jessica shirvington - İki hayat arasında

8/17/2019 Jessica Shirvington - İki Hayat Arasında

http://slidepdf.com/reader/full/jessica-shirvington-iki-hayat-arasinda 1/300



g ir iş

Ben yalancının tekiyim.Zorunlu değildi.

Sadece gerekliydi.Ben iki kişiden oluşuyorum. İkisi de diğerinden daha

iyi değil, ne süper gücüm ne gizemli bir kaderim ne deaynı anda iki yerde birden olma mekanizmam var amaiki kişiyim. Temelde aynı gözüksem de, önemli konu-larda farklıyım. Fiziksel özelliklerim, hafızam ve ismim

beni takip ediyor. Benim hakkımdaki geri kalan her şeyama her şey, son on sekiz yıldır farklı. Bir yirmi dört saatiilk benliğim olarak geçiriyorum. Sonra gece yarısı bir-denbire, sonraki yirmi dört saati ikinci benliğim olarakyaşamaya başlıyorum. Her gün hiç atlamadan devamediyor...

Bunu kimseye anlatmadım. Herkesin iki hayatı olma-dığını anlayacak yaşa geldiğimde, bu ufak şoka alıştığım-da, anlatmaya nereden başlayacağımı bilemedim. Nasıl

başlayacağımı. Ve iki çevrem de bilmek istemiyordu.Çocukken herkesten değişik olduğumu fark etme-

dim. Ama hep bu şekilde, bu iki hayata sahip olduğu-

ma oldukça eminim, bu da muhtemelen iki kere doğdu-ğum ve iki kere bebek olduğum anlamına geliyor. Tabiiki bunu hatırlayamadığıma memnunum. Her yirmi dörtsaatte bir, bir çift koldan koparılıp başka bir çift kola atıl-mak... yani, onların sizi ne kadar sevdiği önemli değil...

9



Psikolojik sorun oluşturabileceğini görüyorsunuz değilmi?

Fakat insan pratik yaptıkça gelişiyor ve ben kendimiprofesyonel olarak görüyorum. Sorunları giderdim; bü-yük tehlikeleri ve onlardan nasıl kaçınacağımı saptadım.Üstesinden geliyorum. Her bir hayatımda kim olmamgerektiğini biliyorum ve beynimi artık 'sonsuzlukla ilgilisorular' sorarak serseme çevirmemeye çalışıyorum.

Bir hayatta çileklere bayılıyorsam, diğerinde tat to-

murcuklarımın bu tattan tiksinerek geri çekileceğini bili-yorum. Bir hayatta akıcı Fransızca konuşabildiğimi amadilin hatırası benimle gelse de, diğer hayatımda konuş-mamam gerektiğini biliyorum. Ve de hatırlaması dahakolay şeyler var, bir hayattaki güzel küçük kız kardeşimMaddie ve diğerindeki çok harika olmayan ağabeylerim.

Her şeyden çok, bunu düşünmemeye çalışsam da,hangi hayatı tercih ettiğimi biliyorum. Ve her gece Külkedisi gibi, bir hayattan diğerine geçtiğimde, çok küçükama belirli bir parçam ölüyor. En zor kısım, durumumlailgili hiçbir şeyin değişmemiş olması, tek emin olabildi-ğim, vücut saatimin herkesinkinden farklı olduğu. Kaça-

mak noktası yok.Daha doğrusu, şu âna kadar yoktu...

10



BİRİNCİ BÖLÜMRoxbury, Cuma

Bugün kolumu kırdım.Capri'yle metroya gidiyorduk. Ayağımın ucunda bir

kola tenekesi vardı, tenekeyi top yapmış oynuyor, geçer-ken bize 'serseri bunlar7der gibi bakışlar atan takım el-

biselilere tatlı, genelde de aksi şekilde gülümsüyordum.Bu şekilde dikkat çekiyorduk. Kıyafetlerin ve cömertçekullanılmış bir göz kaleminin bunu yapabilmesi tuhaftı.Diğer hayatımda kimse bana böyle bir bakış atmaya ce-saret edemezdi. Ama bunda tatmin edici bir şey vardı.Soluk siyah mini eteğim ve bağcıklı çizmelerim bana ih-tiyacım olanı vermeye yardımcı oluyordu.

Kimliğimi.Capri sekerek ilerlerken siyah yarım yamalak rasta

saçları hopladı. Omzunun üzerinden geriye bakıp, "Emi-nim çocuklar çoktan oradadır," dedikten sonra hızlandı.

Homurdanmamı bastırdım, kola tenekesini ayak par-mağımın ucuna kaldırıp bir tekmeyle elime aldım veadımlarımı hızlandırdım. Merdivenlerden inmeye başla-madan önce tenekeyi çöp kutusuna atmak için durdumve sonra... ilerledim. Her şekilde böyle mi olurdu bilmi-

yorum ama tam o sırada, bir ayağım önümdeki elli ba-samağın ilkine basmak üzere havadayken, onu gördüm.

11



Yani, sanırım onu gördüm.Toparlak göbekli, orta yaşlı bir adamdı. Demode kah-

verengi bir takım ve eskimiş kızılımsı kahverengi ayak-

kabılar giyiyordu. Kafası fena hâlde kelleşmeye başla-mış, ya fazla kumaştan ya da vücut ağırlığından ötürüterliyordu. Normalden farklı görünüyordu ama o andaemindim. Zihnim bana, meyve dükkânının sahibi, diye fı-sıldadı.

Sistemde bir hata olmuştu.Arada sırada hatalar oluyordu ve her zaman beni şa-

şırtıyorlardı.Ayağımı yere sağlam basamadım. Onunyerine basa-

mağı kaçırıp ucunu yakaladım. One doğru düşüp, aşağıkadar yuvarlandım ve bütün yol boyunca kendimi rezilettim. Havaya kalkan bacaklarımla birkaç düzine insana

bütün malımı mülkümü göstererek frikik verdim.

Capri, çok iyi bir arkadaş olduğundan, ben daha dü-şerken gülmeye başlamıştı. Bu, kendini toparlamadanönce eliyle ağzını hafifçe kapatarak gizlice çıkardığı ufak

bir kıkırtı da değildi. Hayır, bir altına yapmadığı kalmıştıve ben her an omzumdan düşebilecekmiş gibi hissettirenkolumu korumaya çalışırken, tırabzandan kayarak yanı-

ma geldi.Nihayetinde, daha çok bizim etrafımızdan geçmek

zorunda kaldıkları için homurdanan metro yolcularıyüzünden ayağa kalktım. Capri hâlâ gülüyordu, aradasırada duruyor; sonra belli ki o ânı tekrar zihninde can-landırıp tekrar kopuyordu.

Tanrım. O anda keşke diğer hayatımda olsaydım diyedüşündüm. Bu olay, bu hayatta olmasına izin verilecektürden bir şey değildi.

Gerçekten sakatlandığımı yeni anlamaya başlayan

12



Capri'ye, "Sanırım sağlık merkezine gitmem gerekecek,"dedim.

"Of kahretsin. Üzgünüm, Sabine. Ben iyisin sanmış-tım."

Omzumu silktim ve kolumu yakıcı bir acı kaplayıncaanında buna pişman oldum. "Muhtemelen sadece burkulmuştur."

Neyse ki sağlık merkezi çok uzakta değildi de yürü-yebildik. Kötü durumda bir kolla metro vagonuna tıkıl-

ma fikri bana hiç iyi gözükmemişti. Capri erkek arkadaşıgibi olan Angus'a, onunla her zamanki okul sonrası kafe-in mekânımızda buluşamayacağımızı bildiren bir mesajgönderdi. Kolumdaki zonklayan acı olmasaydı, nere-deyse rahatlamış olurdum. Capri ve Angus son bir aydır

beni Davis'e ayarlamaya çalışıyorlardı. Hoş bir çocuktu

ama aramızda hiç elektrik yoktu.Biz yürürken Capri, "Ama gerçekten de oldukça komik-

ti," diye ısrar etti, hatırladıkça hâlâ kıkırdamasına engelolamıyordu. Bazen sevimsiz olabiliyordu ama özündeiyi biriydi. Ve bu hayatta elimde tutabildiğim tek arkadaşoydu, bu büyük ölçüde benim... şey, onun deyişiyle, za-

manın yarısında başka bir yerde gibi gözükmeme aldırmıyorgibi göründüğündendi.Ona gülümsedim. "İyi ki seksi bir iç çamaşırı giyiyor

muşum!"Tabii ki esasında seksi iç çamaşırı giymiyordum. Ve

havadakikalça gösterim sayesinde Capri ve bir avuç in-sandan biraz daha fazla Boston metro yolcusu bunu bi-liyordu.

Capri o kadar fazla güldü ki bir homurtu çıkardı."Evet. Çiçekli desenler tekrar moda oluyormuş."

Ve sonra kolum acıdı, çünkü ben de gülüyordum.

13



iPhone'u olan bir pisliğin çiçekli kalça görüntülerimiçoktan YouTube'a yüklediğinden korkuyor olsam da.

Kırılmıştı.En azından kırılan sadece bileğimdi. Ama sonraki altı

hafta boyunca bir felâket alanı gibi alçıya alınacaktım.Capri çoktan alçının üzerine tuhaf, eciş bücüş yarasamsı

bir şey çizmişti. Şu anda Gotik şeylere meraklıydı. Yarımyamalak rastalarının üzerine, bir de güzel sarı saçlarınısiyaha boyamıştı ve en sıcak günlerde bile yere kadaruzanan etekler giymekte ısrar ediyordu.

Ben şehirli görünüşümde inat ediyordum. Bu konudaCapri kadar tutucu değildim, sadece banabulaşmaymkısmını mükemmelleştirmiştim. Bu önemliydi, özelliklede hâlâ Boston'ın kentsel dönüşüm bölgelerinden biri

olarak kategorize edilen Roxbury civarında. Ve annem-le babam eteklerimde fazladan on santimi tercih edecekolsa da, görünüşüm onları tamamen panikletmişe benze-miyordu.

Eve vardığımda saat akşam dokuzu geçiyordu. Önkapıyı açar açmaz, Maddie'nin odasından merdivenlere

atıldığını duydum. Kapı daha arkamdan yeni kapanmış-tı ki Maddie üçer üçer merdivenlerden aşağı koşmaya

başladı."Binie! Binie!" Tam son basamaktan kendini kollarıma

atacaktı ki bu onun klasik hareketlerinden biriydi ko-lumdaki alçıyı gördü.

Aniden durup, "Ne oldu?" diye sordu.Maddie'ye göre ben yenilmezdim. Muhtemelen hasta

olduğum zamanların yarısında, iki dünyada da ilaç alır-sam istemeden yüksek doz alırım diye sürekli endişelen-diğimden ötürü hasta değilmiş gibi yaptığım içindi. Bu,

14



bademcik iltihabım varken kolay olmamıştı ama o ameli-yatı iki kere olmam mümkün değildi. Ve daha önce hiç-

bir yerimi kırmamıştım.

"Sorun yok, Mads. Sadece düştüğümde bileğimi kır-dım."

Dehşete düşmüş gibiydi, dudaklarının kenarları titri-yordu. Bana âdeta tapan, altı yaşındaki bir çocuğun bukadar üzgün gözükmesi benim için günün en büyük acı-sıydı.

Ona saçma gülümsemelerimden biriyle gülümsedim."Hey, ufaklık, şuna baksana!" Kolumu askıdan çıkarıpalçıyı ve Capri'nin yarasamsı çizimini gösterdim. Onadokunulmamış beyaz alanı göstermek için kolumu çe-virdim. "Bütün bu alanı sana ayırdım. Yarın benim içinüzerine bir şey çizebilir misin?"

Gözleri parladı. Omzundan aşağı örgü hâlinde sarkanuzun kızılımsı sarı saçlarını tutup sallandı. "Gerçektenmi? Ben mi? Bunu gerçekten ister misin?"

"Hadi ama tanıdığım en iyi tavşan ressamı sensin.Geçen gün bana gösterdiğin zıplayan tavşanlardan biriniçizebilir misin?"

Hararetle başını salladı. Çoktan bunu aklında canlan-

dırdığını görebiliyordum."Harika. Bu bölümü kimseye elletmeyeceğim, yarın

akşamüstü istediğini çizebilirsin. Ama şimdi, annem seniyakalamadan yatağına dönsen iyi olur!" Tabii çoktan gö-zümün ucuyla annemi mutfağın eşiğinde görebiliyor-dum ama deneyimlerimiz bize, Maddie'yi kendi kendine

yatağa gitmeye ikna etmemin daha kolay olduğunu öğ-retmişti. Başının üzerini okşadım, o da kollarını belimesarıp dikkatle sakat tarafımdan uzak durdu.

"Seni seviyorum Binie." Bana sarılışı içimi parçaladı.

15



Onsuz günleri atlatmak, en zor şeylerden biriydi. Ben deonu sıktım.

Neşeyle, "Sabah görüşürüz," dedim.Bunlar, ona birçok kere söylediğim kelimelerin aynı-

sıydı. Ve her zaman cümleyi zihnimin gizli sessizliğindetamamlıyordum: ertesi gün.

Ben mutfağa girdiğimde annemin sırtı bana dönüktü."Çay ister misin?"

İçimi çekerek, "Evet," dedim ve kenarı kırık mutfakmasamızın etrafındaki cilalı tahta iskemlelerden birineçöktüm. Mükemmel denemeyecek mutfağımız, kötü du-rumdaki evimize iyi uyuyordu.

Annem devasa, galonluk bir plastik şişe kullanaraksu ısıtıcısını doldurdu. Bu son iki haftadır mutfakta kul-

landığımız şişeydi. Sorun mutfak lavabosunun tıkanmışolması değildi, sorun babamın onu tamir etmeye çalışmışolmasıydı. Büyük hataydı.

Annem kupalarla oyalandı ve en sevdiği güllü kupay-la benim tercih ettiğim Daffy Duck kupasını çıkardı.

Dikkatini yaptığı işten pek ayırmayarak, "Ne oldu?"

diye sordu. Gecenin bu vaktinde bile hâlâ iş kıyafetlerinigiyiyor olduğunu, gri saçlarının sıkı bir atkuyruğu şeklin-de topladığını ve kolalı gömleğinin ince belinde, eteğininiçine düzgün bir biçimde sokulduğunu görmek şaşırtıcıdeğildi. Annemle babam görünüşe çok önem veriyordu.Özellikle annem, ailesinin işlevini yerine getirmesine vetüm güçleriyle çalışmalarına ihtiyaç duyuyordu.

"Metro merdivenleri," diye cevap verdim.Omuzları dik, çayı yapmayı bitirdi ve karşıma oturdu.

"Aramalıydın."Askımı düzelttim, bunu sadece birkaç gün takmak

16



zorunda olduğuma memnundum, önkolumun yarısınıkaplayan alçı yeterince kötüydü. "Sadece gelip yardımetmek isterdin." Ve duruma el koymak, diye düşündüm."Sadece sağlık merkezinin aptal bekleme odasında otur-ması için Maddie'yi yataktan dışarı sürüklemenin anlamıyoktu. Zaten Capri yanımdaydı."

Annem kupamı bana uzatırken dudaklarını büzdü."Ne büyük avuntu. Saç fırçasının kullanımını hâlâ keş-fetmedi değil mi?"

Omzumu silkip çayımı üfledim. "Kendine özel bir gö-rüntüsü var anne. O bundan memnun, o zaman sorunnedir?"

Annem, sanki bu sorunun cevabı çok açıkmış gibi yü-züme bakıyordu. Başka insanlarla takılmamı tercih eder-di. Bazen ona başka insanlarla takıldığımı söyleyebilmekistiyordum. Kupama baktım ve bir kere daha eğer seçimşansı olsaydı, annemin muhtemelen benim için bu hayatyerine diğer hayatımı isteyeceğini düşündüm. Ama butip düşünceler hiçbir zaman kayda değer olmuyordu.

"Babam hâlâ işte mi?" diye sordum.Annem başını evet anlamında salladı.Babam uzun saatler boyunca çalışıyordu. Eczaneyi

salı günü geç saatlerden cumartesi gününe kadar açıktutuyordu ve yetkin bir eczacıyı görevde tutmak dışın-da, kimseye gece geç saatler için mesai ücreti vermekistemiyordu, bu yüzden eve nadiren gece yarısındanönce geliyordu. Eczane esasında onların olsaydı bu iyi

bir iş olurdu ama onun yerine uzun ve kâr edilemez birişletme kontratı imzalamışlardı. Fazladan çalıştırdıklarıgörevlilere rağmen, annem ve babam ağır bir iş yükünüpaylaşıyordu. Bizi çok az, birbirlerini ise daha da az gö-rüyorlardı. Ama durmak bilmiyorlardı, Maddie'yle beniiyi bir üniversiteye göndermeye kararlılardı.

17



En azından onlar için bunu yapabilirdim. Okula ikikere gitmek akıllılık konusunda yardımcı oluyor. Geçen

sene Roxbury'de Capri'yi tiksindirerek zekâmı göster-miştim, hatta geçen ay Boston Üniversitesi'ne yarım burskazandım.

Sorun üniversite olayına hevesli bile olmamamdı. İkikere okula gitmek yeterince kötüydü, iki üniversite ber-

bat olacaktı. Tanrı biliyor ki diğer hayatımda üniversiteye

gitmekten kaçınamayacağım için, bu hayatta üniversiteyiatlamayı umuyordum. Ama gerçekten düşündüğümde,annemle babama bunu yapamazdım. Başkabir deyişle,ardından gelecek öfkeyle yüzleşemezdim.

İki hayatımdaki herkesi memnun etmek beni bazenkötü hissettiriyordu. Ve hüsrana uğramış. Ve bitkin. Ve... şey, itiraf etmemeye uğraştığım birçok şey. İtiraf etmenin

bir anlamı yoktu."Açsan, dolapta kalan pastadan var."Başımı hayır anlamında iki yana salladım. Hep bir-

likte annemin geçen hafta, on sekizinci doğum günümiçin yaptığı/katlettiği devasa çikolatalı pastayı bitirmeyeçalışıyorduk.

Başımı çevirip, "Önceden bir şeyler yedim," diye mı-rıldandım.

Annem, "Dr. Meadows'u arayabilirdim," dedi, hâlâdüştüğümde onu aramadığım için kırgındı.

"Anne, merak etme. Artık her şey yolunda." Ona ko-lumu ve gayetiyiyim gülümsememi gösterdim. "Bilek

kırık, kol alçıda. Başka herhangi birisinin yapabileceğihiçbir şey yoktu. Birkaç hafta içinde her şey normale dö-necek."

Ve o anda kafama dank etti."Kahretsin!" diye haykırdım ve düşen çaylı tükürü-



ğümü sağlam elimle yakaladım. Sistem hatası, yani mey-ve dükkânı sahibini görmek beni o kadar şaşırtmıştı ki,gerçek sorunu düşünmemiştim bile.

Annem, "Sabine!" diye çıkıştı.Bu iki annemin de ortak noktasıydı: Küfretmeme ku-

ralı. Ama o sırada umursamıyordum. Annem "S" ile baş-layan küfrü etmediğim için şanslıydı.

"Özür dilerim anne. Ben sadece... tarih kompozisyo-numun pazartesi teslim edilmesi gerektiğini hatırladım

ve henüz kompozisyonu bitirmedim." Yalanı güçlendir-mek için sırtımı dikleştirdim. Annemle babama yalansöylediğim için suçlu hissettiğim günler çoktan gelipgeçmişti.

Annem şüpheyle bana baktı. "Sen ne zamandan bericuma geceleri ödev yapıyorsun?" Koluma işaret etti. "Ve

eminim öğretmenin sana biraz hoşgörü gösterecektir.""Hayır, sorun değil. Neredeyse bitti sayılır." Çaydanıslanmış elimi bir bulaşık bezine sildim ve kupamı kap-tım. "Şimdi bitireceğim ki hafta sonu kompozisyon içinendişelenmeyeyim."

Mutfağın içinden geçip merdivenlerden çıktım, zih-nimde bunu tam olarak nasıl halledebileceğime dair

çarklar dönüyordu.Kırık kol.İki hayat.Bu daha önce hiç olmamıştı.Saat 10'a yaklaşıyordu.Kahretsin.

Plan yapmak için sadece iki saatim kalmıştı.Bu gece uyuyamayaçaktım. İki hayatımda da.Üzerime gelen sorunlardan nefret ediyordum; bu,

Değişim'den önce uyuyamamam anlamına geliyordu.

19



Çoktan avuçlarımın nemli hâle geldiğini hissetmeye baş-lamıştım bile. Gece yarısı uyanık olmak beni hep korku-

tuyordu.Maddie'nin odasının önünden parmak uçlarımda yü-rüyerek geçtim. O sırada onunla baş edemezdim; cesur

bir yüz hazırlamamıştım.Yastıklarımı yatağa yığdıktan sonra oturup kolumu

yığma dayadım.Kendi kendime, "Kendi dünyamın yöneticisiyim,"

dedim. "Başıma ne geldiğini ben yönetiyorum. Bunuyapabilirim." Ama kelimelerim yalandı ve gerçek banaçarpıp, beni sımsıkı yakaladığında çabucak yok oldular.

Kolumu kırmıştım.KOLUMU. KIRMIŞTIM."Aptal!" Midem korkuyla büzüldü ve başarısız bir şe-

kilde nefesimi yavaşlatmaya çalıştım.Genelde böyle şeyleri önceden sezebilirdim. Neyi ya-

pıp, neyi yapamayacağımı... Her şeyin nasıl işlediğini:Esasında oldukça basitti. Bedenim ve bedenime bağlı herşey zihnim, hatıralarım Değişim'den geçiyor. Ama bukadar. Maddi şeyler; kıyafetler, mücevherler hatta ojeler

bile geride kalıyor. Benimle kalan diğer tek şey ismim.Sebebini anlayamadığım şekilde, iki grup ebeveyn de

bana Sabine adını verdi.Yani eğer bir hayatta saçımı kestirirsem, diğerinde de

o şekilde etkilenirdi. Bir keresinde gözükmeyen bir tu-tam saçımı pembeye boyamıştım ve boya diğer hayatıma

geçmese de, saçımın pigmenti diğer hayatımda farklı gö-zükecek kadar etkilenmişti, bir daha da deney yapma-ya cesaret edememiştim. Bir hayatta hastaysam, bu ikihayatta birden hastayım demek oluyordu. Bir dünyadadövme yaptırırsam, gerçi planladığımdan değil ve Capri

20



buna çok üzülüyordu ama sadece o hayatta gözükeceği-ne neredeyse emindim. Mürekkep diğer hayata geçmez-di ama iyileşirken çekilen acılar iki dünyada da hissedi-

liyordu. Burnumu deldirirsem delik iki hayatta da olurama hızma sadece tek bir dünyada kalırdı.Parmaklarımı şakaklarıma bastırdım. Bu tip şeyleri

düşünmekten nefret ediyordum. Çoğu sadece garipti ve beni... hatalı hissettiriyordu. Sanki ben yanlışmışım gibi.Hatalardan kaçınmak için sürekli dikkatli oluyordum,saçımı sadece ihtiyacım olduğunda uçlarından kesiyor-dum, uzunluğunu ve doğal sıkıcı kahverengisini de-ğiştirmiyordum, saçıma hiçbir zaman iki dünyamın daonaylamayacağı hiçbir stil vermiyordum. Arada bir yer-de duruyordum. Güvenli bir şekilde. Her zaman böylekalıyordum. Güvende. Hazırlıklı. Yalnız.

İki hayatım vardı ama yine de sadece bir hayalettim.

İki saatten kısa sürede diğer hayatımda olacaktım veüç adet çok büyük sorunum olacaktı. Öncelikle, orada kı-rık bir kolumun olmaması gerekiyordu ve kırmış olmamiçin hiçbir sebep yoktu. İkincisi, alçı benimle gelmeye-cekti; bu bedenime ait olmayan bir objeydi. Ve üçüncüsü,yarın gece geç kalmış on sekizinci doğum günü partim

vardı ve kırık kolum elbiseme uymayacaktı. Hem. De.Hiç.

Arkama yaslandım, tavandaki dökülen boyaya bak-tım ve bir çözüm bulmaya çalıştım. Mantıklı gelen tekçözüm canımı yakacaktı. Hem de çok. Uyandığımda ken-dimi merdivenlerden aşağı atmak, ikna edici bir şekilde

aynı sakatlığın numarasını yapmamın tek yoluydu.Değişim'den yaklaşık yarım saat önce kıyafetlerimideğiştirdim, bir elimle dar mini eteğimi çıkarırken diğerelimle geniş geceliğimin içine girdim. Askıyı çıkardım;

21



yardımcı olmaktan çok hareketlerimi engelliyordu. Si-yah çizmelerimi sona bıraktım, ipleri gevşetmek için tekelimle çekerken yüzümü ekşittim ve sonra onları aya-

ğımla tekmeleyerek çıkardım.Ritüellere bağlıydım. Yıllar içinde geliştirdiğim yollar

beni rahatlatıyordu. Yatağa yerleştim, her zamanki gibiyastıklara uzanıp yarın gece döndüğümde olağandışıhiçbir şey olmamasını sağlamak için uğraşırken, almmdaki ter parıltısını ve midemdeki sıkıntılı hissi duymaz-

dan geldim.Neredeyse başaracaktım.Ama gece yarısına sadece dakikalar kalmışken, ağzım

ne olacağını belli edecek şekilde sulandı. Kusmak için banyoya fırlamak zorunda kaldım, sonra da gece yarısıolmadan aceleyle yatağa döndüm.

Zihnimde beliren son düşünceler, dünyalarımdakideğişimin başlangıcım temsil ediyordu. Bu nasıl oldu? Nasıl daha önce başıma böyle bir şey gelmedi?

22



İKİNCİ BÖLÜMVVellesley, Cuma

Değişim'in gerçekleştiğini biliyordum.Bu hayatta uyuyordum o yüzden canlı zihnime rağ-

men vücudumu uyandırmam biraz zaman aldı. Gözleri-mi açmaya zorlamak korkunç, uyuşturulmuş gibi hisset-tiren bir duyguydu.

Berraklık kazandığımda yatakta dimdik oturdum ve

paniğin göğsümü kapladığını hissettim. Bundan dahadoğru davranmalıydım. On sekiz yıldır Değişim'den ge-çiyordum, artık bu kadar korkmamalıydım... ama kor-kuyordum. Her. Seferinde. Beni dehşete düşürüyordu.

Derin ve yavaş nefesler almaya odaklandım. Sağ-lam elim, son yirmi dört saattir başka bir yerde olduğu-

ma dair hiçbir belirti göstermeyen sıcak ipek yorganıniçinden dışarı çıktı. Bu dünyadaki hiçbir şey onu aldat-tığımın, başka bir hayat yaşadığımın farkında değildi.Bakmadan saatin diğer hayatımı geride bıraktığım ânıgösterdiğini biliyordum.

Ebedi düşmanım... gece yarısıydı.Bunu kanıtlamak, gerçeği belgelemek için bir sürü şey

yaptım. On beş yaşındayken gece yarısının dakikaları boyunca kendimi videoya çekmiştim. Pek Blair Cadısı'na benzer bir an olmadı. Bir an oradaydım, diğer an ise yü-

23



zümde kafası karışık bir ifade vardı. O salisede bende birşeyin farklı olduğunu görebiliyordum ama bunu başka

bir insana kanıtlayacak hiçbir şey yoktu.

Bir de gece yarısından birkaç saniye önce ne olaca-ğını görmek için yaktığım kibrit vardı. Bu iyi bir fikirdeğildi. Yatağım benimle beraber neredeyse yanacak-tı. Değişim'den sonra kendimi toparlayacak ve ateş par-maklarıma dokunmadan önce kibrite üfleyecek kadarhızlı değildim. Eh, insan yaşayarak öğreniyordu.

Yataktan çıkıp yüzümü yıkamak için banyoya gittim.Ama hâlâ uyuşuk olan bacaklarımla beraber, hüküm ver-me yetim de yoktu ve üzerime bir sakarlıkhâli gelmişti.Tökezleyerek kapının pervazına çarptım ve darbenin ağır-lığı sakat koluma isabet etti.

Çarpmanın ardından gelecek zonklayan acıdan korka-rak donakaldım. Ama birkaç şaşkın saniyeden sonra, hâlâacının gelmesini bekliyordum.

Nefesimi tutarak, "Olamaz," dedim ve yavaşça pekdekırıkolmayân, esasında hiç zarar görmemiş kolumu düz-leştirip hareket ettirdim. Parmaklarımı üst üste yumrukyaptım.

"Olamaz."

Kontrolden çıkmak istiyordum.Bütün iç panik düğmelerime basıp birilerinin yardım

etmesi için haykırmak istiyordum.Bir kere de olsa anlamak istiyordum.Hayır, esasında istediğim bu değildi. İstediğim... her

zaman arzuladığım şeydi, sadece farklı bir görüntüdeydi.Bunun hayatım olmamasını istiyordum.Beni bu iki hayat yaşayan insan yapan her neyse, bunun

kişiliğimi tanımlamamasını istiyordum.

24



Gözlerimi sımsıkı yumdum. "Ve bu konuda hiçbir şeyyapamazsın," diye kendimi azarlayıp, pes etmiş bir şekil-de nefesimi bıraktım.

Tökezleyerek bir duvar tenisi kortu kadar büyük olan banyoma girip tekrar kustum, sonra yatağa döndüm ve boşu boşuna birkaç saat uyumaya çalıştım.

Bu işe yaramıyordu.Zihnimden düşünceler geçip duruyordu. Kendimi

zıplayıp, volta atmamak için tutmam gerekiyordu. Bu

hiçbir şey değiştirmiyor, diye hatırlattım kendime. Bu sadece hayatımı oluşturan dolup taşan gariplik sepetineeklenen yeni bir şeydi.

İyi yana odaklandım; ilk defa hapishaneden çıkmakartım vardı. Birkaç saat içinde kendimi merdivenlerdenaşağı atmak zorunda kalmayacak olmam hoş karşıladı-ğım bir rahatlamaydı.

Kabul et bunu! Mutlu ol. En azından elbisen bu akşam gü-zel gözükecek.

Sabah yedide uykudan umudumu kestim ve uzun sı-cak bir duş aldım. Duştan çıktığımda biraz daha kendimgibi hissediyordum. Yani, en azından bu hayattaki ken-dim, bu dünyada olmam gereken kendim gibi. Yine de,

sırf emin olmak için yavaşça hareket ediyordum. Kendi-me biraz fazladan vakit tanıdım. Normalde buna, acınası oyalanmalara katlanamazdım ama bugün etrafımı ince-liyordum. Pembe ipek çarşafı ve yığılmış yastıklarıyladevasa sayvanlı karyolama baktım. Yatağımın yanındanyürürken ayak parmaklarım yumuşak krem rengi halıya

girdi ve geniş camlı kapılara ilerlerken elimi iyice vernik-lenmiş ceviz pervazda gezdirdim. Krem rengi perdelerigeriye doğru çekip, onları dikkatle duvardaki kuşakla

bağladım ve ferforjeli ufak balkonumun kapılarını açtım.

25



Evim. Her şey tıpkı olması gerektiği gibiydi.Derin bir nefes alıp VVellesley'nin banliyö havasını

içime çektim. Buranın en güzel yanlarından biri buy-du, temiz havası. VVellesley'nin havası, her açıdan Rox

bury'ninkinden farklıydı, ağır değildi, keskindi ve koku-su bambaşkaydı: Güneşin altındaki yeni kesilmiş çimlerinkokuşuydu. Bu kokuyu çok seviyordum. Bugün tipik birhaziran Massachusetts günü olacaktı: Sıcak geçecek vemuhtemelen akşamüstü ani bir fırtına kopacaktı.

Havayı iyice sindirmek için gözlerimi kapamıştım kitiz sesli bir araba kornası neredeyse ödümü koparacaktı.

Evin önüne kadar gelen park yoluna doğru baktım.En büyük ağabeyim Ryan, üstü açık retro Porsche'sininyanında duruyordu, bir ayağı içeride, diğer ayağı dışarı-daydı.

"Eğer seni bırakmamı istiyorsan acele et. Üniversiteyegeri dönmem gerek," dedi ve bana sanki hemen arabaya

binip gitmek istiyormuşçasma bir bakış attı. Ama bu sabah ufak Audi'me garajda yeni lastikler takılacağından,perşembe akşamı babam yemekte Ryarv'a beni okula gö-türmesini talimat vermişti. Ryan her ay birkaç gün eve

gelerek aileye borcunu ödediğini düşünüyordu. Anlaşı-lan bu, sadece ama sadece bu, onun Harvard'da işletme

bölümünde yarım yamalak okurken harcadığı cömerttende öte harçlığı hak etmesine sebep oluyordu.

Ryan bıkkınlıkla, "Alo! Dünya'dan Sabine'e! Daha gi-yinmemişsin bile," dedi.

Ona zarif orta parmağımı ve açıkça sahte olan gülüm-sememi gösterdim. "Sanırım beklemen gerekecek, Ry.Elimden geldiğince çabuk aşağı ineceğim." Sırtımı onadöner dönmez gülümsemem soldu. Tam bir kaltak gibidavranıyordum. Ryanla bu tür oyunlara tam olarak ne

26



zaman girdik emin değildim ama bir noktadan sonra ola-ğan olmaya başlamıştı. Bu, VVellesley beklentilerini karşı-lamanın bir parçasıydı.

Giyinip saçlarımı yaptım. İşim bittiğimde boy ayna-sında onaylayarak kendimi inceledim. Basit ama şıktı.Mavi tonlarında, dizin hemen üzerinde biten yüksek bel-li ekose bir etek, üzerine kısa kollu beyaz ipek bir bluzve gri dolgu topuklular. Saçımı hızlıca tarayıp birazcıkparlatıcı sürdükten sonra Balenciaga çantamı kapıp an-

nemin beklediği giriş salonuna inen mermer merdiven-lere yürüdüm.Annem son birkaç basamağı inmemi izledikten sonra

Miriam'dan gelen ve sırıtmama sebep olan mesajı oku-mayı bitirmemi bekledi. Tüm dikkatimi ona verdiğimde,annem gülümsedi. "Arkadaşlarına bu gece partide içkiiçilmeyeceğini hatırlatmayı unutma." Krem rengi bir

takım ve karamel rengi düz ayakkabılar giyiyordu, herdetay bilerek seçilmişti: Doğal, hoş gözüken makyajı, ge-lişigüzel topuz yapılmış saçı ve zarif aksesuar yağmuru.

"Evet anne. Herkes yaşı tutmayanların içmesi konu-sunda nasıl hissettiğini biliyor." Bu yüzden de içki içecek olan herkes, biri etrafı kolaçan ederse diye havuz evinde takı-

lacak.Annem gülümseyip öne doğru bir adım attı ve kıya-

fetimi inceledi. "Bu güzel bir etek, hayatım. Ekose bu se-zon gerçekten de yeniden moda oldu." Omzumdan varolmayan bir ipliği silkeledi ve düşünceli bir şekilde beniyukarıdan aşağı süzdü.

"Ama...?""Ah, hiçbir şey hayatım. Çok tatlı bir kıyafet. Beni bili-yorsun, seni yeşillerin içinde görmeye bayılıyorum, göz-lerini ortaya çıkarıyor."

27



"Anne, bu gece yeşil giyeceğim. Fazlaya kaçmak iste-miyorum." Onu rahatlatmak için gülümsedim ve dedik-lerini ciddiye almadım. Annem tanıdığım en az özgüven-

li kişiydi. Bu sadece bana karşı değildi; en çok kendineyükleniyordu. Her sabah bir kıyafet seçmeden önce enazından bir düzine kere üzerini değiştirdiğine emindimve okuldan eve vardığımda nadiren aynı kıyafeti giyiyoroluyordu. Hep böyle olmuştu ama babam gittiğinden

beri daha kötüydü.

Pişman gözükerek başını salladı. "Haklısın. Çok güzelgözüküyorsun. Her zamanki gibi. Bu akşam görüşürüz,her şey hazır ve mükemmel olacak."

Çantamın sapıyla oynadım. "Ah... Anne, hani konuş-muştuk ya ..."

Bir an anlamayarak bana baktı ama sonra nihayet an-

layarak gözlerini kırpıştırdı. "Biliyorum, hayatım. Biliyo-rum, biliyorum... Artık on sekiz yaşındasın ve sana birazmahremiyet tanımaya söz verdim. Lyndal Teyze'nle dı-şarı çıkacağım. Beni evden uzakta tutmaya kararlı. Tekistediğim seni elbisenle görmek ve her şeyin"

"Mükemmel olduğundan emin olmak," diye onun ye-rine cümleyi tamamladım.

"Evet."Uzanıp onu yanağından öptüm. "Okuldan sonra gö-

rüşürüz. Gitsem iyi olur."Annem kapıdan dışarı yürümemi izledi. Bir sonraki

sahnenin gelişmesini görememesi için kapıyı arkamdankapadım. Basamaklardan aşağı indiğimde, Ryan bana bu

kadar beklemek zorunda kaldığı için alaycı bir bakış attı-ğı anda, çakıllı yoldan beyaz bir SUV geldi. Direksiyonda

bu dünyadaki en iyi arkadaşım Miriam vardı. Mükem-mel zamanlamaydı.

28



Ryan, SUV'yi durana kadar izledi ve sonra kısık göz-lerle bana döndü.

Ona ayırdığım özel gülümsemeyle gülümsedim. "Ah."

Gözlerimi kırpıştırdım. "Pardon, Ry, sana Miriam'mbeniokula bırakacağını söylemeyi unuttum mu?"

Ona daha önce gösterdiğim orta parmağı bana iadeetti ve arkasında bir toz tabakası bırakarak arabasıylauzaklaştı.

Bir an için kötü hissettim. Ama sonra kendime şunu

hatırlattım: Ben buydum. Burada olduğum kişi buydu.Başka yollar denemiştim ama kısa süre içinde hayatla-rımın ikisinde de fonksiyonlarımı yerine getirmek isti-yorsam, dünyalarımı gerçekten kucaklamam gerektiğiniöğrenmiştim. Yerimi kabul etmeliydim. Bu dünyadakiSabine, Ryan adında yirmi iki yaşında pislik bir ağabeyle

baş etmek zorundaydı. Ben on bir yaşındayken bu ağa- bey kahvaltıya arkadaşlarını çağırdığında beş saat bo-yunca beni garaja kilitlemişti bu dünyayı kucaklamamıntek yolu buydu.

Miriam'ın yanına, yolcu koltuğuna oturdum.Miriam gözlerini Ryan'ın arabasının geride bıraktığı

toz fırtınasına dikerek, "Ağabeyin çok seksi," dedi."Yani, evet, sen seksi olarak görüyorsun, ben ise tam

bir baş belası görüyorum. O kadar" Dudaklarımdanhüsran dolu bir ses çıktı. "O kadar bencil ki. Anneme hiç-

bir zaman yardım etmiyor, hiçbir zaman hiç... bir şeyyapmıyor. Tek yapması gereken her ay birkaç günlüğüneeve gelmek. İşe bak, içkici arkadaşlarından bir günden

fazla uzak kalmaya dayanamıyor, o yüzden gelecek ayonlardan birini beraberinde getirecek."

Miriam, "Aa, yakışıklı mı?" diye sordu, yüzü muhte-mel çekici çocuğun düşüncesiyle aydınlanmıştı.

29



Omzumu silktim. "Bilmiyorum, umurumda da değil.Tek bildiğim gelecek ay ikisiyle birden uğraşmak zorun-da kalacağım."

Kasaba merkezinden geçerken aklım birden dünekaydı, eh, yani benim versiyonum olan düne. "Bir sani-ye, durabilir misin. Ben... biraz meyve almak istiyorum."

Miriam yavaşlamadı. "Okulda meyve alabilirsin."Bilinçaltım çoktan rahatsızca kılı kırk yarmaya başla-

mıştı ama doğru düzgün düşünmeden ağzım yine açıldı.

"Evet ama ben bu meyveyi istiyorum. Sadece dur.Orada. Meyve dükkânının önünde."

Miriam bana deliymişim gibi baktı. Aklımdan bunukontrol ettim ve evet... gerçekten de deliceydi. Bu, tam daher gün takıntılı bir şekilde kaçınmaya çalıştığım türden

bir olaydı ve ben şimdi durmuş bana deliymişim gibi ba-

kışlar atılmasına sebep olan davranışlar sergiliyordum.Kahretsin.Tam Miriam'a boşver diyecektim ki meyve dükkânının

önündeki park yerine girdi."Meyve diyetine gireceksen bunu bensiz yapmanın

imkânı yok."

"Ah." Yaptığım şeyin bu olmadığını açıklamak içinağzımı açmıştım ki bana bir kaçış yolunun açıldığını farkettim. Kıpırdanmayı kesip bir kaşımı havaya kaldırdım.Önceden hazırlanması gerektiğini belirten bir ses tonuy-la, "Sonuçta parti sezonu hemen önümüzde, Miriam," de-dim.

Ciddiyetle başını salladı. "Sen ne alıyorsan ben de on-dan alacağım."

Bu fırsatı kullanarak SUV'sinden dışarı atladım.Meyve dükkânının içerisinde her şey moral bozucu

şekilde normaldi. Hiçbir şeyin her zaman olduğundan

30



farklı olduğuna dair bir belirti yoktu. İçerideki kapı eşi-ğine asılı olan çok renkli plastik iplerin arasından meyvedükkânının sahibi çıktı. Topluydu, kelleşiyordu, kendi-

sine fazla büyük gelen bir kot pantolon giymişti ve birelma yığınına eğildiğinde bir an kıç çatalının hoş karşı-lanmayan görüntüsünü açığa çıkardı. Bu, her zaman ha-tırladığım dükkânın sahibiyle aynı kişiydi.

Meyve piramidine dönmeden önce bana hızlı bir ba-kış atarak, "Bir şey ister misiniz, Bayan?" diye sordu.

"Ah, şey, evet. Sadece, şey, sadece biraz elma ve çileklütfen."Kâğıt bir torba aldı. "Ne kadar istiyorsunuz?"Midem bulanıyordu. "İki elma ve iki sepet çilek, te-

şekkürler."Birkaç saniyede meyveleri torbaya koymuş ve kasaya

geçmişti bile.Ona para öderken boğazımı temizledim. "Ben... Sanı-

rım dün sizi gördüm. Metrodan çıkarken... Boston'da."Bir an bana baktı. Deli misin der gibi bir bakıştı bu.

"Ben değildim, Bayan.""Şey, ah, pekâlâ, size benziyordu ve siz de beni gör-

dünüz mü diye merak ediyordum. Merdivenlerden, şey,

açık kahverengi bir takımla yukarı çıkıyordunuz. Siz,şey, hemen yanımdan geçtiniz."

Meyve dükkânının sahibi torbayı bana uzattı ve be-davadan deli misin der gibi bir bakış daha attı. "Ben de-ğildim. Bir takımım bile yok ve neredeyse..." Bir süredüşündü. "Bir aydan beri şehre inmedim. Başka biri ol-

malı."Hararetle başımı salladım. "Evet, evet. Ben muhteme-

len... Karanlıktı ve iyi göremiyordum.""Senin gibi genç bir kız geç saatte öyle bir şehirde bu-

lunmamalı. Dikkatli olmalısın."

31



Tekrar başımı sallayıp dükkândan dışarı geriledim.Kahretsin.İçeri hiç girmemeliydim."Evet." Kahverengi torbayı yukarı kaldırdım. "Teşek-

kürler, okula gitsem iyi olur."Kalbim kulaklarımda gümbürdüyor gibiydi; ağzım-

daki kuru acı tat, tanıdık hayal kırıklığının tadıydı.Kimi gördüysem, o meyve dükkânındaki adam olsa

da olmasa da, bunun farkına varmamıştı. Benim gibi de-

ğildi.Kimse benim gibi değildi. _

32



ÜÇÜNCÜ BÖLÜMVVellesley, Cuma

Miriam biz koridorda yürürken, "Bir hafta sonra özgürolacağız!" diye duyurdu. Son on iki haftadır günleri sayı-yorduk. Benim için zaman iki kat uzun sürede geçmişti,o yüzden ikimiz de sırıtıyorduk.

Dudağımı küstahça ısırarak, "Ben şahsen tatili en iyişekilde değerlendirmeyi planlıyorum," dedim.

Miriam, güzelce bakımlı kaşını kaldırarak, "Sen veDex mi?" diye sordu. Miriam'ın uzun sarı saçları vardı,saçlarını hoş bir şekilde dağınık bir topuz yapmıştı. Çok

belli olmayan saç tokalarım severdi ve bugün en azın-dan saçlarına gömülü bir düzine toka sergiliyordu, hepsiçeşitli pastel tonlarmdaydı. Açık renk teni, buz mavisi

gözleri ile bugün üzerine giydiği tozpembe boru eteğive krem rengi omuzları açık bluzuyla, bir moda tanrıçasıgibi gözüküyordu.

Omzumu silktim. Miriam çoktan erkek arkadaşıBrettle 'ilk sefer' yolundan geçmişti ve ondan beri herpartide onu Brett'in BMW'sinin arka koltuğundan dışarı

çekmeye çalışıyordum."Bence yeteri kadar uzun süre bekledi. Bu uygun bir

mezuniyet damgası olur," diye blöf yaptım ve alaycı gü-lümsememi bozmayıp kuruyan ağzımın beni ele verme-

33



sine izin vermedim. Dex kâğıt üzerinde mükemmeldi,sorun bu değildi. Ve bu hayatta istediğim şeyin kâğıtüzerinde mükemmellik olmadığını söyleyemezdim. Bu

benim için işliyordu, olduğum kişi olmamı kolaylaştırı-yordu. Sadece... Dex beni öptüğünde... her şeyi hisse-debiliyordum. Ve iyi bir şekilde değil. Benimkilere hayalettiğim şekilde eriyip karışmayan dudaklarının şeklini,kirli sakalının tenime sertçe sürtüşünü, nefes alamaya-cağım kadar yakınıma eğilmesini ve kaçış olmayacak

şekilde beni ensemden tutuşunu. Teknik olarak kötüöpüşüyor değildi, bu sadece gerçekten sevdiğim biriy-le... hayal ettiğim gibi değildi. Sadece, birbirimizi birkaçsaliseyle kaçırıyor gibiydik. Bir de ellerinin o hareketivardı... Gözlerimi kapayıp düşünceden büzülerek uzak-laştım. Dex çok yakışıklıydı ve önemli konularda birbiri-

mize uyuyorduk. Hiçbir çift mükemmel değildi.Pekâlâ, Dex beni kendimden geçirecek değildi. Ama bu kararı vermeyi diğer on sekiz yaşındaki kişilerden ikikat uzun süredir bekliyordum ve şimdiden 'tek hayatı'olan kişilere göre çok daha uzun süre geciktirmiştim. Ha-yatı iki kere yaşayan bir bakire olarak yaşamaya devametmeyi reddediyordum. Ve eğer karşımda daha iyi birfırsat olsaydı, beni kendimden geçirecek kadar iyi bir şeyolsaydı, herhalde şimdiye kadar bunu fark ederdim.

İki dünyadan birinde.Miriam, "Ee..." diye konuşmaya başladı, sinsi ses

tonu düşüncelerimi bölmüştü. "Bu gece mi?""Hayır," deyip rahatça saçımı savurdum ama aklım,

HAYIR! diye bağırıyordu. Bu gece sekse hazır olmaya-caktım. "Mezuniyet gecesi diye düşünüyorum. Yemeğegideceğiz ve her şeyi hazırlamış olacağım. Mükemmelolacak. Ayrıca bu gece, farklı bir eğlenceyle ilgili. Hazır-

34



lıklar nasıl gidiyor?" diye sorup Miriam'm odağını de-ğiştirdiğimde, dinamo üçlümüzün üçüncüsü bize katıldı.

Lucy elinde defteri, kurnaz bir gülümseme sergiler-

ken, "Günaydın hanımlar," dedi. "Birinin bu akşamınetkinliğinin hazırlıklarının nasıl gittiğini sorduğunu muduydum?"

Bütün sabah boyunca ilk defa rahatlayarak ben degülümsedim. Lucy hep buna yardımcı oluyordu. Sinir

bozucu sorularla beni rahatsız etmiyordu. Her zaman

eğlenceye odaklanıyordu."Kesinlikle duydun. Nasıl gözüküyor?""Halloldu, halloldu ve halloldu. İçki hazırlıkları, oğ-

lanların kontrolü altında. Ben müzik ve dekorasyonuhallettim. Davetler ve cevaplar teyit edildi. Başvuran liseikiler değerlendirildi ve servis için seçildi." Lucy defte-rine tik attı, sonra sevinçle tiz bir ses çıkardı. "Bu gece

efsanevi olacak!""Peki, kaç kişi geliyor?" diye sordum.Lucy belirsiz bir şekilde, "Ah... bilirsin işte," deyip

koridora bakındı.Adım atacakken durdum. "Lucy, kaç kişi?"Miriam arkamda duruyordu ama onun sindiğini his-

sedebiliyordum.Lucy süklüm püklüm bir hâlde dudağını ısırdı. "Eh,

lise sonun çoğu ve onların okul dışındaki arkadaşlarına birkaç davet gitmiş olabilir. Yani, demek istiyorum ki,haber yayıldı ve hayır demek istemedim."

Sadece ona dik dik bakıp ellerimi kalçama koydum.

"Seksen ile yüz arası."Ona bakmaya devam ettim.Çabucak, "Pekâlâ, en fazla yüz elli kişi!" dedi.İlk tepkim panik olmak oldu. Anneme en fazla elli kişi

35



demiştim! Ama sonra Lucas'ın da, Ryan'ın da mezuni-yetlerinden sonra parti verdiğini hatırladım. Bu partilerdoğum günleriyle aynı zamanda bile değildi ve ikisi de

polisin kapıya geleceği kadar büyük etkinlikler olmuştu.Annem bunları atlatmıştı. O yüzden kendimi kaybetmekyerine toparlandım ve gözlerimi devirdim. "Umarım gü-venlik sağlamışsmdır."

Lucy rahatlayarak başını evet anlamında salladı. Kah-verengi buklelerini geriye savurdu ve ışıl ışıl gülümsedi,

çilek parlatıcılı dudakları son derece beyaz dişlerini çev-reliyordu. "Tabii ki sağladım. Oğlanların hepsi görevliolduklarını biliyor."

'Oğlanlar' derken, erkek arkadaşlarımızı kastediyor-du. Özel olarak belirtmek gerekirse, Miriam'm sevgi-lisini ve benim erkek arkadaşımı. Lucy hâlâ bekârdı ve

Noah'ya daimi bir şehvet ve aşk duyuyordu.Futbolcu ya da basketbolcu çocuklarla beraber de-ğildik. Bizim okulumuz, Tanrı'ya şükür, daha eşit birhiyerarşide işliyordu. Eğer ortama ayak uydurup kim-lerle yürüyor olursan ol iyi gözüküyorsan, hiyerarşidekalabiliyordun. Bu mükemmel bir sistem değildi, sosyal-leşemeyen veya iyi görünemeyen inek bir öğrenci, inekolarak kalıyordu ve olay burada kapanıyordu. Yine deöğle yemeği masası bölünmeleri ve araba ortak kullanımöncelikleri vardı ama yine de burası birçok liseden dahaiyiydi.

Ve esasında bunu mümkün kılan, Dex gibi insanlardı.Dex zeki, çalışkan ve harika bir sporcuydu ve ne gi-

yerse giysin seksi gözüküyordu. Herkes ya onun gibi ol-mak ya da onunla çıkmak istiyordu ve Dex herkese iyidavranıyordu. Birkaç sene önce parti vermeye başlamıştıve sadece havalı grubu değil, bütün sınıfı davet etmiş-

36



ti, böylece herkes arkadaş olmaya başlamıştı. Ve sonra... beni seçmişti. Son iki senedir beraberdik ve bu çok man-tıklı geliyordu. Sosyal statülerimiz birbirine tamamen

uyuyordu.Üçümüz İngilizce dersine girdiğimizde, Dex'i hemen

gördüm, her zamanki arka orta sırasında oturuyordu.Anında gülümseyip yanındaki yerimi aldım.

Kulağıma doğru konuşmak için eğilerek, "MerhabaSabine," dedi.

"Merhaba Dex."Gerçekten çok güzel bir erkekti: Atletik yapılı, koyu

sarı saçlıydı ve bütün bu görüntüyü daha da çekici yapa-cak kadar özgüvenle sergilediği büyüleyici bir gülümse-mesi vardı. Tek sorun.... Ona baktığımda o şeyi hissetmi-yor olmamdı. O şey her neyse.

Bunun bir kısmını hiçbir zaman düzeltemeyecektim.Gerçek şuydu ki, Dex sadece on sekiz yaşındaydı. Şim-diye kadarki hayatı kolay olmuştu ve geri kalanı da aynıderecede şanslı olacak şekilde ilerliyordu. Ve ben... şey,sadece tek bir tane ben olsaydı sorun olmazdı ama beniki kere on sekiz yaşına gelmiştim ve hayatım... karma-şıktı. Sözün özü, hiçbir zaman bunu yapmayacak olsam

da, bunu hayal bile etmeyecek olsam da... Bir gün çılgmvarlığımı anlatmayı düşüneceğim biri olsaydı, bu Dex ol-mazdı.

Dex bana meraklı bir bakış atarak, "Ne oldu? Suratınıneden buruşturuyorsun," diye fısıldadı.

Alnımı rahatlamaya zorlayarak aklimdakileri bir ke-

nara ittim. Normalde onları uzakta tutmakta daha başa-rılıydım. "Bir şey yok. Sadece bu geceden önce kasabamerkezinden yeni ayakkabılarımı almam gerektiğini ha-tırladım." Yalandı, yalandı, yalandı.

37



Dex bunu çok kolay yutarak gülümsedi. Nedense bu beni kızdırdı. Dikkatimi ondan uzaklaştırdım ve onunlakonuşmaktan kaçınmak için derse konsantre oluyormuş

gibi yaptım.Kendime tanıdığım onca uzaklara bakma zamanını

yardımcı olmadı. Zihnim bir görev edinmiş gibiydi vekendimi kırık olmayan kolumu dürterken buldum. Ar-dından sorular başladı...

Kurallar değişmiş miydi?

Hayır. Bu tek seferlik bir şey olmalıydı. Bu tek seferlik bir şey miydi?

Diğer hayatıma döndüğümde kolum kırık olacak mıy-dı?

Bu bir sistem hatasıydı ve sadece bir gün mü sürecekti?Belki diğer hayatıma geri döndüğümde kolum kırık

olacak ve buraya geldiğimde öyle kalacaktı, böylece bu-gün hiç olmamış gibi olacaktı?Ama... eğer kurallar gerçekten değişiyorsa, bu ne an-

lama geliyordu? Yoksa bir yol mu vardı...? Ama kendi-me, uzun süredir yasak olan bu düşünceyi bitirme iznivermeyecektim.

Başım ağrımaya başladı. Bu geceki partiyi düşünerekdikkatimi dağıtmaya çalıştım.

Sonra midem alt üst oldu.Gece yarısından sonra çok sık ayakta kalmıyordum,

hele hiçbir zaman diğer insanların yanında uyanık dur-mamıştım. Ama herkes ısrar etmişti. Bu yıl ev partisivermemiş tek kişi bendim ve bu benim son fır satımdı.

Şöhretimi bunu uygulamayarak riske atacak değildim oyüzden benim evimde bir doğum günü/mezuniyet par-tisi önerildiğinde, neşeyle gülümseyip, "Kesinlikle olur!"demiştim.

38



Değişim sırasında uyanık olmam gerekeceğini bili-yordum. Ama dün gecenin Değişim'i için uyanık olduk-tan sonra, artık bu gecenin Değişim'inden daha da çok

korkuyordum. Yıllardır iki Değişim'de üst üste uyanıkolmamıştım. Bunun uyanık geçen saatlerimi arttırdığınıda söylemek gerek.

Ben kendimi gece yarısı gizli bir yere çekmek için birplan oluşturmaya çalışırken zil çaldı ve Dex yanımda be-lirdi.

Derin sesiyle, "Bütün sınavların bittiğinin farkındamısın?" diye dalga geçti, bu ses benim onu fark etmemeihtiyaç duyduğunu belirtiyordu. Bazen onu okumak çokkolay oluyordu.

Onu koridora doğru takip ettim, kolumu beline sara-rak yanağını öptüm. "Biliyorum ama tek bir hafta kaldı-ğından, seneyi iyi bir şekilde bitirmeyi planlıyorum."

Kaşını oynattı. "Çoktan Harvard'a kabulünü aldın,daha nasıl iyi bir şekilde bitirebilirsin?"

Omzumu silktim. Doğru söylemek gerekirse,Harvard'a gidip devamlı Ryan'm etrafında olmak zorun-da olmaktan çok korkuyordum. Ama başvuru zamanıgeldiğinde, içim annemden daha uzak üniversiteler seç-

meyi el vermemişti. Ona yardım etmezsem çöküntüyeuğrardı.

Dex birdenbire beni dolaplara bastırdı. Nefesimi tut-tum ama bunu yapmasına izin verdim, daha fazla... birşey hissetmeyi umuyordum. Kalçaları tehlikeli şekilde

benimkilere yakındı. Boğuk bir sesle, "Zekâ konusu ger-

çekten de beni çok etkiliyor," dedi.Gülümseyip beni öpmesine izin verdim.Bir defter çıkarıp öpüşmeyi belgeleyebilirmişim gibi

hissediyordum. İkinci saniyede, üst dudağıyla bir hare-

39



ket yaptı. Dördüncü saniyede eli, belimi daha fazla sıktı.Yedinci saniyede hep çıkardığı o sesi çıkardı. Ve doku-zuncu saniyede lanet tüylerim diken diken oldu ve geri

çekilmek zorunda kaldım.Cevabı bilsem de umutlu görünerek, "Öğle yemeğin-

de görüşecek miyiz?" diye sordum.Kulağıma yakın durarak, "Hayır," dedi. "Koşu ant-

renmanım var. Gelip izleyebilirsin."Hmm... bir düşüneyim...

"Gelirdim ama parti planlarını tamamlamalıyım.""Evet. Tahmin ediyorum." Beni tekrar öptü, bu seferdördüncü saniyedeki belimi sıkan elinden sonra beni bı-raktı. "Sonra görüşürüz."

Başımı salladım ve arkasına baktığında beni görmesiiçin gidişini izledim.

Beni beklediği belli olan Lucy yanıma koştu ve beraber yüksek matematiğe yürüdük. "Dex'in sana aptallıkderecesinde âşık olduğunun farkmdasın değil mi?"

Hissettiğim ana duygu, Dex son öpüşmemizde sadecedördüncü saniyeye kadar devam ettiği için duyduğumrahatlık olduğundan kendimi kötü hissederek güldüm.

Tanrım. Seksi nasıl atlatacaktım? Dex kaç saniye da-

yanacaktı?Konuyu değiştirmeden önce küstahça, "Zaten öyle

olmalı," diye cevap verdim. "Parti konularına geri döne-lim. Bu gece bizim eve gelip bende hazırlanabilir misin?Annemi kapıdan çıkarmak için senin yardımına ihtiya-cım var."

Lucy doğal yeteneklerini kullanabileceği için gülüm-sedi. Bir etkinlik danışmanı olmak istiyordu ve bizim

bütün parti planlarımızı değerli bir iş deneyimi olarakgörüyordu. "Sorun yok, anneni bana bırak."

40



DÖRDÜNCÜ BÖLÜMVVellesley, Cuma

Miriam saçımı yaparken aynada kendime baktım. Şansagünün geri kalanı, her zamanki tahmin edilebilirliğiyleilerlemiş, böylece olayların hakimiyetini tekrar kazanma-ma yardımcı olmuştu. Artık her şey mükemmel şekildezamanında ilerliyordu. Akşamüstündeki ani fırtına bilegelmiş, aniden başlamış ve neredeyse hiç iz bırakmadan

kaybolmuştu."Gerçekten, Sabine, saçma bir renk atmamıza izin ver-

sen. Yemin ederim saçın platin sarısıyla inanılmaz gözü-kür."

En kötü kısmı, bununla hemfikir olmamdı. İki yönede gitmeyi çok isterdim, Miriam'm güzel sarı saçlarınaya da Lucy'nin göz alıcı derin kahverengisine. Ama sade-ce başımı hayır anlamında iki yana salladım.

Kendime güvenen bir tavırla, "Olduğu gibi seviyo-rum," dedim.

Miriam, "Evet ama değişim bir tatil kadar iyidir veciddi bir tatile ihtiyacın var!" diye ısrar etti.

"Hayır, gerçekten yok," diye mırıldandım. Değişim

benim için iyi değildi.Miriam, fırçayı saçımdan geçirirken durup, "Ne?"

diye sordu.

41



"Yok bir şey. Haklısın. Belki mezuniyetten sonra fa-lan/' diye yalan söyledim. Ama en azından yalanım bukonuyu kapatmıştı.

Saçımı taramayı bitirdiğinde elbisem ile bantlı to-puklu ayakkabılarımı giydim, neredeyse diğer benliğimin kendisinin böyle görünmesi ile ilgili ne düşüneceğine gü-lecektim. Sade ama seksi, vücut şeklimi gösteren boyun-dan bağlamalı yeşil güzel ipek elbiseyi düzelttim. Elbisedünyaya: Artık okullu bir kız değilim, diyordu. Sonunda.Herkesten iki kat uzun sürse de nihayet hayatımda dö-nüm noktası olan bir âna ulaştığımı düşününce, gülüm-sediğimi hissettim.

Yetişkin olarak işler benim için daha kolay olacaktı.Bu kadar fazla şey saklamak zorunda kalmayacaktım.Hayatımı daha basit bir hâle getirecektim. İlgilenmememgereken konularda bir fikrim olmayacaktı. Her şey daha

iyi olacaktı. Olmak zorundaydı.Sonra da herkesten çok kendime yalan söylemekte iyi

olduğumu bildiğimden, sertçe yutkundum.Kendimi toparlayarak, "Evet," dedim. "'Anne Görevi'

zamanı."Lucy ve Miriam beni aşağı inerken takip etti. Miriam

vücuduna yapışan ve etek uçları dışarı doğru açılan dizhizasında krem rengi elbisesiyle büyüleyici gözüküyor-du. Sırt dekoltesinden başlayıp kıvrılarak etek ucunakadar uzanan dallı çapraşık boncuk dizisi kumaşın gü-zelliğini mükemmel bir şekilde ortaya çıkarıyordu. Lucy,ince askılı şeftali rengi bir elbiseyle taze bir görüntü seç-mişti. O da harika gözüküyordu. Beraber ortalığı kasıpkavuruyoruz denebilirdi.

Annemi memnun etmek için birkaç fotoğrafa çektir-dik, sonra annemin kız kardeşi ve en iyi arkadaşı Lyndal

42



gelince birkaç fotoğraf daha çektirdik. Sonunda uslu du-racağımıza söz vererek onları arabaya sokmayı başardık.

Karşılığında gece ikiye kadar uzak duracaklarına söz

verdiler. Bu, son üç haftadır anlaştığımız saatti. Sosyalstatümün korunması için annemin gece yarısı teklifi baş-tan bir seçenek değildi ve benim açılış olarak yaptığım

gece dört önerisi sadece ortada buluşabilmemiz için söy-lenmişti. Gece iki saygıdeğer bir saatti ve zaten ancak o

saate kadar baş edebilirdim.

Herkesin sonraki yarım saat içinde toplanacağı havuzalanına yürüdüğümde, ağzım açık kalmıştı.

İlk defa numara yapmadan, "Aman Tanrım," diyerek

nefesimi tuttum.Lucy yukarı aşağı zıplıyordu. "Efsanevi olacak. De-

miştim," deyip ışıl ışıl gülümsedi.

"Lucy. Sen mi...? Nasıl...? Nasıl bunu"Esasında çoğunu annen yaptı. Geçen gün bana hazır-lıkların nasıl gittiğini sordu ve ona büyük planımın bir

kısmını anlatınca yardım teklifi etti."Miriam, uzun havuzumuzun üstünde duran ve alttan

suya batmış ışık toplarıyla aydınlatılan üç plastik yoldan birine doğru süzülerek yürüdü ve gizli noktalara yerleş-

tirilmiş olan birçok baloncuk makinesinden dışarı doğru

uçan başıboş bir baloncuğu yakalamak için elini kaldırdı."Bunu annem mi yaptı?"Lucy başını evet anlamında sallayarak, "Çoğunu,"

dedi."Vay canına," deyip bahçenin tamamı boyunca yayıl-

mış yüzlerce hayır, binlerce ufak süsleme ışığını sindir-mek için etrafıma bakındım: yüksek akçaağaçları, bah-

çenin aşağısında bulunan yolları aydınlatan ve havuzun

43



yanındaki çalıları saran ışıklar. Bütün arka bahçe, güzel,perimsi bir ışıltıyla canlanmıştı. "Nefes kesici."

Saat on olduğunda sarhoştum.Oğlanlar içki konusunda istenileni yapmış, tam za-

manında iki minibüs dolusu alkolle gelmişlerdi. Her şeyialmayı nasıl başardıklarını Tanrı bilir ama bunu becer-mişlerdi ve her zamanki gibi, çabalarından ötürü erkeksi

bir şekilde gururlulardı. Ganimeti indirirken zaferle gö-

ğüslerine vurmadıklarına şaşırmıştım. Havuz evindekigeçici bara şampanya, bira fıçıları ve votka karışımı yer-leştirilmişti. Çok geçmeden bütün arka bahçe*gülen, içen,dans eden on sekiz yaşındaki insanlarla dolup taştı. Veher döndüğümde yanımda Dex vardı, yakışıklı gözükü-yor ve elinde boş içkimle değiştirmek için dolu bir bar-dak tutuyordu.

Ne yaptığını biliyordum. Uzun süredir bekliyordu ve bunu tamamen kolay hâle getirmemiştim. Ama onunla bu gece yatmayacaktım o yüzden içkileri aldım ve birçoksefer onun beni onuncu saniyeye kadar öpmesine izinverdim, içkiler birkaç kere onun on sekizinci saniyeye ka-dar çıkmasına izin verecek kadar rahatlamama yardımcı

olmuştu. Ama sonra on beşinci saniyeden sonra Dex'invücuduna başka şeyler olduğunu keşfettim...

Bundan kısa süre sonra onuncu saniyede öpüşmeleri bitirmeye geri döndüm.

Bu kadar çok kişinin gelmesi anlaşılmazdı. En azın-dan Lucy'nin tahmin ettiği yüz elli kişi gelmişti. Bir nok-

tada daha çok kişi olabilirdi ama şansıma, diğer ağabe-yim Lucas gece yarısından biraz önce geldi. Etrafa gözkulak olmayı ve annem gelmeden önce gece ikide partiyisonlandırmaya yardım etmeyi önerdi.

44



"Annem gelmeni mi söyledi?" Bana güvenilmediğiiçin birazcık gücenmiştim.

