º

2011

Os 5 motivos para ler Poesía.

1º

A poesía non morde, non fai dano e, aínda que

hai quen pense o contrario, non é aburrida, nin

romanticona, nin ridícula, nin difícil. E hai

moitos tipos de poesía para que elixamos.

2

A poesía serve para ler, cantar, berrar,

recitar, rapear, musicar, declararse,

rebelarse contra o mundo ou para

sinxelamente murmurar suave ao oído.

Tamén é un somnífero para durmir ben

unha pastilla sen química que mellora a

saúde e o benestar, e relaxa as persoas.

e serve, sobre todo, para explicar as

razóns e as emocións que non veñen no

dicionario.

3

Os poemas son como caixas de ferramentas,

valen para todo: para sentilos, apalpalos, lelos,

ulilos, gardalos nun armario, ensucialos, para

ligar, para poñelos enriba da cabeza, colgalos

na parede, limpalos, recortalos, reescribilos,

merendalos nun bocadillo de papel, ordenalos,

metelos na neveira e lelos coa cabeza máis fría,

ou deixalos sobre a cama para devoralos á

noite, clandestinamente, cando todos se

deitaron. ademais, a poesía cura enfermidades

como a impaciencia, os nervios, os pés planos, os

enfados, a dor de cabeza, as feridas imprevistas,

as dores de amor, as indixestións, a ansiedade e

algunhas gripes

4

A poesía está nas cousas que nos rodean

a diario, na música, na amizade, no

supermercado, na risa, na moto, no váter,

na esperanza, na rutina, nas cousas

persoais, na canella sen saída, no mar

contaminado, na tristura, no teu barrio,

no ceo cuberto, no ordenador, nun berro,

na paisaxe, na conversación e nas rúas.

Onde ti queiras.

5

O importante da poesía non é

obsesionarse con descifrala , senón

saber gozala, sentila, e intuíla. Na

poesía reconforta sentir o seu ritmo,

a súa música, a súa sonoridade, os

seus xogos de palabras que por

veces nos cegan, as imaxes

fascinantes que nos ofrece. E tamén

os seus enigmas. Poetizarse. En

definitiva, facer da poesía un pracer.

(5 MOTIVOS PARA LER POESÍA)

FRAN ALONSO

CURIOSIDADE

Saber que està un a morte

E o corpo é unha paisaxe de batalla:

Unha carnicería no cerebro.

¿Permitirías ti, amor deserto,

Que nesta febre penitente abrise

A derradeira porta e pechase

Detràs miña, sonámbulo e impasible,

Ou porías o pé

entre ela e o destino

POEMAS DE LOIS PEREIRO

Guerra de desgaste.Guerra

psicolóxica

Resistencia pasiva, Resistencia

frontal

E a rebelión. É o shock.

E logo o “impasse”, a guerra fría.

Pero obxectivo sempre e victoria

ou morte.

A vixía terà que ser constante e

rigorosa.

Desde a superficie dun novo

e imprevisto salvamento

Sería a luz que me alagaba os ollos

Da vida roubada á morte veciña

Pero todos me apalpaban incrédulos

Colléndome das mans.

Todos aqueles que me amaran morto

Amábanme máis vivo.

Abríranse dúas portas en direccións

opostas

E escollín a que se abría cara á

vida

Co sol entrando a eito polas

fiestras.

Tería que reanudarme

E regresar á miña propia vida

Sen contaxiarme outra vez de min

mesmo.

Retocaría o guión

E mudaría outra vez de personaxe

Retomando a perdida

Aprendizaxe.

Le vent se lève,! il faut

tenter de vivre.!

Paul Valéry

REVISANDO OS DANOS

A man dereita á dereita do corpo,

A man esquerda á esquerda.

En plenas facultades,

Teño a cabeza no centro do

mundo

E voulle cambiando os argumentos

Ós meus soños escasos e

prudentes.

“Ti, única desde por e para sempre,

Fagas o que fagas, ou esteas onde esteas

Para Ela, que me reanudou sen dor entre

Poemas; todo o que podo e que aínda

teño

Por Ela, Ela e Ela

Á miña beira sempre, e eu nelas

E a todas Elas, as que foron, son e serán

Obxecto e causa

Deste amor que resucita ilimitado.

( No amor, como na guerra, nunca oímos

O tiro que nos alcanza.

