METAL FIRTINA 2KURTULUŞ

Burak TURNA

Eylül 2005ISBN: 975−263−223−8

Timaş Yayınevi

1

KATALOG BİLGİSİ:

YAZAR: TURNA, BurakKAPAK: Kenan ÖZCANYAYINEVİ: Timaş YayıneviDİZİSİ: Politik Kurgu − RomanKONU: Metal Fırtına 2 Kurtuluş, Burak TURNA, Timaş YayıneviYER: İstanbulAY: Eylül YIL: 2005ISBN: 975−263−223−8BARKOD: 9799752632232SAYFA: 223FİYAT: 6.5 YTLFİZİKİ: 14 x 20 cm., Karton Kapak

2

Burak Turna

20 Ocak 1975 yılında İstanbul'da doğdu, İlk, orta ve liseöğrenimini Yeşilköy'de tamamladı. Kıbrıs Girne AmerikanÜniversitesi İşletme Bölümü'nden mezun oldu. Medya,bankacılık ve tekstil sektörlerinde iş deneyimi kazandı.Yazarlık serüveni, ilk romanı Metal Fırtına ile başladı;ancak hayal kurma serüveni, bilincinin açıldığı ilk andanberi sürüyor. Profesyonel yazarlık hayatına başladığı ilkkitabı "Metal Fırtına" on dört hafta boyunca en çoksatanlar listelerinin birinci sırasında yer aldı. Yazarın"Metal Fırtına" ve "Metal Fırtına−2/Kurtuluş" dışında yinepolitik kurgu kulvarında "Üçüncü Dünya Savaşı" isimli birkitabı daha bulunmaktadır. Yazar, kendi geliştirdiği ve"Metal Fırtına" romanının temelinde bulunan mantıksistemini anlattığı "SistemA: Geleceğin Düşüncesi" isimlidenemesini yakın zaman içinde yayınlamayı düşünüyor.

* * *

info@burakturna.com

www.burakturna.com

www.metalfirtina.com.tr

* * *

3

17 Haziran 2007

Gökhan Birdağ, hemen odayı terk etmek istememişti.Türkiye'den gelen haberleri dinledikçe orada daha dafazla kalmak istiyordu. Adrian III. Lynam'ın yalvaranbakış lar ı , iç inde en ufak b i r acıma duygusu b i leuyandırmıyordu. Onun bedeninin yavaş yavaş pisliğebatmasını seyretmekten zevk almaya bile başlamışgibiydi.

"Eğer sana bir şeyler anlatırsam, bana bunu yapmaktanvazgeçer misin?" diye sordu Lynam. İçinde hâlâ bir umutvardı. Gökhan, onun bu haline acıdı. Gerçekten de hiçbirbilgi ya da başka herhangi bir şey onu içinde bulunduğubuhar tankından bozma metal kafesin içinden kurtarmayayetmezdi. Ama tabii Gökhan ondan fazladan bir şeyleröğrenirse hiç de fena olmazdı bu. Kurbanı yok olurkenona iyi davranmak gibi bir amaç taşımıyordu.

"Peki Lynam, eğer seni öldürmekten vazgeçmeme nedenolacak kadar önemli bir bilgi verirsen, bunu bir kez dahadüşünürüm."

Bir an için Lynam'ın yaşlı gözlerinin içinin parladığınıgördü. Garip bir şekilde onun az sonra çekeceği acınınartmasından mutlu oldu. Bu mutluluk için pişmanlıkduymayacaktı.

"Benim gerçekten her şeyin başı ve çok önemli biriolduğumu mu düşünüyorsun?"

4

"Bana bak Lynam, ben öyle çok düşünmem, tamam mı?Bildiklerim ve önyargılarım vardır. Ve bunlara görehareket ederim." "Hah, aslına bakılırsa senden dahafazlasını beklerdim. Beni öldürmekle işi yarım bıraktığınısöyleyebilirim sana." ölüm tankının içinde bile patron gibidavranmaya çalışmasına şaşırmadı Gökhan. Büyük birgüce hükmetmişti o ve şimdi yavaş yavaş yok oluyordu.

Odanın içi korkunç bir koku ile dolmuştu. Burundan nefesalmak neredeyse imkânsızdı ama Lynam sanki hiç kokualmıyor gibiydi. Yaşadığı şok nedeniyle belki de beynihayatta kalmaya o kadar yoğunlaşmıştı ki, ne koku ne debaşka bir duyusu çalışıyor olmalıydı.

"Peki Bay Lynam, sizi dinliyorum, işi tamamlamam içinbana yardımcı olun."

"Ben sadece bir aracıyım aslında."

"Ne, bir aracı mı, milyarlarca dolan yönetip, büyük birülkeye saldırılmasının altyapısını hazırlayıp, sonra daaracı olduğunu mu söylüyorsun?"

" İ y i b i r ka t i l o l duğuna şüphem yok ama i ş güçmevzularında yeterince iyi değilsin."

"O pisliğin içinde çürürken bile ukalasın Lynam, amaetlerin aniden kemiklerinden sıyrılmaya başladığındaböyle olamayacaksın."

"Dünyayı ele geçirmeye çalışıyorlar. Yüzyıllar öncesindenberi süregelen bir bilinç, bir irade var ortada. Bütündünyaya yayılmış inanılmaz bağlantılar söz konusu. Hergün gazetelerin manşetlerinde okunan haberlerin çoğunun

5

kaynağı bu irade. Kesin bir şekilde dünyaya hükmetmekistiyorlar. Kullanamayacakları hiçbir araç yok. İnsanhayatına önem vermiyorlar; parayı, bankaları, borsalarıonlar yönetiyor. İstedikleri zaman fînansal krizler çıkartıpceplerinizdeki paranın yok olmasını sağlıyorlar. Savaşlarçıkartıyorlar, isterlerse bir dünya savaşını bile çıkaracakaltyapıyı hazırlayabilir ve bunu kendi çıkarlarına göredüzenleyebilirler, zaten bunu yapacaklar bir gün."

G ö k h a n , L y n a m ' ı d i n l e r k e n i l k k e z b u a d a m ı nsöylediklerine inandığını hissetti. Gözünde gittikçeküçülüyordu Lynam. Beş para etmez bir taşeron gibidavranmaya başlamıştı. Bu duygu hoşuna gitmediGökhan'ın. Zavallıları öldürürken içi çok acıyordu. Zavallıbirisini öldürmemişti hiç, öldüremezdi. Kaşarı hatırlıyorduo zaman, küçüklüğündeki eğitim sonunda, Kaşar'ı hiçsuçu olmadan öldürmüş olmasını vicdanı hep bir yerlerdesorgulamıştı.

"Benim kafamı karıştıramayacağını biliyorsundur umarımLynam. Kimlerden bahsettiğini anlamıyorum. Bana isimver, adres ver. Bu saçmalıkları çok dinledim. Hiçbir şeyifade etmiyor söylediklerin. Bu gidişle zaten milyarda birolan kurtulma şansını da kaybedeceksin."

"Bana bak, zaten bacaklarım gitgide garip hislerledolmaya başladı. Şimdiye kadar hiç olmadığı kadar rahat."

"Bu çok doğal Lynam, bacakların yüklerinden tamamenkurtulmaya başlıyor. Onları bir arada tutan bütün bağlarçözülüyor."

Lynam karşısındaki adamın nasıl bir ruh hali içindeolduğunu anlamaya başlamıştı. Şansının olmadığını

6

anlamıştı. Ama hâlâ bedeni hayatta kalmak için beyniniyanıltıcı sinyaller veriyordu. Gökhan'ı ikna etmek içinuğraşmasını istiyordu.

"Peki, sana isim vereceğim, ama bu isim seni bir yeregötürmez."

Gökhan umutlandı birden, hadi ver şu ismi bana, diyedüşündü. Ama bu heyecanını belli etmiyordu. Yüzündekiifade hiç değişmemişti, ama Lynam da bulunduğu konumaboşuna gelmemişti. O haliyle bile Gökhan'dan yayılanadrenalinin kokuşunu almıştı. Hayatta kalması içingereken her şeye karşı hassastı bedeni.

"Eğer beni buradan çıkarırsan, o ismi alırsın."

Gökhan şaşırdı birden ve gülmeye başladı. Bu adamçılgın birisi, diye geçirdi içinden. Sonra düzeltti, sadeceyaşamak için çırpınan birisiydi o kadar.

Bir şeyler yapmalıydı. Burada fazla zaman da harcamakistemiyordu.

"Peki Lynam, seni oradan çıkaracağım."

Lynam duyduklarına inanamıyordu. Onu kandırmıştı işte.ismi verecekti, ama bu adam tek başına o isme hiçbir şeyyapamazdı, hatta onu görmeyi bile başaramazdı.

Gökhan Lynam'ı kapattığı kazanı devirdi ve alt kapağınıaçtı. Kazanın içinden çıkanları bakmaya dayanamıyordu.Lynam'ı hızla bacaklarından çekerek odanın dışınasürükledi. Adam inanılmaz bir mutluluk içindeydi.

7

Bedeni o kadar yumuşamıştı ki biraz daha sertçe çekseelinde kalabilirdi bacakları.

"Lynam, sadece on saniyen var. Hemen ismi söyle, yoksao deliğe tekrar girersin."

"Peki... dur... biraz zaman ver bana..."

"Sana zaman falan vermeyeceğim. Şu anda bu durumdabulunman bile senin için inanılmaz bir şey."

"Bak, seninle ofisime gidelim, orada sana pek çok dosyaverebilirim."

Gökhan bir kez daha şaşırmıştı. Bu adam kendisini aptalyerine mi koyuyordu acaba?

"İsimmm!" Keskin bakışlarını Lynam'a dikti.

"Moşe Şalom!"

Gökhan'ın yüzüne oturan ifade, Lynam'ın hiç hoşunagitmemişti. Yaşlı yüzü gerildi ve az önce kapıldığı umutduygusu, yerini karanlığa bıraktı.

"Lynam, bu isim ne kadar doğru bilmiyorum ama..."

"Doğru, yemin ederim doğru. Amerikan Hazine Bakanınındoğrudan rapor verdiği bir insandır kendisi. Dünyadakipara akışını kontrol eden nadir insanlardan. Bütün buoperasyonların arkasında o vardı. Benim esas patronumo. Ben sadece Metal Fırtına'yı idare eden kişiydim, birçeşit müdür gibi." Gökhan bunları duyduğuna çoksevinmişti. "Bay Lynam, yaşamınız burada sona eriyor.

8

Sizden daha fazla bir şey alabileceğimi sanmıyorum."Lynam'ın gözleri faltaşı gibi açıldı.

"Ama beni bırakacağını söyledin, haksızlık, bunuyapamazsın." "Lynam, küçük adamların uzun süre acıçekerek ölmesine gerek yoktur. Bu ölümü Moşe Şalom'ataturmalıyım."

Gökhan birden sessizleşti. Lynam'ın boynuna çöktü,ellerini doladı ve sadece sıktı. Bir süre sonra banyodatemizleniyordu.

Artık o adamı bulması gerekiyordu. Hemen hazırlıklarınıyapmalıydı. Ama önce birilerini aramalıydı. Bu ülkedehareket etme imkânı neredeyse hiç kalmamıştı.

Kurt'u aradı. Ne yapması gerektiğini soracaktı ona.Telefon açıldığında Kurt'un beklediği gibi konuşmadığımduyunca şaşırdı. Ona Moşe Şalom'u anlattı. Kurt bundanhiç etkilenmemiş gibiydi. Hatta sanki konu hakkında bilgisivardı. Moşe Şalom'un bir diğer ismi de Sir Eli'ydi. Onu pekçok kişi bu isimle çağırırdı. Gökhan'ın hemen Türkiye'yedönmesi gerekiyordu. Yapması gereken başka bir iş vardı.

Kahroldu Gökhan üzüntüden. Bu işin esas sorumlusunuyakalamak istiyordu. Bunu yapamayacağını düşünmekonu çıldırtıyordu, işi yarım bırakmayı sevmezdi.

Kurt onu teselli etmek için elinden geleni yapıyordu." M e r a k e t m e G ö k h a n , M o ş e Ş a l o m e l i m i z d e nkurtulamayacak. Halledeceğiz o işi."

"Ama nasıl Kurt, o adam çok güçlü, onu ancak benhalledebilirim."

9

"Gri Takım'ın Amerika bağlantılarının ne kadar güçlüolduğunu bilmiyorsun sanırım."

O kadar da güçlü değildi ama Kurt, Gökhan'ı teselli etmekiçin bunları söylemek zorundaydı. Ayrıca Şalom'un neredeolduğunu bulmak için çok uğraşmaları gerekiyordu.Amerika olağanüstü koşullarda olduğu için bu çalışmalarıyapmak da iyice zorlaşmıştı. Kurt bazen düşünüyordu,kazanmışlardı ama sanki karanlık günler devam ediyordu.Daha yapılacak çok iş vardı.

"Onu rahat bırakmayacaksın, değil mi Kurt?" Gökhanbunu sorarken ciddiydi, işi kişiselleştirmek istemiyordu,ama kendisini o kadar kaptırmıştı ki bu olayı bizzat takipedecekti.

"Amerika'daki Gri Takım ajanları senden ibaret değil."

Gökhan bunu duyunca bir süre sessiz kaldı ama bundaşaşılacak bir şey yoktu. Kurt'un ne kirli çıkı olduğunubiliyordu ve aslında kendisinin her şeyi bilmediğini de. Nezaman Kurt'un ona her şeyi anlattığını düşünse mutlakayeni bir şeyler öğreniyordu.

"Bunu çok fazla sorgulamak istemiyorum Kurt, senin benianladığını biliyorum."

"Anlıyorum seni, merak etme, tahmin edemeyeceğinkadar iyi iki Gri Takım ajanı şu anda Amerika'da. Birisinieğitimden tanıyorsun, diğerini ise tanımıyorsun, zira ohiçbir zaman sizin eğitim kampınızda olmadı. Onlarıneğitim kampı çok farklıydı."

"Ne, yoksa başka bir Gri Takım kampı daha mı vardı?

10

Bunu bilmiyordum. Beni sürekli şaşırtmak zorunda mısınKurt?"

"Gökhan, buraya geldiğinde seni daha da şaşırtacakşeyler söyleyeceğim. Şimdi seni oradan aldırmak için biroperasyon hazırlıyorum. Amerika'daki işleri bırak da orayıbilen adamlarım halletsin. Sana buralarda ihtiyacım var."

" T a m a m , a m a b a n a s ö z v e r , M o ş e ' n i n p e ş i n ibırakmayacaksın."

"Tamam Gökhan, söz veriyorum."

KUTSAL TOPRAKLAR

11 Ekim 2007

Gökyüzü güneşin egemenliğindeydi. Her yer alev almışgibi sıcaktı. Bu coğrafyaya alışmamış insanların buradayaşamasına imkân vermeyen bir hava vardı, insanlargündelik işlerini yapmaya uğraşıyorlardı. Dünyanındengelerinin gitgide bozulmaya başladığı bir dönemdeyaşamın tadım çıkarmaya çalışıyorlardı belki de.

Riyad sokaklanndaki insanların hepsi de öyle bahsedildiğigibi zengin değildi. Petro dolarların tamamının bu halkıncebine aktığı doğru değildi. Ancak yollarda en son modelarabaları görmek pek çok kişi için Suudi zenginliğiningöstergesiydi.

Türkiye sınırlan içerisinde birkaç ay önce yaşanmış

11

olaylar insanları çok fazla ilgilendirmiyor gibiydi. Onlar da,b izden uzaktaki şeyler as la b ize u laşamaz, d iyedüşünüyor olmalıydılar. Zaten Amerika da savaşıkaybetmiş ve çekilmişti. Artık korkacak bir şey yoktu.

Ha lk pazannda o tu ran esna f , s ı cağ ın e tk i s i y lemayışmışken hızla üzerlerinden geçen jet uçağıngökyüzünü yaran gök gürültüsü benzeri sesi ile irkilipoturdukları yerden fırladılar.

Apaçık gökte h içb i r şey görünmüyordu, her yermasmaviydi. Ama birazdan bir gölge hızla büyüdü ve yerigöğü yaran bir ses çıkararak pazarın üzerinden geçip gitti.He rkes te b i r pan i k baş lad ı . E t ra fa koşuş tu rupt e l e v i z y o n l a r ı a ç t ı l a r . B i r y e r l e r d e n b i l g i a l ı palamayacaklarını öğrenmeye çalışıyorlardı.

Televizyonlarda henüz hiçbir şey yoktu, ibrahim Tatlısesklibi ile karşılaştı televizyonların düğmesine basanlar.Uyduları olanlar hemen Türk televizyonlarına döndüler. Busefer tatilcileri gösteren magazin programlan vardı. Amadışarıdaki jet uçaklarının sesleri artmaya başlamıştı,içgüdüsel olarak dükkânları kapatmaya yöneldiler. Neolduğunu bilmiyorlardı ama ailelerinin yanma gitmelerigerektiğine dair bir his belirmişti içlerinde.

Halk pazarının esnafı ve müşterileri pazarın dışına doğrudağılırken Kraliyet sarayının bulunduğu bölgelerdenpatlama sesleri duyulmaya başlamıştı. Arapça feryatlardoldurmuştu her yeri. Kimdi bunlar?

Televizyonlar bir süre sonra yayınlarını kesmeye başladı.Bazıları tamamen sessizliğe gömülürken bazıları dayorumsuz gökyüzü resimlerini koymuştu. Canlı yayında

12

S u u d i h a v a s a h a s ı n a g i r e n A m e r i k a n j e t l e r i n igörebiliyorlardı.

Kimse ne olduğunu çözemiyordu. Suudi yerli halkı etraftauçuşup bomba yağdıran uçakların Amerikalı olduğunuanlamıştı ama bir türlü bu durumu mantılı bir çerçeveyeoturtamıyorlardı. Amerikalıların böyle bir şey yapacağınıdüşünmek imkânsızdı ama bu gördükleri de gerçekti.Patlamalar gitgide şiddetleniyordu. Amerikan savaşgemilerinden atılan uzun menzilli seyir füzeleri yerden çokalçakta uçarak Suudi Krallığının içlerine doğru mermihız ıy la kaybolup g id iyordu. Halk korku ve panikiçerisindeydi.

Komuta ve kontrol merkezi, Metal Fırtına operasyonusırasındaki yoğunluğu tekrar yaşamaya başlamıştı.Askerler birkaç ay önceki çekilme nedeniyle gergin vesinirl iydi. Hedeflerin hızla yok edilmesi gerektiğinibiliyorlardı. Güney tak ve Kuveyt'te konuşlanmış bulunanAmerikan üslerinden kalkan uçaklar, bu üsteki radarlardanhedeflerine yönlendiriliyordu. Radar uçakları sürekli olarakyerdeki ve havadaki hareketliliği bu merkezlere ileterekiletişimin sürekli açık kalmasını ve yabancı uçaklarınbölgeye ulaşmasını engelleme görevini yerine getiriyordu.

Amerikan ordusu kimsenin beklemediği bir anda yenidenharekete geçmişti. Bu operasyonun içeriğinin ne olduğuve kimlere karşı yapıldığı belli değildi. Dünya medyası buolağanüstü durumu merkezlerine bildirmek için yarışediyordu. Amerikan ordusu içinde gömülü bulunanhaberci ler, hemen hemen her üste bir hareketl i l ikolduğunu ve savaş teçhizatlarını yüklenen Amerikalıbirliklerin, üslerini terk etmekte olduğunu bildiriyordu.Telaşlı bir ordu görüyordu insanlar. Bu olayın boyutlarının

13

nerelere gideceğini kestirmek neredeyse imkânsızdı.

Suudi Krallığı tüm dünyaya bu ani saldın nedeniyle yardımçağrılarında bulunuyordu. Bütün Müslüman âlemine dedestek çağrısı yapılmıştı. Ancak henüz hiçbir ülkedenyanıt gelmemişti.

Derken İran hızla bir kınama yayınlayarak Amerikanordusunun Ortadoğu'dan çekilmesini istedi. Aksi takdirdemeydana gelecek sonuçlardan sorumlu değildi. Tabii bud ip lomat ik d i l l i uyan lara neredeyse h içb i r yanı tgelmiyordu. Washington ölü şehre dönüşmüştü vebaşkentin yeni bir şehre taşındığı günlerde savaşınbaşlaması tam anlamıyla bir kaos yaratmıştı.

"Hedefteki birlik, Suudi Kraliyet Muhafız Birliği!" "AnlaşıldıHector... Hedefinyakınlanndayız." "Bu hedefin acilen yokedilmesi gerekiyor." "Anlaşıldı. Vurulacak hedefin çokyakınındayız. Muhafız birl iğine bağlı zırhlı araçlangörebiliyoruz. Panik halindeler. Ne yaptıklarını bilmiyorgibiler. Sanırım ilk önce canlarını kurtanp daha sonradirenişe geçecekler..."

"Bizden beklemiyorlardı sanırım."

"Evet, haklısın. Beklemiyorlardı. Ancak bunu hakediyorlar. Bu bölgede meydana gelen olaylar nedeniyleülkemize nükleer bomba atıldı. Acısını yine bu bölgeçekmeli."

"Saldın kuvvetleri lütfen akıl yürütmeyi bırakın. Alçaktanuçuyorsunuz, dikkatli olun, henüz Suudi hava savunmasistemine karşı bir saldın yapılmadı."

14

"Anlaşıldı. Ancak bu mantığı anlayamadım. Savaşdoktrinimiz mi değişti?"

"Onlar hazırlıksızdı ama biz de hazırlıksız başlattık busaldırıyı."

Amerikan bombardıman uçakları Suudi birlikleri üzerindevızıldarken hava savunma füzeleri harekete geçmişti. Birpatr iot bataryasından çıkan PAC−2 füzesi gözlegörülemeyecek bir hızla bir Amerikan uçağını havadayakaladı ve imha etti. Saldırının ilk kaybı verilmişti.

"Burası komuta kontrol merkezi. Suudi hava sahasındakisaldın uçaklarının dikkatine! İnsansız savaş uçaktan, havasahasına girmeye başlıyor. Herkes dikkatli olsun. Kendikendilerine otonom uçuş yapmaktalar. Hedeflerinibel ir leyip kendileri yok edecekler. Hava savunmafüzelerinin etrafında dolaşmayın. Tekrar ediyorum. Havasavunma füzeleri ile çatışmaya girmeyin. Bırakın bu işiküçük robot uçaklanmız halletsin."

"Kahretsin, bu küçük serseri robotların bizim eğlencemizielimizden almasına dayanamıyorum."

"Dostum bu işi bu kadar hafife alma. Bu çatışmanınsonuna kadar hayatta kalabi leceğimiz konusundaendişelerim var."

"Hey, bırak bunları şimdi. Şuraya baksana, bir helikopter.Bu bir Suudi helikopteri. Avlayacağım onu."

"Anlaşıldı. Anlaşıldı. Bu bir Suudi saldın helikopteri.Alçaktan ve çok hızlı uçuyor."

15

Suudi savaş helikopteri zigzagh manevralar yaparakkaçmaya çalışıyordu ama çölde bunu yapmak çok zordu.Neredeyse açık hedef halindeydi.

"Tam onun üzerindeyim. Artı içine alıyorum. Kurtuluşuyok."

"Çabuk olun."

Amerikan savaş uçağı şimdi kendisine göre hayli yavaşuçmakta olan helikopteri hedef merkezine almıştı. Ateşdüğmesine bastı ve onlarca otuz milimetre top mermisihelikopterin etrafına yağmaya başladı. Bazıları helikoptereçarpmış ve patlamıştı. Helikopterin hiç şansı olmamıştı busaldırıda.

İnsansız uçaklar koordineli hareketlerle hava sahasınagirmiş ve kendi bilgisayarlannın yardımıyla radarlannyaydığı radyasyonu araştırmaya başlamıştı. Bu hedefleriyakalamalan zor olmadı. Hava alanlarını korumayaçalışan Suudi radarları, bu uçaklara kilitlenmek için zamanbulamamıştı. Onlan belirlemeleri çok zordu. AncakAmerikan uçaklan çok uzun mesafelerden bu radarlannkendilerini yakalayacağını anlamış ve ona göre hedefitakibe almışlardı. Bir süre sonra radarsavar füzeler,insansız uçak lar ın yassı gövdeler inden ç ık t ı vehedeflerine doğru gitmeye başladı. Tüm bu süreç boyuncamerkezdeki hiçbir operatör işe kanşmamıştı. Bu robotuçakların davranıştan gerçekten de korkutucuydu. Sankibir gün kendi kendilerine kalkıp istedikleri yeri vurmayıöğrenebilecek bir havadaydılar. Bilgisayarlan, son derecegelişmiş yazılımlan ve sinir ağlan sayesinde hızlaöğrenebilen bir yapı geliştirilmişti. Eğer bir hedefte,olumsuz sonuç alınırsa aynı taktikleri kullanmıyor ve

16

hedefe başka taktiklerle saldınyorlardı.

"Hava sahası temizleniyor, Suudi hava savunma sistemiyavaş yavaş çökertiliyor."

"Anlaşıldı, yüksekliğinizi artırabilirsiniz. USS Nimitz uçakgemisi saldın grubuna bağlı uçaklar, hava sahasınagirmek için izin istiyor efendim."

"Onlara izin verebilirsiniz. Suudi hava sahası temiz.Rahatlıkla girebilirler.

Irak'taki Amerikan askeri merkezleri, kara birliklerininharekete geçmesi için Genelkurmay Başkanı HowardStrike'ın emrini bekliyordu.

Bir gariplik vardı, uzun süre geçmesine rağmen Strikehâlâ emri vermemişti. Anlaşılmaz nedenlerle saldın emriverilmiyordu. Bazı generaller sabırsızlanmaya başlamıştı.Strike'ı tanıyanlar ise onun nasıl biri olduğunu çok iyibiliyorlardı. Başarısızlık duygusunu kısa sürede üzerindenatacak birisiydi ve bunu yapmıştı büyük olasılıkla.

Hovvard Strike sabırsızlanıyordu doğrusu. Beklediği birşey vardı ve hâlâ olmamıştı... Ortadoğu'ya saldın emriniilk duyduğunda kulaklarına inanamamıştı. Bu kadan dafazlaydı artık. Üstelik kendisine hakaret ediliyordu. Busefer görevini basan ile yerine getireceğine duyulaninançtan bahsediliyordu. Amerikan ordusu Metal Fırtınayenilgisinin intikamını almalıydı. Üstelik bütün Ortadoğu'yuateş denizine çevirerek bunu yapmalıydı.

Birilerinin bunlara dur demesi gerekiyor, diye düşündüHovvard Strike. Ancak kabineyi tamamen ele geçirmiş

17

olan perde arkası güçler bu işin ucunu bırakmayacakgibiydi. Para güçleri sayesinde her şeyi yapacaklarına okadar fazla inanmışlardı ki. Amerikan sistemi şimdi varolma savaşı veriyordu. Eğer bu kabinenin istekleri yerinegetirilirse dünya yok olmanın eşiğine gelebilirdi.

Kuvvet komutanları ile yaptığı konuşmalar çok iç açıcıdeğildi. Hava Kuvvetleri iyi durumdaydı. İstedikleri andaOrtadoğu'da pek çok hedefi yok edebilirlerdi ama KaraKuvvetlerinin bu hedef bölgelerini ele geçirmesi imkânsızgibi görünüyordu. Üstelik Suudi Arabistan gibi KutsalBölgeleri içinde barındıran bir ülkeye saldırmak, direnişiinanılmaz boyutlara taşır ve dünyanın bu bölgesiniAmerikan askeri için yaşanılmaz bir yer haline getirebilirdi.O zaman topyekun bütün Müslümanlarla karşı karşıyagelirlerdi ve mutlaka kaybederlerdi. Acaba istenen bumuydu? Türk iye 'ye de kaybedecek ler in i b i le reksokulmuşlardı belki ve şimdi yeni bir savaşa itiliyorduordu.

Strike bazı şeylerin göründüğü gibi olmadığım anlamayabaşlamıştı. Amerika yine kaybederse o zaman nükleersilahlara başvurmak gerekebilirdi. Çünkü bu saldınyıkaybetmek demek, bölgenin tamamen elden gitmesidemekti. Buna izin verilemeyeceğine göre... Belki de yenikabine bunu istiyordu. Amerikan ordusunun süreklikaybedip zor durumda kalmasını ve bu şekilde nükleersilahların kullanılma yolunun açılmasını.

Bu düşünce Strike'ın tüylerini diken diken etti. Bu oyununiçinde yer almak istemediğini biliyordu ama istifa ederseyerine başkası gelirdi ve bu emri doğrudan uygulardı.Hemen Rumsfeld'i araması gerektiğini biliyordu. Elitelefona giderken bunun doğru hareket olup olmadığım bir

18

an bile sorgulamamıştı.

Son derece karanlık kelimelerin kullanıldığı bir konuşmageçti aralarında. Birbirlerine geçmişte yapılan yanlışlarıitiraf ettiler. Rumsfeld, güç tutkusunun onu yönettiğinikabul etti ve Strike'dan özür diledi. Ama artik çok geçti.Gücün esiri olmuşlar, sermaye mantığını aşmış olan paramerkezlerinin işlerine gelecek biçimde davranmışlardıhep. Hepsi büyük birer yanlıştan ibaretti. Dünyayıkanafbulmaya hiç gerek yokken bunu yapmışlardı veşimdi bu kendilerine daha fazla ölüm ve savaş olarakdönüyordu. Bazı şeyleri karşılıklı olarak idrak ettiklerinigörünce aslmda durumun o kadar da kötü olmadığınıanladılar. Ordunun yönetimi hâlâ Strike'ın elindeydi.Emirleri yerine getirmek zorundaydı ama. Alt düzeydekisubaylan ikna etmesi mümkün olmayabilirdi ve bu durumhemen anlaşı l ı rd ı . O zaman p lan lamayı öy le b i ryapmalıydılar ki, Sir Eli'nin yakalanıp yok edilmesi içingereken zaman sağlanabilsindi. Ama bunun için acilenTürkiye ile irtibat kurmaları gerekiyordu. Rumsfeld bunuhemen yapacağını bildirmişti. Strike'a düşen ise en kısazamanda kabineyi samimi olduğuna ikna edecek birsaldın planı hazırlamaktı. Bu planın uygulama aşamalarıtabii ki Rumsfeld tarafından bilinecek ve gereken yerleregerekli bilgiler verilecekti. Ordu içinde Strike ile aynıdüşüncede olan başka generaller de vardı. Strike özelliklebu general ler in yönett iğ i tümenler i iç ine alan birope rasyon p l an l ayacak ve en sonunda on la radüşüncelerini açıklayarak Sir Eli'nin ortadan kaldırılmasıiçin göreve çağıracaktı.

Umarım buna gerek kalamaz, diye düşündü. Amerika'dabu türden bir askeri müdahalede bulunmak görülmemişşeydi ve büyük yankılara yol açardı. Bundan cesaretlenen

19

bazı devletler de kendi planlarım uygulamaya koyabilirdiv e s o n u ç t a i s t e n m e s e b i l e b ü y ü k b i r s a v a ş asürüklenebilirdi dünya.

Etrafındaki general ler de Str ike' taki garip havayısezmişlerdi. Neden Amerikan tümenlerinin Kuveyt'igeçerek görev verildiği üzere Suudi Krallığım işgalebaşlamadığım soruyorlardı. Strike ise, durumun karasaldırısı için hazır olmadığını ve Suudi direnişininbeklenildiğinden fazla olduğunu söylüyordu onlara. Ne deolsa Kutsal Topraklan tamamen ele geçirme düşüncesi,bölgedeki herkeste yoğun bir direniş yaratabilirdi. Sıradaİran vardı. Yeni Amerikan yönetimi, Ortadoğu'da eldeedeceği kesin zaferin hayallerim kuruyordu. Televizyonlarsavaşın haberini verirken sürekli olarak VVashington'dakinükleer patlamayı kullanıyor ve bu patlamanın sorumlusuolarak tüm Ortadoğu'yu gösteriyorlardı. Bunun maliyetiniödemek zorundaydılar. Eğer zafer normal yollarlasağlanamazsa her türlü karşılık verilecekti.

Altı gön önce 5 Ekim 2007

Rumsfeld ve Rice tedirgindiler. Başkan Bush'un istifasınıvermesi çok da zor olmamıştı. Ancak esas sorun şimdibaşlıyordu. Ne yaparlarsa yapsınlar, Metal Fırtına'yagiden yolun mimarlan durmuyordu.

Rice yorgundu. Rumsfeld'in beyni ise hiç durmuyordu.Yine düşünceli gözlerle süzüyordu bulunduklan odanınpenceresinden dışarıyı.

20

"Sence bunu gerçekten yapacaklar mı Donald?" diyesordu Rice, kendi söylediklerine inanmıyor gibiydi.

"Durmalan için ölmelefffazım. Hiçbirisinin de ölmeye niyetivarmış gibi görünmüyor. O kadar süredir onlarıniçindeyim. Bu benim son projemdi, başarılı olamadım.Artık emekli olmak istiyorum ama bir türlü işi onların elineveremiyorum. Ben olmasam sanki bütün dünyayı yakacakbir işe girişebilirlermiş gibi geliyor. Unutma Condi, dahaönce de pek çok pis işlerini durdurdum."

"Evet Donald, biliyorum sen olmasaydın kim bilir dahaneler olurdu?" Bunu söylerken gülüyordu Rice. Donald dagülüyordu. Ne düzen ne de disiplin kalmıştı Amerikansisteminde.

Rumsfe ld bunun fark ındaydı , i ş le r i topar lamasıgerekiyordu. Yoksa yönetim, Amerikan devlet sisteminesızmış olan yan yasal örgütün denetimine geçmeküzereydi ki bu felaket demekti.

Ve felaket kapıdaydı.

Stillson hükümeti Ortadoğu'yu karıştırmaya niyetliydi.Ordu Irak'ta konuşlanmaya devam edecekti. Ne yapacağıbelli değildi, kayıplarını telafi etmeye çalışacaklardı. Veyönetime gelenlerin sicilleri ile ilgili ciddi sorunlar vardı.Yeni kabinenin hemen hazırlanması nedeniyle kimsekabinenin kimler tarafından kurulduğunu bilmiyordu.Yaşanan kaos sırasında Savaş Bakam Stillson da dahilolmak üzere birtakım resmi görevliler, yeni bir kabineoluşturmuşlar ve bunu kabul ettirmişlerdi.

Yeni Başkanlık seçimleri yapılıncaya kadar Stillson

21

kendisini Başkan seçtirmişti. Zaten sorun da buyduS t i l l s o n i s m i n i a r a ş t ı r a n l a r h i ç d e i y i ş e y l e r l ekarşılaşmıyordu. Rumsfeld'i en çok zorlayan ve sorunçıkaran da buydu.

Kabine ilk toplantısını New York"ta yapmıştı. Yenibakanlar arasında dünya kamuoyunun tanıdığı kimseyoktu neredeyse. Amerikan halkı da neye inanacağınışaşırmıştı, borsa bile halen tam randımanlı olarakç a l ı ş m a y a b a ş l a m a m ı ş t ı . S a d e c e k u r u m s a l e ldeğiştirmeler yapılıyordu, yoksa eskiden olduğu gibisıradan vatandaşların gidip hisse, çenedi alması mümkündeğildi. Bunun dışında gündelik hayattaki insan, içinedüştüğü savaş bunalımından kurtulmaya çalışıyor vekendisine dayatılan tüm çözümleri hemen kabul ediyordu.Stillson hükümetinin kim tarafından kurulduğu bile buruhsal çöküntü nedeniyle araştırı lmamıştı. Bir i leriSenato'da işi bitirmiş ve Amerika'nın acil bir durumdabulunduğu belirti lerek hükümetin hemen kurulmasıgerektiği söylenmişti. Evet, bazı adımların alışılmışteamüllere aykın biçimde atıldığı görülüyordu ama ortadakaos vardı ve hemen düzeltilmeliydi. En azından böylesöylenmişti insanlara. Tabii ki tüm bunlar bir sonrakiseçime kadardı. Bu seçimin ne zaman olacağına dairspekülasyonlar, savaş haberleri ile durmuştu. Böylesinebir ortamda seçimler asla yapılmazdı. Amerika büyük birdünya savaşma gidiyordu ve bunu bu hükümetle yapmakzorunda kalacaktı.

Garip bir hava hakimdi o gün salona. Bu toplantınıngerçekten Amerikan Başkanının toplantısı olduğunudüşünmek çok zordu, insanlar aslında ne için oradaolduklarını bilmiyor gibiydiler. Bir çeşit darbe olmuşgibiydi. Halkın ve dünyanın dikkatinin nükleer patlamada

22

olduğu bir sırada bütün idare, zaten yan yarıya devletesızmış olan perde arkası güçler tarafından elde edilmişti.Ancak bu çok tehlikeli bir durumdu.

Toplantı henüz başlamamıştı. Herkes Stillson'ın toplantıyıbaşlatmasını bekliyordu. Kabine üyeleri toplantınınbaşlamamış olmasından bir hayli rahatsızdı.

"Sayın Başkan, ne bekliyoruz? Bir an önce şu toplantıyıbaşlatalım."

Stillson'ın elleri titriyordu, bu göreve getirilebileceğini hiçdüşünmemişti. Elinin altında dünyanın süper gücününbütün enerjisi vardı ama onu kullanacak ne iradesi vardı,ne yetkisi, ne de izni.

"Sayın Bakanlar, çok önemli bir misafiri bekliyoruz."

"Ne, misafir mi? Sizi oraya Başkan diye koymak tam birsaçmalıktı zaten. Kendiniz konuşmayı beceremiyormusunuz?"

Bakanlar bir kahkaha kopardı. Stillson ne diyeceğinibilemedi. Amerika'nın kurulma aşamasındaki eyaletmeclisi toplantılarına benziyordu. Bütün düzen sıfırdanyeniden inşa ediliyormuş gibiydi.

"Beyler biraz beklerseniz, hepinizin burada olmasınısağlayan Beyefendi ile karşılaşacaksınız. Birazdan Sir Eliburaya gelecek ve çok önemli kararların alındığımgöreceksiniz."

Sir Eli ismi duyulduğunda sessizlik oluştu. Onun isminidaha önce duymuşlardı ama bir gün göreceklerini tahmin

23

etmemişlerdi. Sir Eli, artık Amerika'yı kendisi yönetmeyekarar vermişti.

Hep perde arkasında kalmak bir süre sonra işler izorlaştınyordu. Artık doğrudan idare ile dünyaya istediğişekli verebileceğini düşünüyor olmalıydı.

Bir süre sonra kapı açıldı ve içeriye Sir Eli girdi. BakanlarKurulunu şok eden bir görüntüsü vardı. Yaşı belli olmayanama elli yaşlarında olmasına rağmen otuz beş yaşlanndagibi duran birisiydi. Geriye taranmış siyah saçları vardı veyüzündeki ifade kabinedekilerin kanım dondurdu.

Asla taviz vermeyecekmiş gibi duruyordu. Temsil ettiğigücün farkında birisiydi. Bu gücün farkında olması, onudaha da tehlikeli kılıyordu. Odadaki ışıklar çok parlakdeğildi. Gölgeler hareket ediyordu odanın içinde.

Stillson ayağa kalkıp Sir Eli'ye yer verdi. Sir Eli, Stillson'ahiç bakmadan onun yerine oturdu. Evet, AmerikanBaşkanlık koltuğunda oturuyordu. Artık bütün güç onunelindeydi.

"Beyler, çok önemli bir görev için buradasınız." Sesi pestondaydı, çok etkileyiciydi. Emir veriyor gibiydi ve bundaciddiydi. Gerçek Başkan gibi davranıyordu. Stillson iseonun yanında başıyla onaylayan kişi konumundaydı.

"Türkiye savaşı sayesinde saçma işler le uğraşanhükümeti alt edebildik. Artık kimseye ihtiyacımız yok.Bütün taşeron lar ı or tadan ka ld ı racağız . Gerçekimparatorluk bugün ortaya çıkmaya başlayacak."

Bakanlar onu şaşkınlık ve saygıyla dinlemişlerdi o gün.

24

Büyük b i r şeyin iç inde o lma duygusuyla hareketediyorlardı. Büyülenmiş gibiydiler. Her denileni yapacakgibi duruyorlardı. Oysa Sir Eli'nin onlardan fazla birbeklentisi yoktu. Zaten dünya çapmda çok güçlü birorganizasyonu vardı ve bakanlardan tek istediği ,Amerikan ordusunun hareket etmesi için gerekendüğmeye basmalarıydı. Zaten uzun kariyerleri boyuncaçeşitli nedenlerle Stillson için çalışmışlardı ve bu nedenlekabinede yer alma kararını vermeleri zor olmamıştı. Birbakıma müdürlükten bakanlığa yükselmişlerdi.

"Tüm dünya bizim yenildiğimizi düşünüyor. Bu teknikolarak doğru, ama bu mağlubiyet sayesinde artıkhükümeti ele geçirdik. Şimdi ana planlarımızı uygulamayakoyabiliriz. İlk olarak Ortadoğu'yu tam bir kaosun içinesürüklemeliyiz. Bu kaos sayesinde topyekun bir savaşçıkararak Müslüman dünyayı orada yenilgiye uğratmalıyız.Bu arada onların yardımına gelecek herkes bundannasibini almalı. Ortadoğu'da taşeron devletlere ihtiyacımızkalmamalı. İsrail'in bile bizim için bir önemi yok artık. Odevleti babam kurdurdu, ben kendi ellerimle yıkabilirimgerekirse. Ama ondan önce İsrail'le ilgili planlarım var.İsrail, etrafındaki ülkelere gereken zararı verip ondansonra ortadan kalkmalı. Yani Ortadoğu'da yakılacak ateşleberaber benim politikalarıma muhalefet edebilecek hiçbirdevlet yapısı kalmamalı. O zaman oradaki Yahudilerinhepsi benim kontrolüme girer."

"Sayın Sir Eli, bu düşünceleriniz gerçekten de etkileyici.Ancak biliyorsunuz, Metal Fırtına sırasında diğer devletler,örneğin Rusya bize karşı harekete geçme tehdidindebulunmuştu." "Ruslar bize saldırmaz, sadece tehditederler. Oradaki bağlantı larıma güveniyorum. Buoperasyonu derhal başlatmalıyız. Hazır hükümet bizim

25

elimizdeyken, derhal Ortadoğu'daki büyük savaşıbaşlatmamız gerekiyor. Çok kayıp verilebilir ama bununbir önemi olduğunu sanmıyorum, değil mi?"

Bakanlar başlarını salladılar. Askeri kayıpların hiçbirönemi yoktu. Hatta askeri kayıplar yönetimin işinikolaylaştırırdı bir yere kadar. Hiçbir ulus, ordusununaşağılanması ve zarar görmesi karşısında kayıtsızkalamazdı.

"Peki Sayın Sir Eli, bu planın detayları ile ilgili bilgiverecek misiniz? Bu planı nasıl uygulamaya koymayıdüşünüyorsunuz?"

Yeni hükümet, Ortadoğu'da yaşanacakları işte o günöğrenmişti ilk defa, hem de büyük patron Sir Eli'ninağzından.

"Plan hazır, her şeyiyle hem de. Amerikan ordusununSuudi Arabistan'a ve İran'a saldırması gerekiyor. Bununiçin gereken bahaneler hazırlanmalı. Amerika'da büyük birterör eylemi düzenlemeliyiz. Bu eylemin sorumlusu olarakiranlılar ve Suudiler gösterilmeli. Karşılık ağır olmalı.Suudi Arabistan'daki Kutsal Toprakların ele geçirilmesiemrini verin. Aynı zamanda İsrail'de büyük bir patlamaolacak ve İsrail bu saldırının İran tarafından yapıldığınızannedecek Savaşı israil kazanacak, ama kendisi debüyük kayıp vermiş olacak. Ortadoğu'da tek ve büyük birdevlet kurulmasını sağlayacağım. Bütün Ortadoğuhalklarım benim yönetimim altına alacak bir devlet.Federal bir yapı olmalı. Her azınlığın kendi ülkesi olmalıve hepsi de bana bağlanmalı."

"Sayın Sir Eli, bu planlarınız çok cesurca ama Kutsal

26

Toprakların bizim tarafımızdan işgal edilmesi bütündünyayı ayağa kaldırır."

"Buna cesaret edebiliriz. Herkesle savaşabiliriz."

Bakanlar Sir Eli'ye kuşku ile bakıyorlardı. Onun akiminyerinde olup olmadığından emin değillerdi. Ama büyük birgücün başında olmak ve ona hükmetmek o kadar dakolay bir şey değildi. Bu türden dengesizliklerin olmasınıdoğal karşılamaları gerekiyordu.

"En son hedefim, Çin olacak, bütün dünyaya hükmetmeyolunda benimle birlikte davranmanızı istiyorum. Bütünyüreğinizle ve kalbinizle."

"Bir Yahudi olarak İsrail devletine ne olacağını sormakzorundayım," dedi bakanlardan birisi.

"Eğer güç sahibiysen ne olduğunun bir önemi yokturoğlum. Güç seninse o zaman her şey senin için bir araçtır,israil de bir araç ve gerekirse Yahudilik de bir araç.Yönetenler vardır, gücü elinde tutanlar. Eğer onlardanbirisiysen, yönetilen ve dünyayı kavrayamayan sıradaninsanlardan birisi olamazsın. O insanlarla aranda ortak birnokta olmasını beklememelisin. Böyle düşüncelerin varsahemen sil at onları. Yoksa bu kabinede yerin olmaz."

Bakan hemen sustu. Sir Eli sanki bir dokunuşla onu yokedecekmiş gibi kesin konuşuyordu. Aslına bakılırsa bunuyapabi l i rd i , b i r emr i i le bakan tamamen or tadankaldırılabilirdi.

"Stillson, orduya gereken emirleri verin derhal. Hareketegeçmeye hazır olsunlar. Howard Strike denen o adama

27

söyle bu sefer işini adam gibi yapsın."

"Sir Eli emirleriniz uygulanacak, ancak bu saldırıyabaşlamak için bir nedene ihtiyacımız var." "Meraketmeyin. Her şey hazır landı." "Peki ya Türkiye?"Bakanlardan birisi sormuştu. "Türkiye için ayrı bir planımvar. Orayı şimdilik işgal edemeyeceğimiz açıkça ortayaçıktı, i ler ide Başbakan olma şansı olan parlak birpolitikacıyı kaçırıp kendi yöntemlerimi uygulayarak buülkedeki çıkarlarımı korumayı düşünüyorum. Hatta bunailişkin çalışmaları uzun süre önce başlattım."

Sir Eli, gerçekten de ciddiydi. Her konuda nasıl oluyorduda bu kadar rahat olabiliyordu? Aslına bakılırsa, yaklaşıkbir trilyon dolan idare eden bir güç ağının başında olmakinsanda bu türden dengesiz ama temelli davranışlarıortaya çıkarabilirdi. Bu para gücü ile yapılamayacak şeyyok gibiydi.

Sir Eli ayağa kalktı ve kimse ile konuşmadan odayı terketti. Herkes şaşkınlık içindeydi. Stillson, Sir Eli'nin yerineoturup toplantıyı idare edecekti.

"Stillson, söylenecek bir şey kaldı mı, bizler burada birhiçiz. Emirleri duydun, hemen yerine getir. Bir şeygerekirse benim imzamı taklit edersin."

B i r a n d a s a l o n k a h k a h a l a r a b o ğ u l d u . S t i l l s o nsöylenenlerin doğru olduğunu biliyordu ama bir şeyyapamazdı, Başkan gibi davranmak zorundaydı.

Sir El i güdümündeki Sti l lson hükümetinin akıldışıplanlarından, durum değerlendirmesi yapmak üzere biraraya geldikleri bir öğle vakti haberdar olmuşlardı

28

Rumsfeld ve Rice. Arayan, bakanlardan birisiydi. YıllardırRumsfeld'i tanırdı ve onun bir anda bu kadar dışarıdabırakılmış olmasından dolayı memnun değildi. Onatoplantıda olanları anlatmıştı. Rumsfeld bunları dinlerkenşaşkınlıktan küçük dilini yutacak gibi olmuştu. Duyduğuşeylere inanması güç görünüyordu. Yıllarca güç merkezlipolitikalar izlemişti ama hiç bu kadar kendini kaybetmişdeğildi. Buna izin veremezdi. Bunları yapmaya çalışanlarıdurdurması gerekiyordu.

Rice, yanına geldiğinde Donald'ın yüzünün sapsarıolduğunu görüp heyecanlanmış, Rumsfeld ise sonhaberleri Rice ile paylaşmıştı. Söylenenler ona da birfantezi kitabının kurgulan gibi görünüyordu.

Rumsfeld son birkaç ayda yaşananları gözlerinin önündengeçirip anlamlandırmaya çalışırken Rice sessizliği bozdu:

"Ne yapabiliriz Donald? Bu saçmalığa izin vermemeliyiz."

"Bilmiyorum, bu saldın nedeniyle bütün islam dünyası veHıristiyan dünyası birbirine girebilir. Üstelik Çin için de hiçiyi şeyler düşünmüyorlar. Dünyayı ateşe ve yıkımagötürecek bir süreci başlatmış görünüyorlar."

"Bu kadar deli olamazlar. Onların her zaman biraz deliolduğunu düşündüm ama bu kadar da olamaz."

"Sanırım bu sefer oluyor Condi. Hemen bir şeyleryapmalıyız."

"Ne yapabiliriz sence?"

"Bilmiyorum, Tayyip Erdoğan'ı aramayı düşünüyorum.

29

Belki bize yardım edebilir."

"Nasıl yardım edecek? Onlar da zorlu bir süreçtengeçiyor."

"Türk ordusu ileri harekâta geçer ve Rus desteği ileAmerikan ordusunu oyalarsa, o zaman planlan bozulabilir.Bu arada tabii..."

"Tabu ne?"

"Sir Eli denen geri zekalı ahmağı ortadan kaldırmalıyız."

"Evet, haklısın, onu ortadan kaldırmalıyız. Yoksa bu işisonlandırmak mümkün değil. Ama Sir Eli denen adamıyok etmek için ne yapacağız?"

"Umutsuzum ama Erdoğan'la konuşurken bu konuyu dagündeme getireceğim."

"Tamam, çok çabuk hareket etmeliyiz. Bu gidişatıdurdurmak için gereken önlemleri almalıyız."

"Evet Condi, bunun için her şeyi yapmalıyız, istihbaratörgütlerimiz delinmiş durumda. Her yerde Eli'nin adamlanvar. Bu zorluğun üstesinden gelmeliyiz. Ama nasıl olacakben de bilmiyorum."

"Donald, bakarsın Türklerin bu tür durumlar için bir planıvardır. Eğer Washington'a kadar o bombayı getirip bizihavaya uçurdularsa, Sir Eli denen adamı da pekâlâhalledebilirler."

"Akla yakın gelmiyor deği l . Ama önce Erdoğan' la

30

konuşmalı ve bu kukla hükümetin Ortadoğu'yu daha fazlakanştırmasına engel olmaya çalışmalıyız."

"Peki Don, dikkatli ol, tamam mı?"

5 Ekim 2007 İstanbul

Bugün Türkiye için çok önemli bir toplantı yapılacaktı.Toplantının İstanbul'da olması da aynca önemliydi. Şehrinimar çalışmaları hızla sürüyordu. Dünya hızlı bir sürecegirmişti. Küresel bir savaşın ayak sesleri geliyordu.Amerika buradaki çatışmayı kaybetmiş olabilirdi, amaiktidarı bir biçimde ele geçiren Stillson hükümeti, Sir Eli'ninçılgınca isteklerinin aracı olmuş görünüyordu, üstelikMetal Fırtına operasyonundan çok ders çıkarmış olanRice ve Rumsfeld'in tüm önleme çabalarına rağmen.

Toplantı Dolmabahçe Sarayı'nda yapılıyordu. Taraflar,geniş yemek salonunda buluşacaktı. Rusya, Çin veHindistan'ın siyasi liderleri katılacaktı toplantıya.

Erdoğan salondaki hazırlıkları kontrol ettikten sonrakonukların gelmekte olduğu uyarısı ile sarayın bahçesineçıktı ve tören alanına geldi.

Protokol gereği yapılan törenlerden sonra yemeğegeçilmiş ve en sonunda özel bir odaya kapanan liderlerTürk kahvelerini içerek konuşmaya başlamışlardı. Dörtlider ve çevirmenlerinden başka kimse yoktu odada.

Putin, söze girdi. İlk sözü onun almasının ardında, eski bir

31

süper güç olarak bir şeyler söylemesi gerektiğine dair birfikir vardı. Ne de olsa Soğuk Savaş boyunca Amerika'yakarşı koyup onunla uzun süre savaşmış bir ülkeydi.

"Sözlerime başlamadan önce, Türk topraklarının geçirdiğibu büyük badire için size geçmiş olsun diliyorum."

Erdoğan başını salladı, teşekkür ediyordu.

"Ancak Soğuk Savaş sonrası dönemin buna benzer acılardoğurması son derece normaldi. Rusya olarak bunubekliyorduk doğrusu. Amerika'nın böyle bir politikaizlemesine hiç şaşırmadık. Ancak öyle görünüyor ki,Amerika da birileri tararından bu çılgınlığı yapması içinkandırılmış. Ve sonuç, bekledikleri gibi olmadı. Ancak bu,önümüzdeki dönemin çok rahat geçeceğini düşünmemizigerektirmiyor. Rusya olarak bunun farkındayız."

Diğer liderler Putin'i dikkatle dinliyorlardı. Milyarlarcainsanı yöneten insanlar, herkesin merak ettiği kapalıkapı lar ard ında bö lgenin kader ine yön vermeyeçalışıyordu. Çok hassas bir dönemde yeni uluslararasıkurumlara ihtiyaç vardı.

Çin Başbakanı Jiabao söz aldı. Putin saygıyla kendisinebıraktı sözü.

"Amerika'nın yaptıklarının farkındayız. Hatta konu ile ilgiliolarak saygıdeğer Jintao'nun da fikirlerine başvurdum veaynı sonuçlan çıkardığım gördüm. Sanırım o benim deilerimde bu konuda ve aklında çok ilginç şeyler var.Amerika'nın yalanda büyük bir savaş çıkaracağınıdüşünüyor."

