鼃ꄃ鴃餃頃锃ꌃ쐃뼃씃 鄃섃뤃쌃쐃뼃옃갃봃뜃

㔀뼃 鬃촃먃딃뤃뼃 鴃꼃먃넃뤃넃숃 ㈀　㜀

...Δεν κάνουμε θέατρο για τοθέατρο. Δε κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας...

Κάρολος Κουν30 χρόνια από το θάνατο του

Σημείωμα Διευθυντή

Επανερχόμαστε και φέτος στον Αριστοφάνη επιλέγοντας αυτή τη φορά τους Όρ-νιθες, μια πολυπρόσωπη κωμωδία, μιας και είχαμε πολύ μεγάλη συμμετοχή, από νέους μαθητές, στη θεατρική ομάδα. Το γεγονός αυτό ενθαρρύνει την αφοσί-ωσή μας στο να προσφέρουμε στους μαθητές μας την ευκαιρία της βιωματικής επαφής με την πολιτιστική διάσταση της γνώσης την οποία εκτιμούμε ότι οφείλει να προσφέρει το σύγχρονο σχολείο ως συμπλήρωμα της στόχευσής του στην ακαδημαϊκή επιτυχία των μαθητών/μαθητριών, καθώς και ως άνοιγμα στον κοι-νωνικό του περίγυρο. Στους Όρνιθες ο Αριστοφάνης ασκεί έντονη κριτική στην αθηναϊκή κοινωνία της εποχής, η οποία οδηγείται στην παρακμή από τους δημαγωγούς και τη δικομανία, αποτολμά, για πρώτη μάλιστα φορά, την πλήρη αποκαθήλωση των θεών, και επιπλέον, χρησιμοποιώντας τη γνωστή τακτική της υπερβολής, με την επινόηση μιας ουτοπικής πολιτείας των πουλιών, επικρίνει, αφενός την ίδια την αθηναϊκή δημοκρατία, και αφετέρου τον μεγαλοϊδεατισμό της Σικελικής Εκστρατείας, που ξεκίνησε τον προηγούμενο χρόνο και δυστυχώς θα οδηγούσε ένα χρόνο αργό-τερα στην πλήρη καταστροφή.Ως μέλος της θεατρικής ομάδας, αλλά και ως διευθυντής του σχολείου, θέλω να ευχαριστήσω τους μαθητές που συμμετέχουν, τους γονείς τους για την υποστή-ριξή τους, τους συναδέλφους Νίκο Παππά και Χαραλαμπίδου Κίκα για τη βοήθειά τους, τη Μαίρη Αδαμοπούλου που συνεχίζει να μας οργανώνει, καθώς και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, για την εξαιρετική προσπάθεια και τον κόπο που κατέβαλαν.

Σπύρος Χαρισιάδης

Σημείωμα Θεατρικής Ομάδας

Μπορεί η βασιλεία, που ονειρεύονταν τα πουλιά να ξαναβρούν, να πραγματο-ποιείται σαν βασιλεία ενός ατόμου, του Πεισθέταιρου, πάνω τους. Μπορεί η επανάσταση των πουλιών ενάντια στους θεούς να δημιούργησε έναν καινούριο θεό. Μπορεί η Νεφελοκοκκυγία να έγινε το τέλος της ουτοπίας. Εμείς όμως τη χρειαζόμαστε την ουτοπία κι ας απομακρύνεται, δυο βήματα πίσω, όταν εμείς κάνουμε δυο βήματα μπροστά, κι ας μας ξεγλιστρά δέκα βήματα παραπέρα όταν εμείς προχωράμε δέκα βήματα προς το μέρος της.

«Μας είναι απαραίτητη γιατί μας αναγκάζει να προχωράμε.» (Ε.Γκαλεάνο)

Διαφορετικά, πώς θα αντέξουμε τον παραλογισμό του καιρού μας, τον πόλεμο, τα χημικά στη Συρία, τον πόνο, τη δυστυχία, το χαμένο βλέμμα του πρόσφυγα, τον «ακήρυχτο» πόλεμο με τις τρομοκρατικές επιθέσεις, τον ρατσισμό και τον ανερχόμενο παντού εθνικισμό; Γιατί όπως λέει και ο ποιητής μας Μ.Αναγνωστάκης...«κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα»

Για τη θεατρική ομάδα Μαίρη Αδαμοπούλου

«...τα παιδιά δεν έχουν μνήμητους προγόνους τους πουλούνκι ό,τι αρπάξουν δε θα μείνειγιατί ευθύς μελαγχολούν...»

