boże! chroń nas przed epidemią · 1 gazetka parafialna... (czerwiec 2020) cena: 2 złote numer 6...

1

Gazetka Parafialna... (czerwiec 2020)

cena: 2 złote

numer 6 (256), czerwiec 2020 roku

Boże! Chroń nas przed epidemią

Najświętsze Serce Boże,

poświęcamy Ci.

Naszą ojczyznę, miasta i wioski.

Nasze rodziny i nas samych.

Serce Boże, przyjdź Królestwo

Twoje.

2


Pozwólmy więc działać

Duchowi Świętemu, a owoce

wkrótce zobaczymy – wywiad z

Księdzem Piotrem Makoszem

Ks. Piotr Makosz pochodzi z Katowic.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1995 roku.

W latach 1999 - 2003 posługiwał, jako

wikary w naszej parafii, obecnie jest

proboszczem parafii Matki Bożej

Uzdrowienia Chorych w Rydułtowach –

Orłowcu. Ks. Piotr jest tegorocznym

kaznodzieją odpustowym w naszej parafii.

Anna Okuniewska: Jak wyglądała

Księdza droga duszpasterska po otrzymaniu

dekretu o przeniesieniu z naszej parafii do

kolejnej?

Ks. Piotr Makosz: Oj, nim dotarłem na

Orłowiec miałem na swojej drodze jeszcze

kilka parafii. Z Chorzowa zostałem posłany

do Parafii św. Stanisława Biskupa w Bytomiu.

Po pięciu latach posługi tam zostałem

skierowany do Parafii Matki Bożej

Różańcowej w Rudzie Śląskiej, następnie do

parafii św. Stanisław w Żorach i na koniec do

parafii św. Jana Nepomucena w

Przyszowicach. Po czterech latach posługi w

Przyszowicach zostałem posłany do Parafii

Matki Bożej Uzdrowienia Chorych w

Rydułtowach – Orłowcu.

A. O.: Jak wspomina Ksiądz czas w

naszej parafii? Jakie wspomnienia

najbardziej utkwiły Księdzu w pamięci i w

sercu?

Ks. P. M.: Chorzów był moją drugą

parafią, po Mysłowicach. Miałem już jakieś

doświadczenia duszpasterskie, ale tak

naprawdę szlify mojego kapłaństwa

otrzymałem właśnie tutaj, w Chorzowie. Był

to czas, który przede wszystkim

zapamiętałem, jako czas życia w Rodzinie

Kapłańskiej. Do dzisiaj pamiętam, jak

codziennie o 16.00 czekałem z przygotowaną

kawą w moim pokoju na resztę domowników.

Był to czas wspólnych rozmów, planów

duszpasterskich - po prostu czas cieszenia się

sobą. Pamiętam spotkania z grupami

parafialnymi - zarówno te w salce, jak i te na

probostwie. Był to czas dobry i na pewno nie

był zmarnowany.

A. O.: Nie zerwał Ksiądz kontaktu z

parafią Ducha Świętego. Jak na przestrzeni

lat wygląda ten kontakt?

Ks. P. M.: To prawda, po dzień dzisiejszy

utrzymuję kontakt z Waszą Parafią. Jestem

częstym gościem na probostwie. Dzięki

Księdzu Adrianowi zostałem włączony do

grupy kajakarzy i miałem przyjemność być z

tą grupą na kilku spływach - niesamowite

wrażenia i wspomnienia. Dzięki tym

wyjazdom powróciły wspomnienia,

odświeżyły się stare znajomości, poznałem

młodych ludzi, których chrzciłem lub

przyjmowałem do Ministrantów, czy Dzieci

Maryi. Jak oni wszyscy powyrastali, oj chyba

się starzeje, ha ha:) Jednak największego

psikusa Pan Bóg zrobił mi rok temu, kiedy w

czerwcu pojawił się u mnie z dekretem

wikariuszowskim Ks. Łukasz Zagórski,

3


którego przyjmowałem w Chorzowie do

Ministrantów. Do dzisiaj z Łukaszem się

śmiejemy, że co sobie wychowałem, to teraz

mam :)

A. O.: Teraz jest Ksiądz proboszczem. Jak

zareagował Ksiądz na wiadomość o dekrecie

proboszczowskim?

Ks. P. M.: Dobre pytanie. Właściwie nie

zastanawiałem się nad tym. To kolejne

wyzwanie - Bóg posłał mnie na Orłowiec, a ja

staram się temu wyzwaniu podołać i tyle.

