Britse steden in lichterlaaie.

Wat na derellen?

P 7

Terug naar school... maar eerst langs de

bank?P 3

Dossier over de economische

crisisP 8-9

Kapitaal vlucht weg naar zogenaam-de veilige havens, Zwitserse franken, goud en staatsobligaties van de VS en Duitsland. De werkende bevolking heeft deze keuze niet. Zij moeten of-wel het keurslijf aanvaarden waarmee de kapitalistische politici de schuld willen wegwerken en zwaar inboe-ten op hun levensstandaard, ofwel terugvechten.

Een aangenaam perspectief is het niet. Waartoe armoede en een gebrek aan perspectief kan leiden, hebben we begin augustus in de verarmde wijken van Engeland gezien. Daar

was er een explosie van frustratie en geweld van jongeren die door en van de samenleving vervreemd zijn. Dat mondde uit in plundertochten in arbeiderswijken waar gezinnen het reeds moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.

Sinds het uitbreken van de crisis in 2008 zijn de kapitalisten op zoek ge-gaan naar remedies. Maar alle reme-dies om het zieke systeem er bovenop te brengen falen. De overheden heb-ben massaal private schulden van de financiële wereld overgenomen, maar ze worden nu door dezelfde financiële

wereld gedwongen om zwaar te bespa-ren op sociale uitgaven om de schul-den af te betalen. De besparingen lei-den tot een nieuwe ronde van recessie, met meer schulden als gevolg.

Het maatschappelijk geduld voor de politieke en financiële elite raakt stil-aan op. Die elite voelt de druk. Enkele miljardairs, waaronder Warren Buffet, roepen zelfs dat ze meer belastingen willen betalen. Dat wordt niet zozeer ingegeven door schrik voor explosies zoals in Londen, maar vooral door schrik voor een massale en georga-niseerde reactie van de Amerikaanse en Europese arbeidersklasse. Als de miljardairs vragen “bespaar op ons”, zeggen ze eigenlijk: “bespaar OOK op ons”. Om de gewone bevolking de zure pil te laten slikken die hen wordt opgedrongen, willen ze zelf een be-perkte duit in het zakje doen.

Een bijdrage van de superrijken kan de druk misschien tijdelijk ver-

zachten en we zijn daar uiteraard niet tegen. Geen enkel euro die we daar kunnen halen, mogen we la-ten liggen. Maar we mogen ons ook niet laten bedotten. Dit zal de crisis niet oplossen en de arbeidersklasse niet vrijwaren van een drastische en structurele afbouw van hun sociale verworvenheden. Integendeel. Het is bedoeld als een middel om socia-le onrust te vermijden, hun eigen sy-steem te vrijwaren en de arbeiders-klasse uiteindelijk te doen betalen. De arbeidersklasse heeft geen andere keuze dan te vechten en op te komen voor echte oplossingen zoals de natio-nalisatie van de volledige financiële sector en andere sleutelsectoren van de economie.

De ‘indignado’s’ (genoemd naar de ‘misnoegden’ die voor de zomer Spaanse pleinen bezet hielden) heb-ben 15 oktober uitgeroepen tot een internationale actiedag tegen de dic-

tatuur van de markten en het bespa-ringsbeleid opgelegd door de troika van EU, IMF en ECB.

Belgische jongeren en arbeiders moeten deze actiedag aangrijpen om hetzij de regering in de maak, het-zij de regering-in-lopende-zaken te waarschuwen de crisis niet op ons te verhalen. We moeten ons voorberei-den en mobiliseren en de kracht van de arbeidersklasse laten zien. Liefst in een Europees gecoördineerde be-weging van de werkende bevolking om de besparingstroika een halt toe te roepen.

Daartoe zullen we moeten vechten om van de vakbonden echte strijd-instrumenten te maken, zullen we onze eigen politieke instrumenten moeten uitbouwen, maar bovenal het debat niet schuwen over de nood aan een socialistisch alternatief op het kapitalisme en hoe dit kan be-reikt worden.

door Els dEschoEmackEr

Het spookbeeld van recessie is terug. De miljarden euros en dollars voor de stimuli en het overnemen van bankschulden betekenden hooguit uitstel van de crisis. Een nieuwe fase

van wereldwijde groeivertraging heeft zich ingezet en dreigt overal ter wereld nieuwe zware klappen toe te brengen aan de werkende bevolking.

strijd solidariteit socialisme

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 307 september 2011

België - BelgiquePB 131, 1080 molen-

beek sainctlette Bc 4383P2a6269

afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. cool, PB 131, 1080 molen-

beek sainctelette

strijd solidariteit socialisme

de Linkse Socialist�

Hoe zullen de plenaire sessies er dit jaar uit-zien?

Bart: “Er komen enkele kopstukken uit de vakbond spreken alsook enkele sprekers van de Ronde Tafel zelf, waar-onder Peter Mertens (PVDA) en mezelf namens LSP. Het is duidelijk de bedoe-ling om in vergelijking met vorig jaar een sterker ideologisch verhaal te bren-gen. Dat is uiteindelijk de uitdaging van de hele dag: hoe vertalen we socialisti-sche ideeën zodat meer en meer men-sen er de zin van inzien. Hoe kunnen we werkenden en jongeren die in actie zullen komen om hun levensstandaard te verdedigen, overtuigen dat een al-ternatief op de kapitalistische logica mogelijk is. Voor deze uitdaging staan alle socialisten vandaag. De slagzin voor deze dag is niet toevallig: ‘strijd, solidariteit, socialisme’.”

Je vertegenwoordigt LSP ook in de nationale stuur-groep van Rood! Hoe staat het daar mee?

Bart: “De aankondiging dat Erik De Bruyn uit SP.a stapte, heeft heel wat losgeweekt bij socialisten, activisten, syndicalisten. Maar nu volgt de moei-lijkste stap en dat is om het grote poten-tieel op relatief korte termijn te organi-seren in een structuur, in een politieke

beweging. En dan stellen we vast dat Rood! van een relatief zwakke basis vertrekt. SP.a Rood had een gekende woordvoerder maar stond organisa-torisch zwak. We kijken alleszins uit naar de startmeetings die in september en oktober zullen plaatsvinden in on-der meer Aalst, Brugge en Leuven. In Gent waren er 80 mensen op de eerste voorstellingsavond.”

LS: Welke rol zal LSP in Rood! spelen?

Bart: “Wij werken mee aan Rood! om-dat we ervan overtuigd zijn dat er een grote ruimte is voor een brede linkse partij die ingaat tegen de huidige lo-gica van de zogenaamde vrije markt of beter de dictatuur van het kapitaal. Met LSP hebben we een duidelijk uitgelijnd programma en een werkingsmethode die volgens ons noodzakelijk is om tot een socialistische samenleving te kun-nen komen. Maar er is een bredere laag die misschien niet helemaal akkoord is met ons, maar zich wel samen met an-deren wil verenigen in één strijdbare politieke beweging waarin verschil-lende ideeën en stromingen aanwezig kunnen zijn. LSP wil een rol spelen en haar politieke ervaring en bescheiden organisatiecapaciteit ter beschikking stellen om Rood! mee uit te bouwen tot een daadkrachtige organisatie.”

binnenland

Links op de agenda zetten

De eerste Dag van het Socialisme (20 maart 2011) was een schot in de roos met een volle-dig gevulde theaterzaal van De Vooruit. Die dag kwamen 750 socialisten bijeen om te discussiëren over een nieuwe, heden-daagse invulling van het socialisme. Wat mogen we van de tweede editie verwachten?

Bart: “In aantal deelnemers kunnen we alvast niet beter doen. Vorig jaar bereikten we reeds de maximumca-paciteit. Het zou wel eens kunnen dat dit jaar het bordje “uitverkocht” aan de deur zal hangen. Maar belangrijker

zijn natuurlijk de inhoudelijke aspecten. Het doel is om in de werkgroepen meer ruimte te laten voor discussie tussen het publiek en de sprekers. “Anderzijds zal het programma van de plenaire sessies ook tonen dat de wereld niet heeft stil gestaan sinds de eerste dag. De crisis van het kapitalisme diept zich uit, de besparingsplannen worden overal ter wereld op protest onthaald en zelfs revolutie is geen vies woord meer sinds de massa’s in Tunesië en Egypte hun dictators verjoegen. Een belang-rijke vraag is hoe lang België nog een uitzondering van relatieve kalmte kan blijven.”

Vorig jaar mocht Daniël Termont, de burgemees-ter van Gent, de dag ope-

nen. Niet iedereen was daar enthousiast over…

Bart: “Nee, daar was ik ook geen voorstander van, maar een meerderheid in de stuurgroep vond het tactisch een goed idee om hem te laten spreken als burgemeester van de stad waar de Dag doorging. Hij heeft er een betrekkelijk radicale toespraak gehouden, die na-dien wel terug in de schuif is opgebor-gen. Er is een gigantische contradictie tussen de woorden van Termont op zo’n dag en de praktijk van de SP.a die vol-ledig meestapt in liberale en commu-nautaire logica. “Bovendien was het problematisch

dat Termont de enige plenaire spreker van een politieke partij was. Hierdoor kreeg hij in feite vrijgeleide zonder van antwoord gediend te worden. Ook dat was een tactische keuze, de stuurgroep wilde geen sprekers van PVDA en LSP op het podium om te vermijden dat het iniatiatief in radicaal-linkse hoek werd gedrumd.”

De verantwoordelijkheid voor de nieuwe prijsverhogingen wordt toege-schreven aan de netbeheerders (Infrax, Eandis,…) die instaan voor het on-derhoud van het distributienet en het transport van energie. De netbeheer-ders verhoogden hun prijzen omwille van het succes van de zonnepanelen en de groene stroomcertificaten. Daarbij moet worden opgemerkt dat bijna de helft van de groene stroomcertificaten wordt betaald aan uitbaters van mega-installaties en bedrijven.

Het argument dat het zonnepaneel van de buur onze rekening de hoogte doet inschieten, is dus fout. Slechts 16% van de groene stroomcertificaten gaan naar de eigenaars van zonnepanelen, de rest naar windenergie en bio-massa. De beslissing van de netbeheerders om de prijzen op te trekken, is een politieke beslissing. De raad van bestuur van Eandis wordt gedomineerd door politici van alle traditionele partijen.

Veel gezinnen proberen de stijgende prijzen tegen te gaan door van energie-leverancier te veranderen. Momenteel veranderen zo’n 20.000 gezinnen per maand van elektriciteitsleverancier. Dat is een uitdrukking van een groeien-de bezorgdheid om de stijgende prijzen. Maar de prijzen stijgen algemeen, een verandering van leverancier zal daar niet veel aan veranderen. Bovendien moet je er bijna een voltijdse dagtaak bijnemen om telkens de goedkoopste energieleverancier, telefoonmaatschap-pij,… op te sporen.

Wij denken dat het energiebeleid op een totaal verkeerd spoor zit. Energie is een levensnoodzakelijke behoefte en moet bijgevolg in publieke handen zijn om een betaalbare factuur mogelijk te maken alsook om te investeren in vei-ligheid en dienstverlening, met inbe-grip van investeringen in isolatie en an-dere energiebesparende maatregelen.

Vandaag is energie een erg lucratieve

aangelegenheid in België. Electrabel was in 2009 goed voor 1,55 miljard euro winst in ons land. Het betaalde daar overigens slechts 0,04% belastin-gen op. Dankzij de notionele intrestaf-trek en andere gunstmaatregelen moet het bedrijf amper belastingen betalen, voor 2008 kreeg het zelfs terug: 94 miljoen euro gemeenschapsmiddelen werden teruggestort! De aandeelhou-ders van GDF Suez zullen tevreden geweest zijn.

Energie zou geen melkkoe mogen zijn voor de winsten van Electrabel en de grote bedrijven die massaal gebruik maken van groene stroomcertificaten die de gemeenschap betaalt. De volle-dige productie en distributie van ener-gie moet in publieke handen komen. Dat zou meteen toelaten om de invoering van groene energie op een planmatige wijze te realiseren. Het zou ook ruim-te bieden om de facturen naar beneden te halen (nu maakt Electrabel 155 euro winst per inwoner van dit land, voor een gezin van vier personen loopt dit dus op tot 600 euro per jaar!). Tegenover de huidige alarmerende situatie volstaan geen halfslachtige maatregelen: energie moet nu in publieke handen komen!

Tweede dag van heT socialisme - Rood!

De eerste ‘Dag van het Socialisme’ bracht vorig jaar 750 socialisten bijeen. Wil je er opnieuw bij zijn op 29 oktober? Schrijf je dan snel in via www.dagvanhetsocialisme.be

Erik De Bruyn (Rood!) op een piket bij BRC. LSP werkt mee aan de uitbouw van Rood! Meer info over Rood! vind je op www.roodlinks.be

Elektriciteitsfactuur neemt dramatisch toe: +22,7% in eerste helft 2011

Bestel de raamaffiche van LSP via de redactie

Op zaterdag 29 oktober vindt in De Vooruit de tweede Dag van het Socialisme plaats, een organisatie van de Ronde Tafel van Socialisten. We spraken met Bart Vandersteene, woordvoerder

van LSP en van bij de aanvang lid van de nationale stuurgroep van de Ronde Tafel.

De Vlaamse Regulator van de Elektriciteits- en Gasmarkt (VREG) trekt aan de alarmbel. De VREG stelt vast dat de gemiddelde elektriciteitsfactuur de eerste zes maanden van dit jaar maar

liefst 22,7% is gestegen, voor gas was er een stijging met 10%. Dit is een forse toename, vorig jaar was er over een heel jaar een stijging met 5 tot 6%. De energiebedrijven boeken grote winsten, betalen amper belastin-gen en willen ons steeds meer laten betalen.

www.socialisme.be September 2011 �sTandpunT

ediTo dooR geeRT cool, hoofdRedacTeuR ‘de linkse socialisT’

Zo geZegd

Naar aanleiding van de discus-sie over veiligheid, verklaarde Antwerps Patrick Janssens (SP.a): “Ik werd vaker te repres-sief dan te laks genoemd. Alles wat Filip Dewinter van Vlaams Belang voorstelde in de debat-ten van de vorige verkiezingen, hebben we uitgevoerd, tenzij het alleen op federaal of Europees niveau beslist kon worden.” Wie illusies had dat De Wever anders zou zijn, wordt meteen van ant-woord gediend: “De N-VA zit in de meerderheid in Antwerpen en ik heb geen indicaties dat ze zich afzetten tegen het beleid.” Hiermee bevestigt Janssens dat de grote partijen allemaal voor hetzelfde beleid staan.

Ex-SP.a’er Siegfried Bracke probeert uit te leggen waarom de conservatieve neoliberale N-VA

“links” is: “Wij zijn een linkse partij in die zin dat ons program-ma ook goed of zelfs het best is voor wie er het slechtst aan toe is in Vlaanderen. (...) Het ergste dat arme mensen kan overkomen, is dat er geen rijke mensen meer zijn. Als je de motor van de wel-vaart aanvalt met allerlei belas-tingen, gaat dat eerst ten koste van die mensen.” Vrij vertaald: wij verdedigen de belangen van de rijken en dat zal uiteindelijk ook de armen ten goede komen.

Welke regering hebben we nodig?

Di Rupo wil besparen op de kap van de werkende bevolking en de uitkeringstrekkers. Wij willen geen regering van het “minste kwaad”, maar een regering die de tekorten op het vlak van werkgelegenheid, huisvesting, openbare diensten,... aanpakt!

Een Franse studie stelde dat de school-kosten dit jaar ongeveer 7% hoger zul-len liggen in vergelijking met vorig jaar. Bij ons zal dit niet anders zijn, een aan-tal basisproducten is immers een pak duurder geworden. De Gezinsbond maakte bekend dat een schooljaar af-gelopen academiejaar gemiddeld tussen 1.000 en 8.000 euro heeft gekost.

Dat wordt opgedeeld in volgende cij-fers: 1.057 euro voor kleuters (waar-van 168 euro in september), 2.152 euro voor kinderen in de lagere school (383 euro in september), 2.993 euro voor scholieren (570 euro in september) en 7.928 euro voor studenten (1.819 euro in september). De studentenfederaties wezen er eerder op dat een kotstudent ongeveer 10.000 euro per jaar jaar kost, een niet-koststudent 7.000 euro.

De beperkte financiële ondersteuning bovenop de kinderbijslag is verre van

voldoende om deze kosten te dekken. We staan mijlenver van het principe van gratis onderwijs dat in de grond-wet is bepaald.

De oplopende studiekosten zijn ui-teraard een belangrijke hindernis voor jongeren die verder willen studeren. Ieder gezin met beperkte middelen zal wel nadenken over de mogelijkheid om drie tot vijf jaar 8.000 euro per jaar uit te geven. Er zijn dan wel studiebeur-zen, maar het wordt steeds moeilijker om daar beroep op te doen.

De kosten hebben ook invloed op het soort onderwijs dat jongeren zullen krijgen als ze niet van rijke afkomst zijn. We wijzen er net zoals de onder-wijsbonden al langer op dat er een du-alisering in het onderwijs is met aan de ene kant dure scholen voor de elite en aan de andere kant goedkopere ‘vuil-bakscholen’.

Dure elitescholen krijgen subsidies van de gemeenschap maar worden steeds minder toegankelijk voor wie het zich niet kan permitteren om grote sommen uit te trekken voor schoolbe-nodigdheden, schoolreizen en ande-re activiteiten. Wie zich dat niet kan veroorloven, komt in ‘vuilbakscholen’ terecht die worden gekenmerkt door een totaal gebrek aan middelen om de jongeren te begeleiden. Deze jongeren komen daar niet terecht omwille van hun capaciteiten, maar omwille van hun sociale afkomst. De kloof tussen

‘arme’ en ‘rijke’ scholen is erg groot in ons land.

