Vertrouwende barmhartigheidTerugkijkend op het afgelopen jaar vraag ik mijzelf af: heb ik vertrouwd of gewantrouwd?

Natuurlijk wens ik u van harte een jaar van vertrouwen toe maar ook hoop ik dat u wantrouwen tegemoet wil treden. Sluit wantrouwen in uw armen, wieg het en streel het en leg het met zachte hand het zwijgen op.

Laat uw hart van liefde overstromen zodat wellicht wat druppels bij wantrouwen mogen binnensijpelen en heb geduld, heel veel geduld. En dan hoop ik dat we durven zingen: “stil maar, wacht maar alles wordt nieuw: de hemel en de aarde.”

Nieu

ws

br

ief#

57

febru

ar

i 2012 | #57 | fr

aters c

mm

Zien - b

ewogen w

orden - in bew

eging Kom

en bvb

woord van de redactie

Uit de quote van Gerrit Poels: ‘Aanvaarden dat niet alles op te lossen is en weten dat dát al veel oplost’ spreekt veel vertrouwen. En veel levens-ervaring. Deze helpen hem om in zijn daden en in zijn denken barmhartig te zijn. ‘Het gaat om liefdevolle aanvaarding’, is te lezen in de leerroute-impressie van Joyce Lakwijk.Wim Verschuren vertelt over nieuwe Bewegingen van Barmhartigheid in Sumatra: de spiritualiteit.Pieter-Jan van Lierop schrijft over zijn ervaringen dat ons leven gedragen en geleid wordt.Kortom: deze Nieuwsbrief gaat over het hebben van vertrouwen. In wat er is, wat er was en wat er wellicht nog komen gaat.

Marius BuitingVoorzitter bestuur bvb

Gerrit Poels is vol vertrouwen in het goede werk dat hij, als ‘broodpater’ doet voor broodnodig ( foto: Anne Neijnens)

Vertrouwen opent mijn hart; wantrouwen sluit mij af.Vertrouwen geeft mij hoop; wantrouwen maakt mij somber.Vertrouwen stemt mij dankbaar; wantrouwen zegt mij dat ik niet genoeg heb.Vertrouwen bouwt mij op; wantrouwen breekt mij af.Vertrouwen luistert met aandacht; wantrouwen overschreeuwt anderen.Vertrouwen is geduldig; wantrouwen is ongedurig.Vertrouwen heet iedereen zonder uitzondering welkom; wantrouwen legt op de weegschaal van vriend of vijand.Vertrouwen is barmhartig; wantrouwen kan barmhartigheid niet opbrengen want is nog te zeer met zichzelf bezig.

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

2

Bij de vraag wat Barmhartigheid voor hem betekent denkt pater Poels heel lang na. Iets wat hemzelf ook verwondert, omdat hij zoveel met barmhartigheid bezig is. Uiteindelijk zegt hij: “Het praktisch, op de vloer, bezig zijn met nood. Niet professio-neel, niet diepgravend, maar wat kan ik doen aan dit stukje nood wat ik nu tegenkom. De basis.”

Gelukkig ziet hij ook veel barmhartig-heid om hem heen, maar dat wordt

– pijnlijk genoeg – té snel omgezet in regelingen. En mensen haken, naar zijn mening, vaak ook weer té snel af.Gerrit Poels zelf gaat door waar andere mensen of instanties zijn afgehaakt. Hij redt nu wat hij vroeger wilde redden toen hij naar de missie wilde. Hij heeft nu zijn eigen missie hier in Tilburg.Toen hij 40 jaar geleden begon met de opvang van mensen aan de onderkant van de maatschappij is er in het begin zó hard gewerkt dat het een inhaalslag leek van de 20 jaren ervoor, toen hij

meer met zijn hoofd werkte. Het onoplosbare is onoplosbaar, zegt hij. Van sommige families ziet hij al de 4e generatie. Die herkennen de basis. En dat is de bron waaruit hij put. Evenals het feit dat het hem troost om troost te geven. Als je aanvaardt dat niet alles op te lossen is en dat dát al veel oplost, als je humor in kunt zetten zodat mensen, ondanks hun ellende, toch lachend weggaan, ook dat geeft troost en dan kun je het volhouden, aldus Gerrit.

