Κοινά για το ΣΚΥΛΟ και τη ΓΑΤΑ Προφύλαξη από Ταινίες, Ακαρίδες και Νηματώδη Παράσιτα Τα ενδοπαράσιτα του σκύλου προκαλούν σε αυτόν διάφορα προβλήματα : 1. δεσμεύουν από το περιεχόμενο του εντέρου διάφορες θρεπτικές ουσίες κυρίως πρωτεϊνες, εσβέστιο, βιταμίνες με αποτέλεσμα η πρόσληψη αυτών των ουσιών από το ζώο να είναι ελλιπής. 2. προκαλούν ερεθισμό του εντέρου με αποτέλεσμα την πρόκληση εντερίτιδας, κολίτιδας κλπ. 3. ευνοούν τις δευτερογενείς μικροβιακές επιμολύνσεις. Απαιτείται η σχολαστική καταπολέμησή τους περιοδικά με τη χρήση των διαφόρων παρασιτοκτόνων φαρμάκων που κυκλοφορούν με βάση τις φαρμακευτικές ουσίες praziquantel, febantel, febentazole. κλπ.

Πυομήτρα του Σκύλου και της Γάτας Παθογένεια Αρχικά παρατηρείται υπερπλασία του ενδομητρίου της μήτρας, πάχυνσή του και ανάπτυξη σημαντικού αριθμού κύστεων. Στη συνέχεια έχουμε την παραγωγή εκκρίματος που παράγεται από τους αδένες του ενδομητρίου. Πολλές φορές το έκκριμα αυτό είναι στείρο από μικρόβια, συνηθέστερα όμως έχουμε την ανάπτυξη σταφυλοκόκκων, στρεπτοκόκκων και κολοβακτηριδίων. Αίτια εμφάνισης Πυομήτρας Τα αίτια της ανάπτυξης πυομήτρας δεν είναι γνωστά. Συνήθως παρατηρείται στα ενήλικα ή ηλικιωμένα ζώα λόγω κάποιας λειτουργικής διαταραχής των ωοθηκών, ή λόγω χρήσης οιστρογόνων για την διακοπή εγκυμοσύνης, ή τη χρήση προγεσταγόνων με σκοπό την αναστολή του οίστρου. Πάντως πυομήτρα μπορεί να εμφανιστεί και σε νεαρά ζώα όπως επίσης και σε ζώα που έχουν γεννήσει μία ή περισσότερες φορές. Κλινική εικόνα Τα τυπικά συμπτώματα είναι : κατάπτωση, ανορεξία, πολυουρία, πολυδιψία, έξοδος εκκρίματος από τον κόλπο, διάταση των κοιλιακών τοιχωμάτων, εμετός. Η έξοδος βέβαια του εκκρίματος δεν είναι τυπική. Στην περίπτωση που τέτοιο έκκριμα δεν υπάρχει, η διάγνωση της νόσου μόνο από τα συμπτώματα, είναι πολύ δύσκολη. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμπτώματα είναι πολύ βαρειά, παρατηρείται τοξιναιμία, νεφρική ανεπάρκεια, πάρεση της οπίσθιας μοίρας του σώματος και τελικά επέρχεται ο θάνατος. Διάγνωση

Η διάγνωση στηρίζεται στα κλινικά συμπτώματα, την ακτινογραφία κοιλίας, τις εργαστηριακές εξετάσεις αίματος (λευκοκυττάρωση). Αντιμετώπιση Η θεραπεία είναι χειρουργική απαιτείται δηλαδή ολική ωοθηκυστερεκτομή. Η έκβαση και η επιτυχία εξαρτώνται από τη γενική κατάσταση, το βαθμό δηλαδή διαταραχής της λειτουργίας του ήπατος και των νεφρών. Η φαρμακευτική αντιμετώπιση με τη χρήση αντιβιοτικών και προσταγλανδινών έχει σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ καλά αποτελέσματα, γίνεται όμως υπό προϋποθέσεις.

Μαστίτιδα του Σκύλου και της Γάτας Παθογένεια Μέσα από το στόμιο της θηλής του μαστού, ή και από λύσεις συνέχειας του δέρματος που γίνεται από τα δόντια των νεογεννήτων, προκαλείται εισβολή κοινών μικροοργανισμών, (σταφυλόκοκκος, στρεπτόκοκκος) με αποτέλεσμα την ανάπτυξη φλεγμονής. Σε αυτό συμβάλλει επίσης η μη πλήρης κένωση του μαστού, από το γάλα. Πρόληψη Στην πρόληψη της μαστίτιδας συμβάλει η καλή καθαριότητα της περιοχής με ήπια αντισηπτικά μέσα, ανάμεσα στα διαστήματα θηλασμού. Κλινική εικόνα Ο ένας ή οι περισσότεροι προσβεβλημμένοι μαστοί είναι διογκωμένοι, επώδυνοι στη ψηλάφιση. Το δέρμα στην περιοχή παρουσιάζεται ερυθρό και θερμό. Το ζώο μπορεί να εμφανίσει πυρετό, κατάπτωση και ανορεξία. Σε συμπίεση του μαστού ανάμεσα στους δακτύλους, παράγεται έκκριμα γκρίζο ή γκριζοκόκκινο. Σε πολύ προχωρημένες περιπτώσεις εάν δεν γίνει έγκαιρα θεραπεία μπορεί να αναπτυχθεί γάγγραινα. Διάγνωση Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα. Αντιμετώπιση Για την αντιμετώπιση της μαστίτιδας χορηγούνται ευρέως φάσματος αντιβιοτικά. Ανάλογα με τις ημέρες της γαλουχίας και την ηλικία των νεογεννήτων, μπορεί να συστηθεί απομάκρυση τους και χορήγηση στη μητέρα σκευασμάτων που σταματούν τη γαλακτοπαραγωγή.

Στοματίτιδα Παθογένεια Από τα Γενικευμένα νοσηματα, βλάβη του στοματικού βλεννογόνου μπορούν να προκαλέσουν : ουραιμικό σύνδρομο, σακχαρώδης διαβήτης, αιματολογικές διαταραχές (έλλειψη βιταμίνης Κ), έλλειψη νιασίνης από την τροφή, βαρέα μέταλλα (Θάλιο), αυτοάνοσα νοσήματα (πέμφιγγας), ανωμαλίες του ανοσοποιητικού συστήματος (Λευχαιμία, AIDS γάτας).

Από τους τοπικούς παράγοντες : Λοιμώδη νοσήματα (νόσος του Carre, FELV, FIV, Λ. Ρινοτραχειίτιδα, καλυκοϊωση, Πανλευκοπενία,μυκητιάσεις από Candida, Nocardia, Actinomyces), Χημικές ουσίες (αλκάλεα, οξέα, απορρυπαντικά), ηλεκτικό ρεύμα, ορισμένα φυτά, κάμπιες. Πρόληψη Λόγω της ποικιλίας των αιτίων που προκαλούν στοματίτιδα, η πρόληψη αφορά σε καθένα από τα προηγούμενα αίτια θα πρέπει να δίνεται η ανάλογη προσοχή. Κλινική εικόνα Τα μικρά ζώα που πάσχουν από στοματίτιδα, παρουσιάζουν ανορεξία, πόνο κατά τη μάσηση, σιελόρροια, κατάπτωση, πυρετό, έλκη στο στοματικό βλεννογόνο, αλλαγές στο χρώμα του βλεννογόνου. Επίσης μπορεί να συνυπάρχουν ουλίτιδα και περιοδοντίτιδα. Διάγνωση Στηρίζεται στο ιστορικό, στην κλινική εξέταση και επισκόπηση, εξετάσεις αίματος (ουρία κρεατινίνη, γλυκόζη, ανεύρεση LE κυττάρων και αντιπυρηνικών αντισωμάτων, λευκοκυτταρικός τύπος). Στοιχεία μπορεί να δώσει η κυτταρολογική εξέταση, οι καλλιέργειες και η βιοψία. Αντιμετώπιση Τροφές μαλακής σύστασης ή υδαρείς και σε πλήρη αδυναμία λήψης τροφής γίνονται οροί. Χρησιμοποιούνται αντισηπτικά διαλύματα, μπορεί να γίνει χειρουργικός καθαρισμός ή και εξαγωγή ξένων σωμάτων, αντιβιοτικά (αμπισιλίνη, κεφαλοσπορίνες), αντιμυκητιακά (κετοκοναζόλη). Σε περίπτωση λήψης οξέων, χορηγούμε διττανθρακικό νάτριο, και σε περίπτωση λήψης αλκάλεων χορηγούμε λεμονάδα.

Φαρυγγίτιδα Παθογένεια Νοσήματα των ρινικών κοιλοτήτων με εκκρίματα, παθολογικές καταστάσεις που προκαλούν χρόνιο έμετο και χρόνιο βήχα, καυστικές ουσίες, ξένα σώματα, ο ιός της νόσου του Carre και η Λοιμ. Τραχειοβροχίτιδα σε σκύλους, η Λοιμ. Ρινοτραχειίτιδα και η Καλυκοίωση σε γάτες, μπορεί να προκαλέσουν Φαρυγγίτιδα. Πρόληψη Η πρόληψη αφορά σε κάθε αιτιολογικό παράγοντα κατά περίπτωση. Κλινική εικόνα Εκδηλώνεται με βήχα, δυσκολία στη μάσηση και την κατάποση, ευαισθησία στη ψηλάφηση της περιοχής, σπανιότερα πυρετό και κατάπτωση. Διάγνωση Από το ιστορικό και την κλινική εικόνα. Χρήσιμα στοιχεία δίνει η φαρυγγοσκόπηση και η ακτινογραφία. Αντιμετώπιση

Διαιτητικά μέτρα με υδαρείς και χυλώδεις τροφές, αντιβιοτικά ευρέως φάσματος. Το περιλαίμιο στο ζώο πρέπει να αφαιρείται. Σε περίπτωση οιδήματος του φάρυγγα χορηγούνται κορτικοστεροειδή ενδοφλέβια.

Αμυγδαλίτιδα Παθογένεια Η πρωτογενής αμυγδαλίτιδα οφείλεται σε λοίμωξη από κοινά βακτήρια όπως E. Coli, Staphylococcus Aureus, Proteus, Pseudomonas spp. Η δευτερογενής αμυγδαλίτιδα είναι εξέλιξη γενικευμένων νοσημάτων όπως η Λοιμ. Ηπατίτιδα, η σχιστή υπερώα, ο μεγαοισοφάγος, η νεοπλασία στομάχου, η βρογχίτιδα κλπ. Πρόληψη Η πρόληψη σε ότι αφορά στη δευτερογενή μορφή, εξαρτάται από το νόσημα που προκαλεί την αμυγδαλίτιδα. Κλινική εικόνα Εμφανίζεται με πυρετό, κατάπτωση, δυσφαγία, βήχα, εμετό. Στην επισκόπηση των αμυγδαλών παρατηρείται διόγκωση, αν και σε ορισμένες γάτες αυτό δεν είναι τυπικό. Σε άλλες περιπτώσεις οι αμυγδαλές εμφανίζονται πυώδεις και αιμορραγικές. Συνήθως συνυπάρχει και φαρυγγίτιδα. Διάγνωση Από τα συμπτώματα και την επισκόπηση των αμυγδαλών. Αντιμετώπιση Χορηγούνται ευρέως φάσματος αντιβιοτικά, καλύτερα σε ενέσιμη μορφή, λόγω της δυσφαγίας. Σε δευτερογενή αμυγδαλίτιδα απαιτείται η αντιμετώπιση του πρωτογενούς νοσήματος.

