WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS ΕΕφφηηµµεερρίίδδαα ττηηςς οοµµάάδδααςς CCoommeenniiuuss ττοουυ 33333333οουυ ΓΓΕΕΝΝΙΙΚΚΟΟΥΥ ΛΛΥΥΚΚΕΕΙΙΟΟΥΥ ΓΓΑΑΛΛΑΑΤΤΣΣΙΙΟΟΥΥ

γγιιαα ττηηνν ΜΜεεττααννάάσσττεευυσσηη σστταα ππλλααίίσσιιαα ττηηςς δδρραασσττηηρριιόόττηηττααςς ““MMaarraatthhoonn JJoouurrnnaall””

ΓΓααλλάάττσσιι –– ΑΑππρρίίλλιιοοςς 22001100

Το σχολείο μας συνεργάζεται κατά τα

σχολικά έτη 2009-2010 και 2010-2011 με τα

σχολεία:

Lycée Bernard Palissy - Agen, Γαλλία

Ies Río Trubia - Trubia, Ισπανία

Ist. Statale di Istruzione Superiore

Malignani" - Cervignano, Ιταλία

Lycée Pedagogic "Al.Vlahuta" - Bârlad,

Ρουμανία

για να υλοποιήσει το πρόγραμμα Comenius με θέμα:

Γράφουμε την ιστορία μας:

ποικίλες ιστορίες

προς μια κοινή ευρωπαϊκή μνήμη

Στόχος του προγράμματος:

Να ανακαλύψουμε τον τόπο μας μέσα από τοπικές ιστορίες και μνήμες για να βρούμε τις κοινές ρίζες με την

Ευρώπη έτσι ώστε να αποκτήσουμε κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα. Να επιδιώξουμε μία καινούργια ανάγνωση της

Ευρωπαϊκής ιστορίας μέσα από τις ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου για να γίνει η Ευρώπη ο τόπος μας.

Λειτουργία του προγράμματος:

Ομάδες μαθητών και καθηγητών συνεδριάζουν δυο φορές τη εβδομάδα εκτός ωρών του σχολικού προγράμματος.

Δραστηριότητες του προγράμματος:

Μελετούμε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα του τόπου μας όπως: 2ος

παγκόσμιος πόλεμος, εθνική αντίσταση,

δικτατορία, μικρασιατική καταστροφή, μετανάστευση, εθνική μυθολογία και καταγράφουμε μαρτυρίες και μνήμες

για να καταλήξουμε στην κοινή ευρωπαϊκή ιστορία.

Την Πέμπτη 15/4/2010 όλα τα σχολεία του προγράμματος συμμετείχαν στην δραστηριότητα ““MMaarraatthhoonn JJoouurrnnaall””. Στόχος της δραστηριότητας ήταν κάθε σχολείο να φτιάξει μία εφημερίδα με θέμα την μετανάστευση.

Τα θέματα ήταν κοινά έτσι ώστε να συγκρίνουμε τον τρόπο αντιμετώπισης τους ανάλογα με την χώρα.

Οι μαθητές κάθε σχολείου την ημέρα αυτή δούλεψαν στην αίθουσα πληροφορικής, έφτιαξαν την εφημερίδα τους

και μετά την δημοσίευσαν στο διαδίκτυο. (www.palissy.org)

Συμμετέχοντες μαθητές:

Αυγέρης Δήμος, Αρώνης Πέτρος, Βαρθολομαίου Ραχήλ, Ζαριφοπούλου Νάντια, Ζυγογιάννης Κώστας, Καβάσης Παύλος,

Καραλή Θαλασσινή, Καραλής Ορέστης, Κόσσυφας Γιώργος, Μωραίτη Ελένη, Πάτσης Χρήστος, Στρούζα Κατερίνα.

To σχολείο µας, µέσω των συµµετοχών του σε ευρωπαϊκά προγράµµατα γίνεται πρεσβευτής της χώρας και

της πόλης µας στο εξωτερικό, αποδεικνύοντας την δύναµη που µπορεί να έχει ένα «µικρό δηµόσιο σχολείο».

Συμμετέχοντες

καθηγητές:

Αδαμόπουλος Αδάμ,

Ζαλαβρά Ελένη,

Κοκκίνης Κώστας,

Παττακού Κατερίνα,

Πομόνη Λιζέτα,

Φαράκου Γεωργία

ΜΜηηνν λληησσµµοοννοούύµµεε!!

ΟΟιι µµοοίίρρεεςς ττωωνν λλααώώνν δδιιαασσττααυυρρώώννοοννττααιι κκααιι ηη ΙΙσσττοορρίίαα δδιιααρρκκώώςς εεππααννααλλααµµββάάννεεττααιι..

Η ελληνική λέξη ««ΠΠρρόόσσφφυυγγααςς»» (προς + φεύγω) δηλώνει την αναγκαστική, βίαιη φυγή-εξορία, όπως και η

γαλλική λέξη «refugie» που σημαίνει αυτόν που αναζητεί καταφύγιο-άσυλο. Ενώ η λέξη émigré, μετανάστης

(μετά+ναιω) δηλώνει αυτόν που αλλάζει κατοικία μετά από σημαντικό γεγονός. Παρά την ετυμολογική διαφορά

των όρων έχουμε τελικά μια κοινή εννοιολογική βάση, πρόκειται και στις 2 περιπτώσεις για βίαιο ξεριζωμό.

Ποιες είναι οι αιτίες που ωθούν τους μετανάστες σε αδιάκοπη μετακίνηση σήμερα;

Συνήθως είναι η εξαθλιωμένη οικονομία στον τόπο τους, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και περιβαλλοντικές

καταστροφές –στα οποία ο δυτικός κόσμος δεν είναι άμοιρος-. Τρομοκρατία, πόλεμος, φυσικές καταστροφές

καθιστούν την επιβίωση στον τόπο τους αδύνατη. Άρα η φυγή από την πατρίδα προβάλλει επιτακτική, ζήτημα

ζωής ή θανάτου και η επιστροφή στο γενέθλιο τόπο προς το παρόν αδύνατη.

Έτσι λοιπόν με το όνειρο μιας νέας καλύτερης ζωής, καλούνται να προσαρμοστούν σε μια καινούρια

κοινωνικοπολιτική θρησκευτική και εντέλει πολιτιστική πραγματικότητα. Παράλληλα πρέπει να αφομοιωθούν

παρά την περιβάλλουσα εχθρότητα.