Met genoegen herinner ik mij mijn vader, zingend in de badkamer. Hij zong daar steeds hetzelfde lied, een verbasterde versie van Rudi Carrell’s: ‘Ik ben zo blij dat ik een stukje van de wereld ben’, waarna hij improviseerde: ‘dat ik de meisjes en saucijsjes van de Hema ken’, om, in het gareel van de tekst komend, te vervolgen: ‘en dat ik mee mag doen met al wat leeft en mee mag ademen met al wat adem heeft’. Vooral het woord ‘adem’ daverde forto fortissimo uit de badkamer. Op dat moment was hij helemaal zichzelf en voelde hij zich één met het universum. Zijn diepere ervaringslaag werd aan-gesproken.

Dit diepe ervaren overkomt veel mensen. Zo kan de visser aan de waterkant al turende naar zijn dobber zó tot rust komen dat hij ook zijn angstige en onrustige gevoelens tot zich toelaat om die beetje bij beetje te verwerken. Zo kan het vele lopen van de bedevaartganger naar Compostella ook een bedevaart naar zijn eigenlijke zelf worden. Het lezen van een goed boek, het beluisteren van een concert, het bijwonen van liturgische plech-tigheden in de kerk, het bekijken van een goede film of een goed gesprek

kunnen dit louterende effect hebben. Al verwijlend bij je ervaringen wordt soms je hart geopend om belangrijke verbanden te zien in je leven en wordt de intuïtie dat je leven gedragen en geleid wordt – dat het ergens toe leidt – bevestigd. Zo krijgt je mens-zijn diepgang, word je steeds meer spiritueel gedragen.

Soms kom je mensen tegen die hun diepere ervaringen cynisch opzij schuiven als te vaag, te soft en te subjectief. Bij hen tellen de te meten waarnemingen waarbij ze soms zelfs de plaats van die gewaarwordingen in de hersenen kunnen aangegeven. Zij wantrouwen hun gevoelens en ook hun relaties als hinderlijk om objec-tieve waarheid te ontdekken. Daarmee schakelen zij belangrijke niveaus van ervaren – het psychisch-relationele en de diepte van het leven – steeds meer uit en leiden zij een ‘verschrompeld’ leven. Dat is pas armoede!

Het valt mij op dat veel meer mensen voortdurend verward zijn in en opge-slorpt worden door wat zij psychisch te verwerken hebben en door wat zij in hun relaties met anderen zoal meemaken. Zij vinden de rust niet om

te verwerken wat er met hen gebeurt en worden als het ware door anderen en door de omstandigheden geleefd. U kent ze wel, die mensen die door spanningen in zichzelf en in hun rela-ties en door hun opgejaagde honger om te scoren en te presteren nauwe-lijks of niet aan zichzelf toe komen en geen ruimte hebben voor hun ziel, dat is degene die ze eigenlijk zijn. Ook al zo’n armoedige manier van leven!

Ik ben erg gelukkig met de spiri-tuele belangstelling van de laatste decennia. Het onthaasten, het genieten van stilte, de nadruk op aandachtig leven, het verwijlen bij gevoelens en de openheid voor de kracht van de Geest, het zijn allemaal mogelijkheden om de volheid van leven te ervaren. Dat is de ervaring van te delen in de natuur van onze wereld en het besef van universeel broeder en zusterschap ook. Daarbij kunnen we de drie niveaus van ervaren – het direct zintuiglijke, het psychisch-relationele en het niveau van de ziel – niet missen om evenwichtige, genuanceerd oorde-lende, open, hartelijke, barmhartige mensen te zijn. Ik heb aan mijn vader ervaren hoe mooi dat is.

Pieter-Jan van Lierop CMM

¶ in de voetsporen van...

ik leer het nog steeds van mijn vader

¶ interview met gerrit poels, alias

de broodpater Tanny van de Ven

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

3

treinreis Joyce Lakwijk

Ervaringen voor en na leerroutedag 3 ‘Barmhartigheid handen en voeten geven’. Weer een leerroutedag zit erop. Ik zit in de trein en ben op weg naar huis. Buiten schemert het en ik mijmer over de dag die achter me ligt.

