Good Shepherd Sunday 3rd May 2020

We look to Christ the Good Shepherd to be our guide and

consolation at this time. May He gently embrace those who

are sick, comfort those who are anxious and worried, and

bring his compassionate love to those who have died. May

he be close to all in frontline services giving them strength

and encouragement.

ST ANDREW’S ST PETER’S ST PHILIP’S ST THERESA’S

Admin Office:

126 Victoria Street 9 Carmondean Centre The Lanthorn Kilronan Park

Craigshill Deans Kenilworth Rise 41 Main Street

Livingston Livingston Dedridge, Livingston East Calder

EH54 5BJ EH54 8PT EH54 6NY EH53 0ES

T: 01506 432141 T: 01506 438787 T: c/o 01506 880918 T: 01506 880918

Pastoral Team:

Fr Kenneth Owens, Fr Simon Hughes, Fr Peter Krakowiak SAC & Fr John Semnanke

Email: catholic126@gmail.com PPC Email: catholic126@gmail.com

Fr Peter Mobile: 07460 676 278 (text only) Email: katolicylivingston@gmail.com

Facebook: Livingston and East Calder Catholic Parishes

Website: www.livingstoncatholicparishes.co.uk

SVDP Contact Numbers:

St Andrew’s & St Theresa’s: 07342 793611 St Peter’s: 07796 662264

St Philip’s: 07502 031701

Date Fr Kenneth Fr Simon Fr John

Sun 3rd May People of the parish People of the parish Zoila de Urdaneta

Mon 4th May

Tues 5th May Charlie Farren Rosemary Kroger

Wed 6th May

Thur 7th May Francis Quek

Fri 8th May Patsy Paterson

Sat 9th May Luis Antonio Chirinos

Sun 10th May People of the parish People of the parish People of the parish

Mass Intentions can be

submitted online at

catholic126@gmail.com or

put through the letter box.

Or can be sent by post to the

Parish Office at 126 Victoria

Street Craigshill

Of your charity please pray for those who have

died recently:

Pauline Corbett, Teresa Coyle

Parish Finance

If you would like to pay your weekly offering through internet banking

please email catholic126@gmail.com and state which parish you belong.

We can email you the necessary details. New offertory envelops also will

be available as soon as we get back to normal. You can also post cheques

to the Parish Office at 126 Victoria Street.

PRAYER PARTNERS - some months ago hundreds of you

signed up to be 'Prayer Partners' for all the children in our

parishes preparing for Sacraments. We do not know when

First Reconciliation or First Holy Communions may now be

celebrated but until then please remember the children and

their families as you pray.

Presider: Loving God, we know of your gentle care for us. We trust that you will

give us what we need. Shepherd us to follow in your ways now and forever.

Amen.

Reader: After each prayer, please respond: Lord, hear our prayer.

That Jesus the Good Shepherd may open the hearts of our young people to

the possibility of a life in priesthood or religious life, that they can quieten the

noise in their lives, to recognise the voice of the Good Shepherd calling them

to follow him. We Pray to the Lord.

For those called to a Vocation by the power of the Holy Spirit, that they will

be filled with the courage and faith to respond to a life of service. We pray to

the Lord.

For all families, that they may have a positive regard for vocations to the

priesthood and religious life, and provide encouragement, not discouragement.

We pray to the Lord.

For an increase in vocations to the priesthood and the religious life,

especially in our Dioceses and country. We pray to the Lord.

For our Holy Father Pope Francis, and his efforts to call youth to their

Christian calling. We pray to the Lord.

For all who support the work of vocation promotion through their prayers and

Christian witness. We pray to the Lord.

We pray for our priests, that they will seek the opportunity to encourage and

invite other men to join them in the priesthood. We pray to the Lord.

For all those called as priests, deacons, and religious, that they will be

faithful witnesses to the Good Shepherd in our midst. We pray to the Lord.

Presider: Loving God, we know of your gentle care for us. We trust that you will

give us what we need. Shepherd us to follow in your ways now and forever.

All: Amen.

3rd May – The Feast of Our Lady of Jasna Gora (Black Madonna) in Poland and wherever Polish people live and worship - in Scotland and in the world.

