THE DANCER & THE SHAPESHIFTER Enchanted Daughters of the Ancient Fairy

Book 4

NOELLE ARROYO

MULA nang matalo sa konsyerto nina Guinevere at Caleb ay hindi nagparamdam sa mga Encantara si Leica Soldita Malvado. But on the day Georgette le Charme Encantara, the last of the Enchanted Daughters, dreamed her Prince Hero dead, nagalaw ang balanse ng enerhiya sa magical realm. Inagaw ni Leica ang kapangyarihan ng Diyosa ng Kalikasan at hindi na lang ang kanyang buhay ang nanganganib sa masamang bruja kundi kaligtasan ng sangkatauhan at nang lahat ng mga nilikha sa buong mundo.

Pero hanggang hindi naililigtas ang kanyang Prince Hero, alam ni Georgette na wala siyang silbi sa lahat. O kahit sa kanyang sarili.

SI Daniel ay isang manunulat na shapeshifter na kahit kailan ay hindi pa nakalayo sa invisible na isla ng Vernaa. Pero nang matuklasan niyang meron siyang misyong mas malawak kaysa kanyang simpleng

eksistensya—at makakasama niya sa misyong iyon si

Georgette na isang fairy-witch—hindi siya halos makapaghintay na simulan ang kanyang adventure.

Sa imahinasyon niya sila nagsimula, pero sa isang masalimuot na pangitain nang ina ni Daniel noong sanggol pa lang siya magtatapos ang kwento ng mananayaw at nang kanyang Buriway.

Ang tanong, pagkatapos ng kwento ay buhay pa rin kaya silang dalawa?

* * *

“Sa panaginip ko, halos mabaliw ako noong akala ko

namatay ka. Hangga‟t hindi ka nila nakikita hindi ako natahimik. Noong dumating ka bilang bayawak, kahit

hindi pa ako sigurado na ikaw nga „yon gumaan agad ang aking dibdib. Kung hindi pa kita mahal n‟on hindi ko na

alam kung ano „yon.”

Kahit na ako’y makapagsalita ng iba’t ibang wika ng mga tao at mga anghel,

para lamang akong kampanang kumakalembang o pompiyang na maingay

kung wala akong pag-ibig.

1 Corinto 13: 1

ONE

BILOG ANG BUWAN nang gabing iyon ng Marso at mistula iyong isang makapangyarihang bantay na mapagpasensyang nakatanod sa lahat ng nilalang sa lupa.

Sa pusod ng gubat sa rancho ng mga Encantara na nasa dulo ng bayan ng San Bernardino, magaan ang mga paang nagsasayaw pauwi si Georgette. Ang tangi niyang gabay ay ang liwanag sa taas na nakakatakas sa mga butas sa pagitan ng mga dahon at dalang mumunting mga ilaw ng mga alitaptap na masiglang nagsisisunuran sa bawat niyang pagkilos. Minsan, tumatakbo siya; minsan ay

lumulukso… at naririnig ang kanyang masayang halakhak tuwing dumadapo ang maliit na mga ilaw sa kanyang balat. Yapak ang mga paa niyang patingka-tingkayad sa mahamog na damuhan na parang isang naglalarong ballerina sa sariling

entablado… o mas tamang sabihing witch enchantress sa sariling maka-kalikasang kaharian.

Isa iyong gabi na puno ng magic. Sa mga bansa sa

Norte, simula ng spring… simula ng buhay. Buntis ang lupa at malapit nang manganak. Nararamdaman niya ang mahika sa nagtatampisaw na liwanag mula sa makapangyarihang buwan sa kalangitan. Hinihinga niya iyon sa kapaligiran.

Mabini siyang tumalon sa ibabaw nang nakausling ugat nang isang matandang puno. Nang bumagsak ang kanyang mga paa sa lupa ay nakaipit na ang orkidyas sa kanyang teynga. Natatanaw na ang hardin ni Lola Mertha sa labas ng gubat at bumilis ang takbo niya. Nagpasalamat siya sa mga alitaptap sa pagsama ng mga ito sa kanya.

At nang makalabas siya sa kagubatan ay ngumiti siya sa liwanag ng buwan na bumagsak sa kanyang mukha at nagbigay nang banayad na init na unti-unting lumukob sa kanyang katawan bilang isang magical na enerhiya.

Tinungo ni Georgette ang bed rock sa gitna ng hardin ng mga bulaklak at nahiga siya roon. Ang spot na iyon sa gitna ng hardin ang kanyang pinakapaborito sa buong universe. She did her

dreaming here—both asleep and awake.

Dito rin niya naiisip maging kanyang mga problema.

Nataboy ang saya sa kanyang dibdib.

Tatlong buwan na lang—tatlong buwan—at siya naman ang haharap sa sumpa ni Tita Leica. Ni anino nang kanyang mangingibig, hindi pa nakikita. Ginagamit na lahat ng paraang praktical at mahiko para hanapin ito pero hindi pa rin ito mahanap. Kahit sa mga visions ng mga seers, wala.

Where. Was. Her. Prince?

Masyadong nanghina si Tita Leica mula noong mataboy ito kay Aleka ng awit ng pag-ibig nina Ate Guinevere at Kuya Caleb nang gabi ng konsyerto. Naroroon din kasi nang gabing iyon si Gregory at ito at si Aleka pala ay nakatakda sa

isa‟t isa. Isang taon matapos gumaling si Aleka mula sa masamang epekto nang mapagkontrol na salamangka ni Tita Leica noong alipin pa nito ito ay ikinasal ang dalawa at ngayon ay tahimik nang naninirahan sa rancho.

Pero hindi pa rin nagpaparamdam sa kanila ang masamang bruha kaya nag-aalala lahat sa kung anumang maaaring hinahanda nito para makaganti at makuha siya.

Itinataboy niya ang takot niya sa pag-alalang binigyan ng proteksyon ng kapangyarihan si Kuya Orlando bago pa nito makilala si Ate Soliel. Malakas ang kapangyarihan ng pag-ibig. Throughout

history, man has always been fickle and weak… but love always remained steadfast in the end.

Nanonood sa nagkikislapang mga bituin sa langit, napabuntunghininga siya. Sa Norse Mythology, noong nilikha ni Prometheus ang mga nilalang sa mundo, sinadya nitong nakayuko ang lahat ng mga hayop maliban sa nag-iisang biniyayaan ng pagkatuto. Hinulmahan nito ito ng tuwid na spine para makatayo, makatingala sa langit at mamasdan ang kalawakan nang perpektong sistema ng mga buwan, ng mga planeta at kumikinang na mga bituin.