Οι Έλληνες έχουμε δοκιμαστεί σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας. Υπάρξαμε πρόσφυγες: το ΄22 διωγμένοι

από τη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια με την ανταλλαγή πληθυσμών. Το ΄50 μετά τον εμφύλιο για πολιτικούς

λόγους διωχτήκαμε σε πρώην σοβιετικές χώρες, και το΄55 αναγκαστήκαμε με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψουμε

την Πόλη. Στις δεκαετίες ΄60-΄70 είχαμε μεγάλο ρεύμα προσφύγων που αναγκάστηκαν να ζητήσουν πολιτικό

άσυλο διεκδικώντας την κατάλυση της χούντας.

Έχουμε όμως και εμπειρίες από ρόλο μετανάστη: από το ΄22 μέχρι το ΄65 η απότομη αστικοποίηση και η

οικονομική ανέχεια μας έκανε να υιοθετήσουμε ως νέες πατρίδες την Γερμανία, τις Η.Π.Α , την Αυστραλία, την

νότιο Αφρική και άλλους τόπους στους οποίους επιβιώσαμε και δημιουργήσαμε μια νέα ζωή.

Πού βρίσκεται σήμερα η συλλογική μας μνήμη;

Πώς μπορούν να δικαιολογηθούν τόσα φαινόμενα ξενοφοβίας και βίας στις μέρες μας;

Μόνη μας υποχρέωση να σεβαστούμε την διαφορετικότητα του άλλου και να αγωνιστούμε για ίσες ευκαιρίες.

ΑΑςς ππρροοσσππααθθήήσσοουυµµεε όόλλοοιι µµααζζίί νναα ππεείίσσοουυµµεε γγιιαα ττηηνν ααννααγγκκααιιόόττηητταα ττηηςς δδιιαασσφφάάλλιισσηηςς ττωωνν

δδιικκααιιωωµµάάττωωνν ττοουυ ααννθθρρώώπποουυ!!

Μην λησμονούμε! Οι μοίρες των λαών διασταυρώνονται και η Ιστορία διαρκώς επαναλαμβάνεται.

Κόσσυφας Γιώργος – Κάραλης Ορέστης

WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS

ΈΈκκρρηηξξηη -- µµυυσσττήήρριιοο

µµεε έένναα ννεεκκρρόό σσττηηνν ΑΑθθήήνναα

Λίγες ημέρες πριν το Πάσχα η κοινή γνώμη

συγκλονίστηκε ακόμη μια φορά από μια τρομοκρατική

ενέργεια στο κέντρο της Αθήνας. Έκρηξη βόμβας, σε ένα

κάδο σκουπιδιών σε ένα συνηθισμένο συνοικιακό δρόμο

στα Πατήσια, στέρησε τη ζωή του άτυχου

δεκαπεντάχρονου Χαμί και τραυμάτισε σοβαρά την

αδερφή του, όταν η ανέχεια τους έκανε να ψάχνουν στα

σκουπίδια. Ειρωνεία είναι ότι ο Χαμί και η οικογένειά του

ήρθαν λαθραία από το Αφγανιστάν στην Ελλάδα, για να

ξεφύγουν από την τρομοκρατία. Ο πατέρας του,

καταξιωμένος δάσκαλος, διάλεξε τη χώρα μας λόγω του

θαυμασμού που είχε προς τον πολιτισμό της, για να δώσει

στα παιδιά του την ευκαιρία μιας καλύτερης ζωής…

Ποικίλα ερωτήματα δημιουργούνται σχετικά με τις προθέσεις και τα κίνητρα των τρομοκρατών. Όπως όλοι

γνωρίζουμε η συγκεκριμένη περιοχή είναι κατακλυσμένη από αλλοδαπούς μετανάστες, συνεπώς τα πιθανά θύματα

θα ήταν κάποιοι από αυτούς. Ήταν όντως αυτοί ο στόχος; Η δυσαρέσκεια κάποιων μπορεί να εκφραστεί τόσο

ακραία; Υπάρχει τόσος ρατσισμός και τόσο μίσος;

Τα ΜΜΕ, δεν ανέδειξαν το θέμα όσο στο παρελθόν είχαν αναδείξει ανάλογες τρομοκρατικές ενέργειες. Οι απλοί

άνθρωποι όμως δεν έμειναν απαθείς. Οι μετανάστες αντέδρασαν με διαδηλώσεις ζητώντας σεβασμό των

δικαιωμάτων τους, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και αναδεικνύοντας την επιτακτική ανάγκη αντιμετώπισης των

χιλιάδων προβλημάτων τους μέσω ενός σύγχρονου νομοθετικού πλαισίου. Ζωντανό παράδειγμα, ο ίδιος ο πατέρας

του Χαμί, που ως παράνομος μετανάστης δεν μπορούσε να επισκεφτεί την τραυματισμένη κόρη του στο νοσοκομείο,

δεν μπορούσε να έχει την αυτονόητη επαφή με το παιδί του…

Το δράμα αυτής της οικογένειας συγκίνησε τον ελληνικό λαό που για να εκφράσει έμπρακτα την συμπόνια, την

ντροπή αλλά και το θυμό του για όλα όσα συμβαίνουν, οργάνωσε τρεις έκτακτες προβολές της ταινίας KABULI KID

στην πλατεία Αμερικής, όπου ο καθένας μπορούσε να προσφέρει χρηματική βοήθεια στην οικογένεια του παιδιού.

Ζαριφοπούλου Νάντια – Α1

ΈΈλλλληηννααςς κκααιι γγεεννννιιέέσσααιι κκααιι γγίίννεεσσααιι!!

ΝΝΟΟΜΜΟΟΣΣ ΓΓΙΙΑΑ ΤΤΗΗΝΝ ΧΧΟΟΡΡΗΗΓΓΗΗΣΣΗΗ ΙΙΘΘΑΑΓΓΕΕΝΝΕΕΙΙΑΑΣΣ Στις 24 Μαρτίου 2010, δημοσιεύθηκε ο ν.3838/2010 (ΦΕΚ 49 Α΄)

«Σύγχρονες διατάξεις για την Ελληνική Ιθαγένεια και την πολιτική

συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών και άλλες

ρυθμίσεις». Με το νόμο αυτό διευκολύνεται και εξορθολογίζεται,

σημαντικά, η απόκτηση ιθαγένειας από τους αλλοδαπούς, καθώς

περνάμε από το δίκαιο του αίματος (jus sanguinis), στο δίκαιο του τόπου

γέννησης (jus soli).

