αποικιοκρατία (1450 1970)

Αποικιοκρατία (1450-1950)

Όταν η Ευρώπη λεηλατούσε τον κόσμο.

Ισπανική αυτοκρατορία (1492-1821)

Παγκόσμιος αποικιακός χάρτης λίγο πριν το γύρισμα του 20ού αιώνα

Οι αποικίες αμέσως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο

Η απο-αποικιοποίηση της Αφρικής

Ισπανοί κονκισταδόρες και Ινδιάνοι τον καιρό της μεγάλης σφαγής (1492-1700)

Ο Αγγλος διοικητής της Ινδίας περιστοιχισμένος από ντόπιους υπηρέτες. Μέχρι κάποια εποχή τη διοίκηση της αποικίας είχε αναθέσει το αγγλικό

κράτος σε μία ιδιωτική εμπορική εταιρεία, την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών!

Ινδοκίνα, τέλη 19ου αιώνα ή αρχές 20ού: ντόπιες γυναίκες στρώνουν δρόμο για να περάσει ο Γάλλος διοικητής.

Άγγλος αποικιοκράτης μεταφέρεται στους ώμους από Κινέζους υπηκόους.

Σκίτσο του 1900, που αποτυπώνει τον

ανταγωνισμό των αποικιοκρατικών δυνάμεων Αγγλίας, Γερμανίας, Ρωσίας,

Γαλλίας και Ιαπωνίας) για τον διαμοιρασμό της Κίνας. Από πάνω τους ένας Κινέζος

μανδαρίνος (κρατικός αξιωματούχος) διαμαρτύρεται.

Στα 1899-1901 ξέσπασε στην Κίνα μία λαϊκή

εξέγερση, η εξέγερση των Μπόξερς, κατά των ξένων

αποικιοκρατών και της κουλτούρας τους. Αν και είχε την υπόγεια στήριξη

της χήρας αυτοκράτειρας, στο τέλος

καταπνίγηκε στο αίμα. Εδώ βλέπουμε μέλη του

επαναστατικού «στρατού» να εισβάλλει στην Τιενγίν, σημερινό

προάστιο του Πεκίνου.

Εκτελεσμένοι Μπόξερς.

Η σταδιακή εξάπλωση των ΗΠΑ, του κράτους που εγκαινίασε την ιστορία των αντι-αποικιακών αγώνων διεθνώς.

Τζωρτζ Ουάσιγκτον, ηγέτης του

Αμερικανικού Πολέμου της

Ανεξαρτησίας (1775-1763) και

πρώτος πρόεδρος των ανεξάρτητων

ΗΠΑ.

Οι συντάκτες της «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας», Τόμας Τζέφερσον (αριστερά) και Βενιαμίν Φραγκλίνος (δεξιά).

Η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» (1776), η

πρώτη ιστορικά εφαρμογή των

διδαγμάτων του γαλλικού διαφωτισμού.

Σιμόν Μπολίβαρ (αριστερά) και Χοσέ Μαρτίν (δεξιά): οι ηγέτες που απελευθέρωσαν την ισπανόφωνη Λατινική Αμερική από

τους Ισπανούς αποικιοκράτες (πρώτο μισό του 19ου αι).

Ο Τζερόνυμο (δεξιά), ο τελευταίος και θρυλικός ηγέτης των Απάτσι στον πόλεμό τους εναντίον των λευκών Αμερικανών

την εποχή της κατάκτησης της «Άγριας Δύσης» (β μισό 19ου αι.)

Γκάντι, ο πασιφιστής Ινδός που κατάφερε να απελευθερώσει τη χώρα του από τους Άγγλους (1948) χωρίς ποτέ να χρησιμοποιήσει βία, υιοθετώντας τη στρατηγική της «παθητικής αντίστασης», της άρνησης δηλαδή υπακοής και οποιασδήποτε συνεργασίας με αυτούς. Δεξιά τον βλέπουμε όταν ήταν

νέος δικηγόρος στη νότια Αφρική, πριν ξεκινήσει τον αγώνα του στην Ινδία.

Ο Γκάντι με τον Νεχρού (1889-1964), τον διάδοχό του στην ηγεσία της ανεξάρτητης πλέον Ινδίας.

Χο Τσι Μινχ, ο Βιετναμέζος δάσκαλος που ηγήθηκε του

εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού του

αρχικά κατά των Γάλλων και των Ιαπώνων (ως το

1945, οπότε απελευθερώθηκε το

Βιετνάμ), έπειτα κατά των ΗΠΑ (πόλεμος του Βιετνάμ,

1965-1973)

Πατρίς Λουμούμπα, ηγετική μορφή του κονγκολέζικου

κινήματος κατά των Βέλγων αποικιοκρατών και πρώτος πρόεδρος του ελεύθερου

Κονγκό (1960). Δολοφονήθηκε από τον δικτάτορα Μομπούτου,

αχυράνθρωπο της βελγικής κυβέρνησης.

Ο Τσε Γκεβάρα (στο κέντρο κάτω) στο Κονγκό, την εποχή της αποτυχημένης συνεργασίας του με το εκεί αντάρτικο κίνημα κατά του δικτάτορα Μομπούτου (1965).