ons recht nummer 9 - november 2013

Maandblad van de landelijke bediendencentrale - nationaal verbond voor kaderpersoneel

8-9We krijgen veel terug van ‘de staat’

117de jaargang | nummer 9 | noveMber 2013

20-21

C R I S I S I N G L A S I N D U ST R I E

22-23

O N T H AA LO U D E R S

I N AC T I E

© f

oto:

IMAG

EGLo

BE

RUBRIEKSNAAM

2 | noveMber 2013 | 117de jaargang | ons recht

StandpuntCampagne

PolitiekCampagneCampagne

VakantieService

RapportIn de marge

Over de grenzen

VakbondswerkArbeids-gericht

Non-profitCrisis

Non-profitDistributie

SociaalFilmFilm

BoekSociaal

InboxDe lezer schrijft

Uitbetaling vakbondspremieIndexaanpassingen

AchterklapVanmol

3

4

6

7

8

10

11

12

13

14

15

16

18

19

20

21

22

24

25

26

26

27

28

29

30

30

30

31

32

vernieuwde aandacht voor sociale zekerheidWerknemers dreigen op te draaien voor europese boetesWaarom worden zieken en werklozen afgeschilderd als profiteurs?Is solidariteit nog sexy?‘Hardwerkende mensen hebben net zo goed baat bij sterke solidariteit’vakantieregels op bepaalde punten aangepastCentrum voor Loopbaanontwikkeling is actief op uiteenlopende terreinenWerkgevers strijken elf miljard loonsubsidies en kortingen op

Stop the Killings deelt mensenrechtenprijzen uit‘als jonge vrouw wilde ik de wereld veranderen”

activiteiten uitbesteden is vaak helemaal niet nodigCrisis maakt flinke brokken bij glasproducentenakkoord voor bedienden in voedingWerknemersstatuut voor onthaalouders: ja, het kan!YourCall: LbC-nvK buitenspel gezet, winkels gaan faillietIb Logistics maakt vakbondsmensen monddoodbehind the CandelabraThe Story of Children and Filmvijf jaar in de ardennengerechtelijke reorganisatie soms misbruikt om tijd te kopen

INhOUD

Anne Dhooghe ging onlangs met pensioen. Ze kan terugkijken op een rijk gevulde carrière als werkneemster bij

‘de GB’ en vooral als vakbondsmilitante. “Bij de GB leerden we actie te voeren en winkels te sluiten om de belangen van het personeel te verdedigen”, vertelt Anne. Als militante zag ze hoe vooral alleenstaande vrouwen in armoede moesten leven. Lees meer over deze gedreven vakbondsmadam op p. 16-17.

© f

oto:

pho

tonE

ws

RUBRIEKSNAAM

ons recht | 117de jaargang | noveMber 2013 | 3

stan

dp

unt.

ferre wyckmans

algemeen secretaris

in diverse kranten verschenen de voor-bije weken columns waarin werd nage-dacht en gediscussieerd over de soci-ale zekerheid of aspecten ervan. niet alles wat daaromtrent werd gedebi-teerd verdient onze blinde appreci-atie. maar eindelijk zagen we nog eens een opeenstapeling van ideeën over het belang van de sociale zekerheid.

Die invalshoek dreigt wel eens te worden onderge-sneeuwd wanneer de focus eenzijdig wordt gelegd op de financiële problemen van de sociale zeker-heid. Maar al te vaak en gretig wordt het systeem geproblematiseerd om zo sterk in de verf te zet-ten dat het ‘niet meer betaalbaar is’ en dus moet worden gesaneerd.Al jaren wordt het debat over de pensioenen ver-giftigd met doemscenario’s in de overtreffende vorm. Bijvoorbeeld met de trilogie van langer wer-ken, de nood om je extra te verzekeren via een tweede en derde pijler en doemscenario’s over een faillissement van het pensioenstelsel. Meer nog, er wordt ook een generatieoorlogje van gemaakt.

Verademing

Telkens weer kan je de vraag stellen of hier met oprechte bedoelingen wordt nagedacht over het behoud van onze sociale zekerheid, dan wel of het eigenlijk de bedoeling is het stelsel te onder-graven. Maar al te vaak komt het doemdenkers-verhaal uit redelijk verdachte sociaal-economisch rechtse hoek. Daarom was het op zijn minst een verademing dat Groen pleitte voor een gegaran-deerd voldoende hoog basispensioen voor ieder-een. Zo’n voorstel biedt perspectief en verdient het om naast de eenzijdige afbouwscenario’s te worden gelegd.Voor de ziekteverzekering duikt met grote regel-maat het voorstel op dat de eigen verantwoorde-lijkheid voor gezond leven de norm mag worden om uit te maken of iemands recht op gezond-heidszorg gewaarborgd blijft. Leefde je ongezond? Probleem. Er komen ook variaties op dit thema. Zo blijkt er in Vlaanderen een grote meerderheid te zijn die de toegang tot (dure) gezondheidsvoor-zieningen afhankelijk wil maken van het nog te verwachten aantal levensjaren. De notie van de ‘te verwachten levensjaren’ werd recent ook nog gehanteerd om te bepalen tot wanneer mensen zouden moeten blijven werken.Stuk voor stuk zijn dit redeneringen die het

basisprincipe van de solidariteit in de sociale zekerheid ondermijnen. Het recht op zorg, op pensioen, op kinderbijslag… wordt een zaak van verrekenen. De zogenaamde ‘return on invest-ment’. Wat ik erin heb gestoken bepaalt wat ik er ook kan uithalen. Zo wordt de sociale zekerheid louter gereduceerd tot een georganiseerd indivi-dueel spaarsysteem. Je zal dan maar langer leven dan gemiddeld, ongezonder zijn dan gemiddeld of heel je leven in een minder betalende sector of onderneming hebben gewerkt.

Herverdelend effect

Is de discussie over de financiering van de sociale zekerheid daarmee afgedaan als niet belangrijk? Uiteraard niet. Maar onze sociale zekerheid kan evenmin worden herleid tot louter iets wat geld kost. Niet het kostenplaatje voor het individu of de gemeenschap is de norm, wel - of minstens ‘ook’

– wat levert ons dit systeem op aan voordelen in vergelijking met andere stelsels? De sociale zeker-heid heeft een solidaire en herverdelende dimen-sie, waarbij de sterksten in de breedste betekenis van het woord de zwaksten ondersteunen. Er is inderdaad ook een ‘verzekerings’-dimensie. Onze bijdrage, berekend op ons loon, is een verzeke-ringspremie maar met het enorme verschil dat die premie geen risicogebonden premie is. Iemand met een zwak gestel betaalt niet meer dan iemand die blaakt van gezondheid. Zodra die verzeke-ringslogica wordt bovengehaald zullen de zwak-sten het gelag dubbel betalen. Hogere premies én minder uitkeringen dreigen hun lot te worden.Ons stelsel van sociale zekerheid heeft enorm geholpen om inkomsten te herverdelen. Via een louter private redenering had je dat nooit kun-nen realiseren. Dan zou immers een winstlogica van toepassing zijn die op geen enkele wijze te rijmen valt met de idee van universele – steeds en voor iedereen geldende – rechten tegen een betaalbare prijs.

eigenaars en erfgenamen

Met belangstelling volgen we de debatten daar-over. Ze zijn zoveel interessanter dan de te door-zichtige verhalen over financiële rampen. De sociale zekerheid, laten we dat vooral zelf nooit vergeten, is ontstaan uit de werknemersbewegin-gen. En de sociale zekerheid wordt voor veruit het grootste deel gefinancierd door bijdragen op ons loon. Wij zijn dus eigenaars en erfgenamen.De visie op en het beheer van de sociale zekerheid komt in de eerste plaats toe aan de werknemers. Iets wat maar al te snel wordt vergeten of weg-gemoffeld, liefst onder financiële statistieken.

de sociale zekerheid, laten

we dat vooral zelf nooit vergeten, is ontstaan uit

de werknemers-bewegingen.

Vernieuwde aandacht voor sociale zekerheid


CAMPAgNE

Werknemers dreigen op te draaien voor Europese boetes

gebrekkige waterzuivering breekt ons land zuur op

ferre wyckmans

wat hebben europese boetes als gevolg van een gebrekkige water-zuivering te maken met de lBc-nVk-campagne ‘werknemers verdienen beter’? meer dan je op het eerste zicht zou denken. er is niet alleen de vraag wie voor deze boete moet opdraaien. maar ook de vraag of europa nog meer met zulke boetes zal uitpakken en dreigen. en tot welke maatre-gelen één en ander kan leiden.

Het Europese Hof van Justitie legde België dus een boete van tien miljoen euro op. Reden: ons land bleef in gebreke met zijn waterzuivering. Europa stuurde de boete naar België maar het zijn wel de gewes-ten – Vlaanderen, Wallonië, Brussel – die volledig bevoegd zijn voor de waterzuive-ring. Het duurde niet lang of er barstte een fraai politiek schouwspel los waarbij ieder-een de zwarte piet naar de ander wilde toe-schuiven. Volgens de Vlaamse overheid zal het allemaal liggen aan de Walen en/of de Brusselaars. En de andere gewesten zullen dan weer zwaaien met cijfers en analyses die bewijzen dat hun visie op de kwestie de juiste is. Ontegensprekelijk zal nog flink wat

geld moet worden uitgegeven aan advocaten om te beslechten wie nu verantwoordelijk is. Eén beroepsgroep zal er dus financieel beter van worden.Wie er ook ‘officieel’ betaalt, de federale overheid of de gewesten, het zal altijd met gemeenschapsmiddelen gebeuren. Centen dus die ergens via inkomsten, dus belas-tingen, zullen moeten worden bijeenge-bracht. Tien miljoen euro, dat komt neer op zo’n 0,90 euro per inwoner. Maar de cij-fers van de belastingdruk leren ons dat die simpele redenering niet zal opgaan. “Alleen gewone werknemers betalen belastingen”, is een helaas maar al te ware stelling. De vrees is dus zeker niet ongegrond dat dat de


factuur bij de werknemers zal terechtkomen. Hetzij via directe belastingen, hetzij door de waterprijs te verhogen. En uiteraard zal om nieuwe boetes te ontlopen ook die water-zuivering moeten worden aangepast en ver-beterd. Niet dat zoiets niet moet gebeuren, maar ook die kosten dreigen bij de belas-tingbetaler terecht te komen. Benieuwd of we ooit zullen te weten komen hoe die boete van 10 miljoen boete zal worden gefinan-cierd.

‘Primeur’

Het gaat om de eerste Europese boete voor ons land. En het is ook een Europese pri-meur omdat voor het eerst daadwerkelijk een boete wordt uitgesproken en opge-legd. Dreigen met boetes is ondertus-sen een echte Europese discipline gewor-den. Begroting niet op tijd binnen bij de Europese Commissie: boete in het verschiet. Geen uitvoering van de door Europa opge-legde of gesuggereerde maatregelen: boete

in aantocht. Niet in het rijtje lopen bij wat Europese technocraten voor de schuldenaf-bouw uitdokteren: de boeteformulieren zijn in druk. Dit arsenaal van dreigementen is sinds enkele jaren het waarmerk van het Europees economisch beleid.‘European Economic Governance’ is de offi-ciële term, het vastleggen van normen is de praktijk. Onze huidige loonnorm, op basis waarvan we voor werknemers in 2013-2014 geen enkele loonsverhoging mogen eisen, stemt volledig overeen met die Europese regelgeving. En alleen omdat er volgend jaar verkiezingen zijn én omdat de PS gelukkig het been stijf houdt, wordt die loonnorm voorlopig waarschijnlijk niet verstrengd. Iets wat uitgerekend sp.a-minister Johan Vande Lanotte eind vorig jaar nog juist wel wilde; geen Vlaamse partij uit de federale of Vlaamse regering die hem tegensprak.

Platte argumenten

De automatische indexering van de lonen blijft voor sommigen een doorn het oog en met graagte wordt dan van Europese com-mentaren gebruik gemaakt. Hierbij wor-den de schabouwelijkste argumenten niet geschuwd. Zo stelt Stijn De Cock van de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka (ik citeer letterlijk) : “De huidige verdedigers van het indexsysteem vinden dat iedereen dus buitenlandse reizen moet blijven maken en dure vis eten”. Als het over plat argumen-teren gaat, zijn we met deze hoofdeconoom stevig en op fraai wetenschappelijk niveau bediend.Raf Terwingen, CD&V-fractieleider in de Kamer, verklaarde “dat een indexsprong een van de mogelijkheden moet zijn” om de tewerkstelling een dienst te bewijzen. Een indexsprong betekent dat de indexe-ring van de lonen één keer wordt overgesla-gen. Waardoor de lonen van de werknemers dus niet worden aangepast aan de stijgende levensduurte. Dat betekent overigens dat alleen de werknemersgroep en de sociale uitkeringstrekkers een inspanning zullen leveren. Dat is spijtig genoeg een constante in menig beleid dat door Europa wordt aan-gestuurd of geïnspireerd.Momenteel is het al ‘relancebeleid’ wat de klok slaat. Relance staat dan telkens gelijk met de loonkosten doen zakken. Vermits de lonen effectief en wettelijk geblokkeerd zijn, betekent dit dus niets anders dan minder bijdragen aan de sociale zekerheid. Minder bijdragen aan de sociale zekerheid zal uit-eindelijk betekenen dat er minder of lagere uitkeringen zullen volgen. Werkgevers en

een aantal politici staan dan heel snel klaar met makkelijke uitspraken over sjoeme-lende zieken en frauderende werklozen als argument bij uitstek.

miljarden voor werkgevers

Maar laten we eens de echte cijfers ter hand nemen. Er wordt momenteel per jaar 11,5 miljard euro aan allerlei loonlastenverla-gingen toegekend. Bij aftrek van de rege-ling dienstencheques betekent dit tien mil-jard euro per jaar aan lastenverlagingen voor ‘gewone’ bedrijven en instellingen. De helft daarvan (5,1 miljard) is een auto-matische lastenverlaging die zonder enige voorwaarde wordt toegekend. De totale inkomsten van de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid bedragen 73,2 miljard euro. Als we alleen die automatische bijdragevermin-dering van 5,1 miljard tellen, betekent dit een structurele en automatische loonlasten-verlaging van bijna zeven procent, zonder enige voorwaarde.

Nog even ter vergelijking. De totale loonlas-tenverlagingen zijn goed voor 11,5 miljard, het totale bedrag dat per jaar aan alle werk-lozen én bruggepensioneerden samen wordt uitgekeerd bedraagt 8,2 miljard. Er wordt dus per jaar 3,3 miljard meer aan loonlas-tenverlagingen allerhande besteed dan aan werkloosheidsuitkeringen. Zo heb je een idee van de orde van grootte die de werkge-verseisen toch wat zou mogen luwen.Als beschermer en verdediger van de soci-ale zekerheid is de vakbond sterk op zijn hoede als het verhaal van nog meer loon-lastenverlagingen maar blijft duren. De LBC-NVK vroeg altijd om loonlastenverla-gingen te koppelen aan werkelijke tewerk-stellingsengagementen. Je krijgt een effec-tieve loonlastenverlaging als je die omzet in tewerkstelling. Maar met die logica wor-den werkgevers blijkbaar liever niet gecon-fronteerd. Werklozen verdienen nochtans beter.

jarenlang liet de waterzuivering in ons

land te wensen over. de europese boete

hiervoor zal hoe dan ook met gemeen-

schapsmiddelen moeten worden betaald.

voka gebruikt de schabouwelijkste argumenten om ‘de index’ aan te vallen.

© f

oto:

IMAG

EGLo

BE


Waarom worden zieken en werklozen afgeschilderd als profiteurs?

lBc-nVk reageert op capriolen in liberale kringen

seBastiaan kok

De liberale senator rik Daems (open VlD) vindt dat langdurig werklozen gemeenschapsdienst moeten doen. Bedrijven kunnen van zieke werknemers eisen dat ze vier uur per dag thuisblijven voor de controlearts. Zieken en werklo-zen worden als luiaards en pro-fiteurs afgeschilderd. ons recht babbelde met ferre wyckmans, de algemeen secretaris van de lBc-nVk. waarom duikt dat nega-tieve beeld altijd opnieuw op?

ons recht: Senator Rik Daems is van mening dat wie langer dan een jaar een werkloosheids-uitkering krijgt in ruil verplicht ‘vrijwilligers-werk’ moet doen. Bijvoorbeeld klusjes bij een gemeente of een vzw. Is dat een goed idee?ferre wyckmans: “De boodschap klinkt aantrekkelijk: wie is er tegen helpende handen voor een vzw met een goed doel? Maar het voorstel is populistisch. We willen toch niet dat ambtenaren, ontslagen om te besparen, worden vervangen door mensen die ‘vrijwillig’ gratis moeten werken?”

“Profitariaat”

ons recht: Volgens Daems heeft zijn voorstel niets dan voordelen voor de werkzoekende: die kan werkervaring opdoen en sociale contacten leggen, klinkt het.ferre: “In het verleden bestempelde Daems al vanop de trappen van zijn riante villa werklozen als ‘het sociaal profitariaat’. Maar dat beeld klopt niet. Mensen kiezen niet voor werkloosheid, maar vinden geen werk.”

“Monica De Coninck, de minister van Werk (sp.a), zet met deze regering in op active-ring: werklozen worden geholpen terwijl ze naar werk zoeken, met opleidingen en vacatures. De liberaal Daems wil eigenlijk mensen aan het werk zetten zonder con-tract. Volgens welke regels werken die dan? Wie werkt heeft recht op een loon en op een contract dat de rechten van de werknemer waarborgt, zeggen wij als LBC-NVK.”

Knelpuntberoepen

ons recht: Werkgeversorganisaties vinden het vreemd dat 135.000 knelpuntvacatures niet

ingevuld raken met 200.000 werklozen. Doen werklozen te weinig moeite? ferre: “Voor sommige knelpuntberoepen zijn er te weinig mensen met de juiste kwa-lificaties, maar er zijn ook jobs waarbij de arbeidsomstandigheden gewoon te slecht zijn. Denk aan beginnende leerkrachten met een onmogelijk uurrooster, werkzaam op vier plaatsen. Of hoe combineer je ploe-genarbeid met een partner in een flexibel werkregime? En waar blijft de combinatie werk-gezin in deze redenering? Ook werk-gevers moeten inspanningen doen om met goede arbeidsvoorwaarden sollicitanten aan te trekken!”

