Als haar ouders op zakenreis zijn, geeft de vijftienjarige Nora een groot feest. Helaas loopt alles uit de hand en komen plotseling haar ouders thuis.De straf die Nora krijgt: de hele zomervakantie doorbrengen bij haar oom en tante. Nora is doodongelukkig en vreest dat deze vakantie de saaiste vakantie van haar leven zal worden. Maar dat heeft ze behoorlijk mis...

Hoofdstuk 1 – Eenzame herinneringen

Half 11 's avonds. Ik zat op mijn kamer te msn'en. Buiten was het doodstil. Het was een heldere nacht, met duizenden fonkelende sterren aan de diepblauwe hemel. Maar ik zag het niet. Ik was volkomen verdiept in mijn gesprek. Plotseling rinkelde de telefoon en van schrik viel ik bijna van mijn stoel. Snel stond ik op en pakte de hoorn van het toestel.

"Met Nora," zei ik. "O, hoi mam!  Vertraging? Drie dagen? Dus...dan komen jullie niet morgen thuis, maar...zaterdag? N-nee, dat is niet erg. Ik red me wel. Ja. Doeg."Met een zucht hing ik op.

Een vreemde mengeling van vreugde en teleurstelling overviel me.Mijn ouders zouden later terug komen van hun zakenreis. Dat kwam wel vaker voor, die twee zaten immers altíjd in het buitenland voor hun zaken. Al zolang ik me kan herinneren, zijn mijn ouders haast nooit thuis.En dat doet me meer pijn dan ik toe zou willen geven.

Maar aan de andere kant: nu waren ze vrijdag ook nog weg!  Het zou prachtig weer worden, dus dan kon ik mooi een zwembadfeest geven!  Enthousiast rende ik naar het raam en keek naar het zwembad, beneden in de donkere tuin. Het zwakke schijnsel van de maan weerkaatste in het heldere water

Ik kroop weer achter mijn laptop. Het msn-gesprek waar ik mee bezig was, stond nog op het scherm. Ik typte vlug nog wat en las de antwoorden van de ander. Ik kende hem al een tijdje. Via een chatbox hadden we msn's uitgewisseld. Hij noemde zichzelf Vladimir Tneknyv, en we konden samen uren over van alles praten. Hij was één van de weinigen bij wie ik echt mezelf durfde te zijn

Okee, dat was niet helemaal waar. Ik had een buurjongen, Sven, waar ik al mijn hele leven beste vrienden mee was. Ik zette de laptop uit en trok daarna mijn pyjama aan.

Wat een toeval. Ik wilde net in bed stappen, toen ik Sven buiten zag lopen. "Hé, Sven!" schreeuwde ik door het raam en ik gebaarde dat hij moest wachten. Hij bleef staan en keek omhoog. "Nora!" riep hij opgewekt.

Snel rende ik de trap af, gooide de voordeur open en liep op mijn blote voeten naar buiten."Kom je vrijdag op m'n zwembadfeest?" vroeg ik meteen lachend terwijl ik naar hem toe liep.

"Een zwembadfeest? Gaaf!  Mag dat wel van je ouders?" vroeg Sven verbaasd."Nee, maar ze zijn toch niet thuis. Dus je komt?""Ja, tuurlijk, wat dacht jij dan? Mag Sterre ook komen?""Ja hoor, iedereen is welkom. Het wordt een knalfeest!" riep ik enthousiast.

Even later was ik weer op mijn kamer en kroop tevreden in mijn bed. Zo, ik had al twee gasten voor mijn feestje!  Het zou vast top worden!  Met de zus van Sven, Sterre, kon je altijd lachen.

Dat was vroeger wel anders geweest. Als ik met Sven in de tuin speelde, kwam zij ons altijd pesten. Ze heeft me heel wat keren aan het huilen gemaakt. Ik was zelfs bang voor haar!

Ik grinnikte in mezelf om de bange kleuter die ik geweest was. Altijd was het kindermeisje Paula er om voor me te zorgen. Sven en ik waren zo vaak samen, dat Paula ook veel voor Sven gezorgd heeft. Ik herinnerde me nog dat ze vaak met ons ging wandelen met een grote buggy, waar we allebei in konden.

Paula verzon van alles om Sven en mij maar bezig te houden. Het was een schat van een vrouw, en daardoor was het voor mij minder erg om mijn moeder zo vaak te moeten missen.

De keren dat mijn ouders thuis kwamen, wist ik nauwelijks wie de vreemde vrouw was. Ik liet me optillen en lachte wel naar haar, maar een sterke band is er tussen mijn moeder en mij nooit geweest. Mijn vader ken ik helemaal slecht, want meestal bleef hij in het buitenland als mijn moeder thuis kwam. Mijn ouders zijn ook nooit getrouwd. Geen van beiden vonden ze het nodig, en de ouders van mijn moeder waren het er toch al niet mee eens als zij met hem zou trouwen. Hij was Engels en heeft hen nooit ontmoet.

