Η Φραντσέσκα Χεγκ μεγάλωσε στην Τασμανία, πήρε το διδακτο-ρικό της από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και έγινε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Τσέστερ. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε λογοτε-χνικά περιοδικά και ανθολογίες στην Αυστραλία και στην Αγγλία, ενώ εξέδωσε την πρώτη της συλλο-γή ποιημάτων, Bodies of Water, το 2006. Το 2010 έλαβε την υποτροφία Hawthornden. Ζει στο Λονδίνο με τον σύζυγο και τον γιο της.

«Μία όμορφη και σκληρή ιστορία για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και για τα πράγματα για τα οποία αξίζει να αγωνίζεσαι».

Lauren DeStefano, συγγραφέας

«Ένα δυναμικό δυστοπικό μυθιστόρη μα, με ασυνήθιστο συναισθηματικό βά θος και κρυστάλλινη, πανέμορφη γραφή».

Kirkus Reviews

«Συναρπαστικό, με ορισμένες εξαιρετι-κά αναπάντεχες ανατροπές και έξοχες σκηνές δράσης, και από την αρχή ως το τέλος έντονα συγκινητικό… Η γραφή της Φραντσέσκα Χεγκ είναι εξαίσια, γε-μάτη με αφηγηματικά μέρη και διαλό-γους τέτοιας τελειότητας και ομορφιάς, που μας υπενθυμίζει τη δύναμη του γραπτού λόγου».

Starburst Magazine

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

©A

ND

REW

NO

RTH

Τετρακόσια χρόνια μετά την πυρηνική Αποκάλυψη, γεννιού-νται μόνο δίδυμα παιδιά: κάθε ζεύγος περιλαμβάνει ένα παιδί Άλφα και ένα παραμορφωμένο παιδί Ωμέγα. Οι Ωμέγα κατα-πιέζονται στυγνά. Όμως, παρόλο που ισχυρίζονται ότι είναι ανώτεροι, οι Άλφα δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα: όποτε πεθαίνει το ένα από τα δίδυμα παιδιά, αυτόματα πεθαίνει και το άλλο.

ISBN 978-618-03-0284-4

ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. 80284www.metaixmio.gr

Στο συναρπαστικό δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, το αντιστασιακό κίνημα των Ωμέγα έχει δεχτεί βαρύτατο πλήγμα, με τα μέλη του νε-κρά ή κρυμμένα. Το σχέδιο του Συμβουλίου των Άλφα για τον μό-νιμο περιορισμό των Ωμέγα έχει αρχίσει να εφαρμόζεται. Ωστόσο, δεν έχουν χαθεί τα πάντα: η Διορατική του Συμβουλίου, η Έμπι-στη, είναι νεκρή εξαιτίας της θυσίας του δίδυμου αδελφού της.Η Κας στοιχειώνεται από τα οράματα του παρελθόντος, την ώρα που η σκληρότητα και η εμμονή του αδελφού της, του Ζακ, την ωθεί στα άκρα και απειλεί να καταστρέψει κάθε ελπίδα. Καθώς ο κόσμος προσεγγίζει όλο και περισσότερο τον γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, η Κας θα μάθει ότι, προκειμένου να αλλάξει το μέλλον, πρέπει να αποκαλύψει το παρελθόν. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι προετοιμασμένη για ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους.

Φ Ρ Α Ν Τ Σ Ε Σ Κ Α Χ Ε Γ Κ

ΟΣΤΩΝΤΩΝ

O ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

ΦΡ

ΑΝ

ΤΣ

ΕΣ

ΚΑ

Χ

ΕΓ

ΚΟ

ΣΤΩ

ΝΤ

ΩΝ

O Λ

ΑΒ

ΥΡΙ

ΝΘ

ΟΣ

8038_XARTHS OSTON CV.indd 1-2,5 14/03/2017 15:42

[ 11 ]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ξύπνησα εξαιτίας της φωτιάς, με μια κραυγή να ξεπηδά από

μέσα μου στη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Όταν άπλωσα το χέρι για

να αγγίξω τον Κιπ, δεν έπιασα παρά μόνο την κουβέρτα, που

ήταν καλυμμένη από ένα στρώμα στάχτης. Κάθε μέρα που

προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην απουσία του, ξυπνούσα

και έβρισκα το ξεχασιάρικο σώμα μου να στρέφεται προς τη

ζεστασιά του.

Έμεινα ξαπλωμένη ακούγοντας την αντήχηση της κραυγής

μου. Τώρα πια ονειρευόμουν συχνότερα την έκρηξη. Ερχόταν

να με βρει στον ύπνο μου και μερικές φορές όταν ήμουν ξύπνια.