Thuis blijven

ons recht: Bedrijven kunnen binnenkort een zieke werknemer verplichten vier uur per dag thuis te blijven voor een controlearts. Werken de huidige controles niet goed?ferre: “Ik heb geen enkele studie gelezen waaruit dat blijkt. Zieke werknemers die niet thuis zijn, hebben een doktersattest dat hen de mogelijkheid biedt om de woning te verlaten. Bij een controle worden ze opge-beld voor een afspraak, thuis of bij de con-troledienst.”

ons recht: Een pestmaatregel dus?ferre: “Alleszins een nutteloze maatre-gel. Wat is de zin van het verplicht thuis zijn voor iemand met een gebroken pols of na een operatie? Soms is het zelfs aan te raden dat de patiënt zich niet opsluit, bij-voorbeeld bij een burn-out. De controlearts moet nagaan of de werknemer echt arbeids-ongeschikt is, niet of hij vier uur thuis is gebleven.”

negatieve beeldvorming

ons recht: Vanwaar komt toch dat negatieve beeld?ferre: “Sommige werkgevers en politici lig-gen echt niet wakker van de werkzoekenden en zieken. Ze willen lagere loonlasten, door de bijdragen aan de sociale zekerheid te ver-minderen. Die sociale zekerheid is volgens hen te duur. Ze beschouwen het systeem als een last voor bedrijven in plaats van als een verzekering voor zieken, werklozen en andere mensen in moeilijkheden. Maar een sterke sociale zekerheid is juist één van de fundamenten van onze welvaart en solida-riteit!”

POlItIEK


marijke Persoone

solidariteit is het hart en de ziel van de vakbeweging. maar de laatste tijd worden we iets te veel op onze ziel getrapt. De soli-dariteit wordt gekaapt, uitge-hold, weggezet bij de oude meu-belen, wegens niet meer nodig.

“Belastingen te hoog, sociale zekerheid te duur, openbare dien-sten beter overlaten aan de com-mercie”, het bekt goed in de krant of op tv. we zijn nu zogezegd allemaal middenklasse, we zijn hoger opgeleid en mondig genoeg om voor onszelf op te komen.

Voor sommige politieke partijen zijn werk-loosheid en armoede niet langer sociale problemen maar een bewijs van ‘persoon-lijk falen’. Dat zint ons niet. Wij willen géén samenleving waar iedereen met iedereen in concurrentie moet gaan. Daarom wil het ACV dit werkjaar, nog meer dan anders, een gezicht geven aan solidariteit. Allerlei boeiende activiteiten zullen worden geor-ganiseerd onder het motto ‘Van solidariteit word je beter’. Onze kijk op solidariteit heeft niets te maken met liefdadigheid. Wij willen solida-riteit die structureel is ingeweven in onze maatschappij. Onze sociale zekerheid is

één van de mooiste resultaten van de soci-ale strijd. De financiering ligt wettelijk vast en hangt niet af van een milde bui van één of andere Bill Gates of Warren Buffett. Het systeem is gebaseerd op wederkerigheid en lotsverbondenheid. Dat soort solidariteit verbindt jong en oud, zieken en gezonden, wie aan het werk is en wie zonder werk zit. Je draagt bij tot het systeem en daar put je rechten uit. Het is dus niet helemaal belan-geloos, maar daar is niets mis mee.

Geen fabeltjes

Zonder sociale zekerheid zou 44 procent van de werkende bevolking in ons land arm zijn. Daarom verdedigen we het sys-teem hardnekkig tegen alle kapers op de kust. We zijn erg beducht voor maatregelen die de inkomsten van de sociale zekerheid aanvreten of delen ervan willen commerci-aliseren. En we geloven niet in het fabeltje dat de koopkracht van de werknemers niet wordt aangetast wanneer het brutoloon vermindert en het nettoloon behouden blijft. Goede en betaalbare zorg, onderwijs, openbaar vervoer en een leefbaar pensioen bepalen in hoge mate mee de koopkracht en de zekerheid van de werkende bevolking. Lees daarover zeker het interview met Tuur Vanempten in deze editie van Ons Recht.Een andere uiting van structurele soli-dariteit zijn interprofessionele akkoor-den en cao’s. Collectieve akkoorden over

minimumlonen, loonbarema’s, tijdkrediet en dergelijke veranderen gunsten in rech-ten. Dat geeft zekerheid en waardigheid aan werknemers. Elke dag realiseren militanten en medewerkers van de vakbond een stukje solidariteit door werknemers te informeren, te organiseren en hen de kracht in zichzelf te laten ontdekken. Verhalen van die dage-lijkse solidariteit zal je de komende maan-den in Ons Recht kunnen lezen.

Herverdeling

Die verhalen uit de praktijk kan je niet los zien van ons streven naar meer gelijkheid en rechtvaardigheid. Voor de LBC-NVK moet de geproduceerde welvaart eerlijk worden herverdeeld. Dat is niet meer dan billijk. Het zijn de werknemers die de producten maken en de diensten leveren. Maar het zijn de aandeelhouders die de winst op zak steken of ermee speculeren op de beurs. De asociale crisisremedies maken die kloof almaar groter. Europa en de lidstaten her-halen hetzelfde dogma: eindeloos besparen op de kap van de werkende bevolking. Als we dat beleid willen veranderen, moeten we wegen op de politiek. Hoe dat kan, lees je ook de komende maan-den in Ons Recht. Dan tellen we samen af naar de verkiezingen van 25 mei 2014. En vergeet niet dat je ook je eigen mening kwijt kunt in de lezersrubriek.

Is solidariteit nog sexy?

Zonder sociale zekerheid wordt 44 procent van de werkende bevolking arm

CAMPAgNE©

fot

o: IM

AGEG

LoBE


CAMPAgNE

“hardwerkende mensen hebben net zo goed baat bij sterke solidariteit”

Verschuiving naar gespleten samenleving gebeurt ‘stoemelings’

Denis Bouwen

‘we moeten veel te lang voor de staat werken en krijgen er veel te weinig voor terug’. Dat soort praatjes hoor je te pas en te onpas verkondigen, al dan niet vanop een barkruk. Vakbondsman tuur Vanempten is het volstrekt oneens met de aanvallen van sommige politici en werkgevers op onze georganiseerde solidariteit. “we krijgen allemaal heel veel terug uit de gezamenlijke pot maar de poli-tici vertellen dat veel te weinig.”

ons recht: Tuur, al in 1993 schreef jij een opmerkelijk artikel over alles wat wij van de overheid terugkrijgen in ruil voor wat we afdra-gen. In 2012 verscheen een herwerkte versie in De Gids. Waarom nam je dat initiatief?tuur VanemPten: “In 1993 zag ik op een dag op de trein een meneer een krant lezen met als vette kop ‘Fiscus pikt helft van je loon in’. Thuisgekomen ging ik meteen die krant halen en begon ik mijn gedachten op papier te zetten. Ik was verontwaardigd omdat ik besefte wat ik zelf al allemaal uit de collectieve pot had teruggekregen. Volgens de krant had ik 480.000 frank belas-ting betaald met een inkomen van 960.0000 oude franken. Maar volgens mijn eigen berekeningen kreeg ik in dat jaar meer dan één miljoen frank terug. Mijn tekst kwam aan bod in De Gids en Ons Recht en maakte veel reacties los.”

Suzanne en erik

“In 2012 hoorde ik het oude refrein opnieuw. Iedereen begon op ‘de staat’ te schie-ten. Toen de sluiting van Ford Genk werd aangekondigd, stond zakenman Roland Duchâtelet meteen aan de klaagmuur over het ‘te grote overheidsbeslag’. Ik besloot mijn oude artikel bij te werken op basis van cijfers voor een gezin dat echt bestond: Suzanne en Erik, twee ‘hardwerkende Vlamingen’ met drie kinderen. Mijn bere-keningen toonden aan dat het echtpaar 40.900 euro per jaar afdroeg aan de staat maar ook dat ze voor bijna 45.500 euro aan geld, goederen en diensten terug kregen van diezelfde staat. En dan liet ik nog bepaalde tegenprestaties buiten beschouwing. Onze

georganiseerde solidariteit resulteert in goed onderwijs, gezondheidszorg, pensioe-nen, leeflonen en werkloosheidsuitkeringen, een wegennet en nog zoveel meer.”

“Het verontrust me dat nogal wat politieke partijen de mond vol hebben van besparen en dat ze wat graag de overheid willen inper-ken. Ze betonneren die kleinere rol van de overheid in wetten, geïnspireerd door wat Europa ons oplegt. Als je de overheidsin-komsten beperkt, zal dat uitmonden in lagere uitgaven. Ik zie dat een deel van onze politiek popelt om te snoeien in de sociale zekerheid en de zorg. Kijk naar Open VLD, N-VA, CD&V. Met haar herbronningsopera-tie Innesto zet CD&V de deuren wagenwijd open voor ‘de privé’, zelfs in de sociale sec-tor. Ze blijken zelfs bereid NV’s te subsidië-ren die actief worden in de zorg.”

Tweeverdieners

ons recht: Sommige partijen koketteren met de term ‘hardwerkende Vlaming’ om asociale ideeën te slijten. tuur: “Hardwerkende mensen die goed hun boterham verdienen, ook tweeverdieners, zijn evenzeer gebaat met solidariteit. Ook zij krijgen veel terug uit de gezamenlijke pot. Tegenstanders van onze sociale zeker-heid hebben de mond vol van ‘de vrije en verantwoordelijke samenleving’, maar dat laatste kan alléén werken als de machtsver-houdingen gelijk zijn. De werkelijkheid is anders. Liberalen allerhande draaien soms bij als ze zelf ondervinden hoe ze zijn gehol-pen dankzij onze solidariteit. Ik herinner me het verhaal van een kennis die erg blij was met onze sociale zekerheid toen zijn zoon lang in een coma lag. Of het verhaal van een zelfstandige met een zieke echtge-note. Toen zij de rekening van het zieken-huis kregen en zagen wat dit kostte en wat het ziekenfonds betaalde, beseften ze voor het eerst in hun leven hoe nuttig de sociale verzekering is.”

ons recht: Suzanne en Erik maar ook u en ik krijgen veel terug uit de gezamenlijke pot?tuur: “Dat is zo, alleen vertellen onze poli-tici dat veel te weinig aan de mensen. Als gepensioneerde krijg ik zowat alles uit de collectieve pot. Wanneer ik me ’s ochtends was en naar het toilet ga, loopt het water weg dankzij een riolering die door de staat werd aangelegd. Zet ik de VRT-radio op, dan

luister ik naar een zender die wordt gesub-sidieerd. In mijn straat, vroeger een ver-harde weg, ligt nu asfalt. Dankzij de over-heid. Heb ik een pijnlijke nek, dan kan ik naar de kinesitherapeut, een uitgave die deels wordt terugbetaald. Voor ontspan-ning kan ik naar het gemeenschapscentrum. Mijn kleinkinderen zitten op scholen die de staat financiert. Het lokale woonzorgcen-trum vernieuwt met overheidssteun. En zo kan je blijven doorgaan.”

“Of er nog genoeg draagvlak is voor die col-lectieve inspanning, is een andere kwestie. De lotsverbondenheid tussen de werkne-mers is voor een stuk weg. Werkgevers spe-len daar handig op in door arbeidsverhou-dingen zoveel mogelijk te individualiseren en de werknemers wijs te maken dat ze het allemaal wel alleen kunnen regelen. Geld afdragen aan de gemeenschap is nochtans ook een vorm van welbegrepen eigenbelang: op allerlei momenten in je leven zal je er zelf van kunnen genieten. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat we onze sociale zekerheid en voorzieningen zo blijven orga-niseren dat ook de middengroepen genoeg blijven terugkrijgen. Anders zal het draag-vlak nog meer afkalven.”

Debat nodig

ons recht: ‘Minder staat’ en een ‘grotere rol voor de markt’, dat is het credo van diverse partijen.tuur: “Ik huiver als ik zie wat er nu bezig is. Zij die de rol van de overheid willen ver-kleinen, zadelen de mensen uiteindelijk met hogere kosten en slechtere diensten en pro-ducten op. De hospitalisatieverzekeringen van privémaatschappijen zijn duur en slui-ten bepaalde groepen uit. We evolueren naar een gespleten samenleving waarbij alleen wie genoeg geld heeft nog een goede sociale bescherming en zorg zal hebben. Die groep zal in de privé terecht kunnen, de anderen zullen het moeten stellen met wat de over-heid nog kan financieren.”

“Het is vooral erg dat die verschuiving stoe-melings gebeurt, zonder een echt maat-schappelijk debat. Politici roepen begro-tingsproblemen in om meer opdrachten naar de privé toe te schuiven. Zo worden nieuwe markten gecreëerd waaraan zaken-lui flink geld kunnen verdienen: senioren, gezondheidszorg, gehandicapten. Stel je voor hoe de verzekeraars zouden jubelen


als ze een stuk van onze sociale zekerheid zouden kunnen inpalmen.”

“Eigenlijk gaat het om een ideologische strijd waarbij de kapitalisten meer manoeuvreer-ruimte voor zichzelf zoeken. Maar wie kri-tiek geeft op het kapitalisme wordt al gauw in een bepaalde hoek geduwd. Ten onrechte.”

ons recht: Hoe kan het anders?tuur: “Laten we vooral het debat aangaan en voeren. Wat zijn taken voor de overheid en wat kan de privé wel of niet doen? Hoe bouwen we grenzen in wanneer de privé wel een rol mag spelen? De christelijke arbei-dersbeweging moet dit debat veel meer voe-ren en opkomen voor een sterke overheid. Onderwijs, gezondheidszorg, een stuk van onze cultuur: daar moet de markt af blijven! En ook het openbaar vervoer moeten we zeker niet overlaten aan privéspelers. Aan drama’s zoals Ford Genk of Caterpillar kan de politiek niet veel doen, de beslissingen vallen in het buitenland. Straks zullen de beslissingen in de zorgsector ook bepaald worden door buitenlandse multinationals. De overheid verliest almaar meer instru-menten om een beleid te voeren. Daarom zou ik bijvoorbeeld Dexia, nu een staats-bank, niet opnieuw privatiseren. De vroe-gere ASLK was toch een vaste waarde?”

“Uiteraard moet de overheid ook niet alles zelf doen. Bepaalde activiteiten kan ze per-fect toevertrouwen aan het middenveld, burgerinitiatieven en coöperatieven.”

“En natuurlijk moeten we ook inspannin-gen doen om de efficiëntie te vergroten

in sectoren die door de overheid worden betaald. De vakbond kan daar zeker veel meer rond nadenken. Er moeten mechanis-men komen om de efficiëntie te verbeteren. Zonder daarom de logica van ‘de privé’ over te nemen.”

eerlijke belastingen

ons recht: Als vakbond pleiten we ook voor een rechtvaardige fiscaliteit. tuur: “Vooral loontrekkenden betalen nog correct hun belastingen in dit land. Andere inkomensgroepen gebruiken meer dan eens managementvennootschappen, belasting-paradijzen en andere achterpoortjes om de fiscus een neus te zetten. Gewone arbeid wordt zwaar belast, kapitaal en vermogen veel te weinig. Dat moet worden rechtgezet. Als we de belastingfraude hier reduceren tot het niveau van onze buurlanden, hebben we jaarlijks acht miljard euro te besteden. Spijtig genoeg zie ik in het federale parle-ment geen meerderheid die bereid is om zo doortastend op te treden.”

“Als burger hebben we ook een eigen ver-antwoordelijkheid. Wijzelf bepalen welke partijen we naar het parlement sturen. Al te veel politici zijn goede maatjes met het bedrijfsleven en de haute finance. Sommigen zeggen: let op, als je het kapi-taal te veel aanpakt, jaag je ondernemers het land uit! Maar dat is bangmakerij. Ondernemers letten lang niet alleen op het belastingsysteem wanneer ze beslissen of ze investeren.”

Wie is tuur Vanempten?

Tuur vanempten is al vele jaren met

pensioen maar nog altijd erg actief

en geëngageerd. Zijn beroepsloop-

baan speelde zich bij de Sociale

School in Heverlee, waar hij eco-

nomie doceerde. Hij werkte nooit

bij het aCv maar was en is wel

een bijzonder veelzijdige vrijwil-

liger, met taken en initiatieven bij

het aCW, aCv, KWb, Kaj, Femma

en Wereldsolidariteit. Tuur zet zich

ook in voor mensen zonder papieren.

een tijdlang was hij hoofdredacteur

van het bewegingsblad de gids. bij

de LbC-nvK raakte hij onder meer

bekend met zijn pleidooi om de pri-

vésector zoveel mogelijk te weren

uit de groeiende dienstenecono-

mie (non-profit). op vele plaatsen

in vlaanderen trad hij op als spreker

over thema’s als economie, arbeid en

inkomensvorming.

Tuur Vanempten: “Wijzelf bepalen welke par-tijen we naar het parlement sturen. Al te veel politici zijn goede maatjes met het bedrijfsle-ven en de haute finance.”


VAKANtIE

Vakantieregels op bepaalde punten aangepast

Drie koninklijke Besluiten verschenen

Bram Van goethem

in het Belgisch staatsblad versche-nen in september drie koninklijke Besluiten die de vakantieregels op een aantal punten veranderden. ons recht vat de veranderingen graag even samen.

meer gelijkstellingen

Zoals je weet worden vakantierechten in ons land opgebouwd op basis van de arbeids-prestaties en de daarmee gelijkgestelde peri-odes in het voorafgaand kalenderjaar. In één van de KB’s wordt de lijst van ‘gelijkstellin-gen’ uitgebreid. Wat komt er dan bij? Het borstvoedings-verlof, de economische werkloosheid voor bedienden en de aanvullende ‘Europese’ vakantiedagen. Die aanvullende Europese vakantiedagen worden alleen gelijkgesteld om het aantal vakantiedagen te berekenen.

