Wat de vorige keer gebeurde:

Werd Jason gepromoveerd nadat hij een juiste keuze maakte;

Groeide Chris op tot een kind;En kreeg Gabrielle promotie.

En nu op naar de komende drie dagen

Op de maandagochtend brandt al rond half zeven licht in de slaapkamer van Chris. Gapend drukt hij zijn wekker uit, en komt overeind. Slaperig blijft hij op zijn bed zitten, en wrijft in zijn ogen. Maar dan wordt hij echt wakker, als hij beseft dat vandaag zijn eerste schooldag is. Hij springt van zijn bed af, en rent naar de slaapkamer van zijn ouders. “Papa! Mama!” roept hij, “Vandaag ga ik naar school!”

*Wisten jullie al dat boterhammen smeuïger worden als je ze op de grond zet? XD*

Zijn ouders kunnen dat natuurlijk niet waarderen, maar het maakt Chris niets uit.Een uurtje later, als Jon en Chris met hun vader aan het ontbijt zitten, raakt Chris maar niet uitgepraat over de grote school, waar hij van alles zal leren. Jon vertelt zijn kleine broertje natuurlijk alles over wat er mee te maken valt. “En je begint altijd met rekenen, daarna taal en spelling, dan is het pauze, en mogen we buiten spelen…”

Na een snelle douche is Gabrielle wakker, helaas kan ze Chris niet uitzwaaien op zijn eerste dag. Maar een knuffel maakt veel goed, vindt ze, en ze verlaat dan toch vrolijk haar huis. Ze kan een glimlach niet onderdrukken, ze voelt zich top. En ze heeft ook een donkerbruin vermoeden dat de baas haar vandaag bij hem zal roepen, om bekend te maken dat ze een promotie krijgt. Van die gedachte alleen al wordt ze vrolijk, en ze huppelt bijna naar de carpool.

Ze kan het ook niet laten om te fluiten, en nonchalant gaat ze in de auto zitten. “Wat ben jij vandaag vrolijk,” gromt de chauffeur, en Gabrielle grinnikt. “Natuurlijk ben ik vrolijk,” zegt ze, en ze sluit de deur. “Hoe komt dat zo?” De chauffeur`s interesse is toch gewekt. “Vandaag krijg ik een promotie, daar ben ik bijna zeker van,” lacht Gabrielle. “Zo, wat leuk,” zegt de chauffeur, al klinkt er geen enthousiasme in haar stem.

Nog geen half uurtje later, nadat Gabrielle vertrokken is, komt Jason in pak al naar buiten. Ook hij heeft een sprankje hoop, al is dat sprankje van Gabrielle een enorme vonk, dat er een promotie boven zijn hoofd hangt. De afgelopen dagen heeft hij hard gewerkt, en aan zijn baas bewezen een goede werknemer te zijn. Beter dan zijn collega die de halve dag op kantoor lummelt, en pas rond twee uur op gang komt.

Terwijl Jason in stapt, stappen Jon en Chris de schoolbus in. Jon, die vertrouwd is met de bus, gaat meteen bij zijn vriendjes zitten. Chris kijkt eerst zijn ogen uit, en wordt hartelijk begroet door de buschauffeur. “Ga maar zitten, jongen. Je hebt nog een drukke dag voor de boeg,” zegt de buschauffeur, en hij sluit de deuren. Met een lach op zijn gezicht gaat hij naast zijn broer zitten, en maakt kennis met het leventje dat school heet.

Nog geen twee uur later, sinds ze vertrokken is, keert Gabrielle thuis. De chauffeur grijnst tegen haar. “Jammer voor je,” zegt de chauffeur alsof ze het meent, en ze kan een grijns niet onderdrukken. “Bedankt voor je medeleven,” mompelt Gabrielle sarcastisch. Ze is blij als ze kan uitstappen, en harder dan normaal gooit ze de deur dicht. Boos en somber loopt Gabrielle naar binnen. Gedegradeerd op de dag dat ze eigenlijk gepromoveerd zou worden, hoe erg?