Μάνος Χατζιδάκις

Οι Όρνιθες

Η Διδασκαλία Οι Όρνιθες, η εκτενέστερη, η λυρικότερη και η πιο πολυπρόσωπη από τις σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη, παίχτηκαν στα Μεγάλα Διονύσια του 414 π.Χ., όταν πολλές χιλιάδες Αθηναί-ων, που ένα χρόνο πριν είχαν πάρει μέρος στην εκστρατεία εναντίον της Σικελίας, απουσίαζαν από την Αθήνα –οι περισσότεροι δε γύρισαν ποτέ- οι γονείς τους όμως και τα παιδιά τους αποτελούσαν το ακροατήριο του. Ο Αριστοφάνης, ο οποίος, όπως και άλλοτε, είχε αναθέσει τη διδασκαλία του έργου σε κάποιον Καλλίστρατο, κατέλαβε τη δεύτερη θέση.

Η ΥπόθεσηΔύο μεσήλικες Αθηναίοι, ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης, απογοητευμένοι από την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη τους, την οποία οι δημαγωγοί και η ολέθρια δικομανία οδηγούν κάθε μέρα και περισσότερο στην καταστροφή της, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να αναζητήσουν έναν τόπο ήσυχο, για να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους. Για να μπορέσουν να βρουν ένα τέτοιο τόπο, αναζητούν τη βοήθεια του Τηρέα, του ανθρώπου που οι θεοί τον μεταμόρφωσαν σε τσαλαπετεινό (Έποπα), ένα είδος αρχιερέα των πουλιών, και που, καθώς τώρα ζει με τα πουλιά που πετούν παντού, είναι λογικό να γνωρίζει πού ενδεχομένως υπάρχει τέτοιος τόπος.Οι δύο Αθηναίοι έχοντας για οδηγούς δύο πουλιά, φτάνουν κάποτε στο χώρο που ζει ο Τηρέας -Έποπας με τα πουλιά. Όταν μιλώντας μαζί του, μαθαίνουν πόσο ευτυχισμένα ζουν τα πουλιά, ο Πεισθέταιρος συλλαμβάνει το μεγαλοφυές σχέδιο να ιδρύσουν τα πουλιά μεταξύ ουρανού και γης μια πόλη και να εμποδίζουν την τσίκνα από τις θυσίες να φτάνει στους θεούς, αν αυτοί δεν πληρώνουν φόρο. Ο Έποπας ενθουσιάζεται, τα άλλα πουλιά όμως αντιδρούν βίαια στην παρουσία των προαιώνιων εχθρών τους και απειλούν να εξοντώσουν τους δύο Αθηναίους. Με τη βοήθεια του Έποπα η επιθετικότητά τους κάμπτεται και ο Πεισθέταιρος (αυτός που πείθει τους εταίρους, δηλαδή τους συντρόφους) καταφέρνει να τα πείσει όχι μόνο να ιδρύσουν την πόλη, αλλά και να απαιτήσουν από τον Δία να παραδώσει την εξουσία στα πουλιά, στα οποία, όπως ισχυρίζεται, ανήκε αρχικά. Έτσι χτίζεται η μετέωρη πόλη Νεφελοκοκκυγία.Πριν καλά καλά ιδρυθεί η πόλη, υπάρχουν οι πρώτες αντιδράσεις: Διάφοροι καιροσκόποι από την Αθήνα σπεύδουν να επωφεληθούν από την ίδρυση της νέας πόλης ή να τη θέσουν υπό τον έλεγχό τους. Κατά κανόνα αυτοί οι απρόσκλητοι επισκέπτες αποπέμπονται κακήν κακώς από τον Πεισθέταιρο. Αντιδράσεις εκδηλώνονται όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από τους θεούς, που πιέζονται από την πείνα από τότε που χτίστηκε η Νεφελοκοκκυγία. Απεσταλμένοι των θεών καταφθάνουν για διαπραγματεύσεις. Ο Πεισθέταιρος, ο οποίος, σε μια κρίσιμη στιγ-μή, είχε την απροσδόκητη υποστήριξη ενός γνωστού πολέμιου του Δία, αλλά και φίλου των ανθρώπων, του Προμηθέα, επιβάλει τους σκληρούς όρους που του υπέδειξε ο Προμηθέας: Ο Δίας υποχρεώνεται αφενός να παραδώσει την εξουσία στα πουλιά, στα οποία δικαιωματικά ανήκει, αφού (κατά τον Πεισθέταιρο) αυτά ήταν οι πρώτοι κοσμοκράτορες, αφετέρου να δώσει για γυναίκα στον Πεισθέταιρο την πανέμορφη Βασίλεια, που έχει τον έλεγχο του κεραυνού και της εξουσίας του Δία. Έτσι, ο Αθηναίος που έψαχνε να βρει τόπο ήσυχο γίνεται ο νέος κο-σμοκράτορας και εμφανίζεται θριαμβευτής σε όλο του το μεγαλείο μέσα στην ευφροσύνη της γαμήλιας γιορτής.

