Genetika prvo predavanje

GENETIKANauka o nasljeivanju tj. prenoenju nasljednog materijala sa roditelja na potomke.

Genetika Interesovanje za fenomen naslijeivanja staro je koliko i ovjeanstvo. Poznato je da su se stari Egipdani, grki filozovi i rimski mislioci bavili pitanjima vezanim za fenomen nasleivanja.

Genetika Od mnotva razliitih biolokih makromolekula, koji su zastupljeni u ivim sistemima, za nas su interesantni samo oni bioloki makromolekuli koji predstavljaju nosioce i realizatore nasljednih informacija u ivim sistemima, a to su nukleinske kisjeline i proteini. Oni ostvaruju samoreprodukciju i samokontrolisano razvide, ostvaruju osnovne funkcije koje su karakteristine za ivi svijet.

Genetika U okviru jednog viedelijskog organizma sve delije sadre identine molekule DNK, a ipak postoje oigledne morfoloke I funkcionalne razlike meu delijama koje pripadaju razliitim tkivima. Te razlike potiu otuda to u svim delijama nisu aktivni svi geni, tako da razliite delije sintetiu razliite setove proteina, a to im omoguduje da obavljaju specifine funkcije. Drugim rijeima sinteza razliitih setova proteina u pojedinim delijama dirigovana je selektivnom aktivacijom ili inaktivacijom odreenih gena.

Genetika Kao najvaniji bioloki makromolekuli, nukleinske kisjeline i proteini, su zastupljeni u svim ivim bidima. Sva iva bida uvaju genetike informacije na isti nain i koriste iste vrste makromolekula za odravanje kontinuiteta vrste.

Genetika Nukleinske kisjeline DNK (dezoksiribonukleinska) i RNK (ribonukleinska) su nosioci naslednih informacija. U njihovoj strukturi su zapisane genetike informacije u vidu programa po kojem se u ivom sistemu odvijaju svi procesi koji mu omoguduju opstanak, razvoj i reprodukciju. One su i prenosioci naslednih informacija sa jedne generacije na drugu (DNK), kao i prenosioci informacija unutar delije (RNK). Proteini su realizatori tih informacija.

Genetika ema protoka informacija kroz generacije i kroz delije oznaava da se genetike informacije uvaju u DNK, iji su pojedini djelovi oznaeni kao geni, i koji u svojoj strukturi nose zapisanu odreenu genetiku informaciju.

Bioloku specifinost jedne vrste odreuje redosled nukleotida u DNK. tj., njna primarna struktura.

Genetika etrdesetih godina prolog vijeka otkrivena je i hemijska struktura nukleinskih kisjelina. Osnovnu jedinicu grae nukleinskih kisjelina ini nukleotid, koji je sastavljen od jednog molekula fosforne kisjeline, jednog molekula edera pentoze ( dezoksiriboze u DNK molekulu, odnosno riboze u RNK molekulu) i jednog molekula purinske ili pirimidinske baze. Dvije purinske baze, adenin (A) i guanin (G), kao i dvije pirimidinske baze, citozin (C) i timin (T), grade molekulu DNK. Molekul RNK sadri iste baze osim to je baza T zamijenjena pirimidinskom bazom uracil (U).

Genetika Vana karika u otkridu sekundarne strukture DNK ini i precizna analiza nukleotidnog sastava DNK molekula koju je izvrio I. argaf. Primjenom hromatografije na uzorcima DNK razliitog porijekla otkrio je da je koliina purina u jednom molekulu DNK jednaka koliini pirimidina, kao i da su koliine A i T, kao i G i C, meusobno jednake. A/T=G/C=1, argarfovo pravilo o zastupljenosti pojedinih nukleotida u DNK.

Genetika 1953. godine Votson i Krik publikovali su svoje otkride sekundarne strukture molekula DNK koja se bazirala na modelu dvolanane zavojnice, odnosno duplog heliksa. Gdje su purinske i pirimidinske baze okrenute ka unutranjosti molekula,, naslagane,, jedna na drugu (zbog hidrofobnih sila) dok su fosforne grupe okrenute ka spoljanjoj strani. Okosnicu molekula ine molekuli edera pentoze i fosfati. Kako je prenik zavojnice jednak cijelom duinom molekula, prema purinskoj bazi u jednom lancu nalazi se pirimidinska baza u drugom lancu.

