Op weg naar Pasen: gebeden en gedichten

Uit de Diocesane Mededelingen 2003-2012Bellinda Staelens

Maart 2012God, jij die Vader bent en ook Moeder,

kijk naar ons.We danken je voor het leven,

voor al wat ons omringt,voor het bloed dat in onze aders stroomt,

voor nieuw leven dat iedere dag geboren wordt.Dank voor de nacht, rust,

en ook als we gaan rusten voor altijd.Dank voor al wie ooit hier is voorbijgegaan

op deze, onze aarde.Zij hebben ons hun wijsheid overgedragen,

wij zijn hun erfenis, zij staan naast ons.Hun raadgevingen zijn ons ingeprent.

Leer ons dat elke slechte ervaringtoch nieuw leven kan brengen.

Bescherm ons tegen al wat ons leven en dat van ons volk bedreigt.

Maak ons sterk om ziekte te weerstaan,om na natuurrampen terug op te bouwen.

Geef dat je volk niet verloren gaat als krachtenvan buiten en van binnen ons willen vernietigen.

Maak van Noord en Zuid één familie.(Mayagebed uit de Vastenkalender 2012)

Gedurende tientallen jaren zijn hier geen priesters geweest en heeft het volk dan zelf maar uitgedacht

hoe de Goede Week te vieren.In elk huis wordt er deze dagen zoet brood gegeten.

Dagen lang worden ovens afgehuurd en staan ze aan te schuiven om hun brood in de oven te steken.

Velen kwamen al vijgenbladeren zoeken op de parochie om zoetigheid van fruit te maken.

Het is morgen Witte Donderdag, dag van het brood. Waar er geen eucharistie gevierd werd,

bleef en blijft het hier een dag van brood. Buren en familie wisselen brood uit

en voor de kinderen is het een feest. (Eric Gruloos)

Als zoekende mensen levend in deze tijdwillen wij ons oefenen

in een andere manier van kijken,luisteren en spreken,

een andere manier van gaan en leren.Kijken doen we met de blik van de zwakken en de kleinen,

met wier ogen en stemmen in de samenleving

nauwelijks rekening wordt gehouden.Luisteren willen we naar vreugde en pijn

in de verhalen van mensen,naar de tekenen van onze tijd,

naar woorden die perspectief geven aan onze gemeenschap.Spreken oefenen wij in naam van wie monddood gemaakt wordt.

Met mensen gaan we een weg waarbij we vooral oog hebbenvoor hen die langzaam vooruit komen,

voor alles wat kwetsbaar en weerloos is.Om dit te kunnen, zoeken we inspiratie.

De Bijbel is een eeuwenoude traditie met verhalen over JHWH, de Ene, de Profeten en bij uitstek

Jezus Messias waarin velen van ons inspiratie vinden.Eveneens vinden we steun in teksten

van andere religies of ideeën van denkers.In deze verscheidenheid van inspiratiebronnen

vinden wij verbondenheid bij elkaar.Daarom komen wij op geregelde tijdstippen samen

waar we vieren rond brood en wijn,met verhalen uit de hertaalde en geactualiseerde Bijbel

en menselijke verhalen van hier en nu,verhalen levend in onze maatschappij.

Tijdens die momenten van samen vieren is er ruimte voor woorden, stilte, zang en symbolen,

die het hart van de aanwezigen verwarmenen zo de gemeenschap op de been houden.

In dit zoeken vinden we bondgenotenmet wie we op tocht kunnen gaan en

door wie wij ons gedragen weten.(Jebron Aalst)

Zoekend om met beide voeten in de wereld te staan, gedreven door dat Bijbelse visioen van gerechtigheid voor allen,

verbonden met wie die gerechtigheid wordt ontzegd, gedragen door Jezus’ herinnering, hoop uitzingend...

(Dominicus Gent)

Laten we de berg opgaan, even maar,proeven van het vergezicht,

het weidse perspectief,de wenkende toekomst.

Verlaten we even onze kantoren,werkplaatsen en speelplaatsen,

onze statusupdates,onze kleine zekerheden,

de voorspelbare rondjes die we draaien in steeds dezelfde cirkels.Laten we de berg opgaan,

en ons herinneren:de stralende mens

en zijn hartstocht voor gerechtigheid.Misschien zien we weer even,

als in een wolk, een glimp van het visioen,de schepping zoals ze bedoeld was:

bevrijd, geheeld, verzoend,

met leven in overvloed voor al wat leeft.

Het dal zal nooit meer hetzelfde zijn.(Uit de Vastenkalender 2012)

Februari 2012Gij komt bij ons binnen

met niets anders dan uw eigen naam: ‘Ik ben er voor u’,

en met de vraag om met die naam ons leven te tekenen.Zoals Gij mens geworden zijt in Jezus,

zo wilt Gij het ook vandaag worden in ons.(C. Desoete)

Om van U te kunnen sprekenbehoef ik lange tijd

van zwijgen en van stilte,van luisteren naar uw verhaal

en dat van mensenmidden in het leven.

Door onmacht overmandword ik wellicht monddood.

Onzeker en mijn tong verlamddoor angst of tegenstand.

Stamelend de mond gesnoerdbij zoveel vragen en geen antwoord.

Als Gij dan in mij doorbreekt,zachte bries, ruisen van de bron,

een brandend braambos, Pinkstervuur,zal ik schroomvol maar doorleefd,

met rustig gul vertrouwende woorden zaaien die Gij geeft,met mijn aanwezig zijn getuigen

dat Gij Liefde zijt en leeft.(B. Staelens)

Samen bouwen van binnenuitis dankbaar terugblikken en stilstaan bij wat ons verbindt,

is de waardevolle bouwstenen de plaats geven die hen toekomt.

Ze vertellen ons over de traditie, het verleden.Ze bieden stevigheid aan het heden en de toekomst.

Ze geven richting.Samen bouwen van binnenuit

is durven geloven in de veranderbaarheid van de dingen,

in persoonlijke groei,innoverend en kwaliteitsvol.

Het is het gesprek zien als een wegtot het vinden van oplossingen,

voor zichzelf opkomen zonder het belang van anderenuit het oog te verliezen.

Het is openheid,het verschil tussen mensen kunnen zien

als een bron van verrijkingen ervaren dat verscheidenheid ons toch kan verbinden.

Het is krachtig tegenkracht durven zijn,stelling durven nemen tegen

wat de samenleving onmenselijk maakt,door te blijven opkomen voor solidariteit,

door de meest kwetsbaren te blijven verdedigen.(IVV Sint-Vincentius Gent)

Daarvoor zijn toegewijde mensen nodig,trouw en consequent, mild en eerlijk,

bezield en gestuwd,gedragen in een groep van zielsverwanten,

verantwoordelijk en betrokken,bewogen voor wat rechtvaardig is...