Κατανοούσα καλύτερα από ποτέ γιατί τόσοι Διορατικοί αποτρε­

λαίνονταν. Το να είσαι Διορατικός ήταν σαν να περπατάς σε μια

παγωμένη λίμνη. Κάθε όραμα ήταν κι από μια ρωγμή στον

πάγο κάτω από τα πόδια σου. Πολλές μέρες ένιωθα σίγουρη ότι

θα με κατάπινε η εύθραυστη επιφάνεια της λογικής μου.

«Έχεις ιδρώσει» είπε ο Πάιπερ.

Η ανάσα μου ήταν κοφτή και ηχηρή και αρνιόταν να ηρε­

μήσει.

«Δεν κάνει ζέστη. Μήπως έχεις πυρετό;»

«Δεν μπορεί ακόμη να μιλήσει» είπε η Ζόι από την άλλη

πλευρά της φωτιάς. «Σε λίγο θα ηρεμήσει».

«Έχει ανεβάσει πυρετό» είπε ο Πάιπερ, που είχε ακουμπήσει

την παλάμη του στο μέτωπό μου. Έτσι αντιδρούσε κάθε φορά

που έβλεπα κάποιο όραμα. Έσπευδε δίπλα μου και με πολιορ­

κούσε με τις ερωτήσεις του, πριν καν τα οράματα προλάβουν

να διαλυθούν.

[ 12 ]

«Δεν είμαι άρρωστη». Ανακάθισα διώχνοντας το χέρι του και

σκούπισα το πρόσωπό μου. «Είδα ξανά την έκρηξη».

Παρά τις αμέτρητες φορές που είχα υπομείνει το όραμα, δεν

υπήρχε κατάλληλη προετοιμασία ούτε μειωνόταν η επίδρασή

του. Οδηγούσε τις αισθήσεις μου στο να συγχέονται μεταξύ

τους. Ο ήχος της έκρηξης ήταν το απόλυτο σκοτάδι· το χρώμα

της ένα λευκό που ούρλιαζε στ’ αυτιά μου. Η θερμοκρασία

υπερέβαινε τον πόνο. Ήταν καθολική. Οι φλόγες είχαν μέγεθος

πέρα από κάθε μέτρηση. Ο ορίζοντας εξαφανιζόταν, ο κόσμος

χανόταν μέσα σε μια πύρινη στιγμή που διαρκούσε αιώνια.

Η Ζόι σηκώθηκε και διέσχισε τα απομεινάρια της φωτιάς,

για να μου δώσει το φλασκί με το νερό.

«Συμβαίνει όλο και πιο συχνά, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο

Πάιπερ.

Πήρα το φλασκί από τη Ζόι. «Μετράς τις φορές;» του είπα.

Δεν απάντησε, αλλά με παρατηρούσε καθώς έπινα.

Μέχρι εκείνο το βράδυ, ήξερα ότι είχαν μεσολαβήσει εβδο­

μάδες χωρίς να ουρλιάξω. Το είχα προσπαθήσει σκληρά. Απέ­

φευγα να κοιμάμαι. Δάμαζα τις σπασμωδικές μου ανάσες όπο­

τε εμφανιζόταν το όραμα. Έσφιγγα το σαγόνι μου, ώσπου ένιω­

θα ότι τα δόντια μου θα τρίβονταν τόσο έντονα μεταξύ τους,

που θα γίνονταν σκόνη. Παρ’ όλα αυτά, ο Πάιπερ το είχε αντι­

ληφθεί.

«Με παρακολουθείς;» ρώτησα.

«Ναι» είπε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου.

«Κάνω αυτό που πρέπει, για χάρη της Αντίστασης. Δουλειά σου

είναι να υπομένεις τα οράματα. Η δική μου είναι να αποφασίζω

πώς μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε».

Εγώ τράβηξα τελικά το βλέμμα και γύρισα από την άλλη.

Εδώ και εβδομάδες ο κόσμος μας αποτελούνταν αποκλειστι­

κά από στάχτη. Ακόμα και αφού εγκαταλείψαμε τον νεκρότοπο,

[ 13 ]

ο άνεμος εξακολουθούσε να φυσάει από τα ανατολικά, γεμίζο­

ντας τον ουρανό με ένα φορτίο μαύρης σκόνης. Όταν ήμουν

καβάλα στο άλογο πίσω από τον Πάιπερ ή τη Ζόι, την έβλεπα

να κατακάθεται ακόμα και στις πτυχώσεις των αυτιών τους.

Αν έκλαιγα, τα δάκρυα που θα κυλούσαν θα ήταν μαύρα.

