triple p magazine zomer 2015
Post on 21-Jul-2016
239 Views
Preview:
DESCRIPTION
TRANSCRIPT
Thuis bijWouter Hoet
DJ BIJ DISCOBAAR A MOEDER
Positiefopvoeden
LENTE 2015 nr13
5 TIPSMAAK VAN JE KIND EEN WERELDBURGER
DE WARME WIJK1 BUURT, 160 NATIONALITEITEN
EEN GOED GESPREKZO DOE JE HET
DossierDe kracht vansamenleven
TRIPLE P MAGAZINE
2 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
Radio door Isabelle Rossaert
Een goed gesprek is altijd tweerichtingsverkeer
Thuis bij Wouter Hoet Het moet niet altijd ‘moeten’ zijn
Maak kennis met Elvira en Abdel
Dossier: De kracht van samenleven!
Hoe versterk je de band met je kind?Over het belang van een goede hechting
5 tips Maak van je kind een wereldburger
Gelinkt!
Reportage Samenleven in een multiculturele wijk
Boeken en tips voor kids
Triple P ouder Tamara:‘Ik geef niet meer zo snel toe.’
Vragen aan de opvoedingswinkel
Papa/mama Dubbelcolumn
Triple Pbetrouwbaar advies op maat
Het Triple P-programma (Positive Parenting
Program) biedt informatie en advies over de
ontwikkeling en het gedrag van kinderen en
jongeren. Als ouder of grootouder kun je een
beroep doen op begeleiding en training, indivi-
dueel of in groep:
ãTriple P-lezingen over positief opvoeden.
Elke lezing bestaat uit drie sessies van 2 uur.
ãTriple P-info en -tips tijdens een gesprek.
ãTriple P persoonlijk advies tijdens vier
gesprekken. Je maakt een plan en oefent
vaardigheden in.
ãTriple P-workshop van 2 uur over een
opvoedingsthema.
ãTriple P in groep, bestaande uit vijf sessies
en drie telefonische contacten.
ãTriple P persoonlijke begeleiding tijdens
tien gesprekken.
Waar vind je Triple P?ãVraag naar Triple P bij de opvoedings-
winkel, Kind en Gezin of het CAW.
ãKijk op www.triplepmagazine.be en
www.triplep.be. Op die websites vind je
een lijst met Triple P-medewerkers, een
actueel overzicht van de lezingen en
groepsprogramma’s.
ãElke werkdag kun je bellen naar Triple P
Provant (03 240 61 49) voor meer info.
ãOuders met kinderen tot drie jaar kunnen
bellen naar de Kind en Gezin-lijn (078 150
100), elke werkdag van 8 tot 20 uur.
Voor sommige Triple P-sessies betaal je een
bijdrage. De brochures, informatiebladen en
werkbladen van Triple P krijg je gratis mee.
VOLG TRIPLE P OOK OP FACEBOOK.Zie: ‘Positief opvoeden werkt!’
Surf ook naar WWW.TRIPLEPMAGAZINE.BE
INHOUD34789
1014151819202123
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 3
Hoofdredactie: Isabelle Rossaert
Redactie: Adelina Baleci, Veerle Berckmans, Thomas Buytaert, Yves
Debbaut, Heidi Stinissen, Tina Theunis, Hilde Weekers
Eindredactie: Delphine Buyle
Vormgeving: Inge D’haen
Foto’s: Barbara De Munnynck, Geertje De Waegeneer, Atilla Erdem
Illustraties: Silke Groffy, Tom Goovaerts
Werkten mee aan dit nummer: Atilla Erdem, Barbara Demunnynck,
Els Put, Heidi Stinissen, Hilde Weekers, Liesbeth Van den Berghe,
Ria Goris
Een gratis uitgave van de provincie Antwerpen in samenwerking
met Kind en Gezin, de opvoedingswinkels en Triple P Belgium.
VU: Leen Dries, Boomgaardstraat 22, 2600 Berchem
Triple P magazine • Boomgaardstraat 22, 2600 Berchem, 03 240 61 49
redactie@triplepmagazine.be • www.triplepmagazine.be
Radio
COLOFON
‘Mama, vind jij dit leuk om naar te luisteren?’, klinkt het vanop
de achterbank in de auto. Ik breng mijn achtjarige zoon naar
school en probeer tegelijk de laatste resten slaap uit mijn her-
senen te krijgen. De radio staat aan en in gedachten spoel ik
een paar minuten terug. Oh, we waren naar het nieuws aan het
luisteren, en het was iets over honderden doden, teruggevonden
in de kelders van huizen in een gebombardeerde stad. Het moet
Oekraïne geweest zijn, maar dat heb ik in mijn nog-niet-hele-
maal-wakker-staat gemist. Bij mij ging dat bericht het ene oor
in en het andere weer uit. Maar niet bij mijn achtjarige zoon.
Verschrikt zet ik de radio af. ‘Neen schatje, dat vind ik helemaal
niet fijn om naar te luisteren. Er gebeuren echt vreselijke dingen
op een aantal plaatsen in de wereld.’
Ik moet terugdenken aan iets wat mijn favoriete schrijver David
Grossman enkele jaren geleden tijdens een bezoek aan Brussel
vertelde. Of liever, hij stelde een vraag: ‘Is het wel verantwoord
om je kinderen op te voeden tot gevoelige, open mensen met
vertrouwen, als ze moeten opgroeien in een harde realiteit
als de onze?’ De harde realiteit waar Grossman over sprak was
die van Israël, waar hij woont, waar hij zijn kinderen heeft
opgevoed, het land waarvoor zijn zoon sneuvelde in dezelfde
zomer waarin mijn zoon geboren werd. En Grossman gaf ook
een antwoord op zijn eigen vraag: ‘Het antwoord is altijd: ja.
Want anders zijn we echt verloren, dan heeft de oorlog ons echt
verpletterd.’
Wij leven godzijdank niet in een oorlogssituatie. Wij leven in een
land waar het goed om te leven is. Dat vergeten we weleens,
omdat zelfs in een land als het onze samenleven met andere
mensen niet altijd even gemakkelijk is. Maar wij kunnen het, op
een vreedzame manier, en laten we onze kinderen maar alle kan-
sen geven om zich daar verder in te bekwamen. In dit nummer
van het Triple P-magazine vind je alvast een hoop handvatten
hiervoor. En die nieuwsberichten? Misschien moeten we de radio
maar eens wat vaker gewoon op mooie muziek afstemmen.
Isabelle Rossaert
Hoofdredactrice
Radio door Isabelle Rossaert
Een goed gesprek is altijd tweerichtingsverkeer
Hoe versterk je de band met je kind?Over het belang van een goede hechting
Reportage Samenleven in een multiculturele wijk
Boeken en tips voor kids
Vragen aan de opvoedingswinkel
Papa/mama Dubbelcolumn
4 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
“HET MOET NIET ALTIJD MOETEN ZIJN IN EEN
KINDERLEVEN.”
Wouter HoetTHUIS BIJ
Als helft van dj-fenomeen Discobaar A Moeder zet Wouter Hoet de dansvloer in brand op feestjes en festivals. Thuis in Borgerhout is hij de papa van Noor (8) en Miel (5).
Wouter Hoet: ‘Ik denk altijd dat we weinig regels hebben voor de kinderen. Tot we met andere ouders op stap gaan.’
ã Tekst & foto’s: Barbara De Munnynck
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 5
O ns interview valt tijdens de
schoolvakantie en Wouter
Hoet heeft er net een dag
met z’n dochter en zoon
opzitten: ‘We zijn naar de winkel geweest
en hebben gekookt. Uitstapjes naar de
speeltuin, het bos of de zee vinden de kinde-
ren altijd leuk, maar we kunnen ook perfect
een dag thuis zijn en gewone dingen doen.’
Wouter is het gewend om veel tijd door
te brengen met z’n kinderen: ‘Discobaar A
Moeder is een uit de hand gelopen hobby.
Ik probeer niet elk weekend te draaien en
in geen geval van donderdag- tot zondag-
avond. Tijdens de week werk ik bij het Jon-
geren Advies Centrum. De kinderen worden
van school opgehaald door de grootouders
en gaan rond halfacht slapen. Onze quality
time met het gezin speelt zich dus vooral af
rond tafel en bed (lacht). Aan het ontbijt en
tijdens het avondeten vertellen de kinderen
waarmee ze bezig zijn. Het zijn echte babbe-
laars, we moeten vooral opletten dat ze niet
vergeten te eten. Als ze ergens mee zitten,
komt dat er meestal net voor het slapengaan
uit. We hebben een vast bedritueel met een
filmpje, een liedje en een verhaaltje. Daarna
moet het stil zijn.’ Is Wouter een strenge
vader? ‘Opvoeden doen Els en ik met twee.
We spelen vaak good cop, bad cop – want
dat werkt. Wie de strenge moet spelen,
hangt af van keer tot keer. We denken altijd
dat we weinig regels hebben in ons gezin,
tot we met andere ouders op stap gaan. Pas
dan besef ik dat we wel wat van onze kin-
deren vragen. Ze moeten aan tafel komen
om te eten, hun eigen bord afruimen, netjes
afscheid nemen van mensen. Maar zijn dat
regels? Ik vind dat elementaire beleefdheid.’
Halal pizza
Er is een grote Marokkaanse gemeenschap
in de wijk van Borgerhout waar het gezin
Hoet woont. Wouter: ‘Op de school van
Noor en Miel is er geen bonte mix van
nationaliteiten, maar een 50/50-verhouding
van Vlaamse en Marokkaanse kinderen. Het
is een katholieke school, die niet nadruk-
kelijk rond culturele verschillen werkt. Dat
hoeft ook niet. Noor en Miel zijn kinderen
van de grootstad. Ze stellen zich geen vra-
gen bij vrouwen met een hoofddoek of het
Suikerfeest. Voor hen is dat normaal. Pas als
ze wat ouder worden, gaan kinderen met
eenzelfde achtergrond elkaar opzoeken. Bij
Noor in de klas wordt al wat minder gemixt.
We gaven laatst een pizzafeestje en hadden
ook halal pizza voorzien. Toch kwamen
er geen Marokkaanse kinderen. Ik weet
eigenlijk niet waarom.’ Sijpelt er al iets van
de grote maatschappelijke spanningen door
in de leefwereld van Miel en Noor? Wouter:
‘Toen we laatst door het stadscentrum en
de Joodse buurt fietsten, vielen de soldaten
op straat hen op. Ik probeerde Noors vragen
eerlijk te beantwoorden maar zonder te veel
details. Ze hoeft het woord ‘terrorist’ nog
niet te kennen, ze is heel gevoelig.’