Εμφραξη του Οισοφάγου από ξένα σώματα Παθογένεια Διάφορα κομμάτια οστών, ξύλα, πλαστικά αντικείμενα και βελόνες είναι τα πιό συνηθισμένα από τα υλικά εκείνα που μπορούν να προκαλέσουν τη μερική ή την ολική έμφραξη του οισοφάγου. Πρόληψη Να μη δίνουμε στα ζώα τροφές που περιέχουν κόκκαλα, να προσέχουμε τα διάφορα μικροαντικείμενα που δίνουμε στα ζώα για παιχνίδι να μην είναι αιχμηρά. Κλινική εικόνα Δυσφαγία με πόνο, σιελλόρροια, ανορεξία, κατάπτωση, ελάττωση σωματικού βάρους. Εάν το ξένο σώμα κατασκηνώσει στην θωρακική μοίρα του οισοφάγου η συμπτωματολογία

εμφανίζεται με μεγαλύτερη ένταση. Σε περίπτωση που το ξένο σώμα προκαλέσει διάτρηση του τοιχώματος του οισοφάγου, έχουμε βήχα, δύσπνοια, πυρετό. Διάγνωση Το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα δίνουν μία πρώτη ένδειξη. Η τελική διάγνωση τίθεται με ακτινογραφία απλή ή με γεύμα βαρίου. Η πιο αξιόπιστη διαγνωστική μέθοδος είναι η οισοφαγοσκόπηση. Η μέθοδος αυτή απαιτεί ειδικό εξοπλισμό και τα τελευταία χρόνια βρίσκει εφαρμογή συχνά. Αντιμετώπιση Γίνεται προσπάθεια εξαγωγής του ξένου σώματος μέσω του οισοφαγοσκοπίου. Εάν υπάρχει διάτρηση του οισοφάγου, η εξαγωγή είανι πολύ δύσκολη. Σε άλλες περιπτώσεις γίνεται προσπάθεια να προωθηθεί το ξένο σώμα προς το στομάχι. Εάν αυτοί οι χειρισμοί αποτύχουν θα πρέπει να γίνει χειρουργική αποκατάσταση.

Οισοφαγίτιδα Παθογένεια Η οισοφαγίτιδα προκαλείται συνήθως ύστερα από κατάποση χημικών, ερεθιστικών ουσιών ή ζεστού νερού από τα ζώα. Συνήθης είναι επίσης η παλινδρόμηση γαστρικού υγρού λόγω χάλασης του καρδιακού σφιγκτήρα, μετά από πολύωρες χειρουργικές επεμβάσεις. Επίσης σε καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, σε μακροχρόνια λήψη αντιβιοτικών, ενώ στις γάτες οισοφαγίτιδα μπορεί να προκαλέσει η καλυκοϊωση. Κλινική εικόνα Αναγωγή (ατελής εμετός) πολλές φορές με αίμα, δυσφαγία, πυρετός, κατάπτωση, πολλές φορές πόνος στην ψηλάφηση. Διάγνωση Το ιστορικό και τα συμπτώματα κατευθύνουν στη διάγνωση της οισοφαγίτιδας. Η οισοφαγοσκόπηση είναι η μέθοδος εκλογής για την πιστοποίηση της νόσου. Αντιμετώπιση Πλήρης νηστεία για 24 - 48 ώρες και χορήγηση αντιβιοτικών ευρέως φάσματος σε ενέσιμη μορφή. Στη συνέχεια χορηγούμε χυλώδεις τροφές, αντιόξινα σκευάσματα (AlOH, MgOH). Στη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση χορηγούμε μετοκλοπραμίδη και αναστολείς Η2 υποδοχέων (σιμετιδίνη).

Οξεία Γαστρίτιδα Παθογένεια Είναι συνήθως δύσκολη η αναγνώριση του αιτίου που προκαλεί γαστρίτιδα. Πάντως συνήθως γαστρίτιδα προκαλούν : 1. αλλοιωμένα τρόφιμα, 2. λοιμώδη νοσήματα (λοιμ, ηπατίτιδα, Carre, παρβοϊωση, κορωναίωση, μηκυτιάσεις, παρασιτώσεις), 3. τοξίνες βακτηρίων, μυκήτων, 4. ξένα

σώματα, 5. φάρμακα, χημικές ουσίες (ασπιρίνη, κορτικοστεροειδή, μόλυβδος, απορρυπαντικά), 6. φυτά και φυτοτοξίνες, 7. αλλεργικές καταστάσεις, 8. δευτερογενείς καταστάσεις (ηπατική και νεφρική ανεπάρκεια), 9. shock και stress. Ολες οι προηγούμενες καταστάσεις σε μέτριο ή σε μεγάλο βαθμό προκαλούν βλάβη στο βλεννογόνιο φραγμό του στομάχου και προκαλούν γαστρίτιδα. Πρόληψη Η πρόληψη της γαστρίτιδας, αφορά στην πρόληψη για κάθε έναν χωριστά από τους παράγοντες που προκαλούν γαστρίτιδα. Κλινική εικόνα Το κύριο σύμπτωμα είναι ο εμετός. Συνήθως συνυπάρχουν ή προηγούνται συμπτώματα ναυτίας (σιελόρροια, κινήσεις μάσησης) και πολυδιψία. Το έμεσμα μπορεί να είναι υδαρές, με περιεχόμενο τροφής, μπορεί να έχει βλέννες, ή χολή. Το ζώο εύκολα αφυδατώνεται και κατά τρόπο παράδοξο στις εργαστηριακές εξετάσεις παρουσιάζει οξέωση και όχι αλκάλωση όπως θα αναμενόταν. Διάγνωση Στηρίζεται στο ιστορικό από τον ιδιοκτήτη του ζώου, τα συμπτώματα, τις βιοχημικές εξετάσεις, την παρασιτολογική εξέταση κοπράνων, και τέλος τη γαστροσκόπηση. Αντιμετώπιση Δίαιτα πλήρης για τουλάχιστον 24 ώρες. Συνήθως για τη θεραπεία της γαστρίτιδας χρησιμοποιούνται οι παρακάτω κατηγορίες φαρμάκων : οροί και ηλεκτρολύτες, αντιεμετικά (μετοκλοπραμίδη) κυρίως ενδομυικά, αντιχολινεργικά (ατροπίνη), αντιόξινα (MgOH, AlOH), ανταγωνιστές Η2 υποδοχέων (σιμετιδίνη). Πολλές φορές συνιστάται η γαστροτομή για την αφαίρεση ξένου σώματος.

Χρόνια Γαστρίτιδα Παθογένεια Συνήθως στη δημιουργία της χρόνιας γαστρίτιδας υπεισέρχονται οι εξής καταστάσεις : αλλεργικοί μηχανισμοί, αυτοάνοσοι μηχανισμοί, χημικές ουσίες, φαρμακευτικές ουσίες, φυτικές ουσίες και τοξίνες. Ολοι αυτοί οι παράγοντες προκαλούν βλάβη του γαστρικού βλεννογόνου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μορφές Χρόνιας Γαστρίτιδας Είναι η : 1.χρόνια απλή γαστρίτιδα, 2. χρόνια ατροφική γαστρίτιδα, 3. υπερτροφική γαστροπάθεια, 4. ηωσινοφιλική γαστρίτιδα. Πρόληψη Η πρόληψη αφορά σε κάθε αίτιο χωριστά. Κλινική εικόνα Το κύριο σύμπτωμα είναι ο εμετός, κατά τις πρωινές ώρες, ανεξάρτητα από γεύμα. Τα ζώα επίσης έχουν ανορεξία, απώλεια βάρους, κοιλιακό πόνο, πολυδιψία. Επίσης μπορεί να παρατηρηθεί αιματέμεση και μέλαινα. Στη συνέχεια εμφανίζεται αφυδάτωση, αναιμία, υποπρωτεϊναιμία. Διάγνωση

Το ιστορικό από τον ιδιοκτήτη του ζώου, τα κλινικά συμτώματα, εργ. εξετάσεις αίματος (ηωσινοφιλία), ακτινογραφία απλή ή με βάριο, γαστροσκόπηση και βιοψία. Αντιμετώπιση Απαιτείται διατροφή πλούσια σε υδατάνθρακες και φτωχή σε πρωτεϊνες (κρέας). Τα γεύματα πρέπει να είναι σε μικρές ποσότητες και πολλές φορές την ημέρα. Η σιμετιδίνη (αναστολέας Η2 υποδοχέων) και τα αντιόξινα είναι τα φάρμακα εκλογής για τις περισσότερες περιπτώσεις. Εάν αποδειχτεί αυτοάνοση και ηωσινοφιλική γαστρίτιδα (βιοψία) χορηγούνται κορτικοστεροειδή και αζαθειοπρίμη.

Γαστρικά Ελκη Παθογένεια Το σύνδρομο της προσαρμογής (stress), η μαστοκυττάρωση (νεοπλασία των εντεροενδοκρινών κυττάρων), καθώς και όλοι οι παράγοντες που προκαλούν οξεία και χρόνια γαστρίτιδα, ενέχονται για την δημιουργία γαστρικών ελκών. Στο stress, έχουμε τη δημιουργία συμπαθοτονίας, την υπερέκκριση κατεχολαμινών και εξ αιτίας αυτού την δημιουργία γαστρκού έλκους. Η μαστοκυττάρωση δημιουργεί έλκος λόγω της αυξημένης παραγωγής ισταμίνης και της διέγερσης των Η2 υποδοχέων. Τα περισσότερα γαστρικά έλκη δημιουργούνται στην περιοχή μεταξύ θόλου και σώματος στομάχου και στην αρχή του δωδεκαδακτύλου. Κλινική εικόνα Το τυπικό σύμπτωμα είναι ο εμετός ο οποίος περιέχει αίμα σε χρώμα σκούρο καφέ. Στη ψηλάφηση του στομάχου από τα κοιλιακά τοιχώματα υπάρχει αντίδραση πόνου. Τα γαστρικά έλκη μπορεί να οδηγήσουν σε διάτρηση του στομάχου. Διάγνωση Το ιστορικό από τον ιδιοκτήτη, τα συμπτώματα, η ακτινογραφία με βαριούχο γεύμα και η γαστροσκόπηση οδηγούν στη διάγνωση. Αντιμετώπιση Για τη θεραπεία γίνονται συνδυασμοί και χορηγούνται : αντιόξινα (AlOH, MgOH), ανταγωνιστές Η2 υποδοχέων, κυτταροπροστατευτικές ουσίες (σουκραλφάτη).

Οξεία Εντερίτιδα Παθογένεια Τα είδη διάρροιας σχετίζονται με τον τρόπο δημιουργίας της : 1. Οσμωτική διάρροια, όταν υπάρχει μικρή απορρόφηση από το έντερο, λόγω πεπτικής ανεπάρκειας, 2. Εκκριτική διάρροια, όταν υπάρχει διέγερση του βλεννογόνου του εντέρου και υπερέκκριση υγρών, 3. Εξιδρωματική διάρροια, όταν υπάρχει αυξημένη διαπερατότητα του εντερικού βλεννογόνου,

4. Διάρροια λόγω ανώμαλης κινητικότητας εντέρου, από επεμβάσεις, φάρμακα, ορμόνες και εντεροτοξίνες Διάρροια από Λεπτό ή Παχύ έντερο Από το Λεπτό : μεγάλος όγκος κοπράνων, όχι βλέννα, όχι αίμα, έχει άπεπτες ουσίες, απώλεια βάρους, μπορεί να υπάρχει και εμετός, βορβορυγμοί, σιελόρροια. Από το Παχύ : μικρός όγκος κοπράνων, παρουσία βλέννας και αίματος, ύπαρξη τεινεσμών και δυσχεσίας, δεν υπάρχει απώλεια βάρους, ούτε εμετός, βορβορυγμοί και σιελόρροια. Κλινική εικόνα Το κύριο σύμπτωμα είναι φυσικά η διάρροια. Τα υπόλοιπα στοιχεία, όπως η ύπαρξη αίματος, βλέννας, η συχνότητα, ο όγκος, εάν η διάρροια εμφανίζεται μετά τη λήψη κάποιας συγκεκριμένης τροφής, λήψη φαρμάκων, καταστάσεις που μπορεί να δημιουργήσουν stress στο ζώο, η απώλεια βάρους, η ανορεξία, η συνύπαρξη εμετών, μπορεί να αποσαφηνίσουν την κλινική εικόνα. Διάγνωση Εκτός από τα στοιχεία που αναφέραμε στην κλινική εικόνα, μία σειρά εξετάσεων θα βοηθήσουν στη διάγνωση : 1. βιοχημική εξέταση κοπράνων, 2. αιματολογικά και βιοχημικά ευρήματα στο αίμα, 3. Μικροβιολογική εξέταση κοπράνων (Escherichia Coli, Salmonella spp., Yersinia Enterocolitica, Campylobacter Jejuni, Bacilus Piliformis Clostridia spp. κλπ), 4. Παρασιτολογική εξέταση κοπράνων (Ασκαρίδες, Νηματώδη, Στρογγυλοειδή, Ταινίες, Κοκκίδια, Τζιάρντια). Αντιμετώπιση Κατ' αρχήν είναι απαραίτητα διαιτητικά μέτρα (καλής ποιότητας βιομηχανοποιημένη τροφή), γίνεται συμπτωματική ανιμετώπιση με αντιδιαρροϊκά φάρμακα. Ανάλογα με τα αποτελέσματα των εργ. εξετάσεων, γίνεται και η αντίστοιχη θεραπεία με τα αντιβιοτικά και αντιπαρασιτικά φάρμακα που θεωρούνται κατάλληλα κατά περίπτωση. Υποστηρικτικά και ανάλογα με την αφυδάτωση, χορηγούνται οροί και ηλεκτρολύτες.