Όμως δεν είχα χρόνο για δάκρυα. Άλλωστε, για ποιον να έκλαι­

γα; Για τον Κιπ; Για τους νεκρούς στο νησί; Για όλους εκείνους

που ήταν παγιδευμένοι στο Νιου Χόμπαρτ; Για όσους συνέχιζαν

να αιωρούνται, στο κενό του χρόνου, στις δεξαμενές; Ήταν

πάρα πολλοί και τα δάκρυά μου δε θα τους ωφελούσαν.

Σκεφτόμουν ότι το παρελθόν έμοιαζε με αγκαθωτό σύρμα.

Οι αναμνήσεις τρυπούσαν το δέρμα μου, αμείλικτες σαν τους

αγκαθωτούς θάμνους που φύτρωναν κοντά στο μαύρο ποτάμι

του νεκρότοπου. Ακόμα και όταν προσπαθούσα να ανακαλέσω

κάποια ευτυχισμένη στιγμή –όταν καθόμουν με τον Κιπ στο

περβάζι του παράθυρου στο νησί ή όταν γελούσα με την Έλσα

και τη Νίνα στην κουζίνα στο Νιου Χόμπαρτ–, η σκέψη μου

κατέληγε στο ίδιο σημείο: στο πάτωμα του σιλό. Σε εκείνα τα

τελευταία λεπτά: στην Έμπιστη και σε όσα είχε αποκαλύψει για

το παρελθόν του Κιπ· στο άλμα του Κιπ και στο σώμα του στο

τσιμέντο, έτσι όπως το κοίταζα από ψηλά.

Είχα διαπιστώσει ότι ζήλευα την αμνησία του Κιπ. Έμαθα

λοιπόν στον εαυτό μου να μη θυμάται. Γαντζωνόμουν από το

παρόν, στο άλογο που καβαλούσα, στη στιβαρότητα και στη

θέρμη του. Στις στιγμές που σκύβαμε με τον Πάιπερ πάνω από

έναν χάρτη φτιαγμένο στη σκόνη, για να υπολογίσουμε τον

επόμενο προορισμό μας. Στα ακατανόητα μηνύματα που άφη­

ναν στη στάχτη οι σαύρες καθώς έσερναν τις κοιλιές τους στην

κατεστραμμένη γη.

Όταν ήμουν δεκατριών και μόλις με είχαν σημαδέψει, πα­

ρατηρούσα στον καθρέφτη την πληγή που έκλεινε σταδιακά και

[ 14 ]

έλεγα από μέσα μου: Αυτό είμαι. Τώρα έκανα το ίδιο με τη νέα

μου ζωή. Προσπαθούσα να μάθω πώς να την αποδεχτώ, με τον

ίδιο τρόπο που είχα μάθει να κατοικώ στο σημαδεμένο μου

σώμα. Αυτή είναι η ζωή μου, έλεγα από μέσα μου κάθε πρωί, όταν

η Ζόι ταρακουνούσε τον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να

αναλάβω σκοπιά ή όταν ο Πάιπερ κλοτσούσε χώμα στη φωτιά

λέγοντας ότι ήταν ώρα να ξεκινήσουμε και πάλι. Αυτή είναι η ζωή

μου τώρα.

Μετά την επιδρομή μας στο σιλό ολόκληρη η περιοχή του

Γουίνταμ πλημμύρισε από τα περίπολα του Συμβουλίου, με

αποτέλεσμα, πριν ταξιδέψουμε ξανά προς τη δύση, να κατευ­

θυνθούμε αναγκαστικά προς τον νότο και να διασχίσουμε τον

νεκρότοπο, εκείνο το αχανές έλκος της γης.

Στο τέλος υποχρεωθήκαμε να διώξουμε τα άλογα – σε αντί­

θεση με εμάς, δεν μπορούσαν να τραφούν με κρέας σαύρας και

σκουλήκια, ενώ στα μέρη που ταξιδεύαμε δεν υπήρχε χορτάρι.

Η Ζόι είχε προτείνει να τα φάμε και ένιωσα ανακούφιση όταν ο

Πάιπερ επισήμανε ότι ήταν το ίδιο αδύνατα με εμάς. Είχε δίκιο:

Η ραχοκοκαλιά τους εξείχε κοφτερή, σαν τις μυτερές ράχες των

σαυρών. Όταν η Ζόι τα έλυσε, απομακρύνθηκαν καλπάζοντας

προς τα δυτικά, με τα πόδια τους να θυμίζουν κοκάλινους νάρ­

θηκες. Δεν ήξερα αν ήθελαν να δραπετεύσουν από εμάς ή αν

προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον νεκρότοπο.