Vrijblijvend proeven
Wouter Hoet draait al meer dan tien jaar
mee in de muziekwereld, zijn vrouw Els
werkt in het theater. ‘De kinderen weten
dat ik plaatjes draai en vinden dat tof. Ze
zijn muzikaal, maar nog niet ernstig met
een instrument bezig. Ze tekenen en knut-
selen allebei graag. Noor speelt nu voor het
eerst in een productie van theaterhuis Het
Paleis. Ze vroeg zelf om auditie te mogen
doen. We willen dat de kinderen van veel
dingen proeven op een vrijblijvende manier.
Noor krijgt al behoorlijk veel huiswerk.
Het moet niet altijd “moeten” zijn in een
kinderleven. We hopen natuurlijk dat ze
bepaalde dingen van ons oppikken, maar
dan liever spontaan dan onder dwang.
“Onze kinderen voelen zich verbonden met een brede kring”
Els en ik zijn bezig met gezond eten en
kiezen onder andere bewust voor sei-
zoensgroenten. We engageren ons ook
voor een leuke, fietsvriendelijke stad en
proberen daar zelf toe bij te dragen. Ik heb
de kinderen al wel eens meegenomen naar
evenementen van de actiegroep Ringland.
Ons gezin is het veilige nest voor Noor en
Miel, maar het is belangrijk dat ze zich
ook daarbuiten verbonden voelen met een
bredere kring van mensen. De grootouders,
die hen na school opvangen, zijn heel
belangrijk in hun leven. En we doen vaak
dingen met onze vroegere scoutsvrienden,
die nu ook allemaal kinderen hebben. Noor
zit trouwens zelf al bij de scouts.’
Zware start
‘In de ochtend, na een lange nacht
draaien, dan valt het ouderschap mij
zwaar’, zegt Wouter al lachend. ‘Ik ben
geen klager. We hebben bewust voor
kinderen gekozen, en dat gaat nu eenmaal
met vallen en opstaan.’ Zo waren er de
nodige perikelen in het eerste levensjaar
van Noor. ‘Ze at te weinig en had last van
een stofwisselingsprobleem. Dat eerste
jaar zijn we heel vaak in het ziekenhuis
geweest. Zo’n baby die vol buisjes hangt,
confronteert je wel met je sterfelijkheid.
Ik zag Noors enorme kwetsbaarheid en
besefte op hetzelfde moment dat we er
niet altijd voor haar zouden zijn. Als Els
en ik nu aan die periode terugdenken,
zijn we bijna verbaasd dat we er zijn
doorgekomen. Alles kwam toen samen:
de verbouwing, ons werk, Noortje die
altijd huilde en tot haar één jaar sonde-
voeding kreeg … Maar vanaf haar tweede
verjaardag ging alles beter en kort daarna
kwam Miel. Iets draagt Noor nog wel mee
van haar moeilijke start. Ze pikt heel veel
dingen op maar maakt slechts moeilijk
contact met haar eigen gevoelens. Af en
toe praat ze met een kinderpsycholoog.
Nu is het alweer een tijdje geleden. Maar
als het nodig is, vind ik het niet erg om
hulp te vragen. Het geluk van de kinderen
primeert.’
6 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
Soldaten op straat, het nieuws: hoe gaan we er mee om? Vanaf wanneer laten we onze kinderen mee kijken of luisteren
naar het nieuws? Kunnen ze dit wel aan? Laten we hen best niet
nog even in hun onschuld?
Zoals bij alle opvoedingsvragen is ook hier geen pasklaar
antwoord te geven. Ouders kiezen voor die aanpak waar ze zich
zelf het best bij voelen. Je kunt er bewust voor kiezen om tijdens
autoritjes met je kind de radio af te zetten en alleen naar het
laatavondjournaal te kijken. Maar je kunt niet voorkomen dat je
kinderen sommige van die berichten elders te zien of te horen
krijgen. En wat doe je dan?
Een gouden regel: als kinderen vragen stellen, antwoord dan
zo eerlijk en oprecht mogelijk. Geef niet per se alle details maar
schets wel een algemeen beeld. Verklaar de woorden die ze
niet begrijpen én vooral: plaats ze in de juiste context. Probeer
neutrale informatie te geven zonder dat je die al te veel kleurt
met je eigen mening. En als kinderen door iets geraakt worden,
bied dan een luisterend oor.
Contact maken met je gevoelens: bestaat daar een handleiding voor?Onze maatschappij is vandaag de dag heel rationeel ingesteld.
Het lijkt doodnormaal dat we overal een mening over hebben,
het gaat dan heel de tijd om wat we ‘denken’. En dat terwijl we
als mens ook boordevol gevoelens zitten. Hoe vaak staan we als
volwassenen stil bij wat we voelen? En wat doen gevoelens met
ons lichaam? Zo geven kinderen op verschillende manieren aan
dat er iets in hen leeft: een kind verkrampt omdat er een nieuwe
babysit komt, voelt kriebels in de buik bij het vooruitzicht van een
uitstap, stampvoet van woede. Als ouder hebben we vaak wel een
idee wat er speelt, maar in plaats van ruimte te geven aan het
gevoel, spreken we hen aan op hun ‘verstand’ – bijvoorbeeld door
redenen te geven waarom iets wel of niet mag. En dan begint
het debat! In plaats daarvan kun je ook zeggen: ‘ik merk dat je
hier boos van wordt’, of ‘ik zie dat dit je doet huilen’. Je geeft
aandacht aan de gevoelens en dat zal het gemakkelijker maken
om naar elkaar te luisteren. Zo kun je beter zien wat jij en je kind
nodig hebben, elkaar echt aanvoelen. Is dit gemakkelijk? Absoluut
niet! Soms kun je als ouder best wat hulp gebruiken, zoals dat bij
Wouter het geval is. Omdat je als ouder misschien zelf moeilijk bij
je gevoelens geraakt maar ook omdat het soms gemakkelijker is
voor een kind om te praten met een neutrale persoon. Wil je toch
graag een start nemen, begin dan met de vraag: ‘hoe voelt dat
voor mij/jou?’ in plaats van ‘wat vind ik/jij ervan?’.
WOUTER HOET DOOR DE TRIPLE P-BRIL
THUIS BIJ
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 7
We hebben beiden een moslimachtergrond,
maar Sevdye is daar wat vrijer in dan ik.
Ik ga naar de moskee, voor haar gaat dat
al wat te ver. Onze kinderen zijn zich
niet echt bewust van hun gemengde
culturele achtergrond. Het zijn gewoon
twee gelukkige kinderen. Ik leer hen
dat het hart eerst komt, dan de religie.
Je hebt mensen die moslim zijn en een
zwart hart hebben en mensen die geen
religie hebben en een wit hart hebben.
Een goed hart hebben en mensen helpen
is het belangrijkste. Ik hou niet van drank
en drugs, daar ben ik wel duidelijk in. Maar
voor de rest zijn onze kinderen ook gewoon
bezig met So you think you can dance.
Over de gruwelijke zaken die in de wereld
gebeuren in naam van de islam spreek ik
niet met hen. Wij begrijpen zelf niet hoe
mensen zulke dingen kunnen doen, hoe zou
een acht- of twaalfjarige dat dan begrijpen?
Laat ze maar eerst kennismaken met
de schoonheid van onze
godsdienst, voor ze die
andere zaken te horen
krijgen.
Samenleven begint
in je eigen hart. Wij
moeten soms meer
moeite doen omdat
er zoveel vooroordelen
bestaan, maar als je zuiver van
hart bent, komt het wel goed. Iets anders is
het als je in je eigen cocon gaat leven. Als
je alleen gericht bent op veel geld
verdienen, een mooi huis bezitten …
‘Ik wil, ik wil …’ bestaat niet voor mij.
Wat jij wilt, moet je de ander ook gunnen.
Dat wil ik mijn kinderen leren.
Ik hou er
rekening
mee dat de
kinderen
het op een
gegeven
moment moeilijk
zullen vinden dat
we niets weten over
de spermadonor. Wij hebben die keuze
gemaakt, niet zij. Ik vind het belangrijk dat
dat verdriet er dan ook mag zijn, en dat het
tegelijk losstaat van wie wij als ouders zijn.
Ik hoop dat ze blijven voelen dat ze in een
warm gezin opgroeien.
Onze kinderen leren dat er verschillen zijn
tussen mensen en dat er veel variaties zijn
in gezinsvormen. En dat het in essentie toch
ook allemaal heel gewoon is.’
Abdel (41 j), getrouwd met Sevdye (40 j), vader van Rajjan (12 j) en Ranya (8 j)‘Ik ben havenarbeider, mijn vrouw
noemt zich het liefste thuismama.
Wij zijn allebei in Antwerpen
geboren, toch was met iemand
van een andere culturele
achtergrond trouwen niet
helemaal vanzelfsprekend. Onze
ouders wilden toch het liefste dat
we met iemand van ‘ons eigen volk’
trouwden. ‘Dan spreek je dezelfde taal, dat
is toch gemakkelijker’, zeiden ze. Voor een
deel hebben ze gelijk. Ik spreek maar enkele
woorden Kosovaars en omgekeerd kent ook
Sevdye maar enkele woorden Marokkaans.
Thuis spreken we daarom allemaal alleen
Nederlands.
ZAP
Maak kennis met
Elvira (31 j), getrouwd met Greet (36 j), moeder van Victor (4,5 j) en Jacob (3 j) en zwanger van hun derde kindje‘Ik wist al heel vroeg, rond mijn vijftiende,
dat ik niet op jongens maar op meisjes
verliefd werd. Greet en ik zijn dertien
jaar samen en in 2007 zijn we getrouwd.
Kinderen krijgen was een vanzelfsprekende
wens voor ons. Onze kinderen hebben
twee mama’s in plaats van een mama en
een papa. Onze oudste, Victor, is al op een
leeftijd dat hij daar vragen over stelt. Ik
denk dat dat in gang gezet is toen het op
school ging over verliefdheid en trouwen.