A. O.: Parafianie z „Ducha” zapamiętali

Księdza, jako uśmiechniętego kapłana. Skąd

ta radość?

Ks. P. M.: Nie, serio?:-) Widać taka moja

natura, ha ha. Nie umiem inaczej - może to

charyzmat, którego do końca nie rozumiem,

ale poddaję się jemu.

A. O.: Widzieliśmy się jesienią na dniu

skupienia dla doradców życia rodzinnego, w

którym uczestniczył Ksiądz jako dekanalny

duszpasterz rodzin. Jakie są najcenniejsze

zasoby współczesnej rodziny?

Ks. P. M.: Cały

sekret rodziny tkwi w

Jedności i w wierności

przysiędze małżeńskiej.

Myślę, że czas który

obecnie przeżywamy w

dobie COVID - 19

dobitnie wskazuje na to,

że ważny jest czas na

rozmowy i bycie razem

ze sobą.

A. O.: Zesłanie

Ducha Świętego to

piękna rzeczywistość. W

jaki sposób dokonuje się

ona w codzienności? Jak

ją zauważyć, szczególnie

teraz – w tym

szczególnym czasie epidemii i izolacji?

Ks. P. M.: Najlepsze w tym wszystkim

jest to, że Duch Święty jest niezauważalny,

możemy tylko poznać po owocach Jego

działanie. Pozwólmy więc działać Duchowi

Świętemu, a owoce wkrótce zobaczymy.

A. O.: Wygłosi Ksiądz kazanie odpustowe

w parafii, która ma niezwykłego patrona –

Ducha Świętego. Jak mówić współczesnemu

człowiekowi o Duchu Świętym i jak nie

przeoczyć Jego natchnień?

Ks. P. M.: Duch Święty jest Niezłożony,

Prosty - trzeba więc mówić o Nim prosto,

wskazywać na Jego owoce, a przede

wszystkim otworzyć swoje serce na Jego

Tchnienie.

A.O.: Dziękuję Księdzu za udzielenie

wywiadu. Do zobaczenia!

Anna Okuniewska

4


Co o Pięćdziesiątnicy każdy

wiedzieć powinien!

Pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu

Pańskim na zebranych w Wieczerniku

Apostołów zstąpił Duch Święty. Dokładnie

tak, jak zapowiedział to Pan Jezus tuż przed

Wniebowstąpieniem. Przypomnijmy siedem

rzeczy, o których misi pamiętać katolik, gdy

myśli o tym szczególnym wydarzeniu.

1. Dlaczego „Pięćdziesiątnica”?

Święto Ducha Świętego obchodzimy

pięćdziesiątego dnia po Zmartwychwstaniu

Pańskim. W języku liturgicznym święto

Zesłania Ducha Świętego nazywa się z tego

powodu „Pięćdziesiątnicą”.

Grecy mieli na to własne słowo –

Pentecostes, czyli pięćdziesiątka. Pozostaje to

nie bez znaczenia dla współczesnych

katolików – cały czas anglosaski świat

obchodzi bowiem święto zwane w tym języku

Pentecost, choć po angielsku oczywiście nie

oznacza tego samego, co „pięćdziesiąt”.

Włosi obchodzą zaś święto Pentecoste – nie

zmienili łacińskiego pierwowzoru. My mamy

„Pięćdziesiątnicę”.

2. Skąd wzięła się alternatywna nazwa

„Zielone Świątki”?

Pięćdziesiątnica przypada w Polsce w

okresie najpiękniejszego, najbujniejszego

rozkwitu przyrody – święto to obchodzimy

bowiem zwykle na przełomie maja i czerwca.

Różne regiony Polski dopracowały się nieco

odmiennego obyczaju zielonoświątkowego,

ale wszystkie łączyło uwypuklenie radości z

długo oczekiwanego „zielonego” okresu w

roku. Wieńce w ten dzień zdobiły głowy

dziewcząt, ludność wiejska w święto to

urządzała tez liczne zabawy, oczywiście na

zielonym łonie przyrody.

W zależności od regionu Polski „Zielone

Świątki” nazywane były dawniej Sobótkami

(południowa Polska) lub Palinockami

(Podlasie). Co ciekawe, tradycja Zielonych

Świątek przetrwała również w Dolnej

Saksonii oraz na zachodniej Ukrainie.

3. To jedna z trzech najważniejszych

uroczystości w Roku Liturgicznym!

