boletín atlántica nº 1
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Órgano oficial de la RLS:. Atlántica nº 84. Gran Logia de España. VV:. de Vigo.TRANSCRIPT

Vigo
Septiembre 2009
Núm. I - Año I
1 €
REVISTA ATLÁNTICA
BOLETÍN OFICIAL DE LA R:.L:.S:. ATLÁNTICA Nº 84 GLP de Castilla-GLE
De Masones Libres, Antiguos y Aceptados
SUMARIO:
Editorial. A Masonería en Vigo (I). ¿Constituye la Masonería una familia? Testimonio de un Hermano Masón. ¿Por qué ingresé en la Francmasonería? Documentos Masónicos: La Regla de los Doce puntos. Humor Masónico.
Información de contacto:
www.logiaatlantica.org
QUE LA PAZ REINE SOBRE LA TIERRA!
QUE EL AMOR REINE ENTRE LOS HOMBRES!
QUE LA ALEGRÍA REINE EN LOS CORAZONES!
A:.L:.G:.D:.G:.A:.D:.U:.


REVISTA ATLÁNTICA
EDITORIAL
Não é frequente ter a feliz oportunidade de anunciar o
nascimento de um BOLELIM maçônico.
O número primeiro deste
Boletim, ao qual atribuímos o nome de Revista Atlântica
devido a concentrar nas su-as colunas obreiros do eixo
atlântico (galegos, cubanos, venezuelanos, brasileiros, portugueses, etc.) tem a fun-
ção de intercambiar idéias e esclarecer atitudes entre
maçons, mas também divul-gar os nossos pontos de vis-
ta entre os não maçons inte-ressados no nosso trabalho.
Ocorrências históricas di-
versas têm criado alguma controvérsia de grande in-justiça e trágicas conse-
qüências sobre a ação pas-sada e presente dos maçons
em Espanha.
Torna-se por isso indispen-sável esclarecer que em Vi-
go, sob a égide da Grande Loja de Espanha, damos con-
tinuidade á tradição iniciati-va dos antigos construtores de catedrais, cumprindo as
mesmas normas éticas e preceitos morais desses pe-
dreiros que ergueram com veneração e respeito os anti-
gos templos sagrados, dedi-cando essas suas monumen-
tais obras ao Criador, com grande convicção.
Essas normas ou regras constituem hoje, como no
passado, os pilares sobre os quais assenta a legitimidade
iniciática de mais de 15 mi-lhões de autênticos maçons espalhados pelo mundo e que se fundamenta, entre
outras coisas:
1. Na crença num Ser Supe-rior chamado Grande Ar-
quiteto do Universo, e que se encontra representado
nas nossas reuniões rituais pelo Livro da Lei Sagrada
junto com o Esquadro e o Compasso.
2. No respeito e cumpri-
mento dos deveres consti-tucionais do pais onde resi-da e trabalhe cada Maçon.,
abstendo-se obrigatoria-mente de discutir temas
políticos e religiosos nas
reuniões rituais.
3. Na toma de consciência
dos valores de liberdade, igualdade, fraternidade,
solidariedade e de justiça consubstanciados no respei-to pelos Direitos Humanos.
Infelizmente têm surgido
alguns grupos espúrios, que se auto-nomean Ma-
çons, e têm vido a degra-dar não só o nome como
também a adulterar os princípios fundamentais
do verdadeiro ideal maçô-nico. Esses agrupamentos têm, na sua maioria, entra-
do em sérios conflitos com os principais grupos eclesi-
ásticos e têm feito inimigos junto dos poderes políticos
instituídos, pelos mais di-versos motivos.
A nossa Instituição maçô-
nica, reconhecida pelas instituições maçônicas re-gulares de todo o mundo e
que agora edita este Bole-tim, nada tem que ver com
os agrupamentos parale-
los, alguns compostos por umas poucas pessoas.
Temos sido enormemente
prejudicados por essa situ-ação a que somos total-
mente alheios, pois de cada vez que os meios de comu-
nicação escrevem ou falas sobre a Maçonaria estão a
referir-se a organizações que em nada têm que ver
com a verdadeira e legiti-ma Maçonaria Universal.
