editie covid-19 mei 2020 · 2020-05-20 · de woon- en zorgcentra uit de streek, die we ook...

AZ Zenocampus Knokke-Heist Kalvekeetdijk 260, 8300 Knokke-Heist campus Blankenberge Dr. F. Verhaeghestraat 1, 8370 Blankenberge campus Maldegem Stationsstraat 27, 9990 Maldegem

T +32 (0)50 535 000, www.azzeno.be

In deze editieEen speciale editie van onze Zenokrant, helemaal gewijd aan het gesprekson-derwerp van ons allen ‘Corona’. Met heel wat getuigenissen van voor of achter de verpleegschermen.

Als ik zie wat er in de samenleving allemaal verandert en hoe snel het allemaal gaat, kan ik het amper geloven. Ondanks het vele verdriet en de angst waar we dagelijks mee omgaan, brengt dit virus toch ook 2 positieve dingen met zich mee.

Eindelijk ontstaat er een breed maatschappelijk gedragen respect voor onze zorgmedewerkers. Wat ze al zovele decennia doen, het beste van zichzelf ge-ven, wordt nu plots door iedereen bejubeld. Dat we al jaren vechten voor na-bije en voldoende ziekenhuiszorg krijgt nu toch een speciaal en welgekomen kantje. Plots beseft de politiek dat besparen in de zorg juist getuigt van maat-schappelijke achteruitgang. Ik hoop alvast dat de bevolking en zijn politieke vertegenwoordigers (zij het nu lokaal of nationaal) dit nooit meer vergeten!

Een tweede heuglijke vaststelling is dat dit virus onze maatschappij ook wat warmer maakt. Een golf van solidariteit en attenties kwam op ons af. Iets wat ons ongelooflijk veel deugd deed en onze medewerkers vleugels gaf om vol te houden.

Maar ook buiten onze muren zie ik zoveel mooie dingen. Op miljoenen balkons in gans Europa hangen witte lakens als blijk van waardering en steun. Plots slaan we een babbel over de haag met onze buurman en verschijnen er overal zeteltjes op de stoep. Misschien is dit virus wel de oogopener om een van onze belangrijkste waarden nog meer naar waarde te schatten: onze vrijheid. Mis-schien gaan we na deze crisis veel bewuster en warmer met elkaar om. Dit zou pas een echte overwinning van Covid-19 zijn.

Stay safe!

Frank Lescrauwaet,algemeen directeur AZ Zeno

Woord vooraf

MEI 2020

Welkom, maar met richtlijnen ……………………………………………… 2 Team Infectiepreventiebeheersing ……………………………… 3Covid-dienst Thorax-Neurocentrum ………………………… 4Longartsen dr. Vanmaele endr. Rooijakkers ……………………………………………………………………………………………………… 5Covid-dienst Abdominaal Centrum …………………………… 6Dienst apotheek/aankoop …………………………………………………………… 7Bevallen tijdens Corona ……………………………………………………………………… 7Covid-dienst Intensieve Zorg …………………………………………………… 8Dienst catering ……………………………………………………………………………………………………10Dienst schoonmaak …………………………………………………………………………………10Covid-dienst Geriatrie ……………………………………………………………………………11Waardig afscheid nementijdens COVID-19 ……………………………………………………………………………………………… 12Covid-dienst SP revalidatie ……………………………………………………… 12Solidariteit ………………………………………………………………………………………………………………… 14Dienst spoedgevallen …………………………………………………………………………… 15Samenwerking met de huisartsen …………………………… 16AZ Zeno app ……………………………………………………………………………………………………………… 16

1 | infokrant Covid-19

EDITIE COVID-19

infokrant Covid-19 | 32 | infokrant Covid-19

Het was voor jullie snel duidelijk dat dit virus niet zomaar een griepje was?“Toen we zagen dat de Chi-nese stad Wuhan volledig geïsoleerd raakte, wisten we dat er iets op ons afkwam. Het was alleen nog afwach-ten in welke mate en hoe snel wij ermee geconfron-teerd zouden worden. De si-tuatie in Italië heeft ons wat voorsprong gegeven, maar het was toch onduidelijkheid troef. Elke dag werd onze kennis en onze werkwijze bij-gesteld en verfijnd, rekening houdend met de beperkte beschikbaarheid van mate-rialen.”

Waar start je als je zo’n situatie op je ziet afkomen?“Eerst en vooral wil je zoveel mogelijk informatie verza-melen. Je houdt de situatie in het buitenland continu in de gaten, je overlegt met colle-ga’s, je checkt alle recente li-teratuur, nieuwsberichten,… Binnen ons ziekenhuis heb-ben wij vooral een raadge-vende functie. Het was dus

cruciaal om zo helder moge-lijk te communiceren, en de impact van het virus en alle verschillende mogelijkheden in kaart te brengen. Toen het eerste positieve geval in ons labo opdook, werd meteen duidelijk hoe besmettelijk het virus was. Elke dag stond een briefing en overleg ge-pland met de directie, de cri-siscel en de medische Task Force.”

Lag er een soort crisisplan klaar voor een situatie als deze?“In ons rampenplan staan een aantal afspraken rond infectiepreventie. Op basis van dat plan zijn we gestart met de opbouw van onze Covid-afdelingen. Gelukkig hebben we in Knokke een nieuw ziekenhuis dat voor-zien is op uitzonderlijke situaties. Bijna alle eenper-soonskamers kunnen we door gebruik van een sas makkelijk ombouwen tot iso-latiebox. Toch bleef het een hele uitdaging. Welke afde-lingen dienden we te isole-ren, waar kwamen nieuwe

patiënten terecht, hoe kon het beschermmateriaal best verdeeld worden … Op ver-schillende afdelingen bouw-den we zelfs tijdelijke extra muren en deuren.”

“In Blankenberge was het een ander verhaal. De ver-bouwingen aan de campus zijn volop aan de gang, maar nu is het nog roeien met de riemen die we hebben. Onze collega’s hebben veel extra inspanningen geleverd om ook daar een veilige CO-VID-afdeling op te zetten.

Wat nemen jullie mee voor de toekomst?“We weten dat we in de toe-komst nieuwe pieken mogen verwachten. We zijn daarom gestart met het inventarise-ren van alle materiaal dat we nodig hebben als er een nieuwe uitbraak komt, en werken een gedetailleerd draaiboek uit met al onze ervaringen. Er komt geluk-kig steeds meer informatie. In het begin wisten we bijna niets over de overdracht, de behandeling en de symp-

tomen van het virus. Nu verschijnt er meer en meer literatuur en kunnen we ons dus nog beter voorbereiden. Dat helpt ons een stap voor-uit, maar we hopen vooral dat er snel een vaccin is.”

Is de sfeer tussen de collega’s veranderd de voorbije weken?“Op de vergaderingen ’s mor-gens voelen we een grote verbondenheid. Ook de pa-

tiënten blijven positief. Ie-dereen heeft maar één doel: hier samen doorkomen en er zijn voor elkaar. We willen alle medewerkers bedanken die constant het beste van zichzelf geven in deze moei-lijke tijden, en in het bijzon-der zij die acht uur per dag op de besmette afdelingen werken. We zien van dicht-bij wat ze allemaal moeten doorstaan. Echt chapeau voor al die inspanningen!”

Dienst infectiepreventiebeheersing

Een ongeziene strijd, maar dankzij goede samenwerking hebben we ons vlot kunnen organiserenApotheker-klinisch bioloog André Trouvé, dokter klinisch bioloog Charlotte Trouvé en ziekenhuishygiëniste Carine Vanvynckt vormen het team Infectiepreventiebe-heersing bij AZ Zeno. De voorbije maanden hadden zij een sleutelrol in ons zieken-huis om de verspreiding van het coronavirus binnen onze muren onder controle te houden, en de veiligheid van onze medewerkers te bewaken.“De sfeer in het ziekenhuis is anders. Iedereen zoekt zijn weg

tijdens deze crisis en mensen hebben veel vragen over con-sultaties en bezoek. In het begin was de ernst van de situa-tie nog niet voor iedereen duidelijk, dat is geleidelijk aan ge-groeid. Er is veel begrip, maar de uitgestelde consultaties zijn voor veel patiënten moeilijk. Ze wachten vol ongeduld tot ze opnieuw naar de dokter kunnen.

Patiënten die voor een consultatie toch in het ziekenhuis moeten zijn, ontsmetten spontaan hun handen. De mond-maskers worden erg gewaardeerd. Mensen voelen er zich veilig mee en vragen zelfs of ze er bij ons ook kunnen kopen.

Onder collega’s worden ervaringen gedeeld. Af en toe een babbeltje met verpleegkundigen doet deugd. We zijn één team en iedereen doet zijn best. Deze mooie uitspraak be-schrijft voor mij de voorbije weken: Een eik volgroeit door weer en wind, een mens door tegenslagen die hij overwint.”

“Ik herinner me het verhaal van een oudere dame die samen met haar zus aan de triage stond om haar man zijn kleren te brengen. Na overleg met de collega’s op spoed kon niet wor-den toegestaan dat de kleren persoonlijk werden afgegeven, omdat haar man COVID-positief was. De oudere vrouw viel uit de lucht want haar man was al sinds december niet meer buiten geweest. Plots was ze volledig verward. Wij hebben die mevrouw getroost, moed ingesproken en nog eens herhaald wat op dat moment wel en niet kon. Op die manier proberen we nu ons steentje bij te dragen.”

Naast de eigen organisatie ging onze aandacht naar de woon- en zorgcentra uit de streek, die we ook be-zocht hebben en waar we met raad en daad hebben proberen bij te staan. Het viel vooral telkens op hoe gedreven de directies en hun team waren voor het indijken van de pandemie en het vrijwaren van de ge-zondheid van de bewoners. De samenwerking was en is uniek en leerzaam, de bewoners zijn echt in goede handen.

Luisteren naar de patiënten helpt Bewoners woon- en

zorgcentra in goede handen

De patiënten zijn blij dat ze een mondmasker krijgen. Zo voelen ze zich veilig

Ik kom alleen op consultatie. Indien niet mogelijk kom ik met één begeleider;

Ik meld me 15 min vóór aanvang van mijn consultatie aan bij de triage in de inkom;

Ik ontsmet bij het binnenkomen mijn handen en draag mijn mondmasker;

Ik hou 1,5 meter afstand en neem plaats op de aangedui-de zitplaatsen;

Ik draag mijn mondmasker tot ik het ziekenhuis verlaat via de aangeduide route.