Νόμιζα ότι ήξερα πόση ζημιά είχε προξενήσει η έκρηξη.

Όμως, εκείνες οι εβδομάδες μού αποκάλυψαν εκ νέου την κα­

ταστροφή. Είδα το δέρμα της γης να έχει ξεφλουδίσει, αφήνο­

ντας να φανούν οι τσουρουφλισμένες πέτρες και η σκόνη. Με­

τά την έκρηξη, έλεγαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου

ήταν έτσι: κατεστραμμένο. Είχα ακούσει τους τροβαδούρους

να τραγουδάνε για τον Μακρύ Χειμώνα, όταν η στάχτη κάλυπτε

τον ουρανό για χρόνια και δε φύτρωνε το παραμικρό. Τώρα,

[ 15 ]

εκατοντάδες χρόνια μετά, ο νεκρότοπος περιοριζόταν στα ανα­

τολικά, όμως από το διάστημα που περάσαμε εκεί καταλάβαινα

περισσότερα για τον φόβο και την οργή που είχαν οδηγήσει στις

εκκαθαρίσεις, όταν οι επιζώντες είχαν καταστρέψει όσα μηχα­

νήματα γλίτωσαν από την έκρηξη. Το γεγονός ότι τα μηχανή­

ματα που είχαν απομείνει αντιμετωπίζονταν ως απαγορευμένα

δεν οφειλόταν στον νόμο – ένστικτο ήταν. Οι όποιες φήμες ή

οι ιστορίες για όσα ήταν ικανά να κάνουν κάποτε, στο Πριν,

επισκιάζονταν από τις αποδείξεις του τελικού τους επιτεύγμα­

τος: τη φωτιά και τη στάχτη. Οι αυστηρές τιμωρίες του Συμ­

βουλίου για την παραβίαση της απαγόρευσης δε χρειάστηκε

ποτέ να επιβληθούν – η εφαρμογή του νόμου οφειλόταν στη

δική μας αποστροφή. Αποφεύγαμε τρέμοντας τα θραύσματα

των μηχανημάτων που εξακολουθούσαν να προβάλλουν στην

επιφάνεια, περιστασιακά, μέσα από τη σκόνη.

Επιπλέον, οι άνθρωποι απέφευγαν και εμάς, τους Ωμέγα,

με τα σημαδεμένα από την έκρηξη σώματα. Εκείνος ακριβώς

ο φόβος της έκρηξης και της μόλυνσης είχε οδηγήσει τους Άλ­

φα στο να μας εξορίσουν. Για αυτούς, τα σώματά μας ήταν ένας

σάρκινος νεκρότοπος: στείρα και κατεστραμμένα. Τα ατελή

δίδυμα αδέλφια, που κουβαλούσαμε πάνω μας το στίγμα της

έκρηξης, εξίσου φανερά με την καμένη γη στα ανατολικά. Μας

έδιωξαν όσο πιο μακριά μπορούσαν από εκεί που έμεναν και

καλλιεργούσαν, προσπαθώντας να σβήσουν την ύπαρξή μας

από τη μολυσμένη γη.

Ο Πάιπερ, η Ζόι κι εγώ είχαμε προβάλει από τα ανατολικά

σαν μαυρισμένα φαντάσματα. Την πρώτη φορά που πλυθήκαμε,

το νερό που κύλησε από πάνω μας ήταν μαύρο. Αλλά και αργό­

τερα, το δέρμα ανάμεσα στα δάχτυλά μου ήταν γκριζωπό. Το

σκούρο δέρμα του Πάιπερ και της Ζόι είχε επίσης αποκτήσει

μια γκρίζα απόχρωση, που δεν έλεγε να φύγει με το πλύσιμο

[ 16 ]

– το αποτύπωμα της πείνας και της εξάντλησης. Δεν μπορούσες

να απαλλαγείς τόσο εύκολα από τον νεκρότοπο. Όταν αρχίσαμε

να κατευθυνόμαστε δυτικά, εξακολουθούσαμε να τινάζουμε τις

στάχτες από τις κουβέρτες μας κάθε βράδυ που τις στρώναμε,

ενώ τα πρωινά συνεχίζαμε να φτύνουμε στάχτη.

Ο Πάιπερ κι εγώ καθόμασταν κοντά στην είσοδο της σπηλιάς,

παρατηρώντας τον ήλιο να διώχνει τη νύχτα. Πάνω από έναν μή­

να πριν, πηγαίνοντας προς το σιλό, είχαμε κοιμηθεί στην ίδια

σπηλιά και είχαμε κουρνιάσει στον ίδιο επίπεδο βράχο. Δίπλα στο

γόνατό μου, η πέτρα παρέμενε σημαδεμένη από τότε που ο Πάι­

περ είχε ακονίσει το μαχαίρι του, τόσες εβδομάδες πριν.

