jorgen polman

140
Jorgen Polman

Upload: jeroen-janssen

Post on 24-Mar-2016

228 views

Category:

Documents


1 download

DESCRIPTION

photography

TRANSCRIPT

Page 1: Jorgen Polman

Jorgen Polman

Page 2: Jorgen Polman
Page 3: Jorgen Polman

Jorgen Polman

Page 4: Jorgen Polman

twilight“ Twilight ” is the result of Polmans f irst exploration of the

borders of photography, expressing an urge to create images

and the need to give his f reedom of expression f ree reign.

The people portrayed often had to hold their pose for more

than thirty minutes, or as long as it took to il luminate the

nightly surroundings with a handlemount flash.

schemering“Schemering” komt voort uit Polmans eerste zoektocht

binnen de fotograf ie, een drang om beelden te creëren en

om zijn vrijheid van schepping de vrije teugel te laten.

De mensen op de foto’s staan vaak meer dan een half uur

stil om te poseren; zolang duurde het om de nachtelijke

omgeving met een staafflitser uit te lichten.

Page 5: Jorgen Polman

anima

Page 6: Jorgen Polman

Jorgen PolmanAesthetic idealismin a manipulated world

I

Jorgen Polman has worked as an artist for over fifteen years. During this period he has put his mark on art photography in

The Netherlands. Without paying much attention to prevalent conceptions of art and ignoring the beaten roads; self-willed,

sincere, inquisitive and with an emphasis on craftsmanship.

If art were defined as ‘all that is made by man and aimed at stimulating man’s senses and mind through originality or beauty’,

then you can only conclude that Polman’s oeuvre is situated right in its centre. Even though aesthetic considerations are

important in his work, his aim is never the creation of beauty without depth. The serenity, perfectly balanced composition

and layeredness of his work cannot be viewed separate from his personal need for purity, sincerity and integrity. In his

construction of an illusionary world, Polman researches, questions and criticizes our perception of reality.

“I see my work more as an external continuation of my ideas rather than as a direct translation of my personal thoughts.”

“Photography has developed in such a way that it can free painting of the literary, the anecdotal and even of the subject. Why should painters not profit from their newly gained freedom to do something else?”

Pablo Picasso (1881 - 1973)

Page 7: Jorgen Polman

buiten van het zelf

Page 8: Jorgen Polman

II

Jorgen Polman (Geleen, The Netherlands, 1966) began his career after a ‘Spartan education’ at the Hasselt art academy

in Belgium: “We started off with a shoe box as camera – with the very basics of photography, that is. After three years

you were expected to choose your own direction. Where fellow students specialized in landscape, portrait, commercial

or art photography, I was combining all these fields. More than anything else, my training at the art academy has been an

important basis for the way I employ different techniques. Craftsmanship still plays an important role in my work.”

When he left the academy Polman did not feel the time was ripe yet for a life as a professional artist. He was not ready and

continued working and experimenting to develop his own imagery. Needless to say he is subconsciously influenced by

the artists that he admires, such as Giuseppe Penone, Anselm Kiefer, Gerhard Richter, Ansel Adams, Hundertwasser, Jan

Saudek and Teun Hocks.

Despite his academic training Polman is all for the anarchistic ‘do-it-yourself’ principle that has prevailed in the art world

for a while now. His early work moves thematically and visually towards the theatrical productions of, for instance, Alex

d’Electrique and Dogtroep, who specialize in improvised acts in unusual locations, in protest against the dullness and

inaccessibility of art.

In the very place one initially turns to for acknowledgement, Polman met his first disappointment. Like so many artists,

Polman is an example of someone who shows real talent already at an early age, but whose endeavours to build an

existence as an artist meet with the scepticism of his parents. Yet reasonably early his work catches on. His first exhibition

takes place in Paris in 1995 and soon after that he exhibits in Maastricht, Cologne and Amsterdam. Subsequently his work

is exhibited in The Netherlands as well as abroad, and is also often shown at fairs, such as PAN Amsterdam. Apart from

that, work of Polman is included in numerous private and corporate art collections.

Page 9: Jorgen Polman

de aankomst van het begin

Page 10: Jorgen Polman

III

Polman’s work is alienating, ironically humoristic, and balances somewhere between photography, assemblage, collage,

painting, and theatre. What the viewer sees, is a type of filmic style, a snapshot. The photographic work shows an interaction

between man, nature, architecture, religion and science. Recurring elements in his work are landscapes, and desolate,

industrial, historical, or architectural settings, in which a few persons or a group of persons seem to figure as actors in

a story. Polman’s scenes can be dramatic in a theatrical way, for instance where he places his ‘actors’ combined with

absurdist attributes, alone and abandoned in the landscape (Projector, 1996 and Indigo, 2001) and where the connotation

with the Romantic tradition in the art of painting shines through (Goddess Series, 2010). Sometimes the images seem

playful due to the use of ‘strange’ elements; at other times they confront the viewer with biases and stereotypes through

the representation of religious elements, like in his Child Series (2005).

