Kung Fu Junkieავტორი: ნასტასია არაბული

როდესმე გიფიქრიათ

რომ მაშინ, როცა ცუდად იყავით, საქმე არაფერი გქონდათ და მთელ

თბილისში საშინლად მკვდარი გარემო იყო, დაკვრას დაიწყებდით

და ჩინელ გოგონებზე, რობოტებზე და სიზმრებზე ტვინში არსებულ

ბაზისს ტრეკებად აქცევდით?

როდესმე გიფიქრიათ რომ მუსიკა კრიზისიდან გამოსვლის

საუკეთესო საშუალებაა ისევე, როგორც ცეკვა ტრანსში ჩავარდნის,

და საერთოდ, კარნავალი და ომი ძალიან ჰგავს ერთმანეთს?

ან ის, რომ გრანჟის და მეტალის დამკვრელი ფარჩილა, ყველა ჟანრში ბედის მცდელი გრინჩი და არალეგალი კოსმონავტი ზომბი

ვაკეში, ერთ პაწაწუნა სტადიონზე ნახევრად დაფუშული ბურთით

ფეხბურთს ითამაშებდნენ?

თუ პირველ ორ კითხვაზე პასუხი არაა, მაშინ თქვენ ნამდვილად

ვერასოდეს შექმნით ჯგუფს, რომელსაც კუნგ ფუ ჯანქი ერქმევა. სამაგიეროდ თქვენ აუცილებლად უნდა წაიკითხოთ ინტერვიუ

ჯგუფთან, რომელსაც კუნგ ფუ ჯანქი ქვია.თუ მესამე კითხვაზე თქვენი პასუხი არაა, მაშინ თქვენ არ ხართ

ნასტასია მუზამედან, რაც იმას ნიშნავს, რომ თქვენ არა მხოლოდ

ინტერვიუ უნდა წაიკითხოთ, აუცილებლად უნდა მოუსმინოთ

ჯგუფს, რომელსაც კუნგ ფუ ჯანქი ჰქვია.არადა, ყველაფერი გაცილებით მარტივია: “მე და ზომბი მივდიოდით ერთად, გული გვქონდა ცუდად, ვიყიდეთ ქინძის ვალიუმი და ასე შეიქმნა KFJ”ფარჩილა რუსთავი ორის დილის ეთერში

ზომბი: ერთად ვიყავით ცუდად, ერთად დავდიოდით. ფარჩილა გრანჟს უკრავდა, თაზო ექსპერიმენტალს და მე მოპანკო რაღაცას.

საშინელი, მძიმე პერიოდი იყო, ყველა სვამდა, ყველა ცუდად იყო,

მე და ფარჩილაც ერთად ვიყავით ცუდად. ერთხელ ღამე ვიჯექით

ვიღაცის სახლში, თან ისეთში, საფერფლეც რომ არ გვქონდა და

კვერცხის ნაჭუჭებში ვაფერფლებდით.მაშინ დავწერეთ პირველი სიმღერა. მაშინ გვინდოდა რომ რაღაც

ახალი გაგვეკეთებინა, ახალი ვირუსული მუსიკა.მერე მე და ბაჯამ მოვიფიქრეთ, რომ ახალი ჯგუფი გაგვეკეთებინა, მთელი ღამე ვუკრავდით იმ პირველ ვეშს.

თავიდან ისეთი იყო, ჩვეულებრივი ღამის პროექტივით, მეორე დღეს

რომ ქრება და ბევრჯერ რომ გაგვიკეთებია.მაგრამ მერე თაზოს ვუთხარით, თაზო მაშინ სახლის ლაივებს

აკეთებდა, ლაივი ხანდახან ფესტივალი ხდებოდა და რამდენიმე დღეგრძელდებოდა. პირველად მეც თაზოს სახლში დავუკარი.

თაზო: თავიდან კუნგ ფუს რომ მოვუსმინე მოპანკო სული მაინც

ქონდა, მერე ორი პროგრამა გვქონდა საერთოდ, პირველი ნაწილი

ლაივი, მერე ჩანაწერები.

მერე ამიკო გამოჩნდა, ეგეც ცუდად იყო, მოდიოდა და ჩვენ მუსიკას

რეპავდა.ზურა: მერე ორკესტრივით ჩამოვყალიბდით, 6 ვიყავით და თაზოს

სულ კლოუნის ქუდი ეფარა. ორკესტრი ქაოტური იყო. კარნავალი -

ბნელი და “ჟუდკი” .

ზოგადად, კარნავალის სული მაგარია, კარნავალი და ომი

საერთოდაც ერთმანეთს გავს. მაგ ორი მოვლენის დროს ირღვევა მარტო ყველა წესი, ყველა შაბლონი და ყველა სოციალური

ინსტიტუტი “არასწორად” მუშაობს, ასეთი დროებითი ჯადოსნური

თავისუფლების პერიოდი თვითტესტიც არის, უფრო სწორად მაგ

დროს უკეთ ხვდები რა გინდა, ვინ ხარ და რას აკეთებ. კუნგ ფუს

მგონი სულ ქონდა კარნავალის, ზეიმის და ფერადი ეფექტების

სული.

მანამ სანამ ცუდი პერიოდი დადგებოდა და ზომბი და ფარჩილა ქინძის ვალიუმს იყიდდენ, თაზო კი სახლის ლაივების კეთებას

დაიწყებდა:ფარჩილა: მეტალს ვუკრავდი 99 -იდან, მერე დისჰარმონიის

დაკვრა მოგვინდა და აშლილი გიტარებით ვუკრავდით, მერე ზოგი გალოთდა, ზოგმა დაიკიდა. მე ”ვიეტნამ რადიოში”

გადავედი. ”ვიეტნამ რადიოს” მერე ”ტელესკოპი” გაიჩითა. იქ კაი

ხანს ვუკრავდი, მერე თაზო გავიცანი საგიჟეთში კონცერტზე.გრინჩი: ბავშვობიდან, სადღაც 12 წლიდან რომ დავიწყე, მეტალის

გარდა ყველა მუსიკალური მიმდინარეობა მოვიარე. თავიდან

ვრეპავდი “დიდ და ცნობილ” რეპერებთან ერთად, მერე რეგეიზე

გადავედი, კოტე კალანდაძესათან ერთად დავუკარი იამაიკის

დამოუკიდებლობის საღამოზე, მერე პეტერბურგში წავედი და იქ ნოიზის და ექსპერიმენტალის კეთება დავიწყე. კუნგ ფუ კიდევ

იმიტომაა კარგი, რომ, ყველა იმ მიმართულებიდან ელემენტების

შემოტანა შეგიძლია, რაც აქამდე გიკეთებია.არტ-ჯგუფი [ELY] რომლის ნაწილიცაა KFJ:

ზომბი: ლაბორატორია ძალიან მარტივად ჩამოვაყალიბეთ. რაღაც

ფართი იყო და იქ აღმოვჩნდით ხალხი, ვინც სხვადასხვა არტს

აკეთებდა. შემდეგ გადავწყვიტეთ არტ ჯგუფი გაგვეკეთებინა, ოღონდ ისეთი, რვაფეხა არტ ჯგუფი, რომელიც ბევრ მიმართულებას

გააერთიანებდა და ყველა სფეროში შეაღწევდა .გვაქვს ლეიბლიც, რომელსაც სოკო მუსიკას ვეძახით. გვინდა რომ

რამე “ახალი ევრაზიული მიმდინარეობები” შეიქმნას,რამე ახალი

გამოჩნდეს. რა თქმა უნდა ლეიბლიც ნახევრად ხუმრობით არის

გაკეთებული, საერთოდ, ყველა ექსპერიმენტი ნახევრად ხუმრობით

უნდა იყოს გაკეთებული. კუნგ ფუც ეგეთია.ჩვენ ვფიქრობთ რომ რასაც ხალხს სთავაზობ, ის შენზეც უნდა მოქმედებს.

ჩვენ როცა მუსიკის კეთება დავიწყეთ, გადარჩენის გზის ძებნა იყო.