We denken dat er nood is aan een so-cialistisch onderwijsprogramma waar-bij er gratis en degelijk onderwijs wordt aangeboden. Dat betekent dat er geen inschrijvingsgelden moeten worden betaald, maar ook dat lesmateriaal of schooluitstappen geen bijkomende kos-ten opleveren. Bovendien moet het om degelijk onderwijs gaan, wat betekent dat een drastische investering nodig is in personeel en infrastructuur. Er is kortom dringend nood aan meer publie-ke middelen voor onderwijs. Die mid-delen zijn er, maar dan hebben we wel een beleid nodig dat de middelen zoekt waar ze zitten: in de zakken van de gro-te bazen en de aandeelhouders.

maar eerst langs de bank?

JaaRliJkse schoolkosTen vooR:een kleuter: 1.057 euroeen leerling: �.15� euroeen scholier: �.99� euro een student: 7.9�8 euro

••••

door simon (luik)

We hebben al meermaals gewezen op het feit dat de stijgende le-vensduurte steeds meer gezinnen in de problemen brengt. In een maand dat de kinderen terug naar school gaan, komen de

stijgende schoolkosten hard aan bij veel gezinnen. Velen vragen zich hoe ze het dit jaar allemaal zullen kunnen betalen. Banken spelen daarop in met “schoolleningen” waarbij al gauw tot 13% intrest moet worden be-taald.

Terug naar school...

Onder het mom van evenwichtige maatregelen krijgen de werkenden en hun gezinnen harde aanvallen te verduren, terwijl er voor de rijksten hoogstens symbolische tikjes zijn. Burggraaf Davignon verklaarde dat een tijdelijke belasting voor superrijken zijn

“dagelijkse levensstijl” niet zou veran-deren. Dat is niet het geval voor de uit-keringstrekkers of werkenden. Zo pleit Di Rupo in de praktijk onder meer voor een beperking van de werkloosheidsuit-kering in de tijd en het optrekken van de pensioenleeftijd.

De rechtse oppositie van N-VA be-weert op te komen voor de ‘hardwer-

kende Vlaming’, maar verdedigt intus-sen vooral de 75.600 miljonairs in ons land die door de N-VA ‘middenklasse’ worden genoemd. Met het Duitse model van lage lonen en afbraak van sociale rechten, wil de partij de besparingsma-chine op volle toeren laten draaien. In Groot-Brittannië zien we daar de gevol-gen van. De Britse vriend van De Wever, David Cameron, snoeit er zo hard dat hij de economie recht de dieperik in-stuurt. “Echte hervormingen” heet zo-iets in het nieuw-Vlaamse jargon.

Het meningsverschil tussen de onder-handelende partijen en de N-VA gaat vooral over het ritme van de besparin-

gen, niet over het beleid zelf. Dit alles wordt in een communautaire verpak-king gestopt. De communautaire kwes-tie is in hoofdzaak een zaak van midde-len en tekorten: welke bevolkingsgroep of welke gemeenschap moet als eerste inbinden. Gezien de internationale con-text van een dieper wordende economi-sche crisis zal het de komende periode niet gemakkelijker worden om tot com-munautaire akkoorden te komen. We begrijpen dat velen het aanhou-

dende geruzie beu zijn en hopen dat er na meer dan een jaar eindelijk een re-gering komt. We moeten ons echter de vraag stellen welke regering we willen. Willen we een regering die de tekor-ten doorschuift naar de werkende be-volking en de uitkeringstrekkers? Al dan niet door hardere besparingen bij de ene gemeenschap als stormram te gebruiken om uiteindelijk alle arbeids- en levensvoorwaarden naar beneden te trekken.

Wij verzetten ons tegen de maatrege-len die Di Rupo in zijn nota naar voor bracht. We denken dat er nood is aan een beleid dat de vele tekorten in de sa-menleving aanpakt: tekort aan jobs, in het onderwijs, de gezondheidszorg, op vlak van infrastructuur (denk maar aan de wegen en het openbaar vervoer),... Dat is echter niet het uitgangspunt van de traditionele politici.

De vakbonden mogen niet in de val van het ‘minste kwaad’ trappen, maar moeten het verzet tegen de politiek van sociale afbraak organiseren met een democratisch bediscussieerd actieplan. Daarnaast moeten we bouwen aan een consequent politiek alternatief om een linkse oppositie te voeren tegen het besparingsbeleid. LSP wil iedere stap in de richting van de opbouw van zo’n oppositie ondersteunen en inhoudelijk bewapenen met socialistische antwoor-den op het kapitalisme.

Wie volgt na maandenlang geruzie over de regeringsonderhande-lingen nog waar de traditionele partijen mee bezig zijn? Dat is voor de onderhandelende partijen de achtergrond waartegen

een besparingsbeleid kan worden voorgesteld als “het minste kwaad”. Want laat daar geen onduidelijkheid over bestaan, Di Rupo wil voluit gaan voor een ‘compromis’ van meer neoliberale besparingen.

syndicaal de Linkse Socialist�Vier patronale leugens doorpriktDe bazen komen steevast

met dezelfde argumenten en voorstellen af. Ze heb-

ben het over de te hoge loonkos-ten, de noodzaak van lastenver-lagingen, het feit dat we allemaal langer moeten werken of de nood-zaak van besparingen. Leugens die vaak herhaald worden, blijven wel eens hangen. Daarom wordt de pa-tronale leugenschijf grijs gedraaid. In dit dossier weerleggen we vier mythes die centraal staan in de re-toriek van de werkgevers.

Dit argument wordt steeds opnieuw boven gehaald om iedere loonsverhoging

te stoppen en om de indexering van de lonen in vraag te stellen. Er werd zelfs een wet gemaakt om de evolutie van de loonkos-ten te vergelijken met deze van de buurlanden. Het argument van het patronaat is eenvoudig: als we de economie in stand willen hou-den, moeten de lonen (of alles-zins de loonkosten) naar beneden. Dit recept wordt ook wel eens het

‘Duitse model’ genoemd.

Fons Verplaetse, eregouverneur van de Nationale Bank, haalde deze zo-mer in Knack deze mythe onderuit. Hij vergeleek de ontwikkeling van de uurloonkosten in de privésector in België met die in Duitsland, Frankrijk en Nederland. Hij baseerde zich daar-voor op de Technische Verslagen van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB), een bron waarvan de patroons de objectiviteit niet zullen betwisten. Bovendien gebruikte hij telkens drie-jaarlijkse gemiddelden om toevallige ontwikkelingen uit te zuiveren. Hij deed dat voor de periode sinds 1997. Die bevindingen vergeleek hij met de evolutie van het marktaandeel van

België in de uitvoer. Daarvoor baseerde hij zich op het gemiddelde van de cijfers van de Oeso en van Eurostat. “Iedereen denkt spontaan dat onze uitvoerpres-taties zwaar zullen achteruitgaan als onze loonkosten feller stijgen dan in die buurlanden, maar uit objectieve cijfers blijkt het tegendeel”, besluit hij.

Tussen 1999 en 2004 nam het loonkos-tenverschil met de buurlanden met 0,7% af, maar vanaf 2001 verloor ons land ook steeds meer marktaandeel (2,4%). Vanaf 2004 stijgen de loonkosten in vergelijking met onze buurlanden met 4,2%, maar daalt het verlies aan markt-aandeel tot 0,5%. Verplaetse: “De cij-fers tonen dus duidelijk aan dat er zeker

geen positief verband bestaat tussen de loonkosten en het verlies aan markt-aandeel.” Volgens Verplaetse is het verlies aan marktaandeel te verklaren door een complex geheel van elementen, met onder meer de verkoopprijsstrate-gie en meer structurele elementen als onderzoek en ontwikkeling, innovatie en ondernemerschap.

Het verlagen van de lonen leidt tot het krimpen van de eigen markt. Gezien ex-port gemakkelijker is naar landen waar-uit men zelf importeert, ondermijnt dit ook de eigen exportpositie. Het vermin-deren van de lonen heeft enkel tot doel om het eigenbelang op korte termijn van een handvol rijken te dienen.

1 “Hoge loonkosten ondermijnen de concurrentiepositie”

Dit argument wordt gebruikt om lastenverlagingen voor werkgevers te eisen. Er

wordt meteen aan toegevoegd dat belastingsverlagingen voor de be-drijven zouden leiden tot meer werkgelegenheid. In werkelijkheid blijken de werkgevers bijzonder weinig belastingen te betalen en hebben deze verminderingen niet geleid tot nieuwe jobs.

Miljardair Warren Buffet vond het opmerkelijk dat hij en zijn vrienden amper belastingen moeten betalen. De Amerikaanse lastenverlagingen zijn vooral na 2000 ingevoerd. Buffet stelt vast dat er tussen 1980 en 2000 40 mil-joen jobs bijkwamen, “en je weet wat er daarna gebeurd is: lagere belastingvoe-ten en nog veel lagere banengroei.”

Grote bedrijven in ons land betalen steeds minder belastingen, sommigen stellen dat ons land een belastingpa-radijs is geworden. Het ACV wees er

op dat het reële belastingtarief voor bedrijven op tien jaar tijd bijna gehal-veerd is: van 19,9% in 2001 tot amper 11,8% in 2009. Een van de belangrijk-ste redenen is de notionele intrestaftrek. In 2009 betaalden de bedrijven 93,956 miljard euro aan vennootschapsbelas-tingen. Indien het tarief van 2001 zou zijn betaald, dan had de overheid 7,6 miljard euro extra inkomsten gehad. Het ACV spreekt van een “massieve fiscale aderlating”.

Maatregelen als de notionele intres-

taftrek hebben niet geleid tot de creatie van nieuwe jobs. Er is geen significant verschil tussen het aantal nieuwe jobs voor en na de invoering van deze gunst-maatregel voor grote bedrijven. Bij de 20 bedrijven die in 2008 het meeste voordeel haalden uit de notionele in-trestaftrek (deze bedrijven waren goed voor een derde van de notionele intres-taftrek of 5,6 miljard euro) werkten in 2008 242 werknemers meer dan in 2007. Zonder GSK Biologics was er een da-ling met 347 jobs.

2 “De belastingdruk is veel te hoog”

In een aantal buurlanden wordt de pensioenleeftijd opgetrok-ken tot 67 jaar. Ook bij ons

pleit het patronaat daarvoor. Het argument is eenvoudig: we leven nu eenmaal langer. Dat valt niet te weerleggen, maar het is niet het enige element waarmee rekening mee moet worden gehouden.

Zo is er de stijgende productiviteit van werkenden waardoor we meer produ-ceren in de periode dat we werken. Dit element wordt door het patronaat syste-matisch uit het debat gehouden. Tussen 1964 en 2002 ging het om een stijging met 215%. Dat leidt tot een sterke stij-ging van de werkdruk en de stress, waardoor het voor velen niet evident is om langer dan 60 of 65 te werken.

Bovendien is er een afname van het

pensioenbedrag in verhouding tot de lo-nen. Een gemiddeld pensioen bedraagt nog slechts 60% van het laatst verdien-de loon. Een op de vier gepensioneer-den leeft zelfs onder de armoedegrens. De daling van het wettelijk pensioen en de verdere productiviteitsstijgingen van de werkenden zorgen ervoor dat het to-tale budget voor pensioenen tegenover het bbp (bruto binnenlands product) de komende jaren niet zal toenemen.

Het is opvallend dat het patronaat enerzijds pleit voor het optrekken van de uitstapleeftijd, maar anderzijds wel vooraan staat om regelingen van brug-pensioen toe te passen bij herstructure-ringen. Het gaat de werkgevers niet zo-zeer om de pensioenleeftijd, maar wel om het verder afbouwen van het wette-lijk pensioen en de sociale zekerheid.

3 “We moeten nu eenmaal langer werken”

De torenhoge overheids-schuld wordt door de werk-gevers aangegrepen om op

te roepen tot forse besparingen. De recente toename van de staats-schulden zijn echter het gevolg van de overname van private schulden door de gemeenschap. Nadat ze hun eigen schulden op de gemeen-schap hebben afgewenteld, eisen de patroons en bankiers dat de ge-meenschap deze schulden snel af-betaalt. Het winstbejag gaat hand in hand met arrogantie tegenover de werkende bevolking.

Want laat er geen onduidelijkheid over bestaan wie volgens de werkge-vers voor de schulden moet opdraaien. VBO-topman Leysen verklaarde al bij het begin van de crisis: “Ons ver-wachtingspatroon van systematische welvaartsstijgingen in het Westen zul-len we moeten bijsturen. Ons gestel is daar psychologisch en financieel niet op gebouwd. Een aanpassingsproces dringt zich op.” Vrij vertaald: de le-vensstandaard van de gewone werk-mens moet drastisch naar beneden aan-gepast worden.

Het harde besparingsbeleid leidt tot nog meer economische problemen. Dat moeten nu ook gerenommeerde neoli-beralen erkennen. Marc De Vos van de

denktank Itinera is zo iemand. In een column in Knack heeft hij over de op-tie van harde besparingen: “Drastisch saneren en hervormen met de revolver van Europa en de financiële markten tegen de slaap, is dan de boodschap. Dat blijkt maar moeilijk te werken. Enerzijds lijkt de remedie erger dan de kwaal, in die zin dat ze de economie de dieperik in stampt, waardoor een land als Griekenland in een uitzichtloze spiraal van steeds meer schuld terecht komt. Anderzijds kan de bevolking zelf niet blijven slikken zonder toekomstper-spectief, getuige de straatprotesten. En zonder medewerking van de bevolking kan geen enkel hervormingsprogram-ma slagen.”

Terwijl de rechterzijde en de werkge-vers contra-hervormingen en besparin-gen eisen, is de relatief goede econo-mische positie van ons land volgens de Financial Times toe te schrijven aan het feit dat hier geen zwaar besparingsbe-leid wordt gevoerd. Daar wil de rechter-zijde verandering in brengen door naast het Ierse model van lastenverlagingen, het Duitse model van lage lonen en het Franse model van pensioenhervormin-gen ook het Britse model van harde be-sparingen te volgen. Misschien moet De Wever eens nagaan waarom de econo-mieën van de landen die hij als model naar voor schuift, een voor een onder-uit schuiven.

4 “De overheid heeft boven haar stand geleefd en moet besparen”

op de weRkvloeRwww.socialisme.be September 2011 5

VB start anti-solidaire anti-VakBondHet Vlaams Belang onderneemt een poging om een eigen ‘vakbond’ op te

zetten. Dat de partij eigenlijk tegen de vakbonden is, hoeft daarbij geen be-zwaar te zijn. Het nieuwe gedrocht – ‘Vlaamse Solidaire Vakbond’ genaamd

– is immers een anti-vakbond. Onder leiding van Rob Klop Verreycken (be-kend van onder meer het in elkaar slaan van zijn ex-vrouw en tal van linkse militanten) pleit de VNV, excuseer VSV, voor een solidaristische benadering van eenheid tussen werknemers en werkgevers. De ‘vakbond’ verzet zich uit-drukkelijk tegen “de klassenstrijd en de daaruit voortvloeiende klassenhaat zoals gepromoot door het socialisme.” Op de Facebookgroep van ‘VSV’ werd gevraagd hoe te reageren op een staking, waarop voormalig VB-senator en vader van VSV-voorzitter Rob, Wim Verreycken, het VB-standpunt nog eens scherp stelt: “simpel, niet staken”. De oude retoriek van “werken baat, staken schaadt”, wordt opnieuw boven gehaald en dit onder de naam ‘vakbond’. Veel kans op succes heeft dit Vlaams Verbond van Bazenpoepers alvast niet.

Grondwettelijk Hof bevestigt: onderscheid tussen arbeiders en bedienden kan niet

Stop de afdankingen van delegees. Strijd loont!

sociale onrust in het asZ: terug Van nooit weggeweest.

Sinds de staking in november 2008 is de rust nooit echt teruggekeerd in het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis (ASZ) met campussen in Aalst, Wetteren en Geraardsbergen. Daarna volgden nog heel wat stakingsdagen, betogingen en prikacties. Anno 2011 is nog steeds dezelfde problematiek reden van acties: het laten uitdoven van het ambtenarenstatuut (de vaste benoeming met alle voordelen), de schaamteloze zelfbediening van de directie en de oplopende werkdruk.

Terwijl het personeel gevraagd wordt in te leveren (vijf dagen betaald sociaal verlof en vrije dagen voor bloed geven) wil de directie zich doodleuk een fikse opslag toekennen omdat hun verloning zogezegd niet concurrentieel is met die van andere ziekenhuisdirecties. Deze zomer hadden er al twee prikacties plaats tegen de “eerst oompje en dan oompjes kinderen” mentaliteit van de directie. De directie heeft zichzelf benoemd in de allerlaatste benoemingsronde terwijl heel wat personeel in de kou bleef staan en dus contractueel blijft. Ze moeten werken tot 60 jaar in tegenstelling tot het gewoon personeel (tot 65 jaar). Nu vinden ze dat ze te weinig verdienen en willen ze zichzelf een surplus geven van 500 euro en een onkostenvergoeding van 250 euro, beiden per maand. Als compensatie eisen de vakbonden maaltijdcheques van 6 euro voor het perso-neel. Na het directiecomité van 5 september volgt er een personeelsvergadering waar er over mogelijke acties zal beslist worden. Wordt vervolgd…

Meer nieuws over het ASZ kan je lezen op: http://polsslagnonprofit.blogspot.com

Historisch werd een onderscheid ge-maakt tussen wie hoofdzakelijk hoofd-arbeid en wie hoofdzakelijk handenar-beid verricht. Vandaag is die indeling achterhaald door de ontwikkeling van wetenschap en technologie die de complexiteit van het productieproces hebben vergroot. Zuivere repetitieve handenarbeid die geen bijzondere vaar-digheid vereist, bestaat haast in geen enkele sector meer. We werken alle-maal met ingewikkelde machines die een zekere graad van scholing eisen.