Ερμηνευτικές προτάσειςΟι Όρνιθες, όχι χωρίς λόγο, θεωρήθηκαν η πιο δυσερμήνευτη κωμωδία του Αριστοφάνη. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί κατά καιρούς διατυπώθηκαν τρεις διαφορετικές ερμηνευτικές προ-τάσεις.Σύμφωνα με την πρώτη, οι Όρνιθες είναι «έργο φυγής», που οδηγεί στην ουτοπία της απραγ-μοσύνης.Για τους υποστηρικτές της δεύτερης πρότασης ο άξονας του έργου είναι πιο πολύ λογοτεχνικός και μυθολογικός (κωμική μεταγραφή του μύθου της Γιγαντομαχίας και του Τηρέα).Η Τρίτη πρόταση, της οποίας υπάρχουν αρκετές παραλλαγές, αντιμετωπίζει το έργο ως πολιτική αλληγορία για την Αθήνα. Η Νεφελοκοκκυγία αποτελεί, σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της άποψης, το κωμικό αντίστοιχο της «μεγαλοϊδεατικής» Σικελικής Εκστρατείας (415π.Χ.), για την οποία ο Αριστοφάνης ασκεί κριτική στους Αθηναίους. Στην πιο ακραία εκδοχή της η ερμη-νευτική αυτή πρόταση ταυτίζει τα πουλιά με τους Αθηναίους και τους θεούς με τους Πελοπον-νήσιους, ενώ στο πρόσωπο του Πεισθέταιρου βλέπει να συνδυάζονται στοιχεία του Αλκιβιάδη, που υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της εκστρατείας, και του διάσημου ρήτορα και σοφιστή Γοργία. Από παρόμοια αφετηρία έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η Νεφελοκοκκυγία είναι η Αθήνα όπως θα την ήθελε-κατ’ άλλους, όπως δε θα την ήθελε- ο Αριστοφάνης. Ο όρος «αλληγορία» δεν είναι ίσως ο πιο κατάλληλος και οι ταυτίσεις που προτάθηκαν δεν πείθουν, όμως σε ένα γενικότερο επίπεδο, η ανάγνωση του έργου ως κριτικής για το ριψοκίνδυνο εγχείρημα της Σι-κελικής Εκστρατείας, που έμελλε αργότερα να εξελιχθεί σε τραγωδία, είναι, νομίζουμε θεμιτή.

