ANTONIUSMAGAZINE

EEN UITGAVE VAN HET ST. ANTONIUS ZIEKENHUIS

Leven met een maagband

Plassen kun je leren

Een hartritmestoornis, en dan?

OOK ‘S NACHTS

EEN PRIK

Bevallen in Nieuwegein

2

VOOR-WOORDAntonius, met een zuivere A

Een zuivere A. Kent u die? 440 Hertz. Het is wat we noemen de ‘stemtoon-hoogte’, de standaard. In de aanloop naar april van dit jaar hebben we die zuivere toon als metafoor gebruikt om onze medewerkers te informeren over de koers van het nieuwe St. Antonius Ziekenhuis.

Die koers hebben we vergeleken met een orkest. Er komt immers nogal wat bij kijken als je, hoewel je met vele topmuzikanten bent, een orkest goed en zuiver wilt laten klinken. Dan kan niet iedereen zijn eigen solo rekken, maar dan gaat het om het geheel van klanken. Soms moet je even wat zachter, om later weer goed door te kunnen klinken.

Al vele jaren zijn we achter de schermen bezig geweest om alle klanken van

het nieuwe St. Antonius Ziekenhuis op elkaar af te stemmen. Het samengaan van het vroegere Antonius met Mesos komt dus niet uit de lucht vallen. In grote gezamenlijkheid hebben we de accenten bepaald en hebben we keuzes gemaakt, waarbij altijd de kwaliteit van ons product, onze zorg, voorop stond.

In 2009 biedt het St. Antonius Ziekenhuis een breed pakket aan zorg op verschillende locaties in en om Utrecht. Veilige zorg, topzorg en zorg die wordt verleend door betrokken en enthou siaste medewerkers die trots zijn op hún ziekenhuis en die er graag werken.

Daarom presenteren wij met gepaste trots dit magazine, dat u een kijkje in onze keuken geeft. In dit blad vertel-len we wat we doen, wat we belangrijk vinden, maar we laten ook heel bewust patiënten aan het woord. Omdat we trots zijn op ons ziekenhuis en omdat we open staan voor uw mening over onze zorg.

Maarten Rook Voorzitter Raad van Bestuur

INHOUDAntonius Magazine

3

06|07Ik heb er een écht vriendje bij.

08Het Geheugencen-trum; een voor-beeld van samen-werking in de zorg.

09St. Antonius Nazorg kijkt verder.

10 kortnieuws

11Een knobbeltje, en dan? Cathelijn Rijnders vertelt over de verdikking die ze voelde in haar borst. En over de razendsnelle actie die vervol-gens werd onder-nomen.

13 columnKindermishande-ling en de taak van het ziekenhuis.

16|17 vraag en antwoordEen vraag, een antwoord; vragen van patiënten, beantwoord door het St. Antonius Ziekenhuis.

18Patiëntveiligheid is ‘hot’; een aantal voorbeelden.

19Contactgegevens.

20De keukens van het St. Antonius Ziekenhuis.

04|05

Bevallen in NieuwegeinBevallen in Nieuwegein? Ja, omdat daar 24 uur per dag, 7 dagen in de week alles en iedereen klaar staat voor een optimale opvang en begeleiding.

14|15

Een hartritmestoornis, en dan?Bart-Jan Sijbrandij kreeg in 2004 veel last van zijn hart. Het onweerde in zijn borst, zo omschrijft hij het. Een hartritmestoornis. Wat is het en wat is eraan te doen?

12|13

Plassen kun je lerenAls sprake is van verkeerd aangeleerd plasgedrag bij kinderen kan een plastraining uitkomst bieden. Plassen op de plascomputer? Da’s spannend.

NR. 01 | 2009

REDACTIE

ARNOLD OTTEN | COMTEXT

EINDREDACTIE

TANJA HERMANS | ST. ANTONIUS ZIEKENHUIS

BASISONTWERP

MOUNTAIN DESIGN

VORMGEVING

AAD VOERMANS | AANGENAAM ONTWERP

FOTOGRAFIE

JARNO VERHOEF

BLADCOÖRDINATIE

JAAP LAGEMAN | BPC UTRECHT

COLOFON ANTONIUS MAGAZINEEen uitgave van het St. Antonius Ziekenhuis

Ook ’s nachts een prik

4

BEVALLEN BIJ ALNATALAlNatal biedt complete zorg en hulp rond elke zwangerschap. Zowel bij thuisbevallingen als bij bevallingen in het ziekenhuis, onder begeleiding van een verloskundige, maar, indien nodig, ook onder begeleiding van een gynaecoloog. Van 3D-echo’s tot kraamzorg en van informatie-avonden tot de zorg rond borst-voeding: AlNatal biedt het allemaal. In een prachtig, huiselijk centrum, leunend tegen het ziekenhuis. Met schitterende kraamsuites, maar vooral met de juiste zorg altijd dichtbij.

Info: www.alnatal.nl

Wie in het St. Antonius Ziekenhuis wil bevallen, gaat naar Nieuwegein. En dat is een bewuste keuze voor veiligheid. In Nieuwegein is alle specialistische hulp continu aanwezig. Dat ondervond ook Linda de Lange uit Utrecht.

“Ik zou thuis bevallen”, zegt Linda terwijl ze Nora, een tevreden wolk van een dochter van zes weken oud, de fles geeft. “Maar het liep anders. Donderdagnacht, rond half twee, kreeg ik mijn eerste weeën. De verlos-kundige kwam, maar met één centimeter ontsluiting was er nog niet al te veel haast geboden.”

Omdat de weeën vanaf dat moment steeds sterker werden en de ontsluiting op vrij-dagmiddag pas twee centimeter bedroeg, stelde de verloskundige voor om toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Linda: “Er werd geadviseerd om naar Nieuwegein te gaan omdat daar standaard een anesthesio-loog in huis is. Bovendien had ik wel eens gehoord over de kraamsuites daar. Dat trok me ook wel.”

Lekker slapenOndanks de knipperende fileborden was Linda vrij snel in het ziekenhuis. De verlos-kundige zorgde voor een goede overdracht en eindelijk kon de pijn van de aanstaande moeder bestreden worden. Linda kreeg pethidine toegediend. “Heerlijk”, kijkt ze terug. “Kon ik eindelijk even slapen.”

Maar na slapen komt wakker worden. Vrij snel al. “Toen de pijnstiller was uitgewerkt kreeg ik weer hevige pijn. ’s Nachts om een uur of drie gaven de gynaecoloog en de anesthesioloog aan dat een ruggenprik gegeven zou kunnen worden om weer wat op krachten te komen. Ze legden goed uit wat de voor- en de nadelen waren en

uiteindelijk werd besloten om het te doen. Vanaf dat moment zag ik de weeën nog wel op de monitor, maar ik voelde ze niet meer.”