Dan wordt een schoolals gist en zout in het deeg,

als vuur dat harten brandend houdt,een aandachtige aanwezigheid onderweg

waardoor mensen bevrijd opstaanen een nieuwe toekomst voor hen mogelijk wordt.

(IVV Sint-Vincentius Gent)

De eigendom vraagt hij:‘Wat is je herkomst?’

De meningen vraagt hij:‘Wie strek je tot nut?’

Waar altijd wordt gezwegen,daar zal hij spreken.

En waar onderdrukking heerst envan noodlot wordt gerept,

zal hij namen noemen.Waar hij gaat aanzitten,

gaat de ontevredenheid aanzitten.Het eten wordt slecht

en eng blijkt de kamer.Hij dwingt om te zien wat niet kan.

Maart 2011‘Als de wereld het moeilijk heeft

om in Christus te geloven, dan komt dit omdat er één bewijs tekort is: wij.’

(M. Verins)

Als de hele wereld ooit brood zal hebben, dan zal dat te danken zijn aan mensen

die niet van brood alleen leven. (H. Zahrnt)

Eenvoud roept soberheid op en ascese. Je leeft onthecht en deelt van je overvloed.

Eenvoud is niet alleen doen, maar vooral zijn. Je stelt je bescheiden op,

Ongekunsteld, natuurlijk en authentiek. Dat komt van binnen uit.

Eenvoud leidt tot eenheid en diepgang. Eenvoud is heilig en kostbaar.

Er zijn mensen die haar op overtuigende wijze voorleven. Ook op school.

(Uit Leeftocht, februari 2011)

Heer, wij willen bidden voor de duidelijke mensen, met een duidelijk en vastomlijnd levensontwerp:

mensen die heel scherp zien, die weten waar het naartoe moet

en daar consequent naar handelen. Ze zijn moedig en wilskrachtig,

ze zijn vaak heilig want ze voeren uit

wat ze denken te moeten doen. Maar we willen ook bidden, Heer,

voor de onduidelijke mensen,de dwarrelaars door alles heen,

die alles wel proberen, maar niets volhouden. Mensen tussen links en rechts, nu hier dan daar,

mensen die hun ‘zo-maar-zijn’ meestal niet kunnen rechtvaardigen.

Mensen in het kwetsbare midden die het aan weerskanten zoeken

en nergens vinden.

Wees als stromend water in je vrijgevigheid en hulpvaardigheid.

Wees als de zon in je liefde en barmhartigheid.

Wees als de nacht bij het bedekken van iemands onmacht.

Wees als de aarde in je bescheidenheid.

Wees als de zee in je tolerantie. Vertoon je zoals je bent

of wees zoals je je vertoont. (F. Bilge)

Met een handvol kleine, zwakke, machteloze mensen is het ooit begonnen.

Vanuit hun onmacht, hun angst en ontgoocheling hebben zij de handen in elkaar geslagen

en zijn ze op weg gegaan. Waarheen?

Ze wisten het zelf niet. Ze zouden wel zien.

Ze deelden wat ze hadden: brood en wijn, huis en goed.

In het samen bidden haalden ze de kracht om te blijven doorgaan

en hielden ze de droom wakker die Jezus in hen gewekt had. Vanuit deze verbondenheid

zetten ze de kleine dagelijkse stappen die haalbaar waren. En dat was heel wat!

Zo groeide indertijd nieuw leven in een stervende wereld.

Waarom zou dat nu niet kunnen? Ja, waarom niet?

Februari 2011Vasten:

tijd om klare koffie te schenken voor jezelf,

voor een ander. Eerlijke koffie

van boon tot kop, voor koffieboer en koffiedrinker,

rechtvaardig en solidair in beide wereldhelften.

(Kathleen Boedt) Een vastentijd

die mensen zo samenbrengt, is meer dan een potje troost.

Het is een toost op een nieuwe wereld

waar geloven verder gaat. (Antoon Vandeputte)

Dat we ons met elkaar verbinden, de handen in elkaar slaan

voor een nieuwe manier van leven, dat we elkaar steeds opnieuw ontmoeten en respecteren

zo verschillend als we zijn. Dat de norm van ons samenleven

niet bepaald wordt door het grote ‘nooit genoeg’, dat de kwaliteit van het leven niet gemeten wordt

aan wat mode en reclame voorschrijven. Dat we samen werk maken van een gemeenschap

waarin de rode draad, de leidraad voor onze relaties,

voor ons omgaan met de dingen en met elkaar Gods eigen naam mag zijn:

‘Ik zal er zijn voor u’. (Uit de vastenbrochure 2011)

Ik zoek iets

wat echte dorst kan lessen. Dorst die van binnen zit,

in het innerlijk. Waar vind ik die bron?

Hoe kom ik erbij? (Uit Leeftocht, februari 2011)

Mensen, generaties zijn hun meest waardevolle waarden

bijster geworden: de rechtschapenheid in het oordeel,

de volharding van de wil, de rechtzinnigheid van het hart,

de smaak voor creativiteit, de kommer voor onafhankelijkheid,

de beheersing van de situatie, het geloof in de mens,

het vertrouwen in de inspanning. Nieuwe dingen zijn opgekomen.

Futiele dingen die het volk verstrooiden maar het ook dom maakten.

(Michel Kayoya)

Wie slechts geloof heeft, loopt gevaar een kwezel te worden.

Wie slechts humor heeft, dreigt cynisch te worden.

Wie geloof én humor heeft, vindt het evenwicht

waarmee hij in het leven rechtop kan blijven.

(Martin Buber)

Maart 2010‘Parels liggen niet langs de kust,

wie er een wil, zal ernaar moeten duiken.’(Boliviaans gezegde)

Op een dag ging de zoon van een rabbijn bidden in een andere synagoge dan die van zijn vader.Toen hij weer thuiskwam, vroeg zijn vader hem:

‘Wel, zoon, heb je iets nieuws geleerd?’‘Ja, natuurlijk’, antwoordde de zoon.

Lichtjes gekrenkt in zijn rabbijnentrots, vroeg de vader,bitser dan hij zelf wilde:

‘En wat leren ze daar dan wel?’‘Heb je vijand lief’, antwoordde de zoon.

Dat liet de vader niet over zich gaan:‘Wat is daar zo nieuw aan?Dat verkondig ik toch ook?’