A WONDERFUL PAINTING OF MOTHER OF GOD OF JASNA GÓRA EXPLAINED – please read it, as for the 50th of St. Andrew’s the icon painted by Polish soldier who remained in Scotland after WWII, and married a Scottish woman (as around twenty thousand others at that time) will be displayed at the entrance of our church. Together with image of Merciful Jesus they will be greeting all those arriving, being also a sign of our gratitude and appreciation that we Polish peo-ple express, as part of our parish communities here in Livingston – Fr. Piotr Peter Krakowiak SAC with Polish community members VIRTUAL WALK: http://jasnagora.pl/en/about-sanctuary/virtual-walk-on-the-shrine/

The greatest treasure of Jasna Góra in Poland is the Miraculous Image of the Mother of God. The reason for the uniqueness of this place must be deeper, but it must be stressed that there have never been any Marian apparitions, as was the case in other sanctuaries. The strength and mystery that attracts pilgrims to the feet of the Lady of Jasna Gora is Her Miraculous Picture. Without it, Jasna Góra would only be a collection of buildings, memorabilia and works of art, perhaps a beauti-ful and rich, but dead museum. Millions walk to her & pray every year from Poland and the world.

About the beginnings of the Image and its history until 1382, we do not have certain and strictly his-torical news. According to tradition, the Painting of Lady of Czestochowa was to paint St. Luke Evan-gelist still during the life of the Holy Lady. The same tradition even states that the painting is painted on a table plate used by the Holy Family in Nazareth. In the fourth century Saint Helena, the mother of the Emperor Constantine the Great, was to bring this Image to Constantinople with her. There he was very worshiped and helped in moments of especially great disasters as contagious diseases, ep-idemics, etc. Around the 9th or 10th century, the Image traveled north, where he finally settled per-manently northeast of Lviv, in Red Russia. In 1382, Władysław, Polish prince wanted to protect the Image against possible desecration from the heathen Tatars and decided to transport the Image to Silesia. When on the way he stopped for a short rest in Częstochowa at the foot, the church at Jasna Góra, Our Lady was to let him know his will, that he wanted to stay here, entrusting Her the White Father Pauline family, brought from Hungary in 1382. MAP OF THE SHRINE: http://jasnagora.pl/en/for-pilgrims/shrine-map/

Crumbs from the history of the Miraculous Icon of Our Lady of Jasna Gora

Icon presents the Virgin Mary in a standing posture, in a torso with the Infant Jesus in his arms. Mary is facing the faithful, and the face of the Child – towards the pilgrim, though she does not stop her eyes on him. Both faces the expression of contemplation, as if some absence and seri-ousness. The righteous cheek of the Mother of God is marked by two lines running parallel, cut by the third on the line of the nose. Six cuts are visible on the neck, two of which are visible quite clear-ly, while the other four – less well. The baby, clad in a carmine dress, rests on Mary’s left arm; he holds the book in his left hand, and lifts up the right in a characteristic gesture of a teacher, ruler or blessing. Mary’s right hand rests on her breast, pointing to Jesus, the only Saviour of the world. The dominant elements of the icon are gilded nimbs around the heads of Mary and Jesus – the symbol of God the Father, which blend into one composition, constituting a characteristic detail, con-trasting with the dark complexion of the faces of the holy figures. That is why sometimes the Moth-er of God is called the „Black Madonna”.

King Władysław Jagiełło himself took care of the restoration of the painting. There were numerous difficulties associated with the painting technique of the Jasna Góra Painting. It was probably so damaged that it was decided to put on a new board, reminiscent of the relic, and re-paint the im-age, according to the picture visible on the old damaged canvases, the pieces of which were left un-der the canvas new. A permanent trace of the destruction of the Image in 1430 are scars on the Face of the Mother of God. A characteristic feature, which everyone will recognize the Jasna Góra Image, are the scars on the face of the Mother of God. Jasna Gora’s painting bears signs of wounds and pain. There are many wounds on the Image (on the neck, on the face and two under the right eye). As if she would tell us, Our Lady, that she is the Mother and Queen of the martyred and tor-mented nation for centuries. Like the seven swords of sorrow pierced her heart at the Cross, now he carries the signs of painful wounds on his Jasna Góra Face.

On the left side of the image there are the insignia of Our Lady Queen of Poland, scepter and ap-ple, made in 1926 from the foundation of Polish women. On the right side of the painting there are: Golden Rose and a golden votive in the shape of a heart with the inscription „TOTUS TUUS” – handed over by Pope John Paul II in 1979 and 1982.

