1

Nr 15, styczeń 2019

Szkoła Podstawowa w Złotokłosie

1. Otchłań - wiersz - str. 2

2. Życie na wagę złota - str. 3

3. Sport a biznes - str. 4

3. Komiks - str. 7

4. Odchudzanie

w XXI wieku - str. 13

5. Granica światów

- reportaż - str. 15

6. Cyfrowy detoks - str. 17

7. Dowcipy - str. 19

Nowy rok oznacza nowe wyzwa-

nia, postanowienia. Nowy - nie stary,

więc lepszy, bo budzi nowe nadzieje,

bo tym razem się uda. Będzie sukces,

no może sukcesik, ale będzie.

Pamiętaj, nigdy nie rezygnuj

z realizacji celu tylko dlatego,

że osiągniecie go wymaga długiego

czasu. Czas i tak upłynie… Więc do

dzieła. Pamiętaj, że dobrze zaczęte

jest jak w połowie zrobione.

Jeśli chcesz mieć coś, czego nie masz,

to zacznij robić to, czego nie robisz,

np.: śmiej się , słuchaj więcej niż

mów, tańcz, nie opowiadaj innym

o swoich talentach, raczej je pokaż,

nie garb się , uprawiaj sport, miej kil-

ka własnych sekretów, jedz śniadanie,

nie osądzaj innych surowiej niż sie-

bie, a w nocy - smacznie śpij.

Redakcja

2

Moje ciało zapada się w lodowatą toń, ogarnia mnie chłód odmętu, przeszywa skórę i mięśnie. Spadam coraz niżej, Z każdą sekundą tracę siły. Ciemna otchłań pochłania mnie, opadam bezwładnie na mroczne dno. Nagle otwieram oczy, budzę się. Zaczynam panicznie szamotać się w wodzie. Chcę popłynąć do góry, znaleźć się na powierzchni. Rzucam się na wszystkie strony, wiję się jak ryba złapana w sieć. Wydobywam z siebie całą siłę. Widzę nade mną światło. Ono przenika wody, ale moje ciało staje się coraz cięższe. Moje kończyny przestają pracować, mróz przeszywa moje mięśnie, Mój puls powoli słabnie. Widzę, jak powierzchnia zaczyna się oddalać, Znowu jeszcze przez chwilę wierzgam nogami, wymachuję rękami. Zaczyna brakować mi powietrza, energia powoli umyka z mojego ciała. Powoli otula mnie gęsta czerń, gdzieś tylko przebije się ostatni błysk światła.

Jaka szkoda, że nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc. Jaka szkoda... Nic nie widzę. Na moich oczach szczelnie związana jest opaska. Po omacku staram się znaleźć wyjście z ciemnego pokoju. Słyszę zza ścian głosy, jakieś krzyki. Rozumiem je. Docierają do mnie też szepty, ich szepty. Nie przebijają się jednak przez barierę. Dochodzą, a jednak ich nie ma. Próbuję coś powiedzieć, ale moje usta nie mogą wydać żadnego dźwięku. Pokój zaczyna się zmniejszać. Jestem w małej klatce. Przestały do mnie dochodzić jakiekolwiek dźwięki. Moje ręce są teraz związane grubym sznurem, usta zaklejone taśmą. Siedzę gdzieś w kącie. Może po policzku spływa mi łza, może staram się krzyczeć, może już oszalałam. Nie mogę już wstać, nie mogę się ruszyć. Ale nie mogłam im uwierzyć, oni nigdy nie mieli racji. Karolina

3

Kiedy więźniowie doszli do obozu

w Pruszkowie, mój pradziadek Antoni i wujek

Dodek obmyślili pewien plan. Pradziadek uro-

dził się na Śląsku, więc bardzo dobrze mówił

po niemiecku, a wujek Dodek przed wojną

pracował w banku. Obaj mężczyźni podjęli

próbę ratowania swoich rodzin, ale i innych

mieszkańców swojej kamienicy. Wujek powie-

dział do dziadka: „Ty, Antek, będziesz gadał,

a ja będę płacił”. Wypruli z płaszcza mojej

babci złote świnki, wypchali sobie nimi kiesze-

nie i poszli do komendanta pruszkowskiego

obozu. Za te pieniądze zostali z obozu uwol-

nieni mieszkańcy całej kamienicy. Pradziadek

zachował wtedy dla siebie trzy świnki, które

przekazał swoim dzieciom, a one swoim.

