Wat de vorige keer gebeurde:

Gabrielle nodigde Jason uit om Jon te leren kennen, en Jason wilde niets liever dan samen wonen met haar om samen voor Jon te zorgen. Op de vooravond van Jon`s verjaardag deed Jason een aanzoek aan Gabrielle, en Jon groeide perfect op…

“Goeiemorgen,” fluistert Gabrielle tegen Jason, als ze wakker worden. “Lekker geslapen, prinses?” vraagt Jason slaapdronken, en Gabrielle grinnikt. “Als een roosje. Ik heb Jon nog niet gehoord,” zegt Gabrielle.

“Ik haal Jon wel uit zijn bedje, ga jij maar lekker douchen,” zegt Jason, als hij opstaat. Gabrielle knikt, en loopt de badkamer in.

Snel loopt Jason naar onderen. Misschien dat Gabrielle Jon niet heeft gehoord, geldt niet voor hem. Hij hoorde Jon wel degelijk roepen om hun.

Maar als hij de kamer van Jon inloopt, ziet hij dat er niets aan de hand is. Jon zit rustig in zijn wiegje, en sabbelt aan zijn pyjama. “He, Jon,” zegt Jason zacht, “Ben je allang wakker?” Jon kijkt zogenaamd zielig op, en knikt, ook al begrijpt hij niet waar zijn vader het over heeft.

Jason wil net Jon oppakken, als hij de carpool hoort toeteren. “Oh, shi…” mompelt Jason, terwijl hij zijn vloekwoord nog inhoudt. In plaats van Jon op te pakken, geeft hij hem een zoentje, en zoekt dan snel zijn werkoutfit.

En terwijl Jason zijn carpool instapt, haalt Gabrielle hoofdschuddend Jon uit bed. “Aangezien je vader vergeet wanneer hij moet werken, zet ik je wel op het potje,” zegt Gabrielle, en ze knuffelt Jon. Dan zet ze hem op het potje, en aait hem over zijn bolletje.

“Doe maar een plasje,” zegt Gabrielle, “Doe het voor mama.” Jon houdt zijn hoofdje schuin, en kijkt zijn mama onbegrijpelijk aan. “Kom op,” moedigt Gabrielle hem aan. Dan doet Jon zijn plasje, en laat zich dan trots van het potje glijden. “Goed zo, jochie,” juicht Gabrielle, en tilt hem dan op.

Ze zet Jon in zijn stoeltje, en pakt een flesje uit de koelkast. “Alsjeblieft, liefje,” zegt Gabrielle, en dan pakt ze haar eigen ontbijt.

Na het ontbijt haalt ze Jon uit zijn wiegje, en zet hem neer bij de speeltafel. “Ga maar lekker spelen, terwijl mama het huis gaat opruimen,” en ze zoent hem op zijn bollletje.

Terwijl Gabrielle het huis schoonmaakt en opruimt, is Jon lekker aan het kleuren. Af en toe kraait hij kreetjes door het huis, en dan komt Gabrielle vertederd kijken naar haar zoontje.

Als ze klaar is, gaat ze naast hem op de grond zitten, met het voornemen om hem deze keer de woordjes goed te leren.

“Kom op, Jon,” zegt Gabrielle, als ze de aandacht van Jon heeft.

“Zeg eens mama,” probeert Gabrielle, maar tevergeefs. Jon schudt zijn hoofd, en jammert. “Kom op, Jon!” zegt Gabrielle fel, “Je kunt het wel. Zeg ‘mama’.” “Ama,” probeert Jon, en Gabrielle lacht.

“Nee, ‘mama’,” zegt Gabrielle. “Mama,” zegt Jon trots. “Goed zo,” juicht Gabrielle, en ze klapt in haar handen. Jon kraait het uit, en grijpt naar de handen van Gabrielle. “Oh, dus jij wil spelen?” lacht Gabrielle.

Gabrielle slaat haar handen voor haar gezicht, en roept: “Kiekeboe!” Ze trekt haar handen weg, en kijkt naar een schaterende Jon. “Nog en kee,” roept Jon, en hij lacht zijn tandjes bloot.

