nederlands auschwitz c o m i t é

m a a r t 1 9 6 5

secr. voorlopig: v. Walbeeckstraat 9hs, amsterdam-w., post­giro 2 9 3 0 87 bankrek.: amsterdamsche bank nr 1 0 6 5 4 0 , bijk.: van baer-lestraat amsterdam z.

Hamansoren Twintig jaar nadat schoksgewijs en toch beetje bij beetje de ware aard en omvang van — en daarmee de om­vangrijke schuld aan de nazi-misda­den zichtbaar werden, heeft de strijd om de bestraffing daarvan zijn hoog­tepunt bereikt. Die strijd is tweeledig. I n Bonn is aan de orde de verjaring, voor deze waarlijk 'nie dagewesen' misdaden ondenkbaar en ontoelaat­baar. Daarnaast staat de praktijk der bestraffing. Niet-verjaring betekent berechting. Maar aan die berechting zelf schort kennelijk ook heel wat. Voor ons Nederlandse, slachtoffers en meelevenden, was het „vonnis " van Rajakowitsch in W e n e n een klap in het gezicht. Zelfs zonder verjaring in Oostenrijk. I n Frankfort konden K r u -mey en Hunsche, naaste en actieve medewerkers van Eichmann, het ge­bouw waar zich ook het Auschwitz-proces afspeelt, elk als vrij man ver­laten. Vrijgesproken zijn ook de 'ver­pleegsters' die duizenden geesteszie­ken vermoordden: nu zijn zij waarlijk „genadezusters", toen hun cynische bijnaam. D e zg. rechtsgrond? Zij moordden niet uit eigen beweging! Neen, niet elk van de Referente en overige nazi-klerken, niet alle kamp­beulen en artsen met dodende injectie­spuit hebben die satanische vormen van hun bedrijf zelf uitgedacht. Is daarmee moord geen moord meer, maar voorgoed straffeloos? D e nazi-zusters hadden zich, net als de SS-ers , zelf gemeld voor hun activiteiten. Zi j zijn en blijven wat zij zo gretig wilden worden: massale modelmoordenaars. V a n hun opdrachtgevers, de bazen van Buna in Monowitz, van Siemens in Bobrek, voorportalen en leveran­ciers der gaskamers, hoort men ont­stellend weinig, althans voor de justi­tie. Maar daar horen juist allereerst de Hitler-generaals, die nu atoombom­men- en -mijnen wensen te hanteren, en de klacht van Puttens gemeente­raad onbeantwoord laten en de ver­woester van Rotterdam, die militaire en naar hi j hoopt, binnenkort nog ver­woestender oppermacht verkreeg. In-

plaats van een sommatie voor een 'Bundesgericht' . W i l de Bondsregering dan niets goed­maken? O ja, een 'vergoeding', voor het verwijderen van een kampnum­mer, voor het uitwissen van het spoor, het uitsnijden van het bewijs van de misdaad. W i j hebben het gesignaleerd als de opperste brutaliteit van de mis­dadigers, bedreven door hun vrienden. Alleen om hun schande vast te nage­len hebben wij dat schandaal gepubli­ceerd.

De regering in Bonn wil, in eigen land en elders, nog wel eens met één hand een douceurtje toesteken, en spe­culeert dat de 'begunstigde' wel niet zo erg op de andere hand zal letten . . . of een oogje dicht doet. Maar geen en­kele schadeloosstelling of transactie kan iets goed maken, zolang de nazi­chefs, zelfs na opheffing der verjaring en het uitzitten van hun gemiddelde tien-minuten-per-moord weer vrij op­nieuw en erger kunnen gaan organi­seren. Of helpers en leeilingen instru­eren. Zonder dat hun naam bij een proces ook maar mag worden genoemd, zoals de ex-IG-Farbenheren verkre­gen — of afdwongen. De slapheid der Nederlandse regering liet toe, dat de vervolgden in ons land met een aalmoes werden afgescheept. Maar als het in hun kraam te pas komt, hebben de hoogmogenden van West-Duits land wel een luxueus snoepje over voor wie niet lastig is.