Zosia

Kiedy powstanie się skończyło Niemcy wy-

sadzali po kolei każdą kamienicę. Więc moi

pradziadkowie mieli dwa wyjścia: albo zostać

w kamienicy i spłonąć, albo pójść do obozu

odosobnienia (potem koncentracyjnego).

Druga opcja dawała szansę przeżycia, więc ją

wybrali. Całą kamienicę skierowano do obozu

w Pruszkowie. Moja babcia, która miała wte-

dy 4 lata, drogę do tego miasteczka przeszła

na bosaka. Prababcia Lucynka jeszcze przed

powstaniem zaszyła w płaszczach swoich

dzieci złote pięciorublówki, zwane świnkami.

Moja rodzina pochodzi z Warszawy. Mieszkała w niej w czasie II wojny

światowej. Latem 1944 r. zaczęło się w stolicy powstanie...

Przed atakami Niemców, ulicznymi wal-

kami moi pradziadkowie wraz z małymi

dziećmi schowali się w piwnicy. Tak też uczy-

nili ich sąsiedzi. Prababcia Lucynka (bardzo

zaradna kobieta) opiekowała się wszystkimi

dziećmi zgromadzonymi w piwnicy jej kamie-

nicy, pradziadek zdobywał dla nich jedzenie,

lekarstwa, rzeczy potrzebne do przeżycia.

Robili tak i inni. W tym niewyobrażalnie cięż-

kim czasie warszawiacy potrafili sobie poma-

gać. Przetrwali gehennę, naloty, ataki artyle-

rii, podpalenia, burzenie domów, głód, pra-

gnienie, koszmar upału potęgowany wciąż

płonącym miastem.

4

Odpowiedzi na to pytanie jest wiele. Odniosę się do tego zagadnienia, sięgając po przykłady z piłki nożnej. Jest bardzo wie-lu piłkarzy , którzy zarabiają bardzo dobrze w porównaniu z zawodnikami innych dyscy-plin. Ta tendencja rośnie i będzie rosła. Co-raz więcej inwestorów wchodzi do świata pił-ki nożnej. Jest to środowisko, w którym od-powiedni kapitał, doświadczenie oraz niewyi-maginowane, realne cele sprawiają, że można wiele osiągnąć (zarówno na tle spor-towym jak i finansowym). A to dlatego, że bez wahania trzeba stwierdzić, że piłka noż-na to najpopularniejszy sport na „naszej pla-necie”. Aby zobrazować skalę finansową, w jakiej się obracamy, podam na przykładzie FC Barcelony średnie dochody i wydatki tego klubu. W sezonie 2017/2018 zatwierdził bu-dżet 897 mln euro, z czego aż 187 mln po-szło na zarobki piłkarzy! Są to naprawdę ogromne pieniądze. Duma Katalonii wygene-rowała przychody ok. 200 mln za prawa transmisyjne oraz 200 mln za sprzedaż bile-tów i gadżetów na całym świecie. Pozostałe 400 mln zarobiła z tytułu sponsoringu, wy-granych rozgrywek i transferów. Podaję te dane, aby uświadomić, jak sport rozwinął się w stronę biznesową.

Najlepiej zarabiający sportowcy

na świecie

W rankingu najlepiej zarabiających

sportowców w 2018 r. podium znalazło się

dwóch piłkarzy i bokser. Pierwszą setkę cał-

kowicie zdominowali jednak gracze NBA,

ponieważ znalazło się ich tu aż 40. Jest to

znaczący progres w stosunku do poprzed-

nich lat (w 2016 r. było ich tu 16).