De druk om tot een gelijkschakeling van de statuten van arbeiders en bedien-den te komen, is dan ook steeds groter. De poging om via het IPA de kwestie op de lange baan te schuiven en een wet-telijk kader te geven, mislukte door het afwijzen van het IPA door een meerder-heid van de vakbondsleden (en dat in alle vakbonden). Leterme liet daarom een voorstel in een wet gieten, maar deze wet voorziet nog steeds in een bijzonder trage omschakeling. En dat

is voor het Grondwettelijk Hof onaan-vaardbaar: de discriminatie moet tegen 8 juli 2013 zijn weg gewerkt.

Hierdoor komen we terug bij het punt waar we voor het IPA-ontwerp stonden: een groeiende druk om alle arbeiders een bediendestatuut toe te kennen. Eind december 2010 besliste een arbeids-rechtbank in Tongeren nog dat twee ar-beiders jarenlang bediendewerk hadden gedaan zonder het statuut te krijgen.

Er zijn maar twee opties: van alle ar-beiders bedienden maken aangezien iedereen hoofdarbeid verricht. Ofwel proberen te sleutelen aan een nieuw eenheidsstatuut dat wellicht een af-breuk zou betekenen aan de sociale verworvenheden van bedienden. Een deel van de vakbondsleiders, waaron-der ACV-voorzitter Cortebeeck, pleit voor die laatste optie. De bedienden-centrales gaan uiteraard voor de eerste optie. Op twee jaar tijd tot een nieuw eenheidsstatuut komen, lijkt gezien de problemen bij het ontwerp van IPA

eind 2010 niet mogelijk. En waarom zouden de vakbonden zich op derge-lijke onderhandelingen storten om een deel van hun leden een slechter statuut op te leggen?

De vakbonden kunnen het arrest van het Grondwettelijk Hof gebruiken in een campagne om alle arbeiders een be-diendestatuut te geven. De bedienden-bonden BBTK en LBC roepen op om

“de enige logische conclusie te trekken die na deze uitspraak van het grondwet-telijk hof aanvaardbaar is. Het wegwer-ken van de discriminaties tussen werk-nemerscategorieën door het optrekken van het statuut van de arbeiders tot dat van de bedienden.”

Indien er niets gebeurt, dan kunnen arbeiders vanaf 9 juli 2013 zichzelf als bedienden beschouwen en alle voorde-len die daarmee gepaard gaan opeisen. Iedere rechter zal hen daarbij gelijk moeten geven. Specialist Chris Engels bevestigde: “De facto zullen er dan geen arbeiders meer bestaan.”

De vakbonden moeten een campagne voeren om deze beslissing niet aan de rechters over te laten, maar voor 8 juli 2013 te formaliseren door het optrek-ken van het statuut van arbeiders tot dat van de bedienden. Hiertoe is een actieve campagne nodig!

Op 7 juli heeft het Grondwettelijk Hof een arrest geveld naar aan-leiding van een vraag van de Brusselse Arbeidsrechtbank over het onderscheid tussen arbeiders en bedienden. Zoals algemeen

werd aangenomen, besliste het Hof dat er sprake is van een onaanvaard-bare discriminatie. Zullen de vakbonden dit aangrijpen om een campag-ne te voeren voor de algemene invoering van het bediendenstatuut?

De Zwitserse directie van BRC had het niet op vakbonden en collectieve acties begrepen en probeerde een sta-kingsactie op individuele wijze te sanc-tioneren. Drie arbeiders werden er uit gepikt. Ze werden afgedankt omdat op het bedrijf actie werd gevoerd tegen het uitblijven van een akkoord over de lo-nen en arbeidsvoorwaarden in de pe-troleumsector.

Tegen de afdanking van de drie werd meteen overgegaan tot aanhoudende en vastberaden acties. Er waren verschil-lende grote stakersposten, waarvoor breder werd gemobiliseerd. Er werden ook banden gelegd om internationale solidariteit te organiseren. De directie moest inbinden en stelde voor om de drie terug op te nemen.

Bij Clariant werden twee delegees

vlak voor het collectieve verlof afge-dankt. Dat kwam omdat ze een sterke syndicale werking hadden uitgebouwd in een bedrijf dat zelden rekening houdt met de arbeidswetgeving. Eind juli werd meteen actie gevoerd en ook na het einde van het collectieve verlof (15 augustus) werd gestaakt. Ook hier zag de directie zich verplicht om de twee terug toe te laten.

De heropname van afgedankte dele-gees is mogelijk op basis van vastbera-den strijd. Door de druk via acties hoog te houden, kunnen we het afdanken van delegees stoppen. Dit is voorlopig ge-beurd zonder een nationale campagne van de vakbondsleidingen. Er waren de afgelopen jaren wel meermaals solida-riteitsacties tegen het afdanken van de-legees, maar wordt het stilaan geen tijd

om een stap verder te gaan? Dit is belangrijk aangezien de ver-

goeding die aan een ten onrechte afge-dankte delegee moet worden betaald mee afhankelijk is van de periode tot aan de volgende sociale verkiezingen. Naarmate die verkiezingen dichter-bij komen, wordt ontslag goedkoper. Met de sociale verkiezingen van 2012 in het vooruitzicht, staan delegees nu in de solden. We moeten pleiten voor het opheffen van deze ‘soldenperiode’. Daarnaast mag de beslissing over de heropname van ten onrechte afgedank-te delegees niet langer aan het patronaat worden overgelaten, dit mag geen vrij-blijvende keuze zijn.

Doorheen mobilisatie moet een be-tere bescherming van delegees wor-den afgedwongen. Deze strijd zal wor-den beslecht door het uitbouwen van een krachtsverhouding. Op die manier werd het recht op staken en de bescher-ming van de delegees afgedwongen en het is ook de enige manier waarop we deze rechten efficiënt zullen kunnen verdedigen.

Eind juni werden drie personeelsleden van de raffinaderij BRC aan de Antwerpse Scheldelaan afgedankt. Eind juli volgden twee de-legees bij het chemisch bedrijf Clariant in Louvain-la-Neuve. In

beide gevallen werd vastberaden actie gevoerd tegen de afdanking van delegees of syndicale militanten. Hierdoor moest de directie plooien. Bij BRC konden twee van de drie terug aan de slag, bij Clariant een van de twee delegees. De twee anderen verkozen een financiële uitstapregeling.

ASZ 16 maart 2009

de Linkse Socialist� sociaal�5 sepTembeR - 1�u�0 bRussel nooRd“Neen is neen”. Eerste ‘slettenmars’ in Brussel

vRaag van de maandIs de dreiging van de financiële markten en ratingbureau’s tegenover België reëel?

door JEf maEs

Het asbestverwerkend bedrijf Asbeco pro-beert zich al jaren in Dendermonde te vesti-gen. Iedere poging stuitte op verzet. Eerst pro-

beerden ze het in den Briel (Baasrode), een woonwijk langs de Schelde. De buurtbewoners organiseerden zich en konden de plannen stoppen. Daarna probeerde Asbeco in Schoonaarde, een andere deelgemeente van Dendermonde. Dit veroorzaakte ook daar een storm van protest. Er werd een actiecomité opgericht, GAS genaamd (Geen Asbest in Schoonaarde).

In eerste instantie verkreeg Asbeco een voorwaardelijk po-sitief advies van de stad Dendermonde, maar de provincie be-sliste om de aanvraag nietig te verklaren. Asbeco diende een tweede aanvraag in. GAS organiseerde opnieuw verzet en be-kwam 1.134 bezwaarschriften van bewoners uit Schoonaarde (op een bevolking van tweeduizend meerderjarigen). Hierop bracht het schepencollege een ongustig advies uit.

Het is vreemd dat de inwoners zich moeten organiseren te-gen plannen om een asbestverwerkend bedrijf vlakbij een woonomgeving in te planten. Andere soortgelijke bedrijven bevinden zich op afgeschermde bedrijfsterreinen, zoals in Mol-Dessel, waar het naast een nucleair afvalverwerkend bedrijf gelegen is.

De strijd tegen Asbeco en anderen is nog niet gestreden. In dit dossier moet de provinciale milieuvergunningcommissie zich tegen 27 september nog buigen over het dossier, maar de vooruitzichten zijn gunstig. Met LSP ondersteunen we waar mogelijk actie- en buurtcomités, die opkomen voor de leef-baarheid van hun regio.

Minister Milquet (CDH) besliste dan maar om werklozen te laten bijklussen. Op zich een logisch idee: er is werk en er zijn mensen die werk zoeken. Wel problematisch is het feit dat er geen sprake is van het aanwerven van werklozen, maar dat Milquet de werklozen wil laten bijklussen aan 4,10 euro per uur bovenop de werkloosheids-uitkering. Bovendien kan dit op voltijdse basis (180 uur per maand). Waarom zou een gemeente nog personeel met een degelijk statuut aanwerven, als beroep kan worden gedaan op goedkope werklozen die voor de helft door de sociale zekerheid worden betaald?

Milquet wil het systeem van PWA’s (Plaatselijke Werkgelegenheidsagentschappen) uitbreiden om het opruimen en herstel van schade na het noodweer vlotter te laten verlopen. De gemeenten kunnen deze werklozen zelf inzetten of ingaan op een aanvraag van particulie-ren daartoe. Particulieren kunnen PWA-cheques aankopen, waarbij 30% van de belastingen kan worden afgetrokken.

Deze uitbreiding van PWA betekent dat er niet langer sprake is van bijklussen door oudere werklozen of mensen die het moeilijk hebben om een nuttige rol te spelen in de samenleving. Steeds meer worden dit soort systemen gebruikt om gewone arbeid te vervangen, maar dan tegen schandalige voorwaarden. Op deze manier wordt een na-tuurramp gebruikt als stormram voor een aanval op alle arbeids- en loonsvoorwaarden. Na de opmars van de jobs met lonen onder de 10 euro per uur, volgen de -5 euro jobs.

Er moet inderdaad dringend worden gereageerd op de schade als gevolg van het noodweer. Dit is geen klusje, maar volwaardige ar-beid die een bijhorend statuut en loon vereist.

Als we de economische media mo-gen geloven, zijn de economische fun-damenten van België vrij gezond. De overheidsschulden zijn van 137% van het bbp in 1993 afgenomen tot iets min-der dan 100% vandaag. Dat blijft een hoog niveau voor wie de markten volgt, maar heel wat andere landen zagen hun schuldgraad tot een gelijkaardig niveau aangroeien. Zo ging de overheidsschuld in Duitsland of Frankrijk in dezelfde periode omhoiog van zowat 45% tot 85% van het bbp. Het verschil met de Belgische schuldgraad wordt kleiner.

Vervolgens wordt vastgesteld dat de inwoners van België over grote finan-

ciële vermogens beschikken. In 2010 ging het om zo’n 900 miljard euro, of ongeveer 250% van de overheidsschuld. Hiervan stond 200 miljard euro (60% van de overheidsschuld) op spaarre-keningen, een historisch record. De boodschap is duidelijk: een gemiddeld Belgisch gezin kan een verdieping van de economische crisis aan zonder de consumptie meteen te verminderen.

De werkgelegenheidscijfers zijn ook redelijk geruststellend voor de mark-ten. België telt zelfs meer jobs dan voor de crisis. Als we dat van dich-terbij bekijken, zien we dat het vooral gaat om een explosie van tijdelijke en

door de overheid gesubsidieerde jobs... Maar al deze elementen zorgen er wel voor dat de ratingkantoren stellen dat de economische en budgetaire situatie van België in de huidige internationale context vrij goed is.

Blijft enkel de politieke onstabiliteit over. Het ratingkantoor Fitch, het laat-ste kantoor dat een rapport over België publiceerd, stelde dat het feit dat ons land nog steeds geen regering met volle bevoegdheden kent enkel op lange ter-mijn een probleem vormt. Moody’s stel-de: “een mogelijke neerwaartse druk op de rating is mogelijk indien de poli-tieke impasse niet snel wordt opgelost.” Standard & Poor’s ging in dezelfde rich-ting. Dat laatste agentschap verlaagde recent de rating van de VS, onder meer om politieke redenen met de impasse in de discussie tussen Democraten en Republikeinen over de verhoging van het schuldenplafond van het land.

De beweging richt zich tegen seksueel geweld en eist het recht van vrouwen op om zich te kleden zoals ze dat willen.

“It’s a dress, not a yes” (het is een kleed, geen ja), “Real men don’t rape” (echte mannen verkrachten niet), “Vertel ons niet hoe we ons moeten kleden, vertel mannen dat ze niet verkrachten”,... Dat soort boodschappen staat centraal op de betogingen.

Ook in ons land zijn verkrachtingen een groot probleem. Volgens de orga-nisatie “SOS Viols” zijn er zeven ver-krachtingen per dag. In Frankrijk wordt geschat dat van de 75.000 verkrachte vrouwen per jaar slechts 10% klacht indient. Slechts 1% van die klachten leidt ook effectief tot een veroorde-ling. Hetzelfde doet zich voor in Groot-

Brittannië waar 14 van de 52 politiede-partementen hun cijfers bijeenlegden en tot de conclusie kwamen dat er 19.806 mensen opgepakt werden wegens ver-krachtingen en er daarvan 12.842 vrij-kwamen zonder veroordeling.

Terwijl vrouwen (en mannen) zich organiseren tegen seksisme, blijkt de actualiteit van dit protest ook uit de af-faire-DSK. De voormalige topman van het IMF en Franse ‘socialist’ kwam in opspraak omdat hij een kamermeisje had verkracht in een hotel in New York. Uit de hele affaire blijkt nogmaals hoe het establishment een probleem als ver-krachtingen minimaliseert. DSK zal wellicht vrijuit gaan door een “gebrek aan bewijzen”. Sommige collega-poli-tici stelden dat het privé-leven van DSK

niet in de openbaarheid moet komen. Het idee dat een vrouw met sexy kle-

dij provoceert en verkrachtingen uitlokt, is totaal verkeerd. De meeste verkrach-tingen vinden niet op straat, maar in de gezinsomgeving plaats. Meestal ken-nen de slachtoffers de dader en heeft de verkrachting niets te maken met wat ze dragen. Bij de dader gaat het om een behoefte van dominantie en niet om een seksuele drift die plots werd opgewekt omdat hij een kort rokje zag.

Seksisme en geweld tegen vrouwen zijn grote problemen die vaak onderbe-licht blijven. Dit systeem zit overigens vol tegenstellingen. Enerzijds wordt gezegd dat vrouwen die zich sexy kle-den verkrachtingen uitlokken, maar anderzijds aarzelen de cosmeticabe-drijven, media en textielbedrijven niet om steeds jongere meisjes zich sexy te laten kleden (er zijn tegenwoordig zelfs strings voor 9-jarigen bij H&M...).

Tegenover seksisme blijft verzet nood-zakelijk. LSP zal deelnemen aan de

‘slettenmars’ van 25 september en is actief in de scholen en op de werkvloer om met mannen en vrouwen samen in te gaan tegen al wat ons verdeelt, waar-onder ook seksisme.

Milquet wil werklozen aan 4,10 euro per uur laten werkenActiecomité in Schoonaarde

“Wij hebben de pest aan asbest!”

door laurE (BrussEl)

Op 25 september zal in Brussel een ‘Slettenmars’ plaatsvinden. De eerste dergelijke actie vond in Canada plaats toen een poli-tie-agent op een discussie over “preventie” verklaarde dat stu-

dentes “zich niet als een slet moeten kleden als ze geweld willen vermij-den.” Na die uitspraak trokken op 3 april duizenden vrouwen de straten van Toronto op in een betoging die “slettenmars” werd genoemd. De beweging verspreidde zich snel met betogingen in Frankrijk, Australië, Groot-Brittannië, Zuid-Korea, India,... Intussen waren er al acties in meer dan 70 landen. Brussel kon niet achterblijven.

Het noodweer deze zomer zorgde voor heel wat scha-de. Door de jarenlange neoliberale afbraakpolitiek waarbij alle diensten werden afgebouwd, is er onvol-

doende gemeentepersoneel om de schade op te ruimen.

Fitch Ratings, Moody’s en Standard & Poor’s; deze voorheen bij het bredere publiek onbekende namen zorgen tegenwoordig voor heel wat opschudding. Ook wat ons land betreft, wordt regelmatig naar

deze ratingkantoren verwezen als ze stellen dat de communautaire span-ningen in België nefaste gevolgen kunnen hebben voor de kredietrating van het land. Wat is daarvan aan?

www.socialisme.be September 2011 7

rellen Zijn geen stap naar reVolutie

De gevolgen van de rellen zijn dramatisch voor de bevolking van de getroffen wijken. Voor velen is het een ramp als hun auto uitbrandt of als ze hun werk verliezen als gevolg van de plundering van kleine winkels. Nog anderen verloren hun huis omdat het in vlammen opging. De regering gebruikt de rellen nu om asociale veiligheidsmaatregelen te nemen die nadien kunnen worden ingezet tegen de organisaties van de arbeidersbeweging. De strijd tegen de aanvallen op de levens- en arbeidsvoorwaarden wordt in het defensief gedrukt. De rellen zullen dus uiteindelijk leiden tot een harder asociaal beleid met meer repressieve mogelijkheden.

Jammer genoeg hebben niet alle linkse organisaties dat zo begrepen. Zo was er de Socialist Workers Party die verklaarde dat de rellen en plunderingen een stap in de richting van revolutie vormden. In Tunesië en Egypte waren het echter niet dit soort acties die de jongeren en arbeiders toelieten om de dictators te verjagen. Eenheid van de arbeidersbeweging is noodzakelijk om tot dergelijke massabewegingen te komen waarmee regeringen ten val worden gebracht. Met ongecontroleerd geweld dat bovendien ingaat tegen de levensvoorwaarden van de arbeiders zal er geen eenheid tot stand komen. Het establishment zal

het bovendien aangrijpen om jongeren en etnische minderheden nog meer te criminaliseren.