Aanvullende ‘europese’ vakantie

Het meinummer 2013 van Ons Recht berichtte al over het stelsel van aanvullende ‘Europese’ vakantie. Op basis van die rege-ling kunnen onder bepaalde voorwaarden

de onvolledige vakantierechten worden aan-gevuld van werknemers die in een bepaald jaar een activiteit begonnen of hervatten.Er was discussie over de vraag of de werkne-mer ook in het jaar volgend op het jaar van aanvatting of hervatting van de activiteit recht had op zulke aanvullende vakantie-dagen. Nu bevestigt de vakantieregelgeving uitdrukkelijk dat dit wel degelijk het geval is.

na ‘deeltijds’ ouderschapsverlof

Er is een beperkende opsomming gemaakt van wat in het kader van het aanvullende vakantiestelsel als ‘hervatten van een acti-viteit’ moet worden beschouwd. Voortaan wordt ook de hervatting van het werk na ‘deeltijds’ ouderschapsverlof hiermee gelijk-gesteld. Opnieuw aan het werk gaan na vol-tijds ouderschapsverlof werd al gezien als een vorm van hervatten. Het gaat hierbij om het ouderschapsverlof dat wordt gecom-bineerd met uitkeringen van de RVA.Wanneer een deeltijdse werknemer meer uren of voltijds begint te werken, was het tot voor kort onduidelijk op hoe-veel vakantiedagen hij of zij precies recht had. Er bestond daarover geen wettelijke regeling. In de praktijk waren er veel uit-eenlopende berekeningswijzen die soms

moeilijk te verenigen bleken met de Europese Arbeidstijdenrichtlijn. Deze kwestie wordt nu ingepast in het stel-sel van de aanvullende Europese vakantie. Er wordt nu van uitgegaan dat de activiteit wordt hervat wanneer een deeltijdse werk-nemer tijdens het vakantiejaar:

- overgaat naar een voltijdse tewerkstelling;- overgaat naar een deeltijds regime met een

hoger aantal uren op voorwaarde dat• hetgaatomeentoenamevanminstens

20 procent van het voltijds arbeidsre-gime ten opzichte van het gemiddelde arbeidsstelsel in het voorafgaande jaar;

• deovergangertoeleidtdaterminimaalvier vakantiedagen te weinig zijn om vier weken vakantie op te nemen ten opzichte van de opgebouwde rechten in het voorafgaande jaar.

De algemene regels van het systeem van aanvullende vakantie zijn van toepassing. Het gaat dan om de aanloopperiode van drie maanden, de wijze van berekening van het aantal dagen, de voorafgaande uitputting van de wettelijke vakantiedagen, de verre-kening met het dubbel vakantiegeld van het volgend jaar.


SERVICE

Centrum loopbaanontwikkeling is actief op uiteenlopende terreinen

Begeleiding, workshops, individuele coaching

marc Van Den Broeck

De lBc-nVk ging eind 2005 van start met het centrum voor loopbaanontwikkeling (clo). op dat moment was loopbaanbegelei-ding nog geen ‘hot item’. Pionieren zit nu eenmaal in het Dna van uw vakbond. sinds de start bege-leidde het clo al bijna 3.000 deel-nemers via één van zijn activitei-ten. het gaat nu om veel meer dan alleen maar loopbaanbegeleiding.

Op dit ogenblik is het CLO actief op vier ter-reinen: loopbaanbegeleiding, workshops, individuele coaching en ondersteuning van de personeelsdienst van de LBC-NVK.Voor de loopbaanbegeleiding veranderde midden dit jaar ‘het systeem’. De Vlaamse overheid trekt immers meer middelen uit. Bedoeling is meer mensen de kans te geven om eens stil te staan bij hun loopbaanvra-gen en daarna zelf hun loopbaan meer te sturen. En dat is wat we doen via onze indi-viduele begeleiding.Het CLO kiest, binnen dit kader, resoluut voor de individuele aanpak. Tijdens de gesprekken vertrekken we van ieders per-soonlijke vragen. Dat kan voor iedereen anders zijn. Samen met de deelnemer bren-gen we vaardigheden, interesses en waar-den in kaart. Daarna bekijken we tot welke functie en sector dit kan leiden. Mannen (en vrouwen) maken plannen, we koppelen er meteen een concreet actieplan aan met haalbare stappen.Als je interesse hebt schrijf je je in voor één van onze startbijeenkomsten waar we je alle uitleg geven over onze manier van wer-ken, verwachtingen en hoe je de gesprekken voorbereidt. Daarna bestel en betaal je bij de VDAB loopbaancheques. Tenslotte bepa-len we data voor minstens vier gesprekken, gespreid over twee tot drie maanden, en starten we jouw loopbaantraject.

Workshops

De voorbije jaren breidden we ons aanbod uit met een aantal workshops gelinkt aan de thema’s werk vinden, werk hebben en werk houden. Exclusief voor ACV-leden! We focussen op onderwerpen waar iedereen die bewust met zijn loopbaan bezig is vroeg of laat wel eens mee te maken krijgt. Een greep uit ons nieuw aanbod.

Burn-out

We bieden dit aan in drie vormen. Misschien kom je als collega, leidinggevende, vriend wel eens mensen tegen die hiermee worste-len? We geven uitleg over de elementen die leiden tot een burn-out. Heb je er zelf mee te maken? Dan geven we je handvaten om aan je herstel te werken. In een derde work-shop wordt het thema benaderd vanuit een vakbondsinvalshoek. Wat kunnen we er als werknemersafgevaardigde aan doen via pre-ventiecomité (CPBW) en ondernemingsraad? De CM en het NVK zijn hier onze partners.

Zichtbaarheid

Hard en degelijk werken zijn geen garan-ties meer voor een schitterende loopbaan. Er komt meer bij kijken. In deze workshop werken we rond enkele sociale vaardigheden die bij ‘de bescheiden Vlaming’ wel eens wil-len ontbreken.

Leidinggevenden

Leiding geven is voor sommigen ook plots iets nieuws. Soms beland je onverwacht in een leidinggevende job en start je daaraan vol goede bedoelingen. In deze workshop brengen we jouw profiel in kaart en laten we je nadenken over je sterke en te ontwik-kelen kanten als leidinggevende. Het NVK is sterk begaan met dit thema. Daarom wer-ken we hiervoor samen met hen.

In groep

Iedereen die in Vlaanderen woont en werkt heeft recht op loopbaanbegeleiding in groep. Jammer genoeg overkomt het soms ACV-leden dat zij net te laat over dit recht wor-den geïnformeerd en helaas niet meer in aanmerking komen voor de gesubsidieerde loopbaanbegeleiding.Om deze leden niet in de kou te laten staan en een volwaardig alternatief aan te bieden organiseren we op geregelde tijdstippen loopbaanbegeleiding in groep. Deelnemers staan in dag- of avondworkshops stil bij wat voor hen belangrijk is. Maar omdat niet alles in groep kan worden gezegd, sluiten we deze begeleiding af met enkele individuele gesprekken.

Individueel

Heb je als lid een korte, niet juridische vraag rond je loopbaan? Dan kan je hiervoor ook steeds bij ons terecht. Gewoon even een afspraak maken.

Er zijn nieuwe startbijeenkomsten in Antwerpen (op 8 november, om 13.30u) en Mechelen (op 26 november, om 18.30u). Inschrijven kan via www.loop-baanontwikkeling.be. Graag meer info? E-mail dan naar [email protected] of bel naar 03 / 220 89 50.


RAPPORt

Werkgevers strijken ruim elf miljard loonsubsidies en kortingen op

experts: “stijging loonkosten per uur is niet buitensporig”

frans geerts

hoe dikwijls hoor je geen klaag-zangen over de te hoge loonkos-ten in ons land? wat daarbij wordt vergeten is dat de werkgevers al flink wat geld van de samenleving krijgen om hun concurrentiepositie te verbeteren. Zo kregen ze in 2011 zowat vijf miljard euro aan vermin-deringen van werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid. met daar bovenop 6,2 miljard euro aan loon-subsidies. samen goed voor een slordige elf miljard euro. Daarover hoor je de werkgevers nooit.

De wet op het concurrentievermogen geeft de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) de opdracht om elk jaar een ‘Technisch rapport’ op te stellen. Op basis van dat rap-port wordt voort onderhandeld om de twee-jaarlijkse loonnorm te bepalen. Toen er werd onderhandeld over het Interprofessioneel Akkoord voor 2013 en 2014, kwamen de soci-ale partners niet tot een vergelijk en moest de federale regering overeenkomstig de wet de knoop doorhakken. Met als ‘fijne’ resul-taat dat er geen bijkomende loonsverhogin-gen mochten worden toegekend.Tijdens de onderhandelingen werd meer dan eens gebakkeleid over de vraag hoe loonstijgingen moeten worden berekend en hoe er wordt vergeleken met de ons omringende landen. Bij het becijferen van de loonstijgingen weigerden de werkgevers rekening te houden met de loonsubsidies, in 2011 goed voor 6,2 miljard euro. Bovendien was er geen inventaris van de subsidies in de buurlanden. Uit de grafiek blijkt duide-lijk dat de loonsubsidies voortdurend groter worden, en nog geen klein beetje. Om een volledig beeld te geven toont de grafiek ook de RSZ-kortingen die de werkgevers genie-ten (‘WGB vermind’).

De uiteenlopende standpunten van de sociale partners illustreerden de nood om opheldering te scheppen. Begin 2013 cre-eerde de federale regering daarom een groep van experts die duidelijke informa-tie moest geven over het thema concurren-tievermogen & werkgelegenheid. Hoe groot was de loonhandicap van België tegenover Duitsland, Frankrijk en Nederland? En hoe groot waren de vormingsinspanningen van onze bedrijven? Deskundigen van de Nationale Bank, het Federaal Planbureau,

de federale overheidsdienst Economie en de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven schre-ven een lijvig rapport met heel wat gege-vens om de discussie te verhelderen. In het rapport lees je cijfers over de hele economie en gegevens per bedrijfstak. Een eenduidig antwoord ontbreekt echter.

Belgen op kop

In de tabel kan je de cijfers over de loonkos-tensubsidies vinden, uitgedrukt in percen-tage van de totale loonkosten.In vergelijking met de ons omringende lan-den scheert België hoge toppen op het vlak

van loonkostensubsidies. Hoe kan je nu ern-stig vergelijken als dat aanzienlijke cadeau niet wordt meegerekend? De houding van de werkgevers op dit punt is dan ook niet te aanvaarden.Het doet deugd om te zien dat de experts erkennen dat de loonsubsidies wel degelijk een groot effect hebben en dat ze zeggen dat er ook rekening mee moet worden gehou-den. Tijdens de onderhandelingen klopte

het ACV trouwens altijd op die nagel. Maar de vakbond botste op een muur van onwil.

Handicap

In het rapport van de deskundigen zit ook een tabel waarin de loonkostenhandicap wordt berekend. De experts schuiven niet één scenario naar voor maar hebben er ver-schillende uitgewerkt. Zo variëren de cijfers over de handicap tussen 0,55 procent, in een scenario waarbij met alle mogelijke subsi-dies rekening gehouden wordt, en de 4,6 procent uit het Technisch Rapport (2011). De auteurs laten het aan de beleidsmakers

over om een keuze uit de cijfers te maken.Van alle mogelijke scenario’s in het rapport is de variant waarbij de dienstencheques en de subsidies aan de non-profit uit de bereke-ning gehaald worden intellectueel het meest juist, zegt het ACV. In dat scenario komen de experts aan een loonhandicap van 2,06 pro-cent voor 2011. Moet je nu 2,06 procent ach-terstand wegwerken tegen 2018? Of bijvoor-beeld 3,5 procent? Zoals je merkt, scheelt

0

2000

4000

6000

8000

10000

12000

6

4

2

01996 2006 2007 2008 2009 2010 2011

Duitsland Nederland Frankrijk België

1995 1996 1997 1999 2003 2004 2010 2011 974 1.213 1.082 1.533 3.175 3.798 4.894 5.032

265 304 322 640 1.016 1.212 5.454 6.213

Wbg vermindering Loonsubsidies

Loonkostenverminderingen

Loonkostensubsidies/totale loonkosten


het een flinke slok op de borrel naargelang het cijfer dat je hanteert.Het ACV gaat nog verder en pleit voor een scenario waarbij ook de dienstencheques en de regionale subsidies meegenomen worden in de berekening. De mini-jobs in Duitsland worden wel in mindering gebracht, waarom dan niet onze dienstencheques? Belangrijk is het besluit dat de experts zelf trekken in het rapport: “Globaal gezien en na het meerekenen van subsidies lijkt de toename van de loonkosten per uur niet buitensporig.”

méér dan loonkosten

Een recente studie van het Federaal Planbureau geeft aan dat het concurrentie-vermogen en het marktaandeel op de inter-nationale markten maar voor één derde worden beïnvloed door de loonkosten. Twee derde wordt onder meer ook bepaald door de producten, de afzetmarkten en de inno-vatie. Spijtig genoeg is daarover in het rap-port niets terug te vinden.Het rapport geeft ook cijfers per bedrijfs-tak. Voor 21 van de 38 bedrijfstakken wor-den cijfers gegeven over de evolutie van de loonkosten en de productiviteit en wordt een analyse gemaakt van die kosten en van de groei in volume en arbeidsuren. Besluit? Niet alle sectoren presteren slecht, zoals de werkgevers graag doen geloven. Er blijkt een grote variatie te zijn. De helft van de onderzochte sectoren doet het bij ons beter dan in de buurlanden. Opvallend is dat er voor een aantal secto-ren geen analyse is. Zo wordt bijvoorbeeld gezwegen over de transportsector, die toch heel belangrijk is voor onze industrie, zeker op het vlak van tewerkstelling. De studie had nog beter kunnen zijn.In het rapport is sprake van een daling van

de tewerkstelling. Wordt er onderzocht of dat te wijten is aan de arbeidskosten of aan andere factoren die aan bod komen in de studie van het Federaal Planbureau? Neen. Een gemiste kans.

Vorming

Op basis van een Europese studie (‘Continuing vocational training survey’ of CVTS) werd aan het eind van de jaren 1990 vastgesteld dat België een achterstand had op het gebied van vorming en opleiding. Eind 1998 spraken werkgevers en vakbon-den af dat 1,9 procent van de personeelskos-ten zou worden geïnvesteerd in opleiding en vorming. Later werden de inspannin-gen opgevolgd via de sociale balans en werd ook een sanctiemechanisme ingevoerd. Een nieuwe CVTS-studie in 2011 toont aan dat België het plotseling erg goed doet. In het rapport van de experts lezen we dezelfde conclusie. Alleen is er de vaststel-ling dat de veronderstellingen en berekenin-gen altijd maximale scenario’s zijn en dat de onderzoekers zich baseren op een kleine groep ondernemingen. Het ACV zegt dat het sanctiemechanisme moet worden behouden en pleit voor een evolutie naar een individueel recht op opleiding en vorming. Momenteel bestaat zo’n individueel recht trouwens al in het Aanvullend Nationaal Paritair Comité voor Bedienden (PC 218).

Wil je nog meer weten? Lees het hele rapport op: http://www.plan.be. Klik op de rubriek publicaties en zoek daarna het rapport over ‘Arbeidskosten, loonsubsi-dies, arbeidsproductiviteit en opleidings-inspanningen van ondernemingen’.

Verenigde NatiesZwarte Piet dreigt onder druk van een

expert van de verenigde naties uit het

nederlandse (en belgische) straatbeeld

te worden geplukt. Zwarte Piet als aan-

slag op de mensenrechten. niet echt het

fraaiste voorbeeld als het erom gaat de

juiste prioriteiten te bepalen. ooit werden

hier amerikaanse kernwapens geplaatst,

waarbij elke soevereine beslissing van de

overheid werd weggeveegd. In die zaak is

het nog altijd wachten op hoog bezoek in

onze contreien. officieel mogen we zelfs

niet weten of die kernwapens hier zijn.

Terug echter naar het Pietenincident. of

het terechte antiracisme daarmee ook

gediend is, valt te betwijfelen. In geen tijd

werd een pro-Piet-actie op facebook door

meer dan één miljoen mensen onder-

steund. als ik het wel heb zou die omvang

kunnen volstaan om een europese volks-

raadpleging te organiseren. Laten we

hopen dat de balans niet in die richting

doorslaat. niet alles wat ‘de meerderheid’

of ‘velen’ vinden is per se de beste norm,

maar proporties hebben ook hun rechten.

ernst en luim hebben hun eigen plaats. en

middelen lijken me altijd in verhouding

tot het doel te moeten staan. Cultureel

erfgoed kan geen bron van manifest foute

boel zijn, maar feesten hebben op zich

een waarde en voor zover daar geen drei-

gementen of andere fysieke of psychische

ongemakken mee gemoeid zijn gooi je die

niet zomaar op de schroothoop. bannen

we Sneeuwwitje uit onze kinderboeken als

nymfomane die maar liefst zeven dwer-

gen rond de mooie vingers draait? Heksen

stofferen menig sprookje, in donkere tij-

den werden deze vrouwen als toonbeeld

van kwaad en veroorzaaksters van kwalen

de meest gruwelijke dingen aangedaan.

Terecht werd met die ‘folklore’ en culturele

traditie gebroken, lang voor de verenigde

naties bestonden. en wat voor foute din-

gen worden er niet verteld in sprookjes

en volksoverleveringen over reuzen en

kapiteins met maar één been. Komt er een

verbod op die druksels?

Kwalijk aan de Pietendiscussie is niet de

vrije meningsuiting. Laat staat het recht

of de plicht om mensonwaardige calami-

teiten aan te pakken. Supranationale en

andere politieke instanties hebben een

opdracht. van hen mag worden verwacht

dat ze bewaken en besturen. Maar het

essentiële mag daarbij wel voorrang krij-

gen.