Ze voelt tranen opkomen, maar vermant zich. Ze besluit te gaan poetsen, maar toch breken de tranen door. Ze begint te snikken, en slaat haar handen voor haar gezicht. Ze heeft zich nog nooit zo vreselijk gevoeld. Ze was er echt zeker van dat ze gepromoveerd zou worden, ze had er zelfs over gepocht. En nu was ze de grootste sukkel op aarde, die ook nog eens een stomme fout maakte. Tranen bleven komen, en ze liep naar beneden, om op de bank te gaan liggen.

Die dag deed ik echt àlles fout XD

Terwijl Gabrielle op de bank sip voor haar uit staart, komt Jason ook thuis. En hij heeft ook geen vrolijk nieuws. Verslagen stapt hij uit, zijn chauffeur leefde wel mee. Terwijl de auto weg rijdt, denkt hij na. Het heeft geen zin om te blijven hangen, hij moet zijn meerderen gaan overtuigen dat hij het wel kan. Meteen voelt hij zich beter, het is geen verloren zaak. Alleen maar een degradatie, veel mensen, belangrijker dan hem, hebben ook zo iets meegemaakt.

Hij loopt naar binnen, en ziet Gabrielle op de bank zitten. “Hé, lieverd, wat ben je vroeg thuis,” zegt hij, en hij gaat naast haar zitten. “Dat kan ik anders ook van jou zeggen,” mompelt Gabrielle, en ze glimlacht treurig. “Wat brengt jou zo vroeg thuis?” vraagt Jason, en Gabrielle zucht. “Ik ben gedegradeerd,” zegt Gabrielle, en ze vertelt wat er gebeurd is op haar werk. “Wat erg voor je liefje,” zegt Jason, en hij schuift naar Gabrielle toe.

“Ach, ja,” zegt Gabrielle, “Ik overleef het wel.” Jason slaat zijn arm om zijn vrouw, en fluistert in haar oor: “Natuurlijk overleef je het, je bent de sterkste vrouw die ik ken.” Gabrielle glimlach, en geeft Jason een zoen op zijn neus. “Maar waarom ben jij ook zo vroeg thuis?” Jason glimlacht treurig. “Ik had een zaak verkeerd aangepakt, en gaf de hoofdverdachte de kans om het land uit te glippen. Dus mijn baas vond dat ik een stapje terug moest nemen.”

“Oh, nee,” zegt Gabrielle, “Jij bent ook gedegradeerd?” Jason knikt, maar begint dan te lachen. “Wat een koppel zijn we toch. Tegelijkertijd krijgen we allebei een degradatie. Dat is ook heel zeldzaam, allebei een degradatie, vooral op dezelfde dag,” zegt Jason, en Gabrielle grinnikt. Ze gaat op Jason`s schoot zitten, en slaat haar armen om hem heen. “Gelukkig hebben we dan nog de hele dag om onze fouten in te halen.”

“Je hebt gelijk.” Jason zoent Gabrielle, en kijkt haar aan. “Ik hou van je,” zegt hij dan, en Gabrielle glimlacht. “Ik hou ook van jou. En als wij onszelf niet kunnen opvrolijken, dan doen onze zoontjes dat wel voor ons.” “Zullen we dan even iets voor ons zelf gaan doen?” vraagt Jason, met een veelzeggende blik. “Oh, kom maar op,” lacht Gabrielle, en Jason trekt haar overeind. Hij tilt haar op, en loopt de trap op, onder protest van Gabrielle.

En terwijl Jason en Gabrielle bezig zijn met hun zaakjes, stopt de bus iets na drieën voor het huis. Chris stapt uit, hij heeft een rapport gekregen, en hoewel het zijn eerste dag was, had Chris toch iets beters verwacht. Een zeven voor alle vakken, en een acht voor geschiedenis. Voordat hij zijn vriendje begroet, gaat hij op zoek naar zijn ouders die hij niet vindt in de woonkamer. Hij legt zijn rapport neer, en gaat spelen met zijn vriendje Sem.