Na nagsasabing kahit gaano man kagulo sa mundo, posible ang perfection sa universe. Na kung susundin ng tao ang batas ng kalikasan, they could achieve that beautiful perfection. Eventually, everything would be alright.

Thank you, Prometheus, nangingiti niyang naisip.

Hinanap nang kanyang mga mata ang mga bituin ni Lolo Pilay. Pero madaling-araw na at kapag tinawag niya ito sa ganoong oras, she might give the poor old man a heart attack.

Napalabi siya. Ang pagiging paranoid ni Lolo Pilay ay understatement pa lang ng paranoia nang lahat. Hindi ibig sabihin na hindi lumalabas si Leica, hindi ito nakakaisip nang masama. Malamang na sine-save nito ang pinakamatinding pagsalakay na gagawin nito sa huling mga araw bago ang kanyang kaarawan.

Dahilan kung bakit natatakot siya para sa kalagayan nang kanyang mangingibig, saanman ito naroroon.

Tumagilid sa pagkakahiga si Georgette at nang mamasdan ang mga bulaklak ay gumaan kahit papaano ang kanyang dibdib. Kung ipipikit niya ang kanyang mga mata ay alam niyang makikita niya ang maririkit na mga kulay na parang nasa

kasikatan iyon ng araw—pula, rosas, dilaw, orange,

pinakamatingkad na blue at pinakamaputing puti sa lahat ng mga puti. Kahit ang kaberdehan ng mga sanga at tsokolateng kulay ng mga katawan ng puno ay buhay na buhay.

Pero napakaganda pa rin ng mga ito sa kabila

nang mabining liwanag ng gabi… kagandahang

misteryoso… mystical. Nangungusap iyon sa kanya,

binubura ang takot niya—sinasabing ligtas ang

kanyang mangingibig saan man ito naroroon… nabibigyan ng proteksyon ng kapangyarihan nang kanilang nakatakdang pag-ibig.

Nalukob siya ng kapayapaan at unti-unti siyang inantok. Naghikab siya kaya ipinikit niya ang kanyang mga mata.

She could hear a soft song in the wind… the songs of distant fairy voices. Nakakaengganyo

iyong pakinggan… nanghehele… nagpapaantok.

Nang makatulog siya, ni hindi niya iyon halos namalayan.

NANG MAGMULAT muli si Georgette ay napakunot-noo siya.

Gabi pa rin.

Pero napakadilim. Tumingala siya. Nasaan ang bilog na buwan? Nasaan ang kanyang mga bituin?

Then she realized that she wasn‟t awake.

She was dreaming.

And it wasn‟t a pleasant dream. Hindi halos makita ang mga bulaklak. Hindi matanaw ang liwanag nang kanyang mga kaibigang alitaptap sa bukana ng kagubatan. Everything was black ang gray. She did not like it.

May narinig siyang mahinang tunog sa kanyang tabi at naiinis na napalingon siya roon.

Pagkatapos ay umalpas sa kanyang bibig ang napakalakas na irit.

“Eeeeeeeeeeeek!”

Halos mahalit ang lalamunan ni Georgette sa pagsigaw. Nagtatayuan ang mga balahibo sa kanyang buong katawan nang mahulog siya sa lupa sa tarantang paglayo sa kanyang nakita.

May butiki sa ibabaw ng bato! Hegante at napakahabang butiki!

Anong ginagawa ng bayawak sa kanyang panaginip?!

Gusto mang tumakbo, sa sobrang sindak ay nanigas siyang parang flagpole. Baka habulin siya

nito! Saka niya naalala…

Oo nga pala! Fairy ako, witch pa—powerful ako. At bakit ako matatakot eh panaginip ko ito?!

Pero anong gagawin niya sa butiki, nadidismaya rin niyang naisip. Hurting it made her cringed. Wala naman itong ginagawa kundi panoorin siya sa

kanyang kawalan ng poise. That‟s not enough for her to zap it to oblivion.

“Ano naman kayang klase ng panaginip ito?” naiungol niya.

Monitor lizards were reptiles, weren‟t they? Kinilabutan na naman siya. Pero sinermunan niya ang kanyang sarili.

Georgette, you‟ve handled clay zombies. Snap out of it!

“Right,” sabi niya nang malakas. “It‟s just a

lizard. No problem,” dagdag pa niya. She could maybe stare it down.

At nakipagtitigan nga siya rito, pinakikita ritong hindi siya natatakot. Na kahit anong gawin

nito, hindi siya tatakbo at hindi siya sisigaw at hindi siya hihingi ng saklolo.

What was it doing in her dream, anyway. Usually, she could control her dreams. As in really. Kapag-pumapangit-na-nagigising-na-siya-period. Pinahid niya ang pawis sa kanyang noo. May nakita ba siyang bayawak o pictures niyon recently para managinip siya nang ganito?

Wala naman siyang maalala.

Ang laki nito talaga, mas malaki pa sa water lizard na nakita niya sa Manila Zoo. But instead of

black skin and white spots, this one‟s colors were very alive they were almost breathing. Ito lang ang nag-iisang may kulay sa gray and white niyang panaginip.

Pinaalala niya sa sariling reptile ito, pinsan ng mga alligators at ahas. Walang cute na reptile.

Wrooong. Tortoises were reptiles and tortoises were cute.

And that was it. Even as she tried, she wasn‟t that scared of the lizard anymore.

Dahil nagsisimula na siyang ma-curious.

“And God hath made the word CURIOUS and

CURIOUS was GEORGETTE,” lumabas sa kanyang bibig.

Napangiwi siya. Guilty. Siya ang fly sa flame.

And Ate Soliel and Ate Guinevere weren‟t here in her dream to shoo her away.

At in fairness sa bayawak, it wasn‟t really a dangerous-looking flame. Hindi pa rin ito kumikibo. Ang mga mata nito ay half-lidded na parang antok o bored. His skin was scaly but the

colors were extra-ordinary—dilaw ng araw at berde nang bagong sibol na halaman. Sandaling kumibo ang buntot nito, a flicking that took its

own time and didn‟t scare her at all, habang patuloy siya nitong pinanood na parang

naghihintay itong ipahiya na naman niya ang kanyang sarili.

Hindi na talaga siya natatakot. Maingat siyang lumapit. Huwag sana itong manunggab dahil baka magitla siya at magi itong butiki sa kisame.