Waarop de zoon, wat ondersteboven, antwoordde:

‘Ze hebben me geleerd de vijand lief te hebbendie in mij woont,

en daar ben ik altijd zo tegen tekeer gegaan.’In deze veertigdagentijd

willen we stilstaan bijonze verbondenheid met God,

onze relatie met de mensen met wie wij levenen met de mensen veraf,

onze omgang met de aarde die ons voortbracht.Deze tijd is ons gegeven om

wat gebroken is te helen,om wat verdeeld is samen te brengen,om vastgelopen relaties te herstellen.

(Vastenbrochure 2010, 27/2)

Er zijn er zeven die iets doen.Er zijn er twintig die discussiëren over wat die zeven doen.

Er zijn er tachtig die de schouders ophalen als die zeven iets doen.Het gebeurt dat één van die honderd

de manier komt uitleggen aan één van de zevenhoe hij het zou moeten doen.

Eén van de zeven is het dan plots inwendig beu,maar uitwendig behoudt hij de glimlach.

En hij zwijgt,want hij heeft niet de gewoonte van veel te praten.

Overigens, hij heeft iets te doen.(Dom Helder Camara)

Vader,Gij zijt het

die ons aan elkaar geweven hebt.Uw Geest is het

die ons om elkaar bekommerd maakt.Beziel ons telkens weer

opdat wij elkaar dragen in lief en leed.Maak ons luisterend en ontvankelijk

opdat wij bij elkaar kunnen zijn zoals we zijn.Maak ons dienstbaar voor elkaar,en delend met mensen in nood,

dichtbij en ver over zee.Wij vertrouwen ons aan U toe,want Gij zijt toch onze Vader.(Vastenbrochure 2010, 26/3)

Donderdagavond. Afscheid.Brood gebroken en gedeeld.De grootste die de dienaar is.

‘Jullie moeten maar dikwijls samenkomen,het is niet goed dat mensen alleen staan

in de chaos van het leven.’ Donderdagnacht. Zweet en bloed.

Pure eenzaamheid.Angst voor de uiteindelijke consequentie

van een keuze voor de mensen aan de kant.

Elf slapende vrienden, en één man die beseft dat liefde en solidariteit

niet voortkomen uit macht en strategie,niet uit vurige toespraken of grote woorden,

maar uit het koppig volhouden en durven op de helling zettenvan het eigen leven.

Vrijdagmorgen.Geslagen, vernederd, naakt tentoon gezet.

Verraden. Mens-voor-mensen.Altijd koos Hij voor de mens,

hielp hij de kleine mens om op te staan,de uitgestotene om er weer bij te horen.

‘Onnozelaar ! Kruisig hem !’Vrijdagmiddag.

Duisternis over het land.Hij is gestorven.

Ze hebben hem gedood.Stille zaterdag.

Leegte. Pijn om het gemis.Twijfel. Ontmoediging.

Zoeken. Wachten.Pasen.

Na 2000 jaar leeft Hij nog altijd voort.Hij was Zoon van God,

zijn hele bestaan was Liefde.De veertig sobere dagen

en het droeve verhaal van verraad,ze lopen niet dood, maar

doen het ondenkbare verhopen:dat een mens groter wordt

dan de dodelijkste pijn.En dat Liefde alles kan veranderen.

Hij zegt tot ons:‘Sta op. Wees niet bang.’

(Vrij naar K. Gelaude)

Daar sta je danmidden in een vreemde stad

helemaal alleenmet niets anders dan je koffertjes,

je vreemde cultuuren je herinnering.

Je had een stukje grond,je had een plekje helemaal van jezelf,

je plantte, je oogstte,en je was mens...

Maar je grond hebben ze je afgenomen,Je brood genomen, je huis verbrand,

je hoop gedood, je gedegradeerd tot een wegwerpartikel. Nu ben je met je gezineen zwerver langs eindeloze wegen,

zoekend naar bestaanszekerheid.Daar sta je danin deze voor jou

nieuwe, wantrouwendedikwijls vijandige wereld.

(Kruisweg van de immigrant, p. 7)

Onze vader, onze moeder verborgen,dat wij Uw gelaat ontdekken

in de vreemdeling, de vluchteling,de ander, mens van U.

Onze vader, onze moeder verborgen,op aarde als in de hemel,

in die liefdevolle blik, dat barmhartige gebaar,op aarde een stukje van de hemel zichtbaar.

(Kruisweg van de immigrant, p. 7 & 27)

De grazige weiden, de vredige wateren,ik heb ze gezocht en

gevonden, zij waren nog mooier dan mij was beloofd,

prachtig. En in dit lieflijk landschap de zoon

van de maker, aan een boom genageld, maar geen spoor van geweld

of verzet, alleen maar vrede, rust.

Zijn lege ogen kijken het landschap in, om zijn mond spelen eeuwige vragen:

waarom dan, wie ben je, waar was je, e.d.

Zonder verwijt, hij moet hebben geweten wat er zou gaan gebeuren. Ik heb geen antwoord.

(Rutger Kopland)

Januari 2010

Om wat waar is en niet te geloven

wat het lichaam te buiten gaat de adem te boven

is er leven buiten het leven zijn er talen buiten de taal.

(Ellen Warmond)

Vragenderwijs ik vroeg het aan de vogels de vogels waren niet thuis ik vroeg het aan de bomen hooghartige bomen ik vroeg het aan het water waarom zeggen ze niets het water gaf geen antwoord als zelfs het water geen antwoord geeft hoewel het zoveel tongen heeft wat is er dan

wat is er dan er is alleen een visserman die draagt het water onder zijn voeten die draagt een boom op zijn rug die draagt op zijn hoofd een vogel(Guillaume van der Graft)

Februari 2009

Waar bent U God,wanneer de dood

als een vuistop het leven neerkomt?Waar horen wij thuis

wanneer verdrietde aarde onherbergzaam maakt?Wees niet de verre onbekende.

Laat ons niet achterblijvenin het leven

als in een leegstaand huis.

Kom naderbij, God,dat wij mededogen

in uw zwijgen voelen.Wees in het hart

van de man die schreit.Wees in de blik van het kind

dat niet begrijpt.Wees in het zwijgen van de moeder

die alles deed wat ze kon.

Laat over onsgeen eindeloze schaduw vallen.

Maar kom naderbij.Bewaar het licht in onze ogen.

Gij, onze hoop die ons hebt toegezegd:‘Ik zal er altijd zijn’.

Luc Van Looy, bisschop

Vasten,een jaarlijks cadeau,

veertig dagen wellness.Herstel van harmonie

met zichzelf, met anderen,met de natuur, met God.

Een stiltegebied afbakenen,

een lege cirkel vol ruimteen tijd, tijd, tijd.