... Ik sta te wachten op station Den Bosch. Jeanne die mij op gaat halen, is er nog niet. Ik oefen geduld door bewust rond te lopen. Dat hebben we de eerste Leerroutedag van Ton Oostrom geleerd in het kader van Aandachtig Leven. Adem in en ik zeg ‘vrede’, adem uit en ik glimlach. Een prachtoefening die mijn aandacht richt op mezelf. Dus ik neem waar dat ik het koud krijg en dat het toch wel lang duurt.... Even een vriendelijk sms’je sturen om te kijken waar ze is. Geen antwoord. Opeens staat daar iemand aan een onverwachte kant te zwaaien: Jeanne! En ik realiseer me dat je ‘onder de roltrap’ verschillend kunt interpreteren. We stappen in de auto en terwijl we naar Vught rijden, vraagt

zij naar mijn gevoel over het wachten op haar. Dat is een onverwachte vraag. De feiten hadden we doorgesproken, maar mijn gevoel... Ik kijk bij mezelf naar binnen en ja, ik ben wat geïrri-teerd dat ze niet op tijd was en ook dat ze het sms’je niet heeft beantwoord. En daar zitten we dan naast elkaar, open te praten over mijn gevoelens en verwachtingen en die van haar. Ik voel blijheid omdat we het over deze essen-tiële en persoonlijke dingen hebben. Door ze te benoemen treed ik mijn angst “wat zal ze niet denken” met een gerust hart tegemoet. Er ontstaat ruimte en het gesprek wordt luchtig en leuk. Wat een toepasselijke en spon-tane opmaat van deze dag!

De trein dendert kadeng, kadeng, kadeng door. Terwijl de avond onher-roepelijk invalt, zie ik mezelf weerspie-geld in de ruit en denk terug aan wat de kleine, krachtige Vlaamse Ria Weyens deze dag mij leerde over mededogen naar jezelf...

‘Het gaat niet om verandering, maar om liefdevolle aanvaarding.’ (Stephen Levine). Ria oefent met ons het proces om van wonde (angst) naar verwon-dering te groeien in de vorm van een lichamelijke meditatie. Ja, daar ben ik blij mee. Daarin kan ik bewegend bemerken. Zo ervaar ik mijn waarheid, weet ik ondertussen. In de bewegings-cyclus volgen we de stappen: toelaten, loslaten, overgave, ontvangen, delen. En iedere keer komen we weer terug bij de beginhouding, die Toelaten uitdrukt: handen onder en tegen elkaar gelegen, in de vorm van een kommetje op de hoogte van je buik (Hara/2e chakra). Toelaten, erkennen wat is; ik neem de pijn in mijn open handen, ik vecht er niet tegen. Ik draag het met mededogen. Ja, die Jeanne, ze had een cursus Geweldloze Communicatie gevolgd en was aan het oefenen geweest, toen ze mij die eenvoudige vraag stelde: “Wat voel je eigenlijk...”

Het verhaal wordt vervolgd op pagina 7

Gerrit Poels heeft zelf weinig tot niets (meer) met regelgeving, wat hem ook regelmatig in problemen heeft gebracht. En wat hem dingen heeft laten doen vanuit zijn gevoel. Hij vindt dat de professionalisering van de Zorg teveel is doorgeslagen. Dat eerst papieren ingevuld dienen te worden voordat er gekeken wordt waar de mensen behoefte aan hebben. Hulpverleners weten er zelf soms ook geen raad mee.

Die regelgeving was de belangrijkste reden waarom hij stopte met de opvanghuizen. De kern werd uit het werk gehaald. Hij ging nog wel door met de nazorg en daar kwam hij in contact met het fenomeen honger, waarna Broodnodig ontstond.Hij werkt, zoals hijzelf zegt, ook vanuit woede, pijn, verdriet, vernedering, ontstaan vanuit de oorlog, de druk van zijn vader om priester te moeten worden, vanuit de regelgeving van de kerk – de maatschappij – de scholen.

