bulong issue 1

1 Bulong: Ang Literary Folio ng Sigaw | Kalayaan Residence Hall

Kalayaan Residence Hall | Bulong: Ang Literary Folio ng Sigaw 2

Ang Literary Folio ng Sigaw



hindi unli ang panahon ballerina 1 krystel iligan letter to sophie elfermin mallari jr. mischievous attempt carla moreno quartz urie araya finix ronald habon ex-lover dominique calilung kalaro carla moreno

log in, log out wither ash girl

acacia ronald habon unang sibol anonymous

pambungad sa unang umaga marah sayaman curfew leya sumbeling

termination mara sayaman hungry for reason shining amor

lowbatt sanity, sanitizer elfermin mallari jr. he loves him krystel iligan monica in tens ronald habon kahapon jelli gaza para! danica estavillo liquor dreams elfermin mallari jr. misteryo ng tuwa at hapis johanna munar

litrato leya sumbeling

john dale dianala mikh signapan


ppaattiikkiimm nngg ppaannaahhoonn may mga taong bumabalikwas sa panahon, ginuguhit ito sa papel, sinusuyod, o di kaya’y inuukit ito sa mga megapixel. sa mga tumatagaktak na patak ng segundo, sila ang mga nakikipaghabulan at nakikipagtaguan sa dikta ng agos. sila ang mga makatang nawawala at nawawalan. kahit pa rumaragasa ang paglipas ng oras sa isang natutulog na mundo, may mga mata pa ring nagmamasid, nakakubli sa likod ng mga paglog-in sa friendster at pag-headbang kasama ang iPod. sila ang mga taong nagpapahinga mula sa siklong ito ng starting fire at finish line, at lahat sila ay nagtatanong: para saan ba ang panahon? handog ng mga manunulat ng sigaw ang Bulong: Ang Literary Folio ng Sigaw. tampok nito ang mga katha mula sa mga pilipit ng utak, kumpas ng galamay at touch-typing ng mga piling manunulat-slash-freshie na tambay ng kalayaan residence hall sa taong panuruang ito. umiinog ang folio sa walang kupas na misteryo ng panahon, at ang ating pakikiulayaw sa nakabibighani nitong pag-ikot. sa mga paglangoy-langoy ng mga salita at pagsisiping ng mga kaisipan, malalasap mo ang nag-uumapaw na pagkamangha sa buhay-buhay at sa tila kawalang-direksyon ng bawat segundo. sa unang bahagi, hindi unli ang oras, matutunghayan ang walang kamatayan nating pakikipagbuno sa takbo ng oras. ang mga akda na napapailalim dito ay pawang nakagapos sa pagmuni-muni sa mga panahong nakalipas, tumatakbo o kaya’y uusbong pa lang, at ang tila kawalan natin ng kapangyarihang mabago ito.


tinatalakay naman sa log in, log out ang daynamismo sa gitna ng pagsusupalpal ng panahon. tampok nito ang mga obra tungkol sa pagpapatuloy, paghihilom at paglikha ng panibagong mga alaala. tila umaakay pa ng sugat ang mga akda sa lowbatt , napapasailalim dito ang mga likha ng mga isipang tila hindi pa nakakalimot, mga kaluluwang nakikipag-ulayaw pa sa mga tigang na alaala. pinili ang mga kathang ito sa pag-asang bibigyang kamalayan nila ang ating tila matamlay na pakikipag pitik-bulag sa panahon. mula sa mga puno ng akasya hanggang sa hand sanitizer, inihahandog naming muli ang mga maguni-guning pahina ng Bulong. elfermin m. mallari jr. punong patnugot


kailangan mo pa ba ng notification text para umupo sa isang sulok at magmuni-muni sa mundo? sa pagdaloy ng oras at sa paglaho ng mga alaala, wala nang silbi pa ang magdamagang ‘mwahugzz’ at’ hai fue.’ dahil sa bawat pagpindot sa keypad at pagdownload ng bagong ringing tone, patuloy sa pakikipagbunuan ang daigdig at ang panahon.


Ballerina 1 - Krystel Iligan-

A lone ballerina in a stage of shadowy halls Dancing to a cacophonic beat She’s still on her toes when the curtain falls The audience applauds. What a show. She twirls and she swirls on her dainty feet A lone ballerina in a stage of shadowy halls The tempo is a raging flow But she keeps up, an amazing feat She’s still on her toes when the curtain falls Yet they demand that she go slow One by one, they leave behind an empty seat And a lone ballerina in a stage of shadowy halls The drummer struck the final blow Still she moves on in her frenzied heat A lone ballerina in a stage of shadowy halls She’s still on her toes when the curtain falls


Letter to Sophie -Elfermin Mallari Jr.-

Dear Baby Sophie, It’s me, your Uncle. The one you slap and punch when you get

annoyed, the face that woke you up a lot of times and the hands that would often carry you since the day you arrived from the hospital. I am your mother’s youngest sibling, so it’s not hard for me to understand your mood swings. Like you, Baby Sophie, I am a child of the world, I roam freely and I defy the rules of the universe. We are both babies, Baby Sophie, even if I will be turning 16 this month. I am a baby because I refuse to yield to the monotonous solemnity of adulthood. But, Baby Sophie, even if I am afraid to grow old and wither in time, I don’t have any choice but to grow up.

It’s hard to be a child in an adult’s world, you may never know who you are. Unlike your everyday routine, I don’t have a lot of time to play, to hop and to skip. I can’t afford to cry because the world might think I am weak, and weakness is the seed of vulnerability. I cannot act like a child now, Baby Sophie, because my age dictates my being. Nobody likes to see an adolescent playing with your neon-shaded plastic toys, we are supposed to be in school studying, courting, romancing or doing things that society expects us to do.