Kom je binnenkort naar het ziekenhuis? Draag zorg voor jezelf en de ander en doe de ‘check-check-check’:

Draag zorg voor jezelf en de ander en doe de check check check

Ik kom alleen op consultatie. Indien niet mogelijk kom ik met één begeleider.

Ik meld me 15 min vóór aanvang van mijn consultatie aan bij de triage in de inkom.

Ik ontsmet bij het binnenkomen mijn handen en draag mijn mondmasker.

Ik hou 1,5 meter afstand en neem plaats op de aangeduide zitplaatsen.


Deze maatregelen zijn essentieel om besmetting te vermijden. Bedankt om ze op te volgen.

Affiche check_check_check.indd 1Affiche check_check_check.indd 1 28/04/2020 11:28:4728/04/2020 11:28:47

































Welkom, maar met richtlijnen Een ziekenhuis zonder bezoek, met beperkte consultaties en een heleboel richtlijnen. Het was voor iedereen even wennen. Onze waarden ‘warm’ en ‘gastvrij’ op zijn kop. Vastberaden om ieders veiligheid maximaal te waarborgen werd een extra triagepost gecreëerd. De centrale inkom kreeg een make-over en de wachtzalen werden herschikt in het kader van social distancing. Handen ontsmetten, een mondmasker dragen en de temperatuur meten werd de nieuwe norm.

Nederlandse patiënten Voor Nederlandse patiënten gelden dezelfde strenge richtlijnen als voor Belgische, maar we laten niemand in de steek. Wie voor een consultatie naar het ziekenhuis moet komen, ontvangt via zijn/haar arts een ‘attest noodzakelijke verplaatsing’. Kreeg je dit nog niet van je dokter? Stuur dan een mailtje naar [email protected] met vermelding van de naam en de geboortedatum van de patiënt in kwestie, de naam van de behande-lend arts en de datum van afspraak in het ziekenhuis. Per kerende ontvang je van ons een attest. Dit attest kan je voorleggen bij een eventuele politiecontrole.

André Trouvé

GETUIGENIS

Nele Serroels, medewerker receptie

GETUIGENIS

Saskia Vandenberghe, medewerker receptie


Hoe ga je om met het “onbekende”?Dr. Vanmaele “In principe kan je met heel wat jaren ervaring op de teller goed inschatten wat er aankomt, maar Covid-19 is heel on-voorspelbaar. Er zit weinig lijn in de ziekte. Zelfs binnen eenzelfde familie zagen we enerzijds iemand die aan de beademing moest, en ander-zijds iemand die met moeite de symptomen van een ver-koudheid vertoonde. Heel frappant, en moeilijk om voorspellingen te maken.”

Dr. Rooijakkers “Begin maart kon niemand voorspellen hoe ons ziekenhuis er van-daag zou uitzien. Bij andere ziektes heb je vaak een goed beeld op de evolutie ervan, maar hier onderscheiden we voorlopig geen enkele para-meter om prognoses te ma-ken. We scholen ons continu bij en leren van ervaringen van collega’s en andere zie-kenhuizen.”Dr. Vanmaele ”De ernst van de

symptomen varieert enorm, niemand weet waarom. Vele vragen van patiënten en fa-milie kunnen we niet beant-woorden. Dat zorgt soms voor een gevoel van machte-loosheid. En toch kunnen we veel hulp bieden om deze moeilijke periode te over-bruggen.”

Welk gevoel leeft er bij jullie patiënten?Dr. Vanmaele ”Het gevoel van eenzaamheid is hard. Buiten een telefoon- of videoge-sprek met de buitenwereld zijn wij, de zorgverleners in onze ruimtepakken, de enige échte contacten. Ver-pleegkundigen en artsen zijn hun hoop om te verbeteren, en die dankbaarheid voel je echt meer dan anders.”

Dr. Rooijakkers “De ene pati-ent is angstig en heeft 101 vragen, de andere berust eerder in de situatie. We hechten veel belang aan open communicatie en pro-beren iedereen zo goed mo-

gelijk te informeren. Dat zijn geen makkelijke gesprekken, want door de onvoorspel-baarheid van de ziekte moet je alle opties openhouden – dus ook het worst-case-scenario.”

Zo’n crisissituatie treft ook héél het ziekenhuis.Dr. Rooijakkers “Binnen ons ziekenhuis stak iedereen meteen een tandje bij, zon-der omzien. Niemand aar-zelde om wat extra taken of uren ter harte te nemen. Dan denk ik bijvoorbeeld aan onze nauwe samenwer-king met de cardiologen en anesthesisten, maar ook aan de extra inspanningen van onze verpleegkundigen en stagiair-artsen, het schoon-maakpersoneel … kortom, iedereen binnen AZ Zeno.”

Dr. Vanmaele “Klopt helemaal. De motivatie en plichtsbe-wustheid bij alle personeels-leden is indrukwekkend. De solidariteit onder elkaar is hartverwarmend. Deze cri-sis brengt het beste in velen naar boven. Echt iets om fier over te zijn. Ik heb boven-dien altijd de indruk gehad dat ons ziekenhuis maximale inspanningen heeft geleverd om het nodige materiaal ter beschikking te stellen. Meer dan ooit is duidelijk hoeveel

mensen en collega’s in de zorg het hart op de juiste plaats hebben.”

Hoe zien jullie dekomende maanden?Dr. Vanmaele “De dagelijkse routine is helemaal anders en niemand weet hoelang dit nog gaat duren. Persoon-lijk verlang ik naar het gezel-lig samenzijn, het simpelweg kunnen ontspannen waar en wanneer je wil. Maar eerst moeten we samen deze strijd verder zetten. We zijn er nog niet. Hopelijk blijven nieuwe pieken uit, maar het virus zal minstens blijven sluimeren. We moeten con-tinu aandachtig zijn na het versoepelen van de maatre-gelen.”

Dr. Rooijakkers “We hebben hoe dan ook al veel geleerd uit deze crisis, en dat geldt zowel voor het ziekenhuis als voor de maatschappij. Dit blijft bij. Bij een nieuwe piek zullen we nog sneller kunnen schakelen. De risico’s blijven, maar laat ons hopen dat de komende maanden minder onzekerheid brengen.”

COVID dienst Thorax-Neurocentrum

Interview met longartsen dr. Luc Vanmaele en dr. Marieke Rooijakkers

Iedereen stak meteen een tandje bij, zonder omzienSoms besef je ‘ik

word het laatste gezicht dat de patiënt zal zien’

“Het werd aangekondigd als een onschuldig griepje, maar heel snel bleek deze onzichtbare vijand genadeloos toe te slaan. De eerste drie weken waren bijzonder hectisch. De meetings volgden elkaar in sneltempo op: hoe kon-den we ons best voorbereiden, hoe evolueerde de ziekte, de opvang van de eerste patiënten …”, vertelt dr. Luc Vanmaele. Dr. Marieke Rooijakkers vult aan: “In het begin moet je je continu aanpassen aan een veranderende situatie. Je neemt het zoals het komt, en gaat zo goed mogelijk om met wat op je afkomt. Dat is zeker niet altijd evident.”

GETUIGENIS Charlotte De Jaeger, verpleegkundige

Maandag 20/04/2020,10u45 telefoon IZ AZ Zeno Knokke

Peter, uw mama is zojuist overleden. Stilte.

Het was de hoofdverpleger Chris die mij het slechte nieuws bracht. Hij deed dit op een heel serene en integere manier.

Mijn mama was op 31 maart positief getest op Covid-19 en overgebracht naar het AZ Zeno in Knokke. Vanaf het eerste moment werd zij er met de best mogelijke zorgen omringd en werden wij meerdere malen per dag op de hoogte

gebracht van haar toestand. Gedurende 1 week bleef haar toestand relatief stabiel en koesterden wij hoop.

Op 07 april kregen wij de melding dat haar toestand steeds achteruit ging en werd ze overgebracht naar Intensieve Zorg. Op 09 april werd ons verteld dat mama moest geïntubeerd worden daar ze te zwak was. Steeds werden wij op de hoogte gehouden van haar toestand, iets wat een enorme steun voor ons

betekende.

Daarvoor ook een dikke proficiat aan het verplegend personeel en de dokters die toch ook hun handen meer dan vol hadden/hebben en onder hevige druk

stonden/staan.

Haar toestand ging dag per dag achteruit en op 19 april kregen mijn broer Filip en ik de toestemming om haar een laatste groet te brengen. Eenmaal

in het ziekenhuis werden wij geconfronteerd met de realiteit, doch werden wij goed opgevangen door het palliatief support team. Dit gebeurde allemaal zeer

professioneel en correct.

De aartsmoeilijke taak van het zorg personeel kan niet genoeg bewierookt worden, chapeau! Vervolgens mochten wij onze beschermkledij aan trekken en onze

moeder bezoeken. Ook daar kregen wij bijstand van het palliatief support team, bestaande uit een verpleegkundige en pastorale. Dit gebeurde allemaal ook op

een zeer menselijke en professionele manier. De ondersteuning die wij toen kregen was geweldig. Zowel de verpleegkundige als de pastorale - beide lid van het

palliatief support team - die ons hebben begeleid deden dit op een voortreffelijke manier. Petje af voor deze mensen!

Onze mama daar zo te zien liggen was hard en emotioneel. Na het bezoek werden wij weggeleid om ons van de beschermkledij te ontdoen. Daarna werden

we opgevangen door onze goede vriend Dr. Wim Kerckhaert die ons naar de uitgang begeleidde. De dag nadien kwam dan de gevreesde telefoon...

Ik wil toch nog eens het werk, de opvang en de medische zorgen die mijn mama gekregen heeft, benadrukken. Ze kreeg werkelijk alle kansen maar was jammer

genoeg niet opgewassen tegen de stille doder.

Hartelijk dank aan al het verplegend personeel, de dokters, het palliatief support team en een dikke proficiat voor jullie manier van werken! Ook een dikke proficiat

aan de directie van het AZ Zeno, koester deze mensen!

Mijn mama - Henriette Content - overleed op 86-jarige leeftijd aan de gevolgen van Covid-19 zonder dat wij haar een waardig afscheid konden geven. Helden

van hier: corona, dank u wel!