Θεόδωρος Στεφανόπουλος, Ελένη Αντζουλή

Σχόλια«Το πείραμα της Νεφελοκοκκυγίας στηρίζεται στην αποδοχή αυτής ακριβώς της αρχής. Η φύσις, που για σοφιστές όπως ο Αντιφών υπερέχει έναντι του νόμου και των κοινωνικών συμβάσεων, εδώ υποχωρεί έναντι του νου. Μπορεί όμως η ανθρώπινη βούληση και επινοητικότητα να κυριαρχήσει πραγματικά επί της φύσεως και να επιφέρει αλλοιώσεις ουσιαστικές και μόνιμες;Η τελική μοίρα των πουλιών δείχνει ότι το πείραμα έχει αποτύχει. Ο Πεισθέταιρος παρά τη με-ταμόρφωση δεν αφομοιώνεται στο νέο περιβάλλον, αλλά διατηρώντας στο ακέραιο τον αθηνα-ϊκής κοπής ακτιβισμό του επιβάλλει την προσωπική του ανέλιξη. Ο εχθρός παραμένει εχθρός, η φύση διεκδικεί τα δικαιώματά της, και η μεγαλόπνοη σύλληψη εκτρέπεται από το αρχικό σχέδιο. Το δημόσιο ψήσιμο πουλιών επί σκηνής, κάτι που με ρητορική έμφαση ο Πεισθέταιρος είχε νωρίτερα αποκηρύξει, για να εξασφαλίσει την εύνοια των πουλιών, αποτελεί μαζί με τη γαμήλια πομπή την κυρίαρχη σκηνικά πράξη της εξόδου.»

Αντώνης Τσακμάκης, Πανεπιστήμιο Κύπρου

«Ο αριστοφανικός ήρωας, άνδρας ή γυναίκα, ανήκει στις μεσαίες κοινωνικές τάξεις, αγαπά τη ζωή της εξοχής, είναι συνήθως ηλικιωμένος ή, όταν πρόκειται για γυναίκα, βρίσκεται στην ώριμη ηλικία και, επιπλέον, υποφέρει έντονα από κάτι. Μπροστά στον γενικό ξεπεσμό της δημόσιας ζωής αποφασίζει να αντιδράσει. Μόνος του, χωρίς βοήθεια, χωρίς ιδιαίτερη συμπα-ράσταση από κανέναν, φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες, θα αγωνιστεί και θα νικήσει!