Hij leerde zijn “ziel af te bakenen”.Gelukkig heeft hij deze pijn leren transformeren in liefde, daadkracht. En veel energie, anders kun je dit niet volhouden. Hij geeft nu het “eetbare geloof in plaats van het uitdraagbare geloof”. Hiervoor fietst hij elke nacht 5 uur door Tilburg om brood te brengen bij mensen die zich teveel schamen om het overdag op te komen halen en komen er honderden mensen ‘s middags in zijn tuin brood halen, wat hij krijgt van bakkerijen en broodwinkels. Hij werkt 16 uur per dag, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar. Dat is de winst van zijn ellende.

Gerrit Poels heeft gevoeld dat voor hem de weg van de verkleining zijn weg is. De nu 82-jarige Poels zegt in zijn leven bijna nooit een keuze te hebben gemaakt. Hij ging eerst iets doen en van daaruit ontstond pas de keuze. Hij liet en laat zich nog steeds overwinnen. De keuze komt na de daad.

Zijn vrouw, ook een ex-kloosterling, zegt: “Wij zijn niet uitgetreden, maar doorgelopen”.

Ik (Tanny van de Ven) las ergens: “Vertrouwen hebben is niet naïef, het is de meest moedige daad die je kunt stellen.” Gerrit Poels had het vertrouwen dat het voor hemzelf goed zou komen, ook al wist hij tijdens zijn priesteropleiding en -wijding, dat dit niet zijn weg was. Uiteindelijk is hij uitgetreden, in het volste vertrouwen dat deze nieuwe koers zou gaan lukken. Dat vertrouwen is dubbel en dwars beloond. Voor zijn levenswerk zoekt hij geen opvolging, maar heeft hij het volste vertrouwen dat het door zal gaan. En dat de mensen zich hem zullen herin-neren als een streep licht, zoals het laatste stukje bij een vallende ster. Dat hij even licht heeft gebracht in het leven van mensen. Dan is zijn leven geslaagd, is het af, is hijzelf af. Daar kun je voor leven en daar kun je voor sterven.

ge

da

ch

t e

N g

ed

ich

t b

ar

mh

ar

tige

het kleinste wordt grootals je het met liefde doetpater Damiaan

Leef met vlag en wimpelmaar hou ‘t simpelKoot & de Bie

Barmhartigheid is als de zomerzonwaar je in wintertijd alleen maar van kan dromen;toch zie je haar in vele vormen al gekomenomdat in ’t klein gebeurde wat nu kon.

Omdat de grote dingen povertjes beginnen,de bloemen nooit als bloem geboren zijn;slechts zaadjes in het donker, in de pijndoen toch weer verre toekomst hopen en verzinnen.

Barmhartigheid doet zien met nieuwe ogen,ze opent oor en hart voor wat gebeurten weet dat er weer ergens lente geurt.

Barmhartigheid wil kleine mensen hogenen helder-luid klinkt dan weer opgetogendat warme zon het dorre landschap kleurt.

Rosa Olaerts

O opgaande zonmoeder van alle zonnen,bron van het eeuwige licht,zon van gerechtigheid,baai van barmhartigheid,brandende liefde,hart van het heelal.

Werp uw stralenin het dal waar wij dwalen,ziende blind. Verlos onsvan onze dagelijkse dood,ons genadeloos geld,ons goddeloos geweld.Red onze zielen in nood.

Kom op, goddelijk licht!Verhef uw aangezicht.Verzeng de hebzucht en de haat,heel de wonden van het verleden.Verlicht ons hedenen richt onze voetenop wegen van vrede.