Ballast overboord gooien.Gaan van ‘te veel’ naar ‘genoeg’,

en merken dat daar het feest begint.Mensen ontmoeten,uit Noord en Zuid.

En vieren, in de Paasnachtdat dit altijd opnieuw gebeurt:

opstanding tot leven.En daar de belofte herhalen:

tweeduizend jaar oud. (Uit ‘Niet te schatten’)

De vasten is een uitgelezen tijd om halt te houdenen het dwingende ritme van leven of geleefd worden, te breken, om vraagtekens te plaatsen bij wat normale gang van zaken heet.

De vasten is een uitgelezen tijd om wat meer zicht te krijgenop de weg die wij te gaan hebben,

en stap voor stap met velen samen die weg ook gaan.

De vasten is uitgelezen tijd om echt te leven,misschien ook wel te her-leven richting Pasen.

En ook daarna.(Uit de jongerenviering van BD)

Ik heb geen enkele bijzondere openbaring van de wil van God,maar ik ben er innerlijk van overtuigd

dat Hij zich dagelijks openbaart aan elk van ons.Doch wij sluiten onze oren

om de ‘kleine stille stem’ niet te horen.Wij sluiten onze ogen

om de zuil van vuur niet te zien. Alle mensen zijn zusters en broeders.

Geen enkele mens hoeft ons vreemd te zijn.Het welzijn van allen zou ons doel moeten zijn. Hetzelfde penseel heeft ons allen geschilderd.

Wij zijn kinderen van dezelfde Schepper. Zo dragen wij ook onuitputtelijke goddelijke krachten in ons.

Alles wat ik in mijn leven mag tot stand brengen,Gaat terug op het feit dat ik doorheen mijn beperktheden

Een kracht heb ontdekt die anders is dan de mijne.Mijn vastenpraktijken en gebeden

hebben volgens mij geen enkele waarde.Maar zij worden bijzonder kostbaar

als ze het verlangen uitdrukken van de zielom rust te vinden bij de Schepper.

(M. Gandhi, citaat uit ‘Adem halen de wereld rond’ BD)

Stil worden,rustig nadenken over de zin van het geloven,

creatief verkennen van de plaats van dit geloof in het eigen werk,verdiepen van een spiritualiteit voor het eigen beroep,

in gesprek treden met onderwijscollega's,

poëtische bewerking van Psalm II door Karel Staes:

Gezalfd, gezegend zij de mensgeschapen naar Gods liefste wensom dochter zoon en thuis te zijnwant pas in God is dat gegeven,

komen mensen echt tot levengewekt en opgewekt tot ‘eeuwig heden’

waar de machten van bezit,‘van meer en minder’

eindelijk verleden zijn en alle leed geleden.

Oog in oog met mensen staanze dag na dag bescheiden voor te gaan

betekent heel gewoonhun kleinste medemens te zijn

zonder veel vertoon-gedragen en gedreven-God in ons geweven.

Februari 2008

Wanneer je vast,speur naar de wortelsdie je ziel verharden

en hak ze uit tot je minzaam elkeentegemoet kan komen.

Wanneer je vast,schep dan een nieuwe orde in je wereld

zodat je lotsverbonden raaktmet ieder mens

die brood of recht ontbeert.Deel in die mate

dat zijn honger wordt gestild.Wek hoop die

dagelijks en voor ontelbareneen weg aanlegt naar Pasen.

Kris Gelaude

Tu peux détruire ma maison,voler mon argent, mes vêtements

et mes chaussures,me laisser nu en plein hiver,

mais tu ne peux pas tuer mon rêve,tu ne peux pas tuer l’ espoir.

Tu peux fermer ma bouche,me jeter en prison,

tenir mes amis loin de moiet salir ma réputation,

me  laisser nu en plein désert,mais tu ne peux pas tuer mon rêve,

tu ne peux pas tuer l’ espoir.

Tu peux me crever les yeuxet les tympans,

me couper les bras et les jambes,me laisser nu en plein rue,

mais tu ne peux pas tuer mon rêve,tu ne peux pas tuer l’ espoir.

Tu peux me couvrir des plaies,tourner le fer dans les plaies,

t’ amuser à me torturer,me faire pisser du sang.Tu peux  m’ enfermer,sans papier ni plume,

m’ interner comme un fou,me rendre fou,

m’ humilier, m’ écraser,m’ assoiffer, m’ affamer,

me faire signer la reddition de mes combats.Tu peux tuer mes enfants,

tuer ma femme,tuer tous les miens

et me tuer,mais tu ne peux pas tuer mon rêve,

tu ne peux pas tuer l’ espoir. (Jacques Roche, 

Haïtiaans journalist, schilder en schrijver, vermoord in juli 2005)

niet de banknoch het raamnoch de poort

of de deur zonder verfmaken de school

maar de hand aan het hekhet kind op de bank

een zwerfschriftergens verloren

licht moet er zijnen in dat licht

taal een ogenblikblauw een gedicht

(Jeannine De Beleyr)

Voorjaar in Haïti,de ‘van karèm’ steekt op.Honderden, duizenden vliegers stijgen op.Vanuit de krottenwijken van de stad,van op de heuvels van het plattelandschrijven kinderen tegen de blauwe luchtde signalen van hoop,het niet kapot te krijgen geloofin de opstanding uit lijden en slavernij.Ze vieren het touwvan de wenkende vrijheid,van de zelf gekozen toekomst,van het leven dat overwint.(Uit de ‘Vastenkalender 2008’)

Ik vier het touw meer en meer,vol vertrouwenzend ik je het wijde luchtruim in,de wind zit meefris en warmals draagt hij je op adelaarsvleugels,zo goddelijk krachtig.(Kathleen Boedt, vsko)

Go to the people.Live among them.Learn from them.Plan with them.Work with them.

Start from what they know.Build on what they have.

Teach by showing.Learn by doing.

Not a showcase but a pattern.

Not odds and ends but a system.Not piecemeal but an integrated approach.

Not to conform but to transform.Not relief but release.

(Uit de ‘Vastenkalender 2008’)

Vertel maar eens aan ‘buiten’mensendat Jezus koos voor de armste plek om geboren te worden…

die plekken kennen zij en daar wonen zijen elke dag wordt wel ergens in een hut een kind ter wereld gebracht.

De tijd staat zelfs niet stilwant tenslotte gaat het leven verder zijn gang,

de ‘lijdende gang, de Goede Vrijdag-gang.