Logeren in kraamsuiteIets voor negen uur op zaterdagochtend werd Nora geboren. Met behulp van de vacuümpomp, en dus moest het jonge gezinnetje een nachtje blijven ‘logeren’. “In de kraamsuite”, lacht Linda als Nora op haar arm het flesje tot de bodem heeft leeggedronken. “Dat was wel luxe, ja. Eerst lekker douchen, foto’s maken natuurlijk én beschuit met muisjes. Samen met Marco en ons kind op een hele mooie en gezellige kamer. Ik vond het wel fijn. Zeker zo’n eer-ste nacht ben je toch behoorlijk onzeker.”

De volgende dag, na een bezoekje van de kinderarts, ging de familie naar huis. En een eventuele volgende bevalling? “Ik weet het nog niet”, zegt Linda. “Maar de kans is groot dat ik toch voor het ziekenhuis kies. Ik kan er maar beter vast zijn.”

5

PIJNBESTRIJDING OF NIET?Uit onderzoek van Medicinfo blijkt dat 80% van de vrouwen niet compleet pijnloos wil bevallen. 10% zegt geen pijn te willen voelen. Bijna 80% wil zelf bepalen of er pijnbestrijding zal worden toe-gepast.

Slechts een derde van de vrouwen die voor het eerst moet bevallen, zegt goed op de hoogte te zijn van de mogelijkheden van pijnbestrij-ding.

81% van de vrouwen die pijnbe-strijding kregen tijdens de bevalling is hier positief over.

‘Ik zag de weeën wel, maar ik voelde ze niet meer’

VROUW KIND | ALNATAL

BEVALLING

‘Ik kan mijn ‘vriendje’ niet meer missen’

66

FABEL OF FEITMet een maagband kan ik niet meer uit eten.

Een fabel. Natuurlijk kan dat wel. Alleen een beetje aangepast. Een voorgerecht als hoofdgerecht kan ook heel lekker zijn.

De ziektekostenverzekeraar vergoedt de operatie.

Mits voldaan aan een aantal voor-waarden, wordt deze vergoed. Maar check het vooraf wel even. Het St. Antonius Ziekenhuis voldoet aan de kwaliteitseisen van de zorg-verzekeraars voor de ingreep en de begeleiding.

Na een operatie ben ik helemaal klaar.

Dat is een grote fabel. Een operatie lost niet alle problemen op. Maar het kan wel een heel belangrijk hulp-middel zijn.

77

Of het leven nog wel leuk is? José de Koe uit het Gelderse Lunteren kijkt me met grote ogen aan. “Het leven is veel leuker geworden. Ik heb er een écht vriendje bij. Een vriendje dat ik niet meer wil missen.”

José de Koe heeft twee gezonde kinderen, een zoon en een dochter. Maar die kwamen niet vanzelf. Bij de bevalling van haar doch-ter, nu zo’n vijf jaar geleden, ging het bijna mis. “Ik kreeg het HELLP-syndroom, een ernstige zwangerschapscomplicatie. Mijn toestand werd zo kritiek dat de baby met 29 weken gehaald moest worden. Gelukkig is alles goed gekomen, maar onze grote wens om nog een kind te krijgen, leek toen wel heel ver weg.”De gynaecoloog vertelde José dat stress en overgewicht het HELLP-syndroom kunnen aanwakkeren. “Afvallen kon ik zelf. En ik wilde niet nog een keer zó ziek worden. Bovendien was ik écht veel te zwaar”, klinkt het eerlijk.

‘Ik was veel te zwaar’

In het verleden had ze al verschillende keren geprobeerd om af te vallen. Tever-geefs. “Op een bepaald moment hoorde ik van iemand in de buurt dat die heel tevre-den was over een maagband. Ik ben me op internet gaan oriënteren en heb gekeken waar ik terechtkon. Over het St. Antonius Ziekenhuis hoorde ik goede verhalen. En ik wilde per se naar de beste plek.”Toen José belde met bariatrisch verpleeg-kundige Brigitte Bliemer kreeg ze meteen te horen dat de wachtlijst op dat moment erg lang was. “Maar ik kon al wel vrij snel komen voor een eerste screening”, vertelt José. “Ik kreeg een gesprek met Brigitte en daarna nog met een aantal andere specia-listen én een diëtist. Ze gaan duidelijk niet over één nacht ijs. Vind ik ook goed trouwens.”Toen José een tijd later werd opgeroepen ging het snel. Eerst een informatiebijeen-komst met lotgenoten en daarna de mede-deling dat ze binnen drie maanden aan de

beurt was. “En toen rinkelde de telefoon al na twee dagen.” Na nog één keer normaal uit eten werd José geholpen. Een flinke ingreep vond ze het. “Ik heb er wel een paar weken last van gehad.” En daarna? “Het is heel erg wennen en het gaat écht niet vanzelf. Je moet opnieuw leren eten. Veel lang-zamer. Eigenlijk moet je je hele leven veranderen. Ik ben heel streng geweest voor mezelf. In het eerste jaar ben ik meer dan dertig kilo afgevallen!”

7

BMIEen gezond BMI (Body Mass Index) ligt tussen de 20 en 25. Boven de 25 is sprake van overgewicht. Boven de 30 noemen we dat obesitas. Bij een BMI hoger dan 40 loopt u veel risico op ernstige gezondheidsklachten. Op internet leidt de zoekterm BMI u direct naar sites waar u binnen vijf tellen uw eigen BMI weet.

Maagband of maagverkleining?Er zijn veel manieren om operatief in te grijpen bij overgewicht. Het plaat-sen van een maagband en een maag-verkleining zijn daarvan de bekendste. Allerlei aspecten zoals de mate van overgewicht, de leeftijd, ziektes en eetpatroon, worden in een keuze meegenomen.

Wie bepaalt?‘Doe mij maar een maagbandje, dok-ter.’ Nee, zo werkt het dus niet. Nadat een patiënt een uitvoerige intake heeft gehad bij de bariatrisch ver-pleegkundige, wordt deze nog gezien door een diëtiste, psycholoog en een internist. Gezamenlijk bespreken zij wat de beste oplossing is voor het overgewicht van deze patiënt.

NazorgBij veel klinieken stopt de zorg al enige tijd ná de operatie. Bij het St. Antonius Ziekenhuis niet, juist om-dat de nazorg als bijzonder belangrijk wordt gezien. In de eerste twee jaar worden patiënten minimaal om de drie maanden door zowel de diëtiste als de bariatrisch verpleegkundige gezien. Ook na die tijd worden alle patiënten gevolgd en begeleid. Overgewicht is een chronische aandoening. Die vraagt om een levenslange begeleiding.

