlane wino, które zaczęło juŜ ściekać na podłogę. Szalona Whirry, która jakby tylko czekała na ten wypadek, wpadła do jadalni, okrywając postrzępioną etolą z lisich skórek ramiona i dekolt wytartej sukni balowej.

- Czy mogę to posprzątać, Wasza Lordowska Mość? Mogę, skarbie? Dooku westchnął. KaŜdemu rozsądnemu człowiekowi - a on uwaŜał się za takiego

- wydawałoby się, Ŝe rozlał to wino niechcący. Był roztargniony, bo analizował postępy wojny. Na Zewnętrznych RubieŜach sprawy miały się tak dobrze, Ŝe prasa Republiki domagała się konkretnych działań, „zanim całe RubieŜe przejdą na zawsze w ręce Konfederacji”. Doprawdy, czasami Dooku wydawało się, Ŝe Darth Sidious niepotrzebnie komplikuje swoje plany. Darth uwaŜał, Ŝe Dooku moŜe po prostu zwycięŜyć: wyprowadzić swoje roboty bojowe na Coruscant i wprost zaŜądać przejęcia Republiki.

Nie zamierzał, doprawdy, kwestionować potęgi Dartha Sidiousa i wszelkich mrocznych sekretów, jakie lord Sithów miał na swoje rozkazy. Ale kaŜdy człowiek powinien zajmować się tym, co potrafi: daj problem Ŝołnierzowi, a dostaniesz rozwiązanie militarne; gdy przedstawisz go dyplomacie, otrzymasz rozwiązanie dyplomatyczne, krawiec zaś po prostu uszyje ci ubranie. Darth Sidious miał umysł intryganta, dlatego wierzył głównie w intrygi.

Dooku skarcił się w myśli. Takie rozumowanie było nieuczciwe. Powiedzmy raczej, Ŝe Darth Sidious, jako jedyny w galaktyce, zna dokładnie mroczne prądy, które przepływają przez serca wszystkich istot. Był ekspertem w dziedzinie dezintegracji osobowości. Znał milion sposobów, jakimi moŜna doprowadzić człowieka do tego, aby zdradził samego siebie. Nic dziwnego zatem, Ŝe nawet starcie imperiów Sithowi jawiło się głównie jako walka psychologiczna, którą zwycięŜa się lub przegrywa na poziomie wewnętrznych sił i słabości kaŜdej istoty. Sam Dooku - choć z pewnością obdarzony psychiką, zarówno naturalną, jak i wpojoną przez szkolenie Jedi, a od niedawna wspartą takŜe mądrością Sithów - został zrodzony do bogactwa i potęgi i od wielu lat juŜ miał liczne grupy zwolenników, zarówno w armii, jak i w korporacjach. UwaŜał, Ŝe wewnętrzna natura istoty, czy to szlachetnej, czy zdegenerowanej, będzie wyglądała


mniej więcej tak samo, jeśli jej właściciela przejedzie gąsienica czołgu. Jeśli ma się dość sił, nie istnieje potrzeba intryg.

- Ojej - szepnęła Whirry. Wyciągnęła rękę, Ŝeby wytrzeć rozlane wino starą ścierką... nie będzie przecieŜ ryzykowała plam na eleganckich lnianych serwetkach Malreaux... ale dłoń jej zawisła w powietrzu nad plamą burgunda. - Ma pan kłopoty.

- Whirry - Dooku zaczął surowym tonem - powiedziałem ci juŜ kiedyś, nie lubię... Rozległ się brzęczyk konsoli komunikacyjnej. Hrabia zerknął, zobaczył wizerunek

rozmówcy i urwał w pół zdania. - Odbiorę w gabinecie - rzekł. Darth Sidious przez dłuŜszą chwilę się nie odzywał, przełączył tylko wymownie

wiadomości na konsolę Dooku. Uśmiechnięty Palleus Chuff, posiniaczony, ale triumfujący i emanujący skromnością. Dalekie, panoramiczne ujęcie wnętrza portu kosmicznego Phindar. Reporterzy wskazujący z podnieceniem na zuŜyte strzałki i ślady ognia plazmowego. Pospiesznie załatane dziury w podłodze i ścianie. ZbliŜenia twarzy mistrza Yody - „jeszcze jeden chwalebny rozdział w jego imponującej karierze”. Relacja nakręcona przez kamery ochrony - roboty-mordercy uciekające na wszystkie strony. Dwaj rycerze Jedi walczący do ostatniej kropli krwi, Ŝeby obronić cywilów, zanim sami zginęli. Asajj Ventress oczywiście. Zdjęcie z zewnętrznej kamery portu kosmicznego - „Ostatni Zew” unoszący się w przestrzeni, aby zaraz przyspieszyć, a potem wykonać skok w nadprzestrzeń na pewną zagładę. Supernowoczesny statek zbudowany na własny koszt Dooku - trzeci, który straciła, jeśli liczyć ten, który ukradli jej Anakin i Kenobi.

Dooku wolałby, Ŝeby Darth Sidious juŜ przemówił. Wszystko to wina Ventress. Ta kobieta jest niemoŜliwa. Oczywiście, ogromnie

utalentowana, ale naprawdę batalion robotów byłby poŜyteczniejszy i bardziej praktyczny. A przy tych stawkach równieŜ znacznie tańszy. Powinien z nią skończyć.

Na konsoli zamigotała nieruchoma jak kamień postać w kapturze. - Nie miałem o tym pojęcia - powiedział hrabia. - Dziękuję, Ŝe mi to pokazałeś.

Nie muszę chyba mówić, Ŝe Ventress działała z własnej inicjatywy. - Arogancja, a nawet pewna pobłaŜliwość, z jaką myślał o swoim mistrzu jeszcze kilka chwil temu, spłynęła z niego szybko jak krew z otwartej Ŝyły. - Ale podstawowe fakty pozostają niezmienione. Yoda zmierza do mnie, a tutaj ja go wykończę raz na zawsze.

- Wierzę ci. - Darth Sidious uśmiechnął się. Raz, na początku kariery jako Jedi, Dooku przybył na odległą planetę, aby powstrzymać masakrę, i spóźnił się. Długi szałas z drewna i trawy, gdzie zamknięto wrogów plemienia, został z zewnątrz oblany naftą i podpalony. Tańczące płomienie robiły wtedy mniej więcej takie wraŜenie, jak teraz uśmiech mistrza. - Oczywiście, hrabio, pozostawiam twojemu uznaniu załatwienie sprawy z Ventress, ale moŜe chciałbyś wiedzieć, co ja robię, kiedy moi słudzy przejawiają nadmiar inicjatywy?

Dooku poczuł, Ŝe jego palec dotyka - tylko dotyka - czerwonego przycisku na biurku.

- Tak, mistrzu?

Sean Stewart 139

- MiaŜdŜę ich - odparł Darth Sidious. Sala Rady Jedi na Coruscant. - Mistrzu Windu! - Witam, kanclerzu. - Pozwoli pan, Ŝe wyraŜę moją wielką radość z powodu dzisiejszych nowin! Tam,

gdzie pomoc jest najbardziej potrzebna i najmniej oczekiwana, przybywa mistrz Yoda i ratuje sytuację. To wspaniałe dla podtrzymania morale: jednego dnia mówią o jego śmierci, następnego juŜ pojawia się po drugiej stronie galaktyki i odnosi spektakularne zwycięstwo! Ktokolwiek powiedział, Ŝe opinia publiczna straciła wiarę w Jedi, musi dzisiaj odszczekiwać swoje słowa.

- Próbujemy do tego doprowadzić, kanclerzu. Pauza. - Jest pan dziwnie powaŜny. - Straciliśmy dwóch rycerzy Jedi, panie, przyjaciół, których znałem od

dzieciństwa w Świątyni, i niezwykle wartościowych wojowników. Mistrz Yoda podróŜuje teraz w samo serce nieprzyjacielskiego terytorium, chociaŜ stracił incognito, a towarzyszy mu tylko dwoje uczniów, którzy zaledwie wyrośli z wieku dziecięcego.

- Ach tak, rozumiem. Polityk jest pod wraŜeniem zwycięstwa, jakie odnieśliśmy na polu mediów, lecz dowódca wojskowy juŜ nie. Przewidziałem jednak pańskie zachowanie, mistrzu Windu, przynajmniej częściowo, i powiem jedno: ja równieŜ nie jestem uszczęśliwiony sytuacją, w jakiej znalazł się mistrz Yoda, z tych samych powodów, które zechciał pan uprzejmie opisać. Czułbym się znacznie lepiej, gdyby moŜna było zastąpić zabitych innymi rycerzami. Nie jestem jednak pewien, kim... a moŜe by tak Obi-Wan? Na ostatniej odprawie słyszałem, Ŝe zakończył swoją misję. Obi-Wan i młody Skywalker właśnie. Będę się czuł znacznie spokojniejszy, wiedząc, Ŝe są na Vjunie. Bardzo sobie cenię mistrza Yodę, lecz to wiekowa osoba; pewnie jest mniej sprawny niŜ dawniej. Kiedy sobie pomyślę, Ŝe miałby stanąć przed obliczem hrabiego Dooku sam, w jego własnej twierdzy... zimno mi się robi. Tak, Obi-Wan i Skywalker będą doskonali.

- Czy to rozkaz, panie kanclerzu? - Nazwijmy to raczej prośbą, mistrzu Windu. Gorącą prośbą. - Ta transmisja idzie juŜ dość długo - oznajmił Dooku w postaci

dwudziestocentymetrowego hologramu o barwie jaskrawego róŜu, stojącego bezpośrednio na pulpicie transmisyjnym statku, który Asajj ukradła w dokach portu kosmicznego Phindian.

- Byłam trochę zajęta, hrabio. - Asajj próbowała poprawić kolory, zastanawiając się, czy to system jest uszkodzony, czy teŜ moŜe został wyregulowany pod kątem innego gatunku istot, dla których ten odcień róŜu jest naturalną barwą. Nie spieszyła się teŜ ze spojrzeniem Dooku w oczy. - Musiałam najpierw przeliczyć kilka skoków w nadprzestrzeń, Ŝeby zrzucić ogon phindiańskiej ochrony.

- Straciłaś „Ostatni Zew”.


- Tak. Przez Yodę. - Chyba raczej przez aktora. - Co? - MoŜe moje informacje są bardziej aktualne - odparł Dooku. Jego głos był bardzo

spokojny. Bardzo uprzejmy. Asajj zorientowała się, Ŝe jest w powaŜnych opałach. - Ten aktor udawał Yodę. Złapałam go nad Ithorem. - Gdybyś go zostawiła razem z resztą statku, zaoszczędziłoby to nam sporo

kłopotów i czasu, nie sądzisz? Ventress poczuła, Ŝe zaczynają jej się pocić dłonie. Wolałaby tysiąc razy, Ŝeby

rozerwał ją na strzępki, zamiast przemawiać tym chirurgicznie precyzyjnym, zimnym, odległym tonem. Walka mogłaby być załatwieniem sprawy pomiędzy sprzymierzeńcami. To wyglądało bardziej na sekcję zwłok.

- Gdybym pozostawiła go w przestrzeni, jego ciało zidentyfikowano by od razu, jako nienaleŜące do Yody. Mogłam go wypchnąć ze śluzy gdzie indziej, ale...

- Ale co? Wzruszyła ramionami. - Wybieram sobie przyjaciół i wrogów. Zabijanie przypadkiem, bez sensu i innej

motywacji niŜ złośliwość wydaje mi się słabością. Brakiem wewnętrznej dyscypliny. - A gdybym kazał ci go zabić? - Zrobiłabym to. - A co z twoimi skrupułami? - Lojalność jest waŜniejsza. - Ale przecieŜ nie kazałem ci go zabić, prawda? - A czy w ogóle wiedziałeś, Ŝe był na pokładzie „Ostatniego Zewu”? - zapytała

Ventress. Zorientowała się, w jaką wpadła zasadzkę, zanim jeszcze skończyła mówić. - Nie, nie wiedziałeś. Nie dałam ci takiej moŜliwości. Nie powiedziałam ci. A moŜe powinnam. - Wyprostowała się. - CóŜ, przyjmuję za to odpowiedzialność. Działałam na własną rękę.

Po tych słowach na róŜowej twarzy pojawiło się dziwne, trudne do zidentyfikowania uczucie.

- Zasady, skrupuły to domena raczej osób młodych. W miarę dorastania człowiek staje się praktyczniejszy - rzekł hrabia. - Nigdy mnie nie obchodziły teoretyczne interpretacje dobra i zła. Interesują mnie czas, skutek, precyzja. Jeśli mam więźnia czy nawet sojusznika - spojrzał na nią łagodnie - który kosztuje mnie zbyt wiele lub wprowadza za duŜo niepewności w ogólną sytuację, eliminuję tę osobę. Rozumiesz mnie?

Asajj przełknęła ślinę. - Myślę - ciągnął obojętnie hrabia - Ŝe powinnaś mnie przekonać, jak cennym

nabytkiem jesteś dla mnie i jak podnosisz moją skuteczność działania, Asajj. Straciłaś dwa moje statki, jeden na rzecz Obi-Wana, a drugi dzięki podrzędnemu aktorzynie ze sceny Coruscant. Bez konsultacji ze mną przerwałaś łańcuch wydarzeń, który uruchomiłem, aby zwabić Yodę na mój teren. I teraz, zamiast podziwiać jego głowę na

Sean Stewart 141

tacy, obserwuję punkt zwrotny w popularności Jedi i wybuch radości w Republice, gdzie dwa dni wcześniej morale osiągnęło dno. Na razie, Asajj, jesteś bardzo kosztownym sojusznikiem. W tej chwili kosztujesz więcej, niŜ jesteś dla mnie warta.

Zimne, mroŜące słowa uderzyły ją niczym struga płynnego azotu. Jeśli nie zrobi czegoś tu i teraz, hrabia zabije ją. Nie próbowała nawet myśleć o ucieczce. Jeśli Dooku zechce ją wykończyć, zrobi to. Nie nauczył jej całej wiedzy Sithów, którą sam posiadał, lecz nawet to wątłe połączenie, jakie istniało między nimi, sprawiało, Ŝe stawała się ogromnie wraŜliwa na jego psychikę. Poza tym Dooku z całą pewnością był jednym z najpotęŜniejszych ludzi w całej galaktyce, z pełnym zasobem sił i środków do dyspozycji. Kwota, której braku na koncie Dooku nawet by nie zauwaŜył, pozwoliłaby jej uciekać przed mordercami przez całą resztę krótkiego, nieszczęśliwego Ŝycia, ukrywać się w dŜungli i Ŝyć z tego, co upoluje, albo przejść serię operacji plastycznych, która dałaby jej minimalną, desperacką szansę spokojnego Ŝywota.

Ale... kaŜdym włóknem ciała Asajj czuła, Ŝe ucieczka, obrona, ukrywanie się zawsze były kiepską strategią. W kaŜdym starciu ktoś musi przejąć inicjatywę. W kaŜdym starciu atak był kluczową zagrywką.

- Zabij swojego mistrza - rzuciła. Dooku zamrugał. - Co? No cóŜ, tego się przynajmniej nie spodziewał, pomyślała z okrutnym

uśmieszkiem. Postawiła wszystko na jedną kartę... teraz nie mogła się juŜ wycofać. - Zabij swojego mistrza. Pomogę ci. Teraz, dopóki jeszcze moŜesz. - ZauwaŜyła minimalny skurcz na twarzy hrabiego. - Wcześniej czy później kaŜdy

uczeń Sithów próbuje obalić swojego mistrza. Ja to wiem i ty to wiesz. On teŜ. Teraz nadszedł twój czas. Jesteś niezaleŜnym agentem na planecie-fortecy. Masz na swoje rozkazy całe armie. Bogactwa świata leŜą u twoich stóp. Nadszedł twój czas.

- Podziwiam ten nieoczekiwany i tak precyzyjnie wymyślony atak - mruknął Dooku. - Wspomniałem ci juŜ niejednokrotnie o korzyściach płynących z wieku, ale niestety, ma on równieŜ swoje wady. Człowiek się przyzwyczaja do pewnych spraw. Ale ty... jednak nadal mnie zaskakujesz. WciąŜ jesteś nieprzewidywalna.

- Jak ci się zdaje, w którą stronę zmierza wojna? - zapytała Ventress, korzystając z drobnego momentu przewagi. - Co się stanie, jeśli zwycięŜysz? Czy triumfalnie powrócisz na Coruscant? A moŜe usiądziesz po prawicy wielkiego człowieka, kiedy wojna dobiegnie końca? Nie sądzę. PrzecieŜ on nie pozwoliłby ci Ŝyć... Dooku, generał-zdobywca. Dooku bogacz. Dooku mądrzeć. Chyba za duŜo przebywasz na słońcu, hrabio.

- Blefujesz. Nie moŜesz wiedzieć tego wszystkiego, Asajj. To ładne przedstawienie, ale nie wystarczy.

Próbował uśmiechnąć się pobłaŜliwie, ale nie bardzo mu się to udało. - On cię wykorzysta - zapewniła. - Postawi cię w pierwszych szeregach, gdzie

tylko będzie mógł. Rzuci na ciebie Yodę, a potem jego sługusów: Kenobiego, Windu, Skywalkera.


- Wielki talent to takŜe wielka odpowiedzialność, Ventress. Zdaje się, Ŝe to nie twoja specjalność.

- Świetnie, świetnie, wyładuj się - odparła niecierpliwie. - Teraz grasz na zwłokę, bo wiesz, Ŝe mam rację. Zadaj sobie jedno pytanie, korzystając z Ciemnej Strony... spójrz na to bez uprzedzeń, hrabio. W tej chwili mistrz wykorzystuje cię, poniewaŜ jest otoczony zagroŜeniami. Co się stanie, kiedy zostaniesz ostatnim niebezpiecznym osobnikiem w jego otoczeniu?

Przez kanał komunikatora nie dobiegał Ŝaden dźwięk, jedynie słaby szum odległych gwiazd, płonących w nieskończoność.

- Gdybym ci kazał popełnić samobójstwo, zrobiłabyś to? - zapytał wreszcie Dooku.

- Nie. - A gdybym kazał ci wrócić tutaj, na Vjun? - Wróciłabym. - Nie bałabyś się? - Byłabym przeraŜona. - Tu, w głębokim kosmosie, mogła trzymać się od niego z

daleka. Mogła uciec. Kiedy jednak postawi stopę na Vjunie, w Château Malreaux, kiedy znajdzie się w orbicie potęgi Dooku, nigdy nie wyjdzie z tego Ŝywa, jeśli on nie zechce.

- Ale przyjechałabyś? - Jeśli rozkaŜesz. Dooku wbił w nią wzrok. - Dobrze. I tyle, jeśli chodzi o blef. - Zabijesz mnie czy wysłuchasz, co mam ci do powiedzenia? - Nie twój interes. - On cię wykorzysta, hrabio. Wyssie z ciebie całą krew i wyrzuci. Weźmie kogoś

młodszego, słabszego, bardziej podatnego na wpływy. - Kogoś takiego jak ty? - Chciałabym. Nie, kiedy ty odejdziesz, ja takŜe zniknę - odparła posępnie. -

Jestem dla niego tylko jednym z twoich zwierzątek. Dla ciebie zapewne teŜ. Lojalność jest silniejsza w dół niŜ w górę hierarchii, gdybyś tego sam nie zauwaŜył.

- Zwykle to prawda - zgodził się hrabia. - MoŜe jedynym wyjątkiem jest mistrz Yoda. Jego lojalność wobec uczniów jest większa niŜ uczniów w stosunku do niego. Tak mi się zdaje.

- Uroczne - odparła Ventress oschle. - Ale Ŝadnemu z nas to chyba nic nie da, prawda?

Asajj Ventress długo siedziała przed komputerem nawigacyjnym na skradzionym

statku, klnąc cicho, ale systematycznie. Nie wiedziała, co robić. Wreszcie wprowadziła współrzędne na Vjun. Ostatecznie ucieczka i ukrywanie się nie były w jej stylu. Jej szanse przekonania hrabiego, Ŝe powinni pracować razem, byłyby znacznie większe w

Sean Stewart 143

rozmowie twarzą w twarz. Lubił jej ogień i pasję, i... choć jego Ŝelazna samokontrola nigdy jeszcze nie zawiodła... uwaŜał ją za ładną. To takŜe nie zaszkodzi.

A jeśli wszystko pójdzie złym torem... no cóŜ, lepiej załatwić to szybko i osobiście, z dobytymi mieczami, aniŜeli Ŝyć w rozpaczy i przeraŜeniu przez resztę dni, obawiając się kaŜdego promienia słońca na plecach, jakby miał to być punkt celownika snajpera.

Po wszystkim, co zostało powiedziane, wprowadzenie współrzędnych Vjuna do komputera wydawało się jak umyślne wsadzenie palców w ogień. Asajj była więc w fatalnym humorze, kiedy odezwała się konsola komunikacyjna. Zignorowała sygnał. W końcu nie był to jej statek. Lecz wezwanie powtarzało się, uparte i natrętne, aŜ wreszcie podniosła wzrok i ujrzała kod wywoławczy robota kamerdynera Tac-Spec. Tego samego, który poinformował ją o miejscu pobytu Yody.

No, nieźle. - A ty czego chcesz? - Myślałem, Ŝe wiesz - odparł spokojny głos po drugiej stronie linii. - Chcę reszty

moich pieniędzy. Uzgodniliśmy pewną cenę. Teraz widzę, Ŝe na moje konto wpłynęła tylko jedna trzecia tej kwoty.

- Nie dostałam celu. - Moja informacja była dokładna i prawidłowa, a za to płaciłaś. Twoja

nieudolność nie moŜe być powodem karania mnie. - No cóŜ, takie jest Ŝycie, twarde i cięŜkie - warknęła Ventress. - Jak zapewne

wiesz, zostałam bez statku. Nie mam kredytów, Ŝeby ci zapłacić. Prawdę mówiąc, dołoŜyłam ci Ŝycie dzieciaków jako bonus. Uznaj to za zapłatę.

- Tego nie było w umowie. - Mówisz jak zimnokrwisty robot, zgadza się. A moŜe zimnoolejowy? Ventress przeglądała szybko system komputerowy statku w poszukiwaniu

instrukcji serwisowej. W połowie ostatniego skoku hiperprzestrzennego zaczęła migać lampka alarmowa. Była to mała ikonka, przedstawiająca coś w rodzaju meduzy przebitej włóczniami i grubą czerwoną kreską. Nie miała pojęcia, co to za znaczek.

- Wiesz, nawet w najlepszych momentach mojego Ŝycia nie przepadałam za targowaniem się, a jeśli mam być całkiem szczera, targowanie się z blaszaną puszką... do tego zdradziecką blaszaną puszką... interesuje mnie jeszcze mniej.

- MoŜe i jestem zdrajcą - odparł robot - ale nie zmieniam stawek. Proszę, rozwaŜ to sobie.

Aha! - pomyślała Ventress, przeglądając instrukcję. Jest! Mrugające światełko było wskaźnikiem stanu łącza hydraulicznego. Przejrzała szybko rozdział dotyczący awarii:

...kiedy lampka miga, przewody cieczy hydraulicznej zagro Ŝone s ą zap ętleniem albo ju Ŝ si ę zap ętliły. Zapętlenie mo Ŝe prowadzi ć do nadmiernego zu Ŝycia, straty ci śnienia trans świetlnego albo zwi ększenia wagi spowodowanego niestabilno ści ą urz ądze ń sztucznej grawitacji. W rzadkich przypadkach równie Ŝ do śmierci.