De regering zal pas een nederlaag worden toegediend als we bouwen aan een massale en verenigde beweging van al wie geraakt wordt door de

besparingen en het neoliberale beleid. De arbeidersklasse en haar organisaties, in het bijzonder de vakbonden, moeten een sleutelrol spelen. Het falen van de vakbondsleiders om de strijd te organiseren, verklaart mee waarom de woede onder de jongeren tot uiting komt op een wanhopige wijze in plaats

van een georganiseerde manier. De campagne Youth Fight for Jobs

(Jongeren in strijd voor werk), opgezet door de Socialist Party en ondersteund door verschillende vakbonden, toont het potentieel van gezamenlijke strijd van jongeren en vakbonden. Na de geslaagde nationale vakbondsbetoging van 26 maart en de staking van de ambtenaren op 30 juni moet er dringend een initiatief komen voor een algemene staking in de publieke sector tegen alle besparingen.

Een onzekere situatie is niet het alleenrecht van de Britse jongeren. In ons land wezen de media er op dat dergelijke rellen ook bij ons mogelijk zijn, gewoon omdat de zelfde symptomen van het neoliberalisme ook in de armste wijken van de grote steden bij ons aanwezig zijn. Het is overigens mee in dat kader dat wij bouwen aan de campagne ‘Jongeren in strijd voor werk’ waarvoor we samenwerken met jongerenafdelingen van de vakbonden en linkse organisaties. We zijn actief in de wijken, scholen, bedrijven,... om daar jongeren te organiseren rond een politiek programma dat opkomt voor een echt toekomstperspectief.

Er werden in heel wat regio’s eerste stappen gezet met lokale bijeenkomsten en acties die telkens een goede respons kregen. De steun voor een dergelijke campagne blijft vandaag grotendeels passief, maar het is een essentiële voorbereiding om het verzet tegen de besparingen van de volgende regering

mee te organiseren en richting te geven.

Voor een massale partij Van arBeiders en jongeren

De verantwoordelijkheid van de vakbondsleiders is verplet terend. De afgelopen maanden waren er grote acties en bewegingen in Groot-Brittannië. Het uitstellen van een nationale vakbondsbetoging tegen de besparingen zorgde ervoor dat amper banden werden aangegaan met de massale studentenbeweging in het najaar van 2010. Bij de staking van de ambtenaren op 30 juni weigerden andere vakbonden om mee actie te voeren. Met 750.000 stakers was het een succes, maar er was meer mogelijk geweest. In de plaats van verschillende bewegingen elk voor zich te laten strijden, moet er een actieplan tot stand komen om allemaal samen in te gaan tegen alle besparingen. Dat is de enige manier om te vermijden dat de regering erin slaagt om haar besparingen op te leggen, desnoods met een verder opvoeren van repressie.

Uiteindelijk zal een beweging tegen de besparingen nood hebben aan een politiek verlengstuk: een massale partij van jongeren en arbeiders die opkomt voor degelijke banen voor iedereen, betaalbare huisvesting, gratis onderwijs, een kwaliteitsvolle publieke gezondheidszorg,… Een dergelijk programma moet volgens

neoliBeraal Beleid Verscherpt tegenstellingen

Het radicale besparingsbeleid van de regering-Cameron leidt tot een volledige af braak van de openbare diensten (waaronder de diensten voor jongeren). Dit zijn telkens nieuwe druppels die de emmer doen overlopen. De studiebeurzen die duizenden jongeren van minder rijke afkomst toelieten om te studeren, werden gewoon afgeschaft en het inschrijvingsgeld ging fors de hoogte in (tot 9.000 pond per jaar!). Connexions, een raadgevende dienst voor jongeren die werk zoeken, werd afgeschaft.

En toch houdt de regering-Cameron vol dat de gebeurtenissen het resultaat waren van blind geweld zonder enige sociale oorzaak. Cameron wil zelfs nog een stap verder gaan. Hij wil immers de kinderbijslag afschaffen voor gezinnen met jongeren die bij de rellen betrokken waren. De regering van Conservatieven en Liberaal Democraten roept iedereen op om de identiteit van de relschoppers bekend te maken.

Cameron maakt van de repressie een prestigezaak. Hij wil de illusie scheppen dat zijn neoliberale regering in staat is om de problemen van de samenleving op te lossen. In die zin is het gemakkelijker om de relschoppers af te schilderen als schurken of criminelen die de orde verstoren. New Labour verwerpt die strategie en wijst op de sociale problemen, maar de partij was zelf verantwoordelijk voor het neoliberale beleid van de afgelopen 20 jaar en heeft dus weinig recht van spreken. Als de kapitalisten zich de afgelopen jaren zo sterk hebben kunnen verrijken op de kap van de arbeiders, dan was dit omdat het neoliberale beleid van New Labour dit mogelijk maakte.

Met ongecontroLeerd

geweLd dat boVendien

ingaat tegen de LeVenSVoorwaarden

Van de arbeiderS zaL er geen eenheid

tot Stand koMen. het eStabLiShMent zaL het boVendien

aangrijPen oM jongeren en etniSche

Minderheden nog Meer te

criMinaLiSeren.

Na de rellen volgt repressie. Hoe antwoorden op de Britse rellen?

door BaptistE (WavEr)

Groot-Brittannië kende begin augustus een golf van rellen en onlusten. Verschillende grote steden kenden een explosie van woede en wanhoop onder de jongeren in de volksbuurten. Vooral

Londen, Birmingham en Manchester werden hard getroffen. Al wie niet blind of van slechte wil is, moet wel een verband leggen tussen deze gebeurtenissen en de sociale situatie waarin de jongeren zich bevinden. De jongerenwerkloosheid bereikt hoge pieken. Maar liefst 23% van de Londense jongeren zit zonder werk, in veel wijken is dat een pak hoger. Er wordt gesproken over een “verloren generatie” van jongeren die zich aan de rand van de samenleving bevinden.

Werknemers uit de sociale sector bevestigen: de afwezigheid van degelijke jobs met een echt loon is de voornaamste reden van sociale uitsluiting. Het neoliberale beleid voert een aanhoudende aanval uit op de lonen en arbeidsvoorwaarden. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat een hele generatie geen toekomst ziet.Aangev uld met d iscr iminat ie

tegenover vreemdelingen en mensen met een andere huidskleur, vormt dit een explosieve cocktail. De kapitalisten hebben altijd geprobeerd om de arbeidersklasse te verdelen om zelf beter te kunnen heersen. Die discriminatie leidt in het dagelijkse leven van de volkswijken onder meer tot willekeurig politie-optreden waarbij kleurlingen te pas en te onpas worden gecontroleerd en/of gefouilleerd.

De vonk die het kruitvat deed ontploffen, was de minachtende opstelling van de verantwoordelijken

van de politie tegenover de familie en vrienden van Mark Duggan, een jongere uit Tottenham die door de politie werd neergeschoten. De massale werkloosheid en de willekeur van de politie zorgden voor een explosie van woede. Dat is een uitbarsting van wanhoop tegenover het gebrek aan perspectieven voor de toekomst.

Hoogleraar Danny Dorling van de universiteit van Sheffield becijferde de kloof tussen arm en rijk in Londen en stelde vast dat dit de “meest ongelijke stad in de geïndustrialiseerde wereld” is. Hij stelde vast: “De bezittingen – inkomsten, financiële activa, vastgoed en pensioenspaarrekeningen – van de 10 procent rijkste inwoners bedragen er 273 keer zoveel als die van de armste 10 procent. Over heel het VK ligt die ratio op 97.” De hoogleraar is scherp: “Die ongelijkheid is niet meer gezien sinds het einde van de slavernij.”

london’s buRning

ons worden verbonden m e t h e t p e r s p e c t i e f van een social ist ische samenleving waarin de productie van rijkdom niet dient voor de winsten van een kleine minderheid, maar democratisch wordt gepland om te voldoen aan de behoeften van de jongeren en arbeiders.

de Linkse Socialist8

weeffouten en chronische aandoening Van het kapitalisme

Een neiging tot overproductie en gebrek aan in-vesteringen zijn ‘weeffouten’ van het kapitalisme. De arbeider ontvangt immers nooit de volle op-brengst van zijn arbeid als loon. Een deel, de on-betaalde arbeid of meerwaarde, verdwijnt in de zakken van de patroon die anders zijn zaak snel zou sluiten. De patroon zal zelf een deel consu-meren, een kleine patroon misschien wel alles. Competitie bevordert echter de concentratie van kapitaal in grote conglomeraten. Zolang de kapi-talisten een belangrijk deel van de meerwaarde herinvesteren, is overproductie vooral een con-junctureel probleem. De productie en installatie van nieuwe machines vergt immers op zijn beurt arbeiders die eveneens hun loon besteden aan con-sumptiegoederen en diensten.

Om de concurrenten bij te houden, zijn kapita-listen verplicht mee te zijn in het benutten van de meest moderne productietechnieken. Dat vergt steeds grotere investeringen in machines, weten-schappelijk onderzoek en technische ontwikke-ling die op steeds kortere tijd moeten afgeschre-ven worden. In de samenstelling van het kapitaal boet de factor arbeid of het variabele kapitaal, dat de meerwaarde oplevert, daardoor in ten voordele van vast kapitaal. De winst per geïnvesteerde een-heid kapitaal, de winstvoet, vertoont daardoor de neiging om af te nemen. Vooral sinds het midden van de jaren ’70 kennen de beurzen daarom een aanhoudende expansie. Veel kapitalisten verkie-zen immers te speculeren op de beurs boven in-vesteren in productie die toch niet veel oplevert. Wie wel in de productie bleef, ging bij de banken aankloppen om dure investeringen te financieren. Alle grote bedrijven pikken voortaan een graantje mee op de beurs. De idee dat er naast een roeke-loos financieel kapitaal een verantwoordelijk in-dustrieel kapitaal bestaat, is een fabel.

In het verleden waren die weeffouten ‘beheers-baar’. Maar naarmate wetenschap en techniek een niveau bereiken waarop iedere innovatie binnen de kortste keren de kapitalistische markt over-spoelt, wordt de manier waarop onze productie ge-organiseerd is een rem op de verdere ontwikkeling. Innovaties vergen jaren onderzoek voor een steeds kortere levensduur. Private aandeelhouders willen echter zo snel mogelijk rendement en vooral niet het risico lopen dat een concurrent met de vrucht van hun investering aan de haal gaat. Vandaar de handel in octrooien en de voortdurende sabotage van wetenschappelijke kennis die vrij toeganke-lijk zou moeten zijn.

maatschappijen en hun Beperkingen

Marx gebruikte ooit als boutade dat de mens zich niet bevrijd had van de slavernij, maar andersom. Dat de slavenmaatschappijen, hoe verwerpelijk die achteraf ook lijken, dus ooit een rol hadden gespeeld in het behoeden van de mens voor de willekeur van de natuur. Zelfs al stonden ze aan-vankelijk op een lager peil en werden ze onder de voet gelopen door maatschappijen gebaseerd op wat Marx de Aziatische productiewijze noemde, weldra haalden de slavenmaatschappijen de bo-venhand. Ze waren immers productiever omdat slaven geheel ter beschikking stonden van hun meester.

Na verloop van tijd sloeg het voordeel echter om in haar “dialectisch tegendeel”. Het aantal slaven was er de maatstaf van rijkdom, een ‘investering’ die men moest voeden en onderdak verlenen, ook op onproductieve momenten. De productie ver-beteren of het gebruik van werkinstrumenten liet slaven koud. Paarden sloegen ze steevast kreupel. De aanvoer van steeds nieuwe slaven vereiste bo-vendien steeds grotere oorlogsinspanningen. Pas toen Rome volledig ten prooi viel aan decadentie, keerden de kansen van de minder ontwikkelde vroeg-feodale maatschappijen die het onder de voet liepen.

Lijfeigenen waren gebonden aan de grond. Ze moesten een deel van de opbrengst afstaan aan de leenheer, maar wat restte mochten ze zelf ge-bruiken. Ze hadden er belang bij de productiviteit op te drijven. Het gebruik van werktuigen en de overgang van het tweeslagstelsel naar het drieslag-stelsel in de landbouw werden hierdoor mogelijk. De groei van de productiviteit legde tegelijk de basis voor handelskapitalisme, koloniale expedi-ties en rooftochten en het ontstaan van de voor-lopers van onze industrie, de manufacturen, die in hun verdere ontwikkeling op de beperkingen stootten van de op grondbezit gebaseerde feodale maatschappijen.

Het zou bij Marx niet opkomen maatschappij-analyse te baseren op psychologische kenmer-ken. Maar voor onze huidige economisten doen de materiële condities er nauwelijks toe bij hun verklaring waarom socialisme niet en kapitalisme wel zou functioneren. Het egoïsme van de mens en diens gebrek aan motivatie om zonder compe-titie productief te zijn, volstaat. Marx zou het be-staan van psychologische kenmerken niet ontken-nen, maar in plaats van de maatschappij daaruit te verklaren, zou hij onderzoeken welke materiële kenmerken aan de grondslag liggen van bepaalde psychologische fenomenen. Tegelijk zou hij reke-ning houden met een zekere wisselwerking.

Zijn bevindingen over de vervreemding die ge-paard gaat met de ontwikkeling van het kapitalis-me, bieden ons trouwens veel meer inzicht in de recente rellen in de buitenwijken van de Engelse grootsteden, dan het haatdiscours en de zoge-naamde ‘moral hazard’ van de huidige generatie politici. Marx keek met bewondering naar de ma-nier waarop het kapitalisme de productiekrachten op revolutionaire wijze ontwikkelde. Hij dichtte het kapitalisme een progressieve rol toe, maar net zoals bij alle voorgaande maatschappijen ontleed-de hij tegelijk de beperkingen.

Als men de 5.000 miljard dollar aan beurswaarde die vorige maand in rook opging planmatig be-steed had om de honger uit de wereld te helpen, dan was de hoorn van Afrika nu wellicht het pa-radijs dat het had moeten zijn. Met de 25 miljard euro die in Brussel verdween, had men de tijdbom van de vergrijzing kunnen ontmantelen. Maar zo gaat dat niet. We moeten de rijkdom eerst creë-ren, vooraleer we hem kunnen verdelen, hebben de liberalen ons immers verteld. Ze zeiden ons ook dat als men de rijken maar rijk genoeg maakt, dit doorsijpelt naar de rest van de bevolking. We zien nu net het tegengestelde: als de armen steeds armer worden, tast dat ook het inkomen van de middengroepen aan. De Britse professor Richard Wilkinson wijst erop dat zowel de crisis van 1929 als die van 2008 zich voordeed op een moment waarop de maatschappelijke ongelijkheid piekte.

Als burgerlijke economen aan het eind van hun Latijn zijn, moeten zij bij Marx om raad. Volgens economieprofessor Nouriel Roubini had die “ge-deeltelijk gelijk dat globalisering, een op hol slaande financiële sector en de herverdeling van rijkdom uit arbeid, uiteindelijk zouden leiden tot de vernietiging van het kapitalisme.” Net als Nobelprijswinnaar Paul Krugman pleit hij voor een gespreide sanering van de overheidsfinanci-en, gerichte stimuli en eerlijker belastingen. “Het alternatief is zoals in de jaren ’30 van de vorige eeuw, eindeloze stagnatie, depressie, munt- en handelsoorlogen, kapitaalcontrole, financiële crisis, insolvabele overheden en politieke insta-biliteit.” Om dat te vermijden, wil beursgoeroe Warren Buffet het fiscaal gepamper van de super-rijken stoppen. “In de jaren ’80 en ’90, toen ik nog meer belastingen betaalde, heb ik nooit geaarzeld om te investeren”. Ze zullen het niet graag horen bij het VBO, Unizo en hun politieke marionetten, die zelfs Di Rupo’s timide voorstellen een ‘belas-tingstsunami’ vinden.

Roubini’s recept werd echter al toegepast, name-lijk in 1933, toen VS-president Franklin Roosevelt het catastrofale besparingsbeleid van Herbert Hoover omgooide met zijn New Deal. Het mocht niet baten. Zodra Roosevelt in 1937 het begro-tingstekort wou terugschroeven, tuimelde de economie opnieuw in depressie. Als Roubini ook het andere gedeelte van Marx ernstig had geno-men, dan wist hij waarom. Uiteindelijk kwam er WOII met 70 miljoen doden aan te pas, de mas-sale vernietiging van infrastructuur en bedrijven, en nadien de schrik voor het communisme en bij-gevolg de bereidheid om hele sectoren te natio-naliseren, diensten publiek te organiseren en een sociale zekerheid en overleg te creëren, vooraleer de economie zich volledig van de Grote Depressie herstelde.

Waarom het kapitalisme krachtige sociale explosies te wachten staat

weReldeconomie

dossiEr door Eric Byl

Men vond vorige maand geen superlatieven genoeg om de “wildste beursrit ooit” te beschrijven. In geen tijd sloeg euforie over ‘economisch herstel’ om in paniek.

Verslaggevers en analisten sloven zich uit om het fenomeen te verklaren. Psychologie en gebrek aan politiek leiderschap wor-den erbij gesleurd. Voor de linkse socialisten zijn dat hooguit de symptomen van een chronische aandoening. De overgrote meerderheid van de bevolking kan van kapitalisme slechts ver-arming en toenemende uitbuiting verwachten. Dat zal onver-mijdelijk leiden tot krachtige sociale explosies.