Unlike you, I don’t sleep all night. My nights are saved for the worth of my learning. I drug myself literally, I drink coffee, take some medicines, do some exercises and pressure my brain to keep my system functional. I no longer enjoy the freedom of life. I am now bounded to my obligations for my own future that I have never seen. I get jealous whenever I see you sleeping soundly in the silence of the early mornings, you seem so free. I had forgotten the joy of my own being. Right now I live for something I don’t know, but something to which I offer the many sleepless nights. If you see me tonight you won’t recognize me. I am no longer the Uncle who carries you around tirelessly, the Uncle who sings and plays with you uncomplaining.


But when you grow up, Baby Sophie, try to aim beyond the glory of education-fulfill yourself. Never let the desires corrupt your appreciation for joy. Or if you do not want to get hurt, even if pain is inevitable, make yourself deserving of comfort. Never yield to the superficial woes of mankind, sharpen your being, and strengthen your will. The weak are the melting snow of spring, and you should be the majestic tree that prevails through the cold. Do not cry for things you cannot fix, instead, replace them.

Don’t be like me, I made mistakes. I am not pushing you into perfection, but I want to spare you from the dreadful feeling of committing errors that can no longer be undone. Perhaps you are already asleep behind your snoring mother, or you are still busy watching TV commercials while ate tries in vain to slip a spoon of cereal to your tiny elusive mouth. I don’t know where you are now, because you have moved out of the house a year ago. But what I know is that one day you will feel like growing up, and when that day finally arrives, never think that you are compelled to leave some things behind. Just grow up and be so, it’s better that way, believe me.

Uncle Bok


Mischievous attempt -Carla Moreno-

Never in my life have I done this before and I guess even the angry waves agree and by how it looks at me, even the sun perhaps. I know this is my first, and possibly the last possibly, but not necessarily. I will take a plunge to the deepest faults. And there, memories I’ve longed for, I will seek maybe even live it up again. Never mind that time may curse me, all I wanted in the first place is to run away from it.


Quartz-Urie Araya-

After a grueling two hours of waiting, I finally saw her. She was

wearing a red tunic top and rough indigo jeans studded with tears. My seatmate gasped as she drew nearer and I knew that confrontation waits.

I held my breath and readied myself for a street fight. My steady breathing grew rasp and stern. All the anger in me surged through my veins. My countenance, however, did not change—it was the same foul, simpering smile that I was wearing, and the benumbing coldness in my eyes remained. She drew nearer. I balled my fists.

My seatmate whispered something which I barely understood. I stood up. She just passed.

“That creature really sucks”, I spat. “You are so mean, as if you don’t.” Abby retorted. “Her fault, not mine. I think I’d survive without reconciling with

her anyway. She’s the most insignificant wart on the face of mother earth.” I bit back.

“Knowing you madam, you won’t. Let’s just see. After several months you’d be buddies again. So gross.”

“Time can never heal these gashes. Never—as long as I live.” Merciless time passed after that conversation. The loser never

talked to me except for some instances when we were forced to talk, and those talks usually led to things that made “party” resistances stronger. I usually hear back bites that she allegedly composed; or am I just the one perceiving everything she says as back bites? Maybe. Nevertheless, I always made fouler retorts.

One night changed everything. I was doing my laundry when I heard screams from outside the

dormitory. Someone got hit by a rampaging ten-wheeler truck driven


by the mad motorcycle-man that always tries to get me dead when I cross the “other” traffic-lighted road inside the university. Maybe he was rejoicing because he got someone this time. Unfortunately, it was Abby.

Abby died instantly because it turned out that she was dragged down the front axle. The loser accused me of murder. She screamed at my face, she said that I was the cause of Abby’s death because I asked Abby to buy a sachet of fabric conditioner.

I got really angry and brought her down with my fists. She fell from the impact of my uppercut and then she died. Turns out that she could have lived had it not been for the jagged rock that her head landed on.

I could have hidden and pretended that I did not do it. Unfortunately, the whole clamp of bystanders saw me hit her. I was dead meat.

The juvenile court brought me no good because my lawyers were losers. They landed me in jail.

It’s really funny reminiscing what happened, and reflecting on how much time has passed. I’m 38 now, I could have graduated from med school, could have had my own family, and could have saved thousands of lives, if I had not fallen for the tricks of her rotten mouth. If I had not, maybe I won’t be writing this. It’s really funny, especially recalling the cause of our feud, that was my watch that she broke without my permission, just to get the quartz she needed for our geology eleven class.


Finix -Ronald Habon-

I am Prometheus’s son

Friction is my elixir I am the spark that forges

The finest steel.

I rejoice As my fire melts the wax

My crown turns red, obsidian, gray Then I am thrown away.

For that moment i’m a phoenix;

I have crimson plumes and wings My tears heal, my songs mellow

I can burn, singe, kill

But I am not this myth: I live only for this moment- Passion comes, then death.

The tragedy of my flame Would not ignite again.