Vertel maar eens aan het armste volk van Zuid-Amerika,uitgezogen door Europa, overweldigd door de Verenigde Staten,

verwoest door oorlogen en dictaturen,zichzelf voortdurend ontwortelend,

dat Jezus het in zijn lijden opneemt voor hun lijden,het in zijn verdrukking opneemt voor hun onderdrukking,weent om hun kinderen, troost geeft aan hun vrouwen,

vergiffenis schenkt…dan staat de tijd stil,

sluiten de burelen en handelszaken,dan is het heilige dag…

om te bidden, te barsten en te schreeuwen…

‘niet doenalsof de straten niet elke dag

een dodenhuis zijnniet doen

alsof de haan hier nooitheeft gekraaid

het is drie uur pmen goede vrijdag

wie is de lijdendewaar de verrader

de stad kleedt zich witbidt, barst en schreeuwt

om niet te verstikken.’ 

(ti soley leve)

Februari 2003

Gaandeweg wordt de weg gebaand

Als pelgrims op tocht gaan om even stil te staan bij het leven

en terug te komen tot wie we eigenlijk zijn,

herboren worden uit de natuur en in onze diepste verlangens

Gods droom herkennen over onszelf en over de wereld

om met vertrouwen en nieuwe grond onder de voeten

verder te gaan.

Een veertigdagentocht

Probeer het eens: anders om te gaan met je tijd.

Tijd verliezen om tijd te winnen, om beter te weten

waarheen het moet, hoe het moet

en dat het moet. Vastentijd

even de woestijn van het leven intrekken, stilte en rust zoeken,

weg uit de gejaagdheid en oppervlakkigheid van ons dagelijks bestaan,

leeg worden van wat ons gevangen houdt om te groeien in verbondenheid.

Wens voor de veertigdagentijd!

Het visioen van waaruit we leven, dat is de ziel zelf.

Dat is de diepere inspiratie, de Geest-kracht die ons stuwt.

Dat heilsperspectief

van een wereld die voor iedereen menswaardig is, dat hou je alleen levend als je erover zingt, als je ook je kinderen erover leert zingen.

Het is van levensbelang plekken te creëren

waar je kan ervaren dat die andere wereld mogelijk is.

Je moet het aan elkaar blijven zeggen , niet in het wilde weg,

maar zo dat het mensen motiveert

om kleine stappen te zetten.

Een Joodse midrash zegt: ‘Wie één mens redt, redt de wereld.’ Dat is een goede houding, denk ik.

Dat is het: je zet door,

je trekt een spoor van tegenkracht, je baant een weg.

Ooit begon een man uit Nazareth

zo aan een droom van deze wereld, van Godswege.

Huub Oosterhuis

Maart 03

‘Als iedereen in deze wereld brood zal hebben, zal dat te danken zijn aan mensen die niet van brood alleen leven.’

(Naar H. Zahrnt)

Vastentijd: mensen worden die niet van brood alleen leven

Veertig dagen en veertig nachtenverbleef Hij in de woestijn.

Wij zouden ’t nimmer overlevenvan honger en van schrik,van heimwee en gemis.

Wij zijn gewend aan veel comfortdat ons verzadigt en verdooft.

Wij leven in een andere woestijnvan mensen die elkaar niet meer vertrouwen,

een uitgestrekte wildernis vanleugens en verdachtmaking,

grote en kleine oorlogenen zoveel eenzaamheid.

Kon elke christen weer oase zijneen kleine bron van hoop

in een woestijn van mensen.Dan werd het eindelijk Pasen voor iedereen

in eenvoud, delen en vertrouwen.

Als je ogen hebt, laat je blinde zekerheden achter in het graf

en loop achter je twijfels aan in de richting van Galilea

om Hem te zien. Vind Hem in de tuin van het leven,

in de wind van het weten, in bloesems van blijdschap, in de hof van beproeving,

ver van de trotse tempel van je ik, zachtmoedig bij het meer van de stilte.

Dan word je weer jezelf als het beeld van Hem,

dan is er voedsel en vrede voor allen.

Je vindt Hem waar de boer ondankbare grond bewerkt,

waar de wegwerker stenen verbrijzelt. Bij zon en regen blijft Hij hen nabij,

zit zelf onder het stof. Leg dan je gewijde gewaden af

en volg Hem over de stoffige grond. Ontmoet Hem in de minsten van je broeders

en verraad Hem niet met een kus. Herken Hem onder de doornenkroon

van sociale onrechtvaardigheid, uitbuiting en onverdraagzaamheid,

persoonlijke en collectieve onmacht. Volg Hem langs kruiswegen

van armoede, honger, geweld en ziekte. Kijk naar Hem op schandpalen van discriminatie en bespotting,

ook Hij werd verstoten en verbannen, maar Hij verdween niet spoorloos.

Zijn voetsporen zijn goddelijke stapstenen in het drijfzand van deze wereld.

Zijn Geest is morgendauw en avondvuur. Sta dan op en wandel, menslievend als Hij.

Dan kan je opstaan uit verlamming en verdoving,

onmacht die je zolang gevangen hield.. Nieuwe kracht zal je sterken

en zachter maken. Ergens op de oever

van het meer van jouw leven zal je dan je diepste zelf herkennen

als je je leven breekt en deelt als brood.

Uit korven kruimelgeloof zal je de kracht putten

om de lijkwade van je oude denken en doen te scheuren.

Je zal de zure zwachtels van eigenwaan afleggen,

de steen van wat je te lang heeft bezwaard kunnen wegrollen.

Met lege maar open handen zal je dan voor Hem staan,

voor de tuinman in de tuin van het leven

en zien waar het werkelijk op aan komt.

‘Lastige mensen,’ zeggen sommigen, ‘waarom moeten ze altijd zo opstandig zijn? ’

Maar zelf zeggen wie in Hem geloven: ‘Wij kunnen niet anders, want ook Hij is opgestaan,

tegen elke vorm van dood en verdrukking in, tegen elke vorm van lijden en liefdeloosheid.

Zijn Geest wekt ons altijd weer op, blaast vuur in onze uitgedoofde harten,

doet ons de vragen stellen naar een nieuwe tijd, een andere wereld, een Pasen voor iedereen.’

Nog even het gedicht ‘Licht uit licht’ van Ida Gerhardt

De liefde bidt voor wieniet weten wat zij doen,gekruisigd blijft zij stil

voor wie de hamer heft.

En na de sabbat keertzij tot de treurenden,verrezen uit het grafwandelt zij in de hof.

Onherkend zit zij aan,met hen, met u, met mij

te Emmaüs, tot het brooddoor Hem gebroken wordt.

Als een credo, onderweg naar Pasen.

Februari 04

Vasten, levensdraden aanhalen

Vasten: je isolement doorbreken levensdraden aanhalen

weer aarden in de levenskring breuken van onrecht overbruggen

grenzen verbreken zielsgenoten worden

en je verankeren in het stille, onuitsprekelijke mysterie.