Os nossos núcleos maçôni-cos (chamados Lojas) exis-
tentes em muitas cidades espanholas não fazem pu-
blicidade nem tampouco convidam ninguém a en-
trar na nossa Ordem.
Quem quiser fazer parte da nossa Nobre Instituição
tem que bater á porta do nosso Templo.
Sempre estaremos recepti-vos a atender todos aque-
les que queiram verdadei-ramente participar no es-
forço de aperfeiçoamento pessoal em que cada um de
nós está interessado.
“Sempre estaremos receptivos a atender todos aqueles que queriam verdadeira-mente participar no esforço de aperfei-çoamento pessoal em que cada um de nós está interessa-do”.

REVISTA ATLÁNTICA
A MASONERÍA EN VIGO (I). por H:. Fénix
“Perseguida por uns e apoiada por outros, a masonería viguesa móstrase tardía en canto ao seu nacemento e a p a r e n t e m e n t e inestable ou, cando menos, con pouco arraigamento .”
Falar da historia da masone-
ría viguesa é falar da historia
contemporánea da nosa cida-
de, coas súas luces e as súas
sombras, cos seus períodos
liberais e conservadores, al-
ternándose uns e outros non
sen violencia e, en
is dunha ocasión, co
correspondente exilio,
ese mal endémico da
sociedade española
produto da conduta
inquisidora dalgunhas
cabezas coroadas e de
certos sectores sociais,
moitas veces agocha-
dos baixo a enganosa
penumbra da reivindi-
cación tradicionalista
ou de inadmisibles
tendencias totalitaris-
tas.
Perseguida por uns e
apoiada por outros, a maso-
nería viguesa móstrase tardía
en canto ao seu nacemento e
aparentemente inestable ou,
cando menos, con pouco
arraigamento para unha cida-
de portuaria, industrial e libe-
ral que sempre apostou polo
progreso e na que se debería
apreciar unha maior activida-
de masónica nos séculos XIX e
XX, presunción moi lonxe da
realidade, xa que coñece-
mos, suficientemente docu-
mentados, moitos casos de
notorios masóns vigueses e
de loxas que levantaron co-
lumnas na nosa cidade.
Se nos períodos absolutistas a
masonería era perseguida, na
ditadura franquista foi brutal-
mente reprimida, ata o punto
de chegar a súa extinción.
Cada lei que o réxime do xe-
neral Franco promulgaba, e
foi pródigo decretando, supo-
ñía a eliminación dunha liber-
dade acadada con anteriori-
dade, especialmente na Se-
gunda República, e a masone-
ría representaba a liberdade
e, en certo sentido, o republi-
canismo, razón pola que o
ditador decidiu xa non só a
súa persecución, senón o seu
exterminio, cunha malsá ob-
sesión persecutoria que nos
lembra máis a unha actitude
paranoica que a incontrola-
dos obxectivos militares.
Tras a longa noite de pedra
da ditadura franquista na que
se pretendeu o esquecemen-
to de depuracións, exilios e
asasinatos de masóns cometi-
dos na Guerra Civil e na pos-
guerra, a sociedade hiramita
viguesa renaceu no amencer
ilusionado da democracia
borbónica, aínda que lonxe
dos principios republicanos
cos que, na nosa historia re-
cente e na de moitos outros
países, se identificou e que lle
permitiron medrar e albiscar
prometedores horizontes,
algún deles, lamentablemen-
te, simples espellismos.
Fronte o gran desen-
volvemento que tivo
en moitos países euro-
peos, podemos afir-
mar que no século XVI-
II apenas existiu maso-
nería en España e moi-
to menos en Vigo. Pro-
hibida e condenada
pola Inquisición dende
1738 e polos reis Bor-
bóns Fernando VI e
C a r l o s I I I
(posteriormente, en
1824, por Fernando
VII), a súa presenza en
España nesa época é
esporádica, exceptuando as
zonas de ocupación británica.