From the very beginning, the Jasna Góra painting became famous for miracles that made the Marian sanctuary in Częstochowa famous and made pilgrims come to Jasna Góra from all over Poland, and in subsequent centuries from more distant European countries. In 1480, Jan Długosz wrote: „From all of Poland and neighboring countries, namely: Silesia, Moravia, Prussia and Hungary, for the solemnity of the Holy Mary – whose rare and devotional picture is here – a pious people converged for amazing miracles that our Lady and Advocate have done here because of this”. A sign of the faith of the pilgrims were numerous offerings to the Mother of God, whose value and today should be determined primarily by the value of the intentions in which they were made, pure and exalted, not their valuables or the donor’s per-son. http://jasnagora.pl/en/about-sanctuary/miracolous-icon-of-our-lady/

VIRTUAL WALK: http://jasnagora.pl/en/about-sanctuary/virtual-walk-on-the-shrine/

INFO FOR PILGRIMS: https://www.pilgrim-info.com/jasna-gora-monastery-

czestochowa/

Drodzy, w 4 niedziele Wielkanocną słuchamy Piotra, który mówi: Niech cały dom Izraela wie z

niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem.

Z psalmistą wołajmy: Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego, Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę

odpocząć, orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach. W 2 czytaniu słyszymy, że Jezus

w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla

sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni. Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz

nawróciliście się do Pasterza i Stróża dusz waszych. Słowa Jezusa: Ja jestem dobrym Pasterzem i znam

owce moje, a moje Mnie znają, uzupełnione są przez Jego wyjaśnienie dla nas: Powiadam wam: Ja

jestem bramą owiec (…) przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości. Tyle głosów

wokoło – są głosy niepokoju i lęku. Pouczające głosy mediów, liczne głosy różnych interesów – tak

zaburzonych czasem pandemii i odosobnienia. Czyj głos brzmi dla mnie swojsko i pewnie, a czyj obco i

zniechęcająco? Nie przestawajmy słuchać Jezusa w Jego Słowie, spotykać go na Eucharystii – choć z

konieczności wirtualnej – we wspólnocie Kościoła. Bo jak Go słuchać będziemy, to rozpoznamy Go, gdy

będzie nas wołał po Imieniu – jak Dobry Pasterz! Wasz ks. Piotr

W Polsce uroczystość: Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski 2-3 maja 2020 – odwiedź z

Twoimi bliskimi Jasną Górę - https://jasnagora.pl/pl/media/na-zywo/

Czytaj: https://kosciol.wiara.pl/doc/490242.Najswietszej-Maryi-Panny-Krolowej-Polski

Skąd taka uroczystość? Za rządów króla Jana Kazimierza (1648-1668) Polska przeżywała tragiczne

chwile. Była rozbita i skłócona wewnętrznie. Magnaci doszli do takich majątków i wpływów, że sobie nic

nie robili z króla. Szlachta zaś związała królowi w czasie wielkiej elekcji ręce tylu ograniczeniami na

swoją korzyść, że faktycznie król nie mógł niczego przeprowadzić bez ich zgody. Objawy anarchii jako

skutek „złotej wolności" groziły katastrofą. Rozbity był także naród religijnie, gdyż protestantyzm uczynił

w nim dotkliwe wyłomy. Przede wszystkim wielu magnatów litewskich i wielkopolskich opowiedziało się

jawnie za protestantyzmem. Rozbita także była Polska wówczas politycznie. Nieustanne wojny: z Rosją

(1610-1612, 1617-1619, 1632-1634 i 1654-1655), z Turcją (1620-1622, 1646-1647) i z Kozakami, z

którymi sprzymierzyli się Tatarzy (1648-1653), wreszcie ze Szwecją (1617-1618, 1621, 1622-1627)

osłabiły i wykrwawiły zupełnie Polskę. Na domiar złego stary system prowadzenia wojny przez pospolite

ruszenie był przyczyną wielu klęsk.

W takich to okolicznościach doszło do nowej wojny ze Szwecją, która dysponowała nowoczesną,

doskonale wyposażoną armią. Dogodną okazję dla wroga stworzył Hieronim Radziejowski, który

obrażony na króla sam udał się do króla, Karola X Gustawa, i przedstawił mu stan rozkładu politycznego

Polski. Oddanie bez wystrzału całej Wielkopolski przez wojewodę Krzysztofa Opalińskiego dnia 25 lipca

1655 roku pod Ujściem otwarło Szwedom drogę do Warszawy (wrzesień) i Krakowa (październik). Tego

samego miesiąca Janusz Radziwiłł, wojewoda i naczelny dowódca wojsk litewskich, oddał podobnie bez

wystrzału Szwedom całą Litwę. Wojska małopolskie po klęsce pod Żarnowcem i Wojniczem przeszły

również na stronę wroga (październik). Jan Kazimierz uchodzi na Śląsk i uniwersałem, wydanym w

Opolu, wezwał naród do oporu (20 XI 1655).

