ik wil vliegen

9 7 8 9 0 2 3 9 2 3 0 1 5

BC- IK WIL VLIEGEN compleet 2.indd 1 19-01-2009 14:04:06

I K W I L V L I E G E N

BC Christa Rosier Binnwrk corr ex schtbld.indd 1 19-11-2008 09:58:52

www.uitgeverijboekencentrum.nl

De columns in dit boekje zijn eerder verschenen

in vrouwenmagazine Eva.

Boekverzorging: Studio Vrolijk, Margreet Kattouw

Schilderijen omslag en binnenwerk: Christa Rosier

ISBN 978 90 239 2301 5

NUR 370

© 2009 Uitgeverij Boekencentrum, Zoetermeer

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden ver-

veelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of

openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch,

mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier,

zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.


5

Woord voorafVan de uitgever krijg ik een royaal aantal pagina’s om mijn

woord vooraf te schrijven.

Dat vind ik aardig van ze! Want eerlijk gezegd wordt de intro-

ductie van dit boek wat anders en daardoor wat uitgebreider

dan ik een half jaar geleden had gedacht. De bedoeling was

natuurlijk gewoon dat ik de lezer kort en krachtig even warm

zou maken voor de inhoud.

Die inhoud is hetzelfde gebleven als gepland, dus daar begin ik

dan ook maar even mee.

Op een dag, drie jaar geleden, behoorde ik plotseling – zonder

enige waarschuwing vooraf – tot de 30 vrouwen die die dag te

horen kregen dat ze borstkanker hebben.

Ja, u hoort het goed! Elke dag treft dat onheilsbericht 30 Ne-

derlandse vrouwen. Dat zijn er ruim 12000 per jaar.

Ook al ben je dan niet de enige, in dit geval geldt niet dat ge-

deelde smart halve smart is.

Het trof míj en ík moest de klap incasseren. Ik kan me nog her-

inneren dat er een alleraardigste chirurg voor mij zat, die de


6

oorvijg zeer tegen zijn zin moest gaan uitdelen:

’Ja, mevrouw Rosier, het is wel degelijk kwaadaardig en nog

eens een hele grote tumor ook. Het soort gemene kanker dat

helaas niet zo snel op een mammogram wordt gezien en dat

stiekempjes door kan groeien. Uw borst zal moeten worden

geamputeerd.’

Aan de andere kant van het bureau waren mijn man en ik even

stilgevallen; ik zei zelfs geen ‘au’.

‘U heeft nu vast het gevoel dat ik het over iemand anders heb’,

vervolgde de arts, terwijl hij me medelevend over de rand van zijn

brilletje aankeek. Tuurlijk moest het over iemand anders gaan!

Ik vond dat mijn ‘knipkaart’ al vol was. In de korte tijd daarvoor

was ik mijn zoon en mijn ouders kwijtgeraakt. Het was nu wel

eens genoeg. Deze uitslag was vast een ‘vergissing’.

Onder invloed ook van mijn mega-optimistische man was ik er

tot dan toe van overtuigd geweest dat de onderzoeken zouden

aantonen dat de schijf die ik een aantal weken geleden ontdekt

had, goedaardig was. Borstkanker zat per slot van rekening

ook helemaal niet in mijn familie...

Maar de chirurg keek toch echt in mijn richting en het dossier

waar hij de gewraakte uitslagen uit haalde, droeg toch echt míjn

naam.


7

Even lag ik gevloerd als een knock-out geslagen bokser, maar

veel tijd om wezenloos voor me uit te staren kreeg ik niet. Want,

ook al word je er niet voor betaald, vergis je niet, borstkanker-

patiënt zijn is hard werken!

De medische machine werd zonder dralen in werking gezet en

ik rende, op de voet gevolgd door mijn echtgenoot, dapper van

de ene onderzoekskamer naar het andere scan-, röntgen- of

echogebeuren.