32

"Buna katılıyorum," dedi Hindistan Başbakanı Singh,gözlüklerinin üzerinden elindeki kâğıtlara bakarak notlarınıokuyordu. "Amerikan−Hindistan ilişkilerinin iyileşiyorgörünmesinin yanı sıra, kendilerinin bize daha fazlayakınlaşmaya çalıştığım müşahede ettik ve buna izinvermedik. Ancak Amerikan şirketlerinin yatırımlarınedeniyle ilişkilerimizi gerginleştirmekten kaçınıyoruz.Fakat şunun bilincindeyiz, Amerika'nın bu bölgede savaşıdesteklemesi ya da gerginliği artırması bizim güvenliğimizitehlikeye düşürmektedir."

"Bu konuda haklısınız Sayın Singh," dedi Jiabao."Amerika'nın Çin'i tehdit etmesi ve bölgesel sorunlarıküresel bir çatışma zeminine sürüklemesi, sadece bizimiçin değil tüm dünya için sorun oluşturuyor."

"Bence bizlerin yeni bir yapılanmanın temellerini atmamızşart. ipek yolunu hatırlayın, Türkiye tarihsel bağlarınedeniyle bir Doğu ülkesidir ve aslına bakılırsa bugüngelinen noktada bu hat üzerindeki ülkelerin siyasi veekonomik işbirliği önemli bir seçenek olarak ortaya çıkıyor.Yani birbirimize bütün gücümüzle bağlanıp sadece barışıve ekonomiyi ön plana almamız gerekliliğini."

Diğer liderler Erdoğan'ın bu sözlerini memnuniyetlekarşılayıp, önlerinde duran Türk kahvelerine uzandılar.

"Siyasi olarak sınırları kolay geçilebilir hale getirmeliyiz,ancak kendi aramızdaki bölgesel sorunların hemençözülmesi gerekiyor. Birbirimize ve kendi içimizdeki sorunkaynaklarına verilecek küçük tavizlerin büyük resimkarşısında pek fazla bir önemi olduğunu sanmıyorum,"dedi Putin ve devam etti. "Üstelik askeri anlamda daişbirliğine gitmeliyiz. Doğu teknolojik olarak Batı'yı

33

neredeyse yakaladı ve biz de Rusya olarak hassasteknolojileri sizlerle paylaşmaya hazıra."

"Bu çok güzel ve yapıcı bir yaklaşım Sayın Putin. AncakHindistan istihbaratı pek adı duyulmasa da hayli önemliişlere imza atar. Doktora öğrencilerimiz vasıtasıylaABD'de çok önemli bağlantılara sahibiz, zaten nükleers i lahlara da bu yol la er işmişt ik . Şimdi şunu s izesöyleyebilirim ki, Amerika Türkiye'de gerçekleştirdiğioperasyonu bir adım olarak görüyordu. Ve gelen bilgilerşimdiki gayri meşru hükümetin çok hesapsız eylemlerdebulunabileceğini gösteriyor."

"Bu çok önemli bir bi lgi" dedi Jiabao, "Tevvu'nunçalışmaları daha da ileri boyutlarda. Stillson ve ekibi tümdünyadaki Kutsal Topraklan hedef l istesine almışdurumda."

"Bu çok ama çok kötü. Roma'dan sonra ilk kez bir ülkedünyanın uzak diyarlanndaki toplumları rahatsız etmeyibaşarıyor. Tarihin bu döneminin büyük çalkantılara gebeolduğunu görüyoruz," dedi Erdoğan, sözlerinde samimiydi,ne de olsa yeni bir imparatorluk kurma girişiminin acıyanlarından birisi ile karşılaşmıştı.

"Size katılıyorum Sayın Erdoğan, bu gidişata bir durdemeliyiz. Zira artık her Doğulu, potansiyel bir düşmang ö z ü y l e g ö r ü l m e y e b a ş l a n d ı . B u a y n m t a b i iMüslümanlar la Hır is t iyanlar arasında yapı lmayaçalışılıyor." Putin Erdoğan'ı destekleyen bir yüz ifadesitakınmıştı.

"Oysa Çin, Amerika'nın en büyük düşmanı olarakgörülüyor. Ve şimdilik onları püskürtsek de, yakın zaman

34

içinde bu odadakilerden bir başkasının yardıma ihtiyacıolabilir." Jiabao bunu söylerken gülüyordu. Aslında oyardıma ihtiyaç duyacak ülke, Çin olacaktı. Bunu herkesbiliyordu.

"Bir an önce Türkiye'nin ordusu yenilenmeli ve eskigücüne kavuşmalı. Bunun için gereken neyse yapılmalı."Putin bunlan söylerken Çin ve Hint liderlerine döndü. Herikisi de başlanni salladılar.

"Öncelikle Rus silah sistemlerinden geçici bir tamamlamayapalım. Ancak çok önemli bir nokta var, o da Türkiye'ninstratejik bir ileri harekat gücüne kavuşması, bunu hemenhalletmeliyiz. Türk ordusu çok kısa süreler içerisindedünyanın değişik bölgelerine tümen büyüklüğünde birkuvvet sağlayabilmeli. Çin ve Rus ordusunda buna benzergüçler mevcut, ancak Hint ordusunun da aynı şekilde hızlıhareket edebilen güçleri yaratması gerekiyor."

"Aslına bakılırsa bunlan çok çabuk halledebiliriz. Bir başkaönemli konu da bu yeni işbirliğinin fınansal yapısının nasılşekilleneceği," dedi Erdoğan. Henüz o konuya gelinmemişolması doğru değildi, parasal konular halledildikten sonraher şey kolaylaşırdı.

"Haklısınız Sayın Erdoğan," dedi Putin. "Finansal konularıhızla çözüme kavuşturmalıyız. Bu konuda Çin'in çokönemli desteğinin olacağını düşünüyorum." SözüJiabao'ya verdi.

"Çin ekonomisi ihracat fazlaları nedeniyle önemli miktardadolar biriktirdi. Ve bu dolarlar genel olarak Amerika'yıfinanse etmekte kullanılıyor. Ama bunun bizim için çokriskli olduğunu da görüyorum. Amerika ile gerçekleşecek

35

bir savaş anında sadece borçlarını ödemeyerek bilebüyük bir zarar verebilirler. Savaş sonucu oluşabilecekzararları saymıyorum bile."

"Sayın Jiabao, Çin ekonomisinin hızla dışarı yatırımyapması gerekiyor. Bunu sadece ekonomik parametrelerile değerlendirmemelisiniz." Erdoğan, ticari çatışma verekabet döneminin geride kaldığını söylüyordu.

Çin Başbakanı bunu duyunca gözlerini kıstı ve bir süredüşündü. Şu an içinde bulundukları durumda ticariçıkarları, siyasi çıkarlarla değiş tokuş edebilirlerdi.Etmeliydiler de, her durumda en çok kân elde etmeeğilimi, genelde uzun vadede zarar getirirdi. Ekonomikçıkarın göz ardı edilmesi gereken bir an, tarihte sürekliolarak gelirdi.

"Evet, Çin' in parasal kaynaklan çok büyük, ancakAmerikan merkezli finans merkezleri ile bağlantısı çokderin ve bu kaynaklan hızla oradan doğuya aktarmak zorolur. Fakat, bizim iş adamlanmızın sizlerin ülkelerinizdeyatırımcı olması fikrini doğru buluyorum. Her ne kadarm a l i y e t a v a n t a j l a r ı b i z d e o l s a d a , d ı ş y a t ı r ı myapmadığımız sürece siyasi gücümüzün sınırlı kalacağınıbiliyoruz. Bu nedenle Çin sermayesi hızla bu bölgelereaktarılabilir. Hatta sizin iş adamlarınız da Çin'de yatırımyapma konusunda daha avantajlı konuma getirilebilirler."

"Öncelikle bu dört ülke arasında gümrüklerin ufakdetayları düzenlenerek en aza indirgenmesi ve ticaretinhızla artırılması şart," dedi Hindistan Başbakanı Singh."Ondan sonra Pakistan ve diğer ülkeler de bu birliğiniçinde yerlerini alabilirler."

36

Toplantı iyi gidiyordu. Türkiye'nin bor yataklannmkullanımı ile ilgili teknik detaylar araştınldı. Avrupa'nın butoplantıda olmamasının nedeni, Erdoğan'la aralarındakianlaşmaya rağmen Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne alınmasıkonusunda hiçbir açıklama yapmamış olmalanydı. Avrupayine ortak irade gösterememişti. Bor mineralleri, Türkiye'yioksijen yakıtının üssü haline getirecekti ve bu merkezüssünü kullanmak, hem Çin hem de Rusya için büyükönem taşıyordu, özellikle Amerika'nın Ortadoğu'da tamhegemonya kurmuş o lması , ener j i önce l i k le r in ideğiştiriyordu dünyanın. Otomobillerde hidrojene hızlıgeçiş yapmak, savaş araç gereçlerinin petrol kaynaklannayönlenmesini sağlayacaktı. Bu büyük bir değişimdi.

Toplantı sona erdiğinde liderler hep beraber salon dışınaçıkıp gazetecilere poz verdiler. Rusya Türkiye'ye büyüknakliye uçaklan ve pek çok silah sistemi vermeyi kabule tmiş t i . î l k e tapta ordunun gereks in imler i h ız latamamlanırken Çin'den gelecek olan taze sermaye,bankacılık sisteminin ayağa kaldınlması için kullanılacaktı.Hindistan, Rusya ve Çin, Türk mallarına uzun bir süreuygulanacak olan sıfır gümrük vergisini hayata geçirmeyesöz vermişti.

Doğuda yeni bir işbirliğinin hızla hayata geçirilmesi vediğer ülkeler i iç ine almak üzere yapı landır ı lmasıgerekiyordu.

Tayyip Erdoğan, danışmanlarının 'acil telefon var'çağnsma şaşırmamıştı. Her an bir şeylerin olmasınıbekliyordu. Ama telefondaki kişinin yakın zaman önceülkesini işgale kalkışan ülkenin üst düzey yöneticisiolduğunu öğrendiğinde küçük dilini yutacaktı.

37

"Sizi telefonda da olsa duymak çok ilginç Bay Rumsfeld.Bana ne diyeceğinizi çok merak ediyorum. Savaş sonaerdi ve ordunuz tamamen çekildi. Artık ilişki kurmak içinbiraz zaman geçmesini beklememiz gerekiyor sanırım."

"Sayın Erdoğan, haklısınız ama size söylemem gerekençok önemli bazı şeyler var. İnanın, duygularımızıtamamen bir kenara bırakmak zorundayız."

"Duygularımızı bir kenara bırakmak konusunda sizinkadar başarılı olabileceğimi sanmıyorum Bay Rumsfeld.Ancak sizi dinlemeye devam edeceğim. Bu panikhalindeki ses tonunun sonunda bana ne söyleyeceğinizimerak ettim doğrusu."

"Çok teşekkür ederim Sayın Erdoğan. Ancak meydanagelen bazı gelişmeler çok kötü. VVashington'da patlayannükleer silah, gizli bir darbeye neden oldu. Hükümetekimsenin tanımadığı insanlar geldi ve bu insanları yönetenbirisi var. Şimdiye kadar hep perde arkasında kalıpdevlete dışardan destek vermişti. Doğrusunu söylemekgerekirse pek çok pis işimizi yapan adam da oydu.İnanılmaz bir teşkilatı var, dünya çapında bir teşkilat."

"Sayın Rumsfeld, bu gizl i b i lg i ler iniz i bana açmanedeninizi anlamış değilim. ABD'nin nasıl bir yapısıolduğunu yakın zaman içinde gördük."

"Erdoğan, o hiçbir şeydi. Büyük bir dünya savaşınıbaşlatmaya çalışıyorlar. Bütün Ortadoğu'yu, KutsalToprakları, Kudüs'ü, israil'i her yeri yerle bir edecekler vebölge halklarını tamamen kendilerine bağlayacak biryöntem üzerinde çalışıyorlar."

38

"Bu düşüncelerinizin ne kadar aşın olduğunun sanırım sizde farkmdasınızdır."

"Onları tanıyorum, bunu yapmayı deneyecekler. Ancakşanslıyız ki hâlâ aklı başında düşünebilen birileri var. Vesizden yardım istiyoruz. O bölgede güvenebileceğimiz tekülke Türkiye."

"Her şeye rağmen..."

"Evet, her şeye rağmen. Bütün yanlışlarımıza rağmen."

"Bunu anlamış olmanıza sevindim. Aslında haklısınız,hâ lâ bana güveneb i l i r s in iz . Türk iye 'n in ad i l b i rimparatorluğun mirası olduğunu bildiğinizi görüyorum vebu açıdan da şanslısınız."

"Bunu biliyorum Sayın Erdoğan, gerçekten biliyorum.Ancak emekliliğimde dünyanın mahvolmasını sağlayaninsan psikolojisi ile yaşamak istemiyorum. Bunların önünüaçtım ama buna devam etmelerine izin vermeyeceğim."

"Peki benden ne yapmamı istiyorsunuz?"

"Siz VVashington'da bomba patlatabildiniz ve AdnanLynam denen adamı yakalayıp yok ettiniz. Yıllarcadüşünsem bu aklıma gelmezdi ama Sir Eli denen adamıortadan kaldırmanızı istiyorum. Ben onun planlanmengellemeye çalışacağım ama bu sizin yardımınızolmadan imkânsız."

"Çok garip bir şeyden bahsediyorsunuz ama şaşırmadım.Haksızlık yapanlann düşeceği duruma düştünüz."

39

"Haklısınız ama sizden şunu duymak istiyorum. Banayardım edecek misiniz?"

"Bay Rumsfeld, dünyanın iyiliği için size yardım edeceğizve o Sir Eli denen adamı etkisiz hale getireceğiz. Yalnızsize bir şey sormak istiyorum. Çalışma arkadaşımAbdullah Gül ve bürokratlar ortadan kayboldular. OnlannVVashington'da olmadığına ve götürüldüklerine dairbilgiler vardı. Bize onlan geri vermenizi istiyorum."

"Sayın Erdoğan, çok teşekkür ederim. Gül ve ekibininkaybolması konusunu araştırmam gerekiyor. Ancak eğerbunun altından da Sir Eli çıkmazsa şaşarım. Bence aynıyolda ilerlersek kendilerine ulaşabiliriz."

Telefon kapandığında Erdoğan derin düşünceleredalmıştı. Bu topraklarda yaşamak çok zordu. Aslabitmeyen bir mücadele gibi. Bunu zamanında fark ettiğiiçin mutluydu doğrusu.

14 Ekim 2007

İran Hava Kuvvetlerine bağlı savaş uçaklan, yerden alçakmesafede uçarak Suudi hava sahasına g i rmeyebaşlamışlardı. Amerikan ordusu bu saldırıya genel olarakhazır değildi. Beklemiyorlardı. Aslında özel bir deniz görevgücü, İran kıyı bataryalarını füze atışlan ile yok etmişti vebu hareketin iran'ı tahrik edeceği kesindi. Her nedense, busaldırıdan haberdar olmayan ordunun geri kalan kısmı, biranda tuzağa düşmüş g ib iyd i . Nas ı l b i r o r tamdasavaştıklarını bilmiyorlardı.

40

Metal Fırtına operasyonu sonrasında Amerika'da çok şeydeğişmiş, yıllardır resmi kurumlara nüfuz etmek içinelinden geleni yapan Sir Eli'nin liderliğindeki bir örgütolağanüstü yollarla iktidar olmuştu. Kutsal Topraklarayapılan saldırı esnasında da Sir Eli ile gerekli temaslarkurulmuş ve büyük bir medya operasyonu başlatılmıştı.B u m e d y a o p e r a s y o n u s a y e s i n d e A m e r i k a nkamuoyundaki savaş karşıtlığı neredeyse sıfıra düşmüştü,iran'ın da denkleme dahil olması sayesinde Stillsonhükümeti için neredeyse savaşın sınırı kalmamıştı.

Radar uçaklarının ekranlarında yavaş yavaş İran savaşuçaklan belirmeye başlamıştı. Hemen tüm hava saldınbirimlerine gereken emirler ulaştırıldı. İran savaş uçaklanbir hayli yaklaşmıştı. Suudi jetlerinin bazılarının dahavalanabildiği görülüyordu. Şimdi belli sayıda savunmayapan savaş uçağ ı , Amer ikan uçak la r ına karş ımukavemet göstermekteydi. Telsizlerden duyulanferyatlar, Amerikan hava kuvvetlerinin zorlandığınıgösteriyordu. Türkiye i le meydana gelen çatışmasonrasında koordinasyon azalmıştı ve eski moraldüzeyine erişmek zor olacak gibi görünüyordu.

"İran uçakları ile çatışmaya giriyoruz. Çok yakınlar."

"Kahretsin, buraya kadar nasıl geldiler?"

"Bırakın ağlamayı, I rakl ı lar la savaşmak kolaydı .Erkekseniz iranlıları haklayın bakalım."

"Bu adamlar çok zorlu. Hey şu manevralara baksanıza!"

"Bana Mig−29'un manevrasından bahsetme. Vurunonları."

41

"Mig'leri çok geliştirmişler."

"Kahretsin, bana biri kilitlendi. Bulun bana kilitlenenAllah'ın belasını."

Gökyüzünü yaran bir füze, Amerikan savaş uçağınıhavada parçaladı. Pilot atlayacak zaman bulamamıştı.

"Hey, bu iranlılar da ne yapıyor? Tannm, bir uçağımızvuruldu."

"Görüş ötesi füzeleri var. Mig'leri geliştirmişler."

"F−15'ler yolda. Onlar gelmeden sakın dalaşmayın."

"Dalaştım bile, bir tanesinin peşindeyim."

Amerikan uçağı gökyüzünde tehlikeli bir it dalaşınagirişmişti. Suudi halkı nerden geldiği belli olmayan diğersavaş uçaklannın Amerikan uçaklan ile savaşmasınıseyrediyordu. Gözler inin önünde henüz nedeninikavrayamadıkları bir çatışma meydana geliyordu, bütünbunlann bir felakete dönüşmesinden korkuyorlardı.Gözleri her an çölleri saran ufuk çizgisindeydi. Sınırlarınınaz ötesinde yüz binlerce Amerikan askeri olduğunubiliyorlardı.

İran Hava Kuvvetleri aynı anda pek çok havaalanındankalkmıştı. Hedefleri, Körfez'deki tüm Amerikan güçleriydi.Bunu ne kadar başarabilecekleri konusunda şüphelerivardı, ama mümkünse Körfez'deki tüm Amerikan askerivarlığını ortadan kaldırmak ya da yaşayamaz halegetirmek istiyorlardı.

42

Bu, bir kerede halledilmesi gereken bir işti. Eğer ilk sürprizsaldırıda bu işi başaramazlarsa o zaman Amerikan ordusubütün gücüyle İran'a yüklenirdi ve saldırıya uğrayan tarafoldukları için nükleer silah kullanabilirlerdi.

İran'ın uzun süre önce satın alıp işletme başarısıgösterdiği F−14 filosu, gemisavar füzeleri takılı olduğuhalde Körfez'e doğru yaklaşıyordu. Denize değmemesafesinde uçuyorlardı. Tehlikeli manevralarla Amerikanhava savunmasına yakalanmamaya çalışıyorlardı, ama bubir yere kadar mümkündü. USS Lincoln firkateyni ve USSRoosevelt destroyerinden oluşan ikili kol, Körfez'in iran'ayakın sularında tam da bu tür bir saldır ının uçakgemilerine ulaşmasını engellemek için erken uyanamacıyla seyretmekteydi.

İran uçaklarını tespit ettiklerinde savaş manevrasıyapmalarına gerek kalmadı. Uçaksavar füzelerini ardıardına ateşlediler. Ayrıca Phalanx makineli döner toplan,bir anda Körfez gökyüzünü havai fişek gösterisininyapıldığı bir alana çevirdi.

F−14'lerse sert manevralarla Amerikan savaş gemilerininateşinden kurtulmaya çalışırken birkaç kayıp verdi.Uçaklann binlerce parçası denize gömülürken ateştenkurtulan bir F−14, son hızla USS Iincoln'e tam ortasındançarparak kamikaze dalışı gerçekleştirdi. Dalışı yaparkentop ateşi de açmıştı ve bu darbe, savaş gemisininiske le t in in tam or tadan k ın lmasına yo l açmış t ı .Des t royerse h ız la çek i lme manevras ı yapmayaçalışıyordu. Çok sayıda uçakla uğraşamayacağmıanlamıştı, imdat çağrılanna cevap gelmemişti. Amerikanuçakları, Suudi hava sahası üzerindeki direnişi tamamenbitirmeye uğraşıyorlardı.

43

Destroyerin hızlı manevrası sonuç getirmedi. Gökyüzünüdelerek gelen bir silkvvorm füzesi, kaptan köşküne yakınbir yerden gemiye isabet etti. Gemi yanmaya başlamıştı.Amerikalı denizciler kendilerini suya atarak hayattakalmaya çalışıyorlardı. Bir süre sonra gemide patlamalarmeydana geldi. Dakikalar sonra ise gemi, yavaş yavaşsulara gömülmeye başladı. Denizin üzeri enkaz artıklanve denizci bedenleri ile dolmuştu.

İranlı pilotlar enkaz çevresinde turlar atarak başka birgemi olup olmadığını kontrol ediyordu. Etrafta bir denizaltıolma ihtimalinden bahsedilmişti ve bu çok önemli birbilgiydi. Körfez sularında gerçekleşecek bir çatışma hızlıve amansız olmalıydı.

Bir İran jeti havada tur attı ve denizcilerin toplandığı enkazçevresine doğru dalışa geçerek ateş açtı. Onlarca mermi,enkazın çevresindeki metal parçalara çarparak patladı.Deniz yüzeyinde kalmaya çalışan denizcilerin pek çoğu buateş nedeniyle hayatını kaybetti. Bazılan da güçlerinin sonaşamasındaydılar ve umutlarını yitirerek kendilerini suyadoğru bıraktılar.

Jetler tam son manevrayı yapıp bölgeyi terk edecekkentek başına enkaz bölgesine doğru yaklaşan bir MH−53taşıma helikopterinin yaklaştığını fark ettiler. Amerikalılarcesurca bir girişimde bulunmuş ve enkazdan mümkünolduğunca çok insan kurtarmak için bir hel ikopteryollamışlardı. Düşman uçaklannın bölgede olmasını hiçumursamamışlardı. iranlı saldın filosunun komutanı, buhareket karşısında duygulandı. Ancak yapabileceği bir şeyyoktu. Bir helikopterin orada kendilerini hiçe sayarakdolaşmasına izin veremezdi. Kurtarma helikopteri bileolsa. Keskin bir dönüş yaptı ve helikopterin üzerine

44

yöneltti uçağı. Helikopter bunun farkına varmıştı amakaçmak için bir çaba göstermiyordu. Kaçamayacağınıbiliyordu ve İran uçağının kendisine ateş açmayacağınıdüşünüyordu.

İran F−14'ü helikopteri hedef sisteminde belirledi ve birkaçel ateş etti. Havada dağınık bir şekilde uçuşan mermilerhedefin rotor pallerini parçaladı ve külçe gibi enkazın içinedüşmesine neden oldu.

14 Ekim 2007 Kuveyt

Kuveyt'teki merkez, gemilere yapılan ani saldın nedeniylekarışmıştı.

"İran Hava Kuvvetler i ik i gemimizi batırdı. Tekrarediyorum. Bölgede görülen tüm İran savaş uçakları derhaldüşürülecek. Üstel ik gemi lere yardıma giden bi rhelikopterimiz de düşürüldü. Dikkat!! Bölgede havalanantüm savaş uçakları düşürülecek. Hiçbir şekilde uyarıyapılmamalı. Bölgeyi kapalı alan i lan edin ve tamanlamıyla topyekun savaş kurallarını uygulayın."

Körfez üzerindeki savaş uçaklarının pilotları bir garipolmuşlardı. Ne yaptıklarını bilmeden bir çılgınlığın içinedoğru sürüklenmeye başladıklarını hissedebiliyorlardı.Kaos her yanlarını sarıyordu. Suudi havaalanlarınasaldırmaktayken bir başka devletin savaş uçaklarıtarafından saldırıya uğramışlardı. Tüm askerlerin içinde,şeytani bir döngüyü başlattıklarına dair yoğun bir hisvardı. Bütün bölge savaşa doğru gidiyordu, yoksa çatışma

45

bölge ile sınırlı kalmayacak mıydı? Bir anda herkesin içinibir karamsarlık kapladı. Nereye kadar savaşacaklardı?Her zaman h isset t ik ler i kendine güven duygusukaybolmaya başlamıştı. Artık her yerden bir düşmançıkabilirdi, kimsenin dost olmadığı bir coğrafyada yaşamaumutlarının kaybolduğunu sezip, kendilerinin birileritarafından gözden çıkarılıp çıkarılmadığını anlamayaçalışıyorlardı. O ortam içinde bu konular üzerindedüşünmek imkânsızdı. Düşünmek demek, son demekanlamına gelebilirdi.

Derhal Florida üe bağlantı kuruldu. İran saldırısı ile ilgiliyorum bekleniyordu. Genelkurmay Başkanı HowardStrike, bu saldırının olmaması için dua etmişti ama belli kiduaları kabul olunacak tarafta değildi.

Stillson hükümetinin iran'ı ilk sıraya koyduğu biliniyordu.Uzun zamandan beri bu fırsatı bekliyorlardı ve Amerikantehdidini zaten çok yakınında hisseden İran, kıyıbataryalarının nedensiz yere vurulmasından sonra sert birharekâta girişmiş ve uluslararası kamuoyu önündekendisini haksız düşürecek konuma gelmişti. Amerika'nınSuudi krallığına yaptığı saldın için bahane bulması zordeği ld i . Aynı şey i İ ran iç in de yapmasına gerekkalmayacaktı.

Strike daha da zor durumda kalmıştı. Şimdi generallerinve hükümetin baskısı daha da artmıştı. Bir an önceSuudilerin işini bitirip Tahran'a yürümeleri için baskıbaşlayacaktı. Ne yazık ki Suudilerin fazla direnmesimümkün görünmüyordu. Kraliyet ailesi ne yapacağınışaşırmıştı, prenslerden bazılan Amerikalılar tarafındanesir alınmıştı.

46

"İran Hava Kuvvetleri tekrar saldırmadıkça saldırmayın.Şu anda onlarla uğraşamayız. önce Suudi işini bitirmemizgerekiyor. Ordunun dikkatini dağıtmayalım, zaten hassasbir denge üzerindeyiz, ip cambazlığı, bu yaptığımız birbakıma."

Strike'ın çevresindeki generaller onun kuşkulu hareketleryaptığını düşünüyorlardı, işi bu kadar ağırdan almasınaanlam veremiyorlardı ana bazıları bunun nedenini biliyorgibi davranıyordu.

"Sayın Strike, eğer bu bölgedeki hakimiyet savaşınıkazanmak istiyorsak acele etmeliyiz. Dünya çok fazlagerilmiş durumda. Ortadoğu'nun büyük bir savaşa zeminyaratması kaçınılmaz. Dünya savaşına doğru gidiyoruz."

"Öyleyse adımlarımızı düşünerek atmalıyız, değil mi?Çılgın gibi her ülkeye aynı anda saldırmamızı mıbekliyorsunuz? Bu saçmalık olur."

"Komutanım, göreve devam edebileceğinizden eminmisiniz? Zira Türkiye ile olan çatışma nedeniyle hayliyıprandınız."

"Bana bakın, bu görevi bu odadaki herkesten iy iyapacağıma şüphe yok. Savaş bir düşünme sanatıdır.Kabadayı l ık deği ld i r , gücünüz var d iye her yeresaldırırsanız bu sonunuz olur."

"Ben sadece sordum efendim. Stillson hükümeti bir anönce bölgedeki tüm kutsal merkezlerin ele geçirilmesiniistiyor. Bunu neden özellikle istediklerini anlamış değiliz,ancak psikolojik bir nedeni olmalı."

47

"Stratejik bir nedeni olmadığı kesin. Bilmiyorum ama butaleplerinde bir çılgınlık seziyorum. İstanbul'un MetalFırtma'da hedef olması gibi bir şey."

"Biz askeriz efendim, sadece verilen emirleri yerinegetiririz."

"Bana bakın general, asker olmak demek, aptal olmakdemek değildir. Her asker bir stratejisttir aslında veolmalıdır da. Bu saçma düşünceleri bırakın artık. Asker depolitikanın içindedir ve her şeyi sorgulamaya hakkıolmalıdır."

General sustu ama bu, diğer komutanların Strike'ın garipdavramşlannı fark etmediği anlamına gelmiyordu. Birgariplik sezinliyorlardı ama hepsi de profesyonel askerlerolarak son ana kadar bu davranış biçimlerini koruyacakgibi duruyorlardı.

"Komutanım, bazı istihbari bilgiler var. Rus kuvvetlerininhareketlendiği ve hızlı manevralar gerçekleştirdiğiyönünde. Üstelik öyle görünüyor ki tüm saldırılarımızarağmen Türk ordusu halen belli bir savaş gücüne sahip vebu manevralarda yer alıyor."

"Bu çok iyi bir haber değil, ama Rusya'nın bölgeyekarışabileceğim sanmıyorum. Bu onlar için çok da iyi birdurum yaratmaz."

"Bizim için de tabii."

Bu sırada odaya haberci girdi. Elinde kırmızı bir telefonvardı.

48

"Komutanım, Başkan telefonda."

Strike bu sözü ne zaman duysa midesi bulanmayabaşlıyordu. Kendisini zorluyordu bu işe devam etmek için,dünyanın geleceği için önemliydi bunu. Devam etmekzorundaydı. Eğer işi bırakırsa başka kimse bu bilinçlehareket etmezdi. Metal Fırtına'nın bütün pislikleriniyaşamıştı. Bunlardan öğrendiği çok şey olmuştu ve birdaha bunun olmasına izin vermemek için elinden geleniyapacaktı.

Başkan St i l lson te le fonun öbür ucunda öfkedenkuduruyordu:

"Strike, İran saldırısına karşı bir şey yapmayı düşünmüyormusun? Hep beklediğimiz fırsatı bize verdiler. Hâlâ nebekliyoruz?"

"Bu fırsatı vermemeleri için nedenleri biz hazırladıkefendim. Mantıklı bir şekilde hareket etmiyoruz. Bölgeyekarşı topyekun bir saldın başlattık. Artık herkesin bizesaldırma hakkı var ve bunu herkesin kullanmasındankorkuyorum."

"Bunu engelleyeceksin. Artık mantıklı davranmak yok.Zaman, savaş zamanı! Dünyanın diğer büyük güçleriharekete geçmeden işini hallet."

"Bunu nasıl yapmamı istiyorsunuz?"

"İran'ın bütün yeraltı sığınaklarına karşı nükleer silahlarlasaldınn!"

Howard Strike'ın bedeni titredi. Bu emri vereceklerini ve

49

aslına bakılırsa ucuz yollu olarak bölgeyi ele geçirmek içinher şeyi yapmayı göze alacaklannı biliyordu.

"Sayın Başkan, bu korkunç bir olay. Bence böyle bir karanalmak için Amerika'da seçimlerin yapılması gerekiyor."

Telefonda sessizl ik oldu. Sti l lson buna inanmıyorolmalıydı.

"General Strike, siz yoksa benim Başkanlığımı mısorguluyorsunuz?"

Strike o an hata yaptığını anladı. Eğer Stillson isterse onuhemen görevden alırdı ve bu da Strike ve yandaşlannmhesaplannın sonu anlamına gelebilirdi.

"Sayın Başkan, kamuoyunun baskısı açısından..."

"Kes... Senden sadece verilen görevi yerine getirmeniistiyorum. Başka bir şey değil ve yorum da yapma sakın.Yoksa şu anda aklından geçenlerin gerçeğe dönüşmesinisağlarım."

Bu adam hasta olmalı, aklımdan geçenleri okudu sanki,diye düşündü Strike.

"Sayın Başkan, iran'a karşı nükleer silahlar kullanılacakefendim."

Toplantıdaki generaller telefon konuşmasının soncümlelerini duyunca birbirlerine baktılar. Bu kadar keskinbir karşılığın hemen verileceğini düşünmemişlerdi. SankiStillson hükümeti bir şeyleri hızlandırmak ve bir an öncebir şeyleri bitirmek için uğraşıyor gibiydi.

50

"Beyler, i ran'daki yeralt ı sığınaklarına ve nükleersantrallere nükleer saldınlan başlatın. Aynca güçlü İrantümenlerine taktik nükleer silahlarla saldırabilirsiniz. Çokdikkatli olun, saldırılann bölgeyi etkilememesi gerekiyor.Ancak buna pek imkân yok sanının."

"Kendi askerlerimiz de tehlikeye girebilir." "Saldınyısadece yeraltındaki gizli sığınaklara karşı yapalım,yerüstü hedeflerini vurmayalım. Yoksa çok can kaybınayol açar." Strike bir an düşündü. Generaller, mantıksızlıkarttıkça daha mantıklı davranmaya başlamışlardı. Az öncekendisini eleştirdikleri zamanki durumda değillerdi. Buiyiydi. Belki bu hastalıklı kabineye karşı bir şeyleryapabilirlerdi, istemese de nükleer bir saldırının emrinivermek zorundaydı. En azından bir nükleer tesisesaldırmak zorundaydılar. Havaalanlan ve diğer hedeflerehava saldınlan da yapılmalıydı. Ancak bu planlamalann,en üst düzeyde kayba sebep olması gerekiyordu. Bunedenle, işi çok cesur hava saldınlanndan yana olan birgenerale havale etmeliydi.

15 Ekim 2007 Irak hava sahası

Dağlık alandaki köylüler neredeyse yere değecek gibiuçan jetlerin gürültüsü nedeniyle kulaklannm sağırolacağını düşündü. Ardı ardına yirmi dört savaş uçağı,kanat altlan silahlarla dolu olarak geçmişti.

Pilot Yüzbaşı Akın Volkan, uçağa alışmaya çalışıyorduama uçak beklediğinden çok daha uyumluydu. Bir Russavaş uçağım daha önce hiç kullanmamıştı. Ancak Hava

51

Kuvvetlerinde komşu ülkelerin uçakları ile ilgili gizli bireğitimden geçmişlerdi. Her ihtimale karşı yapılan buhazır l ık sayesinde şimdi Rus pi lot lan i le ortak biroperasyon düzenleyebiliyorlardı. Amerikan saldınsınınbaşında alman bir kararla, bazı Türk pilotlan karayoluylaRusya 'ya geç i rUmiş t i . Bu operasyon yapı l ı rkenKafkaslardaki Türkler ilk kez Ruslarla ortak bir harekâtdüzenlemişti ve bu sayede iki taraf arasındaki sorunlannçözümü için bir adım atılmıştı.

Yüzbaşı Akın ve diğer on bir Türk pilotu Rus Su−27'leriylebirkaç günlük bir eğitim yaptıktan sonra Gürcistan'dakiRus Hava Üssü'ne gelmişlerdi. On iki savaş uçağınayardımcı olmak için on iki Rus Mig−31'i Rus pilotlanylaTürklere katümıştı.

Yirmi dört savaş uçağı alçaktan uçarak Azerbaycanüzerinden Irak hava sahasına girdi. Irak'ın savunmasınıyapan Amerikan kuvvetleri, bu savunmanın bir bölümünüI r a k l ı l a r a d e v r e t m i ş t i v e b u d a p i l o t l a r ı n i ş i n ikolaylaştırıyordu doğrusu.

İkili kol halinde uçuyorlardı, Türk pilotları uçaklara iyicealışmak için zaman zaman havada manevralar yapıyordu.Şu aşamada Türk hava sahasını ve elde kalan Türk F−16'larını kul lanmak çok sorun yaratırdı. Amerikanuçaklarının F−16'lara karşı her türlü önlemi çok öncedenaldığı belli olmuştu. Türkiye, acılı bir savaştan yeni çıkmışolmasına rağmen Ortadoğu'daki tarihsel sorumluluğunualmak zorunda kalmıştı. Bu çok gizli bir görevdi. Rusya dabütün r isk ler i göze alarak Amerika 'nın Ortadoğusaldırısına müdahalede bulunmaya karar vermişti. Eğerbüyük bir savaş çıkacaksa bunu önceden şekillendirmekdaha mantıklıydı.

52

Amerikan l.Tank Tümeni, Sir Eli'nin çetesi tarafındankurulan hükümetin emriyle Kutsal Topraklara doğruharekete geçmişti. Bu operasyonun durdurulması içinzamana ihtiyaç vardı. Bu zamanı kazanmak için de Irakhava sahasında Rusların yapacağı bir operasyongerekliydi. Bu durum kafaları karıştırır, belki bir kriz çıkartırama mutlaka o bölgede savunma tertibatı alınmasınısağlardı. Üstelik operasyonun durdurulması için Türkiyeve Rusya'ya bilgi verip Amerikalı yetkil i lerin kendiülkelerinde durumu kontrol altına alması için de zamanyaratılırdı.

Amerikan askerleri çok şaşıracaklardı. Böyle bir saldırıyıbekliyor olamazlardı. Oysa istihbarat, hiç beklemediklerikadar üst düzeyden geliyordu.

Amerikan radar uçaklarının menzil i dışından havasahasına giriyordu uçaklar. Hepsi de tamamen uçaksavarfüze le r l e dona t ı lm ış ha ldeyd i . Amer i kan HavaKuvvetlerine havada darbe vuramazlarsa çekilme harekâtıçok acılı olabilirdi.

"Türk kolundan Rus koluna, alçak irt i fanın faydalısahasından çıkmak üzereyiz. Bir dakika sonra savaşpozisyonunda olacağız."

"Anlaşıldı, komutan sizsiniz." Rus pilot Üsteğmen SergeiFarayev bunu gülerek söylemişti.

Yüzbaşı Akın uçağın camından bütün dünya pilotları içinanlaşıldı ve olumlu anlamına gelen sağ baş parmağınıkaldırma hareketi ile karşılık verdi.

Uçaklar yere o kadar yakın uçuyorlardı ki, üzerlerinden

53

geçtikleri köylerdeki insanları ve korku ile kaçışmalarınıgörebiliyorlardı, insanlar, Rus ve Amerikan uçaklarını ayırtedemedikleri için saldırıya uğradıklarını düşünüyorlardı.

Bir süre sonra yükselmeye başladılar. Yüzbaşı Akın'ınradar ekranında ilk işaretler yanıp sönüyordu.

"Ruskil'e, Amerikan helikopterleri tespit ettim."

"Anlaşıldı, ekranda görüyoruz. Onaylandı."

"Bunlar Apacheler."

"Evet, doğru. Apacheler, hem de korumaları olmadanhavadalar."

"Dört Apache saat 9 yönünde."

"Anlaşıldı, iki uçağı onlara yönlendiriyorum."

Bu konuşmaların ardından savaş uçakları AmerikanApachelerine yöneldi. Onlan isteseler füzelerle çok uzakmesafelerden vurabi l i r lerdi ama füzeleri uçaklarasaklıyorlardı. Helikopterleri makineli toplarıyla dahalledebilirlerdi.

Saniyeler sonra çok yükseklerden aşağıya doğru dik birdalış manevrası gerçekleştirmekteydiler. Apachelerdurumun farkına varmış ve büyük ihtimalle yardımistemişlerdi ama onlar için artık çok geçti . Su−27uçaklarını kullanan Türk pilotları, önlerindeki baş üstügöstergesinde nişanladıktan iki Apache'yi makineli toplarlataradı. Küçük ekranda kıvılcımlan ve ardından meydanagelen patlamaları gördüler.

54

"İkisi indi, ikisi indi."

"Türkol, iki Amerikan kuşu yerde, paramparça oldular."

"Anlaşıldı. Diğerlerini de indirin."

Hel ikopter ler canlar ını kur tarmak iç in inanı lmazmanevralar yapıyordu. Türk pilotları Amerikalı pilotlarınustaca ama umutsuz manevralarına saygı duydular. Şimdibir düşmandan ziyade, hayatta kalmak için çırpınaninsanlardı onlar.

Savaşın acı kuralı uygulandı. Yanlış zamanda yanlışyerdeyseniz eğer, kim olduğunuza bakılmazdı.

Yırtıcı Rus kuşlarının makineli topları yine ateşlendi.Havada açılı bir yol izleyen mermiler, hem yere hem dehelikopterlerin gövdelerine doğru yağdı.

Biraz sonra yan ağaçlık alanda yangın çıkmıştı. Amerikan1. Süvari Tümeninin helikopterleri alevler içinde erimeyebaşlamıştı.

İki uçak geldikleri gibi hızla ana uçuş koluna yetişti.Yüzbaşı Akın selamladı onlan. Artık tehlikeli anlarbaşlamıştı. Amerikan Hava Kuvvetleri onlann neredeolduğunu tespit etmiş olmalıydı. Ancak geri çekilmekteoldukları için yeterince organize cevap veremeyebilirlerdi.Bu da onlann sonu olurdu.

Bu sırada yerde hareket etmekte olan bir tank kolugördüler. Yirmi, yirmi beş kadar tank ve zırhlı araç, kıvrılanbir yolda tozu toprağı birbirine katarak ilerliyordu. Bunungeri çekilmekte olan bir Amerikan kolu olduğunu hemen

55

anladılar. Üstelik bir yerleşim yerine doğru hareketediyordu.

Yüzbaşı Akın bu hedefin mutlaka vurulması gerektiğinibiliyordu. Hemen Rus pilotların komutanı ile konuştu. Ruspilot yakıt durumunun ancak birkaç dakikalık bir saldınyaizin verdiğini söyleyince saldın karan aldı.

"Tüm uçak lar tank ko luna makine l i top sa ld ı r ıs ıdüzenleyecek. Sadece bir hakkınız var. Bu hakkınızı iyikullanın. En azından onların hareketini durduralım. Belkide operasyonları iç in önemli b ir asker i b i r imdir .""Anlaşıldı."

"Anlaşıldı, mutabıkız." Türk pi lot larının kullandığıSu−27 ' le r an i manevra la r la yükse l ip d ik sa ld ınpozisyonunda Amerikan Kara Kuvvetleri koluna saldınyageçti. Rus uçaklan da bölgeyi terk etmemişti henüz. Onlarda geniş bir alanda kavis çizerek Türk pilotların ardındansıraya girdi.

Amerikan tank kolunun bir şeylerin ters gittiğini anlamasıiçin Türk pilotların kullandığı Su−27'lerden ilkinin, kolun enönündeki M−lAl Abrams tankını parçalayana kadarmakineli top ateşine tutması gerekmişti.

Öndeki tankın alev alıp havaya uçması nedeniyle yolkapanmıştı. Tanklar ve zırhlılar yolun dışına dağılarakcanlannı kurtarmaya çalışıyorlardı.

Rus savaş uçaklan ardı ardına zırhlı kola saldırıyor, herseferinde bir araç ya yanmaya başlıyor ya da tamameninfilak ediyordu. Beş dakika sonra nerdeyse bütün araçlargeniş arazide kararmış gövdeleri i le dağınık halde

56

kalmıştı. Bir daha hareket etmelerine imkân yoktu,içlerinden çıkan yaralı Amerikan askerleri de kendilerinebir kaya kovuğu bulup canlarını kurtarmaya bakıyordu.

"Hava saldın kolu toparlansın! Radarda Amerikan savaşuçaklan görüldü."

Bir anda pilotlar gerildi. Ciddi bir çatışmaya gireceklerineşüphe yoktu. Rus ve Türk pilotlar bir arada hareketediyordu. Bütün uçaklar birbirini kollayacak şekilde koluçuşuna geçti.

"Onlan görebiliyorum, onlan görebiliyorum" diye bağırdıTürk pilotlardan birisi. Ufuk çizgisinin de ötesinde siyahnoktalan herkes fark etmişti.

Telsizlerden bağırtılar gelmeye başladı:

"F−16'ya k i l i t lendim. Radar kontağı tamam, ateşediyorum."

Rus savaş uçaklan Amerikan F−16'larının yetersizekipmanları nedeniyle üstün konumdaydı.

İlk AA−12 füzesi Su−27'den aynlıp kavisli bir rotadagiderek F−16'ya yaklaştı ve onu tam motorundan vurdu.Uçak havada infilak ederken pilotun açılan paraşütüherkesin rahat nefes almasını sağladı. Pilotların birbirleriniöldürmek için asla özel nedenleri olmazdı.

Tam bu sırada telsizlerden yükselen bir bağırtı ve hemenarkasından Rus Mig−31'lerinden birisinin portakal topuhaline dönüşmesi ardı ardma geldi. "Kahretsin, bu da neböyle?"

57

"Yardım geliyor olmalı, ufuk ötesi radar sistemi ile atışyaptılar. Bu bir Amraam. Herkes arkasını kollasın."

Uçaklar dağılarak bulutların üzerine çıkıp tekrar altınaindiler. Radarlarıyla Amerikan uçaklarını aradılar vebazıları buldu da. F−15'ler hayli uzak mesafelerden atışadevam ediyordu, iki Rus pilot ve bir Türk pilot da füzelerinhedefi olmuştu. Savaş kızışıyordu.

Yüzbaşı Akın gruptan ayrılıp hızla düşük irtifaya indi. Birsüre o şekilde uçtu ve Amerikan uçaklarını görür görmezse r i b i r t ı rman ışa geç t i . Beden i çok yüksek Gmanevralanyla sarsılıyordu. Amerikan uçakları onugörmüştü ama Akın, çoktan bir F−15'i yakalamıştı.

F−15 yakalandığını anlayınca hızla yükselmeye başladı,Yüzbaşı Akın da onun peşinden. Rus Su−27'si eskiolmasına rağmen çok iyi performans gösteriyordu. F−15,rakibini G kuvvetine sokup onun dikkatini dağıtacakmanevralar yapıyordu. Akın kilitlenmek üzereydi ona.

Tamamen hedefine odaklanmıştı. F−15 sert çıkışlar vein iş ler yaparak düşmanının ö lümcül kapanındankur tu lmaya çal ış ıyordu ama Rus uçağının kendimanevralarına her seferinde aynı cevaplarla karşılıkvermesi üzerine umudunu yitirmeye başlamıştı.

"İşte şimdi seni yakaladım."

Akın, uçağı yönlendiren kola yapışmış, dış dünyaylabağlantısını kesmişti. Kendisi dışındaki uçakların içinegirdiği it dalaşlarını görmüyordu bile. Şiddetle sarsılıyorduuçak. O anda Su27'nin F−15'e kilitlendiğini belirten ışıkyandı ve sesli alarm devreye girdi.

58

Füze ateşleme düğmesine bastı. Archer füzesi havadaıslık çalarak F− 15'e yaklaşmaya başladı. F−15 pilotu sonbir çare olarak karıştırıcı ışıldakları attı, ama füze radarıçoktan kilitlenmişti. Elektronik karıştırmalara karşı uzunsüredir yapılan çalışmalar sonuç vermişti. Amerikanelektronik karıştırma sistemleri işe yaramıyordu.

Archer, acımasızca F−15'in kanadını parçaladı ve saçılanfüze parça lan uçaktan at lamaya ça l ışan p i lo tunparaşütünü kullanılmaz hale getirdi. Akın o anda üzüldüama yapacak bir şeyi yoktu. Amerikalı pilot, paraşütünesarılı bir halde külçe gibi düşerek bulutların arasındakayboldu.

Yüzbaşı Akın etrafına bakmaya başladı. Çok geniş biralanda şiddetli bir hava savaşı yaşanıyordu. Çok fazlazamanlan yoktu. Birkaç dakika sonra geri dönüş için yakıttüketmeye başlamak zorunda kalacaklardı ya daTürkiye'deki yollardan birisine iniş yapacaklardı.

Rus Üsteğmen Sergei'yi aradı. Sesi gelmiyordu telsizden.Biraz sonra bozuk bir ingilizce ile başka bir Rus pilotunsesi duyuldu.

"Uçağı düştü."

Akın hiçbir şey söylemedi. Amerikan savaş uçaklanbölgeden uzaklaşmak üzereydi. Rakipleriyle uğraşacakdurumda değillerdi. Mutlaka kısa süre içerisinde dahakalabalık olarak ortaya çıkacaklardı ama o zaman dahaşiddetli bir çatışmanın içinde bulacaklardı kendilerini. Iraküzerinde bir hava savaşı beklemedikleri için bu bölgedeyeterince uçak bulundurmamışlar ve tüm hava gücünüSuudi Arabistan'a ve diğer operasyonlar için güneye ve

59

Kuveyt 'e y ığmış lardı . Haber ler , mut laka merkezkomutanl ığa u laşmış o lmal ıydı ve bu haber ler inkomutanlığın bütün planlarını alt üst etmiş olduğundan daşüpheleri yoktu.

Yüzbaşı Akın geri dönüş emri verdi. Uçaklar ikili koluçuşuna geçtiler. Geriye fazla uçak kalmamıştı. Savaşıngerçekleştiği alandaki arazide pek çok uçak enkazıgörülebiliyordu.

Yirmi dört uçaktan geriye altı uçak kalmıştı. Bu uçaklarıRusya'ya geri götürmenin anlamı yoktu.

"Sizler Rusya'ya dönmeyi deneyin, en kötü ihtimalleGürcistan'a inersiniz," dedi geriye kalan iki Rus pilotaAkın.

Havacı selamının ardından uçaklar kuzeye yönelirken,Yüzbaşı Akın inecek bir otoyol aramaya başladı.

"Kahretsin, bu uçaklar da nereden çıktı? Derhal GüneyKomutanlığa bildirin. Beklenmedik bir saldırıya uğradık,gelişmiş Rus uçaklarından oluşan bir filo Amerikan havave kara birliklerini vurdu."

Bu mesaj bütün birimlerde yankılandı. Tam bir şokyaşanıyordu. Amerikan ordusu, on yıllardır herhangi birhava saldırısı sonucunda kayıp vermemişti, ama gelenhaberlere göre bu saldırının sonucu tam anlamıyla birmağlubiyetti. Rus uçaklarının son versiyonlarının bir hayliileri seviyede olduğunu, ortak tatbikat yapıp taktikleriniçözdükler i Hindis tan Hava Kuvvet ler i sayesindeöğrenmişlerdi. Bu ülke ile yaptıkları tatbikatlarda mutlakayenilmelerini sağlayacak yöntemler kullanıyorlar ve Hint

60

pilotların, Amerikalı pilotları yenme zevkine erişmesi içinellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorlardı. Busayede bütün hava saldın ve savunma taktikleri Amerikalıpilotlar tarafından iyice test ediliyor ve Pentagon'dakiaskeri istihbarat birimlerine iletiliyordu. Bu birimlerde Russaldın uçaklanmn hangi manevralarda daha etkili sonuçaldığı gibi konular masaya yatınlıyor ve ona göre karşıtaktikler geliştiriliyordu.

Bu saldınnm İran Hava Kuvvetleri saldınsı ile arka arkayagelmesi işleri daha da kanştırmıştı.

Rusya, İran ile birlikte Amerika'ya karşı toplu bir hücummu başlatacaktı yoksa?

Diego Garcia üssünden havalanan B−2 uçağında iki adetnükleer füze bulunuyordu. Bu nükleer füzeler, sığınakdelici olarak da adlandırılıyordu. İran'ın yeraltında gizlibulunan laboratuarlannı ve askeri üslerini vurmak içinkullanılacaklardı.

Nükleer silahlar, yerin çok altında patlayacağı içinyeryüzünde faz la b i r radyoakt i f k i r l i l i k meydanagetirmeyecekti. Planlanan işgal hareketi bu nedenle risklihale gelmezdi. En azından beklentiler, bundan ibaretti.İşler yolunda giderse durumun aşağı yukan bu şekildegelişeceği tahmin ediliyordu. Bir felaketin olmaması isetamamen şansa bağlıydı aslında.

Uçak, okyanusu geçip yeryüzünden 15 kilometre yüksektegüvenli bir şekilde seyrediyordu. Pilotlar sürekli olarakhedef koordinattan ve yaklaşma açılan üzerinde çalışıyor,o l as ı sena ryo la ra ka rş ı ne le r yap ı l ab i l eceğ in ihesaplıyorlardı. İran Körfezi civanndaki radar uçaklanndan

61

hava aktiviteleri ile ilgili bilgi alıyorlar ve hedef bölgesininson çekilmiş uydu fotoğraflannı inceliyorlardı.

Her şey yo lunda görünüyordu . İ ran uçak lanmnsaldınsmdan sonra genel bir sakinlik vardı. Amerikandonanmasına bağlı hava saldın uçakları hazırdı. B−2bölgeye ulaştığında yoğun bir hava savunma bastırmaoperasyonu başlayacak ve İran gökleri işgal edilecekti.B−2 nükleer silahlan hedefe yolladıktan sonra da İran'danteslim olması istenecek ve hemen kara işgali gündemegelecekti.

ABD Kara Kuvvetlerinin 4. Mekanize Tümeni Türkiye'dehayli kayıp vermişti ama halen Suudi Arabistan'ı elegeçirebilecek kapasitedeydi. Irak'ın güneyinden Suudisınır bölgelerine geçiş neredeyse tamamlanmıştı.Sınırdaki küçük kasabaların halkı, homurdanarak ilerleyentank sıralanna bakıyor ve bir süre önce yanlarında olanAmerikan ordusunun şimdi neden kendi ülkelerini işgalettiğini anlamaya çalışıyorlardı.

Dünya basını aniden meydana gelen bu çatışma haberleriile çalkalanmaya başlamıştı. Tarihin sonunun geldiğini veartık hiçbir zamana eski günlere dönülmeyeceğimsöyleyenler, susmuş ve bu mantıksızlığı açıklamayaçalışmakla uğraşıyorlardı.

A ç ı k l a n a c a k f a z l a b i r ş e y y o k t u . A m e r i k a nimparatorluğunun kuruluş savaşı veriliyordu ve bu konudaciddi olduklarına dair pek çok ipucu vardı. İnanmakistemeyenler tarafından göz ardı edilen ipuçları.