Ex-lover - Dominique Calilung-

brought me tears for hurting so much made me miserable and blue turned me lonely for losing touch caused me hatred, wickedness too. disdained my stumble so I’d rise drained my strength to be a fighter denounced me fool so I’d be wise did me wrong to know much better has introduced myself to me was my world but then a stranger has helped my life figured out to be was then pique but now my answer my heaven escape forever angel of suffering and fall my realm of pleasure pain yonder I’m still loving you after all


Kalaro - Carla Moreno -

sabay tayong lumalabas pagsapit ng alas kwatro

magkikita dun sa tindahan hihintayin ang iba

at pagkatapos, takbuhan na

maglalaro buong hapon di baleng madapa at magkagalos

bayaan nang marungis at tsinelas ay masira basta ang atin lang, tayo’y masaya

sabay pa nga tayong nagtatago sa likod ng mga nakatambay na tsismosa

sabay rin tayong tatakas sa paningin, kung sino mang taya

lahat sana’y ayos na pero pagsapit ng ala sais,

uwian na isa-isang aalis

at mangangakong bukas ulit

nalimot na ang takbuhang dati’y

basa ng pawis, maalikabok maging ala-ala ng kabataan

inaanod na sa guni-guni

hindi na ang burot ang tinataguan kundi ang alaala ng isa’t isa

ala sais ang ating pagsasama, pero muli akong tatakbo at makikipagtaguan,

kahit na hinimlay na ang ating gunita


‘it’s complicated ‘ nga ba ang buhay mo? umiinog ang daigdig sa mga kaisipang higit pa sa bilang ng friends mo at paramihan sa comments. ang mundo ay siklo ng pag log-in at pag log-out, at ang panahon ang pwersang gumagabay sa matamlay na ikot na ito.


Wither -Ash Girl-

Go on.

Proclaim your greatness. Run through the white sand.

Leave your footprints. Run-walk-run.

When someone else passes by,

let me hear the echoes of your voice.

Let them follow your way.

For it may be through you that someone will see

the tenderness of ocean waves.


Acacia -Allan Habon-

INIIBIG ko siya. Magmula nang ako’y kanyang hagkan at pangakuan ng isang wagas na pag-ibig, ang kanyang pangala’y nakalimbag na sa aking puso.

Sa umaga ako’y naghihintay sa pagmulat ng kanyang mata. Minamatyagan ko ang kanyang paglabas sa pawid na kubo, at ang pagtahak niya patungo sa bukirin. Mauulinigan ko kapagdaka ang musika ng kanyang pagtatanim.

Sa tanghaling-tapat ako’y kanyang dadalawin. Hahagkan ko ang duyan kung saan siya’y nakahimlay, at ihehele ng kundiman hanggang siya’y mahimbing. Ngunit sa gabi’y hapo siyang uuwi sa kanyang tahanan. At ako’y maiiwan, maghihintay dito sa aming tagpuan.

Ang aming pag-ibig ay hindi itinadhana.

Minsa’y pinahayag niya ang kanyang munting pangarap. Kagustuhan niyang makipagsapalaran at hanapin ang kanyang mga mithiin sa siyudad. Nais ko man siyang pigilin, alam kong ang pangarap niya’y mananaig pa rin. Gayunpaman, sapat na sa akin itong mga nakaw na sandali, na ang kanyang sarili’y kanyang ipinagkakaloob sa ginhawa ng aking pag-irog.

Lumipas ang mga taon; dumating na ang panahon ng pagpapaalam. Bago siya lumisa’y dumaan siya sa aming tagpuan. Tulad ng dati, ako’y naroon: pagal man ang katawa’y hindi mapaparam ang damdamin. Ibinaba niya ang kanyang mga dalahin at idinantay ang kanyang katawan sa duyan, ang lunday na umaakap habang ang aking anino’y gumagabay sa kanyang paghimbing.

Nais kong matigil ang oras; huminto sa sandaling ito magpakailanman. Ngunit pilit ko mang alisin sa aking kamalayan ang katotohanan, batid kong ako’y kanyang iiwan.

Tumayo na ang aking irog mula sa duyan. Bumaling siya ng tingin sa akin, ang huling sandaling kanyang maikukubli ang aking kaanyuan


sa kanyang gunita. Matapos nito’y nagpatuloy na siya sa kanyang paglalakad.

Nais kong isigaw ang aking nararamdamang pighati sa kanyang paglisan. Nais kong banggitin ang kanyang pangalan upang siya’y bumalik muli, at doo’y sambitin ang aking pag-ibig. Nais kong sundan siya sa kung saan man siya paparoon; ngunit ito’y hindi ko magagawa. Mahigpit na hinahagkan ng lupa ang aking mga ugat. Mayakap siya’y hindi ko magawa, pagka’t ang aking mga kamay ay tinadhanang nakadipa magpakailanman. Ang tanging makararating sa kanya’y ang halimuyak ng aking mga bulaklak, mga halik na batid kong matatalos ng kanyang kamalayan.

Ngunit ako’y hindi man lamang niya napansin. Patuloy siyang naglakad papalapit sa kanyang mga pangarap, papalayo sa lilim ng aking sawing pagmamahal. Kapagdaka siya’y napawi na sa aking paningin, habang ang mga dahon ko’y nalalagas, umuulayaw sa ihip ng amihan; ang paghulog ng mga itong sumasalamin sa aking pagluha.