In de tweede zwangerschap, die overigens probleemloos verliep, kwam José ver-volgens tien kilo aan. Door de band iets strakker te zetten, waren die kilo’s er weer snel af. Doel bereikt, dus. Maar nu? José: “Nu ga ik door. Ik wil er nog heel wat vanaf hebben. Het bandje is daarbij een heel belangrijk hulpmiddel, maar alleen ík kan er een suc-ces van maken, dat realiseer ik me ook. Mijn leven is veranderd, verbeterd, ja. En dus ook een stuk leuker geworden!”

Overgewicht, obesitas en bariatrieIn het St. Antonius Ziekenhuis wordt al ruim tien jaar zorg verleend aan de groep bariatrische patiënten. Bariatrie houdt zich bezig met de medische begeleiding van de toename en vermindering van het lichaamsgewicht. Bariatrische chirur-gie behelst alle operaties voor de behandeling van overgewicht.Het Antonius Bariatrisch Centrum is er speciaal voor mensen met een langdurig bestaand overgewicht. Voor wie een BMI heeft van boven de 40, of boven de 35 met ernstig bijkomende chronische ziektes, kán een operatie een oplossing zijn. De wachtlijst voor een behandeling is kort.

OVERGEWICHT

MAN VROUW | CENTRUM VOOR OVERGEWICHT

NPONPO wordt in het St. Antonius Ziekenhuis afgenomen door een psycho-diagnostisch medewerker. De uitslagen worden geïnterpre-teerd door een neuropsycholoog die ook deel uitmaakt van het team van het Geheugencentrum dat verder bestaat uit een verpleegkundig specialist en, afhankelijk van de leeftijd van de patiënt, een geriater of een psychiater. “Bij een NPO test je zaken als aandacht, concentratie, geheugen, planning en organisatie. Een onderzoek duurt ongeveer anderhalf uur”, zegt neuropsycho-loog Maarten Bogert. Het zijn trouwens niet alleen oudere mensen die in het centrum komen. Bogert: “We zien ook relatief veel jonge mensen. Vaak worden de ge-heugenproblemen dan veroorzaakt door psychische problemen.”

SamenwerkingHet Geheugencentrum is een goed voorbeeld van hoe het St. Antonius Ziekenhuis samenwerkt met andere zorgverleners in de regio. Het Geheugencentrum is een samenwerkingsverband van Altrecht en het St. Antonius Ziekenhuis. Mede door die samenwerking wordt ook veel aandacht besteed aan een goed nazorgtraject, waarbij voor-lichting, advies, scholing of doorver-wijzing naar andere zorgverleners tot de mogelijkheden behoren.Info: www.vergetenendan.nl

Niet vergeten: Het Geheugencentrum

Tja, eigenlijk had ze het wel gedacht. De dochter van de 75-jarige Thera de Vries vreesde al dat het niet bij een bezoek aan de huisarts zou blijven. Haar moeder vergat steeds vaker dingen. Was ze dement aan het worden, was het Alzheimer of was ze de laatste tijd ge-woon wat vergeetachtig? Sandra vond de tijd rijp om eens met moeder naar de dokter te gaan. Die adviseerde een bezoek te brengen aan het Geheugen-centrum van het St. Antonius Ziekenhuis.

Het traject bij het Geheugencentrum begint met een uitvoerig gesprek met een geriater, een arts die zich gespecialiseerd heeft in de gezondheidsproblematiek bij ouderen. Het is een prettig gesprek. De geriater probeert een goed beeld van de klachten te krijgen. Sandra is bij het gesprek aanwezig, maar wordt na een half uurtje opgehaald. Zij praat dan even verder over de klachten van haar moeder met een verpleegkundig specialist. Moeder blijft bij de arts die een geheugen-test afneemt en lichamelijk onderzoek doet.

Anderhalf uur later is het eerste deel van het onderzoek afgerond. De arts en de ver-pleegkundig specialist overleggen over hun eerste bevindingen. Even later vertellen ze die tegen Sandra en haar moeder.

Overwogen wordt om een MRI of een CT-scan van de hersenen te maken en uitein-delijk wordt besloten tot een CT-scan. Ook wordt er bloed geprikt. Omdat het beeld ook daarna nog niet helemaal compleet is, wordt besloten om een week later NPO, neuro-psychologisch onderzoek, te doen. Weer een week na dat onderzoek komen Sandra en haar moeder terug in het cen-trum. Het blijkt dat de moeder van Sandra wel enige geheugenproblemen heeft, maar dat die problemen nog niet het predi-kaat ‘dementie’ krijgen. Sandra’s moeder krijgt het advies om vooral lekker actief te blijven. Ze moet prikkels blijven opzoeken, lichamelijke beweging zoeken en flink in gesprek blijven met andere mensen. Een jaar later moet ze terugkomen in het zie-kenhuis. Nu is ze vooral opgelucht.

8

MAN VROUW | GEHEUGENCENTRUM

GEHEUGENPROBLEMEN

1. IntakeMevrouw De Boer

krijgt een nieuwe

knie. Een maand voor

de operatie krijgt

ze in het zieken-

huis uitleg over de

ingreep. Ook wordt

ze alvast onderzocht.

De verpleegkundige

vraagt ook of me-

vrouw na de operatie

hulp nodig heeft. Ze

moet immers enkele

maanden met kruk-

Met name oudere mensen kunnen soms moeilijk overzien welke zorg na een ziekenhuisopname nodig is. Kan ik ge-woon naar huis? Heb ik thuishulp nodig? Moet ik daarvoor iets regelen? In Nederland is alles goed georganiseerd. Soms wat té goed als je kijkt naar de grote hoeveelheid

formulieren die nodig is om bepaalde zaken te regelen. Speciaal hiervoor heeft het St. Antonius Ziekenhuis een bureau met verpleegkundigen die zijn opgeleid om patiën-ten en hun familie te helpen bij het regelen van de zorg ná een ziekenhuis opname: St. Antonius Nazorg.

St. Antonius Nazorg kijkt verder

1

2

3

5

4

St. Antonius Nazorg is te bereiken via: nazorg@antoniusziekenhuis.nl

9

‘Maar waar moet ik dan naartoe?’

ken lopen. “Maar dat

kan niet”, zegt ze.

Dan gaat er alvast

een seintje naar

Nazorg.

2. RegelenOp de opnamedatum

bekijken de mede-

werkers van St. An-

tonius Nazorg of een

verzorgingshuis in de

buurt een tijdelijke

kamer beschikbaar

heeft. Wat alvast ge-

regeld kan worden,

wordt geregeld.

3. IndicatieDe operatie is goed

verlopen. Als ze

terug is op de kamer

en haar kinderen op

bezoek zijn, blijkt al

snel dat mevrouw

De Boer voorlopig

niet naar haar eigen

huis terug kan. Ook

heeft ze hulp nodig

bij het wassen en

aankleden. De

kinderen vragen of

St. Antonius Nazorg

‘iets’ kan regelen. En

dat gebeurt. Bij het

Centrum Indicatie-

stelling Zorg (CIZ)

wordt een indicatie

aangevraagd en bin-

nen 48 uur afgege-

ven. Even later kan al

tegen de familie De

Boer gezegd worden

dat alles is geregeld.