De laatste jaren is hij helemaal haast nooit meer thuis geweest. Ik ken hem van foto's, maar ik heb ook wel een paar vage herinneringen aan hem. Zo weet ik nog dat hij piano speelde, en dat ik vanuit mijn moeders armen naar hem lag te luisteren.

Ik moet toen heel jong zijn geweest, maar toch zijn de herinneringen heel duidelijk. Toen ik een baby was, waren mijn ouders ook nog vaak thuis. Hij bracht me zelfs wel eens naar bed. Dan keek ik altijd heel aandachtig naar hem, alsof ik toen al wist dat ik hem later nog zelden zou zien. James Henry Andrews... mijn vader.

Ja, mijn moeder verzorgde mij ook wel, maar ik heb mijn vader altijd meer gemogen. Zelfs als baby merkte ik al dat mijn moeder altijd haast had, dat ze ongeïnteresseerd en egoïstisch was, en dat ze met haar gedachten ergens anders was als ze mij in haar armen hield. Ze kocht de mooiste spulletjes voor mijn kamer, het werd een echte roze prinsessenkamer. Zo uitte ze haar liefde voor mij.

Na een tijdje gingen mijn ouders weer op pad, en lieten mij als kleine baby aan mijn lot over. Ze huurden allerlei personeel in, wat dag en nacht in huis was. Het kindermeisje Paula had het in het begin wel moeilijk met mij. Ik was een onrustige, huilerige baby die woedend werd als iets niet op tijd was. Kreeg ik mijn flesje vijf minuten te laat, zette ik het op een krijsen. Had ik een vieze luier, brulde ik net zo lang tot zelfs de tuinman en de schoonmaakster kwamen kijken wat er aan de hand was.

Toen ik ouder werd, veranderde ik van een driftig kind in een stil, teruggetrokken meisje. Ik was liever alleen dan dat ik met andere kinderen speelde. Met Sven bleef ik echter wel vriendjes, we werden onafscheidelijk.

Ik zuchtte en trok de dekens ver over me heen. Waarom was mijn hoofd zo vol gedachten, terwijl ik gewoon rustig wilde slapen? Waarom dacht ik aan vroeger, terwijl ik vrijdag het feest van mijn leven zou geven? Wie moesten er eigenlijk allemaal komen? Laura natuurlijk, maar Eline ook en Marieke en Judith en Marco en Erik, en, en... Moest ik drank kopen of begrepen ze wel dat ik daar te jong voor was? Nee, een feest zonder alcohol was geen écht feest voor mijn vrienden. Nouja, vrienden...

Ik zuchtte geïrriteerd en kwam overeind. Ik zwaaide mijn benen over de rand van mijn bed en staarde nors voor me uit. Als ik toch niet kon slapen, kon ik net zo goed nog even tv gaan kijken. In bed was alles zo stil en ging ik me druk liggen maken om niks.

In het donker stommelde ik de trap af, liep de gang door en ging de woonkamer binnen. Ik had geen zin om een lamp aan te doen - ik zette de televisie aan en plofte met de afstandbediening op de bank neer.

Een kwartier lang zapte ik van de ene zender naar de andere. Waarom was er niks leuks? Had ik weer. Verveelde ik me, was er niks op tv.

Ik deed de tv weer uit en opende de deur naar een klein kamertje naast de woonkamer. Nog niet zo heel lang geleden hadden mijn ouders me een drumstel en een elektrische gitaar gestuurd. Het werd zomaar op een dag voor de deur afgeleverd, met een klein briefje van mijn moeder erbij. Ze dachten dat ik het wel leuk zou vinden.

Nouja, ik vónd het ook wel leuk, maar echt geweldig was het niet. Ik had een paar lessen gevolgd, maar had gewoon totaal geen aanleg. Ik vond er ook niet zoveel aan. Even sloeg ik een paar driftige roffels op de drums en ramde met de stokjes tegen de bekkens. Toen liet ik mijn handen weer zakken. De stokjes vielen op de grond.

Mijn ouders probeerden me altijd maar met mooie cadeaus tevreden te houden. Maar geen enkel cadeau, hoe duur ook, kon de leegte in mijn hart vullen - de leegte waar eigenlijk een liefdevolle vader en moeder hoorden te zitten.

De rest van de nacht werd ik gekweld door nerveuze nachtmerries. Ik rolde heen en weer met mijn hoofd op het kussen, wilde wakker worden maar het lukte niet. De donkere nachtmerries hielden me in hun greep, de hele nacht lang.