Brief van

Peter Vervoort,zoon van

Henriette Content

Corona, wie had gedacht dat dit ons zo hard zou treffen? Niemand… Toen onze afdeling de eerste cohort zone werd, kwam alles wel zeer dichtbij. Laten we eerlijk zijn, werken op een cohort is zeer zwaar. Continu elke handeling afwegen, puffen, blazen, zweten maar vooral blijven doorgaan. Op mo-menten als deze weet je waarvoor je gekozen hebt: er altijd staan voor een patiënt in welke situatie dan ook. Maar deze situatie is iets waarop niemand zich had voorbereid. Als iemand me vraagt hoe ik deze periode ervaar, heb ik even de tijd nodig om er bij stil te staan. Stilstaan bij een periode die we ons hele leven zullen blijven herinneren. Herinnerin-gen waar we niet altijd naar willen terugkijken. We worden geconfronteerd met kritieke patiënten, die het ene moment goed lijken en het volgende moment in je armen liggen waar-van je weet, ik was het laatste gezicht dat ze gezien hebben. Wij proberen de patiënten zoveel mogelijk te ondersteunen, met een zachte stem en een veelzeggende blik. Een blik die af en toe in tranen schiet. Tranen van onmacht, tranen van verdriet, maar ook tranen van hoop. Hoe kan dit gebeuren? Waarom moet dit gebeuren? Vragen waarop we nooit een duidelijk antwoord zullen krijgen. Wij proberen onze patiën-ten zoveel mogelijk bij te staan, wetende dat we niet altijd kunnen winnen tegen corona. Gelukkig zijn er ook momenten van hoop. Een moment dat me altijd zal bijblijven, is onze eer-ste patiënt die na een zware periode toch via een erehaag ons ziekenhuis mocht verlaten. Hieraan kunnen we ons gelukkig optrekken, want wij als verpleegkundigen hebben het emoti-oneel en fysiek zwaar. We ervaren veel stress, verdriet, angst, woede, frustratie, machteloosheid en vermoeidheid.

Het enige ‘positieve’ aan heel deze periode is dat wij samen één team vormen. Ik ben super trots op mijn dienst Tho-rax-Neuro, we staan elke dag klaar om onze patiënten op een zo’n goed mogelijk manier te begeleiden, het is niet altijd even gemakkelijk, maar toch blijven we doorgaan. Want wij zijn één! #TNCTOPTEAM


Covid-dienst Abdominaal Centrum

Interview met Heidi Claeys – hoofdverpleegkundige AC

Onze psychologe krijgt met de juiste vragen het personeel en de patiënten aan het praten

Dienst apotheek/aankoop

Interview met Michiel De Becker en Patrick Claeys

Snel geschakeld om de juiste medicatie en materialen te voorzien

De coronacrisis is een emo-tionele rollercoaster, zowel voor de medewerkers als voor de patiënten. Gelukkig

worden ze bijgestaan door psychologen. Zo is er altijd iemand bij wie ze terecht-kunnen met hun vragen en

zorgen. En dat is nodig, ver-telt hoofdverpleegkundige Heidi Claeys.

Hoe reageerde het team in het begin van de crisis?“In het begin was er paniek. Niet weten wat er ons te wachten stond, steeds wis-selende orders, regels, on-rust,… Ongerustheid over onze patiënten. Heel veel vragen, angst en stress. Na de eerste twee weken had-den de meeste van mijn collega’s slapeloze nachten, hoofdpijn, refluxklachten. Voornamelijk fysieke klach-ten waren toen aan de orde, maar ook mentaal werd het al snel lastig.”

Wat is voor jullie het moeilijkste?“Dat deze situatie helemaal tegen onze natuur ingaat. Bij palliatieve patiënten halen we normaal alles uit de kast om ze zo goed mogelijk te omringen. Nu sterven ze al-leen, terwijl ze heel kort nog

één keer hun familie hebben gezien. De procedure over hoe een overledene ‘inge-pakt’ moet worden is lugu-ber. Je ziet letterlijk de mens in het pak aangezien het va-cuüm getrokken wordt.”

Hebben jullie nood aan psychologische hulp? “Het helpt zeker. Lesley is onze psycholoog voor het personeel. Zij weet perfect met de juiste vragen om het personeel aan het praten te krijgen. Daaruit komen er toch verrassingen naar boven. Bij de vraag van een gewone collega over hoe het gaat, is het klassieke ant-woord ‘goed’. Als Lesley de vragen stelt, dan vertellen ze. Ze willen hun collega’s niet te veel belasten met hun hersenspinsels.”

En de patiënten?“Zij kunnen na akkoord een telefoongesprek hebben met de psycholoog. De pa-tiënten die naar huis mo-

gen, laten ook weten dat dit deugd deed. Ze hebben let-terlijk doodsangsten uitge-staan. Het isolement is hard. We helpen waar we kunnen om ze via sociale media con-tact te laten nemen met het thuisfront. Toch is dit niet hetzelfde. Na 3 dagen zit hun gemoedstoestand onder 0. Ze worden boos, eenzaam en voelen zich echt slecht. Op die dagen krijgen ze con-tact met de psycholoog. Het doet wonderen.”

Hoe is de situatie nu?“Nu zijn we een maand ver-der en is de rust wat terug-gekeerd. We missen onze eigen patiënten en artsen ontzettend hard. ‘Hoe lang nog?’ is de meest gestelde vraag op dit ogenblik. Toch blijven de moeilijke momen-ten hangen, dus denk ik echt dat we de psychologen hard nodig hebben. Ze brengen rust voor ons en zijn een mentale opsteker voor de patiënten.”

Wanneer hadden jullie door dat deze situatie zeer ernstig was? Michiel “Begin maart werden er plots heel wat medicijnen en materialen schaars. Op dat moment wisten we dat er een wereldwijd probleem was. Daarop hebben we ge-anticipeerd door snel grote voorraden in te slaan van specifieke medicatie, maar ook die weg werd langzaam-aan moeilijker en moeilijker.”

Patrick “Op de aankoopdienst kregen we plotseling te ma-ken met de vraag naar grote hoeveelheden mondmas-kers. Wat volgde was een hele zoektocht. Er werd uren rond gebeld, tot in China toe. Na een tijdje was er meer duidelijkheid en werd het vinden van de juiste maskers en hoeveelheden makkelij-ker. Daarnaast was het ook

een uitdaging om voldoende schorten en handschoenen te vinden. Het was net als in de supermarkt: de schappen waren leeg.”

Hoe gingen jullie daarmee om?Michiel “Op basis van het ad-vies van de WHO hebben we grotere buffers aangelegd van bepaalde medicatie. We hebben ook heel snel geschakeld door een weke-lijks overleg met de artsen te organiseren. Communi-catie tussen verschillende diensten is heel belangrijk. Gelukkig is dat één van de sterktes van ons ziekenhuis.”

Patrick “Gewoon voortdoen, hé. Zoeken tot je de juiste materialen vindt. Het waren soms lange dagen, maar achteraf heb je voldoening. Vandaag zijn er gelukkig

geen tekorten meer, maar we blijven de situatie en onze hele stock nauwgezet in het oog houden.”

Wat was de rol van de overheid in deze crisis?Michiel “De overheid heeft een werkgroep opgericht die de voorraden 24/7 monitort. Ze kopen constant nieuwe medicijnen in België en in het buitenland. Die verde-len ze over de ziekenhuizen naargelang de capaciteit en het aantal patiënten. Dat is heel belangrijk om het ham-stergedrag van ziekenhui-zen in toom te houden. Tot op vandaag werd nog geen enkel ziekenhuis geconfron-teerd met tekorten.”

Patrick “Op vlak van bescher-mingsmateriaal was die rol heel beperkt. Je hebt in de media wellicht ook de hele

saga van foute bestellingen van mondmaskers kunnen volgen. Heel af en toe kwam er een kleine lading binnen, maar het grootste deel van alle materialen hebben we zelf gezocht via ons eigen netwerk.”

Wat neem je uit deze cri-sis mee voor de toekomst?Michiel “Ik onthoud vooral de samenwerking binnen ons team. Iedereen springt voor elkaar in. De mensen appreciëren ook dat er een hele goeie interne communi-catie is. Er is veel betrokken-

heid tussen de verschillende diensten, dat vind ik mooi.”

Patrick “Wetenschappers voor-spellen dat we nog niet me-teen van het virus af zijn, dus op de dienst aankoop leggen we alvast strategische voorra-den aan. We zorgen ervoor dat we alle beschermingsmidde-len in huis hebben en kunnen later eventuele overschotten delen met bijvoorbeeld woon- en zorgcentra.”

Proficiat met de geboorte van je dochter-tje, gaat alles goed met jullie? “Prima dank je. Ons meisje stelt het heel goed. Het is een rustige baby.”

Hoe vond je het om tijdens deze crisis zwanger te zijn en te bevallen? “Dat valt goed mee. Ik ben sowieso niet snel in paniek. Het enige waar ik het echt moei-lijk mee heb is dat Constantijn en Thibault, de fiere broertjes, niet op bezoek mogen ko-men. Vooral de oudste is al maanden aan het popelen en heeft zijn cadeautjes klaar. Ook een bezoekje van mijn mama mis ik nu wel.”

Je bent afkomstig uit West-Zeeuws Vlaanderen. Kon je het ziekenhuis steeds vlot bereiken? “Ik heb nooit problemen gehad. Met mijn dik-ke buik was het redelijk duidelijk dat ik zwan-ger was en mocht ik vlot voorbij. Mijn man kreeg een attest van het ziekenhuis en kan

ook zonder problemen de grens over nu ik hier ben opgenomen. De politie is altijd heel vriendelijk maar het blijft wel wat onwennig om je te moeten verantwoorden voor je ver-plaatsing.”

Ervaar je grote verschillen tijdens je verblijf? “Bij mijn opname werd een CT-scan genomen van de longen, dat had ik niet gehad bij de vo-rige bevallingen. De verpleging stelde me ge-rust dat de scan totaal ongevaarlijk was voor de baby. Voor de rest blijft het vertrouwd. De materniteit hier is heel toegankelijk. Niet al-leen tijdens mijn verblijf maar ook tijdens de zwangerschap. De vroedvrouwen en gynae-coloog staan echt dag en nacht voor je klaar. Het geboortediner vinden wij heel leuk. Het geeft een feestelijk gevoel als je dat samen kan doen. Ik was dus wel blij dat ik ondanks de crisis in mijn vertrouwde omgeving en bij mijn vertrouwde gynaecoloog kon bevallen.”