4. OntslagOp de ontslagdatum

staat de speciale

rolstoeltaxi klaar voor

de deur van het zie-

kenhuis. St. Antonius

Nazorg heeft alle

benodigde informa-

tie overgedragen aan

de collega’s van het

verzorgingshuis.

5. GeregeldDe hulp in het

verzorgingshuis is

geregeld. Daar wordt,

in overleg met de

familie, gekeken

wanneer mevrouw

De Boer weer naar

huis kan.

MAN VROUW | NAZORG

THUISHULP

Informatie-bijeenkomsten

Regelmatig vinden in het St. Antonius Ziekenhuis informatiebijeenkom-sten plaats voor patiënten en andere belangstellenden. In de komende maanden organiseren we onder meer bijeenkomsten over ‘Vermoeidheid na borstkanker’, ‘Sterilisatie’ en over de ‘Gevolgen van een beroerte’. In samenwerking met AlNatal zijn themabijeenkomsten gepland over de vraag ‘Thuis bevallen of bij AlNatal’ en over ‘Borstvoeding’. Alle informatie over locatie, tijden en aanmelding vindt u op www.antoniusziekenhuis.nl en op www.alnatal.nl.

Sneller gehol-pen bij nieuwe centraOm patiënten sneller én beter te helpen heeft het St. Antonius Ziekenhuis in de afgelopen tijd een aantal nieuwe centra geopend. Hierin werken verschillende specialisten nauw met elkaar samen.

Zo is er een Duizeligheidscentrum waar mensen door zowel een neuro-loog als een kno-arts worden on-derzocht. Tijdens hetzelfde bezoek wordt ook aanvullend onderzoek ver-richt. Bij het Slaapcentrum worden mensen met slaap-waakstoornissen onderzocht door een neuroloog, longarts en kno-arts.Voor mensen met rugpijn is er een speciaal Herniacentrum ingericht. Hier wordt neurologisch onderzoek verricht en kan aansluitend een MRI-scan worden gemaakt en besproken. Dit centrum is ook ’s avonds te bezoeken.

Tot slot is er ook een CTS-centrum voor patiënten met de verdenking op het Carpaal Tunnel Syndroom. Ook zij krijgen tijdens één bezoek diverse onderzoeken en een behandeladvies. Eventueel kan direct met een neuro-chirurg worden overlegd.De nieuwe centra kennen allemaal een korte wachtlijst. Omdat specia-listen nauw met elkaar samen-werken, hoeven patiënten maar één keer naar het centrum te komen.

KORT NIEUWS

Vrouw-vriendelijke sterilisatie

Essure is de naam van een sterilisatie-methode voor vrouwen die nu al een aan-tal jaren in het St. Antonius Ziekenhuis wordt toegepast. Een betrouwbare sterilisatiemethode zonder narcose, zonder ziekenhuisopname en zonder sneetjes in de buik.

Bij de behandeling plaatst de gynae-coloog een aantal fl exibele veertjes in de opening van de eileiders. Door die veertjes groeien de eileiders dicht en kan geen bevruchting meer plaatsvinden. De Essurebehandeling duurt ongeveer een kwartier. Na drie kwartier kunnen de meeste patiënten weer naar huis.

Drie maanden na de ingreep wordt met een röntgenfoto en een echo gecon-troleerd of de veertjes goed zitten. Als dat het geval is, is een andere vorm van anticonceptie niet meer nodig.

Essure wordt als bijzonder vrouwvrien-delijk ervaren. Ook de cijfers zijn goed. Complicaties komen zelden voor en bij de vrouwen bij wie de veertjes tijdens de controle goed zaten, zijn geen zwanger-schappen opgetreden.

De Essurebehandeling is onomkeerbaar. Vrouwen die de ingreep hebben laten verrichten, kunnen nooit meer zwanger worden.

Info: www.essure.nl

Voor de artsen en verpleegkundigen is het van groot belang dat ze goed op de hoogte zijn van het medicijngebruik van opgenomen patiënten. Zorg er daarom voor dat u, als u wordt opgenomen, altijd een briefje meeneemt met daarop de ge-gevens van de medicijnen die u gebruikt.

Ook mag u de doosjes meebrengen, als u dat makkelijker vindt.

Dat geldt zeker ook voor de ‘medicijnen’ uit de drogisterij. Hoe vollediger het beeld, hoe beter het beleid van het zie-kenhuis daarop kan worden afgestemd.

En ook de thuis-apotheek!

10

‘Toch blij dat ik ben gegaan’

VROUW | MAMMACENTRUM

BORSTKANKER

Je schrikt. Natuurlijk schrik je. Is dat een knobbeltje, of niet? Hoe voelt een knobbeltje eigenlijk? Gaat dit weer weg? Heb ik me vergist? Nog een keer voelen. Vorige maand zat het er nog niet. Maar het voelt onschuldig. Of houd ik me voor de gek? Naar de dokter? Of volgende week?

Cathelijn Rijnders (35) voelde in januari van dit jaar iets. Een knobbeltje in haar linker borst. “Bindweefsel”, dacht ze. Cathelijn is dierenarts. Ze heeft dus wel enig ‘gevoel’ voor wat ze voelt. “Maar als het bij jezelf is ga je toch een beetje twijfelen.”

Cathelijn besloot in haar agenda te zetten dat ze over vier weken naar de huisarts zou gaan. Als het knobbeltje er dan nog zat, tenminste. Haar vriend vond dat geen goed idee. “Hij wilde dat ik meteen naar de

huisarts ging”, zegt Cathelijn. “Eigenlijk had hij natuurlijk wel gelijk.”

De huisarts reageerde iets minder laconiek dan Cathelijn misschien gehoopt had. “Voor ik mijn shirt weer aanhad, had ze al een afspraak bij het mammacentrum van het St. Antonius Ziekenhuis gemaakt. Ik kon er meteen terecht. En tja, als zij het zegt, dan zal dat wel het beste zijn.”

‘Gelukkig was er geen tijd om me zorgen te maken’De autorit herinnert Cathelijn zich als ‘een beetje raar’. “Maar het gaat allemaal zo snel dat je nauwelijks tijd hebt om je zorgen te maken.” In het ziekenhuis stelde de chirurg Cathelijn vrij snel op haar gemak.

“Ik moest wel meteen een echo en een foto laten maken.” De radioloog constateerde dat er inderdaad sprake was van een stukje klierweefsel. Niks aan de hand, zo kon Cathelijn tegen haar opgeluchte vriend vertellen. “Fijn dat we niet lang in spanning hoefden te zitten. Toch blij dat ik snel gegaan ben, ja. En dat ik meteen terechtkon.”