Jon heeft een vriendinnetje meegenomen, en onzeker babbelt hij met Carly. Ze kennen elkaar nog niet lang, maar ze voelen wel een connectie. “Zullen we papegaaitje leef je nog spelen?” stelt Jon voor, als hun gesprek een beetje stil valt. “Ja,” roept Carly uit, en Jon lacht. Ze gaan op de grond zitten, en zingen het liedje van papegaaitje leef je nog terwijl ze hun handen tegen elkaar klappen.

En als Jon en Carly bezig zijn, komen Chris en Sem naar buiten met een bal. “Zullen we overgooien?” vraagt Chris, en Sem knikt enthousiast. Terwijl ze overgooien, zingen Jon en Carly steeds harder, en ze lachen. Chris en Sem trekken zich niks aan van het gezang, en gooien de bal steeds over.

Na een tijdje stoppen Jon en Carly met overgooien, en gaan binnen zitten, voor de tv. Ze zetten de Wii aan, en gaan met de controller op de bank zitten. “Laten we beginnen,” zegt Jon, en hij start het spel. Fanatiek als ze zijn, spelen ze heel goed, en af en toe een beetje oneerlijk. Na een ronde bergen Jon en Carly lachend de spullen op. Dan neemt Jon afscheid van Carly, en buiten doet Chris hetzelfde bij Sem.

En als Sem en Carly vertrokken zijn, kunnen Jon en Chris meteen aan tafel. Gabrielle heeft een salade klaar gemaakt, en ze smikkelen het op. Samen praten ze over school, werk en de verjaardag van Jon de volgende dag. Gabrielle vertelt Jon dan dat ze er niet bij kan zijn. “Lieverd, het spijt me heel erg,” zegt Gabrielle, en Jon knikt stilletjes. “Ik beloof je dat ik probeer zo snel mogelijk thuis te zijn,” zegt Gabrielle.

“Ik bewaar je een stuk taart,” zegt Jon dan vrolijk, en Gabrielle lacht. “Zo ken ik je. Laat voor mij maar een groot stuk taart over,” lacht Gabrielle. “Krijg ik dan wel mijn cadeautje morgen?” vraagt Jon dan, en Jason knikt. “Tuurlijk jongen. Dat je moeder er helaas niet bij kan zijn, betekent niet dat je niets krijgt.” Opgelucht knikt Jon, en hij eet zijn bord leeg. “Ik kan niet wachten tot morgen,” zegt hij dan.

Na het eten worden Jon en Chris aan hun huiswerk gezet. Allebei krijgen ze hulp van hun ouders. “Vandaag is het de laatste keer dat ik je help,” zegt Jason. “Als je tiener bent, wordt je veel zelfstandiger. En ik weet zeker dat je het zelf heel goed kan.” Jon knikt, en vult ijverig zijn huiswerk in. Hij heeft zijn vader nauwelijks meer nodig voor het huiswerk, hij vraagt maar twee dingen aan Jason.

Boven heeft Chris nog wel enkele moeite met het huiswerk, en hij vraagt genoeg hulp aan Gabrielle. Glimlachend legt Gabrielle alles met geduld uit, en uiteindelijk heeft Chris het huiswerk ook af.

*Check de muren, allebei hetzelfde behang, alleen is dat van Chris blauwiger 8D*

En alles gedaan is, krijgen Jon en Chris een knuffel van hun ouders, en dan krijgen ze nog een nachtzoen, het is al heel laat, ze zijn geen tieners, die minder slaap nodig hebben. Morgen moeten ze vroeg op, en zonder te protesteren gaan de jongens allebei naar bed. Als ze in slaap zijn, wordt het licht uit gedaan door hun ouders.