Pero wala pa rin itong ginawa. His eyes followed her, oo, pero gaya lang nang isang bored na pusang nakakita ng kilala pero ni hindi nagkainteres bumati. Parang si Garfield, pero bayawak.

Dahan-dahan siyang naupo sa gilid ng bato. Kumiling ang ulo nito na parang gusto siyang makita sa mas magandang anggulo.

At kumbinsido na si Georgette na walang masamang balak sa kanya ang bayawak. Hindi niya maipaliwanag kung bakit, basta alam lang niya.

She reminded herself again that she was inside a dream, very conscious, but still in a dream. And

she knew—this wasn‟t just an ordinary dream. It‟s a magical dream. Anong mensahe ng panaginip na ito sa kanya?

Noong natititigan na niya ito nang walang takot, napagtanto niyang hindi talaga ito pangit. Gaya nang ibang nilalang, it has a beauty all its own. Van Gogh painted flowers that were picked from the countryside then sold years after his death for millions of dollars because the beauty of the flowers could then be seen through his eyes. Ganoong klase ng perspective.

At lalo siyang nakumbinsing merong mensahe sa kanya ang panaginip.

“Hello…” sabi niya rito. Improvement. Kinakausap na niya ang bayawak.

Ano naman kayang gagawin niya kung bigla itong sumagot?

Inangat niya ang kanyang kamay at dahan-dahan niya iyong ipinatong sa ibabaw ng ulo nito.

Pagkalapat na pagkalapat nang kanyang kamay rito, nakarinig siya nang mahinang ingay na hindi nalalayo sa kuntentong purr nang isang pusa. Hindi niya napigilang matawa.

Ahhh. Alam na niya ang misteryo.

He‟s a confused bayawak who thought himself a cat.

“You just love that, don‟t you? Someone must

have spoiled you reckless.”

It opened its mouth and flicked its tongue out. Nandidiri niyang nabawi ang kanyang kamay. Nilawayan siya nito!

“Eeeww. Daniel, kadiri ka!”

Natigilan siya.

Daniel….?

Now where did that come from?

Daniel… ulit niya sa kanyang isip, hindi maipaliwanag ang init na lumukob sa kanyang katawan hanggang sa maabot niyon ang kanyang puso.

“D-Daniel…?” mahina niyang bulong habang nabibingi sa kabog nang kanyang dibdib.

For a moment, nothing happened.

Pagkatapos ay nagsimula itong mangatal. Nangaligkig ang mga spikes sa ibabaw nito at kumislot ang mahaba nitong buntot. Taranta siyang napatayo. Lumakas ang seizure, then blood spurted from its eyes.

“Oh my God…!” naiiyak niya sa takot.

Hindi na lang ang spine kundi ang mga buto ang gumagalaw sa loob ng balat nito na parang gustong umalpas! Sindak na natulala si Georgette dito.

Dahil alam niya kung anong nangyayari. Nagdaraan siya sa ganoon gabi-gabi.

Her beautiful bayawak was changing form right infront of her eyes!

Pero hindi gaya niya na nababalutan ng liwanag, nililindol ito nang kung anong delubyo mula sa loob. It looked so painful, napaluha siya sa sobrang awa rito. Lumapit na naman siya para sumaklolo.

Pero sa kanyang panghihilakbot, bigla itong sumabog.

“Daniieeeeel!” irit niya.

Sa harap niya, umalpas rito ang mahahabang mga biyas, flat na torso at matipunong dibdib nang isang lalaki. Huli ang ulong ang mukha ay nababahiran nang matinding sakit, takot, at matinding pagkatuliro.

Gumiray ito sa ibabaw ng bato. Georgette had

no time to get out of the way… bumagsak ito sa kanya. Bumagsak sila sa damuhan, crushing little wild flowers on the ground. Air was forced out of her lungs. Mabigat ito.

Umungol ito.“Georgette...!”

The feeling of suffocation vanished when she heard her name from his anguished lips. Pero bumagsak ang ulo nito sa kanyang balikat at hindi na ito kumibo.

She turned her shocked eyes to look at his bloody face. Parang nagyelo ang puso niya nang makilala niya ito.

Ang kanyang Prince sa wishing well.

And he looked dead.

Nagising si Georgette at mataas na sikat ng araw.

Pagkatapos ay umalpas sa kanyang bibig ang klase ng sigaw na hindi pa narinig mula sa kanya kahit kailan.

HUMIHINGAL SI Daniel nang magmulat at napabalikwas siya sa pagkakahiga sa mga nets sa bakal na sahig ng deck ng fishing boat na nakaangkla sa dalampasigan ng isla ng Vernaa. Napakurap siya sa liwanag.

Umaga na. Nagtungo siya roon nang madaling araw at nahiga para panoorin ang mga bituin sa langit bago iyon maitaboy nang paparating na araw. Inantok siya at nakatulog. At nanaginip siya.

Napanaginipan ni Daniel ang pinakamagandang babaeng nakita niya sa tanang buhay niya.

Natutulala siyang bumangon para maupo sa paboritong stool nang kanyang ama noong buhay pa ito at namimirata pa ang mga Vernaan. Ngayon ay si Kuya Miguel na, ang panganay niyang kapatid, ang may-ari ng bangka at lider nila sa pagpapalaot.

Tapos na ang pamimirata ng mga Vernaan. Pangingisda, panghuhuli ng hipon at alimasag, pearl diving and culturing at pangangalakal na ang pangunahing pinagkukunan nila ng kabuhayan. Katunayan ay magpapalaot sila mamayang hapon para salubungin ang yateng magdaraan malapit sa isla. Bebentahan nila ng mga produkto ang mayayamang mga sakay niyon.

Sa isla ay may paaralan, library, palengke, craft-making house at maliit na templo ng sambahan. Walang ospital dahil may gift of healing

ang mga Buriway—isa pang tawag sa mga Vernaan. Ang mga pagpupulong ay ginaganap sa sentrong tipunan sa gitna ng isla pero kilala niya ang bawat mukha nang halos anim na daan niyang mga kalahi at wala roon ang sa babae. Maraming taon na ring namumuhay nang tahimik ang mga Buriway sa isla ng Vernaa nang walang istorbo mula sa mga

taga-ibang isla, dahilan kung bakit kung meron mang ibang mukha, malalaman iyon agad nang lahat.

Si Daniel ay matangkad at magandang lalaki, base sa reaksyon sa kanya ng mga dalaga sa isla. Makisig ang kanyang katawan dahil sa pagtatrabaho at paninisid. Sa edad niya ay pwede na siyang mag-asawa pero wala pa siyang napupusuan sa mga dalaga sa Vernaa.

