3.225 euro brutohet salaris van een

wetenschappelijk medewerker

huwelijksmigranten: opnieuw een verloren generatie

voor onze arbeidsmarkt?

hoe bedrijven technische Knelpuntberoepen

wegwerKen

05.02

EXTREME CARRIREs

Vacature.voor m/v met talent

10.168 JobS opvaCature.CoM

jean-paul christian werkt 160 dagen per Jaar in het buitenland

christophe werkt elke dag op 40 Meter hoogte

vaCatureS grote CarrirereeKS Slot

ccile werKt ellenlange dagenals we ooit kinderen hebben, zal vooral mijn man er tijd voor moeten vrijmaken

VMG-20110205-00_XTREME CARRIERE.indd 1 3/02/11 21:48

Belgisch marktleider in human capital solutions: Rekrutering & Selectie, Leadership Development, Competentiemanagement, Assessment & Development centers , Compensat ion & Benef i ts , Organisat ieontwikkel ing , Funct iec lass i f icat ie , Career Guidance, Inter im Management .

ANTWE R P E N | B R US S E L | G E NT | KO RTR IJ K | HAS S E LT | LO UVA I N-LA-N E UVE | LUX E M B U R G

WELKOM BIJ MY.HUDSON.COM

U VINDT JOBS DIE BETER AANSLUITEN BIJ UW PROFIEL, ERVARING EN VERWACHTINGEN My.hudson.com is een persoonlijke en beveiligde pagina op onze website die u de kans geeft om uw sollicitaties te beheren, job alerts te creren, gebruik te maken van persoonlijk carrireadvies en te zoeken naar internationale jobs.

TOEGANG TOT DE NIEUWSTE JOBS

My.hudson.com bevat onze meest recente vacatures. Door job alerts in te stellen, bent u de eerste die ze ziet.

BEHEER UW SOLLICITATIES

Controleer en beheer uw sollicitaties, pas uw gegevens onmiddellijk aan in onze databank en stem uw sollicitaties af op vacatures.

STEM ONZE JOBS AF OP UW PROFIEL

Vind een job die beter past bij uw verwachtingen op het vlak van salaris en jobinhoud, maar ook op het vlak van carrireontwikkeling, work life balans en de werkomgeving.

WAT IS NIEUW MET EEN MY.HUDSON.COM ACCOUNT?

Surf naar my.hudson.com en registreer nu voor uw persoonlijke account.

002_GPV1QU_20110205_VMGCV_00.qxp_VMGCover-QXP8 3/02/11 21:53 Page 2

Het spel van Jolle

Warm en koud blazen. Verkeerd begrepen zijn. Het

hoort allemaal bij de politieke stiel. Als journalist houd

je er ook rekening mee, maar zelfs na dertien jaar in dit

vak kan het grenzeloze cynisme me blijven verbazen.

Neem nu onze vraag aan de woordvoerder van Jolle

Milquet: of de minister zich kan vinden in een wets-

voorstel dat huwelijksmigratie strenger wil aanpakken?

Geen irrelevante vraag, want Milquet is bevoegd voor

Werk n Migratie. Bovendien leggen enkele Vlaamse

partijen binnenkort een wetsvoorstel op tafel dat de

criteria voor huwelijksmigratie naar ons land stevig

wil aanscherpen. Het antwoord is even veelzeggend

als ontluisterend. Net voor de val van de regering Le-

terme was er binnen de regering al een akkoord om de

criteria voor dit soort migratie te verstrengen. Toch wil

de minister zich niet uitspreken over de nieuwe voor-

stellen die binnenkort in de Kamer op tafel komen. Dit

is de taak van het Parlement. Zoiets noemen ze schei-

ding der machten. Sowieso zullen we pas op dat mo-

ment beslissen of we die voorstellen steunen, in functie

van de politieke context.

En: het zou de eerste keer in jaren zijn dat de

Kamer een wetsvoorstel goedkeurt tegen de zin van

de bevoegde minister in, zelfs al is dit dan een rege-

ring in lopende zaken. Welke scheiding der machten?

Twee: lees dit antwoord als zelfs indien het nieuwe

Vlaamse voorstel in de lijn ligt van wat Milquet en het

cdH eerder binnen de regering steunden, is het best

mogelijk dat we nu tegen stemmen. Tenzij - voor wat

hoort wat - de Vlaamse partijen bereid zijn in ruil an-

dere toegevingen te doen, of zich wat inschikkelijker

op te stellen in de communautaire onderhandelin-

gen. Cynischer kan haast niet. Het een heeft totaal

niets met het ander te maken, en tegelijk blijven we

via huwelijksmigratie in zijn huidige vorm goed voor

20.000 nieuwe verblijfsvergunningen dit jaar - de so-

ciale achterstelling op onze arbeidsmarkt importeren.

Op dat niveau, je reinste wafelijzerpolitiek uit de oude

doos, zitten we anno 2011 nog altijd. Na zeven maan-

den politiek getouwtrek. En nee, we zijn heus niet zo

naef te denken dat enkel Jolle Milquet zo redeneert

en marchandeert, maar dit voorval is wel illustra-

tief voor de koehandel die men in dit land graag als

politiek omschrijft.

laat ons uw mening weten op

vacature.com/standpunt

Coverstory 04

Ccile is verslaafd aan werken, Jean Paul Christian kan

niet weerstaan aan de lokroep van het buitenland, en

Christophe werkt op eenzame hoogte. 3 portretten van

extreme carrires.

ACtuA 18

1 op 2 huwelijksmigranten blijft na 1 jaar volledig

afwezig op de arbeidsmarkt. Met alle economische

en sociale gevolgen vandien. Moet dit soort migra-

tie aan banden gelegd worden?

Abonnees vAn De t i jD , De Morgen, gAzet vAn Antwerpen en Het LAAtste n ieuws ontvAngen vACAture AutoMAt isCH b i j Hun krAnt.

Stand

Punt

door Filip Michiels

suCCestApes 14

Hij vergaarde een fortuin als ondernemer. Hij bouwde

scholen en ziekenhuizen in Afrika en Azi. Hij schreef

romans. En hij vocht ondertussen tegen de kankerduivel.

Jacob Gelt Dekker: een man met een missie.

198 knelpuntberoepen telt de VDAB. Hoe pakken

bedrijven dit euvel aan? Door hun werkvolk grondig op

te leiden. Tyco slaagt er zelfs in om vrouwen zonder tech-

nisch diploma om te toveren tot experts in hydraulica.

Vacature van de week:

Group Product Integrity

Manager bij Cartamundi

150

beste carrires

in dit magazine

rubrieken

MAAnDAg vAn 03

DubbeLCHeCk 12

gespot 13

sALAriswAtCHer 17

junkbox 20

pubLieke opinie 21

Cijfer 21

CoLuMn An oLAerts 24

vACAture.CoM 24

Anthony piette,

ad hoc-crisismanager bij jetair

NIEUW

NIEUW

NIEUW

01

Via huwelijksmigratie in zijn huidige

vorm blijven we de sociale achterstelling

op onze arbeidsmarkt importeren.

teCHniek en proDuCtie 22

coverfoto

grietdekoninck

001_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:47:53

2VACATURE

5 FEBRUARI 2011

VIA

VACATURE.

Lander De Muer vond zijn nieuwe uitdaging via Vacature.com. Logisch, want bij ons heeft

u de grootste kans om een job te vinden op uw maat.

Of u nu een jonge starter bent, een aankomende manager of een doorwinterde professional:

Vacature.com is er voor u. Met permanent meer dan 10.000 jobaanbiedingen online.

Op en top gebruiksvriendelijk en persoonlijk, precies zoals de surfer het verwacht. En met

een aantal tools en services die geen enkele andere job- en carriresite in Belgi aanbiedt.

Geen wonder dat de vernieuwde Vacature.com d favoriete marktplaats is waar Talent en

ondernemingen mekaar vinden.

Ook toe aan een nieuwe uitdaging? Maak de juiste keuze en leef je talent.

Via Vacature.com. De nummer 1 site voor m/v met talent.

Lander De Muer - Digipolis

Toepassingsbeheerder

002_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 21:01:19

00

Maandag van

Anthony Piette

ad hoc-crisismanager bij Jetair

Na een paar keer wakker gebeld te zijn door

de nooddienst in Oostende sta ik op in mijn hotel

in Antalya. Ik begin rond te bellen en te antwoorden

op smsjes die mijn inbox overspoeld hebben. Om 8

uur volgt er een debrieng met enkele leden van het

crisisteam: mensen van de reservatie-afdeling, pro-

duct managers. Na het ontbijt verdelen we de taken

en bekijken we de planning van de evacuatie.

We vergaderen in het kantoor van de

incoming agency van Touristik Union Internatio-

nal (TUI) Turkije. Daar hebben we een meeting met

de lokale vertegenwoordigers die instaan voor het

transport, de hotels, de catering.

We overlopen wat we de komende uren nodig zul-

len hebben aan bussen, hotels en ondersteuning op

de luchthaven zoals extra maaltijden voor mensen

in transit.

We krijgen bericht dat de eerste vlucht ver-

trokken is uit Egypte. Helaas blijkt achteraf dat de

passagiers zes uur in het toestel moesten wachten

voor ze konden vertrekken. Omdat de telefoonlijnen

en het internet plat liggen, verloopt de communica-

tie met Egypte zeer moeilijk. We krijgen maar met

mondjesmaat informatie binnen.

De eerste vlucht uit Sharm-El-Sheik is

geland. Het team in Antalya staat klaar: we vangen

de reizigers op, noteren hun namen, verwijzen ze

naar de bussen die hen naar het hotel zullen bren-

gen. Op de bus lichten we hen in over de reden

van de evacuatie: omdat we de kwaliteit van de

vakantie en vooral de vakantiebeleving van onze

gasten niet meer kunnen garanderen, zijn we ge-

noodzaakt te evacueren via Antalya. Tot 18.30 uur

zijn we in de weer met het vervoeren van passa-

giers. Voor iemand in een rolstoel moeten we extra

service inzetten: de man wil niet geopereerd wor-

den in Turkije en wil zo snel mogelijk naar huis.

Intussen zijn de toestellen die geland waren in

Antalya, teruggevlogen naar de verschillende

bestemmingen in Egypte om nieuwe passagiers op

te halen.

Een deel van het team pauzeert heel even en

gaat iets eten in de plaatselijke Mc Donalds. Ik maak

tijd voor een conference call met de directie in Belgi.

Rond 20 uur landt het tweede deel van de reizigers in

Antalya. De mensen zijn ondertussen moe.

De laatste vlucht uit Caro landt met zes uur

vertraging. De reizigers hebben de mogelijkheid

gekregen om n nacht door te brengen in een all

inclusive luxeresort en kunnen nadien beslissen of

ze de volgende dag willen vertrekken of hun vakan-

tie willen verder zetten. Rond 23 uur beginnen we de

namen op te lijsten. Om 00.30 uur verzamelen we

met de mensen van TUI Turkije voor de planning

van de volgende dag: bussen regelen.

We zijn klaar met de planning en sturen al-

les door naar het hoofdkantoor in Oostende en naar

Jetairy in Zaventem. We gaan slapen. Binnen vier

uur moet ik alweer opstaan voor een brieng aan de

klanten over de terugvlucht naar Brussel.