IN DE MARgEwf

© f

oto:

DAn

IËL

RYs


RUBRIEKSNAAMOVER DE gRENzENannick aerts

Europese vakbonden in actie tegen sociale dumpingDe Europese vakbonden waren gealarmeerd toen ze hoorden dat er op de Europese Ministerraad van 15 oktober mogelijk een beslissing zou vallen over veranderingen aan de richtlijn over detachering van werk-nemers. Die richtlijn geeft het kader weer waarbinnen je als werknemer moet werken in een ander Europees land. Sinds geruime tijd pleiten de vakbonden ervoor om het kader aan te passen zodat er duidelijkere spelregels, meer controles en een effectieve bestraffing komen. In de praktijk worden in tal van sectoren schrij-nende praktijken vastgesteld bij het miljoen werknemers dat in Europa gedetacheerd is. Denk maar aan de talloze postbusbedrij-ven in de bouwsector of de buitenlandse schijnzelfstandigen bij sommige koerier-bedrijven. Frauderende ondernemingen en malafide tussenpersonen misbruiken het wetgevende kader om buitenlandse werk-nemers tegen lagere lonen te laten werken dan gebruikelijk is in het land waar ze wer-ken. Zoiets druist in tegen het principe van ‘gelijk loon voor gelijk werk’ en zet de lonen in heel Europa onder druk. De vakbonden luidden de alarmbel omdat de nieuwe regels die praktijken alleen maar zouden verergeren. Op de Ministerraad kwam namelijk een voorstel op tafel dat ervoor zou zorgen dat bijvoorbeeld Poolse bouwvakkers in België alleen de Poolse lonen zouden moeten krijgen. Veel lobbywerk en een actie voor de verga-dering van de Ministerraad leidden ertoe dat over deze voorstellen geen compromis werd bereikt. Liever géén veranderingen dan een nog slechter wetgevend kader, vin-den de bonden. Waakzaamheid blijft nodig. Momenteel is nog niet duidelijk of het debat hierover volledig is afgesloten. www.efbww.org

hP zwaar in de fout in Bulgarije

Op de Internationale dag voor Waardig Werk liet Hewlett-Packard zich niet van zijn beste kant zien. De onderneming bewees eens te meer niet veel respect te hebben voor de vrijheid van vereniging. De Bulgaarse confederatie van onafhan-kelijke vakbonden organiseerde op 7 okto-ber een internationale conferentie onder de titel ‘Onze toekomst @ HP in Europa’. Maar het lokale management weigerde de HP-medewerkers uit België, Duitsland, Nederland, Spanje en Roemenië –die aan de vergadering deelnamen – toegang

tot hun gebouwen. Tijdens de voorafgaande weken ontnam het HP-management de lokale vakbond al het recht om te communi-ceren met zijn achterban. Zo blokkeerden ze een geplande bevraging over het welbevin-den van de Bulgaarse HP-werknemers. Het was spijtig genoeg niet het eerste incident. Eerder negeerde het management al de regels over het aanduiden van werkne-mers voor het Europees overlegorgaan van het bedrijf. De werknemersafgevaardig-den uit andere Europese landen schoten in actie voor hun Bulgaarse collega’s. Ze betwistten de manier waarop deze aandui-ding was gebeurd. Bovendien werden van-uit Europese vakbondskringen al diverse pogingen ondernomen om te bemiddelen bij de hogere managers, verantwoordelijk

voor al de Europese vestigingen. Zo wilden de Europese collega’s verkrijgen dat het Bulgaarse management respect zou tonen voor vakbonden. Het management van HP in Bulgarije beweerde wel degelijk de vakbonden te res-pecteren. Maar desondanks liet datzelfde management wel bepaalde misbruiken voortduren.Duidelijk is dat het sociaal overleg in de nieuwe lidstaten te weinig ondersteuning geniet. De Europese vakbondsallliantie die binnen HP opgericht is, ijvert er dan ook voor dat vakbonden in heel Europa worden erkend.www.industriall-europe.org, www.uni-europa.org

Bengaalse textielarbeiders komen op straat

Meer dan 200.000 textielwerknemers in Bangladesh stonden eind september drie dagen op straat om een leefbaar loon te eisen. Alle betrokken vakbonden vroegen dringend een verhoging van het mini-mumloon ver boven 73 euro per maand. De vonk die de massale actie ontketende, was het belachelijke voorstel van de werk-gevers om het minimumloon te laten stij-gen tot 35 euro per maand. Slechts een stijging met 20 percent. Als je de levensstandaard van het land in rekening brengt, moet je eigenlijk min-stens 80 euro per maand verdienen. Voor de vakbonden is het onaanvaardbaar dat werkgevers dit niet mee in rekening bren-gen. Hun woede leidde tot acties in tal van industriële zones. Volgens de mondiale vakbond IndustriAll is er in Bangladesh een sterke consensus over het feit dat de lonen in de textiel-sector te laag zijn en dat de veiligheid op

de werkvloer weinig voorstelt. Een eer-ste stap tot verbetering zou een deftig minimumloon zijn. Overheid en werkge-versorganisaties zien de noodzaak hier-van te weinig in. Verder moet dringend werk worden gemaakt van een nieuwe arbeidswetgeving met verbeteringen op het vlak van de veiligheid. Negentig multinationals ondertekenden trouwens een akkoord om te werken aan brand- en bouwveiligheid in de sector. De nood aan grote inspanningen werd op 8 oktober nog maar eens aangetoond toen negen werknemers stierven in een bedrijfsbrand. Het akkoord, getekend door de 90 multinationals, moet dringend in de praktijk worden uitgevoerd. Het is niet verwonderlijk dat werknemers na de voorstellen van werkgevers boos zijn. De textielwerknemers in Bangladesh hebben nood aan verandering. En ze heb-ben daar ook recht op.www.industriall-union.org

© f

oto:

IMAG

EGLo

BE


ACtIE

Stop the Killings deelt mensenrechtenprijzen uit

kies mee de ‘human rights Defender’ en ‘human rights Violator’ van het jaar

michael VanDenBroucke

stop the killings, een actieplatform van vakbonden en niet gouverne-mentele organisaties, vraagt op 10 december traditioneel aandacht voor de repressie tegen syndica-listen in het Zuiden. Dit jaar reikt het platform enkele prijzen uit. De ‘human rights Defender’ en de ‘human rights violator’ van het jaar worden met een prijs beloond.

Het belooft een gala-avond te worden in Brussel. Deze keer geen acteurs of muzi-kanten die in de schijnwerpers komen te staan, maar wel mensen, organisaties of overheden die zich in posi-tieve of negatieve zin hebben onderscheiden in verband met de mensenrechtensitu-atie in hun land. In Colombia, Guatemala en de Filippijnen is vakbondswerk nog altijd niet vanzelfsprekend. Wie zich inzet voor de vakbond, wordt er vermoord, ontvoerd of bedreigd wegens dat enga-gement.

en de genomineerden zijn…

Voor de nu al fel begeerde titel van ‘Human Rights Defender van het jaar ’ nomineerde Stop the Killings de advocaten van de National Union of Peoples’ Lawyers (NUPL), die zich vrijwillig inzetten om de mensenrechten in de Filippijnen te verdedi-gen, beschermen en bevor-deren. De zogenaamde ‘Morong 43’, gezondheids-werkers die er valselijk werden van beschuldigd terroristen te zijn, wer-den dankzij hun inspan-ningen vrijgelaten. Een vooraanstaande legerge-neraal bedacht de advo-caten enkele maanden geleden nog met de titel ‘vijanden van de staat.’De andere drie geno-mineerden in deze

categorie zijn de Guatemalteekse activiste Yolanda Oqueli, de Colombiaanse volksbe-weging voor Vrede en het telecombedrijf Ello Mobile, dat met zijn winsten sociale organisaties ondersteunt.Voor de minder begerenswaardige titel van ‘Human Rights Violator van het jaar’ nomi-neerde Stop the Killings de Colombiaanse overheid. De rechtstreekse aanleiding hier-voor is het feit dat Colombia de protesten tegen de vrijhandelsakkoorden met de Verenigde Staten en de Europese Unie bru-taal onderdrukt. Honderden prominente figuren van vakbonden en sociale organi-saties werden gearresteerd. De andere genomineerden in deze cate-gorie zijn het Europese mijnbouwbe-drijf Sagittarius Mines, de Europese

ambassadeur voor de Filipijnen Guy Ledoux en Billy Joya, een gewezen lid van een berucht doodseskader die nu kandidaat is om volksvertegenwoordiger te worden.

Jouw stem telt!

Een jury van vooraanstaande figuren uit de media, de vakbondswereld en ngo-kringen zal zich buigen over de nomina-ties. Maar wie op 10 december de Human Rights Awards in ontvangst mag nemen wordt in eerste instantie door u bepaald. In de komende maand organiseert Stop the Killings een brede bevraging, waarmee het zoveel mogelijk mensen wil bereiken.Breng uw stem uit via een speciaal formu-lier, via de website of de facebookpagina van Stop the Killings. Iedereen die dit doet,

wordt automa-tisch uitgenodigd voor de plechtige prijsuitreiking in de Spiegelzaal van G e m e e n s c h a p s -c e n t r u m D e Markten in Brussel. De uitreiking wordt voorafgegaan door een symbolische actie. Vorig jaar namen enkele hon-derden mensen deel, onder wie heel wat leden van de LBC-NVK. We hopen dat de solidariteit dit jaar minstens even groot mag zijn.

De actie van Stop the Killings vindt plaats op 10 decem-ber, vanaf 18.00u aan het Centraal Station in Brussel. Meer informatie lees je op www.stopthekillings.be en www.facebook.com/stopthekillingsbelgium.

stopthekillings.be

BRENG JE STEM UIT! VOTEZ!

V

.U./E.R.: Michael Vandenbroucke, Pletinckxstraat 19, 1000 Brussel


VAKBONDSWERK

“Als jonge vrouw wilde ik de wereld veranderen”

Vakbondsmilitante anne Dhooghe vertelt over haar bewogen jaren bij gB

Denis Bouwen

anne Dhooghe kan terugblikken op een rijk gevulde carrière als werk-neemster bij ‘de gB’ en vooral als vakbondsmilitante. in de laatste acht jaar van haar beroepsloop-baan werkte ze op de vormings-dienst van de lBc-nVk. “Bij de gB leerden we actie te voeren en winkels te sluiten om de belan-gen van het personeel te ver-dedigen”, zegt anne, die altijd een groot voorstandster was van samenwerking met andere vak-bonden. als militante zag ze hoe vooral alleenstaande vrou-wen in armoede moesten leven.

In de loop van dit jaar ging Anne Dhooghe met pensioen. Anne groeide op in een heel katholiek gezin met acht kinderen in Zwijndrecht. Haar moeder runde het huis-houden, haar vader was eerst arbeider en nadien leerkracht. Vader was in zijn arbei-derstijd ook vakbondsafgevaardigde van het ACV.De familie Dhooghe leefde op een witte boerderij met een groot erf en leek daar-door voor de buitenwereld rijk te zijn. Ten onrechte. Achter de boerderij lag een straatje met arbeiderswoningen. “Van ons moeder mochten wij met die arbeiderskin-deren niet spelen. Maar we maakten een gat in onze haag zodat ze gewoon naar ons kon-den komen”, vertelt Anne. “In mijn kinder-jaren werd vermoedelijk al de basis gelegd voor mijn sociale bewogenheid. Ik voelde me helemaal niet beter dan anderen. Later wilde ik graag in een gewoon arbeiders-huisje met wit zand op de vloer wonen. Wel een mooi ingericht huisje (lacht).”Vader Dhooghe was een Vlaamsgezinde ACV’er, moeder had bij de nonnen in Hasselt op school gezeten. Geen wonder dat Anne terechtkwam op een chique Antwerpse school die nog was opgericht door de katho-lieke industrieel Lieven Gevaert. “Voor de oorlog was mijn vader lid van het VNV. Hij brak wel met die organisatie toen ze duide-lijk de verkeerde kant op ging. Vader had een nogal fascistoïde kijk op de maatschap-pij.”Na de middelbare school trok Anne naar de KU Leuven om er klinische psychologie te studeren. Ze wilde er meer over ‘de mens’ te weten komen. De studie lag haar erg goed.

mei ’68

De woelige periode van mei ’68 maakte Anne volop mee. Ze nam deel aan alle betogingen voor ‘Leuven Vlaams’ en had vooral affini-teit met de sociale stroming onder de onte-vreden studenten. Anne kwam in contact met derdewereldgroepen en met de katho-lieke bevrijdingstheologie. Ze maakte ken-nis met studentenleiders als Paul Goossens, Walter De Bock en Ludo Martens.

“Na de betogingen begonnen de studen-ten met bussen naar arbeidersstakingen te gaan. Vaak waren dat wilde stakingen. De studenten wilden zich solidair tonen met de arbeiders. Op studentenmeetings versche-nen ook sprekers van het ACV en het ABVV, onder wie Paul Van Hooren (ACV), met wie ik later in mijn leven een relatie zou krijgen. Ik was toen heel revolutionair ingesteld: ik was jong en wilde de hele wereld veranderen. Heel wat vrienden lieten hun studies staan en trokken de fabriek in. Ik maakte eerst mijn studies af.”Bewust zocht Anne een job als arbeidster bij Bell Telephone in Antwerpen, waar ze al stage had gelopen op de personeelsdienst. Ze wilde graag zien hoe de structuur van de samenleving invloed had op arbeiders die aan de band werkten. De arbeiders bij ‘den Bell’ kregen giftige dampen in te ade-men en het werkritme lag (te) hoog. Anne leerde er de vakbond beter kennen en actie-voeren. Na het werk dronk ze vaak pinten

met de andere arbeiders. Uiteindelijk werd ze afgedankt. “Ik was daar een hond in een kegelspel.”Anne maakte toen tijd vrij om haar thesis te schrijven – dat was nog niet gebeurd – en koos definitief voor een bestaan als gewone werkmens. “Ik wilde geen bourgeoismadam worden”, grinnikt ze.

Poetsvrouw

In 1974 vond Anne een baantje als poets-vrouw in een kleine GB-winkel. Na verloop van tijd werd ze kassierster én afgevaardigde van de LBC. “Ik vond dat de werknemers bij de GB moesten worden verdedigd. Ook in de jaren zeventig en tachtig werd al flink bespaard op personeel. Begin van de jaren tachtig wilde het bedrijf vijf Antwerpse win-kels dichtdoen. We trokken met doodskis-ten door de stad en eisten dat de mensen ander werk zouden krijgen. GB gaf ze ook ander werk, beducht om zijn goede repu-tatie niet te verliezen. In die jaren waren er nog heel veel GB-supermarkten. Maar toen al zag je dat de directie winkels overliet aan kleine zelfstandigen met slechtere loon- en arbeidsvoorwaarden voor het personeel.”Tijdens de jaren zeventig waren er in de Vlaamse GB-winkels geen vakbondsacties. De vakbond was toen vooral actief in de depots van GB. In de winkels, waar vooral vrouwen werkten, bleek het een stuk lasti-ger om de werknemers tot actie te bewegen.


RUBRIEKSNAAM

Dat lag anders in Wallonië en Brussel, waar het personeel traditioneel strijdlustiger was.

“In Vlaanderen was het ondenkbaar om een winkel een hele dag lang gesloten te houden. Wij wilden daar verandering in brengen en vormden met een aantal délégués een groep die acties kon voorbereiden. Zo hielden we op een bepaald ogenblik één minuut stilte uit solidariteit met de vakbond Solidarnosc in Polen. Onze winkeldirecteur was razend maar we dreven toch onze zin door.”In de winkels van GB telde de BBTK tradi-tioneel nogal wat leden. Een erfenis uit de jaren dertig. Destijds zag de christe-lijke vakbond het weinig zitten om vrou-wen te verenigen die werkten en zich nota bene opmaakten. Moeder kon beter aan de haard blijven. “Een houding waar we ook in de jaren tachtig nog de gevolgen van merk-ten”, aldus Anne. “Toch lukte het ons om de positie van het ACV gevoelig te versterken.”

Vrijdagstakingen

Anne Dhooghe voelde zich als een vis in het water als vakbondsmilitante. Ze werkte zich snel in bij de vakbond, nam graag deel aan vergaderingen en werkte met plezier samen met andere vakbondsafgevaardigden. Een

levendige herinnering houdt ze over aan de ‘vrijdagstakingen’, gericht tegen het wei-nig sociale ‘herstelbeleid’ van (wijlen) pre-mier Wilfried Martens, die met volmachten regeerde. “Wij liepen toen met onze groene ACV-vlaggen mee in betogingen van het ABVV. De LBC was daarvan op de hoogte en maakte er nooit een probleem van. Van de ABVV-collega’s kregen we applaus: die waren wat blij dat ze niet alleen waren. In de win-kels staakten we ook samen met de rooien. Logisch, want alleen samen kreeg je dingen gedaan.”De ACV-top was in die jaren ‘redelijk rechts’, vindt Anne. “Er was geen grote liefde voor het ABVV. Maar ik behoorde tot de ACV’ers die het juist belangrijk vonden om solidair te zijn met de rooien.”Bij GB zag Anne voortdurend hoe nogal wat werknemers in armoede leefden. Dat gold dan in het bijzonder voor vrouwelijke werk-nemers, nog preciezer alleenstaande vrou-wen. “In de jaren tachtig begon de directie de deeltijdse arbeid meer en meer te mis-bruiken om de flexibiliteit te vergroten. De vakbonden waren aanvankelijk niet echt tegen deeltijds werk en zagen het toen als een middel om werk en gezin beter te ver-zoenen. Nadien onderkenden we beter de nadelen en gingen we ijveren voor minder flexibiliteit en grotere contracten.”De pleidooien van Anne en haar collega’s om vaste uren te gunnen aan parttimers haal-den steeds minder uit. GB ging zich stugger opstellen. “Deeltijds werkende vrouwen kre-gen aan het eind van de jaren tachtig nog aanvullend stempelgeld. Later werd het veel moeilijker om die aanvulling te krij-gen, met veel armoede als gevolg. Met name veel vrouwen vielen terug op hun loontje als parttimer. Kom zo maar eens rond als je een alleenstaande moeder bent of als je man werkloos is.”

Opsplitsing

In 1991 vatte het moederconcern GIB het plan op om zijn activiteiten in diverse ven-nootschappen op te splitsen. “Een gevolg van ruzies onder de familiale aandeel-houders. GB zou worden verkocht aan het Franse Carrefour, Brico ook aan Fransen, Inno aan de Duitsers enzovoort. Ook Lunch Garden en Auto 5 gingen een eigen leven lei-den. De werknemers werden zo verdeeld en hun macht werd teruggedrongen.”GIB kon zijn plannen niet zonder slag of stoot uitvoeren. “In de winkels hadden we geleerd hoe we konden staken en actievoe-ren. De vrouwen gingen met tafels en stoel-tjes buiten zitten en winkelkarretjes werden gebruikt om de parkings af te sluiten. Het lukte ons niet de opsplitsing tegen te hou-den. Mààr de werknemers konden wel hun loon- en arbeidsvoorwaarden behouden. Toch een resultaat waarop we trots konden zijn.”

“Aanvallen op brugpensioen zijn ware schande”

Toen anne dhooghe 57 jaar was, zag

ze heel wat collega’s met brugpensi-

oen gaan. “Ik had bijna altijd deeltijds

gewerkt en zou maar een schamel

brugpensioentje hebben gekregen”,

legt ze uit. “daarom vroeg ik aan

de LbC-nvK of ik bij hen vorming

mocht komen geven. en het mocht.

Mijn werk bij de vormingsdienst ging

me goed af: ik kende niet alleen de

theorie maar ook de praktijk. bij de

gb ging ik slapen en stond ik op met

de zorgen van de collega-werkne-

mers. op de vormingsdienst was die

stress er toch niet meer.”

de fixatie op neoliberale gedach-

ten en het grote individualisme

onder de mensen maken het

voor de vakbond niet gemakke-

lijk om solidariteit te organiseren.

