Poemas

MANAN CASTILLO MORENO

II: O LUAR

Hoxe todo ¿ diferente:pechoos olIos e vexo a paisaxe,a areada praiaal lonxemoi lonxe de ruin.

Escoitoo bruido das ondase soñoco luar naaugaquerodea a miña almiña

mentrescamiñamospolabeirado mar.

É a imaxeescondida,oculta trasestespapeisescurosqueeu mesmacrecíe quechefan dano.

Queroborralosda túavidae quete ilumineo luarcandovolvas aDoñana

aíndaque nonsexacomigo.

E vas ser felizporquevasrellectir o luarno teu corazóncheoda estrelascomo as que [embran as miñasnoites.

E eu taménvou ser felizaindaquenon sei ben o que ¿a felicidade;quizais non sexavolver a Doñanasenónsó a saudadequesinrodo luar candoestáspretode mme un muro de silenciofendeo nosoespacio.

—Non. Iso non e—.

Vou rompelo,prom¿roo,vou apartarde ci as miñasbágoasenuncamáishasver estatrísteiraquenaceudasyerbasbaleirasquequeríanVolver a Doñana.

v4k4~nL 16719992: 165-i77

MARJANCASTILLOMORENO POEMAS

III: OS DEVANCEIROS

O veo de amor manrensefendidodesliado.Peronon,aíndanon podoverte.É insoportableestanadaqueenvolvecadaunhadaquelasmensaxesquevoabanabaenadaspoíosondo art

Os devanceiroselessi que viviron momentosde corlaranxae non tiveron queaceptarcomammquemañáen Doñanatodoserá negro.Morreránosflamengos,choraráeselincequeaindanon recibiu un balazo.Adeusdunas.Adeuspraias.Adeuspaisaxes-vellasesperanzasafundidas-.

É o comezoda findo pasado.

Quedarános poetasa caróndos seusparaísossoñadosó xeito de marisma.

(De Doñana,Xaneiro-Abril 1998)

M~.J-~l1999,2: 165-177

168