Yoda – Mroczne Spotkanie 144 Od czasu do czasu lampka przewodów cieczy hydraulic znej

moŜe miga ć bez powodu. No cóŜ, nieźle. Leciała na Vjun skradzionym statkiem, który mógł mieć zapętlone

przewody cieczy hydraulicznej lub nie, a najbliŜszym zagroŜeniem było zwiększenie wagi spowodowane grawitacją, na końcu podróŜy zaś czekał na nią rozgniewany lord Sithów, rozwaŜający egzekucję.

- Blaszana puszko, powiem ci coś... w tej chwili doprawdy jesteś najmniejszym z moich zmartwień.

Daleko, w anonimowej budce komunikacyjnej, Solis, który zdradził tajemnicę

Yody, a teraz miał nawet nie dostać za to zapłaty, bezmyślnie wpatrywał się w napis na ekranie: Połączenie przerwane przez odbiorcę.

- No to zobaczymy - mruknął. W tej samej chwili, kiedy to połączenie zostało przerwane, oŜyło inne, łączące

salę Rady Jedi ze statkiem Anakina Skywalkera. - Odezwij się. - Mace Windu? - Obi-Wan? Dlaczego nie jesteś we własnym statku? Obi-Wan skrzywił się. - Naprawa. Anakin mnie podrzucił. - Rozumiem. BieŜąca lokalizacja? Obi-Wan przewrócił oczami pod adresem Anakina, który odpowiedział mu

śmiechem. Mace Windu, niezwykle uzdolniony w róŜnych innych kierunkach, nie miał pojęcia o sztuce konwersacji.

- Kierujemy się na Coruscant. Plan lotu zgodnie z załoŜeniami - rzekł Anakin. - Półtora dnia na podświetlnej, Ŝeby nabrać paliwa i zapasów. Będziemy w domu za cztery dni. Zgodnie z lokalnymi wiadomościami, wieści o śmierci mistrza Yody były mocno przesadzone.

- Fakt. Szkoda, Ŝe nie moŜna powiedzieć tego samego o Maks Leem i Jaiu Maruku - odparł Mace ponuro.

- Och! - Obaj Jedi spojrzeli po sobie i spowaŜnieli. - Nie wiedzieliśmy. - Mistrz Yoda jest w drodze do... czy ten kanał jest kodowany? Protokoły komunikacyjne na statku Anakina były ustawione na potrójnie

szyfrowany kod dla kaŜdego kanału łączącego ze Świątynią, ale na wszelki wypadek sprawdził. PowaŜna awaria reaktora silnika mogła ich kosztować Ŝycie, ale nawet drobne usterki w kodowaniu sygnałów mogły kosztować Ŝycie miliony istot.

- Wszystko w porządku - oznajmił zwięźle. Ponuractwo Mace’a Windu było zaraźliwe. - Mistrz Yoda jest w drodze na Vjun, aby w tajemnicy negocjować moŜliwą

kapitulację wysoko postawionej osobistości Konfederacji. Bardzo wysoko postawionej - powtórzył Mace znacząco.

Sean Stewart 145

- Mistrz Yoda? - zdziwił się Anakin. - Z pewnością jest wiele waŜniejszych rzeczy, jakie...

Urwał, kiedy Obi-Wan spojrzał na niego przeciągle. - Sądzę, Ŝe to ktoś wyjątkowo wysoko postawiony - rzekł Kenobi. W pół sekundy później Anakin pojął. - Dooku? Jedzie negocjować z Dooku?... To pułapka. PrzecieŜ chyba wie, Ŝe to

pułapka, nie? - Pułapka, tak... ale na kogo? - mruknął Obi-Wan. - W tej chwili mistrz Yoda jest w drodze na Vjun z waŜną misją - ciągnął Mace. -

Chcieliśmy zachować to w tajemnicy, ale sekret się niestety wydał. RównieŜ niestety twoja stara przyjaciółka Asajj Ventress depcze mu po piętach. Zabiła obu Jedi, którzy z nim jechali. Pozostała dwójka padawanów. Chciałbym...

- Ho, ho - mruknął Obi-Wan. - Czemu mam wraŜenie, Ŝe jednak nie lecimy na Coruscant?

- ...Ŝebyście obaj polecieli na Vjun jak najszybciej i wsparli mistrza Yodę, na ile będzie tego potrzebował.

- Nie ma nikogo innego? - nieoczekiwanie spytał Anakin. - Mieliśmy wrócić na Coruscant juŜ trzy tygodnie temu. Złamałem juŜ jedną obietnicę, Ŝe wrócę...

Słowo zawisło w powietrzu i nie moŜna go było cofnąć. - Obietnicę? - zapytał Mace. - Komu złoŜyłeś tę obietnicę? - Studentom z klasy mistrza śelaznej Ręki - swobodnie odparł Obi-Wan. - Anakin

obiecywał, Ŝe nauczy ich pewnych sztuczek. - Trudno, twoje popisy będą musiały poczekać - odparł Mace. Wyraz niesmaku na

jego twarzy był Anakinowi doskonale znajomy, prawie męczący. Dezaprobata Mace’a dla Anakina była zasadnicza i odruchowa, i trudno było mieć o nią pretensje nawet w takiej chwili jak teraz, kiedy było więcej powodów do dezaprobaty, niŜ Windu sądził. - Proszę jechać na Vjun. Windu się wyłącza.

Anakin pokraśniał lekko i nawet nie spojrzał na Obi-Wana. - Dzięki. Obi-Wan wzruszył ramionami nieco zirytowany. - Właściwie nie wiem, czemu nadstawiam dla ciebie karku - mruknął i zajął się

ustawianiem kursu na Vjun. - W dodatku czuję kaŜdym nerwem mojego ciała, Ŝe pewnego dnia bynajmniej mi za to nie podziękujesz.

Po walce w porcie kosmicznym Phindar Scout chciała juŜ tylko zwinąć się w

kłębek i płakać. Yoda miał inne pomysły. Porozmawiał z władzami stacji, aby pozwolili im wynająć statek na Jovan.

Następnie publicznym wahadłowcem polecieli na drugą część portu Jovan, gdzie znajdowały się punkty sprzedaŜy uŜywanych statków i złomowiska. Yoda nie chciał juŜ korzystać z transportu publicznego. Ciągnął padawanów od jednego złomowiska do drugiego w poszukiwaniu statku, którym moŜna będzie polecieć na Vjun.


Mieli do wyboru kilka przyzwoicie wyglądających jednostek, ale mistrz Yoda wszystkie odrzucił. Zbyt jaskrawe, zbyt nowe, zbyt kosztowne.

- Kosztowne? - zawołała Scout. - PrzecieŜ moŜesz uŜyć kredytów Świątyni Jedi, no nie? Albo nawet funduszy kanclerza, jeśli mam być szczera.

Yoda wciągnął policzki, a uszy skręciły mu się na końcach na znak odrazy. - Więc publiczne pieniądze marnować powinienem? Scout uniosła w górę ręce, ale nic nie powiedziała. Cała czwórka szukała zatem dalej: Yoda, Whie, Scout i Fidelis, wytworny

przedmiot wytwornego dŜentelmena. Po Solisie ślad zaginął. Nietrudno było zgadnąć, dlaczego. Ventress przyjechała po nich. Jej roboty natychmiast namierzyły jednostkę R2. Kiedy Solis zniknął po bitwie, stało się oczywiste, Ŝe to on ich zdradził. Scout przybrała posępną minę, bo przypomniała sobie, jak robot wyprowadził ją w pole, twierdząc, Ŝe potrzebuje eskorty człowieka. Podzielił w ten sposób grupę. MoŜe gdyby zostali razem, niczego by to nie zmieniło. MoŜe nie byłaby w stanie uratować ani Maks Leem, ani mistrza Maruka, ale przynajmniej nie stałaby o sto metrów dalej, na schodach, obserwując, jak ich mordują.

Fidelis był niepocieszony. Z początki Scout chciała go oddać na złom lub porzucić, ale jego rozpacz z powodu sprowadzenia im na głowy konfederata, który naraził na niebezpieczeństwo ostatniego z linii Malreaux, była tak głęboka i obsesyjna, tak w oczywisty sposób zaprogramowana, Ŝe nawet ona nie mogła uwierzyć, Ŝeby był zamieszany w tę zdradę. Mieli zamiar go odesłać, ale ostatecznie i to okazało się niepraktyczne. Kiedy juŜ odnalazł Whie, trzeba by go chyba pokroić mieczem świetlnym na kawałki, Ŝeby za nim nie poszedł.

- Jeśli nie pozwolicie mi jechać z paniczem wewnątrz statku, przynituję się do powłoki - uprzedził i, szczerze mówiąc, wszyscy mu uwierzyli.

Yoda znalazł wreszcie to, czego szukał, na piątym składowisku złomu, jakie odwiedzili na stacji Jovan. Był to stary, mocno zdezelowany lekki frachtowiec typu B-7 z plackami czerwonej farby na włazie do ładowni.

- Rdza? - zdziwił się Whie. - Skąd rdza bez powietrza i wody? Operator składowiska roześmiał się tubalnie. - Bo widzisz, to cacuszko zostało skradzione przez piratów, a te czerwone plamy

to... - Ile? - szybko zapytał Yoda. Scout i Whie skrzywili się porozumiewawczo. Mistrz Yoda nie chciał uŜywać

Mocy do czynności tak prostej jak negocjacja ceny. Mawiał, Ŝe takie zachowanie oznacza brak szacunku dla Mocy i dla przeciwnika w tej handlowej walce, lecz Scout podejrzewała, Ŝe Yoda był po prostu złośliwym, wrednym i bezlitosnym negocjatorem, który uwaŜał targowanie się za świetną zabawę. A w tej zabawie wiele zaleŜy od cierpliwości. Handlarze na bazarach setek planet nieraz przekonali się, ku swemu niezadowoleniu, Ŝe nie wiedzieli, co to jest cierpliwość, dopóki nie spróbowali przetrzymać osiemsetletniego sknery Jedi. Whie i Scout wiedzieli juŜ, Ŝe mistrz Yoda potrafił spędzać całe godziny na targowaniu się w kolejnych złomowiskach, aby

Sean Stewart 147

wreszcie odejść, wymachując kijaszkiem i mamrocząc do siebie pod nosem. Pozostawiał właścicieli w takim stanie, jakby przeszli przez zgniatacz śmieci.

Padawani oddalili się dyskretnie od Strefy Targowania. Scout pomyślała, Ŝe Whie wygląda strasznie. Wychudły, z oczami podkrąŜonymi od płaczu i braku snu.

- Hej - zagadnęła. - Wszystko w porządku? - Jasne. - ŁŜesz. - Owszem - spojrzał na nią długo, badawczo, prawie z desperacją. ZauwaŜyła, Ŝe

po chwili zerknął na Yodę, który nie przestawał się targować. Whie wskazał kciukiem niewielki korytarzyk pomiędzy B-1 a następnym

statkiem, frachtowcem klasy Epoch, z pojedynczą wieŜyczką działa laserowego, którego lufa była zgięta jak złamana antena. Widocznie miał chęć coś jej powiedzieć. Scout uznała, Ŝe odrobina prywatności nie zaszkodzi, moŜe nawet rozwiąŜe mu język. Yoda był wprawdzie dobrotliwą osobą, ale istniały pewne rodzaje słabości, rozmaite wątpliwości, których nie wyznaje się w obecności osoby zdolnej przesądzić o twoim losie jako rycerza Jedi.

Wsunęła się za nim w wąską alejkę, delikatnie muskając palcami powłokę epocha. Jego pancerz był odrapany, powyginany i podziurawiony milionem małych otworków. Prawdopodobnie ostatnich kilka lat statek spędził na wewnątrzsystemowym handlu, przemierzając niebezpieczne przestrzenie w okolicach słońca, pełne gwiezdnej materii i innych kosmicznych śmieci. Ze statkami kosmicznymi było tak samo jak z morskimi: tylko ofermy lubiły widok lądu. Dla prawdziwego Ŝeglarza niebieska woda lub czarna, twarda przestrzeń była jego własnym miejscem na świecie, z dala od zgubnych, zdradzieckich brzegów i studni grawitacyjnych.

Kiedy znaleźli się juŜ bezpiecznie poza zasięgiem wzroku, Scout odezwała się pierwsza:

- No juŜ, wygadaj się. Whie z nieobecną miną stukał nogą w bucie od skafandra o powłokę statku. - Wczoraj... to było wczoraj czy przedwczoraj? Straciłem poczucie czasu.

NiewaŜne. Ostatnio, kiedy spałem, miałem sen. - Urwał. - Taki specjalny sen. - Ten, w którym... - Tak, ten, w którym zostałem zabity przez Jedi. - Przełknął ślinę i uśmiechnął się

blado. - Ale to nie jedyny sen, jaki miałem ostatnio. Był jeszcze jeden, tuŜ przed naszym wyjazdem z Coruscant. Ty w nim byłaś.

- Ja! - Tak. - Po raz pierwszy od śmierci Maks Leem na twarz Whie wypłynęła

odrobina koloru. - Byliśmy w pokoju, w pięknym, ale strasznym pokoju, a ty krwawiłaś...

- Paniczu Whie? - Zza kadłuba epocha rozległ się niespokojny głos wytwornego przedmiotu wytwornego dŜentelmena rodziny Malreaux.

- Paniczu, gdzie pan jest? - Tutaj! Co się dzieje? - warknął Whie.


- Jest pan! - Fidelis pospiesznie wychynął zza rogu. - Właśnie robiłem przeliczenia walutowe dla mistrza Yody, kiedy podniosłem wzrok, a panicza nie było.

- Oddaliłem się o dwadzieścia metrów, Fidelis. Nie zostałem porwany przez kosmicznych piratów.

- To nie pana wina - kwaśno odparł robot. - Proszę się nie oddalać samotnie. Nie wie panicz, kto się kręci w takich miejscach?

- Chyba nikt? - domyślił się Whie. - Nie jesteśmy raczej w części rozrywkowej stacji Jovan. Nie sądzę, aby w tej chwili grupa kosmicznych zabijaków wyturlała się z najbliŜszej knajpy i zaczęła ze mną bójkę.

- Mimo twojej szlachetności i wykształcenia jesteś naiwny, jeśli chodzi o wielki świat - rzekł Fidelis sztywno. - Złomowisko jest dokładnie takim miejscem, gdzie moŜna się spodziewać zdziczałych robotów. Uciekinierzy szukający części z odzysku, bezpańskie stworzenia, które nie cofną się przed wzięciem człowieka jako zakładnika, jeśli ich oprogramowanie uległo wystarczającej degrengoladzie.

- To ostrzeŜenie przyszło nieco za późno - zauwaŜyła z pasją Scout. - Nie pomyślałeś jakoś o tym, zanim wynająłeś Solisa? - Fakt, Ŝe pomyliłem się w swoich sądach, nie znaczy, Ŝe... - Fidelis, spadaj! - warknął Whie. Robot wyprostował się dumnie i wycofał na koniec korytarza pomiędzy dwoma

frachtowcami, znacząco nie spuszczając z nich wzroku. - Myślisz, Ŝe umie czytać z warg? - mruknęła Scout. - Jasne - zawołał Fidelis. - Robot, zamknij się - burknął chłopak. Widać było, Ŝe szansa na prywatną

rozmową przepadła. Scout zamrugała. - Nie słyszałam, abyś kiedykolwiek był dla kogoś taki nieprzyjemny. - Wybacz. - Nie szkodzi - zaśmiała się. - Mnie się to wydaje urocze. - Urocze? Nawet Scout musiała przyznać, Ŝe Yoda zrobił na B-1 świetny interes. - Jak ci się udało kupić go tak tanio? - zapytała, wytrzeszczając oczy na złośliwie

uśmiechniętego starego Jedi, który właśnie wsuwał notatnik za pas. - Musiałeś chyba uŜyć Mocy umysłu Jedi. Podobno mówiłeś, Ŝe to nieuczciwe.

- Nie interesuje mnie uczciwość, tylko wyniki - odparł Yoda. - Poza tym Mocy Jedi nie uŜywałem. Cenę uczciwą zapłaciłem.

Scout i Whie spojrzeli z powątpiewaniem na zniszczony kadłub. - Co z nim jest nie w porządku? - zapytała Scout. - Oczywiście poza tym, co

widać? Yoda podrapał laseczką powłokę statku, wzbijając niewielką chmurę kurzu. I

farby. I metaceramiki. - Dobry kadłub. Dobre linie - rzekł.

Sean Stewart 149

- Jedno działko laserowe - zauwaŜył Whie. - Nie ma wyrzutni torped udarowych. Nie ma miotacza.

- Ma na pokładzie Hanx-Wargel SuperFlow II i pasywną antenę czujnikową Siep-Irol - dodał właściciel Ŝarliwie. - Zapasowe generatory. Baterię aktywnych czujników Carbanti, prawie nowe tylne tarcze, produkcji lokalnej, ale całkiem przyzwoite.

- A dziobowe? - Jeśli zjawi się ktoś z bronią i tak trzeba uciekać - rzekł handlarz. - A jeśli się nie uda? - Trzeba się poddać. - Bardzo zachęcające - burknęła Scout. - Trudno mi się pogodzić z tym, Ŝe szkalujecie moje małe śliczności. - Handlarz

szybko spojrzał na burtę statku, gdzie wymalowano jego nazwę: „Nocny Sokół”. - Mogłem właściwie podnieść cenę, skoro jesteście tacy niemili.

- Jeśli ma te wszystkie zalety, o których mówisz - upierała się Scout - dlaczego sprzedajesz ją tak tanio? Czego ona nie robi?

Handlarz odchrząknął i mlasnął. Scout spojrzała na Yodę, który uśmiechał się błogo.

- Nie lata - wyjaśnił. „Faktycznie okazja!”, powiedział. „Naprawić go w jednej chwili zdołacie”. Podaj

mi ten klucz soniczny - warknęła Scout. Blada ciecz barwy miodu skapywała spod rozrusznika silnika, który próbowała zainstalować. KaŜda kropla unosiła się i wędrowała w powietrzu z powodu słabej grawitacji panującej na stacji Jovan.

- Chyba udało mi się juŜ zainstalować te złącza - mruknął Whie. - Czerwonym do góry? - Tak. Pracowali ramię w ramię, instalując układ rozrusznika, który Yoda odzyskał z

koreliańskiego frachtowca w głębi złomowiska. - Co robi mistrz Yoda, kiedy my pracujemy? - burknęła Scout. - Nie mam pojęcia! Mówił coś o zapasach. Słyszałaś moŜe o wodzie? - Scout

rozejrzała się. - Dla nas i jako chłodziwo. Dziesięć skrzynek po pięćset litrów. Załadujemy je chyba na własne grzbiety! - burknął Whie.

- Pięćset! - Mistrz Yoda twierdzi, Ŝe wynajęcie wózka do palet na jedną robotę to strata

pieniędzy - wyjaśnił Whie. Wymienili spojrzenia. Kolejna tłusta kropla smaru oderwała się i poszybowała w powietrzu. W tej

zamknięty był martwy robal - świdrak metalowy z pierzastymi antenkami i szczękami poplamionymi rdzą.

- Podaj mi lutownicę! - Whie pracował o jakieś pięć metrów od niej. Scout rzuciła mu kolbę, która przez niską grawitację łagodnie przeleciała wprost do jego dłoni. Pchnęła jeszcze w jego stronę zwitek spoiwa do kompletu. - Dzięki.


Whie podniósł wzrok. Zdjął płytę, odsłaniając przewody i rurki zwinięte jak wielobarwne wnętrzności. Nic dziwnego, Ŝe mówi się o „bebechach” statku, pomyślał. Właśnie pracował nad obudową pompy próŜniowej; korpus był pęknięty, więc uszczelnienie cały czas zawodziło. Śmieszne, kiedy człowiek pomyśli, Ŝe to cieniutkie, włosowate pęknięcie powoduje wszelkie moŜliwe problemy, poniewaŜ nic nie wypuszcza.

PróŜnia na statku to jak honor Jedi. Nicość, której się nie widzi, dopóki nie zniknie.

- Scout? Zastanawiałaś się kiedy, czy nie jesteś przypadkiem złym człowiekiem? - Zastanawiać się? - zachichotała. - AleŜ ja wiem. - Bądź powaŜna. Gdybyś odkryła, Ŝe nie jesteś dobrą osobą, byłoby ci przykro,

prawda? - Nigdy nie byłam dobrą osobą. - Scout uŜyła klucza sonicznego, Ŝeby odkręcić

nakrętkę, która przyrdzewiała do śruby. - Starałam się tylko być w porządku. Dlaczego pytasz?

- Bez powodu. Scout czekała, nie patrząc na Whie. Zgodnie z kalendarzem była starsza od niego

o rok, ale on był tak doskonały, tak mądry, Ŝe zwykle zapominała o róŜnicy wieku. Dzisiaj mówił jak ktoś bardzo młody, a ona poczuła się nagle o wiele starsza od niego. Przypomniała sobie, co kiedyś mówił Yoda na temat wieku: „Wiek czymś więcej niŜ liczbą uderzeń serca jest. Wiek to liczba błędów, jakie popełnić zdąŜyłeś”. Gdyby miała policzyć błędy, byłaby co najmniej dziesięć lat starsza od Whie.

- Kiedyś myślałem, Ŝe jestem dobrym człowiekiem - powiedział cicho Whie. - A potem zdarzyły się róŜne rzeczy. Miałem sen. A w tym śnie miałem złe myśli.

- Hej, chłopcze, nie moŜesz się gnębić tylko dlatego, Ŝe coś sobie myślałeś podczas snu.

- Nie rozumiesz. To nie był sen. Ani nawet moja podświadomość, która przeze mnie przemawiała. To się naprawdę zdarzyło. To się zdarzy - poprawił się. Ból w jego głosie był teraz bardzo wyraźny i Scout zrozumiała, Ŝe to dla niego ogromnie waŜne.

Whie przycisnął spoiwo do obudowy komory próŜniowej i przeciągnął po nim lutownicą. Dziwne te metalowe pręty, takie się wydają twarde i proste, a tak łatwo je zmiękczyć. Nietrwałe.

- Potem był inny sen. Ten o umieraniu. Nigdy wcześniej mi się to nie śniło. Scout czekała. - Wszystko wydawało się zamglone. Nie jestem pewien, gdzie byłem i co robiłem;

widziałem rozbłyski mieczy świetlnych. Walczyłem z kimś we własnej głowie. Próbowałem się bronić, ale tamten był dla mnie za silny. Za szybki. A potem miałem światło w oczach. Jak słońce. - Lutownica iskrzyła i jarzyła się w mrocznym zagłębieniu powłoki frachtowca. - I juŜ nic nie było.

- Nawet jeśli to był miecz świetlny, to nie znaczy, Ŝe władał nim Jedi. - Och, ale ja wiedziałem. Sen był taki krótki. Nie widziałem dobrze, kto to taki.

Ale kiedy wpadłem w to wszystko, nawet nie byłem przestraszony. Raczej zaskoczony. Myślałem: Więc tak mam umrzeć? Czy to nie dziwne? Mimo Ŝe miałem ten sen, moja

Sean Stewart 151

śmierć i tak okaŜe się zaskoczeniem, kiedy juŜ nastąpi. Chyba zawsze tak jest - dodał po chwili.

Scout wstrzyknęła do opornej nakrętki kolejny strumyk odrdzewiacza. - MoŜe źle to zinterpretowałeś. MoŜe wcale nie umrzesz. We śnie nie umarłeś,

prawda? Nie wiesz tego na pewno. MoŜe to był jakiś test albo ćwiczenie. Jeśli sądzisz, Ŝe to był Jedi, to by była bardzo prawdopodobna odpowiedź. Jakieś ćwiczenia albo turniej, taki jak mieliśmy przed wyjazdem - zapewniała go gorączkowo. - Na pewno tak jest.