Marjorie Blomme

Anthony Piette, distributiemananger en ad hoc-crisismanager bij Jetair, evacueerde maandag 1.400 reizigers

van Egypte naar de Turkse badplaats Antalya, naar aanleiding van de protesten in Egypte.

foto

jetair

03

003_GPV2QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 20:02:19

coverstory

Hoeveel keer verandert u van job tijdens uw

carrire?Wat houdt u tegen om van job te veran-

deren? Hoe zit het met loopbaanbegeleiding op

dewerkvloer? En: hoeveel uren zit u in dewagen,

naar en van het werk? 1001 cijfers, vakkundig

verzameld door Vacature en SD Worx.

Flexicurity: sommigen huiveren bij het woord al-

leen al, anderen zien in het Deense arbeidsmarkt-

model de ideale uitweg voor onze vastgeroeste

arbeidsmarkt. We trokken naar Kopenhagen

en praatten er met werknemers, werkgevers en

vakbonden over de pros en contras van

Denemarkens meest bekende exportproduct.

Ze zijn uitgekeken op hun baan of op hun baas,

zien geen toekomst meer in het bedrijf of komen

nu pas tot het besef dat ze jaren terug al een

verkeerde keuze hebben gemaakt. Ongemoti-

veerd, gedesillusioneerd en elke dag met tegen-

zin naar het werk: hoe herken je een carrirecri-

sis en hoe raak je er zo snel mogelijk weer uit?

M/v met een carrirekater klappen uit de biecht.

De een heeft een onweerstaanbare drang om

bijna non-stop te werken, de ander vertoeft

160 dagen per jaar in het buitenland voor

zijn job, nog een ander werkt dagelijks in

extremeomstandigden.3portretten vanextreme

carrires.

15 januari:

Uw carrire in cijfers

29 januari:

Het ideale carriremodel

22 januari:

de carrirecrisis

deze week:

foto

isabelpousset

ExtrEmE

extreme carrire nr 1

ccile Vigneron, werkt tot 60 uren per week:

Ik wil het gewoon ver schoppen en carrire maken. Mijn

ultieme droom is een baan als hr-verantwoordelijke binnen

een grote multinational.

004_GPV2QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:09:14

05

foto

isabelpousset

carrirEs

Momenteel gaat

mijn werk voor alles

Ccile Vigneron (27), hr-administrator, getrouwd met haar werk

Ccile Vigneron is amper 27, maar klopt al werk-

weken van 55 tot 60 uren. Niet voor het geld of omdat

het zo nodig moet, maar omdat ze nu eenmaal graag

werkt. En dat zorgt voor spanningen op het thuisfront.

De weekagenda van Ccile Vigneron zit s morgens

relatief eenvoudig in elkaar: om vijf uur uit de veren,

om zes uur in de auto, een uurtje later op het werk.

Als allereerste, daar kan ze min of meer gif op in-

nemen. Vijf dagen op vijf. s Avonds ligt het net iets

ingewikkelder. Rond zes uur zwaait ze de deur op

kantoor achter zich dicht, doorgaans als voorlaatste.

Driemaal per week gaat het dan vanuit Anderlecht

meteen huiswaarts richting Namen. Tweemaal per

week krijgt de werkdag nog een verlengstuk in de

vorm van een doorgedreven hr-opleiding aan de an-

dere kant van Brussel.

De avonden dat ik geen cursus volg, probeer ik om

19 uur thuis te zijn. Dat heb ik zo met mijn echtge-

noot afgesproken, klinkt het haast verontschuldi-

gend. Mocht het alleen van mij afhangen dan zou

ik s avonds liever nog wat langer doorwerken, maar

dat zag mijn echtgenoot niet meer zitten. Zodra ik

thuis ben, schiet ik de keuken in om het eten te be-

reiden, daarna volgen doorgaans ook nog de was en

de plas. Tussendoor volg ik wel nog mijn mails op, en

regelmatig neem ik s avonds ook nog wat werk mee

naar huis. Daarna is het hoog tijd om onder de wol

te kruipen.

Mocht u er toch nog aan twijfelen: Ccile heeft geen

kinderen. Ze is pas drie jaar getrouwd, en belandde

acht maanden geleden bij haar huidige werkgever,

het Duitse Weishaupt. Als hr-administrator moet ze

er het hr-beleid voor de zeventig medewerkers in

Belgi aansturen en vormgeven. Van opleiding ben

ik vertaler, maar via mijn eerste job ben ik in de hr-

sector beland. Vooral het gevarieerde takenpakket

je bent zowel met cijfers als met mensen bezig - be-

viel me daarbij zo goed dat ik vandaag niets anders

meer zou willen. Toen ik hier werd aangeworven,

wist ik van bij het begin dat dit min of meer pioniers-

werk zou worden. Het hr-beleid moest nog groten-

deels worden uitgetekend, en die uitdaging sprak me

echt aan.

Haar echtgenoot, dat was een ander paar mouwen.

Hij zag die nieuwe uitdaging al van bij het begin to-

taal niet zitten, geeft Ccile grif toe. Dagelijks min-

stens twee uur onderweg, in combinatie met een

veeleisende baan, hij heeft daar stevige twijfels bij.

. . .

foto

grietdekoninCk

005_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:11:18

coverstory

Niet in het minst omdat hij fundamenteel heel an-

ders in elkaar zit dan ik. Hij werkt van 9 tot 5, en is

daar heel gelukkig mee. Hij snapt totaal niet waarom

iemand werkdagen van tien of twaalf uur zou willen

kloppen.

Geen slavendrijver

Alvorens u spontaan al te hardvochtige conclu-

sies gaat trekken over Clines werkgever, moeten

we de puntjes op de i zetten: Weishaupt is geen

hedendaagse Duitse slavendrijver. Het is een be-

drijf waar de doorsnee werknemer om negen uur

aankomt en om vijf uur s avonds netjes weer de

deur achter zich sluit. Meer nog, toen Cline er een

contract ondertekende, heeft niemand haar uit-

drukkelijk gevraagd om ellenlange werkdagen te

kloppen. Misschien heb ik wel eens vermeld dat ik

niet echt een 9-to-5 mentaliteit heb, maar niemand

verwacht hier van mij dat ik zoveel uren werk. Er-

gens komt het me goed uit dat ik zo vroeg begin,

omdat ik dan minder last heb van de les en tussen

7 en 9 ook goed kan doorwerken. Het werkvolume

is de voorbije maanden stevig toegenomen, maar

eigenlijk heeft dat weinig of niets met mijn baan als

hr-administrator te maken. Enkele maanden gele-

den heb ik er zelf nog werk bijgevraagd, en na een

opleiding ben ik nu ook preventie-adviseur gewor-

den. Dat was een functie die hier vroeger nog niet

echt werd ingevuld, en ook daar kruipt veel werk

in, zeker omdat ik min of meer van nul moest star-

ten. Ik heb toen vanuit de directie ook uitdrukkelijk

de vraag gekregen of de combinatie van beide jobs

nog haalbaar zou blijven, maar ik zag er geen gra-

ten in om zoveel uren extra te moeten presteren.

Ook vanop de werkvloer heb ik op dat vlak overi-

gens nooit commentaren gekregen, positief noch

negatief. Toegegeven, het is wellicht een goede

zaak dat ik in mijn functie geen rechtstreekse col-

legas heb. Niet enkel omdat er dan misschien wel

negatieve reacties zouden komen op mijn werkij-

ver, maar net zo goed omdat ik besef dat ik ook

moeilijk in team zou kunnen werken. Ik zou me te

vlug ergeren aan de anderen. Intussen heb ik er nog

een derde taak bijgekregen. We zijn hiernaast een

nieuwbouw aan het neerpoten en ik beantwoord

nu ook alle technische vragen vanop de werf en

organiseer de cordinatievergaderingen voor dat

project. Daar had ik zelf nu eens niet om gevraagd,

maar goed, ik had ook gewoon nee kunnen zeggen

toen de directie bij mij kwam aankloppen. En dat

heb ik niet gedaan, omdat ik vermoedde dat het er

nog wel bij kon (lacht).

Vijftien tot twintig overuren per week, dat loopt

aardig op, maar Ccile maalt er niet om. Die uren

worden sowieso niet uitbetaald, en ik kan ze achteraf

evenmin opnemen in de vorm van extra verlofdagen,

maar dat is voor mij hoegenaamd geen punt. Ik zou

er letterlijk ziek van zijn mocht ik hier netjes mijn 39

uren kloppen en niets meer. Ik doe dit voor mezelf,

niet voor mijn bankrekening. Ik werk heel graag, voel

me hier volledig in mijn sas en heb een mooi loon:

wat wil je dan nog meer?

2 dagen ziek in 5 jaar

Of ze dan geen schrik heeft om er op een dag eens

volledig onderdoor te gaan, keihard met het hoofd

tegen de muur te lopen? Sinds ik vijf jaar geleden

begon te werken, ben ik al welgeteld twee dagen af-

wezig geweest. Die dagen was ik echt zo ziek dat ik

mijn bed niet uit kon. Ergens ben ik te plichtsbewust,

dat besef ik, maar dat heeft er altijd wel wat ingeze-

ten. Ook op school was ik al een strevertje.

Ccile steekt niet onder stoelen of banken dat de

lange werkdagen thuis wl voor ink wat spannin-

gen zorgen. We zijn tot een soort van overeenkomst

gekomen. Maar we zien elkaar heel weinig, in die zin

is het misschien beter dat we een formele afspraak

gemaakt hebben. Sowieso staat mijn werk bij mij op

nummer n, en mochten we ooit kinderen hebben

dan zal vooral hij daar tijd voor moeten vrijmaken.

Daarmee is het hoge woord eruit: kinderen. De kin-

derwens komt van mijn man, zelf ben ik op dat vlak

geen vragende partij. Tegelijk begrijp ik hem ergens

wel: hij ziet mij amper in de week, misschien kunnen

kinderen die leemte wat opvullen. Het fundamentele

probleem is natuurlijk dat we allebei een heel uiteen-

lopende visie hebben op werk: hij bekijkt dat puur

utilitair, als een instrument om geld te verdienen, ter-

wijl ik daar heel veel genoegdoening uit haal. Ik krijg

thuis vaak genoeg te horen dat ik getrouwd ben met

mijn werk, maar ik lijd daar hoegenaamd niet onder.

Ik wil het gewoon ver schoppen en carrire maken.

Mij ultieme droom is een baan als hr-verantwoorde-

lijke binnen een grote multinational. Het risico dat dit

alles op termijn tot nog meer conicten of tot een ver-

scheurende keuze leidt, is niet denkbeeldig, dat besef

ik natuurlijk ook. Hoe het dan verder moet mochten

we ooit kinderen hebben, dat weet ik zelf ook niet,

want deeltijds werken is voor mij echt geen optie. En

ja, soms vraag ik me wel af of ik sommige keuzes later

niet zal betreuren, of ik op termijn nog wel vrienden

of zelfs een gezin zal overhouden, maar vandaag wil

ik gewoonweg geen ander leven.

Filip Michiels

. . .

Mochten we ooit kinderen hebben dan zal vooral

mijn man daar tijd voor moeten vrijmaken.

Ccile Vigneron, werkt ellenlange dagen

006_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:11:56

coverstory

Niet in het minst omdat hij fundamenteel heel an-

ders in elkaar zit dan ik. Hij werkt van 9 tot 5, en is

daar heel gelukkig mee. Hij snapt totaal niet waarom

iemand werkdagen van tien of twaalf uur zou willen

kloppen.