In all their beauty, however, the works are far from unequivocal. There is always friction, there is always something unclear:

what is real here and what is not? To some, he portrays an absurdist world: “People may interpret the images in whatever

way they want. But when I first learned that some people characterized my work as ‘absurd’, I was genuinely surprised,

because that is absolutely not my intention. It is simply how I see, experience and feel things and how I try to catch them

in an image.”

Page 11: Jorgen Polman

de repasseur

Page 12: Jorgen Polman

IV

His images are like metaphors for the relation between man and landscape. The powers that rule nature are depicted as

a reflection of human relations, the ‘condition humaine’, or our own spirit. Instead of merely aiming at attractiveness of the

image, Polman directs a symphony of emotions and evokes those. Once his position is clear, a dialogue is established

between the viewer and the work of art. Being a photographer is not merely a question of mentality to Polman: it is of vital

importance to him, a means like no other to articulate his thoughts and emotions. He enters into a dialogue with the viewer.

Not just by means of his work, but literally: “Conversations with people about my work have a clarifying effect on the often

tense relationship that I have with the determining elements in my work. This is important, because an image is more than

the sum total of visual aspects. Philosophical and psychological aspects are decisive. Without introspection, retrospection

and reflection the image will remain two-dimensional and shallow. Discussions about my work relate to more than purely

the visual aspects. Through this added value the work obtains an extra dimension that I find indispensable.”

Page 13: Jorgen Polman

de vliegenier

Page 14: Jorgen Polman

V

Polman uses photography to render his vision on our world and our society: “I wonder if our world really is that civilized.”

What surprises him most and which is a recurring theme in his work, is the continuous striving for bigger and more that

characterizes our society: “I do not believe in constant growth. As world citizens, we are currently experiencing the end

of various systems because of this striving for more and bigger. We are facing great challenges in the fields of sustainable

economy, our environment and the food chain. I am convinced that if we go back to the basics and realize what is really

important, we should be able to turn the tide. I do my utmost to remain optimistic as far as that’s concerned. But for now,

we are the victims of powerful parties that keep manipulating the world in the direction of an even bigger credit on a system

that is already bankrupt.”

Page 15: Jorgen Polman

Don...

Page 16: Jorgen Polman

VI

Not only where his themes are concerned does Polman pay close attention to the signs of the era. His oeuvre is often

compared to that of the surrealists or magic realists. He himself does not feel connected with them. “In surrealism unrelated

things are deliberately combined to create a mysterious atmosphere. But in my work other elements are at play – the

narrative element has a central place. I neither work nor operate according to a consciously chosen trend in art, but base

myself more on my intuition and personality. In that sense you could call me a loner.” If Polman’s work were to be labelled,

it should simply be by means of what his work has always been in its essence: staged photography.

Page 17: Jorgen Polman

het laatste prelidium

Page 18: Jorgen Polman

VII

When Polman started to approach photo galleries with his work in 1995, his way of retouching the images and his way of

remodelling reality, were not always well received. After all, photography was considered as a means of reproducing reality.

At that time staging photographers and documenting photographers were direct opposites. Today the boundaries are

fading. Staged photography plays an increasingly important role in the world of photography and art. It is not visible and

reproducible reality that is the most important element in their work, but the ideas, thoughts and emotions related to this

reality. Polman’s work may be viewed in that light too.

Page 19: Jorgen Polman

station de pompage

Page 20: Jorgen Polman

VIII

Photographers and visual artists who make use of staging often create images that they have thought up in their heads

beforehand. But where do these images come from? They do not go out in the street to take photographs but stay in their

studios or workplaces. What is it that they do there? Are they waiting for divine inspiration or are they simply working hard?

In Polman’s case, it is largely the latter. To him, this is one of the most important aspects of his work: the intensive process

that time and again brings him new images, constructions and compositions. It is a struggle, but also something that

perhaps could best be described as ‘a relentless quest to find the key to a dialogue between thinking, feeling and creating’.

In this process his works constitute a chain of moments, combined to form the account of his life. During his wanderings

– which lead him all over Europe – he is always inspired by changing circumstances, landscapes, architecture and people.

His camera is always within reach to record sudden inspirations.

Page 21: Jorgen Polman

surveillance van het symptoom

Page 22: Jorgen Polman
Page 23: Jorgen Polman

“We started off with a shoe box as camera – with the very basics of photography, that is. After three years you

were expected to choose your own direction.”

“Het begon met een schoenendoos gebruiken als camera, dus echt met alle basistechnieken. Na drie jaar werd

er verwacht dat je een eigen richting koos.”