Een knobbeltje?Een knobbeltje of niet? “Het is moei-lijk uit te leggen wanneer je naar de huisarts moet gaan”, zegt oncolo-gisch chirurg Evert Theunissen. “Ben alert. Zorg ervoor dat je weet hoe je borsten normaal aanvoelen”, zo luidt zijn algemene advies. “Gevoelige of pijnlijke borsten zijn in het algemeen geen verdacht symptoom. Maar als je twijfelt, ga naar je huisarts. Liever een keer te veel dan te weinig.”

Vier van de vijf worden gerustgesteldBijna vierhonderd patiënten met borstkanker worden jaarlijks in het St. Antonius Ziekenhuis behandeld. Veel meer komen er ongerust naar het centrum. Vier van de vijf bezoe-kers kunnen echter met een gerust hart weer naar huis. Bij hen wordt geen borstkanker geconstateerd. Van de mensen die wel behandeld moeten worden, geneest zestig tot zeventig procent.

In de afgelopen jaren heeft het St. Antonius zich ontwikkeld tot een van de grootste centra voor borst-kanker in Nederland. De behandelteams bestaan uit ge-specialiseerde chirurgen, radiologen, internist-oncologen, radiotherapeu-ten, mammacare-verpleegkundigen en plastisch chirurgen.

11

12

Plassen kun je leren

FABEL OF FEITOuders klagen over smerige toilet-ten op basisscholen. Hun kinderen lopen er blaasontstekingen door op, zeggen ze.

Kinderarts Heleen Blokland: “Dat wc’s op school soms vies zijn, dat kan. Maar dat kinderen er een ver-hoogde kans op een blaasontsteking hebben, dat is écht fl auwekul.”

Kinderen van zes jaar die in hun bed plassen, da’s niet normaal!

Continentietherapeute Anneke Bartels: “Ook een fabel. In elke schoolklas zitten gemiddeld twee bedplassers. Kinderen van zes of zeven jaar die goed gemotiveerd zijn, kunnen vaak prima geholpen worden met tips van de huisarts of met een training van de GGD. Pas als dat niet lukt is een bezoekje aan de kinderarts aan te raden.”

KINDEREN | CONTINENTIECENTRUM

BROEKPLASSEN

13

Zoon is zeven en de ouderavond op school was niet prettig. Juf baalt van het broekplassen dat zoonlief nog steeds doet. Ja, dat snap ik ook wel. Maar wat heb ik fout gedaan? En hoe moet dat nu? Ik kan moeilijk twee keer per ochtend van mijn werk weg om hem een schone broek aan te trekken.

Plassen kun je leren. Dat blijkt uit de succes-volle Plastraining die al enige tijd wordt ver-zorgd door continentietherapeute Anneke Bartels van het St. Antonius Ziekenhuis. “Tenminste als er sprake is van verkeerd aangeleerd plasgedrag”, voegt ze toe. “Als er een andere afwijking is, is het natuurlijk een andere zaak.”

AfwijkingenKinderarts Heleen Blokland heeft veel ervaring met plasproblemen bij kinderen. Tijdens een eerste onderzoek is ze er vooral op gericht om lichamelijke afwijkingen te constateren. “Als die er niet zijn, is training vaak een prima middel.”

Om de plasproblemen van een kind goed in beeld te krijgen, worden door de continen-tietherapeute echo’s van de blaas gemaakt. Ook gaat het kind op de ‘plascomputer’. Die brengt de kenmerken van de plas in een grafiek in beeld. “Een hulpmiddel om te zien of het probleem in het mechanisme van plassen en de plas ophouden ligt.”

Thuis trainenAls dat bekend is kan de training begin-nen. Het kind wordt geleerd hoe het moet plassen, wanneer en hoe vaak. “Daarna

wordt er thuis getraind. Met de ouders als belangrijkste supporters”, zegt Anneke. Zelf houdt de therapeute de ontwikkelingen goed in de gaten. “De kinderen houden op een lijst bij hoe vaak ze plassen. Elke week bel ik ze op. Ik vraag hoe het gaat, ik stimuleer ze en ik maak afspraken over het plasgedrag. Elke maand komen ze even naar het ziekenhuis. Dan gaan ze ook weer op het computertoilet en kijken we samen naar de vooruitgang.”

Deze intensieve begeleiding, bedoeld voor kinderen vanaf ongeveer zes, zeven jaar, zet zoden aan de dijk. Na de training zijn de meeste kinderen van hun probleem af. Plassen kun je dus gewoon leren.

‘Na de training zijn de meeste kinderen van hun probleem af’

TIPS• Verdeel het drinken én het plassen goed over de dag. Het is het beste als je

tussen de vijf en acht keer per dag naar het toilet gaat. Bijvoorbeeld: twee keer ’s ochtends, drie keer ’s middags en twee keer ’s avonds.

• Om bedplassen te voorkomen is het goed om voor het slapen eerst te plassen, dan even te lezen (of voor te lezen) en vervolgens nóg een keer te plassen. Zo bouw je de dag goed af. De nieren en je hersens krijgen al een seintje dat je gaat slapen. De urineproductie kan naar een lager pitje.

Alert op kindermishandelingOuder met kind komt op het spreekuur. Bij het onderzoek zie ik een luieruitslag die ik nog niet eerder heb gezien. Moeder gedraagt zich raar naar haar kind en ruikt naar alcohol. Het voelt niet goed. Is dit kindermishandeling? Verwaarlozing?

Een ziekenhuis is er om medische vragen van patiënten te beantwoorden. Maar je verantwoordelijkheid gaat verder. Je kunt en mag je ogen niet sluiten voor dingen die gebeuren. Daarom hanteren we in het St. Antonius regels en afspraken om mogelijke gevallen van kindermishandeling te onderkennen en er adequaat op te reageren. Zo zijn de medewerkers van de Spoedeisende Hulp geschoold en volgen ook de verpleegkundigen van de Kinderafdeling een scholing.

In die scholing leren we kijken naar signalen. Past het verhaal van de ouder bij de wond, is er adequaat gereageerd, valt dat kind niet erg vaak van de trap? De veiligheid van het kind staat centraal. Kunnen we ouders helpen met adviezen of een doorverwijzing, of moeten we echt contact opnemen met het Algemeen Meldpunt Kindermishandeling en moeten we overwegen om het kind, na overleg met het AMK, zelfs op te nemen?

De aandacht voor kindermishandeling is terecht. Maar dat ouders soms bijna bang zijn om met hun kind naar het ziekenhuis te komen, is natuurlijk een ander uiterste. Wij zijn er niet om ouders te beschuldigen. Maar dat we de veiligheid van het kind centraal stellen, dat kan niemand ons kwalijk nemen, toch?