Η επανάστασή του είναι παράλογη, αλλά η νίκη του είναι σπουδαία, πραγματικός θρίαμβος. Θα κυριαρχήσει σε όλες τις παράλογες καταστάσεις, και στο τέλος η άνοδός του θα είναι κατακό-ρυφη: ξανανιωμένος θα γιορτάσει τον θρίαμβό του δίπλα σε μια καλλονή.Για να υπερισχύσει του αντιπάλου του, χρησιμοποιεί σπανίως μέσα τίμιου αγώνα. Αντιθέτως, γίνεται περισσότερο αλαζών, είρων και βωμολόχος, περισσότερο πονηρός από τον αντίπαλό του. Κατορθώνει όμως και κερδίζει την απόλυτη συμπάθειά μας. Προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, ανατρέπει τα πάντα, ακόμη και τις ηθικές αξίες. Το ισχυρότερο όπλο του είναι η πονηρία του. Γι’ αυτό μπορούμε να τοποθετήσουμε τον κωμικό πρωταγωνιστή στον αντίποδα του επικού και τραγικού ήρωα. Πρόκειται για έναν αντι-ήρωα. Ενώ ο τραγικός ήρωας υπακούει σε έναν κώδικα τιμής και αποδεικνύει την αρετή του με το θάρρος, την ανωτερότητά του και με πράξεις που μπορούν να τον οδηγήσουν μέχρι την αυτοθυσία, ο κωμικός ήρωας κάνει ακριβώς το αντίθετο. Αμφισβητεί την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, προβάλλει μια κατώτερη ηθική, ένα αντι-ηρωικό πρότυπο. Είναι θιασώτης των υλικών ηδονών και προ-σπαθεί να ικανοποιήσει μέχρι κορεσμού όλες του τις σωματικές ανάγκες. Είναι εγωιστής και ατομιστής και αρνείται κάθε μορφή εξουσίας, ακόμη και τους θεούς. Με την παράβαση όλων αυτών των ανθρώπινων και θεϊκών κανόνων και υποχρεώσεων, ο σωτήρας κατορθώνει να επιφέρει στον θεατή την ίδια κάθαρση, όπως ακριβώς θα συνέβαινε και εάν αυτός παρακο-λουθούσε μια τραγωδία. Το αυθόρμητο γέλιο τον απελευθερώνει από κάθε μορφή κοινωνικής καταπίεσης. Το όνειρο της νεφελοκοκκυγίας απηχεί την επιθυμία για μακρινές κατακτήσεις, όπως αυτή της Σικελίας, τις οποίες φιλοδοξούσε να πραγματοποιήσει η Αθήνα, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους για την αθηναϊκή ηγεμονία. Στους Όρνιθες, αυτοί που επωφελούνται από τη νέα κατάσταση είναι μόνο ο Πεισθέταιρος κι ο Ευελπίδης. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με τα πουλιά. Η ευτυχισμένη και αμέριμνη ζωή τους έχει οριστικά τελειώσει έγιναν υπήκοοι με μόνη τους ανταμοιβή λίγους σπόρους και ενδεχομένως την προοπτική της σωτηρίας τους από τους κυ-νηγούς. Όμως, εάν στασιάσουν, καταλήγουν στη σούβλα! Η Νεφελοκοκκυγία παρουσιάζεται με αρνητικό σημείο. Δεν αναφέρεται με σαφήνεια για τη φύση της αρχής που θα λαμβάνει τις πολιτικές αποφάσεις. Πουθενά δεν φαίνεται πώς, με ποιον τρόπο θα ασκούν την εξουσία τα πουλιά. Όμως, η ουτοπία των Ορνίθων δείχνει ότι διαφυγή από τα πράγματα της Αθήνας είναι αδύνατη ακόμα και στη φαντασίωση. Το έργο αντανακλά και αποτελεί απόηχο της διαμάχης και των συζητήσεων περί της αθηναϊκής αυτοκρατορίας και της πολυπραγμοσύνης των Αθηναίων. Όπως τονίζει και ο Θουκυδίδης, η αθηναϊκή συμμαχία έγινε τυραννία, αλλά δεν μπορεί πλέον να εγκαταλειφθεί. Οι Όρνιθες λοιπόν δεν αποτελούν ουτοπία φυγής, ούτε η Νεφελοκοκκυγία είναι η Γη της Επαγγελίας. Πρόκειται για έργο έντονα πολιτικό, όπου κυριαρχεί το φανταστικό στοιχείο και ο λυρισμός.»

Θεόδωρος Γ. Παππάς, Ιόνιο Πανεπιστήμιο

ΟΡΝΙΘΕΣ του Αριστοφάνη - 414 π.χ.

508/7π.Χ. Ίδρυση της δημοκρατίας490/79π.Χ. Πρώτη και δεύτερη εισβολή των Περσών: μάχη Μαραθώνα,

μάχη Θερμοπυλών, ναυμαχία της Σαλαμίνας και μάχη Πλαται-ών

446/5π.Χ. Τριακονταετής ειρήνη Αθήνας-Σπάρτης445/4π.Χ. Γέννηση του Αριστοφάνη 431π.Χ. Έναρξη Πελοποννησιακού πολέμου 427π.Χ. «Δαιταλής» - το πρώτο έργο του Αριστοφάνη (δε σώζεται) 426π.Χ. «Βαβυλώνιοι» - δε σώζεται425π.Χ. «Αχαρνής» - (Λήναια 1ο βραβείο)424π.Χ. «Ιππής» - (Λήναια 1ο βραβείο)422π.Χ. «Σφήκες» - (Λήναια 2ο βραβείο)421π.Χ. Νικίειος ειρήνη «Ειρήνη» - (Διονύσια 2ο βραβείο) 417π.Χ. «Νεφέλες» - (Διονύσια 3ο βραβείο)415π.Χ. Εκστρατεία στη Σικελία - Ο Αλκιβιάδης διώκεται για τη βεβήλω-

ση των Ερμαϊκών στηλών και καταφεύγει στη Σπάρτη - Κατά-ληψη της Μήλου.