Page 24: Jorgen Polman

projectorMan portrayed in our mechanized modern world - a

re flection of the duality in our existence. Vast landscapes

contrasting sharply with the hectic day-to-day life in hasty

and crowded living environments. By leaving out this

‘ background noise ’ a sense of isolation is created that gives

rise to questions.

projectorDe mens in een mechanische moderne wereld,

weerspiegeling van de dualiteit in ons bestaan. Weidse

landschappen staan in schril contrast met het drukke

leven van vandaag de dag. Een hectisch leven in snelle en

volgebouwde lee fomgevingen. Door het ontbreken van deze

achtergrondruis ontstaat een isolatie die vragen oproept.

Page 25: Jorgen Polman

de zieleduik

Page 26: Jorgen Polman

IX

Polman is always looking for new possibilities and techniques to give shape to his ideas. Since 1990, before the digital

revolution erupted, he was occupied with analogue photomontages. His approach to photography as a means to create an

image instead of a means to document the spirit of the time, was still rather unusual at the time of his first exhibition in 1997.

He confronted the challenges of the digital era armed with the technical and theoretical knowledge of the analogue trade.

Polman makes no secret of the fact that he fully employs all the possibilities that digital photography and the computer

have to offer. Without, however, becoming prey to these media and without ignoring the notion of ‘less is more’. In the

myriad of tools that a program like Photoshop offers, lurks the danger of applying too many effects – merely because they

are possible. Polman balances perfectly on the thin line between that which enhances his work and that which turns it into

kitsch and reduces it to a mere ‘trick’.

Page 27: Jorgen Polman

dogma

Page 28: Jorgen Polman

X

Not only the process of inspiration and the culminating photograph are labour-intensive. The production process involved in

the realization of his photographs can be compared to the process of realizing a scene in a movie or a theatre setting: “It is

the battle that I am fighting time and again. Each photograph takes months of preparation, whereas the final effect should

have the impact of a ‘snapshot’.” The locations, the lighting, the models, the inexhaustible range of stage properties and

the effort of making sure that everything is in the right place at the right moment, takes research, planning, perseverance

plus lots and lots of car miles. Due to this precise and labour-intensive way of working it often takes a long time, sometimes

even months, before the final photographic work is done.

Page 29: Jorgen Polman

economie

Page 30: Jorgen Polman
Page 31: Jorgen Polman

grashoppers

Page 32: Jorgen Polman

XI

When contemplating his work over the years, it is striking that his older work has still not lost any of its impact and that

his recent work harmonizes perfectly with his older work. This is one of the strengths of Polman’s work. It has a unique

character, it is recognizable, but at the same time it shows a development, it moves forward: “The fact that I can exhibit my

older work alongside my new work, is a surprise to me as well. I do find, though, that my work has developed significantly

in the course of the years. In terms of technique but also in terms of themes it has become more ‘mature’. In my new work

the ‘anarchistic’ element disappears more and more into the background. I have less tendency to ‘kick’ at things and to

bring things down, for instance by using ‘alienating’ elements. I think this is because in the end it distracts the attention

from the message and the cliché ‘less is more’ does seem to be true. I’ve started to communicate more directly. Instead of

showing the things that I disagree with, I show the things that matter.”

It looks as if in recent years the ‘light has come on’ in Polman’s images. Where in the early years of his career he created a

nihilistic world with many shades of brownish grey, his recent work is more colourful, more hopeful and more optimistic: “It

does become increasingly difficult to make new works. I don’t encounter interesting subjects every day. Sometimes I have

the feeling that my older work is standing in the way of my new work. Besides that, I set higher standards all the time so

that I can keep surprising myself and there has to be something new to every work I make. This can be something new in

the imagery, but also in the technique or in the process of creation.”

Maybe it is true that the importance of art lies beyond words, as the French painter Georges Braque once remarked. Jorgen

Polman’s work should be approached in that way as well. On the one hand he is a photographer with the ambition to create

an aesthetic and idealistic world. On the other hand, by anchoring his work solidly in the problems of our time, he searches

for a confrontation. Apparently that attitudes provokes alienation as well as admiration. Whatever may be, his work leaves

no one indifferent.

Jens de Jongh

Page 33: Jorgen Polman

hoop

Page 34: Jorgen Polman

Jorgen PolmanEsthetisch idealismein een gemanipuleerde wereld

I

Jorgen Polman is meer dan vijftien jaar actief als kunstenaar. Gedurende die periode heeft hij een eigen stempel weten te

drukken op de Nederlandse kunstfotografie. Zonder zich veel aan te trekken van heersende kunstopvattingen en gebaande

paden; eigenzinnig, oprecht, onderzoekend en ambachtelijk. Wanneer kunst omschreven wordt als ‘alles wat door een

mens is gemaakt en dat tot doel heeft de menselijke zintuigen en geest te prikkelen door originaliteit of schoonheid’, kun je

niet anders concluderen dan dat Polman’s oeuvre zich in het centrum hiervan afspeelt. Hoewel esthetische overwegingen in

het werk van belang zijn, gaat het hem nooit om schoonheid zonder diepgang. De verstilling, uitgebalanceerde compositie

en gelaagdheid van zijn werk is niet los te zien van zijn persoonlijke behoefte aan zuiverheid, oprechtheid en integriteit.