Erica Post, kinderarts

COLUMN

Een hartritme- stoornis en dan?

Ritmestoornis aanpakken met nieuwe techniekDe cardiologen van het St. Antonius Ziekenhuis lopen voorop in de vernieuwing van cardiologische technieken. Zo heeft het ziekenhuis, in samenwerking met een Amerikaanse fi rma, nieuwe katheters ontwikkeld waarmee het weefsel dat de ritmestoornis ver-oorzaakt van binnenuit kan worden weggebrand. Met deze katheters kan de meest voorkomende vorm van hartritmestoornissen, het zoge-noemde atrium fi brilleren, snel en doeltreffend behandeld worden. Drie jaar geleden was het St. Antonius Ziekenhuis een van de eerste drie klinieken in de wereld die deze techniek gebruikten. Inmiddels komen specialisten uit de hele we-reld naar het St. Antonius Ziekenhuis om de fi jne kneepjes van deze vorm van ablatietechniek te leren.

14

15

HARTRITMESTOORNIS

INNOVATIE | CARDIOLOGIE

Een hartritmestoornis. Klinkt eng. Want hoewel de precieze werking van dit vitale orgaan behoorlijk ingewikkeld is, weet iedereen wel dat je rond je hart niet al te veel storing kunt gebruiken. Maar wat is precies een hartritmestoornis? Is het gevaarlijk? Hoe wordt het behandeld? Op deze twee pagina’s vindt u het antwoord op de meeste vragen. Gespecialiseerd car-dioloog Lucas Boersma legt uit en Bart-Jan Sijbrandij vertelt zijn persoonlijke verhaal.

Bart-Jan Sijbrandij is 38 jaar. Sportman in hart en nieren. In hart? Ja, ook in hart. Tot 2004 hield hij ervan om de grenzen van zijn eigen fysieke mogelijkheden op te zoeken. Het spreekwoordelijke snot voor de ogen, doorgaan tot het gaatje en liefst nog wat verder. Maar vijf jaar geleden ging het mis. Goed mis.

Bart-Jan: “Ik was aan het surfen. Deed ik graag. Ik roeide op subtopniveau, deed aan mountainbiken, surfen, wakeboarden. En alles tot het uiterste. Alleen op die zaterdag ging het mis. Ik voelde mijn hart plotseling tekeergaan. Een geratel in mijn borstkas. Een heel ‘unheimisch’ gevoel. Mijn hart klapte alle kanten op. Ik kon nog net aan de kant komen. Uitgeput was ik. Geschrokken? Ja, dat wel. Maar aan de andere kant had ik dat gevoel wel vaker gehad. Het ging ook altijd weer over. ’s Avonds dus lekker gaan stappen en ’s ochtends weer op het wake-board. Maar het gevoel ging niet meer weg. Ook niet toen ik de volgende dag naar mijn werk ging.”

Daar was Bart-Jan niet lang. De trap naar zijn werkplek kwam hij bijna niet meer op. Lijkbleek zag hij. Een dokters- en zieken-huisbezoek volgde snel.

Bart-Jan: “Het ‘onweer’ in mijn borst hield niet meer op. Ik zag ook dat ik dikke enkels had. En ik moest continu plassen. In het ziekenhuis was het snel bekeken. Ik kon meteen blijven. Verschrikkelijk vond ik het. Mijn sportleven stortte in. Maar het gevoel in mijn hart was nog erger. Ik wilde mijn hart er het liefste zo uitpakken.”

De pillen die Bart-Jan meekreeg hielpen,

maar waren niet voldoende. En dus was hij al snel weer terug bij de cardiolo-gen van het St. Antonius Ziekenhuis. Daar werd besloten om een elektrische stroomschok toe te dienen. Een wonder-middel. Voor even, want de ritmestoor-nissen bleven terugkomen.

Bart-Jan: “Na een paar van die schokken zei dokter Boersma: ‘Ik ga je helpen.’ Hij bedoelde dat hij een ablatiebehandeling wilde uitvoeren. Hoe dat ging? Nou, ik vond het wel indrukwekkend. Ik lag in een Star Trekachtige ruimte met de dok-ter en een aantal van die kordate kerels erbij. De sfeer was goed. Ik was helemaal bij en ik moest aangeven wat ik voelde. Bij de behandeling werd een katheter via de lies naar mijn hart geschoven. Daar werden, door een warmtebron kleine littekens in het hart gemaakt om de prikkelgeleiding te optimaliseren, waardoor het hart gewoon ritmisch kan kloppen en dus geen verstoring meer kan geven.”

De operatie verliep voorspoedig. Bart-Jan voelde zich meteen veel beter. Maar niet voor lang. Wat vaker gebeurt bij deze behandeling, gebeurde ook bij hem.

‘Het onweer in mijn borst hield niet meer op’

Bart-Jan: “Het bleef terugkomen. Ook na een tweede operatie. Tussendoor ging het eigenlijk waanzinnig goed. Ik was weer flink aan het sporten. Maar, met name toen ik van medicatie veranderde, was een derde operatie toch noodzake-lijk. Dat was in 2007. Daarna heb ik de medicatie afgebouwd en nu voel ik me weer prima. Beter dan ooit tevoren, echt waar. Ik sport weer als vanouds. Nee, ik ga niet meer op zoek naar die maximale inspanning. Wil ik ook niet. Maar ik voel me wel ‘gerepareerd’, ja. En daar ben ik dokter Boersma erg dankbaar voor.”

GEVAARLIJK OF ONGEVAARLIJK?Bij een hartritmestoornis slaat het hart op hol omdat de elektriciteits-huishouding van slag raakt. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Als de oorzaak in een van de boezems van het hart ligt, is de aandoening, hoewel erg vervelend, meestal niet direct gevaarlijk. Komt de stoornis echter vanuit de hartkamers, dan is het oppassen geblazen. Cardioloog Lucas Boersma: “Zeker omdat dit vaak gepaard gaat met een bescha-diging aan de hartspier, bijvoorbeeld door een hartinfarct. Hoe zwaarder de beschadiging, hoe groter de kans op ritmestoornissen.”

Mensen met een groot risico op dit soort hartritmestoornissen kunnen geholpen worden door de implan-tatie van een ICD. “Dat is een ap-paraatje dat onder het sleutelbeen wordt geplaatst. Vanuit de ICD, een soort pacemaker, lopen elektroden naar het hart. Via deze draden houdt de ICD het hartritme in de gaten. Als het ritme op hol slaat en boven een bepaalde grens komt, geeft de ICD een schok, waardoor het normale ritme zich weer herstelt.”

Momenteel werkt het St. Antonius Ziekenhuis mee aan de ontwikkeling van een nieuw type ICD dat de sig-nalen via de borstkas opvangt, zodat er geen inwendige elektroden meer nodig zijn. Dit kan een aantal belang-rijke complicaties verminderen.