In elke wachtkamer zag ik de gezichten van lotgenoten. Vrou-

wen van alle leeftijden die in dezelfde draaimolen zaten. Soms

herkende ik dezelfde wezenloze blik en af en toe werden de

emoties iemand de baas.

In die weken ontstond bij mij het verlangen om de ervaringen

op papier te zetten. Gewoon even van je afschrijven, even de

zaken herkauwen en verwerken. Maar dat niet alleen.

Zou het niet mooi zijn als mijn ontboezemingen van betekenis

konden zijn voor anderen?

Het vrouwenmagazine Eva had interesse voor mijn dagboek

en zo verscheen maandelijks een column. Die columns gingen

niet eens zozeer over het medische gebeuren. Mijn bedoeling

was niet om uit te weiden over alle ins en outs van behande-

lingen en medicijnen. Dat konden anderen ongetwijfeld veel


8

beter. Wat ik graag wilde, was aan het papier – en daarmee aan

de lezers – toevertrouwen wat er allemaal met mijn lichaam,

maar ook met de binnenkant gebeurde. Plotseling moest ik le-

ren omgaan met zaken waar ik nog nooit over nagedacht had:

kaal worden, in de overgang komen, een borst moeten missen

en ja, ook met de dreiging van doodgaan. Wat hadden al deze

zaken een impact! Mijn grijze massa maakte overuren.

Zo af en toe lukte het me om mijn bespiegelingen te larderen

met de (brood)nodige zelfspot. Maar soms ook was het relati-

veringsvermogen heel erg ver te zoeken en werd een column

geschreven met een doos tissues naast de laptop.

De God die mij liefheeft en die altijd bij mij is, heeft mij door

deze storm heen geloodst. En het kan dan ook niet anders dan

dat het geloof in die God regelmatig aan de orde komt in mijn

dagboek

Ook mijn vragen aan Hem en mijn worstelingen met Hem heb

ik eerlijk proberen weer te geven. Het werd een zeer persoonlijk

verslag van een reis door een onherbergzaam gebied. Een reis

die door heel veel vrouwen gemaakt wordt. Uniek en toch voor

heel veel lezers herkenbaar, getuige de vele reacties die ik kreeg.

Het dagboek ligt nu voor u. De gebundelde colums, afgewis-

seld met teksten en citaten en schilderijen die ik heb gemaakt.


9

Achterin is een bijlage met handige informatie voor vrouwen

die behandeld worden voor borstkanker.

Tot zover dus de inhoud. Nu zou ik eigenlijk moeten eindigen

in majeur. Ik zou u allemaal kort maar krachtig moeten verze-

keren dat het nu gelukkig heel goed met me gaat... De kanker

voorbij! Geloof me, dat zou ik graag doen. En ja, het gaat ook

eigenlijk heel goed. Ondanks...

Toen ik een kortgeleden voor de tweejaarlijkse check naar het

ziekenhuis moest, was de nurse practitioner die mij onderzocht

er toch niet helemaal gerust op. De linkerborst voelde hard aan.

Of ik dat allang had? Tja, wij – mijn man en ik – trokken weer

gezamenlijk de schouders op. Het zal wel niets zijn. Toch?? Voor

de zekerheid maar even een echo laten maken, gevolgd door

een punctie en nog maar eens een biopt. En het ongelooflijke

gebeurde. Op een donderdag kregen we de uitslag: borstkan-

ker! Weer heb ik een aantal minuten wezenloos in een stoel ge-

zeten, zelfs niet in staat om even flink te huilen. Borst-ellende in

de herhaling!

De afgelopen maanden waren één lange deja vu. Ik heb in

mijn eigen voetstappen gelopen. Over al die gangen, in al die

onderzoekkamers. Dezelfde onzekerheden, dezelfde angsten,


1 0

dezelfde knoop in je maag terwijl je in de wachtkamer zit. En

weer die gezichten: jong (soms heel jong), middelbaar oud, op-

gewekt, vermoeid. Je kijkt elkaar aan en er is, zonder dat er een

woord valt, herkenning.