“In het begin was de sfeer nogal paniekerig. Totaal on-voorbereid werd mijn dienst omgevormd tot COVID-afde-ling. Plots werd er een valse wand geïnstalleerd terwijl de niet-besmette mensen nog aan het verhuizen waren … alles moest plots heel snel gaan en dat zorgde voor stress.

Zoveel mogelijk zorg bieden“Ik heb al momenten mee-gemaakt die ik moeilijk van mij af kan zetten. Ik hoorde bijvoorbeeld een patiënt bellen naar zijn dochter om te vragen of ze veel groet-

jes wou doen aan haar kin-deren, omdat hij dacht dat hij het ziekenhuis niet meer zou verlaten. Die meneer is ondertussen ook overleden. Het afscheid nemen is ook helemaal anders. Er kunnen maar twee familieleden voor een hele korte tijd langsko-men, dat is heel emotioneel.”“In mijn job kom ik vaker in contact met palliatieve patiënten, maar nu is het anders. Ik kan hen niet de zorg geven die ik wil geven. Normaal verwen ik die men-sen, pak ik ze eens vast, geef ik hen warmte. Nu mag dat niet en daar heb ik het moei-lijk mee.”

“Ik herinner me een heel lieve 95 jarige dame, ze was reeds heel verzwakt bij aankomst, haar kansen waren mi-niem. Op momenten waarbij afscheid dichterbij komt kan je niet anders dan nabij te zijn en een intens, triestig mo-ment mee te beleven. Met zoveel plastiek tussen ons en de patiënt is die nabijheid moeilijk, ons oogcontact is zelfs miniem met dat pak en ons shield. Het maakt me toch wat verdrietig dat we zo onherkenbaar zijn, zo ver van de patiënt af staan. Ze zien met moeite het verschil tussen

ons, slechthorenden begrijpen ons niet, ze kunnen ons amper zien glimlachen, want wat is er mooi-er dan iemand die geruststellend glimlacht.

Ik was dan ook gelukkig toen vo-rige week de fotostickers op onze pakken geïntroduceerd werden. Nu zijn we toch wat herkenbaar-der, en toch iets toegankelijker naar de patiënten toe.”

Heidi Willaert werkte de voorbije weken als verpleegkundige op de COVID-afdeling in Knokke-Heist. Ze moest in allerijl de afdeling ombouwen en heeft ondertussen heel wat besmette patiënten verzorgd. “Ik denk dat ons team hier sterker zal uitko-men”, zegt ze.

Om het coronavirus te bestrijden, zijn er niet alleen dokters en verplegend personeel nodig. Ze staan niet vaak in de schijnwerpers, maar ook de mensen van de apotheek en de aankopers van medisch materiaal vechten tegen het virus. Hoofdapotheker Michiel De Becker en Patrick Claeys, diensthoofd aankoop, delen hun ervaringen in deze uitdagende periode.

Elise, afkomstig uit West-Zeeuws-Vlaanderen, beviel op 28 april van haar derde kindje. Het werd een meisje, Victoria. Wij gingen even langs om te vragen hoe zij de zwangerschap en bevalling beleefde.

Onze afdeling heeft een supersnelle evolutie doorgemaakt

Met de fotostickers op onze pakken, hebben we opnieuw een gezicht voor de patiënt

GETUIGENIS Heidi Willaert, verpleegkundige GETUIGENIS Kathleen Vermote, verpleegkundige

Bevallen tijdens Corona

Dat onze jongens niet op bezoek mogen komen, dat is moeilijk

8 | infokrant Covid-19 infokrant Covid-19 | 9

Interview met W.T.

Ik was de eerste patiënt die het ziekenhuis kon verlaten na beademing op Intensieve Zorg

Goedemiddag, blij u terug te horen. Hoe gaat het met u? Heel goed, dank u wel. Vooral heel blij dat ik het gehaald heb.

Wanneer heeft u beslist om naar de spoedgevallen-dienst van het ziekenhuis te komen.Als het aan mij lag, had ik nog langer gewacht. Ik heb heel lang gedacht dat ik gewoon een griepje had want ik moest niet hoesten of niezen. Ik was wel heel moe en had koorts, de laatste dagen 38,5 tot 39,2 graden. Mijn zus had wel een verschil in mijn stem gehoord. Zelf had ik dat niet eens op-gemerkt. Zij heeft aangestuurd om langs de spoed te gaan, gelukkig.

U werd nadien opgenomen op de afdeling Thorax-Neurocentrum. Hoe liep het verder? Mijn toestand werd slechter. Zelf voelde ik weinig verschil met het moment dat ik op spoed binnen kwam, maar de parameters vertelden andere resultaten. De zuurstof in mijn bloed was op enkele dagen tijd stevig naar beneden gegaan. Op 1 april werd beslist om me te beademen. Ik heb 8 dagen in coma gelegen.

Kan u zich iets herinneren van het moment dat u ontwaakte uit de coma? Ja, het duurt wel eventjes eer je daar van bekomen bent. Op 8 april ben ik wakker geworden en ik dacht dat het 2 of 3 april was. Toen heeft het toch nog een dag of 3 geduurd eer ik volledig bij bewustzijn was. Kunt u mijn geluk voorstellen toen ik van Intensieve Zorg terug naar een gewone kamer mocht? Dat betekende dat het grootste gevaar was gewe-ken en dat ik het zou halen.

U herstelde nog even verder en mocht dan op 17 april het ziekenhuis verlaten, na 30 dagen opname. Hoe voelde dat? De erehaag was zeer emotioneel. Iedereen applaudisseerde maar het had eigenlijk omgekeerd moeten zijn. Ik moet jul-lie bedanken omdat ik daar levend ben buiten gewandeld. Ik kan enkel positief spreken over mijn ervaring. Het was niet eenvoudig met die beschermende pakken maar ieder-een deed zo zijn best om alles goed uit te leggen en je moed te geven. Ik ga AZ Zeno alleszins aan iedereen aanbevelen.

W.T. werd op 19 maart opgenomen op spoed met hoge koorts en intense vermoeidheid. Hij werd ge-test en bleek COVID-positief. Van de spoed ging hij naar zorgeenheid Thorax-Neurocentrum maar zijn gezondheidstoestand werd steeds slechter en er werd beslist om hem te beademen. Wat volgde was een periode van onrust, angst en wanhoop maar W.T. trok zich er door. Op 17 april volgde een histori-sche dag. W.T. was de eerste patiënt die het zieken-huis kon verlaten na beademing op Intensieve Zorg. Zijn uitzwaai was een emotioneel moment voor hem maar ook voor alle zorgverleners in het zieken-huis. Een week na zijn ontslag hoorden we even hoe het met W.T. ging.

Op de dienst Intensieve Zorg werden de zwaarst getroffen COVID-patiënten verzorgd. Met momenten waren nagenoeg alle bedden bezet. Een beetje extra hulp was dus meer dan welkom. Marino, Maureen, Jessica, Nathalie, Ann en Dominique, allemaal collega’s met ervaring op Intensieve Zorg, wisselden hun huidige job in en sprongen mee in de vuurlinie om de collega’s van Intensieve Zorg te ondersteunen.

GETUIGENIS Nathalie De Brouckere, coördinator VG-MZG

GETUIGENIS Marino De Deyne, EPD coördinator

GETUIGENIS Liesbeth Serruys, verpleegkundige

GETUIGENIS Jessica Samaey, zorgmanager kritieke diensten

De samenhorigheid komt echt naar boven

Patiënten nemen in onwetendheid afscheid van hun familie

Je deelt het verdriet en het gemis met de patiënt en zijn familie

Je blijft aan de patiënten denken

“Sinds een vijftal jaar ben ik aan de slag in een adminis-tratieve functie - momenteel coördinator VG-MZG -, maar daarvoor werkte ik meer dan 10 jaar als verpleegkundi-ge op de dienst IZ. Toen de vraag kwam wie er opnieuw tijdelijk ondersteuning wou bieden, zag ik dat meteen zitten”, vertelt Nathalie. “Enerzijds kon ik door in te springen mee de kwaliteits-volle zorg voor patiënten ga-randeren, anderzijds maakt het voor de verpleegkun-digen alles wat draaglijker

door te kunnen rekenen op enkele extra handen.”

“De basiskennis van je job raak je nooit kwijt, maar toch was het een hele uitdaging. We zijn inmiddels verhuisd naar de nieuwe campus, er is een nieuwe manier werken, er zijn heel wat nieuwe toe-stellen om te leren kennen … Gelukkig stonden de colle-ga’s op elk moment klaar om raad en uitleg te geven. Door de uitzonderlijke situatie hangt iedereen nog dichter aan elkaar. Het is een hecht

team, en dat voel je door het vertrouwen dat je krijgt.”

“Bovenop de shiften op In-tensieve Zorg probeerde ik regelmatig nog wat admi-nistratieve taken uit mijn huidige job op te volgen. Het waren best vermoeiende weken, maar ik zou het zo opnieuw doen. Het feit dat je een verschil kan maken en dat je er bent voor je colle-ga’s, geeft je een heuse ener-gieboost”, besluit Nathalie.

“Ik werk al 26 jaar in AZ Zeno, waarvan 24 jaar in de zorg. Flexibiliteit hoort bij een job als verpleegkundige en dus ruilde ik mijn veilige werk-plek in voor de dienst Inten-sieve Zorg. Er zijn nog heel wat collega’s waarmee ik 25 jaar geleden ook heb samen-gewerkt als jonge verpleeg-

kundige. Het geeft een beetje een ‘back to the nineties’ ge-voel, ook al zijn we wat grij-zer of kaler geworden.”

“Ik zag patiënten in extreme zuurstofnood die moesten beademd worden. Deze patiënten moeten in onwe-tendheid afscheid nemen

van hun familie in een om-geving van kabels, piepende toestellen en andere tech-nologie … om hopelijk na enkele dagen terug wakker te worden en zelfstandig te kunnen ademen. Soms lukt dat, soms gaat het fout. Ook op die momenten moet je er zijn als verpleegkundige.”

“De afsnoerende maskers, het shield voor ons gezicht, het geluid van de monitoren en de wijze van zuurstoftoediening zorgen er allemaal voor dat het moeilijk is om een gesprek met een patiënt aan te knopen… Ondanks de hoge werkdruk wil je hen dit moment niet ontnemen, wetende dat jij op dat moment de enige persoon bent die hij/zij gedurende enkele uren zal zien.