A morte, como o amor, nunca advirte por

Onde se nos achega…)

Namorado outra vez

Do amor que levo dentro

A sede enfurecida dun futuro

Esgotou as miñas alternativas

Levándome dereito cara ó impacto:

Un proxectil conxelado no aire

A poucos metros dun corazón frío

E agardo o menor signo de calor

Para abrir a súa pel e entrar no

sangue

Vencido pola forza do desexo

Cegamente e sen medo

Ó posible desastre.

( Ausencia ou presencia non alteran

A distancia do espírito,

Que xa se internou nela.

E os elementos das novas tecnoloxías

Van elaborando os nosos afectos…)

Tristemente convivo coa túa ausencia

Sobrevivo á distancia que nos nega

Mentres bordeo a fronteira entre dous

mundos

Sen decidir cal deles pode darme

A calma que me esixo para amarte

Sen sufrir pola túa indeferencia

Á miña retirada preventiva

Dunha batalla que xa sei perdida

Resolto a non entrar xamais en ti

Pero non á tortura de evitarte.

( Contra a morte!, o amor que vai comigo;

contra o tempo que remata!, o voso tempo;

contra o loito!, o desexo:

contra o mundo!, unha bomba meditada;

contra min! Ser o mesmo que fun e que non era

eu mesmo)

( Contra a morte o amor que vai

comigo)

Dos días que reserva para min o

destino

Cada unha das súas noites por vivir

Sería a derradeira

A única esencial

Se puides vivirte a ti tamén

Trasnoitado sobre o teu corpo en

calma

Cohabitando os teus soños

Sobrevivido á miña inexistencia

Soñado nas túas noites

Ou prorogado en ti.

(Apollinaire?...apollinaire,

Apoligrama,caligraire Madame Sosotris

Botoume as cartas. E fixen un poema

En forma de útero.

Debo soñar desperto en

Todo o que hai de erótico na terra.

Ser amable, levemente perverso:

E aproveitar a gratuidade

Da Beleza)

Soir. La femme qui est derrière moi

Me regarde à travers du miroir que j’ai

Devant ma face.Soir. Et le soleil brûle nos âmes.

Le désir chante. Et moi, maintenant, tout heureux d’être vivant.

Quérote. Soir. Serán. A muller que teño detrás observáme

Polo espello que hai xusto diante miña.Serán.

O sol està a arder nas nosas almas. Canta

O desexo. E, eu agora, feliz de seguir

Vivo. Je t’aime. Serán. Escribo

Isto con calma e sigo

Sendo o mesmo, ou

Iso penso.

Creo

“Mi corazón está con el que un día,

Quitado el brillo breve, retirada la gracia

Que hasta allí le alentó,

En bajamar hostil todo cuanto nos hace

Dulce la realidad, leve la vida, adorable la luz,

Sabe decir: no importa”

Carlos Bousoño “Corazón partidario”

V

¿Qué lle podo ofrecer a quen me

intente?:

Dias contados de paixón inerte

E amor eterno sempre compartido

Coa débeda obrigada a unha

existencia

Amortizada en pagos usuarios

Conxugando os verbos vivir e amar

En primeira persoa do plural

Reducidas as formas do presente.

¿Que lle podo ofrecer a quen me

intente

Se son un fío solto da esperanza

Tecida e destecida

Por Penélope?

(Única para iso, unívoca sempre:

Única para todo “almost” forever...)

XVIII

Hai cousas para as que segue a ser a única

Como entrar na súa vida a sangre e ferro

En petición de axuda.

E cando un se desfai por dentro

Esvaecido

Só ela atende e cura esa emerxencia.

Ou convertir un destino impulsivo

Nun erro pervertido

Innecesario.

(“daquela comparecín ante ti/e entrei no

Teu sufrimento/ como se foses lixo e puideses

Soportarme.....”, escribiu Bernhard nun poema

Do principio

¿Perdoáchesme realmente tan axiña?

A túa morte non é a miña morte, e viceversa.

Maldigo a dor que levo en cada célula! Porque

Pese ós meus intentos de ser sempre elegante

E saber apartarme, non puiden evitar que

Compartises o Peor que eu escollera.)

XVII

Négase a oír a miña voz antiga

E escoita atentamente as máis recentes

Cunha leve esperanza no futuro

E o medo a descubrir unha vez máis

Que a morte estaba oculta tamén nelas.

Escoita con tento esas outras voces

E refúxiase mentres nun presente

Vitalmente orientado á defensiva.