“vakbondsafgevaardigden zitten nu

in een hachelijker positie dan in mijn

jonge jaren. Maar in mijn acht jaar als

vormingswerkster zag ik het grote

engagement dat er is bij afgevaar-

digden. Ik ken er maar bitter wei-

nig die hun vakbondswerk doen uit

eigenbelang.”

anne werkte zelf tot haar 65ste. Maar

ze vindt de aanvallen op het brug-

pensioen – tegenwoordig het stelsel

van werkloosheid met bedrijfstoe-

slag of SWT – ‘een ware schande’.

“of iemand kan werken tot zijn 65ste

hangt sterk af van het soort job

en van de eigen gezondheid. bij

de Carrefour ben je kapot rond je

55ste. oudere mensen moet het rus-

tiger aan kunnen doen en moeten

zeker niet in armoede leven. Wie

als vijftigplusser werkloos wordt en

geen nieuw werk vindt, riskeert in

armoede te belanden zonder bijpas-

sing van de werkgever.”

van haar werk bij gb werd anne

dhooghe nooit rijk. Wat ook niet

haar grote ambitie was. nog altijd

huurt ze haar woning. een huis

kopen was niet haalbaar. “Ik heb

geen eigen kinderen. Met wat meer

geld was dat er misschien wel van

gekomen. gelukkig heb ik wel veel

neven en nichten.”

Anne Dhooghe koos bewust voor een leven als gewone werkmens. “Ik wilde geen bourgeois-madam worden.”


Ontslag wegens overdracht onderneming is onterechtEen arbeider is in dienst van een bvba sinds 1999. Met ingang van 1 oktober 2005 draagt de bvba haar handelsfonds over. In voorbe-reiding van die overdracht, had de werkge-ver de arbeidsovereenkomst van de arbeider al stopgezet in de loop van september. De arbeider vindt dat het ontslag willekeurig is en stapt naar de rechter.Het Hof van Cassatie geeft de arbeider gelijk in een arrest van 29 april 2013. Een Europese Richtlijn bepaalt dat de overgang van een onderneming of van een deel van de onder-neming op zichzelf geen reden tot ontslag is. Als er economische, technische of orga-nisatorische redenen in het spel zijn, kan de werkgever eventueel nog wel ontslag geven. De Richtlijn werd in België omgezet door de cao 32bis.Uit de feiten blijkt – zo stellen de rechters – dat het ontslag duidelijk en ondubbelzinnig werd gegeven wegens de overdracht van de onderneming. Het is dus in strijd met het ontslagverbod van cao 32bis. Dan zet het Hof van Cassatie een laatste stap in de juri-dische redenering: een ontslag dat strijdig is met de Richtlijn en de cao 32bis, berust niet op de noodwendigheden inzake de werking van de onderneming. Daardoor is het ont-slag van de arbeider willekeurig en heeft hij recht op een compenserende schadevergoe-ding van zes maanden loon.

geldigheid concurrentiebeding

Werkgevers zien het niet graag gebeuren dat werknemers met hun netwerk en beroepser-varing aan het werk gaan bij een concurrent. Daarom sluiten ze voor sommige groepen van werknemers vaak een zogenaamd con-currentiebeding. Het concurrentiebeding beperkt die werknemers in hun vrijheid van arbeid en daarom is het aan strikte voor-waarden gekoppeld.Wanneer het hem goed uitkomt beroept de werkgever zich graag op het concurrentiebe-ding, maar in de gevallen waarin het in het voordeel van de werknemer speelt tracht hij er vaak onderuit te komen met alle moge-lijke argumenten.Alle concrete voorwaarden van het concurrentiebeding moeten schrifte-lijk worden vastgesteld. Dat schrijft de Arbeidsovereenkomstenwet zo voor. Het concurrentiebeding is alleen geldig voor werknemers van wie het jaarloon een bepaald bedrag overschrijdt. Als de arbeids-overeenkomst eindigt, heeft het concurren-tiebeding ook niet in alle gevallen uitwerking.

Het contract van een werknemer bevat een concurrentiebeding, maar het contract ver-wijst voor alle voorwaarden naar de bepalin-gen in het arbeidsreglement. Het loon van die werknemer ligt iets lager dan de loon-grens en het contract eindigt wegens medi-sche overmacht. Dat zijn voor de werkgever drie argumenten om de geldigheid van het concurrentiebeding aan te vechten; als het concurrentiebeding wél geldig is, moet de werkgever immers een vergoeding betalen aan de werknemer als compensatie voor de beperking van zijn arbeidsvrijheid.

Het arbeidshof van Gent wuift de drie schijnargumenten van de werkgever weg. De individuele arbeidsovereenkomst houdt een concurrentiebeding in en de juiste voor-waarden staan in het arbeidsreglement: dat is perfect in orde. Dat het jaarloon lager is dan de loongrens is een argument dat alleen door de werknemer en niet door de werk-gever kan worden ingeroepen om de gel-digheid aan te vechten. Tot slot stelt het arbeidshof heel duidelijk dat het concur-rentiebeding ook geldt wanneer het contract stopt wegens overmacht.

ARBEIDS-gERIChtmarc weyns

Ongeoorloofde vragen bij selectieprocedure

Een werknemer stelt zich in juni 2010 kandidaat voor een baan als productie-tekenaar. Zijn kandidatuur wordt in aan-merking genomen, maar hij moet een pro-cedure doorlopen bij een bedrijfje dat zich voorstelt als een gespecialiseerd selectie-bureau. Dat bureau blijkt weinig ernstig te zijn; het is geïnteresseerd in persoonlijke gegevens of meningen van de kandidaten die niets te maken hebben met de vaca-ture. Zo peilt het bureau bijvoorbeeld naar de seksuele voorkeur van de kandidaten. De werknemer wil op die vragen niet ant-woorden en dat is meteen ook het einde van zijn kandidatuur.De werknemer maakt bezwaar tegen de gang van zaken bij het selectiebureau en bij het bedrijf waar de job vrij was. Maar het bezwaar wordt weggewimpeld. Daarop dient de werknemer in juli 2010 een klacht in bij de Privacycommissie. Die commissie tikt het selectiebureau in april 2011 op de

vingers omdat de persoonlijke levenssfeer van de sollicitanten werd geschonden door vragen te stellen die niet relevant waren voor de job en de uitoefeningsvoorwaar-den.Als gevolg van de ongeoorloofde han-delwijze van het selectiebureau miste de werknemer de kans om als productieteke-naar aan de slag te gaan. De man vraagt een schadevergoeding en opnieuw geeft het selectiebureau niet thuis.Uiteindelijk is het de rechtbank van eer-ste aanleg in Brugge die een beslissing neemt. Het vonnis van 4 september 2013 is erg kort. Daarin krijgt het selectiebu-reau in scherpe bewoordingen een veeg uit de pan voor de schending van de privacy van de kandidaten. Voor de werknemer is er alleen een symbolische morele scha-devergoeding omdat hij niet bewees dat hij de job misliep alleen maar door niet te antwoorden op de ongeoorloofde vragen. Het selectiebureau werd wel veroordeeld om alle kosten van de procedure te betalen.

© f

oto:

IMAG

EGLo

BE


NON-PROFIt

Activiteiten uitbesteden is vaak helemaal niet nodig

lBc-nVk weert commerciële speler uit ziekenhuis

jan Deceunynck

De strijd van de lBc-nVk tegen de commercialisering in de non-profitsector is en blijft actueel. Zo verzette de vakbond zich de voorbije maanden met succes tegen het onzalige plan om de sterilisatiedienst van het Brusselse sint-janziekenhuis over te hevelen naar sterima, een commercieel sterilisatiebedrijf.

In tal van Europese landen heeft Sterima al vaste voet aan de grond in de ziekenhui-zen. Samenwerken met zo’n bedrijf zou lei-den tot meer efficiëntie of minder kosten, zo werd beloofd. Dat liep anders. Een eigen sterilisatiedienst levert even degelijk werk af als een extern bedrijf. En is op termijn goedkoper. Want Sterima is de enige speler op de markt. En van monopolies, zo weten we intussen allemaal, wordt niemand beter behalve de monopolist.

Desinformatie

In België levert geen enkele andere onder-neming dezelfde gespecialiseerde dienstver-lening als Sterima. Alleen de ziekenhuizen zélf hebben voldoende kennis in huis. Maar die eigen kennis wordt steevast van tafel geveegd. “Er is een ideologische desinfor-matie aan de gang”, legt vakbondssecreta-ris Johan Fobelets het uit. “Bedrijven doen het uitschijnen alsof ziekenhuizen niet opgewassen zouden zijn tegen de almaar strakker wordende Europese normen en de steeds verder ontwikkelende technolo-gie. Maar niets is minder waar. Ook in Sint-Jan leefde het idee dat het ziekenhuis het niet zelf zou kunnen bolwerken. Dat het personeel te weinig mee was met de nieuw-ste technieken en de apparatuur verouderd. Tot onze militanten de feiten eens grondig tegen het licht hielden.”

“Je moet als ziekenhuis natuurlijk wel de dingen aanpakken. Wie de problemen laat aanmodderen en niet investeert in nieuwe technieken of vorming en opleiding, komt uiteraard in de problemen. Maar je mag dat ook niet overschatten. Sterima is niet veel méér geautomatiseerd dan de sterili-satiedienst van een gemiddeld ziekenhuis. Werken aan pakweg de traceerbaarheid van een pakket gesteriliseerd materiaal kan ook met eenvoudige apparatuur en hoeft zeker niet veel te kosten,” weet Fobelets.

Overtuigend onderzoek

“Onze militanten hebben het grondig uitge-zocht. Het materiaal van het ziekenhuis is veel minder verouderd dan gedacht en kan nog probleemloos 15 jaar mee. Andere pro-blemen zijn te wijten aan een tekort aan medisch materiaal, waardoor haast voort-durend moest worden gesteriliseerd. Het onderzoek door onze militanten kon finaal ook de directie van het ziekenhuis over-tuigen. De sterilisatiedienst blijft in eigen handen.”

mythe

De misplaatste keuze voor commerciali-seren is volgens Fobelets gebaseerd op de mythe dat je als ‘gewoon’ ziekenhuis niet meer kan volgen op het vlak van techno-logie en regelgeving. Commerciële spelers houden die mythe graag in leven. Zo ook Sterima. “Het bedrijf biedt zijn service in een eerste fase tegen heel redelijke prijzen aan. Maar door hun monopolie kunnen ze nadien vlotjes de prijzen verhogen. Het is dus compleet verkeerd om essentiële zie-kenhuisactiviteiten op die manier aan com-merciële spelers over te laten. Wij willen geen winst op de rug van de patiënten.”

Sterke argumenten, gecombineerd met actie

de vakbond had méér nodig dan

sterke argumenten om de directie

te overtuigen om de eigen sterilisa-

tiedienst te behouden. er werd ook

actie gevoerd. alleen door druk uit

te oefenen kon de directie worden

overhaald om te overleggen met de

vakbond.

Het personeel ondertekende mas-

saal de petitie tegen de uitbeste-

ding van de sterilisatiedienst. en op

6 juni voerde het personeel actie aan

de ingang van het ziekenhuis met

een spandoek ‘14 jobs zijn in gevaar.

neen aan de uitbesteding van onze

sterilisatie’.

dat die dag ook de massale vak-

bondsbetoging over het nieuwe

werknemersstatuut langs het Sint-

janziekenhuis passeerde, zette de

actie nog wat kracht bij. alleszins

genoeg om de directie te overtuigen

de uitbesteding op te schorten en

opnieuw aan tafel te schuiven met de

vakbond. Met het bekende resultaat:

de uitbesteding aan Sterima is finaal

van de baan!


Crisis maakt flinke brokken bij glasproducenten

eu moet concurrentie eerlijker laten verlopen

joeri saenen

De glassector staat niet alleen in België maar in heel europa sterk onder druk. en dat is geen goed teken. als de glassector slecht boert, zegt dat namelijk ook iets over andere bedrijfstakken zoals de bouw en de autoindustrie. De fabri-kanten van glas leveren veel van hun producten aan die branches.

Hoe dan ook hakte de economische crisis flink in op de glasindustrie. In 2003 werkten nog meer dan 8.000 mensen in de Belgische glassector. Sindsdien slonk hun aantal tot nog geen 5.700. In tien jaar tijd verminderde het aantal banen dus met bijna 29 procent. Aan reorganisaties en bedrijfssluitingen ontbrak het zeker niet in de voorbije maan-den. Zo waren er collectieve ontslagen bij AGC Zeebrugge (101 jobs), AGC Moustier (178), Durobor Zinnik (230) en Saint-Gobain (150). Andere bedrijven werden gesloten: EMGO Lommel (150 banen), Techniver (88), Sadeco Herentals (23) en Sekurit Auvelais (267). In oktober raakte bekend dat AGC in

zijn ondersteunende diensten nog eens 101 bediendejobs liet sneuvelen.

AGC

Bij de Japanse multinational AGC sloeg de economische crisis in als een bom. Die mul-tinational ging zeer driest te werk. AGC sloot de afgelopen maanden diverse bedrijven in Europa: de ovens van Moustier en Salerno (Italië), AGC Architecture in Frankrijk en Cordoba in Spanje. Daarnaast worden nog diverse ovens stilgelegd: Tiel in Nederland, het pas vernieuwde Retenice in Tsjechië en Boussier in Frankrijk.AGC klaagt over de overcapaciteit in Europa, te hoge energieprijzen en concurrentie uit het oosten. De overcapaciteit is te verklaren door de teruggelopen vraag naar glas in de Europese bouw en de autofabrieken. Heel wat overheden en investeerders houden de knip op hun portemonnee en stellen inves-teringen uit. En het verhaal van de autoin-dustrie kennen we maar al te goed. Maar de glasproducenten hebben zelf ook boter op het hoofd. Meer en meer worden de lakens uitgedeeld door grote onderne-mingen die hun wortels ver buiten Europa

hebben. Zij spelen handig in op de verschil-lende fiscale regels in de EU-lidstaten en deinzen er niet voor terug om landen tegen elkaar uit te spelen. En ze laten hun vesti-gingen onderling concurreren, niet alleen binnen Europa, maar op wereldvlak. Het is niet alleen een kwestie van verschillen in loonkosten. De glasreuzen willen ook inspe-len op de behoeftes van de nieuwe rijken in de groeilanden. En die groeilanden liggen ver van het Europese vasteland.

Gele gevaar

De opkomst van nieuwe economieën, China op kop, laat zich in de industrie almaar meer voelen. China werd al in 2011 de grootste industriële macht ter wereld en wil dit dui-delijk blijven. Het land maakt hiervoor gigantisch veel geld vrij. Er zijn 1,15 miljoen onderzoekers in China (79 procent van de Europese capaciteit) en in 2009 had het land het op één na grootste researchbudget ter wereld. Waren de Chinezen vroeger vooral kopieerders, tegenwoordig ontwerpen ze steeds meer zelf. In 2011 diende het land de meeste octrooiaanvragen ter wereld in. Binnenkort is het niet meer ‘made in China’

CRISIS

© f

oto:

IMAG

EGLo

BE


maar ‘designed in China’. De gevolgen voor de Europese bedrijven blijven niet uit. Zo wordt de helft van de zonnepa-nelen in China geproduceerd. Onnodig te zeggen dat ze in China heel anders omspringen met arbeidsomstandighe-den en gevolgen voor het milieu.AGC investeerde de afgelopen jaren sterk in de ontwikkeling van ‘zonneproducten’ maar moet nu vaststellen dat het niet kan concurreren met de Chinese fabri-kanten, die maar liefst 80 procent van de Europese markt inpalmden.

europa slaat bal mis

In schril contrast staat het industriële beleid van de Europese Unie. Toen er nog lang geen sprake was van een financiële crisis, in 2000, pakten de Europese lei-ders uit met ‘de strategie van Lissabon’. De Europese economie zou meer en meer de klemtoon leggen op kennis en dien-sten en minder op industrie. En dat had grote gevolgen. Sectoren die tot dan relatief gespaard waren gebleven, verplaatsten zich naar groeilanden. Eerst binnen de Europese Unie, later naar de groeilanden erbuiten. Met alle gevolgen van dien: een kleinere bijdrage tot de handelsbalans, minder investeringen en niet in het minst banen-verlies. De afgelopen maanden snoei-den de EU-lidstaten dan nog eens sterk in de subsidies in de bouw; denk aan subsidies om woningen te renoveren of

zonnepanelen te plaatsen. Een evolutie die een domper zette op de glasindustrie.

Vakbonden voeren actie

Actie kon niet uitblijven. Op 4 juni voer-den zo’n 1.000 werknemers uit de glas-sector actie bij de Europese Commissie in Brussel. Zo wilden ze de aandacht vestigen op de moeilijkheden van hun bedrijven: het enorme verlies aan tewerkstelling, de sociale dumping en de problemen op het vlak van milieu. Opmerkelijk was dat de actie gesteund werd door de Duitse zonnepanelenma-ker Solar World.Een vakbondsdelegatie werd ontvan-gen door Daniel Calleja, de baas van het directoraat-generaal Ondernemingen van de Europese Commissie. De Spanjaard had oren naar de verzuch-tingen van de vakbondsmensen en rea-geerde positief op het voorstel om een Europese sociale dialoog te organiseren voor de glassector. Volgens Calleja wil Europa werk maken van een herindus-trialisering en wil het inspanningen leve-ren op het gebied van innovatie en de energieprijzen drukken. Lagere energie-prijzen zijn erg belangrijk voor de glas-ovens, die energie verslinden.De vakbondsactie bleef niet zonder resultaat. Eén dag na de betoging kon-digde de Europese Commissie aan dat er een onderzoek kwam naar de dumping-praktijken van Chinese producenten van zonnepanelen. De EU voerde een doua-nerecht van 11,8 procent in voor zon-nepanelen uit China, een tarief dat kan oplopen tot 47 procent.