Καθιερώνονται δύο τρόποι κτήσης της Ελληνικής Ιθαγένειας και ειδικότερα:

� η αυτοδίκαιη κτήση από τα παιδιά 2ης γενιάς λόγω γέννησης στη χώρα μας ή 6χρονης φοίτησης σε Ελληνικό

σχολείο, εφόσον οι γονείς διαμένουν νόμιμα 5 έτη στην Ελλάδα.

� η πολιτογράφηση, εφόσον ο αιτών έχει συμπληρώσει 5 έτη νόμιμης διαμονής στην χώρα μας.

Όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία, με την ψήφιση του νόμου θα δοθεί η ελληνική ιθαγένεια σε 500.000

νόμιμους μετανάστες και 250.000 παιδιά δεύτερης γενιάς.

Με το ίδιο νόμο, δίνεται το δικαίωμα ψήφου στις Δημοτικές εκλογές σε νόμιμους μετανάστες και ομογενείς.

Υπολογίζεται ότι θα ψηφίσουν 266.000 άτομα.

ΑΑΠΠΟΟΨΨΕΕΙΙΣΣ ΓΓΙΙΑΑ ΤΤΟΟ ΝΝΟΟΜΜΟΟ Ο συγκεκριμένος νόμος δίχασε τον πολιτικό κόσμο και την κοινωνία και εκφράσθηκαν αντικρουόμενες απόψεις.

Χαρακτηριστικά ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου υπογράμμισε ότι με το νέο νόμο δίνεται προοπτική στους

μετανάστες που ζουν μόνιμα στη χώρα μας. Η Ελλάδα ως χώρα μαζικής μετανάστευσης στο παρελθόν, οφείλει να

εντάξει τους μετανάστες που βιώνουν την ελληνική πραγματικότητα, χωρίς να ακυρώνει τις έννοιες του

ανθρωπισμού, της ισότητας και της δημοκρατίας.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Α. Σαμαράς, τόνισε ότι με το νόμο αυτό η Ελλάδα θα γίνει μαγνήτης νέων κυμάτων

παράνομης μετανάστευσης και πρότεινε τη χορήγηση της ιθαγένειας στα παιδιά που γεννιούνται στην χώρα μας

μετά την ενηλικίωσή τους. Μωραΐτη Ελένη – Βαρθολομαίου Ραχήλ

WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS

ΗΗΡΡΘΘΑΑΝΝ…… ΣΣΕΕ ΜΜΑΑΣΣ

Από την πτώση της Κων/πολης στους Τούρκους το

1453, οι Έλληνες ζούσαν με τον καημό να ξαναπάρουν την Πόλη και να ανασυστήσουν τη μεγάλη Βυζαντινή

αυτοκρατορία. Ακολούθησε μακροχρόνια δουλεία στους Τούρκους κάτω από δύσκολες συνθήκες. Στα χρόνια

της επανάστασης του 1821 εκδηλώθηκε με εκρηκτικότητα το πάθος για την ελευθερία. Το πρώτο ελληνικό

κράτος (1830) είχε σύνορα περιορισμένα (Πελοπόννησος, Στερεά Ελλάδα, Κυκλάδες), ενώ η Μακεδονία, η

Θράκη, τα Ιόνια νησιά, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα και η Κρήτη έμειναν εκτός. Επομένως

η επιθυμία των Ελλήνων για την απελευθέρωση κι άλλων περιοχών που κατοικούσαν Έλληνες παρέμεινε

άσβεστη. Ο όρος «ΜΜεεγγάάλληη ΙΙδδέέαα»» διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Ιωάννη Κωλέτη το 1843. Από τότε η

επιθυμία για απελευθέρωση των αδελφών Ελλήνων από τους Τούρκους απέκτησε ιδεολογικό περίγραμμα και

έγινε μέρος της πολιτικής ζωής του τόπου. Γιατί ο ενθουσιασμός ή ακόμα ο εθνικισμός που καλλιεργούσε η

Μεγάλη Ιδέα ξέφευγε μερικές φορές από τα όρια της ρεαλιστικής πολιτικής, με αποτέλεσμα να παρασύρει την

Ελλάδα σε ταπεινωτικές ήττες, όπως αυτή κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Ωστόσο η Μεγάλη Ιδέα

υπήρξε ισχυρό κίνητρο κατά το Μακεδονικό αγώνα (1904), όταν ξεσήκωνε τα παλληκάρια από την Κρήτη που

έσπευδαν να πολεμήσουν στη Μακεδονία και κατά τους Βαλκανικούς αγώνες του 1912-13 που οδήγησαν στην

απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας.

Κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα αρχικά έμεινε αμέτοχη, γιατί ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ήταν

γερμανόφιλος και η Γερμανία ήταν σύμμαχος με τη Τουρκία. Αντίθετα ο Βενιζέλος με το κόμμα των

φιλελευθέρων προσέβλεπε στη συμμαχία της Αντάντ (Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία) και όταν κέρδισε τις εκλογές,

προβλέποντας την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, προσχώρησε στο πλευρό της Αντάντ. Με άδεια

της συμμαχίας αποφάσισε την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, το Μάιο του 1919, για να

απελευθερώσει τον ελληνικό πληθυσμό της Σμύρνης και της περιοχής του Αΐδινίου. Ο μεγαλοϊδεατισμός είχε

φτάσει στο αποκορύφωμά του. Ο Βενιζέλος οραματιζόταν την Ελλάδα των «δύο ηπείρων και των πέντε

θαλασσών» την οποία κατάφερε πρόσκαιρα με την Συνθήκη των Σεβρών, το 1920. Όμως τότε έχασε τις εκλογές

και επανήλθε η βασιλική δυναστεία. Κάτω από τις διαταγές της νέας κυβέρνησης ο αρχιστράτηγος

Χατζηανέστης επηρεασμένος από τον ενθουσιώδη μεγαλοϊδεατισμό, που είχε επικρατήσει, εφάρμοσε μη

ρεαλιστική πολιτική, παίρνοντας την απόφαση να προχωρήσει ο ελληνικός στρατός μέχρι τις εσχατιές της

Μικρασίας και ως «την κόκκινη μηλιά». Χωρίς οργανωμένο σχέδιο επίθεσης, που να προβλέπει απρόσκοπτο

ανεφοδιασμό και χωρίς σχέδιο υποχώρησης, σε περίπτωση ήττας, ο ελληνικός στρατός παρασύρθηκε εύκολα