Χρόνια Εντερίτιδα Παθογένεια Οι χρόνιες εντερίτιδες είναι άγνωστης αιτιολογίας και χαρακτηρίζονται από διήθηση του εντερικού βλεννογόνου από φλεγμονώδη κύτταρα διαφόρων ειδών. Κατηγορίες Χρόνιων Εντερίτιδων. 1. Πλασμοκυτταρική - Λεμφοκυτταρική, πιθανόν οφείλεται σε αυτοάνοσους μηχανισμούς. 2. Ηωσινοφιλική, πιθανόν οφείλεται σε αλλεργία, μπορεί όμως να οφείλεται σε παράσιτα, ή ναι είναι αυτοάνοση. 3.Υπερηωσινοφιλική εντερίτιδα της γάτας. 4. Κοκκιωματώδης εντερίτιδα, άγνωστης αιτιολογίας. 5. Ατροφία των αχνών του εντέρου από διάφορες πρωτογενείς αιτίες ( ιδιοπαθής, Λέμφωμα ). Κλινική εικόνα Το κλασσικό σύμπτωμα της νόσου είναι η χρόνια διάρροια. Υπάρχει έντονη απώλεια βάρους, μπορεί να υπάρχει ανορεξία και σποραδικά εμφανίζονται έμετοι. Οι διάρροιες αυτές συνήθως δεν ανταποκρίνονται στις κλασσικές θεραπείες, και τα ζώα εμφανίζουν πλέον εικόνα καχεξίας. Διάγνωση

Εκτός από τα συμπτώματα, σημαντικό ρόλο στη διάγνωση, παίζουν οι εργαστηριακές εξετάσεις όπως η ακτινογραφία μετά από βαριούχο υποκλυσμό, η συγκέντρωση των ολικών πρωτεϊνών του ορού, η συγκέντρωση ηωσινοφίλων κλπ. Ασφαλή όμως διάγνωση μπορεί να τεθεί, μετά από βιοψία του εντερικού βλεννογόνου. Αντιμετώπιση Για την πλασμοκυτταρική χορηγούμε πρεδνιζολόνη, αζαθειοπρίμη, και τυλοζίνη. Για την ηωσινιφιλική πρεδνιζολόνη και αζαθειοπρίμη. Στην υπερηωσινοφιλική εντερίτιδα της γάτας, χορηγούμε πρεδνιζολόνη και στην κοκκιωματώδη εντερίτιδα χορηγούμε πρεδνιζολόνη, αζαθειοπρίμη, σουλφασαλαζίνη και μετρονιδαζόλη.

Οξείες Κολίτιδες Παθογένεια Τα παράσιτα, τα βακτήρια και οι αμοιβάδες προκαλούν φλεγμονή του τμήματος Είδη Οξείας Κολίτιδας 1. Τριχουριδική τυφλίτιδα και κολίτιδα από Trichuris Vulpis. 2. Οξεία Βακτηριακή κολίτιδα από Salmonella spp και E. Coli. 3. Αμοιβαδική κολίτιδα από Entamoeda Histolitica. Κλινική εικόνα Το τυπικό σύμπτωμα είναι η διάρροια με αίμα και βλέννα. Στη ψηλάφηση της κοιλιάς υπάρχει ευαισθησία. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει αφυδάτωση και αναιμία. Επίσης μπορεί να υπάρξει εμετός. Διάγνωση Εκτός από τα συμπτώματα που είναι τυπικά, η καλλιέργεια και η παρασιτολογική κοπράνων μπορεί να είναι καθοριστική για να τεθεί η διάγνωση. Αντιμετώπιση Για την τριχουριδική κολίτιδα χορηγείται μεμπενταζόλη, για τη βακτηριακή κολίτιδα χορηγούνται αντιβιοτικά ύστερα από τεστ ευαισθησίας. Για την αμοιβαδική κολίτιδα, χορηγείται μετρονιδαζόλη. Επίσης κατά περίπτωση χορηγείται συμπτωματική θεραπεία με ορούς και ηλεκτρολύτες.

Χρόνιες Κολίτιδες Παθογένεια Παρατηρούνται διηθήσεις του βλεννογόνου του παχέος εντέρου, από κύτταρα (ιστιοκύτταρα, ηωσινόφιλα). Στη συνέχεια δημιουργούνται έλκη στις περιοχές αυτές. Τα επιχώρια μεσεντέρια λεμφογάγγλια είναι διογκωμένα και διηθούνται από τον ίδιο τύπο κυττάρων. Προδιαθέτοντες παράγοντες για την εμφάνιση των καταστάσεων αυτών είναι οι βακτηριακές λοιμώξεις και οι αλλεργικές καταστάσεις. Στο σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου, προδιαθέτουν δυσμενώς οι καταστάσεις που δημιουργούν stress (αλλαγή περιβάλλοντος, αλλαγή συνηθειών, αλλαγή ιδιοκτήτη) μέσω της υπερέκκρισης κατεχολαμινών.

Είδη Χρόνιας Κολίτιδας. 1. Ιστιοκυτταρική ελκωτική κολίτιδα των Boxers. 2. Ιδιοπαθής ελκωτική κολίτιδα των σκύλων. 3. Ηωσινοφιλική ελκωτική κολίτιδα. 4. Σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου (βλεννώδης ή σπαστική ή ψυχογενής κολίτιδα) Κλινική εικόνα Τα συμπτώματα είναι τα τυπικά που εμφανίζονται στις κολίτιδες, δηλαδή διάρροια με βλέννες και αίμα. Διάγνωση Εκτός από τα συμπτώματα, στη διάγνωση βοηθούν η ακτινογραφία με βαριούχο υποκλυσμό και η βιοψία μετά από ορθοσκόπηση. Στο σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου στη διάγνωση βοηθούν τα στοιχεία από το ιστορικό. Αντιμετώπιση Χορηγούνται γεύματα τρεις φορές την ημέρα, με ρύζι, άπαχο κρέας και λευκό ψωμί. Σήμερα κυκλοφορούν στο εμπόριο εξειδικευμένες τροφές για ζώα που πάσχουν από τη νόσο. Χορηγούνται επίσης βιταμίνες του συμπλέγματος Β.Για τη φαρμακευτική αντιμετώπιση, χορηγείται η σουλφασαλαζίνη για 7 - 8 εβδομάδες. Η μακροχρόνια χορήγηση της ουσίας αυτής μπορεί να προκαλέσει ξηρά κερατοεπιπεφυκίτιδα. Η χορήγηση επίσης πρεδνιζολόνης για διάστημα 3 - 4 εβδομάδων σε δόσεις προοδευτικά μειούμενες, έχουν δώσει καλά αποτελέσματα. Επίσης μπορεί να βοηθήσει και η χορήγηση μετρονιδαζόλης. Στο σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου, θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί με τη χορήγηση νατριούχου διαζεπάμης ή βρωμιούχου προπανθελίνης.

Νοσήματα του Ηπατος - Ηπατική Ανεπάρκεια Είδη Ηπατοπάθειας. 1. Φλεγμονώδη μολυσματικής αιτιολογίας ηπατικά νοσήματα. 2. Φλεγμονώδη μη μολυσματικής αιτιολογίας ηπατικά νοσήματα. 3. Χρόνια ενεργός Ηπατίτιδα 4. Ηπατικά νοσήματα που προκαλούνται από τοξικές ουσίες και φάρμακα. 5. Χάλκωση στα Bedlington Terriers. 6. Κίρρωση του ήπατος 7. Μη φλεγμονώδεις ηπατοπάθειες 8. Χολαγγειοηπατίτιδα της γάτας 9. Νεοπλασία του ήπατος 10. Χολολιθίαση Κλινική εικόνα Η Ηπατική νόσος στο σκύλο και τη γάτα μπορεί να επηρεάσει όλα σχεδόν τα συστήματα του οργανισμού και να εκδηλωθεί με τις εξής καταστάσεις : 1. ασκίτης (συλλογή υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα) 2. ηπατική εγκεφαλοπάθεια (λόγω της ανεπάρκειας του ήπατος να απομακρύνει τα τοξικά προϊόντα του μεταβολισμού οπότε δημιουργείται άνοια, κυκλικές κινήσεις, τύφλωση, επιθετικότητα, επιληπτικές κρίσεις, κώμα).

3. ενδοτοξίνωση 4. ενδοκρινικές ανωμαλίες (όλες οι ορμόνες μεταβολίζονται στο ήπαρ, επομένως στη νόσο παρατηρείται αλλαγή στη συγκέντρωση όλων των ορμονών στον οργανισμό του ζώου) 5. διατροφικές ανωμαλίες (το ήπαρ παίζει κυρίαρχο ρόλλο στο μεταβολισμό των πρωτεϊνών, των υδατανθράκων και των λιπών, οπότε δημιουργείται στεατόρροια, διαταραχές συγκέντρωσης τριγλυκεριδίων και χολοστερόλης, απώλεια βάρους, οστεοπώρωση, οστεομαλάκυνση, νυκταλωπία, αιμορραγίες, υποβιταμινώσεις ). 6. αιματολογικές διαταραχές ( στο ήπαρ συντίθενται οι περισσότεροι παράγοντες πήξης του ήπατος, οπότε δημιουργούνται αιμορραγίες) 7. νεφρικές ανωμαλίες (όταν υπάρχει βλάβη του ήπατος επηρεάζεται άμεσα η λειτουργία των νεφρών, με αποτέλεσμα να παρατηρείται πολυουρία, πολυδιψία κλπ). Διάγνωση Τα συμπτώματα είναι συνήθως καθοριστικά για τη διάγνωση του ζώου. Για την επιβεβαίωση απαιτούνται εργαστηριακές εξετάσεις αίματος, όπου διαπιστώνονται συνήθως μεγάλες αποκλίσεις στις τιμές των περισσοτέρων βιοχημικών παραμέτρων ((SGPT, SGOT, SAP, γGT κλπ). Εξειδικευμένες επίσης εργαστηριακές εξετάσεις, όπως η βιοψία μπορεί να παίξουν σημαντικό ρόλο στη διάγνωση της νόσου. Αντιμετώπιση Η Θεραπεία των ηπατικών παθήσεων είναι συνήθως υποστηρικτική και συμπτωματική. Ετσι απαιτείται : 1. ανάπαυση και περιορισμός του ασθενούς ζώου. 2. διατροφικά μέτρα (ανάλατη μυζήθρα, άσπρο βρασμένο ρύζι, συμπληρώματα βιταμινών ή ακόμη καλύτερα τις βιομηχανοποιημένες τροφές που χορηγούνται κατόπιν κτηνιατρικής συνταγής για ηπατοπαθή ζώα). 3. αντιβιοτικά (για τις βακτηριακές ηπατοπάθειες) πενικιλλίνες, κεφαλοσπορίνες. 4. ηρεμιστικά (φαινοβαρβιτάλη, διαζεπάμη) ενώ πρέπει να αποφεύγονται αναισθητικά, αναλγητικά και βαρβιτουρικά. 5. αναβολικά στεροειδή και κυρίως ανδρολόνη, προπιονική τεστοστερόνη. 6. πρεδνιζολόνη, αζαθειοπρίμη 7. ουσίες που ελαττώνουν την ηπατική ίνωση (πενικιλλαμίνη) 8. οροί και ηλεκτρολύτες 9. θεραπεία με διουρητικά (φουροσεμίδη) για τον ασκίτη

Οξεία Παγκρεατίτιδα Παθογένεια Η οξεία παγκρεατίτιδα μπορεί να προκληθεί από τους εξής παράγοντες : 1. παλινδρόμηση περιεχομένου εντέρου και χολής στο πάγκρεας. 2. παγκρεατική ισχαιμία (οχι καλή αιμάτωση του οργάνου) 3. εμφραξη του παγκρεατικού πόρου 4. φάρμακα ( στεροειδή, σουλφαμεθαζόνη, ισονιαζίδη) 5. Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια 6. τροφή πλούσια σε λίπη και υδατάνθρακες 7. οχι φυσιολογικός μεταβολισμός των λιπιδίων. 8. υπερασβεστιαιμία - υπερπαραθυρεοειδισμός 9. ιοί, μικρόβια, πρωτόζωα, μύκητες.