- MoŜe - odparł Whie. Wiedziała, Ŝe jej nie wierzy. - Potrzebujesz jeszcze lutownicy?

- Nie, w porządku. - Scout zdołała wreszcie odkręcić oporną nakrętkę. - A ten sen, w którym ja byłam? Czy umarłam?

- Nie w tej części, którą widziałem. Nie była to tak pocieszająca odpowiedź, jakiej oczekiwała Scout. - Scout, myślę, Ŝe przejdę na Ciemną Stronę - wyznał Whie. - Tylko wtedy

miałoby to sens. Dlatego pamiętam, co myślałem w pierwszym śnie. Dlatego Jedi mnie pokona.

- To idiotyczne - odparła Scout, naprawdę wstrząśnięta. - Jesteś ostatnią osobą na świecie, którą bym posądziła o przejście na Ciemną Stronę. Jesteś lepszy niŜ ktokolwiek z nas. Wszyscy to wiedzą. Zawsze byłeś lepszy. Kiedyś nienawidziłam tego w tobie. Nie, to niemoŜliwe - dodała z przekonaniem.

- Zawsze myślałem o sobie jako o dobrym człowieku - powiedział cicho Whie. - Byłem z tego dumny. Ale teraz, patrząc wstecz, chyba tylko udawałem, Ŝe jestem dobry. Wiesz? Grałem. To wcale nie było naturalne. Po prostu... udawałem, Ŝe jestem Jedi.

Po raz pierwszy Scout odłoŜyła narzędzia i przysiadła pod podwoziem statku. PołoŜyła mu dłoń na ramieniu.

- Whie, słuchaj. Nieraz udawanie to wszystko, co nam zostaje. Godzinę później Fidelis ładował zapasy do pojemników niewielkiego magazynku

frachtowca. Yoda polecił mu nakupić Ŝywności jak na przyjęcie, więc robot starał się jak mógł. Zaprogramowany na spełnianie kaprysów, byt przeraŜony myślą, Ŝe będzie musiał gotować dla gości, których upodobań nie zna. CóŜ, upomniał się filozoficznie, całe Ŝycie to jedna wielka improwizacja, a poza tym jedyną kuchnią, jaką znał Whie, to kafeteria Świątyni Jedi. Gdyby Fidelis nie dał rady wyjść poza ten standard, to juŜ lepiej, aby z resztą złomu pozostał na składowisku stacji Jovan. Wprawdzie jego kontakt z Whie był do tej pory raczej powierzchowny, lecz gotował klanowi Malreaux przez dwanaście pokoleń, a oprócz tego miał do dyspozycji kompletny skan genetyczny chłopca. Zaspokajanie apetytów kulinarnych wciąŜ jeszcze pozostawało bardziej sztuką aniŜeli dziedziną nauki, ale wyposaŜony w takie informacje mógł liczyć na to, Ŝe zdoła przynajmniej w przybliŜeniu odgadnąć jego upodobania.


Układając składniki, usłyszał dochodzący z przedniej kabiny głos Yody, który burczał i marudził, przeglądając manifest i instrukcję statku. Z rufy, gdzie panicz Whie i dziewczyna układali skrzynie z wodą, dochodziły poskrzypywania, łomoty i okrzyki.

Fidelis wytknął głowę przez właz do kabiny. - Proszę wybaczyć, mistrzu Yoda, ale chciałbym opóźnić nieco gotowanie i

pomóc przy ładowaniu wody. Wrócę za kilka chwil. - Nie - burknął stary Jedi. - Słucham? - Nie moŜesz. Pracą padawanów ładowanie statku jest. - Jednak, jako znacznie silniejsza osoba, z pewnością byłbym skuteczniejszy przy

podnoszeniu cięŜkich ładunków, zwłaszcza Ŝe wyeliminowałoby to naciągnięcie mięśni i obraŜenia młodych ludzi.

- UŜyć Mocy muszą. Praktyka dobra to jest. - Ale Ŝadne z nich nie spało dłuŜej niŜ jeden dzień. Yoda nie raczył nawet podnieść oczu znad instrukcji, w której studiował właśnie

dość intrygujące protokoły wyjścia B-7 z nadprzestrzeni. Wyciągnął tylko rękę i uderzył Fidelisa laseczką po nodze.

- Co mówię, nie słuchasz, opiekaczu. Padawani pracować muszą. Jeśli pracować nie będą, myśleć zaczną.

- Och - przejął się Fidelis. Yoda odwrócił głowę i popatrzył na niego ponad zgarbionym ramieniem. Ich

spojrzenia - istoty rozumnej i maszyny - spotkały się na chwilę. - Starzy jesteśmy i silni. Drzewa, co wiele mrozów przeŜyły. Ale dla tych dwojga

śmierć ich mistrzów pierwszą zimą jest. Pracować im pozwól. I jeść - dodał łagodnie. - I płakać. I moŜe, ale tylko moŜe, spać.

Robot spojrzał na niego uwaŜnie. - Jesteś mądry, mistrzu Yoda. - Tak powiadają - burknął Yoda. - Ale skoro tu jesteś, więcej o domu hrabiego

Dooku opowiedzieć mi musisz. - To nie jego dom - odparł robot sztywno. - Sądzę, Ŝe hrabia zatrzymał się jako

gość rodu Malreaux. Dokładna natura sytuacji nie jest dla mnie jasna. Przebywałem na Coruscant zbyt wiele lat, moja zaś łączność z lady Malreaux była w najlepszym razie sporadyczna.

Yoda przyjrzał się robotowi. - Jai Maruk wspomniał mi o damie, którą widział w domostwie. Towarzyszył jej

yjuński lisek. - To lady Malreaux. Lisek to jej przyjaciel. - Przyjaciel? Fidelis wzruszył ramionami. - Tak go nazywa słuŜba. Nie będę wspominał tutaj o przesądach, choć z

pewnością na Vjunie Moc jest bardzo silna. Ród Malreaux zaś oczywiście zrodził najlepszych adeptów tej sztuki.

- Silna jest... Ciemna Strona - mruknął Yoda.

Sean Stewart 153

Fidelis wzruszył ramionami. - Próby hrabiego Malreaux, aby zastosować modyfikacje genetyczne w

midichlorianach, z perspektywy lat wydają się moŜe zbyt ambitne. A jednak trzeba podziwiać jego horyzonty i wizję!

- Naprawdę trzeba? - spytał Yoda oschle. - Stare powiedzonko jest na temat zabawy z ogniem, wytworny przedmiocie wytwornego dŜentelmena. A co do lady Malreaux... szaloną gosposią hrabiego Dooku jest.

Nawet Yodzie rzadko zdarzało się widzieć wstrząśniętego robota, lecz wyrazu metalowego oblicza Fidelisa nie dało się określić inaczej. Szok, zgroza oraz coś, co u istoty rozumnej moŜna by określić mianem gniewu.

- To niemoŜliwe. - Myje podłogi, Jai mówił... czyści odświeŜalnie - odparł Yoda. - Czy „gosposia”

to niedobre słowo? „SłuŜąca” lepiej zabrzmi? „Sprzątaczka”? - dociekał niewinnie. - „Niewolnica”?

- „Lady” to odpowiednie określenie - ostro odparł Fidelis. - Albo „pani”. - Spotkać się z Dooku chciałbym - ciągnął Yoda radośnie. - Przekonać do powrotu

na Coruscant go muszę. Łatwo nie będzie. StraŜników on ma. Zwolenników, Ŝołnierzy moŜe takŜe. Znasz jakieś dyskretne wejście do Château Malreaux?

- W istocie - odparł Fidelis. W trzy godziny później „Nocny Sokół” opuszczał majestatycznie dok stacji Jovan,

rozpoczynając długą, mozolną trasą, konieczną, aby rozgrzać napędy przed skokiem w nadprzestrzeń. Jego eklektyczna załoga zebrała się w miejscu, które instrukcja obsługi B-7 określała jako „mesę” - był to mały pokoik w przewęŜeniu statku między kabiną a ładownią, szeroki na tyle, aby pomieścił mały stół do gier holograficznych albo wyświetlania holowidów, które musiały być zakodowane w jednym z dwóch formatów Szlaku Hydiańskiego, niemających nic wspólnego ze standardem filmów Republiki uŜywanym na Coruscant.

Innymi szczegółami wyposaŜenia mesy były dwie niepełne talie kart, cztery uŜywane i zapewne kradzione stołki barowe z wgłębieniem pośrodku, modne jakieś dwadzieścia lat standardowych temu, gdzie siedzący miał wraŜenie, Ŝe usiadł na rurze, oraz składana prasowalnica do ubrań. Mistrz Yoda siedział właśnie na niej, wymachując nogami. Był zbyt drobny, aby usiąść na stołku, nie klinując się w zagłębieniu.

Z korytarza rozległ się zaskakująco miły dźwięk. - Kolacja podana - wołał Fidelis. Whie przełączył projektory na stole na obraz z zewnętrznych czujników, dzięki

czemu pośrodku mesy panowała teraz czerń przestrzeni migocząca maleńkimi punkcikami słońc, z bieŜącą lokalizacją frachtowca w postaci świecącej kropki pośrodku. Chłopiec miał bladą i zmęczoną twarz, oczy podkrąŜone głębokimi cieniami.

- Nie jestem głodny - oznajmił. - Ale ja zrobiłem crêpes Malreaux - zawołał Fidelis, wnosząc do mesy dwie

łagodnie parujące tace z jedzeniem. - Ten przepis stworzyłem specjalnie dla


dziewiątego hrabiego. Moi wytworni właściciele byli tak dobrzy, Ŝe przez ostatnich osiem pokoleń bardzo je sobie chwalili.

- Pachną wspaniale - zgodziła się Scout. - Nie miałem niestety buraków kwasowych, aby przyrządzić z nich zwyczajową

przystawkę, zresztą Vjun juŜ ich chyba nie eksportuje. Jednak udało mi się kupić sznurek suszonych stynek i doskonały ser, więc przystawka jest mimo wszystko. Jeszcze kilka reythańskich krakersów i sos musztardowy tapenade według starego ortolańskiego przepisu. Mam nadzieję, Ŝe będzie smakowało.

Fidelis postawił tace na stole projektora. Stynki na przypieczonym serze parowały wśród gwiazd.

- Przewidziałem, Ŝe tak będzie, i przygotowałem serwetki - rzekł Fidelis i rozłoŜył je na stole. - Wszystko to moŜna jeść palcami, bo w magazynku jest mało miejsca i nie chciałem zapychać go talerzami i sztućcami.

- Jest pyszne - zauwaŜyła Scout z ustami pełnymi krakersów i tapenade. - Nieba, nie wiedziałam, Ŝe jestem aŜ tak głodna.

- Dla pana, mistrzu Yoda, trochę dennej papki... - Fidelis podsunął miskę lepkiej, czarnej zupy, po której pływały niewiadomego pochodzenia blade kluchy o barwie pleśni. Zupa smakowicie pachniała spalonym smarem.

- Przestrzegałem przepisu - dodał szybko Fidelis. Yoda pochylił się nad miską i pociągnął nosem, wywracając oczami z rozkoszy. - Doskonała, doskonała - zawołał. Scout rozkoszowała się stynkami na opiekanym serze. - Rany... Mistrz Yoda uniósł miskę. - Opiekacza poprosiłem, aby ucztę przygotował - rzekł, łaskawie kiwając głową w

kierunku Fidelisa. - Abyśmy do posiłku wspólnie zasiedli i mistrzów Leem i Jaia Maruka wspomnieli.

Fidelis podał padawanom dzban wonnego, purpurowego napitku, który pachniał jak woskownica, deszczówka i jeszcze coś słodkiego. Scout spełniła toast. Napój łaskotał w język.

- To tak? - odezwał się Whie gniewnie. - Tego chcecie? Maks i Jai Maruk nie Ŝyją. A wy potraficie myśleć tylko o tym, jak sobie napełnić brzuchy!

Scout podniosła wzrok z pewnym poczuciem winy, zlizując okruszki z warg. - A moŜe lepiej znajdziemy Ventress? - krzyknął Whie. - MoŜe sprawimy, Ŝeby

nam za to zapłaciła? Czy Jedi szukają sprawiedliwości, czy deseru? - Profitrolki Ukio - wtrącił Fidelis spokojnie. - Z karmelowym nadzieniem. Yoda smakował kolejną łyŜkę zupy. - śycie naleŜy czcić, Ŝyjąc, padawanie. Hołdem dla Ciemnej Strony zabijanie jest. - No cóŜ, to znaczy, Ŝe Ciemna Strona odebrała ostatnio wiele hołdów - zauwaŜył

Whie z goryczą. - Mały, od wielu godzin nie zmruŜyłeś oka - zauwaŜyła Scout. - Nie nazywaj mnie tak - odparł Whie groźnie. - Nie jestem twoim młodszym

bratem. To ja się tobą opiekują, a nie na odwrót, Tallisibeth. Jai Maruk miał co do

Sean Stewart 155

ciebie rację. Gdybym nie musiał pilnować twojego tyłka w porcie kosmicznym, moŜe zdąŜyłbym zejść na dół na czas i uchronić go od śmierci.

- Ty się mną opiekujesz? A kto został przyszpilony do poręczy przez własnego lokaja, kiedy próbowałam zeskoczyć? A kto się dyskretnie ulotnił, Ŝeby słuchać rodzinnych opowieści? TeŜ ja? - syknęła, blada ze złości.

Yoda z Ŝalem odstawił miskę. - Słyszycie, jak pracuje? - Co słyszymy? - warknął Whie. - Ciemną Stronę. Zawsze do nas przemawia z cierpienia. Ze smutku. Nasz ból z

powszechnym bólem łączy. Nasze cierpienie z powszechnym cierpieniem. - MoŜe to za duŜo powiedziane. - Whie wpatrywał się w gwiezdną przestrzeń

ponad stołem. - Tobie moŜe łatwiej. Co cię to obchodzi? - Nie jesteś z nikim związany, prawda? Pewnie nigdy nie umrzesz. Kim była dla

ciebie Maks Leem? Jeszcze jedną uczennicą. Po tylu stuleciach kto moŜe cię winić, Ŝe ledwie ich wszystkich pamiętasz? Dla mnie była czymś więcej. - Podniósł wzrok wyzywająco. Na jego policzkach lśniły ślady łez, ale w oczach miał gniew. - Była istotą najbardziej przypominającą matkę, jaką miałem w Ŝyciu, odkąd zabraliście mnie rodzinie. Wybrała mnie na swojego padawana, a ja ją zawiodłem. Pozwoliłem jej umrzeć, a teraz mam tu siedzieć, napychać się i udawać, Ŝe się nic nie stało! - Jęknął z bólu i jednym ruchem zmiótł ze stołu talerz z naleśnikami. Obiad poleciał na podłogę.

Oczy Yody, do połowy przykryte cięŜkimi powiekami, zabłysły nagle. Poruszył palcem. Potrawy, talerze, napoje, wszystko zawisło w powietrzu. Talerz osiadł na stole, naleśniki opadły na niego. Przewrócony kubek Whie sam odzyskał równowagę, a gęsty czerwony płyn wrócił do naczynia. Wszystko z powrotem znalazło się na stole.

Jeszcze jeden ruch palców Yody, nie więcej niŜ drgnienie, i głowa Whie obróciła się raptownie, jakby pociągnięta za niewidzialny sznurek, aŜ spojrzał w oczy starego Jedi. Były zielone, zielone jak woda z bagien. Nigdy wcześniej chłopiec nie zdawał sobie sprawy, Ŝe mogą być aŜ tak przeraŜające. MoŜna się było w nich utopić. Mogły wciągnąć.

- Cierpienia uczyć mnie będziesz? śe lepiej je znasz, sądzisz? - rzekł Yoda cicho. - Myślisz, Ŝe starego mistrza nic nie obchodzi, co? Kim jestem, zapomniałeś? Stary jestem, tak. Hm. Kochałem więcej od ciebie, padawanie. Straciłem więcej. Więcej nienawidziłem. Więcej zabiłem. - Zielone oczy pod grubymi powiekami wyglądały jak lśniące szparki. Smocze oczy, wiekowe i straszliwe. - Za darmo mądrość przychodzi, myślisz? Ciemna Strona, tak... dla nich jest łatwiejsza. Ból zbyt silny się staje, a oni mrok pochłaniają, Ŝeby przed nim uciec. Nie Yoda. Yoda kocha i cierpi za to... kocha i cierpi.

Zapadła taka cisza, Ŝe moŜna było usłyszeć piórko rzucone na podłogę. - Cena mądrości Yody wysoka jest, bardzo wysoka. Koszt jest wieczny. A ty mnie

o bólu uczyć będziesz, tak? - Ja... - Usta Whie zadrŜały. - Przepraszam, mistrzu. Byłem wściekły. Ale co się

stanie, jeśli oni mają rację? - wykrzyknął z rozpaczą. - Jeśli galaktyka naprawdę jest mroczna? Jeśli, tak jak mówi Ventress, rodzimy się, cierpimy i umieramy, i to


wszystko? A jeśli nie ma Ŝadnego planu, jeśli nie ma czegoś takiego jak dobroć? Co, jeśli cierpimy na ślepo, usiłując znaleźć powód cierpienia, ale tylko się oszukujemy, rozglądając się za nadzieją, która nie istnieje? A jeśli nie ma nic więcej, tylko gwiazdy i ciemna przestrzeń pomiędzy nimi, a galaktyki nic nie obchodzi, czy umrzemy, czy będziemy Ŝyli?

- To prawda - odparł Yoda. Padawani spojrzeli na niego wstrząśnięci. Krótkie nogi mistrza bujały się w tył i w przód, w tył i w przód. - MoŜe prawda - dodał po chwili i westchnął. - Przez wiele dni większą nadzieję

czuję. Kiedy indziej nie. - Wzruszył ramionami. -A co to za róŜnica? - Ventress miała rację! - wyszeptał Whie tak zszokowany, Ŝe zapomniał o

gniewie. - Nie. Myli się! Tak się myli, jak tylko moŜna! - warknął Yoda. - śal w galaktyce

jest? O, tak. Oceany całe. Światy. I ciemność? - Yoda wskazał palcem na projekcję przestrzeni kosmicznej nad stołem. - Widzicie ciemność. Ciemność wszędzie i kilka gwiazd. Kilka punktów świetlnych. Jeśli nie ma planu, nie ma losu, nie ma przeznaczenia, nie ma opatrzności, nie ma Mocy, to co pozostaje? - Spojrzał na kaŜdego z nich po kolei. - Nic, tylko nasze wybory, prawda? - Asajj poŜera mrok, a mrok poŜera ją - dodał po chwili. - Zrób tak samo, Whie, jeśli chcesz. Zrób tak samo, jeśli chcesz. - Stary Jedi spojrzał na gwiezdną mapę, na tańczące słońca i mgławice, maleńkie punkciki światła migoczące w ciemności. - Być Jedi to prawdzie w oczy spojrzeć i wybrać. Zapomnij o świetle i o ciemności, padawanie. - Krzaczaste brwi uniosły się wysoko nad oczami koloru bagien, Yoda dźgnął Whie końcem laseczki. Dziab, dziab. - Bądź światłem lub nocą, padawanie, ale wybierz!

Whie plakat długo, bardzo długo, a przynajmniej tak mu się zdawało. Scout jadła.

Fidelis podawał. Mistrz Yoda opowiadał im o Maks Leem i Jaiu Maruku: historie z ich najciekawszych wypraw, oczywiście, lecz równieŜ wesołe anegdoty z czasów, kiedy byli tylko dziećmi w Świątyni. Wypili razem wiele toastów.

Potem Scout płakała. Whie jadł. Fidelis podawał. Yoda opowiadał historie i jadł, i płakał, i śmiał się, a padawani ujrzeli nagle, Ŝe w

jego dłoniach samo Ŝycie jest mieczem świetlnym; nawet w obliczu zdrady i śmierci, kiedy juŜ wszelkie nadzieje przepadły, płonął jak świeca w ciemności. Jak gwiazda błyszcząca w mrocznej otchłani kosmosu.

Sean Stewart 157

R O Z D Z I A Ł

10

Château Malreaux stał na wysokim wzgórzu w północnej części Zatoki Łez, głębokiej przystani, strzeŜonej przez nagłe szkwały. Płacząca Rzeka, która wpadała do zatoki, wyŜłobiła w nadbrzeŜnych klifach fantastyczny labirynt jaskiń. Cechy te - przystań przyjazna dla wszystkich, którzy znali jej tajemnice, oraz śmiercionośna dla tych, którzy ich nie znali, oraz długie amfilady jaskiń, które drąŜyły całe nabrzeŜe - uczyniły Zatokę Łez znakomitym portem dla przemytników. Pierwszy hrabia Malreaux był piratem, wydzierającym bogactwa z otaczających go ziem i tylko z rzadka dotrzymującym obietnicy, Ŝe jako szlachcic nie będzie łupił przepływających statków.

Widok ze wzgórza charakteryzował się pewną posępną wzniosłością: wysunięty, chłostany wiatrem przylądek, nagi, jeśli nie liczyć wszechobecnej powłoki yjuńskiego mchu, lśnił jadowitą zielenią pomiędzy ołowianym niebem a cynowym morzem. Wiatr wiał mocno, pchając przed sobą długie fale, póki się nie rozbiły o klify. Miotane nim cienkie strugi deszczu chłostały powietrze, mieszając się z rozbryzgującą się pianą. Kilka mew, czarnych ze srebrnymi znakami, krąŜyło, skrzecząc wokół niewielkiej jamy.

System jaskiń i tuneli prowadzący z plaŜy miał wszędzie wyjścia, takŜe w piwnicach Château Malreaux. Jeden z tych podziemnych pasaŜy otworzył się właśnie w zboczu wysokiego, porośniętego cierniodrzewami wzgórza, mniej więcej pół kilometra w głąb lądu. Z osłony tego korytarza ciekawskie oczy obserwowały schodzenie starego frachtowca B-7 oraz dwóch podobnych do os myśliwców Gildii Kupieckiej. Pojazdy wyraźnie szykowały się do lądowania w strefie opuszczonego lądowiska w ruinach Gorzkiego Przylądka, miasta po drugiej stronie zatoki. Gorzki Przylądek przed wybuchem zarazy liczył sobie około sześćdziesięciu tysięcy dusz, zanim szaleństwo i śmierć dziesięć lat temu zmieniły go w miasto-widmo.

Frachtowiec podskoczył nagle, jakby miał kłopoty z silnikami manewrowymi. Szybko ześliznął się w bok, dość przekonująco zakręcił w miejscu i zniknął pomiędzy dwoma kamienistymi wzgórzami. Obserwator pomyślał, Ŝe to bardzo ładna sztuczka. Myśliwce Gildii Kupieckiej podskoczyły i wykręciły, Ŝeby ostatecznie wylądować w Gorzkim Przylądku.


Sto dwadzieścia sekund później od strony miasta nadleciał z wizgiem pierwszy ścigacz, kierując się na drugą stronę zatoki. Tu droga się kończyła, przechodząc w słynny punkt widokowy.

Ze swojego ukrytego punktu obserwacyjnego Solis dostroił teleskopowy wizjer snajperski T/Z z implantowaną siatką, aby zidentyfikować Ŝołnierzy wysypujących się ze ścigaczy i kierujących na nierówny teren. Dziesięciu, dwunastu... piętnastu ludzi, plus dziesięć elitarnych robotow-morderców, podobnych do tych, jakie Ventress sprowadziła do portu kosmicznego Phindar, oraz dwa plutony robotów-piechurów, Ŝeby pomagały przy przeszukiwaniu krzaków. Wkrótce miały się zapewne pojawić kolejne, bardziej wyspecjalizowane oddziały - „komitet powitalny”, jaki Dooku wysłał na spotkanie Yody.