Lucas ellerini ceplerine soktu. Bu her zamanki kapalı

duruşuydu, her zaman ondan daha aşağıda olduğumudüşünüyormuş gibi hissettiren poz. "Hayır. Sadece işlerkontrolde çıkarsa biraz yardıma ihtiyacın olabilir diyedüşündüm."

"Ah." Annemin onu göndermesinin karakterine aykırı bir davranış olmayacağını bildiğimden, Lucas'a şüpheyle

baktım. Ama ağabeyim genelde doğruyu söylerdi o yüz-den boş verdim. "İçki ister misin?""Hayır. Bana uygun bir ortam değil." Bu iğneleyici

bir sözdü. Söz konusu ben olduğumda, Lucas çok az şeyionaylıyordu. Benim istediği her şeyi elde eden şımarık

bir velet olduğumu düşünüyordu.Bir de bilseydi.

Gerçi yine de, hiçbir ortam ona uygun değildi. Dü-şünceli ama düzgün görünüşüyle Lucas, bu kasabadaki

birinin olabileceği kadar yalnızdı. Sanırım bu yüzden babamla yaşamayı seçmişti. Bu, sürekli olarak bir kişidenfazlasıyla uğraşmaktan kaçınabilmesi anlamına geliyor-du.

"Ben gidip ön odada takılacağım. Bana ihtiyacın olur-sa gel beni bul." Bunu söyleyip sanki kardeş değilmişizde yabancıymışız gibi aramızda boşluk bırakarak yanım-dan yürüyüp, geçti.

Sırtına doğru, "Teşekkürler Luc," dedim, bu da banakarşılığında hafif bir omuz silkme kazandırdı.

Lucasla sık sık hemfikir olmazdık ama Ryan'ın aksineona güvenmeye meyilliydim. Benden çok fazla hoşlan-masa da dürüsttü ve söz verdiği şeyi yapacağını biliyor-dum. Bazen aramızda sadece iki yıl olduğunu hatırlamak

45



zordu. Bir parçam onun bir içki kapıp benimle sohbet et-mesini, rahatlamasını istiyordu. Ama sadece burada gö-rünmek Lucas'ın becerebildiği en arkadaş canlısı davra-

nıştı o yüzden onun ön odada saklanmasına izin verdim,en azından orada olduğu için rahatlayıp partinin tadınıçıkarabileceğimi biliyordum.

On bir buçukta kurtulmak için yanıp tutuşuyordum.Bu hep planımın parçası olmuştu, Değişim'i gizli bir şe-kilde geçirmek için bir süre uzaklaşmak. Ama odaları

aramaya başladığımda hepsinde biri ya da birileri vardı.Kendi odama daldığımda, Brett ve Miriam'ı görüp gerifırladım, şüphesiz, bu görüntü sonsuza dek hafızama ka-zınmıştı.

Kendi kendime üst üste, "Kahretsin," dedim. Saat on bir elliydi ve hâlâ çaresizce dünyaları Değiştirmek için

gizli bir yer bulma amacıyla insan kalabalıkları arasın-dan geçiyordum. Ama hiçbir yer yoktu, banyolarda bile bekleyen insanların oluşturduğu sıralar vardı.

"Kahretsin, kahretsin, kahretsin."Kalbim hızla atarken adımlarımı çabuklaştırdım. Sa-

dece tek bir seçenek kalmıştı. Mutfaktan bodrum kapısı-na yönelip, üstü neredeyse çıplak bir kızı geçtim, Tanrı'ya

şükür tanışmıyorduk; etrafında tanıdığım üç erkek var-dı ve onu vücudundan içki içmelerine izin vermesi içinikna etmeye çalışıyorlardı. Kapıdan geçmeden önce on-lara iğrenmiş gibi bir bakış attım ve merdivenlerden tö-kezleyerek karanlığa doğru indim. Sessiz bir yer bulmamgerekiyordu. Gece yarısı sadece birkaç dakika uzaktaydı

ve en azından oturuyor olmam lazımdı. Karanlıkta etrafıyokladım ve sivri bir şeye takılan kolumu hızla geri çek-tim. Acı dolu bir nefes aldım ve durumun ne kadar kötüolduğunu görmeye çalışarak kolumu tuttum.

46



Merdivenlerin üzerindeki kapı açıldı ve odaya sadeceön kolumdaki kesikte toplanan kanı görmeme yetecekkadar ışık girdi. Işığın kapıyı arkasından kapayan kişi-

nin ötesinde kaybolduğunu görmeye yetecek zamanda başımı kaldırdım.

"Sabine?"Kahretsin. Gelen Dex'ti. Cevap vermemeyi, nefesimi

tutmayı ve kimse yokmuş gibi yapmayı düşündüm. Amaaçıkça benim buraya geldiğimi görmüştü. Hatta muhte-

melen bulunduğu yerden gümbürdeyen kalbimi duya- biliyordu. İşler daha fazla kontrolden çıkabilir miydi?""Buradayım. Ben sadece... Ben..." Sadece iki hayatım

arasında gizlice Değişebilmek için zifiri karanlık bodrumda

saklanıyorum."Bir dakika yalnız kalmaya mı ihtiyaç duydun?" diye

sordu.Dikkatini dağıtmak için ona kolumu anlatmayı dü-

şündüm ama çabucak bundan vazgeçtim, yaramı temiz-lemek için beni mutfağa çıkarmaya ısrar ederdi. Değişimo kadar yakındaydı ki kusmak istiyordum. "Evet. Bensadece... bilirsin işte. Bir dakika sonra çıkacağım." Amasonra hafifçe zıpladım çünkü sesimi takip etmişti ve he-

men önümdeydi. Kolları belimi sardı. "Şey, Dex...""Şişşt. Bu gece istemediğini biliyorum. Ama bu...

başka şeyler yapamayacağımız anlamına gelmiyor." Eli belimden yukarı çıktı ve göğsümün kenarını okşadı. Ko-luna vurup uzaklaştırma dürtüme karşı koydum.

"Dex, sadece.... Sanırım sarhoşum/' demeyi denedim,

bu doğruydu ve şu anda hiç yardımcı olmuyordu. Bu du-rumdan çıkmak için sadece aşağı yukarı bir dakikamınkaldığını biliyordum ama aptal zihnim çalışmıyordu.Hava yollarım kapanıyormuş gibi hissediyordum.

47



Biraz kıvrandım ama Dex yaklaşmak için o ânı seçti-ğinden, bunu çok yanlış yorumladı.

Sesi derinleşti. "Sen hazır olana kadar bekleyebilirimama sadece bilmen için söylüyorum... ne zaman hazır-san ben de hazırım."

Belli.

Ona yalnız olmaya ihtiyacım olduğunu söylemek içinağzımı açtım ama çok yavaştım, dudakları benimkilerikapladı ve birdenbire çok rahatsız bir şeye dayanıyor-

dum.Ah hayır. Hayır, hayır, hayır. Bu gerçek olamazdı.Ama gerçekti.Dördüncü saniyede, eli belimi sıkıca kavradı ve... De-

ğiştim.

48



BEŞİNCİ BÖLÜMRoxbury, Cumartesi

Kendimi toparlamaya uğraştım ve görünmez bağlardankurtulmaya çalışırmışçasına tekmeler savurdum.

Ben kıvranırken kurşun bir boru gibi hissettiren birşey alnıma çarptı ve beni sonunda çevremi algılamayazorladı.

"Kahretsin, kahretsin, kahretsin!" Dex'in dili boğazımdayken Değişmiştim. Kusacaktım. Tuhaf, karmaşık

bir şekilde, sonraki yirmi dört saat boyunca ben geri De-ğişip onu üzerimden atana kadar, Dex'in dili benim ağ-zımda olacaktı.

Tekrar, "Kahretsin," deyip kusma isteğimi bastırdımve nefesimi yavaşlatmaya konsantre oldum. Kendimi

toplamalıydım.Başıma vuran kurşun boru esasında alçılı kolumdu.

Parmaklarımı oynattım ve tanıdık acının arttığını hisset-tim. Hâlâ kırıktı. İlginç.

Ne oluyordu? Sağ kolumu yorganın altından çıkardımve midemin tamamen berbat bir hâle geldiğini hissettim.

Biraz önce bodrumda başıma gelen kesik, daha birazönce baktığım kesik, gitmişti. Tek bir sıyrık bile yoktu.Ve daha önce alkol ve Değişim ile denemeler yapmamışolsam da, artık sarhoş değildim. Hatta korkunç derecede

49



ayık hissediyordum. Bir şey kesinlikle değişmişti.Bu tehlikeli bir düşünceydi ama yine de aklımdaydı.Fiziksel durumlar artık diğer hayata geçmiyordu.Yataktan çıkıp koridora yürüdüm. Ev sessizdi, herkes

uyuyordu."Kahretsin," diye fısıldadım, başka bir şey söyleye-

miyordum, belirsiz bir durumda donakalmıştım. Oradaağzım açık ne kadar durdum bilmiyorum ama sonundageri döndüm ve biraz zavallı bir şekilde tekrar uyumayı

denemek için odama gittim.Ama o kafamın dumanlı ve karışık olduğu anlarda...

bir düşünce tohumu filizlenmiş ve büyümeye başlamıştı.Kendimi durdurmaya çalıştım. Bu düşünceyi bloklamaya çalıştım.

Başaramadım.

Sabah yedi olduğunda kendime kalkma izni verdimve mutfağa yöneldim.

Annemin duşta mırıldandığını duyabiliyordum. He-pimiz aşağıdaki banyoyu paylaştığımızdan, kendi sıramı

beklerken kahvaltıya başlamaya karar vermiştim. Bugün

cumartesiydi o yüzden en azından okula gitmem gerek-miyordu. Dört günlük hafta sonları, hayatımın en kötükısmı değildi.

Biraz Maddie için, biraz da Dexle benim Değişim'denönceki görüntümüzü aklımdan atmak için krep hamu-ru hazırlamaya başladım. Kısa süre sonra annem de be-nimle mutfaktaydı, domuz pastırması pişiriyor ve benimsağlam kolumla karıştırmaya çalıştığım kâseyi tutuyor-du.

Maddie, ayaklarını sürüyerek mutfağa girdiğinde, an-nemle kreplerimize başlamıştık, Maddie'ninkiler de ılık

50



ocağın üzerinde bekliyordu. Duş alıp giyinirken kontro-lü annemin devralmasına izin vermiştim ve koyu moresnek bir mini etekle düğmelerden kaçınmak için gri bir

atlet seçmiştim. Yine de annemden çizmelerimi bağla-masını istemek zorunda kalmıştım. Annem onun kolay-ca giyilen ayakkabılarını ödünç almamı önermişti. Onakafasının iyi olup olmadığını sormuştum. Bana Annesırıtışıyla gülmüş ve çizmelerimi bağlamıştı.

Yemek yemek için hep mutfakta otururduk. Yemek

salonumuz vardı ama annemle babam eczane için masa-yı tavana kadar mallarla doldurmuştu. Tedarikçilerindendaha iyi fiyat almak için toptan almaya ısrar etmişlerdi,

bu evin en iyi odasını tuvalet kâğıdı ve bebek bezleriyledoldurmamız anlamına geliyorsa, aynen öyle olacaktı.

Ben bunu sorun etmiyordum. Mutfak en eski ve yıp-

ranmış odamız olsa da, burası daha rahattı. Eğer banakalsaydı, annemle babam evi biraz düzeltmek için üni-versite paramı kullanabilirlerdi. Ama benim önerileri-mi dinleyecek değillerdi. Annem bunu benim saygısızolmam olarak görürdü, babam da sadece beni potansi-yelimi kullanmamakla suçlardı. Maddie'ye ve bana herzaman daha fazlasını başarabileceğimizi söylemeyi çokseviyordu. Hiçbir zaman altında yatan şeyi kaçırmıyor-dum, şu anlama gelen alt metini: Yeterli değilsiniz.

Annem Maddie'nin tabağını önüne koydu ve ona bir bardak elma suyu doldurdu. Maddie tek kelime etmedengülümseyerek yemek yemeye başladı. Sabahları neşeli

bir insan değildi. Esasen gecenin yarısını etrafı kolaçan

ederek geçirdiği için. Havaya girmesi birkaç saat süre-cekti o yüzden sohbeti annemle ben devam ettiriyorduk.

Cevabı çoktan bilmeme rağmen, "Bugün yardıma ih-tiyacın var mı?" diye sordum. Genelde eczanede yardım

51



etmekten nefret ediyordum; insanda kafasını duvaravurma isteği uyandıran türden bir işti ve insan yetmişyaş üstü kadınlara mavimsi beyaz saç boyası kısmını gös-

termekten bıkıyordu. Ama bugün gizli niyetlerim vardı.Annem evet anlamında başını salladı. "Bu sabah bir-

kaç saat yardıma ihtiyacım var. Maddie, Sara'yla oyna-mak için Bayan Jefferies'in evine gidiyor, ben de baban

bugün tatil yapabilir diye umuyordum."Akçaağaç şurubumun kalanını krepimle toplayıp ba-

şımı salladım. "Sorun değil. O çalışmaya başlamadanönce Capri'yle alışveriş merkezine gidecektik, o yüzdendokuzda eczaneye gidebilirim."

Annem ayağa kalkıp tabakları toplamaya başladı, iki-miz de sessizce kendi kahvaltısını eden Maddie'yi gör-mezden geldik. Annem derin bir nefes aldı. Usul bir ses-

le, "Bazen sen olmasan ne yapardım bilmiyorum," dedi.Sonra burnunu çekti ve her zamanki öğretici tavrıyla,"Capri'nin sana engel olmamasına çalış," diye ekledi.

Sırt çantamı alıp kapıya yönelirken rahatsızca gülüm-sedim. "Orada görüşürüz." Maddie'nin yanından geçer-ken saçlarını karıştırdım. "Bu sefer Sara'y1 ağacın çok

yukarısına tırmandırma, ufaklık." Son seferinde Bayan Jefferies'in tırmanıp Sara'yı indirmesi kırk beş dakikasürmüştü.

Maddie her zamanki sabah sekiz homurdanmasınıçıkarıp ağzına bir parça domuz pastırması tıktı ama önkapıya ulaştığımda, "Bu akşamüstü hâlâ alçına resim ya-pabilir miyim?" diye seslendi.

Bugün için planladığım her şey göz önüne alındığın-da harika bir zamanlama değildi ama soran Maddie'ydi."Tabii ki!" diye seslenip o çocuğu mutfak masasında gü-lümser hâlde bıraktığımı bilerek dışarı çıktım.

52



Capri hafta sonları Thrifty Tunes adında bir ikinci elmüzik mağazasında çalışıyordu. Onun için iki kat teşvik

vardı; hem işe ihtiyacı vardı hem de hafta sonları ken-disi de orada çalışan, çoğu zaman erkek arkadaşı olanAngusla takılabiliyordu.

Capri bunu kabul etmeye hazır olmasa da, birbirlerinemükemmel uyuyorlardı: İkisi de Gotik görünüşü, müzi-ği seviyordu, ikisi de fikrinden dönmeyen, iradesi kuv-

vetli insanlardı. Ve beraber olduklarında... yani, seyircikalan talihsiz kimseler bile onların birbirlerinden bütündoğru şekillerde hoşlandıklarını görebiliyorlardı. Ama

bu biraz da birbirlerini çıldırttıkları ve deliler gibi kavgaettikleri anlamına geliyordu. Son kavgalarında, Capri ikihafta boyunca Angusla konuşmamıştı.

Ellerimizde birer Mocha Frappuccino'yla beraberThrifty Tunes'a doğru yürürken, Capri, "Sonra buluşup bir film falan izlemek ister misin?" diye sordu.

Yudumlarım arasında, "Yapamam. Bu akşamüstüMaddie'yle takılmalıyım," dedim, yalanım bir parça ger-çek barındırdığı için biraz memnundum.

"Davis büyük ihtimalle gelecek." Bunu sanki çekici bir şeymiş gibi söylemişti.

"Sana çoktan söyledim, Davisle sadece arkadaşız. Okadar."

Capri içeceğini çöpe attı ve frenk üzümlü dudak par-latıcısını tekrar sürmeden önce ağzına birkaç parça sakızattı, hepsini hâlâ yürürken yapmıştı.

"O öyle düşünmüyor. Sen etraftayken onun ufaklığın başka şeyler düşündüğünü görebiliyorum," diye alayetti.

Koluna vurdum. "Lütfen bu konuyu açma." Lütfen!

53



Şu anda Dex'e ne kadar yakın olduğumu bilmek yeterikadar kötüydü. "Davis iyi biri. Arkadaş olarak."

"Hadi ama Sabs, sorun ne? Ayaklarını yerden kesecek

birini falan mı arıyorsun? Yoksa beni mi bekliyorsun?Çünkü biliyorsun ben ..."

Ona yine vurdum ama gülüyordum. "Rüyanda gö-rürsün."

Hâlâ cevap bekleyerek bana bakıyordu. Homurdan-dım. "Bilmiyorum, Cap, sadece şu anda kimseden o şe-

kilde hoşlanmıyorum." Capri'nin iki cinsiyetle de seveseve beraber olacağına bayağı emin olduğumdan, anlat-tığım noktayı vurgulamak için ona ciddi bir bakış attım."Ama birinden o şekilde hoşlandığımda, söz konusu kişi

bir erkek olacak."Müzik mağazasının önünde durduk ve Capri, her-

hangi bir şekilde eşcinselliğimi saklamadığımdan eminolarak omzunu silkti. "Sadece cinsel olarak aktif olmanıistiyorum. Elli yaşından önce."

Bir parçam, oldukça büyük bir parçam, buna tama-men katılıyordu. Ama yine de dik dik baktım. "Sen kal-tağın tekisin, biliyorsun değil mi?"

Ben uzaklaşırken, "Bu bana daha önce bir iki kere söy-lenmiş olabilir," diye seslendi.

Bir ofis malzemeleri dükkânında durup çizgili siyah bir defter aldım. Bu deftere planımın bir parçası olarakihtiyacım olacaktı. Aynı zamanda titreyen parmaklarla

telefonumda bir numara çevirdim ve sonrası için rande-vu aldım.Eczanede anneme ve eczacı Denise'e merhaba dedik-

ten sonra bizi daha 'tıbben bilgili' göstermesi gereken beyaz önlüklerden birini alçım sayesinde beceriksizce

54



giydim. Annem ve Denişe bakmazken defterimi tezgâhınüzerine koydum. Müşteriler geldiğinde listeyi görmeme-leri için defterin üzerinde bir dergi tutuyordum.

1. Kan teorisini test et: dışsal fiziksel tepki2. Saçı test et: rengini ve kesmeyi3. Müshil ilaçlarını test et: içsel fiziksel tepki4. Zehri test et: bilinç ve organ yetmezliğiBirden dörde kadar olan maddeler başarılı bir sonuca ula-

şırsa, bir sonraki maddeye geç.

Beşinci maddeyi yazarken elim titremişti.

5. Seçim yap

Yazmış olduğum şeye bakarak tırnağımı kemirdim.Gerçekten de bu kadar basit olabilir miydi? Bilmiyor-dum, ama yine de... son maddenin üzerini çizdim. Bu-nun için çok erkendi. Öncelik birden dörde kadar olanmaddelerdeydi. Ne olacağı konusunda... sonra endişe-lenecektim

Bu kadar yasak düşünceleri düşünmenin verdiğiheyecandan sersemlemiş bir hâlde buraya gerçek gel-me sebebim için harekete geçtim: Denise'in molasındatezgâhının arkasından birkaç şey almaya gitmesine ka-dar bekleyip ihtiyacım olacak her şeyi topladım. Kasa-ya döndüğümde biri orada bekliyordu ve bir süredir de

bekliyormuş gibi gözüküyordu.

"Beklettiğim için özür dilerim. Size nasıl yardımcı olabilirim?" Suçluluktan kızardığıma emindim. Bekleyenkişinin kendi ailemin dükkânından hırsızlık yaptığımıgörmediğini umuyordum.

55



Sırtı bana dönük olan çocuk, arkasına dönüp banadik dik baktı. Kendimi durduramadan hafif bir inilti çı-kardım. Muhtemelen yirmilerinin başlarındaydı ve gö-

rünüşünün güçlü bir etkisi vardı. Bela ve etkin bir tavırhavası yayıyordu. Ve bir şey daha vardı... daha fazla birşey. Gözlerindeydi. Gözleri şaşırtıcıydı: Koyu mavi veçarpıcıydı, normalde görmeye alışmadığınız türde birderinliği vardı. Bunlar, kolayca birinin içini görebilecekgözlerdi.

Omuzlarımı dikleştirdim ve her türlü suçlamayı red-detmeye hazırlandım. Ama çocuk, beni hoş olmadığınıanlamam dışında pek okuyamadığım bir bakışla beni

baştan aşağı süzdü ve bana doğru bir avuç buruşuk re-çete uzattı.

Dudakları dümdüz bir çizgi hâlinde, "Ne kadar sü-

rer?" diye sordu.Birçoğu ağır ilaçlar için olan bir düzine reçeteyi ince-

lerken ona gergin bir şekilde gülümsedim. Bu saldırgan,savunmacı tavrını açıklıyordu: Uyuşturucu satıcısıydı.

"Bunlar biraz zaman alacak," dedim. "Çok fazla ol-dukları ve hepsi aynı isimde olmadığı için." İpucu: Ne

yaptığını biliyorum. "Eczacının kimlik görmesi ve onayiçin telefon etmesi gerekecek." Sonra da polisi arayacağız.Reçeteleri sımsıkı tuttum, onun kâğıtları kapıp kaç-

masını bekliyordum. Ama çocuk sadece omzunu silkti,tezgâha dayandı ve kollarını kavuşturdu.

"Roxbury Tıbbi Kliniği'ni arayıp onlara reçete kodla-rını ve kimlik detaylarını verin. Onlar onaylayacaktır."Bana doğru kısılmış gözlerle bakmadan önce cüzdanın-dan bir ehliyet çıkarıp tezgâha attı. "Ne kadar sürecek?"

Bu çocuk pisliğin tekiydi. Neyse ki bugün YVellesley'dedeğildim; iyi davranmama gerek yoktu. Nefesimi tut-

56



tum, tam ona başımdan gitmesini söyleyecektim ki Deni-şe molasından döndü.

Çok sevinmiş gözükerek, "Ethan!" dedi. "Burada ne

arıyorsun?"Uyuşturucu satıcısı omzunu silkip bana sinsi bir bakış

attı. "Sorguya çekiliyorum."Bir elimde reçete tomarı, bir elimde telefonu tutarken

Denişe bana bakıp gülümsedi. "Sorun yok, Sabine. Ethanyataklı klinikte çalışıyor. Haftalık reçeteleri var ama ge-

nelde pazartesileri alıyorlar." Ethan'a dönerek araların-daki mesafesi birkaç adımda kapattı. "Seni bir sürediretrafta görmüyorum. Nasılsın?" Şefkatle onun kolunusıktı.

"Harika." Ethan'm sesi son derece alaycıydı.Denişe sanki kaba davranan o değilmişçesine başıyla

onayladı ve reçeteleri elimden aldı. "Ben hallederim, Sa- bine."

Bu durumdan keyif alıyormuş gibi gözüken Ethan'atam bir bakış atarken, annem küçücük ofisinden çıkıp,"Sabine, kuru temizleme ve kahve için çıkabilir misin?"diye seslendi.

"Evet, çünkü nasılsa hepsini birden taşıyabilirim,"

diye cevap verdim. Ama annem kırık bileğimi unuttu-ğundan çoktan kapıyı kapatmıştı. Ay sonu muhasebeleri

böyle şeylere sebep olabiliyordu.Denişe bilgisayara reçete detaylarını yazarken başını

kaldırdı. "Ethan, Sabine'e yardım edebilir misin? Sorunolmaz değil mi? Sen yokken ben de bunları hallederim."

Ethan kaşlarını çattı, birdenbire onun sorunu hâlinegeldiğim için sinir olmuş gözüküyordu.

Çenem öfkeyle yana doğru kaydı. Çantama koymayıplanlayarak defterimi kaldırdım ama onun yerine yan-

57



lışlıkla alçımla tezgâhın öteki tarafındaki çantamı de-virdim. Fermuarı açık olan çantam ve defterim de dâhiliçindeki her şey, Ethan'ın ayaklarının dibine düştü.

Ethan eşyalarımı almak için eğildiğinde, "Kahret-sin," diye haykırdım. Tezgâha gitmek için uğraştım amaEthan'a ulaştığımda çoktan bir elinde çantam, diğer elin-de açık defterimle doğruluyordu.

Yüzü ifadesiz bir şekilde çantayı uzattı."Teşekkürler," deyip defter için diğer elimi uzattım.

Listeyi görmüş olduğuna emindim ve siyah keçeli kalemkullandığım için kendimi dövmek istiyordum.Defteri sakince uzattı. Ben defteri çantama .geri koyar-

ken, Ethan tezgâhın altından bir şey almak için bir dahaeğildi. Kalbim kulaklarımda gümbürdüyor gibiydi. Bu

bir kutu haptı.Merakla bana baktı. "Senin mi?"

En azından hapları sıradan beyaz bir kutuya koymaöngörüsünü göstermiştim. Hapların ne olduğunu bile-mezdi, sorsa bile regl ağrısı için olduklarını söyleyerekonu devre dışı bırakırdım. Ama üzerinde bir etiket veyareçete etiketi olmaması, Ethan'ın kutuya şüpheyle bak-masına sebep olmuştu.

Hapları elinden kaptım ve çabucak çantama tıktım."Teşekkürler," diye mırıldandım.

Şimdi kim uyuşturucu satıcısına benziyordu?"Sorun değil." Kaşını kaldırınca yine gözlerinin bu

kadar koyu renk olması hayrete düşmeme sebep oldu.Derin bir okyanus mavisiydi. Bakışlarım dudaklarına

doğru indi ve nedense oraya takıldılar. Önemli bir şeydüşünüyormuş gibi dişlerinin hafifçe üzerinden geçtiğidolgun alt dudağına bakakaldım. Bön bön baktığım için

boğazını temizleyip kızardı. "O zaman gidelim." Kapıyaişaret etti.

58



"Ah, hayır. Gerek yok... Ben iki kere gidip gelirim, so-run değil." Sonra biraz güç toplayarak gözlerimi kıstımve biraz sertçe ekledim. "Gerçekten."

Omzunu silkti ve rahatsızlığımdan keyif alarak hafif-çe gülümsedi. "Şu an için yapacak daha iyi bir işim yok."

Ah, ne büyük iltifat."Her neyse," dedim. Sakata yardım eden kişiyi oyna-

mak istiyorsa bu onun sorunuydu. Ve silkinerek beyazönlüğümü çıkarıp onu eczaneden dışarı takip ederken

kesinlikle arkasına doğru uzun uzun bakmadım. Dahaçok bir anlık bir bakıştı.

59



ALTINCI BÖLÜMRoxbury, Cumartesi

Eğer Ethan'm eczanede bana karşı davranışı soğuktuysa,eczaneden çıktıktan sonra tamamen buz gibiydi. Onun

bozmaya hiç niyetimin olmadığı, rahatsız sessizliğin acı-sını çekmesine izin verdim. Sessizliği bozmayı benim ka-dar onun da istemediği aşikârdı.

Sonunda, "Üniversitede misin?" diye sordu.

Gözlerine bakmaktan kaçınarak, "Lise sondan mezunoluyorum," diye cevap verdim. Bu çocukla havadan su-dan konuşmaları desteklemek istemiyordum.

"Mezuniyet ha, öyle mi? Gelecek için büyük planlarınvar mı?"

Gözlerimi devirdim. Sanki umursuyordu da. "Her-halde. Okulu bitirmeyi ve yeni ihtimalleri sabırsızlıkla

bekliyorum.""Öyle mi?" Kaşlarını kaldırdı. "Peki, bu ihtimaller ne-

ler?"İlgisinden kafam karışarak omzumu silktim. "Henüz

tam olarak emin değilim ama her gün yavaş yavaş ilerle-diğim ve sanırım her günü sonuna kadar yaşadığım bir

gelecek fikrinden hoşlanıyorum."Ethan başını bir yukarı bir aşağı sallarken bakışları al-

çıma doğru indi. "Koluna ne yaptın?"

61



Düşüşümü düşünerek başımı sallayıp, irkildim. "Met-ro basamaklarında düştüm."

"Olur böyle şeyler."

Düşünmden, "Bana olmaz," dedim.Bana tuhaf bir bakış attı."Yani, sadece... daha önce hiçbir yerimi kırmamış-

tım."

Hâlâ bana merakla bakıyordu ama neyse ki kuru temizlemeciye gelmiştik de soru sormayı bıraktı. Kuru te

mizlemeciden çıktığımızda plastikle kaplı beyaz önlük-leri taşımak için ısrar edene kadar bir daha konuşmadı.

O, askıları kavrarken bakışlarımın, katladığı gömlekkollarının altında, kasların olduğu noktaya inmesini dur-durmaya çalıştım. Çok kaslı falan değildi, hatta inceydiama her şeyine bakm ak... sinir bozucu derecede güzeldi.

Boğazımı temizledim. "Demek klinikte çalışıyorsun?Doktor falan mısın?"

Doktor tipine benzemiyordu, koyu bir kot ve kollarıdirseklerine kadar katlanmış siyah bir gömlek giymiştive fazla uzamış siyah saçları uçlara doğru kıvırcıklaşı-yordu ama belli olmazdı.

Alaycı bir şekilde, "Falan kısmıyım diyebiliriz," deyiponu kafamda tam olarak nereye yerleştirdiğimi biliyor-muş gibi bir bakış attı. "Annen eczanenin sahibi mi?"

Starbucks'a girdik, neyse ki sıra yoktu ve annemleDenise'e her zamanki karamel lattelerini istedim. "Hayır.Sadece işletiyor."

"Seni daha önce hiç görmediğime şaşırdım. Eskidenoraya her hafta gidiyordum."Denise'in pazartesi reçeteleriyle ilgili söylediği şeyi

hatırladım. "Pazartesileri okulda oluyorum. En azından bir hafta daha olacağım."

62



Ethan başını aşağı yukarı salladı. Kahveleri ödedik-ten sonra döndüm ve onun yine bana aynı tuhaf şekilde

baktığını gördüm sonra çabucak bakışlarını başka yöne

çevirdi."Bir tanesini ben taşıyayım," teklifinde bulundu.Latteleri birbirlerinin üzerine koydum ve onları ko-

layca sağlam elimle kaldırdım. "Ben taşırım," deyip ka-pıya ilerledim.

Eczaneye yaklaştığımızda adımlarımı hızlandırma

maya çalıştım. Bir şey söyleyecekse bunu şimdi söyleye-ceğini biliyordum. Ama, "Defterini okudum. Yazdıklarınçok fena şeyler," bile demeden içeri girdik. Ve kahvelerverilip kuru temizleme askıya asıldıktan sonra, Ethanilaç yığınını topladı, çantasına koydu ve bana doğru ba-şını bile sallamadan gitti.

Kendimi rafları tekrar düzenlemekle meşgul ettim vekıvrımlı dudakları ve kaslı önkolları ne zaman aklımagelse, Ethan'ı düşünmemeye özen gösterdim.

Annem ikiden biraz önce çıkmama izin verdi, bu darandevuma yetişmem için mükemmel zamandı. Doğru-dan kuaföre gittim, içimde neredeyse çok büyük bir hatayapmak üzere olduğum... ve bu hatayı başka bir dün-

yada ödeyeceğim korkusu kadar, yasak bir heyecan dayükseliyordu.

Kuaför uzun sıkıcı saçlarımı tutup çiklet çiğneyerek,"Nasıl bir saç istiyorsun?" diye sordu.

Parmaklarının saçlarımın arasından geçmesini ayna-da izlerken yutkundum. "Sadece iyi gözükmesini sağla-

yabilir misiniz? İstediğiniz kadar kesebilirsiniz, boyaya- bilirsiniz de. Daha koyu renk olsun."

Kuaför bana paketi açılmamış bir Noel hediyesiymi-şim gibi baktı. "Herhangi bir şey yapabilir miyim?"

63



Duraksadım. "Eski bir hayatta beni tanıyıp nefret et-

mediğiniz sürece, evet. Ben... ben daha önce hiç saçımı boyatmadım ve hep çok uzun oldu. Bir değişiklik isti-

yorum ve ne yaptığınızı bildiğinizi düşünüyorum, de-ğil mi? Sadece..." Aynada kendime bakıp mini eteğimi,

yıpranmış askılı bluzumu ve botlarımı inceledim. "Banauymasını sağlayın."

Gülümsedi. "Hallederim tatlım. Otur ve rahatla."Dediğini yaptım.

Bayan Jefferies, Maddie'yi tam altıda eve^getirdi. Onkapıyı açtığımda Maddie'nin gözleri parladı ve olduğu

yerde yukarı aşağı zıplamaya başladı.Yüzümdeki saçma sırıtışa engel olamadım.

Maddie, "Binie, çok havalı gözüküyorsun!" diye hay-

kırıp bana sımsıkı sarıldı.Kollarından kıpırdanarak kurtulup, "Teşekkürler,

Mads," dedim. Genelde bana bağlı olmasından mem-

nundum ama bugün, düşünmüyormuş gibi yaptığım

onca düşünce sebebiyle, onun şefkati utanmama sebepoluyordu.

Hâlâ arabasında olan Bayan Jefferies'e el salladım veMaddie'yi içeri aldım. Maddie neredeyse siyah, dağınık,stil ve bana hayal edemeyeceğim kadar etkili bir görüntü

veren kesimime hayranlığını göstermeye devam etti.

Eve giderken Thrifty Tunes'a uğradım ve Capri bayıl-dığını belli ettikten sonra Davis'in artık beni hiç yalnız

bırakmayacağını söyleyerek alay etti. Sadece gülüp bunusindirdim. Daha önce hiç görünümümü değiştirmemiş-tim ve buna bayıldığımı itiraf etmesem yalan söylüyorolurdum.

64



Maddie'nin alçımla oynayıp saçlarımın çok, çok gü-zel olduğunu söylemediği zamanlarda saçımla oynama-sı, rol yapmayı sürdürmemi kolaylaştırdı. Gece yarısı

Wellesley'e, Dex'in kollarına kısa, dağınık siyah saçlarlaDeğişsem ne kadar büyük bir sorunumun olacağını dü-şünmememe yardımcı oldu.

Maddie bir tavşan ailesini çizmeyi bitirdiğinde, an-nemin geç saate kadar çalışacağını düşünüp bize yemekyapmaya başladım. Babama gelince, ben kapıdan içeri

girince saçıma bir bakış atmış, anahtarlarını almış ve son-ra geleceğini söylemişti.

Şaşırmamıştım. Saçımı beğenmeyeceğini biliyordum.Tabii ki bu bir parçamın umut etmediği ve kırılmadığıanlamına gelmiyordu. Ama babamın 'sırf sen fahişe gibietrafta dolaş diye bu kadar sıkı çalışmıyoruz' nutukların-

dan birine başlamak istediğini hissetmiştim, o yüzden enazından sessizlik daha iyiydi. Ve babamın beni kuaföregeri sürükleyip kuaförden saçlarımı düzeltmesini isteye-

bileceği günler geride kalmıştı. Babam muhtemelen sade-ce eve sarhoş gelip sızacaktı. O kadar sık sarhoş olmazdı,sadece ikimizden biri 'en iyi' şekilde davranmayarak onu

hayal kırıklığına uğrattığımızda öyle içerdi, ikiyüzlü birdavranış, değil miydi?Peynirli makarnamızdan sonra, babam tam vaktinde

tökezleyerek içeri girdi ve arkasında viski kokusu bıra-karak doğrudan annemle paylaştıkları odalarına gidipkapıyı kapadı. Gümbürtüler durana kadar Maddie'nindikkatini dağıttım. Annemle babam, hatalarına rağmen

hiçbir şeyin hıncını Maddie'den çıkarmıyorlardı. O güneşimizdi. Hepimiz için öyleydi.

Annem eve geldiğinde Alice Harikalar Diyarında'yı baştan sona iki kere okumuştum ve daha yeni Maddie'yi

65



yatağında kalıp uyumaya ikna edebilmiştim. Annem sa-

çıma bakıp içini çekti.

"Eh, kesinlikle farklı gözüküyor."

Bu onun saçlarımı beğenmediğini dile getiriş biçimiy-

di. Kapalı yatak odası kapısına bakarak tekrar içini çekti.

"Anladığım kadarıyla baban da saçlarını gördü?"Ayaklarıma bakarak başımı salladım. "Sızmış durum-

da."

Annelik içgüdüsü sonunda devreye girdi ve annemin bakışları yumuşadı. "Bu çok büyük bir değişiklik, Sabine.

Sadece alışık değilim." Zayıfça gülümsedi. "Ama kesime

çoktan alışmaya başladım." Tercümesi: renge alışamadım."Sorun değil. Herkesin sevmesine gerek yok," dedim

ve cevabını beklemeden, "ben sevsem yeterli, değil mi?"

diye ekledim. "Açsan dolapta yemekten kalanlar var."Annem başını iki yana salladı, bitkinliği aşikârdı."Hayır, teşekkürler. Bu gece hemen yatağa gideceğim."

Bu umduğum cevaptı. "Ben de."

Annem odasına gider gitmez banyoya girip kapıyı ka-

padım. Tam doğru olmasına ihtiyaç duyduğumdan, her

şeyi organize etmek için acele etmedim. Belki biraz dageciktiriyordum. Ne tür bıçak kullanacağıma karar ve-

remedim, o yüzden bir makas, bir de jilet kaptım ve her

şeyle beraber onları da bir havluya sardım. Birkaç kere

gidip gelmem gerekti ama sonunda odama döndüğüm-

de kapının altına bir ders kitabı sıkıştırdım. En son ihti-

yacım olan şey Maddie'nin beni basmasıydı.Eşyaların çoğunu yatağıma yerleştirdikten sonra aldı-

ğım tuvalet kâğıdı rulosunu bir kâse ılık suyla beraberkomodinimin üzerine koydum. Kendime nefes almayı

hatırlatmak için birkaç kere durdum ama her şey havlu-

66



nun üzerinde hazır bir şekilde beklerken geciktirmek için bir sebep kalmamıştı.

İlk önce makasın ve jiletin bıçaklarının üzerinde çak-

mak ateşi gezdirdim.Kesiği açmak yavaş oldu. Makas iyi bir fikir değildi.

Bunun ne kadar zor olacağını kestirememiştim. Kendimikesiği açmaya zorlamak yeteri kadar kötüydü, neredeysetamamen kör makası kullanmaksa imkânsızdı. Uyluğu-ma bir süre darbeler atıp, hızlı bir kesik atmaya her ça-

lıştığımda hızlı nefesler aldıktan sonra, makasın yeterlidarbeyi yapmadığını kabul etmek zorunda kaldım.Ama pes edemezdim. Emin olmam gerekiyordu.Kurallar değişmişti. En azından, ben buna inanmaya

başlamıştım. Wellesley'de kırık bir kolum olmadan uyan-dığımdan beri, düşünüyordum. Fiziksel şeyler diğerhayata geçmese nasıl olacağını hayal ettiğim zamanları

düşünüyordum. Lise bir'de, Casey Tülin'in bileklerinikestiği zamanı ve diğer herkes yas tutarken benim hayalkurduğum zamanı hatırlıyordum. Eğer fiziksel şeyler diğer hayata geçmeseydi... belki ben de...

Casey'nin kararma katılmıyordum ama benim duru-mum tamamen farklıydı. Her zaman kalbimin derinlik-lerinde, iki hayatımın olmasının bir şekilde bir diğerinigötürdüğünü hissetmiştim. Belki de bir hayatın sonu, ilkgerçek hayatımın başlangıcı anlamına gelebilirdi.

Hep hayal ettiğim şey buydu, sadece buydu.Yıllar boyunca ağlayarak uyumuştum. Neden diğer

herkesten farklı olduğumu bilmediğimden kafam karı-şıktı ve perişandım. Neden iki dünyamda da yeterli ol-

madığımı bilmediğimden. Kim olduğumu bilmediğim-den...

Eğer bir şans varsa... Eğer sadece tek bir ben olmasınısağlayabilirsem...

67



Hüsranla homurdanıp makası bıraktım. İşe yarayanhiçbir etkisi yoktu.

Jilet bıçağına geçtim, yanaklarımdan ılık yaşlar süzü-lüyordu. Yine sağ uyluğumdan başladım ve aynı alanıseçtim. Ellerim titriyordu ama bıçağı tenimde birkaçkere düzgünce gezdirmeyi başardım. Sonuç tam olarakda beklediğim şey değildi. Tek kullanımlık jilet sadeceyüzeysel bir kesik açabiliyordu; benim durumumda ise,üçlü bıçak olduğundan, üç tane yüzeysel kesik. Yapabildi-

ğiyse çok miktarda kana sebep olmaktı. Tuvalet kâğıdınıtomar yapıp kesiğin üzerini kapatır kapatmaz kâğıt sırıl-sıklam oluyordu.

Gözlerimden daha fazla yaş aktı. Durmak, başka biryol bulmak istiyordum. Ama başka bir yol olmadığını

biliyordum. Kan teorisinin işe yarayıp yaramadığını; bu

dünyada bedenime olan şey, sadece bu bedenimi mi et-kileyecekti, yoksa diğer bedenim de etkilenecek miydi

bilmem gerekiyordu. Bunu bilmek gerçekten istediğim bir geleceğin anahtarı olabilirdi.

Birkaç derin nefes alıp bacağımdaki kanamanın ya-vaşlamasını bekledim. Sonra kesikleri plasterlerle kapla-

yıp üzerime eşofman geçirdim.Yatak odamın kapısını azıcık aralık olacak şekilde aç-

tım. Işık yoktu. Ev sessizdi. Kapının gıcırdamadan benimdışarı çıkabileceğim genişlikte açılmaya devam etmesini

bekledim. Aşağı inerken kalbim göğsümde gümbürdü-yordu. Her adımımın, her nefesimin, annemle babamın

odalarından koşarak çıkıp beni yakalayacağı kadar yük-sek olduğunu hissediyordum.

Nihayetinde, aradığım şeyi bulmam biraz zaman aldı.Biri onu yanlış çekmeceye koymuştu. Aradığım şeyi iç ça-maşırımın yan lastiğinin altına dikkatle yerleştirip ayak-

68



larımı sürüyerek odama döndüğümde, sadece paniktenhafifçe terlemiştim. Ellerim titremeyi kesip midemdekiçalkantı dindiğinde yirmi dakika geçmişti.

Kendimi toparladıktan sonra bunun doğru seçim ol-duğunu umarak, çabalarımı kaburgalarımın altına yo-ğunlaştırdım. Bunun en güvenli, en tedbirli alanlardan

biri olduğunu bulmuştum. Daha fazlasını öğrenmedenönce korkunç bir hata yapmak istemiyordum.

Şunu anlamalısınız... Ölmek istemiyordum.

Tam tersiydi.Yaşamak istiyordum.Biraz önce mutfaktan aldığım et bıçağının kenarını

yakmak için çakmağı kullandım. Bu en büyük bıçak de-ğildi, ama ah, en keskini buydu.

Beni şaşırtacak şekilde, her şeyi çok daha kolay hâlegetirmişti. Birkaç yanlış başlangıçtan sonra, elimi bıçağı

düzgün bir kesik yapmaya yetecek baskıyla tutmaya iknaedebildim.

Temizlenmeye çalışırken üst üste, "Kahretsin,” de-dim. Ilık suyu ve tuvalet kâğıdını kullandım. Kanamayavaşlayana kadar bastırmaya devam ettim, sonra da ec-zaneden yürüttüğüm antiseptik kremi sürüp birkaç bü-

yük bant yapıştırdım. Ardından odamın etrafında voltaattım, bu da her yönde dört ufak adım demekti. Bu fazla

bir egzersiz değildi ama bana düşünme zamanı tanıdı."Kahretsin."Havluya geri oturdum, tişörtümü çıkardım ve bıçağı

yine aldım. Bugün bir işi yarım yamalak yapmanın sırası

değildi.Bıçağı üst kolumun arkasına yerleştirdiğimde kendi

kendime başımı sallayarak, "Bir tane daha," diye fısılda-dım. Bıçağı tek bir hızlı hareketle koluma vurmaya çalış



tim ama kesmenin ortasında korkup basıncı azalttım veyüzeyi zar zor çizebildim.

"Kahretsin." Bıçağı bir kere daha kullanmak için yer-

leştirmeden önce, titreyen elimi salladım. Bıçak doğrunoktaya dayandığında gözlerimi kapadım, derin bir ne-fes aldım ve üçüncü bir deneme daha yapmaya hiç niye-tim olmadığından bıçağı kolum boyunca çektim.

Üçüncü bir deneme yapmama gerek kalmadı.Kanamanın yavaşlaması biraz zaman aldı. Bandajla-

dıktan yarım saat sonra kan bandaja geçmişti ve sargı iş-lemine tekrar başlamam gerekiyordu. Bu kesiğin birkaçdikiş isteyebileceğinden şüpheleniyordum ama bu kesin-likle söz konusu olmayacaktı.

Sonunda kanama durdu ve her şeyi kaldırıp dolabı-mın dibine sakladım. Dakikaları saymak için yatağa gir-

dim.Paniğimi durdurmanın yolu yoktu. Kusmak için iki

kere banyoya koşmam gerekti. Bunun sebebi biraz ken-dime ne yaptığımın bilinci yüzünden, biraz gece yarısına

bu kadar yakın zamanda hep hissettiğim bulantı yüzün-den ve büyük ölçüde de, bir an için bile Değişim'den geç-

tiğim anda beni neyin bekliyor olduğunu unutmadığımdandı.

Ama hâlâ yapmam gereken bir şey daha vardı.Gece yarısına yirmi dakika kala beş tane müshil ilacı

yuttum.

70



YEDİNCİ BÖLÜMVVellesley, Cumartesi

Ben daha kendimi durduramadan reflekslerim devreyegirdi.

Neyin, daha doğrusu kimin beni boğduğunu biliyor-dum. Değişim'i beklemiş ve kendimi hazırlamaya çalış-mıştım ama diğer kimliğime, yeşil elbiseme, bodrumave sıcak yüzü, ıslak dudakları benimkilere dayalı Dex'in

kollarına geçtiğim anda, kendimi kaybetmiştim.Bazen kendi gücümüz gerçekten şaşırtıcı olabiliyor.

Öpücüğünün yedinci veya sekizinci saniyesi olması gere-ken zamanda benim gücüm Dex'i kesinlikle şaşırttı. Onukapkaranlık bodrumun ta öteki tarafına ittim. Kendisiyle

beraber yere yuvarlanan ve yüksek bir tıngırtı çıkaran bir

şeyin üzerine düştü.Nefes almaya ve yeni bir mide bulantısı atağını engel-

lemeye çalışırken çok meşgul olduğumdan onun cevabı-nı doğru düzgün duymadım bile. 'Ne' ve 'yahu' kelime-lerini içeren bir şeydi.

Ben de aynı şekilde hissediyordum.Gürültülü bir şekilde ayağa kalktı. Bu sırada üzerine

kusmamayı umarak uzun bir özre başlamak üzere ağ-zımı açmıştım ki aniden merdivenlerin üzerindeki kapıaçıldı.

71



"Orada kim varsa buraya gelsin. Hemen!"Gelen Lucas'tı. Kurtarmaya biraz geç gelmişti.Ellerim dizlerimde kendimi hazırlayarak, "Luc, be-

nim," dedim.Ses tonu hararetliden tereddütlüye döndü. "İyi mi-

sin? Yanında kim var?"Ah, harika. Sorguya çekiliyordum.Kendimi toparlamaya ve titremeleri durdurmaya ça-

lışmaya devam ederken yutkundum. Sistemimdeki alko-

lün etkilerinin bana bir yük treni gibi çarpmış olması dayardımcı olmuyordu. Merdivenlerdeki aydınlık, odayaloş bir ışık veriyordu. Dex bana doğru ilerliyordu, elleridikkatle havadaydı.

"Sadece ben ve Dex varız," diye seslendim. "Luc, ka-pıyı tutabilir misin? Bir dakika içinde yukarı çıkarız."

Cevap olarak homurdandı.Ben kelimeler bulmaya boğuşurken, Dex önümde

durdu. Bunu nasıl düzelteceğime dair hiçbir fikrim yok-tu. "Çok üzgünüm, Dex. Ben... sadece... beni hiç bekle-mediğim bir anda yakaladın. Sanırım düşündüğümdendaha fazla içmişim"

Dikkatle, "Sabine," dedi, elleri hâlâ vahşi bir hayvanayaklaşıyormuşçasma havadaydı. "İyi misin?"

"Evet, çok özür dilerim..."Ben başımı sallarken Dex yine sözümü kesti. "Sabine,

kanıyorsun."Bütün vücudum donakaldı.

İşe yaramamıştı.Zihnim hızla çalışmaya başladı. Ne diyecektim? Bunu

nasıl açıklayacaktım? Ah, kahretsin saçım!"Ben... ben açıklayabilirim""Al." Cebinden bana buruşturulmuş bir peçete uzattı.

72



Sağ kolumdaki çizik. O çizik!Telaşla sol omzumu tutup yokladım, ardından da ka-

burgalarımı. Ve sonra delilik konusunda kendimi aşarak,

uyluğuma bakmak için elbisemi yukarı çektim.Hiçbir şey yoktu.Ellerimi saçlarımda gezdirdim. Uzundu. Normaldi."Şey, Sabine? İyi misin?""Ah, evet. Ben, ee, buraya inerken birkaç şeye çarptım.

Sadece başka çiziğim yok mu diye kontrol ediyordum.

Ben, şey... elbiseye zarar vermek istemedim, anlarsın ya."Dex, bu yeteri kadar mantıklı geliyormuşçasma başını

salladı.Lucas, "Sabine! Geliyor musun?" diye seslendi.Merdivenlerden çıkmaya başladık. Dex dirseğini ovu-

yordu."Gerçekten çok üzgünüm, Dex."Kurnazca, "Endişelenmene gerek yok. Eminim bunu

telafi edebilmen için bir şeyler bulurum," dedi.Ona bakıp gülümsedim. Bunun onu tatmin etmiş gö-

zükmesine memnundum, çünkü söyleyebilecek tek birşey bile düşünemiyordum.

Ben geçerken Lucas bana onaylamayarak baktı. Kısık

sesle, "Eğer becerebilirsen gelecekte bodrumdan uzakdurmanı tavsiye ediyorum. Bodrum kızı şöhretindenkurtulmak hiçbir zaman kolay değildir, senin için bileSabine," dedi.

Mutfakta Dex benimle ilgilenmekte ısrar etti, kolumutemizlerken, onurlu bir şekilde üstsüz kıza bluzunu atıp,

ona ve erkeklere çıkıp gitmelerini söyledi.İlgisinden ötürü rahatsız bir şekilde, "Sadece bir çi-

zik," dedim."Öyle deyip duruyorsun," dedi. Ona boş boş baktım.

73



Bodrumdan çıktığımızdan beri bir şey dediğimin farkın-da değildim.

Toparlanmam gerekiyordu. Bu benim partimdi ve

eğer kendimi toplamazsam bu bir felaket olurdu. Ve buhayatta kesinlikle sosyal bir çöküşü kaldıramazdım. Helede şöhretimi güvenceye almak için verdiğim onca uğraş-tan sonra.

"Dex, ben..." diye konuşmaya başladım, aşağıdakimaskaralığımdan sonra onu rahatlatacak bir şey bulma-ya uğraşıyordum. "Ben.... ben mezuniyet gecesi için planyaptım."

Dex kolumla uğraşmaya devam etti ama bakışları be-nimkilerle buluştu. "Plan mı?"

"Evet, anla işte... seni ve beni içeren planlar."Gözleri büyüdü. "Ah! Anladım. Planlar."Kızararak başımı salladım.

Dudaklarının kenarları yukarı kalktı. "Planlar kulağaiyi geliyor." Koluma bir bant yapıştırarak doktorluğa de-vam etti. "Muhtemelen bir tetanos kontrolü yaptırmalı-sın. Aşağıda kendini neyle kestiğini bilemezsin."

Ben başımı sallarken, Miriam süzülerek mutfağa girdi."Ne oldu? İyi misin, Sabine?" Kapıda durdu. Miriam

kandan hoşlanmazdı."Dex sayesinde artık iyiyim." Tezgâhtan aşağı atlayıp

Dex'in yanağına bir öpücük kondurdum ve 'planlar' hak-kında daha fazla bilgi vermek zorunda kalmadan hızlauzaklaştım.

Titreyen ellerimi saklamak için mutfaktan çıkarken,Miriam'm koluna girdim. Havuza ilerlerken Miriam bana

Brettle geçirdiği son otuz dakikanın ayrıntılı ve istenme-yen detaylarını anlatmaya başlamıştı. Benim yatak odam-da geçirdikleri otuz dakikanın.

74



Bazı şeyler paylaşılmayınca daha iyi oluyordu.Biri bana bir içki uzattı, midemin bulanmasına ve ba-

şımın dönmesine rağmen içkiyi yudumlayarak havuzun başındaki şezlonglardan birine geçtim. Sonraki iki saathoş karşıladığım bir belirsizlik içinde geçti.

Sonunda Lucas müziği kapadı.Kimse bundan rahatsız olmuşa benzemiyordu ve ben,

gümbürdemenin kesildiğini duyduğum için daha mutluolamazdım. Lucas yetişkin moduna geçti: Devriye gezi-yor, çocuklara defolup gitmelerini söylüyor, içki içen-lerin araba kullanıp kullanmadığını kontrol ediyordu.Sonra birdenbire gitmişti. Lucas böyleydi işte.

Lucas'm geride kalarak gecenin hiçbir ayrıntısını, ogittikten yaklaşık beş dakika sonra gelen ve bana tek bir

bakış attıktan sonra yukarı, yatağıma gitmemi emredenanneme açıklamak istemediğini tahmin ettim.

Herhalde sarhoş olduğum çok açıktı.Ben odama doğru giderken annemin arkamdan söyle-

dikleri, beni sabah daha derin bir konuşma yapacağımızkonusunda bilgilendirdi. Başımı sallayıp ona çakırkeyif

bir şekilde sonraki konuşmayı sabırsızlıkla beklediğimisöyledim.Mucize eseri, yüz üstü yatağıma yığılmadan önce el-

bisemi çıkarıp pijamalarımı giymeyi başardım.

Uyandığımda her şeyin aklıma üşüşmesi hiç zaman

almadı. Sanki gerçeklik uzanıp yüzüme vuruyormuş gibiydi. Sertçe.Anında yataktan çıkıp aynamın önüne geçtim ve göz-

lerimin etrafı biraz şişkin olsa da, bu dünyada her zamangördüğüm görüntüme bakıyordum. Uzun kahverengisaçlarım yüzümün bir kenarına yapışmıştı ve belimin



hemen üzerine kadar uzanıyordu. Bluzumu kaldırıp ka- burgalarımın ve göbeğimin üzerindeki çok normal çıp-lak deriye baktım, bacaklarım ve kollarım da bodrumda

aldığım nispeten ufak sıyrık dışında çiziksizdi.Komodinimin üzerindeki saati kaptım. Öğleni biraz

geçiyordu, bu da müshil ilaçlarının vücudumda etki gös-termek için yeteri kadar zaman geçmiş olduğunu göste-riyordu.

Banyoya gittim. İlaç paketinin söz verdiği sonuçlara

dair bir işaret yoktu. Ama banyodayken kustum. Bununher şeyden çok gece boyunca tükettiğim votkanın etkisi

-<ır*'

olduğuna fazlasıyla emindim. Zihinsel olarak kendimiazarladım ve bir daha hiçbir zaman sarhoş olmamayakarar verdim.

Bunca yeni bilgiyle ne yapacağım konusunda hiçbir

fikrim yoktu, o yüzden rutini seçtim. Duş aldım, hoş biryazlık elbise ve en sevdiğim kırmızı kısa sivri topuklu-larımı giydim. Gülsem mi, ağlasam mı bilmiyordum, bunedenle yüzüme bir gülümseme yerleştirdim ve merdi-venlerden aşağı inerek annemden kırk beş dakikalık birnutuk yemek zorunda kaldım.

Annem onuncu kere, "Sadece senin için en iyi olanıistiyorum," dedikten sonra ilgimi yitirdim ve yemek ma-sasının ceviz halkalarını incelemeye başladım. Zaten an-nem konuşmaya kendini vermemişti. Ve oflayarak önü-me bir sandviç ittikten sonra, "Bir deri bir kemik olmuşgibi gözüküyorsun," deyince, konuşmasının bittiğinianladım.

Zekice olan davranış yatağa geri dönmekti. Hâlâ uy-kuya ihtiyacım vardı. İki hayatta da sabahın erken sa-atlerinde, sonunda sızmamdan önce kaç saat boyuncauyanık kaldığımı artık bilmiyordum. Ama dönüp duran

76



düşüncelerimle, uyku seçenekler arasında değildi. Ay-rıca kesinlikle yapmam gereken daha da önemli bir şeyvardı.

"Kesin lütfen. Çok değil, yanlarına biçim verin ve ar-kayı daha uzun bırakın. Renk çok daha açık olmalı amafarklı tonlarda. İçinde biraz sıcaklık kalmasını sağlayın.Ama kesinlikle sarı olsun."

Kuaför kendini gülümsemeye zorladı, bana sanki ka-

riyer seçimini tekrar düşünüyormuşçasına bakıyordu.Duygularını paylaşıyordum ama vazgeçmedim. Kuafö-rün bu hayatta tam yetkiye sahip olmasına izin verme-yecektim. Yeni saçlarımın VVellesley'ye uygun olması çokönemliydi.

Kadın saçımı tamamen organik ürünlerle şampuanla-yıp kremlerken sonunda zihnimin bulanık sulara kayma-

sına izin verdim. Olay şuydu ki, artık bu yeni durumdaolduğumdan, geri dönmeyi hayal edemiyordum. Artık

bildiğim şeyi bilmemeyi düşünemiyordum.Bütün hayatım boyunca bir seçenek olmamıştı. İki

hayat yaşıyordum, o kadar. Hiçbir zaman biri veya öbü-rü olmamıştı, ikiye ayrılmıştım ve tamamen yalnızdım.

Ama şimdi... şimdi bir şans vardı. Umut vardı. Normal birvar oluş ihtimali vardı.Fiziksel parçalarım birbirlerine bağlı değilse... Bir ha-

yatta yaptığım şey diğerini hiçbir şekilde etkilemiyorsa...Bir hayatta kanayıp diğerinde kanamıyorsam, saçlarımıkesip farklı renklere boyayabiliyorsam.... Müshil ilacıalabiliyor, sarhoş olabiliyorsam ve bütün bu şeyler diğervücuduma hiç etki etmiyorsa, o zaman bir noktaya ka-dar, çok yerinde bir nokta, iki farklı bedendim. Ve eğeriki farklı bedensem... bir kimliğim var olmayı keserse...diğeri var olmaya devam etmeliydi.

77



Ve o zaman sadece tek bir hayatım olurdu. Ama...İşler daha fazla ilerlemeden yapmam gereken bir test

daha vardı.

78



SEKİZİNCİ BÖLÜMVVellesley, Cumartesi/ Roxbury, Pazar

Bu dünyada, çok uzun süredir bu stilde olmak için yanıptutuşan yeni sarı saçlarım beni hayal kırıklığına uğrat-madı.

Annem beni gördüğünde o kadar keyiflendi ki banakızdığını tamamen unutarak, temizliğe yardım etmeyi

önerdiğimde beni kovdu.Bu birden fazla seviyede zaferdi.Böbürlenmek adına Miriam ve Lucy'yi ziyaret etmek

için mükemmel bir fırsattı. Daha da iyisi, Dex'i. Yenihâlimi gördüğünde dün geceki garip davranışlarımı af-fedeceğine emindim. Ama üç saatlik saç değişimindensonra ayakta uyuyordum ve hâlâ akşamdan kalmalığımyüzünden migrenim vardı. Tek seçeneğim yataktı.

Kendime güvenim tam bir şekilde akşamın erken sa-atlerinde ipek çarşafımın üzerinde sırt üstü yatarken birsonraki hareketime karar verdim.

Bu büyük bir riskti.Ama bu son testi atlatabilirsem, hiçbir zaman müm-

kün olduğunu düşünmediğim seçeneklerim olacaktı.Değişim'den önce beni uyandırması için bir alarm kur-mayı düşündüm ama o kadar yorgundum ki uğraşa-madım. Bu dünyada mı diğerinde mi sersem bir şekilde

79



uyandığım çok az fark yaratacaktı ve en azından Değişimöncesi heyecanını yaşamak zorunda kalmayacaktım.

Dönüşüm günlerdir olan en kolay dönüşüm oldu.Roxbury'ye Değişim geçirdiğimde VVellesley dünyam-da derin uykudaydım. Normalde uyuyan zihnin uyanıkfiziksel bedene sokulması aşırı derecede kafa karıştırıcıoluyordu. Ama o kadar bitkindim ki değişimi neredeysehissiz karşıladım. Değişim'den sonra sadece hâlâ kırık ko-lumu, bacağımdaki, karnımdaki ve kolumdaki acıyan ke-

sikleri fark ettim, ardmdan da alışma sürecini geçirip kısasüre sonra gri ekose çarşafımın üzerinde uyuyakaldım.

Eminim saatlerce uyuyabilirdim ama onun yerine uy-kum ciddi şekilde bölük pörçüktü: Birçok defa hummalı

bir şekilde, günahlarımın bedelini ödemiştim.Müshil ilaçları devreye girmişti.

Vücudumda hiç sıvı kalmadığında, bütün günü tama-men uyuyarak geçirme niyetiyle yatağa geri süründüm.Fakat Maddie'nin başka planları vardı.

Oyğleye doğru yatağımın ayak ucunda ısrarla zıplı-yordu. Başta gitmesi için mırıldanıp başımı yorganın al-tına soktum ama sonra bugünün... eh, bugün olduğunu

hatırladım.Yapmam gereken şeyler vardı."Binie hadi, uyan! Annem işe gitmeden önce inip onu

görmen gerektiğini söylüyor."Homurdanıp gözlerimi ovuşturdum ve doğruldum.

Her yerim acıyordu.

"Bugün annemin çalışmadığını sanıyordum," diyemırıldandım.Maddie, sadece omzunu silkip yatakta son bir kere

zıplayıp yanıma kıç üstü indi. "Babamla birlikte şey yap-maya gideceklerini söyledi."

80



Hâlâ düşüncelerim arasında gezinirken, "Ah," dedim."Bugün ne yapıyorsun, ufaklık?" Sesimi neşeli tutmayaçalıştım ama bugün ona göz kulak olamazdım.

Maddie çökmüş gözüküyordu. "Bayan Jefferies benialacak."

Başının üzerini okşayıp öptüm. "İyi olacaksın. Niha-yetinde hep eğleniyorsun."

Maddie kıvrandı. "Evet, ama burada seninle kalmakistiyorum."

"Ben de bunu çok isterdim ama bugün dışarı çıkıp birşeyler yapmam lazım. İstersen yarın okuldan sonra takı-labiliriz. Belki parka gideriz?"

Maddie hiçbir şeyi kaçırmazdı. "Bugün ne yapmangerekiyor? Bu akşam evde olacak mısın?"

"Emin değilim, ufaklık. Dışarıda kalabilirim."

Maddie yataktan aşağı kayıp kapıya doğru ağır adım-larla yürüdü.Neşeyle, "Seni seviyorum Maddie, "dedim.Dönüp bana hafifçe gülümsemeden edemedi. "Ben de

seni seviyorum Binie." Sonra kollarıma atlayıp kendinehas ölümüne sıkışıyla beni kucakladıktan sonra ayakları-nı vura vura merdivenlerde gürültü yaparak aşağı indi.

Yüzümü ellerimin arasına alıp içimi çektim."Ne yapıyorsun sen, Sabine?" diye fısıldadım ve aynı

hızla sanki düşünceyi zihnimden söküp çıkarabilirmişimgibi ellerimi yüzümden aşağı doğru kaydırdım.

Fakat bilmem gerekiyordu.Kolumun plastik bir torbanın içinde durduğu rahat-

sız bir duştan sonra, dün gecenin eserlerine tekrar bantyapıştırdım, dizimin hemen üzerinde biten, normaldendaha uzun siyah pamuklu bir etek ve uzun kolları olandar, bordo bir bluz giydim. Haşat olan bileğimle hazır-

81



lanmak normalden iki kat uzun sürüyordu ama yenisiyah dağınık kesimime iyi uyan, her zamanki ağır gözkalemimle rimelim dâhil, çoğu şeyi halletmeyi başardım.

Çizmelerimle boğuşmaya başlamak üzere yatağımaoturdum ama onun yerine çantamı alıp kendimi son tes-tim olacak düz beyaz hap kutusunu tutarken buldum.Çantamı düşürdüğümü ve Ethan hapları bulduğundaişlerin ne kadar kötüye gidebileceğim hatırlayınca oldu-ğum yerde bir an için büzüldüm.

Bir daha böyle bir şeyin olmasını riske atamazdım.Başka hiçbir şey düşünmeden hapları paketten çıka-

rıp komodin masamın üzerine yerleştirmeye başladım.Su bardağımın altını kullanarak onları teker teker ezdim,kendime çok fazla hapı değil, sadece yeterli sayıdakihapı ezmeyi hatırlattım.

Digoksin mükemmel ilaçtı. İnsanların yanlış bir dozaldıktan sonra eczaneye geldiklerini görmüştüm. Kalpilacı olduğundan hatalar çeşitli yan etkilere sebep olu-yordu; yan etkilerin içinde sarılaşmış görüş, kalp çarpın-tıları, mide bulantıları vardı, bu oldukça uzun bir listey-di. Bu bir toksine verilen içsel fiziksel tepkiyi ölçmek için

en ideal yoldu. En iyisi de bir panzehirin olmasıydı: Digibind. Yani eğer işler tamamen ters giderse, bu konuda bir şey yapılabilirdi.

"Sorumlu bir risk," diye mırıldanırken, odamı arıyor-dum. "İşte!"

Kolyeyi dolabımın üzerindeki bir yığın ıvır zıvırınarasından çekip çıkardım ve gümüş kelebek ucun tepe-sini çevirmeye başladım. Geçen sene şehir pazarların-da Capri'yle, ikimiz birden sallantılı kolyeler almıştık.Onunkinde gümüş bir kafatası vardı ama ben bu kelebe-ği tercih etmiştim ve ikimiz de kolyelerin gizli iç bölme-

82



lerinin olmasını sevmiştik. O sırada bu kolyelerin uyuş-turucu kaçakçılığı yaparken işe yarayacaklarını söyleyipdalga geçmiştik.

Dikkatle toz Digoksin'i bir kâğıt parçasının üzerinedöktüm ve kâğıdı huni yaparak tozu kelebeğin kurşunşeklindeki vücudunun içine aktarıp kolye ucunun kapa-ğını geri yerleştirdim.

