Wat er vorige keer gebeurde:

In de vorige update bij de familie Ackermans deed Sven een aanzoek aan Julie, die natuurlijk ja zei. Die nacht vond een inbreker het nodig om het geluk van Sven en Julie te verstoren, maar ze hielden zich staande. De dag erop bleek Julie zwanger te zijn, wat de aanleiding was voor hun om te trouwen. Nu staat Julie op springen, de baby zal niet meer lang op zich laten wachten…

Op de ochtend worden Sven en Julie vroeg wakker. “He lieverd, hou je het nog vol?” wil Sven weten. “Ja, tot nu toe nog wel, al zit die buik enorm in de weg,” kreunt Julie.

“Maar als ik Moeder Natuur zou zijn, zou ik er voor zorgen dat de vrouwen niet zo`n grote buiken krijgen,” mompelt Julie als ze opstaat. “Nog eventjes, Julie, dan houden we ons kindje vast,” zegt Sven, en hij lacht.

Allebei gaan ze douchen, of in bad, als Sven zich iets bedenkt.

“Ik kan vanavond ook gewoon vrij nemen. Dan kan ik bij jou blijven, voor het geval het begint,” oppert Sven, maar Julie schudt haar hoofd. “Nee, Sven, je wilde die baan al zo lang. Ik wil er niet voor zorgen dat je straks ontslagen wordt,” zegt Julie.

Na zijn snelle douche maakt Sven ontbijt. Hij wil echt bij zijn vrouw zijn, vanavond, maar dat wil Julie niet. “Ik zal het maar moeten accepteren,” zucht Sven, en hij zet de croissantjes in de oven.

“Goed zo,” zegt Julie goedkeurend. Ze komt aan waggelen vanuit de badkamer, en Sven haalt de croissantjes uit de oven. “Eet smakelijk,” zegt Sven stilletjes.

“Sven, ik vind het lief van je dat je dat aanbiedt. Maar ik kan het wel, het kindje en ik komen er wel door heen,” zegt Julie, als de stilte naar haar mening te lang duurt. “Maar ik wil je niet alleen laten. Wat als er nou iets ergs gebeurt?” vraagt hij.

“Maar er zal niets gebeuren! Het lichaam van een vrouw is zo gemaakt dat we bevallingen aan kunnen. Ik geef toe, pijnloos wordt het niet, maar ik vertrouw erop,” zegt Julie. “Ik zal zo snel mogelijk van het werk terug komen,” zegt Sven, die het opgeeft, en de situatie accepteert. “Al zal ik het voor het volgende kindje regelen dat ik vrij heb,” zegt hij.

De rest van de ochtend besteedt Sven aan schilderen. Hij kan niet stil blijven zitten, en zo heeft hij iets om handen. En nog een voordeel is dat hij Creativiteit nodig heeft voor zijn werk.

Julie is een stuk kalmer dan Sven, maar is toch druk in de weer. Ze maakt het hele huis panisch schoon, iets wat ze verklaart als nesteldrang.

En pas als ze de badkamer blinkt, gooit ze de spons weg. “Oh, wat is schoonmaken met zo`n grote buik slecht voor je rug,” zucht Julie, terwijl ze haar schouders masseert.

“Sven, ik ga naar bed toe,” roept Julie naar Sven toe, en ze trekt haar pyjama aan. “Wat mij betreft, mag het kindje er nu uit floepen,” lacht Julie, en met een zucht gaat ze in bed liggen.

Terwijl Julie inslaapt, ruimt Sven de verfspullen op. Hij loopt naar de keuken, en trekt de koelkast open. Nog een paar uurtjes voor hij moet werken, en dan kunnen hij en Julie nog even eten. Hij besluit om tosti`s te maken, een nieuw geleerd gerecht.

Hij roept Julie, die net wakker wordt. Hij eet meteen een paar happen, als hij de auto hoort. Julie, die net aanschuift, kijkt Sven aan, die op staat. “Waar ga je heen?” vraagt ze, maar dan valt het kwartje.

“Julie, bel me. Als er iets is, als het begint,” zegt Sven, en hij zoent haar op haar voorhoofd. “Kom in orde,” mompelt Julie, die haar tosti opeet.