Szwedzi po zajęciu Polski zaczęli ją okładać wysokimi podatkami i niemiłosiernie grabić. Bezcenne

zabytki kultury do dnia dzisiejszego stanowią chlubę muzeów szwedzkich. Sytuacja wydawała się nadto o

tyle beznadziejną, że nikt nie myślał o obronie ani też o przysłaniu pomocy. Słusznie Henryk Sienkiewicz

najazd szwedzki określił jako „potop" i osnuł na tle tych smutnych czasów powieść, w ostatnich latach

zekranizowaną we wspaniałym serialu filmowym (1974).

Pozostało jednak jedno miejsce nigdy przez Szwedów niezdobyte, chociaż leżało w samym centrum

Polski. Wiedzieli o tym Szwedzi i łakomi na „ogromne bogactwa", nagromadzone w klasztorze ojców

Paulinów w Częstochowie na „Jasnej Górze" postanowili je zagrabić. Dnia 19 listopada 1655 roku zjawił

się pod murami klasztoru generał Burhard Müller, mając pod swoim dowództwem oddział kilku tysięcy

Drodzy, w 4 niedziele Wielkanocną słuchamy Piotra, który mówi: Niech cały dom Izraela

wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i

Panem, i Mesjaszem. Z psalmistą wołajmy: Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego,

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po

właściwych ścieżkach. W 2 czytaniu słyszymy, że Jezus w swoim ciele poniósł nasze grzechy

na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią

Jego ran zostaliście uzdrowieni. Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do

Pasterza i Stróża dusz waszych. Słowa Jezusa: Ja jestem dobrym Pasterzem i znam owce

moje, a moje Mnie znają, uzupełnione są przez Jego wyjaśnienie dla nas: Powiadam wam:

Ja jestem bramą owiec (…) przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości.

Tyle głosów wokoło – są głosy niepokoju i lęku. Pouczające głosy mediów, liczne głosy

różnych interesów – tak zaburzonych czasem pandemii i odosobnienia. Czyj głos brzmi dla

mnie swojsko i pewnie, a czyj obco i zniechęcająco? Nie przestawajmy słuchać Jezusa w

Jego Słowie, spotykać go na Eucharystii – choć z konieczności wirtualnej – we wspólnocie

Kościoła. Bo jak Go słuchać będziemy, to rozpoznamy Go, gdy będzie nas wołał po Imieniu

– jak Dobry Pasterz! Wasz ks. Piotr

W Polsce uroczystość: Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski 2-3 maja 2020 –

odwiedź z Twoimi bliskimi Jasną Górę - https://jasnagora.pl/pl/media/na-zywo/

Czytaj: https://kosciol.wiara.pl/doc/490242.Najswietszej-Maryi-Panny-Krolowej-Polski

Skąd taka uroczystość? Za rządów króla Jana Kazimierza (1648-1668) Polska przeżywała

tragiczne chwile. Była rozbita i skłócona wewnętrznie. Magnaci doszli do takich majątków i

wpływów, że sobie nic nie robili z króla. Szlachta zaś związała królowi w czasie wielkiej

elekcji ręce tylu ograniczeniami na swoją korzyść, że faktycznie król nie mógł niczego

przeprowadzić bez ich zgody. Objawy anarchii jako skutek „złotej wolności" groziły

katastrofą. Rozbity był także naród religijnie, gdyż protestantyzm uczynił w nim dotkliwe

wyłomy. Przede wszystkim wielu magnatów litewskich i wielkopolskich opowiedziało się

jawnie za protestantyzmem. Rozbita także była Polska wówczas politycznie. Nieustanne

wojny: z Rosją (1610-1612, 1617-1619, 1632-1634 i 1654-1655), z Turcją (1620-1622, 1646-

1647) i z Kozakami, z którymi sprzymierzyli się Tatarzy (1648-1653), wreszcie ze Szwecją

(1617-1618, 1621, 1622-1627) osłabiły i wykrwawiły zupełnie Polskę. Na domiar złego stary

system prowadzenia wojny przez pospolite ruszenie był przyczyną wielu klęsk.