Hromozom Hromozomi su najsloenije i najvanije organele unutar delije koji imaju posebnu funkciju u procesima nasleivanja. Danas je pojam hromozom proiren na molekule nukleinskih kisjelina u kojima su sadrane genetike informacije virusa, bakterije, eukariotske delije ili delijske organele. Ranije se ovoodnosio samo na telaca koja se pojavljuju u jedru eukariotskih delija neposredno pre i u toku mitoze i koja se intenzivno boje tako da se mogu posmatrati pod svetlosnim mikroskopom.

Hromozom Hromosomi se sastoje od spiralno isprepletanih lanaca DNK, djelovi hromosoma koji nose nasledne osobine se nazivaju GENI, a mjesto na hromosomu gdje se nalaze geni se naziva lokus! Hromosomi se nalaze u jedru, sastoje se od krakova i suenog dijela gde se ti krakovi spajaju, koji se naziva centromera.

Metafazni hromozom

Metafazni hromozom: (1) hromatida; (2) centromera; (3) kratki krak (4) dugi krak

Morfologija hromosoma

Tipovi hromozoma

Hromosomi se sastoje od spiralno isprepletanih lanaca DNK, djelovi hromosoma koji nose nasledne osobine se nazivaju GENI, a mjesto nahromosomu gdje se nalaze geni se naziva lokus

Hromozomi Kod monokotiledonih biljaka hromozomi su po pravilu vedi nego kod dikotiledonih. Skup svih hromozoma u jednoj deliji naziva se karioptip. Poreani hromozomi po veliini daju kariogram. ematsko predstavljanje hromozoma, da bi se jasnije uoile razlike, naziva se idiogram

Kariotip

Skup Hromozoma oveka

Kariogram

Idiogram

Broj i veliina hromozoma Broj i veliina hromozoma Kod najvedeg broja vrsta biljaka broj hromozoma je stalan i relativno mali i krede se od 10 do 80. Penica (Triticum vulgare)2n = 42, Ovas (Avena sativa) 42, Jeam (Hordeum sativum) 14, Ra ( Secale cerale) 14, Kukuruz (Zea mays) 20, Trenja (Prunus cerasus) 32, Vinja ( Prunus cerassifera) 16, Kajsija (Prunus armeniaca) 16, Orah (Juglans regia) 32, Maslina (Olea europea) 46, Pomoranda ( Citrus aurantium) 18, Smokva ( Ficus carica) 26, , Bijeli dud ( Morus alba ) 42. Malina (Ruibus idaeus) 14. 21. 28., Trnjina ( Prunus spinosa) 16, 24, 32, 40 itd. Veliina hromozoma je relativno konstantna kod svake vrste, ali se mijenja u procesu deobe delije. Hromozomi su najdui u unterfazi i profazi, dok su zbog kontrakcije u metafazi i anafazi znatno kradi. Kod vrsta sa velikim brojem hromozoma , oni su esto maleni, dok kod vrsta s malim brojem hromozoma su najede veliki.

Crni dud (Morus nigra) 308

hromozom etrdesetih godina prolog vijeka otkrivena je i hemijska struktura nukleinskih kisjelina. Osnovnu jedinicu grae nukleinskih kisjelina ini nukleotid, koji je sastavljen od jednog molekula fosforne kisjeline, jednog molekula edera pentoze ( dezoksiriboze u DNK molekulu, odnosno riboze u RNK molekulu) i jednog molekula purinske ili pirimidinske baze. Dvije purinske baze, adenin (A) i guanin (G), kao i dvije pirimidinske baze, citozin (C) i timin (T), grade molekulu DNK. Molekul RNK sadri iste baze osim to je baza T zamijenjena pirimidinskom bazom uracil (U).

Organizam i spoljana sredinaFaktori spoljanje sredine mogu razliito uticati na organizme i taj uticaj moe imati razliit ishod na nasljednost. Spoljanja sredina u prvom redu predstavlja neophodan uslov za ivot organizma, ali moe izazavati i razliite promjene u organizmima.U ontogenetskom razvoju organizma svaka promjena moe biti od znaaja, ali za odravanja vrste od znaaju su samo one promjene koje se prenose na potomstvo, koje se fiksiraju u nasljednosti genetskom programu

hromozom etrdesetih godina prolog vijeka otkrivena je i hemijska struktura nukleinskih kisjelina. Osnovnu jedinicu grae nukleinskih kisjelina ini nukleotid, koji je sastavljen od jednog molekula fosforne kisjeline, jednog molekula edera pentoze ( dezoksiriboze u DNK molekulu, odnosno riboze u RNK molekulu) i jednog molekula purinske ili pirimidinske baze. Dvije purinske baze, adenin (A) i guanin (G), kao i dvije pirimidinske baze, citozin (C) i timin (T), grade molekulu DNK. Molekul RNK sadri iste baze osim to je baza T zamijenjena pirimidinskom bazom uracil (U).