Avrupa tam anlamıyla kaos içindeydi. Hükümetler sürekliolarak çeşitli konularda anlaşmaya çalışıyorlar, ancak

62

buna imkân bulamıyorlardı. İngiltere her zamanki gibiAmerikan yanlısı bir tutum içindeydi ve bu durumda diğerülkelerin karar alması imkânsızdı. Aşın sağ akımlargüçlenmeye başlamıştı. Her şey çok yeniydi. Ama küçükolaylar yavaş yavaş politikayı etkilemişe benziyordu. Oyalmak isteyen politikacıların, Avrupa'nın ayrımcılıkkarşısındaki zayıf durumunu düşünmeden oy avcılığıyapmaya başlamaları ile yaşlı kıta gerçekten de politikkonularda hareket kabiliyetini tamamen yitirmiş veAmerikan politikaları karşısında edilgin kalmıştı.

Asya p iyasa la r ı savaş s t res in i ka ld ı ramayacakdurumdaydı. Borsalar sürekli kan kaybediyordu veÜçüncü Dünya Savaşı' mn çıkacağı beklentisi nedeniyletam anlamıyla satış dalgası yaşanıyordu. Emlak fiyatlarıdip yaparken, emlake dayalı kredilerde geri dönüşlerazalmaya başlamıştı.

Özellikle Rus savaş uçaklarının Irak'taki Amerikanbirliklerini vurmaya başladığının duyulması paniği daha dakörüklemişti. Rus hazine bonolarının faizleri hızlaartıyordu. Her şey saatler içerisinde oluyordu ve olaylarınetkisi dünyaya dalgalar halinde yayılıyordu. Çin, henüz biraçıklama yapmamıştı ama Rusya ile gelişen ilişkilerinedeniyle Pekin'deki Rus Büyükelçisi özel olarakçağrılarak gelişmelerle ilgili bilgi alınmıştı.

Howard Strike, olayları kontrol altına almakta çokzorlanıyordu. Rus Hava Kuvvetlerinin Irak'ta giriştiğioperasyonun perde arkasını çok iyi biliyordu ama busaldın neticesinde ortaya çıkacak iç komplikasyonlan enaz indirgemesi gerçekten de zordu.

Başkan yine telefondaydı. Sesi titriyordu. Açıklama

63

bekliyordu. Açıklamayı hemen istiyordu ve Strike'ın biraçıklaması yoktu. Karşılık verilmesi ile ilgili olarak bir planıda yoktu.

Buna pek telefon konuşması denemezdi aslında, dahaçok Başkan Stillson'ın Strike'a bağırması şeklindeydidiyalog. Başkan, Irak'taki savunmanın güçlendirilmesini veRus saldınsı tekrarlanırsa sadece saldın fi losununvurulmasını istiyordu. Şimdilik Rusya ile ilgili olaraktelevizyonlardan yapılacak bir nükleer tehdit yeterli olurdiye düşünüyordu.

Strike, bu durumdan hoşnut kaldı. Rus saldınsına genişçaplı bir mukabele emri verilseydi eğer, bütün planlanbozulabi l i rd i . Amerikan Kuvvet ler in in I rak iç indekalmaması gerekirdi o takdirde.

B−2 hedef bölgeye yaklaşmaktaydı. Uçak gemilerindenkalkan uçaklar, dalgalar halinde İran hava savunmasistemine saldırmaya başladı. Havaalanlan da hedeflerarasındaydı. Ancak amaç, B−2 için silahların rahatkullanılacağı bir ortam yaratmaktı. Nükleer saldırının İran'ıalt edeceğine kesin gözüyle bakılıyordu.

B−2'nin iki pilotu son kontrolleri yaptı, her şey yerliyerindeydi. Nükleer silah kullanmak, bir pilot için kolay birşey değildi ama emir emirdi. Ve bu silahların kullanılması,daha fazla insanın ölmesini engelleyecekti.

Rüzgâr ve diğer meteorolojik veriler, silahın kullanılmasıaçısından son derece uygundu. Pi lot lar la MerkezKomutanlık arasındaki konuşmalara bir iyimserlik hakimdi.

B−2'den yüzlerce kilometre ötede bir İran hava savunma

64

merkezinin radarları kapalı halde bekletiliyordu. Bununnedeni Amerikan uçaklarının bu radar merkezlerininçalışmıyor olduğunu düşünmelerini sağlamaktı, iran'ıngizlice Rusya'dan aldığı S−400 füze sistemleri bu üssünana silahıydı. Yaklaşık olarak dört yüz kilometre menzillibu füzeler hemen hemen Amerika'nın sahip olduğu tümhava saldın araçlarına karşı kesin vuruş sağlayabiliyordu.

Onlarca S−400 füzesi, radarın açılmasını bekliyordu.Beklenen an yaklaşıyordu. Bu savunma atağı, saldırganıntüm motivasyonunu kırabilirdi.

Zaman geldi. Radar operatörleri sistemleri aktif halegetirdiler. Sistem ısınır ısmmaz monitörlerde değişikışıklar yanmaya başladı. Radarlara görünmeme özelliğiolan B−2'nin bi le değişik bir radar ağı sayesindeyakalanması mümkündü. Rus teknolojisi uzun yıllardırgörünmez uçaklan görünür kılmak için uğraşıyordu vebunu bir yere kadar da başarmışlardı.

İranlı operatörler radarda gitgide belirmeye başlayan izitakibe aldı. Bu izin rotasını geriye doğru izlediklerindeDiego Garcia'ya ulaşılıyordu. Doğru iz üzerinde olduklanmanlamışlardı. Bir süre daha radar aydınlatması devam etti.Füzeler bilgisayarlarına bu bilgileri kaydetmişlerdi.Fırlatıldıktan sonra kendi aktif tarayıcı başlıklanyla o uçağıvuracaklardı.

Radar komutanı kritik menzile girildiğini tespit etti.Amerikan uçağına ateş açma zamanıydı. Füzeler aktifkonuma getirildi. Üste yavaş bir hareketlilik başlamıştı.Ateşleme yapılmadan bir Amerikan saldırısına maruzkalmak istemiyorlardı. Bu her an olabilirdi. Büyük ihtimalleradann aydınlatması düşman tarafında belirlenmiş ve

65

insansız savaş uçaklan bu radarları vurmak için hareketegeçmişti. Ancak daha zamanlan olmalıydı.

"Füze ateşleme menzili!"

"Füzeler aktif hale geldi!"

"Radar doğrulaması alınsın."

"Alındı efendim. Hâlâ düşman uçağı takip ediliyor."

"Sakın kaçırmayın. Füzeler hedefe kilitlensin."

"Kilitlendi."

S−400'ler artık hedefi kendi sistemleri ile de takip etmekiçin hazırdı.

"Füzeler ateş!"

"Ateşlendi!"

Arka arkaya dört füze ateşlendi. Şiddetli bir patlama ileberaber üssü aydmlatan, roket motorlarının ateşi oldu.Gözü yanıltacak hızda ileri atıldı füzeler. Hızla tırmanmasafhasına geçtiler. Aktif tarayıcılan, B−2'yi neredeysenormal bir uçak gibi görebiliyordu.

B−2 pilotlan füzelerin kendilerine kilitlendiğini kendi karşıelektronik sistemleri sayesinde anlamıştı. Kabinin içinipanik sardı. îki pilot da ne yapacağını bilemedi birden.Böyle bir şeyi beklemiyorlardı. Çok uzak mesafelerdenatı lan süper gel işmiş füzeler le karşı laşacaklarınıdüşünmemişlerdi.

66

Bunu Merkez Komutanlık da düşünmemiş olmalıydı.Haberi aldıkları anda mesajı getiren asker de dahilherkesin beti benzi atmıştı.

Nükleer silahlar taşıyan uçaklan îran füzeleri tarafındankilit lenmişti ve saniyeler sonra uçak havada infilakedecekti.

Yapacak bir şey yoktu. Bekleyip füzelerin ne yapacağınıgörmek zorundaydılar. Ama boşunaydı. Dört gelişmişfüzenin hedefi kaçırmasına imkân yoktu.

Füzeler son safhada düz bir uçuş hattına geçti. B−2pi lo t lan gözler ine inanmıyor lardı , oradaydı iş te.Gökyüzünde gördükleri o ışıltılar kararlı bir biçimdekendilerine doğru geliyordu. Atlayacak zamanları yoktu vebunun bir yaran da yoktu. Hatta kilometrelercekarelik biralanda uçan her şey, birazdan gerçekleşecek patlamanınetkisiyle buhar olacaktı.

B i rb i r l e r ine bak t ı l a r . Duyduk la r ı ses , füze le r inhıslamasıydı. Profesyonellik gereği füzeleri karıştırmasıbeklenen elektronik karşı sistemleri devreye soktular veısı güdümlü füzeleri yanıltmak için kullanılan ışıldaktansaçtılar. Dramatik bir andı. Pilotlar da artık bir robot gibidavranıyordu.

Füzelerin ilki, hedefe tam ortasından çarptı. Her şeysaniyelikti. Diğer füzelerin hedefle buluşması aslagerçekleşmedi, tik saniye içinde korkunç bir nükleerpatlama meydana geldi, iki dalga halinde.... İki bomba dapatlamıştı. Atmosferin üst tabakasına yakın bir yerdemeydana gelmişti patlama. Bu nedenle yayılan şokdalgalan yüzlerce kilometrekarelik bir alandaki elektronik

67

iletişimi bozdu. Uçağa eşlik etmek üzere yaklaşan birF−15 filosunun tamamı havada infilak etti.

Patlamanın etkisiyle geniş bir alandaki iletişim tamamenkesildi. Uydu iletişimi de aynı şekilde etkilenmişti. Bölge,b i r anda karanl ığa bürünmüştü sank i . Amer ikanuydularının hiçbir is i yerdeki kuvvet ler le bağlantıkuramıyordu. Teknik olarak Amerikan ordusu o bölgedebir süre için savaşma kabiliyetini yitirmiş gibiydi.

Patlamanın psikolojik etkisi ise bölgenin tamamındakendisini göstermişti. Çok uzaklardaki Amerikan askeribirlikleri, gökyüzünde yeni bir güneş meydana geldiğinisanmıştı. Bazıları bunu Tann'nın kendilerine verdiği birceza olarak değerlendirmişti.

Ancak bölge bir nükleer felaketin eşiğinden dönmüştü.Patlamanın çok yükseklerde olması nedeniyle, nükleerserpinti olmayacaktı.

Politik etkiler ise inanılmazdı. Stillson hükümeti bupatlama karşısında bütün idari kabiliyetlerini yitirecekduruma gelmişti. Sir Eli ilk kez Stillson'a sinirli yüzünügöstermişti ama her şeyi tersine döndürecek bir şeybulunabilirdi.

Başkan' ın b i r kez daha Howard Str ike ' ı aramasıgerekecekti. Ancak Ortadoğu'dan gelen haberler bir türlübitmek bilmiyordu. Rus Hava indirme birliklerinin iran'ınbaşkentine doğru hareketlendiği haberleri geliyordu.

Bu bütün düşünceleri değiştiren bir durumdu. Rusyasavaşa akt i f o larak dahi l o lmuştu. Doğrudan b i rmüdahalede bulunmayarak Amerika ile savaşmıyor,

68

ancak Amerika'nın hedefindeki bölgeleri kontrol altınaalarak savunma yapıyordu.

Başkan, artık Sir Eli ile konuşması gerektiğini biliyordu. SirEli'nin bazı planlan sekteye uğramış olmalıydı. Böyledüşünüyordu ama Sir Eli'yi aradığında hiç de kaygılandığıgibi sinirli bulmadı onu. Eli, sanki her şeyi bekliyormuşgibiydi.

"Sayın Sir Eli, Ortadoğu operasyonu sanırım suyadüşüyor."

"Hayır!" Sir Eli'nin sesi etkileyici ve de korkutucuydu.

"Stillson, hiçbir şeyden anlamıyorsun ve bunda da sanırımmazursun. Zira herkes kendi bi l inç düzeyine göreanlayabilir bazı şeyleri. Aslında orada bizim aleyhimizeolan hiçbir şey yok. Bütün Ortadoğu yanmaya başladı venükleer bir silah patladı. Herkes silahlanna sanlacak. Veistediğimiz gibi bölgesel bir kaos bütün sistemi sallamakiçin bize imkân verecek. Belki Rusya ile bile çatışacağız,ama en azından uzun vadel i olarak bizim işimizegelmeyen bütün yönetimleri ardı ardına devirmek için deyeterli nedene sahip olacağız. Böyle bir ortamda politikave demokrasi susar! Nükleer silahların patladığı birdünyada insanlar korkar ve susarlar! Sadece sen vekararların vardır! istediğin tüm kararlan alabilirsin.Unutma, bunu sana korku sağlıyor!"

"Peki Sayın Eli, durumu kontrol altına almak için neyapmamı önerirsiniz?"

"Kontrol altına alma. Olaylann daha da kontrolden çıkmasıiçin bir şeyler yap. Her şeyi ben mi yapmalıyım? Ama

69

merak etme. Seni yalnız bırakmayacağım. Gerekenhazırlıklar yapıldı. Yakında israil'i de işin içine çekeceğizve bölge ateş topuna döndüğünde, bütün gücümüzlesaldıracağız. O zaman bütün Kutsal Mekânlar, benimolacak. Bütün enerji merkezleri benim olacak. Dünyanınkalbini elimde tutacağım. Bunu istiyorum, hem de çok."

METAL FIRTINA ÖNCESİ KAOS

Hollanda/Amsterdam 2005

Ne yapt ığ ın ı b i ld iğ inden emin değ i ld i . Ku lak tanuğulduyordu ve zihnindeki yankının etkisiyle sürekli birağrı hissediyordu. Sırtındaki ağırlık canını acıtıyordu. Düngeceden beri hazırlık yapmıştı. O adamlar çantayı getiripküçük haplardan vermişlerdi ona. Hapları içtiğinden berihafızasının çok derinlerinde beliren sesler ve yankılar.Çantanın çalışma prensibi ile ilgili pek çok şey.

Sırtına bağla, elektronik ateşleyiciyi düğme ile birleştir.Bütün bu teknik detayları hatırlıyordu ama sanki kendi içsesi gibi değildi kafasının içinde gezinen cümleler. Başkabirisi tarafından başka bir dilde söyleniyordu.

Bunların bir önemi yoktu. Kendi kendine telkin ettiği buemirleri yerine getirmeden tekrar kendi olabilmesineimkân yoktu. Bunu hissediyordu. Sırt çantasında patlayıcıvardı . Bu pat layıcı i le d iğer cümleler arasındakibağlantıları bir türlü kuramıyordu. Patlayıcılar ve düğmelerbir araya geldiğinde ne olabilirdi ki?

70

Soğuk Amsterdam rüzgârı giysilerinin içine girerkenetraftaki insanlann ona garipseyen gözlerle baktıklannıfark edebiliyordu.

Bunun bir önemi yoktu ama. Tek yapması gerekençantayla metroya girmek ve sonra orada düğmeyebasmaktı. O zaman her şey normale dönecekti. Biryerlerde bir yanlışlık var gibi geliyordu ama bunu dahasonra çözebilirdi. Yani mantığının almadığı bir şey vardı.Yolda yürürken sürekli bunu düşünüyordu. Patlayıcılar vedüğme düzeneği arasındaki ilişki onu rahatsız ediyordu.Bir an önce metroya gidip düğmeye basarsa eğer, burahatsızlığın sona ereceğinden emindi, önce bunu yapıpdaha sonra mantık çelişkisini çözebilirdi. Hem düşündüğüher an, beynine sanki iğneler saplanıyormuş gibi oluyordu.

Birilerinin kendi hakkında konuştuğunu ve gözlerini korkuile açtığını hissedebiliyordu, içinde panik belirdi. Nedenpanik duyduğunu tam olarak hissedemiyordu. Bir nedeniolmalı ama önce metroya gidip düğmeye basmalıyım, diyeiç geçirdi.

Metro merdivenlerine geldiğinde etrafına bakındı ve hiçdüşünmeden merdivenlerden inmeye başladı. Gitgidepanik artıyordu, ama bunun nedenini hâlâ anlamış değildi.İçinde nedenini bilmediği bir sıkıntı baş göstermişti. Yoksabu düğme ve patlayıcı arasında bir bağlantı mı vardı? Opatlayıcılar orada çantanın içinde öylece dururkendüğmenin onlarla ne gibi bir bağlantısı olabilirdi?

Metronun en altına inmişti ama kapıdan girerken kendisinidurdurmaya çalışan polise bir şeyler yapmıştı. Tam olarakne yaptığını anlamamıştı, bunun elindeki siyah cisimle biralakası olabilir miydi?

71

Evet, artık soruların cevaplarını bulma zamanıydı. Metroiçindeki insanların onun hareketlerine baktıktan sonrahızla koşmaya başlamalarına anlam veremedi. Bununbelki içindeki panik ve rahatsızlıkla ilgisi olabilirdi. Nedensoruların cevabını bulamadığını bilemedi. Anlamadığı odilde konuşan insanların verdiği hap bunun nedeni olabilirmiydi?

Soruların cevabını bulmalıyım, diye düşündü.

Tek hissettiği kuru bir sıcaklık duygusu oldu. Başka hiçbirşey.

Patlama nedeniyle ortaya çıkan yoğun ısı, metronuniçinde yanabilen her şeyi tutuşturmuştu. Tren bekleyeninsanlar rayların üzerine savrulurken bütün metallerparçalanarak duvarlara çarpan insanların üzerine mızrakgibi saplandı. Patlayıcı dolu çantaya ayrıca, C4, kimyasalyanıcı ve kesici uçlu metal parçacıklar konulmuştu.Bunların ölümcül etkisi patlamanın yarattığı basıncınetkisini kat kat artırıyordu.

Metronun dışına korkunç bir basınç ve ısı dalgası çıkmış,kapı önünde bekleyen herkesi yola savurmuş vekulaklarının sağır olmasına, bedenlerinde ikinci dereceyanıklar oluşmasına neden olmuştu.

Az sonra patlama yerinde polis ve i t faiye araçlarıtoplanmıştı. Metrodan yoğun, siyah bir duman çıkıyordu.Yaralıların çoğu şok içindeydi ve bağırmıyorlardı. Böylebüyük olaylar olduğunda Batılıların daha sakin olduğugörülüyordu. Acaba yaşadıkları şokun büyüklüğünedeniyle mi böyle davranıyorlardı, yoksa rasyonel kökleridaha mı derinlere dayanıyordu? Duygusal Doğulular

72

felaketler karşısında daha insani tepkiler verirken,Batılıların tepkileri zarar görmüş robotları andırıyordu.

Olay merkezinin birkaç sokak ötesinde olup biteni izleyensan saçlı ve beyaz tenli birisi, herkesin aksine kafedekimasasından kımıldamamıştı bile. Cep telefonunu açtı vebir numara çevirdi sakince. Kesme taşlı sokaklardainsanlar şok ve panik halinde koşuşturuyorlardı. O isesakin bir şekilde telefonun açılmasını beklerken kahvesiniyudumluyordu. Kimsenin onun bu garip davranışını farketmesi mümkün değildi.

Nihayet telefon açıldı. Dış görünüşüne yansıyan rahatlığısesinde de hissediliyordu.

"Patlama meydana geldi. Kalabalık bir anda oldu. Son anakadar mantığının harekete geçip i lacın etkisindenkurtulacağını sandım. Çünkü etrafına bakarken zihniişlemlerinin aktif olduğu çok bell iydi. Ama olmadı.Araştırmacılara söyleyin, o haplar mantığı bloke ediyorama sanırım içgüdüsel tepkileri kontrol altına alamıyor. Buda bir tehlike, içgüdüler her an kendi mantıklarını devreyesokarak bilincin uyanmasını sağlayabilir."

"Tamam, bilim adamları ile konuşurum. Ama bu ihtimalisıfıra yakın görüyorlar. Her ne kadar hastalar bazıuyanma belirtileri gösteriyorlarsa da ilacın etkisi nedeniylebu asla gerçekleşmiyor."

"O aptalların ne söylediğini boşver. Umarım bir günbombacılardan birisi uyanır ve o merkezi havaya uçurur.Hah ha ha!"

"Sence neler olacak?"

73

"Ne olacak, gayet basit. Avrupa gazeteleri Müslümanlarayönelik olumsuz havayı daha da pompalayacaklar. Korkuartacak. Böylece patronlarının Doğu'da uygulayacağışiddet rasyonalize edilmiş olacak."

"Bunun için size minnettarız. Avrupa operasyonlarınınbaşarısında bize büyük katkıda bulunuyorsunuz Yılan.İsminizi söylediğimde irkiliyorum. Bu çok garip olmasagerek."

"Bunun için teşekkür etmeyin. Gerçekten iyi paraalıyorum. Ancak bunu sadece para için yaptığımı dasanmayın. İleride sizin katmanlarınızda önemli bir güçsahibi olabileceğimi düşünüyorum."

"Buna şüphe yok. özellikle..."

"Özellikle...?"

"Türkiye operasyonunu iyi yönettiğiniz ve hedefi elegeçirdiğiniz zaman, inanamayacağınız kadar çok güç eldeedeceksiniz. Patronlarım bu konularda çok cömerttirler.Çok güçlüler ve bu güçlerini paylaşmak için can attıklarınaemin olabilirsiniz."

"Buna şüphem yok. Bu saldırılar nedeniyle Türkiye debaşka bir Doğu ülkesi de asla Batı'ya yaklaşamayacak veora la rda gerçek leşecek her operasyon ko laycakamuoyunda destek bulacak."

"Siz bir korku mühendisisiniz Yılan, adınız da bunudoğruluyor zaten."

"Teşekkür ederim. Ancak unutmayın, bu gençleri bulup

74

sizin Amerika'daki merkezinize yollamak ve sonra daburaya sokup tedaviye devam etmek, gerçekten beni haylizorlayan bir durum. Bu bilimsel çalışmaları Avrupa'dayapsak daha kolay olmaz mı? Yetiştirilen bombacılarıntaşınması sorunu ortadan kalkar böylece."

"Sanmıyorum Yılan, İngiltere olabilirdi belki ama orada daBBCvai. Hiç bell i olmaz, bu bilgiye ulaşabil ir lerdeyayınlayabilirler de. Oysa Amerika bu açıdan gayetgüvenli."

"Geçenlerde New York Times"ta CIA'in paravan şirketininortaya çıktığı ile ilgili bir bilgi vardı. Sanırım New YorkTimes da hayli tarafsız bir gazete."

"Ne, tarafsız mı? Çok komik. O haberin neresi yenianlayamıyorum. Haber yayınlanmadan çok çok önce eskiCIA Direktörü Richard Helms anılarında o şirketin CIA'inparavan şirketi olduğundan bahsediyordu. Ve bunu alıpsanki New York Times devlete rağmen böyle haberleriyayınlayabilirmiş gibi bir hava estirdiler."

"Tanrım, size inanamıyorum. Bu işleri tezgahlamaktainanılmaz başarılısınız."

"Bu da bizim işimiz Yılan, insanların beyinleriyle oynamak.Onlara bizim istediğimiz şeyleri düşündürtmek. Onları bunedenle burada eğitmekten hoşlanıyoruz. En zeki bilimadamı bile temelde bizim ona öğrettiğimiz mantığıkullandığı için ne yaparsak yapalım kafalarını karıştırmakçocuk oyuncağı."

"Umanm bir gün birileri bunu çözmez."

75

"Öneml i deği l . Çözseler b i le kurumsal b i r cevapveremeyeceklerdir. On yıllar süren çalışmalarımızı tekbaşına birilerinin engellemesine imkân yok."

"Sizi Türkiye'den ararım. Umarım orada kimse ayağımadolanmaz ve hedefimdeki adamı kolayca alırım."

"Her türlü kolaylığı gösterecekler size. Siz sadecebirliğinizi hazırlayın ve savaşa hazır olun."

İstanbul, 2005

Uçağın tekerlekleri Atatürk Havalimanının 3 no'lu pistinedeğer değmez yolcular derin bir oh çektiler. Hayli zor biryolculuk olmuştu. Atlantik Okyanusu üzerindeki fırtınabulutları nedeniyle zor saatler geçirmişlerdi.

Yolcular hızlı hareketlerle uçağı boşaltmaya koyuldu, biran önce Airbus'tan inmek istiyorlardı. Erkekler dolaplardançanta yığınlarını indirirken, kadınlar ağlayan çocuklarısusturmakla meşguldü.

Herkesin yüzünde uçakta yaşadığı paniğin izleri vardı.Yalnızca yolculardan bir tanesi hariç.

Michael Einckhorff, uçak en çok sallandığı anda bileuykusunu bölmemiş ve ne olup bittiğini anlamak için biledışarıya bakmamıştı.

Einckhorff, uçak durunca birinci sınıftaki koltuğundankalktı, küçük çantasını alıp emin adımlarla dışarıya çıktı.

76

Hostesler in selamlarına karşı l ık vermedi. Uçağınmerdivenlerine adım atar atmaz siyah güneş gözlüklerinitaktı. Kısa, sarı kıvırcık saçları ve keskin yüz hatlarıylasoğuk bir ifadesi vardı.

Tavırları pasaport kontrolde de aynı biçimdeydi, kimseona ne yaptığını ya da ne yapacağını sormamıştı.Pasaportu resmi değildi; ama yüzünün ifadesi, dışarıylailetişime tamamen kapalı olduğu izlenimini veriyordu.

Havaalanı taksilerinden birisine bindi, Penta Hotel, dedisadece. Taksi şoförü bunu duyduğuna hiç memnunolmamıştı, bu kadar yakın bir yere gitmek işine gelmiyordudoğrusu. Yüzünü buruşturdu ve sinirli hareketlerle gazabastı. Taksicinin hareketlerine bir anlam verememiştiE inckho r f f , ancak ak l ı ndan geçen le r i d ı şa r ı yayansıtmıyordu.

Beş dakika sonra otel in önündeydiler. Sert i fadeliAmerikalı, parayı uzattı. Taksici banknotu alıp önkonsolun üzerine fırlattı ve hiç dönüp bakmadı. Einckhorfftaksiden inerken sinirli şoför gaza bastı, neredeysedüşürecekti onu.

Einckhorff sinirlenmişti şimdi, koşup, hareket etmekte olantaksiye yetişti ve şoförün bulunduğu taraftan cama yumrukattı. Şoför bir anda neye uğradığını şaşırdı. Einckhorff,şoförü alıp kınlan camdan dışarıya çekti. Ve birkaç darbeile yere serdi.

Otelin önündeki görevliler önce bir yerlerinde kalakaldılar,sonra hemen koşarak yanlanna geldiler ve araya girdiler.Şoför ne yapacağını bilemez haldeydi, ağzından kangeliyordu. Otel görevlilerinin araya girmesiyle sustu. Bu

77

manyakla uğraşmaya gerek yok, diye düşündü.

Otelin kayıt işlemleri yıldırım hızıyla yapılmıştı. Kimse buadama bulaşmak niyetinde değildi.

Otel odası denizi görüyordu. Muhteşem, diye düşündüMichael, harika bir yere gelmişti. Sevdiği bir yerle ilgiligörev almak hoşuna gitmişti.

Bir süre odanın içinde gezindikten sonra telefonu açıpkendisine bir numara bağlamalarını istedi. Normalzamanlarda bu tür konuşmaları gizli yapardı ama bunagerek duymuyordu şimdi. Geri dönülmesi imkânsız biryola girilmişti. Bu nedenle fazla gizli olmaya gerek yoktu.

Telefona çıkan sekreter, Einckhorff ismini duyunca hemenhattı beklemeye alıp gerekli işlemi gerçekleştirdi. Aradasaniyelerle süren müzik sesinden sonra gazeteci AüfEralp hartaydı.

"Merhaba, İstanbul'dayım. Bu akşam Bebek'te yemekyiyelim, sonra bazı işlerim var."

"Merhaba Michael, umarım yolculuğun rahat geçmiştir.Akşam 7'de işlerim biter, Bebek balıkçısında buluşalım."

" İy i f ik i r At ı f , sen in le ça l ışmak çok güze l . " Ses idondurucuydu, iyi eğitimli bir asker gibi hareket ediyorduEinckhorff ve bu durum Atıf'in zaman zaman tüyleriniürpertiyordu.

"Teşekkür ederim Michael, bazı haberler getirecektin.Durumlar iyi mi?"

78

"Bilderberg konusu mu? Evet, o konuda iyi haberlerim var.Bazı konular var, bu talimatlara göre birkaç yazı yazılmasıgerekiyor. İsteğe bağlı değil yalnız..." Konuşması kahkahaile kesildi.

"Yazı mı? Bu aralar bu konularda çok fazla açıkdavranıyorum Michael, fazla belli oluyor gibi sanki, amaçok şükür algılamıyor insanlar. Ama yazarız, ne yapalım!"

"Kamuoyunun düşüncelerini etkilememiz gerekiyor. Çokbüyük bir proje uygulamaya konmak üzere Atıf," dediEinckhorff.

Atıf Eralp saf bir ses tonu ile sordu:

"Büyük Ortadoğu Projesi, değil mi?"

Einckhorff telefonun öbür ucunda sırıtıyordu ama sestonuna yansımıyordu bu durum.

"Evet Atıf, büyük bir demokrasi projesi bu, bölgedekibütün ülkelerin demokratik bir yönetim altına girmesi içinçalışacağız." Tanrım, bu adam gerçekten geri zekalıolmalı, diye düşündü.

"Biliyorum Michael, ben de sana katılıyorum bu konuda.Proje çok yavaş işliyordu, artık hızlanmalı bazı şeyler."

"Merak etme, sandığından daha da hızlı olacak her şey.Olacaklara inanamayacaksın..."

"Peki, akşam detaylı konuşuruz yemekte."

Michael Einckhorff, diz üstü bilgisayarını çalıştırıp uydu

79

internet bağlantısını açtı. Karşısında CIA'in ana sayfasıvardı. Özel bir kod girdi ve bu kod sayesinde bağlantılı birşirketin internet sayfasına geçti. CIA'in kurduğu paravanşirketlerden birisiydi; Cultural Studies International (CSI).

Bu şirket için bir araştırma yaptığı örtüsü altında, çokönemli bir rapor hazırlayacaktı Einckhorrf; hem raporuhazırlayacak, hem Pentagon'un elinde bulunan İstanbul ilei lgi l i son haritaların doğrulaması için gereken verikontrolünü yapacaktı.

Türkiye içindeki CIA bağlantılarının bile hiçbir şeydenhaberi olmaması gerekiyordu. Onlar, İran ve Suriye'yesaldınlması ile ilgili bir kamuoyu oluşturulması işiniyaptıklarını zannedeceklerdi ve bu sırada esas operasyoniçin gereken gizlilik perdesi sağlanmış olacaktı.

Internet sitesinde güvenli giriş yazan yere başka bir kodyazdı. Şimdi önünde pek çok dosyanın olduğu bir sayfavardı. Bu sayfalarda gezindi bir süre ve önündeki defterebazı notlar aldı. Bu dosyalarda her ne kadar bazıaraştırma sonuçları yer alıyor olsa da, aslında CIA'inajanlarıyla yaptığı gizli iletişimin bir parçasıydı bunlar.Sadece ajanların bi ldiği parametreler kullanılarakaraştırma dosyalarına gizli mesajlar ekleniyordu.

Einckhorff, beş dakika sonra işini bitirmiş ve bilgisayarıkapatmıştı. Hemen hazırlanıp çıkması gerekiyordu. Pekçok kişiyle görüşecek ve önündeki bir hafta içinde detaylıbir rapor hazırlayacaktı.

CIA'in bütçesinden yapılan kesintilerle yeni istihbaratörgütleri kurulması bu nedenle kötüydü işte, üç kişilik işibir kişiye yıkıyorlardı. Beyinsizler, diye geçirdi içinden.

80

CIA'in askeri operasyonlar bölümünün kıdemli bir üyesiolmasına rağmen sivil işlerin yoğunluğu nedeniyle bu işeverilmişti şimdi ve gerçekten de zordu durum, çokhassastı. Kendisini tarihin değişim noktasında gibihissediyordu.

CIA askeri operasyonlar görevlisi, otelden ayrılıp taksiyebinerken etrafına bakma gereği bile duymuyordu. Belki degereğinden fazla rahat davranıyordu ya da kendisine vekurumuna olan güveninde sarsılmaz bir saflık vardı.

Otelin karşı köşesindeki bir aracın içinde bulunan beyazsaçlı ve şeker yüzlü bir ihtiyar, gayet sakin bir şekilde onuizliyordu. Taksi aracın önünden geçerken bile başınıçevirmemişti yaşlı adam.

CIA ajanının taksisi önünden geçtikten sonra elindeki ceptelefonunu kaldırıp bir düğmeye bastı, birkaç saniyebekledi.

"Sevgili Sir Eli'ye iletin. Adamımız burada, çok hızlıhareket ediyor efendim. Evet, onu takip altında tutacağız...Biliyorum, bizim haberimiz olmadan hiç bir şey yapamaz,hiç merak etmeyin."

Kuzey Irak, 2005

Selçuk, askere geldiği günden beri ailesini telefonlaaramamıştı. Garip bir ruh hali içindeydi, onu merakettiklerini biliyordu ama arayamıyordu yine de.

81

Okulunu bitirmiş ve aylarca iş aramıştı. Yoktu hiçbir şey,boşu boşuna mı 4 yıl boyunca Mimar Sinan'da grafiksanatlar okumuştu! îş bulduğu zaman da aylık masrafınıbile karşılayamayacak bir para öneriyorlardı.

Askere gelmeye karar vermişti Selçuk, yedek subayolarak yapıyordu vazifesini. Uzun dönem çıkınca askerlik,k ız arkadaşından da ayr ı lmışt ı . Onun uzun sürebeklemesini istemiyordu. Ve şimdi, Hakkari Dağ KomandoTugayı 'nda takım komutanı o larak Kuzey I rak ' tabulunuyordu.

Bulundukları bölgenin iklimine yeni alışmaya başlamıştı.Ve aslında askerliğe de. Sonsuz zorluklarla dolu arazi,iliklere işleyen soğuk veya kavuran sıcak, zihnindeki şehrisilmeye başlamıştı bile. Kader birliği ettiği askerlerinin kimizaman komutanı, kimi zaman ağabeyi olmuştu. Hepsi tekbir vücudun organıydı.

Er Mehmet selam verip komutana çayın hazır olduğunusöylediğinde gece 01:00'di. Terk ettiği kız arkadaşı ilegeçirdiği üniversite yıllarından sıyrılıp, oturduğu nispetendüz kayadan kalktı. Askerlerinin yanına geçip yereçömeldi. Er Mehmet, çelik kaba demli bir çay koyupkomutanına uzattı.

"Sağol Mehmet, malzemeleri kontrol ettin mi?"

"Ettim komutanım. Eğer otuz dakika sonra buradanaynlırsakyeni kamp yerine sabah 04:30 civan varabiliriz."

Mehmet, 21 yaşında uzun boylu, iri kemikli, kocaman elli,Trabzonlu bir askerdi. Selçuk onun yüzüne baktığındaküçük bir çocuk görüyordu aslında, doğanın zorlu

82

ellerinde kabalaşmıştı elleri herhalde.

Yerlerinden kalkıp hazırlanmaya yeltendiler ki, karşıtepenin yamaçlarında bir hareketlilik gördüler.

Hemen yere yatmalarını söyledi Selçuk askerlerine. Yereyatıp, tepe yamacındaki karaltıları izlemeye başladılar.

Ağır silahlan olan birileriydi bunlar, ama terörist değillerdi.Farklı görünüyorlardı. Gece görüş sistemlerinden hemenizlemeye koyuldular, adamlar da onlan fark etmişti.

Selçuk kafalarının az üzerinden geçen mermi sesi ilekendine geldi. Bunlar gerçekten profesyoneldi, tuzağadüşmeden tuzağı fark etmişlerdi.

"Ateş!" diye bağırdı Selçuk ve takımın ağır silahları,karaltılann üzerine alev kusmaya başladı.

Tepe yamacında mermi ler in çarpması i le kalkantoprakların izini görebiliyorlardı. Selçuk gece görüşnişangâhından adamlan izliyordu, hepsi etrafa dağılmayauğraşıyor lardı ama b i rkaçı vuru lmuştu ve yerdesürünüyordu.

Bir dakika içinde daha çoğunun vurulduğunu gördü.Neredeyse bitmişlerdi ve kendi askerlerinden sadece birer, başından yaralanmıştı.

Dakikalar sonra ateş durdu. Selçuk ne olduğunuanlayabilmek için kafasını kaldırdı. Birilerinin orayagitmesi gerekiyordu. Hemen tugay komutanlığına telsizlebildirimde bulundu. Komutanlıktan yanıt çabuk gelmişti.Bir Scorsky'e doluşan on beş komando ile beraber silahlı

83

bir başka helikopter, bölgeye doğru yol alıyordu.

Selçuk onlan beklemenin doğru olduğunu düşündü. Karşıtaraftan ateş gelmiyorsa da bu, pusuya yatan birileriolmadığı anlamına gelmezdi.

Selçuk dayanamadı, "Ben gideceğim, siz burada kalın,birazdan helikopter gelecek. Yardıma gelenleri benimgittiğim yere yönlendirin," dedi.

Askerler "Dur, gitme komutanım," deseler de dinlemediSelçuk. Onlann yorgun bakışları arasında yamaçtan inipdüzlüğe geldi ve ateş ettikleri diğer tepenin yamacınakoşmaya başladı. Onu dürbünle takip ediyordu askerler,gece karanlığı neredeyse sona erecekti. Güneşin ışıklanufukta görülebiliyordu.

Bu sırada Selçuk'un yere yattığını gördüler. Ters giden birşeyler oluyor gibiydi. Sonra Selçuk kalktı ve yavaş yavaşyürümeye baş lad ı . E l indek i s i lah ı a r t ı k havayadoğrultuyordu ve zaten bir süre sonra da silahı yere attı.Askerler telaşlanmıştı, evet, orada hâlâ canlı birileri vardıve Selçuk'a bir silah doğrultmuş olmalıydılar.

Askerler yerlerinde kalmak üzere kesin emir almışlardı,komutanlannın yanına gitmeleri gerekiyor muydu, emindeğildiler. Uzaklardan yaklaşan helikopterlerin sesiduyulmaya başlamıştı. Yerlerinde kalmaya karar verdiler.

Selçuk ateş ettikleri yere yaklaşınca donup kalmıştı, azötede bir oyuğun içinde, iki silah kendisine doğrulmuşbekliyordu. Ona önce yere yatmasını, sonra kalkıp silahınıatmasını söylemişlerdi.

84

Selçuk bunlara uymak zorundaydı, yoksa hayatınıkaybetmesi işten bile olmazdı. Silahını atıp ellerinikaldırdı, umarım adamlarım buraya gelmeye çalışmaz,diye düşünüyordu.

"Buraya gel," diye bağırdı adam. ingilizce konuşuyorduama aksanı bir garipti. Selçuk ona doğru ilerlemeyebaşladı.

Kovuğun içinde üç kişi olduğunu gördü, çok sinirli ve panikhalindeydiler. Helikopterlerin sesi yaklaşıyordu. Birazsonra burası cehenneme dönecekti.

Selçuk adamların kendi aralarında farklı bir di ldekonuştuklarını anlamıştı , ama hangi di l olduğunubilemiyordu.

İçlerinden birisi, büyük bir kutu çıkarttı. Selçuk'un kalbi deligibi atmaya başladı. Bu bir roketatardı. Yaklaşanhelikopterlere ateş edeceklerini anladı. Kavuğun hayliuzun bir tünel olduğunu gördü Selçuk. Tepenin arkatarafına açılıyordu. Bunun çok önceden açılmış olduğubelliydi. Bunlar her kimse, buraları iyi tanıyan insanlarlailişki içinde olmalıydılar.

Roketatarı hazır layan adam çıkıp kovuğun dışınabakmaya baş lad ı . Havay ı göze t l i yo rdu , b i rdenheyecanlandığı görüldü. Bir yerlere hedef almayaçalışıyordu. Bu sırada hemen yanlarındaki bir kayayamermi çarptı ve kaya parçalandı. Selçuk'un takımındakiaskerler, adamı belirlemiş olmalıydı. Onu vurmayaçalışıyorlardı. Helikopteri vuracağını anlamışlardı.

Helikopterlerin sesi çok yaklaşmıştı, hemen üstlerinde

85

olmalıydılar. Silahlı Cobra helikopterinin tok ve azametlisesi hepsinde korkuya neden oluyordu. Eğer Cobra'yayakalanırlarsa hepsinin ölmesi kaçınılmazdı.

Adam bir süre kaya arkasında saklandıktan sonra anidenortaya çıktı, hedefi yakalamış gibi görünüyordu. O ortayaçıkınca mermiler etrafına düşmeye başladı, ama yine debirkaç saniye yerinden kıpırdamadı, roketi ateşledi. Sabaholmaya başlarken sessizliği bozan mermi seslerine bir deroketin fısıldayışı eklenmişti.

Roket inanılmaz bir hızla hedefle arasındaki beş yüzmetrelik mesafeyi kat etti ve Cobra'nın tam ön camındapatladı. Helikopter aniden bütün bedeni felç olmuş birinsan gibi yere doğru serbest düşüşe geçti ve büyük birgürültüyle patladı. Serin havaya kahraman ruhlarkarışmıştı.

Komandoları taşıyan helikopter, havada geniş bir kavisçizdi ve tepenin üzerinden uzaklaşmaya çalıştı. Bunuyaparken de roketin geldiği yöne doğru gelişigüzelmakineli tüfek ateşi yağdırıyordu. Komandoları taşıyanhelikopter hemen diğer takımın bulunduğu tepeninarkasına doğru alçaldı.

Faz la zaman lan yok tu , b i r azdan ge l i p heps in iyakalayacaktı Türk askerleri. Adamlar Selçuk'a susmasınıve h ı z la koşmas ın ı söy led i l e r . Hemen bu a teşyumağından kurtulmalıydılar. Güneş doğduktan sonra işinrengi daha da değişecekti.

Selçuk ve silahlı üç adam hızla tüneli geçti, birisi tünelingirişini bubi tuzağı haline getirmişti. Selçuk adamlarının butuzağa düşmeyeceğini çok iyi büiyordu ama bu tuzak

86

yüzünden kendilerini ellerinden kaçıracaklarını tahminediyordu.

Kahretsin, yakalandım, diye düşündü.

İstanbul, 2005

Einckhorff, gece yemek yedikleri lokantaya daha önce degeldiğini düşündü. Türkiye'deki CIA bağlantılarıyla sık sıkbu deniz kenarındaki balık lokantasında buluşuyorlardı,İstanbul'a gelen kalburüstü zengin turistler, bu balıklokantasına uğramadan geçmezdi.

"Ah ah ha, bakın kalamarı sosu olmadan yemek, insan etiyemeye benziyor," diye yüksek sesle konuştu Atıf Eralp.

"Atıf, böyle kötü espriler yaparken daha kısık sesle konuş,masanın kalitesini düşülüyorsun," diye cevap verdiMichae l , ama ses tonu espr in in c idd i o lduğunuanlatıyordu. Atıf ondan korkuyordu, her ne kadar burasıkendi çöplüğü olsa da, bu adamın bir tek sözü ile bütünkariyeri mahvolabilirdi. CIA'den önemli miktarda parakazanıyordu ve bu paraları ne yazık ki Türkiye'deyiyemiyordu. Miami'de ev almıştı ve bir gün oradayaşamayı hayal ediyordu. En büyük gençlik hayaliydiAmerika'da yaşamak ve bunu bir gün başaracağınıumuyordu.

"Tamam Michael," dedi, ancak yüzündeki gülümsemegitmişti. Atıf, karşısındaki CIA ajanının gergin olduğunuhissediyordu. Bu adam bir şeyler gizliyor benden, diye

87

düşündü.

"Atıf, yazını bir an önce yazman gerekiyor. Bu operasyonahemen başlamalıyız. Büyük Ortadoğu Projesi, daha hızlıilerlemeli. Bu nedenle antidemokratik ülkelerin rejimlerinidevirmek istiyoruz. Suriye, ilk hedef olabilir..."

"Ben de bunu isterim Michael. Zaten sizinle çalışmanedenim, Amerika'nın çıkarları ile Türkiye'nin çıkarlarınıbir görmem."

Seni pis para düşkünü vatan haini, diye geçirdi içindenMichael Einckhorff, Atıf'in kırmızı suratına ve göbeğinebaktığında iğreniyordu. Ne olursa olsun o bir vatanhainiydi ve bir vatan haini kendisi için çalışıyor olsa bileondan nefret etmesi için yeterli nedeni vardı ama bunubelli etmemeliydi.

"Evet, ancak çabuk olunmalı, biliyorsun, bizim amacımızTürkiye'yi bu bölgenin lideri yapmak..."

"Evet, bilmez miyim, Amerikalılar bizim dostumuz, bunayürekten inanıyorum. Yahu zaten NATO'da da, AvrupaBirliği'nde de her zaman bizi destekliyorsunuz."

"Evet Atıf, bizi anlamana seviniyorum."

"Şu Bilderberg olayını ne yaptın?"

"Tamamdır o konu, Komisyona bilgiyi verebilirsin, gereklibağlantüan yaptım. Sen de katılabileceksin toplantılara.Ama bunu neden istediğini anlamış değilim doğrusu."

"İstiyorum, çünkü bu sayede daha çok kişi ile tanışabilirim.

88

Ulaşmak istediğim bazı Yahudi kuruluşları var, oradan iyiiş çıkacaktır."

"Çok hareketlisin Atıf, sen bir zamanlar başka şeylerisavunurdun, çabuk değişmişsin. Aslına bakılırsa seningibi insanları pek sevmem."

"Saçmalama Michael! Her şey değişir, ben buna inanırım.Bu nedenle eski görüşlerimi zamanı geldiğinde hemendeğiştiririm...

Buraya başka bir şekilde geldiğim gün, ilk bu adamın işinihalledeceğim, diye düşündü Michael.

Ertesi sabah ilk işi, elindeki haritada yer alan askeribirliklerin yerini işaretlemek için bir gezi yapmak oldu.İstanbul 'daki bir l iklerin hepsinin yerini tam olarakbel ir leyip, bu üslerde herhangi bir değişikl ik olupolmadığım araştırıyordu. Bu arada insanlarla konuşuponların fikirlerini alıyor ve yazacağı dosyaya eklemek içinfarklı bilgiler toplamaya çalışıyordu.

Dışarıdan bakıldığında gerçek anlamda bilimsel birçalışma görüntüsü vermeliydi işine, bu sayede büyükplanı uygulayacakları toplumu iyi tanımış olurlardı.

Gün boyunca İstanbul'un pek çok yerini gezdi, üniversiteligençlerin buluştuğu kafelerde oturdu, insanlarla konuştu.Einckhorff için iletişim kurmak kolaydı, herkes onunlakonuşmaktan memnun oluyor ve istediği her şeye cevapveriyordu, işinin fazlasıyla kolay olduğunu düşündüMichael, bu kadar kolay işler için eğitilmemişti ve zatenbu, arada çıkarması gereken bir işti sadece. Hem, esashizmet ettiği kuruluşa daha ödemesi gereken borçlan

89

vardı.

Otele döndüğünde çok yorgundu. Bütün gün dolaşmıştıİstanbul'u; konuşmuş, gezmiş ve yorulmuştu. Şimdi oturupraporunu yazmaya başlaması gerekiyordu, iş ne kadarçabuk biterse o kadar iyiydi, Amerikan ordusununpsikolojik harp kuvvetlerinin gereken hazırlığı yapması içinbu rapor büyük önem taşıyordu.

Kuzey Irak, 2005

Selçuk gözlerini açtığında nerede olduğunu bilmiyordu.Garip, in gibi bir yerdi burası, kimlerle çatıştıklarını vekimlere esir düştüğünü bilmiyordu.

Etrafına bakınmaya çalıştı. Karanlıktı, ama kapıdan ışıksızıyordu. Bu ışıkta duvarların doğal olduğunu gördü.Büyük bir mağaraydı burası. Yerde öylece yatmaktaydı,ne kadar süredir böyleydi kim bilir?

Ayağa kalkıp kapıya yürüdü. Üzerindeki deliklerdendışarıya baktı, öksürdü. Ses çıkarınca uyandığım anlamışolmalıydılar ki kapıyı açtılar.

Onlara anlamsız gözlerle baktı, içinde korkudan eseryoktu, garip bir şeylerin döndüğünün farkındaydı.

Mağaranın dışına çıktığında, içinde bulunduğu kovuğundaha büyük bir mağara kompleksinin içinde olduğunuanladı. Güneş ışığı y i rmi metre kadar uzaktaydı.Mağaranın yüksek tavanında san ışıklar asılıydı ve bir

90

hayli de nemliydi burası.

"Selam, bizim esir imizsiniz." San saçlı bir isi dostgörünmeye çalışarak yanaşmıştı ona.

Selçuk hiç selam vermedi, sadece başını döndürüpadama baktı. Ona benzeyen pek çok asker vardı.Hepsinin de asker olduğundan şüphesi yoktu amabunların sıradan askerler olmadığına emindi.

"Sizi buraya getirme nedenimiz... Aslında biz bazı Türkaskerlerini kaçırmayı düşünüyorduk, sizinle karşılaşıncamadem elimizde hazır bir tane var, o zaman onu alalımdedik. Yani burada bulunmanız tamamen tesadüf."

Selçuk yine boş gözlerle baktı ona.

"Neden Türk askeri kaçırmak istiyordunuz?" dedi, sesi zorçıkıyordu. Ağzı ölesiye kuruydu.

"Doğrusunu söylemek gerekirse, denemek istediğimizbazı şeyler var ve bunları en iyi bir Türk askeri üzerindedeneyebileceğimizi düşündük."

"Neden?"

"Çünkü nihayetinde deneyeceğimiz şeyler, onlara karşıkullanılmak üzere geliştirildi."

Selçuk, gözlerini açtı, şaşırmıştı ve dehşete düşmüştü.Askerleri geldi aklına, bir an için olayın sadece onlarlasınırlı kalacağını düşündü nedense, algısı henüz iyiçalışmıyordu.

91

"Hayır, askerlerime hiçbir şey yapmayın!" dedi.

K a r ş ı s ı n d a k i y a b a n c ı a s k e r o n u n d u r u m u n uanlayabiliyordu, şu an için Selçuk'tan fazla bir şeybekleyemeyeceklerini biliyordu.

"Onlara bir şey olmayacak... En azından şimdilik..."

Selçuk hiçbir şey anlamıyordu. Bu birkaç adam bir arayagelmiş, Türk askerlerinden bahsediyorlardı. Gözlerininkarardığım hissetti. Dizlerinin bağı çözülüyordu.

Bayılacağım anladılar, iki asker koluna girip onu tekrareski yerine götürdü.

Az önce Selçuk'la konuşmuş olan asker, mağaranınköşesindeki büyük masanın yanına gitti. Büyük bir konsolve ona bağl ı uydu te lefonu vardı . Telefonu açıpkurcalamaya başladı. Bir yerlerle bağlantı kurmayaçalışıyordu. Uydu cızırtıları mağaranın öbür ucundanduyulabiliyordu.

En sonunda bağlantı gerçekleşti ama ses kalitesi iyideğildi. İletişim uyduları yine güneş patlamalarınınetkisinde kalmış olmalıydı. Bir süre bu parçacık fırtınalarıarasında doğru dürüst iletişim sağlayamayacaktı uydular.En azından mağaradaki askerlerin kullandığı ticariuydularda durum böyleydi. Yoksa askeri uydularda busorun minimuma indirilmişti. Ancak askeri uydularıkullanamazlardı, her ne kadar özel askeri personelstatüsünde olsalar da, hiçbir resmi iletişim kanalınıkullanmalarına izin yoktu.

Sarı saçlı adam mikrofona onun dışında kimsenin

92

anlamadığı bazı kodlar söyledi ve beklemeye devam etti.Bu kodlar onun başka kanallara girmesini sağlıyorolmalıydı.

"Evet, burası Dağtüneli. Evet, bunu anladınız mı, burasıDağtüneli. Kahretsin!!" iletişim kurmak gerçekten zordu.

"Evet, sesinizi alıyorum, beni duyuyor musunuz?"

"Anlaşıldı, duyuyoruz."

"Tamam, Dağfareleri sorunla karşılaştı. Çatışmaya girdive kayıp verdi. Ancak sorun yok. Bir Türk askerini elegeçirdik. Samnm ilk denemeler için yeterlidir."

"Yeterli olduğunu sanıyoruz Dağfaresi, bu işin çok çabuktamamlanması gerekiyor. Operasyon hızla uygulamayakonacak. Bu nedenle hemen yaka lanan adamınAmerika'ya getirilmesini istiyoruz. Bir ay sonra aletinçalışma prensiplerini denemiş ve kullanılır hale getirmişolmalıyız."

"Biliyorum, bundan haberim var. Sir Eli Brandeis'ten uzunzamandır haber alamıyorum, önceden aradığımdabenimle konuşurdu ama artık ulaşamıyorum, umarım birsorun yoktur."

"Hayır, bir sorun yok. Sir Eli, Adrian III. Lynam ile uzun birtatile çıktı. Bu tatilde sanırım ona bazı talimatlar verecek,b u t a l i m a t l a r a g ö r e A d r i a n L y n a m ' ı n g e r e k e ndüzenlemeler i yapması iç in yol har i taları olacak.Biliyorsun, Sir Eli, asla görünen tarafta olmayı sevmez.Adrian onun çok eskiden beri kullandığı bir kaldıraç,çünkü politikacılarla arası iyi ve hemen hemen istediği her

93

şeyi yaptırma konusunda üstün becerilere sahip. Bu aradaAdrian Lynam'ın bu operasyonda alacağı şeyin maddideğeri inanılmaz büyüklükte."

"Bil iyorum, bunlardan haberim var, elimden geleniyapıyorum, işin kokusunu çıkarmadan size istediklerinizigetireceğim."

"Türk askerini hemen Amerika'ya bekliyoruz. Bu aradasizden esas istediğimiz büyük av hakkında ne yapmayıplanlıyorsunuz?"

"Bilmiyorum, bilmiyorum. Çok büyük bir şey istiyorsunuzbenden."

"Evet, senden çok büyük bir şey istiyoruz ama bununkarşılığının yüz milyon dolar olduğunu biliyorsun. Paralıaskeri birimlere şimdiye kadar ödenen en büyük rakambu."

"Tanrım, bunu istediğinize inanamıyorum, bendengelecekte ülkenin başına geçebilecek birisini kaçırmamıve size getirmemi istiyorsunuz."