“De bevolking is voorlo-pig afgeschermd geble-ven omdat overheden de schulden van de krediet-crisis op zich hebben ge-nomen. Maar de reke-ning wordt onherroepelijk doorgeschoven naar de burger. Het is een illusie te denken dat ons geen pijnlijke aanpassing te wachten staat.” Ivan Van de Cloot van Itinera.

“We gaan waar-schijnlijk naar een veralgemeende koop-krachtdaling, moge-lijk voor liefst drie decennia”. Etienne de Callatay van Bank Degroof

“De komende jaren zal de groei in de klassieke industrielanden structureel lager liggen” Bart van Craeynest, hoofdeconoom bij Petercam

zodra rooSeVeLt in

1937 het begro-tingStekort wou terug-

SchroeVen, tui-MeLde de eco-

noMie oPnieuw in dePreSSie. aLS roubini

ook het andere gedeeLte Van Marx ernStig had genoMen, dan wiSt hij

waaroM.

de idee dat er naaSt een roe-keLooS finan-

cieeL kaPitaaL een Verant-woordeLijk induStrieeL kaPitaaL be-Staat, iS een

fabeL.

www.socialisme.be September 2011 9aanleidingen Voor de huidige crisis

Wat was de aanleiding voor deze “roetsjbaan op de beurzen die de belegger doet duizelen”? De economische pers reikt er een hele reeks aan. Voor de VS: de vrees voor een nieuwe recessie, de patstelling tussen democraten en republikei-nen en de verlaging van de triple A-rating. Voor Europa: de uitbreiding van de schuldencrisis, de toekomst van de eenheidsmunt en de solvabiliteit van de banken. En voor China: galopperende in-flatie, de vrees voor het effect van recessie in de VS op haar export en de schulden van de lokale overheden. We betwisten die aanleidingen niet, maar de onderliggende reden is het ontgroeien van de rekbaarheid van de kapitalistische markt door wetenschap en techniek. De moderne moge-lijkheden hunkeren naar vrij collectief beheer en democratische planning. De kapitalisten kunnen dat tijdelijk omzeilen, maar enkel door de interne tegenstellingen nog verder op te drijven, tot op het punt waarop ze oncontroleerbaar worden!Al in de jaren ’80 probeerde men overproductie

te boven te komen en de winstvoet te herstellen. Op het vlak van consumptie door met goedkoop krediet te strooien, op dat van productie door her-structureringen en bedrijfssluitingen en door de kostprijs voor de productie van goederen en dien-sten te drukken met aanvallen op lonen, arbeids-condities, uurroosters en arbeidscontracten. Toen de ondemocratische karikaturen van het socia-lisme in het Oostblok en de Sovjetunie bezweken onder het parasitaire gewicht van de stalinistische bureaucratieën, en de Chinese bureaucratie daar-op besloot zelf op gecontroleerde wijze de vrije markt in te voeren om zich persoonlijk te verrij-ken, gaf dat een enorme impuls aan de transfers van productie naar lageloonlanden.

De wereldeconomie is een kluwen van talloze factoren die elkaar beïnvloeden. Vandaar het

‘vlindereffect’, waarbij een kleine beweging in het ene land onder specifieke omstandigheden een vernietigende tornado kan teweegbrengen in een ander. Met 1.200 miljard dollar aan Amerikaanse schatkistcertificaten in haar valutareserves en nog eens 800 miljard dollar aan obligaties van met de Amerikaanse overheden verbonden instel-lingen, is de Chinese overheid als de dood voor een drastische devaluatie van de dollar. In 2000 vertegenwoordigde de particuliere consumptie in China 46% van het BBP en het aandeel van de investeringen 34%. Tien jaar later bedroegen de investeringen al 46% terwijl de particuliere con-sumptie terugviel tot 34% door de enorme expan-sie van goedkoop krediet en de onderwaardering van de Chinese munt. Het verklaart de galoppe-rende inflatie en de dreiging van overhitting. Als de Amerikaanse afzetmarkt het door recessie laat afweten, vreest men dat China de weg opgaat van Japan sinds het begin van de jaren ’90.

Vs naar een duBBele dip

De patstelling tussen democraten en republikei-nen, vooral van de Tea Party, over het verhogen van het wettelijk schuldplafond, toont aan hoe diep de politieke vertegenwoordigers van de bur-gerij verdeeld zijn over de aanpak van deze crisis. Niets lijkt immers te werken. De gezinnen con-sumeren niet omdat ze hun schulden afbouwen, omdat werkloosheid hun koopkracht ondermijnt en omdat lokale overheden besparen. Ondanks de lage rente, blijven bedrijven op hun cashvoorraad zitten i.p.v. te investeren. De federale bank heeft intussen al twee ronden geld gedrukt zonder we-zenlijke oplossing en de federale overheid moet ooit haar begrotingstekort indijken. Hoe doe je dat zonder een sociale explosie te veroorzaken? Je zou voor minder vechtend over de straat rollen.

Sommige analisten keren de redenering ech-ter om. Een redacteur van De Tijd haalt er zelfs Gustave Lebon bij, die in 1895 “La psychologie des foules” publiceerde. Volgens de redacteur hun-keren beleggers naar een strenge leidende hand, maar krijgen ze die niet, noch in de VS, noch in Europa. De redenering gaat als volgt: er is geen leiding, daardoor raakt het vertrouwen zoek, er ontstaat paniek en de kudde rent alle richtingen uit. De fundamenten, aldus deze analisten, zijn immers gezond, want de bedrijven beschikken over een ruime cashvoorraad. Het weekblad The Economist schat de kans op recessie in de VS nochtans op 50% en beleggers hopen toch maar op een derde ronde geld bijdrukken.Als kredietbeoordelaar Standard & Poors de ra-

ting van de VS voor het eerst sinds 1941 naar be-neden haalt, is dat volgens diezelfde analisten de schuld van de politici. Bij S&P mogen ze dan wel beweren dat het ontslag van hun topman daar niets mee te maken heeft, de Muyteriaanse rekenfout van 2000 miljard dollar in het rapport waarop S&P zich baseerde, zal er zeker toe bijgedragen hebben. De golf van kritiek die S&P te slikken kreeg en het feit dat beleggers in plaats van te vluchten net hun aankopen van Amerikaanse schatkistcertifi-caten hebben opgedreven, waardoor de VS zelfs aan een lagere rente kunnen lenen dan Duitsland, was wellicht de doodsteek.

Bye, Bye europe?

Om niet afgebrand te worden door deze moderne orakels, de kredietbeoordelaars, hebben Griekse, Portugese en Ierse gezinnen fors ingeleverd. Nu is zowat iedereen het erover eens dat die incompetent zijn. Volgens de Leuvense professor De Grauwe omdat ze bestaan uit mensen van vlees en bloed, volgens ons omdat het privébedrijven zijn die stre-ven naar winst, niet naar correcte beoordelingen. Het harde besparingsbeleid dat in ruil voor hulp door de zogenaamde trojka, het Internationaal Monetair Fonds, de Europese Centrale Bank en het Europees stabiliteitsfonds, door de strot van de bevolking geramd werd, heeft die economieën in een diepe recessie gestort.

De kapitalistische eenmaking van Europa en de gemeenschappelijke munt waren hefbomen voor winstmaximalisatie en sociale afbraak. De verschillen tussen de nationale economieën in de Eurozone namen niet af, maar toe. Met het lage rentebeleid dat de sterkste economieën van de ECB eisten, werden in de periferie vastgoedbub-bels geblazen en belastingsparadijzen gecreëerd, die elders gebruikt werden om sociale verworven-heden af te breken en lageloonsectoren op te zet-ten. Dat dit waterhoofd op een bepaald moment zou leeglopen, voorspellen de linkse socialisten al jaren. De spreads, het verschil in kostprijs waar-tegen nationale overheden kunnen lenen, waren nooit groter.

Landen die geen lid zijn van de Eurozone kunnen de export stimuleren door hun munt te devalue-

ren. Wie gevangen zit in de Eurozone, kan enkel grijpen naar interne devaluatie, een modewoord voor sociale afbraak. De Europese burgerijen heb-ben zichzelf in een catch 22 situatie geplaatst. De euro opgeven zou een forse aderlating zijn voor de bedrijven die de factuur ongetwijfeld naar de arbeidersgezinnen zouden doorschuiven. Maar de kostprijs om de Eurozone te behouden, zou wel eens te hoog kunnen oplopen. Griekenland is aan een tweede ronde toe en er wordt nu al door en-kele landen gefoeterd, maar als straks ook Spanje en Italië onderuit glijden, betreden we een andere dimensie. Dan wordt de Europese banksector in-solvabel, droogt de liquiditeit op, volgt wereldwijd een diepe recessie en spat de Eurozone wellicht ongecontroleerd uiteen. Daarom heeft de ECB haar programma van aankoop van overheidsobli-gaties hervat. Voorlopig lijkt het te werken, maar niemand geloofd dat dit op termijn volstaat. Vandaar de illusie om de nationale schulden –

gedeeltelijk? - over te hevelen naar Europa en te bundelen in Europese obligaties. Volgens Karel Lannoo, zoon van, veronderstelt dit gemeen-schappelijke aansprakelijkheid, een Europese schatkist en dus Europese fiscale inkomsten. Alle 17 nationale parlementen zouden dit moeten goedkeuren. Bovendien weet men heel goed dat de crisis in 2008 werd geactiveerd doordat men slechte leningen, vooral subprimes, had opge-deeld en verpakt met betere leningen, in de hoop het risico zo te spreiden dat er geen risico meer overbleef. Wie durft beweren dat diezelfde tech-niek, want dat is het wat Europese obligaties zijn, met overheidsschulden wel zou lukken?

Vlucht naar ‘Veilige’ haVens

Beleggers vluchten naar zogenaamde veilige havens. Bij groei zijn dat grondstoffen, vooral olie, maar de prijsstijgingen die daaruit voort-vloeien, knijpen de groei dicht. Voedseloogsten zijn eveneens populair, maar dat leidde eerder al tot hongerrellen. Vandaag doen Amerikaanse en Duitse overheidsobligaties het goed, maar beide leveren minder op dan wat men verliest aan in-flatie. Voorts staan goud en Zwitserse franken hoog genoteerd. De goudprijs staat daardoor al ver boven de kostprijs en Zwitserland dreigt het slachtoffer te worden van haar succes. De vraag naar franken doet de munt zodanig opveren dat de eigen industrie weggeveegd dreigt te worden en de toerismesector in elkaar stuikt. Zwitserse consumenten doen steeds vaker inkopen over de grens. Als waarschuwing aan Duitsland voor de gevolgen van het uiteenvallen van de eurozone kan dat tellen.

sociale explosies

Trouwe lezers van De Linkse Socialist en onze website socialisme.be hebben de voorbije maan-den verslagen gelezen over de revoluties, algeme-ne stakingen en bewegingen die op gang getrok-ken werden door de eerste effecten van de crisis. Volgens ons zijn dat slechts de voorbodes van de sociale explosies die ons nog te wachten staan. In die explosies zal de arbeidersbeweging zich zowel organisatorisch als qua programma herbewapenen. De linkse socialisten zijn vast van plan daarin een belangrijke bijdrage te leveren.

de euro oPge-Ven zou een

forSe aderLa-ting zijn Voor de bedrijVen

die de fac-tuur ongetwij-

feLd zouden doorSchuiVen

naar de ar-beiderSgezin-nen. Maar de koStPrijS oM

de eurozone te behouden, zou

weL eenS te hoog kunnen

oPLoPen.

de federaLe bank heeft in-

tuSSen aL twee ronden geLd gedrukt zon-der wezenLij-ke oPLoSSing

en de federaLe oVerheid Moet ooit haar be-grotingSte-

kort indijken. hoe doe je dat zonder een So-ciaLe exPLoSie te Veroorza-

ken?

weReldeconomie

De regering en de media waren ver-wonderd, maar de sociale tegenstellin-gen in Israël zijn eveneens erg groot. Het kwam tot een massale betoging met maar liefst 300.000 deelnemers op 6 augustus na aanhoudende acties van-af midden juli. Het gaat om de grootste acties ooit in het land.

Deze explosie van protest is het re-sultaat van de tegenstellingen in de Israëlische samenleving. De burgerij en haar staatsapparaat richten zich niet en-kel tegen de Palestijnen en de Arabische Israëli’s, maar ook tegen de Joodse ar-beiders en armen. Terwijl het patronaat zichzelf rijkelijk bedient, moet de over-grote meerderheid van de bevolking schrapen om rond te komen.

Meer dan een miljoen Israëli’s moet overleven met een maandloon van min-der dan 750 euro terwijl de prijzen er niet bepaald lager zijn dan bij ons. Maar liefst 1,750 miljoen Israëli’s leven onder de armoedegrens en dat op een bevol-king van bijna acht miljoen mensen. Er zijn steeds meer onzekere jobs en het neoliberale beleid zorgt voor een on-derfinanciering van de publieke sector ten voordele van de kapitalisten (onder meer door belastingsverlagingen voor de rijken).

De rechtse regering en extreem-rechts

spelen de kaart van het nationalisme en de nederzettingen om geen demo-cratische rechten toe te kennen aan de Arabische bevolking in Israël (goed voor 27% van de bevolking) en om van Gaza een openluchtgevangenis te ma-ken. Maar het racisme en de discrimi-natie treffen ook joodse vluchtelingen uit Noord-Afrika en Rusland. De po-litie ging niet over tot een repressieve aanpak van de tentenkampen van ‘mis-noegden’ in Tel Aviv, dat zou immers de

aandacht van de media en de toeristen trekken, maar het regime aarzelt niet om gewelddadig op te treden in de ar-mere wijken van de grote steden.

De tentenbeweging was niet het werk van enkele verwende studenten, zoals de Israëlische burgerij liet uitschij-nen. Een brede laag van de bevolking is bijzonder gevoelig rond de kwestie van betaalbare huisvesting. Net zo-als de Europese jongerenbewegingen gaan ook Israëlische jongeren op zoek naar alternatieven op het neoliberale systeem. De leraars, spoorarbeiders, taxichauffeurs, gevangenisbewakers en zelfs politie-agenten namen deel aan de acties om te protesteren tegen hun arbeidsvoorwaarden, lonen of het verbod om zich syndicaal te mogen or-ganiseren.

Deze beweging stond niet geïsoleerd. Er waren ook betogingen voor de rech-ten van de Palestijnen, met meer dan 10.000 betogers in Tel Aviv op 4 juni. Er was een staking van dokters, de so-ciale werkers gingen in actie (zonder de steun van de officiële vakbonden) en er was ook een stakingsactie bij Haifa Chemicals. Deze acties genoten een brede steun onder de bevolking.

Onze kameraden van de Socialistische Strijdbeweging, de linkse socialisten in Israël/Plalestina, waren erg actief in de beweging. Ze benadrukten de noodzaak van eengemaakte strijd te-gen de regering. Zowel Arabische als Joodse arbeiders en armen zijn immers het slachtoffer van het beleid van de Israëlische regering. Samen met strijd-bare syndicalisten zijn we ook actief binnen ‘Arbeidersmacht’, een alterna-tieve vakbond die ingaat tegen de offi-ciële federatie Histradut die nauw ver-bonden is met het regime.

De regering heeft meteen geprobeerd om de sociale strijd naar de achtergrond te drukken door de nationale kwestie opnieuw op het voorplan te brengen. De beste manier om daar tegen in te gaan, is met arbeiderseenheid en een duidelijk programma van socialistische verandering.

We begrijpen de doelstellingen van de campagne BDS (boycot, desinvesteren en sancties) en ondersteunen de acties tegen Dexia, Deutsche Bank en ande-re kapitalisten die in de nederzettingen investeren. Maar een algemene boycot kan de arbeidersklasse en de jongeren in de armen van het zionistische regi-me drijven. Dat regime laat geen kans

voorbijgaan om de ‘nationale eenheid’ tegenover de volledige buitenwereld te benadrukken. De beweging van de af-gelopen weken heeft duidelijk gemaakt dat Israël geen homogene sociale sa-menstelling kent, maar een grote kloof tussen de elite en de gewone bevolking. Wij moeten de strijd van die gewone be-volking ondersteunen.

Paul Murphy, het Europarlementslid van de Ierse Socialist Party, nam deze zomer deel aan de Vrijheidsvloot voor Gaza (zie het interview met Paul in ons zomernummer). Het feit dat de Israëlische regering er in slaagde om de vloot te stoppen, grotendeels voor-aleer een boot was vertrokken, toont aan hoe dit regime met protest omgaat. Het is echter belangrijk om de druk hoog te houden.

Het sociale protest in Israël over-stijgt de nationale tegenstellingen en is mee geïnspireerd door de revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Nadat dictators zoals Moebarak in Egypte zijn verdreven, ligt ook het Israëlische establishment onder vuur. Dit toont het potentieel van internatio-nale solidariteit, ook in een regio waar de nationale tegenstellingen bijzonder diepgaand zijn. Voor de linkerzijde komt het er nu op aan om te bouwen aan een strijdbaar socialistisch alterna-tief. Daartoe is er nood aan een massale arbeiderspartij in Israël en in Palestina om samen te strijden tegen het kapita-lisme en om de nationale kwestie te ver-binden met sociale strijd. Zoals Marx al opmerkte: “Geen volk dat andere na-ties onderdrukt kan vrij zijn.”

De imperialisten stelden hun inter-ventie voor als ‘humanitair’, daartoe werd zelfs samengewerkt met dictato-riale bondgenoten zoals de regimes van Saoedi-Arabië of Quatar. Het doel van de militaire interventie was niet om de belangen van de bevolking te verdedi-gen, maar wel om een betrouwbaar re-gime te vestigen waardoor de controle over de olie- en gasrijkdommen wordt gegarandeerd en de revolutionaire golf in de regio aan banden wordt gelegd.