Wala pang nakapagpabilis sa tibok nang kanyang puso gaya ng babae sa kanyang panaginip.

Pumikit siyang muli. Mabilis at napakalinaw

ang pagbalik nito sa kanyang balintataw—ang maamo at hugis-puso nitong mukha, matangos na ilong at mukhang napakalambot, napakapupulang

mga labi… mga labing parang napakasarap halikan.

Ang mga mata nitong nangungusap ang pinakamalinaw sa kanyang alaala. Kumirot muli ang puso niya nang maalala ang lungkot sa mga matang iyon habang umaabot sa kanya ang isa nitong kamay, tinatawag ang kanyang pangalan.

“Daniel… napakatagal na kitang hinihintay…”

Gustong gusto niya itong abutin pero napakalayo nito sa kanya.

At nang magising siya, noong natuklasan niyang panaginip lamang iyon at hindi ito totoo, nagsikip ang dibdib niya. Ni hindi man lang niya ito

nahawakan… ni hindi nakausap. Ang posibilidad na hindi na niya ito muling makita ay parang sugat na nag-antak sa kanyang puso at nagdala nang labis na kalituhan sa kanya.

Posible bang masaktan nang ganito dahil sa isang babaeng nakita lamang niya sa panaginip?

Pero nangyari na ito, hindi ba?

Malungkot siyang napangiti habang naaalala si Georgette. Pagkatapos ay umaliwalas ang kanyang mukha. Dinukot niya sa bulsa ang isang pen knife.

At sa sumunod na sandali, kinutkot nang matulis na dulo ng kutsilyo ang kahoy sa gilid ng bangka ng mga Buriway.

Nang matapos iyon, kritikal niyang tinitigan ang nabuong imahe. Sana nakita niya itong ngumiti kahit sandali lang para naobserbahan niya ang mga linyang nabago. Para nakita niya kung may biloy ito sa mga pisngi gaya ni Georgette, kung paano kuminang ang mga mata nito dahil sa sayang nararamdaman nito.

At naramdaman ni Daniel ang matinding pangungulila na akala niya ay nakalimutan na niya.

“Sino ka?” tanong niya sa larawan. Saka mapait na natawa. Kinakausap niya ito. Naloko na.

Georgette, bulong nang tinig sa kanyang isip.

Napakurap si Daniel pagkatapos ay napakunot-noo. Hindi.

Georgette, giit ng tinig.

Napabuntunghininga si Daniel. Hindi na siya natuto. Hindi niya kinayang suwayin ang tinig na iyon noon. Ngayon pa kaya?

Sabagay, akma ang pangalan para rito. Nababagay sa maamo nitong mukha, sa buhay na

buhay nitong mga mata. At parang… hindi na masakit maalala si Georgette. Hindi gaya nang dati.

Sige, papangalanan niya itong Georgette.

Sandali niyang blinangko ang kanyang isip at pinakiramdaman ang kanyang sarili. Pero ang tanging dumating ay ang salakay ng kakuntentuhan gaya nang dala sa katawan nang mainit na tsokolate sa malamig na gabi.

Napangiti siya.

Noon niya narinig ang tawanan sa dalampasigan. Dumating na ang kanyang mga kapatid at mga

pinsan. Nagbuntunghininga siya habang itinutupi ang pen knife at ibinabalik iyon sa kanyang bulsa.

Hindi nagtagal at isa-isang lumulan sa bangka ang mga ito. Hindi na nagtatakang makita siya, inabutan siya ng Kuya Gabriel niya ng almusal. Sandali lang nitong sinulyapan ang bagong guhit sa kahoy, pagkatapos ay nagkibit-balikat.

“Maganda,” anito.

Hindi siya umimik.

Napapailing itong tumalikod at naghanda na sila sa kanilang pagpapalaot sa hapong iyon.

WALA SA sarili si Georgette nang masaklolohan siya nina Gregory at Aleka. Pinainom siya ni Lola Mertha ng tsaa nang makauwi siya sa bahay at kinalma siya ng mga yakap nito kahit nahihirapan itong papagtagpuin ang mga kamay sa kabuuan niya dahil mataba na naman siya.

Kinwento niya rito ang kanyang panaginip at ang kanyang naramdaman pagkatapos magpalit ng anyo si Daniel.

“Sigurado ako, Lola. Pahiwatig ang panaginip na

iyon. He‟s in danger… I just know it,” umiiyak

niyang sabi rito. “Kailangan ko s‟yang mahanap.

Naiintindihan mo ba?”

“Pinatawag ko na ang mga kaibigan natin at mga

kapatid mo. Parating na sila.”

“Lola, we have to go!” protesta niya. “Now!”

“Pero saan? We have to do more spells and

divinations. We have to know where to go.”

Nagbagsakan lalo ang mga luha sa mukha niya.

“Lola… I‟m scared…!”

Hinaplos nito ang pisngi niya. “Mi bien, ino te molestes. Gagawin natin lahat. We will find him. Hindi natin papayagang may mangyaring masama sa

kanya.”

Dumating sina Lolo Pilay, ang mga gurong sina Teacher Lolita, Teacher Anita at Prof. Nunu, si Aling Lily at ang mga anak nitong sina Kathleen at Veronica na agad na yumakap sa kanya. Pinakinggan nila habang pinag-usapan ng mga matatanda ang gagawin.

“Meron akong naisip, Lola Mertha,” ani Teacher Anita.

“Alam n‟yo kung saan siya pupuntahan?” tanong niya agad habang napapatayo sa lugar kung saan niya katabi ang kanyang mga kaibigan.

“Pwede sigurong mahanap ang mangingibig mo sa dream dimension ng magical realm kung totoong ang panaginip na iyon ay pahiwatig sa iyo na nasa

panganib ang iyong mangingibig,” anito. “Ikaw at si

Daniel ay nakatakda sa isa‟t isa, konektado nang

isang pisi sa mundong hindi nakikita—pero pwede iyong makita nang isang napakagaling na magician sa mundo ng mahika kung saan iyon unang nag-

manifest bago nangyari sa pisikal na mundo.”

“Sinong magician?” pigil-hininga niyang tanong.

“Matatandang mga orakulo,” sagot ni Prof. Nunu.

“Sasama ako,” sambit niya.

Naging maingay sa library. Ayaw siyang payagan ng mga matatanda.