"Evet, bunu istiyoruz. Birkaç isim var hatta."

"Peki , bunu büyük ateş a l t ında gerçekleşt i rmemgerekeceğini de biliyorsunuz."

"İmkânsız gibi görünüyor değil mi?"

"Aslına bakılırsa imkânsız..."

"Yüz milyon dolan ödemek de öyle..."

94

"Tamam, ben yapmayacağımı söylemedim ki. Ancak sırfbenim emrimle bize destek olacak bir hava saldın filosuhazırlamanızı istiyorum."

"İsrail Hava Kuvvetlerinden bir filoyu ayarlamak için çokuğraştık. Filo için tatbikat izni çıkarıldı ve bu filoyu KıbnsRum kesiminde konuşlandıracağız."

"Çok güzel, F−15E'ler olmasını istiyorum, sürekli benimyakınımda olmalı bunlar ve eğer büyük bir çatışmayagirersek hemen yakın hava desteği sağlanmalı."

"Bunu yapacaklar, çok istekli değiller ama yapacaklar.Korkuyorlar çünkü Türkiye'den ve açıkçası Amerika'yagüvenmiyor la r . Sen kaç adamla bu operasyonuyapacaksın?"

"İstekli olup olmamaları umurumda değil, ihtiyacımolduğunda orada olsunlar yeter. Uçaklanm da Amerikanuçaklan gibi boyasınlar. Ben ve kırk beş asker."

"Kırk altı kişilik bir kuvvetle koca bir bakanı kaçırabilecekmisin?"

"O kırk beş askeri bir arada karşında görsen eminim altınaederdin. Hepsi de Afrika'daki darbelerde savaşmış ölümmakineleri."

"Adamımıza zarar gelmesini istemiyorum."

"Merak etme, bunun için özen göstereceğim. Bizim dekayıplanmız olacaktır, buna hazırlıklılar, eğer kayıp olursakayıplann ailelerine ayrıca beş milyon dolar ödemeyapılmasını istiyorum."

95

"Merak etme, bu konuda ne kadar hassas olduğumubiliyorsun."

"Biliyorum, hattı kapatıyorum."

San saçlı adam hattı kapatıp, sistemin ana anahtannıçevirerek uydu iletişim sisteminin durmasını sağladı.Hattın iki ucundaki adam da birbirlerine isimleriyle hitapetmemişt i ama patronlarının ismini kul lanmaktançekinmiyorlardı. O insanlann isimleri duyulsa bile kolaylokma olmadıklarını düşünüyor olmalıydılar.

İstanbul, 2005

Michael Einckhorff, odasında raporu bit irmek içinuğraşıyordu. Burası, ilk geldiği otel odası değildi, CIA'ingüven l i ev le r i nden b i r i s i yd i . Bu gene lde kend itopraklannda yaptıklan bir uygulamaydı ama sırf bu özeloperasyon için Türkiye'de de bir güvenli ev kurmuşlardı.

Boğaz'a bakan, muhteşem manzaralı bir daireydi. Güyabir Amerikan şirketinde müdür olarak işe başlamıştıEinckhorff, bu maske altında evi kiralamışlardı.

Karşısında akıp giden gemilere bakarken rapor yazmakçok zordu. Bu siluetin bir süre sonra ne kadar dramatik birşekilde değişeceğini düşündüğü zaman içi burkuldu.Elinden gelse bunu tek başına değiştirmek isterdi, amayapamazdı. Bu çok büyük bir planın ilk aşaması gibiduruyordu.

96

Einckhorff, CIA'in en güvendiği birkaç adamdan birisiydi,aslında kendisinden beklenen raporun nasıl yazılmasıgerektiğini biliyordu merkezdekiler. Bu raporun önemi deyoktu fazla ama gerçekten bilmek istedikleri detaylarvardı.

Einckhorf f , raporu olumsuz yazmak ve bu oyunuengellemek istiyordu, yapamazdı ama. Yapabileceklerisınırlıydı. Bunları yapacaktı, hiç çekinmeden.

Raporun birkaç sayfasını bitirmişti ki telefon çaldı.Telefonu açtı ve kimin aradığını dinlemeden konuştu:

"David, beni hemen aramamanı söylemiştim."

Onu CIA Direktörü Richard Helms'den başka kimsearayamazdı, İstanbul'a gelirken konuşmuşlardı bunu.

"Hah ha ha.."

Einckhorff, telefondan gelen gülme sesi kulaklarınaçarptığı andan itibaren donup kaldı.

"Bu sen olmazsın... Bu telefon numarasına ulaşmışolamazsın..."

"Einckhorff, bana bak, seni ben eğittim. Ve sana her şeyiöğretmedim, yapamayacağım bir şey yok..."

"D−Day, bunu, bunu nasıl yaptın..."

"Bak Einckhorff, Alman gizli servisi senin sandığındandaha derinlere sirayet etmiş durumda."

97

"Bunu daha önce söyleseydin inanmazdım belki amabunu da yapabildikten sonra artık sana bütün kalbimleinanıyorum. Tanrım, gerçekten sevindim buna..."

"Michael, hazırlamakta olduğun raporun bir kopyasını otelodanda bırakıyorsun, tamam mı?"

"Peki bırakırım ama bu riskli olmaz mı?"

"Hiç düşünme bunu..."

"Kahretsin D−Day, beni izletiyorsun değil mi?"

"Michael, bunu yapmayacağımı mı sanıyordun, en öncesenin güvenliğin için."

"Sakın bana MiT'in de işin içinde olduğunu söyleme."

"Hayır, henüz değiller ve büyük ihtimalle de olmayacaklarama Türklerin kurduğu bir gizl i örgüte bu dosyayıaktarmayı düşünüyorum. Kendilerine Gri Takım diyorlar.Bunların bazılarını tespit ettik, bunlardan birisine dosyayıvereceğim. Bunu yapmak zorundayız. Amerikalıların kolayiş çevirmesini istemiyorum ve eğer bu bir dövüş olacaksaadil bir dövüş olmalı, hah hah ha!"

"Gri Takım mı? Kim bu adamlar, garip bir isim." "Milliyetçibir Türk yer altı örgütü. Bu konuda fazla bilgi de yok zaten.Aslına bakılırsa sıradan bir yeraltı örgütü ama yurtdışıkollan zamanında çok genişmiş. Şimdi yurtdışında pek azajanları var, birisi Gökhan Birdağ diye orta yaşlı bir ajan.Fransa 'da Frank Consal takma ismiy le hayat ın ısürdürüyor. Dosyayı buna vermeyi düşünüyorum,Türkiye'ye dönüp bu dosyayı bir yerlere ulaştırmasını

98

istiyoruz."

"Tannm, bu çok tehlikeli, eğer adam profesyonel değilsebizimkilerin bağlantılanna rastlayabilir ve bu onun içinhayatın sonu olur."

"Bu tehlikenin farkındayım, bir başka seçenek daha var.Bir başka Gri Takım üyesi, Amerika'da yaşıyor. Mert Handiye bir genç. Çok yetenekli bir savaşçı olduğunuöğrendik. Henüz yirmi sekiz yaşında ve pek çok özelliğivar, bilgisayar bilimlerinde uzman, en az dört yabancı dilikonuşabil iyor. Üstelik Asya ve Ortadoğu kültürlerikonusunda doktora yapmış. Her çeşit silah konusundaözel uzman olarak yetiştirilmiş. Şu anda uyuyan bir ajan,hemen hemen hiçbir görev verilmemiş ama zaman zamanortadan kayboluyor. Sanırım eğitim için." *rî "Nedendosyayı ona vermeyi düşünmedin?" "Onu ben istiyorum,genç ve yetenekli. Gri Takım'in kurucusu Kurt denen yaşlıbir adam var. Onunla temasa geçeceğim. Mert Han'ıniçinde olduğu ortak operasyonlar önereceğim. Bu.nedenle Mert Han'ı tehlikeye atmak istemiyorum." "Bunukabul edeceklerini düşünüyor musunuz?" "Bilmiyorum,Amerikan operasyonu uygulamaya konduğunda MertHan'a bir görev veririler mi, ama sanmıyorum yeterincemeşgul olacaklar."

"Peki D−Day, bu arada gerçek ismini öğrenmeyi çokisterim. Takma ismindeki Amerikan hayranlığı belli oluyor,hah ha, ha..."

"Be lk i öğ ren i r s in b i r gün . . . B i r şey so racağ ım,operasyonun esas sahibi belli mi?"

"Belli, ancak benim bildiğim, bunun ikinci aşamasındaki

99

kişi. O da Adrian III. Lynam denen birisi, ancak onuyönlendiren bir başka isim var. Fakat o isme ulaşmakkolay değil sanınm. Dünya şebekesinden birisi büyükihtimalle."

"Lynam ismini biliyorum, uğursuz bir isimdir. Tam bir kukladenebilir. Maden için annesini bile öldürebilecek birisi."

"Eminim bu operasyonun altından maden çıkacak."

"Buna şüphen olmasın, bor madenleri ile ilgili çalışmalanvar. Ama biliyorsun bu sadece görünürdeki sebeplerdenbirisi. Gerçek nedeni bulmak zorundayız."

"Gerçek neden üzerine ancak spekülasyon yapabiliriz.Fakat şunu söyleyebilirim, bu operasyonu yürütenler,Türk iye 'y i idare e tmek is t iyor lar . Hem de k las ikyönlendirme yollan ile değil. Doğrudan idare etmek."

"Bu çok ilginç işte. Doğrudan yönlendirmek derken neyikastediyorsun? Bu konuda bilgi var mı elinde?"

"Pek çok bilgi kınntısı desem..."

"Sanırım senin bilgi kınntılannın ne kadar çok bağlantıyıortaya çıkarttığım unuttun. Çok mütevazısın."

"Teşekkür ederim. Ama sana bahsettiğim şey gerçektençılgınca. Amerikan idare sistemini aşan bazı güçler var,Lynam'in patronları. Siyaseti umursamayıp sadece parayıyöneterek dünyayı idare edebileceğini bilenler. Siyasetede bulaşmak istiyorlar ama bunu yaparken kendi stillerinikullanacaklar."

100

"Bana birkaç ipucu daha verirsen buna çok sevinirim."

"Sakın bayılma ama. Sanırım gelecekte Türkiye'yiyönetebi leceklerden bir isini kaçırıp beyin yıkamaoperasyonu yapacaklar. Ve onun serbest bırakıpistediklerini yapmasını izleyecekler."

"Tanrım, bu çılgınlarla aynı dünya üzerinde yaşamak...Bunu neden yapmak istesinler ki?"

"Şunu çok iyi biliyorlar, III. Dünya Savaşı'nda kazanmakiçin bu bölgenin tüm kontrolüne sahip olmaları lazım.Türkiye her şeyin kilidi, onu elde etmek istiyorlar. Amabilmiyorum, bilemiyorum."

"Evet, haklısın, her şey III. Dünya Savaşı'na yapılanhazırlık aslında. Tüm bu bölgedeki kaosun nedeni de.Herkesin gözleri buradaki çatışmaların üzerindeyken, birde bakacaklar ki, hiç hayal bile edemedikleri bir çatışmaçıkmış ve bütün dünyayı etkisi altına almış."

"D−Day sana bir şey söylemek istiyorum, III. DünyaSavaşı'nda nükleer silahların kullanılacağı neredeysegaranti gibi, ama bunu engelleyecek bazı silahlar üzerindeçalışılıyor. Ancak

0 kadar gizli ki, oradan israil bile bilgi sızdıramaz."

"Bunu tahmin ediyorum, büyük savaşta nükleer silahkullanılması kaçınılmaz, hatta sizinkiler birkaç nük yemeyigöze almışlardır diye tahmin ediyorum."

"Evet, bunu göze alıyorlar, birkaç milyon kayıp vermeyigöze alıyoruz sanırım, ama bunu karşılığının ne olacağını

101

tahmin edebilirsin herhalde."

"Aa tabii ki, en az birkaç ülkenin tamamen yok edilmesi,değil mi?"

"Saymadım D−Day, ama Kuzey Kore'nin durumunun iyiolacağını sanmam."

"Peki ya Çin?"

"Bence Çin için farklı bir plan var. Sadece nükleer silahlaonlara bir şey yapamazlar. Zaten bu sorunun cevabıbulunmuş olsaydı, büyük ihtimalle uygulanmış da olurdu."

"İşler çok karışacak..."

"D−Day, bence kapatalım, bu hattın dinlenme ihtimali çokyüksek."

"Merak etme, biliyorum, ama şu an devrede olan karşıtınemin bu ihtimali sıfırın da altına düşürdüğüne eminolabilirsin."

"Sana her zaman güvenebileceğimi biliyorum."

Hat kapandı. Einckhorff hâlâ olayın etkisindeydi. Bubeklenmedik telefon konuşması nedeniyle deneyimli ajanallak bullak olmuştu.

D−Day onun hocasıydı, çok garip ve esrarengiz birinsandı, inanılmaz gizli servis bağlantılarını ustalıkla veuzun yıllar süren çabalarla kurabilen birisiydi. CIA'i delikdeşik etmişti. Alman istihbaratı, CIA'in hemen hemen herkademesinden bilgi alabiliyordu. Ama bütün bu bilgi

102

kaynaklan birbirinden bağımsız hareket ediyordu. Michael,bu nedenle neredeyse bir paranoyak olmuştu. Şirketiçinde kimin kendisi ile beraber D−Day için çalıştığınıbilmiyordu. Zaten CIA'e girmesini sağlayan da D−Day'inşirket içindeki bağlantılarından birisiydi, Air America'yıkuran adamın oğlu sayesinde girebilmişti örgüte.

Şu Kurt denen adam da neyin nesi, diye düşündü. Bu dabir başka D−Day vakası olmalıydı. Mutlaka o da saygıduyulacak birisidir, diye geçirdi içinden.

Michael Einckhorff, raporu bitirmişti, önünde duruyorduişte. Satırlara göz gezdirirken aslında yaptığı şeyin neolduğunu biliyordu.

"METAL FIRTINA" operasyonu için uygundur yorumuyapılan bir rapordu bu. Einckhorff , bunu yapmasıgerektiğini biliyordu, dünya politikasının gereğiydi ve aynızamanda suçsuz tarafa yardım edeceği için de vicdanırahattı.

R a p o r u n i l k s a t ı r l a r ı n d a g e n e l o l a r a k ü l k edeğerlendirmeleri vardı.

"Genç kesimin önemli bir bölümü yurtdışında yaşamahayalini kurmaktadır ve iyi bir imkân tanındığı takdirdebaşka bir ülkede yaşamaya başlayacakların oranı yarıdanfazladır."

"Amerika'nın i let iş im faal iyet ler ine etki edebi lmep o t a n s i y e l i i n a n ı l m a z ö l ç ü d e d i r . M e d y a k o l a yetkilenebilmektedir ve Batıcılık bir çeşit ideoloji halinialmıştır. Bu durum Metal Fırtına operasyonunun psikolojikharekâtlar bölümü i le i lgi l i olan kısmında bir hayli

103

rahatlama yaratacaktır."

"Atatürk'ün Batı medeniyeti seviyesine ulaşma hedefiniiçeren toplumsal mesajı, Amerikan bağlantılı düşüncemerkezleri tarafından başarılı bir şekilde Batı'nın safındaolma hedefi haline getirilmiştir."

Ve böylece sürüp gidiyordu rapor. Pek çok detay, askeribirliklerle ilgili bilgilerin teyitleri, devlet binalarının yerleri vegerçekleşen değişikliklerin haritalara yansıtılması gibi pekçok alt başlıkla devam ediyordu.

Einckhorff, dosyayı hazırladı ve bilgisayarından internetyoluyla CIA'in Langley'deki merkezine yolladı. Sonra hızlaotelden çıktı ve bulabildiği ilk internet kafede bir nüshasınıbastırdı. İnternet kafeyi işleten çocuk, anlamadığı dildeyazılmış olan dosyaya baktı, hatta okumaya çalıştı vesonra gülerek turist görünümlü adama uzattı.

Michael, gülmemek için kendisini zor tutmuştu. Acaba oçocuk, elinde tutup okumaya çalıştığı dosyanın ülkesininişgali ile ilgili olduğunu anlasa ne yapardı?

Ankara 2005

Barkın Çağlayan, yağmurun topraktan söküp aldığıkokuyu derin derin içine çekti. Beton binaların arasındanfışkıran yeşillik adalarının en güzel yanı, suya kavuştuklarızaman çıkan koku nedeniyle, insanı gündelik hayatınboğuculuğundan kurtarmasıydı.

104

Sabah altıda uyanmıştı, aceleyle tıraş olduğu için yüzününkimi yerlerinde kızarıklar oluşmuştu. Bunu önemseyecekzamanı yoktu. Sabahın köründe çalan telefon, yeterinceuyku açıcı etki yaratmıştı doğrusu. Hızla hazırlanıp evdenfırlamış, kravatını bağlamaya yolda devam etmişti. Herzaman yaptığı bir şeyi, genç karısı Hale'yi uyandırıpöpmeyi bile unutmuştu. Ona kapının ucundan öylecebakıp, bir ceylan kadar sakin nefes alan bedeniniseyretmekle yetinmişti. Bu, günün geri kalan kısmı içinyeterli gücü verirdi ona.

Yüzüne, göz lüğüne ve e lb ise ler ine s ıçrayan su,dalgınlığını alıp götürdü bir anda. Pantolonuna baktı, heryanı küçük çamur tanecikleri ile dolmuştu. Buna nedenolan taksinin arkasından bakıp bir küfür salladı. Çamurdamlacıkları siyah deri çantasına da bulaşmıştı.

Bir sonraki taksiyi durdurdu, dikkatli olmaya çalışarakarabanın arka koltuğuna atıverdi kendisini. Cebindençıkarttığı mendil le yüzünü ve gözlüğündeki çamurdamlacıklarını silerken taksi şoförü ile göz göze geldi.Yağmur tekrardan hızlanmaya başlamıştı. Penceredendışarıya baktı, kalabalık yoğunlaşıyordu gitgide. Otobüsduraklan dolmuştu; takım elbisel i , bıyıklı insanlarçoğunluktaydı. Ülkenin kalbi atmaya başlıyor, diyedüşündü.

Ankara'nın yaşadığı tipik bir kış sabahı. Ağır bulutlarınaltında, beton binaların kasvetli odalarına kapanmış birşehir; yavaş yavaş kendisine gelmeye ve hayat gailesinedüşmüş insanların dertlerine çare bulmak için enerjisinitoplamaya uğraşıyordu.

Siyah deri çantasını açtı, aceleyle hazırladığı için dosyalar

105

birbirine girmişti, Dışişleri'ne gittiği zaman düzeltirdi.Kapattı hemen çantayı. Sabah arayan amiri DışişleriBakanlığı Bürokratlarından Yasin Erkul'un söylediklerinitekrar zihninden geçirdi. Yasin Bey'den telefon alıncaBarkın da sekreteri aramıştı; büroya ulaştığında deneyimlikızın istenen evraklan hazırlamış olması gerekiyordu.Bütün detaylan tek tek aklından geçirmesi onun en önemliözelliğiydi. Hiçbir adımda tökezlememeliydi Barkın,hayatını böyle yaşamaya alışmıştı.

Taksinin ani freni ile sarsıldı, kendisine gelip etrafınabakındı, siyah tabeladaki altın şansı renkli DışişleriBakanlığı yazısı çarptı gözüne. Parayı ödeyip hızlaaraçtan indi. Tam kendisini kaldınma atmıştı ki hızla tersyönde yürüyen bir kızla çarpıştı. Kızın taşıdığı kitaplarneredeyse çamurun içinde düşecekti. Üniversitedekidersine yetişmeye çalıştığı belli olan uzun saçlı kız çatıkkaslarıyla Barkın'a bakarak uzaklaştı hemen. "Hay benböyle şansın!" Cenabet bir gündü. Kapıdaki polislereyanm yamalak selam verip merdivenlere yöneldi. Binanıniçi, yeni demlenmiş çay ve su buharı kokusuyla kaplıydı.Floresanların loş ışıkları nedeniyle, koridorlarda koyu birsabah karanlığı hakimdi. Kalorifer radyatörlerinden usulcayükselen sıcaklık, henüz binanın tamamına sirayetetmeye zaman bulamamıştı. Yüzlerce küçük penceredeniçeriye soğuk sızıyordu, sinsi sinsi.

İkinci kattaki küçük ofisine adım atar atmaz sekreterinsesini duydu. Boğazını temizler gibi çıkmıştı sesi, belli kiuyandığından beri sigara içiyordu.

"Barkın Bey, dosyalar hazır, masanızda."

"Teşekkür ederim Sinem Hanım. Bugün de sabah

106

sabah..."

"Evet, işte bu işin zorluğu da bu."

Sekreterin yüzünden uyku akıyordu. Aceleyle evdençıktığı, gömleğini, eteğinin arkasına zorla tıkıştırmasındanbelliydi. Barkın masasının başına gidip dosyalan inceledi.Hepsi tamamdı. Yasin Erkul gelince bu dosyalarlatoplantıya girebilirdi. Masasına kurulup küçük radyoyuaçtı. Kanalları tek tek dolaştı ve haberlerin olduğu yerdedurdu, radyoyu masanın en uç kısmına yerleştir ipdosyalan okumaya koyuldu. Bir gün önce içilen sigaralarınkokusu ofisi terk etmemişti. Midesi kalktı, bunu gidermekiçin bir sigara yaktı, birazdan çayı da gelirdi.

Dosyaların pek çok ayrıntı ile dolu sayfalarını çevirirkendikkatsizdi. Kıbrıs'ın tarihçesi, Ada'daki Türk nüfusunsavaş öncesi ve sonrasındaki yapısı ile ilgili bir çalışmametni, sınırdaki küçük bir çatışma ve olayı başlattığı iddiaedilen Türk askerlerinin ifadelerini içeren bir başka dosya,olayda kaybolduğu ya da öldürüldüğü iddia edilen 12 Rumaskerinin adlan ve aileleri tarafından Avrupa İnsan HaklanMahkemesi'ne yapılan dava başvurusu ile ilgili olarakMahkeme ile Dışişleri Bakanlığı arasındaki yazışmalar,Dışişleri'nin davanın gelişimi hakkında Başbakanlığaverdiği bilgilendirme notlarının kopyalan vs.

Hepsi bir araya geldiğinde koca bir kütle meydanagetirmişti. Tozlu raflardan alındıkları belliydi, sayfalankarıştırırken boğazında acı bir tat oluştu, sigara ilekarıştığında iyice yakıyordu.

Yanmanın etkisiyle gözleri ıslandı, o sırada çaycı, elindekitepsiyi sallayarak odaya girdi. Yüzünde her sabah

107

alıştıkları yayvan gülümseme vardı. Ağzının kenarındansabah sigarası sallanıyordu, amirler gelmeden içilen sonsigaraydı bu.

"Halim Abi, tam zamanında yetiştin, boğazım yanmayabaşlamıştı."

"Bu benden Barkın Bey, keyfine bak, erken gelmişsin."

"Öyle oldu. Acil bir toplantı varmış, Kıbrıs'taki davalarlailgili sanırım."

"Yine mi? Adam olamadı şu pezevenkler. Ulan şeytandiyor, bakma kimseye, yürü de askere. Bir işler dönüyorama bilmiyorum, senden başka erken gelenler de var."

"Artık olmaz öyle şeyler Halim Abi, onlar eskide kaldı."

Halim, Barkın'a buğulu gözlerle baktı, boş konuşmuyordu.

"Ne değişti Barkın Bey? Hiçbir şeyin değiştiği yok. Her şeydaha kötüye gidiyor, farkında değil misin?"

Tepsisini sallayarak odadan çıktı. Sekreter Sinem kendihalinde, masanın üzerinde bir şeyler kurcalıyordu.Dünyayla hiçbir ilişkisi yoktu. Barkın dosyalara bakmayadevam etti, toplantının konusunu çıkarmak zor değildi.Kayıp ve ölü Rum askerlerinin ailelerine büyük ihtimalleyüksek miktarlarda para ödenecekti. Kaldı ki Rumaskerlerinin öldüğü yerde Türk askeri olma ihtimali yoktu.Pis bir koku seziliyordu olayda.

Saat sekize geliyordu. Koridorlarda ayak sesleri artmıştı.Bu durum ilgisini çekti, sanki her birimde acil bir toplantı

108

havası vardı. Barkın ofisin dışına çıkıp etrafına bakındı,tanıdık birkaç arkadaşına selam verdi ve içeri girdi.Yapacak fazla bir şeyi yoktu. Birazdan amiri gelir ve onutelefonla odasına çağırırdı.

Sinem'in yanındaki pencerenin kenarına gelip dışarıbakmaya koyuldu. Yağmur iyiden iyiye hızlandığı içinetrafı görmek kolay değildi, insanların yağmurdansığınmak için bir saçak altı aramasını seyretti. Yağmurdankorunacak bir sığmak bulmak, Ankara'da. Düz, komünistRusya modeli devlet binaları ile doluydu her yer. Radyodasekiz haberleri başladı, rüzgârın pencereyi çarpması ileortaya çıkan sesten tüyleri ürperdi, soğuğun görüntüsübile buna yeterliydi. Bacaklannı, iyiden iyiye ısınmış olankalorifere dayayıp haberlere kulak kabarttı.

"Irak'taki Amerikan birliklerinden 2. Zırhlı Piyade Tugayı,Suriye sının yakınlarında konuşlanmak üzere hareketegeçti. Irak Cumhurbaşkanı Talabani, Suriye Yönetimi'ningerçek niyetlerini ortaya koymak zorunda olduğunu veIrak'taki Baasçı terörist faaliyetlere yataklık etmemesigerektiğini yakında anlayacağını belirtti."

Barkın'ın kulaklan radyodaydı ama bu haberlere o kadaralışmıştı ki, sağır gibi dinliyordu. Ortalık gergindi, SuriyeDevlet Başkanı Esad görevi babasından devraldıktansonraki dönemde sürdürdüğü sakin ve barışçıl politikadanvazgeçmişti, iktidarını koruma endişesi duyuyordu,Amerika destekli olduğu iddia edilen gruplann faaliyetlerinedeniy le kendis in i h iç güvende h issetmiyordu.Neredeyse her hafta, Suriye Gizli Servisi'nde başka biralarm durumu yaşanıyordu. Esad'a karşı muhtemelsuikast haberleriyle ilgili bilgiler yağıyordu. Bu nedenleEsad'ın diken üstünde oturduğunu söylemek hiç de yanlış

109

sayılmazdı.

Yağmur damlaları cama çarpıp oradan aşağı süzülüyordu,önce sert biçimde cama vuruyor, sonra sanki bütünsinirleri boşalmışça, camdan aşağıya alımlı bir kız gibinazlı nazlı iniyordu. Bakanlık iyiden iyiye hareketli. Farklıbir gün olduğu kesindi. Hızlı başlayan gün çabuk biter,diye düşündü. Hem bu yağmurlu havada ofisin içindedurmak insana zor gelmezdi.

Kapı açılınca arkasına baktı. Çaycı Halim gelmiş, boşutopluyordu.

"Halim Abi, bir çay daha alayım."

Halim gülümsedi, iki dakika sonra sıcak çay masasındaydıBarkm'ın. Sırtını sandalyeye verip ayaklannı uzattı, soğukhavanın görüntüsü nedeniyle ürperen tüyleri, çayınsıcaklığıyla sakinleşti, tatlı bir rahatlama kaslarına yayıldı.

Telefon çaldı. Tam zamanıydı, der gibi yüzünü ekşittiBarkın. Telefonun ahizesini kulağına dayadı ve sadece"Buyrun," dedi. Sekreter köşeden konuşmayı izledi.Barkın, amirinden direktifleri alırken sadece başınısallıyordu. En sonunda "Hemen efendim," dedi. Konuşmakısa sürmüştü, hızla yerinden kalkıp dosyalan toparladı.Koridora çıkınca Bakanlıkta çalışan pek çok bürokratyardımcısının benzer şekilde ellerinde dosya yığınlanylaamirlerinin odalarına gittiklerini gördü. Kıbrıs'ı takipetmekle görevli Dışişleri Bürokratı Yasin Erkul, Barkıniçeriye girdiğinde ayakta bekliyordu. Bir hayli gergin birgörüntüsü vardı. Yasin Erkul'u uyandıranlar ona, onunBarkın'a verdiğinden daha güçlü bir uyandırıcı vermişolmalıydı.

110

"Barkın, bütün dosyalar tamam mı? Bakan Bey birazdanburaya gelecek ve acil bir toplantı yapacağız. BakanınKalem Müdürü sabah beni aradı, sesi hiç iyi gelmiyordu.Ne o lduğunu b i lmiyorum ancak henüz benim debilmediğim bazı gelişmeler var sanırım. Suriye ile Amerikaarasındaki ilişkilerin her an bir savaşa dönüşmesindenkorkuluyor gibi."

Barkın şaşkın bir ifadeyle Yasin Erkul'u izliyordu.

"Evet ama bu konunun Kıbrıs'la ne ilgisi var?"

"İşte benim de anlamadığım ve bu toplantıdan öğrenmeyiumduğum şey bu."

Barkın parçalan bir araya getiremiyordu. Yüzü bu ifadeyiolabildiğince yansıtmış olmalıydı ki Yasin Erkul, gülerekomzuna vurdu.

"Merak etme, yeni olduğun için böyle olaylara alışıkdeğilsin. Bu kadar kapsamlı bir toplantı yapılmasınınnedenini anlayabilmiş değilim ama bunun hiçbir önemiolmayabilir ve hatta bu kadar hazırlık sonunda, butoplantıyı bir tek kelime bile etmeden sonlandırabiliriz.Ama her şeye karşın hazırlıklı olmalıyım. Yardımın içinsağ ol!"

"Ne demek efendim, görevimiz."

Yasin Erkul, dosyalan kolunun altına sıkışünp en üstkattaki toplantı salonuna gitmek üzere odayı terk etti.Barkın, ofise dönüp çayını içmeye devam edebilirdi.Soğumuş olmalı, diye düşündü. Dönerken ocağa uğradı,Çaycı Halim orada değildi. Koridor boşalmıştı. Derin bir

111

sessizlik vardı. Soğuk, gerçekçi ve sıradan bir sessizlik,bu nedenle de biraz ürperticiydi.

Toplantının bitişinde Barkın yine koridordaydı. DışişleriB a k a n ı A b d u l l a h G ü l v e b ü r o k r a t l a r b i r a r a d amerdivenlerden hızla iniyorlardı, hepsinin yüzünde koyubir ifade vardı. Genel olarak gelişmelerden hoşnutolmadıktan belliydi.

Abdullah Gül'ün yüzündeki ifade Barkın'ı görünce değişti.Diğerlerine biraz beklemelerini söyleyip onun yanına geldi.Gül, Barkın'ın babasının iyi bir dostuydu. Zaman zamanHale ve Barkın, Abdullah Gül'ün evine akşam yemeğinegiderdi.

"Nasılsın Barkın?" dedi Abdullah Gül, yüzündeki sıkıntılıifadeyi saklamaya çalışıyordu.

"İyiyim Sayın Bakanım, sizi biraz sıkıntılı gördüm."

"Evet Barkın, sıkıntılıyım, Yasin zaten size anlatırd u r u m l a n d a . P e k i ç a ç ı c ı d e ğ i l b a z ı ş e y l e r .Bürokratlardan oluşan bir ekip hazırladık. Uzun biryolculuğa çıkmam gerekebilir."

"Hayırdır Sayın Bakanım..."

"Hayırdır inşallah. Görüşürüz, Hale'ye çok selamlanmıilet."

"Baş üstüne efendim."

Abdullah Gül, Barkın'ın yanından ayrılırken son bir kezdönüp baktı. Barkın garip bir duyguya kapıldı. Neden ona

112

öyle bakmıştı, sanki bir son bakışı andınyordu. Budüşünceleri aklından çıkanp atmak istedi hemen. Hava,böyle kötü şeyler hissetmeye çok müsaitti.

METAL FIRTINA SIRASINDA...

27 Mayıs 2005

Çat ışmanın ş iddet i g i tg ide ar t ıyordu. Amer ikanaskerlerinin bulunduğu alan Türk askerleri tarafındançevrilmişti−Sekiz ya da on kişiydiler. Büyük ihtimallegitmeleri gereken yolu kaybetmişler ve bir anda kendileriniTürk askeri birimlerinin arasında bulmuşlardı. Bir köy evive evi çeviren ağaçlıkların arasında kısılmış kalmışlardı.Her biri iyice kamufle olmuş ve eli tetikte hazır bekliyordu.Türk askerleri birazdan saldırıp bölgeyi ele geçirecektiama Amerikalı askerlerin yanında bir sivilin bulunmai h t i m a l i n e d e n i y l e b i r k a ç t o p m e r m i s i i l e i ş ihalletmiyorlardı.

Türk askerleri, üsleri bombalandığı için arazide yatıpkalkıyorlardı, Hatay'daki Jandarma Komando Tugayınabağlıydılar. Ortalık çok karışıktı. Her saniye kulaklarınıyırtan bir savaş uçağının ya da seyir füzesinin sesiniduyuyorlardı.

Takım komutanı Asteğmen Can, yerde sürünerekağaçlığa yaklaşmıştı. Amerikalı askerlerin neredesaklandığını görmeye çalışıyordu. Her şey birdengel işmişt i . Takımı özel operasyon yapacak kadardeneyimli değildi. Eğer bir hata olursa hem kendi askerleri

113

hem de s iv i l le r hayat lar ın ı kaybedebi l i rd i . Bunuengellemeye çalışıyordu.

Birden Çan'ın kafasının yanından bir mermi geçti. Vemermiler ardı ardına üzerine yağmaya başladı. Son andabir kaya parçasının arkasına geçerek canını kurtarabildi.

"Buradalar , saklanıyor lar ! Ateş etmeyin! Onlar lakonuşmaya çalışacağım."

Can, bir süre sessizliğe büründü.

"Yanınızda s iv i l var mı?" d iye bağırdı Amer ikanaskerlerine. Cevap yine mermi olmuştu. Onların çokkorktuğunu anlayabiliyordu, ölümün merkezindeydiler veetrafları sarılmıştı. Açıkçası bu kadar hızlı gelişen biroperasyonda esir alınma ihtimallerinin pek olmadığınıdüşünüyor olmalıydılar.

Bu riski almalı mıyım, diye geçirdi içinden. Yanlarında sivilo lduğunu düşünmüyordu ar t ık , o lsaydı eğer onukullanmaya çalışırlardı. Üstelik bu askerlerin, ana birliktenyanlışl ıkla ayrı lmış ve yolunu kaybetmiş basit birgözetleme timi olduğundan şüphesi yoktu.

Karar vermek üzereydi, basitçe işlerini bitirmesi yeterliydi.Sürünerek diğer askerlerin yanma geldi. Hepsi atmacagibi hazırdaydılar. Astsubay Rafet, Can Asteğmen'inyanma geldi.

"Komutanım, bu askerlerin atış kabiliyetleri çok yüksek.Bunlar normal asker olamaz. îyi de siper alıyorlar, yoksaşimdiye kadar çoktan vurmuş olurduk teker teker onları."

114

"Haklısın galiba astsubayım, bu adamları canlı elegeçirmeyi isterdim, ama sanırım yapabilecek fazla bir şeyyok. Söyle askerlere, roketatarlarla o alanı yok etsinler..."

Astsubay beklediği cevabı almıştı, yaşının getirdiğideneyim, bu çatışma uzarsa kendi askerlerinden birisinincamnın yanabileceğini söylüyordu. Bunu engellemesigerekiyordu Genç Asteğmenin, Astsubay Rafet ' indeneyimine önem vermesi şanslarını artırmıştı.

Erler roketleri hazırladılar ve alanı gözetlemeye başladılar.

Doğru anda ateş ederek bir seferde işlerini bitirmekistiyorlardı.

Asteğmen Can, erlerin işini kolaylaştırmak için sürünerekaz ilerideki kaya parçasının yanına gitti. Arkasına dönüpbaktı önce, herkes nişan almıştı, sonra hızla başınıkaldırıp tekrar eğdi. Neredeyse vuruluyordu. Amerikalıaskerler, yakınlarına sokulan bu tehditten kurtulmak içinateş etmeye başladılar. Ancak artık daha az ateşediyorlardı; bu, mermilerinin bitmek üzere olduğunugösterirdi.

Amerikalı askerlerin ateş etmesi ile yerleri bir kez dahabelli olmuştu. Bu, roketlerin nişangâhından avlarını izleyenaskerler için iyi bir fırsattı.

Askerler roketatarların tetiğine dokundu. Beş roket,ağaçlık ve evin olduğu alana doğru fırladı ve büyük birgürültüyle patladı. Hemen arkasından makineli tüfekateşiyle bölge tarandı.

Can Asteğmen, ateş kes, diye bağırdı. Bütün silahlar

115

sustu o anda. Can tekrar başını çıkardı ama bu sefermermi sesi duyulmadı. Sürünerek ateş açılan yere doğrugitti. Hâlâ tehlikeliydi orası ama birisinin gidip bakmasıgerekiyordu.

Ağaçlık alana yaklaştığında hâlâ ses gelmemesi kendileriiçin durumun iyi olduğunu gösteriyordu. Ağaçlardanbazıları yanıyordu, Can ateş edilen bölgeye ulaştıktansonra ayağa kalktı. Askerleri ve astsubayı onu dikkatleizliyordu. Her an ölebilirdi Can, yaralı bir Amerikalı onuvurabilirdi kolayca.

Ancak ses gelmedi hiç. Diğer askerler de Çan'ın yanmakoştular. Roketlerin etkisini görebiliyorlardı şimdi. Oradaburada ölü bedenleri görebiliyorlardı. Askerler hızlaAmerikan askerlerini ortaya topladılar. Tam yedi kişiydiler.Can dikkatle hepsini incelemeye başladı.

Daha ilk andan bunların sıradan askerler olmadığımanladılar. Üzerlerindeki bazı teçhizatı görmek bir yanaherhangi bir yerde admın geçtiğini dahi duymamışlardı.Hatta, bu teçhizatın ne işe yaradığını bile anlamamışlardı.Askerlerin bedenlerinde nerdeyse hiç kanama yok gibiydi.Patlayan roketler nedeniyle ölmüşlerdi ama giysilerikanamayı azaltıcı etki yapıyordu. Kasklarında çok fazlakablo ve iletişim aracı olduğunu fark ettiler.

Can dikkatle askerlerin kolyelerini aradı ama kolye yoktu.Kolye olmadığı gibi askerlerin üzerinde hangi birliğe bağlıolduklarını gösteren bir delil de yoktu. Artık bu adamlarınasker olduğundan bile şüpheliydiler.

Astsubay Rafet, Asteğmen Çan'ın yanma geldi.

116

"Bu adamların asker olduğundan emin değilim. Askerebenziyorlar, ama böyle asker olmaz. Birisi sakallı, birisininsilahı normal piyade silahı değil. Ya özel kuvvet askerleribunlar ya da paralı asker."

"Haklısın Rafet, bunların burada ne işi var sence?"

"Ben esas Amerikan kuvvetlerine bağlı olduklarınıdüşünmüyorum. Kendi başlarına bir haltlar karıştırıyorlardıbence."

Erlerden birisi koşarak yanlarına geldi. Elinde büyük, gri,metalik bir çanta vardı.

"Bunu evde buldum komutanım."

"Aferin, bu ne böyle, bi' bakalım."

"Dikkat et istersen Can Asteğmenim, Allah muhafaza.."

"Yok Rafet, bir şey olmaz..."

Can, yavaş hareketlerle çantayı açtı. Kilitli olmamasıgaripti. Demek ki, bu çantanın birilerinin eline geçeceğinidüşünmemişlerdi hiç.

Bir sürü kâğıt tomarı vardı çantanın içinde, hepsidikkatlice rulo yapılmış ve naylon poşetlerin içerisinekonulmuştu. Bantlarla birbirine tutturulmuş ve çantanıniçine düzenli bir şekilde yerleştirilmişti.

Hemen plastik torbalan açtılar, kâğıt tomarları saçıldıetrafa. Can kâğıtları okumaya başladı. Okudukça gözleriaçı l ıyordu. Astsubay onun bu hal in i görünce çok

117

meraklanmıştı. Erler de başına gelmiş, Asteğmenleriniizliyorlardı.

Can askerlere döndü:

"Etrafın güvenliğini sağlayın lan, ne bakıyorsunuz öyle?"

Bu sözler üzerine erler aniden dönüp uzaklaştılar oradan.Evin etrafında ve ağaçlıkların arasında siper aldılar.

Can kâğıt larda yazan şeyler i bir araya get irmeyeçalışıyordu. Bir çeşit görev bilgisi içeriyordu kâğıtlar amabunu tam olarak çözmesi mümkün deği ld i . Hayl iprofesyonel bir istihbarat görev bildirge çantasıydı. Sonderece detaylı teknik bilgiler, koordinatlar, uydu yerbelirleme bilgileri bulunuyordu.

Plastik çantalardan bir tanesindeki kâğıtlar hayli ilgisiniçekmişti. Diğerlerini tamamen bir kenara bırakmıştı Can,Rafet iyice meraklandı.

"Can Asteğmenim, nedir o öyle, diğerlerini bıraktın, bukâğıtları okumaya başladın?"

"Rafet, bu çok garip. Bu adamlar bir çeşit askeri istihbarattimi. Her bir plastik torbada istihbarat toplamayla ilgilibilgiler falan var. Ama bu torbadaki istihbarat görevisonradan iptal edilmiş. Üzeri çizilmiş, herhalde timdekiaskerlerden birisi tarafından kurşun kalemle 'iptal edildi'diye bilgi notu düşülmüş üzerine."

"Neymiş o?"

"Adamlara Amerikan ana saldın birlikleri dışında yollarla

118

Ankara'ya gitme ve Ankara'da Dışişleri Bakanı AbdullahGül'ü bulma görevi verilmiş. Tam koordinatlarını, kâğıttayazılı radyo kanalından bağlantı kuracaklan görevliyebildirmeleri istenmiş."

"Abdullah Gül mü? Çok ilginç."

"Evet, ondan 'çok önemli görev' diye bahsedilmiş. Hiçbirzarar verilmemesi özellikle not düşülmüş."

"Hay Allah'ım, bu manyaklar ne istiyorlar Bakandan?"

"Bilmiyorum, zaten bunun bir önemi de yok, baksanagörev iptal."

"Neden iptal edilmiş?"

"Neden olacak, zaten Abdullah Gül ve bürokratlarAmerika'ya gittiler. En son duyduğum, Gül ve bürokratlarınAmerika'da esir alındığı yönünde."

"Ama bu adamlar, o oraya gitmese de onu ellerinegeçirmek istemişler. Çok şanslılar, hiç uğraşmalarınagerek kalmadı. Bakanımız kendi ayağıyla gitti yanlarına."

"Bu adamlar, Türk Dışişleri Bakanından ne ist iyorolabilirler?"

"Bilmiyorum Can Asteğmenim, bu bilgiyi bir yerlereiletmemiz gerekir mi sence?"

"Sanırım iletmeliyiz ama Türk topraklarında hızla ilerleyenbir işgal ordusu varken, bu bilgi üzerine ne kadar düşülürki? Ama yine de Genelkurmay'a haber vermeye çalışalım.

119

Tabii ulaşabilirsek..."

30 Mayıs 2007

Çatışma bitmiş gibiydi. San saçlı adam geriye kalan paralıaskerlerin durumuna baktı. Bulundukları yere o kadar çokhavan mermisi düşmüştü ki, yaralanmayan tek bir adamıbile kalmamıştı. Ondan fazla ölüleri vardı ve onlan geridebırakmak zorundaydılar.

Yılan, yıllardır hazırlamakta olduktan planının aşamalarınızihninden geçirdi, iki yıl önce Kuzey Irak'taki bir harekatsırasında yakaladık lan Türk asker in i Amerika'yayollamışlardı. Ancak bugünlerde, Abdullah Gül'ünkaçırılması için gereken operasyon iptal edilmişti, çünküGül Amerika'ya gitmiş ve orada kendi bürokratları ileberaber esir alınmıştı. Her şey sona ermiş gibi duruyorduama gerçekler öyle değildi. Askerler arasında "Yılan" ismiile tanınan san saçlı ve yapılı paralı asker durumdanhoşnut değildi. Operasyon bitmiş gibi görünse de aslmdab i tmemiş t i . Ş imdi yen i b i r harekat p lan lamalar ıgerekiyorken bir anda kendilerini Türk topraklarında,sıradan Amerikan askerleri ile beraber kanlı bir savaşıniçinde bulmuşlardı.

Yılan, bir an önce buradan kurtulması gerektiğini biliyordu.

Bu aptal savaşm içinde ona güveniyorlardı. Gülmek geldiiçinden, bana güveniyorlar ha... Kendilerine yardımgelmesini bekleyen yaralı adamlarına baktı. Eğer şu anakl ından geçenler i b i lseler onu bir saniye iç inde

120

öldürürlerdi. Oysa o hepsinin ölmesini istiyordu şimdi.Yeni bir plan yapmalıydı ve bu yeni plan için yeniadamlara ihtiyacı vardı.

Yeni operasyon Amerika'da yapılmalıydı, Abdullah Gül,Amerikalı yetkililerin elinde olabilirdi ama bu her nedensekendisine para ödeyen adamları tatmin etmiyordu. Onuistiyorlardı, ama neden?

Yaralı askerlerden birisi yanma geldi:

"Yılan, buradan çıkmak zorundayız, Türkler kötü sıkıştırdıbizi."

"Ne yapmamı istiyorsunuz, operasyon iptal oldu ve buradatıkılı kaldık." Yılan çok sinirliydi ve artık etrafındakileriumursamadığını belli ediyordu. Yaralı asker, durumunfarkındaydı ama canını kurtarmaya bakıyordu ve bunuancak Yılan sağlayabilirdi. Eğer o olmazsa Amerikanpiyade kuvvetlerinin komutanları bir saniye bile bakmadanonları ölüme terk ederdi.

"Yılan, bize yardım etme sözü veren İsrail savaş uçağıfilosundan yardım isteyelim, belki o zaman biraz nefesalır, kaçma şansı buluruz."

Yılan, adama acıyarak baktı. Onun kurtulma şansıolmadığını bi l iyordu. Düşman topraklanndaydı vekorkuyordu, cesaretini yitirdiği anda bir askerin yaşamaşansı kaybolurdu. Bu kural bunun için de geçerliydi.

"Peki, sen yerine geçip savaşmaya devam et. Ben filoyuyardıma çağıracağım."

121

Yaralı adam garip bir saflıkla gülerek yerine geçti. Türkaskerlerinin bulunduğu yere doğru ateş etmeye başladı.Oysaki Amerikan birliği, savaş hattının çok dışında kaldığıiçin yakın hava desteği isteyemiyordu; kara birliklerininyardıma gelmesini bekliyorlardı.

Yılan, bu adamlardan tamamen kurtulmak zorundaolduğunu biliyordu. Sorun çıkarmaya başlamışlardı vedaha da fazla sorun çıkaracaklardı şüphesiz.

Önce GPS uydu yer belirleme sistemini çıkardı ve kendibulundukları koordinatları belirledi. Yılan bir kez kararverdi mi, bunu mutlaka yapardı ve asla duygulanmaz, eliasla titremezdi. Hızlı davranırdı, ona bu yüzden "Yılan"ismini vermişlerdi ama birazdan kendisine bu ismiverenlere kötü bir sürprizi olacaktı.

Konuşulduğu gibi İsrail filosuna gizlice bilgileri geçti. Hızlasiperlerin arasından süzüldü ve açık bir alana çıktı. Çoktehlikeli bir şey yapıyordu. Askerler onun çılgın olduğunudüşünüyordu zaten. Sanki Türk askerlerini arkadansaracakmış gibi hareket ediyordu ama bu kadar çokdüşman askerinin olduğu bir yerde bunu yapmak gerçekanlamda bir çılgınlıktı.

Yılan gerçekten de bir miktar ateşi üzerine çekerek birhayli uzaklaşmıştı. Ancak zamanın kısa olduğunub i l i y o r d u , i s r a i l f i l o s u b i r s ü r e s o n r a b u r a y ıbombalayacaktı. Bekledi, dakikalar boyunca çok tehlikelibir konumda çatışması gerekti. Birkaç sıyrık da almıştı buarada.

Derken o an geldi. İsrail uçaklarının çok yakınlarda olduğuhaberini alınca gökyüzüne bakmaya başladı. Ancak onları

122

göremiyordu, görmesine de gerek yoktu. Uydu güdümlübombalarını çok uzak mesafelerden bırakmış olmalıydılar.

Sadece son saniyeden önce bombaların havayı yaranseslerini duydu. Ve sonrasında inanılmaz patlamalarmeydana geldi. Üzerine taş, kaya ve insan parçalanyağıyordu.

Yere sıkı sıkıya kapanmıştı Yılan. Başını kaldırdığındaartık alışmış olması gereken ama alışamadığı bir yıkımgörüntüsü vardı etrafta. Üstelik saldın devam ediyordu.Türk birliklerinin bulunduğu siperlerin de koordinatlannıvermişti ve oraya da bombalar düşüyordu. Türk askerlerihızla bulundukları siperleri boşaltmaya başlamıştı.

Bu çok iyi, diye düşündü Yılan. Ortalık iyice karışmıştı. Bukarışıklıktan yararlanabilirdi.

Hızla bölgeden uzaklaşırken kendi adamlarının olduğuyere baktı. Yaklaşık bin metrekarelik bir alan harabeolmuştu, kendi adamları ile beraber Amerikan piyadeleride ölmüştü.

Yılan'ın önünde zor bir yolculuk vardı, önce düşmanhatlarının gerisinde hayatta kalmalıydı. Ondan sonraAmerika'ya dönmeli ve Abdullah Gül'ü, onu çok isteyenpatronlarına götürmeliydi. Hâlâ kafasını kurcalayansorular vardı. Artık olaya sadece para bakımından değil,insanî açıdan da bakmaya başladığını hissetti. Buprofesyonellik namına büyük bir dezavantajdı ama bu sonişi değil miydi, belki işi biraz da insan olarak incelemeliydi.

123

2 Haziran 2007

Amerikalılar büyük panik içindeydiler. Washington'dapatlayan bomba bütün altyapıya zarar vermişti. Ancakyine de sistem işliyordu.

Gözetim altındaki Türk Dışişleri Bakanını taşıyan araçhızla Washington bölgesinden uzaklaşıyordu. Bütündevlet binalarının taşınması gibi. Gül ve bürokratlar, büyükbir minibüsün içinde kapalıydı, içeride silahlı adamlarvardı. Hepsi de CIA'in silahlı özel operasyon birliğininadamlarıydı.

Araç tak i Türk le r sak in o lmaya ça l ış ıyordu. CIAyetkililerinin tavırları ise garipti. Sanki birilerinden kaçıyorgibiydiler. Bürokratlardan birisi kimden kaçtıklarını sordu.CIA ajanı Türk bürokratı tersledi ve sesini kesmesinisöyledi. Kendi aralarında konuşmaya devam ettiler.B i r i l e r i n i b i r i l e r i n e t e s l i m e d i p e t m e m e k t e nbahsediyorlardı.

"Sana söylemiştim, bizim başımıza kalacak en sonundadiye. Şimdi de bizden almak için uğraşacaklar."

"Ne bekliyordun, resmi bir istihbarat örgütü olarak gayrıresmi ve yan yarıya suça bulaşmış bir is t ihbaratkurumunun emrine mi girecektik?"

"Bana baksana, etik kurallardan mı bahsediyorsun? Şuanda uzak bir adada milyon dolarlarını yiyor olabilirdin."

"O adamlann kim olduğu bile belli değil. Her yerdeiçimizdeler ama onları kontrol edemiyoruz. Ve ne tür işler

124

yaptıkları da belirsiz. İnsan kaçakçılığı mı, uyuşturucukaçakçılığı mı? Ben bu pisliklerden hiçbirisine bulaşmakistemiyorum."

Araç h ız lanmaya baş lamış t ı . Şoför , a rka ta ra famikrofondan bir uyan geçti.

"Yaklaşan araçlar var. Bir tanesi zırhlı bir Humvee."Bunun üzerine CIA ajanları hemen arka cama yapıştılar."Kahretsin, onları istiyorlar." "Demiştim sana. Verelimgitsin."

"Ya bize ne olacak? Peşimizi bırakacaklarını sanmıyorum.Üstelik ağır silahlı bir tim."

"Hadi oğlum, verelim şu adamları, parayı boş ver, biziöldürmelerini engellesek yeter."

"Eğer onları ver i rsek kim bi l i r hangi amaçlar iç inkullanacaklar?"

"Bu artık bizim sorunumuz değil."

Türk bürokratlar ve Dışişleri Bakanı birbirlerine baktılar.Neler olacağını bilmiyorlardı. Her şey gelebilirdi başlannaama sakin olmak zorundaydılar. Panik yapmanın biranlamı yoktu. Şoför aynadan ajanların ne karar alacağınıanlamaya çalışıyordu. Arka tarafta hararetli bir tartışmaoluyordu. Ancak onlan takip edenlerin beklemeyetahammülleri olmadığı açıktı. Zırhlı Humvee'deki ağırmakineli tüfeğin sesi duyuldu. Gül ve bürokratlan taşıyanaraç sarsıldı. Camlan paralanmış ama parçalanmamıştı.Başka bir silahın sesi daha duyuldu. Ajanlar hemenM−16'lanna sanldılar. Arka camlarda delik açıp takip

125

edenlere mermi yağdırdılar. Karşılığı hemen geldi. Birkaçdakika sonra ajanların hepsi ya yaralanmış ya da ölmüştü.Şoför aracı durdurup aşağı indi ve takip edenlerin durupyanına gelmesini bekledi. Onlara bir şeyler söylemekistediğini duydu bekleyen Türkler. Ancak tek duyduklan,iki kesik tabanca patlamasıydı. Yere yıkılan kişinin şoförolduğunu anlamak zor değildi.

Birkaç saniye sonra kapıya şiddetle vurulmaya başlandı.Darbelere dayanamayan kapının kil idi parçalandı.Bürokratlar ve Bakan karşılannda gördükleri adamlanincelediler. Az öncekileri tercih ederlerdi.