De Nationale Overgangsraad baseer-de zich op de ondersteuning van de NAVO-luchtmacht en het breed gedra-gen ongenoegen tegenover Khadaffi. Het ontbreekt evenwel aan onafhan-kelijke organisaties van de werkenden, jongeren en armen om zelf de strijd te organiseren en de macht over te nemen. Het momentum van de Libische revolu-

tie tijdens de begindagen ging verloren. In tegenstelling tot Tunis en Cairo ken-de Tripoli niet de ene massabetoging na de andere met stakingen die het regime ondermijnden.

Dat kwam niet enkel door de harde repressie van het regime van Khadaffi, repressie heeft ook de betogingen in Syrië niet gestopt. Het was ook het re-sultaat van het ontbreken van eigen or-ganisaties en de onmiddellijke imperia-listische inmenging in het opzetten van een betrouwbare bondgenoot.

Wat er nu zal gebeuren, is niet dui-delijk. De steun voor de Nationale Overgangsraad is onzeker. De ‘arresta-tie’ en moord op de militaire rebellenlei-der Younes is nog steeds niet opgehel-derd. De leider van de Overgangsraad, Jibril, zat meer in het buitenland dan in Libië omdat hij zelfs in Benghazi vrees-

de voor zijn veiligheid. Als Jibril niet veilig is in Benghazi, tot nu toe de basis voor de Overgangsraad, dan is het be-grijpelijk dat de Overgangsraad twijfelt of ze zal verhuizen naar Tripoli.

De regionale, nationale en religi-euze tegenstellingen alsook de stam-mentwisten kunnen in de komende pe-riode aan belang winnen en dat tegen de achtergrond van een sterk bewapen-de bevolking. De imperialisten zullen ongetwijfeld proberen om de situatie te ‘stabiliseren’, maar een zekere her-opbouw en sociale toegevingen zullen snel botsen met het kapitalistische sy-steem in crisis.

Het opzetten van een onafhankelijke beweging van arbeiders uit Libië en mi-granten, armen en jongeren gebaseerd op eigen acties en strijd voor een echte revolutionaire verandering, is de enige manier om de imperialistische plannen te doorkruisen, een einde te maken aan de dictatuur en het leven van de massa’s van de bevolking te veranderen.

Israël: grootste mobilisatie uit de geschiedenis van het land

RevoluTionaiRe golf in midden-oosTen beReikT isRaël

Het einde van het regime van Khadaffilibië.

de Linkse Socialist10

door thomas (namEn)

Israël is niet het homogene land dat eengemaakt tegenover een vijan-dige buitenwereld staat, zoals dit in de burgerlijke propaganda van het land vaak wordt voorgesteld. De revolutionaire golf in Noord-

Afrika en het Midden-Oosten, aangevuld met de massale bewegingen in het zuiden van Europa (met de Spaanse ‘misnoegden’ en de acties in Griekenland), heeft nu ook Israël geraakt.

Na zes lange maanden van bloedige aanhoudende strijd, werd de omverwerping van het dictatoriale regime van Khadaffi door brede lagen van de bevolking gevierd. Opnieuw moest een dic-

tator de aftocht blazen. De directe betrokkenheid van het imperialisme werpt echter een donkere schaduw over de toekomst van de revolutie.

inTeRnaTionaal

inTeRnaTionaalRevoluTionaiRe golf in midden-oosTen beReikT isRaël

De crisis heeft vernietigende gevolgen in Spanje, de malaise is groot. De pen-sioenleeftijd werd opgetrokken van 65 naar 67 jaar, er werd fors bespaard op de budgetten voor de openbare diensten, de banken beginnen gezinnen die hun hypotheek niet meer kunnen afbetalen uit hun huizen te zetten, 40% van de jongeren zit zonder werk (met in totaal 4,9 miljoen werklozen), de nieuwe her-vorming van de arbeidswetgeving voert nog meer onzekere contracten in met nog meer flexibiliteit,... Tegelijk wor-den tientallen verkiezingskandidaten van beide grote partijen, PSOE (soci-aal-democraten) en PP (conservatieven), beschuldigd van corruptie of andere misdrijven. De mensen weten waar ze tegen zijn en zoeken een alternatief.

de indignados: een Beweging met Veel potentieel

Deze beweging haalde inspiratie bij de revoluties in Egypte en Tunesië en had op zijn beurt een internationale impact. Er kwamen ook pleinbezettin-gen en volksvergaderingen in steden en dorpen in onder meer Griekenland maar ook in bijvoorbeeld Israël (zie pa-gina hiernaast).

Op 19 juni riepen de indignados op tot een internationale actiedag tegen het Europact, een akkoord tussen de Europese regeringen om een hard be-sparingsbeleid op te leggen. Het kwam op deze dag tot grote betogingen met 275.000 deelnemers in Barcelona en

150.000 in Madrid. Deze betogingen en de acties tegen de huisuitdrijvingen tonen een enorm potentieel. De indig-nados moeten zich naar de arbeiders-klasse richten om samen met alle slacht-offers van de economische rampspoed in verzet te gaan.

De bezettingen op het Puerta del Sol (Madrid) en de Plaça de Catalunya (Barcelona) werden opgeheven om het verzet te organiseren in de samenleving door de acties te richten op de wijken. Dat kan een grote stap vooruit beteke-nen indien het leidt tot een betrokken-heid van bredere lagen van arbeiders en jongeren. Er waren al honderden men-sen op de vergaderingen en acties, maar het zal er op aankomen om dit aantal op te drijven na de zomervakantie.

De beweging is niet homogeen, maar toch weerklinkt steeds meer de roep naar een algemene staking. Op de be-toging van 19 juni in Barcelona was er vooraan een spandoek met de slogan:

“naar een algemene staking”. Op de Plaça de Catalunya was er van bij het begin een werkgroep ‘algemene sta-king’ met het idee om de economie lam te leggen en de strijd te organiseren op de werkvloer om tot een overwinning te kunnen komen. Deze werkgroep groei-de uit tot de “Nationale Coördinatie van de 15M-beweging naar een algemene staking” (15M staat voor 15 mei, de dag van de eerste bezettingsactie). De werkgroep begrijpt de remmende rol van de vakbondsleiding. Ze richt zich naar de arbeidersorganisaties om met

de gewone vakbondsleden in discussie te gaan om de noodzaak van strijdba-re en democratische organen te verde-digen. Algemene vergaderingen op de werkvloer zouden daartoe een aanzet kunnen vormen.

Maar er zijn tegenstrijdige standpun-ten binnen de beweging. Dat blijkt on-der meer uit de slogan voor 15 oktober, een nieuwe internationale actiedag. De slogan roept op tot “globale ver-andering”. Dat is een vage slogan die minder concreet is en een stap achter-uit vormt tegenover de slogans van 19

juni. Het is geen goede benadering om de beweging te verbreden onder de ar-beidersklasse.

Dit stelt de cruciale kwestie van een democratisch functioneren van de be-weging. Het mag niet zijn dat dergelij-ke slogans, die een volledige beweging moeten vertegenwoordigen, worden beslist door een kleine groep van niet-verkozen personen die een beslissing via het internet aan de rest oplegt. Er is dringend nood aan democratisch verkozen vertegenwoordigers van de lokale bijeenkomsten in de barrios (wij-

ken) om per stad met vertegenwoordi-gers te vergaderen en uiteindelijk ook vertegenwoordigers te kunnen verkie-zen voor regionale en nationale bijeen-komsten die transparant moeten zijn. Dergelijke vertegenwoordigers moeten op ieder moment afzetbaar zijn door diegenen die hen hebben verkozen.

echte democratie Betekent het kapitalisme afschaffen

De officiële eisen bevatten heel wat goede elementen. Zo wordt ingegaan tegen de hervorming van de pensioe-nen en tegen de hervorming van de ar-beidswetgeving. Het eisenplatform stelt dat politici niet meer mogen verdienen dan het gemiddelde loon van de gewone bevolking. Het richt zich ook tegen het ondersteunen van de banken en voor de nationalisering van de banken in moei-lijkheden. De indignados pleiten voor een arbeidsduurvermindering zonder loonsverlies, voor meer sociale wonin-gen, voor een vermogensbelasting, voor degelijke openbare diensten,... Op de bijeenkomsten wordt bovendien nog verder gegaan op het vlak van eisen.

Maar al deze eisen kunnen we niet af-dwingen in een systeem dat zich op de winstlogica baseert. Enkel een funda-mentele breuk met het kapitalisme en het instellen van een democratisch al-ternatief waarbij de controle op de rijk-dommen en de sleutelsectoren van de economie uit de handen van de kapita-listen wordt genomen, kan ervoor zor-gen dat een einde wordt gemaakt aan de besparingen. Het is enkel dan dat we een echte democratie kunnen bekomen waarbij de bevolking ook effectief iets te zeggen heeft met een regering van arbeiders en jongeren in het kader van een socialistische samenleving.

Internationale hulporganisaties waar-schuwen dat de hongersnood in de Hoorn van Afrika de ergste in meer dan 20 jaar is. Iedere dag ontvluchten 1.000 mensen Somalië als gevolg van de er-ger wordende voedselcrisis. Droogte en misoogsten zijn ongetwijfeld een fac-tor, maar de situatie wordt erger door de speculatie op de voedselmarkten. De EU en de Europese lidstaten laten de speculanten ongemoeid.

De prijs van maïs is in Kenia op een jaar tijd met 160% toegenomen, de ver-koopprijs van koren ging met 169% om-hoog. In het zuiden van Somalië zijn de graanprijzen met 240% gestegen tegen-over vorig jaar.

De omvang van deze prijsstijgingen,

waarbij de hoge prijzen tijdens de voed-selcrisis van 2007-08 werden overste-gen, kan niet louter door de droogte en de misoogsten worden verklaard. Speculatie op toekomstige oogsten is een belangrijke factor. Nu grote spe-culanten als Goldman Sachs en Meryll Lynch niet langer kunnen speculeren op vastgoed, zetten ze een nieuw casino op door te gokken op voedselprijzen.

In april vroeg ik op een bijeenkomst van de Internationale Handelscommissie van het Europees Parlement aan com-missaris De Gucht: “Is de Commissie van plan om iets te doen aan de specu-latie op voedsel?” De Gucht antwoord-de bijzonder vaag met als boodschap dat niets zou worden ondernomen.

Er wordt geschat dat Barclays PLC dit jaar 340 miljoen pond winst zal ma-ken op basis van speculatie op voed-selprijzen. Tussen 70 en 80% van de wereldhandel inzake voedsel is puur speculatief.

Deze nieuwe uitbarsting van specula-tie door de inhalige financiële giganten zal er onvermijdelijk toe leiden dat we allemaal meer zullen betalen voor ons voedsel. Het stilzwijgen van de traditi-onele politici op dit vlak moet worden doorbroken en er moet iets worden on-dernomen om te vermijden dat specu-lanten verder ons voedsel vergokken.

Levensnoodzakelijke gewassen zou-den niet op de futures markten mogen worden verhandeld. Als de EU effectief iets zou willen ondernemen tegen de honger in Afrika, dan zou ze een on-middellijk verbod op speculatieve han-del van voedsel moeten invoeren.

Indignados in opstand tegen de gevolgen van de crisisdoor clara

De beweging van Indignados (misnoegden) in Spanje toonde de woede en de weigering om te betalen voor hun crisis. De centrale slogan van deze beweging is: “Wij zijn geen koopwaar in handen

van politici en bankiers”. De beweging maakt duidelijk dat onder de ge-neratie ‘zonder toekomst’ een anti-kapitalistisch bewustzijn groeit.

Is honger in Afrika onvermijdelijk? De honger in Afrika is verschrikkelijk. Er wordt opgeroepen om

steun te geven via NGO’s. Terwijl de solidariteit van veel mensen lovenswaardig is, moet ook een stap verder worden gegaan. Waar

komt deze honger vandaan en is er iets fundamenteel aan te doen? We publiceren een artikel door Europees Parlementslid PAuL MuRPHy.

www.socialisme.be September 2011 11inTeRnaTionaal

de Linkse Socialist1�

stop de priVatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arBeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arBeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uit-gebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toene-men. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WAAr LSP Voor STAAT

culTuuR / media

Op Roskilde 2000 kwamen negen mensen om door gedrang voor het hoofdpodium tijdens een optreden van Pearl Jam. Het optreden werd stilgelegd toen mensen uitgleden in de modder, maar een gebrek aan veiligheidsgan-gen zorgde ervoor dat velen vertrap-peld werden in de paniek. Dit ongeval kon overal gebeuren, in 2000 had geen enkel groot festival voldoende veilig-heidsgangen.

Het jaar nadien werden deze massaal ingevoerd en sindsdien moest nergens een dode betreurd worden als gevolg van gedrang. Toch liep het vorig jaar mis op een compleet andere schaal: Duisburg (19 doden en meer dan 300 gewonden). Toen was de organisatie mank en bleek er sprake te zijn van na-latigheid, slechte planning en het laten primeren van commerciële belangen boven veiligheid. Duisburg was geen tragische les, maar onopzettelijke dood-slag. Het luidde het einde in van het gra-tis evenement en schroefde de ambities terug van gelijkaardige festivals.

De tragedie van Pukkelpop is anders: de schaal van de ramp is ongezien. Er vielen minder doden dan in eerdere rampen, maar de volledige infrastruc-

tuur liet het afweten en het festival werd afgelast. Ongetwijfeld zal er nu veel vergaderd worden en komen er on-derzoeken naar de verbetering van de veiligheid bij noodweer. Maar zullen daarbij de juiste vragen gesteld worden. Zal het gaan om symptoombestrijding of preventie?

Pukkelpop werd de afgelopen jaren steeds meer een commercieel gebeuren met een enorme expansie. Op tien jaar tijd verdubbelde het aantal bezoekers. Nergens onstaan en groeien festivals zo snel als in België. De industrie boomt hier al jaren, en Live Nation, sponsors, lokale politici en andere spelers pikken hun deel van de koek mee.

Dat er veel festivals zijn is leuk, maar anderzijds is het concept van wat een festival is of moet zijn, verschoven. Spectaculaire groei en snelle commer-cialisering gaan normaliter gepaard met professionalisering, maar ook met groeipijnen. Dat een scenario als dat wat plaats vond op de noodlottige don-derdagavond niet voorzien was, is deels ook daaraan te wijten.

Deze ramp kon niet voorkomen wor-den, maar we kunnen wel voorkomen om nadien de foute vragen te stellen.

Het gaat niet enkel om ‘sterkere fes-tivaltenten’, ‘buienradars’ of ‘betere communicatie’. Het gaat ook om het in vraag stellen van hoe grote festivals vandaag hun invulling krijgen.

Want natuurlijk is er een toekomst voor Pukkelpop! Het kan kleinschaliger en meer geprofileerd zijn. Maar daar-voor zal het bepaalde zaken moeten op-geven. Het expansie- en winstprincipe, bijvoorbeeld. De juiste vragen die men zich nu kan stellen zijn: “Moeten we blijven uitbreiden, duurder worden, in aantal toenemen en elkaar kapot con-curreren?” en “Kunnen we toegenomen veiligheid inplanten als het gevolg van een nieuwe benadering, in plaats van als het gevolg van een gebeurtenis?”

Roskilde is niet het veiligste festi-val ter wereld geworden door die ene ramp. Dit was het resultaat van een andere benadering, namelijk een fes-tival gebaseerd op tienduizenden vrij-willigers dat in de afgelopen decennia vooral is verbeterd in plaats van enkel gegroeid. Zo’n benadering is niet enkel een zegen voor de veiligheid, maar ook voor het voortbestaan van een festival zélf. Zoiets heeft een naam: langeter-mijnvisie.

Wat na Pukkelpop?

‘Murdochgate’: de traditionele media met de billen bloot

‘News International’ van Murdoch: een mediabedrijf dat nauwe banden heeft met de top van de politiek en de politie.

door marc (GEnt)

Eventuele kritiek op de organisatie en de instanties verstomde al gauw, want los van enkele communicatieproblemen, maakten beelden van de storm duidelijk hoe extreem de situatie was. De in-

tensiteit van het onweer was nooit gezien en trok een spoor van vernie-ling zonder precedenten. Maar wat nu?

Murdoch staat aan het hoofd van News International dat in verschillen-de landen actief is. Zo is hij eigenaar van de conservatieve Amerikaanse zender Fox-News en van het voorma-lige Britse schandaalblad News of the World (NoW). Dat laatste blad onder-hield goede banden met hoog geplaats-te figuren, soms ook op basis van chan-tage. Enkele weken voor het blad werd opgedoekt als gevolg van het afluis-terschandaal stuurden verantwoorde-lijken nog brieven naar parlementsle-den waarin werd gedreigd om genante informatie te lekken.

NoW is opgedoekt omdat de prak-tijken van het blad onder het brede publiek bekend raakten en daar op afschuw konden rekenen. De tabloid had het antwoordapparaat van een verdwenen meisje, Milly Dowler, ge-kraakt en berichten gewist om exclu-

sief over eventuele nieuwe berichten te publiceren. De ouders dachten onder-tussen ten onrechte dat het meisje nog leefde aangezien ze terug op het ant-woordapparaat binnen geraakten. In de nasleep van de bekendmaking van dit schandaal bleek dat het blad in de telefoons van tal van bekende figuren had ingebroken.

Het sluiten van NoW zorgt ervoor dat personeelsleden op straat staan. Dat is op zich geen antwoord op de praktij-ken die op zoveel afschuw werden ont-haald. Er is nood aan een onafhanke-lijk onderzoek naar de praktijken van NoW en dit met de betrokkenheid van de arbeidersbeweging, de slachtoffers of de familie van de slachtoffers. Dit voorval leidt ook tot discussie over de noodzaak van democratische contro-le op de media. Dat kan enkel door de nationalisering van de grote mediabe-

drijven zodat deze niet langer in han-den van grote industriële en financiële groepen staan.