“Higit sa lahat, ngayon ka dapat mag-ingat,

apo,” ani Lola Mertha. “Manatili ka rito sa ligtas

na lugar habang hinahanap namin si Daniel.”

Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig.

“Hindi n‟yo ako isasama? I can‟t stay here.

Nanganganib si Daniel!”

Pero umiling lamang ito at nagkaingay na naman pero pinatahimik ang mga ito nang kanyang lola bago ito lumapit sa kanya para hawakan ang kanyang balikat.

“Georgette, hangga‟t hindi pa natutuklasan ang

binabalak ni Leica, you will stay where you‟re safe

from her hands—dito iyon sa rancho. Go and get

ready,” utos ni Lola Mertha sa iba sa mariing tinig. Pagkatapos ay sinabihan nito sina Kathleen at

Veronica. “Stay here and make sure she stays put.” Hinalikan siya nito sa magkabilang pisngi. “Behave.

We‟ll bring him home.”

“L-Lola…”

Tumiim ang titig nito sa kanya habang sa likod nito, isa-isang naglaho ang mga witches na

makakasama nito sa misyon. “Georgette, listen to

me. Nakatakda kayo ni Daniel sa isa‟t isa at walang basta makasisira sa itinakda ng mga diwata. We were able to protect you and your sisters with our blood in your veins but that was a witch thing. In the magical realm of your fairy ancestors, destiny

was one potent element and it was Time. And Time—past, present and future—was one. Destiny uttered, destiny fulfilled is a fairy principle. Ang itinakda ng iyong Nunong Ina ay itinakda ng

Panahon. If it said he‟s going to save you from

harm, he will.”

Napalunok siya. “I‟m so scared…”

Niyakap siya nito. “Have faith… in him.”

Pagkatapos ay naglaho na rin ito.

Kahit na isa akong propeta; kahit na malaman ko ang pinakamalalim na

katotohanan, at lahat ng uri ng katotohanan;

kahit na nakapagpapalipat ako ng mga bundok dahil malakas ang aking pananampalataya,

wala pa rin akong kabuluhan kung wala akong pag-ibig.

1 Corinto 13: 2

TWO

PAGKAALIS NG MGA ITO, nakumbinsi siya nang kanyang mga kaibigang magpahinga para maging handa sa anuman. Bukod kasi sa sandaling pag-idlip na iyon ay wala pa siyang tulog sa magdamag. Dinalhan siya ni Binay nang tsaang may gatas at ni Aleka nang tuyong mistletoe para hindi siya makapanaginip muli noong nasa kwarto na siya.

“Hindi mo pwedeng mapanaginipan ulit si

Daniel,” mariin nitong sabi. “Tama na ang isang panaginip na magtuturo sa mga orakulo kung nasaan

siya. Sana ay hindi maisip ito ni Reyna Leica.”

Natulala siya rito. Hindi niya naisip iyon. Na maaaring gamitin din nina Tita Leica ang panaginip niya para mahanap si Daniel.

Nilagay niya ang mistletoe sa ilalim nang kanyang unan bago siya matulog.

SA IBANG parte ng mundo…

Maingat sa kanyang paghinga si Leica. Bawat kibot at munting kilos ay napakasakit para sa kanya. Ang katawang inookupa niya ay ilang minuto na lang ang itatagal at kailangan na iyong palitan.

Sa likod niya, naririnig niya ang iyak ng inosenteng birheng gagamitin sa ritwal sa gabing

iyon. Too bad she wasn‟t a powerful witch. Mula nang maagaw sa kanya si Aleka ay wala na siyang natagpuang gaya nito. Hindi na niya ito mababawi sa mga Encantara. Tuluyan na itong naliwanagan sa mga turo ni Merthang Bruja at hindi na niya ito makokontrol pa.

Pero hindi bale.

Narito siya para makuha ang kapangyarihang pinagmulan nang lahat ng kapangyarihan. Gagamitin niya iyon para mapuksa ang magkakapatid at lahat nang kanyang mga kalaban.

Nakatitig siya sa mga heganteng batong nakatayo sa kanyang paligid. Nasa taas sila ng isang bundok sa Syria. Sa kanilang dinaanan,

nagkalat ang mga bangkay… mga nagkamaling kwestyunin kung sino at anong ginagawa ng mga estrangherong dumating sa sagradong lugar na iyon.

Nasa isang napakatandang burial site sila na panalanginan ng mga pagano may sampung milenyo na ang nagdaan. Iyon ang gamit na portal nang unang mga shaman sa paglalakbay sa mundo ng mga ispirito.

Sinundan niya hanggang dito ang isang alamat na iningatan ng mga Malvado.

Tumingala siya sa bilog na buwan ng Spring Equinox at ngumiti kahit masakit iyon sa kanyang tuyong mga labi.

Narito siya para tawagin ang Reyna ng Kadiliman bilang apo nang isa sa nawaglit nitong

mga anak…

NAPABALIKWAS SA kama si Georgette. Malakas ang kabog nang kanyang dibdib. Ang nararamdaman niya ay walang pinag-iba kaninang umagang nagising siya matapos mapanaginipan si Daniel.

Hintakot siyang bumangon at bumaba sa bahay. Lalo siyang nataranta nang makitang nagkakaingay ang kanyang mga kaibigan, sina Binay at Aleka, at ang kanyang mga ate. Dumating na pala ang mga ito. Nang makita siyang nakatayo sa may baba ng hagdan, agad na sumugod ang dalawa ng yakap.

“Naramdaman n‟yo ang naramdaman ko? Something

just happened. I can still feel… something.

Nahihirapan akong huminga,” reklamo niya.

Nagkatinginan ang mga ito.

Sa wakas, si Ate Soliel ang sumagot.

“Nagalaw ang balanse ng enerhiya sa mundo ng mahika at naramdaman ang vibrations sa mundong

ito,” sabi nito.

“What?!” Ang balanse ng enerhiya? It couldn‟t be!

“Sina Lola?”

“They‟re trying to find out why,” sagot ni Ate Guinevere sa mas mahinang tinig.

Paano si Daniel, tanong nang kanyang isip. Alam niya kung gaano kaimportante ang balanse, pero paano si Daniel?

Napahawak sa kanya ang kanyang mga ate, halatang nahulaan ng mga ito ang kanyang iniisip.

“They‟ve already split—ang iba ay sa Syria nagtungo. Doon nasundan ang pinagmulan ng vibrations. Ang iba ay ipinagpatuloy ang paghahanap sa mga orakulo. Somebody has hidden the magus that holds the oracle of dreams. Sumunod

sa kanila si Caleb para tumulong.”