16

Dagelijks komen er vragen binnen bij het St. Antonius Ziekenhuis. Vragen van patiënten, van familieleden van patiënten. Vragen over ziektebeelden, medicijnen of behandelingen. Op deze twee pagina’s vindt u een greep uit de vragen die wij de afgelopen tijd via onze mailbox binnenkregen. Specia-listen van het St. Antonius Ziekenhuis zorgen uiteraard voor de antwoorden. Heeft u ook een vraag? Mail dan naar: voorlichting@antoniusziekenhuis.nl.

Een vraag, een antwoord

Een hartinfarct, wat is dat?Wat gebeurt er nu precies als we spreken van een hartinfarct?

Een hartinfarct ontstaat door het plot-seling afsluiten, meestal door vaat-verkalking, van een van de drie krans-slagaders, die de hartspier van bloed voorzien. Een gedeelte van de hartspier krijgt dan plotseling geen bloed meer en sterft binnen enkele uren af.

Dit doodgaan van een deel van de hart-spier, met als gevolg het ontstaan van een litteken, wordt een hartinfarct, of hartaanval genoemd.

DE MAILBOX VAN ...

Hoe langer de kransslagader afgeslo-ten blijft, des te groter is het infarct en daarmee het litteken. Van een klein litteken heeft het hart meestal wei-nig last, maar een groot litteken zorgt ervoor dat het hart minder goed kan werken. Dit kan benauwdheidsklachten en zelfs hartfalen tot gevolg hebben. Het is daarom belangrijk dat de krans-slagader zo snel mogelijk weer wordt opengemaakt. Dit gebeurt tegenwoor-dig vrijwel altijd door te ‘dotteren’. Hierbij heft de cardioloog de afsluiting op door een ballonnetje op te blazen in de afgesloten ader. Meestal wordt er daarna een stent -een metalen gaasje in de vorm van een kokertje- achterge-laten om te voorkomen dat de krans-slagader opnieuw dicht gaat zitten.

Snel dotteren is van groot belang. Daarom moet, bij het plotseling ont-staan van heftige pijn op de borst, al dan niet uitstralend naar de linkerarm (samen met transpireren en overgeven de klassieke tekenen van het hartin-farct), de patiënt zo snel mogelijk naar het ziekenhuis worden vervoerd. In het St. Antonius Ziekenhuis, een

top-cardiologisch centrum, kunnen patiënten 24 uur per dag, zeven dagen per week geholpen worden.

Waar moet ik naar toe?Ik hoorde van het Oncologie-centrum. Kunt u zeggen wat dat is?

Als u naar het Oncologiecentrum gaat, gaat u eigenlijk naar het St. Antonius Ziekenhuis. Het centrum is namelijk een initiatief van ons ziekenhuis. Wat bijzonder is, is dat we alle specialis-men rondom kanker in dit centrum verzameld hebben: medisch specia-listen, oncologieverpleegkundigen, radiotherapeuten en andere gespe cia-liseerde zorgverleners werken in het Oncologiecentrum nauw samen om tot een éénduidig behandelplan te komen en de beste behandeling te geven. De medewerkers en specialisten zijn ook actief op het gebied van klinisch we-tenschappelijk onderzoek en nieuwe, innovatieve behandelmethoden. Het Oncologiecentrum bestaat uit

17

meerdere centra, twee dagbehande-lings- en verpleegafdelingen in Utrecht en Nieuwegein.

Info: www.oncologiecentrum.nl

Hoofdpijn van een ruggenprik?Ik heb wel eens hoofdpijn, maar de laatste weken wel erg vaak. Zou dat iets te maken kunnen hebben met de verdoving die ik in het ziekenhuis kreeg bij een operatie?

Ja, dat zou kunnen. Een ruggenprik geeft heel weinig complicaties, maar hoofdpijn komt wel ooit voor.

Het wordt veroorzaakt door het nalekken van ruggenmergvocht uit het gaatje in het ruggenmergvlies.

Typerend is dat het voornamelijk optreedt bij rechtop staan en zitten, en weer verdwijnt bij het liggen. De klachten gaan uiteindelijk gewoon weer over omdat het gaatje zich weer sluit. Als het erg hinderlijk is, kan het gaatje gesloten worden door het aanbrengen van een zogenoemde

bloedpatch. Daarvoor wordt opnieuw een ruggenprik gedaan, waarbij tussen de 10 en 20 ml (eigen) bloed wordt ingespoten voor het gaatje.

Aambeien, daar wil je vanaf!Ik heb last van aambeien. Hoe kom ik er vanaf?

Veel mensen hebben last van aam-beien. Vaak komt het door onze eet-gewoonten. We eten tegenwoordig steeds minder vezelproducten, waar-door de ontlasting harder en droger wordt. We moeten meer persen en kracht zetten, waardoor we de zwakke plekjes in onze sluitspier teveel gaan belasten. Die plekken raken beschadigd, geïrriteerd en zwellen op.

Soms gaan ze bloeden of raken ze ont-stoken. Jeuk en pijn zijn het gevolg.

Bij het St. Antonius Ziekenhuis wordt sinds enige tijd een nieuwe methode toegepast om aambeien te behan-delen. Bij deze methode brengt de

chirurg een apparaatje met een soort gevoelige microfoon bij de patiënt in. Zo wordt in de anus het geluid opge-spoord van de zwakke plek. Het bloed-vat wordt vervolgens afgebonden met hechtdraad, waarna het aambeiweefsel afsterft. Deze ingreep is bijna volledig pijnloos.

Zoveel bloed, moet dat nou?Waarom worden er soms zo veel verschillende buisjes bloed afgenomen?

Voor bloedafname worden verschil-lende typen buisjes gebruikt, omdat de arts soms verschillende waardes in het bloed wil bepalen. Om dat te kunnen test het laboratorium het bloed. Voor deze testen moeten vaak bepaalde stoffen aan het bloed toegevoegd wor-den. Deze stoffen moeten soms van te voren al in de buisjes gedaan worden, bijvoorbeeld om te voorkomen dat het bloed stolt. Daarbij wordt er natuurlijk wel voor gezorgd dat er nooit onnodig veel bloed wordt afgenomen.

PATIËNTVEILIGHEID

1 2

3 4

Dit jaar start het St. Antonius Ziekenhuis met een elektronisch voorschrijfsysteem. Met dit systeem krijgen specialisten en verpleegkundigen op alle afdelingen waar de patiënt komt, een helder beeld van het medicijngebruik. Ziekenhuisapotheker

Ed Wiltink vindt dit systeem het logische vervolg op eerder ingezette acties. “We wer-ken al tien jaar in een structuur die ervoor zorgt dat fouten rondom medicatie bijna niet kunnen voorkomen. Deze digitalisering vormt daarbij een nieuwe, goede stap.”