Als Sven weg is, eet Julie de overgebleven tosti ook op, en ruimt daarna alles op.

Daarna trekt ze haar kleren aan, en loopt naar de studeerkamer.

Ze pakt een boek uit de kast, en gaat ermee op de bank zitten. Julie heeft totaal geen zin om iets te doen. Dus ze neemt een stompzinnige roman, en slaat hem open.

Toch boeit het romannetje haar, en ze blijft door lezen. Na een aantal uren houdt een rammelende maag haar uit het verhaal, en ze lacht. Ze slaat het boek dicht, en bergt het op in de kast. Daarna staat ze kreunend op.

Met totaal geen zin om een maaltijd te bereiden, haalt Julie een kant-en-klare maaltijd uit de koelkast. Ze gaat zitten, en neemt een slok. “Mwah, zo erg smaakt het niet,” zegt Julie, terwijl ze het blikje leeg drinkt.

Ze gooit het blikje weg, en gaat op de bank zitten. Ze weet dat het kindje niet lang meer weg zal blijven, dat voelt ze. Maar bang is ze niet. “Het zal toch moeten gebeuren,” fluistert Julie.

Daarna legt ze zich neer, en doet haar ogen dicht. Ze heeft weinig zin om haar pyjama aan te doen, en naar het bed toe te gaan.

Naar haar mening slaapt ze een paar uurtjes, maar ze wordt wakker met pijnlijke krampen in haar buik.

Ze gaat staan, en dat verlicht de pijn een beetje. “O, jee, waarom kom je nu al?” fluistert ze, “Wil je niet wachten tot papa thuis is?”. Maar daar geeft de baby geen gehoor aan, en die trapt eens flink in haar buik.

Ze werpt een blik op de klok. “Shit,” mompelt ze. Het is iets na elf uur, en Sven komt pas thuis rond één uur. Ze wrijft over haar buik. “Houden we het daar rustig?” vraagt ze, ietwat nerveus.

Maar na een half uurtje is het raak, en breken haar vliezen. “Wat zei ik nou,” roept Julie nijdig. Ze voelt hoe weeën aankomen, en ademt er door heen. “Waar ben je in godsnaam, Sven!” roept ze, en ze klemt haar handen om haar buik.

“Ik moet, ik moet…” hijgt Julie, tussen twee weeën door. Maar de baby laat haar niet op adem komen, en de weeën worden helser. Ze gilt het uit, maar de pijn houdt maar niet op.

Ze probeert door de weeën heen te puffen, maar het helpt niets. “Iemand… doe… iets… maakt… niet… uit… wat…,” puft Julie, maar ze begint te persen, en voelt hoe het kindje zijn weg naar buiten maakt.

En dat stopt het, de weeën zijn over, en Julie houdt een schattig kindje vast. “Hallo,” fluistert ze tegen de baby, terwijl ze lacht. “Wat ben ik blij dat je naar buiten bent gekomen.” De baby pruttelt wat, en lacht zijn tandeloze mondje bloot. “Ooh, wat zal papa trots zijn op zijn kleine zoontje.”

Ze houdt hem overeind, en kijkt in zijn blauwe oogjes. “Wat lijk je weinig op je vader, je hebt het allemaal van mij,” lacht Julie verbaasd. “Ach, dat zal hij toch niet zo erg vinden.”

“Niet waar, Sem?” vraagt ze terwijl ze het jongetje tegen zich aandrukt. “Wat ben ik zo blij met jou,” zegt ze, en ze aait hem over zijn bolletje.

“Zal ik jouw je kamertje eens laten zien?” vraagt ze aan het jongetje, en ze neemt hem mee naar boven, naar de nieuwe aanbouw, speciaal voor Sem.

“Ga maar lekker liggen, nu je nog de rust hebt. Je papa zal zo meteen naar boven komen stormen, dat weet ik zeker,” voorspelt ze, en ze legt Sem in de wieg. Na een laatste aai over zijn hoofdje, en ze loopt de kamer uit.

Daarna gaat ze onder zitten, in de hangstoel, wachtend op Sven tot hij van zijn werk thuis komt.

En een paar minuten later komt Sven thuis. Zenuwachtig stapt hij uit, en hoort niet dat de chauffeur hem succes wenst. Hij loopt met stevige passen naar binnen, en ziet Julie in de stoel zitten.