Het verbond vernieuwen

met wat je niet loslaten mag.

(Kathleen Boedt)

Mogelijkheden tot bezinning en gebed

Brooddeeg kneden begint met een plakkerig gedoe

in een smakeloze brij, een onsamenhangend mengsel van ingrediënten.

Toch maar geduldig kneden, geloven dat het lukt.

Plots voel je weerstand, veerkracht in de massa. Er lopen krachtlijnen in. Het is deeg geworden,

de gist kan zijn werk beginnen.

Zoiets is gebed: je leven kneden,

dat onsamenhangend mengsel van duizend kleine dingen en één groot

onbestemd verlangen naar geluk. Bidden is geduldig kneden,

is vechten met de stilte en vechten met jezelf.

En dan plotseling voelen dat God de krachtlijnen

in je leven legt,de samenhang en de veerkracht.

Bidden is kneden, je leven kneden,

en dan de Geest zijn werk laten doen.

(Manu Verhulst)

Grote

hoogst bescheiden LiefdeGod,

Gij die, gehuld in zwijgzaamheid,de eeuwen door

op onze drempel ziten wacht

op onze wederliefde.

Gij die de hoop niet opgeeften in stilte waakt

aan het ziekbed van ons onvermogen.

Gij die heet ‘Ik zal er zijn’en van geen wijken weet

aan onze zijde.

Kom binnen en leg die naam

‘Ik zal er zijn’ op ons.

Doe hem leven als het kleinste van de zaden

in de diepte van ons hart.

Zodat wij in staat zijn om te zeggen tot een ander:

‘ik zal er zijn voor jou’.

Leer ons zwijgend op jouw manier

de wacht optrekken bij een ander.

Leer ons af

te eisen en te heersen zodat een mens kan opengaan

en zich gewonnen geven.

Dat wij met twee of meer die elkaar gevonden hebben

ons niet afzijdig houden maar toegang scheppen

en dat uit ons wederzijds geborgen zijn

nieuw leven wordt geboren voor zovelen.

(Uit ‘Kompasliturgie’)

Maart 04

‘Visie zonder actie blijft een dagdroom. Actie zonder visie wordt een nachtmerrie.’

(Japans gezegde)

Veertig dagen herbronning voor visie en actie

Gij die recht doet aan de verdrukten, de geboeiden bevrijdt

en de blinden weer zien doet, Gij die waakt over de vreemdeling

en de gekromden weer opricht.

Moge uw woord kracht krijgen in ons, zodat wij gaan staan aan de kant van hen die u het liefste zijn:

de armen, de verdrukten, de ontheemden, de vluchtelingen.

(Naar Psalm 146)

Met mijn leerlingen uit de zesdejaars las ik vroeger fragmenten uit het mooie, tijdloze boekje ‘Le petit prince’ van Antoine de Saint-Exupéry en het was wonderlijk hoe we ook bij deze schrijver dat diepe verlangen van elke mens – Samaritaans of niet – herkenden, dat dorsten naar een ‘lavende bron’, eenzelfde ervaring van kracht ook die groeit in de ontmoeting van de woestijn:

‘En terwijl ik zo liep ontdekte ik de put, bij het aanbreken van de dag. De mensen, zei de kleine prins, kruipen in sneltreinen, maar ze weten niet meer wat ze zoeken. Ze maken zich druk en draaien in een kring rond. En hij voegde er aan toe: Het is de moeite niet waard. De put die we bereikt hadde, leek niets op een woestijnput. De putten in de Sahara zijn gewoon in het zand gegraven gaten. Maar deze leek op een dorpsput. Alleen was er nergens een dorp in de buurt en ik dacht dat ik droomde. Het is vreemd, zei ik tegen het prinsje, alles is in orde: de katrol, de emmer, het touw…Hij lachte, bevoelde het touw en liet de katrol draaien. En die piepte als een oude windwijzer wanneer er lang geen wind geweest is. Hoor je het, zei de kleine prins, wij wekken de put en hij zingt… Ik wilde niet dat hij zich inspande. Laat mij het maar doen, zei ik, het is te zwaar voor jou. Langzaam hees ik de emmer tot aan de putrand en zette hem daar stevig neer. In mijn oren klonk nog het geluid van de katrol en in het trillende water zag ik de zon trillen. Ik heb trek in dat water, zei de kleine prins, geef me te drinken… Toen begreep ik wat hij gezocht had. Ik bracht de emmer aan zijn lippen. Hij dronk met gesloten ogen. Het was als een feest. Dit water was heel wat meer dan voedsel. Het sproot voort uit onze tocht onder de sterren, uit het geluid van de katrol en de inspanning van mijn armen. Dit water deed het hart goed, als een geschenk. Bij jou kweken de mensen vijfduizend rozen in één tuin, zei het prinsje en ze vinden daarin niet wat ze zoeken. Nee, dat vinden ze niet, antwoordde ik. En toch zouden ze kunnen vinden wat ze zoeken in één enkele roos of in een beetje water. Ja, dat is zo, antwoordde ik. En het prinsje voegde er aan toe: Maar ogen zijn blind. Met het hart moet men zoeken. Ik had gedronken. Ik ademde vrij. Het zand is in de vroege morgen honingkleurig. Ook die honingkleur stemde me gelukkig. Waarom moest ik dan toch verdriet voelen… (…)

Hij nam mijn hand maar zei toch nog: Je hebt ongelijk. Je krijgt verdriet. Het zal lijken alsof ik dood ben en dat is niet zo… Ik zweeg. Begrijp je het niet. Het is te ver. Ik kan dit lichaam niet meenemen. Het is veel te zwaar. Ik zweeg. Het zal niets anders zijn dan een oud omhulsel dat weggegooid wordt. Daar is niets verdrietigs aan. Ik zweeg. Hij verloor een beetje de moed maar spande zich nog eens in. Het zal heel aardig zijn, weet je. Ik zal ook naar de sterren kijken en voor mij zal elke ster een put zijn met een roestige katrol…Ik zweeg. Wat zal dat grappig zijn! Jij

krijgt vijfhonderd miljoen rinkelbelletjes en ik vijfhonderd miljoen putten… En toen zweeg hij ook omdat hij moest huilen… We zijn er. Laat me nu even een stap alleen doen. En hij ging zitten omdat hij angstig was. Toen zei hij weer: Weet je… die bloem van mij… daar ben ik verantwoordelijk voor. Ze is zo zwak. En zo goedgelovig. Ze heeft vier doornen van niets als bescherming tegen de hele wereld...’