Geen slavendrijver

Alvorens u spontaan al te hardvochtige conclu-

sies gaat trekken over Clines werkgever, moeten

we de puntjes op de i zetten: Weishaupt is geen

hedendaagse Duitse slavendrijver. Het is een be-

drijf waar de doorsnee werknemer om negen uur

aankomt en om vijf uur s avonds netjes weer de

deur achter zich sluit. Meer nog, toen Cline er een

contract ondertekende, heeft niemand haar uit-

drukkelijk gevraagd om ellenlange werkdagen te

kloppen. Misschien heb ik wel eens vermeld dat ik

niet echt een 9-to-5 mentaliteit heb, maar niemand

verwacht hier van mij dat ik zoveel uren werk. Er-

gens komt het me goed uit dat ik zo vroeg begin,

omdat ik dan minder last heb van de les en tussen

7 en 9 ook goed kan doorwerken. Het werkvolume

is de voorbije maanden stevig toegenomen, maar

eigenlijk heeft dat weinig of niets met mijn baan als

hr-administrator te maken. Enkele maanden gele-

den heb ik er zelf nog werk bijgevraagd, en na een

opleiding ben ik nu ook preventie-adviseur gewor-

den. Dat was een functie die hier vroeger nog niet

echt werd ingevuld, en ook daar kruipt veel werk

in, zeker omdat ik min of meer van nul moest star-

ten. Ik heb toen vanuit de directie ook uitdrukkelijk

de vraag gekregen of de combinatie van beide jobs

nog haalbaar zou blijven, maar ik zag er geen gra-

ten in om zoveel uren extra te moeten presteren.

Ook vanop de werkvloer heb ik op dat vlak overi-

gens nooit commentaren gekregen, positief noch

negatief. Toegegeven, het is wellicht een goede

zaak dat ik in mijn functie geen rechtstreekse col-

legas heb. Niet enkel omdat er dan misschien wel

negatieve reacties zouden komen op mijn werkij-

ver, maar net zo goed omdat ik besef dat ik ook

moeilijk in team zou kunnen werken. Ik zou me te

vlug ergeren aan de anderen. Intussen heb ik er nog

een derde taak bijgekregen. We zijn hiernaast een

nieuwbouw aan het neerpoten en ik beantwoord

nu ook alle technische vragen vanop de werf en

organiseer de cordinatievergaderingen voor dat

project. Daar had ik zelf nu eens niet om gevraagd,

maar goed, ik had ook gewoon nee kunnen zeggen

toen de directie bij mij kwam aankloppen. En dat

heb ik niet gedaan, omdat ik vermoedde dat het er

nog wel bij kon (lacht).

Vijftien tot twintig overuren per week, dat loopt

aardig op, maar Ccile maalt er niet om. Die uren

worden sowieso niet uitbetaald, en ik kan ze achteraf

evenmin opnemen in de vorm van extra verlofdagen,

maar dat is voor mij hoegenaamd geen punt. Ik zou

er letterlijk ziek van zijn mocht ik hier netjes mijn 39

uren kloppen en niets meer. Ik doe dit voor mezelf,

niet voor mijn bankrekening. Ik werk heel graag, voel

me hier volledig in mijn sas en heb een mooi loon:

wat wil je dan nog meer?

2 dagen ziek in 5 jaar

Of ze dan geen schrik heeft om er op een dag eens

volledig onderdoor te gaan, keihard met het hoofd

tegen de muur te lopen? Sinds ik vijf jaar geleden

begon te werken, ben ik al welgeteld twee dagen af-

wezig geweest. Die dagen was ik echt zo ziek dat ik

mijn bed niet uit kon. Ergens ben ik te plichtsbewust,

dat besef ik, maar dat heeft er altijd wel wat ingeze-

ten. Ook op school was ik al een strevertje.

Ccile steekt niet onder stoelen of banken dat de

lange werkdagen thuis wl voor ink wat spannin-

gen zorgen. We zijn tot een soort van overeenkomst

gekomen. Maar we zien elkaar heel weinig, in die zin

is het misschien beter dat we een formele afspraak

gemaakt hebben. Sowieso staat mijn werk bij mij op

nummer n, en mochten we ooit kinderen hebben

dan zal vooral hij daar tijd voor moeten vrijmaken.

Daarmee is het hoge woord eruit: kinderen. De kin-

derwens komt van mijn man, zelf ben ik op dat vlak

geen vragende partij. Tegelijk begrijp ik hem ergens

wel: hij ziet mij amper in de week, misschien kunnen

kinderen die leemte wat opvullen. Het fundamentele

probleem is natuurlijk dat we allebei een heel uiteen-

lopende visie hebben op werk: hij bekijkt dat puur

utilitair, als een instrument om geld te verdienen, ter-

wijl ik daar heel veel genoegdoening uit haal. Ik krijg

thuis vaak genoeg te horen dat ik getrouwd ben met

mijn werk, maar ik lijd daar hoegenaamd niet onder.

Ik wil het gewoon ver schoppen en carrire maken.

Mij ultieme droom is een baan als hr-verantwoorde-

lijke binnen een grote multinational. Het risico dat dit

alles op termijn tot nog meer conicten of tot een ver-

scheurende keuze leidt, is niet denkbeeldig, dat besef

ik natuurlijk ook. Hoe het dan verder moet mochten

we ooit kinderen hebben, dat weet ik zelf ook niet,

want deeltijds werken is voor mij echt geen optie. En

ja, soms vraag ik me wel af of ik sommige keuzes later

niet zal betreuren, of ik op termijn nog wel vrienden

of zelfs een gezin zal overhouden, maar vandaag wil

ik gewoonweg geen ander leven.

Filip Michiels

. . .

Mochten we ooit kinderen hebben dan zal vooral

mijn man daar tijd voor moeten vrijmaken.

Ccile Vigneron, werkt ellenlange dagen

006_GPV2QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 20:05:42

07

. . .

Ik werk 160 dagen per

jaar in het buitenland

Jean-Paul Christian Usanase (32), eld engineer, over zijn vele buitenlandse zakentrips

en de zoektocht naar een werk-privbalans

extreme carrire nr 2

Jean-Paul met zoontje Jaden: Door mijn vele zakentrips leefde

bij mij de angst om mijn zoon niet te zien opgroeien.

foto

lIesw

Illaert

007_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:12:48

coverstory

Hij kocht meteen een zonnebril toen hij drie

jaar geleden een erg internationaal getinte

job aanvaardde. Al snel besefte Jean-Paul

Christian Usanase dat de installatie en het

onderhoud van cyclotronen vooral hard

werken is. Zijn ambitieuze vrouw koos tijde-

lijk voor een baan dichter bij huis na de

geboorte van hun zoon.

Het eerste wat ik deed toen ze me zeiden dat ik

de helft van het jaar in het buitenland zou werken,

was een zonnebril en zonnecrme aanschaffen. Ik

dacht heel wat tijd op het strand door te kunnen

brengen. Maar uiteindelijk werk ik er nog harder

dan in Belgi. In het buitenland tel je je uren niet.

De Rwandees Jean-Paul Christian Usanase (32) is

bijna drie jaar aan de slag als eld engineer bij

IBA in Louvain-la-Neuve. De Belgische multina-

tional IBA brengt wereldwijd cyclotronen aan de

man, deeltjesversnellers die radioactiviteit op-

wekken. Veelal gebruikt voor kankerdiagnose en

behandeling in ziekenhuizen en voor onderzoek

naar kanker in universiteiten. Anno 2011 zitten er

zon 200 IBA-cyclotronen verspreid over de hele

wereld. Jean-Paul Christian Usanase maakt deel

uit van het team dat de technische ondersteuning

bij al die klanten verzorgt. Met andere woorden:

per denitie een ploeg die veel in het buitenland

vertoeft. Ik hou me bezig met de installatie en het

onderhoud van die machines. Vooral in Zuid-Euro-

pa, landen als Itali, Spanje, Portugal en Frankrijk.

Soms ook Engeland, en recent nog de Verenigde

Staten en Zuid-Korea. Meestal gaat het om onder-

houdsopdrachten van drie vier dagen, dan ben

ik tijdens het weekend gewoon thuis. Maar voor

een installatie ben ik toch al gauw drie weken van

huis. Gemiddeld ben ik zon 160 dagen per jaar in

het buitenland. Ik heb daar geen problemen mee,

want dat wist ik toen ik bij IBA tekende. Mijn chef

is trouwens zeer correct. Als ik vraag om eens drie

weken aan een stuk thuis in Aalst te kunnen zijn,

kan dat. Omdat ik weekendwerk en weekendrei-

zen in het buitenland kan recupereren, heb ik heel

wat overuren die ik in lange vakantieperiodes

mag omzetten.

Jean-Paul Christian Usanase heeft al heel wat om-

zwervingen achter de rug. In 1994 ontvluchtte hij

noodgedwongen het etnisch geweld tussen Hutus

en Tutsis in zijn vaderland Rwanda. Toen het Con-

golese vluchtelingenkamp waar hij en zijn familie

verbleven, werd aangevallen, belandde hij een tijd

in Kenia. Om uiteindelijk van daaruit in Belgi te

verzeilen. Ik heb eerst een kandidatuur in infor-

matica behaald aan de Universit Libre de Bruxel-

les. Nadien een graduaatsdiploma elektronica. In

2005 kon ik als specialist in technische ondersteu-

ning aan de slag bij Toshiba. Ik trok naar de klan-

ten, bedrijven en scholen, om grote fotokopieer-

machines te depanneren.

Moeilijke werk-privbalans

Dik een jaar geleden zorgde de geboorte van zoon-

tje Jaden voor een serieuze aardverschuiving ten

huize Usanase. Jean-Pauls 26-jarige vrouw Denise

Zaneze komt net op tijd binnen. De vragen over de

fameuze werk-privbalans kunnen van stal gehaald

worden.

Jean-Paul: Voor de geboorte waren mijn afwezig-

heden niet Denise: Zo belangrijk? (lacht) Jean-

Paul: Niet zo zwaar om te dragen als nu. Denise:

Jaden en ikzelf hebben hem hard nodig. Zijn afwe-

zigheid viel in het begin erg zwaar, zette soms de

nodige druk op onze relatie. Jean-Paul speelde met

Jaden wanneer hij thuis was, ik moest me om alle

praktische beslommeringen bekommeren wanneer

hij weer weg was. Jaden sliep s nachts niet goed. Ik

werkte vier vijfde als kredietmanager bij ING in het

Brusselse. Wanneer Jean-Paul er niet was, zorgde

dat voor een hoop stress om Jaden naar de crche

te brengen.

Na de nodige discussies kwam er een oplossing uit

de bus. Denise Zaneze bleef niet bij de pakken zit-

ten en zocht een baan dichter bij huis. Sinds kort is

ze aan de slag bij het kadaververwerkende bedrijf

Rendac in Denderleeuw, opnieuw als kredietmana-

ger. Voltijds, ik ben nu in 10 minuten op mijn werk.

Jean-Paul en ik hebben het een tijdje moeilijk gehad

om nog momenten voor ons tweetjes te vinden.

Maar gaandeweg vinden we onze weg. Jean-Paul:

Als het niet goed ging thuis, stuurde ze me een sms.

En meestal geen positieve (lacht). Ik heb er genoeg

van. In die aard. Het stoorde me dat mijn vrouw

niet uitgerust naar haar werk kon, omdat de baby

s nachts niet doorsliep. En natuurlijk leefde bij mij

de angst om Jaden niet te zien opgroeien. Dat hij

niet zal weten dat ik zijn vader ben.