Furieus

China reageerde furieus en dreigde zelfs met een kleine handelsoorlog. Nochtans is zo’n douanerecht niet zo uitzonderlijk. De Verenigde Staten kwamen eerder al voor de dag met een taks van 31 procent op de invoer van Chinese zonnepanelen die zwaar worden gesubsidieerd door de Chinese overheid. Met zulke taksen wordt al een mooie stap gezet om de con-currentie eerlijker te laten verlopen.De vakbonden verwachten ook dat de glasproducenten dat hun verantwoorde-lijkheid opnemen. Op het vlak van onder-zoek & ontwikkeling en op het vlak van tewerkstelling. Het is onaanvaardbaar dat de bedrijven jobs blijven afbouwen.In vakbondskringen wordt de hoop niet opgegeven. Zo kondigde de directie van AGC een investering van 2 miljoen euro aan voor de vestiging Kempenglas in Mol. Dat gebeurde na onderhandelin-gen over een cao flexibiliteit voor die vestiging.

karin schaerlaekens

De onderhandelingen over een sector-akkoord 2013-2014 voor de bedien-den in de voedingsindustrie (paritair comité 220) hebben diverse maanden aangesleept. als gevolg van de loon-stop, de crisis en de besprekingen over het nieuwe werknemersstatuut kwam een voorakkoord pas op 15 okto-ber tot stand. op 21 oktober keurde de achterban dit voorakkoord goed.

Wat zijn de belangrijkste punten uit het akkoord?

Om te beginnen wordt het sectorpensioenfonds met 0,22 procent verhoogd naar 0,65 procent van het loon. In een vorig akkoord werd het sector-pensioenfonds opgericht voor wie geen eigen pen-sioenverzekering heeft in de onderneming, een extraatje voor wie met pensioen gaat.Het tijdkrediet wordt uitgebreid. Gemotiveerd tijd-krediet was al mogelijk in een 4/5de stelsel. Nu kan je ook halftijds en voltijds gemotiveerd tijdkrediet nemen gedurende 36 maanden. Voor de 50-plus-sers met een loopbaan van 28 jaar wordt 4/5de tijd-krediet mogelijk tot aan de pensioenleeftijd.In het nieuwe akkoord wordt het stelsel van werk-loosheid met bedrijfstoeslag of SWT – voordien brugpensioen – op 58 jaar verlengd tot eind 2014. SWT op 56 jaar is mogelijk voor wie 20 jaar nacht-werk presteerde.Per dag zal 6,88 euro worden bijgepast op de ziekte-uitkering, vanaf de vierde tot en met de twaalfde maand ziekte. Die centen worden uitbetaald via het sectorfonds. Het gaat om een regeling die al bestond voor de arbeiders en die nu wordt uitge-breid naar de bedienden.De vakbondspremie wordt opgetrokken tot 135 euro. Zo wordt je lidgeld van de vakbond groten-deels terugbetaald. Als een familielid in de eerste graad sterft, wordt het klein verlet uitgebreid van drie naar vijf dagen. Je hebt zes maanden de tijd om die dagen op te nemen. Het gaat om het overlij-den van een kind, (schoon)moeder, (schoon)vader of echtgenoot.De diverse afspraken gaan in op 1 januari 2014.Via het vormingsinstituut van de voedingsnijver-heid (IPV) wordt nog gewerkt rond stressbeleid en ergonomie. Er wordt een ‘opleidingsfiche’ uitge-werkt voor werknemers die via het IPV vorming gevolgd hebben. Iedere werknemer krijgt het recht om een gesprek te vragen over zijn of haar oplei-dingsmogelijkheden.

Akkoord voor bedienden in voeding

Vakbondspremie stijgt naar 135 euro


RUBRIEKSNAAM

fatiha Dahmani

onthaalouders spelen een heel belangrijke rol in de Vlaamse kinderopvang. elke dag zorgen ze ervoor dat 30.000 kind-jes een warme thuis vinden ter-wijl de ouders uit werken gaan. ondertussen zijn er in Vlaanderen iets minder dan 7.000 ont-haalouders en het aantal blijft jaar na jaar sterk teruglopen.

Dat het aantal onthaalouders vermindert, mag eigenlijk geen wonder heten als je weet dat onthaalouders nog altijd worden beschouwd als een veredeld soort vrijwilli-gers. Ondanks de beloftes van diverse rege-ringen hebben de onthaalouders nog altijd geen volwaardig werknemersstatuut.Nochtans werken onthaalouders meer dan 50 uur per week. Zij krijgen geen loon maar een onkostenvergoeding. Met die vergoe-ding moeten ze ook bedjes, parkjes, kinder-stoelen, twee maaltijden per dag en nog veel meer betalen. Omgerekend houden onthaal-ouders netto zo’n drie euro per uur over.Daarnaast hebben onthaalouders geen recht op betaalde vakantie of vakantiegeld. Ze hebben maar een armzalig pensioen en een beperkt ziekteverlof. Ze krijgen geen dertiende maand en geen eindejaarspremie.

Volgehouden inspanningen

Al meer dan 15 jaar voert de LBC-NVK strijd voor een volwaardig werknemersstatuut. Om het statuut opnieuw op de politieke agenda te zetten werkte de LBC-NVK een actieplan in verschillende fases uit.In september 2012 lanceerde de vakbond fase 1 van het actieplan: de socialemedia-campagne ‘Wat als er geen onthaalouders waren?’ Er werden enkele campagnefilm-pjes gemaakt in de stijl van de televisiereeks ‘Wat als’ en op de campagnesite konden ont-haalouders en sympathisanten hun verhaal

Fatiha Dahmani: “We voeren de druk op de minister nog op en organiseren een Tour de Flandre.”

al meer dan 15 jaar voert de LbC-nvK strijd voor een volwaardig werknemersstatuut.


NON-PROFIt

posten en een online petitie tekenen ter ondersteuning van de eis om een volwaar-dig werknemersstatuut. De filmpjes en ver-halen werden daarna via facebook verspreid.De socialemediacampagne werd een groot succes. Meer dan 153 verhalen werden gepost en meer dan 8.000 mensen tekenden de online petitie. Maar belangrijker was dat de LBC-NVK met de campagne het werkne-mersstatuut opnieuw op de politieke agenda deed belanden.

Twee ministers

Met de kabinetten van de federale minis-ter van Werk en de Vlaamse minister van Welzijn werden gesprekken gevoerd. Want in het federale België zijn beide ministers bevoegd. Het kabinet van Werk (Monica De Coninck) maakte zijn huiswerk en gaf ant-woorden op de vragen over de juridische – welk soort contract – en fiscale aspecten van het werknemersstatuut.De Vlaamse minister van Welzijn, Jo Vandeurzen, is dan weer bevoegd voor

het invoeren van het werknemersstatuut. Wanneer onthaalouders werknemers wor-den, zullen ze een contract krijgen bij een dienst die op haar beurt wordt gesubsidi-eerd door de Vlaamse overheid.In september 2013 lanceerde de LBC-NVK fase twee van het actieplan voor een vol-waardig werknemersstatuut. Om de dis-cussie met minister Vandeurzen concreet te maken berekende de vakbond wat een werknemersstatuut extra zou kosten in vergelijking met het huidige gebrekkige sociale statuut. De boodschap was duide-lijk: minister Vandeurzen, een volwaardig werknemersstatuut, ja, het kan!

Speelstraat

Acties ondersteunden de eis. Op zater-dag 5 oktober werd actie gevoerd in Genk. In de buurt van de woning van minister Vandeurzen werd een straat omgetoverd tot speelstraat. Er was animatie voor de aller-kleinsten. Zo werd er gedanst, maar werd er ook betoging gespeeld. Tussendoor kon

je nog smullen van een heerlijke wafel en was er koffie voor de mama’ s en papa’s. De minister kwam langs en beloofde de sociale partners bijeen te roepen.Een week later, op zaterdag 12 oktober, de dag van de onthaalouders, bracht minister Vandeurzen een bezoek aan de tweedaagse vakbeurs kinderopvang in Antwerpen. Een ontmoetingsmoment en beurs voor mensen die werken in de kinderopvang en die hun producten en diensten willen laten zien.Natuurlijk konden de onthaalouders van de LBC-NVK hier niet ontbreken om de minister te verwelkomen. En nog maar eens zetten ze de boodschap in de verf: een statuut, dat kost niet veel. Maak er werk van.De komende weken en maanden plant de LBC-NVK nog meer acties om de druk op minister Vandeurzen op te voeren. Tegelijkertijd wordt werk gemaakt van een ‘Tour de Flandre’. Een reeks infoavonden in heel Vlaanderen om de onthaalouders uit te leggen hoe de LBC-NVK het volwaardig werk-nemersstatuut ziet.

LBC-NVK orgaNiseert

tour de fLaNdreeN jij BeNt uitgeNodigd!

EEn volwaardig wErknEmErsstatuut nu!gEEn smoEsjEs. gEEn uitstEl.www.onthaaloudErs.bE

De LBC-NVK zet alles op alles om er voor te zorgen dat het volwaardig werknemersstatuut voor onthaalouders er komt.Maar hoe zien wij dat werknemersstatuut?Een nieuw kaderdecreet kinderopvang.Maar wat verandert er voor jou?Met al die vragen kan je bij ons terechtop onze Tour de Flandre!

Check de dataen schrijf je snel in!

Woensdag 20 november20u00 Sint-niklaaSHendrik Heymanplein 703/220 88 19

donderdag 21 november19u30 VilVoordeACV – Toekomststraat 1702/557 86 41

maandag 25 november20u00 ZottegemACV – Musselystraat 2603/220 88 19

dinsdag 26 november20u00 gentPoel 703/765 23 71

20u00 roeSelareACV - Henri Horriestraat 31056/23 55 61

donderdag 28 november19u00 turnhoutKorte Begijnenstraat 20014/44 61 55

19u30 antwerpenLBC-NVK Nationalestraat 111-113 03/222 70 00

19u30 halleACV – Vanden Eeckhoudtstraat 11 02/557 86 41

19u30 mechelenOnder den Toren 5015/71 85 00

maandag 2 deCember20u00 haSSeltACV Monseigneur Broekxplein 6011/29 09 61

dinsdag 3 deCember19u00 keSSel-loACV Martelarenlaan 8016/21 94 30

Werknemersstatuut voor onthaalouders: ja, het kan!

lBc-nVk houdt druk op de ketel met diverse acties


YourCall: lBC-NVK buitenspel gezet, winkels gaan failliet

Vakbond zoekt naar goed contact met curatoren

seBastiaan kok

De winkels van yourcall, voor-dien the Phone house, werden eind 2012 overgenomen. maar amper elf maanden later wor-den ze nu gesloten. en 77 werk-nemers staan op straat. sinds het ontstaan van yourcall probeerden de vakbonden het sociaal over-leg op het juiste spoor te zetten.

Het faillissement van de winkels heeft tot gevolg dat de LBC-NVK nu buitenspel is gezet. Wat is er aan de hand? Ons Recht vroeg het aan Piet Van De Walle, LBC-NVK-secretaris voor de distributie in de regio Gent-Oudenaarde.

ons recht: Waarom zijn de voormalige win-kels van The Phone House afgelopen jaar van eigenaar gewisseld?Piet Van De walle: “In april 2011 kocht Belgacom alle aandelen van Wireless Technology, beter bekend als de gsm-win-kels van The Phone House. Maar de Raad voor de Mededinging vond dat Belgacom te groot werd en hiermee de vrije concurrentie verstoorde. Daarom moest Belgacom uitein-delijk 25 winkels en 32 shops-in-shops ver-kopen aan iemand anders. In allerijl werd YourCall uit de grond gestampt, met aan het roer drie personen uit het vroegere inter-nationale topmanagement van The Phone House.”

“YourCall bestaat uit drie vennootschappen: de YourCall Holding, de bvba YourCall die de vestigingen in de winkelstraten uitbaat en de bvba YourCall Store Concepts met de shops-in-shops in de Carrefour Hypermarkten.”

“Bij de overname van de winkels en de shops-in-shops door YourCall behielden de werk-nemers hun loon- en arbeidsvoorwaarden. Algemeen directeur Michel Goies, vroeger al de directeur bij The Phone House, verliet YourCall echter na enkele maanden: hij had te weinig zicht op de financiële situatie van het bedrijf en er was geen duidelijk commer-cieel plan. Een teken aan de wand, zo bleek nadien.”

Vaak uitleg gevraagd

ons recht: Wat leidde tot het faillissement van de winkels van de bvba YourCall?Piet: “De shops-in-shops in de Carrefours zijn volgens onze informatie min of meer rendabel. In de vestigingen in de

winkelstraten draaide het minder goed. De LBC-NVK vroeg op de ondernemingsraad her-haaldelijk klaarheid over de financiële situ-atie van die winkels.”

ons recht: En toen werden enkele winkels gesloten.Piet: “Klopt. In de voorbije maanden gin-gen drie winkels dicht. Het personeel daar-van ging aan de slag in andere winkels of shops. Op een bepaald moment werden de winkels te weinig bevoorraad, terwijl de shops genoeg artikelen aangeleverd kregen. Daardoor kelderde de verkoop natuurlijk! Het personeel werd meer en meer ongerust.”

“Wat er zich precies afspeelde, is niet dui-delijk. Normaal licht een bedrijf de onder-nemingsraad in over zijn financiële situatie. De bvba YourCall informeerde ons pas over het faillissement nadat de boeken al waren neergelegd bij de handelsrechtbank. Alle 77 werknemers stonden plotseling op straat.”

Zelfde baas, minder loon?

ons recht: Hoe moet het nu verder?

Piet: “De situatie is erg moeilijk. Het bedrijf werkte nooit transparant. Door de ontslagen staat ook onze eigen LBC–NVK-afgevaardigde op straat. Onze mogelijkhe-den hangen af van de bereidwilligheid van de curatoren, met wie we een goed contact proberen op te bouwen.”

“We willen zoveel mogelijk jobs redden. De bvba YourCall Store Concepts wil van de failliete bvba YourCall nog een stuk of tien winstgevende winkels overnemen. Het per-soneel van die winkels krijgt een nieuw con-tract met mogelijk minder gunstige arbeids-voorwaarden. Dat geeft een wrang gevoel. Versnelde YourCall het faillissement van de winkels niet door de gebrekkige leveringen? Het is alleszins immoreel dat de gemeen-schap moet opdraaien voor de opzegver-goedingen, terwijl dezelfde bazen met hun andere bvba wel de winstgevende winkels behouden.”

“Maar we geven niet op. We trachten zoveel mogelijk werknemers aan het werk te hou-den in de beste omstandigheden.”

DIStRIBUtIE


SOCIAAl

IB logistics maakt vakbondsmensen monddood

Verslagenheid slaat om in strijdbaarheid

jan Dereymaeker en koen Dries

erik en lemyae stelden zich in 2008 bij hewlett-Packard cDs kan-didaat voor het preventiecomité (cPBw). in 2009 werd de logis-tieke poot van hP cDs overgeno-men door group wan services. Zo kwamen beide vakbondsmilitan-ten, samen met zo’n 20 collega’s, terecht bij iB logistics. Volgens cao 32bis moesten de werknemers alle rechten behouden. maar iB logistics wilde zijn laars vegen aan die cao. erik en lemyae namen hun vakbondswerk opnieuw op. al snel bleek het bedrijf hun vakbonds-werk niet echt genegen te zijn.

De twee militanten zagen verkeerd inge-vulde loonfiches, fouten met het vakantie-geld en een veiligheid die te wensen overliet. Na een klacht bij de sociale inspectie kwam er een duidelijk arbeidsreglement. Maar steeds meer werd duidelijk dat de directie met alles en iedereen sjoemelt. Een ongeval met de bedrijfswagen, tijdens de uren? Op bevel van de baas moet de werknemer de eigen BA-verzekering oplichten, want dat is goedko-per voor IB Logistics. Verrassend is ook dat de bedrijfswagens van alle directieleden en hun familie een Luxemburgse nummerplaat heb-ben, terwijl er in Luxemburg geen klanten zijn.

manke bedrijfsvoering

Door een manke bedrijfsvoering verliest het bedrijf zijn belangrijkste klant. Vroegere col-lega’s van HP CDS stellen nieuwe activiteiten voor maar de baas wijst alles van de hand. Hij probeert wel sommige bedienden gratis klus-sen te laten opknappen in andere bedrijfjes die hij uitbaat. Zelfs het gazon van ‘de fami-lie’ wordt voortaan gratis afgereden door de logistiek.Bij de sociale verkiezingen van 2012 telt IB Logistics nog 13 werknemers. Geen verkie-zingen meer, en geen formele personeelsaf-gevaardigden. Volgens de regels zijn de twee afgevaardigden nog zes maanden beschermd. Ze willen niet stilletjes in de anonimiteit ver-dwijnen maar besluiten zich voort in te zetten voor de collega’s. De problemen en het gesjoe-mel worden zeker niet minder.

economische werkloosheid

De directie wacht af. Bij gebrek aan interne

vakbond kan ze zonder overleg een dossier indienen voor economische werkloosheid bij de bedienden. IB Logistics wacht daarmee tot de zes maanden bescherming achter de rug zijn en krijgt de zegen van de overheid. Door stelselmatig nieuwe opdrachten te weigeren zijn de bedrijfsresultaten lamentabel.Wat blijkt? De directie wil alleen een langdu-rig zieke en de twee mondige vakbondsafge-vaardigden 15 weken lang voltijds economisch werkloos maken. Weg pottenkijkers. Stilaan leggen de eigenaars ook hun bestuursmanda-ten neer. Geleidelijk wissen ze de banden uit tussen IB Logistics en Group Wan Services en andere vennootschappen. Naderen ze ergens de 50 werknemers? Dan richten ze wel een nieuw bedrijfje op. Handig voor wie veel te verbergen heeft.Erik en Lemyae worden met loonverlies op non-actief gezet. “Zo kunnen ze vier maan-den nadenken over de vraag waarom zij uit-gekozen werden”, zegt de directie. Triest dat de overheid tolereert dat economische werk-loosheid wordt misbruikt voor interne afre-keningen.

niet laten doen

Eerst is er verslagenheid bij de twee mili-tanten. Maar na gesprekken met syndicale

juristen en vakbondsverantwoordelijkheden en getuigenissen voor een groep militanten worden ze juist strijdbaar. “Wij kwamen op voor onze collega’s, we gaan ons niet zomaar laten doen”, verklaren Erik en Lemyae eens-gezind.Erik en Lemyae zijn graag gezien bij de col-lega’s. Het personeel kon de economische werkloosheid nog aanvaarden als ze billijk zou worden verdeeld. Maar de directie wilde afrekenen en lastige getuigen uitschakelen. De klanten van IB Logistics waren overigens erg tevreden over de kwaliteit van het werk van Erik en Lemyae.Het dreigt nu slecht af te lopen met het bedrijf. Erik en Lemyae zijn niet meer beschermd als vakbondsafgevaardigden maar de LBC-NVK zal al het mogelijke doen om ze opnieuw aan het werk te laten gaan bij IB Logistics. De vak-bond wil de directie voor haar verantwoor-delijkheid plaatsen. Voor 29 december 2013 moet er een oplossing komen voor de dertien resterende werknemers.