Ook de linkerborst moest tenslotte worden geamputeerd en

momenteel ga ik door bestraling.

Niemand hoeft me meer iets uit te leggen over onderzoeken

en behandelingen. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik een ‘pro-

fessional’ ben. Routineus doe ik inmiddels wat er van me ver-

wacht wordt en toch... het went nooit. Heel bewust heb ik heb

er ook dit keer voor gekozen om me niet in het patiëntenhoekje

te laten zetten, want dat gebeurt namelijk zomaar! In mijn vrije

uurtjes, als ik niet onder het bestralingsapparaat lig, praat ik

met vrienden en kennissen graag over andere dingen dan

borstkanker. Alsjeblieft geen geneuzel over wat de arts zei, en

al helemaal geen opsommingen van bijwerkingen van behan-

delingen en medicijnen. Ik wil persé niet dat deze aandoening

mijn leven gaat beheersen en dat ik inderdaad een soort full-

time borstkankerpatiënt word. Er is zoveel meer!

Graag wil ik dit woord vooraf even gebruiken om het perso-

neel van het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis waar ik in

de afgelopen jaren ‘kind aan huis’ was, te bedanken.


1 1

Ik ben blij met de uitstekende behandeling die ik daar gekregen

heb en zeker niet alleen in medisch opzicht. Wel honderd keer

draaide ik door de deuren van het AvL. En waar ik ook kwam, wie

ik ook sprak, altijd werd ik even vriendelijk en voorkomend be-

handeld. Nooit heb ik me een nummer of een vervelende patiënt

gevoeld. Er was tijd en aandacht. Knap vind ik dat! Ik hoop dat die

kwaliteit gehandhaafd zal blijven, want dat is zeer in het belang

van een groep mensen die zich buitengewoon kwetsbaar voelt.

Een ander stel kanjers die de gave hebben om volstrekt ‘stoïcijns’

te blijven als ik het overzicht dreig te verliezen, zijn mijn man en

dochter. In hun ogen ben ik nog nooit een patiënt geweest. Bei-

den onverstoorbaar in hun optimisme. Daar ben ik heel blij mee...

Hoe zit dat nou met het vliegen? Gaat dat er nog van komen?

Of heb ik de moed misschien inmiddels opgegeven?

Eens een kankerpatiënt, altijd een kankerpatiënt?! Echt niet!

Ik kan naar waarheid zeggen, dat ik samen met mijn man en

dochter van het leven geniet. Er is een horizon, nog zoveel

te doen.

Ook al zijn er omstandigheden die je naar beneden proberen te

trekken: vliegen is mogelijk!


co

lu

mn

s

1 2

Zondag, 10 juliWat een rare dag. Stralend weer, vrolijke mensen in de kerk-

dienst. Na de dienst is er een gezellig samenzijn. Tentjes waar

je lekkere hapjes kunt krijgen, ballonnen, slingers, uitgelaten

kinderen, lachende mensen. Ik probeer me ergens verdekt

op te stellen, een beetje aan de rand van het feestgedruis. De

zonnebril stevig op de neus, hopend dat niemand de tranen

ziet, die onafgebroken blijven komen. Dat vreselijke eenzame

gevoel dat ik geen deel heb aan het leven, dat er voor me een

donker onoverzichtelijk dal ligt. Morgen... morgen om 14.15

uur hoor ik of ‘het’ uitgezaaid is.

De afgelopen weken heb ik bijna dagelijks doorgebracht in

het Antonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis. Ben totaal door

de molen gegaan. Alles is bekeken, gescand, getest, geprikt

en gemeten. Ik heb nog nooit zoveel psalmen in mijn hoofd

voorbij laten komen. Tijdens de borstpunctie: ‘De Heer is

mijn Herder, mij ontbreekt niets.’ Tijdens de mri-scan: ‘Al


co

lu

mn

s1 3

verheft zich een krijg tegen mij, nochtans blijf ik vertrou-

wen.’ Op de tafel voor de bottenscan: ‘Hij maakt mijn voeten

als die der hinden. Hij stelt mij op mijn hoogten.’