Garda o pasado baixo sete chaves

Mantendo o seu discurso

Silenciado.

Négate, si, rexeita e nega miña voz antiga!

Porque agora sei algo que antes non sabía:

Que en realidade tampouco era miña.

XXI

(Tempo, detente a miña beira! Espacio,

achégame

A unha delas!...

Pero xa é tarde para ser

modesto. Debería

Darme por vencido e baixar o pescozo

como os touros na sorte de matar.

¿Podería vivir nun mundo anestesiado,

No que o futuro sería o contraforte?....)

A súa beleza cereal e ximnástica,

Esa culta enerxía,

Dermicamente firme,

E mentalmente etérea

Vén cara min

E atravesa conmigo

A música

Do aire

E a súa vida segue o seu camiño,

Indiferente,

Allea á miña morte,

Á miña vida.

E aquí estou eu

Con ela dentro sempre

Insomne

E irredenta

Como única compaña unha vez máis;

A enfermidade.

XXII

O desamor, brutal amputación

Ou atrofia dun soño maltratado,

Debería ser sempre un íntimo ritual

Representado en salas clandestinas.

Interpretando orgánicos monólogos

Recitariamos con fluidez a dor interna

Dos nosos tristes ósos

Cando o amor se dilue en hemorragias

De líquidos desexos

Abortados.

( Unidireccional, si, e irreversible.

Ou bidireccional, pero imposible.

Desde o pasado, cun mísero futuro,

no avarento

Presente compartido, vanme

construíndo

Un pozo de desexos e soños

Condicionados….

Son un relato breve. O final està

escrito,

E todo o que vexo está sentenciado

A sobrevivirme.)

XXIII

Unidireccional, irreal e maino,

Circulando nun único sentido,

O amor que me asaltou sen previo aviso

Cando eu xa non quería defenderme.

Perverso, inofensivo e altruista,

Foi un placebo inocuo

Administrado a un corpo xa vencido.

Desprezando o meu tempo en conta atrás,

Ábrome e derramo a miña vida

Nese amor feroz, calado, sen destino;

E o amor de sempre oculto e prohibido,

Selado e transferido

En garantía

A quen xa non podía eternizarse

Intentando evitarme inútilmente

Nin seguir compartindo unha única sombra

Ata o final.

Un soño alleo repetido

O certo é que teño a impresión ás veces

Que se fai máis patente cada día

De que pese ás evidencias en contra

Debín morrer daquela

E estou vivindo un soño repetido

Nas noites dos que me seguen querendo.

(Rirse da vida, da morte, e de todo o que foi

Creando o home na súa debilidade e a súa

Capacidade imprevisible de crueldade.

E dixo Yeats: “ he Knows death to the bone

Man has created death”)

XXV

Déixate devorar por quen te escolla

Agora que es unha luz evadida

Da escuridade que te tiña capturado.

Déixate devorar

E impide feramente

Que te volva habitar e te contaxie

A túa latente sombra irrevocable.

XXVI

Un presente no día de Santa Ana

Fermosa como a morte que se invoca

Exerces a beleza internamente

Emocionando as sombras máis letais e

irreductibles

Descubrindo a presencia

de vestixios de vida

nas máis opacas ruinas

só cunha ollada abortas a ofensiva

da dor que se aveciña.

(“Onde está o perigo medra tamén

O que salva”, pensaba Hölderlin....

Eu empezo a sabelo)

A través do colchón

Virá calada, oculta e con nocturnidade,

Chegando desde abaixo a través do colchón,

Entre as derivacións intuídas e temidas

Dunha vírica rebelión interna:

A herdanza que conservo e atesouro

Como se fose a miña propia sombra.

TRANSMIGRACIÓN

No a la transmigración en otra especie/

No a la post-vida, ni en cielo ni en infierno/

No a que me absorba cualquier divinidad/

Mi envite es al no ser, a lo seguro/

Rechaza otro existir, tras consumida/

Mi ración de este guiso indigerible/

Otra vez no. Una vez ya es demasiado.

J.M Fonollosa

TRANSMIGRACIÓN

Esta enerxía xa non vai ter fin

Non foi creada nin serà destruída.

Irá ocupando diferentes vidas,

Transformándose en emocións

alleas

Tatuadas noutros corpos

paralelos

En simultáneas procesións

Sen pausa

Nun cálido universo apaixonado

Voume dosificando con usura,

Ata que chegue a hora de voltar,

Canso e feliz,

Ó punto de partida.

