Rosalía de Castro

Negra sombra

Negra Sombra Cando penso que te fuches,

negra sombra que m' asombras,ó pé dos meus cabezalestornas facéndome mofa.Cando maxino qu' es ida,no mesmo sol te m' amostras,i eres a estrela que brila,i eres o vento que zoa.Si cantan, es ti que cantas;si choran, es ti que choras;i es o marmurio do río,i es a noite i es a aurora.En todo estás e ti es todopra min i en min mesma moras,nin m' abandonarás nunca,sombra que sempre m' asombras.

Fai referencia á profunda dor, provocada por tódalas cousas que lle fixeron sufrir na vida, xa que Rosalía non tivo unha vida fácil, sobre todo os seus últimos anos foron de gran sufrimento pola enfermidade que padecía. A negra sombra que tanto menciona sería un símbolo que representa esa dor que sente, que tanto a atormenta.Podería ter, entre outras cousas,a súa base biográfica na perda de dous dos seus fillos ou tamén pode representar a enfermidade que acabou ca súa vida, polo que no poema está presente a desgraza

Biografría

Rosalía de Castro naceu en Padrón o 15 de Xulio de 1885. Na actualidade, representa xunto a Eduardo Pondal e Curros Henríquez unha das figuras máis emblemáticas do rexurdimento galego , ademais diso, é considerada xunto con Gustavo Adolfo Bécquer, como a precursora da poesía española moderna. A pesar de que no século XIX non era fácil escribir en galego, esta fíxoo, e ademais con éxito. Aínda que foi cultivadora da prosa , onde sobresaleu foi no campo da poesía. Dentro desta destacan tres creacións: Cantares gallegos, Follas novas e En las orillas del Sar .

Rosalía ata cumprir os oito anos estivo vivindo coa súa tía paterna Teresa , e é nesta época cando a escritora se percata de da dura vida do lábrego galego. En Abril de 1886 Rosalía trasládase a Madrid xunto ca familia da súa tía. Un ano despois de chegar a Madrid, publicou un folleto de poesías escrito en lingua castelá que recibe co título de La flor  sendo este moi ben acollido por parte de Manuel Murguía, quen fixo referencia a él en La Iberia. Foi en Madrid onde Rosalía coñeceu a Muguía co cal se casou o 10 de Outubro de 1858. O ano seguinte de casarse, deu a luz en Santiago de Compostela a súa primeira filla chamada Alejandra, seguírona Aura, os xemelgos Gala e Ovidio,  Amara , Adriano Honorato e Valentina (estes dous últimos morreron con temprana idade) 

O domicilio do matrimonio cambiou en múltiples ocasións por problemas económicos e de saúde de Rosalía .Todos estes factores fan que Rosalía sexa unha persoa pesimista. Os seus últimos anos de vida transcorren en Padrón . Xa que nunca disfrutou dunha boa saúde, padecendo unha morte moi ceda. Pouco antes de falecer pasou unha temporada a orillas do mar, por iso trasladouse a Santiago de Carril , logo volveu o Padrón onde o cáncer de útero que padecía foise complicando cada vez máis ata que acabou ca súa vida. Tras tres días de agonía, faleceu o 15 de Xuño de 1885.

Referíndonos a época, Rosalía de Castro é unha das figuras máis salientables do Rexurdimento Galego.Este Rexurdimento é unha etapa histórica de Galicia que se desenvolveu ao largo de todo o século XIX. A característica principal e a utilización do galego como vínculo de expresión social e cultura tras os séculos escuros.

Os esforzos pola recuperación literaria realizados durante os séculos XVII e XVIII foron un apoio importante para os protagonistas do rexurdir definitivo do galego. Na segunda metade do século XIX, en medio dunha crecente axitación intelectual e política, Rosalía de Castro publica Cantares gallegos (1863)

Nas últimas décadas do século XIX, o galego comezou ca súa normalización posto que comezaron a publicarse as primeiras gramáticas e diccionarios en galego. Así comezan as publicacións periódicas ca presencia do galego e inclusive monolingües; exemplos disto último foron O Tío Marcos da Portela ou A Monteira.

O rexurdimento dura desde a publicación de Cantares Gallegos (1863) ata finais de século.

.

.

Teresa Olveira Nieto

Ahinoa Parga Gómez 1º Bac A