Maar tijdens het spelen ziet Gabrielle de oogjes van Jon langzaam dicht gaan, en ruw maakt ze een einde aan het spelletje. “Kom op, naar bedje,” zegt Gabrielle, terwijl ze Jon optilt. “Nee, ama,” zegt Jon, en hij zwaait met zijn vuistjes. “Jawel, slaapje doen,” zegt Gabrielle streng, en ze legt Jon in zijn wiegje. “Welterusten.” En na een kusje loopt ze de kamer van Jon uit.

Ze ruimt nog even de oude krant op, en gaat dan bij Jon kijken, die in diepe slaap is. Glimlachend loopt ze naar de tv, en zet die aan.

Een paar minuten later hoort ze de auto van Jason de straat inrijden.

Jason is inderdaad terug, en hij stapt uit. Weliswaar geen promotie, maar hij is wel blij om terug te zijn bij zijn verloofde, en hun zoontje. Hij loopt vrolijk naar binnen. “Zo, dus hier zit de mooiste vrouw ter wereld,” zegt hij en hij gaat naast haar zitten.

“Heb je me zo erg gemist?” lacht Gabrielle, en ze knijpt in de hand van Jason. “Ja zeker, snoepje,” zegt Jason, en hij slaat een arm om haar heen. “Natuurlijk mis ik jou, en die zwarte haarbol,” lacht Jason, en hij zoent haar.

Na die zoen volgt een lange vrijpartij. “Slaapt Jon nu?” vraagt Jason, en Gabrielle knikt. “Hij is moe genoeg om een paar uurtjes van de wereld te zijn.” “Mooi, dan ik even gaan douchen.”

Terwijl Gabrielle het avond eten gaat maken, en Jason onder de douche staat, wordt iemand veel vroeger dan normaal wakker. “Ama! Apa,” brult hij, en hij trekt aan het wiegje. “Apa,” brult hij nog eens. Als niemand komt, laat hij zich pruilend zakken.

Lang hoeft Jon niet te wachten, want zijn vader komt een klein half uurtje zijn kamertje binnen lopen. “Zo, mannetje, heb je weer zitten brullen?” vraagt Jason, terwijl hij Jon op pakt. Jon knikt, en lacht. “Apa,” zegt hij, en hij grijpt een paar plukjes haar van Jason. “Auw, boef,” lacht Jason.

Jason zet Jon neer in zijn stoeltje, maar Jon begint meteen met zijn armpjes te slaan. “Apa, foe! Ik spele!” roept hij, en hij trapt met zijn benen. “Ho, rustig, mannetje,” spreekt Jason zijn zoontje toe. Hij pakt een schaaltje, en doet daar spaghetti in voor Jon. “Zo, ga maar lekker eten,” en Jon houdt meteen op met schoppen en slaan.

Daarna gaan Gabrielle en Jason aan tafel zitten, en eten hun avond eten op. “Hij is best lastig,” zucht Gabrielle. “Hij weigert gewoon om de woordjes te leren. We moeten er iets op verzinnen! Waardoor hij wil leren,” zegt Gabrielle. “Schat, ik heb geruchten gehoord op het werk. Misschien moeten we die eens proberen.”

Na het eten brengt Jason Jon naar het potje, en weer met moeite begrijpt Jon de opdracht. Na een klein plasje klimt Jon eraf, en voor Jon weg kan kruipen, tilt Jason Jon op, en legt hem in zijn wiegje.

“Ik wil dat je nog even twee uurtjes slaapt, dan mag je weer spelen,” zegt Jason, en hij aait Jon over zijn bolletje. “Welterusten, manneke.” Jason wacht nog eventjes, om zeker te zijn dat Jon echt slaapt, en na een draai in zijn slaap, loopt Jason weg.

Als Jason naar boven loopt, ziet hij dat Gabrielle aan het schaken is. Glimlachend komt hij erbij zitten, en speelt mee. “Nou, hij slaapt nog eventjes. Dadelijk is hij zeker weer wakker, en laat ik hem wel even spelen. Ander is hij ook maar de hele nacht wakker,” zegt Jason, terwijl hij een pion naar voren schuift.

“Fijn, maar je had het toen straks over geruchten op het werk?” vraagt Gabrielle. “Ja, op het werk circuleert het gerucht dat er een soort van peutermelk is waardoor peuters veel sneller leren, en zich beter kunnen concentreren. We kunnen het proberen voor Jon,” zegt Jason. “Zal het echt helpen?” “Natuurlijk! Ik vraag mijn collega`s wel er na,” zegt Jason.