Trzy największe uroczystości roku

kościelnego są poświecone trzem Osobom

Trójcy Przenjaświętszej: Boże Narodzenie

jest świętem Boga Ojca, bo świętem Ojcostwa

Bożego – Ojciec Przedwieczny zsyła Syna

swego Jednorodzonego na ziemię, by

grzeszną ludzkość odkupił. Wielkanoc jest

5


świętem Boga Syna, który po męce i śmierci

krzyżowej uwieńczył dzieło Odkupienia

chwalebnym Zmartwychwstaniem.

Zielone Świątki wreszcie są świętem

trzeciej Osoby boskiej, Ducha Świętego,

którego Ojciec i Syn zsyłają na świat, aby to,

co Ojciec stworzył, a Syn odkupił, zostało

utwierdzone i poświęcone przez Niego.

4. Przed wojną traktowano Święto

Ducha Świętego jak Boże Narodzenie

i Wielkanoc.

Przed wojną Zielone Światki – podobnie

jak Boże Narodzenie i Wielkanoc – były

świętami dwudniowymi. Drugi dzień (jako

dzień wolny) usunęli komuniści. Po 1989

roku nie było woli, by do dobrych tradycji

powrócić.

Reforma liturgii po Soborze

Watykańskim II sprawiła natomiast, że z

kalendarza kościelnego zniknęła oktawa

Zesłania Ducha Świętego. Dziś zawsze

obchodzimy Pięćdziesiątnicę de facto 49 dni

po Zmartwychwstaniu – jest to bowiem

święto niedzielne – Niedziela Zesłania Ducha

Świętego.

5. Jak Pismo Święte przedstawia

Zesłanie Ducha Świętego?

Dla przypomnienia, w Dziejach

Apostolskich czytamy: „Nagle dał się słyszeć

z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego

wiatru, i napełnił cały dom, w którym

przebywali. Ukazały się im też jeżyki jakby z

ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z

nich spoczął jeden. I wszyscy zostali

napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić

obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał

mówić”. (Dz 2, 2 – 4).

Ludzie zgromadzeni przed wieczernikiem

uważali początkowo, że Apostołowie upoili

się winem! Wyszedł wtedy święty Piotr i

ogłosił im Jezusa Chrystusa. Mowa ta,

nawróciła naraz trzy tysiące ludzi!

„Nawróćcie się – powiedział do nich Piotr – i

niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa

Chrystusa na odpuszczenie grzechów

waszych, a weźmiecie w darze Ducha

Świętego” (Dz 2, 38 – 39)

6. Tego dnia narodził się Kościół

Według pisarzy katolickich

Piećdziesiątnica jest niczym innym jak dniem

narodzin Kościoła. Wspomniane trzy tysiące

nawróconych rozmnożyły się zadziwiającą

prędkością. Nie musiało minąć pięćdziesiąt lat

od dnia Zesłania Ducha Świętego, by w

każdym zakątku znanego wówczas

człowiekowi świata, usłyszano święte imię

Jesusa Chrystusa.

Święty Jan Paweł II pisał, że choć Kościół

narodził się na krzyżu w Wielki Piątek, trwał

w ukryciu. Swoje narodziny postanowił

ujawnić właśnie pięćdziesiąt dni później.

Tego dnia – po ludzku – narodził się dla

całego świata.

7. Niech zstąpi Duch Twój – wołanie w

wigilię Zesłania Ducha Świętego

Wielu katolików doskonale pamięta

słowa Jana Pawła II z jego pierwszej

pielgrzymki do Ojczyzny, wypowiedziane w

Warszawie. Papież wołał wówczas: „Niech

zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I

odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!” Telewizje i

portale internetowe pokazywały nam ten

moment tysiące razy, potrafimy nawet

zaintonować go, tak jak Ojciec Święty. Ale

czy pamiętamy, że słowa te – które z

pewnością znacznie przyczyniły się do

zmiany polskiej rzeczywistości –

wypowiedziane były właśnie w wigilię

Zesłania Ducha Świętego? Tuż przed tymi

słowami Jan Paweł II mówił: „I wołam, ja,

syn polskiej ziemi, a zarazem ja: Jan Paweł II

papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia,

wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam

wraz z wami wszystkimi:

Niech zstąpi Duch Twój!

Niech zstąpi Duch Twój!

I odnowi oblicze ziemi.

Tej Ziemi.