Zodra Julie hem hoort, staat ze op. “He, lieverd, lekker gewerkt?” vraagt ze nonchalant. “Ben je toch bevallen?” vraagt hij, een beetje teleurgesteld. “Ja, maar maak je geen zorgen. Je moet juist blij zijn dat je er niet bij was. Het was heel zwaar.”

“En wat voor geslacht heeft ons kindje?” vraagt Sven verbaasd. “Het is een jongetje,” zegt Julie trots. “Dus we hebben een zoontje? Ons zoontje Sem?” vraagt hij. “Jep, ga maar boven kijken,” glundert Julie, en Sven stormt naar boven.

Sven tilt Sem uit zijn wiegje. “Dus jij bent mijn kleine jongen?” vraagt hij verwonderd. Hij kijkt naar het jongetje, en ziet dat hij ontzettend veel op Julie lijkt. “Wat ben je mooi, net als je moeder,” fluistert hij.

“Ik hou nu al zo veel van je, dat kun je niet geloven,” zegt hij, en hij drukt Sem tegen zich aan. “Wij gaan natuurlijk ontzettend veel plezier hebben,” lacht Sven, en hij legt zijn zoon terug in de wieg. Daarna loopt hij naar de woonkamer, waar Julie niet meer is.

“En?” vraagt Julie, als Sven de slaapkamer inkomt. “Hij is prachtig,” grijnst Sven, en hij komt naast Julie liggen. “Hij lijkt heel veel op jou,” fluistert Sven.

“Ik ben trots op je,” zegt Sven, en hij pakt Julie vast. Julie giechelt, en ze maken een klein feestje in de slaapkamer.

Maar even later kruipen ze allebei in bed. Ze zijn toch wel heel erg moe, en hoe eerder ze slapen, des te eerder kunnen ze met Sem spelen.

Maar lang duurt de rust van Julie niet. Als het bijna 4 uur is, klinkt er gehuil. Gealarmeerd staat Julie op, eigenlijk moet ze Sem laten liggen. Maar wat als het iets ernstigs is? Ze loopt op haar tenen de slaapkamer uit, waar Sven nog ligt te snurken, en ze loopt het kamertje van Sem in.

En ze ruikt wat het probleem van Sem is. Giechelend legt ze het mannetje op de commode en trekt zijn vieze luier uit. “Je bent maar een paar uurtjes oud, en je geeft mij al zo`n groot cadeautje,” lacht Julie, terwijl ze Sem naar het poeder ziet grijpen.

Als ze luier verschoond is, drukt ze Sem tegen haar aan. “Ga je nu weer rustig slapen? Dan kan mama even nog een paar uurtjes slapen voor ze alweer moet gaan slapen,” fluistert ze tegen Sem, die slaperig brabbelt. Julie legt hem in de wieg, en na een zoentje kruipt ze haar eigen bed in.

Maar hoewel ze naar haar gevoel twee seconden ligt, moet ze opstaan. Haar carpool komt er over een paar minuten aan, en met een moe gevoel stapt ze no snel onder de douche. Daarna loopt ze naar Sven toe, en zoent hem op zijn voorhoofd. “Ik ben werken,” mompelt ze, en Sven mompelt iets onverstaanbaars.

Inmiddels is het dag, en de carpool stopt, en toetert. Geïrriteerd loopt Julie haastig naar buiten. “Ik kom,” roept ze nijdig, en ze stapt in.

Een uur later nadat Julie vertrokken is, staat Sven geeuwend op. “Wat ik heb ik zalig geslapen,” mompelt hij, en hij ziet dat het bed van Julie leeg is. “Is het nou al zo laat?” vraagt hij, terwijl hij de klok bestudeert.

In plaats van zelf even te gaan douchen, of naar de wc te gaan, loopt Sven naar de kamer van Sem, en pakt Sem op. “Hallo grote man van me,” glimlacht Sven, en hij ziet hoe Sem naar hem lacht. “Heb je honger?” vraagt hij.

“Hier zo,” fluistert Sven, als hij de speen in Sem zijn mond stopt. “Drink maar,” zegt Sven, en hij neuriet een wijsje, terwijl Sem de hele fles leegdrinkt.