In deze dagen wordt het Poeriemfeest gevierd. Daarbi j hoort een luchtig, smakelijk gebak. Het heet Hamans­oren. Zo bespot men de fielt, die eens de kinderen Israëls wilden uitroeien. Zij gaven die naam aan de snoeperij, nadat de perfide Haman verslagen en onschadelijk gemaakt was. D a n kan men vrolijk Hamansoren verorberen. Maar wie een versnapering aanpakt, of erger nog, in de waan, dat men zijn gezondheid bevordert, afbedelt van de levende moordenaar, vol nieuwe plan­nen en moordtuig, dat slikt slechts rattenkruid.

Voor volken en groepen, die onder de fascistische gesel hebben geleden, be­staat slechts één 'vergoeding': vernie­tiging van dat fascisme. W i e wegens welke andere en hoe ook geheten ver­goeding de nazi-heren maar wil laten begaan, brengt Haman-Hitler weer tot leven.

Verantwoording Nog nooit is enige oproep van ons co­mité op zulk een schaal beantwoord als die tegen de verjaring. E n dat wil wel iets zeggen, met ruim 3 2 0 0 personen bi j de twintigste herdenking! Tienduizend handtekeningen — of nog meer, want wij konden niet ieder­een een lijst toesturen; en een groot aantal brieven, vaak zo ontroerend, dat men ze nauwelijks durft afdruk­ken. Jonge meisjes, A .O.W.-ers meld­den zich zelf bij ons secretariaat, soms om wel honderd handtekeningen te brengen, om nieuwe lijsten te halen. Al de start op de Dam en in de K a l -verstraat, waar leden van ons comité met sterren en borden lijsten ter teke­ning voorhielden en opwekten voor de bijeenkomst in Kras (verslag elders in dit nummer) , was raak. D e mensen stonden in de ri j , Amsterdammers en bezoekers uit de provincie, Duitsers en Israëliërs, Amerikaanse en Russische zeelui, toeristen uit aller heren landen hebben getekend.

D e lijsten vlogen weg op de vergade­ringen en kwamen volgetekend terug, ze werden graag ontvangen en volde­den duidelijk aan een behoefte. Een gymnasiumleraar uit Dordrecht za­melde de namen van zijn collega's in, een leerling die der docenten aan het Maimonides-lyseum, dr. Sierksma die van zijn vrouw, zoon en Leidse stu­denten. Soms zijn, blijkens de brieven, die n a ­men in één uur verzameld, soms door een zieke of van een ziekbed telefo­nisch georganiseerd! „ W a t zal er ge­beuren, als deze mensen weer vrij ko­men, als ze naar de plaats van de mis­daad mogen terugkeren . . . D a t mag niet . . . "

Vervolg op pag. 2

Pensioen voor

joodse nazi­

slachtoffers Bijna twintig jaar heeft het geduurd voor wij het zg. smartegeld mochten ontvangen. Twintig jaar hebben velen gehoopt dat dit smartegeld hen voor het eerst van hun leven uit de zorgen zou houden. Duizenden, neen, tien­duizenden joodse slachtoffers en na­bestaanden zijn in ijdele hoop gestor­ven en het beetje, dat ons bleef, heeft tot schade en schande gemerkt, dat dit

V O O R H E T M O N U M E N T

Een dame, die zich niet bekend heeft gemaakt, bracht bij onze penningmees­ter een enveloppe. Hierin bevond zich f 5 0 0 . — en een briefje: „Voor het mo­nument" . Het geld is gestort op post-rek. 1 5 7 0 0 0 van het ,Comité Monu­ment te Auschwitz' . Alleen van deze plaats kan zij worden bedankt voor haar even treffende als bescheiden daad. Zij verdient het.