"Herkes aşağı!" diye bağınp aşağı indirdiler. Davranışlançok sertti. Az sonra onları idare eden asker görünümlüama sivil birisinin emriyle daha düzgün davranmayabaşladılar. Zırhlı Humvee araca bindirildiler. Değişik biristikamete doğru yol almaya koyulduklannda, artık geridönme şa ns l a r ı n ı n çok aza ld ığ ın ı düşün meyebaşlamışlardı.

Uzun süre sarsıntılı bir yolda ilerlediler. Onlan kaçıranadamlar hiç konuşmuyorlardı neredeyse. Son derecetehlikeli profesyoneller olduklarına şüphe yoktu. Ancaktam olarak devlet adına çalışıyor gibi değildiler.

"Sizi bilim adamlanna teslim edeceğiz. Gideceğinizmerkezde rahat edeceksiniz. Bu nedenle yolda tatsızlıkçıkarmazsanız son derece güvende olursunuz."

Türk polit ikacılar cevap vermeyip adamı süzmekleyetindiler. Bilim adamlan lan hoşlanna gitmemişti. Bilimadamlarının kendi ler i i le ne işi olabi l i rdi ki? Midebulandıncı bir durum söz konusuydu.

126

Bürokratlardan birisi dayanamadı:

"Siz kimsiniz?"

"Bir çeşit istihbarat örgütüyüz."

"Bir çeşit mi? Kim, CIA, FBI?"

"Aslında tüm bu örgütlerle bağlantılan olan bir çeşitörgütüz. Ancak hem bunlarda bağlantılanmız var hem deonlardan bağımsızız."

"Anlamadım."

"Bunu anlamamanız, hatta bilmemeniz çok daha iyi.örgütümün ucu nereye dayanıyor deseniz mesela, sizecevap veremem."

"Gerçek bir örgüt değil yani."

"Çok soruyorsunuz ama sizi anlayışla karşılıyorum.Gerçeklik kavramınızı sorgulatacak bir örgüt aslında. Tümolayları ve iç yüzünü bilseniz, şimdiye kadar gerçekgözüyle baktığınız her şey gözünüzde birer birer küçülürve yok olur giderdi."

Bürokrat, adamın konuşma biçiminden hoşlanmamıştı.Mistik bir havaya girmişti adam ve söylediklerine ciddibiçimde inandığı belli oluyordu. Bekleyip görmekten başkayapacakları bir şey yoktu.

127

GRİ TAKIM AJANI MERT...

3 Ekim 2007

Elini kadının elinden çekti. Çok zorlamaydı hareketleri.Zaten saçlarının sararması için çok fazla uğraşmış gibigörünüyordu. Bar masasının üzerindeki sandalyede heran yığılacakmış gibi duruyordu. Kokusu bir kadınayakışacak bir koku değildi. Ama zor olmalıydı hayat onuniçin. işsizl ik artmaya başlamıştı Amerika'da. O dakötüleşen ekonominin kurbanlarından bir tanesiydi. Şimdifahişelik yaparak geçinmeye çalışıyordu ama bunun da nekadar çıkar yol olduğu halinden belliydi.

Mert, barmene bir içki daha söyledi. Art ık midesikaldırmıyordu ama bu kadını konuşturmahydı. Kendisineçok hayati bilgiler verebileceğinden emindi. Sigara dumanınedeniyle insanların birbirini görmesi çok zordu barıniçinde, loş ışıklar yüzünden barın tenha köşeleri karanlıktı.

Tracy, gibi kadınlar barın tenha ve karanlık köşelerinde,10 dolar için bedenlerini kısmen satıyorlardı. Bazenkendini kaybedip de aşın ses çıkaran olursa, barmenelinde bir sopa ile gidiyor ve sert bir ses tonuyla çiftiuyarıyordu.

Mert, Tracy'nin ağzından nasıl söz alacağını bulamamıştıhâlâ. Kadm sürekli olarak işi bitirip parasını almaktanbahsediyordu.

Tracy, hadi bana ailenden bahsetsene, dedi Mert. Bundandaha iyisini bulamamıştı. Kendisine kızıyordu amayapacak bir şey de yoktu. Bir yerlerden başlaması

128

gerekiyordu.

"Bak yakışıklı, sen yabancısın ve benim ailemle nedenilgilendiğini bilmek istiyorum."

"Tracy," diye söze girdi Mert, başım ovuşturarak. Biraz dasarhoş ve kendini yitirmiş taklidi yapmaya çalışıyordu."Senin aileni merak ediyorum, çünkü az sonra beraberolmak üzere anlaştık. Senin tanımak istemem çok doğal,kaldı ki bunu sırf laf olsun diye bile yapma hakkım var,öyle değil mi?"

Mert'in sözleri çok saldırganca ve aşağılayıcı gelmiştiTracy"ye. Hemen oturdukları yerden kalkıp kapıya doğrukoşmaya başladı, Mert de peşinden çıktı. Karanlıkmasalardaki karanlık insanlar, yanlarından hızla geçenkadınla adama kayıtsızca baktı. Bar sahibi, sorunçıkarmadan kendi barından gitmelerine sevinmişti,problemli görünüyorlardı.

Mert, bar kapısının önünde yakaladı Tracy'yi.

"Neden kaçıyorsun?"

"Bilmiyorum. Bana bakışların... Çok farklı, bana acıyorsunsanki."

"Hayır... Aslına bakarsan, evet haklısın, sana acıyorum.Senin gibi güzel bir insanın bu hale gelmiş olmasınıanlayamıyorum."

"Bu benim seçimim, beni seçimlerimden dolayı kınamanıya da kınayarak bakmanı istemiyorum. Benden her neistiyorsan onu al, paramı ver ve git!"

129

Mert, Tracy'nin gözlerinin içine baktı. Tracy'nin onun sertve güçlü bakışları karşısında çözüldüğünü hissediyordu.

"Bu seçimi senin yapmış olduğuna inanamıyorum. Senböyle birine benzemiyorsun."

"Ne istiyorsun benden, bunları kabul etsem ne olacak?Neyi değiştirebileceğini sanıyorsun?"

"Seni değiştirebilirim..."

"Neden?"

"Bunu hak edersen eğer..."

"Hak etmek mi? Neyi, nasıl hak edeceğim?"

"Eğer bana yardım edersen, senin geçmişindeki her şeyinsilinmesini, yeni bir hayata başlamanı sağlarım."

Tracy, şaşırmıştı. Kimdi bu adam? Esmer tenli, uzunboylu ve yeşil gözlü bir Türk'tü ama neden kendisi ileilgileniyordu; ondan kim, ne bekleyebilirdi ki?

"Bak Tracy, sana bazı sorular sormam gerekiyor."

Tracy korkmuştu, Mert'in havası birden değişmişti. Onunpolis ya da buna benzer bir şey olduğunu düşünmeyebaşlamıştı.

Mert, onun korktuğunu ve aklından neler geçtiğinianlamakta gecikmedi.

"Hayır, korkma sakın, ben polis değilim."

130

"Olsan ne çıkar, bana bir şey yapamazsın, hiçbir suçişlemedim ben."

"Bak Tracy, senden istediğim yardım şu, bu bara pek çokpolitikacının zaman zaman geldiği biliniyor. Bazıları gayilişkiler için, bazıları ise senin gibilerle beraber olmak içingeliyor."

"Benim gibiler..."

"Affedersin, yanlış bir şey söyledim, ama biliyorsun yani.."

"Tamam sorun yok, fahişelerle beraber olmaya geliyorlar,bu doğru."

"Evet. Ve o politikacıların benim için önemli olan bir şeylerhakkında bilgi sahibi olma ihtimali var, önümüzdekigünlerde benim için çalışmanı istiyorum. Eğer bunuyaparsan az önce sana bahsettiğim şeyler dışında tamyüz bin dolar alacaksın."

Tracy kulaklar ına gelen kel imeler i ayır t etmektezorlanıyordu. Karşısında yakışıklı ve sert bir adamdurmuş, onun hayatını kurtaracağını ve cebine yüz bindolar koyacağını söylüyordu. Üstelik her zaman yaptığışeyi yapması karşılığında... Evet, politikacılarla beraberoluyordu ve Mert politikacıların sarhoşken ne kadargeveze olduğunu bilse belki yüz bin dolarlık meblağı birkez daha gözden geçir irdi. Tracy o kadar çok şeyöğreniyordu ki o adamlardan... Ama kimse onu ciddiyealmıyordu, kendilerine ya da çıkarlarına zarar verecekbirisi olabileceğini düşünmüyorlardı. Tracy içinde garip biröfke kazanının aniden kaynamaya başlamasına anlamveremedi. Galiba yıllar içinde biriken duygular, bu garip

131

adamın söyledikleri sonucunda harekete geçmişti.

Başını öne eğdi Tracy, Mert'in elini tuttu.

"Tamam, istediğini yapacağım senin," dedi.

Mert rahatlamıştı, Tracy^nin elini bırakmadı ve rahatkonuşabilecekleri bir kafeye gittiler.

Gecenin bu vaktinde kafede kimseler yoktu. Sabahakadar açık olan dükkânlann garip bir hüznü ve aynızamanda mutlu bir yanı vardır. İçi boş olsa da yananışıklar sokaktan geçenlere en azından gerektiğindesığınılabüecek bir yerin hazır olduğu hissini uyandırır vebu, şehir insanı için aslında bulunmaz bir nimettir.

Metal tahta karışımı masanın iki yanına karşı l ıkl ıoturdular. Tracy, Mert'e hayranlıkla bakıyordu. Onunsöyleyeceği her şeyi yapmaya hazır gibiydi. Yıllardansonra ilk kez birileri için anlam ve değer ifade ettiğinihissetmek onu çok heyecanlandırmıştı.

"Tracy, aslında bilmek istediğim şey, Amerika'nın Türkiyeiçin ne düşündüğü ya da bugünlerde Türkiye için olumsuzbir şeyler düşünüp düşünmedikleri ile ilgili."

Tracy, şaşırmıştı, belki saftı ama aptal değildi. Mert'innasıl bir insan olduğu hakkında artık daha çok fikri vardıama bu nedense sorun değildi. Ona karşı bütün savunmaduvarları çökmüş gibiydi.

"Neden böyle bir bilgiye ihtiyaç duyuyorsun?"

"Açıkçası, Türkiye'de bunu merak eden tanıdıklarım var.

132

Sevdiğim ve taramayacağım insanlar."

"Bunu sadece dostlarının merakını gidermek için yaptığınısöyleme bana."

"Tamam, belki tam olarak öyle değil, ama inan buna yalanbir şey."

Bir süre düşündü Tracy, aslına bakılırsa gayet heyecanlıbir işti bu. Hayır demesi için bir neden bulamıyordu hâlâ.

"Sana istediğin bilgileri en kısa zamanda getireceğim.Beni bu numaradan ara."

15 Ekim 2007

Mert yatak odasında bir aşağı bir yukarı gidip geliyordu,içinde tuhaf bir sıkıntı, önemli bir görevin eşiğindeolduğuna dair bir his vardı. Telefonu çaldı. Cevap vermekistemiyordu ama önemli bir telefon olma ihtimali vardı veiçindeki sıkıntıya yenik düşüp profesyonelliğe sığmayacakbir tavır takınmak, Mert'in en son yapacağı şeydi.

Telefonu açtı, duyduğu sese inanamıyordu.

"Aman Allahım, Kurt... Nereden arıyorsun beni?"

"Mert Han, nasılsın oğlum?"

" İ y i y i m K u r t , i y i y i m . B e n d e u n u t t u n u z b e n izannediyordum. Yeni bir görev var herhalde."

133

"Evet, düşündüğünden de önemli bir görev. Amerika'dakidiğer Gri Takım üyesiyle bağlantıya geçmen gerekiyor. Oson bağlantımız, şimdi çok daha önemli bir görevinizolacak."

"Kim o, çabuk söyle."

"İsim veremeyeceğim ama Houston'da yaşıyor. Basit birkafede çalışıyor. Luna Cafe, Houston Downtown'da..."

"Tamam, onu en kısa zamanda bulacağım."

"Za ten o ka fede ça l ı şan tek ga rson . Bu lmak tazorlanmayacaksın."

"Tamam, en kısa zamanda ona ulaşacağım."

"Bence de, acele etmen gerekiyormuş gibi bir his variçimde."

"Tamam Kurt, Allah yardımcımız olsun."

Telefon kapandı. Mert yerinde duramıyordu, bunca yıldırbeklemişti ve şimdi bütün yeteneklerini kullanabileceği angelmişti. Yetiştirilme nedeni ortaya çıkmıştı ve o, bunabütün varlığıyla tepki vermeliydi.

Yarın sabah ilk işi, hemen Houston'a doğru yola çıkmakolmalıydı. Bu geceyi nasıl geçireceğini bilemiyordu.Bi lg isayarım açıp karışt ı rdı . Ger ide fazla bir şeybırakmayacaktı. Zaten bu ülkede hiç var olmuş gibideğ i l d i , i ş başvu rusunda bu lunmayan b i r i şs i zkonumundaydı.

134

Raftan bir kitap alıp okuyarak zaman geçirmenin mantıklıo lduğunu düşündü, be lk i b i raz o lsun uyumasınısağlayabilirdi. Yoksa şu anki zihinsel durumu ile sabahakadar uyumak bir yana gözünü bile kırpamayacağımbiliyordu.

Kütüphanesinde yüzlerce kitap vardı, sıra sıra dizilikitapları eli ile takip etti ve içlerinden bir tanesini çekti.

"Geleceğin Düşüncesf isimli kitabı alıp yatağın üzerineoturdu. Aslında kitap beklediği etkiyi yapmamıştı,uykusunu getirmek yerine uykusunu kaçırmıştı. Bütünd ü ş ü n c e t a r i h i n i k ö k ü n d e n d e ğ i ş t i r e c e k y e n içözümlemeler ve bağlantılar kuruyordu. Mert, ihtiyacımızolan şey de bu, diye düşündü. Onlarla aramızdaki farkıkapatmak için yeni bir düşünce tarzına, her şeyden öncebir düşünce tarzına ve düşünmek için motivasyonaihtiyacımız vardı.

Rüyalarında sabaha kadar kavramlar arasında gidip geldiMert, hepsi hayaletler gibi üzerine kapanıyordu.

16 Ekim 2007 Teksas

Demir kapılar, raylannda sürüklenip yuvalarına gürültüyleoturdu. Ardından yüksek bir ikaz sesi hoparlörlerdeuğuldadı. Vücudu artık bu uğultuya cevap veriyor, betonüzerinde uyuyan bedeninde kan tekrar deveran etmeyebaşlıyordu.

Gül gözlerini ağır ağır araladı. Her sabah olduğu gibi

135

geceleyin gördüğü rüyalardan bitkin uyanmış, yeni yenikurumaya yüz tutmuş beton zeminde tüm vücudu kaskatıkesilmiş bir halde, kendine gelmeye çalışıyordu.

Elleri üzerinde doğrulup duvara yaslanabildi. Dörtmetrekarelik hücresi, metal bir tuvalet ve hemen yanındaotuz santim yükseltiye sahip, yatak olarak kullandığı betonçıkıntı haricinde bomboştu. Hücrenin demir kapısı, doğalolmadığını artık ayırt edemediği, koridordan gelen beyazışığın pek azını içeriye sokuyordu. Basit bir boya ileboyanmadığı bel l i olan duvarlar pek renksiz amapürüzsüzdü.

Onu buraya kapattıklarından beri ne kadar süre geçtiğinikestiremiyordu. Kendine gelip bu hücrede gözünüaçtığından herhalde birkaç gün sonra, kapımn altındansızabilen ışık huzmesinin aydınlattığı duvara tırnaklarıylaçentik atmış, bunu, kahvaltıyı haber veren ikaz düdüğünüduyduğu her sabah tekrarlamıştı. Yerinden kalkmadandoğrulup bir çentik daha attı. En son yüz otuz çentiksaymıştı ama üzerinden bir gün mü, on gün mü geçtiğinikestiremiyordu. Çok kez belki bu kapan yüzünden değilama çaresizlik içinde, neler olup bittiğini bilememeninsancısıyla kendini kaybetmenin eşiğine gelmiş, ağır amakâbus dolu uykulara yatarak sakinleşmişti.

Kapı, sessizliğin içinde gümbürdedi. Kilit sesi duyuldu.Kapının altındaki küçük pencere açıldı, içeri, gözleriağrıtan beyaz ışık doldu. Yüksek sesle her zamanki uyangeldi:

"Ellerinizi kaldırın ve uzak durun."

Otomatikleşmiş kelimeler hücrede yankılandı ve her

136

zaman yaptığı gibi söylenenleri duymazdan gel ipkıpırdamadan yerinde oturdu. Görevli kahvaltı tepsisiniyere bırakıp küçük pencereyi kapattı. Gözlerinin karanlığaalışması için bir süre gözlerini yumdu. Kahrolası tepsiyikafalarına geçirmek isterdi, ama o tepsiden alacağı birkaçka lor iye ih t i yac ı vard ı . Ne o lduk la ra bakmadantepsidekileri yedi. Kâğıt tepsiyi büküp kapıya fırlattı.

Bunca zaman içinde karanlık bir delikte nispeten sağlıklıkalmasını sağlayan birkaç yöntem deniyordu. Gözleriniyumdu. Beton zemin üzerinde adelelerini kasıp ardındanserbest bırakarak gevşedi. İstanbul'da idi. önce o çoksevdiği Boğaz havasını ciğerlerine doldurdu. Denize nazır,ince belli bardakta çayını yudumlayıp, ailesiyle kucaklaştı.Yurdunun insanları gururla ona bakıp gülümsüyor, güneştenini ısıtıyordu. Bunlan öylesine kuvvetli yaşıyordu kikaslarının güçle dolduğunu hissediyor, ağrıları hafifsızılara dönüşüyordu.

Kapı olağandışı şekilde tangırdadı. İçeri, koridorun ışığıdoldu. Uzandığı yerden ancak doğrulmuştu ki iki görevlik o l l a r ı n ı o m u z l a r ı n a a l m ı ş , o n u y a t t ı ğ ı y e r d ekaldırmışlardı. Neler oluyordu? Bunca zamandan sonraartık iyi ya da kötü herhangi bir şeyin olması bile aslındayeterliydi. Bugün farklıydı.

Kapıdan yüzlerini pervaza dönerek çıktı lar. Işığınkuvvetiyle gözleri kısılmıştı, ancak ışığı içine çekmeki s t e r m i ş ç e s i n e g ö z l e r i n i a ç ı k t u t m a y a ç a l ı ş t ı .Bacaklanndaki gücü hissedebildiği anda sert bir hareketleiki görevliyi sırtlarından iterek kendi yürümeye başladı.Birkaç adım sendelese de ayakta durdu. Derin bir nefesçekip yanındaki görevlilere:

137

"Nereye gidiyoruz?" diye sordu.

"Müdür ve başka misafirleriniz sizi bekliyorlar," dedigörevli ve koridoru göstererek ilerlemelerini ima etti.

Demir kapılar tepelerindeki kamera lenslerinin görüşalanına girdiklerinde açılıveriyor, arkalarından gürültüylekapanıyordu. Uzun bir koridor ve beş kapı geçtikten sonrabaşında bir nöbetçinin bulunduğu asansöre yaklaştılar.Nöbetçi, asansör kapısını açıp gelenlerin binmesinibekledi. Daha sonra arkalarından o da bindi, kartını optikokuyucudan geçir ip üzerinde M harf i bulunan katdüğmesine bastı.

Asansör, birkaç saniye sonra katta durdu. Aynı nöbetçi,açılan kapıdan çıkıp kendilerini karşılayan takım elbiseli,iri yan adama bir şeyler fısıldayarak görevlilere gelmeleriniişaret etti. Ardından tekrar asansöre bindi. İri yan adambozuk Türkçesiyle:

'Merhaba efendim, umarım bu zorunlu misafirlikten dolayıbize kırgın değilsinizdir," dedi Gül'e.

Gül kayıtsız bir bakışla cevap verdi:

"Ama sanırım bu misafirliği sonlandırmak yine sizinelinizde olacak."

On inçlik bir ekranın yanındaki okuyucudan boynundaasılı manyetik kartı geçirdi. Kapı tıslama ile açıldı.Girdikleri, uzun bir koridordu. Tüm kameralar yürüyüşlerinitakip ediyordu. Koridorun sonunda dört merdivenleçıkılan, zemini mermer kaplanmış, etrafında metaldirsekler bulunan açıklığa ulaştılar. Ahşap görünümlü,

138

büyük kanatlı kapının her iki yanında nöbetçiler kendilerinibekliyorlarmış gibi iri yarı adamın kartını uzatmasınagerek kalmadan kendi kartlarını okutarak kapıyı açtılar.Hafifçe kafasını eğerek nöbetçileri selamlayan adam,Gül'e "Buyrun efendim," diyerek yol verdi. Kendilerineeşlik eden iki görevliyi de kapının dışında bırakarakkoridorda ilerlemeye başladılar.

Buranın havası, geçtikleri koridorlara hiç benzemiyordu.Her iki duvarda özenle asılmış tablolar; ahşap, üzerlerioymalarla süslenmiş bordürler vardı; ünlü sanatçılara aitimitasyon heykeller özenle aydınlatılıyordu. Dışarınınnemli havası bile yerini kuru, serin bir havaya bırakmıştı.Burasının bir hapishane olduğuna inanmak güçtü.

Gül'ün içindeki durağanlık, şiddetli duygulara dönüştübirden. Gözleri panldadı, kasları gerildi. Aylardır yaşadığıkaranlık hücre gözlerinin önüne geldi. Kalbi hızlaçarpmaya başladı.

"Neler oluyor burada!" Gül şaşkınlıktan büyümüş bir çiftgöze gözlerini dikmiş, sinirle solur buldu kendini.

"Bunu öğreneceksiniz efendim, lütfen sakin olun!" dedi iriyan adam. Kapısı hayli lüks bir odanın önüne geldiler veiçeride hazır duran insanlarla karşılaştılar.

16 Ekim 2007 Teksas

Hayır, artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. Nasıl bir dönüşümyaşadığını kendisi bile bilmiyordu. Artık bedeni hastalıklı

139

tepkiler vermekten tamamen vazgeçmişti. Hiç hayaletmediği bir insan gibiydi. Ama basma gelenlerin onuböylesine derinden ve kesin bir biçimde tedavi etmişolmasının mantıklı bir nedeni vardı.

Ersin, yaşadığı anları unutamıyordu: Ani değişimi,bedenine hücum eden adrenalinin etkisiyle kendinikaybetmiş bir biçimde silaha sarılması ve vurduğuAmerikalı askerler... Sonrasında yakalanması ve sürekliolarak hırpalanarak apar topar Amerikan askeri üssüne,oradan da kim olduklarını anlayamadığı birilerinin yanınaverilip Amerika'ya getirilmesi.

Bedeninin her yeri çürükler içinde kalmıştı, ama artıkeskisi gibi değildi davranışları. Yaraları iyileşmeyebaşlamıştı.

Uzun süre kapalı tutulmanın verdiği ham bedeniylehareket etmek hayli zorlaşmıştı. Ama küçücük odasındasürekli olarak egzersiz yapıyordu. Bu nedenle vücudu iyigörünmeye bile başlamıştı gözüne. Fark etti, kendine olangüveni geri geliyor ve panik atağın nedenlerini kavramayabaşlıyordu. Eğer bu düşündüklerini Amerikalılar bilse neyaparlardı acaba? Onlar Ersin'e işkence yaptıklarınıdüşünürken, Ers in as l ında her zaman yaşamasıgerektiğini düşündüğü zorluklan yaşıyordu.

Küçük odasının içindeki yatakta uzanmış, bunlarıdüşünürken kapıdan gelen metalik sesle irkildi. Yine neiçin geldiler acaba, diye düşündü. Kapının önünde iri yanbir koruma görevlisi duruyordu.

"Çocuk, buraya gel, seninle işimiz var," dedi.

140

Ersin gözlerini ovuşturarak baktı korumaya. Yavaşçaayağa kalkıp odadan çıktı. Geniş koridorda beraberyürümeye başladılar. Adam hiç konuşmuyordu. Ersin hâlâatom bombası yüzünden sinirli olduklarını düşünüyordu.

"Seni özel bir misafirimizle tanıştıracağız."

"Bana ne sizin misafirinizden!"

"Kes sesini aptal! Onu tanıyacaksın."

"Nerden tanıyabilirim, aylardır bu delikteyim be!"

"Senin dilin çok uzamış! Dayak yemedin galiba epeydir."

"Bak, her gün odamda spor yapıyorum ve eğer çokkızarsam sana b i le ne ler yapabi leceğimi b i lmekistemiyorum."

Muhafız garipseyen bir yüzle baktı Ersin'e. Delirdiherhalde, diye düşündü. O yediği iğnelerden sonra hâlâsağlam kalması zaten mucize olurdu.

Uzun koridor bitmek bilmiyordu. Yanlara doğru açılankapılar sıkıca kilitlenmişti. Bazı odaların içinde yüksekfazlı elektrik aletlerinden olduğunu sandığı seslergeliyordu. Garip bir yerdi burası. Bilimsel araştırmalaboratuarı gibi bir yer. Şimdiye kadar kendisine pek çokiğne yapılmıştı, ama bu iğnelerin ne için yapıldığınıbilmiyordu Ersin. Hiçbir şey hissetmemişti. Sadecekendine güvenle i lgil i birtakım hislerinin geliştiğinigözlemliyordu. Bu gözlemlerin de o iğnelerle bir ilgisi olupolmadığını bilmiyordu. Ama günden güne değiştiğinihissedebiliyordu.

141

Bir kapının önünde durdular. Koruma bekledi. Koridorundiğer yanından başka birileri geliyordu. Beyaz önlüklergiymişlerdi. Ersin bazılarını tanıyordu, ona iğne yapandoktor görünümlü adamlar da vardı aralarında. Hepsininyüzündeki soğuk ifadeye baktı. Korkutucuydu bu bazen.Sanki insan değillermiş gibi geliyordu ona.

Kapının önünde buluştular. Yeni gelen adamlar Ersin'inyüzüne hiç bakmadılar bile. Korumaya, bir işaretle, kapıyıaçmasını söylediler ve kapı açıldı. Oda, koridora nispetenkaranlıktı ama Ersin'inki kadar değil. Hep beraber içeriyegirdiler.

Ersin bir şey seçemiyordu, ama büyük bir kanepeninüzerinde birisinin oturduğunu görebiliyordu.

Onu bir köşedeki masanın yanında duran sandalyeyeoturttular. Beyaz gömlekli adamlar gidip, kanepeninüzerinde oturan, arkası dönük adama yaklaştılar ve onabir şeyler söylemeye çalıştılar. Sanki onları reddediyor vekızıyor gibiydi adam.

Ersin bir süre sonra onu tanıdığını fark etti. Neredentanıdığını bilmiyordu ama gölgesini sanki hatırlıyordu biryerlerden. Koruma gerçekten de doğru söylemişti. Amakim olabilirdi bu adam?

Konuşmanın bir yerinde beyaz gömleklilerden birisiErsin'e döndü ve onu yanlarına çağırdı. HeyecanlanmıştıE r s i n , h a y ı r b u p a n i k a t a k d e ğ i l d i . G e r ç e k t e nheyecanlanmıştı. Ona biraz daha yaklaşınca zihnindekipek çok resimle yan yana gelmeye başladı çehre.

I n a n a m ı y o r d u , b u A b d u l l a h G ü l ' d ü . T ü r k i y e

142

Cumhuriyeti'nin Dışişleri Bakanı. Kanepenin üzerindeoturmuştu ve yorgun görünüyordu, ama adamların onasinirlenmesi nedeniyle direndiğini anlayabiliyordu Ersin.

Gül, onu görünce elini uzatıp yanına çağırdı. Ersinyavaşça yaklaşıp oturdu.

"Beni tanıdın mı?" diye sordu Gül. Ersin başını salladıama hâlâ şok halindeydi.

"Evet Bakanım, tanıdım," diyebildi sadece. Gül'ünyüzünün güldüğünü görebiliyordu. Ama yorgundu.

"Sana kötü davrandılar mı?"

"Evet Bakanım, ellerinden geldiğince. Peki siz, siz buradane arıyorsunuz?"

"Savaş başlamadan önce, savaşı durdurabilir miyiz, işleriyoluna koyabilir miyiz diye..."

"Biliyorum, gazetelerde okumuştum."

"Sonra her şey çok hızlı oldu, değil mi?"

"Evet Bakanım."

"Sen niye geldin buraya?"

"İki Amerikalı askeri vurdum, sonra beni yakaladılar. Şimdide buradayım. Peki siz burada ne yapıyorsunuz? Savaşınbittiğini söylediler bana."

"Savaş bitti, ama VVashington'da bomba patlatmışlar.

143

Neredeyse ben ve bürokratlarım da bu patlama ile yokolacaktık. Ama benle ilgili başka planlan var. Bunuuygulamak için beni kaçırdılar. Sanırım Türkiye'ye benimkaybolduğumu söylediler."

"Bizimkiler buna inandılar mı sizce?"

"Bence inanmamışlardır. Onlar benim kolay lokmaolmadığımı bilirler."

"Bakanım, diğerleri nerede?"

"Bilmiyorum... Ersin'di adın, değil mi? Bürokratlar üzerindebazı deneyler yaptıklannı söyledi ler. Ve onlardana l a c a k l a r ı s o n u c a g ö r e b a n a b a z ı t e s t l e ruygulayacaklarmış."

"Ne? Bizi bir çeşit kobay olarak mı kullanıyorlar, ben pekçok iğne yedim!"

Gül, ona acı dolu bir ifadeyle baktı. Doktorlann Ersin'indurumu hakkında konuştuğu bazı şeyleri duymuştu.Genetik bir silahın testleri yapılıyordu üzerinde ve bundanzerre kadar haberi yoktu Ersin'in. Bedeninin ne tepkivereceğ in i ve or taya nası l b i r sonuç ç ıkacağın ıbilmiyorlardı, özellikle savaş alanından Alman insanlarıistemişlerdi. Onların genetik yapılan daha güçlü olmalıydıya da en azından istenen gen dizilimine en uygun insanlarolmalıydılar.

Ersin, Gül'ün bakışlarından hoşlanmamıştı. Yüzü bozuldu:

"Neden bana öyle baktınız? Bir şeyler mi biliyorsunuzyoksa?"

144

"Ersin, her ne olursa olsun kesinlikle iradeni kontrolaltında tutmalısın. Ve benimle i lgi l i ne söylerlersesöylesinler, kesinlikle kendi doğru davranış biçimlerindenvazgeçme."

"Bana bunu neden söylüyorsunuz?"

Gül, sanki bir şeyleri açıklamak ister gibiydi, ama arayagirdiler. Doktorlardan birisi Ersin'i kolundan tutup dışarıyaçıkarttı. Geç adam hâlâ Gül'ün kendisine ne söyleyeceğinimerak ediyordu doğrusu.

Ersin çıkınca içeride kalan üç doktor Gül'ün etrafınaoturdu.

"Bize yardım etmeyi düşünüyor musunuz?"

"Size hiçbir şekilde yardım etmeyeceğim."

"Ancak bu sizin ülkenizin yararına da olabilir."

"Beni kandırabileceğinizi mi sanıyorsunuz?"

"Bakın Sayın Gül, eğer bilinç kanallarınızı bize açarsanız,s i ze son de rece ad i l ane b i r ps i ş i k da lga boyuuygulayacağız. Böylece, istediğimiz sonuçlar alınacak."

"Defolun başımdan."

"Bürokratlarınız bize karşı koydular ve biz de onlara sonderece acı veren bir elektromanyetik şekil lendiriciuygulaması yapmak zorunda kaldık."

"Her ne manyaklıklar yapıyorsanız yapın, benim ortak

145

olmamı beklemeyin."

"Ama Sayın Gül, zihni yapınız çok sistematik. Ve bunedenle içeri girmemiz zorlaşacak. Sizin ileride Türkiye'ninBaşbakanı olacağınızı düşünüyoruz. Ve şu an bu fırsatıkaçırmak istemeyiz."

Gül duyduklarına inanamıyordu. Bu adamların kimolduklarını hâlâ öğrenememişti. Resmi Amerikalı görevlilerdeği l lerdi . Uzun zamandır bürokrat ların üzerindeçalışmalar yaptıklarını biliyordu.

"Hâlâ sizin kim olduğunuzu bilmiyorum."

"Sayın Gül, dünyanın neresinde olursanız olun bizimgücümüzü hissedebilirsiniz. Biz böyle bir gücüz."

"Bu bana hiçbir anlam ifade etmiyor ama."

"Bakın, burada sizi ikna etmek için varız, ikna edemezsekde acı verme yoluna gideceğiz."

"O kadar güçlüyseniz neden istediğinizi yapmıyorsunuzbana?"

"Size uygulamamız gereken düşünce şekillendirici işlem,çok sistematik düşünce sahibi kişilerde etkisini yitiriyor.Yani güçlü bir düşünce yapınız var, inançlarınız vekafanızdaki fikirler sağlam. Bu nedenle ortak hareketetmezseniz işimiz zor, ama yine de sizi çok zorlayacakşeyler yapabiliriz, ister misiniz sonuçta beyninizdepatlama olsun?!"

"Beni böyle korkutacağınızı sanıyorsanız yanılıyorsunuz.

146

Allah'ın belaları..."

"Bakın Sayın Gül, biraz sonra bürokratlarınızdan birisigelecek. O da karşı çıktı ve neticede kendisine aşırı güçlümanyetik dalgalar uyguladık."

"Pislikler sizi!"

"Sürekli böyle konuşmayın, siz bizim için değerlisiniz. Hahha ha..."

Doktor elindeki telsizle bir mesaj geçti. Az sonra normalkıyafetler içinde bir Türk bürokratı geldi içeriye. Yanındakimse yoktu. Gül onu görünce heyecanlandı, ama birgariplik vardı ortada. Adamın bakışlarında hiçbir duygubelirtisi yoktu.

"Hasan Bey, nasılsın?" diye sordu Gül.

Bürokrat Hasan, gayet sakin bir görüntü sergiliyordu, amadetaylara bakıldığında gayet anlamsız bir şeylerin olduğuanlaşılabiliyordu.

"İyiyim Sayın Bakan," dedi sadece. Abdullah Gül, onungözlerinin içine baktı. Sanki sıcak konuşmaya çalışmışgibiydi, ama çok fazla yapmacıktı her şey.

O an Gül, insanlık dışı bir olayla karşı karşıya olduğununfarkına vardı. Bir çeşit Nazi kampında gibiydi. Garipdeneylerin yapıldığı ve insanların varlığına hücum edilenbir kamp.

Bürokrat Hasan Bey, Gül'ün yanına yaklaştı. Odadasadece ikisi varmış gibi hareket ediyor olması Gül'ün

147

gözünden kaçmamıştı. Bir çeşit robottu sanki. Gözlerikanlanmıştı, çok belli olmasa da iyi bakınca yüzünde,harap olduğunu gösteren bir ifade söz konusuydu.

Gül'ün oturduğu kanepenin hemen yanına sandalyesiniyerleştirmiş oturan doktor, ona doğru eğilerek: "Ona birşeyler söyle, fikrini sor," dedi.

Abdullah Gül, şaşırarak baktı doktora. Gözbebeklerindekişeytani parıltıdan hiç hoşlanmamıştı.

"Nasılsın Hasan Bey? Sizce Amerika ile ilişkiler bir dahaeski haline gelir mi bu savaştan sonra?"

Bürokrat Hasan Bey, Gül'ün gözlerinin içine baktı. İçindebir yerlerde bir titreme oluyormuş gibiydi. Sanki bedeniiçinde kapatılıp kalmış bir insan vardı. Yüz ifadesi sonderece rahattı, ama sadece gözlerinin derinliklerinde,zorlanan, acı çeken ve sanki zincirlerini kırmak isteyenbirisi var gibiydi.

"Sayın Bakanım, buna şüpheniz olmasın. Amerika BirleşikDevletleri ile muhteşem bir dostluğun başlangıcındayız.İstedikleri kadar üssü kendilerine verebiliriz, mutlaka bizegeri dönüşü büyük olacaktır. Bir koyup sonsuz alabiliriz."

Ve sustu. Yüzünde soğuk ve donuk bir gülümseme vardı,ama gözler in in iç i yanıyor g ib iydi . Abdul lah Gül ,duyduklarına inanamıyordu, programlanmış bir robotunkonuşması gibiydi yılların deneyimli bürokratı HasanBey'in sözleri.

Gül ona daha dikkatli bakınca gözlerinde yaş olduğunufark etti. Ruhu bedenine hapsedilmiş gibiydi. Yanında

148

oturan doktora dönüp baktı. Doktor gülüyordu:

"Gördünüz mü? Bakın, ne kadar uyumlu ve barışçıl. İştebizim istediğimiz dünya, böyle bir dünya."

Gül, gördüklerine ve duyduklarına inanamıyordu.ölmekten, işkence görmekten daha kötü bir şeydi bu.

"Teknolojinin insan ruhuna üstünlüğü de diyebiliriz bunaSayın Bakan. Ruh, gücün tahakkümünü engelliyordu, bizuzun süredir bunu sona erdirmek için uğraşıyoruz. Eğerçok dikkatli bakarsanız Hasan Bey'in ruhu içeride biryer lerde, ama öy les ine hapsedi ld i k i , h içb i r şeyyapamıyor. Sadece gözbebeklerinde iz bırakabiliyor, bunuda sona erdirmeye çalışıyoruz."

"Bunun ilk uygulama olduğunu sanmıyorum," dedi Gül.Sürekli olarak Hasan Bey'in hareketlerine bakıyordu.Hiçbir stres ya da duygu bozukluğu hali yansımıyordumimiklerinden. Gözlerinden başka kanıt yoktu onunHasan Bey olduğuna...

"Haklısınız Sayın Bakan. Aslında buna benzer tekniklerifarklı formlarda pek çok yaygın medya ortamındakullandık. Dünya kamuoyunun düşünce biçimlerinişekillendirme konusunda bir hayli ilerleme kaydedildi.Ama şunu gördük ki, topluluklar ne kadar iyi yönlendirilirseyönlendirilsin, aralarından sıyrılan bilinçler gücü elegeç i r ip b iz im is teğ imiz d ış ına ç ıkma teh l ikes in ibarındırıyor. Artık buna katlanmak istemiyoruz. Bu büyükprojenin ilk ayağı sizsiniz."

"Neden ben?"

149

"Bu savaş sonrasında hâlâ iktidarınız devam ediyor veErdoğan sonrasında o koltuğa oturacak kişi sizsiniz bizce.Bu nedenle işte. Kısaca buna proaktif hareket etmekdiyoruz, hah ha ha..."

"Siz çıldırmışsınız, bana bunlan söyletemezsiniz."

"O zaman sayın Gül, şu diğer bürokrat, adı neydi, adıMehmet olan, onun durumuna..."

"Ne oldu Mehmet'e? Ona ne yaptınız, söyleyin bana!" Gülçok sinirlenmişti. Kendini tutamıyordu. Doktor ayağakalkıp kanepeden uzaklaştı.

"Sizin ilk yakalandığınızda yaptıklarınızı duydum. Aslındahiç de öyle görünmüyorsunuz ama çok sertmişsiniz."

"Ne yaptınız Mehmet'e, pis herifler..."

"Bize karşı koydu, bütün gücüyle. . . Eğer bu s iz irahatlatacaksa asla geri çekilmedi ve en sonundabeynindeki devreler yandı özetlemek gerekirse. Halinigörmek istemezdiniz."

Gül sarsılmıştı, ama bunu belli etmedi.

"Bunun hesabmı ödeyeceksiniz. Göreceksiniz, bununhesabı mutlaka ödenecek."

"Sayın Gül, fazla zamanınız yok. Yakında denemeyebaşlayacağız, sizi elimizde fazla tutamayız, öldüğünüzyalanı ortaya çıkacaktır er geç. Ha, bu arada o Ersindenen çocuk üzerinde genetik bir araştırma yapıyoruz.Genetik mutasyonun davranışlar üzerinde etkisinin ne

150

dereceye kadar gerçek olabileceği ile ilgili. Çok garip,çocuk gitgide daha pısırık ve korkak olması gerekirkengittikçe cesur ve patavatsız oluyor. Bu gidişle ilaçlar onuaniden kötü bir şekilde öldürebilir."

Gül, başını öne eğdi. Yapabileceği bir şey yoktu, ama odoktoru aklına kazımıştı.

13 Ekim 2007 Houston yolunda

Mert Han, Tracy'yi tekrar aramadan yapamamıştı. Kimbi l i r , b ir kez daha şansını denemeden Houston'agitmemeye karar vermişti. Bunu tam olarak nedenyaptığını bilmiyordu. Kendisini mutlu kabul ediyor olsa da,içinden öyle olmadığını anlamıştı Mert. Psikoloji dersleriniçok iyi takip ederdi, zaten bu işlerden bir gün canlısıynlabilirse mutlaka psikolog olacaktı.

Telefon birkaç kez çaldı. Umudunu kesti hemen. Öncekiaramaların bir benzeri, diye düşündü. Tam kapatmaküzereyken kulağına bir tıkırtı ve ses geldi. Ahizeyi tekrarkulağına götürdü. Evet, bu oydu, Tracy'nin uykulu sesiydiduyduğu.

"Tracy, nerelerdeydin, sana bir şey oldu sandım, nedenaramadın beni?"

"Yavaş Mert, yavaş... Kendime gelmek zorundayım. Düngece çok sert davrandılar bana."

Bunu duyunca içi sızladı Mert'in, ama toparlandı hemen.

151

"Seninle bir şeyler konuşmuştuk. Bana yardım edeceğinesöz verdin, ben de inandım sana. Benim hatam, senin gibibir..." Kendisini cümleyi tamamlamamak için zor tuttu. Onaneden birden kötü davranmak istediğini anlayamamıştı.

"Kendini sıkma, bana istediğin gibi hitap edebilirsin...Fahişe demende sorun yok. Zaten ben de sana yardımedebilmek için normalden fazla çalıştım geçen günlerde.Kendimi tamamen bu işe verdim."

Mert, birden yanlış bir şey düşünmüş olduğunun farkınavardı ve p işman o ldu ama bunu ona bel l i e tmekistemiyordu.

Tracy devam etti sözlerine:

"Senin işine yarayabilecek bir şeyler öğrendim galiba. Çokgarip şeyler, Sağlık Bakanbgı'nda çalışan bir görevliyleberaberdim geçen gece. Bana çok kötü davrandı ama okadar çok şey söyledi ki, duyduklarıma inanamadım.Sanırım seni ilgilendirecek bir şeyler."

"Tracy, buradan hemen gitmemiz gerekiyor. Birazdangelip seni alacağım."

"Hey, sana duyduklarımı anlatırım ama hepsi bu. Banasahip çıkamazsın."

"Bak Tracy, sana istediğin kadar para verilecek, yeterinceparam var anlaşıldı mı?"

"Ne kadar?"

"Başı önemli değil, ama sonu milyonla bitiyor."

152

"Ne, milyon mu? Tanrım, bu muhteşem. Tamam o zamanistediğin kadar seninim."

"Birazdan oraya gelip seni alacağım, hemen Houston'adoğru yola çıkmamız lazım."

"Houston'da bir adamla görüşeceğiz."

"Bir adam mı? Tanrım.. Mert beni birisine..."

"Saçmalama, bu iş için bana lazım o adam."

"Tamam, sana güveniyorum."

Yarım saat sonra Mert, Tracy'nin evinin önündeydi. Tracy,Mert'in otomobiline bindikten sonra bir süre konuşmadı.

Konuşma zorunluluğu duymamıştı, rahat hissediyordu buyabancının yanında kendisini.

"Ee, anlatmayacak mısın?"

"Bana her şeyi söylediğini düşünmüyorsun herhalde.Sadece Türkiye'nin idaresini ele geçirmekten falanbahsetti."

"Tracy, sen ne dediğinin farkında mısın? Hani bir şeysöylememişti?"

"Zaten savaş da bu amaçla yapılmamış mıydı?"

"Evet, ama savaş bittiğine göre yeni bir plan var demek ki.Esas öğrenmemiz gereken şey bu belki de."

153

Saatler çok çabuk geçti. Mert'in gözleri hiç kırpışmıyorduneredeyse. Tracy ise çoktan uyumuştu. Derken Mert'insert direksiyon hareketi ile kendisine geldi. Gri otomobilyavaşça kuzey yönünü gösteren tabelalann bulunduğuyola girdi. Tracy henüz nereye gittiklerini kavrayamamıştı.Tabelaya baktı.

"Houston'a gittiğimizi sanıyordum."

"Lütfen kemerini bağla!"

"Neler oluyor?"

"Sadece dediğimi yap ve lütfen soru sorma!"

Mert gözlerini kısmış, kafası hiç kıpırdamadan dikizaynalarından arkasını kontrol ediyordu. Kadın doğruluparkaya dönecekken kuvvetli bir el ona engel oldu. Canıacımıştı Tracy'nin, koltuğuna yığıldı. Merak yerini korkuyabırakıyordu. Sorarken sesi titriyordu şimdi.

"Onlar da kim?

"Bilmiyorum. Sen sadece dediğimi yap."

Kadın kemerini bağlayıp endişeli bekleyişine başladı.Aynalardan seçebildiği kadan ile 8 silindirli mavi birFord'un içinde biri kadın üç kişiydiler. Hepsinin gözlerindegüneş gözlükleri vardı. Kadın dahil hepsi koyu takımelbise giymişlerdi. Mavi Ford ile aralarında yirmi otuzmetre vardı ve her saniye bu ara kapanıyordu.

Mert, altı şeritli yoldan batı yönünü işaret eden levhalarıngösterdiği yola döndü. Şimdi gaza hissedilebilir derecede

154

kuvvetli basıyordu. Volvo, turbosunu açmak için canatıyor, biraz daha devirlenmeyi bekliyordu. Bir anda MaviFord'un Amerikan arabalarına has motorunun kükremesiduyuldu. Volvo'nun yanındaki şeride geçti. Yan camlarkoyu filmle kaplanmış olduğundan içerisi görünmüyordu.Mert ellerini direksiyon üzerinde kenetlemişti, her şeyehazırlıklı görünüyordu.

"Tanrı aşkına, kim bunlar?"

"Sıkı tutun."

Sözü henüz bitmişti ki Ford'un ön camı açıldı, aradançıkan eli ve üzerlerine doğrultulmuş 9 milimetrelik SmithWesson'ı gördü, ilk silah sesi duyulduğunda Volvo,turbosunu açmış, tıslayarak ileri atılmıştı. Arka kapıcamına isabet eden mermi, kınk cam parçalarını aracındöşemesine saçtı. Ford'un içindekiler ciddiydiler ve galibaonlarla pek konuşmak niyetinde değildiler.

Mert şimdi bir eliyle direksiyonu tutuyor, diğer eliyleceketinin içinden çıkardığı 45'liğin mermilerini kontrolediyordu. Mavi Ford kükreyerek tekrar Volvo'nun yanınageçti. Mert bir çırpıda mermileri yanındaki aracın üzerineboşalttı. Yan camlan dağılan Ford dengesini yitirdi,çizgisinden çıktı ama bir direksiyon hareketi ile tekrarVolvo'nun yanına geçti.

Mert ceketinden yeni mermiler çıkarıp silahını doldurdu.Tracy bu arada döşemenin üzerine kapaklanmış, elleri ilebaşını korumaya çalışıyordu. İçeridekileri görmekmümkündü şimdi. Arabadakilerin cinsiyeti üzerinetahminleri doğru çıkmıştı. Şoför otuzlu yaşlarının sonundabeyaz ten l i , b ıy ık l ı , ka l ın kaş l ı , saç la r ı ye r yer

155

seyrekleşmiş, koyu takım elbiseli bir adamdı, ön koltuktaoturan kadın daha gençti ama şoförden daha sert hatlı,çizgili bir yüzü vardı. Aşağı çökmüş olan arka koltuktakiadamı ise pek seçemiyordu. Bu sırada arka koltuktandoğrulan adam, makineli tüfeğin namlusunu üzerlerinesabitlemeye çalışıyordu. Sert bir frenle şehir merkezinegiden 402 no'lu otobana saptı. Bu frenin kendisine birazzaman kazandıracağım düşünüyor, arabadakilerin otobantraf iğ inde bu kadar rahat ateş açamayacaklanmumuyordu.

Ford hiddetle böğürerek Volvo'nun arkasına geçti. Mertarkayı kontrol etmek için dikiz aynalarına bakmıştı kimakineli tüfeğin kesik kesik gelen sesi duyuldu. Volvoönce titredi, arka tekerleklerden kendini bıraktı. Otomobilinyoluna girmesi için bir dizi sert direksiyon turu, gazpedalının köklenmesi ve çokça küfür gerekmişti.

Tracy inleyerek belli belirsiz bir şeyler mırıldanıyordu,aracın içine dolmuş motor ve rüzgâr sesinden başka birşey duymak imkânsızdı . Mert ' in akl ından, b i r andireksiyonu Tracy'ye vermek fikri geçti. Ama onundöşemeye çökmüş halini görünce aynı hızla uzaklaştı bufikirden.

Tracy'nin bedeni sanki katı laşmış; adrenalin, tümvücudunu bir tuhaf, düşüncelerini ise bulanık halegetirmişti. Birkaç dakika geçmişti, belki birkaç saniye.Düşüncelerinin karmaşıklığı içinde sanki ciğerleri hava iledolmuyordu. Bir an adamı gördü. Adam sanki gündelikişlerini yapıyormuşçasına kayıtsızdı. Araba kullandığıherhangi bir günden farklı değilmiş gibi. Arkalarındanmermiler atılıyor, onlarcası otomobilin kaputunda patlıyordeği lmiş gibi . Gördüğü bu yüz, iç inde bulunduğu

156

dehşetten biraz olsun sıyrılmasına yardımcı oldu.

Anlaşılan, trafikteki araçların varlığı, Ford'takileri hiçetkilememişti. Hedefte bazen tek suçu Volvo ile arasınagirmek olan bir otomobil de olabiliyordu. Bu adamlar bizimsağ kalmamızı istemiyor, hem de hiç, diye geçirdiaklından Mert. Tam o sırada mermilerden biri sağ omzunuparalayıp ön camı patlatarak araçtan çıktı, ön konsola vekadının üzerine sıçrayan kan, ceketinden görünengömleğini kızıla dönüştürmüştü. Sadece bir sızlamahissetti. Mermileri silahına doldururken acı kendini iyicehissett irdi. Mermilerine baktı, çoğunu kullanmıştı.Yapabildiği tek şey ise karşısındaki aracın camlarınıindirmekti. Daha fazla bu şekilde dayanamayacaklarınıanladı. Aklındakini yapmak için acele etmesi, en uygunzamanı seçmesi gerekecekti. Hız ibresi, yüz milin üstündetitriyordu. Keşke daha güçlü bir otomobili olsaydı...

Ford zikzaklar çiziyor, kedinin fareyle oynaması gibiVolvo'ya bir sağdan bir soldan yaklaşıyordu. Bu sıradaaraçtakiler şarjörleri üstlerine boşaltıyordu.

"Komutumu bekle, 'şimdi' dediğimde doğrulacak ve tekraremniyet kemerini takacaksın. Ve sakın soru sorma!"

Kadının ağzından soluksuz bir tamam inlemesi döküldükaderine razı bakışlarla. Ne olacağını tahmin edemiyordu.Aslında merak da etmiyordu. Sadece bir an önce bununson bulmasını, nasıl olursa olsun son bulmasını istiyordu.

Zaman yaklaşıyor, diye düşündü Mert. Belki bir dakika.Aracın iyice yaklaşmasını beklemeliydi.

Ford, Volvo ile arasındaki yeşil BMVV'ye yandan bindirdi.

157

Aracın şoförü daha ne olduğunu anlayamadan kasalı birtirın altına girdi. Üzerinden geçtiği aracın etkisiyle kasasıbir anda havalanan Mercedes ur, olanca kuvvetiylebariyerlere çarptı. Sanki şimşek çakıyormuşçasına metalinmetale sürtünme, saplanma, bükülme sesleri kulaklardaçınladı. Mert dikiz aynasından arkasına baktığındagörebildiği, toz bulutundan başka bir şey değildi. Şehirmerkezine on, on beş blok kalmıştı . Sağ şer i t tenyaklaştığını gördü otomobilin. "Şimdi!" diye olancakuvvetiyle bağırdı.

Kadın, sesleri duymuyormuş gibi yüzüne bakıyordu, suratifadesinden bir şeyler çıkarmaya çalışıyormuş gibiydi.Söyleneni yaptı. Kemerini takti ve koltuğa sıkıca gömüldü.

Tam bu sırada Mert, frene olanca kuvvetiyle asılıp,direksiyonu sağa doğru neredeyse yanm tur kırdı. Ford'unsürücüsü daha ne olduğunu anlayamadan Volvo,araçlarına sol arka kapıdan bindirmişti. Şaşkın bakışlarlaşoför, direksiyona hiçbir tepki vermeyen otomobiliniyoluna sokmaya uğraşıyordu. Araç sağa sola salındı, ensonunda kendi etrafında bir tur dönerek olanca hızıyla biraydınlatma direğine adeta saplandı. Volvo yoldançıkardığı aracın peşinden kaymaya başladı. Direksiyondaen ufak bir tepki yoktu. Araç, kendi bildiği doğrultuda birkamyonete yandan çarparak durdu.

Etrafa mutlak bir sessizlik hakim oldu. Mert, yüzüne doğrupatlayan cam parçalarını yaralı koluyla temizlemeyeuğraştı. Tracy hareketsiz, kesik kesik soluyarak olduğuyere yığılmıştı. Alnı yarılmış, süzülen kanlar boynundakoyu bir pıhtı birikintisi oluşturmuştu. Mert, kadının iyi olupolmadığını kontrol etmek için elini tuttu, kadın irkilerektepki verdi.

158

"İyi misin?"

"Hayır. Ama yaşıyorum. Neredeler?"

"Bilmiyorum, acele etmeliyiz."