Rustig genieten van het schaken, spelen ze een uurtje door, als Gabrielle stopt. “Ik ga maar eens naar bed toe. Ik ben moe,” zegt ze, en ze staat op. “Ik ga nog even naar Jon,” zegt Jason, en hij loopt naar beneden.

Hij ziet dat Jon alweer wakker is, en tilt hem uit zijn wiegje. “Zo, boef, gaan we het nog eens proberen?” en Jason zet Jon op het potje. Deze keer doet Jon wel een groot plasje, en tevreden pakt Jason hem weer op. “Zie je dat je het kunt!” zegt Jason, en hij brengt Jon naar de speeltafel.

“Ga maar spelen, dan gaat papa tv kijken,” en Jason zet hem neer. Jon kruipt naar de tafel, en trekt zich aan de tafel omhoog. Meteen pakt hij de blokjes, en stapelt ze op. Glimlachend gaat Jason tv kijken, af en toe kraait Jon, als er blokje blijft zitten, of een hele toren omvalt.

Als het rond elf uur is, zet Jason de tv uit, en pakt Jon op. “Ga nu maar lekker slapen. Nu ben je wel moe, en kom je de nacht wel door,” zegt Jason, en hij legt Jon in zijn wiegje. “En braaf zijn,” waarschuwt Jason Jon, na een laatste kusje, en hij het licht uitdoet.

Jason trekt zijn pyjama aan, en stapt naast Gabrielle in bed, die al diep in slaap is. “Welterusten,” zegt Jason, na een zoen op haar voorhoofd.

De volgende ochtend staat Jon brullend in zijn wiegje. Deze keer niet omdat hij graag eruit wil, maar omdat hij een vieze luier heeft. “Apa! Ama,” roept hij, en hij begint te huilen.

Hij houdt eventjes op, om te horen of hij iemand wakker heeft gemaakt. Maar dat is niet zo. Weer roept hij, maar veel luider. “Ama!” schreeuwt hij, en boos rammelt hij aan zijn wiegje. “Apa!” roept hij, en hij springt op en neer.

Eindelijk hoort Jon iemand de trap af komen. Geïrriteerd komt Gabrielle de kamer van Jon in. “Zeg, kleine brulaap, kan het wat minder?” vraagt ze, maar dan ruikt ze de lucht. Haar humeur slaat om. “Och, heeft Jon zijn luier vol gepoept?” vraagt ze, en ze tilt Jon op uit zijn wiegje. Snel kijkt ze in zijn luier, en ziet de luier vol zitten. “Tijd voor een bad,” lacht ze.

Ze laat het bad volstromen, en zet Jon dan in het water. Hij lacht alweer, en slaat met zijn vuistjes op het water. “Ama,” roept hij stralend, als hij ziet hoe Gabrielle nat wordt. Gabrielle lacht, en na een klein kwartiertje badderen haalt ze een schone Jon uit het water.

Ze kleedt Jon weer aan, en zet hem in zijn stoel. Daarna geeft ze hem een flesje, en zegt Jason gedag, die gaat werken. Daarna begint ze aan haar eigen ontbijt.

Nadat ze klaar is met ontbijten, hoort ze Jon met zijn voetjes stampen tegen de stoel. “Ama,” roept hij. “Ben je moe?” vraagt ze, en Jon knikt. Gabrielle pakt hem op, en legt hem dan in zijn wiegje. “Welterusten, brulaap.”

Nadat ze zich heeft aangekleed en gewassen, maakt ze het huis schoon. Daarna gaat ze rustig tv kijken, als ze hoort hoe Jon wakker wordt in zijn kamertje. Ze hoort hem roepen naar haar, maar ze negeert hem. Ze weet zeker dat alles goed is, en zo leert Jon dat iedereen niet altijd meteen klaar voor hem staat.

Pas na een half uurtje, als Jon het opgegeven heeft, haalt Gabrielle hem uit zijn wiegje. “Heb je lekker geslapen?” vraagt ze, en ze geeft hem een zoentje. Daarna brengt ze hem naar de speeltafel.

Terwijl Gabrielle tv kijkt, speelt Jon met de blokjes, en maakt hij zijn tekening af.