smartegeld slechts een fooi bleek te zijn. Het schatrijke West-Duits land, dat de oorlog heeft verloren, kocht zijn bloed­schuld met een fooi af. Moordenaars, wier handen nooit kunnen worden schoongewassen van het bloed onzer familieleden, zijn stinkend rijk en le­ven als God in Frankri jk, vaak van de geroofde joodse bezittingen. Hun slachtoffers leven vaak lichamelijk, geestelijk en materieel in behoeftige omstandigheden. Reeds eerder schreef ik, dat de liefde voor de joden een leugen is en alleen door politieke factoren geleid wordt. De moffen hebben de Nederlandse jo­den een fooi toegeworpen en onze rege­ring heeft praktisch niets anders ge­handeld. Zeker, er is O . P . K . en ook een commissie voor oorlogsslachtof­fers, maar de joodse bevolkingsgroep bleef in zijn geheel gespeend van iede­re hulp. In tegenstelling met Frank­rijk en België zijn de Nederlandse jo­den, d.w.z. de grote meerderheid van de op grond van ras vervolgden, hier te lande knap in de steek gelaten. Het Nederlands Auschwitz Comité acht het zijn plicht op grondige wijzi­ging van deze wantoestand aan te stu­ren. Onze taak zal zijn met kracht te ijveren voor een pensioen voor de op grond van ras vervolgde, dus meestal joodse slachtoffers, in geval van ziekte en invaliditeit, op dezelfde voet als dit wordt uitgekeerd aan andere oud-ge­vangenen, die op grond van verzets­daden e.d. werden gearresteerd. Pogingen in deze richting van parti­

culiere zijde kunnen onze sympathie niet hebben, omdat wij ervoor passen een object voor liefdadigheid te zijn. W i j joodse nazi-slachtoffers, Neder­landse staatsburgers, hebben recht op een gelijkwaardige behandeling inzake schade aan onze gezondheid in de ruimste zin, die wij in de Duitse kam­pen, meestal nog wel vernietigings­kampen, hebben opgelopen. D e verzetslieden krijgen uitkering en wel op grond van de Buitengewo­ne Pensioenwet wegens hun ver­diensten in de strijd tegen het fascis­me en de onderdrukkers van ons land. Echter ook de slachtoffers van Putten vallen onder deze regeling, evenals de Jehova-getuigen.

Men beweert geen discriminatie ten aanzien van de joden te willen toepas­sen, maar wat is het anders, als deze groep wordt uitgesloten van de Bui ­tengewone Pensioenwet. Ons comité zal niet eerder rusten, voordat het handjevol overgebleven joodse slachtoffers dezelfde rechten zal bezitten als bovengenoemde be­volkingsgroepen.

Jos Slagter

L A A T S T E K A N S Vliegreis naar Warschau

voor bezoek aan Auschwitz 7 - 1 6 april - ƒ 4 6 5 , -

inlichtingen secretariaat N.A.C. Telefoon 0 2 0 - 8 3 6 22 .

W i e zich direct opgeeft, kan nog mee.

Verantwoording Vervolg van pag. 1

Arbeiders van Stork te Zwolle, mede­werkers van het kadaster van Eindho­ven vullen hele lijsten, in het Wi l lem Dreeshuis vraagt men er nog vijf bi j : „ Ik had graag meer willen doen, maar mag niet op s t raat . . . alle beetjes hel­pen" . Een bijna tachtigjarige weduwe, wier zoon is vermoord en in een massagraf terecht gekomen vraagt meer lijsten en schrijft: „ Ik ben Rooms-Kathol iek en volg met grote belangstelling de processen. Ik draag U w comité een goed hart toe en zal altijd voor U bid­den . . . " Zo zouden wij kunnen doorgaan; maar liever verzoeken wij U : gaat U door. Zamelt nog meer handtekeningen in, stuurt ze ons. W i e ze denkt nodig te hebben, kan nog lijsten aanvragen. De verjaringskwestie is nog hangende. Zij zou allang zijn doorgezet, zonder het alom aangeheven protest. Nederland neemt daarbij een eervolle plaats in. W i j menen wel te mogen vaststellen,

dat ons comité hier van alle organisa­ties op de hardnekkigste en veelzijdig-ste wijze voor deze brandende kwestie is opgetreden. Onze actie culmineerde op 9 maart in het overleggen van ruim 9 0 0 0 handtekeningen en het afgeven van een verklaring bij de ambassade der Duitse Bondsrepubliek te Den Haag, wat direct door de radionieuws­dienst is bekend gemaakt, even voor de Eerste Kamer zich eenstemmig uit­sprak. W i j uitten onze overtuiging, dat nazi-misdaden nooit kunnen verjaren en onze verontrusting over de huidige gang der berechting, waarbij Eich-mann's handlangers Krumey en Hun-sche werden vrijgesproken of -gelaten. Het heeft ons tot grote voldoening ge­stemd, dat zowel de Nederlandse re­gering als de Eerste en Tweede Kamer op voortzetting der berechting ook na 8 mei bij Bondsdag-, -raad en -rege­ring hebben aangedrongen. Onze verantwoording is hiermee nog niet afgelopen. Op vele van de hon­derden binnengekomen lijsten was een bedrag genoteerd, dat in de meeste ge­vallen op postrek. 2 9 3 0 87 , t.n.v. N.A.C. werd bijgeschreven. Helaas is het ons niet mogelijk geld bij U thuis