Como foi sobradamente di-
vulgado, a primeira loxa espa-
ñola da que se ten datos é Las
Tres Flores de Lys, fundada en
Madrid o 15 de febreiro de
1725 polo duque de Wharton
e recoñecida pola Gran Loxa
de Inglaterra en 1729 co nú-
mero 50. Outra cuestión é o
tema das reunións de masóns
procedentes doutros países e
que viviron temporalmente
en España, especialmente
militares franceses e ingleses
ou homes de negocios euro-
peos. ou de masóns estran-
xeiros de paso no noso país.
Por outra parte coñecemos,

REVISTA ATLÁNTICA
por denuncias presentadas
contra eles, a pertenza á ma-
sonería de españois iniciados
no estranxeiro.
Pódese dicir que a implanta-
ción real e definitiva da maso-
nería en España ten lugar a
partir da invasión francesa,
que trouxo consigo a chama-
da masonería bonapartista,
un eficaz instrumento político
-ideolóxico de expansión do
imperio napoleónico.
Son poucas as referencias á
masonería na Galicia do sécu-
lo XVIII. Coñécense casos de
denuncias a galegos ante o
Tribunal da Inquisición, como
foron as de Juan Manrique en
1745, Simón Lafora en 1747
ou Domingo de Otas en 1753,
pero a primeira loxa galega, a
Logia Constitucional de la
Reunión Española, non foi
creada ata 1814 en A Coruña.
En 1817 transformouse na
coñecida loxa militar Los Ami-
gos del orden, directamente
involucrada nas primeiras
conspiracións de carácter li-
beral na historia de España.
A masonería viguesa é posible
que sexa un pouco posterior.
As súas orixes poderíamos
situalas no Sexenio Democrá-
tico (1868-1874), pero hai
constancia, en 1814, da de-
nuncia ante o Tribunal da In-
quisición de Santiago do mili-
tar vigués Manuel Llorente
Pastor por sospeitas de per-
tenza a esta sociedade, ou da
estadía en Vigo de masóns,
como a do xeneral e político
inglés sir Robert Wilson en
1823 e a do impresor Sebas-
tián Iguerreta en 1840. A pri-
meira loxa que levantou co-
lumnas nos vales de Vigo foi a
Hiram (ou Hijos de Hiram) nº
51 en 1870, dependente pri-
meiro do Grande Oriente Lu-
sitano Unido e integrada pos-
teriormente no Gran Oriente
de España.
Segundo a opinión do maso-
nólogo galego Alberto Valín,
podemos diferenciar, dende
as súas orixes ata a actualida-
de, tres etapas na historia da
masonería galega: 1ª) dende
os seus inicios ata a conspira-
ción antiabsolutista do Sexe-
nio Negro, 2ª) dende a revo-
lución de setembro de 1868
ata o desastre colonial de
1898, 3ª) dende 1907 ata o
comezo da Guerra Civil. Estas
tres etapas e unha máis, de
1977 a 2009, serán as que
consideraremos para a nosa
resumida historia da masone-
ría viguesa e que abordare-
mos detidamente nos seguin-
tes capítulos.
“Segundo a opinión do masonólogo ga-lego Alberto Valín, podemos diferen-ciar, dende as súas orixes ata a actuali-dade, tres etapas na historia da masone-ría galega”.

REVISTA ATLÁNTICA
¿CONSTITUYE LA MASONERÍA UNA FAMILIA? por H:. Franklin Bermúdez Vermay
“La definición antro-pológica y socioló-gica de familia dice: es un grupo social básico creado por vínculos de parentes-co o matrimonio pre-sente en todas las sociedades. Ideal-mente la familia pro-porciona a sus miem-bros protección, com-pañía, seguridad y socialización.”