O trzy minuty intensywnej wspinaczki od miejsca, gdzie wylądował B-7, znajdował się wlot do jaskini. Grupa Yody powinna zdąŜyć bez problemu, pomyślał Solis. W jaskini z całą pewnością jeszcze zwiększą przewagę, o ile łowcy nie przywloką ze sobą jakichś naprawdę wymyślnych czujników.

W sumie nic nieoczekiwanego - całkiem rozsądne otwarcie gry z obu stron, mocno zainteresowanych spotkaniem, lecz pragnących zachować pod kontrolą jego miejsce i czas.

Solis skinął głową. NajwyŜszy czas ruszyć w kierunku jaskiń. - Spóźniłaś się - spokojnie zauwaŜył Dooku, kiedy zgrzana i zdyszana Whirry

wbiegła do gabinetu. - Jest mi niezmiernie przykro, panie, ale szukałam Panny Vix... o, tu jesteś, moje

kochanie! - zawołała Whirry, gdyŜ hrabia trzymał liska na rękach. Jedną wielką dłonią podtrzymywał brzuszek zwierzątka, drugą gładził rudobrązową sierść. Lisek wyrywał się i piszczał w jego objęciach. Dyszał cięŜko, a z ogromnych wytrzeszczonych ślepiów wyzierał lęk.

Palce Dooku przesunęły się za uszkami stworzenia, po czym duŜa dłoń spoczęła na jego delikatnych jak gałązki łopatkach.

- Powiedziałem ci, Ŝe będę miał gości: jednego, którego zaprosiłem, i kilkoro, których tu widzieć nie chciałem. - Dooku dalej gładził przeraŜonego liska. - Przejrzałem uwaŜnie pewne zapisy. Kiedy twój mąŜ oszalał, oddałaś dziecko Jedi.

- Dziecię - wyszeptała Whirry. - Ukradli mi go, brutale. Zabrali go, kiedy byłam nie tego... Krew miałam na całej sukni... - nieobecnym wzrokiem spojrzała na swoją balową kreację, na plamy na obrąbku, nieco ciemniejsze niŜ zwykły brud. - Ukradli mi go.

- Był tu wtedy robot - rzekł Dooku. - Kamerdyner Tac-Spec, który słuŜył rodowi Malreaux przez dwanaście pokoleń, a potem zniknął w tajemniczych okolicznościach. To dziwne, ale Asajj Ventress widziała takiego robota kilka dni temu, jak podróŜował z padawanem Jedi.

Głaśnięcie, głaśnięcie. Lisek drŜał i skamlał. - CzyŜbyś chciała tutaj kogoś sprowadzić, nie mówiąc mi o tym, Whirry? To by

mnie... rozczarowało.

Sean Stewart 159

- To raczej miała być niespodzianka - wyszeptała kobieta. - Nie lubię niespodzianek. - Och. No trudno. - Z trudem przełknęła ślinę. - Przyjmuję, Ŝe moŜesz się skomunikować z robotem? - Tak. Hrabia spojrzał na nią uwaŜniej. - Tak, panie - poprawiła się szybko. Dooku delikatnie przesunął dłonią po grzbiecie Panny Vix. Lisek szarpnął się i

zaskowytał. Dooku podniósł dłoń. Jego palce pełne były futra. - Hm - mruknął. Strzepnął futro z palców i wrócił do głaskania. Kolejny skowyt i

kolejna garść futra. Urwał, jakby tknięty nagłą myślą. Odwrócił liska tak, Ŝeby mogła zobaczyć dziury w sierści.

- Popatrz, Whirry... moŜesz odczytać swoją przyszłość? Gospodyni spoglądała z drŜeniem warg to na swojego pana, to na liska. - Co mam zrobić, panie? - Co się dzieje z tym twoim wytwornym gadŜetem? - zapytała Scout Whie.

Przedzierali się przez jaskinie juŜ od jakiegoś czasu, idąc śladem blasku miecza świetlnego Yody, kiedy robot zatrzymał się nagle, jakby oprogramowanie mu się zawiesiło.

- Fidelis? - rozległ się głos Whie, ostry i rozkazujący. Echo poniosło się po korytarzach.

Rozległ się cichy warkot i brzęk. Fidelis wydawał się budzić ze snu. Potrząsnął głową.

- Tak, paniczu Whie? - Jakiś problem? - Nie, panie, wcale. Po prostu... eee... przeglądałem moje wewnętrzne mapy. - Chodźcie - rzekł Yoda. - DuŜa jaskinia tam jest. Odpocząć moŜemy. - Nie potrzebuję odpoczynku - odparł Whie. Jego kroki, zawsze pełne wdzięku,

teraz tryskały energią, a głos był pełen podniecenia. - Muszę dotrzeć do domu. Scout mogła tylko ostroŜnie wybierać drogę pośród ponurych jaskiń. Oczy piekły

ją od wysiłku, z jakim usiłowała przebić mrok. JuŜ dwa razy od początku drogi podrapała sobie golenie. Whie z kolei poruszał się jak przy świetle dziennym. Oczy lśniły mu jasnym, prawie opętanym blaskiem.

- Moc jest tu silna - rzekł i zaśmiał się z radości. Miał rację. Nawet Scout ją czuła, ten nerwowy dreszcz, który przenikał ją do

głębi, jakby cały świat pełen był magnesów, a ona czuła ich przyciąganie poprzez Ŝelazo we krwi. Whie czuł się z tym wspaniale, Scout uwaŜała, Ŝe to upiorne. W Mocy tutaj było coś dziwnego, jakieś ostre wraŜenie nierównowagi, tak róŜne od łagodnego światła Świątyni Jedi jak mokry, kwaśny wiatr Vjuna od powietrza w domu.

Whie pobiegł naprzód. Fidelis podąŜał za nim. Scout szła wolniej. Mistrz Yoda ujął ją za ramię.

- Spokojnie teraz - szepnął. - Słuchaj, padawanie. Zostawić tutaj was muszę.


- Zostawić nas? - syknęła. - Czy Fidelisowi ufać moŜna, nie wiem. Chronić twojego towarzysza padawana

będzie, pewien jestem. Lecz sprawy Jedi to całkiem co innego. Prawda, niestety, pomyślała Scout, przypominając sobie zdradę Solisa. Yoda pociągnął nosem. - Droga na powierzchnię w pobliŜu jest. Nią wyjdę. Ty i reszta w jaskiniach macie

zostać. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, przyjdę do was. Jeśli za dwanaście godzin na spotkanie się nie stawię, wracajcie na statek i prześlijcie wiadomość do Świątyni Jedi, Ŝe Yoda nie wróci.

- Ale...! Dłoń ścisnęła ją za ramię. - Twojego towarzysza padawana pilnować musisz! Vjun woła do Ciemnej Strony

w nim! - Zaczekajcie! - dobiegł ich gdzieś z przodu głos Whie. - Szkielety! - To co ja mam z nim zrobić? - szepnęła Scout, lecz Yody juŜ nie było. Klnąc pod nosem, Scout wspięła się na naturalne stopnie z wapienia. Jedynym

źródłem światła był majaczący w oddali miecz świetlny Whie. Podłoga pokryta była szarym pyłem, delikatnym jak popiół. Nic tu nie rosło, choć czasem Scout widziała małe kosteczki - szczątki zwierząt, które spadły w dół do jaskini przez otwór w ziemi lub zostały tu zniesione przez falę przypływu. Gdzieś w oddali woda ściekała do podziemnego jeziorka: kap, kap, kap. A kaŜda kropla budziła echa, które zaraz cichły i umierały.

Scout przyszło do głowy, Ŝe kaŜda kropla jest jak Ŝycie; wzbiera do istnienia pod niewidzialnym dachem jaskini, po czym następuje krótki lot kończący się rozbiciem w zimnej wodzie - i tylko echa, jak wspomnienie, które po nich pozostało, słabe, zamierające, wygasłe.

- Jak ci się zdaje, co się stało, Scout? - Usłyszała dziwny, wesoły głos Whie. - Lepiej pójdę sprawdzić! - odpowiedział sam sobie wysokim, skrzekliwym tonem.

Rozległ się grzechot, coś jakby stare gałązki uderzające jedne o drugie. Scout wspięła się na krawędź otworu wiodącego do kolejnej jaskini i wtedy spojrzała na nią roześmiana, biała ludzka czaszka. Kościste ramię wyciągnęło się ku niej i zamachało kościstą dłonią. Whie uŜywał Mocy, aby utrzymać w powietrzu delikatne kości.

- Wyglądasz, jakby miała ci się przydać pomocna dłoń - rzekł tym samym skrzekliwym głosem i unoszące się w powietrzu palce oplotły jej nadgarstek.

Scout wrzasnęła i uderzyła ramieniem o kamień. Kości trzasnęły i rozsypały się. Unoszący się szkielet - niewiele większy od dziecka - wyciągnął dłoń, teraz juŜ bez palców, i podniósł ją do pustego oczodołu.

- Ooo, teraz mam kikut - wyskrzeczał tym samym głosikiem małego chłopca. Drugi szkielet, wielkości dorosłego człowieka, podpłynął w powietrzu do

pierwszego. - UwaŜaj, juniorze - odezwał się Whie w paskudnej parodii głosu matki. - Ona jest

odwaŜna. Serce Scout załomotało.

Sean Stewart 161

- Whie, przestań, proszę. - Trochę się tylko chciałem zabawić - rzekł Whie, pojawiając się nagle. - Scout, to

nieprawdopodobne. W tym miejscu jest coś dziwnego. Nie czujesz tego? Nigdy do tej pory nie czułem Mocy tak silnie. Zwykle musiałbym się skoncentrować tylko na tym, Ŝeby utrzymać kości w powietrzu, a teraz... - zanucił, wymachując mieczem świetlnym jak pałeczką dyrygenta. Dwa szkielety zaczęły tańczyć.

- OdłóŜ te kości - poprosiła Scout, usiłując zachować zimną krew. - Dlaczego? Ich właściciele juŜ ich nie potrzebują. - To brak szacunku - zaoponowała. - Nie widzę... - Whie, błagam cię. Proszę - jęknęła. Milczenie. - Dobrze. - Whie odwrócił się. Kości grzechocząc spadły na podłogę. - To

rzeczywiście chyba niegrzecznie straszyć małe dziewczynki. Scout czekała, aŜ serce przestanie jej łomotać jak szalone. - Whie? - Tak? - Wiesz, Ŝe nie zachowujesz się normalnie, prawda? Milczenie. - Wiem. - To mnie przeraŜa - odezwała się Scout. - Moc jest tu bardzo silna, jeśli nawet ja

to czuję. Mogę sobie wyobrazić, co to musi znaczyć dla kogoś takiego jak ty. Nie sądzę, Ŝeby to był dobry pomysł, aby jej uŜywać, jeśli nie musimy koniecznie. To jak... oddychanie zbyt duŜą ilością tlenu. Ciemna Strona tylko czeka, Ŝeby rozgorzeć.

- Mam dla ciebie nowinę, Scout. Ciemna Strona jest tu - rzekł Whie, klepiąc się po piersi. - Nosimy ją w sobie wszędzie, gdziekolwiek się udajemy.

Wyłączył miecz. Zapanowała natychmiast całkowita ciemność. Gdzieś w oddali zebrała się kropla

wody, nabrzmiała i spadła w ciemną otchłań jeziora. Kap-kap-ap-ap-p. Cisza. W ciemności nagle pojawiły się świetliste punkty jak gwiazdy migoczące pod

sklepieniem jaskini. - Widziałem juŜ te światła - odezwał się Whie. - Świetliki - wyjaśnił Fidelis. - Kiedyś, kiedy byłeś małym dzieckiem, paniczu,

schodziliśmy tutaj. Ty, twój braciszek i ojciec, przed... chorobą. - Co się z nim stało? Scout wyjęła miecz świetlny i ustawiła na najniŜszy poziom, Ŝeby tylko dawał

światło. - Lepsze rodziny na Vjunie zazwyczaj miały wysoki poziom midichlorianów -

rzekł Fideiis. - Była to oznaka statusu. Vjun ustanowił intensywny handel z Republiką dopiero w ciągu kilku ostatnich pokoleń. Przedtem Jedi nie mieli szans... proszę mi


wybaczyć szczerość... terroryzować mieszkańców, zabierając im dzieci o szczególnych zdolnościach, jak to mają w zwyczaju. W dawnych czasach Vjun miewał pewne kontakty z Sithami, ale ostatnie postępy Republiki zaznaczyły pierwsze związki z kultem Jedi. Zainteresowanie zjawiskiem midichlorianów zawsze oczywiście było bardzo duŜe, ale przybycie łowców dzieci Jedi w naturalny sposób skłoniło najlepsze rodziny do zastanowienia się, jak najlepiej wykorzystać i zwiększyć swoje zdolności, aby zabezpieczyć się przed zagroŜeniem, jakie sobą przedstawiali... - odchrząknął lekko - ...przybysze. Hrabia, twój ojciec, naleŜał do konsorcjum zajmującego się genetycznym podwyŜszaniem naturalnego poziomu midichlorianów wśród populacji Vjun. Eksperyment, szczerze mówiąc, udał się nad podziw.

- Chcesz powiedzieć, Ŝe stworzyli całą planetą ludzi wraŜliwych na Moc, nie szkoląc ich, Ŝeby umieli się nią posługiwać? - zapytała ze zgrozą Scout.

- No tak, właśnie ten zapach czuję w powietrzu - mruknął Whie. - Szaleństwo. Wszyscy oszaleli, prawda? W tych skałach wciąŜ, jeszcze słychać krzyki.

Scout poczuła, Ŝe zaschło jej w ustach. - Whie? - Nie słyszysz tego? Nie mogę sprawić, Ŝeby zamilkły - rzekł. - Znowu się ciebie boję. - Nie bój się. To moje miejsce. Mój dom. Znają mnie tutaj. - Zamieszał stopą w

stercie kości. - Zdaje się, Ŝe to matka i dziecko. Uciekli tu, Ŝeby się ukryć przed moim ojcem, prawda?

- No cóŜ, panie - wyjąkał Fidelis. - Nie potrafią powiedzieć. Scout podniosła dłoń, bo z oddali dobiegł ją odgłos kroków, szelest i szczęk

metalu uderzającego o metal. A potem, jakby dzięki jakiejś sztuczce akustycznej, rozległ się głos, który wprawdzie dobiegał przez szczelinę w sklepieniu, ale zdawał się dochodzić z odległości kilku metrów.

- Rozstawić się w jaskiniach. Brać ich Ŝywych lub martwych. Scout drgnęła. - Roboty Dooku nas szukają. - Czas ruszać - zgodził się Whie. - Hej, a gdzie jest mistrz Yoda? - Odszedł. Powiedział, Ŝe powinniśmy spotkać się na statku za dwanaście godzin. - Nie słyszałem tego - odparł Whie podejrzliwie. - Czemu powiedział tobie, a nie

mnie? - Nie wiem - warknęła. - MoŜe dlatego, Ŝe teraz zachowujesz się naprawdę

dziwnie. Whie miał juŜ odpowiedzieć coś nieprzyjemnego, ale ugryzł się w język. Skinął

głową, zaciskając usta. - Dobra odpowiedź. Nie jest mi łatwo tu przebywać. Myśli mi uciekają i muszę je

chwytać. UŜywałem Milczącej Medytacji, której nauczył mnie mistrz Yoda, kiedy byliśmy jeszcze w piątkę. Pamiętasz ją?

- Tak... - Siedzisz z przymkniętymi oczami, z językiem zwiniętym tak, aby dotykał podniebienia. Moc płynie od głowy, rozpływając się po kręgosłupie, po szpiku kości udowych, a potem przesącza się punktem nacisku na stopach aŜ do wyładowania.

Sean Stewart 163

„Dziecko pełne Mocy jak chmura niosąca błyskawice jest”, mówił Yoda. „Niech wyładowanie przepłynie przez ciebie do ziemi, do ziemi”. WciąŜ jeszcze słyszała jego łagodny głos: „OdpręŜyć się musisz!”. I chichoty dzieci wokół niej w sennym, zalanym słońcem pomieszczeniu.

W jej wspomnienie wdarł się głos Whie. - To się przytrafiło mistrzyni Asajj Ventress, wiesz? Znalazła się na dziwnej,

przeraŜającej planecie i Jedi opuścili j ą. Mistrz Yoda ją opuścił. - Sądzisz naprawdę, Ŝe to całość historii? Whie wzruszył ramionami. - Dziwny zbieg okoliczności. Tylko tyle. Fidelisie, zabierz nas jak najdalej od tych

robotów, dobrze? - Z pewnością, panie. Znam tu kaŜdą szczelinę i zagłębienie. MoŜesz pójść za

mną? Padawani ruszyli za robotem. Scout szła jako druga, unosząc miecz świetlny

rozsiewający bladoniebieskie światło. Whie zamykał pochód. Grubość warstw kamienia ponad ich głowami nie wydawała się go wzruszać, lecz Scout czuła niemal ten miaŜdŜący cięŜar, miliony ton metrycznych głazów przeŜartych erozją i dziurami. Kilka serii z moździerza, jeden granat i wszystko się zawali, grzebiąc ich Ŝywcem.

Przestań, powtarzała sobie. Jedi... nawet młody, fanatyczny Jedi... nie pozwala sobie na panikę. Przez całe Ŝycie pracowałaś po to, aby podejmować to ryzyko, Tallisibeth. Zapracowałaś sobie na ten strach. Co by pomyślał Jai Maruk?

Na samą myśl o nim ciepły smutek ogarnął jej serce. Przypomniała sobie, jak nad nim płakała, kiedy umierał w porcie kosmicznym Phindar. „Nie zostawiaj mnie, mistrzu”, błagała. Odpowiedział: „Nigdy, moja padawanko”.

Za jej plecami Whie zaśmiał się nagle. - Pamiętasz, co mawiał mistrz Yoda? „Kiedy na Ciemną Stronę patrzysz, ostroŜny

musisz być...” - „...bo Ciemna Strona patrzy na ciebie” - dokończyła Scout. Kap, kap, kap, cyk. Hrabia Dooku siedział przy biurku w gabinecie, udając, Ŝe czyta codzienne

meldunki z Wojen Klonów, ale w istocie wsłuchując się w nieustanne bębnienie o szyby yjuńskiego deszczu. Uruchomił teŜ inne zmysły, nie tylko słuch.

Yoda nadchodził. ZbliŜał się ostroŜnie, cicho, ukrywając swoją obecność w Mocy, płynąc na jej

powierzchni jak liść, łagodnie unoszony na falach strumienia. Na Vjunie jednak Moc była ukierunkowana raczej na Ciemną Stronę i od czasu do czasu mistrz musiał płynąć pod prąd. Właśnie na te chwile Dooku czekał. Raz, kilka minut temu, stary Jedi popełnił błąd, stawiając stopę pod prąd, i wstrząs, jaki nastąpił, szarpnął posadami Château Malreaux, anonsując przybycie mistrza jak odległy grzmot.

A moŜe to nie był błąd. MoŜe Yoda chciał, aby Dooku wiedział, Ŝe nadchodzi. Od tamtej pory wszystko ucichło. Stary Jedi poruszał się jak waŜka po

powierzchni Mocy i nic nie zapowiadało jego nadejścia, z wyjątkiem delikatnego


mrowienia skóry Dooku. Czuł się, jakby był ślepcem w słońcu, a świt jawił mu się wyłącznie jako blade, rozprzestrzeniające się ciepło.

Nie spodziewał się, Ŝe mistrz pozwoli się sprowadzić do Château Malreaux pod straŜą. „Walka synchronizacją jest - mawiał zawsze mistrz - a zadaniem wojownika jest zniszczyć synchronizację przeciwnika”. Nawet teraz Dooku widział w myślach swojego mistrza - małą, krępą postać w brunatnej szacie, rozdającą ćwiczebne miecze, wokół roześmiane, rozchichotane dzieciaki, zapach świeŜej bielizny i mat i mistrz przechadzający się przed nimi; długie, chrapliwe westchnienie, a potem drobna postać wzywa Moc, by ją wypełniła. Oddziaływanie jest tak potęŜne, Ŝe co silniejsze dzieci, w tym równieŜ i Dooku, czują je niczym prąd przepływający z naroŜników sali do zrogowaciałych stóp Yody, przenikający strumieniem energii jego ciało; płomień w oczach, Moc zebrana na czubku drewnianego miecza jak błyskawica zamknięta w klatce. Gdy mistrz podniósł wtedy stopą i uderzył nią w ziemią, wydawało się, Ŝe to cala Świątynia drŜy w posadach.

Tap, kap, tip. Ciekawie byłoby zobaczyć Yodę. To jak odwiedzić dom swojego dzieciństwa.

Dooku nie miał zamiaru poddawać się nostalgii, lecz siedząc teraz z losem milionów w rakach, wśród podwładnych proszących o rozkazy, ofiar błagających o litość, oczywiście kuszące było przypomnieć sobie te dawne, beztroskie czasy, kiedy był chłopcem marzącym o istnieniach, które uratuje, zamiast liczyć trupy w tysiące. Dziwne - kiedyś był taki młody, Ŝe kaŜde Ŝycie wydawało mu się cenne.

Teraz jednak dorósł, wyzbył się sentymentów. JuŜ nie był chłopcem, któremu moŜna rozkazywać.

Oczywiście, z wyjątkiem Sidiousa. KrąŜyły mu po głowie słowa Ventress. „Jak moŜe pozwolić ci Ŝyć?... Wykorzysta

cię...” Niby próbowała wykręcić się z kłopotów, ale, do licha, sprytnie wybrała metodę. To jedno trzeba było Asajj przyznać: miała nieomylny instynkt, gdzie ugodzić, Ŝeby zabić.

„Musisz za duŜo pozostawać na słońcu, hrabio...” Dooku spojrzał na holomonitory pogrupowane na blacie biurka. Wiele obrazów

domagało się jego uwagi: widok bitwy na Omwat, panorama zniszczeń na Honoghr, sześć miesięcy po katastrofie toksycznej, kiedy dzięki propozycji generała Grievousa zwiększono uŜycie broni biologicznej w kampaniach na Zewnętrznych RubieŜach, obraz holograficzny z sali senatu w Republice, pilna informacja dotycząca dość raptownego wejścia na orbitę Vjuna małego stateczku, ściganego przez dwa myśliwce przechwytujące z wysokoorbitalnych pikiet; aktualizacja w czasie rzeczywistym informacji na temat Ŝołnierzy, którzy podąŜyli za Yodą i dziećmi do jaskiń, oraz cały cykl obrazów samego zamku: tereny frontowe, główny hol, wejście dla słuŜby oraz hol przed jego gabinetem.

Hrabia Dooku nie przepadał za niespodziankami. Tap, dip, tap! Deszcz padał teraz mocniej, waląc w szyby. Sięgnął przed siebie, aby powiększyć obraz nadlatującego statku, który ścigały

jego myśliwce. Nagle znieruchomiał i spojrzał na swoją dłoń. Cholera, znowu zaczyna

Sean Stewart 165

drŜeć. WraŜenie ciepła na skórze zintensyfikowało się jak rumieniec wstydu, a drŜenie narastało. Czuł się dziwnie, zupełnie jakby się bał. Jego racjonalny umysł był całkiem spokojny, ale z jakiejś przyczyny jego ciało reagowało tak, jak wtedy, kiedy był uczniakiem, który ma się odezwać do pięknej dziewczyny: strach, wstyd, tęsknota i nadzieja, wszystko zmieszane razem.