Amen”.

Źródło: sanctus. Pl s. Maria Renata, Vivere

cum EcclesiaVI; za: www.pch24.pl/7

http://www.pch24.pl/7

6


O REALNEJ OBECNOŚCI

JEZUSA W NAJŚWIĘTSZYM

SAKRAMENCIE

W czwartek, 11 czerwca br., przypada

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi

Chrystusa, nazywana tradycyjnie

Bożym Ciałem. Jest obchodzona

dla uczczenia realnej obecności

Jezusa Chrystusa w

Najświętszym Sakramencie i

stanowi okazję do

zamanifestowania naszej wiary

w Boga ukrytego w świętej

Hostii. Po wypowiedzeniu przez

kapłana słów konsekracji, mocą

Ducha Świętego opłatek, który

jest dobrze wypieczonym

pszennym chlebem, staje się

Ciałem Jezusa, a wino – Jego

Krwią. Taką władzę Chrystus

powierzył uczniom podczas

Ostatniej Wieczerzy. Według

nauki Kościoła Jezus jest obecny

w Eucharystii pod każdą widzialną cząstką

konsekrowanej Hostii. Dlatego winniśmy Jej

największy szacunek i troskliwość.

W związku z pandemią koronawirusa w

tym roku obchody Bożego Ciała mogą

wyglądać inaczej niż do tej pory. Niezależnie

od tego warto zastanowić się nad naszą wiarą

w realną obecność Jezusa w Najświętszym

Sakramencie. Jak co miesiąc, przygotowałam

dla Czytelników kilka fragmentów z

nauczania św. Jana Pawła II na ten temat.

Zachęcam do refleksji.

Barbara Colik

Eucharystia – sakrament

Chrystusa ukrzyżowanego i

zmartwychwstałego. Sakrament –

znak widzialny liturgii Kościoła. W

tym znaku Jego paschalna tajemnica

trwa w sposób rzeczywisty:

rzeczywistością Najświętszego

Sakramentu naszej wiary. Chrystus,

który „przez własną krew wszedł do

wiecznego przybytku, aby się

wstawiać za nami” jako „jedyny Pośrednik

między Bogiem i ludźmi”, w tym sakramencie

dopełnia z dnia na dzień słów swojej

obietnicy: „Jestem z wami”, „jestem z wami

aż do skończenia świata”. Słowo stało się

Ciałem – i Słowo stało się sakramentem. (Przemówienie powitalne na Błoniach w

Krakowie, 1987r.)

Aby zgłębić tajemnicę

Eucharystii, trzeba ciągle na

nowo powracać do

wieczernika, tam, gdzie w

Wielki Czwartek miała

miejsce Ostatnia Wieczerza.

(…) Św. Paweł w Liście do

Koryntian pisze: „Pan Jezus

tej nocy, kiedy został wydany,

wziął chleb i dzięki

uczyniwszy połamał i rzekł:

To jest Ciało moje za was

[wydane]. Czyńcie to na moją

pamiątkę! Podobnie,

skończywszy wieczerzę, wziął

kielich, mówiąc: Ten kielich

jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej.

Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją

pamiątkę! Ilekroć bowiem spożywacie ten

chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską

głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor 11, 23-26).

Słowa te zawierają sam rdzeń tajemnicy

eucharystycznej. Odnajdujemy w nich to,

czego codziennie jesteśmy świadkami i

uczestnikami, gdy sprawujemy i przyjmujemy

Eucharystię. Jezus dokonuje w wieczerniku

przeistoczenia. Mocą Jego słów, chleb –

zachowując zewnętrzną postać chleba – staje

7


się Ciałem Chrystusa, wino zaś –

zachowując zewnętrzną postać wina – staje

się Jego Krwią. Oto wielka tajemnica wiary! (Homilia na zakończenie 46. Międzynarodowego

Kongresu Eucharystycznego, nr 2, 1997r.)

Od ponad pół wieku,

począwszy od pamiętnego 2

listopada 1946 roku, gdy

sprawowałem moją pierwszą

Mszę św. w krypcie św.