Capri şimdi beni bir görseydi.Geri kalan Digoksin'i aldım ve kesme aletlerimle be-

raber sırt çantama koyarak kanıtları ortadan kaldırdım.Digoksin'i yanımda tutacaktım ve gün içinde bir ara çöpeatacaktım. Böyle şeylerin, özellikle hapların Maddie'ninrastlayabileceği bir yerde olmasını istemiyordum. Kolye-yi takıp çantamı elime aldım, mutfağa doğru iniyordumki, ön kapı kapandı.

Mutfak masasında oturmuş evrakları karıştıran an-nemle babama, “Maddie?” diye sordum.

Annem bir an bakışlarını kaldırdı, gözlüğü burnununortasına doğru inmişti, bu onu olduğundan daha yaşlıgösteriyordu. "Biraz önce Bayan Jefferiesle beraber git-ti."

Başımı sallayıp elektrikli ısıtıcıya biraz su koydum vetost yapmaya koyuldum. Doktorun bileğim için verdiği birkaç ağrı kesiciyi de aldım. Bileğim bana çok sorun ya-şatmıyordu ama ağrılarımın azalmasının hâlâ zonklayankesiklere iyi geleceğini düşünmüştüm.

Ben masaya oturduğumda kimse konuşmuyordu. An-nem sanki bir şey bekliyormuşçasma babama bakıyorduama babam onu görmezden gelip açık mavi renk kravatı-nı düzeltti. Her gün kravat takmak konusunda ısrarcıydı.Sanki sadece kravat onu, bizi, bir şekilde daha iyi yapa-cakmış gibi.

83



Sessizlik rahatsızlık verici bir hâl aldı.Tostumun lokmaları arasında, "Sorun ne?" diye sor-

dum. Babam ben odaya girdiğimden beri odaklandığı

kâğıt parçasına bakmaya devam etti. Annem sandalye-sinde kıpırdandı.

"Muhtemelen sadece bir yanlış anlama, tatlım." Banagözlerindeki endişeli bakışa uymayan rahatlatıcı bir ta-vırla başını salladı.

"Ne sadece bir yanlış anlama?" Tostumu bıraktım,

alçım tabağımın kenarına çarparak bir tıngırtıya nedenoldu.Babam kâğıt parçasının arkasından baTta baktı. Göz-

lerindeki bir şey, bana bakmaları ama bana odaklanma-maları, içsel alarmımı harekete geçirdi. "Bu sabah Denişearadı. Dün gece eczaneyi kapamadan önce rastgele birstok kontrolü yapmış. Reçeteli ilaçlara." Babamın delici

bakışları yoğunlaştı. "Bize söylemek istediğin bir şey varmı?"

Ah.Kahretsin.Tüm ayrıntıları hallettiğimi sanıyordum. Normalde

envanter sayımı haftanın ortasında olurdu, bu da ecza-

nede çalışmamla diğer görevlilerin nöbeti arasında bir-kaç gün geçmesini sağlamış olacaktı. Böylece, kaybolanilaçların bana bağlanması imkânsız hâle gelecekti.

Denişe neden böyle bir şeye karar vermişti ki...?Sonra Ethan bana ilaç kutusunu uzattığında etrafa ba-

kamayacak kadar gergin olduğumu hatırladım. Denişe,

şüphelenmesine yetecek kadar işaret görmüş olmalıydı.Buna hazır değildim.Babam, "Sabine?" diye çıkıştı.Sallantılı kolyemi tutup kelebeği ince gümüş zincirde

yukarı aşağı oynattım ve hızla düşündüm.

84



"N e söylememi istediğini bilmiyorum."Babam, "Gerçekle başlayabilirsin," diye yanıt verdi.Anneme baktım ve saklamam gereken hiçbir şey yok-

muş gibi bakışlarımı gözlerinden kaçırmadım. "Ne ko-nuda?"

Düşün, düşün, düşün!Ağzım o kadar kurumuştu ki kelimeler dudaklarımın

arasından ağzımın şapırdamasına neden olarak dökülü-yordu.

"Dün eczaneden yürüyüp giden kalp ilacı konusun-da. O sabah geldi ve akşamüstü yok oldu. Eczanede ila-ca ulaşabilecek kişiler sadece Denişe, annen ve şendin."Babamın boynu yer yer kızarmaya başlamıştı. Kendinikaybediyordu, anneme bir şey yapması gerekliymiş gibidik dik bakıyordu.

Annem devreye girdi. "Sabine, ne yaptığını bilmiyo-rum... Belki açıklayabilirsin"Bu babama yeterli gelmedi ve annemin sözünü kesti.

"Kalp ilacı, Sabine!" Ayağa kalkıp sandalyeyi sertçe yer-de gıcırdayacak şekilde itti. "Ne düşünüyordun? O ilaçlakafa bulabileceğini sanıyorsan çok yanılıyorsun! Öksü-

rük şurubu rafında şansın daha yaver giderdi!" Masanınetrafında volta atmaya başladı.Gözlerim büyümüştü, düşünemiyor, odaklanamıyor

dum. Annem sanki bir açıklama için yalvarıyormuşçasına, bir şey bu kontrolden çıkmış olayı durdurabilirmişgibi elimi tutmak için masanın üzerinden uzanmıştı. So-run şu ki, zihnim bomboştu.

"İlacı ben almadım""Deneme bile! Alanın sen olduğunu biliyoruz. Deni-

şe bile sen olduğunu biliyor! Sence bu bizi nasıl gösteri-yor? Çalışanların, kendi kızımızın bizden çalabileceğini

85



bilmesi? İnsanların ne diyeceğini düşünmedin bile, değilmi?"

Babamın ayağı çantamın saplarından birine takıldı

ve tökezledi, neredeyse baş üstü düşecekti. Bu bardağıtaşıran son damla olmuştu. Dengesini tekrar bulduktansonra çantamı kapıp masada ters yüz etti.

Onu durdurmak için atladım ama annemin biraz öncerahatlatan eli aniden ellerimi sıkan bir mengeneye dö-nüşmüştü.

Sanki her şey yavaş çekimde oluyormuş gibiydi. Çan-tamın içindekiler masaya döküldü. Kanla kaplı bandajzulasının arasında, yarısı boşalmış bir hapTkutusu ve birkutu ekstra güçlü müshil ilacı duruyordu.

Ve ebeveyn kâbusunu tamamlayacak şekilde, mutfakkesme bıçağı boğuk bir gümbürtüyle aşağı düştü.

Annem nefesini tuttu, babam da şimdiye kadar be-nimle ilgili sahip olduğu bütün korkunç düşünceleri bumutlak hayal kırıklığı anına çıkmış gibi bana baktı. Bendaha düşünemeden ağzım açılmıştı.

"Açıklayabilirim! Bırakın da açıklayayım."Annem başını salladı, elimi sıktıktan sonra baskıyı bi-

raz azalttı. Babam kaşlarını kaldırdı."Peki, hadi o zaman Sabine," dedi. "Açıkla." Ses tonu

monoton ve şüpheliydi.Derin bir nefes aldım, başlamaya çalıştım ve başarı-

sız oldum. Kalbim gümbürdeyerek bir nefes daha aldıpaklımdan ona kadar saydım. Ve sonra gizli gerçeklerle,

bölünmüş dünyalarla, sırlarımla, yanlışlığımla dolu haya-

tım... Çok uzun süre boyunca kurmaya çalıştığım duvar-lar etrafımda yıkılarak çöktüler. Kurallardaki değişikliksebebiyle yakalandığım için mi, yoksa kendimi savuna-rak çabuk yargılayan annemle babamı şoka uğratmak

86



adına duyduğum ciddi ihtiyaçtan ötürü mü bilmiyorumama hiçbir zaman beni boşa çıkarmayan dipsiz yalan ku-yusunu aradığımda... Hiçbir şey yoktu. Tek bir mazeret

bile aklıma gelmedi."İki hayatım var/' deyiverdim.Annem hayrete düşmüş gözüküyordu. Kendimi sa-

vunmak için söylememi beklediği onca şey arasında, bukesinlikle yoktu. Ama sonra aklı bu yorumun olası açık-lamalarını düşünürken yüzündeki renk soldu ve ifadesi

dehşetle kaplandı.Bir nefes daha aldım. "Doğduğumdan beri böyleyim, her günü iki kere yaşıyorum. Sabah burada yata-ğımda uyanıyorum, ailem siz oluyorsunuz ve günümüyaşıyorum. Ama her gece, gece yarısı olduğunda bir türDeğişim'den geçiyorum; ben buna böyle diyorum. Bir an

bu hayatta oluyorum. Bir sonraki an ise başka bir hayattave sonraki yirmi dört saat boyunca gece yarısına kadar ohayatta, oradaki ailemle yaşıyorum. Buraya döndüğüm-de sanki hiç zaman geçmemiş gibi oluyor."

Annemle babama bakıp çaresizce sözlerimdeki delili-ğin arkasını, gözlerimde yatan gerçeği görmelerini ister-ken, yüzümden aşağı yaşlar dökülüyordu. "Bunun garip

olduğunu biliyorum. Bu yüzden kimseye söylemedim,hiçbir zaman bunu değiştirmek için yapabileceğim birşey olduğunu düşünmedim. Ama... ama son zamanlarda

bir şey değişti. Daha önce eğer vücuduma bir şey olursa bu beni her iki dünyamda da etkilerdi, mesela bu dünya-da bademciklerim şişerse orada da şişiyordu. Şimdi ise

bir nedenle fiziksel şeyler diğer tarafa geçmiyor. O yüz-den... bunu anlamaya çalışıyordum." Yutkundum.

Babam çok usulca, "İki dünyada mı yaşıyorsun?" dedi."Baba, lütfen bana inan."

87



Annem aynı derecede hayretle gözleri dolarak, "İkifarklı ailen mi var?" dedi.

"Dinleyin, bunun kulağa delice geldiğini biliyorum.

Ama her şeyi anlayacağınız şekilde açıklayabilirim. Sa-dece hapların ve..." çantamın beni suçlu durumuna dü-şüren içeriklerine baktım, "...ve diğer şeylerin niye bendeolduğunu bilmenizi istiyorum."

Sonunda babam başını sallayıp bana döndü. "Pekâlâ, bize bunu açıkla Sabine."

"Peki," deyip nefesimi bıraktım, babam en azından

daha fazlasını duymaya açık gözüktüğü için rahatlamış-tım. "Farklılaşma ne zaman oldu bilmiyorum, belki onsekiz yaşını doldurduğumdan beri başlamıştır ama kolu-mu kırmam ilk işaret oldu. Geçen gece Değişim geçirdi-ğimde kolum diğer dünyamda kırık değildi.”

Annem sessizdi ama babam bana başını salladı ve

sonunda onlara bütün bunları anlatabildiğim için birheyecan duymadan edemedim. Babamın 'yalarıcı' diye bağırması ve beni evden atmasına dair duyduğum derinkorkularım gerçekleşmiyordu.

Sandalyemde dikleştim. "Bundan sonra kesin olaraköğrenmeye karar verdim. Yani, fiziksel parçalarım herzaman birbirlerine bağlıydı ama şimdi... yani, eğer bağlı

değillerse, her şey farklı demektir. O yüzden testler yap-maya başladım. Saçımla başladım."

Babam, "O nasıl gitti?" diye sordu.Başımı salladığımı fark ettim."Harika oldu. Yani, ilk

defa saçımı kestim ve diğer dünyamda değişmedi." Te-reddütlü gülümsememi durduramadım. Babam da gü-

lümsemek için zayıf bir çabada bulundu. Bunu yeni bircesaretlendirici işaret olarak gördüm. "Oraya döndü-ğümde saçımı sarıya boyadım ve o da buradaki hiçbirşeyi değiştirmedi. Ve sonra..." Oyalandım.



Babam, "Sorun değil, Sabine, bize anlatabilirsin. Çe-şitli... farklı teoriler denediğini görebiliyoruz," dedi, ma-sanın ortasında yığılı olan kanlı bandajlara bakarken sesi

şaşırtıcı derecede sakin gelmişti.Hayatımda ilk defa belki de hep bildiklerini, bir şekil-

de anladıklarım düşündüm. Açıklamaya devam ederken bir rahatlama dalgası hissettim. Belki de bununla başaçıkmama yardım edebilirlerdi. Belki de her zaman var-saydığım kadar yalnız değildim.

"Eh, her şeyi test etmek istedim. O yüzden saçlarım-dan sonra, derimi test ettim ve..." Onlara kendimi kesti-ğimi açıklamaya çalışmak yerine bandajı açığa çıkarmakiçin bluzumun kolunu yukarı çekip yüzümü buruştur-dum. "Aptalca olduğunu biliyorum ama gerçekten dik-katliydim ve işe yaradı. Dün gece Değişim geçirdiğimde

hiçbir yaram benimle beraber gelmedi!"Babam başını sallayıp dudaklarını büzdü. Annem ma-sada ağlıyordu. Odağımı babamda tutmaya karar ver-dim. Bunu en iyi o kaldırıyormuş gibiydi.

"Kaç alanı test ettin?" diye sordu."Sadece kolum, bacağım ve karnım," dedim ve an-

nem nefesini tuttuğunda biraz irkildim. "Ama dikkatliy-

dim ve hiçbiri derin değildi, yemin ederim!""Sorun değil, Sabine. Bu sadece... annenle benim için

sindirmesi çok zor. Her zaman senin... diğer insanların baş etmediği şeylerle baş ettiğini biliyorduk. Her şeyi açı-ğa çıkarmak iyi ve bize açıldığın için minnettarız." Boy-nunu kaşıdı. Gerginken hep böyle yapardı.

Veya yalan söylerken.İçgüdüsel olarak geri çekildim ve anneme döndüm.

Hâlâ ağlıyordu, bana doğru düzgün bakmıyordu.Birdenbire korkunç bir hata yaptığımdan korkarak,

89



"Anne? Sen bana inanıyorsun, değil mi?" dedim. Annemağlamayı kesemedi ama babam gelip elini omzuma koy-du.

"Tabii ki inanıyoruz, Sabine. Sadece bunu sindirme-miz biraz zaman alacak. Annene ve bana her şeyi düşün-memiz için birkaç dakika verdikten sonra bir kere dahakonuşsak nasıl olur? Diğer hayatın hakkında daha fazlaşey öğrenmek istiyorum."

Hâlâ huzursuz hissediyordum, bakışlarım ikisi arasın-

da gidip geldi. "Tamam. Zaten biraz dışarı çıkacaktım."Ayağa kalktım. Çıkmak iyi bir plandı. Babam anlamayaçalışıyormuş gibi gözüküyordu ama anrtem söyledikle-rimle baş edemiyordu. Ayrıca o alarm çanları sadece ak-lımda daha yüksek sesle çalmaya başlamışlardı.

"Esasında, burada kalsan olur mu? Bunu konuşma-mız çok önemli diye düşünüyorum. Odanda kalabilir

misin?" Babam önce bana sonra da manalı bir şekilde an-neme bakarak, gitmeden onu sakinleştirmesine bir şansvermemi istedi.

Bunu tarttım. Babamın bütün bunları bu kadar iyikarşılamasını hiç beklemezdim ama hayatımda olan bi-tenle gerçekten ilgileniyormuş gibi gözüküyordu. Hâlâ

içimi kemiren bir huzursuzluk hissediyordum ama şuanda gidersem bu sadece kötü gözükürdü. Onlara yalansöylediğimi kanıtlardı. Ve babam bir daha bana asla, aslagüvenmezdi. Hayır. Buna göğüs görmem, onların anla-masını sağlamam gerekiyordu. O yüzden her şeyin eniyi olacağı umuduna tutundum, minnetle babama başımı

salladım ve odama gittim.

90



DOKUZUNCU BOLUMRoxbury, Pazar

Kapıma dayandım, annemle babamın ne söylediğiniduymaya çalışıyordum. Annemden gelen birkaç yüksekhıçkırık ve babamın ara sıra onun ismini ciddiyetle kul-lanması dışında, kısık seslerle konuştular. Telefon birkaçkere çaldı ama o zaman bile tek duyabildiğim babamınrahat ve resmi gelen boğuk sesiydi. Telefonlar işle ilgiliolmalıydı.

Bekledim.Hiçbir şey duyamayacağım aşikâr olduğunda yatağı-

ma tekrar yattım ve onlara söyleyeceğim her şeyi provaetmeye başladım, onların anlamasına yardımcı olma-sı için kullanacağım örnekleri dikkatle seçiyordum. Bukolay olmayacaktı. Bu var oluşu kabul etmem için bü-

tün hayatım vardı, hem de iki hayat, ve hâlâ tamamenanlamıyordum. Ayrıca onlara başka bir ailem olduğunusöylediğimde annemin yüzünü görmüştüm... Bu hoş birkonuşma olmayacaktı. Şimdilik detayları mümkün ol-duğunca muğlak tutmaya karar verdim. Bir de para me-selesi vardı, babam bundan hoşlanmayacaktı. Ama ufak

heyecan dolu beklenti baloncuğunu engelleyemedim. So-nunda birine söylüyordum.

Bekledim.Babam gelip beni alacaktı. Bunu yaptığında yalnız bir-

91



kaç dakikamız olacağını ve bana annemin bütün bunlarınasıl karşıladığını anlatacağını umuyordum.

Bekledim.

Bütün bir gün geçmiş gibi geldi, en azından birkaçsaat.Etraf sessizdi. Teorilerim ve konuşma idmanlarım bit-

mişti ve annemle babamın hâlâ dışarıda olup olmadıkla-rını merak etmeye başlamıştım. Tam çıkıp onlara baka-caktım ki aşağıda ön kapının çalındığını duydum.

Bu ciddi bir kapı çalıştı. Üç hayat değiştirici gümleme

gelmişti.Tam olarak neden olduğuna emin değildim ama mi-

dem alt üst oldu ve içgüdüsel olarak odamın kapısındangerilemeye başladım.

Ben daha pencereye bile ulaşamamışken babam kapı-yı açıp içeri giren adamla kadın için açık tuttu. Arkala-

rından aile doktorumuz gelip babamın yanında durdu.Yatak onlarla benim aramdaydı ve odam neredeyse

sadece yatağa yettiğinden durum anında savunmacı birhâl almıştı. Adamla kadının mesafeyi nasıl alacaklarınıhesapladıklarını görebiliyordum.

Bu insanlar arkadaşım değildi.Bu insanlar benim en büyük kâbusumdu.Artık babacığım diye hitap edemeyeceğim babam

kısık, buyurgan bir sesle, "Sabine," dedi. "Sabine, sanayardımcı olmaya çalışıyoruz. Bu hemşireler yardımcı ol-mak için burada."

Bir önceki gece Dex'in bana yaklaşmasını hatırlatan bir şekilde vahşi bir hayvanmışım gibi ellerini havaya

kaldırdılar. O anda tam da vahşi bir hayvan gibi hisse-diyordum.

Kapana kısılmıştım.

92



Bakışlarım kapıdan yatağa, beni yakalamaya çalışaninsanlardan pencereme kaydı. Ama köşeye sıkışmıştım.Bunu babam da, ben de biliyorduk.

Babam adamla kadına, "Sorun yok," dedi. Hemşirelereczane üniformalarına benzer şekilde beyaz pantolon veceket giyiyorlardı.

Ciğerlerimdeki hava boşaldı. Ne diyeceğini biliyor-dum.

Babam, "Pencere sıkışmış duruma," dedi.

Pislik.Öfke içinde babama dik dik baktım. "Bunu bana nasıl

yapabildin? Ah, anlıyorum. Bunun benimle hiçbir ilgisiyok, sadece sorunun kaybolmasını istiyorsun!" diye hay-kırdım.

Kadın özellikle sakinleştirici bir ses tonuyla, "Sabine,"

dedi. Soluk kahverengi saçları sıkıca örülmüştü, fazlacaallık sürülmüş yanaklarını ortaya çıkarıyordu. Kadın bana ikimizin arkadaşlık potansiyeli varmış gibi, sahte bir şekilde gülümsedi. Ona 'cana yakın numarası yapma' bakışıyla karşılık verdim. Önce başını çevirdi. Bu ufak birzaferdi ama uzun sürmeyecekti. Her tarafım çevriliydi.

Babam, "İyi değilsin Sabine," dedi. "Annen korku-dan dehşete düşmüş durumda. Yardım almana ihtiyacıvar. Dr. Meadows buraya bir iyilik olarak geldi, kliniktegörmeni istediği bir doktor var. Seni hemen araya ala-cak. Seni iyileştirecekler. Lütfen olay çıkarma." Bakışı,yüksek sesle söylemediği bir cümleyi eklemişti: Seni her halükarda alacaklar.

Adamla kadın, bana doğru bir kurnaz adım daha attı,saçları kazınmış uzun adam, önden yatağın ucuna doğ-ru geliyordu. Ben duvara dayanmıştım, kaçacak bir yeryoktu.

93



Başımı iki yana sallamayı kesemiyordum. Fena hâldeihanete uğramış hissediyordum. “Bunu hiç düşündünmü? Bana başını sallarken bir saniye bile düşündün mü?

Dediklerimi dinlemedin bile, değil mi?"“Ah, dinledim, Sabine. Bu yüzden sana yardım sağla-mak zorunda kaldım. Sanrılar görüyorsun. Açıkça ken-dine karşı tehdit oluşturuyorsun, belki başkalarına da.Eğer benim herhangi bir an kızımın farklı bir hayat ya-şamasının mümkün olduğunu düşünüp düşünmediğimisoruyorsan, o zaman cevabım, hayır."

Bir adım daha attılar.Kalbim hızla atıyordu, nabzım boynumda gümbür-

düyordu."Yani, beni öylece bir yere kapatacaksın, öyle mi?"Babam bana karşı sabır göstermeyerek içini çekti.

"Eğer iyi olana kadar yapmam gereken şey buysa, evet."

“Bunu yapamazsın! Ben on sekiz yaşındayım!" Diğerhayatımı da göz önüne alırsa neredeyse onunla aynı yaş-ta olduğumu eklemedim.

Babam, "Kendine karşı tehdit oluşturuyorsun," dedi,kelimeleri utanç ve hayal kırıklığı karışımıyla çıkışaraksöylenmişti. "Sen iyi olana kadar devlet senin sağlığınınkontrolünü kazanmış durumda."

O telefon konuşmaları.Çaresizce eğer öteki tarafa geçebilirsem babamla Dr.

Meadows'un arkasına gitme şansımın olabileceğini dü-şünerek yatağa atladım.

Ama erkek hemşire bu hareketi önceden kestirmişti.Atlayışımın ortasında üzerimdeydi, beni yatağa indirdi

ve ben kıvranırken beni aşağıda tuttu.Dr. Meadovvs odanın içine doğru ilerledi. "Sabine.Yardım etmek için buradayız. Lütfen yardım etmemizeizin ver," dedi.

94



Kadın yatağın kenarına koşup kollarıma uzandı. Amaalçımla boğuşurken şilteden kuvvet aldım, bedenimi öneattım ve adamın yüzünü tekmeledim.

Erkek hemşire geriye tökezledi ve dikkati ona odak-landığından, kadının elleri gevşedi. Bu avantajı kullanıpkollarımı onun ellerinden kurtardım ve onu birkaç adımgeriye ittim. Yataktan aşağı atlayıp beni durdurmaya ça-lışmayan Dr. Meadovvs'u geçtim ve doğrudan babamınönüne geldim. Anında üst kollarımı kavradı, sağ eli, orada

bulunduğunu bildiği kesiği sertçe sıkıyordu. Acıdan ötü-rü haykırmamı engel olamadım. Babam beni görmezdengelerek hızlıca olduğum yerde çevirip kollarımı iki yanı-ma yapıştırdı.

Bin bir türlü acı çekiyordum. Babamın kollarında çök-tüm.

Erkek hemşire tökezleyerek tekrar ayağa kalktı, yüzün-

den kan akıyordu. Ayağımı tam burnuna isabet ettirmiş-tim. Kadın da doğruldu. Artık 'arkadaş olabiliriz' bakışınıtakınmaya uğraşmıyordu. Kocaman bir şırıngaya ve 'bun-dan keyif alacağım' der gibi bir bakışa geçmişti.

Babam beni sıkı tutan kollarına karşı boğuşma çabala-rımı görmezden gelerek, "Sizi saldırgan olabileceği ko-nusunda uyarmıştım," dedi.

Erkek hemşire monoton bir sesle," Evet," diye cevapverdi. "Onu şimdi uyuşturmayı öneriyorum."

Babam, "Ama Dr. Levi onu hemen görecekti," diyekarşı çıktı.

Erkek hemşire yüzündeki kanı silmek için beyaz ce-ketinin kenarını kullandı ve Dr. Meadows'a baktı, o da

babama dönüp hemşirenin izinden gitti. "Onu güvenlekliniğe götürsek herkes için en iyisi olur. Bu hızlı çalışan

bir uyuşturucu ama etkisi uzun sürmez." Babamın ona-

yını bekledi.

95



"Anne!" diye haykırdım.Babam hızla, "Tamam, uyuşturun," dedi.

Yine, "Anne!" diye bağırdım.

Annem koridora geldi ama öteki tarafında durdu,sanki desteğe ihtiyacı varmış gibi duvara dayanıyordu.Ağlıyordu, yüzünü elleriyle örtmüştü.

Üzgün bir ses tonuyla, "Neden bize bu kadar mutsuz

olduğunu söylemedin?" dedi. "Ne kadardır, Sabine? Nekadardır aklında bu düşünceler var?"

"Anne, sana yemin ederim deli değilim. Durmalarınısağla. Açıklayacağım. Ben... ben sana kanıtlayabilirim!"

Babam, "Acele edin," diye ısrar etti. Başımı dönüp

ona saf nefret dolu bir bakış attım. Erkek hemşire benikıpırdamadan tutmaya yardımcı olmak için yaklaştı. Ço-

cuk olmaya herhangi normal bir insandan çok daha uzun

süre katlanmıştım, kurallara, saat yasaklarına, yargılan-maya katlanmıştım. Ama bu... bu aşırı derecede moral

bozucuydu!

"Beni dinlemelisiniz! Tanrım, bir kereliğine kendinizidüşünmeyi bırakıp, dinleyin!"

Koridorun ucunda annemin nefesini tuttuğunu du-

yabiliyordum ama hiçbir şey söylemedi ve bana yardımetmek için bir harekette bulunmadı.Başımı iki yana salladım. Durum çaresizdi. Üzüntüy-

le, "Size asla söylememeliydim," dedim.Kurtulmaktan çok onun canını yakmak için son bir

kez babama çarptım ve anneme dik dik baktım."Yapıp kurtulmalıydım!"Hiç kimse demek istediğim şeyi kaçırmamıştı. Bu beni

bile şaşırttı.Babam, kadına, "İğneyi yapar mısınız artık!" diye çı-

96



kıştı. Bana ise sadece, "Bir gün bunun için bize teşekküredeceksin," dedi.

Kadın bana doğru yaklaştı. Gözlerinde daha önce be-

liren nefretin bir kısmı gitmişti ve yerine çok daha kötü bir şey gelmişti. Acıma. Bu dikleşmeme sebep oldu.

"Dışlanmış hissetme," diye alay ettim. "Onun yüzü-ne yaptığım değişikliği sana da yapacağıma söz veriyo-rum." Hâlâ burnundan gelen kanı durdurmaya çalışanmeslektaşına baktım.

Hemşirenin gözleri kısıldı ve şefkati çabucak kaybol-du. İğne koluma girdi ve saniyeler içinde her şey bula-nıklaşmaya başladı.

Bu acı bir farkmdahktı: Onca yıl hayatlarımı gizli veyalnızlık içinde yaşarken, onlara gerçek konusunda güvenmeyişimin haklı yere olduğu doğrulanmıştı. Ama bi-

lincim solmaya başlarken aklıma gelen tek düşünce budeğildi.Ne yaptım ben ?Dudaklarımdan dökülen son yakarış yavaş ve gevele-

yerek söylenmişti:"Maddie'ye... söylemeyin."

97



ONUNCU BOLUMRoxbury, Pazar

Gözlerim birbirlerine yapışık gibiydi. Başta Değişim ge-çirdiğimi düşündüm ama sonra gözlerimi zorla açtım. Vehatıralarımla beraber oda da yavaşça netleşmeye başladı.

Hâlâ Roxbury hayatımdaydım. Tek ışığın yüksek ta-vana takılı ufak flüoresan ampul olan bir odada, yataktauzanıyordum. Yatak ve komodin dışında boş kapısız birdolap, yıpranmış bir koltuk, bana dışarısının karanlık ol-duğunu gösteren ufak parmaklıklı bir pencere ve kapalı,aynı zamanda da şüphesiz ki, kilitli olan bir kapı vardı.Zaten kapının kilitli olmasının bir önemi yoktu. Alçımınüzerinden el bileklerim ve ayak bileklerim derilerle bağ-lanmıştı.

Ve bu yeteri kadar kötü değilmiş gibi... saatimi almış-lardı.

Kusmak istiyordum. Kıpırdayacak doğru düzgün ye-rim yoktu. Eğer şu anda kusarsam her şey üzerime ge-lirdi.

Üst üste yutkunarak midemi sakinleştirmeye çalıştım.

Bu yardımcı olmadı ve gözlerim tekrar pencereye ilişinceneredeyse kendimi kaybediyordum.Kahretsin.Saat kaçtı?

99



Değişim'den bu şekilde bağlı bir şekilde geçemezdim.Bu düşünce paniğimi beni çığlık atmanın eşiğine getire-cek kadar arttırdı.

Bunu bana nasıl yapabilmişlerdi?Saat yoktu. Saatin kaç olduğunu bilmenin hiçbir yolu

yoktu. Her an Değişim geçirebilirdim. Nerede olduğum-dan bile emin değildim.

Kollarımı çekiştirip bağlarımı test ettim. Evet, hiçbirşansım yoktu.

Seslenmeyi düşündüm, serbest kalmak için banyoyagitmek veya onun gibi bir şey, herhangi bir şey için yal-varacak kadar çaresizdim. Ama ağzımı daha açamadanadımlar duydum: Önce tek bir kişinin adımları, sonra

başka birinin adımlan.Elimden geldiğince kıpırdandım ve battaniyenin al-

tında normal kıyafetlerimin içinde olmadığımı fark et-tim. Bir hasta önlüğü giyiyordum. Nedense bu beni çile-den çıkarda ve yüzümden aşağı sıcak yaşlar dökülmeye

başladı. Her zaman kontrolü elinde tutmaya çalışan biriolarak başka insanların beni, hareketlerimi, kıyafetlerimikontrol etmesi düşüncesi tamamen mahremiyetime ya-pılan bir ihlal gibi gelmişti.

Bu gerçek olamazdı.Sinir bozukluğum sesli hâle gelecek gibiydi ama çe-

nemi kapatıp hıçkırıklara karşı dişlerimi sıktım. Sonraodamın önündeki konuşmaları duydum.

“İçeride yeni gelen biri var. Her şey oldukça normalve çizelgelerde yazıyor."

Biraz tanıdık bir ses, "Kulağa yeteri kadar kolay geli-yor," dedi.

"Ona dikkat et. Bir sonraki bildiriye kadar İG altında.Bir saat sonra ilaç alacak, bu da onu gece boyunca uyu-

100



tur. Doktor çoktan gereken dozu ayarladı ve resepsiyona bıraktı."

Diğer erkek bir an duraksadıktan sonra, "Doktoronun bütün gece uyutulmasını mı istiyor?" diye sordu.

Cevap duymadım.Diğer erkek yine konuştu. "Peki, o zaman. Bunu sana

o mu yaptı?""Göründüğünden daha güçlü."Ufak bir gülüş sesi geldi. "Peki ya bağlar?"

"Doktor bir sonraki ilaçlarından sonra onun hiçbiryere gidemeyeceğini söylüyor o yüzden istersen bağla-rını çözebilirsin. Senin kararın." Bunu, eğer karar onunolsaydı bunu yapmayacağını belirten bir şekilde söyle-mişti.

"Pekâlâ Mitch. Yarın görüşürüz."

Mitch belli ki evime gelen adamdı. Yüzünü tekmele-diğim hemşire. Pişmanlığı andıran hiçbir şey hissettiğimisöyleyemezdim.

Bir şak sesi geldi, sanki sinir bozucu bir 'adamım' elsıkışması gibi.

Mitch, "Bunu nasıl yaptığını anlamıyorum. Geceleri

çalışmanı. Doğru gelmiyor," dedi.Diğer çocuk, "Faturaları ödemeliyim," diye yanıtverdi. "Ve hiçbir şey yapmamaktan iyidir." Neredeyseomuz silkişini duyabiliyordum.

Yine adımlar başladı. Sadece tek bir kişiye aitlerdi.Neredeyse hiç nefes almadan, gözyaşlarını yanaklarım-dan aşağı dökülmeye devam ederek bekledim. Kapım

sonunda tıkırtıyla açıldığında çabucak gözlerimi kapa-dım ve uyuyormuş numarası yaptım.

Çocuk içeri girdi, yatağımın ucunda bir şeyle uğraştı,sonra yakınıma geldi. Varlığının bana doğru ilerlediğini

101



hissedebiliyordum, sonra beklemediğim üzgün bir kesiknefes duydum.

"Ah Tanrım," diye fısıldadı. "Sabine?"Gözlerim birdenbire açıldı.Ethan.Cevap veremedim. Onu görmek nedense her şeyi

daha gerçek, daha acı dolu hâle getirmişti. Gözyaşlarınıakıp duruyor, enseme doğru ilerliyordu.

Onun konuşmaya başlamasını bekledim. Teselli edici,

nazik ya da hatta buyurgan bir şey söylemesini. Ama benizlerken yüz ifadesi şok olmuştan ciddiye dönüştü, san-ki benimle ilgili nefret edilesi bir şeye karar vermiş gibi.Anında savunmacı bir tavır aldım.

"Saat kaç?" deyiverdim.Cevap vermeyince daha da çaresizleştim. "Lütfen,

bana söylemek zorundasın! Saat kaç?"Davranışımdan ötürü şok olmuş gözükerek gözlerini

kırpıştırdı.ama sonra saatine baktı."Sekiz." Kaşları çatıldı. "Neden?"Bir an için rahatladım ve kontrolsüz bir Değişim'in

dehşeti, yeni bir gözyaşı akışıyla geçti. Hâlâ dört saatimvardı.

"Sabine, ne oldu? IG altında olduğunu söylediler?"Burnumu çektim. "İG ne?"Bana garip garip baktı. "İntihar Gözlemi."Ah.Sonra cevabımı beklemeden yatağımın ucuna gitti ve

bir dosya aldı. Sayfaları karıştırıp hızla okudu ve beni

görmezden geldi. Yanıma gelmeden önce bir bölümdedurdu."Burada kendine zarar verdiğin yazıyor. Zarar verdin

mi?" Sesinde suçlama tınısı vardı.

102



Başımı iki yana salladım. "Düşündüğün gibi değil.""Burada kendi kolunu kırmış olabileceğini düşün-

dükleri yazıyor." Bu fikirden ötürü midesi bulanmış gö-

züküyordu.Yine başımı iki yana salladı. "Hayır. Hayır, kırmadım.

Ben... ben düştüm"Sözümü kesti. "Metro basamaklarından aşağı düş-

tün." Battaniyemi aşağıya çekince irkildim, onu durdur-mam imkânsızdı.

"Bekle. Ne yapıyorsun? Maalesef ki ne yaptığım tamolarak biliyordum.Bana baktı, gözlerinde kararlılık vardı. Ve öfke. Ama

neden? Ne yaptığım neden onun için önemliydi? Birbiri-mizi doğru düzgün tanımıyorduk bile. Hastane önlüğü-mün kolunu kaldırıp uydurma bandajlarımı açığa çıkar-dı. Hırlar gibi bir sesle, "Peki bunlar nasıl oldu?" dedi.

Sertçe, "Sana hiçbir şey söylememe gerek yok," de-dim.

Beni görmezden geldi ve bantlara gelene kadar ban-dajı açmaya başladı. Bana bakmadan başını iki yana sal-lıyordu.

Kıvranıp uzaklaşmaya çalıştım. "Bana dokunma.""İnan bana, buna mecbur olmamayı tercih ederdim

ama bunların doğru düzgün temizlenmesi gerekiyor. Yı-kamaya tenezzül ettin mi yoksa iltihap kapıp ölmeyi miumuyordun?" Bakışları kolumdan yüzüme kaydı, banakarşı çıkmam için meydan okuyorlardı. Dikkatle bantlarıçıkarmaya başladı.

Yanağımın içini ısırdım ve yaraya yapışan son bant çı-

karılırken herhangi bir tepki vermeyi reddettim. Ethan burnundan hızlı nefesler alıyor, her birkaç dakikada bir başını iki yana sallıyordu. İki yaşında bir çocuk gibi his-sediyordum.

103



Kaybolup bir tepsi dolusu merhem ve yeni bandajlageri döndü.

Haddinden fazla baş sallamasından sonra, "Bunu

yapmana ihtiyacım yok," dedim.Ethan bir şey söyleyecekmiş gibi ağzı hafifçe açık dur-

du ama sonra kolumla ilgilenmeye geri döndü. Sanırımşimdiye kadar hiç bu kadar hüsran verecek derece itici

biriyle tanışmamıştım.Yüzümün ısındığını hissettim. "Eğer bu bağları çözer

sen ben kendim yapabilirim.""Böyle bir şey olmayacak."Başımı sallama sırası bana gelmişti. "Beni tanımıyor-

sun. Benimle ilgili hiçbir şey bilmiyorsun.""Tahmin edeyim. Vücudunda bu zararsız ufak kesik-

lerden birden fazla var?"Cevap vermedim.Bana zalimce gülümsedi. "Ben de öyle düşünmüş-

tüm. O zaman senin hakkında bir şey biliyorum. Nerendeler?"

Yine cevap vermedim.Battaniyemin bir kısmını avucuna aldı. "Eğer mecbur

kalırsam çekerim."

"B en de çığlık çığlığa bağırırım! Sen kim olduğunu sa-nıyorsun?" diye çıkıştım.

Battaniyeyi bırakmadı. "Ben buraya gelip seni temiz-lemek zorunda olan insanım. O yüzden kendine acıman

bitince, eğer bu mümkünse, bana yaraların geri kalanınınnerede olduğunu söylemeye zahmet edebilir misin, böy

lece bunu halledip başka bir işe başlayabilirim." Ses tonumonotondu ama kelimeleri kesik kesikti.Ona defolup gitmesini söyleme şekillerinden oluşan

uzun listeyi düşündüm. Ama onda bir şey vardı... Bu an-

104



nemle babam gibi değildi. Bana kızgındı, beni tanımadı-ğı için buna çok az hakkı vardı ama kızgınlığında bir te-laş vardı. Beni düzeltmek için. Zihnimi değil, vücudumu

düzeltmek için.İçimi çektim. "Bana bir konuda söz verirsen söyle-

rim."Bu bana yeni bir baş sallaması kazandırdı. "Her ne

isteyeceksen, bunu yapamam. Seni çıkartamam, sanauyuşturucu getiremem, senin için içeri yemek sokamam,

sana telefon getiremem, seni dolaştıramam, sana bir dişfırçası bile getiremem."

"Bunu yapabilirsin, bunu biliyorum." Mitch'in onasöylediğini duymuştum.

Çenesini kenetledi. "Neymiş?"Derin bir nefes aldım. "Söz ver, gece yarısından önce...

Beni bağlardan kurtaracağına yemin et. Gece yarısı bağlıolmayacağımı bilmeliyim."Kafasının karıştığı belli oluyordu. "Neden?""Önemi var mı? Buradayım ve hiçbir yere gidemem.

Bu sadece... benim için önemli. Lütfen."Durup beni merakla izledi. "Neler oluyor, Sabine?""Bu... Bu karmaşık bir konu, Ethan ve zamanımız

yok." Sonra göz göze geldik ve bugün başımı çok faz-la belaya sokmuş olan o ağız düşünmeden yine açıldı."Ama gerçekten bilmek istiyorsan sana anlatırım. Başka

bir zaman."Beni izlemeye devam etti. "Peki, bunu neden yapa-

caksın?"

Omzumu silktim. "Eh, zaten bağlıyım. Durum dahakötü hâle gelemez."

Ethan hafifçe başını salladı. "Meşhur son sözler," diyemırıldandı. "Yaraların nerede, Sabine?"

105



"Söz ver."Bir an hayır diyeceğini düşündüm ama sonra içini

çekti. "Gece yarısı bağlı olmayacaksın. Söz veriyorum."

Onu dikkatle izleyerek, "Peki sözüne güvenebilir mi-yim?" diye sordum.

Hafifçe gülümsedi. "Hayatın üzerine bile güvenebilir-sin."

Bu alaycı bir sözdü ama bir şekilde bunun aynı za-manda gerçek olduğunu da anladım.

"Sağ uyluğumda ve karnımda. Ve kendi kolumu kır-madım."Bir an bakışları yumuşadıktan sonra lekrar işe koyul-

du, battaniyeyi yatağın ucundan açıp bacağımı ortayaçıkardı ve bandajları bulana kadar hastane önlüğümügeriye çekti.

Bantları çıkartırken korkudan sinmemeye çalıştım.

"Bu yara o kadar kötü değil," dedim.Son bandajları çıkartırken hızlı bir nefes aldı. "Tan-

rım. Bunu neyle yaptın, yağ sürme bıçağıyla mı?""Makas ve jiletle. Makas kötü bir fikirdi."ifadesizce, "Öyle mi dersin?" dedi, sonra başını ina

namıyormuşçasına iki yana sallamaya devam etti. "Ha-

yatın senin için bu kadar mı değersiz?""Hayır. Bunu yapmamın sebebi bir hayata sahip ol-

mak. Ve bu senin için önemliymiş gibi başını iki yanasallamayı kesebilirsin. Beni tanımıyorsun bile, umursa-mıyorsun da."

Uyluğumu tekrar sarmayı bitirdikten sonra bakma-dan önlüğümü göğsümün hemen altına kaldırdıktansonra battaniyeyi belime tekrar koydu. Diğer hareketleriöyle olmasa da, bu centilmence bir hareketti. Diğer herhareketi öfke saçıyordu.

106



"Seni tanımıyorum. Umursadığım şey ise intihara suçortağı yapılmak."

"Ne?"Beni görmezden gelerek kaburgamın altındaki kesi-ğin üzerindeki bandı çekip yarayı inceledi. "Uyluğun-dan başlayıp buna, sonra da koluna mı geçtin?"

Gözlerimi kırpıştırdım. "Nasıl...? Bunu nasıl...?"Tekrar başını iki yana salladı ve bu çığlık atmak iste-

meme sebep oldu. "Git gide daha düzgün ve derinleşi-yorlar. Dün eczanede çantanı gördüm. Bunu planlıyor-dun, değil mi?"

Başımı çevirdim."Biliyordum. Ve o defter? Hepsi planlamaydı, değil

mi?""Evet, ama düşündüğün şey için değil. Yani, bir bak-

sana Ethan. Gerçekten o kadar aptal olduğumu mu dü-şünüyorsun? Ölmek istesem kendimi uyluğumdan, kar-nımdan ve üst kolumdan keseceğimi mi düşünüyorsun?Annemle babamın bir eczanesi var. Sence insanın kendi-ni nasıl öldüreceği ve nasıl öldüremeyeceğine dair uzunlisteyi bilmiyor muyum?"

Ben saldırırken Ethan da kollarını kavuşturdu. Ne-dense bu beni daha da sinirlendirdi.

"Sence bunu istiyor muyum? Herkesin bana deli de-mesini? İsteyerek kendimi uyluğa ufak bir kesikle intiha-ra teşebbüste bulundu pozisyonuna koyar mıyım? Evet,

bunu yaptım ama sebebim vardı. Ve çantamdaki şeyleri

görüp onlarla bir şey yapabileceğimi düşündüysen ne-den hiçbir şey söylemedin?"Ethan bana baktı. Zaman geçti. Kelimelerim tüken-

mişti ve tamamen bitap düşmüştüm. Tam Ethan'ın ce-vap vermeyeceğini düşünürken o konuşmaya başladı.

107



"Sen..." Çenesini kenetledi. Bu sefer benden çok ken-dinden hoşnutsuz gözüküyordu. "Çantandaki o şeyleri

gördüm, o yüzden işlerini hallederken seninle geldim,işaret arıyordum." Ellerine baktı. "Ben... senin bu kalıbauymadığını düşündüm. Geleceğinden bahsediyordun,çok hayat dolu gözüküyordun."

Bunu dedikten sonra odadan çıktı. Geri gelmeyece-ğini düşünüp panikledim. Bir tür ceza olarak beni bağlı

bırakacağını düşündüm. Ama birkaç dakika sonra gerigeldi. Bir şırıngayla.

Gerilemeye çalıştım ama bağlar beni durdurdu ve kı-rık bileğim baskı yüzünden ağrıdı.

"Ethan, ben..."Kahretsin.Beni bayıltacaktı. Bağ konusuyla ilgilenmiştim ama

bununla ilgilenmemiştim."Beni gece yarısından sonrasına kadar uyuşturma-

man için seni ikna etmem mümkün mü?""Hayır." Bana bakmadı bile.""Ethan, özür dilerim, tamam mı? Sinirliydim. Bir ya-

tağa bağlı ve uyuşturulmuş olmayı kolaysa sen dene.

Mutlu bir zaman dilimi değil."Duraksadı. "Gece yarısıyla alıp veremediğin nedir?"Ağlamak istiyordum. "Lütfen. Lütfen bunu yapma.

Bu... canımı yakıyor... Bu...""Titriyorsun," dedi, artık beni dikkatle izliyordu."Beni korkutuyor. Lütfen." Ona baktım, o beni izler-

ken gözlerine bakmaya çalışıyordum. "Her şeyi yapa-

rım."İleri uzandı ve gözlerimden siyah saçımın bir tutamını

çekti, kendi gözleri hüzünle gölgelenmişti. “Sorun da bu,Sabine. Her şeyi yapabilirsin." Elini hızla geri çekti.

108



Şırınga canımı yaktı.Gözlerimi kırpıştırıp onları uzak tutmaya çalışırken

gözyaşlarım akmaya başladı. Uyuşturucu hemen etkietti.Her şeyin etrafı kararmaya başlarken boş ve soğuk

hissederek, “Çok yalnızım/' diye kekeledim.“Yalnız değilsin, Sabine/' diye fısıldadı. “Kaybolmuş

durumdasın.''Bilincimi kaybetmeden önce hissettiğim son şey, bi-

leklerimdeki bağların çıkartılışı oldu. Geceyarısı Değişmgeçirdiğimde bağlardan kurtulmuş olacaktım.

Ethan bunu bilmemi sağlamıştı.

109



ON BİRİNCİ BÖLÜMVVellesley, Pazar

Bir kedi gibi gerindim, ipek çarşaf ellerimin altında kay-dı. Sabah kuşları tam gaz ötüyorlardı, muhtemelen oda-mın önündeki ağaçta yuva yapmışlardı.

Berraklık bana doğru ulaştığında, son yirmi dört saa-tin hatırası ağır bir battaniye gibi üzerime indi. Annemle

babam. Sürüklenmek. Klinik. Ethan.Ethan. Bana uyuşturucu vermesi, beni bayıltması.Bağları çözen, başını bana doğru sallayan, yaralarımı

saran Ethan ve o ufak nazik hareket: Gözlerime giren saçtutamını çekmesi.

Bir odaya kapatılmıştım. İlaç verilmişti.İC/ye konulmuştum!Yatakta dimdik oturdum. Her şey boka batmıştı.Ellerim ipek çarşafımı avuçladı, sımsıkı tutuyorlardı.

Sabah kuşları ötmeye devam ediyordu. Değişim sırasın-da uyumuştum ve bu ufak rahatlık için minnettardım.

Annem aşağıdan bana seslendi. Gidiyordu ama mutfak-ta krep bırakmıştı. Pazar ritüeli.Her zamanki VVellesley yatak odama bakındım.Her şey yanlış ilerlemişti.Kendi kendime, "Ama burada değil," diye fısıldadı.

"Her şey burada hâlâ iyiydi."



Bir süre boşluğa baktıktan sonra rutine bağladım. Ya-taktan çıktım, duş alıp giyindim.

Aşağı inmiş, düşünceler içinde soğuk krep yiyordum

ki çalan kapı zilinin sesi neredeyse mutfak taburesindenaşağı düşmeme sebep oldu.

İki elim de ön kapıda ufak aralıktan bakınca, öteki ta-rafta Dex'in hevesli bir gülümseme takınmış olduğunugördüm.

"İyi misin? Birinin çalılardan fırlayıp saldırmasını

bekliyormuş gibi gözüküyorsun,” diye şaka yaptı.Ne kadar haklı olduğunu fark etmedi. Diğer hayatım-

da olan her şeyden sonra, bir parçammtteklediği şey tamolarak da buydu. Duruşumu rahatlatmaya çalıştım vekapının kendiliğinden açılmasına izin verdim.

Dex'in gözleri büyüdü. "Vay canına. Yani gerçekten,vay canına. Saçların! Çok..." Beceriksizce arandı, buDex'in, herkesin sevdiği spor tanrısının çok sık yaptığı

bir şey değildi. "Seksi gözüküyorsun."Yeni sarı saçlarımı yoklarken dudaklarımın kenarları

kıvrılarak bir gülümseme şeklini aldı. "Teşekkürler.""Hayır, açık olduğumu sanmıyorum. Yani çok..."

Sonra bakışları vücudumdan aşağı, sonra tekrar yukarı

kaydı ve tam olarak ne düşündüğünü anladım."Ne demek istediğin oldukça açık, Dex," dedim.Bakışları mahcubiyetle gözlerime geri döndü. "Ger-

çekten mezuniyeti sabırsızlıkla bekliyorum. Seninle ben, birbirimize çok uygunuz." Hevesle beni kollarına çekti."Herkes bizim sahip olduğumuz şeyi kıskanıyor."

Söyledikleriyle ilgili bir şey sinirime dokundu ve kol-larında rahatsız hissettim. Ve neden olduğundan emindeğildim. Birçok açıdan bu doğruydu, Dex ile gerçektende ideal bir çifttik. Arkadaşlarımızın hepsi bizden bir-

112



birimiz için mükemmelmişiz gibi bahsediyordu. Dex'inkontrolcü ebeveynleri bile bu birlikteliği onaylamışlardı.

Özünde harika uyuyorduk ama Dex için bunu herkesin bilmesinin bu kadar önemli olması beni rahatsız etmişti.Ama şu anda bu dünyadaki hiçbir şeyi bozmak iste-

miyordum o yüzden hiçbir şey olmamış gibi kollarındançıkmadan önce dudaklarına hızlı bir öpücük kondur-dum.

Hafifçe gülümseyerek, "Ben de mezuniyeti sabırsız-

lıkla bekliyorum," dedim.Yine aradaki mesafeyi kapadı. "Biliyor musun, esa-

sında beklememize gerek yok. Görünüşe bakılırsa annenevde değil." Kaşlarını manalı bir şekilde kaldırdı.

Bazı açılardan ona katılıyordum. ‘İlk seferimiz' içindaha az beklenti oluşmasını tercih ederdim ve öylece ya-

pılıp bitmesi, daha kolay bir seçenek gibi gözüküyordu.Ama aynı zamanda... kendimi ona doğru gülümseyip,"Bütün geceyi planladım, Dex. Sadece birkaç gün sonraolacak. Sabırlı ol,” derken buldum.

Alt dudağını ısırdı. Karşı çıkmak istediğini görebili-yordum ama içindeki centilmen kazandı ve başını sal-ladı. "Nihayetinde neyin beklediğini bildiğim sürece

sabırlı olabilirim." Dudaklarında şeytani bir gülümseme belirdi. "Ve zaten..." Geriye çekilip aramıza biraz havagirmesini sağladı, bunun için minnettardım, "... şehirde

bir film izlemeye gitmek ister misin diye sormaya gel-miştim?"

Dizlerimin bağı neredeyse tamamen çözülecekti. "Şe-

hir mi... Boston mı?"Gözlerini devirdi. "Evet, Sabine. Şehir. Boston'a git-meyi sevmediğini biliyorum ama en iyi sinemalar oradave bugünlük VVellesley'den çıkmak güzel olur diye dü-şündüm. Ne dersin?"

113



Genelde şehre gitmekten vebaymış gibi kaçınırdım,diğer hayatımın sokaklarından uzak durmayı tercih edi-yordum. Bu yanlış geliyordu. Birden fazla yönden. Bir

keresinde merak beni diğer evimin adresine yönlendir-mişti, fakat evin orada olmasına rağmen aynı olmadığınıkeşfetmiştim. İki dünyamdaki diğer her şey gibi, ben-zerdi ama biraz da farklıydı. Öncelikle orada başka biraile yaşıyordu ve bu aile ya da bir önceki ev sahiplerievin yanma bir eklenti yapmaya çalışmıştı. Ondan beri

Roxbury'ye yakın herhangi bir yerde olmak sinirlerimi bozuyordu. İki hayatımı tamamen ayrı tutmayı tercihediyordum.

Dex beni gözlerinde umut dolu bir pırıltıyla izledi.Karşı çıkarsam sadece üzerime gelip bana sorular sorardıve bir bahane söylemek için yeteri kadar hızlı davranma-

mıştım. Üstelik bütün bunların yanı sıra, normal olan birşey yapmalıydım. O yüzden yüzüme bir gülümseme ya-pıştırarak, “Tabii. Sinema kulağa çok iyi geliyor/' dedim.

Dex bütün günü planlamıştı, bir otoparka park etti vesonra çoktan rezervasyon yaptırdığı Fransız bistroya yü-rüdük. Rezervasyon yaptırmış olmasının beni sinir etme-

sini engellemeye ve onun yerine bu hareketin tatlılığınıkabullenmeye çalıştım ama nedense ikna edici bir şekil-de iltifat etmeyi başaramadım.

Bistro'nun adı Le Bon Gout'tu bu Hoş Lezzet demektive Boston'daki en pahalı öğle yemeği yerlerinden biriydi.Dex, beni etkilemeye çalışıyordu.

Gelecek yıl için planlarımızdan bahsettik.Harvard'dan. Dex, birinci okul senesinden sonra beraber

bir daire tutma fikrini araya soktu. Donuk tepkimi sakla-maya çalıştım, ne de olsa bu doğal bir ilerlemeydi. İste-

114



diğim bir ilerleme. En azından... istediğimi düşündüğüm bir ilerleme.

Öğle yemeği çok lezzetliydi, ikimiz de balık ziyafeti

çektik ve tatlı olarak krem brule paylaştık. Gülümsedim,hatta güldüm, çaresizce zihnimi ele geçirmekle tehdit

eden düşünceleri görmezden gelmeye çalışıyordum: Di-ğer hayatımın çöküşü, annemle babamın bana inanmadı-

ğını bilmenin, bana bir açıklama şansı bile vermemeleri-

nin getirdiği üzüntü.

Bir odaya kapatılmıştım. Şimdi de krem brulemi biti-riyordum.

Garson geldi ve tabaklarımızı almaya başladı.

"Bonne?" diye sordu.Gülümsedim. "Oui, merci. Tout etait delicieux/" diye

yanıt verdim, kelimeler dudaklarımdan akıyordu.

Garsonun gözleri parladı. " Votre accerıt est prescjue par fait," diyerek Fransızcama iltifat etti.

Gülümsemem daha da genişledi. " Jâime la langue. Jâi

ete l'apprerıtissagetoute ma vie,” diye yanıt verip garsonadili çok sevdiğimi ve bütün hayatım boyunca öğrendiği-

mi söyledim.

Cevap olarak ışıltılı bir şekilde gülümsedi. "Oui. Pas as sez de gens realisent les avantage s de parler une autre lan-

gue. Vous pouvez prendre la competerıce partout avec vous.” Ben orada söylediğinden şaşkın bir şekilde otururken,

hafifçe eğilerek selam verdi.Sonra garson Dex'e döndü. "Lütfen kusuruma bak-

mayın. Arkadaşınız çok hoş ve çok az müşterimizFransızca'yı bu kadar iyi konuşuyor."

Dex etkilenmiş gözükmüyordu. "Evet. O inanılmaz."Sonra ifadesi somurtuk ve hatta biraz tehdit edici bir hâl

115



alarak, "Ve o benim kız arkadaşım," diye ekledi. Garsonahesabı uzattı.

Garson istifini bozmadan gülümsedi. "Tabii." Tekrar

bana bakıp masadan uzaklaştı.Dex, bilmediği için sinir olduğunu saklamaya çalışa-rak, "Ne dedi?" diye sordu. Ama onu yatıştırmakla uğraşamayacaktım.

"Başka bir dil bilmenin çok büyük bir avantaj oldu-ğunu söyledi. İnsanın bu yeteneğe sahip olduktan sonra

bunu istediği her yere götürebileceğini." Uzağa doğru

baktım.Garson haklıydı. Diller her yere gidebilirdi.

Ne kadar uğraşsam da Dex'le hangi filmi izlediği-mizi hatırlamıyorum. Filmin hiçbir kısmını izlediğimihatırlayamıyorum, düşüncelerin doluştuğu zihnimde boğulmamaya çalışmakla meşguldüm. Dex bunu farketmiş gibi değildi. Ya da fark etmişti ve sorunun ne ol-duğunu bilmiyordu. Her halükarda, sinemadan sonra

beni eve bıraktı, ben de havadan sudan konuşmayı de-vam ettirebilmek için elimden geleni yaptım. Arabasınıevimin önüne çektiğinde hava kararmaya başlamıştı veona açıkça hayalini kurduğu günü veya ilgiyi vermedi-

ğim için suçlu hissettim.Olağandışı bir sessizlikle benimle ön kapıya yürüdü.Ben durup ona döndüğümde başını yana eğdi. "İyi

misin, Sabine?"Başımı evet anlamında salladım. "İyiyim. Sanırım sa-

dece Cuma akşamki partiden sonra hâlâ biraz yorgunumve... bilmiyorum, mezuniyet ve okulu bitirme konusun-da gerginim."

Nefesini bıraktı. "Evet. Değişiklik korkutucu olabili-

116



yor. Ama sadece ilerleyip hayata devam etmek korkutu-cu olduğu için bir şeylere tutunmanın hiçbir anlamı yok.Sanırım insanlar ilerlediklerinde, nadiren geriye bakı-

yorlar. Sadece doğru zamanı bilmek gerek."Olay şu ki, Dex'in söylediklerine tamamen katılıyor-

dum. Sadece bunun benim veya hayatlarım için ne anla-ma geldiğini bilmiyordum.

Ona doğru eğildim ve mesafeyi kapatıp bana bir öpü-cük vererek cevap verdi. Ben öpüşmeyi sarılmaya dönüş-

türene kadar öpüşme sekizinci saniyeye kadar devametti.

Dex küstahça, "Ama öte yandan," dedi, "bazen iyişeylere tutunmak önemli. Ve benim iyi şeyim sensin,Sabine. Hiçbir zaman gitmene izin vermeyeceğim. İler-

lemek için sabırsızlanıyorum... bizim geleceğimize ilerle-

mek için. İkimizin de veda etmesinin beni çok sevindire-ceği şeyler var."

Sarıldığımız için memnundum, bu sayede irkildiğimigörememişti. Git gide yaklaşan mezuniyet gecemizden

bahsettiğini biliyordum; bana bu şekilde daha önce hiç

'bunu' yapmadığını söylüyordu. Bunu genel olarak ken-dim de anlamıştım. İki senedir beraberdik ve Dex aldata-cak türden biri değildi. Anlayışlı, sabırlı davranmıştı ve

ona kendimi tamamen vermek istiyordum ama aklımdanilk seferimizi beceriksizce geçirmemiz düşünceleri geçti-

ğinde, kaşlarımın çatıldığım hissettim. Sonra birdenbire

aklımdaki görüntü değişti, görüntüdeki insan değişti veçok şaşırdım.Düşünceyi bir kenara ittim. İstediğim bu değildi. Et-

han nasıl aklıma girmişti bilmiyordum ama orada kal-mayacaktı. Planımın bir parçası değildi, hiçbir planın bir

117



parçası değildi. Şu anda, daha önce hiç olmadığı kadarplanıma uymam gerekiyordu.

Bu da testleri bitirmem gerektiği anlamına geliyordu.

Başka bir seçeneğim yoktu.Kollarından geri çekilip Dex'in gözlerine baktım. "Bende," dedim, çünkü bazı şeylere veda etmeye başlamanınzamanı gelmişti.

Ve işte tam da o sırada mezuniyet gecesinin ve 06x16 beraber olmanın hayatımın geri kalanına başlamak içintam da doğru zaman olduğuna karar verdim. Çünkü

eğer son test inanmaya başladığım gibi giderse o zamanertesi gün Roxbury'de... her şey değişecekti.Annem yemek için masayı kuruyordu. Sadece iki ta-

bak koymuştu, bu da beni rahatlattı. Bu gece Ryan'ı veyaLucas'ı görmek istediğimi sanmıyordum.

Annem çok iyi yemek yapardı ama tatlı yapmayı ter-cih ediyordu. O yüzden ızgara peynir sandviçlerinden

sonra meşhur şeftali tartlarından birini yedik. Annemigerçekten sakinleştiren şeylerden biri tatlı pişirmekti oyüzden her zaman son kırıntısına kadar yiyip tatlının nekadar lezzetli olduğunu söylemeye özen gösteriyordum.Eğer becerebilirsem, sırf gözündeki pırıltıyı görmek içinikinci bir tabak bile istiyordum.

Annem, "D exle son zamanlarda çok zaman geçiriyor-

sunuz," diye imalı bir laf etti.Ağzıma büyük bir kaşık dolusu tart götürüp başımı

salladım.Annem gözlerini devirdi. "İyi iyi, bana erkek arka-

daşından bahsetmene gerek yok. Sadece onun çok hoş bir çocuk olduğunu düşündüğümü bilmeni istiyorum.İkiniz birbirinize uyuyorsunuz." Onayını göstermek için

bardağını kaldırdı.Zaten dolu olan ağzıma bir kaşık daha götürdüm ve

çiğnememin arasında başımı salladım.

118



Annem gülümsedi. "Tamam, anlıyorum. Her ney-se, sadece bilmeni istedim ki ben çok..." Sandalyesindedoğruldu. Annem hiçbir zaman bu konuşmaları iyi ya-

pamazdı. Bilirsiniz işte, 'duygulu' konuşmaları. Boğazınıtemizledi. "Harvard'a gideceğin için memnunum. Uzak-ta bir üniversiteye gitseydin seni özlerdim." Ve bundansonra ayağa kalkıp tabakları aldı.

Mutfağa doğru yürürken, ağzım tart dolu bir hâlde,"Ben de seni seviyorum, anne," diye mırıldandım.

Daha yutma şansım olmadan cep telefonum çaldı."Alo," dedim, sesim zar zor duyulabiliyordu."Sabine? Alo? Hayatta mısın?"Miriam. Lucy kıkırdayarak, "Belki Dex'ledir," dedi.Miriam, "Veya Dex'in altındadır," diye ekledi.Pazar akşamı toplu konuşmamızın vakti gelmişti.

Gözlerimi devirdim ve elimden geldiğince fazla tartyuttum. "Şeftalili tart, sizi pislikler!"İkisi de güldü.Miriam, "Eh, seni bugün şehirde şık bir restorana,

sonra da sinemada arka sıraya götürdü mü, götürmedimi?" diye bilmek istedi.

Çok başarılı olmayan randevuyu düşünerek içimiçektim.

Lucy, "Ee..." diye üsteledi, sesi biraz nefes nefese ge-liyordu. Onun yatağında oturmuş hevesle aşağı yukarızıpladığını hayal edebiliyordum.

Onlara randevunun çok iyi gitmediğini söylemeyi dü-şündüm. Ama bu bir şekilde Dex'in kulağına giderdi o

yüzden onun yerine en iyi yaptığım şeyi yaptım.Yalan söyledim."Harikaydı. Dex tüm şartları zorladı ve beni öğle

yemeği için Le Bon Gout'a götürdü. Oraya ne kadar çok

119



gitmek istediğimi biliyorsunuz. En güzeli de, ben par-tiden ötürü biraz yorgun olsam da, Dex çok tatlıydı.Harvard'dan, geleceğimizden bahsetti..."

Lucy, "Ve mezuniyet gecesinden," diye araya girdi.Güldüm. "Evet, bahsetmiş olabilir. Her şeyiyle, ol-dukça mükemmeldi."

Lucy, "Eh, Dex öyle işte, mükemmel erkek," dedi."Çok doğru," diye hemfikir oldum.Teoride.Miriam, "Ah, siz ikiniz birbiriniz için yaratılmışsınız,"

diyerek Dex'in hayranları grubuna katıldı. "Herkes ara-sında bir tek, siz ikiniz ilişkilerini yürütecek kişiler ola-rak düşünülüyorsunuz. Hayal edebiliyorum: Bay ve Ba-yan Dex Holdsworth."

"Ah," diye kekeledim, "Adım adım ilerleyelim."Lucy, "Doğru, Miriam, en azından onlara doğru düz-

gün bir deneme sürüşü yapma izni ver," diye dalga geçti.

Buna cevap vermedim. Vermeme gerek yoktu, gülmeklemeşgullerdi.

Gerçekten bu konuşmayı yapmak istemiyordum amases tonumu neşeli ve istekli tutarak şakalaşmanın ço-ğunu Lucy ve Miriam devam ettirmesini dinledim. So-nunda eski huyuma döndüm ve kendimi onlarla bera-

ber kıkırdarken buldum, potansiyel skandallar ve diğer

herkesin okuldan sonra ne yapacağı hakkında dedikoduyaparken. Başka hiçbir şey olmasa da, arkadaşlarım enazından bir süreliğine bana beni, VVellesley kimliğimigeri vermişti. Bir saat sonra, gülmekten ve ithamlardanyorgun bir hâlde telefonu kapadık.

Anneme seslenerek iyi geceler diledikten sonra oda-ma ilerleyince, saatime bakıp ürperdim. Değişim'e iki

saat vard ıve geriye kalan tek şey diğer tarafta beni ne-yin beklediğini düşünmekti.

120



ON ik in c i b o l u m

VVellesley, Pazar/ Roxbury, Pazartesi

Duş alıp Harvard ders kılavuzuna göz attıktan ve hattaodamı topladıktan sonra, hâlâ bir saatim vardı ve elle-rim titriyordu. Hiçbir zaman kendimin uyuşturulmuş

bir hâline döneceğimi bilerek Değişm geçirmemiştim. Bufikir beni dehşete düşürüyordu ve yine banyoya koşup

tuvaletin üzerine doğru eğilmem gerekti. Şeftalili tart, ra-hatsız edecek kadar şeklini koruyor.Kaç kere kustuğumu bilmiyordum, sadece bunun

yeni bir rekor olduğunu biliyordum. Ve dakikalar geçer-ken çıldırma seviyem arttı. Başıma gelecek şey için hazır-lanmamın da, Değişim'den sonra bunu kontrol etmemin

de hiçbir yolu yoktu.Bir hayattan diğerine Değişim geçirmekten en iyi za-manlarda bile nefret ediyordum. Yıllar boyunca bu pa-nikle mümkün olduğu kadar az yüzleşmem anlamınagelen rutinleri mükemmelleştirmek için çok çalışmıştım.Bu sefer, Dex'in dili boğazımda olduğu seferkinden biledaha beter şekilde, benliğimin normalde kontrol edebil-diğim ufak parçası elimden alınmıştı.

