To zjawisko samorzutnego rozpadu jąder połączone z emisją cząstek alfa, cząstek beta, promieniowania gamma.

Wysyłanie promieniowań alfa, beta, gamma przez izotopy, które występują w przyrodzie. Pierwiastki promieniotwórcze stanowią źródło tzw. naturalnego tła promieniotwórczego. Obejmują one pierwiastki, o czasie połowicznego rozpadu  porównywalnym z czasem życia Ziemi. Do najważniejszych

można zaliczyć izotopy uranu U i toru T o czasach połowicznego zaniku rzędu 108-1010 lat, które tworzą

naturalne szeregi promieniotwórcze oraz izotop potasu 40K.

Wysyłanie promieniowań alfa, beta, gamma przez izotopy, które zostały otrzymane na drodze sztucznej. Otrzymać

sztucznie pierwiastki można na różnych drogach. Pierwszej takiej  sztucznej przemiany dokonał Rutherford w roku 1919,

kiedy to  poddał gazowy azot pod działanie strumienia cząstek alfa a, przez co uzyskał tlen i wodór.

Rozróżnia się bezpośrednie i pośrednie skutki pochłaniania energii promieniowania w żywych tkankach.

Skutki bezpośrednie występują wtedy, gdy cząstki promieniowania zrywają wiązania molekularne w ważnych cząsteczkach na

przykład kwasu nukleinowego. Skutki pośrednie polegają na rozbiciu mniej ważnych molekuł

wody (tzw. radioliza wody), co prowadzi do powstania aktywnych jonów i wolnych rodników.

 Dozymetrów – takich

jak klisze fotograficzne, które

wywołuje się, a następnie odczytuje

stopień napromieniowania

(z stopnia zaczernienia kliszy),

używane są przez radiologów

 

Do pomiaru radioaktywności używa się:

Licznika Geigera-Millera – stopień napromieniowania

wyznacza częstotliwość wskazówki tego

urządzenia, trzeba wiedzieć, że zawsze jest jakieś promieniowanie, więc wskazówka będzie

drgała.