te komen ophalen. Stort alle giften dus op de giro of zend een postwissel. Sommigen stelden ons de vraag: wat gebeurt er met dit geld? Het antwoord ziet U zelf. Al onze acties, in het bi j ­zonder deze tegen de verjaring van nazi-misdaden, kosten geld. Ons blad — reeds ons herdenkingsnummer in 2 0 . 0 0 0 ( ! ) exemplaren — is voor een groot deel hieraan gewijd: wij kunnen dit alleen uitgeven in de zekerheid, dat onze talloze vrienden ons met hun gaven steunen. Abonné's of leden zijn er niet. D a n de bijeenkomst in Kras , zaal, drukwerk, borden, advertenties, de P . T . T . . . . E n niet in de laaste plaats: wil ons comité onmiddellijk op elke nieuwe ontwikkeling kunnen reageren, zoals steeds en met instemming van onze groeiende vriendenschaar is gebeurd, dan is ook daarvoor geld nodig. E n het gebeurt vaak, dat wij snel moeten reageren en tegelijk de oplaag van ons blad vergroten om nog meer mensen te bereiken. Tenslotte voor allen, die geld zonden: U ziet, dat het goed wordt besteed. U stelt ons in staat ook in Uw naam ver­der te werken, samen met U.

Hier geen vergetenl Daarom hier geen verjaringl

„Het is onze plicht ervoor te waken, dat onze kinderen zullen opgroeien in een wereld die van een herleving in welke vorm ook van het nationaal-socialisme bevrijd bl i j f t" , zo waar­schuwde dr. Victor E . van Vriesland in een boodschap de op 1 maart in Krasnapolsky vergaderden, waarbij hij ook het goedpraten van medeplichtig­heid als een gevaar kenschetste. Bli jkens het optreden van de heren Stam en Holleman, resp. namens de A S V A , alle studenten van de univer­siteit van Amsterdam en de Studenten­vakbeweging vertegenwoordigend, hebben die kinderen dit ook begrepen en aanvaarden zij hun verantwoorde­lijkheid ten volle.

Prof. mr. J . van der Hoeven, rector-magnificus van diezelfde universiteit, betoogde o.m., dat de oorlogsmisdadi­gers geenszins andere mensen blijken te zijn geworden ( i n de wet een argu­ment voor ver jar ing) , maar ook nu nog van hun gelijk overtuigd zijn, geen spoor van berouw tonen, maar zich nog steeds willen rechtvaardigen. Daarom kan, mag noch zal er sprake zijn van verjaring. Het probleem van het misdadig collec­tief, zoals de S S er een was behandel­de prof. mr. W . H. Nagel uit Leiden. Hij achtte een politiek van verjaring voor deze massa-criminaliteit onaan­vaardbaar en waarschuwde, met tal van voorbeelden en citaten („de toe­komst ligt bij de zonen van de Pruisi­sche beroepsofficieren") tegen het voortbestaan van elementen daarvan. Hij spoorde aan de actie voort te zet­ten, wat ook resultaat blijkt op te le­veren. „Onvoorstelbaar is het aantal nazi's op de hoogste posten in de Bondsrepu­bliek, zoals dertig hoofdcommissaris­sen van polit ie" , aldus de heer G . Blom, die als verzetsstrijder en een van de twee overlevenden van de raz-zias van februari 1941 de S S leerde

kennen. Hij haalde een Duits anti­fascist, Heinz Junge aan, jarenlang Haftling en nu weer vervolgd: in Aken, Duisburg, Düsseldorf, Gelsen-kirchen, Essen, Krefeld, Oplade, Le-verkusen en Dortmund, (al les Nord Rhe in -West fa len) staan SS-ers aan het hoofd der politie, de rechtspraak wemelt van rechters, die ontelbare doodvonnissen uitspraken, Schüle, chef van de „dienst-opsporing nazi-misdadigers" was zelf nazi. H u n chef, minister Bucher, gewend „met moor­denaars te leven", dreigt de joden, dat verzet tegen verjaring antisemitisme aanwakkert . . . Maar de „Deutsche National- und Soldatenzeitung" kan legaal hetzen tegen het „Welt juden-tum" . Eichmann's naaste helpers zijn weer vrij .