Zo’n gesprek komt op wanneer je het niet
verwacht. Aan de ontbijttafel bijvoorbeeld:
‘Mama, hoe komt het dat ik geen papa
heb?’ Dan leg ik eenvoudig uit dat twee
meisjes ook verliefd op elkaar kunnen
worden en dat als twee mensen elkaar
graag zien ze vaak ook kindjes willen.
Ik geef de antwoorden die ik denk dat
hij op dat moment nodig heeft.
De buren, de school … iedereen gaat
eigenlijk heel gewoon om met het feit dat
wij een lesbisch koppel zijn. Ik denk dat
wij vooral iets in onszelf hebben moeten
overwinnen. Je moet toch telkens weer
uit de kast komen. Toen de kinderen op
school trouwfoto’s van hun ouders moesten
meebrengen hebben wij ook gewoon
de onze meegegeven. De mensen op
school kennen ons. Zodra je als mensen
intensiever met elkaar omgaat, verdwijnen
de verschillen naar de achtergrond. En net
omdat we zelf zo gewoon doen over wie
we zijn, doen de anderen dat ook.
Elvira is getrouwd met Greet. Hun derde kindje is op komst. Abdel is getrouwd met Sevdye. Hun zoon en dochter hebben een vader van Marokkaanse en een moeder van Kosovaarse origine. Twee gezinnen die een tikkeltje anders zijn. Of misschien ook niet … ã Tekst: Isabelle Rossaert
8 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
Silk
e G
roff
y
DOSSIER
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 9
Z eg wat jij nodig hebt. En
luister naar wat je gespreks-
partner nodig heeft. Wellicht
is dit de beste tip over goed
praten met elkaar die je ooit zult krijgen.
Het is de basis van een manier van omgaan
met elkaar die we Geweldloze Communica-
tie noemen. Een manier van communiceren
die ervoor zorgt dat jij en je gesprekspartner
zich allebei gerespecteerd voelen en vol-
doende veilig voelen om op te komen voor
wat je nodig hebt. Deze vorm van praten
wordt ook wel verbindend communiceren
genoemd. ‘Omdat het ervoor zorgt dat je
altijd de verbinding blijft voelen tijdens een
gesprek, met jezelf en met de ander’, legt
Corrylaura Van Bladel, gecertificeerd trainer
in Geweldloze Communicatie, uit. En waar
kun je dat verbindend communiceren beter
leren dan thuis?
‘We vragen onze kinderen heel veel’, zegt
Corrylaura Van Bladel. ‘We willen dat ze
gehoorzaam en volgzaam zijn, dat ze
luisteren naar ons, de volwassenen. Maar
we verwachten tegelijk dat ze, eenmaal
volwassen, helemaal zelfstandig zijn, hun
eigen beslissingen kunnen nemen, in hun
eigen leven staan. Die twee verwachtingen
liggen wel heel ver uit elkaar.
Verbindend communiceren zorgt voor vei-
ligheid, structuur en duidelijkheid. Kinderen
ervaren dat hun mening, hun behoeften en
hun gevoelens er ook toe doen. Ze voelen
dat ze er mogen zijn. Zo kunnen ze op-
groeien tot jonge mensen die autonomie en
een gevoel van eigenwaarde ontwikkelen.’
Pedagoge en Triple P-trainster Hilde Wee-
kers is het volmondig met haar eens. “Ik wil
dat jij dit doet.” Dat soort uitspraken kun je
geen goede communicatie tussen ouder en
kind noemen. Daarmee ga je als ouder een
machtsstrijd aan met je kind en sta je niet
stil bij wat het nodig heeft.’
Tijd en zorg voor elkaar
Een goede relatie met je kind opbouwen,
daar draait het om bij opvoeden volgens de
principes van Triple P. En daar maakt goed
praten met elkaar een belangrijk onderdeel
van uit. ‘Het komt erop aan goed aan te
De ruzie tussen broers en zusjes oplossen. Het goed kunnen vinden met je buurman. Vreedzaam samenleven in de ruimere maatschappij. Alles begint met goed leren praten met elkaar. Maar hoe doe je dat dan precies? Corrylaura Van Bladel en
Hilde Weekers geven tips.
ã Tekst: Els Put
De kracht van samenleven!
‘Een goed gesprek is altijd tweerichtingsverkeer’
10 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
DOSSIER SAMENLEVEN
voelen wat je kind nodig heeft, hoe het zich
voelt en ontwikkelt. En dat betekent dat je
tijd maakt voor je kind, dat je samen dingen
doet, dat je aandacht hebt voor je kind’,
zegt Hilde Weekers. ‘Al hoeft dat niet altijd
veel tijd te kosten. Kijk je kind aan. Ga op
dezelfde hoogte zitten om te luisteren of
iets te vragen. Zo voelt je kind dat je hem of
haar echt aandacht geeft. Natuurlijk roepen
we wel eens vanop een afstand: “Haast je”,
“Doe je kleren aan”, “Pak je boekentas.”
Voor een keertje kan dat geen kwaad, als
je daarnaast maar genoeg tijd maakt voor
echt contact. Bijvoorbeeld door ’s ochtends
je kind zelf zacht wakker te maken in plaats
van de wekker te laten aflopen.’
Even wachten met verwijten en oordelen
“Jij maakt nooit tijd voor mij.” Herken je
dit soort van verwijten? Omdat je ze zelf
gaf? Of kreeg? Het is een verwijt dat heel
beschuldigend klinkt, terwijl er eigenlijk
een positieve boodschap onder zit. Want
wat de spreker eigenlijk zegt is: “Ik zou het
fijn vinden om meer tijd met jou door te
brengen.” Die onderliggende boodschap
zegt eigenlijk iets over een behoefte. En
door die behoefte te benoemen, ga je op
een andere manier naar het conflict kijken.
In plaats van je schuldig te voelen of te
beschuldigen, kun je je afvragen: “Hey, wat
zouden we eens samen gaan doen?” Door
te vertrekken van jullie behoeften, haal je
de angel uit het conflict. En zo vind je weer
verbinding met elkaar.
Of neem nu deze: “Wanneer stop je nu
eindelijk met alleen over jezelf te praten?”
Je zult het misschien niet luidop zeggen,
maar er zijn vast wel gesprekken geweest
waarin je deze gedachte had. Eigenlijk vel
je een oordeel: “Deze persoon praat te veel
alleen over zichzelf.” Verbindend com-
municeren betekent dat je je bewust wordt
van dat oordeel en je afvraagt wat het jou
wil vertellen. Wat heb jij nodig? Wil jij ook
eens gehoord worden? En wat heeft jouw
gesprekspartner eigenlijk nodig? Ratelt die
zo maar door omdat die zich misschien net
heel onzeker voelt? Die onderliggende be-
hoefte herkennen en ze verwoorden, daar
komt het dus op aan. Je zou bijvoorbeeld
kunnen zeggen: Sofie, we praten nu al een
tijdje over jouw situatie en ik merk dat ik
het wat moeilijk krijg om te blijven luisteren,
omdat ik zelf ook dingen heb die ik graag
wil vertellen.
Op die manier geef je een kijk op hoe je iets
ervaart en kom je tot een eerlijkere com-
municatie.
En hoe ontdek je die onderliggende
behoefte? Corrylaura geeft een tip: ‘Leren
luisteren naar je gedachten en ze verta-
len naar wat je nodig hebt, vraagt tijd.
Daarom helpt het als je vertraagt, even
rustig ademhaalt en dan pas reageert. Dat
voorkomt dat je impulsief reageert. Voel je
heftige emoties? Dat is wellicht een signaal
dat je iets nodig hebt. Beschouw het als een
alarmbelletje: tijd om een adempauze in
te lassen! Geweldloze Communicatie gaat
over je gevoelens herkennen in plaats van je
erin te verliezen.’
Ook zelf vertellen
Eens je goed weet wat je zelf nodig hebt,
kun je je ook goed openstellen voor wat de
andere nodig heeft. Dat noemen we empa-
thie: een grote meerwaarde in relaties. En
ook de kern van opvoeden volgens de Triple
P-principes. Want een goede communicatie
met je kind is tweerichtingsverkeer, stelt
Hilde Weekers: ‘Als ouder probeer je goed
te luisteren naar wat je kind je wil vertel-
len en toets je af of je zijn verhaal goed
begrijpt. Maar omgekeerd moet je als ouder
ook bereid zijn te vertellen over jezelf en
wat je hebt meegemaakt. Zo stimuleer je
je kind om zelf goed te communiceren en
groeit er een positieve relatie waarin zowel
jij als je kind zich geaccepteerd voelen.
Door zo met je kinderen om te gaan, ga
je gemakkelijker positieve dingen zien en
stimuleren en ga je het ook sneller zien
“Door te vertrekken van je behoefte, haal je de angel uit het
conflict.”
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 11
‘Neen, ik ben de eerste!’Onze zonen van 4,5 en 3 jaar zijn redelijk competitief ingesteld. Er ontstaan dus nogal snel conflicten over wie het eerst, het snelst, het flinkst is. Hoe kun je hier als ouder het beste mee omgaan? Elvira
Competitie tussen broers (en zussen) is zeker niet onge-
woon. Elk kind wil immers het liefst van al de exclusieve
liefde en aandacht van zijn ouders. Vandaar dat ze soms erg
kunnen hengelen naar erkenning. Veelal is het gewoon een
fase en gaat het ook wel weer over.
Kibbelen kinderen vaak over ‘wie eerst’ dan kun je hier
afspraken rond maken. De ene keer is de ene als eerste aan
de beurt en de volgende keer de andere. Vergelijk kinderen
niet met elkaar, niet in negatieve maar ook niet in positieve
zin. Probeer opmerkingen als ‘kijk eens naar je broer, die
kan zich al alleen aankleden’ of ‘waarom kun jij niet zo flink
door eten als je zusje?’ te vermijden. Benadruk tegenover
elk kind dat het uniek is en waardeer zijn of haar individuele
kwaliteiten en inspanningen.
Het is een valkuil om ieder kind gelijk te willen behandelen.
Niet ieder kind heeft hetzelfde nodig op hetzelfde moment.
Probeer als ouder af te stemmen op de individuele behoef-
ten van je kinderen. Protesteert een van je kinderen dat hij
benadeeld wordt, ga dan niet in de verdediging maar zoek
uit wat hij precies nodig heeft en probeer hieraan tegemoet
te komen.