“Wij kwamen op voor onze collega’s, we gaan ons niet zomaar laten doen”, verklaren Erik en Lemyae eensgezind.

RUBRIEKSNAAM


FIlMkarin seBerechts

Behind the CandelabraDe veelal in weelderig bont, bovenmatig glim-mende ensembles en meer bling dan een rap-per gehulde showpia-nist liberace (1919-1987) had altijd een antwoord klaar wanneer critici hem vroegen of hij het niet betreurde zijn talent te moeten slijten in de glitterbollenwinkel van las Vegas: “ja, ik huil soms heel de weg naar de bank”. om maar te zeggen: deze man was niet alleen geestdriftig exuberant, hij had ook nog een beetje humor.

Die zelfrelativering liet hij stee-vast varen wanneer zijn sek-suele geaardheid aan de orde kwam. Liberace hield zijn noch-tans niet zo discreet beleefde homoseksualiteit officieel nij-dig binnenskamers en sleepte iedereen die hem gay noemde met succes voor de rechter.Steven Soderbergh stapt in ‘Behind the Candelabra’ de palacial kitsch – “met echte Romeinse Ionische zuilen!” – van Liberace binnen via de jonge hondentrainer Scott Thorson. De plattelandsjongen wordt in 1977 vorstelijk, liefkozend en met veel geflikflooi binnenge-haald door de 40 jaar oudere

entertainer en belandt vijf jaar later weer op de keien, een des-illusie, een verbouwd gezicht en een joekel van een drugsversla-ving rijker.Soderbergh sorteert veel effect met zijn passend campy en flam-boyant getoonzette benadering van het fenomeen Liberace. Zijn naar verluidt laatste film opent wervelend met een sne-dig geschreven exposé dat de iconische nicht – blinde poedels en uitbundige toupets incluis – ten goud gemuilde voeten uit schetst in zijn opulente habitat. Maar Soderbergh blijft even goed subtiel bij de les wanneer de wittebroodssfeer omslaat in verveling en uitglijdt in een vulgair relaas vol misprijzen en inhaligheid.Matt Damon is alweer inne-mend en geloofwaardig voor zover je niet weet dat Thorson pas 17 was aan het begin van zijn onverkwikkelijke liefdes-avontuur. Michael Douglas is helemaal in zijn element als Liberace, zeker wanneer diens gemene trekken door alle kris-tal en klatergoud heen mogen sijpelen. De vuile was buiten-hangen zag er zelden zo glans-rijk uit als in deze biopic, die in de States netjes buiten de bio-scopen werd gehouden.

‘Behind the Candelabra’ loopt sinds 30 oktober in de Belgische zalen.

Van wittebroodssfeer naar vulgair verhaal van misprijzen en inhaligheid (Matt Damon en Michael Douglas).

Inspirerende mozaïek met fragmenten uit overbekende en totaal onbekende films met kinderen.

the Story of Children and Filmkijken en kijken is twee. met andere woorden: je kunt op verschillende manieren naar de din-gen zien. Vertrekkend bij een camerashot van een uitzicht uit een raam in saint-rémy-de-Provence en de artistieke interpre-tatie ervan door Vincent Van gogh, leert mark cousins ons in ‘the story of children and film’ hoe diverse filmmakers in de betrekkelijk nieuwe kunst-vorm cinema naar kinde-ren kijken. en hoe zij die kinderen in beeld zetten.

Het resultaat van die recher-che is even goed een essay als een eigenzinnige anthologie. De documentairemaker en cri-ticus mikt niet op films waarin kinderen per se ontwapenend, naturel of authentiek overko-men. Cousins kijkt voorbij de getrainde beroepsacteurs en de ongeoefende natuurtalenten naar de houding en de positie van het kind in zijn leefwereld, zijn gemoedsstemming, zijn functie in het gezin en plaats in het cinematografisch kader.De stem van de Ierse Cousins, die alle commentaar inspreekt, klinkt af en toe wat zeurderig. En de kapstok waaraan hij zijn beschouwing ophangt – zijn

neefje en nichtje die hij voor zijn eigen homecamera observeert – breekt soms het ritme van de film. Maar de attentie waarmee Cousins naar kinderen én naar films kijkt, werkt aanstekelijk.Cousins speurde de wereld en de filmgeschiedenis af voor fragmenten uit bekende – ‘E.T.’, ‘Kes’, ‘Les quatre cents coups’, ‘An Angel at My Table’ – maar ook heel veel onbekende en ver-geten films. Van Hollywood over Azië, van West-Afrika tot achter het IJzeren Gordijn; van vóór de Tweede Wereldoorlog tot heden ten dage.Deze even persoonlijke als inzichtelijke collage is niet alleen een must voor filmstu-denten en een welgekomen reminder voor de geoefende filmliefhebber. Het is ook voor de ‘leek’ een inspirerende intro-ductie in een onbekend film-landschap.Volledig is een bloemlezing uiteraard nooit. Maar voor een eventuele update mag Cousins van mij alvast een Belgisch fragment opnemen: van het sublieme ‘Le gamin au vélo’ bij-voorbeeld. Erg veel betere films over en met een kind zijn er in onze contreien de voorbije tien jaar namelijk niet gemaakt.

‘The Story of Children and Film’ komt op 13 november in de Belgische cinema’s.

RUBRIEKSNAAM


BOEKgutenBerg

Vijf jaar in de Ardennen

Bert Verhoye

het is voor schrijvers blijkbaar een aantrekkelijke invalshoek: eenzaam man trekt zich terug uit de ratrace en de waan van alledag en gaat op zijn eentje in de natuur wonen, waar hij stilaan ontheemd geraakt, zichzelf tegenkomt en allerlei avonturen beleeft. john fowles gebruikte het thema al voor zijn roman ‘the magus’ (1966) en john wain voor ‘a winter in the hills’ (1970). nu is er bij ons Bert Verhoye met ‘Vijf jaar in de ardennen’.

Bert Verhoye (68) was tot aan zijn pensio-nering journalist bij De Nieuwe Gazet, de Antwerpse zusterkrant van het liberale Het Laatste Nieuws. Eerder had hij in 1978, midden in de Antwerpse hoerenbuurt, De Zwarte Komedie opgericht, een satirisch kamertheater in de traditie van de kleine politieke theaters in Duitsland en Parijs. Verhoye bleef de bezieler en de belangrijkste schrijver van het theater tot een zware hart-operatie hem verplichtte het rustiger aan te doen. Hij ontvluchtte de stad en ontdekte de Ardennen, in het bijzonder de streek van Bellefontaine in de provincie Namen, dicht bij de Franse grens. Over die idyllische buurt, tussen Bièvre en de Semois, schreef hij nu het fijne, dunne boekje ‘Vijf jaar in de Ardennen’.

eenzame man

Is ‘Vijf jaar in de Ardennen’ een roman? Verhoye zelf noemt het een verhaal. Zijn hoofdfiguur is de Eenzame Man, een per-sonage dat verdacht veel op de schrijver zelf lijkt. Zijn vrouw heeft hem verlaten en zijn enige gezelschap is een jonge sint-bernardshond uit een asiel. De Eenzame Man en zijn wit en bruin gevlekte hond wonen het hele jaar door in hun stille huis op een Ardense heuvel en worden er voor-zichtig bevriend met enkele bewoners uit de streek. De man maakt kennis met het lieve lelijke meisje, de ietwat oudere dame, de mooie jonge vrouw, de zwerfhond en de sterkste man van de streek.Hij heeft twee-duizend vinyl LP’s meegebracht naar zijn heuvel (Moussorgsky, Beethoven, Grieg, The Dubliners, Van Morrison, The Pogues)

en duizend boeken: “Het liefst las hij auto-biografieën om te zien hoe anderen zich door het leven worstelden”. everzwijnen

In gestileerde en soms poëtische hoofdstuk-ken, zelden langer dan een halve bladzijde, leren we de Eenzame Man op de heuvel stil-aan beter kennen. Hij is ongelovig “maar hij sluit toch vele religieuze gevoelens in zijn hart”. De natuur om hem heen vervult hem met dankbaarheid en ontzag. Hij hoort everzwijnen voorbij daveren in het bos en als hij een klein hertje ziet drinken aan een beek neemt hij even afstand van zijn ironi-sche levenshouding en “voelt hij een groot geluk in zich opwellen en weet hij weer heel duidelijk waarom hij de stad definitief ach-ter zich gelaten had.”

Nu en dan komt een oude vriend op bezoek maar als er een vriendin bij hem blijft sla-pen, bedrijft hij vreugdeloos met haar de liefde: “Eenzaam is eenzaam dacht de Eenzame Man maar als er iemand bij komt, verveel je je zo snel.” De Eenzame Man beweert dat hij volledig in harmonie is met zichzelf maar hij blijft het moeilijk hebben met zijn zelfgekozen kluizenaarsbestaan. Hij heeft één champag-neglas waaruit hij in de nacht van Oud naar Nieuw vier glazen Moët & Chandon drinkt.

“Vervolgens spoelde hij het glas onder de kraan en zette het terug in de kast, waar het onaangeroerd zou blijven tot het jaar daarop.” Af en toe belt hij met de Sprekende Klok om de aangename, warme stem van een vrouw te horen. Als hij ’s nachts om vijf uur wakker wordt en probeert te schrijven, mist hij “de rustige ademhaling van een geliefde (...) en drup-pelen er soms tranen over zijn wangen. De Eenzame Man weet dat aan de ochtendkou.”

“Schrijf me vol,” vroeg het witte blad voor hem.

Maar de woorden stolden in zijn pen. Vastgelopen in de lens van een fotograaf en in de tijd keken een voor altijd jonge vader en moeder hem aan.

“Voel jij je eenzaam, jongen”, vroeg ze. “Dan zou je eens dood moeten zijn.”De Eenzame Man keek voor zich uit en praatte nog een beetje met de nacht, voor-aleer hij zich uitstrekte op de zachte bodem van zijn onderbewustzijn.

melancholie

Hij leert opmerkzaam en zorgvuldig te leven op zijn heuvel aan de rand van het bos, met aandacht voor zijn hond, eten en drinken en zijn buren met hun kleine verha-len. Hij verliest zijn gevoel voor humor niet, maar de melancholie wint het vaak van de lach en de lezer haalt opgelucht adem als de Eenzame Man in de laatste hoofdstukken een nieuwe liefde vindt en haar ten huwe-lijk vraagt.

“Of ze lang en gelukkig leefden, weet ik niet. Maar je zag ze overal samen, de Eenzame Man, de jonge vrouw en de wit en bruin gevlekte hond. (...) In het huis op de heu-vel was er elke dag muziek. En als er geen muziek was, herinnerden andere geluiden aan de niet te stoppen cyclus van het leven.”Bert Verhoye schreef een fijnzinnig, Nescio-achtig boek. De jaren op zijn eenzame heu-vel zijn niet vruchteloos geweest.

vIjF jaar In de ardennen

bert verhoye

uitgeverij C. de vries-brouwers

143 blz.

de natuur om hem heen vervult hem met dankbaarheid en ontzag.


Paul corBeel en jan Baetens

financieel noodlijdende onderne-mingen misbruiken soms de pro-cedure van gerechtelijke reorga-nisatie om vooral tijd te kopen. De werknemers moeten het lijd-zaam ondergaan en blijven met lege handen achter. het verhaal van gsh uit Zaventem illustreert wat er allemaal kan mislopen.

GSH is gespecialiseerd in het technisch onderhoud van installaties in gebouwen. In het recente verleden beleefde GSH een enorme groei, ook in personeel. Bij de soci-ale verkiezingen van mei 2012 waren er min-der dan 50 werknemers zodat er geen ver-kiezingen moesten worden gehouden. Maar in de maanden nadien explodeerde het aan-tal personeelsleden tot zo’n 130.Bij GSH waren er geregeld wissels in de direc-tie. Uiteindelijk werd de Belgische directie op non-actief gezet en kregen werknemers en management een formeel verbod om met elkaar te praten. De top bij de Engelse moe-derholding nam de touwtjes in handen. Niet om het bedrijf te redden, zo bleek achteraf. Bedoeling was om de activiteiten in stap-pen in te krimpen en uiteindelijk de boel gewoon op te doeken.Ook in Nederland viel het doek voor het plaatselijke GSH-filiaal. Tijdens de zomer van dit jaar werden daar de boeken

neergelegd. In gelijkaardige omstandighe-den als wat zich in België afspeelde.

Voorbode

Voor het bedrijf in Zaventem besliste de rechtbank van koophandel op 10 juli 2013 om de procedure van gerechtelijke reorga-nisatie in te zetten. Zo werd GSH beschermd tegen zijn schuldeisers. Jammer genoeg is zo’n procedure dikwijls de voorbode van een nakend faillissement. Op vrijdag 20 september riep de Engelse directie het personeel bijeen in de gebou-wen in Zaventem. Het personeel kreeg de droge boodschap dat diezelfde dag nog de boeken zouden worden neergelegd. Anders gezegd, het was ermee gedaan. Onder druk van de aanwezige werknemers lukte het nog de directie een document te laten opstellen waarin werd beloofd om de lonen van sep-tember nog te zullen betalen.Kort na de aankondiging, ’s maandags, wordt contact opgenomen met de recht-bank van koophandel. Dan blijkt dat er van een faillissement helemaal geen sprake is. In werkelijkheid had de werkgever gevraagd om de procedure van gerechtelijke reorgani-satie stop te zetten. Opnieuw was het per-soneel dus belogen.Voor de werknemers wordt de toestand ondertussen onwerkbaar. Werfvoertuigen dreigen zonder brandstof te vallen. Simpele onderdelen zoals schroeven en kabels, nodig om te kunnen werken, ontbreken.

Maar niemand is ontslagen en er is op dat ogenblik dus geen faillissement. De meeste werknemers kunnen niets anders doen dan afwachten wat er volgt en vooral wanneer de directie opnieuw een teken van leven geeft. Een directie die met de noorderzon is verdwenen. GSH komt met andere woorden zijn verplichtingen als werkgever op geen enkel vlak nog na.

Deurwaarder

Het ACV besluit dan maar een deurwaarder in te schakelen om ter plaatse de nodige vaststellingen te laten doen. De deurwaar-der komt samen met de secretarissen van de LBC-NVK en ACV-Metea om te constateren dat geen enkele leidinggevende zich nog in de onderneming bevindt. Hij ziet verder dat er werknemers zijn die wat graag willen wer-ken maar niet alle productiemiddelen meer hebben. Belangrijk is ook dat het personeel zijn verhaal kan doen over wat er zich de voorbije weken allemaal afspeelde binnen en buiten de muren van GSH.De volgende dag zal dan toch de dag des oor-deels blijken te zijn. GSH wordt effectief fail-liet verklaard door de rechtbank van koop-handel er wordt een curator aangesteld.Wanneer de curator zijn opwachting maakt bij GSH, blijkt de Engelse directie opeens niet meer spoorloos en komt ze ter plaatse. Bijgestaan door een advocatenbureau. Meer dan ooit wordt het dossier een juridisch spel.

gerechtelijke reorganisatie soms misbruikt om tijd te kopen

teloorgang van gsh uit Zaventem spreekt boekdelen

SOCIAAl


RUBRIEKSNAAMINBOxjan Deceunynck

lees Ons Recht digitaal

Sinds enige tijd kan je je ook abonneren op de digitale versie van het vakbondsblad dat je nu in handen hebt. Krijg je Ons Recht lie-ver digitaal in je mailbox dan op papier in de brievenbus? Geef ons dan je gegevens door via www.lbc-nvk.be. Op de startpagina vind je een handige link.

Volg ons op de voet via facebook

Al geruime tijd is de LBC-NVK ook op facebook actief. Je vindt ons op www.facebook.com/vakbondlbcnvk. Onze pagina heeft al bijna 2.000 fans. Help ons om de kaap van de 2.000 te halen en overschrijden. Zo blijf je dagelijks op de hoogte van de sociale en syndicale actu-aliteit. Je vindt ons overigens ook op Twitter (www.twitter.com/lbcnvk) en Youtube (www.youtube.com/vakbondlbcnvk).

Sectoronderhandelingen

Het heeft enige tijd geduurd, maar intussen komt er schot in de onderhandelingen voor sectorale cao’s! In de petroleumsector is het sectorakkoord al enige tijd een feit. In de voe-dingssector is een akkoord op het moment dat we dit schrijven zo goed als rond. En mogelijk volgen de komende dagen of weken ook nog andere sectoren. Op www.lbc-nvk.be vind je alleszins altijd een actueel overzicht van de stand van zaken in de diverse sectoren. Op het moment dat we dit schrijven valt er al nieuws te rapen uit deze sec-toren: Verzekeringen (PC 306); Apothekers en Tarificatie (PC 313); Textiel en Breiwerk (PC 214); Voedingsnijverheid (PC 220); Papiernijverheid (PC 221); Papier- en Kartonbewerking (PC 222); Non-ferro (PC 224); Logistiek (PC 226); Kleding en Confectie (PC 215); Staal (PC 210); Metaal (PC 209); Controle-organismen (PC 219); Beursvennootschappen (PC 309); Kleinhandel in voedingswaren (PC 202); Scheikunde (PC 207); Grote Kleinhandelszaken (PC 311); Warenhuizen (PC 312); Farmaceutische Groothandel (PC 321); Banken (PC 310); Makelarij (PC 307); Spaarbanken (PC 308).

lid worden?

Afgestudeerd en nieuw op de arbeidsmarkt? Voel je van harte welkom! Misschien wil je dan ook wel aansluiten bij de vakbond? Neem eens een kijkje op www.lbc-nvk.be en ontdek welke dienstverlening we voor jou in petto hebben. En je kan er uiteraard ook met-een online aansluiten. Doen!

Iedereen ontslagen

De curator roept het personeel bijeen en zijn conclusie is snel duidelijk. Er zijn geen liquide middelen meer in de onderneming en al te veel klanten zegden hun contract met GSH op omdat de dienstverlening niet meer normaal verliep. Voor de curator zit er niets anders op dan alle werknemers te ontslaan. De bedrijfsvoertuigen en het werkmateriaal moeten worden ingeleverd. Alle activiteiten vallen stil.Achteraf is het wrang te moeten vaststel-len dat GSH door het weekblad Trends en anderen werd bejubeld als ‘grootste groeier in zijn sector’ en ‘meest com-petente onderneming van het jaar’. De kadertjes aan de muur zijn alles wat rest van de behaalde prijzen, zeg maar lucht-belcertificaten. Op de website staat nog altijd dat werken bij GSH meegaan is in de dynamiek van een groeiende organi-satie met een nuchtere en sympathieke bedrijfscultuur. Aan het eind van de rit is dat allemaal gebakken lucht.Ook blijkt overigens dat GSH geen jaar-rekening neerlegde. Toch nog altijd een verplichting voor een naamloze vennoot-schap.