შესაბამისად, ხალხსაც ის უნდა შეთავაზო, რამაც შენ გადაგარჩინა, რაც მოქმედებს. ჩვენ გვიყვარს ცეკვა და ვფიქრობთ რომ ცეკვა ტრანში

ჩავარდნის და შენი თავის გამოხატვის, სოციალური შაბლონების

რღვევის და რევოლუციის საუკეთესო საშუალებაა. ამიტომ

ვაკეთებთ ისეთ მუსიკას, რაზეც ჩვენც სიამოვნებით ვიცეკვებდით.

ლაივზე, როცა ვუკრავ ხოლმე, არასოდეს არ ვფიქრობ, რომ მე ახლა გავალ და დავუკრავ ხალხისთვის, და მე სცენაზე ვიქნები

და ისინი ქვემოდან მოისმენენ. მე ვფიქრობ ხოლმე, რომ ახლა ჩვენ დავუკრავთ და ყველა ერთად ვიცეკვებთ და გავერთობით,

გავთავისუფლდებით.

და საერთოდ, ჩაწერაც ლაივს უნდა გავდეს.

იმაზე, რასაც უკრავენ და იმაზე, რასაც უნდათ ისმენდნენ:

ზომბი: ლეიბლზე , რომელსაც სოკომუსიკას ვეძახით. გვინდა რომ

რამე ევრაზიული ახალი მიმდინარეობები შეიქმნას, რამე ახალი

გამოჩნდეს.მე ვფიქრობ რომ საქართველოში რომ სუფთა ბრიტ პოპს უკრავ,

კარგია, მაგრამ, არაბუნებრივია როგორც სექს პისტოლზ პაკისტანში.

ამიტომ გვინდა, თითქოს ახალი მიმართულებები მოვიგონოთ,

ნახევრადხუმრობით. გავერთოთ.

ისე, ლეიბლზე ბევრი სხვადასხვა მიმართულების მუსიკოსია და შიგადაშიგ პერფომანსებიც ტარდება ხოლმე. მუსიკაში ზოგადად

სტილებით არ უნდა შეიზღუდო, სტილებს შორის ზოგადად

განსხვავება არის ის, ვინ როგორ აორგანიზებს საუნდებს.

მთელი მუსიკა საუნდებისგან შედგება ჰომ? და მუსიკალურ

სტილებს შორის გნასხვავება არის – საუნდების შერჩევა და ამ

საუნდების ორგანიზების მეთოდები.

ასეთი განსხვავბებია აღმოსავლურ და დასავლურ მუსიკას შორისაც.

ჩვენ ვცდილობთ ამ ჩამოყალიბებულ ფორმებს შიგნით მოვიგონოთ

ახალი მინითამაშები საუნდებით.

ანუ აქ პრინციპში ექსპერიმენტის პროცესი უფრო საინტერესოა ვიდრე შედეგი, რომელიც შეიძლება ან იყოს ან არა.გრინჩი: კუნგ ფუ-ში ძებნა სულ მიდის, მე ვერ ვიტყვი და არც

ვიტყვი, რომ ჩვენ უკვე ყველაფერი ნაპოვნი გვაქვს, მაგრამ ვიცით

რომ ის, იმას, რასაც ვუსმენთ და გვიყვარს, იმის გადმოკოპირებას არ

ვაკეთებთ და ვცდილობთ “ევრაზიული პოპი” შევქმნათ.

მცდელობა რო გავაკეთოთ ისეთი პერფორმანსები და თუნდაც

სა-ევროვიზიო პოპი რომლებსაც სადღაც სიღრმეში მაინც ეტყობა საბჭოთა ხრუშოვკები, მაოძედუნის ტომეულები, პოსტსაბჭოთა დრაგსები და ვარდები, რობოტების და რაკეტების სიყვარული :]

ზომბი: ზუსტად მაგ მიზნით, ვცდილობთ გრამატიკული

შეცდომებიც კი არ გავასწოროთ ტექსტებში.

მე და ანას გვქონდა შარშან იდეა გაგვეკეთებინა რაღაც ჟურნალი

თანამედროვე არტის შესახებ, სადაც ბოლო გვერდზე იქნებოდა

წარწერა: ყველა ტექსტი დაწერილია ლოკალურ აბორიგენულ ენებზე და მხოლოდ შემდეგ არის თარგმნილი ინგლისურად Google translate-

ის დახმარებით, და ყველა ესსე ჟურნალში ასეთი სახით უნდა დაწერილიყო.

გრინჩი: ძალიან მიუღებელია საქართველოში ტენდენციური მუსიკის

კეთება, ისეთის, რასაც ათასობით ჯგუფი აკეთებს ევროპასა და ამერიკაში. როცა ასეთ მუსიკას აკეთებ, რაც არ უნდა კარგად

აკეთებდე, შენ თავს იზღუდავ მარტო აქაური სივრცით. რამე ისეთი

უნდა აკეთო, რასაც შენი ხელწერა და სტილი ერქმევა, რომ გარეთაც

გახვიდე.ზოგადად მსოფლიოში რთულია რამე ახალი შეთავაზო სამყაროს,

ისიც ძნელია, რომ ის აკეთო, რაც უკვე გაკეთებულია.მთავარის იპოვო სტიმული, რომ რამე ახალი ეძებო.

კუნგ ფუს გარდა კიდევ სხვა პროექტებიც მაქვს, იგივე ნოიზ

მუსიკა, რომელსაც სულ ვეკეთებ, მაგრამ ამ ეტაპზე ეს ყველაზე საინტერესოდ მეჩვენება.ფარჩილა: მთავარია, როცა მუსიკას წერ რამე ისეთი დაიჭირო, ბგერა ან სტიმული, რომ მერე იმ ერთ წერტილზე აეწყო.

და მნიშვნელოვანია იცოდე, რა უნდათ ადამიანებს, რომლებთან

ერთადაც უკრავ. ჩვენ აქ ყველამ ვიცით, რა უნდა ვაკეთოთ.Chinese Girl by Kung Fu Junkieპ.ს.

მე არ ვიცი რა ხდება კოსმოსში ან როგორები არიან ჩინელი გოგოები,

მაგრამ ვიცი, რომ, კუნგ ფუ ჩემთვის ზუსტად ის ჯგუფია, რომელიც

კიდევ ერთხელ ადასტურებს ათიასჯერ გადაღეჭილ სიბრძნეებს,

რომ მთავარია, რამის გაკეთება გინდოდეს და შეგეძლოს და იმას

აუცილებლად გააკეთებ. რომ მრავალფეროვნება მხოლოდ და მხოლოდ დადებითი მოვლენაა და რომ არასოდეს არ უნდა გაჩერდე იმაზე, რასაც ახლა აკეთებ, ძებნის პროცესი არასოდეს მთავრება.

sTiaავტორი: ნასტასია არაბული

სტია იგივე ნათია სართანიაა. პიანისტი იყო, მერე “ელექტრონავტი”

გახდა, კლასიკური მუსიკის ელემენტები დღემდე ისმის მის

ტრეკებში. მე თუ მკითხავს კაცი, ძალიან კარგ მუსიკას აკეთებს,

აი, ისეთს, მზრუნველი ხელი რომ ეტყობა და უფრო მშვიდს

და ბედნიერს გხდის. არც ისე ხშირად ჩნდება ხოლმე. ჯერ-

ჯერობით მიზეზი აქვს, მერე გააქტიურებას გვპირდება. აგვისტოში

მეორე შვილი ეყოლება და მერე უფრო ინტენსიურად დავიწყებ

მუსიკალურ ცხოვრებასო.

მანამდე:თბილისის მუსიკალურ გიმანაზიაში სწავლობდა, სწავლა ლონდონში

გააგრძელა, 2003 წლიდან პიანისტობა ელექტრო მუსიკის კეთებამ

შეცვალა, 2007-ში კი, პირველ “ელექტრონავტებზე” ქონდა დებიუტი.

თან ერთობ არალოგიკური, მოულოდნელი და სასიამოვნო.

ალბათ ყველა არ დაუკრავს წლობით ლონდონში ცხოვრების

შემდეგ“ხორუმს”.