10. τραύματα, αυτοάνοσοι μηχανισμοί, ιδιοπαθής. Ολοι οι προηγούμενοι παράγοντες μέσω πολύπλοκων μηχανισμών απελευθερώνουν ένζυμα με αποτέλεσμα τη νέκρωση του παγκρέατος και τη συνακόλουθη βλάβη του μυοκαρδίου και του μηχανισμού πήξης του αίματος. Τύποι Παγκρεατίτιδας 1. Οξεία αιμορραγική νεκρωτική παγκρεατίτιδα 2 Διάμεση οιδηματική παγκρεατίτιδα Κλινική εικόνα Η νόσος εμφανίζεται ξαφνικά, συνήθως σε παχύσαρκα σκυλιά, μεσήλικα και κυρίως θηλυκά, με εμέτους, ανορεξία, διάρροια. Στη συνέχεια τα συμπτώματα γίνονται πολύ έντονα με την εμφάνιση ειλεού, κολίτιδας, περιτονίτιδας, νεφρικής δυσλειτουργίας, αναπνευστικής δυσχέρειας (πιθανό το πνευμονικό οίδημα), υπεργλυκαιμίας και σακχαρώδους διαβήτη. Διάγνωση Τα συμπτώματα της νόσου δεν είναι καθοριστικά. Απαιτούνται εργ. εξετάσεις στις οποίες μπορεί να έχουμε : λευκοκυττάρωση, αύξηση της λιπάσης, της αμυλάσης, της SGPT, της γGT, της γλυκόζης και των λευκωμάτων στα ούρα Αντιμετώπιση Απαιτούνται τα παρακάτω θεραπευτικά μέσα : 1. ακινησία και αποχή από τροφή και νερό από 2 έως 5 ημέρες. 2. οροί και ηλεκτρολύτες 3. αντιχολινεργικά (ατροπίνη) 4. παυσίπονα ( μεπεριδίνη) 5. αντιβιοτικά (κεφαλοσπορίνες, χλωραμφενικόλη) 6. ινσουλίνη 7. κορτιζόνη σε περιπτώσεις shock 8. περιτοναϊκές πλύσεις και παροχέτευση της κοιλιάς 9. ηπαρίνη 10. στη συνέχεια για συντήρηση, δίνουμε δίαιτα χωρίς λίπη. Διαφορική Διάγνωση Πρέπει το νόσημα να διαφοροποιηθεί από : 1. ξένα σώματα στο πεπτικό, 2. αιμορραγική γαστρεντερίτιδα 3. οξεία νεφρική ανεπάρκεια 4. περιτονίτιδα 5. προβολή μεσοσπονδύλιου δίσκου

Οξεία Παγκρεατίτιδα Παθογένεια Η οξεία παγκρεατίτιδα μπορεί να προκληθεί από τους εξής παράγοντες : 1. παλινδρόμηση περιεχομένου εντέρου και χολής στο πάγκρεας. 2. παγκρεατική ισχαιμία (οχι καλή αιμάτωση του οργάνου) 3. εμφραξη του παγκρεατικού πόρου

4. φάρμακα ( στεροειδή, σουλφαμεθαζόνη, ισονιαζίδη) 5. Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια 6. τροφή πλούσια σε λίπη και υδατάνθρακες 7. οχι φυσιολογικός μεταβολισμός των λιπιδίων. 8. υπερασβεστιαιμία - υπερπαραθυρεοειδισμός 9. ιοί, μικρόβια, πρωτόζωα, μύκητες. 10. τραύματα, αυτοάνοσοι μηχανισμοί, ιδιοπαθής. Ολοι οι προηγούμενοι παράγοντες μέσω πολύπλοκων μηχανισμών απελευθερώνουν ένζυμα με αποτέλεσμα τη νέκρωση του παγκρέατος και τη συνακόλουθη βλάβη του μυοκαρδίου και του μηχανισμού πήξης του αίματος. Τύποι Παγκρεατίτιδας 1. Οξεία αιμορραγική νεκρωτική παγκρεατίτιδα 2 Διάμεση οιδηματική παγκρεατίτιδα Κλινική εικόνα Η νόσος εμφανίζεται ξαφνικά, συνήθως σε παχύσαρκα σκυλιά, μεσήλικα και κυρίως θηλυκά, με εμέτους, ανορεξία, διάρροια. Στη συνέχεια τα συμπτώματα γίνονται πολύ έντονα με την εμφάνιση ειλεού, κολίτιδας, περιτονίτιδας, νεφρικής δυσλειτουργίας, αναπνευστικής δυσχέρειας (πιθανό το πνευμονικό οίδημα), υπεργλυκαιμίας και σακχαρώδους διαβήτη. Διάγνωση Τα συμπτώματα της νόσου δεν είναι καθοριστικά. Απαιτούνται εργ. εξετάσεις στις οποίες μπορεί να έχουμε : λευκοκυττάρωση, αύξηση της λιπάσης, της αμυλάσης, της SGPT, της γGT, της γλυκόζης και των λευκωμάτων στα ούρα Αντιμετώπιση Απαιτούνται τα παρακάτω θεραπευτικά μέσα : 1. ακινησία και αποχή από τροφή και νερό από 2 έως 5 ημέρες. 2. οροί και ηλεκτρολύτες 3. αντιχολινεργικά (ατροπίνη) 4. παυσίπονα ( μεπεριδίνη) 5. αντιβιοτικά (κεφαλοσπορίνες, χλωραμφενικόλη) 6. ινσουλίνη 7. κορτιζόνη σε περιπτώσεις shock 8. περιτοναϊκές πλύσεις και παροχέτευση της κοιλιάς 9. ηπαρίνη 10. στη συνέχεια για συντήρηση, δίνουμε δίαιτα χωρίς λίπη. Διαφορική Διάγνωση Πρέπει το νόσημα να διαφοροποιηθεί από : 1. ξένα σώματα στο πεπτικό, 2. αιμορραγική γαστρεντερίτιδα 3. οξεία νεφρική ανεπάρκεια 4. περιτονίτιδα 5. προβολή μεσοσπονδύλιου δίσκου

Παγκρεατική Ανεπάρκεια (Εξωκρινής)

Παθογένεια Κατ'αρχήν υπάρχει έλλειψη παγκρεατικών ενζύμων, οπότε δημιουργείται κακή πέψη των τροφών και παρανονή μεγάλης ποσότητας νερού στο έντερο. Επίσης το περιεχόμενο του εντέρου είναι όξινο, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται διάφορα σαπροφυτικά βακτήρια. Το περιεχόμενο του εντέρου παραμένει στο έντερο περισσότερο χρόνο. Αιτιολογία 1. νεανική παγκρεατική ανεπάρκεια, όταν η βλάβη του παγκρέατος είναι συγγενής. 2. επανειλημμένες κρίσεις οξείας παγκρεατίτιδας 3. χρόνια παγκρεατίτιδα, η οποία τελικά οδηγεί σε παγκρεατική ανεπάρκεια. Κλινική εικόνα Προοδευτική απώλεια βάρους, υπεργλυκαιμία, βουλιμία, ληθαργικότητα, άφθονα λευκά ή πορτοκαλί κόπρανα, είναι τα συπτώματα με τα οποία εκδηλώνεται η παγκρεατική ανεπάρκεια. Διάγνωση Η διάγνωση στηρίζεται στα συμπτώματα και σε ορισμένες εργαστηριακές εξετάσεις όπως : 1. μικροσκοπική εξέταση κοπράνων, 2. δοκιμασία της ακτινογραφικής πλάκας, 3. δοκιμασία θολερότητας, 4. ΒΤ-ΡΑΒΑ test, 5. δοκιμασία απορρόφησης D-ξυλόζης, 6. προσδιορισμός της ποσότητας λίπους των κοπράνων, 7. αμυλάση και λιπάση ορού αίματος, 8. γλυκόζη αίματος και ούρου, 9. SGPT, SAP. Αντιμετώπιση Χορήγηση παγκρεατικών ενζύμων, σε κάθε γεύμα, σε συνδυασμό με τη χορήγηση σιμετιδίνης. Χορήγηση βιταμινών A, D, E, K, B12 και Φολικού οξέος Χορήγηση οξυτετρακυκλίνης, τυλοζίνης, μετρονιδαζόλης. Τριγλυκερίδια μέσης αλύσου.

Οξεία Νεφρική Ανεπάρκεια Παθογένεια Οι προϋπάρχουσες βλάβες των νεφρών και η προχωρημένη ηλικία, ευνοούν στην εμφάνιση του συνδρόμου. Τα συνηθέστερα αίτια που δημιουργούν ΟΝΑ είναι : αιμορραγίες έντονες, κυκλοφοριακό shock, σηπτικό shock, εγκαύματα εκτεταμένα, αναισθησία παρατεταμένη, οξεία παγρεατίτιδα, οξεία περιτονίτιδα, οξεία βακτηριακή ενδοκαρδίτιδα,στροφή στομάχου στο σκύλο, ενδογενείς τοξικώσεις (μυοσφαιρινουρία, ίκτερος, κέτωση, διαβήτης), εξωγενείς τοξικώσεις (αιθυλενική γλυκόλη, τετραχλωράνθρακας, αρσενικό, υδράργυρος, ουράνιο, φθόριο, σελήνιο, αναισθητικά φάρμακα (φλουοθάνιο), αντιβιοτικά (γενταμυκίνη, τετρακυκλίνες), σουλφοναμίδες, αμφοτερικίνη Β. Επίσης διάφορες λοιμώξεις του νεφρού όπως οξεία σπειραματονεφρίτιδα, οξεία πυελονεφρίτιδα, αυτοάνοσα νοσήματα (ερ. λύκος). Κλινική εικόνα Τα κυριότερα συμπτώματα είναι : πόνος στην οσφυική χώρα, δυσκινησία, συχνουρία, αιματουρία και στη συνέχεια δυσουρία. Αυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται κυρίως κατά την αρχική φάση. Στη συνέχεια έχουμε το στάδιο της εγκατεστημένης ολιγουρίας ή ανουρίας, όπου έχουμε ελάττωση του όγκου του παραγόμενου ούρου. Κατόπιν εμφανίζεται γαστρεντερίτιδα και ελκώδης στοματίτιδα. Η αφυδάτωση γίνεται έντονη, υπάρχουν αναπνευστικές διαταραχές

(αναπνοή Kussmaul). Τέλος, ακολουθεί μία φάση πολυουρίας, όπου έχουμε απώλια ηλεκτρολυτών, αλλά η απομάκρυνση της ουρίας είναι μικρή. Διάγνωση Η διάγνωση στηρίζεται στο ιστορικό (τοξικά αίτια) και στα συμπτώματα (ολιγουρία).

Νεφρωσικό Σύνδρομο Παθογένεια Αρχικά η βλάβη σχετίζεται, με τη δημιουργία συμπλόκων αντιγόνου - αντισώματος τα οποία επικάθονται στη μεμμβράνη του αγγειώδους σπειράματος. Ταυτόχρονα ενεργοποιούνται μηχανισμοί που παράγουν αναφυλακτικές αντιδράσεις. Αυτό δημιουργεί σπειραματονεφρίτιδα. Στη συνέχεια λόγω της πτώσης του επιπέδου των πρωτεϊνών στο αίμα (εφόσον έχουμε έντονη πρωτεϊνουρία) δημιουργούνται οσμωτικά φαινόμενα και έτσι έχουμε τον σχηματισμό οιδημάτων και ασκίτη. Κλινική εικόνα Απώλεια βάρους, πολυδιψία - πολυουρία, μείωση της όρεξης. Παρατηρείται οίδημα στα άκρα και γενικότερα στα κατώτερα σημεία του σώματος και ακολουθεί η εμφάνιση του ασκίτη. Στο σκύλο μπορεί να παρατηρηθούν συμπτώματα από το αναπνευστικό (δύσπνοια - βήχας), λόγω θρόμβωσης της πνευμονικής αρτηρίας. Στη γάτα μπορεί να παρατηρηθεί χωλότητα ή και παράλυση των οπισθίων άκρων, λόγω θρόμβωσης της μηριαίας αρτηρίας. Διάγνωση Στηρίζεται στις εργαστηριακές εξετάσεις (υπαλβουμιναιμία, υπερχολοστερολαιμία)