Kasılan kapı, adamın birkaç sert darbesine rağmenaçılmadı, önce kapıdan güç alarak vücudunun üst kısmınıkırık camdan dışarı çekti, daha sonra bacaklarını. Tracy,bu sırada kemerini çözüyor, kolundaki şiddetli sızınınyerini bulmaya çalışıyordu. Mert, onun bulunduğu kapıyagitti. Çarpmanın etkisi ile kapı neredeyse doksan dereceiçeri doğru bükülmüştü, camdan dışarı çıkmaya imkânvermiyordu. Motor kaputunun üstüne sıçrayıp, ön camdaniki eliyle kadının kollarından kavradı. Tek seferde çekerekdışarı çıkardı. Tracy, şaşkındı, biraz önce iç indebulunduktan araca bakıyor, hayatta olmalarının mucizeolduğunu düşünüyordu. Birden aklına geldi. Gözleripanikle açıldı, mavi Ford'u aramaya başladı. Mertbakış lar ın ı b i r noktaya sab i t lemiş , be l l i be l i rs izmırıldanıyordu. Onun baktığı yere döndü. Mavi Ford sankikeskin bir bıçakla yarıya kadar kesilmiş gibi aydınlatmadireğinin beton gövdesi tarafından biçilmişti.

Burası şehrin merkezine sekiz veya on blok uzaklıkta,sağlı sollu, içleri boş izlenimi veren koyu renkli betonapartmanlardan oluşan dört şeritli bir yoldu. Apartmanlarınaltında izbe görünümlü dükkânlar sıralanmıştı.

Mert etrafı çözmeye çalışarak şehrin merkezine doğrukoşmaları için Tracy'nin kolundan tuttu. Acıyla gözleriyaşaran kadın usulca inleyip adamın temposuna ayakuydurmaya çalıştı.

159

Mert kolundaki acının arttığım hissettiğinde, koşaradımlarla şehir merkezine doğru gidiyorlardı.

Betona çarpıp seken vızıltının bir silahtan atılmış mermiolduğunu anlaması bir saniyesini aldı. Tracy'ye koşmasınısöylediği anda diğer mermi bir marketin ahşap kapısınasaplandı. Bir yandan düşüncelerini toparlamaya çalışıyor,diğer yandan merminin nereden geldiğini kestirmeyeçalışıyordu.

Tracy ise sanki olan bitenden habersiz gibi, o ne derseonu yapıyordu. Hayır, diye geçirdi içinden, o arabadansağ çıkmış olamazlar. Sağ çıksalar bile arkalarındangelecek gücü bulamazlardı. Gözleriyle görmüştü, arababeton bir hızar tarafından biçilmişti. Kimdi bu garipinsanlar?

Susturucu takılmış bir silahtan atıldığı belli mermilerinbeton duvarlardan, park etmiş arabalardan, metal postakutularından sekerken çıkardığı seslerden başka bir şeyduyulmuyordu, iki katlı bir alışveriş merkezinin kapısınayöneldikler inde yolun en sol şeridinde kaldır ımınparalelinde ilerleyen yeşil Buick'i fark etmişti. Vücutlarınınağırlığını alışveriş merkezinin kanatlı kapılarına vererekkendi le r in i i çer i a t t ı la r . B i leğ inden akan kan langizleyemeyeceğini anlayınca sağ kolunu dirseğindenarkasına sakladı. Birkaç metre ötelerinde bulunan kısakoridora sapıp tuvalete girdiler. Aceleyle ceketini çıkanpgömlek kolunu sökerek koluna tampon yaptı. Silahındakiboş şarjörü yenisiyle değiştirip nefesini kontrol altınaalmaya çalıştı. Eğer önlem almazsa kan kaybındanbilincini yitirmesi kaçınılmazdı. Baş dönmesi, görüşününbulanıklaşması ve ışığa karşı aşırı hassasiyeti sadecebaşlangıçtı. Şimdi sakince düşünmesi ve bir kaçış planı

160

yapması gerekiyordu.

Büyük ihtimalle alışveriş merkezinin etrafı çevrilmiştir, diyedüşündü. Tracy, çılgın gibi tuvaletin içinde duvardanduvara gidiyor ve kanayan yaralarının şokunu atlatmayaçalışıyordu.

Tanrım nasıl bir belaya bulaştım, diye düşündü. Bu garipTürk'ün peşinden ölüme gidiyordu. Bir alışveriş merkezinintuvaletinde sıkışıp kalmışlardı. Üstelik kim olduklarını bilebilmedikleri birileri tarafından öldürülmeye çalışıyorlardı."Mert, bir yol bulmalısın. Bizi çıkar buradan." "Merak etme.Bir yolunu bulacağım." Mert, tuvalet pencerelerine baktı.Ne yapacağım tam olarak bilmiyordu doğrusu. Polissirenleri duyuluyordu, bu hem iyi hem de kötüydü. Eğeryakalanırlarsa bu her şeyin sonu olurdu. Houston'a gidipdiğer Gri Takım üyesini bulmalıydı.

Mert silahını hazırladı, fazla mermisi de kalmamıştı.Tuvaletin kapısını açıp etrafa baktı. Alışveriş merkezinigezenlerin şaşkın bakışları , korku dolu bakışlaradönüşüyordu. Kanlı giysi ler ini değişt i recek şansıolmamıştı. O sırada asansöre takıldı gözü. Alışverişmerkezinin altına doğru inip gözden kayboluyordu. Eğeroraya ulaşabilirlerse otoparka ve oradan da dışanyageçebilirlerdi. Merkezin giriş kapısı önündeki kişiler eğeronlan arayanlar değilse mutlaka polis olmalıydı. Sivilgiyimli olmaları hoşuna gitmedi Mert'in. Bunca zamandıruykuda olmasının engel oluşturduğunu gördü. Henüzısınmamıştı. Bunun için biraz daha zamana ihtiyacı vardı.

Tracy korku içinde ona bakıyordu. Mert, gözlerinin içi ilesakin olmasını söyledi. Başını salladı Tracy. Yapacakfazla bir şey yoktu. Mert'e güvenmek zorundaydı.

161

"Şimdi ben 'koş' deyince koşarak karşıdaki asansöregideceksin ve hemen en alt kat düğmesine basacaksın.""Peki ama sen ne yapacaksın?" "Sen orasına kanşma.""Tamam."

Mert bir süre daha kapıda bekleyen adamlara baktı.E t ra f lannı göz leml iyor ve on lann nereye g i tmişolabileceğini araştınyorlardı.

"Koş!"

Tracy onu duyar duymaz hızla asansöre koştu. Asansörünyukarı çıkmaya başladığı anı seçmişti Mert. Akıllıca birhareketti. Tracy oraya vardığında asansörün kapısıaçılmıştı bile. Üzerinde kanlı elbiseler olan bir kadınınpanik içinde asansöre bindiğini görenler ona yol verdi veiçeriye girmediler.

Tracy'nin en alt kat düğmesine basmasıyla birl ikteasansör hareket etti. Bu sırada Mert' in de koşarakkendisine doğru geldiğini gördü Tracy. Asansörün dışıcamdan yapılmıştı ve dışarısı görülebiliyordu. Mertkoşarken uzaktaki adamlar onu fark etmişti. Adamlarsilahlarına davrandılar. Kim oldukları konusunda hâlâ birtahminde bulunmak mümkün değildi.

Her şey ağır çekimde gerçekleşiyormuş gibiydi. Tracy,Mert'in asansörün camdan yapılma dış çeperine doğrukolunu kaldırdığını ve ateş ettiğini gördü. Bir andaasansörü saran cam çeper paramparça oldu. Mertasansör yuvasına doğru zıpladı ve içinde Tracy'nin debulunduğu asansörün üzerine kondu. Kapıdaki adamlarne olduğunu anlayamadan siper aldılar. Mert onlara ateşetmeye devam etti. Başlarını bile kaldıramıyorlardı.

162

Asansör sarsılarak aşağıya inerken Mert ateş etmeyedevam etti. Tracy yere kapaklanmıştı ve hiç başınıkaldırmıyordu. Mermi vızıltılarını duyuyordu. Biraz sonraher yer karardı. Garaja gelmişlerdi. Mert şiddetle önündekiengelleri kırıp aşağı atladı. Bazı yaralan açılmış ve yeniyaralar eklenmişti.

"Beni takip et!"

Tracy, Mert'in peşinden koştu. İlk bulduktan arabanıncamını kırıp içeri girdiler. Mert düz kontağı o kadar hızlıgerçekleştirdi ki Tracy şaşırdı. Mert daha şimdi ısınmayabaşlamıştı. Her şeyi hatırlıyordu. Ona öğretilen her şeyi.Yakın zaman içinde daha çok şaşıracaktı Tracy.

Araba hızla ileri fırlarken garajın çıkış kapısı önündebirisinin beklediğini gördüler. Mert hiç düşünmeden silahıntetiğine dokundu. Adam hızla kendisini çıkışın dışınaatarken araba, merkezi terk etmişti. Arkalarından gelenm e r m i l e r i n a r a b a n ı n b a g a j ı n ı p a r ç a l a d ı ğ ı n ıduyabiliyorlardı. Mert motorun ya da lastiklerin zarargörmemesi için dua ediyordu. Hiçbir şey olmamıştı. Uzakmesafeden aracı vurarak durdurmayı başaramamışlardı.Mert, aldıklan aracın ne kadar hızlı gittiğini görünce derinbir "Oh!" çekti. Houston'a kadar onlan kimse durdurmazdı.Tabii kısa bir süre sonra yeni bir otomobil bulmakzorundaydılar ve üzerlerindeki kanlı elbiseleri de en kısazamanda değiştirip normal bir görüntüye kavuşmak.

Yolda iyice temizlenip yeni birkaç kıyafet aldılar. Basitt i şö r t ve pan to l on la r l a ş imd i çok daha no rma lgörünüyorlardı. Çok fazla konuşmadan gidiyorlardı. Birsüre sonra bir motele girdiler. Biraz nefeslenmenin vedurum değerlendirmesi yapmanın zararı olmazdı.

163

Mert kendisini yatağa atmış, tavana bakarak dinlenmeyeçalışıyordu. Düşünmenin çok anlamı yoktu. Elindeyeterince bilgi yoktu. Ama bildiği bir şey vardı, o dabirilerin onun kim olduğunu öğrendiğiydi. Bunu nasıly a p m ı ş o l a b i l i r l e r d i ? G r i T a k ı m g i b i g i z l i b i rorganizasyonun içine sızılmış olabilir miydi?

Buna ihtimal dahi vermiyordu. Kurt'un bilgi sızdırması yada bir köstebek olması ihtimalini düşündü. Bu çok saçmageldi. O zaten örgütün başıydı, böyle bir şey yapmışolmazdı. Peki, kimdi bu köstebek?

Tracy yanına geldi. Yatağa uzanıp o da dinlenmeyebaşladı. Aklında sadece Houston'da karşılarına neçıkacağı geliyordu. Başka bir şey düşünemiyordu. Her anbaşlarına kötü bir şey gelecek korkusunu yaşamayabaşlamıştı.

"Ne düşünüyorsun Mert?"

"O adamlar... Nereden buldular bizi? Bir yerlerde bir hainolmalı."

"Belki de benim soruşturduğum politikacılardan birisiuyandı ve beni takip ettirdi."

"Hayır, bunu düşündüm. O zaman bizi sorgulamak içinyakalamak isterlerdi. Oysa bunlar bizi öldürmek istedi.Bizden kurtulmak istediler. Gitmemiz gereken yeregitmemizi engellemek için."

"Haklısın. Tanrım, ne kadar kötü bir durumdayım."

"Hayır. O kadar da kötü görünmüyorsun."

164

Tracy, Mert'in yüzündeki gülümsemeyi görünce rahatladıbiraz. Ona güveniyordu gerçekten. Bir süre dinlendiktensonra yola çıkmaya hazırdılar. Yalnız Gri Takım'ın diğerüyesi de tehlikede olabilirdi. Ona hemen ulaşmalıydılar.

Luna Cafe, Houston'ın merkezindeki alışveriş merkezlerialanında önemsiz bir kafeydi. Çok fazla kişi çalışmıyordu.Mert ve Tracy kafeye girip bir masaya oturdular. SıradanAmerikalılar girip çıkıyordu. Hemen hiçbirinin yüzündesavaş gerginliği yoktu. Kendilerinden çok uzak bir yerlerdeoğul larının savaşıyor olmasından etki lenmiş gibigörünmüyorlardı. Mert bu duruma şaşınyordu doğrusu.

Etraflarına bakınırken dikkat çekmemeye ve birbirleri ileilgileniyormuş gibi yapmaya devam ettiler. Kontuararkasındaki garsonlar, koşuşturup siparişleri yetiştirmeyeçalışıyorlardı. Yanlarına genç bir kadın garson geldi ve neistediklerini sordu. Basit bir şeyler söylediler, amaetraflarına bakınmaları garsonun dikkatini çekmişti. Birisinibekleyip beklemediklerini sordu. Mert, "Hayır!" derkengarsonla göz göze geldi. Kadın garson geri dönüpsiparişleri almaya gitti.

Mert garsonun bakışlarından rahatsız olmuştu. Acabakendilerinin resimlerini bir yerlerde görmüş olabilir miydi?Televizyonda ya da başka bir yerde. Sipariş verirken biledönüp bakmıştı. Belki de polisi aramayı düşünüyordu.Tedirginliği her saniye artıyordu Mert'in. Dışarıyı dagözlemlemeye başladı. Belki de bunların hepsi bir tuzaktı.Gri Takım üyesi burada çalışmıyordu belki de.

"Buradan gitmemiz gerekiyor Tracy."

Tracy, Mert'in yüzüne korku ile baktı.

165

18 Ekim 2007 Kuveyt

Howard Strike telefonu defalarca aradıktan sonradüşürebilmişti. Patlama sonrası Doğu Amerika'da pek çokşey bozulmuştu ve iletişim altyapısı da bunlardan biriydi.Tabii Körfez üzerinde patlayan nükleer silahlar da bazıiletişim uydularının zarar görmesine yol açmış olabilirdi.

Donald Rumsfeld telefonu eline aldığında heyecanlıydı.Uzun süredir Howard Strike ile görüşememişlerdi. Buendişelendiriyordu Donald'ı. Strike'ın Stillson hükümetininpolitikalarını destekleyen bir konuma sürüklenmesindenkorkuyordu. En son konuşmalarında, bu gizli darbehükümetinin oyunları, ne olursa olsun bozulmalı, diyekonuşmuş ve anlaşmışlardı. Onların ne kadar tehlikeliolduklarını bi l iyordu Donald, insan iradesini eldeedebilirlerdi. Fikirleri değiştirebilir ve istedikleri fikre sahipolmasını sağlayabilirlerdi. Bunu yapıyorlardı zaten, pekçok insana, milyonlarca insana, milyarlarca insana...

"Hovvard, yaptığın işleri takip ediyorum. Askeri anlamdamantıksız bir seyir izleniyor. Sanırım bunda seninparmağın var. Bu çatışmayı Sir Eli ekibinin kaybedeceğibiçimde geliştirmemiz gerekiyor."

"Donald, daha önce konuştuğumuz şekilde savaşınkaybedilmesi için elimden geleni yapıyorum ama bir süresonra bunu fark edip beni görevden alabilirler. Ve buhükümet ortadan kalkmadığı sürece de bu işin sonunugetirmeye kararlı görünüyorlar."

166

"Eve t , fa rk ınday ım, i ran ' ın sa ld ı rmas ı i ç in k ıy ıbataryalarının nedensiz yere vurulması iyi fikirdi askeriaçıdan. İran saldırısı bir hayli işe yaramıştı ama Rusya'nınişe karışması her şeye tuz biber ekti. Rus−İran cephesininordumuzu orada durdurabileceğini düşünüyorum."

"Kıyı bataryalarının vurulmasını istediğimde çok şaşırdılarama gemilerin güvenliği için böyle olması gerektiğine iknaedebildim onları."

"Bu durumu medyaya yansıttırmamış olman önemliydi.""Çok garip ama bu oyun için hükümet bağlantılarınıkullandım. Garip bir adam var. Onun gücü inanılmazboyutlarda."

"Evet. Sir Eli denen bir adam. Bu adamın ortadankaldırılması gerekiyor."

"Sence bu yeterli olacak mı?"

"Hükümeti kukla gibi oynatıyor. O olmazsa baskılarımızsonuç verir."

"Bunu ayarlayamaz mıyız?"

"Erdoğan'la konuştum. Türklerin şu an burada sağlam biradamları var. O devreye girerse bir şeyler olabilir."

" B u g ü z e l . I r a k h a v a s a h a s ı n d a k i ç a t ı ş m a n ı nzamanlaması çok iyiydi. Bu sayede Suudi ve İranoperasyonu hızını kaybeder. Bu bize zaman kazandırır. Ozaman boşluğunda Sir Eli'yi halletmek lazım. Türklerin oadamı bu işi halledebilir mi?"

167

"Sanırım Erdoğan'ın doğrudan bağlantısı yok amaAmerika'daki bağlantı, bu işi bitirebilecek kapasitedeymiş.Biliyorsun Washington'da patlamayı yapan adamlar."

"Eğer bunu yaptılarsa o adamı da hallederler."

"Ancak bir başka sorun var. Abdullah Gül ve bürokratlark a − y ı p . O n l a n S i r E l i ' n i n k a ç ı r t m ı ş o l d u ğ u n udüşünüyoruz."

"Buna şüphem yok."

"Onlan bulmalıyız ama pek şansımız yok gibi. istihbaratağımız Sir Eli'nin adamları tarafından delik deşik edilmişdurumda. Onu aradığımızı hemen anlayacaklardır ve herne yapıyorlarsa yerini değiştirebilirler. Elimiz kolumuzbağlı. Bu duruma çok bozuluyorum. O Eli denen alçağıellerimle parçalamak isterdim."

"Önümüzde çok kritik saatler var. Kara Kuvvetleri, Suuditopraklan üzerinde üerliyor ve yakın bir zaman içerisindekutsal topraklan kontrol altına almış olacağız."

"Bu çok çok teh l i ke l i ve ç ı lg ınca b i r şey . Bunuyapmamalıyız. Dünyanın dengeleri bozulur. Sonsuz birkaosun içine düşebiliriz."

"Harekâtı geciktirmeye uğraşıyorum."

"Sir Eli'nin hükümeti ele geçirmesi ve Amerika'yı akıldışıbu hareketlere yönlendirmesinin bir tek nedeni olabilir.Dünyayı yönetme konusunda işine karışabilecek heryapıyı , buna isra i l ve Amer ika da dahi l , or tadankaldırmak."

168

"Donald, her ne yapacaksanız bir an önce yapın. İran'ayönelik nükleer saldınnm başansızlıkla sonuçlanmasıipleri daha da gerdi. Sir Eli denen geri zekalı tam bir çılgınolmalı. Bütün kutsal topraklann tek sahibi olmak istiyor.Bunu yapmak için her çılgınlığa başvurabilir. Ve bunuengelleyememekten korkuyorum."

"Howard, senin verdiğin bilgiler olmasaydı S−400'lerzamanında iran'a yetiştirilemezdi. Peki Rusya'ya karşı bircevap verilecek mi?"

"Bu çok gar ip ama Rusya 'ya b i r cevap vermey idüşünmüyorlar ş imdi l ik . Buna güçler i o lmadığınıdüşünüyorlar ve bu olaydan hiç bahsetmeyecekler."

"Ben Esad'la konuştum. Türkiye'ye Dışişleri Bakanımyolluyor hemen. Erdoğan'la konuşacaklar ve Irak'takiAmerikan kuvvetlerini tehlikeye düşürüp Kutsal Toprako p e r a s y o n u n u i m k â n s ı z k ı l a c a k b i r h a r e k a t ı ndüzenlenmesi için topraklarım açacaklar. Hem bu sayedeTürk−Suriye ilişkileri için de bir ümit doğar."

"Donald, yaptığımız dağınıklığı toplamadan emekli olmakistemiyorum."

"Ben de."

"Bence bu insanlığa karşı borcumuz. Bu duyguları dahaönceden hissetmezdim ama nedense yaptığım işlerinsonuçlarını görünce ve kime hizmet ettiğini... Her şey yerliyerine oturuyor."

"Hayatımı Amerikan imparatorluğunu kurmaya adadımama kurmaya çalıştığım imparatorluğun basitçe parayı

169

yöneten güçlerin eline geçebileceğini görmek uykudanuyanmamı sağladı."

"Biz ne yaptık Donald?"

"Her ne yaptıysak yerine yenisini koymalıyız. Zaman yok.Daha çabuk olmalıyız."

"Türk askerlerinin Kutsal Topraklara indirilmesi işlemi neâlemde sence?"

"Suriye üzerinden sürekli sevkıyat gerçekleşiyor olmalı.Ancak bizimkiler yakalayamıyor. Eğer karşılaşma oluyorsamutlaka ölümcül bir çatışma oluyordur. Henüz bana böylebir bilgi gelmedi. Ama Türk askerlerinin Hicaz bölgesinikısa zaman içerisinde silahlandırıp savunulabilir halegetireceğinden şüphe yok. Ancak bu kesin bir savunmaolmaz. Sadece zaman kazandırır. Her şey hükümetindevrilmesinde bitiyor. Sir Eli'nin ortadan kaldırılmasında.Bunu yapacak olan kişi ne kadar önemli bir iş üzerindeolduğunu bilse..."

Bureyde yakınları/ Suudi Arabistan 22 Ekim 2007

Amerikan 1. Tank Tümeni Suudi topraklarında hızlailerliyordu. Çölü göğe saçarak geliyorlardı. HedeflerindeKutsal Toprakların olduğu bölgeyi ele geçirmek vardı vebu görevin kendisi bile askerlerin sicim gibi gerilmesineyol açıyordu. Üzerlerinde karanlık bulutların dolaştığınıhissediyorlardı. Oraya gitmek istemiyorlardı, içlerindensürekli olarak kaçmak geliyordu ama kısılıp kalmışlardıburada. Kimse bir şey yapamazdı. Hepsi verilen emirleriyerine getirmek zorundaydı.

170

Tank tümeninin öncü kuvvetleri arasındaki zırhlılar,üzerlerine doğru gelen RPG roketleri nedeniyle hatboyunca dağıldılar ve gelişigüzel makineli top ateşi açtılar.Bradley zırhlı larının bazıları vurulmuş, ama imhao lmamış t ı . A teş in RPG sev iyes inde ka lacağ ın ızannederken çöle gömülmüş olan makinel i tüfekyuvalarından ağır makineliler ve uçaksavar silahlarınınkıvılcımları fışkırmaya başladı. Akşam olmak üzereydi vegöğü boyayan güneşin pembeliğine yerde etrafa serseribir halde saçılan alev parçacıklarının gösterisi eklenmişti.

Öncü tank ve zırhlı takımı hemen telsizlerden gerideki anabirlikleri uyardı. Henüz direnişin ne kadar güçlü olduğunadair b i r emare yoktu. Ancak bi rkaç dakika sonraBradleyler'den birisi sanki gökten geliyormuş gibi yerdenfırlatılıp havada geniş bir kavisle araca üstten çarpan birfüzenin parlaklığı ile yok oldu. Durum gayet ciddiydi.Çölün içinde ciddi bir kuvvet gizlenmişti ve bu durumdatank tümeninin i lerleyişini bir süre için durdurmasıgerekiyordu.

Tümen Komutanı buna çok sinirlenmişti. SavunmaBakanından aldığı şiddetli tehdit ve küfür dolu telefonnedeniyle daha da gerilmişti. Genelkurmay yönetmiyorgibiydi sanki bazı şeyleri. Hiç tanımadığı sivil bir adamaçıp ona ciddi anlamda kötü sözler söylemiş ve bir anönce Hicaz'ı ele geçirmelerini istemişti.

"Öncü bir, orada neler olduğunu bildirin. Tümen hareketineden durdu?"

Telsizdeki cızırtılara patlama ve ateş sesleri karışıyordu.

"Komutanım, şiddetli bir direnişle karşı karşıyayız. Siper

171

alabileceğimiz bir yer de yok. öncü kuvvette kayıplar var,ancak kayıpları toplayamayız şu anda."

Asker heyecanlıydı ve konuşurken bir yandan da başkaşeylerle uğraşıyormuş izlenimini uyandıran biçimde gelgitlibir tonda geliyordu sesi.

"Kim direniyor?"

"Bilemiyoruz efendim. Çok profesyonelce. Suudilerdenbekleyemeyeceğimiz kadar şiddetli ve kararlı bir ateş var."

"Ne demek istiyorsun yani, geri mi çekilelim? Bunazamanımız yok. Çabuk olmalıyız. Hemen hava desteğiçağırın."

"Çağırdık komutanım, ama ana birl iklerden yardımistiyoruz. Tekrar ediyorum, yardım istiyoruz."

Bu söz ler Komutan Tümgenera l Smi th ' i ç i ledençıkartmıştı. Yüzlerce tank, zırhlı araç ve binlerce askerdenoluşan koca konvoy durmuştu ve durdukları her an tehlikebüyürken, artık New York'a taşınmış olan başkenttengelen baskı da artıyordu.

"Hava Kuvvetlerinin bu engeli derhal ortadan kaldırmasınıistiyorum. Şimdi emir vereceğim, güdümlü roket ateşibaşlatıyorum. Bana gerekli koordinatları verin."

"Hemen koordinatları geçeceğim efendim, ama çöldesürekli hareket ediyorlar ve geniş bir alandalar. Çölyükseltilerinin içini demir ya da benzeri sert cisimlerlekayalık bir alan haline getirmişler."

172

General Smith'in sinirleri iyice geriliyordu. Uzun zamandırbu durumdaydı zaten. Sinirleri artık o kadar harap olmuştuki mantıklı karar alamamaktan korkuyordu. Ancak aslaböyle bir düşünceyi üslerine iletemezdi. O bir askerdi vene durumda olursa olsun emirleri yerine getirmeliydi. Buonun sonu demek bile olsa, emirleri yerine getirecekti.

GMLRS güdümlü roket sisteminden fırlatılan beş yüzkiloluk roketler, öncü kuvvetlerin belirttiği koordinatlaradoğru inmeye başladı. Değişik mermilerle yapılan ateşlernedeniyle ortalık toz duman olmuştu. Siyah dumanlar çölkumuna karışıyor ve parçalanan yapay siperler nedeniylegeniş bir alan, insan hayatı için tamamen tehlikeli halegeliyordu.

Onlarca roketin ateşlenmesinin ardından ateş kesildi.Öncü zırhlı kuvvetlere bağlı araçlar ve askerler, alanadoğru yak laş t ı la r . Bu en teh l ike l i andı . B i r süreyaklaşt ık tan sonra h iç ses gelmediğ in i fark ediprahatladılar.

On kadar Amerikalı asker, yavaş yavaş roketlerin düştüğüalana doğru ilerlemeye başladı. Zırhlı araçlar birazaçıklarındaydı. Korkunç bir karmaşa vardı etrafta. Birazilerilerinde kum içine gömülmüş insan bedenleri gördüler.Roketler işe yaramış olmalıydı. Ayrıca etrafa saçılanküçük bombacıklara basmamaya gayret ediyorlardı.Patlamamış bombalar her an birilerinin camna malolabilirdi.

Teğmen Johan, dikkatli biçimde alana girdi. Askerleriningeride kalmasını ve etrafa dağılmasını istedi.

Müfrezedeki askerler dağıldı. Sessizlik, burada ölümün kol

173

gezdiğini söylüyordu.

Kapa l ı devre te ls iz le r inden b i rb i r le r i i le sürek l ik o n u ş u y o r l a r d ı . H e r k e s a r k a d a ş ı n ı n n e f e s i n iduyabiliyordu.

"Burası çok tehlikeli. Nasıl bir direnişin merkezindeolduğumuzu bilmiyoruz. Cardı kalanlar olabilir."

"Teğmen, dikkat edin!"

"Siz de. Her an siper alacak gibi atın adımlarınızı."

Askerlerden birisi yere eğildi. Vurulmuş bedenlerdenbirisini kaldırıp yüzüne baktı.

"Teğmen. Bu çok garip. Buradaki ölülerden birinin yüzünebakıyorum. Burnu kemerl i bir is i . Bu adam Arap'abenzemiyor."

"Ne, Arap değil mi?"

Kapalı devre sistemdeki konuşma kısa süre içindeGeneral Smith'in önüne kadar gelmişti.

"Ne, demek direnişçiler Arap değil? Bu nasıl bir saçmalık!"

"Komutanım, saçlan askeri kesim. Bu adamlar asker. Amaüzerlerinde hiçbir kimlik ibaresi yok."

"Bana hemen birkaç tanesinin ölüsünü getirin."

Teğmen Johan, bu emri diğerlerine iletti. Askerlerden ikisiyerdeki cansız bedenleri alıp geriye doğru taşımaya

174

başladılar.

Bu arada birkaç yüz metre ileride...

Nişangâhın tam ortasında yavaşça ve dikkatli bir şekildeyürümeye çalışan askere yöneltmişti tüm dikkatini.Y a n ı n d a d u r a n k o m u t a n ı d ü r b ü n ü i l e d u r u m ugözlemliyordu. Orada kaybettikleri askerleri nedeniyleüzgündüler ama görevin tehlikesi ve dönem şanslarınınazl ığı iş in en başından bel l i o lmuştu. Neredeysegönüllüydüler. Kutsal Toprakların savunmasında yeralmak, herkesin gönüllü olabileceği bir şeydi.

"Mehmet, dikkat et. Onu tam yüzünden vurmalısın.Üzerinde çelik yelek var."

"Tamam komutanım." Keskin nişancı tüfeğinin kabzasınıkavradı ve ateşe hazırlandı.

Kayseri Komando Tugayı, dünyada eşi benzeri az bulunurbir harekâtla Suudi topraklarına girmişti. Takımlara ayrılıpSuriye bağlantısı üzerinden gizlice çölü geçmiş veAmerikalıların haberi olmadan Hicaz'a yaklaşmışlardı. İkitabur Büreyde etrafına yerleşirken, iki tabur da tanktümeninin yolunu kesmek üzere geniş bir alanda yerlihalkla beraber direniş hattı oluşturmuştu.

Ancak Amerikalıların bundan haberi yoktu. Tümenilerledikçe daha fazla direnişle karşılaşacaktı.

Mehmet ateş edince birkaç kilometre ötede gömülübulunan havan siperlerinden ateş yağmaya başlayacaktı.Amerikan tümeni gelmeden önce havan ayarlan yapılmışve deneme ateşleri ile neredeyse kesin vuruş sağlayacak

175

veriler elde edilmişti. Türk tabunmdaki ileri gözlemcilerateşi yönlendirecek ve tümene büyük zayiat verdirmeyeçalışacaklardı.

Ve her şey Mehmet'in keskin nişancı tüfeğinden çıkacakbir mermi ile başlayacaktı. Ortalık cehenneme dönmeküzereydi. Çok şiddetli saatler bekliyordu onları, büyükihtimalle pek çoğu bir daha ülkesini görmeyecekti.

Mehmet, hedefe odaklandı, bedeni yay gibi gerilmişti.İçinden duasını okudu ve ateş edeceği insanın yüzünebak t ı . Onun a i l es i n i düşündü . Onun ö l düğünüduyduklarında yaşayacakları acıyı geçirdi aklından. Keşkebunu yapmak zorunda olmasaydım, keşke o kendiülkesinde olsaydı ve onunla dost olabilseydim, diyedüşündü.

Tetiğin boşluğunu alıp hafifçe itti. Bir pof sesi duyuldusadece. Hedefteki askere sesten önce ulaşan başka birşey vardı: 7,62 mm çaplı mermi, Teğmen Johan'ın tamyüzünün ortasında patladı.

Teğmen metrelerce geriye uçtu, ayaklan yerden kesilmişti.Müfrezesindeki askerlere şok dalgası birkaç saniye sonraulaştı. Neye uğradıklarım şaşırdılar. Ama karşı taraftadaha başka keskin nişancılar da vardı. Birkaç mermi dahamüf rezedek i d iğer asker le r i hede f lemiş t i . Yeredüşenlerden bazısı o anda öldü, kimisi ise ilk atış içinşanslıydı ve yerde haykınyordu.

Gerideki zırhlı araçlardaki askerler, öncü müfrezeaskerlerinin birer birer yere düştüğünü görünce termalkameralan ile ufku taramaya başladılar, ama kesinliklekimseyi görmüyorlardı. Ancak bir süre sonra çok

176

uzaklardan bir silah yansıması ile aslında kendilerinin birtuzağa çekilmiş olduğunu anlayabildiler.

Tabur Komutanı Binbaşı Hakan, havancılara emir verdi.Durmaksızın ateş edilecekti. Havan toplarının belirlenmesizordu. Bu gerçekleşene kadar tümenin geri çekilmesi içinbaskı yapılacaktı.

Bu sırada uzakta, yerden metrelerce yukanda, hızla uçanAmerikan Apacheleri görüldü, ölüm makineleri, kankokusunu almış köpekbalıkları gibi hedefe üşüşmek içinuğraşıyordu.

Binbaşı Hakan, Apachelerin geldiğini görünce aceleetmesi gerektiğini düşündü. Metal Fırtına operasyonunedeniyle hayli deneyimliydiler. Ankara'yı saran Amerikankuvvetlerine en ağır kaybı verdiren komando birliği olarakbu göreve özel olarak seçilmişlerdi.

Yakın zaman içerisinde Hava Kuvvetlerinin de bölgeyedoluşacağını biliyordu. Bu artık ezber haline gelmiş birpratikti. Hazırlıklıydılar bu nedenle. Tamamen zırhsız birkara birliğinin aslında pek çok taşınabilir silahla bir tanktümenini nasıl durdurabileceğini göstermek istiyordu.

İki tabur asker yeterli değildi belki, ama tugayın geri kalanıdaha geniş bir alana yayılmıştı.

Havan toplan Binbaşı Hakan'ın emriyle ateşlenmeyebaşladı.

Öncü zırhlılardaki askerler aracın üzerindeki kapaktandışarı çıkmış, makineli ateşi için hedef anyorlardı. Zamanzaman hedefsiz ateşlerle yaralı ve ölü halde yerde yatan

177

müfreze askerlerini korumaya uğraştıkları belliydi.

Birden havayı yaran bir ıslık sesi duyuldu. Hemenardından zırhlılardan birisinin çok yakınına 120 mm'likbüyük bir havan mermisi düştü ve parçacıklan, aracınüzerindeki askeri ağır yaraladı. Zırhlılar hareket etmeyebile fırsat bulamadan havan yağmuru yoğunlaşmayabaşladı.

"Komutanım, direniş çok farklı bir hal aldı. Sanırım çok iyigizlenmiş bir cephenin tam önünde siperleri görmedenbekliyoruz."

General Smith'in gözleri kan çanağına dönmüştü. Bu artıkkişisel bir konuydu neredeyse. Kimse umurunda değildi vene olursa olsun önüne çıkanları parçalayacaktı.

"Havan ateşinin geldiği yeri bulun. Apacheler yakınınızda,hemen onları devreye sokun, bütün havan noktalarını yoketsinler."

"Komutanım..." Sesler yoğunlaşıyor, telsizdeki askerinsesini bastınyordu nerdeyse. "Burada çok kesif bir ateşbarajı oluştu efendim."

"Hava Kuvvetleri ne halt yiyor? Orada koca bir gözetlemebölüğü düşman ateş i a landa. Çabuk bana HavaKuvvetlerini bağlayın. Bu işi yapamayacaklarsa defolupgitsinler."

"Efendim Hava Kuvvetleri Suudi hava savunması ileuğraşıyor. Aynca her an gelebilecek bir saldınya karşıKara Kuvvetlerini koruduklarını ve yerdeki işi karacılarınbitirmesi gerektiğini, eğer karacılar işlerini yapamıyorlarsa

178

geri çekilip beklemelerinin uygun olacağını söylüyorlar."

General Smith, bir süre komuta aracının içinde başını önedüşürüp güldü. Yardımcısı olan subaylar onun bu halinibeğenmemişlerdi. Generalin birden askeri kamuflajını vemiğferini çıkardığını gördüler.

"Komutanım?"

"Ne var? Demek karacılar işlerini yapamıyorsa geri çekilipbeklesinler ha... Ben onlara bu işin nasıl yapılacağınıgösteririm."

"Siz nasıl emredersiniz efendim."

Emir subaylan hazırlıklarına başladı. Artık tam anlamıylasavaş düzenine geçildiğinin işaretiydi bu aslında. Demekki Mekke ve Medine'ye giden yol, kanlı ve zor olacaktı.K e n d i l e r i n i y ü z y ı l l a r ö n c e s i n i n H a ç l ı l a n g i b ihissediyorlardı. Çok şiddetli olmayan kum firtınalan,etraflarındaki manzarayı son derece gerçek üstü birhavaya buruyordu. Sıkıca sarı ldıkları si lahları veekipmanları dışında dayanabilecekleri hiçbir şey yoktu.Yıllık elli bin dolar için buradaydılar ama bu operasyonusadece bu kadar paranın yaratacağı motivasyonlagerçekleştiremezlerdi. Başka motivasyonlara ihtiyaçlanvardı, ama bunun için zamanlan yoktu.

1. Tank Tümeninin ana kollan ayrı l ıp çöl boyuncayayılmaya başladı. İhtişamlı bir görüntüydü ama neyiniçine doğru sürüklendiklerini bilmiyorlardı.

Apacheler uzaktan be l i r led ik ler i s iper lere roketyağdırmaya koyuldular. Bazı siperler onları kandırmak için

179

yapılmıştı. Bazılannın içindeyse gerçekten askerler veyerel halk vardı.

Binbaşı Hakan zamanını bekliyordu. Apacheler havayaateş açılmadığını ya da bu tür silahların olmadığınıdüşünerek iyice yaklaşmaya başlamıştı. GökyüzündeA−10 uçakları da beliriyordu. Ortalık iyice kızışırken tanktümeninin ana kollarının, arkadan yaklaşmakta olduğunugördüler. Yaklaşık bin Türk askeri ve iki bin sivile karşı onbeş bin Amerikan askeri, yüzlerce tank ve hava saldırıaracı karşı karşıyaydı.

A−10'lann yeni sensörler sayesinde birkaç isabetli atışyapması zamanı hızlandırdı. Binbaşı Hakan yerindençıkıp birkaç siper ötesine gitti. Havan ateşi yavaşlamıştı.Apacheler tehdit oluşturuyordu ve zaten birkaç havansiperini vurmuşlardı. Üstelik insansız uçaklar da hellfirefüzeleri ile avlayacak hedef arayan leş kargalan gibiydi.Havada görülmeleri zor olduğu için beklenmedik bir andakötü bir darbe vurma şansı yakalıyorlardı.

"Apacheleri avlayın!"

RPG ve Redeye taşınabilir uçaksavarları ile siperlerdençıkan Türk askerleri, çölün kavurucu sıcağına ve yüzlerinekamçı gibi çarpan kum fırtınasına rağmen hedeflerinedoğru nişan almayı başardılar. Çöle uyum sağlayankıyafetleri, görülmelerini engelliyordu ama havada uçankatillerin sensörlerine yakalanırlarsa kurtuluştan olmazdı.

Aniden gökyüzüne doğru yükselen ışık huzmeleri görüldü.Bu huzmeler tank tümeninin ana kollan tarafından da farkedilmişti. Herkes huzmeleri görünce nefesini tutup o tarafadoğru bakmaya başladı. Uzaktan yavaş gibi görünen ses

180

üstü silahlar, avlanna birer kene gibi yapışıp patlamayabaşladı.

Birkaç dakika sonra yerden uçaksavar makineli ateşiaçılmış ve atılan onlarca RPG de bunlara eklenmişti.

O bölge şimdi bir helikopter pilotunun olmak isteyeceğison yerdi. Beş Apache havada infilak etmiş ve diğerleri deağır yaralanarak geri çekilmek zorunda kalmıştı.

General Smith yutkundu. Havadaki savaşçı kuşların birerbirer aşağı inişi ve telsizlerden duyulan yardım çığlıktan,bütün duygulannı harekete geçirmişti. Şimdi vahşi birisiydio. Sadece avını yakalayıp parçalamak isteyen birisi.

"Bir tank kolu derhal ateş gelen bölgeye dalsın. Orada neolursa olsun geri çekilmeyecekler. Gerekirse hepsivurulsun ama o adamları tam olarak ortaya çıkann. Banahedef gösterin. Bana hedef gösterin!"

General Smith'in sesi kısılacaktı neredeyse. Silahınasarılmış, bir Humvee'nin arkasında, etrafa bağırarak tankkollannı denetliyordu. Askerler onun birkaç metre yakınmadahi gelmek istemiyordu.

Öne çıkan on tank ve yirmi kadar Bradley zırhlı aracı, ateşaçılan bölgeye yaklaştı. Siperlerin sıklaşmaya başladığıbir noktaydı. Zırhl ı araçlar şüphel i gördükler i heryükseltiye ateş ederek yaklaşıyordu. Bu sırada yerisallayan bir patlama meydana geldi. Siperlerin başladığınoktalardaki yükseltilerden bazıları patlayıcılardanoluşmuştu ve buraların vurulmamış olması büyük şanstı.

Patlamanın etkisi ile yoğun bir duman ve kum bulutu,

181

gökyüzüne yükselmeye başladı. Patlama, Bradleyaracının hemen yanmda olmuştu ve patlama ile birliktezırhlı savaş aracı tamamen hurda haline gelmiş, içindekisekiz asker de hayatını kaybetmişti. Bu patlamanınardından birkaç siperden roket fırlatıldı ve diğer araçlarahafif hasarlar verdirildi. Tanklar gelişigüzel ateş açarakbölgeye ilerlediler. Yok olma pahasına ilerleme emirlerisürekli olarak bizzat General Smith tarafından veriliyordu.

Tanklar yaklaşmaya devam etti. Düşmanlarının gücününnereye kadar gittiğini anlamaya çalışıyordu GeneralSmith. Bu patlama ona bazı veriler sağlamıştı. Demektuzaklarla dolu bir çatışma ortamına sürükleniyorlardı. Bukötüydü. Daha başka neler olduğunu görmek istiyordu.

Yine tam belli olmayan başka noktalardan 106 mm geritepmesiz top atışı yapıldı. Bu mermiler bir iki tanka isabetetmişti. Daha sonra havan sesleri duyuldu. General Smithtüm bunları birer birer not alıyordu. Aslına bakılırsa haylidüzenli bir ordunun vereceği cevaplan veriyordu düşman.Arap olmadıklarını, kendilerine getirilen cesetlerdenanlamıştı. Bazı Arapların da şimdi ölüler arasında olduğusöyleniyordu, ama esas çatışmayı sürükleyen bu yabancıaskerlerdi. Rus olup olmadıklarını düşündü ama, Ruslarneden bu kadar azimli savaşsınlar ki, diye geçirdi içinden.Aslında düşünmek istemediği diğer olasılık, bu adamlarınTürk olmasıydı ki gitgide bu fikre doğru yaklaşıyordu.Karşısında Türk askerleri vardı ve çok hazırlıklıydılar.Nasıl olmuştu da bu kadar ani ve gizli bir operasyonuönceden haber a l ıp bu kadar gen iş b i r teşk i la t ıhazırlayabilmişlerdi?

General Smith, artık sakin olması gerektiğini düşündü.Düşmanını küçümsemekten vazgeçmeliydi. Karşısında

182

ciddi askerler olduğunu ve ordusunu durdurmayaçalıştıklarını fark etmişti. Smith zeki bir insandı. Her nekadar psikolojisi yıpranmış olsa da karşısındaki adamlarınzaman kazanmaya çalıştığını ve asıl savaşın buradagerçekleşen savaş olmadığını düşündü. Ama bunlarıdüşünmek onun görevi deği ldi . Görevi, Mekke veMedine'yi ele geçinnek ve bu yolda karşısına çıkan bütünengelleri yok etmekti.

O zaman şu işi bitirmeliyim, diye düşündü.

Tank tümeni hareket edemiyordu. Tank kollan geniş biralanda açılmış ve direniş bölgesini çembere almak üzereharekete geçmişti, ama çemberi kapatacak kadar alanbulamamışlardı. Hayli uzak noktalarda bile havan veyüzlerce roket mermisi i le uğraşmak durumundakalıyorlardı.

"Efendim kuzey ucundaki tank kollannda kayıp var. ÜçMİ'e değişik tipte silahlarla saldın düzenlenmiş ve imhasağlanmış. Evet, çok sayıda zırhlı araçta da çeşitliseviyelerde hasar mevcut."

General Smith, durumu gülünç buluyordu. Hiçbiristihbarat, son üç haftaya kadar en ufak bir savunmahattından bahsetmiyordu. Bahsedemezdi de, çünkü bubeklenmeyen bir saldın olacaktı, öyle olmalıydı. Sadeceüst düzey general ler in b i ld iğ i , güya çok g iz l i b i roperasyondu.

Kahretsin, bu Washington'ın karıştığı her iş pisliğe sarmakzorunda mı, diye düşündü.

Hava Kuvvetleri, yerdeki hava savunma bastırılana kadar

183

operasyonlan askıya aldı. Yerden çok miktarda havasavunma füzesi atılıyordu. Kara birlikleri o alanlan elegeçirip bu savunmayı bastırmalıydı. Yoksa gereksiz yerehelikopterler düşüyordu.

General Smith, sürekli olarak aranmaya başlamıştı.Operasyon neredeyse durma noktasına geleli saatleroluyordu. Bu saatlerin ne kadar kıymetli olduğunu bilenStillson hükümeti de her düzeyde generale baskı yaparaksonuç alabileceğini düşünüyordu. Yani en azından Sir Eliböyle düşünüyordu.

Smith subayları ile toplandı. Yapılan değerlendirmetoplantısında ortaya çıkan sonuç iyi değildi. Tümeninsağlıklı ilerleyebilmesi için önlerinde oluşan hatta arkadanbaşka bir birliğin saldırması, tümenin geniş bir yan çapçizerek direnişin etrafından dolaşması ya da direnişigerçekleştiren güce önden uzun bir cephe savaşı açmasıve topçu desteği ile tankı bir arada kullanarak klasik saldınbiçimlerini denemesi gerekiyordu. Her üç seçenek dezaman açısından başarısızlık olarak değerlendirilecekti vene kadar süreceği de tam belli değildi.

Smith purosunun ucunu ısınyordu. Kapana kısıldımgaliba, diye düşünmeye başlamıştı. Bu kadar güçlü veprofesyonel bir hattın önüne dikilmiş olmasına çoksinirlenmişti.

"Bu arada topçu bataryalarının önümüzü açmak için ateşebaşlamasını istiyorum. GMLRS bataryaları da hedefebenzeyen her şeye ateş etsin."

Etrafındaki subaylara baktı. Hepsi de iyi birer savaşçı gibigörünüyordu ama susuyorlardı.

184

"Beyler, böyle durumlarda çıkış yolu bulmak için paraaldığımızı size hatırlatmama gerek var mı bilmiyorum."

Subaylardan birisi ıkına sıkıla bir şeyler söylemek içinağzını açtı ama sustu hemen.

"Evet, Bay Harold, bir şey yok mu?"

"Hayır efendim, yok."

"Komutanım. Benim bir fikrim var."

"Bu güzel Bay Daniel. Lütfen buyurun, sizi dinliyoruz."

"Bence bütün gücümüzle hattı ortasından delelim vesonra bir süre ilerledikten sonra geri dönüp diğer bölümleriarkadan vuralım. Sıkıştıralım yani."

"Hah, hah ha.. Bay Daniel. Muhteşemsiniz. Bunu nedendüşünemedik? Yani tümenin yansını kayıp verelim, öylemi? Peki Kutsal Topraklan, kollan başlan sanlı ve ölmüşaskerlerle mi teslim almayı planlıyoruz?"

"Komutanım, evet kayıplar büyük olacak. Ama dediğinizkadar olacağını sanmıyorum. Ve eğer amaç KutsalTopraklan almaksa, o zaman asker ler in ize bunuanlatmal ıs ınız . Bunun b i r Haçl ı Sefer i o lduğunuanlatmalısınız."

Genera l Smi th , Yarbay Dan ie l ' i n yüzüne bak t ı ,mimiklerine, gözlerinin içine. Aslında önlerindeki tek yolusöylüyordu. Tek çözüm yolu buydu. Bir generalin alacağıen zor karan alması gerekiyordu. Askerlerini ölümegöndermek. Ama her komutanın başına gelebilirdi bu ve

185

Smith, hayatının karanm vermek zorunda olduğunubiliyordu.

"Sanırım haklısınız. Çok fazla düşünmeye gerek yok.Teşekkürler Bay Daniel, askerlerime gidip bu görevuğrunda ölmek zorunda olduklarını söylemem gerek.Umanm beni anlarlar. Tannm, bu gerçekten de komik birdurum. Onlara ölmelerini söylüyorum. Ve bunu bir Haçlızihniyetiyle yapmalan gerektiğini. Oysa onlar sadece aydadört bin dolar kazanmak için bu işe girmişlerdi ve birdenkendilerini sanki zaman makinesinin içinde buldular."

General Smith, subaylanna baktı ve dışarı çıktı. Humveesiile askerleri arasında dolaşmaya başladı. Kendindengeçtiğini hissediyordu. Humvee'nin içine pek çok silahdoldurmuştu Smith. Kendisi de bu çılgınca savaşta yeralmak istiyordu. Sinirleri çökme aşamasmdaydı amasigara ve kahve içerek ayakta durmaya çalışıyordu.

Geniş alanda toplanan erler ve subaylara bir konuşmayaptı Smith. Onlara mümkün olduğunca her şeyianlatmaya çalıştı. Birazdan ölmeleri gerekeceğini desöylüyordu. Bunu açıkça ifade etmişti. Askerler şaşkınşaşkın birbirlerine bakıyorlardı.

Binbaşı Hakan'ın diğer askerlerden bir farkı yoktu. Hepsiaynı sivil kıyafetler içerisindeydiler. Ancak aynı sivilkıyafetleri giyerek yine de bir askeri nizam oluşturmayaçalışmışlardı.

"Komutanım, garip bir biçimde dizilmeye başladılar.Mızrak başı gibi."

"Hah Alper, doğru söyledin işte. Sanırım onları kötü

186

sıkıştırdık burada. Ve başka çareleri kalmadı. Bütüngüçleri ile üzerimize yüklenecekler."

"Evet komutanım. Tuzağa giriyorlar yani."

"İnşallah öyledir, inşallah B−52'ler falan gelip de halıbombardımanı yapmaz."

"Valla komutanım bilmem, ama benim her yerime kumdoldu. Burada daha ne kadar kalacağız? Gece olacakneredeyse, birazdan ayaz başlar. Sanırım geceninkaranlığından yararlanmak isteyecekler."

"Bütün askerler gece görüşlerini takmaya başlasın.Pillerini falan kontrol etsinler."

"Baş üstüne komutanım!"

Teğmen Alper, Binbaşı Hakan'ın yanından ayrılıp diğersiperleri dolaşmaya başladı. Binbaşı ise sürekli olarakAmerikan tümeninin hareketini gözlemliyordu. Havadesteksiz kalmış olmalı lar ya da geniş çaplı havadesteğini bekleyemeyecek kadar acele ediyorlar, diyedüşündü.

C−4 den iz in in üzer ine ge ld ik ler inde hay l i kay ıpvereceklerini bilmiyordu Amerikalılar. Bu Binbaşı Hakan'ıno an aklına gelen bir fikirdi. Bedevilerin elinde neredengeldiği belli olmayan birkaç ton C−4 olduğunu öğrenmişti.Bütün C−4'leri belli bir derinliğe gömmüş ve etraflarına dabinlerce mermi, havan, RPG mermisi ve bulabildiğince155'lik obüs mermisi yerleştirmişti. Bir çeşit cephanelikoluşturmuştu, ama amaç bunu depo olarak kullanmakdeğil, Amerikan tank birlikleri üzerlerinden geçerken

187

patlatmaktı. İnanılmaz bir ateş ve ışık gösterisi olacaktı.Tabii kanlı ve dehşetengiz bir patlama olacağına da şüpheyoktu.

Patlamanın sonuçlarını tahmin etmekle beraber kendilerinibunu yapmaya mecbur hissediyorlardı. Çünkü eğerAmerikan tümeni bu hattı geçerse kısa süre içerisindeBüreyde'yi alır, sonrasında da Medine ve Mekke'nindüşmesi kolay olurdu.

Kayseri Komando Tugayının geri kalan üç bin askeriMedine yakınlarında, Binbaşı Hakan'ın oluşturduğundandaha güçlü bir savunma oluşturmuştu. Suriye, Ürdünhattından o kadar rahat geçmişlerdi ki, kısa süre içerisindesavunma hatları tarihinde rekor olabilecek bir süredegüçlü bir hat oluşturmuşlardı. Ancak ilk hattın ortayaçıkması nedeniyle şimdi Amerikan Hava Kuvvetleri dahadikkatli davranıyor ve yerde gördüğü her askeri düzenekbenzeri yapıya saldırıyordu.

Henüz Kutsal Topraklar üzerinde savaş uçağı uçmamıştı.Bunu yapmaya hiçbiri cesaret edemiyordu. Ancak bir yerekadar geldiklerinde bunu yapmaya cüret edebileceklerineşüphe yoktu. Suudi yönetimi, sürekli olarak finansbağlantı larını kul lanarak Amerikan operasyonunudurdurmaya çalışıyordu. Bunun dışında yapabileceklerifazla bir şey yoktu. Suudi birl ikleri çeşit l i yerlerdeçatışıyordu ama bu son derece etkisiz kalan bir direnişti.Amerikan kuvvetleri Kral Halid gibi askeri birliklerin yoğunolduğu yerlere ani hava saldırı lan düzenlemiş vebeklenmeyen bir panik etkisi yaratarak askeri hareketliliğinbaşlamasını engellemişti. Metal Fırtına benzeri biroperasyon uyguluyor lardı . Ama Metal Fır t ına'nınyansımalarına takılmışlardı şimdi.

188

Suudiler de Türk askerlerinin oluşturduğu hattın benzeribir hattı oluşturmak için birkaç yerde deneme yapmışlardı,ama yoğun hava saldırılarına uğramışlardı. Türk askerikazandığı deneyimle Amerikan ordusunun nerede nasıldavranacağı konusunda çok bilgi sahibiydi.