Unang Sibol - Anonymous-

May pumapalit sa mga dahong nahulog na, May namumukadkad sa lugar ng mga bulaklak na lanta, Baka sakaling magbago ang pagwawalang-bahala ng mga tao ngayon Darating din ang araw kung kailan ang ilog ay titigil sa pag-agos, Darating din ang oras kung kailan ang mga bituin ay titigil sa pagniningning Bakal sakaling magbago rin ang sistema Sana nga lang hindi aabot nang ganito katagal


Pambungad sa Bagong Umaga -Marah Sayaman-

Habang lumalapit ang pagsapit ng alas-sais ng umaga, nabihag muli ng kabigatan ang talukap ng aking mga mata. Naubusan ng lakas ang mga daliring pinipilit bumuklat ng mga pahina at magbigay kahulugan sa mga imahe, pangungusap at mga opinyong tila bumuo at nagpaguho sa mundong aking ginagalawan. Isang hapag na puno ng putaheng hindi ko na malasahan. Napagod na ang dilang tumikim; nalason na ang utak sa paulit-ulit na ritwal ng paghuhusga at pangangatwiran. Gaya ng pagputak ng isang inang sawa na sa manginginom niyang asawa, walang tigil ang prosesong unti-unting pumatay sa isang mulat at malikhaing kamalayan na siyang pag-asa para lumaya.

Gaano katagal na nga bang nakakulong ang pag-iisip sa ganitong gawain? Hindi na mabilang ng taon o dekada man ang ganitong uri ng pagkabilanggo.Marahil ay nagsimula ito nang mabatid kong ako ay mahirap. Ang magising na kaharap ang kalawanging yerong nagsilbing panangga sa mga elementong kailanman ay di nakiayon sa aking mga kahilingan. Ang matulog at manalangin na ang bukas ay may dalang bagong pag-asa; pag-asang huhulmahin sa plastik at boteng pupulutin ko mula sa mga kalyeng ano mang oras ay kayang kitlin ang buhay ko.

Mula sa aking mga basura - sila’y akin na sapagkat ako ang nagbigay ng kanilang panibagong layunin – natuto akong bumasa at sumulat. Ang karampot na mga piso ay sapat ng laman-tiyan upang matagalan ko ang mainit, masikip at masangsang na silid – aralang pinagsasaluhan ng mahigit sa animnapung estudyante. Kamakailan lamang ay napatapak ako sa isang pribadong paaralan at nahulog ang aking puso sa malinis at makintab na sahig ng isang silid na airconditioned pa. Ang luma kong paaralan at ang aking mga kaklase, na tulad ko ay pawisan at halos wala ng ganang matuto, ay nagmistulang isang biro sa klasrum na ito. Ang silid na yaon ay isang sanktuaryo kung saan ang mga maduduming paa ay mahihiyang


tumapak at ang mga musmos na isip ay walang dudang natututo. Lumipas man ang mga taon ay di pa rin nagbago ang mga yero at

basurang kapares ng buhay ko. Ang maghapong paglalakad sa ilalim ng mataginting na araw habang labas masok ang maduming hangin sa aking katawan ay naging paraan ng buhay. Kung ito’y itinigil ko, malamang ay nagwakas na rin ang buhay ko. Ito ay trabaho, kapahingahan, katuturan...ito ang pundasyon ng aking bukas. Ang baryang maibubulsa ngayon ay almusal kinabukasan. Ang lakas ko bukas ay lakas na puhunan ko sa susunod pang mga araw. Sa bawat tapak ko ay nababagabag ako ng pag-iisip para sa aking bukas. Maaari kayang ganito pa rin ang buhay ko sa kabila ng pagsisikap ko ngayon?

Ang kasagutan ay pinipinta ko sa hanging tumangay na sa mga pangarap ko. Ang umasa ay nakasanayan ko nang gawa lamang sa plastik; ito ay natutunaw. Ang init ng makinaryang nilangisan laban sa plastik ng mga boteng inipon ko ay isang tunggaliang matagal nang napagdesisyunan.

Ang oras, kung tutuusin, ay halos hindi naman lumipas. Ang kahapon ay ngayon at ang ngayon ay bukas. Ano ngayon ang pakinabang sa akin ng aking mga pangangatwiran? Habang ako’y nangangatwiran, ako ay umaasa. Ako ay napupuspos ng mga paniniwalang magliligtas sa akin mula sa prosesong di ko magawang takasan. Nag-uumpisa akong manalig na may karampat na kapalit ang aking mga pagdurusa, na ang kabuktutang nakabandera sa dyaryong binabasa ay maiwawasto pa. Mayroon pang pag-asa. Ang pagkakataong magbago at magpabago ay hindi pa lipas; samantalang ako ay marunong manampalataya, magaganap ang dapat.

Subalit hindi ba ang mabigo ay sadyang nakakapagod din? Ang mabigo ngunit umasa at muling ilugmok sa pinanggalingang sulok ay nag-uugat ng isang matamlay at mabuwal na paninindigan. Buhay nga ang katawan ngunit namamaga at nagnanaknak na ang diwa. Ang gamot ay ang tuluyan nang lasunin ang sarili at lumimot sa anumang magtutulak sa sarili upang lumaban.


Gayunpaman, ang lason ay kamatayang hindi ko tinatanggap. Ako ay magpapatuloy, kahit pa bumigay ang isip at kalamnan sa init ng makinaryang sumusupil sa aking mga pangarap.

Gaya ng aking tinuran, tuwing ako ay pangangatwiran, binubuhay ko ang pag-asa.

Pagod na nga ang mga daliri, ngunit unti-unting dumadaloy ang likidong nagpapatibok sa aking diwa. Maaaring ang araw na ito ay kahapon din lang, o isang araw noong nakaraang taon, ngunit ang panahon sa mundo kong gawa sa plastik at yero ay hindi na mahalaga. Mahaba man ang mga araw at walang katapusan ang aking pagdaing, ang hindi sumuko ang tanging pakaiingatan kong tupdin. Kung may halaga man ang panahong inilagi ko sa ganitong buhay ay sa kadahilanang ito ay nagsilbing sukatan ng aking katapatan na buuin ang isang pag-asang tinakdang malusaw at masira sa pagdaan nito.