(Lukas 1,78)Hein Stufkens

Het geheim van vreugdeis het leed te kunnen hanterenAnaïs Nin

Twijfels houden ons scherp –zij dwingen ons te blijven zoekenAnselm Grün

WINTER

Gierig scheert de wind de kouzijn mes over hetoppervlak, het schaatsenvan geluid giert in decurve van zijn groeven;Gedreven vliemt hijin het vlakhet zwenkenvan steeds weer hetzelfdespoor; hij houdt niet opalleen te zijn

Roland Jooris

ge

da

ch

t e

N g

ed

ich

t b

ar

mh

ar

tige

Ik ben niet wat ik zou moeten zijn.Ik ben niet wat ik zou willen zijn.Ik ben niet wat ik hoop te zijn.Maar toch: ik ben niet zoals ik ooit eens was.En, bij de genade Gods, ik ben wat ik ben.John Newton

O opgaande zonmoeder van alle zonnen,bron van het eeuwige licht,zon van gerechtigheid,baai van barmhartigheid,brandende liefde,hart van het heelal.

Werp uw stralenin het dal waar wij dwalen,ziende blind. Verlos onsvan onze dagelijkse dood,ons genadeloos geld,ons goddeloos geweld.Red onze zielen in nood.

Kom op, goddelijk licht!Verhef uw aangezicht.Verzeng de hebzucht en de haat,heel de wonden van het verleden.Verlicht ons hedenen richt onze voetenop wegen van vrede.

(Lukas 1,78)Hein Stufkens

LIED VAN BARMHARTIGHEID

Kom, wij gaan van nu af aan met grote ogen zien,wij gaan aandachtig kijken hoe God met ons wil gaan.Wie weet zien wij misschien. Wie weet zien wij misschien.

Kijk, Hij komt ons tegemoetin mensen aan de kant,wij worden diep bewogen,nu weten wij pas goed:zo vraagt Hij ons de hand.Zo vraagt Hij ons de hand.

Wij, in mensen God gezien,vandaag, in deze tijd,wij komen in beweging.Ons erewoord is: ZIEN.Ons doen: Barmhartigheid.Ons doen: Barmhartigheid.

Adri Bosch Landelijke Dag 26 november 2011

Vertrouwen hebben is niet naïefhet is de meest moedige daad die je kunt stellenP. Brusselaers

Humor maakt ons vrij en tot waarachtig mensAnselm Grün

Onze godsdienst putten we uit ons erbarmen met de mensen.Ze zijn te zwak om te leven zonder goddelijk ontfermen.Te zwak om het knarsend draaien van de helse wielen aan te horen.Wie van ons kan zich verzoenen met een heelal zonder één stemvan mededogen, erbarmen of begrip?

Mens-zijn wil zeggen: volkomen vreemdheid te midden van de sterren.Dat is voldoende reden om samen met anderen heiligdommenop te richten van onvoorstelbare barmhartigheid.

Czeslaw Milosz

Gogol Ik lees Gogol. Hij is groot.Hij spreekt van liefde en dood,en dat de menschen klein zijnen voor elkaar venijn zijnen dat, trots alles, dit levennog hoog staat aangeschreven.Richard Minne

¶ barmhartigheid in het buitenland

beweging van barmhartigheid in batakland

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

6

Het Tobameer met het eiland Samosir is bekend bij allen die hun vakantie op Sumatra hebben doorgebracht. De natuur is er prachtig. De sawa’s in alle kleuren groen met daartussen overal grafmonumenten. De glooiende of steile hellingen van het Tobameer en de kleine kampongs met de typische Batakhuizen. Her en der mensen op de velden bezig met planten van de bibit, met wieden of dorsen van de rijst. Daar heb ik een dag of tien van mogen genieten en over de smalle paadjes flinke wandelingen mogen maken.

Maar daarvoor was ik niet daar. Ik was in Batakland om mijn belang-stelling te tonen aan de Beweging van Barmhartigheid in het gebied van de Tobabataks. Drie jaar geleden begonnen, zijn er nu al drie kleine groepen die regelmatig bij elkaar komen. In grote lijnen is de opzet van de Beweging in Nederland overge-nomen. Zo is er al een echt bestuur met een energieke voorzitter. Ook hebben ze een eigen intentieverklaring opge-steld. En ongeveer vijftig mannen en vrouwen zijn participant geworden.Op zondag kwamen we samen in Tarutung voor de algemene bijeen-komst. De zusters scmm aldaar hadden met enkele participanten voor een heerlijke maaltijd gezorgd. Want samen eten dat hoort er in Indonesia altijd bij. Met ongeveer zestig waren we bijeen. Het viel me op, dat er veel echt-paren bij waren. Na het ceremonieel van het welkom heten werd aan mij het woord gegeven. Ik ben begonnen met hun de groeten over te brengen van de Beweging in Nederland. Daarna heb ik verteld over de Beweging hier en vooral aan de hand van de Barmhartige Samaritaan verteld waar het bij barm-