Sommigen snakken naar wat afleiding, steun of troostende woorden, anderen hebben net rust nodig omdat de uitput-ting nabij is. Als verpleegkundige is het soms moeilijk de juiste woorden te vinden. Familieleden die thuis achterblijven vra-gen je met een klein hartje een liefdevolle boodschap over te brengen. Op dat moment deel je intens het verdriet en het gemis, maar het is ook onrechtstreeks een extra motivatie om er voluit voor te gaan. We proberen ons sterk te houden en dit tot een goed einde te brengen, maar dat maakt het voor ons emotioneel een stuk zwaarder.

Het geeft me ook moed te weten dat ik samenwerk met een toegewijd team dat de handdoek niet in de ring zal gooien. We proberen trots ons werk te doen maar krijgen ook vaak een ‘reality check’. Aanvankelijk leek het grootste deel van onze beademde patiënten het niet te halen en zetten we onze zorg verder met de moed der wanhoop. Gelukkig kwam er net op tijd ook een succesverhaal, waardoor je weer een duwtje in de rug krijgt. Een patiënt die een tijdlang werd be-ademd mocht het ziekenhuis verlaten. Daarvoor doen we het! De zware shiften werpen hun vruchten af. De afdrukken van het masker en het shield in ons gezicht zijn niet voor niks ge-weest.”

“Terug in shiften werken had vooral een impact op mijn gezin. Heel vroeg starten maar door de combinatie met mijn huidige job nooit vroeg thuis. De grootste im-pact voor mij was echter de gezondheidstoestand van de patiënten. Allemaal werden ze beademend, sommige la-

gen op hun buik, anderen op de rug. Een beeld om nooit te vergeten. Ook na de shift stopt het verhaal niet. Je blijft aan de patiënten denken.”

“De collega’s hadden veel vragen: kan ik ook ziek wor-den, mag ik mijn kinderen knuffelen? Veel onzekerhe-

den maar iedereen bleef ervoor gaan, zonder klagen. Het was prachtig om te zien hoe het team elkaar vond in deze crisis. Het zijn stuk voor stuk gemotiveerde zorgver-leners met het hart op de juiste plaats.”

COVID-dienst Intensieve Zorg

Interview met Chris Mahieu – hoofdverpleegkundige IZ

Veel appreciatie van de directie en zorgmanager

“Toen de eerste besmettingen in België werden vastgesteld, is er een bom ont-ploft. Het was meteen alle hens aan dek. Materiaal, medewerkers, de inrichting van onze dienst … alles moest zo snel mogelijk voorbereid worden. Gelukkig is de voorbereiding goed verlopen. We hebben nooit problemen gehad.”

Dat heeft Chris voor een groot deel aan zijn team te danken, zegt hij. “Ik voel me goed in mijn vel. Dat komt omdat we een hele toffe ploeg hebben en al-lemaal in de bres springen voor elkaar. Door deze crisis zijn we nog dichter bij elkaar komen te staan. Het doet echt deugd dat we bij elkaar terecht kunnen als we het moeilijk hebben.”

Dat is nodig, want op de dienst inten-sieve zorgen komt Chris in contact met de mensen achter de cijfers. “Het blijft natuurlijk moeilijk om mensen te moe-ten afgeven”, zegt hij. “In deze periode

worden we daar nog meer mee geconfronteerd. Er is goeie begeleiding door de dienst psychologie en we krijgen veel appreciatie van de directie en onze zorgmanager. Ook als ik naar huis rijd, zie ik de witte doeken. Ik hoor het applaus in de straat en krijg kaartjes van de familie van patiënten … dat geeft de kracht om voort te doen.”

Chris Mahieu, hoofdverpleegkundige op de dienst Intensieve Zorg, werkt al 36 jaar in de zorg, maar dit had hij nog nooit eerder meegemaakt. “Het is een uitda-ging die alles omvat,” vertelt hij.

GETUIGENIS Lindsay Verla, verpleegkundige

Corona heeft me ook persoonlijk geraakt“In het begin was er veel onzekerheid: hoe gaan we dit aanpakken? Dag na dag kregen we andere richtlijnen over de benadering van COVID-patiënten. Elke dag kwamen nieuwe inzichten aan het licht en werden de protocollen aangepast.

Familie moet telefonisch op de hoogte gebracht worden, want bezoek kan alleen in erg uitzonderlijke omstandigheden. Patiënten zijn erg onstabiel. Een aantal keer kun je hen erdoor helpen tot het die ene keer niet meer lukt. Je ziet het einde naderen. De familie wordt verwittigd. In het beste geval kan de familie nog tijdig afscheid nemen. Het is sowie-so hartverscheurend.

De onrust tussen de collega’s is ondertussen omgeslagen in samenhorigheid. We leren medewerkers van andere diensten beter kennen. We zijn blij met de hulp die we krijgen. We zijn verdraagzamer dan anders. En we gaan verder in een soort overlevingsmodus. Op het werk krijgen we te maken met de meest uiteenlopende emoties. En dan kom je thuis. Als je weet dat je familie nog niet is getroffen door COVID-19, dan prijs je jezelf gelukkig. Helaas sterven er ook naasten om andere redenen. Een inkijk in mijn hart: mijn grootmoeder ligt momenteel op sterven. Het rusthuis waar ze verblijft, heeft contact met ons opgenomen. Het is tijd om afscheid te nemen. Omwille van de coronamaatregelen geldt dat enkel voor de kinderen, één voor één. Op die manier treft corona mij persoonlijk het hardst. Je moet helaas niet besmet zijn om de gevolgen ervan te ondergaan ... Maar we blijven knokken. Samen tegen corona!”


Dienst catering

Keukenteam doet extra inspanning om iedereen culinair te verwennen

Dienst schoonmaak

Schoonmaakdienst als essentiële schakel in de zorg

“In het begin waren we allemaal wat ongerust, maar al snel overheerste de motivatie en de adrenaline. Gezonde voeding is belangrijk, voor de patiënten en voor onze collega’s. Ik ben heel trots op mijn team dat enorm veel inzet toont om alles zo veilig te bereiden en tot bij de mensen te brengen. Ik besef heel goed dat dat niet evident is, bedankt daarvoor! Voor onze medewerkers doen we een extra inspanning. Een lekkere maaltijd hebben ze nu extra verdiend. De bistro hebben we volledig herschikt zodat iedereen op minstens anderhalve meter kan plaatsnemen. ”

“Behalve de verpleegkundigen en paramedici zijn wij soms de enigen die bij positieve patiënten op de kamer komen. We merken dat die mensen het heel hard appreciëren om toch even iemand te zien. We nemen echt de tijd om even met die mensen te praten, want vaak merk je dat ze zich eenzaam voelen. De patiënten hebben daar echt deugd van. Zopas heeft er nog iemand voor ons gezongen. Dat geeft enorm veel voldoening.”

“Apetrots opons werk”

Marilou, Nathalie en Katrien van het schoonmaakteam werken dag in dag uit om alles netjes en veilig te houden voor de patiënten en medewerkers. Een essentiële taak tijdens deze coronacrisis. “We voelen dat we nu meer waardering krijgen, want de collega’s beseffen echt dat onze ploeg een noodzakelijke schakel is in het geheel.”

Is er iets veranderd aan jullie manier van werken in deze moeilijke omstan-digheden?“Ja, vroeger werkten we altijd individueel. Nu poetsen we de kamers per twee. Dat is veel leuker, want we worden echt gemoti-veerd door elkaar. Er worden ook elke dag andere combinaties gemaakt, zo leer je ie-dereen in het team kennen.”

Heeft dat ook een invloed op de werk-sfeer? “Natuurlijk zijn er de warme pakken die we moeten dragen, maar dat kunnen we mak-kelijk van ons af zetten. We merken vooral positieve veranderingen. De sfeer in het

team is collegialer en verdraagzamer. En ook buiten het poetsteam merken we een verschil. Het verplegend personeel toont meer waardering en bedankt ons vaker dan vroeger. Nu iedereen in het ziekenhuis dezelfde beschermingskledij draagt, valt het verschil tussen verschillende functies letterlijk minder op. We zijn één team.”

Is jullie werk nu emotioneel zwaarder?“Zolang we aan het werk zijn, valt dat mee. ’s Avonds komen de emoties soms wel naar boven. Wij komen echt in contact met de patiënten, en als ze niet te ziek zijn praten we ook met hen terwijl we poetsen. Veel mensen hebben daar nood aan en wij heb-ben wat meer tijd dan het verplegend per-soneel. Ook de patiënten zijn vriendelijker en bedanken ons meer dan voordien.”

Zijn jullie bang om zelf besmet te raken?“Niet echt. Onze familie is soms wel be-zorgd, maar zelf zijn we vooral heel trots op het werk dat we doen. Eén van ons werd onlangs door de politie tegengehouden op weg naar het werk. Ze was apetrots om haar badge te kunnen tonen en te zeggen dat ze in het ziekenhuis werkte. We hopen dat de minachting die soms rond ons be-roep hangt nu voor altijd verdwijnt.”

Covid-dienst Geriatrie

Interview met Charlotte Van Gheluwe – medewerker sociale dienst

Kleinkinderen namen afscheidvan Bonnie via Skype

Het optimisme en de weerbaarheidvan de patiënten raakt me

“Enerzijds mocht er geen be-zoek langskomen, anderzijds werden alle therapieën tij-delijk stopgezet. Bovendien moest iedereen op de kamer blijven, terwijl er anders heel wat beweging is op de gang en in de gezamenlijke ee-truimte. De combinatie van dat alles maakte het voor heel wat patiënten een een-zame periode”, legt Charlot-te uit.

“Gelukkig kon iedereen via Skype toch in contact blij-

ven met hun familie. Het video-aspect is daarbij heel belangrijk, want non-verba-le communicatie en iets met eigen ogen zien doet veel meer deugd dan enkel een telefoontje”, zegt Charlotte.

Bijzondere manier van afscheid nemenSoms leidden de omstandig-heden ook tot een bijzonde-re en emotionele manier van afscheid nemen. Een van onze palliatieve patiënten kon via videogesprek nog

uitgebreid praten met twee van haar kleinzonen, die be-neden aan de ingang van het ziekenhuis stonden. “Onze ‘Bonnie’ reageerde uiterma-te opgetogen en blij op het weerzien”, vertelt kleinzoon Jérémie Vandenberghe.