Yine kustum.Sonunda yarın gece YVellesley'ye Değişim geçirdiğim-

de kendimi kusmanın ortasında ve tuvaletin üzerinde

121



bulmamaya kararlı bir şekilde ayağa kalkmaya zorladımve ayaklarımı sürüyerek yatağa geri döndüm. Tam dagece yarısı olmadan önce birkaç titrek nefes almaya yete-

cek zamanda yorganın altına girdim ve Değiştim.

Roxbury bedenime döner dönmez gülle gibi ağırlığıhissettim. Bu suda batarken felç olmak gibiydi. Kıpırdayamıyordum.

Kıpırdayamıyordum.

Gözlerim kapalıydı ve vücudumda onları açacak kas-lara ulaşamıyordum. Kıvranmak, kendimi sarsmak, ken-dime tokat atmak istiyordum. Çığlık afîrıak istiyordum.Ama tamamen uyanık olan zihnim hareketsiz, sessiz birvücutta hapsolmuştu. Ve sonra, bedenimde ne dolaşıyor-sa, beni başta uyutan ilaç bana yetişmeye başladı. Hayır,

beni kovalamaya başladı.

Değişim geçirdikten sonra ne kadar zaman aldı bilmi-yorum. Bir ömür gibi hissettirdiyse de, ilacın battaniyegibi beni boğuşu, bilinçli zihnimi çalıp uyuşuk hâlinegeri eritmesi muhtemelen sadece saniyeler sürdü.

Bilincimi kaybetmeden hemen önce elimde bir baskıhissettiğimi sandım, sanki... sanki biri elimi tutuyormuş,

iyice sıkıyormuş gibi.

Bir ses beni uyandırdı. Başta gözlerim kıpırdandı,sonra parmaklarım hâlsizce seğirdi. Tekrar sesleri du-yunca, bunların insan sesleri olduğunu fark ettim. Yavaş-ça zihnim berraklaştı. Roxbury'de, klinikteydim. Annem-le babam beni buraya kapatmıştı. Uyutulmuştum. Ethantarafından.

Gözlerimi azıcık açtım. Her şey bulanıktı ama annem-le babamı tanıyabilmiştim. Görüşüm berraklaştığında iki

122



erkekle konuştuklarını gördüm: Dr. Meadows ve tanı-madığım bir adam. Sonra arkalarında başka birini gör-düm, kapı pervazına dayanıyordu. Bunun Ethan oldu-

ğunu fark ettiğimde neredeyse şaşkınlıkla irkilecektim.Koyu renk kotu, uzun kollu tişörtü ve her zamanki dağı-nık saçlarıyla omuzları çökük bir şekilde kapı pervazınadayanırken, oraya aitmiş gibi gözükmüyordu.

Dr. Meadovvs, babama, "Sana bağlı John," dedi."Onun bu tarz bir şey için daha iyi donanımlı başka bir

tesise aktarılmasını istersen kesinlikle anlarım. Yoksa bu-rada kalabilir. Dr. Levi yardım etmeyi önerdi ve o en iyidoktorlardan biridir. Her gün başka yatılı hastalara yar-dımcı olmak için geliyor, Sabine'i de aralarına eklemeyiönerdi," diye açıkladı.

Sessiz kaldım, uyanık olduğumu fark ederlerse bu ko-nuşmayı başka bir yerde yapacaklarını ve de bu konuş-mayı duymam gerektiğini biliyordum.

Babam, bir tamirciye haşat olmuş arabasını soruyormuşçasına, "Dr. Levi, sizce burada neyle karşı karşıyayız?" dedi.

"Resmi bir teşhis koymak için onunla biraz zamangeçirmem gerekecek. Açıkça bir tür sinir krizi geçirmiş.

Çeşitli şeylerden muzdarip olabilir: halüsinasyon, uyuş-turucu kullanımı, kompulsif yalan söyleme, bir kişilik

bozukluğu"Babam, "Şizofreni mi?" diye sözünü böldü."Bu mümkün. Test edilmesi için kanını yolladık. En

kolay teşhis edilebilecek veya göz ardı edilecek şey uyuş-

turucu kullanımı. Oradan başlayacağız.""Tanrım.""Söz veriyorum ona iyi bakacağız. Şu anda temel nok-

ta, hayatını sonlandırmak için bir çabada daha bulunma-sını engellemek."

123



Biri boğazım temizledi. Tekrar gözlerimi azıcık arala-dığımda, Ethan duvardan öne ilerliyordu. "Ah, Dr. Levi,

ben... ben onun yaptığının bu olduğuna o kadar emin

değilim. Açtığı yaraların ölümcül tehdit oluşturmadığı-nı çok iyi biliyor. Yaraları kendim sardım. Fena hâldelerama şu anda IG altında olan birine göre ana arter damar-lardan kaçınmak için inanılmaz dikkatli davranmış."

Babam, "Kendi kolunu kırdı!" diye gürledi.Ethan rahatsız olmuş gözükmüyordu, bu neredeyse

gülümsememe sebep olacaktı. "Tekrar söylüyorum, bu-nun doğru olduğuna o kadar emin değilim."Ethan'ı alkışlayıp, babama hareketçekmek istedim.Dr. Levi araya girmek için bu ânı seçti. "Neyi arama-

mız gerektiği konusunda bir önerin var mı, Ethan? Açık-ça ondan biraz bilgi almayı sağlamışsın."

Ethan bir an sessizleştikten sonra içini çekti. "Bilmiyo-

rum. Dediğiniz gibi, açıkça bir tür psikolojik travma ge-çiriyor. Dün gece bağlanmaktan çok korktu, özel olarakda gece yarısından ürküyordu."

içimde bir şey onun beni bu kadar objektif analiz edi-şini duyunca çöktü.

"Benim bilmek istediğim, ne zaman tamamen farklı

bir dünya yaratacak kadar rahatsız hâle geldiği." Annemilk defa konuşmuştu. Bugün ağlamıyordu. Hayır, hepyaptığı gibi kendini toparlamıştı ve şimdi görev peşin-deydi.

Ethan, "Farklı bir dünya mı? Nasıl?" dedi.Annem doğruldu. "Kızım farklı bir gerçeklikte yaşa-

dığına inanıyor. Her gece oraya gittiğini söylüyor. Farklı

bir hayata/" diye bağırdı.Ethan, "Aman Tanrım," diye fısıldadı. Atlayıp ona bu-

nun böyle olmadığını söylemek istedim ama gerçekten

124



de... öyleydi. Sadece bunun beni hayal dünyasında yaşa-yan biri yapmadığını fark etmiyorlardı.

Dr. Levi, "Ethan, bu hasta konusunda yardımcı olabi-lirsin," dedi.Babam küçümser bir şekilde homurdandı. "O bir

hemşire. Bununla baş etmek için donanımlı denemez.""Esasında hemşire vasfının yanında, Ethan Psikiyatri

de okuyor. En iyi öğrencilerimden biri ve çok iyi bir ge-lecek vaat edi" Dr. Levi beceriksizce tekrar başlamadanönce cümlenin ortasında durdu. "Bu vakalarda bir bağkurmak çok önemli. Eğer Sabine çoktan Ethanla bir bağkurduysa, Ethan'ı kullanmak Sabine'in açılması için enumut vaat eden yöntem olabilir."

Ethan, "Ah, sanmıyorum... ben yapamam... Hayır.Daha... daha iyi birine ihtiyacı var," diye kekeledi.

Dr. Levi sanki Ethan konuşmamışçasma, "Ve ben de burada olacağım," diye devam etti. "Sabine uyandığındaonu değerlendireceğim ve onunla her gün seans yapaca-ğım. Ama eğer Dr. Meadovvs itiraz etmezse, gece vardi-yası sırasında Sabine'in başında Ethan duracak. Bu alı-şılagelmiş bir yöntem değil ama muhtemelen Sabine'in

açılmak konusunda en rahat hissedeceği zaman gece ola-caktır."

Ethan tekrar konuşmaya başladı. "Dr. Levi, ben bunu... Bunun neden uygun olmadığını biliyorsunuz...Lütfen"

"Ethan, sorun nedir? Zaten buradasın. Seni meşgul

tutsak ne fark eder?" Dr. Levi her şeye karar verilmiş gibiomzunu silkti.

Ethan tekrar karşı çıkamadan gözlerimi kapalı tutarakdöndüm.

Dr. Meadows, "Uyanmaya başlıyor," dedi.

125



Hadi canım.Annem hemen, "Bazı eşyalarını getirdik," dedi.Babam, "İstediğiniz üzere hepsini kontrol ettik," diye

ekledi.Dr. Meadows, "Teşekkür ederim. Kalıp onunla ko-

nuşmak ister misiniz?" diye sordu.Babam, "Şey, hayır. Eczaneye dönmemiz gerek. Yarın

veya sonra uğrayacağız," dedi. Kapıya doğru ilerlerkenadım sesleri duydum.

"Pekâlâ. Sizi temin ederim ki o iyi ellerde."Babamın durduğunu duydum. Tekrar konuştuğunda

sesi kısıktı ve gizlilik içindeydi. "Dr. Levi, anlayacağını-

za eminiz. Bu endüstride çalışıyoruz. Bununla ilgili çokfazla bilginin tıbbi çevreye yayılması iyi olmaz... İşimizi

korumak zorundayız."

"Zaten kesinlikle her şey gizli tutuluyor, John." Budoğru bir cevaptı ama kulağa bıkkın gelmişti.Babam katı bir tavırla, "Eh o zaman, onu burada tu-

talım," dedi.

Dr. Meadows, "Tabii ki, John," dedi. "Seni kapıya ge-çireyim."

Annemle babamın gittiğine emin olana kadar bekle-

dim. Benimle konuşmak istememişlerdi ve bu isteksizlikkesinlikle karışıklıydı. Bir daha onlara hiç bakabilecekmiydim bilmiyordum.

Dr. Levi'nin sesi yanımdan, "Artık gözlerini açabilir-sin," dedi.

Ona baktım. Geride kalan tek kişi oydu. "Nasıl bildi-

niz?"Gülümsedi. "Yıllar dolusu deneyim sayesinde. Peki,

şimdi ne yapmalıyız?"

126



Başımı yana çevirip birkaç titrek nefes aldım. "Tekrar bağlanacak mıyım?"

"Bağlanmayacaksın diye umuyorum. Klinik, amaçla-

rına ulaşmak için güç kullanmaktan hoşlanmıyor. Umu-yorum ki yakında bunu göreceksin. Burada dört katımızvar, fakat sen en alt iki katı kullanabileceksin. İkinci katyeme bozuklukları ünitesi; üçüncü katta uyuşturucu vealkol ünitesi var ve en üst kat uzun süre kalanlar ve ter-minal bakım ünitesinden oluşuyor."

Vay canına, çok eğlenceliydi."Peki ben neredeyim?" Birden fazla hayat için bir kat-

ları olduğunu sanmıyordum."Burası birinci kat: hem duygu durum bozuklukları

hem de yoğun bakım için kullanılıyor. Ayrıcalık kazana-na kadar şimdilik odanda tutulacaksın."

"Ayrıcalık mı?"Başını salladı. "Beraber çalışmaya başladığımızda iş-

birliği yapmak için isteklilik gösterirsen günlük progra-mına ayrıcalıklar ekleyebiliriz. Dışarıda zaman geçirme,kişisel eşyalar, televizyon, telefon, bu tip şeyler."

Ben dehşet içinde ona bakarken saatine baktı. Ayrı-

calık mı? Dışarıda zaman geçirmek gibi mi? Hapishane-deydim!

Kapıya vuruldu ve içeri Ethan girdi."Şimdilik çıkıyorum ama bu gece döneceğim Levi,"

dedi."Teşekkür ederim, Ethan. Sabah bana bir rapor bırak."

Ethan, başını sallayarak geriledi, kapıyı kapamadanönce bana doğru neredeyse hiç bakmamıştı. Bu nedensinirimi bozmuştu bilmiyorum ama bozmuştu.

Dr. Levi tekrar bana döndü. "Tamam, pekâlâ, şimdidolaşmam gereken hastalar var. Bugünden başlayarak

127



her gün sabah 10'da görüşeceğiz. Hemşire seni ofisimegetirecek. Sorun var mı?"

Ağlamamak için dudaklarımı birbirlerine bastırdım.

Kendimi kontrol altına aldığımda cüret edip, "Annemle babam eşya getirdiklerini söylemişlerdi?" dedim.

Yerdeki ufak torbaya işaret etti. "Seni getirdiklerindegiydiğin kıyafetlerle beraber bu eşyalar da onaylandı.Buraya geldiğinde giydiğin kıyafetler yıkandı ve dolabı-na konuldu."

Yutkundum. "Banyo var mı?""Evet, ama şimdilik oraya biri tarafından götürüle-

ceksin. Sana yardımcı olacak bir gündüz hemşiresi gö-revlendirildi."

Gözlerimde biriken yaşları görünce içini çekti. "Sabi-ne, bu kolaylaşacak. İşler şu anda çok kötü gözükebilir

ama sana ihtiyacın olan netliği bulmanda yardımcı ola-cağız."Netlik.mi? Tabii... Beni uyuşturarak, beni bağlayarak

ve tek başıma banyoya gitmeme izin vermeyerek mi?Durum gerçekten de daha net olamazdı.

Karşı çıkmak yerine başımı duvara çevirdim. Aslaanlamazdı ve ona hiçbir şey açıklamaya çalışmak gibi bir

niyetim de yoktu.

128



ON UÇUNCU BOLUMRoxbury, Pazartesi

Dr. Levi'nin ofisine yatar koltuklar ve maun kitaplıklar bekleyerek yürümedim ama kesinlikle iki ucuz gözükenhasır sandalye, ayak taburesi olarak konulmuş iki kartonkutu ve karşı duvara asılı geniş bir dart tahtası dışında

bomboş, beyaz duvarlı bir oda hayal etmemiştim.

Beni hapishane hücremden alan gündüz hemşirem,önceki gün evime gelen kadındı. Hâlâ çok fazla allığıvardı ve hatırladığımdan daha ufak tefekti. Belki de eldeşırınga tutmak boy uzatıyordu. Beni, Dr. Levi'nin ofisinegetirip kapıyı benim için açık tuttu.

"Doktor birazdan gelecek. Randevun bittiğinde seni

odana geri götürmek için dışarıda olacağım," diye açık-ladı.Ona hoş olmayan bir bakış attım. Bunu görmezden

gelip beni odaya kapadı. O gittikten sonra kapıyı kont-rol etmekle uğraşmadım, ya kilitli olacağını ya da onunöteki tarafta bekliyor olacağını biliyordum. Onun yeri-ne hasır iskemlelerden birini pencereye çektim ve güne-şe bakarak oturdum. Bu stratejik bir hareketti. Dr. Levigörüşmeyi veya beni kontrol edebilsin diye ona bakarakoturacak değildim. Bu hayatta belli bir duruşum vardı ve

bunu unutuyordum. Burada kim olduğumu hatırlamam

129



gerekiyordu. Bunu aklımda tutarak geriye yaslandım,ayaklarımı pencere pervazına dayadım ve gözlerimi ka-padım.

Güneşin ısısı tam kemiklerime işlemeye başlamıştı ki,kapı açıldı ve Dr. Levi içeri girdi. İrkilmedim bile, sadeceyüzümü pencereye yöneltmeye devam ettim.

Dr. Levi odada ilerleyip, "Bakıyorum da ofisimi bul-muşsun," dedi.

Omzumu silktim ama onun dışında pozisyonumu ko-

rudum. "Bütçe kısıtlamaları var, değil mi?"Hafifçe güldü. "Sadece bu şekilde seviyorum. Odağı

doğru şeylerde tutuyor.""Doğru şey nedir? Odada sesin yankılanması mı?""Tam olarak değil." Oturduğunda, diğer sandalyenin

gıcırdadığını duydum. "Sence bu odadaki odak neyinüzerinde olmalı?"

İşte başlıyoruz.Bunun iyi bir kesiş noktası olduğuna karar verdim.

Kollarımı göğsümde kavuşturdum.Bir süre sessizlikten sonra Dr. Levi içini çekti. "Pekâlâ,

Sabine. Bugün sohbet etme havanda olmadığını görüyo-rum."

Bu alışmak zorunda kalacağı bir şeydi."Bana diğer hayatını anlatmak ister misin, Sabine?

Ben duymak isterim. Bu odada söylediğin her şey ara-mızda kalacak."

Ya, tabii. Her şeyin nasıl ilerleyeceğini, nerede bitece-ğini görebiliyordum. Benim yine yatağa bağlanmamla

sona erecekti. Hayır, bu olmayacaktı.Dr. Levi'ye hakkını vermeliydim, şaşırmış gözükmü-

yordu. Onun hasır iskemlesinden kalktığını duyduktansonra da bir vınlama sesinin ardından boğuk bir güm-

130



bürtü geldi. Kendimi bakmamaya zorladım. Gerçektende bir saat boyunca dart mı oynayacaktı?

Evet. Tam olarak da bunu yapıyordu.Ben de pencerenin yanında olduğum yerde kaldım.

Ancak pır pır sesleri kesildiğinde bir gözümü açıp onadoğru baktım.

Tahtaya saplı olmayan dartları sandalyesine atarak,"Belki yarm konuşabiliriz," dedi. Gülümsedi. "Ya da bel-ki dartta bana karşı şansını denemek istersin."

Ben cevap vermeyince omzunu silkti. "Yarın görüşü-rüz, Sabine. Ethan, bu akşam seni görmeye gelecek. Not-larını bana aktarmasına itirazın var mı?"

Sessizlik.Dr. Levi birkaç kere tükenmez kalemini açıp kapadı.

"Üzgünüm, Sabine, ama bu, odadan gitmeden önce ce-

vabını almaya ihtiyaç duyduğum tek soru."Yine gözlerimi kapadım, görüşmenin bitmesini isti-

yordum. "Sana ne söylediği umurumda değil," diye mı-rıldandım.

Bomboş olan not defterine bir şey çiziktirdi ve kapıyıaçtı. "Macie, lütfen Sabine'i odasına geri götürebilir mi-

sin?"Macie bana doğru yürüyerek, "Tabii ki, Dr. Levi,"

diye yanıt verdi. "Sabine, hadi gidelim."Güneşin ısıttığı son bir nefes daha aldım ve onu takip

etmek üzere ayağa kalktım.Koridorda yürürken biraz benim kaçmamı bekliyor

muşçasına beni dikkatle izledi. Dürüst olmak gerekirse, bunu düşündüm.

Monoton bir sesle, "Odana erken bir öğle yemeği geti-rilecek. Dönmeden önce tuvaleti kullanmak ister misin?"dedi.

131



İçimi çekip, "Tabii," dedim.Tuvalet bana okulumuzdaki beden eğitimi salonunda

bulunan tuvaleti hatırlattı. Açık duş kabinleri ve bir sıratuvalet. Doğrudan bir tuvalet kabinine doğru ilerledim.

Macie, muslukların yanında durarak, "Kapıyı kilitle-memen gerekiyor," dedi.

Ona bakakaldım."Kapıyı kapatabilirsin,” diye açıkladı. "Ama eğer ihti-

yaç olduğunu düşünürsem herhangi bir anda açacağım.

İG altından çıkana kadar kilit olmayacak. Kurallar böy-le."Dişlerimi gıcırdatıp kabine girdim.Her an 'açıl susam

açıl' oynamaya karar verebilecek birinin kapının hemenönünde bekliyor olması tamamen utanç vericiydi. Her-halde söylememe gerek yok, çok hızlı bir tuvalet yolcu-luğu oldu.

Macie beni odama geri getirdikten sonra öğle yeme-ğim getirildiğinde geri dönüp sandviçimin her lokmasınıyememi izledi. Muhtemelen bir tür büyük boğulma pla-nım varsa diye streç filmi yürütmediğimden emin olmakiçin tepsiyi kontrol ettiğinde öfkeden kuduruyordum. Bu

benim başıma gelmemeliydi.İfadesi biraz yumuşayan Macie, "Zaman geçtikçe ko-

laylaşıyor," dedi.Cevap vermedim.Veda cümlesi olarak, "Oda kontrolleri gündüz sıra-

sında saat başı, gece de rastgele yapılıyor," dedi.Harika.Yalnız kaldığımda annemle babamın bıraktığı ufak

eşya çantasını inceledim. Neredeyse seçtikleri kıyafetle-re gülecektim. En sevdiğim mini eteklerden bir tane bileyoktu. Eşyaların arasında eski oyuncak ayım, yastığım,

132



'otomat parası' yazan Postit notu iliştirilmiş bir adet ondolarlık banknot ve büyük bir sürpriz olarak yeni defte-

rim vardı.Şaşkınlık içinde ne bekleyeceğimden emin olamaya

rak defteri açtım. Boştu. Çoktan yazdığım sayfalar yırtıl-mıştı. Öfkeden küplere binerek defteri duvara attım.

Aferin, anne.Kapıya hızlıca vuruldu. Kapı birazcık açıldı ve aralık-

tan Macie'nin başı gözüktü. "Her şey yolunda mı?”Defteri yerden aldım. "Evet. Tükenmez kalemin var

mı?" diye sordum.Duraksadı. "Tükenmez kalem olmaz ama sana fosfor-

lu kalem getirebilirim."Başımı salladım. "Teşekkürler."

Macie, fosforlu kalemle döndüğünde bana akşam ye-meğinin beş buçukta olacağını bildirdi.

"Ne? Kimse akşam yemeğini o kadar erken yemez!"diye karşı çıktım. Dalga mı geçiyorlardı?

Macie sadece omzunu silkip gitti.Milyonuncu kere çığlık atma dürtümü bastırmak zo-

runda kaldım. Yatağımın kenarına oturup elimde fosfor-lu kalemle defterime baktım. Tekrar toparlanmam gere-kiyordu. Ama şimdi ne yapacaktım? Bir yere kapatılmak,planımın parçası değildi.

Saatler geçti ama önümdeki sayfa boş kalmaya devametti ve hüsranım sadece arttı.

Sonunda pes ettim ve hastane önlüğümü değiştirme-ye karar verdim.

Annemle babamın gönderdiği kıyafetlere göz attıktansonra tekrar beni getirdikleri kıyafeti giymeye karar ver-dim. Eteğimi yığının üzerinden çektiğimde, bir şey yeredüştü.



Başını salladı. "Sorun olmaz.""Emin misin? Yani, şişede boğulmaya çalışabilirim.

Alice Harikalar Diyarında'ki gibi küçücük olup içeri atla-

yabilirim," diye laf attım.Macie kaşını kaldırdı. "Tekrar düşünmemi ister mi-

sin?""Hayır, sadece her açıdan bakmana yardımcı olmaya

çalışıyorum." Gülümsedim. Bu muhtemelen aptalcaydı,çünkü gerçekten suyu almayı çok istiyordum ama kendi-

mi tutamamıştım. Neyse ki Macie benden daha iyi dav-randı ve beni görmezden geldi.

Odama döndüğümüzde iki erkek odayı talan ediyor-du. Biri yatağımın altına bakıyordu. Diğeri ise bir mer-divenin üzerinde, tavandaki boşlukları arıyordu. Mer-divendeki adamın Mitch, yani burnunu tekmelediğim

adam olduğunu fark ettim. Beni gördüğünde gözlerikısıldı.

"İşimiz bitene kadar sandalyede oturman gerekecek."Diğer adam çantamı ters çevirip iç çamaşırlarımı ya-

yınca ağzım açık kaldı."Ne? Neden? Bunu yapamazsınız..." Macie'ye bir ba-

kış attım. "Neredeyse bütün gün benimleydin! Ne bul-mayı bekliyorsunuz?"

Macie'nin yüzü ifadesizdi. "Sandalyeye otur, Sabine.Protokol böyle."

Elim havaya kalktı. "Dalga geçiyor olmalısın. Orayaçıkmak için bir merdivene ihtiyacım var, sence nasıl oraya

bir şey saklayabilirim?""Otur," diye emretti.Ona kötü kötü baktım. Macie ise sadece başka bir şey

söylemem için bana meydan okuyormuşçasma bakışları-ma karşılık verdi.

135



Ayaklarımı yere vurarak sandalyeye ilerledim, bir-kaç zavallı eşyamı karıştırmalarını izlerken ellerim suşişesini sıkıyordu. Odayı köşe bucak aradılar, yatağımın

çarşafını çıkardılar, şilteyi ters çevirdiler ve sonra şilteyitekrar düz koyup yatağı yapmadan önce şilteyle oynamışmıyım diye baktılar. Sonra bütün gözler bana döndü.

Mitch, "Sabine, şimdi ayağa kalkman gerekiyor," dedi.Onun mosmor burnuna baktım. Ona çok iyi vurmuştumve bu beni biraz daha iyi hissettirdi. Mitch, Macie'ye bak-tı. "Onu araman gerekiyor, Mace." Onunla konuşurken

Mitch'in ses tonunun çok değiştiğini fark etmiştim.Macie başını salladı ve tekrar bana "dönmeden önce

Mitch'e gülümsedi. "Sadece bir saniye sürecek. Bacakla-rını ve kollarını açarak dur."

Ayağa kalkıp kollarımı kavuşturdum. "Peki ya dur-mazsam?"

Macie, Mitch'e bir bakış attı. Onun şişkin burnunungerisinde başka bir şey görüyor gibiydi. Ne gördüğünühayal edemiyordum; Mitch benim tüylerimi ürpertiyor-du. "O zaman seni tekrar uyutmamız gerekir. Bu seninkendi güvenliğin için."

Mitch kendinden memnun gözüküyordu. Egosu yaraalmıştı ve benimle ikinci bir raundun peşindeydi. So-

nunda isteksizce ayaklarımı ayırıp kollarımı genişçe açıpMacie'nin beni aramasına izin vermeme sebep olan, tek-rar uyutulma korkusuyla beraber buydu.

Hiçbir şey olmadı.Macie, boynumdaki gümüş kelebek kolyesine bir ba-

kış bile atmadı. Şimdi kendini beğenmiş gülümsemesinisaklayan bendim. Baştan savma iş yapmaları benim su-

çum değildi.Macie geriledi. "Tamam, tehlike geçti, Sabine. Yarın

görüşürüz."

136



"Telefon kullanabilir miyim?""Telefon ayrıcalıklarını Dr. Levi veriyor. Yarın ona so-

rabilirsin."

Tabii ki o veriyordu. Suçlulara bile bir telefon hakkıtanınıyordu.

Erkek hemşireler sıra halinde çıktı."Beni içeri mi kilitleyeceksin?"Macie'nin empati dolu gülümsemesi beni kandırma-

dı. "Hayır, ama yakında ışıklar kapanacak ve bir refakat-

çi olmadan odandan çıkman yasak. Kurallara karşı gel-meye değmez, güven bana. Anlıyor musun?"

"İşlerin daha kolaylaşacağını söylediğini sanmıştım."Ona kendi sahte gülümsememi takındım.

"Kolaylaşacaklar. Sadece bizim aleyhimize çalışmakyerine bizimle beraber çalışman gerek. İster inan, ister

inanma senin için en iyi olanı yapıyoruz."Kederli bir şekilde yatağın ucuna oturdum ve duda-

ğımı kemirdim. "Peki ya saat? Odama saat almamın her-hangi bir yolu var mı?"

Macie omzunu silkti ve sadece, "Yarın bakarız," diye-rek odadan çıktı.

Artık panik içinde, "Saat kaç?" diye seslendim."Neredeyse yedi," diye cevap verdi ve kapı tıkırtıylakapandı.

137



ON DÖRDÜNCÜ BOLUMRoxbury, Pazartesi

Hastane önlüğünü tekrar giymek zorunda olmadığımiçin minnet duyarak annemle babamın çantaya koydu-ğu geceliği giydim ve yatağa uzandım. Bir süre sonra birhemşire koridorda yürüyüp, "Işıklar kapanıyor," diyeseslendi. Kısa süre sonra ana ışıklar kapandı ve tavan-

daki ufak flüoresan ampul yandı. Neredeyse gülecektim.Gerçekten de tamamen karanlıkta kalmama güvenilmi-yor muydu?

Bu sefer esasında haklı olduklarını fark ettiğimde cid-dileştim.

Klinikteki sesler kesildikten ve yaklaşan adımları du-

yabileceğime emin olduktan sonra, yataktan kalktım. Sa-atin yaklaşık sekiz olduğunu tahmin ediyordum. HenüzDigoksin'le bir şey yapmak için çok erkendi ama dünküvardiya değişimine bakılırsa, Ethan yakında gelecekti veo geldikten sonra işleri organize etmek için ne kadar bü-yük bir fırsatım olacağını bilmiyordum. Her şeyi hazırla-mam gerekiyordu.

Başta delirten alçımla uğraşarak su şişesini açtım veyarısını içtim. Sonra kelebek kolyemi çıkardım ve tepe-sini açıp dikkatle tozu şişeye dökerken ellerimi titretmemeye çalıştım. İnce granüllerin hepsini eritmek için şişe-yi salladım.



Bu mükemmel olmadı. İlaç suda çözünmek üzere tasarlanmamıştı ve kapağı takıp iyice salladıktan sonra biledipte ince bir beyaz toz tabakası kaldı. Ama bu yetmek

zorundaydı. Yorganın altına girdim ve şişeyi gözdenuzağa sakladım.

Fosforlu kalemi aldığımda ellerim tekrar titriyordu.Ne düşünüyordum böyle? Bunu gerçekten yapacak

mıydım?Derin bir nefes aldım ve olacak şeyin büyüklüğü beni

sararken elimi saçlarımda gezdirdim. Bu çılgmcaydı.Ama bundan hoşlansam da hoşlanmasam da, tek şansım

buydu. Şu anda kendim için yapabileceğim en iyi şey,mümkün olduğunca hazır olmayı sağlamaktı. Fosforlukalemi sıkıca kavradım ve avucumun ucunu kaplayan

beyaz alçı şeridine tek bir kelime yazdım.Fosforlu kalemi komodinin üzerine geri koyuyordum

ki ayak sesleri duydum. Karışımın birazını içmeyi dü-şündüm ama hesaplamalarım doğruysa, hâlâ çok erkendi. Sonradan bir şans bulmam gerekecekti. Şişenin hâlâgüzelce saklı olduğuna emin olarak battaniyeleri tekrardüzenledim ve oda aramalarının bu gecelik bittiğini um-dum.

Ethan kapıda belirdiği anda onda bir şeyin farklı ol-duğunu anladım. Daha sakindi. Kot ve bol siyah bir ti-şört giyiyordu, koyu renkli saçları hâlâ darmadağınıktıama kendini taşıyışında bir değişiklik vardı. Omuzların-daki gerginlik ve gözlerinin etrafındaki çizgiler gitmişti.

"İçeri gelebilir miyim?" dedi, bunu yapmacık bir ha-reketten çok gerçekten bir soru olduğunu gösteren bir

şekilde söylemişti."Ne söylediğim fark eder mi?""Bu gece iyi bir başlangıç yapmayı tercih ederim,"

140



dedi, bunu içten söylüyormuş gibiydi. Ama ben tavır ta-kınma hâlinde kalmıştım ve bir cevap bulamadım. Belliki sessizliğimi kabul olarak algılamıştı, çünkü bir an son-

ra odaya girip koltuğa oturdu."Yaraların nasıl? Bileğin? Acıyor mu?"Yutkundum, neden boğuk ses tonunun beni etkiledi-

ğinden emin değildim. "Hayır," diyebildim."Yaralarını tekrar sarmamı ister misin?""Bu sefer seçim şansım var mı?" deyiverdim.

Hafifçe gülümsedi. "Evet."O zaman, hayır."Başını sallayın elini dağınık saçlarında gezdirdi.Sessizlik uzadı ve ona bakmayı zor bulmaya başla-

dım. O gözlerin bana bakmasını, sırlarımı aramaya ça-lışmasını istemiyordum. Uyuşturulmuş vücuduma geridöndüğüm ânı düşünüp duruyordum. Uyuşturucular

bilincime el koymadan önce bir şeyin, birinin elimi sıktı-ğını hissetmiştim. Bu hayal miydi?

"Teşekkürler," dedim, sesim kelimeyi söylerken çat-ladı.

Şaşırmış gözüküyordu. "Ne için?""Dün gece bağlarımı çözdüğün için."

"Ah. Nasıl geçti? Yani gece yarısı," deyip koltuğunda bana doğru yaklaştı.

Kendimi tutamadım, güldüm. Oyuna getirilmeye ça-lışılmaktan nefret ediyordum. "Sana söylediklerini bili-yorum, Ethan. Bu sabah hepinizi duydum."

Omzunu silkti. "Uyanık mısın diye merak ediyor-

dum."Gözlerimi devirdim. "Her neyse. Dinle, açıkça benisevmiyorsun ve benim de sana karşı tam olarak cömertdüşüncelerim yok."

141



Buna sırıttı, bu da beni sadece daha fazla sinir etti."Sadede gelelim ve bütün dramadan kurtulalım. Beni

'düzeltmek' için," vurgulamak için parmağımla tırnak

işareti yaptım, "yapabileceğin veya söyleyebileceğin hiç- bir şey yok ve sana anlayabileceğin hiçbir şey söyleye-mem. O yüzden çizelgelerini doldur, başının derde gir-memesi için ne söylemen gerekiyorsa onu söyle ve kahveodana veya olmak istediğin yer her neresiyse oraya git."

Ethan istifini bozmadan beni izledi. Söylediğim her

şeyi düşünüyormuşçasma duraksadı. Kendimi cevabınahazırladım.Ama sadece ayağa kalkıp, "Peki o zaman," dedi ve

dışarı çıkıp kapıyı arkasından kapadı.Ne?Kesinlikle bunu beklemiyordum.Birdenbire yine yalnızdım. Neden bu kadar korkunç

hissettiğimi anlayamıyordum. Ethan'm benim hakkımdane düşündüğünü veya onunla zaman geçirmeyi umursa-mıyordum. Kesinlikle onun hayatım ya da her neyse, ha-yatlarım hakkındaki doğruyu bilmesine ihtiyacım yoktu.Ama yine de... Kapıyı izleyip onun geri gelip gelmeyece-ğini beklemeden edemedim.

Arada sırada onun koridor boyunca aşağı yukarı yü-rümesini, kapıları açıp kapamasını duyuyordum. Odakontrolleri. Bir süre sessizlik olduktan sonra, tekrar zi-yaret etmesini beklemekten vazgeçtim. On bire yakın ol-ması gereken bir saatte karışımımın ilk yarısını içmeyekarar verdim.

Neredeyse ilk yudumu tükürecektim. Rahatsız ede-

cek kadar acıydı, tadı tat tomurcuklarımı boğarak öğür-meme sebep oluyordu. Bir şekilde o yudumu ve diğerle-rini yutmayı başardım ve bütün bu zaman zarfı boyunca

142



keşke tadı geçirmek için ardından içebileceğim bir şeyolsaydı diye düşündüm.

Karışımın yarısını içtikten sonra midemde kalmasın-

dan emin olmak için bekledikten sonra geri kalanı da bi-tirip boş şişeyi yastığımın altına koydum. Tam yataktatekrar doğru lduğumda, Ethan tekrar belirdi.

Bana doğru yürüyerek, "Yorgun değil misin?" diyesordu.

Düşünmeden, "Bekliyorum," dedim.

"Ne için?"Omzumu silktim. "Daha iyi bir hayat için."Bana tuhaf bir bakış attı."Senin olayın ne? Hiçbir zaman seni üniformayla gör-

müyorum. Gerçekten hemşire misin, yoksa öğrenci mi-sin?"

Bunu bir davet olarak görmüş olmalıydı, çünkü tek-rar koltuktaki yerini aldı. "Ben diplomalı bir hemşireyimve bir tıp... bir tıp öğrencisiydim. Şimdi geceleri buradaçalışıyorum."

Onun Mitch'e söylediği şeyi tekrarlayarak, "Faturala-rı ödemek için," dedim. Bunu kaçırmadı ve gülümsedi.Dudaklarıma yayılmak için direnen gülümsemeyi, du-

daklarımı ısırıp engelledim.Herhalde üniversiteyi bıraktığına göre ödemesi gere-

ken oldukça büyük faturaları vardı."Onun gibi bir şey." Omzunu silkti. "H er neyse, bunu

seviyorum. Ben gece insanıyım. Peki, ya sen?"Gözlerimi devirdim. "Çok başarılı bir sorgulama."

Güldü ve ses odayı kapladı. Bu doğrudan içime doğruilerleyen kolay, akışkan bir sesti. Gülmesi bittiğinde başı-nı eğip bana dikkatle baktı.

"Dün gece eğer gerçekten bilmek istersem bana an-

143



latacağım söylemiştin." Dirsekleri dizlerinde, öne eğildi."Bu o zamandı. İşler değişti.""Ah."

Sertçe, "B u ne demek?" diye cevap verdim."Kulağa bu dünyadan umudunu kesmişsin gibi geli-

yor."Odadaki ışığın değişik gözüktüğünü fark ederek bi-

raz doğruldum. Kollarımı kavuşturdum. "Bu dünyadandeğil, insanlardan. Ve bunun beni deli gibi gösterdiğininfarkındayım ama hayatlarımın nasıl olduğunu hiç bilmi-yorsun."

Hiç duraksamadan, "O zaman anlat Çana," dedi.Usulca, "Neden ki?" diye cevap verdim. "Artık bir

önemi yok."Kaşını kaldırdı. "Diğer hayatını tercih mi ediyorsun?"Nasıl bir yol izlediğini anlamaya çalışarak ona baktım.

"Herhalde işler orada çok iyi," diye devam etti."Hayır. Esasında işler orada da zor.""Orada da kız kardeşin var mı? Buradaki kız kardeşi-

nin adı ne?"Gözlerimi kıstım. Suçluluğumu bastıramadan, "M ad-

die," dedim. Kesinlikle bu hayatla ilgili en iyi şey oydu."Ve hayır, iki ağabeyim var. Ryan ve Lucas."

Şüphesiz deliliğimi ele veren işaretleri arayarak bana baktı.

Burnumdan soludum. Bu çocukla ilgili bir şey benisinir ediyordu. Pervasız davrandığımı bilerek, "Her ney-se," dedim. "Pekâlâ, Ethan, kalemini çıkar."

Çıkarmadı ama ben konuşmaya devam ettim. Niye

bilmiyorum ama ağzımı açtıktan sonra duramıyor gibiy-dim. Ona Değişim'in nasıl işlediğini anlattım. Her günüiki kere yaşamanın ama hiçbir iki günün aynı olmaması

144



ran nasıl olduğunu anlattım. Okulun her senesini iki kereyaşamanın, her ay reglimin iki kat uzun sürmesinin, bazıaçılardan neredeyse annemle babamla aynı yaşta oldu-ğumu bilmenin nasıl olduğunu anlattım. Hepsi ağzım-dan çıkıverdi. Sözel hücum bittikten ve Ethan şokunuatlatmak için birkaç saniye geçirdikten sonra, bana yak-laşarak eğildi.

"Yani kimse kesin olarak bilemiyor mu? Senin deyi-şinle 'Değişim'i göremiyorlar mı?"

İçimi çektim. Tek önemli olan da buydu, bütün makulşüpheleri geçirebilecek bir kanıt. "Dün gece, gece yarı-sında yanımdaydm. Sence?"

Gözleri büyüdü. "Gece yarısı yanında olduğumu ne-reden biliyorsun? Uyutulmuştun."

Benimkini tutan ve bir şekilde beni demirleyen eli

düşündüm. "Ben... bilmiyorum. Sadece geri geldiğimde birinin elimi tuttuğunu hissettiğimi sandım. İlaçlar banaetki edene kadar zihnim birkaç saniyeliğine uyanık kaldı.Bunu açıklamak zor. Hâlâ ben bile..."

Alt dudağını ısırdı. Bir kere daha kendimi bu hare-ketten büyülenirken buldum, ağzının dolgunluğuna,

dişlerinin dudağının yavaşça eski yerine dönmesine izinvermesine bakakaldım."Peki, dün diğer dünyanda ne yaptın?" diye sordu."Öğle yemeğine ve bir filme gittim. Fransız garsonla

konuştum, Fransızca bilen biriyle konuşmaktan hoşlan-dı ve sonra Dex beni eve bıraktı. Annemle yemek yedik-ten sonra telefonda arkadaşlarımla konuştum. Bu kadar.Açıkçası bağlı olmamak ve uyutulmamak güzeldi."

Laf atmama tepki vermedi. "Fransızca mı biliyor-sun?"

"Evet. Diğer hayatımda öğrendim. Orada akıcı bir şe-kilde konuşabiliyorum."



Yavaşça başını salladı. "Ama burada konuşamıyor-sun."

Kaşlarım hüsranla birleşti. "Tabii ki burada konuşa-

biliyorum ama bu hayatta hiç öğrenmediğim için konuş-muyorum. Birdenbire Fransızca konuşmaya başlasam

biraz garip olurdu.""Tabii," dedi, yüzünde inanmazlık vardı.Bu kadarı yetmişti. "Hafızam benimle beraber geli-

yor, Ethan." Ve Roxbury hayatımda ilk defa, başka bir

dilde konuşmaya başladım. "Si vous voulez que je parle le français pour vous le prouver a vous , je peux parler toute la journee. Et pendant que j'y suis, je nâi aucune idee porquoi je ne peux pas cesser de ragerder vos levres!” Cevabım mü-kemmel bir Fransızca'yla verilmişti. O aksanın numarasıyapılamazdı.

Ethan hayrete düşmüş gözüküyordu. "Ne... ne de-din?"Omzumu silktim. "Sadece eğer sana kanıtlamam için

Fransızca konuşmama ihtiyacın varsa bütün gün Fran-sızca konuşabileceğimi." Ayrıca dudaklarına bakmayıkesememeyi tuhaf bulduğumu da söylemiş olduğumueklemedim.

Sanki beni anlamaya çalışıyormuşçasına yine başınıeğdi. Birdenbire her şeyi tercüme etmediğimi bilip bil-mediğini merak ederek utandım.

Ethan odada volta atarken, Le Bon Gout’taki garsonunhaklı olduğunu fark ettim. Bir dili öğrenince, gerçektende insan onu her yere götürebiliyordu.

Ethan adımlarının arasında, "Peki," dedi, "eğer bunuyapabiliyorsan, bir dünyadan piyango numaralarını alıpzamanda geri götürüp diğer dünyada piyangoyu kaza-nabilir misin? Veya... bir felâketi değiştirebilir, bir araba

146



kazasını falan önleyebilir misin?" Sanki sadece suyumagidiyormuşçasına ses tonu hâlâ şüpheliydi ama başka

bir şey duyduğuma da emindim, yeni bir ilgi doğmaya

başlamıştı.Gözlerimin artık bana ne kadar çok numara yaptığını

fark ederek başımı iki yana salladım. Gizlice elimi uzat-tım ve titremeyi gördüm. Digoksin vücuduma yayılma-ya başlamıştı.

Ethan, "Sabine?" diye tekrar sordu.

"Ah, hayır. Öyle değil. Hızla zenginleşme gibi avan-tajlar veya süper kahraman fırsatları yok. İki dünyadageçişler var ama her dünya farklı. Gerçekten istikrarlıkalmasına güvenebileceğin şeyler dil, matematik, mater-yaller, kimyasallar, bu tip şeyler."

Ethan, "Hava?" önerisinde bulundu.

"İklimler aynı ama günlük hava durumları değil.""Mekânlar, binalar?""Genelde benziyorlar ama biraz değişmiş oluyorlar.

Bu bana mantıklı geliyor, çünkü içlerinde yaşayan veyaçalışan insanların da farklı olduğunu tahmin ediyorum.

Ethan bana tuhaf bir şekilde baktı. "Dilin dolaşıyor,

Sabine."Gerildim ama haklıydı. Çevreye olan hâkimiyetimikaybediyordum ve midem git gide daha çok bulanıyor-du. Gözlerimi kapatıp yutkundum ve midemin ilacı tut-ması için uğraştım. Gözlerimi açtığımda odadaki ışığınsarımsı bir tonu vardı. Yukarı baktım; ufak tavan ışığını

çevreleyen bir hare vardı.Ethan, "Sabine?" diye üsteledi.Dikkatle her kelimeyi vurgulayarak, "Herhalde yor-

gunum," dedim."Gideyim mi?"

147



"Ah... belki de gitmesen daha iyi olur."Başım salladı, hem endişelenmiş hem de rahatlamış

gözüküyordu.

Dişleri her alt dudağına gittiğinde bunu fark ettim veo dudakların benimkilerinin üzerinde nasıl hissettirece-ğini merak ettiğim için, içimden kendimi azarladım.

"Her zaman bundan nefret mi ettin?" diye sordu."Hiçbir zaman kolay olmadı. Başta, çocukken, bunun

herkese olmadığını fark etmemiştim. Sonra anlamaya başladığımda sadece... korktum. Yanlış bir şey yaptığımıdüşündüm ve kimseye söylemek istemedim. Sonunda

bunu kontrol etmenin bir yolu olmadığını öğrendim, oyüzden bununla beraber yaşamaya başladım. İki dünya-da da olmamın beklendiği kişi olmayı ve diğer hayattaolduğum kişiyi unutmayı öğrendim."

"Kulağa zor geliyor."

Başımı evet anlamında salladım. "Buna alıştım. Başka bir yol olduğunu sanmıyordum. Şimdiye kadar."

Yine sözlerindeki inanmazlık belli olarak, "Artık fi-ziksel bağ dünyalar arasında geçiş yapmadığı için mi?"dedi.

Görüşüm kötüleşmeye başladı ve odağımı tekrar ka-zanmak için birkaç kere gözlerimi kapamak zorunda kal-dım. "Saat kaç?"

"Yaklaşık 11:40.. Terliyorsun, Sabine," diyerek yaklaş-tı.

"Sıcak," diye cevap verdim ama kalbim hızla atıyor-du ve nefes nefese hissetmeye başlamıştım.

Ethan, beni izliyordu ama bakışlarına karşılık veremi

yordum."Boş ver, Ethan. Söyleyeceğim hiçbir şey seni ikna

etmeyecek. Sihirli bir şekilde bir şeyleri geri getiremem

148



veya geleceği tahmin edemem. Tek sahip olduğum hatı-ralarım ve benim. O yüzden bu açıdan sana yardım ede-mediğim sürece çıkmazdayız."

Gülümsedi. "Peki, gece yarısı, yani," saatine baktı,"on yedi dakika sonra gelip bana 'Benim adım Sabine,iki dünyada yaşıyorum ve Ethan'm bana inanmasınıistiyorum'un nasıl dendiğini..." Biraz düşündü, gülüm-semesi genişledi. "Sadece Fransızca mı biliyorsun?"

Tam anlamadan yavaşça başımı salladım. Bütün vü-cudum aşırı hızda çalışıyordu.

"Tamam, geri gel ve Almanca bunu söyle."Cevap vermedim."Sabine?"Gözlerimin geriye doğru kaydığını, başımın yastığa

düştüğünü hissedebiliyordum. Sonra da alnımda bir elhissettim.

"Sabine?" Ethan'm ses tonu değişmişti. "Neden bukadar solgunsun?" Eli enseme gitti. "Her tarafın ıslak."

Ben bir şey diyemeden vücudum kontrolü ele geçirdi,yana doğru kaydı ve ben yere kusarken sarsılmaya baş-

ladı. Ben kusarken yere bir şey düştü.Ethan nefesini tutup beni yukarı kaldırdı. Beni ya-takta doğrulttu sonra çabucak eğilip yerdeki objeyi aldı."Tanrım, Sabine! Bu şişede ne vardı?" diye bağırdı.

Tekrar kusmak için yatağın kenarından aşağı eğilme-den önce, "Su," diye kekeledim.

Ethan telaşla, "Bana içinde ne olduğunu söyle," dedi.Ama cevap veremedim. Bütün vücudum titriyordu veöğürmeyi kesemiyordum.

Ethan, bana doğru uzandı ve duvardaki bir düğmeye bastı. Bir alarm sesi geldi. Sağ elimi kapıp nabzıma baktı.İlaçlar planladığımdan daha güçlü etki etmişti.



Başka şansımın olamayacağını bildiğimden avucumuaçıp alçımın iç kısmını açığa çıkardım ve Ethan'a göster-dim.

"Digibind?" dedi.Sessizlik.Sonra..." Digibind! Bu panzehir, değil mi? Sabine, ne yaptın

sen? Ne yaptın sen?"Konuşamıyordum. Sadece derin mavi gözlerine bak-

tım ve onların beni demirlemesine izin verdim.Kapım çarpılarak açıldı, içeri aceleyle insanlar doluş-

tu. Üzerimde eller hareket etti, koluma bir şeyler sarıldı.Göğsümde soğuk bir şey vardı.

Ethan, bakışları benimkilere kilitli bir şekilde bağırdı,

"Aşırı doz almış. Sanırım Digoksin aldı. Digibind'e ihti-yacı var!"Biri onu uzağa itiyordu. Elimi tutuşunun gevşediğini

hissedebiliyordum. Sahip olduğum bütün iradeyle onatutundum.

Kaldı. O da elimi sıktı.

Göğsümün üzerinde kim bir şeyler itiyorsa, "Kalpyetmezliği belirtileri gösteriyor. Biri hemen Digibind'igetirsin!" diye seslendi.

Her tarafımda eller vardı. Yüzüme bir oksijen maskesitakıldı.

Ama çok geçti.

Ethan'm çaresiz gözlerine doğru gözlerimi kırpıştıra-rak Değişim geçirdim.



ON BEŞİNCİ BOLUMVVellesley, Pazartesi

Yatağımdan güçlükle ilerleyip dört ayak üstü yere düş-tüğümde, vücudum kasılarak inip kalktı. Baskı artınca

gözlerimde yaşlarla ileri atıldım ve safra dışında bir şey

kusmadım.

Ah Tanrım. İşe yaramamıştı.

VVellesley'deydim.

Test başarısız olmuştu.Ölüyordum.

Ne yapmıştım ben?

Tekrar öğürdüm ve yere doğru çöktüm, kusacak hiç-

bir şey kalmayınca zayıf bir şekilde hızlı nefesler aldım.

Her şey bu kadar mıydı?

An, seçimler, sona mı ermişti?Bunu yapmak için kendimi nasıl kandırmıştım?

Nefesimi tuttum ve sessiz, korku dolu ağlamanın ara-

sında hıçkırdım. Yalnız ölecektim. Her şeyden sonra ya-

nımda kimse olmayacaktı.

Kalbim göğsümde gümbürdüyordu. Ama panik dolu

düşüncelerime rağmen nefesimin yavaşladığını fark et-tim. Gözlerimi açtım. Yatak odam oldukça karanlıktı ama

hâlâ açık olan komodin lambam normal gözüküyordu.



Işığa baktım, sadece normal yuvarlak beyaz bir pırıltısıvardı. Etrafında hare yoktu. Sarı ton da yoktu.

Sırtımı yatağın kenarına dayayacak şekilde kendimi

oturma pozisyonuna getirdim. Her nefesle daha sakin,daha... kendim gibi hissediyordum. Elimi göğsüme ko-yup gümbürdeyen kalp atışlarımı hissettim ama zamangeçtikçe ritim dengelenmeye başladı.

Ellerim titreyerek olduğum yerde kaldım ve bekle-dim.

Ne kadar süre orada oturdum bilmiyorum ama so-nunda kalkmaya çabalayacak özgüveni kazandım. Diz-lerim titredi ve doğrulmayı başarana kadar yatağın ke-narına tutundum. Ama her geçen dakikada daha güçlühissediyordum ve ayaklarım daha sağlam basıyordu.

Sadece tek bir açıklama vardı.Bir tür zihinsel çakışma yaşıyordum. Son bir saatin

zihnimdeki etkileri, yani biraz önce diğer hayatımda vü-cuduma olanlar sebebiyle zihnimin bedenime olmasını

beklediği şeyler, kontrolü ele almıştı ve fiziksel bir tepki-ye sebep oluyordu.

Üst üste kendime dil dökerek, "İyiyim, iyiyim," diyefısıldadım. "Sadece aklımda oluyor, hepsi aklımda."

Bir yerde, başka bir dünyada, belki de şu anda zaman-da donmuş bir şekilde, reçeteli bir ilaçtan doz aşımı yaşı-yordum. Kalbim aşırı hızlı çalışıyordu, görüşüm sarıydı,ama burada... kalbim göğsümde sabit atıyordu ve şokaverdiğim ilk tepkiden sonra, vücudumdaki her şeyinsağlam olmadığını gösterecek hiçbir şey yoktu. Bu bilgi-yi sindirmeye çalışırken birkaç derin nefes daha aldım ve

sonunda gülümseyerek kendimi şaşırttım.Haklıydım.Elimi ağzıma götürdüm.

152



Haklıydım!Fiziksel şeyler tamamen birbirinden ayrıydı. Bir ha-

yatta başıma gelen artık diğer hayatı etkilemiyordu.

Daha fazla düşünemeyecek kadar yorgun, gülmek miağlamak mı istediğimi bilemeyecek kadar kafam karışık

bir şekilde yerde yarattığım pisliği temizledim, yatağımageri yığıldım ve şaşırtıcı bir şekilde derin bir uykuya dal-dım.

Annem,"Sabine! Uyanık mısın?" diye seslendi.Yana dönüp inledim. Biraz daha uyusam iyi olurdu,

mesela bir hafta boyunca.İçeri girmemesi için, "Evet!" diye seslendim.Doğrulup gözlerimi ovuşturdum. Midem ağrıyordu,

hem kas yorgunluğundan hem de açlıktan. Son zaman-

larda yediğimden çok kusuyordum.Koridorun ucundan, "Acele et, yoksa okula geç kala-

caksın," diye seslendi.Okul. Günlerdir okulu düşünmemiştim. Kliniğe yatı

rılışımm sonucu olarak diğer hayatımda pazartesi günüokulu kaçırmıştım. Mezuniyetten önce geri dönmemi

kabul ederler mi merak ettim. Ne kadar deli olduğumudüşündüklerine ve biraz önce teorilerini doğrulayacak

bir şey yaptığıma bakılırsa bu muhtemel değildi. Tekrarinledim ve sıcak bir duşun diğer benliğimi yıkayıp uzak-laştırmaya yardım edeceğini ve bu dünyada tam olarakolmam gereken insan olmamı sağlayacağını umarak ban-

yoya yöneldim.Saçım ve makyajım yapılı, bir havluya sarındığımda

banyodan çıktım ve annemin yüzünü aydınlatan he-yecanlı bir gülümsemeyle beklediğini gördüm. Bununneden olduğunu görmek çok uzun sürmedi. Yatağımın

153



üzerinde çok güzel ayçiçeği sarısı ekose bir etek ve kısakollu krem rengi kaşmir bir bluz vardı.

Yumuşak kaşmirin kenarına dokunarak, “Ah, anne,

çok güzeller," dedim.Gülümsemesi genişledi. "Okulun son haftasına baş-

larken güzel bir kıyafetinin olmasını istedim."Ben giyinirken bekledi sonra eteğin ucunu tam doğru

yere gelecek şekilde çekerek başını salladı."İşte. Mükemmel."

Bir çift topuklu giydim ve aynada kendimi inceledim.Annem haklıydı. Yeni sarı saçlarımla kıyafet bana mü-kemmel uyuyordu; yeni bir ben gibi gözüküyordum."Teşekkürler anne, tam da ihtiyacım olan buydu," de-dim ve kendi etrafımda dönerken gülümsedim.

Umutlu gözükerek, "Bir şey değil. Esasında okuldan

sonra buluşuruz diye düşünüyordum. Eskisi gibi kahveiçmeyi," dedi."Ah, tabii. Kulağa iyi geliyor." Telefonum gelen me-

sajla öttü.Annem rahatlamış bir şekilde gülümsedi ve odamdan

çıkmadan önce hızla yanağımdan öptü.

Mesajlarımı kontrol ettim. Miriam.Evinizin yoluna giriyorum!Gerçekten de balkonumun perdelerinin arasından

baktığımda beyaz SUV'sinin boş viteste ilerleyerek dur-duğunu gördüm.

Vişne rengi Alexander Wang çantamı kapıp ön kapıyadoğru ilerledim, yürürken bir tek bir adet elma ve an-nemin ufak keklerinden iki tane kapmak için durdum.Kesinlikle gücümü toplamaya ihtiyacım vardı.

Miriam'm arabasına girdiğimde ona bir ufak kekuzattım.



"Aah, tarçınlı mı?" diye tahmin edip keki kaptı ve hızlı bir ısırık aldı. "Az yağlı mı?"

"Doğal olarak." İş keklerine ve yağ miktarına geldi

mi, annem çok ciddiydi.Sonra Miriam başını kaldırdığında dolu ağzı açık kal-

dı. "Aman. Tanrım. Saçların!" Koltuğunda ellerini çırpıpzıplamaya başladı.

Güldüm ama sükûnetimi bozmadım.Sakinleştikten sonra gözleri muzip bir şekilde kısıldı.

"Bunu tamamen bana borçlu olduğunu biliyorsun. So-nunda aklını başına topladın ve güzellik tavsiyeme uy-dun."

Alayla, "Evet, tamamen senin sayende Miriam/' diyecevap verdim.

Tatmin olmuş bir şekilde başını sallayınca ikimiz degüldük.

Lucy, okulumuzun önünde bizi bekliyordu. Yeni saçla-rım sebebiyle hızlı hızlı nefes almayı kestiğinde son hafta-mızın başlangıcı için beraber giriş salonuna ilerledik.

Lucy, "Biliyor musunuz, sanırım gerçekten burayı öz-leyeceğim," dedi.

Miriam, kendine güvenen bir edayla, "Eh, okulu bizyönetiyoruz. Tekrar en alttan başlamak eğlenceli olmaya-cak. En azından basamakları çıkmakta doğal olarak yete-nekliyiz. Uzun sürmez," dedi.

Başımı salladım. "Ayrıca farklı üniversitelere gidiyorolsak da her gün konuşacağız ve birbirimizi iki haftada birgöreceğiz. Programı unutmayın."

Her birimizin bir diğerini yeni evlerinde ziyaret edece-

ğini gösteren bir takvim hazırlamıştık. Başka hiçbir şeyolmasa da, üçümüz arkadaş kalmaya kararlıydık. Uzak-laşmak bir seçenek değildi.

155



v Lucy ile Miriam başlarını salladı ve kol kola girdik,Brett arkadan sinsice gelip çok mutsuz olan Miriam'ıomzuna atana kadar. Miriam, Brett'in sırtına vurup aşa-

ğı konulmayı isterken, Lucy'yle beraber güldük. Her şeyolması gerektiği gibiydi ve Lucy'yle günün ilk dersinegitmek için ayrıldığımızda, geride bıraktığım gün yerineönümdekine odaklanmak için elimden geleni yaptım.

Ama bazı şeyleri söylemesi kolay, yapması zordu.Ancak öğle yemeğinde otururken ve Dex parmakları-

nı önümde şıklatıp," Dünya'dan Sabine'e? Bugün neyinvar senin?" dediğinde günün yarısının geçmiş olduğunufark ettim. "

Elimden geldiğince iyi örtbas etmeye çalıştım. Küs-tahça gülümseyip ona doğru bir makarna tanesi gönder-dim, bu da onun beni kucağına çekmesine sebep oldu.Güldüm ve birbirimizin yıllığını imzalarken hepimizşakalaştık. Ama git gide daha uzak hissediyordum, neolduğunu tam bulamadığım bir şey içimi kemiriyordu.

Dex, beni son dersime bıraktığında, koridorda beniöpmek için eğildi. Sanırım öpüştüğümüzü anladığımdayedinci saniyeye gelmiştik. Bunu fark ettiğimde, bu ya-kınlık birdenbire dayanılmaz hâle geldi.

En garip şey de, ilk defa sorunun ben değil, daha çok biz olup olmadığımızı merak etmemdi. Çift olarak Dexve ben. Bir de öpüşme sırasında ortaya çıkan ve görün-tüyü uzaklaştırmadan önce vücudumda bir ürpertinindolaşmasına sebep olan dağınık kahverengi saçlı biriningörüntüsü vardı.

Bu çılgınlıktı. Sadece olan her şey yüzünden kafamkarışıktı. Dex ile mükemmeldik. Herkes öyle söylüyor-du. Bir çift olarak harikaydık.

Dex, kısık ve mahremiyet içeren bir sesle, "Bu akşa-

156



müstü bir şey yapmak ister misin?" diye sordu."Ah, yapamam. Annem beni okuldan sonra dışarı gö-

türmek istiyor." Göstermelik olarak gözlerimi devirdim.

"Nostaljik olmaya başladı."Dex gülümsedi, eli sırtımda yukarı aşağı dolaşıyordu.

Kendimi orada durup rahatlamaya zorladım ve kaçmaisteğime kızdım.

"Biliyor musun, herkes sana bakıyor," dedi.Kaşlarımı kaldırdım.

"Yeni saçların sana oldukça fazla hayran kazandırdı."Tatlı bir şekilde gülümsedim. "Kıskandın mı?" diyealay ettim.

Beni yakınına çekti, bu hızlı, sahiplenici bir hareket-ti. Hırlar gibi bir sesle, "Hiç kıskanmadım," dedi ve geriçekilmeden önce beni çabucak öptü. "Sen, benimsin veherkes bunu biliyor." Alnıma da bir öpücük kondurdu.

"Derse gitsen iyi olur."Davranışı yüzünden biraz şaşırarak başımı salladım.Günün son dersi Fransızca'ydı. Matmazel Moreau bu

hafta kimsenin derslere konsantre olmadığını kabul et-miş gözüküyordu. Okul temelde bitmiş sayılırdı. Bu sonhafta daha çok öğretmenlerden referans mektubu almak,

yıllıklarımızı imzalatmak ve mezuniyet törenine hazırlanmakla ilgiliydi. Matmazel Moreau bize kitaplarımızıkaldırmamızı söyledi ve sadece hepimizden sırayla Fran-sızca, tatilimizde ne yapacağımızı ve gelecek sene içinplanlarımızın ne olduğunu anlatmamızı istedi. Bunun nekadar zor bir soru olduğunu bir bilseydi.

Neyse ki odanın diğer tarafından başladı, sıra banagelene kadar herkesin anlatmasının muhtemel olmadığı-nı biliyordum. Yine de ne olur ne olmaz diye birkaç nok-tayı not aldım. Bunu yaparken bir önceki geceyi hatırla-

157



Brett arkadan ona sarılırken, Miriam, "Alışveriş mer-kezine gideceğiz. Gelmek ister misin?" diye sordu. Ne-dense kolay birliktelikleri bugün sinirime dokundu.

Hayal kırıklığı numarası yaparak, "Ah, hayır," dedim."Kahve için annemle buluşmam gerekiyor." Ve sonrapeşimi bırakmamaya karar verirlerse diye gülümseyip,"Ama belki ondan sonra," diye ekledim.

Miriam, "Peki tahmin edeyim, kahve randevuna şo-förle götürülmek istiyorsun?" teklifinde bulundu.

Hızlı bir hesaplama yaptım. Annemle kahve içtiktensonra yine de kapanmadan önce merkezdeki kütüphane-ye gidebileceğime emindim.

Miriam'a mahcup bir bakış atınca gözlerini devirdi."Hadi gel."

Sala'nın Pastanesi, VVellesley'deki en iyi kafeydi, akşa-

müstü çaylarıyla meşhurdu. Ben içeri girdiğimde annemçoktan oturuyordu ve önünde kat kat pasta görünümlü

bir ayaklık dolusu küçük sandviçler ve lezzetli hamur iş-leri duruyordu. Makarna ve salatadan oluşan öğle yeme-ğime rağmen hâlâ aç olan midem guruldadı.

Oturup bir moka söyledim ve bütün konuşmayı an-

nemin yapmasına izin verdim, bu da tam istediği şeydi.Konuşmaya sadece her açıdan inceleyip gözden geçir-diği minyatür ekler ve tartlardan aldığı ufak lokmalarınkeyfini çıkarmaya yetecek kadar ara veriyordu. Ben isefazla ufak sandviçleri ve kalan hamur işlerini hapır hu-pur yedim ve karmakarışık düşüncelerimi düzenlemeyeçalıştım.

Ezelden beri ilk defa iki dünyada yaşadığımı gerçek-ten kanıtlamaya çalışacaktım. Her zaman bunu sır olaraksaklamak için sebeplerim olmuştu, hem de iyi sebepler.

159



Ama artık bunlar geçerli değildi. Aynı şekilde değil.Her dakika geçtiğinde daha da kararlı oluyordum. Et-

han bana inanmıyordu. Bana inanmak istemiyordu. Ama

bu kadar kolayca şaka olarak söylediği şeyi ona verme-yi başarırsam ne yapacaktı? Hayatımda ilk defa, birinin

bana inanmasını istiyordum. Sadece birinin de değil...Ethan'm.

Almanca o cümleleri söylediğimde yüzünü görmedüşüncesi, içimde asla aklımda bulunmasına cüret ede-

mediğim bir umudu canlandırdı.Tabii, Roxbury'de durumları nasıl bıraktığımı hatır-

ladığımda kendime güvenim sarsıldı. Bütün bunlar birşeye bağlıydı, benim... Eh, benim... hayatta kalmam ge-rekiyordu.

Vücudumda ne kadar Digoksin olduğunu bildiğim-den, bu gece Değişim'den sonra beni neyin bekleyece-ğinden emin olamıyordum. Sınıra çok mu yaklaşmıştım?Fazla yüksek bir doz mu almıştım? Ethan'a gerçeği gös-terip onun bana inanmasını sağlamak için bir fırsatımolacak mıydı?

Bakışları sallanan bacaklarıma kayan annem, "Sabi-ne? Neyin var? Oturduğun yerden fırlayıp gidecek gibi

gözüküyorsun," dedi."Ben... şey... sadece kapanmadan önce kütüphaneye

gitmeliyim!" deyiverdim. "Mezuniyetten önce almamgereken bir kitap var." Omzumu silkip daha fazla bekleyemeyeceğimi bilerek sandalyemi geriye ittim. "Ben eveayrı gitsem sakıncası olmaz, değil mi?"

Bunu denemem gerekiyordu. Ethan'm bana inanma-sını sağlayacak bir yol bulmalıydım. En azından dünya-larımdaki tek bir insan beni gayet iyi tanıyacaktı, gerçeği

bilecekti. Birinin bilmesi gerekiyordu.

160



Annemin omuzları çöktü. Açıkça kahveden daha faz-lasını ummuştu. Muhtemelen sonradan bir alışveriş gezi-si hayal etmişti. Biraz suçluluk hissettim ama bu fırsattan

vazgeçmemin imkânı yoktu. Annem içini çekip başınısalladığında, eğilip ona sımsıkı sarıldım. Sonradan bunuona telafi edecektim.

"Teşekkürler, anne," dedim ve sonra oradan çıkıpdoğrudan şehrin merkezindeki kütüphaneye, doğrudançılgın var oluşumun kanıtına ilerledim.