Hemijski sastav i graa nukleinskih kisjelina Nukleinske kisjeline (DNK i RNK) su polimeri ija je osnovna jedinica grae nukleotid. Nukleozid je jedinjenje koje nastaje od azotne baze i pentoze. Azotna baza I pentoza su u nukleozidu vezane N glikozidnom vezom izmeu N9 purina ( odn. N1 pirimidina) i C1 edera. Pentoza koja ulazi u sastav DNK je dezoksiriboza, dok se u RNK nalazi riboza. Nukleotidi su estri nukleozida i fosforne kisjeline (Svaki nukleotid se sastoji od jednog molekula azotne baze, jednog molekula pentoze i jednog molekula fosforne kisjeline.). U zavisnosti od broja vezanih fosfornih grupa mogu biti nukleozid monofosfati, difosfat ili trifosfati. U sastav NK ulaze samo nukleozid monofosfati. Fosforna grupa je vezana estarskom vezom za C5 pentoze.

DNK

NU nukleotid sadri dva tipa azotnih baza: purinske i pirimidinske. Purinske baze (purini) koji ulaze u sastav NK su adenin i guanin.Pirimidinske baze (pirimidini) su timin, citozin i uracil. U sastav DNK ulaze adenin, guanin, timin i citozin, a u sastav RNK adenin, guanin uracil i citozin.

DNK DNK razliitih vrsta razlikju se po redosledu nukleotida, tj. po primarnoj strukturi i veliini. Molekuli DNK virusa manji su od DNK bakterija, a ovi daleko manji od DNK eukariotskih delija. Broj razliitih redosleda nukleotida je , gdje je n broj nukleotida koji ine lanac DNK. Prema tome bioloka varijabilnost koju moe da obezbijedi ak i lanac DNK sasvim umjerene duine je ogroman, tako da je primarna struktura DNK mogla da poslui kao osnov za razumijevanje raznolikosti vrsta.

4

DNK Osnovu sekundarne strukture DNK po Votsonu i Kirku ini desnogira dvolanana zavojnica (B zavojnica). Dva polinukleotidna lanca, koja ine ovu zavojnicu, su antiparalelna, to znai da se naspram 5' kraja jednog lanca nalazi 3' kraj drugog, i obrnuto. Lanci su uvijeni jedan oko drugog, tako da se du dvolanane zavojnice prostiru dva spiralno uvijena ljeba od kojij jedan ima vedu dubinu i irinu ( veliki ljeb) od drugog (mali ljeb). Prenik dvolanane zavojnice je isti cijelom duinom i iznosi 2 nm. Hod zavojnice ima duinu od 3.4 nm i sadri 10 nukleotida.

DNK

DNK

Naspram purinskih baza u jednom lancu nalazi pirimidinska baza u drugom.

genetika Gen je niz nukleotida u DNK ( ili RNK kod nekih virusa) koji obavlja specifinu funkciju. Udvajanjem (replikacijom) DNK pri svakoj delijskoj deobi, identian skup informacija prenosi se na delije potomke, tj. sa generacije na generaciju (DNKDNK). Da bi se delija pripremila za deobu, ostvarila sve biohemijske procese neophodne za odravanje ivota i obavila specijalizovane funkcije, potrebno je da s sintetie proteinske katalizatore, enzime. Funkcija enzima ( i proteina uopte) strogo je uslovljena njihovom strukturom koja se nalazi pod kontrolom gena

gen Gen je niz nukleotida u DNK ( ili RNK kod nekih virusa) koji obavlja specifinu funkciju

mitoza Proces deobe i povedanja tjelesnih ili somatskih delija naziva se mitoza ili ekvaciona deoba. Putem mitoze vri se umnoavanje delija, pomodu kojeg se zigot razvija u novi organizam. Ona lei u osnovi rasta, ontogenetskog razvida i vegetativnog razmnoavanja svih organizama. Kod biljaka se mitoza odvija u vrhovima korijena, u takama rasta stabla, sjemenim pupoljcima i svim drugim organima koji sadre meristemsko tkivo.

mitoza

Kao rezultat mitoze uvijek se obrazuje identino potomstvo

Proces mitoze se sastoji od dvije deobe: a) deoba jedra ili kariokineza i b) deobe citoplazme ili citokineze.