” ალექსანდრე მაჭავარიანის კომპოზიციაა, ბებია ასრულებდა ხოლმე, რომელმაც ფაქტობრივად გამზარდა. ძალიან მიყვარს,

კარგი კომპოზიციაა. მინიმალურად მაქვს გადაკეთებული,

ფაქტიურად გაორკესტრებული მაქვს, თან ისე, რომ არც ეტყობოდეს

გაორკესტრებულობა. ძალიან მიყვარს ეგ ნაწარმოები, როგორც

ორიგინალი, ისე ის ვარიანტი, რაც მისგან გამოვიდა. ზოგადად

პოტენცია ქონდა, რომ სხვანაირიც გამოსულიყო. ”

თვლის რომ მუსიკის იმ დარგში, რასაც ახლა თვითონ აკეთებს,

აუცილებელი არ არის მუსიკალური განათლება: ,,ბევრი არის,

ვისაც მუსიკალური განათლება არ აქვს, მაგრამ მუსიკის ამ

სფეროში აუცილებელი არ არის. არც არის აუცლებელი, მაგალითად

ტუსიას არ აქვს მუსაკალური განათლება, მაგრამ ჩემთვის ძალიან

პროფესიონალია და რამდენიც გინდა იმდენია ეგრე. ძალიან

მიყვარს ტუსია და მისი ის ნაწარმოებები, რომლებიც პრინციპში

უფრო ვიწრო წრისთვის არის ცნობილი და რომელიც მუსიკალური

საქმიანობის დასაწყისში შეიქმნა. შეიძლება ითქვას, რომ მისმა მუსიკამ მიბიძგა იმისკენაც, რომ ჩემი მუსიკის კეთება დამეწყო.

ქართველი მოვიყვანე მაგალითად, თორემ ისე ძალიან ბევრია ვინც

უბრალოდ აკეთებს კარგ ელექტრო მუსიკას. ზუსტად მაგიტომაა კომპიუტერი კარგი, რომ შეგიძლია ბევრად მეტს მიაღწიო, ისწავლო

და გააკეთო მცირე დროში. უბრალოდ კარგია და გეხმარება, თუ

უფრო აკადემიური მუსიკალური განათლება გაქვს მიღებული,

მაგრამ აუცილებელი არ არის.”

თვითონ ამბობს,

რომ რასაც ახლა აკეთებს, ბევრად მარტივია ვიდრე ის, რასაც

ადრე აკეთებდა. კლასიკურ მუსიკას ბევრად სერიოზულად

და პასუხისმგებლობით უდგებოდა და ახლა მუსიკას უფრო

თავისთვის აკეთებს. გული არ წყდება, რომ სცენაზე როიალთან

უფრო იშვიათად არის ხოლმე, უბრალოდ, ის ემოცია ენატრება დარბაზისგან რომ გრძნობდა ადრე. ალბათ ამ მონატრების გამო

მოაწყო პერფომანსი, სადაც თავისი მუსიკა კვარტეტთან ერთად

გააცოცხლა.“მხოლოდ ერთხელ მქონდა იმის ბედნიერება რომ ლაივი

გამეკეთებინა და ბენდთან ერთად დამეკრა ჩემი მუსიკა. ძალიან

დიდი ადრენალინი მივიღე. ამ ლაივმა აჩვენა, რომ ჩემი მუსიკალური

გამოცდილება ელექტრო მუსიკის კეთებაშიც მეხმარება. ”ამბობს, რომ მაშინ გაუმართლა და გარდა იმისა, რომ

პროფესიონალი მუსიკოსები ჰყავდა კვარტეტში, ძალიან

გონებაგახსნილი, პოლიჟანრული და გამოცდილი ხალხი.

მნიშვნელოვანი იყო ვიზუალიც, რომელიც როგორც სტია ამბობს, ძალიან მაგარ არტისტს, კოკა რამიშვილს ეკუთვნოდა და რომელმაც იმდენად კარგი გარემო შექმნა, რომ ივენთის

წარმატებულობა სანახევროდ მისი დამსახურებაა.ვინც არ იცის,

ლაპარაკია 2008 წლის live performanc-ზე კლუბ NIGHTOFFICE-ში,

სადაც სტიასთან ერთად უკრავდნენ: კოკა ნიკოლაძე, სალომე ბუკია, გიგი ოქროპირიძე, ნიკუშა შამუგია, თიკო კიკნაძე და გიორგი მამნიაშვილი. ძალიან უნდა რამე მსგავსი კიდევ გააკეთოს:

ყველაფერი ერთად და ცოცხლად.მაგრამ უახლოესი 6 თვის განმავლობაში ყველანაირი აქტიურობა გამორიცხულია, აგვისტოში მეორე შვილს ელოდება, მანამდე 6 თვით ინგლისში მიდის. მერე შეიძლება კიდევ ერთი იავანანა დაწეროს, შეიძლება არც, მაგრამ ნებისმიერ შემთხვევაში, ინგლისში

მისი მეორე სახლია, წლების განმავლობაში იქ ცხოვრობდა. ფიქრობს,

რომ მუსიკოსადაც იქ ჩამოყალიბდა, მიუხედავად იმისა, რომ აქაც

ძალიან კარგი სკოლა აქვს გავლილი:

“მე იქ დავდექი პრინციპში ალბათ პიანისტი. ყველაზე მეტი, რაც იქ ვისწავლე, ყველაფრისადმი გონებაგახსნილობაა, ყველაფრისადმი

ღიაობა, ჩვენი მთავარი მეთოდი კი ყველაფრის კრიტიკა, უფრო

ჩაკეტილები ვართ. იქ ყველაფერს აქვს არსებობის უფლება, უბრალოდ მერე შენ ირჩევ იმ ყველაფრიდან რა მოგწონს და რა არა. თან შენც ამ ღია სივრცეში უფრო მეტის უფლებას აძლევ შენ თავს.

არავინ არ გთხოვს, ყველაფერში სწორი იყო, როგორც აქ და უფრო

ადვილია, რამის შექმნა დაიწყო. ”

ჯერ-ჯერობით ალბომი

არ აქვს და არც ლეიბლზეა, ცოტა ხნის წინ გამოვიდა მისი პირველი

ნამუშევრების ჩანაწერები, რომლებიც კაფე Belle de jour-მა გააერთიანა და ერთ CD-ზე მოათავსა, თუმცა ალბომი არ ქვია. ალბომზე მუშაობას სამომავლოდ აპირებს, კონცეპტი უკვე შემუშავებული აქვს და იცის, რომ მასში აუცილებლად შევა ის

ტრეკი, რაც ბოლო ელექტრონავტებზე დაუკრა და რომელსაც ,,მიზეზი’’ ერქვა. სავარაუდოდ “მიზეზი” ერქმევა თვითონ ალბომსაც.

ზოგადად ქართულ სივრცეში არც ისე ბევრი მუსიკოსია, შესაბამისად, ერთ სფეროში მოღვაწე ადამიანები უფრო

ადვილად იცნობენ ერთმანეთს, უახლოვდებიან, უმეგობრდებიან

და მერე ერთად იწყებენ მუსიკის კეთებას. როგორც ეს

ნიკას და ტუსიას მოუვიდათ, ან გაჩას და ტეტეს, ბოლო

ელექტრონავტებზეGreenbeam & Leon-საც +ერთი წევრი ყავდათ

დამატებული.