Leonarda w krakowskiej

katedrze na Wawelu, mój

wzrok spoczywa każdego dnia

na białej hostii i kielichu, w

których czas i przestrzeń jakby

„skupiają się”, a dramat

Golgoty powtarza się na żywo,

ujawniając swoją tajemniczą

„teraźniejszość”. Każdego

dnia dane mi było z wiarą

rozpoznawać w

konsekrowanym chlebie i

winie Boskiego Wędrowca, który kiedyś

stanął obok dwóch uczniów z Emaus, ażeby

otworzyć im oczy na światło, a serce na

nadzieję. (Encyklika Ecclesia de Eucharistia, nr 59)

„W Najświętszej Eucharystii zawiera się

bowiem całe dobro duchowe Kościoła, to

znaczy sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb

żywy, który przez swoje

ożywione przez Ducha

Świętego i ożywiające Ciało

daje życie ludziom”. Dlatego

też Kościół nieustannie zwraca

swe spojrzenie ku swojemu

Panu, obecnemu w

Sakramencie Ołtarza, w

którym objawia On w pełni

ogrom swej miłości. (Encyklika Ecclesia de

Eucharistia, nr 1)

Wyprzedzając niejako

czas, zanim Eucharystia

zostanie ustanowiona,

Chrystus objawia, czym ona

jest. Mówi tak: „Ja jestem

chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli

kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.

Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za

życie świata” (J 6, 51). A kiedy te słowa

wywołały sprzeciw wielu słuchaczy, wówczas

Jezus rzekł: „Zaprawdę, zaprawdę,

powiadam wam: Jeżeli nie będziecie

spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie

będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli

życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije

moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go

wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje

jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja

jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje

8


Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w

nim” (J 6, 53-56). Słowa te mówią o samej

istocie Eucharystii. Oto Chrystus przyszedł

na świat, aby

obdarzyć człowieka

życiem Bożym. Nie

tylko głosił Dobrą

Nowinę, ale także

ustanowił

Eucharystię, która

ma do końca czasów

uobecniać Jego

odkupieńcze

misterium. A

wybrał jako środek

wyrazu elementy

natury – chleb i wino, pokarm i napój, które

człowiek musi spożywać, aby utrzymać się

przy życiu. Eucharystia jest właśnie takim

pokarmem i napojem. Ten pokarm zawiera

w sobie całą moc Chrystusowego

odkupienia. Człowiek, ażeby żyć, potrzebuje

pokarmu i napoju. Człowiek, ażeby osiągnąć

życie wieczne, potrzebuje Eucharystii. Jest to

pokarm oraz napój, który przemienia życie

człowieka i otwiera przed nim horyzont życia

wiecznego. Spożywając Ciało i

Krew Chrystusa człowiek, już tu na ziemi,

nosi w sobie zalążek życia wiecznego,

gdyż Eucharystia jest sakramentem życia w

Bogu. Mówi Chrystus: „Jak Mnie posłał

żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten,

kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie” (J

6, 57). (Homilia na zakończenie 46. MKE, nr 3, 1997r.)

Obok głodu fizycznego człowiek

doświadcza jeszcze innego głodu, głodu,

którego zwyczajny pokarm nie jest w stanie

zaspokoić. Chodzi tutaj o głód życia

wiecznego. Znak manny był zapowiedzią

przyjścia Chrystusa,

który zaspokaja

człowieczy głód

wieczności przez to,

że sam staje się

„chlebem Bożym”,

który „daje życie

światu”. (…) Jakże

wielką godnością

zostaliśmy

obdarzeni! Oto Syn

Boży daje nam

samego siebie w

Sakramencie Ciała i Krwi swojej. Jakże

nieskończenie hojny jest Bóg! Odpowiada na

nasze najgłębsze pragnienia, które nie są

tylko pragnieniami ziemskiego chleba, lecz

sięgają horyzontów życia wiecznego.

Zaprawdę, oto wielka tajemnica wiary! (Rozważanie podczas adoracji Najśw. Sakramentu

w katedrze we Wrocławiu, nr 2, 1997r.)

Teraz królestwo Boże uobecnia się nade

wszystko w sprawowaniu Sakramentu

Eucharystii, która jest ofiarą Chrystusa Pana.

W tym sprawowaniu owoce ziemi i pracy

ludzkiej – chleb i wino – zostają w sposób

tajemniczy, ale rzeczywisty i substancjalny

przemienione za sprawą Ducha Świętego i

przez słowa szafarza w Ciało i Krew Jezusa

Chrystusa, Syna Bożego i Syna Maryi, przez

którego królestwo Ojca stało się wśród nas

obecne. (Encyklika Solicitudo rei socialis, nr 48)

Pomoc dla ks. Marka Glodka

W Składzie Apostolskim odmawiamy „wierzę w świętych obcowanie”, to wyznanie

naszej wiary w łączność z tymi, którzy od nas odchodzą, przechodząc na drugą stronę

przez śmierć. Każdy kto wierzy wie, że musimy przejść przez oczyszczenie czyśćca,

a nasze modlitwy i Msze św. pomagają wszystkim zmarłym w skróceniu tego momentu.