Door het samenstellen van een illusionaire wereld onderzoekt, bevraagt en bekritiseert Polman onze perceptie van

de werkelijkheid. “Ik zie mijn werk niet als een rechtstreekse vertaling van persoonlijke gedachten, maar meer als een

verléngstuk van mijn gedachtegoed.”

“De fotografie heeft zich zo ontwikkeld dat zij in staat is om de schilderkunst te bevrijden van het literaire, het anekdotische en zelfs van het onderwerp. Waarom zouden de schilders niet profiteren van hun pas verworven vrijheid en andere dingen gaan doen?”

Pablo Picasso (1881 - 1973)

Page 35: Jorgen Polman

Leonardo’s confession

Page 36: Jorgen Polman

II

Jorgen Polman (Geleen, 1966) startte zijn carrière na een ‘Spartaanse opleiding’ aan de kunstacademie in Hasselt: “Het

begon met een schoenendoos gebruiken als camera, dus echt met alle basistechnieken. Na drie jaar werd er verwacht dat

je een eigen richting koos. Waar studiegenoten zich specialiseerden in landschaps-, portret-, reclame- of kunstfotografie,

combineerde ik het allemaal. Voor mij vormde die opleiding vooral een belangrijke basis voor de manier waarop ik

verschillende technieken hanteer. Het ambachtelijke aspect speelt nog steeds een grote rol in mijn werk.” Na de academie

achtte Polman de tijd nog niet rijp voor een professioneel leven in de kunst. Hij was er niet klaar voor en blijft werken en

experimenteren aan een eigen beeldtaal. Uiteraard wordt hij onbewust beïnvloed door kunstenaars die hij bewondert

zoals Giuseppe Penone, Anselm Kiefer, Gerhard Richter, Ansel Adams, Hundertwasser, Jan Saudek en Teun Hocks.

Ondanks zijn opleiding is Polman ook voorstander van het anarchistische ‘do it yourself’-principe dat al een tijd door de

kunstwereld waarde. Zijn vroege werk heeft thematische en visuele raakvlakken met de theaterproducties van bijvoorbeeld

Alex d’Electrique en Dogtroep, die zich specialiseerden in geïmproviseerde acts op ongebruikelijke locaties, uit protest

tegen de saaiheid en ontoegankelijkheid van de kunst.

Daar waar men logischerwijs als eerste erkenning zoekt, kreeg Polman ook de eerste teleurstelling te verwerken. Zoals

veel andere kunstenaars is hij een voorbeeld van iemand bij wie al op vroege leeftijd een zichtbaar talent aanwezig is, maar

die door het ouderlijk gezag ontmoedigd werd om een daadwerkelijk bestaan als kunstenaar op te bouwen. Toch wordt

zijn werk vrij snel opgepikt. Zijn eerste expositie is in 1995 in Parijs en vrij snel volgen tentoonstellingen in o.a. Maastricht,

Keulen en Amsterdam. Sindsdien wordt zijn werk in binnen- en buitenland geëxposeerd. Ook wordt zijn werk veelvuldig

getoond op beurzen, zoals PAN Amsterdam. Daarnaast is het werk van Polman opgenomen in talloze particuliere en

bedrijfskunstcollecties.

Page 37: Jorgen Polman

metrum

Page 38: Jorgen Polman

III

Het werk van Polman is vervreemdend, ironisch humoristisch en houdt het midden tussen fotografie, assemblage, collage,

schilderkunst en theater. Datgene wat de beschouwer ziet is een soort filmstijl, een momentopname. In het fotowerk is er

een interactie tussen mens, natuur, architectuur, religie en wetenschap. Terugkerende elementen in het werk van Polman

zijn de landschappen en desolate, industriële, historische of architectonische settings waarin enkele personen of groepen

mensen als acteurs in een vertelling lijken te figureren. De scènes van Polman kunnen theatraal dramatisch zijn. Bijvoorbeeld

waar hij deze mensen samen met absurdistische attributen, alleen en verlaten in het landschap plaatst (Projector, 1996 en

Indigo, 2001) en waar de connotaties met de Romantische traditie in de schilderkunst evident zijn (Goddess serie, 2010).

Soms lijken de beelden ludiek, als gevolg van het gebruik van ‘vreemde’ elementen, soms confronteren ze de kijker met

vooroordelen en stereotypen, door het verbeelden van religieuze elementen of zoals in zijn serie ‘Kind’ (2005). In al hun

schoonheid zijn de werken echter verre van eenduidig. Er wringt iets: wat is er hier nog echt en wat niet? Voor sommigen

is het een absurde wereld die hij toont: “Mensen mogen de beelden interpreteren zoals ze willen. Maar toen ik voor het eerst

hoorde dat toeschouwers mijn werk als ‘absurd’ typeerden, was ik verbaasd. Dat is namelijk absoluut niet mijn bedoeling.

Het is simpelweg zoals ik dingen zie, ervaar, voel en probeer in beeld te vangen.”