Curfew -Leya Sumbeling-

Madilim na paligid Mamasa-masang daan Kumakabog na dibdib Takbong palihis-lihis Hinahabol na hinga Sumisigaw, bumubulong Naghihintay sa pagpunta Pinipisil na palad Tahimik na sikmura Malamig na hangin Sumasaliw sa mukha Dinadalangin na makita Pintuan na bukas pa Nahuli, nahuli Walang nagawa


Of dreams had and dreams dreamt A dreary mingle of dread and dead Yet dreams they pass as dreariness stays The length of a day A century or decade The predicaments forever in mercy Of poor minds too old and weary What, after all, can last forever? Besides these haunting dilemmas And troublesome ideas? Not gold nor silver, not fame nor power Not youthful beauty and its fleeting glamour The Master of every slave there ever is The Expirator and Healer of wounds and bliss Does it cause wounds to fester then? When it passes and permits the growth Of trees and fauna dependent on seasons While life wilts and renews its demons What now can be made of cancers alive? When left untouched, they too will thrive Feeding on the filth, soot and grime Left by itself or left to Time Eating the whole from the inside out The crust remains to fall when it dries

Termination - Marah Sayaman-


If ever end is to come and take rein All will perish, not a dust to spare The smallest of particles will cease to be The only remainder is none and nothing Excepts perhaps, that which the mind yields Because forever breeds these haunting dilemmas Forever exists the troublesome ideas.


Hungry For Reason -Shining Amor-

I hate education

for what it did to me. I was hungry for reason,

but it fed me money. Now I’m lost

and I can’t find my dream.


walang humpay sa paghaharurot ang oras, nag-iiwan lamang ng mga mumunting bakas sa mga nilalang na nagmamasid. sa pagpatak ng panahon at pagguho ng tadhana, ang tanging mag-aalingawngaw ay ang mga hikbi at pagsusumamo ng mga nasugatan.


Sanity, Sanitizer -Elfermin Mallari Jr.-

I was a hand sanitizer. I was clean, divine and immaculate. Among the countless faces

that swept through the halls of Palma, among those that brushed through the grasses of Sunken Garden and the slippery bends of the campus streets, I alone was unstained. I was clean, more than anyone else was.

I pitied the people who passed me by, with the proud stares on their eyes, piercing me as if I carried the same filth as they did. From afar, I could smell the stench of their frailty, their irredeemable dirt, and their enduring incapacity that reduced them to no more than scathed souls.

Meanwhile, I was clean. When everyone else broke down into whimpers of academic

frustrations, I remained clean. When everyone begged for things that fed their scarred stomachs, I remained clean. When everyone else was hurt, when people inflicted pain, when the world acted like it had always did, I just stared for I was clean. Everything else was below me.

So if I was divine, and if my existence was immaculate, it made me wonder why there was sadness. I was a hand sanitizer for a day yet I felt a tinge of flaw. I wanted so much and I knew I could have them. But I realized that even if I was clean, I was nothing any other than that.

And now I think about my life as a hand sanitizer and realize that it was full of lies.

I was clean because they said I must be clean, for I was a hand sanitizer, and cleanliness was the worth of my existence. But I hope God would forgive me for saying this, I am as filthy as everyone else is. I sin and I am flawed, I cannot clean simply because I have dirt on me.

I was not happy being a hand sanitizer, because the gift of divinity robbed me of the ecstasy of doing wrong things. From that moment I


stepped out of our art studies class, I thought that cleanliness was happiness, that I am so much privileged because I am without filth. But I lost the sense of being who I thought I was because I was incapable of doing things I desire.

I could not clean because in truth, I wasn’t clean, I could not do filthy things because everyone else said I should be unstained.

I was unfulfilled because nothing else changed. The day ended with me being as lonely as I have always been, being as hungry as I have always known, being as thirsty as if nothing could ever satiate me.

My cleanliness was garbage. It did nothing but imprison me within its norms, suffocate me with its parameters, deprive me of everything else I want.

The truth is, I abhor the concept of perfection, the immaculate promise of what is clean, the deception of being divine. I want so many things but I cannot ever have them, because they are dirty, and I live in this paradoxical paradise of lies. And so a day as a hand sanitizer is something I consider nefarious, utterly horrible, something worthy of nights and nights of my own despair.

No, I did not learn anything from the life of a hand sanitizer. I have always known them.

I have always known that I could not live a life of lies and expect myself to be happy. I have always known that there is that unforgivable deception in pretending to be clean. I have always known that if I am clean, it doesn’t follow that I become happy.

I was a hand sanitizer, clean and divine. But I only promised to wipe off 99.9% of the filth on your hands.

So nobody should expect me to be perfect, not ever again.


He loves him - Krystel Iligan-

“Goodbye.”

“You can’t be serious,” he said incredulously.

“We’ve talked about it, and it’s obvious that you just don’t care,” I sighed as I turned to leave. He made a move to block my way, but I brushed him off saying, “I tried to tell you, but you just wouldn’t listen.”

“You didn’t either,” he snapped back.

“I don’t have time for this.”

“No, you never had. To you I was just this guy who’d keep bullies away from you and-”

“- I was just this guy who’d do your homework. I know.”

“I know that you know. You know everything. You had years to rub it in.”

With another sigh, I turned my back on him and hurried off.

“Fine,” I heard him grumble.

I do not know if I’m angrier at him for behaving so childishly, or at myself for being so hasty. I don’t care. All I wanted to do was vent this rage at something or someone and then forget about it.