Carriredroom niet opgeven

Heeft de geboorte van zoon Jaden vader Jean-Pauls

blik op zijn buitenlandse trips veranderd? (reso-

luut) Neen, ik denk er nog niet aan om het aantal

buitenlandse trips te verminderen. Denise: (lacht)

Ah, bon. Jean-Paul: Maar als ik nu in Belgi ben,

probeer ik zo veel mogelijk tijd thuis door te bren-

gen. Denise: De buitenlandse ervaringen hebben

Jean-Paul matuurder gemaakt. Hij heeft meer ver-

antwoordelijkheidszin gekregen. Als hij er is, is hij

er echt. Om tijd met ons door te brengen, om me

met alles te helpen. Dan mag hij de vuilniszakken

buiten zetten (lacht). Jean-Paul: Wanneer ik thuis

ben, heb ik wel hoegenaamd geen zin om nog eens

op vakantie te trekken naar het buitenland. Deni-

se: We plannen wel een vakantie in Senegal deze

zomer. Omdat hij daar gelukkig niet naar toe moet

voor zijn werk (lacht).

Met vragen over verdere carrireplannen ben je

snel klaar bij de Usanases. Met een kind weet je

nooit wat er gebeurt. We bekijken de zaken van

dag tot dag. Bovendien denken we eraan ons

gezin nog uit te breiden op termijn. Toch geeft

Denise Zaneze haar eigen loopbaandromen ze-

ker niet op. Ik heb een paar weken geleden een

schitterende aanbieding gehad, een job die veel

zakenreizen met zich mee zou brengen. Vandaag

is dat onmogelijk, omdat Jean-Paul al zoveel reist.

Was dat niet het geval, dan had ik die job zeker

aanvaard. De economiste droomt van een inter-

nationale carrire in de financile wereld. Vooral

de wereld van de overnames fascineert me, ac-

quisitions. Maar voorlopig laat ik Jean-Paul nog

met rust (lacht). Jean-Paul van zijn kant sluit een

buitenlands hoofdstuk als expat evenmin uit. Ik

heb vorig jaar al aangegeven dat Zweden me wel

kan bekoren. Als daar een plek vrijkomt, mogen

ze het me bij IBA meteen laten weten. Denise:

Het enige land waar hij van mij niet naar toe

mag, is Brazili (hilariteit). Met al die knappe

vrouwen. Dan ga ik zeker mee.

Nico schoofs

. . .

Als ik nu in Belgi ben, probeer ik zo veel mogelijk

tijd thuis door te brengen.

Jean Paul Christian, werkt 160 dagen per jaar in het buitenland

008_GPV3QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 21:32:34

09

Veiligheid is

mijn tweede

natuur

Christophe Wauthier (33), technicus, werkt

dagelijks op eenzame hoogte of op extreme diepte

Als jonge twintiger was Christophe Wauthier

een fervente muur- en bergbeklimmer. Ruim vijf

jaar geleden maakte hij van zijn hobby zijn

beroep. Nu beklimt hij bijna dagelijks zend-

masten en hangt hij regelmatig aan gevels van

wolkenkrabbers.

Een ijskoude vrijdagochtend aan de Gentsesteenweg in

Aalst. In een zendmast van Mobistar hangt Christophe

Wauthier (33) meer dan veertig meter boven de grond.

In de top van de gsm-mast snijdt de vrieskou door merg

en been, maar Christophe lijkt er amper hinder van te

ondervinden. Rustig sleutelt hij verder aan de reuze-

antenne. Ik ben nieuwe verbindingskabels aan het in-

stalleren waardoor het vermogen van deze zender dras-

tisch zal toenemen. Tegen vanavond zal het gsm-bereik

van de klanten van Mobistar uit het Aalsterse pieken

als nooit tevoren. Christophe hangt vast aan twee tou-

wen. Zijn voeten staan op een trede van een steile trap.

Rustig haakt hij het musketon van een touw los. Als een

volleerde berggeit klautert hij naar de achterkant van

de zender. Hij pikt het ene touw terug vast en verplaatst

daarna het andere. Met ware doodsverachting kijkt hij

de diepte in, naar zijn collega die veilig op de begane

grond aan de zekeringkast aan het werk is. Dan contro-

leert hij nog een keer of alle schroeven en moeren goed

vastzitten en begint hij aan de lange afdaling. Ruim vijf

jaar geleden startte Christophe Wauthier zijn carrire als

technicus op extreem grote hoogte bij het Booischotse

bedrijf All Works at Height (AWAH). Ik was toen al een

fervent klimmer, vertelt hij. Muurklimmen was mijn

passie en af en toe trok ik naar de Ardennen om rotsen te

extreme carrire nr 3

christophe Wauthier, klimt op zendmasten en

wolkenkrabbers: Ik heb collegas gekend die van de ene op

de andere dag hoogtevrees kregen. Ze moesten dan dringend op

zoek naar een nieuwe job op de grond.

. . .

foto

isabelpousset

009_GPV2QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 21:33:02

coverstory

. . .

beklimmen. Op een dag stond er een jobadvertentie

van AWAH in de krant. Ze waren op zoek naar tech-

nici met alpinistenervaring. Ik heb direct gereageerd,

want het was al jaren mijn droom om van mijn hobby

mijn beroep te maken. Mijn eerste opdracht was ver-

gelijkbaar met wat ik hier nu aan het doen ben: een

gsm-mast van 42 meter hoog beklimmen om een de-

fecte antenne te herstellen.

AWAH is gespecialiseerd in industrile touwtechnie-

ken. Christophe: Ikzelf en mijn collegas zijn getrain-

de hoogtewerkers. We gebruiken klimtechnieken om

op moeilijk bereikbare plaatsen technische werken

uit te voeren.We zijn vooral actief in de telecomsector,

maar worden ook ingeschakeld in de bouw of in de

industrie. We werken vaak op grote hoogte, maar

soms ook op extreme diepte. Af en toe moeten we

een technische klus klaren in een metersdiepe silo

of in een immense tank van een olierafnaderij. We

zijn experts met kabels, touwen, gordels, musketons,

kabels en katrollen. We hebben uiteraard ook tech-

nisch inzicht en weten hoe we zenders zoals deze aan

de praat kunnen houden. Bij AWAH werken naast

Christophe nog negen ervaren klimmers. Het is niet

vanzelfsprekend om nieuwe mensen aan te trekken.

Niet iedereen is een bergrat. Tijdens hun sollicitatie-

gesprek snoeven potentile kandidaten soms: Nee,

we hebben geen hoogtevrees. Tot ze tijdens een proef

voor het eerst op een pyloon moeten klimmen: dan

loopt het hen vaak dun door de broek.

Strenge controle, veel training

Hoe gevaarlijk zijn industrile touwtechnieken en

hoe risicovol is het werken op grote hoogte? Chris-

tophe Wauthier: Zolang we ons aan alle veiligheids-

voorschriften houden, kan er weinig misgaan. Het

belangrijkste is dat we de risicos zo veel mogelijk

trachten te beperken. Ik heb in mijn hele carrire nog

nooit een ongeval meegemaakt en tot hiertoe is geen

enkele collega tijdens het werk in een levensbedrei-

gende situatie terecht gekomen. Onze sector wordt

strikt gecontroleerd en we houden ons rigoureus aan

alle veiligheidsvoorschriften. Zolang je er tijdens het

klimmen voor zorgt dat je goed verankerd bent, is

deze job niet gevaarlijk. We hangen altijd met touwen

op twee punten vast. Als tijdens een val het ene touw

het begeeft, zal dat andere touw ons leven redden. We

letten er ook altijd op dat de musketons goed vastge-

draaid en ingepikt zijn. Veiligheid is mijn tweede na-

tuur. Toen ik bij AWAH aan de slag ging, kreeg ik eerst

een doorgedreven klimopleiding. Ik was een ervaren

klimmer, maar herstellingen uitvoeren tegen de gevel

van een wolkenkrabber of in een zendmast is niet het-

zelfde als het beklimmen van een rots. Je moet echt

alle klimtechnieken onder de knie hebben. Ik volg nu

trouwens nog regelmatig vervolmakingstrainingen.

Christophe Wauthier is naar eigen zeggen tijdens

het werken op grote hoogte nog nooit bang geweest.

Niet dat ik zon stoere kerel ben, want je voelt altijd

de adrenaline door je lijf stromen als je zo hoog zit. Je

moet er je hoofd bijhouden als je hoog klimt en tech-

nische werken uitvoert. Tijdens het sleutelen moet

je telkens weer beslissingen nemen: Wat wordt mijn

volgende stap? Je moet met zoveel dingen rekening

houden: het feit dat je zo hoog zit, dat je stevig veran-

kerd moet blijven of dat je het gereedschap niet naar

U heeft veel over voor Uw werk

Onze werkgevers beseffen het soms te

weinig, maar hun werknemers hebben echt

wel veel over voor hun werk. Dat blijkt uit

de nieuwe Talentenqute van SD Worx en

Vacature.

Belgen hebben serieuze opofferingen over voor

hun loopbaan. Ze zijn bereid om lange dagen te

kloppen of in het weekend te werken, stelt An-

nemie Salu vast, onderzoeker bij het HR Kennis-

centrum van SD Worx. Ze doet deze uitspraak op

basis van de resultaten van de nieuwe Talenten-

qute die Vacature en SD Worx organiseerden en

waaraan 3.471 Belgen deelnamen. 69% van de

deelnemers is bereid lange dagen te werken of

zelfs in het weekend aan de slag te gaan.

Ook de bereidheid om bij te studeren in de vrije

tijd is heel groot. Indien de werkgever de stud-

ie betaalt, is zelfs 91 procent daartoe bereid.

Iedereen klaagt over een tekort aan tijd, maar deze

inspanning willen velen leveren, aldus Annemie

Salu. Dit is heel goed nieuws, reageert Frederik

Anseel, professor Arbeidspsychologie aan de Uni-

versiteit Gent. Alle onderzoeken wijzen uit dat

elke opleiding uw carrire vooruit helpt. Daarom

moet de groep (58%) die niet op eigen kosten

vorming wil volgen, twee keer nadenken want die

investering loont echt de moeite. Hier speelt nog

iets anders mee: werknemers die geregeld oplei-

ding volgen, blijven meer tevreden over hun werk.

Vorming is dus een belangrijk element om werk-

nemers aan u te binden. Bedrijven die betalen

voor opleidingen geven het signaal dat ze zich

engageren voor de ontwikkeling van hun mensen.

Maar onze bedrijven spelen onvoldoende in op de

wil van de werknemer om te investeren in zijn job,

meent Reginald De Lannoy, associate directeur

bij Hudson: Dat heeft vele redenen, onder meer

omdat de meeste systemen van de personeels-

diensten heel statisch zijn. Ook heeft HR en oplei-

ding een kwalijk imago bij vele medewerkers. Ze

vrezen toch geen kans te maken voor een cursus.

Ook staan de lijnmanagers niet genoeg open om

hun mensen naar een hoger niveau te stuwen.

Gezin blijft op eerste plaats

De werkende Belg heeft dus veel over voor

zijn baan, maar niet alles. De grens ligt bij het

eigen gezin. Mensen willen niet dat hun gezin

lijdt onder een nieuwe baan. Indien die zou

raken aan het persoonlijke comfort en de privsfeer

stelt de sollicitant zich direct veel minder soepel

op, leest Annemie Salu in de enqute. Inderdaad,

slechts een minderheid (27%) wil bijvoorbeeld zijn

kinderwens uitstellen voor het werk.