სტია, მიუხედავად იმისა, რომ უამრავი მუსიკოსი მეგობარი ყავს,

ამბობს, რომ სხვებთან თანამშომლობის სურვილი აქვს, მაგრამ

ჯერ-ჯერობით მაინც მარტოა. აი, ისეთი სტია, მე თუ მკითხავს

კაცი, ძალიან კარგ მუსიკას რომ აკეთებს, მზრუნველი ხელი რომ

ეტყობა და უფრო მშვიდს და ბედნიერს გხდის. ხოოდა, მე ასეთი

სტიას მუსიკალურად გააქტიურებას დაველოდები, მანამდე კი მისი

მოსმენა ქვემომდებარე ლინკებიდან შეგიძლიათ.http://soundcloud.com/stiamusichttp://www.myspace.com/stiamusic

Sour Skinავტორი: ნასტასია არაბული

თავიდან

მარტო ზურა იყო და სარეპეტიციოში სხვადასხვა ხალხთან ერთად

უკრავდა. მერე იმ ხალხიდან რამდენიმესთან ერთად ჯგუფის

გაკეთება გადაწყვიტა. ჯერ Jam-ების დაკვრით ვარჯიშობდნენ,

ჩამოყალიბების პროცესში ორი სხვადასხვა შემადგენლობა იყო, მერე მიხვდნენ, რომ მუსიკას, რომელსაც იქ აკეთებდნენ, ზუსტად ის

ოთხი კაცი ჭირდებოდა, რომელსაც ახლა ჯგუფი “Sour skin” ქვია.“ჩვენ აღარ შევიცვლებით. თუ შევიცვალეთ, მერე ჯგუფის არსებობას

აზრი აღარ ექნება. ეს ჩვენი მუსიკაა და სხვა ასე ვერ გააკეთებს.

დრამერი შევიცვალეთ ახლახანს, ახალი დრამერი გვყვავს, მაგრამ

დრამი ზოგადად ისეთია, ადვილად ხდება ხოლმე ჯგუფთან

შეთავსება და ჩვენიდან რომელიმე რომ წავიდეს, აზრი აღარ ექნება ჯგუფის არსებობას, ისეთ მუსიკას ვეღარ დავუკრავთ. რასაც ახლა Sour Skin უკრავს.”

ახალი

ჯგუფია, გრანჟს უკრავენ და ამბობენ, რომ დღემდე ბევრი ისეთი

ბენდი იყო, ვინც ძალიან მოწონდათ, ახლა ცდილობენ გავლენისგან

თავისუფლები იყვნენ და საკუთარი ხელწერა ქონდეთ: “ჩვენ

მუსიკაში ბევრი რამეა აღებული ბლუზიდან, ვოკალსაც ეტყობა ბლუზის გავლენა. მაგრამ საბოლოოდ ის უნდა დაუკრა, რაც

გამოძრავებს.” ისე, ბუნებრივია, ჯგუფის ყველა წევრს თავისი

ფავორიტი ყავს, გიორგისთვის – ნირვანა, დათოსთვის შედარებით

ახალი ბენდები, 2000 წელს ზემოთ…

გრანჟი ალტერნატიული როკის ერთ-ერთ ერთი მიმდინარეობაა, 80-90-იანი წლებში ჩამოყალიბებული ამერიკაში, და ჰარდ-როკსა და ჰევი მეტალს ენათესავება. მათთვის, ვინც თვლის, რომ როკმა თავისი მისია მეტ-ნაკლებად უკვე ამოწურა:“საქართველოში ჯერ კიდევ არ მომკვდარა ეგ სული. ძალიან

მაგარი წლები როკის ისტორიაში 90-იანები იყო, ისეთ ქვეყნებშიც

კი, როგორიც ინგლისი და ამერიკაა, საქართველოშიც ჯერ ისევ

მიტირიან 90-იანი წლების ანდერგრაუნდს, მაგრამ ძალიან უცნაური

იყო მაშინდელი ქართული მუსიკა. ყველას ერთი და იგივე სტილი

ქონდა, ცუდი ვოკალით და რამდენიმე აკორდით. ამის გარდა, გრჩება შთაბეჭდილება, რომ ტიპები სპეციალურად ცდილობდნენ, არავის

მოესმინა და სარდაფებში ყოფილიყვნენ, რომ მერე ეთქვათ, აი,

ჩვენ მაშინაც კი ვაკეთებდით მუსიკას, არავინ რომ არ უსმენდა მსგავს მუსიკასო. იმისათვის რომ ქართულმა როკმა თავისი

შესაძლებლობები ამოწუროს, კიდევ დიდი დრო და ბევრი ჯგუფია საჭირო. რეალურად, ჩვენთან ჯერ კიდევ არ დამდგარა ისეთი 90-

იანები, რაც ინგლისს და ამერიკას ქონდა.”

ქავერებს

უკვე აღარ უკრავენ, თავიანთ სიმღერებს უკრავენ, რომლებსაც

ძირითადად ზურა წერდა. ბოლო პერიოდში გიორგისაც შეაქვს ახალი

ჟღერადობა.“ქავერების შესრულება არ მიგვაჩნია სწორად. ვთვლით, რომ როცა როგორც მუსიკოსი გაიზრდები, მერე უნდა სცე პატივი ქავერის

შესრულებით შენი ბავშვობის ან თუნდაც ახლანდელ საყვარელ

ჯგუფს. და არა ქავერები ასრულო თავიდანვე და მუსიკოსი გეგონოს

შენი თავი. ვიღაცეებს გონიათ რომ ქავერების მოსასმენად უფრო

მეტი ხალხი გადაიხდის ბევრ ფულს, ვიდრე უცნობი ჯგუფის

საკუთარი სიმღერის მოსასმენად, არადა, არასწორია ეგეთი მიდგომა. ჯერ უნდა აცადო ადამიანს ისე გაიზარდოს მუსიკალურად, რომ

ბლექ საბათის სიმღერები მაღალ დონეზე დაუკრას.”თვითონ ერთი ქავერი აქვთ დამუშავებული, ვინმემ რომ

მოითხოვოს, საკონცერტო პროგრამისთვის, ისე კი: “პირველი რაც

გვაქვს გასაკეთებელი, EP-ის ჩაწერა და გამოშვებაა. გასაყიდად არა, უბრალოდ იმისთვის, რომ დარჩეს, როგორც ჯგუფის ნამუშევარი,

რომელსაც ამ ეტაპზე ვქმნით.”

სამიზნე სეგმენტი ჯერ განსაზღვრული არ აქვთ: “აქ ძალიან ძნელია ჩვენთვის რომ ვინმეზე გავთვალოთ ჩვენი მუსიკა, აბსოლუტურად

სხვა ინტერესები აქვთ. არ ვამბობთ, რომ ცუდია საქართველო

და აქ ვერაფერს ვერ გააკეთებ, უბრალოდ რეალობა ასეთია, რომ

აქ ძნელია შენი მუსიკით გაიქაჩო. არანაირი პრეტენზია არ მაქვს,

რატომ არის ასე, უბრალოდ ასეა და ვსიო, როგროც ამოცანის

პირობაა ეგეთი და შენ შედეგი უნდა აჩვენო და ამოხსნა. მაგრამ

ისე, რომ შედეგი საქველმოქმედო კონცერტებზე დაკვრით ან

ცუდ “ზვუკზე” დავუკრათ და მერე გავხდეთ პოპულარულები არ

გვინდა. საბოლოოდ ვფიქრობთ, რომ ჩვენი სეგმენტი ისაა, ვისაც

უბრალოდ მოეწონებათ ჩვენი მუსიკა, ჯერ ეგეთი ამბები არც გვაქვს

გათვლილი, დამწყები ჯგუფი ვართ, ჩამოყალიბების ეტაპზე და ბუნებრივიცაა, რომ ასეა.”თავისთავად მუსიკის დაწერა ბუნებრივია რთულია, მაგრამ: “შეიძლება ძალიან ბევრი იცოდე მუსიკაზე, მაგრამ ეგ არ

არის საკმარისი იმისთვის, რომ მუსიკა წერო. ნიჭი და გამოცდილება ყველაზე მნიშვნელოვანია, თუ გინდა რამე შექმნა. გამოცდილების

ამბავია. თავიდან რომ დავიწყეთ, სიტყვებს ვეძებდით, მერე ყველაფერი თავისით მოდის. ბავშვის სათამაშოსავით არის, დიდი

და გაუგებარი რომაა და მერე ნელ-ნელა აღიქვამს და უშინაურდება, დაახლოებით ეგრეა და ძალიან სასიამოვნოა.”