De hele nacht heeft Jon allerlei dromen, over hoe zijn verjaardag zal lopen. En als je jarig bent, wordt je natuurlijk vroeg wakker, als kind kun je daar natuurlijk niets aan doen. Als het vier uur is, wordt Jon wakker, maar na een blik op de klok, besluit hij dat het beste is om zich om te draaien. Gelukkig valt hij weer in slaap.

Als het half zes is, kan Jon echt niet meer wachten, en staat op. Hij rekt zich nog even goed uit, en laat een grote gaap horen. Hij gaat staan, en maakt zijn bed op. Daarna kleedt hij zich aan, en gaat naar de wc. Aangekleed en wel zit hij al om half zeven op de bank, vol verwachting wacht hij op zijn ouders. Hij zet de tv aan, maar luistert gespannen naar enig gerommel op de gang boven. Als het kwart voor zeven is, hoort hij Chris de trap afkomen.

Gabrielle en Jason worden pas wakker om half zeven, als de wekker voor de derde keer afgaat. “Jason,” kreunt Gabrielle, terwijl ze over eind komt, “We moeten toch opstaan.” Jason bromt wat, en draait zich nog eens om. “Kom op, Jason,” zegt Gabrielle knorrig, “Jon is jarig, en het zal me niet verbazen als hij al lang wakker is, en aangekleed.” Jason opent zijn ogen, en kijkt naar Gabrielle. “Dat zal kloppen,” zucht hij, en hij komt overeind.

Na een rommelig ontbijt is iedereen wakker, en aangekleed. Jason zoent zijn zoontjes en wenst ze een leuke dag op school. Daarna stappen Jon en Chris de schoolbus in, Jon met natuurlijk veel enthousiasme. “Ik ben vandaag jarig,” roept hij, en de buschauffeur feliciteert hem. “Ga maar vooraan zitten, jarige Jop,” zegt de buschauffeur, en trots gaat Jon zitten. Chris gaat naast hem zitten. “Ik wou dat we vaker jarig waren,” zegt Chris bewonderend.

Gabrielle begint haar ochtend met hard werken aan een promotie. Ze heeft natuurlijk haar vaardigheden nog, die ze nodig had voordat ze een stapje terug moest nemen, en dus werkt ze nu aan de promotie daarna, door haar techniek vaardigheden omhoog te tillen. En dat lukt haar aardig, en na twee uurtjes zit haar hoofd vol met technieken die van pas komen bij haar werk. Ze zet het boek weg.

Daarna gaat ze naar boven, waar op de overloop het keyboard staat. Ze begint te spelen, de toonladders heeft ze in haar vingers, nu nog goed toepassen. Vrolijk begint ze liedjes te spelen, en zachtjes zingt ze mee. En ze merkt dat ze het heel goed kan. Ze speelt het ene liedje na het andere, en krijgt er veel plezier in. Na een uurtje voorzichtig geprobeerd te hebben, zingt ze nu uit volle borst mee, en ramt op de toetsen voor het effect.

Maar doordat ze zo geconcentreerd bezig is, merkt ze niet dat er iemand ongeduldig toeterend voor haar huis staat. Pas rond half twee merkt ze dat de auto er al is, en haastig springt Gabrielle de trap af, en rent naar de auto toe. Hijgend ploft ze op de stoel neer, en veegt het zweet van haar voorhoofd. “Kon het niet wat sneller?” bromt de chauffeur, en Gabrielle glimlacht schuldig. “Sorry, ik had de tijd niet in de gaten.”

Om drie uur is de schoolbus terug bij het huis van Gabrielle. Jon springt meteen de bus uit, hij is alleen maar zenuwachtiger geworden. “Dag meneer,” roept hij nog naar de buschauffeur, en hij rent naar binnen om zijn huiswerk neer te leggen. Daarna rent hij weer naar buiten, om met zijn vriendje Jasper te spelen. Jasper wilde graag meekomen, en dat vond Jon goed.