‘Hoe leren we onze kinderen omgaan met racisme?’Het is gelukkig nog niet het geval, maar wat als onze kinderen, naar aanleiding van de berichten over moslimterreur, op school uitge-scholden zouden worden voor ‘vuile Marokkaan’ of ‘vuile moslim’ of iets dergelijks? Hoe kunnen we
daar dan het beste mee omgaan? Abdel
Racistische uitspraken zijn vaak een uiting van vooroordelen
en frustratie, ze hebben te maken met (een gebrek aan)
kennis en inlevingsvermogen bij de ander. Als je kind met
dergelijke uitspraken geconfronteerd wordt, is dat uiter-
aard even schrikken. Als ouder raakt het je ook, enerzijds
omwille van wat er gezegd wordt en anderzijds omwille van
de onmacht die je dan ervaart. Luister in de eerste plaats
naar het verhaal van je kind. Is het boos, verdrietig, bang?
Bekijk dan samen hoe je kind het beste kan reageren. Gaat
het om een eenmalig incident en zou je kind dit het liefste
negeren? Spreekt hij een leerkracht hierover aan? Spreekt
hij het kind in kwestie aan?
Laat racisme niet zomaar passeren. Geef aan dat je de
opmerking hoort. Stel het vooroordeel in vraag: ‘ken jij alle
Marokkanen? Zijn die allemaal vuil?’ Of ga weg met de
mededeling dat je je niet fijn voelt bij zulke opmerkingen.
Spreek een leerkracht aan zodat deze een klasgesprek kan
organiseren over dit thema. Blijf in ieder geval niet met
deze gevoelens zitten!
VRAGEN AAN HET TRIPLE PANEL
wanneer iets niet loopt zoals je het wilt of
zoals jullie het afgesproken hadden.’
Goed afstemmen
Want met elkaars noden rekening houden
wil nog niet zeggen dat je je kind zomaar
alles toelaat. In tegendeel, je mag wel
degelijk duidelijk zijn. Maar op een manier
die zorg draagt voor de behoeften van je
kind. Of het nu gaat om praten over pro-
bleempjes of over duidelijk maken dat het
bedtijd is: wederkerigheid is belangrijk. Je
vraagt wat je kind nodig heeft, zegt wat je
zelf nodig hebt en zoekt naar afstemming.
Zit je kind bijvoorbeeld nog middenin zijn
spel maar is het eigenlijk bedtijd, dan kun je
afspreken dat het dat ene spelletje nog mag
spelen, maar dat het dan tijd is om te gaan
slapen. Zo stel je grenzen en hou je tegelijk
rekening met wat je kind aan het doen is.
Op andere momenten kun je goed beseffen
wat een kind nodig heeft, maar toch iets
anders beslissen. Dit benoemen en zeggen:
zullen we hier straks even op terugkomen,
is ook een vorm van geweldloze communi-
catie. W
12 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
E en warme, voorspelbare thuis
met ouders die bereikbaar en
betrokken zijn, dat is wat elke
pasgeboren baby een vliegende
start in het leven geeft. Als die goede,
warme basis er eenmaal is, kan een kind
tegen een stootje. Of de start in dit leven
veelbelovend is, hangt niet zozeer af van
de eigen kwaliteiten van het kind dan wel
van de hechting die het ontwikkelt met zijn
belangrijkste zorgverleners, gewoonlijk zijn
ouders. Het is immers deze eerste relatie
die het voorbeeld wordt voor alle verdere
relaties, op school, op het werk, in partner-
relaties en als burger in de samenleving.
Wie met vertrouwen in zijn ouders opgroeit,
treedt met vertrouwen de toekomst tege-
moet. Om een kind dat basisvertrouwen in
het leven te geven, is een goede hechting
met de ouders enorm belangrijk, beaamt
Matt Sanders.
Waaraan kun je herkennen of een kind goed gehecht is?
Matt Sanders: ‘Een kind dat goed gehecht
is, voelt zelfvertrouwen als het bij zijn
ouders is, en wordt hier ook snel rustiger
door als het gestresseerd is. Zodra zo’n
kind kan kruipen en lopen, zijn de ouders
een bron van veiligheid wanneer het de
omgeving verkent. Het keert af en toe terug
naar die bron en speelt dan weer verder, en
zo kan het zijn vaardigheden ontwikkelen.
Als een kind geen goede hechting heeft,
reageert het eerder onverschillig op
zijn ouders. Zo’n kind laat zich ook niet
gemakkelijk troosten door hen als het
van slag is. De kans is groot dat het later
minder zelfbeheersing heeft en minder
sociaal is, en dat het meer emotionele en
gedragsmoeilijkheden heeft. Een goede
hechting is heel belangrijk voor de verdere
ontwikkeling van kinderen. Het beïnvloedt
hoe goed ze het verstandelijk
en sociaal doen, hoe hun zelfbeheersing
zich ontwikkelt en hun succes op school.’
Wat kunnen ouders concreet doen om zo’n bron van veiligheid te zijn voor hun kind ?
Matt Sanders: ‘Twee zaken: er zijn voor
hun kind, tonen dat ze beschikbaar zijn,
en op een goede manier reageren als het
kind zelf contact zoekt. Baby’s voelen dat
hun ouders er voor hen zijn als de ouders
reageren op hun geluidjes, en hun kind
daarbij in de ogen kijken. De meeste ouders
doen dat spontaan: ze maken geluidjes
terug als het kind brabbelt, en ze lachen
tegen hun baby, zodat er een warme en
prettige uitwisseling ontstaat. Ouders
DOSSIER SAMENLEVEN
EEN WARM EN VEILIG NEST
Hoe versterk je de band met je kind?‘Een kind dat een gezonde, hechte band heeft met zijn ouders, staat sterk in de wereld. Maar wat is daar precies voor nodig? We vroegen het aan de Australische professor Matt Sanders, grondlegger van Triple P. De twee belangrijkste sleutels volgens hem: er zijn voor je kind en gepast reageren op wat het doet.ã Tekst: Ria Goris
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 13
passen daarbij vaak hun toonhoogte en
hun gelaatsuitdrukking aan. Dat is heel
goed want zo leert een kind ‘gezichten
lezen’ en emoties verstaan. Het kind voelt
dat hier een volwassene is die reageert, die
betrouwbaar en vertrouwd is. De meeste
ouders gaan ook op zoek naar wat er mis
is als een baby weent: ligt het niet goed?
Heeft het een nieuwe luier nodig? Heeft
het honger? Is het moe? En dan doen ze
wat nodig is. Zo krijgt het kind het gevoel
dat het in een veilige, betrouwbare wereld
leeft, en kan het die wereld later zelf ook
beter aan. Let wel, dit wil niet zeggen dat je
je baby altijd moet oppakken en wiegen als
hij weent of moeilijk kan slapen. Ook heel
jonge kinderen moeten leren om zichzelf
te troosten en tot rust te komen. Als ouder
kun je best het minimum doen dat nodig
is om een kind te helpen slapen of tot rust
te brengen: wieg of aai het even maar ga
daar bijvoorbeeld niet ook nog eens bij
zingen. Dat is al te veel stimulatie. Voor je
het weet, eindig je uitgeput, en ga je op
zoek naar momenten om te ontsnappen
aan je kind. Hoe helpt dat om een
liefdevolle ouder te zijn die goed reageert
op zijn kind? Het is zo belangrijk dat de
zorggever zelf rustig blijft en voldoende rust
krijgt. Als dat echt niet goed loopt, roep je
als ouders best hulp in.’
Moet je een klein kind altijd aandacht geven als het daarom vraagt?
Matt Sanders: ‘Als een baby signalen geeft
dat het oncomfortabel is, dan ga je daar het
best zo snel mogelijk op in. Als je een kind
goed kunt troosten wanneer het heel klein
is, vermindert de kans dat het later veel
gaat wenen.
Ergens tussen de 12 en 36 maanden,
wanneer het kind kan kruipen en lopen,
moet je het ook discipline bijbrengen,
grenzen stellen, gepast gedrag aanleren.
We hebben het al gehad over het belang
van positief reageren als een kind aandacht
vraagt, al heb je op dat moment maar
een minuut tijd. Het ligt anders wanneer
een kind een nee gekregen heeft, en
blijft zeuren en om aandacht vragen. Dat
negeer je best. Dan wegkijken en niet
reageren is de beste manier om hiermee
om te gaan. Goed ouderschap betekent
ook niet dat je per se de gevoelens van je
kind gaat beschermen, door het op alles
complimenten te geven of voortdurend
te zeggen hoe prachtig zijn acties zijn.
Kinderen moeten ook leren verdragen dat
volwassenen niet steeds alles goedkeuren
wat ze doen en ook niet altijd alles
geweldig vinden.’
Kunnen kinderen na een scheiding of het overlijden van één van de ouders nog goed gehecht opgroeien?
Matt Sanders: ‘Dat kan een risico
inhouden. Kinderen zijn heel alert op
signalen van ruzie tussen hun ouders. Als
één van de ouders met slaande deuren de
kamer verlaat, of als het kind hoort dat
de ruzie ook over hem gaat, is dat extra
bedreigend. Een gewoon conflict waarbij
de ouders het snel weer bijleggen, is dat
veel minder. Als kinderen voelen dat hun
ouderlijk nest echt onzeker wordt, gaan ze
zich vaak angstig en hangerig gedragen.
Indien de ouders het na een scheiding
beter stellen, kan een kind opnieuw tot rust
komen. Wanneer een ouder overlijdt of
langdurig ziek is, hangt heel veel af van wie
de zorg mee overneemt. Als dat iemand
is die er echt is voor het kind, komt het
gewoonlijk wel goed. Kinderen zijn heel
veerkrachtig. Het is ook niet zo dat alles
verloren is als een kind niet goed gehecht
is op drie jaar, je kunt nog veel remediëren
hierna. En het hoeft niet per se de moeder
te zijn die de belangrijkste zorggever is.
Dat kan ook de vader of een grootouder of
tante zijn, als het kind maar iemand heeft
die op een goede manier reageert.’ W
Tips van Matt Sanders
Bekijk je relatie met je kinderen op de lange termijn. Het maakt niet uit hoe oud je kinderen zijn, een liefdevolle relatie met hen blijft belangrijk, en de basis hiervan leg je als ze klein zijn. Niets is verdrietiger dan oude, eenzame mensen die elk contact met hun kind verliezen.