Geen infecties!Zieke mensen zijn vatbaar voor infecties. Daarom wordt er in het St. Antonius Ziekenhuis veel gedaan om ziekenhuis-infecties buiten de deur te houden. Zo zijn er speciaal opge-leide infectiepreventieadviseurs aangesteld die voorlichting geven over een goede hygiëne en over het voorkomen van infecties. Een voorbeeld: goede handhygiëne is heel belangrijk. De handen ‘wassen’ met een huidvriendelijke handalcohol is daarvoor de meest effectieve manier, effectiever dan het wassen met water en zeep, zo is gebleken uit onderzoek.

Schone lucht in OKOpereren in een stoffi ge ruimte? Dat kan natuurlijk niet. De lucht in een operatiekamer moet zo schoon mogelijk zijn. Daarom is er een ingenieus systeem aangelegd dat ervoor zorgt dat die lucht helemaal schoon is. Centraal in dat sys-teem staat een luchtbehandelingskast, waarin de Utrechtse en Nieuwegeinse buitenlucht liefst drie maal gefi lterd wordt, voordat deze vlak boven de behandeltafel de OK binnen-komt. Omdat de toevoerlucht kouder is dan de omgevings-temperatuur, daalt hij direct neer op de plek waar geope-reerd wordt. Ook op de plek waar de instrumenten voor een operatie worden ‘opgedekt’, wordt deze lucht zuivering toegepast. De lucht in de OK’s is dus OK.

Een schone scoop: natuurlijk!Inwendig onderzoek, bijvoorbeeld in de maag, darmen of longen, maakt een operatie steeds vaker overbodig. Bij en-doscopisch onderzoek worden via een slang allerlei instru-menten ingebracht. Maar wat gebeurt er met die slangen na een onderzoek? Samen met sterilisatiemedewerker Truus van Leeuwenkamp nemen we een kijkje in de reinigingsruimte van de Endoscopieafdeling.

1 Het instrumentarium in een scoop wordt maar één keer gebruikt en daarna weggegooid. De scopen zelf niet. Die worden na gebruik eerst getest op waterdichtheid. Daarna worden ze handmatig gewassen in een eiwit oplosser.

2 In een spoelmachine worden de scopen gereinigd en ge-desinfecteerd. Zit er een slang op een verkeerd kanaal van de scoop, dan gaat een signaal af. De medewerker die de scopen in de machine plaatst ‘logt in’ met een eigen code. Zo is altijd te zien wie welke scoop heeft gereinigd.

3 Na ruim een half uur zijn de scopen schoon en gaan ze naar een droogkast, waar ze minimaal twee uur blijven hangen.

4 De droge scoop ligt klaar voor gebruik. Schoon? Absoluut. En om dat zeker te weten worden regelmatig kweken gemaakt van de scopen. Als extra check.

Altijd de juiste medicijnen

18

19

Locaties St. Antonius Ziekenhuis

A. NieuwegeinKoekoekslaan 1

B. Utrecht OudenrijnVan Heuven Goedhartlaan 1

C. Utrecht OvervechtParanadreef 2

D. Utrecht Veldhuizen (Kaakchirurgie)

Van Lawick van Pabstlaan 12De Meern

E. Utrecht VleuterweideUtrechtse Heuvelrug 130 - 132Vleuten

F. HoutenHollandspoor 5

ContactSt. Antonius ZiekenhuisPostbus 25003430 EM NieuwegeinTelefoon 088 - 320 30 00www.antoniusziekenhuis.nl

Heeft u vragen?

Stuur een mail aan de afdeling Communi catie van het St. Antonius Ziekenhuis. info@antoniusziekenhuis.nl of bel 088 - 320 84 00

Alle patiënten van het St. Antonius Ziekenhuis krijgen in mei een patiënten-pas. Het pasje vervangt het ouderwetse ponsplaatje. Uniek aan de pas is dat de patiënt deze zelf kan maken met behulp van een geldig identiteitsbewijs en de patiënten paszuil, die op alle drie de ziekenhuislocaties van het St. Antonius komt te staan. Wachten bij de inschrijf-balie voor een pasje hoeft dus binnenkort niet meer.

UTRECHT

VIANENVIANEN

IJSSELSTEINIJSSELSTEIN

NIEUWEGEINNIEUWEGEIN

HOUTENHOUTEN

DEN DOLDERDEN DOLDER

ZEIST

DE BILTDE BILT

BILTHOVENBILTHOVEN

GROENEKANGROENEKANGROENEKAN

HAGESTEIN

MAARSSEN

BUNNIK

ODIJKDRIEBERGEN-RIJSENBURG

VLEUTEN

DE MEERNDE MEERNHARMELEN

Leidsche RijnLeidsche Rijn

A2

E35

A2

E25

A12E30

A12E35

E311

A27

A28

A12E30

E30

A27

N230Zuilense Ring

A.A.A.A.

B.

C.

D.

E.

F.

GEEF UW MENING!

Wij zijn benieuwd naar uw mening over ons ziekenhuis. Hiervoor hebben wij een consumentenpanel opgericht. Wilt u zich aanmelden of meer informatie, stuur dan een e-mail aan: onderzoek@antoniusziekenhuis.nl

WORD LID VAN ONS CLIËNTENBERAAD

Het St. Antonius Ziekenhuis heeft een Cliëntenberaad in het leven geroepen. De leden van het beraad behartigen de belangen van de patiënt en hebben inspraak over zorginhoudelijke kwesties.

Wilt u lid worden van dit beraad of meer informatie hierover, stuur dan een e-mail aan: b.deppe2@antoniusziekenhuis.nl

PONSPLAATJE MAAKT PLAATS VOOR PATIËNTENPAS

SMAKELIJK!In het St. Antonius Ziekenhuis wor-den dagelijks ongeveer negenhon-derd warme maaltijden bereid in de keukens in Nieuwegein en Utrecht. Daarnaast worden ook de perso-neelsrestaurants bevoorraad en de broodbuffetwagens gevuld. Patiënten kunnen kiezen uit vier tot vijf groentes, vlees, aardap-pelgerechten, pasta’s, rijst en nagerechten. Bij de broodmaal tijd wordt een heerlijke soep geser-veerd.

De koks hebben natuurlijk rekening te houden met speciale bereidings-eisen. Zo zijn er patiënten die bepaalde producten niet mogen hebben in verband met een dieet of allergie en moet het eten voor andere patiënten bijvoorbeeld gemalen worden. Patiënten kunnen ook kiezen voor -gecertificeerde- Halalproducten.

Uit tevredenheidsonderzoeken blijkt dat de keukens van het St. Antonius Ziekenhuis hun werk uitstekend verrichten. En da’s maar goed ook. Een verblijf in het ziekenhuis is al vervelend genoeg. Smakelijk!