Składane ofiary do skarbonki „Za dusze w czyśćcu cierpiące” są nasza pomocą w szybkim

zjednoczeniu z Bogiem w niebie. Możemy również pomóc ks. Markowi, który odprawia

te Msze św.

9


Patron miesiąca

W czerwcowym numerze Gazetki

Parafialnej zapraszam na spotkanie

z beatyfikowaną 13 czerwca 1999 r. przez św.

Jana Pawła II w Warszawie w grupie 108

błogosławionych męczenników II wojny

światowej patronką

teściowych, synowych

i nienarodzonych dzieci -

błogosławioną Marianną

Biernacką.

Nasza

błogosławiona – Marianna

Biernacka zd. Czokało

urodziła się w 1888 r. w

Lipsku nad Biebrzą.

Prawdopodobnie została

ochrzczona w obrządku

grekokatolickim. Mimo, że

uczęszczała do szkoły

elementarnej, była

analfabetką. W wieku 16

lat wyszła za mąż za

Ludwika Biernackiego, z

którym prowadziła 20-

hektarowe gospodarstwo.

W małżeństwie urodziło się sześcioro dzieci,

ale czworo z nich zmarło w okresie

niemowlęcym.

W rodzinie Biernackich Bóg był na

pierwszym miejscu, dając siłę w

przeciwnościach i trudnościach. Ich życie

biegło w rytmie pracy na roli i roku

liturgicznego. Żyli w zgodzie, wzajemnym

szacunku, zawsze znajdując czas na wspólne

odmawianie modlitw, coniedzielną Mszę św.,

śpiewanie Godzinek i celebrowanie

świątecznych zwyczajów: w maju przy

kapliczce śpiewali Litanię Loretańską, w

czerwcu czcili Najświętsze Serce Jezusa,

a w październiku odmawiali różaniec.

Gdy Marianna została wdową,

zamieszkała u swojego syna Stanisława i jego

żony Anny, z którą ożenił się tuż przed II

wojną światową, 11 lipca 1939 r.

Jak wspominała Anna Biernacka, od

swojej błogosławionej teściowej nauczyła się

modlić pieśniami: Z samego rana, wspólnie

śpiewałyśmy ‘Godzinki’ ku czci Matki Bożej.

Wspominała też, że Marianna była bardzo

troskliwa wobec nich oraz ich dzieci.

Wszystkich darzyła wielką, matczyną

życzliwością i miłością.

Spokojne rodzinne życie zakłócił

najpierw wybuch II wojny światowej, a potem

brutalnie przerwały wydarzenia z początku

lipca 1943 r. . Wtedy

na terenie Lipska i

okolic - w odwecie

za zabicie przez

partyzantów

niemieckiego

policjanta –

hitlerowcy dokonali

masowych

aresztowań

mieszkańców. Na

liście osób, które

miały zostać

aresztowane, znalazł

się także Stanisław

Biernacki i jego żona

Anna. Pewnego

poranka do domu

Biernackich zapukał

uzbrojony niemiecki żołnierz. Gdy Marianna

usłyszała rozkaz, aby Anna i Stanisław wyszli

z domu, rzuciła się do nóg esesmana błagając

go, by oszczędził jej ciężarną synową: Jak

ona pójdzie, jest przecież w ostatnich

tygodniach ciąży, ja pójdę za nią. Niemiec

zgodził się na tę propozycję.

W więzieniu Marianna i jej syn

spędzili ok. dwóch tygodni. Ten czas bł.

teściowa (jak jest nazywana Marianna)

spędziła na podtrzymywaniu syna na duchu,

śpiewaniu Godzinek i modlitwie różańcowej.

Później zostali wywiezieni do fortów

w miejscowości Naumowicze pod Grodnem

i razem z 48 mieszkańcami rodzinnego Lipska

– dnia 13 lipca 1943 r. - rozstrzelani. Przed

śmiercią Marianna miała tylko jedną prośbę:

aby dano jej do ręki różaniec.