Na pierwszym miejscu rankingu jest

bokser Floyd Mayweather, którego całkowi-

te zarobki wyniosły 285 mln dolarów (275

mln liczyły pensje, natomiast 10 mln spor-

towiec uzyskał z tytułu sponsoringu). Kolej-

ne miejsce tego zestawienia zajęli Lionel

Messi oraz Cristiano Ronaldo, których łącz-

ny dochód przekroczył 220 mln. Czwarte

miejsce przypadło ponownie w udziale bok-

serowi. Tym razem mowa jest o Conorze

McGregorze, który zarobił 99 mln. Piąty wy-

nik (uwzględniając całkowite zarobki: pen-

sja, kontrakty reklamowe) uzyskał Neymar

– 90 mln. Szóste miejsce zajął LeBron Ja-

mes, reprezentujący grono koszykarzy. On

zarobił 85,5 mln.

Zarobki sportowców to temat wzbudzający wiele kontrowersji. Z różnych źródeł wynika jednak, że na szczególnie wysokie dochody mogą liczyć jedynie przedstawiciele kilku dyscyplin o największej popularności. Zalicza się do nich m.in. piłka nożna, koszy-kówka, hokej, boks, tenis, futbol amerykański, golf oraz formuła jeden.

Dla kogo i dlaczego tak dużo?

5

Najlepiej zarabiający polski

sportowiec

Obecnie największe dochody spo-śród polskich zawodników uzyskuje Robert Lewandowski. W zeszłym sezonie (2017/2018) zyskał blisko 100 mln zł. Ogromną cześć tych dochodów stanowiła pensja z Bayernu Monachium, wynosiła 84 mln zł. Wynagrodzenie to jest największe w historii Bundesligi! Pozostałe 15 mln Po-lak zainkasował dzięki kontraktom rekla-mowym.

Dysproporcja finansowa po-

między różnymi dyscyplinami

Ostatnio zakończyły się Mistrzo-stwa Świata w Siatkówce . Nasza repre-zentacja wygrała ten bardzo prestiżowy turniej, od światowej federacji siatkar-skiej otrzymała 200 tys. euro do po-działu. Są to niewielkie pieniądze, biorąc pod uwagę rangę imprezy. W czerwcu tego roku 2018r. odbyły się Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej. Nasza kadra, mi-mo że nawet nie wyszła z grupy, dostała od FIF-y 20 mln euro do podziału! Z cze-go wynika aż tak duża dysproporcja? Przecież siatkówka to popularny i wido-wiskowy sport. Różnica polega na tym, że w siatkówce jest o wiele mniej dużych sponsorów – gwarantujących stałe i wy-sokie dotacje. Problem leży także w piłce klubowej. Siatkarskie drużyny klubowe są mało popularne w porównaniu z siat-karską piłką reprezentacyjną. Pieniądze idą proporcjonalnie obydwoma katego-riami.

Problem jest globalny. Mecha-nizm jest powtarzalny także w przypad-ku innych dyscyplin. Nasi lekkoatleci, zdobywając w 2017 r. złoty medal na Mistrzostwach Świata w sztafecie 4x400 m, bijąc przy tym rekord świata, otrzy-mali zaledwie 80 tys. euro do podziału. Według niektórych jest to po prostu nie-sprawiedliwe.

Warto zaznaczyć, że zwycięzca tego

zestawienia – Floyd Mayweather zarobił nie-

mal wszystko w jeden wieczór, dzięki sierp-

niowej walce z Conorem McGregorem . Tym-

czasem Cristiano Ronaldo za jeden opubliko-

wany post na Instagramie otrzymuje 569 tys.

funtów, czyli jakieś 2 731 200 zł !!! Można to

porównać ze średnią krajową w Polsce, która

obecnie wynosi ok. 4000 zł netto. Osoba o

takich zarobkach musiałaby pracować 56 lat,

żeby mieć pieniądze, które Cristiano inkasu-

je za jedno zdjęcie.

6

Na świecie powstała specjalna organiza-

cja zajmująca się pomocą zawodnikom, któ-

rzy stracili fortunę życia. Jest to bardzo po-

trzebne, bo coraz częściej zawodowi sportow-

cy nie potrafią żyć po zakończeniu kariery.