Τον κοίταξα. Η χαρακιά στο μοναδικό του χέρι είχε επουλω­

θεί, αφήνοντας ένα ρόδινο σημάδι, με τον ιστό της ουλής φου­

σκωμένο και σαν κέρινο, σουφρωμένο στα σημεία που τα ράμ­

ματα συγκρατούσαν τα δύο μέρη της τομής. Στον λαιμό μου, η

πληγή από το μαχαίρι της Έμπιστης είχε κλείσει επιτέλους. Στον

νεκρότοπο ήταν ανοιχτή, με το χείλος της γεμάτο στάχτη. Άρα­

γε η στάχτη παρέμενε εκεί, μέσα μου… μαύροι κόκκοι παγι­

δευμένοι κάτω από το κέλυφος της ουλής;

Ο Πάιπερ έτεινε προς το μέρος μου ένα κομμάτι κρέας κου­

νελιού, που το είχε καρφώσει στη λεπίδα του μαχαιριού του.

Είχε περισσέψει από το προηγούμενο βράδυ και ήταν καλυμμέ­

νο με λίπος που είχε πήξει ανάμεσα στις γκρίζες ίνες. Κούνησα

αρνητικά το κεφάλι και κοίταξα αλλού.

«Πρέπει να φας» είπε. «Θα χρειαστούμε άλλες τρεις εβδο­

μάδες μέχρι να φτάσουμε στη Βυθισμένη Ακτή. Θέλουμε ακό­

μα περισσότερες για να πάμε στη δυτική ακτή, αν αποφασίσου­

με να αναζητήσουμε τα καράβια».

Όλες μας οι συζητήσεις είχαν αφετηρία και κατάληξη τα

[ 17 ]

καράβια. Τα ονόματά τους είχαν μετατραπεί σε ξόρκια: Ρόζαλιντ.

Έβελιν. Ακόμα και αν οι κίνδυνοι στις άγνωστες θάλασσες δεν

τα είχαν βυθίσει, κατά καιρούς ένιωθα ότι θα το έκανε το βάρος

των προσδοκιών μας. Τώρα πια σήμαιναν τα πάντα. Είχαμε

καταφέρει να απαλλαγούμε από την Έμπιστη και το μηχάνημα

που χρησιμοποιούσε για να παρακολουθεί όλους τους Ωμέγα,

όμως δεν ήταν αρκετό, ειδικά μετά τη σφαγή στο νησί. Μπορεί

να είχαμε επιβραδύνει τα σχέδια του Συμβουλίου και να του

είχαμε στερήσει δύο από τα ισχυρότερα όπλα του, όμως οι δε­

ξαμενές περίμεναν υπομονετικά. Τις είχα δει προσωπικά, τόσο

σε οράματα όσο και ως φριχτή πραγματικότητα. Ολόκληρες

σειρές από γυάλινες δεξαμενές, η καθεμία μια κόλαση.

Αυτό ήταν το σχέδιο του Συμβουλίου για όλους μας. Και αν

δεν καταστρώναμε ένα δικό μας σχέδιο, αν δε βάζαμε κάποιον

στόχο, θα συνεχίζαμε απλώς να ξύνουμε τη σκόνη, χωρίς κα­

νέναν απολύτως σκοπό. Ίσως καθυστερούσαμε για ένα διάστη­

μα την πορεία προς τις δεξαμενές και τίποτα περισσότερο.

Κάποτε το νησί ήταν ο προορισμός μας. Και κατέληξε πνιγμένο

στο αίμα και τους καπνούς. Τώρα πια ψάχναμε τα καράβια που

ο Πάιπερ είχε στείλει μήνες πριν από το νησί, για να αναζητή­

σουν το Αλλού.

Υπήρχαν φορές που η όλη ιστορία έμοιαζε περισσότερο με

ευχή παρά με σχέδιο.

Την επόμενη πανσέληνο θα συμπληρώνονταν τέσσερις μήνες

από την αναχώρηση των καραβιών. «Διάολε, είναι μεγάλο διά­

στημα για να βρίσκεσαι στη θάλασσα» σχολίασε ο Πάιπερ ενώ

καθόμασταν στον βράχο.