Dan houdt hij Sem tegen zich aan. “Kom op, een boertje! Een kleintje maar,” moedigt hij zijn zoontje aan. “Maak papa eens blij,” zegt hij, en hij klopt tegen het rugje van Sem. En hij is pas tevreden als er een boer uit komt. “Goed zo, nu mag je lekker naar bedje toe, terwijl papa zijn dag gaat beginnen.”

“Slaap lekker, papa is beneden, dus huil maar als er iets is,” lacht Sven, en hij legt Sem in de wieg. Sem brabbelt wat, en steekt een armpje naar Sven uit.

De rest van de ochtend en de middag brengt Sven rustig door. Af en toe loopt hij naar boven, om Sem te checken, maar Sem ligt rustig in dromenland. Verveeld loopt hij naar de tv. Hij had liever iemand om hem heen gehad, maar Julie is aan het werken, en Sem slaapt.

Maar lang hoeft hij zich niet te vervelen. Julie komt terug van het werk, en hoewel ze een paar dagen zwangerschapsverlof had, heeft wel weer promotie gehaald. Ze juicht en sprint naar binnen, naar een verbaasde Sven.

“Ik heb promotie,” juicht Julie, en ze springt in de armen van Sven. “Lieverd, dat is geweldig,” roept Sven, en hij zoent haar. “Helaas kunnen we het niet vieren, ik moet nu gaan werken,” pruilt Sven, en hij laat zijn schouders zakken.

“Maak je geen zorgen,” zegt Julie, en ze glimlacht. “Binnenkort zullen we veel tijd voor elkaar hebben.” “Ik hoop het,” mompelt Sven duister, als hij de carpool hoort toeteren. “Zorg goed voor Sem,” zegt Sven overbodig terwijl hij naar buiten loopt. Hij hoort Julie grinniken.

En terwijl Sven wegrijdt, op weg naar zijn werk, stapt Julie onder de douche.

Maar als ze net onder de douche uit is, hoort ze alweer gehuil boven. “Waarschijnlijk heeft hij alweer een luiertje vol gepoept,” lacht Julie, terwijl ze de trap opgaat.

Ze kijkt in het wiegje van Sem, die net wakker is, en pakt hem op. “Het lijkt wel alsof je het voor mama bewaart,” lacht Julie, nadat ze de luier van Sem ruikt.

“Kom, dan doe ik je in een badje,” zegt Julie, tegen Sem die stilletjes huilt.

Ze loopt naar de badkamer, en laat de wasbak vollopen. Daarna trekt ze de luier van Sem, en gooit het voor het gemak even op de grond. Daarna legt ze Sem voorzichtig in het water, en plots houdt hij op met huilen. “Ooh, vind je dat prachtig?”

Ze wast het mannetje, die met zijn handjes op het water slaat, en kraait van plezier. Zelf vindt Julie het wat minder leuk, al het water komt op haar kleren of haar gezicht. Maar ze kan niet boos worden op het stralende gezichtje van Sem.

Na het badderen, geeft ze Sem nog een flesje, die hij maar half leegdrinkt. “Heb je geen honger?” vraagt Julie, en Sem kijkt haar aan. “Nou, goed dan maar,” zegt Julie, en ze gooit het flesje leeg.

“Maar de rest van de avond moet je wel lief zijn,” zegt Julie, en ze speelt met Sem, die het uitschatert. Ze houdt hem hoog boven haar hoofd, en kietelt hem. “En nu ga je weer een slaapje doen, zodat mama kan eten.”

Nadat ze Sem weer terug in zijn wiegje heeft gelegd, pakt ze de ingrediënten voor de soep, en kookt een lekker soepje. Gulzig eet ze de soep op, en ruimt daarna alle spullen op.

Het is al tegen tienen, als Julie zich nestelt voor de tv. Maar na een half uurtje zappen, zet ze de tv uit, en loopt naar het bed. Ze gaat erop liggen, en besluit om op Sven te wachten.

En rond één uur komt Sven terug van het werk.

Tevreden stapt hij uit, hij beklimt de carrièreladder vlug, met een nieuwe promotie op zak. Snel loopt hij naar binnen. “Zou Julie nog wakker zijn?”