σε μια πορεία μέχρι το Σαγγάριο ποταμό, τη στιγμή που ο Κεμάλ

Ατατούρκ σχεδίαζε την αντεπίθεσή του, αφήνοντας σκόπιμα τον

ελληνικό στρατό να απομακρύνεται από τη Σμύρνη. Το 1922 ξεκίνησε

σφοδρή αντεπίθεση των Τούρκων κατά των Ελλήνων και ο ελληνικός

στρατός αποδεκατισμένος άρχισε να υποχωρεί κακήν κακώς. Η

κορυφαία πράξη του δράματος παίχτηκε στη Σμύρνη, στην οποία οι

Τούρκοι έσφαξαν ανηλεώς τον ελληνικό πληθυσμό και έκαψαν σχεδόν

ολόκληρη την Πόλη. Χιλιάδες πρόσφυγες, άλλοι μπαίνοντας στα

καράβια κι άλλοι ακολουθώντας τα διασωθέντα τμήματα του

στρατού που υποχωρούσαν, άρχισαν να φτάνουν στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα με πληθυσμό μόλις 5.000.000

κατοίκους, με κλονισμένη οικονομία και

αποδιοργανωμένη κρατική μηχανή βρέθηκε

αντιμέτωπη με τα τεράστια προβλήματα τα οποία

συνεπάγονταν η άφιξη τόσο πολλών

εξαθλιωμένων Ελλήνων προσφύγων. Ενδεικτικά

αναφέρουμε ότι ο πληθυσμός της Αθήνας και του

Πειραιά μετά το 1920 ανερχόταν στις 453.038,

ενώ το 1928 έφτασε τους 801.622.

Η υποδοχή των προσφύγων από τους γηγενείς

Έλληνες πολλές φορές ήταν εχθρική. Τους

αποκαλούσαν «ττοουυρρκκόόσσπποορροουυςς» και η λέξη πρόσφυγας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, σχεδόν ως την

δεκαετία του 1940, είχε αποκτήσει υποτιμητική σημασία. Αυτό συνέβαινε, γιατί οι πρόσφυγες αποτελούσαν

φθηνά εργατικά χέρια, ήταν πολιτικά ταγμένοι στο πλευρό του Βενιζέλου και διέφεραν πολιτισμικά από τους

ντόπιους πληθυσμούς στους τομείς των ηθών, των εθίμων, της συμπεριφοράς, της διασκέδασης και της

γλώσσας.

Τόπος Προέλευσης Σύνολο Πριν το 1922 Μετά το 1922

Μικρά Ασία 626.954 37.728 589.226

Ανατολική Θράκη 256.635 27.057 229.578

Πόντος 182.169 17.528 164.641

Κων/πολη 38.458 3.109 35.349

Ρωσία 58.526 37.635 20.891

∆ιάφοροι Τόποι 10.080 6.858 2.222

Βουλγαρία 49.027 20.977 28.050

Σύνολο 1.221.849 151.892 1.069.957

WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS

Το έργο της στέγασης του πληθυσμού αυτού των

προσφύγων που ξεπερνούσε το 1.000.000 ανέλαβε

το υπουργείο Περιθάλψεως. Πλήθος ξεπρόβαλαν οι

αυτοσχέδιες κατασκευές που χρησίμευαν ως

προσωρινά καταλύματα. Τότε συστήθηκε η Επιτροπή

Αποκατάστασης Προσφύγων (ΕΑΠ). Η κυβέρνηση μέσα από την Επιτροπή Αποκατάστασης παραχώρησε στους

πρόσφυγες 12 κύριους και 34 μικρότερους οικισμούς στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά. Αυτοί οι

οικισμοί έχουν πλέον διαμορφωθεί σε μεγάλα προάστια της Αθήνας όπως η Νέα Ιωνία, η Νέα Φιλαδέλφεια και

η Νέα Σμύρνη τα ονόματα των οποίων προέρχονται από τις αντίστοιχες μικρασιατικές πόλεις. Αλλάζει λοιπόν

ριζικά το αστικό τοπίο της Αττικής.

Για να αντεπεξέλθει στα υπέρογκα έξοδα της περίθαλψης των προσφύγων το ελληνικό δημόσιο αναγκάστηκε

να συνάψει δύο δάνεια το 1924 και το 1928 από το εξωτερικό. Η ελληνική οικονομία ήταν σε άθλια

κατάσταση, τα ποσοστά της ανεργίας είχαν κορυφωθεί και η πείνα θέριζε.

Η αποκατάσταση των προσφύγων ήταν εξαιρετικά

δύσκολη και στην αρχή οι προσφυγικές μάζες

θεωρήθηκαν βάρος για την Ελλάδα. Στο τέλος

αποδείχθηκε το εντελώς αντίθετο. Πρώτον η

αγροτική παραγωγή πολλαπλασιάστηκε και οι

καλλιεργούμενες εκτάσεις αυξήθηκαν κατά 50%.

Επίσης αναπτύχθηκαν η κτηνοτροφία, η

πτηνοτροφία, η δενδροκομία, η σηροτροφία και η

αλιεία. Η βιομηχανία αναζωογονήθηκε με νέο,

ειδικευμένο, φθηνό εργατικό προσωπικό. Η

τεχνογνωσία που έφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες

από την Μικρά Ασία τους κατέστησε άριστους

τεχνίτες, ιδιαίτερα στον τομέα της

κλωστοϋφαντουργίας, της ταπητουργίας, της μεταξουργίας, της αλευροβιομηχανίας και της παραγωγής

οικοδομικών υλών. Επίσης οι πρόσφυγες έφεραν στην ελληνική κοινωνία έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Από τα

μέρη τους έφεραν τις γιορτές τους, θρησκευτικές και λαϊκές δοξασίες καθώς και την διατροφή τους. Ακόμα

εισήγαγαν στην ελληνική κοινωνία τους μικρασιάτικους τρόπους ψυχαγωγίας και άθλησης όπως το θέατρο

σκιών, πολλές ποδοσφαιρικές ομάδες που έχουν τις ρίζες του στη Μ. Ασία και το ρεμπέτικο τραγούδι.

Η ρεμπέτικη μουσική, πρωτοπαίχτηκε στα «καφέ Αμάν» της

Σμύρνης και δεν ήταν παρά απλά ερωτικά τραγούδια. Καθώς

όμως οι προσφυγές ήλθαν στην Ελλάδα και στη νέα, σκληρή

ζωή τους, την γεμάτη φτώχεια, εγκληματικότητα, ναρκωτικά

και πορνεία, η ρεμπέτικη μουσική και ο στίχος

προσαρμόστηκαν στη νέα κατάσταση. Έτσι τα ρεμπέτικα

τραγούδια έγιναν το πιο προσφιλές είδος μουσικής για τους

παρίες της κοινωνίας, όπως ήταν οι πρόσφυγες, οι κατάδικοι, οι

χασικλήδες και οι φαντάροι.