Dan komt Jason thuis, mét twee verrassingen.

Grijnzend zet hij een blauw apparaat op het aanrecht, en zoent dan Gabrielle. “Ik heb promotie,” zegt hij, “En ons hulpmiddeltje voor Jon.” “Geweldig,” lacht Gabrielle, en ze kijkt naar het apparaat. “Wat doet het?”

“De Breinmelkmachine maakt speciale peutermelk,” zegt Jason, en hij zet het aan. Ondertussen zet Gabrielle Jon in zijn stoeltje, en loopt dan naar de koelkast voor het avond eten. Jason kijkt toe hoe de melk rond draait en warm wordt.

“Alsjeblieft, jongen,” zegt Jason, en hij geeft het flesje aan Jon. Gulzig drinkt hij het op, en Jason ziet hoe Jon langzaam groen begint te gloeien. “Ik hoop maar dat het zo hoort,” fluistert hij, en als het flesje leegt is, tilt hij Jon op uit zijn stoeltje.

Daarna begint hij met Jon te oefenen. “Kom maar Jon, zet maar een paar stapjes. Eerst begrijpt Jon het niet, maar daarna loopt hij naar zijn vader, ietwat wiebelig.

Daarna pakt Gabrielle hem over, terwijl Jason zich ontfermt over het eten. “Bijna,” zegt Gabrielle, als ze Jon op zijn beentjes tilt.

Jason heeft ondertussen de spaghetti gemaakt, en daarna zich gedoucht. Tevreden kijkt hij toe hoe Jon het lopen heel snel onder de knie krijgt.

Als de avond valt, zet Gabrielle Jon op het potje. “De laatste keer dat ik je help, ja?” vraagt Gabrielle, en Jon knikt.

En even later kan hij ook voortaan zelf naar het potje. “Wat een geweldig ding is dat,” zegt Gabrielle. Jon kan binnen een paar uurtjes meteen lopen en zelf naar de wc gaan.

Daarna gaat Gabrielle eten, maar nadat haar bord leeg is, is haar honger niet gestild. “Jeetje, wat heb ik een honger,” zegt ze als ze haar tweede bord pakt. “Hoe kan dat komen?” vraagt Jason, en Gabrielle haalt haar schouders op.

Na het avondeten kijken ze samen tv, maar ze hebben niet veel oog voor de tv. Ze praten samen over wanneer ze samen gaan trouwen, en kunnen niet wachten. Daarna brengt Jason het onderwerp van net weer in het gesprek in. “Gabrielle, ben je ook heel erg moe, of misselijk?” vraagt Jason.

“Bedoel je dat ik zwanger ben?” vraagt ze. Jason haalt zijn schouders op. “Ik weet niet hoe je je voelde toen je zwanger was van Jon, maar we kunnen die mogelijkheid niet uitsluiten na al het ‘gespeel’ afgelopen dagen.” Gabrielle lacht. “Maar wil je wel nog meer kinderen?” vraagt ze

“Met jou altijd, Gabrielle,” zegt Jason, “Ik ben toch niet voor niets een familiesim.”

En vol passie zoent Jason Gabrielle.

Daarna staat Gabrielle op. “Ik ga naar bed,” verkondigt ze, “Ik ben uitgeput.” “Goed, lieverd. Ik vermaak Jon zo meteen nog even, zodat hij vannacht ook nog lekker slaapt.” Jason lacht, en geeft Gabrielle nog een nachtzoen.

Niet veel later staat Jon alweer huilend in zijn wiegje, en roept om zijn mama. Jason negeert hem voor een kwartiertje, maar haalt hem dan uit zijn wiegje.

Hij zet Jon op het potje, en stapt achteruit. “Volgens mama kan jij nu zelf een plasje doen. Laat dat maar eens aan papa zien.” Jon knikt, en kraait, en doet dan zijn plasje.

“Zullen we nu gaan spelen?” vraagt Jason als Jon van het potje afglijdt. “Nee, apa,” zegt Jon. “Ik wil peeltafel.” Jason lacht en zet Jon neer bij de speeltafel. “Oké, goed, maar wel braaf zijn.” En Jason zet de tv weer aan.