Without thinking about it, I repeatedly smashed my fists against the wall. After a few moments, blood began to trickle and my hand throbbed excruciatingly.

Mind-numbing pain is always good. It makes you forget, even if for just a moment. I realized that a long time ago, but it is only now that I’ve learned to appreciate it as tears run down my cheeks. I couldn’t help but pity myself even more. That which I obviously don’t want.


Don’t get me wrong now, I pity myself all the time. It is only this time that it is so prevalently obscene that I can’t stop from feeling so repulsed. I don’t cry. Really, I don’t.

Yet this time, I had to.

And it’s disgusting.

Everyone says that boys aren’t supposed to cry. Janus would definitely scoff at me if he sees me like this. Perhaps he would say, the angst and the blood were off the hook, bro! But you ruined the whole effect by weeping like a sissy.

Yet Janus, would perhaps then say, it’s okay, little dude. Just let it all out. Cry all you want for now, ‘cause the next time somebody hurts you, I’d kick his sorry ass.

And then Janus would laugh at his own joke.

God, what is wrong with me? I’ve been separated from the guy for two minutes, and here I am, missing him. Leaving him was so hard to do, especially now that I need him most.

He alone promised that he wouldn’t let anything happen to me. At first I thought he genuinely cared, but as it turns out, he was only doing that so he would have a lackey to do his bidding.

I still remember the first day I trudged to his class. I was barely fifteen then, and all the people in that class were two years older than me. All of them were rather hostile towards the skinny little nerd who was smarter than all of them.

Janus, then the budding star of the varsity basketball team, told them to ‘give the baby a break’. After the first class, he drew me aside and promised me that from then on, nobody would make fun of me as long as he was around.

And since he was so kind to me, I told myself that I’d forever be his friend.

But now I want to take back everything that I said. I was just a stupid kid back then.


I knew from the beginning that all he wanted was a walking dictionary and calculator, and being the idiot that I was, I agreed to it. It would have been okay if this set-up continued, but he had to be this bad-ass-boy all of a sudden.

The late nights, alcohol and drugs disgusted me, yet I stuck with him. I told myself that it’s only going to get worse if I don’t do something about it.

A part of me wanted to leave him, a part wanted to stay. I part of me believed that he’ll get over it. He never did. It has been more than a year since. I’ve had more than enough.

Convincing myself that I was better off without him, I left for good. It was hard, very hard indeed. To me, Janus was more than just a friend. He was everything that I wanted to be, the brother that I never had.

I kept on telling myself that I never lost him,

he was never really mine.


Monica in Tens -Allan Habon-

It’s ten o’clock now, I’m going somewhere

The papers tell you I’m damned in hell; But if the fact means I’ll meet them both there

I’ll pack my bag now, that’s just as well.

My husband Daniel’s a gentle lover But you won’t know him, he passed- he’s past

I saw him fondling the neighbor’s daughter That was their tenth time; I made it last.

I got those scissors there on the nightstand

Seeing both black, red; a state of shock They screamed in horror, I can’t stop my hand

The deed all over, ten times I struck.

The judge then gave me a heavy sentence To things over in ten year’s time

But like the first day, my intact conscience Screams it’s a murder, but not a crime.


Kahapon - Jelline Gaza-

Kumalat ang dilim… dumapo ang ibon Sa sangang kalansay ng patay na kahoy Pumatak ang hamog sa pigtal na dahon Umagos ang luha ng isang kahapon Mga sugat ng dibdib na buhat ay pagdurusa Silakbo ng pusong nilason ng pag-asa Mga piping hikbing dala dala sa tuwina Nasan ka ngayo’t ako’y nag-iisa? Ano bang dahilan at lumisan ng biglaan? Sa pag-iisa’y naiwang luhaang lumalaban Di yata’y napawi na ng agos ng panahon Mga alaalang magkasamang hinabi noon Kung maaari lamang ibalik ang dating pagsinta Baliin ang batas ng mapang-aliping tadhana Kung kaya ko lamang ibahin ang nakatakda Sa dusa’t kalungkutan sana ay lumaya Ngunit ngayong huli na at taon na ang nabilang Pipiliting ikubli ang umaasang saloobin Hahayaan ko na lamang tabunan ng panahon Mga matatamis na pangakong binuo ng kahapon.


Para! - Danica Estavillo-

Ang pagsakay sa bus ay para ring panonood ng isang dokyumentaryo. Ang pagluwas mula sa probinsya’y tila paglingon sa dating mukha ng kalikasan. Tila isang paglalarawan ng transisyon at pag-unlad ng bayan. Malinaw na namamalas ang paglundag ng bansa para sa pagbabago.

“Sa’n kayo miss?” sabi ng boses na gumising sa’king ulirat.

“Cubao po. Estudyante,” sagot ko, sabay abot ng ID.

“O, bakit ka nakangiti diyan?” tanong nung kasabay ko, si Gwen.

“Wala.”

Isang kapalaluan. Masaya ako tuwing inilalabas ko ang ID ko sa labas ng unibersidad. Umaakyat na sa aking ulo ang reputasyong dala ng pagiging mag-aaral ng Unibersidad ng Pilipinas. Dahil dito, gusto ko may sagot ako sa lahat ng tanong at isyung ibabato sa’kin. Minsan kahit wala talaga, tuloy pa rin.

Balik ako sa pagmamasid ng mga tanawin sa labas – mga bundok, puno, damuhan. Pawang ang lahat ng nasa paligid ay luntian. Nakakatuwa. Kahit nasa loob ako ng bus, alam kong ang hangin sa labas ay malinis. Kahit malayo ako, alam kong ang mga bulaklak ay mahalimuyak. Kahit hindi ko mahawakan, alam kong ang tubig ay malinaw. Ang hindi ko alam ay kung may mga ganito nga kaya sa siyudad.Ilang sandali na lang, mawawala na sa aking paningin ang larawang ito.