SOSPEITA

(¿escoitasme , ti, morte, dama negra, parca, a da

gadaña.......?

O teu aguillón ben que o sentín ;

Pero ¿ É a túa victoria?......

¿Escóitasme?

SOSPEITA

Debe ser que estou morto

E esa sería a causa

De que agora me vexa desde enriba

A catro ou cinco metros de distancia

Da miña propia vida

Vivo unha guerra fría e clandestina

A sombra dun amor que xa non dexenera

Noutras insurreccións contra min mesmo

Ou degradada negación do tempo

E non permite que con el se interne

A obsesión ou a dor que provocara

O fracaso que se foi inflitrando

Fluíndo de insalubres sumidoiros

Transformando a miña sedada alma

Nunha fría fosa séptica sumisa e maina

Pero alerta e activa

Contaxiosa e letal.

DECLARACIÓN

(E se aínda hai máis vida de onde saíu esta,

A que roubarlle palabras de amor e morte,

voulle

Retorcer o pescozo ata que sinta noxo do

que

Deixa atràs. Pero daquela xa terà penetrado

nun remuiño de silencio e de humidade,

Calado máis a miúdo cada vez.....)

DECLARACIÓN

Amarte, vida, amarte case sempre,

Inda que sexas dura e leves entremedias

Piedade e odio intermitentemente.

Es ti a que sempre educas e aceleras

A doenza letal dos que non se resignan

A ignorar como es en realidade:

Somentes un traxecto

Cómodo e aldraxante cara a morte,

Un tránsito inútil e inecesario.

Pero a ignorancia salva os que non queren

Ariscarse a perderte tan axiña

A cambio da renuncia a profanarte

E aqueles dentes que perdín

Precisariaos agora para defender

As conviccións nas que me reafirmo

Solidario e amable, se é posible,

Ou lobo estepario no desterro,

Completarei o círculo insurxente

Coas balas do desexo.

(cunha bala calibre 7/65 no peto máis pequeno do vaqueiro,

sei que a miña vontade é decisiva para escoller o momento

e o lugar. E palpo cos dedos a todas horas)

Mala sorte

É por primeira vez desde que souben

Que aínda respiraba e seguía vivo

Sei o que é sentir medo a non estalo

Interrumpido na mellor escea

Cando estaba soñando un soño dérmico

De paixón e beleza

Cunha serea distancia literaria e sabia

Só ela podía ser tan inoportuna

Groseira inculta e pouco delicada

Chamándome despois de ter sobrevivido

Á confortable atracción do fracaso

E saber dunha vez o que era a vida

Amar e ser amado.

O CORREDOR DE FONDO PERDE O ALENTO

Fuxindo dunha vida inzada de renuncias

Da súa liturxia obesa e oleosa,

Mediocre nos seus comunais fracasos,

Bágoas de xelo, indignación contida

Non deu chegado a tempo de exercer

A súa rebelión,

Nin de levar a cabo

A súa vinganza definitiva

Contra un mundo inxusto, homicida e cruel,

Pola inutilidade da súa propia vida

Solitario, enfermo e fatigado

A morte anticipouse e chegou antes.

Of late Ultimamente

I´ve had this thought róndame este pensamento

that this country Que este país

has gone backwards retrocedeu

4 of 5 decades 4 o 5 décadas

and that all the e que todo o

social advancement avance social

the good feeling of os bos sentimentos dunha

person toward persoa cara a outra

person borráronse

has been washed e remprazáronse pola

away vella

and replaced intolerancia de sempre.

by the same

old

bigotries.

PUTREFACCIÓN POEMA DE BUKOWSKI

We have Máis ca nunca

more than ever temos

the selfish wants of power egoístas ansias de poder

the disregard for the desprezo polo

Weak débil

the old o vello

the impoverished o pobre

The o desvalido

helpless.

We are replacing want with war Estamos reemprazando a necesidade

salvation with pola guerra

slavery. a salvación pola

We have wasted the escravitude

Gains Estragamos

we have become os logros,

Rapidly degradámonos

less. apresa.

We have our Bomb Temos a nosa Bomba

it is our fear é o noso medo

our damnation a nosa vergonza

and our e a nosa condena

shame. Agora

Now apoderouse de nós

something so sad algo tan triste

has hold of us que nos deixa

that sen alento

the breath e nin siquera podemos

Leaves chorar.

and we can´t even

cry.