Δεν μπορούσα να του πω κάτι για να τον καθησυχάσω, οπό­

τε παρέμεινα σιωπηλή. Το ζήτημα δεν ήταν απλώς αν υπήρχε

ή όχι το Αλλού. Το ουσιαστικό θέμα ήταν τι μπορούσε να μας

προσφέρει στην περίπτωση που υπήρχε. Αν υπήρχε η πιθανό­

[ 18 ]

τητα οι κάτοικοί του να ξέρουν ή να κάνουν κάτι παραπάνω από

εμάς. Το Αλλού δε γινόταν να είναι απλώς άλλο ένα νησί, ένα

μέρος για να κρυφτούμε από το Συμβούλιο. Σε μια τέτοια πε­

ρίπτωση μπορεί να μας έδινε μια παράταση, αλλά δε θα έλυνε

το πρόβλημά μας, ακριβώς όπως συνέβη και με το νησί. Έπρε­

πε να προσφέρει κάτι παραπάνω: μια πραγματική εναλλακτική

λύση.

Αν τα καράβια έβρισκαν το Αλλού, θα αναγκάζονταν να επι­

στρέψουν διασχίζοντας επικίνδυνα νερά. Αν δε βυθίζονταν και

αν δεν τα αιχμαλώτιζαν καθώς θα επιχειρούσαν να επιστρέψουν

στο κατεχόμενο πλέον νησί, θα κατέληγαν στο σημείο συνάντη­

σης στο Αφιλόξενο Ακρωτήρι, στη βορειοδυτική ακτή.

Όλα αυτά έμοιαζαν σαθρά: Το ένα αν μετά το άλλο, με κάθε

ελπίδα να φαντάζει πιο αβάσιμη από την προηγούμενη, την

ώρα που οι δεξαμενές του Ζακ ήταν απτές και πολλαπλασιά­

ζονταν κάθε μέρα που περνούσε.

Τώρα πια ο Πάιπερ είχε μάθει να μη με πιέζει όταν ήμουν

σιωπηλή. Συνέχισε να παρατηρεί την ανατολή του ήλιου και

τελικά είπε: «Παλιότερα είχαμε ξαναστείλει καράβια και ορι­

σμένα από αυτά κατάφεραν, μήνες μετά, να επιστρέψουν στο

νησί. Αλλά το μόνο που έφεραν από τα ταξίδια τους ήταν κατε­

στραμμένα πανιά και πληρώματα άρρωστα από το σκορβούτο.

Δύο δεν επέστρεψαν ποτέ». Έμεινε σιωπηλός για λίγο, όμως η

έκφρασή του δεν πρόδιδε το παραμικρό συναίσθημα. «Το ζή­

τημα δεν είναι η απόσταση ούτε καν οι θύελλες. Ορισμένοι

ναυτικοί αφηγούνταν πράγματα που δεν μπορούσαμε καν να

τα φανταστούμε. Πριν μερικά χρόνια, ένας από τους καλύτερους

καπετάνιους μας, ο Χομπ, τράβηξε προς τον βορρά με τρία

καράβια. Έλειψαν για πάνω από δύο μήνες. Πλησίαζε χειμώνας

όταν επέστρεψε, και του είχαν απομείνει μόνο δύο πλοία. Οι

χειμωνιάτικες θύελλες που γνωρίζουμε από τη δυτική ακτή

[ 19 ]

είναι πολύ άγριες. Αν μπορούσαμε να το αποφύγουμε, δεν

κάναμε κανένα δρομολόγιο στο νησί στη διάρκεια του χειμώνα.

Όμως ο Χομπ μάς είπε ότι πιο βόρεια, ολόκληρη η θάλασσα

είχε αρχίσει να παγώνει. Ο πάγος τσάκισε ένα από τα καράβια,

έτσι απλά». Άνοιξε την παλάμη του και στη συνέχεια έκλεισε

τα δάχτυλά του. «Όλο το πλήρωμα χάθηκε». Έκανε άλλη μια

παύση. Κοιτούσαμε και οι δύο την πάχνη που σκλήραινε το

χορτάρι. Ο χειμώνας πλησίαζε.

«Μετά από τόσον καιρό» είπε «συνεχίζεις να πιστεύεις ότι

το Ρόζαλιντ και το Έβελιν είναι ακόμη κάπου εκεί έξω;».

«Δεν ξέρω αν το πιστεύω» απάντησα. «Αλλά το ελπίζω».

«Και το θεωρείς αρκετό;»

Ανασήκωσα τους ώμους. Έτσι κι αλλιώς, τι σήμαινε «αρκε­

τό»; Αρκετό για ποιο πράγμα; Για να συνεχίσουμε μάλλον. Είχα

μάθει να μη ζητάω κάτι περισσότερο. Αρκετό για να έχω λόγο

να διπλώνω την κουβέρτα μου μόλις ξυπνούσα κάθε μέρα, να

τη χώνω στον σάκο μου και να ακολουθώ για άλλη μια φορά τον

Πάιπερ και τη Ζόι, για άλλη μια βραδιά πεζοπορίας.