Napatingin siya sa mga ito. Lahat ng mga ito

nangyari habang natutulog pa siya? “Si Kuya

Orlando?”

“Nasa Maynila pa kami nang maramdaman namin ang nangyari sa magical realm at naiwan siya para

magdagdag ng instructions kina Gretchen at Peachy

tungkol sa production line,” sagot ni Ate Soliel. The company has been manufacturing massive quantities of charmed products to get people protected and ready for whatever was coming. Mas maraming lugar at produkto ang nagtataglay ng imahe ni Ate Soliel, mas maraming konsyerto ang ginawa nina Ate Guinevere at Kuya Caleb matapos ikasal ang mga ito shortly after their very first concert, at libo-libong kopya ng dance videos niya ang naikalat sa buong bansa. Alam nilang ang huli nilang pagharap kay Tita Leica ay mas magiging matindi pa kaysa mga nauna. Gusto nilang maihanda ang inosenteng mga taong maaaring maapektuhan. Hindi na nila gustong maulit ang nangyari sa mga taong nabiktima ni Tita Leica noon at ginawang taong putik gaya ni Paquito.

“He‟ll be here any minute now.”

“Sa halip na sumunod kayo kina Lola, dito kayo

pumunta para bantayan ako?” nagi-guilty niyang sabi.

“Georgette… kung totoo ang hinala nating lahat, ang dalawang taong kailangang mapanatiling safe ay ikaw at ang iyong mangingibig. Lola Mertha will make sure that they could get him to safety

habang kami, dito lang sa tabi mo,” mariing sabi ni Ate Guinevere. Hindi na nito dinagdag ang alam na niya. Narito ang mga ito para siguruhing wala siyang gagawing kabalbalan sa pagsunod niya sa kanyang damdamin.

Dumating si Kuya Orlando at lumabas si Ate Soliel para salubungin ito.

“Tayo sa library,” ani naman ni Kathleen. “D‟on unang sumusulpot sina Lola kapag umuuwi sila mula

sa kahit saan.”

Nagtungo sila roon.

Ang unang pumasok sa pinto ay si Kuya Caleb at sinalubong ito nang nagulat na asawa.

“Anong nangyari?” tanong nito.

“Pinabalik nila ako agad dito. They have found

the magus of the oracle of dreams. They‟re trying

to heal him now.”

Naumid ang mga dila sa sinabi nito.

“Una silang nakarating sa isang Neolithic dolmen sa Mt. Holmen sa Syria pero hindi na nila inabutan doon si Leica. Nasundan nila ito sa

pinagtataguan ng matandang magus,” dagdag na paliwanag nito.

Lumapit sa kanya si Kuya Caleb at niyakap siya

nito nang mahigpit. “Georgette, it‟s going to be

alright,” anito sa matatag na tinig. “With the help of the magus, they will know where to find him now.

They‟re going to get him and take him home.”

Hindi siya makaimik pero pinilit niyang ngumiti. Pumasok si Ate Soliel kasunod si Kuya Orlando. Niyakap din siya nito.

“Are you okay? I‟m sorry we couldn‟t come soon

enough,” anito.

“I‟ll feel okay kapag nahanap na nila si Daniel.”

“This Daniel is—“

“The shapeshifter in my dream. My Prince, Kuya.”

“Then he‟s going to be alright. Ako ngang taong tao, ni hindi nakanti ni Leica, siya pa kayang

aswang?”

Natahimik lahat.

“I said something really bad, didn‟t I?” hula nito.

Napabuntunghininga siya. “Isang klase lang ng shapeshifters ang mga aswang, Kuya Orlando. My

Prince is of a different kind. Hindi siya aswang.”

“Of course not. I‟m so sorry,” namumula nitong

sabi. “Tuwing bumibyahe ako sa ere nang million miles per hour, parang naiiba-iba yata ang pwesto

ng brain cells ko paglapag ko sa lupa.”

Napahagikhik si Veronica habang napapailing naman siya.

Pagkatapos, nagbagsakan na lang ang kanyang mga luha.

“Georgette, calm down. Look, magkaka-eye bags

ka na naman,” panakot sa kanya ni Kathleen.

“I don‟t care!” sambit niya. “I just wanna be sure

he‟s safe! I want him to be safe!”

Nag-aalalang napasilip sina Aleka at Binay sa pintuan.

“Gusto n‟yo talagang malaman kung anong

nangyayari?” sambit ni Aleka.

Napalingos silang lahat dito. Pumapasok ito sa pinto kasunod si Binay.

“Walang ibang bruja ang sobrang palalo, paniniwalaan nitong kaya nitong kontrolin ang

kapangyarihan ng mundo.”

“At alam mo ito dahil…?” tanong ni Kuya Caleb. Marami nang isiniwalat sa kanila si Aleka tungkol sa mga panahong naglilingkod pa ito sa dati nitong reyna. Ang mga kahindik-hindik na impormasyon, nakuha nila rito sa pamamagitan ng hipnotismo. Paminsan-minsan ay nakakawala ito sa kontrol nang masamang bruja, gaya na lang noong gabing sinubukan nitong itakas si Paquito matapos itong makilala sa larawan sa wallet nang namatay nitong kapatid. Pero nabisto ito bago tuluyang makatakas ang dalawa at bilang parusa, katawan nito ang ginamit ni Leica noong gabi ng konsyerto.

“Isa iyon sa maraming mga planong halos hindi pa nabubuo sa isip niya noong gabing ginamit niya

ang katawan ko.” Bahagya itong nangatal na parang

ang karanasan ay mas gusto nitong kalimutan.

“Gusto niyang hanapin ang Diyosa,” parang nalilito

nitong sabi, “sa isang portal na daraanan patungo

sa mundo ng mga patay.”

Portal. Wait… napatitig siya kay Aleka.

Pagkatapos ay namilog ang kanyang mga mata.

“Gusto niyang i-possess ang Diyosa ng mundo?!”

“Iyon ang duda ko,” anito.

“Nababaliw na ba siya?!”

“Siya ang diyosa ng mitolohiya,” tarantang sabi

ni Ate Guinevere. “Gaea sa Greece, Isis sa Egypt, Ishtar in Mesopotamia, Juno in Ancient Rome, Frigg

in Scandinavia, also the Incas‟ Pachamama. Siya ang

Diyosa. She couldn‟t be possessed,” protesta nito.