Ook zijn er grenzen aan de mobiliteit van de

werkende Belg: slechts 16% is bereid meer dan drie

uur onderweg te zijn. En verhuizen voor de job

binnen de Belgische grenzen is ook niet populair:

slechts een derde wil daar van weten. Daarom

moeten onze bedrijven meer aandacht hebben

voor de mobiliteitsproblemen van hun mensen,

adviseert Annemie Salu. Voer telewerk in of ex-

ibele uurroosters. De zaakvoerder die weet dat zijn

medewerkers bereid zijn in het weekend te werk-

en, kan tijdens de werkweek de uren wat soepeler

bepalen. Om de les te vermijden, trekken meer

en meer bedrijven weg uit Brussel, richting Meche-

len, Leuven of zelfs naar Antwerpen. De kantoren

zelf verhuizen is een redelijk drastische oploss-

ing, meent Annemie Salu. Voorzie op de nieuwe

locatie infrastructuur om exibel te werken, onder

meer enkele bureaus die kunnen gedeeld worden.

Die trend zal zich absoluut doorzetten, onder

meer om de huurkosten te beperken.

010_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:13:55

011

beneden mag laten donderen.

Op een site zijn we minstens met twee aan het werk.

Diegene die beneden achterblijft, draagt ook altijd

een helm. Je weet maar nooit: een schroevendraaier

die van meer dan veertig meter hoog naar beneden

valt, is levensgevaarlijk. Vandaag zit ik heel de dag in

de top. Op deze zendmast is er steun voor mijn voe-

ten, maar soms hang ik een hele dag in de touwen,

met mijn benen los boven de afgrond. Als ik dan te-

rug op vaste bodem sta, duurt het even voor het bloed

terug door mijn benen stroomt. We proberen dat te

vermijden door in de mate van het mogelijke een spe-

ciaal stoeltje mee naar boven te nemen zodat we hoog

in de lucht kunnen zitten, dat is iets comfortabeler.

Want zonder stoeltje wordt de druk op je benen soms

erg zwaar.

Geen hoogtevrees

Het hoogste gebouw waar Christophe ooit tegenaan

kleefde, was 130 meter hoog. Heeft Christophe soms

last van hoogtevrees? Nee, al kan dat altijd nog ko-

men. Ik heb collegas gekend die van de ene op de

andere dag hoogtevrees kregen. Ze moesten dan drin-

gend op zoek naar een nieuwe job op de grond. Er

kan boven altijd iets gebeuren: ik kan uitglijden en

daardoor hevig schrikken. Naar beneden vallen zal

ik niet doen, de twee touwen behoeden me daarvoor,

maar ik zal natuurlijk wel panikeren als ik vanop grote

hoogte plots een paar meter naar beneden duikel.

Zelfs de meest ervaren klimmers kunnen overvallen

worden door hoogtevrees.

Klopt het dat je nooit naar beneden mag kijken als

je zo hoog zit? Wie geen last van hoogtevrees heeft,

kijkt probleemloos naar beneden. Je mot zelfs naar

beneden kijken, want als je als eerste boven aan-

komt, is het je taak om je collegas omhoog te ta-

kelen. En dan heb je geen andere keuze dan in de

diepte staren.

Ht horrorscenario is dat de touwen die ons veran-

keren, zouden los schieten. Maar dat is zeer onwaar-

schijnlijk. Als we tegen een gevel werken, beveiligen

we ons zelfs met een derde touw omdat we zo mak-

kelijker en veiliger heen en weer kunnen manoeu-

vreren. Ons materiaal wordt ook constant gecontro-

leerd. Na elke opdracht kijken we na of de touwen

niet beginnen uitrafelen.

We moeten voor de volle honderd procent op onze

collegas kunnen rekenen. Aan het begin van een

grote opdracht zal vaak n collega boven als eerste

alle touwen vastmaken. Zijn verantwoordelijkheid is

niet te onderschatten. We controleren elkaars werk

voortdurend omdat we ons geen enkel risico kunnen

permitteren. In deze stiel is het vertrouwen onder

collegas essentieel: we moeten voor elkaar door het

vuur kunnen gaan.

Mag Christophe een opdracht weigeren als hij het

te gevaarlijk vindt? Mijn baas maakt daar geen pro-

bleem van. Als we een karwei niet zien zitten vanwe-

ge een gebrek aan veiligheidsvoorzieningen, blijven

we op de grond. We klimmen pas als alle risicos tot

een minimum herleid zijn. Of we bibbergeld krijgen?

Nee, maar we worden wel extra vergoed voor drin-

gende klussen. Het gebeurt soms dat in het week-

end of op een vrije dag een zendmast uitvalt. Voor

dat soort van karweien krijgen we een bijkomende

premie.

Jan Stevens

Welke opofferingen heeft u over voor uW carrire?

(in % van aantal deelnemers, resultaten van deelnemers die werken)

Bijstuderen in uw

vrije tijd op kosten

van de werkgever

Lange dagen

werken en week-

endwerk

Veelvuldig

buitenlandse op-

drachten vervullen

91%

Meer dan drie

uur per dag

onderweg zijn

16%

69% 54%

Bijstuderen in uw

vrije tijd op eigen

kosten

42%

Verhuizen

naar het

buitenland

40%

Verhuizen

binnen Belgi

35%

Kinderwens

uitstellen

27%

De meeste Belgen die werken zijn bereid tot ernstige opofferingen voor hun job.

(bron:GroteTalentenqutevanSDWorxenVacature,oktober2010)

Professor Anseel (Universiteit Gent) is voorzichti-

ger: Flexwerk wordt al vijftien jaar voorgesteld als

d grote belofte. Maar ook dit jaar zie ik deze revolu-

tie niet uitbreken. Wel hoeven werknemers er geen

schrik van te hebben, want onderzoek bewijst dat

telewerk alleen maar een voordeel blijkt voor latere

promoties.

Baanboetseren

Als werknemers offers brengen, zullen de medewer-

kers wel promotie of een loonsverhoging verwach-

ten. Maar eigenlijk zouden ze beter kijken naar hun

persoonlijke ontwikkeling, zegt Annemie Salu. Met

een buitenlandse opdracht doen ze onbetaalbare er-

varing op die zeer goed staat op hun cv.

Interne mobiliteit is vandaag nog te weinig be-

spreekbaar in de Vlaamse bedrijven, vult Reginald

De Lannoy aan. En waar de werknemers een ver-

schuiving naar een andere functie mogen voor-

stellen, blijven de resultaten beperkt. Hier zullen

de organisaties meer aandacht moeten aan be-

steden, willen ze niet geconfronteerd worden met

unforced leaves, kernmedewerkers die op zoek

gaan naar een groenere wei. Maar professor Anseel

waarschuwt tegen te veel en te snel van job veran-

deren: Daar moet u voorzichtig mee zijn. Waarom

doen onze bedrijven niet meer aan baanboetseren

(jobcrafting) waarbij een medewerker zijn func-

tie meer kan afstemmen op zijn sterke punten? Ze

krijgen de kans om hun job aan te passen zodat de

eigen competenties beter aan bod komen. Dat is veel

beter dan telkens van werkgever te veranderen.

Tot slot, de overgrote meerderheid (84% van de

vrouwen, 79% van de mannen) vindt de carrire van

zijn partner gelijkwaardig aan zijn carrire. Slechts

3% van de mannen vindt dat de loopbaan van de

partner voorgaat op de eigen loopbaan. Bij de vrou-

wen ligt dat percentage iets hoger, op 11%. Erik Verreet

011_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:14:25

DUBBELCHECK

Mijn vrouw doet het volledige huishouden

Ik geef het grif toe: het huishouden komt volledig op de schouders van mijn

vrouw terecht. Als zij s morgens geen boterham maakt, ontbijt ik zelfs niet.

Het enige wat ik doe, is met de auto naar de car wash gaan en tanken. Zelfs het

gras afrijden, doet Fien. Die verhouding is eigenlijk langzaamaan gegroeid. We

leerden elkaar kennen op een vorig werk: zij weet dus hoe druk mijn job is, wat

het inhoudt. Mijn uurrooster is nu eenmaal geen gewoon uurrooster.

s Morgens vertrek ik om 8 uur naar het werk: de eerste werktelefoontjes heb

ik dan al achter de rug. Mijn kantoor is in Gent, maar ik bezoek ook regelmatig

klanten. Dat kan in Brussel zijn, maar ook in Itali, Spanje of Nederland. Het

uur van thuiskomst is dus altijd onzeker. Fien brengt Daan naar school. Het

weekend proberen we wel voor ons gezin te houden. Fien is thuis op vrijdag:

zij zorgt ervoor dat dan de boodschappen en het huishouden al gedaan zijn. Zo

kunnen we op zaterdag maximaal van het weekend proteren.

Om er echt eens uit te zijn, rijden we in het weekend vaak naar zee. Maar

ook dan betrap ik mezelf erop dat het werk altijd in mijn hoofd zit: ik vind het

moeilijk om de knop om te draaien. Een hobby heb ik niet: ik haal voldoende

plezier uit dit werkritme. Maar wat me cht kan ontspannen, is om af en toe

eens een onvervalste bruine kroeg binnen te stappen. Ik ben daar dan de enige

met een das: heerlijk om een uurtje mee te kletsen met metsers of vrachtwa-

genchauffeurs. Om gewoon eens een andere wereld binnen te stappen.

Bewuste keuze om zelf geen grote carrire

na te streven

Ik wil zeker nooit meer voltijds werken. Tot de geboorte van mijn zoon deed

ik dat wel, maar nu heb ik die vrije vrijdag broodnodig. Niet alleen om het hu-

ishouden en boodschappen te doen, maar ook voor praktische afspraken met

de andarts, of om in de tuin te werken en mijn zoon zelf van school te halen.

En om gewoon wat tijd voor mezelf te hebben. Het mooie is dat het weekend

zo echt op vrijdagavond kan beginnen.

s Morgens breng ik Daan naar school, mijn werkdag begint om kwart na

negen. s Avonds ben ik tussen zeven en half acht weer thuis. Daan heeft na

school dus altijd opvang, van grootouders tot buitenschoolse opvang. Mijn

moeder komt een keer per week bij ons thuis; pikt Daan op van school, maakt

eten en doet dan zelfs mijn strijk. En mijn schoonouders staan altijd klaar om

onze zoon op te vangen bij ziekte en vakantie.

Filip en ik bellen elkaar in de vooravond om te zien hoe de avond eruit ziet. In

de week hebben we eigenlijk elk ons eigen leven: ik ben niet het type vrouw dat

thuis met het eten zit te wachten. Natuurlijk is het soms best stresserend om

alles alleen te moeten organiseren. Maar de autorit van Gent naar huis is mijn

moment om tot rust te komen. En wat we missen in de week, compenseren we

in het weekend. Het was een bewuste keuze om zelf geen grote carrire na te

streven. Ik heb het volledige vertrouwen in Filip. Door zijn job kan ik het me ook

veroorloven om op vrijdag thuis te zijn. Ik vind dat een goeie deal. Ann Lematre

Naam: Filip De Wolf (40)

Functie: Ceo bij Ascure

Naam: Fien De Keulenaer (35)

Functie: Productbeheerder bij Cevihij zij

WerKuren 60 uur/week

AvonD- en WeeKenDWerK s Avonds regelmatig, zelden in het

weekend

overuren Ja

Woon-WerKtrAjeCt Van Bochtlombeek naar Gent, gemiddeld drie

kwartier met de auto. Daarnaast klantenbezoek in Brussel.

thuisWerK Zelden

MinDer WerKen? Nee, ik geniet van dit hoge werkritme.

WerKuren 36 uur/week

AvonD- en WeeKenDWerK s avonds als het nodig is, zelden in het

weekend

overuren Ja

Woon-WerKtrAjeCt Van Bochtlombeek naar Gent en naar klanten

thuisWerK Nee

MinDer WerKen? Vier vijfde is perfect

BALAns

6,5

BALAns

7

Griet DeKONiNCK

Filip werkt voltijds, Fien 80 procent. Samen hebben ze een zoontje, Daan (5).