Στην Ελλάδα ττοο ρρεεµµππέέττιικκοο ακμάζει, μεταξύ των δεκαετιών

του ’20 και του ’50. Μέχρι το 1933 διατηρεί το μικρασιατικό ύφος αλλά από τότε και μετά οι περισσότεροι

εκτελεστές είναι άνδρες και το κυριότερο μουσικό όργανο -σύμβολο του είδους- γίνεται το μπουζούκι.

Διακρίθηκαν στα ρεμπέτικα τραγούδια ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Παπάζογλου και άλλοι πολλοί. Σήμερα

βρίσκεται στο περιθώριο της μουσικής σκηνής.

Ως φορείς φιλελεύθερων αντιλήψεων και πολιτιστικών αξιών, οι πρόσφυγες του 1922 ανέδειξαν πλήθος

σημαντικών προσωπικοτήτων σε όλους τους τομείς της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας, της

οικονομίας, της δημοσιογραφίας, του αθλητισμού και πρωτοστάτησαν στην εδραίωση του συνεταιριστικού και

του εργατικού κινήματος. Ξεχωρίζουν ανάμεσά τους οι: Γιώργος Σεφέρης, ποιητής από τη Σμύρνη (Βραβείο

Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1963) Αριστοτέλης Ωνάσης, επιχειρηματίας από τη Σμύρνη που έγινε εφοπλιστής,

Ελευθέριος Μουζάκης επιχειρηματίας από τη Σμύρνη γνωστός ως ο «πατέρας της κλωστοϋφαντουργίας»,

Ηλίας Βενέζης, συγγραφέας από το Αϊβαλί, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Γιώργος Θεοτοκάς, λογοτέχνης και

δικηγόρος από την Κωνσταντινούπολη, Στρατής Δούκας, συγγραφέας από το Αϊβαλί και Φώτης Κόντογλου,

λογοτέχνης και ζωγράφος από το Αϊβαλί.

Κώστας Ζυγογιάννης - Παύλος Καβάσης – Κόσσυφας Γιώργος

ΉΉρρθθαανν σσεε µµααςς νναα ζζηηττήήσσοουυνν ββοοήήθθεειιαα σσεε µµιιαα σσττιιγγµµήή ααννάάγγκκηηςς ααλλλλάά

ττεελλιικκάά ττοουυςς εείίχχααµµεε κκααιι ‘‘µµεείίςς ααννάάγγκκηη……

WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS

ΣΣυυννεεννττεεύύξξεειιςς

ααππόό ππααιιδδιιάά µµεετταανναασσττώώνν

Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού προγράμματος Comenius πήραμε συνεντεύξεις από παιδιά τα οποία είτε ήρθαν με τους

γονείς τους στην Ελλάδα είτε γεννήθηκαν εδώ.

Τα παιδιά αυτά είναι ο ΛΛοουυττσσιιάάννοο, ο ΒΒλλααδδίίµµηηρροος, η ΜΜααρρίίαα και ο ΆΆγγγγεελλοοςς. Ο Λουτσιάνο κατάγεται από τη Ρουμανία και ήρθε στην Ελλάδα με την οικογένεια του πριν τέσσερα χρόνια,

προκειμένου να μείνουν μαζί με τον πατέρα του που ζούσε εδώ από το 2001. Ο Βλαδίμηρος γεννήθηκε στην

Ουκρανία και ήρθε εδώ με την οικογένειά του το 1999, επίσης για να βρουν τον πατέρα του που είχε έρθει στην

Ελλάδα νωρίτερα. Η Μαρία είναι από την Αλβανία και ήρθε στην Ελλάδα το 1996 για οικονομικούς λόγους, μιας και

οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές στην πατρίδα της. Ο Άγγελος κατάγεται, επίσης, από την Αλβανία, όμως γεννήθηκε

στην Ελλάδα.

Η πρώτη επαφή με την ελληνική γλώσσα ήταν εύκολη για το Βλαδίμηρο και τη Μαρία, όχι όμως και για τις

οικογένειες τους. Για το Λουτσιάνο δεν ήταν τόσο εύκολη η προσαρμογή, μιας και ήρθε εδώ σε αρκετά μεγάλη

ηλικία. Ήταν δύσκολο για εκείνον να μάθει τα Ελληνικά διαβάζοντας, οπότε τα κατάφερε παρακολουθώντας

τηλεόραση. Τα υπόλοιπα παιδιά έμαθαν την Ελληνική γλώσσα στο σχολείο. Ο Άγγελος και η Μαρία μιλάνε στα

Ελληνικά με τους γονείς τους, σε αντίθεση με το Λουτσιάνο που τους μιλάει στα Ρουμάνικα και το Βλαδίμηρο στα

Ουκρανικά.

Όταν ερωτήθηκαν τα παιδιά για το αν γνωρίζουν καλά τη μητρική τους γλώσσα απάντησαν όλα θετικά. Ο Λουτσιάνο

την έμαθε από μικρός που ήταν στη Ρουμανία, ενώ ο Άγγελος πηγαίνοντας συχνά στην Αλβανία. Ο Βλαδίμηρος

έμαθε τα Ουκρανικά μιλώντας στο σπίτι με τους γονείς του. Η Μαρία τα κατάφερε μόνη της μέσω του Διαδικτύου και

βιβλίων που διάβασε. Ο Άγγελος και η Μαρία θεωρούν τα Ελληνικά τη μητρική τους γλώσσα, αντίθετα με το

Λουτσιάνο και το Βλαδίμηρο.

Στην ερώτηση εάν έχουν προσαρμοστεί πλήρως στον ελληνικό τρόπο ζωής όλοι έδωσαν καταφατική απάντηση, εκτός

από το Λουτσιάνο. Κανένα από τα άτομα που συμμετείχαν στις συνεντεύξεις δεν έχει αντιμετωπίσει ρατσιστική

συμπεριφορά, με εξαίρεση τη Μαρία που τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην Ελλάδα ήρθε αντιμέτωπη με τέτοιου

είδους συμπεριφορά κυρίως στο σχολείο, ενώ στη συνέχεια καλυτέρευσαν τα πράγματα. Όταν ήταν ακόμα παιδί

θεωρούσε δύσκολο να χειριστεί παρόμοιες καταστάσεις και συνήθως ντρεπόταν να παραδέχεται πως κατάγεται από

την Αλβανία. Θεωρεί πως το μεγαλύτερο πρόβλημα το δημιουργούν τα μέσα ενημέρωσης και όχι οι ίδιοι οι Έλληνες.