hartigheid in het leven en werken van alledag om gaat. De verhalen en inleidingen werden afgewisseld met dansen: de mainadans van het eiland Nias en de Tortordans van de Tobabataks. Ik heb in het Nederlands gesproken en soms in het Engels met een vleugje Indonesisch er tussendoor. Dat is een handicap in het contact, maar met de vertaling van Ad Hems ging het wel. De afsluiting was ontroe-rend voor mij. Allen die al participant waren, kwamen naar voren en samen spraken ze de intentieverklaring uit. Tevreden ging iedereen, een aantal na eerst de kinderen opgehaald te hebben, naar huis. Het busje waarmee wij in de vallende avond naar Baligé reden zat meer dan overvol. Dat hoort er ook bij. Twee dagen later ben ik vanuit Medan en via Jakarta naar Yogyakarta gevlogen. Daar lag het doel van mijn verblijf in Indonesia: deelname en begeleiding van een internationale bijeenkomst van onze congregatie. Dat gaf mij de gelegenheid om eerst de nog prille Beweging op Sumatra te bezoeken. Ik ben blij en dankbaar te mogen zien dat de beweging in Batakland aan het wortelschieten is.

Wim Verschuren

Langzaam vierde zij het Geheim van Loslaten.Eerst gaf zij haar Groen prijs,toen het Oranje, Geel en Rood,en tenslotte liet zij het Bruin los.Toen ze haar laatste blad had prijs gegeven,stond zij daar leeg en zwijgend, uitgekleed.En leunend tegen de winterluchtbegon zij haar wake van vertrouwen. Ze liet haar laatste blad vallenen keek het na,hoe het naar de grond dwarrelde.Ze stond daar te zwijgen,verkleed in de kleur van leegte,haar takken vroegen zich af:Hoe kun je schaduw geven als er zo veel weg is?

En toenbegon het Geheim van Wachten.Zonsopgang zowel als zonsondergangkeken toe, vol tederheid.Ze maakten haar omtrekken helderder,ze hielden haar hoop levend.Ze hielpen haar te begrijpenDat haar kwetsbaarheid,haar afhankelijkheid en nood,haar leegte en haar bereidheid om te ontvangen,haar langzaam aan een nieuw soort schoonheid gaven.

Elke morgen en elke avondstonden ze daar in stilzwijgenen vierden samenhet Geheim van het Wachten!

boom voor alle seizoenen ¶ oefening in vertrouwen

¶ barmhartigheid in het buitenland

beweging van barmhartigheid in batakland

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

7

meer aandacht voor emma Rien Rijken

Tijdens de Landelijke Dag op 26 november sprak Andries Baart over aandachtig leven en werken. Hij maakte onderscheid tussen blauwe (overwegend instrumentele betekenis (focus) van aandacht) en gele aandacht (de inhoudelijke betekenis (scopus)). In zijn lezing riep Andries de mensen op om zich vooral in de gele aandacht te bekwamen.

Tijdens de inspirerende inleiding van Andries Baart dwaalden mijn gedachten af naar Emma Latap in de Filippijnen. Ik was daar in februari 2011 met mijn vrienden Maya en Jan om mijn zoon Maarten en schoondochter Elaine op te zoeken. Zij hadden hun baan en studie opgezegd om een jaar naar de Filippijnen te gaan.We hebben verschillende eilanden bezocht en kennis gemaakt met de bevolking. Contacten leggen in de Filippijnen gaat snel en gemakkelijk. De mensen leven op straat en zoeken meestal zelf contact met de welvarende westerlingen. In de Filippijnen heb je nog een echte groepscultuur van open-heid, aandacht geven en ontvangen en sociale insluiting (gele aandacht). Instrumentele aandacht (blauwe aandacht) komt weinig voor, omdat er weinig of geen sociale voorzieningen zijn. Voor zorg ben je afhankelijk van familie, buurt en kerk.