სიმღერების ტექსტები ინგლისურია, მხოლოდ იმიტომ, რომ

მათი აზრით, როკს ქართული არ უხდება, ინგლისური ბევრად

კომფორტული და მოსახერხებელია იმისთვის, რომ უკეთ გამოხატონ

თავი. გარდა ამისა, სამომავლოდ უცხოურ პუბლიკაზე აპირებენ

გასვლას და ბუნებრივია, საზღვრებს გარეთ ქართულზე უკეთ

ინგლისურად გააგებინებენ მსმენელს.

საკმაოდ პროდუქტიული პერიოდი აქვთ, თითქმის ყოველდღე ახალ სიმღერას წერენ, საკონცერტო, პროგრამაც აქვთ დაახლოებით

ნახევარსაათიანი, 6 სიმღერით.

მთავარია, ენთუზიაზმი არ გაუქრეთ, შემადგენლობა შეინარჩუნონ

და ბევრ ისეთ კონცერტებზე გამოვიდნენ, სადაც კარგი ჟღერადობა იქნება რომ მსმენელამდე თავიანთი მუსიკა კარგად მიიტანონ. ჯერ-

ჯერობით მხოლოდ ალტერ-ვიჟენზე დაუკრეს, მაგრამ მაშინ კიდევ

უფრო დამწყებები იყვნენ და სპორტის სასახლიდან ფილარმონიაში

ვერ გადმოინაცვლეს.“მუზამე” პირველია, მასმედიის საშუალებებიდან, ვინც მათზე ალაპარაკდა. ახლა ყველაფერი თავად ჯგუფზე, მსმენელებსა და მასმედიის სხვა საშუალებებზეა დამოკიდებული.

ინტერვიუ სერგი

გვარჯალაძესთანავტორი: ნასტასია არაბული

სერგისთან ინტერვიუს

გაკეთებას თითქმის იმდენივე ხანია, რაც ვგეგმავ, რაც მუზამე არსებობს. იმიტომ, რომ ჩემი აზრით, მუსიკაზე სასაუბროდ ერთ-

ერთი ყველაზე ადეკვატური ადამიანია. ამას დაემატამუსიკალური

ჟურნალების დღე და ელექტრონავტების დაჯილდოების

ცერემონიალი და მივხვდი, რომ გეგმების შედგენის მაგივრად,

კითხვები უნდა მომეფიქრებინა და სერგისთვის მიმემართა. ვფიქრობ, ინტერვიუ, თქვენთვისაც საინტერესო აღმოჩნდება.როგორი იყო ოზონზე მუშაობის პროცესი? რის მიხედვით ირჩეოდა რუბრიკები, სტატიები, თემატიკა?“ოზონის” იყო ჟურნალი, რომელსაც ალბათ ყველა მელომანი

კითხულობდა, მუზამეზე ერთმა დაგვიწერა, თვეში ერთხელ

გადმომაქვს ძველი ნომრები და ვათვალიერებო.შენი, როგორც რედაქტორის აზრით, რა იყო ის მთავარი მისია, რაც

ჟურნალმა შეასრულა?როგორც ყველა ჩვეულებრივ ჟურნალს, მისია ქონდა ის, რომ რაც

შეიძლება მასშტაბურ მკითხველზე გავსულიყავით. მნიშვნელოვანი

იყო ის, რომ იმ პერიოდისთვის არაფერი მსგავსი სახის გამოცემა არ არსებობდა. რაც შეეხება მუშაობის პრონციპს, ჩვეულებრივი

სარედაქციო პრინციპით ვმუშაობდით, არაფერი განსაკუთრებულად

მნიშვნელოვანი.შეიძლება ითქვას, რომ მუშაობის პროცესი მარტივი

იყო, როდესაც არ არსებობს არანაირი პრე ისტორია და კონკურენცია ბაზარზე, ბევრად უფრო მარტივია ყველაფრის გაკეთება. აქედან

გამომდინარე, ნებისმიერი თემა, რაც ეხებოდა მუსიკას და პოპ-

კულტურას, ამ ჟურნალში შუქდებოდა.“ოზონის” გამოცემა შეწყდა და შენ კომუნა გააკეთე. ფიქრობ თუ

არა, რომ დღეს ბეჭდურ მედიაზე უფრო ეფექტური ინტერნეტ

პორტალებია?რაც შეეხება ბეჭდვით მედიას, მე ვფიქრობ რომ მას ჯერ კიდევ

აქვს თავის პოტენციალი, მაგრამ ინტერნეტი ბევრად აადვილებს

ყველაფერს, გაცილებით მარტივია მკითხველზე გასვლა, მაგრამ

გაცილებით რთულია ფულის შოვნა. ბევრი ინფორმაცია უფასოდ

შეგიძლია მოიპოვო, იმისათვის რომ რეკლამისთვის მოძებნო

კლიენტი, გაცილებით სერიოზული არგუმენტაცია გჭირდება. კომუნა ეს შედარებით სამომავლო პროექტია, რომლის მეშვეობითაც

ვცდილობთ, გვქონდეს პლათფორმა, რომლითაც გვექნება საშუალება ჩვენს მკითხველსა და მაყურებელს ვეკონტაქტოთ იმ დროსაც,

როდესაც არ ვართ ოფიციალურად წარდგენილნი ძირითადი მედია-საშუალებების მიერ.

შენ, როგორც ადამიანი, რომელსაც ძალიან ბევრი რამე გაქვს

გაკეთებული ქართულ მუსიკალურ სივრცეში, როგორ შეაფასებდი

დღეს არსებულ მდგომარეობას?

მე ვფიქრობ რომ განსაკუთრებული ქართულ მუსიკალურ

სცენაზე არაფერი არ ხდება. ზუსტად ისევეა, როგორც ყველაფერი

ქვეყანაში. ბევრი შრომა გვაკლია, რასაც ვუყურე ელექტრონავტების

პერიოდში, ჯგუფებს შრომა აკლია, სცენური გამოცდილებაც, რაც

ძალიან მნიშვნელოვანია. რაც შეეხება დანარჩენს,როგორ უნდა განვითარდეს მუსიკალური ბიზნესი, ამაზე ბევრს მსჯელობენ,

მაგრამ გამზადებული რეცეპტი არ არსებობს.

მე მაინც ვფიქრობ, რომ სცენა უნდა გაფართოვდეს. რაც შეიძლება გარეთ უნდა გავიდეს ჩვენი მუსიკალური სცენა, არ უნდა შემოიფარგლოს მხოლოდ საქართველოთი. გავიდნენ თუნდაც

უახლოეს უცხოეთში, იქნება ეს აზერბაიჯანი, სომხეთი თუ

თურქეთი. სადაც საშუალება მიეცემათ, იქ უნდა სცადონ თავიდან.

ელექტრონავტების შესახებაც მინდა გკითხო. როგორ გაგიჩნდა საერთოდ იდეა, რა შეიცვალა პირველი ელექტრონავტებიდან

დღემდე, არა მხოლოდ დაჯილდოების ცერემონიალში, ზოგადად

ქართულ ინოვაციურ მუსიკალურ სამყაროში?

ელექტრონავტების იდეა გაჩნდა ფილმის გადაღების დროს, უფრო

სწორად სახელის იდეა გაჩნდა მაშინ. ფილმი დაახლოებით 5-6 წლის

წინ გადავიღეთ, აღარც მახსოვს ზუსტად. მისია ამ დაჯილდოების

ის არის, რომ ხაზი გავუსვათ ამ ინოვაციებს ქართულ მუსიკალურ

სცენაში, და როგორც ალბათ უკვე ბევრი მიხვდა, ჩვენ აღარ

ვიზღუდებით მხოლოდ ელექტრონული მუსიკით, უბრალოდ ისე მოხდა, რომ ელექტრონული მუსიკა უფრო განვითარების ფაზაშია და უფრო საინტერესო მოვლენები ხდება, ვიდრე სხვა ჟანრებში.