• Wees aanwezig als je bij je kinderen bent, niet alleen
lijfelijk maar ook met je aandacht.
• Zorg ervoor dat je je kinderen geregeld liefdevol
aanraakt en hen aanmoedigt.
• Beperk conflicten met je partner tot een minimum zodat
het kind niet ondergedompeld wordt in een negatieve
gezinssfeer.
• Als je kind je benadert om contact te leggen, om iets te
tonen of te zeggen, stop dan met wat je bezig bent om
het aandacht te geven.
• Zorg voor duidelijke grenzen. Kinderen kunnen goed
gedrag leren als het voor hen duidelijk is wat gepast is
en wat niet, en als de ouders hierover consequent zijn.
Vermijd kwaad worden of dreigen, dat is beangstigend
voor kinderen.
G.F.
‘Kijk, hoe leuk: die is anders dan ik!’ Natuurlijk is het nieuwe onbekend. Laat je kinderen daarom met zo veel mogelijk culturen en werelden kennismaken.
Lees voor uit boekjes over de zigeuners, de Inuït of het leven in Afrika. Geef hen de kans om kinderen te ontmoeten
die in een rolstoel zitten, of die bijvoorbeeld twee mama’s hebben in plaats van een mama en een papa. Of trek er
geregeld met je kroost op uit, naar de Brusselse Zuidmarkt, de Antwerpse Jodenbuurt of de Chinese supermarkt
(Zelfs pubers krijg je daar warm voor!). Laat de wereld op je afkomen, laat je kinderen hun ogen de kost geven en
probeer op een open manier hun vragen te beantwoorden. Wedden dat jouw wereldburgertjes op die manier snel
leren inzien dat we uiteindelijk allemaal mensen zijn, met meer gelijkenissen dan verschillen?
‘Ik wil dit, jij wilt dat, hoe lossen we dat samen op?’Elke thuis is een proeftuin voor het leven in de grote wereld. De hele dag moeten we keuzes maken: blijven we
vandaag gezellig thuis, zoals dochterlief graag wil, of trekken we met zijn allen naar het park, zoals zoonlief
vraagt? Wanneer kijken we televisie, en vooral: wie mag het programma kiezen? En moet je opeten wat je echt
niet lust? Organiseer op geregelde basis een gezinsvergadering: verzamel iedereen rond de tafel en ga na wat
mekaars wensen zijn, en over welke oplossingen je het eens bent. Zo leert iedereen van jongs af om begrip op te
brengen voor elkaar, thuis, maar ook in de relaties met anderen.
‘Mama, ik haat die trut’‘Ik vind dat kindje stom, ik vind dat jongetje lelijk, ik haat de juf …’ Probeer steeds het gesprek
aan te gaan met je kinderen over dit soort van uitspraken. Vraag hen waaraan ze zich precies
ergeren bij hun vriendje, wat de juf heeft gedaan dat hen zo heeft gekwetst. Vraag hen vooral
wat zij belangrijk vinden. Op die manier is een dialoog meestal wel mogelijk, creëer je begrip en
leert je kind dat het ook zonder anderen te veroordelen zijn gevoelens kan uiten.
‘Doen we met zijn allen mee met de zwerfvuilactie?’Openheid heeft ook veel te maken met verantwoordelijkheid nemen: we leven met z’n allen samen op
deze planeet, en moeten daar ook allen samen voor zorgen. Stimuleer je kinderen om zich in te zet-
ten zonder dat ze daarvoor meteen ook iets in ruil verwachten. Gaan de buren op reis? Stel voor dat
jouw kinderen de kat wel te eten zullen geven! Het spreekt voor zich dat je als ouder een belangrijke
voorbeeldrol speelt: zet jezelf ook in voor de speelstraat, de schoolquiz of de zwerfvuilactie. Neem
initiatieven en toon je kinderen dat je zo samen zorgt voor een betere wereld.
Dat de gelijkenissen tussen mensen veel groter zijn dan de verschillen, daar zijn wij ons als volwassenen misschien wel bewust van. Maar hoe zorg je ervoor dat ook jouw kind daar zo over
denkt? Hoe zorg je dat het de wereld omarmt en onbevreesd tegemoet treedt?
ã Tekst: Liesbeth Van den Berghe
tips
1
2
3
4
Maak van je kind een wereldburger
14 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
DOSSIER SAMENLEVEN
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 15
Het is hier goed leven, maar het loopt nergens perfect.’
‘
De wijk Tervuursesteenweg in Mechelen telt zo’n 7.000 bewoners van 160 verschillende nationaliteiten. Mieke Mylemans woont er ruim veertig jaar: ‘Ik geloof in mijn wijk, ook al is ze niet perfect.’ Mieke is één van de vrijwilligers en professionals die zich samen enthousiast inzetten voor een buurt met gelijke kansen en een solidaire sfeer. Aan een warme wijk moet je immers werken.ã Tekst: Barbara De Munnynck ã Foto’s: Ludo Sleeckx/Barbara De Munnynck
E en dinsdagnamiddag tijdens de schoolvakantie. De
rolluiken van het lokaal van de kinder- en tienerwer-
king in de wijk Tervuursesteenweg zijn neergelaten.
Door de muren waaien de beats van Uptown Funk van
Bruno Mars me tegemoet. Ik bons een tijdje stevig op de deur, voor
die opengaat. Een lachend en lichtjes bezweet gezicht wenkt me
naar binnen: ‘Kom maar, de repetities voor de playbackshow zijn in
volle gang!’ Binnen dansen drie meisjes met zwarte pruiken en grijze
jasjes voor een klein publiek. Eén van hen is Yasmina B. (11): ‘Ik kom
graag naar de kinderwerking, want we doen hier altijd leuke din-
gen. Zoals op bruine zeep glijden in de zomer. Tijdens het school-
jaar krijg je hier hulp met je huiswerk en in de vakantie maken we
uitstappen. Vandaag zijn de meeste kinderen gaan lasershooten,
maar wij oefenen voor de playbackshow van donderdag, waarin
onze wijk het opneemt tegen acht andere Mechelse buurten. Vorig
SAMENLEVEN IN EEN MULTICULTURELE WIJK
Eén wijk, veel kleuren
16 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
DOSSIER SAMENLEVEN
Het is hier goed leven, maar het loopt
nergens perfect. Een vijftal jaar geleden had
de jeugd in deze wijk geen beste reputatie.
In mei 2013 hebben we met onze jonge-
ren een grote opruimactie gehouden. We
hebben aangebrachte graffiti overschilderd,
schade hersteld, een charter voor een Posi-
tieve Wijk opgesteld. Allemaal op vraag van
de jongeren zelf.’ Om de samenhorigheid
tussen zoveel verschillende nationaliteiten te
vergroten, helpen de buurtopbouwwerkers
ludieke activiteiten organiseren, zoals een
rommelmarkt of een Halloweenwandeling.
De Global Fiesta, het jaarlijkse wijkfeest in
de zomer, zorgt altijd voor een fijne sfeer.
Dan vullen de straten van de wijk Tervuurse-
steenweg zich met eetkraampjes, muziek-
podia en blije gezichten uit alle windstreken.
Labsir: ‘Het is fantastisch om te zien hoe
dat feest allerlei dingen in gang zet. Zo
presenteren buurtbewoners op de Global
Fiesta altijd een paar gerechten uit hun
thuisstreek. Enkele jaren geleden kwam daar
spontaan een kookboek van, De Pollepel van
Mahatma Ghandi. De pingpongwedstrijden
tussen senioren en jongeren zijn ook een
uitloper van de Global Fiesta. Daar speelden
de generaties voor het eerst tegen elkaar.’
jaar wonnen we de beker, dus we willen
het weer goed doen!’ Ik begrijp de hint en
laat de meisjes repeteren. ‘Als wij op de
kinderwerking zijn, kunnen onze mama’s
rustig koffiekletsen’, zegt Hajar (10), die
hier is met haar broertje Tarik (7). ‘Want
onze mama’s zijn ook bevriend. In deze
buurt kent iedereen elkaar.’
Global fiesta
Ik laat het jeugdlokaal en de Bruno Mars-
muziek achter mij. Samen met Labsir
Abdrahman van Jeugdwerk Mechelen
vzw J@M wandel ik langs eenvoudige maar
nette arbeidershuisjes naar het splinter-
nieuwe Sociaal Huis Den Abeel. Labsir ging
ooit zelf als jongetje naar de jeugdwerking
in Mechelen centrum. Intussen is hij zo’n
zestien jaar aan de slag als jeugdwerker in
de wijk Tervuursesteenweg. Labsir: ‘Omdat
ik hier al zo lang werk, kennen mensen
mijn gezicht en krijg ik respect. Daarom
kan ik bemiddelen bij conflicten. Soms zijn
er spanningen in de wijk tussen voetbal-
lende jongeren en buurtbewoners of tussen
gauwdieven en winkeliers. Ik zorg dan dat
mensen gaan samenzitten en rustig praten.
Vertrouwenspersonen
Labsir leidt me binnen in Den Abeel, het
ruime en lichte wijkcentrum waar senioren
en buurtbewoners sinds oktober 2014
terechtkunnen voor een warme maaltijd
en een brede waaier aan activiteiten. Er is
een ruimte met gratis internet en een
studieplek voor jongeren. In een van de
vergaderzalen ontmoeten we Belinda
Brams, de gebiedsregisseur van de wijk.
Belinda begon in 1988 in de plaatselijke
kinder- en jeugdwerking: ‘We ijverden met
hart en ziel voor maatschappelijk zwakke
kinderen en hebben goed werk geleverd.
In het verhaal van de Syriëstrijders staat
Mechelen sterk – dat bewijst onze invloed.’
Een paar jaar geleden maakte Belinda de
overstap naar een beleidsfunctie: ‘Als
gebiedsregisseur zorg ik dat iedereen
die zich inzet voor deze wijk – zoals de
wijkagent, de gemeenschapswacht, de
zorgcoach, de mensen van de kinder-,
jeugd- en vrouwenwerking – drie keer
per jaar samen aan tafel zit. We mogen
niet allemaal op ons eilandje werken. We
moeten dicht bij de mensen staan en dat
lukt in deze wijk wonderwel.’
De Global Fiesta, het jaarlijkse wijkfeest, zorgt altijd voor een fijne sfeer.
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 17
“Onze mama’s zijn ook bevriend. In deze buurt kent iedereen elkaar.”