Dat de misdaad niet verjaart is één stap, dat nazi 's, eenmaal berecht, ook worden veroordeeld de volgende. D e Bondsregering moest inzake verjaring al terug, wij mogen ook voor het ge­roep om revanche en atoomchantage niet wijken, eensgezind kunnen wij die buiten spel plaatsen. Drs . J . Koopman jr. uit Voorburg stelde de koude oorlog en de Weste ­lijke geallieerden verantwoordelijk voor het voort- en opleven van fascis­tische tendenzen. Ook in Nederland mogen oorlogsmisdaden nooit verjaren. „Verjaringstermijnen van gewone de­licten toepassen op de misdrijven te­gen de mensheid betekent het misken­nen van de uitzonderlijke aard van nazi-wangedrag en is daarom onduld­b a a r " , aldus prof. dr. B . V. A. Röl ing . In deze geest zond het N.A.C. namens de aanwezigen telegrammen aan Bondskanselier Erhard en de Eerste Kamer .

Een eerste succes is bereikt, onder druk der wereldopinie „beziet" de Bondsdag de zaak. Ons doel blijft: nooit verjaring.

Forum in Anne Frankhuis Op donderdag 22 april, 's avonds 8 uur, vindt er in het Anna Frankhuis , Prinsengracht 2 6 3 te Amsterdam een forum plaats.

Leden van het Nederlands Auschwitz Comité zullen vragen beantwoorden over het kamp en over verjaring en berechting van de misdaad van Ausch­witz. Er wordt een film vertoond.

Alle belangstellenden zijn hartelijk welkom.

Voor wie nog niet stortten Elders leest U , hoe spontaan zowel via de lijsten als op de giro-biljetten voor ons comité broodnodig geld is gestort. V a n deze plaats: Dank, veel dank! Mag ik de achterblijvers eraan herin­neren, dat ook hun jaarli jkse bijdrage nog gaarne wordt ingewacht? Per giro of via de bank (zie kop van dit b lad. ) Is dat te bezwaarlijk, even een tele­foontje naar de penningmeester:

020 - 8 77 52 Nieuw adres: Orteliusstraat 1 7 8 hs. Amsterdam W . Bli j ft niet langer achter!

David van Geens, penningmeester

Schoolkinderen en pubers na Je onderduik

Mevrouw R. Swelheim-de Boer, ze­nuwarts, schreef dit artikel in de reeks over ondergedoken kinderen.

In de voorafgaande artikelen hebben wij de problematiek besproken van die kinderen die onderdoken als baby, peuter of kleuter en hoe door de schei­ding van de ouders ( a l of niet gevolgd door de hereniging met één of beide ouders na de oorlog) en de spanning van de onderduiksituatie, in vele ge­vallen een stempel werd gedrukt op hun persoonlijkheids- en g e v o e l o n t ­wikkeling- zodat men, wanneer zij de volwassen leeftijd bereikt hadden, nog altijd de sporen van hun vroegere er­varingen kon nawijzen. Hoe lag dit alles nu voor de oudere kinderen, dus de kinderen van de la­gere schoolleeftijd en de kinderen in de puberteit?

Bepaalde facetten v.d. onderduiksitu-tie golden uiteraard ook voor hèn: veelal waren ook zij van hun ouders gescheiden en van hun broertjes en zusjes en in de meeste gevallen was er ook geen contact met de naaste fa­milieleden. Enkelen waren met het he­le gezin ondergedoken; meestal bevond ieder gezinslid zich op een ander adres en mocht men al blij zijn zo men heel sporadisch via een tussenp rsoon iets van elkaar hoorde of een enkel maal een kaartje ontving als levensteken. Ook bij deze grotere kinderen bracht een frequente wisseling van adressen, die steeds weer een ontwortelingspro­ces betekende, gevolgd door een poging tot ingroei in het nieuwe milieu en het zich eigen maken van de daar heersende normen een grote emotio­nele verwarring te weeg, een chaos die de verdere ontwikkeling zeer nadelig beïnvloedde; de gevolgtoestanden van een dergelijke chaotische ontwikkeling beschreven wij reeds in een voorgaand artikel.