და უფრო მარტივია ამ ჟანრში მუშაობა ტექნიკური საშუალებების

მეშვეობით, მაგრამ ეს არავითარ შემთხვევაში არ ნიშნავს, რომ

ნაკლები მუსიკალური გემოვნება გჭირდება, ან ნაკლები შრომა.რაც შეეხება იმას, რა შეიცვალა, ძირითადად ნომინაციებშია ცვლილება. ნელ-ნელა გამოაკლდა გარკვეული ნომინაციები,

იმიტომ რომ მივხვდით, კონკრეტულ ნომინაციებს კონკრეტულ

წელს შეიძლება აზრი არ ქონდეს, როგორც ეს ვიდეოკლიპების

შემთხვევებში მოხდა. დაემატა წლის საუკეთსო ტრეკი, რომელიც

მიმაჩნია, რომ საუკეთესო ნომინაციაა. მისი იდეა ჟორჟიკას

ეკუთვნის და ჩვენც საშუალება მივეცით საერთაშორისო ჟიურის

წევრებს, მიეღოთ მონაწილეობა და დავაბალანსეთ ინტერნეტ

მომხმარებლების და დახვეწილი ექსპერტების აზრი.

შეიცვალა ისიც, რომ უფრო სერიოზულად შეხედეს არტისტებმაც

და მე ვფიქრობ რომ მედიამაც და იმედი მაქვს რომ მომავალ წელს

სპონსორებიც უფრო სერიოზულად შეხედავენ. ამ სამი წლის

ცვლილებები ასეთია, ვნახოთ რა იქნება შემდეგში.

ერთ-ერთი ბენდის წევრებმა მითხრეს ძალიან კარგი იყო სერგის

მუსიკალური საღამოები ათონელის თეატრშიო. რა ხდებოდა მაშინ

იქ, ვინ უკრავდა, რომელი ჯგუფები გამოდიოდა და სად არიან დღეს

ეს ხალხი?

რაც შეეხება ოზონის კონცერტების ციკლს, ეს რასაკვირველია,

ძალიან საინტერესო პროცესი იყო, იმიტომ რომ ჯგუფებს

გამუდმებით ჭირდებათ რომ რეგულარულად ვიღაცამ ნახოს. მე ვფიქრობ რომ დღეს ჯგუფებმაც უნდა იაქტიურონ და გაუკეთონ

ორგანიზება ასეთ კონცერტებს, რომ ვიღაცა რაღაცას გააკეთებს

და დაუძახებს ან ლუკმას გადმოუგდებს. არ შეიძლება ვიღაცას

ელოდნონ, ყველაფერი თავიანთზეა დამოკიდებული.და ბოლოს, რა იქნება შენი რჩევა მუზამესთვის?

მუზამეს ვურჩევდი აქტიურობას, რეგულარულობას და ვუსურვებ

კარგ მკითხველს, გამგონს, დამნახველს და მომსმენს, რაც შეიძლება საინტერესოს და დაინტერესებულს. და ვფიქრობ, რომ ჩვენ

ყველა შემთხვევაში ვითანამშრომლებთ, რომ უფრო საინტერესოდ

გამოგვივიდეს ეს ყველაფერი, მანამდე კი თქვენი სტატიები

პერიოდულად დაიდება ხოლმე კომუნაზე.მოკითხვა თურქეთიდან.

ინტერვიუ Me And My Monkey-

სთანავტორი: ნასტასია არაბული

თავიდან

ცალ-ცალკე აკეთებდნენ მუსიკას. ტეტე ,, The Neverland”- ში

უკრავდა, გაჩა კი ,,Vietnam Radio’’-ში. მერე შემთხვევით ერთმანეთი

გაიცნეს, ერთმანეთის მუსიკალური ხედვა მოიწონეს და ერთად

გადაწყვიტეს მუსიკის კეთება. 2007 წლიდან ერთად უკრავენ

ბენდში, რომელსაც ,,Me And My Monkey’’ ქვია. ხშირად ჩნდება კითხვები, რომელია მე და რომელი მაიმუნი, ან საერთოდ რა შუაშია მაიმუნი მუსიკასთან.

მაიმუნი, რა თქმა უნდა, არც ერთია. ერთი სანდრო ჩინჩალაძეა და მეორე გაჩა ბაქრაძე, მაიმუნი კი სანდროს პროცესორზე მიკრული

სტიკერია, რომელიც ჯერ კიდევ მანამდე არსებობდა, სანამ ისინი

ერთად დაიწყებდნენ მუსიკის კეთებას.

ძველი ამბებიდან დავიწყოთ. ყველაზე მნიშვნელოვანი ფაქტი ალბათ ბენდის არსებობის განმავლობაში

გერმანიაში ერთ-ერთ ფესტივალზე თქვენი მონაწილეობა იყო.

ხო, ეს იყო საკმაოდ დიდი ფესტივალი, Altstadtfest. ბევრ ადგილას ტარდებოდა და შეიცავდა პატარა ფესტივლებს. ერთ-ერთი ზაარბრიუკენში Rockwise-ის ფესტივალი იყო, იქ დავუკარით ჩვენ. ორი სინგლი ჩავწერეთ, ერთი რემიქსი კი გერმანელი პროდუსერის, Zombie Nation -ის ახალ რელიზში შევიდა.როგორც ვიცი, საზღვარგარეთულ გეგმებს ისევ აწყობთ.

შვედეთში ვაპირებთ წასვლას და კლუბში დაკვრას. ფულის გამო არ მივდივართ, პატარა კლუბია. ძირითადად გამოცდილების შესაძენად და ახალი გარემოში გვინდა წასვლა. თან უცხო ხალხს გავაცნობთ

ჩვენ თავს.ბოლო პერიოდში ბევრი სიახლე დაგიგროვდათ. ოფიციალური საიტი

გაქვთ, კლიპებს იღებთ…

ხოო, საიტი ჯერ არ არის დამთავრებული, ნელ-ნელა შეივსება. მაგრამ 3D ეფექტი უკვე აქვს და საინტერესოდ გამოიყურება.კლიპები ჯერ-ჯერობით დასრულებული არ არის, ისე, 2 ტრეკზე კეთდება ვიდეოები, Starfucker-სა და Revolution-ზე. ხო, კიდევ ამიკოსთან (Accidboy) ერთად ვმუშაობთ. ეს იქნება ელექტრო–ჰიპ ჰოპ ტრეკი სახელად“bang bang boys”. “Studio One”- ში იწერება გიორგი გვარჯალაძესთან (აქ ჩაიწერა წინა ორი სინგლიც) როცა დამთავრდება, ”მუზამეს” ექნება ექსკლუზივი. ისე მომავალში ჩვენ თვითონ ვაპირებთ რომ ვიდეოები გადავიღოთ ჩვენ ტრეკებზე.თქვენ უნდა მიგეღოთ მონაწილეობა “Stars for Newcomers” და მერე უარი თქვით. რა მოხდა იქ?ზოგადად იქ ჩვენი ადგილი არ იყო, ერთადერთი მოტივაცია, რისთვისაც მონაწილეობას მივიღებდით, ფული იქნებოდა, რაც საკმაოდ ცოტა იყო და ჩვენც აღარ გამოვედით. თან უკვე აღარ ვართ ისე დამწყებები რომ ნებისმიერ კონცერტზე დაკვრა მნიშვნელოვანი იყოს ჩვენთვის.რაც შეეხება ოპენ აირს, ხართ უკვე ჩამოყალიბებულები, დაუკრავთ

თუ არა წელსაც?

არა, ჯერ თვითონ ორგანიზატორებსაც არ აქვთ მგონი გეგმები. ვნახოთ.სამაგიეროდ სულ რამდენიმე დღის წინ ,,ელექტრონავტებზე’’ დაუკარით, რომელიც პრინციპში ელექტრომუსიკოსებისთვის

ყველაზე მნიშვნელოვანი დღეა წლის განმავლობაში. თქვენი

დამოკიდებულება როგორია?ელექრტონავტები ძალიან კარგია რომ ტარდება. სერგი გვარჯალაძე ძალიან კარგ საქმეს აკეთებს ჩვენთვის, მუსიკოსებისთვის. კარგ

ზვუკზე დავუკარით და თან გამოცდილებაც არის. ნელ-ნელა ალბათ დაიხვეწებიან, სპონსორებიც გამოჩნდებიან და უფრო ორგანიზებულ და მაშტაბურ სახეს მიიღებს.და ახლა რა არ მოგეწონათ?