Maya-maya’y huminto ang bus. Traffic. Nakakagulat na sa gitna ng mapunong probinsya’y unti-unting bumibigat ang daloy ng trapiko. Isang bagay na buhat ng modernisasyon.

“Ano ba ‘yan? Traffic agad? Hindi pa nga tayo nakakalabas ng


Bataan, e.” naiiritang sabi ni Gwen.

“Baka checkpoint. Alam mo naman ang panahon ngayon, mahirap na.” nag-aalala kong sagot.

Inihaba ko ang leeg ko para makita kung ano man ang nasa harap. May harang na karatula. Ipinasya ko na lang na may nakasulat na “Slow down. Men at work” doon.

“May ginagawa na naman ata sa daan.” sabi ko matapos magbuntung-hininga.

“Na naman? E, maayos naman ‘yan nung isang linggo, ah? Wala naman akong nabalitaang may naaksidente dito. Pambihira. Wala na ba talaga silang magawa?” inis talaga si Gwen.

“Walang mapaglagyan ng pera ‘yang gobyerno, e.”

“Walang mapaglagyan? E, bakit hindi ‘yung daan sa Puting Buhangin ang ayusin nila? Bakit hindi ‘yung sa may Sabatan? E, ang tinu-tino nitong hi-way.”

“Baka may balak ulit humabol sa susunod na eleksyon ‘yung mga nakaupo. Ito kasi ang nakikita ng mas maraming tao, e.”

“Talaga naman, oo.”

Hindi na ko sumagot. Wala na akong maisip na dahilan kung bakit nagkakaganito ang bayan. Wala na rin akong maisip na solusyon. Maya-maya, tumayo ‘yung driver sa harap.

“Pasensya na po sa abala. Umihi lang po ako sandali,” sabi ng driver. “Pasensya na po talaga.”

Natawa naman ako. Si Gwen, napahiya ata. Minabuti kong matulog na lang.

Sa aking paggising, mga gusali ang aking nakita. Saan man malingon, lahat ay kulay abo. Tanging mga billboards lang ang nagbibigay kulay sa bawat tanaw.


“Malapit na pala tayong bumaba.” sabi ko kay Gwen. Nakatulog din pala siya. Nagsawa na siguro sa kakareklamo. Sabagay, may magagawa nga ba siya?

Maunlad na raw tayo. Pero kumpara sa kulay ng mga bulaklak, walang binatbat ang mga kulay ng perang papel natin.


Liquor Dreams - Elfermin Mallari Jr.-

I spent the night in liquor

The burning heat of the evening chill As the fluid crept into my being

I sing a song, the soul to kill

Though the liquor blows the essence of my worth It is as useless as looking back

When you sat close near my yearning stare And there sparked an unspoken pact

My liquor spoke in tones

Louder than what my mouth can speak Like a needle pierce it said

Better die than to live so weak

Yet there lies a deceit in my liquor tonight Like your intoxicating breath

It’s not as divine as it seems, my darling song It shimmers like our sunshine’s death

I am drowning in my liquor’s dream

As I write this weeping poem Though I tried in vain to seek you one

We may never find a home


Misteryo ng Tuwa at Hapis - Johanna Munar-

Sa taong ang ngiti’y may labis na hapdi At kanina pa sa sulok nagtitimpi Bakit ba ang problema’y sinasarili Tigilan na sa pangamba’y pagkukubli Ano naman kung sa kanilang harapan Damdamin ay iyong mapakawalan Marapat lang na kanila ‘tong malaman ‘Wag nang magtago sa ngiting iyong tangan Bakit sa akin ay hindi mo sabihin Ang bumabagabag sa iyong damdamin Bigat ng problema ay pagagaanin Ng pagsasalaysay ng mga sakitin Luha’y ‘di napipigilan sa pagtulo Walang masama kung minsan ay sumuko ‘Wag lang kalimutan na muling tumayo Kapag nakabawi na sa pagkahapo Sa taong ang ngiti’y may labis na hapdi At kanina sa sulok ay nagtitimpi Ngunit ngayon sa mundo’y nakikingiti ‘Di ka pa ba pagod sa pagkukunwari?



hulma Leya Sumbeling

manunulay John Dale Dianala

sisid John Dale Dianala


lagas Leya Sumbeling

friends Leya Sumbeling

kabataan Leya Sumbeling


limos Mikh Signapan

after a day Mikh Signapan

behind the bars Leya Sumbeling


ttuunnggkkooll ssaa mmggaa kkoonnttrriibbyyuuttoorr

bumiyahe pa galing albay si urie araya para lamang makapag-aral ng bs biology sa UP diliman. minsan na siyang nagkapakpak at tumambay sa bubungan ng kalai habang naka all-white get -up.

maliban sa pagsusulat, ang mag-aaral ng sikolohiyang si dominique calilung ay mahilig din sa kontemporaryong sayaw at pagtugtog ng piyano. maaari pang makilala ang masiyahing nilalang sa pamamagitan ng pagbisita sa www.iamnika.blogspot .com [talagang nag-advertise pa oh].

walang araw na hindi dala ni john dale dianala ang kanyang 5 megapixel na Canon digicam. lubha siyang nahuhumaling sa pagpitik-pitik at pagsipat-sipat ng mga imahe. kahit maruruming kutsara at dugyuting basahan ay hindi pinapatawad ng kanyang camera. lihim na pagnanasa niya na ang makaakyat sa mga aktibong bulkan sa pilipinas at makipaghabulan sa mga rumaragasang lava.