Σπειραματονεφρίτιδες Παθογένεια Οι σπειραματονεφρίτιδες ανάλογα με το είδος της βλάβης που προκαλούν διακρίνονται σε 3 τύπους, τον υπερπλαστικό, τον μεμβρανώδη και τον μεμβρανοϋπερπλαστικό. Πρακτικά η βλάβη σχετίζεται, με τη δημιουργία συμπλόκων αντιγόνου - αντισώματος τα οποία επικάθονται στη μεμμβράνη του αγγειώδους σπειράματος. Ταυτόχρονα ενεργοποιούνται μηχανισμοί που παράγουν αναφυλακτικές αντιδράσεις. Η σπειραματονεφρίτιδα στο σκύλο, μπορεί να αποτελέσει επιπλοκή των παρακάτω νοσημάτων : πυομήτρα, ερλιχίωση, λεϊσμανίαση, πιροπλάσμωση, διροφιλαρίωση, λοιμ. ηπατίτιδα, βακτηριακή ενδοκαρδίτιδα, νοσήματα του παγκρέατος, ερυθηματώδης λύκος, λεμφοσάρκωμα, μαστοκύττωμα. Στη γάτα : λευχαιμία, λοιμ. περιτονίτιδα, ερυθ. λύκος, νοσήματα του παγκρέατος. Κλινική εικόνα

Τα συμπτώματα δεν είναι ειδικά και εξαρτώνται από τα αίτια που προκάλεσαν τη βλάβη. Με την εξέλιξη μπορεί να παρατηρηθούν συμπτώματα νεφρωσικού συνδρόμου (ασκίτης, οίδημα), ή αυτά της χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας (πολυουρία - πολυδιψία, απώλεια βάρους, έμετοι). Διάγνωση Η διάγνωση στηρίζεται συνήθως στην ανίχνευση πρωτεϊνών στο ούρο. Επίσης στηρίζεται στο ιστορικό (κάποιο από τα νοσήματα που προαναφέραμε) και τα συμπτώματα. Αντιμετώπιση Οπου είναι δυνατόν αντιμετωπίζεται το αίτιο (πυομήτρα). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί πρεδνιζολόνη εάν είναι απαραίτητη η ανοσοκαταστολή. Στη συνέχεια είναι απαραίτητη η συμπτωματική αγωγή του νεφρωσικού συνδρόμου και της Χρόνιας Νεφρικής Ανεπάρκειας.

Σεϋλετιέλλωση Παθογένεια Τα ακάρεα ζουν στην επιφάνεια της επιδερμίδας. Εχουν βιολογικό κύκλο 21 ημερών, ενώ ο βιολογικός τους κύκλος ολοκληρώνεται πάνω στον ξενιστή. Η μετάδοση γίνεται με επαφή από άλλα παρασιτούμενα ζώα, ή μέσω των ειδών καλλωπισμού (χτένες, βούρτσες). Κλινική εικόνα Μπορεί να εμφανιστεί η νόσος μετην παρακάτω εικόνα : αποφολίδωση κατά μήκος της ράχης (περιπλανώμενη πιτυρίδα), πυοτραυματική δερματίτιδα, κεχροειδής δερματίτιδα (στις γάτες), γενικευμένος κνησμός. Διάγνωση Ανεύρεση ακάρεων στην επιφάνεια του δέρματος με μεγενθυτικό φακό, ή ανεύρεση ακάρεων και αυγών στο μικροσκόπιο (πέψη με ΚΟΗ, φυγοκέντρηση και επίπλευση). Εξέταση κοπράνων με εμπλουτισμό και ανεύρεση ακάρεων και αυγών (λόγω της κατάποσης από το ζώο). Αντιμετώπιση 1. εξωπαρασιτοκτόνα σαμπουάν, διαλύματα, σκόνες. 2. ιβερμεκτίνη υποδορίως, δύο φορές σε διάστημα 15 ημερών. Διαφορική Διάγνωση 1. σαρκοκοπτική και νωτοεδρική ψώρα 2. ωτοδηκτική ψώρα 3. φθειρίαση 4. αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα 5. δερματοφυτίαση Σημασία για την υγεία του ανθρώπου Ο άνθρωπος μολύνεται όταν έρθει σε επαφή με γάτες ή σκύλους που παρουσιάζουν δερματικές αλλοιώσεις, με αποτέλεσμα την εκδήλωση βλαττιδοεφελκιδώδους εξανθήματος στα άκρα, στο στήθος και την κοιλιά. Ο άνθρωπος αυτοθεραπεύεται, σε διάστημα 3 έως 8 εβδομάδων.

Ωτοδηκτική Ψώρα Παθογένεια Το άκαρι αυτό είναι επιφανειακό, δεν έχει εκλεκτικότητα ξενιστού, και έχει βιολογικό κύκλο 3 εβδομάδων. Παρασιτεί κυρίως τον έξω ακουστικό πόρο, το λαιμό, την οσφυοϊερά χώρα και τη βάση της ουράς. Η μετάδοση γίνεται εύκολα με επαφή. Κλινική εικόνα Προκαλείται έξω ωτίτιδα, με παρουσία καφέρυθρου εκκρίματος στον έξω ακουστικό πόρο. Υπάρχει έντονος κνησμός που πολλές φορές οδηγεί σε αυτοτραυματισμό. Σε λίγα περιστατικά μπορεί να εμφανιστούν δερματικές αλλοιώσεις στο λαιμό, στην οσφυοϊερά χώρα και στη βάση της ουράς. Διάγνωση Εξέταση δείγματος ωτικού εκκρίματος με παραφινέλαιο, στο μικροσκόπιο και ανεύρεση των παρασίτων. Αντιμετώπιση 1. Καλός καθαρισμός του ωτικού εκκρίματος και χρήση διαλύματος ροτενόνης ή αμιτράζης με παραφινέλαιο. 2. Υποδόριες εγχύσεις ιβερμεκτίνης σε διάστημα 15 ημερών. Διαφορική διάγνωση 1. νωτοεδρική ψώρα (γάτα). 2. σαρκοκοπτική ψώρα (σκύλος). 3. αλλεργική δερματίτιδα 4. δερματίτιδα από Pelodera 5. φθειρίαση 6. εξω ωτίτιδες άλλης αιτιολογίας. Σημασία για την υγεία του ανθρώπου Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει μετάδοση στον άνθρωπο.

Αγγειογενές οίδημα - Κνίδωση Παθογένεια Η κατάσταση αυτή οφείλεται στην αποκοκκίωση σιτευτικών και βασίφιλων κυττάρων, καθώς και σε αντιδράσεις υπερευαισθησίας τύπου Ι και ΙΙΙ. Δίαφοροι παράγοντες προκαλούν : ηλιακό φώς, θερμότητα, άσκηση, stress, εμβόλια, μετάγγιση αίματος, νύγματα εντόμων, διάφορα φυτά (τσουκνίδα), τροφές, πενικιλλίνη, αμινοπενικιλλίνες, τετρακυκλίνες, βιταμίνη Κ, αμιτράζη κ.ά. Κλινική εικόνα

Κνίδωση : αιφνίδια εμφάνιση πολλαπλών πομφών (κυκλικό ή ωοειδές σχήμα, ποικίλο μέγεθος) σε διάφορα σημεία του σώματος. Συνήθως οι αλλοιώσεις εξαφανίζονται σε 24 ώρες. Στα βραχύτριχα ζώα οι αλλοιώσεις είναι πολύ εύκολα αντιληπτές, ενώ στα μακρύτριχα είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητες. Αγγειογενές οίδημα : σημαντικού βαθμού διόγκωση της περιοχής όπου εντοπίζεται. Το οίδημα είναι διάχυτο, ψυχρό, ανώδυνο και πολλές φορές συνοδεύεται από κνησμό. Το συνηθέστερο σημείο εντόπισης είναι η κεφαλή. Στην περίπτωση αυτή είναι δυνατό να επεκταθεί το οίδημα στο φάρυγγα και λάρυγγα και να προκληθεί ο θάνατος από ασφυξία. Διάγνωση Η αιφνίδια εμφάνιση, είναι χαρακτηριστική, δεν είναι όμως δυνατή η ανεύρεση του αιτίου που προκάλεσε αυτές τις καταστάσεις. Αντιμετώπιση Συνιστάται η ενδοφλέβια χορήγηση υδροκορτιζόνης ή πρεδνιζολόνης, καθώς και η υποδόρια χορήγηση αδρεναλίνης (1:1000). Στη χρόνια μορφή κνίδωσης χορηγείται πρεδνιζολόνη σε αντιφλεγμονώδη δόση.

Ατοπία Παθογένεια Η ατοπία κατά πάσα πιθανότητα είναι κληρονομική νόσος. Αλλοι παράγοντες που υποβοηθούν κατά τους πρώτους μήνες ζωής, είναι οι παρασιτώσεις, οι ιογενείς λοιμώξεις και οι εμβολιασμοί. Η υπεύθυνη ουσία είναι η ανοσοσφαιρίνη Ε (IgE). Στη συνέχεια και για την εκδήλωση της ατοπίας εμπλέκεται μία πλειάδα πολύπλοκων μηχανισμών. Κλινική εικόνα Στην ατοπική δερματίτιδα παρατηρείται κνησμός στην περιοχή του προσώπου, τις μασχάλες, τα πτερύγια των αυτιών, την κάτω κοιλιακή χώρα, την πρόσθια επιφάνεια του αγκώνα και δαγκώνουν τα κάτω σημεία των άκρων. Η χρόνια φλεγμονή και ο κνησμός προκαλούν υπερχρωμία, λειχηνοποίηση αλωπεκία και αλλαγή του χρώματος του τριχώματος. Συχνά συνυπάρχει έξω ωτίτιδα. Στη συνέχεια υπάρχει βακτηριδιακή επιπλοκή. Στη γάτα η ατοπική δερματίτιδα εμφανίζεται με τις εξής μορφές : κνησμός στην κεφαλή, κεχροειδής δερματίτιδα, εωσινοφιλικό έλκος, εωσινοφιλικό κοκκίωμα, εωσινοφιλικές πλάκες, αυτοπροκαλούμενη αλωπεκία - υποτρίχωση. Διάγνωση Βασίζεται στο ιστορικό, στα κλινικά ευρήματα και την ενδοδερμική δοκιμασία. Αντιμετώπιση 1. απομάκρυνση των υπεύθυνων αλλεργιογόνων από το περιβάλλον του ζώου. 2. συστηματική χορήγηση γλυκοκορτικοειδών (προσοχή στη μακροχρόνια χορήγηση) 3. χρησιμοποίηση αντιισταμινικών (διφαινιδραμίνη, χλωρφαιναμίνη, υδροξυζίνη, κλεμαστίνη, αμιτρυπτιλίνη. 4. μακροχρόνια χορήγηση ω-3/ω-6 ακόρεστων λιπαρών οξέων. 5. απευαισθητοποίηση ή ανοσοθεραπεία. με τη χρήση σχετικών εμβολίων. Διαφορική Διάγνωση.

Σκύλος : αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα, τροφική αλλεργία, αλλεργική από ενδοπαράσιτα δερματίτιδα, ερεθιστική δερματίτιδα, σαρκοκοπτική ψώρα, δεμοδήκωση, βακτηριδιακή αλλεργική δερματίτιδα Γάτα : αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα, τροφική δερματίτιδα, δερματοφυτίαση, νωτοεδρική ψώρα,σε Υλετιέλλωση, ωτοδηκτική ψώρα, ψυχογενής αλωπεκία.

Τροφική αλλεργία - Δυσανεξία Παθογένεια Πιστεύεται ότι υπεισέρχονται οι τύποι Ι, ΙΙΙ και ΙV αλλεργικής αντίδρασης. Στην τροφική αλλεργία, παράγεται απευθείας ισταμίνη, μετά τη λήψη του υπεύθυνου τροφικού αλλεργιογόνου. Τα κατοικίδια σαρκοφάγα μπορεί να ευαισθητοποιηθούν σε ένα ή περισσότερα είδη τροφίμων και συνηθέστερα το βοδινό κρέας, το γάλα αγελάδας, τα γαλακτοκομικά προϊόντα, το κοτόπουλο, τα αυγά, το σιτάρι, η σόγια, τα ψάρια. Οι χρωστικές, αρωματικές και συντηρητικές ουσίες που περιέχονται στις βιομηχανοποιημένες τροφές, ευθύνονται για την ευαισθητοποίηση μικρού μόνο αριθμού ζώων. Κλινική εικόνα Παρατηρείται γενικευμένος κνησμός, που δεν είναι εποχικός και ορισμένες φορές δεν ανταποκρίνεται καλά στα γλυκοκορτικοειδή. Συνήθως παρατηρούνται διαφόρου μεγέθους βλαττίδες, πλάκες, φλύκταινες, πομφοί, ερύθημα, έλκη, διαβρώσεις, εφελκίδες, λειχηνοποίηση και υπερχρωμία. Πολλοί σκύλοι με τροφική αλλεργία παρουσιάζουν 3 κενώσεις την ημέρα. Διάγνωση Βασίζεται στο ιστορικό, την κλινική εικόνα και την ανταπόκριση στη χορήγηση υποαλλεργικού σιτηρεσίου για 10 - 13 εβδομάδες. Ζώα κάτω των 6 μηνών καθώς και υπερήλικα ζώα, έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τροφική αλλεργία. Αντιμετώπιση Η θεραπεία περιλαμβάνει τη χορήγηση υποαλλεργικού σιτηρεσίου. Τρόφιμα που συνήθως χρησιμοποιούνται στα υποαλλεργικά σιτηρέσια είναι : κρέας αρνιού, πάπιας, κουνελιού, γαλοπούλας,τόνου, το ρύζι οι πατάτες και το ηλιέλαιο. Κατά την πρώτη εβδομάδα του σιτηρεσίου μπορεί να χορηγηθούν γλυκοκορτικοειδή.