414π.Χ. Καταδίκη σε θάνατο του Διαγόρα του Μήλιου για αθεϊσμό και «Ψήφισμα του Συρακοσίου» (απαγόρευε την ονομαστική επίθε-ση σε πρόσωπα στις κωμωδίες)

«Όρνιθες» - (Διονύσια 2ο βραβείο)413π.Χ. Ήττα Αθηναϊκού Στρατού στις Συρακούσες - Δεκελεικός πόλε-

μος 411π.Χ. Ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Αθήνα «Λυσιστράτη» και «Θεσμοφοριάζουσες» 410π.Χ. Αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Αθήνα 406π.Χ. Θάνατος του Ευριπίδη και του Σοφοκλή 405π.Χ. «Βάτραχοι» - (Λήναια 1ο βραβείο)404π.Χ. Λήξη Πελοποννησιακού πολέμου. Παράδοση της Αθήνας 403π.Χ. Αποκατάσταση της δημοκρατίας, γενική αμνηστία399π.Χ. Καταδίκη και εκτέλεση Σωκράτη 392π.Χ. «Εκκλησιάζουσες388π.Χ. «Πλούτος» 385π.Χ. Θάνατος του Αριστοφάνη

Μουσική: Μάνος ΧατζιδάκιςΣτίχοι: Βασίλης Ρώτας

Θίασος: Λεμπέση Μαριάννα, Μηλιώνης Γιώργος, Μαρκάκη Αιλιάνα, Δαρζέντα Πέννυ, Φάβιος Χρή-στος, Σαφράνογλου Νικολέτα, Χάνα Δήμητρα, Κρητούλη Ιωάννα, Ανδρεσάκης Δημήτρης, Μανδαμαδιώτης Μιχάλης, Καπλατζής Γρηγόρης, Παπαλεκάκος Γιώργος, Ανδρεάδη Μαρία, Λούλου Κέλλυ, Καφετζόπουλος Νικόλας, Αποστολάκη Βάσω, Πανόριου Μαίρη, Κορωναίου Μαριλένα, Μαυρουδή Σοφία, Ταουσάνη Εμμανουέλλα, Σακελαρίου Σάρρα, Σεκλερέντου Όλγα, Τρίγγου Μαρία, Παπατουκάκη Μαρίνα, Μικροπούλου Λίζα, Θεοδώρου Φαίδρα, Φου-στέρη Νίνα, Νέρη Κατερίνα, Μάρα Ερμενίσα, Ντάνου Μαρία, Μωραίτου Κατερίνα, Παπάζο-γλου Ειρήνη

Μουσικοί: Γιώργος Τουρνάς – ΜπάσοΓκολφινόπουλος Ευγένιος - ΤύμπαναΘεοδωρέσκος Κώστας - ΠιάνοΠαπαλεκάκος Γιώργος - ΚιθάραΓιώργος Παπαδημητρίου - Κιθάρα

Συντελεστές παράστασης: Αδαμοπούλου Μαίρη, Χαραλαμπίδου Κίκα, Παππάς Νίκος, Χαρισιάδης Σπύρος, Χάνας Κώ-στας, Βουρδαμής Γιώργος, Πράπας Βάιος, Μηλιώνης Βασίλης, Γκολφινόπουλος Ευγένιος, Τουρνάς Γιώργος, Κορομηλάς Φώτης, Γκοφλινόπουλος Στέλιος, Πόλκας Στέλιος, Κόκκινος Γαβριήλ

Ευχαριστούμε πολύ:Την Μαίρη Τσακιρίδου για την αμέριστη βοήθειά της, ως μοναδική και παντοτινή μοδίστρα μας.Την Όλγα Ευαγγελίδου για τον άπειρο χρόνο που μας αφιέρωσε για τα κοστούμιαΤην Ελένη Αραποστάθη και την Νεφέλη Ανανιάδη για την βοήθειά τους στα σκηνικά/πρό-γραμμα και στις χορογραφίες αντίστοιχα.Την Μαριάννα Τζουβελέκη για τις φωτογραφίεςΤην Βίκυ Αλεξανδρίδου και την Ελένη Κολοκυθά που πάντα μας ανοίγουν τις βαλίτσες και τις ντουλάπες τους και βοηθούν σε ό,τι τους χρειαζόμαστε.Την Μάρθα Φριντζήλα για την βοήθειά τηςΤο Δήμο Νίκαιας-Α.Ι. Ρέντη για τη στήριξή τουΤους συναδέλφους, μαθητές και γονείς που μας συμπαρίστανται πάνταΌλους εσάς τους θεατές και φίλους που στηρίζετε με την παρουσία σας κάθε μας προσπά-θεια.