Marianna Biernacka poszła na śmierć

w miejsce synowej, by ocalić dwa istnienia. I

jej ofiara nie poszła na marne. Synowa

przeżyła i urodziła dziecko – syna Stanisława,

10


który niestety umarł niecały rok później z

powodu zapalenia płuc. Ocalona przez bł.

Mariannę synowa Anna zmarła w 2014 r.

przeżywszy prawie 98 lat.

Wnuczki ocalonej od śmierci Anny

mówią, w jak przedziwny sposób

doświadczają duchowej opieki prababci -

męczennicy. Jedna z nich przez dłuższy czas

nie mogła urodzić dzieci. Prosiła prababcię

Mariannę o pomoc i ją otrzymała. Wnuczka

Anny urodziła dziewczynkę i dała jej imię

właśnie błogosławionej Marianny. Tak oto

ofiarowane kiedyś życie zrodziło nowe życie.

Litania do bł. Marianny Biernackiej Kyrie, elejson, Chryste, elejson, Kyrie, elejson.

Chryste, usłysz nas, Chryste, wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba, Boże - zmiłuj się nad nami.

Synu, Odkupicielu świata, Boże,

Duchu Święty, Boże,

Święta Trójco, Jedyny Boże,

Matko Boża Bazylianko- módl się za nami.

Święta Maryjo, Królowo męczenników,

Błogosławiona Marianno, gorliwa służebnico

Chrystusa,

Błogosławiona Marianno, jasny wzorze świętości,

Błogosławiona Marianno, perło ziemi lipskiej,

Błogosławiona Marianno, świątynio żywej wiary,

Błogosławiona Marianno, dobrowolna ofiaro

miłości,

Błogosławiona Marianno, przykładzie szczerej

pobożności,

Błogosławiona Marianno, pokutująca za grzechy

świata,

Błogosławiona Marianno, gotowa do ofiar w imię

miłości Bożej,

Błogosławiona Marianno, roztropna w działaniu,

Błogosławiona Marianno, miłośniczko modlitwy

różańcowej,

Błogosławiona Marianno, nauczycielko

ewangelicznej prostoty,

Błogosławiona Marianno, przykładzie cnót

chrześcijańskich,

Błogosławiona Marianno, wzorze cierpliwości i

pokory,

Błogosławiona Marianno, prostolinijna w

postępowaniu,

Błogosławiona Marianno, przepełniona miłością

do bliźnich,

Błogosławiona Marianno, orędowniczko niewiast

oczekujących potomstwa,

Błogosławiona Marianno, zgodna małżonko i

teściowo,

Błogosławiona Marianno, ozdobo żon, matek i

wdów Błogosławiona Marianno, patronko

teściowych,

Błogosławiona Marianno, dyskretna podporo

młodych małżonków,

Błogosławiona Marianno, mistrzyni życia

rodzinnego

Błogosławiona Marianno, rozumnie kochająca

wnuki Błogosławiona Marianno, obrończyni

życia nienarodzonych,

Błogosławiona Marianno, pocieszycielko

samotnych i opuszczonych,

Błogosławiona Marianno, przykładzie

życzliwości sąsiedzkiej,

Błogosławiona Marianno, opiekunko ubogich i

nieszczęśliwych,

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,

Przepuść nam, Panie.


Wysłuchaj nas, Panie.


Zmiłuj się nad nami.

Módl się za nami, błogosławiona Marianno,

Abyśmy się stali godnymi obietnic

Chrystusowych. Módlmy się

Wszechmogący i miłosierny Boże, dzięki

Twojej pomocy błogosławiona Marianna

Biernacka przelała krew męczeńską w obronie

swojej synowej i jej poczętego dziecka. Spraw,

prosimy, abyśmy wpatrując się w ten świetlany

przykład ofiarnej miłości bliźniego, nauczyli się

kochać drugiego człowieka, bronić poczętego

życia i nieustannie dawać świadectwo o

Chrystusie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa

Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w

jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie

wieki wieków. Amen.