Αλλεργική δερματίτιδα από επαφή Παθογένεια Η αλλεργική από επαφή δερματίτιδα, ανήκει στον IV τύπο υπερευαισθησίας και απαιτείται συνήθως διάστημα πάνω από 2 χρόνια, έκθεσης στα διάφορα αλλεργιογόνα, για να εγκατασταθεί.

Οι ουσίες που προκαλούν : ροκανίδια ξύλου, γύρη φυτών, ρητίνες, σαμπουάν που περιέχουν παράγωγα πίσσας, εξωπαρασιτοκτόνα, αλοιφές με νεομυκίνη, μάλλινα, πλαστικά ή ελαστικά είδη, χρωστικές, γυαλιστικά πατωμάτων, απορρυπαντικά. Κλινική εικόνα Εντοπίζεται σε περιοχές του σώματος με λίγο τρίχωμα, όπως οι μεσοδακτύλιες πτυχές, το πέλμα, η κάτω επιφάνεια λαιμού, του θώρακα, της κοιλίας, η βουβωνική χώρα, η περινεϊκή χώρα. Ορισμένα ζώα αναπτύσουν αλλεργία στα πλαστικά πιάτα της τροφής και εμφανίζουν αλλοιώσεις στα χείλη. Στα σημεία αυτά παρατηρείται έντονος κνησμός, ερύθημα, βλαττίδες και φυσαλλίδες. Διάγνωση Από το ιστορικό και την κλινική εικόνα, καθώς και την απομάκρυνση του ζώου από το περιβάλλον του, οπότε τα συμπτώματα υποχωρούν. Αντιμετώπιση Συστήνεται η απομάκρυνση του ζώου από το συγκεκριμένο χώρο, η κάλυψη του σώματος με λινά καλύματα, η χρήση τοπικών σκευασμάτων με κορτικοστεροειδή και η πεντοξυφιλλίνη.

Φυλλώδης Πέμφιγα Παθογένεια Στις αυτοάνοσες δερματοπάθειες παράγονται αυτοαντισώματα κατά των διαφόρων στοιχείων του δέρματος, τα οποία τελικά καταστρέφουν. Κλινική εικόνα Εφελκίδες, βλαττίδες, φυσαλλίδες, φλύκταινες, διαβρώσεις, στο πρόσωπο, στα πτερύγια των αυτιών στον κορμό του σώματος, στα πελματικά φύματα και σπανιότερα στα βλεννογονοδερματικά όρια και στη στοματική κοιλότητα. Στα πελματικά φύματα παρατηρείται υπερκεράτωση. Σε βαριά περιστατικά μπορεί να παρατηρηθούν κατάπτωση, πυρετός, ανορεξία, απώλεια βάρους. Διάγνωση 1. κυτταρολογική εξέταση υλικού από ακέραιες φλύκταινες ή εφελκίδες. 2. ιστοπαθολογική εξέταση βιοψιών από το δέρμα. 3. ανοσοϊστοπαθολογική εξέταση βιοψιών από το δέρμα συνήθως είναι θετική. 4. ΑΝΑ test αρνητικό Αντιμετώπιση 1. γλυκοκορτικοειδή σε ανοσοκατασταλτικές δόσεις, ή σε συνδυασμούς : 2. αζαθειοπρίνη 3. χλωραμβουκίλη 4. κυκλοφωσφαμίδη 5. δαπσόνη 6. χρυσοθειογλυκόζη 7. κυκλοσπορίνη Ολες οι παραπάνω ουσίες δίνονται αρχικά σε δόσεις εφόδου, ώστε να ελεγχθούν σε μεγάλο βαθμό τα συμπτώματα και στη συνέχεια σε δόσεις συντήρησης, ανάλογα με το περιστατικό.

Εν τω βάθει πυώδεις δερματίτιδες Παθογένεια Οι δερματίτιδες αυτές είναι : 1. γενικευμένη ή πολυεστιακή δερματίτιδα (προδιαθέτουν : δεμοδήκωση, ενδοκρινοπάθειες, τραυματισμοί, κνησμός, διαταραχές κερατινοποίησης, φαρμακευτική δερματίτιδα, νοσοκαταστολή). 2. πυοτραυματική θυλακίτιδα - δοθιήνωση 3. δερματίτιδα επιρρινίου 4. ποδοδερματίτιδα 5. δερματίτιδα των κάλων 6. δερματίτιδα των Γερμανικών Ποιμενικών. Η διάγνωση των δερματίτιδων αυτών είναι εύκολη, η θεραπεία τους όμως είναι δύσκολη και μακροχρόνια.

Επιπολής πυώδεις δερματίτιδες Παθογένεια Είναι οι : 1. Φλυκταινώδης δερματίτιδα (impetigo). Εμφανίζεται σε μικρής ηλικίας σκυλιά, σε σχετικά άτριχα σημεία του δέρματος 2. Θυλακίτιδα. Εμφανίζεται σε βραχύτριχες φυλές (Doberman, Boxer, Pointer κλπ) και χωρίζεται σε κνησμώδη και μη κνησμώδη μορφή. 3. Εξαπλούμενη πυώδης δερματίτιδα. Εχει ως προδιαθέτοντα παράγοντα τις αλλεργικές δερματίτιδες και οι αλλοιώσεις εμφανίζονται στην κοιλιακή χώρα και τις μασχάλες. 4. Βλεννογονοδερματική πυώδης δερματίτιδα. Εμφανίζεται σε φυλές ,όπως Γερμανικός Ποιμενικός, Cocker Spaniel κυρίως στα χείλη. Κλινική εικόνα Η κυριότερη εικόνα εμφάνισης των δερματίτιδων αυτών είναι οι φλυκταινες. Αυτές είναι ενδοεπιδερμικές, και η ρήξη τους οδηγεί σε επιδερμική αποκόλληση και σχηματισμό εφελκίδων. Στη Θυλακίτιδα από το κέντρο των αλλοιώσεων εξέρχεται το στέλεχος της τρίχας και τέλος δημιουργείται εστιακή αλωπεκία που δίνει στο ζώο την εικόνα του "σκωροφαγωμένου". Διάγνωση Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα, την κυτταρολογική εξέταση του εξιδρώματος από τις αλλοιώσεις και την ιστοπαθολογική εξέταση βιοψιών από το δέρμα. Αντιμετώπιση Η θεραπεία περιλαμβάνει, την εξουδετέρωση των προδιαθετικών παραγόντων, όπου αυτοί είναι γνωστοί, την χρησιμοποίηση αντιβιοτικών για 3 - 4 εβδομάδες και την τοπική χρήση αντιβακτηριδιακών σαμπουάν. Διαφορική Διάγνωση Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει τη δεμοδήκωση, τη δερματοφυτίαση, τη σμηγματορροϊκή δερματίτιδα, την κνίδωση, τη φυλλώδη πέμφιγγα και τη λεϊσμανίαση.

Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος Παθογένεια Στις αυτοάνοσες δερματοπάθειες παράγονται αυτοαντισώματα κατά των διαφόρων στοιχείων του δέρματος, τα οποία τελικά καταστρέφουν. Στην παθογένεια υποβοηθούν διάφοροι παράγοντες, όπως κληρονομικότητα, ανοσολογικές διαταραχές, ιογενείς λοιμώξεις, ορμόνες, υπεριώδης ακτινοβολία. Φυλές του σκύλου που έχουν προδιάθεση : Collie, Sheltie, German Shepherd, Poodle. Φυλές της γάτας που έχουν προδιάθεση : Siamese, Persian, Himalayan. Κλινική εικόνα Δερματικές αλλοιώσεις εμφανίζονται στο πρόσωπο και τα βλεννογονοδερματικά όρια, με τη μορφή αλωπεκίας, διαβρώσεων, εφελκίδων και ελκών. Υπάρχει συνήθως αποχρωματισμός και εξέλκωση ακρορρινίου και μυκτήρων καθώς και ελκώδης στοματίτιδα. Τα πελματικά φύματα μπορεί να εμφανίσουν υπερκεράτωση, ραγάδες, έλκη και αποκόλληση της επιδερμίδας. Αλλοιώσεις επίσης μπορεί να εμφανιστούν στον κορμό και στα άκρα. Σε πολλά περιστατικά εμφανίζεται σπειραματονεφρίτιδα, αιμολυτική αναιμία, θρομβοκυτταροπενία, πολυαρθρίτιδα, πολυμυίτιδα. Διάγνωση Η διάγνωση στηρίζεται στο συνδυασμό κλινικής εικόνας και εργαστηριακών εξετάσεων. Είναι πιθανή η αναιμία, η θρομβοκυτταροπενία και η πρωτεϊνουρία. Ειδική εξέταση είναι η δοκιμασία για αντιπυρηνικά αντισώματα. Η δοκιμασία για ανεύρεση κυττάρων ερυθηματώδη λύκου έχει αξία μόνο σε θετικό αποτέλεσμα. Αντιμετώπιση 1. γλυκοκορτικοειδή σε ανοσοκατασταλτικές δόσεις, ή σε συνδυασμούς : 2. αζαθειοπρίνη 3. χλωραμβουκίλη 4. κυκλοφωσφαμίδη 5. δαπσόνη 6. χρυσοθειογλυκόζη 7. κυκλοσπορίνη Ολες οι παραπάνω ουσίες δίνονται αρχικά σε δόσεις εφόδου, ώστε να ελεγχθούν σε μεγάλο βαθμό τα συμπτώματα και στη συνέχεια σε δόσεις συντήρησης, ανάλογα με το περιστατικό. 1. κοινή πέμφιγα 2. πεμφιγοειδές 3. δισκοειδής ερυθηματώδης λύκος 4. λεϊσμανίαση 5. σμηγματόρροια 6. δεμοδήκωση 7. φαρμακευτική δερματίτιδα 8. τοξική επιδερμική νεκρόλυση.

Σακχαρώδης Διαβήτης Παθογένεια 1. Νεανικός Σ.Δ. στο σκύλο : κληρονομικής αιτιολογίας ατροφία κυττάρων του παγκρέατος, ή συγγενής ατροφία εξωκρινούς και ενδοκρινούς μοίρας παγκρέατος. 2. Σ.Δ. ενηλίκων σκύλων : α. απόλυτη έλλειψη ινσουλίνης Ιδιοπαθής), β. σχετική έλλειψη ή ανταγωνιστική δράση άλλων ορμονών. 3. Σ.Δ. στη γάτα : δεν έχει απόλυτα διευκρινιστεί, είναι όμως πιθανόν τύπου Ι. Επίσης στη γάτα ο μη ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης, ακολουθεί συνήθως το σύνδρομο Cushing, την ακρομεγαλία, τη χορήγηση προγεσταγόνων. Κλινική εικόνα 1. Απλός Σ.Δ. : πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία, απώλεια σωματικού βάρους. 2. Κετοξεωτικός ή ισχνός Σ.Δ. : (μετά από λοιμώξεις, οξεία παγκρεατίτιδα, Cushing, κλπ). ανορεξία, κατάπτωση, λήθαργος, έμετοι. διάρροια, αφυδάτωση, ολιγουρία, οξεία Νεφρική Ανεπάρκεια, οξέωση. 3. Υπεροσμωτικός Σ. Δ. : Μετά από καρδιακή και νεφρική ανεπάρκεια. Μυική αδυναμία, διαταραχές συνείδησης, αφυδάτωση, οξύ ουραιμικό σύνδρομο. Διάγνωση Παρατηρείται υπεργλυκαιμία, υπερλιπιδαιμία, υπονατριαιμία, υποκαλιαιμία, υποφωσφαταιμία, λευκοκυττάρωση, γλυκοζουρία, κετονουρία, πυουρία, αιματουρία, πρωτεϊνουρία. Συμπτώματα και ιστορικό είναι χαρακτηριστικά. Αντιμετώπιση Διαιτητικά μέτρα : αποκλειστική διατροφή με βιομηχανοποιημένες τροφές συγκεκριμένης σύνθεσης. Ασκηση Ινσουλινοθεραπεία. Χρησιμοποιείται συνήθως η lente ινσουλίνη στο σκύλο και στη γάτα η ultralente ινσουλίνη. Προσοχή : καμπύλη γλυκόζης, ινσουλινοαντοχή. Διαφορική Διάγνωση Σηψαιμικά νοσήματα, στρεσσικοί παράγοντες, οξεία παγκρεατίτιδα, ακρομεγαλία, σύνδρομο Cushing, υπερθυρεοειδισμός, φαιοχρωμοκύττωμα, ουραιμία, νεφρική γλυκοζουρία, οξεία κυστίτιδα.