Als hij Julie ziet liggen op het bed in de slaapkamer, gaat hij naast haar liggen met de mededeling dat hij promotie heeft gemaakt. “Wat geweldig,” zegt Julie, met een twinkeling in haar ogen.

“Dat is het zeker,” lach Sven, en hij zoent Julie stevig.

En hevig zoenend verdwijnen man en vrouw onder de dekens, voor heel wat uurtjes plezier.

“Welterusten,” fluistert Sven, als ze boven de dekens komen. “Welterusten,” mompelt Julie, half in slaap.

Al vroeg in de ochtend staat Julie in de kamer van Sem. Alweer begon hij midden in de nacht te huilen, maar Julie stond pas rond 5 uur op. “Hoe kun je al weer een poepbroek hebben?” vraagt Julie, die haar neus dicht knijpt.

“Zal ik jou eens lekker verschonen?” vraagt ze, terwijl ze Sem op de commode legt. Sem protesteert, en zwaait boos met zijn handjes. Snel en behendig verschoont ze de luier. “Zo goed, manneke?” vraagt Julie aan Sem, en ze pakt hem overeind.

En terwijl Sven aan het douchen is, geeft Julie Sem de fles. “Zo, hoe is het met onze jongen?” vraagt Sven, als hij de keuken in komt. “Hartstikke goed,” glimlacht Julie, terwijl Sem gulzig het flesje leegdrinkt. “Goed zo, dan ga ik voor ons eten maken,” lacht Sven.

Daarna zorgt ze ervoor dat Sem een boertje laat, en speelt met hem. Maar blijkbaar is de melk niet goed gevallen, want het komt allemaal terug. Op Julie! “Ah, bah, Sem!” roept Julie nijdig uit. Maar ze kan niet boos blijven op Sem, die vrolijk lacht naar Julie. “Kom, dan leg ik je in de wieg,” mompelt Julie.

“Ga maar slapen, dan kan mama jouw eten van zich afwassen,” zegt Julie, tegen Sem, die pruttelt. “Ja, ja, is al goed,” mompelt Julie, terwijl Sem wat brabbelt.

In de keuken is Sven bezig met pannenkoeken bakken, nadat hij de rotzooi van Sem heeft opgeruimd. Hij moet wel lachen, maar als dat hem overkomt, zal hij zeker niet meer lachen. Julie staat ondertussen onder de douche, terwijl Sven goudbruine pannenkoeken van het vuur haalt.

“Gaat het wel weer?” vraagt Sven, als Julie fris aan de tafel komt zitten. “Ja, het gaat,” lacht Julie, “Al hoop ik dat Sem dat niet meer doet. Maar goed, het was wel onvermijdelijk.” “Ach, ik weet zeker dat het de volgende keer bij mij gebeurt,” zegt Sven.

“Zeg Julie,” vraagt Sven, “Sem zal morgen opgroeien. En ik zou het hartstikke leuk vinden om een broertje of zusje voor hem te hebben. Maar wat vind jij ervan?” “Sven, ik zou niets liever willen. Sem moet later een speelkameraadje hebben, niet waar?” zegt Julie. Sven knikt.

Na het eten gaat Sven verder met het werken aan zijn schilderij. Hoewel het nergens op lijkt, schildert Sven stug door. “Niemand begon meteen goed,” mompelt hij.

Julie is tv gaan kijken, en een paar minuten later hoort ze de carpool van Sven arriveren. “Tot straks, lieverd,” zegt Sven, die de deur uitloopt.

Sven is nog maar net vertrokken, als Julie opschrikt van een raar geluid. Ze hoort hoe de tv vonken uitspuugt, en het begeeft. “Maar godverdomme,” zegt Julie, die tegen het beeld slaat. “Die is kapot,” concludeert Julie overbodig.

Julie is zelf niet verstandig met apparaten, en belt een reparateur op. “Kunt u vanmiddag nog komen? Fijn, dank u,” zegt Julie tegen de vrouw, en hangt op.

En terwijl ze wacht op de reparateur bakt Julie voor haar zelf een tosti.

Als ze aan het eten is, komt de reparateur binnen. “Waar moet ik zijn?” vraagt ze. “Bij de tv,” mompelt Julie, met volle mond. De vrouw draait naar de tv, en gaat aan de slag.