De kinderen in de lagere schoolleef­tijd hadden in het eigen gezin een stuk ontwikkeling doorgemaakt, waar­door de basis van de persoonlijkheids­structuur reeds min of meer een afge­rond geheel vormde. D e ontwikkeling van de gewetensfunctie had zijn be­slag reeds gevonden en zij bezagen de wereld primair vanuit een rationalis­tisch standpunt, zij legden zich toe op het leerproces, de uitbreiding van hun kennis en weten en het leggen van so­ciale contacten met leeftijdsgenoten. Dit rationalistische wereldbeeld nu, werd plotseling verstoord door een ver­volging op leven en dood, uitgedacht door een geestesziek brein, een irra­tionele fanaticus. Voor kinderen in de lagere schoolleef­tijd, die zoals boven reeds werd opge­merkt, primair rationalistisch zijn in-

Vervolg op pag. 4

Vervolg van pag. 3

gesteld was deze vervolging een volle­dig voor het verstand onbegrijpelijke zaak. Men werd vervolgd omdat men een joods kind was, het als jood gebo­ren zijn betekende dus een vloek, een soort „erfzonde". Di t nu riep een problematiek wakker die men zou kunnen omschrijven als: wanneer gezegd wordt dat er van ons niets deugt, en dat wij te vuur en te zwaard dienen te worden uitgeroeid, zou daar misschien iets van waar zi jn? Vage gevoelens van schuld is zijn wa­ren hiervan het gevolg, schuldgevoe­lens die zouden worden opgehangen aan de, in ieder normaal gezin reeds voorkomende emotionele conflictsitu­aties waardoor deze laatste versterkt werden, hetgeen de oplossing ervan vooral wanneer het gezien van de oor­log niet meer in takt bleek te zijn aan­zienlijk kan bemoeilijken. Het kind ging dus de onderduik in met een zekere „hypotheek". In de meeste gevallen kreeg hij een andere naam wat voor hem op zich­zelf reeds een loyaliteits conflict bete­kende t.o.v. de ouders- een loyaliteits conflict dat naderhand verscherpt werd, wanneer hij zich aan de onder -duik-ouders ging hechten. D i t hech­tingsproces verliep overigens veel moeizamer dan bij peuter of kleuter, omdat het lagerschoolkind reeds zo'n sterke verbondenheid met de eigen ou­ders had. Deze verbondenheid was niet alleen een gevoelsmatige, maar ook een die bepaald werd door zijn kijk op de wereld en zijn innerlijke normen. Hij werd veel meer betrokken in de gevaren die hem als onderdui­kertje bedreigden, omdat met hem te praten viel en er geappelleerd kon worden aan zijn gezond verstand. Met andere woorden, voor het kind in de lagere schoolleeftijd betekende de onderduik een periode van enorme psychische belasting. Belangrijk was ook hier uiteraard in hoeverre het kind bewegingsvrijheid genoot, of hij „gewoon" naar school kon gaan, of er een continuïteit in zijn bestaan was, of dat hij van adres naar

