Jessica en Jade zijn zussen,die hebben een hele goede band met elkaar,

ze delen alles met elkaar.Kortom: zoals echte vriendinnen.

Er is toch één ding die ze samen niet kunnen delen:Jade haar vriendje Nathan Loix.

Het lijkt liefde op het eerste gezicht tussen Jessica en Nathan,één probleem: hij is al bezet en dat door haar bloedeigen zus.

Doet Jessica alles eraan om hem uit haar hoofd te krijgen?

Maandagochtend, om zeven uur, zoals gewoonlijk: opstaan zonder dat ‘de man van mijn dromen’ naast mij in bed ligt. Wist ik veel wie dat was, de krantenjongen of de postbode. Óf de bakker of de manager van H&M. De

ware was ik nog steeds niet tegengekomen, hopelijk zou dat niet meer lang duren en mogelijk zijn. Enfin, ik was nu wakker in de realiteit. De realiteit van nu.

Elke keer als ik wakker werd, nam ik een ontspannend bubbelbad. Nadenken over het dagelijks leven: werk, contacten, hobby’s en alle dingen die je zou kunnen opnoemen. Een bubbelbad gaf je niet alleen de kans

om over alles na te denken, het gaf je ook een ontspannend gevoel.

Vervolgens kleedde ik me aan en zag dan mezelf in de spiegel, met een tandenborstel in mijn hand en hele hoop rest tandpasta op mijn mond. Na het poetsen van mijn tanden, was ik klaar om stralend – op mijn tanden en

uiteraard op mijn gezicht – door de dag te gaan.

Als ontbijt beloonde ik mezelf altijd, maar echt altijd, met pannenkoeken. Dat was altijd mijn lievelingsontbijt geweest, ook toen ik een kleine meid was. Als moeder op een dag pannenkoeken bakte, kon mijn dag al

hoedanook niet meer kapot.

Regelmatig kwam mijn zus Jade op bezoek. Jade was niet een ‘gewone’ zus zoals de andere, ze was een zeer bijzondere vrouw. Of ja, voor mij dan toch… “Zo Jade, fijn dat je weer van je laat horen!” Ik glimlachte fijn naar

Jade, die in de deuropening van de voordeur stond.

“Ik moet altijd naar jou komen.” meende Jade, “naar mij kwam je nooit.” Ik lachte dit absoluut weg. Met Kerstmis, op de eerste kerstdag kwam ik samen met mijn ouders altijd bij Jade thuis. Op de tweede kerstdag

kwamen ze dan bij mij thuis. Wat liep ze te lullen met ‘naar mij kwam je nooit’? “Kom op. En met Kerstmis dan?” corrigeerde ik haar verbaasd. Jade schudde haar hoofd lachend. “Dat is het enige.”

“Kom op, Jessica. Ik ben niet hier om ruzie te maken over bezoekjes.” maakte Jade me uiteindelijk ‘wakker’ en drong snel naar binnen, zonder boe of ba van mij. “Ach, je hebt gelijk.” mompelde ik. Even later was de koffie al gezet en in de woonkamer werd ervan gesmuld. “Zeg, ik heb goed nieuws.” doodde Jade de stilte, zoals altijd.

Wie praatte hier het meest? Je kon het al raden, “ik heb een nieuwe vriend.”

‘Ik heb een nieuwe vriend’. Dat zinnetje realiseerde tot me. De enige van ons die altijd gelukkig mocht prijzen – in liefde dan toch –, was Jade. Waarschijnlijk had ze de ware al gevonden, ik de mijne nog niet en het kon heel lang duren. “Oh, leuk.” mompelde ik afwezig, “maar hoe speel je dat altijd klaar?” “Och gewoon, sommige mannen

kunnen je charmes niet weerstaan en dan…” Jade glimlachte heel breed.