Paradoksalnie co 4 zawodnik NFL zarabiający

powyżej 300 tys. dolarów rocznie „na eme-

ryturze” jest bezdomnym lub żyje w bardzo

skromnych warunkach.

Jak dysponować zarobionymi

pieniędzmi?

Racjonalne dysponowanie wielkimi pieniędzmi nie jest łatwe. Często wielcy sportowcy to, delikatnie mówiąc, w prze-szłości osoby niezamożne. Nagły przypływ gotówki może spowodować kłopoty. Dosko-nałym na to przykładem jest przypadek Mi-ke’a Tysona. Legendarny bokser posiadał majątek szacowany na 400 mln dolarów! Obecnie mężczyzna posiada ok. 13 mln dłu-gów wobec amerykańskiej skarbówki oraz 10 mln niespłaconych alimentów. Jak można było do tego dopuścić?! Tyson słynął z roz-rzutnego życia. Wydawał ogromne pieniądze na pałace, luksusowe samochody, a nawet na prywatnego tygrysa. Gdy dysponuje się tak wielkimi środkami, warto się jednak za-bezpieczyć, np. w postaci lokaty, której hi-potetycznie nie można otworzyć przez 10 lat.

Na koniec chciałbym przedstawić tezę

do rozważenia przez czytelników. Co byłoby

bardziej skuteczne? Tworzenie fundacji zaj-

mującej się sportowcami, którzy nie mają

za co żyć, czy prowadzenie wczesnej eduka-

cji ekonomicznej dotyczącej zarządzania pie-

niędzmi w klubach - dla przyszłych wielkich

sportowców?

I jeszcze pół żartem pół serio:

Kasa w sporcie

Mieć pieniądze dobra rzecz,

z oszustwem w sporcie precz.

Ambicja, pasja i walka do końca,

majątek to priorytet tylko dla jakiegoś

dzwońca.

Sportowcem wielkim jest zostać moim celem

przy okazji milionerem.

Jakub Wyrzykowski

7

komiks Janka Kaczmarskiego

8

9

10

11

12

13

Dzisiaj ta liczba jest zapewne dużo

większa. CBOS wskazuje, że co najmniej

36% ankietowanych (tych, którzy są na

diecie) oświadczyło, że robi to, aby

schudnąć, 30% - chce się zdrowo odży-

wiać i poprawić kondycję, a 34% jako

powód wskazuje chorobę.

Liczba tych, którzy kontrolują warto-

ści odżywcze, kalorie posiłków wciąż ro-

śnie. Niestety, choć polskie społeczeń-

stwo z jednej strony mocno się odchu-

dza, to z drugiej - tyje w coraz szybszym

tempie. Nadwagę ma już 60% Polaków,

na otyłość choruje natomiast 27%. Wielu

ludzi szuka więc porad u wujka Googla.

Tam, często na stronach internetowych

rzekomi profesjonaliści prezentują

„niezawodne sposoby na schudnięcie”.

Dlaczego tak jest? Zawód dietetyka

w Polsce nie jest regulowany, z czego

wprost wynika to, że dietetykiem może

tytułować się absolutnie każdy. Dlatego

naprawdę trzeba uważać, nie wierzyć

wszystkiemu, co w Internecie jest napi-

sane.

Nie potrzeba wiele - odrobina zdrowego rozsąd-

ku, żeby skomponować sobie zdrową dietę. Więk-

szość z nas jest w stanie sobie z tym poradzić.

Zalecenia : 4-5 małych posiłków dziennie, co naj-

mniej 2 litry płynów, 5 porcji warzyw i owoców

(w tych posiłkach!), produkty pełnoziarniste itd.

itp. - brzmią jak wyświechtane slogany, ale na-

prawdę stosując się do tych prostych zasad, ma-

my szansę świetnie się odżywiać.