Bij mijn weten had Antoine de Saint-Exupéry geen theologische achtergrond en geen kerygmatisch exposé voor ogen en toch heb ik het gevoel dat hij perfect heeft begrepen wat het evangelie wilde zeggen, wat de symboliek en draagwijdte kan zijn van vastentijd, geloven, herbronning, ontmoeting en solidariteit.

Samen de armoede aanpakken

Het woord van Godaan het beginaan het eindevan alle tijden

eeuwig actueelbelofte

verbondmens gewordenzaad in de aarde

licht voor onderweggids

inspiratieconfrontatiekiezelsteen

kracht om te leventroost bij verdriet

steun in moeilijkhedenantwoord

zegenbalsem op een wonde

bron van vreugdevervulling

veertig dagenen ook daarna

elke dag opnieuw

(Uit de: Vastenkalender 2004)

TOT SLOT Geef dromen weer een kans

laat optimisme het doemdenken stuitenlaat hoop aan woorden kiemkracht geven

lenteknoppen die openbrekenopstaan om te leven.

Blijf niet staanbij het graf van het verleden

want het is leegmaar ga kijken, horen en voelen

waar Hij leeft in mensen.

(Uit de bezinningsteksten van het VSKO)

Februari 05

OP ZOEK NAAR INSPIRATIE

‘Christenen moeten warme en hartelijke mensen zijn, geen ijskasten, noch leeg- of punthoofden.

Dit veronderstelt een zelfkennis die geen navelstaarderij is,

maar vertrekt vanuit Gods kijken naar ieder van ons.’ (Naar M. Van Parijs o.s.b.)

Als alles in je leven zo evident en normaal is geworden,

dan wordt het tijd om te vasten.

Vasten wordt dan een loskomen uit dat alledaagse ritme

en teruggaan naar de hartslag van het leven. Vasten wordt dan een loslaten van aangeprezen levenswijzen

en weer voelen waar het op aan komt. Vasten wordt dan een loswringen uit gedwongen contacten

en vriendschappen sluiten die het hart raken. Vasten wordt dan een losmaken uit een god-vreemde wereld

en hem zien in de mensen om je heen.

40 dagen vasten doet ons weer verrijzen tot echt mens

(A. Vandeputte - Bijsluiter bij de vastenaffiche vsko – Leeftocht)

Als een wens voor deze veertigdagentijd…

‘Ik zocht mijn zielmaar kon haar niet zien.

Ik zocht mijn Godmaar God ontweek mij.

Ik zocht mijn naasteen vond hen alledrie.’

(M.L. King)

Maart 05

‘De wereldnacht heeft lang geduurd. De nieuwe dag is eindeloos.’

(Patrick Lateur)

De realiteit van Goede Vrijdag

Een zuil van licht ben ik voor blinde heersers,

maar mijn gelaat is reeds getekend door het kruis,

want in een boze wereld kan inzet voor gerechtigheid

alleen maar op gevaar van leven.

Mijn licht gevangen in duisternis van hoon.

De rietstok als een valse scepter, waar ik mee heersen moest

over de maskers van de spot.

Het hoogland van mijn geest nu weerloos prijsgegeven aan de laagheid van hun vuisten.

Maar spot en hoon uit onbegrip slaan grote wonden in het hart. En velen kijken zwijgend toe,

wanneer ik in onschuldig zwijgenweer val en verderga.

De hoop van Pasen

Maar hij weerstaat, weerbarstig,

en bundelt voor het laatst de woorden van weleer:

‘Ik geef jullie een nieuw gebod: heb elkaar lief,

zoals ik jullie liefhad.’

Op tafel raden wij het brood, de wijn en rond de tafel

de laatste vrienden, vermoeden ook de handen

waarmee hij ooit de blinden weer deed zien, de kreupelen deed lopen,

de doven weer deed horen. Wij kijken naar zijn handen

waarmee hij steeds het brood voor ons wil breken,

de beker met ons delen en ons zijn vrede geven.

Hier wordt hij één met wie verdrukt is, toen en nu,

hier wordt hij mens met mensen die in angsten leven,

wordt hij gelijk aan wie moet wachten op wat onontkoombaar is,

wordt hij een mens als wij.

Wie was toch deze man van God, wie was toch deze mensenzoon

dat hij de paradijsdroom levend hield? Tegen het zwarte kruis

blijft zijn verminkte lichaam stralen en rond het kruis

breekt in de hoeken verblindend licht naar buiten.

Het is volbracht. Maar zelfs de doodstraf

doodt niet een leven van gerechtigheid en liefde.

Ik had de wereld lief,de zachte heuvels,

het helend water van het meer,het eenzaam zand van de woestijn.

Ik volgde vogels in hun vlucht,de schicht van schuwe dieren.

Het ruisen van de granen,de weelde van de wingerd.

Vader, jouw schepping had ik lief.

Zelfs van de mensen ben ik blijven houden.zij volgden en vervolgden me,

zij juichten, huichelden,gedreven door het Woord

verdreven zij de drager.Toch bleef ik van hen houden

in hun onwetendheid, verblindingen doffe doofheid,

in hun ellende, kwalen, onmacht, onrecht.

De levende is voor verdwaasden dwaasheid,

Maar kracht van God voor wie gered is. Gods dwaasheid

is wijzer dan de mensen, zijn zwakheid

is sterker dan de mensen.

(Patrick Lateur)

Maart 06

‘We hebben teveel beheerdersen te weinig profeten.’

(R. Debray)

‘Dialoog is een kunst die ons wegrukt‘Dialoog is een kunst die ons wegrukt

van het kortzichtige pessimisme van wie zegt dat het niet mogelijk is

om samen te leven met de andere en dat de wonden die onrecht hebben geslagen

ons voor altijd tot haat veroordelen. De dialoog is niet de keuze van de bangen, van wie schrik zou hebben om te vechten.

Hij verzwakt niemands identiteit. Hij daagt elke man en vrouw uit

om het beste in de ander te zien en om het beste in zichzelf te radicaliseren.’

Interreligieus vredesengagement, Aken 2003)

‘Wat verwachten wij als ongelovigen van het Westen van jullie, vertegenwoordigers van de grote spirituele stromingen van de mensheid?

Wij vragen jullie allereerst om ons wakker te schudden. Wij hebben nood aan iemand

die onze ogen opent op de wereld zoals hij is: onrechtvaardig, gevaarlijk en weinig evangelisch.

Waarom deze nood? Omdat wij in slaap gewiegd zijn,

Wij die elke dag de opium van het volk roken,

dit is de slaappil van de media, door het geld en het gemak.’