Belinda is in de loop der jaren een vertrou-
wensfiguur geworden voor vele bewoners.
‘Ik vat mijn takenpakket niet te eng op.
Gisteren nog heb ik iemand geholpen met
een tuchtprocedure op school. Dat soort
papierwerk doe ik erbij, na mijn uren. Door
zo’n extra’s bouw je vertrouwen op en
daarmee begint een warme wijk.’
Buurtschool
Ook Saïda El Aissaoui en Stephanie
Vandenbossche zitten mee aan tafel in
Den Abeel. Saïda is de moeder van de
playbackende Yasmina B. en heeft nog acht
kinderen: ‘Ik kwam in deze wijk wonen
toen mijn oudste zoon drie maanden oud
was. Intussen is hij achtentwintig – tel maar
uit. Ik leid hier de vrouwen- en meisjeswer-
king. We voorzien kookmomenten, lessen
Nederlands en Arabisch en zelfs sportles of
uitstappen. Ik ben altijd blij als we vrouwen
op weg helpen naar een job of naar het
gewone volwassenenonderwijs. Wij stimu-
leren dat – ze moeten niet bij ons blijven
plakken.’ Saïda maakt de moeders uit de
buurt ook mee warm voor Schoolstart, een
nieuw project van Samenlevingsopbouw,
getrokken door Stephanie. ‘Schoolstart wil
kinderen uit kwetsbare gezinnen vroeg en
goed voorbereid naar school sturen. Hoe
minder achterstand bij de start, hoe beter.
Daarom sturen we onze vier vrijwilligsters
– drie Vlaamse en één Marokkaanse dame
– langs bij alle gezinnen met een kindje uit
2013. We helpen de ouders om een school
te kiezen, de inschrijving in orde te maken
en we organiseren speelmomenten waarop
mama’s en kleuters al een beetje kunnen
proeven van de gewoontes op school.’ De
eerste reacties op de huisbezoeken zijn
positief. Stephanie: ‘Als mensen horen dat
Saïda met ons meewerkt, mogen we overal
meteen binnen (lacht). Tenslotte willen we
de kinderen van de wijk gewoon een goede
start op school geven. En welke ouder vindt
dat niet belangrijk?’ Saïda: ‘Uiteindelijk
begint het samenleven van al die cultu-
ren toch daar – op de speelplaats van de
buurtschool.’
Droomdialoog
Eén van de vrijwilligsters die meewerken
aan Schoolstart is Mieke Mylemans (71).
Zij woont al ruim veertig jaar in de wijk
Tervuursesteenweg en werkte er tot
twee jaar geleden als onthaalmoeder van
Ghanese, Congolese, Russische, Marok-
kaanse en Vlaamse kindjes. Mieke: ‘Dat
werk geeft mogelijkheden aan de mama’s
in deze wijk. Vaak gaan ze ergens poetsen
terwijl hun kinderen in de opvang zijn. Door
het sociale contact en het eigen inkomen
krijgen ze vleugels.’ Mieke woonde als kind
in Belgisch-Congo, waar haar gezin een
warm en hecht contact had met de lokale
bevolking. Mieke: ‘Daar liggen de wortels
van mijn engagement. Ik heb ginds gevoeld
dat verschillende culturen met respect kun-
nen samenleven. Het is mijn droom om dat
ook hier te zien gebeuren. Ik geloof in deze
wijk, al is ze zeker niet perfect.’ Mieke zette
zich in 2013 mee in voor de opruimactie
en wil gelijke kansen voor mensen met ver-
schillende achtergronden. Mieke: ‘Mensen
zijn gelukkig als ze zich mogen waarmaken
en daarom moeten ze naar school kunnen.’
Verder gelooft Mieke in dialoog: ‘De pro-
blemen beginnen wanneer mensen stoppen
met praten. Ik praat ontzettend veel met de
jongeren in deze wijk. Ze weten dat en res-
pecteren mijn interesse. Ik spreek hen aan
over de islam, de recente gebeurtenissen in
Parijs of de nieuwe moskee die hier een half
jaar geleden open ging. Ik wil weten wat
er bij de jeugd leeft, want alleen zo kunnen
we echt samenleven.’ Bij Yasmina B. en de
andere meisjes van de werking leefde van-
morgen vooral de ambitie om een nieuwe
beker te winnen met hun playbackact. Ik
ben blij om twee dagen later te horen dat
het één van de meiden, Hajar, is gelukt. W
Yasmina B. (midden) met haar vriendinnen van Uptown Funk.
VERSTANDIG BEELDSCHERM
OPVOEDEN IN JE BUURT
WAT KUNNEN WE MET DE KLEINSTEN DOEN?
Twee uur. Dat is de maximumtijd die je
je tieners tijdens hun vrije tijd voor een
beeldscherm laat doorbrengen. Want te-
genwoordig hebben ook jonge kinderen
al last van lichamelijke klachten omdat ze
te veel en te lang voor televisie zitten of
te lang achtereen met hun smartphone,
tablet en laptop in de weer zijn. Daarom
startte de provincie Antwerpen met de
campagne Play Pauze Stop. Drie woord-
jes voor evenveel tips: verander geregeld
van houding wanneer je voor een beeld-
scherm zit, neem ieder half uur een korte
pauze en stop na twee uur. Wil jij ook
vermijden dat je kinderen een tabletnek,
een gamepols of een sms-duim krijgen?
De website www.playpauzestop.be helpt
je op weg. Je vindt er nuttige tips, een
testje om te zien wat voor beeldscherm-
ouder je bent en met het oog op de zo-
mervakantie leuke ideeën om je kinderen
aan te zetten tot andere activiteiten dan
computerspelletjes en televisie.
Meer info: www.playpauzestop.be
Opvoeden doe je niet alleen. Dat is het
motto van de Week van de Opvoeding,
die plaatsvindt van 16 tot 23 mei. In
Vlaanderen en Brussel staat dan positief
opvoeden extra in de kijker. Als ouder ben
je natuurlijk de belangrijkste persoon om
je kinderen bij te brengen wat waardevol
is in het leven en hoe je goed met elkaar
omgaat. Maar je staat hier niet alleen voor.
Je hebt een dorp nodig om een kind op te
voeden, zo luidt het gezegde. Ervaringen
uitwisselen met andere ouders, met profes-
sionals zoals leerkrachten en hulpverleners,
met vrijwilligers zoals leiders van de jeugd-
beweging. Samen met mensen in je wijk
initiatieven opstarten. Het zijn allemaal
manieren om te zorgen dat opvoeden iets
van de gemeenschap wordt. Om hierop
de aandacht te vestigen zijn er tal van
activiteiten voor ouders en professionals.
Zo gaan er in een aantal Huizen van het
Kind in Antwerpen openingsfeesten door
met een leuk aanbod voor groot en klein,
zoals kinderzoektochten, speelstraten,
crea-namiddag, enzovoort.
Wil je weten of ook in jouw buurt iets
georganiseerd wordt? Op de website vind
je een kalender waarin alle activiteiten
vermeld staan.
Meer info: www.weekvandeopvoeding.be
Boeken en websites met ideeën voor
spelactiviteiten zijn er genoeg, maar
zelden bieden ze ook ideeën voor de
allerkleinsten. Daar wil Speelbank.be van
VVSG-steunpunt kinderopvang wat aan
doen. De speelbank is een online database
van spelactiviteiten voor kinderen tot drie
jaar. Via een handige zoekmachine kun
je spelactiviteiten vinden op basis van de
leeftijd, beschikbare materialen of plaats
(binnen, tuin, zandbak …).
Een pedagoog controleert alle spelideeën,
zodat je zeker bent dat ze veilig zijn en
geschikt voor de vermelde leeftijd. De
database is in eerste instantie opgericht
om kinderbegeleiders en onthaalouders
inspiratie te bieden. Iedereen die zelf
een spelletje instuurt en zo bijdraagt aan
de spelletjesschat, krijgt toegang tot de
gehele database, maar ook zonder die toe-
gang kun je al de zeven laatst ingezonden
spelactiviteiten bekijken. Van regenmakers
maken over schuimblazen tot wat je al-
lemaal kunt doen met kartonnen dozen:
je vindt op deze website inspiratie voor
zonnige én natte zomerdagen.
Meer info: www.speelbank.be
GELINKT!
18 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 19
‘Ik heb geleerd meer tijd te maken voor mezelf ’
TRIPLE P OUDER
H et begon allemaal met de
scheiding, vertelt Tamara.
Robbe kon niet aanvaarden
dat zijn vader en moeder niet
langer samenwoonden. ‘Wij kozen voor
co-ouderschap, maar dat werkte niet voor
hem. Zijn vader en ik pakten de opvoeding
ook volledig anders aan: hij was streng, ik
was achteraf gezien veel te toegeeflijk.
We werkten bovendien allebei lange
dagen, het klikte niet tussen Robbe en
zijn vaders vriendin. Kortom, verkla-
ringen genoeg voor zijn onmogelijke
gedrag op school en thuis.’
Op zoek naar hulp
Misschien heeft hij nood aan structuur,
dachten zijn ouders. Dus besloten ze
om hem in de week op internaat te
laten gaan. ‘Maar Robbe kwijnde er
weg’, meent Tamara. ‘En de weekends
werden er niet gemakkelijker op.’
Sinds januari woont haar zoontje
daarom weer week om week bij zijn
moeder en zijn vader. ‘Zodra we die
beslissing hebben genomen, vroeg
ik bij het Centrum voor kinderzorg
en gezinsondersteuning om een
mobiele thuisbegeleiding. Omdat
de wachtlijsten lang zijn, raadden
ze me aan om me in afwachting al
in te schrijven voor de groepscursus
Positief Opvoeden. Wat ik meteen heb
gedaan.’
Vijf jaar geleden gingen Tamara (36) en haar man uit elkaar, en hun zoontje Robbe – toen nog een kleuter van drie – kon dit maar moeilijk verwerken. Hij uitte zijn frustraties en verdriet in rebels gedrag en Tamara zat na verloop van tijd met de handen in het haar. Hoe moest ze dit aanpakken? Een groepstraining Positief Opvoeden deed wonderen. ‘De eerste les vond ik zo confronterend dat ik achteraf in de auto in huilen ben uitgebarsten.’