Czy możemy stwierdzić, że na punkcie szczupłej sylwetki polskie społeczeń-

stwo już zwariowało? Jak wynika z sondażu przeprowadzonego w 2014 roku

przez Centrum Badania Opinii Społecznej 26% Polaków stosowało jakąś dietę.

14

Na tę pierwszą choruje - według różnych

statystyk - co setna, a może nawet co

pięćdziesiąta dorosła osoba. U młodzieży

zjawisko to jest kilka razy częstsze. Zdarza

się nawet raz na 20-25 osób. A to oznacza,

że średnio na jedną klasę szkolną przypada

osoba z zaburzeniem odżywiania. Straszne,

prawda? Dlatego najważniejszy zawsze jest

umiar. Rozsądek i umiar. A jeżeli ktoś bar-

dzo chce schudnąć i nie nabawić się jakiś

skutków ubocznych zawsze można znaleźć

wykwalifikowanych dietetyków, którzy mo-

gą pomóc.

Weronika Gurynow

Większość idzie jednak na skróty. Kończy

się to efektem Jo-Jo albo niezrzuceniem wa-

gi. Wśród genialnych pomysłów z błyska-

wicznym efektem królują takie perełki:

Wsmarowywanie sobie w różne miejsc

kremów spalających tkankę tłuszczową.

Oczywiście bez żadnych ćwiczeń. Powo-

dzenia…

Diety polegające na jedzeniu nasączo-

nych wodą lub octem wacików. Tak, tych

do zmywania makijażu. Porażka na całej

linii i poważne konsekwencje dla więk-

szości organów.

Połykanie jajeczka tasiemca – pozosta-

wię to bez komentarza.

Palenie papierosów lub zażywanie narko-

tyków. Naprawdę nie wiem, czy można

coś głupszego wymyślić.

Jedzeniem w ciągu dnia tylko jabłek, jo-

gurtów i gumy do żucia – dieta prosto

z polskich gimnazjów, czyli jak wygrać

klasowe zawody w gubieniu kilogramów.

Chcemy być chudzi, bo to jest lepiej po-

strzegane przez rówieśników, ale też bar-

dziej podobamy się samemu sobie. Gdy

nie udaje się nam dopasować do wymagań,

zaczyna się spadek własnej samooceny,

co w najgorszych wypadkach powoduje

anoreksję czy bulimię.

W szkołach temat odchudzania jest szcze-

gólnie powszechny. No bo jak nie jesteś

szczupły i atrakcyjny, to nie jesteś fajny.

Jest to też spowodowane dojrzewaniem

i większą świadomością własnego ciała.

15

W kierunku Grodna wyruszamy około godziny 14.00, na granicy jesteśmy cztery godziny póź-niej. Tu po raz pierwszy spotykamy się z cywi-lizacją wschodnią. Dostajemy do wypełnienia deklarację celną, zapisaną cyrylicą bez tłuma-czenia na jakikolwiek język posługujący się al-fabetem łacińskim. Na szczęście pani celniczka pomaga nam wypełnić deklarację, ale gdy z ra-dością wręczamy jej papiery, które przy jej po-mocy wypełniliśmy, mówi nam, że za pięć mi-nut kończy swoją zmianę i nie zdąży nas odpra-wić. Musimy czekać na nowych celników. Po piętnastu minutach patrzenia w niebo, zau-ważamy kątem oka, że jest kolejna zmiana. Z radością wręczamy pani celniczce naszą de-klarację. Ze zdziwieniem słyszymy, że jest wy-pełniona źle – przecież uzupełnialiśmy rubryki z poprzednią kompetentną strażniczką punktu odprawy. Z pewną irytacją przepisujemy doku-menty jeszcze raz zgodnie z życzeniem pani urzędniczki, oczywiście w dwóch egzempla-rzach.

Na skutek zawieruchy dziejów, dość luźne-go interpretowania przez towarzysza Stalina postanowień jałtańskich Grodno znajduje się na terenie Białorusi. Stało się tak, mimo że tzw. linia Curzona, która miała wyznaczać na-szą granicę, przebiegała przez środek Grod-na, a wobec tego część miasta leżąca na le-wym brzegu Niemna powinna dziś być w Pol-sce. Cóż, w 1944 ciężko było towarzysza Sta-lina przekonać do czegokolwiek, a ani alianci, ani tym bardziej komuniści teoretycznie -polscy nie włożyli większego wysiłku w wyeg-zekwowanie wstępnych porozumień, mimo masowych apeli mieszkańców Grodna.