De inicio no vamos a dar una
definición académica del con-
cepto de familia, sino vamos a
acercarnos a esta a través de
algunas frases que las perso-
nas emplean frecuentemente
en algunos paí-
ses. Por ejemplo,
cuando Ud. reco-
mienda una persona
a otra, a veces dice: -
este es de la familia,
es mi hermano, para
resaltar las buenas
relaciones que man-
tienen; o cuando tie-
ne un vecino de mu-
chos años a quien lo
liga buenos lazos
afectivos, Ud. expre-
sa que somos o nos
queremos como fa-
milia; y si es una vieji-
ta, es su segunda
madre; o cuando un
buen amigo le hace
un gran favor, Ud. le
dice tú si eres mi her-
mano. Por otro lado,
cuando se desea re-
calcar conductas ne-
gativas Ud. oye frases como
estas: le dio la mala y eso que
son parientes, es decir, perte-
necen a la misma familia; o
ese no cree ni en su madre-
que es el ser más querido para
cualquier persona-; o que cla-
se de familia es esa, para re-
calcar la malas relaciones en-
tre personas unidas por lazos
sanguíneos y con grandes con-
flictos interpersonales. Es in-
discutible que lo que predomi-
na en estos ejemplos es el lazo
afectivo y las relaciones inter-
personales y no el grado de
consanguinidad para expresar
intuitivamente el concepto de
lo que es una familia.
En cambio, para la justicia y
los problemas legales, en mu-
chas ocasiones, lo que importa
es la consanguinidad. Nada
más injusto es el caso del hijo
que siempre ha maltratado a
su madre y la hereda-le asiste
el derecho legal, pero no el
moral.
La definición antropológica y
sociológica de familia dice: es
un grupo social básico creado
por vínculos de parentesco o
matrimonio presente en todas
las sociedades. Idealmente la
familia proporciona a sus
miembros protección, com-
pañía, seguridad y socializa-
ción. Se dice que la familia ha
evolucionado a través de los
siglos en relación a su funcio-
nes, composición, ciclo de vida
y rol de los padres y que lo
único que ha sobrevivido es el
de ser fuente de afecto y apo-
yo emocional para to-
dos sus miembros, es-
pecialmente, para los
hijos. Esta definición
abarca dos factores
para considerar que
hay una familia: los
lazos sanguíneos o el
matrimonio y los lazos
afectivos: de protec-
ción, ayuda mutua y de
amor que debe existir
entre sus miembros y
que es lo que ha per-
durado a través del
tiempo y que desgra-
ciadamente no existen
en todas las familias,
pero para nosotros es
lo esencial.
Por eso, a pesar de no
ajustarse a la definición
sociológica de familia
por no existir lazos san-
guíneos entre los masones—a
veces si- y encontrarse dife-
rencias generacionales, econó-
micas, profesionales, raciales,
culturales, en la forma de ves-
tirse, los gustos etc., podemos
decir que la Masonería es una
gran familia, pues los princi-
pios morales y éticos que com-
partimos, el amor fraternal
entre los hermanos, el socorro
y la ayuda mutua nos da el
derecho de proclamarnos co-
mo tal y nos exige una con-

REVISTA ATLÁNTICA
exige una conducta acorde a
nuestros principios para hon-
rarla.”
Entonces si pensamos de esta
forma, pregunto: ¿podemos
considerar una familia verda-
dera a un grupo de personas
que dan cabida a la hipocres-
ía, la ambición, la indolencia al
sufrimiento ajeno y la falta de
cooperación entre sus miem-
bros? ¿Se puede considerar
una familia a aquellas asocia-
ciones que no buscan el bien
del prójimo, sino todo lo con-
trario, y practican la violencia,
el racismo, el terrorismo y
restringen la libertad de los
hombres, entre otras manifes-
taciones dañinas a la socie-
dad y al hombre? No tenemos
duda que para nosotros los
masones no lo son, porque la
fraternidad, la igualdad y la
libertad están indisoluble-
mente ligadas a nuestra pro-
pia existencia.
Entonces que debemos hacer
para fortaleces los lazos fra-
ternales de nuestra Masoner-
ía en España, que de por sí
tienen muy pocos miembros y
en la mayoría de los casos nos
vemos solamente en las teni-
das. ¿Pueden acaso crearse
lazos afectivos suficientemen-
te fuertes como para sentir-
nos como hermanos por el
simple hecho de vernos las
caras una vez al mes y quizás
hacernos alguna que otra lla-
mada telefónica que, general-
mente, es para tratar asuntos
administrativos de la logia?
Es indiscutible que algo falla
en las relaciones sociales y
masónicas entre los herma-
nos. Con frecuencia no sabe-
mos nada de la vida del otro
hermano—por supuesto, no
queremos inmiscuirnos en la
vida privada de nadie, pero si
conocer más sobre el herma-
no y su familia, que es tam-
bién nuestra.