Page 39: Jorgen Polman

point of no return

Page 40: Jorgen Polman

IV

Zijn beelden zijn als metaforen voor de relatie tussen mens en landschap. Of de krachten, die in de natuur spelen, zien als

afspiegeling van menselijke relaties, de ‘condition humaine’ of ons eigen gemoed. In plaats van alleen maar aantrekkelijk

te willen zijn, bespeelt hij een symfonie van emoties en roept die ook op. Als zijn werk eenmaal zijn plek heeft veroverd,

ontstaat er een dialoog tussen de kijker en het kunstwerk. Het vak fotografie is voor Polman geen mentaliteitskwestie:

het is voor hem een zaak van levensbelang, een middel bij uitstek om hardop gedachten en gevoelens uit te spreken. Hij

gaat de dialoog aan met de beschouwer – niet alleen via zijn werk, maar ook letterlijk: “Gesprekken met anderen werken

verhelderend ten opzichte van de vaak gespannen verhouding die ik met de beeldbepalende elementen in mijn werk heb.

Dat is belangrijk, omdat een beeld meer is dan een optelsom van visuele aspecten. Filosofische en psychologische facetten

zijn van doorslaggevende betekenis. Zonder introspectie, retrospectief en reflectie blijven de beelden plat en oppervlakkig.

In gesprekken over mijn werk gaat het om meer dan alleen een puur visuele benadering. Door die toegevoegde waarde

krijgt het werk een extra dimensie die ik als onmisbaar beschouw.”

Page 41: Jorgen Polman

prioritys

Page 42: Jorgen Polman

V

Polman gebruikt fotografie om zijn visie op onze wereld en beschaving weer te geven: “Ik vraag me namelijk af of het wel zo

beschaafd is.” Waar hij zich vooral over verbaast, en wat een terugkerend thema is in zijn werk, is het continue streven van

onze samenleving naar méér en gróter: “Ik geloof niet in een constante groei. Daarvoor zijn we niet op deze aarde. We lopen

als wereldburgers, als gevolg van dat streven, momenteel tegen het einde van verschillende systemen op. Er liggen enorme

uitdagingen op het gebied van duurzame economie, milieu en de voedselketen. Ik ben ervan overtuigd dat, wanneer we

teruggaan naar de basis en beseffen wat daadwerkelijk van belang is, wij in staat zouden moeten zijn alles ten goede te

keren. Wat dat betreft probeer ik uit alle macht optimistisch te blijven. Maar voorlopig zijn we het slachtoffer van machtige

partijen die de wereld blijven manipuleren richting een nog groter krediet op een failliet systeem.”

Page 43: Jorgen Polman

psychologie

Page 44: Jorgen Polman

VI

Niet alleen wat betreft thematiek houdt Polman de vinger aan de pols van de tijd. Zijn oeuvre wordt vaak vergeleken met dat

van surrealisten of magisch realisten, maar hijzelf voelt daar weinig verwantschap mee: “In het surrealisme worden bewust

onverenigbare zaken gecombineerd zodat een mysterieuze sfeer ontstaat. Maar het gaat mij om hele andere dingen. Bij mij

staat het verhalende element centraal. Ik werk en functioneer niet vanuit een bewust gekozen historische kunststroming.

Eerder vanuit mijn intuïtie en persoonlijkheid. In die zin zou je mij een eenling kunnen noemen.” Wanneer we per se een label

aan het werk van Polman willen hangen, laten we het dan simpelweg noemen wat het in de basis is en altijd is geweest:

geënsceneerde fotografie.

Page 45: Jorgen Polman

value & vision

Page 46: Jorgen Polman
Page 47: Jorgen Polman

“Het begon met een schoenendoos gebruiken als camera, dus echt met alle basistechnieken. Na drie jaar werd

er verwacht dat je een eigen richting koos.”

“We started off with a shoe box as camera – with the very basics of photography, that is. After three years you

were expected to choose your own direction.”

Page 48: Jorgen Polman

indigoThe theme of Indigo is a philosophic one, with images that

appeal to the child in us all. The “Indigo” series originated

in 2001 but Polman only completed it some three years

later. Children learn f rom their parents. But grown-ups

could learn as well – f rom the children.

indigo“Indigo” hee ft een f ilosof isch thema. De beelden appelleren

aan het kind in ons. Polman voltooide de Indigo-serie,

waaraan hij in 2001 begon, drie jaar later. Kinderen leren

van ouderen en van hun ouders, maar volwassenen zouden

eveneens kunnen leren. Van het kind.