En terwijl onder de mannen druk bezig zijn, wordt Gabrielle wakker. Ze kijkt geschrokken omlaag, en ziet een buikje opbollen. “Dus toch! Jouw papa had gelijk,” zegt ze stralend, terwijl ze wrijft over haar buikje. Dan gaat ze meteen weer naar bed, omdat ze nog steeds moe is.

Een klein uurtje later kruipt Jason ook het bed in, en hij ziet dat zijn verloofde opeens een blauwe pyjama draagt. Hij slaat zijn armen om haar heen, en voelt dan een klein buikje. Glimlachend valt hij in slaap, met zijn handen op haar buik, waarin hun tweede kindje groeit.

De volgende ochtend zijn Gabrielle en Jason al vroeg wakker. “Lekker geslapen?” vraagt Jason, en hij rekt zich uit. Gabrielle knikt, en wrijft over haar buik. “De baby is heel rustig.” Jason loopt om het bed heen, en kijkt naar haar buikje.

“Niet te geloven dat we nu al ons tweede kindje krijgen!” zegt Jason, terwijl hij over haar buik wrijft. “Je vermoeden klopt,” lacht Gabrielle, en ze slaat haar armen om Jason.

“Ach, ik moet zeggen dat ik er enorm op hoopte. Ik bedoel, een broertje of zusje voor Jon is geweldig. En ik kan niet wachten tot de kleine komt.” Na een laatste aai over de buik, zoent Jason Gabrielle. “En ga jij maar lekker in bad. Ik zorg vandaag wel voor Jon. Dan kun je genieten van je zwangerschap.”

Na een snelle douche haalt Jason Jon uit zijn wiegje, die zich rustig gedragen heeft, en ondertussen heeft Gabrielle al wat croissantjes gemaakt.

Ze legt een croissantje op het bord van Jon, en geeft dat aan hem. “Smakelijk, liefje,” zegt Gabrielle, en ze aait Jon over zijn hoofdje. Daarna geeft een bord aan Jason, en pakt dan zelf eentje.

“Zeg, lieverd,” begint Gabrielle tijdens het eten. “Lijkt het jouw geen goed idee om zo snel mogelijk te trouwen. Jon wordt binnenkort al weer een kind, en het tweede kindje laat ook niet meer zolang op zich wachten. We kunnen ons dan eindelijk een echt gezin noemen.” “Het lijkt me geweldig, en ik wil eerlijk gezegd niet al te lang wachten.”

Na het eten pleegt Gabrielle even een paar hoognodige telefoontjes.

Op de achtergrond hoort ze hoe Jason Jon een liedje leert zingen. Ze hebben hem, net als gisteren, weer een breinmelk flesje gegeven.

Als Jason klaar is, en Jon nu een heel liedje kan zingen, begint hij aan de praatoefeningen. Stiekem sluipt Gabrielle naar buiten, en ziet, boven een klein laagje sneeuw, een mooie trouwboog staan.

Jason heeft niets door van het geregel van Gabrielle, en legt Jon weer in bed, nadat hij het praten onder de knie kreeg. Als Jon zich omdraait in zijn slaap, hoort hij Gabrielle roepen. Snel rent hij naar buiten, in de angst dat er iets mis is met het kindje.

“Gabrielle!” roept hij, “Is er iets met het kindje?” Gabrielle draait zich om, en ziet Jason rennen. “Nee, er is niets, maar kijk,” zegt Gabrielle, en ze wijst naar de boog. “Wat denk je ervan om te gaan trouwen?” vraagt ze stralend en lacht naar Jason.

“Een geweldig idee,” zegt Jason alleen maar. Ze kleden zich om in speciale kleding, en staan dan onder de boog. “Jammer dat we niet veel toeschouwers hebben,” lacht Gabrielle, en Jason lacht mee.

Dan vallen er rozenblaadjes uit de boog, en pakt Gabrielle de trouwring op. “Lieve Jason. Ik ken je nog niet jaren, maar ik weet nu al dat ik zielsveel van jou houd. Je kunt je dan ook niet voorstellen hoe ik me voelde toen je bij mij kwam wonen, en dat je me vroeg om te trouwen. En met deze ring bezegelen we onze liefde en worden we man en vrouw.