Poemas de Eusebio Lorenzo Baleirón

VAGABUNDO DAS ESTRELAS

EU son ese home que agardou a morte

e viu no fondo da mañá

roseiras de xofre.

Repaso os camiños espidos de pedra

e bebo nos beizos da amada

a auga dos cervos.

Entono o verbo dos deuses caídos

e durmo dorido coas aves da chaira.

Son un dominio de nubes

e chuvia esquecida de todos.

Nin a noite me escoita. Nin o mar.

Habitada esta eiva do peito,

este mínimo reino que o tempo asolaga

soamentes os anxos poden

entenderme.

Trzy słowa najdziwniejsze

(Polaco)

Kiedy wymawiam słowo

Przyszłość,pierwsza sylaba

odchodzi już do

przeszłości.

Kiedy wymawiam słowo

Cisza,

niszczę ją.

Kiedy wymawiam słowo

Nic,

stwarzam co, co nie

mieści się w żadnym

niebycie

As tres palabras máis

estranas (galego)

Cando pronuncio a

palabra Futuro,

a primeira sílaba

pertenece xa ao pasado.

Cando pronuncio a

palabra Silencio,

destrúoo

Cando pronuncio a

palabra Nada,

creo algo que no colle

en ningunha

non-existencia

Wisława Szymborska

Escritora polaca que recibiu o premio Nobel de

Literatura 1996

Georg Trakl

Poemas 1906-1914

Nachts

Die Bläue meiner Augen ist erloschen in dieser Nacht,Das rote Gold meines Herzens. O! wie stille brannte das Licht.Dein blauer Mantel umfing den Sinkenden;Dein roter Mund besiegelte des Freundes Umnachtung.

Na Noite

O azul dos meus ollos

apagouse esta noite,

o ouro vermello do meu

corazón. ¡Que silenciosamente

ardeu a luz!

O teu manto azul rodeou

o que se estaba afundindo;

a túa vermella boca selou

a doenza do amigo.

TRISTURA DA ESTRELA

AFÓGOME no mar cada noite,

no mar dos navíos e das flores,

afógome no mar,

no reino de todas as estrelas

perdidas,

perdín a noite que me coida,

os nenos que me fitan,

soamente este reloxio camiña cara ao

fondo

da morte sen final.

O meu sino é o dominio do mundo:

desfacerme non concerto das esferas

como a terra na terra.

Avanzar. Ollar o infindo.

Todo quedo.

Lembro aquel poldro branco

agallopando o vento.

GRAMÁTICA DO SILENCIO. OBRA POÉTICA,

Eusebio Lorenzo Baleirón

Poemas de Ana Romaní

SABÍA que nunca serían os mesmos

os tecidos que os dedos facían no

tempo,

e levemente ía anainando na noite

os fíos de longuísimos ríos de ausencia

que desbordaban nas meixelas.

Sabía que nunca máis tería nos labres

novas estrelas coas que ganduxar as

teas,

mortallas de reproche no seu colo.

E pois portos non había

onde recobrar os beixos

xa lle medraran nas mans as últimas

mareas.

SABES que nada descubrirás

que non poidas intuír cada día,

paisaxes tantas veces habitadas,

lugares que coñeces, olores da

infancia,

refrexos da auga que, perdida,

retorna na memoria.

De regreso –inútil tan escuro

labirinto-

en sal se converterán os teus pasos.

DAS ÚLTIMAS MAREAS, Ana Romaní

BOHEMIA CORUÑESA

AMO a túa espalda, cidade,

morena e descuidada

e os teus vidros de vixilia abertos

ao nacente.

Non temas ao ladrón.

É a miña sombra, cidade.

E aquilo de máis alá,

a miña identidade,

Un barco namorado,

onde grúas estrábicas

cargan montes de ballón

e fardelas de néboa.

MOHICANIA, Manuel Rivas

BABEL

AVES que emerxen da ardora.

Folerpas de pel do arco da vella.

Mazás de sangue no paxe da néboa.

Corazóns de acibeche repicando na tella.

Chorimas,

faíscas dos invernos,

ollos de nada,

gonzos eternos.

Palabras,

doas do pobre home que chaman Abbadón

rei, anxo do abismo:

Gracias, Señor, por aquela maldición!

COSTA DA MORTE BLUES, Manuel Rivas

DESTINO IMPREVISTO

Que ironía a de vir parar a un final de

traxecto.