Ο Πάιπερ έτεινε ξανά προς το μέρος μου το κρέας. Απέστρε­

ψα το κεφάλι.

«Πρέπει να το σταματήσεις» είπε.

Συνέχιζε να μιλάει όπως πάντα: Λες και ο κόσμος ήταν υπό

τις διαταγές του. Αν έκλεινα τα μάτια, μπορούσα να φανταστώ

ότι βρισκόταν στην αίθουσα συνελεύσεων του νησιού κι όχι σ’

έναν βράχο, με ρούχα σκισμένα και λεκιασμένα. Υπήρχαν φορές

που θαύμαζα την αυτοπεποίθησή του: την τόλμη του απέναντι

σε έναν κόσμο που έκανε ό,τι μπορούσε για να μας δείξει πως

είμαστε άχρηστοι. Άλλες φορές με παραξένευε. Είχα πιάσει τον

εαυτό μου να παρατηρεί τις κινήσεις του. Τις τελευταίες εβδο­

μάδες είχε χάσει βάρος και το δέρμα του τσίτωνε λίγο περισσό­

τερο στα ζυγωματικά του, αυτό όμως δεν είχε επηρεάσει το

[ 20 ]

εριστικό πέταγμα του σαγονιού του ή το άνοιγμα των ώμων του,

που καταλάμβαναν ατρόμητοι τον χώρο. Λες και το σώμα του

μιλούσε μια γλώσσα που το δικό μου δε θα μάθαινε ποτέ.

«Τι να σταματήσω;» ρώτησα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.

«Ξέρεις τι εννοώ. Δεν τρως. Κοιμάσαι ή μιλάς ελάχιστα».

«Κι όμως καταφέρνω να ακολουθώ εσένα και τη Ζόι, έτσι δεν

είναι;»

«Δεν είπα το αντίθετο. Απλώς δεν είσαι πια ο εαυτός σου».

«Και από πότε έγινες ειδικός σ’ αυτό το θέμα; Καλά καλά δε

με ξέρεις». Η φωνή μου ακούστηκε δυνατά στην απόλυτη ησυ­

χία του πρωινού.

Ήξερα ότι ήταν άδικο να τον αποπαίρνω. Αυτά που έλεγε

ήταν αλήθεια. Έτρωγα λίγο, ακόμα και τώρα που είχαμε φύγει

από τον νεκρότοπο και το κυνήγι ήταν καλό. Έτρωγα όσο έπρε­

πε για να μην αρρωστήσω, για να προχωράω γρήγορα. Τις μέρες

που είχε παγωνιά, όταν ερχόταν η σειρά μου να κοιμηθώ, πε­

τούσα την κουβέρτα από τους ώμους μου και εξέθετα τον εαυ­

τό μου στο κρύο.

Δεν μπορούσα να εξηγήσω τίποτε απ’ όλα αυτά στον Πάιπερ

ή στη Ζόι. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε να μιλήσω για τον Κιπ. Το

όνομά του, αυτή η μία συλλαβή, κολλούσε στον λαιμό μου σαν

ψαροκόκαλο.

Επιπλέον, το παρελθόν του με έκανε να σταματάω μια ανά­

σα πριν ανοίξω το στόμα μου. Δεν μπορούσα ν’ αναφερθώ σ’

αυτό. Μετά το σιλό, όπου η Έμπιστη μου είχε πει πώς ήταν ο

Κιπ πριν τη δεξαμενή, κουβαλούσα παντού μαζί μου αυτές τις

πληροφορίες. Ήμουν καλή στο να κρατάω μυστικά. Είχα κρύψει

τα οράματα από την οικογένειά μου για δεκατρία χρόνια, πριν

με αποκαλύψει ο Ζακ. Είχα κρύψει τα οράματά μου για το νησί

από την Έμπιστη στη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων της αιχ­

μαλωσίας μου στα Κρατητήρια. Στο νησί είχα κρύψει για εβδο­

[ 21 ]

μάδες την ταυτότητα του αδελφού μου από τον Πάιπερ και τη

Συνέλευση. Τώρα έκρυβα όσα γνώριζα για τον Κιπ. Το γεγονός

ότι βασάνιζε την Έμπιστη όταν ήταν μικρή και ότι ενθουσιά­

στηκε όταν τη σημάδεψαν και την έδιωξαν από το σπίτι τους.