K r a l , S u u d i t o p r a k l a r ı ü z e r i n d e i ş g a l i n k a b u ledi lemeyeceğini, bütün vatandaşların hayatlarınıkaybetme pahasına işgalcilere direneceğini açıklamıştı.Ayrıca İslam dünyasına bu işgali durdurmak için hareketegeçme çağrısı yapılmıştı.

Sudan'dan deniz üzerinden karşı tarafa geçen siviller,Türk askerlerinin bulunduğu hatta yönlendiriliyordu. Şimdiüç bin Türk askerinin bulunduğu bölgede yedi sekiz binsilahlı sivil birikmişti.

Tugay Komutanı Tuğgeneral Hasan Kara, sürekli olarakcep telefonu ile Binbaşı Hakan ile konuşuyordu. Onlarınne kadar tehlikeli bir görevde olduklarını biliyordu ve heran tamamen imha edildiklerine dair bir haber gelecek diyekorkuyordu. Ama basan haberleri geldikçe sevinmeyebaşlamıştı. Aslına bakılırsa, bu hattın bu kadar dayanmasıbeklenmiyordu. O hat çoktan Amerikalılar tarafından yokedilmiş olmalıydı, ama anlaşılan, orduları hareketkabiliyetini değişik nedenlerden dolayı yitirmişti.

"Oğlum telefona çok patlama sesi geliyor."

"Bizim onlar komutanım. Havancılar sürekli harekethalinde. Siper değiştiriyoruz. Adamlar yoksa hemenvuruyorlar."

"Zayiatın çok mu oğlum?"

189

"Komutanım, elliye yakın şehidim var. Bir o kadar dayaral ı . Siv i l lerden de epey kayıp var, ama onlarısayamıyoruz."

"Saymak için uğraşmayın. Orası çok sıcak sanki."

"Öyle komutanım. Şimdi büyük bir saldırıya başlıyorlar.Hakkınızı helal edin. Bu saldırıyı mümkün olduğunca uzuntutmaya çalışacağız. Bu da size zaman kazandırırinşallah."

"Her geçen saat hatlanm kuvvetleniyor oğlum, ama sankisana yardıma gelsem mi diye düşünüyorum."

"Hayır komutanım, buraya gelecek askerler bize benzer.Burası tam cehennem. Birazdan daha da beter olacak.Ama bilmiyorum. Elimden geleni yapacağım."

"Bana sürekli haber ver." "Baş üstüne komutanım."

Binbaşı Hakan, telefon konuşmasına son vermesigerektiğini düşündü. Amerikan ileri harekâtı başlamıştı.Tonlarca zırhın ardına saklanmış binlerce asker çölübirbirine katarak hafif ve orta güçlü silahlarla donanmışbirliğe doğru geliyordu. Bu, savaş tarihinin en dramatikanlarından birisiydi. Çok yukarılardan bakan birisi, çöldekitabloyu net biçimde görebilirdi. Bir avuç savaşçınınüzerine doğru gelen bir tsunami dalgası gibiydi görüntü.

Binbaşı Hakan, askerlerinden bütün benliklerini, yaklaşank u v v e t l e r e v e r m e l e r i n i i s t e d i , s a d e c e o n l a ndüşüneceklerdi.

Tank tümenin in i lk da lga lan öndeki yere l ha lk ın

190

oluşturduğu siperlere çarptı. Halkın direnişi fazla sürmedi.Hafif silahlar ve roketlerle bir'süre direndiler, ama kısasüre sonra hepsi siperinde ölmüştü.

Hakan, emir vermek için bekliyordu. Saldırının ilk hattaçarpması üzerinden saatler geçmişti. Bu savaşın belki detarihe geçmeyecek, ama geçmeyi hak edecek bir savaşolacağını görebiliyordu.

Askerlerin bir gözü Hakan'daydı. Onun yay gibi gerilmişhaline bakıyor ve emir vermesi için sabırsızlanıyorlardı.Aslında Suudi direnişçiler beklenenin ötesinde başarılıolmuş ve daha çok tankın C−4 denizi üzerinde birikmesinisağlamışlardı. Bu başarının bedelini kanla ödüyorlardı.

"Komutanım, ana saldın kollan direnişi ezmek üzeredenizin üzerinde birikti."

"Evet! Görüyorum. Hazır olun."

Patlama mühendisleri hazırlandı. Çok titiz bir çalışmayapmışlardı. El ler i istemeye istemeye düğmeleregidiyordu. Böyle büyük bir darbe vurmak istemezlerdi,içleri acıyordu.

"Patlat!"

Binbaşı Hakan'ın sesi toktu. Rüzgâr uğultuları arasındazorlukla duyulmuştu.

Patlayıcı mühendisi askerler düğmelere bastılar, öncekorkunç bir gürültü, gökyüzü yanlıyormuş gibi kulaklarınızorladı. Şiddetli bir basınç dalgası yeryüzünü havayakaldırıp kumların üzerinde gerçek kum dalgalan yarattı.

191

Daha sonra yerin içinden yükselen alev tabakası geniş biralanın içine doğru çökmesine neden oldu. Bu çökenalanın içinde pek çok tank ve zırhlı araçla beraber askerde vardı. Hiç sesleri duyulmadan kum ve ateş karışımı birbulutun içinde yok olmuşlar, tonlarca ağırlıktaki çelikaraçlar simsiyah hale gelmişti.

Patlamanın etkisi, açtığı kraterin de dışında çok geniş birmesafeye çıkıyordu, pek çok aracı kullanılmaz hale getiripaskerleri öldürerek ilerliyordu ölümcül basınç dalgası. Vedurulduğunda geride, çölde yüzlerce metre genişliğindesiyah bir krater oluşturmuş; hayatta kalan askerleriçıldırtacak sesleri çıkaran bir birlik kalmıştı geriye.

Patlamanın merkezine uzak olmasına rağmen GeneralSmith'in bindiği araç yoldan savrulmuş ve bir zırhlı savaşaracı ile çarpışmıştı. Neredeyse tümenin tüm hareketidurmak zorunda kalmıştı. Kendilerini bir nükleer silahlavurulmuş gibi hissediyorlardı.

Patlamanın ilk seferdeki masif etkisi geçtikten sonra,beklenmeyen ama zaten ruh halleri darbe alan askerlerüzerinde daha da büyük etki eden ikinci safhası başladı.Her şey saniyeler içer is inde gerçekleşiyordu, i lkpatlamada ateş almayan yüz binlerce mermi ve diğerküçük mühimmat, hemen arkadan daha küçük ama yineşiddetli biçimde ve geniş bir alana yüzlerce mermiyollayan patlamalar halinde askeri birliklerin üzerineyağmaya başlamıştı.

Çöl , gerçek b i r can pazar ına dönüşmüştü. Tanktümenindeki birlikler geniş bir alanda hareket kabiliyetlerinitamamen yit i rmişler ve arkadan gelecek olanlannyardımlanna muhtaç hale gelmişlerdi.

192

General Smith aracından inmişti. Savaş alanı çoktehlikeliydi. Sürekli olarak meydana gelen patlamalarnedeniyle serseri mermiler her yerde uçuşuyordu.

"Sağlıkçılar... Sağlıkçılar!! İleri hatta gitsinler."

G e n e r a l S m i t h ' i n e m r i n i u y g u l a m a k i m k â n s ı zgörünüyordu. Tümenin mızrak şeklinde oluşturduğu saldınformatmm en uç kısmının biraz gerisinde meydanagelmişti patlama ve bu mızrağın ucunun tamamenkırılmasına yol açmıştı.

Bunu yapmak zorundaydı Smith, saldınyı durdurma emriverdi. Tanklar durdu. Bütün birlik durdu. Karşılarındaki bugarip direnci merak etmeye başlamışlardı. Smithkurmaylanm yanına topladı. Ortadan saldırmayı teklifeden subay da ölenler arasında olmalıydı.

"Bu kahrolası tuzaktan nasıl çıkacağız? Anlamıyorum.Nereye gidersek gidelim güvende değiliz şu an. Böylesibir tuzaklama ile ilk kez karşılaşıyorum. Neredeyse birmühimmat deposunu yeraltına koymuşlar ve bizi tamoraya doğru çekmeyi başardılar. Bu onlara da pahalıyamal oldu ama şu halimize bakın, tam anlamıyla birkomedi. Bir şeyler yapmalıyız."

"Komutanım, devam edelim. Bu saldınyı durdurursak aslabaşaramayız. O patlamanın olduğu yer en azından artıkgüvenli, üzerinden geçelim."

"Galiba haklısınız. O bölgedeki herkesi yok etmeniziistiyorum. Hiç durmadan önümüze top ateşi açılsın. Bende ileri saflarda olacağım. Bu operasyonu yürütenkomutanı kendim yakalamayı düşünüyorum."

193

"Bu tehlikeli olabilir."

"Hah, tehlike mi demiştin?"

Toplantı biter bitmez herkesi şok eden bir başka habergeldi. Haberi getiren asker gözlerine inanamıyor gibiydi.

"Komutanım. Bize saldırıya geçildi."

"Nasıl? Bize saldırılıyor. Kim tarafından?"

"Direniş bölgesinden. Tanksavar ve makineli tüfeklerleefendim. Arada sırada havan ateşi de alıyoruz. Çok etkilib i r a t e ş . 6 0 m m k o m a n d o h a v a n l a r ı . N A T Ostandartlarında."

G e n e r a l S m i t h ' i n k o r k t u ğ u b a ş ı n a g e l i y o r d u .Karşısındakiler Türkler olabilir miydi? Burada ne işleri var,diye sormaya gerek görmedi. Aslında Stillson hükümetininAmerika'nın çıkarlarına da ters davrandığını görebiliyordu.

Smith ve çevresini saran birkaç yüz asker zırhlılareşliğinde ilerlemeye başladı. Gerçekten de, pek çoknoktadan ateş açılıyor, o noktalara yapılan karşı ateşlersesiper ler in hemen terk edi lmesi nedeniyle pek işeyaramıyordu. Hava desteği olmadan bu direnişi kırmakimkânsızdı.

Ancak ilerleme emri verildi. Kuvvetler patlama bölgesinigeçerken yerde yatan arkadaşlarına bakmamaya çalıştı.

Bir süre sonra artık tanklar ve askerler karşılarındadirenen insanları görmeye başlamışlardı.

194

Modern tarih geride kalmıştı sanki. Karşısındaki insanlaröyle iyi kamufle olmuş ve o kadar hareketlilerdi ki, modernsavaş teknikleri işe yaramaz hale gelmişti.

Eğer benimle göğüs göğse savaşmak istiyorlarsa bundankaçmayacağım, diye düşündü.

Bu sırada karşı tarafta...

Bi r kum f ı r t ınası o luşmaya başl ıyordu. Ne kadarbüyüyeceğini kimse tahmin edemezdi. Ancak kimsenormalde herkes in sak lanacağı b i r f ı r t ınayı b i leumursayacak durumda değildi. Koşullar onları kendileriniaşmaya sürüklüyordu.

Binbaşı Hakan savaşın artık nihai sona yaklaştığımgörebiliyordu. Onları durdurmuşlardı. Büyük bir darbevurmuş ve şok olmalarını sağlamışlardı. Şimdi karşıkarşıya geleceklerdi. Ve sonuç aslında belliydi. Güçlerarasında büyük dengesizlik vardı. Ancak amaçlarınaulaşmış gibiydiler. Kutsal şehirlerin korunması sağlanmaküzereydi ve bu kadar yıpranmış bir tümenin toparlanıpyoluna devam etmesi daha çok zaman alacaktı şüphesiz.

Fırtına gittikçe şiddetini artırıyordu. Kulakları artık pek birşey duymuyordu. Sadece şiddetli homurtular ve kumfırtınasının kulaklarında oluşturduğu fısıltılar.

General Smith etrafında yavaşça ilerlemekte olan tank vezırhlı araçların birer birer durmaya başladığını fark etti.Dev bir kum bulutu bütün savaş alanını sarmıştı veaskerler birbirlerine çok yakındı. Smith, yanındakilerebaktı.

195

B i n b a ş ı H a k a n d a b u n u n r a s t l a n t ı o l m a d ı ğ ı n ıdüşünüyordu. Artık aralarında modern silahlar yoktu.Kutsal Topraklarda işlemeyecekti bu aletler. Sadecebedenler ve silahlar vardı ve bir süre sonra o silahlar daateş edemeyecek hale gelecekt i . Kumlar hepsiniyutacaktı. Geride sadece keskin kamalar ve savaşçılarınbedeni kalıyordu. Geri dönülmez bir yola girmişlerdi.Başlarına ne geleceğini bilmiyorlardı.

Derken kilometrelerce karelik çöl alanında bütün araçlarsustu. Elli metreye ulaşan dev bir kum bulutu her yeridağıtıyordu. Askerler, siviller, herkes yüzlerini kapattı. Çokşiddetli bir rüzgâr değildi, ama bütün çalışan aksamıdurdurmaya yetecek kadar güçlüydü.

Sessizlik rahatlattı. Patlamalar ve ağır silahlar yoktu artık.Araçlarından inen Amerikan askerleri silahlarının uçlarınıkapatmışlardı. Onları ateşleme şanslan yoktu. Kumfırtınası içinde yürümek zordu, neredeyse dizlerininüzer inde hareket ediyor lardı . Si lahlar ının ucunasüngüler in i takmışlardı . Bunu neden yaptık lar ınıbilmiyorlardı.

Binbaşı Hakan da askerlerine süngü tak emri verdi.Karanlık çökmeye başlamıştı, iki taraf da sanki birmezarın içine kapanmış gibi hissediyordu kendisini. Nefesbile almak imkânsız gibiydi.

Askerlerden bir isi, Binbaşı Hakan'ın yanma geldi."Komutanım, Hasan Paşa geliyor askerleriyle." BinbaşıHakan'ın gözleri doldu birden. Koşarak geri hatta geçti.Görüş çok zordu ama binlerce gururlu gölgenin karanlıklariçerisinde hareket ettiğini görebiliyordu. Sanki zamanınbaşka bir boyutuna geçer gibi, ucu görünmeyen bir tünele

196

giriyorlardı. Binbaşı onları yolda karşılamak üzere koştu.Soğuk ve kum bedenine işliyordu ama çölle bütünleşmişti.Tuğgeneral Hasan Kara, tüfeğinin ucuna süngüyütakmıştı. Binbaşı ile karşılaşınca kucaklaştılar. HasanPaşa'nm yüzünün gülüyor olduğunu görmek BinbaşıHakan'ı rahatlattı. "Komutanım..."

"Sus Hakan, seni burada bırakamazdım. Kalkıp gelmemgerektiğini hissettim, senden sonra telefonu kapatırkapatmaz yola çıktık."

"Komutanım, kendimi çok garip hissediyorum." "Ben deHakan. Karşımızda aynı silahlara sahip bizden üç katkalabalık bir düşman var."

"Birazdan karşı karşıya geleceğiz komutanım. Sadecesüngülerimiz ve bedenlerimiz." "Yüzyıllar öncesindekigibi." "Evet komutanım."

"Artık konuşma. Vazifelerini yerine getir ve helalleşelim.Nedense içim çok rahat." "Benim de komutanım.""Buradaki şehitlerin ruhu bizi yalnız bırakmaz." "Sanki...Sanki burada gibiler."

Genera l Smi th her dak ika daha çok değ iş t iğ in ihissediyordu. Elinde tüfeği ve süngüsü ile kalacağınıhiçbir zaman düşünmemişti. Her zaman modern silahlarve hava desteği i le, uzaktan kumandalı araçlarınkorumasında savaşacağını düşünerek yaşamıştı.

Bu çok farklıydı. Amerikan askerleri gitgide bilinçsizcebirbirlerine yaklaşıyorlar ve birbirlerinin bedeninden,sıcaklığından kuvvet almaya uğraşıyorlardı.

197

Çok uzaklardan savaş alanını seyreden bedeviler hiçbirşey göremiyorlardı. Sadece büyük, karanlık bir bulutçökmüştü ve bulutların garip şekiller alışını izleyipduruyorlardı, önlerindeki görüntüye bakıştan, binlerce yılönce yaşayıp da doğanın gerçeküstü görüntüler ikarşısında saygıyla duran insanlarınki gibiydi.

General Smith'in telsizi cızırdamaya başlamıştı. Ses çokkötü geliyordu. Ona ulaşmaya çalışan kişi HovvardStrike'dı. Birliğin durumunu uzaydan görmüşlerdi ve hepsiçok endişeliydi. Strike, artık Smith'e bazı şeyleri söylemezamanının geld iğ in i düşünüyordu. Ar t ık görüntüalamıyorlardı. Tamamen bulutun gizemi içinde kaybolupgitmişlerdi.

"Smith... Smith, beni duyuyor musun?"

"Ses kötü geliyor."

General Smith'in sesi de kötü geliyordu. Strike bunuanlamıştı. Durumlarının iyi olmadığını anlamıştı. Bir kumfırtınasının içinde kalmış modern bir birliğin durumu iyiolmazdı.

"Ne yapıyorsunuz orada? Görülemiyorsunuz. Neuçaklardan ne uydulardan. Sadece radarlar iki insankütlesinin birbirine yaklaştığını gösteriyor."

"Her şey durdu Strike. Artık hiçbir silah yok. Sadece biz vesüngüler var."

"Ulu Tanrım..."

"Sanırım ona ihtiyacımız var. Askerlik hayatım boyunca

198

Tanrı'ya ihtiyacım olacağını düşünmemiştim."

"Smith. Bu savaşı durdurmamız gerekiyor. Şu andahükümet halkı temsil etmeyen bir güç tarafından elegeçirildi. Demokrasi tehlikede. O topraklarda olmamanızgerekiyor."

General Smith bu duyduklarının doğru olmadığınıdüşünmeye başlamıştı. Her şey alışıldık gerçekleri aşmış,kırmış ve onun üzerine çıkıp başka bir gerçeklik boyutunaulaşmıştı.

Strike'ın bağırışları bile onu kendisine getirmeye yetmedi,îki ordu birbir ine yaklaşıyordu ve atı lan her adım,Amerikan askerlerinin içindeki duyguların yoğunlaşmasınaneden oluyordu.

Böyle bir savaş için hazır değillerdi. Ne yapacaklarınıbilemiyorlardı. Karşılarında kimin olduğunu ve onlarla nekoşulda savaşacaklarını bilmiyorlardı.

Binbaşı Hakan, Hasan Paşa'nın yanından ayrılmıyordu vesavaş sonuna kadar da ayrılmayacaktı. Suudi Halid de ilkanlarından beri Binbaşı Hakan'a rehberlik etmişti. Halid'inyüzünde de ilk andan beri görülmemiş bir ifade vardı.Hakan Halid'e, dikkatli ol, der gibi bir baktı. Halid, bundanhiç etkilenmiş gibi durmuyordu. Hiç de dikkatli olmayaçalışacakmış izlenimi vermiyordu doğrusu.

Artık iki birliğin arasında metreler kalmıştı. Her iki taraftanda mırıldanmalar duyuluyordu. Kendi inançları ile duaettiklerine şüphe yoktu.

Smith, neden burada olduklarını sorgulamaya başlamıştı.

199

Ama bilinci kapalı gibiydi. Şok durumundaydı, hiçbir şeydüşünemiyor ve kendisine doğru yaklaşmakta olankalabalığı görüyordu sadece. Nedense onlara karşı kötühisler besleyemediğini düşündü. Onlan öldürecekti belkide birazdan, ama kesinlikle içinde kötü bir duygu yoktu.Buna anlam veremedi. Eğer modern silahlan çalışıyorolsaydı onlan acımadan yok eden asker duygulan ilehareket ederdi. Ama şimdi her şey gerçekti. Keskin uçlukamalar, bedenler ve akacak kan...

Aralarındaki mesafe metrelere indiğinde garip bir içgüdüile koşmaya başladılar. Bu aslında yüzyıllarca yapılansavaşlann genlere ektiği bir güdüydü.

Her iki taraf da birbirine saldınrken tüfeklerin ucuna takılıolan süngüleri havaya kaldırdı. İlk çarpışan saflardan,kulakları tırmalayan sesler çıkmaya başladı. Süngülerinsaplandığı bedenler in yır t ı lma sesi i le i rk i ld i ger isaflardakiler.

Amerikalı askerler inanamadıklan bir savaşın içindek a l a b a l ı k o l m a n ı n v e r d i ğ i g ü v e n d u y g u s u i l eyükleniyorlardı karşıdaki askerlere.

İlk anlar gerilemişti direnenler. Binlerce Amerikalı askerbağırarak ve dua ederek saldırmıştı. Yirmili yaşlarındakigenç beyazlar ve ispanyollar. Siyahlar ve melezler.

Sonra gerileyenlerin yüklenmeye başladığını hissettiler.Burada olanlan analiz edecek bilgisayarlan yoktu. Onlandehşete düşüren bir kavgaya dönüşmüştü savaş alanındaolanlar.

Artık biliyorlardı. Araplann yanında Türkler de vardı.

200

Birden bütün alan boyunca bu bilgi bağırışlar halindeyayıldı.

Amerikalı askerlerin bedenleri titredi. Türklerle savaşalanında ve sayı üstünlüğü dışmda eşi t şart lar lakarşılaşmışlardı.

Bu Tann'nın bize verdiği bir ceza olmalı, diye düşündüler.

General Smith, bu bilginin doğrulanması ile düşünmeyeb a ş l a d ı ; n e y a p t ı ğ ı n ı v e b u n u n n e r e y e k a d a rgidebileceğini. Görüyordu. İleri saflarda Türk askerlerinininsanüstü savaşçılara dönüştüğünü görebiliyordu.

Amerikalı askerler arasında dengesizlik baş göstermişti.Yakınmalar ve gerilemeler görülüyordu.

Smith, gidişatı anlamıştı. Tarih sayfalan canlanıyordusanki. Türk askerleri, eskisi gibiydi. Benliklerini aşmışlardı,hepsi kendisini şehit kabul ettiği için ölmüş gibi savaşıyor,ölmekten korkmuyorlardı.

Amerikalılar kalabalık olmanın avantajından başka biravantaja sahip değil gibi duruyordu.

Bir noktada on kadar Amerikalı asker, tek bir Türk askerinitutmuştu. Bir başka yerde bir Arap sivilin üzerine onlarcasıkapanmıştı ama savaşın resmi gitt ikçe değişmeyebaşlamıştı.

General Smith, kendi süngüsü ile işe karışmak zorundaolduğunu düşünüyordu. Yoksa askerler bir süre sonrakoşarak kaçabilirdi. Türkler ölüyordu, ama yenilmiyorlardı.Bu denklemi bir türlü çözemiyordu Smith.

201

Koşarak askerleri yardı ve etrafta çok sayıda direnenaskerin olduğu bir alana geldi. Karşısına çıkan yağız birTürk askeri ile dövüşmeye başladı. Yaşma rağmen çokatak hareket edebiliyordu.

Ama Türk askerinin gittikçe sinirlendiğini ve onunla başedemeyeceğini düşündü. Bu sırada ayağı takıldı ve çölyüzeyine kapaklandı. Türk askeri üzerine saldırırken,askerin yüzü acıyla sarsıldı ve yere düştü. General Smith,emir subayının kanlı yüzünü gördü. Kötü yaralanmıştı,ama son anda onun hayatını kurtarmıştı.

Ayağa kalkmak gelmiyordu içinden, ölümden döndüğünühissetmişti. Yerde yatan Türk askerine baktı, içi bir garipoldu. Ona bu kadar yakın olmak ve hiç tanımadığı birininölümüne sebep olmak... Smith duygularını kontrol etmesigerektiğini düşünüyor ama bunu yapamıyordu. Duygularıolmayan insan olamazdı ki. Modern teknikler duygularıolmayan insanlar çizmişti, ama bu akşam hepsi susmuştuve insan ortaya çıkmıştı, hem de insanlığın kanlı ve garipmeydan savaşlarından birisinde.

Binbaşı Hakan ve Hasan Paşa, yanlarında Halid'leberaber iyi bir üçlü oluşturmuştu. Etraflarından Türk askerieksik olmuyordu, ama onlar da en az etraflarındakiaskerler kadar savaşıyorlardı. Koruma ordusuna güvenmekonforu yoktu artık. Her an her yerden birileri gelebilirdi.

"Hakan, nasıl gidiyor, hâlâ askerlerimiz var etrafta.Sanırım bizimkileri yenemiyorlar."

"Komutanım baksanıza şu aslanlara, biri üç kişi i leuğraşıyor."

202

Bu sırada bir vınlama duyuldu. Hakan başını son andakurtarmıştı. Amerikalı genç bir asker, çok yakınlarındabelirmiş ve heyecanla elindeki tüfeği mızrak gibi Hakan'ınkafasına doğru fırlatmıştı. Şimdi silahsız ve gözlerikorkuyla açılmış bir halde Türk askerlerinin arasındakalmıştı.

Binbaşı Hakan, koşarak Amerikalı gencin yanına geldi vegöğsüne bir tekme vurarak sırt üstü yere yıktı. Boğazınabastı ayağını ve süngü takılı tüfeğini kaldırdı. "Dur!" diyebağırdı Hasan Paşa.

"Ama komutanım, esir alacak durumda değiliz. Onubırakamam, gidip bir askerimi öldürebilir." "Yarala yeter."

Genera l Smi th , umudunu y i t i rmeye baş lamış t ı .Askerlerinin artık istekli savaşmadığını ve geri saflardapek çok askerin hareketsiz durduğunu görebiliyordu.

Garip bir şey olmuştu. Savaş alanındaki enerji gitgidedüşüyordu, iki taraftaki askerler de birbirlerine ilk andaolduğu gibi istekli saldırmıyordu.

Bir süre sonra savaş neredeyse durma noktasına gelmiş,hatta tamamen durmuştu. Alanın hiçbir yerinde dövüşenasker yoktu. Birbirlerinden bir miktar uzaklaşmışlardı vearalarındaki alanda yüzlerce yaralı ve ölü vardı.

Kum fırtınası gücünü yitirmeye başladı, bir süre sonra dahafif bir rüzgâra dönüştü. Savaş alanındaki görüntügerçekten dehşet verici ve dramatikti.

Bütün askerler aynı renge bürünmüştü. Kum ve kanrengine. Sadece gözlerindeki beyaz renk bedenlerinin geri

203

kalanında ayırt edilebiliyordu.

Bir süre sessizce beklediler. Komutanlar yavaş yavaş önedoğru gelmeye başladı. General Smith ve Hasan Paşa,şimdi karşı karşıyaydılar.

Amerikalı askerler yavaş yavaş öne doğru gelerekbirbirlerine yaklaştılar. Aynı hareketi Türk askerleri veArap siviller de yapmıştı.

Hasan Paşa, önce ne yapacağını bilemedi ve bekledi. Biran için psikolojik bir eşikte olduğunun farkına vardı.

General Smith de durdu önce, ama sonra yürümeyebaşladı. Türk askerleri Hasan Paşa'ya yaklaşırken o eliyleuzaklaştırdı onları. General Smith ve Hasan Paşa, karşıkarşıyaydılar.

"Neden bilmiyorum ama burada Türkleri gördüğümesevindim."

"Belki de... Yenil irseniz hayatınızın bağışlanacağıduygusundandır."

Güldü General Smith. Aklında sürekli olarak HovvardStrike'ın söylediği sözler vardı.

Bu savaşı durdurmalıyız, bu savaş Amerika'ya hizmetetmiyor. Sadece Sir Eli denen bir çılgına hizmet ediyor.

"San ı r ım aske r i yede okuduğumuz savaş ta r i h iderslerindeki görüntülerden birisini yaşadık, değil mi?"

"Evet, hatta en dramatiklerden biriydi."

204

"Zaten oldum olası o geri zekalı robotik silahlardan nefretetmişimdir."

"Bu konuda bir şey söyleyemem. Bizde onlardan pekyok." Smith, kendisini tutamadı ve yine güldü ama utandıkendisinden. Yerde yatan ölüler için saygılı olmasıgerektiğini düşünüyordu. Ve orada yatanların boşayatmadığını hissedebiliyordu.

Hovvard Strike'ın sesi telsizden duyulmaya başlamıştıyine. Bir şekilde savaşın gidişatında değişiklik olduğunuöğrenmiş olmalıydı.

"Bay Str ike. Şu an i t ibar iy le çat ışma sona ermişgörünüyor. Size söylemem gereken pek çok şey var.Bana söylediğiniz sorunu bir an önce ortadan kaldırın,yoksa ben oraya geleceğim."

Hasan Paşa güldü, Binbaşı Hakan'a baktı. Bir an önceşehitleri gömmeli ve yaralılara bakım yapmalıydılar. Hemyardıma ihtiyacı olan pek çok Amerikalı asker de vardı.

Houston'a doğru

Mert ve Tracy, restorandan hızla çıktılar. Arabalarını arkasokakta bırakmışlardı. Güzel bir gündü ve ortalık çokaydınlıktı. Bir Gri Takım üyesi olarak Mert bu tür havalansevmezdi. Puslu ve yağmurlu bir havada görevde olmayıher zaman tercih etmişti.

Araçlarına binerken Tracy her zaman olduğundan daha

205

da sakindi. Giderek bu garip adama ve onun yapmayaçalıştığı şeye alışmıştı. Hem artık o işi yapmasına gerekyoktu. Mert nereye kadar giderse onun yanında olmayakarar vermişti.

Otomobile bindiler. Mert tam gaza basacaktı ki az öncegeldikleri sokağın dönemecinde kısa saçlı bir kadınınkendilerine baktığını gördüler. Mert'in kalp atışları hızlandıve göz bebekleri küçüldü. Kadının her an belinden birsilah çıkarıp kendisine ateş etmesini bekliyordu.

Ama bekledikleri gibi olmadı. Kadın gülümseyerek yavaşadımlarla onlara yaklaştı. Mert ve Tracy birbirlerinebaktılar. Mert, eli silahında, camı açtı. Kadın otomobilinyanına gelip açılan camdan başını uzatarak, "MerhabaMert. Ben de seni bekliyordum" dedi.

Mert neye uğradığını şaşırmıştı. Konuşamıyordu. Bu nasılbir şey diye düşündü ve aklına onlarca kötü senaryo geldi.

"Şaşırman çok doğal. Kurt bana senin küçük dil iniyutabileceğim söyledi. Umarım böyle bir durum yoktur."

"Ama nasıl..." Mert hiçbir şey demeden karşısındakikadının ela gözlerinin içine bakıyordu.

Tracy aradıkları ajanın aslında kadın olduğunu ve Mert'inbunu bilmediğini, bu nedenle çok şaşırmış olduğunuanlamıştı. Bir an için Gri Takım üyesi kadın ajanla gözgöze geldi ve kalbinin derinliklerine kadar titrediğinihissetti. Şimdiye kadar hiçbir insandan bu kadar derin birtehdit algılamamıştı. Onun ne kadar tehlikeli olduğunu,gülerken bile alev saçan gözleri çok iyi anlatıyordu.

206

"Sen.. Ama bu nasıl olur? Biz hepimiz..." "Bak Mert, benimadım Deniz. Siz bilmiyordunuz ama aslında kadınlardanoluşan bir başka kamp daha vardı. Ve bu sizden saklandı.Aslına bakılırsa gizlilik devam edecekti ama bu operasyonçok önemli hale geldiği için bunu bozmaya karar verdiler.Bunu neden yaptıklarını bilmiyorum, ama sanırım sizinkendinize olan güveninizi sarsmamak için olabilir. Hangierkek bir kadının yaptığı işi yapıp ondan sonra da kendisiile gurur duyar değil mi?"

Bu sözler Mert'e dokundu, bozulmuştu genç ajan. Kurt'unonlara bunu Deniz'in söylediği nedenden dolayı habervermemiş olabileceğine inanmıyordu. "Peki, peki. Şimdine yapıyoruz?" "Sizinle geliyorum." "İşin ne olacak?"

"Dükkândan çıkarken işi bıraktığımı söylemiştim."

Mert, Tracy'ye baktı. Onun rahatsız olduğunu hissetmişti.

Umarım bir kıskançlık durumu yoktur, diye geçirdi içinden.Bu ihtiyacı olabilecek olan en son şeydi. Böyle birdurumda bütün operasyonu sıkıntıya sokabilecek olaylarınyaşanacağına emindi. Şimdilik bu olayı kaşımamaya veher iki kadına da eşit durmaya karar verdi. Deniz'itanımıyordu. Gri Takım gibi üst düzey ve zorlu bir görevgrubuna bir kadın ajanın dahil edilebileceğine ihtimalveremiyordu.

Deniz, arabanın arkasına atladı. Mert hiç durmadangazladı. Yolda konuşacaklarını düşünüyordu. Deniz uzunsüre konuşmadan arabadan dışarıya baktı. Bazen gözüTracy'ye kayıyordu. Onun kim olduğunu merak ediyordu.Hiç hoşlanmamıştı bu hafif görünüşlü kadından. Bir GriTakım ajanının nasıl olup da güvenliği bu kadar göz ardı

207

eder bir şekilde davrandığını anlayamıyordu.

"Kurt, her zaman için bizim erkek ajanlardan daha iyiolacağımızı ve olduğumuzu söylerdi. Kadınlann bazıözelliklerinin yoğun stres ortamlarında daha iyi sonuçlarverdiğini keşfetmişlerdi ve bu nedenle herkestengizledikleri, hatta kendi aralarındaki üst makamlardan bilegizledikleri bu kampı oluşturdular."

"Deniz, bunları anlatmak zorunda değilsin. Tamam, ilkbaşta seni görünce şaşırdım ama ş imdi bu f ikrealışıyorum. Hatta neden biz bilmiyorduk ve neden karmabir kamp olmadı diye de merak ediyorum doğrusu!"

"Mert, çok komiksin. Emin ol, kamptaki kızları görsenşimdi düşündüklerini düşünmezdin."

"Şimdi ne düşündüğümü ne biliyorsun?"

"Ben a jan o lduğum kada r b i r kad ın ım ve banabakışlarından aklından geçenleri okumak hiç de zor değil."

"Deniz, inan, şu anda bahsettiğin şeyleri düşünecekdurumda değilim. Tek düşündüğüm, seninle nasıl birbelanın içine düşeceğim."

"Sence bela, içine gireceğimiz durum mu; yoksa zaten şuanki durumu bir bela olarak mı değerlendiriyorsun?"

Mert sert bir bakış fırlattı Deniz'e. Arabaya bindiği andanberi onun sürekli kendisine baskı yaptığını hissetmişti.Bunu neden yaptığını anlayamıyordu. Şu an çok hassasbi r görevdeydi ler ve b i r takım gib i davranmalar ıgerekiyordu. Sorunun Tracy'den kaynaklanabileceğini

208

düşündü. Bunu ona açıkça söylemeliydi.

"Eğer sorunun bu kızsa, bana çok önemli bir yardımıdokundu ve benim yanımda. Onun başka zamanlarda dabenim yanımda olmasını istiyorum, çünkü gerçekten birAmerikalının gerekebileceği durumlarla karşılaşabiliriz.Yabancıların dikkat çekebileceği noktalan rahatlıklaaşacaktır."

"Hey, onu kıskandığımı mı düşünüyorsun? Hiç de böylebir şey yok tamam mı? Aranızdaki ilişki beni ilgilendirmezama Türkiye için bu kadar hayati bir konuda bu riskialmanı anlayamadım doğrusu."

"Bak Deniz. Sen de biliyorsun, senelerdir bu ülkedeyaşıyoruz ve nerelerde ne nasıl sonuç verir bil iyorolmalıyız. Tanıştığımızdan beri sürdürdüğün olumsuzyaklaşımını anlayabilmiş değilim."

"Seninle bir sorunum yok Mert. Bu operasyona uygun olupolmadığını anlamaya çalışıyorum."

"Bu sana mı kaldı?"

"Evet, Gri Takım eski Gri Takım değil. Pek çok ajanyakalandı. Birkaç kişi kaldık neredeyse ve artık kimegüveneceğimi bilmiyorum. O kadar ajanın yakalanmasınınmantıklı bir açıklaması yok."

"Deniz, manyak mısın sen, Gri Takım içerisinde birköstebek olabileceğini mi ima ediyorsun?"

"Evet, Mert. Bu nedenle çok dikkatli olmalıyım." Denizbunları söylerken gözleri doldu ama kendisini kontrol edip

209

bu duygusunu bastırdı. Uzun süredir bu ülkede tek başınayaşamış ve stres altında kalmıştı. Bu nedenle de duygusalolarak hayli yıpranmış olduğu görülebiliyordu.

"Deniz, iy i olduğundan emin misin? Uzun süredirKurt'layüz yüze görüşmüyordun, belki onunla bazı şeylerikonuşmalısın."

"Hayır... Hayır, olmaz. Buna gerek yok."

"Peki bırakalım istersen bu konuları da bana görevi anlat."

"Abdullah Gül ve bürokratlar..." "Devam et."

"Amer ika 'ya ge lmiş le rd i b i l i yorsun. Daha sonraVVashington'dan götürülürken yolda birileri tarafındankaçırıldılar ve kimse onları kimin kaçırdığını bilmiyor."

"Biz biliyor muyuz peki?"

"Aslına bakılırsa bazı ipuçları var. Onları kaçıranların,hükümeti garip bir çabukluk ve marifetle ele geçirenStillson'u destekleyenler olabileceğini düşünüyor Kurt."

"Allah'ım, bu adam ne kadar da çok şey biliyor. Bazenondan şüpheleniyorum biliyor musun?"

"Ne, Kurt'tan mı şüpheleniyorsun? Bunu sakın aklınagetirme. Ben kime güveneceğimi bilemez haldeyken banagüven aşılayabilen tek insan odur."

"Şaka yapıyordum sadece, alınma. Kurt, bir tanedir."

"Peki senin bir planın var mı Mert?"

210

"Var sanırım. Bir an önce New York'a gitmeliyiz."

"Neden?"

"Çünkü hükümet New York'ta ve eğer bizimkilerin izinibulacaksak, bunu ancak hükümet bağlantılı insanlarlayapabiliriz."

"Doğru. Bu çok zor bir iş ama başka yol da yok sanırım.Peki ne yapacağız? Hükümete yakın kaynaklarınkonuşmasını nasıl sağlayacağız? Hiçbiri gerçek politikacıbile değil."

Mert yavaşça başım döndürerek Tracy'ye baktı. Kadınsanki orada değil gibiydi. Ama birden iki kişinin kendisinedoğru bakmakta olduğunu fark edip, onlara döndü. Evet,artık kendisinin yeni bir görevi vardı. Bunu bakışlardananlayabiliyordu.

"Onun bu konuda iyi olduğunu düşünüyorsun sanırımMert."

"Evet, bu konuda çok iyi. Aslına bakılırsa bayağı bilgisahibi de diyebiliriz. Sadece ona hedefi göstermemizyeterli bence."

" B a k i ş t e , b u n u y a p m a k t a b i r s o r u n o l a c a ğ ı n ısanmıyorum."

"Bundan eminim. Elinde şu anki hükümetle ilgili bütünbilgilerin detaylı bir şekilde olmadığını söyleme bana."

"Var Mert, hepsi var. Doğum tarihlerinden, doğdukları evinadresine ve sonrasında yedikleri her haltın ayrıntılarına

211

kadar her şey."

"Harika! O zaman onları konuşturmak için çok güzeldiyaloglar hazırlayabiliriz."

"Kesinlikle."

"Bunları Kurt mu verdi sana?"

Deniz bir an düşündü.

"Evet, Kurt verdi." Gülerek Mert'e baktı. Şimdi daha darahatlamış görünüyordu.

"İyi, öyleyse ona özellikle teşekkür etmem gerekecek."

"İstersen bunu görevi tamamladıktan sonra yapalım.Biliyorsun gereksiz yere aranmaktan hoşlanmayan birisi."

"Tamam, anlaştık."

New York sokaklarında insanlar sanki hiçbir şey olmamışgibi davranıyorlardı. Hayat devam ediyordu, savaşın butopraklara yansımış olmasından rahatsız oluyorlardı amageçmişti her şey.

Mert, Deniz ve Tracy, beraber kaldıkları otel odasındahükümet üyeleri ile ilgili bilgileri inceliyor ve konuşmaihtimali en yüksek olacak kişiyi belirlemeye uğraşıyorlardı.Kesin karar verememişlerdi. Aslında hepsi de aradıktankişi olabilirdi. Çok fazla fark yokmuş gibi geliyordu.

Deniz sinirlenmişti. Resimleri yatağa çarpıp kendisini sırtüstü yatağın üzerine bıraktı.

212

"Kahretsin, böylesine aptalca bir konuda Mert, böyle birkonuda takılıp kalıyoruz. Sanırım imkânsız bir görevimizvar."

"Saçmalama Deniz. Elbette birisini seçeceğiz. Ben bir çayhazırlayayım. Kafam çalışmaz çay içmeden. Sen de istermisin?"

"Evet, lütfen. O içmiyor mu?"

Tracy bu arada resimlere bakıyordu.

" H a y ı r , k a h v e d e n b a ş k a h i ç b i r ş e y i ç m e z . B ualışkanlığından vazgeçirmeye çalışıyorum onu amabaşaramadım henüz."

Tracy tamamen resimlere dalmıştı . Resimlerdekierkeklerin yüzlerine uzun uzun bakıyor ve kendi kendinebir şeyler mırıldanıyordu. En sonunda içlerinden birtanesini seçti. Uzun yüzlü, gülümseye çalışarak pozvermiş ve yan kel, tombul yüzlü birisini seçti.

"İşte, ağzından laf alacağım adam bu."

Bu sözleri neredeyse bağırarak çıkarmıştı ağzından.Yatağın üzerinde bağdaş kurmuş otururken zıplayaraksevinç gösterisinde bulundu Tracy, sonra hüzünlendi. Oadamın ağzından laf almak için katlanacağı şeyleridüşündü ve kendisine olan kızgınlığı depreşti. Mert bunuanladı ve yanına gidip onun elinden tuttu.

"Sen çok büyük bir amaca hizmet ediyorsun Tracy. Eminol, bu görev sonrasında sonsuza kadar rahat etmenisağlayacak bir kaynağın sana aktarılması için elimden

213

geleni yapacağım."

"Bunları söylemene gerek yok. Şimdiye kadar neyaptıysam kendim için yaptım. Bunun doğru olduğunudüşünüyorum Mert."

Deniz, Tracy'nin bu kendini adamış hallerini şüpheyleizlemeye devam ediyordu. Bu kadında bir şeyler var, diyedüşündü. Her şeyiyle çok iyiydi, şüphe edilemeyecek birisigibi görünüyordu ve işte tam bu noktada Deniz'in sezgileriçalışmaya başlıyordu. Her şeyin mükemmel olduğu andao şüphelenmeye başlardı ve ruhunu yıpratan şey debuydu zaten.

"Neden onu seçtin?" Deniz sert bir ses tonuyla sordu.

Tracy, yaşlanmaya başlayan gözlerini silerek gerildi vesanki Deniz ile kendini eşit tutmaya çalışarak cevap verdi.Kadınlık gururunun ona bu davranışı yaptırdığını anlamıştıMert.

"O kadar çok erkek tanıdım ki, ve onların ne zaman nasıldavrandıklarını o kadar iyi bilirim ki... Görünüşlerininonların düşüncelerini ve kişiliklerini ne kadar derindenetkilediğini de. Ve tabii, bu görünüşleri ile ilgili olarakonlara ne söylersem nasıl sonuçlar alacağımı ve bir şeysöyletmek için onların içeride gizledikleri ezik ve korkakkalbi nasıl ele geçireceğimi."

Bunları söylerken Deniz'in gözlerinin tam içine bakıyordu.Deniz, uzun yıllar boyunca yaşanmış derin acıların vedeneyimin parıltısını, kararlılığını ve kendine güveninigördü.

214

Tracy, hangi politikacının nasıl bir iç dünyası olduğunuartık resimlerine bakarak bile söyleyebiliyordu. Uzun yıllarboyunca pis bir işin acısını çekmişti ve şimdi bu deneyimi,kendine kazandıranlara karşı acımasızca kullanacaktı.

Bunu nasıl yapacağı konusunda bir süre konuştular. Fazlazamanın olmadığı konusunda hemfikirdiler.

Tracy, sanki bir şef gibi davranıyordu, çünkü artık kendiuzmanlık alanına girmişti olaylar. Her şeyi planladı. Yavaşyavaş işin havasına kendisini kaptırıyordu ve bu durumMer t ' i n hoşuna g i d i yo rdu . Den i z i ç i n ayn ı şeysöylenemezdi. Bunun sebebi hâlâ Tracy'den şüpheleniyorolması mıydı, yoksa başka bir şey miydi, bunu zamangösterecekti. Ama her ne kadar Tracy'ye yardım ediyorgörünse de onun kesin başarılı olabileceğini düşündüğüanlarda çileden çıkıyordu.

Seçilen kişi, îç Güvenlik Bakanı Michael Hermann'dı.Alman asıllı iyi bir ailenin Amerika'daki uzantılanndandı.Ailesinin kökeni, yüzlerce yıl önceki Bavyera llluminatispekülasyonlarına kadar gidiyordu. Ama bu geçmişi ileilgili hiçbir iz bulunamıyordu. Görünüşte çok akıllı olmayanve kolay etki altında kalan biriydi. Dosyasında aynenböyle yazıyordu ve Tracy'nin tam da doğru insanı seçmişolması hepsini şaşırtmıştı. Bazen deneyim, uzun bir sürealan istihbarat çalışmalarının yarattığı artı değeri anlıkolarak yaratabiliyordu demek ki.

Bundan sonra Deniz, her ikisine de Hermann'ın nereleregit t iğ i , akşamları k imler le beraber olduğu, ne türkadınlardan hoşlandığı ile ilgili çok detaylı bir brifing verdi.Tracy her duyduğu detayla daha da çok şaşınyordu. Okadar çok tanımıştı ki adamı gerçekten de tek yapması

215

gereken, doğru yerde durup doğru şeyleri söylemekti vebüyük ihtimalle gerisi de kolayca gelecekti.

Ertesi Gece...

Tracy, Michael Hermann'la tanıştıktan kısa bir süre sonraadamın inanılmaz bir alkolik olduğunu fark etti, oysadosyasında bu yazmıyordu. Alkolikler asla iyi birer bilgikaynağı olamazdı. Bu kadar ayrıntılı tanıtılan bir insanınen önemli özelliğinin atlanmış olması derin şüpheleruyandırdı Tracy'de. Nasıl bir dünyaya adım atmayabaşladığını hissedebiliyordu; paranoyalar ve tehditlerledolu bir dünyanın tam kenarında, hatta biraz da içindeydi.Eğer hayatını kurtarabilirse bir daha asla bu tür işlerebulaşmayacağına dair söz verdi kendine.

Gece ilerliyor ve işler bekledikleri gibi gidiyordu. Hermann,gerçekten de açılmaya ve konuşmaya başlamıştı. Öncekihükümetin elinden yönetimi nasıl da yasadışı yollarkullanarak aldıklarını; Hermann'ın tabii ki, bu işteki"olmazsa olmaz" katkılarım ve yönetimden uzaklaştmlanpoli t ikacılar hakkında ağza alınmayacak sözlerinidinlemek zorunda kalmıştı Tracy, ama biliyordu ki bunlaryeterli değildi.

Bilgilerin rengi Hermann'ın teklifi üzerine onun evine doğrugiderken değişt i . Arabada çok daha gar ip şeylersöylemeye başlamıştı adam. Sir Eli diye birisindenbahsediyordu. Bu, aslında çözmek zorunda olduklarıkişiydi. Sti l lson'a kabine toplantısı sırasında nasıldavrandığını anlatıp gülüyordu Hermann. Histeri krizine

216

girmiş gibi gülüyordu ve Tracy ile olan yakınlığı, bu gülmekrizleri sırasında daha da arünyordu. Tracy kendisiniavukat olarak tanıtmıştı, hem de zengin bir avukat. Dahane isterdi ki Hermann, güzel ve zengin bir avukatlaberaber olmak muhteşem bir şeydi ve onun zekasındanfaydalanabilirdi.

Eve geldiklerinde Hermann'ın kendine ve Tracy'ye olangüveni epeyce artmıştı, alkolizmin de etkisiyle Tracy"yineredeyse bir ortağı gibi görmeye başlamıştı.

S i r E l i ' n in ne kadar büyük b i r de l i o lduğundanbahsediyordu, daha doğrusu sarhoş halde sayıklıyordu.Bütün Ortadoğu'nun ve kutsal toprakların tek hakimi olmahayalinden bahsetmeye başladığında Tracy, her şeye çokyakın olduğunu anladı.

Ama ters giden bir şeyler vardı Hermann'a göre. SankiOrtadoğu'da bazı güçler, devrilen Amerikan hükümeti ileişbirliği yapıyor ve Sir Eli'nin dünyayı mahvetmesiniengellemeye çalışıyordu.

Tracy, yavaş yavaş konuyu Türkiye'ye getirdi. Bunu nasılyaptığını bilmiyordu. Sanırım artık ben de profesyonel birajan olmaya doğru ilerliyorum, diye düşündü.

Konu Türkiye'ye gelince, Hermann gülmeye başladı. "Okonuda harika şeyler oluyor. Sir Eli denen büyük patron,Türkiye'yi yönetmek için dahice bir plan kurmuş. TürklerinDışişleri Bakanını kaçırdı. Onu Teksas'taki bilimselaraştırmalar merkezinde tutuyor ve beynini yıkmayaçalışıyormuş. Buna inanabiliyor musun, Bakanı beyniniyıkayıp daha sonra da serbest bırakacak ve o sayedeTürkiye'yi yönetmeye kalkışacak. Tanrım, bu delilerle işim

217

ne? Ben neler yapıyorum bilmiyorum!''

Tracy aldığı bilginin mutluluğu ile öyle gülüyordu kiHermann as l ında Tracy"n in an la t t ığ ı h içb i r şey ianlamadığım ve tek düşüncesinin yatağa gitmek olduğunusanmaya başlamıştı.

Hermann, mutlu sonuna doğru yaklaşırken artık hiçbir şeyidüşünmeden konuşuyordu. Alkolün etkisiyle o kadaruyuşmuştu ki, büyük ihtimalle ertesi gün bu anlattıklarınınhiçbirini haurlamayacaktı.

"Sir Eli, bu hafta sonu Teksas'taki merkezine gidipDışiş ler i Bakanı i le tanışacak ve onu etk i lemeyeçalışacak. Ama bana söylenenlere göre keçi gibiinatçıymış, çok üzerine gelinirse fena öfkeleniyormuş."

Tracy duyduklarına inanamıyordu. Her şeyin bu kadar dabasit çözüleceğine inanamıyordu. Kolayca öğreniyordugerekenleri.

"Haa, bak canım, bir de Sir Eli'nin Türk sevgilisi var kisorma. Kız sıradan bir kız ama her nasılsa Sir Eli'ninaşkını kazanmış. Kısa saçlı, atletik yapılı bir afet.Muhteşem bir yaratık. Sanırım o kızın da Türkiye'de garipbağlantıları varmış ve Sir Eli'ye bu konularda inanılmazbilgiler verdiği söyleniyor. Tanrım, ne büyük şans. Böylebağlantılarımın olmasım ne kadar da isterdim."

Hermann'ın son söylediği sözler Tracy*yi beynindenvurmuştu. Kulakları uğuldamaya başladı. Ne düşüneceğinibilemiyordu.

Bu doğru olamazdı. Yoksa Deniz'den mi bahsediyordu?

218

tşte şimdi her şey yerli yerine oturmaya başlamıştı.Deniz'in Hermann ve diğerleri hakkında nasıl bu kadargeniş bilgi sahibi olduğunu şimdi anlıyordu. Yoksa buncadetayı başka türlü öğrenmesine imkân yoktu.

Gözler önüne serilen gerçek karşısında tüyleri diken dikeno l d u . N a s ı l o l u y o r d u d a D e n i z b u k a d a r r a h a tdavranabiliyordu? Belli ki bu adamın kendisi hakkındabilgi sahibi olmadığını düşünüyordu. Mert tehlikede miydiacaba? Zihninden binlerce soru geçti. En iyisi, işlerdüzelene kadar durumu hiç fark ettirmemekti, ama belli biraşamada Deniz bu operasyonu mutlaka etkisiz halegetirmek isteyecekti. Bir fırsat bulursa bunu Mert'eanlatmalıydı, ama çok dikkatli olmalıydı. Mert ona vegrubuna çok güveniyordu. Bu güveni sarsacak bir şeyleryaparsa eğer, kendisi hakkında yanlış düşüncelerekapılabilirdi.

Tracy, işin en zor kısmına gelmişti, istediği her şeyiöğrendikten sonra bu garip adamla aynı odada kalmak acıvericiydi.

Ertesi sabah Tracy, Mert ve Deniz, bir odanın içindegergin bir ruh hali ile hazırlık yapıyorlardı. Deniz pek çoksilah getirmişti yarımda, Mert ile bunları paylaşıyorlardı.Teksas ' tak i Bi l imsel Araşt ı rma Merkezi 'n in ar t ıkönlerindeki tek hedef olduğu çıkmıştı ortaya ve bu hedefeen kısa zamanda, hatta bu hafta sonu ulaşı lmasıgerekiyordu.

Ancak bunun nasıl yapılacağı kafalarında soru işaretiydi.Pek çok yöntem olabilirdi. Mert'e göre en iyi yöntem, ağırsilahlarla binaya saldırmak ve önlerine gelen herkesitemizlemekti. Ancak bu, durumu hayli karmaşık bir hale

219

getirirdi.

Bir başka seçenek, oraya gizlice girmeye çalışmaktı.Ancak bu kadar önemli işler yapan bir şebekenin ne türgüvenlik önlemleri almış olabileceğini düşünmek bileistemiyorlardı.

"Bu binanın bir haritasını ve gizli çıkış yerleri olupolmadığım bulabilirim."

Mert, şaşkınlıkla Deniz'i izlerken Tracy*nin bakışları çokfarklıydı. Şaşkın ve öfkeli, biraz da şüpheli gözlerlebakıyordu. "Ne oldu, bana neden öyle bakıyorsunuz?Yıllardır bir sürü bağlantı kurdum ve bu binanın haritasınıbuldurabUirim. Bana sadece bir gün verin."

"Tamam Deniz. Peki bana kaynaklarını açıklamayacakmısın?" "Buna gerek var mı? Belki duysan kaynaklarımıtanımak istemeyeceksin."