De situatie van de Belgische media is overigens amper beter. Ook bij ons is er een nooit geziene concentratie in de sector. Naast de openbare omroepen zijn alle grote titels van de Belgische media in de handen van zeven grote private groepen, waarbij een verdere concentratie in de toekomst niet valt uit te sluiten. De openbare omroep heeft te weinig middelen en staat onder de controle van een raad van bestuur die wordt gedomineerd door de geves-tigde partijen. Is het dan verwonderlijk dat er bij de vorige verkiezingen am-per werd bericht over wat de voorge-stelde besparingen zouden betekenen voor de gewone bevolking? De wereld van de media en de politici is klein. Hierdoor komt onderlinge uitwisse-ling vaak voor. Maar dit wereldje staat mijlenver van de meerderheid van de bevolking.

Tegenover de heersende retoriek van politici en media, moeten de wer-kenden hun eigen stem laten horen. Daartoe is er nood aan eigen media gebaseerd op onze eigen ervaringen en bekommernissen. Dat is een van de redenen waarom wij deze krant uit-brengen. Steun ons daarin en neem een abonnement!

door alain (namEn)

De mediamagnaat Rupert Murdoch ging er tot voor kort prat op dat hij sinds 15 jaar alle Britse premiers heeft laten verkiezen. Nu ligt hij zelf onder vuur in een schandaal dat het volledige esta-

blishment raakt. Het schandaal wijst op het gevaar van private media voor onze democratische rechten. Premier Cameron had het over een ge-brek aan “morele waarden” bij de rellen in Londen. Gezien zijn betrok-kenheid bij ‘Murdochgate’ heeft hij op dat vlak weinig recht van spre-ken.

www.socialisme.be September 2011 1�paRTiJnieuws

Voor mij is een partij geen plaats om zo luid mogelijk te roepen of om mijn ego te dienen. Het is een organisatie die in staat moet zijn om de noden van de bevolking vast te stellen en op die basis te handelen. Het is een organisatie die geen imago verkoopt zoals de politici die zeggen dat ze ons hebben ‘begrepen’, maar wel een organisatie die met de leden discussie voert over de eisen die naar voor worden gebracht.

Ik ben intussen zo’n vijf maanden lid van LSP en ben blij dat ik kan vaststellen dat er zoveel discussie is over ideologie maar ook over de praktische tussenkomsten, dat zoveel belang wordt gehecht aan ervarin-gen bij acties en dat de leiding zo beschikbaar is, het zijn geen mensen die van bovenaf neerkijken op de leden.

Ik ben het niet altijd eens met alle kameraden, maar er is ruimte voor discussie binnen de partij en daarom wil ik me ook verder blijven enga-geren.

Bruno, Brussel

Agenda- za. 3 sep.. Gent. BBQ van lsP-Gent

- 16-18 sep.. als-kamp, kick-off voor het nieuwe academiejaar

- zo. 25 sep.. Brussel: slutwalk - tegen seksisme - za. 29 okt. tweede dag van het socialisme georga-

niseerd door de ronde tafel van socialisten - za.-zo. 26-27 nov.. regionale congressen van lsP

- 3 dec.: Klimaatmanifestatie - 8 maart 2012: anti-NsV betoging in leuven

- 25 maart 2012: protest tegen anti-abortus betoging in Brussel

AGENDA VAN rooD!LSP neemt actief deel aan de opbouw van Rood!. Hieronder en-

kele data uit de agenda van deze beweging. - vr. 9 september. aalst. startvergadering rood!-aalst. 20u, Het

Wereldhuis, Nieuwbeekstraat 35 te aalst - do. 15 september. antwerpen. open vergadering. 19u30, multatuli

- vr. 16 september. Brugge. Voorstelling rood!, 19u, dienstencentrum Van Volden; j. dumeryplein

Henegouwen-Namen: 638 €Vl. Brab. Limburg: 924 €Brussel-W. Brab.: 1.353 €O. & W. Vlaanderen: 1.854 € Antwerpen: 910 €Luik-Lux: 195 €Nationaal: 2.169 €TOTAAL: 8.044,45 €

75%74%62%60%59%16%271%73%

Contact / AbonnementenMeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 molenbeek-sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Hieronder publiceren we een stand van zaken van het strijdfonds voor de periode juli-september 2011. Ieder kwartaal willen we 11.000 euro financi-ele steun ophalen onder leden en sympathisanten. Wil je ons ook steunen? Dat kan door een bijdrage te storten of beter nog door een doorlopende op-dracht te nemen, vanaf 2 euro per maand sturen we ook dit maandblad op. Stort op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “steun”.

Waarom ik lid werd

In actie tegen vervolging van Tamils

De zomerschool was dit jaar bijzon-der interessant gezien de internationale politieke situatie. Er was de omverwer-ping van dictatoriale regimes in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, de strijd in Europese landen zoals Griekenland, bewegingen in de VS (Wisconsin). Zelfs in Israël is er het begin van een massabeweging. Tegelijk kent het kapi-talisme een bijzonder diepe crisis waar-bij ze stilaan niet meer weten welke remedie nog mogelijk is om het zieke systeem er bovenop te helpen.

Het is wellicht van de jaren 1960 ge-

leden dat er nog zoveel bewegingen en opstanden waren waarbij de slogans en tactieken worden overgenomen vanuit een internationale solidariteit. Tegen de achtergrond van snelle veranderin-gen en bewegingen, zijn internationale discussies zoals op onze zomerschool van groot belang.

Op de zomerschool werd vooral uitge-keken naar de bewegingen van de afge-lopen maanden. De discussies over de beweging in Griekenland of het Midden-Oosten en Noord-Afrika vormden on-getwijfeld hoogtepunten. Zowel waar

de linkse socialisten over een iets ster-kere kracht beschikken (Griekenland) als waar we onze eerste stappen zetten (Spanje, Tunesië, Egypte) is de kwestie van programma en perspectieven van cruciaal belang.

De rode draad doorheen de zomer-school was ongetwijfeld het feit dat we op een keerpunt staan. Met het CWI zijn we daar op voorbereid en doen we heel goede tussenkomsten. In Griekenland trekken we een laag van strijdbare ar-beiders en jongeren aan, in Spanje heb-ben we een stevige basis gelegd om een degelijke afdeling uit te bouwen. De terugkeer van arbeidersstrijd in Groot-Brittannië leidt er meteen tot een her-nieuwde groei van de Socialist Party die voor het eerst in jaren opnieuw meer dan 2.000 leden telt. In Ierland werden twee leden verkozen in het parlement: Joe Higgins en Clare Daly. Zij waren net als Europarlementslid Paul Murphy op de zomerschool aanwezig.

Er waren op de zomerschool iedere dag discussies rond diverse thema’s, met ook commissies over de vakbonden, strijd tegen racisme, vrouwenbeweging, holebistrijd, Azië, Kazachstan,...

Op de zomerschool bleek een groot enthousiasme en betrokkenheid bij de strijd. Dat is uiteraard met elkaar ver-bonden. Het enthousiasme bleek ook uit de financiële oproep waarmee 25.000 euro werd opgehaald. Op basis van poli-tieke discussie en een consequent socia-listisch programma kunnen we stappen vooruit zetten, ook al zijn er heel wat complicaties in de huidige periode.

Op socialisme.be publiceerden we heel wat verslagen en artikels vanop de zomerschool. Deze vind je allemaal op socialisme.be/lsp/zs2011/. Deze teksten zijn gebundeld in een pdf (38 pagina’s) die lezers zonder internet kunnen be-stellen via de redactie van deze krant.

Geslaagde zomerschool met 360 socialisten uit 33 landen

Op 18 juli voerden we in Antwerpen samen met de Tamil-gemeenschap actie om te protesteren tegen de vervolging van deze minderheidsbevol-king in Sri Lanka. In Antwerpen wonen enkele honderden Tamils die de oorlog en uitbuiting in hun land zijn ontvlucht. Om de bloedbaden niet te vergeten en een onafhankelijk onderzoek naar de oorlogsmisdaden te ei-sen, werd actie gevoerd door een 25-tal activisten.

Strijdfonds: steun LSP

In september en oktober be-gint de werking van de Actief Linkse Studenten en

Scholieren opnieuw. Om dit poli-tiek voor te bereiden, is er van 16 tot en met 18 september een vor-mingsweekend in Westouter (na-bij Ieper). Naast de vorming is er ook voldoende ruimte voor ont-spanning. Inschrijven is verplicht en kost 25 euro (overnachting en maaltijden inbegrepen). Stort op 001-2260393-78 met vermelding

“kamp 2011” + naam).

hierBij het programma:

Vrijdag 16/9 (Vanaf 16u)Workshops: aBc van het marxisme:- meer dan koningen, dictators en

eerste ministers. de marxistische vi-sie op de geschiedenis- rellen: een probleem in moraliteit of de maatschappij? marxistische filosofie- de maatschappij veranderen... de rol van een revolutionaire partijavondfilm “inside job”. over de cor-ruptie in de financiële wereld

zaterdag (17/9)

ochtend. Workshops: marxisme vandaag:- Wat is echte democatie? Kapitalistische democratie versus arbeidersdemocratie- de “permanente revolutie” in

tunesië en egypte vandaag- marxisme en economie. meerwaardeleer om de economi-sche crisis te verklaren

BBQ & ontspanningsnamiddag

avond. Workshops: lessen uit de geschiedenis- 20 jaar geleden, Waarom is de Ussr uiteen gevallen?- 75 jaar geleden, de spaanse revo-lutie en de “indignados” vandaag!- Hervormingen of revolutie? een debat van 100 jaar oud, vandaag nog steeds actueel.

meeting: “Verontwaardigden al-ler landen, verenigt u!” met deelne-mers uit de beweging in spanje en Griekenland

rood feest!

zondag (18/9) – tot 15u30

ochtend. Workshops: programma & actie- tegen seksisme. de slutwalk en protest tegen anti-abortusacties- tegen extreem-rechts. Na de massamoord in Noorwegen- Klimaat en kernenergie. Na de ca-tastrofe in Fukushima

middag. slotmeeting: “Voor onze toekomst: mobiliseer & organiseer!”

Marxistische vorming om het nieuwe academiejaar te starten

Het was geen zomer om over naar huis te schrijven. In de plaats van zon en warmte kregen we regen en onweer. Dat heeft onvermijdelijk ook gevolgen gehad voor onze tussenkomsten op een aantal zomerfestivals, die letter-lijk in het water vielen. Toch haalden we op een aantal festivals uitstekende resultaten met ons politiek materi-aal. Op Dour was er een stand met de jongerencampagne Résistance Internationale waarbij we met heel wat jonge-ren in discussie konden gaan. Ook op de Gentse Feesten hadden we een officiële stand, maar daar was het slechte weer een spelbreker. Er waren wel goede resultaten op onder meer Sfinks in Boechout (waar we 200 euro steun ophaalden), Wereldfeest en Fiesta du Rock.

Intussen op de zomerfestivals...

door hannE (antWErpEn)

Onze partij is onderdeel van een internationale organisatie, het CWI (Committee for a Workers’ International), dat actief is in een 50-tal landen op alle continenten. Eind juli was er in Leuven

een Europese zomerschool van het CWI met een 360-tal aanwezigen uit verschillende Europese landen, maar ook van daarbuiten (onder meer VS, Venezuela, Brazilië, Nigeria, Tunesië, Israël, Libanon, India, Maleisië, Kazachstan, Australië).

16-18 september

de Linkse Socialist1� milieu

KAPITALISME EN ECoLoGISCHE CrISIS

In de discussies over het milieu wordt vaak uitgehaald naar de rol van “de mens” in het algemeen. Hetzelfde ar-gument wordt vaak gebruikt door re-geringen en bazen als ze de verant-woordelijkheid voor het falen van hun systeem op de gewone werkmens wil-len afschuiven. Inzake het milieu heeft deze logica wel ingang gevonden, zelfs bij een aantal linkse militanten die het hebben over de “consumptiemaat-schappij” of de noodzaak van een “ont-groeiende economie”. De basis voor dit argument bestaat uit het ontkennen van de fundamentele rol van de productie. Samen met de uitdieping van de econo-mische crisis, zal het bewustzijn echter toenemen dat het kapitalisme zelf een bedreiging is voor het milieu.

De ramp met BP leidde tot de grootste olievlek uit de geschiedenis. Gedurende meerdere maanden kwam tot 800 mil-joen liter olie in de zee terecht. Het tweede grootste oliebedrijf ter wereld had bespaard op veiligheidsmaatre-gelen en negeerde bewust een lange lijst van problemen en ongevallen die als waarschuwing konden dienen, zo waren er in 2005 ernstige problemen

met het diepzeeboorplatform Thunder Horse in de Golf van Mexico. Het be-leid waarbij veiligheidsrisico’s worden genomen en evenmin wordt geaarzeld om met dubieuze dictators samen te werken (in onder meer Azerbeidjan, Angola,...) heeft de grote aandeelhou-ders geen windeieren gelegd. De divi-denden gingen de hoogte in. Dezelfde winsthonger heeft ook een belangrijke rol gespeeld in de omvang van de kern-ramp in Fukushima. Ook daar werd op veiligheid bespaard en werden onnodi-ge risico’s genomen.

“als het klimaat een Bank was, Zou het al lang gered Zijn”

De klimaatveranderingen waren het onderwerp van heel wat internationale discussies. De VN-Conferentie over Klimaat in Cancun in 2010 leverde net als de vijftien vorige klimaatconfe-renties van de VN niets op. Dat is niet verwonderlijk. Er wordt geschat dat de maatregelen die vijftien jaar geleden nodig waren om de opwarming van de aarde te stoppen, nu niet meer zou-den hebben gekost dan 3% van het we-reldwijde bbp. Maar zelfs die beperkte prijs is onaanvaardbaar voor de groot-machten die enkel oog hebben voor de winstcijfers van de multinationals op korte termijn. Dat het gebrek aan maatregelen op lange termijn catastro-fale gevolgen heeft, wordt niet in over-weging genomen. De houding van de grootmachten werd samengevat door de

Venezolaanse president Hugo Chavez: “Als het klimaat een bank was, zou het al lang gered zijn.”

Intussen blijft de vraag hoe het kli-maat kan worden gered. Net als op an-dere vlakken slaagt Chavez er niet in om daar concreet over te worden. In april 2010 organiseerde de Bolivaanse presi-dent Evo Morales een Conferentie van Volkeren over Klimaatsverandering en de rechten van Moeder Aarde. Morales verklaarde op de openingssessie van de conferentie: “Ofwel komt er een einde aan het kapitalisme ofwel aan Moeder Aarde.” Maar er werd aan de 20.000 aanwezigen niet verteld hoe ze dan wel kunnen ingaan tegen het kapitalisme. Er werd nogmaals een kans gemist om een internationaal actieplan voor het klimaat voor te stellen met een agenda van internationale betogingen, actieda-gen en zelfs stakingsdagen.

het kapitalisme omVerwerpen

Net zoals we internationaal verzet no-dig hebben tegen de poging om ons te laten opdraaien voor de gevolgen van de economische crisis, is er ook nood aan verzet tegen de vernietiging van ons leefmilieu. Het gaat overigens om dezelfde verantwoordelijken. Enkel door de sleutelsectoren uit de handen van de kapitalisten te halen, is een al-ternatief mogelijk. Wij verdedigen de nationalisatie van

de energiesector onder democratische controle en beheer van de arbeiders en

hun gezinnen. Door de sleutelsectoren in publieke handen te plaatsen, kun-nen voldoende middelen worden vrijge-maakt voor onafhankelijk wetenschap-pelijk onderzoek en de ontwikkeling van ecologisch duurzame energie. Wij zijn voorstander van collectieve oplos-singen en niet van individuele sancties. Allerhande ecotaksen leggen de verant-woordelijkheid bij de consument, ook al heeft die geen medezeggenschap in de productie- en distributiemethoden van het kapitalisme.

Volgens ons is het noodzakelijk dat de arbeidersorganisaties de hulp orga-niseren bij natuurrampen. Bij de over-stromingen in Pakistan in 2010 kregen sommige regio’s wekenlang geen en-kele hulp, terwijl hulpmiddelen wer-den gebruikt om de positie van regio-nale kopstukken te versterken. In Sri Lanka werd de wereldwijde hulp na de tsunami van 2005 zelfs aangewend om een militarisering van het regime te versterken, wat uiteindelijk een rol speelde in de bloedige oorlog tegen de Tamil-minderheid. Als we dat willen vermijden, kunnen we enkel vertrou-wen op de arbeidersbeweging in ge-troffen gebieden.

Een socialistische samenleving met een democratische planning van de eco-nomie, op basis van arbeiderscontrole en -beheer, is nodig om de belangen van de meerderheid van de bevolking met inbegrip van ecologische belangen centraal te stellen.

Conservatieve stemmen, zoals André Oosterlinck, zien hierin een kans om te pleiten voor hoger inschrijvingsgeld. Aan de Britse universiteiten werd als onderdeel van het besparingsbeleid al overgegaan tot een verhoging van het maximale inschrijvingsgeld tot 9.000 pond per jaar (ruim 10.000 euro). Tegen de achtergrond van een snelle toename van het aantal werklozen en een dalen-de levensstandaard, betekent dit in de praktijk dat een groeiende groep Britse jongeren niet langer toegang heeft tot hoger onderwijs.