Το μόνο που την ενοχλεί από τους ανθρώπους της Ελλάδας είναι ότι κάποιοι από αυτούς φέρονται ρατσιστικά, αν

και όχι όλοι. Οπότε τα συναισθήματά της για τους Έλληνες συνολικά είναι θετικά, μιας και της παρείχαν όλα όσα

χρειάστηκε στην παιδεία, αλλά και σε άλλα θέματα.

Ο Λουτσιάνο και ο Βλαδίμηρος έχουν καλούς φίλους και στην Ελλάδα και στην πατρίδα τους, αντίθετα με τον Άγγελο

και τη Μαρία που οι καλύτεροι φίλοι τους είναι Έλληνες. Ο Λουτσιάνο επισκέπτεται την πατρίδα του τη Ρουμανία

κάθε χρόνο στις διακοπές του καλοκαιριού, των Χριστουγέννων και του Πάσχα, όπως επίσης και η Μαρία. Ο Άγγελος

κάθε χρόνο επισκέπτεται την Αλβανία, ενώ ο Βλαδίμηρος κάθε δυο χρόνια την Ουκρανία. Όλα τα παιδιά, εκτός από

το Λουτσιάνο, σχεδιάζουν να παραμείνουν στην Ελλάδα και να επιστρέφουν μόνο για διακοπές στην πατρίδα τους.

Κατερίνα Στρούζα – Β2

RRoossss DDaallyy:: ΠΠρροοττιιµµώώ νναα ααννήήκκωω ααππλλώώςς σσττηηνν εευυρρύύττεερρηη

ααννθθρρώώππιιννηη οοιικκοογγέέννεειιαα ππρροοσσκκοολλλληηµµέέννοοςς σστταα ααννθθρρώώππιινναα

ιιδδααννιικκάά ααννεεξξάάρρττηητταα ααππόό ττηηνν ππρροοέέλλεευυσσήή ττοουυςς..

Ο Ross Daly είναι δεξιοτέχνης παραδοσιακών Ανατολικών μουσικών οργάνων, ένας

πολυοργανοπαίκτης που παίζει: κρητική λύρα, Αφγανικό ραμπάμπ, λαούτο,

πολίτικη λύρα, σαράνγκι, ούτι, σάζι και ταμπούρ.

Γεννήθηκε στην Αγγλία από Ιρλανδούς γονείς και έχει ταξιδέψει σε πολλές χώρες

μελετώντας διάφορες παραδοσιακές μουσικές.

Το 1975 ταξίδευσε στην Κρήτη και εντυπωσιάστηκε από την λύρα. Παρέμεινε και

μαθήτευσε κοντά στον μεγάλο δάσκαλο και μουσικό Κώστα Μουντάκη. Διαμένει

πλέον μόνιμα στην Κρήτη και μιλά άριστα ελληνικά με κρητική προφορά. Διευθύνει

το μουσικό εργαστήρι «Λαβύρινθος» (www.labyrinthmusic.gr) ένα χώρο

συνάντησης και μαθητείας παραδοσιακών οργάνων, μουσικών απ’ όλο τον κόσμο.

Παράλληλα ο Ross Daly συνεργάζεται με διάσημους οργανοπαίκτες και δίνει

συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Αυγέρης Δήμος – Β1

WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS

ΗΗ σσυυννέέννττεευυξξηη πποουυ µµααςς ππααρρααχχώώρρηησσεε

οο RRoossss DDaallyy

ΜΜέέννεεττεε σσττηηνν ΕΕλλλλάάδδαα ττόόσσαα χχρρόόννιιαα,, ττιι σσααςς κκρράάττηησσεε εεδδώώ;; Δεν με κράτησε τίποτα εδώ, εγώ απλώς παρέμεινα για διάφορους λόγους προσωπικούς και σε σχέση με την μουσική

παράδοση της Κρήτης που μάθαινα τότε.

ΠΠοοιιαα σσττάάδδιιαα ππέέρραασσεε ηη δδιιααµµοοννήή σσααςς,, ττιι σσααςς δδυυσσκκόόλλεεψψεε;;

Στην αρχή της διαμονής μου είχα σχεδόν αποκλειστικά την ιδιότητα του μαθητή. Μετά από πέντε χρόνια

ενεργοποίησα τον Ross Daly τον συνθέτη που «κοιμόταν», έφυγα από την Κρήτη και έμεινα 12 χρόνια στην Αθήνα

όπου ασχολήθηκα με την σύνθεση και με την δισκογραφική παραγωγή των έργων που έγραφα. Επέστρεψα στην

Κρήτη το 1999 για να ασχοληθώ με την διδασκαλία στο Μουσικό Εργαστήρι Λαβύρινθος στο Χουδέτσι Ηρακλείου.

Δείτε την ιστοσελίδα του Λαβύρινθου www.labyrinthmusic.gr για περισσότερες πληροφορίες σχετικά.

ΠΠόόσσοο κκρρηηττιικκόόςς ννιιώώθθεεττεε;; ΗΗ άάρριισσττηη χχρρήήσσηη ττωωνν ΕΕλλλληηννιικκώώνν µµεε ττηηνν κκρρηηττιικκήή ππρροοφφοορράά δδεείίχχννεειι ππωωςς ηη δδεεύύττεερρηη ππααττρρίίδδαα σσααςς ίίσσωωςς εείίννααιι ηη ΚΚρρήήττηη;; Δεν νοιώθω Κρητικός όπως δεν νοιώθω ούτε Ιρλανδός και δεν αισθάνομαι μέτοχος σε καμία εθνική ταυτότητα ή

ομάδα. Προτιμώ να ανήκω απλώς στην ευρύτερη ανθρώπινη οικογένεια προσκολλημένος στα ανθρώπινα ιδανικά

ανεξάρτητα από την προέλευσή τους. Όταν έχουμε μια «πατρίδα» ή ανήκουμε σε ένα εθνικό σύνολο, αυτόματα

δημιουργούμε στο μυαλό μας μια οντότητα που το ονομάζουμε «εμείς». Το «εμείς» το θεωρούμε συνήθως πιο ωραίο

και πιο όμορφο από μιαν άλλη οντότητα που το ονομάζουμε «αυτοί», δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι που δεν

ανήκουν στο δικό μας «εμείς». Έτσι καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι κάπου υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά

ανάμεσα σε «εμάς» και «αυτούς» ενώ στη πραγματικότητα δεν υπάρχει.