W takich to okolicznościach doszło do nowej wojny ze Szwecją, która dysponowała

nowoczesną, doskonale wyposażoną armią. Dogodną okazję dla wroga stworzył Hieronim

Radziejowski, który obrażony na króla sam udał się do króla, Karola X Gustawa, i

przedstawił mu stan rozkładu politycznego Polski. Oddanie bez wystrzału całej Wielkopolski

przez wojewodę Krzysztofa Opalińskiego dnia 25 lipca 1655 roku pod Ujściem otwarło

Szwedom drogę do Warszawy (wrzesień) i Krakowa (październik). Tego samego miesiąca

Janusz Radziwiłł, wojewoda i naczelny dowódca wojsk litewskich, oddał podobnie bez

wystrzału Szwedom całą Litwę. Wojska małopolskie po klęsce pod Żarnowcem i Wojniczem

przeszły również na stronę wroga (październik). Jan Kazimierz uchodzi na Śląsk i

uniwersałem, wydanym w Opolu, wezwał naród do oporu (20 XI 1655).

Szwedzi po zajęciu Polski zaczęli ją okładać wysokimi podatkami i niemiłosiernie grabić.

Bezcenne zabytki kultury do dnia dzisiejszego stanowią chlubę muzeów szwedzkich. Sytuacja

wydawała się nadto o tyle beznadziejną, że nikt nie myślał o obronie ani też o przysłaniu

pomocy. Słusznie Henryk Sienkiewicz najazd szwedzki określił jako „potop" i osnuł na tle tych

smutnych czasów powieść, w ostatnich latach zekranizowaną we wspaniałym serialu filmowym

(1974).

Pozostało jednak jedno miejsce nigdy przez Szwedów niezdobyte, chociaż leżało w samym

centrum Polski. Wiedzieli o tym Szwedzi i łakomi na „ogromne bogactwa", nagromadzone w

klasztorze ojców Paulinów w Częstochowie na „Jasnej Górze" postanowili je zagrabić. Dnia 19

listopada 1655 roku zjawił się pod murami klasztoru generał Burhard Müller, mając pod swoim

dowództwem oddział kilku tysięcy żołnierzy i najpotężniejsze armaty do wyburzenia murów. W

klasztorze było 70 zakonników i 160 żołnierzy załogi. Generał żądał od przeora klasztoru, o.

Augustyna Kordeckiego, bezwzględnej i natychmiastowej kapitulacji, grożąc, że w przeciwnym

wypadku „kurnik" ten w powietrze wysadzi. A jednak obrona bohaterska klasztoru na oczach

całego narodu trwała długich 6 tygodni. Jak wyspa na pełnym morzu klasztor stał, jak

zaczarowany: niezburzony i niezdobyty. Dnia 27 grudnia generał Müller musiał od oblężenia

odstąpić w obawie, aby nie być okrążonym. W tym samym bowiem czasie ruszyło chłopstwo i

została zawarta konfederacja w Tyszowcach przez hetmanów koronnych: Mikołaja Potockiego i

Stanisława Lanckorońskiego, którzy odstąpili od Szwedów (29 XII). Z wolna powstanie objęło

całą południową Polskę, wróg musiał wycofywać się do miast.

Obrona Jasnej Góry jakby nowe siły wlała w sparaliżowany organizm narodu. Uwierzono w

zwycięstwo. Na wiosnę 1655 roku całe południe Polski było już wolne od wroga. Król Jan

Kazimierz wrócił do kraju. Dnia 1 kwietnia 1656 roku przed cudownym obrazem Matki

Bożej Łaskawej we Lwowie nuncjusz papieski. Piotr Vidoni, celebrował uroczyście Mszę

świętą. Na Podniesienie król zszedł z tronu, złożył berło i koronę, i padł na kolana przed

wielkim ołtarzem. Zaczynając od słów: „Wielka Boga — Człowieka Matko, Najświętsza

Dziewico" ogłosił Matkę Bożą za szczególną Patronkę Królestwa Polskiego. Przyrzekł

szerzyć Jej cześć, ślubował wystarać się u Stolicy Apostolskiej pozwolenie na obchodzenie

Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, zająć się losem ciemiężonych pańszczyzną

chłopów i zaprowadzić w kraju sprawiedliwość społeczną. Po Mszy świętej, w czasie której

król przyjął również Komunię świętą z rąk nuncjusza papieskiego, przy wystawionym

Najświętszym Sakramencie odśpiewano Litanię do Najświętszej Maryi Panny, a

przedstawiciel papieża odśpiewał trzykroć, entuzjastycznie powtórzone przez wszystkich

obecnych nowe wezwanie: „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”. Tak więc od dnia

l kwietnia 1656 roku Polska stała się urzędowo ogłoszonym królestwem Maryi, oddała się pod

Jej rządy. Każdy król miał być odtąd niejako Jej regentem, sprawującym nad narodem rządy w

Jej imieniu. Król Jan Kazimierz nie był pierwszym, który oddał swoje państwo w szczególną

opiekę Bożej Matki. W roku 1512 gubernator hiszpański ogłosił Matkę Bożą szczególną

Patronką Florydy. W roku 1638 król francuski. Ludwik XIII, osobiście i uroczyście ogłosił

Matkę Bożą Niepokalanie Poczętą Patronką Francji.