Bij ons is het nog niet zo ver gekomen, maar als het van André Oosterlinck afhangt, zullen we snel bijbenen. De voorzitter van de associatie rond de KULeuven en voormalig rector van de Leuvense universiteit staat al langer gekend voor zijn elitaire visie waarbij

hoger onderwijs enkel toegankelijk zou mogen zijn voor wie het zich kan per-mitteren of wie er echt bovenuit steekt. Enkele jaren geleden pleitte hij voor een harde besparingsoperatie in het hoger onderwijs om slechts één of twee uni-versiteiten over te houden. Die moeten bovendien nauwer aansluiten bij de no-den van het bedrijfsleven.

Nu grijpt Oosterlinck het stijgende aantal inschrijvingen aan de hoge-scholen aan om te pleiten voor een drastische verhoging van het inschrij-vingsgeld in een aantal richtingen. Hij verklaarde: “We hebben niet te veel studenten, we hebben er te weinig in de juiste richtingen: ingenieurs, che-mici, geschoolden waar de arbeids-markt om schreeuwt. Ik stel voor het inschrijvingsgeld voor deze richtingen te halveren of zelfs op nul te brengen en

dat van de andere te verdubbelen. En neen, dat is geen boutade. Het zou een sterk signaal zijn. Verdubbeld inschrij-vingsgeld zal nog altijd lager zijn dan wat ze in het buitenland vragen.” Feit is natuurlijk dat een verdubbeling van het inschrijvingsgeld in bepaalde rich-tingen meteen een sneeuwbaleffect zal hebben in de andere richtingen.

In de plaats van middelen te voorzien om studenten individueel te begeleiden in hun studiekeuze, pleiten de rectoren voor een “oriënteringsproef”. Dat is een opstap naar een ingangsexamen. De Gentse rector Van Cauwenberge ver-klaarde: “Een student die verkeerd kiest, is een verlies van tijd en geld.”

De toegang tot hoger onderwijs moet volgens ons open staan voor iedereen. Dat kan enkel door het inschrijvings-geld af te schaffen en gratis en degelijk onderwijs aan te bieden, wat betekent dat het inschrijvingsgeld wordt afge-schaft. Studenten moeten bovendien de tijd en mogelijkheden hebben om te kunnen studeren, wat betekent dat het huidige stelsel van studiebeurzen dras-tisch moet worden uitgebreid in de rich-ting van een studentenloon.

Geen verhoging van het inschrijvingsgeld, geen toegangsexamens!

door nicolas croEs

De afgelopen periode werden we geconfronteerd met een toename van het aantal ecologische rampen (de kernramp van Fukushima, olieramp met BP in de Golf van Mexico,

voedselcrisis en besmetting in Duitsland,…) alsook met de gevolgen van de klimaatveranderingen die steeds concreter worden. Zo kent de Hoorn van Afrika de ergste droogte in zestig jaar. Klimaatverandering is daar niet de enige factor, maar het is wel een element.

De hogescholen kennen een forse toename van het aantal inschrij-vingen voor het volgende academiejaar. Het feit dat er 18 jaar ge-leden minder kinderen werden geboren, heeft geen negatieve im-

pact op het aantal jongeren dat wil verder studeren. Vorig jaar telden de hogescholen 25.339 inschrijvingen en dit jaar zou dat aantal nog hoger kunnen liggen. Ook de universiteiten zien het aantal studenten verder toenemen.

www.socialisme.be september 2011 15anTifa

Enkele uren voor de aanslag zette Breivik een 1500 bladzijden tellend manifest online waarin hij zijn politie-ke ideeën uit de doeken doet. Daarin spreekt hij zich uit tegen het “cultureel marxisme” en de islam. Hij toonde ook grote bewondering voor de Nederlander Geert Wilders en zijn Partij van de Vrijheid, die volgens hem “de enige echte partij voor conservatieven is”. Achteraf bleek dat hij dit manifest ook naar een 1000-tal e-mailadressen had gestuurd. In België ontvingen enkele Gentse leden van de Nationalistische Studenten Vereniging (NSV) alsook de VB-parlementsleden Tanguy Veys en Chris Janssens het manifest in hun mailbox. Francesco Speroni, fractie-leider van de Italiaanse Lega Nord in het Europees Parlement en voormalig minister onder Berlusconi, verklaarde dat Breivik “de christelijke westerse beschaving verdedigt”.

Door deze gebeurtenissen zijn ver-schillende extreemrechtse partijen over heel Europa al onder vuur komen te lig-gen. Zo wordt in Nederland gediscus-sieerd of Geert Wilders mee verant-woordelijk is voor het klimaat waarin Anders Breivik zijn misdaden kon be-

gaan. Volgens Wilders “speelt links een vals politiek spelletje” en vervol-gens nam hij uitdrukkelijk afstand van Breivik om hem te omschrijven als een

“verknipte idioot” en een “waanzinni-ge”. In België distantieerde het Vlaams Belang zich onmiddellijk. VB-voorzit-ter Bruno Valkeniers antwoordde op de vraag of zijn partij Breivik had geïnspi-reerd: “die man is geen geestesgenoot, hij is geestesgestoord”.

De houding van deze partijen is hy-pocriet. Ze ontdoen zich snel van elke verantwoordelijkheid door te stellen dat dit het werk is van een “waanzinnige” of “geestesgestoorde” enkeling. Aan hun ideeën ligt het volgens hen zeker niet. Moesten de aanslagen gepleegd zijn door islamfundamentalisten, ze zouden er als de kippen bij zijn om alle moslims te veroordelen.

Zij zijn niet de enigen met deze reflex, al gauw werd Anders Breivik bestem-peld als een “gek” of “psychiatrisch gestoord”. Dat is gemakkelijk om niet verder te moeten gaan zoeken naar oor-zaken van het geweld. Ondertussen stel-de de Nederlandse hoogleraar forensi-sche psychiatrie Hjalmar van Marle na het doornemen van Breiviks manifest

en levensgeschiedenis dat niets wijst op een persoonlijkheidsstoornis. Ook gevangenispsychiater Johan Baecke kwam tot die conlclusie.

Door de huidige crisis van het sy-steem en de sociale problemen die het met zich mee brengt, is het niet verba-zingwekkend dat een groeiende laag van de bevolking totaal vervreemd geraakt van de huidige maatschappij. Als er dan geen linkse kracht met een duidelijk antwoord op het toneel ver-schijnt, kunnen rechts-populistische en zelfs extreemrechtse formaties deze politieke leemte opvullen. De electorale successen en de ideeën van deze orga-nisaties kunnen op hun beurt een kli-maat creëren waarin sommige indivi-duen een stap verder zetten en geweld gebruiken tegen andersdenkenden en allochtonen. Dit betekent niet dat we partijen als het Vlaams Belang verant-woordelijk achten voor het Noorse ge-weld. Maar het bestaan ervan en de in-ternationale contacten, onder meer via internet, hebben wel een rol gespeeld in het versterken van het zelfvertrou-wen van Breivik.

Strijd tegen fascistisch geweld organiseren: anti-NSV betoging op 8 maart

77 doden biJ aanslag dooR nooRse exTReem-RechTse miliTanT

eind juni 2011 was filip dewinter op een bijeenkomst van de Lega nord in Pontida, nabij bergamo. hij ontmoette onder meer francesco Speroni (uiterst rechts op de foto). europarlementslid Speroni verklaarde een maand later over het noorse bloedbad dat breivik “de Westerse beschaving verdedigde”...

Foto: op 18 september 2004 organiseerde Blokbuster in Turnhout een betoging tegen fascistisch geweld. Dat was na ver-schillende incidenten met neo-nazi’s in de stad.

door mathias (antWErpEn)

Op 22 juli werden er twee bloedige aanslagen gepleegd in Noorwegen; in Oslo ging een bom af in de re-geringswijk en daaropvolgend vond er een schietpartij plaats op een kamp van de jeugdafdeling van de sociaaldemocratische Noorse Arbeiderspartij op het eilandje utoya. De trieste balans van deze aan-

slagen: 77 doden en zeker 96 gewonden. Het feit dat de dader, de 32-jarige Anders Breivik, de aanslagen pleeg-de uit overtuiging van zijn extreem-rechtse ideeën, doet de vraag rijzen wat het gevaar is van extreemrechtse individuen en groeperingen.

sociale context Beantwoorden

De traditionele partijen dragen indi-rect mee verantwoordelijkheid voor al deze drama’s. Terrorisme komt niet uit de lucht vallen. Het is een gevolg van de sociale situatie, de maatschappij, waarin het voortkomt. Het neoliberale beleid van de afgelopen decennia waar-bij de welvaartstaat systematisch werd afgebouwd, zorgde voor een groeien-de kloof tussen arm en rijk. Hierdoor vallen steeds meer mensen uit de boot. Dit kan bij geïsoleerde mensen leiden tot radicalisering. De huidige besparin-gen als gevolg van de crisis zullen dit enkel verergeren.

Bovendien wordt racisme mee ge-stimuleerd door gevestigde partij-en. Figuren als Merkel, Sarkozy en Cameron maakten er gebruik van om de aandacht af te leiden van de crisis en hun besparingsbeleid. In een maat-schappij waarin er enorme tekorten zijn aan betaalbare woningen, goed betaal-de en stabiele jobs, leefbare pensioe-nen,... dient het gepraat over het “falen van de multiculturele maatschappij” om de fundamentele crisis van het systeem, het kapitalisme, te verdoezelen.

Onze strijd tegen extreem-rechts en tegen racisme is gekoppeld aan een strijd tegen het kapitalisme. Tevens willen we door middel van actief ver-zet met betogingen, acties en cam-pagnes aantonen dat extreem-rechts slechts een kleine geïsoleerde groep organiseert. Met onze acties willen we

vermijden dat extreem-rechtse ideeën als aanvaardbaar worden beschouwd. Daarom verzetten we ons ook tegen de erkenning van NSV (de studentenclub van het Vlaams Belang) aan de univer-siteiten. Vorig jaar hebben de jongeren-organisaties van de traditionele partijen er nog alles aan gedaan om de Gentse correspondenten van Breivik een offi-ciële erkenning met bijhorende subsi-dies te bezorgen.

Blokbuster staat al jaren vooraan in de anti-fascistische strijd en maakt zich op om ook de komende maanden acties te organiseren. Begin maart 2012 is er een nieuwe anti-NSV betoging, deze keer in Leuven. We willen niet gewoon eenma-lig betogen, maar de betoging aangrij-pen voor een campagne onder studen-ten, scholieren en werkenden.

In onze actieve strijd komen we op voor een socialistisch alternatief. Als we racisme en extreemrechts geweld willen bestrijden, moeten we de maat-schappelijke voedingsbodem ervan aanpakken. Dit betekent de huidige ongelijkheid en onzekerheid aanpak-ken door investeringen in de sociale ze-kerheid, het herverdelen van het werk, degelijke lonen en uitkeringen, betaal-bare huisvesting,… We strijden kortom tegen een systeem waarin de economi-sche winstbelangen van een kleine min-derheid sociale afbraak voor de meer-derheid met zich mee brengen.

www.blokbuster.be

Er is een mediarelletje ontstaan in Duitsland over een verkiezings-affiche van de rechtsradicale NPD in Berlijn. Smakeloze humor lijkt iets internationaals te zijn bij extreem-rechts. De slogan “Gas geven” is op zijn minst dubbelzinnig. De nationale website van de NPD lijkt wel een synthese van de klassiekers van het VB: boks-handschoenen (met de slogan “Wehrt euch” i.p.v. “Uit zelfverdedi-ging”), “Wij zeggen wat u denkt.” Het is alvast veelzeggend dat een relatief open neonazistische Duitse partij zijn mosterd (zonder het gas) haalt bij het VB.

Massaal protest in Noorwegen

Gas geven…

wat is de dreiging Bij ons?

Ook in ons land is de dreiging van extreemrechtse en neonazistische ele-menten reëel. Het is immers nog niet zo lang geleden dat de groep neonazi’s van Blood & Honour werden opgepakt omwille van hun poging voor het op-zetten van een gewapende bende. Hun amateuristische aanpak leidde snel tot het mislukken van deze onderneming en een politie-inval maakte er dan ook een einde aan. Maar intussen bleek toch maar dat er in ons land gewapende neo-nazi’s rondliepen.

Hoewel organisaties zoals Blood & Honour of Combat 18 een reële drei-ging kunnen vormen, komt het grootste gevaar vooral van geïsoleerde figuren. Figuren zoals Hans van Temsche en Timothy McVeigh, die moorden begin-gen vanuit een extreemrechts gedach-tengoed, tonen dit aan. De aanslagen van Anders Breivik zijn hiervan de re-

censte bevestiging. Op het internet vinden dergelijke ‘los-

geslagen elementen’ geestesgenoten waardoor ze verder radicaliseren. Ook Anders Breivik was op allerhande neo-nazistische websites, zoals nordisk.nu, actief. Via het internet onderhield hij contacten met buitenlandse organisa-ties zoals de English Defence League. In eigen land was hij zeven jaar lid van de racistische Vooruitgangspartij.

Dergelijke ‘internet-nazi’s’ komen ook bij ons voor. Zo werd klacht inge-diend tegen iemand die zich “Jan zon-der vrees” noemt (maar blijkbaar wel vrees heeft om zijn eigen naam bekend te maken). Hij stelde in een commen-taar op vandaag.be voor om iedereen met een boerka neer te schieten, “Het zal rap gedaan zijn daar met dienen ze-ver want steeds maar weer kogelgaten repareren in uw gordijn, dat wordt ge toch beu op de duur.”

Na de aanslagen was er in de Noorse hoofdstad een betoging met 200.000 deelnemers. De regerende so-ciaal-democratische partij kan in de peilingen op een grote sympathie rekenen en stijgt tot boven de 40%. Dat kan volstaan om de opmars van de conservatie-ven te stoppen bij de verkiezingen van september. De conservatieven sturen aan op een coalitie met de ex-treem-rechtse Vooruitgangspartij die na de aansla-gen fors moest inleveren in de peilingen.

Ondanks pogingen om de woede na de aansla-gen zo apolitiek mogelijk te houden en te overgie-ten met een nationalistische saus, was er een groei-ende interesse in linkse politieke standpunten. De Socialistische Linkse Partij (een brede linkse forma-tie) registreerde 500 nieuwe leden in Oslo alleen. Veel Noren verklaarden dat ze islamofobe verkla-

ringen of racistische grapjes niet langer zullen aan-vaarden. De belangrijkste kranten moesten pogingen ondernemen om de discussiepagina’s en commen-taren op hun websites te modereren om racistische boodschappen te weren.

We roepen op om deel te nemen aan een reeks mobilisaties in de komende maanden. Een eerste afspraak is er op 25 september met een eerste ‘Slutwalk’ in ons land. Dergelijke ‘Slettenmarsen’ vonden al in verschillende landen plaats als een protest tegen seksisme. Een Canadese politie-agent zei dat vrouwen die zich als een “slet” kleden verkrachtingen zelf uitlokken. Er kwam protest van vrouwen die het recht opeisen om zich te kleden zoals ze dat willen. De betoging werd ‘Slutwalk’ genoemd.

In oktober volgt een internationale ac t iedag i n he t kader van het jongerenprotest in Zuid-Europa. De Spaanse ‘indignado’s’ (misnoegden) hielden wekenlang pleinen bezet en organiseerden tal van acties. Een

delegatie is te voet op weg naar Brussel waar op 15 oktober een actiedag wordt georganiseerd.

Begin december is er een nieuwe klimaatbetoging, enkele maanden na de verschrikkelijke ramp in Fukushima is het meer dan ooit noodzakelijk om rond dit thema actief te zijn.

Na de wintervakantie volgt in Leuven de jaarlijkse anti-fascistische betoging van Blokbuster en ALS: de anti-NSV betoging van 8 maart. Na het bloedbad in Noorwegen is ook anti-fascistisch verzet bijzonder actueel. De dader van de 77 moorden was een losgeslagen rechtse extremist, maar hij zag zich wel gesterkt door zijn internationale banden waaronder ook tal van NSV’ers (NSV is de studentenorganisatie van het Vlaams Belang).

Verder zijn we ook actief in de strijd voor werk met de campagne ‘Jongeren in strijd voor werk’ en verzetten we ons tegen een verdere afbraak van het onderwijs. We komen op voor gratis en degelijk onderwijs dat toegankelijk is voor iedereen. ALS mobiliseert naar acties maar

wil ook discussies aangaan over het huidige systeem. We moeten nagaan waarom dit kapitalistische systeem niet werkt en welke antwoorden we er op kunnen bieden. Dergelijke discussie is belangrijk zodat woede en afkeer niet op een wanhopige manier tot uiting komen, zoals bij de rellen in verschillende Engelse steden.

Wij willen geen “verloren generatie” zijn, maar daartoe moeten we ons organiseren. Door actief op te komen

voor een socialistische samenleving waarin de behoeften van iedereen centraal staan in de plaats van de winsten van een kleine minderheid van bankiers en toplui van multinationals, kunnen we een rol spelen in de strijd voor fundamentele verandering.

In die str ijd moeten we banden aangaan met de arbeidersbeweging omdat de werkende bevolking een sleutelrol speelt in de samenleving. Samen moeten we opkomen voor een strijdbaar, sociaal programma voor jobs, huisvesting en de verdediging van onze openbare diensten. Doe mee met de Actief Linkse Studenten en Scholieren!

WWW.ACTIEFLINKS.BE

JongeRen in veRZeT vooR hun ToekomsT

discussiëRen, oRganiseRen, mobiliseRen!

socialisme.beben je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

strijd solidariteit socialisme

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 307 september 2011

de € 2STEUN: € 5

Steun dit maandblad: 001-3907596-27

Als we onze toekomst niet willen beperken tot werkloosheid, laag betaalde

jobs, onvindbare betaalbare huisvesting, milieurampen, racisme,... dan zullen we daar zelf voor moeten opkomen. De Actief Linkse Studenten en Scholieren willen met jongeren in discussie gaan, organiseren en mobiliseren.