Zodra de bus weg rijdt, zetten Jon en Jasper hun spelletje in, en luid roepend spelen ze boefje met verlos. Op een gegeven moment spurt Jon weg, en roept over zijn schouder: “Je krijgt me nooit!” Maar hij weet niet dat Jasper heel snel is, en al snel is hij ingehaald door Jasper. Lachend laat Jasper zich vallen in het gras, en Jon doet hetzelfde. Na eventjes uit gehijgd te hebben, vervolgen ze hun spelletje.

Binnen zit Chris aan de tekentafel, en hij gaat op in zijn tekening. Neuriënd tekent hij, af en toe opkijkend als hij ziet dat zijn vader op en neer loopt. “Waarom loop je op en neer?” vraagt Chris aan zijn vader. “Jon groeit zo meteen op, en ik moet het huis nog in orde maken,” zegt Jason, en hij zet het vuilnis buiten. “Als jij je huiswerk al vast gaat maken, mag je straks verder spelen,” stelt Jason voor, en Chris knikt.

Chris loopt naar buiten, en gaat met zijn huiswerk lekker in het zonnetje zitten. De herfst komt er weer aan, en nu het nog lekker weer is, profiteert Chris ervan. Terwijl hij zijn sommetjes invult, komen Jon en Jasper een paar keer op en neer rennen. Jaloers kijkt Chris hen toe, hij heeft ook zin om mee te spelen, maar dat kan nu niet. Het is Jon`s verjaardag, die mag hij niet verpesten.

Als het zes uur geweest is, staat Jon bedenkend voor zijn verjaardagstaart te wachten. “Weet je al welke levenswens je kiest?” vraagt Jason, en Jon knikt. Zijn keuze is hem al een tijdje duidelijk. En hij weet zeker dat zijn ouders het goed vinden. “Nou, als je het weet, mag je de kaarsjes uit blazen.” Jason en Chris beginnen een liedje te zingen, en Jon kijkt vrolijk toe.

Zodra ze uitgezongen zijn, buigt Jon over de taart, en blaast in één keer alle kaarsjes uit. Juichend klapt Jon in zijn handen, en springt van het stoeltje af. “Nu nog mijn groeistuip,” roept Jon, en hij klapt in zijn handen. Dan voelt hij tintelingen in zijn voeten. “Kan ik? Mag ik?” roept Jon, en hij kijkt naar zijn voeten. “Daar ga je,” zegt Jason, en Jon draait een rondje.

Na het rondje staat er in plaats van een kind een tiener, die naar zijn handen kijkt. “Wauw, dit voelt anders,” constateert hij, en hij schraapt zijn keel. “En ook meteen een baard in de keel,” lacht Jason. “Nou, pak wat taart, en dan gaan we die opeten,” zegt Jason, en hij snijdt de taart in stukken, en geeft iedereen een bord.

Samen gaan ze aan tafel zitten, en eten van de verjaardagstaart. “Jon, nu je groter bent, zitten we dan nog wel op dezelfde school?” vraagt Chris, en hij kijkt zielig naar Jon. Jon lacht. “Ja, we zitten nog wel op dezelfde school, maar nu ga ik naar het grote gebouw aan de overkant,” zegt Jon, “We gaan wel in dezelfde bus naar school.” Het gezicht van Chris klaart op. “Wauw, nu kan ik vertellen dat ik een oudere broer heb,” zegt Chris, en hij steekt het laatste stukje in zijn mond.

Na de taart en het avond eten, gaat Jon naar zijn nieuwe slaapkamer. Het is helemaal verbouwd, en heeft rustige tinten. Hij trekt eerst andere kleren aan uit de kledingkast, en gaat dan op bed liggen. Met een glimlach kijkt hij naar de boekenkasten die de hele muur beslaan. Deze kamer past echt bij hem, een echte kennissim. Hij bekijkt de boeken, en staat dan op.