Παχυσαρκία Παθογένεια Η μειωμένη κινητική δραστηριότητα, κατά βούληση διατροφή με υψιθερμιδικά σιτηρέσια μαγειρευμένου φαγητού. ο μειωμένος βασικός μεταβολισμός, κληρονομική προδιάθεση, η

στείρωση, ο υποθειρεοειδισμός,το σύνδρομο Cushing, τα ινσουλινώματα, η ακρομεγαλία, είμαι ορισμένοι από τους παράγοντες που οδηγούν στην παχυσαρκία. Κλινική εικόνα Η κλινική εκτίμηση της παχυσαρκίας στηρίζεται στην επισκόπηση και λιγότερο στη ψηλάφηση. Οι πλευρές δεν μπορούν να ψηλαφηθούν, η κοιλιακή κοιλότητα είναι διογκωμένη. Υπάρχει, ή μπορεί να δημιουργηθεί επιδείνωση εικόνας αρθροπαθειών, της εκφυλιστικής δισκοπάθειας, αναπνευστική δυσχέρεια, εύκολη κόπωση, οξεία παγκρεατίτιδα, σακχαρώδης διαβήτης. Διάγνωση Από το ιστορικό, την κλινική εικόνα και την εκτίμηση των παθολογικών καταστάσεων που τυχόν συνυπάρχουν. Αντιμετώπιση Διατροφή με βιομηχανοποιημένα σιτηρέσια που περιέχουν υψηλό ποσοστό ινών και έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε λιπαρές ουσίες. Αήξηση της σωματικής δραστηριότητας. Χορήγηση διϋδροεπιανδροστερόνης στους σκύλους, για 3 μήνες έδωσε καλά αποτελέσματα.

Υπερλιπιδαιμία Παθογένεια 1. Ιδιοπαθής στα Miniature Schnauzer όπου πιθανόν υπάρχει κληρονομική προδιάθεση. 2. Δευτερογενής : υποθειρεοειδισμός, σακχαρώδης διαβήτης, σύνδρομο Cushing, οξεία παγκρεατίτιδα, ηπατική ανεπάρκεια, χολόσταση, νεφρωσικό σύνδρομο. Κλινική εικόνα Συνήθως εμφανίζονται τα συμπτώματα της υποκείμενης ενδοκρινοπάθειας, αλλά μπορεί να εμφανιστούν επιληπτικές κρίσεις, τυφλότητα, κολικός, έμετοι, διάρροια, διαταραχές συμπεριφοράς, ιριδοκυκλίτιδα, ξανθώματα στο δέρμα. Διάγνωση Γίνεται αντιληπτή από τη θολερότητα του πλάσματος στον αιματοκρίτη και επιβεβαιώνεται με τις αντίστοιχες βιοχημικές εξετάσεις. Αντιμετώπιση Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί κατά το δυνατόν η πρωτογενής ενδοκρινοπάθεια. Προσεκτική διατροφή με βιομηχανοποιημένα σιτηρέσια με χαμηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και υψηλή περιέκτικότητα σε ίνες.

Καρδιακές Αρρυθμίες Παθογένεια

Στο σκύλο η φλεβοκομβική αρρυθμία και ο περιπλανώμενος βηματοδότης αποτελούν φυσιολογικές αρρυθμίες. Αλλες όμως παθολογικές καταστάσεις όπως βακτηριακές και ιογενείς μυοκαρδίτιδες, συγγενείς καρδιοπάθειες, εκφυλιστικές καρδιοπάθειες, ψυχογενής διέγερση του ΚΝΣ, τραυματισμοί του εγκεφάλου, πνευμονοπάθειες, ενδοκρινοπάθειες, πεπτικές ανωμαλίες, παθήσεις ουροποιητικού, πυρετός, σηψαιμίες, αναιμία, νεοπλασίες, φαρμακευτικές ουσίες κλπ. Ταξινόμηση 1. Υπερκοιλιακές και κοιλιακές εκτατοσυστολές 2. Ταχυαρρυθμίες 3. Βραδυαρρυθμίες. Κλινική εικόνα Γενικευμένη μυική αδυναμία, εύκολη κόπωση, λιποθυμικές κρίσεις, δυσπνοϊκά επεισόδια. Διάγνωση Η ακρόαση της καρδιάς, η ψηλάφηση του σφυγμού, ο έλεγχος επαναπλήρωσης τριχοειδών, το ηλεκτροκαρδιογράφημα, οι εργαστηριακές εξετάσεις, βοηθούν στη διάγνωση των αρρυθμιών. Αντιμετώπιση 1. φάρμακα που καταστέλλουν τη δράση προδιαθετικών παραγόντων (οξυγόνο, διγοξίνη, διουρητικά) 2. φάρμακα που αυξάνουν την αυτόχθονη ρυθμικότητα (επινεφρίνη, ατροπίνη) 3. φάρμακα που μειώνουν την αυτόχθονη ρυθμικότητα (ξυλοκαϊνη, προπρανολόλη)

Πνευμονική Καρδία Παθογένεια Οξεία : πνευμονική θρόμβωση ή θρομβοεμβολή. Χρόνια : διροφιλαρίαση, χρόνια βρογχίτιδα, νεοπλασίες πνεύμονα, πνευμονικί ίνωση,χρόνιες πνευμονίες, αλλεργική βρογχίτιδα, παχυσαρκία. Από τις προηγούμενες καταστάσεις είναι δυνατόν να δημιουργηθεί πνευμονική υπέρταση. Λόγω της πνευμονικής υπέρτασης το μυοκάρδιο της δεξιάς κοιλίας διατείνεται υπερτρέφεται ή εμφανίζει ανεπάρκεια, οπότε εγκαθίσταται δεξιά καρδιακή ανεπάρκεια. Κλινική εικόνα Ταχύπνοια, δύσπνοια, πυρετός, συμφόρηση, ωχρότητα, κυάνωση βλεννογόνων, μυική αδυναμία, απώλεια σωματικού βάρους, ταχυκαρδία, ασκίτης, υποδόρια οιδήματα, υδροθώρακας. Διάγνωση Από το ιστορικό, τα κλινικά συμπτώματα, το ηλεκτροκαρδιογράφημα. Αντιμετώπιση Περιορισμός κινητικότητας του ζώου, εξουδετέρωση του αιτίου που προκάλεσε τη νόσο, ανάλατο σιτηρέσιο, διουρητικά, αγγειοδιασταλτικά, διγοξίνη.

Μηνιγγίτιδα Παθογένεια Είναι αιματογενής ή από επινέμηση (εσω ωτίτιδα, πανοφθαλμίτιδα, οπισθοβολβικά αποστήματα, σηπτικά τραύματα κεφαλής) Κλινική εικόνα Πυρετός, υπερέκταση, δυσκαμψία, ή ακαμψία τραχήλου, έμετος, ανορεξία, διαταραχές από εγκεφαλικές συζυγίες, επιληπτικές κρίσεις, οπισθότονος, υπερέκταση των προσθίων άκρων. Διάγνωση Από το ιστορικό, την κλινική εικόνα, την εξέταση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού Αντιμετώπιση Μεγάλες δόσεις και για μεγάλο χρονικό διάστημα, αντιβιοτικών είναι η θεραπεία εκλογής (χλωραμφενικόλη, σουλφοναμίδες με τριμεθοπρίμη, τετρακυκλίνες, πενικιλλίνη). Πρόγνωση Είναι πάντοτε επιφυλακτική.

Αιθουσαίο Σύνδρομο Παθογένεια Είναι άγνωστης αιτιολογίας, χωρίς κανένα παθολογικό εύρημα σε διάφορες κλινικές και παθολογοανατομικές εξετάσεις. Μπορεί να παρουσιαστεί σε όλες τις ηλικίες και σε διάφορες φυλές. Κλινική εικόνα Παρατηρείται κλιση της κεφαλής, στήριξη του σώματος σε τοίχους, πτώση, κινήσεις κυκλικές ή κινήσεις βυτίου, αυτόματος νυσταγμός, ασύμμετρη αταξία και αποπροσανατολισμός. Σε βαρειά περιστατικά η στήριξη είναι αδύνατη. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Αντιμετώπιση Μετά την παρέλευση 72 ωρών παρατηρείται θεαματική βελτίωση και σε 1 έως 2 εβδομάδες επέρχεται αυτοϊαση. Διαφορική Διάγνωση Βακτηριακή μέση και έσω ωτίτιδα.

Θερμοπληξία Παθογένεια Η έλειψη νερού, η υψηλή θερμοκρασία, η παχυσαρκία, το πυκνό τρίχωμα, η περίοδος γαλουχίας και η αναπνευστική δυσχέρεια των βραχυκεφαλικών φυλών, είναι υπεύθυνα για την πρόκληση της νόσου. Κλινική εικόνα Εμφανίζεται με σιελόρροια, ταχυκαρδία, ταχύπνοια, πολύπνοια, συμφόρηση βλεννογόνων. Στη συνέχεια εμφανίζεται διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη, εγκεφαλικό οίδημα και θάνατος. Διάγνωση Από το ιστορικό και την κλινική εικόνα. Εργαστηριακά παρατηρείται αναπνευστική και μεταβολική οξέωση, υπερκαλιαιμία, υπασβεστιαιμία, αιμοσυμπύκνωση. Αντιμετώπιση Καταιωνισμός ή βύθιση σε ψυχρό νερό, έκθεση σε ανεμιστήρα. Στα ζώα που εμφανίζουν νευρικά συμπτώματα χορηγείται ενδοφλέβια διάλυμα μαννιτόλης ή δεξαμεθαζόνη.

Δηλητηρίαση από Οργανοφωσφορικά Παθογένεια Τα οργανοφωσφορικά εμποδίζουν τη δράση του ενζύμου χολινεστεράση, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση της ουσίας ακετυλοχολίνη, μεταξύ νεύρων και μυών (νευρομυικές συνάψεις). Τα οργανοφωσφορικά μπορεί να απορροφηθούν από το πεπτικό σύστημα, το αναπνευστικό και το δέρμα και διαχέονται σε ολόκληρο το σώμα του ζώου. Ποιά είναι : azinphos, carbophenothion, chlorophoxim, diazinon, dichlorvos, ethion, fonovos, malathion, mecarbam, mevinphos, parathion, primiphos, phosmet, profenofos, thiometon, thiazophos και πολλά άλλα. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Κλινική εικόνα Στην οξεία δηλητηρίαση παρατηρούνται : έντονη σιελόρροια, διάρροια, μύση, αύξηση βρογχικών εκκρίσεων (πιθανότητα δημιουργίας πνευμονικού οιδήματος), έντονοι σπασμοί όλων των σκελετικών μυών και στο τέλος το ζώο καταλήγει στο θάνατο λόγω ασφυξίας. Στη χρόνια δηλητηρίαση παρατηρούνται : υπερβολική έκκριση και περισταλτικότητα των εντέρων, γενικευμένη αδυναμία και μυική αδυναμία. Διάγνωση

Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως η τεχνική της χρωματογραφίας λεπτής στιβάδας. Αντιμετώπιση Χορηγούνται υψηλές δόσεις Θειικής Ατροπίνης. Επίσης επιβάλλεται η χορήγηση υποστηρικτικής αγωγής με ορούς και ηλεκτρολύτες, υδροκορτιζόνη, μυοχαλαρωτικά και ηρεμιστικά φάρμακα Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από Καρβαμιδικά Παθογένεια Οι καρβαμιδικές ενώσεις, εμποδίζουν τη δράση του ενζύμου χολινεστεράση, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση της ουσίας ακετυλοχολίνη, μεταξύ νεύρων και μυών (νευρομυικές συνάψεις). Τα οργανοφωσφορικά μπορεί να απορροφηθούν από το πεπτικό σύστημα, το αναπνευστικό και το δέρμα και διαχέονται σε ολόκληρο το σώμα του ζώου. Για τα πολύ μικρής ηλικίας ζώα είναι περισσότερο επικίνδυνα, λόγω της ατελούς ανάπτυξης σε αυτά, των ηπατικών ενζύμων. Ποιά είναι : aldicarb, aldoxycarb, aminocarb, bendiocarb, benfuracarb, butocarboxim, carbofuran, carbaryl, dioxacarb, fenobucarb, furathiocarb, mexacarbate, propoxur, primicarb, thiodicarb, trimethacarb και αρκετά άλλα. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Κλινική εικόνα Στην οξεία δηλητηρίαση παρατηρούνται : έντονη σιελόρροια, διάρροια, μύση, αύξηση βρογχικών εκκρίσεων (πιθανότητα δημιουργίας πνευμονικού οιδήματος), έντονοι σπασμοί όλων των σκελετικών μυών και στο τέλος το ζώο καταλήγει στο θάνατο λόγω ασφυξίας. Στη χρόνια δηλητηρίαση παρατηρούνται : υπερβολική έκκριση και περισταλτικότητα των εντέρων, γενικευμένη αδυναμία και μυική αδυναμία. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές χρωματογραφίας. Αντιμετώπιση Χορηγούνται υψηλές δόσεις Θειικής Ατροπίνης. Επίσης επιβάλλεται η χορήγηση υποστηρικτικής αγωγής με ορούς και ηλεκτρολύτες, υδροκορτιζόνη, μυοχαλαρωτικά και ηρεμιστικά φάρμακα

Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από Χλωριωμένους Υδρογονάνθρακες Παθογένεια Εάν οι χλωριωμένοι υδρογονάνθρακες από λάθος ή από δόλο, καταποθούν από το σκύλο ή τη γάτα, έχουμε διάφορου τύπου προσβολή του Νευρικού συστήματος των ζώων αυτών. Τα νεότερα σε ηλικία ζώα είναι πιο ευαίσθητα από τα ηλικιωμένα. Τα εντομοκτόνα αυτά συσσωρεύονται στο λίπος και προκαλούν εκτός των άλλων χρόνια τοξικότητα. Ποιά είναι : DDT, methoxychlor, DDD, Lindane, heptachlor, aldrin, dieldrin, endrin, toxaphene. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Κλινική εικόνα Οξεία δηλητηρίαση : στην αρχή τα ζώα εμφανίζονται δειλά και υπερευαίσθητα, στη συνέχεια εμφανίζεται μυικός τρόμος στα βλέφαρα, στον τράχηλο, στο πρόσθιο τμήμα του σώματος και στη συνέχεια στο οπίσθιο. Κατόπιν τα ζώα έχουν έντονους σπασμούς και τελικά επέρχεται ο θάνατος λόγω ασφυξίας. Χρόνια δηλητηρίαση : είναι τα ανάλογα με την οξεία, αλλά καθυστερούν στην εμφάνιση και διαρκούν περισσότερο χρόνο. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές χρωματογραφίας. Αντιμετώπιση Κατασταλτικά του Νευρικού συστήματος για την αντιμετώπιση των σπασμών, ενυδάτωση για την αντιμετώπιση των ηλεκτρολυτικών διαταραχών. Προληπτικά για την αποφυγή εμφάνισης πνευμονίας χορηγούνται αντιβιοτικά. Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από Διπυριδύλια Παθογένεια Ανεξάρτητα από το σημείο εισόδου, των φαρμάκων αυτών, στον οργανισμό των ζώων, έχουμε προσβολή του αναπνευστικού συστήματος, πρόκληση σημαντικών βλαβών στους πνεύμονες. Στην οξεία φάση έχουμε τη δημιουργία πνευμονικού οιδήματος, ενώ σε όσα ζώα επιζήσουν από αυτό, εμφανίζεται πνευμονική ίνωση και κατά συνέπεια, αναπνευστική ανεπάρκεια. Ποιά είναι : Τα πιό κοινά, είναι το paraquat (Gramoxon) και το diquat. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Κλινική εικόνα Συνήθως εκδηλώνεται με ανορεξία, ταχύπνοια, σπασμούς. Στη συνέχεια έχουμε την εκδήλωση συμπτωμάτων πνευμονικού οιδήματος με γρήγορη εξέλιξη. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές χρωματογραφίας. Αντιμετώπιση Χορηγείται ενυδάτωση στα ζώα, αλατούχα καθαρτικά, και γίνεται γενικά η προσπάθεια αντιμετώπισης του πνευμονικού οιδήματος (διουρητικά, βρογχοδιασταλτικά, χορήγηση οξυγόνου). Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από το τρωκτικοκτόνο ANTU Παθογένεια Προκαλείται οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια λόγω της δημιουργίας πνευμονικού οιδήματος και οδηγεί σε καρδιακή κάμψη. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Επίσης ο σκύλος και η

γάτα μπορεί να προσλάβουν το δηλητήριο αυτό, τρώγοντας νεκρό ποντκό, που είχε δηλητηριαστεί από την ουσία. Κλινική εικόνα Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίζονται την πρώτη ώρα από τη λήψη του δηλητηρίου και είναι : έμετος, σιελόρροια, ταχυκαρδία, υποθερμία και το ζώο οδηγείται στο θάνατο σε 12 περίπου ώρες Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές (TLC). Αντιμετώπιση Δέν υπάρχει ειδικό αντίδοτο για το συγκεκριμένο δηλητήριο, αλλά εφαρμόζεται συνήθως συμπτωματική θεραπεία, με ορούς, εμετικές ουσίες (απομορφίνη) και καθαρτικά ή υποκλυσμό. Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από Φθοριοξεικά τρωκτικοκτόνα Κυριότερος εκπρόσωπος είναι το τρωκτικοκτόνο RODEX. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Επίσης ο σκύλος και η γάτα μπορεί να προσλάβουν το δηλητήριο αυτό, τρώγοντας νεκρό ποντκό, που είχε δηλητηριαστεί από την ουσία. Κλινική εικόνα Στο σκύλο και τη γάτα η δηλητηρίαση με τις ουσίες εκδηλώνεται με έντονους σπασμούς και ειδικότερα στις γάτες έχουμε επίσης και εκδήλωση καρδιοαναπνευστικών συμπτωμάτων. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές (TLC). Αντιμετώπιση Γίνεται συμπτωματική αγωγή με ορούς, ηλεκτρολύτες, εμετικές ουσίες (απομορφίνη), καθαρτικά και χορηγούνται βαρβιτουρικά για την αντιμετώπιση των σπασμών. Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από το τρωκτικοκτόνο Στρυχνίνη Παθογένεια Η δράση του δηλητηρίου εντοπίζεται στο νωτιαίο μυελό και ταυτόχρονα αδρανοποιεί τη δράση της χολινεστεράσης. Ως συνέπεια έχουμε την εμφάνιση σπασμών σε ολόκληρο το μυικό σύστημα του ζώου και στο τέλος έχουμε την εκδήλωση ασφυξίας. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Επίσης ο σκύλος και η γάτα μπορεί να προσλάβουν το δηλητήριο αυτό, τρώγοντας νεκρό ποντκό, που είχε δηλητηριαστεί από την ουσία. Κλινική εικόνα Τα πρώτα συμπτώματα δηλητηρίασης εμφανίζονται 30 λεπτά έως 2 ώρες μετά τη λήψη από το στόμα. Εκδηλώνονται τετανικοί σπασμοί όλων των μυών του σώματος, με χαρακτηριστική την έκταση του τραχήλου προς τα άνω και πίσω. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές (TLC). Αντιμετώπιση Χρησιμοποιείται διάλυμα υπερμαγγανικού καλίου ή ταννικού οξέος. Η κυρίως όμως θεραπεία, είναι συμπτωματική με ορούς, εμετικές ουσίες (απομορφίνη) και χορήγηση βαρβιτουρικών και κυρίως Νεμβουτάλη. Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από κουμαρινικά τρωκτικοκτόνα Παθογένεια Οι ουσίες αυτές, προκαλούν βλάβη των παραγόντων πήξης του αίματος, εμποδίζουν την παραγωγή προθρομβίνης και προκαλούν βλάβες στα τριχοειδή. Τα κυριότερα παράγωγα της σειράς είναι a. Warfarin, b. Coumachlor, c. Coumatetralyl, d. Diphenacum.

Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Επίσης ο σκύλος και η γάτα μπορεί να προσλάβουν το δηλητήριο αυτό, τρώγοντας νεκρό ποντκό, που είχε δηλητηριαστεί από την ουσία. Κλινική εικόνα Εχουμε την εμφάνιση αιμορραγιών που εμφανίζονται στον έμετο, στα κόπρανα, και στα ούρα. Στη συνέχεια έχουμε την εκδήλωση γενικευμένης αδυναμίας, ταχυκαρδία, υποθερμία, και θάνατο. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές (TLC). Αντιμετώπιση Ως θεραπεία προτείνεται η επαναλαμβανόμενη ενδοφλέβια ή ενδομυική χορήγηση βιταμίνης Κ1. Επίσης χορηγούνται οροί, ηλεκτρολύτες και γίνεται μετάγγιση αίματος. Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από Αρσενικό Παθογένεια Η τοξικότητα των ενώσεων αρσενικού, οφείλεται στην αδρανοποίηση ενζύμων που παίρνουν μέρος στις οξειδωτικές διεργασίες των ιστών. Το μέταλλο προκαλεί βλάβες και αλλοιώσεις στο γαστρεντερικό σωλήνα, τριχοειδείς αιμορραγίες, πτώση της αρτηριακής πίεσης. Οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις εντοπίζονται στο δέρμα,τα νύχια και τις τρίχες. Αποθηκεύεται επίσης στο ήπαρ, τους νεφρούς, τη σπλήνα και τους πνεύμονες. Πρόληψη Η τοξικότητα των φαρμάκων αυτών είναι υψηλή. Οι δηλητηριάσεις αυτές προκαλούνται εύκολα στα ζώα και οφείλονται είτε σε αμέλεια ή σε σκόπιμη ενέργεια (φόλα). Κλινική εικόνα Στην οξεία δηλητηρίαση 15 - 20 λεπτά μετά τη λήψη του δηλητηρίου παρατηρούνται ναυτία, έμετοι πράσινης χροιάς, δίψα, κατακράτηση ούρων, τρόμος και σπασμοί. Στη συνέχεια, λόγω καταστροφής του εντερικού επιθηλίου έχουμε διάρροια με τεμάχια του βλεννογόνου του εντέρου. Διάγνωση Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Για τον εργαστηριακό προσδιορισμό σε νεκροτομικά ευρήματα, χρησιμοποιούνται συνήθως διάφορες τεχνικές (TLC). Αντιμετώπιση

Συνιστάται η χορήγηση γάλακτος και λευκώματος αυγού. Χορηγείται επίσης συμπτωματική θεραπεία, με ορούς και ηλεκτρολύτες ή διαλύματος γλυκόζης. Ως αντίδοτο χορηγείται διμερκαπτόλη, η οποία όμως είναι αποτελεσματική αν δοθεί τις πρώτες 4 ώρες. Η αλόγιστη και υπερβολική χρήση εντομοκτόνων, προκαλεί υψηλή συγκέντρωσή τους στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών εμβίων όντων και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στην υγεία του ανθρώπου.

Δηλητηρίαση από Μόλυβδο Παθογένεια Τα ζώα προσλαμβάνουν το Μόλυβδο με την τροφή και το νερό. Αποθηκεύεται στο ήπαρ και τους νεφρούς. Επηρεάζειτη δράση διαφόρων ενζύμων του νευρικού συστήματος και της ερυθροποίησης. Κλινική εικόνα Εχουμε συμπτωματολογία από το πεπτικό κυρίως σύστημα του ζώου που εκδηλώνεται με ανορεξία εμέτους και διάρροια.Στη συνέχεια έχουμε την εκδήλωση συμπτωμάτων από το νευρικό σύστημα με σιελόρροια, υπερδιέγερση και σπασμούς. Αντιμετώπιση Στην οξεία δηλητηρίαση χορηγείται γάλα ή λεύκωμα αυγού και γίνεται συμπτωματική θεραπεία με ορούς και ηλεκτρολύτες. Ως αντίδοτο χορηγείται CaNa2 EDTA σε αργή ενδοφλέβια χορήγηση.