Uff, udało się, wjeżdżamy na Białoruś. Musimy tylko kupić urządzenie BellToll* i pakiet kilometrów uprawniający nas do poruszania się po drogach płatnych. Do-stajemy dokument liczący siedem stron za-pisanych drobnym maczkiem, składamy dziesięć podpisów, kupujemy minimalny pa-kiet na sześćset kilometrów, mimo że do Grodna jest niecałe dwadzieścia, a po drogach płatnych pięć, a pozwolenie mamy tylko na Grodno. Poza tym trochę się boimy tego, co podpisaliśmy. Może w tym drobnym maczku zrzekliśmy się polskiego obywatelstwa? Przecież czytanie tego to kil-ka godzin. Wjechaliśmy do Białorusi. Skierowali-śmy się na Grodno, po pięciu kilometrach skończyła się droga. Zaskoczenie ale GPS nie działa. Wróciliśmy i pojechaliśmy na Mińsk. Tym razem droga jest, ale skończyły się światła. Ciemno jak na stepach aker-mańskich… W pewnym momencie w oddali zobaczyliśmy światła, postanowiliśmy tam jechać. Wyszedł off-road, ale wreszcie je-steśmy w Grodnie. Przy pomocy zakupionej mapy docieramy na miejsce noclegu, i kończymy dzień pełen wrażeń. Witamy na Białorusi…

Pierwszy długi weekend listopada postanowiliśmy spędzić w Grodnie,

mieście położonym na styku cywilizacji Europy Zachodniej i Wschodniej.

*BellToll – system opłat za drogi płatne na

Białorusi.

16

Zaczynamy dzień drugi. Po problemach z nawigacją postanawiamy pojechać do centrum taksówkami. Wszystko idzie płynie, jesteśmy w centrum. Z ciekawości porów-nujemy ceny: pierwsza taksówka 4,90 ru-bla, druga 5,40 rubla, trzecia 54 ruble. Dys-proporcja druzgocąca, dzwonimy do korpo-racji taksówkowej z informacją, że zaraz zadzwonimy na milicję. Za chwilę dowiadu-jemy się, że pani taksówkarz do nas przyje-dzie i odda nadpłatę, cóż pewnie się pomyli-ła… Zwiedzamy Grodno - miasto bardzo ład-ne. Na pierwszy rzut oka niczym się nie róż-ni od większości tych naszych. Zresztą mo-że wynika to z faktu, że jeszcze 80 lat temu było to polskie miasto, w którym ponad 60% ludności było Polakami. Nawet dziś spośród 370 tys. mieszkańców 25% to Po-lacy. Oglądamy zamek, w którym mieszkał Stefan Batory, Bona Sforza, w którym od-bywał się co trzeci sejm Rzeczpospolitej Ob-ojga Narodów, wreszcie w którym Stanisław August Poniatowski podpisał akt abdykacji. Odwiedzamy także muzeum Elizy Orzeszko-wej, niewątpliwie utalentowanej pisarki, ko-biety o nieco pogmatwanych losach wła-snych i jej męża Piotra Orzeszki. Tak mija nam dzień. Wieczorem okazuje się, że zor-ganizowanie trzech pojazdów w centrum miasta zajmuje korporacji taksówkarskiej ponad godzinę.

Dzień trzeci, jedziemy do Korobczyc. To miejsce, w którym wojska polskie razem z białoruskimi walczyły w 1920 roku przeciw bolszewikom. Zwiedzamy mini zoo, park rzeźb, pokazy w kuźni, zatrzymujemy się w restauracji – spę-dzamy bardzo miły dzień. Wieczorem zakupy w miejscowym centrum handlo-wym. Ceny bardzo przyjemne, szcze-gólnie towarów akcyzowych. Z drugiej strony, mimo że cena benzyny jest ni-ska, nie decydujemy się na zakup. Licz-ba oktanów (zaledwie 92) jest poniżej minimum zalecanego przez producen-tów samochodów.