Willekeurig pakt Jon een boek uit de kast, en gaat zitten in de stoel. Het nadeel met al die boeken is dat hij niet waar hij moet beginnen. Hij slaat het boek open, en leest de inleiding door van Illusies of niet?. Gefascineerd bladert hij het boek door, en stopt bij een veelbelovend hoofdstuk over de grootste illusionisten ooit. “Wauw,” fluistert Jon als hij leest over de grote Kazinski, de grootste illusionist aller tijde.

Rond elf uur heeft Jon het boek bijna uit, en met dromen stapt hij in bed. Hetzelfde geldt voor zijn ouders. Die stappen ook rond dezelfde tijd ook in bed, na eerst bij Chris gekeken te hebben. “Welterusten, schatje,” zegt Jason, en hij slaat zijn armen om Gabrielle heen. “Jij ook,” fluistert Gabrielle, en ze sluit haar ogen. Al snel klinkt de eerste snurk door het huis, en Gabrielle glimlacht.

De volgende ochtend zitten Gabrielle en Jon samen aan het ontbijt. “En welke wens heb je gekozen?” vraagt ze, aangezien ze haar zoon afgelopen avond niet vaak gesproken heeft. “Kenniswens,” zegt Jon en hij glimlacht. “Ik wil net als de grote Kazinski een van de meest bekende illusionisten worden.” “Wauw, illusionist. Dat is geen gemakkelijke klus,” zegt Gabrielle, en ze glimlacht. “Ik weet zeker dat het jou gaat lukken.”

“Bedankt mam,” zegt Jon. “Maar het wordt niet makkelijk. Leren, studeren, oefenen. Zeker veel oefenen, jaren van training. Waarschijnlijk ben je pas over tien jaar klaar, en dan moet je ook nog eens bekend worden,” ratelt Gabrielle, en Jon lacht. “Nogmaals bedankt voor je steun,” grinnikt Jon, “Ik weet dat het moeilijk wordt, maar ik ben bereid hard te werken.” En daarna staat hij op om zich te douchen.

En terwijl Jon weg gaat, komt Jason naar onderen. “We hebben een echt volwassen zoon,” zegt Gabrielle, en ze legt haar hand op die van Jason. “Hij wordt al zo groot, en verstandig,” lacht Jason, en ze horen gelach uit de badkamer. “Ik kan jullie horen, hoor,” roept Jon. Gabrielle en Jason lachen naar elkaar.

Een klein half uurtje later komt Jon de badkamer uit. Hij zwaait naar zijn ouders. “Ben weg, hé,” zegt hij. Zijn ouders knikken, en Jon grijpt nog snel wat geld en een appel. Daarna loopt hij de deur uit, en stapt in de schoolbus die klaar staat. Hij zoekt een plaatsje, en dan rijdt de bus weg.

Na het ontbijt wil Gabrielle douchen, tot ze ziet dat die lekt. “Hé, bah,” zegt ze, en ze trekt haar pyjama uit. Ze verwisselt die voor haar alledaagse kloffie, en stapt de douche in. Ze begint aan de kraan te sleutelen, tot het lekken is opgehouden. Ze grinnikt om haarzelf. Vroeger had ze dit nooit gedaan, toen zou ze iemand hebben ingehuurd, maar dat was voordat ze écht volwassen werd, en leerde wat belangrijk was in het leven.

Na een korte douche in de nu werkende douche, gaat Gabrielle bij haar keyboard zitten. Ze begint te spelen op haar gevoel, en zingt er een paar woorden bij tot ze de juiste toon heeft gevonden. Ze grijpt een papiertje en noteert de noten en de woorden erop. En dan gaat ze weer pingelen tot ze iets heeft gevonden. Trots bekijkt ze later haar papiertje, en besluit het binnenkort aan haar baas te laten horen.

Ze is zo intensief bezig, dat ze niet eens merkt dat Jon thuis komt van school. Maar ja, ze is dan ook gewend dat haar kinderen pas om drie uur thuis zijn, in plaats van één uur. Jon stapt met een grijns uit de bus, het is zeker fijn om al om één uur thuis te zijn. Met zijn huiswerk in de hand loopt hij naar binnen, en gaat zitten.