ΟΡΝΙΘΕΣ του Μάνου Χατζιδάκι

Το 1959 πρωτοπαρουσιάστηκε η θρυλική παράσταση “’Ορνιθες” του Θεάτρου Τέχνης, αποτέ-λεσμα της καλλιτεχνικής συνεργασίας του Καρόλου Κουν με άλλους κορυφαίους καλλιτέχνες: τον συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι, τον ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, τον συγγραφέα Βασίλη Ρώτα, και τη χορογράφο Ραλλού Μάνου. Σε εκείνη την παράσταση ακούστηκε η πρώτη γραφή της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι. Στην πρεμιέρα όμως το Σάββατο 29 Αυγούστου του 1959 το κοινό αντέδρασε αρνητικά, με αποτέ-λεσμα να απαγορευθούν οι επόμενες παραστάσεις από τον Υπουργό Προεδρίας Κυβερνήσεως Κωνσταντίνο Τσάτσο. Για «καλλιτεχνικόν σκάνδαλον εις το Ηρώδειο» έγραφε την επομένη η «Καθημερινή». «Βεβήλωσις» σιγοντάριζε στο πρωτοσέλιδό της η «Βραδυνή», ενώ ο Ραδιο-φωνικός Σταθμός Αθηνών από νωρίς το πρωί της Κυριακής μετέδιδε την είδηση που συνέβαλε στο να γίνει εκείνη η παράσταση μύθος: «Ανακοινούται από το υπουργείον Προεδρίας της Κυβερνήσεως ότι κατ’ εντολήν του κ. Κων-σταντίνου Τσάτσου ματαιούται η δευτέρα παράστασις των «Ορνίθων» του Αριστοφάνους, η οποία επρόκειτο να δοθεί σήμερον Κυριακή και ώραν 20.30 Το χθες εμφανισθέν έργον ατελέ-στατα προπαρασκευασμένον απετέλεσε παραμόρφωσιν του πνεύματος του κλασικού κειμένου, ωρισμέναι δε σκηναί αυτού παρουσιάσθησαν κατά τρόπον προσβάλλοντα το θρησκευτικόν αίσθημα του λαού».Το σκάνδαλο είχε δύο σκέλη, ένα σκέλος τεχνικό (παράσταση ανώριμη, αμελέτητη, αδιοργά-νωτη) κι ένα σκέλος ηθικό-ο ιερέας της αρχαίας ελληνικής λατρείας παρουσιάστηκε ντυμένος παραπλήσια με το «σχήμα» των κληρικών της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας.

Ο Μάνος Χατζιδάκις απάντησε: «Μένω κατάπληκτος από την απόφασιν του κ. Τσάτσου. Ανέβασα τους «Όρνιθες» σύμφωνα με το πνεύμα του Αριστοφάνη και με έναν τρόπο ερμηνείας που τον ακολουθώ εδώ και 25 ολόκληρα χρόνια. (…) Η όλη υπόθεσις μαζί με την ανεκδιήγητον «ευθιξίαν του θρησκευτικού αισθήματος» μερίδος των θεατών, με θλίβει αφάνταστα. Θεωρώ την παράστασιν αυτήν ως την πλέον σημαντικήν, ανθρώπων του κύρους και της σημασίας του Καρόλου Κουν, του Γιάννη Τσαρούχη και της Ραλούς Μάνου, που με την εργασία τους αυτή έδωσαν ένα παρόν μεγίστης σημασίας εις την ιστορία του νεώτερου θεάτρου μας, χωρίς να παραγνωρίσω και την μουσική μου, που την θεωρώ ως την πλέον ώριμον που έχω γράψει μέχρι σήμερα για το θέατρο.Τα Νέα, 1η Σεπτεμβρίου 1959

Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, μετά τη διακοπή του 1959, επαναλαμβάνεται το 1960 στην οριστική της μορφή με τις χορογραφίες της Ζουζούς Νικολούδη. Στη συνέχεια ο Μάνος Χατζι-δάκις αποφασίζει το 1964 να επεξεργαστεί διεξοδικότερα τη μουσική πού είχε γράψει το 1959 για τούς Όρνιθες τού Αριστοφάνη, κατόπιν παραγγελίας τού Θεάτρου Τέχνης τού Καρόλου Κουν, για μια παράσταση πού παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο στα πλαίσια τού Φεστιβάλ Αθηνών. Έτσι, το έργο ολοκληρώθηκε και πήρε τη μορφή της καντάτας το 1964. Τότε ο Χατζιδάκις το ηχογραφεί. Ένα χρόνο μετά, το 1965, ο Μωρίς Μπεζάρ σκηνοθετεί και χορογραφεί τους «Όρ-νιθες» και με μουσική διεύθυνση του ίδιου του Χατζιδάκι παρουσιάζει το έργο στην Όπερα των Βρυξελλών. Με τους «Όρνιθες», το έργο του Μάνου Χατζιδάκι πλουτίζεται με νέα στοιχεία και σημειώνεται ένας ακόμη μεγάλος σταθμός, όχι μόνο στη δική του πορεία, αλλά και σ’ εκείνη της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

Η Θεατρική Δουλειά του Σχολείου μας

Σχ. Έτος 1994-1995 «Επικίνδυνο παιχνίδι» του Μ. ΚορρέΥπεύθυνες καθηγήτριες Μ. Αδαμοπούλου και Γ. ΜιχαλακοπούλουΣχ. Έτος 1995-1996 «Ο ήχος του όπλου» της Λ. ΑναγνωστάκηΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 1996-1997 «Ο πλούτος» του ΑριστοφάνηΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 1997-1998 «Το σακάκι που βελάζει» του Στανισλάβ ΣτρατίεφΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 1998-1999 «Η φαύστα» του ΜποστΥπεύθυνη καθηγήτρια Γ. ΜιχαλακοπούλουΣχ. Έτος 2001-2002 «Το φιντανάκι» του Παντελή ΧορνΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2002-2003 «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου ΚαμπανέλληΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου(2ο βραβείο Πανελλήνιων Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘ και 1ο βραβείο Αττικής)Σχ. Έτος 2003-2004 «Ματωμένος Γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία ΛόρκαΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2004-2005 «Η Κασέτα» της Λ. Αναγνωστάκη2ο βραβείο Περιφερειακών Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου Σχ. Έτος 2005-2006 «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου1ο βραβείο μαθητικών αγώνων ΥΠΕΠΘΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2006-2007 «Η Μικρή μας Πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ1ο βραβείο Περιφερειακών Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2007-2008 «Οι Εκατομμυριούχοι της Νάπολης» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο2ο βραβείο Περιφερειακών Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2008-2009 «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπέρτολτ ΜπρεχτΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2009-2010 «Μήδεια» του ΜποστΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2010-2011 «Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου Σχ. Έτος 2011-2012 «Η ηλικία της νύχτας» του Ιάκωβου ΚαμπανέλληΥπεύθυνη καθηγήτρια Μ. ΑδαμοπούλουΣχ. Έτος 2012-2013 «Τα τρία πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου» Θουκυδίδη ΙστορίαΥπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. ΧαρισιάδηςΣχ. Έτος 2013-2014 «Η όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ ΜπρεχτΥπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Ν. Παππάς, Σ. ΧαρισιάδηςΣχ. Έτος 2014-2015 «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου ΚαμπανέλληΥπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Ν. Παππάς, Σ. ΧαρισιάδηςΣχ. Έτος 2015-2016 «Λυσιστράτη» του ΑριστοφάνηΥπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Ν. Παππάς, Σ. Χαρισιάδης