Bu mükemmel bir tercüme değildi ama kelimeler sı-ralı bir şekilde yazıyordu. O gece yatakta kucağımda birparça kâğıtla oturdum. Bu, birdenbire çok fazla anlamifade eden ufak, buruşuk kare şeklinde bir kâğıttı.

Alarmımı kurduğuma memnundum. Asla uyuyabile-

ceğimi düşünmemiştim ama annemle Lyndal'ın VVellesley'deki bütün skandal listesini elden geçirdiği dedikodudolu yemeğe katlandıktan sonra odama kaçmıştım vekısa süre sonra bitkinliğim etkisini göstermiştii. Alarmımsayesinde Değişim'den on beş dakika önce uyandım.Cümlelerimi son bir kez gözden geçirmek için yeterli birzamandı.

Telaffuzum harika değildi ama yetmek zorundaydı.

161



ON ALTINCI BÖLÜMRoxbury, Sah

Gözlerim kırpışarak açıldı. Kontrolsüzce titriyordum,Değişim'in verdiği gerginlik ve kafa karışıklığı, sadecevücudumun serbest düşüşünü hızlandırıyordu.

Roxbury'ye geri dönmüştüm.

Oda sarı gözüküyordu; tavandaki ışığın etrafındakihare, kafamın üzerinde titreşiyordu.Ah tanrım. Nefes alamıyordum. Kalbim göğsümde

çok sertçe ama yavaş atıyordu. Bu canımı yakıyordu.Bağrışmalar vardı, biri acil destek arabası istedi. Bu cesa-ret verici değildi.

Elimi sıktım. Neyse ki biri hâlâ elimi tutuyordu ve ko-pup gitmemi engelliyordu. Bu, Ethan mıydı?Zihnim kayıp gitmeden önce sadece saniyelerim var-

dı.Çatlamış bir sesle, "Ethan," dedim.Her tarafımda insanlar vardı.

Tüplerle uğraşıyorlardı.İğneler sokuyorlardı.Boğulur gibi, "Ethan!" diye seslendim.Birdenbire orada, yüzümün hemen yanında belirdi."Buradayım." Sesi nefes nefeseydi. Korku doluydu.Ya şimdi ya hiç. "Mein name... ist Sabine.” Durmak



zorunda kaldım, aldığım her nefes bir öncekinden dahakısaydı. "Ich habe zıvei Lebensunterhalt... und ich mochte... Ethan mussen mir glauben. Bitte, bitte glauben... Sie mir."

Biri, "Konuşuyor. Kendine mi geliyor?" diye seslendi.Ama kendime gelmiyordum. Bayılıyordum.Başka biri, "Neden Almanca konuşuyor?" dedi.Daha telaşla başka biri, "Digibind nerede?" diye sor-

du.

Odama koşan ayak sesleri geldi. "Burada. İşte, elimiz-

de!"Göğsüme soğuk bir şey bastırıldı. Kolum ajla bir iğne

sokuldu.

"Tanrım, nabzı çok düşük, sadece yirmi altı. Nasılhâlâ bilinçli olduğunu bilmiyorum ama uzun süre bilinç-li kalmaz. Biri o serumu taksın."

Yine keskin bir şeyle dürtüldüm. Bilincimi kaybedi-yordum. Vücudumun devreye girip zihnimi çekiştirdi-ğini hissedebiliyordum. Boğuluyor gibi hissediyordum.

Sonra... "Ne dedi? Almanca ne dedi?" dendi.Biri boğazını temizledi. "Adını söyledi, iki geçim kay-

nağı olduğunu ve Ethan'm inanması gerektiğini söyledi.Sonra inanması için yalvardı. Ya da bu tip bir şey, bozuk

bir Almanca'ydı.""Saat kaç?" Ethan'm sesi. Aynı anda hem yakın hem

de uzak geliyordu."Gece yarısını yeni geçti. Neden?"Son parçam da kendime verdiğim zararın tüm etkisini

deneyimlemeye başlayınca, kafa karışıklığı ve acı zirve

noktasına ulaştı. Yine de onu duydum. Sesi kulağıma ya-kındı, eli benimkini daha önce hiç olmadığı kadar sıkıtutuyordu.

"Yanımda kal, Sabine. Seni duydum. Yanımda kal!"

164



Ama kalamadım.Her şey karardı.

Öldüğümüzde ne oluyor? Bir yere mi gidiyoruz?Cennetin kapılarına inandığımı söyleyemem. Yaşadı-

ğım dünyaya, daha doğrusu dünyalara bakınca, bir türreenkarnasyona inanmaya daha çok meyilliydim. Has-talıklı bir şekilde bir düğmeye basılıyor ve tekrar başlı-yorduk. Bu çok daha inandırıcıydı. Ve sürekli tekrarlama

ayarına takılmış olmak çok daha az çekici.Fakat bir şeyden oldukça emindim. Ölüm öten maki-

nelerin monoton sesleriyle gelmiyordu. Ya da ağrıyan,yanan bir boğazla. Ayrıca, birinin her santimine et yu-muşatan bir çekişle vurmuş gibi hissettiren bir vücutlada gelmiyordu.

Elim oksijen maskesiyle boğuştu. Yardımcı olmak için bile olsa, bir şeyin yüzümün üzerinde olması hissindennefret ediyordum. Gözlerim kırpışarak açılmaya başladı-ğında, maskeyle boğuşmam daha telaşlı olmaya başladı.

Ellerimin üzerini bir çift sıcak el kapladı. Anında ra-hatladım.

Gözlerimin alışması ve rahatlatan ellerinin sahibinitanımam birkaç saniye aldı.

Sanırım annemi beklemiştim. Hatta babamı.Sanki biliyormuş gibi konuştu. "Baban buradaydı.

Annen kız kardeşini bırakamadı ve onu buraya getirmekistemediler. Baban sen stabilize olana kadar kaldı ama...ama gitmesi gerekti."

Ethan nazikçe oksijen maskesini çıkardı.O kadar sersemlemiştim ki gözlerimi zar zor açık tu-

tuyordum ve dediklerinin bir kısmını kaçırdım, sesi bi-lincime girip çıkıyordu. Ama sadece sesini duymak bileyardımcı oldu.

165



"...uyumaksın... vücudun çok şey atlattı... eğer ne al-dığını bilmeseydik... çok korktum..."

Tekrar gözlerimi açtım. Ellerinden biri yüzünü ört-müştü ve omuzları çökük duruyordu.

Konuşamadan önce birkaç kere yutkundum.Çatlamış bir sesle, "Sen..." dedim, "inanıyor musun?"İçini çekti. "Ben... ben babana Fransızca konuşup ko-

nuşamadığını sordum. Hayatın boyunca tek kelime bileFransızca konuşmadığım söyledi."

Babama karşı bir öfke dalgası hissettim. "Mon pere peut etre un idiot," diye fısıldadım.

Ethan kasvetle gülümsedi. "Bunların sevgi sözcükleriolmadığını tahmin ediyorum."

“Non.”Düşünmeden kolumu ona doğru kaldırdım, yüzünü

avucumun içine aldım. Gözleri büyüdü ama uzaklaşma-dı.

"Birinin beni tanımasına ihtiyacım var," diye mırıl-dandım. Yalvardım. Çünkü ikimiz de hâlâ soruma cevapvermediğini biliyorduk.

Sesi çatlayarak, "Neden?" diye sordu.

"Çünkü kimse hiçbir zaman tanımadı." Elim düştü.Ethan yere baktı, boğazını temizledi, sonra yine bana baktı. "Bir sonraki kan tahlilin gelince seni odana geri ta-şıyacaklar. Sadece Digoksin mi aldm?"

Dikkatle başımı sallamamı izledi."Peki, panzehirin adını alçına yazmanın yararlı olaca-

ğım mı düşündün?" Kaşları hafifçe kalktı."Ölmek istemiyorum," dedim ve omzumu silkmeye

çalıştım.Hafifçe güldü ama sonra yüz ifadesini üzüntü kapla-

dı. "Beni kandırabilirdin. Diğer herkesi de."

166



Göz kapaklarım çok ağırdı. Yine bilincimi kaybedi-yordum. “Gerçekten... yaşamak için bir şans istiyorum,"diye mırıldandım.

Ethan, bir şey söyledi ama odağımı kaybetmiştim. Nedediğini kaçırdım.

Bir daha gözlerimi açtığımda odama geri dönmüştüm.İlk fark ettiğim şey dolabımın büyük ölçüde boşaltıldığıoldu. Sadece birkaç kıyafet kalmıştı, tek bir rafta katlı bir

şekilde duruyorlardı.Yorganın altını yokladım. Yine hastane önlüğü giyi-yordum. Bakmadan kelebek kolyemin çoktan gittiğini

biliyordum. En azından bağlı değildim.Başımı odanın öteki tarafına doğru çevirdim. Macie

koltukta oturmuş beni izliyordu, kucağında da açık birdergi vardı.

Birkaç kere acı dolu bir şekilde yutkundum, Macie deyatışmamı bekledi.

"Çok fazla kusuyordun, bir noktadan sonra boğa-zından kanül sokmak zorunda kaldılar. Gerçekten elinepanzehirin adını yazdın mı?" diye sordu, sesinde inan-mazlık vardı.

Cevap vermedim, onun yerine, "Saat kaç?" diye sor-dum.

Gözlerini devirdi. "Tek bilmek istediğin bu.""Eh, evet, eğer benim yerimde olsaydın bu senin de

bilmen gereken şeyler listenin başında olurdu."Bana sanki çözmek zorunda kalmak istemediği bir

bulmacaymışım gibi baktı. Sonunda saatine göz attı.Alayla, "Tebrikler," dedi. "Bütün gün baygınmışsın.

Saat beş." Ayağa kalktı. "Dr. Levi'ye uyanık olduğunu bildireceğim."

167

I



Ah evet, benden fazlasıyla nefret ediyordu. Bunun di-ğer her şeyden çok Mitch'i yüzünü tekmelememle ala-kası olduğunu hissediyordum. Birbirlerine attıkları ba-kışlara bakılırsa, Mitch ve Macie düzenli olarak gizlicedepoyu ziyaret ediyorlardı.

Yine uyumuş olmalıydım, çünkü gözlerimi açtığımdaDr. Levi yanımda durmuş not panosuna bir şeyler yazı-yordu.

"Merhaba Sabine. Duyduğuma göre olaylı bir geceolmuş."

Hayati belirtilerimi ölçmeye başladı."Güzel iyileşiyor gibi gözüküyorsun. Bu konuda nasıl

hissediyorsun?" diye sordu, ses tonu havadan konuşu-yor olsak farklı olmazdı.

Uygun bir cevap bulamadım o yüzden dikkatimi açıkkapıya yönelttim. Daha önce görmediğim bir hemşirekoridorda durmuş gözlemliyordu.

Dr. Levi riot panosunu bıraktı. "Sabine, seninle il-gilenen doktor dün gece yarı bilinçliyken Almanca ko-nuştuğundan bahsetti, baban da Ethan'a Fransızca ko-nuşabildiğini söylemiş olduğunu anlattı. Başka dillerkonuşabildiğin doğru mu?"

Bu büyük bir sürpriz değildi. Gösterdiğim numarala-rın yan etkileriyle uğraşmak zorunda kalacağımı biliyor-dum.

İçimi çektim. “Je ne parle pas allemand, mais je peux dire ce que vous voulez en français. Je le parle couramment depuis

que j'ai cinq ans. Et vous avez quelque chose de very entre les dents" diyerek gerçekte Almanca konuşamadığımı amaFransızca'yı beş yaşından beri akıcı konuştuğumu ve...ön dişlerinin arasında yeşil bir şeyin sıkıştığını açıkla-dım. Bunu eklemeye karşı koyamamıştım.

168



Dr. Levi beni dikkatle izledi ve konuşmayı bitirdiğim-

de koridordaki hemşireye döndü.Hemşire gülümsüyordu ve kahkaha atmanın eşiğin-

deymiş gibi duruyordu. Ama Dr. Levi'ye baktığında cid-dileşti ve başını salladı.

Birdenbire bunun neden olduğunu anladım.Söylediklerimi doğrulamak için oradaydı. Fransızca

biliyordu ya da en azından söylediklerimin saçmalık de-ğil gerçek olduğunu bilecek kadar biliyordu.

Dr. Levi bir dakikasını ayırıp hemşireye gidebileceği-ni söyledi ve sonra yine bana döndü. "Bu çok etkileyici,

Sabine. Kendine Fransızca konuşmayı nasıl öğrettin?""Okulda öğrendim." Omzumu silktim. "Eve de özel

hoca geliyordu."Koridordan, "Eve özel hoca gelmiyordu!" diye bir

haykırış geldi. Bir an sonra babam kapının eşiğinde be-lirdi. İrkildim. Orada saklanıp atlamak için beklediğini

tahmin etmeliydim."Nerede Fransızca öğrendin, Sabine? Bu senin için

nasıl bir oyun?" Çok sinirliydi. Açıkça endişe ve şefkatzamanı geçmişti, tabii başta endişe ve şefkat duyduysa.

"Babacığım." Bu kelimeyi alayla söylemiştim, çünkü bu artık hak ettiğini hissettiğim bir isim değildi. "Ziya-

ret etmen ne güzel." Cevap veremeden onlardan uzağadönüp yan durdum ve keşke kilitli pencere beton bir oto-parktan daha hoş bir şeye baksaydı diye düşündüm.

Babam, "Dr. Levi," diye emretti, onun ayaklarını yerevurarak koridora geri çıktığını duyabiliyordum.

Dr. Levi hallice bir iç çekişten sonra onu takip etti amakapıda duraksadı. "Kısa süre sonra döneceğim, Sabine.Belki biraz daha sohbet edebiliriz."

169



Dönüp ona bakmaya zahmet etmeden, "Bu muhtemeldeğil," diye cevap verdim.

Babamın sözleri kolayca duyuluyordu.

"Tanrı aşkına, annesine Valium verdiler! Bu... huzur-suzluğu yaşamamalı. Sabine'in nesi var? Nasıl birdenbi-re Fransızca konuşabildi?"

İyi soru, babacığım.Dr. Levi'nin ses tonu, babammkinden birkaç desibel

daha alçaktı ama yine de onlar dışında sessiz olan klinik-

te duyuluyordu."En azından zihninde zamanın bir kısmında var oldu-

ğu alternatif bir dünya yaratmış gibi gözüküyor. Ayrıca bu birçok yıldır devam ediyormuş gibi duruyor. Ethan'mraporlarında yazdıklarına bakılırsa, aşırı derecede iknaedici. Tersine ne kadar kanıt sunsak da mantığımızı açık-

lamanın bir yolu olması için bu yeni hayatın bütün ayrın-tılarını dikkatle yarattığına şüphe yok. Bu... şey, takıntılı

bir davranış ama aynı zamanda oldukça zekice. Onungibi bu kadar karmaşık bir dünya yaratmak için zihnidahi sınırının üstünde olmalı, aynı zamanda da"

Babam, "Deli olmalı!" diye çıkıştı. "Ama bu hâlâ diğer

dilleri açıklamıyor.""Esasında açıklıyor. Eğer kendini bu fantezi varolu-

şa tamamen kaptırdıysa kendine bu varoluşu haklı çı-karmak için gerekli araçları vermesi de inandırıcı olur.Sabine'in yıllardır gizli gizli Fransızca öğreniyor olmasımümkün ve onun zekâ seviyesiyle bu yapılabilir."

Kahretsin.Sohbeti duymazdan gelmeye başladım ve birkaç göz-

yaşını sildim. Ne yaparsam yapayım deli sayılacaktım.Birini kendime inandırabileceğimi düşünmekte yanıl-mıştım. Ethan raporlarını yazmıştı, ikna edici olduğumu

170



söylemişti ama bu kadar. En kötü şey de bir merak pırıltı-sı, daha fazla şey bilmeye istekli olduğuna dair bir belirtigördüğüm bir an geçmiş olmasıydı, buna emindim. Sa-

dece istediğim için bir şeyler mi görüyordum? Esasındahiç olmayan şeyler?

Dr. Levi döndüğünde dikkatimi pencerede tuttum.Soru üstüne soru sordu. Genelde aptalca, anlamsız şey-lerdi. Arada sırada bunun onun gitmesine sebep olacağı-nı umarak cevap veriyordum ama yeni bir bilgi sunmu-

yordum. Bu sadece beni daha da suçlu göstermek içinkullanılırdı."Sabine, kendine zarar vermek için başka niyetinin

olup olmadığını bilmeliyim. Bana bunu söyleyebilir mi-sin?" diye sordu, sesi bıkkın gelmeye başlamıştı.

Cevap vermedim. Hayır desem bana inanmazdı veona doğruyu söylersem yine bağlanırdım.

İçimi çekti. "O zaman yanında bir gündüz hemşiresi bulundurmak zorundayım."

Karşı çıkmak istesem de tepki vermedim."Pekâlâ, Sabine. Biraz dinlen." Eşyalarını topladığını

duyduğumda ona döndüm."Ben... ben bir telefon edebilir miyim?" Gözlerinde

bunu hak etmek için hiçbir şey yapmadığımı biliyordumama denemem gerekiyordu.

Başta hayır diyeceğini sandım ama bir an sonra kısaca başını salladı. "Ethan kısa süre sonra burada olacak. Ona bir telefon edebileceğini söyleyeceğim ama korkarım kikonuşma sırasında yanında olması gerekecek."

En azından buna sahip olduğum için rahatlayarak ba-

şımı salladım.Dr. Levi kapıda durdu. "Sana yardım edebilirim Sabi-

ne ama yardımı istemen gerekiyor. Bu konuşma olayı ikitaraflı bir iş."

171



"Dinlemek de," diye yanıt verdim.Hafifçe gülümsedi. "O zaman yarından itibaren biraz

daha konuşmaya çalışırsan daha fazla dinlemeye çalışa-cağım."

Pencereye geri döndüm.Konuşmak gerçekten de çözüm değildi. Konuşmak

bu karmaşaya düşmeme sebep olmuştu. Konuşmak vetestler. Ama testleri yapmam gerekmişti. Ve işe yaramış-lardı. Artık fiziksel şeyler kesinlikle diğer hayata geçmi-

yordu. Bundan emindim. Kurallar kesinlikle değişmişti.Bütün bunlara başladığımda kendime bu ânı düşün-

me izni vermemiştim. Zihnimin buraya, o son adımakaymasına gerçekten izin vermemiştim. Seçime kayma-sına. Ama artık test kalmamıştı. Artık son kararı vermemgerekiyordu.

Ve bu kararı uygulamam.

172



ON YEDİNCİ BÖLÜMRoxbury, Salı

Ethan yemek dolusu bir tepsi getirdi ve koltuktaki yerinialmadan önce yemeği tekerlekli masalardan birinin üze-rine koydu.

Ekmekle neredeyse sessizlikle olduğu kadar çok bo-ğuştum. Fakat et suyu güzeldi ve ağrıyan boğazını ra-

hatlattı.Yemekle yapabildiğimi yaptıktan sonra Ethan ayağakalkıp tepsiyi aldı ve gitti. Bir an sonra elinde telefonlageri döndü.

Telefonu bana uzattı. Beceriksizce, "Özür dilerim amaodada kalmalıyım. Rahatsız etmemeye çalışacağım,"dedi.

Telefonu alıp Capri'nin numarasını girdiğimde Ethanpencereye ilerledi, sırtı bana dönüktü.

Capri, "Evet," dedi. Her zamanki telefon açış şekli."Capri, benim.""Sabine?""Evet."

"Sesin çok kötü geliyor. Neredeydin?" Sesi alçaldı."Eğer Pazar günü bütün gece süren bir partiye gittiysenve yaşayanlar dünyasına yeni dönüyorsan çok kızaca-ğım!"

173



Gülümsemem kasvetliydi. Capri çok yanılıyordu amaaynı zamanda çok da haklıydı. "Hayır. Öyle bir şey yok.Ben, şey... ben iyi değilim."

"Neredesin? Evine gittim. Baban çok kızdı ve girme-me izin vermedi. O yüzden Davisle odanın önündekikocaman ağaca tırmanıp pencereden girdik. Tabii ki ora-da değildin."

"Bir saniye, pencereyi nasıl açtınız?""Ah, o mesele." Neredeyse Capri'nin yüzünün buru-

şarak suçluluk dolu ifadesine büründüğünü görebiliyor-dum. "Eh, Davis'in arabasında bir levye vardı ve bunun

bir güvenlik meselesi olduğuna karar verdik. O pencereneredeyse ezelden beri sıkışmış durumda. Ya yangın çık-sa ve bir gün oradan çıkman gerekirse. Bu her şeyden çok

bir kamu hizmetiydi.

Yüzümü ellerimle örttüm. Keşke Deli Toplayıcılar Ta-kımı beni oradan götürmeye geldiğinde Davis ve levyesiorada olsaydı diye düşünerek, "Ne kadar haklı olduğu-nu bilmiyorsun," diye mırıldandım.

Capri, "Ne?" diye yanıt verdi, paçayı yırttığındanumutlu gibi konuşmuştu.

"Yok bir şey. Ve haklısın, pencerenin önemi yok."

Nefesini bıraktığını duydum. "Ee, şimdi evde misin?""Hayır, ben, şey... ben... bir klinikte kalıyorum," de-

dim, sesim hâlâ kısıktı."Aman tanrım! Neden?"Bu konuşma için tamamen hazırlanmadığımı fark

ederek, "Bu sadece... virüs gibi bir şey. Ne olduğunu bil-

miyorlar o yüzden birçok şey için bana testler yapıyor-lar," diye açıklamaya uğraştım.

"Ah, seni zavallı. Okuldan önce Angusla seni ziyaretegeleceğiz. Davis de senin için çok endişelenmişti, Sab."Bunun nereye varacağını biliyordum.

174



"Capri, lütfen şu Davis muhabbetini bırakır mısın?

Ondan o şekilde hoşlanmıyorum. Hiçbir zaman da hoş-lanmayacağım." Neden bilmiyorum ama o anda gözle-

rim hâlâ sırtı bana dönük olan Ethan'ın hareketsiz vücu-duna kaydı. Ne beklediğimden emin değildim. Herhalde

hiçbir şey.

"Ama""Capri!""Tamam, tamam anladım. Davis'ten bahsetmek yok.

Seni ne zaman görmeye gelebilirim?""Ah. Onlar şey... şu anda ziyaretçi almamı istemiyor-

lar. Anlarsın ya," sesimi neşeli tutmaya çalıştım, "bulaşı-

cıysa diye.""Sorun değil. Eğer bulaşırsa bana yanındaki yatağı

verirler. Ah, ikimiz de okulun son haftasını kırabiliriz!"

Yüreğim burkuldu. "Harika bir arkadaşsın.""Tavlama cümlelerini başkasına sakla." Güldü."Ha ha. Sadece nerede olduğumu bildirmek istedim.

Annemle babam şu anda gerçekten kötü dürümdalar.Birkaç gün içinde neler olup bittiğini anlatacağım. Sade-ce... bir iyilik istemem gerekiyor."

Capri duraksamadan, "Söyle," dedi."Maddie'ye bir bakabilir misin? Endişelenmiş olmalı.Ona nerede olduğumu söyleme. Annemle babam muh-temelen ona Disneyland'da olduğumu bile söylemiş ola-

bilir." Sesimdeki acıyı gizleyemedim ama Capri bunun-la ilgilenmedi. Onun annesi de kolay biri değildi ve üçsenedir babasını görmüyordu. "Sadece iyi olduğundan

emin olabilir misin? Onu... onu düşündüğümü ve... onusevdiğimi bildiğinden?"

"Tanrım, Sab, bu çok ağır. İyi olduğuna emin misin?"

175



"Evet, sadece bilmesi önemli. Ve iyi olacağımı da. Ona bunu söyle, lütfen."

Duraksayarak, "Tamam," dedi. "Bebek bakıcısı olaca-

ğım."Minnet dolu bir nefes bıraktım. "Teşekkürler, Capri.

Ben, şey... gitsem iyi olur. Kendine iyi bak, tamam mı?"Kapamadan önce, "Tabii. Beni tekrar ara," dedi.Telefonu bıraktım. Ethan hâlâ pencerenin yanında du-

ruyordu. Arkasına dönmedi.

"İşim... İşim bitti," dedim.Kısık sesle, "Duydum," dedi.Eli yüzüne gitti ve bir an bir gözyaşını silip silmediği-

ni merak ettim. Ben bir şey diyemeden birdenbire arka-sına döndü, kahverengi gözleri bana kilitlenip nefesimin

boğazımda kalmasına sebep oldular. Bir şey söylemesiiçin hazırlandım ama bir saniye sonra sadece yatağın ke-

narındaki telefonu kaptı ve ben açık bir ağızla onun arka-sından bakakalmışken odadan çıktı.

Ethan 23:40'a kadar gelmedi. Bunu biliyorum, çünküyanında bir saat getirdi. Pille çalışıyordu kendimi asabi-leceğim bir kablosu yoktu. Alaycı kahkahamı bastırdım,

bir daha saatsiz olma riskini göze almak istemiyordum.

Titreyerek, "Teşekkür ederim," dedim.Ethan omzunu silkti. "Al," diyerek bir kâğıt parçasıuzattı.

"Bu ne?" diye sordum, soru listesine şaşırmıştım."Bunların herhangi birinin cevabını biliyor musun?"Kafa karışıklığı içinde ona dönmeden önce soruları kı-

saca inceledim. Belki de deli olan Ethan'dı.

Ethan koltuğa oturup beni izledi."Hafızanın seninle geldiğini ve iki dünyada da aynı

olan bazı şeyler, genel sabit veriler olduğunu söyledin."

176



Elimdeki kâğıt parçasına işaret etti. "Bu, gece yarısındanhemen sonra bana söylemeni istediğim şeylerin bir liste-

si."Yine listeye baktım.

* Toplamı 26, çarpımı 165 olan iki sayı* Çikolatanın kardiyovasküler yararları* Tercüme et: Thesaurum omnis vitae

"Dinle, bu bir oyun değil. Ben... bu listeyi yanımda gö-türemem, benimle gelmez."

Ethan kollarını kavuşturup ayaklarını yatağın kena-rından aşağı uzattı. "Eh, ezberlemeye başla." Sinir boza-cak kadar kendini beğenmiş gözükerek saate işaret etti.

"Sadece on beş dakikan kaldı."Homurdanmaya başlamıştım ama doğrudan bana ba-kıyordu, daha önce kimsenin yapmadığı şekilde, gözleri-min içine. Bunun vücudumda başlattığı istenmeyen ka-rıncalanmayı görmezden gelmeye çalıştım. Bana... banameydan mı okuyordu? Beni zorlamaya mı çalışıyordu?

Hatta... bunu ona ispatlamamı mı istiyordu? Birdenbireüzerimi sarsılmaz bir kararlılık kapladı. Gözlerim liste-den Ethan'a ve sonra tekrar listeye geri kaydı.

"Sabine?"Bu benim şansımdı. Fırsatım. Saate baktım, gece yarısı

gerginliğimi bastırdım ve başımı salladım."Son sorudaki dil ne?" diye sordum.Ethan sadece bana baktı.Gözlerimi devirdim ama listeyi ezberlemeye geri dön-

meden önce çok vakit harcamadım.Her soruyu tekrar tekrar okurken, dakikalar akıp geç-

ti. Ama artık sadece iki dakika kaldığında, daha fazla



dayanamadım ve listeyi bıraktım, ellerim ve bütün vü-cudum titriyordu.

Gerçekten tekrar önünde kusmak istemiyordum. Tek-

rar.Ethan doğrulup beni rahatsız edecek kadar dikkatle

izlerken, "Bu normal mi?" diye sordu.Kusmamak için derin bir nefes aldım. "Değişim için

uyanık olduğumda," diye açıklamaya çalıştim.""İstemsiz mi oluyor?"Utanarak, "Korkuyorum, tamam mı!" diye çıkıştım.Çenesini kapadı ve koltuğunda geriye çekildi.Gözlerimi kapadım ve soruları kendi kendime tek-

rarlamaya çalıştım, onları kafamı dağıtmak için kullanı-yordum. Birkaç kere tekrarladıktan sonra artık Değişmişolmam gerektiğini fark edip gözlerimi açtım. Hâlâ klinik-teydim. Ethan hâlâ önümde oturuyor, beni her zamanki

kadar dikkatle izliyordu.Kahretsin.Saate baktım. 00:04. Nasıl...?Tekrar Ethan'a baktım. Yüz ifadesi merak dolu ve... ger-

gindi.Yine saate baktım. 00:05.

"Ee," dedi rahatça. "Cevaplarımı hazırladın mı?"Kafam çok karışmıştı. Bu daha önce hiç olmamıştı.Aman tanrım, bu ne anlama geliyordu? Bana ne oluyordu

böyle?Yine saate baktım. Ethan'm bana biraz önce getirdiği

saate. Birdenbire jeton düştü ve dönüp ona dik dik baktım."Orospu çocuğu!"

Aptalı oynayarak, "Pardon?" diye yanıt verdi."Ah, beni duydun. Saati değiştirdin! Henüz gece yarı-

sı değil! Beni kandırdın!"

178



Gözleri büyüdü ama bunu şüpheli davranarak sakla-maya çalıştı. "Bunu nereden biliyorsun?"

"Çünkü Değişmedim! Ne kadar zaman var?" diye

haykırdım, çünkü o sırada bana inanıp inanmamasınıumursamıyordum, hem de hiç. Umursadığım tek şeylanet saatti! "Ne kadar var, kahretsin! Bunun bir oyunolduğunu mu sanıyorsun? Hayatımın? Değişmeye hazır-lanmanın ne kadar korkunç olduğuna dair hiçbir fikrinvar mı? Kahretsin! Saat kaç?" Nefes alamıyordum, saç-

larımı çekiştiriyor, kendimi toparlamaya çalışıyor ama başarısız oluyordum.

Ethan benim çıkışmamdan ötürü dehşete düşmüş gö-züküyordu. "Tamam, tamam. Özür dilerim. Kötü bir nu-maraydı. Sadece... yardımcı olur diye düşündüm."

Kıpırdamadan durdum ve ona soğuk soğuk bakıp, kı-sık ve monoton bir sesle konuştum. "Ethan. Saat. Kaç?"

Cebinden saatini çıkardı. Tekrar bana baktığında yüzüciddiydi.

"Sabine, ben"Ama çok geçti. Gece yarısı olmuştu.



ON s e k i z i n c i b o l u m

VVellesley, Salı

VVellesley'ye Değişim'i tamamladığım anda yüzümdenaşağı yaşlar aktı. Değişim için uyanık olduğumda beniher zaman vuran mide bulantısı, kahredici üzüntümünarkasında kalmıştı.

İhanet.

Yastığımı göğsüme çektim ve beni boğan hıçkırıkları bastırmak için yüzümü yastığa gömdüm.

Neden ben? Ethan nasıl beni böyle kandırabilmişti?Zalim gerçekliğimi düşünürken vücudum titredi. Ar-

tık dayanamıyordum. Var oluşumun acayipliği yeterikadar kötüydü ama sürekli ıstırap çekmeme sebep olan

yalnızlığım çok daha kötüydü. Umut olabileceğini dü-şünmüştüm. Ethan'm bana inanmasını sağlayabileceği-mi.

Ama bu olmayacaktı.Bana inanmak istemiyordu. Benim söylediklerimin

aksini kanıtlamak istiyordu. Bir daha bu kadar aptalca

davranmayacaktım.Sonunda, alabildiğine bir sinir krizine girersem ane-

mi uyandırma riskini taşıdığımı bildiğimden kendimisakinleştirmeyi başardım. Ama göz yaşlarım bittiktensonra bile boşluk hissi benimle kaldı. İpek çarşafımda



daha aşağı kaydım, yastığımın etrafına kıvrılarak uyu-maya çalıştım. Ama nafile. Bana yaptığı şeyden sonra

bile, Ethan'ı düşünmeyi kesemiyordum.

Neden bana inanması birdenbire bu kadar önemliolmuştu? Özellikle de o dünyadaki geleceğim git gidedaha az... olası hâle geldiği için.

Bu düşünce nefesimi tutmama sebep oldu.İşte. Kabul etmiştim.Ve... bu doğruydu.

Şu anda beni Roxbury dünyama bağlayan tek şeyMaddie'ydi. Annemle babam beni evlatlıktan reddetmişsayılırdı. Hatta muhtemelen rahatlarlarcîı. Ama Mad-die...

Onu görmeye çalışmalı mıydım? Bir şekilde açıklama-ya? Kendi kendime başımı salladım. Bunu yapamazdım.

Söyleyebileceğim hiçbir şey bunu onun için kabul edilebilir hâle getirmeyecekti. Zaten orada, akıl hastanesinetıkılı bir şekilde hiçbir işine yaramıyordum. Nihayetindeöğrenecekti. O zaman benden nefret edecekti. Ama onuöylece terk edemezdim.

Yaşlı gözlerimi açtım, yeni bir düşünce kıpırdanmaya

başlamıştı.Ona,Ethan söyleyebilirdi.Benim bakış açımdan dünyalarımı bilen tek kişi oydu.

Ben ayrıldıktan sonra bir gün Maddie büyüdüğünde onuziyaret edebilir ve Maddie'nin ölü olmadığımı anlama-sı için ona doğruyu söyleyebilirdi. Ölü olmadığımı, tamtersi olduğunu.

Ama bunu yapmak... bu, beni dönüp dolaşıp aynınoktaya getiriyordu. Öncelikle, hâlâ Ethan'ın bana inan-masını sağlamak zorundaydım.

Panik içinde lamba düğmesini ve bir defteri bulmak

182



için uğraştım ve hâlâ hatırlayabiliyorken Ethan'm soru-larını yazdım.

Ethan'm gerçekten bana inanması için uğraşmak zo-

runda olma düşüncesi korkutucuydu. Ama onun anla-masını sağlamak artık Maddie'yle ilgiliydi. Ethan'a nekadar kızmış olursam olayım, bunu yapmak zorunday-dım.

Uyandığımda Ethan'a duyduğum öfke bana VVellesley

dünyamı istediğim her şeye dönüştürmem için yeni birkararlılık sağladı. Kahvaltıda anneme beni okuldan alıpAudi'mi tamirciden almaya götürüp götüremeyeceğinisordum. Kendi başıma dolaşabilmem gerekiyordu. An-nem çoktan bir spa randevusu ayarlamıştı ama ben dahaonu durduramadan Lucas'ı aradı. Ahizeden Lucas'ın in-lemesini duydum. Fakat annem bihaber olmaya devametti ve telefonu kapatıp, Lucas'm günün sonunda benialacağını temin ederken çok heyecanlıydı.

Kısa süre sonra Miriam beni aldı.Aşağı doğru genişleyen bordo elbiseme işaret ederek,

"Güzel elbise, gözlerinin altındaki halkalara uyuyor,"dedi.

Omzumu silkip tekrar biraz kapatıcı sürmek için si-perliği aşağı çektim. "O kadar kötü mü gözüküyorum?"

"Panikleme. İyi gözüküyorsun, her zamanki kadargüzelsin ve zaten Dex şu anda sadece harika saçlarını gö-rebiliyor. Ne oldu? Bütün gece eğleniyor muydun? Onugördüğümde Dex de bu kadar yorgun gözüküyor mu

olacak?" Oyuncu bir edayla kaşlarını kaldırdı.Konuşmanın burada biteceğini umarak, "Hayır, sade-

ce çok uyuyamadım," diye cevap verdim."Tabii," diye alay etti.

183



Sorun şu ki, Miriam haklıydı, gerçekten de bitkingözüküyordum. Bu dünyadaki etkinliğimi kaybetmeye

başlamıştım ve bunun olmasına izin veremezdim. Mak-

yaj yapmaya devam ederken bunu daha ne kadar devamettirebileceğimi merak ettim.

Ama devam ettirmeye mecburdum. Dağılmak bir se-çenek değildi. İnsanların burada olmamı beklediği insanolmak zorundaydım.

O yüzden Miriam diyetimiz için daha fazla tedarik

edinmek amacıyla manava uğramayı önerince, bıkkın-lığımı bastırdım ve kabul ederek gülümsedim. Miriamyeni kilo kaybımın sebebinin elma olduğuna inanmayadevam edecekse buna değerdi. Hatta bütün zaman zarfı

boyunca manav sahibinin bakışlarından dikkatle kaçına-rak seçtiklerimizi ödedim. Olan diğer her şeyle beraber,manav sahibi en az endişeleneceğim konulardan biriydi.

Biz otoparka girer girmez Dex beni buldu, okula gi-rerken çantamı aldı ve kolunu bana doladı.

Beni yukarıdan aşağı süzerek, "Güzel elbise," diye yo-rum yaptı. Gözlerimi kırpıştırdım. Annem dünün düze-nini takip ederek bu sabah da bana yeni bir kıyafet bırak-mıştı. Dex'le hemfikirdim, mükemmel bordo tonundaki

örgü elbise uğruna ölünecek cinstendi ve en sevdiklerimrafında önemli bir yer alacaktı.

Beni yakınma çekerek kulağıma, "Hâlâ o saçlarla nekadar harika gözüktüğüne inanamıyorum," diye mırıl-dandı.

İlginin tadını çıkararak gülümsedim. 06x16 her za-

man kıvılcım ve sihir hissetmiyor olabilirdim ama birşeyi kesin olarak biliyordum: Bana tapıyordu. Okulda-ki bütün kızları seçebilecekken iki sene boyunca sürekliolarak beni seçmişti. Birçok erkek bunu yapmazdı. Ne

184



yani beni... her zaman A'yla başlayan kelimenin hisset-tireceğini hayal ettiğim gibi hissettirmiyorsa ne olmuş?Birçok insan bu şeylerin zamanla geliştiğini söylüyordu.

Ve zaman, Dex'in bana vereceği bir şeydi.Omzuna sokuldum ve Ethan'm içimi kemiren hatıra-

sını, sadece bana bakışının vücudumda ürpertiler dolaş-masına sebep olduğu düşüncesini gözlerimi kırpıştıra-rak uzaklaştırdım.

"Bu gece birkaç arkadaş Mixons'a gidiyoruz. Gelmek

ister misin?"Ethan'm listesini hatırladım. Ama VVellesley'yde gö-rüntümü korumak da önemliydi.

"Tabii. Önce bu akşamüstü arabamı alıp birkaç iş hal-letmem gerek. Orada buluşalım mı?"

Matematik dersimin olduğu sınıfın önünde durdu, beni bir kenara çekip çabucak öptü. "Kulağa iyi geliyor.

Lucy'yle Miriam'a da gelmelerini söyle."Başımı salladım, tam dudaklarıma kısa bir öpücük

daha kondurmuştu ki matematik öğretmenim boğazınıtemizleyerek yanımızdan geçti.

"Sınıfa gir, Sabine.""Özür dilerim, Bay Barlow." Kızardım.

Fakat Dex yakalanmış olmaktan ötürü çok heyecan-lı gözüküyordu ve Bay Barlow'dan azarlayan bir bakışdaha alacak kadar uzun süre oyalandı.

Derste Lucy dikkat ediyormuş numarası yapmaya bile uğraşmıyordu.

"Bununla baş edemiyorum. Yedi kişilik sekiz masa-

mız var ve diğer bütün masalarda on kişi var. Nasıl tek-rar ayarlamaya çalışırsam çalışayım odadaki uyumuntamamen bozulma ihtimali ortaya çıkıyor." Lucy çaresizgözükerek masa planını bana doğru savurdu.

L

185



Lucy mezuniyet komitesinin başkanıydı, bu da mezu-niyet yemeğinin oturma planından sorumlu olduğu an-lamına geliyordu. Bu mezuniyet gecesi gibi değildi, onu

bir ay önce yapmıştık ama bir o kadar önemliydi. Mezu-niyet günü, herkesin günüydü. Akıllı öğrenciler düzgün

bir şekilde takdir görüyordu, sosyaller bir kere daha bağ-lantılarını gösterme fırsatı buluyordu ve herkes sonundainsanların hangi üniversitelere gideceklerini doğrulamafırsatı elde ediyordu. Ve son ama çok önemli olarak da,

son bir kere sevgililerimizle reklamımızı yapma şansımızoluyordu. Bir yandan da harika gözükürken tabi...

Tam Lucy'nin omzundan masa planımı bakıyordumki Bay Barlow sınıfın kontrolünü kazanmak için son çareolarak bir çaba gösterdi. Biraz eğlenmek için rastgele ma-tematik problemleri söyleyip beraber çözmeyi önerdi.

"İşte." Lucy'nin planına işaret ettim. "Bu masayı bu-nunla birleştirip şunu bu şekilde ikiye bölemez misin?"Beraber tutulacak ve ayrılacak insanlara işaret ettim. "Ozaman sadece Sahara kalır, o da on altıncı masada otura-

bilir, bu da masanın sayısını sekize çıkarır."Bay Barlovv arkamızda boğazını temizledi."Özür dilerim, efendim," dedim.

Lucy, "Aman tanrım, bu kesinlikle dahice!" diye hay-kırdı, ani çıkışının bana bir katı bakış daha kazandırdığı-nın farkında değildi.

Bay Barlovv, "Belki de sınıfın ne üzerinde çalışmasıgerektiği konusunda senin bir önerin vardır, Sabine?"diye sordu.

Yutkunup tahtaya baktım. Orada çoktan bir ileri tri-gonometri denklemi vardı. Matematik güçlü noktam değildi.

"Ah." Zihnimin çarkları dönüyordu. Ağzımı açtığım-

186



da neyin çıktığını kontrol edemiyor gibiydim. "Ee...toplamı yirmi altı, çarpımı yüz altmış beş olan iki sayı,

efendim."Bay Barlow'un herkesin zamanını harcadığım için

bana çıkışmasını bekliyordum ama onun yerine gülüm-

sedi."Son haftamızda tam da ihtiyacımız olan şey, biraz ge-

niş düşünmek. Aferin, Sabine. Pekâlâ, sınıf, ne dersiniz?"

Matematikten bana övgü düzen Lucy'yle ve Ethan'm

yapılacaklar listesinin ilk cevabıyla çıktım.*

Öğle yemeğinde, Ethan'm listesinde hangi dilin oldu-

ğunu öğrenmeyi umarak dizüstü bilgisayarımla sıvışma-yı planlamıştım ama Lucy koridorda önümü kesti.

"Nereye gidiyorsun?"Belli belirsiz, "Spor alanına," dedim.

"Kesinlikle olmaz. Gidemezsin! Sana ihtiyacım var.

Eğer bu masa planını öğle yemeği sırasında bitirmezsemve servis sırasını bugünün sonunda nihai olarak belirle-

mezsem bu gece Mixons'a gidemeyeceğim." Suratını astı.

"Bana yardım etmek zorundasın, Sabine! Noah oradaolacak! Ve hâlâ mezuniyet yemeğine kimseyi davet etme-di diye duydum." Bana dokunaklı bir bakış attı.

Gülümseyip içimi çektim. Başka bir yerde olmaya dair

ciddi isteğime rağmen söz konusu bu tip şeyler olduğun-

da uygulanması gereken bir kız kodu vardı ve Lucy me-zuniyete son iki senedir salya akıttığı yakışıklının kolun-

da gitmeyi hak ediyordu. Lise sonların popüler takılmayeri olan Mixons, bir şeylerin olması için mükemmel bir

fırsattı.Arabamı geri alıp Mixons'a gitmekle beraber son ce-

187



vaplarımı da bulabilmeye zamanımın olacağını umarak,"Bir şartım var," dedim.

"Ne istersen!" diye şakıdı.

"Eğer her şeyi halletmene yardım edersem ve Noah bu gece oradaysa, bana gerçekten de onu seninle berabermezuniyet yemeğine gelmeye davet edeceğine söz ver-melisin."

"Ama"Havaya elimi kaldırarak sözünü böldüm. "Koşullarım

bunlar, ister kabul et ister etme."Noah'm yakışıklı gözükerek dolabına dayandığı ve

Dex ile Brett'le şakalaştığı koridora doğru Hâkti. Gerçek-ten de çok güzel bir çift olurlardı ve Noah'm kimsenin

bakmadığını düşünürken Lucy'yi kestiğini gördüğümeemindim. Lucy derin bir nefes alıp yüzünü buruşturdu.

"Tamam, tamam!"Bir zafer edasıyla gülümsedim. "Peki, o zaman. Hadi

iş başına."

Masa planını ve parti çizelgesini tamamlamamız bü-tün öğle yemeğimizi ve çalışma saatimizi aldı. Sonunda

lise sonların salonundan çıktığımızda, Lucy kalan görev-leri diğer komite üyelerine havale edebileceğim bildiğiiçin mutluluktan tamamen çılgına dönmüş gözüküyor-du.

Mahcubiyetle, "Artık sadece o gün salonun dekore et-mek kaldı. Acaba yardım etmekle ilgilenir misin?" diye

sordu.Onu şaşırtarak başımı salladım. O zaman kendi ha-yatımı çözmeye çok daha yakın olmayı umuyordum. Ve belki de beni bu dünyada meşgul edecek şeylerin olmasıtam da ihtiyacım olan şey olurdu.

188



"Sorun değil," dedim. "Mükemmel bir danışmanım."Lucy oyuncu bir edayla koluma vurdu. "Tabii gün

içinde bikini bölgene ağda yaptırmakla meşgul olur-

san..." Şakalaşarak dirsek attı. "Senin için istisna yapabilirim."

Midemdeki burulmayı görmezden gelerek, "Çok ko-

miksin," diye taş attım."Ah, hadi ama Sabine. Ne zamandan beri büyük ge-

ceyle ilgili sır tutmaya başladın? Bütün olayı planlaya-cağını sanıyordum. Bir senaryo yazmamış olmana şaşır-

dım."Ona alaycı bir şekilde gülümsedim. "Ee, Lucy, senar-

yoya ihtiyacım yok. Çok fazla konuşma olmayacak."Bir kıkırtı krizine girdi. Ama ciddileştiğinde bir sonra-

ki söylediği şey beni şaşırttı."Fakat mutlusun değil mi?"

"Ben... şey... Niye soruyorsun?" diye kekeledim."Sadece son zamanlarda biraz kafan dağınık gibi gö-

züküyordun. Geçen günü düşünüyordum ve kesinlikleneden bunun için, anlarsın işte... bu kadar uzun süre

beklediğini anlıyorum. Bu büyük bir olay. Ama yıllardır berabersiniz. Sadece daha önce... yapmamanın başka bir

sebebi var mı diye merak ettim."Lucy'nin yorumlarının iç görüsünden ötürü hayretedüşerek yürümeyi kestim. Bu doğruydu. Gerçekten deDex'i uzun süre boyunca bekletmiştim. Bunu elimdengeldiğince mazur göstermiş, bütün doğru sebepleri sun-muş, düzgünlük, özsaygı, yaş, zamanlama, vesaire, ve-saire, vesaire arkasına saklanmıştım. Ama bir süre önce

sebep bunlarla ilgili olmaktan çıkmıştı. Birçok açıdan di-ğer açılardan mükemmel ilişkimizdeki eksik malzemeyi

bulmayı umuyordum.

189



"Ee, ben... şey." İçimi çektim. "Luce ben..."Ona endişelerimi anlatmanın eşiğindeyken donakal-

dım. Bu benim VVellesley hayatimdi. Eğer bu hayatım

mezuniyetten hemen önce darmadağın olursa o zamanelimde ne kalırdı? Hayır. Bunun olmasına izin veremez-dim. İki dünyamın da kargaşa içinde olması riskini gözealamazdım.

Elimi önemsemez bir şekilde havada salladım. "Ta-mamen mutluyum, mutludan da öteyim. Dexle sonsuza

kadar beraber olacağız. Bu adımı atmak için doğru za-manı beklemek çok önemliydi. Eğer çok çabuk yatsaydıkdönüp bu zamana bakıp bunu ne kadar istediğimizi bi-lemezdik."

Lucy kendinden geçti. "Ah, çok tatlısınız. Bunu düşün-memiştim ama bu çok doğru." Başını salladım. "UmarımNoah'yla bir gün siz ikiniz gibi oluruz."

Bunun bu kadar kolay olmasına şaşırarak gözlerimikırpıştırdım. Ama memnuniyetle konu değişimine tu-tundum. "Eh, bu konuda bir şey yapmazsan hiçbir za-man bunu öğrenemezsin. Bu gece."

Biz günün son dersi için koridorda ilerlerken, "Enazından eğer beni reddederse onu okulda çok daha uzun

süre görmeyeceğim," diye inledi.

190



ON DOKUZUNCU BÖLÜMVVellesley, Salı

Hayret verici bir şekilde, Lucas okuldan sonra beni bek-liyordu ve söz verildiği gibi beni doğrudan arabamı al-mam için tamirciye götürdü. Arabam en sevdiğim eş-yalarımdan biriydi. Ryan ve Lucas'la paylaştığımız birşeydi bu: Araba sevgisi. Ryan, eski model Porsche'uylane kadar havalı gözüktüğünü düşünmeyi seviyordu, Lu-

cas makine bilimini seviyordu, ben de yeni model gümüşAl'imin bana verdiği özgürlüğü seviyordum.

Tamirciye vardığımızda heyecanımı saklayamadım.Sipariş ettiğimiz yeni jantları görmek için hevesliydim,arabayı dikkatle incelemeyi planlıyordum. Ama tamirciFrank bizi karşılamak için atölye kapısından çıkar çık-

maz, haberlerin iyi olmadığını anladım.Frank kısa boylu ve zayıftı, göğsündeki ve kollarında-ki orman gibi kıllarla beraber, tel tel saçları da artık tama-men griydi. Ben doğmadan önce bile ailenin tamircisiydive onun gerçek anlamda artık çalışamayana kadar tamir-ciliğe devam edeceğini düşünüyordum.

"Özür dilerim hayatım. Eğer geleceğini bilseydim ara-

yıp sana vaktini harcamamam söylerdim. O jantlar he-nüz gelmedi ve Perşembe'ye kadar teslimat olmayacak."Bir bez çıkartıp yağ kaplı ellerini silmeye başladı.

191

i



Şikâyet etmek için ağzımı açmıştım ki Lucas sözümükesti.

Arkamdan, "Sorun değil Frank," dedi. "Birkaç gün

içinde seni arayıp nasıl gittiğine bakarım.""Bu, en iyisi Lucas. Zahmetiniz için özür dilerim."Frank bana elini uzattı. Elini sıkıp gülümsemeye ça-

lıştım ama hevesim sönmüştü ve kederli hissediyordum.Üstelik artık kirliydim.

Lucas'la tamirciye giderken konuşmamıştık ve dönüş

yolu da neredeyse bir o kadar sessizdi. İkimiz de birkaçkere konuşmayı denedik ama çabalarımız yavandı. Söy-lediğim kısa birkaç şey, mesela mezuniyetle ilgili otuzkelimelik konuşmamız, yirmiden az kelimelik Miriam'm

beni tatilde Hamptons'a çağırmış olması konuşması, sa-dece onu kızdırmışa benziyordu. Lucas nedense benimdüşüncesiz, şımarık bir velet olduğuma ve kendisinin deDucati'sini sürmediğinde kullandığı BMW' siyle bana şo-förlük yaptığı için, böyle olmadığına karar vermişti.

Sorununun ne olduğunu bilmiyordum ama hatırlaya- bildiğim kadarıyla hep böyle olmuştu. Her zaman bunuannemle babamın boşanmasıyla ilgili bir şeye bağlamış-tım. Bizim bakış açımızdan bu süreç oldukça sorunsuz

olmuştu. Annemle babam 'çocukları koru' protokolü uy-gulamışlar ve çoğu tartışmalarım kapalı kapılar ardındayapmışlardı. Bardağı taşıran son damlanın ne olduğun-dan, neden babamın sonunda toplanıp gittiğinden emindeğildim. Fakat bunun taşınmasından önceki aylarda

bize haftada üç kere yemek yedirdiği restorandaki gar-

son kızla alakalı olduğundan şüpheleniyordum.Babam taşındığında, Lucas da onunla gitmeye kararvermişti. Sanırım sadece bunu yapması gerektiğini dü-şünmüştü ve son derece saygı gören bir suç avukatı olan

192



babam her zaman iş için New York'ta olduğundan, te-melde daire Lucas'a kalıyordu.

Evin önünde durduğumuzda saatimi kontrol etme-yi kesemiyordum. Gidip gelmek planladığımdan dahauzun sürmüştü. Herkes çoktan Mixons'da olmalıydı amahâlâ Ethan için cevaplarım yoktu.

Lucas gerginliğimi fark edip, "Neyin var?" diye sor-

du."Çoktan Mixons'da olmam gerekiyordu."

"Tahmin edeyim, 06x16?" Ses tonu yargılamayla do-luydu.

Kendimi Lucas'a savunma havamda değildim. Ona bakmaya tenezzül etmeden, "Evet," diye yanıt verdim.

Motoru kapatıp koltuğuna tekrar yerleşti. "Üzerinideğiş ya da ne yapman gerekiyorsa yap. Seni Mixons'a

bırakırım."Büyümüş gözlerle ona baktım.Sadece sanki Fikrimi değiştirmeden acele etsen iyi olur,

dermiş gibi kaşlarını kaldırdı.Odama koştum ve çabucak sıcak akşam için mükem-

mel olan kısa beyaz elbisemi giyip elmacık kemiklerimiortaya çıkarmak için saçlarımı yüksek bir atkuyruğuyaptım. Hızlı bir maskara ve dudak parlatıcısı yenileme-sinden sonra, çantamdaki birkaç şeyi ufak karamel rengiel çantasına geçirdim ve on dakika içinde Lucas'm araba-sına döndüm. O bile etkilenmiş gözüküyordu.

Neredeyse sessiz bir yolculuğun daha ardındanMixons'a vardığımızda, "Teşekkürler," dedim.

"Sorun değil. Araban hazır olunca sana haber veri-rim."

Gülümsedim. "Tabii, tekrar sağol."Omzunu silkti.

193



İçeride herkes lokantanın arkasındaki her zamankimasalarımızın etrafına doluşmuştu. İçeri girmeden önce,

penceredeki yansımamı kontrol etmek ve her şeyin olma-sı gerektiği gibi olduğundan emin olmak için durdum.

Miriam lokantanın uzak köşesinden, "Sabine!" diyeseslenip bütün bakışların bana dönmesine sebep oldu.

Omuzlarımı geriye attım, mahcup bir şekilde gülüm-sedim ve masalara doğru kasılarak yürüdüm.

Miriam ve Lucy de kıyafetlerini değiştirmişti. Ama bu gece elinden geleni ardına koymayan Lucy'ydi, cesurderecede kısa parlak bir kırmızı elbise giyiyordu. Muhte-şem gözüküyordu.

Arkadaş grubumuzun içinde ilerleyip merhaba deyipyanakları öperken onun endişeyle onayımı beklediğini

gördüm.Göz kırparak, "Lucy, eğer bu seni Nuh'un gemisine* bindirmezse başka hiçbir şey bindiremez bebek," diye fı-sıldadım. "Sevgili Noah nerede?"

Lucy elbisesi kadar kızarıp gizlice soluna işaret etti ve"Şişt!" dercesine dudaklarını oynattı. Noah bir iki metreötede bize doğru bakıyordu, belirgin özelliği olan altın

bukleleri yüzüne doğru düşmüştü. Elini kaldırıp banadoğru salladı. Hareketine kaşını kıpırdatmasına sebepolan bilgiç bir gülümsemeyle karşılık verdim.

Dikkatimi tekrar Lucy'ye yönelterek, "Onunla konuş-tun mu?" diye sordum.

Ağzını büzüştürdü.

Dex yandaki masadan, "Sabine!" diye seslendi. Dü-şünceli bir şekilde yanındaki yeri bana ayırmıştı. Orayagitmeden önce Lucy'ye son bir cümle söyledim. "Unut-

* Nuh, Noah'ın Türkçe'sidir, çn

194



ma, söz verdin. Kesinlikle sözünü tutmanı sağlamayaniyetliyim."

Telaşla, "Biliyorum, biliyorum," diye fısıldayıp beni

kovdu.El çantamı masaya koydum ve Dex'in yanındaki yere

yerleşip kendime burasının olmam gereken yer olduğu-nu hatırlattım. Bu dünyaya uyuyordum, bu dünyada birgeleceğim vardı, burada başarılı olabilirdim. Önemli ola-

bilirdim.

Herkes heyecanlıydı, okulun son haftası olduğundansevinçlilerdi. Akışa uydum ve Miriam yanımdaki yeresıkıştığında Dex'in beni kucağına çekmesine izin ver-dim. Miriam bunu yaparken el çantamı masadan deviripiçindekileri kucağına döktü, bu da Brettle Dex'in ona biralkış vermesine sebep oldu. Belli ki Miriam, çoktan do-laştığım görebildiğim cep şişesi sayesinde gizlice biraziçki içmişti. Hatta etrafıma göz gezdirdiğimde erkeklerinçoğunun ve kızlardan birkaçının dalgın dalgın baktıkla-rını fark ettim.

Dex'e göz attım. Daha önce onda hiç görmediğim de-lip geçici bir bakışla doğrudan bana bakıyordu. Kucağın-daki pozisyonumu düzelttim, bana böyle bakarken onu

yakaladığım için utanmıştım. Ama o, bundan rahatsız ol-muşa benzemiyordu. Hatta beni aynı dikkatle izlemeyedevam etti.

Dex'in bakışları hiç dalgın değildi. O hiç içmezdi.Lise birde o ve birkaç arkadaşı annesiyle babasının içkidolabından gizlice bir şişe votka aldığından beri. Hiçbir

zaman bütün hikâyeyi duymamıştım; bu Dex'in konuş-maktan hoşlanmadığı tek şeydi. Tek bildiğim şehir dışın-dan gelen bir çocuğun o gece hastaneye gittiğiydi. Benim

bildiğim kadarıyla Dex ondan beri alkole dokunmamıştı.

195



Benim için aldığı içkiden bir yudum almak için eğil-dim, neredeyse boğulacaktım. Dex'in içmemesi, banayüksek alkollü içkiler dayamaya istekli olmadığı anlamı-

na gelmiyordu."Tanrım, bu da ne?"Omzunu silkip beni göğsüne geri çekerek, "Rom ve

kola," dedi."Bu kesinlikle hoş değil/' dedim ama bir yudum

daha aldım.Miriam, "Sabine, bu ne?" diye sordu.

"Ne?" Ona doğru dönüp donakaldım. Elinde Ethan'mlistesini tutuyordu. "Ah, şey..." Dudaklarımı yaladım.

Kahretsin.Ama sonra nerede olduğumu kim olduğumu ha-

tırladım. Biraz daha dik oturdum. Ses tonumu ilgisiztutarak,"Sadece bugün ağabeyimin yaptığı bir sınavdanaptal sorular," dedim. "Not aldım ve bu gece internette

cevapları bulmaya çalışacağımı söyledim." Uzun süredirsürdürdüğüm yalan dolu geçmişim, bu yalanı da kolaysöylememi sağlamıştı.

Miriam, "Ah, güzel," dedi, artık listeyi inceliyordu."Hah! Bunu biliyorum!" Ayağa fırladı. "Geçen gün bu-nunla ilgili bir makale okudum. Çikolatada kardiyovasküler hastalıkların riskini azaltan bileşimin adı..." Yuka-

rı aşağı zıplayarak tavana baktı. "Neydi? Neydi?" Sonraaçıkça bir ampül yandı. "Flavanoid! Evet. Ayrıca bazımeyveler ve kırmızı şarap gibi harika şeylerde de bulu-nuyor." Reverans yaptı.

Heyecanımı saklayamadan, "Flavonoid mi?" diye tek-rarladım. Miriam başını salladı.

Aceleyle, "Kimsenin kalemi var mı?" diye sordum.Etrafa bakınırken, Dex'in bana tuhaf tuhaf baktığım gör-düm.

196



Miriam, "Al," dedi.Ona arkamı dönüp cevabımı yazdım.Miriam kâğıdı elimin altından alıp Dex'e uzatarak,

"Dex, bu Latince mi?" diye sordu.Betim benzim attı. "Hayır, sorun değil. Herkesin bana

yardım etmesine gerek yok. Sadece aptal bir test."Neden bilmiyorum ama birdenbire grubun Ethan'm

başka bir dilde her ne yazdıysa onu deşifre etmeye çalış-masından çok korktum. Ya beni ele verecek bir şeyse? Ya

da bilmiyorum... başka... özel bir şey.Nabzım hızla atarak listeye uzandım ama Dex benden

önce uzanmıştı. "Ben biraz Latince biliyorum."Elimi kâğıdı almak için uzatıp artan kızarmamı gör-

mezden gelmeye çalışarak, "Muhtemelen Latince değil-dir zaten," yorumunda bulundum.

Dex, umursamadan dikkatle listeyi inceledi. Durup bana baktığında ne yazdığını bildiğine ve korkunç bir

şey yazdığına emindim.Kahretsin.Sonunda boğazını temizledi. Nefes almayı bıraktım."Eh, şanslısın," dedi. "Kesinlikle Latince. Omnis, 'her'

veya 'hepsi' demek, vitae 'hayat' anlamına geliyor, thesaurum da 'hazine'. Oldukça temel." Listeyi uzatınca elin-den kapmamak için kendimi tutmak zorunda kaldım."Peki, test ne için?"

İçkimden bir yudum daha alıp başımı iki yana salla-dım. Ethan mesajının çok komik olduğunu düşünmüş

olmalıydı. Öfkem kabardı. O kimdi de bu saçmalıkları bana okuyordu? En azından bu beni Dex'e ele vermemiş-ti.

Dex sinirlenmeye başlamış gözükerek, "Sabine?" diyedürttü.

197



"Ah, pardon. Ben, şey... bilmiyorum. Lucas söyleme-di. Çevirinin bu olduğuna emin misin?"

"Evet."

Yazmaya başladım."Eğer sadece bir testse neden bu kadar sinirin bozul-

du?"

Ancak o zaman hâlâ başımı iki yana sallıyor olduğu-mu fark ettim. Durdum. Durumu kurtarmaya çalışarak,"Sadece aptalca. Ağabeyim çok tuhaf olabiliyor," dedim.

Dex, Lucas'La ilişkimin ne kadar kırılgan olduğunu biliyordu. Kendimi toparlarken bahaneme inanmasınıumdum. Neyse ki başını salladı. "Onun için bir şey yap-maya çalışman güzel. O fena biri değil, sadece sessiz birtip."

Gülümseyip yüzünü okşadım. "Teşekkürler." Onu kı-saca öptüm ve sonra tekrar rahatlayıp geceye döndük,

bir tabak mısır cipsi paylaştık ve sonra bir sürü on sani-yeden kısa öpüşme için bir köşeye kaybolduk. Eğer bü-tün saniyeleri toplarsak, gelişiyordum.

Bizi bölen ve beni biraz hüsrana uğramış Dex'tenuzaklaştıran Lucy oldu.

Müzik kutusunun yanına iliştiğimizde bana ve

Miriam'a, "Henüz Noah'yı mezuniyet yemeğine davetetmedim," dedi.

"O zaman neden ağzın kulaklarında?" diye sordum.Sevinçle ciyakladı. "Çünkü o beni davet etti!"Eğer grup kucaklaması için bir an varsa, bu da oydu.Miriam bizi sakinleştirdi. "Her şey ne kadar mükem-

mel. Ben ve Brett, Sabine ve Dex, şimdi de sen ve Noah.Hepimizin mezuniyete hayalimizdeki erkeklerle gitmeşansı ne kadardı?"

Lucy, "Kesinlikle! İnanamıyorum!" diye şakıdı.

198



Aynı hevesi hissedemedim ama duvardaki saati farkedene kadar Lucy için güzelce numara yaptım.

"Ah, çocuklar, gitmem gerek. Ne kadar geç olduğunu

fark etmemiştim."Midem alt üst oldu. Nasıl saati görmemiştim? Çoktan

on bir olmuştu ve eve gitmek arabayla en az on beş daki-ka sürüyordu.

Beni eve bırakacak kimsenin olmadığını hatırlayıncapanikleyerek, "Araba kullanacak kimse var mı?" diye

sordu."Üzgünüm, Sabine. Ben Brettle geldim ve Lucy'yi,

Josh'u ve Ollie'yi getirdik. Araba tamamen dolu. Peki yaDex?"

Arkadan bir kol karnımı sardı. Dex, kulağıma, "Dex'ene olmuş?" diye fısıldadı.

Miriam neşeyle, "Eve bırakacak birine ihtiyacı var,"dedi. "Sorun olmaz, değil mi?"

"Tabii ki hayır." Dex beni biraz daha sıkıca sardı vekendimi kıvranmamaya zorladım.

"Pekâlâ o zaman, karar verildi." Miriam bana cilve-li bir bakış attı. "Bugün yine bütün gece eğlenmek yok,Sabine. Güzellik uykuna ihtiyacın var." Lucy'yle beraber

topuklarının üzerinde dönmeden önce imalı bir şekildegözünü kırptı.

Arabasına doğru ilerlerken, Dex'in belimi sarışı rahat-sız edecek kadar sıkılaştı.

"Miriam neden bahsediyordu?" Sesi sertti. "Dün gecedışarı mı çıktın?"

Çabucak, "Hayır, hayır!" dedim. "Sadece bu sabahçok yorgun gözüktüğüm için benimle alay ediyordu. Dı-şarı çıkmadım, Dex."

Kolu gevşeyince ondan bir adım uzaklaştım.

199

i



"Başka bir şey olmadığına emin misin? Son zamanlar-da... farklı gözüküyorsun."

Kahretsin.Bunu düzeltmeliydim. Hemen.Tatlı tatlı gülümsedim. "İyi bir farklılık mı, kötü bir

farklılık mı?" Ve Dex cevap vermeye fırsat bulamadankollarına ilerleyip onu daha önce hiç öpmediğim gibi öp-tüm. İlk defa hızlı hızlı nefes alarak uzaklaşan Dex oldu.

"Bana başkasıyla beraber olmadığına dair söz ver,"

diye buyurdu.Duraksamam sadece bir salise sürdü. "Değilim."Dex yüzümü elinin içine aldı. "Beni tekrar öp, Sabi-

ne. Biraz önce öptüğün gibi." Ses tonundaki bir şey sanki bana karşı çıkmam için meydan okuyormuş gibi hisset-tirmişti.

Karşı çıkmadım.İkimizi de Dex'in benim için doğru erkek olduğuna

inandırmak, için gerekli her şeyi yaptım. Saniyeler geçti,sonunda cevabımdan tatmin olmuş bir şekilde geri çe-kilene kadar saniyeleri saymamaya çalıştım. Gözlerimiaçtığımda hayal kırıklığı hissimden ötürü şok olmuştum.

Başka birinin yüzünü görmeyi dilemiştim.Bu mümkün müydü? O, sinir bozucu, oyunlar oyna-yan şüpheci çocuk beni etkilemeye mi başlamıştı? O yüz-den mi gerçeği bilmesi bu kadar önemliydi?

"Ah tanrım, Sabine. Pazartesi gecesini sabırsızlıkla bekliyorum." Dex kaşımdan alt dudağıma kadar parma-ğıyla bir çizgi çizdi.