ã Tekst: Liesbeth Van den Berghe
Twaalf lessen waren het, in een groep van
vier tot zeven personen. ‘Ik heb geen enkele
gemist. De eerste les lieten ze filmpjes zien.
Het was alsof ik mezelf bezig zag, en ik
besefte dat ik het vaak verkeerd aanpakte.
Dat was best wel confronterend. Ik ben
huilend naar huis gereden, het was een
echte wake-upcall.’
Praktische tips
In de training komen verschillende facetten
van opvoeden aan bod. Over de resultaten
is Tamara laaiend enthousiast. ‘Ik heb
zo veel geleerd. Dat het belangrijk is om
consequent te zijn bijvoorbeeld. Zo liet ik
me in het winkelcentrum altijd door Robbe
meetronen naar de speelgoedwinkel.
Vooraf zei ik dat ik niets zou kopen, maar
uiteindelijk kreeg hij toch altijd iets. Ik geef
nu niet meer toe aan zulke grillen. We gaan
nog wel naar de winkel, maar als ik vooraf
zeg dat hij niets krijgt, weet hij dat dat zo
blijft. Robbe krijgt nu 2,5 euro zakgeld per
week, en hij weet dat hij voor dingen kan
sparen.’
Een andere eenvoudige raad was om
minder complexe boodschappen te geven.
‘Vroeger zei ik: ‘Neem de shampoo, een
handdoek, je pyjama, je pantoffels en een
onderbroek. Ga in de douche en was je
haar.’ Dat delen we nu in stapjes in, zodat
hij precies weet wat hij moet doen. Op die
manier voorkomen we heel wat frustraties,
bij hem en bij mij.’
Daarnaast heeft Tamara ook veel over
zichzelf geleerd. ‘Dat ik tijd moet maken
voor mezelf, bijvoorbeeld. En de drie-
seconderegel: dat ik beter even nadenk
voor ik reageer.
Het zijn zulke eenvoudige dingen, maar met
een enorme positieve impact, niet alleen op
mij als moeder, maar ook op het werk en
op familie.’ W
20 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
TIPS VOOR KIDSMechelen stuurt je stappen ... met natte voetenRuil je stappers voor een paar stevige laarzen en doe de
Dijle als je durft! Mechelen biedt ouders of grootouders
met actieve, avontuurlijke kinderen deze interactieve
rivierwandeling aan. Met het wandelboek en een
pak leuke opdrachten wordt het gegarandeerd een
onvergetelijk avontuur! LVdB
Voor kinderen vanaf 8 jaar. Het wandelboek kan elke dag
ontleend worden aan de balie van In&Uit Mechelen
(Hallestraat 2) of Lamot (Van Beethovenstraat 8/10, 2800
Mechelen, gesloten op maandag). Meer info via 015 29 49 10 of
www.lamot-erfgoedcentrum.be en www.uitinmechelen.be
Kapitein Massimiliaan en de vliegende Hollander
Worden jullie de nieuwe matrozen van de Vliegende
Hollander? Zin om te testen hoe zeewaardig je bent? Eén
adres: het Museum aan de Stroom (MAS) in Antwerpen.
Kapitein Massimiliaan heeft een kaart vol opdrachten en
weetjes die jullie helpen om echte piraten te worden. Kom
de schat bekijken, leer wat de reus ermee te maken heeft
en ontdek verre horizonten vanop het dak! LVdB
Gratis, voor kinderen vanaf 6 jaar. MAS, Hanzestedenplaats 1 in
2000 Antwerpen. Meer info via 03 338 44 00.
Op Geocache met WelpHeb je de film Welp gezien, over een scoutsgroep die
op kamp vertrekt? Volgens hun leiding dwaalt er in het
bos een gevaarlijk kind rond. De welpen denken dat het
om een verzonnen verhaaltje gaat, tot ze op een nacht
wakker worden gemaakt. Met deze geocache ga je zelf op
tocht op deze filmlocatie in het Provinciaal Groendomein
Hoge Mouw. Als kenner van morsecodes heb je alvast een
streepje voor. Vind jij de schat aan het einde? LVdB
Voor kinderen vanaf 8 jaar. Vertrek: parking Goorseweg in
Kasterlee. Zelf geen gps? Geen ramp, je kunt er eentje huren bij
het toeristische infokantoor Kasterlee, Markt 13, 014 84 85 19.
Meer info: tik Geocache in op www.provincieantwerpen.be.
Vanaf 3 jaarKonijntje Lizzy droomt van dansen,
maar de balletjuf wil alleen poezen
en katers in haar klas. Ook oma konijn
vindt het maar niks dat Lizzy een
poezenhobby kiest: ‘Straks ga je nog
sardientjes eten!’ In dit eenvoudige
verhaal met rustgevende prenten
ontdekt de gedreven kleine Lizzy dat
het niet erg is om anders te zijn dan
de rest. Lizzies hart weet waar ze thuishoort - beter dan haar
spiegelbeeld. BDM
Brigitte Minne & Kasing Lung, Lizzy wil dansen, De Eenhoorn,
32 p, €14,50
Vanaf 4 jaarLady Angelina is naast
zangeres ook stadsboerin. Ja,
ze woont in de stad met haar
varkentje Knorreke en heeft
een groentetuin op het dak!
In dit boek vol leuke knutsel-
frutsel-ideetjes verzamelt de
stadsboerin liedjes over groenten
en lekker gezonde recepten.
Tegelijk beschrijft ze haar avonturen met Knorreke in de
vier seizoenen. Dankzij de bijgeleverde cd kun je heerlijk
meebrullen met ‘Het Wortellied’ of het grappige ‘Stoute Sla’.
BDM
Lady Angelina, De Stadsboerin – boek met cd, Vrijdag, 48 p,
€22,50
Vanaf 6 jaarLeo Bormans, de Vlaamse ambassadeur
van geluk en levenskwaliteit, schreef
tien voorleesverhalen over vogels.
Elke vogel doet iets waar hij gelukkig
van wordt: Kaketoe kiest voor
samenspelen, Dipper leert blij zijn met
zichzelf, Hokko doet andere dieren
graag een plezier. Na elk verhaal
volgen vragen en opdrachten om
met kinderen na te praten over de aangehaalde ‘sleutel van
geluk’. Het grote formaat van het boek, de exotische prenten
en de leuke vogelweetjes geven een speelse toets aan deze
‘spoedcursus geluk voor kinderen’. BDM
Leo Bormans, Geluk voor kinderen, Lannoo, 62 p, €19,99
ZAP
SAMEN LEZEN, SAMEN DOENBoekentips voor leuke momenten met je kind
Meer tips op www.provincieantwerpen.be/kalender.html
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 21
Vraag het aan deopvoedingswinkelMijn zoontje is zo agressiefOns driejarig zoontje gedraagt zich
elke dag erg agressief. Hij schopt, slaat,
gooit … en zowel thuis als op school.
Op school beginnen andere ouders dit
lastig te vinden. Ze hebben zelfs niet
graag dat hij naar school komt. Als ou-
ders krijgen we hierdoor het gevoel dat
we falen en de situatie niet aanpakken.
We merken op dat dit gedrag vooral
voortkomt uit frustraties. Als ons zoon-
tje een nee krijgt of zijn zin niet krijgt,
reageert hij heel negatief. Hij is ook
niet zo heel mondig. Hij kan zich niet
zo goed uitdrukken als zijn klasgenoot-
jes. Hoe kunnen we het beste met zijn
agressieve gedrag omgaan?
Layla
Dag Layla,Het is heel begrijpelijk dat je als ouder het
gevoel krijgt dat je faalt als je al verschil-
lende zaken geprobeerd hebt en niets lijkt
aan te slaan. En het moet zeker moeilijk zijn
als andere ouders hier reacties op geven.
De gedragingen van je zoontje zijn niet
ongewoon voor zijn leeftijd, zeker als hij
zich nog niet voldoende met woorden kan
uitdrukken. Dit kan voor een kind heel
frustrerend zijn.
Wanneer je zoontje zich agressief gedraagt,
reageer je best altijd. Ga naar hem toe,
trek zijn aandacht, ga voor hem zitten op
ooghoogte en zeg hem duidelijk dat hij dit
niet mag doen. Vertel hem er ook bij welk
gedrag je wel van hem verlangt. Help je
kind verwoorden wat hij voelt: ‘Ben je boos
omdat je ook graag op de schommel wilt?’
Blijft hij andere kindjes pijn doen, zeg dan
opnieuw wat hij niet mag doen en dat hij
nu even aan de kant moet zitten. Je neemt
je zoontje mee naar een plek aan de rand
van de activiteit en laat hem daar twee tot
drie minuten zitten. Blijf in de buurt maar
geef hem geen aandacht. Als de tijd om is,
laat je hem terug gaan spelen. Als dat goed
loopt, geef hem dan zeker een compliment:
‘Fijn dat je zo mooi samenspeelt’.
Je zult merken dat je deze strategie een
aantal keren zult moeten herhalen. Maar als
het aantal keren na verloop van tijd vermin-
dert, weet je dat je op de goede weg zit.
Het is ook heel belangrijk om positief
gedrag te blijven aanmoedigen. Hou je
zoontje daarom goed in het oog, om snel
te kunnen ingrijpen als het misloopt maar
ook om kleine dingen die goed gaan op
te merken. Geef daar aandacht aan en
verwoord wat je precies ziet: ‘Ik vind het
fijn dat je mooi samenspeelt’. Je kunt ook
even meespelen of hem even liefdevol
aanraken. Je kunt ook tijdelijk werken met
een beloningskaart: een beloning kan dan
bijvoorbeeld een extra spelletje met jou zijn
of een tweede verhaaltje.
Je geeft ook aan dat hij wat moeilijker kan
verwoorden wat hij wil zeggen. Ook daar
kun je hem bij helpen. Als je merkt dat er
een conflict dreigt te ontstaan, kun je naar
hem toegaan en hem helpen verwoorden
wat er scheelt en wat hij graag wil. Zeg
bijvoorbeeld een zinnetje voor, dat hij dan
herhaalt. Lukt dit, geef dan ook hier weer
een welgemeend complimentje.
Veel succes!
Mijn dochter is liever bij omaAls we naar oma en opa op bezoek
gaan, wil onze dochter (bijna zeven
jaar) nooit terug naar huis gaan. Ze kan
dan echt wel zeuren. Haar zusje, die
drie jaar jonger is, is wel flink. Hebben
jullie tips of ligt dit gewoon aan de
leeftijd?