(Regis Debray, Franse intellectueel en humanist)

Er lopen heiligen op straat. Ze zijn te herkennen aan hun onopvallendheid,

aan hun kostbare mantels van een oneindige kostbaarheid die losjes om hen heen wapperen,

en aan hun verdriet.

Als we ze tegenkomen, lopen we ze voorbij. Maar we horen iets ruisen.

Als we omkijken, zien we dat ze zich losmaken van de andere mensen, hun pas versnellen, zijstraten inslaan. Overal staan mensen stil en kijken om.

We moeten nu zelf een zijstraat inslaan,

maar we durven niet, zo raken we steeds verder van huis,

we zullen spoedig verdwalen, zo zullen we elkaar ontmoeten, in de regen,

in de nacht. (Toon Tellegen)

Vasten en bidden

‘Om een dialoog te kunnen voeren, moeten we authentieker worden

en ons onze zelfgenoegzaamheid of angst voor de ander kunnen ontzeggen.

Dialoog veronderstelt bekering naar de ander toe. Dat betekent niet aanpassing,

maar juist meer naar de diepte van je eigen geloof gaan en gezuiverd worden van vooroordelen en arrogantie.

Vasten en bidden zijn instrumenten voor de vrede, die we vaak te zeer hebben verwaarloosd,

of als inefficiënt hebben beschouwd. Vasten betekent ons iets ontzeggen

waaraan we gehecht zijn. Wie bidt wordt verhoord,

en voor wie gelooft, is niets onmogelijk.’ ‘Om effectief te vechten tegen de oorlog en tegen het kwade,

moeten we in ons binnenste een oorlog voeren en het kwade in onszelf overwinnen.

Dit is de bitterste oorlog, die tegen onszelf.

En hoeveel nationalisme zit er niet in die oorlog! We moeten erin slagen onszelf te ontwapenen.’

(Olivier Clement, geciteerd door H. Kieboom)

‘De kerkvaders noemden het gebed ‘het medicijn van het hart’.

In deze tijden van medische overconsumptie wordt het recept van dat eenvoudige medicijn

allicht al te vaak over het hoofd gezien. Het gebed geneest onze wonden,

vergeeft ons, doet ons boven onszelf uitstijgen,

leert ons te luisteren. Het gebed leert ons de dromen en de hoop van God te delen.’

(H. Kieboom, op.cit.)

Waag een nieuw recept

Sip getrokken gezichten,beklemmend zwijgen,

een harde blik,snijdende woorden.

Het zuur is hart en ziel binnengesijpeld.Mensen verzuurd en verbitterd door levenspijn.

Vastentijd is de tijd nemenom houdingen die krampachtig zijn geworden,

wat te lossen.

Vastentijd is 40 dagen langlaten horen, zien en voelen

dat loslaten bevrijdend kan zijn.(Uit de bezinningskaarten, vsko Vasten 2006)

Een tijd zoals Kris Gelaude die mooi verwoordt in volgend gedicht:

Tijd heeft geen wonden.

Tijd leert je leven met verdriet

en wachten zeer geduldig tot je weer schoonheid ziet

en tot de tederste herinneringen zo diep vertakt zijn in je ziel

dat ze die zere plekken kunnen overgroeien.

Maart 07

‘Als het visioen verdwijnt,verwildert het volk.’ (Spreuken 29,18)

En toch…Stem,

als een zee van mensenom mij, door mij heen.

Stem van die drenkeling,van dat stuk wrakhout

dat een mens blijktals hij mij aankijkt.

Stem die geen naam heeft,nog niet,

£mensen zonder stem.Stem als een specht die klopt

aan mijn gehoorbeen.Woord dat aanhoudt, God die mij vasthoudt.

(Katholikentag Saarbrücken, mei 2006)

‘Ik ben er zeker van:met alles wat we hier nu doen,

ziet de toekomst er veelbelovend uit.Morgen zal beter zijn dan vandaag,

zoals het vandaag beter isdan in de jaren die achter ons liggen.

We kunnen ervoor zorgendat heel de bevolking voldoende voedsel heeft,

van goede kwaliteit.We zullen niet emigreren, maar hier blijven.

We zullen leven in een aangename omgeving,en een goed leven hebben.’

(Salif, boer in Koumbri - Burkina Faso)

De armen zijn het gekruisigde volk, zoals Jezus.Waar een arme begint te leven,

waar een arme zijn vrijheidsstrijd begint,waar mensen bekwaam zijn samen aan tafel te gaan zitten om te delen,

daar is de God van het leven aanwezig.Daarom, als de Kerk in de socio-politieke wereld binnentreedt

om er te bekomen dat in die wereld leven mogelijk wordt voor de armen,verraadt zij haar zending niet

en vervult zij ook geen subsidiaire rol.Integendeel, dan getuigt ze van haar geloof in God

en is ze een instrument van de Heilige Geest,die de Heer en Gever is van leven.Om aan de armen leven te geven,

moet men iets van zijn eigen leven geven,of het zelfs helemaal geven.

(Oscar Romero, bij zijn eredoctoraat in Leuven in 1980)

’

40 dagen tijdom het verdorde weg te hakken,

te wieden, te wroeten,te ploegen, te spitten…

40 dagen werktijdom zo te kunnen zaaien en planten

en opnieuw te groeien,je te wortelen

in vaste, goede bodem,diep in de aarde, hoog in de hemel.

(Kathleen Boedt, voor Leeftocht)

 ‘Meer eens zal ik mijn broeders over U verhalen,ik zal U prijzen op onze bijeenkomst,

mijn liederen klinken op uit een groot volk,de armen gaan aan tafel,

ons volk viert feest,het nieuwe volk dat wordt geboren.’

(Ernesto Cardenal, in ‘Protest achter prikkeldraad’)

40 dagen tijd voor verstilling en herbronning

‘In al haar voren wacht de aardeop de zachte adem van de lente.

Ze breekt de dode resten afom als een nieuwe schepping te ontwaken.  

En jij, mens die je bent,geboren om te bloeien in het volle licht,maar ook de weg van alle stof te gaan,

kijk in jezelf.

Laat toch je aarde niet verharden.Wrik los wat je weerhoudt

om levenskrachtigals het kiemend zaad te zijn.

Ontdek die zin van je bestaandie je met alle levenden verbindt.Door met een zuiver hart te doen

wat recht is,en wat ogen opent

en wat optilt.

Jou die genade is toegezegd,spreek jij dan ook alleen maar

woorden van genade.’

(Kris Gelaude)

Tot slot

‘Wat we op het ogenblik moeten doen,is niet zozeer over Christus spreken,

als wel Hem in ons laten leven.Dan zullen de mensen Hem misschien vinden

als ze ervaren hoe Hij leeft in ons.’

(Thomas Merton)