Ethan'a ait düşünceleri zorla uzaklaştırdım ve yüzü-me ateşli bir gülümseme yapıştırdım.

"Ben de."

200



YİRMİNCİ BOLUMVVellesley, Salı/Roxbury, Çarşamba

Hiç olmadığım kadar hazırdım. Gece yarısı dakikalarsonraydı ve odamın zemininde sakin ve yastıklarla çev-rili bir şekilde bağdaş kurmuştum. Nedense yatağımdaolmak istemiyordum. Genelde rutinimdeki her türlüfarklılık beni rahatsız ederdi ama bu gece değişiklik sa-yesinde tuhaf bir şekilde güç kazanmış hissediyordum.

Değişim gerçekleştiğinde huzurum benimle berabergeldi; Roxbury bedenimde olmaya alışmak sadece birkaçsaniye sürdü. Adrenalin azaldığında, zar zor Ethan'mson Değişim'imden önce başladığı cümlenin sonunuduydum.

".. . çok özür dilerim."

Gözlerimi hazır olana kadar kapalı tuttum, sonra başı-mı kaldırıp gözlerimi açtım, yavaş, sakinleştirici nefesleralıyordum. Bu durumu idare etmenin tek yolu kontrolüelimde tutmaktı.

Her şey tam olarak gittiğimdeki gibiydi. Kliniktey-dim. Gece yarısıydı. Yatakta duran saat artık OO.lO'u gös-teriyordu. Ethan da büyümüş gözlerle donakalmış birşekilde oturuyordu.

Bir an sinirim bozuldu ve gözlerimi kısarak onu ince-ledim. Gözleri hatırladığımdan daha mordu. Çok bitkin

201



gözüküyordu. Ön dişleri iyice alt dudağına geçmişti, kan

akıtmalarına birkaç saniye kalmıştı. Hâlâ kol saatini ha-

vada tutan eline göz attım. Eli titriyor muydu? Yorgun

ve endişeli gözüküyordu ama bundan daha fazlası vardı.Çok... üzgün gözüküyordu.

Ve çok yakışıklıydı.

Ona baktım, koyu renk saçları dağınık bir kuş yuvası

gibiydi, dolgun dudakları beni ayartıyordu, gözleri daha

önce hiçbir insanda görmediğim bir ruh derinliği göste-

riyordu. Sanki geri kalanımızın bilmediği bir şey biliyor-

muş gibi. Bir parçam acı çekmeye başladır

Ben izlerken eline doğru baktı. Eli hâlâ hafifçe titriyor-

du. Elini kucağına indirdi. "Sabine," diye fısıldadı.

Ona yakın olmak için dayanılmaz bir istek duydum.

Boğazımı temizledim. "Sorun değil. Gece yarısının geç-

tiğini biliyorum.""Yani, hu sen...?"Ellerimi dağınık kesimli siyah saçlarımda gezdirip

saçlarımı yüzümden çektim. "Ben unutmadan dinle. Yor-gunum, Ethan ve bana yaptığın şey... bu..." Ama açıklayamıyordum bile. Başımı sallayıp devam ettim, "On beş

artı on bir yirmi altı ediyor ve on beş çarpı on bir yüz alt-mış beş ediyor. Çikolatada kardiyovasküler hastalıklarakarşı korumaya yardımcı olan maddenin adı flavonoid.Ayrıca bazı meyvelerde ve kırmızı şarapta da bulunuyor.Dil Latince'ydi ve kelimeler, 'Her hayat hazinedir,' anla-mına geliyordu ya da öyle bir şey. İyi düşünmüşsün."

Ethan hiçbir şey diyemeden yorganı atıp ayağa kalk-tım. "Koltuğunda kal, her şeyi içine sindir. Ben tuvaletegideceğim. Keskin veya tehlikeli hiçbir şey saklamadığı-ma söz veriyorum ama gidip kusmam gerek. Ve bir daha

202



beni gece yarısında kontrol etmeye çalışırsan seninle hiçanlaşamayacağız."

Odadan çıkana kadar kendimi tuttum ve sonra elimi

ağzıma kapayıp tuvalete fırladım.

Sadece bir kere kustum ama tuvalette bir süre kalıpEthan'a olanları sindirmesi için zaman tanıdım. Tuhafolan şey şu ki kendimi beğenmiş hissedeceğimi düşün-müştüm ama onun yerine sadece gergindim. Döndü-

ğümde bir şırınga ve bağlarla bekliyor mu olacaktı? Yada orada olacak mıydı?

Daha fazla erteleyemeyince, sessizce hapishane hüc-reme geri yürüdüm. Ethan pencerenin yanında duruyor-du. Ben kapının yanında kaldım.

Omzunun üzerinden bana baktı. "Güvenini sarstığım

için özür dilerim, Sabine."İçimi çektim. "Digoksin için eşitlenmiş sayılırız."Gözlerini devirdi. "Bu çok adil bir alışveriş değil."Omzumu silktim ve daha çok konuşmasını bekledim.Sonunda dönüp eliyle çaresiz bir şekilde işaret etti.

"Bu çok..."

"Dinle, eğer bana... düşünmen veya herhangi bir şeyiçin zamana ihtiyacın olduğunu söyleyeceksen, hiç uğ-raşma. Babam çoktan o konuşmayı yaptı. Ardından dasivri iğneler geldi."

Başını yana eğdi. "Esasında bir içki içsem fena olmazdiye düşünüyordum." Hafifçe güldü.

Azıcık gülümsemeden edemedim. "Eh, evet, benimiçin de öyle. Yerel bara gitmeliyiz, hazır gitmişken delilergibi dans da ederiz."

Bana beğenip beğenmediğine karar vermeye çalıştığısoyut bir tabloymuşum gibi tuhafça baktı. Sonunda ya

203



mmdan geçip kapıya ilerledi, gözlerinde oyuncu bir mu-ziplik bakışı vardı.

"Ethan?"

"Giyin. İki dakika içinde döneceğim." Arkasından ka-pıyı kapatarak çıktı.

Duraksamadım, vücudumu hızla hareket ettirerekhastane önlüğümden çıktım. Eğer bu batakhaneden çık-mamın herhangi bir şansı varsa, buna vardım. Ethan’m

beni gerçekten dans etmeye götüreceğini düşünmüyor-

dum ama giyinmek en azından bir yere gitmek anlamınageliyordu, sadece bu sokağın etrafında bile olsa.

Kısıtlı mini etek stokumun en iyisini ve bluzlarımın enkısasını giydim, sargımı kaplıyor ama biraz karın dekol-tesi gösteriyordu. Fakat sonra kendimi azarlayarak başka

bir bluz giydim. Ah tanrım, bu çocuktan çok fena hoş-lanıyordum. Yani, temelde doktorum sayılırdı ve beni...doktorhasta ilişkisi dışında umursadığını düşünmemisağlayacak hiçbir şey yapmamıştı.

Ama... teknik olarak doktor değildi. Ve beni gerçek-ten muzdarip olduğum bir rahatsızlık için tedavi ediyorda değildi.

İçimden inledim. Ne yapıyordum ben? Ona göre, bir

önceki gece intihar teşebbüsünde bulunmuştum.Ama Ethan, sözüne sadık kalarak birkaç dakika içinde

döndü, beni gördüğünde eli kapıda durdu. Hafifçe öksü-rerek başını eğdi. "Dışarıda üşüyebilirsin."

Güç dengesindeki azıcık değişikliğin tadını çıkartarakomzumu silktim. O kıyafeti giyince buna uygun davran-

malıydım. "Sorun değil. Ceketim yok."Adem elması alçalıp yükseldi.Sırıtarak, "İyi misin?" diye sordum.Başını sallayıp içeri girdi ve arkasından kapıyı kapattı.

204



"Dışarı çıkacağımızı sanmıştım?"Gülümsedi. "Çıkacağız. Tabii, istiyorsan?"Ona geniş geniş gülümsedim. "Kesinlikle."

Bunu dememden sonra elinde bir anahtarlık salladıve pencereye doğru ilerledi, önce güvenlik parmaklıkla-rının kilidini, sonra da camın kilidini açtı ve camı yanakaydırarak tamamen açtı.

"Önden buyur," diyerek eliyle işaret etti.Kaşımı kaldırdım. "Çalışman falan gerekmiyor mu?"

"Seni gözlemlerken diğer görevlerimi başka birinedevrettiler. Kimse gittiğimi fark etmez."

"Bu bir tür bağ kurma olayı için mi? Beni gizlice dışarıçıkartıyormuş gibi yapacaksın ama esasında bütün za-man zarfı boyunca üç doktor ve birkaç güvenlik görevlisi

bizi takip ediyor olacak, değil mi?"

Tekrar pencereye işaret etti. "Bu sana güvendiğimiçin."

Gözlerimdeki yaşları görmemesi için hızla pencere-den dışarı çıktım.

Gece yarısından sonra şehrin sokaklarında yürümek

garip geldi. Çoğu gencin aksine bu sırada her zamanuyuyor oluyordum.Neredeyse yirmi dakika boyunca sessizlik içinde yü-

rümüş olmalıydık. Garip olan şu ki bu rahatlatıcıydı.Sakinleştirici. Ama Ethan haklıydı: Hava soğuktu. Banaceketini vermeyi önerdiğinde ne kadar istesem de karşıçıkmadım. Ve ellerimi ceplerine koyup anahtarlığını his-settiğimde, karşı çıkmadığıma çok memnun oldum.

Yirmi dört saat açık bir market ve birkaç gece açık olan bir kafe gördük ama Ethan durmadı. Karşımıza hâlâ açıkolan bir bar çıktığında beni şaşırtarak doğrudan oraya

205



doğru yürüdü. Kapıda kimse beni kimlik için durdurma-yınca daha da şaşırdım. Bunun her yaştan insan için bir

bar olduğunu düşünüyordum.içerisi tam faaliyet hâlindeydi. Herhalde en geç saatekadar açık yerlerde böyle oluyordu herkes nihayetindeoraya gidiyordu. Ethan arka köşede boş bir masaya işaretetti ve kestirme yaparak oraya gittik.

Ben oturdum ama Ethan ayakta kaldı. “Ben içeceklerialırım. Ne istiyorsun?"

Bu hayatta tadının farklı olup olmayacağını merakederek, "Rom ve kola,” dedim. Genelde yiyecek ve içe-ceklerin tadı farklı oluyordu.

Kaşlarını kaldırdı. Ben de benimkileri kaldırdım."Yirmi bir yaşından küçüksün, Sabine.""Bence bunun tartışılır olabileceğini kanıtladım, Et-

han." Bakışlarımı kaçırmadım. Bu gece bir çocuk gibidavranılmak istemiyordum. En azından bu gecelik kendiseçimlerimi yapmak istiyordum.

Dudaklarındaki mücadeleyi görünce kazandığımı an-ladım. Başka bir şey demedi, sadece dolup taşan kala-

balığın içine doğru kayboldu. Döndüğünde alkolsüz bir

içecek ve bir nutukla karşılaşmayacağımı umdum.Sandalyemde rahatladım. Müziğin sesi yüksekti ve

müziğe kapıldım, vücudum ritimle sallanmaya başla-mıştı. Burayı beğenmiştim. Keşke gece daha çok çıka

bilseydim. Şehir gerçekten de gece yarısı iyi bir şekildedeğişiyordu.

"Sabine?"İrkilerek koltuğumda döndüm.Ah, hayatlarımı mahvedecek her şeyin en kötüsü.Kahretsin.Tamamen panik olmuş bir şekilde, "Davis! Merhaba!"

206



dedim. Birine rastlamayı düşünmemiştim bile. Tam biraptaldım. En azından oturmadan önce etrafa bakınmalıydım. Ve herkes içinde bir de rastladığım kişi Davis'ti.

Suratıma banal bir sırıtış yapıştırdım. Müziğin üzerin-den, "Nasılsın?" diye bağırdım.

"Benim sana bunu sormam gerekmiyor mu? Capriseninle konuştuktan sonra beni aradı. Hastanede oldu-ğunu ve yarın gidip küçük kız kardeşini ziyaret etmesigerektiğini söyledi." Davis uzun boyluydu ve Angus'un

aksine temiz görünümlüydü. İyi bir çocuktu ama onu nezaman görsem babamı düşünüyordum. Her zaman bukadar düzgün görünüyor olması ve kelimelerini bu ka-dar dikkatli seçmesi beni şaşırtıyordu. Sanki onay almakiçin haykırıyormuş gibiydi. Bazı kızlar potansiyel bir er-kek arkadaşta babalarının bir versiyonunu arayabilirdi.Ben onlardan değildim.

Biraz kendimi toparlamaya... ve plan kurmaya çalışa-rak ayağa kalktım.

"Ben, şey... Davis, bu biraz karışık bir konu."Bana doğru bir adım atıp kıyafetimi inceledi, sonra

kırık bileğime göz attı. "Nasıl karışık? Hasta mısın değilmisin?"

"Eh, hasta olduğumu sanıyorlardı am a..." Kekeledim.Tam o sırada arkamdan bir kol belimi sardı. Sıcak na-

zik eller sahiplenici bir şekilde karnıma yayıldı ve Ethan, beni geriye, göğsüne doğru çekip boynuma, dizlerimin bağını çözmeye yetecek tek bir öpücük kondurduktansonra doğrudan Davis'in hayret dolu suratına bakmakiçin çenesini omzuma dayadı. Sıcaklık bütün vücudumu

dolaştı, bütün sinir uçlarım birdenbire canlanmıştı.Ethan konuştuğunda sesinin Davis'in duyabileceği

kadar yüksek olmasını sağladı. "Sana herkesin eninde

207



sonunda öğreneceğini söylemiştim, Sabine."Kelimeleri çok kolay akıyordu, ses tonu kollarımdaki

tüylerin diken diken olmasını sağlayan sıvımsı bir özellikkazanmıştı. Kolları bana sarılı kaldı ve Dex'inkilere görene kadar değişik geldiklerini fark etmeden edemedim.Hayır, beni ne kadar farklı hissettirdiklerini.

Ethan'm beni boynumdan çabucak öptüğü yer yanı-yordu ve ben daha ne yaptığımı bilmeden bedenim dev-reye girdi ve kollarında geriye doğru yaslanmaya başla-

dım.Kahretsin!Davis karnımdaki ellere kötü kötü bakarak, "Sabine,

ne oluyor? Bu çocukla mı berabersin?" diye sordu.Kendi kendime, bu gerçek olamaz, dedim. Belki de

gerçekten delirmiştim ve hayal görüyordum?

Ethan sanki işaret almış gibi tişörtümün ucuyla oyna-maya başladı ve ufak bir açık ten çizgisi buldu. Zar zordik durabildim. Bu kadar ufak bir dokunuş nasıl bu ka-dar çok etki edebilirdi?

Davis sabırsızca, "Sabine?" diye üsteledi.Ethan devreye girdi. "Onu birkaç saat önce hastane-

den gizlice çıkardım, doğrudan geri gidecek, bir sıkıntı

yok. Annesiyle babası bizi onaylamayacaktı ve sadece beraber biraz zaman geçirmek istedik. Nasıl olduğunu bilirsin."

Beynimin bir parçası sonunda çalışmaya başladı veEthan'ın ne yaptığını anladım.

"Davis, şey... bu benim bir arkadaşım," dedim, kli-

niğe veya annemle babamın kulağına giderse diye adınıkullanmaktan kaçınmıştım. Benim için Ethan'm başının

belaya girmesine izin vermeyecektim.Ethan, "Sevgilisiyim," diye düzeltti ve bir şekilde bizi

208



vücudunun tamamen benimkine dayandığını hissedebi-leceğim şekilde daha da yakınlaştırmayı başardı.

Davis mutlu değildi. Capri'nin bizi ayarlamaya çalış-

tığını biliyordum ama şimdiye kadar Davis'in de açıkça bu fikri desteklediğini fark etmemiştim. "Biriyle beraberolduğunu bilmiyordum."

"Ah, çok yeni. Gerçekten yeni." Bu ben miydim? Nefe-sim mi kesiliyordu?

Ethan gereksiz bir şekilde, "Ama insan bazen doğru

olduğunu biliyor, değil mi?" diye ekledi.Ona bir bakış atmak için başımı çevirdim ama çabu-

cak Davis'e geri dönmeden önce, duruşum nedeniyle du-daklarım neredeyse onunkilere değdi. Ethan'm göğsünesıkıca bastırıldığımdan aldığı her nefesi duyuyordum vekalbimin gümbürdediğini duyabildiğine emindim.

Davis kısaca, "Bunca yalan neden?" dedi."Yalan değil. Hastanedeydim. Yani, hâlâ hastanede-

yim. Sadece... gizlice çıktım." Gergince, "Kimseye söyle-mezsin değil mi?" diye sordum.

"Mesela Capri'ye mi? En yakın arkadaşına.""Davis, lütfen bana kızma. Çok üzgünüm, seninle

ben.. ." Yutkundum. Ethan bana sarılmaya devam ede-rek sessiz kaldı. "Ama annemle babam öğrenirlerse de-lirirler."

Birdenbire Ethan enseme bir kere daha uzun bir öpü-cük kondurdu, burnu saç çizgime doğru ilerledi. Benikokluyor muydu?

Neredeyse dizlerimin bağı çözülecekti ama onun çıl-dırmamasını umarak bakışlarımı Davis'te tuttum.

Gergin bir duraksamadan sonra, Davis içini çekti."Tabii olur, Sabine."

Rahatlayarak gülümsedim.

209



Davis sorgularca bana baktı. "Yani onunlasın, öylemi?"

Ethan sabırsız hâle gelmek için bu ânı seçti. "Evet dos-

tum. Benimle. Öyle."Ethan'a dirsek attım ama beni bırakmadı."Davis, ben"Davis özrümü bölerek, "Sorun değil," dedi. "Kimseye

seni gördüğümü söylemem.""Teşekkürler, Davis. Ben... bilirsin işte," dedim, hâlâ

kelimelerimi zor buluyordum."Sorun yok." Ethan'a bir kere başını salladı. "Ben detam çıkıyordum." Bundan sonra dönüpTdoğrudan kapı-ya yöneldi.

Arkama döndüm. Ethan kollarını çekip geriledi ve ya-kındaki bir masada bıraktığı içecekleri aldı. Tekrar otur-dum ve bir yudum aldım. Rom ve kola.

Ona bakamıyordum.İçkime bakarak, "Bu da neydi?" diye sordum."Panikliyordun. Böylece arkadaşlarına hastaneden

gizli bir erkek arkadaşla çıktığını söyleyebilirsin, senirahat bırakırlar. En azından neden hastanede olduğunadair."

"Peki ya sonra seninle benim el ele yürüdüğümüzügörmeyi beklerlerse? O zaman ne olacak?" Bunun ne ka-dar hoş olacağını düşünerek kızardım.

Başımı kaldırdığımda bana bakıyordu, yüz ifadesi ha-fif bir hüzünle doluydu. "Bu sorun olmaz."

"Bu da ne demek?"Omzunu silkti. "Bir şeyler düşünürsün demek." Bir

duraksamadan sonra sırıttı. "Onlara eziğin teki olduğu-mu anladığını söyleyebilirsin."

"Herhalde bu zor olmaz." Sırıtışına karşılık verdim.

210



Sandalyesinde arkasına yaslandı. "Her neyse, burayasenin hakkında konuşmaya geldik, Sabine."

Hâlâ şansım varken kullanma zamanıydı. Tekrar kan

dırılamazdım. Ethan numaralarla dolu olduğunu kanıt-lamıştı ve Davis konusundaki yardımına rağmen ona gü-venemezdim. Masum bir şekilde eğildim. "Ethan, ben...sadece bir dakikaya ihtiyacım var. Kadınlar tuvaletinegideceğim, olur mu?"

Bana şüpheyle baktı ama ne diyecekti ki? Başını salla-

dı. "Sana güveniyorum."Eğer kelimeler can yakabilseydi... Bunlar canımı yak-

tılar.İnsan grupları arasından yolumu çizmeye başladım.

Ethan'm beni artık göremeyeceğine emin olduğumda ça- bucak ön kapıdan dışarı sıvıştım ve birkaç sokak uzakta

önünden geçtiğimiz yirmi dört saat açık markete doğrukoştum. İçeri tökezlediğimde, yaşlı adam ve tezgâhınarkasında oturan karısı ayağa kalktı. Yaşlı adam birinin

beni takip edip etmediğini görmek için arkama bakarak,"İyi misin, kızım?" diye sordu.

İçime birkaç nefes çektim. Kalbim çok hızlı atıyordu.

Yakın geçmişteki tıbbi maceralarımdan sonra tam süratkoşmak çok iyi bir fikir olmamış olabilirdi. "Evet. İyiyim.Sadece acelem var. Anahtar çoğaltma servisiniz yok de-ğil mi?"

Adam gülümseyip üzerindeki tabelaya işaret etti: Anahtar kopyalama $8.99. "Anahtarın var mı?"

Elimi Ethan'm ceket cebine daldırıp anahtarlığı aldım.Ethan'm pencereyi açmak için kullandığı anahtarı çıkar-dım.

"Sadece o mu?" diye sordu.Doğrusu şu ki hepsini yaptırmak isterdim. Arala-

211



rından biri ön kapının anahtarı olabilirdi, bilemezdim.Ama sadece annemlerin bana bıraktığı on dolar vardı veekstra zamanın getireceği riski göze alamazdım. Başımı

salladım. En azından pencerenin anahtarı dışarı çıkabil-mem anlamına gelirdi.

Masaya döndüğümde Ethan beni gördüğüne rahatla-mış gözüktü. Ceketini omuzlarımı silkerek çıkartıp san-dalyeme oturdum. Sohbet edercesine, "Buradaki kadın-

lar tuvaleti kliniktekinden çok daha ilginç/' dedim.Ethan gülümsedi, ben içkimi yudumlarken izliyordu.

"Yavaş iç, tek içeceğin içki o olacak."

Arkama yaslanıp çok nefessiz kalmış gözükmemeyeçalışarak gözlerimi devirdim. Dönüş yolunun çoğunukoşmuştum.

"Sence bu bir paralel dünya mı? Ya da başka bir yer, başka bir gezegen falan mı?" diye sorarak sadede geldi.

"Bilmiyorum. Aynı burası gibi ama farklı. Ben farklı-yım. Dünya genel olarak aynı ama... bunu nasıl açıklaya-cağımı bilmiyorum."

Ethan barda etrafına bakınarak, "Burası orada var mı-

dır?" diye sordu."Belki vardır, belki de yoktur. Ama varsa bile farklıolur. Belki farklı sahipleri olur. Bazen sanki haritaları çıkartılmışçasına dünyaların aynı genel planı var gibi gö-züküyor ama insanlar tamamen farklı olduğundan herşeye farklı bir yorum katılmış oluyor. Anla işte, binalar,

evler, okullar... sanki her şey benzer ama tam olarak aynıdeğil." Hissettiğim kadar gergin gözükmemeye çalıştım.Bu konuları artık çok uzun süredir düşünüyordum amakimseye açıklamaya çalışmamıştım.

"Yani etrafında farklı insanlar mı var?"

212



Başımı salladım. "Arada sırada birini iki dünyada dagördüğüm oluyor. Bu garip. Buna sistem hatası diyo-rum. Ama hiçbir zaman benim gibi biriyle tanışmadım

iki hayat yaşadığını bilen birisini."Ethan bunu düşündü. "O zaman belki hepimizin iki

hayatı vardır ama gece yarıları arasındaki günleri hatırlamıyoruzdur. Belki bazılarımızın birkaç hayatı vardırama bilmiyoruzdur. Reenkarnasyonun bir türü gibi ama

bütün hayatlarımızı aynı anda yaşıyoruzdur, ta ki hayat-

larımızın tamamı bitene kadar."Yani bir kedinin dokuz canı olması gibi mi?""Sen söyle."Pipetimi çevirdim. "Bu mümkün. Aynı şeyi ben de

merak ettim. İki hayatım da Massachusetts'te ama bü-yük bir dünyadayız o yüzden insanlar her tarafta çifter

yaşıyor olabilir."Ethan gülümseyip öne eğildi. "O zaman belki benimdiğer hayatım California'dadır." Bu fikirden hoşlanmışgibi gözüküyordu.

"Evet ya da İskoçya'da. İskoç eteğiyle ilginç gözükür-sün."

Ethan yüksek sesle güldü. Bu beni de güldürdü."Neden bu seni o kadar mutlu etti?"Gözleri ışıl ışıldı. "Hayatın daha fazla olması fikrini

seviyorum. Yani, devam ettiğimiz fikrini. Hiç sana olanşeyin bir tür ahiret olduğunu düşündün mü? Ya da birçeşit cennet olduğunu?"

Gülümsemem soldu. "Hayır, Ethan. Bunu yaşıyorum.

Cennet değil. Bu ancak cehennem olabilir.""Özür dilerim, Sabine. Kolay olduğunu ima etmek

istememiştim. Ama eğer bu gerçekten başına geliyorsa, belki bir sebebi vardır diye düşünmeden edemiyorum.

213



Ve belki de sadece... bilmiyorum, kabullenirsen, bumuhteşem olabilir."

Yüzümdeki ifadeyi görünce çabucak yöntem değiştir-

di. "Wellesley'yde erkek arkadaşın var mı?" deyiverdi veyüz ifadesine bakılırsa, soruya şaşıran tek kişi ben değil-dim.

"Ben... ben... Neden?" diye sordum. Ve neden sadececevap vermemiştim?

Alt dudağını ısırdı ve bardağındaki buğuyla oynama-ya başladı. "Sadece merak ediyordum."

Neredeyse boşalmış içki bardağıma baktım. "Evet.""Ve Davis açıkça seninle bir şansı olduğunu düşündü-

ğüne göre, şu anda bu dünyada kimseyle beraber olma-dığını varsayıyorum?"

"Şey... hayır, değilim. Bunun tam olarak doğru olaca-ğını düşünmüyorum."

Başıyla onaylamadan önce bakışlarının benim üze-rimde olduğunu ve dikkatle beni incelediklerini hissede-

biliyordum. "Onu seviyor musun?"Soruya şaşırarak, "Kimi? Dex'i mi?" diye sordum."Eğer ismi buysa. Dex." İsmi sanki çoktan onu tanı-

yormuş ve sevmiyormuş gibi söylemişti. Çarpık bir se- bepten ötürü bundan hoşlandım.

Cevap vermeyince kaşlarını kaldırıp konuşmamı iste-di.

"Ethan, ben... Orada durum farklı." Aşağı doğru ken-dime, mini eteğime ve dar bluzuma baktım. "Ben farklı-yım. Dex... bana iyi davranıyor ve iyi uyuyoruz."

Ethan'm sesi biraz alçaldı, gözleri kısıldı. "Soruya ce-

vap vermedin, Sabine. Onu seviyor musun?"Birdenbire VVellesley hayatıma karşı savunmacı his-

settim. "Neden soruyorsun ki?"

214



Kıpırdamıyordu, çenesi şimdi eline dayanıyordu ve bakışları beni delip geçiyordu. Cevap verdiğinde gözlerikelimelerinden tamamen farklı bir şey söylüyormuş gi-

biydi. "Sadece merak ettim."Bakışlarına daldığımdan kendime gelmem bir saniye

sürdü. "Eğer iki soruma cevap verirsen cevap veririm."Güzel dudaklı olsa da olmasa da bu çocuğun galip gel-mesine izin veremezdim. Kendimi korumam gerektiğinihatırlamalıydım.

Arkasına yaslanıp kollarını göğsünde kavuşturdu."Sor."

"Bana inanıyor musun?"içkisinden bir yudum alıp bardağı bıraktı, bakışları

gözlerimden hiç ayrılmamıştı. "Tanrı yardımcım olsun,sanırım inanmaya başlıyorum. Ama sorun değilse yine

de benim için bir şeyler yapmanı, bana bunu kanıtlama-ya devam etmeni isteyeceğim. Olay şu ki... sanırım fikrisana inanmazlık edemeyecek kadar beğendim."

Aniden gözyaşlarımın hücum ettiğini hissettim. Bu birinanç bildirgesi değildi ama en azından bir başlangıçtı.

"Peki ya ikinci soru?"Yutkundum, gerginliğim geri dönmüştü. "Sen benim

doktorum musun, Ethan? Yoksa bu başka bir şey mi, ar-kadaş mıyız? Biz...? Yoksa bu sadece doktorhasta ilişki-si mi?"

Ethan, ellerini inceledi. Başını kaldırdığında bakış-ları düşünceliydi. "Ben doktor değilim, Sabine. Bir gün

belki olurum diye umuyordum..." Sesi kesildi. "Teknikolarak klinikte gece hemşireliği yapıyorum, sanırım birtür gece gözetmeni gibi. Bunun doktorhasta ilişkisi olupolmadığına gelince... Olmalı. Ama bununla ilgili hiçbirşey normal değil." Bana aldığı içkiye ve sonra bara işaret



etti. “Etrafına bir bak, bu doktorhasta ilişkisi ortamı gibigözüküyor mu?"

"Hayır."

Sanki bu her şeyi cevaplamış gibi başını salladı. Ki tabii cevaplamamıştı."O zaman şimdi benim soruma cevap ver," dedi.Ben daha farkına varmadan kelimeler ağzımdan çıktı.

"Beni öptüğünde saniyeleri sayıyorum. Her zaman, birkere hariç... Hiçbir zaman çok başarılı bir şekilde on sa-niyeyi geçemedim." Başımı kaldırdım. Doğrudan bana

bakıyordu."Eğer seni böyle hissettiriyorsa nedenuonunla beraber-

sin?""Çünkü o... Dex. Ve o dünyada tek istediğim şey kız

arkadaşı olmaktı. Benim için mükemmel."Alayla, "Kulağa ideal geliyor," dedi.

Gözlerim kısıldı. "Evet öyle."Ethan geri çekilmedi. "O bir seferde ne oldu?""Pardon?" diye sordum."Saymayı bıraktığın seferde?""Ah, başka birini... başka bir şeyi düşünüyordum."Ethan'm dişleri tekrar alt dudağıyla oynadı ve midem

hopladı. Ne sormak üzere olduğunu, bir sonraki aşikâr

soruyu biliyordum. Onu düşündüğümü söylersem nederdi? Bir şans olabilir miydi...? Ama sonra planı hatır-ladım. Olması için çalıştığım her şeyi: Dex, mezuniyetgecesi, Wellesley'deki geleceğim. Ethan konuşamadançabucak konuştum.

"Dex bana iyi davranıyor. O... o benim geleceğim.

Mezuniyet gecesinden sonra her şey onunla daha kolayolacak. Ve benim için."

Ethan arkasına yaslanarak, "Ne demek istiyorsun?"diye sordu.

216



Omzumu silktim. Rahatsızca, "Biz... biz plan yaptık,"dedim.

Ethan'm çenesi sıkıca gerginleşti ve abuk sabuk ko-

nuşan ağzıma küfrettim. Ne demek istediğimi gayet iyianlamıştı.

"Ah. Peki. Kulağa büyüleyici geliyor." Saatine baktı."Seni geri götürmeliyiz.

Hevesim sönmüş bir şekilde başımı salladım ve onu bardan dışarı takip ettim. Sessizlik içinde yürürken, Et-

han klinikten bir sokak ötede durup elleri dizlerinde birduvara dayandı.

"İyi misin?" diye sordum."Sadece baş ağrısı." Kendini duvardan uzağa itti.

"Hadi gidelim."Sessizlik içinde yürümeye devam ettik ama hızımızın

artık oldukça yavaş olduğunu fark ettim.Açık pencereye vardığımızda, Ethan içeri girmeme

yardım etti ve sonra peşimden gelip arkasından güvenlikparmaklığını kilitledi.

Çabucak, "İyi geceler, Sabine," dedi. Arkasına bakma-dan kapıya doğru yürüdü.

"İyi geceler, Ethan," diye karşılık verdim, ama çoktangitmişti.

217



YİRMİ BİRİNCİ BÖLÜMRoxbury, Çarşamba Cumartesi

Ethan raporuna her ne yazdıysa ona borçlu olduğumutahmin ediyordum. Hâlâ her yere beni Macie götürüyor-du ama dizginler gevşetilmiş gibi gözüküyordu. Zamankısıtlılığı olsa da, tuvalet ziyaretlerinde artık kilitli kapımahremiyeti de vardı ve yemeklerimi 'genel toplulukla'

yememe izin veriliyordu.Maalesef ki kafa dengi birini, bana dedikoduları an-

latacak, gizli tünelleri gösterecek ve dosyalarımı arayıpyok etmem için beni Dr. Levi'nin ofisine gizlice sokacak birini bulma umutlarım kısa sürdü.

Öğle yemeğinde bana eşlik edenlerin masasında lo-

lipop pembesi ruj sürmüş yaşlı bir kadın olan Daisyvardı ve ruj sadece dudaklarında değildi. Öğle yemeğitamamen sıvıdan oluşuyordu ve bana söylediği tek sözkulağımdan çıkan bir kelebek olduğuydu. Onun üst kat-tan olduğunu varsaymıştım. Onun yanında şişman, Gusadında bir çocuk vardı, muhtemelen benim yaşlarımday

dı ve PSP' sinden başını merhaba demek için bile kaldır-mıyordu. Koridorlarda birbirimize rastlamıştık o yüzden

benim katımdan olduğunu biliyordum. Onu bir süre iz-ledim, oyunundan bakışlarını hiç çevirmeden ağzına ye-mek tıkma yetisiyle ilgilenmiştim.



Son öğle yemeği arkadaşım Abigail adında bendendaha genç, ince bir kızdı, en fazla on beş yaşındaydı. Ençok ona bakmakta zorlandım. Bir şey veya biri, kafatası-nın bir yanındaki bütün saçı çekip koparmış ve pul puldökülen tenini açığa çıkarmıştı. Birkaç çok ölçülü lokmaaldığında kollarında da benzer yaralar gördüm, sankiderisi gerçekten de kazınmış gibiydi. Abigail'in yara-larını kendi yaptığına dair korkunç bir hisse kapıldım.Ethan'm kesiklerimi gördüğünde o kadar kızmasına şaş-mamalı.

Dr. Levi, o sabah günlük randevumuzu öğlen ikiyealmayı isteyen bir mesaj göndermişti, o yüzden öğle ye-meğinden sonra ofisine gittim. Kapıyı çalıp açtığımdatelefondaydı. Hasır iskemlelerden birine oturmam içinişaret etti. Beceriksizce oda boyunca yürüdüm ve sonrasandalyeyi pencerenin yanındaki aynı noktaya sürükle-me kararını aldım.

Dr. Levi, telefona, "Dinlenmelisin," dedi. Sonra, "Kim-seye kanıtlaman gereken bir şey yok, biliyorsun..." Banagöz attı. "Tamam, pekâlâ... Eğer istediğin buysa ama ya-kında yukarı geri geleceğim ve Dr. Milton'm uğramasınısağlayacağım." Telefonu kapadı ve kendine gelmedenönce yüz hatlarını endişeli bir ifade kapladı.

"Merhaba, Sabine. Bugün nasılsın?"Pozisyonuma geçerek, "İyi," dedim ve gözlerimi gü-

neşe doğru kapadım.İçini çekti. "Bugün şu konuşma ve dinleme işini biraz

deneyeceğiz sanıyordum."Bacaklarımı kaldırıp pencere pervazına dayadım.

"Ethanla konuştum.""Bundan bahsetti. Ama konuşabileceğin tek kişi o de-

ğil."

220



"Zaten konuşulmuş konuyu tekrar konuşmanın biranlamını göremiyorum."

"Eh, raporuna bakılırsa çok fazla bir şey söylememiş-

sin."Kalbimin teklediğini hissettim. Ethan dün geceki ko-

nuşmamızı özel mi tutmuştu? Gülümsememi bastırmakzordu. Levi'ye cevap olarak omzumu silktim.

Sonra söylediği, beklediğim şey değildi. "Dart oyna-mak ister misin?"

Gözlerimi açıp ona baktım. "Sivri objelerle bana güve-nilebileceğine emin misin?"

Dartları bana uzatırken, "Tam olarak değil," diye ce-vap verdi.

Sırıtışımı durduramadım. Bunun muhtemelen birtür terapi tekniği olduğunu biliyordum ama her zaman

dartları denemek istemiştim. Levi, odanın ortasında dur-du, eski takım elbisesi ve gözlükleri onu muhtemelenolduğundan daha yaşlı gösteriyordu. Onun kırk beş ci-varında olduğunu tahmin ediyordum. İnsanların nedenonu sevdiğini ve sorunları olduğunda onunla konuşmakistediklerini görebiliyordum. Bazı açılardan, benim için

de bu kadar basit olmasını isterdim. Ama aynı zamandaLevi'nin mantık adamı olduğunu biliyordum, insanları

bu şekilde ikna ediyordu. Yaptığı her şeyin temeli olarako mantığa ihtiyacı vardı ve bu mantığı ondan alan benolmayacaktım. Ama dart...?

Ayağa kalktım ve uzattığı elinden dartları aldım.

"Hadi bakalım.""Kesinlikle."

Beklentiden gergindim. Her zaman bu huzursuzlukseviyesini Değişimle bağdaştırmıştım ama bu aynı tür-



den bir korku değildi. Fakat yine de, Ethan'm gelişineolan dakikaları saymak aynı derecede endişe vericiydi.Onunla sabahın erken saatlerinde olan her şeyi anlamak

zordu. Beni bu gece gördüğüne mutlu olup olmayacağını bilmiyordum. Daha çok sadece yüzünü görmek istiyor-dum.

Sonunda kapımı açtığında o kadar uzun süredir bek-liyordum ki neredeyse gelmeyeceğini kabul etmiştim.Ama sonra gözlerim onunkilerle buluştu ve içimdeki bir

şey rahatladı. Emin olamıyordum ama onun içindeki birşeyin de rahatladığını düşündüm.Koluna asılı bir ceketi uzattı. "Üşümemen için."Işıl ışıl gülümsedim. "Nereye gidiyoruz?""Parka.""Gece mi?" Ceketi alıp giydim. Onun olduğunu anla-

yabiliyordum. Üzerinde onun kokusu sinmişti ve yüzü-mü kumaşa gömemek için kendimi durdurmak zorundakaldım.

"Gündüz de olsa gece de olsa, en sevdiğim yer."Ethan'm beni onun için özel bir yere götürüyor olması

düşüncesi sebebiyle kalbim hopladı. Sanki benimle pay-laşmak istiyormuş gibi.

Tıpkı o sabahın erken saatlerinde yaptığı gibi, Ethanpencerenin kilidini açtı ve dışarı çıktık. Artık zemin kat-taki odam ve otoparka olan kolay erişim için minnettar-dım. Ethan doğrudan bir arabaya, kuru yapraklarla kaplıeski model gümüş bir cipe yürüdü ve yolcu kapısını açtı.

Cipin hâline bakarak, "Çok araba kullanmıyor mu-

sun?" diye sordum.Omzunu silkti. "Yakında oturuyorum o yüzden çok

az kullanıyorum. Levi buraya park etmeme izin veriyor."Arabaya bindim ve ben daha farkına varmadan

222



Boston'ın içinden geçiyorduk. Hissettiğim rahatlama okadar büyüktü ki hakikaten inledim.

Yolla benim aramda göz gezdirerek, "Ne oldu?" diye

sordu."Ah, hiçbir şey. Sadece arabada olmayı çok seviyo-

rum, özgürlüğü. Bir gün bir arabaya her şeyini koyupdurmak isteyene kadar ilerleyebilme fikrini seviyorum."

Tamamen anlıyormuş gibi başını salladı.Arlington Sokağı'na park edene kadar nereye gidece-

ğimizden emin olamamıştım. "Halk Bahçeleri'ne mi?"Gülümsedi, arabadan dışarı atladı ve kapımı açmak

için geldi. Bahçeler, Boston'daki merkez şehir park alan-larının bir parçasıydı. Hiçbir zaman oraya gitmemiştim;daha çok turistler veya öğle yemeği araları sırasında şeh-rin içinde çalışanlar tarafından ziyaret edilirdi. Ama Et-han beline kadar gelen kapıya doğru önden ilerleyip par-ka girdiğinde onu takip ettim. Gölün yanındaki büyük

bir salkımsöğüdün yakınında durdu ve bir battaniyeyisallamaya başladı.

Bütün bir çanta dolusu malzemesi olduğunu farkedip, "Ne kadar da hazırlıklıyız?" diye alay ettim.

"Buraya çok gelirim."

Etrafa bakındım. "Burası güvenli mi?"Bir şeyler çıkarmaya devam etti, bir şişe su ve bir pa-

ket patates cipsi. "Etrafta evsiz insanlar var ama aradasırada onlara para veya yemek veriyorum, hiçbir zaman

beni rahatsız etmiyorlar. Güvendeyiz."Kesinlikle park bize kalmış gibi gözüküyordu. Muhte-

şemdi, şehrin ışıkları gölün üzerinden yansıyor ve söğü-dün suyun kenarına hafifçe değen canlı yeşil yapraklarınıaydınlatıyordu. Bir sürü turisti çeken meşhur kuğu şek-lindeki sandallar, uzanan beyaz boyunları bize dönük bir

223



şekilde bağlanmıştı, asılı köprünün üzerinde parıldayan beyaz lambalar ise peri masalı etkisini tamamlıyordu. Veişte oradaydım, Boston'ın ortasında. Ethanla beraber. O

sırada çok tuhaf bir his duydum; bu sahne iki hayatımada ait değildi. Fakat yine de... doğru hissettiriyordu.

Ethan oturmamı işaret etti ve oturduğumda omuzları-ma yeni bir battaniye koydu. "Ne olur ne olmaz."

Ama sonra oturdu ve battaniyeye ihtiyacı varmış gibigözükenin o olduğunu fark ettim. Gözlerinin rengi koyu

laşmıştı ve yorgun gözüküyordu."İyi değil misin?" diye sordum."İyiyim. Sadece çok kötü migren tutuy<5r. Sinir bozu-

cu, herkes sürekli bana dinlenmemi söylüyor." Bir ördekailesi ayaklarını oynatarak geçtiğinde, göle doğru baktı.

"Belki de bu o kadar iyi bir fikir değildi."Gülümsedi ve ışık yüzüne mükemmel bir açıyla vu-

runca nefesim kesildi. Tamamen yakışıklı olduğu gerçe-ğini görmezden gelmek git gide zorlaşıyordu.

Ona nasıl baktığımı fark ettiğinde eğlenmiş gözüke-rek, "Sence başım ağrıyarak kliniğin flüoresan ışıklarına

baksam daha mı iyi olur?" diye sordu."Herhalde olmaz." Gözlerimi çevirdim ve geriye, dir-

seklerimin üzerine yaslandım. "Biri bizi yakalarsa başın belaya girmeyecek mi?"

"Muhtemelen girer.""Bu seni endişelendirmiyor mu?""Sanırım bazı şeyler, sadece kuralları takip etmekten

daha önemli." Kaşını kaldırarak bana göz attı. "Ve sen

hiçbir standart kuralın içine girmiyorsun."Kızardım, beni sadece hastalardan biri olarak görme-

diğine sevinmiştim. Daha rahat etmek için kıpırdanır-ken, "Gün içinde ne yapıyorsun?" diye konuşmaya de-vam ettim.

224



Yanıma uzanıp kollarını başının altına koydu. "Ivır

zıvır."

"Bu biraz belirsiz. Aile? Arkadaşlar?" diye üsteledim,

onun hakkında daha çok şey bilmek istiyordum."Kardeşim yok ve bütün zamanımı klinikte geçiriyo-

rum o yüzden sanırım çoğu arkadaşım orada. Üniversi-

teden bazı arkadaşlarımla iletişim halindeyim ama iste-

diğim kadar değil."

Bu kadar yalnız gözükmesine şaşırdım ama bir şekil-

de sadece ona daha da yakın hissetmemi sağladı. Yinede, Ethan'm da kendine ait sırları olduğunu düşünme-

den edemedim. "Annenle baban?" diye sordum.

Çabucak dikkatini göle geri çevirmeden önce hisset-

tiği acının gözlerini kaplamasını hissettim. "Üç yıl önce

evde yangın çıktı. O sırada kız arkadaşımla kamp yap-

maya gitmiştim." Boğazını temizledi. "Kimse benimle

iletişime bile geçemedi. Öldüklerini ancak dört gün son-

ra öğrendim."

Kalbim onun için burkuldu. Bu ayrıca çok şey açıklı-

yordu. Ona ne kadar üzgün olduğumu söylemek istedim

ama bu çok işe yaramaz ve boş gözüküyordu. "Yani bu

yüzden bu kadar... Bu yüzden umursuyorsun.

Yine kaşını kaldırdı. "Yaşayıp, yaşamayacağını mı?"

Suratımı ekşittim ama sonra başımı salladım.

"Kısmen," diye cevap verdikten sonra cebinden bir

parça kâğıt çıkardı. "Unutmadan."

Konuyu değiştiriyordu. Listeye baktım ve iç çekişimidurdurdum. Aynı şeylerin devamı. Daha çok dil ve kim-

ya soruları vardı, bunun için minnettardım. En azından

uzun matematik problemleri çözmek zorunda kalmaya

225



çaktım. Listeyi ezberledim ve bir kenara kaldırdığımda

Ethan'ın bileğini tutup saati görmek için çevirdim. On bir. Endişeyle yanağımın içini ısırdım.

Ethan, "Saniyesi saniyesine doğru, söz veriyorum,"dedi.

Önceki geceye rağmen ona inandım."Benimle burada kalır mısın? Sen... Yani gece yarısın-

da." Hâlâ 'Değişim' kelimesini söyleyemiyordu. Bunusöylemek bana inandığı anlamına gelirdi fakat açıkça

hâlâ karar veriyordu.Normalde Değişim sırasında insanların yanında ol-maktan nefret ediyordum. Yabancı bir yerde olmaktannefret ediyordum. Ama bu gece... bu gece kendimi, başı-mı evet anlamında sallarken buldum, bu da Ethan'ı çokmemnun etmiş gözüküyordu.

Bir noktada, "Kız arkadaşına ne oldu?" diye sordum.Gözümün kenarıyla kendinden memnun bir şekilde

sırıttığını gördüm. "Bana uygun değildi."Hızla atan kalbime rağmen alay ederek, "Demek belli

bir tipin var?" diye sordum.Başını bana doğru eğdi, gözlerinde eğlenmiş bir bakış

vardı. "Hayır, her zaman türünün tek örneği olan birini

bulmakla daha çok ilgilendim."Dudağımı ısırarak gülümsememi durdurmaya çalış-

tım ama yine de gülümsememi yakaladı ve hafif gülüşü-nü duydum.

Gökyüzüne baktık, arada sırada konuşuyorduk. Et-han sorular sordu ama beni soru yağmuruna tutmadı

veya görüşlerini ve yargılarını bana kabul ettirmeye ça-lışmadı... en azından çok fazla. Hayatımda ilk defa iki hayatımda da ilk defa dürüst bir şekilde hayatlarım hak-kında konuşabileceğimi hissediyordum. Ve her bileğine

226



dokunduğumda sanki her zaman bunu yapmışız gibi bana saati göstermek için kolunu kaldırdı.

Sükûnetimi korumaya çalıştım ama gece yarısından birkaç dakika önce titrememi durduramadım. Ethan birşey söylemedi, sadece uzanıp elimi tuttu. Ve Değişim sı-rasında, kendimi elimi hiç bırakmamasını umarken bul-dum.

Sonraki birkaç gün Ethan'm istediği her şeyi yaptım,

VVellesley'deki öğle yemeği aralarımda, internette soru-larına cevap bulmak için sıvışıyordum. Diller için yarıgüvenilir bir çeviri programı bulmayı bile başardım.Dünyalarım arasında gidip geliyor, VVellesley'deki gö-rüntümü koruyup Ethan'a istediği bütün kanıtları veri-yordum.

Roxbury'ye her geri dönüşümde, Ethan orada oluyor-du, elimi tutuyor, beni demirliyordu. Her seferinde benidikkatle izleyip bir şey arıyordu. Ne aradığını bilmiyor-dum. Parktan sonraki gece geç saatte açık bir kafeye git-miştik ama ertesi gece bahçelere geri dönmeyi önerdim.Ethan en çok orada mutlu gözüküyordu.

Ethan bana bir sürü soru sordu. Bazılarını cevaplaya- biliyordum, bazılarını da cevaplayamıyordum ve bazıla-rı için... duymak istediği bir cevap yoktu. İki dünyada

birden mutlu yaşamanın bir yolunun olmadığını düşün-düğüme inanamıyordu.

Cuma akşamı salkımsöğüdümüzün altında yatıyor-

duk, VVellesley'den yeni dönmüştüm ve bir kere dahamükemmel şekilde cevaplarımı ezberden okumuştumki, sonunda kendimi kaybettim.

"Ne yapmam isterdin, Ethan? Bir gün evlenirsem neolacak? Çocuklarım olursa? Bunu iki dünyada birden mi

L 227



yapmalıyım? Her gün çocuklarımı geride bırakıp yeni biraileye mi gitmeliyim? Kimseye gerçekte kim olduğumuanlatmamak mıyım? İki farklı insanı mı sevmeliyim ?

Ethan yan duracak şekilde döndü ve gözlerime bakıpnazikçe yanağımdan akan yaşı sildi.

"Bilmiyorum. Hayır. Muhtemelen hayır. Eğer bir in-sanı seviyorsan, tamamen seviyorsan, o zaman anlamıyok. Ama yine de..." Sesi kesildi.

"Ama yine de, ne?" diye çıkıştım.

"On saniyeden uzun süre öpemediğin biriyle ilerle-menin tek yolunun, nasıl demiştin, plan yağmak, olduğu-nu düşünen sensin."

Ona doğru başımı salladım ama cevap vermeyi başa-ramadım. Neden bu kadar umursuyordu ki?

"Belki iki dünyada da aynı insanı bulabilirsin," dediama artık hüznüme katılıyor gibiydi.

"Bu muhtemel değil, Ethan. Ayrıca aynı olmalarının bir garantisi yok ve... ahh!" Açıklamak imkânsızdı.

Düşünerek dudağını ısırdı ve dudağının dişinin altın-dan sıyrılmasını izlemeden edemedim.

Duraksayarak, "Sabine, beni hiç orada gördün mü?"diye sordu.

"Hayır.""Ben de öyle düşünmüştüm.""Neden öyle diyorsun?"Omzunu silkti, hâlâ dikkatle bana bakıyordu. "Daha

önceden seninle tanışsaydım bunu bilirdim diye düşü-nüyordum. Yani tam olarak hatırlamasam bile bir şekil-de sanırım bir parçam, herhalde ruhum, bunu derinlerde

bilirdi.""Belki." Ama buna katıldığıma emin değildim. Daha

önce insanları iki dünyada birden görmüştüm, mesela

228



meyve dükkânı sahibini. Bu insanlar eğer 'bir şekilde' bilselerdi kesinlikle beni tanırlardı.

Sırıtarak, "Bayağı sinir bozucusun. İnsan bunu unut-maz," dedi.

"O zaman kesinlikle diğer hayatımda seninle tanış-madım."

Yanıma yerleşmeden önce güldü, ikimiz de söğüt dal-larının şafaktan önceki meltemle sallanmasını izliyorduk.

Usulca, "Sabine?" dedi."Hmm.""Düşündüğün seçim vardı ya... Kararını verdin mi?"Bu soru beni şaşırttı. Karar verdiğimi sanıyordum.

Ama Ethan'a bunu söylemek yanlış geliyordu. Ona bu-nun her zaman istediğim hayatı yaşamak için tek şansımolduğunu açıklayamıyordum. Bu gerçekten yaşamakiçin tek şansım olabilirdi.

İçimi çektim. "Yapma Ethan.""O zaman verdin." İç çekme sırası ona gelmişti. "Her-

kesi bırakmak zor olmayacak mı? Aileni, Maddie'yi,Capri'yi? Onlar için burada olmak istemiyor musun? Ge-leceklerinin bir parçası olmak?"

Ona bakmadan doğruldum. "Bu listeye kendini koy-madın."

Çabucak doğruldu, omuzlarımı kavradı ve beni ken-dine doğru çevirdi. "Dinle beni. Bunun benimle ilgisiyok! Bu kendin için yapman gereken bir seçim. Benimne kadar... Kararın başka şeylerle ilgili olmalı. Benimle

değil, Sabine. Benimle değil."Kollarından kurtularak geriye çekildim. O kadar şok

olmuştum ki sadece donakalmış bir şekilde orada öyleceoturdum. Çok kırılmıştım. İnanılmaz derecede utanmış-tım.



Sonunda ikimiz birden bir şey demeyince, ayağakalktım. "Güneş yakında doğacak. Beni geri götürsen iyi

olur." Yüzümü görmemesi için arabaya doğru yürümeye başladım.

Odama geri döndüğümüzde doğrudan yatmak için

üzerimi değiştirmek üzere banyoya gittim. Kendimi bukadar ahmak durumuna düşürdüğüme inanamıyordum.Her gece Ethanla dışarı sıvışıyor, belki aramızda bir şey

olduğunu düşünüyordum, umut etmeye bile cüret et-tiğimden daha fazlası olduğunu... ama yoktu. Benim

dünyamın bir parçası olmak istemiyordu."Sen/m/t’ değil, demişti. Kararımda onu düşünmemi bile istememişti.

Kendimi kaptırmıştım.

Tuvalet aynasındaki yansımama baktım, kendime bu

kadar kötü raydan çıkma izni verdiğim için kızgındım.Eğer yapmam gerekene daha çok odaklansaydım bel-

ki de şimdiye kadar her şey hallolmuş olurdu. Ethan'a

odaklanmak yerine planıma konsantre olmalıydım. Hâlâher şeyi nasıl yürüteceğim konusunda bir fikrim yoktu.

Lavaboya dayanıp, "Özellikle de bu bok çukurunda

tıkılı kaldığım için!" diye haykırdım.Odama döndüğümde Ethan'm hâlâ orada olduğunu

gördüğüme şaşırdım, başı elleri arasında koltukta otu-ruyordu.

Sessizce yatağa girdim ve yana dönüp sırtımı ona çe-virdim. "Yorgunum, Ethan."

"Mezuniyetin yaklaşıyor, değil mi?"Cevap vermedim."Geçen gün mezuniyetten sonra her şeyin daha iyi

olacağını söyledin. Sadece sen ve Dex'i kastetmedin değilmi? Her şeyi o zamana hazırlıyorsun değil mi? Peki nasıl



olacak, bu hayat diğer hayatındaki mezuniyet günündenönce mi, sonra mı sona erecek?"

Ağladığımı belli etmemeye çalışarak, derin bir nefes

aldım. "Sonra," diye itiraf ettim."Her şeyi planladın. Dexle beraber olacaksınız, bu

dünyadaki bitmemiş işlerini tamamlayacaksın ve tek ha-yatına sahip olacaksın. Bütün hayallerin gerçek olacak."Kelimeleri suçlamayla doluydu.

Daha fazla dayanamadım. "Bu sahip olduğum tekhayal! Ama anladığın için teşekkür ederim. Artık anlı-

yorum, Ethan. Beni ne kadar küçük gördüğünü anlaya- biliyorum. Ne kadar zavallı gözüktüğümü tahmin edebiliyorum. Bunu daha önce fark etmeliydim, o zaman ben..."

Ayağa kalkıp yatağımın yanma geldi. "O zaman sen,ne?"

Başımı iki yana sallayıp yaşlarla çizgi çizgi olmuş yü-zümü yastığa gömdüm. "Sadece git, Ethan."

Kapının arkasından kapandığını duydum.

231



y i r m i i k i n c i b o l u m

Roxbury, CumartesiPazar/ VVellesley, Cumartesi Pazar

Hafta sonunun geri kalanı geçti, bütün bu işkenceyisonlandıracak planı yapmaya çalışırken günler geçmek

bilmiyordu. Ama VVellesley'de bile kendimi toplamayazorlanıyordum, sürekli zihnimde Ethan'm kelimeleri dö-

nüyordu.Benimle değil.Durumu daha da kötüleştirecek şekilde, Ethan Cu-

martesi gecesi işe gelmedi, bu bana bir tokat gibi indi.Ve VVellesley'de de durumlar çok daha iyi değildi.Cumartesi'nin çoğunda uyudum. Değişip topallayarak

banyoya gittiğimde aynada kendime bir baktım ve enazından bugünlük uykunun öncelik olması gerektiğinekarar verdim. Şok edici derecede zayıf gözüküyordumve gözlerimin altında koyu halkalar vardı. Hayatlarım-daki uyanık geçen ve uyuduğum saatleri takip etmekimkânsız hâle gelmişti. Her gece Değişim için uyanık kal-

mak ve çoğu defa kendimi başımı tuvalete sokmuş bir şe-kilde bulmak görünür bir bedele mal olmuştu. Miriam'mmeyve diyetinin işe yaradığına bu kadar ikna olmasınaşaşmamalı.

İyi olan, okul günlerimin cuma günü resmi olaraksona ermesiydi ve okul eğitimini tamamlamayı hak eden



biri varsa o da bendim. Artık geriye kalan tek şey pazar-tesi günkü mezuniyet yemeğiydi.

Sonunda beyaz uzun bir etek ve basit siyah bir atletle

aşağı indiğimde, ev boştu. Mutfak tezgâhında anneminuyumam ve özgürlüğümün ilk resmi gününün keyfiniçıkarmam için beni rahat bıraktığını söyleyen bir not var-dı, altına da mezuniyet yemeği için gözümü kestirdiğimelbiseyi alabilmem amacıyla banka hesabıma para aktar-dığını belirten bir not düşmüştü.

Saatime baktım. Öğle yemeği vakti geçmişti ve nor-

mal VVellesley benliğime uyarak ciddi bir alışveriş tera-pisine katılmaktan fazla yapmak isteyeceğim hiçbir şeydüşünemiyordum. Miriam'ı aradım ve onunla alışverişmerkezinde buluşmak üzere sözleştik.

Abiye giyim mağazasına doğru ilerlerken, Miriam,

"Siyahı mı, gümüşü mü alacaksın?" diye sordu."Siyahı." Elbiseyi denediğim andan itibaren bu konu-

da hiçbir şüphem olmamıştı. Kendimi o elbisede hayalettiğimde seksi hissediyordum. Olgun. Bu mükemmelseçimdi. Ve Dex de bayılacaktı.

"Otel rezervasyonunu teyit ettin mi?""Evet."

"Ulaşım?""Dex arabayla götürecek.""Peki ya annen?"Omzumu silktim. "Ona bir süre önce mezuniyet gece-

sinde şehirde kalacağımı söyledim. Çok garipti; bana bukonuda hiçbir şey sormadı, sadece tamam dedi. Kimle

kalacağımı bildiğinden ve bunun kaçınılmaz olduğunudüşündüğünden bayağı eminim."

"On sekiz yaşındasın, tam olarak ne diyebilir ki?" Mi

234



riam heyecanlı bir şekilde ellerini çırptı. "Demek her şeyorganize edilmiş!"

Başımı salladım.Sonradan elbisemin kutuya konulmasını beklerken,Miriam bana döndü. "Her şey yolunda mı, Sabine? Bi-raz... endişeli gözüküyorsun."

Cüzdanımı tekrar düzenlemeye konsantre oldum."Evet. Sadece... bilmiyorum, biraz gerginim."

Bir an beni inceledi. Şaka yapmasını bekledim amaonun yerine mükemmel şekilde stil verilmiş saçlarını sa-vurup ciddiyetle bana baktı. "Eğer hazır değilsen hiçbirşey yapmana gerek yok. Bir kere o yola girince, durumlardeğişiyor." İçini çekti. "Beni yanlış anlama, Brett'i sevi-yorum ve memnunum... anla işte, ama eğer zamanımı

geri alabilseydim biraz daha beklerdim. İlk sefer biraz...rahatsız edici olabiliyor.""Vay canına. Hiçbir zaman bunu söylemeni duyacağı-

mı düşünmezdim."Omzumu dürttü. "Ve bir daha asla bunu kabul etmem

ama yüzde yüz emin değilsen belki de bunu 06x16 ko-

nuşmalısın."Dudağımı ısırdım. "Bunu yapabileceğimi sanmıyo-rum."

Mağaza asistanı bana elbisemi uzatırken, Miriam bana uzun bir bakış daha attı ve sonra sokağa geri çıktık.

Miriam sonunda, "Sabine, başka biri mi var?" diye

sordu.Betim benzim attı. "Hayır. Neden? Neden böyle dü-şündün?"

Bana bakarak kaşlarını kaldırdı. "Bilmiyorum. Sade-ce... çok hazır görünüyordun ve şimdi hiç emin değilmişgibi gözüküyorsun ve Dex geçen gün seni başka biriyle



takılırken görüp görmediğimi sordu. Fikrini değiştiren başka biriyle tanışıp tanışmadığını merak etmeden geçe-miyorum."

Ethan'ı düşündüm. Gelmeyen Ethan'ı. Sözlerini. Be-nimle değil.

"Hayır, başka kimse yok." Aşırı gelişmiş hayal gücü-mün eseri dışında. Ve Dex'in hayal gücünün eseri. Etrafa

beni soruşturduğuna inanamıyordum. "Dediğim gibi,sadece gerginim. Dex'le yeteri kadar uzun süre bekle-

dik." Elbise kutuma doğru baktım. Miriam'a tekrar bak-tığımda gülümsüyordum. "Küpe?"Gülümsememe karşılık verdi. "Kesinlikle."

Cumartesi gecesi Roxbury'ye geri Değişim için hazır-lanmak korkunçtu. Kliniğe getirilmemden beri ilk defa,

boş bir odaya dönecektim. Ve bu odanın yerinin, deli ko-

ğuşu demenin nazik hâli olan 'ruh durumu bozuklukları'koğuşunda olması her zamankinden daha acı geliyordu.

Değiştiğimde, yalnızlık hissi benimle kaldı. Her za-manki gibi tuvalete koşuşumdan sonra yatağıma yer-leştim ve pazar sabahı boyunca uyumaya çalıştım. Aşırıyorgunluk, çarkları dönen zihnimi durdurmaya yardım-

cı oldu ve sanırım bir ziyaretçi gelmeseydi bütün günuyuyabilirdim.Babam genelde Ethan'm bulunduğu koltuğa oturdu

ve beceriksizce koltuğun kollarıyla oynadı."Dr. Levi'yle seansların nasıl gidiyor?"Yatağımın ucuna oturdum, çok açıkta ve korunmasız

hissediyordum. Artık kızı değildim, 'hasta' kategorisin

deydim. Ebeveynlerimle olan bütün ilişkim ebediyendeğişmişti. Garip olansa, babama bakarken neredeyse

benim hissettiğim kadar bitkin gözüktüğünü fark ettim.

236



Yerel bara olan ziyaretlerinin daha sık hâle gelip gelme-diğini merak ettim.

Bir zeytin dalı uzatmaya karar verdim. "Fena değil.Bugün bir seansım vardı. İlaca ihtiyaç duyabileceğimidüşünüyor. Bu olayın biraz kimyasal bir dengesizlik tar-zı bir şey olabileceğini düşünüyor." Tabii bu tamamen

saçmalıktı.Babam titrek bir şekilde nefesini bıraktı. "Bu güzel, bu

güzel Sabine. Dr. Levi'nin gerçekten ne yaptığını iyi bil-diğini düşünüyorum."Onu düzeltmedim, Levi'nin ne yaptığını hiç bilmedi-

ğini, normal bir hasta olmadığımı açıklamadım."Şu anda benden nefret ettiğini biliyorum. Seni hayal

kırıklığına uğrattığımızı düşündüğünü biliyorum ama

sadece seni geri istiyoruz." Kelime seçmekte zorlanarakelini saçlarında gezdirdi. "Evde olayların öyle gelişme-sinden ötürü üzgünüm, durumu kötü ele aldık. Ama Sa-

bine, lütfen ne yapacağımızı bilmediğimizi anla. Sadecekızımızı geri istiyoruz."

Acı acı, her gün yalan söylemek zorunda kalan kızları-

nı, diye düşündüm. Ama yüzüne baktığımda bunu kendizeytin dalı olarak sunduğunu gördüm.Dizlerimi göğsüme çekip kollarımı da dizlerime dola-

yarak, "Annem nasıl?" diye sordum.Başını iki yana salladı. "Anneni biliyorsun. İşlerin bel-

li şekilde olmasını istiyor. Bütün bu olay onu gerçekten

beklemediği şekilde çarptı. Sorumlu hissediyor, bu olayıdaha önceden engellemeliymiş gibi, bu kadar...""Ona bunun doğru olmadığını söyleyebilir misin?

Kimse bunu engelleyemezdi."Rahatlamış gözükerek zayıfça gülümsedi."Maddie seni deliler gibi özlüyor."



Kalbim burkuldu. Onu görmemekten nefret ediyor-dum ve annemle babamın ona ne söylediğini öğrenmek-ten korkuyordum. "Ben de onu özlüyorum. O ne...? Bili-yor mu, benim...?"

Ne demek istediğimi anladı. "Ona gelecek kariyerlerikampına gittiğini söyledik. Son dakikada bir yer buldu-ğunu ve anında gitmen gerektiğini."

Başımı salladım. Onu ne kadar görmek istesem de, bukarara katılıyordum. "Sence...?" Yutkundum. "Babacı-ğım. .." Kelimeyi boğularak söylemiştim. Ona babacığımdemek benim için büyük bir tavizdi. "Sense bunu ondansaklayabilir miyiz? Yani hiçbir zaman söylemesek olurmu? Hiçbir zaman burada olduğumu bilmesini istemi-yorum. Hiçbir zaman."

Başını salladı. "Bilmese daha iyi olur. Olayların nasılgelişeceğine bakalım."

Sorun şu ki, olayların nasıl gelişeceğini biliyordum.Başımı eğdim. "Tamam. Ona onu sevdiğimi söyle. An-neme de."

Ayağa kalktı, daha kendine gelmiş gibi gözüküyordu."Söylerim. Annen yakında ziyaret edecek." Gitmedenönce bana beceriksizce sarılmak için eğildi.

Günün geri kalanını Ethan'la ilgili her şeye karşı birilgisizlik geliştirmeye adadım. Özellikle de kalbimdekisızıya karşı.

Akşamüstü Macie başını kapımdan içeri sokup bana telefon ayrıcalığımın olduğunu söyledi, o yüzden

Capri'yi aradım. Neyse ki artık gündüzleri gözlemlenmi-yordum, o yüzden Macie'nin telefon için kalması gerek-medi.

Davis, sözüne rağmen Capri'ye ağzındaki baklayı çı-karmış, ona beni şehrin merkezinde gördüğünü söyle-



mişti. Capri benimle doğru düzgün konuşmuyordu bile.Yarım saat boyunca yalvarmamdan sonra beni Davis'inkazara gibi göstererek bahsettiği gizemli erkek hakkm

daki bütün detayları isteyecek kadar affetti.Sanırım Davis bana iyilik borçlu olmadığını düşün-müştü.

Herhalde haklıydı.Capri'ye bunun sadece birkaç gün süren kısa bir şey

olduğunu söyledim, gizemli erkeğin esasında beni hiçumursamadığının ortaya çıktığını.