Als de vrouw klaar is, kan Julie weer tv kijken. “Wat een opluchting.” Dan hoort ze Sem huilen. “Ik kom,” zegt Julie, en zet de tv uit.

“Heb je alweer gepoept?” giechelt Julie, terwijl ze de luier verschoont. “Ga nu maar weer slapen. Mama gaat eventjes het huis opruimen,” zegt ze tegen het jongetje, en legt hem in de wieg.

Buiten ziet ze dat een hond zich heeft uitgeleefd in de grond, en veel bergen zand heeft opgegraven. “Stomme hond, waarom doe je dat nou?” vraagt Julie, en ze vult het gat op.

Daarna gaat Julie van de nieuwe telescoop gebruik maken. Ze heeft immers een punt nodig voor Inzicht.

Het kijken door de telescoop vindt ze super leuk, en na 3 genante dingetjes gezien te hebben, hoort ze hoe Sem begint te huilen. “Wat is er nu?” vraagt Julie verbaasd.

“He, manneke van me,” fluistert Julie tegen het ruggetje van Sem, “Slecht gedroomd, misschien?” Sem houdt snel op met huilen, en pruttelt wat. “Rustig maar, mama is hier,” sust ze, en na een half uurtje legt ze Sem weer terug.

Daarna begint ze alvast aan het avond eten, als Sven thuis komt. “Hee, lieverd,” zegt Sven, “Helaas geen promotie, maar ik kom er dicht bij.” “Ach, wat erg,” lacht Julie, “Maar kun je even kijken naar de douche, toen ik net even wou douchen, deed hij heel erg raar.”

“Is goed,” lacht Sven, en hij gaat naar de douche toe. Hij draait en morrelt aan de doucheknop. Maar er blijft water uit druppelen.

Eindelijk heeft Sven door wat er fout zit, en maakt het goed. Dan hoort hij Julie roepen, en vlug stapt hij de douche uit.

Julie heeft soep gemaakt, en samen eten ze het op. Ze praten vooral over het werk, en Sem. Dat hij morgen zal opgroeien, vinden ze een grote gebeurtenis.

“Maar hoe zit het met het broertje of zusje voor Sem?” vraagt Julie. “Nou, ik zat te denken en te hopen dat we daar straks aan zouden kunnen werken,” grijnst Sven, en Julie lacht.

Na het eten geeft Sven Sem eten, en daarna, na een klein boertje, legt hij Sem terug in bed. Snel loopt hij naar de slaapkamer, en gaat op bed liggen, wachten op Julie.

“Zo, heb je me gemist?” vraagt Julie, als ze in de armen van Sven ligt. “Ja, natuurlijk, wat dacht jij dan,” grijnst Sven, en hij zoent Julie.

“De dag dat ik jou niet mis, wordt de zwartste dag ooit,” lacht Sven, en hij zoent Julie innig. “Dat vind ik ook,” zegt Julie, en ze verdwijnen onder de dekens.

Dat het een groot ‘feestje’ is, blijkt wel uit het vuurwerk.

Uren later komen Sven en Julie boven de dekens. “Ik hou van je,” zeggen ze, en vallen dan tegen elkaar aan in slaap.

Midden in de nacht wordt Sven wakker. Hij hoort hoe Sem aan het huilen is, en vlug, voordat Julie wakker wordt, staat hij op, en loopt naar boven.

Hij haalt de huilende Sem uit zijn wiegje, en legt hem op de commode. “Jij wordt later nog een nachtpersoontje. Je maakt ons wel elke nacht wakker, niet?” glimlacht Sven, als hij ziet hoe Sem brabbelt en met zijn vuistjes zwaait.

“Nou, ga nu maar weer slapen, papa en mama moeten morgen weer vroeg aan de bak,” zegt Sven, als hij Sem in het wiegje legt. “Welterusten, jongen.”

De volgende ochtend worden Sven en Julie vroeg wakker. “Wauw, ik heb Sem vannacht niet gehoord,” zegt Julie, die zich lekker uittrekt. “Dat komt omdat ik hem vannacht verschoond heb,” lacht Sven, die het bed opmaakt.