¿Cómo se puede llegar a apli-
car los principios de socorro,
ayuda mutua y amor frater-
nal, si no conocemos en que
situación se encuentran los
hermanos? Un problema de
un hermano, puede ser de
muy fácil solución para otro.
Desconocemos sus vidas, a
que se dedican, que situación
tienen. Como por otro lado al
desconocer esto, ningún her-
mano tampoco puede acudir
a otro hermano para echar
una mano, encontrar una so-
lución o recibir un consejo.
Todos sabemos que a la Ma-
sonería se entra para dar y no
para recibir .Entonces ¿cómo
podemos dar si desconoce-
mos a quien se debería dirigir
esa ayuda?
Si ésta es la situación interna
de la mayoría de las logias,
que podemos decir de la rela-
ción entre las logias.
¿Conocen los hermanos de
una logia a los de otra logia, al
menos de territorios cerca-
nos, se visitan regularmente?
La respuesta es obvia.
Es hora de tejer la telaraña
masónica que nos haga fun-
cionar como una verdadera
familia, para expresar el con-
cepto de forma más profana.
Por no hablar de la cadena
mística, símbolo indestructi-
ble de unión entre los maso-
nes. Tenemos que saber quie-
nes son nuestros hermanos,
qué hacen y donde se pueden
buscar, porque cuando un
hermano tenga una dificultad
sepa a quien acudir recibir el
apoyo de los otros hermanos,
que como él están para dar,
pero que en ese momento le
toca recibir la solidaridad, el
afecto, la ayuda, el socorro y
el amor fraternal de todos sus
hermanos, que en otra oca-
sión devolverá (está claro que
en la Masonería no se cobra),
no como pago a lo que hicie-
ron por él un día otros herma-
nos, sino con el orgullo de en
estar cumpliendo con los prin-
cipios que abrazó y juró de-
fender. Pero no solamente
eso, sino cuando viajamos
fuera de nuestro domicilio
tener el placer de disfrutar
compañía de otros hermanos;
seguir estableciendo relacio-
nes sociales y fraternales con
hermanos que vivan fuera de
nuestro entorno.
Lo importante para esto es
establecer la comunicación,
tejer la telaraña masónica.
Y no menos luchar por los
principios que profesamos
lejos de las tentaciones de
poder, protagonismo, ambi-
ciones personales, hipocresía,
envidia e ignorancia, con me-
sura, humildad, inteligencia y
sabiduría masónica, para po-
der formar la familia que to-
dos los masones deseamos
que sea.
“La Masonería es una gran familia, pues los principios morales y éticos que compartimos, el amor fraternal entre los hermanos, el so-corro y la ayuda mu-tua nos da el dere-cho de proclamar-nos como tal y nos exige una conducta acorde a nuestros principios para hon-rarla.”

REVISTA ATLÁNTICA
¿POR QUÉ INGRESÉ EN LA FRANCMASONERÍA?
por H:. Eliseo Tormo.
Hace ya la friolera de 25 años que me inicié en los misterios de la Francma-sonería. Sin embargo, aún hoy, tengo muy presentes las razones por las que había decidido ingresar en la Orden.
Deseaba conocer qué se escondía tras una “sociedad secreta” de la que siem-pre se hablaba –en el mejor de los casos - con cierto oscurantismo y miste-rio, cuando no era considerada una secta satánica que practicaba extraños ritos. Por aquel entonces residía en Alemania y creía saber mucho sobre los Masones pues, ¿quién no había oído alguna vez en España cosas sobre esos señores?
Pero no pudo ser mayor la sorpresa… Todo cuanto creía saber se fue al tras-te!