Yeteri kadar doğruydu.Muhtemelen zavallı aşk hayatımın hâlini duyduğu

için biraz bana acıdı ve oflayarak, "Peki hastanede misin,değil misin?" diye sordu.

"Evet, hastanedeyim." Ve sonra bir karar verdim."Annemle babam beni akıl hastalıkları kliniğine yatırdı."

"Ne?""Deli olduğumu düşünüyorlar.""Ne? Nasıl... Sabine, neler oluyor?""Bu karışık bir konu. Ama bir kliniğe kapatıldım.

Maddie'yi görmeye gittin mi?""Onu dün gördüm. İyi, kamp gibi bir şeyde olduğunu

düşünüyor. Ona seninle konuştuğumu ve seni yakında

görme ihtimalim olduğunu söyledim. Sana çok büyük bir tavşan kucaklaması mı ne vermemi söyledi."

Gülümseyip alçıma baktım ve parmaklarımıMaddie'nin tavşanlarında gezdirdim.

"Sabine gerçekten korkmaya başlıyorum ve bu tama-men inançlarıma aykırı. Angus bile bunun garip olduğu-

nu düşünüyor ve onun düşünmeyi sevmediğini biliyor-sun. Cevaplara ihtiyacımız var."

"Biliyorum. Bu gece gelip benimle buluşabilir misin?Söz veriyorum cevaplarım olacak."

239



"Tabii. Saat kaçta nerede? Kliniğe zorla girmem mi ge-rekecek?" Sesi neredeyse umutlu geliyordu. Capri dikenüzerinde yaşamayı severdi. İşin içinde cam kırmak varsa,

çok daha iyiydi."Hayır."Ve sonra planımın ilk kısmını harekete geçirdim.

Beklediğim gibi Ethan pazar gecesi de işe gelmedi;o gün daha erken saatlerde bir hemşirenin koridorda

Ethan'm iyi olmadığını söylediğini duydum. Yine de bugit gide daha kırılgan olan kalbime bir darbe indirdi ve

ben gittikten sonra durumu Maddie'ye açıklayacak kişi-nin o olması umudumu daha da zayıflattı.

Yemekten sonra yapmam gereken her şeyi yaptım.Duş aldım, Deliler Kasabası'nm diğer sakinleriyle numa-

radan sosyalleştim, hemşirelere selam verdim, işbirlikçiolmaya çalıştım. Hatta odama dönüp Macie ve Mitchtarafından yapılan yeni rastgele oda aramasına katlan-madan önce hasta salonunda takılıp anlamsız bir masatenisi oyunu izliyormuş gibi yaptım. Oda aramasını datam notla geçtim.

Işıklar söndükten sonra harekete geçmeye hazırdım.Son oda kontrolü hep ışıklar söndükten on beş dakikasonra geliyordu ve Ethan bir şekilde gezintilerimize ola-nak sağlamak için beni diğer gece kontrollerinden muaf

bırakmıştı. Bu kuralların hâlâ geçerli olduğuna dair riskalıyordum.

Çabucak giyindim, son oda kontrolü bitene kadar ya-tağa atladım ve sonra kalkıp iç çamaşırımın içini aran-dım. İğrenç, biliyorum ama hiçbir erkeğin veya kadınınkontrol etmeyeceği bir yer varsa o da insanın külotununiçi. Neyse ki külotlarımın çoğunda iki katlı ek bir kumaş

240



parçası vardı, rahatsız ama etkili bir saklama yeri sağlı-yordu: Bir anahtar için mükemmeldi.

Pencere parmaklıklarının önünde durdum ve dışarı

çıkabilmek için Ethan'm anahtarlığından kopyasını yap-tırdığım anahtarı kullandım. Diğer tarafa geçince, eğeryakalanırsam nasıl kaçtığımı bilmeyeceklerini ve anahta-rı başka bir gün için saklı tutabileceğimi umarak güven-lik parmaklığını tekrar kilitleyip pencereyi kapadım.

Capri annesinin eski püskü ve boyadan çok pası var-

mış gibi gözüken minibüsünde bekliyordu. Capri'ninitmeden o şeyi hareket ettirmesi gerçekten hayret veri-ciydi.

Otopark boyunca koşup yolcu koltuğuna atladım."Selam."Capri yarı rastalı olan saçlarını yüzünden çekerek,

"Sana da selam," dedi. "Güzel kaçtın. Baştan poponu in-dirmen benim için miydi?" Penceremi tamamen görebi-liyordu.

Güldüm. "Teşekkürler. Ve evet, havadaki popo tama-men senin içindi."

"Belliydi," diye şaka yaptı ve ileri baktı. "Nereye?""Önce ev sonra başka bir yere uğramalıyım.""Tam olarak aklımdaki şey bu değildi." Capri pence-

reden dışarı baktı. Duraksıyordu. Onu suçlamıyordum.Ne de olsa biraz önce beni tımarhaneden kaçırmaya yar-dım etmişti.

"Bana yardım ettiğin için çok minnettarım, Capri.Bunu neredeyse milyonlarca kere söylediğimin farkın-

dayım ama yalan söylediğim için özür dilerim. Buradaolmak... tam olarak reklamını yapmak istediğim birşey değildi. Son zamanlarda durumlar bayağı berbattı."Nefesimi tutup bekledim. En kötüsü, özrüm daha fazla

241



aldatmacayla kaplı olsa da, gerçekten üzgündüm. Onuhaberi olmadan suç ortağım yapmak üzereydim.

Beceriksizce, "Sadece bana gerçekten deli falan olma-dığını söyle," dedi.

"Sana yemin ederim, deli değilim." Rahatlamasınayardımcı olmaya çalışarak gülümsedim. "Eh, seninle ar-kadaş olmamı saymazsak."

Bu bir saniye aldı ama güldü, öne eğildi ve anahtarıçevirmeden önce beni dürttü. Motorun çalışması yarımdüzine deneme gerektirdi ama sonunda yola koyulduk.

Evimin önünde dururken, şu âna kadar eve bir dahahiç gelip gelmeyeceğimi bilmediğimi fark ettim. İşlerindurumu ve tabii annemle babam hakkındaki hislerimyüzünden, burayı evim olarak görmeyi bırakmıştım.Ama bugün babamı görmek bunu biraz değiştirmişti.

Aslında çok değiştirmişti.Bu, belki' de sonun yakın olduğunu bildiğim içindi.

Normal olma şansımı çok fazla istemiştim. Ama Ethan'm bunun için ödemem gereken bedelle ilgili onca konuşma-sı... tamamen saçmalık değildi. En azından veda etme-den önce bu hayatla bir tür barış yapmam gerekiyordu.

Ev sessizdi. Işıklar sönmüştü. Saatime baktım, gece on birden biraz önceydi. Her şeyi halledip gece yarısına ka-dar döneceksem, harcayacak zamanım yoktu.

Ağaca tırmandık ve Capri tehlikeli bir şekilde denge-de durarak benim yatak odamın penceresini zorlayarakaçmama yardım etti. Bir kere daha Capri'yle Davis'in buufak sorunu çözme görevini üstlenmelerine minnettar-dım. Annemle babam onların eve zorla girişini bilmedi-ğinden, pencereyi tekrar kilitlemeleri gerektiğini de bil-miyorlardı.



İkimiz de odama sızdık, bir şeylere çarpıp çok fazlases çıkardık. Neyse ki kimse uyanmışa benzemiyordu.

Capri'ye, "Burada kal," diye fısıldadım. "Bir dakika

sonra geleceğim. Eğer biri içeri gelirse kaç."Başını salladı. Capri bu işlerde profesyoneldi. Eğer ge-rekirse kaçmak için duraksamazdı.

Parkelerdeki gıcırdayan noktalardan kaçınarak sessiz-ce merdivenlerden aşağı, mutfağa indim. Ev artık banaçok yabancı geliyordu. Çok garipti, artık buraya ait ol-madığımı hissetmem için uzakta çok kısa zaman geçir-miştim. Acaba hiçbir zaman buraya ait olmuş muydum?Dudağımı ısırdım ve için için yanan soruyu susturdum.

Biraz zaman aldı ama birkaç çekmeceyi dikkatle ara-dıktan sonra sonunda babamın ceketinin mutfak san-dalyelerinden birine asılı olduğunu görünce turnayı gö-zünden vurdum. Şıngırtılarını durdurmak için avucuma

alarak eczanenin anahtarlarını kaptım ve yatak odamageri döndüm.

Maddie'ye rastlamak planımın bir parçası olmamış-tı. Ama odasını geçerken yatak odasının kapısı açıldı veMaddie yarı uykulu bir şekilde bana baktı. "Binie, evegelmişsin. Seni çok özledim." Gözlerini ovdu. "Beni tu-

valete götürebilir misin?"Sadece onu görünce bile içim eridi ve daha ne yaptı-ğımı bilemeden sımsıkı sarılmak için onu kucağıma al-mıştım ve onu tuvalete götürüyordum. Dönerken başınıomzuma koydu. "Gidiyor musun, Binie?" diye sordu.

Onu odasına götürüp nazikçe yatağının üzerine koy-dum. "Neden öyle diyorsun, ufaklık?"

Uykulu bir şekilde omzunu silkti. "Başka bir yere git-men gerektiğiyle ilgili bir rüya gördüm. Çok üzgündün.Bana veda etmek istemiyordun ama mecburdun."

243



Ah tanrım. Bu gerçekten oluyor muydu?"Hey, seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun. Ne olduğu

önemli değil, her zaman seninle olacağım, eğer... eğer

gerçekten burada olamazsam bile. Ne demek istediğimianlıyor musun?"

"Sanırım." Esnedi.Saçlarını yüzünden çektim, o da battaniyelerinin al-

tına kıvrıldı. "Hayat çok değerli, Maddie. Her zaman bunu hatırla." O an Ethan'm düşüncesini seçmemin iro-

nisini fark etmiştim. Bu yüzden ondan biraz nefret ettim."Herkesle aynı değilsin, Binie. Seni her zaman sevece-

ğim. Hâlâ tavşanlarım sende mi?"Göz yaşlarımı bastırıp başımı salladım. "Tabii ki tav-

şanların bende." Alçıma işaret ettim. "Hep benimle ola-caklar, tıpkı senin gibi. Ben de seni seviyorum, Mads.

Başka kimseye beni gördüğünü söyleme, olur mu?"Başını salladı, çoktan uykuya dalmaya başlamıştı.Muhtemelen sabah her şeyin bir rüya olduğunu düşüne-cekti. Belki de en iyisi buydu. Onu alnından öptüm.

Capri, Maddie'nin etrafta dolaştığını duymuş olsa da

beni beklemişti. Ne yapacağımı bilmemekten memnundeğildi ama yine de beni sonraki durağıma götürdü ve ben annemle babamın eczanesine girip ihtiyacım olanmalzemeleri toplarken dışarıda bekledi. Bu korkunç birkarışım olacaktı, başarısız olma şansı olmayan bir karı-şım. Macie'nin bugün bana yaptığı rastgele oda aramasıgöze alınırsa, ilaçları saklamaya yeteri kadar zamanımolacağını düşünüyordum, ta ki...

Capri beni evime geri götürdü. İçeri gizlice yalnız gir-dim, anahtarları geri koyup hızlı bir not yazdım ve notuşiltemin altına koydum. Bir gün bulurlardı. Kliniğin oto-

244



parkında durduğumuzda, Capri kendini tutmadan ce-vaplar istedi.

"Bu karışık bir konu," dedim, bu yardım etmiş gibi

gözükmüyordu. Ama telefonda konuştuğumuzdan beri bunu biraz düşünmüştüm ve her şeyi bilmenin ona yar-dımcı olmayacağına karar vermiştim. Nihayetinde sade-ce daha kötü hisseder ya da beni durdurmaya çalışırdı.Capri için yapabileceğim en iyi şey onun bilgisiz kalma-

sına izin vermekti.

"Dinle." Ona bir şeyler anlatmak zorunda olduğumu bilerek içimi çektim. "Annemle babam o çocukla görüş-tüğümü öğrendiler ve beni kötü etkilediğini düşündüler.

Babam delirdi." Koltuk başlığına yaslanıp ikna edici birşekilde yalan ağımı oluşturdum. "Sırf beni ondan uzaktutmak için tıbbi bağlantılarını kullandı ve beni buraya

tıkmak için deli olduğumla ilgili büyük bir hikâye uy-durdu." Capri'nin ağzı açık kalınca, hikâyeyi yuttuğunu

anladım. "En kötüsü de..." Yutkundum, duygularım ra-hatsız edecek kadar gerçeğe dönüşmüştü, "... onun hak-kında haklıydılar ama doktorla konuşmayı reddettiğim

için beni kalmaya zorluyorlar. Bütün olay çok berbat.

Ben... ben Boston'dan gitmeyi düşünüyorum, anlarsınya, başka bir yerde yeni bir başlangıç yapmayı." Dudağı-mı ısırdım. Sürüyle yalan.

Capri şok içinde, "Nereye gidersin ki?" diye sordu."Beni bırakamazsın!"

Ellerime baktım. "Eğer bu, bunca delilikten uzaklaşıptekrar başlayabilme anlamına gelirse beni affedersin, de-

ğil mi?" Bu korkunçtu. Ona yaptığım şey korkunç, berbat

bir şeydi ama kendimce anlamasına yardım edebilecek bir şey yapmalıydım.

245



"Sanırım," diye kabul etti ama hâlâ mutsuz gözükü-yordu.

Uzanıp ona sımsıkı sarıldım. "Söz veriyorum tek şan-

sım bu olmadığı sürece bir şey yapmayacağım. Eğer gi-dersem bunun benim için doğru şey olduğundan tama-men emin olduğum için gittiğimi hatırla, olur mu?"

Başını salladı. "Sadece seni özleyeceğim. Başka kız ar-kadaşım yok."

Gözyaşımı sildim. "Benim de. Harika bir arkadaşsın,

Capri. Ne olursa olsun seni sevdiğimi biliyorsun."İşte. En iyi veda buydu.Söylediklerime omuz silkip beni minibüsten dışarı

iterken onun da gözleri yaşlıydı. "Annenle babanın ec-zanesinden ne çaldıysan eminim orada çok iyi kâr geti-recektir."

Her şey olup bittikten sonra bu konuşmayı hatırlaya-cağını bildiğimden ve olanların benim için en iyisi oldu-ğunu söylediğimi fark edeceğini umduğumdan gülüm-sedim. Capri'nin iyi olmasını istiyordum.

"Mutlu ol, söz mü?" Bu, havalı çocuklar tarafındanokulda zulüm görürken birbirimize söylediğimiz bir şey-

di.Capri, "Söz," dedi.

Wellesley'de Pazar günü, bana annemle havuz başın-da tembel bir sabah geçirme fırsatı sağladı. Öğleye doğ-ru Dex beraber takılmak için geleceğini söyledi ve hiç-

bir sahte gülümseme, midemdeki çalkantıyı geçiremedi.Spontane bir havuz partisi önererek Miriam'la Lucy'yikandırmaya çalıştım ama yardımcı olmadılar. Miriam

bu günlerde Brett'e sürekli kalçasından bağlı gibiydi veLucy mezuniyet öncesi çılgınlığı içindeydi.



O kadar çaresizdim ki, annemi ziyaret etme hafta so-nunun gelip gelmediğini merak ederek Ryan'ı aradım.Sadece gülüp hayır dedi ve artık okul bittiği için arka-

daşsız bir hayat yaşadığımı söyleyerek dalga geçti. Plan-ladığı ziyaret hâlâ üç hafta sonraydı ve ondan önce evegelmeyecekti. Birinin ona arkadan seslendiğini duydu-ğumda, veda bile etmeden telefonu kapadı. Piç kurusu.

Dex elinde papatyalarla geldiğinde kızardım ve çi-çekleri vazoya koyduktan sonra hareket hâline geçtim:Mümkün olduğunca meşgul oldum, Lucy için mezuni-yet programlarını bastırmayı ve annem için kuru temiz-lemeleri almayı önerdim. Temelde, Dex'in aklında olanşey için bize az zaman veren her şeyi yaptım. İlk defaumursamıyor gibiydi. Herhalde beraber geçireceğimizgecenin çok uzak olmadığını düşünüyordu.

Ve haklıydı.

Diğer hayatımı saymazsanız, Mezuniyet Günü yarın-dı.

247



YİRMİ ÜÇÜNCÜ BÖLÜMRoxbury, Pazartesi

Pazartesi gecesi Ethan geri dönmüştü, sessizce kapımıaçıp uyanık olup olmadığımı kontrol etti.

Ben koltukta oturuyordum. Değişim sırasında uyu-maya çalıştığım günler geride kalmıştı; uyku döngüm okadar kontrolden çıkmıştı ki durumları şimdi değiştir-meye çalışmanın bir anlamı yoktu. Ne de olsa artık uzunsüre iki hayatımı dengelemeyi planlamıyordum.

Ethan'ı gördüğümde sonunda kullanmama güvenilendefterle tükenmez kalemi bıraktım. Tükenmez kalem ay-rıcalığı, benim tarafımdan başarılmış ve hiç de ufak ol-

mayan bir başarıydı. Son zamanlarda Levi'nin çabalarıiki katma çıkmıştı; açık bir şekilde konuşmam gerektiğive eğer gelişme sağladığımızdan emin olamazsa bazı ay-rıcalıkların geri alınacağı konusunda ısrar etmişti. Sonuçolarak, bir seyirciyle işemeye geri dönmekten kaçınmakiçin bir saatimi Dr. Levi'yle tamamen saçmalıklardan

bahsederek geçirmiştim. 'Duygularıma' odaklanmayave iki dünyam hakkında çok fazla şey açıklamaktan ka-çınmaya özen göstermiştim. Levi açıkça, VVellesley haya-tımı, sözde Roxbury dünyamda eksikliğini duyduğumkontrol hissini sağlamak için yarattığımı düşünüyordu.Hatta VVellesley'nin öğelerini sırf onları aşarak kendimi



ödüllendirebileyim diye zorlayıcı yaptığımı ima etmişti.Ona bağırmamak çok fazla çaba gerektirmişti.

Seanstan sonra akşamüstünü Maddie'ye mektuplar

yazarak geçirmiştim. Onu gördüğümden beri bunu çokdüşünmüştüm ve onun maruz bırakılmaması gerekenşeylere maruz kalmasını istemediğime karar vermiştim.Başka koşullarda korkunç olacağını düşündüğüm birşeyi hoş gördüğümü düşünmesini istemiyordum.

İronik olan şuydu ki, gerçekten de hoş görmüyordum.

Hâlâ kendime düşündüğüm şeyin, artık planladığım şeyin, teknik olarak... intihar olduğunu itiraf etmektezorlanıyordum.

Ama nasıl böyle devam edebilirdim ki?Gerçekten de iki hayat yaşamaya devam edersem sağ

kalabileceğime inanmıyordum. Beni yanlış sebeplerdenötürü akliyeye koymuş olabilirlerdi ama eğer bunu ger

çekleştirmezsem, kendime normal bir hayat yaşama şan-sı vermezsem, iki hayatımda da böyle bir yere düşebilir-dim. Bunu riske atamazdım.

Bir tane, Maddie'ye ölümümün hemen ardından veri-lecek bir mektup yazmıştım, bir de on sekiz yaşma kadardoğum günlerinde verilmek üzere bir kenara konulması-

nı istediğim mektuplar vardı. Bu, iyi olduğumu, onu nekadar sevdiğimi ve hayata ne kadar değer verdiğimi an-lamasına yardım etmek için yapabileceğim en iyi şeydi.Mektupların ona ulaşacağını umuyordum.

Ethan, kulağı tırmalayan bir sesle, "Merhaba," dedi.Bitap düşmüş gözüküyordu.

"Selam." Ona kısa bir bakış attım."Son birkaç gün gelmediğim için özür dilerim."Yokluğunun beni ne kadar etkilediğini saklamaya ça-

lışarak omzumu silktim. "Herkes arada sırada işten izinalmayı hak ediyor."

250



Dudağım ısırdı ama başka bir şey söylemedi. Onunyerine ben koltukta oturduğum için yatağın kenarına

ilişti.

Alçıma baktım. Zıplayan tavşanlar solmaya başlamış-tı.

Sonunda benim konuşmayacağım açık olduğundan, okonuştu. "Levi sana ilaç vermekten bahsediyor."

Yüzümü ekşittim. Bana da bunu söylemişti ama sonseansımızda onca konuşmamın fikrini değiştirmiş olabi-

leceğini ummuştum. Herhalde o kadar ikna edici dav-ranmamıştım."Ne yaptığı umurumda değil."Ethan bana bakıp başını iki yana salladı. "Çok kötü

durumda olduğunu sanıyorsun. Hiç durup belki deşanslı olduğunu düşündün mü? Belki de hayatlarınla ha-rika bir şey yapma şansın olduğunu? Sen... bilmiyorum,dünyayı değiştirebilirsin, belki sadece bu dünyadan faz-lasını. Bir fark yaratabilirsin. Bunun ne kadar inanılmazolduğunu biliyor musun? Hiçbir dünyadaki bilgini diğerdünyanın yararına kullanabileceğini düşündün mü? Hiçaraştırma yaptın mı?"

"Bir fark yaratmamı mı istiyorsun? Önemli olmamı?""Evet!"Ona baktım. "Benim ne istediğimi biliyor musun, Et-

han?"Kısık sesle konuştu. "Ne, Sabine? Ne istiyorsun?"Gözleri beni delip geçti ve kalbim sıkıştı. Ona verdi-

ğim istemsiz tepkiden nefret ediyordum. Özellikle de ar-

tık onun için hiçbir anlam ifade etmediğimi bildiğimden.İçimde yükselen duyguları görmezden geldim ve bakış-larına karşılık verdim.

"Nefes alabilmek istiyorum. Beni önemseyen insan-

251



larla olduğumu bilmek istiyorum benliğimin tamamınıönemseyen insanlarla. Ve onları önemsemek konusundaözgür olmak istiyorum. Onlara hakkımdaki her şeyi söy-

leyebilmek, sürekli yalan söyleyip numara yapmak iste-miyorum. Bir gün yanlışlıkla uyursam aynı yerde uya-nacağımı bilmek istiyorum. Her günü bir kere, elimdengeldiğince en iyi şekilde yaşamak istiyorum. Sen kimsinde bunu benden esirgiyorsun? Sana ölmek istemediğimisöyledim, Ethan, yaşamak istiyorum. Bu o kadar yanlışmı?"

"Ama doğru hayatı seçtiğini nereden biliyorsun?"diye savunma yaptı. "Ya henüz sahip bileolmadığın birşeyi, bu dünyada sana hayal bile edemediğin kadar çokmutluluk sağlayacak bir geleceği bırakıyorsan?

"Bu almaya razı olmam gereken bir risk. Hayatta bir-çok olasılık var. Hayatlarımı riskleri azaltmak için kendi-

mi koruyarak yaşayamam. Güven bana, öyle yaşanmaz.""Ama demek istediğim de tam olarak bu, Sabine. Bu

tıpkı o deyiş gibi: Hayat başka planlar yapmakla meş-gulken başına gelenlerdir. Bir hayatın daha iyi olacağınıdüşünüyorsun ama nasıl kimliğinin yarısından vazgeçip

bunun seni daha mutlu edeceğini düşünürsün? Ve ola-

sılıklar konusundan bahsetmişken, ya yanılıyorsan? Birdünyada öldüğünde diğerinde yaşamaya devam edece-ğine emin olamazsın. Ya iki dünyayı birden kaybeder-sen? Ya ölürsen?"

Çıplak kollarımı ovdum. "Testleri yaptım, her şey te-oriyi destekliyor." Endişeyle saate baktıktan sonra ayağakalkıp birkaç kere volta attım. "Değişim'e çok kalmadı.

Bu gece benim için bir liste hazırladın mı?"Cebinden bir parça kâğıt çıkardı. "Zaten planını ger-

çekleştireceksen neden ben ikna etmeyi bu kadar umursuyorsun?"

252



Bu kendisi karmaşık, cevabı ise daha da karmaşık birsoruydu. Listeyi okuyarak oyalandım. "Uskon sinua. Her-halde bana bunun hangi dil olduğunu önceden söylemek

istemiyorsun?""Fince," diye cevapladı, beni ipucuyla şaşırtmıştı.

"Soruma cevap vermedin."Listeyi katladım ve belirsizce omzumu silktim.Konunun peşini bırakmadı. "Bence bu hiç de emin ol-

madığın için. Bence bir parçan iki hayatı da yaşayıp bera-

ber idare ettirmenin bir yolunu bulmayı diliyor."Sondan ikinci Değişim'imin mümkün olduğunca ko-

lay olmasını isteyerek yatağa girmeye başladım. Ethanyatağın ucuna sürüklenerek bana yer açtı.

"Ben de çok fazla düşündüğünü düşünüyorum," diyemırıldandım.

23:45'te paniğin arttığını, yüzümdeki kanın çekildiği-ni hissedebiliyordum. Ethan'm kelimeleri zihnimde dö-nüyor, özgüvenimi zedeliyordu. Benden uzaklaşmasınısağlamalıydım. Bu gece kırılgan olmak istemiyordum.

"Gerçekten neden olduğunu bilmek istiyor musun?Sadece Maddie'ye onun için yazdığım mektupları ver-meyi kabul etmen için seni ikna etmek istiyorum, çünküannemle babamın mektupları vermeyeceğini biliyorum."

Yutkunmasını duydum. Onun bu cümleyi planladı-ğım gibi bir darbe olarak almasını ve odadan hızla çıkıp

beni zavallı bir şekilde tek başıma Değişim'e terk etmesi-ni bekledim.

Sonunda hareket etmeye başladığında sessizlik bölün-

dü, yatak yayları gıcırdıyordu. Ethan yataktan kalkmakyerine beni şaşırtarak arkama uzandı ve kolunu bana sa-rarak titreyen bedenimi durdurdu.

Beni yakınma çekerek kulağıma, "İçini görebiliyorum,

253



Sabine," diye mırıldandığında, kendine has kokusu benisarmaladı. Titremelerim geçmedi ama sebepleri tama-men değişmişti.

Hiç kimse beni tanımaya bu kadar yaklaşmamıştı.Eğer biri katmanlarımın altını, benim bile bilmediğimgerçek versiyonumu görebiliyorsa, o da Ethan'dı.

"Buradayım. Seni bırakmayacağım. Burada olduğumsürece, söz veriyorum, seni bırakmayacağım."

Kalbim hem kelimeleri hem de yakınlığı sebebiyle

hızla atmaya başladı, vücudumun tepkisi, hâlâ kızgın vekarışık zihnimle çelişiyordu."Ethan? Ne oluyor?" diye fısıldadım.İçini çekti ve sıcak nefesinin sanki beni sahipleni

yormuşçasma açıktaki boynumun etrafında dolaştığımhissettim. "Sana söylemek istediğim şeyler var, bilmengereken şeyler. Ama henüz değil. Lütfen, Sabine, kara-rını sadece kendini düşünerek vermen gerektiğini söy-lediğimde lütfen bana güvenmeye çalış. Geçen gece buağzımdan doğru çıkmadı. Kulağa geldiği gibi demek is-tememiştim."

"Oldukça açıktı.""O zaman neden buradayım?"

Hiçbir fikrim yoktu."Sadece düşün. Veriyor olduğun bu kararı düşünme-

ye devam et. Yaptığımız bütün konuşmaları, bana söyle-diğin her şeyi, hayatının ne kadar olağanüstü olduğunudüşün. Bu dünyada, Sabine. Sadece eğer sırf diğer dün-yan olsaydı her şeyin ne kadar iyi olacağını düşünme, bu

dünyaya sahip olmasaydın neyi özlerdin, onu düşün.""Neden Ethan? Bu neden senin için bu kadar önem-

li?""Birinin seni tanımasını istediğini söyledin. Belki de

254



ben de sadece birinin beni tanımasını istiyorumdur. Budünyada sen olmazsan paylaştığımız her anm hatıra-sı kaybolacak. Sadece başkaları bizi gördüğü için varız.

Varlığımın bir parçası..." yutkundu, "... önemli bir par-çası, sadece sen burada onu gördüğün için var."

Söylediği şey... çok güzeldi. Dünyayı sarsacak bir şe-

kilde, derinlikle çok güzeldi. Ve korkutucu. Tamamen ve

kesinlikle korkutucu.Kendimi ağlamayı durdurmak için yarı yarıya güler-

ken buldum. "Herkes deli olduğumu düşünüyor, biliyormusun? VVellesley'nin hayali dünyam olduğunu düşü-

nüyorlar. Bugün bunu düşünüyordum, belki de hak-

lı olduklarını, belki de deli olduğumu. Ama VVellesleydünyamın gerçek olmadığını kim bilebilir? Belki de var

olmayan bu hayattır."

"Bana sadece hayalinin bir ürünü olduğumu mu söy-lemeye çalışıyorsun?"

"Belki.""Bu imkânsız, Sabine." Kolu beni daha sıkı sardı.

"Eğer aklının yarattığı biri olsaydım beni bu şekilde ya-ratmazdın, inan bana." Onu sorgulamak üzere ağzımı

açtım ama ben konuşamadan devam etti. "Ayrıca bazışeyler o kadar gerçek ki onları iliklerine kadar hisseder-

sin. Nereye gittiğinin bir önemi yoktur, seninle gelirler.

Her yere."Artık neye inanacağımı bilmiyordum. Her şeyden çok

yorulmuştum. Gerçek anlamda bitkin düşmüştüm ve

bıkkınlık içime işlemişti. Ve Ethan, her gün git gide dahaaz anlıyormuşum gibi gözüken bir karmaşıklığa dönü-

şüyordu."Diğer dünyanda mezuniyet günün, değil mi?"

255



Boğazımdaki yumru, cevap vermemi engelledi amahafifçe başımı sallamayı başardım.

"Lütfen..." Duraksadı. "Lütfen kelimelerimi getir-

meyi unutma," diye mırıldanıp bana hâlâ kanıtını topla-mam gerektiğini hatırlattı.

Değişim yaklaşıyordu. Midem ağırlaştı ve ona bak-mak için döndüm, gözyaşlarımı saklamakla uğraşma-mıştım. Bir an başka bir şey söyleyeceğini sandım amasessizdi. "Hâlâ bana inanmadığını söylesen de olur."

Eli yüzümün yanını tutup başımı geriye doğru eğdi,parmakları enseme geçiyordu. "Söylediğim bu değil. Sa-dece tercümeyi almanı istiyorum."

Gözleri yumuşadı, ben de kendi gözlerimi ondan ala-mıyor gibiydim. O şekilde, eli yüzümde birbirimize kilit-lenmiş bir şekilde kaldık ve daha ne yaptığımı bilmeden

kendi kollarım uzanıp onu sardı. Sadece bu sefer bileolsa, ona sarılmaya ihtiyacım vardı."Ethan, neredeyse gece yarısı oldu. Bana söyleyeme-

diğin şey nedir?" diye fısıldamayı zar zor başardım.Başını iki yana salladı. "Son kararını verdiğine inan-

mayı reddediyorum ve önce bunu yapmalısın. Bununkararını etkilemesini istemiyorum." Derin bir nefes aldı."Ve bu kadar bencil olmamayı isterdim, gerçekten... amaSabine?"

Saate bir bakış attım. O da. Gece yarısına bir dakikavardı.

"Ne?""Yapma."

"Ne yapmayayım?""Bu gece... Dex'le sevişme. Yapma. Bana geri dön, Sa-

bine. Tanrı beni affetsin ama... seni seviyorum." Eli ense-mi tamamen sardı ve beni kendine çekti, beni kollarının

256



titremesini hissedeceğim kadar sıkı tutarken dudaklarıaçlıkla benimkilerle birleşti. Beni mümkün olduğunu hiçhayal etmediğim bir şekilde öptü. Ben de onu hiçbir za-

man mümkün olduğunu düşünmediğim şekilde öptüm.Bir öpücüğün her şeyi tuzla buz edebileceğini nasıl

hiç düşünmemiştim?İhtiyacına kendi ihtiyacımla karşılık verdim, ta ki ar-

zumun saf yoğunluğundan patlayacağımı düşünene ka-dar.

Onun yerine, anda kaybolmuş bir şekilde Değişim ge-çirdim.

257



If

YİRMİ DÖRDÜNCÜ BÖLÜMVVellesley, Pazartesi Mezuniyet Günü

Orada olmadığını fark etmeden önce, Ethan'm kollarınıarayarak doğrudan yataktan aşağı yuvarlandım. Ben deorada değildim. Yerde çıkardığım sert gümbürtü bu nok-tayı vurgulamaya yardımcı olmuştu.

Sırtımın üzerine yığıldım ve karanlık tavana bakarakuzandım, nasıl nefes alacağımı, nasıl var olacağımı ha-tırlamaya çalışıyordum. Ama nasıl hatırlayabilirdim ki?Bildiğim hayat her şekilde değişmişti. Sadece her zamanyaptığım gibi nefes almanın yetip yetmeyeceğini bilmi-yordum, artık herhangi bir şeyin bile aynı oyun alanında

çalışıp çalışmadığını bilmiyordum. Yani, Ethan... ve son-ra. .. ve ben... ve çok güzeldi... ve şimdi...Ne?Gerçeklik yeni bir hızlı düşünce şeklinde önüme çö-

küverdi.Bu mümkün müydü?

Ethan hâlâ benimle oynuyor muydu?Sahip olduğumu düşündüğü bir hastalık için beni te-

davi etmeye mi çalışıyordu?Buna inanmak istemiyordum ama söylediği, ima et-

tiği, yaptığı şeylere rağmen hâlâ bana her şeyi değiştire-ceğini bildiği tek şeyi söylememişti, dünyada her şeyden



çok duymak istediğim ve duymaya ihtiyaç duyduğumşeyi.

Kabul etmem gerekir ki çoğu kızın istediği kelimeler

'Seni seviyorum'dur ama gerçekten ne anlama geliyor-lardı? Seninle vakit geçirmek istiyorum, seninle yakınlaş-mak istiyorum, seni önemsiyorum. Ama bu kelimelerinağırlığı hâlâ bana Ethan'dan almaya ihtiyacım olduğuşeyi vermiyordu. Söylediği hiçbir şey onun, Ethan'm,

bana inandığını göstermiyordu.

Zaman geçiyordu.O da bunu benim kadar iyi biliyordu^Bu konudaki

düşüncelerini açıkça belirtmişti. Yanıldığımı ve bir hatayaptığımı düşünüyordu. Bu şekilde beni zorlamaya mıçalışıyordu? Ve eğer öyleyse, beni bu yola sokmasına izinverecek miydim?

Bana neler olduğunu anlamayı dileyerek, geri dönüpo öpücükten sonra Ethan'm bana bakan gözlerini göre- bilmeyi dileyerek tavana baktım. Sanırım o zaman bilir-dim.

Ama geri dönemezdim ve mezuniyet günüydü.Ve hâlâ kelimelerini unutamıyordum. Benimle değil.Gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Ethanla tanıştı-

ğımdan beri, dünyalarım kontrolden çıkmaya başlamıştı.Belki de sorun oydu: Hayatıma uymayan kısımdı. Belkide çözüm ondan uzaklaşmaktı.

Gözyaşlarımı silip kendimi ağlamayı kesmeye zorla-dım. Bugün şişkin gözler için doğru gün değildi. Ama

tabii ki uyumak söz konusu değildi o yüzden çabucakaşağı indim, mikrodalgada bir kavanoz ağda ısıttım, birsalatalık doğradım ve hepsini odama geri taşıdım. Özen-li bir bacak ağdasından sonra salatalıkları gözlerime

260



koydum ve Ethan'ı düşünmeyi kesmek için okulumunmarşını söylemek de dahil olmak üzere, elimden gelenher şeyi yaptım.

Bir planım vardı. İyi bir plandı. Ethan hayatlarımınnasıl olduğunu bilmiyordu. Yedi yaşındayken yatağı ıs-lattıktan sonra uyandığımda babamın pisliği fark ettiğin-de ne diyeceğinden korkarak şoka girdiğimi bilmiyordu.Böyle yoğun çocuksu bir korkuyu hissederken, bundanuzaklaştırılıp, sonra aynı dehşet hâline geri döneceğinin

bütün farkındalığıyla önündeki yirmi dört saat boyunca başka bir gerçekliğe sokulmanın nasıl olduğunu bilmi-yordu. Sürekli ne dediğimi düşünmenin, hiçbir şeyi elevermediğimden emin olmak için iki kere kontrol etme-nin, sonunda birinin beni yakalayacağı, deli diyeceğikorkusuyla yaşamanın nasıl olduğunu bilmiyordu. Ve

asla gerçekten bir yere ait olmamanın nasıl olduğunuda bilmiyordu. Gerçekten kim olduğunu unutturacakkadar külfetli iki hayata sahip olmanın nasıl olduğunu.Gerçek şu ki, ben hiç kimseydim. Bunu birine açıklamakimkânsızdı.

Güneş doğduğunda, annem zümrüt yeşili, diz boyu,vücudu saran mükemmel bir elbise taşıyarak odama sü-zülmek için hiç vakit kaybetmedi.

Gururla elbiseyi bana uzatarak, "Bunu sona sakla-dım," dedi. "Çok uzun zaman önce internetten siparişettim ve geldiğinde üzerinde harika gözükeceğini an-ladım!" Annemin ufak bir internet alışveriş bağımlılığıvardı. Şimdiye kadar benim çok işime yaramıştı.

Elbiseyi beğeniyle inceleyerek neşeyle gülümsedim.Annem, "Biliyor musun, farklı gözüküyorsun," dedi.Rahatsız bir şekilde ona baktım. "Ne demek istiyor-

sun?"

261



Bana gururlu anne gülümsemesini takındı. "Yetişkin,dünyayı ele geçirmeye hazır. Aslında bilmiyorum. Nere-deyse bu sabah bu şekilde uyanmış gibisin. Çok... güzelgözüküyorsun." Elini saçlarımdan geçirdi ve kendimianneme doğru atıp ona sımsıkı sarıldım.

"Seni seviyorum, anne.""Ben de seni seviyorum, Sabine. İyi misin?""Evet, sadece... bu büyüme işi bazen zor oluyor.""Annem içini çekti. "Bunun Dex ve bu geceyle ilgisi

yoktur, değil mi?"Yutkundum. "Hayır. Ben... Anne, bu Jsonudan bah-

setmesek olmaz mı?"Neşeyle güldü. "Konuşmak zorunda değiliz. Sen

mantıklı bir kızsın. Kararında sorumlu davranacağınagüveniyorum. Eğer bu sana doğru geliyorsa o zaman

muhtemelen doğrudur. Ama eğer doğru gelmiyorsa, bunu dikkate alacağını da biliyorum." Nazikçe beni ken-dinden uzaklaştırarak gururla bana bakıyordu. "Hadigiyin. Unutma, Lucy'ye hazırlık yapmasında yardım et-meye söz verdin. Orada görüşürüz, ön sırada olacağız.Baban, Lucas ve Lyndal da orada olacak." Elbiseye bak-

tı. "Nasıl gözüktüğünü görmek için sabırsızlanıyorum."Odadan çıktı ama ben olduğum yerde kaldım. Kendinitutamayacağını biliyordum.

Gerçekten de kapıda durdu. "Ah, tatlım. Bence o elbi-seyle saçını topuz yapmalısın."

En azından bazı şeyler her zaman aynı kalacaktı.

Gün geçip gitti. Salona geldiğimde Lucy çoktan sinirkrizine girmişti. Onu sakinleştirdikten sonra birkaç saat

boyunca etrafta koşturduk, sandalyeleri çıkardık, prog-ramlar yerleştirdik ve konuşmacı kürsüsünü, fotoğraf

262



alanını ve çay ile kahve standmı düzelttik. İşten başımızıkaldırdığımızda sandalyelerin hepsi dolmuştu ve tören

başlamak üzereydi.

Daha mutlu olamazdım. Kafamı dağıtmak benim içinen iyi ilaçtı.

Mezuniyet belgelerimizi aldık ve müdürün uzun vesıkıcı konuşmasıyla veda konuşmacılarının konuşmala-rına katlandık bu sene iki veda konuşmacısı vardı, yaniiki kat eğlenceliydi. Ama inanılmaz tatmin ediciydi. Bu

günü çok uzun süre beklemiştim ve diğer hayatımda bugünü kaçıracağım için her anm tadını çıkardım, arkadaş-larımla güldüm, mezuniyet el sıkışmamı yaptım ve ke-pimi fırlattım. Miriam tarih sonuçları için ödül aldı, benFransızca'daki başarılarım için ödül aldım ve Dex de ola-ğanüstü spor performansları için ödül aldı.

Annemin yüksek sesle el çırptığını duyabiliyordumve onunla babama el salladım. Babam kömür rengi birtakım elbiseyle harika gözüküyordu. Saçlarını yeni kes-tirmişti ve siyah beyaz kırçıllı saç görüntüsünün hakkı-nı sonuna kadar veriyordu. Muhtemelen yeni birindenhoşlanıyordu. Ama oradaydı, annem, Lucas ve şok edici

bir mor tonu giymiş Lyndalla beraber beni alkışlıyordu.

Annem Lyndal'a dehşet dolu bakışlar atıp duruyordu.Lyndal'm bunu sadece annemi sinir etmek hoşuna gittiğiiçin yaptığına iddiaya girmeye hazırdım.

Törenden sonra herkes kahve ve çay içmek ve fotoğ-raf çekmek için kaldı. Dex'in annesiyle babası, aile fotoğ-raflarında benim de olmam için ısrar etti, bu beni mutlu

etmeliydi ama onun yerine midemin bulanmasına sebepoldu. Gün çok çabuk bitti ve herkes yemeğe hazırlanmakiçin gitmeye başladı.

Babam, Miriam'm beklediği okulun ön bahçesine

263



doğru bana eşlik ederken, "Seninle gurur duyuyoruz ca-nım," dedi. Miriam ve Lucy'yle beraber uzun zamandırakşama beraber hazırlanmayı planlıyorduk.

"Teşekkürler, baba."Başını gururla sallayarak, "En genç çocuğumun okulu

bitirdiğine inanamıyorum," dedi."Evet. Çok yaşlanıyorsun," diye şaka yaptım.Tanrı'yla özel bir şey konuşuyormuş gibi gökyüzüne

bakıp gülümsedi."Annenle birlikte, seninle partide görüşeceğiz. Hâlâ

davetliyiz, değil mi?""Evet, ama unutmayın" —•"Sadece iki içki için," diyerek sözümü kesti. "Ondan

sonra gitmemiz gerek."Sinir bozucu şekilde uzun kalanların arasında an-

nemle babamın bulunmayacağından ötürü memnun bir

şekilde başımı salladım. Onları gecenin kokteyl kısmınadahil etmek hoş bir jestti ama bazı ebeveynler hayatları-na zor devam ediyordu.

Miriam'm arabasına girerken, Dex'i gördüm. Noah'ylaokuldan çıkıyordu, muhtemelen akşamdan önce Brett'tetakılmak için. Bana göz kırptı ve önümüzdeki geceyi sa-

bırsızlıkla beklediğini ima eden bir bakış attı. Bu bakış

için her şeyi yapacağım zamanlar vardı. Onun yerineparmaklarım dudaklarıma dokundu ve düşüncelerim

başka bir dünyaya gitti. Tamamen bambaşka bir insana.Miriam, "Hadi!" diye bağırdı. "Hazırlanıp Pavilion'a

gitmek için sadece iki saatimiz var!"Haklıydı. Araba kapısını kapadım. "Hadi gidelim."

Lucy, "İlk duş benim," diye çıkıştı.Miriam," Üç banyo var, zeki!" diye cevap verdi."Ah, evet." Lucy güldü. Ama sonra gözlerini kıstı.

"Saç düzleştirici ilk benim."

264



Sessizlik oldu. Sonra Miriamla patladık. "Hayatta ol-maz!"

Şakalaşmalar ve kahkahalar, biz giyinip hazır olana

kadar durmadı.Lucy, parıltılı ince askılı altın bir tuvalet giyiyordu.

Elbise, buğday teni ve mükemmel stil verilmiş koyu kah-verengi bukleleriyle harika gözüküyordu. Makyajını ba-sit tutmuştu ve bu yüzden çok daha iyi gözüküyordu,sonunda da meşhur çilek parlatıcısını sürdü.

Miriam vişne kırmızısı bir renk seçmişti ve elbi-se mükemmel bedeninin etrafında kolayca uçuşuyor,öne çıkarması gereken her şeyi öne çıkarıyordu. Saçlarıomuzlarına dağınık ve dalgalı bir şekilde dökülüyorduve boynuna kaim altın Retro bir kolye takmıştı. Başka

birisinde kolye tuhaf gözükebilirdi ama Miriam bu tarzıçok iyi taşıyordu.

Onların yanında boy aynasına baktım, ilk baktığım-dan beri göz diktiğim siyah elbiseyi giyiyordum. Basitama zarifti. Yere kadar ince bir şekilde iniyordu, kumaşelbisenin ucunda hafifçe bollaşıyordu. Elbisenin üst kıs-mı, göğsümde dümdüz bir çizgi hâlinde duruyordu veomuzlarımı süsleyen askılar korsede de bulunan ince iş-

lenmiş dantellerden yapılmıştı. Açık saçlarıma, Miriamsayesinde yüzümü saran bir şekil verilmişti, kıyafeti ta-mamlamak için de siyah bantlı ayakkabılar giyiyordum.

Miriam ellerini çırparak, "Mükemmel gözüküyoruz,"dedi.

Lucy'yle hafifçe başımızı sallamadan edemedik.Lucy, "Bu gece muhteşem olacak," diye hemfikir oldu.

"Ve bir düşünsenize, yarın her şey farklı olacak."Lucy ne kadar haklı olduğunun farkında değildi.Miriam gülmeye başlayarak, "Sabine, neyin var? Bü-

tün gün bunu yapıp durdun," dedi.

265



Tekrar aynaya baktım ve parmaklarımı dudaklarıma bastırmış olduğumu gördüm. "Ah, yok bir şey. Ben... ben..."

Lucy, "Sadece Dex'i mi düşünüyorsun?" önerisinde bulundu.

Güçlükle yutkunmama rağmen başımı salladım.Miriam, "Brett, Dex'in gelecek için sizinle ilgili bir

sürü plan yaptığını söylüyor. Yakında onunla beraberyaşamanı isterse şaşırmayacağını söyledi," dedi.

Sersemlik içinde, "Ah. Bakarız," dedim, parmaklarım bilinçsizce tekrar dudaklarıma gitmişti. Çünkü tüm ça- balarıma rağmen, kendimi bütün gün meşgul tutmamarağmen... Ethan'ı aklımdan çıkaramamıştım.

Lucy, "Siz, ikiniz çok tatlısınız," diye devam etti. "Si-zinki gibi bir aşk hayatta bir kere geliyor, o da gelirse."

Dudağımı ısırdım. Ya... Ya istediğim türden bir aşk,hayatlarımda bir kere geliyorsa? Ya...?

Kahretsin."Kızlar! Çocuklar ve arabalar burada!" Miriam'm

annesi seslenmişti. Birdenbire düşüncelerimden kurta-rıldım ve gecenin heyecanına daldım: Fotoğraflar, ara-

balar, çocukların gelmesi ve çok önemli olan Pavilion'a

girişimiz. Kendime ne zaman bir saniye ayırabilsem birigülümsememi bekleyerek bunu bölüyordu. Ve gülümsü-yordum. Bu dünyada olmam gereken kişi olmayı isteye-rek. Ve o kişi oluyordum.

Annem ve babam rollerini mükemmel yerine getirdi,mutlu boşanmış çifti oynadılar ve en başta gitmediler

ama giden ebeveynlerin ilk üçte birinin arasmdaydılar.Onlara yarın teşekkür edecektim. Dex'in ebeveynleri bukadar itaatkâr değildi ve Dex'in sonunda onları arabaya

bindirip oradan göndermesi biraz zaman aldı. Bu da ka-

266



famı toplamam için bana biraz nefes alacak zaman sağ-ladı.

Dans pistinde birbirimizin kollarına yerleştiğimizde, bunun doğru şey olduğuna emindim. Doğru şeyi yapı-yordum. Ethan... bunun önemi yoktu. Dex benim sabitdeğerimdi. Beni önemsiyordu ve benimle bir gelecek isti-yordu. Odaklanmam gereken şey buydu.

Dans ederken, "Okulun bittiğine inanabiliyor mu-sun?" dedi.

"Hayır. Bu çok gerçekdışı. Ama iyi bir şekilde. Üni-versiteye başlamayı iple çekiyorum."

Başını sallayıp beni kendine doğru çekti. "Önümüz-deki birkaç ayı seninle yalnız geçirebilmeyi iple çekiyo-rum."

Boğazımdaki yumru kaybolmuyordu. O yüzden gü-lümsedim ve yüzümü görmemesi için ona sarıldım.

"Buradan çıkmaya hazır mısın?" diye sordu.Zamanı gelmişti.Bundan emin olabilirdim, bu dünyadaki yerimden.

Sırf kollarının bana sarılı olmasının nasıl olduğunu dü-şünmeyi kesemiyorum diye seçimlerimi başka birinegöre yapamazdım. Hayır. Ben devam ettirmenin uzma-

nıydım. Bu kadar kısa zaman içinde fazla değişmiş ola-mazdım.

VVellesley hayatım harika bir hayattı. Olasılıklara da-yalı bir gerçeklikte yaşayamazdım.

Elimi aşağı kaydırıp Dex'in elini tuttum. "Kesinlikle."

267



YİRMİ BEŞİNCİ BÖLÜMVVellesley, Pazartesi Mezuniyet Gecesi

İçmediği için arabayı Dex kullandı ve ona şehirde ayar-ladığım otelin yolunu tarif ettim. Sadece iki kere kaybol-duk, benim için bu bayağı iyiydi.

Liberty Otel'e geldiğimizde yüzü tamamen keyifle do-

luydu. Vale park alanına girerken, "Harika. Hep burayıdenemek istemiştim. Otel olmadan önce eski bir hapisha-neymiş, biliyor musun," dedi.

Bunu bilmiyordum. Ve artık biliyor olmak, kesinlikleruh hâlime yardımcı olmuyordu.

Resepsiyon masasına el ele yürüdük. Giriş yaparken

zihnimin Ethan'm bana söylediği şeylerle dönmesinidurduramıyordum. Her şey bir kandırmaca mıydı?Birdenbire nefesimi tuttum.Dex bana sorgulayarak bakınca zoraki olarak gülüm-

sedim. Ağır ve oynak bir yabancı aksam olan resepsiyongörevlisiyle konuşmaya geri döndü.

Zihnimde çarklar dönmeye devam etti. Ethan benisevdiğini söylemişti. Sadece bunu kabul ederek bile herşeyi riske atmıştı. Tıbbi görevlilerden biriydi. Bana da-nışmanlık yapması gerekiyordu, sevmesi değil. Herhal-de bunu hoş görecek veya destekleyecek bir terapi me-todu yoktu. Ama bir şey yanlıştı, buna emindim. Ethan

benden büyük bir şey saklıyordu ve bu, önceye göre her



şeyden daha da fazla şüphe duymama sebep oluyordu.Dex elimi tutmaya devam ederken resepsiyon görev-

lisiyle konuşmasına devam etti. Sonunda elimi sıkarakdikkatimi çekti. "Ah, vay canına, bu harika. Hey, Sabine,Annika odamızı en büyük süite çevirdi."

Aman ne güzel.Açık renk saçlı kadın başını salladı. “Kylla.” Tekrar ba-

şını salladı. "Yani evet," diye düzeltti.Kylla mı? Bunu daha önce ne zaman duymuştum? Bu

hangi dildi?Dex, "Sevgilim, burada beklemek ister misin? Sadecearabadan eşyalarımızı almam gerekiyor," dedi.

Resepsiyon görevlisine bakmaya devam ederek başı-mı salladım.

Dex gider gitmez, "Şey, bu hangi dildi?" deyiverdim.Kibarca gülümsedi. "Ben FinlandiyalIyım."

FinlandiyalI. Aman tanrım. Ethan'm yazdığı kelime-ler. Tamamen unutmuştum.

Kahretsin."Ben... Ben... Benim için bir şeyi tercüme edebilir mi-

siniz?" Endişeyle ona doğru eğildiğimde, ellerim masayadümdüz yayıldı. Kelimeler neydi? Aptal kelimeleri hatır-layamıyordum!

Kahretsin."Tabii ki." Gülümsedi. "Neyi tercüme edeceğim?"Kahretsin, kahretsin, kahretsin.Düşün. Düşün, Sabine. Neydi?"Şey... şey... Ukso, hayır uskon! İlk kelime uskon ve

daha fazlası da var. Ah, hatırlayamıyorum, sıns gibi birşey veya..." Elimi yumruk yaptım.

Resepsiyon görevlisi gülümsedi. "Uskon sinua mı?"diye tahmin etti.

270



"Evet! Oydu. Ne anlama geliyor?" Patlamak üzerey-dim. Dex'in çantalarımızla cam kapılara yaklaştığını gör-

düm. Aceleyle kadına döndüm. "Lütfen!"Bana gülmeye başladı. "Sana inanıyorum demek."

Dex elimi tutuyordu. Bir koridorda yürüyorduk. Birkapıda duruyorduk. Buraya nasıl gelmiştik?

Zaman kavramımı mı yitirmiştim?

Sadece uskon sinua, uskon sinua, uskon sinua, uskon si nua, diye düşünebiliyordum.

Ethan.Bana.İnanıyordu.Deli, akliyeye kapatılmış, kendine zarar veren, Digok

sin yutan, ruh hali bozukluğu olan, iki hayatı olan bana.İnanıyordu.

Bir odanın içindeydik. Temiz beyaz keten, çiçekler,meyve kâsesi. Şehir ışıklarını gören bir manzara.

Ethan bana inanıyordu.

Birdenbire elimde bir kadeh şampanya belirdi. Şam-panyayı yudumluyordum ve kafam karışık görünüyorolmalıydı.

Dex hemen önümde durup, "Yanımda getirdim,"dedi. "Bu gecenin mükemmel olmasını istedim." O da

bir kadeh tutuyordu, kadehin dibinde sadece bir yudum

kalmıştı.Bu gece nasıl daha mükemmel olabilirdi?Ethan bana inanıyordu.Dex odayı inceledikten sonra kolunu belime dolaya-

rak, "Bu harika, banyoya bakmalısın. Bir spa var," dedi.Şampanya kadehini tutan elim titriyordu. Ne oluyor-

d ? N d k di i t l d ?



Gerginlikle yutkundum ve kendimi sakinleştirmeyeçalışarak birkaç derin nefes aldım.

Dex, ellerini sırtımda gezdirip aşağıya yerleştirdi. De-rinliklerimde gömülü bir ses, fazla aşağıya, diye haykır-dı. Şampanyamı bitirdim ve kıpırdamadan durdum.

"Seni görmek için çok uzun zamandır bekliyorum, Sa- bine. Lütfen bana o elbiseyi çıkarabileceğimi söyle?"

Kahretsin.Birazcık sağduyu için cebelleştim. Ethan'm iki en in-

filak edici kelimeyle patlattığı hayatın kontrolünü gerikazanmam gerekiyordu. Hep beni olabileceğine iknaetmeye çalıştığı şeyi yapmıştı. Dünyalarımın birbirinegeçmesini sağlamıştı. Ve şimdi... ben buradaydım, o ora-daydı ve her şey değişmişti.

Sonsuza dek.

Fakat Dex, izin beklemeden çoktan elbisemin fermu-arını açmaya başlamıştı, beni devasa yatağa doğru gö-türüyordu. Ben daha ne olduğunu anlamadan sırt üstüyatıyordum ve elleri... her yerdeydi.

Aklımı toplamam gerekiyordu. Sözcükler bulmam.Sadece Dex'i düşünüyor olmalıydım ama bunu yapamıyordum. Ne yapmam gerektiğini düşündüğüm önemli

değildi, aklımdaki bir şey, hayır, kalbimdeki bir şey banaizin vermeyecekti.

Gerginlikle, "Dex," dedim.Durmadan, "Hmm," diye cevap verdi."Dex, ben... yapamam."Sadece inledi.

Kahretsin.Sesimi yükselterek, "Dex, dur," dedim.Başını boynumdan kaldırdı ve kafası karışık bir şekil-

de bana baktı.

272



"Ne?""Özür dilerim. Çok özür dilerim, ama ben... ben bunu

yapamam."Gözlerini kıstı, ama çabuk toparlandı. "Sabine, bunuçok uzun zamandır planlıyoruz. Nihayetinde buraya va-racağımızı bildiğimden hiçbir zaman seni zorlamadım,ama..."

Hızlı konuştum. "Biliyorum, Dex. Harikasın, nazik ve

iyisin ve kız arkadaşın olduğum için çok şanslıydım ama benim sana verebileceğimden fazlasını hak ediyorsun.Seni gerçekten mutlu edecek birini hak ediyorsun"

Oturup sözümü kesti. "Ah, inanmıyorum! Bir dakika!Bu sadece bu geceyle ilgili değil, değil mi? Benden ayrı-lıyorsun?"

Karyola başlığına dayanarak oturmak için çabaladım.

"Dex... çok üzgünüm," diye inildedim.Bana dik dik bakarak yataktan aşağı atladı. Parmağını

bana doğru sallayarak, "Başka biriyle berabersin, değilmi?" diye bağırdı.

Cevap vermedim. Gerçekten bu sorunun doğru ceva- bının ne olduğunu bilmiyordum.

Küçümseyerek konuştu, "Ah, seni orospu! Beni oyalı-yordun. Benimle alay ediyordun!"

Aceleyle başımı iki yana salladım. "Hayır, hiç de öyledeğildi. Ben düşünmüştüm ki... Gerçekten bunun bizimiçin yürümesini istiyordum. Yemin ederim. Bu biraz kar-maşık."

Dex çaresizce ellerini saçlarında gezdirdi. "Kahret-sin." Ve sonra öfkeli bir şekilde çantasını ve şampanyaşişesini kapıp hızla odadan dışarı çıktı.

Titremem azaldıktan sonra saate baktım.23:30.

273



Dex'in iyi olduğunu umuyordum. Peşinden gitme-yi düşündüm ama bir süre beni görmek istemeyeceğinitahmin ettim ya da hiç görmek istemeyeceğini. Ama ne

kadar kötü hissedersem hissedeyim, artık bittikten son-ra bunun doğru karar olduğuna emindim. Dex gerçekten de onu mutlu edebilecek biriyle olmayı hak ediyordu. Ve

belki de... belki de ben de benim için doğru biriyle olma-yı hak ediyordum.

Hayatımda ilk defa, Değişim için sabırsızlanıyordum.

Ve ironik olan, çaresizce geri dönmek istediğim yerinRoxbury olmasıydı. Kendimi toparladım ve bir hareketplanına karar verdim, otelin telefonunu aldım ve en bek-lenmedik kişiyi aradım.

"Alo?" Ryan gülüyordu ve arkadaki sesler yüzündenonu zar zor duyabiliyordum. Açıkça yurdu yine bir parti

veriyordu."Ryan, benim."Homurdanmasını duydum. "Ne istiyorsun?""Ben, şey, senden çok uzak değilim ve gelip beni ala-

bilir misin diye soracaktım. Ben... çok iyi bir gece geçir-medim."

Belki ağabeyler bunun ne anlama geldiğini biliyordur, belki de içlerinde kız kardeşleri otel odalarında bir yeregidemeden kaldıklarında devreye giren bir radarları var-dır, neden bilmiyorum ama Ryan'ın ses tonu anında de-ğişti. "Neredesin? İyi misin?"

"Evet." Ona otelin detaylarını verdim."Dex yanında mı?"

"Yanımdaydı ama... şimdi gitti."Bunun ne anlama geldiğine dair yorum yapmayı ona

bıraktım. Çabuk cevap verdi. "Hemen geliyorum.""Teşekkürler, ama... bana birkaç dakika verebilir mi-

274



sin? Mesela gece yarısından hemen sonra, çeyrek geçefalan." Kendime yalnız başıma Değişim için yeteri kadarzaman tanımak istiyordum.

İhtiyatla, "Tamam," dedi. "Hangi oda?"Dex'in dışarı fırlarken açık bıraktığı kapıya baktım.

Sayılar altın rengindeydi. "816 numaralı oda."Telefonu kapadıktan sonra balkona yürüdüm. Niha-

yet Ethan'a duyduğum hisleri tartmak için birkaç sessizdakika istiyordum.

Kimi kandırıyordum ki? Açık sonuca varmam yakla-şık üç saniye sürdü. Ona tamamen âşıktım. Şu anda diğerdünyamda beni öpüyor olduğunu bilmem ve bu bilginin

beni korkutmaması yeteri kadar büyük bir kanıttı. Ama bununla beraber, beni tanıyordu da.

Kollarımı karanlık gökyüzüne doğru açtım ve başımıimkânlar dolu dünyaya doğru geriye verdim. Olasılıklar

dünyasına. Birkaç dakika sonra sevdiğim adamın kolla-rına döneceğim bilgisine.

Neşeyle kendi etrafımda dönmeye ne zaman başla-dım bilmiyorum. Ama durduğum ânı biliyorum...

Ve Dex'in açık kapının eşiğinde durmuş, doğrudan bana baktığını gördüğüm an.

O tökezleyerek yaklaştığında, ben de odaya girdim.Sarhoştu.Nasıl açıklayacağımı düşünerek, "Dex..." diye konuş-

maya başladım. Ama bakışı yüzünden donakaldım.Sebep alkol müydü, yoksa beni gülümserken görmesi

miydi bilmiyorum. Bu planla mı gelmişti, yoksa bambaş-

ka bir planla mı bilmiyorum. Tek bildiğim bana doğruson tökezleyen adımını attığı anda kendini kaybettiğiydi.Yüzüme attığı ilk yumruk beni doğrudan ellerimin ve

dizlerimin üzerine düşürdü.

275



Çığlık attım. Ama hızla mideme gelen, sert ve bez be- bekmişim gibi sırt üstü düşmeme sebep olan tekme tara-fından susturuldum. Dex üzerime atladı, ata biner gibi

üzerime oturdu ve tekrar bana vurdu.Ağırlığı altında savunmasızdım. Odaklanamıyordum. Ne yapacağımı bulamıyordum. Darbelerin arasın-da gözlerine baktım. Bu bildiğim Dex değildi. Sarhoştuve tamamen kontrolden çıkmıştı.

Yüzüme gelen dördüncü ağır vuruştan sonra, sarsıl-maz bir şekilde emin oldum: Dex durmayacaktı. Zayıf

yardım çağırma çabalarım, yumruklarıyla durdurulu-yordu.

Sanki patlayacakmış gibi hissettiren kapalı bir yum-ruğun darbesiyle başım yana savruldu. Alnımdaki birkesikten gözlerime kan akıyordu. Komodindeki dijitalsaati gördüm.

Ah lütfen, lütfen, lütfen.23:59.Dex'in eli tekrar geriye gitti, niyetini gerçekleştirmek

konusunda acımasızdı. Darbeyi bekleyerek gözlerimi ka-padım ve... Değişim.

276



YİRMİ ALTINCI BÖLÜMRoxbury, Salı

Kâbustan rüyaya. Ethan'm kollarındaydım, dudakları benimkilerin üzerindeydi. Ama kâbus hâlâ aklımdaydıve vücudum Dex'in yumruğundan gelecek son darbeyi beklerken nefes nefese irkildim.

Ben nefes almaya çalışırken, Ethan aceleyle ayağa

kalktı. Saate bakıp yüzünü ekşitti.Kendimi sakinleştirmeye çalıştım. İyiyim. Geri dön-

düm. Ethan'layım. Bir an gözlerimi kapadım. Güvendey-dim.

Ama gözlerimi açtığımda, Ethan kapıya doğru geri-liyordu, gözlerindeki hüzün kalbimin burkulmasına se-

bep oldu. Kaşları çatıldı ve bakışlarını çevirmeden öncegüzel alt dudağını ısırdı. "Ben gideyim. Ben..." Başınıeğdi. "Seni yalnız bırakacağım."

Gözlerim yaşlarla doldu. Onun yüzünden irkildiğimisanmıştı. Bunu yanlış anlamıştı...

Oksijeni zar zor bularak, nefes nefese, "Ethan," de-dim. "Lütfen gitme."

Tekrar bana baktı. Değişen yüz ifademi görmüş ol-malıydı ki bana doğru birkaç tedirgin adım attı. "Sabine,titriyorsun... normalden daha fazla. Sen...? Her şey yo-lunda mı...? Yoksa...? Tanrım, Sabine, sadece söyle!"



Derin bir nefes aldım. Bu çok zor bir durumdu. Tuz-la buz olduğunu düşündüğüm dünya şimdi beni haya-ta geri döndürüyordu, aynı anda da gelecek için bütün

umutlarımı ve hayallerimi yüklediğim dünya beni pa-ramparça ediyordu. Ama o sırada, Ethan'm gözlerine

bakarken, söylememin daha önemli olduğu şeyler vardı."Ben de seni seviyorum. Ve sadece bana inandığın

için değil."İki adımda geri dönmüş, dar yatağıma oturmuştu,

sanki hayatlarımız buna bağlıymış gibi beni kendineçekiyordu. Bakışları benimkileri inceleyerek geriye yas-landığında, onu hâlâ rahatsız eden şeylîı ne olduğunuanladım.

"Sabine...?"Elimle yüzünü tuttum. "Hayır, Ethan. Dex'le yatma-

dım. Yapamazdım. Nasıl yapabilirdim ki?" Ve sonra beniöpmeye başladı, başka bir yerde de Dex beni öldürüyor-du. Ama o anda, cennet benimdi.

Olaylar böyle mi gelişecekti?Bütün bunlardan sonra VVellesley'de ölecek miydim?Birdenbire bütün teorilerime, bütün testlere rağmen,

VVellesley'de ölürsem hayatımın, kestirip atmaya son de-

rece niyetli olduğum hayatımın, Roxbury'de devam ede-ceğine o kadar emin değildim.

Bu tuhaf bir şeydi.Ethan'm eli yüzümü okşadı. "Seni seviyorum," diye

mırıldandı.Daha ne yaptığımın farkında olmadan, cebinden

Ethan'm anahtarlarını almıştım ve kapıdaydım, sessizcekapıyı kilitliyordum. Ona dönüp bana gözlerinde yoğun

bir aşkla baktığını gördüğümde, onunla olmaktan dahafazla istediğim hiçbir şey olmadığına emin oldum. Ona

278



doğru yürüdüm ve yürürken bluzumu çıkardım. Şuanda bizi durduracak hiçbir şey yoktu.

"Sabine" diye konuşmaya başladı ama başımı ikiyana sallayarak yatakta ona katıldım ve ensesine hafif biröpücük kondurdum.

"Hayır deme, Ethan."Aynı anda hem gergin hem de nefes nefese bir sesle,

"Bu gece çok formumda değilim," dedi."Hayır deme," diye tekrarladım. "Gerçekten hayır de-

mek istemiyorsan, deme."Kolları tekrar beni sarsa da kıvrandı. "Sana söylemem

gereken şeyler var. Bunu yapmaya hakkım yok, sana sa-hip olmaya hakkım yok. Çünkü ben... istemeyebilirsin."