Een emotionele week, waarin ik terugga in de tijd. Vier jaar

geleden onderging onze zoon Ephraim veel van deze testen

tijdens zijn ziekte. Ik stond naast hem toen hij die afschuwe-

lijke tunnel inging voor een mri-scan... Toen had ik het graag

van hem overgenomen.

Het verdekt opstellen mislukt. Ik word gespot door de halve

gemeente. Geknuffeld, gezoend, bemoedigd en sommigen

huilen een deuntje met me mee. Iemand vraagt me hoe groot

mijn diepvries is. De dames zijn al aan het koken voor het

geval ik na de eerste chemokuur aanstaande woensdag niet

meer in staat zal zijn om creatief met de maaltijden om te

gaan. Ondanks verdriet, ook verbazing en dankbaarheid over

zoveel meeleven. Ik hoop zo dat ik nog een tijdje mag blijven!


co

lu

mn

s

1 4

Maandag, 11 juliVoordat we om 14.15 uur verwacht worden voor het ‘tribu-

naal’, bestaande uit de internist, eerst even een wat luchtiger

bezoek aan Meta in Amsterdam. Zij is de dame van de prui-

ken. Aangezien het een redelijk normaal verschijnsel is dat

twee weken na de eerste chemokuur het haar zal gaan uitval-

len en ik helaas geen reden heb om aan te nemen dat het in

mijn geval anders zal gaan (ik heb een stille hoop), hebben

we bij haar een aantal pruiken ‘op zicht’ laten komen. Mijn

haar is lang, dus heb ik gekozen voor een halflange pruik.

Het model is gearriveerd in verschillende tinten blond. Van

opstandig hoogblond tot ingetogen goudkleur. Het heftige

hoogblond doet toch een tikkeltje teveel denken aan de da-

mes die zich in bepaalde buurten van Amsterdam ophouden.

Afgekeurd! We gaan voor het warmblond. Aangezien ik een

royaal hoofd heb (veel inhoud) moet de pruik wat worden

opgerekt. Zaterdag klaar. Meta is geweldig. Ze is gewend

aan mensen met ‘mijn’ probleem. Als ik in haar gezellige sa-


co

lu

mn

s1 5

lon zit met mijn kopje koffie, is kaal worden opeens niet zo’n

big deal meer. Leuke sjaaltjes, mooie pruiken, ze informeert

me over make-up workshops. Tja, waar doe ik eigenlijk

moeilijk over.

Ik zou graag de hele dag bij haar blijven en me ledig houden

met de uiterlijke mens, maar er wachten ‘uitslagen’ op ons.

14.10 uur

Ik zit met lood in mijn zomerslippers bij balie 3. Hoe zal hij

eventueel slecht nieuws brengen? ‘Mevrouw Rosier, helaas is

toch gebleken dat...’ , of ‘de botscan heeft ons toch wat reden

tot ongerustheid gegeven’, of...

Ik laat alle mogelijke intro’s in mijn hoofd weerklinken. Bah,

waar is mijn geloof? Mevrouw Rosier? Komt u maar! Samen

met mijn man loop ik achter het eenkoppige vuurpeloton

aan. Hij kent duidelijk zijn pappenheimers (neurotische

patiënten met een overdreven gevoel voor drama) en maakt

er korte metten mee: ‘U bent vorige week helemaal door de

molen gegaan, ongetwijfeld zeer benieuwd naar de uitsla-

gen. Er zijn geen uitz..............’. De rest hoor ik al niet meer.

‘Ooooohhh, Halleluja!’ roep ik hartgrondig. Hij houdt zich

goed en vertrekt geen spier. Er volgt nog een heel referaat

over de bijwerkingen van chemotherapie. Maar niets kan


ik wil vliegen

Documents