mitoza Kariokineza (grki karyon = jedro, kinesis = kretanje). Svrha kariokineze je da se svaki hromozom podijeli, odnosno reprodukuje i da svaka delija kdi sadri isti broj hromozoma kao to je imala delija-mati Stvaraju se nove delije koje se kvantitativno i kvalitativno jednake deliji od koje su nastale

mitoza Broj hromozoma ne samo da je konstantan kod svake vrste nego je i paran, tj. po dva hromozoma su jednaka ili homologna. Jedan hromozom iz para potie od majke a drugi od oca Kukuruz ima 20 hromozoma u somatskim delijama u stvari ima samo 10 razliitih hromozoma jer su po dva hromozoma homologna

Faze mitoze Kariokineza je kontinuirani proces koji se dijeli u nekoliko faza. Interfaza (period G1, S i G2) Profaza Metafaza Anafaza Telofaza

Mitoza - interfaza U predsintetikom periodu (G1) dolazi do odmotavanja heliksa DNK za 180 oko svoje glikozidne osovine. Zatim nastupa kidanje hidrogenskih veza i dobijaju se dva polinukleotidna lanca sa slobodnim bazama. ( polinukleotidni lanci su spiralno uvijeni jedan oko drugog , kao brljen heliks, a suprotnog su pravca)

Mitoza - interfaza Sintetski period (S) tokom kojeg se ostvaruje replikacija molekula DNK i reprodukcija hromozoma. Prvo dolazi do nakupljanja materijala za sintezu ( dATP, dGTP i dr.), poslije toga slobodne baze u svakom od jednostrukih polinukleotidnih lanaca posredstvom enzima polimeraze privlae sebi odgovarajude baze slobodnih nukleotida i veu ih. Tako nastaju dva dvostruka polinukleotidna lanca, izvrena je replikacija DNK.

Mitoza - interfaza U postsintetikom periodu (G2), nakon sinteze DNK, obavlja se sinteza proteina potrebnih za izgradnju deobnog vretena i za spiralizaciju ( kondenzaciju ) hromozoma u profazi i daljim deobama mitoze.

Mitoza profaza. Nakon replikacije svaki hromozom se sastoji od dvije polovine ili hromatide, koje se dre zajedno u centromeri. Da bi se u daljoj deobi hromozomi kretali dolazi do spiralizacije, zbog ega hromozomi postaju znatno kradi i vidljiviji nego u interfazi

U metafazi se centromere privrduju za niti deobnog vretena a hromatide kredu prema ekvatorijalnoj ravni delije. Hromatide su sasvim odvojene jedna od druge u odgovarajude hromozome.Centromere se nalaze u ekvatorijalnoj ravni .

A. Dolazi do deobe centromera, sestrinske kinetohore se odvajaju i niti deobnog vretena odvlae od svakog hromozoma jednu hromatidu na jedan pol, a drugu hromatidu na drugi pol.

Telofaza. Nakon odlaenja hromozoma na polove , dolazi do stvaranja nuklearne membrane, hromozomi se despiralizuju, jedarce se ponovo pojavljuje i itavo jedro dobija izgled kao u interfazi.

Pored deobe hromozoma dijele se i organele, kao i sama citoplazma.

genetika itav ovaj proces obuhvata ddiobu jedra, iji je rezultat nastanak dva jedra od jednog, svakog sa onolikim brojem hromozoma koliko je imalo poetno jedro. Pored diobe hromozoma u deliji dolazi i do diobe citoplazme i ostalih organela citokineza Kada se zavre obadvije diobe nastaju dvije delije-kderi od jedne delije majke.

genetika Vrijeme trajanja interfaze i mitoze kod biljaka u delijama vrka korijena pasulja iznosi: G1 period 4 h, S period 9 h, G2 period 3.5 h, a M perod oko 2 h.

Mitoza

MEJOZA Mejoza je nain deobe delija u kojem se redukuje broj hromozoma za polovinu i tom prilikom se stvaraju polne delije sposobne za oplodnju.