“Ze werd opgenomen na een val, maar kreeg uiteindelijk het harde verdict van uitge-zaaide kanker te horen. Het liefste wat je dan wil doen is om met de hele familie haar een dikke knuffel te geven en

dagelijks op bezoek te gaan, maar dat kon dus niet door de (begrijpelijke) maatrege-len. Op een afstand, geschei-den door bakstenen maar toch zo dichtbij. Het voelde

als een opluchting om haar via Skype toch te zien en helder te kunnen praten. We gaan dat moment voor de rest van ons leven koes-teren. “

“Er wordt door de familie van de patiënten creatief omge-gaan met het bezoekver-bod. Er ligt momenteel een spandoek in de tuin rond het ziekenhuis gemaakt door de kleinkinderen van een pati-ent. Vanuit haar zetel zit ze met een glimlach naar be-neden te kijken. De familie staat ook regelmatig voor het

raam te wuiven. Daar doe je het voor. Er was een patiënt die zei tegen mij: ‘Christa, ik heb de oorlog meegemaakt en deze crisis krijgt mij echt niet klein hoor’. Het optimis-me en weerbaarheid van die dame heeft mij echt geraakt.

Ons team is dichter naar elkaar toe gegroeid. Mijn

hoofdverpleegkundige zorgt voor de nodige rust, struc-tuur, duidelijke communi-catie en de nodige peptalks. We staan als team steviger in onze schoenen en zorgen voor elkaar. Onze multidisci-plinaire collega’s verlichten ons werk door te skypen en bellen met familie, onze bud-dies te zijn op de werkvloer. Ik ben ook heel erg dank-baar voor alle collega’s van andere diensten die komen helpen om de druk bij ons te verminderen. Het was voor mij een verrijking om deze collega’s wat beter te leren kennen. De psychologe van het ziekenhuis staat ook al-tijd klaar met nuttige tips om terug verder te kunnen.

Voor mij is communicatie ook heel belangrijk. Daar-om een speciale appreciatie voor het directieteam en infectieteam die dagelijks langskomt. De attenties die ik mocht ontvangen, zoals de goodiebag, chocolade, bloemen … deden heel veel deugd.

Ik hoop dat dit gevoel van samenhorigheid nog verder kan groeien, maar dat ik deze crisis nooit meer moet meemaken”.

… waardering door de buitenwereld voor de we-reld van de verpleegkundige,

… zorg van de verpleegkundige voor de patiënt en de collega,

… zorg van het hoofd voor de dienstdoende ver-pleegkundige,

… zorg van de directie voor het personeel (voel-baar op de werkvloer) mag altijd zo zijn,

… slecht voor de lijn van de verpleegkundige maar wel gewaardeerd. Extra pizza in de avond-dienst, pralines en chocolade, Goodiebags vol lekkers en verwennerij, prachtige tulpen uit Ne-derland,

… goed voor de lijn van de verpleegkundige, extra calorieën worden verbrand in de topbescherm-kledij waar je in deze warme dagen te pletter zweet… Welgemeende dank aan de directie om ons werkmilieu veilig te houden zodat we clean terug naar huis kunnen,

… veilig werken in AZ Zeno zonder veel woorden maar met daden,

… samen in de oorlog tegen de onbekende on-zichtbare vijand COVID-19.

Een welgemeende dank je wel!

Charlotte Van Gheluwe is sociaal werker op o.a. de dienst Geriatrie in Knokke. “Op onze afdeling testten heel wat patiënten de voorbije weken positief, gelukkig met een beperkte impact op de meesten van hen. De grootste uitdaging was vooral de vereenzaming tegengaan.”

GETUIGENIS Pieter De Smet, catering manager

GETUIGENIS Thais Lingy, dieet- en voedingsteam

GETUIGENIS Christa Zoetaert, verpleegkundige geriatrie GETUIGENIS R ia Dogimont, verpleegkundige geriatrie

CORO

NAT

IJD

PERK

…


Covid-dienst SP revalidatie campus Blankenberge

Interview met hoofdverpleegkundige Leen Devlieger

Het is schrikken als collega’s plots erg ziek worden

Interview met Katleen Alossery en Lucretia Wastiels

Een waardig afscheid in tijden van corona

Covid-dienst SP revalidatie campus Blankenberge

Interview met dr. Goossens, longarts op campus Blankenberge

Onze kennis over het virus wordt nog elke dag bijgeschaafd

Hoe heb je de uitbraak van het virus op de dienst ervaren?“We waren er niet op voor-bereid. Er was al beslist dat de COVID-dienst opgezet zou worden op de campus in Knokke-Heist, dus dachten wij dat we in Blankenberge veilig waren. Toen twee pati-enten op de afdeling positief testten, hebben we alle pa-tiënten gescreend. Op twee patiënten na was iedereen besmet. Dan hebben we tot ’s avonds laat gewerkt om een cohort op te starten.”

Lukte het om alles zo snel te organiseren?“Op dat moment waren er ook al enkele collega’s ziek. Dat maakte het moeilijk voor mij. Ik moest mensen thuis op-

bellen om te komen helpen. Ik ben gewoon om met zieke patiënten in contact te komen, maar als je collega’s plots zwaar ziek zijn, is dat toch anders. Om het personeels-tekort op te vangen kregen we hulp van mobiele equipes en interim verpleegkundigen, maar die zijn niet gewend om met onze systemen te werken. Het was een grote verant-woordelijkheid om alles dub-bel te controleren en iedereen te begeleiden.”

Hoe reageerde het team op deze situatie?“We vinden erg veel steun bij elkaar. Ook al was het werk zwaar, nooit heeft er iemand geklaagd. Iedereen is blij-ven komen en daarvoor wil ik hen echt bedanken. We

springen ook in voor elkaar en bellen naar collega’s die ziek zijn ... het team is ze-ker hechter geworden. Het ziekenhuis zorgt ook voor een psychologe bij wie we terecht kunnen als het nodig is. Een mooi initiatief.”

En de patiënten?“Voor hen is het heel zwaar. Ze zijn echt afgesloten van de buitenwereld, op een te-lefoon- of videogesprek na. De meesten kunnen het ge-

lukkig wel plaatsen en kijken uit naar het moment waarop ze hun familie weer kunnen zien. Al is er ook iemand die het zeer moeilijk heeft en er voorlopig niet in slaagt om de moed erin te houden. Dan is het aan ons om die persoon te begeleiden.”

Is je familie bezorgd om jou?“Mijn man heeft een boer-derij, dus hij mag zeker niet ziek worden. Ik kan niet in

mijn eentje deze afdeling én een boerderij runnen. Thuis nemen wij dus wel stren-ge maatregelen. We slapen apart, hebben een eigen badkamer en een aparte ze-tel. Aan tafel eten we ook ge-schrankt tegenover elkaar. Het heeft zeker een grote invloed, maar ik ben een ra-tionele denker en focus me op mijn werk!”

In veel ziekenhuizen kunnen patiënten geen bezoek ont-vangen door het Coronavi-rus, ook niet als ze dreigen te sterven. Bij AZ Zeno heb-ben we ervoor gezorgd dat afscheid nemen toch moge-lijk wordt. Dankzij het pallia-tief begeleidingsteam is het toegestaan om met twee fa-milieleden op een veilige af-stand afscheid te nemen van een patiënt. “We zijn heel trots dat we dit kunnen reali-seren”, zeggen Katleen Alos-sery, coördinator van het be-geleidingsteam, en Lucretia Wastiels, dienst zingeving.

Hoe is dit bijzondere team tot stand gekomen?“We wilden zowel het perso-neel als de families beter be-geleiden. Met het bestaande palliatief team zou dat door de uitzonderlijke omstandig-heden nooit gelukt zijn. Na overleg met de zorgdirec-

teur en -manager hebben we een bijzonder team mo-gen opstarten en daar zijn we heel dankbaar voor. Ver-volgens gingen we meteen op zoek naar vrijwilligers binnen het ziekenhuis. Die hebben we snel gevonden. Het was mooi om te zien dat zoveel collega’s iets wilden betekenen voor een patiënt of familielid.”

Hoe ervaren jullie de af-scheidsmomenten zelf? “Als coördinator van de pal-liatieve zorg kom ik regelma-tig in contact met mensen die overlijden en hun familie, maar nu is het toch anders. Het feit dat er maar twee fa-milieleden afscheid mogen nemen … dat is voor ons ook zwaar. Achteraf bellen we nog eens naar de fami-lie en dan krijgen we vooral veel dankbaarheid terug. Dat doet deugd. Ik zie ook

enorm veel schoonheid in deze moeilijke dagen. Men-sen die na 72 jaar huwelijk nog altijd zo oprecht van el-kaar houden. Of ouders die nog voor een laatste keer met hun kinderen zingen zoals vroeger. Dat gaat door merg en been.”

Wat willen jullie uit deze crisis meenemen voor later?“We beseffen meer dan ooit dat we iedereen in het ziekenhuis nodig hebben. Voor de crisis werkte ieder-een meer op zijn eigen do-mein, nu hebben we gezien dat de één niet zonder de ander kan. Ik hoop dat die openheid en appreciatie in ons team blijft hangen. De medewerkers verdienen een gouden medaille. Of nee, ze mogen voor ons part zelfs het hele ziekenhuis in het goud spuiten.”

Wat was de grootste impact op jouw job?Dr. Goossens “Puur praktisch gezien krijg je te maken met heel wat ongeziene veilig-heidsmaatregelen. We zijn wel wat gewoon als zieken-huis, maar het aangepas-te en continu gebruik van maskers en beschermkledij vormde toch een uitdaging. Sowieso ben je door alle handelingen en voorberei-ding ook meer tijd kwijt, maar gelukkig kom je snel in een zekere routine. Daar-naast is het enigszins bang afwachten hoe de ziekte zal evolueren bij de patiënt.

Onze kennis over het virus wordt nog elke dag bijge-schaafd en bijgesteld.”

In Blankenberge werd vooral de revalidatie-afde-ling getroffen. Dat is een dienst die normaal in heel andere omstandigheden werkt.Dr. Goossens “Ja, heel de afde-ling is er van de ene dag op de andere ingegooid toen plots heel wat patiënten positief testten. Het was im-pressionant om te zien hoe alle collega’s zich meteen or-ganiseerden en op een nieu-we manier gingen werken.

Leen, de hoofdverpleeg-kundige, heeft alles perfect in goede banen geleid met haar topteam, van verpleeg-kundigen tot poetspersoneel en logistieke ondersteuning. Als arts geeft je dat veel energie en vertrouwen om te zien dat iedereen er zo voor gaat.”