Tap. Tap! Wreszcie hrabia zrozumiał, Ŝe to nie odgłos deszczu. Odwrócił się, Ŝeby spojrzeć

w okno gabinetu. W sposób stanowiący zaprzeczenie grawitacji usadowiony na gzymsie, pięć pięter nad ziemią, siedział mistrz Yoda i stukał w szybę kosturkiem. Deszcz spływał po jego pomarszczonej twarzy, roześmianej jak gargulec.

Szybki statek kurierski Hoersch-Kessel zmodyfikowanej klasy Chryya spadał

przez atmosferę Vjuna jak piorun. Dwa statki pikietujące Gildii Kupieckiej gorączkowo próbowały go dogonić. „Gorączkowo” jest tu odpowiednim słowem, poniewaŜ pilot chryyi wydawał się nieobeznany z lądowaniem atmosferycznym. Zamiast wypalać prędkość w drugich, płytkich seriach pętli w górnej atmosferze, szybki kurier spadał pod kątem graniczącym z samobójstwem. Jego powierzchnia z wolna przybierała głęboki, złowróŜbny, pulsujący pomarańczowy kolor. Za statkiem - niczym ogon komety - ciągnęła się smuga przegrzanego powietrza i płonących pyłów.

Jeden ze ścigających statków leciał wyŜej, trzymając się w pewnej odległości, bo nie miał odwagi zachować tego niemoŜliwie stromego kąta zejścia. Drugi jarzył się juŜ na czerwono, ale przypiął się do chryyi, krótkimi seriami strzelając z przednich działek. Niebo jęczało, gdy statki przedzierały je na pół niczym flimsiplast. Chryya podskakiwała i kręciła się radośnie w gradzie strzałów, aŜ wreszcie obróciła wieŜyczkę do tyłu i wypuściła jeden nieprzerwany strumień ognia.

Przez długą chwilę przednie deflektory statku pikietującego wytrzymywały. Lecz kiedy przyszedł koniec, zniszczył go nie promień energii przeszywający

pancerz, lecz sama temperatura otoczenia, która osiągnęła punkt topnienia powłoki. Przez jedną ciągnącą się jak wieczność chwilę krawędzie statku wydawały się zachodzić mgłą i spływać ku ziemi jak płonąca kropla krwi. Pilot usiłował wyjść z nurkowania, ale potworne siły przeciąŜenia rozdarły topniejący korpus na części i statek rozsypał się, a deszcz płonących szczątków spadł na zrujnowane miasto Gorzkiego Przylądka.

Kilka kilometrów dalej chryya delikatnie usiadła na ziemi jakieś sto metrów od opuszczonego B-7 Yody.

- Co to miało być? - zawołał Obi-Wan Kenobi, odpinając pasy fotela w wieŜyczce strzelniczej. - Myślałem, Ŝe pozwolisz nas rozstrzelać. Potem, Ŝe nas spalisz. A teraz byłem przekonany, Ŝe nas rozwalisz.

Anakin wyskoczył z fotela pilota i zachichotał. - O, to nic takiego, ja to nazywam... - Popisywaniem się? - Popisywaniem? Nie chodzi o zwycięstwo, mistrzu. Roboty Federacji nadchodzą

w dwóch szeregach od strony B-7... sześć, siedem, w sumie osiem - dodał beztrosko,


spoglądając na monitor taktyczny chryyi. - Chodzi o zwycięstwo w dobrym stylu. - PołoŜył dłoń na mieczu świetlnym i przygotował się do skoku z przedniego włazu. - Gotów?

- Nie! - Obi-Wan opadł z powrotem na fotel artylerzysty i za pomocą działka laserowego wypalił otwory w trzech robotach biegnących w ich kierunku, zanim pozostałe rozbiegły się jak oszalałe w poszukiwaniu schronienia. - No dobrze, teraz jestem gotów.

Anakin wyjął z szafki przy przednim włazie dwa miotacze. - Kocham, tę planetę. Jest cała pogrąŜona w Mocy. Czuję to od pierwszej chwili,

kiedy dotknęli śmy atmosfery. Jestem zwykle dobrym pilotem... - Wspaniałym pilotem - poprawił Obi-Wan. - ...ale teraz to było tak, jakby powłoka statku i moja skóra stanowiły jedność.

Czułem dokładnie, ile ciepła moŜe przyjąć, jaki moment, ile obrotów... - Widać, Ŝe nie uŜyłeś Mocy, aby zjednoczyć się z moim Ŝołądkiem. - Obi-Wan,

wciąŜ lekko zielony na twarzy, wybrał rusznicę laserową i kilka granatów. - RóŜnica pomiędzy Coruscant a tą planetą jest taka, jak między pływaniem w

jeziorze a w oceanie. Czuję się taki pełny Ŝycia... Anakin dotknął blokady włazu i wyprysnął na zewnątrz wysokim skokiem. Otwór

włazu natychmiast rozjaśnił się jaskrawymi plamami ognia z miotaczy, ale on juŜ był na zewnątrz, koziołkując w powietrzu, z miotaczem w kaŜdej ręce, strzelając raz po raz... dwa roboty zostały przedziurawione na wylot przez czujniki wideo i na oślep pobiegły w dół wzgórza, sypiąc iskrami z uszkodzonych matryc.

Anakin zawisł w powietrzu na nieprawdopodobnie długi czas, upadł, przetoczył się przez ramię, wystrzelił jeszcze dwukrotnie do robota, który próbował zajść go od tyłu, odstrzeliwując mu rękę razem z bronią i nogę w kolanie, po czym zerwał się i stanął w doskonałej równowadze. Miotacze parowały w rzadkim deszczu Vjuna.

- Mógłbym chodzić po wodzie - oznajmił. Roboty zaczęły się wycofywać - szybka, skuteczna akcja tych, które jeszcze nie

zostały uszkodzone, choć dwa na wpół oślepione wciąŜ kręciły się bezradnie po okolicy, wydając wysokie krzyki, które brzmiały jak nienaturalne, mechaniczne wycie z bólu. Obi-Wan poszedł w ślady Anakina i wyskoczył na otwartą przestrzeń, odbijając ostrzem miecza świetlnego kilka strzałów, które zdąŜyły jeszcze oddać uciekające roboty.

- Czemu one tak wrzeszczą? - spytał Anakin. - Echolokacja. To najnowszy system naprowadzania: skrzeczą jak

jastrzębionietoperze, usiłując wykonać aktywną mapę soniczną terenu. Anakin spojrzał na niego podejrzliwie. - Nie Ŝartuję - odparł Obi-Wan. - To jedna z najnowszych modernizacji. - Musiałem ją jakoś przeoczyć - mruknął Anakin, obserwując oślepione roboty,

które obijając się o siebie, dołączyły do swoich towarzyszy. - Chodź, zobaczymy, czy mają tam Yodę i padawanów.

Sean Stewart 167

Pobiegli za wycofującymi się robotami, zatrzymując się tylko na chwilę przy B-7, aby się upewnić, Ŝe nie ma tam jeńców Jedi. Roboty wspięły się na zbocze i wycofały do jaskini.

- Co o tym sądzisz? - zapytał Obi-Wan, podając Anakinowi makrolornetkę. Teraz obaj leŜeli płasko za niewielką, pokrytą mchem skarpą, wpatrując się w

czarną szczelinę, ziejącą jak wielka rana na tle jadowicie zielonego zbocza. Widzieli iskry światła na końcach luf robotów osłaniających wylot jaskini.

Anakin zamyślił się. - Długi bieg w górę, Ŝeby dostać się do jaskini. Brak osłony. Będą do nas strzelać

z osłoniętych pozycji. Jeśli się dobrze zastanowić, to jatka. - TeŜ mi się tak jakoś zdawało. Anakin odpiął od pasa małą Ŝłobkowaną kulę i rzucił w górę. - Czekaj! - zawołał Obi-Wan, ale było juŜ za późno. Anakin zdąŜył uŜyć Mocy,

aby poprowadzić granat do wnętrza jaskini, gdzie po chwili rozległa się głucha, głęboka detonacja.

Jedno uderzenie serca. Dwa. Z otworu jaskini posypały się odłamki metalu jak konfetti. W chwilę później Obi-

Wan poczuł głęboki, rezonujący odgłos, który wstrząsnął ziemią pod jego brzuchem. Potem kolejny. I jeszcze jeden. Z wylotu jaskini dobiegi odgłos walących się skał, a potem ogromna chmura pyłu, która wyrwała się z otworu jak oddech konającego olbrzyma.

- Świetnie - mruknął Obi-Wan. - Jaskinie się zapadają. Całe partie zbocza nabrzmiały i sklęsły, mięknąc i ciemniejąc jak obity owoc pod

cienką skórką vjuńskiego mchu. Przetaczające się grzmoty walących się skał nie ustawały. Ziemia, wypchnięta przez eksplozję, zapadła się i osunęła do stóp wzgórza.

Uśmiech powoli zniknął z twarzy Anakina. - Nie jestem pewien, czy ten granat to był dobry pomysł - zauwaŜył Obi-Wan. - Chyba nie sądzisz, Ŝe Yoda tam był, co? - spytał Anakin. - Albo padawani? - Mam nadzieję, Ŝe nie. - Widząc przeraŜoną twarz młodzieńca, Obi-Wan

złagodniał. - Jestem pewien, Ŝe poczulibyśmy w Mocy, gdyby Yoda zginął. Ale następnym razem pomyśl trochę dłuŜej, zanim przemodelujesz krajobraz, dobrze?

- Tak, mistrzu - odparł Anakin. Technicznie rzecz biorąc, nie był juŜ padawanem Obi-Wana, ale często zdarzało mu się tak zachowywać, kiedy czuł, Ŝe narozrabiał. - Co teraz?

Obi-Wan wstał. - Teraz chyba... no, nie! - mruknął, spoglądając w dół. Jego szaty Jedi były

splamione czymś zielonym, jakby sokiem trującego owocu. A w miejscach, gdzie leŜał na mchu, zmoczonych lekko kwaśnym deszczem planety, nitki osnowy juŜ zaczynały się rozkładać.

- Wiem, ja teŜ czuję, Ŝe od tej mŜawki skóra mnie piecze - rzekł Anakin. - Co za ohydna planeta. - Obi-Wan otrząsnął się. - Nie chciałbym tu być

ministrem turystyki.


Wskazał ręką wspaniale domostwo, połoŜone mniej więcej kilometr w głąb lądu, zbudowane z białego kamienia okolonego czerwoną cegłą.

- Chyba to tam zdąŜamy. Wygląda na coś bardzo w stylu hrabiego Dooku, a gdziekolwiek jest Dooku, Yoda znajdzie się w pobliŜu.

Moc zazwyczaj jedynie pomagała Scout przewidywać ruchy wroga, kiedy byli

twarzą w twarz, ale nawet ona uznała, Ŝe powietrze Vjuna było od niej aŜ gęste. Zanim jaskinie zaczęły się walić, poczuła na całym ciele ostrzegawczy dreszcz.

- Fidelisie! Wynosimy się stąd! - wrzasnęła i robot, odpowiadając na jej rozkazujący, niecierpliwy ton, chwycił ją za pas i wyciągnął.

Pędem wybiegli do wąskiego korytarza. Wtedy nastąpiła pierwsza eksplozja - kilka zdławionych trzasków, jak niezbyt odległe strzały z miotacza, a potem przetaczający się grzmot, który nie tylko nie cichł, ale przybierał na sile w miarę, jak jaskinie za nimi zaczynały się zapadać. Spojrzeli po sobie z ogromnym zdumieniem, kiedy stojące powietrze jaskini zaczęło nagle wirować i pulsować jak szalona bryza. Podłoga korytarza zadygotała pod ich stopami.

- O rany - jęknęła Scout. - Biegnijcie - wołał Fidelis. - Jesteśmy prawie bezpieczni! Szybko poruszając się

w półmroku, przeciągnął ich przez kolejny korytarz. Ciągnął Scout tak szybko, Ŝe jej stopy ledwie dotykały podłoŜa. Grzmot, ryk, przeraŜający, ogłuszający trzask.

- Jedno z jezior się osunęło! - poinformował Fidelis. Scout próbowała zrozumieć, co to znaczy, kiedy nagle spadła na nich ściana

wody. Widocznie w jednym z podziemnych jezior otworzyła się nagle szczelina i to, co kiedyś było spokojnym i przewidywalnym zbiornikiem, nagle zmieniło się w ruchomy wodospad, który runął na nich z góry. Pod strumieniem wody głowa Scout odskoczyła raptownie i uderzyła w bok robota tak mocno, Ŝe dziewczynie pociemniało w oczach.

- Paniczu! - krzyknął Fidelis. W pulsującym świetle miecza świetlnego Whie Scout zauwaŜyła, Ŝe chłopca

zwalił z nóg nagły strumień wody, unosząc go z powrotem w głąb korytarza. Rozległ się kolejny ogłuszający huk i jaskinia, którą dopiero co opuścili, zawaliła się.

Fidelis cisnął Scout w bezpieczne miejsce i pognał z powrotem do korytarza, który zmienił się w tymczasowe koryto rzeki. Prąd unosił Whie w kierunku nowo utworzonego wodospadu, z hukiem spadającego w dół, w przepaść. Blada twarz chłopca pojawiała się i znikała pod powierzchnią lodowatej wody. Whie wyciągnął rękę, usiłując chwycić jakikolwiek wystający głaz, zanim rzeka wciągnie go w otchłań na pewną śmierć.

Ignorując szok, jaki wywołała lodowata woda, i dzwonienie w uszach, Scout wezwała na pomoc wszystkie siły i dodała swoją wolę do woli Whie, wykorzystując Moc, by przyszpilić jego dłoń do skały.

W kilka chwil później niebezpieczeństwo minęło. Jezioro opróŜniło się z wody, prąd złagodniał i Fidelis dotarł wreszcie do swojego pana. Robot wyciągnął chłopca z wody i wyniósł w bezpieczne miejsce. Scout poczuła ogromną ulgę.

- Dzięki - wyszeptał Whie.

Sean Stewart 169

- Za co? - Czułem, jak mnie złapałaś. Skała była śliska, chwyciłem ją, ale wiedziałem, Ŝe

tracę oparcie. A wtedy ty mnie złapałaś i wytrzymałem. - Uśmiechał się, dysząc cięŜko. Twarz miał mokrą i posiniaczoną. - Dzięki, Ŝe uratowałaś mi Ŝycie. Nawet jeśli jestem pompatycznym, aroganckim pajacem.

- No cóŜ... jesteś moim aroganckim pajacem - warknęła Scout, ale zarumieniła się z radości. - Tym są dla siebie Jedi.

Ziemia pod ich stopami znów się zatrzęsła. Kolejne tony kamieni zapadły się w głąb.

- Chodźcie - rzekł Fidelis. Pchał ich przed sobą wąskim korytarzem, mijając jedną, a potem drugą boczną

jaskinię. Skręcił dopiero do trzeciej. Jeszcze jedna szczelina, tak wąska, Ŝe Scout musiała się odwrócić bokiem, Ŝeby się przecisnąć. Nagle pod stopami poczuli równo obrobione kamienie. Znajdowali się w ciemnym korytarzu przypominającym pusty kanał. W kilka chwil później stanęli przed drzwiami.

Fidelis otworzył je. - Szybko! - Zalało ich jaskrawe światło, oślepiając nawykłe juŜ do ciemności

oczy. Robot pchnął ich do środka i zatrzasnął za nimi drzwi. Whie mrugał raz po raz, oślepiony nagłym blaskiem. Stwierdził, Ŝe nie są juŜ w

piwnicy ani w lochu, lecz w wygodnie urządzonym pokoju, z gobelinami na ścianach i ogniem trzaskającym wesoło na kominku. Na podłodze leŜał piękny dywan, tkany w sceny leśne i obrzeŜony szkarłatem i beŜem.

Był to pokój z jego snu. Tyle Ŝe wokół stało sześć robotów-morderców, czekających na nich z bronią

gotową do strzału, a za nimi, obok drzwi, przez które właśnie weszli, stała Asajj Ventress.

- Pan Malreaux - rzekła leniwie. - Witaj w domu.


R O Z D Z I A Ł

11

Jak daleko sięgał pamięcią, Yoda większość czasu spędzał w Świątyni Jedi z najmłodszymi. Bawił się z nimi - kiedy mieli po dwa lub trzy lata - w chowanego, w dwa ognie, w przyciąganie Mocą. Wczesne lekcje w ogrodzie, gdzie uczył ich sekretnego Ŝycia roślin, nieopanowane okrzyki, zabawy z kwiatami, zbieranie ich wokół, Ŝeby obserwować, jak pająk tka swoją sieć albo jak pszczoła brzęczy w płatkach.

Kiedy zaczynały się pierwsze zajęcia walki, z upadkami, koziołkami i zabawami ćwiczącymi pracę nóg, Yoda takŜe je prowadził. Po pierwsze, odpowiadał im wzrostem. Pierwszym prawdziwym kontaktem z walką, jaki Dooku pamiętał, była zabawa z „piórkowym dotykiem”, jak ją nazywał mistrz. Celem gry było uświadomienie sobie najsłabszych nawet, najdelikatniejszych zmian w ciśnieniu i równowadze, nauka kontrowania siły przeciwnika nie za pomocą blokady większą siłą, lecz poprzez zwrócenie jego energii przeciw niemu samemu.

W miarę jak zdobywało się zręczność w tej grze - a Dooku był doprawdy jednym z najlepszych studentów na roku - wkrótce zaczynała ona coraz bardziej przypominać sparring, gdzie zwycięstwo przechodziło w ręce tego wojownika, który potrafił wytrącić przeciwnika z równowagi. Z wiekiem coraz częściej otwierali starcie w pozycji gotowości, z palcami lekko złoŜonymi na przedramieniu partnera. Pierwsze pchnięcie Dooku było lekkie i szybkie lub powolne i cięŜkie; energia pochodziła z dołu lub spadała z góry, bądź teŜ pojawiała się jako nagły cios w pierś. Wygrał Turniej Dwunastu-i-Mniej, kiedy miał dziewięć lat, wykorzystując jedną ze swoich sztuczek: zaczynał bardzo delikatnymi sondami, jakby sprawdzał swego nieprzyjaciela w dziecięcej grze, po czym naciskał wraŜliwy punkt na łokciu tamtego i atakował w chwili szoku i bólu.

Lecz choć był coraz lepszy, nigdy nie zdołał pokonać mistrza Yody. NiewaŜne, jakiej uŜywał sztuczki - pchnięcie Mocą od tyłu, uderzenie po oczach - mistrz zawsze wyczuł cios, zanim jeszcze został zadany, i odskakiwał na bok jak szerszeń uciekający przed wściekłą dłonią. Za kaŜdym razem, kiedy Dooku się juŜ zdawało, Ŝe osaczył starego Jedi i wykonywał ostateczne pchnięcie, Yoda roztapiał się pod ciosem jak

Sean Stewart 171

człowiek schodzący po schodach, z których ktoś w sekrecie ukradł dwa stopnie, Dooku stwierdzał, Ŝe znów wymachuje rękami i traci równowagą. A potem pada.

Szczególnie jednak frustrujące było to, Ŝe Yoda często przegrywał grę z piórkowym dotykiem. Popychał chłopca lub dziewczynkę nawet w połowie nie tak utalentowaną jak Dooku, która niezdarnie uciekała w bok, a mistrz padał u jej stóp, robiąc Ŝałosne miny, podczas gdy dzieci zanosiły się śmiechem i krzyczały z radości. Pozwalał im zwycięŜyć. Dooku wiedział o tym. Budził w nich pewność siebie. Nigdy jednak nie przegrał z Dooku. Ani razu. To było niesprawiedliwe, jawnie niesprawiedliwe. Przez sześć miesięcy Dooku atakował z coraz większą siłą i furią, próbując wszystkiego, by zwycięŜyć, ale jednocześnie jego własna równowaga stawała się coraz bardziej wraŜliwa, więc kiedy przegrywał, a przegrywał zawsze, zawsze, zawsze, robił to w sposób coraz bardziej spektakularny. Obrał sobie za punkt honora przegrywać brzydko i boleśnie. Wzywał wszystkich, aby dostrzegli, jak niesprawiedliwie traktuje go Yoda.

Dooku zagrał po raz ostatni w wieku dwunastu lat. Yoda przychodził na lekcje walki wręcz raz na tydzień lub rzadziej i przez całą wiosnę walczyli w długiej serii coraz bardziej poniŜających poraŜek, z których Dooku zaczął nagle czerpać dumną, wzgardliwą, pełną goryczy satysfakcję. Teraz dwukrotnie przewyŜszał mistrza wzrostem, a jednak Yoda nadal nie pozwolił mu wygrać. Ani razu. Oczywiście, nigdy teŜ nie przyznał się, jak to robi, a Dooku był zbyt dumny, aby sprawić mu przyjemność skargą lub głośnym wyraŜeniem Ŝalu.

Skłonili się sobie i Dooku stwierdził, Ŝe tym razem ze swojej klęski uczyni coś spektakularnego, tak oczywistego, iŜ kaŜdy będzie musiał zauwaŜyć, co się dzieje. Uznał, Ŝe sam sobie złamie ramię.

Wyprostowali się po ukłonach. Dooku ustawił się w pozycji gotowości, uspokajając się i szykując na przyjęcie bólu.

- Wygrałem - rzekł Yoda. - Co? - wykrzyknął Dooku. - PrzecieŜ nawet nie zaczęliśmy! - Kiedy jeden wojownik równowagę straci, zwycięŜył przeciwnik - spokojnie

wyjaśnił Yoda. - Wygrałem. I w tej chwili, jak zawsze zresztą, nastąpił nagły ruch i upadek. Dooku zrozumiał,

Ŝe Yoda ma rację. NiewaŜne, jak bardzo się starał, by jego członki były elastyczne, duma pozostawała sztywna. W nią zawsze uderzał Yoda, nie pozwalając mu zwycięŜyć, aŜ przyszła taka chwila, Ŝe stanął do starcia z zamiarem przegranej.

Oświecenie było tak gwałtowne, Ŝe zniósł je z wielkim trudem. Zamrugał, oszołomiony geniuszem nauk mistrza, które ukazały mu jego słabość. Sam nigdy by na to nie wpadł, choćby nie wiadomo ile razy walczył ze swoimi kolegami.

- D-dziękuję - wyszeptał, czując, jak w brzuchu kłębi mu się szalona mieszanina wściekłości, poniŜenia i bezgranicznej wdzięczności. Twarz starego Jedi rozpromieniła się uśmiechem. Chwycił dłoń Dooku i przyciągnął go ku sobie, po czym uściskał serdecznie.

- Jeśli upadać będziesz, uczniu... złapię ciebie!


Tej nocy, leŜąc na pryczy, czuł, jak w jego sercu kotłują się dwa niezrozumiałe uczucia. Ten wstrząs, zachwianie, zawieszenie w przestrzeni bez równowagi... znów przechytrzony i pokonany, a potem ten ciepły, pełen zachwytu uścisk, fizyczna obietnica, podana z bezpośredniej bliskości: „Jeśli upadać będziesz, uczniu... złapię ciebie!”

Właśnie ten wstrząs i upadek, ten brak równowagi, nagły i nie do uniknięcia,

znów ogarnął Dooku po tych wszystkich latach, kiedy patrzył na starego, roześmianego goblina, który siedział na gzymsie i ociekał deszczem.

Przyszło mu do głowy, Ŝe mógłby jednym uderzeniem Mocy stłuc okno i zasypać starego mistrza odłamkami, spychając go z gzymsu. Wyobraził sobie zakrwawionego, nieprzytomnego Yodę spadającego w dół, by roztrzaskać sobie czaszkę na kamieniach. Wszystko wtedy skończy się raz na zawsze i Dooku nie będzie musiał przeŜywać tego dziwnego, niezrozumiałego zmieszania. Ręce przestaną mu drŜeć, stanie się suchy i napięty, suchy, napięty i pusty jak bęben, na którym zagra Darth Sidious. JakieŜ to będzie łatwe.