Kako potomci imaju isti broj hromozoma kao i roditelji, kod polnih delija roditelja, mora dodi do redukcije diploidnog broja hromozoma na haploidan (polovian ) broj, da bi potomci koji nastajun spajanjem gameta sa haploidnim brojem hromozoma imali diploidan broj hromozoma kao i roditelji

mejoza Redukcija broja hromozoma obavlja se u prvoj diobi, oznaenoj kao mejoza I, kada se majkadelija (2n broj hromozoma) podijeli na dvije kderke-delije (n broj hromozoma). U drugoj diobi, mejozi II, se obje novonastale kderke-delije (sa n brojem hromozoma) podijele. Krajnji rezultat mejoze su 4 kderke-delije koje imaju haploidan broj hromozoma

Prva mejotika dioba Premejotika interfaza. U ovoj fazi isto kao i u interfazi mitoze dolazi do rasta delije i nakupljanja materija za sintezu (G1 period ), zatim replikacija hromozoma (S period) te ponovnog rasta specifinih delija mejocita (G2 period) koje zatim stupaju u mejotiku ili redukcionu deobu.

mejoza Profaza. To je najsloenija faza mejoze koja je podijeljena u slijedede stadijume: leptoten, zigoten, pahiten, diploten i diakineza.

Profaza je najsloenija faza i podijeljena je u stadije Leptoten hromozomi su odvojeni, dugaki i daju jedru mreastu strukturu, nukleolus se jasno vidi Zigoten parenje homolognih hromozoma ( sinapsis) od muke i enske delije. Hromozom 1m sa 1, 2m sa 2 itd. Ne moe 1m sa 2 . Pahiten zavretak parenja homolognih hromozoma po cijeloj duini. Potpuno sparena dva homologna hromozoma ine par (bivalent). Jasno se vidi da se hromozomi sastoje od dvije hromatide a bivalenti od etiri hromatide i dvije centromere Diploten sile koje su izazvale parenje hromozoma, slabe i hromozomi iz para nastoje da se odvoje, ali se dre dvrsto samo na pojedinim mjestima (hijazmama). Dijakineza hromozomi su kratki i parovi se dre samo na krajevima (terminalne hijazme)

Mejoza - leptoten Hromozomi se vide kao tanke, dugake niti, na kojima se istiu takaste tvorevine tzv. Hromomere. Broj, veliina i poloaj hromomera je prilino konstantan za svaki hromozom, pa se pomodu njih kod nekih vrsta mogu identifikovati hromozomi.

U leptotenu hromozomi su odvojeni ali uslijed velike duine dolazi do isprepletanosti, to jedru daje izgled mreaste strukture. Nukleolus se jo jasno vidi

Hromozomi se vide kao tanke, dugake niti, na kojima se istiu takaste tvorevine tzv. Hromomere. Broj, veliina i poloaj hromomera je prilino konstantan za svaki hromozom, pa se pomodu njih kod nekih vrsta mogu identifikovati hromozomi. U leptotenu hromozomi su odvojeni ali uslijed velike duine dolazi do isprepletanosti, to jedru daje izgled mreaste strukture. leptoten

U ovom stadijumu dolazi do parenja ili konjugacije homolognih hromozoma, do pojave nazvane sinapsis. Dolazi do parenja hromozoma koji potie od muke delije sa slinim hromozomom koji potie od enske delije

.

zigoten

Parenje hromozoma se nastavlja po cijeloj duini i zavretak tog procesa naziva se pahiten. Potpuno sparena dva homologna hromozoma ine jedan par ili bivalent. Jaina parenja homolognih hromozoma nije svuda jednaka. Mjesta vrste veze zovu se hijazme i mogu biti uzrok pojave izmjene djelova homolognih hromozoma, tzv. Crossing-over. Pahiten.

Ovo je stadijum u kojem dolazi do jo jae kondenzacije hromozoma i nestanka sinaptikog kompleksa. U njemu se jasno vidi da se svaki hromozom sastoji od dvije hromatide i tako se jedan homologni par hromozoma sastoji od etiri hromatide i dvije centromere. Sile koje su ranije izazvale parenje homolognih hromozoma, slabe u diplotenu i hromozomi iz para nastoj da se odvoje jedan od drugoga. diploten

Dalja faza u kojoj dolazi do kontrakcije hromozoma i postepenog smanjivanja nukleusa nazvana je dijakineza. Hromozomi su kratki i parovi se dre jo samo na krajevima (terminalne hijazme dijakineza

. U metafazi I isezava nuklearna membrana i dolazi do obrazovanja deobnogvretena. Parovi hromozoma povezani nitima vretena u centromerama odlaze u ekvatorijalnu ravan. Osim toga parove jo uvijek dre zajedno jedna ili vie hijazmi.

Pokretanjem hromozoma ka polovima zapoinje anafaza. . Za razliku od mitoze u ovoj fazi mejoze ne dolazi do deobe centromera, iz ega proizilazi da na polove odlaze cijeli hromozomi a ne hromatide

.