Tom
Dag Tom,Als je dochter graag bij je ouders is, zal ze er
natuurlijk ook graag langer willen blijven. En
als er veel aandacht gaat naar het feit dat
ze niet mee naar huis wil, of als opa en oma
DE WERELD VAN TRIPLE P
22 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
meegaan in haar wens om te blijven, zal ze
dat heel goed aanvoelen. Het is belangrijk
dat oma en opa aangeven dat het voor hen
ook tijd is, en dat ze het goed vinden dat
jullie vertrekken. Ze kunnen ook zeggen
dat er snel weer een andere keer komt om
elkaar te zien.
Leg aan je dochter uit dat je begrijpt dat ze
nog wil blijven, maar dat ze toch mee naar
huis moet. Het helpt om hierover vooraf
een afspraak te maken. Het kan helpen om
een aantal regels op te stellen en vooraf
na te denken over hoe je ermee omgaat
als het goed en niet goed loopt. Je kunt
bijvoorbeeld samen overeenkomen dat ze
thuis nog even tv mag kijken als ze flink
mee vertrekt. Dit privilege vervalt dan als
het niet goed verloopt.
Wanneer het bijna tijd is om te vertrekken
– zo’n tien minuten vooraf – kondig je het
vertrek best aan. Zo kan ze afronden waar
ze mee bezig is of tijd maken om uitgebreid
afscheid te nemen. Zeg bijvoorbeeld: ‘Als je
boek uit is of als het gebak op is vertrekken
we.’ Wees dan kordaat, en vertrek ook echt
op het afgesproken moment.
Als je dochter zeurt, kom je terug op de
afspraak zonder boos te worden. Het zeur-
gedrag zelf kun je best negeren. Vergelijken
met haar zusje die wel flink meegaat, werkt
meestal niet. Wel kun je een complimentje
geven aan je jongere dochter voor het feit
dat zij flink meegaat. Op die manier ziet je
oudste dochter dat je meer aandacht hebt
voor gewenst in plaats van ongewenst ge-
drag. Soms is het nodig om bij een volgend
bezoekje de voorbije keer te evalueren
en stil te staan bij wat goed ging en wat
minder goed ging. Op basis hiervan kun
je nieuwe afspraken maken. Elke keer een
klein stapje! Succes! W
De opvoedingswinkelOpvoedingswinkel AntwerpenKerkstraat 159, 2060 Antwerpen,
03 236 29 39
opvoedingswinkel@stad.antwerpen.be
www.antwerpen.be/opvoeding
Opvoedingswinkel Brasschaat(antennepunten in Essen, Kalmthout en
Wuustwezel, Kapellen, Stabroek en Schoten)
Bredabaan 943, 2930 Brasschaat,
03 270 06 70
info@opvoedingswinkelbrasschaat.be
www.opvoedinsgwinkelbrasschaat.be
Opvoedingswinkel HoogstratenGelmelstraat 81, 2320 Hoogstraten,
03 633 98 95
opvoeding@hoogstraten.be
www.opvoedingswinkelhoogstraten.be
Opvoedingswinkel MechelenSociaal Huis – Huis van het Kind
(OCMW),
Lange Schipstraat 27, 2800 Mechelen,
015 44 52 42
opvoedingswinkel@mechelen.be
www.mechelen.be/opvoedingswinkel
Opvoedingswinkel Mortsel(antennepunten in Borsbeek, Edegem
en Kontich)
Meerminne 2, 2640 Mortsel,
0473 47 37 37
mortsel@opvoedingswinkel.org
www.opvoedingswinkelmortsel.be
Opvoedingswinkel TurnhoutBroedersstraat 4, 2300 Turnhout,
014 68 75 57
opvoedingswinkel@cawdekempen.be
www.opvoedingswinkel-turnhout.be
Opvoedingswinkel Zoersel(antennepunten in Malle, Schilde,
Zandhoven en Wijnegem)
Handelslei 167, 2980 Zoersel
03 298 09 74
opvoeding@zoersel.be
www.zoersel.be/opvoedingswinkel
Voor kleine en grote vragen van iedere ouder! Vrij toegankelijk en gratis advies
Opvoedingslijn:078 15 00 10
DE WERELD VAN TRIPLE P
TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 23
DUBBELCOLUMN
Wie is Stan?
Op vrijdagochtend vind ik in de
brievenbus een verfrom-
meld papiertje. ‘Mag
Ilias morgen om twee
uur naar mijn feestje
komen? Ik word zeven
jaar. Stan’, staat erop
gekribbeld. Er staat
geen telefoonnummer
of e-mailadres bij. Al-
leen een straatnaam en
een nummer dat op een
vijf lijkt, maar het kan ook
een zes zijn.
Wie is Stan ook alweer? Als Ilias om vier
uur thuiskomt, vraag ik het hem meteen.
‘Papa, Stan is dat jongetje met wie ik op het pleintje heb gespeeld.’
‘En hoe ziet hij eruit?’ wil ik weten, zodat ik in mijn geheugen kan graven.
‘Stan is even groot als ik en heeft kort haar. Hij droeg een blauwe jas en
rode laarzen. Hij mist twee voorste tanden. En op zijn wang had hij een
schram.’
Wat knap van hem, denk ik, dat hij die jongen zo gedetailleerd kan
beschrijven.
‘En ben je zeker dat ik erbij was? Was je toen niet met mama?’ Ik kan
me nog steeds geen jongen herinneren die de naam Stan zou kunnen
dragen.
‘Nee, dat was met jou. De papa van Stan was er ook bij. Die is zo groot
als de deur daar. En die had een zwarte jas aan en droeg grote witte
sportschoenen. Hij heeft ook een grote neus.’
De volgende dag om twee uur bellen we aan bij nummer vijf. Een Congo-
lese vrouw in traditionele kleren met kleurrijke borduursels opent de deur
‘Sorry, ik denk dat ik verkeerd ben,’ begin ik te stamelen. ‘We moeten
waarschijnlijk bij nummer zes zijn.’
De vrouw kijkt me niet begrijpend aan.
‘Are you coming for my son Stanley? Please, come in!‘
We worden enthousiast naar de woonkamer geleid en daar zitten Stan en
zijn vader. Ik herken ze allebei.
Opmerkelijk, toch, dat Ilias zo’n gedetailleerde beschrijving van Stan en
zijn vader gaf en de huidskleur niet vermeldde. Dit zijn onze kinderen,
bedenk ik blij, kinderen voor wie huidskleur en afkomst uiteindelijk maar
een bijzaak zijn.
Boemerang
Er zijn mama’s die gedetailleerde lijstjes achterlaten voor de
babysitter: ‘Kind X eet z’n boterhammetjes graag zonder korsten
en in driehoekjes gesneden. De pap van Kind Y moet na veertig
seconden in de microgolf precies elf keer handmatig worden ge-
schud.’ Ik ben zo geen mama. Komt er een oppas, dan leg ik As-
trid en Johanna uit dat iemand anders hen avondeten zal geven
en in bed zal stoppen. Op zijn of haar manier, die waarschijnlijk
afwijkt van de huisroutines. Rituelen geven dan wel veiligheid
en houvast, kinderen mogen ook leren om een beetje flexibel te
zijn. Lang leve het motto: ‘Andere mensen doen dingen anders.’
Als ouder weet je dat de grote slogans waarmee je je kinderen
opvoedt ooit als een boemerang naar je terugkomen. Nu Astrid
vijf wordt, lijkt dat moment aangebroken. Na een avond onder
andermans hoede verschijnt ze met pretoogjes aan de ontbijt-
tafel: ‘Ik heb gisteren nog een snoepje gekregen na het tanden-
poetsen. Het licht op de gang mocht blijven branden en ik lag
met al mijn armbanden aan in bed.’ Haar stem klinkt vrolijker
bij elke geschonden huisregel. Ik smeer wat speculaaspasta op
haar boterham en zeg rustig: ‘Hmm, dan zal ik Eline misschien
eens moeten uitleggen hoe wij de dingen hier doen.’ Waarmee
ik – baf! – in de openstaande val trap. Astrid wijst me oprecht
verontwaardigd terecht: ‘Maar mama, andere mensen doen
dingen anders.’ Wat is het heerlijk om vijf te zijn en je moeder
op haar plaats te kunnen zetten.
Ik sta even in tweestrijd, maar
beknibbel dan toch niet op
die Heilige Stelregel.
Hoeveel kwaad kan
een nacht met
een suiker-
mondje of een
streep licht in
de slaapkamer
eigenlijk? Ik
geef Astrid
haar boterham
en gun haar het
gelijk. Het is nooit te
vroeg voor een wereldse
ingesteldheid. Met dank aan
de babysittersclub.
papa/mamaBarbara De Munnynck is mama van twee dochters, Atilla Erdem is papa van één zoon.
Wat dat zoal met zich meebrengt, lees je in deze dubbelcolumn.
24 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015
Positief opvoedenVIJF OPVOEDINGSPRINCIPES VAN TRIPLE P
Vind een antwoord op je
opvoedingsvragen in het
Triple P magazine of surf
naar www.triplepmagazine.be
Triple P. Positief opvoeden werkt!
Kinderen hebben een veilige en stimulerende omgeving nodig.
Zorg goed voor jezelf als ouder.
Ouders reageren snel, consequent en beslist op ongewenst gedrag van hun kind.
1
5
3
Kinderen die fijn spelen, vervelen zich niet en vertonen minder negatief gedrag. Als je huis veilig ingericht is, hoef je als ouder minder te verbieden.
Koester realistische verwachtingen. Ideale kinderen bestaan niet. Ideale ouders evenmin.4
Ieder kind is uniek, ontwikkelt zich in zijn eigen tempo en maakt weleens fouten. De wil om een perfecte ouder te zijn, leidt meestal tot frustraties.
Kinderen leren het meest door
positieve aandacht en steun.2
Belangstelling tonen, je kind aanmoedigen en
complimentjes geven, motiveren je kind om nieuwe
dingen te leren en zich te ontwikkelen.
Ouders mogen tijd voor zichzelf nemen en leuke dingen doen. Wie zich goed voelt, heeft meer energie voor zijn kinderen.
Ouders kunnen kinderen leren om zich goed te gedragen. Zo weet het kind hoe het wel moet en wat verwacht wordt.
top related