ახლა ძალიან ცუდი პრობლემა გარდა იმისა, მუსიკოსებს 20 წუთი ჭირდებოდათ აპარატურის ასაწყობად, იმისთვის რომ 4 წუთი დაეკრათ. ეგ მსმენელისთვის ძნელია. თან ცხელოდა.მაგას ემატებოდა სპონსორების ნაკლებობა და როცა ფული არ გაქვს და მარტო აკეთებ რაღაცას, ძნელია ყველაფრის კარგად ორგანიზება. კარგი იქნება თუ ნომინაციებში კორექტივებს შეიტანენ და იქნება საუკეთესო ბენდი, საუკეთესო პერფომანსი, საუკეთესო ვიდეო, მოკლედ, უფრო კარგი იქნება თუ უფრო არტისტებზე იქნება აქცენტი გაკეთებული, თორემ საუკეთესო რადიოგადაცემის ან კლუბის გამოვლენა არც ისე მნიშვნელოვანია მსმენელისთვის.გარდა მაგისა, ბევრად უკეთესი იქნება თუ გამარჯვებულებს ჟიური გამოავლენს და ინტერნეტ ვოუთინგზე არ იქნება დამოკიდებული და „მე უფრო მეტი ვინილი მაქვს საზღვარგარეთ ვიდრე შენ “ ამით არ იქნებოდა არჩეული საუკეთესო ელექტრონავტი :D . თან ძალიან სერიოზული ხალხი შედიოდა ჟიურის შემადგენლობაში.ვის გამოყოფდით წელს მონაწილე ელექტრონავტებიდან ვინც

მოგეწონათ?

ირაკლი შონიას, Kung Fu Junkies და Rodriguez-ს. ისე,ელექტრონავტების ლაურეატებიდან OkinawaLifestyle-ს.და ზოგადად ქართულ მუსიკაზე რას იტყოდით?

ქართული მუსიკა ბოლო 2 წელიწადში ცოტა წინ წავიდა, ადრე ყველა ერთსა და იმავეს უკრავდნენ. ნაკლები ინფორმაცია იყო და ყველა ერთ ტალღაზე იყო მოწყობილი და ახლა უკვე გაჩნდა სხვადასხვა ჟღერადობა და მუსიკოსები ერთმანეთს ნაკლებად ემსგავსებიან.ჩვენც ამ ბოლოს ავიღეთ უკვე მიმართულება რომ ელექტრო

ინდი დავუკრათ. სულ ძიებაში ვიყავით და ჩვენ ტრეკებს თუ გადახედავთ, სულ სხვადასხვა ხასიათის არის.არადა, მნიშნელოვანია შენი საკუთარი მიმართულება გქონდეს რაღაც ეტაპზე რომ პროდუქტი შეიკრას.თქვენ თავს რა მიმართულებას მიაკუთვნებდით?ელექტრო და ექსპერიმენტალი. სულ ექსპერიმენტებს ვაკეთებთ. ხან საიდან ვჭრით სემპლებს, ხან საიდან. ბოლო პერიოდში ძველი ვიდეოებიდანაც ვჭრით ხმას და 70–80-იანი წლების funky-ის , disco-ს.მახსოვს რომ ადრე საქსაფონისტი გჭირდებოდათ,მერე ვნახე – დრამერს ეძებდით. რეალურად გჭირდებათ ვინმე ახალი მუსიკოსი?

ხო, საქსაფონის ხმები გვჭირდება ხოლმე ხანდახან, დრამერს რაც შეეხება, უკვე აღარ გვჭირდება. ისეთი ხალხი შეგვეხმიანა ისეთი უცნაური მოთხოვნებით, გადავიფიქრეთ.სამაგიეროდ გვაქვს იდეა, რომელსაც ჯერ არ ვიცით რამდენად განვახორციელებთ.ელექტრონავტების ერთ-ერთ მონაწილე, ირაკლი შონიასთან ერთად ვაპირებთ პროექტის გაკეთებას, თუ თბილისში გადმოვა. ახლა ბათუმში ცხოვრობს და ასე თანამშრომლობა რთულია.პ.ს. მათზე ამბობენ ხოლმე რომ სკანდალური დუეტია, თვითონ არ

იციან რატომ არიან სკანდალურები. მეც არ ვიცი, მე თუ მკითხავს

ვინმე, ვეტყვი, რომ კარგი ბენდია, რომელიც ჩვეულებრივად უკრავს.

მათ თუ კითხავს ვინმე, ეტყვიან რომ არაჩვეულებრივად უკრავენ.

და სკანდალურობის მიზეზი ისევ გაურკვეველი დარჩება.

17 აპრილი – მუსიკალური

ჟურნალების დღე

ავტორი: ნასტასია არაბული

17 აპრილს მსოფლიოს

ნორმალურ ქვეყნებშიმუსიკალური ჟურნალების დღეს აღნიშნავენ

ადამიანები. ყველაზე ლეგენდარული მუსიკოსები ლეგენდარულ

ჩანაწერებს აკეთებენ სპეციალურად ამ დღისთვის, ხმის ჩამწერი

სტუდიები საქველმოქმედო აქციებს აწყობენ და ზოგადად,

ადამიანებს წელიწადში ერთხელ უხარიათ, რომ არსებობს

მუსიკალური ჟურნალები.

ჩვენ ქვეყანაში მარტო სიყვარულის და გლოვის დღეები აღინიშნება და კიდევ, ბევრნაირი ახალი წელი. მუსიკა ყველას უყვარს და ჟურნალი ყვითელი უნდა იყოს, ან ,,ცხელი შოკოლადი”.

გამომდინარე იქიდან, რომ სპეციალურად დღევანდელი

დღისთვის ნორმალურ ქვეყანას ვერ ავაშენებდი ცოცხალი

მუსიკალური ცხოვრებით და ერთმანეთზე საინტერესო პერიოდული

გამოცემებით, ვერც ლეგენდარულ მუსიკოსებს გამოვიგონებდით

ლეგენდარული ჩანაწერების გასაკეთებლად, გადავწყვიტე,

სპეციალურად ამ დღისთვის მუზამეზე იმ ადამიანებთან

გამეკეთებინა ინტერვიუ, რომლებიც ყველაზე კომპეტენტურებად

ითვლებიან მუსიკალურ ჟურნალებთან მიმართებაში.ბუნებრივია, ინტერვიუები ნელ-ნელა დაიდება და ამასობაში კარგი

იქნება თუ რაც შეიძლება მეტი ადამიანი გაიგებს და დაიმახსოვრებს,

რომ არსებობს მუსიკალური ჟურნალების დღე და ჩვენ, მუზამემოკლედ, ჟურნალისტი ნიკო ნერგაძე, რომელიც

ჟურნალ “ოზონის” რედაქტორი იყო რამდენიმე თვის

განმავლობაში.

“მუზამე”: ოზონი იყო პირველი ქართული ჟურნალი, რომელიც

მხოლოდ მუსიკაზე იყო, რომლის გამოსვლასაც ბევრი ადამიანი

ელოდებოდა, და რომელზეც ერთი შეხედვით მკითხველის დაკვეთა იყო. მაგრამ ჟურნალი სულ რამდენიმე თვეში დაიხურა.რა არის საჭირო იმისთვის, რომ ქართულ სივრცეში მუსიკალური

ჟურნალი სიცოცხლისუნარიანი აღმოჩნდეს.