012_GPV2QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:18:56

13

GESPOT

Verover de arbeidsmarkt met een multimediaal

cv. Of solliciteer dankzij AR-technologie. Nu nog

onbekend, straks gemeengoed?

Richt de lens van je smartphone op een historisch gebouw

en krijg op je schermpje instant informatie doorgespeeld.

Het kan allemaal met AR, Augmented Reality.

De AR-technologie of de Toegevoegde Realiteit probeert op

een zo realistisch mogelijke wijze computerbeelden toe te

voegen aan de rele fysieke wereld.

De AR-technologie probeert op een zo realistisch mogelijke

wijze computerbeeden toe te vogen aan de rele

fysieke wereld. De AR-technologie legt als het ware een

digitale laag op de fysieke wereld die wij doorheen de came-

ralens of een smartphone kunnen bekijken. Op die manier

maakt de technologie het verschil tussen de echte wereld

en de virtuele wereld kleiner. Een technologie die al jaren

bestaat n interessant genoeg om verder in te investeren,

zo dacht het jonge Nederlandse bedrijf Layar. Wereldwijd

zijn ontwikkelaars bezig met het bouwen van nieuwe lagen

die getoond kunnen worden in Layar, de augmented rea-

lity browser die het gelijknamige bedrijf een tijdje geleden

ontwikkelde. Ondertussen bestaan er meer dan duizend

applicaties in de Layar browser die je kan downloaden op

je smartphone. Wil je weten waar er in je buurt goedkope

hotels gelokaliseerd zijn, dan kan dat met de Cheap Hotels

app. Maar evengoed toont de Hellingen in de Ronde van

Vlaanderen app alle hellingen die ooit werden beklom-

men in de Ronde van Vlaanderen. En dat allemaal op het

schermpje van je smartphone.

Potentieel als massamedium

Maar ook op de rekruteringsmarkt zijn er veel mogelijk-

heden, vertelt Gordon Lokenberg, recruitment manager

bij Layar. Met de Layar app is het mogelijk om vanop de

locatie waar je staat door de cameralens van je smartphone

te zien welke vacatures er in die buurt openstaan. Je kan

evengoed ook beelden van je kantoor laten zien, zodat de

genteresseerde die buiten voor de deur staat, mee kan kij-

ken op de werkvloer. Op beurzen is het bijvoorbeeld handig

om te tonen waar jouw stand zich bevindt. Maar ook kan

je kandidaten opdrachten laten uitvoeren op verschillende

locaties waarbij ze met iedere opdracht dichter bij het kan-

toor geraken. Kortom, er is ruimte voor allerhande creatieve

ideen om sollicitanten te verleiden en te rekruteren. Wij

zijn van mening dat de augmented reality technologie zich

in de komende jaren zal ontwikkelen tot een nieuw mas-

samedium. Binnen Layar vergelijken we AR op dit moment

met het internet begin jaren 90. Ook nog gespot op het

wereldwijde web is de ontwikkeling van het allereerste aug-

mented reality cv.Vergeet het papieren cv, en maak je entree

op de arbeidsmarkt in multimediaal formaat. Check het op

http://arcv.cwjobs.co.uk Mies Cosemans

Verleid uw toekomstige

werkgever met

Augmented Reality

4 opvallende

computer

muizen

Zeer stijlvol, deze Arc Touch Mouse van

Microsoft. Hij volgt nauwkeurig de curve van

jouw hand. Plus gemakkelijk te vervoeren,

want helemaal plat te drukken.

Wil je een computermuis die ook

past bij je schoenen en tas?

Ga dan voor de Cuera Mouse,

afgewerkt met een lederlook.

Een extraatje voor de gamers onder ons: het ontwerp

van de Tron Gaming Mouse is genspireerd op

de look en feel van de sciencectionlm Tron.

De blauwe lijnen verlichten in het donker.

Voor elke stemming een andere computermuis,

moet fabrikant Eminent gedacht hebben.

Ze schakelden de designers van

Bodino in en lanceerden een reeks van

frisse en kleurige muizen.

in DEZE rubriEk Gaan WE oP ZoEk naar

niEuWE GaDGETs En TrEnDs oP DE WErkVloEr

013_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:20:19

014_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:23:34

15

SUCCESTAPES

Nederlander Jacob Gelt Dekker (62) is niet

onder n hoedje te vangen. Begon zijn

carrire als tandarts, ontpopte zich tot briljant

zakenman en probeert met zijn vergaarde

fortuin de wereld te verbeteren. Op zijn geheel

eigen manier, welteverstaan.

De plaats van afspraak blijkt een vrij bescheiden huis,

vergeleken met de meer statige paleizen aan de Am-

sterdamse Keizersgracht. Bescheiden voor een man

die op nummer 123 staat in de Quote 500, de lijst van

rijkste Nederlanders. Dit is dan ook maar een pied--

terre voor Jacob Gelt Dekker (62), die zijn tijd verdeelt

over Nederland, Florida, New York en Curaao. Het

zeventiende-eeuwse pand is minutieus gerenoveerd

en bemeubeld in de authentieke stijl. Boven de deur

lezen we het opschrift It really doesnt matter, dat

ons ook op zijn website al was opgevallen. Is het geen

vreemde lijfspreuk voor een multimiljonair die in zijn

leven niets aan het toeval heeft overgelaten? Je moet

nooit te veel verwachten, anders raak je alleen maar

teleurgesteld. Want hoe het ook loopt, uitendelijk ga

je toch dood, dus wat maakt het uit? Dat klinkt erg

relativerend, ja, maar is het niet vreselijk dat tieners

zelfmoord plegen of aan de drugs raken, omdat ze dat

ene doel niet kunnen bereiken? Onze dwaze doelcul-

tuur maakt zoveel slachtoffers.

Dat Dekker gevoelig is voor de problemen van jon-

geren, is geen toeval. Zijn eigen jeugd was er een om

snel te vergeten. In het naoorlogse Nederland was er

niets dan ontbering. Kleren, eten, verwarming, ge-

zondheidszorg, het ontbrak allemaal. Nog erger was

de emotionele armoede. Dekkers vader, die Joodse

voorouders had, leefde tijdens de Tweede Wereldoor-

log ondergedoken bij een boer. Toen diens dochter

Jacobs moeder in 1947 zwanger werd, moest er ge-

trouwd worden. Het was een liefdeloos huwelijk, als

kind voelde ik de vijandigheid. Bovendien was ik een

ersatzkind. Mijn vaders eerste vrouw en hun kinde-

ren waren in de oorlog omgekomen, maar hun plaats

innemen bleek een onmogelijke opgave. Een warm

nest, ik heb het nooit gekend. De bibliotheek bood

wel warmte en stilde zijn leeshonger. Uiteindelijk is

het een voordeel gebleken dat ik al vroeg heb geleerd

om te overleven. Het is misschien net die prikkel die

de verwende jonge generaties van nu missen. Je moet

hongerig zijn om creatief te worden.

Serieel ondernemer

In 1973 studeert Dekker af als tandarts. In 1978 wordt

er kanker bij hem vastgesteld. Dekker overwint de

ziekte, maar kan de fysiek zware job niet meer aan

en beslist wat anders te gaan doen. In geen tijd wordt

Dekker een vastgoedicoon. Tijdens de recessie van

de jaren 80 stonden massas Amsterdamse panden

leeg, waardoor de banken makkelijk tot goede deals

te overhalen waren. Dekker vindt een geschikte za-

kenpartner in de Amerikaan John Padget.

Samen bouwen ze het ene bedrijf na het andere uit.

We vulden elkaar goed aan: ik had de ideen, John

voerde ze uit. Een van Dekkers vruchtbare ideen

is de oprichting van Splash, een keten van tness-

clubs, in de vroege jaren tachtig nog een nieuwigheid

in Nederland.

Dekker is wel vaker de eerste om met iets nieuws te

komen, zo ook met de snelle foto-ontwikkeling. Pas

begin jaren 80 zag je in Japan en Californi de eerste

fotowinkels waar fotos ter plaatse werden ontwikkeld

in minder dan een uur tijd. Ik voerde het concept als

eerste in Europa in, onder de naam One Hour Super

Photo. One Hour Super Photo groeide uit tot een ke-

ten van 120 winkels in heel Europa en werd later door

Kodak overgenomen.

Maar zijn grootste fortuin maakt Dekker in de auto-

verhuur. Samen met Padget en een derde zakenpart-

ner neemt hij Budget Rent A Car over voor 1 miljoen

gulden het bedrijf telt op dat moment 400 autos.

Dekker introduceert meteen enkele nieuwe concep-

ten. In die tijd hadden alle multinationals een stand-

by eet met autos die het grootste deel van de tijd op

het parkeerterrein stonden. Die noodzaak maakten

wij overbodig. Bij ons konden bedrijven immers snel

en makkelijk autos opvragen wanneer ze die nodig

hadden. Wij waren ook de eersten om autotelefoons

in onze wagens te installeren. Wanneer de Neder-

landse wegen beginnen dicht te slibben, starten ze

met motorverhuur. Harley Davidsons en BMWs,

compleet met helmen en motorkledij erbij. Een

paar jaar later is het verhuurbedrijf actief in Neder-

land, Belgi, Luxemburg, Denemarken en Finland,

met een vloot van 20.000 wagens. Maar dan is de lol

er alweer af voor Dekker. Op een bepaald moment

ben je alleen nog aan het zeuren met de vakbonden.

En dus worden tussen 1990 en 2000 al die bedrijven

geleidelijk aan verkocht. Dekker: Het was nooit mijn

bedoeling om te baden in luxe. Wat moet ik met een

Rolls-Royce? Dat zegt me niks. Ik heb niet eens een

auto, zelfs geen horloge. Ook van een luilekkerleven

heb ik nooit gedroomd. Wat zou ik dan moeten? Op

een eilandje gaan zitten? Onzin, toch?

Meer dan milde weldoener

In plaats daarvan reist Dekker de wereld rond en

steunt hij tientallen stichtingen die zich inzetten

voor beter onderwijs voor kinderen in de Derde

Wereld. Een beschaafde samenleving bestaat niet

zonder naastenliefde. Ik heb trouwens altijd mijn

maatschappelijke verantwoordelijkheid genomen,

ook vr ik geld had. Op mijn 20ste deed ik al een

onderwijsproject voor kinderen op Bali. Het is trou-

wens een misvatting dat je met geld alles kan doen

in ontwikkelingsprojecten. Zo simpel is het niet. Al

het geld dat nu in ontwikkelingsprojecten wordt

gepompt, maakt amper een verschil. Omdat wij de

behoeften van de lokale bevolking verkeerd inschat-

ten. Ik heb me daar zelf ook aan bezondigd. In dat

Van zakenicoon tot

wereldverbeteraar

...

Als je niet oplet, word je na een kankerdiagnose herleid tot een zielige patint

Daar heb ik nooit aan willen toegeven.

Jacob Gelt Dekker

Jacob Gelt Dekker: succesvol serieel ondernemer, mecenas in ontwikkelingssamenwerking en romanschrijver

foto

inGemoons

015_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:24:07

Malinese dorp, bijvoorbeeld, waar ik rolstoelen liet

leveren voor de vele poliopatinten. Toen ik een half

jaar later kwam kijken, bleek er niet n rolstoel over.