Maar hij heeft nog geen zin om met zijn huiswerk te beginnen. Hij pakt een controller van de Wii en start SSX3 op. Eerst moet hij wachten tot hij kan beginnen, maar al snel zit hij helemaal in het spel, en beweegt echt mee. “Kom op,” roept hij, als hij zijn snowboarder de bomen instuurt. “Godverdomme,” roept hij, als hij af is. Daarna moet hij lachen, hoe erg is het als je je zo erg laat meeslepen.

Maar veel tijd heeft Jon niet om na te denken, want de schoolbus is al in de straat, en een enthousiaste Chris stapt uit. “Yes,” roept hij als hij zijn rapport ziet. Er prijken allemaal negens en achten op, en zelfs een tien voor taal. Overenthousiast rent hij naar binnen, en wappert zijn rapport in het gezicht van zijn broer. “Jon! Kijk! Moet je zien!” roept hij, en Jon lacht. “Laat maar aan mam zien,” grinnikt hij, en hij wijst naar boven. “Ja! Dat ga ik doen!” roept Chris.

Meteen stuift Chris de trap op, luid roepend. “Mama!! Mama! Moet je zien!” roept hij, en daarmee verbreekt hij de concentratie van Gabrielle. Even is ze boos, maar als ze het gezicht van haar zoontje ziet, moet ze lachen. “Laat eens zien.” Gabrielle strekt haar hand uit, en ze bekijkt het rapport. “Geweldig liefje! Ik ben trots op je.” “Ja! Ik ook,” zegt Chris. “Mogen we dan vanavond spaghetti eten?” Chris kijkt heel lief naar zijn moeder, en Gabrielle lacht en knikt.

Chris gaat daarna met zijn broer mee spelen met SSX3, en al snel wordt het een competitie. Jason gaat bij hen zitten, en juicht zijn zoons om de beurt toe. “Ik ga winnen!” roept Chris steeds, als hij denkt dat hij gaat winnen. Maar steeds haalt Jon hem in. En dan is het weer beurt voor Jon om te roepen dat hìj gaat winnen, om weer ingehaald te worden door Chris.

Rond etenstijd zet Gabrielle spaghetti voor iedereen neer. “Omdat Chris zo`n goed rapport heeft, mocht hij kiezen wat ik voor avondeten maakte.” “Maar dat kwam omdat Chris zelf aandrong van wat hij graag wou,” lacht Jason, en Chris kijkt verontwaardigd. “Ik mag toch iets lekkers hebben?” vraagt hij, en ze lachen allemaal. “Tuurlijk liefje, waarom niet?” stelt Gabrielle hem gerust. “Oh, oké,” zegt Chris.

Na het eten en zijn huiswerk zit Jon op zijn kamer, en bladert het boek over illusionisten door. Hoe meer hij er over na denkt, des te zekerder wordt hij over zijn keuze om later illusionist te worden. Hij ziet het al voor zich. De vingervlugheid, de shows en de fans, hij zou er jaren voor willen werken. Want uiteindelijk loont dat ook, en zou hij ook veel geld verdienen, en veel reizen maken. Ja, dit past echt bij hem.

Daarna probeert Jon zijn nieuwe kleine schildersezel, en zet een klein doek er op neer. Snel trekt hij wat lijnen, en begint dan te schilderen. Maar hoe verder hij komt, des te minder het lijkt op wat hij in zijn hoofd heeft. Misschien heeft hij toch niet de juiste creativiteit ervoor, en stopt met schilderen. Over een tijdje nog eens proberen.

De rest van de avond is het rustig in het huis van de familie van der Meer. Ze hebben nog twee dagen te gaan voor het weekend, dus geen gekke fratsen. Netjes op tijd gaan ze naar bed, en de gedachte van de nette burger flitst door het hoofd van Jon. Om elf uur is het stil in het huis…