Page 49: Jorgen Polman

cycli

Page 50: Jorgen Polman

VII

Toen Polman in 1995 voor het eerst de fotogalerieën met zijn werk, zijn manier van retoucheren van de beelden en

het hervormen van de werkelijkheid, benaderde, werd zijn werk niet altijd goed ontvangen. Fotografie was immers het

weergeven van de werkelijkheid. Stonden destijds de enscenerende en de documentair werkende fotograaf nog lijnrecht

tegenover elkaar, nu zijn de grenzen tussen de twee aan het vervagen. De geënsceneerde fotografie speelt momenteel

binnen de kunst- en fotografiewereld een steeds belangrijkere rol. Niet de zichtbare werkelijkheid vormt het voornaamste

element van hun werk, maar de ideeën, gedachten en gevoelens daarover. Polman’s werk mag in dit licht worden bezien.

Page 51: Jorgen Polman

emerald indigo

Page 52: Jorgen Polman

VIII

Fotografen en beeldend kunstenaars die ensceneren, maken veelal beelden die zij van tevoren al in hun hoofd hebben

gemaakt. Maar waar komen die beelden vandaan? Zij gaan niet de straat op om te fotograferen, maar blijven in hun studio

of atelier. Wat doen zij daar? Wachten zij daar op de goddelijke inspiratie of wordt er gewoon hard gewerkt? In Polman’s

geval vooral dat laatste. Het is voor hemzelf één van de belangrijkste aspecten aan zijn werk: het intensieve proces dat hem

steeds weer brengt op nieuwe beelden, constructies en composities. Een strijd, maar ook iets wat misschien het beste

te omschrijven valt als ‘een onvermoeibare zoektocht om de sleutel te vinden voor een dialoog tussen denken, voelen en

creëren’. Zijn werken zijn daarin momenten die met elkaar het verslag vormen van zijn bestaan. Tijdens zijn zwerftochten

- die hem door heel Europa voeren - laat hij zich onophoudelijk inspireren door de veranderende omstandigheden,

landschappen, architectuur en mensen. Een camera is altijd binnen handbereik, om plotselinge invallen vast te leggen.

Page 53: Jorgen Polman

frozen soil

Page 54: Jorgen Polman

IX

Polman is altijd op zoek naar nieuwe mogelijkheden en technieken om zijn ideeën weer te geven. Vanaf 1990, voordat

de digitale revolutie uitbrak, was hij bezig met analoge fotomontages. Zijn benadering van de fotografie, als middel om

een beeld te scheppen in plaats van tijdsdocument te zijn, was bij de tentoonstelling van zijn eerste serie in 1997 dus nog

ongebruikelijk. Uitgerust met de technische en theoretische kennis van het analoge vak, trad hij de uitdagingen van het

digitale tijdperk tegemoet. Polman maakt er geen geheim van de mogelijkheden van digitale fotografie en computer ten volle

te benutten. Zonder ten prooi te vallen aan de mogelijkheden ervan en daarmee de wetten van ‘less is more’ te omzeilen.

Met de hoeveelheid gereedschappen die een programma als Photoshop biedt, schuilt een gevaar in het toepassen van te

veel effecten. Simpelweg omdat het kan. Polman weet perfect te manoeuvreren op de dunne scheidslijn van wat zijn werk

ten goede komt en wat het tot kitsch maakt en daardoor verbleekt tot een ‘kunstje’.

Page 55: Jorgen Polman

indigo alfa

Page 56: Jorgen Polman

X

Niet alleen het proces van inspiratie en uiteindelijke fotografie is arbeidsintensief. De realisatie van de foto’s kent een

productieproces dat vergelijkbaar is met de totstandkoming van een filmscène of theatersetting: “Het is het gevecht dat ik

continu moet leveren. Een foto vereist maandenlange voorbereiding. Terwijl het uiteindelijke effect vergelijkbaar moet zijn

met de impact van een ‘snapshot’.” De locaties, belichting, modellen, de onuitputtelijke reeks rekwisieten en de zorg om

alles op het juiste moment op de goede plek bij elkaar te krijgen, vraagt onderzoek, planning, doorzettingsvermogen en

heel wat autokilometers. Mede door deze precieze en arbeidsintensieve manier van werken duurt het vaak lang, soms zelfs

maanden, voordat een fotowerk klaar is.

Page 57: Jorgen Polman

indigo bèta

Page 58: Jorgen Polman

XI

Wie de vruchten van zijn carrière aanschouwt, valt op dat de oudere werken nog niets aan kracht hebben ingeboet en

het recente werk er uitstekend mee harmonieert. Dat is één van de sterke aspecten aan het werk van Polman. Het is

‘eigen’, herkenbaar, maar laat tegelijkertijd een ontwikkeling zien, staat niet stil: “Dat ik oud en nieuw werk naast elkaar

kan hangen, verrast mijzelf ook, maar ik vind dat ik me in de loop der jaren wel degelijk heb ontwikkeld. Qua techniek,

maar ook thematisch. Het is ‘volwassener’ geworden. In mijn nieuwe werk verdwijnt het ‘anarchistische’ steeds meer

naar de achtergrond. Ik ‘schop’ minder en wil niet meer zozeer ‘dingen onderuit halen’ door bijvoorbeeld het gebruik van

‘vervreemdende’ elementen. De reden daarvoor is dat ik denk dat het uiteindelijk de aandacht afleidt van de boodschap.