Dus. Wil jij, Jason Zanden, mijn man worden, en voortaan met mij leven als Jason van de Meer?” “Ja, dat wil ik,” zegt Jason, en Gabrielle schuift de ring om zijn vinger. Dan pakt Jason de trouwring, en pakt de hand van Gabrielle. “Lieve, liefste Gabrielle…

Jou ontmoeten was het beste wat me ooit is overkomen. Het voelt geweldig om met je om te gaan, om jou te zoenen, met jou te vrijen. Ik wil niets anders dan met jou omgaan. En dat je me ook nog een zoon gegeven hebt, is het beste ooit. Maar nu sta ik hier, terwijl onze zoon Jon ligt te slapen, en ons tweede kindje in jouw buik groeit. Gelukkiger dan dit kun je me niet maken.

En nu vraag ik jou, wil je mijn vrouw worden? Zodat ik voor altijd met jou kan blijven omgaan, altijd met jou kan lachen, praten, zoenen.” “Ja, dat wil ik!” zegt Gabrielle, en ze kijkt toe hoe Jason de ring om haar vinger schuift. “Dan zijn wij nu Gabrielle en Jason van de Meer.”

“Ik hou van jou,” zeggen ze tegen elkaar, en zoenen elkaar dan innig. Opeens trekt Gabrielle zicht terug, en kijkt naar haar buik. “Volgens mij is het kindje ook heel blij met de bruiloft,” lacht Gabrielle, en ze pakt de hand van Jason.

“Hier, voel je dat?” vraagt Gabrielle, en ze legt de hand van Jason op haar buik. “De baby,” zegt Jason, en hij wrijft met zijn hand over haar buik. “Het kindje is inderdaad blij,” lacht Jason.

Na de bruiloft gaat Gabrielle naar bed, de baby put haar erg uit, en vermaakt Jason zichzelf en Jon. s`Avonds maakt hij macaroni, en komt Gabrielle in haar pyjama de trap af. Samen eten ze, en praten over de naam van de baby. “Weet je wat, we doen het zo,” zegt Jason na een discussie. “Als het een jongetje wordt, mag ik de naam kiezen, en als het een meisje wordt, mag jij kiezen.”

“Goed,” geeft Gabrielle toe, na even nagedacht te hebben. “Maar geen rare namen, zoals Seqoia of Maximilian,” waarschuwt ze Jason, met haar vork. Jason grinnikt, en denkt na over de naam.

Na het eten wordt nog voor Jon gezorgd, maar rond tien uur zoeken ze toch allemaal hun bed op. Jason, omdat hij moe is, en Gabrielle omdat ze haar rust nodig heeft voor het kindje.

Maar veel rust krijgt Gabrielle die nacht niet. De baby laat flink van zich horen, en trappelt veel. Gabrielle komt uit bed, en ziet dat haar buik enorm gegroeid is. “Rustig aan, kleine,” sust ze tegen haar buik. Daarna gaat ze toch weer naar bed.

De volgende ochtend zit Gabrielle voor de tv, en speelt een spelletje. De baby maakt haar erg onrustig, en ze kan zich niet concentreren op een boek of in bad. Ze moet bezig blijven. Hoofdschuddend geeft Jason Jon te eten, en vraagt zich af of de bevalling nog lang uit blijft.

Na zijn ontbijt zet Jason Jon neer in zijn kamertje en pakt een boek. Hij pakt het sprookje van Hans en Grietje voor zich, en begint te vertellen. Geïntrigeerd luistert Jon naar het verhaal, maar zijn concentratiepanne is niet erg groot en na tien minuten vindt hij zijn neus interessanter en pulkt erin.

Jason zelf is wel geconcentreerd op het boek, en vertelt rustig door zonder te merken dat hij de aandacht verliest. Jon kijkt nu op en neer naar het plafond, en zijn vader.

Dan merkt Jason toch dat Jon er niet echt bij is, en legt het boek weg. “Ga maar lekker spelen,” zegt hij bruusk, en haalt een speeltje uit de kist voor Jon. Dan loopt hij naar de woonkamer, waar Gabrielle niet meer zit.

Gabrielle had het spelletje weggelegd, en was na een snelle boterham haar bed in gekropen. Snurkend ligt ze in bed, en met een flauw lachje om zijn mond loopt Jason weer naar onder.