ΣΣττηη ΜΜοουυσσιικκήή,, πποοιιοοιι ήήτταανν οοιι δδάάσσκκααλλοοίί σσααςς,, ττιι ττοουυςς χχρρωωσσττάάττεε;; ΑΑππόό πποούύ ααννττλλεείίττεε ττηηνν έέµµππννεευυσσήή σσααςς;; Είχα την καλή τύχη να έχω πολλούς εξαιρετικούς δασκάλους και αισθάνομαι ότι τους χρωστάω τα πάντα, ιδιαίτερα

μπορώ να πω ότι χρωστάω σε αυτούς σχεδόν όλη την χαρά που έχω αισθανθεί στη ζωή μου (και δεν είναι και λίγη!).

Κρατάω από αυτούς ότι μου έχουν δώσει, απλώς από κει και πέρα, θέτω όλο αυτό που μου έχουν δώσει στην

υπηρεσία της δικής μου έμπνευσης. Δεν το κάνω αυτό επειδή πιστεύω ότι η δική μου έμπνευση είναι καλύτερη από

τη δική τους. Το κάνω (με την υπόδειξη των δασκάλων μου!) προκειμένου να είμαι όσο μπορώ πιο ειλικρινής και

αληθινός. Δεν θα ήμουν ειλικρινής και αληθινός εάν απλώς αντέγραφα του δασκάλους μου και έτσι κρυβόμουν πίσω

από τη δική τους έμπνευση. Η παράδοση δεν είναι μίμηση, είναι συνεχής και συλλογική δημιουργία. Έτσι

προσπαθώ και εγώ να καταθέσω την δική μου μικρή προσφορά σε αυτήν.

ΣΣττοο έέρργγοο σσααςς ππρροοσσεεγγγγίίζζεεττεε ττιιςς ππααρρααδδόόσσεειιςς άάλλλλωωνν λλααώώνν,, σσυυννααννττάάττεε µµοουυσσιικκοούύςς δδιιααφφόόρρωωνν πποολλιιττιισσµµώώνν σσυυµµππρράάττττεεττεε µµ’’ ααυυττοούύςς κκααιι ττοο έέρργγοο σσααςς ππααίίρρννεειι έένναα οοιικκοουυµµεεννιικκόό χχααρραακκττήήρραα.. ΜΜπποορρεείί ηη µµοουυσσιικκήή νναα ββοοηηθθήήσσεειι σσττηηνν ααλλλληηλλοοκκααττααννόόηησσηη ττωωνν ααννθθρρώώππωωνν κκααιι ττωωνν δδιιααφφοορρεεττιικκώώνν πποολλιιττιισσµµώώνν;; ΣΣττηηνν εεπποοχχήή πποουυ ζζοούύµµεε,, µµεε ττιιςς µµεετταακκιιννήήσσεειιςς ττόόσσωωνν ααννθθρρώώππωωνν,, ππωωςς κκααττάά ττηη γγννώώµµηη σσααςς θθαα κκααττααφφέέρροουυµµεε νναα ααγγκκααλλιιάάσσοουυµµεε ττοονν ξξέέννοο,, ττοονν δδιιααφφοορρεεττιικκόό;; ΠΠωωςς δδεενν θθαα εείίννααιι ααππεειιλλήή οο άάλλλλοοςς γγιιαα µµααςς;; ΕΕίίννααιι ηη µµοουυσσιικκήή ηη λλύύσσηη γγιιαα όόλλαα ααυυττάά;; Εδώ επιστρέφω στα όσα είπα πιο πάνω περί «εμείς» και «αυτοί». Προσωπικά πιστεύω ότι ο πρωταρχικός και κύριος

στόχος της παιδείας θα πρέπει να ήταν η καταπολέμηση και η διάλυση αυτής της ψευδαίσθησης (Δεν είναι τυχαίο ότι

οι άνθρωποι με ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις ανήκουν κατά κανόνα στα χαμηλότερα μορφωτικά στρώματα).

Δυστυχώς όμως η οργανωμένη παιδεία συχνά όχι μόνο δεν κάνει αυτό αλλά κάνει κάποιες φορές ακριβώς το

αντίθετο, πιστεύοντας ότι είναι σκόπιμο να μας προετοιμάζει να συμμετέχουμε σε ένα κόσμο η ανάπτυξη του

οποίου στηρίζεται στον ανταγωνισμό και όχι στη συνεργασία. Βέβαια, λέγοντας «εμείς», δεν εννοώ ότι είμαστε όλοι

ίδιοι, αντιθέτως, είμαστε από τη φύση μας όλοι διαφορετικοί. Το θέμα είναι να διευρύνουμε το «εμείς» ώστε να

χωρέσει σταδιακά όλους, μαζί με τις διαφορές τους, και η ψευδαίσθηση που λέγεται «αυτοί» σιγά-σιγά να

εξαλειφθεί. Το αληθινό δίδαγμα όλων των θρησκειών εξάλλου είναι αυτό ακριβώς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα

λιγότερο. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται σε εκκλησίες, τζαμιά, συναγωγές, ναούς και στα εκάστοτε θρησκευτικά

ιδρύματα δεν είναι παρά οι παραμορφωμένες εκφράσεις μισαλλοδοξίας των επαγγελματιών ιερέων που εδραιώνουν

την εξουσία τους πάνω στη διαιώνιση της ψευδαίσθησης του «εμείς» και «αυτοί».

Μην γελιόμαστε όμως, η μουσική δεν είναι ένα μαγικό "φάρμακο" που λύνει όλα τα προβλήματα. Μάλιστα, οι ίδιοι οι

μουσικοί πολλές φορές επιδεικνύουν πολύ αρρωστημένες αντιλήψεις και συμπεριφορές σχετικά με το

προαναφερόμενο πρόβλημα του «εμείς» / «αυτοί». Σκεφτείτε καταρχήν τις περιβόητες «καλλιτεχνικές αντιζηλίες» που

περιφέρονται κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές μας οθόνες και που προβάλλονται μάλιστα ως «ειδήσεις». Η μουσική είναι

ένα πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια ενός ευσυνείδητου ανθρώπου, όπως είναι επίσης ένα πανίσχυρο εργαλείο/όπλο

στα χέρια ενός ασυνείδητου. Εμείς οφείλουμε να είμαστε προσκολλημένοι στο στόχο της ανάπτυξης και διεύρυνσης

της δικής μας συνείδησης με ότι μέσα διαθέτουμε, και να αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους ως εν δυνάμει

συνεργάτες μας και όχι μόνο ως ανταγωνιστές ή αντίπαλους. Να μην παρεξηγηθώ όμως, δεν προτείνω την

κατάργηση του ανταγωνισμού ή της αντιπαλότητας, προτείνω να τεθεί ο ανταγωνισμός και η αντιπαλότητα στην

υπηρεσία της συνεργασίας. Έτσι ο αντίπαλος ή ο ανταγωνιστής δεν μετατρέπεται σε εχθρό λόγω της δικής μας

έλλειψης συνείδησης. Μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια μπορεί και η μουσική να παίξει ένα πολύ θετικό ρόλο αρκεί

να κάνουμε εμείς σοφή χρήση αυτής.

WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS

TTOO ΠΠΡΡΟΟΓΓΡΡΑΑΜΜΜΜΑΑ CCOOMMEENNIIUUSS ΜΜΑΑΣΣ ΦΦΕΕΡΡΝΝΕΕΙΙ ΠΠΙΙΟΟ ΚΚΟΟΝΝΤΤΑΑ......

Το πρόγραμμα: Comenius - δια βίου μάθηση, είναι ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα που παρέχει επιχορηγήσεις έτσι ώστε

να προωθήσει την ανάπτυξη συνεργασιών και την ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ σχολείων, με απώτερο σκοπό να

επιτευχθεί το όραμα του φιλόσοφου Comenius από τον οποίο πήρε το όνομα

του, το σχολείο να ανοιχτεί στον έξω κόσμο.

Στην εποχή που ζούμε, όλο και πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη, οι νέοι να

βλέπουν το σχολείο με άλλο μάτι και να μαθαίνουν καινούργια πράγματα χωρίς

την στερεότυπη μαθησιακή διαδικασία. Να τους δίνεται η δυνατότητα να

διευρύνουν τους γνωστικούς και τους πνευματικούς τους ορίζοντες, μέσω της

μελέτης και σύγκρισης της ιστορίας, του πολιτισμού και της κουλτούρας των

άλλων λαών με τον δικό τους.

Ειδικότερα όμως, θα ήθελα να αναφερθώ στη δική μου εμπειρία, που έζησα μέσω αυτού του προγράμματος.

Όταν η υποδιευθύντρια μας έκανε μια αναφορά για αυτό το πρόγραμμα και ρώτησε για τυχόν ενδιαφερόμενους,

κατενθουσιασμένος, δήλωσα

συμμετοχή! Ο τίτλος και μόνο του

προγράμματος: «Γράφουμε την

ιστορία μας: ποικίλες ιστορίες προς

μια κοινή ευρωπαϊκή μνήμη» μέσα

από τον οποίο φαίνεται ο στόχος του

για τη δημιουργία κοινής

ευρωπαϊκής μνήμης, κέντρισε από

την αρχή το ενδιαφέρον μου.

Σύντομα, πραγματοποιήθηκε και η

πρώτη συγκέντρωση, με πολλά παιδιά να συμμετέχουν και πολλές συζητήσεις να γίνονται. Χωριστήκαμε σε 2 ομάδες

εργασίας, καθεμία από τις οποίες συνεδρίαζε μια φορά την εβδομάδα. Η πρώτη ομάδα ασχολήθηκε με τα εξής

θέματα: «Το οικείο μου περιβάλλον», «Μαθαίνω για τον τόπο μου», «Πρόσφυγες της Μικράς Ασίας» και «’Ήρθαν σε

εμάς». Η δεύτερη ομάδα ασχολήθηκε με τα εξής θέματα: «Μύθοι για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης», «Το κρυφό

σχολειό» και «Μεγάλη Ιδέα - Μικρασιατική Καταστροφή».

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς κάναμε διάφορες εργασίες πάνω σε

αυτά τα θέματα, επισκεφθήκαμε ένα ιστορικό - λαογραφικό

μουσείο και παρακολουθήσαμε μια θεατρική παράσταση. Ώσπου

έφτασε η μέρα που μας ανακοίνωσαν ποιοί θα ταξιδέψουν στην

Ισπανία για να επισκεφθούν το συνεργαζόμενο σχολείο. Ένας από

τους τέσσερις τυχερούς, ήμουν εγώ! Θα έκανα το πρώτο μου ταξίδι

στο εξωτερικό! Στην Ισπανία με φιλοξένησε μια καταπληκτική

οικογένεια που με έκανε να αισθανθώ το σπίτι τους σαν δικό μου

και να ζήσω την καθημερινότητα τους. Περιηγηθήκαμε σε ιστορικά

αξιοθέατα και σε ένα εθνικό πάρκο, και ήρθαμε έτσι σε επαφή με το

φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον της Αστουρίας. Εντύπωση μου

έκανε η ρυμοτομία, η καθαριότητα και η ιδιαιτερότητα της

αρχιτεκτονικής του Οβιέδο.

Την ημέρα που εμείς γυρίζαμε από την Ισπανία, έφτανε στο Γαλάτσι η

ιταλική ομάδα του συνεργαζόμενου σχολείου. Τρεις ιταλίδες μαθήτριες, που

φιλοξενήθηκαν από συμμαθητές μου, και οι δύο καθηγήτριες.

Οι επισκέπτες μας παρακολούθησαν μαθήματα στο σχολείο, τους

ξεναγήσαμε στην Ακρόπολη, και στο νέο μουσείο, διοργανώσαμε εκδρομή

στην Επίδαυρο και το Ναύπλιο. Τους μυήσαμε επίσης στις ελληνικές

καφετέριες και στις σουβλακερί!

Μέσω του προγράμματος μέχρι στιγμής γνώρισα Ισπανούς και Ιταλούς

συνομήλικους μου, έκανα νέους φίλους, αλλά και ήρθα πιο κοντά με τους

καθηγητές και τους συμμαθητές μου, μιας και η επικοινωνία μας ήταν πιο

άμεση και πιο ζεστή.

Κατά τη γνώμη μου, αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος των σχολείων, πέρα από

τον καθαρά εκπαιδευτικό. Να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους γιατί η

ανθρώπινη επαφή είναι από τις σημαντικότερες ανάγκες του ατόμου.

Ήταν μια φανταστική εμπειρία που δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Και όλα αυτά χάρη

στο συγκεκριμένο πρόγραμμα! Χρήστος Πάτσης - Β3

WWEELLCCOOMMEENNIIUUSS