Het is toch het cliché van ’less is more’; ik ben directer gaan communiceren. In plaats van dat ik laat zien waar ik het niet

mee eens ben, laat ik zien waar het om gaat.” Het lijkt wel of de laatste jaren ‘het licht is aangegaan’ in de beelden van

Polman. Creëerde hij in het begin van zijn carrière nog een nihilistische wereld met veel bruingrijze tinten, zijn recentere werk

is kleurrijker, hoopvoller en optimistischer: “Het wordt wel steeds moeilijker om nieuwe werken te maken. Niet elke dag

dienen zich interessante onderwerpen aan. Soms heb ik het gevoel dat ik mezelf met het oudere werk voor de voeten loop.

Bovendien stel ik steeds hogere eisen, om mezelf te blijven verrassen, en moet elk werk voor mij iets nieuws bevatten. Dat

kan zitten in de afbeelding, maar ook in de techniek of in de moeilijkheid van het maken.”

Misschien ligt alles wat belangrijk is in de kunst voorbij woorden, zoals de Franse schilder Georges Braque ooit opmerkte.

Op die manier moet het werk van Jorgen Polman ook benaderd worden. Enerzijds is hij een fotograaf met de ambitie

een esthetische en idealistische wereld te creëren. Anderzijds zoekt hij naar confrontatie in een stevige verankering met

hedendaagse problematiek. Kennelijk wekt die houding zowel bevreemding als bewondering op. Hoe dan ook: het laat

niemand onverschillig.

Jens de Jongh

Page 59: Jorgen Polman

indigo gamma

Page 60: Jorgen Polman
Page 61: Jorgen Polman

Maria

Page 62: Jorgen Polman
Page 63: Jorgen Polman

quotum fugit

Page 64: Jorgen Polman
Page 65: Jorgen Polman

quotum

Page 66: Jorgen Polman
Page 67: Jorgen Polman

Tau

Page 68: Jorgen Polman
Page 69: Jorgen Polman

wij

Page 70: Jorgen Polman
Page 71: Jorgen Polman

“Mensen mogen de beelden interpreteren zoals ze willen. Maar toen ik voor het eerst hoorde dat toeschouwers

mijn werk als ‘absurd’ typeerden, was ik verbaasd.”

“People may interpret the images in whatever way they want. But when I first learned that some people

characterized my work as ‘absurd’, I was genuinely surprised, because that is absolutely not my intention.”

Page 72: Jorgen Polman

Goddes seriesThis series was inspired by the Romantic era of the

late 18th century and early 19th century. Emotion and

imagery play an important role in this artistic school.

Point of departure of the “Goddess series” is a Jungian

astrological analysis of the portrayed women. This series as

well is a result of the collaboration between Jorgen Polman

and Stuart Woodburn.

GoddesserieDe “Goddesserie” is geïnspireerd door de romantiek, een

kunststroming van eind achtiende en begin negentiende

eeuw. Gevoel en verbeelding treden in deze stroming op

de voorgrond. Het uitgangspunt van de fotoserie is een

Jungiaanse astrologische analyse van de ge fotografeerde

vrouwen. Ook deze serie is ontstaan door een

samenwerking tussen Jorgen Polman en Stuart Woodburn.

Page 73: Jorgen Polman
Page 74: Jorgen Polman
Page 75: Jorgen Polman

in the field

Page 76: Jorgen Polman
Page 77: Jorgen Polman

in the garden

Page 78: Jorgen Polman
Page 79: Jorgen Polman

in the suitcase

Page 80: Jorgen Polman
Page 81: Jorgen Polman

on the edge

Page 82: Jorgen Polman
Page 83: Jorgen Polman

on the plain

Page 84: Jorgen Polman
Page 85: Jorgen Polman

on the road

Page 86: Jorgen Polman
Page 87: Jorgen Polman

on the table

Page 88: Jorgen Polman
Page 89: Jorgen Polman

with the chairs

Page 90: Jorgen Polman
Page 91: Jorgen Polman

“Ik geloof niet in een constante groei. Daarvoor zijn we niet op deze

aarde. We lopen als wereldburgers, als gevolg van dat streven,

momenteel tegen het einde van verschillende systemen op.”

“I do not believe in constant growth. As world citizens, we are

currently experiencing the end of various systems because of this

striving for more and bigger.”

Page 92: Jorgen Polman

kinderdromenDe auto’s dienden oorspronkelijk als speelgoed, werden

daarna van een Franse kermis geplukt om ver volgens een

nieuwe kinderdroom waar te maken: “Kinderdromen” als

verbeelding van volwassen mijmeringen, een wens om

terug te keren naar de onbezonnen jeugdjaren.

Alle elementen, buiten de kinderen en auto’s, zijn zelf

ver vaardigd op een schaal van 1:2, in een tijdsbestek van

zes weken.