“Selene… mother goddess of the full moon,” nasambit niya habang napapatingin sa kanyang mga

ate. Their mother‟s name was Celine. “She‟s usually represented in art riding a chariot drawn by two

horses …”

Sandaling nagdaan ang katahimikan habang pinagsasaluhan nilang magkakapatid ang sandali. Pero agad din iyong natapos.

“Pa‟no naisip ni Leica na pwedeng ma-possess

ang diyosa ng mundo?” naguguluhang tanong ni Kuya Orlando.

“Because somebody has done it before,” sagot

niya habang napapangiwi. “Or had tried to.”

“Who?” gulat na tanong naman ni Kuya Caleb.

Nagkatinginan na naman silang magkakapatid. Pero si Kathleen ang sumagot.

“Ang Reyna nang masasamang mga bruja—si Reyna

Karema.”

At muli, nagtalo-talo. Naguguluhang nakinig ang mga bayaw niya. Although Kuya Caleb seemed to

understand most that he‟d heard, lalo namang nagmukhang naguguluhan si Kuya Orlando sa pagdaan ng mga minuto.

Hanggang sa hindi na ito nakatiis.

“Teka… teka lang! Hindi ko kayo maintindihan. Anong underworld? At bakit nasali ang Halloween?

Marso pa lang ngayon.”

Bumaling dito ang asawa. “Noong pinag-interesan ni Reyna Karema ang kapangyarihan ng Diyosa, ginawa niya ang ritwal sa gabi ng Samhain,

ang original na Halloween. It‟s in every Samhain night that the veil between our world and the

world of the supernatural is thinnest.”

“Veil? Anong veil? At bakit sa kapangyarihan ng Diyosa siya nagkainteres? Makapangyarihan din

ang Diyos.”

Si Kuya Caleb ang sumagot. “Sa mga witches at sa mga pagano noon at ngayon, Kuya Orlando, nasa

Diyosa ang kapangyarihan, wala sa Diyos.”

Lalo itong naguluhan. “Hindi ko maintindihan.”

Siya ang nagpaliwanag.

“Kuya Orlando, naniniwala ang mga witches at mga pagano na magkapantay ang Diyos at Diyosa at hindi maaaring may isa kung wala ang isa. Para sa kanila, ang prinsipyo ng balanse ng diyos at diyosa ay nagsasabing ang Diyos ang nilikha at ang Diyosa ang may likha. Bilang ipinapanganak, may kakaibang perspective ang Diyos sa cycle ng buhay at rebirth kaya siya ang may hawak ng Kaalaman, ng Katotohanan at ng Pang-unawa. Sa mitolohiya, siya ang laging isinasakripisyo at nabubuhay muli

pagkatapos mamatay. Bilang tagapaglikha naman—

ang nanganganak—ang Diyosa ang may hawak ng

Kapangyarihang lumikha… at sumira.”

“Where did this come from?” gulat nitong tanong.

“Sa mitolohiya ng ancient people mula pa sa panahon ng mga Sumerians. Nasa Egyptians din at

Babylonians.” Ang mga Sumerians ang unang

civilization sa history. “Goddess Worship is the

oldest religion ever.”

“At ang kapangyarihang ito ang pinag-

interesan ni Leica?” hindi makapaniwalang tanong ni Kuya Orlando.

Tumango siya at ang iba pa.

“Pero kung sa Samhain bukas ang mga gates ng underworld, bakit ngayon magtatangkang bumaba

roon si Leica?” tanong naman ni Kuya Caleb.

“Summer pa lang.”

“May isa pang myth tungkol sa full moon ng

Spring Equinox na may kinalaman sa Diyosa,” kinakabahan niyang sabi.

Napahingal sina Veronica. Sinong makakalimot na kagabi ang unang gabi ng full moon ng Spring

Equinox? At alam ng mga ito ang sinasabi niya—ang modern version ng Spring Myth ng mga pagans. Namutla na rin ang iba pang mga witches roon.

Syria was six hours late from here. Sa mga sandaling naramdaman ang shift ng balanse ng enerhiya, nasa taas ng Syria ang full moon.

“There‟s a tradition that could be traced in all the myths all over the Old World and modern mythologists call it the tradition of the

„harrowing of hell‟, ang tradisyon ng pagbaba ng diyos o diyosa ng mitolohiya sa mundo ng mga

patay at muling pagbalik sa lupa sa Spring. There‟s

Persephone from Hades and others… even Jesus‟ reincarnation on Easter Sunday. The neo-pagans‟

version of the myth is this—sa mga buwang berde ang lupain sa mundo ay kasama ng diyosa ang diyos niyang anak pero tuwing darating ang Taglagas ay namamatay ito upang muling mabuhay sa Tagsibol. Hindi na matiis ang panonood sa taon-taong kamatayan ng kanyang anak sa kalupaan, sinundan ito ng diyosa sa paglalakbay nito sa mundo ng mga patay nang dumating ang Taglamig. Nakita siya ng diyos sa mundong iyon ay minahal siya nito, at hinimok siya nitong manatili.

“Pero sinisi ng diyosa ang diyos kung bakit kailangan pang mamatay ang kanyang mga anak. Kung bakit bawat Taglagas ay kailangan nito itong pahirapan. Sagot ng diyos, hindi ito kundi Tadhana at cycle ng Panahon ang dahilan kung bakit namamatay ang mga anak ng diyosa. Na inaalagaan lamang nito ang mga namatay sa kaharian nito upang muling lumakas at sumibol muli. Pumayag ang diyosang manatili roon hanggang sa huling gabi bago ang Tagsibol upang matutunan ang misteryo, at napagkaloob sa kanya ang korona ng diyos. Isinuot niya iyon sa kanyang leeg at iyon ang

naging simbolo ng cycle ng rebirth…”

“Na sa pamamagitan ng diyos lahat ay nagdaraan sa kamatayan at sa pamamagitan ng diyosa lahat ay

nabubuhay muli,” pagpapatuloy ni Veronica sa may

respetong tinig. “At ang misteryo ay… na ang buhay ay paglalakbay patungong kamatayan at ang kamatayan ay paglalakbay patungong muling pagkabuhay. Sa panahon ng Tag-init, muling nagbalik ang diyosa sa lupa dala sa kanyang sinapupunan ang diyos niyang anak. At nagsimula muli ang misteryo ng sirkulo ng buhay sa lupa sa

Tagsibol.”