Hoe kijk je terug op de voorbije weken?Dr. Goossens “Er zijn heel wat ervaringen die me zullen bijblijven. In de media zie je elke dag opnieuw cijfers en grafieken opduiken, maar daarachter schuilen even-veel échte mensen en ver-halen. Als je er dagelijks mid-denin staat, worden die in je geheugen gegrift. Verder wil ik graag nog benadrukken dat we erin slagen om het merendeel van onze pati-enten te laten genezen. De voorbije weken waren voor sommigen ongezien hard en

we moeten waakzaam blij-ven, maar naast de situaties met trieste afloop zijn er ook

heel wat positieve uitkom-sten. Ook dat mogen we niet vergeten.”

Leen Devlieger is hoofdverpleegkundige op de revali-datiedienst in Blankenberge. Ze had niet verwacht dat haar dienst met het coronavirus in contact zou komen, maar toch brak het virus uit bij haar patiënten en col-lega’s. “Twee patiënten kregen koorts en kort daarna werd duidelijk dat bijna de hele dienst besmet was,” vertelt ze.

Dr. Piet Goossens is longarts op de AZ Zeno-campus Blankenberge. “Het hele Covid-19- verhaal is een zeer unieke situatie. Je zag het virus geleidelijk aan dichter-bij komen, maar plots ging het enorm snel en zaten we er middenin. In vergelijking met mijn collega’s van de campus Knokke kreeg ik enkele weken extra tijd om me voor te bereiden, aangezien onze campus de eerste dagen gelukkig virusvrij kon blijven.”

“Familieleden begeleiden bij het afscheid is extra hard in deze context, maar toch houden wij hier vooral positieve herinneringen aan over. We doen er alles aan om patiënten ondanks alles een waardig afscheid te geven en krijgen daar veel dankbaarheid voor terug. Ook de band met de collega’s is hechter. Mensen vragen veel vaker hoe het met ons gaat. We hebben ook een Whatsapp-groep waarin we onze gevoelens kunnen ventileren en elkaar aanmoedigen.”Eveline Corion (sociale dienst) en Els Callens (verpleegkundige Paaz), begeleidingsteam AZ Zeno

“De grootste uitdaging is voor mij om het thuisfront ervan te overtuigen dat ik veilig werk. Ik heb een zoon van 10 jaar die echt bang is dat ik corona zal krijgen en heel ziek zal worden. Dit weegt emotioneel toch door als je ziet dat je kinderen zo bezig zijn met het virus. Dat wil je niet als mama.

Een verhaal dat mij bijgebleven is, gaat over een pati-ent die ik persoonlijk ken. Op revalidatie S1 kwam de oma van een vroegere schoolvriendin binnen. Ik had aan mijn schoolvriendin gezegd dat ze naar de par-king van het ziekenhuis mocht komen en dat ze kon praten en zwaaien naar haar oma van aan het raam. De oma is ondertussen helaas overleden. Kort daar-na stuurde de kleindochter me een bericht om me te bedanken. Ze zei me ook dat ik ervoor gezorgd had dat ze toch nog een positieve herinnering heeft aan haar oma. Patiënten en hun familie bijstaan, helpen waar nodig, ervoor zorgen dat ze toch een positief gevoel hebben bij een opname; daarvoor doe ik het!”

“Ik ben fier dat ik verpleegkun-dige ben en dat ik in de front-linie mag staan. Vooral omdat ik op die manier mijn steentje kan bijdragen aan de maat-schappij. Dat geeft mij enorm veel voldoening. De samenho-

righeid is nog veel groter dan anders. Onze hoofdverpleeg-kundige Leen is onze grootste steun en toeverlaat tijdens deze crisis. Er is me één iets enorm bijgebleven: we hadden op één kamer zowel vader als

dochter als patiënt. De blik in de ogen van die vader toen we hem moesten vertellen dat zijn dochter positief testte op CO-VID-19 was enorm. Die angst in die man zijn ogen zal ik nooit vergeten.”

“Na een slechte val werd ik in Knokke geopereerd aan mijn been. Daarna revalideerde ik op de campus in Blankenber-ge. Na 6 dagen kwam plots de hele wereld tot stilstand en testte ik positief. Ik noem het weleens bijna de 3de wereld-oorlog. Netjes blijven stilliggen en de kamer niet verlaten was de boodschap. Dan weet je al snel niet meer wat te doen. Ik heb de tegels op het plafond intussen al meerdere keren geteld. Deze kamer heeft nog weinig geheimen voor mij.

De impact van het virus zelf bleef gelukkig be-perkt. Ik had 3 dagen koorts en was daarna en-kele dagen kortademig, meer niet. Bovenop de si-tuatie hier bleek dat mijn vrouw ook niet meer de grens over mocht tussen Nederland en België. Dat betekende dat ik geen was mee naar huis kon geven, en geen nieuwe kledij kon vragen. Gelukkig heeft het personeel snel voor een op-lossing gezocht. De hele afde-

ling is enorm gemotiveerd en werkt met hart en ziel. Dat is mooi om zien. Ik heb alle ver-trouwen in de aanpak hier.”

GETUIGENIS

V ienna Ingelbrecht,verpleegkundige revalidatiecentrum Blankenberge

GETUIGENIS Sophie Christiaens, verpleegkundige revalidatiecentrum Blankenberge

GETUIGENIS Mr. Lensen, Nederlandse patiënt

Mijn zoon heeft schrik dat ik ziek word

Veel voldoening

Ik tel de tegels op het plafond


Restaurants JETT, Bel Etage, Caillou, Sel Gris, Guido Dekuyper, Tino’s Groenten en Fruit, Vini Ronaldo, Fincioen, Aquality en Belcolade voor 65 topmaaltijden

Het Polderveld voor de narcissen en het heerlijke powerfood

Michel Allemeersch voor het spandoek

Restaurant Portobello voor de lekkere pizza’s

Restaurant Mineral voor de lekkere pizza’s

Bakkerij Debaere voor de heerlijke taarten

Kiwanis Damme voor de paasmanden

Coca Cola enterprises voor de paletten Chaudfontaine en Chaudfontaine Fusion

Casino Oostende voor de pralines

Stormmeeuw Knokke voor de chips

Van Nueten chocolade, Peter Goossens en Brown Sugar Brugge voor de paaseitjes

Invest Mobile voor 900 ruikers met prachtige tulpen

Restaurant Medina voor de Marokkaanse maaltijden

Véronique Morel voor de paaseieren en chocolade

Bakkerij Diksmuidse Boterkoeken voor de boterkoeken

Restaurant De Oesterput voor de kreeftensoep

Coin Fleuri voor de bloemen

JusRé voor 70 liter vers fruitsap

Jucy, Yugen kombucha, Inex en Pur Natur voor de ‘dikke merci boxen’

Bakkerij Soetaert en Lefevre voor 900 artisanale ijsjes

Leonidas België voor meer dan 6000 heerlijke pralines

Aldi voor de lekkere paaseitjes

Restaurant Golden Budha voor de lekkere maaltijden

Jet Import voor de blikjes Red Bull

KW voor de Krant Van West Vlaanderen

Royal Knokke FC voor de spaghettimaaltijden

Bakkerij Vlamynck voor de aardbeientaart en de broden

Handelsgebuurtekring Blankenberge voor de paaseitjes

BMW De Mey voor het tijdelijk ter beschikking stellen van 3 hybride wagens

Hair & Body Beauty voor de handcrème en showerfoam

Douwe Egberts voor de koekjes/thee/koffie

VTI Zeebrugge voor aanbod face Shields

Bakkerij Thyssen voor de Marbré koek

Action Knokke voor de chocolade

Tearoom Silversand voor de paaseitjes

Musicalgroep vzw Milo voor de paaseitjes

Vives Brugge voor de earbuddies

VTI Diksmuide voor de faceshields

Yves Van Borm voor de Vitanza HQ Magnesium tabletten

Colruyt Knokke voor de chocolade

Nestlé België voor de lekkernijen

Chocolatier M voor de fijne chocolade

Restaurant Bella Ciao voor de pasta- en kipgerechten

Restaurant Al Picollo Mondo voor de pizza’s

Dimitri Nicoli voor de pralines

Foorkramers Alain Dagraed en Peggy Claeys voor de oliebollen

Leonidas Blankenberge voor de pralines

Unilever voor de verzorgingsproducten en B-water

Restaurant La Nonna voor de pizza’s en pastagerechten

Fifty One Club voor de boterkoeken

Frank De Decker voor het kunstwerk

Marie Elferink voor de pannenkoeken

Thibault De Neef voor het autowassen

Rituals voor de showerfoam en handcreme

Shana Brams voor de Tupperware drinkflessen

Delhaize Blankenberge voor de chocolade

Carrefour voor de chocolade

Annie Depauw voor de rode rozen

Monster Energy Belux voor de koude koffie’s

Indu Sharma voor de frisdrank

Pizza Sam voor de pizza

Nova Organic Energy voor de gezonde energiedrankjes

Bar à beauté, Fincioen, Linda Hoenraet-Coquel, Lydia Vandermeersch, William Blancke, BVBA De Wolf, Taxi Marc, garage Bourgoo en Care Talents voor de schenking van mondmaskers

Jeroen De Decker, Philip Pauwaert voor de overalls

Baggerwerken Decloedt voor de shield maskers en beschermingsbrillen

Nele Van Haevre voor de contactloze thermometer

4 EXAMPLE vzw voor de wegwerpschorten

Famouz Strandbar voor de waardebonnen

Restaurant Amici Miei voor de heerlijke gerechten

Restaurant ’t Werftje voor de garnaalkroketten

Fotograaf Paul Gheyle voor de prachtige fotoreeks

alle anonieme schenkers die belangeloos een gift schonken aan het ziekenhuis

Dienst spoedgevallen

In sneltempo werd een triagecentrum in onze garage opgezet

Als ik groepjes mensen zie barbecueën,besef ik dat we er nog niet vanaf zijn

“Midden februari kreeg ik via de media de eerste berich-ten over corona te horen. Wat ik eerst, op basis van de symptomen als hoesten, koorts en wat spierpijn, aan-nam als een gewone griep, bleken de lichamelijke ge-volgen van dit virus toch wel dramatisch. Beelden vanuit Italië en Spanje beloofden niet veel goeds. De ‘ver-van-mijn-bedshow’ werd meteen een realiteit dicht bij huis.