Rond 7 uur zitten ze aan het ontbijt, en Julie krijgt met moeite de krakeling naar binnen. “Heel lekker, Sven, maar voortaan pak ik liever iets met meer voedingswaarde,” mompelt Julie. “Sorry, lieverd, maar het leek me lekker,” zegt Sven beteuterd.

“Sorry, je hebt je best er op gedaan, en ik waardeer het. Maar ik heb nu gewoon meer zin in iets van fruit,” legt Julie uit, en ze neemt demonstratief een hap krakeling.

Na het eten gaat Sven douchen, en werkt dan verder aan het schilderij, dat volgens hem nergens op lijkt. Maar toch geeft hij niet op.

Julie heeft Sem ondertussen uit zijn wiegje gehaald, en geeft hem zijn laatste flesje als baby. Bij het volgende flesje zal hij een peutertje zijn, en Julie kijkt er heel erg naar uit.

Maar als Julie Sem terug in zijn wiegje heeft gelegd, voelt ze heel iets anders, en ze zet het op een sprintje naar de wc, waar ze haar hele ontbijt uitgooit. Nadat alles eruit is, maakt Julie de wc schoon, en komt het vermoeden dat de vorige avond zeer geslaagd is in haar op. “Zou het?” vraagt ze zich zelf af.

Sven heeft helemaal niets door, over het feit dat zijn vrouw kotsend over de wc hangt, en stapt de carpool in. “Hopelijk haal ik vanavond wel promotie,” zegt hij, als hij instapt.

Met een rammelende maag heeft Julie weer ontbijt gemaakt, in de hoop dat dat wel blijft zitten in haar maag. Gelukkig heeft dit wel voedingswaarde, plus ze had er zeker zin in, yoghurt met vers fruit.

Daarna duikt ze haar bed weer in, na nog niet eens 6 uur wakker te zijn geweest. “Zwanger, dat denk ik wel zeker,” zegt Julie, die in slaap valt.

Na twee uurtjes geslapen te hebben, staat Julie alweer op. Ze kan beter overdag dutjes doen, en al haar slaap s`nachts in halen. Dus stapt ze in bad, om lekker te kunnen ontspannen, maar ook dat duurt niet lang, als ze Sem hoort huilen. Mopperend komt ze uit het warme water, en trekt haar kleren aan.

“Maar, maar, maar jongetje, heb je al weer een vieze luier?” vraagt Julie aan Sem, die vrolijk lacht naar zijn moeder. Ze wil Sem net op de commode leggen, als ze heel iets anders voelt, wat ze totaal niet fijn vindt.

“Mama moet eventjes,” mompelt ze, terwijl ze Sem haastig neerlegt, en ze sprint naar beneden. Ze kan net de wc bereiken, voor ze haar maag de derde keer die dag leegt. “Bah,” mompelt ze, terwijl ze doorspoelt, en trilt op haar benen.

*Julie moest in totaal 4 keer overgeven, als het nu niet bevestigd is? *

Daarna rent ze snel terug naar Sem, die huilend op de grond ligt. “Sorry ventje, maar dat van daarnet was echt nodig,” sust Julie, terwijl ze Sem op de commode legt.

“Maar ga je nu slaapje doen? Je moet voorbereid zijn op je verjaardag,” fluistert Julie, terwijl ze Sem zachtjes de lucht in gooit. “Welterusten,” zegt Julie, als ze Sem in de wieg legt.

Julie, die zich daarna moe voelt, duikt het bed weer in, met de mededeling aan haarzelf, dat ze dadelijk wel goed wakker moet zijn.

Blij komt hij binnen, maar ziet dat zijn vrouw in dromenland ligt. Daarna gaat hij naar boven, en ziet dat dat ook geldt voor zijn zoontje. “Tot zo, jongen, dan groei je eindelijk op,” zegt Sven verlangend, als hij Sem over zijn kruintje aait.

Als avond eten haalt Sven spaghetti uit de koelkast, die hij snel opeet. Dan komt Julie slaperig bij hem zitten. “Hallo, schat, lekker gewerkt?” vraagt ze, en Sven zegt dat hij promotie heeft gehaald. “Geweldig, we hebben het geld wel nodig voor ons nieuwe kindje,” zegt Julie, en ze strijkt langzaam over haar buik.