Indescifrábel letreiro,

Reloxo sen agullas,

Efixies xeadas,

Cansas pálpebras,

E a vella que encera a noite no chan da

estación.

Todo estaba a reclamar a chegada dun

home equivocado.

COSTA DA MORTE BLUES, Manuel Rivas

Elegía pura

Aquí no pasa nada,

salvo el tiempo:

irrepetible

música que resuena,

ya extinguida,

en un corazón hueco, abandonado,

que alguien toma un momento,

escucha

y tira.

Ángel González

XXIV

Le vent se lève!... Il faut tenter de vivre!

L´air immense ouvre et referme mon livre,

La vague en poudre ose jaillir des rocs!

Envolez-vous, pages tout éblouies!

Rompez, vagues! Rompez d´eaux réjouies

Ce toit tranquille où picoraient des focs!

Le cimetière marin, Paul Valéry

XXIV

O vento levántase! Hai que intentar vivir!

O aire inmenso abre e pecha o meu libro,

A onda de po atrévese a saír das rochas.

Voade, páxinas impresionadas!.

Rompede, ondas! Rompede coas augas gozosas

O tranquilo teito onde picotean os foques.

O cemiterio mariño, Paul Valéry

Hubo un tiempo... De Ana Rossetti

Hubo un tiempo en el que el amor era un

intruso temido y anhelado.

Un roce furtivo, premeditado, reelaborado durante

insoportables desvelos.

Una confesión perturbada y audaz, corregida mil

veces, que jamás llegaría a su destino.

Una incesante y tiránica inquietud.

Un galopar repentino del corazón ingobernable.

Un continuo batallar contra la despiadada infalibilidad

de los espejos.

Una íntima dificultad para distinguir la congoja del

júbilo.

Era un tiempo adolescente e impreciso, el tiempo del

amor sin nombre, hasta casi sin rostro, que merodeaba,

como un beso prometido, por el punto más umbrío de la

escalera.

Nunca tiven amigos, só tiven

weis fantasmas cadrelados nos camiños,

un feixe de sombras fuxidías.

Non existe a amizade. Nós xogamos

a facer vagalumes con papeis,

a inventar o arrecendo das pegadas.

Só temos soidade, só baleiro

e ímolos enchendo con palabras,

aloumiños sen senso, trens no vento.

Sempre imos soñando os imposíbeis:

un amigo,

o amor,

a liberdade,

unha vella sorrindo nos solpores

con flores amarelas nos seus labres.

Xogamos a inventar a realidade

e está xa feita. Teño frío

de min, teño agonías

e mortes a diário sen surpresas.

Só pido que alguén quente as miñas mans.

PILAR PALLARÉS

EL AMOR ESTÁ EN LO QUE TENDEMOS

"El amor está en lo que tendemos

(puentes, palabras ).

El amor está en todo lo que izamos

(risas, banderas).

Y en lo que combatimos

(noche, vacío)

por verdadero amor.

El amor está en cuanto levantamos

(torres, promesas).

En cuanto recogemos y sembramos

(hijos, futuro).

Y en las ruinas de lo que abatimos

(desposesión, mentira)

por verdadero amor."

(José Ángel Valente)

POEMAS DE BORIS VIAN

La vie, c´est comme une dent

D´abord on n´y a pas pensé

On s´est contenté de mâcher

Et puis ça se gâte soudain

Ça vous fait mal, et on y tient

Et on la soigne et les soucis

Et pour qu´on soit vraiment guéri

Il faut vous l´arracher, la vie.

Je voudrais pas crever, Boris Vian

A vida é como unha moa

En principio no pensamos nela

Conformámonos con mastigar

E, de repente estrágase

Fai dano, e aguantamos

E coidámola e os desvelos,

E para estar de verdade curados

Hai que arrancala, a vida.

Non quixera morrer, Boris Vian

Huelga de GIACONDA BELLI

Quiero una huelga donde vayamos todos.

Una huelga de brazos, piernas, de cabellos,

una huelga naciendo en cada cuerpo.

Quiero una huelga

de obreros de palomas

de chóferes de flores

de técnicos de niños

de médicos de mujeres.

Quiero una huelga grande,

que hasta el amor alcance.

Una huelga donde todo se detenga,

el reloj las fábricas

el plantel los colegios

el bus los hospitales

la carretera los puertos.

Una huelga de ojos, de manos y de besos.

Una huelga donde respirar no sea permitido,

una huelga donde nazca el silencio

para oír los pasos del tirano que se marcha.