MEJOZA I - ANAFAZA Ne dijeli se centromera nego se dijeli broj hromosoma.

Nakon potpunog odlaenja hromozoma na polove, dolazi do stvaranja nuklearne membrane. Hromozomi se rasporeuju po itavom jedru i ponovo se pojavljuje jedarce Telofaza I

.

Mejoza Dvije delije koje su nastale prvom mejotikom deobom ne rastavljaju se nego se dre skupa i stoga se nazivaju dijade. Proces deobe se nastavlja dalje zbog toga to se nijesu razdvojile hromatide hromozoma nego se itav hromozom s obadvije hromatide nalazi u svakoj deliji dijadi.

Profaza II. Hromozomi u svakoj deliji dijadi sastoje se od dvije hromatide i jedne centromere koja ih dri zajedno. U vedini sluajeva hromatide su na krajevima razdvojene i imaju izgled slova X

Metafaza II. Nuklearna membrana i nukleolus nestaju, a ved jako skradeni hromozomi odlaze odlaze u ekvatorijalnu ravan gdje dolazi do deobe centromere., nakon ega nastupa anafaza II.

Anafaza II. Centromere sa hromatidama odlaze prema polovima. Jedna hromatida hromozoma odlazi na jedan pol a druga hromatida istog hromozoma odlazi na drugi pol. Svaka hromatida sada predstavlja jedan hromozom.

Telofaza II. Stvara se poprena membrana i dijeljenjem citoplazme (citokineza) nastaju 4 delije, tz. Tetrade ili kvartet. Svaka delija ima haploidan ili n broj hromozoma ).

Znaaj mejoze Nastaju delije sa polovinim brojem hromozoma koji daljim razvojem postaju polne delije sposobne za oplodnju Nastaju delije nejednake po svom kvalitetu. Na jedan pol mogu otidi samo hromozomi od majke a na drugi samo od oca. Ili jedna etvrtina od majke i tri etvrtine od oca i td.

Stvaranje polnih delija Mikrosporogeneza muki polni organ kod viih biljaka je pranik. U pranicima se, od sporogenog tkiva, stvaraju materinske delije polena koje ulaze u proces prve i druge mejotike diobe i iji je rezultat stvaranje etiri delije sa haploidnim brojem hromozoma. Nakon telofaze II dolazi do odvajanja tetrada svaka delija postaje tz. Mikrospora. Svaka mikrospora prolazi kroz mitotsku deobu sa haploidnim brojem hromozoma. Rezultat diobe su dva jedra odnosno dvije delije Vegetativna (ved) i generativna ( manja).Obadvije delije se dre zajedno u okviru jedne membrane. Generativna delija se dijeli mitozom i dobijamo dvije generativne delije . Vegetativna se ne dijeli dalje Obrazuje se polenovo zrno koje na kraju ima dvije generativne i jednu vegetativnu deliju

Makrosporogeneza U unutranjosti plodnika razvija se sjemeni pupoljak u ijem se subepidermalnom tkivu izdvaja samo jedna delija tz. Materinska delija embrionalne kese. Ova delija raste i ulazi u I i II mejotiku diobu obrazuju se etiri delije ili makrospore sa haploidnim brojem hromozoma. Kod vedine dikotila samo jedna od makrospora se razvija i obrazuje embrionalnu kesu. Nizom uzastopnih deoba dolazi do obrazovanja embrionalne kese sa osam jedara (2-4-8) etiri jedra se rasporeuju u mikropilarnom kraju a etiri u halaznom kraju. U mikropilarnom dijelu se nalaze tri delije jajna delija i dvije sinergide, a u halaznom tri antipode. Preostala dva jedra , jedno sa mikropilarnog dijela i jedno sa halaznog dijela pribliavaju se centru embrionove kese i spajaju u jedno jedro sekundarno ili centralno jedro Jedna generativna delija ulazi u jajnu deliju i spaja se sa njenim jedrom , od te oplodnje nastaje Klica embrio nastaje oplodnjom 2n hromozoma, druga generativna delija se spaja sa sekundarnim jedrom 3n hromozoma.

Organizam i spoljana sredina Nasljednost predstavlja osnovu na koju djeluju faktori spoljanje sredine, i ako ne postoji nasljedna uslovljenost za razvoj jednog svojstva , ono se nede razviti makar kako bili povoljni uslovi sredine. Hlorofil kod kukuruza Za razvoj hlorofila neophodno je dnevno osvjetljenje.