“Dat is geweldig, ons tweede kindje,” roept Sven blij uit, en hij neemt nog een hap spaghetti. “Hoe weet je dat eigenlijk?” “Nou, als je vier keer overgeeft, drie keer ontbijt, en moe bent na twaalf uur, lijkt het mij wel zo ver, ja,” lacht Julie.

Even later haalt Julie Sem uit zijn wiegje, die inmiddels wakker geworden is. “Ben je klaar voor je verjaring?” lacht Julie, en ze neemt Sem mee naar onder.

Onder heeft Sven de taart al klaar gezet voor Sem, en hijzelf staat klaar met een toeter.

Lachend staat Julie met Sem voor de taart, waar vier kaarsjes branden. Sven juicht Sem aan, en ratelt met een rammelding. “Gekke papa,” lacht Julie, die met Sem op en neer wiebelt.

Dan blaast ze de kaarsjes uit, en gooit ze haar zoontje de lucht in.

En dan hebben Sven en Julie geen baby-zoontje meer, maar een schattige peutertje, met heldere blauwe ogen, en bruine krulletjes. “Wat ben je mooi,” is het eerste wat Julie zegt.

Sven juicht, en kietelt Sem. Daarna pakt hij een stukje taart. Julie kijkt naar Sem, die zijn beentjes kruist. “Moet je plasje doen?” vraagt ze, en Sem knikt. “Kom maar mee dan,” lacht Julie, die Sem naar boven draagt.

Ze zet Sem op het potje, en aait hem over zijn krulletjes. “Doe maar een plasje,” instrueert Julie Sem, en die kijkt ongemakkelijk om zich heen. “Doe maar,” moedigt ze hem aan.

Dan heeft hij het door, en doet zijn o zo lange plasje. “Goed zo,” juicht Julie, als Sem zich van het potje afduwt. “Heb je nu zin in een flesje,” zegt Julie, die Sem optilt.

Ze geeft Sem wat Breinmelk, en begint daarna meteen met het leren van woordjes. Hoewel Sem een vrolijke peuter is, pikt hij de woordjes niet meteen op. “Kom op, zeg eens mama,” probeert Julie, maar Sem schudt zijn hoofdje.

Maar ze krijgt Sem zover om toch de woordjes na te zeggen, en na een uurtje praat hij al hele zinnetjes bij elkaar. “Mama is lief,” zegt Sem, terwijl Julie in haar handen klapt. “Mijn slimme jongetje,” roept Julie.

Ondertussen is Sven hard aan het studeren, met een trainingsapparaat.

Voor de volgende promotie heeft hij alle skills al binnen, behalve een punt voor Lichaam. “Kom op,” puft Sven, maar even later kan hij ermee stoppen, met een grote grijns.

Julie is met hele andere dingen bezig, en ze ziet dat haar buik is gegroeid. “Hallo, kleine,” zegt Julie, die net op het punt stond om Sem in bed te leggen. “Kom Sem, op naar bed,” zegt Julie gedecideerd tegen Sem, die net tegen de prullebak aan het praten was.

“Slaap lekker, Sem,” zegt Julie, terwijl ze Sem in zijn nieuwe wiegje legt. “Wees alsjeblieft rustig vannacht! Papa en mama hebben hun rust nodig,” fluistert Julie tegen Sem, die met grote oogjes naar Julie kijkt. “Mama slapen moet,” pruttelt hij, en Julie glimlacht.

Als ze de slaapkamer in komt, ziet ze Sven in pyjama staan. “Julie,” roept hij uit. “Kijk eens,” grijnst Julie, en ze wijst op haar buik. “Nu is ons kleintje een feit, niet,” zegt Sven, die over haar buik wrijft. “Jep,” lacht Julie, en ze slaat haar armen om Sven.

“Ik kan er niet op wachten,” zegt Sven gesmoord, als hij Julie zoent. “Maar nu ga je naar bed. Jij en het kleintje hebben hun rust nodig,” zegt Sven, op gemaakte strenge toon. Julie lacht, en kruipt het bed in.

En als ze slapen, kruipen ze tegen elkaar in, met de handen om de buik van Julie, waar hun nieuwe kindje in groeit. “Slaap lekker, schatjes,” mompelt Sven.