Lecz Yoda na pewno jest na to przygotowany, nie pozwoli się zniszczyć tak łatwo. Hrabia Dooku był dumny z tego, Ŝe potrafi zobaczyć rzeczywistość taką, jaka jest naprawdę.

Otworzył okno. - Wejdź, mistrzu! Yoda zeskoczył z gzymsu na biurko Dooku, klucząc pomiędzy wyświetlanymi na

nim obrazami i otrząsając się jak pies. Fontanna vjuńskiego deszczu ochlapała blat i grzbiety wielu cennych woluminów naleŜących do kolekcji Dooku. Yoda miał przy sobie miecz świetlny, lecz broń zwisała mu u boku. W jednej dłoni miał laseczką - zastanawiające, jak wspiął się na gzyms okna na piątym piętrze ani na chwilę nie wypuszczając jej z dłoni. W drugiej trzymał róŜę Malreaux - kremowe płatki okolone krwawą czerwienią.

- Zrywasz róŜe z mojego Ŝywopłotu? - odezwał się bez sensu Dooku. Yoda uniósł kwiat. - Tak. Piękna rzecz to jest - rzekł, przyglądając się ostrym jak igły kolcom.

Nachylił kremowo-szkarłatną główką kwiatu ku sobie i powąchał. Przymknął oczy, przez chwilą rozkoszując się cudownym zapachem, odwiecznym, dzikim, uderzającym do głowy, ostrym i emocjonującym jak dziecięca tajemnica.

- Właściwie postanowiłem tu zostać z powodu róŜ - tłumaczył się Dooku. - Na Vjunie jest wiele innych pałaców, które równieŜ by mi odpowiadały. Na Serenno teŜ mieliśmy róŜe i sądzę, Ŝe to chyba one przypomniały mi o domu.

- Pamiętasz je, prawda? - zapytał Yoda lekko. - Oczywiście, powiedziałem tylko... - Sprzed...? - Ach - Dooku zaśmiał się. - Szczerze mówiąc, tak. To jedno z niewielu

wspomnień, jakie zachowałem sprzed czasów Świątyni Jedi. Był gorący dzień, tyle pamiętam. Jasny, słońce lało się z czystego nieba. Zapach róŜ był bardzo silny, jakby to

Sean Stewart 173

słońce wysysało go z nich i unosiło ku sobie. Jakby spalało je niczym kadzidło. Ukrywałem się w róŜanym ogrodzie, palec mi krwawił. Chyba musiałem bawić się wśród krzewów i ukłułem się. WciąŜ pamiętam, jak wysysałem krew. Jak wypływała z dziurki w skórze.

- Ukrywałeś się? - Co? Yoda przykucnął na biurku Dooku. - Ukrywałeś się, powiedziałeś. Wysunął krótkie nóŜki poza krawędź blatu i zaczął nimi machać. Nawet nie

zwracał uwagi na obrazy z Omwat, wyświetlane teraz na jego głowie. - Do domu nie poszedłeś ani po bandaŜ, ani o całusa poprosić? - Moja matka była wściekła, kiedy się skaleczyłem. Yoda spojrzał na niego z zainteresowaniem. - Wściekła? - To nie w naszym stylu - gwałtownie odparł Dooku. - Hrabiowie Serenno nie

skarŜą się i nie płaczą. Rodzimy się, aby się opiekować innymi. Nie oczekujemy, Ŝe inni zaopiekują się nami.

- A jednak twój palec... boleć to musiało. - Nie oczekuję, Ŝe zrozumiesz - syknął Dooku. Poczuł nagle gniew na Jedi,

absurdalny gniew bez przyczyny. Brak równowagi. Rozległo się stukanie do drzwi. - Co jest? - zawołał Dooku ostro. Drzwi otworzyły się ze zgrzytem i do gabinetu wbiegła wyraźnie podniecona

Whirry. - Dziecię! - zawołała. - Dziecię wróciło! Ale ziemia osuwa się zbyt szybko, Ŝebym

zdąŜyła z niej wyczytać przyszłość. Obawiam się, Ŝe młoda pani moŜe mu zrobić coś złego. Jeśli pan wybaczy, hrabio...

Mały lisek wbiegł do gabinetu, prześlizgując się między jej nogami. Wyczuł zapach Yody, zatrzymał się na sztywnych łapach, wygiął grzbiet i zasyczał. Yoda spojrzał na niego gniewnie z blatu, obnaŜył zęby i odpowiedział podobnym syknięciem.

Whirry podskoczyła z cichym okrzykiem. - AleŜ to musi być jeden z tych paskudnych piwnicznych goblinów! - zawołała,

patrząc na Yodę. - Niech się Wasza Lordowska Mość nie martwi, wezmę miotłę i dam mu po głowie!

- Mistrz Yoda moŜe i jest stary, mały i pomarszczony jak trujący zielony kartofel - zauwaŜył hrabia Dooku - ale jest moim gościem i wolałbym, Ŝebyś jednak nie biła go miotłą, jeśli sobie tego nie zaŜyczę.

- Och! Więc to jest gość Waszej Lordowskiej Mości? - zdziwiła się gospodyni. - KaŜda potwora znajdzie swego amatora, tak mówią... ale czy mógłby pan porozmawiać z tą damą z noŜami w oczach i dopilnować, Ŝeby nie zrobiła Dziecięciu krzywdy? Zrobiłam wszystko, co Wasza Lordowska Mość kazał, robot przyprowadził ich tutaj jak


stynki w sieci - dodała Ŝałośnie, a jej obfita pierś falowała z emocji pod brudną róŜową suknią balową.

- W tej chwili jestem zajęty - odparł Dooku ostro. - Asajj moŜe się bawić czym chce, jeśli o mnie chodzi, nawet myszami ze śmietnika.

- Ale, panie...! - Nie udawaj, Ŝe go kochasz - rzekł hrabia surowo. - Gdybyś go kochała, nie

oddałabyś go. Whirry spojrzała na niego wstrząśnięta. - Kochać Dziecię? Oczywiście, zawsze go kochałam... - Miałaś piękny dom, bogactwa, wszystko, czego moŜe zaŜądać kobieta, a jednak

go oddałaś - ciągnął Dooku. - Jedi przybyli jak Ŝebracy do twoich drzwi, poprosili o twojego pierworodnego, twojego dziedzica, twoje drogocenne Dziecię... - Twarz hrabiego pobladła. Zdradliwa dłoń znów zaczęła się trząść. - Wysłałaś go na odległą planetę, nigdy nie dostawał od ciebie listów ani wiadomości, wyrzuciłaś go z jedynego domu, jaki miał, pozwoliłaś zamknąć w Świątyni i odebrać mu wszystko, co prawowicie mu się naleŜało. A teraz masz czelność tu przychodzić i twierdzić, Ŝe go kochałaś? Kochałaś? - krzyczał hrabia.

Whirry i jej lisek wycofywali się z gabinetu z przeraŜeniem w oczach. Dooku opanował się wreszcie.

- Matka? Syn? Miłość? - rzekł ze znuŜeniem w głosie. - Nie znasz nawet znaczenia tych słów. -Odprawił ją machnięciem ręki. - Zostaw nas.

Gospodyni obróciła się na pięcie i uciekła. Lisek przez chwilę stał jeszcze w drzwiach, wpatrując się w hrabiego Dooku i mistrza Yodę. Ale i on po chwili odwrócił się i odbiegł.

Dooku potarł czoło znuŜoną dłonią. - Wybacz. Jak wiesz, większość ludności Vjuna oszalała. Whirry nie stanowi

wyjątku. - Wszyscy na Vjunie szaleni się stają, tak myślę - mruknął Yoda. -Wcześniej czy

później. - Wybacz moje komentarze na temat Świątyni. Wiesz, Ŝe nigdy nie wątpiłem w

twoją dobroć - mówił dalej Dooku. - Ale... mówię to z całym szacunkiem... są pewne sprawy, których postanowiłeś nie widzieć, mistrzu. Zasady Jedi... twoje zasady... są szlachetne. Lecz Jedi stali się narzędziem w rękach skorumpowanej Republiki. Gdybyś tylko chciał ujrzeć prawdziwą sprawiedliwość...

Yoda podniósł wzrok i spojrzał Dooku w oczy z tak nieskończonym, odległym znudzeniem, Ŝe hrabia zająknął się i zamilkł.

- Nie kłam mi, Dooku - rzekł Yoda, leniwym machnięciem laseczki strącając z blatu cenną statuetką. - Tych ruchów ze mną nie próbuj. Sora Bulq nie jestem, w sieć ideałów schwytać się nie dam. Błahostka. Zachowaj ją dla młodych. Ja nie jestem młody - dodał, zwracając na Dooku głębokie, zielone oczy. - Stary jestem. Znudzić łatwo mnie moŜesz. Nawet Yodę. Uczuć twoich nie zranię. Znudzenia nie okaŜę. Słuchać o szlachetności i sprawiedliwości od ciebie? Po to całą galaktykę przebyłem? -

Sean Stewart 175

Zaśmiał się. Był to najbardziej nieprzyjemny, pełen goryczy i znuŜony śmiech, jaki Dooku kiedykolwiek słyszał.

Myślał, Ŝe juŜ nic nim nie wstrząśnie. Ale niesmak w głosie Yody był dla niego prawdziwym szokiem.

Yoda spojrzał na podłogę, rysując w powietrzu drobne wzorki końcem laski. - O czymś prawdziwym lepiej mów. Drogę inną mi pokaŜ, jak wojnę zakończyć.

O takich rzeczach mi opowiedz, które Dooku wie, a nie wie Yoda. - Hrabia spojrzał na mistrza ze zdumieniem. - Przez całą galaktykę przyjechałem po jedno, Dooku.

- Tak, mistrzu? - zapytał Dooku, nienawidząc się za te słowa od chwili, kiedy zaczął je artykułować. Teraz miał tylko jednego mistrza i to bardzo zazdrosnego.

- Oczywiste to jest chyba, co, Dooku? - I znów Yoda spowodował to samo: nieoczekiwany wstrząs, utrata równowagi. Świat wywrócił się na lewą stronę, kiedy Yoda rzekł: - Dooku, zmień mnie. Błagam. Wielkość Ciemnej Strony mi pokaŜ.

Daleko w dole, w Komnacie Łez Château Malreaux Scout z cichym mruknięciem

sięgnęła po miecz świetlny. Ventress uderzyła ją w głowę krótkim, bolesnym ruchem. Dziewczyna osunęła się

na podłogę. - Nie ruszaj się, dopóki ci nie pozwolę - wycedziła. Na kominku po drugiej stronie pokoju palił się ogień. Drewno było wilgotne,

płomienie trzaskały i sypały iskrami. Cienkie pasma gorzkiego dymu unosiły się z polan i dryfowały w kierunku sufitu.

Scout jęknęła i podniosła się na klęczki, czekając, aŜ gwiazdy znikną spod jej powiek. Krew spływała z rozcięć na skórze głowy, skapując na bogato haftowany dywan. Małe, czerwone krople. Kap-kap. Czerwone plamki na dywanie.

Kap-krap-kap-krap-plum. - Dziękuję - rzekła Asajj, patrząc na Fidelisa. - KtóŜ nie cieszyłby się z uroczego

postępku wytwornego przedmiotu wytwornego dŜentelmena? O, nie bądź taki wstrząśnięty - zwróciła się do Whie. - Myślałeś, Ŝe moja obecność tutaj to tylko pech?

Whie spojrzał na Fidelisa. - Ale... miałeś przecieŜ się mną opiekować. - Istotnie, panie - odparł Fidelis z lekko zakłopotaną miną - Ale twoja matka wciąŜ

jeszcze jest głową rodu Malreaux i powiedziała mi, Ŝe to będzie najlepsze dla was obojga... na dłuŜszą metę, w świetle interesów rodu Malreaux, jeśli panicz mnie rozumie... abyście oboje doszli do porozumienia z hrabią Dooku i jego... hm... przedstawicielami.

Ventress zachichotała. - Trudno dzisiaj o dobrą pomoc. Wiesz, z kim się bawiłeś, chłopaczku? To

kamerdyner Tac-Spec. Bardzo niebezpieczny. Kosztuje dzisiaj tyle, co mała planeta, oczywiście u kolekcjonera. - Zmarszczyła brwi. -Właściwie przydałoby mi się trochę grosza. Cena małej planety... brzmi nieźle. Prezentuj broń - rzuciła nieobecnym tonem. Roboty-mordercy natychmiast poderwały karabiny i wycelowały w pierś i głowę Whie.


- Co robisz? śądam rozmowy z lady Malreaux - zawołał Fidelis. - Opuśćcie to natychmiast albo będę zmuszony podjąć pewne kroki - dodał znaczącym tonem.

- Nie bądź idiotą. Nawet ty nie jesteś w stanie pokonać mnie i sześciu robotów, zanim zabijemy chłopca. A zabiję go, jeśli będziesz mi sprawiał kłopoty. Dałam mu szansę przeŜycia podczas naszego ostatniego spotkania.

Scout cięŜko podniosła się na nogi, rękawem ocierając krew z oczu. Zerknęła na Fidelisa, zastanawiając się, co robot teraz zrobi. W jego receptorach prawie było widać przetwarzane liczby i schematy, kiedy analizował sytuację taktyczną.

Asajj wyjęła cięŜki pistolet. - Wiesz, co to jest? Padawani spojrzeli po sobie tępo. Fidelis przestąpił z nogi na nogę i odchrząknął. - Eraser sieci neutralnych - rzekł. - Właśnie - Asajj odparła uprzejmie. - Weź go. - Podała mu broń. - No, juŜ,

robocie. Bierz to albo... - Jej oczy przeniosły się na Whie. Fidelis powoli sięgnął po niebezpieczną broń. - PrzyłóŜ go do głowy i naciśnij spust - rzekła Asajj. Kap-kap-kap. Po twarzy Scout płynęły kolejne krople krwi. - No juŜ, robocie. PrzyłóŜ go do głowy i naciśnij spust. Albo ja odstrzelę

chłopakowi głowę. Na co czekasz? - spytała. - Czy to jest ta legendarna lojalność, o której tyle słyszałam? PrzecieŜ Malreaux jest teraz w widocznym i rzeczywistym niebezpieczeństwie.

Whie oblizał wargi. - Fidelisie, nie rób tego. Ja tu nie umrę. Na pewno. Mogę być zabity jedynie przez

Jedi. Widziałem to we śnie. Nie marnuj Ŝycia. - To bardzo duŜe ryzyko, jeśli opierasz się na informacji ze snu - odparła Asajj. -

A jeśli nawet to prawda, to jak sądzisz, dlaczego? PoniewaŜ Fidelis ocali ci Ŝycie. ZłoŜy ostateczną ofiarę, jak kaŜdy dobry robocik. Wie, co do niego naleŜy, prawda?

Robot spojrzałby na nią z nienawiścią, gdyby był zaprogramowany na to uczucie. Podniósł eraser do głowy.

- Proszę tylko pamiętać, Ŝe słuŜyłem rodowi Malreaux. - Fidelisie, nie! Nie rób tego! Robot spojrzał na niego. - Nie wiedziałem, Ŝe to się tak skończy - rzekł i przycisnął spust. Scout i Whie krzyknęli równocześnie. Oczy robota stały się puste, korpus osunął

się na podłogę w konwulsyjnych drgawkach. WzdłuŜ map obwodów popędziły błękitne nitki iskier, w miarę jak mordercze prądy przenikały jego kanały przetwarzania, spalając je niczym cieniutkie strumienie kwasu. Robot rzucał się i dygotał przez dłuŜszą chwilę, aŜ wreszcie wydał z siebie potworny, grzechoczący, mechaniczny dźwięk, jak wibroostrze spadające w głąb rury. Była to upiorna parodia ludzkiego krzyku, który trwał i trwał, aŜ wreszcie robot znieruchomiał - był juŜ tylko stertą elektroniki leŜącą na dywanie.

Asajj spojrzała na niego i lekko trąciła martwą maszynę końcem buta. - Lojalność - mruknęła filozoficznie. - Zawsze cię wykończy.

Sean Stewart 177

Wspaniałą cechą super dokładny eh czujników słuchowych Einblatz/Docker z

wbudowanym oprogramowaniem analizy głosu w czasie rzeczywistym i moŜliwościami mikrofonu kierunkowego HyperBolic™ było to, Ŝe dawało się je wyłączyć, myślał Solis z rozpaczą, siedząc w swojej kryjówce po drugiej stronie drzwi piwnicy i czekając, aŜ śmiertelny krzyk Fidelisa ucichnie wreszcie.

Solis takŜe nie był zaprogramowany na nienawiść, ale szybko się uczył. - Chcesz, Ŝebym ci opowiedział o potędze Ciemnej Strony? - zapytał Dooku ze

zdumieniem. Yoda znów miał smocze oczy: półprzymknięte, lśniące zielono spod cięŜkich

powiek. - Silna, silna jest Ciemna Strona w tym miejscu - wymamrotał. - Dotknąć jej

moŜesz jak brzucha węŜa ślizgającego ci się po dłoni. Posmakować jej moŜesz jak krwi w powietrzu... Opowiedz mi o Ciemnej Stronie, uczniu.

- Nie jestem juŜ twoim uczniem - rzekł Dooku. Yoda pociągnął nosem, zaśmiał się, machnął w powietrzu wygiętą laską. - Myślisz, Ŝe Yoda nauczać przestaje tylko dlatego, Ŝe uczeń słuchać go nie chce?

Yoda nauczycielem jest. Yoda uczy, tak jak pijacy piją, jak zabójcy zabijają - dodał miękko. - Ale teraz ty nauczycielem będziesz, Dooku. Opowiedz: trudno jest odnaleźć siłę Ciemnej Strony?

- Nie. Wiedza Sithów to jedna sprawa. Ale Ŝeby poczuć potęgę Ciemnej Strony, Ŝeby ją poznać, musisz tylko... pozwolić na to. OdpręŜyć się. Nosimy ją w sobie - rzekł Dooku. - Na pewno sam juŜ o tym wiesz. Z pewnością nawet Yoda ją czuł. Ciemność, by zrównowaŜyć światło, czeka w tobie przez pół Ŝycia niczym sierota. Czeka, aŜ ją przyjmiesz do domu.

Wszyscy czegoś poŜądamy, Yoda. Wszyscy się boimy. Wszyscy jesteśmy osaczeni. Jedi uczy się tłumić te uczucia. Ignorować je. Udawać, Ŝe nie istnieją, a jeśli nawet, to dotyczą kogoś innego, nie nas. Nie tych czystych. Nie obrońców. - Dooku stwierdził, Ŝe krąŜy po pokoju. - Poznać Ciemną Stronę to przestać kłamać. Przestać udawać, Ŝe nie chcesz tego, czego chcesz. Przestać udawać, Ŝe nie boisz się tego, czego się boisz. Połowa dnia to noc, mistrzu Yoda. Aby widzieć prawdę, musisz nauczyć się widzieć w ciemności.

- Hm... - zamruczał Yoda, przymykając oczy. - Ciemna Strona siłę mi dać moŜe, tak?

- Siłę ponad wszystko. Kiedy zrozumiesz własne zło i zło w innych, okaŜe się, Ŝe są oni Ŝałośnie łatwi do zmanipulowania. To jeszcze jeden rodzaj zabawy w piórkowy dotyk - mówił hrabia. - Ciemna Strona ukaŜe ci miejsca, w które moŜesz uderzyć inną istotę. Jej lęki i potrzeby. Ciemna Strona daje ci do niej klucz.

- Tak, tak... Bardzo ładne to jest, lecz Yoda ma juŜ siłę - odparł wiekowy mistrz, przyglądając się swoim kosmatym stopom. - śyję w pałacu większym od tego, jeśli Świątynia to pałac. Dooku jest panem armii... lecz Yoda teŜ jest panem armii. Więc jak dotąd jesteśmy równi.


- Czy istnieje coś takiego, jak zbyt wielka potęga? - zastanawiał się Dooku. - Na przykład - ciągnął ostroŜnie - pamiętam czas, kiedy twoja Moc była zdecydowanie większa od mojej. Dzisiaj jednak ja urosłem, a ty się skurczyłeś. Jesteś w mojej cytadeli. Mam na swoje rozkazy sługi i roboty oraz własne moce, które, jak sądzę, pokonają nawet ciebie. Prawdopodobnie jednym słowem mogę sprawić, Ŝe zginiesz. A bez ciebie jak długo przetrwają drogie ci istoty? Mogę je mieć jednego po drugim. Mace’a i śelazną Rękę, Obi-Wana i drogocennego młodego Skywalkera teŜ. Z pewnością czułbyś się bezpieczniejszy, gdyby tak nie było.

Yoda przechylił głowę na bok. - Anakina nie lubisz chyba? - MoŜe za bardzo przypomina mi mnie samego w tym wieku. Arogancki.

Impulsywny. Dumny. Wiem, Ŝe skromność i pokora są na poczesnym miejscu pośród Wymuszonych Cnót, tych, których człowiek nigdy nie nabywa z własnej woli. Jeśli jednak Los szuka narzędzia, aby upokorzyć młodego Skywalkera, to wyznam, iŜ chętnie zgłoszę się na ochotnika.

Yoda sięgnął laseczką za plecy, usiłując podrapać się dokładnie pomiędzy łopatkami.

- Mocy nad istotami nie potrzebuję. Co jeszcze dać mi moŜe ta twoja Ciemna Strona?

- W jaką grę grasz ze mną, mistrzu Yoda? Yoda uśmiechnął się, kiedy usłyszał słowo „mistrz” - niech będzie przeklęte - i

wzruszył ramionami. - To nie Ŝadna gra. Marnotrawstwem ta wojna jest. Nawet ty się z tym zgadzasz.

Świecą ci przesłałem, więc wiesz, Ŝe do domu zawsze wrócić moŜesz. Wiemy to obaj, a jeśli powrót do Świątyni twoim Ŝyczeniem jest, zabiorą cię tam.

- To bardzo uprzejme - odparł Dooku oschle. - Miło, Ŝe ofiarujesz mi ramię, na którym mogę się wesprzeć.

- Zawsze złapię cię, kiedy będziesz upadał - zapewnił Yoda. - Przysięgałem. Dooku skrzywił się, jakby ukłuty. - Ale inny sposób na zakończenie wojny jest. Jeśli przyłączyć się do mnie nie

chcesz, moŜe ja do ciebie przystać powinienem. Powiedz mi coś jeszcze - nalegał Yoda. - Skoro władza nad istotami nie jest mi potrzebna, co jeszcze Ciemna Strona zrobić dla mnie moŜe?

- A czego byś chciał? - warknął Dooku. - Powiedz mi, czego chcesz, a ja ci pokaŜę, jak Ciemna Strona moŜe ci pomóc to osiągnąć. Chcesz przyjaciół? Ciemna Strona moŜe ich do ciebie zwabić. Kochanki? Ciemna Strona rozumie namiętność w taki sposób, w jaki wy nigdy jej nie pojmiecie. Chcesz bogactw... wiecznego Ŝycia... głębokiej mądrości...?

- Chcę... - Yoda podniósł ręką, w której trzymał kwiat, i powąchał go jeszcze raz. - Chcę róŜę.

- Bądź powaŜny - zniecierpliwił się Dooku.

Sean Stewart 179

- PowaŜny jestem! - krzyknął Yoda. Poderwał się na nogi. Stojąc na blacie biurka był niemal równy wzrostem hrabiemu. Władczym gestem wyciągnął kwiat do swojego dawnego ucznia. - Jeszcze jedną róŜę stwórz dla mnie!