Niestety śluby króla Jana Kazimierza nie zostały spełnione. Przyszły uciążliwe wojny: najazd

Rakoczego (1657), wojna z Rosją (1660-1667), abdykacja króla (1668), długotrwałe wojny z

Turcją (1672-1683), wojny domowe o tron polski, rządy Sasów i wreszcie 150 lat niewoli pod

lat niewoli pod trzema zaborami (1772-1918). Po uzyskaniu wolności Episkopat Polski zwrócił

się do Stolicy Apostolskiej o wprowadzenie święta dla Polski pod wezwaniem „Królowej

Polski". Papież Benedykt XV chętnie do tej prośby się przychylił (1920). Tak więc

przynajmniej jedno

zobowiązanie zostało dotrzymane. Zostało spełnione przyrzeczenie, jakie przed prawie trzema

wiekami dał Jan Kazimierz. Biskupi umyślnie zaproponowali Ojcu świętemu dzień 3 maja, aby

podkreślić łączność nierozerwalną tego święta z sejmem czteroletnim, a zwłaszcza z

uchwaloną dnia 3 maja 1791 roku pierwszą konstytucją polską. Wypełniła ona bowiem w

swoich założeniach część ślubowań, jakie Jan Kazimierz złożył przed obrazem matki Bożej w

pamiętny dzień l kwietnia 1656 roku. Sejm bowiem zobowiązywał się uroczyście wziąć pod

opiekę lud polski i zaprowadzić sprawiedliwość społeczną.

Kiedy w roku 1945 Polska uzyskała uwolnienie od jarzma hitlerowskiego. Episkopat Polski,

pod przewodnictwem kardynała Augusta Hlonda, na Jasnej Górze odnowił akt poświęcenia się

i oddania Bożej Matce. Ponowił też złożone przez króla Jana Kazimierza śluby. W

uroczystości tej brała udział milionowa rzesza wiernych. W przygotowaniu do 1000-nej

rocznicy istnienia Polski (966-1966), w czasie uroczystej „Wielkiej Nowenny", na apel

prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, cała Polska ponownie oddała się pod opiekę

Najświętszej Maryi, Dziewicy-Wspomożycielki. Uczyniły to wszystkie diecezje Polski i

parafie. W świętą „niewolę" oddał się Bożej Matce każdy z osobna. Przez 20 lat wędrujący

obraz Matki Bożej Częstochowskiej po wszystkich parafiach i kościołach Polski miał być

jednym jeszcze ogniwem związania narodu z jego Królową. Także dzisiaj w każdej parafii

odbywają się specjalne nabożeństwa z apelem jasnogórskim ku czci Królowej Polski.

W roku 1973 z okazji 300-lecia śmierci o. Augustyna Kordeckiego katolicka Polska

przypomniała sobie w modłach i akademiach czasy „potopu" i cudownej obrony Jasnej Góry,

której epilogiem było oddanie państwa polskiego i narodu w opiekę Bożej Matki. Matka Boża

Królowa Polski jest nadto główną Patronką: archidiecezji lwowskiej, diecezji częstochowskiej i

przemyskiej.

Polacy i ich Królowa - Każdy katolicki naród chlubi się, że ma szczególną miłość do Matki

Bożej. Jest to zupełnie rzeczą naturalną. Nie można bowiem miłować Pana Jezusa a nie mieć w

na j szczególniejsze j czci Jego Matki. Owszem miarą naszej miłości dla Jezusa Chrystusa jest

cześć oddawana Jego Matce. A jednak jeśli naród polski zdobył sobie wśród narodów świata

imię „narodu maryjnego”, to znaczy, że w tej czci w sposób szczególniejszy się wyróżnia.

Postaramy się to wykazać na przykładach. Cześć oddawana Maryi ze strony królów polskich:

Bolesław Chrobry miał wystawić w Sandomierzu kościół pod wezwaniem Matki Bożej.