Met de wielen hadden ze etsen gemaakt, de stoelen

stonden voor hun huizen opgesteld. Voor een mid-

delbare school in India kocht ik wereldkaarten. Die

aardrijkskundeleraar zou blij zijn dat hij zijn aftands

materiaal eindelijk kon vervangen, dacht ik. Toen ik

er de volgende keer kwam, deden mijn wereldkaar-

ten dienst als tafelkleed (lacht). Ik had onze westerse

behoeften geprojecteerd op die landen, een fout die

we keer op keer blijven maken. En die ertoe leidt dat

al die miljarden euros die we besteden aan ontwikke-

lingssamenwerking, voor 80 tot 90 procent verspilling

zijn. Twintig jaar ervaring heeft mij geleerd dat onder-

wijs het enige is dat helpt.

De hulpbehoevenden leren vissen dus, liever dan ze

vis te geven. Met die losoe strijkt Dekker in 1998

neer op Curaao. Hij wordt verliefd op het eiland en

koopt een 100-tal huisjes op in Otrobanda, een ver-

pauperde wijk van de hoofdstad Willemstad. Hij laat

ze restaureren in hun oude koloniale glorie en inte-

greert ze in het luxehotel Kura Hulanda. Het complex

behoort ondertussen tot het Unesco-Werelderfgoed,

groeide uit tot een van de toeristische trekpleisters

van het eiland n creert werkgelegenheid voor de lo-

kale bevolking, al zag die dat aanvankelijk anders. Ik

moest noodgedwongen zelf de handen uit de mou-

wen steken, voor ik de locals aan het werk kreeg. Ze

geloofden niet dat ik het als blanke goed meende en

daarbij kwam dat politici en vakbonden de mensen

opstookten. Er speelden belangen van politici, die

stukken grond hadden gekocht in de hoop ze later

met grove winst te verkopen. Nu, het is een reactie

die je ook ziet wanneer je in ontwikkelingslanden een

weeshuis of een school wil bouwen.

Eeuwig gevecht tegen kankerduivel

Tegenkanting of niet, Dekker was ook op Curaao

niet te stoppen. Hij opende een slavernijmuseum in

Willemstad en installeerde een eco-lodge op de west-

punt van het eiland. Dekker opende op Curaao ook

ziekenhuizen, onder meer voor nierdialyse, borst-

kanker- en obesitaspatinten en voor drugsverslaaf-

den. Maar een milde weldoener is de tegendraadse

Dekker niet. Met zijn scherpe uitspraken over de cor-

ruptie maakte hij zich persona non grata bij de lokale

politici, en ook zijn pleidooi voor het belasten van de

drugsinkomsten viel niet in goede aarde. Een zaak die

hij nochtans blijft verdedigen:In Nederland betalen

coffeeshops en bordelen toch ook belasting? Met de

inkomsten zou men het onderwijs en de gezond-

heidszorg in Curaao gevoelig kunnen verbeteren.

Dekker is ook voorzitter van een groot kernfysisch

project met wetenschappelijke stichtingen en uni-

versiteiten van over de hele wereld. We hebben een

concept en apparatuur ontwikkeld waarmee je op

duizend kilometer afstand de activiteit in een kern-

centrale kunt meten. Het prototype is klaar, het com-

mercile model wordt nu gebouwd. Als dat klaar is,

betekent het dat Noord-Korea of Iran geen geheimen

meer hebben. Fantastisch toch?

Dekker zit dus niet stil, en zal dat ook nooit doen. Ik

heb een enorme scheppingsdrang. In 2007 versche-

nen zijn gebundelde columns in boekvorm, onder de

naam Persona non grata. In 2008 verscheen zijn niet

onverdienstelijke roman Oorlogskinderen, waarin

hij afrekent met het schuldgevoel van een Duits ge-

zin dat fout was in de Tweede Wereldoorlog. Het boek

is sterk autobiograsch. Tijdens mijn reizen ben ik

overal ter wereld mensen tegengekomen die oorlo-

gen hebben meegemaakt. Of het nu Cambodja is of

El Salvador, de naoorlogse periode in Nederland zie

ik overal terug, de traumas ook.

In 2010 volgde een boek met de verhalen van twintig

borstkankerpatinten, naar aanleiding van de ope-

ning van zijn borstkankerkliniek op Curaao. Verha-

len die hem nauw aan het hart liggen, want Dekker

voerde zelf een levenslang gevecht tegen kanker, ook

nu nog. Zes maanden, luidde de prognose in 1978.

Ik heb het geluk gehad dat ik de beste behandelin-

gen kon krijgen, n dat die werkten. Maar het heeft

ook te maken met mijn houding tegenover de ziekte.

Hoe vaak zie je geen ontkenning bij kankerpatinten?

Eerst willen ze niet naar de dokter, en de dokter die de

diagnose stelt, is een slechte dokter. Die ontkenning,

daar doe ik niet aan mee, maar ook niet aan de hys-

terie in de andere richting. Als je niet oplet, word je

na een kankerdiagnose herleid tot een zielige patint.

Daar heb ik nooit aan willen toegeven.

Karin Eeckhout

Jacob Gelt Dekker: In een Malinees dorp liet ik rolstoelen leveren voor de vele poliopatinten. Toen ik een half

jaar later kwam kijken, hadden ze met de wielen etsen gemaakt, de stoelen stonden voor hun huizen opgesteld.

SUCCESTAPES

...

foto

ingemoons

016_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:24:32

17

SALARISWATCHER

Ik werk mee aan een Europees onderzoeksproject,

assisteer professoren binnen de vakgroep Communi-

catiewetenschappen en begeleid studenten die een

masterthesis schrijven. Op 1 mei stap ik in een doc-

toraatsproject. Omdat de deadlines veraf liggen, is op

lange termijn kunnen plannen een must in mijn job.

Een maand Thailand: 1.500 euro

De huurprijzen in Leuven swingen de pan uit, daarom

kies ik er bewust voor om een huis te delen met een

vriendin. We betalen elk 360 euro per maand, plus kos-

ten. Materile dingen zoals een dure gsm of een hippe

laptop zeggen me weinig, ik spendeer mijn centen veel

liever aan reizen. Vorig jaar stonden Marokko, Tsjechi,

Thailand en enkele citytrips op het programma. Sowie-

so hou ik het budgetvriendelijk. Voor een maand Thai-

land betaalde ik in totaal 1.500 euro. Grote luxe hoeft

niet, maar ik doe mezelf niets tekort.

De locale horeca verdient wel wat aan mij. Ik spreek re-

gelmatig met vrienden af op caf en ik ga graag uit eten.

Ook al kies ik nooit dure restaurants, ik doe er wekelijks

toch 75 euro op.

Aanhangwagen: 150 euro

Mijn etsremorque is een echte revelatie. Ik heb geen

auto en dus is dat aanhangwagentje superhandig om

boodschappen te doen. Het kostte maar 150 euro: een

koopje. Nathalie Van Laecke

Meer salariswatchers op

vacature.com/salaris

3.225

Naam: Soe Vandoninck

Leeftijd: 27

Diploma: Master Communicatiewetenschappen en de

Academische Initile Lerarenopleiding aan de K.U.Leuven

Burgerlijke staat: Alleenstaand

Functie: Wetenschappelijk medewerker bij het

Centrum voor Mediacultuur en Communicatietechnologie

aan de K.U.Leuven

Bruto maandsalaris: 3.225 euro

Opslag voorbije jaar: Neen

Extralegale voordelen: Hospitalisatieverzekering,

een ets

Sparen: Spaarrekening en pensioensparen

Beleggen: Ik heb een effectenrekening waar ik ooit wat

geld heb op gestort. Maar ik zou niet weten hoe ze er

ondertussen voor staat, de bank beheert alles.

foto

ISAbeLpoUSSet

euro bruto als wetenschappelijk medewerker bij de K.U.Leuven

17

017_GPV2QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 22:31:06

ACTUA

Huwelijksmigranten:

een nieuwe verloren generatie

op onze arbeidsmarkt?

018_GPV2QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 20:09:43

19

1 op 2 huwelijksmigranten blijft 1 jaar na aankomst

totaal afwezig op onze arbeidsmarkt. De economi-

sche en sociale gevolgen daarvan zijn vaak nefast.

In Vlaanderen tekent zich nu een politieke meerder-

heid af om stengere voorwaarden op te leggen voor

dit soort migratie.

Belgi mag dan al sinds 1974 een ofcile migratiestop

hanteren, in praktijk blijkt daar niets van aan. Een nieu-

we studie van de Koning Boudewijnstichting (KBS) geeft

aan dat er dankzij het achterpoortje van de gezinshereni-

ging in 2008 zowat 20.000 permanente verblijfsvergun-

ningen werden uitgereikt. Het leeuwendeel daarvan gaat

naar Marokkanen (net geen 6.000) en Turken (ruim 2.000).

Veelal gaat het om jonge, vrouwelijke volgmigranten. Veel

problematischer is evenwel de vaststelling dat de helft

van die nieuwkomers n jaar na aankomst in ons land

totaal afwezig blijft op de arbeidsmarkt. De vrees voor het

ontstaan van een nieuwe verloren generatie is dus niet

bepaald ongegrond. Terwijl de meeste Vlaamse partijen

zich nu openlijk voorstander tonen van strengere criteria

voor huwelijksmigratie, bestaat daarvoor aan Franstalige

kant bitter weinig animo. Puur electoraal opportunis-

me, klinkt het aan deze kant van de taalgrens. Tot Belg

genaturaliseerde Turken en Marokkanen vormen voor

enkele Franstalige partijen in Brussel een t belangrijk deel

van hun electoraat.

Dat er nood is aan een nieuwe wettelijke regeling voor de

zogenaamde gezinshereniging is nochtans zonneklaar.

In 1964 al sloot de toenmalige Belgische regering een bi-

lateraal tewerkstellingsakkoord met de Marokkaanse

overheid. Dat liet Marokkaanse werknemers die enkele

maanden in Belgi tewerkgesteld waren toe om ook hun

familie te laten overkomen. Met landen als Algerije, Tur-

kije en het voormalige Joegoslavi werden gelijkaardige

overeenkomsten afgesloten. Die familieleden konden

hier dan automatisch aanspraak maken op een perma-

nente verblijfsvergunning. Extra voorwaarden op vlak van

huisvesting, minimuminkomen of leeftijd werden in het ak-

koord niet voorzien. Vandaag, 47 jaar later en in een totaal

andere economische context, geldt dat akkoord nog altijd.

In zowat alle buurlanden werden de criteria voor huwelijks-

migratie de voorbije jaren stevig aangescherpt.

Kwetsbaar op arbeidsmarkt

Nogal wat migratiespecialisten wezen de voorbije jaren al-

maar nadrukkelijker op de nefaste sociale en economische

gevolgen van die onbeperkte huwelijksmigratie. Enerzijds

omdat het massaal importeren van huwelijkspartners uit

Marokko of Turkije bezwaarlijk als integratiebevorderend

kan worden gezien. Anderzijds omdat de meerderheid

van die nieuwkomers doorgaans hoegenaamd niet klaar

blijkt voor de Belgische arbeidsmarkt. Het risico dat de

huwelijksmigratie in zijn huidige vorm tot een vernieuwde

sociale en economische achterstand leidt bij een groep

die vandaag nog altijd tot de meest kwetsbare op onze ar-

beidsmarkt behoort, is dus verre van denkbeeldig. Het

nieuwe onderzoek van de KBS lijkt een en ander ook te

bevestigen. Zo is de helft van alle huwelijksmigranten n

jaar na hun aankomst in ons land nog altijd totaal afwezig

op de arbeidsmarkt, en vaak zelfs niet ingeschreven bij de

VDAB. Dit is weliswaar een verbetering tegenover 2001,

maar het percentage blijft hoe dan ook alarmerend hoog.