"Bu ilginç işte. Peki, sen bilirsin. Bu akşama kadar oharitayı istiyorum."

"Tamam, tüm yollan zorlayacağım. Bu akşam haritayısana ulaştıracağım. Şimdi hemen gitmem gerek."

Deniz hızla yerinden kalktı ve odanın kapısını vurup çıktı.Mert ve Tracy birbirlerine bakakalmışlardı.

Bir süre sessiz kaldılar. Mert, Trac/nin kendisine bir şeylersöylemeye çalıştığım anlamıştı. Aslmda bunun dün geceile alakalı olduğunu ve bildiği her şeyi Deniz'in yanındaanlatamadığını hissetmişti.

220

"Söyle bakalım Tracy, Deniz'in bilmemesi gereken nebiliyorsun?"

Kadın bu sözleri duyunca korktu. Sanki beynini okuyorduMert. Gözleri hiç tekin bakmıyordu. Şeytanla meleğinkarışımıydı. İyilik adına kiralanmış bir katil gibiydi.

"Mert, bak... Bunun gerçekten onunla ilgili olup olmadığımbilmiyorum."

"Uzatma, söyle."

"O adam, Hermann denen bey ins iz . Bana hâ lâinanamadığım bazı şeyler söyledi."

"Peki bunlar Deniz'le mi alakalı?"

"Evet."

Mert, kendisine mutfak kısmından soğuk bir şeyler almayagitti. Tracy onun bu kadar sessiz ve sakin olmasına anlamverememişti. Bu adamın psikolojik özellikleri gerçekten denormal değildi.

"Sen bilmiyorsun, Kurt'u aradım ve ona Deniz'e verdiğibilgi dosyası için teşekkür ettim."

"Eee, ne oldu?"

"Bana, Deniz'e böyle bir dosya vermediğini söyledi."

Tracy, Mert'in yüzüne dehşetle baktı. Düşündükleriningerçek olduğunu hissediyordu şimdi.

221

"Peki sen nereden anladın?"

"Açıkçası hâlâ tam emin değilim ama onunla tanıştığımandan beri garip bir gerginlik seziyorum. Benim insanlarındüşüncelerini sezinleme gibi kötü bir huyum var. Hiçbirşey anlamıyormuş gibi göründüğüm anlar, aslmdakarşımdaki inşam en ufak parçasına kadar analiz ettiğimanlardır. Deniz konusunda da başında beri çok iyi şeylerhissetmiyorum. Beyninde garip bazı çelişkiler barındırıyorbence."

"Ne yapacağız? Bu çok tehlikeli bir durum. Büyük ihtimallebize o bilimsel araştırma merkezinin haritasını ve gizligeçişlerini gösteren her şeyi getirecek. Mert, bile bile birtuzağın içine çekiliyormuşuz gibi geliyor."

"Evet, tam da bunu yapacağız. Bu tuzağın içine girmekzorundayız. Çünkü aradığımız şey, bu tuzağın içinde veona başka türlü ulaşma şansımız yok."

"Peki ya sonrasında ne yapacağız Mert? Bunlar sıradaninsanlar değil ve o tuzağın içerisine girersek, bir daha aslaçıkamayabiliriz."

"Ben ülkem için bu riskleri almaya hazırım. Ama sen böylebir şey yapmak zorunda değilsin. Artık gidebilirsin,yapabileceğinin fazlasını yaptın. Burada yüz bin dolar var.Eğer yaşayabilirsem daha fazlasını da alacaksın."

Tracy ne yapacağını bilemiyordu. Burada ayrılıp gitmek,bir işi yanm bırakmak anlamma gelirdi ve hayatında doğrudürüst kendisine güven sağlayan ve saygı duymasınaneden olan tek davranış biçimi, asla bir iş i yanmbırakmamasıydı. Ama öte yanda da iyisiyle, kötüsüyle

222

koskoca bir hayat duruyordu. Şimdiye kadar kimseninkendisini adam yerine koymadığı bir hayat. Hayır, hayır,vereceği karar açıktı. Mert'le gidecekti, sonuna kadar.

"Peki içeride ne yapacağız?"

Trac/nin "biz" diliyle konuşması Mert'i sevindirdi. Nedenbilmiyordu ama onun yanında olmasını istiyordu. Busezgilerine güvenmekten başka bir şey yapmayacaktı.Hep güvenmişti sezgilerine, buna devam edecekti.

"İçeride ne yapacağımızı gerçekten bilmiyorum. Bütüngücümle savaşacağım ve o Sir Eli denen adamı yoketmeye uğraşacağım."

"Ve tabii ellerindeki politikacıları kurtarmalısın."

"Evet, zaten Sir Eli halledilirse gerisinin çorap söküğü gibigeleceğinden şüphem yok."

"Çok cesursun ve kendine çok güveniyorsun."

"Evet, benim işim bu. Asla düşünmem. Daha doğrusunusöylemek gerekirse düşünmem gereken yerler dışındadüşünmem demek, ölmem demek anlamına gelir."

"Bu durumda sana güvenmeli miyim?"

"Güvenmek mi? Böylesine tehlikeli bir işteyken kendindenbaşka kimseye güvenmemelisin Tracy. Ama senin içinelimden geleni yapanm, bunu biliyorsun."

"Biliyorum."

223

TEKSAS / BİLİMSEL ARAŞTIRMA MERKEZİ

24 Ekim 2007

Selçuk gözlerini açtı. Nerede olduğunu çok iyi biliyordu.Başı dehşetli bir şekilde ağrıyordu. Üzerinde ne kadarsüredir deney yaptıklarını artık kestiremiyordu, algılanallak bullak olmuştu. Eğer bir gün bu olardan anlatmafırsatı bulursa, kimsenin ona inanmayacağını biliyordu.Herkes, uzaylılar tarafından kaçırıldığını iddia edeninsanlara olduğu gibi davranacaktı ona.

Kollan bağlı değildi. Bu garip yere geldiği ilk günden beriinanılmaz derecede uyumlu davranmıştı. Hatta birkaç kezkapısı açık bırakı lmış ya da kendisini bağlamayı"unutmuşlardı" ama o kaçmaya asla yeltenmemişti.Bunların kendisini denemek için yapılmış oyunlarolabileceğini düşünmüştü çünkü. Bu tür işlere kafasıçalışıyordu. Bu konulan işleyen pek çok kitap okumuştuve şimdi bu okuduğu kitapların yararını görüyordu.

Merkeze geldikten sonra onun her araştırmada uyumludavranması ve aşağı yukarı doktor lann beklediğisonuçlarm alınması, ki Selçuk onların neler beklediğini birsüre sonra anlamaya başlamıştı, genel olarak merkezdekiher çalışanda Selçuk* a karşı bir tür güven duygusuoluşturmuştu. Ve Selçuk ilk andan beri bu merkezi yoketmeyi düşünüyordu. Bunun için çok sabırlı olmasıgerektiğini de biliyordu. Ve o sabır, artık son haddindeydi.Abdullah Gül'ün ve Türk Dışişleri yetkililerinin bu merkezegetirildiğini öğrendikten sonra artık tek düşündüğü, bir

224

açık yakalamak ve bu açığı olabilecek en uygun biçimdekullanmaktı. O hâlâ bir askerdi ve buraya getirilen Türkpolitikacıları kurtarması gerektiğini düşünüyordu.

Az önce bu fırsatı yakaladığını düşünmüştü. Kendisinebazı testler yapılacağını söyleyen bir doktor, pek çok ilacıgetirip masasının üzerine bırakmıştı. "Birazdan geliyorum"diyerek odayı terk etmiş ve kapıyı da kilitlememişti. Birsüre bekledi Selçuk. Gelen giden olmadı. Belli ki doktoröğle yemeğine gitmişti, tş sırasında zamanı geldiğindedüzenli olarak öğle yemeklerine giderlerdi. Merkez buaçıdan gayet rahat bir yerdi.

Ve kapıyı kilitlememişti. Selçuk bu kez şansını denemesigerektiğini düşündü, öğle zamanı her şey yolundaysaeğer , i z leme kamera la r ın ın baş ındak i adamla rodalarındaki masalarda yemek yer ve pek de bakmazlardıkamera görüntülerine. Zaten çoğu kamera, sadecekorkutma amacıyla konulmuş gibiydi. Bunu kendiaralarındaki konuşmalardan duymuştu Selçuk.

Uzun zaman içinde kelime kelime elde ettiği bilgiler, onumerkezi en iyi tanıyan adamlardan birisi haline getirmişti.Bir holü gördüğü zaman oradan gelenlerin konuşmalarınaku lak kabar t ı r ve adım adım kafasında her şey iresmederdi. Artık nerede olduğunu çok iyi biliyordu. Aşağıyukarı merkezde çalışanların şu an itibariyle nerede olupnasıl davrandıklarım ve yaptıkları işi daha ne kadarsüreyle yapmaya devam edeceklerini de. Belki sapmalarolabilirdi ama riski en aza indirecek kadar öğrenmiştiiçlerini dışlarını.

Kendi üzerinde ne yaptıklarını ise asla tam olarakanlayamamıştı. Verdikleri ilaçlardan sonra kendisine bazı

225

spor antrenmanlan yaptırıyorlar ve elde ettikleri sonuçlankaydediyorlardı. Bazı ilaçlardan sonra performansıdüşüyordu Selçuklun, bazılarından sonra ise artıyor gibioluyordu. Ama doktorlann ona söylemediği bazı şeylervardı. Genetik testler yaptıklarını ve bu genetik testlerinsonuçlarını asla kendisine söylemediklerini biliyordu. Amabir denek olarak aşın dayanıklı oluşu ve hemen hemenhiçbir ilacın kendisinde yan etki göstermemesi nedeniylede kendisini çok sevdiklerini düşünüyordu.

Ayağa kalktı. Heyecanlanmıştı. Dizlerindeki dermanınazaldığını hissetti. Kapıya doğru gitti. Kolu aşağı indirincehafif bir tık sesi geldi kapıdan. Aralıktan dışarıya doğrubaktı. Sevindi, beklediği gibiydi. Etrafta kimseciklergörünmüyordu. Üzerindeki garip kıyafeti değiştirmesigerekiyordu. Hemen hole çıktı ve yürümeye başladı.Tavan köşelerindeki kameralann ölü bir şekilde kendisinikaydettiğini biliyordu. Hızlı olmalıydı. Evet, eğer onu görenbirileri olsaydı çoktan alarmın çalmış olması gerekirdi.

Evet, koridor sonundaki kapı. Camlı kapının açıldığı birbaşka koridor ve sağa dönüş. En sonunda çamaşırhanevar.

Selçuk hızlı adımlarla aklında çizdiği harita doğrultusundahareket ediyordu. Çamaşır odasını buldu. Hemen içerigirdi. Hepsini boşaltıp çamaşır torbalarını karıştırmayabaşladı. Normal bir kıyafet ve hemen ardından da birdoktor gömleği.

Özerine geçirdiği şeyler tam olmamıştı ama idare ederdi.Şimdi ne yapmalıyım, diye düşündü. Hemen çözüm bulupharitaya göre hareket etmeliydi. Çok çabuk olmazsaavantajı kaybederdi. Ama ok yaydan çıkmıştı bir kere,

226

artık geri dönmemek üzere çıkmıştı o odadan, ölmek deumurunda değildi. Görevi kendisi belirlemişti ve sonunakadar uğraşacaktı. Buraları kanştırmalıyım, diye düşündü.

Havalandırma. Havalandırmayı bozabilirdi mesela. Birkere bozulduğunda bir tamirci getirilmişti ve doktorlardanbirisini tamirciye havalandırma merkezini tarif ederkenduymuştu. Aylar önce hem de. Ve öylesine net bir şekildeezberlemişti ki. Bunun için günlerce tekrar etmişti o tarifi.Şimdi beyninin içinde o tarifin yankılanışını dinliyordu.H ı z l a k o r i d o r u g e ç . S a ğ d a n a ş a ğ ı y a d ö n e nmerdivenlerden in ve aşağıdaki katta sağa doğru git. Ensonda karşına çıkacak olan merdivenlerden in ve üçüncükapıdan sola bakanına gir. Orası havalandırma merkezi.

Selçuk bir dakika sonra havalandırma merkezindeydi. Devhavalandırma makinelerinin gürültüsünden başka bir şeyduymak mümkün değildi. Ne yapmalıyım, diye düşündü.Havalandırmayı kapatması demek, insanların hareketegeçmesi ve kendisinin yakalanması demekti. Daha kötüve ka rmaşa yara t ı c ı b i r şey yapmal ıyd ı . Oday ıaraştırmaya başladı. Şişeler içerisinde kimyasallar vardı.Birini ahp kokladı. Kolay tutuşabilir bir şeydi. Bu maddeyiateşlerse ne yapacaktı? Yangın mı? Bu çok kolay olurdu.Yangın hemen söndürülür ve herkes alarma geçeceği içinyine şansı kalmazdı.

Daha tehlikeli ve etkili bir şey geldi aklına. Yangını oodada çıkarmak ve dumanını havalandırma vasıtasıylabütün merkeze yaymak. Havalandırma dairesinin kapısınıda kilitlerse onu durdurmaları zaman alacağından merkeziboşaltmak zorunda kalacaklardı.

Ama acele etmezse havalandırmadan sızan duman

227

Dışişleri Bakanını ve bürokratları da etkileyebilirdi.

Kimyasal maddeyi yere döktü. Havalandırmaya gidensistemi, havayı dışarıdan değil, daire içinden alır modagetirdi . Bu bir bakıma kapalı devre havalandırmasisteminin devreye girmesi anlamına geliyordu. Uzun sürebu sistemin açık kalması oksijen miktarını düşüreceği içinyine fark edilirdi.

Sistem şimdi kapalı biçimde çalışıyordu. Havalandırmadairesinden dönüyor ve aynı havayı çeviriyordu.

Kimyasal maddeyi nasıl yakacağını düşünememişti.Etrafına bakındı. Birkaç saniye sonra bile havarimısınmaya başladığını hissedebiliyordu. Düşündüğündende çabuk başlamıştı sistemin oksijeni emmesi.

Duvara dayalı bir demir parçası gördü. Onu alıp kimyasalıyere döktüğü noktadaki demir borulara vurmaya başladı.Ardı ardına denemeleri sonuç vermiyordu. En sonundasıçrayan bir kıvılcım yerdeki maddenin ateş almasınısağladı.

Alevler aniden yayılmaya başlamıştı. Simsiyah bir dumanodaya dolmaya başladı. Selçuk" u şiddetli bir öksürüktuttu. Hemen kimyasalın geri kalanım da ateşin üzerinedöküp odadan çıktı. Dışarıdan kilitleyip anahtarı üzerindekırdı. Otomatik yangın söndürme sistemi devreye girenekadar yeterince duman dolmuş olurdu binaya.

Abdu l l ah Gü l ' ün odas ın ı bu lma l ı yd ı . Bunu çokdüşünmüştü. Hangisi olabileceğini. Aklında iki seçenekvardı. Koşarak üst kata çıkıp koridoru geçerken kötü birkokunun hızla havalandırmadan dışarıya doğru sızmaya

228

başladığını fark etti. Duman henüz görünmemişti ama buaklından geçerken siyah bir duman tabakasının sis gibi biranda oluşmaya başladığım fark etti. Her şeyin çok hızlıgelişeceğini hissediyordu. Çabuk olmazsa kurtarmayaçalıştığı insanı kendi elleri ile dumana maruz bırakmışolacaktı.

Aklındaki odalardan birisinin kapışma gitti. Tabii ki kilitliydi.Tekmelemeye başladı. Kapıyı bir doktor açtı. Dehşetiçinde Selçuk'a bakıyordu. Selçuk doktorlardan birisi ilekarşılaşmca ne diyeceğini bilemedi ve çok şaşırdı önce.Sonra aklına gelen şeyi söyledi:

"Doktor, yangın var. Size haber vereyim dedim." Doktorşokun etkisi ile aslında Selçuk'un söylediği şeyin ne kadarmantıksız olduğunu anlamadı. Durumu idrak edene kadarhayatında almadığı kadar sert bir darbeyi almıştı kafasına.Yere yıkıldı.

Selçuk içeriye girip artık duman dolmaya başlayan odayabaktı. Koridorlarda ayak sesleri duyuluyordu, öğle yemeğitam bir şoka dönüşüyordu. Bunu nasıl yaptığını düşünüpşaşırdı ve sevindi. Sabrı işe yaramıştı.

Odanın iç inde bir adam oturuyordu. Sürekl i yerebakıyordu. Selçuk, adamın yanma gitti ama bu adamDışişleri Bakam değildi. Bürokratlardan birisi olmalıydı.Hayli kötü görünüyordu durumu.

"Lütfen benimle gelin," dedi ve kolundan tutup kaldırdı.Hasan Beydi bu. Zihni yapısı çok hasar görmüştü. Maruzkaldığı zihin kontrol çalışmalarının bütün yan etkilerinitaşıyordu.

229

Selçuk'a direndi önce, ama sonra dumanın etkisiyleiçgüdüsel olarak harekete geçti ve onunla yürümeyebaşladı. Diğer kapıya gittiler. Açıktı. Birileri odaya girmişti.Değerli konuklarını kurtarmak için kapıyı açıp, öylecebırakmışlardı . Dışan çıkmasına yardımcı olmayaçalışıyorlardı. Koridorlarda görüş, bir hayli azalmıştı.

Hasan Bey, öksürmeye başlayınca içerdekiler ona doğrudöndü. Panikteydiler, kontrol kalkmış gibiydi merkezde.Bir i ler inin havalandırma dairesine doğru koştuğuduyuluyordu. Yangın söndürme sistemi çalışmıştı ve heryerden sular püskürtüyordu. Bu, durumu daha dakötüleştirdi. Su ve duman, görmeyi ve nefes alıp vermeyidaha da zorlaştırmıştı. Selçuk bu fırsattan faydalandı.Odaya daldı ve Gül'ü odadan çıkarmak isteyenleresaldırdı. Neye uğradıklarını şaşırmışlardı. Doktor kıyafetlibirisinin saldırısına uğruyorlardı. Selçuk hiç acımadanyere yıktı adamları. Selçuk, adamlarla boğuşurken başımçarpmıştı. Gül'ün yardımıyla ayağa kalktı.

"Efendim, ben Selçuk. Türk askeri."

Gül'ün gözleri doldu bir an.

"Bir an önce buradan çıkmalıyız Bakanım."

"Tamam oğlum. Hasan Bey iyi değil. Ben onu tutarım. Sendiğer bürokratlara bak. Şu aşağıdaki odada tutuluyorlar."

"Baş üstüne efendim."

Abdul lah Gül , Hasan Beyi ko lundan tu tup dışançıkartırken, Hasan Bey hâlâ ne olduğunu anlayamamışgibi hareket ediyordu.

230

Selçuk odayı terk etti. Bir anda dumanların arasındakaybolmuştu. Bir kapının kırılma sesini duydu Gül. Sonraboğuşmalar. Ve bir silahın patlama sesi. Ne olduğunuanlayamadı. Kimin vurulduğunu bilmiyordu. Ancak birdakika sonra Selçuk, peşinde diğer bürokrat lar ladumanların arasından çıkmıştı. Birisinin kolu kanıyordu.Mermi onu sıyırmış olmalıydı ama silahı Selçuk aldığınagöre silahın sahibinin artık bir sorun yaratma ihtimalikalmamıştı.

Selçuk nereye doğru gitmeleri gerektiğini çok iyi biliyordu.Bir yangın tatbikatında açık olan kapıların neredeolduğunu da. Hemen aklındaki haritayı devreye soktu.Koridorlar art ık nefes al ınabi lecek yerler deği ldi .Koşuşturmalar artmıştı. Havalandırma dairesinin kapısıkırılmaya çalışılıyordu. Demir kapının kırılması kolayolmayacaktı, ama kırılsa bile yangını söndürmek bir işeyaramazdı. Dumanın tahliye edilmesi için hayli uzun birzaman gerekiyordu. Koridorlan takip edip en alt katadoğru inmeye başladılar. Sonra büyük jeneratörlerinolduğu geniş bir deponun kapısına geldiklerinde güvenlikgörevlileri ile karşılaştılar. Selçuk mermileri üzerlerineboşalttı. Onlar da ateş etmiş ve Selçuk'u vurmuşlardı.Ama yaralıydı ve yürüyebilirdi. Birbirlerine tutunarak onutakip ettiler. En sonunda geldikleri geniş oda bir çeşitdepoyu andırıyordu. Burası dışandan gelen hassasaletlerin ve ilaçların tutulduğu depoydu ve doğrudan dışanaçılan bir kapısı olmalıydı. El yordamıyla duvarlarıyoklayıp en sonunda kapıyı buldular. Selçuk diğer şarjörütakıp kilide ateş etti ve kapı bir anda açıldı.

Hepsi kendilerini dışarıya attı. Bir anda açık havayaçıkmak tuhaftı, özellikle Selçuk için çok acı vericiydi, ikiyıldır gün yüzü görmemişti çünkü. Güneş ışığını görmek,

231

taze oksijeni almak... Bir anda gözleri karardı, bayılacakgibi oldu. Abdullah Gül tuttu kolundan.

"Hemen buradan uzaklaşmalıyız," dedi Gül. Başını salladıSelçuk.

Yar ı çö le doğru koşmaya baş lad ı la r . Merkez inarkasındaydılar. Dışarıdan bakıldığında son derecemodern ve sıradan bir üniversite araştırma birimi gibiduruyordu. Pek de fazla güvenlik yoktu. Selçuk bir andaaslında içeride uygulananların ve sistemin de yapılmayaçalışılan şeyin bir parçası olduğunu anladı. Aslında hiç dedüşündüğü gibi, kale gibi bir merkezde, bilinmez bir yerdedeğildi. Son derece sıradan bir yerdi, ama öyle şeylereinandmlmışlardı ki burasının aslında o kadar fevkalade biryer olmadığını asla akıllarından geçiremezlerdi. Bu kadarzamandır istese çoktan kaçabileceğini düşündü. Amazihnine öyle bir imge, öyle bir düşünce yerleştirmişlerdi ki,aslında bunca zamandır bu binanın içinde değil, kendizihninde yarattığı hapishanenin içinde kapalı kaldığınıanladı...

Binadan hayli uzaklaşmışlardı. Ana girişin önündeyaşanan paniği görebiliyorlardı. Bürokratlardan birisiöksürerek cebinden bir şey çıkardı ve Abdullah Gül'euzattı. Hepsi çok şaşırmıştı. "Nereden buldun bunu?" diyesordu Gül. "Efendim, Selçuk'un silahını elinden aldığıadamın cebinden düşmüştü. Ben de alıp cebe attım."

Selçuk akan kanını bastırmaya çalışarak bürokratınuzattığı cep telefonuna baktı ve gülümsedi.

"Şu an tek ihtiyacımız olan şeyi yerden alıp cebine attığınımı söylüyorsun?"

232

Başını sal ladı bürokrat. Herkes çok yorgundu vemerkezdeki görevlilerin artık binaya doğru değil amaetrafa bakınmaya başladığını görmüşlerdi. Fazla mermileriyoktu. Eğer onlar ı aramaya başlar ve bulur larsayaşamalarına imkân olmazdı, çünkü teslim olmak gibi birniyetleri yoktu.

Ancak yavaş yavaş peşlerine düştüklerini gördüler. Elisilahlı insanlar merkezin dışına doğru her çıkıntıyabakarak ilerliyordu. Kendilerini bulmaları fazla zamanalmazdı. Hemen hareket etmeliydiler. Görünmemeyeçalışarak harekete geçtiler. Çalılar ve kaya parçalarınık e n d i l e r i n e s i p e r e d i y o r l a r d ı . Ç o k f a z l ailerleyemeyeceklerini anladılar ve bulduktan bir oyuğuniçine girdiler.

Abdullah Gül bir numara çevirip telefonu kulağına götürdü.Bir süre bekledi. Telefon açılınca yüzü aydınlandı vegülümsedi.

"Başbakanım, selamlar..."

Karşısındaki kişinin Tayyip Erdoğan olduğunu anladılar ozaman. Kulak kabarttılar.

"Başbakanım, evet, iyiyiz hepimiz. Bizi garip bir yerekapatmışlardı. Teksas'ta bir yer. Yerini tam bilemiyoruzama araştırma merkezi gibi."

" İyiyiz efendim. Yalnız fazla zamanımız yok. Biziarıyorlar."

"Evet, Başbakanım, gerçekten iyiyiz. Ama... Evet, bir anönce Rumsfeld ile bağlantı kursanız iyi olur. Bizi buradan

233

kurtarsınlar. Dikkat etsinler. Hepsi silahlı bu adamların."

Telefonu kapattı. Artık iyi durumda olmalıydılar.

Cep telefonu çaldı yine.

"Merhaba Bakanım!" Arayan, Maliye Bakanıydı.

"Evet, evet, iyiyiz Allaha şükür, ama işte silahlı adamlarvar peşimizde ve bizi arıyorlar. Çok teşekkürler. İnşallah,inşallah."

Telefonu kapattı.

Selçuk karşıdan gelen adamların kendilerinin bulunduğuoyuğun tam önünden geçeceğini anlayınca diğerlerineişaret edip iyice yere yatmalarını istedi.

Mert, Deniz ve Tracy yola çıkalı çok fazla olmamıştı.Deniz çok sessizdi. Tracy de konuşmuyordu. Mert ise birşeyler mırıldanıp duruyordu.

"Ne yapmayı planladığını bana söylemeyecek misinMert?" "Hayır Deniz, sen bana bu bilgileri nereden aldığımsöylemezsen ben de sana ne yapmayı düşündüğümüsöylemeyeceğim."

"Ama bu çok çocukça."

"Olabilir. Hatta oraya sen ve Tracy'nin beraber gitmeniziistiyorum."

"Ne? Allah'ım çıldırdın mı sen ya? Sen ne yapacaksın?"

234

"Ben, dediğim gibi, hiçbirinizin aklına bile gelmeyecek birşey yapmaya karar verdim. Başka yol yok açıkçası."

"Bak Mert, saçmalama. İşte bütün gizli girişleri buldum.İçeri girip halledeceğiz."

"Deniz, bazı şeyler değişmiş olabilir. Sadece seninkaynaklarına güvenmek zorunda değilim."

"Güvenebilirsin ama..."

"Bana çok baskı yapıyorsun. Bundan nefret ederim. Sakınbir daha baskı yapma bana."

Mert bunları söylerken çok sinirlenmişti. Köpürüyorduadeta. Arabayı yolun kenarına çekti.

"Sen ve Tracy şimdi yola devam edin. Oraya geldiğinizdegüvenli bir alanda beni bekleyin."

"Peki, senin oraya geldiğini nasıl anlayacağız Mert?"

"Merak etmeyin, anlayacaksınız."

Mert, Tracy'ye bakıp göz kırptı. Kendisine güvenmesiniistiyordu. Öyle de yapacaktı Tracy.

Deniz ve Tracy yol boyunca hiç konuşmadılar. İkisi debirbirinin aklından neler geçtiğini merak ediyordu, daha daönemlisi Mert'in ne yapacağını merak ediyorlardı.

Tayyip Erdoğan Rumsfeld ile bir süredir görüşmemişti.Abdullah Gül'ün acil telefonundan bahsetti ona ve Suudiçöllerindeki operasyonun sona ermiş olmasından duyduğu

235

memnuniyeti iletti.

Rumsfeld, ilk görüşmeye göre daha sakindi. Sir Eli veonun kukla hükümetinin Kutsal Topraklan ele geçirmeksuretiyle dünyayı büyük bir karışıklığa sokma planınınsek teye uğ ramış o lmas ı onu n i spe ten de o l sarahatlatıyordu.

"Sayın Erdoğan, şunu söylemem gerekir ki henüzçözümlenmemiş bir konu var. Hazır Sayın Gül'ü kurtarmakiçin gereken operasyonu devreye sokarken onu dakonuşalım." "Nedir o?"

"Biliyorsunuz, bir nükleer patlama yaşadık. Bir başkanükleer bomba ise halen New York'ta bir yerlerde. Ve şuanda New York, bizim yeni başkentimiz. Eğer bir kazaolursa... Cümleyi tamamlamama gerek yok sanırım."

Erdoğan bir süre düşündü. Bu işi doğrudan kendisiçözemezdi. Ama Gül'ün kurtarılması için de bir şeyleryapılması gerekiyordu, hem de hemen.

"Peki Sayın Rumsfeld, bir şeyler yapmaya çalışırım.Oraya o bombayı kim soktu bilmiyoruz ama istihbaratıngereken çal ışmayı yapıp ik inci bombanın yer ininbulunmasını bir şekilde sağlayabilirim."

"Gerçekten çok teşekkür ederim size. Ben özel bir havakuvvetleri kurtarma ekibini hazırlattım. Halen bize sadıkolan ve bu hükümetin nasıl da yasadışı yollardan gücü elegeçirdiğini bilen komutanlar bunlar."

"Sayın Rumsfeld, Stillson hükümetinin en kısa zamandadurdurulması gerekiyor."

236

"Bunun için uğraşıyoruz Sayın Erdoğan. Ancak önce SirEli denen şu adamm yok edilmesi lazım. Bu konudakigelişmeleri duymak isterim doğrusu."

"Merak etmeyin Rumsfeld, yakında duyacaksınız. Amabenden deği l , kendi adamlarınızdan. Gözler inizeinanamayacaksınız." "Bunu duymak beni çok sevindirdi.""Peki, nükleer bomba işini takip edeceğim. Bu arada eğerbanş ve güvenlikten bahsediyorsak bu kavramlar tümbölge için geçerli olmalı; İsrail'de de, Filistin'de de, İran veIrak'ta da." "Evet, bu konuda hemfikiriz. Ben şunu çok iyigördüm, Ortadoğu'da savaşmak demek, sonsuza doğrusaymak demek. Asla bitmeyecek bir şey. Bence hiçbaşlatılmamalıydı."

"Oldu bir kere. önemli olan bundan sonrası. En kısazamanda İstanbul'da sizinle, israil Başbakanı ile ve FilistinDevlet Başkanı ile bir toplantı yapalım. Gereken kararlanalalım ve Ortadoğu'ya bitmeyecek bir banş getirelim."

"Evet, evet... Bunu yapmak benim hayatımm göreviolacak. On yıl lardır Ortadoğu'dayım ve sanırım bumuhteşem topraklara karşı böyle bir sorumluluğum oluştudiyebilirim."

"Bu sorumluluğu en iyi şekilde yerine getireceğinizidüşünüyorum. Balon, bu topraklarda yaşayanlardüşmanlık nedir bilmez. Emin olun, Türkler siz ne yapmışolursanız olun içlerinde bir düşmanlık beslemeyecektir."

"Bunu biliyorum, bu büyük hata, yani Türkiye'yi gerçekkoşul lan i le değerlendirememe hatasım yapmam,hayatımı değiştirdi. Pek çok şeyi anlamamı sağladı."

237

Selçuk, silahı hazırladı. Adamlar tam onların yanındangeçerken birden dönüp oyuğun içine baktı. Herkesş a ş ı r d ı , y ü z y ü z e g e l m i ş l e r d i . A d a m l a r b u n ubeklemedikleri için birden korkup irkildi ve sendelediler.Selçuk adamlann sersemlemesinden yararlanıp her ikiadamı da kafalarından vurdu.

Adamlann düşerken çıkardığı gürültüyü herkes duymuştu.Selçuk koşup adamlann silahlarını aldı. iki tane M−16tüfeğiydi bunlar. Yanlannda da fazladan birer şarjör vardı.

Tabancayı Abdullah Gül aldı. On tane mermisi vardı. Bunedenle dikkatli harcaması gerekiyordu mermiyi. M−16'nınbirini Selçuk aldı. Diğerini de en genç bürokrata verdi vesilahı nasıl kullanması gerektiğini hatırlattı. Ona tek tekatmasını söyledi mermileri. Ve çok iyi nişan almalıydılar.

Silahlı muhafızlann hızla yaklaştıklannı görebiliyorlardı.Adamlan bir süre kendilerinden uzak tutmalan zorunluydu.Selçuk nişan aldı ve gelenlere iki el ateş etti. Adamlardanbirisi vurulup düştü. Diğeri de onun üzerine eğildi.Yaralanmış o lmal ıydı , öbür taraf tan yaklaşmayaçalışanlara diğer M−16'yı alan bürokrat ateş etti. Sadecetek bir mermi atmıştı. Kimseyi vuramadı ama bu atışcaydırıcı oldu, muhafızlar hayli silah gücü olduğunudüşündükleri için yaklaşmadılar. Muhafızlar bir noktadatoplanmıştı. Ne yapacaklannı planlıyor olmalıydılar. Etrafson derece açıktı. O noktaya geniş bir alanda yaklaşmayaçalışmak demek, ölüme davetiye çıkarmaktı. Muhafızşefinin çıldırmış gibi sağa sola bağırdığını ve adamlannakızdığını görebiliyorlardı.

Selçuk bir kez daha nişan aldı. M−16'nın bin metre etkilimenzili vardı ve gördüğü kadanyla o kalabalık, bu menzile

238

çok yakındı. Ancak mantıklanm yitirdikleri için bunu farkedecek durumda değildiler.

Selçuk, muhafız şef ini nişanlamışn. Adamı şimdiarpacığın hemen üzerinde görebiliyordu. Tetiği yumuşattı,hedefin bir an için durmasını bekledi, öyle de oldu. Adambağırmaktan yorgun düşüp elleriyle yüzünü kapattı ve oanda Selçuk silahı ateşledi.

Mermi tam muhafız şefinin göğsüne isabet etti, adam yereyıkıldı. Bir anda diğer muhafızlar, Selçuklann bulunduğunoktaya mermi yağdırmaya başladılar. Bir süre başlarınıaşağıda tutmalan gerekiyordu. Kulaklarının dibindevızıldayan mermi tanelerinden korunmaya çalışıyorlardı.Selçuk çok iyi bir şey yaptığım düşünüyordu. Şimdimuhafızlar panikle saçmalayacaklar ve kendilerini açığaçıkarıp daha çok kayıp vereceklerdi. Bu sırada çokuzakta, bir sıra aracın Bilimsel Araştırma Merkezi'nedoğru geld iğ in i gördüler . Bu kötü haberdi . Zırh l ıHumveeleri görüyordu Selçuk. Bu artık zamanlarınındakikalarla ölçülebileceğinin göstergesiydi. Birazdanüzerlerine bu araçlarla gelip hepsinin işini bitireceklerdi.

Selçuk gelen kişinin çok önemli birisi olduğunu düşündü.Araçlar belir l i bir mesafede durduktan sonra zırhlıolduğunu düşündüğü bir minibüsten dışan pek çok kişiindi.

Bu gelen, Sir Eli'ydi. Abdullah Gül ile konuşmak içingelmişti. Yetkililerden bilgi aldıktan sonra o da çılgınadönmüştü. Zaten Suudi Arabistan'daki operasyonbaşarısız olmuştu. Bir de bunun üzerine böylesine saçmabir biçimde, elindeki adamın birkaç yüz metre ötedeolmasına rağmen ele geçirilememesi... Bu gerçekten

239

kaldırabileceği bir şey değildi.

Sir Eli'nin emri kesindi. Zırhlı araçlar derhal gidip odelikteki herkesi yakalayacak ya da öldürecekti.

Humveeler harekete geçti. Üzerindeki askerler makinelitüfekleri ateşe hazırlamıştı. Selçuk gökyüzünü ve ufkutaradı ama hiç de yardım geliyormuş gibi bir hava yoktu.Uzaktan Humvee'nin üzerindeki askere ateş etti amakoruma zırhına çarptı mermi. Yine de asker kendisinidaha çok korumak için önlem aldı. Ancak bu silahla onlarıdurdurmasına imkân yoktu.

Mert herkesin çok şaşıracağını biliyordu. Aslında kendisibile bu yaptığı deliliğe şaşınyordu. Kimsenin bilmediği birhava üssü çöplüğü vardı, tamamen eski uçaklardanoluşan. Oraya pek giden olmazdı. Ve Mert bu uçakçöplüğünü sık sık ziyaret ederdi. Çöplüğün bekçisine azyardım etmemişti. Adam da onun kim olduğunu bilmediğiiçin istediği her konuda Mert'e anlayışlı davranıyordu.Geçmiş yıllarda o uçak çöplüğünde bir süper Cobrahelikopteri saklamıştı. Ve helikopter kullanmak, Mert'in eniyi yaptığı işlerden biriydi.

Cobra'yı, uzun süre önce italyan mafyası vasıtasıyla silahkaçakçılarından almış ve o çöplükte iyice saklamıştı. Butür silahların ne zaman gerekli olacağı belli olmazdı veşimdi tam da o an gelmişti.

Süper Cobra helikopterine sadece makineli top veroketlerini takmıştı. Yere çok yakın irtifadan uçuruyordu.Bazen evlerin yakınlarından da geçmek zorunda kalıyorduve bu anlarda insanların dışan fırlayıp ona baktığınıgörüyordu. Sesi insanları ürkütecek bir silahtı. Zamanın

240

ondan yana işlemediğini biliyordu. Sürekli olarak sarsılanhelikopterin içinde aletlerin doğru çalışıp çalışmadığınıkontrol ediyordu. En önemlisi de hedefleme sistemiydi veöyle görünüyordu ki şansı yerindeydi.

Hedef bölgesine az kalmıştı. Birazdan orada olacaktı amanasıl bir tabloyla karşılaşacağını bilmiyordu. Sir Eli'ninhedef bölgede olacağını söylemişlerdi. Bu nedenlehelikopteri indirip çatışmak zorunda kalabilirdi. Arkapilotun koltuğuna bir tane ağır makineliyi koymuştu. SirEli'yi ne olursa olsun yok edecekti. Tabii eğer her şeydoğruysa ve bugün merkezi ziyarete gidiyorsa. Sonrasıkolaydı. Uğuldayan kulakları , rahat düşünmesiniengelliyordu.

Hedef alanına geldiğinde etrafın hayli karışmış olduğunugördü. Bilimsel Araştırma Merkezi'ni görebiliyordu. Amabir gariplik vardı. Her yerinden dumanlar çıkıyordumerkezin, insanlar dışarıya kaçmışlardı. Eli silahlı pek çokinsan vardı. Bir dizi zırhlı aracı, kaliteli otomobilleri veminibüsleri yan yana görünce önemli birisinin, Sir Eli'ninoraya gelmiş olduğunu anladı, istihbarat doğruydu.

Ancak Abdullah Gül ve diğerleri neredeydi? Alan üzerindebir tur daha atarken herkes şimdi helikopteri izliyor vekime ait olduğunu anlamaya çalışıyordu. Mert, bir şey farketti; bazı zırhlı araçlar belli bir noktaya yönelmişti. Onoktada ne olduğunu öğrenmesi gerekiyordu.

Bu sırada oyuğun içindeki Türkler, üzerlerine makineliateşi açarak gelen Humveeleri durdurmak için ellerindekisilahları üzerlerine boşaltıyorlardı. Son şanslarınıkullanıyorlardı. Bu helikopter de neyin nesi, diye düşündüSelçuk. Eğer bu da bizi kurtarmaya gelmediyse hapı

241

yuttuk.

Mert, öylesine yakınlarından geçmişti ki yerde küçük biroyuğun içine sığışmış, üzerlerine gelen zırhlı araçlara ateşeden insanları gördüğünde içi cız etmişti. Bir his onaaradığı insanların onlar olduğunu söyledi.

Hemen kafasında bir planlama yaptı, tik olarak zırhlıaraçların işini bitirmeliydi. Zaten Humveeler de durmuş veheli215

kopterin yapacağı saldırıyı bekliyordu. Onlar Mert'i kendiadamları sanmışlardı. Oyuğu havaya uçurmasınıbekliyorlardı. Galiba diğerleri de aynı şeyi düşünmüştüama kimsenin aklına bunu birisine sormak gelmemişti.

Deniz ve Tracy, uzak bir mesafede, olan biteni izliyor vehâlâ Mert' i bekliyorlardı. Helikopterin Sir Eli 'ye aitolduğunu düşünüyor ve merkezde çıkan yangınınnedenini merak ediyorlardı.

Mert, helikopteri çevirdi ve Humveeler'den birisini tamnişan kamerasının ortasına aldı. Artı işareti, Humvee'nintam üzerindeydi şimdi. Araçtaki askerler bunu fark etmiş,ama ne olduğunu anlamamışlardı. Belki de inanmakistemiyordu bilinçleri. Ve düğmeye bastı. Yirmi milimetremakinel i topun mermiler i , ardı ardına Humvee'yeçarpmaya başladı. Her mermi, zırhı delip içeride patladı;saniyeler sonra ikinci ve üçüncü araç da aynı durumagelmişti. Askerler bir şey yapma ya da karşı ateş açmazamanı bulamamıştı.

Bu görüntü Sir El i ve etraf ındaki herkesin kanımdondurdu. Bu olamazdı. Herkes ölüm korkusunu tam

242

içinde hissetti. Havada asılı duran ölümcül silaha bir şeyyapamazlardı ve o karşı taraftaydı.

Helikopterin zırhlıları vurduğunu görünce Tracy sevinçlebağırdı:

"Mert bu, Mert bu!!!"

Deniz garip bir şekilde tepki vermemişti. Buna sevinmemişgibiydi sanki. Bu kadar da açık bir şekilde duygularını bellietmesi tuhaftı doğrusu.

"Sanırım Sir El i 'nin tuzağına düşecek kadar aptalolduğunu sandın," dedi Tracy.

Deniz bu sözleri duyunca bir anda çileden çıktı. Hiçkonuşmadan sağ elinin tersi ile Tracy'ye vurdu. Tracy,onun bu kadar sert vurabileceğini düşünmemişti. Hemenkapıyı açıp arabadan indi ama Deniz de peşindengelmişti.

Tracy birden işlerin değiştiğini anladı. Umutsuzcahelikoptere doğru baktı. Helikopter makineli toplarını SirEli ve adamlarının olduğu araçlara ve o bölgedekiherkesin üzerine boşaltmakla meşguldü.

Deniz, belindeki silahı çıkarttı. Tracy buna inanamıyordu.Sona bu kadar yak laşmışken ve her şey yo lunagirecekken böyle bir şey olabileceğine inanamıyordu.

"Aşağılık insan! Sir Eli'yi ben yakalayacaktım. Ne kadaruzun zamandır sırf onu yakalamak için onunla beraberdimve siz gelip bütün çabalarımı boşa çıkarttınız."

243

"Dur Deniz! Ne önemi var?! Sana inanıyorum."

"Hayır, bana inanmıyorsun ve bunun da bir önemi yokzaten. Mert' in nasıl olup da seni bu işe soktuğunuanlamıyorum. Hepimizi ortaya çıkaracak bilgin var."

"Hayır... Ben..."

Deniz ardı ardına mermileri Tracy'nin karnına sapladı.T a b a n c ı n ı n s e s i , h e l i k o p t e r i n s e s i t a r a f ı n d a nbastırılıyordu. Deniz hemen arabaya atladı ve geldiğiyoldan geri döndü. Gri Takım ajanları özgür insanlardı.Her biri garip bir ruha sahipti. Bu gerekliydi aslında.Tehlikeler denizinde ayakta kalabilmek için bu gerekliydi.

Tracy, basma gelene hâlâ inanamıyordu. Tehlikeye bukadar yakın olduğunu düşünmediğini fark etti. Garip birsıcaklık yayılmaya başladı bedenine. Çok hızlıydı.Bedenini ele geçiriyordu. Sıcaklığın geldiği yerlerde artıkhisleri kalmıyordu. Birazdan sıcaklık kalbine doğru geldi,aynı anda beynine de. Yüzünün uyuştuğunu hissedebildi,gözü karardı. En son, sıcaklık kalbine geldiğinde zorlandıve kasıldı. Bir daha kasıldı. Artık hiçbir şey hissetmiyordu.

Selçuk, etrafta uçuşan makineli top parçacıklarınaaldırmadan iki M−16'yı aldı ve dışarıya çıktı. Abdullah Gülde tabancası ile peşinden gitti. Bürokratlar onu tutmakistemişlerdi, ama biliyorlardı, o kafasına koydu mudurdurmanın imkânı yoktu.

Mert de Selçuk'u gördü. Aslanım, diye geçirdi içinden. Azönce saldırdığı yere baktı. Gerçekten de fazla bir şeykalmamıştı geriye. Hareket eden kimse görünmüyordu.Bilimsel Araştırma Merkezi'ne çevirdi helikopteri ve

244

roketleri ardı ardına yollamaya başladı. Patlamalar,hepsinin yere yatmasına neden oldu.

Merkez alevler içinde yanıyordu. Ortalık karışmıştı iyice.Patlamalar kesilmiyordu. Çok şiddetli patlamalar. Selçukhemen Gül'ün yanına gelip onun üzerine kapandı.Binadan sıçrayan parçalar üzerlerine geliyordu. Vücutlarıçizik içinde kalmıştı.

Biraz sonra helikopter alana indi. Mert inip elindekimakineli ile onlara yaklaştı. Gerçekten de dramatik birandı. İnanamıyordu insanlar. Son birkaç saat içindeyaşadıklarına inanamıyorlardı. Ve bilmiyorlardı tabii buadamın kim olduğunu.

"Say ın Bakanım, ben Mer t Han. Buraya s iz i veyanınızdakileri kurtarmaya geldim. Hemen buradanuzaklaşacak bir araç bulalım."

"Sağol oğlum," dedi Gül. Mert onların yanına gelirkenetrafa bakmmış, ama otomobili görmemişti. Deniz'in veTracy'nin nerede olduğunu bilmiyordu, ama şimdi bunudüşünecek durumda değildi. Hemen yanındakilerleberaber bir otomobil bulmalıydılar. Az önce parçalanmışolan araçların yanma gittiler. Merkezin arkasındakiotomobillerden birisi hasar görmemişti. Hemen otomobilebindiler. Mert direksiyona geçti ve gaza bastı. O sıradaçok uzaklardan büyük bir Amerikan polis gücü geliyordu.Rumsfeld sözünü tutmuştu. Ama tek bulacaktan, yokolmuş bir merkez ve ölmüş insanlar olacaktı.

Otomobil hızla giderken, Mert bir anda yerde yatan birisiolduğunu gördü. Ve yanından geçerken onun Tracyolduğunu da. Tarifsiz bir acı hissetti içinde. Yaşadığı

245

acının ne kadar derinlerden geldiğini duyumsadı. Nelerolduğunu aşağı yukarı tahmin ediyordu. Ama durup onabakmadı bi le. Görevi nelerden önce gelirdi, Tanrıbiliyordu. Tracy ölmüştü, onu Deniz öldürmüştü. Mert bellietmemeye çalıştı ama üzüntüden bütün bedeni titredi.Selçuk olardan anlar gibi oldu.

"Onu tanıyor muydun?" dedi.

"Sayılır."

Selçuk daha fazla konuşmanın mantıksız olduğunu gördü.Her ne olmuştu bilmiyordu ama Mert'in yerde cansız yatankadın için çok üzüldüğünü anlamıştı.

Abdullah Gül ise Ersin'i düşünüyordu. Üzerinde uygulanant e s t l e r e d a y a n a m a d ı ğ ı n ı v e k i m s e n i n g ö r m e kistemeyeceği bir biçimde öldüğünü duymuştu. Bu yaşadığıbir yolculuktu aslında ve çok şey öğrenmişti. Türkiye, herzaman bir hedef olacaktı ve o hedef tüm yol lar lasavunulmalıydı. Sadece silahla değil, zihinle de...Türkiye'ye döner dönmez bununla ilgili bir şeyler yapmayakarar verdi.

25 Ekim 2007 New York

Stillson ne yapacağını bilemez halde odasında dolaşıpduruyordu. Elleri titriyordu. Hiçbir yerden iyi habergelmiyordu. Sir Eli de ortadan kaybolmuştu. Adam biranda yok olmuştu. Buna inanamıyordu. Gemi batıyordu veonu terk etme isteği bütün enerjisini çekip alıyordu.

246

Kaçmak istiyordu, ama nasıl? Rumsfeld'in telefonu tam buanda geldi: "Stillson, olanları görmüyor musun?" "Nedenbahsediyorsunuz? Anlamıyorum." "Bana bak! Benisinirlendiriyorsun. Sizden derhal seçime gitmeniziistiyorum." "BayRumsfeld..."

"Sir Eli denen o herif öldü, sen hâlâ direnmeye miçalışıyorsun?"

Stillson'un dizleri titriyordu. Gücünün artık hiçbir yerdegeçmediğin in farkındaydı . Bundan sonra nereyedayanacaktı? Bu kukla hükümete büe hakim değildi zaten.Kimse onu ciddiye almıyordu. Bir şeyler yapmalı ve busorunu çözmeliydi. Eğer

Sir Eli de öldüyse zaten...

"Eee, Bay Rumsfeld. Buraya gelin lütfen, detaylı birşekilde konuşalım."

Bu bir geri çekilme işaretiydi. Bunu biliyordu Rumsfeld. SirEli olmadan, Stillson bir hiçti.

Abdullah Gül ve bürokratlar havaalanında Türk elçisitarafından karşılandı. Mert, alanın uzak bir köşesindemakineli tüfeği otomobilinin içerisinde bekliyordu. O uçakh a v a l a n ı p d a g ö r e v s o n a e r e n e k a d a r o r a d a nayrı lmayacaktı. Selçuk ve diğer Türkler Amerikalıyetkililerin korumasında yolcu uçağına doğru yaklaştılar.Herkesin çok heyecanlı olduğu görülebiliyordu. Büyük birfelaket atlatılmıştı.

Mert, Tracy'yi düşünüyordu. Her şey ne kadar da hızlıgelişmişti! Kurt'un olanlardan haberi yoktu. Ona haber

247

vermeli miydi? Yağmur çiselemeye başladı. Uçak pisttenhareket etmişti. O hâlâ Amerika'daydı.

Otomobiline atlayıp gaza bastı. Nereye gideceğinibilmiyordu. Aslında ülkesine dönmek istiyordu. Oradayapılacak çok fazla şey olmalıydı. Ama sanki çözmesigereken bir şeyler varmış gibi hissetti.

Sonra bıraktı bu düşünceleri. Aslında çözülmesi gerekenhiçbir şey yoktu, önemli olan, görevin sona ermişolmasıydı.

Bazı sorular aklından geçmiyor değildi. Sir Eli'nin olduğuyere doğru bir sürü top mermisi yollamıştı ama onunöldüğünü kendi gözleriyle görmemişti. Bilimsel AraştırmaMerkezi'ni roketlerle yok etmişti, ama merkez tamamenyerle bir olmamıştı. Bunları düşünürse eğer asla içininrahat edemeyeceğini biliyordu.

Deniz'i düşünmeyi ise hiç istemiyordu. Belli ki sebep herne ise Tracy'yi öldürüp ortadan kaybolmuştu. Onu birdaha asla görmeyeceğini biliyordu.

28 Ekim 2007 İstanbul

Mühendis Serhan, yerdeki toprak tepeciğin üzerindeoturup kaldı. Önündeki manzara, hiç de aylar önce aynınoktaya geldiğinde gördüğü manzara değildi. KarşısındaBoğaz Köprüsü duruyordu. Daha doğrusu BoğazKöprüsü'nün yıkılmış hali. Görüntüsü korkunçtu. Tamortasında koca bir boşluk oluşmuştu ve şimdi bütün

248

köprünün tamamen yıkılması gerekiyordu. Yıkım işlemini,Japon mühendislerle beraber gerçekleştireceklerdi.

Türkiye imar faal iyet ler i iç in önemli ö lçüde kredibulabilmişti. Japon bankalarının ilgisi özellikle dikkatçekiciydi. Türkiye'nin politik olarak gücünü artırdığını farket t ik ler i iç in Türk iye 'ye yat ı r ım yapmaya devamediyorlardı. Böylesine büyük bir felaketten bile güçlenerekçıkabilmiş bir Türkiye, para kazanmak isteyenler içinbulunmaz fırsattı.

Serhan, toprak tepeciğin üzerinden kalktı ve kamyonlarınbulunduğu alana geldi. Tonlarca ağırlıktaki inşaatmalzemeleri yığılıyordu alana, işçiler karıncalar gibimalzemeleri gereken düzene göre yerleştiriyordu.

Boğaz Köprüsü tam olarak yıkıldıktan sonra şimdiye kadarkullanılmamış bir teknoloji i le inşa edilecekti. Tüpşeklindeki köprünün içinden yayalar da geçebilecekti. Yinebir Japon firmasının üstlendiği mimarlık işi için açılanyarışmayı kazanan projeydi bu.

Daha pek çok bina vardı onarılması gereken. Yıkılıpyeniden yapılması gerekenlerin işi daha çoktu. Maslakbölgesindeki yansı uçmuş gökdelenlerin çalışmalarıçoktan başlamıştı.

Yollardaki insanların yüzünde hiç de endişe yoktu artık.Büyük bir kötülüğü kapı dışarı etmenini verdiği rahatlığıhissediyorlardı.

Boğaz gecesine doğru adım atıyordu insanlar. Zamandailerlemenin en muhteşem biçimiydi bu. Mevsime rağmendurgun ve muhteşem bir hava vardı. Ay, dolunaydan

249

sonraki dönemine girmişti. Her şey, bir dekor gibiydi amadekorun önünde duranlar da o dekor için var olmuştusanki. Birkaç tekne Boğaz'ın sularında seyrederken, ayınyansıması, yeni umutlan birbirine bağlıyordu. Tarihte hepsavaş görmüş ve yıkılmış, ama hep toparlanmış olanİstanbul, o an içinde yaşayanlara bıkmadan usanmadanverdiği dersi tekrar etmeye çalışıyordu. Kötülükler veiyilikler geçici olabilirdi ama güzellik ve ihtişam, dünya varoldukça, sonsuza kadar kalabilirdi, İstanbul, sonbaharınçiğ damlaları kadar güzeldi ve hep güzel kalacaktı. Bumanzara insan ın tüm savaşma duygu lann ı a l ıpgötürüyordu. Geride kalan ise, insanlığın yaşamınmerkezinde olması için uğraş verdiği duygulardı.

Tarih bunu sürekli yapıyordu, önce her şeyin sonu gelmişgibi gösterip, sonra yeni bir hayatın kapısını açıyorduinsanlara...

BİTTİ

250