“En daarbij, het is iemand van mijn werk, een collega. Niet eerste de beste man, die ik in het park of in de supermarkt ben tegen gekomen.” voegde Jade er nog snel aan toe en dronk een slokje van de koffie. Natuurlijk niet, stel je voor. Iemand tegenkomen, eerst beter leren kennen en dan sprongen de vonken over; dat ging nog.

Maar iemand tegenkomen en direct mee een relatie hebben, dat was maar heel bizar.

“Oh, leuk.” glimlachte ik, “misschien moet je je vriend meebrengen.” Jade knikte zelfzeker. “Dat ben ik ook van plan. Jammer genoeg is hij nu naar een vergadering, maar voor de volgende keer maakt hij zeker en vast vrij.” zei ze. Even later merkte ze dat er iets pluis was… iedereen mocht zich gelukkig prijzen met een vriend of vriendin. Ik daarentegen was helemaal eenzaam. Ik wou zeggen: een leven als vrijgezel was ook niet echt mis, toch miste

ik iemand in mijn leven, “je moet meer uit je deur komen en wie weet, leer je toch iemand kennen.”

“Er vallen veel dingen te doen, in Rivierbloesemheuvel. Verken de buurt en wie weet, kom je toch de ideale man voor jou tegen.” meende Jade. Verlegen probeerde ik haar aan te kijken, maar ergens was dat geen slecht idee. Daar was ik nooit goed in geweest, met iemand van een ander geslacht ‘praten’. Als Jade wou, draaide ze iedere

man rond haar vinger. Ik daarentegen, kon en durfde dat niet. “Ach ja.” zuchtte ik uiteindelijk en keek haar rechtstreeks aan, “misschien heb je gelijk.”

“Zeker doen!” porde Jade me erop aan, “maar nu ga ik. Ik moet nog naar de supermarkt.” Daarna maakte we dat we afscheid – hopelijk voor eventjes – van elkaar namen en hopelijk raakte Jade veilig weg.

Een tijdje later hoorde ik de deur opengaan. In de deuropening stond Emilie, mijn beste vriendin. Voor ik het zou vergeten: ja, ze woonde hier ook. Of ja, het leek alsof ze hier niet woonde omdat ze iedere nacht wegging en pas

in de ochtend terug thuis kwam.

“Mijn lieve, lieve Jessica.” klonk ze poeslief. Spottend lachte ik. “Lief? Maak dat kat wijs.” zuchtte ik. Achter mij hoorde ik Emilie boos zuchten. “Ga je weer beginnen over je ware? Ik heb je al eens gezegd dat je van het leven

moet genieten.” herhaalde ze.

Emilie pakte haar doosje sigaretten uit haar handtas, stak er één op en vervolgens inhaleerde ze van de sigaret. Dan sprong ze naast mij op de bank. “Van het leven genieten?” herhaalde ik haar zinnetje, “en voor jou is van het

leven genieten: roken en met mannen flirten.” Emilie grijnsde. “Zoiets, ja.”

“Komaan, Emilie.” porde ik haar, terwijl ze ‘genoot’ van haar sigaret, “neem je het leven nooit serieus? Ik bedoel: iemand zoeken en daarmee iets serieus beginnen. En oh ja, stoppen met roken.” Emilie stak gemeen haar tong

uit. “Bemoei met je eigen leven.” was haar antwoord en trok nog eens aan haar sigaret. Kwaad keek ik haar aan. “Dan moet je ook niet zeuren als ik over ‘mijn ware’ wil beginnen.” bitste ik.

“Ik zeur niet. Dat is gewoon een afgezaagd onderwerp de laatste tijd.” corrigeerde Emilie me. Oké, en dan mij verbeteren? Ik liet haar niet wonen om mij te laten beledigen of anders kon ze haar koffers terug pakken naar de stadsbuurt, “doe dan er iets aan als je er niet tegen kunt!” “Ik ben ermee bezig.” snauwde ik haar toe. Stampend

liep ik op de trap naar boven.