A r o f a n.v. Goudbloemstraat 128-130

Amsterdam

tel. 238587-241800

adres verschoven werd. De belangrijk­heid hiervan beschreven wij reeds in voorgaande artikelen. De iets oudere kinderen in de lagere schoolleeftijd hadden nog een extra probleem nl . dat van het beginnen der puberteit. Meisjes begonnen te mens­trueren, jongens merkten aan zich het de eerste tekenen van het man worden. Wanneer het zover is in het eigen, ver­trouwde gezinsmilieu hebben veel ou­ders het reeds moeilijk met de voorbe­reiding van het kind op de puberteit en met de voorlichting- voor pleegou­ders die het kind betrekkelijk nog maar zo kort kenden lag dit alles uiteraard nog veel moeilijker. D e onder normale omstandigheden verlopende puberteit in het eigen ge­zin is een periode van „Sturm und D r a n g " , van snelle stemmingswisse­lingen, abrupte omschakeling van de instelling van het nog van de ouders geheel afhankelijke kind, dat hen be­leeft als almachtige, alwetende figuren naar het hen beschouwen als waarde­loze hypocrieten, ouderwetse en on­machtige sujetten, op wie slechts de felste critiek van toepassing is. Deze snelle schommelingen, abrupte omslagen in stemming en instelling t.o.v. de ouders en in de wijze waarop de puber zijn ouders tegemoet treedt, is de ouders van opgroeiende pubers zeer goed bekend en men heeft het er als ouder vaak bijzonder moeilijk mee de kinderen in deze stormachtige pe­riode op te vangen en te leiden. Voor het kind, dat tijdens de onderduik in de puberteit kwam, lagen de verhou­dingen bijzonder gecompliceerd. D e eigen ouders, met wie hij de puber -teitsproblematiek had moeten afwik­kelen, met wie hij de strijd om de ei­gen onafhankelijkheid had moeten strijden, waren er niet- in hun plaats stonden andere volwassenen naar wie hij zijn negatieve gevoelens zou kun­nen verschuiven, en op wie hij critiek zou kunnen oefenen, ware het niet, dat hij hierin belemmerd werd door het feit, dat hij naar zijn gevoel hun dank­baarheid verschuldigd was, omdat zij hun leven inzetten om het zijne te redden.

»CARUSO« Wilt U goede voorlichting en advies , dan is CARUSO Uw zaak voor gramofoonplaten, m e t zijn enorme voorraad op elk gebied. Onze prachtige verbouwing is zo ju is t gereed gekomen. OFF. DEALER GARRARD motoren en combinaties

Stereo en Monoraal

Jan Evertsenstr. 126 - Te l . 87271 A m s t e r d a m privé 192357

Deze situatie leidde er toe dat de on­dergedoken puber meestal zijn gevoe­lens van vijandigheid en critiek ging onderdrukken en in plaats van met deuren te slaan, rommel te maken en te trachten conflicten te provoceren — situaties welbekend aan ouders met kinderen in de puberteit — zich er op ging toeleggen om toch vooral aardig gevonden te worden, opdat hij niet zou worden weggestuurd. W a a r het in normale gezinssituaties zo veelvuldig voorkomt dat de pubers met handen en voeten aan het uitlok­ken zijn, eindelooi boosheid van de ouders trachten te provoceren, neen roepen zodra de ouders hun mond gaan opendoen, zonder zelfs de moeite te nemen te luisteren wat deze te zeg­gen hebben, kan men zich voorstellen hoe onnatuurli jk voor de gemiddelde puber de absolute afhankelijkheid in de onderduiksituatie was. Hieruit vloeit uiteraard voort, dat het gros van de puberteitskinderen in de onderduik weinig kans had voor de normale afwikkeling van de gebruike­lijke puberteitsproblematiek.

Nazi-advocaten te Frankfort vallen I.A.K. aan

Stolting I I , verdediger van enige Auschwitz-beulen in het proces te Frankfort a/M, die voorheen in het Sondergericht te Bydgosz ( B r o m b e r g ) in Polen tal van doodvonnissen heeft geveld, beweert, dat door het Int . Auschwitz Comité de Poolse getuigen onder druk worden gezet en dan „be­vooroordeeld" getuigenis afleggen. D e ex-nazirechter heeft bereikt, dat maj . J . Rawicz, jarenlang gevangene in Auschwitz en nu secretaris van het I .A.K. door het huidige gerechtshof is gedagvaard. Door zijn toedoen zouden Poolse getuigen a décharge geen pas hebben gekregen. De heer Rawicz die zich bereid verklaart te allen tijde te getuigen om de waarheid te dienen, weigert vragen en zeker provocaties te beantwoorden van een man, „die zelf op de beklaagdenbank thuis­hoort" .

De auto voor iedereen

TRABANT vanaf

f 3575.-Hoofddealer voor Amsterdam en omstreken

Garage LEEH lste Jac. v. Campenstr . 31

Amsterdam

tel. 7 2 6 4 2 6 en 7 2 6 5 4 5