In het stadje Tigbauan op het eiland Panai verbleven we een week. Tijdens

een wandeling langs het strand naar Tigbauan zagen we een vrouw met drie kinderen voor een armoedig hutje dat tegen een schutting stond. Op afstand maakten we heimelijk een foto van het tafereel. Nog wekenlang bleef ik denken aan die vrouw en kinderen. En ik werd opnieuw bewogen. Daarom vroeg ik aan Nelly, een kennis uit Tigbauan, om het hutje te zoeken en te vragen of de vrouw behoefte aan hulp had. Een week later kreeg ik bericht dat ze haar gevonden had: Emma Latap. De drie kinderen waren haar klein-kinderen die ze moest verzorgen. Ze leefde van bedelen en hout sprok-kelen. Ze stelde hulp zeer op prijs en ook de aandacht die ze kreeg van de onbekende weldoender uit het westen. We besloten haar voedsel, medicijnen en wat geld te geven. Het nieuws van

de weldoener en engel uit het verre rijke westen verspreidde zich snel in Tigbauan. Binnen de kortste keren hadden we tien armen en zieken, die we voedsel, medicijnen en zakgeld gaven. Om deze mensen blijvend te kunnen helpen, besloten we de aandacht te verzilveren in een Foundation. Nelly heeft zich opgeworpen als beheerder van de Foundation en ziet er als een barmhartige Samaritaan persoonlijk op toe dat medicijnen, voedsel en geld eerlijk verdeeld worden. De aandacht aan Emma heeft zich inmiddels uitge-breid over vele soortgenoten die ook elkaar gevonden hebben.

Dankzij Emma en haar kleinkinderen heb ik ervaren dat Aandachtig Leven en Werken geen grenzen kent en werkelijk leven is met degenen om wie je geeft.

Vervolg van pagina 3

De treinreis is bijna ten einde; ik verlang naar een warme maaltijd. Dan word ik in mijn gemijmer gestoord. Een jongen met een breed hoofd en een grote krullenbos met haar komt binnen. Hij kijkt me aan en grijnst breed naar me. Ik schrik. “Wil hij iets van me...” Hij gaat zitten en rommelt in zijn plastic zak. De conducteur komt

binnen. Bekijkt mijn treinkaart. Loopt dan naar hem toe. Hij blijkt niet te hebben ingecheckt met zijn treinpas. De conducteur maant hem bij het volgende station uit te stappen en dat dan wel te doen. Ondertussen heb ik geconcludeerd dat de jongen licht verstandelijk beperkt is. Hij pakt omzichtig en mompelend zijn spullen bij elkaar. Ik zie het nog even aan; er lijkt een soort stilte in me te vallen. Ik zie, voel, word bewogen... Dan sta ik

naast hem en stel voor hem te helpen. Uitstappen, incheckapparaat zoeken en zorgen dat hij weer verder kan. Andere passagiers geven nog goede tips. Ook de conducteur weet ik te strikken de trein even aan te houden. En zo waar, de jongeman kan zijn reis met dezelfde trein vervolgen, nu met een geldig reisbewijs. Terwijl de trein vertrekt, zwaait hij naar me.

En ik, ik ben thuis gekomen.

¶jaarprogramma

2012Schrijf het alvast

in je agenda

MededeliNgeN vaN het bestuur

¶ Zingen met Jan Kortie2/3 maart 2012vrijdagavond 2 maart: mantrazingenzaterdag 3 maart: verdie-pingsdag StembevrijdenNadere informatie volgt.