Władysław Herman, uleczony cudownie, jak twierdził przez Matkę Bożą, ku Jej czci wystawił

okazałą świątynię w Krakowie „na Piasku" (dzielnica). Król Władysław Jagiełło ją dokończył i

oddał karmelitom. Król Władysław IV miał do tego kościoła ofiarować szczerozłotą figurkę

Matki Bożej na podziękowanie za cudowne, jak był przekonany, uzdrowienie, gdy był jeszcze

dzieckiem. Król Zygmunt I Stary przy katedrze krakowskiej wystawił kaplicę (Zygmuntowską)

ku czci Najśw. Maryi Panny, która jest zaliczana do pereł architektury renesansu. Bolesław

Wstydliwy wprowadził zwyczaj odprawiania Rorat w Adwencie. Król Zygmunt I wprowadził

je jako stałą fundację w swojej kaplicy. W Muzeum Czartoryskich w Krakowie można oglądać

różaniec króla Jana III Sobieskiego, a w Skarbcu Jasnogórskim również różaniec Stefana

Batorego. W księdze Bractwa Różańcowego w

Podkamieniu był wpisany król Michał Korybut Wiśniowiecki. W tejże księdze Korybut

Wiśniowiecki nazywa się „niewolnikiem Maryi”. W testamencie zaś tenże król napisał:

„Najświętszej Maryi Pannie, Patronce mojej od pierwszego dzieciństwa, składam

największe dzięki, że mi była przez całe życie pomocą, ratunkiem i obroną”. Król Jan

Kazimierz po bitwie pod Beresteczkiem (1651) wysłał: 8 zdobytych chorągwi do

Częstochowy, 21 do Czerwińska,

a 2 do Lwowa przed cudowne obrazy Matki Bożej. Jan Sobieski jeszcze jako hetman polny

część namiotów, zdobytych pod Chocimiem (1673), ofiarował do katedry lwowskiej, gdzie

jest cudowny obraz Matki Bożej, na ornaty. Do roku 1939 zachowało się ich jeszcze 7, z

tych 4 bogato haftowane złotem. Jako król po zwycięstwie pod Wiedniem (1683) obdarzył

podobnie zdobytymi namiotami kilka kościołów w Polsce. Długi np. czas pokazywano

kapy i ornaty z nich wykonane w kościele Mariackim w Krakowie. Jako zawołanie do boju

pod Wiedniem dał wojskom imię Maryi. Na tę pamiątkę papież bł. Innocenty XI ustanowił

święto Imienia Maryi. W drodze do Wiednia Sobieski odwiedził Piekary, sanktuarium

Śląska. Król Zygmunt III przed każdym świętem Matki Bożej pościł i przystępował do

Sakramentów świętych. Codziennie odmawiał „Godzinki o Niepokalanym Poczęciu” i

nawiedzał chętnie Jej miejsca cudowne. Król Władysław IV projektował utworzenie

„Orderu Niepokalanej”. Król Jan Kazimierz ogłosił uroczyście Maryję w katedrze

lwowskiej dnia l kwietnia 1656 roku „Królową Polski" i złożył na Jej ręce znane

ślubowania.

Maryja Patronką polskiego rycerstwa. Stefan Czarniecki przed każdą bitwą odmawiał

Zdrowaś Maryja. W kościele, który zbudował w rodzinnej swojej Czarńcy, można jeszcze

dzisiaj oglądać napis: „Na cześć Najświętszej Maryi Panny Stefan Czarniecki, żołnierz i

sługa Jego Królewskiej Mości... w roku 1640 własnym kosztem ten kościół wystawił”. W katedrze lwowskiej było srebrne votum — popiersie hetmana Jana Sobieskiego i opis jego

cudownego uzdrowienia. Tadeusz Kościuszko szablę swoją poświęcił w kościele Matki

Bożej Loretańskiej w Krakowie. Został po nim różaniec. Kazimierz Puławski w czasie

konfederacji barskiej zamknął się na Jasnej Górze (1771). Kiedy pułkownikowi Drewiczowi robiono wymówki, dlaczego klasztoru częstochowskiego nie zdobył, ale

odszedł od oblężenia, rzekł: „Jak miałem go zdobyć, kiedy moi żołnierze zamiast strzelać,

bili pokłony i żegnali się”. Wielu konfederatów barskich było sodalisami. Na placu

hetmana Stanisława Żółkiewskiego w czasie badania grobu znaleziono po wielu latach pierścień z napisem: „Mancipium Mariae” (własność Maryi). Rycerze często broń swoją

poświęcali na ołtarzu Matki Bożej. Wincenty Pol pisze, że Mohort nazwał swoją szablę

„Starą służką Matki Bożej”. Kiedy w roku 1628 zapytano starego żołnierza, Mikołaja

Moczarskiego, komu zawdzięcza, że przez 30 lat twardej służby wojennej ocalał z mnóstwa niebezpieczeństw, wyznał: „Protekcji Maryi, której obraz na piersiach swoich zawsze

noszę". Na zbroi husarskiej w Muzeum Wojskowym w Warszawie, na zamku w Malborku,

można jeszcze dzisiaj zobaczyć na zbroi rycerza ryngraf Matki Bożej. Pod Grunwaldem

szli rycerze w bój (1410) z pieśnią Bogurodzica. Pod Wiedniem szli do ataku z okrzykiem:

Maryja!