In korte tijd werden binnen de organisatie strategieën voorgesteld, die in snel-tempo concreet werden gemaakt. Het innemen van de ambulance-garage als pré-triage ruimte, het inne-

men van de MUG-garage als plaats waar de 112-ambu-lances dienen aan te komen, de praktische invulling van de geïsoleerde ruimtes, …

De ongerustheid stak bij ie-dereen de kop op en meteen rezen tal van vragen: hoe zit het met de voorraad mond-maskers, welke type? Hoe zit het met beschermkledij? Gelukkig werden we bijge-staan door onze ziekenhuis-hygiënisten, die nauwgezet het nodige materiaal kon-den aanleveren. De training die we vroeger gevolgd heb-ben in het kader van Ebola, zat er bij sommige collega’s nog goed in. Gelukkig maar. Het traject van de patiënt moest eveneens in kaart ge-bracht worden. Voor de rest was het, in afwachting van de eerste patiënt, koffiedik kijken.

De schrik zat er bij de mede-werkers goed in. Niemand stond te springen om de pré-triage te bemannen. Waar we de patiënt anders op een hartelijke manier kunnen ontvangen, wordt plots een barrière geplaatst. Nog voor de patiënt zich naar een behandelingsbox

kan begeven, wordt hij of zij bevraagd, aangemaand om een mondmasker te dragen en de handen te ontsmetten. De identiteitskaart wordt meteen ontsmet. Gemoe-delijke en hulpverlenende aanrakingen werden plots aanzien als gevaarlijk.

Werken in de pré-triage is niet aangenaam. Je bent ge-kleed in een bodypack met de kap op, een mondmasker, een aangezichts-shield en een dubbel paar handschoe-nen. Zo’n pak is zeer warm en maakt de communicatie met de patiënt moeilijker. Het is voor de artsen en ver-pleegkundigen een serieuze uitdaging.

Ook bij de patiënten zit de schrik er goed in. Het mel-den van COVID-positiviteit komt soms hard aan. Hun toekomstbeeld wordt aan-zienlijk in de war geschopt. Steun van familie wordt deze keer niet toegestaan. Emo-ties en onzekerheid steken de kop op. Geruststellen-de woorden en de garantie voor goede zorg moeten dit zwaar pakket wat dragelijker maken.

Onze zorg voor de patiënt is nog nooit zo afstande-lijk geweest. De bedreiging op korte tijd, de talrijke, zelfs dagelijkse aanpassin-gen brengen voor iedereen de nodige stress. Maar on-

danks alles heeft de tijd ons terug in evenwicht gebracht, kent iedereen zijn plaats, weet iedereen wat van hem of haar wordt verwacht.

Ondanks die barrière heeft het ons als medewerkers dichter bij elkaar gebracht. Maar het is nog niet gedaan, we zijn er nog niet vanaf. Ho-pelijk neemt iedere burger in die zin zijn verantwoordelijk-heid.

De talrijke giften uit blijk van dankbaarheid, genegenheid en steun, zijn hartverwar-mend en geven ons ook de moed om ermee door te gaan.”

“Enerzijds is het een crisis van ongeziene omvang die mens en maatschappij seri-eus door elkaar schudt, an-

derzijds zijn wij opgeleid om mensen in nood te helpen en verandert dit voor ons niet. Alle collega’s van spoed, intensieve of COVID-afdelin-gen wereldwijd ondergaan dit al weken, zelfs maanden. Eenmaal de crisis voorbij is, zijn we allemaal een ervaring rijker. Ik als jonge spoedver-pleegkundige ervaar elke dag als een nieuwe uitda-ging en wanneer je denkt dat je het gezien hebt, bots je op een wereldwijde epidemie. Niet te vatten. Ik ben fier om deel uit te maken van deze spoedafdeling en van deze groep. Ondanks alle veran-deringen slagen we er toch in

om de nodige continuïteit te bewaren en onze patiënten de opvang en verzorging te blijven bieden. De steun van de bevolking aan alle zorg-verleners doet echt deugd. Het voelt goed om te weten dat de inwoners van Knokke voor ons supporteren.

In het begin was het wat zoeken met de wijzigende maatregelen iedere dag, soms zelfs ieder uur. Een nieuwe uitdaging is het wer-ken in onze XL witte pakken. De warmte, de mindere bewegelijkheid, de pijn en de moeilijke communica-tie door de mondmaskers

en helmen, zijn een extra belasting. Soms 8 uur niet kunnen drinken of eten of gewoon niet durven te drin-ken, omdat je dan naar het toilet moet en dat pak op een of andere manier weer moet uittrekken. De klein-ste onoplettendheid bij het aan- en uitdoen van dit pak kan grote gevolgen hebben voor de patiënt, je collega’s en je familie. Onze job is dus risicovol en zenuwslopend, maar ook dit is onze routine op spoed en daar houden we van.

De avond die mij het meest is bijgebleven, was toen een

oudere dame met de ambu-lance werd binnengebracht op de COVID-afdeling van spoed. Ze had de beken-de symptomen: extreme kortademigheid, lage satu-ratie, koorts … Ik wist dat het niet goed ging met haar en zij wist het zelf ook. Geen minuut ben ik van haar zijde geweken, omdat de situatie snel achteruit kon gaan. Deze patiënt werd uiteindelijk op IZ opgenomen. Toen ik even later naar huis fietste, pas-seerde ik een tuin waar een groepje vrienden aan het bb-q’en was. Ik besefte toen dat ik de volgende dag opnieuw mocht beginnen.”

Dank je wel

voor alle hartverwarmende attenties en voor alle warme gebaren van solidariteit

GETUIGENIS Mathieu Hinoul, hoofdverpleegkundige spoedgevallen

GETUIGENIS Noemie De Cramer, verpleegkundige spoedgevallen

Ook bedankt voor alle andere attenties/ initiatieven die

er kwamen na het drukken van deze krant. Een volledig overzicht & foto’s vind je op

onze website www.azzeno.be

16 | infokrant Covid-19

COLOFON

RedactieJulie De Waele,Steven Schelfhout,dienst communicatie AZ ZenoAmber Hoste, d-artagnanFotografiePaul Gheyle Damon De BackerAZ Zeno VormgevingStelvio D’Houst, die KeureDrukdie Keure VerantwoordelijkeuitgeverFrank Lescrauwaet,algemeen directeur AZ Zeno, Kalvekeetdijk 260,8300 Knokke-Heist

Met dank aan iedereen die heeft meegewerkt aan deze infokrant.

Interview met huisarts dr. Evelyne Wirawan

Open communicatie en praktijkvoorbeelden zijn absoluut een meerwaarde

Blijf op de hoogte met de AZ Zeno app

“Als huisarts waren we de afgelopen weken voor veel mensen het eerste aan-spreekpunt. Na een eerste

telefonische screening kon-den we verdachte patiën-ten doorsturen naar ons apart triagecentrum aan het cultuurcentrum in Knokke- Heist. Zo konden we per-sonen die vermoedelijk be-smet waren in de veiligst mogelijke omstandigheden onderzoeken, en indien no-dig doorverwijzen voor hos-pitalisatie. Het triagecen-trum kwam er dankzij een samenwerking tussen de gemeente, HABO/HAWAP en AZ Zeno. Het ziekenhuis stond ons bij met advies en het afhandelen van testen, én leverde ook materiaal

en beschermingsmiddelen. Een heel vlotte samenwer-king.”

Open communicatie“De open en eerlijke commu-nicatie van AZ Zeno naar de huisartsen toe wordt enorm geapprecieerd. Via regelma-tige mailupdates konden we ons perfect een beeld vormen van hoe ernstig de situatie was, om hoeveel pa-tiënten het ging, welke acties en initiatieven er genomen werden… Daarnaast ontvin-gen we ook praktijkcases met bv. CT-scans, waardoor we een goed zicht kregen op de impact en ontwikkeling van het virus. Het getuigt van veel waardering om in deze periode nauw betrokken te worden, en zo patiënten snel te kunnen helpen en gerust-stellen.”

Om de patiënten en de bevolking zo goed als mogelijk te informeren tijdens de coronacrisis werd de Patient Journey App van AZ Zeno aangevuld met een zorgpad over COVID-19. Naast betrouwbare en praktische informatie rond het virus geven we concrete antwoorden op vragen met betrekking tot de werking en geldende richtlijnen in AZ Zeno. Wanneer kom ik best naar Spoed, mag ik een naaste bezoeken of kan ik nog op consultatie komen met mijn kindje? In de app vindt u een antwoord op al deze vragen.

“Dagelijks worden we overspoeld met nieuwe informatie rond het coronavirus. Helaas zijn niet alle berichten betrouw-baar. Met de app biedt AZ Zeno een betrouwbare bron, mak-kelijk te raadplegen via je smartphone. De informatie bestaat enerzijds uit specifieke info over de huidige werking van het ziekenhuis. Voor algemene en nationale info verwijst de app naar externe, betrouwbare websites.” aldus Bart Dewaele, di-recteur zorg in AZ Zeno. Je kan de app ‘AZ Zeno’ heel gemak-kelijk downloaden via de playstore of app store van je GSM. Vervolgens kies je de behandeling ‘Corona-19 en de maatre-gelen in AZ Zeno’ en alle betrouwbare en nuttige informatie is dagelijks binnen handbereik.

De app is een samenwerking met Patient Journey app. Naast het zorgpad over corona vind je er ook een zorgpad over knie- en heupprothese. In de toekomst zullen nog andere zorgpaden aan de app worden toegevoegd.

Evelyne Wirawan is huisarts bij de groepspraktijk Knok-ke-Midden en wachtdienstverantwoordelijke bij de huisartsenorganisatie HABO. De voorbije weken kwam ze praktisch dagelijks in contact met AZ Zeno. Wij pol-sten naar haar ervaring in deze vreemde periode.

nood aan een nieuwe job?

ambulance-ambiance.be

en we pikken je opbel

0471 01 7777

AZZ_02068_07 Flyer medewerkers.indd 1AZZ_02068_07 Flyer medewerkers.indd 1 07/01/2020 11:5507/01/2020 11:55

Wil jij ook een held zijn in de zorg?www.ambulance-ambiance.be

Blijf op de hoogte van alle

recente ontwikkelingen

en volg ons www.azzeno.be

Algemeenzieken-huisZeno

editie covid-19 mei 2020 · 2020-05-20 · de woon- en zorgcentra uit de streek, die we ook...

Documents