- Ciemna Strona wypływa z serca - tłumaczył Dooku. - Nie jest podręcznikiem tanich magicznych sztuczek.

- Ale taką sztuczkę chcę zobaczyć! - upierał się Yoda. - Sztuczkę, która wywabi kwiat z ziemi. Sztuczkę, która rozpala słońce.

- Moc to nie magia. Nie mogę stworzyć kwiatu z powietrza. Nikt nie moŜe. Ani ty, ani lord Sithów.

Yoda zamrugał oczami. - Moja Moc moŜe. WiąŜe wszystkie Ŝywe istoty, Moc, którą ja rozumiem. - Mistrzu, to gra w słówka. Moc jest taka, jaka była zawsze. Ciemna Strona to nie

jest inna energia. UŜywać jej to znaczy tylko otworzyć się na nowe sposoby władania tą energią. Sposoby, które wiąŜą się z sercami Ŝywych istot. Zapragnij czegoś innego. Zapragnij władzy.

- Mam władzę. - ZaŜądaj bogactwa. - Bogactwa nie potrzebuję. - Zapragnij być bezpieczny! - zawołał Dooku z rozpaczą. - Wolny od lęku! - Nigdy nie będę bezpieczny - rzekł Yoda. Odwrócił się tyłem do Dooku;

bezkształtna bryła pod zniszczonym, spalonym przez kwas płaszczem. - Wszechświat jest zimny i wielki, i bardzo ciemny: to jest prawda. To, co kocham, zabrane mi zostanie wcześniej czy później. Nie ma takiej mocy, ani jasnej, ani ciemnej, która uratować by mnie mogła. Zamordowany Jai Maruk został, kiedy pod moją opieką był. I Maks Leem, i wielu, wielu innych Jedi straciłem. Rodziną moją oni byli.

- Więc bądź o to wściekły! - jęknął hrabia. - Nienawidź! Szalej z gniewu! Rozpaczaj! Pozwól sobie choć raz zaprzestać zabawy w rycerza Jedi. Przyznaj to, co zawsze wiedziałeś, Ŝe lepiej jest oddać cios, niŜ nadstawić drugi policzek. Czuj, Yoda! Wyczuwam wzbierającą w tobie ciemność. Tu, w tym miejscu, bądź choć raz uczciwy i poznaj prawdę o samym sobie.

W tym momencie Yoda odwrócił się i Dooku aŜ krzyknął. Nie wiadomo, czy była to gra światła padającego od holomonitorów, ukazujących odległe krajobrazy bitewne, czy jakaś inna sztuczka oświetlenia, lecz twarz Yody składała się z cieni w barwach czerni i błękitu, tak Ŝe przez jedną krótką chwilę wyglądał dokładnie tak jak Darth Sidious. Albo raczej jak Yoda, którym mógłby się stać, ale którym się jeszcze nie stał. Yoda zmurszały. Yoda, którego przeraŜająca moc została ostatecznie uwolniona przez więź z Ciemną Stroną. Gdyby Yoda kiedykolwiek zwrócił się w tamtym kierunku, sam Darth Sidious uległby zagładzie. Wszechświat dopiero wtedy dowiedziałby się, jakim złem moŜe władać prawie dziewięćsetletni rycerz Jedi. Yoda przemówił z cienia:

- Rozczarowania nie lubię, uczniu - warknął. - Daj mi moją róŜę! Na ścianach Komnaty Łez były wyrzeźbione cudownie naturalnie wyglądające

róŜe i cudownie ostre ciernie. Krew z twarzy Scout wydawała się skapywać nieco


szybciej. To nic powaŜnego, powtarzała sobie. Rany głowy zawsze mocno krwawią. To nie znaczy, Ŝe są powaŜne. Kap-kap-kap. Krople krwi powoli spływały jej z policzka, ściekając po podbródku, skapując jak ziarenka piasku w klepsydrze. Ściekały. Uciekały.

Kap. Kap. Z kominka dochodził zapach płonącego drewna. Płomienie drŜały i pryskały iskrami. Tam, gdzie polizały drewno, na jasnej korze pojawiały się rany i bąble.

- Co z nami zrobisz? - zapytał Whie. - Nie przejdziemy na Ciemną Stronę - odezwała się Scout chrapliwym głosem. -

Nie... - Nie odzywaj się niepytana do lepszych od siebie - rzekła Asajj spokojnie. Trzask. Kap. Scout próbowała coś powiedzieć, ale Asajj chwyciła ją Mocą za gardło jak

Ŝelazną dłonią. Kap. - Powiem ci, kiedy nadejdzie właściwy czas na odezwanie się - oznajmiła

Ventress. Scout poczuła, Ŝe oczy jej łzawią z braku powietrza. Kap, trzask, kap. - Nie rób jej tego - zaoponował Whie. - Jej? Moc jest w niej słaba - odparła Ventress. - śywa czy martwa, nie ma

wielkiego znaczenia. Zabić ją byłoby uczciwiej, ale się nie upieram. Ty za to bardzo mnie interesujesz. - Asajj wyciągnęła rękę i dotknęła, tylko dotknęła, policzka Whie. - Są rzeczy, których pragniesz - powiedziała. - Czemu ich nie weźmiesz?

- Nie wiem, o czym mówisz. - Nie jestem twoją matką - odparła łagodnie. - Nie musisz być dla mnie grzeczny i

miły. Doskonale wyczuwam Ciemną Stronę. Doskonale. - Spojrzała na Scout - Widziałam, jak na nią patrzysz.

- Zmyślasz sobie - odparł Whie chrapliwie. - Myślisz, Ŝe moŜesz zabić mojego robota, moją przyjaciółką, a potem przeciągnąć mnie na swoją stronę?

- Właśnie tak myślę. - Znów samymi kostkami palców musnęła jego policzek. - Zabiłam twojego robota i mogę zabić dziewczynę. śycie to nie bajka, chłopcze. Nie zawsze zwycięŜają ci dobrzy. Wiesz juŜ teraz, Ŝe jesteś po niewłaściwej stronie, prawda? - Jej głos wciąŜ był miękki i leniwy. - Na tym świecie jedyną zasadą jest potęga; górą ci, którzy ją mają i chcą jej uŜyć.

- Nie jestem taki jak ty - odparł Whie, ale głos mu się załamał, jakby miał wybuchnąć płaczem.

- Jesteś pewien? Sam mi powiedziałeś, Ŝe zginiesz od miecza Jedi - odparła. - Dla mnie to wygląda tak, jakbyś miał zmienić obóz.

Ogień zasyczał. - Walczysz ze mną wszystkim, co masz - mruknęła Ventress. - Tak jakbym

próbowała cię skrzywdzić, a ja chcę cię jedynie uwolnić. - Stała tak blisko niego, Ŝe czuł ciepło emanujące z jej ciała. Jej szept był delikatny, niczym pająk wpełzający mu

Sean Stewart 181

do ucha. - MoŜesz mieć wszystko, czego chcesz, chłopcze. To, czego poŜądasz, moŜesz sobie wziąć. Wszystko naleŜy do ciebie - rzekła, gestem obejmując pokój. - Ten pokój jest twój, ten zamek jest twój. Jedi zabrali ci go, ale jest twój i moŜesz go sobie odebrać. Ogień teŜ naleŜy do ciebie. Wszystko jest twoje i wraz z tym moŜesz wziąć wszystko inne, czego pragniesz - dodała, zerkając na Scout. - Ją takŜe moŜesz mieć, jeśli chcesz.

Gorzki zapach płonącego mokrego drewna. - Powiedz mu, Ŝe wszystko w porządku - szepnęła Ventress do Scout. Ku

swojemu przeraŜeniu dziewczyna poczuła, jak Asajj Mocą zmusza ją do uśmiechu. Kap, kap. - Pocałuj ją, Whie. - Krew ściekająca po twarzy Scout. Jej kołnierz mokry i

czarny. - Pocałuj ją. A on chciał to zrobić. Asajj uśmiechnęła się. - Witaj w domu - rzekła. - A teraz wybieraj. - Ręka ci drŜy - zauwaŜył Yoda. - Tak. - Dooku przyjrzał się jej ze zmarszczonymi brwiami. - Wiek. Yoda uśmiechnął się. - Strach. - Nie sądzę... Yoda wyszedł z cienia. Wcielenie potęgi Sithów zniknęło. Znów był tylko Yodą,

tym samym co zawsze. Ujął dłoń Dooku i obejrzał ją uwaŜnie, jakby był szaloną Whirry i próbował wyczytać przyszłość z kształtu plam wątrobowych.

- Czuć drŜenie nawet ty musisz. Za jego plecami, na holomonitorach toczyła się bitwa na Omwat. - Zwabiłem cię tutaj - powiedział Dooku. - To pułapka. - Pułapka? - odparł Yoda. - A tak, rzeczywiście. Dotknięcie jego starczej dłoni było silne i ciepłe. „Jeśli upadać będziesz... złapię

ciebie!” Nie. Nie „jeśli**, lecz „kiedy”. Tak powiedział Yoda. „Kiedy upadać będziesz...

złapię ciebie!” Czy juŜ wówczas, siedemdziesiąt lat temu, wiedział, Ŝe taki dzień nadejdzie? Z pewnością Yoda nie mógł się domyślać, Ŝe jego najlepszy uczeń upadnie tak bardzo, bardzo nisko.

- Na Ciemną Stronę nie sądzę, bym chciał przejść - rzekł Yoda konwersacyjnym tonem. - Nie dzisiaj. Pociąg czuję, tak? Oczywiście! Ale sekret ci powiem, uczniu.

- Nie jestem twoim uczniem - zaoponował Dooku. Yoda udał, Ŝe nie słyszy. - Yoda ciemność w sobie nosi - rzekł mistrz - a Dooku jasność. Po tych

wszystkich latach! Poprzez te oceany kosmosu! Wszystkie te trupy, które próbowałeś między nas rzucić... a jednak wzywa mnie wciąŜ ten mały Dooku. Leci ku prawdziwej Mocy jak Ŝelazo przyciągane magnesem - zachichotał Yoda. - Nawet ślepe nasienie potrzebuje Światła, aby rosnąć. Czy potęŜny Dooku nie jest zdolny uczynić tego, co moŜe nawet zwykła róŜa?


- Za daleko poszedłem ciemną ścieŜką, abym mógł powrócić - mruknął Dooku. - Phi! - Yoda strzelił palcami. - Pusty wszechświat, gdzie on teraz jest? Sam

zostałeś, hrabio. Nikt nie jest twoim panem. Co chwila wszechświat się sam unicestwia i zaraz odradza. - Mocno, boleśnie pchnął Dooku w pierś końcem laski. - Wybierz i zacznij od nowa.

W komnacie na niŜszych piętrach Whie stał o centymetry od zakrwawionej twarzy

Scout. Scout uśmiechnęła się szczerze, poniewaŜ wiedziała juŜ, dobrze wiedziała, co

chłopiec zamierza zrobić. Moc wezbrała w niej tak, Ŝe zerwała uchwyt Asajj z gardła. - Dobrze! - wyszeptała. - Dokonujesz dobrego wyboru! - Tak? - Tak! Na twarzy chłopca odmalowała się ulga, niczym blask świtu zalewający ciemny

kąt. - Co robisz? - zapytała gniewnie Asajj. Whie zaśmiał się i strzelił palcami. - Budzę się! - zawołał. - Scout, Scout, masz rację! Nie poddam się! Nie jestem

złym człowiekiem! - Będziesz za to martwym człowiekiem - odparła Ventress. Jej dwa czerwone

miecze świetlne oŜyły. Whie zaśmiał się znowu. - Wierz mi, mniej mnie to przeraŜa niŜ myśl, Ŝe mógłbym stać się kimś... kimś

podobnym do ciebie - odparł. - Nie obraź się. - Nie obraŜam się - wycedziła Asajj. - Roboty, zabić! Przez drzwi przebił się nagle grad błyskawic, rozbijając je na drobne drzazgi. Po

drugiej stronie sali, gdzie jeszcze przed chwilą stało sześć robotów-morderców ze swoimi karabinami, teraz zostały juŜ tylko dwa, powaŜnie uszkodzone, a między nimi kupa stopionego Ŝelastwa.

- Co to było? - zawołała Ventress. - Miniarmata szynowa Rika/Moab - rzekł Solis, wchodząc przez dziurę po

drzwiach. - To nie naleŜy do wyposaŜenia kamerdynera. Wzruszył ramionami. - Modernizacja - mruknął i zlikwidował dwa pozostałe roboty. - Nie wiedziałam, Ŝe było was dwóch - powiedziała Ventress, obserwując go

bacznie - ale jestem prawie pewna, Ŝe to on zdradził mi miejsce pobytu Yody. - Trąciła stopą szczątki Fidelisa.

- Nie... to jednak byłem ja. - Więc dlaczego nas ratujesz? - zapytała zdumiona Scout. - Jeszcze nie jesteście uratowani - kwaśno odparła Asajj.

Sean Stewart 183

- Inaczej wycofa się z interesu. Nie moŜemy sobie na to pozwolić - rzekł Solis. - To niekorzystne dla biznesu. Uratowałem was, poniewaŜ szanse na pokonanie jej są większe, jeśli cała nasza trójka jest Ŝywa i zdolna do walki.

Scout zmierzyła go zwęŜonymi oczami. - Nie jestem pewna, czy chodzi właśnie o to. Zdaje mi się, Ŝe po prostu nie

spodobała ci się myśl o umieraniu. Solis westchnął. - Nie chciałem, Ŝebyś zginęła - odparł. - Bo do chłopaka jakoś się specjalnie nie

przywiązałem. Scout dobyła miecza i włączyła go - bladobłękitną smugę światła. - TeŜ mi się podoba ta myśl o przewadze. Asajj skoczyła wysoko w górę, aby uniknąć nagłej śmierci w ogniu działka

przymocowanego do ramienia Solisa. Strumień energii trafił w szafkę, która rozpadła się na drobne kawałki. Ventress zamierzyła się na dziewczynę, lecz Scout w tym miejscu i w tej chwili równieŜ była silna Mocą i jej parada trafiła w odpowiednie miejsce, zanim padł cios.

Whie teŜ włączył miecz. Pomieszczenie było jednym wielkim rumowiskiem, pełnym ognia i ruin, odoru dymu i rozgrzanego metalu.

Kolejny dreszcz przeczucia przebiegł po karku Scout i dziewczyna jęknęła, widząc, jak Ventress wykorzystuje delikatne pchnięcie Mocy, aby unieść zapomniany eraser z metalowej dłoni Fidelisa.

- Solis! - wrzasnęła, kiedy spust sam zagłębił się w obudowie. - Za tobą! Za późno. Po plecach robota przemknęły błękitne strugi energii. - Uciekajcie! - zawołał Solis. Strzelił do Ventress z mechaniczną szybkością i

celnością, wbijając w jej lewą nogę strumień metalu. Eraser sieci neutralnych zaczął działać i w chwilę później robot strzelał juŜ obok celu, a potem przestał w ogóle, bo ogarnęły go agonalne drgawki. Whie z pobladłą twarzą obserwować jak robot umiera.

- Chodź! - zawołała Scout, chwytając go za kołnierz. - Musimy stąd wyjść i znaleźć mistrza Yodę!

Pociągnęła go za sobą w kierunku drugich drzwi, po czym oboje pobiegli przez nieznany dom. Syreny wyły, dzwoniły alarmy. Skręcili w pierwszy lepszy korytarz i Scout popędziła w kierunku amfilady, która wydawała się prowadzić do duŜego westybulu. Zatrzymała się jak wryta, kiedy spod łuku wytrysnął strumień ognia z miotacza.

- Dobrze... i tak szukamy czegoś innego - szepnęła i wybrali następne drzwi. Za ich plecami Asajj Ventress oddarła pas tkaniny od swojej koszuli i owinęła nim

krwawiącą nogę. Rana nic była powaŜna, ale bolała, a ona miała zamiar sprawić, aby padawani za nią zapłacili. Mocno zacisnęła zaimprowizowany bandaŜ i wybiegła za nimi, z narastającym w gardle głuchym warczeniem. Rzuciła się w ten sam korytarz, nasłuchując dźwięków strzałów, po czym wpadła do wielkiego westybulu Château Malreaux.


- Teraz was mam! - warknęła i stwierdziła, Ŝe znajduje się twarzą w twarz z Obi-Wanem i Anakinem.

- Skoro tak mówisz, to widocznie prawda - jak zawsze grzecznie odparł Obi-Wan. - A skoro juŜ przy tym jesteśmy, to co z nami zrobisz?

Za jego plecami miecz Anakina oŜył z cichym sykiem. Ventress obróciła się na pięcie i uciekła. - Płonie twój dom - zauwaŜył Yoda, spoglądając z wielkim zainteresowaniem na

holomonitory. Na konsoli łączności zabłysło światełko. Specjalne, czerwone światełko. Dooku spojrzał na nie i z wielkim trudem oderwał wzrok. - Wiadomość - podpowiedział usłuŜnie Yoda. - MoŜesz odebrać?

Po twarzy hrabiego strugami ściekał pot. - MoŜe to ktoś, o kim nie powinienem się dowiedzieć? To wiadomość od twojego

nowego mistrza, prawda, Dooku? Zapytaj sam siebie: który z nas kocha cię bardziej? - SłuŜę jedynie Darthowi Sidiousowi - odparł Dooku. - Nie o to pytałem, uczniu. Czerwona lampka migała. Z dołu dobiegł huk kolejnej eksplozji. Rozległa się

syrena, kilka monitorów zaczęło migać. - Chodź - z naciskiem rozkazał Yoda. Znów połoŜył dłoń na ramieniu Dooku. -

Złapię cię, powiedziałem. Wierzyć musisz. Więcej przebaczenia znajdziesz u starego mistrza niŜ u nowego.

Rozległy się szybkie, nerwowe kroki i do pokoju wpadła gosposia. - Panie, tam w sali balowej są Jedi! Przyszli po moje Dziecię! - wrzasnęła. Dooku spojrzał na monitory ochrony i przełączył jeden z nich na salę balową. - Ach - rzekł. Jego twarz znieruchomiała i zamarła. - Widzę, Ŝe przyprowadziłeś

swojego protegowanego. - Nie rozumiem ciebie wcale - odparł Yoda. - Nie mówiłeś, Ŝe przywieziesz tu młodego Skywalkera - wyjaśnił Dooku,

wskazując na monitor. - I Obi- Wana. To bardzo zmienia układ sił. Masz tu teraz swojego Cudownego Chłopca, który walczy z robotami-mordercami postawionymi przeze mnie na straŜy frontowych drzwi. - Jego dłoń nagle odzyskała stabilność. - Twojego nowego ukochanego syna.

- Nie sprowadziłem go! - A jednak jest tam, razem z Obi-Wanem. Z pewnością to cud. Zapewne uciekłeś

od nich w sekrecie. MoŜe nie stawiłeś się na spotkanie. Tak łatwo stracić poczucie czasu, kiedy się plotkuje ze starymi przyjaciółmi - zauwaŜył hrabia.

W drzwiach wciąŜ stała Whirry, przestępując z nogi na nogę w najwyŜszym poruszeniu.

- Panie, proszę! Nie pozwól, aby Jedi znów skradli moje Dziecię! Zrób coś dla mnie, panie, za całą moją cięŜką pracę!

Dooku podniósł głowę. - Zrobić coś dla ciebie? - Jego oczy przeniosły się na Yodę i na miecz świetlny u

boku starego mistrza. - Oczywiście, Ŝe coś dla ciebie zrobię.

Sean Stewart 185

Delikatnym ruchem dłoni i Mocą poderwał cięŜką kobietę i rzucił nią w okno. Oczy Yody zrobiły się wielkie z przeraŜenia.

- Mogłeś chcieć jej pomóc - wyjaśnił Dooku. Yoda jednym skokiem znalazł się przy framudze. Whirry leciała w dół, krzycząc i

nieuchronnie kierując się ku ciemności. Yoda zmruŜył oczy i sięgnął poprzez Moc, unieruchamiając ją niecałe trzy metry nad ziemią. W tej samej chwili sam znalazł się w powietrzu, wirując i lecąc w dół po zdradzieckim ataku hrabiego. Nawet nie zauwaŜył, kiedy to się stało. Powietrze przecięła oślepiająca czerwona plama miecza Dooku, rysując palący szlak wzdłuŜ boku Yody, by za chwilę przepołowić biurko.

Yoda wyrwał zza pasa swoją broń, próbując jednocześnie bezpiecznie opuścić Whirry na bruk.

- Skrzywdzić ciebie nie chcę! - Dziwne - zauwaŜył Dooku. - Bo ja mam zamiar cię zabić i to z wielką

przyjemnością. W chwili, gdy Yoda uwalniał Whirry z uchwytu Mocy, pozwalając jej upaść na

kamienie, ostrze miecza Dooku ponownie drasnęło go w ramię. Klinga hrabiego była szybka jak język węŜa. Wśród innych Jedi moŜe tylko Mace Windu mógł mu dorównać na neutralnym gruncie; lecz tu, na Vjunie, skłaniającym się ku Ciemnej Stronie, jego sposób walki był wcieleniem i materializacją podłości - zło skoncentrowane w czerwonym promieniu.

- Zraniłem cię! - ucieszył się Dooku. - Wiele razy - odparł Yoda. Zastanowił się na chwilę nad swoim bólem;

wytrzyma. Teraz musiał się skupić na Dooku, a jego miecz świetlny błyszczał tym samym groźnym zielonym światłem, co oczy spod cięŜkich powiek. - Ale zabić mnie nie zdołałeś, choć miałeś szansę. Błąd to był. Ponad osiemset lat przeŜył Yoda, wśród niebezpieczeństw, jakich wyobrazić sobie nie zdołasz.

- Umiem zabijać - syknął Dooku. Oczy Yody otworzyły się szeroko jak kule zielonego ognia. - Tak... lecz Yoda umie Ŝyć! Ich klingi starły się w fontannie iskier zielonych i czerwonych, ale zieleń płonęła

jaśniejszym blaskiem. Powoli, powoli Dooku ustępował. A w ciemnym, oszałamiającym powietrzu Vjuna Yoda stanowił straszliwy widok.

- Tak - wyszeptał Dooku. - Poczuj mnie. Poczuj zdradę. Wszystkie te lata nauczania, wychowywania, ufności... I oto jestem tutaj, twój ukochany syn, i zabijam twoich drogocennych Jedi jednego po drugim. Znienawidź mnie, Yoda. Wiesz, Ŝe tego chcesz.

Hrabia ciął mieczem świetlnym. Yoda odskoczył szybko i poczuł, jak Ŝar czerwonego ostrza przecina powietrze o centymetry od jego tuniki. Skoczył, okręcił się i uderzył w plecy Dooku, zanim jeszcze dotknął stopami ziemi. Dooku w ostatniej chwili odwrócił się na bok, przecinając ostrzem miejsce, gdzie jeszcze przed ułamkiem sekundy był jego przeciwnik. Znów zaczęli krąŜyć wokół siebie. Ich ostrza spotkały się i zamarły.

- Sprytny jesteś - rzekł Yoda, oddychając cięŜko.


- Miałem świetnych nauczycieli - odparł Dooku. Yoda upadł i przetoczył się na bok. Jego miecz świetlny błysnął, sięgając kostek

Dooku. Hrabia skoczył w górę i wykonał przewrót w tył, aby wylądować wprost przed Yodą. Ten jednak zdąŜył się juŜ poderwać, okręcić i znów uderzyć. Ich ostrza spotkały się znowu. Zielona klinga zaczęła spychać czerwoną w tył. Dooku atakował na oślep, napędzany nienawiścią. Miecze syczały, brzęczały i rzucały iskry.