Rond half zes haalt Jason Jon uit zijn bedje, voor zijn verjaardag. Vandaag groeit hij op tot kind, en voor de laatste keer brengt Jason hem naar het potje. Daarna roept hij Gabrielle en zet dan de taart klaar.

Maar Jason heeft er niet op gerekend dat Jon erg uitkeek naar zijn verjaardag, en Jason loopt net de kamer binnen, als hij Jon wiebelig op zijn beentjes ziet staan. “Jon!” roept Jason, maar Jon springt de lucht in.

Jon springt de lucht in, en groeit op van luidruchtige peuter naar een lief kind. Als hij weer op zijn voeten staat, maar dan als kind, klapt hij vrolijk in zijn handen. “Jippie,” roept hij, en hij juicht. “Jon, waarom kon je niet wachten?” vraagt Jason gekwetst, “Mama had je graag willen zien opgroeien.”

“Sorry, papa,” zegt Jon met een pruil lipje, “Maar ik wou zo graag opgroeien.” Even denkt hij na. “Zal mama boos zijn?” vraagt hij bang. “Natuurlijk niet, maar ze zal het wel jammer vinden. Maar ach, nu heeft ze wel een knappe jongen,” en Jason slaat zijn armen om een opgeluchte Jon.

“Kleed je maar om, en kom dan eten met mij en mama,” zegt Jason, en Jon rent naar de badkamer. Humeurig komt Gabrielle de trap afwaggelen. “Waarom kon Jon niet wachten?” vraagt ze, maar Jason legt uit dat hij super graag wou opgroeien, en even later lacht Gabrielle toch erom.

En als Jon even later mee komt eten, kan ze niets anders zeggen dan dat Jon een erg knappe jongen is, en legt ze Jon uit over de baby. “Dus ik krijg een klein broertje of zusje? Gaaf,” roept Jon, en hij klapt vrolijk in zijn handen.

Na het eten knuffelt ze Jon even. “Je bent een geweldige jongen,” zegt ze. “Mama, mijn broertje zit in de weg,” zegt hij, en hij kijkt naar haar buik. “Of zusje,” zegt Gabrielle, en ze wijst naar haar buik. “Ik wil geen zusje, ik wil een broertje,” zegt Jon, en hij lacht. “Met meisjes kun je niet fijn spelen,” zegt hij wereldwijs.

“Nou, grote broer, je mag heus wel voelen of het nou daadwerkelijk een jongetje is,” zegt Gabrielle, en ze legt de handjes van Jon op haar buik. “Mama! De baby schopte,” zegt hij bang. Gabrielle lacht, en zegt: “Rustig maar, zo laat de baby weten dat hij niet kan wachten om jou te zien.”

De rest van de avond besteden Jason en Gabrielle voor de tv, en tekent Jon veel blaadjes vol met zijn creaties. Als het tien uur is, kijkt Gabrielle verschrikt op de klok. “Jon! Bedtijd, het is allang half tien geweest. Naar bed,” zegt ze streng. Maar dat maakt Jon niets uit. Na een nachtzoen van zijn ouders vertrekt hij naar bed.

Niet veel later gaan Gabrielle en Jason ook naar bed. Zenuwachtig als ze zijn slapen ze in. De baby kan elk moment komen, vooral omdat Gabrielle al een paar kleine steekjes gevoeld heeft.

Maar het blijft een paar uur rustig, al slaapt Gabrielle niet diep.

Als ze rond drie uur pijnlijke steken voelt, staat ze op. Ze port Jason in zijn zij. “Jason,” zegt ze terwijl ze overeind klimt. “De baby komt,” roept ze, terwijl een wee volgt. Jason wordt wakker met een kreetje, en vliegt overeind.

“De baby komt,” gilt Gabrielle, en ze klemt haar handen om haar buik. De weeën volgen snel achter elkaar op, en jammerend ademt ze in en uit. “Kom op,” zegt Jason, en hij ademt mee in en uit.

“Jason! Laat het stoppen! NU!” gilt ze, en ze knijpt in haar handen. “Rustig, gewoon kalm adem halen. Je weet wel, door de wee heen ademen,” sust Jason, maar zelf is hij ook aardig in paniek. “HELP, LAAT HET STOPPEN,” schreeuwt Gabrielle. Maar na een laatste wee stopt de pijn, en kan ze adem halen…