Modlitwa teściowej za wstawiennictwem

bł. Marianny Biernackiej Błogosławiona Marianno Biernacka, ty całym

swoim sercem kochałaś swoich bliskich: męża,

dzieci i wnuki. Oddając życie za synową,

pokazałaś, jak wspaniała i wielka może być

miłość ukształtowana w ewangelicznej szkole

Jezusa. Jego przecież naśladowałaś, prosząc,

byś mogła pójść do więzienia w zamian

za synową. Chrystus dał ci łaskę męczeństwa,

które otwarło ci niebo. Pokornie proszę, wyjednaj

mi u Boga łaskę prawdziwej miłości

do moich najbliższych: męża, dzieci, wnuków,

a także synowych i zięciów. Pozwól mi być dobrą

11


żoną, matką, babcią, teściową,

bym przez modlitwę, powściągliwe słowo,

życzliwe usposobienie i wielką cierpliwość

wnosiła w życie rodzinne pokój i radość. Dobrze wiem, że szczęście małżeńskie i rodzinne

nie przychodzi samo. Budują je mozolnie osoby

żyjące ze sobą pod jednym dachem. Wiem, jak

wiele zależy od dobrej woli wszystkich członków

rodziny, od ich gotowości do współpracy,

otwartości i zrozumienia. Ale wiem także,

że najpewniejszym fundamentem,

na którym można zbudować trwałe szczęście

małżeńskie i rodzinne, jest wiara w Chrystusa. On

jest skałą, która nadaje trwałość każdemu

małżeństwu i rodzinie. Dlatego proszę cię,

wypraszaj mi ducha szczerej pobożności, abym

prowadziła do Chrystusa moich bliskich mądrym

słowem i autentyczną wiarą. Amen.

Grażyna Kaptur

Literatura: cytaty za: ampolska.co/art-2112-Bl-Marianna-Biernacka-

patronka-synowych-i-nienarodzonych-dzieci.htm obraz za: stacja7.pl/swieci/blogoslawiona-tesciowa-

marianna-biernacka/ brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/07-13g.php3 parafia.lipsk.pl/index.php/historia/90-marianna-biernacka gosc.pl/doc/2111030.Zmarla-ocalona-przez-blogoslawiona-

tesciowa opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/echo-2012-

27_biernacka.html

I Komunia św.

W tym wyjątkowym czasie,

kiedy wszystkie plany się

załamały, a uroczystości nie

mogły się odbyć; tak w tym roku

dzieci przystępują do I Komunii

św.

Wybrane przez rodziców

terminy i w wąskiej grupie przy

udziale niewielu wiernych i

gości a na dodatek w

maseczkach.

Pierwszym, który przyjął w

tym roku Pana Jezusa pod

Postacią Chleba w Komunii św.,

w dzień po 100 rocznicy urodzin

św. Jana Pawła II – był Karol

PYRĆ.

Życzymy mu, aby tak jak

jego patron – św. Jan Paweł II

był zawsze taki jak w tym dniu –

I Komunii św.

12


Życie parafii

Sakrament chrztu św. w miesiącu maju przyjęli:

KOSZEMBAR Lucjan KUMIŃSKA Oliwia

Pierwszą rocznicę chrztu św. w maju obchodziła – SZUSTER Lena

Pana Jezusa pod Postacią Chleba w Komunii św. w miesiącu kwietniu’2020 wierni przyjęli 509

razy.

Swoje rocznice małżeństwa i urodziny we

wspólnocie parafialnej w miesiącu maju

obchodzili: 5 rocznica ślubu (drewniana) – BUGLA Sebastian i Małgorzata

24 rocznica ślubu – Ewa i Michał KRUTARZ

STENCEL Teresa (90); JARMUŻEWSKA Joanna (85); WRONA Halina (75); MRYKA

Patryk (20); SKRZYPEK Szymon (19); PIECUCH Judyta (4); oraz ks. Adrian

PAWŁOWSKI

Wszystkim Jubilatom i Solenizantom życzymy wielu

łask Bożych, Bożego błogosławieństwa i zdrowia w

tym szczególnym czasie.

Do Domu Ojca w miesiącu kwietniu’2020 odeszli:

LESZ Irena l. 90 BĄTOREK Marian l. 84

WOJTAS Gabriela l. 55 KOMOR Anna l. 82

KOSTRZEWA Henryka l. 70 ŻUREK Henryk l. 95

GŁĄB Róża l. 78

Wieczny odpoczynek racz im dać Panie …

Adres internetowy parafii: [email protected]

Strona parafii: www.duchchorzow.katowice.opoka.org.pl

Gazetka Parafialna Kościoła Ducha Świętego w Chorzowie

redaguje zespół

mailto:[email protected]

http://www.duchchorzow.katowice.opoka.org.pl/

boże! chroń nas przed epidemią · 1 gazetka parafialna... (czerwiec 2020) cena: 2 złote numer 6...

Documents