Dooku nagle opuścił miecz w kierunku drobnego mistrza Jedi i Yoda odparował cios, blokując ostrze hrabiego. Yoda odetchnął, uspokajając się.

- A jednak nawet tu, na Vjunie, gdzie Ciemna Strona szepce do mnie i szepce... kocham cię dość, aby śmierć ci zadać.

Pchnął znów Dooku w tył, ostrza zabłysły i sypnęły snopami światła - zielonego jak morze i czerwonego jak krew.

Po czole i brodzie Dooku spływały strumienie potu, lecz hrabia zaciskając zbielałe wargi, odbijał kaŜdy cios Yody. Holobitwy wrzały wokół nich, bo konsole ukazywały teraz Obi-Wana i Anakina walczących z kolejnymi falami robotów bojowych. Dooku spojrzał znów na czerwony przycisk na biurku i uŜył Mocy, aby włączyć transmisję. Yoda przechylił głowę.

- Wyboru dokonałeś, hrabio? - Stwierdziłem, Ŝe nie jestem juŜ twoim uczniem - rzekł Dooku pomiędzy jednym

cięŜkim oddechem a drugim. - Oczywiście, zawsze istniała moŜliwość, Ŝe zdołasz mnie pokonać. - Yoda zaatakował. Dooku sparował. - Więc umieściłem na wysokiej orbicie rakietę, skierowaną w tę stronę. Właśnie tu leci. Nabiera prędkości. - Dooku ostroŜnie zbliŜył się do okna. - Czujesz, jak spada? Cierń, igła, strzała, coraz szybsza i szybsza. - Urwał, aby zaczerpnąć tchu. - Obi-Wan i twój drogocenny Skywalker zostaną starci w pył, kiedy rakieta uderzy. Więc teraz ty musisz zdecydować, co dla ciebie waŜniejsze, mistrzu Yoda... zabrać moje Ŝycie... czy ocalić ich?

Jednym skokiem w tył znalazł się za oknem. Yoda rzucił się za nim. W ciemnym powietrzu Vjuna musiał uŜyć całej swej woli, Ŝeby nie skoczyć i nie zetrzeć go w proch raz i na zawsze.

Lecz czuł juŜ nadlatującą rakietę, przebijającą atmosferę z ognistym wrzaskiem; dwieście uzbrojonych kilogramów materiałów wybuchowych, wycelowane w Château Malreaux. Yoda prychnął, spojrzał w niebo i zauwaŜył jarzącą się kropkę na horyzoncie.

W dole Dooku wylądował delikatnie na bruku i zniknął w ogrodzie róŜanym. Rakieta pędziła z ogromną prędkością i siłą - było to zbyt wiele nawet dla Yody.

Nie mógł jej całkowicie zatrzymać, nawet gdyby miał czas i absolutny spokój. Sięgnął jednak w Moc, wiąŜąc nawet jadowity mech Vjuna i pokręcone cierniodrzewa, przyjął ją w siebie jak wiatr, oddech świata, zebrał ją w sobie i uwolnił w grze w piórkowy dotyk, gdzie stawką było Ŝycie ich wszystkich. Nie działał siłą na siłę rakiety. Ale dotknął jej lekko z boku - tyle tylko, Ŝeby z wizgiem przeleciała obok wybitego okna i kilometr od brzegu zanurzyła się w zimne, wyczekujące morze.

Po długiej chwili z tafli oceanu buchnęła trzystumetrowa fontanna wody i ognia - i opadła.

Sean Stewart 187

Zamek i wszyscy w jego wnętrzu byli uratowani, lecz Dooku uciekł. W chwilę później Yoda zszedł do pomieszczenia, które niedawno jeszcze było

reprezentacyjnym holem Château Malreaux, a teraz pozostała z niego jedynie sterta dymiących ruin.

Obi-Wan w zadumie grzebał stopą w szczątkach robota bojowego, którego jego towarzysz przeciął na pół.

- Niezła robota, Anakinie. - Rozejrzał się wokół, obejmując wzrokiem jatkę. - Jeśli kiedyś będziesz rozwaŜał karierą dekoratora wnętrz, sądzę, Ŝe powinieneś jeszcze trochę się poduczyć.

- Wykluczone - odparł Anakin. - To jest neobrutalizm. Zobaczysz, Ŝe przyjdzie na to moda, jeśli Wojny Klonów się szybko nie skończą.

- Mistrz Yoda! - zawołał Obi-Wan i ruszył biegiem w kierunku wielkich, kręconych schodów, po których schodził powoli stary mistrz.

- Nic ci nie jest? - Smutny jestem, ale cały i zdrowy. - Stary Jedi westchnął. - A tak blisko byłem! - CzyŜbyś omal nie zabił Dooku? - ze współczuciem zapytał Anakin. - To

naprawdę frustrujące! Yoda obrzucił go dziwnym - moŜna by przysiąc, Ŝe wściekłym - spojrzeniem. Anakin nic nie zauwaŜył. - MoŜe go jeszcze dopadniemy... musi przecieŜ gdzieś tu być. Myślałem, Ŝe uda

nam się raz na zawsze zlikwidować Ventress, ale nam zwiała. To miejsce jest całkiem zwariowane... więcej tajnych przejść niŜ zwykłych pokoi.

- A za kaŜdą ścianą roboty bojowe - posępnie dokończył Obi-Wan. W dali rozległ się nagle grzmot silnika statku kosmicznego. Obi-Wan rzucił się do drzwi.

- Mistrzowie! - syknął Anakin. PołoŜył palec na ustach, dając pozostałym znak, aby byli cicho. Podszedł ukradkiem do ściany holu i ostroŜnie zbliŜył się do wejścia wiodącego do wnętrza domostwa. Włączył miecz świetlny i z mroŜącym krew w Ŝyłach okrzykiem wyskoczył na korytarz - w tej samej chwili, kiedy Scout i Whie nadbiegli z przeciwnej strony. Cała trójka zamarła w pozycji bojowej na długą, komiczną chwilę.

Yoda wybuchnął śmiechem, aŜ zgiął się wpół. Anakin pierwszy odzyskał przytomność umysłu. - Hej, przecieŜ to mały! - AleŜ miło mi was widzieć! - zawołał Yoda. - Ale ranni jesteście - dodał, a jego

wielkie uszy zwinęły się z troski. Szata Whie była nadpalona i poszarpana od zbłąkanych strzałów umierającego Solisa, a włosy Scout zlepiała krew.

- To nic - odparła Scout radośnie. - Mogło być gorzej. Whie roześmiał się i rzucił Anakinowi na szyję z czystej radości. - Tak się cieszę, Ŝe nie przyszedłeś mnie zabić. Anakin w zadumie poklepał go po plecach. - Ja teŜ - rzekł. Obejrzał się przez ramię i dodał: - MoŜe byś sprawdził, mistrzu,

czy z jego głową wszystko w porządku? - Anakinie? - odezwał się Obi-Wan.


- Tak? - Pamiętasz ten pierwszy raz, kiedy spotkałem się z Asajj Ventress? Ukradłem jej

wtedy statek. - Na Queycie, tak? - A potem spotkaliśmy się jeszcze raz i znów zabraliśmy jej statek. - Owszem. Czemu pytasz? - spytał Anakin, stając w drzwiach obok Obi-Wana. Wspólnie obserwowali, jak ich śliczna chryya powoli wznosi się w rozpłakane

niebo Vjuna, przyspiesza szybko i znika w chmurach. - Och, tak sobie - mruknął Obi-Wan.

Sean Stewart 189

R O Z D Z I A Ł

12

Dłonie Obi-Wana poruszały się po kontrolkach uŜywanej seltayi, którą Yoda kupił na Szlaku Hydiańskim. Po wielu godzinach targowania się mistrz uzyskał doskonałą cenę, kiedy do uzgodnionej sumy dołoŜyli jeszcze wartość handlową dwóch kanonierek Gildii Kupieckiej przywłaszczonych na Vjunie.

- Gotowi do wyjścia z nadprzestrzeni? - Jeszcze jak- mruknął Anakin. Starszy Jedi spojrzał na młodzieńca, który szczerzył zęby z radości. Zazdroszczę

mu, pomyślał z zaskoczeniem. - O czym myślałeś, Obi-Wanie? Widziałem twój uśmiech. - Czy pamiętasz małą maksymę Yody na temat pokory? - Pokora nieskończona jest - zacytował Anakin. - Właśnie. A moŜe słyszałeś kiedykolwiek tłumaczenie Mace’a Windu? - Anakin

pokręcił głową. - Nigdy nie jesteś za stary na popełnienie kolejnego wielkiego błędu. Obi-Wan ustawił stery na wyjście z nadprzestrzeni. - Wyjście do podprzestrzeni Coruscant na trzy, dwa, jeden. Statek zatrząsł się, jakby wszedł na falę, rozmazane gwiazdy na powrót stały się

świetlnymi, migoczącymi punktami, a Coruscant wisiał w ciemności przed nimi, jasny i lśniący, jakby rozświetlony milionami dusz swoich mieszkańców.

W drugiej części statku Scout i Whie oglądali ten sam obraz na ekranie. - Dziwne, wracamy do Świątyni Jedi juŜ jutro. Wydawałoby się, Ŝe to wszystko

był sen... dziewczyna zawahała się i poŜałowała, Ŝe uŜyła tego słowa. - Teraz nie śnimy - spokojnie odparł Whie. - To Świątynia była snem. - MoŜe... moŜe się nie spełni... ta twoja ostatnia wizja - szepnęła Scout. - A moŜe

źle coś zrozumiałeś? - MoŜe... - Widziała jednak, Ŝe sam w to nie wierzy. - Ale nie szkodzi. Boję się

śmierci, ale jeszcze bardziej się bałem, Ŝe... - urwał. - Ale tak się nie stało, dzięki tobie. To, co powiedziałaś... było tak, jakbyś znowu oddała mi moje „ja”. Dałaś mi pozwolenie, abym był dobry.

Scout pokręciła głową.


- To nie były Ŝadne sztuczki, Whie. Nic takiego nie zrobiłam. Wiedziałam po prostu, co wybierzesz.

Whie uśmiechnął się. - Niech będzie i tak. Właściwie to dość interesujące, widzieć u ciebie pokorę.

Myślę, Ŝe to... urocze. Scout uderzyła go Mocą po głowie, ale lekko. Nie dość mocno, Ŝeby przestał się

śmiać. - Złośliwiec - rzekła z godnością. Na końcu korytarza pojawił się Yoda, niosący tacę, a na niej butelkę czegoś

bursztynowego i trzy szklanki. - Nie masz się czego martwić - rzekł. - Szansę na bycie złym znowu masz. -

Zachichotał i nalał kaŜdemu po szklance napoju. - I dobrze. W kaŜdej chwili wszechświat na nowo się odradza. Wybierz i od nowa zaczynaj.

Scout podniosła szklaneczkę i z powątpiewaniem zajrzała do środka. Yoda z urazą pociągnął nosem.

- Coś niedobrego mistrz Yoda moŜe ci dać, tak myślisz? Scout i Whie wymienili spojrzenia. Skwapliwie podnieśli szklanki i powąchali.

Aromat doskonałego soku z reythańskich jagód rozniósł się po całej kabinie, słodki jak promień słońca na stokrotce.

- Prawie w domu - szepnęła Scout, ochoczo popijając ze szklaneczki. Sok spłynął w jej przełyk niczym słodki jak miód letni deszcz.

- Dzięki tobie - odparł ze śmiechem Whie. - Nie mogę się doczekać, kiedy wszystkim opowiem, jak zawróciłaś głowę tym pilotom we yjuńskim porcie kosmicznym. „Szybko, poruczniku! Ci mordercy Jedi uciekają w swojej chryyi! Musimy wziąć jakieś statki i dogonić ich!”

- Nie, to wy, chłopcy, swoimi myślowymi sztuczkami przekonaliście tamtych - odparła skromnie, rumieniąc się z radości. Miło było słyszeć od Whie takie słowa, od razu miała wraŜenie, Ŝe istotnie przyczyniła się do powodzenia misji i nie była nadbagaŜem, jak się tego spodziewał jej mistrz Jai Maruk. Jai i wielu innych, pomyślała po chwili, przypominając sobie Hannę i jej błyszczące pogardą białe arkaniańskie oczy na Turnieju Uczniów. Upiła jeszcze łyk soku. - O rany, nagle zatęskniłam nawet za Hanną Ding.

- Tą Arkanianką, która tak ci dała popalić? - Martwiła się, Ŝe zginie w tej wojnie - odparła Scout, zaskakując tym samą siebie.

- Nie chciała umierać za nic. Jedi są dla niej waŜni. Dla nas wszystkich zakon jest jedyną rodziną, jaką mamy.

Po raz drugi w ciągu kilku minut połoŜyła dłoń na ustach. Whie uśmiechnął się boleśnie.

Yoda pociągnął nosem. - Trudne to było, tak myślę. Matkę zobaczyć, kiedy Dooku zbiegł. - Czekała na mnie przez tyle lat - rzekł Whie. - Ale najdziwniejsze jest, Ŝe to nie

na mnie czekała. Nie całkiem na mnie. Straciła swoje dziecko i na to dziecko czekała. A kiedy zobaczyła mnie... cóŜ, byłem dla niej kimś obcym.

Sean Stewart 191

- Tak samo było, kiedy wszyscy pojechali na Geonosis - nieoczekiwanie odezwała się Scout. - Świątynia wyglądała jak wymarła. Próbowaliśmy pracować i być grzeczni, ale właściwie tylko zabijaliśmy czas, czekając, aŜ wrócą. Ale nie wrócili. - Znów napiła się soku. - Nie chodzi nawet o tych, którzy zginęli. TakŜe ci, którzy przeŜyli, wrócili całkiem odmienieni. Posępni.

Whie kręcił sokiem w szklance. - Myślisz, Ŝe się... dopasujemy, kiedy wrócimy? Nie potrafię sobie wyobrazić, Ŝe

znowu będę się uczył tego samego, rozmawiał z tymi samymi ludźmi, jakby nic się nie wydarzyło. Wszystko mi się wydaje takie inne - rzekł. W jego głosie brzmiał niepokój.

Zmienił się, pomyślała Scout. Był chłopcem, który wiedział wszystko. Teraz wydawał się znacznie mniej pewny siebie, ale to sprawiało, Ŝe zdawał się równieŜ starszy. JuŜ nie był chłopcem bawiącym się w Jedi, lecz młodzieńcem, który zaczynał zmagać się z niepewnym, ulotnym światem ludzi dorosłych, w jakim Ŝyją prawdziwi rycerze Jedi.

Whie spojrzał na nią. - WciąŜ jeszcze się boisz, Ŝe cię odeślą do oddziałów rolniczych? Scout z zaskoczeniem stwierdziła, Ŝe w ogóle o tym nie myślała. - SkądŜe - odparła swobodnie. - Myślę, Ŝe Jedi są na razie na mnie skazani. - Chyba nauczymy się jakoś z tym Ŝyć - uśmiechnął się Whie, ale w oczach miał

pustkę. - Wiesz przecieŜ - rzekł po chwili - Ŝe postanowiłem opuścić Châtcau Malreaux i wrócić na Coruscant. Miałem nadzieję, Ŝe tu takŜe poczuję się w domu... jak na Vjunie, kiedy po raz pierwszy postawiłem stopę na planecie. Ale tak nie jest.

Spojrzał na glob, który szybko powiększał się w iluminatorze. - Czuję się tak, jakbym się nagle odkleił. Moim domem nie jest Vjun... wiem, nie

mógłbym tam teraz wrócić, choćby nawet moja matka bardzo tego chciała. Nie jestem wicehrabią Malreaux. Jestem sobą, Whie, uczniem Jedi. Nie wydaje mi się teŜ, aby moim domem było Coruscant. Czy takie jest przeznaczenie Jedi? - zapytał Yody. - Wędrować wszędzie i nigdy nie zaznać spoczynku? Jeśli tak, akceptuję to, poniewaŜ ślubowałem całym Ŝyciem słuŜyć zakonowi i nie mam zamiaru się wycofać, ale tak mi się zdaje, Ŝe... Ŝe chyba nie wiedziałem, jakie to trudne. Chyba nie wiedziałem, Ŝe nigdy nie będę miał domu.

Yoda napełnił mu szklankę z westchnieniem. - Do tej samej rzeki nigdy dwa razy wejść nie moŜesz. Za kaŜdym razem odpływa

rzeka. Za kaŜdym razem ten, kto wchodzi do niej, całkiem się zmienia. - Zwinął uszy, pogrąŜony we wspomnieniach. - W wiele podróŜy wyruszałem albo czekałem, aŜ inni z takich podróŜy powrócą. Jedi wędrują wśród gwiazd i czekają ze świeczką w oknie, i mają nadzieję. Niektórzy wracają, inni zostają złamani. Niektórzy Ciemną Stronę wybierają, straceni są aŜ po ostatnią podróŜ, którą wszyscy wspólnie przebyć musimy. Nieraz, w mroczniejsze dni, czuję zew tej ostatniej podróŜy i ja. - Jednym haustem wychylił swój sok i spojrzał na Whie. - Ciemna Strona w tobie jest, teraz wiesz o tym.

Whie odwrócił wzrok. - Tak.


- Ale inne rzeczy w tobie równieŜ są. - Yoda poklepał go łagodnie po piersi. - Moc jest w tobie. Prawdziwy Jedi Ŝyje w Mocy. Dotyka Mocy. Ona go otacza, sięga z jego wnętrza, by dotykać tego, co jest na zewnątrz. - Yoda uśmiechnął się i Scout poczuła jego obecność w Mocy, ciepłą i jasną, jak latarnia świecąca pośrodku kabiny. - Nie Ŝadną stertą permanbetonu dom jest - ciągnął Yoda. - Nie pałacem i chatą, statkiem czy szałasem. Gdziekolwiek Jedi jest, Moc musi być takŜe. Gdziekolwiek my jesteśmy, dom jest.

Scout uniosła szklankę i powaŜnie trąciła się z pozostałymi. Ting, ding. - Za powrót do domu - powiedziała i wszyscy wypili. Daleko, daleko, na maleńkiej planecie w zapomnianym systemie głęboko poza

frontem Gildii Kupieckiej, hrabia Dooku z Serenno wędrował wzdłuŜ brzegu obcego morza. Był sam. Tu urządził sobie siedzibę. Za godzinę będzie z powrotem w obozowisku, otoczony przez doradców, roboty, sługi, popleczników, inŜynierów i oficerów. Wszyscy będą prosić o chwilę jego czasu, będą przedstawiać swoje schematy i strategie, spijając jak pszczoły nektar jego potęgi. MoŜe pojawi się i Asajj Ventress, jego protegowana, Ŝądając, aby uczynił z niej swoją uczennicę. Miał zaplanowane spotkanie z wielkim generałem Grievousem, który był jeszcze potęŜniejszy niŜ Ventress, lecz znacznie mniej interesujący jako partner do rozmowy przy kolacji. No i oczywiście w kaŜdej chwili moŜe go wezwać jego mistrz.

„Kim jesteśmy?” Na powierzchni zatoki woda wzbierała i falowała, po czym rozbijała się wśród

białej piany, która sycząc wspinała się po zimnym piasku. „Kim jesteśmy, jak sądzisz, Dooku?” Morze zapieniło się wokół jego butów i cofnęło, pozostawiając muszlę na pół

zakopaną w piasku. Dooku podniósł ją. Nagle przypomniał sobie Ŝywo, jak uczynił ten sam gest na Serenno, kiedy był chłopcem, jeszcze przed przybyciem Jedi. Pamiętał teraz zapach morza, drobne, słone błoto wyciekające z muszelki, kiedy przykładał ją do ucha. I wtedy nagle stało się coś cudownego, coś magicznego, co napełniło go radością... dziś jednak nie mógł sobie przypomnieć, co to było.

Potrząsnął muszelką, Ŝeby ją osuszyć, i przyłoŜył do ucha... do ucha starego człowieka; dziecko, którym był, Ŝyło dawno temu. Serce nagle zaczęło mu bić mocniej, jakby - cóŜ za absurd - mógł naprawdę coś usłyszeć w tej muszli, coś bardzo waŜnego.

Jednak albo muszelka była inna, albo morze, albo coś w jego wnętrzu pękło bezpowrotnie. Słyszał tylko cichy syk wiatru i fal, a głębiej tępe uderzenia własnego serca.

Ostatecznie jesteśmy po prostu samotni. Samotni, szepnęła muszelka. Samotni, samotni, samotni. ZmiaŜdŜył ją w dłoni i rzucił odłamki na plaŜę. Odwrócił się i ruszył w kierunku

obozowiska. Matka Whie siedziała w wielkim fotelu w gabinecie pośród ruin Château

Malreaux i spoglądała na zachód słońca. Okno, które Dooku wybił jej ciałem, nigdy nie

Sean Stewart 193

zostało naprawione; ostre noŜe szkła szczerzyły się wokół futryny niczym zęby wyjącej paszczy. Szkło pocięło jej róŜową suknię na strzępy i poplamiło krwią. Nie dbała o to. Dziecię odeszło.

Kiedy po raz pierwszy odczytała swoją przyszłość z rozbitego szkła, zapłakała. Potem czas łez minął. Nic jej juŜ nie pozostało. Nic, tylko siedzenie przy oknie.

Słońce zaszło. Wraz z nadejściem nocy wiatr odwrócił kierunek i ciągnął teraz od lądu; chmury się rozstąpiły, słońce dotknęło wody, zanurzyło się i zatonęło. Na niebo - czyste choć raz - wpełzła ciemność. Gwiazdy błyszczały jak odłamki lodu. Jej chłopiec był gdzieś tam daleko i miał juŜ nigdy nie wrócić.

Zapadła czarna noc, ale ona nie wstała, Ŝeby zapalić światło. W ciemności było jeszcze zimniej. Mały lisek yjuński piszczał i węszył wokół jej

sztywniejących stóp. O świcie i ciemność odeszła. Brzask. Z początku szary, ledwie muskający iglice Świątyni Jedi i wyniosłe szczyty

rezydencji kanclerza. Miękkie światło tej samej barwy co gołębie pocztowe, właśnie budzące się w swoich gniazdach na wielkich, ferrobetonowych wieŜowcach Coruscant. Niski, ciągły szum ruchu narastał w miarę, jak pierwsi mieszkańcy spieszyli do swoich porannych zajęć w piekarniach, fabrykach i stacjach holokomów. A potem nad horyzontem pojawił się cienki jasny pasek. Światło zmieniło barwę na wodniste, blade złoto i rozlało się po oknach. Na zaparkowanych pojazdach zabłysła rosa, gdy ich smukłe, metaliczne ciała przyjęły pierwszy podmuch dziennego ciepła.

Świt na Coruscant. W głębi wygodnego apartamentu, w którym mieszkała senator Naboo, rozległ się

dzwonek, a juŜ chwilę później druga dworka z otoczenia Padmé wbiegła do salonu, niezdarnie wciągając szlafrok. Jej pani stała przy oknie.

- Pani dzwoniła? - Nastaw wodę na herbatę i przygotuj mi ubranie, dobrze? Coś, co mogłabym

nosić na zewnątrz, ale Ŝebym wyglądała w tym cudownie - poleciła senator Padmé Amidala i zaśmiała się głośno. Druga dworka teŜ się uśmiechnęła.

- Cudownie? Oczywiście, pani. Mogę zapytać, co to za okazja? - Popatrz tylko! - Kilometr dalej na platformie lądowiska Świątyni Jedi właśnie

osiadał statek. Po rampie zeszło kilka maleńkich postaci. Inne małe figurki wybiegły im na spotkanie. Padmé obejrzała się z promiennym uśmiechem.

- Wrócili do domu - oznajmiła.

26. steward sean - yoda. mroczne spotkanie

Documents