ნ.ნ. შეკითხვაში რამდენიმე შესწორებას შევიტან. ოზონი პირველი

მუსიკალური ჟურნალი არ ყოფილა, მანამდე იყო რამდენიმე მცდელობა, თუმცა პირველი პრიალა ჟურნალი იყო მუსიკაზე და მგონია, რომ ყველაზე კარგი. ჟურნალი რამდენიმე თვეში

არ დახურულა, ჩემი რედაქტორობით, თუ სწორად მახსოვს, 5

თვე გამოდიოდა და მერე კიდევ კარგა ერთი წელი. მუსიკალური

ჟურნალის გამოშვება სხვა ჟურნალებისგან პრინციპულად არ

განსხვავდება – საინტერესო უნდა იყოს, რეკლამა იშოვო და რამდენიმე ათასი ცალი გაყიდო.არსებობს თუ არა მუსიკალური გამოცემა, რომლითაც ნიკო ნერგაძე ინტერესდება, რომლის აზრიც აინტერესებს თუნდაც რაიმე ახალი

ალბომის შეფასებისას, და რომლის ანალოგსაც სიამოვნებით

გააკეთებდი.

მუსიკალურ ჟურნალებს ახლა ნაკლებად ვკითხულობ, უფრო

ინტერნეტში. თავის დროზე Q მიყვარდა განსაკუთრებით, კიდევ

უფრო ადრე Rolling Stone-ს ვკითხულობდი, ვიდრე სულ არ

დაკარგავდა სახეს (მეოცე საუკუნე იყო ჯერ კიდევ. 21-ში თითქმის

აღარ იკითხება). საიტებიდან სიახლეებს ან pitchfork-ზე ვნახულობ,

თუმცა კი უკიდურესად სნობური საიტია, მაგრამ animal collective-ზე გადარევას თუ მოვაშორებთ ბევრი კარგი ჯგუფის შესახებ ვიგებ. და კიდევ metacritic-ზე ვუყურებ ხოლმე ვინ რა როგორ შეაფასა.როგორ ფიქრობ, რა არის დღევანდელი ქართული მუსიკალური

ინდუსტრიის კრიზისული მდგომარეობის მთავარი მიზეზი?

ძალიან გამიჭირდება ერთი მიზეზის გამოყოფა. მიზეზების მთელი

თაიგულია და ყველა ალბათ არც ვიცი. ერთი მიზეზი, ჩემი აზრით,

საინტერესო მუსიკალური სცენის არარსებობაა. ანუ რაღაცნაირი

სივცრის, სადაც ტიპები შეიკრიბებიან და ერთმანეთს შთააგონებენ

და ასე შემდეგ. ცარიელ ადგილას რთულია რამის გაკეთებია. კიდევ,

რა თქმა უნდა ის, რომ დისკებს მსოფლიოში აღარავინ ყიდულობს,

აქ ისედაც არავინ ყიდულობდა და ფულის შოვნა მუსიკოსობით

რთულიამე და ალბათ სხვებსაც ახსოვს შენი “აღმოჩენები”: “შუშის პეპელა”,

ვიკი ქრისტესაშვილი, პლანის კლანი…

რეალურად, იქმნება დღეს საქართველოში მუსიკა, რომელსაც

ღირებულად მიიჩნევ?კაი ერთი წელია საინტერესო არარაფერი მომისმენია. ისე, ღირებული

არ ვიცი, მაგრამ მომწონს თუ არა იმით ვარკვევ, რამდენად

პლეიერში ვწერ ხოლმე მუსიკას. ამ კრიტერიუმით, ჩემი ნებით

ვუსმენ ხოლმე 33ა-ს, აუტსაიდერს და მაჩაიძის რამდენიმეს

(ზოგი ერასტისაა, ზოგი ნიკაკოის). კიდევ, რა თქმა უნდა, “შუშის

პეპლის” ახალ ალბომს. სამწუხაროა, რომ ჯგუფი დაიშალა…

როგორ შეაფასებდი დღეს “ოზონს”. რაა მიზეზი იმისა, რომ დღემდე წერენ ჟურნალის სპეიზზე, აღადგინეთ ჟურნალიო და რა შეცდომები

გქონდათ, რასაც ახლა რომ აკეთებდე,აღარ დაუშვებდი.

დღემდე იმიტომ წერენ სპეისზე რომ კარგი ჟურნალი იყო. ჩემი

რედაქტორობის დროს შეცდომები ბევრი მქონდა, ძირითადად

იმით გამოწვეული რომ რედაქტორობას არ ვიყავი მიჩვეული და შიდა მენეჯმენტი მიჭირდა. დღეს ეგ მეტ-ნაკლებად ვისწავლე, პლეიბოიში… სერგის დროს რა პრობლემები იყო არ ვიცი.

როგორც ამ სფეროში მოღვაწე ერთ-ერთი ყველაზე პროფესიონალი და

გამოცდილი ჟურნალისტი, რა რჩევებს მისცემდი “მუზამეს”?მადლობა კომპლიმენტისთვის. ასე, ზოგადად, რჩევების მიცემა გამიჭირდება. ცოტა ენას კი გავალაითებდი თვენს ადგილას რომ

ვიყო

ინტერვიუ სალომე კორკოტაშვილთანავტორი: ნასტასია არაბული

სალომე კორკოტაშვილი, რომელსაც საკმაოდ ხანგრძლივი

შემოქმედებითი პაუზა ქონდა, მსმენელს და აქტიურ მუსიკალურ

ცხოვრებას დაუბრუნდა, ბევრი გეგმები აქვს და მის კონცერტებს

პაუზის შემდეგაც იმდენივე ხალხი ესწრება, რამდენიც თავიდან,

გამოჩენისას.

ორი დღის წინ მაგთი კლუბში ქონდა კონცერტი, დღეს კი კლუბ 33ა-ს ამფითეატრში.

მუზამეს ექსკლუზიური ინტერვიუ და ფოტორეპორტაჟი

ამფიტეატრში გამართული კონცერტიდან:

სად იყო სალომე ბოლო პერიოდში?სალომე ფეხმძიმედ იყო, ბაშვი გააჩინა, ახლა ისევ ფორმაში ჩადგა და

აქტიურ მოღვაწეობას გეგმავს. გპირდებით, ყველა ტელევიზიაში და ყველა კონცერტზე მე ვიქნები.როგორ გამოიყურება შენი უახლოესი გეგმები?ვაპირებ კლიპის გადაღებას სიმღერაზე ,,სუპერსტარ”, რომელიც ჩემ

მშობლებს ეძღვნებათ.

სუპერსტარის მუსიკა და ტექსტი შენია?კიშენი აზრით რა არის იმის მიზეზი, რომ ქართველი შემსულებლების უმეტესობაქავერების შესრულების იქით არ მიდის. თუნდაც იგივე ნიუქამერების და სთარების კონცერზე ფილარმონიაში, სადაც შენ იყავი, ისევ სხვისი ძველი სიმღერები გადაიმღერეთ.მიზეზი მარტივია. უბრალოდ ეზარებათ.

გყავს თუ არა ვინმე ისეთი ქართველი მუსიკოსი, რომელზეც იტყოდი, რომ შენი ფავორიტია?არა, ფავორიტები და მისაბაძი მუსიკოსები არ მყავს, ნიჭიერ

ადამიანებს ვაფასებ. ვინც ნიჭიერია და კარგ მუსიკას აკეთებს,

ყველა მიყვარს. უბრალოდ ფანი არ ვარ არავისი. ვთვლი რომ ფანობა ავადმყოფობასავითაა და მე არ მჭირდება.ანუ არც მსოფლიოს მასშტაბით გყავს ვინმე იდეალი?არა, არა.სალომე სამომავლოდ იმაზე მეტს გეგმავს, ვიდრე კლიპის გადაღება და თბილისური კონცერტებია, თუმცასაზღვარგარეთულ გეგმებზე ჯერ-ჯერობით ლაპარაკი არ უნდა. ერთადერთი, რასაც ამბობს, ისაა, რომ მიზნის მისაღწევად არაფერს

დაიშურებს.

მე სულ მგონია, რომ სალომეს მთავარი მიღწეული აქვს: სცენაზე არასოდეს არ ისვენებს, მსმენელთან მუდმივი კონტაქტი აქვს, ისეთ

ტექსტებს და მუსიკას წერს, რასაც ყველა იმახსოვრებს და იყვარებს

და პაუზის შემდეგ მის კონცერტებზე იმდენივე ხალხი დადის,

რამდენიც, თავიდან დადიოდა. და კიდეც, იცის, რომ ეს ყველაფერი

არ არის.