sa unang tingin, aakalain mong isang tipikal na tao si danica mae estavillo. ngunit ilan lang ang nakakaalam ng kanyang tunay na katauhan. mahirap mang paniwalaan, pero nagmula pa siya sa ibang panahaon- sa sinaunang panahon. na-feature na siya sa mga gawa ni jose rizal bilang, sino pa, kung hindi si sisa. hindi pansin sa kanyang pangangatawan pero nagkaroon na siya ng tatlong anak: si crispin, basilio at si wang.

si mary anne jelli gaza ay kasalukuyang nahuhumaling kay Piglet. dahil sa hilig niya sa pagsulat ng mga sanaysay at tula habang nakapikit, biniyayaan tuloy siya ng Diyos ng gantimpalang Palanca para sa Kabataan Essay. marami nang naging raket si jelline, kabilang na diyan ang pangongolekta ng prize money sa mga patimpalak noong high school, pagtututor sa Commonwealth at pagcheecheerlead sa UP maroons.


masiyahin at bibong bata si rina lee garibay. mahusay din siya sa pagguhit, pagpinta at pagkumpas-kumpas ng kung anu-anong medium sa pagdodrowing. may lihim na pagnanasa siya sa pagjojogging.

once in a hot pink moon lamang kung makita si ronald allan habon sa mga pasilyo ng kalai dahil napaka in-demand niya sa org works. feel na feel niya ang pagganap kay ‘paris’ sa dulang ‘steal or no steal’ na sinulat niya rin. hindi alam ng sangkatauhan pero mahilig din siyang magsulat, kumanta at gumiling.

mahilig sa palakasan si krystel iligan. sa katunayan, siya ang patnugot sa isports ng sigaw. miyembro din siya ng UP kontra-gapi. sa hindi malamang kadahilanan, nij ang kanyang palayaw.

palaging nawawala sa ulirat si elfermin mallari jr. o bok. mahilig siyang magmasid sa mga bagay-bagay at magmuni-muni ng kadalasan ay mga morbid na kaisipan. tsikiting pa lang ay tuwang-tuwa na siya sa pagsusulat ng mga kwentong walang katuturan. idolo niya sina neil gaiman at butch dalisay at sa hindi maipaliwanag na dahilan, lubha siyang naiirita sa pagmumukha ni ronald mcdonald.

mahilig ngumasab ng cookies and cream ice cream ang bs mbb freshie na si johanna munar. bibong bibo siyang magpabalik-balik sa 3rd floor girls corridor at sa kanilang tahanan sa Caloocan city.

hanggang ngayon ay hindi malaman ni carla therese moreno kung bakit hindi siya pumapayat gayong sampung ‘fit and right’ na ang nilagok niya. gayunpaman, talagang sexy, very cute at super hot siya. ang masayang feature editor na ito ay mahilig rin magsuot ng kung anu-anong costumes. kasalukuyang traumatized siya dahil nasa pinakaunahan siya ng crowd noong nakaraang oblation run (by accident).

mikhaila juev signapan – isang babaeng mahilig sa baboy, si mikh ay mahilig sa photography bagaman nagsisimula pa lamang siya. Siya ay masiyahin ding bata na may tinatagong galing sa pagsulat sa filipino.


tubong cavite ang mag-aaral ng bs chemical engineering na si marah sayaman. ayon sa aming sources, siya ay isang tahimik at malalim na nilalang ng Diyos.

madalas makitang pagala-gala ang dakilang photojournalist-slash-errand girl na si leya sumbeling. mahilig siyang gumiling at tumambling-tambling. may lihim rin siyang pagnanasa kay leandro baldemor. dati raw siyang lalaki, ngunit nagpakababae nang magkaroon ng dalawang pantal sa dibdib.

si ash girl ay tahimik ngunit palakaibigang babae na mahilig mag-emote sa pamamagitan ng mga tula. gusto niyang laging nakatawa ang bawat nakakasalubong niya para raw masaya.

medyo umiiwas sa pictorial sessions ang ilustrador na si thirteenth. mahilig siyang gumuhit ng mga linya, mga bilog at mga parisukat. may nararamdaman siyang emotional connection sa sigaw mascot na si pussigaw at mahusay din siyang lumagok ng kape.


mmggaa eeddiittoorr ang mga tao na nagbigay sa inyo ng Sigaw at Bulong:

Elfermin Mallari Jr. - Editor-in-Chief Frederick Manipol - Associate Editor-English

Jeffrey Umotoy - Associate Editor-Filipino Kenneth Mark Almanzor - News Editor

Danica Mae Estavillo - Associate News Editor Carla Therese Moreno - Features Editor

Ben Adrian Sarmiento - Associate Features Editor Michael Giles Dupio - Literary Editor

Mario Soriano Jr. - Associate Literary Editor Krystel Arianne Illigan - Sports Editor

Andrie Karl Cortez - Illustrator Stephanie Tudtud - Layout Artist

Juan Carlo Deoferio - Layout Artist Leah Sumbeling – Photojournalist

Pantas Diwa Sacopla – Photojournalist Coordinating Contributors

Minette Riza Novilla Mikee Angela Estorga

Miriam Macasaet Katrina Mae Pernato

Jucine Vernalyn Bruno Daniel Estayan

James Robert Autor Ralph Andrew Adviento

Peter Khallil Ferrer Helweena Sadorra - Adviser


bulong issue 1

Documents