Children’s Dreams

Initially the cars ser ved as toys – later on they were

plucked away f rom a French carnival to bring to life a

new child ’s dream: “Children’s dreams” as the portrayal of

adult daydreams, a wish to return to the care f ree days of

our youth.

Apart f rom the children and the cars, all the elements have

been handmade on a scale of 1: 2, all in a mere six weeks.

Page 93: Jorgen Polman

kinderdromen

Page 94: Jorgen Polman

childIn 2005 the “Child ” series was conceived. The “Child ”

series was made in serene, il luminated concrete

surroundings. Advanced modern architecture, immense

contemporary temples of culture. In these buildings, mainly

museums, childeren have been meticulously positioned.

The tiny creatures contrast sharply with the austere, grey

surroundings, thus creating an increasing sense of isolation

and stil lness.

Wherever he goes, Polman is always searching for museums

constructed in concrete and designed with a tight interplay

of lines. His list with temples of culture by now f igures

buildings in The Netherlands, Belgium, France, Germany,

Italy, Austria, Switzerland and Spain. The idea behind

this series stems f rom the “Indigo series”: once again,

children in the contrast of light and dark.

kindIn 2005 wordt de serie “Kind ” geboren. Kind werd

gemaakt in serene en verlichte omgevingen van beton.

Hoogwaardige moderne architectuur, grote hedendaagse

tempels der Cultuur. In deze gebouwen, hoofdzakelijk

musea, bevindt zich het kind. Het kleine wezen steekt

schril af tegen de sobere grijze omgeving; er ontstaat een

toenemende mate van isolering en verstilling.

Polman reisde stad en land af, speurde in binnen- en

buitenland, op zoek naar musea van beton, ontworpen

met een strak lijnenspel. Musea in Nederland, België,

Frankrijk, Duitsland, Italië, Oostenrijk, Zwitserland

en Spanje prijken inmiddels op de lijst der afgevinkte

cultuurtempels.

Het idee achter deze serie komt van “Indigo”: wederom

kinderen in het contrast van licht en donker.

Page 95: Jorgen Polman

corridor

Page 96: Jorgen Polman
Page 97: Jorgen Polman

in de muur

Page 98: Jorgen Polman
Page 99: Jorgen Polman

jongetje bij de hoek

Page 100: Jorgen Polman
Page 101: Jorgen Polman

jongetje met boek

Page 102: Jorgen Polman
Page 103: Jorgen Polman

jongetje op de rand

Page 104: Jorgen Polman
Page 105: Jorgen Polman

klimmend jongetje

Page 106: Jorgen Polman
Page 107: Jorgen Polman

l iggend jongetje

Page 108: Jorgen Polman
Page 109: Jorgen Polman

lobby

Page 110: Jorgen Polman
Page 111: Jorgen Polman

meisje in het licht

Page 112: Jorgen Polman
Page 113: Jorgen Polman

meisje op de grond

Page 114: Jorgen Polman
Page 115: Jorgen Polman

meisje op de muur

Page 116: Jorgen Polman
Page 117: Jorgen Polman

plaza

Page 118: Jorgen Polman
Page 119: Jorgen Polman

“Het is toch het cliché van ’less is more’; ik ben directer gaan communiceren. In plaats van dat ik laat zien waar

ik het niet mee eens ben, laat ik zien waar het om gaat.”

“I think this is because in the end it distracts the attention from the message and the cliché ‘less is more’ does

seem to be true. I’ve started to communicate more directly. Instead of showing the things that I disagree with, I

show the things that matter.”

Page 120: Jorgen Polman

white seriesEvery living moment we are bombarded with images.

Advertising has become the new religion. The “White”

series re fers subtly to this new religion and has been

created in an inf inite white, clinical spaciousness. The

series was conceived and developed in a close cooperation

between Jorgen Polman and Stuart Woodburn.

whiteserieElk moment van ons bestaan worden we gebombardeerd

met beelden. Reclame is de nieuwe religie geworden. De

Whiteserie onstaat in een oneindig witte en klinische

ruimtelijkheid zonder einde, brengt haar boodschap als

knipoog naar deze nieuwe religie over. De serie is ontstaan

door een samenwerking tussen Jorgen Polman en

Stuart Woodburn.

Page 121: Jorgen Polman

about me

Page 122: Jorgen Polman
Page 123: Jorgen Polman

crisis

Page 124: Jorgen Polman
Page 125: Jorgen Polman

faith

Page 126: Jorgen Polman
Page 127: Jorgen Polman

fixing

Page 128: Jorgen Polman
Page 129: Jorgen Polman

security

Page 130: Jorgen Polman
Page 131: Jorgen Polman

the battle

Page 132: Jorgen Polman
Page 133: Jorgen Polman

the desicion

Page 134: Jorgen Polman
Page 135: Jorgen Polman

the soul

Page 136: Jorgen Polman
Page 137: Jorgen Polman
Page 138: Jorgen Polman
Page 139: Jorgen Polman
Page 140: Jorgen Polman