W roku 1632 w bitwie pod Smoleńskiem na widok sztandaru z pięknie

wyhaftowanym wizerunkiem Matki Boskiej, hetman litewski, Krzysztof Radziwiłł,

kalwin, zadrwił sobie i rzekł do chorążego: „A może byś pokazał, jak tańczy twoja

Panienka!". „Hej — chłopcy — zawołał chorąży — pokażemy temu kalwinowi, jak

nasza Panienka tańczy!". Skoczyli w bój i potyczkę wygrali. Powrócili do

zawstydzonego hetmana: „Widziałeś, jak nasza Panienka tańczy!". Smoleńska jednak

wtedy nie zdobyli. Oblężenie szło zbyt ślamazarnie a załoga broniła się dzielnie.

Marszałek polski, Józef Piłsudski, miał nad swoim łóżkiem wizerunek M.B.

Ostrobramskiej. Kiedy w roku 1919 szedł na Wilno, powiedział do Bolesława

Wieniawy Długoszewskiego: „Idziemy na odsiecz M.B. Ostrobramskiej. To nie

fraszki. Na intencję powodzenia naszej wyprawy postanowiłem nie palić trzy dni.

Przez solidarność mam nadzieję, że i pan również palić nie będzie”. Po zajęciu Wilna

marszałek na kolanach przeszedł długie schody wiodące do cudownej kaplicy M.B.

Ostrobramskiej. Po zdobyciu Berdycza (26 IV 1920) pierwsze kroki skierował do

kościoła, gdzie odsłonięte cudowny obraz Matki Bożej i odmówiono Litanię

Loretańską. Papież Pius XI zeznawał, że był świadkiem, jak Piłsudski modlił się

serdecznie przed obrazem M.B. Ostrobramskiej i dał do poświęcenia dwa obrazki

M.B. Ostrobramskiej, by je zawiesić nad łóżkami jego córek. Kiedy zmarł, do trumny

dano mu sygnet M.B. Ostrobramskiej. Henryk Sienkiewicz pięknie w „Ogniem i

mieczem” opisał śmierć Longinusa Podbipięty ze słowami Litanii Loretańskiej na

ustach w czasie potyczki z Tatarami. W czasie bitwy pod Beresteczkiem (1651) o.

Stanisław Oborski miał widzenie: ujrzał Matkę Bożą nad polem bitwy na niebie, jak

błagała Pana Boga o zwycięstwo dla oręża polskiego. Obrona Jasnej Góry była

dowodem namacalnym, że Maryja nie opuści swojego narodu (1655).

Patronka ludu polskiego Lud polski najwięcej chyba ukochał Maryję. W każdym

domu były Jej liczne obrazy. Na drogach i rozstajach były jej figury i kapliczki. Na

Gromniczną święcił świece. Święto Zwiastowania nazywał: Matką Bożą Wiosenną; w

majowych nabożeństwach wypełniał kościoły. Matkę Bożą Wniebowziętą nazywał

Zielną, bo niósł wtedy do poświęcenia dożynkowe wieńce ziela; siewy rozpoczynał z

Matką Bożą Siewną (Narodzenie M. Bożej). W wigilie, poprzedzające święta M.

Bożej — pościł. A gdy szedł w obce strony, daleko poza ojczystą ziemię, to brał ze

sobą grudkę polskiej ziemi, by mógł na niej umrzeć (kładziono pod głowę do trumny)

i obrazek Matki Bożej. Do dzisiaj jeszcze powszechnym jest zwyczajem umarłym

dawać do ręki różaniec. Na piersiach noszono szkaplerz lub medalik Matki Bożej.

Tyle pieśni religijnych ku czci Matki Bożej nie ma żaden naród w świecie, co

naród polski. Na 50 pieśni polskich, jakie spotykamy w wieku XV, aż 20 — to

pieśni do Matki Bożej. Więcej ciekawych informacji - https://kosciol.wiara.pl/

doc/490242.Najswietszej-Maryi-Panny-Krolowej-Polski/5