Dzień czwarty – wracamy do Polski. Wszystko idzie bezproblemowo aż do gra-nicy. Na granic okazuje się, ze jedno z urządzeń BellToll jest zarysowane. Rysa trudna do zauważenia, szczególnie wie-czorem, kiedy je odbieraliśmy, w związku z tym nie dostaniemy kaucji z powrotem. Protestujemy, ale okazało się, że na jed-nej z siedmiu stron zapisanych drobnym maczkiem było pokwitowanie, że urządze-nie jest w stanie idealnym. W sumie odda-liśmy trzy urządzenia, tym razem nie pod-pisaliśmy żadnego dokumentu, pieniądze otrzymaliśmy za dwa… Pachnie korupcją, ale może się czepiamy…

Jeszcze kilkaset metrów i jesteśmy w Polsce, w Unii Europejskiej, w cywilizacji zachodnioeuropejskiej…

Karol Romaniuk

17

Symptomy

Dla wielu z nas smartfon jest naj-

bardziej osobistym przedmiotem w życiu.

Mamy z nim relację jak z człowiekiem.

W ciągu dnia nie potrafimy spędzić nawet

godziny bez zerkania na ekran. Od ponie-

działku do niedzieli zasypiamy, a komór-

ka jest w zasięgu naszej ręki, półtora

metra od nas, często mniej. Rano, wyłą-

czamy alarm. Następnie odruchowo

sprawdzamy, co słychać na Facebooku.

Jeśli ktoś przysłał w nocy złą wiadomość,

którą już znamy, funkcjonujemy kolejne

godziny w gorszym humorze. Nie oszu-

kujmy się - to uzależnienie.

Cyfrowy detoks

To nic innego jak odłączenie się

na pewien okres od telefonu, laptopa i tego

typu urządzeń, za pośrednictwem których

stale jesteśmy online. Pozwala odetchnąć,

złapać dystans do świata oraz na nowo spre-

cyzować swoje cele. Terapeuta Jerzy Jaku-

bowski proponuje też prosty test, który wy-

każe, czy jesteś uzależniony od Internetu

i gadżetów elektronicznych. Posiedź przez

godzinę w ciszy i zobacz, jak się poczujesz

bez włączonego radia, telewizora, otwartego

laptopa - sugeruje Jakubowski.

Złowroga cisza

Patrzymy na otaczający nas świat.

Wydaje nam się, że wszystko normalnie

funkcjonuje. Dostrzegamy: tu grupę na-

stolatków gdzieś w mieście, tam rodzinny

obiad, przyjaciół w klubie lub w parku,

dzieci w supermarkecie. Niby wszystko

jest OK… a jednak. Jesteśmy jakby niedo-

stępni, skryci, pozbawieni emocji i energii.

Słychać tylko dźwięki powiadomień

i stukot paznokci po ekranach. Przykre,

ale jakże prawdziwe. Tym sposobem, do-

świadczamy phubbingu i go stosujemy.

Zjawisko polega na lekceważeniu innych

przez natarczywe i częste używanie telefo-

Nie ma już tak naprawdę znaczenia gdzie spędzasz wakacje, co robisz

i z kim. Możesz uciec na drugi koniec świata. Pytanie, czy potrafisz wyłączyć

swój telefon na dzień lub dwa… i rzeczywiście odpocząć od medialnego szu-

mu.

Ile razy łapiemy się na kłamstwie: „Jeszcze

sprawdzę e-maila i już kończę”. Deklaruję,

fałszywie, bo wiem, że zaraz odpalę jeszcze

Messengera.