Nog zorgwekkender is dat 1 op 5 migranten die in het kader

van gezinshereniging naar Belgi komen, achteraf ook al-

leen komt te staan, al dan niet met kinderen. Ook dat lijkt

niet van aard om hun socio-economische perspectieven

te verbeteren. Onder meer de Koning Boudewijstichting

zelf lanceerde twee jaar terug al een campagne om Belgen

van Turkse of Marokkaanse origine te waarschuwen voor

gedwongen huwelijken in het land van herkomst. Niet

meteen bedoeld om ten strijde te trekken tegen elke vorm

van huwelijksmigratie, maar gedwongen huwelijken maken

uiteraard wel deel uit van het probleem, klinkt het daar.

Volgens Johan Wets, mede-auteur van die studie en migra-

tiespecialist aan de K.U.Leuven, toont begrip voor de vraag

naar een strengere aanpak maar heeft ook zijn bedenkin-

. . .

De huwelijksmigratie naar ons land vanuit onder meer Marokko en Turkije zit nog altijd in de lift. De helft van de nieuwkomers

blijft n jaar na aankomst in ons land totaal afwezig op de arbeidsmarkt.

foto

xxxxxxxxxxxx

019_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:33:54

Branko Milanovic, n geen beschuldigde

voor het tribunaal in Den Haag, wel de

hoofdeconoom van de Wereldbank heeft

een boek geschreven over ongelijkheid in de

wereld. In The Haves and Have Nots geeft

hij het antwoord op vragen zoals: Als je rijk

wil worden maakt het dan uit waar je ge-

boren bent? Hoe rijk waren de oude Romeinen vergeleken met de

rijken van nu? En hoeveel heeft Anna Karenina verdiend door ver-

liefd te worden op graaf Vronski? +++ Het lijken onnozele vragen

maar blijkbaar kaart het boek belangrijke verschillen aan over de

verschillen op aarde. Zo blijken de armste Amerikanen nog altijd

rijker te zijn dan de meeste mensen op aarde. En nog sterker,

de armste Amerikanen zijn ongeveer zo rijk als de rijk-

ste Indirs. Benieuwd of ze zich daar dikwijls druk over hebben

gemaakt in Davos.Tenslotte is relativering een zeer gevaarlijke bezig-

heid, vooral als men succes voor ogen heeft. +++ Overigens staat

dit soort berichten haaks op de plannen van Mercedes-Benz om zijn

luxerdeluxe-merk Maybach op de Indische markt te zwieren. Een

Maybach is een sportkar die dik 800.000 euro kost. Goed voor 200

verkochte stuks vorig jaar. Mercedes-Benz hoopt daar in India een

schepje bovenop te doen. Want India is een snelgroeiende

economie. Volgens het zakenblad Forbes zou het land

deze dagen 69 miljardairs tellen. Enn, wij schuiven nog een

rondje aan op de Brusselse ring in een Audi A4 Sportback met win-

terbanden. +++ Brengt ons bij andere voertuigen. Blijkt dat de

enige echte ofcile Love Boat ligt te rotten in de haven van Genua.

Geen mens die nog genteresseerd is in het cruiseschip. Nochtans

kon je deze week een bod doen op de Pacic Princess,

het schip dat sinds 1975 het decor was voor allerlei sap-

pige avonturen op tv. Maar laten we het technisch houden.

Het schip is van Duitse makelij. Het is 40 jaar oud en 168 meter

lang. De eigenaar die de brok nostalgia wilde renoveren is failliet.

De startprijs bedraagt 3 421 350 euro euro. Eergisteren om 10

uur hebben Fernando en Massone, twee Genovese scheepsmake-

laars de enveloppen opengemaakt. Nu resten er nog 10 dagen om

minstens 16 procent over het originele bod heen te gaan. Alle info

bij sandp@ferrandoemassone.com. Nicole en Hugo boeken kan via

info@beneluxtheater.be An Olaerts

JUNKBOX

gen. Enerzijds deel ik de vrees dat we, als we

de achterpoort van de gezinshereniging laten

openstaan, ook de komende jaren sociale en

economische achterstand blijven importeren

en in stand houden. Het verleden leert ons

dat we daar niet al te lichtzinnig mee moeten

omspringen. Anderzijds heb ik wel ethische

problemen met een strengere aanpak van

huwelijksmigratie: kunnen we mensen hier

het recht ontzeggen te huwen met een part-

ner naar keuze, ook als die uit het buitenland

komt? Vaak is het ook zo dat Belgen van al-

lochtone afkomst net door hun sociaal en

economisch zwakkere positie al minder goed

in de markt liggen, zodat een huwelijk met

een partner uit pakweg Turkije of Marokko

zowat hun enige kans is.

Belgi-route

Vanuit politieke hoek klinkt de roep om stren-

gere regels voor huwelijksmigratie almaar lui-

der. In juni 2008 al pleitte toenmalig minister

van migratie Turtelboom (Open VLD) voor

een herziening van de akkoorden met Marok-

ko op vlak van huwelijksmigratie. Haar par-

tijgenoot en toenmalig minister van Buiten-

landse Zaken Karel De Gucht beloofde toen

daar ook werk van te maken, voorlopig zon-

der resultaat. In die context lijkt het me echt

hallucinant dat minister Milquet (bevoegd

voor Werk en Migratie, nvdr) eind vorig jaar

aan tafel zat met haar Marokkaanse collega

van Werk om een aantal technische akkoor-

den af te sluiten en er toen in slaagde om met

geen woord te reppen over de pro-blematiek

van de gezinsmigratie, stelt Theo Francken,

kamerlid voor N-VA. Parallel met gelijkaar-

dige voorstellen van onder meer CD&V en

Open VLD stoomde hij de voorbije maanden

een wetsvoorstel klaar dat een einde moet

maken aan de onvoorwaardelijke gezinsher-

eniging, in de eerste plaats vanuit Marokko.

Milquets woordvoerder Benoit Lannoo doet

die kritiek af als politieke stemmingmake-

rij. Een dergelijk akkoord valt onder de be-

voegdheid van de minister van Buitenlandse

Zaken, mevrouw Milquet heeft op dat vlak

dus weinig in de pap te brokken.

De wetsvoorstellen van N-VA, Open VLD en

CD&V die binnen enkele weken in de Ka-

mer op tafel komen gaan allemaal in een-

zelfde richting. Marokkanen of Belgen van

Marokkaanse afkomst die met een partner

uit Marokko willen trouwen zouden aan een

aantal extra voorwaarden moeten voldoen:

minimaal 21 jaar zijn, voldoende degelijk ge-

huisvest zijn om als koppel of gezin samen

te wonen en over een behoorlijk inkomen

beschikken. Diezelfde voorwaarden zouden

overigens ook gelden voor Belgen die pak-

weg een Thase of Russische bruid naar ons

land halen. Theo Francken: Wij vinden dat

Belgen die huwen met buitenlanders en

daaronder vallen dus ook Marokkaanse Bel-

gen gelijkgeschakeld moeten worden met

zogenaamde derdelanders, buitenlanders in

ons land die geen EU-burgers zijn. De be-

staande Europese wetgeving laat ons niet toe

om EU-burgers die met derdelanders willen

trouwen dergelijke extra voorwaarden op te

leggen, maar naar mensen met de Belgische

nationaliteit toe ziet de EU daarin geen gra-

ten. In Nederland heeft men de wetgeving op

dat vlak al eerder aangepast en gaat men nog

een heel stuk verder, met inburgeringsexa-

mens voor kandidaat-huwelijkspartners in

het land van herkomst. Die strengere aanpak

heeft overigens geleid tot het ontstaan van

de Belgi-route: om de Nederlandse wetge-

ving te omzeilen, verhuizen sommige Ne-

derlanders van Marokkaanse afkomst enkele

maanden naar Belgi en sluiten ze dan hier

een huwelijk af met een partner uit Marokko.

Zelfs als we er van uitgaan dat heel wat

vrouwen die vanuit Marokko overkomen

hier in eerste instantie als huisvrouw komen,

dreigt nog een groot economisch verlies op

langere termijn en voor de volgende gene-

ratie. We weten intussen allemaal hoe nefast

het is voor kinderen om op te groeien in een

sociaal achtergesteld gezin waar de ouders

weinig of geen Nederlands begrijpen en hun

kinderen op school niet kunnen opvolgen.

Willen we dit soort generatie-armoede dan

echt opnieuw importeren? Of het moeizame

integratieproces waar we nu al decennialang

mee worstelen opnieuw doorspartelen door

de massale import van laaggeschoolde hu-

welijkspartners? Wat mij betreft kan iedereen

huwen met een partner naar keuze, maar wij

willen wel een aantal extra voorwaarden kop-

pelen aan een permanente verblijfsvergun-

ning in ons land. Net door deze criteria op te

leggen, geven we mensen die hier hun leven

willen opbouwen meer kansen om te slagen

op de arbeidsmarkt en niet in de generatie-

armoede te verzeilen. Enkel zo kan immi-

gratie ook een economisch succesverhaal

worden.

Filip Michiels

Elke week remixet onze 2-minuten dj de junk in zijn

geheugen tot een jne set van 120 onproductieve seconden

. . .

020_GPV1QU_20110205_VMGHP_00.pdf; Feb 03, 2011 19:34:14

21

PUBLIEKE OPINIE

CIJFER

Belgen zijn in de EU zeker niet de kampioenen van de

ploegenarbeid en ook al niet van het zondagwerk. In Po-

len en Zweden draaien bijna driemaal zoveel arbeiders

in ploegenarbeid. En zelfs in Nederland, waar op zon-

dag sommige protestantse regios helemaal stilvallen,

werkt toch 18,6% op de dag des Heren. In ons land is

dan amper 10% van de werkende bevolking aan de slag.

Er werken ook veel meer Duitsers, Fransen en Denen tij-

dens de zevende dag van de week. Erik Verreet

Verpleegkundige, een zware job

Vele mensen reageerden op vacature.com op het

loon van de halftijds verpleegkundige uit de Sala-

riswatcher van vorige week. De dame doet enkel

nachtshiften op de spoedafdeling (om haar dochter

s morgens naar school te kunnen brengen) en ver-

dient 1.400 euro netto. Sommigen vinden dat ze (te)

veel verdient. Maar vooral de uitspraak De gezond-

heidszorg en vooral zijn werknemers zijn ziek! raakt

mij fel als verpleegkundige. Iedere dag en nacht staan

er verpleegkundigen voor iedereen klaar, en wordt

iedere patint zo goed mogelijk verzorgd. Weekend-

werk, overuren, wisselende shiften, vroegdiensten

die volgen op late shiften, klachten van patinten en

regelmatig zelfs verbale of fysieke agressie maken de

job waar we voor gekozen hebben fysiek en mentaal

zeer zwaar. Daar komt nog bij dat we ons ten opzich-

te van familie en vrienden moeten verantwoorden

als we weer eens een verjaardag of een feestje missen

omwille van onze job. We zijn ons daar op voorhand

van bewust en leren daarmee leven, omdat we trots

zijn op onze kennis en omdat de patint altijd cen-

traal staat. Indien ik dan moet horen dat we klagers

en zagers zijn omdat we opkomen voor onze rech-

ten Daarom daag ik iedere verongelijkte universi-

tair of persoon met een mening uit om zijn bureau te

verlaten en onze job een maand uit te oefenen. Mis-

schien helpt dit om inzicht te krijgen in het klaag en

zaag-gedrag van verpleegkundigen. Reactie via de website

POLL

Belgen zijn geen zondagwerkers

(BRON: EUROSTAT/ INSTITUT DER DEUTSCHEN WIRTS