Lijken uit kast

Er vallen nog lijken uit de kast. Zo duiken verhalen op over directeurs die onkosten-vergoedingen tot 12.000 euro per maand

binnen brachten. En over klanten die al maandenlang geen facturen meer hadden gekregen. Of nog, over verdwenen smart-phones en laptops. De GSH-groep blijkt nog altijd actief te zijn op de Belgische markt, weliswaar onder een andere naam. Een aantal lucratieve contracten van vroe-ger werd handig meegenomen.De wetgeving over gerechtelijke reorga-nisatie en de daarbij horende bescher-ming moet grondig worden geëvalueerd, vindt de vakbond. Hoeveel ondernemin-gen ronden die procedure af met een posi-tieve afloop voor het personeel? Welke rol hebben vakbonden nog in deze procedure of moeten zij afwachten tot de faillisse-mentshamer uiteindelijk valt? En wat met directies die de procedure vooral gebrui-ken om ‘tijd te kopen’? Niet om de onder-neming te redden maar omdat ze nog ‘één en ander moeten regelen’.Vraag is wie uiteindelijk het gelag moet betalen. Enerzijds heb je werknemers die alleen nog maar een schuldvordering kun-nen laten opstellen. Anderzijds is er het Fonds Sluiting Ondernemingen dat moet tussenbeide komen. De maatschappelijke en sociale kosten van zo’n faillissement zijn enorm groot. Komt de GSH-directie hier niet veel te gemakkelijk mee weg?

De deurwaarder komt de stand van zaken opnemen bij GSH. In aanwezigheid van de vakbondssecretarissen en van enkele werkne-mers van het bedrijf.

© f

oto:

AnJ

A GA

LICI

A


Lezersbrieven dienen te worden gestuurd aan: redactie Ons recht · Sudermanstraat 5 • 2000 Antwerpen · [email protected]

Anonieme brieven worden niet gepubliceerd. Naam en adres van de steller moeten ons bekend zijn. De brieven worden in de regel gepubliceerd met vermelding van de initialen en de woonplaats van de schrijver, hoewel die op uitdrukkelijk verzoek kunnen worden weggelaten. De redactie behoudt zich het recht voor te lange lezersbrieven eventueel in te korten zonder aan de essentie ervan te raken. De publicatie van lezersbrieven betekent niet dat de redactie in alle opzichten akkoord gaat met de inhoud ervan.

DE lEzER SChRIjFt

WAT een WerKnemer LIJDen KAnL.n. - Per e-mAIL

Bij grote ontslagrondes, zoals bij Sabena en Ford Genk, wordt daarover terecht uitvoerig bericht in de media. Na een niet collectief-ontslag kan een mens echter heel alleen voortploete-ren, zonder dat iemand daar bij stilstaat.Mijn man werkte jarenlang voor een multinational toen er zich in 2005 donkere wolken samenpak-ten boven de onderneming en de eerste ontslagen vielen. Het mag misschien vreemd klinken maar mijn man had er toen graag bij willen zijn. Er werd toen geijverd voor goede ontslagregelingen, ook door hem als actief lid van de vakbond. Toen al zag mijn echtgenoot de bui hangen. Wie ontslagen werd, vond nog mak-kelijk werk en stak een ontslag-premie op zak.Samen met een aantal colle-ga’s kwam mijn man onder de bevoegdheid te vallen van het management bij een zusterbe-drijf, elders in ons land. En jawel, in 2009 vielen er opnieuw ont-slagen. Deze keer in een veel grimmiger sfeer. In het ‘oude’ bedrijf was de personeelsdirec-teur een bedrijfspsycholoog, in het ‘nieuwe’ ging het om een jurist. De kwestie werd dan ook totààl verschillend aangepakt. Zeg maar onmenselijk. Alleen de cijfers telden nog, niet de mens erachter.Opnieuw was er een ontslagpre-mie voor wie moest vertrekken,

zij het na veel vijven en zessen. Samen met twee collega’s bleef mijn man over in de afdeling

‘labo’. De twee collega’s moesten wel plotseling elke dag 50 km verderop bij een zusterbedrijf gaan werken en monsterfiles trotseren. En wennen aan alle-maal nieuwe collega’s. Mijn man werd als enige samen met het labo ‘verkocht’. Je leest het goed: verkocht. Dat kan vol-gens cao 32bis. Mijn man noch de twee anderen kregen een ontslagpremie, ondanks 27 jaar dienst bij de multinational. Erg moeilijk om te verteren.

“Wees blij dat je nog werk hebt”, zei de omgeving. Blij? Mijn man werd verkocht aan een KMO. Weg maaltijdcheques en pensi-oensparen. De hospitalisatie-verzekering werd ingekrompen. En hij had er twee bazen die nog andere activiteiten runden.In 2011 kreeg mijn man er plots twee nieuwe collega’s bij. De ene een manager, de ander een gewone werknemer. Mijn man had het labo helpen grootma-ken maar nu kwam een ander mooi weer spelen. Een promotie kreeg hij niet. De manager kreeg een groot loon, een bedrijfswa-gen, een gsm en een laptop. Hoe bitter kan het zijn op je 55ste?De ex-werknemers van de mul-tinational hielden onlangs een reünie. Mijn man bleef afwezig. Geen wonder met alles wat hij heeft moeten slikken.Wat is een mens nog voor de bazen?

Banken en spaarbanken

Bij de banken en spaarbanken (paritair comité 310) wordt in september de vakbondspremie van 35 euro uitbetaald.Om de vakbondspremie te krij-gen moet je aan diverse voor-waarden voldoen. Zo moet je minstens zes maanden aange-sloten zijn bij de LBC-NVK op het ogenblik waarop de vak-bondspremie wordt uitbetaald. Je moet ook minstens zes maan-den in de sector hebben gewerkt in de periode van 1 januari tot 31 december 2012.Vertrek je met brugpensioen of heb je een andere uitstaprege-ling? Dan blijf je recht hebben op de premie als je in 2012 nog min-stens één maand werkte en als je nog in orde bent met de bijdrage op het ogenblik van de betaling. Wie met tijdkrediet is of arbeids-ongeschikt is, blijft recht hebben op de vakbondspremie.De vakbondspremie wordt uit-gekeerd tussen 15 september en 15 november 2013. Het bedrag wordt gestort op je bankreke-ning.Het enige wat je moet doen is controleren of de gegevens op het premieattest kloppen. Bezorg het ondertekende en eventueel gecorrigeerde attest bij voorkeur aan je LBC-NVK-afgevaardigde.

ziekenhuizen, ROB-RVt, revalida-tiecentra, thuisver-zorging, beschut wonen en wijkge-zondheidscentra

In de sectoren van de privé-zie-kenhuizen, ROB-RVT (rustoor-den voor bejaarden en rust- en verzorgingstehuizen), revalida-tiecentra, beschut wonen, wijk-gezondheidscentra en thuis-verzorging (PC 330.00) wordt van 1 oktober tot 31 december 2013 de vakbondspremie uitbe-taald. De premie bedraagt 62 euro voor leden die de volledige vakbondsbijdrage betalen en 31 euro voor wie de verminderde bijdrage betaalt.Om er recht op te hebben, moet je lid zijn van een erkende vak-organisatie sinds 1 oktober 2012 en in orde zijn met de betaling van de ledenbijdrage. Je moet in 2012 minstens één dag effec-tief gewerkt hebben in de sector, dit geldt ook voor zieken, loop-baanonderbreking, werkloos-heid, brugpensioen, etc ...De premie wordt overgeschre-ven naar de rekening van de begunstigde. Het tewerkstel-lingsattest moet onderte-kend worden teruggestuurd naar het plaatselijke LBC-NVK-secretariaat.

215.00 kleding- en confectiebedrijf vorige lonen x 1,0072

INDExAANPASSINgEN OKt 2013

UItBEtAlINg VAKBONDSPREMIE

Vakbond bekroont Schone Kleren Campagne De vakbondskoepel Uni Global Union heeft besloten om zijn

‘Freedom for Fear’-prijs, edi-tie 2013, toe te kennen aan de Schone Kleren Campagne. UNI zal de prijs officieel overhandi-gen op een bijeenkomst in het Ierse Dublin, op 12 en 13 novem-ber. Met de prijs wil Uni Global Union zijn waardering tonen voor de vastberadenheid waarmee de Schone Kleren Campagne het opneemt voor de textielarbeiders in fabrie-ken in een land als Bangladesh. Het is voor een groot stuk aan de Schone Kleren Campagne te danken dat er een akkoord kwam waarin vele tientallen

kledingmerken en –ketens beloofden om de schrijnende toestanden bij hun toeleveran-ciers in Bangladesh te helpen aanpakken. Voor Uni en de Schone Kleren Campagne is het van cruciaal belang dat de textielarbeiders onbevreesd en in waardiger arbeidsomstandigheden kun-nen werken. In het recente ver-leden bleek nog herhaaldelijk dat de arbeidsomstandighe-den verre van waardig en veilig waren. Een situatie die ook veel mensenlevens kost.

Lees meer over de Schone Kleren Campagne op www.schonekleren.be.


mISSIe VAn De LBC-nVK

de Landelijke bediendecentrale – nationaal verbond voor Kaderpersoneel (LbC-nvK) is een vakbond die als deel van het algemeen

Christelijk vakverbond (aCv) opkomt voor meer en sterkere rechten voor werknemers (m/v). de LbC-nvK is een onafhankelijke demo-

cratische organisatie met leden en militanten, die streeft naar solidariteit onder werknemers. nationale en internationale solidariteit is een

belangrijk doel en bindmiddel. de LbC-nvK staat voor een democratische kijk op de samenleving. Samen met gelijkgezinde bewegingen

wil ze een strijdbare tegenmacht zijn.

Datingeen vriend van me is zijn vrien-din verloren. niet dat hij haar per ongeluk ergens heeft mislegd of dat hij haar in een fluwelen doosje heeft gestopt dat hij niet meer vindt, nee, ze is gewoon wegge-gaan, na negen jaar, omdat er te weinig liefde was volgens haar en ze meer tijd wilde voor zichzelf.

Het was een klap, maar omdat mijn vriend een onverwoestbaar humeur heeft en de genen van een echte optimist, heeft hij samen met mij het grootste deel van een fles whisky opge-dronken, uitvoerig zijn beklag gedaan over zijn lief en de vrouwen in het algemeen en is de week daarop overgegaan tot de orde van de dag. Hij vindt zichzelf te oud om nog smoes-jes te gaan verkopen in een bruine kroeg en dus heeft hij een proefabonnement genomen op een datingsite, niet de goedkoopste en ook niet de duurste, zodat hij hoopte in een aantrekkelijk en vertrouwd segment van de samenleving terecht te komen, waar de vrou-wen met twee woorden spreken en geen tatoe-ages hebben op hun buik. De mensen van de site hadden het grondig aangepakt. Mijn vriend moest – voor hij nog maar zijn hand kon uitsteken naar een nieuwe partner – een ellenlange questionnaire invul-len, met allerpersoonlijkste vragen over zijn wensen en verlangens. Het was alsof ik een brief naar Sinterklaas aan het schrijven was, zei hij met blinkende oogjes, ik mocht haar lengte en gewicht bepalen, de kleur van haar ogen en haar haar, waar ze woonde en wat ze deed in haar vrije tijd. Over zichzelf moest hij net zo eerlijk zijn: beroep, aantal kinderen, of hij een onnozele oorbel droeg of niet en of hij van honden en katten hield. Meteen rekende de computer dan uit of er in een straal van dertig kilometer een vrouw woonde die bij hem paste.

Queen of the night

Het was geweldig, zei hij, ik had ze maar uit te kiezen: ‘Poezewoefke’, ‘Lelie’, ‘The Queen of the Night’ en ‘(B)engeltje’, ze waren allemaal bereid het deksel op zijn pot te worden, zijn beste maatje, de tweede hand op zijn buik of de-vrouw-met-wie-hij-alle-lief-en-leed-zou-kunnen-delen. Welgemutst en vol vertrouwen gooide mijn vriend zich in de datingstrijd. Tussen al die fantastische vrouwen was er één – 1,68 m, blond, hield van lezen en lange wandelingen

– bij wie hij volgens de computer voor 98,8 pro-cent paste en hij voor nauwelijks iets minder bij haar. Ze noemde zich ‘Het ideaal bestaat niet’, maar daar had mijn vriend geen oren naar. 98,8 procent, hoe was het mogelijk! Ze sprak Nederlands net als hij, ze had een hekel aan dansen, net als hij, ze kende Frans en Engels als tweede en derde taal en ze bezat cd’s van Jacques Brel en boeken van Philip Roth. Ze had zijn tweelingzuster kunnen zijn, zei hij, zijn slimme, blonde tweelingzuster, alleen veel mooier dan hij.

Geen houten been

Mijn vriend liet er geen gras over groeien. Hij seinde een bericht, kreeg een bericht terug en stuurde regelrecht op een afspraak aan. Hij was behoorlijk zenuwachtig en hij had voor alle veiligheid haar cv nog maar eens herlezen: godsdienst geen belang, kookte graag, leeftijd tussen zo en zo. Haar fotootjes had hij bestu-deerd alsof het de Normandische stranden op D-day waren: haar neusje stond mooi recht, ze had een olijke twinkel in haar ogen – gevoel voor humor! – en ze had geen houten been. Haar bloesje was gevuld maar niet à la Lesley Ann Poppe, haar lippen waren op het eerste gezicht tot hartstochtelijk kussen bereid. Dit was waarlijk a match made in heaven, zei mijn vriend, hij snapte niet dat zoveel mensen nog alleen en eenzaam waren. Hij was een half uur te vroeg in het restaurant. Hij bestelde een whisky met ijs en begon wilde plannen te maken. Ze gaf les in een middel-bare school, wie weet konden ze in de paas-vakantie een vierdaagse trektocht in Toscane maken. Ze kende Frans, misschien hield ze wel evenveel van Parijs als hij. Hij zou haar trakte-ren, dat maakte een goede indruk, maar in de toekomst zouden ze alle kosten delen, emanci-patie werkte per slot van rekening langs beide kanten.

Afschuwelijke ij

En toen kwam ze binnen. Hij was zeker dat zij het was: het haar, de neus, het bloesje, de twinkel in haar ogen. Maar ze sprak met een afschuwelijke ij. Gij zijt blijkbaar fijn op tijd. Ik ben blij met wat ge online tegen mij zei. Ik zei tegen mijn eigen: Marij, meid, vandaag begint gij met een schone lei. Bij de soep wist hij al dat het allemaal niet zo simpel zou worden met zijn nieuwe vrouw. Maar joechei, zijn abonnement loopt nog tot einde mei.

AChtERKlAPwalter

ONS REChtverantwoordelijke uitgever: Marc WeynsSudermanstraat 5 • 2000 antwerpenhoofdredacteur: denis bouwenredactiesecretaris: jan deceunynckvormgeving: Peer de Maeyerdrukkerij: Corelio Printingredactie en administratie:Sudermanstraat 5- 2000 antwerpen Tel. 03/220.87.11 • Fax 03/[email protected]

lBC-NVK-SECREtARIAtENEN -StEUNPUNtEN

• LBC-nVK AALST Hopmarkt 45 - 9300 aalst tel. 053/73.45.20 - fax 03/220.88.01 [email protected]• LBC-nVK AnTWerPen nationalestraat 111-113 - 2000 antwerpen tel. 03/222.70.00 - fax 03/220.88.02 [email protected]• LBC-nVK BruGGe-OOSTenDe Kan. dr. L. Colensstraat 7 - 8400 oostende steunpunt: oude burg 17- 8000 brugge tel. 059/55.25.54 - fax 03/220.88.15 [email protected]• LBC-nVK BruSSeL Pletinckxstraat 19 - 1000 brussel tel. 02/557.86.40 - fax 03/220.88.05 [email protected]• LBC-nVK DenDermOnDe oude vest 146 - 9200 dendermonde tel. 03/765.23.71 - fax 03/220.88.19 [email protected]• LBC-nVK GenT Poel 7 - 9000 gent tel. 09/265.43.00 - fax 03/220.88.08 [email protected] steunpunt: Koningsstraat 5 - 9700 oudenaarde tel. 053/73.45.25 - fax 03/220.88.03 [email protected]• LBC-nVK HALLe vanden eeckhoudtstraat 11 - 1500 Halle tel. 02/557.86.70 - fax 03/220.88.06 [email protected]• LBC-nVK HASSeLT Mgr. broekxplein 6 - 3500 Hasselt tel. 011/29.09.61 - fax 03/220.88.09 [email protected]• LBC-nVK KemPen Korte begijnenstraat 20 - 2300 Turnhout tel. 014/44.61.55 - fax 03/220.88.20 [email protected]• LBC-nVK KOrTrIJK-rOeSeLAre-IePer President Kennedypark 16d - 8500 Kortrijk steunpunten: H. Horriestraat 31 - 8800 roeselare St. jacobsstraat 34 - 8900 Ieper tel. 056/23.55.61 - fax 03/220.88.12 [email protected]• LBC-nVK LeuVen Martelarenlaan 8 - 3010 Kessel-Lo tel. 016/21.94.30 - fax 03/220.88.13 [email protected]• LBC-nVK meCHeLen-ruPeL onder den Toren 5 - 2800 Mechelen-rupel tel. 015/71.85.00 - fax 03/220.88.14 [email protected]• LBC-nVK SInT-nIKLAAS H. Heymanplein 7 - 9100 Sint-niklaas tel. 03/765.23.70 - fax 03/220.88.18 [email protected]• LBC-nVK VILVOOrDe Toekomststraat 17 - 1800 vilvoorde tel. 02/557.86.80 - fax 03/220.88.07 [email protected]

AlgEMEEN SECREtARIAAt

Sudermanstraat 5 - 2000 antwerpenTel. 03/220.87.11, Fax 03/[email protected] | www.lbc-nvk.be

Ons recht wordt gedrukt op verbeterd krantenpa-pier. dit papier wordt gemaakt op basis van gerecy-cleerd materiaal.

ons recht nummer 9 - november 2013

Documents