„Gdyby w przeszłości ktoś stwierdził,

że w ciągu pięciu minut poczuł się szczęśli-

wy, smutny, podekscytowany, zaniepokojo-

ny, zaciekawiony, sfrustrowany, ignorowa-

ny, ważny, samotny, radosny i głęboko

przygnębiony, z pewnością usłyszałby sto-

sowną diagnozę”. A dziś te emocje są wy-

woływane błyskawicznie, gdy korzystamy

ze smartfona. Czy jest sens zastanawiać się

w ich potoku nad diagnozą? Catherine Price

- autorka bestsellerowej książki o uzależ-

nieniach od telefonu dowodzi, że to urzą-

dzenie jest jak puszka Pandory z emocjami.

18

Albo przynajmniej wyobraź sobie taką sy-

tuację: następuje dwutygodniowa przerwa

w dostawie prądu, bateria telefonu wystar-

czy tylko na jeden dzień. Jak byś się wte-

dy poczuł? Jak wyglądałby Twój świat?

Co stałoby się niemożliwe, a co możliwe?

Jak przeprowadzić cyfrowy de-

toks?

Zastosuj kilka prostych działań:

1. Ustaw okna czasowe, w których spraw-

dzasz wiadomości, np. raz o godz. 12:00 i

raz o 15:30.

2. Zrezygnuj z otrzymywania wiadomości

e-mail od firm i osób, które dawno straciły

Twoje zainteresowanie. Dodatkowo usuń

z telefonu aplikacje, których nie używasz.

3. Wyłącz wszelkie powiadomienia infor-

mujące o nowych wiadomościach lub aktu-

alizacjach.

4. Postaraj się zwalczyć ochotę sięgnięcia

po telefon zaraz po przebudzeniu, aby

sprawdzić, czy nie wydarzyło się coś inte-

resującego albo czy nie otrzymałeś wiado-

mości. Jak radzi projektant mody Tom

Ford, każdy mężczyzna powinien mieć ra-

no czas na czytanie gazety (lub książki).

To samo dotyczy kobiet :)

5. Spędź przynajmniej jeden dzień całko-

wicie bez dostępu do serwisów społeczno-

ściowych.

6. Spróbuj obejść się bez elektroniki przez

cały weekend.

Człowiek pogrążony w internetowym szu-

mie, to osoba, która łatwo się denerwuje,

często nie potrafi wykonywać podstawowych

czynności bez użycia tabletu, telefonu, kom-

putera. Częściej się stresuje. Jeżeli zastosu-

jesz minimum trzy wyżej podane podpunkty,

szybko zauważysz zmiany w swoim funkcjo-

nowaniu. Po pierwsze, zyskasz drogocenny

czas, który możesz poświęcić na naukę, pra-

cę, zainteresowania lub inne przyjemności.

Dostrzeżesz to, na co nigdy nie zwracałeś

uwagi. Może wyda Ci się to dziwne, ale zo-

baczysz, że obok Ciebie istnieje drugi czło-

wiek. Pojawią się tematy, o których będziesz

chciał rozmawiać, a może odkryjesz wcze-

śniej niezauważone cechy, umiejętności

Twojego przyjaciela? Kolejna rzecz — uru-

chomisz szare komórki. Uwolni się Twoja

kreatywność i energia. Możesz to wykorzy-

stać do ogromu nowych doświadczeń i po-

mysłów. Stworzysz wspomnienia dla SIEBIE

a nie dla Snapchat’a. Najważniejsze jest jed-

nak poczucie wolności! Naładuj SWOJE wła-

sne baterie i sprawdź, czy potrafisz być

po prostu człowiekiem, a nie machiną. Po-

staw sobie wyzwanie i odnajdź równowagę.

Nabierz dystansu do napływających wyda-

rzeń i informacji. UDA CI SIĘ!

Zofia Urbańczyk

Można sobie zadać pytanie, po co te wysiłki.

Dobrze jest tak, jak jest. Więc po co cokol-

wiek zmieniać? Powodów jest wiele.

19

Zespól redakcyjny pod opieką p. Elżbiety Zegadło: Weronika Gurynow, Jan Kaczmar-

ski, Karol Romaniuk, Zofia Urbańczyk, Karolina Wietecha, Jakub Wyrzykowski.