Ότι είχε προσπαθήσει, ως ενήλικας, να την εντοπίσει και να

πληρώσει για να την κλείσουν στα Κρατητήρια, προκειμένου

να προστατευτεί ο ίδιος.

Πώς γινόταν να μου είναι τόσο άγνωστος, ενώ μπορούσα με

τα ακροδάχτυλά μου να αναγνωρίσω κάθε σπόνδυλό του και

ήξερα ακριβώς την καμπύλη των ισχύων του όταν ακουμπούσαν

τα δικά μου;

Στο τέλος όμως, στο σιλό, ο Κιπ είχε επιλέξει να πεθάνει για

να με σώσει. Τώρα πια έμοιαζε να είναι το μόνο δώρο που είχα­

με να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο: το δώρο του θανάτου μας.

Η Φραντσέσκα Χεγκ μεγάλωσε στην Τασμανία, πήρε το διδακτο-ρικό της από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και έγινε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Τσέστερ. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε λογοτε-χνικά περιοδικά και ανθολογίες στην Αυστραλία και στην Αγγλία, ενώ εξέδωσε την πρώτη της συλλο-γή ποιημάτων, Bodies of Water, το 2006. Το 2010 έλαβε την υποτροφία Hawthornden. Ζει στο Λονδίνο με τον σύζυγο και τον γιο της.

«Μία όμορφη και σκληρή ιστορία για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και για τα πράγματα για τα οποία αξίζει να αγωνίζεσαι».

Lauren DeStefano, συγγραφέας

«Ένα δυναμικό δυστοπικό μυθιστόρη μα, με ασυνήθιστο συναισθηματικό βά θος και κρυστάλλινη, πανέμορφη γραφή».

Kirkus Reviews

«Συναρπαστικό, με ορισμένες εξαιρετι-κά αναπάντεχες ανατροπές και έξοχες σκηνές δράσης, και από την αρχή ως το τέλος έντονα συγκινητικό… Η γραφή της Φραντσέσκα Χεγκ είναι εξαίσια, γε-μάτη με αφηγηματικά μέρη και διαλό-γους τέτοιας τελειότητας και ομορφιάς, που μας υπενθυμίζει τη δύναμη του γραπτού λόγου».

Starburst Magazine

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

©A

ND

REW

NO

RTH

Τετρακόσια χρόνια μετά την πυρηνική Αποκάλυψη, γεννιού-νται μόνο δίδυμα παιδιά: κάθε ζεύγος περιλαμβάνει ένα παιδί Άλφα και ένα παραμορφωμένο παιδί Ωμέγα. Οι Ωμέγα κατα-πιέζονται στυγνά. Όμως, παρόλο που ισχυρίζονται ότι είναι ανώτεροι, οι Άλφα δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα: όποτε πεθαίνει το ένα από τα δίδυμα παιδιά, αυτόματα πεθαίνει και το άλλο.

ISBN 978-618-03-0284-4

ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. 80284www.metaixmio.gr

Στο συναρπαστικό δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, το αντιστασιακό κίνημα των Ωμέγα έχει δεχτεί βαρύτατο πλήγμα, με τα μέλη του νε-κρά ή κρυμμένα. Το σχέδιο του Συμβουλίου των Άλφα για τον μό-νιμο περιορισμό των Ωμέγα έχει αρχίσει να εφαρμόζεται. Ωστόσο, δεν έχουν χαθεί τα πάντα: η Διορατική του Συμβουλίου, η Έμπι-στη, είναι νεκρή εξαιτίας της θυσίας του δίδυμου αδελφού της.Η Κας στοιχειώνεται από τα οράματα του παρελθόντος, την ώρα που η σκληρότητα και η εμμονή του αδελφού της, του Ζακ, την ωθεί στα άκρα και απειλεί να καταστρέψει κάθε ελπίδα. Καθώς ο κόσμος προσεγγίζει όλο και περισσότερο τον γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, η Κας θα μάθει ότι, προκειμένου να αλλάξει το μέλλον, πρέπει να αποκαλύψει το παρελθόν. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι προετοιμασμένη για ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους.

Φ Ρ Α Ν Τ Σ Ε Σ Κ Α Χ Ε Γ Κ

ΟΣΤΩΝΤΩΝ

O ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣΦ

ΡΑ

ΝΤ

ΣΕ

ΣΚ

Α

ΧΕ

ΓΚ

ΟΣΤ

ΩΝ

ΤΩ

ΝO

ΛΑ

ΒΥ

ΡΙΝ

ΘΟ

Σ

8038_XARTHS OSTON CV.indd 1-2,5 14/03/2017 15:42