Nagbuntunghininga siya at iyon ang

umistorbong ingay sa katahimikan. “Of course, gaya nang ibang myths, this is all symbolism of the cycle of creation. Ang significant dito, umaakyat ang goddess deity sa kalupaan kasabay nang pag-

akyat ng bilog ng buwan ng Spring Equinox—which was last night. Leica may have tried to receive her

energies in one of the portals—sa ancient dolmen

na iyon sa Syria.”

“And after all that‟s happening in the world right now, hindi nakapagtataka na isang dark

goddess ang natyempuhan ni Leica,” galit na sambit ni Kathleen.

“Dark Goddess?” naguluhan na namang sambit ni

Kuya Orlando. “Evil ba ito?”

“No!” protesta nilang lahat.

“Gaya nang walang dilim kung walang liwanag, merong dark sides ang goddess at ang god. For the

goddess, imagine a loving mother, hon,” paliwanag

ni Ate Soliel dito. “Loving is her positive side. But the negative side of her is the one that

teaches her child the error of its ways—iyong parte ng mga ina natin na nagpapangalog sa mga tuhod natin sa takot. Noong bata ka pa, anong naramdaman mo kapag may nagawa kang kasalanan at nabisto ka ni Mommy? O kaya may nagawa kang kabalbalan sa school at pinatawag ang Mommy mo ng Principal? Is she evil when she does her duty of

disciplining you?”

“Oh.” Napangiwi itong lalo. “That puts things in

perspective, alright.”

“If the goddess is both positive and negative in balanced proportions, she would be whole. Whole

is good,” paliwanag din niya. “Pero ang positivity at negativity na ito ay hindi mabuti o masama sa

point of view ng mga pagano… it just is. Kapag may imbalance at ang negativity o positivity ay naging mas angat kaysa isa, ang isang pagano o isang good witch ay gagawa ng paraan para maibalik ang balanse dahil hindi maganda ang

idudulot niyon—gaya nang ginagawa ngayon nila

lola.”

Narinig ang isang Navajo chant mula sa buong tinig ni Kuya Caleb.

“With Harmony may I walk, With Harmony behind me, may I walk, With Harmony above me, may I walk, With Harmony below me, may I walk, With Harmony all around me, may I walk.... It is finished in

Harmony, It is finished in Harmony…”

Nagpapasalamat siyang ngumiti rito bago siya

napalunok. “Pero p-paano kung… kung ang pinag-uusapan natin ay isang non-pagan cosmos kung saan prevalent ang paniniwala sa absolute-evil, sa absolute power, sa absolute fear at absolute greed at walang alam tungkol sa harmony na way of life lamang para sa mga pagano? At kung sa cosmos na ito ay may isang Leica na interesado sa powers ng

isang d-dark goddess…” sabi niya sa tinig na

nagsimula nang mangatal. “Nang isang galit na

Mother Nature…”

Yumuko si Ate Soliel para yakapin siya.

Niyakap din niya ang mga braso nitong nakapalibot sa kanya.

“Anong ginagawa nila? Ano nang nangyayari?” mahina niyang bulong. Her terror couldn‟t be held back anymore because not only was she worried now about Lola Mertha and the others, naiisip niya kung anong laban ni Daniel sa isang Leica na taglay ang kapangyarihan nang isang galit na Diyosa.

Nakikita niya sa isip niya ang duguan nitong mukha sa kanyang panaginip. Ang nakapikit nitong

mga mata… at napahagulhol siya.

She hadn‟t felt this helpless all her life.

“WALANG MAG-AANGAT ng ulo o sisilip sa mga piring

ninyo,” malakas na sigaw nang isa sa mga lalaking may hawak na de-kalibreng baril sa deck ng isang

puting yate. “Hindi kami mangingiming patayin ang

sinumang makakikita ng mukha ng mga pirata.”

Kung posible pa, lalong nangaligkig ang mga nakadapa sa deck.

May walong pirata sa yate. Umiikot ang isa hawak ang isang telang bag kung saan nito ibinabagsak ang mga alahas na pinahubad sa mga bihag. Sa loob naman ay naririnig ang ingay nang iba pa na naghahalughog ng mga valuables roon.

“Boss! May paparating na bangka!” biglang sigaw nang isa.

Napalingos ang lider. Hindi nga kalayuan, isang makulay na fishing boat ang namataan.

“Namputsa! Saan galing? Bakit hindi n‟yo

nakita?”

“Boss, basta na lang sumulpot!” sabi ng naunang

nagsalita habang namumutla. “Hindi ko

maintindihan… kanina lang wala tapos biglang

andiyan na lang…”

Binatukan ito ng katabi. “Gago! Pwede ba naman

„yon?”

“Totoo namang basta na lang sumulpot! Parang

malikmata!” angil ng nabatukan.

“Tahimik!” sigaw ng lider. Kinakabahan siya. Narinig na niya ang tungkol sa mga bangkang basta na lang sumusulpot sa parteng ito ng karagatan. Multo raw ang mga iyon ng mga magdaragat na nasawi dahil sa mga bagyo.

At mga pirata.

“Boss, lumalapit,” kinakabahang sabi ng isa.

Hindi siya makaimik. Bakit siya naparalisa bigla? Parang may gusto siyang maalala. Bakit parang nangyari na ito dati?

“Boss, anong gagawin natin?” muli‟y tanong ng tauhang bantay. Pero parang nagmumula sa malayo ang tinig na iyon.

“Sa susunod na makikita mo ang bangkang ito,

tumalon ka sa tubig at lumangoy ka palayo… at wala kang maaalala…”

“Tumalon kayo sa laot,” utos niya sa mga tauhan.

Tumingin sa kanya ang mga ito na parang bigla siyang tinubuan nang malaking ilong sa kanyang noo.

“Boss?”

“Tumalon sa laot… at lumangoy… palayo… at

huwag umalala…” sabi ng lider ng mga pirata.

Nagkurapan ang mga tauhan. Nagdaan ang kung anong blangkong ekspresyon sa mukha ng mga ito.

At iyon lang. Isa-isang pumihit ang mga ito, lumiban sa railing ng deck, at nagtalunan sa tubig.

Pinakahuli ang lider ng mga pirata.

Pa-dive pa.

SA BANGKANG pangisda ng mga Buriway, nagtatawanan ang mga sakay. Sina Miguel, Raphael, Gabriel, Uriel at Daniel at pinsang sina Leo at Karlo dahil sa mga piratang isa-isang lumalangoy palayo.

“Ayos na ang buto-buto,” natatawang sigaw ni Gabriel.

At nagtawanan ang mga ito habang hinahanda ang mga panindang iaakyat nila sa yate.