Me encontré con un grupo de Hombres Libres que me acogieron como un hermano , me abrieron la puerta de sus casa y me enseñaron a perfeccionar-me como persona, desbastando poco a poco los ásperos defectos de mi per-sonalidad. Aprendí, y sigo aprendiendo en su compañía, que el Hombre debe ser Libre, y que sería más feliz si supiese escuchar más a sus semejantes. Me mostraron también las virtudes de la Democracia y la práctica de la Toleran-cia, valores que cultivaban con exquisito cariño y que, por aquel entonces, eran completamente desconocidos para mí, como a muchos otros españoles. Hoy puedo deciros que ha sido una de las mayores experiencias de mi vida, pues sé que allá donde vaya tendré siempre un Hermano a mi lado con quien compartir los buenos y malos momentos que este camino nos depara. Yo nunca me sentiré solo.

REVISTA ATLÁNTICA
DOCUMENTOS MASÓNICOS: LA REGLA DE LOS DOCE PUNTOS
Esta Regla ha sido aceptada
por la mayor parte de las
Grandes Logias regulares del
mundo y su aceptación y
cumplimiento son exigidos
para obtener el reconoci-
miento como obediencia re-
gular por parte de la Gran
Logia Unida de Inglaterra. Los
doce puntos son los siguien-
tes:
1. La Francmasonería es una
Fraternidad iniciática, que
tiene como fundamento tra-
dicional la creencia en Dios,
el Gran Arquitecto del Univer-
so. 2. La Francmasonería se basa
en los «Antiguos Deberes» y
en los «Landmarks» de la
Fraternidad; especialmente
en cuanto al absoluto respeto
a las tradiciones específicas
de la Orden, esenciales para
la regularidad de la Obedien-
cia. 3. La Francmasonería es una
Orden a la cual no pueden
pertenecer más que los hom-
bres libres y respetables, que
se comprometan a poner en
práctica un ideal de Paz,
Amor y Fraternidad. 4. La Francmasonería tiene
como objetivo el perfecciona-
miento moral de sus miem-
bros, así como el de la huma-
nidad entera. 5. La Francmasonería impone
a todos sus miembros la
práctica exacta y escrupulosa
de los rituales y simbolismos,
como modo de acceso al Co-
nocimiento por las vías espi-
rituales e iniciáticas que le
son propias.
6. La Francmasonería impone
a todos sus miembros el res-
peto a las opiniones y creen-
cias de cada uno. Prohíbe en
su seno toda discusión o con-
troversia política o religiosa.
Así se constituye en centro
permanente de Unión Frater-
nal, donde reina una com-
prensión tolerante y una
fructífera armonía entre los
hombres, los cuales, sin ella,
hubieran permanecido extra-
ños los unos de los otros. 7. Los Francmasones toman
sus obligaciones sobre un Vo-
lumen de la Ley Sagrada, con
el fin de dar al juramento o
promesa prestados sobre el
mismo el carácter solemne y
sagrado indispensable para
su perennidad. 8. Los Francmasones se reú-
nen, fuera del mundo profa-
no, en Logias donde deben
estar siempre presentes las
Tres Grandes Luces de la Or-
den: un libro de la ley Sagra-
da, una Escuadra y un
Compás, para trabajar según
el rito, con celo y asiduidad,
conforme a los principios y
reglas prescritas por la Cons-
titución, Estatutos y Regla-
mentos Generales de la Obe-
diencia. 9. Los Francmasones no de-
ben admitir en sus Logias
más que hombres, de reputa-
ción perfecta, personas de
honor, leales y discretos dig-
nos bajo todo punto de vista
de ser hermanos y aptos para
reconocer los límites del do-
minio del hombre y el infinito
poder del Eterno.
10. Los Francmasones culti-
van en sus Logias el amor a la
patria, el sometimiento a las
Leyes y el respeto a las Auto-
ridades constituidas, y consi-
deran el trabajo como el De-
ber primordial del ser huma-
no y honrarlo en todas sus
formas. 11. Los Francmasones contri-
buyen, por el ejemplo activo
de su sabio, viril y digno com-
portamiento, al esplendor de
la Orden, dentro del respeto
al secreto masónico. 12. Los francmasones se de-
ben mutuamente ayuda y
protección fraternales, aun
en caso de peligro de su pro-
pia vida. Practican el arte de
conservar, en toda circuns-
tancia, la calma y el equili-
brio indispensables para una
perfecta maestría de sí mis-
mos.

REVISTA ATLÁNTICA
HUMOR MASÓNICO