Onu tekrar öptüm. "O zaman bana söyleme. Şimdi de-ğil. Sonra söyle. Şu anda ben seni seviyorum, sen de beni

seviyorsun ve nasıl olduğunu bilmiyorum ama bunundoğru olduğunu biliyorum. Seninle olmak istiyorum Et-han. İlk seferimin seninle olmasını istiyorum."

Ellerini saçlarımda gezdirip beni daha yakma çekti.Yüzünü bana çevirip öpücüklerime karşılık vererek,

"O zaman bir ilk ve bir son," diye mırıldandı.

Olmasını istediğim her şeydi ve çok daha fazlası. Sev-gi dolu, nazik, düşünceli. Ufak yatağı iyi bir şeymiş gibigösterdi ve ihtiyaç duyduğumuzda yavaşladı, beni okşu-yor, bana tatlı sözler söylüyor ve nazikçe yönlendiriyor-du. Sanki akima kazıyormuşçasına her anın tadını çıka-

rıyor gibiydi, bedenimdeki her kıvrımı ve çili incelemekiçin vakit ayırıyor, parmak uçlarıyla defalarca yüzümünhatlarının üzerinden geçiyordu. Dizimin arkasındaki do-ğum lekesini bile buldu. Ve beni keşfettikten sonra, bende onu keşfederken büyülenmiş bir şekilde izledi.

279



Karnının altındaki morlukları ve kolundaki iğne iz-lerine benzeyen şeyleri bulunca onu sorgulamaya başla-dım ama aklımı başımdan alan cinsten öpücüklerle beni

durdurdu.Sonunda ikimizin de dokunulmamış hiçbir yeri, be-

nim karıncalanmama, kavrulmama ve hayat boyu aynışeyi istememe sebep olmadığı hiçbir nokta kalmadığında

beni kollarına aldı.Saçlarımı okşayarak usulca, "Buna asla sahip olama-

yacağıma çok emindim," dedi."Neye sahip olamayacağına?""Aşka."Hafifçe güldüm. "Bana bunu daha önce yapmadığını

söylemeye bile çalışma."O da güldü. "Bu şekilde değil. Aşkla beraber değil."Ona baktım. Hâlâ nefes nefeseydi. "İyi misin? Çok..."

Kaşlarını kaldırdı. "Yorgun mu gözüküyorum?"Kendimden oldukça memnun bir şekilde gülümse-

dim. "Eh, en azından kimse asla bizi eksik iş yapmaklasuçlayamaz." Bunu uzun uzun açıklamadım, ona büyük

bir sebebin kendi çaresizliğimden ötürü geldiğini söyle-medim. Yüzleşmem gereken şeye geri dönmeden önce

buna mümkün olduğunca tutunma çaresizliğimden. He-nüz ânı bozmaya içim elvermemişti.

Ethan yine de ciddileşmeye karar verdi. "Söylediğimşeyi içten söyledim, Sabine. Hayatı seçmelisin, ölümüdeğil. Benliğinin yarısını söküp attıktan sonra iyi olmayı

bekleyemezsin."Bu konuşmaya hâlâ hazır olmadığımdan içimi çektim.

"Sadece çok zor. Tamamen farklı iki insanım. Bundannefret ediyorum."

"Daha önce neden bunu yapmak zorunda kaldığını

280



anlıyorum ama artık on sekiz yaşındasın. Okulu bitir-

din""İki kere," diyerek sözünü kestim.

Sırıttı. "İki kere. Eğer gerçekten aklını verirsen ikidünyada da sen olmanın aynı sen olmanın bir yolunu

bulabileceğini biliyorum. Herkesle aynı olmayacaksınama zaten kimin herkesle aynı hayatı var ki?" Saçlarımıokşamaya geri döndü ve her dokunuşun tadını çıkardım."Eğer burada olmasaydın seni bulamazdım. İki hayatın-

da da hemen önünde ne olacağını bilemezsin."Maalesef ki içimde VVellesley hayatımda hemen

önümde ne olduğunu bildiğime dair korkunç bir hisvardı. Ama Ethan'm kollarında yatarken, o dünyadakiher şey çok daha az önemli geliyordu. Elimle kollarınınhatlarının üzerinden geçerek, "Şu anda olduğum yerden

memnunum," dedim. Başını eğince, gözlerinin altındakihalkaların ne kadar koyu olduğunu gördüm. "En son nezaman uyudun?"

Soruya aldırış etmeden tekrar bana odaklandı. "Buseçim seninle ilgili olmalı, Sabine. Bu seçimi benimle il-gili yapman adil değil ve bunu yapmanı istemiyorum.

Bu seçimi kendin için yapmanı istiyorum. Nihai kararlarvermeden önce bunu düşünmelisin. Bana bu konuda sözverebilir misin?"

Artık kararın bana ait olduğundan tamamen emin de-ğildim. Yine de başımı salladım. "Söz."

"Ve bana ani bir şey yapmayacağına söz ver. Mesela

bugün."Tekrar başımı salladım ve rahatlayarak içini çekip beni

yakınma çekti. Ona Dex'i, diğer dünyamda olan her şeyianlatmanın eşiğindeydim ama başımı kaldırdığımdaçoktan uyuyordu. Çok yorgun görünüyordu. Parmakla-

281



rımı hafifçe yüzünden aşağı doğru gezdirdim. Ensesindesoğuk bir ter vardı ve nefes alışı tuhaf bir şekilde kesikkesik geliyordu.

Tuhafça onu korumaya kararlı bir şekilde onu elim-den geldiğince uzun süre boyunca izledim, ta ki sonun-da gözlerimi açık tutamaymcaya kadar. Ama uyuyakal-madan önce kendi kendime bu gece Değişim'e kadarEthan'm benden ne sakladığını öğreneceğime yemin et-tim.

Kalktığımda orada değildi. Hayal kırıklığına uğramış-tım ama aynı zamanda şaşırmamıştım daT Ne de olsa kli-nikteydik, bir hastanın yatağında uyanırken bulunmasıtam olarak kabul edilebilir olmazdı. Bu düşünce sesli birşekilde gülmeme neden oldu ya da belki de bu sadece

Ethanla beraber olmanın etkisiydi. Hangisi olursa olsunhuzursuzluk hissimi bir kenara attım ve o gece onu göre- bilene kadar günümü atlatmaya karar verdim. O zamanona Dex'i anlatacaktım ve ne yapacağımı beraber bula-caktık.

Annemle babam ziyaret etmek için o günü seçti veziyaretleri çok kötü geçmedi. Annemin açıkça her şeyidüşünmek için bolca zamanı olmuştu ve rahatsız mer-habalaşmamız ve gerekli havadan sudan konuşmalardansonra, "Babanla düşünüyorduk ki şey, eğer sana uygun-sa aile terapisi görmeyi düşünüyoruz," dedi.

Çabalarını takdir ederek başımı salladım. Ama en sonistediğim şey daha fazla terapiydi.

Babam gururla, "Dr. Levi bize çok ümit veren belir-tiler gösterdiğini söyledi. İşlerin yakında düzeleceğinegüvendiğini görebiliyorum," diyerek beni bilgilendirdi.Annemle babam açıkça bu iyi ufak haberi duyup geniş-

282



letmişti. Onlara göre iyileşmem çok yakındı. Levi'nin'yakında' kelimesini kullanışı konusunda kendi görüşü-mü oluşturmaya başlamış olsam da, buna inanmalarına

izin verdim. Bu sabah Levi'yle olan randevumun acil birdurum yüzünden iptal olmuş olmasına memnundum.

Konuşmanın çoğunu annemler yaptı. Anlaşılan De-nişe onlara beni ziyaret edip edemeyeceğini sormuştu.Neden bilmiyordum, belki de eczanedeki rastgele stokkontrolünden sonra buraya düşmeme sebep olduğu için

kötü hissediyordu. Bu düşünce bana şu anda şiltemin al-tına sıkıştırdığım ilaç zulamı hatırlattı.İçimi çektim. Seçimimi yapma ânı şimdi miydi? Çal-

dığım hapları geri mi vermeliydim? Bugün bunun içindoğru gün müydü? Şu anda annem ve babamla birlikte?Ethan'm istediği şey buydu, bu seçimi kendim için yap-mam. Ama annemle babamın yüzlerine baktığımda, herşeyin iyi, bir zamanlar olduğu gibi olması için duyduk-ları heveslerini gördüğümde, bunu onlara yapamadım.

Annemlerin bugünü istedikleri gibi geçirmesine izinverecektim ve sonradan Ethan'dan haplardan kurtulma-ma yardım etmesini isteyecektim. Ayrıca... ufak bir par-çamın hâlâ ilaçları vermeye yüzde yüz hazır olmadığını

da reddedemezdim.Derin bir nefes aldım. "Seni görmek çok güzel, anne.

Özür dilerim, durumlar bu kadar.Özür dileme çabamı görmezden gelerek elini havada

salladı. Bunu hüsran verici buldum."Acaba birkaç gün içinde Maddie'yle telefonda konu-

şabilir miyim? Onu gerçekten çok özledim."Annemle babam birbirine baktıktan sonra annem ha-

fifçe başını sallayarak bana döndü. "Kulağa hoş geliyor.Seni özlüyordu."

283



Ziyaretin geri kalanında genel şeylerden bahsettik.Veda ettiğimizde bana birkaç gün içinde tekrar ziyaretegeleceklerini ve eve dönmemi sabırsızlıkla bekledikleri-

ni söyledikten sonra da yine rahatsızca sarıldık. Onlaraeğer isterse Denise'in yarın uğrayabileceğini söyledim.

Annemle babam gittikten sonra kendimi onlar hak-kında uzun süredir olduğundan daha iyi düşünüyorhâlde buldum. Bugün çok kötü bir duruma değişecek-tim, Dex'in benimle işi bittiğinde ne olacağını bilmiyor-dum. Roxbury annem ve babamla işleri yoluna koymafırsatını elde edeceğimi umuyordum.

Günün geri kalanında dakikalar heırTgeçmek bilmedihem de hızla geçip gitti, Ethan'ı görmek için duyduğumistek neredeyse dayanılmaz olacak kadar artmıştı. Ona,Dex'i ve bana ne olduğunu anlatmalıydım. Olacaklariçin kendimi hazırlamalıydım. Yapabileceğim hiçbir şey

olmasa da, Ethan'm yanımda olmasına ihtiyacım vardı, bana sarılmasına, bana korkmamamı söylemesine. Nere-deydi?

Gece oldu, Ethan hâlâ gelmemişti.Koltuğumda oturdum, odamda volta attım, kafamı

koridora sokup çılgın bir telefon telaşı olduğunu ve hem-şirelerin koridorlarda aşağı yukarı koşuşturduğunu gör-

düm. Ama Ethan yoktu.Levi akşam onda odama girdiğinde çıldırmak üzerey-

dim. Her zamanki doktor ceketi yerine normal kıyafetlergiydiğinden onun kim olduğunu anlamam bir an sürdü.

"Sabine." Gözlüklerini çıkarıp gözlerini ovdu. "Senirahatsız ettiğim için özür dilerim ama bu akşam klinik-

teydim ve uğrayıp bugünkü seansımızı kaçırdığım içinözür dileyeyim diye düşündüm."

Ses tonumu sakin tutmaya çalıştım. "Sorun değil. Za-

284



ten bu akşam Ethan'la konuşabilirim diye düşünüyor-dum. Geldi mi?"

Levi şaşırmış gözüküyordu. "Ah. Sabine, ben... çok

üzgünüm... Ethan..." Boğazını temizledi. "Ethan bugece gelmeyecek. Başka birinin seni ziyaret etmesini sağ-lamamı ister misin?"

"Hayır! Ethan nerede?" diye çıkıştım, tekrar volta at-maya başlamıştım. "Bir şey mi oldu?"

Levi sanki yataktan yeni kalkmış gibi tekrar yüzünü

ovdu. "O ... Sabine, üzgünüm ama gitmem gerek. Sabahseni görmeye geleceğim."

Paniklemeye başladım, başımı iki yana sallıyordum."Bekle, ben... Ethan'la konuşmalıyım! İşte mi? Evde mi?Nerede? En azından telefondan onu arayabilir miyim?Lütfen. Söz veriyorum benden telefon almak isteyecek-

tir."Levi başını iki yana salladı. "Bu gece olmaz, Sabine."Ve sonra oradan hemen gitmek istiyormuşçasma beni

yapayalnız bıraktı.Nefes nefeseydim.Dehşete düşmüştüm.

Bütün hayatım boyunca yaşayacağım en kötü Deği-şim hemen önümdeydi ve yalnızdım. Ethan'm bana geridönmemesini beklememiştim, düşünmemiştim bile.

Çünkü bunu yapmazdı.Neredeydi? Yanlış bir şeyler olmalıydı.Bizi öğrenmişler miydi? Başı dertte miydi?

Onu aramak için dışarı çıkmak amacıyla anahtarımıkullanmayı düşündüm. Ama nereye giderdim ki? Ne-rede yaşadığını bilmiyordum. Ve eğer yakalanırsam veanahtarı bulurlarsa, Ethan'ı suçlarlardı. Bu riski göze ala-mazdım.



Panikle odaya bakındım, bakışlarım pille çalışan saatetakıldı. Saat!

Kahretsin.

Dakikalar gece yarısına yaklaşırken yatağa oturdum.Yaşamayı seçmiştim. Şimdi ise ölecektim.Ve beraber olmak istediğim tek insan kaybolmuştu.Gözlerimi kapatıp dişlerimi gıcırdattım. O son daki-

kalarda beni demirleyen şeyi bulmak için her şeyi yap-tım. Ama şüphesiz bunu sağlayanın Ethan olduğunu bi-liyordum.

Derin nefesler. Kendi kendime, bunu yapabilirim, de-dim. Eğer bu kararı veren ben olmayacaksam, başka bi-rinin bu kararı vermesine kesinlikle izin vermeyecektim.

Ne olursa olsun, geri dönecektim. Buradaki hayatıma,aileme, arkadaşlarıma, geleceğime.

Ethan'a.

286



y i r m i y e d i n c i b o l ü m

VVellesley, Salı

Önce vücudumun titrediğini hissettim sonra Dex'in vu-ruşunun aşırı gücü sebebiyle elmacık kemiğimdeki yakı-cı acıyı. Sahnenin geri kalanı çabucak belirginleşti. Dex,ağır ve hantal bir şekilde üzerimdeydi, odayı gördüm,

beyaz yatağı, yarı yarıya açık kapıyı ve birkaç metre öte-

deki boş şampanya şişesini. Bilincimi kaybetmem uzunsürmeyecekti. Onu durdurmaya çalışmak istiyorsam, buşimdi olmalıydı.

"Dex, lütfen! Ben... seni kırdığım için özür dilerim!"Elinin tersiyle bana tokat attı. "Burada kırılan ben de-

ğilim, bebeğim."

Elini yine kaldırdı. Son gücümü onu itip dengesinikaybettirmek için kullandım. Sarhoş hâli yardımcı olduve geriye doğru düştü. Şişkin gözlerimin arasından zarzor görüyordum ama kıpırdamaya, ondan uzaklaşmayaçalıştım.

Nafile.

Kaburgalarım acıyla haykırdı ve yana dönüp ıstırap-la göğsümü tutmak dışında pek bir şey yapamadım."Dex... lütfen, bu sen değilsin! Sen... iyi birisin," diyeyalvardım.

Ama dinlemiyordu, dinleyemiyordu. Ayağa fırlamıştı

287



ve şimdi de tepemde sallanıyordu. Mideme bayılır gibikalmama sebep olacak kadar şaşırtıcı bir tekme attı ve

bu ona beni tekrar çevirip üzerime binme fırsatı sağladı.

Üzerime doğru eğilerek, "Sen benimsin! Başka kimsesana sahip olamaz!" diye bağırdı. Gözlerimi kapadım,artık son kalan bilincim gidip gelmeye başladığından,her nefes daha zor olmaya başlamıştı. Bir sonraki darbeyi

bekledim. Bunun yakında biteceğini umuyordum.Ama darbe hiç gelmedi. Onun yerine ağırlığı üzerim-

den çekildi ve gözlerimi tam Ryan'm Dex'i duvara fırlat-tığını görecek zamanda açtım. Dex hantalca yere doğrukaydı. ^

Ryan bana bir bakış attıktan sonra telefonunu kulağı-na götürdü. Yanıma çömeldi. "Sabine? Beni duyabiliyormusun?"

Zar zor başımı salladım.

"Alo ,evet, Liberty Otel'e bir ambulans gerekiyor, oda816... Evet, kız kardeşim, çok kötü dövülmüş... Bilmi-yorum... Sadece acele edin! Ve polisi arayın!" Telefonu

bırakıp elimi tuttu, bu muhtemelen acıyla haykırmamaneden olmayacak tek noktamdı.

"Sabine? Uyanık kalmalısın, tamam mı?"Tek istediğim gözlerimi kapamaktı ama denedim.

Kendime bir söz vermiştim."Neren acıyor?"Konuşmakta zorlanıyordum. "Kaburga, yüz."Başını sallayıp bana konuşmayı kesme izni verdi ve

dört ayak üzerinde emeklemeye başlayan Dex'e baktı.Ryan hiç duraksamadı, oda boyunca uzun adımlarla yü-

rüyüp onu yakasından tuttu. "Orospu çocuğu!" Bir yum-rukla Dex'in yüzüne vurdu. Dex anında bayıldı."Hayır. O... sarhoştu. Kızgındı, çünkü... ilişkiyi bitir-

dim."

288



"Eh, söyleyebilirim ki bu çok iyi bir kararmış.""Ry, ona... zarar verme... lütfen. Hata yaptı."

Bana sanki deliymişim gibi baktı. İnsanların bana böyle bakmasına alışıyordum. "Sabine, bu hatayı aşıyor.Seni öldürebilirdi. Tanrım, eğer buraya erken gelmeseydim..." Elimi sıktı.

Bu korkutucu derecede doğruydu. Yutkununca vücu-dum acıyla sarsıldı. "Teşekkürler Ry," diye fısıldadım.

Siren sesleri yaklaştığında Ryan gözlerini bendenayırmayıp uyanık kaldığımdan emin oldu. Odaya ambu-lans görevlileri daldı, ardından da polis.

Ryan hemen beni ambulans görevlilerine teslim ettik-ten sonra Dex'i polise sürükledi. Dex kendine gelmeye

başlamıştı ve zar zor polisin Ryan'ı onu tekrar bayıltmak-tan alıkoymaya çalıştığını görebildim.

Ambulans görevlileri bana her şeyin harika şekildehissizleşmesini sağlayan bir şey verdi, muhtemelen mor-fin. Şüphelenilen hasarların çetelesini çıkardılar: kırıkkaburgalar, iç kanama, omurga hasarı. Sonra bana sırtkorsesi ve boyunluk taktılar ve beni hastaneye götürmekiçin bir sedyeye yüklediler.

Polis Dex'i arabayla götürdükten sonra, Ryan yanım-da kaldı ve öyle yapmamalarına rağmen arada sıradaambulans görevlilerine bana çok sert davrandıkları içinçıkıştı. Ambulansta annemle babamı aradı ve birdenbire

bilge, olgun ağabey moduna geçti: Onlara her şeyin iyiolacağını temin etti ve arabalarına binip hastaneye fırla-

malarından önce onları rahatlatmaya çalıştı. Tabii ki yinede hemen arabalarına atladılar.

Dex'i düşünmeden edemedim. Bana yaptığı şey çokkötüydü ama bunun her şeyden çok alkolle alakalı oldu-ğunu düşünüyordum. Bu tip ciddi bir etkiye sebep olabi-



leceğini bilip bilmediğini ve bu yüzden mi hiç içmediğinimerak ettim. Babamın bunu öğreneceğinden emindim,ne de olsa avukattı. Daha hastaneye bile gelmeden baba-

mın Dex'e hüküm giydireceğine oldukça emindim.Beni acil servise getirdiler. Sonraki birkaç saat boyun-

ca doktorlar beni inceleyip testler yaptılar ve kırık kabur-galarımın ve elmacık kemiğimdeki ufak çatlağın kendi

başlarına iyileşeceğini doğruladılar. İnanılmaz bir şekil-de iç kanama yoktu. Ve doktor sonunda üzerime doğru

eğilip gülümseyerek, "Mosmor olmuşsun ama yaşaya-caksın," dediğinde gerçekten rahatladım.

VVellesley'deki annemle babam, Roxbury'deki annem-le babamın aile konularını gizli tutma eğilimini paylaş-mıyordu. Geldiklerinde kasabanın yarısının ne olduğu-

nu bileceğini biliyordum.Ve gerçekten de onlar içeri girdikten sonra, çiçeklergelmeye başladı. Bu utanç vericiydi. Daha çok, otel oda-sında bulunduğum için. İnsanların olanların yakın birversiyonunu tahmin etmesi uzun sürmeyecekti.

Öfkeme rağmen Dex'e acıdım.Annem beni görünce tiz bir sesle, "Ah, Sabine!" diye

haykırdı. Yanıma koştu. Bütün zaman zarfı boyunca ya-nımda olmuş olan Ryan uzaklaşmaya başladı ama elinituttum. Şu anda en çok o yanımdayken güvende hisse-diyordum. Bunu anlamış gibiydi ve olduğu yerde kaldı.

"O iyi anne," dedi.Annem elini onun başına koydu. "Tanrı'ya şükür ora-

daydın." Ağlamaya başladı.Babam hastane görevlileriyle konuştuktan sonra geri

geldi. "Annenin belli noktaları anlattığına eminim o yüz-den tekrar söyleyerek seni sıkmayacağım." Boğazını te-

290



"Ben de."Başını salladı, hareketi bana saygı gösterir gibiydi.Babam pencereyi ve çiçek koleksiyonunu inceledi.

Beni dövülmüş görmekle başa çıkamadığını biliyordum."Sabine, şu anda tek yapman gereken şey iyileşmeyekonsantre olmak. Bırak da Dexle polis ilgilensin. Şu andatemel nokta bir daha asla sana zarar veremeyecek olması.Ve eğer iş buna gelirse ve fikrini belirtmek istersen kimsesana engel olmaz."

Başımı salladım. Şu anda tek yapabileceğim buydu."Bunun olacağını tahmin etmediğim için çok aptal

hissediyorum." Ama bunu derken bile bir şekilde bunugösteren işaretlerin olduğunu biliyordum.

Ryan, "Böyle pislikler sinsidir, Sabine," dedi. "Tamolarak olmalarını istediğin şey olduğun sürece sanaprenses gibi davranırlar ama işler yanlış gittiğinde veyaseni kaybedeceklerini düşündüklerinde her şey bir andadeğişebilir."

Kapıda bir hemşirenin başı belirdi. "Özür dilerim amadoktor hastanın dinlenmesi gerektiğini söylüyor."

Annemle babam dikkatle alnımı öptü ve kapıya yö-neldi, Lucas da onları takip ediyordu.

Annem usulca, "Ryan?" diye seslendi."Onlara defolup gitmelerini söyle. Sabine gitmemi is-

temediği sürece gitmeyeceğim."Annem doğruldu. "Eh, o zaman öyle yaparım."Asla daha önceki hâlimize dönmeyeceğimizi bilerek

ağabeyimin elini tuttum ve gülümsedim. Gün geceye

döndüğünde ve gece uzadığında bile Ryan yanımdangitmedi, ben de yanımdan gitmesini istemedim.Sonunda, "Bu kulağa çok garip gelebilir, Sabine ama

gerçekten mutluymuşsun gibi gözüküyorsun," dedi.

292



Saate baktım; neredeyse gece yarısı olmuştu ve onutekrar gördüğümde Ethan'a söyleyeceğim gerçekten ha-rika şeyler vardı: Duymaya çok memnun olacağını bildi-ğim şeyler.

"Ve bu sana çok garip gelebilir ama mutluyum." Om-zumu silktim. "Hayattayım."

Değiştim.

293



YİRMİ SEKİZİNCİ BÖLÜMRoxbury, Çarşamba

Geri gittiğimde, Ethan'm orada olmayacağını biliyordumama ona yoğun bir özlem duyuyordum. Yatağa yerleşiphemşirelerin koridorda aşağı yukarı hareket etmesinidinledim ve sonunda aşırı yorgunluktan uyuyakaldım.

Sabahın ilerleyen saatlerinde kapımın çalınmasıylauyandım. Bir an sonra Macie odaya girdi. Ağlamış gibigözüküyordu ve Mitchle kavga edip etmediklerini me-rak ettim. Her zamanki sertliğini takınmadan, "Bir ziya-retçin var," dedi.

Birdenbire gelenin Ethan olduğunu umarak oturdum

ve "Kim?" diye sordum."Denişe. Ailenin bir arkadaşı olduğunu ve onu bekle-

diğini söyledi."Omuzlarım çöktü. "Ah, evet."Yere bakarak, "Hasta salonunda. Eğer tercih edersen

ona buraya gelmesini söyleyebilirim," dedi.

"Hayır, sorun değil. Ben oraya giderim."Macie başını salladı ve üzerimi değiştirmem için beni

yalnız bıraktı.Çabucak bir mini etek ve bir tişört giydim ve bura-

dan çıktığım zaman yeni kıyafetler almak için alışverişegitmeyi aklıma not ettim. Herkesi birdenbire iyileştiği-



me ikna etmenin biraz zaman alacağını biliyordum ama bunu yapacaktım. Ethan doğruyu biliyordu ve tek ihti-yacım olan buydu. Hayatımdaki diğer herkese gelince...

muhtemelen doğruyu bilmemeleri onlar için en kolayıy-dı. İnsanları muzdarip olduğum sanrıların geçtiğine iknaetmek zaman gerektirecekti ve şüphesiz Levi'yle çokfazla konuşmamı. Bir daha Fransızca bilmiyormuş gibiyapmamın mı, yapmamamın mı daha iyi olduğuna emindeğildim. Ama Ethan her şeyi çözmeme yardım ederdi.

Ve ben de ona yardım etmeyi planlıyordum.Bana ne söyleyemeyeceğini düşündüyse, artık söyle-yebilecekti. Kararımı onun bana vermem gerektiğini söy-lediği şekilde vermiştim ve artık sırrını benden saklamasıiçin hiçbir sebep yoktu.

Denişe çökük koltuklu dinlenme salonlarından birin-de oturuyordu. Ben içeri girdiğimde ayağa kalktı sonra

da sıcak bir kucaklamayla beni sıktı."Nasılsın?""Esasında iyiyim," diye itiraf ettim. "Başta annemle

babamın beni buraya göndermesine katılmıyordum amasanırım nihayetinde buraya gelmek tam da ihtiyacımolan şeydi." Ne de olsa beni Ethan'a getirmişti.

Cesaretlenerek başını salladı. "Bu harika, tatlım. Stokkonusunu annenlere söylemek zorunda kaldığım için berbat hissettim." Başını eğdi ve ellerimi kavradı.

"Denişe, önemsediğin için özür dileme. Bu aptalca birşeydi ve asla yapmamalıydım."

Bunun üzerine rahatlayarak içini çekti. "Ee, bana bu-rayı anlat."

Yanma, kendi rahatsız koltuğuma yerleşip gülümse-dim. "Eh, hapishanede olmak gibi ve hemşirelerden bir-kaçı benden nefret ediyor."

296



"Tahmin edeyim, baştan tam olarak işbirlikçi davran-madın?"

Güldüm. "Sayılır. Ama Levi fena değil"Sözümü kesti. "Levi mi?"Gözlerimi devirdim. "Dr. Levi. Seanslarımın çoğunu

o yapıyor."Başını salladı. "Dr. Levi çok saygı gören bir psikiyatr.

Gelirken ona rastladım, zor birkaç gün geçirdi."Daha iyi bir konuya geçmek istediğimden artık gü-

lümsüyordum. "Ve Ethan da akşamları yardım ediyor-du."

Bakışları endişeyle yere indi."Denişe iyi misin?""Evet, tatlım. Sadece... Ethanla çok vakit geçirdin

mi?" diye sordu.

Ethan'm başını belaya sokmak istemiyordum, yut-kundum. "Evet. O... çok yardımcı oldu. Sanırım iyileş-mem gerektiğini fark etmemin sebebi o."

"Sabine, Ethan sana kendi hakkında çok şey anlattımı? Yani, sana..." Ne diyeceğini bilemiyor gibi gözükü-yordu.

Ona boş boş baktım. "Ne? Bana ne söyledi mi?""O... Ben... Ah, Sabine. Belki de bunu Dr. Levi'ye

açıklatmalıyız. Bir saniye." Ayağa kalktı ve hızla odadandışarı yürüdü.

Orada oturup, bütün bu velvelenin neyle ilgili oldu-ğunu merak ederek bekledim. Ethan ile beni biliyorlar

mıydı? Hiçbir zaman dışarı sıvışırken yakalanmamıştık,hiçbir şeyi ele vermemiştik, kimse bizi beraber görme-mişti. Ethan'm kimseye söylemeyeceğini biliyordum, herşeyden çok beni korumak için.

Levi, Denisele beraber geldiğinde hâlâ normal kıya-

297



fetler giydiğini ve kendine özgü olmayan bir şekilde da-ğılmış ve tıraşsız gözüktüğünü fark ettim.

Levi, karşımdaki alçak sehpaya oturarak, "Sabine,

merhaba. Bugün nasılsın?" diye sordu."Fena değil. Aslında iyiyim. Ne oluyor?" diye hızla

sorup birinden diğerine baktım."B en... korkarım ki biz.Gözleri mi doluyordu?"Sabine, buradaki ilk birkaç gününde Ethan'la yakın-

laştığını biliyorum ve neden son bir haftadır seni ziyaretedemediğini merak ettiğini tahmin ediyorum ama"Başımı iki yana sallayarak sözünü kestim. "Son bir haf-

ta derken ne demek istiyorsun? Dün burada değildi amaonu pazartesi gecesi gördüm ve..." sesim alçaldı.

Levi bana tuhaf bir bakış attı. "Ethan'ı tam olarak nesıklıkta görüyordun?"

"B en... onu her gece gördüm, hafta sonu dışında. Ne-den?" içimde korkunç bir his vardı ve Levi'nin yüzünde-ki ifade, korkularımı azaltmaya hiç yardımcı olmuyordu.

Levi başını eğip dizlerinin üzerine doğru yaslandı."Açıkça seni çok önemsiyordu."

"Nasıl yani...? Beni önemsiyordu da ne demek?" Te-laşla etrafıma bakındım. "Ethan nerede? Neden dün geceişte değildi? Biri onu kovdu mu?"

Aman Tanrım, eğer onu kovdularsa, onu bir daha na-sıl görürdüm?

Levi içini çekti. "Tabii ki kimse onu kovmadı. Sabine,Ethan sana hiç burada, klinikte yaşadığından bahsettimi?"

Başımı iki yana salladım. "Hayır. Neden burada yaşı-yordu ki?""Gözlemlenebilmesi için diğer katlardan birinde kalı-

yordu. Ethan hastaydı."

298



"Ne demek...? Bana baş ağrıları çektiğini söyledi. Buyüzden mi?"

"Sorun baş ağrıları değildi, Sabine. Ethan çok kötü du-rumdaydı. Dürüst olmak gerekirse, sana söylemiştir diyedüşünüyordum. Dördüncü evre Hodgkin's lenfomasıvardı. Her şeyi denedi: radyasyon, kemoterapi. Ama ke-mik iliği nakli başarısız olunca, tedavi... imkânsız hâlegeldi. Çalışmaya devam etmek için ısrar etti ve biz...ben, ona izin verdim, bunun onun için iyi olacağını dü-

şünüyordum. O da bunun karşılığında en azından onugözlemleyebilmemiz ve durumları daha rahat hâle getir-meye çalışmamız için tek başına dairesinde kalmaktansayukarıda kalmayı kabul etti. Geçen hafta... kötüye git-ti ve dinlenmesi talimatı verildi. Ayrıca işle ilgili bütünaktiviteleri kesmesi söylenmişti. Kimse seni görmek için

gizlice buraya indiğini bilmiyordu."Karşı çıkmak, burada olması gerektiğini, çalıştığım

açıklamak istedim. Ama o ilk birkaç gün dışında bizi be-raber gören tek bir insan bile bulamadım.

Sırrı buydu.Ellerimin titrediğini görebiliyordum ama ellerimi his

sedemiyordum. Hiçbir şey hissedemiyordum. Ethan'aulaşmalıydım.

"Nerede? Onu görmeliyim." Kelimeleri boğulurcasına söylemiştim. Denişe yanımda dizlerinin üzerine çö-küp ellerimi tuttu.

"Çok üzgünüm, Sabine. Kanser kemiklerine ve akci-

ğerlerine yayıldı. Ethan,pazartesi günü yatağında öldü.Doktorlar ölümünün olağanüstü derecede huzurlu ol-duğunu söyledi, hiçbir acı belirtisi yokmuş. Vücudununkimsenin beklemediği kadar uzun süre, herkesin müm-kün olduğunu düşündüğünden daha uzun süre dayan-

299



dığını söylediler ama sonunda bedeni iflas etti." Levi'ninyüzünden aşağı akan gözyaşlarını izledim. Denişe de ağ-lıyordu.

Nefes alamıyordum.Bütün söyledikleri tekrar kafamda döndü. Göremeye-

cek kadar kör olduğum şeyleri. Göremeyecek kadar ben-cil olduğum şeyleri.

Benimle değil.Hayatın daha fazla olması fikrini seviyorum. Yani, devam

ettiğimiz fikrini.Sana söylemek istediğim şeyler var, bilmen gereken şeyler.

Asla buna sahip olmayacağıma emindim.Tanrı beni affetsin, ama... seni seviyorum.Benimle değil.Korkunç ağıt sesini çıkaranın ben olduğumu fark et-

medim, kıvranıyordum. Her şeyden kopuk hissediyor-

dum, sanki kalbim asla bir araya gelmeyecek parçalaraayrılırken her şeyin uzaktaki bir cehennemde gerçekleş-mesini izliyordum. Ama sesleri çıkaran bendim ve iğne-ler gelip gitti. Nihayetinde çığlıklar durdu ve gözlerimkapanmak zorunda kaldı, ıstırap dolu zihnimde iki keli-me sürekli tekrarlanıyordu.

Onunla değil.Onunla değil.Onunla değil.

300



YİRMİ DOKUZUNCU BÖLÜM

Birdenbire uyanık bir şekilde hastane yatağımdaydım,Ryan'ın elini tutuyordum. Ağabeyim bana sorgularcasına bakıyordu.

"Sabine? İyi misin? Yüzün... Çok mutlu gözüküyor-dun ve şimdi..." Arkasına baktı. "İyi misin? Bir şey migördün?"

Anında hatırladım, herkesin hep bahsettiği keyifli ra-hatlama anları yoktu, ben hatırlayana kadar hâlâ hayattaolduğu bir salise yoktu. Ama duygular daha yavaş geldi-ler, karışık zihnimi sarmaları, ıstırap verecek kadar uzungözüken bir süre aldı. Bir şekilde bu duyguların her za-man benimle olacağını biliyordum, her zaman beni içim-

den dışıma doğru boğacaklardı.Ryan tekrar, "Sabine?" dedi.Her şey bir hiçti.Ryan'ın elini bıraktım. "Ben biraz uyuyacağım, Ryan.

Gitsen iyi olabilir."Cevabını beklemedim, sadece yana döndüm ve keşke

içime pompaladıkları ilaçlar, hayal edilebilecek en kor-kunç acıya yardımcı olsaydı diye düşündüm.

Sabah insanlar gelip gitti ama ben hissizdim. Annemle babam ziyaret etti. Bütün gün kıvrılmış pozisyonumdankıpırdamadım, gece de. Doktorlar bunun Dex'in yaptığı-



na verdiğim bir tepki olduğunu varsaydı. Bunu varsay-malarına izin verdim.

Hiçbir şey önemli değildi. Ethan ölmüştü.

Uykuya dalıp uyanıyordum. Sonunda Değişim geçir-miş olmalıydım, çünkü bir daha uyandığımda sersem gi-

biydim ve klinikteki odamda kendime geliyordum.Koltukta annem oturuyordu. Günün geç saatleri ol-

malıydı.Daha gözlerimi bile açmadan yüzümden aşağı yaşlar

dökülüyordu. Bütün uyutulmuş zamanım boyunca ağla-yıp ağlamadığımı merak ettim.

"Sabine? Denişe beni aradı. Bana... bana burada çalı-şan ve vefat eden genç adamı anlattı. Onun sana yardımettiğini ve yakınlaştığınızı söyledi. Ethan'ı eczanede gö-rürdük; her zaman çok nazikti. Çok üzgünüm, Sabine."

Ben bir boşluktan ibarettim. Bir parçam anneme kız-mak, bunu bana yaptıkları için onu ve babamı suçlamakistiyordu. Çıkışmak ve herkese sadece bana yardım et-mediğini söylemek istiyordum. Beni sevdiğini, benim deonu sevdiğimi. Ama bu işe yaramazdı. En çok istediğimşeye asla sahip olamayacaktım.

Sonunda annem sanki topal bir hayvanmışım gibi eli-mi okşayıp yakında geri döneceğini söyleyerek beni yal-nız bıraktı. Yalnız kaldığıma emin olduğumda, koltuğu-mu kapıya dayadım ve şiltemin altını arayıp eczanedenaldığım malzeme torbasını çıkardım. İçindekileri yatağı-ma döktüm.

Ethan'la ödeşmeye kararlıydım. Tam da benimle oyunoynamadığını düşündüğümde, bana bunun aksini ka-nıtlamıştı. Kollarında onunla olacağını düşündüğüm birhayata bağlanmıştım, o ise bütün bu zaman zarfı boyun-ca kendi hayatına veda ediyordu.

302



Kahretsin."Lanet olsun, Ethan. Nasıl beni bırakabildin? Nasıl

kalmayı istememe sebep oldun ve sonra... beni geride

bıraktın!"İlk hap kutusunu alıp içindekileri yatağa attığımda,

ellerim titriyordu. İlaçları alıp sonra yine çığlık atmaya başlamak çok kolay olurdu. Doktorlar geri gelip beniuyuturdu. Eğer şansım varsa bir daha asla uyanmazdım.Daha fazla acı yaşamak zorunda kalmazdım, Ethan ol-

madan bu dünyada bir an daha geçirmek, onu ne kadaristediğimi hatırlamak zorunda kalmazdım.

Hapları elime aldım ve parmaklarımın arasından düş-melerine izin verdikten sonra tekrar aynı şeyi yaptım. Et-han nereye gittiyse, ben de onunla gidemez miydim?

Ama dakikalar geçti ve yine de hapları alamadım.Maddie'yi düşünüp duruyordum. Eğer bunu yaparsam,tıpkı Ethan'm beni bıraktığı gibi ben de Maddie'yi bıra-kıyor olurdum.

"Bana ne yaptın böyle?" diye haykırdım.Çünkü ne kadar istemesem de, Ethan'm bana açıkça

söylemeye çalıştığı her şeyi duyabiliyordum. Sadece ora-da olup gördüğüm için var olduğunu söyleyişini. O sıra-

da bana durumunu söylüyordu. Sadece ben dinlemiyor-dum. Bana sadece ona dair anılarımın hayatını devamettirdiğini söylemişti. Tek tanığı ben miydim?

Ethan yaşamak istemişti. Burada kalabilmek için elin-den gelen her şeyi yapmıştı ve bu işe yaramayınca, bütünumudunu, bütün hayatını bana aktarmıştı.

Ondan nefret ediyordum.Ama daha çok seviyordum.Artık neden iki hayatım fikrini, yaşamaya devam etti-

ğimiz fikrini bu kadar sevdiğini anlıyordum. Daha fazla

303



hayat istemişti ve ona göre... ben buna sahiptim. Kendikendime başımı salladım, daha fazla yaş akmaya baş-lamıştı. Onu bu kadar hüsrana uğrattığıma şaşmamalı.Bana nasıl katlandığını bilmiyordum, dahası, bana nasılâşık olduğunu. Onun orada durduğunu, elimdeki hap-lara baktığını ve bana ahmak olduğumu ve daha kötüsüonu suç ortağı yaptığımı söylediğini görebiliyordum.

Ethan, hayatlarımın herhangi bir zaman nasıl bir ge-lecek sunabileceğini asla bilemeyeceğime inanmıştı. Yap-tığım bu seçimi düşünmem için, sadece tek bir hayatasahip olmanm nasıl olacağını değil, Roxbury dünyamıgeride bırakırsam neleri kaçıracağımı düşünmem için

bana söz verdirtmişti. Hapları alıp kutuya geri tıktım, biryandan ona küfrediyordum, bir yandan da onu hiç olma-dığı kadar özlüyordum. Haklıydı.

"Ethan," diye hıçkırdım. "Tanrım, seni geri istiyo-rum."

Bu dünyayı, bu yası geride bırakmak kolay olurduama diğer hayatımda benimle kalırdı ve yerine ne gelir-di? Nihayetinde bu hayatın bir uydurma olduğuna mıinanmaya başlardım? Ethan'm asla gerçek olmadığına?Hatıralarımın gerçekliğine güvenememeye başlardım veher zaman güvenebilmem gerekiyordu. Ethan'ı hatırla-mam gerekiyordu: Dağınık saç yığınını, inceleyen nazikgözlerini, beraber uzandığımız bahçeleri, yaptığımız yü-rüyüşleri, paylaştığımız öpücükleri. Eğer bu dünyadan

gidersem kim onunla ve bizimle ilgili harika olan herşeyi hatırlayacaktı?Kollarımı kendi etrafıma doladım ve hüzün okyanu-

sumun içinde sallanmaya başladım. Çağıldayan haykı-rışlarımı boğmak için yüzüme bir yastık bastırmam ge-rekti. Her nefes daha da kötüleştiriyordu.



Cevabın ölüm olduğunu sanmıştım. Bana istediğimve ihtiyacım olan dünyayı vereceğine inanmıştım.

En kötüsü de...

Haklıydım.Sadece bu benim ölümüm değildi.Ethan, hayatın başka planlar yapmakla meşgulken

başa gelenlerden ibaret olduğunu söylemişti. Bu doğruy-du. Bozulmuş olan şeyleri düzeltmeye o kadar takılmış-tım ki etrafımda olan diğer onca şeyi fark etmemiştim, ençok da Ethan'm hayatını. Bir şeyin yolunda gitmediğini

biliyordum ama hayatımın telaşına o kadar dalmışümki sırrını saklamasını kolaylaştırmıştım. Korkunç bir şeyyaşadığımı düşünüyordum ve beni yalnız bıraktığı içinona kızmıştım. Hâlbuki bunca zaman boyunca tek başınasonuyla yüzleşen oydu.

Dex ise başka bir başarısızlıktı. Gözlerim açık olsay-

dı ne kadar sahiplenici hâle geldiğini fark ederdim. Ön-ceden duygularım hakkında dürüst olurdum ve ondanuzaklaşırdım. O zaman belki de o gece hiç olmazdı...

Bütün hapları sarıp tekrar şiltemin altına soktum.Ayağa kalkmamla beraber bir dakika sonra tekrar yereçöktüm ve yeni bir içler acısı ağlama krizine girdim.

Nihayetinde durmam gerekecekti ama şimdi değil.Nihayetinde hayata devam edecektim, kendim için, Et-han için, çok anlamlı olan kısa hatıramız için. Ama kapalıkapıların ardında sonsuza kadar onun için ağlayacak birparçam olacaktı.

Günler geçti. İşlevlerimi yerine getirmek için elimden

geleni yaptım ama onu düşünmediğim, son bir dokunu-şun hasretini duymadığım tek bir saniye bile geçmedi.Genelde bir şey yapıyor oluyordum, iyi olduğumu dü-

305



şünüyordum ve birdenbire nefes alamamaya başlayıpyıkılıyordum.

Hayatımda ilk defa, gece duyduğum dehşet,

Değişimle ilgili değildi. Sadece onu özlemekle ilgiliydi.Levi'yle seanslarıma gidiyordum. Her zamanki gibi

profesyoneldi ama değişmişti, yaşlanmış gibiydi. Maciede nedense beni biraz daha fazla seviyormuş gibi gözü-küyordu ya da belki sadece Ethan'a bir tür saygı duru-şunda bulunmak için bana iyi davranıyordu.

Benden istenen her şeyi yapıyordum. Herkes hâlâ na-sıl birdenbire başka bir dili konuşabilmeye başladığımıanlamakta zorlanıyordu. Ama en sonunda, baş edilmesizor bazı şeylerin olması gerektiği gibi yok sayıldı.

Bazen hepsinin, Ethan'm ölümüne neden bu kadaraşırı bir tepki verdiğimi merak ederek bana tuhaf tuhaf

baktığını görüyordum. Bilmiyorlardı, ben de söyleme-miştim.

Hatıralarım, sadece benim onları taşımam ve kalbim-de saklamam içindi.

Levi bir sabah atış yapmamı beklerken, "Hâlâ iki ha-yatın arasında gidip geliyor musun, Sabine?" diye sordu.

Dartı fırlattım. Odaklanmıştım. Tam isabet.

"Annem ve babamla tanıştın, değil mi? Sanırım sadece bazen başka bir yere aitmişim gibi yapmak daha kolay-dı."

"Yani diğer dünyanı etkilemeyi başardın? Durumlarıistediğin hâle getirebildin?"

Gözlerimi devirmemek için kendimi tuttum ve belli

belirsiz omzumu silktim. "Nihayetinde, olaylar çok ilerigitti. Artık bunu görebiliyorum." Dartları ona uzattım.

Bana şüpheyle baktı. "Bakış açm çok değişmiş," deyipdikkatini dart tahtasına çevirdi ve ilk atışını hazırladı.

306



Başımı salladım. "Sanırım öyle. Olay şu ki, her şeykontrolden çıktı. Bu şeyleri söylemeye başladıktan sonrageri dönmek zordu. Olaylar birbirini izledi ve olayların

içinde zihnim bulandı."Atışını yaptı. Dış halka. Ben kötü nişancılığına sırıtır-

ken bana süklüm püklüm bir bakış attı. "Ama artık öyledeğil misin? Yani artık zihnin bulanık değil mi?"

Oyunu oynayarak, "Bence bu bir gecede olacak birşey değil," dedim. "Açtığım hasarı tamir etmek ve aile-

min güvenini geri kazanmak biraz zaman alacak. Amadenemeye hazırım."

"Fikrini değiştirmenin Ethan'm vefatıyla bir ilgisi varmı?" Öylesine soruyormuş numarası, yaptığı şeyi bıra-kıp bana döndüğünde bozuldu.

Sadece Ethan'm ismini duyduğum için bile ağlamak

istiyordum. İki büklüm olup haykırmak. Ama dik dur-dum ve içimdeki sızıyı duymazdan geldim. "Etkilemişolabilir diye düşünüyorum. Hayat çok kısa. Eğer Ethan bana bir şey öğrettiyse, o da bu. Kendi hayatımı yaşama-ya devam etmek istiyorum.

"Sadece tek bir hayatı mı?"

"Ben sadece benim, Dr. Levi. Ne görüyorsanız oyum."Tatmin olmuş gözüktü ve yeni bir kötü atış yaptı. Bi-

lerek kaybettiğinden şüpheleniyordum. "Bunu duymakgüzel, Sabine."

"Beni buradan çıkartacak kadar güzel mi?" Deneme-ye değerdi.

"Henüz değil. Ama yakında, Sabine. Yakında."Bunun ne anlama geldiğini bilerek evet anlamında başımı salladım. Seansın sonunda mini eteğimin belinesıkıştırdığım ufak torbayı çıkarıp Levi'ye uzattım.

Torbayı aldı. "Bu ne?"

307



"Kötü bir karar."Torbaya bakıp hapları gördü. "Nereden...?" Endişey-

le bakışlarını haplardan bana kaydırdı."Bunları annemle babama verebilir misiniz? Stokları-

nı kontrol edebileceklerdir. Bütün haplar orada.""Nasıl...?"Ona pencerenin anahtarını da vermeyi düşündüm

ama aptal değildim. Levi, ben işbirliği yapmaya başladı-ğımdan beri bana "Henüz değil, ama yakında," cümlesi-

ni kuruyordu ve bu şekilde oyalandığını biliyordum. Bir b planım olmalıydı.

Omzumu silktim. "Detaylara girrfîemize gerçektengerek var mı? Esas nokta, onları artık istemiyor olmam."

Levi kafası karışmış bir şekilde dudaklarını büzdü. Bu bakışı biliyordum. Bakışı beni neredeyse gülümsetecekti.Evet, ben çözülmesi zor biriydim.

VVellesley'de de yas tuttum, tamamen mahvolmamı-şım gibi yapamıyordum. Kimse beni sorgulamadı. Dex'inyaptığı şeyden sonra bunun onun yüzünden olduğunudüşünüyorlardı. Ama Dex, acı radarımda küçücük biryer bile kaplamıyordu.

Polis beni görmeye geldi, bir erkek ve bir kadın me-mur. Onlara doğruyu söyledim, söyleyebileceğim herşeyi. Dex'in yaptığı şeyin mazur görülebilir olup olma-masına karar vermek bana düşmezdi, o yüzden onlarageceyi nasıl planladığımı, onu beklettiğimi ve beraberolacağımıza söz verdiğimi anlattım. Onlara daha önce-

den hep bana saygı gösterdiğini ama aynı zamanda gitgide daha sahiplenici bir tavır takındığını söyledim. Ha-yır diyene kadar tam olarak kırmızı ışık yakmadığımı iti-raf ettim ama hayır dediğimde Dex'in şampanyayı alıp

308



kaybolduğunu söyledim. Geri gelene kadar. Onlara beniöldüreceğini düşündüğümü anlattım.

Ben konuşurken başlarım sallayarak not aldılar.Bir yanım hak ettiğimi bulduğumu söylemelerini bek-liyordu. Bir yanım böyle olup olmadığım merak ediyor-du. Ama ayağa kalktıklarında, elimi sıkışmak için kendielini uzatan erkek memur oldu. "Dürüstlüğün için teşek-kür ederiz. Olanlar için üzgünüm. O âna kadar ne olduy-sa, sana yaptığı şeyi haklı çıkaracak hiçbir bahane asla,hiçbir zaman olamaz."

Elini sıktım. "Teşekkürler, Memur Bey."Keşke bununi beni daha iyi hissettirdiğini söyleye

bilseydim. En azından beni daha kötü hissettirmemişti.Dex'e ne olacağından emin değildim. Ama gönüllü oldu-ğum kadarını yapmıştım. Daha iyi bir insan daha fazlası-

nı veya daha azını yapabilirdi. Bilmiyordum.

Ethan'm cenazesi gelip geçti. Klinikte onu tanıyanherkes davet edilmişti ama yine de orada çok fazla kişiyoktu. Kalbim onun için sızlıyordu. Cenazeye gittim.Metanetli olmayı planlayarak arkada oturdum.

Bütün cenaze boyunca ağladım.O gece, gece yarısından sonra pencere anahtarımı kul-

landım ve Halk Bahçeleri'ne kadar olan onca yolu yürü-düm. Güneş doğmaya başlayana kadar söğüt ağacımızınaltına oturdum. Hayatın tuhaf yanı şu ki, insan hayatıyaşama, hayatın içinde olma kararı verse bile, bu hayatın

insana izin vereceği anlamına gelmiyor. Ama günler geç-ti ve ben hayatta kalmaya devam ettim. Çok zordu.

Bir amaca sahip olmak yardımcı oluyordu ve benimamacım klinikten çıkmaktı. Bu dünyadaki hayatıma gerikavuşmam gerekiyordu. Bunun tam olarak ne anlama

309



geleceğini veya bunun beni nereye götüreceğini bilmi-yordum ama bunu öğrenmeye kararlıydım.

Cenazeden birkaç gün sonra, Levi kafası karışmış gö-

zükerek odama geldi."Girebilir miyim?" diye sordu.Defterimi kaldırdım. Artık defterim Ethan'la paylaş-

tığım her anı, her konuşmayı, her dışarı çıkışımızı kayıtetmeye çalıştığım bir günlük olmuştu.

Levi koltuğa oturdu ve ben yatakta bağdaş kurmuş

otururken bana baktı. "Sabine... şey, bunu fark etmemişolabilirsin ama Ethan hazırlıklarında çok özenliydi. Dü-zenli olarak vasiyetini yeniliyordu ve artık annesiyle ba-

bası bizimle olmadığından işlemlerle benim ilgilenmemiistemişti. Vasiyeti bugün okundu."

"Ah." Bana bir şey mi bırakmıştı? Buna dayanabilir

miydim bilmiyordum ama aynı zamanda bir fotoğrafiçin her şeyi yapardım. Elimde tek bir fotoğrafı bile yok-tu.

"Sabine, görünüşe göre Ethan senin hakkında bana bazı talimatlar bırakmış."

Cebinden bir zarf ve katlanmış bir kâğıt çıkardı. Ka-

palı zarfı bana uzattı. Önünde sadece 'Sabine' yazıyordu.Levi kâğıt parçasını açtı. "Ethan ikimize de birer not

bıraktı. Benimkinde... Eh, nihayetinde şöyle diyor..." Bo-ğazını temizledi. "Lütfen diğer mektubumu Sabine'e ver.Hepinizin onun hakkında görüşler ürettiğinizi biliyorumama ne olursa olsun, benim profesyonel görüşüme göre

akıl sağlığı yerinde ve hiçbir şekilde kendine veya baş-ka bir insana tehdit oluşturmuyor. İstediğin kadar bekle,Levi. Onu çıkarmadan önce, emin ol. Biliyorum ki ola-caksın. Ama senin içgüdülerinin de sana aynı şeyi söyle-yeceğini biliyorum ve her zaman bana yapmamı öğretti-

310



ğin gibi içgüdülerine güvenmen için sana yalvarıyorum.Ayrıca, önceden belirttiğim bağışlardan sonra bütün malvarlığımın, dairemin ve en önemlisi arabamın tamamen

Sabine'e verilmesini vasiyet ediyorum."Yanaklarımdan aşağı sıcak yaşlar dökülerek ona bak-tığımda, Levi bakışlarım tekrar bana çevirdi. Başını ikiyana salladı ve bir kere daha boğazını temizledi. "İkini-zin arasında ne olup bittiğini bilmiyorum. Muhtemelen

bilmek istemediğime de eminim ama ayrıca son bir şeyyazmış." Gülümsedi. "Not. Ona bir tane kot al."

Kendimi kaybetmeme sebep olan not kısmıydı.Levi'nin de.

Levi'yle bebekler gibi zırladık.O gece, Ethan'm mektubunu okudum.Sabine'im.Biraz önce odandan çıktım. Orada derin uykuda yatarken

o kadar güzeldin ki seni uyandırmaya dayanamadım. Ama çok iyi hissetmiyorum ve sana anlatmaya söz verdiğim ve anlatmaya fırsat bulamayacağımdan korktuğum şeyler var.

Bir ara sen gittikten sonra mektuplarım Maddie'ye iletece- ğimi umduğunu biliyorum. Ama görünüşe göre, sanırım geri-de mektuplar bırakan ben olacağım.

Bana kız. Kızmaksın. Ama ondan sonra, en iyi olacağım

düşündüğüm şeyi yaptığımı anlamaya çalış. Sana söylemek is-tedim. Birçok kere sana her şeyi söylemeyi planlayarak gizlice odana indim ama bir türlü anlatamadım.

Bu kısmen senin içindi, evet. Zamana ihtiyacın vardı ve seçimlerini etkilemek istemiyordum, aramızda olan şeyi fark ettiğimde bile, hatta o zaman daha da fazla. Sana aşık olmak

sadece bu seçimleri daha karmaşık hâle getirdi ve benimiçin kalmayı seçeceğinden ve sonra ben öldükten sonrafikrini değiştireceğinden korktum. Bunun olmasına izinveremezdim.

311



Kısmen bu karar bencilceydi ve bunun için üzgünüm. Ar-tık çok uzun süredir insanlar beni düzeltmeye çalışıyord, ama onların başarısız olduğu noktada sen başarılı oldun. Son bir-

kaç haftada bana yıllardır sahip olmadığım kadar hayat verdin. Seninle olmak, seni sevmek, seninle hatıralar yaratmak, senin için endişelenmek, sana hayatın dehşeti yerine güzelliğini gös-termeyi istemek buruk bir şekilde tatlıydı ama daha da önemli-si, Sabine, gerçekti.

Şimdi sana devam etmen için, hayatım yaşaman ve

mutlu olman için yalvaracağım kısma geldik, biliyorum.Ama bunları söylememe gerek yok. Seni tanıyorum. Ha-yatların olağanüstü olacak. Kesinlikle "Benim hayatımıöyle hissettirdin.

Lütfen bir gün beni affetme gücünü bul. Keşke daha çok zamanımız olsaydı ama sana teşekkür etmek istiyorum: Ölüm

zamanımda bana hayat verdiğin için.Sana duyduğum aşk ebediyen sürecek.Ethan_

Not: Arabamı sana bıraktı,m çünkü o özgürlüğü çok sev-diğini biliyorum. Dairemi ise geri dönecek bir şeye ihtiyacın

olduğu için bıraktım. Bir keresinde hayal gücünün bir ürünü olduğuma dair şaka yapmıştık, eğer istersen o dairede bütün hayatımı göreceksin böylece var olduğumdan her zaman emin olabilirsin. Umarım burası yuvam diyebileceğin bir yer olur, kendin olabileceğin bir yer.

E.



OTUZUNCU BOLUM

Dex'in VVellesley'deki saldırısından iki buçuk hafta son-ra, tekrar kendime benzemeye başlamıştım. Yüzümdekiçürüklerin çoğu solmuştu ve hâlâ kaburgalarım yüzün-den yavaşça hareket etmem gerekmesi dışında, işlev gö-rüyordum. En azından fiziksel olarak.

Ben hastanedeyken, Miriam ve Lucy beni sık sık ziya-ret etti. Birkaç kere bana ne olduğunu sormaya çalıştılar

ama onlara sadece bu konuyu geride bırakmam gerek-tiğini söyledim. Bunu kabul etmiş gözüküyorlardı amaaynı zamanda olan değişimi de gördüm. Bana farklı bak-tıklarını. Ve Miriam'a onunla Hamptons'a gidemeyeceği-mi söylediğimde, rahatlama gösteren ufak iç çekişi... An-lıyordum. Olan şey, hepimiz için durumları değiştirmiştive mükemmellik baloncuğumuzun patladığını kabul et-

meleri biraz zaman alacaktı.Hastaneden eve döndüğüm ikinci cumartesi günü,

Ryan annemle bana yolda olduğunu söylemek için ara-dı. Daha çok, hâlâ arkadaşını getiriyor olmasının uygunolup olmadığını kontrol ediyordu. Benim için sorduğunu

biliyordum, o yüzden ona bunun sorun olmadığını söy-ledim. Telefonu kapadığımda, annem bana bakıyordu.

"Ne oldu?" diye sordum.Beni yukarıdan aşağı süzdü. "Ben sadece daha önce

seni hiç ... kotla görmemiştim."

313



Koyu lacivert dar kotumla beyaz askılı bluza baktım.

Bu kesinlikle alışık olduğu bir kıyafet değildi. Omzumusilktim. "Sadece yeni bir şey deniyorum." Gerçek şu ki,

sadece deniyordum, o kadar.Annem," Tamamen farklı gözüküyorsun," diye de-

vam etti."Ben hâlâ kendimim. Sadece benim, anne."

Bunun üzerine annem bana sarıldı ve Lyndal'la duvar

tenisi oynamak üzere çıktı.

Odamda takılıp ne yapmak istediğime, Harvard'ıngerçekten gitmek istediğim yer olup oynadığına karar

vermeye çalışarak üniversite materyallerime baktım..

Bilmiyordum.

Ryan'ın araba komasının tanıdık sesini duyduğumda,

kolumdan destek alarak yataktan indim ve balkona çık-

tım. Ryan bagajı açıyordu ve bana el salladı. Onu karşıla-maya inmeden önce el sallayışına karşılık verdim.

Ryan, bir daha asla benim berbat ağabeyim olma-

yacaktı. Hatta oldukça yakınlaşmaya başlamıştık. Ve

Lucasla iki gecede bir telefonda konuşmuyor olsak da,onunla da durumlar daha iyiydi.

Aşağı inerken kapı eşiğinde sırtı bana dönük duran bir erkek gördüm. Belli ki Ryan'ın arkadaşıydı.

"Selam," dedim.

Arkasına döndü. Ayağım takıldı ve son birkaç basa-

mağı kayarak indim, zarafetsizce popomun üzerine in-

dim ve bu sırada kaburgalarımı sarstım.

"İyi misin?" Bana doğru koşup yanıma çömeldi.Gözlerimi kapadım, kalbim hızla atmaya başlamıştı.

Bakmaya korkuyordum.

O ses.

314



Nasıl? Bu olamazdı. Aklım bana oyun oynuyor olma-lıydı. Hayaletler görüyordum.

"Bir şey oldu mu?" diye sordu. Yine o ses, çok tanıdık

ama aynı zamanda da son derece yabancı.Gözlerimin hemen ardındaki yaşların sızısını hisset-

tim ve hissettiğim duygunun daha çok korku mu, umutmu olduğundan emin olamayarak çenemi sıktım.

Yavaşça gözlerimi açıp başımı kaldırdım.Koyu kahverengi saçlar. Dolgun, başkasının olamaya-

cak dudaklar. Derin su mavisi, güzel gözler."Ethan?" diye fısıldadım.Rahatlamış gözükerek gülümsedi. "Evet, ağabeyi-

nin arkadaşıyım." Ama sonra gülümsemesi soldu. Banadaha yakından baktı, gözlerini kırpıştırıyordu. "Ben senitanıyorum." Sesi bir fısıltı hâlini almıştı.

Elini uzattı ve benim elim de onunkine doğru atıldı,tıpkı hatırladığım gibi birbirlerine oturuyorlardı. Tıpkıher gece rüyamda gördüğüm ve bir daha asla hissetme-yeceğimi düşündüğüm gibi. Kalkmama yardım etti, benitutuşu sıkı, sıcak ve canlıydı.

Bacaklarımın çalışmasına uğraşarak tökezledim.Ethan.Yanağımdan akan gözyaşını durduramadım. "Ger-

çekten sensin," diye fısıldadım."İyi olduğuna emin misin?" diye sordu, diğer eli om-

zumda, ayakta durmama yardımcı oluyordu. Her par-mağın ucunun nereye bastırdığını tam olarak hissedebi-liyordum.

"Hayır." Baştan aşağı titriyordum ama aynı zamandahayrete düşmüştüm. "Ama belki bir gün," dedim, doku-nuşunun tadını çıkartıyor ve nazik gözlerine bakıyor-dum. Farklıydı. Saçları kısa ve düzgündü. Daha iri, daha

315



güçlü gözüküyordu. Bu gülümsememe sebep oldu. Dahasağlıklı.

Sanki kontrolümüzün dışındaki görünmez bir mıkna-

tısla çekiliyormuşuz gibi birbirimizin gözlerine baktık.Şaşkınlıkla hafifçe güldü. "Neden gülmek, ağlamak veyasana sarılmak istiyormuş gibi hissediyorum? Herhan-gi bir şey yapmak istiyor gibi," dedi, kaşlarını çatmıştı."Sen kimsin?"

Bir zamanlar benim Ethan'ımla yaptığım konuşmayı

hatırlayarak gülümsedim. "Bu karmaşık bir soru." Elinisıktım. "Ama sana anlatacağım. Eğer gerçekten bilmekistiyorsan. Başka bir zaman."

Hayret içinde, "Neden seni tanıdığıma bu kadar emi-nim?" diye sordu.

Boğazımda bir düğümle, Ethan'm bir zamanlar banasöylediği kelimeleri söyledim. Artık ona âşık olmamısağladıklarını fark ettiğim kelimeleri. "Çünkü bazı şeylero kadar gerçektir ki onları iliklerine kadar hissedersin.Nerede olduğunun bir önemi yoktur, seninle gelirler."

"Bunun ne demek olduğunu hiç anlamadım.""Sonra anlayacaksın."Ryan elinde birkaç torbayla tökezleyerek kapıdan içe-

ri girdiğinde, Ethan hâlâ bana bakıyordu.Ryan, Ethan'a bakarak, "Sağol dostum, çok yardımcı

oldun," dedi. "Görüyorum da tanışmışsınız." Sonra nekadar yakın durduğumuzu fark etti ve yüz ifadesi şüp-heye dönüştü. "Ethan, ondan uzak dur. Ve Sabine, iyidavran. Ethan da geçen hafta hastaneden çıktı."

Gözlerim büyüdü. "Neden? Hasta mısın?" Ah Tan-rım, lütfen, bir daha buna dayanamazdım.

Nazik gülümsemesi geri döndü. "Hayır, sadece ba-yıldım. Esasında biraz tıbbi bir gizem söz konusuydu.

316



Birkaç test yaptılar ve iyiyim. Bozuk bir şey yemiş oldu-ğumu veya tuhaf bir virüse yakalandığımı düşünüyorlar.Gereksiz yere endişelenmişiz." Endişem sebebiyle büyü-

lenmiş gibi beni izledikten sonra rahatlamama memnunolmuş gözüktü.

"Hadi gel, Ethan. Seni havuz evine götüreyim." Ryanarka kapılara doğru yürümeye başladı. Arkasına dönüpEthan'm hâlâ bana baktığını gördüğünde, bıkkın bir şe-kilde içini çekti. "Ethan, kız kardeşimle flört ediyorsun."

Ryan'ın yeni keşfettiği koruyucu ağabey hâline bürüne-ceğini düşündüm, o yüzden ona anlamlı bir şekilde ba-karak gülümsedim.

Son zamanlarda çok nadir gülümser olmuştum.Ryan duvara dayandı, hâlâ torbaları taşıyordu. "Tanrı

aşkına. Bütün hafta sonu burada olacak." Gözlerini de-

virdi.Ethan bana gülümsedi ve Ryan'ı havuz evine doğrutakip etti, gerçek olup olmadığımı kontrol etmek için her

birkaç adımda bir arkasına bakıyordu. Kesinlikle anlı-yordum. Gözlerimi ondan alamıyordum.

Görünüşe göre, benim Ethan' ım tamamen haklı çık-mıştı. Gerçekten de insan hemen önünde neler olup bite-

bileceğim bilmiyordu. Tabii, Levi'nin bambaşka bir açık-laması olurdu. Gerçi umursamıyordum.

Evin ön kapısından çıktım ve başımı açık mavi gök-yüzüne doğru kaldırdım, hafif bir meltem bana doğruesiyordu. "Hazırım, Ethan. Haklıymışsın. Gerçekten kay-

bolmuştum. Ama hayatlarımın arasında beni buldun."

Bu VVellesley versiyonunun, benim Ethan'ım gibi olupolmadığını bilmiyordum. Hiçbir şey asla Roxbury'dekiEthan'm hatırasını silmeyecekti. Onu her zaman seve-cektim ve iki günde bir, Roxbury hayatıma gidip, bu sev-

317

jessica shirvington - İki hayat arasında

Documents