¶ redactionele wijzigingenIn 2012 zal de Nieuwsbrief een ingrijpende verandering ondergaan. De papieren Nieuwsbrief verdwijnt en actuele berichten zullen steeds meer digitaal worden verspreid. De website zal langzaamaan het nieuwe

(interactieve) communica-tiemedium worden waar ons jaarprogramma, de mededelingen, verslagen, overwegingen, gedichten en spreuken te vinden zullen zijn (www.barmhartigheid.nl). Deze omslag vraagt nogal wat voorbereidingen die stapsgewijs ingevoerd moeten gaan worden. We zullen jullie hierover in de laatste papieren Nieuwsbrieven regelmatig op de hoogte houden.

¶ in beweging komenVoor die website-nieuwe-stijl zijn we op zoek naar men-sen die inhoudelijk willen meewerken. Te denken valt

bijvoorbeeld aan: het aanle-veren van teksten (zoeken en/of schrijven), het zoeken naar mogelijke links, het schrijven van (boek-)recensies, het inhoudelijk beheren van de website (actueel houden), het beantwoorden van binnenge-komen berichten. De meeste werkzaamheden kunnen gewoon vanuit thuis worden gedaan. Tijdsbesteding: in overleg.

Voor aanmelding of nader overleg kun je contact opne-men met de coördinator Fie Gommers (073-6577044 of fiegommers@barmhartig-heid.nl).

voorlopig JaarprograMMa 2012

2 maart Mantrazingen met Jan Kortie3 maart Stembevrijding28 april Verdiepingsdag Geweldloos Communiceren26 mei Landelijke dag22 september Verdiepingsdag Arbeidsvreugde27 oktober Verdiepingsdag Poezie en Barmhartigheid17 november Landelijke dag

8

be

ric

hte

Nb

ar

mh

ar

tige

bvb

¶ colofonvoorzitterMarius BuitingcoördinatorFie Gommerse fiegommers@barmhartigheid.nlsecretariaatCaroline Timmermansfraters cmm NederlandJan Koppens

secretariaat bvbBoxtelseweg 60, 5261 NE Vughtt 073-6577044e secretariaat@barmhartigheid.nlINGbank: Beweging van barmhartig-heid, Vught 914 8656

redactie NieuwsbriefRina van der HulstDe Volmer 192, 7482 HC Haaksbergene hrvdhulst@kpnmail.nlFie GommersPieter-Jan van LieropWim MaarseWim Verschuren

ontwerp en productieLandofPlenty (Antoin Buissink)druk drukkerij Mart.Spruijt BVwebsite www.barmhartigheid.nl

ter atteNtie

¶ Meezingen op een Zinnige Zondag met de Mattheus passion1 april 2012 13:00 tot 17:00 uur, kloosterhotel ZIN te VughtEntree: € 29,75

Bedoeld voor mensen, die graag willen meezingen met ‘eenvoudige’ delen van de Mattheus Passion. Ervaring

met de Mattheus Passion is niet nodig om deel te nemen. Om 16:45 uur wordt alles ten gehore gebracht in een mini-concert met een verbindende tekst door Niek Hanckmann. Luisteraars zijn van harte wel-kom (ontvangst vanaf 16:30 uur toegang gratis)!Dirigente: Madeleine Ingen Housz Info: www.kloosterhotelzin.nl/agenda

¶ cursus compassie in groningen: De Stichting Platform Religie en Levensbeschouwing Groningen zet zich op ver-schillende manieren in voor meer compassie in de stad. Met bijeenkomsten en cursus-sen worden handvatten gebo-den om zich compassie eigen te maken. In 2012 start men met een Cursus in Compassie.Data: 16, 30 januari, 13, 27

februari, 12, 19 maart 2012Info: www.stadjersvoorcom-passie.nl

¶ alles danstNieuwe verzen van Hein Stufkens (zie ook de blauwe pagina Gedacht & Gedicht).Info: www.lacordelle.nl

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aardeHet water gaat er anders dan voorheen

De stroom van een rivier hou je niet tegenHet water vindt er steeds een weg omheen

Misschien eens, gevuld door sneeuw en regenNeemt de rivier mijn kiezel met zich mee

Om hem dan glad en rond gesletenTe laten rusten in de luwte van de zee

uit: De steen, Bram Vermeulen